epub
 
падключыць
слоўнікі

Уладзімір Караткевіч

Песня шафёра

Ноч спусцілася, згаснула сонца,

Свеціць зорамі каляя,

З-пад машыны дарога бясконцая

Адпаўзае назад, як змяя.

Ў смалянай вадзе межыточнай

Пралягла дрыжачая гаць.

Быццам мёдам намазалі вочы,

Хіліць стома, хочацца спаць.

Дарогі, дарогі,

Косці растрасуць,

Мёртвага разбудзяць,

Жывога ў дол звядуць.

Ад вясёлых сузор’яў вясковых

Да залітых святлом гарадоў

Возім дружна мы збожжа і дровы,

І «налева» падвозім «рабцоў».

Мы ляжым у гразі пад машынай,

Ўзімку корпаемся ля агню,

Нас пабачыш па ўсёй краіне,

Неўтаймоўную шафярню.

Дарогі, дарогі,

Косці растрасуць,

Мёртвага разбудзяць,

Жывога ў дол звядуць.

Ад напругі пад коламі крэкча

Над вадой спарахнелая гаць.

Тройчы стрэнеш ты аўтаінспекцыю

Перад тым, як жонку абняць.

Шлях бясконцы ляжыць наперадзе

Праз лясы, між балот і азёр.

Не, не трэба бяссонніцы верыць,

Закуры, заспявай, шафёр.

 

«Дарогі, дарогі,

Косці растрасуць,

Мёртвага разбудзяць,

Жывога ў дол звядуць».

— Закуры тытунцу, шафёр!


1954-1957?

Тэкст падаецца паводле выдання: Караткевіч У. Збор твораў: У 8 т. Т. 1. Вершы, паэмы / [Аўт. прадм. В.Быкаў].- Мн.: Маст. літ., 1987.- 431 с., 4 л. іл.
Крыніца: скан