Міхасю Рудкоўскаму
Столькі год я гляджу на палеткі і весі
Ў іх сцюдзёнай і чыстай асенняй расе,
Закалела, ўзмакрэла на золкім узлессі,
Як старая жанчына, што пасвіць гусей.
Валасы мае чэша вятрыска і трусіць,
А ў халодных травах туды і сюды
Валуны на пашы, як белыя гусі,
Што гані не гані, а не йдуць да вады.
Ад вясёлай Друці да нетраў Падляшша,
Ад палескіх імхоў да асвейскіх крыніц —
Валуновая паша, гранітная паша,
Камяні, камяні, камяні, камяні.
І хоць мох на каменнях сівее ад гора,
А ў галіны мае б’юць шалёна грамы,—
Ўсё ж нам добра глядзець на лагі і разоры,
На зямлю, для якой паслужылі і мы.
Бо тады, калі праўду хацелі павесіць,
А над хатамі курчыўся змей агнявы,
Мы хавалі людзей на падбегах да лесу —
Я і гусі мае сярод стылай травы.
Людзі краю майго, мы зрадніліся з вамі,
Куля ў кожнага з вас наша сэрца праб’е,
Бо з адзіным вы сэрцам, адвечным, як камень,
І пяшчотным, як добрыя косы мае.