Вярнуўшыся з далёкага бадзяння
На словы дзён былых, на іх напеў,
Я ціха стукнуў пад акном каханай
І як адказ пачуў вясельны спеў.
Крыніцы сініх пушч асірацелі,
На вываратнях сівізна, як снег,
Таму, што цішыня пануе смела,
Дзе чуўся некалі твой срэбны смех.
[1957 г. ?]