epub
 
падключыць
слоўнікі

Уладзімір Маякоўскі

Мама і забіты немцамі вечар

Па чорных вуліцах белыя мацеры

сутаргава распасцёрліся, як па труне глазет,

паўплакваліся ў гарланячых аб пабітым

непрыяцелі:

«Ах, закрыйце, закрыйце вочы газет!»

Пісьмо.

Мама, гучней!

Дым.

Дым.

Дым яшчэ!

Што вы мямліце, мама, мне?

Бачыце —

паветра ўсё вымашчана

грукочучым пад ядрамі каменем!

Ма-а-а-ма!

Зараз прыцягнулі зранены вечар.

Трымаўся доўга,

куртаты,

шаршавы,

і ўраз —

надламіўшы тлустыя плечы,

расплакаўся, бедны, на шыі Варшавы.

Зоры ў хусцінках пад сіні паркаль

вішчалі:

«Забіты,

о любы,

о любы мой-ой!»

І ў жаху касавурыцца вока маладзіка

на мёртвы кулак з зацятай абоймай.

Збегліся дзівіцца літоўскія сёлы,

як, пацалункам ў кульцяпку ўкованая,

пальцы вуліц ламала Коўна.

А вечар крычыць,

бязногі,

бязрукі:

«Няпраўда,

я яшчэ магу-с —

хэ! —

здрэнькаўшы шпоры агністай мазуркай,

выкруціць русы вус!»

Званок.

Што вы,

мама?

Белая-белая, як на труне глазет.

«Пакіньце!

Аб ім гэта,

аб забітым, тэлеграма.

Ах, закрыйце,

закрыйце вочы газет!»



Пераклад: Рыгор Лынькоў