Ў прыродзе так светлы
Змярканне й рассвіт,
Так просты, так ветлы
Спатканне й развіт.
А нам з табой смутна
Ў каханні сваім,
І радасць магутна
Не ўзлеціць над ім.
Палючы і хмуры
Агонь нас апёк,
І палкасць пануры
Хавае наш зрок.
«Умерці» — мы тоім
У глыбі нашых воч:
«Умерці абоім У гэтую ноч».
І моцы жадання
Асіліць не нам;
Ахвяру змярканню
Людскую аддам.
Хоць спуджаным будзе
Крык з вуснаў тваіх,
Як любае грудзі
Прытуліць жаніх.
Зашэпча прастача
Шаўкоў тваіх бель,
І будзе гарачай
І душнай пасцель.
А белая ружа
У пасмах валос
Самоты не зможа
І звяне без слёз.
1924