На краю бярозавага гушчару, пад калматай елкай, вырас непамерна вялікі баравік.
Колькі было гонару, неба толькі адно ведала; ад рання да змяркання, як чмель, гудзеў, скоса пазіраючы звысака ўніз, дзе раслі апенькі, казлы, лісіцы і ўсялякая, як казаў ён, пошасць.
— Што ж вы, дармаеды, — пад шум баравы мармытаў баравік, — я старшына, мне ж толькі пашана ад лесу і людзей.— Ні рост, ні сіла не раўня вам, карлюкам.
— Яго праўда, яго праўда! — шаптала сямейка апенек, прытуліўшыся к спарахнеламу пню.
— Глянуць на нас — смеху варта, камель, як лазіна, і шапка, — зжалься божа, — толькі знак той! А ў яго ж галава з салятырку і нага, як выварацень.
Ішоў лесам мужык і няўзнак падслухаў гонар баравіка.
— Э, стары грыбазвон, дос плявузгаць, хадзі-тка ў кош, пабачым, што рэкнеш, як палезеш у печ.
І, прыгнуўшыся к зямлі, звольна падняў яго ўгару, павёўшы вострым нажом па грубым ашыйку.
Але як угледзеў, што ўнутры капашыліся чэрві, мякнуў аб зямлю, наступіў шырокім, як засланка, лапцем і пайшоў паважна сабе далей.