«Вінаградную гронку!» - Цімох закрычаў;
«Чырвоны гранат!» - патрабуе Элейн;
«А мне каб смятанкі - ну хоць бы паўшклянкі», -
Ціхенька кажа Джэйн.
«Браткаў стракатых!» - Цімох закрычаў;
«Прымулу мне!» - патрабуе Элейн;
«Букецік пралескаў, растуць што на ўзлеску» -
Ціхенька кажа Джэйн.
«Залатую карэту!» - Цімох закрычаў;
«Срэбныя крылы!» - хоча Элейн;
«А мне дык даволі вазочка ў полі» -
Ціхенька кажа Джэйн.
Ціхутка, марудна, па роснай траве
У срэбных пантофлях поўня плыве.
Туды і сюды кіне вокам сваім,
І сад ахінецца ў срэбраны дым.
А вокны начныя праз срэбра фіранак
Хапаюць прамені, бо хутка ўжо ранак.
Раскінуўшы срэбныя лапы ўбок,
У будцы сабачай ляжыць абібок.
А шызай галубцы з магчымых убораў
Прыснілася футра са срэбраных пёраў.
І мышка начная, што тая паненка -
У срэбры пазногці і ў срэбры сукенка.
І нерухома ў вадзе прамяністай
Рыбка гарыць луской серабрыстай.
Бедны птах! -
Ні рук, ні пальцаў няма ў цябе;
Толькі анёлкавыя крылы.
А мае крылы дзе?
Маўклівая рыбка!
Ні рук, ні ног, ні крылаў у цябе.
Толькі хвосцік ды жабры.
А маё дыханне дзе?
Дзікая былінка!
Ні вачэй, ні вушэй, ні мовы,
Каб бачыць свет, слухаць ды словы казаць,
Ні сэрца, ні душы, каб усё адчуваць.
І ўсё-ткі як бы я хацеў
На сонцы і ў цяньку, як ты,
Праменіць прыгажосць,
Пяшчоту, дабрыню.
Халодныя ветры
Свішчуць у снежным паветры.
І голыя струны галінак гудуць.
Снягір у чырвонай манішцы
Чакае, калі маразы надыйдуць.
А сонца праменняў
Кідае апошнія жмені
Свайго скупога святла
На прыгажосць незямную
На белыя дахі жытла.
Хутка цямнее,
У печы апошняя іскарка тлее.
У коміне вецер раве.
А над морам замёрзлае пены
Белая поўня плыве.