І зноў прыйшоў, і зноў пабачыў родны край,
І сэрца... сэрца так запаланела.
І зноў лясы агнём зялёным тут гараць,
І зноў я свежы стаў і стаў я смелы.
А ўвесь прастор такім напевам маладым
Свае імкненні ў сэрца мне закінуў.
І хоча так, як гэты месяц залаты,
Стаяць і старажыць сваю краіну.
І жыць там ціха, радасна, як гэта даль,
Шаптацца з ветрам, упівацца сонцам.
І быць румяным, свежым, песні ўсе аддаць,
Каб над табой вясна была бясконца.
І зноў прыйшоў, і зноў пабачыў родны край.
Чаго ж так сэрца, сэрца запалала?
Мо на жалейцы хоча марш хаўтурны граць
Усім надзеям брудным і няўдалым!
1926