Я цяпер з хлапцамі ў радасці бягу,
Каб уліць у сэрца нашых дзён разгул,
І не чую свісту, вострага, як нож,
Што другіх без жалю ўжо скасіў даўно,
Толькі я спяваю ў залаты прастор,
Каб дарыць прыволлю радасць светлых зор.
Хай ніхто не кажа, як спяваць, аб чым,
Бо жыццё аб гэтым сёння пракрычыць.
Трэба пець, каб сэрца, камень і вада
Захацелі вечна думаць і гадаць:
А што будзе заўтра і якім агнём
Зацвітуць прасторы срэбных ячмянёў?
І ці будзе заўтра плакаць і гарэць,
Каб пабачыць сонца тых нязнаных дзён,
Хто краіне сёння аддае жыццё,
Каб пабачыць сонца тых нязнаных дзён,
Што прыйдуць з вякамі на сівы прастор
І мо скажуць сэрцу: не трывожся, стой!
Ўсе трывогі - глупства, трэба знішчыць іх,
Каб квітнела шчасце ў нівах дарагіх,
Каб над роднай вёскай, на прастор сівы
Пралілася песня кветак і травы.
Вось затым сягоння ў радасці бягу
І ўліваю ў сэрца нашых дзён разгул!
1926