Я так доўга блукаў ў зачарованым садзе.
Месяц ласкай сваёю лісты апаліў.
З русай доўгай касою, з агнём у паглядзе
Расказала ты мне нашу тайну зямлі.
Мы пайшлі...
Доўга, доўга ты мне гаварыла,
Гаварыла аб шчасці і долі людзей.
У грудзях ажылі жыватворчыя сілы
І трывожныя песні кахання, надзей.
Дарагая мая,
Паглядзі, як над лесам
Дагарэла крывавай тканіны зара.
Гэта сімвал глухіх і надломаных песень,
Гэта слова кахання,
Пачуццяў пара.
Я багаты
І песняй сваёй, і юнацтвам,
Ў маёй хаце блакітны варушыцца свет.
Буду сёння над смерцю варожай смяяцца,
Бо інакшая песня да мэты заве.
Я аб гэтым і доўга і ўпарта так марыў,
Я заснуўшае шчасце сваё абудзіў.
І ўжо шэпча мне нехта з усмешкай на твары:
- Не спыняцца нам тут,
А ісці ды ісці.
Мы так доўга блукалі ў квітнеючым садзе,
Месяц ласкай сваёю лісты апаліў.
З доўгай русай касою, з агнём у паглядзе
Расказала ты мне пра вясну на зямлі.
1930