Над сінім лесам, шэрым полем
Задорны смех ліе вясна.
Такой парой па-над раздоллем
Душу я выпею да дна.
Такой парой ў жыццёвым моры
Б'е радасць свежых галасоў.
Я выйду ў нівы, на прасторы,
Абліты сонцам і расой.
Хай ў нівах льюцца яшчэ слёзы,
Адцвіўшай ў холадзе зімы,
Ўжо кучаравяцца бярозы,
Няма ні холаду, ні цьмы.
І над узгоркам, над далінай
Вясна-красуня зацвіла.
Я прыгарну, нібы дзяўчыну,
Ўсю гэту шыр, ўсю гэту даль.
Я, сын вясны, пад яркім светам
Люблю жыцця прастор і шыр
Затым, што сонца б'е паэту
Паклоны новых слоў душы;
Затым, што ўдаль над шэрым полем
Задорны смех ліе вясна...
Такой парой па-над раздоллем
Душу я выпею да дна.
1926