Патанаюць далі ў стынь і ў сон туманаў,
Над ракой акорды песеннай тугі.
Палюбіў усёй душой я гэта ранне
Над прасторам ніў і вёсак дарагіх...
Вецер ліст бярозкі ціха кучаравіць,
Ціха б'ецца ў бераг сонная рака.
Мне ахвота сёння кінуцца у травы
І між траў забыцца, шчасця пачакаць.
І між траў курчавых, ў золата і кветкі
Загубіць знянацку радасць і вясну,
Каб цвілі каханнем родныя палеткі,
Каб у гэта ранне сэрцам адпачнуць.
Каб у гэта ранне спець пра нашу волю,
І пра наша шчасце, і пра наш прастор,
Бо нядарам сёння выйшаў на прыволле,
Бо нядарам сёння ў гэту сінь прыйшоў!
1927