Ты не ўспомніш, Ніна, вечар залаты,
На грудзях прыволля плакалі кусты.
Ты тады жадала гэтак вечна жыць,
А мне сніўся выстрал, цёмныя крыжы.
Але нешта ў далях, нешта ў свеце ёсць,
Часта сэрца труціць невясёлы лёс.
Ну, а ты, як песня, як прыгожы сон, -
Зацвіла і знікла пад хаўтурны звон,
Над табой схіліўся нізкі белы крыж,
Дзе кладуцца фарбы сонца і зары.
Знаю я сягоння - буду хутка там,
Толькі радасць песні для жыцця аддам.
Я аддам, каб зналі, што жыццё-вясна
Адшуміць, адзвоніць, змоўкне, бы струна.
І на гэтых далях, дзе цяпер жыву,
Будуць мяць другія кветкі і траву!
Вось затым не ўспомніш вечар залаты,
Не успомніш болей, як квітнела ты!
1927