«Былі, вядома, перагібы, хібы.
Былі злачынствы: факты — рэч упартая.
Але навошта варушыць архівы —
прызнала ўсе свае памылкі партыя.
Прызнала і сваім прызнаннем шчырым
зняла з сябе віну: такі быў час...
А той, хто шлях свой скончыў у Сібіры —
не мы яго, дык ён бы знішчыў нас.
«Лубянка! Курапаты! Калыма!» —
крычаць на мітынгах да хрыпу ў горле.
Але ж ніякіх доказаў няма:
архівы зніклі, сведкі ўсе памёрлі.
Пара ўсвядоміць, хто сапраўдны вораг.
А крыкуны — ім што? Яны ўзахлёб
на ветэранаў, на старых і хворых
наўмысна ўзводзяць увесь час паклёп.
Ды ў рэшце рэшт, як і ў мінулы раз,
патроху схлыне гэты шал эмоцый,
і партыя заступіцца за нас
і ўдарыць па крыўдзіцелях штомоцы.»