Над зямлёю
шугае верасень -
Восені ветразь!..
І плывуць у блакіце чыстым
Ключы галасістыя...
Цеплыня адплывае,
крылом узмахнуўшы аслаблым -
Летам бабіным...
Не трымайце ж мяне сягоння,
Сцены хат,
у лагодным палоне:
Над зямлёю шугае верасень -
Восені ветразь!..
Не шукайце, сябры і родныя,
Не гукайце на сцежках пройдзеных...
Не сустрэнемся - слёз не ліце.
«Ён жа быў летуценнік, - скажыце, -
Ён таксама паплыў
пад вераснем,
Ён -
пад ветразем...»