epub
 
падключыць
слоўнікі

Васіль Зуёнак

«Не дай мне Бог...»

                         Не пакідайце ж мовы нашай

                         беларускай, каб не ўмёрлі.

                         Ф.Багушэвіч

 

Не дай мне Бог духоўным стаць бадзягам,

Без памяці жывой, без каранёў,

Ісці бязмэтна за ілжывым сцягам

І верыць, што вяшчуе вараннё.

 

Народзе мой, не дай мне абмыліцца,

Маўчаць, як ты маўчаў цераз вякі,

І рабскаю рахманасцю хваліцца,

І падстаўляць для ўдару дзве шчакі -

 

Гісторыю, распятую на «крэсах»,

І на заходніх з поўначчу краях,

І мову, што спрадвеку лёс накрэсліў,

Каб ты Купалы словам акрыяў.

 

Няўжо забыта ўсё, перазабыта -

Сыноў найлепшых светлы запавет?..

Не веру, што аднойчы з тварам сытым,

З духоўнай торбаю ты выладзішся ў свет...

 

Ці быў калі народ-самазабойца! -

Скажыце мне, вучоныя мужы...

Дык што ж цябе, не мота, не прапойцу,

Штурхае да апошняе мяжы?

 

Я ведаю: народы паміраюць...

Але такі - з Хатынямі ў душы,

Якому пекла можа здацца раем, -

Такі, як свет, павінен вечна жыць.

 

Не дай жа ў сэрцы зруйнаваць краіну,

Што на шляхах крывавых збудаваў,

Пайсці перараджэнца каляінай,

Што мову забываў ці забіваў...

 

Народзе мой, прабач дакор палынны, -

Ці мне сароміць і ці мне вучыць?..

Ты знаеш лепш, ты не падсудны сыну.

Але ці лепш, як здрадна сын маўчыць?

 


1987

Тэкст падаецца паводле выдання: невядомае
Крыніца: невядомая