Быў лiстапад, было святога Мiхала — блiзiлася пара зiмы, а ў гэты год стаяла цяпло. Павярнуўшыся з полудня, павiльгатнеў вецер, памякчэла пад нагамi зямля, i крот стаў тачыць каля пустых, ужо зацягнутых, як раскаю, дробнаю макрыцаю градаў рудаватыя сырыя замежкi. У зацiшку за хатамi, каля чорных голых яблыняў, на якiх яшчэ трымаўся дзе збуцвелы, але чырванаваты з аднаго боку яблык, вiлiся слупом, нейкiя большыя ў гэту пару, камары.
Уночы завязваўся туман, асыпаючыся наранкi iмжою: на мокрым зеленаватым галлi дрэў дрыжалi i налiвалiся, як сляза на вейках, кроплi вады. Сярод дня пазiрала белаватае сонца — туман разыходзiўся, падымаючыся жаўтаватымi, як дым ад сырога алешнiку, хмарамi. Адкрываўся свет — белаватае, выпаласканае дажджамi ржышча за вёскаю, зялёная рунь на грудку, рудая i пухкая, як выхаджанае цеста, ралля, сiвыя абымшэлыя каменнi пры чэрствай пясчанай дарозе, што выдавалi здалёк авечкамi.
Праз рэдкае галлё пруткiх дрэў у вёсцы былi вiдаць каўпакi стрэх з зялёнымi пляйстрамi сырога моху, нечы не дакрыты яшчэ жоўтым, як воск, кулём хлевушок. На прывязаным уздоўж страхi тоўстым рублi стаяў мужчына, ляпаў шырокаю стрыхалкаю, падбiваючы густую шчотку саломы.
Учуўшы цяпло ў гразкiх, без гною, хлявах, рыкалi каровы, i нехта выпускаў сваю на зрудзелы прыгумень, каб выветрылася, а потым гнаў вулiцаю да вады, забягаючы наперад, лёгка ляпаў рукою па шыi, заварочваў да рэчкi. З вёскi было вiдно, як праз голы i карычняваты, нiбы дзяркач, алешнiк блiшчыць настылым холадам вада.
Узяўшы за дзве полкi спаднiцу i пераступiўшы калючы дрот, наўпрасты праз садок, дзе мiж радкоў карчыстых яблынь ляжалi на козлах накрытыя кажухамi яловай кары шарыя калоды вулляў, да рэчкi спускалася кабета з лазовым кошыкам у руцэ, з якога выпiраўся сiняваты авечы трыбух.
У чорным лiсцi пад вiшнямi граблiся i цiўкалi, шукаючы яшчэ квактуху, цыбатыя, бясхвостыя байстручкi-кураняты, што вывелiся пад самую восень, недзе за хатаю, у дзiравым i сiвым, нiбы абсыпаным попелам, лопусе.
Вулiцаю ехала падвода — па пяску пруткiмi вяршкамi шоргаў накiданы на воз малады алешнiк. Перакiдваючы лейцы i астаючыся ззаду воза, чалавек у суконным паўшубку з рудым цялячым каўняром кiраваў каня на брукаваны надворак — на гладкiх каменнях з грукатам падскоквалi колы.
За рэчкаю смяялiся бабы, варочаючыся з маладога, жаўтлявага пад зiму, хвойнiку i несучы ў радзюжках кастрыцу — падкiнуць на подсцiл карове цi высыпаць на прызбу. Iхнi тонкi голас i смех быў доўга чуваць, нават яшчэ з надворкаў, калi яны ўвайшлi ў вёску i па адной адлучалiся ад купы, заварочваючы кожная пад сваю хату.
Людзi ўпраўлялiся да зiмы. Мянялася квадра месяца — чакалiся халады. Трымаючы пад пахаю ўкручанае ў салявы мяшок шкло, па вёсцы хадзiў шкляр. За iм бегла i гаўкала, трасучы доўгiмi вушмi, жоўтая з крываватымi лапамi сучачка. Шкляр iшоў, задраўшы голаў i высока паднiмаючы ногi, як ходзяць сляпыя, i не азiраўся. Сучачка мiнула колькi хат, пагаўкала, стоячы сярод вулiцы, i, вiнавата ўгнуўшы голаў, пабегла назад.
Вёска сцiшэла, толькi недзе далекавата, у другiм канцы яе, быў чуваць цяжкi, тупаваты грукат цапа. I раптам зноў зайшлася ад брэху i клубком выкацiлася на вулiцу аблавухая жоўтая сучачка.
У другой ад канца хаце ўжо ведалi, што ў вёску iдзе нехта чужы — пiльная сучачка нiколi не брахала на тутэйшага чалавека.
— I каго ж гэта там нясе? — не вытрывала мажная, сытая, як ялавiца, маладзiца i, стаўшы каленам на лаву, глянула ў запацелае акно.
З белаватае ад перацёртага жвiру шашы, што хавалася ў карычняватай навiсi старых, карэлых бярэзiн, на пясчаную чэрствую дарогу, у вёску, звярнулi двое мужчын. Адзiн у кароткiм белым кажусе з нявыдубленых аўчын, у чорнай, як граковае гняздо, авечай шапцы, другi — у суконным рудым паўшубку. Той, што быў у паўшубку, выдаваў высокiм i, як можна было пазнаць па лёгкай хадзе, маладым.
Мужчыны дайшлi да шарага, перакошанага ад старасцi крыжа з белым новым ручнiком, завязаным каля абразка, i завярнулi да першай, што глядзела на вулiцу адным кутным акном, хаты.
— Да Чадоў пайшлi, — зняла з лавы калена i пакруцiла на клубах спаднiцу сытая маладзiца.
— Мо швагiр з Восава? — аказалася старая, седзячы на палку, што быў замест ложка, i трымаючы растапыранымi пальцамi цяжкi клубок пражы — у кошыку на зямлi круцiўся высушаны ў печы i раз’еханы пачынак. Старая намотвала арэхавым юрком на клубок пражу. Каструбаватая нiтка суха трашчала ў юрку.
— Чужыя саўсiм людзi, — маладзiца адышлася ад акна i развязала пад барадою белую ў сiнiя валошкi хустку. — Духата, каб мы не пачадзелi, — i яна пацягнула за адзiн ражок хустку, паказаўшы пышныя, пэўна наранкi вымытыя, цёмна-русявыя валасы, скручаныя на патылiцы ў тоўстую куклу.
У хаце стаяла парная гарачыня — на стале i на лавах астывалi накрытыя чыстымi ручнiкамi гарачыя боханы хлеба. Ад iх пахла гаркаватаю падпаленаю скарынкаю i кляновым лiсцем. У хаце, густа запацеўшы, плакалi вокны — яны былi без дубэльтаў. Буйны серабрысты, як луска, пот збягаўся ў кроплi i сцякаўся па шкле на жаўтаватую нефарбованую шуфляду — на ёй ужо вымаклi чорныя палосы. Праз шырокiя вадзяныя рагi на шыбах было вiдаць, як па частаколе скача не злiнялая яшчэ, з нейкiм мокрым, як выскубеным, чубком пярэстая сарока.
— Навiну ж нейкую прынясла, — сказала старая, ссоўваючы з высокага палка худыя жоўтыя ногi, каб раскруцiць сухi асыпаны пачынак.
— Во, да нас iдуць тыя людзi, — пазяхнула маладзiца i зiрнула ў люстэрка, убачыла свой ружаваты ад гарачынi твар i асталася давольнаю.
За вокнамi доўгiм хвастом мiльганула сарока, i на другi бок хаты, зайшоўшыся ад брэху, клубком пакацiлася заядлая сучачка. Маладзiца высунула галаву з-за сцяны i ўбачыла за акном тых самых мужчын.
— I што ж гэта за людзi? — сказала яна i адступiлася ад акна.
Дзверы знадворку рыпнулi — у сенях затупалi, загаварылi.
Кабеты, сцiшыўшыся, пiльна глядзелi на дзверы. У клямцы падскочыў i дзынкнуў язычок. З цемнаты сяней паказаўся белы кароткi кажух, i ў хату ўсунулася калматая авечая шапка. Услед за старым, прыгiнаючыся, каб не зачапiцца галавою за вушак, зайшоў чарнявы, год дваццацi, хлопец з даўгаватымi, пачырванелымi ад холаду рукамi — суконны паўшубак быў яму караткаваты.
— Дзень добры вам, — сказаў старэйшы, расшпiльваючы тоўстымi вузлаватымi пальцамi кажух i адкладваючы настаўлены каўнер. Маладзейшы стаяў за iм, мусiць, саромеючыся, што вiдаць з рукавоў яго доўгiя рукi.
— Дзень добры, — азвалася старая i палажыла на прыпол свой цяжкi клубок.
— Цi патрэбны вам малацьбiтэ? — глянуўшы спярша на маладзiцу, потым на старую, спытаў мужчына ў белым кажусе.
— Чаму ж, патрэбныя, — сказала маладзiца, падсоўваючы на лаве хлеб. — Садзецеся…
— О, i нагрэцца можна, — памацаў рукою лаву i прысеў на цеплаватае вiльготнае месца старэйшы мужчына. — Садзiся, Iмполь, за пастой грошы не плоцяць, — ён падсунуўся, даючы сесцi хлопцу.
— У нас ужо i мышы добра памалацiлi, — ссунулася з ложка старая i, трымаючы на сашчэмленых руках вагкi клубок, панесла яго да печы — там ля комiна сохла яшчэ зеленаватая пража.
— Нiчога, i нам хвацiць, — сказала маладзiца, падхапiўшы пад пахi два боханы хлеба, памкнулася да дзвярэй, каб, мусiць, палажыць iх у стопцы.
Мужчыны аглядалi чужую хату: яшчэ не пабеленую, з замазанымi глiнаю пазамi, дзе выглядаў мох, з новаю, таксама яшчэ не беленаю печчу з сухiмi плямамi нiжай пячорак. Хата была без падлогi — на глiняным току было знаць круглыя ўмяцiны ад калодкi, якою трамбавалi глiну. Цi ад таго, што хата была новая i пуставатая — яна выглядала прасторнаю. Каля глухое сцяны стаяў драўляны, паточаны шашалем ложак, засланы жоўтаю ў чорныя елачкi радзюжкаю. У яго ўпiраўся шырокi дашчаны палок. Мiж акон на сцяне, спяшаючыся, цiкаў вялiкi ў драўлянай аправе гадзiннiк — на медным ланцужку вiсела алавяная гiра з iржавай (мусiць, для цяжару) шрубкай. З-за абраза на покуцi выглядалi жоўтыя чачоткi пiжмы i бурачковы таўкачык васiлькi.
— А хто ж вам нараiў да нас зайсцi? — спытала маладзiца, вярнуўшыся ў хату i забiраючы пад пахi яшчэ два боханы хлеба.
— Духам чуем, што ў хаце гаспадара нямашука, — у старога скрывiлася губа i стаў вiдаць чорны, дуплявы зуб. — Хто ж так прыбiвае? — паказаў ён на покуць, дзе быў крыва прыбiты трыкутнiк палiчкi. — Вiдаць, што бабская работа.
— Гэта ж праўда, — засмяялася маладзiца, прыжмурыўшы адно вока. — Я прыбiвала, — прызналася ўжо яна, трымаючы пад пахаю два боханы i папiхваючы локцем непрычыненыя дзверы.
— Мо людзi галодныя? — сказала старая, калi маладзiца вярнулася ў хату.
— Во i праўда, мы сягоння капусты наварылi як на велькую сям’ю, — яна зiркнула толькi на маладога — ён засаромеўся i замыляў губамi, не ведаючы, што сказаць.
— У такiм разе можам памагчы, праўда, Iмполь?
— Во, цэлы гаршчок, — маладзiца падышла да прыпека, адняла засланку i, прыгнуўшыся, паглядзела ў печ. Мужчыны моўчкi глядзелi на яе белыя вышай лытак ногi, бо iх улетку хавала ад сонца нiзкая доўгая спаднiца.
З прыпека запахла кiслаю капустаю. Малады каўтнуў слiну i зняў шапку — чорныя валасы яго адлiвалi сiнявою.
— Падсажвайцеся да стала, — маладзiца паставiла на стол глiняную мiску i паклала дзве счарнелыя драўляныя лыжкi.
Мужчыны паднялiся з лавы, распранулiся i, склаўшы тут, дзе сядзелi, адна на адну адзежу, зверху яшчэ прытаптаўшы яе шапкамi, падышлi да стала.
Трымаючы анучамi гарачы гаршчок, маладзiца налiла ў глiняную мiску капусты: спярша рэдкага шчолаку, проста з гаршка, а потым гушчы, чэрпаючы ўжо лыжкаю.
Стары паднёс расхiстаны, з клiнкамi ў ножках, заслон, папробаваўшы, цi будзе стаяць, сеў.
Малады таптаўся зводдаль, усё хаваючы за спiну рукi — у яго паркалёвай рубашцы павылазiлi локцi.
— Чаго ж стаiце, садзецеся! — маладзiца вярнулася да прыпека i прынесла тонкi, што ўжо з’еўся, нож.
— Як даюць, то бяры, а як б’юць, то ўцякай, га? — абярнуўся i сказаў за плячо старэйшы мужчына.
— А хто ж яго тут будзе бiць? Дый цi дасi такому рады? — зiрнула на хлопца i засмяялася, крывячы мяккую з залацiстым пушком губу, сытая маладзiца.
— Можна, толькi дзе ўзяцца, — махнуў натапыраным чубком валасоў стары лысаваты малацьбiт.
Малады, чырванеючы i не паднiмаючы вачэй, цiха прымасцiўся на заслоне.
Мужчыны, сцiшыўшыся i моцна сёрбаючы, пачалi есцi. Маладзiца бачыла, як у Iмполя варушылiся скiвiцы. Яна глядзела на яго гладкi карак, на закручаныя ў лагчынцы валасы, на яго шырокiя плечы, на якiх не сыходзiлася тонкая паркалёвая рубашка, i падумала, што вот добра, што ён наняўся малацiць, i нават убачыла, здалося ёй, як ён сцiснуў бы яе гэтымi дужымi рукамi i яна не вырвалася б.
На надворку затупалi ногi, i за вокнамi мiльганула шарая суконная хустка.
— Во, мусiць, наша кудзельнiца iдзе? — сказала старая, атрасаючы з прыполу кастрыцу, што нацерушылася з пражы.
Адчынiўшы дзверы i выставiўшы наперад праснiцу з барадою недапрадзенае кудзелi, у хату ўвайшла кабета ў шарачковым, завужаным у талii сачыку. З-пад суконнай хусткi выбiваўся пучок русявых валасоў з белаватаю сiваю пасмаю. На шчаку, недзе з-за вуха, лезла лiлова-пякучая чырвань — радзiмы знак. Жанчына, прыжмурваючы адно вока i перакошваючы разяўлены рот, пiльна ўзiралася на чужых.
Яны, перастаўшы жаваць, азiрнулiся.
— Во, малацiць будуць, — маладзiца сагнула ў локцях абедзве рукi i памахала iмi, паказваючы, як малоцяць.
— Ы-ы-ы, — паставiўшы на ложак праснiцу, закiвала галавою кабета, i яе сiнi, скамянелы ад холаду твар памякчэў.
Мужчыны, сумеўшыся гэтага крыку, яшчэ раз азiрнулiся. Кабета была нямая.
— Гэта мая залувiца, — прызналася маладая гаспадыня. — Сястра майго нябожчыка.
Нямая выглядала на адны гады з маладзiцаю, але, раскруцiўшы i зняўшы з галавы хустку, выдалася старэйшаю.
— Нашто раздзяешся? — Маладзiца паказала на вядро, што стаяла на калодзе ў памялешнiку. — Пара карову паiць.
Нямая пакiвала галавою, апранулася i, глянуўшы спадылба на чужых мужчын, выйшла з хаты.
Стары аблiзаў лыжку, склаўшы тры пальцы, перахрысцiўся на абраз i падзякаваў за полудзень.
— Няма за што, — азвалiся абедзве разам кабеты.
— То як умовiмся з платаю? — спытаў ён, не абарочваючыся, а толькi настаўляючы вуха туды, куды гаварыў, да маладзiцы, — што скажа яна.
— А сколькi ж бяруць цяперака за малацьбу?
— Два злоты i кiля солi.
Маладзiца насупiлася, пакусала край нiжняй губы i падняла голаў:
— Дарагавата, але хай, бо мышы даўно авёс стачылi.
Малады адсунуў мiску, выцер рукою губы i, седзячы за сталом, слухаў. Гаварыў толькi стары:
— А колькi ж коп нажалi?
— Чатырнаццаць.
— Ого!
— Нiчога, дзядзька, зiма з велькiм горам усё з’есць.
— Як, Iмполь, да каляд змалоцiм? — стары, задраўшы рэдзенькi чубок, глянуў на маладога, пацёр шорсткую, у вострым, як нацярушаным, шкле сiвых валаскоў няголеную шчаку. — Управiмся ж па капе за дзень. Шэсць пасадаў… У пасадзе дзесяць снапоў… А дзесяць снапоў што? За гадзiну не саб’ём?
— I больш, пэўня, — адкiдваючы з брыва навiслую кудзерку валасоў, малады падняўся з-за стала.
— Тады мо сходзiм у гумно? — стары азiрнуўся на маладзiцу i адсунуў заслон, каб таксама ўстаць.
Гумно стаяла ўпоперак пляца, вялiкае, з дзвюма палувенкамi паабапал дзвярэй. Хлеў i падпаветка, перасыпаныя са старога дзерава, былi ў адным пашарку з новаю хатаю. Мiж гумном i пашаркам хаты раслi старыя, тоўстыя ў камлях яблынi. Каля высокага, выплеценага з яловых частаколiн плота паднялiся недзе з непавысяканых карэнняў вострыя i голыя пасынкi маладых слiвак — вецер назмятаў туды белага курачага пер’я. Было чуваць, як з адчыненых дзвярэй хлява крычала, цi можа так гаварыла да скацiны, нямая. За хлявом, дзе стаяла сплеценая з саломы i не прыкрытая стрэшкай прыбiральня, у збузаваным гурочнiку куры дзяўблi гурок-насеннiк.
Пад дзвярыма каля гумна ў нацярушанай мякiне граблiся трапяткiя вераб’i. Прыпадаючы да зямлi i варушачы кончыкам хваста, да iх краўся сыты шары кот. Згледзеўшы яго, вераб’i купаю паднялiся на палувенку i адтуль ужо, рассыпаючыся, падалi на зялёна-лiловы, прыхоплены першымi замаразкамi бэз.
— Сядзiш тут, а мышы жыта стачылi, — маладзiца тупнула нагою на ката i, выняўшы з прабоя прывязаную на вяровачцы затычку, адчынiла абедзве палавiны дзвярэй.
Мужчыны зайшлi ў гумно.
— Мы як змалацiлi на насенне, то болей i не чапалi, — сказала маладзiца, прывальваючы каменем дзверы. — Старое ўсё яшчэ ямо.
— Ого! — пакруцiў галавою стары, аглядаючы гумно. Яно аж пад кладку было заложана збожжам: адна старана жытам — тоўстымi, вязанымi па многа жменяў снапамi, каб, мусiць, лiчылася, што менш коп нажалi, другая старана — аўсом i ячменем. Там недзе лускаў перасохлымi струкамi гарох, пахла саладжавая канюшына i яшчэ леташняя, сточаная мышамi салома.
Кот скочыў на пярыла i палез у старану, мусiць, счуўшы недзе iхнi пiск.
У куце на таку стаяла яшчэ новая з зялёным колам сячкарня — пад ёю ляжала горба нарэзанай разам з канюшынаю сечкi.
Малады крутнуў за кола — тупы, даўно не востраны нож пачаў жаваць спрасованую, што лезла з-пад брыля сячкарнi, шчотку саломы.
— Ого, гостры, як у шаўца! — засмяяўся стары, кiнуўшы вокам на сячкарню.
— Дзiва што, а хто ж мне яго навострыць? — зiркнула з-пад хусткi маладзiца, сцiскаючы яе абедзвюма рукамi пад падбародкам.
— Давайце папробую, — малады выцягнуў са шчылiны ў сцяне пляскаты без ручкi напiльнiк.
— Старайся, Iмполь, старайся, — пагладзiў шчаку, нiбы закрываючы рот, каб не было вiдаць, што ён смяецца, стары малацьбiт. — Можа, i для сябе робiш.
Маладзiца спярша насцярожылася, потым крыва ўсмiхнулася, i на твары ў яе плямамi выступiла чырвань.
— А чаму ж гэта для сябе, а калi i для другога зробiць? — нiбы не дагадаўшыся, што да чаго, перапытала яна i, узяўшы з кутка венiк, стала падмятаць сухi ток — з гумна на двор пацягнуўся вялы пыл.
Iмполь, не абзываючыся, налёг пахаю на кола, зашоргаў напiльнiкам па нажы. У сечку, блiскаючы, зацерушыўся жалезны пылок.
— Пакажэце ж вашы цапы, — стары, пераступiўшы емецце, падышоў да шула: там, на вялiкiм цвiку, вiселi цапы i граблi. — I лiхтар нам на заўтра патрэбны. Цi ёсцека ж ён у вас? — спытаў ён i зняў з цвiка цяжкаваты з гладкiм бiчом цэп.
— Чаму ж не, толькi пазычылi некаму… I каму ж гэта? — разагнулася маладзiца i абкруцiла кругом шыi рог раз’еханай хусткi. — Цяперашнiм светам вока не спускай, а то гаспадарку i распазычыш.
— Яно можа i так, — сказаў стары малацьбiт, перавязваючы ў цэпе расслабленае вушка. — Не тая, кажуць, гаспадыня, што збярэ гаспадарку, а тая, што ўдзержыць.
— А дзе ж тут яе ўдзержыш? Пры гаспадарцы трэба спрыт i сiла, а тут сабралiся тры бабы, пабабску ўсё i робiм.
— Яно ж i вiдно, — зняў з цвiка другi, з расколатым бiчом, цэп i абярнуўся да Iмполя стары малацьбiт. — Бiчы нам трэба было б памяняць, а то якая гэта будзе работа.
— А дзе ж ты iх возьмеш? Хiба гэтыя якiм дротам перавязаць, — Iмполь папробаваў ногцем нож i крутнуў за ручку кола — на абслiзганыя дошкi, на жытнiя снапы ў старане востра пырснула жоўтая сечка.
— Бiчы ёсць, — вымеўшы з гумна смецце, маладзiца кiнула ў куток сухi бярозавы венiк. — Мой нябожчык як палажыў iх сушыць, то i цяперака ляжаць за комiнам на печы.
— Трэба будзе зрабiць, — сказаў стары, першым выходзячы з гумна i трымаючы абедзвюма рукамi пад пахаю цапы.
Маладзiца стаяла каля дзвярэй, чакала, калi выйдзе Iмполь.
— Дзякуй, Iмполька, — сказала яна, гледзячы яму ў твар.
— Няма за што, — пацiснуў ён плячом, убачыўшы ў яе на верхняй губе малюсенькую карычневатую бародаўку.
— Як жа ж няма за што? — адвярнулася яна ад яго вострага позiрку i пачала зачыняць дзверы. — Мужчын усё прасiла, ажно брыдка ўжо.
— Алеся, ты тут? — крычала з-пад хаты маладым голасам прысадзiстая дзеўка ў малiнавай вязанай хустцы.
— Го, тут! — адгукнулася гаспадыня, высоўваючыся з-за Iмполевых плячэй.
— Газы пазыч.
— А цi ёсць там у самiх?
— Калi захочаш сабаку выцяць, то кiй знойдзеш, — засмяялася дзеўка, уцiкоўваючыся ў Iмполя.
Заходзячы следам за старым малацьбiтом у сенi, Iмполь чуў, як зашапталiся, астаўшыся трохi ззаду, дзеўка з гаспадыняю, i дагадаўся, што гэта пра яго.
Ужо трэцi год, як Алеся асталася ўдавою. Алесiн чалавек, Радзiвон Мондры, секучы дровы, абсек сабе калена: нагу спярша падцягнула, потым, калi ён выцяўся балячым месцам аб вось у калёсах, яна развярэдзiлася i болей ужо не гаiлася. З гэтае нагi, памучыўшыся яшчэ зiму, ужо не ўстаючы з ложка, Радзiвон i памёр.
Неяк i не шкадавала яго Алеся. Iшла замуж не любiўшы — спадзявалася, што звыкнецца, а звыкнуцца не магла. Здаецца, валасы на сабе рвала б: столькi хлопцаў у сватах было, а яна ўсё перабiрала — то малы, то брыдкi, то «рускае веры» (Алеся была каталiчкаю), покуль не заседзелася ў дзеўках i не сталi сватацца ўдаўцы. А за аднаго з iх, кульгавага Лабара з мястэчка, што дачок меў ледзьве не Алесiных равеснiц, бацька нават стаў выпраўляць замуж. Тады якраз засватаўся Радзiвон Мондры. Якi там хлопец — аршын з шапкаю, але выйсця не было. Прыгледзелася на вяселлi да маладога i жахнулася, убачыўшы, што нават на кончыку носа ў яго растуць валасы. Пабыла з iм год, а прывыкнуць не магла. Не хацела, каб нават дзецi былi з iм. Прынесла раз на рэчку паласкаць бялiзну, ужо была тоўстаю, дзiцем хадзiла, i, нiбы звар’яцеўшы, пачала душыць свой жывот: на сёмым месяцы яно i радзiлася нежывое. А праз год Радзiвон i памёр.
Пасля яго смерцi Алеся паспраўнела, стала выглядаць лепш, як была дзеўкаю: на вечарынках i вяселлях каля яе пачалi круцiцца хлопцы i п’яныя маладзейшыя мужчыны.
Бабы спярша за вочы, а потым i ў вочы абмаўлялi яе, а дзецi, падвучаныя старэйшымi, лазiлi на страху, затыкалi комiн, а некаторае ночы, выцягнуўшы з-за хлевушка, паставiлi ў веснiках прыбiральню.
Алеся прынясла з дому ад бацькi жоўтую сучачку, але яна ўжо не памагла — Алесю зачаравалi.
Было гэта летась, на восень бралася: высока ў небе вiлiся i востра цвiрчэлi, сабраўшыся разам, ластаўкi; абсыпаўшыся жоўтымi бубкамi, цвiў палын каля плота. Алеся сядзела ў зацiшку на сонцы, шыла сабе сарочку. Адвярнулася ў хату напiцца вады, прыйшла назад, а на сарочцы жаба ляжыць — сухая, пляскатая, нiбы раздушаная колам, i вялiкая ржавая iголка каля яе. Алеся страсла з шытва гэтую сухую жабу i пабегла ў хату, а на галаве аж валасы зашавялiлiся. Алеся як чула бяду. Назаўтра яна пачала недамагаць: балела галава i ў вушах стаяў гуд, нiбы званы званiлi. Пад вечар яна сядзела на ложку, сонца ўжо закацiлася, толькi на небе астаўся чырвоны пасак. Хацела падысцi да акна, але ног не чуваць i свет засланiўся: перад вачмi бягуць то чырвоныя, то чорныя палосы. А ўночы з горла кроў пайшла. Запалiлi лямпу — кроў чорная, як запечаная свiная юха. Свякроў, збегаўшы, паклiкала Алесiнага бацьку з братам. Запрэглi каня, i брат Змiтрык павёз Алесю да доктара. Покуль даехалi да мястэчка — Алесi трохi адлягло. Яна ўжо, саромеючыся доктара, распранацца не хацела, покуль брат крыку не нарабiў. Паслухаў яе доктар ды ў вочы ўжо сказаў: «Маладзiчка, я вам не памагу, у вас нэрвы… Шукайце бабку».
За тыдзень Алеся зблажэла i ссохла, як тая жаба. Нават ад памяцi пачала адыходзiць. Асталася раз адна ў хаце — i падалося ёй, што скрыпнулi дзверы. Азiрнулася — адно ж каля парога нябожчыца мацi стаiць: у шэрым, яшчэ пасажным, бурносе i ў хустцы-канаплянцы. Алеся аж утрупянела. Скоранька перахрысцiлася — i мацi прапала, там толькi нейкая яснасць асталася.
Бацька апытаў недзе далёка, аж пад Наваградкам, знахарку, завёз да яе Алесю. Тая загаварыла на хлеб, сказаўшы есцi яго, як усходзiць i заходзiць сонца. Тры днi. Алеся з’ела астатнi раз той хлеб, i з вачэй ссунулася каламутнасць, пасвятлеў свет, нiбы туман разышоўся. Але ў галаве астаўся гуд i звiнела ў вушах, як званы званiлi.
Акрыяла Алеся не скора, толькi праз год. Чужая кабета, з якою разгаварылася, iдучы з кiрмашу з мястэчка, куды насiла прадаваць, збiўшы, фунт масла, сказала ёй:
— Вы ўжо, дзеткi, не гневайцеся на мяне, але я скажу праўду. Дзiця вам трэба мецека. I хвароба пройдзе, i паздаравееце вы. Без мужчыны ссохнеш…
Пасля гэтага Алеся цiхенька, нiкому не кажучы, пачала прыглядацца да чужых мужчын. I адзiн з iх, Бронiк Лiтавар, падкi да дзевак, як счуў — прывалокся п’яны сярод ночы, стукаў у акно. Алеся чула, але нi ганяць яго, нi адчыняць яму не пайшла. Свякроў, перапалохаўшыся гэтага стуку, пачала гукаць да Алесi. Але як жа ж ты адчынiш пры старой? Ды цi добра гэта — мець без мужыка дзiця? Яно ж будзе лiчыцца чужым у гэтай хаце.
Нямая, ведама глухая, грала носам на ўсю хату, нiчога не чуючы. Алеся, не аказваючыся, таксама знарок захрапла. Лiтавар мацюкнуўся на старую i адышоўся ад акна — за iм усё ўлягала, заходзячыся ад брэху, заядлая сучачка.
Але Лiтавар не адступiўся, пачаў чапiцца i цвярозы. Ужо гэтай восенню, калi яна пайшла за рэчку ў алешнiк, каб награбцi лiсця, ён, як знарок ведаючы, дзе яна павернецца, падцiкаваў яе там. Нiбы смехам, нiбы ў жарт, пхнуў яе на зямлю разам з гэтай вялiкаю ад сухога лiсця радзюжкаю на плячах. Яна аж самлела, падумаўшы, што можа i адолее. Скоранька выкруцiлася з тае радзюжкi i што было моцы штурхнула яму граблiшчам у грудзi.
— Ну, пачакай, яцi тваю!.. — крыкнуў ён, спатыкаючыся на купешку i ловячы на ляту сваю шапку.
Яна, выракшыся таго лiсця i старое радзюжкi, пусцiлася што ўжо было сiлы дадому. Свякроў потым усё шукала тую радзюжку i, не перасцiхаючы, кляла.
Цяпер у хаце быў Iмполь. Алеся, не саромеючыся, пачала прыглядацца да яго.
Разбудзiлi ўсiх куры — якраз у першы i самы моцны сон.
Пад печчу жаласна цвiркнуў, а потым, просячыся, заверашчаў, нiбы яго паклалi на калодку, малады певень. I, лопаючы крыллямi i б’ючыся ў глухой цемнаце, з перапуду закудахкалi ўсе куры. Надоечы з курнiка ў хату iх пусцiла старая Мондрыха, каб начавалi ў цяпле, — мо пасля каляд пачнуць нясцiся.
Першаю, падхапiўшыся ад сну, яна i счула iхнi крык.
— Алеся, ты спiш? Алеся! — гукнула старая, ссоўваючыся з печы i папоцемку шукаючы нагою лаву, каб не звалiцца.
— Чую, ну чаго вы! — азвалася з ложка маладзiца хрыплаватым i чужым ад сну голасам i, пляскаючы босымi нагамi, мiльганула да печы шукаць на мурку запалак.
Адкрыўшы вочы, Iмполь убачыў яе белую, невыразную ўпоцемку сарочку. Малацьбiты спалi сярод хаты на разасланым кулi саломы.
Пырснуўшы серкаю, загарэўся запалак, асвяцiў зморшчаны ад раптоўнага агню маладзiцын твар, распушчаныя валасы, голыя да пляча i паўнаватыя рукi. Кароткая сарочка высока адкрывала таямнiчую белiзну гладкiх сцёгнаў.
Маладзiца, трымаючы перад сабою запалак i прыкрываючы локцямi грудзi, пайшла сюды, дзе ляжалi мужчыны, — якраз над iмi на цвiку, што быў убiты ў бэльку, вiсела лямпа.
Iмполь недзе блiзенька каля сябе чуў гэтыя голыя цёплыя ногi. Маладзiца лавiла рукою лямпу — аб дрот дзынкала талерка.
Пад печчу яшчэ ўсё крычаў малады певень i з перапуду кудахкалi куры.
— Шашок, не iначай, як шашок убiўся, — падняўшыся з пасцелi i падцягваючы шырокiя ў паяснiцы порткi, сказаў стары малацьбiт.
Нiбы з перапалоху, на лысаватай галаве ў яго дыбком стаялi рэдкiя сiвыя валасы.
Маладзiца запалiла ўжо лямпу i, трымаючы яе за дрот, панясла да печы — па сцяне пабег вялiкi пераломаны цень. У хаце запахла газаю.
— I адкуль жа ж ён тут узёўся? — нагнуўшыся, старая цiкавала пад печ.
Нямая, звесiўшыся з палка, таксама глядзела туды, i ў яе на твары мiльгаў не то страх, не то дзiва.
— Дайце ж я гляну, — стары ўзяў у маладзiцы лямпу, стаў на каленi перад драбiнкамi, адкiнуў iх i бокам, на локцi, палез пад печ. Засвяцiў там лямпаю.
Хату абняла густая, задушлiвая цемната. Пад печчу зноў закудахкалi куры i хрыпла закаркаў, як вараня, калi яго ловяць, малады певень.
— Ён, шашок! — счакаўшы, азваўся стары, сунучыся назад з-пад печы i ўстаючы на каленi. — Нару зрабiў. Сядзiць там i не аддае кураня. Я сабе цягну, а ён сабе. Во, ледзьве адабраў…
Стары выпусцiў чырвонага з караткаватым хвастом пеўня. Накульгваючы на адну нагу i звесiўшы крыло, певень забегаў па хаце, не ведаючы з перапуду, дзе дзецца, зашыўся мiж вялiкiх чыгуноў.
Загукаўшы здушаным, цяжкiм, як у сне, голасам, нямая схапiлася з палка, падскочыла да пеўня, падняла яго на рукi, абсыпаючы раскалмачанымi валасамi, прытулiла да шчакi.
— Анучу якую дайце, нару заткну, — сказаў стары, усё стоячы на каленях. — I сам вытруся. Во як вывадзгаўся, каб на цябе нарат! — Ён пакруцiў рукаво, гледзячы на запэцканы локаць.
— А дзе ж яе знайсцi? — старая круцiлася каля печы, недабачваючы ўпоцемку, абмацвала лаўку.
Малацьбiт падняў лямпу — жоўтая яснасць аблiла хату.
— За комiнам гляньце, — надзеўшы на голаў спаднiцу i высоўваючы з яе рукi, крыкнула маладзiца. Сарочка на ёй паднялася яшчэ вышай.
Iмполь, косячы вокам, як злодзей, глядзеў на маладзiцу, чуў брыдкавасць, што яго цягне, як магнэсам, зiрнуць на гэтыя незнарок заголеныя гладкiя ногi, па якiх трапятлiвымi сполахамi бегаў нiзкi агонь лямпы — стары iзноў лез пад печ, затыкаць шашковую нару.
Яе як укалоў гэты востры зiрк — яна борзда абцягнула нiжай спаднiцу, падкручваючы яе на клубах, няўзнак азiралася туды, на разасланую сярод хаты салому.
Гэты шашок i выбiў усiх са сну — спаць ужо не клалiся. Нямая пагукала да пеўня, носячы яго на руцэ i паказваючы ўсiм на аблiтае цемнаватаю кроўю, мусiць, перакусанае, крыло, упхнула яго за драбiнкi пад печ. Паставiўшы на лаву праснiцу, узялася за прадзiва — пстрыкала яшчэ голым, лёгкiм верацяном, што не хацела круцiцца.
Старая выкiдала з печы цёплыя, што пахлi ўжо гаркаватаю карою, алехавыя ружаватыя дровы, азiралася на дзверы, за якiмi драпалася i вiшчала ўпушчаная некiм ноччу ў сенцы трапяткая сучачка. Гаварыла да яе:
— Во якая ты, сядзiш там, а шашка не дапiльнавала.
— А дзе яна дапiльнуе, калi ён, няхай яго нарат, недзе са стопкi нару пратачыў, — сказаў стары, нагнуўшыся над цэбрам i фыркаючы ад вады, што сцякала ў яго з броваў i носа.
Пачырванелы ўжо ад пруткага палатнянага ручнiка, прыгладзiў абедзвюма рукамi свой натапыраны сiвы чубок i гукнуў на Iмполя, што яшчэ ляжаў на разасланым сярод хаты кулi саломы, цiкуючы блiшчастымi ад сну вачмi, дзе паварочвалася Алеся, як цiкуе, стаiўшыся, за пташкаю кот.
— Уставай, Iмполь, добрыя гаспадары, не тыльма што, даўно намалацiлiся.
Iмполь скоранька падхапiўся i, свецячы праз раз’еханыя ў споднiках дзiркi ружаватымi каленьмi, стаў нацягваць порткi, блытаўся са спеху ў калошах.
— Другая толькi гадзiна, цi не рана яшчэ? — заступiлася за Iмполя маладзiца, але сцягнуўшы з раз’еханае саломы радзюжкi, пачала скручваць яе ў адзiн вялiкi куль. Ад перацёртае, мусiць, леташняе, саломы паднiмаўся гаркаваты пыл.
— Дайце ж я сам, — папярхнуўся ад едкае i горкае саламянае пацярухi Iмполь.
— Хiба ж я не здужаю? — разагнулася маладзiца, i ў яе вачах блiснуў ясны язычок агню ад лямпы.
Iмполь, чуючы на сабе гэты пiльны блiшчасты зiрк, адступiўся, прысеў на лаву, угнуўшыся, пачаў накручваць на нагу каравую парцяную анучу.
Стары малацьбiт, ужо адзеты ў нявыдублены ломкi кажух, нейкi раптам як паменшаны ў сваёй вялiкай авечай шапцы, запалiў у закурэлым лiхтары невысокi агарак свечкi. Трымаючы за драцяны вочап лiхтар, папхнуў каленам дзверы — у хату, угiнаючы галаву i вiляючы шчуплым хвастом, ускочыла сучачка. Баязлiва пашылася пад лаву.
— Во, i ты тут ужо, — маладзiца за перавясла падняла раз’еханы, шапаткi куль i ўслед за малацьбiтом, цярушачы на ток саломiны, панясла з хаты.
— Цапы хоць не забудзься, чуеш? — засмяяўся адтуль, з сяней, стары малацьбiт.
Iмполь наспех ужо, нацягнуўшы абедзвюма рукамi на голаў шапку, схапiў з памялешнiка яшчэ ўчора вечарам напраўленыя, з новымi бiчамi i вушкамi, цапы i, чапляючыся iмi за вушак, выйшаў у сенi. У густой, што церушылася, як мак, цемнаце наткнуўся на маладзiцу. Тая войкнула i ўпусцiла з рук шапаткi куль саломы.
— Што, пабучавалiся там? — засмяяўся знадворку стары, закрываючы ад ветру лiхтар.
— Ага, — аказалася з чарнаты сяней маладзiца.
— Сваякамi будзеце.
— Чаму?
— Знак такi, — ужо здалёк, з надворка, аказаўся малацьбiт — туды за iм паплыла, трапечучыся i маргаючы, рэдзенькая яснасць ад лiхтара.
Маладзiца, высунуўшыся з сяней, бачыла, як мужчыны, закрываючы сабою лiхтар, памаленьку сунулiся да гумна, перад iмi высокаю сцяною ўставала чарната ночы. Рассоўваючы яе, на густым частаколе плота бегала святло ад лiхтара, высвечвала сюды, пад хату, вузкую раскiслую сцежку.
Пад страхою шастаў, iрваў салому вецер.
Маладзiца, здрыгануўшыся ад сырога, што аж браў за сэрца, холаду, вярнулася ў хату. Наспех надзела сачык, накiнула на сябе вялiкую суконную хустку i зноў выскачыла ў сенi, навобмацак знайшла дзверы ў стопку — доўга шукала той стары кажух, пад якiм вiсела схаваная ад пiльнага i скупога вока свекрывi торбачка з акрайцам хлеба i доўгенькiм бруском сала.
Учора звечара, прыйшоўшы ў стопку да кубельца ўзяць сала, каб прыскварыць булён, яна няўзнак яшчэ адрэзала ад жоўценькага, выхаванага ад леташнiх каляд i высушанага пад страхою на гарышчы апольца доўгенькi брусок. I, каб не агледзела свякроў, схавала ў торбачку пад кажух. Нават сабе не хацела прызнацца, што рабiла ўсё дзеля маладога малацьбiта. Баялася, каб нехта ведаў, што спадабала яго нават з таго моманту, калi ён увайшоў у хату. Высокi, плячысты, i вочы цёмныя, лiловыя, як у барана. I сам падобны да барана — сваёю чарнатою, трохi гарбаценькiм носам i густым, што, мусiць, не прытопчаш, кучаравым чубком. I ўжо не ведала, як угадзiць яму, i саромелася, што ўсе ведаюць цi здагадваюцца пра гэта.
Алеся асцярожненька, каб не нарабiць груку, зачынiла стопку, але, iдучы на глыбокую, як вада, зеленаватую яснасць адчыненых дзвярэй, спатыкнулася на пусты саган.
— Што там? — адсланiўшы цемнату, з хаты ў сенi вызiрнула старая Мондрыха.
— Грэбень во згубiла. — Алеся прыняла з-пад ног i прыставiла да сцяны пусты саган.
— Знойдзеш там упоцемку, — старая ўжо насцеж адчынiла дзверы.
— Во, знайшла, — змахлявала Алеся, адступаючыся ўпоцемак i ўсё хаваючы за спiну торбачку з салам.
Старая Мондрыха, як чуючы што падазронае, паўзiралася на Алесю i зноў зарыпела дзвярмi, забiраючы з сяней жоўценькую яснасць ад далёкае лямпы. Глыбокай вадою Алесю абняў халодны поцемак ночы. Яна, як сляпая, памаленьку спусцiлася з ганка. Мокрай зямлёю, сапрэлым лiсцем пахла глухая ноч. За душу браў холад, што скора зiма. Захлынаючыся ад ветру, Алеся пайшла да гумна. У прычыненых дзвярах свiцiлiся шчылiны. Стаiўшы дух, прыпынiлася каля iх, услухалася, што робяць у гумне мужчыны. Там быў чуваць голас старога малацьбiта:
— Авёс скiдай, — крычаў Iмполю стары малацьбiт. — З аўса пачнём, а то ж яго любяць мышы. Дый на кiсель трэба ж змалацiць…
Алеся зашкрабла за папярочную лiштву, цягнучы да сябе з сярэдзiны прычыненыя дзверы.
— Хто там? — па току зашоргалi ногi, i з прабоя скiнуўся, забрашчаўшы, жалезны крук. I далей вецер сам ужо турзануў i панёс да сцяны дзверы — у гумне завiўся вiхор, выкруцiў з кутка з-пад сячкарнi i растрос па чыстым, падмеценым таку жоўтую сечку. У павешаным на шуле лiхтары радаснай матылькай затрапятаўся жоўты агоньчык.
— Скарэй зачыняйце, а то й страху сарве, — да Алесi падбег i памог зачынiць дзверы стары малацьбiт.
— Дзе вы бачылi, гэдакi вятрыска, — ускочыўшы ў гумно i азiраючыся на Iмполя, засаромелася Алеся.
Ён стаяў на торпе збожжа, трымаў, узяўшыся за перавясла, кароткi аўсяны сноп. Чакаў, покуль стары падмяце зацярушаны сечкаю ток.
Алеся з-пад ражка тоўстае, накiнутае на голаў суконнае хусткi цiкавала туды, на торп, бачыла, як у яго, Iмполя, на верхнюю губу смешна вылез кончык языка, калi ён, ганяючы вецер, адзiн за адным пачаў кiдаць на падмецены ток шапаткiя аўсяныя снапы. З аднаго сашмаргнулася i асталося ў Iмполевай руцэ перавясла — на току разбэрсалася пучкамi слiзкая аўсяная салома.
— От удалы, — пакруцiў калматаю авечаю шапкаю стары малацьбiт, нагiнаючыся i зграбаючы ў сноп аўсяную салому.
— Велькая бяда, што каторы разаб’ецца, — яна адступiлася да дзвярэй i выняла з-пад суконнае хусткi торбачку з салам, утаптала каля пярыла на жытнiя снапы. — Во, падсiлкуйцеся трохi…
Стары малацьбiт, падбiваючы вышай на лоб цяжкую касматую шапку, прыжмурыў вока, з дзiвам паглядзеў на маладзiцу — на губах у яго задрыжаў хiтры i шчаслiвы смех.
— Зачыняйце ж гумно, — згледзеўшы гэты смех, крыкнула Алеся i зняла з прабоя доўгi крук.
Густы вецер заглушыў прыткi тупат яе ног.
Прычынiўшы расхрыстанае гумно, стары малацьбiт развязаў торбу, зазiрнуў туды i падняў свой дзюбаносы твар:
— Ого, цябе даглядае, каб дужэйшы быў. Дзiва што, гэдакая маладзiца… Без сiлы не абыдзешся.
— Ты ўжо, дзядзька, гавары, ды не ўсё дагары. — Iмполь скочыў на ток, папраўляючы з’еханую набок кепку, спытаў: — А што яна прынясла?
— Што? Сала во цэлы брус, — ён зноў махнуў вастраватым доўгiм носам. — Дак мо праўда падсiлкуемся?
— Не, саб’ём ужо гэты пасад, — Iмполь папляваў на далонi, зняў з шула стары, абслiзганы цэп.
— Ну, што ж, пакуль цэп, датуль хлеб, — стары малацьбiт, нiбы нехаця i паволi, толькi патрапляючы Iмполю ў такт, раскручваў цяжкi грабовы бiч.
Бэрсаючы i падкiдаючы салому, высока ўгору адзiн за адным паднiмалiся вагкiя бiчы i, перакручваючыся там, з гакам прыставалi да трапятлiвых снапоў. Па дошках пярыла секлi мiгатлiвыя зярняты, уздрыгвалi i шапацелi, як жывыя, кароткiя аўсяныя снапы.
Стары малацьбiт скiнуў з галавы аб’еханую на вочы авечую шапку i, паблiскваючы мокрай лысiнай, зноў з крэхтам замахаў цэпам, трапляючы Iмполю ў такт. Ад натугi ў яго ўпiраўся ў левую шчаку язык — на ёй расла i цвярдзела вялiкая гула.
З гумна ляцеў расцяжны гупат, аддаваўся за чужымi будынкамi. Здаецца, малацiлi ў iншым гумне.
Тугою радзюжкаю за вугламi бухаў вецер, iрваў цяжкi водгалас цапоў. Чапляючыся за чорныя каўпакi стрэх, з сiверу паўзлi нiзкiя жаўтлявыя, як зляжалая сiвая воўна, снегавыя хмары. Пры зямлi бэрсалася глыбокая цемната. У Верасаве нiдзе не было агню, толькi ў Мондрых дрыжалi жоўтыя вокны — у хаце, з падкручаным кнотам, гарэла лямпа. Падсунуўшыся блiжай да яе, на цяжкай праснiцы сядзела нямая, наслiньваючы каля нiткi кудзелю, скубла зубамi кастрыцу i пстрыкала яшчэ голым i лёгкiм верацяном. Потым, паставiўшы яго на прыпол, накручвала напрадзеную нiтку.
Вярнуўшыся з гумна, Алеся засцiлала свой ложак, накрываючы яго новаю, нядаўна вытканаю ў рознакаляровыя ба@бы, ад якiх аж стракацела ў вачах, радзюжкаю i думала пра Iмполя, думала, што i дзецi пойдуць ад яго гэткiя харошыя, як ён сам, — чорныя, кучаравыя, з сiнiмi вачмi, як былi дзецi ў дварчанскае краўчыхi, да якое яна, Алеся, яшчэ дзеўкаю насiла шыць сукенку.
Сяло збiралася ў Корсакаў. Збiралiся ўжо не адзiн год: спярша, як удома была Алеся, а потым, калi яна выйшла замуж, падняўся Мiця, цi Змiтрык, як казалi на яго ў вёсцы, — i хата ў Корсакаў паранейшаму не зачынялася нi ў святнi, нi ў буднi дзень.
Ранiцаю, укiнуўшы на дзень скацiне i не чакаючы, покуль зварыцца снеданне, яшчэ нашча, прыходзiў хто-небудзь з мужчын. Прыходзiў паслухаць, што робiцца на свеце, — Мiця выпiсваў газеты, найбольш усё беларускiя, з Вiльнi.
Iншы селявiк прыходзiў так сабе, абы пагаварыць, бо дома ўсё змалочана, астаўся хiба толькi лубiн, што ляжыць пад застрэшкам цi ў палувенцы, лускаючы перасохлымi струкамi, але з iм пачакаецца да вясны, а цяпер няма чаго рабiць, як пасядзець на сяле. I ён прыходзiў да Корсакаў. Не расшпiльваючы кажуха, не скiдаючы шапкi, садзiўся на парозе i гаварыў то да Мiцi, што мянцiў аб вузкую папругу брытву, падвярнуўшы ў рубашцы каўнер i расшпiлiўшы грудзiну, — збiраўся галiцца, то да маладое гаспадынi, што стаяла каля печы, падважвала вiлачнiкам чыгуны, i ў яе на твары, на грудзях, на голых да локцяў i пруткiх руках трапяталася чырвань ад агню. Гэта была тая самая прысадзiстая дзеўка, што некаторага дня прыбягала да Алесi пазычыць газы. Прыходзiлася яна Алесi i Мiцю стрыечнаю сястрою, i звалi яе Хрысця. Узялася яна тут у Верасаве яшчэ з жнiва: падмеўся яе гадаваць цi то ўзяў за наймiчку стары Улас Корсак: у яго сястры, што была замужам за дваццаць вёрст адсюль, памёр мужык, а ў хаце тры дачкi, адна пад адну, — сястра i аддала меншую з iх, Хрысцю. Корсак дакляраваў, што адпiша гектар.
Аўдавеў Улас Корсак даўно, але браць у хату новую гаспадыню не хацеў: ужо дзеўкаю была Алеся — яна абмывала i абшывала мужчын. I ўсё было добра, покуль удома сядзела Алеся, а выйшла замуж — адразу перавярнулася гаспадарка — нiдзе парадку няма: нi ў полi, нi ў хаце. I Корсак узяў гадаванку.
А Хрысця спрытная кругом была — i да гуляў, i да работы, i хараством удалася: валасы густыя, рудаватыя, твар чысты, белы, нос дробны i рот свежы, як у дзiцяцi. Iншаму маладому мужчыну быў iнтарэс як бы няўзнак паглядзець ды пагаварыць з маладою дзеўкаю. I ён сядзеў да тае пары, покуль не прыбягала жонка i, стукнуўшы ў акно, крычала глуха з надворка:
— Снедаць iдзi, каб ты карчом сеў!
Селявiк нехаця, упiраючыся рукамi ў каленi, уставаў з парога, гаварыў, што вот жонка гудзе, як калаўротак, што пасядзець не дасць, i браўся за клямку.
Управiўшыся дома, перад полуднем збiралiся дзяўчаты: прыносiлi абвязаныя хусткамi праснiцы з тоўстаю кудзеляю — iхнiя калаўроткi стаялi ў Корсакавай хаце яшчэ з учарашняе ранiцы. Але прадзiва не было — дзень перад калядамi малы, як у зайца хвост, а на шарай гадзiне прыходзiлi хлопцы, падсаджвалiся да кудзельнiц, неўпрыкметку скiдалi з калаўроткаў шнуры, адбiралi лёгкiя i голыя яшчэ верацёны, а як з куткоў вылазiў i блытаўся пад нагамi рэдзенькiм растрэсеным пачассем мяккi поцемак, бралi каторую за рукi i цягнулi за плiту на ложак. У хаце стаяў сыты рогат давольных хлопцаў i востры, тонкi крык дзявок. Чэз, налiваўся слепатою сiнi вечар, у хаце гусла, хоць ты бяры яе навобмацак, цемната. Ужо было не пазнаць у твар чалавека, хiба толькi па росце, калi ён устане, цi па носе, калi ён паверне яго напроцi акна. Ружаватым агнём пыхкалi i тлелi папяросы. Дзяўчаты сядзелi без работы, паставiўшы ў кут праснiцы i пазатыкаўшы за кудзелю верацёны, i з iмi ўжо дзеразавалiся хлопцы.
У хаце яшчэ ўсё не запальвалi лямпу. Цiш мяшалася з цемнатою. I толькi чуваць было, як некаторыя з дзявок пацiхеньку прасiлiся ў хлопца:
— Ах, божа, пусцi! Цi чуеш, пусцi…
А потым, лiпка прыстаўшы, ляснула рука, мусiць, па чужой.
— Каб ты не даждаў! — раптам закляла i падхапiлася з ложка дзеўка.
Але вось нехта шлупаўся ў сенях, вобмацкам шукаючы клямку, адчыняў дзверы i ставiў з прыходу вядро — поўнае, бо чуваць было, як глухавата дзынкнуў аб яго вочап.
— А чаму ж лямпу не запалiце? — спытаўся ў цемнаце i грукнуў, зачыняючы дзверы, стары Корсак. Ён ужо, мусiць, накармiў скацiну.
Аднекуль з кутка выйшла Хрысця. Напроцi акна было вiдаць, што ў яе раскалмацiлiся нiзка падрэзаныя валасы. Падступiўшыся, зняла лямпу i панесла пад акно — выцiраць закуранае шкло i падлiваць газу.
Зарыпелi ложкi — дзеўкi церабiлiся ў хлопцаў з рук.
Жмурачыся ад лямпы i кругом сябе абгладжваючы сукенкi, беглi да сваiх праснiц: брыдка ж прыйсцi дахаты з пустою шпуляю цi голым верацяном.
Iзноў пачыналi рыпець панажы ў калаўротках, фыркалi, ганяючы вецер, шпулi, мiгцелi колы, зноў круцiлiся, спадаючы да зямлi, верацёны, i белыя ад слiны i абшморганыя нiткай пальцы ўсё скублi i скублi, торгаючы, шары дым кудзелi.
Самым прыцемкам, разапрэлыя, з рагамi поту на шчоках, каля вушэй, у хату яшчэ ўвальвалiся дзецi — адразу цэлаю плоймаю. Цяжка саплi i аддыхвалiся, збiўшыся каля парога i хаваючыся адно за аднаго, каб не пазналi.
Але хто-небудзь з хлопцаў, болей зухаваты, спадцiшка расшпiльваў папругу, вышморгваючы яе з порткаў.
— А вас хто клiкаў? — пытаўся ён i складваў у дзве столкi папругу.
Учуўшы, як дзынкае спронжка, дзецi хлынулi назад, у сенi, i, зачапiўшыся за парог, пападалi адно на аднаго — i тут ужо па iхнiх спiнах, як па мяшках з мякiнаю, вухкала папруга.
Падхапiўшыся i не зачынiўшы дзвярэй, дзецi ўцякалi на двор i адтуль, ужо зманваючыся, рагаталi. Толькi той, па кiм сцебанула, быдта гарачым жалезам апякла шыю, папруга, адышоўшыся ўбок, мацаў балячае месца i цiха, каб нiхто не чуў, плакаў.
А давольны кавалер стаяў на парозе, падпяразваў, падтрасаючы, порткi i яшчэ страшыў, мусiць, каб чулi дзяўчаты:
— Я це пакажу!
Дзяўчаты, сцiшыўшыся, маўчалi, пэўна думаючы, што i сам ён не надта далёка адышоўся ад такiх, бо цi даўно на вечарынках сыпаў на падлогу бубкi з палыну: калi iх разатруць, расшаруюць, гуляючы, — у хаце аж не дыхнуць ад гаркаты, як ад атруты.
А тая з дзявок, што надоечы, мусiць, сварылася з iм, раптам крыкнула, не ўтрываўшы:
— Хату зачыняй!
Па нагах з сяней цягнула холадам.
— Пачакай, хай порткi падцягне, а то звалiлiся, пэўна, — азваўся нехта з хлопцаў з-за белае высокае плiты.
— I праўда духата, учадзець можна, — агрызнуўся зухаваты, але дзверы зачынiў.
— Гы-гы-гы, — зарагатаў нехта i раптам змоўк — вiдаць, закрыў рот рукою.
За плiтою сядзеў Бронiк Лiтавар, па мянушцы Чад, — сталы ўжо хлопец, адзiн у бацькi сын на
1 трацiнузямлi, што сватаўся да багатых i харошых дзяўчат, але нешта ўсе яму сплочвалi за гарэлку — замуж нiводная не iшла: меў ён ганьбу, бо ў яго, як ва ўсiх Чадоў, смярдзела з рота. 1
Трацiна — трэцяя частка валокi.
Цяпер ён падходжваў да Хрысцi, наровячы кожны раз пасядзець з ёю на ложку за плiтою.
Адтуль ён i высунуўся — чорны, мажны, з гарбаватым каля пераносiцы i трохi прыплясканым да губы носам, падобны да старога каршуна. Картовая кепка, пашытая ў клiны i з гузiкам на макаўцы, сядзела ў яго на правым вуху.
— А ты глядзi, а то папраўдзе забалiць, i знахар не паможа, — сказаў ён, адводзячы вочы i кусаючы нiжнюю губу. Твар i шыя ў яго пачалi налiвацца тугою злой чырванню.
— Не страш бабу адным, калi яна двох не баiцца! — цыркнуў сабе пад ногi слiнай невысокi, усяго па плячо Лiтавару, з ружаватымi гладкiмi шчокамi, як у дзяўчацi, бо, пэўна, яшчэ не галiўся, малодшы тут за ўсiх хлопцаў Жэнiк Рэпка. Лiтавара ён не вельмi баяўся — тут сядзеў яшчэ яго брат, гэткi ж дробны, як ён сам, толькi белы, як злiнялы прусак, вуграваты Сяргей. Гэта былi Рэпкi, цi Каты, як брахалi на iх у вёсцы. Каты жылi ў Прылуках — так называлiся тыя хутары на пяць хат, што былi за рэчкаю, — але штодня прыходзiлi ў Верасава на сяло. Старшы, Сяргей Рэпка, што цяпер маўчаў, ад злосцi адно ўгiнаючы голаў i скоса зiркаючы на Лiтавара, таксама пробаваў хадзiць да Хрысцi. I на спаса, калi ў Прылуках была вечарынка, ён, п’яны, схапiўшы бязмен, пераймаў Лiтавара на кладцы — той падводзiў дадому Хрысцю. Ноч была позняя — зжоўк поўны, як налiты яснасцю, месяц, усё сцяжэла ад расы, прэсны холад падымаўся з балота, нiбы браўся мароз.
Сцiшна булькала на вiрах рэчка: вада ў ёй была поўная, з берагамi, i, здаецца, густая, нiбы растоплены тлушч. Кот змёрз, схаваўшыся на другi бок кладкi за кустом i трымаючы нагатове бязмен — алавянаю булавою ўверх. Але Лiтавара ён тады не пабiў, толькi перапалохаў Хрысцю; яна iшла першаю i, скочыўшы з высокае кладкi, што ляжала мiж камлёў старое вярбы, на бераг, наткнулася на яго. Кот сп’яна цi то разгубiўся, цi то не ўскораў размахнуцца бязменам, як яго за абедзве рукi схапiў Лiтавар i, крутнуўшы кругом сябе, вырваў бязмен i пхнуў на куст — там акурат канчаўся бераг. Кот, ломячы пераспелую высокую крапiву i разложыстую лодзьму i абвальваючы дзярно з пяском, паехаў у рэчку i з цемнаты, з-пад берага ўжо, заенчыў:
— Ну, Чад, я табе не дарую!
Лiтавар яшчэ пастаяў, паглядзеў, як боўтаецца каля берага Кот, хватаецца недзе за карэннi, каб вылезцi, i пабег даганяць Хрысцю.
Бязмен застаўся ў Лiтавара, па яго нiхто не прыходзiў. З таго разу Каты не паказвалiся ў Верасаве, можа, знарок, а можа — не. Сёння яны былi ўдвух i прыйшлi не так сабе, бо старшы з iх, Сяргей, схаваўшыся за праснiцу, каб не было вiдаць Лiтавару, маргаў Жэнiку белым выцвiлым брывом: «Не бойся, калi што».
— I праўда, нешта галава разбалелася, — падняў шапку Жэнiк Рэпка, падгладжваючы пад яе рассыпаныя на два рады валасы.
— Можа, у с… лягчэй!.. — не стрываў ужо стары Корсак, высунуўшы з-за плiты лысую да вушэй — толькi на патылiцы чорны вянок — галаву. Ён сядзеў на лаве, каля нiзкае, з выцертым ужо мелам, печы, трымаючы валёнак — падшываў сырамятным, недзе са старых чаравiкаў, лапiкам стаптаную ўжо да дзiркi пяту.
Каты пераглянулiся: старэйшы з iх, што сядзеў каля акна ў шарачковым з закручанымi кляпамi пiнжаку, матнуў галавою:
— Хадзем.
— А нiхто i не просiць, каб ты тут сядзеў. Iдзi, свет адчынены, — Корсак ссунуўся з лавы, трымаючы высмалены, з жоўтай плямай на галянiшчы, валёнак — на дратве целяпалася i блiскала тоўстая iголка.
Каты пасунулiся з хаты, прыгрукнуўшы за сабою дзвярмi, аж у лямпе падскочыў жоўты язычок агню.
— Баба з воза — каню лягчэй, — сказаў Корсак, калi ў сенях аб кручок дзынкнула клямка.
Сяло маўчала — усе ведалi, што стары Корсак процi, каб нехта з Катоў сватаўся да Хрысцi. Каты ў Верасаве павагi не мелi. На iх, як на людзей, не зважалi яшчэ здаўна. Каты былi бедныя, казалi, што яшчэ за паншчынаю ў iхняга прадзеда, бо ленаваўся рабiць, пан адабраў палавiну надзелу. Цяпер у Катоў асталася шастуха — шостая частка валокi, па цяперашнiх мерах — тры гектары з нечым, ды i тая не зямля, адна камянiца. А на голага сабакi брэшуць. I калi ў Верасаве была якая пакража — падазрэнне падала заўсёды на Катоў. А за руку, як кажуць, злавiлi таго самага iхняга прадзеда — ён у Мондрых, некалi першых на ўсё Верасава багатыроў, краў са свiрна, з глыбокiх засекаў, збожжа, пракруцiўшы свярдзёлкам у сцяне дзiркi.
Паздзекавацца ды пасмяяцца з Катоў у Верасаве любiў кожны. Яны ж, людзi i пунтовыя i заядлыя, помсцiлi па-свойму. Iхнi бацька, Рэпка Адам, астаўшыся пры паляках солтысам, пачаў удаваць людзей: палякi тады пабралi ў вёецы коней i збiлi да паўсмерцi Корсака — ён схаваў жарабiцу, перагарадзiўшы хлеў яшчэ адной глухою сцяною. За гэта Катам ужо дараваць не маглi.
— У, Катэ, у, кашэчнiкi! — стары Корсак заварушыўся каля печы, мусiць, спомнiўшы сваю даўнейшую злосць.
— Цi не досiць?! — аказаўся ўжо Мiця, не залюбiўшы, што бацька не перастае сварыцца. — Пагаварыў, i досiць!..
— Яны некалi ўсю вёску баламуцiлi i цяпер во, — Корсак нагнуўся да iголкi, што вытыркнулася з валёнка, выцягнуў яе зубамi i хацеў нешта сказаць яшчэ, але ў сенях штосьцi загрукацела, як падаў пусты кубелец цi дзежка, i зазвiнела парожняе вядро.
— Хто ж гэта заблудзiўся? — засмяялася Хрысця i, вылезшы з-за калаўротка, адчынiла дзверы.
У сенях стаяў Iмполь, крыва i сарамлiва ўсмiхаючыся, што не знайшоў дзвярэй.
— А мне бог ведае што падалося, — сказала Хрысця, убачыўшы i пазнаўшы Алесiнага малацьбiта. — Заходзь жа ў хату, — i адняла ад клямкi руку.
Усё сяло глядзела туды, на парог. Дзяўчаты ўжо зналi, што да Радзiвонавай Алесi нанялiся малацiць чужыя мужчыны — адзiн з iх малады i надта ж харошы хлопец. Расказала Хрысця, а некаторыя дападныя ўскоралi падцiкавiць самi i цяпер таўклi, штурхалi адна адну локцем пад бок: «Глядзi, хто прыйшоў».
Iмполь убачыў, што з-за кожнае праснiцы блiшчаць, выглядаючы, вочы, i закруцiўся сярод хаты, шукаючы, дзе гэта дзецца, i сагнуўся, як гнецца вялiкi чалавек, нiбыта саромеючыся свайго росту.
— Садзецеся, — хлопцы рассунулiся на лаве, ляпнуўшы рукою на пустое месца.
Iмполь абвёў вачыма хату i дастаў пачак папярос, выстаўляючы яго хлопцам: да яго нават здалёк пацягнулiся рукi — тытунь быў дарагi, а свайго садзiць не давалi — i хлопцы былi ласыя пажывiцца чужым ды дармовым.
У хаце запахла саладжавым сiнiм дымам, пах яго быў нязвыклы пасля ўдушлiвае махоркi. Гэтакiм пахучым, лёгкiм дымам у верасаўскiх хатах пахла толькi ў свята, калi хлопцы, нават i тыя, хто не курыў, дзеля фасону куплялi ў мястэчку папяросы.
— Ну i запыхкалi, — папярхнуўшыся дымам, Мiця падышоў да печы i адкрыў у комiне верхнiк.
— Вой, якi далiкатны. А мне дак хораша пахне, — азвалася дзеўка, у якой, мусiць, самлела рука — патрымай яе перад носам, скубучы кудзелю.
— I праўда, што ж гэта за папяросы? — нацягнуўшы падшыты валёнак i ўсё тупаючы нагою i гледзячы на яе, пракульгаў, бо другая была босая, да Iмполя стары Улас. — Дай жа я сапсую адну.
— Курэце, дзядзька, курэце, — Iмполь абмацаў кiшэнi, зноў шукаючы пачак папярос.
— Гэй, курцы, цi чулi, што было пад Пiнскам? — выйшаўшы на сярэдзiну хаты, спытаўся Мiця.
— Не, а што?
— Не выдумляй, — дзяўчаты нават перасталi прасцi, прыпыняючы за кола свае калаўроткi.
— А во паслухайце, — Мiця падступiўся, дастаў з-пад бэлькi скручаную ў трубку газету, разгарнуў яе, прыжмурыўшыся, пачаў чытаць: — «Нязвыклы выпадак здарыўся пад Пiнскам. Мяшканцы хутара Глуша Каленiк Талерка i Аўдоцця Мядзведзь вязлi хрысцiць дзiця. Удома кумоў так напаiлi, што толькi каля цэрквы яны агледзелiся, што згубiлi дзiця. За вярсты тры ад хутара яго знайшоў Дзямян Калета з Сваловiч. Яно ляжала жывое ды здаровае збоку дарогi. На трэцi дзень у Глушы нанава спраўлялi хрэсьбiны».
— Ах, лiха! Во, i не забiлася, — сказала некаторая з дзяўчат, зноў нацiскаючы нагою на понаж i слiнячы кудзелю.
— А што там пра Чэхаславацыю пiшацца? — Лiтавар адарваўся ад лавы, але не ўстаў, а толькi выцягнуў руку, просячы газету.
— Што? Восем гарадоў адышло да Венгрыi. Уся Падкарпацкая Русь.
Мiця адышоў да стала. Хлопцы абярнулiся, слухалi, што расказвае ён. Адно дзяўчат, мусiць, не абыходзiла гэтая палiтыка, яны сцiшана пралi, задумаўшыся пра нешта сваё: толькi каторая, бывае, няўзнак зыркала на Iмполя, у яе, сарваўшыся з рукi, падала i кацiлася пад лаву верацяно.
А кучаравая Сабiна, што аж з другога канца вёскi, паднялася з праснiцы i пачала абкручваць кругом шыi рог тоўстае хусткi.
— Ой, i нам пара, — падхапiлiся астатнiя дзеўкi, забiраючы з сабою праснiцы з вялiкiмi бародамi недапрадзенай кудзелi.
Цiшком адзiн за адным кiнулiся ў сенi хлопцы, каб злавiць якую ды падвесцi дадому. У сенях падняўся вiск, быў чуваць сыты рогат Бронiся Лiтавара.
Iмполь выходзiў апошнiм. З iм ужо, каб прысунуць дзверы, накiнуўшы на галаву вялiкую суконную хустку, выбегла Хрысця.
Хлопцы з дзеўкамi смяялiся на вулiцы. Але раптоўна гэты рогат сцiх. Немы чужы крык працяў вясёлую цiш:
— А людзечкi, ая-ёй!
Iмполь дагадаўся, што некага б’юць. Тупацелi ногi, трашчаў плот — ламалi недзе частаколiны.
— А божачка, што там? — Хрысця злавiла Iмполеву руку.
— Б’юцца, — сказаў ён, чуючы, што яна дрыжыць не то ад холаду, не то ад страху.
На надворку валтузiлiся: нешта мякка i глуха вухкала, як у падушку, i нехта крактаў, нiбыта сек дровы.
— Iзноў, мусiць, гэтыя Катэ, — сказала яна, стаўшы на высокi парог i цiкуючы на надворак, — кругом яе галавы, ад белага месяца, стаяла сiняватая яснасць.
— Ой, не суньцеся ж хаця, — яна ўчапiлася Iмполю за рукаво, калi ён пераступiў парог. З-пад веснiкаў, угнуўшыся i без шапкi, уцякаў сюды Бронiк Лiтавар, твар у яго быў залiты крывёю — яна выдавала чорнаю, як гразь. I нехта нiжэйшы, трымаючы ў руках калок, насцiг яго каля хаты i з усяе моцы гахнуў па плячах — калок трэснуў, i адзiн канец, скачучы, як скача адсечанае ад калодкi палена, паляцеў аж пад парог.
— Ах, божачка, заб’е ж, — зноў немым голасам заенчыла дзеўка. Гэта была Сабiна — стрыечная Лiтаварава сястра.
Астатнiх дзяўчат i хлопцаў як ветрам змяло з Корсакавага надворка, кожны наравiў быць далей ад бяды. У веснiках толькi стаяў Жэнiк Рэпка, каб, на выпадак чаго, памагчы брату.
— Ну, Чадзiна… — Сяргей мацюкнуўся i, не выпускаючы з рук канец адламанага калка, спусцiўся з пакатага надворка да веснiкаў.
— I што гэта iм зноў тудака трэба? — крыкнуў туды, на вулiцу, Корсак Улас, выйшаўшы разам з Мiцем на двор.
— Хадзi i ты сюды, хадзi, — аказалiся з-за плота Каты.
— А ты паагрызайся болей! — Мiця саступiў з пляскатага каменя, што ляжаў каля парога. Рукi ў яго былi закладзеныя за спiну — ён хаваў ззаду нешта караткаватае, цi не жалезны прэнт.
Каты змоўклi. Высунулiся з цянька i пайшлi вулiцай, схаваўшыся за рогам чужое хаты. Адзiн дробна, з пералiвам, высвiстваў польку.
— Iдзi ў хату, Бронiсь, — сказаў Корсак, хаваючыся ў цёмных сенях. — Iдзi, абмыйся хоць.
— I праўда, Бронiк, — Сабiна з Хрысцяй пагналi Лiтавара ў хату.
Iмполь выйшаў на вулiцу, каля веснiкаў наступiўшы на нешта чорнае i мяккае, цi не на Лiтавараву шапку.
Вечар быў ясны — высока на полуднi стаяў белы месяц з сiняватым у сярэдзiне i бурым па краях кругам. На нечым шчыце ў аконцы блiшчаў асколак шкла. Пахла вострым марозам i чэрствым гаркаватым лiсцем. На звялай i шэрай, як ссыпанай соллю, траве пералiваўся, цьмяна мiгцеў iней. Каля чарнаты плота белым паскам ззяў малады ўчарашнi снег, што не растаў за дзень. Дужэў прымаразак — камянела зямля. Усё выдавала пустым, голым, i звон стаяў, як у парожняй дубовай бочцы. Так бывае позна ўвосень у сухi мароз. Толькi недзе ў хляве бляяла, акацiўшыся, авечка — там нехта свяцiў лiхтаром: у адчыненых дзвярах мiльгаў скупы жоўты агонь. У канцы вулiцы чуўся злы, здушаны голас:
— I яе, гадзiну, трэба правучыць…
Гаварылi, мусiць, пра Хрысцю. Падыходзячы блiжай i заварочваючы да Мондрых у двор, Iмполь прыслухаўся, але нiчога болей не распазнаў. З-за хлевушка высунулася i загаўкала, кiдаючыся да ног, аблавухая сучачка — яна яшчэ не асвойталася з чужымi ў хаце людзьмi. У вокнах раптам палахлiва затрапятаўся i патух агонь — гаспадыня, гатуючыся, пэўна, спаць, баялася, цi не падглядае хто.
Iмполь пастукаў у цёмнае, што адлiвала месячным бляскам, прадпечнае акно. За глухою шыбаю паказалася Алеся. Распушчаныя валасы падалi на плечы, глыбокi выраз сарочкi адкрываў цеплату грудзей.
Бацьку свайго Iмполь не помнiў. Расказвала мацi, што бацька быў рослы, кучаравы — ён, Iмполь, i крошкi па iм падабраў. Толькi бацька ганьбу невялiкую меў: на правай руцэ не хватала двух пальцаў — аджавала трыбаю сячкарнi. Праз гэтае калецтва яго i ў войска не ўзялi, таму жанiлiся яны з мацераю ў той год, як пачалася вайна. Людзi якраз у бежанства ўцякалi, спярша здалёк, недзе зпад Сувалак, — мазуры ўсё. А на другi год, калi фронт падышоў блiжай, ускораўшы пажаць толькi жыта, выправiлася ў дарогу iхняя вёска.
Але за вёрст дваццаць ад дому, ужо ў лесе, бежанцаў насцiг фронт: ззаду стралялi з гарматаў, нiбы хто грукаў вялiкiмi дзвярмi, аж дрыжала i прыгiналася ўсё. Звар’яцелыя ад страху людзi сталi падганяць коней, фурманкi збiлiся, заторыўшы дарогу. Ламалiся наладаваныя збожжам ды розным пажыткам вазы, iрвучы гужы, наравiлiся спуджаныя конi. Падняўся гвалт, крык. Рыкалi напрывязваныя да драбiнак каровы, выскачыўшы з вазоў, ляцелi на злом галавы авечкi, плакалi, адбiўшыся ад мацярок, дзецi.
Засцiгнутыя гэтай нечаканай стралянiнай, не ведаючы, куды дзецца, людзi пачалi варочацца дадому — найболей з малымi дзецьмi i старыя.
А маладзейшых страх гнаў далей, у гэтую невядомую прорву свету: гаварылi ўсе, што немцы гвалцяць дзяўчат, адразаюць iм грудзi.
Выбраўшыся з лесу i апярэджваючы адзiн аднаго, бежанцы ехалi полем, дратуючы няспелы, яшчэ сiвы авёс, лапушыстыя картоплi i белую, звiнючую ад пчол грэчку. Над дарогаю вiсеў, асядаючы ў збожжы, едкi, сухi пыл.
Быў канец жнiўня — стаяла пякучая, астатняя перад восенню гарачыня. Не ўставала, падбiўшыся хадою, быдла. Дух забiваў саладжавы смурод. Яго нясло ад спруцянелай, раздутай, як горы, скацiны. Яе нiхто не закопваў. Укiнуўся мор, памiралi людзi — пры дарогах аставалiся свежыя капцы магiлак з тонкiмi, высечанымi наспех сырымi крыжыкамi. Змучаныя, знэнджаныя дарогаю людзi сцякалiся ў Мiнск — тут iх ужо садзiлi на поезд. У вагоне i разрашылася Iмполева мацi — нарадзiўся Платон, старэйшы Iмполеў брат.
Бежанцаў прывязлi за Самару, у нейкi чужы, якога яны дагэтуль не чулi, горад Бугуруслан. Усё там было нязвыклае — людзi, iхняя гутарка i нават адзежа: кабеты насiлi сплеценыя ў поясе з доўгiх, у розны колер, аборак спаднiцы.
Iмполеў бацька рабiў на чыгунцы, «лячыў», перавязваючы дротам, старыя, патрэсканыя шпалы. Новых не хватала — iшла вайна, потым пачалася рэвалюцыя. Iмполеў бацька ўсё гэтаксама «лячыў» шпалы — чыгунка патрэбна была ўсiм.
Тут, якраз у гэту калатэчу, i знайшоўся Iмполь. Праз год-два ўсё ўляглося, але настаў голад. Дажджу не было з самае вясны. Першы раз захмурылася на Iлью, але дождж толькi папырскаў зямлю, запахла горкiм пылам, як пахне жалеза, i з хмары пасыпалiся чэрвi — сiвыя, з чорнымi галоўкамi, валаснi. Яны кiшэлi, скручваючыся ў клубок i прытка паднiмаючы свае чорныя галоўкi.
Трэскалася зямля — уваткнеш у шчылiну кiёк, i ён iдзе — як на той свет. На дрэвах, скручваючыся ў трубку, сохла зялёнае лiсце. Як у напаленай печы, яно не паспявала зжоўкнуць.
Бежанцы хлынулi назад, дадому — у той год якраз скончылася вайна i каля Мiнска ўстала новая гранiца.
Iмполю быдта ў сне помнiцца вагон, шырокiя дашчаныя нары — iхняя сям’я варочалася дадому. Яму тады браўся трэцi год. Далей ужо ведаў з таго, што расказвала мацi, калi ён падрос.
Ехалi доўга — поезд гадзiнамi стаяў сярод поля з чорнымi, выгаранымi адхонамi каля чыгункi, там, дзе на сухую, як порах, траву ўпала з паравоза iскра. У жаўтаватым высокiм дыме, нiбы ў хмарах, хавалася слепаватае сонца — гарэлi лясы. Расцягнуўшыся бясконцым шнуром, ляцела чырвоная кабылка — саранча.
З вагонаў на доўгiх, мусiць, знарок зробленых дзеля гэтага, насiлках выносiлi нябожчыкаў — бежанцы пухлi i памiралi ад голаду.
Перад самаю гранiцаю, ужо ў Мiнску, вынеслi з поезда Iмполевага бацьку — ён захварэў на гiшпанку, у яго была гарачка.
Ужо адсюль, з Польшчы, мацi падавала на розыск. З-за гранiцы ў Дубатоўкi прыходзiла папера, што весцяў пра бацьку няма. Але ёй не верылася. Завязаўшы ў белую, выцвiлую хустку паўкапы яец, яна хадзiла за блiзкi свет у нейкую вёску да варажбiткi, i колькi тая нi варажыла — каля чырвонага караля заўсёды стаяла чорная карта — смерць.
Бацька так i не знайшоўся.
Мацi, выплакаўшы сваё гора, асталася з iмi двума.
Але адною бяда не ходзiць: старэйшы бацькаў брат не аддаваў зямлю — ён з бацькам быў не аднае мацеры. Толькi пасталеўшы, Iмполь разабраўся, што да чаго. Iмполеў дзед быў прымак — прыйшоў ён у Дубатоўкi на чужое. Кiнуўшы пры грудзях дзiця, без пары памерла першая дзедава жонка — жанiўся ён другi раз, браў таксама ўдаву. Ад яе i быў Iмполеў бацька. Права на спадчыну ён не меў.
Мацi, выбiўшыся са здароўя, усё ж адсудзiла два гектары нiшчымнага пяску.
Але хiба з iх пражывеш? I мацi хадзiла прызарабляць — летам жала ў асаднiка-ўдаўца, што мо знарок наймаў збедаваную па мужчыну маладзiцу, восенню бегала ў сушню, што была пры тартаку ў мястэчку, лупiць машынкаю яблыкi i выкручваць з iх костачкi. З сушнi варочалася, прыносячы карове поўную радзюжку гэтых лупiн, карычневых костачак i гнiлых, мяккiх, як порхаўкi, яблыкаў з драбнюткiмi бародаўкамi сiвое плеснi.
Аднае ночы, перад усiмi святымi, ужо маразы бралiся, яе нехта пераняў каля рэчкi на балотцы, выскачыўшы з сiняватай ад месяца смугi, з-за голых вербаў. Абамлеўшы ад страху, яна кiнулася на другi бок, на гразкае, што блiскала iнеем, балота, уляцела ў крынiчныя лёхi — выкупаўшыся па пахi, ледзьве выбралася адтуль.
Вярнулася дахаты, калоцячыся ад холаду i страху. Расказвала i плакала.
Да мацеры прыкiнулася нейкая абложная хвароба. I яна ўжо не ачуняла. Губы ў яе пасiнелi, яна звяла i была лёгкаю, як дзiця, калi Iмполь памагаў ёй легчы вышэй на падушку. На трэцiм тыднi, неяк у нядзелю, калi ёй трохi адпусцiла, яна папрасiла прынесцi пад голаў сена; покуль Iмполь вярнуўся з гумна — мацi ўжо нерухома ляжала, гледзячы недзе ў столь; на жаўтлявай шчацэ стыла, выкацiўшыся, сляза. Iмполь, схаладзеўшы ад страху, пачаў тузаць мацi, а потым нема заенчыў, але яна ўжо не чула…
Яны асталiся ўдвух — Iмполю iшоў трынаццаты, Платону — васемнаццаты год. Платон ужо хадзiў на работу — грузiў на чыгуначнай станцыi папяроўку — караткаватыя, на паўтара метра, яловыя круглякi. Ён уружыўся пiць i разбэсцiўся саўсiм. Прыходзiў дадому п’яны i соваўся да Iмполя бiцца. Iмполь перабыў зiму дома, а вясною перад Юр’ем да iх прыехаў багатыр Радзюк, што купiў у Вясёлым Двары, ужо растрэсеным панскiм маёнтку, дваццаць гектараў зямлi, згоджваць Iмполя ў пастухi.
«Што тут будзеш вошай кармiць, — сказаў Платон, якi збiраўся жанiцца i хацеў выправiць з хаты меншага брата. — Iдзi, людзi хоць абмыюць ды адзенуць».
Iмполь, не хочучы, згадзiўся. Пасвiў пяцёра чужых кароў, а прыгнаўшы на полудзень — бегаў iрваць свiнням свiрэпу. Дыхнуць Радзюк не даваў.
На другi год Платон ажанiўся, узяў старэйшую за сябе, худую, з тонкiмi жылаватымi рукамi i вострым, як цвiчок, носам дзеўку — пагнаўся на пасаг. Знайшлося дзiця, там у Дубатоўках была другая сям’я — Iмполя цяпер дадому не цягнула.
Радзюк, апытаўшы новага пастуха, пакiнуў Iмполя за парабка.
Радзюкоў сын, хворы на сухоты Ладак, рабiць нiчога не мог. Трымаў усю гаспадарку Iмполь, памагала яму хiба толькi Радзюкова нявестка — круглая, як бонда, бялявая, заўсёды расхрыстаная i з босымi, ад снегу да снегу, пляскатымi нагамi Ваця. Дужая, спраўная да работы, яна нiколi не хварэла.
З кожным годам сталеючы, Iмполь неяк i панаравiў яе. Да маладых дзяўчат яго не цягнула: саромеўся каму-небудзь сказаць, што падабалiся маладзiцы, налiтыя сокам, шырокiя ў крыжах, тыя, што ўжо радзiлi дзяцей i ведалi смак мужчыны. Ён, як ад салодкага чаду, п’янеў, няўзнак цiкуючы, калi Ваця раздзявалася, астаючыся ў караткаватай, без рукавоў, палатнянай сарочцы, калi яна нязграбна сядзела i было вiдаць яе белае, тоўстае, як бручка, калена.
А раз нават снiлася яму тое, пра што ён думаў, гледзячы на яе.
Снiцца яна пачала пасля таго, як вадзiлi мыць авечак. Узяўшыся за тоўсты закручаны рог, Ваця выцягнула з хлява чорнага з шырокаю, як лава, спiною барана, што раскарачыўся i, упiраючыся нагамi, нiяк не хацеў iсцi на двор. Потым адною рукою схапiла за абедзве столкi спаднiцу, падцягнула высока ўгору, перакiнула нагу цераз барана i паехала на iм, свецячы белаю мякаццю сытых сцёгнаў. Баран, угiнаючыся i круцячы галавою, ляцеў што ёсць моцы. Iмполь, каб не астацца, стаў падганяць трапятлiвую авечку. Уперадзе ўсё бялела гэтая мякаць сытых сцёгнаў i стаяў рогат:
— Ха-ха!.. Во нясе, во дужы!
Яна паднiмала, выцягваючы, ногi, каб не датыкацца iмi да зямлi. Баран угiнаўся, але бег, хiстаючыся пад цяжарам яе гладкага маладога цела.
— Ха-ха… — яна азiралася, трасучы галавою, каб адкiнуць з вачэй кароткiя, падстрыжаныя нiжэй вуха валасы, з якiх, мусiць, вывалiлася шпiлька.
З грудка спускалася пад рэчку на балотца, дзе на маладой, засыпанай вербнымi таўкачыкамi траве ў некалькi радоў сохла там-сям скручанае ветрам палатно. Бабы, што сядзелi тут са сваёю работаю, найболей з шытвом, чакаючы, покуль палатно не высахне, каб сцягнуць у гармонiк i зноў утаптаць у рэчку, убачыўшы Вацю, пачыналi гукаць:
— Ваця, вышай паднiмi спаднiцу, вышай, а то, дальбуг, нiчога не вiдаць!
— А каб вам засляпiла, як вы ўбачыце, — адбрэхвалася яна i кiравала барана да рэчкi.
Iмполь, апярэдзiўшы яе, ужо стаяў каля берага. Стромаю сцежкаю Ваця спускалася да зялёнага, аблепленага бадзягай карча. Злазiла з барана i, трымаючы яго за рогi, скакала ў ваду, крыкнуўшы ад холаду i жаху.
Кругом яе белых, кароткiх у вадзе ног, падняўшыся сухiм пухiром, плавала спаднiца. Баран, блiскаючы чорна-лiловым вокам на ваду, круцiў галавою i, адступаючыся назад, жалосна бляяў. Яна што было моцы тузанула яго за рогi, i ён, высока падскочыўшы, плюхнуўся ў рэчку, апырскваючы Вацi твар i грудзi. Яна, зноў усеўшыся яму на спiну i ўтапiўшы аж па самае горла, пачынала яго мыць — скубла i аджымала жменяю паскручваную ў струкi воўну. Нарэшце, скупануўшы ў глыбшым, выганяла на бераг, папiхаючы яго за худы ад мокрае, злiплае воўны азадак. Баран, выскачыўшы з рэчкi i цвёрда паставiўшы растапыраныя ногi, абтрасаўся, густа пырскаў кругом сябе вадою.
Iмполь, трымаючы за воўну, падводзiў на край берага спуджаную, што дрыжала, iрвучыся з рук, авечку.
Ваця, гэтаксама пагушкаўшы ў вадзе, памыла яе i выгнала на бераг. Ссунуўшы локцем з вачэй рассыпаныя валасы, падала Iмполю руку:
— Памажы, Iмполька, дальбуг, змучылася.
Ён браў Вацю за мокрую, трошкi слiзкую руку, чуючы нялёгкую вагу, памагаў вылезцi з рэчкi. Мокрая паркалёвая спаднiца гладка абцягвала яе ногi. Яна, адвярнуўшыся спiною, збiрала ў вузел перад спаднiцы, выкручвала на калене. Ён, нават не гледзячы ў яе бок, бачыў тыя гладкiя белыя сцёгны. I нешта дурное з’юшчвала яго азiрнуцца, але брыдкасць i сорам не давалi.
А яна, як ведала, што яго разбiрае гэтая дурнаватая салодкая сiла, знарок дзеразавалася з iм, зманвалася, украдкам заглядваючы яму ў вочы, калi яны часам аставалiся адны ў гумне цi даставалi з ямы картоплi — у Радзюка iх аж да новых, — i ён падаваў ёй кошык, зiркаючы на гэтыя белыя кароткiя ногi.
Свайго мужыка, худога, з паўпадалымi шчокамi Ладака, што хадзiў, як сугнет, i заўсёды не голены, з рыжаю, чырванаватаю шчацiнаю, яна, пэўна, не любiла. Iшла пагалоска, што некалi дзеўкаю Ваця круцiлася з хлопцамi, скiнула дзiця i ўжо не спадзявалася на лепшага кавалера, а Ладак быў багаты… Звыкшыся, мусiць, i жыла. Знайшлiся дзецi — усё дзяўчаткi — гэткiя даўгавiдыя, непрыгожыя, як бацька, i гэткiя нездароўчыя.
Як чуючы што, на нявестку скоса паглядалi старыя Радзюкi — вельмi ўжо свякроў: яе ад злосцi аж гнула ў крук. Звесiўшы доўгiя, паскручваныя ў пальцах рукi, яна хадзiла ў сваёй жоўтай, мусiць, падпаленай на гарачым чаране, камiзэльцы i, парадкуючы ўсё, крычала: «Вот не дагледзь, i не так зробяць». Унаравiць ёй было цяжка: ступiў не так — бяда, недаступiў — яшчэ горш.
Старыя Радзюкi не любiлi нявестку ад зайздрасцi, што яна здароўчая, дужая, непераборлiвая да яды, што на яе i зносу не будзе, i яшчэ больш шкадавалi свайго хворага на сухоты сына, чуючы яго блiзкi канец. Душылiся ад злосцi, ведаючы, што i iм бог адпусцiў няшмат дзён i ўсё тое, што збiралася па саломiнцы, усё багацце, зямля, якую купiў стары Радзюк, прарабiўшы пяць гадоў у капальнях у Францыi i пакiнуўшы там здароўе, увесь iхнi труд астанецца, лiчы, гэтай сытай, што толькi, мусiць, дбае пра сябе, маладзiцы i яна будзе толькi займаць мужчын.
— Гультай, несусветны гультай — таму i мяса на сцёгнах столькi нарасло, — пад’юшчвала сына свякроў.
А сын — худы, з паўпадалымi шчокамi Ладак — маўчаў. Ён ужо не толькi бiцца, але звязаць воза, уцiснуць рубля не мог — яго мучыла задышка. Усю цяжэйшую работу рабiў Iмполь. Астатнi год ён стаў выглядаць на мужчыну — зраслiся яго чорныя бровы, верхняя губа, раздвоены падбародак i шчокi каля вушэй засiнелi ад густой шчацiны, не сходзiлiся ўжо на карку неданошаныя Радзюком рубашкi, патаўсцелi, зрабiлiся шырокiя, як карчы, яго рукi. I Ваця ўчула свежую моц маладога грыбка, што, падняўшы кастрыцу, вылез на самай дарозе, — i ёй захацелася сарваць яго, як iрвуць гэты малады, цвёрды грыбок, а ў душы недзе трапечацца аж да бяспамяцтва радасць.
У той год рана жалi авёс, яшчэ стаяла звялая, сухая гарачыня. Iмполь прынёс на поле збанок свежае вады i пад пахаю пук скручаных з жытняе саломы i змочаных у вадзе перавяслаў. Ваця была ў гэтай самай караткаватай, без рукавоў, з шырокiм выразам на грудзях, палатнянай сарочцы — млела ад гарачынi. Яна разагнулася, палажыла на жменю серп, узяла збан i, разлiваючы сабе на загарэлую шыю ваду, пачала пiць — вада лiлася ў шырокi разрэз сарочкi, недзе вострым холадам бегла ў ямку мiж грудзей. Iмполь глядзеў на рудаватыя валаскi пад белымi пахамi… I нейкай жаночай цеплатою, распараным малаком дыхнула на яго ад гэтых грудзей, мяккiх белых рук. Нейкая салодкая гарачыня аблiла яго. Ваця села на выцвiлую радзюжку, што была разаслана тут, у разоры, каля аўсяных кароткiх снапоў, i ўзяла яго за руку, цягнучы да сябе. Галава яе хiлiлася на адзежу, якую яна кiнула, распранаючыся, калi прыйшла зажынаць загон.
— Сядзь, аддыхнi, Iмполь… — вочы ў яе зажмурылiся не то ад сораму, не то ад сонца.
I ён, трымаючы мяккую самлелую руку, пачуў, што яго калоцiць, як ад холаду, ад нейкага звар’яцелага страху…
Ён счах, апомнiўся першым. Перад вачыма ў яго раптам паяснеў свет, як паяснее, ачысцiцца ён, калi пройдзе навальнiца.
— Ой, божа, якое ты яшчэ дзiця, — сказала яна з нейкай пякучаю крыўдай. Голас у яе як асiп — ёй, мусiць, сушыла ў роце. Яна адвярнулася, закрываючы локцямi твар.
Недзе блiзка, з’язджаючы з дарогi на поле, ляскаталi калёсы.
— Едуць!.. — сказаў ён, адчуваючы брыдкасць перад ёю, перад самiм сабою, што зрабiлася з iм. Падняўшыся, убачыў, што да жытнiх пашаркаў ехаў стары Радзюк — была вiдаць яго палатняная, рудая, забруджаная сарочка i чорная, з кароткiм лакiраваным брыльком, яшчэ царская шапка. Радзюк пад’ехаў да мэндляў i, злазячы з воза, гукнуў:
— Iмполь, iдзi сюды! Iмполь…
— Клiча ж во, iдзi, — Ваця спешна абцягнула караткаватую сарочку i села, паставiўшы на каленi палiваны збан.
Iмполь пайшоў, слухаючы, як шастае, трашчыць жоўтае аўсянiшча; за iм ужо было жытняе, зеленаватае ад маладое сырадэлi ржышча.
Падыходзячы да воза, азiрнуўся: з другога боку поля, карычняватаю ад пераспелага быльнiку мяжою, сюды iшоў Ладак. У Iмполя ад брыдкасцi, ад страху нешта адарвалася ў грудзях — падумаў, што гэты з мяжы, з грудка, пэўна бачыў усё. Ваця жала авёс — сагнуўшыся, махала локцем, потым нясла, прытрымлiваючы сярпом, i клала «жменю.
— Чаго стаiш, скiдай рубаль! — стары асцярожна сцягнуў з дзесяткi лёгкую растапыраную «шапку» i панёс да воза.
Ладак, злы, раз’юшаны, падышоў да каня, тузануў за цуглi, адрываючы ад сiвенькае маладое сырадэлi, што ўжо рэдзенькiмi калiвамi паднiмалася з iржышча.
— Здыхата на цябе — не наеўся!
Стары скоса зiрнуў на сына, але нiчога не сказаў, палез на воз укладваць снапы.
Ладак памахаў кулаком, але не выцяў каня, мусiць, пашкадаваў.
Носячы шапаткiя, з сухiмi каласамi, снапы, Iмполь стрэўся вачыма з Ладакам — i адвёў свае: яму здалося, што гэтыя паўпаданыя i пустыя, як у старых, вочы, мусiць, бачаць усё.
I Ладак, вядома, бачыў, як жонка занадта лагодна ходзiць каля Iмполя, як падае яму есцi, як сцеле пасцель, чуў, як яна рагоча, астаўшыся з iм самнасам у прычыненых сенях, як чэпiцца да яго i строiць нейкiя жартачкi. Але ён маўчаў, покуль аднойчы не напiўся, покуль не асмялеў, здурнелы ад гарэлкi.
Было гэта на Ларывона, на свята коней, што прыпадае ўвосень. Ён вярнуўся з кiрмашу з вянком абаранкаў на шыi, распрог каня, але вёў яго ўжо не ў хлеў, а ў хату — тут якраз сядзелi Ваця з Iмполем.
— Ах, божачка, ды што ж гэта ён робiць?! — яна пляснула рукамi, убачыўшы ў адчыненых сенях белую конскую галаву. — Здурэў чалавек.
Ён пераступiў парог, трымаючы адною рукою каня, другою здымаючы з шыi абаранкi.
— Ужо залiў сабе вочы, — яна паднялася з лавы i, злая, пайшла да парога. — Куды ж гэта каня вядзеш? Засляпiла, цi што? — яна турзанула яго за руку, каб адарваць ад конскае грывы.
Ён кiнуў аж адтуль, ад парога, мецячы на стол, вянок абаранкаў, але недакiнуў — храснуўшыся аб падлогу i б’ючыся на кавалачкi, абаранкi паляцелi пад стол. I цяпер толькi, мусiць, убачыў Iмполя. Доўга думаў, што да чаго, i нарэшце змiкiцiў, што яна тут з iм.
— Пусцi, кажу, каня, — Ваця, ужо чырванеючы ад натугi, вырывала ў яго з рук павады.
— Не руш, — сказаў ён цвёрда, i раптам яго худы, з паўпаданымi шчокамi твар перакасiўся. — Адыдзiся, гавару! — Ён растапыранаю рукою пхнуў яе ў грудзi.
— Ды што ж гэта з iм? — азiрнулася яна на Iмполя, абапёршыся аб вушак, каб не ўпасцi.
— Яна пытае што?! Што?.. А ты думаеш, я не бачу, што з iм скруцiлася? Не бачу, га?! — ён скрыгануў зубамi, раптам зняўшы руку з канёвае грывы; конь адвярнуў галаву, грукаючы i круцячыся там, у незачыненых сенях, каб выйсцi на двор.
— Я з iм буду жыць, з iм, — махнуў Ладак галавою на адчыненыя i з хаты, i з надворка сенi — каня ўжо там не было. — Скацiна не прадасць…
— Ды i праўда, то ўжо лепш са скацiнай, — яна выпрасталася, адступаючы да акна, да палiцы, дзе вiселi драўляныя счарнелыя лыжкi, — чым во з такiм слiнкатым страшыдлам.
— А чаго iшла? Чаго? На дабро пагналася? Думаеш, я не знаю, што чакаеш мае смерцi. Але не дачакаешся. Я цябе першаю… Першаю на той свет заганю, — ён схапiў яе за белую батыставую блузку з круглаю фаралiнаю i банцiкам i турзануў да сябе.
— Пусцi, злыдух, пусцi, кажу, — яна хацела адапхнуць яго ў грудзi, але не здужала. Ён яшчэ прутка стаяў на нагах. Рука яго за спiною абмацвала чорны прыпек з чырвонаю сточанаю цэглаю, на якой вастрылi нож. Там ён i ляжаў — тонкi, шчарбаты, з драўлянымi тронкамi. Ладак яго згледзеў раней.
— Iмполька, ратуй, Iмполька! — збялеўшы, закрычала Ваця, ловячы Ладакаву руку з гэтым шчарбатым зрэзаным нажом.
Iмполя працяў гэты прыдушаны, самлелы ад страху крык i запёкся нейкаю злосцю ў грудзях. Ён абедзвюма рукамi пхнуў ад сябе стол i, прыгнуўшыся, сiгануў туды, да печы. Ладак, пусцiўшы жонку, неяк перагнуўся трохi назад, адставiў адну руку, а другую высока падняў над галавою — вострым халадком блiшчаў у ёй тонкi вышчарблены нож.
Зiрнуўшы ў мiг вока на гэты нож, Iмполь учуў, як каля сэрца перавярнуўся страх. Не падступаючы блiжай, з усяе моцы цяў нагою Ладаку нiжэй жывата — Ладак застагнаў, нiбы мучачыся ў цяжкiм сне, скурчыўся ад болю i задам паехаў у памялешнiк — на яго пасыпалiся вiлы i качэргi.
Iмполь пашукаў вачыма, каб што схапiць у руку, убачыўшы на лаве каля печы пусты чыгун, узяў яго за шурпаты бераг.
— А Iмполька, а божа мой, перахрысцiся — заб’еш, — Ваця падскочыла да яго i абвiла накрыж рукамi, прыцiснуўшыся мякаццю сваiх грудзей, дыхнуўшы той самаю знаёмаю, як каля аўсяных снапоў, цеплатою.
Iмполь бачыў, як з памялешнiка выграбся спацелы, распараны, з прылiплымi да лысiны мокрымi валасамi Ладак — на сiняватых губах нiткаю накарэла, запяклася слiна.
Iмполь, не выпускаючы з самлелае рукi чыгун, крутнуў плячыма Вацю, але не скiнуў — недзе ў яго за спiною кляшчом сашчамiлiся яе рукi.
— Пусцi, — крыкнуў ён, бачачы, як да iх, сагнуўшыся, трымаючы ў руцэ той самы шчарбаты нож, падступаецца Ладак. — Пусцi. — Iмполь павярнуў плячом, каб як выслабадзiць руку. Але размахнуцца ён ужо добра не мог i неяк наводмаш пусцiў гэты цяжкi чорны чыгун. Глуха зазвiнеўшы, чыгун гахнуўся аб сцяну каля печы i разляцеўся ў памялешнiку на вострыя зломкi.
Ладак, прыскалiўшы вока i перакасiўшы рот, ступiў яшчэ крок. Iмполь толькi паспеў адхiлiць Вацю — i тонкi шчарбаты нож упiўся, аж нешта там заскрыпела, Iмполю ў левае плячо, выгнуўся дугою, тоненька зазвiнеўшы, як звiнiць сагнутая пiла, луснуў напалам.
Ваця расшчамiла ў Iмполя за спiною рукi, падняла iх, заенчыла:
— Людзi, ратуйце, а божа мой, — i, спатыкнуўшыся на парозе, наляцела ў сенi. Закрычала, ужо зноў, на вулiцы.
Ладак захроп, як храпе япрук, калi яму ўваб’юць швайку, i замахаў гэтым зломкам нажа. Iмполь злавiў яго руку i, узяўшы яшчэ Ладака за горла i чуючы пад пальцамi цвёрды кадык, на якiм слiзгала калючая ад шчацiны скура, пхнуў ад сябе. Ладак цяўся галавою аб кант лавы, нiцма паляцеў на падлогу. Плюхнуўшы вадою, на лаве зазвiнела вядро.
— Ты гэта за што, га? — з сяней высунуўся стары Радзюк, загроб рукамi ў памялешнiку, каб выбраць якi млён.
Пераскокваючы цераз Ладака i збiваючы з ног старога Радзюка, Iмполь выскачыў у сенi, адтуль ужо на двор. Над галавою зафуркала кароткае тоўстае палена, трэснула ў перастоены яловы плот. Апомнiўшыся, кiдаў, пэўна, стары Радзюк, але Iмполь не азiраўся. Пхнуў, аж закалываўся гнiлы слупок, веснiкi i выйшаў на вулiцу.
— Iмполь, Iмполь, пачакай, — задыханая, з чужога надворка бегла Ваця. Iмполь абярнуўся — там стаялi купкаю бабы, мусiць, збеглiся паглядзець на чужое дзiва. I яму зрабiлася брыдка i за цяперашнюю бiтву з Ладакам, i за тое здарэнне на полi каля аўсяных снапоў, што ён, як злодзей, крадзе чужое i ўсе бачаць.
Ваця даганяла яго, дыхала недзе збоку:
— Ой, у цябе кроў! Няхай крые бог, як ён цябе пабiў. Во кроў.
Iмполь пацягнуў рукою па падбародку i ўчуў, як лiпнуць пальцы. Пякла рассаджаная зломкам нажа рана. Шчымела, аблiваючыся гарачынёю, плячо, дзеравянела ўся рука.
— Дык куды ж ты, Iмполь? — спытала яна, не паспяваючы за iм.
Ён маўчаў — не хацелася гаварыць, было брыдка перад ёю, перад самiм сабою, перад цэлым светам. Ён прыбавiў крок i ўчуў, як сцiхае шоргат яе босых па пяску ног.
Iмполь вярнуўся ў Дубатоўкi, а ўслед за iм, вырасшы з казла на быка, прыпаўзла чутка: гаварыла вёска, што, сышоўшыся з Вацяю, ён хацеў забiць Радзюковага сына Ладака. Iмполь не паказваўся на чужыя вочы, сядзеў удома, покуль не загаiлася, зацягнуўшыся маладою ружоваю скураю, рана на плячы i не звалiўся, пакiнуўшы на барадзе косую нарасць, карычняваты струп.
Акрыяўшы, Iмполь хадзiў у мястэчка шукаць падзённую работу: наймаўся да яўрэяў рэзаць i калоць дровы. Вацю з таго дня не бачыў, але яна ўсё стаяла ў вачах, з памяцi не сходзiлi i тая разора, i аўсяныя снапы.
Да Радзюкоў спаганяць плату не пайшоў, падмовiў Платона: не хацелася страчацца з Ладакам — не счахла яшчэ злосць, хоць неяк i шкада было яго, хворага, i брыдка, што вiнаваты перад iм. I Iмполь нiяк не мог разабрацца, чаму ў жыццi ўсё гэтак зблыталася, сплялося, зашмаргнулася, як у збэрсаным матку нiтак.
Вацю ён стрэцiў на другi год увесну, калi рабiў на шашы — брукаром. Неяк i дзень яму запомнiўся той — сухi, ветраны. У канаве, прабiўшыся праз сухi леташнi бруд, трапяталася вострая маладая трава. Вецер падварушваў сатлелае леташняе лiсце i сцiшна шумеў у сухiм палыне i счарнелым пры сцежцы быльнiку. У сiнюткiм, здаецца, настылым ад холаду небе дрыжаў жаваранак.
Iмполь якраз палуднаваў разам з усiмi, седзячы на ўтоптанай сцежцы, што бегла на другi бок канавы каля шашы. Фурман, малады хлопец, пад’ехаўшы да таго месца, дзе стаяў белы калочак з нацягнутаю вяровачкай, дзе канчаўся акуратна падагнаны, утрамбаваны брук, зняў з воза закарэлую сухiм гноем дранiцу i пачаў скiдаць на жоўты пясок каменнi — яны востра цюкалi адзiн аб адзiн. Iмполь бачыў, як нейкая маладзiца ў чорным плюшавым палiто, суконнай хустцы з кутасамi старалася абысцi фурманку, асцярожна пераступала цераз вяровачку, нацягнутую на калочкi. I зiркнула на брукароў — цi не крычаць яны. Iмполь убачыў бялявы твар i задыхнуўся ад раптоўнае гарачынi — пазнаў Вацю.
Нiжэйшаю, чужою здалася яна цяпер.
— Ваця! — паднiмаючыся з зямлi, паклiкаў ён. Яна збiлася з хады, прыпынiлася на мiг, як прыпынiцца чалавек, калi раптам стрэлiць пярун.
— Ваця! — гукнуў ён яшчэ раз, не верачы ўжо, што гэта яна.
Кабета спынiлася, неяк спiною адчуваючы, што клiчуць яе, i цяжка, у гэтай суконнай хустцы, абярнулася.
— Ах, божа, Iмполь! — сказала яна, расслабляючы пад падбародкам хустку.
Чырвань залiла ёй шчокi, i сполах, перамешаны з радасцю, затрапятаўся на твары.
— Куды ты выправiлася?
— У мястэчка, у аптэку iду, — губы ў яе перасохлi, на iх, як на звялым яблыку, сцягнулася скура. — Ладак злёг — другi ўжо месяц не ўстае з пасцелi. — Гэтыя сухiя, звялыя губы яе задрыжалi. Яна знайшла ў закарвашы хустачку з малiнавым беражком i выцерла вочы.
— А ты як? — спытаўся ён.
— А што я — старэю, — усмiхнулася яна пачырванелымi не то ад ветру, не то ад плачу вачмi, яшчэ болып пабрыдчэла.
Яму падумалася, што летась, каля аўсяных снапоў, яна была другою — харашэйшаю.
— Сам мо ажанiўся цi гэткiм дзiцем астаўся? — апусцiўшы галаву i краем вока цiкуючы на яго, спытала яна.
— Не, дзе там… Вось шашу брукую… Швэндаюся па свеце.
— Чаго ж так?
Яна падцяла сухiя, звялыя губы i павярнулася да яго спiною, мусiць, чуючы, што ён глядзiць услед. I яму зрабiлася шкода яе, i брала дзiва, што ён наравiў яе некалi.
Пасля гэтага ў яго памяцi стаялi яны дзве — дужая, маладая целам там, на аўсянiшчы, i другая — пабрыдчэлая, чужая, якую ён стрэў тут, на шашы.
Гэтакаю дваякаю яна помнiлася i цяпер, калi ён са старым Ладзiмерам, з якiм сышоўся, брукуючы шашу, наняўся да Алесi малацiць.
Нанач выяснiлася неба. Халоднымi, ледзянымi iскрамi мiгцелi, пырскалi першыя зоркi. Замаразак сцягваў перакрыжаванымi iголкамi тонкага лядку плыткiя лужыны, падсушваў i каваў зямлю.
Лёгкаю была сцежка. На грывах рудаватай травы, на стрэхах з карычняватым мохам, на счарнелым, пазганяным да плота лiсцi шэрх сiвы мароз. Качанелi пруткiя дрэвы з натапыраным вострым галлём. Стаяў сiнi, працяты холадам вечар.
Корсакi першымi запалiлi лямпу, i тонкi, нашэрхлы на вокнах лёд знадворку, напроцi агню, пералiваўся залацiстай слюдою.
Выцягваючы шыю i зазiраючы ў хату паверх гэтай жоўтай блiшчастай намаразi, Бронiк Лiтавар прайшоў цвёрдым, як ток, надворкам i адчынiў дзверы ў цёмную прорву сяней.
— Ой, хтотака? — азвалася з цемнаты Хрысця.
— Не бойся, гэта я, — сказаў Лiтавар i, распасцёршы рукi, пачаў шукаць яе ў сляпой цемнаце. Жоўтаю палосаю толькi свяцiлася ў непрычыненых дзвярах тонкая шчылiна.
— Цьфу, каб на цябе, — перапалохаў, — загаварыла яна недзе саўсiм блiзка, i рукi яго злавiлi яе, цёплую, у лёгкай паркалёвай блузцы.
— Ой, не чапайся, — яна пачала разрываць яго сашчэмленыя рукi.
— Мякенькая, дальбог, як булка, — зарагатаў ён, знайшоўшы i сцiснуўшы яе за мяккiя купiнкi грудзей.
— Чад, каб ты выкацiўся! Пусцi! — закрычала яна, пхнуўшы плячмi Лiтавара на дзверы. Тыя грукнулi жалезнаю клямкаю аб прабой.
— Што гэта там робiцца? — спытаў з хаты, з-за дзвярэй, стары Корсак i адчынiў iх.
— Во, прычапiўся… — Хрысця схавалася далей у цемнату.
Корсак, жмурачыся, паўзiраўся на Лiтавара, адняў ад клямкi руку, каб пусцiць яго ў хату, i сказаў да Хрысцi:
— А ты чаго зачыняешся?
— Гэта ж дзверы самi, — сказала яна, несучы перад сабою ў хату вялiкi чыгун.
Лiтавар, у карычневай доўгай бурцы з башлыком на зялёнай сацiнавай падшэўцы, у валёнках з новымi блiшчастымi галёшамi, пайшоў на сярэдзiну хаты, заглянуў за плiту.
— Ты, мусiць, шукаеш Мiцю? — дагадаўся стары Корсак.
— Ага… Дзе ж та ён?
— Недзе, пэўна, да Алесi пайшоў. А ты гэта куды выправiўся?
— На начлег збiраюся, дзядзька. Можа, Мiця паехаў бы разам?
— Зноў на лезнявiцкае жыта? — Корсак задам адступiўся да лавы, узяўся за край абедзвюма рукамi i сеў. — Ой, глядзiце, хлопцы.
У Лезнявiчах, што былi вярсты за тры на ўсход сонца ад Верасава, яшчэ не скасавалi шнуры, вялiкi палетак жыта межаваў з верасаўскiмi дзялкамi, i на яго верасаўскiя дзецi пускалi ўкрадкам свае авечкi, а мужчыны вадзiлi на начлег коней.
Летась лезнявiцкi паплаўнiчы, якога агулам наймала вёска пiльнаваць поле, абязвечыў верасаўскага пастушка: секануў цераз галаву бiзуном i выбiў вока. Пасля гэтага верасаўцы асцерагалiся паплаўнiчага. Але ўвосень, калi на лезнявiцкiм полi паднiмалася рунь, яны зноў пачыналi пускаць на яе кароў i авечак.
— Вы думаеце, паплаўнiчы наскочыць? Цi ён галавы свае не шкадуе? — спытаў Лiтавар, няўзнак зiркаючы на Хрысцю — яна мыла ў чыгуне картоплi, яе закасаныя аж да локцяў рукi зачырванелiся ад халоднае вады.
— Што мне думаць — рабеце, як самыя знаеце, але каб потым патылiцу не чухалi, — угнуўшы галаву, сказаў Корсак.
Лiтавар падышоў да дзвярэй, паставiў на парог чорны, з блiшчастым галёшам валёнак i папрасiў Хрысцю:
— Падбяжы, Хрысцечка, клiкнi Мiцю.
— Ага, схадзi, — падняў галаву Корсак.
Хрысця выцерла рукi аб шары, зношаны фартух i, расшморгваючы яго ззаду, на паяснiцы, пайшла акрывацца.
Путаючыся ў доўгай бурцы, Лiтавар выйшаў з хаты. Пастаяў на надворку, слухаючы, цi не адчыняе дзверы Хрысця, але не дачакаўся. Папхнуў веснiкi i ўжо з вулiцы ўбачыў, як каля сцяны заварушылася нешта чорнае, i дагадаўся, што гэта яна.
— Хрысця, пачакай, пойдзем разам! — крыкнуў ён, памкнуўшыся зноў на надворак.
— I адна не заблуджуся, — азвалася яна, завярнуўшы ў другi канец надворка i гiнучы ў невiдушчай, як каламутная вада, цемнаце.
У Лiтавара заварушылася злосць, што Хрысця, мусiць, не помнячы сябе, бяжыць да Алесi, каб пакруцiцца перад маладым малацьбiтом, якога ён убачыў першы раз на вячорках у Корсакаў i аж знiякавеў тады — хлопец быў высокi, харошы з твару: бралi завiдкi, што перад такiм не ўстаiць нi адна дзеўка.
Душачыся ад злосцi i зайздрасцi да гэтага новага хлопца, што ўзяўся невядома адкуль у Верасаве, Бронiк Лiтавар пасунуўся глухою вулiцай. Слепата адбiрала вочы. Жоўтаю пустатою свяцiлiся, гарэлi ў хатах вокны. У некага на надворку тупа бухалi ў зямлю — секлi дровы. Бразгалi дзверы, i нехта гаварыў у цемнаце.
На другой вулiцы, ужо недзе ў Мондрых, тонкiм маладым смехам засмяялася Хрысця.
Лiтавар, дайшоўшы да свае хаты, пастаяў каля вугла, слухаючы гэты тонкi смех, потым адчынiў цёплы парны хлеў, абмацаў на кастылi вобруць i вывеў каня. Узяўся рукою за грыву i лёг на яго жыватом, перакiдваючы ўжо на хаду нагу. Выехаў на дарогу, спынiўся каля нахiленага ад старасцi крыжа, каб прыждаць астатнiх начлежнiкаў.
За блiзкiм, вымытым паводкаю раўком у адну чарнату злiвалася вёска. Дрыжалi нiзкiя агнi ў хатах. Лiтавар узiраўся ў белую дарогу, што раставала ў цемнаце каля першых хатаў. Раптам там нехта моцна свiснуў, мусiць, заклаўшы ў рот пальцы. Заядлым брэхам зайшлася Алесiна сучачка.
— Гэ-эй-й! — крыкнуў туды Лiтавар, турзаючы за повад свайго неспакойнага, устрывожанага каня.
У чарнаце, каля першых будынкаў, заварушылася белая пляма — нехта ехаў на белым канi.
Было чуваць, як гупалi цяжкiмi падковамi па ўкамянелай зямлi капыты. Ехала чалавек пяць.
— Збiраецеся, як на заўтра, — сказаў Лiтавар, прыглядаючыся на начлежнiкаў: на белым канi ехаў нехта чужы — на галаве сядзела вялiкая, як варонiна гняздо, шапка.
«Хто ж гэта?» — падумаў Лiтавар, паварочваючы i падганяючы валёнкамi пад жывот свайго каня.
— Не цiкуй вельмi, бо не пазнаеш, — даганяючы Лiтавара, сказаў Мiця Корсак.
— Чаму? Няхай паглядзiць, — пракураным немаладым голасам азваўся чалавек у авечай шапцы. — Кажуць, купляць — не купiш, а памацаць можна.
— Гэта дзядзька Ладзiмер, што малоцiць у Алесi, — едучы поруч з Лiтаварам, сказаў Мiця.
— А я сабе думаю, у каго ж гэта, як не ў Алесi, ёсцека белы конь.
Пераехалi сухую, белаватую ў нiзкiм змроку шашу, за ёю ў белых слупках высланы дошкамi пераезд на вузкай калейцы. Тонкiм, як шкляны, гудам празвiнелi над галавою тэлефонныя правады. Перамешаная з цiшшу глухая ноч абняла начлежнiкаў. Вастраваты сiверны вецер чуўся ў полi, граў у вушах. Пахла ветранiнаю, гноем i едкiм потам ад коней. Па небе сунулiся нiзкiя, набрынялыя снегам хмары, сцiраючы, як мокрай анучай, перад сабою зоркi. На грудах, напроцi жаўтлявага каламутнага неба, чорным гарбом уставаў, падымаўся хвойнiк — яшчэ верасаўскi, — за iм ужо хавалася ў iмгле ночы лезнявiцкае поле.
Начлежнiкi ехалi цiха. Толькi фыркалi — знак, што будзе добрая дарога, — ды ўразнабой тупалi конi, часам дзе цюкнуўшы падковай аб камень. Збоку дарогi воўчым вокам блiшчала на хутары акно, прысадзiстымi копамi чарнелi гумно i хата.
Збоку белаватай, падсушанай марозам дарогi стаялi, як папы ў доўгiх расах, два ялаўцовыя кусты.
— Хлопцы, дальбуг, нехта стаiць! — не то смеючыся, не то з перапалоху паказаў рукою малады хлопец у скамечанай кепцы, што ехаў наперадзе.
— Не бойся, гэта ялавец, — азваўся нехта з начлежнiкаў.
— Здаецца, кустоў тут нiколi i не было, — паспакайнеўшы ўжо, загаварыў хлопец.
— Уночы ўсё iначай бачыш, — сказаў Алесiн малацьбiт.
Дарога разышлася вiламi: адзiн канец iх упiраўся ў хвойнiк, другi роўненька пашыўся полем.
Начлежнiкi звярнулi ў лес. Перагонамi па густых прысадзiстых хвойках хадзiў вецер, лес шумеў, як шумiць, падаючы з заставак, вада. Гэты мяккi шум лашчыў душу, але недзе за плечы краўся страх. Церлася, як хто скрыгатаў зубамi, лапа аб лапу. Лускала, нiбы ў пераспелым гаросе струкi, сухое галлё. У гушчары хвоек каламутнасцю асядаў, хаваўся, як што жывое, поцемак. Пахла зялёнаю маладою смалiною, ельнiкам, як на хаўтурах.
Конi насцярожылiся i застрыглi вушмi — яны ўжо, мусiць, чулi ваўкоў. Тут, недалёка за лезнявiцкiм жытам, у глыбокiх, пазарастаных старым ялаўцом равах, каля пясчаных выдмаў, дзе былi конскiя магiлкi, вялiся ваўкi.
Начлежнiкi спынiлiся на папярочнай дарозе, што iшла мiж верасаўскiм лесам i лезнявiцкiм полем, i пачалi саскокваць з коней.
— Ну, стой! Чаго баiшся? Тарапкi ўжо ў вачах стаяць? — злаваў нехта, прысядаючы каля пярэднiх канёвых ног, i, закруцiўшы пута, ляпаў каню па лапатцы, гнаў яго на рунь. Конь, махаючы галавою i паднiмаючы абедзве нагi разам, скакаў па рунi. Чуваць было, як правальвалася яшчэ не ўмёрзлая скарынка зямлi.
Трывожная, перамешаная з ветрам цiш ляжала над цёмным ад рунi полем. На маладым разгалiстым дубку з краю дарогi шапацела сухое, скручанае ў трубку лiсце — па iм, здавалася, як сек дробны дождж. Працiнаў холад. У жаўтаватых, разарваных хмарках за хвойнiкам задрыжала вялiкая чырванаватая зорка. Сышоўшыся ў купку, начлежнiкi маўчалi, узiралiся на коней, што, не датыкаючыся да рунi i спуджана задзiраючы галовы, задамi цiснулiся адзiн да аднаго.
— Недзе ж круцяцца тут, — сказаў Алесiн малацьбiт у авечай шапцы i, паўзiраўшыся ў шарую, нiзкую цемнату ночы, турзануў Мiцю за рукаво: — А вунь, вуньдзека яны!
— Дзе? Дзе? — задыхнулiся начлежнiкi, прыгнуўшыся i цiкуючы туды, куды паказваў Алесiн малацьбiт.
Збоку ад коней, перад грудком, варушылiся дзве калматыя плямы. Яны то злiвалiся з чарнатою рунi, то паказвалiся на белаватай каламутнасцi неба. I толькi калi выбеглi на самы грудок, было добра вiдаць, што гэта ваўкi. Iх было два — роўныя, адзiн пад аднаго. Яны беглi ўпоравень, трасучы вострымi спiнамi i порстка перабiраючы цыбатымi нагамi.
Конi, збiваючыся адзiн на аднаго, захраплi.
— Велькiя, ядры тваю палку, — густа дыхнуў Бронiк Лiтавар.
— Коньскiя, пэўна, — азваўся нехта, разгiнаючыся. Абышоўшы коней, ваўкi спынiлiся на мiг, востра блiснулi жоўтымi пякучымi вачмi i завярнулi з рунi на дарогу, што церлася каля хвойнiку. I гэтак трушком, падтрасаючы худыя азадкi, адзiн блiзка каля аднаго, як спрэжаныя, пасунулiся дарогаю, злiваючыся з хвойнiкам.
— Садзецеся, хлопцы, чаго стаяцьмем, — вясёла сказаў Алесiн малацьбiт, разагнуўшыся i падышоўшы да прысадзiстых хвоек. — Чаго ўжо цiкаваць? У iх свая дарога.
Начлежнiкi прымошчвалiся каля старога Ладзiмера, звонячы цуглямi i ломячы плячыма нiзкiя, што пазвiсалi i шоргалiся па зямлi, хваёвыя лапы. Стаяў толькi адзiн Мiця Корсак.
Белаватая ноч цiснулася да зямлi. Па хвойнiку перагонамi хадзiў вецер: шум быў мяккi, ад яго хiлiла на сон. З сiверу паўзлi, сунулiся жаўтлявыя хмары — паказвала, што пойдзе снег. Шапацела лiсце на дубку, i выдавала, што па iм сячэ дробны дождж.
— Хочаце, хлопцы, я раскажу вам пра адважнага чалавека, — затрашчаў лапкамi, сунучыся далей пад хвойку, Алесiн малацьбiт.
— Садзiся, — турзануў Мiцю Лiтавар. — Ды паслухай, во… Лезнявiчы сёння спяць. Нiхто не прыйдзе.
— Ат, пастаю, — падняў Мiця пруткi ў новым кажусе каўнер.
Лiтавар лёг на локаць i пачаў слухаць, што расказвае гэты чужы чалавек у вялiкай, як варонiна гняздо, авечай шапцы.
— Можа, хто быў у тым боку? Гэта як ехаць з Дварчан у Наваградак. Акраз праз Шайбакова. Там быў некалi татарскi двор, а потым манаполька, карчма была. Карчму трымаў Кузюк. Вядзьмар, казалi. Балаголы, што вазiлi яўрэям соль, з Дварчан у Наваградак, заязджалi да яго пагрэцца. Раз заехаў да яго дварчанскi каваль Мазура. Плячысты, вялiкi мужчына быў — у даўнейшую хату, пэўна, i не ўлез бы. Гэта ж цяпер столь пачалi рабiць вышай, а даўней i вокны меншыя пускалi, каб цяплей у хаце было.
— Ды i цяпер як у каго, — падсунуўся на локцi Бронiк Лiтавар.
— Дзiва што, — упапад яму сказаў Алесiн малацьбiт, каб не перапыняць гутаркi. — Выпiў той Мазура гарэлкi, i яна такi, мусiць, яму добра па лобе дала. Адшчыкнуў ад хлеба мякiшу, сцiснуў у жменi, паклаў абедзве рукi на стол i клiча Кузюка: «Хадзi сюды! Раз ты вядзьмар, то ўгадай, у якой руцэ хлеб». Кузюк i так i сяк адгаворваецца. «Адгадвай, бо бiць буду, — кажа Мазура. — Толькi помнi: не ўгадаеш — кварту гарэлкi паставiш». Дзе ж дзенешся, кулакi ў Мазуры былi, не раўнуючы, як карчы. Паказаў Кузюк, ды не на тую руку — не ўгадаў. Расшчамiў Мазура кулак, а мякiшу там няма.
— Такi, мусiць, i вядзьмар быў, раз не ўгадаў, — перабiў нехта Алесiнага малацьбiта.
— Ого, не быў!.. — заварушыў авечаю шапкаю малацьбiт. — Вот паслухай!.. Паставiў Кузюк яшчэ кварту гарэлкi, а што зробiш — не ўгадаў. Мазура дабавiў у чубе i паехаў дадому.
Прайшло, можа, гадоў дзесяць цi болей. Памёр той стары вядзьмар. Карчму нехта спалiў, там i знаку ўжо не асталося. Варочаўся Мазура з кiрмашу дадому. Шарэць яшчэ ў горадзе пачало. Покуль даехаў да Шайбакова — ноч нахапiлася. Цёмна — хоць на воўка ўзлезь. Пад’язджае да крыжавое дарогi, якраз там, дзе карчма была. Бачыць — нябожчык Кузюк стаiць. У Мазуры аж валасэ зашавялiлiся. Ён шлёг па канi, а Кузюк уздагон, учапiўся за драбiну i бяжыць каля воза. Толькi каля першых дварчанскiх хат згiнуў… Прыехаў Мазура дадому, распрог каня, прыйшоў у хату i бачыць — за акном зноў стаiць Кузюк.
Мазура схапiў нейкi млён i за iм. Кузюк у возера, уплаў. I Мазура за iм. То пэўна ўтапiўся б, каб сын не пераняў. То мне ж сам Мазура расказваў…
Усе маўчалi. Нехта густа соп у нос.
— Можа, п’яны быў, сп’яна i падалося, — услых падумаў Бронiк Лiтавар.
— Вядома ж, не цвярозы, з кiрмашу едучы. Да п’янага больш прыстае нячыстая сiла, — падняўся на коленкi Алесiн малацьбiт.
Глухая ноч мякка асядала на зямлю. З жаўтлявага, заваленага хмарамi неба дзьмуў сiберны вецер. На прысадзiстым дубку шапацела, як шапацiць, блiзячыся, дождж, i дрыжала цвёрдае лiсце. У густым шуме лесу востра лускала сухое галлё.
Начлежнiкi паднялi галовы, настаўляючы вушы ў той бок, дзе быў чуваць гэты сухi нудны скрып.
Конi адышлiся пад самы грудок. На чарнаце рунi бялеўся нiзенькi Мондраў конь.
— Хлопцы, дальбог, вунь Кузюк iдзе, — раптам не то засмяяўся, не то здзiвiўся Бронiк Лiтавар.
— Ты так не смейся, дурны, цi што? — зашалпатаўся пад хвойкаю Алесiн малацьбiт.
— Цiха! — зашыкаў Мiця Корсак, выцягваючы голаў i гледзячы на грудок, дзе паслiся конi.
— Вунь i праўда нехта блiзiцца. Каб не цыганы часам, — шастаючы доўгiмi кажухамi i буркамi, паўсхоплiвалiся начлежнiкi.
— Двое iх, — сказаў Мiця, усё цiкуючы на грудок: там, прыгнуўшыся i падтрасаючы нейкiя мяшкi на плячах, наўскасяк да лесу спяшалiся невядомыя людзi. Меншы з iх, падбiўшыся ў хадзе, пачаў трохi адставаць.
— Ага, двое…
— Так чаго стаiмо? Чакаем, покуль коней не пабяруць? — засоп носам Бронiк Лiтавар i пабег, цяжка зашоргаўшы валёнкамi. Начлежнiкi, не ўспяваючы, пусцiлiся за iм. Дзе ў разорах пад нагамi правальвалася яшчэ не ўмёрзлая скарынка зямлi.
Тыя двое раптам завярнулiся ўбок i падбавiлi ходу.
— А можа, ваўке? — Алесiн малацьбiт высока паднiмаў ногi, каб не зачапiцца за ўмёрзлую груду i не ўпасцi.
— Не, людзi!.. Вуньдзека добра вiдаць…
Глухi тупат ног адазваўся ў намерзлай зямлi. Начлежнiкi апярэджвалi адзiн аднаго. У некага звiнелi цуглi.
Два ценi, што варушылiся ў нiзкiм поцемку, мусiць, учуўшы мiтусянiну i блiзкi тупат ног, заварочвалi да коней.
— Стой! — крыкнуў Лiтавар, спатыкаючыся ў разоры, i недзе далёка ў лагчыне леса азваўся яго водгаласак: «Ой-ой». Спуджаныя людскiм тупатам i крыкам, конi задзiралi галовы, збiвалiся ў купу, бакамi церлiся адзiн аб аднаго.
Згледзеўшы, што iх пяроймуць, чужыя спынiлiся, падтраслi на плячах мяшкi i пусцiлiся бегма назад. Але нiжэйшы пачаў адставаць. Лiтавар ужо насцiгаў яго, чуў, як ён цяжка дыхае, сапе, нiбы ўдушлiвы, прысядаючы пад цяжкiм мяшком.
— Стой!.. — Лiтавар затрос вобруццю, мусiць, пабойваючыся падыходзiць блiжай да чужога чалавека.
Той зноў прыпынiўся, рукою спаднiзу паддаў на спiну мяшок i захiстаўся пад яго цяжарам.
Той, большы, ужо спускаўся з грудка ў лагчыну, мяркуючы даскочыць да нiзкiх, як кучкi гною, ялаўцовых кустоў, што расселiся ў лагчыне перад самым лесам. Гэты, меншы, самлеў ушчэнт i ледзьве ўжо iшоў подбегам. Каля яго круцiўся, як круцiцца каля раз’ятранага воўка баязлiвы сабака, Бронiк Лiтавар.
— Цуглямi яму!.. Цуглямi!
— Глядзi — уцячэ!..
— Во, ядры тваю палку!..
З крыкам сюды ўжо збягалiся ўсе начлежнiкi.
Спатыкнуўшыся ў разоры, чужы чалавек упаў на каленi, i цераз голаў яму пераляцеў цяжкi салявы мяшок. Чалавек лёгка, як спуджаны заяц, падхапiўся i, кiдаючыся ўбок, пабег даганяць таго, што схаваўся каля нiзкага маладога ялаўцу. Аддыхваючыся, цiкаваў адтуль, што будзе далей.
Першы да мяшка даскочыў Бронiк Лiтавар, цяў яго нагою, а потым пачаў абмацваць, як на торгу япрука.
— Што гэта? — сюды падаспелi ўжо ўсе начлежнiкi.
— Цi не палатно, бо куфрам пахне, — Лiтавар падняў за раз’еханую жычку мяшок, паважыў у руцэ. — Ого, з такiм ценжарам далёка не ўцячэш, — i пачаў яго развязваць.
Начлежнiкi збiлiся ў грамаду, нехта чыркнуў запалкай, зашыпеў палахлiвы агонь, затрапятаўся жоўтаясным водсветам на тварах у людзей, што стаялi, сагнуўшыся, над мяшком. I праўда, у iм было палатно — мо з дзесяць туга скручаных i выгладжаных пранiкам сувояў. Ад яго пахла затхласцю i нафталiнам.
— Гэ, патушы! — цвёрда сказаў Лiтавар ужо ў густую цемнату, што замiгцела перад вачмi, бо вецер здзьмухнуў з запалкi агонь.
Начлежнiкi жмурылiся ад раптоўнае цемнаты, церлi рукамi вочы, збiтыя з панталыку i гэтымi зладзеямi, што знянацку прыйшлi сюды, i гэтым палатном, што было ў мяшку.
— Так што, хлопцы, будзем дзялiць? — спытаў Лiтавар. Вочы яго прывыклi да цемнаты, i ён ужо бачыў белаватыя твары начлежнiкаў.
— Нягож панясём i аддамо iм, — голас у Алесiнага малацьбiта быў нейкi сухаваты i чужы — чалавека яшчэ, мусiць, калацiў страх.
Начлежнiкi пiльна азiралiся за плечы, прыглядаючыся да нiзкiх, як накiданы з воза кучамi гной, ялаўцовых кустоў. Там як нехта варушыўся. Нейкая трывога iшла з таго боку, брала холадам за сэрца. Чорны лес, далёкiя боханы грудоў гiнулi ў цёмным пачассi ночы. Пайдзi — i, здаецца, гэтая ноч будзе бэрсацца табе за ногi.
— А хто гэта быў? — спытаў нiжэйшы за ўсiх, той самы хлопец у пляскатай кепцы.
— Хто ж, як не Катэ, — капаючыся ў мяшку, азваўся Лiтавар.
— Няўжо? I ты пазнаў?
— Чорта яго ўночы пазнае. Але ж гэтакi самы дробны, як Кот.
— Хто нi ўкраў, а бабе адна бяда, — сказаў Алесiн малацьбiт, прысаджваючыся на кукiшкi i памагаючы Лiтавару выцягваць з мяшка тоўстыя белыя скруткi. — Збiрала не адзiн год, пэўна, дачцэ на пасаг…
— Няма чаго ёй бога гнявiць. Гэта агонь, кажуць, усё забярэ, а злодзей хоць вуглэ пакiне. Так што i бабе нешта асталося, — Лiтавар выбраў з мяшка i склаў бярэмем на руку тоўстыя сувоi.
— Сколяка ж тут? — спытаў Алесiн малацьбiт, сцiскаючы пад пахаю ўжо свой скрутак.
— Шэсць, — падняў Лiтавар. — Бяры, хлопцы, па кавалку.
Начлежнiкi, маўчучы, пачалi браць тоўстае, згорнутае ў дзве столкi i цвёрда скачанае на качалку палатно — кожны па сувоi.
— Бяры, Мiця, два… Табе ж на сарочку нiхто не вытча, — Лiтавар зняў з рукi i кiнуў Мiцю яшчэ адзiн скрутак.
— I цякайма, хлопцы, — Алесiн малацьбiт подбегам пусцiўся да свайго белага ўпоцемку каня, што хадзiў тут, каля начлежнiкаў.
— Конi ж не наелiся.
— Здыхата iх не возьме…
— Будуць шукаць зладзеяў, а патрапяць на нас, — закiдваючы на плечы мяшок i iдучы каля маладога, не вельмi рослага, у пляскатай кепцы, хлопца, гаварыў Лiтавар. — Яны ж, вiдзiш, не дурныя, знарок сюды iшлi, каб след спутаць. Каб на нас хто падумаў.
— А-а, — памахаў пляскатаю кепачкаю хлопец. Конi разышлiся па жыце, скублi рунь, адвярнуўшыся ад ветру. Было толькi чуваць, як яны гупалi капытамi па гузах мёрзлае зямлi, паднiмаючы пярэднiя спутаныя ногi i махаючы галавою. Вецер падварушваў у iх доўгiя, непадстрыжаныя хвасты i грывы.
Ноч апускалася нiжай — сцямнела яшчэ больш. Замiльгаў рэдкi сухi снег. Яго не было вiдаць, толькi чутно, як ён калючым холадам апякае твар, як садзiцца i растае прэснаю, нiшчымнаю вадою на губах.
Начлежнiкi пачалi распутваць коней: нехта мацюкнуўся, выпусцiўшы з-пад пахi палатно.
Падсаджваючы за ногi, Мiця Корсакаў памагаў сесцi Алесiнаму малацьбiту.
— Скарэй, скарэй! — падганяў усiх Бронiк Лiтавар, кiруючы каня з рунi ў цёмны нiзкi хвойнiк, на дарогу.
Начлежнiкi азiралiся на ялаўцовыя кусты, але нiчога не бачылi — усё завалок шары поцемак ночы, перамешаны з гэтым сухiм снегам.
— Ляжа зiма, — азваўся Алесiн малацьбiт, аб’язджаючы разгалiсты нiзкi дубок, што звiнеў цвёрдым лiсцем. — Снег пасыпаўся на ўмёрзлую зямлю.
Уехалi ў зацiшны маладнiк. Конi ўгiналi галовы, каб не секла галлём па вачах, прыгiналiся i адварочвалiся начлежнiкi.
Дарога ў лесе зрабiлася белаю ад снегу. Белым, як абмешанае мукою цеста, было i поле за лесам. Абапал дарогi ляжала стракатая ралля. Дужэў на голым грудзе вецер, падганяў у спiну, качанелi ад холаду рукi. Конi iшлi ўнурыўшыся. Маўчалi начлежнiкi, думалi пра сённяшнюю ноч, пра зладзеяў, якiх невядома чаго прынясло сюды, пра мяшок з палатном i, мацней сцiскаючы пад пахаю цвёрдыя скруткi, падганялi коней.
У палахлiвым поцемку стаiлася вёска, адна за адну хавалiся хаты. Вялiкiмi каўпакамi выглядалi зза iх прыцярушаныя снегам гумны. Нiдзе ў вокнах не было агню.
Толькi за вёскаю, на Прылуцкiх хутарах, у нечым акне тлеў жоўты агонь. Там гаўкаў, недзе рвучы ланцуг, тоўстым, прастуджаным голасам сабака. Нехта блiскаў каля вугла батарэйкай.
— Хлопцы, гэта палiцыянты, — расцяжна сказаў Мiця Корсак.
Усе страпянулiся i сталi падганяць коней. Учуўшы начлежнiкаў, зайшлася i выбегла на вулiцу Алесiна сучачка.
— Пайшла вон! — прыкрыкнуў на сучачку Алесiн малацьбiт, i яна, цяўкнуўшы, нiбы яе схапiў воўк, раптоўна сцiхла.
Астаўшыся адзiн, Мiця праехаў пустою вулiцаю, чуючы, як аддаецца грукат конскiх капытоў у чужых надворках, скiраваў дадому.
Востра зацюкаў па бруку яшчэ не збiтымi падковамi конь. Пад’ехаўшы да хлява, Мiця саскочыў з каня. З-пад пахi выслiзнула i мякка гупнула палатно. Не падымаючы яго, Мiця зняў з каня вобруць i за грыву завёў яго ў цёмны i парны ад гною хлеў. Разбуджаная грукатам, паднялася, цяжка ўздыхнула карова, затупалi, тручыся бокам аб сцяну i шастаючы гарахавiннем, авечкi.
Высунуўшыся з хлява, Мiця навастрыў слых туды, на Прылуцкiя хутары. Вецер iрваў, адносiў тоўсты голас сабакi. Гнулася i шастала доўгiм галлём над хатаю пры вулiцы вiлаватая бярэзiна. Снег зрадзеў саўсiм.
Мiця падняў скруткi палатна, падышоў да парога i затрос дзвярыма — яны былi прысунутыя.
— Хто тама? — трохi счакаўшы, азвалася з сяней Хрысця.
— Гэта я, Мiця.
— Ай, божачка, — сказала яна, грукнуўшы са звонам жалезнай засаўкай. — А мне падалося, што зноў палiцыянты. — Яе белая сарочка мiльганула ў шараватую цемнату хаты. — З гадзiну як пайшлi…
— Няўжо? — У Мiцi нешта халоднае перавярнулася ў грудзях.
— А гэта што? — яна дыхнула цяплом, ложкам, калi ён увайшоў у хату.
— Палатно… У зладзеяў адабралi.
— Мала табе аднаго вобыску! — закрычаў з-за белаватага ў цемнаце комiна стары Корсак. — Так яшчэ на палатно пайшоў! Шукае твая галава гуза…
Мiця стаяў пасярод хаты, глядзеў у каламутнае акно з белаю ватаю за дубэльтамi, у якую, навыразаўшы, Хрысця паўтыкала папяровых кветак, i не ведаў, што рабiць з гэтым палатном.
Чырвоныя папяровыя кветкi на белай ваце цяпер, уночы, выдавалi чорнымi.
Назаўтра, толькi пачало развiднiвацца, укамянелаю, прыцярушанаю пухкiм снегам дарогаю, з гузамi намерзлай гразi, у Верасава прыйшла чужая высокая баба ў зялёнай суконнай спаднiцы i ў чорным кажусе з белаю апухаю на рукавах. У такт хадзе яна дзюбала сухiм арэхавым кiйком.
Каля першых хат яе стрэцiла Алесiна сучачка. Баба адмахнулася ад яе лёгкiм арэхавым кiйком, сучачка, з перапалоху цяўкнуўшы, адскочылася на надворак i, ужо высунуўшы з непрычыненых веснiкаў голаў, затрасла доўгiмi вушмi.
Баба дайшла да сярэдзiны вёскi i за калодзежам напаткала Ваўчкову Вольгу — расхрыстаную, у лёгкай паркалёвай сукенцы без рукавоў i ў мужчынскiх, на босую ногу, чаравiках. Нават зiмою ў Вольгi з твару i з рук не сыходзiла густое карычневае рабацiнне. На шырокiм, выдзеўбленым, як начоўкi, каромысле Вольга нясла, трымаючы за ржавыя драцяныя кручкi, два пустыя вядры.
— Ой, маладзiца, не пашанцуе мне, — сказала чужая кабета i прыпынiлася.
— Чаму, цётко? — здзiвiлася Вольга, вырачыўшы свае зеленаватыя, як у кошкi, вочы. Выцвiлых, белых вейкаў у яе не было вiдаць. Гаварыла яна не так, як усе верасаўцы, — прыйшла сюды замуж здалёк, з-пад Свiтазi.
— З пустым стрэла, — баба паказала арэхавым кiйком на палiванае вядро з мокрым лапiкам у дзiравым дне. — Гэта ж я ўчарашнiх начлежнiкаў шукаю. Нехта з вашай вёскi конi пасвiў на нашым жыце.
— А скуль жа ж, цётко, будзяцё?
— З Лезнявiч я… Сцяпана Чарняўскага жонка. Можа, чулi? Што з Амэрыкi не вярнуўся.
— Не, цётко. Я во пяты год як замужам тут, а сама то буду здалёк.
— А, хiба што, — баба ў чорным кажусе махнула галавою, паклала руку на руку, абапiраючыся на карычневы, у белаватых вочках, арэхавы кiёк. — Гэта ж сённяшняю ноччу зладзеi ў маю хату ўбiлiся. Палатно ўсё паняслi. Усё!.. Каб iм з гэтага палатна сарочкi на смерць шылi. Цi ж жарты — дванаццаць кускоў! Каб ён дванаццаць дзянёчкаў канаў, каб над iм дванаццаць дзён столь здзiралi, колькi ён забраў мае працы, труду майго… — Голас у бабы змянiўся, яна шморгнула носам, i сухiя, зморшчаныя губы яе пачалi крывiцца, барада дробненька задрыжала, на чырванаватай шчацэ пасунулася сляза, пакiдаючы мокры шнарок, дабегла да краю губы. Кабета злавiла яе языком. — I след як у вашу вёску iдзе.
— Ах, лiха! — рот у Вольгi разявiўся, жоўтыя вочы глядзелi недзе ў сябе. Яна, мусiць, думала, хто ж гэта ездзiў на начлег, перабiраючы ў памяцi ўсiх, хто ў вёсцы меў коней.
— Пайду да солтыса.
— Дак пэўна ж, цётко, — схамянулася Вольга i, не знiмаючы з iржавых драцяных кручкоў сваiх рук, стала паказваць каромыслам на солтысаву хату: — Вуньдзека, як будзе адсюль, трэцяя хата. З белымi вокнамi… Бачыце?
— Чаму ж не, — кабета разагнулася, зняла з кiйка адну руку i зацюкала гэтым лёгкiм, пустым кiйком па цвёрдай умёрзлай зямлi, потым абярнулася i спытала яшчэ: — Кажаце, тая, што з белымi вокнамi?
— Ага, — азвалася з-пад калодзежа Вольга, ловячы абслiзганую з драўляным акаваным вядром жэрдку.
Хмурная ранiца нiзка вiсела над вёскай. Сiвая, як попел, высушаная марозам зямля была прысыпана лёгкiм, нiбы тапалёвы пух, снегам. Шарэлi падсушаныя марозам платы, збуцвелая, прыцярушаная снегам салома на стрэхах. Толькi мох, што ўсю восень цвiў зялёнымi купiнамi на старых хатах i гумнах, цяпер зрабiўся жаўтлявы.
Вольга набрала вады i, гнучыся пад каромыслам i расплюхваючы яе на сiвыя ад пылу чаравiкi, борздзенька пайшла вулiцаю — ёй не цярпелася каму-небудзь расказаць навiну.
Пад полудзень гэтая навiна, як балван з гары, пакiдаючы чорны след i большаючы, дакацiлася да Корсакавай хаты.
Гаварылi ў вёсцы, што сёння ўночы верасаўскiя начлежвiкi пакралi ў Лезнявiчах палатно i што палiцыя лавiла Мiцю Корсака i двух Алесiных малацьбiтоў.
Прынясла гэтую навiну ў хату, вярнуўшыся з сяла, Хрысця.
— Я ж як i чуў, што тое будзе. Падаткнулi дурня! А цяпер дакажы — укроў цi не ўкроў, а адвячаць то прыйдзецца, — загаварыў Корсак, не паднiмаючы галавы i адварочваючыся, каб не глядзець на Мiцю.
Мiця ўздыхнуў, падняўся з лавы, прыкусваючы нiжнюю губу, пайшоў за плiту.
— Во, i не ў нос. Пыхi колькi, бачыў ты. — Корсак пагнуўся i стаў заглядваць, круцячыся сярод хаты, то пад ложак, то пад лаву. Вочы ў яго налiвалiся крывёю. — Дзе ж яно?.. Палатно дзе, лiха твае матары!
— Дзе? — хмыкнуўшы, перапытаў Мiця. — У печы — дзе ж?..
— Як?
— Спалiў.
— Во, дадумаўся, дапетрыў, — Корсак пакруцiў галавою i забегаў па хаце. Нарэшце дайшоў да аква, доўга глядзеў у шыбу — ад гладкай, як качан, яго галавы адсвечвала нiзкае жаўтаватае сонца, — потым спытаў, не азiраючыся, ужо ў Хрысцi: — I хто гэта ўсё гаворыць? Распускае гэтыя плёткi?
— Хто ж? Вольга Ваўчкова…
— Ну сучка! Я ёй пакажу! — Корсак адарваўся ад акна, зняў з цвiка свой паўшубак з рудым цялячым каўняром i суконную, заношаную да рубцоў кепку. — Не, я пайду! — i вачаў акрывацца, не трапляючы рукою ў рукаво.
— Чаго ты пойдзеш? Чаго? — азваўся з-за плiты Мiця.
— I праўда, дзядзька, — Хрысця пастаранiлася, сыходзячы яму з дарогi. Стаяла, склаўшы пад грудзьмi рукi. — Толькi сабе пашкодзiце. А яна пабрэша i сцiхне.
— Воўк сабакi не баiцца, але звягi наравiцца. Яна будзе мянцiць языком, а я цярпецьму — не на таго нарвалася. — Корсак узяўся за клямку i, нацiскаючы пальцам на абслiзганы язык, пхнуў плячом дзверы.
Канаў кароткi дзень. Пад самы вечар аглянулася сонца — свяцiла праз шчылiну нiзкае сiняе хмары толькi чырвоным краёчкам. Рэдзенькая, як прасеяная, чырвань ляжала на сценах, заглядвала пад прычолкi стрэх, адбiваючыся на сухiх, з няроўным шклом, вокнах.
Корсак ад спешкi iшоў неяк бокам, гроб адною нагою перамешаны з пяском снег.
Ваўчок жыў акурат пасярэдзiне вёскi — плота ў яго не было, ад вулiцы ляжалi вялiкiя, выслiзганыя заднiцамi каменнi: тут улетку збiралася сяло, сыходзiлiся бабы сустракаць кароў, што, пускаючы слiну i тручыся бакамi аб кусты, ляцелi з пашы да рэчкi; познiмi вечарамi ў зацiшку пад цёмным навiслым бэзам любiлiся хлопцы з дзяўчатамi.
Цяпер бэз быў голы i рэдкi: праз яго свiцiлiся чырвоныя ад нiзкага сонца вокны з старымi, у воспе шашалевых дзiрачак, лiштвамi.
Пад застрэшкам над вокнамi вiсеў доўгi вянок густа начапляных на дрот чырвоных, ужо сухаватых, рабiн — мусiць, на зiму на лякарства.
Хата была старая, з павыгнiванымi да стрыжняватай сарцавiны падвалiнамi.
Ваўчок гаспадаркi не глядзеў. Год пятнаццаць назад, вярнуўшыся з войска i прынёсшы дадому доктарскi сакваяж з начыннем, ён пахвалiўся ўсiм, што пры вайсковым доктару быў спярша санiтарам, потым фельчарам i ўмее цяпер лячыць людзей. Языкаватыя верасаўцы далi яму мянушку «фэйчар» i лячыцца да яго, вядома, не пайшлi. Людзi ж з дальшых вёсак, шукаючы ратунку ад якое нязлечнае хваробы, прыблуквалi часам i ў Верасава, i потым Ваўчок хвалiўся, цi найболей яго Вольга, што чалавек з-пад Белiцы, у якога аднялiся абедзве нагi, праз месяц пачаў хадзiць i кiй нават выкiнуў. Верасаўцы слухалi яе, у каго-небудзь крывiлася ад смеху губа, жмурылiся вочы, i ён ужо трос галавою: «Фэйчар, што скажаш». I ўсе пачыналi рагатаць. Вольга моргала выцвiлымi вейкамi, а праз дзень цi два, калi на абслiзганых каменнях, чакаючы з поля быдла, збiралiся верасаўскiя бабы, зноў пачынала пра тую нязлечаную хваробу.
«Вот махляр», — думалi бабы, разыходзячыся кожная за сваёю кароваю, што ўжо цiснулася ў двор i тоўстымi бакамi ламала крывыя, на адным прабоi, веснiкi.
«Махляр-то махляр, тут i ў цюрму праз яе сядзеш», — думаў Корсак, скiроўваючы да Ваўчка на надворак.
Забарабанiўшы па дошцы ланцугом, з буды высунуўся i загыркаў, шчэрачы рэдкiя зубы, чорны, з карычняватымi кропкамi над вачыма, Ваўчкоў сабака. Але караткаваты ланцуг не пускаў яго да дзвярэй, сабака турзануўся раз-другi i толькi вяла, не хочучы, гаўкаў.
Корсак пакруцiў за абслiзганую закрутку i ўвайшоў у цемнаватыя сенi, спатыкаючыся тут на старым павыбiваным току.
— Ты, браце, хоць ямы зараўняў бы, — сказаў Корсак у хаце, замiж таго, каб даць «дзень добры». — А то ж чужы чалавек i ногу зломiць.
Ваўчок, шчуплявы, дробны мужчына з шырокiм прысадзiстым носам, адкiнуў з патылiцы на белае, лысае цемя рэдзенькi касмык валасоў:
— Нiчога, дзядзька Улас, калi на бяду пойдзе, то i на роўнiцы спатыкнешся.
На лаве каля яго калываўся, мусiць, толькi што выразаны з палена, драўляны чалавечак з пiлоюшчэпкаю, на канцы якое вiсела сырая картопля.
У наструганых, паскручваных у трубкi стружках стаялi босыя дзецi — хлопчык год чатырох у шарачковых портках, з мокрым, заслюненым станiкам, i дзяўчынка гадоў двух, у паркалёвай, па самыя пяты, сукенцы, белая, як злiнялая пад каменем мурашка.
Вольга, у гладка завязанай на лоб касынцы, сядзела на калодцы сярод хаты, трымаючы мiж тоўстых тупых каленяў бойку, бiла масла — ганяла крыжыкам згорклую пад восень смятану, што, паднiмаючыся шумам, выплюхвалася на накрыўку.
Убачыўшы Корсака i як чуючы вiну, не паднiмала ад бойкi сваiх зеленаватых, як у кошкi, вачэй. Мацней загрукала крыжаком.
— А ты галавы не ўгiнай, — Корсак расшпiлiў пад барадою гаплiк: яму, пэўна, там муляла i было горача.
— Чаго я маю ўгiнаць, дзядзька? — Вольга залiлася чырванню, i ў яе стала гарэць не схаванае пад касынку вуха.
— Што такое? — Ваўчок паклаў на акно складаны нож з драўлянымi тронкамi i, адпiхваючы ад сваiх каленяў дзяўчынку, устаў з лавы.
— А тое, брат, што твая гаспадыня плёткi носiць па вуглох, чуткi пускае…
— Якiя плёткi? — Ваўчок зноў злавiў недзе ззаду на патылiцы абшморганы, як пасма лёну, касмык i кiнуў на цемя.
— А такiя, што быдта я ў Лезнявiчах палатно пакраў!
— Як гэта? — рот у Ваўчка не закрыўся.
— Дальбуг, — Вольга перастала грукаць бойкаю, — нiчога не гаварыла…
— Не гаварыла? — Ваўчок сцяў зубы, на пашчэнках пад скураю ў яго сабралiся i заварушылiся гузы.
— Бажуся, як перад споведдзю, — Вольга адхiнулася набок, бо адно плячо ў Ваўчка трохi паднялося, другое апусцiлася нiжай, рука папрутчэла i пальцы сцялiся ў кулак, аж на iм пабялелi пучкi.
I не паспеў Корсак згледзець, як гэтая рука гладка ляснула Вользе па твары. Ён толькi ўбачыў, як, перавярнуўшы бойку, паляцела на падлогу Вольга i, скоранька хаваючы сукенкаю заголеныя каленi, крутнулася i падхапiлася зноў.
— Нябось адвучу! — Ваўчок падхапiў бойку, з якое ўжо выскачыла накрыўка — смятана плюхнула, расплываючыся белаю густою лужынаю па сукаватай, вытаптанай падлозе.
Перапалоханыя дзецi, скрывiўшыся i шморгаючы ад плачу насамi, пабеглi за плiту, схавалiся там, дзе ўжо стаяла Вольга, адтуль i чуваць было яе задыханы голас:
— Злыдух, за што гэто? Каб ты не даждаў, каб ты!..
— Сцiхнi, бо рашу на месцы! — Ваўчок зноў закiнуў на лысiну касмык, што целяпаўся i недзе, мусiць, казытаў за шыю, i ганарыста, як нешта зрабiў важнае, стаяў перад Корсакам. Шырокiя ноздры ў яго варушылiся.
— Ты заўсёды такi, толькi бiцiся, — голас у Вольгi быў ужо з плачом.
— Гавары, ды знай што, — сказаў Ваўчок, косячы на плiту белаватыя ад злосцi вочы. — Гэта табе не смешачкi. Тут дзела такое: каб i бачыў, дык маўчы. Праўда, дзядзька Улас? — ён лiслiва зiрнуў Корсаку ў вочы.
— А хто гэта бачыў? — насупiўся Корсак. — Яна бачыла?
— Ды я так кажу.
— А вось i бачыла, — ужо, мусiць, выцершыся краем сукенкi, аказалася з-за плiты Вольга. — Лезнявiцкая баба казала наранкi…
— I што ж гэта яна казала?.. — Корсак ступiў блiжай, выцягнуўшы шыю, каб зiрнуць за плiту. На ёй ужо раставала рэдзенькая, спярэшчаная цёмнымi паскамi ад шкла, жаўтаватая ружовасць.
Закрываючыся ад яе голым локцем, Вольга высунулася блiжай на хату:
— Што ў нашу вёску след прыйшоў!
— Так што? — зноў сцяў зубы Ваўчок.
— Нiчога…
— Дурнiца ты. Можа, хто знарок у вёску ўцякаў. Нават лiс свой след замятае хвастом, а што пра чалавека казаць…
Корсак паглядзеў, як на лаве ўсё яшчэ калываецца драўляны чалавечак, цягаючы сваю цяжкую з сырою картопляю пiлу, i павярнуўся да дзвярэй.
— Ат, дзядзька Улас, не надта прымайцеся, — Ваўчок стаяў, апусцiўшы доўгiя рукi. — Цi мала што баба насакоча.
Корсак яшчэ павярнуў галаву, але нiчога не сказаў, толькi грукнуў дзвярмi.
Каля парога зноў захроп, шчэрачы зубы i рвучы ланцуг, чорны, з карычняватымi кропкамi над вачыма, Ваўчкоў сабака.
Спускаючыся надворкам на вулiцу, Корсак яшчэ чуў з хаты працяжны енк:
— А людцы, а добрыя, а-яй-ё-ййй!
Корсак мiнуў абслiзганыя каменнi — i енк ужо сцiшэў, быў чуваць, нiбы з-пад зямлi.
Перапальваючы тонкае галлё старых вербаў, нiзенька пры зямлi дрыжала паружавелае сонца. Кругом па небе распаўзалася лiловасць, мяшалася з сiняватай смугою. Стыў блiзкi вечар.
Падыходзячы пад сваю хату, Корсак убачыў цыглястую солтысаву дзяўчыну ў цёплай з доўгiмi кутасамi хустцы i ў гумовых снягоўцах. Яна, мусiць, даўно мерзла каля веснiкаў, саромеючыся заходзiць у хату — на сiнiм даўганосым тварку ад холаду паўпадалi ямачкi.
— Дзядзька, вам павестка, — яна выцягнула з абшморганага кажушка жоўтую паперку.
Корсак нiбы спатыкнуўся:
— Якая павестка?
— Змiтрыку вашаму на пастарунак.
Корсак узяў складзеную ў дзве столкi жоўтую паперку i нiяк не патрапiў яе разгарнуць тоўстымi пальцамi, покуль не лiзнуў iх языком. Прымружваючы вочы i мылячы губамi, стаў чытаць. Разабраў сваё прозвiшча i азiрнуўся на дзяўчо:
— Чаго ж гэта?
Але Вайтовiчавай дачкi ўжо не было. Крывячы вялiкiя снягоўцы, яна пабегла вулiцаю — падскоквала то на адной, то на другой назе. На плячах целяпаўся рог хусткi з доўгiмi кутасамi.
Корсак паглядзеў ёй услед i, ужо аслепшы ад нiзкага, што асталося ў вачах зялёнымi кропкамi, сонца, пайшоў у хату.
Усталi Корсакi зацемна: толькi прайшла «калейка» — пасажырскi поезд на тры вагончыкi, што працяжна пасвiстваў на пераездзе перад вёскаю.
Каля Верасава асталася вузкакалейка, якую вайною зрабiлi немцы, нiшчачы i высякаючы тутэйшыя лясы. Пасля вайны людзi паразбiралi рэйкi на паграбы i картапляныя ямы, але палякi аднавiлi разабраную чыгунку, i цяпер за вёскаю чмыхаў невялiкi паравозiк, прасейваючы праз сiтца комiна рой чырвоных, падсвечаных агнём, iскраў. У вагончыках свяцiлiся, завешаныя фiранкамi, жоўтыя вокны.
У Корсакавай хаце быў чуваць здушаны сценамi грукат.
— Во, сёмая гадзiна ўжо, — сказаў Корсак, несучы ў хату карыта з застылым i нявыедзеным свiнячым цестам.
На вялiкiя чыгуны з намытымi дробнымi картоплямi, на закарэлыя ражкi, цабэркi i вёдры, што стаялi з прыходу, пакацiўся рэдзенькi сiвер.
Да снедання Корсакi ўпраўлялiся накармiць i напаiць скацiну.
У печы весела пастрэльвалi i палалi дровы, лiжучы выкрышаны чалеснiк, у комiн шугала полымя, ад яго чырванела накарэлая, вуграватая сажа.
У лямпе, што вiсела пад закурэлаю бэлькаю, падскокваў пляскаты язычок агню i брэнкала на дроце палiваная талерка, калi Корсак адчыняў цi зачыняў хату.
Мiця збiраўся ў Дварчаны, старое, за вёрст пяць ад Верасава, мястэчка, дзе былi гмiна i пастарунак. Ён сядзеў на лаве i поркаўся шылам у чаравiку з разяўленым перадам, у якiм, як у звярка зубы, вышчарылiся вострыя драўляныя цвiкi.
— Нашто порашся, цi абуць няма чаго? — беручыся за сякач i плюючы сабе на рукi, сказаў Корсак.
— Не на баль можа клiчуць, — пачырванеў ад натугi Мiця, круцячы шылам у тоўстым ранце.
— Выскалiшся, нябось, — Корсак застукаў еекачом па хрумсткiх сырых картоплях, дастаючы да дна i бухаючы ў дошку.
Гаварыць абодвум не было больш чаго — перасварылiся яны ўчора, калi бацька прынёс дадому павестку i, прыпляскаўшы яе рукою на стале, мацюкнуўся:
— Iдзi ты з ёю разам… i дадому не прыходзь!
Мiцю як нешта пад’юшчыла — ён не стрываў:
— I пайду! Не столькi, кажуць, свету, як у акне!
Бацька нават быў падскочыў з кулаком, у яго ад злосцi дрыжала тоўстая нiжняя губа.
Але Хрысця, распасцёршы рукi, заступiла дарогу, збялеўшы i закалацiўшыся ад страху сама.
— Дзядзечка, пабойцеся бога, нашто вы так!
Мiця скасiў вочы, выкацiўшы бялкi, але раптам асекся, што брыдка ўсё ж такi бiцца са старым бацькам, схапiў са сцяны пiнжак i выбег з хаты.
Злы, разгарачоны, пайшоў у канец вёскi да Бортнiкавых — там у хаце ўжо запалiлi лямпу: за праснiцамi сядзелi дзяўчаты. Пад высокiм падвязаным фiкусам на табурэце ўмасцiўся Бронiк Лiтавар, дзеразаваўся з хiтраватай i дзюбаносай, як сарока, Касяй — адбiраў верацяно. Яна, выхапiўшы верацяно, бiла яго галоўкаю па пучках i рагатала, паказваючы вялiкiя пярэднiя зубы з цёмным свiшчом. Дзяўчаты цярплiва маўчалi, зыркаючы на Лiтавара, i, мусiць, злавалi, што не чапае iх.
Мiцю ела нейкая тупая гарката. Ён пасядзеў дзеля блiзiру i вярнуўся дадому, чуючы, што чахне гэтая вострая злосць на бацьку. Маўчаў потым ужо i бацька, поркаўся ў хамуце, палажыўшы яго на каленi, балазе знайшоў, за што зачапiць рукi.
Але сёння ўспомнiлася яму нешта зноў.
— Выгадаваў, дачакаўся… — Корсак усё бiў секачом у дно, мусiць, забыўшыся перамяшаць ссечаныя на сярэдзiне i нечапаныя, жывыя ў кутках ражкi картоплi.
— Садзецеся снедаць, — крыкнула Хрысця знарок, каб перабiць старога, адцэджваючы ў цэбар з сечкаю ўжо звараныя нялупленыя картоплi, паразразаныя напалам, каб добра ўсалiлiся.
Стары прыставiў да сцяны сякач, спаласнуў над карытам рукi, сцягнуў з галавы кепку i, прыгладжваючы на патылiцы чорны вянок валасоў, пайшоў да стала. Угнуў лысую, жаўтаватую голаў з гладкай i блiшчастай скурай i перахрысцiўся на счарнелы, у шырокай аправе, абраз.
Хрысця яшчэ прынясла на стол у точаным драўляным кубку шарую, як на згоне зiмы снег, i скамянелую соль. Блiзiлiся каляды, былi запускi — есцi скаромнага няможна было.
Мiця дастаў з-пад лавы старое, з разбiтаю коткаю, сукала, куды ўжо хавалася ўсякае начынне, кiнуў туды шыла i клубок з дратваю i прымасцiўся таксама да стала.
Елi маўчучы, абiралi пазногцямi развараную сопкую картоплю, таўклi ў шарую, насыпаную горбачкаю на стале соль.
Прыбегла Алеся, упусцiўшы разам з сабою ў хату аблавухую сучачку, сказала з парога, убачыўшы Мiцю:
— А во, снедае мой браток, а я ўжо думала, што не застану, — i ўсмiхнулася неяк вiнавата.
Усмiхнуўся i Мiця, чуючы да сястры нейкую радасць.
— I што ж гэта яны да цябе маюць? — спытала яна, садзячыся пры стале на лаву i не здымаючы з сябе ватовага каптана i тоўстае суконнае хусткi.
— Да некага ж трэба.
— Чаму во Катоў не чапаюць?
— Для палiцыi большы звер я, чым гэтыя Катэ.
— Ай, нашто ты на сябе выдумляеш? — Яна ўзяла з горбы, што дымiлася ружаватаю параю, картоплю i пачала таксама абiраць яе пазногцямi. — Гэта ж во, цi чулi? Учора, кажуць, Кардаша арыштавалi, што з цюрмы вярнуўся.
— Усё палiтыкуе, — папярхнуўшыся, закашляў у кулак стары Корсак. — Во i другi лезе, як муха ў малако, — сказаў ён, задыхаючыся яшчэ ад кашлю.
— Цяпер усе ў палiтыку кiнулiся, а свету не пераробiш. — Алеся ўздыхнула, расслабiла пад барадою хустку.
— Яны ж усё нейкую Беларусь шукаюць. А я кажу — бог адзiн i цар адзiн.
— Бог то адзiн, але людзi неаднакавыя ў яго, — сказаў Мiця, не чуючы нi да сястры, нi да бацькi злосцi.
— А ты што хочаш, каб я быў раўнёю Кату?
— Во так i кажуць, што беларус нераўня паляку i немцу.
— Бо i нераўня, — падняўся з-за стала i выцер жменяю рот стары Корсак. — Паляк то такi самы галадранец i гультай, як i наш чалавек. А немец — не! Немец некалi ў нашай вёсцы на пяску капусту садзiў, i расла, качанэ раслi, як гэтыя чыгуны, — Корсак, не абарочваючыся, паказаў туды пад парог, дзе стаялi чорныя, з памыямi i вадою, чыгуны. — Калейку, во, правёў, так хоць паляку ёсць на чом ездзiць.
— Калейку то правёў, каб вынiшчыць наш лес. Высек усё, сам жа ты казаў, якi там быў лес, за нашаю дзялкаю…
Стары Корсак, не знайшоўшы, што сказаць, павярнуўся да вядра, забрынкаў абабiтым палiваным кубкам.
Усе паўставалi з-за стала. Хрысця падступiлася на лаву, злавiла за кручаны дрот лямпу i хукнула праз дзiрачкi ў машынцы на пляскаты язычок агню — са столi на зямлю абрынулася цемната, запахла перагарэлаю газаю. За вокнамi зашарэўся дзень.
— Дай жа ж божа, каб усё было добра, — Алеся, нейкая большая ў гэтым шарым поцемку хаты, стаяла, усё азiраючыся на Мiцю, — чакала, покуль ён адзенецца.
З хаты яны выйшлi разам. За сiняю сцяною хмары, што стаяла за вёскаю, паяснела i зрабiлася зялёным неба. На надворак з вулiцы дыхала настылым скразняком.
У пачарнелы спарышнiк, што доўгiм павуком распоўзся на бруку, вецер назганяў рэдзенькага i сiвога, як воўна, снегу. Каля плота стылi абынелыя крапiва i чартапалох.
Алеся, хаваючы ў рукавы рукi, падышла з Мiцем да веснiкаў. Курчачыся ад холаду, закруцiўшы адна за адну белыя, без панчох, ногi, пастаяла за плотам, паглядзела на яго.
Мiця засмяяўся, маргнуў ёй:
— Ну, пайду.
— Глядзi, не кажы там чаго, — сказала, як мацi.
Ён азiрнуўся яшчэ, раптам падумаўшы, што яна i падобная на нябожчыцу мацеру, i голас у яе гэтакi самы, сакаўны, як у мацеры.
Пахла кiслым дымам ад сырога алешнiку, iм нехта палiў у печы. Быў чуваць ясны, працяты замаразкам ранiцы ляскат цапа. Недзе ўжо на чужым сметнiку стракатала сарока. На полуднi, там, дзе былi Дварчаны, за гарбамi грудоў, слалася рэдзенькiм, развеяным дымам смуга. Вышай, у выцвiлым небе, раставаў, як падталы ў вядры кусок лёду, стары месяц.
Праз чужы, абгароджаны калючым дротам садок Мiця спусцiўся да рэчкi. Ружаватай чырванню адлiвала вада — у прагале сiняй i высокай, як сцяна, хмары загарэлася неба. Ад рэчкi нясло прэсным холадам. Вада гнала i круцiла на дне счарнслае лiсце, расчэсвала на купiнах цёмна-зялёныя водарасцi. Пры беразе калыхаўся гнiлы аер, матлялiся, зачапiўшыся за корч, i цягнулiся белыя, укiнутыя некiм у рэчку авечыя кiшкi.
Трымаючыся за жардзяную хiсткую парэнчу, Мiця перайшоў звязаную з дзвюх доўгiх абслiзганых алешын гiбкую кладку.
Браўся вецер, шумеў у голых жаўтлявых вербах, у пруткiм, абвiтым, як дротам, iржавым хмелем, сiняватым алешнiку, звiнеў у высокай злiнялай мятлiцы. Пад нагамi ў Мiцi шастала сiвае, апечанае замаразкам лiсце. Праз зацярушанае, як мукою, пухкiм сняжком балотца бегла чыстая, як падмеценая, сцежка, паднiмаючыся на грудок, у сiвы, абынелы хвойнiк, пераскоквала гарачую крынiчку, што сачылася з шапаткога троснiку ў рэчку, не замярзаючы нават узiму — у белым снезе рэдзенькаю параю заўсёды курыўся глыбокi чорны раўчачок. Пры сцежцы невысокiм стаўбунком вытыркнуўся ружовы камень з выдзеўбленым крыжыкам — межавы знак: туды, да самага грудка, упiраючыся вострым клiнам у спалавелую асаку i карычняваты, голы алешнiк, цягнулася Корсакавых балота.
Межавы ружовы камень нагадаў Мiцю далёкае лета, тую пору яго, калi пасянуюць i на балоце астануцца толькi сухiя, паўтыканыя лапкi алешнiку, якiмi значылi мяжу, няроўныя радкi ад касы, з жоўтымi, зрэзанымi купкамi пяску, наточанага мурашкамi, i калi можна было прыганяць сюды на пашу каровы. Далей, дзе рэчка рабiла луку, падмываючы сыпкi груд, стаяла яшчэ сiвая ад спелае мятлiцы, ацяжэлая, няскошаная сенажаць, там, у цёмных прысадзiстых кустах алешнiку, рыпеў, як дралi жыўцом дрэва, затоены драч: згорбiўшы спiну, высока i асцярожна паднiмаючы ногi, хадзiў бусел, варочаў доўгай дзюбай — выцiкоўваў адным вокам жаб, потым бiў ёю, як кiркаю, i высока задзiраў голаў.
А за рэчкаю, за купамi сiвых, што гнулiся ў адзiн бок, вербаў, хавалася вёска. Пад рэдзенькаю, як начэпленая на верацяно растрэсеная кудзеля, хмаркаю вiўся, не махаючы крыламi, каршун — у вёсцы былi чуваць лопат i кудахканне курэй i нечы глухi голас i крык.
Тонкiм, крыклiвым голасам там, за вербамi, спявала няспелае дзяўчо:
Ой, за гаем свет бяленькi,
Там паехаў мой мiленькi.
Ён паехаў, дый няма,
Маё сэрца заныва.
Мiця любiў гэты крыклiвы голас дзяўчацi, гэтую ясную познюю, ужо ў апалай расе, ранiцу, неба ў белых, як растрэсеная на верацяне кудзеля, хмарах, гэтае балота, рэчку ў прысадзiстым алешнiку, дзе востра цвiрчалi маладыя, з жоўтымi дзюбамi, рудаватыя шпакi. Нейкая любасць у душы прыходзiла да гэтага свету, радасць мяшалася са светлым смуткам.
Мiцю хацелася складаць вершыкi, каб расказаць iх на вечарынцы, як расказваў Яўхiм, якога ў лазовым, раз’еханы, як стары кошык, палукашку прывозiлi верасаўскiя хлопцы недзе з Навасад. Напiўшыся вечарам, кароткi рыжы Яўхiм лез з гармоняю на лаву, прыскальваў адно вока, расцягваў стракатыя, з блiшчастымi кантамi мяхi i пачынаў «вычвараць»:
Я жанiўся ў мясаед —
Мне было сямнаццаць лет.
Мiця цiснуўся туды, да лавы, да покуця, дзе пад абразамi стаяў Яўхiм: зялёная, у блiшчастых, як слюда, зорачках-iскрах гармоня задыхалася i сапла. Мiцю брала зайздрасць: яму хацелася быць музыкантам, хацелася, каб i яго прывозiлi ў лазовым палукашку, i, стоячы на лаве, ён расказваў бы смешныя вершыкi, а ў людзей заходзiлася б сэрца, як заходзiлася ў яго, калi ён, стаiўшыся, глядзеў на Яўхiма.
Як гэта было даўно. Даўно ўжо няма на свеце Яўхiма: казалi, ён быў пуцявым абходчыкам i яго зарэзаў поезд.
I Мiцю раптам зрабiлася шкода рыжага Яўхiма, тае далёкае яснае пары лета, смешнага тонкага голасу дзяўчацi, белаватай хмаркi, пад якою вiўся каршун, вострага крыку маладых рудаватых шпакоў. Няўжо ўгё без нiякага следу гiне на свеце, як гiнуць старыя алешыны, дзе цяпер знаць ружаватыя, наўскос зрэзаныя пнi. I гэтыя пнi счарнеюць, зарастуць травою, i iх пачнуць тачыць мурашкi, а тут пойдзе расцi малады алешнiк.
Дайшоўшы да раўка, дзе зелянiлася свежая, як маладая атава, не прыхопленая замаразкам трава, па высокiх купiнах пераскочыў iржавую, зацягнутую сiнявата-мутнаю плеўкаю крынiцу i падняўся на грудок. Азiрнуўся — убачыў вёску: шарыя ў карычняватым прысаддзi стрэхi, за нечы комiн сiняватым каснiком зачапiўся дым. Каля рудога папару за вёскаю, як злiнялая пасма лёну, слалася дарога, на грудку стракацела, спярэшчанае белымi радкамi снегу, зялёнае жыта. Сонца ўжо залацiла край цемнаватае, высокае, як сцяна, хмары. Яна сыходзiлася з зямлёю, закрывала нiзкi i здалёк цёмны лезнявiцкi лес.
Няўжо праўда, што ўсё гэта павiнна змянiцца на зямлi — вёска, той далёкi лес, лапiк стракатай рунi на грудку, дзе на другое лета будзе палавець высокае, як троснiк, i густое жыта, потым будзе адлiваць золатам пруткае ржышча i пад восень на сонцы цяплом запахне свежая ралля. I гэтак бясконца. Бясконца будуць мяняцца людзi ў гэтай цiхай, што хаваецца за карычнявата-чорным прысаддзем, вёсцы.
А колькi iх змянiлася ўжо. I нiхто не ведае, чым жыў, пра што думаў гэты даўнейшы чалавек. А ён жа таксама пераходзiў недзе тут кладку, глядзеў з грудка за вёску, радаваўся, што добра паўсходзiла рунь. Улетку аглядаў поле i быў давольны, што выпаў ураджайны год, што будзе ўмалотны колас, будзе хлеб. А хто ведае гэтага чалавека?
Няўжо i я без нiякага следу павiнен згiнуць, растаць, як дым, у гэтым бясконцым свеце?
Мiцю ўзяла трывога, ахапiў страх, у нейкай звар’яцелай гарачынi завiрылi, закружылiся, як глыбокая вада, яго мыслi: ён згiне, прападзе ў гэтым бясконцым свеце — i пасля яго не астанецца нiчога. Няўжо гэта праўда? Няўжо? I ён, як за саломiну, хапiўся зноў за тое, што перадумаў раней, кожны раз самнасам, стаiўшыся перад сном, — ён зробiць нешта вялiкае на гэтай зямлi дзеля сябе i дзеля сваiх людзей, ён пойдзе ваяваць за iхнюю волю. Ён згiне, але яго будуць помнiць. Чалавек павiнен пакiдаць пасля сябе памяць.
Мiцю ахапiла гарачка, перамешаная са злосцю i нейкай вострай, як вар’яцкай, радасцю. Ён успомнiў пра Дварчаны, пастарунак, i яму, ужо ў ашалелай, раз’ятранай радасцi, падумалася, што яго арыштуюць, пасадзяць у турму, але ён не баiцца гэтага. I яму нават пачало хацецца гэтага.
Мiця як ап’янеў ад сваiх думак.
Цвёрдая, сухая сцежка ўбегла ў халодны i настылы лес i скоранька знайшла там вузенькую, засыпаную тлустым цёмна-сiняватым асовым лiсцем дарогу. З ружовых калматых хвоек на цёмныя вокны лужын сыпалася слiзкая кастрыца, жоўтая i лёгкая, як лупiны на цыбулi, кара. У поцемку лесу нiзкiя елачкi трымалi празрыстыя, заледзянелыя пацеркi расы, недзе гулка па пруткай ссохлай верхавiне цяжкай дзюбай стукаў дзяцел. Слабенькiм голасам, як у рэшаце нядужыя кураняткi, цiўкалi сiнiцы. Шалпочучыся па тоўстым кажусе лiсця i задраўшы рэдзенькi пушысты хвост, дарогу перабегла вавёрка з сiваю, як у мышы, спiною. Скочыла на тоўсты ў зеленаватым моху камель хвойкi, абабегла яго i села на чорны, з аблезлаю карою, патрэсканы сук, наставiўшы кутасiкi вушэй, глядзела на Мiцю цёмным вочкам.
I яго ўжо, як малое дзiця, узяла смешная радасць, на душы зрабiлася лёгка, прыйшоў нейкi спакой, як прыходзiць ён да чалавека перад заходам сонца. Недзе з глыбiнi лесу, з шара-зялёных голых вербалозаў, у вочы яснымi чырвонымi ягадамi зырка свяцiлася калiна. Над дарогаю звiсалi тонкiя, пазгiнаныя зiмою ад снегу, што ўжо i раслi гэтак, не ўстаючы, маладыя дубкi. Чорная, з вострым вяршком, яблыня густа наслала пад сабою лiсця, хаваючы дробныя i даўгаватыя, як слiўкi, пахучыя яблыкi, што асыпалiся ў першыя замаразкi. Зямля пад ёю была чапаная: сюды, мусiць, прыходзiлi i рылiся, шукаючы гэтых пахучых яблыкаў, дзiкiя свiннi.
Адсланiўшы яснасць, кончыўся лес — дарога выбегла да маладога, прысыпанага снегам жыта. Выбiўшыся з-пад абледзянелай кары, на вострым ветры дрыжалi купкi зялёнага доўгага пер’я. На грудку, дзе злез снег, былi вiдаць чорныя рады ад бараны. Збоку, на ўсходзе, сiнюю цяжкую хмару перасекла i засвiцiлася, як шчылiна ў цёмным гумне, жоўтая палоса.
Нейкi пусты смутак глухое восенi стыў над шырокiм светам, над гэтым першым рэдзенькiм i сухiм снегам, што абцерушыў зямлю, як абцярушвае мукою запараную i замешаную з сырымi ссечанымi картоплямi сечку скупы гаспадар.
Зводдаль дарогi сярод стракатага жыта чарнеў куст голае грушы. У лагчынцы былi вiдаць хата з чырвона-цёмнымi лiштвамi акон, белыя камлi бярэзiн за гарбатым частаколам плота, абымшэлы калодзежны журавель, хлеў, закладзены аж пад самы вiльчык наколатымi дрывамi, гладкi белаваты камень на сцежцы, што бегла з дарогi на хутар. Адтуль кiнуўся, адлiваючы ружаватаю сiнявою, чорны сыты сабака. Спынiўшыся сярод сцежкi, доўга брахаў незаядлым, асiплым голасам. I пад яго рахманы, лянiвы брэх Мiцю захацелася бясконца iсцi, чуць пад нагамi хрумсткi лядок на белаватых, высушаных марозам лужынах. Слухаць, як мякка шастае, ходзiць па рунi вецер, шумiць у вушах, студзiць шыю, як звiняць абапал дарогi пустымi галоўкамi счарнелыя кветкi i ломкi, сухi быльнiк. Далёка ў сiняватай смузе былi ўжо знаць белаватыя нiзкiя камянiцы, паднiмалася цёмна-чырвоная вежа касцёла, двума чорнымi слупамi на лiловым астылым небе чарнелi высокiя камiны тартака.
Гэта былi Дварчаны. Туды бегла, ужо абсаджаная маладымi ясенямi, дарога. Гонкiя дрэўцы рвалi счарнелыя, папрывязваныя да аблушчаных яловых калкоў жытнiя перавяслы.
Нейкi даўнi холад аблiў Мiцева сэрца. Колькi яму перадумалася на гэтай пустой дарозе. Ён пайшоў тады ў пяты клас Дварчанскай школы — адзiн з усяго Верасава: яго равеснiкi, каму перакiнулася за дванаццаць, падкасаўшы зрэбныя, ужо без станiкаў i шлеек, порткi, бралiся за плуг.
I колькi набраўся страху тут, за гэтым хутарам у лагчынцы, калi, баючыся спазнiцца ў школу, пабег не шашою, а нацянькi, гэтаю дарогаю. Не помнячыся, пераскочыў лес i тут ужо, рады, асмялеў, што на хутары гарыць у двух вокнах жоўты агонь, што нехта наперадзе iдзе, хаваючыся ад вострага, як грэчка, перамешанага з дажджом граду. Там варушыўся, чарнеў цень. Мiця скоранька закоўзаўся па няроўнай, аблiтай галалёдам дарозе. Чуў толькi, як б’ецца па клубе палатняная сумка i брашчыць у ёй пусты, усяго з танюсенькаю ручкаю i алоўкам, драўляны «пюрнiк». У чарнаце разор на папары, здаецца, нешта варушылася, паўзло, паднiмаючы спiну, але страх у Мiцi прайшоў — ён наганяў чалавека, блiзенька варушыўся калматы цень. Ды цень раптам расцягнуўся i, здаецца, яшчэ пабольшаў — там стаяў высокi, з добрае цяля, воўк.
У Мiцi аслабелi i падагнулiся ногi. Ён адступiўся ўбок, ужо чуючы, як дранцвеюць, робяцца не сваiмi ногi, як устаюць, варушацца на галаве валасы, як шэрхне, нiбы ад холаду, спiна. Мiця хацеў крыкнуць, але ў яго перахапiла, сцяло дых. Коўзаючыся па абледзянелай дарозе, ён пачаў адступацца назад, да гэтага хутара, дзе ў двух вокнах дрыжаў жоўты агонь… Там i прастаяў блiзенька каля плота, узiраючыся ў нiзкую сырую цемнату, дзе ўсё, здаецца, падымаў тоўсты карак, сваю голаў з вострымi натапыранымi вушамi воўк, покуль не пачало развiднiвацца… Потым, ужо не помнячыся, бег у Дварчаны. Над полем яшчэ варушылася, паднiмаючыся нейкiм страхам, як прытоптаная кудзеля, чарната.
А там, пад Дварчанамi, да самых хмар даставала жаўтаватая, сырая яснасць, шнурком пацерак мiгцелi i трапяталiся электрычныя лямпачкi, там, недалёка ад пераезда, дзе Мiця пераходзiў чыгунку, каля помпы, заўсёды соп чорны вялiкi паравоз, пад яго чэравам, мiж рэек, тлеў чырвоным жарам i яшчэ браўся гарэць, пастрэльваў высыпаны з топкi шпур, хадзiў з запаленым квачом машынiст, цюкаў недзе малаточкам па буксах аглядчык: там было вясёла, там, мусiць, нiколi не было страху…
Пасля гэтага Улас Корсак ужо аддаў сына на кватэру да дварчанскага краўца Моўшы — у невялiкую, што прапахла едкаю цыбуляю, атынкаваную хатку.
Недзе з сухое травы, з чорнага быльнiку каля дарогi зафуркала i неяк бокам паляцела, не махаючы растапыранымi, трохi чырванаватымi спаднiзу крыллямi, цяжкая курапатка. Перабiла Мiцевы думкi. Ён глядзеў, як яна, недаляцеўшы да шарых кустоў вербалозу, спускалася за жытам на рудаватым лужку. Упала на траву i скоранька пакiвалася да кустоў, прысадзiстая, драбнейшая за курыцу, высока трымаючы i заварочваючы назад спрытную галоўку.
Ляскала недзе ззаду фурманка, пад коламi звонка хрумсцеў тонкi лёд, што зацягнуў калдобiстыя каляiны. Мiця азiрнуўся: жоўты, з белай лысiнкай на лобе i нiзкiмi персямi конь бег, паднiмаючы цяжкiя, валасатыя каля капытоў ногi, соп параю на тоўстыя цырымбалкi калень, вецер зносiў убок i разганяў сiвую пару.
Мiця саступiў з дарогi. Конь, трасучы дугою i аглоблямi, дабег да лагчынкi, збiўся з нагi i пайшоў лёгкаю ступою.
На возе, у зеленаватым, яшчэ сырым лазовым палукашку, сядзеў чорны, даўно не голены фурман з сiвымi, аж белымi, бровамi. На даўгаваты, з вострымi ноздрамi нос наехала пляскатая кепка, са сцёртага канта брыля вылез жоўты кардон. Мiця пазнаў Радзюка. Некалi з яго сынам, пераросткам ужо, як смяялiся ўсе — «бацькам», даўганосым нездароўчым Ладакам, Мiця вучыўся ў Дварчанскай школе i нават адну зiму, пасля таго, як Мiцю перапалохаў воўк, кватараваў у краўца Моўшы. Разам з салам ды кiлбасамi Радзюк тады прывозiў Ладаку слоiчкi растопленага, што пах нейкiм дзiкiм потам, барсуковага тлушчу.
Мiця здзiвiўся, як змянiўся i саўсiм састарэў, зменшаўшы i ўсохшы, як вырваны з гразi аеравы корч, стары Радзюк. Паўпадалi i зрабiлiся як шкляныя яго сiненькiя вочы.
— Дзень добры, дзядзька, — падыходзячы да воза, гукнуў Мiця.
Радзюк павярнуў голаў, мусiць, скарэй убачыўшы гэтымi сiненькiмi пустымi вочкамi, чым пазнаўшы Мiцю, абыякава спытаў:
— А вы чый будзеце?
— Корсакаў… з Верасава… Хiба не пазналi? — зноў закрычаў Мiця, iдучы поруч з возам i ўзяўшыся за драбiны. — З сынам вашым, з Ладакам, у школе вучыўся разам.
На глыбокiя ў сiняватых ямах вочы не то ад раптоўнага жалю, не то ад ветру набеглi слёзы:
— Нiма майго ўжо Ладака. Памёр… Акраз у самае лета, гарох цвiў.
У Мiцi перад вачыма ўстаў той худы, з паўпаданымi вачыма Ладак, у зрэбнай, жаўтаватай ад лугу сарочцы, зашпiленай на пераломаны недзе качалкай гузiк. Ён заўсёды ляжаў на жалезным нiзенькiм ложку ў абклееным зялёнымi шпалерамi пакойчыку, якi адпусцiў на кватарантаў Моўша, з кнiжкаю ў руках — яму тады ўжо, мусiць, нездаровiлася.
— А вы садзецеся… Тпр-р-р! — Радзюк турзануў да сябе лейцы, прыпыняючы каня i падсоўваючыся на мяккай, засланай радзюжкаю канюшыне. Ад воза пахла яе вялым саладжавым сцяблом. Мiця ўзяўся абедзвюма рукамi за драбiнкi i перакiнуў ногi ў воз.
— А то горна аднаму… Гэта ж як Ладак памiраў, падняў голаў, хацеў, пэўна, нешта сказаць, ды ўжо не мог, толькi сляза выкацiлася, так памёр цiха… А я еду во ды думаю, што гэта ён хацеў сказаць…
Дарога выпаўзла на вузкую, абсаджаную старымi, карэлымi бярэзiнамi шашу. Счарнелыя бярозавыя камлi шырокiмi ручнiкамi абкручвала паскобленая i выбеленая кара. Паабапал шашы пабеглi выкладзеныя ў шнурок каменнi. Воз трасло на чырванаватым бруку: выбiтая калясьмi шаша пасярэдзiне была ўгнутая, як ночвы.
Блiзiлася мястэчка. За карычневымi голымi дрэвамi, дзе чарнелi граковыя гнёзды, за нiзкiм тоўстым мурам з жалезнаю брамаю стаяў чырвоны дварчанскi касцёл, на чарапiчную страху нацерушыўся снег. На чырвонай вежы валтузiлiся i крычалi каўкi. За касцёлам пачыналiся нiзкiя, пабеленыя хаткi, за сухiм частаколам хавалiся чорныя крывыя яблынi.
— А можа, пра зямлю хацеў сказаць? — пляскатая кепка з пераломаным брылём павярнулася да Мiцi. — Зямля каму ж астанецца? Нявестцы — карачу гэтаму — зямлю я не аддам.
— А дзецi ж у Ладака ёсць? — спытаў Мiця.
— А хто ведае, чые гэта дзецi? З парабкам усё круцiлася, можа, ад яго i зняслася, — голас у Радзюка дрыжаў, перабiваўся грукатам калёс. — Ого, яна не дурная. Стой, каб на цябе воўк! — Радзюк раптам пацягнуў да сябе лейцы.
Зачынялi пераезд — брэнкаючы бляшаным чорным лiхтаром, апускаўся паласаты шлагбаум. Чыгуначнiк у чорнай фуражцы з белым арлом круцiў корбу.
Далёка на закругленнi зялёным вусенем поўз пасажырскi поезд.
— Пра што гэта я хацеў сказаць? — Радзюковыя сiненькiя шкляныя вочы глядзелi на Мiцю, але, мусiць, не бачылi яго. — Няўжо пра зямлю?
— Дзякую, дзядзька, што падвязлi, — Мiця саскочыў з воза i, абышоўшы шлагбаум, перабег цераз рэйкi, што пачыналi ўжо звiнець i ляскаць, нiбы хто стукаў па iх малаточкам.
Гарбатая вулiца, з выбрукаванымi рышткамi, зварочвала ў цэнтр мястэчка.
Схмурнелася. Залётаў рэдкi лёгкi снег. Завiўся мiж вострага галля чорнай грушы, што трымала яшчэ на вяршку жоўтае лiсце. Зашоргаў у гародчыку па сухiх i звiнючых, як троснiк, стрымбулях счэзлых кветак. Лiп павучынаю Мiцю на вочы. Вецер змятаў яго да плота, як змятае, круцячы, улетку тапалёвы пух.
Мiця выйшаў на шырокi брукаваны пляц: з аднаго боку за мурам хавалася прысадзiстая царква з трыма зялёнымi купаламi, з другога, дзе iшоў Мiця, шчыльна цiснулiся белыя яўрэйскiя крамы з паадмыканымi i прыстаўленымi да сцен жалезнымi заваламi. Пасярод брукаванага пляца тоўстаю кадушкаю стаяў цэментовы слуп, аблеплены стракатымi афiшамi. Каля крамаў таўклiся бабы, збыўшы сваё хатняе, трымалi на сагнутай руцэ лёгкiя жоўтыя лубяныя карзiны i шарыя кошыкi, напытвалi адна ў адной, што купiць гарадское ды крамнае. Каля царквы, ля муру, збiлiся фурманкi.
Мiнуўшы пляц, Мiця скiраваў у вузкi нямошчаны завулак. I холадам у грудзях падняўся страх, затрапяталася сэрца: у канцы завулка, за сiткам драцяное загарадзi, быў вiдаць новы, скiданы са старое смалiны пад нямецкi вугол i накрыты бляхаю дом. Яснасцю адсвечваў жоўты шкляны ганак. Гэта быў пастарунак. Адтуль на ровары ехаў палiцыянт у сiнiм шынялi i ў круглай, з доўгiм акутым брылём фуражцы. Цяжка рыпела пад iм сядло, пакiдаючы на муцэ снегу чорны след, шапацелi тоўстыя колы з блiшчастымi абадамi.
Пагусцеў i завiўся чорным роем з каламутнага неба снег. Зашыпеў, апякаючы Мiцю твар. У мiг вока пачала бялець шарая вулiца. Белаю зрабiлася грыва ў каня, што стаяў на другi бок вулiцы, накрыты старою радзюжкаю, з торбаю аўса, павешанаю на голаў.
Мiця падняўся на ганак i абтрос з шапкi, махнуўшы ёю, снег, увайшоў у вузкi калiдорчык. Ад кафельнай печкi з цяжкiмi чыгуннымi дзверцамi дыхала цяплом, свежаю фарбаю пахла ад чырвонае блiшчастае падлогi.
За белымi з меднаю ручкаю фiлянговымi дзвярамi душылася трывога. Мiця пастукаў i, учуўшы нечы глухi за дзвярыма голас, нацiснуў на медную ручку. За фанерным столiкам, над якiм навiс у таннай аправе партрэт падстрыжанага пад бобрык, у вайсковым фрэнчы i з абвiслымi вусамi Пiлсудскага, сядзеў курносы лысаваты палiцыянт з тоўстымi шчокамi. Каля яго стаялi двое: сiвы, у рудым суконным паўшубку мужчына i дробная, у худаках, кабета, з карычняватым струпам на шчацэ. Кабета трымала ў руцэ клунак, звязаную за чатыры рагi белую хустку.
— А вам што? — зморшчыў лоб палiцыянт, падымаючы вочы на Мiцю.
— Павестка, во.
Палiцыянт узяў з Мiцевых рук жоўтую паперку, нахмурыўшыся, прабег яе вачмi i падняўся за сталом: высокi, ледзьве не дастаючы галавою да партрэта. Пайшоў да чорных, абабiтых цыратаю дзвярэй.
— Паночку, так дзе ж нам яго шукацi? — падбегла за iм кабета. — Як жа ж падаянку перадаць?
— Не ведаю, — сказаў палiцыянт, не абарочваючыся, i адчынiў абабiтыя цыратай дзверы.
— Сына во арыштавалi, — уздыхнуў мужчына. — I канцоў нiдзе не знойдзеш.
— Можа, дзе затаўклi, забiлi, таму i маўчаць, — пякучым болем на вачах у кабеты задрыжалi слёзы. — Другi раз ужо забралi. Толькi паўгода дома пабыў… Ногi не адышлi яшчэ. Гумамi на пятах мяса паадбiвалi. Скалечылi хлопца.
Мiця слухаў, не спускаючы вока з абабiтых дзвярэй. Адтуль зноў выйшаў палiцыянт, махнуў галавою, паказваючы на дзверы, трымаючы за ручку, счакаў, покуль не зойдзе Мiця, i прыгрукнуў iмi.
Мiцю заклаў грудзi горкi, удушлiвы дух тытуню. На столiку, з-пад якога блiшчаў перад наваксаванага бота, у глiнянай попельнiцы тлела цыгарата — цягнуўся, пакалыхваючыся, шырокаю пасмаю i закручваўся кудзеркамi сiваваты дым.
За столiкам сядзеў маладжавы, далiкатны з твару, толькi з нейкiмi звераватымi вочкамi пад вострымi бровамi, старшы пастарункавы Бубель. Зачасаныя набок чарнявыя валасы блiшчалi ўкладзенымi фалдамi. Мiця яго ведаў — ён прыязджаў у Верасава, калi, дзелячы зямлю, парэзалiся Чувакi.
З боку столiка, заклаўшы нага за нагу i трымаючы на калене сiнюю фуражку, сядзеў палiцыянт Гура — тутэйшы паляк з Дварчанаў — кароткi, з тоўстаю шыяю i шырокiмi плячыма.
— Садзiся — у нагах, кажуць, праўды няма. — Гура паказаў галавою на крэсла з вялiкаю, выцiснутаю на фанерцы кветкаю. Голас у яго быў тоўсты.
Мiця сеў, аглядаючы невялiчкi пакойчык з адным, забiтым жалезнымi прэнтамi, акном, з вялiкiм, як шафа, сейфам у кутку, з точанаю драўлянаю вешалкаю, на якой вiсеў шынель i шапка з доўгiм, акутым на канце брылём. З пакоя выходзiлi яшчэ адны дзверы.
— Значы, Корсак? — нагнуўшы голаў, Бубель неяк далiкатна прытаптаў свой кучаравы чубок.
— Ага, — сказаў Мiця, узiраючыся на яго белыя з ружаватымi пазногцямi рукi.
Бубель адхiлiўся ад стала, выцягнуў да палавiны сярэднюю шуфлядку i дастаў сiнi тоўсты сшытак — Мiця пазнаў, што сшытак быў яго — на вокладцы вялiкiмi лiтарамi выведзена: «вершы». Тут было ўсё, што складаў за апошнiя два гады.
— Значы, бавiмся вершыкамi? — Бубель суха папляваў на пальцы, перагарнуў сшытак — там Мiця ўбачыў нейкiя чырвоныя крэскi.
Выцягнуўшы шыю, Гура таксама заглянуў у сшытак, потым падняў чорныя, што зраслiся на пераноссi, бровы:
— Па-расiйску пiшаш?
— Не, па-беларуску, — сказаў Бубель, хмыкаючы i адкрываючы неяк з аднаго боку рот — там блiшчаў верхнi залаты зуб.
— А-а, — Гура пацягнуў рукою па шорсткай, мусiць, з учарашняе ранiцы не голенай шчацэ. — Гэта з тых, што Беларусь шукаюць.
— А нашто яе шукаць, яна пад нагамi, — Мiця спадылба цiкаваў на Гуру.
— I праўда, што пад нагамi, бо наверсе не была i не будзе, не, — заплюшчыўшы вочы, Гура пакруцiў галавою. — Пастарунак будзем саломаю крыць. Бiрачкi з венiкаў выразацьмем. — Гура пацягнуў за медны на мундзiры гузiк: — Бо з чаго iх зробiш — медзi няма…
— А пастарункаў, можа, i не будзе…
Гура разявiўся i задраў голаў. Мiця ўбачыў, як зграблася, нiбы лiст лопуху на агнi, яго шырокая тоўстая рука. I раптам учуў удар — кароткi i пякучы, нiбы ткнулi ў вока гарачым асмалкам. Гэта бiў Бубель — тою белаю рукою з ружовымi пазногцямi. Мiця адхiснуўся, але ўдарылi з другога боку — у вуху глуха зазвiнела, як што адарвалася. Ён учуў, што падае разам з крэслам, што б’юць ужо нагамi ў жывот — там востра аддаецца боль.
Мiця скурчыўся, уткнуўся лобам у каленi, закрываючыся рукамi, хаваў голаў.
Вострыя жалезныя падкоўкi секлi па спiне, пападалi ў патылiцу, зноў, нiбы каменем, смальнулi ў вуха.
Як кавальскi мех, соп i чырванеў ад натугi Гура, i папраўляў, прытоптваючы рукою свой змакрэлы чубок, Бубель. Бiлi абодва сваiмi цяжкiмi акутымi ботамi.
«Заб’юць, знявечаць… Усё, капец, не вытрываю», — халоднаю вадою аблiў Мiцю страх. I ён заенчыў. Крычаў, не помнячы што. Нават не ўбачыў, што перасталi бiць. Чуў, што рэжа, як касою, жывот, што боль доўгiм тупым цвiком сядзiць у галаве; працiнае бок, шчымяць i заходзяцца рукi, аблiваецца гарачынёю вока.
Цяжка паварушыцца, адплюшчыць вочы. Усё кружыцца i плыве, як у п’янага. I, як п’янага, пачынае ванiтаваць.
— Можа, вылежаўся, можа, досiць? — засоп, аддыхваючыся, Гура. — Во, толькi рукi вывадзгаў у смаркачы. Цьфу ты! Слабец, нацiна. А яшчэ хвост падымае. Пiсар знайшоўся… Вершыкi… Ты, брат, дзесятаму закажаш.
Бубель маўчаў, хадзiў па пакоi — рыпелi, як на крохкiм снезе, i пагруквалi жалезнымi падкоўкамi наваксаваныя боты.
Мiця злавiў рукамi лёгкае крэсла i, чуючы, што гудзе нейкаю пустатою галава, звiняць, як туды набралася вады, вушы, падняўся на каленi.
— Ты, брат, ягнятка, i дурное яшчэ, — Гура хустачкай выцiраў лоб, — тое самае, што, задраўшы хвосцiк, скача каля ямы. Гоп — i ўвалiўся, а вылезцi не можа.
У Мiцi яшчэ дрыжалi i падгiналiся ногi.
— Можа, цябе хто падвучыў так гаварыць? Можа, знаешся з кiм? — шырока палажыўшы локцi, Бубель прысеў за нiзкi столiк.
— Не, нi з кiм, — адвярнуўшыся, Мiця глядзеў, як за акованым жалезнымi прэнтамi акном гнала вялiкi, косы снег. На душы рабiлася холадна, па спiне бегалi мурашкi.
— Так, так, — Бубель паляпаў рукою па стале. — Ну што ж, на сёння мо даволi. Можаш iсцi. А зэшыт астанецца ў нас, для гiсторыi. Ты пiшаш не для сябе, так?
— У нас не прападзе. А ўдома скураць, сала ўкручваць будуць, — Гура зарагатаў, узяўшыся ў бокi i расставiўшы кароткiя ногi.
Мiцю здушыла нейкая пустата, што ты нават не адпомсцiш iм, гэтым двум, што цябе вось так затаўкуць, знявечаць i нiхто не ўчуе нi твайго крыку, нi болю, нi страху.
На ганку Мiцю зрабiлася лягчэй ад гэтай прэснай вiльгацi, ад снегу, што, круцячыся i мiльгаючы чорным роем, плыў з жаўтлявага каламутнага неба, ад пасiвелай калматай травы пад мiгатлiвай, як сiта, драцяной сеткай, ад белых каўпакоў на цэментовых слупках.
На другi бок вулiцы заварочвала фурманка, да колаў лiп снег, за возам аставаўся чорны след. У палукашку адно да аднаго плячмi сядзелi тыя самыя людзi, што былi ў пастарунку. Кабета з карычняватым струпам на шчацэ, накрыўшыся паласатай радзюжкай, трымала на каленях завязаную ў белую хустку падаянку.
Рыпнулi дзверы — з пастарунка высунуўся тоўсты, кароткi Гура, вочы яго хавалiся пад шырокiм, як лапата, акутым брылём.
— Пачакай, — падмятаючы на сходах доўгiм шынялём снег, ён спусцiўся з ганка i дагнаў Мiцю за драцяной сеткай. — Паслухай, што я скажу. Да нас болей не пападайся — бо заб’юць. Прападзеш, i не знайся. Ты думаеш сваiмi вершыкамi свет перавярнуць? Не такiя былi да цябе. Згiнулi ў турмах, i след прастыў. Так было спакон веку.
Мiця маўчаў, чуў толькi, як парыпвае пад нагамi крохкi свежы снег. Ад тупой злосцi балелi сцятыя скiвiцы.
Гура зашастаў сваiм доўгiм шынялём — у разрэзе з дробнымi меднымi гузiчкамi заблiшчалi высокiя заднiкi ботаў, — апярэдзiў Мiцю, не азiраючыся, яшчэ гказаў: — Падумай пра ўсё добра.
Не помнячыся, нiбы выгнаная з цёмнага хлява i перапуджаная авечка, Мiця прайшоў завулак, высунуўся на брукаваны пляц, убачыў мешанiну людзей каля яўрэйскiх крамаў, успомнiў, што сёння аўторак — у мястэчку торг, i завярнуў назад. Саромеўся папасцi каму на вочы.
Выйшаў з Дварчан — снег зрадзеў саўсiм. Паяснеў свет. На полуднi жоўкла, як плеўка на тлустым i гарачым малацэ, неба. Там нiяк не магло выбавiцца з навалы хмар сонца.
Кiс i дражджаў на дарозе снег. Пачало адлежыць. Поле абапал дарогi зрабiлася стракатым — з аднаго боку зачарнелiся тлустыя груды раллi, з другога — пучкамi лезла з-пад снегу, дрыжала на ветры рунь. Панурыўся на грудку чорны i недзе мокры лес. Крывая дарога вiлася ў лагчыну да хутара. Бялелiся стрэхi будынкаў. Бярэзiны цяпер выдавалi жоўтымi на белым снезе. Недзе, як пералiваўся, цвiркаў жаваранак. Мiця спынiўся, паслухаў — звiнела яшчэ ўсё ў правым вуху. Забiваючы дых, калола недзе ў паяснiцы. Пякло i сцягвалася гарачынёю вока — засланяючы свет, нейкая цемнаватая плеўка дрыжала перад iм. I нейкая вялiкая пустэча паднiмалася i гарэла ў Мiцевых грудзях. Яго агарнуў жаль да сябе. Няўжо праўда, што ты вось так згiнеш i нiхто не будзе ведаць, чым ты жыў, пра што думаў, што рабiў? Няўжо так было i будзе спакон веку на гэтым свеце? Няўжо Гура кажа праўду?
Дарога ўсунулася ў густы, абсыпаны снегам, нiзкi з берага хвойнiк. Запахла кiслай вiльгаццю. Гарнулася на дарогу сцiшанасць, мяшалася з гэтым нямоцным, як шастанне саломы, шумам лесу. Сыпалася раса з мокрых дрэў, дзяўбла чысты снег. Лускалi, як струкi ў гаросе, дробныя лапкi. Далей ад дарогi, у шчытнiку, цiўкала, як кiвалася, сiнiца.
Ад гэтай сцiшанасцi лесу, гэтага жаласнага цiўкання сiнiцы Мiцю агарнула гаркота, стала няведама чаму шкода сябе. Нешта даўкае, моцна, да вострага болю, сцiснула горла, на вочы набеглi слёзы, i ўсё задрыжала, закалыхалася, як у тумане. I хацелася яшчэ больш плакаць i чуць, як баляць, рэжуць ад слёз вочы. Хацелася плакаць i чуць нейкi жаль да сябе.
На цёмна-зялёных стракатых елках вецер падварушваў абвiслыя лапы; цярушачы расу, з iх спаўзаў звадзянелы снег. Вянкамi цераз дарогу гнулiся маладыя неакрэплыя бярэзiны, на тонкiх камлях ружаватасцю адсвечвала iхняя белая кара. У калдобiнах, як чай, настойвалася нерухомая вада — у ёй гнiло жоўтае дубовае лiсце.
Мiця ўбачыў невысокую, роўную з сабою, прысадзiстую елачку — пад ёю не было снегу, тоўстым пластом блiшчала рудая дробная кастрыца. Ломячы спiною лапы, падлез пад яе. Пякучым холадам насыпалася за каўнер раса, астудзiла шыю. Зрабiлася лёгка i зацiшна. Недзе стараною па верхавiнах цёмных калматых елак iшоў вецер. На тонкiм дубцы асiны круцiўся, прывязаны павучынай, счарнелы лiсток.
Мiцю зрабiлася лёгка, хiлiла на сон. Ён заплюшчыў вочы, думаючы пра сябе, што i ён, як падстрэлены, падбiты звер, шыецца ў зацiшак. Яму опомнiўся iхнi стары, слепаваты сабака — яго нехта абязвечыў, перабiў крыж, i сабака сышоў у поле, ляжаў каля мяжы ў быльнiку. Яму было лягчэй адному мучыцца i адному чакаць смерцi.
Мiця хiлiўся далей да нiзкае калючае елкi i думаў, што яму добра тут, як было, мусiць, добра iхняму абязвечанаму сабаку.
З гумна, з прычыненых на адну палавiну дзвярэй, бухнуў рогат, спудзiў каля парога, на мокрай, зацярушанай саломаю сцежцы, баязлiвых вераб’ёў. Яны косаю грумадкай пырхнулi на стракатую ад снегу, замшэлую страху. Задзiралi галоўкi, пацеркамi вочкаў зiркалi сюды, на зямлю, i, не ўчуўшы нiякай бяды, па адным спускалiся зноў.
Мондрыя падсявалi авёс. Усе тры бабы — сiвыя ад пылу, толькi зубы свяцiлiся, калi яны пачыналi рагатаць, — трымаючы ў руках па рэшаце з аўсом, траслi iх, кружылi, каб высыпаўся з зярнят пясок, ляпалi далонямi па гладкiм жоўтым абечку, нiбы забаўлялiся. Згробшы зверху скружыны, сыпалi чысты авёс у шаснастку — неглыбокi, на два пуды, цабэрак з доўгаю ручкаю, — мералi, колькi ўсяго намалочана.
У гумне вiсеў i круцiўся ў дзверы рэдзенькi пыл.
Iмполь у аб’еханай на патылiцу кепцы, у адной рубашцы з палапленымi локцямi насiў у стопку мяшкi — там былi пароблены з расколатых дзеравiн шчыльныя засекi, на спрат збожжа, — i, вярнуўшыся ў гумно, слухаў, што расказваў не вельмi падкi да работы стары малацьбiт.
— Чуеце, што са мною было, — варушачы навiслымi бровамi, стары падсоўваў далей на лоб сваю зрудзелую авечую шапку з начаплянымi саломiнкамi i аўсянаю лускою.
— Сколька вы, дзядзька, расказваеце, i ўсё было з вамi, — Алеся трасла рэшатам, прыпёршы яго да жывата. У рэшаце шастаў авёс, пухкаючы пылам i аўсянаю лускою.
— Каб я з гэтага месца не сышоў!
Алесiна губа, з сiвымi ад пылу вусiкамi, крывiлася ад смеху, i яна адварочвалася, каб не смяяцца.
— Дальбог, проўда! — у малацьбiтовых зеленаватых вочках таксама тлеў хiтранькi смех. — Iду, гэта, я раз каля магiлак. Год пятнаццаць мне было. Каня шукаю. Пуcцiў яго вечарам на балотца, прыйшоў глянуць, а яго няма. Падняўся на грудок, ужо добра прыцямнела, а там у нас на грудку магiлкi. А каля iх, нябось, сцiшна. Iдзеш i слухаеш: цi не крадзецца хто за табою. Прыспешыў крок, а ззаду нехта як свiшча. Аглянуўся — не, нiкога не вiдаць. Зноў подбегам iду, i зноў свiшча. У мяне на галаве аж шапка пачала расцi. Пусцiўся з усiх чатырох, а ён яшчэ мацней свiшча. То бег я, бег — калаццё нагнаў, покуль упоцемку за нейкi корч не зачапiўся i не паляцеў потырч носам. Ляжу нi жывы нi мёртвы, стаiўшыся, слухаю, што ж будзе далей. I дасце вы веры цi не: у носе ў мяне свiшча.
— А хустачкi для носа вы i цяпер яшчэ не маеце, — падлавiў старога малацьбiта Iмполь.
У гумне зноў бухнуў рогат.
— Падцяў-такi, — смяяўся i сам малацьбiт, паказваючы чорны, дуплявы зуб i падтрасаючы на лоб чорную авечую шапку ў рудаватых стручках.
Засланяючы дзверы, у гумне мiльгануў поцемак. Усе азiрнулiся. На парозе стаяла Хрысця, апусцiўшы i склаўшы накрыж на жываце рукi. Твар у яе быў сцяты, белы ад перапалоху.
— Ты чаго, Хрысцечка? — Алеся высыпала ў шаснастку падсяваны авёс i выпусцiла рэшата — яно пакацiлася па таку да кадаўба з абмеццем.
— Вунь Мiцю нейкi чалавек прывёз!..
— Ах, божа, што там зрабiлася?
Усе глядзелi на Хрысцю, нават нямая паставiла рэшата i, падгладжваючы пад хустку сiвую пасму валасоў, зазiрала кожнаму ў твар, стрыгла вытрашчанымi, як у дзiцяцi, вачмi — хацела распазнаць, пра што гавораць.
— Хадзi ж да нас, Алеся, — Хрысця схавалася за палавiнку дзвярэй.
Пераступаючы цераз горбу яшчэ не прасеянага аўса i закручваючы кругом шыi хустку, Алеся няцвёрда, як п’яная, выйшла з гумна.
— Ды чаго ж ты ўжо так, не палохайся, — сказала Хрысця, адступаючы далей, на жоўтую, спярэшчаную слядамi сцежку. — Ён жывы ды здаровы.
З-пад ног у Алесi плюхаў сiняваты, як крухмал, набрынялы вадою снег.
Закурэлыя, нават на бровах сiвыя ад пылу, усе высунулiся з гумна. Iмполь подбегам дагнаў Хрысцю:
— Што там?
— Мiцю iхняга на пастарунку збiлi, — Хрысця бокам прасунулася праз незачыненыя веснiкi.
Iмполь спынiўся каля шчытнага яловага плота, глядзеў, як за Корсакавым, з мокраю цёмнаю сцяною, гумном хавалася Алеся. Туды за ёю спяшалася Хрысця — у плыткiм снезе радком слаўся прабiты да зеленаватай травы след. На чубку гумна матлялася прывязаная крылом да калка здохлая варона, каб салому не дралi iншыя. Са страхi лiлася, пляскала па цёмнай лужыне над вуглом вада. Браўся туманец, вiсеў над вёскаю. Учуўшы вiльгаць, адсырэў мох на стрэхах, зазелянелi камлi голых дрэў, сцены будынкаў, з таго боку, адкуль гнала снег. Цягнула прастуднай халоднай сырасцю. З-за гумна, дзе вiсела прывязаная да калка варона, паказалася падвода: буланы, з белай зоркай на лобе i сытымi персямi конь махаў мокраю злiплаю грывай. Суха скрыпелi гужы на аглоблях. Плюхаў з-пад капытоў раздражджалы ў кашу снег. З Корсакавага пляца конь завярнуў на вулiцу. Праз адчыненыя веснiкi туды мiльганулася i затрасла доўгiмi вушмi, заходзячыся ад брэху, жоўценькая сучачка.
У новых, на жалезным хаду, калёсах, прыхiлiўшыся да зялёнага лазовага палукашка, сядзеў Радзюж. З воза стырчма глядзела пуга з жоўтым стусiнавым пужальнам i чырвоным кутасiкам на сырамятным паску.
Iмноль знiякавеў, убачыўшы Радзюка, — не чакаў, што стрэне яго так знянацку ў Верасаве. Гэта, пэўна, ён прывёз дадому Мiцю Корсака.
Кiнуўшы вачмi сюды, на шчытны яловы плот, Радзюк, здаецца, насцярожыўся i адвярнуў свой доўгi нос з нiзка напушчанай на яго злiнялаю пляскатаю кепкай. У Iмполевай душы заварушылася даўнейшае — спомнiўся той гарачы, сухi дзень позняга лета, аўсянiшча, распараная ад гарачынi Ваця, з сярпом, у адной палатнянай сарочцы, што высока адкрывала таўставатыя кароткiя ногi. Як яна маецца, ужо адна, без Ладака? Можа, выйсцi спытаць? Iмполь памкнуўся да веснiкаў, фурманка мiнала ўжо iх — забягаючы наперад каню, шчэрыла зубы i, задраўшы аблавухую голаў, гаўкала сучачка. Радзюк усё гэтаксама гнуўся ў высокiм лазовым палукашку.
— Пайшла вон! — крыкнуў Iмноль на сучачку, высунуўшыся з веснiкаў.
Колы мясiлi рэдкi, як зацiрка, снег — ён ужо не браўся за шыны. Шарэла на возе глухая Радзюкова спiна, плюхаў з-пад капытоў сiняватымi пырскамi снег. Iмполь яшчэ пастаяў, паглядзеў, як выязджае на шашу фурманка, як сцелецца, хавае старыя бярэзiны з доўгiм карычняватым галлём сiняваты туманец, закрывае пярэстае ад белых разораў поле, i вярнуўся ў гумно.
Тут канчалi падсяваць авёс — старая ўжо ляскала далонямi па жоўтым абечку лёгкага рэшата. Шастаючы на сухiм току змеценым, як кукса, памялом, стары малацьбiт гарнуў у горбу едкi пыл.
— Ну што там? — спытаў ён, кiнуўшы ў зацемак каля дзвярэй памяло.
— Ды iхняга Мiцю на пастарунку пабiлi.
— Не чуў — за што? — малацьбiт знайшоў гладзенькi, точаны з дрэва, шуфель, каб зграбцi ў яго пясок.
— Ды за палатно ўсё, мусiць, цягаюць, — старая павесiла на крук, што быў убiты ў шула, сваё рэшата.
— А хто гэта дакажа? — малацьбiт махнуў шуфлем, высыпаючы за палавiну дзвярэй сухi пыл. — Хiба ў яго знайшлi гэта палатно?
— Так уся ж вёска гаворыць на яго.
— Цi мала што скажуць? — стары малацьбiт адвярнуўся, схаваў вочы. — Цяперашнiм светам толькi слухай.
Хiлiлася на вечар. Шары поцемак паднiмаўся ў гумне, мяшаўся з сухiм горкiм пылам.
Вярнулася Алеся ў бацькавым суконным паўшубку з цялячым рудым каўняром — акрылася, каб цяплей было iсцi дадому, — выдаючы цяпер шырэйшаю i прысадзiстаю.
— Што ж там сталася? — падняў з-пад калматае шапкi свае вочы стары малацьбiт — яго, пэўна, трывожыла гэта пагалоска пра палатно.
— Што!.. — насупiлася Алеея. — Збiлi хлопца на горкае яблыка.
— Яны так… I спытай за што? — ён узяў шаснастку з падсеяным аўсом i панёс да поўнага высокага мяшка.
— За што цяперака б’юць? — Алеся разагнулася, трымаючы мяшок. — За палiтыку ўсё.
— Во, за гэта i б’юць, — пакруцiў авечаю шапкаю малацьбiт i засмяяўся — рады, мусiць, што на пастарунку не ведаюць пра палатно.
— Ды мала ашчэ, — сказала старая, абiваючы дзвюма рукамi з сябе пыл. — Ад бога адраклiся, камуню цяперака ўсё выдумляюць. Як перад канцом свету, пачало рабiцца… Вуньдзека ўсе панi ў мястэчку ў портках ходзяць… Нi стыда, нi брыдкасцi.
Алеся зiркнула на старую, але нiчога не сказала — пачала завязваць гэты астатнi мяшок з аўсом. Разам са старым малацьбiтом падала яго Iмполю на плечы. Каля кадаўба з абмеццем стаялi яшчэ два, на заўтра на млiва.
Выходзячы з гумна, усе атрасалiся ад пылу. Гусцеў нанач туманец — з’ядаў гэты першы снег. Цурком, як цэд, лiлася са страхi i пляскала тут, каля парога, па лужыне, што пачала ўжо збiрацца, снегавая вада. З хлявоў пахла распараным свiнячым гноем.
Iмполь, трымаючы навыварат абедзвюма рукамi мяшок i трохi гнучыся пад цяжарам, асцярожна мацаў нагамi налiты вадою, слiзкi снег. Алеся iшла паперадзе, паслiзнулася ў ямцы, замахала рукамi, але не ўпала i засмяялася, азiраючыся на Iмполя:
— Яма тут… Ты ж хоць не ступi сюды.
— Калi раз выкупаюся…
— Ага, самая пара, — сказала яна, адчыняючы сенi i праз iх уваходзячы ў рэдкi поцемак стопкi.
Ён, прыпыняючыся, каб не зачапiцца мяшком за вушак, пераступiў нiзкi парог, увайшоў следам за ёю ў стопку. У ёй пахла кiслым, як вiно, хлебам, што ляжаў тут недзе на палiцы. З выразанага на адну дзеравiну i не застаўленага шклом акенца знадворку дыхала евежым скразняком.
— Сюды, Iмполька, сюды iдзi, — сказала яна, засланяючы гэтую яснасць.
Павярнуўшыся спiною, ён спусцiў на зруб засека доўгi мяшок.
— Давай сюды руку, — ён злавiў яе халаднаватыя пальцы i перавярнуў на сашчэпленыя рукi доўгi, што япрук, мяшок, у цёмны калодзеж засека шухнуў i густа зашамацеў авёс.
— Ой, якi ты цёплы, — сказала яна, цiснучы яго руку. Абвыкаючы да цемнаты, Iмполь убачыў круглы, зацярушаны змрокам Алесiн твар, яе вочы, што адсвечвалi халаднаватую яснасць маленькага акенца.
Ён выпусцiў з рук пусты, аб’еханы мяшок i абхапiў яе за плечы, за шыю, учуўшы пад сваёю рукою каля хусткi яе мяккiя валасы, гарачы твар, казытлiвае, нiбы падстрыжанае, брыво.
— Ой, божа, задушыш, — цёпла i мякка яна дыхнула яму ў грудзi.
Свет яму засланiўся. Ён чуў усю яе ў сваiх руках i, ужо як звар’яцелы, трацячы ўсякi сорам, брыдкасць перад ёю, як адыходзячы ад памяцi, пачаў шукаць сваiмi губамi яе губы, наткнуўшыся на халаднаваты нос. Яна трохi папрутчэла, тулячыся да яго i падступаючыся на пальчыкi. Iмполь знайшоў мяккае вiльготнае цяпло яе губ i задыхнуўся, чуючы, як замiрае i заходзiцца сэрца.
Яна апомнiлася першаю, лёгка ўперлася рукамi яму ў грудзi.
— Iдуць, — цiха сказала яна, прысядаючы i выкручваючы з яго сашчэмленых рук сваю голаў.
Нехта шаркаў нагамi па глiняным таку. З сенцаў у стопку сунулася нямая Еўка, трымаючы перад сабою шаснастку.
— I куды яна нясе гэта абмецце? Курам высып! — крыкнула Алеся, папраўляючы раз’еханую хустку i скоранька вышмыгваючы са стопкi.
Iмполь знарок таптаўся каля засекаў, чуючы на сваiх губах мяккае цяпло вiльготных Алесiных губ.
Памагаў нямой паiць скацiну i ўсё думаў пра Алесю. Яго брала радасць — помнiлася тая мяккая пасма сухiх валасоў, што выбiлася з-пад Алесiнае хусткi каля вуха, цёплая гладкая шчака, казытлiвае брыво. Помнiўся той мiг, калi Алеся стаiлася, сцiшылася, як малое дзiця. I ён аж задыхаўся ад гарачынi, што падпiрала пад грудзi.
Прыцемках, калi ўжо накармiлi скацiну, нанасiлi ў хату ў парожнiя чыгуны вады, укiнулi дроў, Iмполь сядзеў, прытаiўшыся, на лаве, спiною да акна, цiкаваў, дзе паварочваецца Алеся, лавiў яе голас. I нават не гледзячы на яе, неяк увесь чуў, дзе яна. У душы яго гарэла нейкая ласкавасць, дабрата да яе.
Вячэралi пры лямпе, таўклi картоплямi ў падсмажанае на панiве i стоўчанае ў цёрле льняное семя, што было насыпана невялiкаю горбачкаю перад кожным на стале.
Алеся сядзела на другi рог гэтага тоўстага ясеневага стала, бокам да Iмполя. У белай паркалёвай блузцы з высокiм каўнерыкам, з гладка зачасанымi на радок валасамi, у якiх каля куклы на патылiцы сядзеў касцяны карычневы грэбень. Iмполь бачыў яе вуха з зарослай у мочцы дзiрачкай, некалi праколатай для завушнiцы, бачыў гладкi лоб, густое натапыранае брыво, роўны носiк з вострымi малымi ноздрамi, мяккiя губы, карычневую бародаўку з растапыранымi валасамi. Нейкая пыха i цвёрдасць была ў гэтых сухаватых мяккiх губах, у ноздрах, што варушылiся, калi яна дыхала. I, здаецца, варушылiся гэтыя два растапыраныя валаскi на бародавачцы. Твар яе быў ганарысты, сцяты, нiбы яна нешта хавала ад другiх.
— Хто ж у млiн паедзе? — павярнулася яна да старой. Тая выплюнула з рота, абсуслiўшы, як малое дзiця, дзяснамi, цвёрдую скарынку:
— Яна ж, Еўка.
— Якая з яе помач.
Нямая, нiчога не чуючы, таўкла ў цёрле аблупленую картоплю.
— Во, Iмполь ёсцека, — сказала Алеся, i твар яе памякчэў, з яго сышла гэтая зацятая ганарыстасць. — Праўда, Iмполька, паедзеш са мною? — яна павярнулася да яго, неяк глыбока сама сабе смеючыся.
Iмполя ўзяла радасць, што яна ласкава загаварыла да яго.
— Чаму ж, паеду, — сказаў ён, цiкуючы на яе мяккiя губы, на гэтую карычневую з двума растапыранымi валаскамi бародаўку з боку вастраватага носа.
— Няхай мужчыны малацiлi б. Збожжа вунь мышы сточаць, — старая зграбла ў скручаную жменю лупiны i тую абсмоктаную скарынку.
— Нiчога, дзядзька Ладзiмер адзiн управiцца, — Алеся ўстала першаю з-за стала.
Услед за ёю высунулiся мужчыны, пайшлi да падвешанага на тоўстым дроце вядра, забрынкалi адзiн за адным кубкам. Стары, шморгнуўшы рукою па мокрых губах, дастаў з кiшэнi жоўтую, вытачаную з бярозавае чачоткi табакерку. Нямая, перакасiўшы, як ад злосцi, твар, скрабла нажом стол.
Нагнаўшы ў хату лёгкага ветру, Алеся прынясла з сеняў i разаслала на зямлi халодную салому. Ад яе пахла гумном, сухою гаркатою, мышамi, сатлелаю павучынай.
Перад сном усе, адзiн за адным, збегалi на двор у чарнату сырое ночы. Астатнiм, падтрасаючы порткi, вярнуўся стары Ладзiмер.
— Туман, цемната, хоць на воўка ўлезь. Вот табе i зiма… — узяўшыся рукою за выгнуты ў лямпе дрот, ён хукнуў праз дзiрачкi ў машынцы на пляскаты язычок агню. Мяккая густая цемната раптам, нiбыта са столлю, упала на Iмполя, адабрала вочы. Ён, сляпы ў гэтай цемнаце, слухаў, што робiцца там на ложку, каля сцяны, дзе лягла Алеся.
Але там было цiха, толькi тут крактаў, раздзяваючыся i бразгаючы спронжкай, стары малацьбiт.
Потым зашастаў рукою па саломе, абмацваючы пасцель, i дыхнуў тытунём, падлез пад радзюжку да Iмполя, халодны пасля надворку.
Цемната, як скаламучаная вада, трохi адстойвалася, шараватым бяльмом выяснiлiся ў хаце вокны, паказалася з гэтай каламутнай глыбiнi белаватая печ.
Усе, сцiшыўшыся, пачалi драмаць. Адно Iмполя не браў сон. Ён ляжаў, заклаўшы пад галаву рукi, слухаў, як чахкае, неяк спяшаючыся i прападаючы, на сцяне гадзiннiк, як трэскае нацягнуты цяжкаю гiраю ланцуг, бачыў перад сабою Алесiны вочы, што блiшчалi ў стопцы, адбiваючы халодную яснасць з акенца ў сцяне.
Нешта з’юшчвала яго крадком пайсцi туды, на ложак, гэтаксама, як там, у стопцы, абняць, учуўшы ў сябе пад рукою i слiзкiя зблытаныя валасы, i мяккае вiльготнае цяпло яе вуснаў. Ён нават падняў голаў, паслухаў, што робiцца там, у цемнаце на ложку, але цiш раптам перабiў, задрапаўшыся i чапляючыся ў сенях за сцяну, кот, потым недзе пад печчу запiшчала, пазяхаючы спрасоння, курыца i тоненька, як адлушчаная шчэпка на ветры, нешта заграла ў пракураных грудзях старога малацьбiта i, захропшы, пачало пералiвацца, свiстаць на ўсю хату.
— Ах, божа, ну i храпе. — Алеся зашамацела на ложку саломаю i спытала ў гэтую лiпкую, што павучынаю начаплялася на вочы, цемнату: — Iмполь, цi чуеш, ты спiш?
— Дзе там, — ён павярнуў твар на яе голас, раптам зарадаваўшыся, што яна не спiць, i чакаючы, што яна скажа нешта яшчэ.
Але яна толькi ўздыхнула i рыпнула ложкам, перавярнуўшыся на другi бок. Iзноў у хаце стаiлася смутная, перамешаная з поцемкам цiш. Зноў чахкаў i раптам зацiхаў на сцяне стары гадзiннiк з цяжкаю алавянаю гiраю. Пацмокаўшы губамi, перавярнуўся на бок i сцiх стары Ладзiмер. Ускрыквала, задыхалася, нiбы знянацку ўкiнуўшыся ў ваду, нямая Еўка. Цiха дыхала, мусiць, задрамаўшы. Алеся, а Iмполь усё ляжаў, расплюшчыўшы вочы: пазiраў у цемнату, што варушылася, як падняты ветрам пыл. Сэрца ў яго салодка сцiналася ад гэтых раз’ятраных думак, што зараз не вытрывае i пойдзе да яе на ложак.
Ён нават скiнуў з сябе радзюжку, пачаў цiха падымацца, каб не вельмi шастаць саломаю, i раптам учуў нейкую брыдкасць i страх, што яна закрычыць, спалохаўшыся, i разбудзiць усiх.
Пасядзеў так якую хвiлiну, паслухаў удушлiвую цiшыню хаты. Аблiваючы гарачынёю грудзi, трапяталася, занывала сэрца. Але нешта падганяла Iмполя, што так трэба, што мужчына павiнен першы…
Як сам не свой, ад нечаканае гарачкi, ён скоранька падхапiўся. Узiраючыся ў гэтую мiтуслiвую цемнату i нiчога не бачачы, выставiўшы наперад рукi, пачаў красцiся туды, дзе бялелася акно — там стаяў яе, Алесiн, ложак. Але раптам як абамлеў ад моцнага голасу:
— Iмполь, ты не спiш? — пытаўся стары Ладзiмер.
— Не сплю, — азваўся ён, ледзьве ўжо варушачы перасохлым языком.
— Падай мне вады.
Знiякавелы, усё гэтак трымаючы перад сабою рукi i разводзячы iмi цемнату, Iмполь завярнуў да печы, каб знайсцi на доўгiм дроце вядро i кубак. Невядома чаго зарадаваўся, што так зрабiлася, што гэта на лепшае, i моцна ўздыхнуў, як скiнуў з сябе нешта цяжкае.
Не дайшоўшы да сярэдзiны плыткага броду, конь нагнуўся да вады. Доўга, з прыцмокам пiў. Спадцiшка бушавала ў колах цёмная i, здаецца, тлустая вада, далей ад воза рэчка блiшчала, як блiшчыць, астываючы, растопленае волава i па iм бегае цень. Рваў перагонамi вецер, шапацела сухая пры беразе асака.
За ноч змянiлася пагода — вецер развеяў туманец, што з’ядаў першы раскiслы снег, нарваўшы вострую, халодную iмжу з градам.
Конь фыркнуў i, нiбы лянуючыся, але з натугаю, турзануў наладаваны мяшкамi воз — вада, мусiць, ужо загнала пяском колы.
Густа зашумела пад возам, як у прарванай грэблi, рэчка. Хiснулася, стукнуўшыся ў плячо Iмполю, i войкнула ад перапалоху Алеся.
— Вой, у рэчку ўкiнеш.
Колы цяжка зашапацелi па сырым з берага пяску — фурманка выехала з рэчкi. Трапятлiвай лужынай блiшчала i аставалася ззаду шырокая тут, каля броду, вада. Было шкода, што ўсё далее i далее гэты трапятлiвы i жывы бляск рэчкi, як бывае шкода i неяк непамысна чалавеку, калi ён мiнае сярод ночы хату з жоўтым i цёплым агнём у вокнах.
Алесю ахапiў нейкi пусты смутак. Яна павярнулася i, падабраўшы пад сябе ногi, села каля Iмполя на гладкiх, засланых радзюжкаю мяшках. Паглядзела збоку на яго, смешнага, з салявым мяшком на галаве, патрасла яго за руку, штурханула локцем i сказала ўжо вясёла:
— Чаму маўчыш, Iмполька?
— Во конь разуўся, — сказаў ён, давольны, што зноў, як i ўчора, яна пачынае праманваць з iм.
— I праўда, зiма на носе, а каня не падкавалi.
Конь, слiзгаючыся на галалёдзе непадкаванымi, мусiць, ужо шырокiмi, як лапцi, капытамi i спатыкаючыся на пярэднiя ногi, iшоў пад груд. Скрозь чарнелi нiзкiмi купешкамi кусты маладога ялаўцу — пачынаўся хвойнiк.
Аб камень скрыгнула шына — воз падняло i нахiлiла на адзiн бок.
— Ой, i праўда, скiнемся, — Алеся схапiла Iмполя за руку, сцiснула вышай локця.
— Мацней трымайся, — ён прыцiснуў да бока локаць, з нейкай радасцю чуючы пад сваёю яе руку.
Спомнiлася, як учора вечарам Алеся ляжала на ложку, нацягнуўшы да самае барады злiнялую, у чырвоныя кветкi, радзюжку, i зверху гэтае радзюжкi бялелi голыя да мяккага круглага пляча яе рукi. I ён мацней прыцiснуў свой локаць, бачачы перад вачыма тую самую белую, з гладкiм плячом, руку.
Алеся расшчапiла свае пальцы i падрапала яму за бок:
— А што, будзеш?
— Буду, — абярнуўся ён, ловячы яе за вузкую, з халоднымi тонкiмi пальцамi, руку.
Дарога ўсунулася ў зацiшны ад ветру маладнiк; густая, здаецца, i пальца не ўваткнеш, цемната абвалакла шырокiя, з неацярэбленымi, нiзкiмi лапамi хвоечкi. Як у нейкiм чорным глыбакаватым рове, блiшчала гарбамi няроўная, аблiтая галалёдам дарога i, звузiўшыся, гублялася ў цемнаце.
З навалы хмар выцярэблiваўся нiзкi на полуднi месяц. Скоранька шапацеў, радзеючы, дробны, як пясок, град.
— Ну i рука, як лёд, халодная, — Iмполь лёгка цiснуў танкаватыя Алесiны пальцы.
— Затое сэрца гарачае, — яна блiснула бялкамi вачэй i апусцiла голаў. Суконная хустка з’ехала на плечы. Iмполь учуў, што i яго пачынае трасцi, нiбыта ад холаду.
— Во i ты змёрз, — яна цясней падсунулася да яго. — Накрыйся, — i накiнула яму на плечы адно крыло свае вялiкае хусткi.
I праўда, яму зрабiлася цяплей, нейкая сухая гарачыня пякла шчокi. Ён зноў успомнiў учарашнi вечар, удушлiвую цемнату хаты, але страху, тае брыдкасцi, як учора, у яго не было. Яму зрабiлася нават крыху смешна, што ўсё тое, пра што думаў так кожны раз, мучачыся перад сном, можа прыйсцi так проста тут, на возе, у гэтую сырую цёмную ранiцу, на дарозе сярод лесу.
I ён, ужо асмялеўшы саўсiм, выпусцiў з рук лейцы i, як ашалелы, нiчога не помнячы, абхапiў яе, кiнуў на мяшкi, раптам блiзенька ўбачыўшы яе спалоханыя вочы з белымi бялкамi.
— Дурненькi, пераломiш мяне!.. Дай хоць ногi выпрастаю.
Ён трохi працверазiўся, расшчамiў у яе за спiною рукi, згроб разам з шапкаю ў сябе з галавы цяжкi сыры мяшок.
— Здурэў ты… — I голас яе сцiшэў, потым саўсiм задыхнуўся. — Гэта ж дарога — iсцiме цi ехацьме хто… Мiленькi мой, любенькi мой!..
Ён учуў, як яе губы, мяккiя i вiльготныя, шукаюць яго губ. Раптам гарачыня засланiла яму вочы, увесь цэлы свет.
Учуўшы папушчаныя лейцы, спынiўся конь, стаяў сярод дарогi, унурыўшы голаў i стулiўшы ад iмжы вушы. Густа, як порсткая салома, шапацеў нiзкi, абвiты поцемкам хвойнiк. Скоранька i дробна шархацела перамешаная з градам iмжа, востра секла па гнiлым, назганяным на дарогу асовым лiсцi. Вецер зносiў з воза, глушыў задыханы голас:
— Ах, божа, ах, мiленькi мой!.. Люблю цябе, люблю…
— I я… i я цябе.
З-за пазухi жаўтлявай, як рудая вата, хмары выплыў тонкi стары месяц. Паглыбшала яснасць. Высока над месяцам у прагале хмар з трывожным водблiскам маргала i калолася ў вочы сiняя зорка.
— Iмполька, абярнiся, глянь, якая гвязда моргае.
— Дзе?
— Вуньдзека… Ай, ужо схавалася.
— Можа выпагадзiцца, — сказаў ён, шукаючы каля сябе на мяшках лейцы.
Учуўшы гаспадара, конь зрушыў з месца сам. Зарыпеў пад ценжарам мяшкоў, перавальваючыся з боку на бок, поз. З разбiтых калясьмi глыбокiх каляiнаў плюхала i перамешвалася на зацiрку гразь. Iмполь выкiраваў каня на новую, яшчэ не выезджаную каляiну.
Зрадзеў дождж — вецер разбэрсаў нiзкiя хмары, ачысцiў палосу маладога лiловага неба. З яго асыпалiся сатлелыя зоркi — браўся дзень. Скупая вiдната рассунула сырую ноч. Мерк, спускаючыся нiжэй, жоўты месяц. Выяснiўся i зелянеў чорны хвойнiк. Уразнабой пакалыхвалiся, нiбы з iх зляталi пташкi, калматыя выгiнастыя лапы. На растапыраных ёршыкамi iголках дробнымi шклянымi пацеркамi свiцiўся галалёд.
Дарога выбегла на памаладзелую ад сырога лiшая i моху сiваватую ялавiну ў пучках аблiтай галалёдам, з вострымi каленцамi, спалавелай мятлiцы. На старых разорах зялёнымi i круглымi, як купалы на царкве, кустамi вылез ялавец.
Iмполь глядзеў на гэтую сiвую ялавiну ў цёмных кустах нiзкага маладога ялаўцу паабапал слiзкай, у скарынцы блiшчастага галалёду, дарогi; на каня, што варушыў i трос мокрым шырокiм крыжам, — i ад усяго нядаўняга ў душы трапяталася, пералiваючыся цераз край, радасць, перайначыўся, змянiўся свет. Брала дзiва, што ён зрабiўся ясны, як бывае ён ясны ўвесну, на згоне зiмы, калi пасля ўдушлiвай хмурнасцi, абложнага туману адкрыецца сiнюткае, чыстае, як абмытае, неба i чалавек чуе нейкую дабрату да ўсяго.
Iмполю карцела сказаць пра гэта Алесi, але ён саромеўся i толькi крадком зiркаў на яе — яна сядзела тут, у перадку, выцягнуўшы на засланых выцвiлаю радзюжкаю мяшках свае ногi, у новенькiх блiшчастых, з аксамiтнымi каўнерыкамiадваротамi, снягоўцах. Нейкi мяккi, глыбокi спакой, перамешаны нiбы з сорамам, гарэў у яе на твары, i каля куткоў губ у злосцi сцялiся дробныя шнаркi…
У Грабянкаў млын прыехалi прыпазнiўшыся — ужо было завозна: каля абслiзганае пастронкамi парэнчы стаяла фурманак пятнаццаць. Накрытыя радзюжкамi, старымi зрудзелымi буркамi, павыпраганыя конi, стоячы галовамi да воза, тапталi капытамi кучы свежага, што яшчэ курыўсяпараю, памёту.
Спудзiўшы каля конскай кучкi вераб’ёў, Iмполь скiраваў каня да тоўстае, з глыбокiмi ночвамi дупла, старое вярбы. На тлустае, ужо гнiлое лiсце на зямлi, што пахла гаркаватаю сырызнаю, сыпаўся, шархочучы па галлi, дробным раструшчаным шклом галалёд.
У выбрукаваную грэблю, дзе ўкарчэлi крывыя з жоўтымi плямамi лiшая на чарнаватай кары, вербы, плюхала, як у бераг балеi, i пырскала раскалыханая вада. З другога канца возера, дзе стаяў, як чубок нязжатага жыта, белаваты троснiк, разбушаваны вецер гнаў адну за адною цяжкiя хвалi. Пры беразе ў бруднай пене гойдалася набрынялая салома.
Пад старым, залапленым новымi жоўтымi дошкамi мостам густа шумела, недзе падаючы ў шчылiны паднятых заставак i выгiнаючыся шырокiм пасам, цяжкая вада. Пырскала дробным шнурочкам пацерак, разбiвалася аб слiзкiя ў зялёным моху каменнi, кiпела, што на агнi. Было вiдаць, як па нiзкай, за мостам, рэчцы плыве, круцiцца да берага белы шум.
Ад возера пахла прэснай, гнiлою вiльгаццю. З сiвага, абкуранага мукою млына з чорнаю прорваю адчыненых дзвярэй быў чуваць глухi, як зпад зямлi, грукат.
— Ого, да полудня цi змелем? — Iмполь азiрнуўся на фурманкi i саскочыў з воза. Накульгваючы на наседжаную нагу, перакiнуў цераз каня лейцы.
— Два камяне… Няўжо не ўправiмся? Пайду ж гляну, — трымаючы на локцях аб’еханую з плячэй вялiкую суконную хустку, Алеся абышла размешаную нагамi гразь i схавалася ў цемнаце млына.
Iмполь закруцiў за дуплявую вярбу лейцы i, павесiўшы на галаву каня торбу з аўсом, глядзеў на чорную прорву дзвярэй з белым, закураным мукою вушаком. Едкi мучны пыл абцерушыў аж да чырвонага чарапiчнага застрэшка сухую ў косых шчылiнах сцяну. Белым было i ластаўчына гняздо, што прыляпiлася пад самым вiльчыкам.
Сiвая, падпудраная мукою маладзiца вызiрала на двор — яе брала цiкавасць, хто прыехаў яшчэ.
Iмполь, злавiўшы пiльны, востры позiрк, пазнаў Вацю. Сэрца яго аблiлося пякучай раптоўнаю гарачынёю, страпянулася.
Яна скрывiла губы, здзiвiўшыся, што ўбачыла тут яго. I пайшла сюды, смеючыся i паказваючы жаўтаватыя зубы са свiшчом у верхнiм радку. Кругом яе поўных сцёгнаў i лытак круцiлася фалдамi паркалёвая спаднiца. Нешта ўжо чужое злавiў Iмполь у яе хадзе, у паставе — яна, здаецца, гэтак нiколi не ўцягвала галаву ў плечы. Яго ўзяла брыдкасць за тое даўнейшае, што ён наравiў яе. I ўчуў, што зноў, быдта зашчэмленая ў руцэ пташачка, сцiшылася сэрца. Яму зрабiлася толькi неяк непамысна, што яна тут, заварушылася нават злосць, што яна падыходзiць да яго i смяецца, крыва расцягваючы губы, выскаляючы гэтыя дробныя, жаўтаватыя, са свiшчом уверсе зубы.
— Ой, i ты тут!
— Тут, — сказаў ён, нешта перасiльваючы ў сабе. Яна падняла свой поўны, з абсiверанымi, як у лусцэ, шчокамi твар, зацярушаны дробненькаю пудраю мукi. Глядзела з-пад белых, таксама абсыпаных мукою, броваў.
— З кiм жа ты прыехаў? Дзе ты цяпер?..
— Блiзка тут. У Верасаве.
— Цi не Корсакава Алеся з табою?
— Ага.
— Во, харошую знайшоў! Гэта ж некалi да яе ўсе хлопцы сваталiся, — нейкая зайздрасць была ў яе голасе.
— Я ж не музыкант — не перабiраю. Якую ўжо бог даў, — Iмполь чуў, што не можа схаваць сваю злосць, раздражняла гэтае распытванне — быдта сляпцом лезлi ў душу. Ён паставiў на возе мяшок i, павярнуўшыся да яго спiною, цераз плечы, падняўшы локцi, узяўся абедзвюма рукамi.
— Пачакай, хачу нешта сказаць табе, — яна заступiла яму дарогу.
Ён стаяў, прыгнуўшыся i трымаючы нахiлены да плячэй поўны, гладкi мяшок.
— Бойся ты яе.
— А чаго я маю баяцца? — ён падтрос на плечы мяшок.
— Харошая надта. А з хараства, кажуць, вады не нап’ешся. Жыць трэба. Мужыка першага са свету звяла… Род ужо iхнi гэдакi… — на яе шырокiм гладкiм лобе сабралiся дробныя шнаркi. Поўныя, абсiвераныя, як у лусцэ, шчокi пачалi сiнець ад холаду.
— А чаго ты мне гэта гаворыш?
— Шкадую цябе.
Ён ускiнуў на плечы мех i, коўзаючыся па размешанай, як цеста, гразi, што чвякала пад нагамi, панёс яго ў млын. У душы асядала чорным накiпам нейкая брыдкасць, нiбы зрабiў што каму гадкае.
У млыне пахла пылам, цёплаю падпаленаю мукою. Пад нагамi дрыжала падлога. Цяжкi грукат камянёў глушыў чалавечыя галасы — яны пералiвалiся, як пералiваецца голас у гаркавага чалавека.
Распаўнелы, у хромавай тужурцы, год пад трыццаць мужчына з чорнымi, нiзенька падбрытымi вусiкамi, што толькi зачапiлiся за край чырвонае тлустае губы, гаварыў нешта сухому даўганосаму мельнiку ў сiвай ад мукi кепцы. Гэта быў Грабянка — асаднiкаў сын, гаспадар млына.
Мельнiк, дробненька перабiраючы пальцамi, пачухаў каля вуха белыя ад мукi валасы, заплюшчыўшы вочы, махнуў галавою i пайшоў да карычневых скрыняў, што траслiся сярод млына. У насыпаным ледзьве не да берагоў зеленаватым жыце вытачылiся неглыбокiя лейкi. Мужчына ў кароткiм жоўтым кажушку са зморшчанымi рукавамi спускаўся пад падлогу — там недзе ў абелiзганы скрэблам жолаб сыпалася цёплая, слiзкая i рудаватая мука.
Астатнiя сядзелi на мяшках у цемнаватым кутку — чакалi свае чаргi.
Iмполь круцiўся з мяхом на спiне, вызiраючы, дзе яго скiнуць.
— Сюды, Iмполька, сюды, — адтуль, з цемнаватага кутка, аказалася Алеся.
Iмполь пераступiў нечыя выцягнутыя на падлозе, сiняватыя вышай ануч ногi.
— Восьдзека скiнь, — паказала яна на пустое месца каля абслiзганае мяшкамi сцяны. — Мы будзем во за дзядзькам Радзюком.
Нахiлiўшыся, Iмполь спусцiў з сябе цяжкi, што адабраў плечы, мех.
Каля сцяны заварушыўся аблезлы барашкавы каўпак. З-пад яго скоса пазiралi знаёмыя вочы. Iмполь пазнаў старога Радзюка. Чуючы злосць, што ад гэтага каўпака ўжо нiдзе не ўцячэш, зноў пераступiў худыя, з задранымi калошамi ногi, пайшоў па другi мех.
Ваця, стаiўшыся ў палахлiвым кутку, цiкавала то за iм, то за Алесяю. Нейкаю знябожанаю, збедненаю i яшчэ больш пабрыдчэлаю выдавала яна.
Алеся, мусiць, учуўшы на сабе гэты позiрк, з ганарыстаю пыхаю пайшла да воза, чмыхнула носам, як чмыхае бадлiвая маладая карова, ганарыста круцячы вострымi вiлаватымi рагамi, i, маўчучы, памагала Iмполю пакласцi на плечы мяшок.
Пра Вацю яна загаварыла ўжо дома, калi яны, вярнуўшыся з млына, высыпалi ў кадушку муку.
У цьмянай стопцы, дзе пахла кiславатым вiнным хлебам, Алеся, як спатыкнуўшыся, прыпала да Iмполя, сказала, тулячыся шчакою да яго грудзей:
— Стары Радзюк сёння ў млiне казаў, што ты кахаўся з гэтаю белкаю. I хто такую любiцьме — белая, як злiнялы прусак, i броваў у яе нямашака. Дурны ён. Ты ж чысты да мяне прыйшоў. Ты не ведаў яшчэ баб… Дурны гэты Радзюк…
Iмполь прыгарнуў яе да сябе — губамi чуў мяккiя, гладкiя, як расчасаная ручайка лёну, яе валасы. Яны пахлi густою малiсай.
— Праўда, не ведаў?
Ён блiзенька ўчуў усю яе, бачыў, як заблiшчалi яе вочы ад яснасцi з акенца — адтуль дыхала халаднаватым, як з лядоўнi, ветрам.
— Хачу, каб ты астаўся ў мяне. Жыцьмем разам, чуеш?
— Чую.
— I зямля будзе наша, чуеш?
— Чую.
— Люблю цябе моцна-моцна, чуеш?
Але вымавiць слова ён ужо не паспеў — задыхнуўся ад яе вiльготных, крыху адкрытых губ.
Каля доўгага, паднятага на цэментовых слупках пакгауза з навiслым прычолкам i вузкiмi задратаванымi вокнамi сабралiся грузчыкi.
Сядзелi на выступе новае, усланае з сырых негаблёваных дошак падлогi, што прыходзiлася якраз упоравень з падлогаю нiзкiх вагончыкаў вузкае калейкi. Сюды, да пакгауза, ад брукаванае рампы, застаўленай штабелямi папяроўкi, па жалезных, паўяданых у зямлю шпалах беглi тонкiя ржавыя рэйкi. З другога боку блiшчалi роўныя, як нацягнутая навоем пража, са струпамi патушаных ужо каля стрэлак лiхтароў, пуцi шырокай чыгункi.
Там, за пакгаузам, чмыхаў паравоз, цяжка лязгала жалеза буфераў i пасвiстваў у бляшаны свiсток з гарошынай счэпшчык — падавалi вагоны.
Грузчыкi, чакаючы работы, курчылiся ад холаду i хавалi ў кiшэнi скачанелыя рукi, каля калень у iх целяпалiся, зашморгнутыя вяровачкай на запясцi, палатняныя торбы з полуднем.
Пасля ўчарашняга дажджу востры сiвер, сцягваючы вiльгаць, сушыў зямлю. Каля пакгауза камянела сiвая, трохi зеленкаватая, перамешаная з цэментам гразь. За шарым блочным дэпо вузкай калейкi, дзе ў шырокай пройме дзвярэй быў вiдаць нiзкi з доўгiм комiнам паравозiк, выяснiлася неба — вецер ссоўваў адтуль цяжкую, як адломаная крыга лёду, сiняватую хмару. Там недзе збiралася вызiрнуць позняе сонца. У ружаваты, адслонены пасак неба вострым чарапiчным дахам упiралася белая высокая вадакачка. У глыбокiх нiшах вузенькiх вокнаў вiлiся i крычалi каўкi.
На другi бок пуцей, на чорную абсмоленую страху прысадзiстага склада, стракатаю хмараю апускалiся галубы. Там, у тупiку, стаялi нагружаныя ружаватымi сырымi дошкамi доўгiя платформы, блiшчала, як аблiтая тлушчам, круглая рудая цыстэрна.
Ад рэек густа пахла мазутам, перагаранаю цёплаю смалою нясло ад чорных, складзеных у штабель там, за пуцямi, новых шпалаў. Дыхала салодкiм чадам — недалёка ад загнутае помпы мiж рэек тлеў i лускаў чырвонымi вуглямi высыпаны з паравоза шпур. Марудны ў замусоленай рагатыўцы чыгуначнiк, шоргаючы шуфлем, сыпаў яго ў жалезную тачку.
— Гэй, вязi сюды, дай пагрэцца! — крыкнуў i саскочыў з выступу падлогi на ржавыя, паўяданыя ў зямлю жалезныя шпалы тоўсты, мардаты грузчык з круглым i лiловым, як слiўка, носам.
— Iдзi бяры шуфель — пагрэешся, чаго ж! — пераважваючы цераз рэйкi тачку, азваўся чалавек у чорнай рагатыўцы.
— Пшэцеш, каб да свое жонкi ў помач паклiкаў, то пэўна не адказаўся б…
— Гы-гы-гы, — затраслiся ад рогату грузчыкi. Высыпаўшы за вадакачкаю растоплены ў мiгатлiвыя лiловыя пляйстры перагараны вугаль, чыгуначнiк, нiбы нiчога не чуючы, папхнуў тачку назад.
— Ну, як сабе хочаш: скупы два разы трацiць, — крыкнуў зноў яму ў спiну мардаты грузчык, тутэйшы, з Дварчанаў, паляк Вунгер, па мянушцы Лялька.
— А што, у яго жонка добрая? — спытаўся даўганосы, з косым трохi вокам, што глядзела недзе ўбок, а не на Вунгера, грузчык у злiнялых плацянковых портках са скручанымi i падвязанымi вышай костачак калошамi.
— О, холера ў бок, бабця, як рэпа, — пакруцiў тоўстаю булаватаю галавою Вунгер. — Толькi не з твоiм, Восiп, носам, — i крыва засмяяўся, выскаляючы шырокiя, як лапаты, верхнiя зубы.
— Чаму не з яго? — перапытаў Iмполеў брат Платон, драбнейшы за яго, Iмполя, рыжы, губаты, з рыжымi вейкамi, што сядзеў тут, перабiраючы ў кiшэнях i кiдаючы ў рот вялiкiя сухiя крошкi. — Дзе вывеска, там i крама…
— Гы-гы-гы, — заплюшчыўшы вочы, душылiся ад смеху i налiвалiся чырванню ў тварах грузчыкi. З’ехаўшы з выступу падлогi i ўзяўшыся за жывот, не мог устояць на нагах маладзейшы тут за ўсiх, з рэдзенькаю, яшчэ не чапанаю брытвай, атаваю шчацiны, што занялася каля вушэй i на вострым вуграватым падбародку, верасаўскi Сяргей Рэпка.
— Што праўда, то праўда, — Вунгер выцер рукой чырвоныя, налiтыя слязьмi вочы. — Каб Восiп за парог чапiўся ды на свой нос не абапёрся, то пэўна ўпаў бы.
Восiпава вока пачало касiць, заязджаючы ў куток.
— Глядзi лепш на сябе. Ты майго носа не носiш.
— Скажу, што i табе не лёгка — пацягай гэткi дышаль.
— Пацалуй ты мне, Лялька…
— Ну, знаеш… — Вунгер раптам перастаў смяяц ца. — Адзiн, кажуць, пацалаваў — тры гады аблiзваўся.
Грузчыкi зашмыгалi насамi, запэрхалi сухiм кашлем, адварочваючыся i закрываючы рукамi рот — iх яшчэ рваў смех.
— Ну, хлопцы, што задужа, то не здрова, — Платон Верамей, скрывiўшыся, выплюнуў з рота перамешаныя з тытунём горкiя крошкi i саскочыў на зямлю. — Аднаго можна так i заездзiць. Праўда, Восiп?
Восiп адвярнуўся, затрубiў носам i, адкiнуўшы крысо доўгага паўшубка, памянцiў рукою па злiнялых портках.
Восiп быў трохi як недапечаны, сюды на работу яго прыводзiў Платон. Яны прыходзiлiся сваякамi i былi з Дубатоўкаў, самае блiзкае ад Дварчанаў вёскi, адкуль былi, калi не лiчыць Вунгера i верасаўскага Сяргея Рэпку, усе грузчыкi.
Адсюль, ад станцыi, вёску заступаў напалавiну падкопаны стромы груд: белаваты, як чэрствы хлеб, пры сподзе пазарастаны травою i купешкамi, што, адарваўшыся ад тоўстае губы абвiслага берага, ехалi сюды ўнiз. Пры самым беразе, вывалiўшы, як япрук, гладкi азадак, сядзеў вялiкi ружовы камень. Збоку ад грудка, высунуўшыся белым атынкованым шчытом з цёмнага акенцам, стаяла першая дубатоўская хата. Далей, падступаючы да станцыi, зелянела цёмнае i густое, што атава пад восень, маладое дубатоўскае жыта.
Год пяцьдзесят назад, калi тут вялi чыгунку, казна адабрала палавiну лепшае дубатоўскае зямлi. Сплацiць за яе не паспелi — пачалася вайна, прыйшлi немцы, потым палякi. Дубатоўцы ўжо не ведалi, з каго спаганяць грошы.
Цяпер яны жылi са станцыi — кралi, што нарвецца пад руку: скрутак дроту, кавалак рэйкi, канчар дошкi цi старыя рассохлыя шпалы. Валаклi ўсё, бо ведалi, што ўсё прыдасца ў гаспадарцы. А найбольш пiльнавалiся падхватнае работы: на станцыi, разгрузiўшы вагон солi цi наладаваўшы платформу папяроўкi, можна было зарабiць якi злот.
Работы было вобмаль — дубатоўцы мянялiся: сёння ты робiш, заўтра — я.
Чужых сюды, на станцыю, дубатоўцы не падпускалi. Стычкi былi найболей з Ведравiчамi, маленькаю, хат на трыццаць, вёсачкаю, што сыходзiлася з Дварчанамi з другога боку. Завiнулiся яны даўно, яшчэ за сервiтут — куток пашы, якi нiяк не маглi раздзялiць: дубатоўцы згубiлi свой межавы план.
I цяпер яны ўзялi ў нораў: раз ведраўскi, спуску не давай — бi i не прагадаеш, ён вiнаваты. I бiлi, падпiльнаваўшы дзе на кiрмашы, на фэсце, i не вельмi зважалi — стары цi малы. Скончылася ўсё тым, што ведраўцы зарэзалi Сямёна Качаргу, урэднага i зацятага да бiтвы хлопца.
Было гэта ў леташнюю весну тут, на станцыi.
Сыраватай ранiцай, прыпазнiўшыся i пацепваючыся ад дрыжыкаў, дубатоўцы падышлi сюды, да пакгауза, а тут ужо на выступе падлогi, звесiўшы босыя ногi з аброшанымi калошамi, сядзелi ведраўцы. Рагаталi, жмурачыся ад нiзенькага сонца, чакаючы работы.
Дубатоўцы, знiякавеўшы, спынiлiся каля рампы i ўсе, нават не змаўляючыся, пачалi азiрацца кругом сябе, каб знайсцi што падхватнае ў руку.
— Хлопцы, бi гэтую мошку! (На ведраўцаў была мянушка «мошкi».) — крыкнуў Качарга, першым выдраўшы з рампы важкаваты камень.
Ведраўцам як заняло дух — яны сцiхлi, пераглядаючыся мiж сабою, чакалi, што будзе далей, але, убачыўшы, што дубатоўцы дружна нагнулiся над рампаю, як спуджаныя авечкi, падбiваючыся адзiн аднаму пад ногi, сыпанулi на другi бок пакгауза. Iм наўздагон, цяжка круцячыся, паляцелi круглыя ка меннi, дзе цюкаючы i адскокваючы ад рэек.
Перад самым вуглом нечы камень насцiг высокага, у шарачковым пiнжаку хлопца. У таго неяк раптам заплялiся ногi, i ён тыцнуўся носам мiж мокрых ад расы рэек у маладую, яшчэ не выпалатую траву. Двое ведраўцаў, вярнуўшыся, падхвацiлi яго пад пахi.
Дубатоўцы падбеглi туды, за пакгауз, але ў iхнiх руках каменняў ужо не было.
— Чаго ж стаiш? Хадзi блiжай, хадзi! — асмялелi ўжо ведраўцы, прыпынiўшыся па другi бок пуцей, каля шчыльна абгароджанага старымi шпаламi вугальнага склада, дзе чмыхаў дымам, паднiмаючы над комiнам адарванае драцяное сiтца, мурзаты паравоз.
Ачуняўшы, на нагах ужо стаяў той высокi у шарачковым пiнжаку хлопец, круцiў галавою, як круцiць ёю пабiты баран.
— Ну хадзi, раз ты такi храбры, — патрос недзе ўжо, мусiць, выкашчаным з травы каля плота клямарам плячысты, на крывых нагах, ведравец. — Хадзi! Чаго ж баiшся?..
Дубатоўцы круцiлi галовамi i суха паплёўвалi, паказваючы чырвоны кончык языка.
Сямён Качарга маўчаў, скрывiўшы набок галаву i падняўшы адно брыво, цiкаваў туды, на ведраўцаў, як цiкуе, напалохаўшы курэй i сеўшы на кол, пануры каршун. I ў яго гэтак драпежна загiнаўся нос, як загiнаецца дзюба ў каршуна.
Ведраўцы, трасучы кулакамi, крычалi адзiн перад адным:
— Ну хадзi, раз такi рызыкант!
— Чаго ж напусцiлi ў порткi?
— Гы-гы, ваякi!
— Завяжы калошы!..
Сямён Качарга крыва засмяяўся, памалу пераступiў цераз рэйку i пайшоў туды, ганарыста задраўшы голаў, як, бывае, iдуць адзiн да аднаго, завiнуўшыся за што, дзецi. Дубатоўцы, згледзеўшы каля пакгауза кучу ржавых кастылёў, кiнулiся туды, сапучы, граблi iх у рукi. Нехта адрываў ад пажарнага шчыта вострую, з кароценькай ручкай кiрку.
Але ведраўцы не ўцякалi. Падпусцiўшы блiжай да сябе Качаргу i бачачы, што ён ужо далекавата адлучыўся ад сваiх, неяк цiшком i прыгнуўшыся рушылi да яго. Прытоптваючы рукою натапыраную, з пакладзенаю ўсярэдзiне папераю, кепку. першым бег той самы з крывымi нагамi ведраўскi хлопец, махаў доўгiм, што збiваюць паколатыя шпалы, клямарам. За iм краўся, як кот да мышы, малады, гадоў семнаццацi цi дзевятнаццацi, хлопец у выцвiлым кароткiм пiнжаку. Адставiўшы назад руку, хаваў нешта ў ёй.
Качарга раптам спынiўся, не ведаючы, што рабiць — стаяць цi ўцякаць ужо назад.
— Не пускай! Рашай яго тут, на месцы! — махнуў клямарам крываногi.
Закрываючыся локцем, Качарга пачаў адступацца назад. Зачапiўся нагою за рэйку. Упаў, перакручваючыся i абапiраючыся на рукi. Але падняцца ён ужо не ўскораў.
Апярэдзiўшы крываногага, да Качаргi падскочыў той маладзенькi ведраўскi хлопец, замахнуўся, раптам паказаўшы складаны, з доўгiм, вузкiм лязом нож, i, выскаляючы зубы, цяў iм Качарзе ў спiну, якраз недзе пад левую лапатку.
Абапiраючыся на рукi, Качарга пастаяў ракам, потым, як хто яго папхнуў, тыцнуўся тварам у залiтыя мазутам шпалы. Перавярнуўся на спiну i, задыхаючыся ад удушлiвае гарачынi, пачаў драць рукамi грудзi.
— Тваю маць! Што робiш? Што! — прысядаючы i трасучы кулакамi, заенчыў нехта з дубатоўцаў. Яны ўжо спяшалiся на помач, на бягу шпурлялi гэтымi доўгiмi жалезнымi кастылямi.
Убачыўшы, што нарабiлi бяды i што дабром гэта не мiнецца, ведраўцы крута завярнулi назад, рассыпалiся хто куды.
Дубатоўцы якi мiг пастаялi над Качаргою, убачыўшы, як у яго ўжо сiнеюць губы i ён вяне, мяняецца ў твары, кiнулiся за ведраўцамi, не спускаючы вока з таго маладога хлопца ў выцвiлым картовым пiнжаку.
Рашылi б яго, пэўна, на месцы. Але ён, як ведаючы, што далёка не ўцячэ, заскочыў у аптэку, што была якраз блiзенька да станцыi, i ўскораў закiнуць на прабой у дзвярах тоўсты крук.
А тут надарыўся палiцыянт Гура — прыйшоў купляць лякарства.
Ведраўскага хлопца засудзiлi, але далi ўсяго тры гады — на дубатоўцаў даўно мелi вока гмiна i пастарунак.
Пасля гэтага сюды, на станцыю, ведраўцы не патыкалiся. Пiльнуючыся падхватнай работы, з ранiцы да вечара каля невялiкага, пабеленага, з вострым чарапiчным дахам вакзала, каля станцыйных складоў i заваленай дзеравам рампы тулялiся адны дубатоўцы.
На дварчанскай станцыi штатнымi грузчыкамi былi толькi двое татараў, братоў Кулемiных, ды пры сiндыкаце, да якога належалi пакгауз i склад — даўнейшая нямецкая бойня ў канцы Дварчан, сталую работу мелi: дварчанскi паляк Вунгер, дубатоўскi Платон Верамей ды верасаўскi Сяргей Рэпка.
Сёння ў сiндыкат прыйшло ажно чатыры вагоны цэменту, i работы павiнна было хапiць усiм — i сталым, i падзённым грузчыкам.
Падбiваючы полы стракатай, падпяразанай шырокiм паскам ясёнкi i расставiўшы кароткiя рукi, сюды подбегам iшоў сiндыкацкi загадчык, чырвоны, з тлустымi, абвiслымi шчокамi Давыдоўскi. З-пад яснай, у цёмную клетку, збiтай набакiр кепкi лезлi кудзеркi сiвых, як дзiчка-воўна на благой авечцы, валасоў.
Разам з iм сiгаў цыбаты, у даўгаватым, па каленi, паўшубку з цыгейкавым каўняром станцыйны вагаўшчык.
Прыжмурваючыся ад ружаватага з пазалочаным абадком сонца, што ўсё вiсела за дэпо, забэрсаўшыся, як у сетцы, у чорным галлi старога явара, грузчыкi глядзелi на Давыдоўскага i ўсе разам, уцяўшы галовы ў плечы, чакалi, што скажа ён.
— Ого, сiла ёсць, — пакаўзнуўся ён на высушанай, з белаватым лядком лужыне.
— Сiла ёсць, абы была работа, — пацёр пасiнелыя рукi Восiп, i вока яго пачало хавацца недзе пад века.
— Вi чуеце, што ён кажа, га? Вi чуеце? — Давыдоўскi злавiў i кiнуў наводлiў рэдзенькую, што набегла пад носам, кроплю. — Каб ты, Ёська, здароў быў, каб ты!
Засмяяўся адзiн толькi вагаўшчык, паказваючы жоўтыя ад курыва зубы. Дубатоўцы маўчалi.
— Так сколека тут вас? — Давыдоўскi ўсадзiў руку ў адтапыраную, абшморганую кiшэнь ясёнкi, забразгаў ключамi.
— Усiх разам восем чалавек, — сказаў i кiнуў у разяўлены рот сухую крошку хлеба Платон Верамей.
— Восем, восем, больш не просiм, — пакручваючы на тоўстым, нiбы ўджаленым, пальцы звязак ключоў i неяк коса, нiбы пятамi ўперад, ставячы ногi, Давыдоўскi пайшоў на другi бок пакгауза.
За iм, унурыўшыся, пацягнулiся ўсе грузчыкi.
Каля пакгауза, упiраючыся шырокiмi бакамi ў выступ падлогi, стаялi чатыры кароткiя вагоны, зпад задняга, што не меў ручнога тормаза, тырчалi сырыя драўляныя калодкi.
— Так сколека, кажаш, — падняўшыся па дашчаных сходах на выступ падлогi, перапытаў Давыдоўскi i павярнуў усыпаную сiвымi стручкамi патылiцу, вызiраючы Платона Верамея.
— Усiх разам восем, — адазваўся за Верамея Вунгер.
— Ага, значыць, восем, — прыплюшчыў адно вока Давыдоўскi, i рот у яго разявiўся. — Тады двух пойдуць чысцiць цыстэрну. Дзе гэты наш Рэпка? Га?
— Тутака я, — аказаўся Сяргей, задзiраючы голаў i спатыкаючыся на сходах.
— Ты чуеш што?
— Што? — Рэпка ссунуў чорныя, што зраслiся над пераноссем, бровы.
— Трэба пачысцiць цыстэрну. Ты чуеш што? Вунь тую, што ўчора была з бензiнай.
— Ну чую, чую… Каго толькi ўзяць яшчэ?
— Ну каго, Ёсiпа, каго?
— Чаму гэта мяне? — азваўся недзе ззаду ўсiх Восiп. — Сколека там заробiш?
— Сколека дам, столека i заробiш, — парыпваючы выступам падлогi, Давыдоўскi падышоў да першага вагона, там ужо, збiраючыся зразаць пломбу, вагаўшчык нешта запiсваў у кнiжачку з ружаватымi квiтамi.
— Ну, Восiп, iдзём, iдзём. Чаго азiраешся, як баран на гавечку. — Сяргей Рэпка абышоў вагоны i, прыгнуўшыся, скочыў на шпалы.
Восiп, як голуб, зiрнуў адным вокам унiз i вярнуўся назад, на сходы.
— Гэй вы, — крыкнуў Вунгер, калi Восiп схаваўся за вагонамi. — Люк!.. Нiжнi люк не забудзьцеся адчынiць!
За вагонамi нiхто не азваўся.
— Вот афэрмы.
— Пашлi дурнога, а за iм другога, — плюнуў Вунгер.
— Ну што яны, маленькiя, цi што, — зломкам жалеза Платон Верамей поркаўся ў шчылiне, каб зрушыць з месца распламбаваныя дзверы вагона.
Прытаптаўшы пры сцяне верхнюю адзежу i кiнуўшы туды торбы з полуднем, дубатоўцы дружна падскочылi да яго i з крыкам: «Опля! Яшчэ раз — разам!» — адсунулi цяжкiя, на жалезных колцах, дзверы. З вагона запахла цёплым сухiм цэментам — у шырокай пройме дзвярэй шарэлi роўненька i аж пад самы дах складзеныя папяровыя мяхi.
Большы тут за ўсiх Платон сцягнуў зверху шапаткi пляскаты мех. На шырокую спiну Вунгера, што ўжо стаяў, сагнуўшыся i выцягнуўшы назад тоўстыя, кароткiя рукi, закурыўся сiваваты, як попел, цэмент.
— Гэй, не лезь раней бацькi ў пекла! Дай склад адкрыю! — закрычаў Давыдоўскi, адкiдваючы завалу i расчыняючы шырокiя, на дзве палавiны, дзверы.
Услед за Вунгерам у цемнаваты пакгауз сунулiся дубатоўцы. Прыгнуўшыся, сапучы ад натугi, асцярожна пераступалi цераз парог — няслi, трымаючы спадыспаду рукамi, па два пляскатыя мяхi. Твар у iх чырванеў, на шыi выступалi, надуваючыся тоўстымi вяроўкамi, жылы, некаторых пахiствала ад цяжару.
— I куды яны рвуцца, куды? — цiснуўся ў вузкiм праходзе мiж новых сiненькiх арфаў i махаў кароткiмi рукамi Давыдоўскi, падымаючы з бэлек вераб’ёў, што з адчайным цвiрканнем ляцелi ў другi канец пакгауза.
— Сюды, сюды нясi, — паказаў ён у пусты, за арфамi, кут.
Грузчыкi, прысядаючы, асцярожна спускалi з плячэй мяхi. Вунгер першым скiнуў свае, браў iх, як падушкi, за абодва рагi, нёс перад сабою ў зацярушаны поцемкам кут, складаў адзiн на адзiн.
Грузчыкi, выдыхнуўшы з сябе той дух, што спiраў грудзi, вольна выпроствалi спiны i, нацягнуўшы глыбей на галаву шапку, звесiўшы доўгiя рукi, iшлi назад.
— Гэй, давай-давай, варушыся, адры тваю качана, — пырскаў смяшком з вагона Платон Верамей.
— Не падганяй, бо не вельмi паедзеш, — ганарыста агрызалiся грузчыкi.
— Не аднеквайся, давай-давай!
Грузчыкi зноў адзiн за адным падыходзiлi да вагона, станавiлiся спiною i нагiналiся, выцягнуўшы назад тоўстыя з патрэсканымi далонямi рукi.
Асiплым, пракураным голасам там, у пакгаузе, пачынаў спяваць Вунгер:
Ты мне мувiла, жэ замонж не пуйдзеш,
А тэраз з iнным шлюб взенла…
— Во, чуеш, ён, мусiць, iзноў успомнiў жонку таго каляяжа, — сцягваў верхнiя мяшкi i жмурыўся, каб не запарушыць вочы, Платон Верамей.
— Эх, мувен пану, кавал рэпы! Персi, як цясто на макарон! — гукнуў з цемнаты пакгауза Вунгер.
— Гы-гы-гы, а ты ўжо i памацаў, — зарагатаў нехта з грузчыкаў.
— Для хцонцэго нiц труднэго.
— Хi-хi, га-га, — душылiся ад смеху грузчыкi.
— I чаго вас дрэчыць, чаго? Дайце паслухаць, вунь нешта чалавек крычыць, — Давыдоўскi, прыклаўшы да вуха далонь i схiлiўшы набок голаў, падбег на край падлогi.
Сюды, да пакгауза, падняўшы ўгору абедзве рукi i трасучы iмi, бег i крычаў нешта той самы чалавек у чорнай рагатыўцы.
— I што ён крычыць? Вы чуеце, што ён крычыць? — Давыдоўскi азiрнуўся на грузчыкаў.
Выцiраючы ад цэменту сухiя рукi, яны падыходзiлi ўжо сюды, дзе стаяў Давыдоўскi. Нейкi ўжо насцярожаны, з вытрашчанымi вачмi, з вагона выскачыў Платон Верамей — на яго пляскатай з выгнутым брылём кепцы, на грудзях, на зморшчаных рукавах старога шарачковага пiнжака бялеў пыл.
— I што там такое? — высунуўся з пакгауза i прыпёрся адным плячом да вушака Вунгер.
— Хлопцы вашы вуньдзека, хлопцы!.. — падбегшы сюды, задыхнуўся чыгуначнiк у чорнай з лакiрованым брылём рагатыўцы.
— Што хлопцы, ну што? — затрос абедзвюма рукамi Давыдоўскi.
— Задушылiся ў цыстэрнi…
— Перахрысцiся, чалавек, што ты кажаш!
— Ну, — засоп задыханы чыгуначнiк i выцер рукою белы пад рагатыўкаю лысаваты лоб. — Вунь аднаго ўжо дасталi.
Грузчыкi раптоўна змянiлiся з твару, падцялi губы, апускалi, хаваючы адзiн ад аднаго, вочы.
— Ну што? Што стаiмо? — Платон Верамей зверавата азiрнуўея на ўсiх i першым скочыў з выступу падлогi, з рыжае раскалмачанае галавы ў яго звалiлася i лягла дагары, паказаўшы чорнае ад поту дно, кепка. Ён скоранька падхапiў яе.
Дубатоўцы адзiн за адным скакалi на тлустую ад мазуту зямлю мiж рэек. Прысядалi i хваталiся адною рукою, каб не звалiлася кепка. Астатнiм злазiў, задзiраючы стракатую ясёнку, тоўсты, няспрытны Давыдоўскi. Платон Верамей ужо бег пуцямi туды, да нiзкага прысадзiстага склада з абсмоленым блiшчастым дахам, дзе за чырвоненькiмi вагонамi, за доўгаю, наладаванаю белымi сырымi дошкамi платформаю стаяла цыстэрна. Там вiлiся стракатаю хмаркаю патрывожаныя галубы.
— Гэй, стой, поезд вунь! — крыкнуў Верамею чыгуначнiк у рагатыўцы, зiркаючы то на чорны паравоз, што высунуўся з-за пераезднае будкi, аглушыўшы ўсё раптам нiзкiм грукатам, то на Верамея, што бег, высока паднiмаючы ногi i пераскокваючы цераз рэйкi.
На стрэлках суха, як церлi жалеза аб жалеза, завiшчалi колы, паравоз, здаецца, аж хiснула ўбок — па рэйках пайшоў тугi звон. З паравоза высунуўся мурзаты з белымi зубамi машынiст, трымаючы ў руцэ драцяны абруч жэзла. На вагоны з цэментам, на бляшаны, ужо мутнаваты, як вада ўвосень, дах пакгауза падаў клубкамi белы з жоўцю дым.
Перад грузчыкамi, мiльгаючы вялiкiмi чырвонымi коламi, праляцеў чорны паравоз, дыхнуў распараным цяплом i мазутам, мяккаю багнаю загойдалася тугая зямля.
Угiнаючы на стыках рэйкi, затахкалi, замiльгалi дзвюма дзiрачкамi чорныя ад мазуту колы вагонаў. Грукат закладваў вушы.
Ганяючы вецер, ляцелi, злiвалiся ў адзiн цёмнакарычневы бясконцы пас вагоны. Не спыняючыся, поезд мiнаў станцыю.
Нарэшце пас абарваўся, раптоўна адсланiўшы перад вачыма свет. Пахiстваючыся, з цяжкiм жалезным грукатам паляцеў астатнi вагон. У тамбуры, пад доўгiм застрэшкам, курчыўся, хаваючы, як у муфту, у рукавы свае скачанелыя рукi, кандуктар.
Грузчыкi пачалi перабягаць гэтыя, яшчэ, здаецца, гарачыя, выкатаныя да сiвага алавянага бляску рэйкi, у якiх ныў тугi грукат i звон.
Астаўшыся ад усiх, соп i блытаўся ў доўтiх полах ясёнкi распараны, змакрэлы Давыдоўскi.
Каля цыстэрны ўжо стаяў палахлiвы, як на пажары, галас. Растрывожаным мурашнiкам варушылася купка нейкiх чужых, што збеглiся сюды, людзей.
Перабiраючы рукамi тонкiя пруты жалезных драбiнцаў, на цыстэрну лез Платон Верамей. У адкрытым люку хавалася ўжо нечая зiмовая, з зашпiленымi наверсе вушкамi, кепка.
— Стой, куды лезеш! Стой, кажу! — задыхнуўся ад крыку Давыдоўскi i, ужо не могучы бегчы, прыцiшыў хаду — трымаўся абедзвюма рукамi за грудзi. — Люк нiжнi адчынi, люк!..
— Адчынiлi даўно… Чаго ён там? — нехта са злосцю аказаўся з купкi. — Схадзiў, бачыш, па розум… Трэба было гаварыць iм!
Купка расступiлася. Сапучы адзiн аднаму ў плечы гарачаю параю, задзiраючы галовы, дубатоўцы шылiся туды, блiжай да цыстэрны, дзе на тлустай, выгаранай ад мазуту зямлi, у неглыбокай, даўгаватай, як начоўкi, ямцы, падвярнуўшы галаву i ўпiраючыся цеменем у шпалу, выпручваўся, дзёр абцасамi тлусты пясок, выгiнаў спiну, як хацеў з-пад некага выцерабiцца, зжоўклы ў твары, страшны, з перакошаным ротам даўганосы Восiп.
Рукi яго з растапыранымi пальцамi выцягвалiся i дрыжалi, як дрыжаць i выцягваюцца лапкi ў падбiтай насмерць пташкi. З кутка рота, пенячыся бурбалкамi, iшла слiна.
— Паветра яму дай, паветра, — разводзячы локцямi дубатоўцаў, да Восiпа лез Вунгер.
— Ага, гэта ж як чад…
— А што, i праўда…
Вунгер укленчыў, з сухiм трэскам разлупiў у Восiпа на грудзях паркалёвую ў жоўтыя выцвiлыя пасачкi рубашку, загаляючы худыя, сiняватабелыя з чорным пушком грудзi.
Восiп пачаў раптам неяк вянуць, згортвацца, як сыры лiст на агнi, захлiпаючыся, хроп. У нерухомых жаўтаватых зрэнках чах нежывы бляск.
Вунгер злавiў яго вялiкую руку, знайшоў вышай костачкi пульс, паслухаў, пакруцiў галавою i падняўся, абцiраючы з каленяў пясок:
— Гэты ўсё… гэты ўжо гатоў.
Падцiнаючы губы, грузчыкi моўчкi саплi. Чулi, як мурашкамi па спiне казычацца холад.
— Хлопцы, а гэты жывы, яшчэ жывы! — з люка цыстэрны высунуўся i схаваўся зноў руды, пабiты воспаю твар татарына Кулемiна.
— Няўжо? — на зямлi заварушылiся, пачалi падбягаць да чорнай смярдзючай цыстэрны — ад яе ўдушлiва пахла бензiнам.
— Во, пульс яшчэ б’ецца! — глуха, як з глыбокае ямы, закрычаў Кулемiн.
— Цягнi ж скарэй! — стоячы на жалезных, прыробленых да цыстэрны драбiнцах, у люк пераважыўся, усунуў голаў Верамей. Цi то ад страху, цi то ад пруткасцi, ногi ў яго дробненька калацiлiся.
— Пад пахi вазьмi, цi чуеш? Пад пахi!
— Хлопчыкi, памажэце ж iм, хлопчыкi!.. — за драбiнцы чапляўся, не дастаючы кароткаю нагою да нiжняе ляскi, тоўсты Давыдоўскi.
Усунуўшыся глыбей у люк i згубiўшы там сваю кепку, Платон Верамей выцягнуў наверх ужо звялага, з абвiслаю галавою Сяргея Рэпку.
Да цыстэрны кiнулiся, замiнаючы адзiн аднаму, i стаўклiся, як бяспамятныя з гарачкi, дубатоўцы.
Трымаючыся адною рукою за драбiнцы, а другою абхапiўшы Сяргея Рэпку, як нясуць, абхапiўшы, пад пахаю тоўсты сноп, Платон Верамей спускаўся да зямлi. На Рэпку задзiраўся шарачковы пiнжак з чырвонаю радзюжнаю падкладкаю, з порткаў выязджала палатнятая згамтаная сарочка, паказваючы сiняе вышэй клуба цела.
Падступаючыся, выцягнуўшы ўгору рукi, дубатоўцы падхвацiлi Рэпку i ўсе разам, збiўшыся з хады, паняслi яго далей ад Восiпа, на рудаватую, як зайцава поўсць, траву.
З перапалоханым дзiвам за iмi беглi, шастаючы нагамi па высушанай замаразкам чэзлай траве, i цесна абступалi iх пазбяганыя адусюль чужыя людзi.
— I чаго вы ўсе працеся туды, чаго? — з цыстэрны вылез i крычаў ужо чырвоны, сп’янелы ад удушлiвага бензiнавага духу татарын Кулемiн. — Вот, скажы ты, дзiва знайшлi! Каб доктара хоць паклiкалi.
Некаторыя прыпынiлiся, пачалi азiрацца.
— Дзе ж той дохтар жыве, дзе?
— На Касцельнай!.. Пятроўскi вунь!..
— I проўда ж!
— Я збегаю, я, — з купкi выбег дробны, год шаснаццацi, з заечай чырвонай губою, хлопец.
— Ага, збегай, сынок, ага, — замахаў абедзвюма кароткiмi рукамi Давыдоўскi.
Угнуўшыся, высока падкiдваючы абцасы, хлопец абмiнуў цыстэрну, пераскочыў iржавыя тут, у тупiку, рэйкi i схаваўся за рогам дашчанага склада, падняў з даху стракатую хмару галубоў. З усяе моцы ляпаючы тугiмi, як макраватымi, крыллямi, галубы паднялiся ўгору, з мяккiлi шумам паплылi, робячы шырокi круг, коса завярнулi назад, але не селi. Перапалохаўшы, iх зноў паднiмаў угору тонкi бабскi крык. З блiзкае вулiцы, што была за чыгуначнымi складамi, сюды збягалiся задыханыя, устрывожаныя мяшчане. Нехта нёс, разлiваючы, у палiваным белым кубку ваду.
— Ах, божачка, што з iмi? — бабы навальвалiся на чужыя плечы, дыхалi гарачынёю ў вуха, глядзелi, як Вунгер трос, узяўшы за плечы, i ўжо не мог адтрасцi Сяргея Рэпку.
— I з чаго ж гэта, га?
— Як з чаго? — трохi паварочваў назад голаў — збоку былi вiдаць пукатае карае вока i добра не выгаленая бародаўка на шчацэ — чалавек у чорнай рагатыўцы. — Чысцiлi цыстэрну, а там яшчэ газ ад бензiну быў. Люк трэба было адкрыць — праветрыць, а яны палезлi абсэсам…
— Няхай крые бог! А я i не ведала, што бензiна — гэтакая атрута.
— Дзiва што, як чад.
— А-яй-яй-яй!
Чыгуначнiка ўжо абступiлi, цiснулi, каб паслухаць, тыя, хто толькi прыскочыў сюды.
— То чаму ж не ратавалi? — чалавек у доўгай суконнай бурцы, падвязанай жоўтым путам, паторкаў ялаўцовым пужальнам у сваю кепку — падсунуў яе вышай на лоб.
— Ага, скажаш, — абярнуўся да яго чыгуначнiк у вострай i зашмальцаванай ззаду рагатыўцы. — Такi газ… Усунься, не ведаючы. Добра, што грузчыкi блiзка былi ды вунь зналi, што трэба нiжнi люк адкрыць. А то ж дастаў бы ты iх? Скажаш…
Людзi круцiлi галовамi i цiха адыходзiлi ад чыгуначнiка, лезлi ў цесны круг, што самкнуўся над нябожчыкамi.
Восiпа таксама прынеслi ўжо сюды, на гэтую сухую белаватую траву ў счарнелых калiвах палыну i нiзкага крываўнiку. Вострая, трохi раздвоеная Восiпава барада з нявыгаленым худым падбародкам задралася ўгору. Каля вуха, займаючы мочка, разыходзiлася, паўзла па пашчэнку цёмна-лiловая пляма. З твару не сыходзiла i ўжо камянела зацятая пакута. Поруч, падкурчыўшы каленi i неяк нядобра падагнуўшы руку, цiха, як у салодкiм ранiшнiм сне, застыў Сяргей Рэпка. У кутку яго пасiнелых, падцятых губ тлеў прыхаваны смех — здаецца, Сяргей пасмiхваўся яшчэ з доўгага Восiпава носа.
Апусцiўшы звялыя, сiвыя ад цэменту рукi, каля iх стаяў Вунгер, утрапёнымi вачыма глядзеў недзе на чырванаватую скалмачаную нагамi траву, на жаўтлява-зялёны здратаваны мох, што заняўся тут пад самую восень.
— Вады можа дайце, — сказала, працiснуўшыся сюды, у цесны круг, баба з палiваным кубкам.
Вунгер павярнуў голаў, зiркнуў на яе адным вокам i нiчога не сказаў.
— Што з тае ўжо вады, — Платон Верамей жменяю прыгладзiў жаўтаватыя, рэдзенькiя над лобам валасы i раптам заморгаў чырвонымi векамi, засоп носам i, не выцiраючы слёз, пашыўся з круга: — Трэба ж iсцi сем’ям наказаць…
— Шапку не забудзьцеся, шапку! — апомнiўся i крыкнуў, падступаючыся i гледзячы цераз чужыя галовы, Вунгер.
Людзi заварушылiся. Сюды ўжо, разводзячы адною рукою цесны круг, а ў другой трымаючы тоўсты, як куфэрак, сакваяж, цiснуўся немалады распаўнелы доктар з белаю, клiнком, бародкай. На яго вастраватым носе паблiсквала высокая дужка пенснэ.
На старым абымшэлым крыжы, што стаяў перад вёскаю, вецер бэрсаў i рваў аб’еханы кужэльны ручнiк.
З яснаватай, прарэзанай у навале цяжкiх хмар шчылiны дыхала азыраватым холадам. На падсушаную замаразкам зямлю драбнюткiм макам церушыўся поцемак. Глыбокая, як вада ў патоп, цемната залiвала равы i лагчыны. На балоце гiнуў i тапiўся ў ёй малады сiняваты алешнiк.
Чарнела, злiваючыся з рудою раллёю, зялёная рунь на грудах. Толькi нявыбеленым палатном слалася чэрствая пясчаная дарога. Вецер дзёр на ёй i гнаў у вёску сухi горкi пясок — здаецца, яго паднiмала, вырываючыся i б’ючыся адным крылом, вялiкая падбiтая птушка.
На стрэхах гумнаў i хат шапацела распэтланая, задраная пукамi салома. Тугою распасцёртаю радзюжкаю бухаў каля вуглоў вецер. Навобмацак гроб каля плота з сухой травы, з кустоў пруткага голага бэзу паскручванае ў трубку сатлелае лiсце, з шоргатам гнаў па ўкамянелай вулiцы.
На старых бярэзiнах цякло i шумела, нiбы вада ў застаўках, доўгае вецце. У вiлаватых клёнаў трашчалi, адколваючыся ад крохкага камля, цяжкiя лапы.
У нiзкiх, паўсяданых у чарнату хатах моргаў палахлiвы агонь, на шкляных газоўках, што стаялi пры комiне, хiсталiся чырванаватыя стужкi курнага полымя.
Ляпалi закурэлыя чыгунныя юшкi, звонячы, сыпалiся на iх адлушчаная цэгла i цвёрдая, як жарства, сажа.
— Божа лiтасцiвы, якая бура! — уздыхалi бабы, седзячы на лаве пры печы i скубучы наўздагад каструбаватую кудзелю. Пстрыкаючы верацёнамi, старалiся хоць прыхваткам папрасцi пачынак.
Мужчыны сядзелi ўнурыўшыся, напрацаваныя за дзень на малацьбе, драмалi пры стале, падпёршы рукою шчаку.
Толькi дзецi, дзеразуючыся на печы, пiшчалi, як разгуляныя сярод ночы мышы, — яны, мусiць, як чулi, так i забылiся пра тую страшную весць, што прыйшла сёння ў Верасава разам з гэтым ветрам.
Яшчэ перад полуднем прывёз яе Iмполеў брат Платон, прыехаўшы ў Верасава на дамскiм ровары з угнутаю рамай i мiгатлiвай, як вясёлка, сетачкаю над заднiм колам.
Спынiўся каля самае першае i найблiзшае ад шашы Лiтаваравай хаты — на надворку быў якраз Бронiк, нязвыкла для чужога вока, трымаючы ў левай руцэ сякеру i высунуўшы з перакрыўленага рота ружовы кончык языка, сек дровы.
Не злазячы з сядла, Платон узяўся адною рукою за шарую штыкецiну старога, абсыпанага лiшаём плота i, не павiтаўшыся, спытаў:
— Скажыце, а дзе тутака Рэпкi жывуць?
Лiтавар яшчэ секануў ляўшою па тоўстым алехавым палене, раскалоў яго наўскасяк i падняў свой гарбаваты, спушчаны да губы нос.
— Пытаеце, Рэпкi? — i, выцягнуўшы шыю, паказаў гэтым доўгiм пад малою кепкаю носам туды, дзе збоку вёскi, за рудым поплавам, за смугою маладога алешнiку, на грудах, чарнелi, як напрадвеснi гной, кучы Прылуцкiх хутароў. — Вунь там, на хутарох, яны.
Сцiскаючы пад барадою незавязаную суконную хустку, з сяней высунулася старая Лiтаварыха, спытала шапялявым ад бяззубага рота голасам:
— А нашто яны вам?
— Пытаеш?.. Трэба чалавеку, — Лiтавар са злосцю ўбiў у лагчынку падзёўбанае калоды цяжкую з гарбатым тапарышчам сякеру.
— Бяда з iхнiм Сяргеем прылучылася, — сказаў i адвярнуўся, каб схаваць свае вочы, Платон Верамей.
— Ах, лiха! Што ж такое?
— Задушыўся Сяргей… Палез чысцiць цыстэрну, а там бензiн быў…
— Матка найсвенша, каторы ж гэта?
— Ну старшы iхнi! Каторы, каторы… — перакрывiў мацеру Бронiк Лiтавар.
— Гэта той, што табе голаў расквасiў?
— I што ты да чаго гаворыш! — зморшчыўся Бронiк i пераступiў цераз горбу ружаватых алехавых дроў.
Платон адапхнуўся рукою ад плота, зарыпеў тугiм ланцугом, заварочваючы на вузенькую, выплесканую нагамi сцежку.
I калi ў раўку, што аддзяляў Лiтавараву хату ад вёскi, зазвiнеў, недзе наскочыўшы на каменьчык, яго ровар i схавалася белаватая, абцярушаная цэментам кепка, Лiтавар зноў упiкнуў мацеру:
— Вот не ведаеш, дзе ўваткнуць свой язык.
— А што ж я такое сказала?.. Бо й проўда…
Бронiк са злосцю папхнуў незашчэпленыя веснiкi i, усунуўшы рукi ў кiшэнi, пайшоў да Мондрых — дзверы ў iхнiм гумне былi адчыненыя. Адтуль чуўся нiзкi глухi грукат — бiлi недзе па неразвязаных снапах, палажыўшы новы пасад. Бахбахбах — малацiлi ўзасаб тры цапы: мужчынам, пэўна, памагала Алеся.
Бронiк Лiтавар паслухаў гэты бесперабойны вясёлы ляскат цапоў, што аддаваўся за вугламi чужых будынкаў, i зайшоў у закуранае пылам гаркаватае гумно, каб расказаць нечаканую i страшную весць.
Адсюль, з гумна, яна, трохi перайначаная, распаўзлася, як прусакi ў цемнаце, па ўсiм Верасаве, прыдумляючы i дакладваючы сваё, усе сталi гаварыць, што Давыдоўскi знарок паслаў у тую «шасцерню» Сяргея Рэпку.
Цяпер па вёсцы гэтую чутку насiла, забягаючы з хаты ў хату, Ваўчкова Вольга, як i заўсёды, распэтланая, з пасiнелымi ад холаду лыткамi, у старым незашпiленым кажушку з абцёртаю апухаю i вышмарганымi да чорнага бляску поламi нiжэй кiшэняў.
Задыхаючыся ад ветру i чуючы, як ён цячэ ў рукавы, студзiць сцёгны пад лёгкаю паркалёваю сукенкаю, шыецца вострым холадам праз незашпiлены кажух да грудзей, Вольга абышла адзiн канец вёскi i вярнулася ў свой. Спатыкаючыся ў нiзкай чарнаце, дабегла да Корсакаў: у хаце пад столлю свяцiла лямпа, за спацелымi падвойнымi вокнамi быў чуваць дзявочы голас i смех — дзяўчаты, мусiць, пазбiралiся на прадзiва.
Вольга пастаяла на глухiм надворку, не рашаючыся зайсцi ў хату — успомнiла, як надоечы прыходзiў да яе сварыцца за Мiцю стары Корсак, — i каля хлявоў i гумнаў выйшла на другую вулiцу.
Тут у хатах яшчэ не было агню, толькi з-пад наеханага каўпака Пытлевай страхi глядзелi жоўтыя вокны. Недзе там ляпалi аб дубовае шула i звiнелi зашчапiцай веснiкi. Гайдаючы цяжкае акованае вядро, рыпеў у цемнаце журавель. Вольга аж збiлася з хады, успомнiўшы ўчарашняе.
Учора зранку, прыбегшы сюды, пад калодзеж, з двума пустымi вёдрамi, Вольга ўбачыла на другi бок плота старога Пытля — падпiльнаваўшы яе з акна, ён, мусiць, скоранька выбег на двор i стаяў у доўгай, не ўвабранай у порткi сарочцы, босы i без свае авечае шапкi на лысай галаве.
— Вады не дам! — сказаў ён цераз плот, прытоптваючы абедзвюма рукамi доўгiя, стрыжаныя «пад гаршчок» валасы.
— Чаго вы, дзядзько? — Вольга прыгнулася, знiмаючы з плячэй каромысла, каб схаваць свае вочы.
— Яна пытае яшчэ чаго? А зводы хто носiць, хто абмаўляе з пят да галавы?
Вольга i без гэтага дагадалася, што да Пытля дайшла тая чутка цi мо праўда, якую яна расказвала стрэчным i папярэчным бабам, што меншая Пытлева дачка Даня, дальбог, сама бачыла, хусткаю ўкручвае ды ўцiскае жывот, каб не было пазнаць, што яна тоўстая. Бо гэта ж яе з дварчанскае сушнi, дзе Даня рабiла кожную восень, чысцiла машынкаю яблыкi, падвозiў дадому Конi Грах — кажуць, нейкi татарын цi грэк, што з яўрэем напалам трымаў гэтую сушню.
А Вольга знарок, быццам нiчога не ведаючы, здзiвiлася:
— Што вы, дзядзько, кажаце?
— А што чуеш. I пайшла, сучка, вон!.. Iдзi пабрашы яшчэ, а вады не дам.
— А за што я трыннi жала, га? — Вольга паставiла пустыя вёдры, выпрасталася i закрычала мацней: — За што? Каб ты захлiснуўся сваёю вадою, каб цябе ёю астатнi разок памылi!
Блiснуўшы аблыселаю макаўкаю галавы, Сымон Пыцель схаваўся ў сенях, а Вольга, стоячы з пустымi вёдрамi, крычала ў Сымонавы вокны, завешаныя белымi памярэжанымi фiранкамi:
— Гэта ж я тры дзянёчкi жала, каб цябе зжала якое лiха. Во, палец парэзала, яшчэ нарасць не сышла.
Вольга выставiла руку i азiрнулася, цi бачыць хто яшчэ: у цёмных сухаватых шыбах суседнiх хат раставалi невыразныя здалёк твары — цiкаўныя бабы адыходзiлiся ад вокнаў.
Задраўшы голаў, Вольга яшчэ закрычала ў сляпыя суседнiя вокны:
— Во паглядзеця, людцэ добрыя, ён вады мне не дае!.. То няхай сплоцiць за тыя тры дзянёчкi! А воду я знайду за такую плату! Параблю людзям i знайду…
Але вады Вольга так i не набрала, прыйшлося iсцi ў другi канец вёскi да Залахчынавых — калодзеж быў там пры самым балоце, вада з яго пахла гразёю, гнiлым аерам, як з завонi.
Цяпер, зiркнуўшы на журавель, што вiсеў на вiлаватай бабе — укапаным слупе, — як нейкая вялiкая камарова нага, на вокны Пытлевай хаты — там на белых фiранках мiльгаў, варушыўся нечы цень, — Вольга прыспешыла хаду i, чуючы, як у вушах шумiць гэты моцны ледзяны вецер, скiравала да Мондрых. Яе брала цiкавасць паглядзець на Алесiных малацьбiтоў. Цi ж праўду кажуць у вёсцы, што з адным з iх — маладым i надта харошым — Алеся злюбiлася.
За плотам шумеў, шоргаў аб частаколiны голы вiшаннiк. У мiтуслiвай цемнаце гародчыка звiнелi пустымi галоўкамi ссохлыя кветкi. Шастаючы, як папераю, вецер мёў па надворку, закручваў у горбачку сухое лiсце.
Прытоптваючы нагамi гэта шапаткое чуткае лiсце, Вольга незнарок устрывожыла заядлую сучачку. I тая забурчала, недзе шчэрачы зубы i дзеручыся пад падрубу.
Стулiўшыся ад ветру, што дзьмуў сюды, на ганак, вострым скразняком, Вольга ўчула, як з хаты ў сенi завiшчалi не змазаныя на завесах дзверы i Алеся прытупнула на сучачку:
— Пайшла вон! Абы чалавек да парога, так яе ўжо разбiрае нейкая халера.
Вольга пайшла на жаўтлявую яснасць у пройме дзвярэй i ў хаце ўжо сказала, нагнуўшыся i тручы рукамi настылыя каленi:
— Ну i халадэча, ну i вятрыска.
— I проўда ж, дзе вы бачылi, — азвалася на яе голас старая Мондрыха, што сядзела на лаве над кошыкам, абiраючы i плюхаючы ў саган з вадою картоплi.
— Гэта ж заўсёды так, калi чалавек павесiцца цi памрэ, — зiркнула Вольга на чужых у хаце людзей — што скажуць яны.
Адзiн з iх, немалады ўжо, з чубком натапыраных на лысаватай галаве валасоў, з няголенымi паўпаданымi шчокамi, паплёўваючы на рукi, вiў дратву, зачапiўшы яе за цвiк на слупку печы, другi — малады, чарнявы, гарбаносы, як баран, — сцiснуўшы мiж калень, тачыў трохкантным напiльнiкам сякеру, сыпаў сабе на порткi сiвенькую парахню жалезных апiлак.
— Чорт душу забраў, а цяпер радуецца, скача, — сказаў стары малацьбiт, качаючы наслiненымi далонямi распушчаны кутасiк канапель.
— Цi чулi ж? Дак кажуць, што той Давыдоўскi знарок паслаў Сяргея ў гэтую шасцерню, — Вольга ўсё не спускала вока з маладога малацьбiта.
— Няўжо? — паднялася на лаве старая, вытрасаючы з фартуха ў кошык лупiны.
— Дальбог! — пабажылася Вольга.
— Можа, выдумляюць… — стары малацьбiт шмаргануў рукою па звiтай дратве.
— Ды чаго ўжо людзi не прыкладуць, — Алеся зайшла i стала мiж Вольгай i Iмполем, засланiла яго ад Вользiных зяркатых вачэй.
Толькi нямая, цiха седзячы на лаве, лушчыла ў жоўты палiваны збаночак з сухiх струкоў шарую фасолю ды Iмполь, не ўмешваючыся ў гутарку, шоргаў напiльнiкам па затупленай сякеры.
— Мая ты любко, чаго цяперашнiм часам не бывае, — Вольга нахiлiла голаў, каб яшчэ з-за Алесiнага пляча глянуць на Iмполя, але стрэлася з прыжмуранымi Алесiнымi вачмi, учула, як тая сапе, раздзьмуўшы злыя ноздры, i сумелася:
— Ой, забавiлася я, мае ж удома без вячэры сядзяць.
Шморгнуўшы кажухом аб вушак, адчынiла дзверы, але, мусiць, убачыла, як блiскае зялёнымi вачмi ў цемнаце сяней заядлая сучачка, i ўскочыла ў хату. Крыва засмяялася:
— Дальбог, укусiць!
— Не, яна ўжо не чэпiць, — зняўшы з цвiка дратву, да дзвярэй падышоў стары малацьбiт, наводмаш папхнуў iх рукою i патрос у сенi жоўтым абкураным пальцам: — Сцiхнi, кажу табе.
Вольга прашмыгнула праз сенцы на двор, прыпынiлася за веснiкамi, абвыкаючы да цемнаты, перабiрала ў памяцi: да каго яна яшчэ не схадзiла.
Душу яе, як вада слiзкi зялёны камень, аблiвала радасць, што будуць гаварыць пра смерць Сяргея Рэпкi ў вёсцы цяпер так, як расказала яна. I Вольга не чула нi сораму, нi брыдкасцi, а толькi радасць: ёй нават верылася самой у тое, што яна выдумляла.
На грудку за неглыбокiм, па берагi залiтым цемнатою ровам прыплясканымi каўпакамi стрэх паднiмалiся Лiтаваравы будынкi. Вольга ў Лiтавараў яшчэ не была.
Абцягваючы падняты купал сукенкi, пабегла туды. Пад пахi, як пташку на распасцёртых крыллях, яе паднiмаў тугi вецер. Пад нагамi бэрсалася густая цемната. Шарэла, выплываючы, як утопленая крыга з цёмнае вады, сухая пясчаная вулiца.
Каля застрэшка Мондравай хаты шастаў саломаю, густа шумеў, як у сухiм троснiку, вецер. Забiваў Вользе дух, як малое дзiця, што не ведае яшчэ брыдкасцi, паднiмаў на ёй сукенку, аблiваў холадам сцёгны.
Сярод вулiцы нешта раптам зачарнелася, нiбы паднiмаўся п’яны. У Вольгi абмякла сэрца, яна адскочыла ўбок i раптам засмяялася сама з сябе — пазнала той пляскаты з выдзеўбленым умшэлым крыжыкам камень, што ляжаў тут на вулiцы напроцi Мондрых. I каб не ведала, што ён тут ёсцека, але ж уночы ўсё, як нанава, бачыш…
Завярнула з дарогi, абмацваючы нагамi сцежку, што паднiмалася на грудок да Лiтаваравага плота, i зноў самлела ад страху. Злiваючыся з цемнатою, нехта папраўдзе iшоў сюды — заскрыгаталi на ржавых завесах веснiкi.
— Ой, хто гэто? — каб перамагчы свой страх, спытала Вольга.
— Гэта я… Не бойся! — голас быў Лiтавараў.
— Ой, начысто перапалохаў, — паспакайнела Вольга.
— А ты ўжо такая баязлiвая, — ён заступiў ёй дарогу.
— Дальбог, вунь каменя i таго спалохалася, — яна распазнала яго белаваты ў цемнаце твар.
— Ну? — Лiтавар, распасцёршы рукi, злавiў яе, прыцiснуў да сябе, засоп недзе каля вуха: — I нiц сабе выходзiць?..
— Не чапiсё… Цi табе дзевак нiмашука?
— З бабамi латвей… Дзеўка покуль рассмакуецца…
— А за Корсакаваю наймiчкаю, нябось, бегаеш?..
— Бо цябе рэдка калi зловiш.
— Не гавары абы-што, — Вольга выкруцiлася з яго рук, паўзiралася ў густы, збэрсаны ветрам поцемак, зашаптала: — Цi чуеш, нехта як плача?
— Дзе?
— Як на шашы сяроўна…
Лiтавар насцярожыўся, кашлянуў i таксама пачаў слухаць.
Недзе здалёк, з-за Лiтаваравай хаты, быў чуваць заглушаны, разарваны ветрам плач.
— Мо Рэпкавага Сяргея вязуць? — Вользiн голас залекацеў i ад холаду, i ад нечаканае здагадкi.
Топячыся па самыя пахi ў глыбокай цемнаце, Лiтавар высунуўся з-за невысокага плота на ледзяны вецер, прыгнуўся, узiраючыся на шашу. Пад мiгатлiвымi, разарванымi сеткамi бярозавага вецця варушылася фурманка, на бiтых каменнях ляскаталi колы. Захлёбваўся ад ветру сплаканы кабечы голас:
— А сыночак мой, а дзiцятка маё, а чаму ж ты маўчыш, а чаму ж ты слова не абмовiш?..
Плакала старая Рэпчыха. Плач блiзiўся — з’ехала з шашы i ўтапiлася на пясчанай дарозе фурманка. Сухiм расшчэпленым дрэвам заскрыпелi гужы, зарыпеў стары расхiстаны воз.
Востра напроцi каламутнага неба цямнеў старавечны дубовы крыж. Змогшыся, вецер паласкаў на iм белы кужэльны ручнiк.
Да Лiтаваравай хаты, у невiдушную ноч, ляцеў абамлелы бяспамятны енк:
— А чаму ж ты апярэдзiў мяне, а чаму ж ты выбраўся ў гэткую дарогу першанькiм? А сынок мой, а што ж ты нарабiў? А-я-ё-ой!
Налёгшы на частакол, Лiтавар слухаў гэты нядужы, ледзьве жывы голас. Яго душыла нейкая глухая, перамешаная са страхам радасць, што на свеце няма аднаго Ката. I тым часам прыдушаны сорам заварушыўся ў iм, рабiлася непамысна, ён чуў, як у яго шэрхне скура ад гэтага енку, як сыры лядовы холад аблiвае, цiсне грудзi.
— Iдзём жа ж, глянем хоць, — недзе блiзка каля яго захлiснулася ад ветру Вольга i пабегла на дарогу пад крыж — нiбы ў каламутнай вадзе, раставаў, гiнуў яе кажушок.
Лiтавар нацягнуў нiжэй на лоб кепку, угнуўшыся пайшоў процi ветру, але Жэнiкаў голас перапынiў яго:
— Мама, мама, цi чуеш, ну сцiхнi! Цi падымем ужо яго? Мама!..
У Лiтавара раптам завiравала, падпялася даўняя помста на Рэпку, i ён крута завярнуў назад. Хаваючыся ў зацiшку за плотам, глядзеў на вулiцу.
Фурманка, мiнуўшы равок, змяшалася з поцемкам. У першых хатах напроцi ясных акон замiльгаў цень — бабы выбягалi страчаць нябожчыка. Вецер глушыў дробны спешны тупат iхнiх ног, скоранькi i востры скрыгат адчыненых веснiкаў, гэты працяжны, спакутаваны плач Рэпчыхi.
Толькi тут, за чэрстваю дарогаю, ляпаў на абымшэлым камлi прысадзiстага дубовага крыжа палатняны аб’еханы ручнiк, звiнела выгнутая брыльком бляшка, што была прыбiта над злiнялым абразком, ды на карэлых бярэзiнах пры шашы цякло i шумела доўгае всцце.
Высока паднiмаючы ногi, каб не спатыкнуцца ўпоцемку, Лiтавар збег з грудка ў равок i пайшоў яшчэ на сяло да Мондрых — брала цiкавасць паслухаць, што скажуць бабы, калi вернуцца ад воза.
Што нi сон у Алесi, то ўсё пра тое, як даўней было.
То снiцца Восека: той стары лес, ад якога ўжо знаку няма — высеклi, выкарчавалi ўсё, i цяпер аруць, урабляюць навiну, — а яна ў тым лесе ягады збiрае, i мацi-нябожчыца з ёю. Шморгае, як доiць, абедзвюма жменямi ў падвязаны збаночак чорныя, абкураныя сiняватай смугою бубкi, а ў яе, у Алесi, ягады бягуць, выслiзгваюць мiж пальцаў, сыплюцца на лапушысты, што дробненька дрыжыць, нiбы ад дажджу, ягаднiк.
То на выгане палатно белiць: стаўшы на коленкi, сцягвае яго, ужо сухое, скручанае ветрам, складваючы ў гармонiк, каб зноў утаптаць у рэчку пры плыткiм, ружаватым ад дробных каменьчыкаў беразе, дзе клубком уюцца i точацца ў жвiр шарыя з белым радком пацеркаў вераценнiцы. А нечыя чужыя дзецi з белымi i тоненькiмi, як снiткi, ножкамi, выбегшы з рэчкi, пераскокваюць цераз палатно. Каторы наступiць на шары пас, што слiзгае па натапыранай траве, кульнецца, як сноп, падхопiцца i ўцякае, задраўшы голаў ад вялiкае, аб’еханае на вочы шапкi, — толькi на палатне цямнее яго мокры след.
Алеся баiцца, што палатно ўзяленяць, i, выламаўшы крохкi, у карабатых i лiпучых лiсцiках, алехавы дубец, бяжыць за дзецьмi, а ногi — як не свае: млеюць, аднiмаюцца, i яна прачынаецца — змэнчаная i мокрая ад поту.
А сёння абудзiлася ад свайго крыку, прыснiўшы, што парэзала сярпом руку — усе пучкi, да самае косцi, i мезены палец толькi на скурцы вiсiць.
Здаецца, жнуць яны з мамаю жыта, як гэта было да хутароў, на тым шырокiм, у трэцiм палетку, шнуры, каля Свайго Кута.
У разоры, на свежым пруткiм iржышчы, што пахне сырою саладжаваю саломаю, каптурком стаяць абвешаныя палатнянаю полкаю арэхавыя трыножкi — там у цяньку вiсiць прывязаная вяровачкамi за лучок палатняная калыска. У ёй малы Змiтрык.
Покуль дзiця, сапучы ў нос, цiхенька спiць, мама стараецца болей нажаць: заняўшы шырэйшую постаць загона, шморгае, не разгiнаючыся, сярпом, кладзе, падтрымлiваючы iм пад шапаткiя каласы, тоўстыя жытнiя жменi на разасланае сырое перавясла. Толькi ўлучыць час, тужэй зашмаргнуць ссунутую дзюбкаю на вочы ды раз’еханую хустку.
А яе, Алесiн, шнурок расце, даўжэе. Звесiўшыся цяжкiмi каласамi, у якiх дзе-нiдзе чорным вугольчыкам сядзiць спаленае маланкай зярнятка, жыта пагойдваецца, шапацiць, як растрывожаныя мурашкi.
Алеся ловiць вострым, надоечы толькi, мусiць, назубленым у каваля сярпом слiзкае, абвiтае бярозкай жыта, бярэ яго зверху не надта спрытнаю леваю рукою i, трохi заламаўшы, цягне да сябе серп.
Спяшаецца. Забыўшыся, ловiць спярша не сярпом, а рукою гэтае жывое, што ўцякае з пальцаў, жыта. I шморг сабе па руцэ, па ўсiх пучках.
Але болю, здаецца, спярша i не ўчула, толькi скрыгат сярпа, што дайшоў да косцi. Падняўшы руку, убачыла аблiтыя лiпкаю крывёю пальцы, той мезенец, што вiсеў на адной скурцы, i заенчыла, ужо, мусiць, прачнуўшыся i чуючы, як ад болю млела ўся левая рука i шчымеў той самы, папраўдзе некалi парэзаны на жнiве левы мезенец — на якiм яшчэ цяпер жылаватым шнурком уздуваецца нарасць.
— Чаго гэта ты? Чаго?.. — спытала з печы, абудзiўшыся цi не задрамаўшы, старая.
— Прыснiцца во нешта, хай крые бог, — сказала Алеся, а перад вачыма стаяў усё яшчэ той адрэзаны сярпом левы мезенец.
— Перахрысцiся, злое ад сябе аджанi. Ты чуеш?
Алеся, душачыся ад нейкае цяжкае сапрэлае гарачынi, ссунула з сябе радзюжку, скоранька перахрысцiлася i, выцiраючы з лоба расу лiпучага, як тапалёвы сок, поту, зноў падумала пра гэты страшны сон: на добрае ён снiцца цi на благое.
Заснуць ужо не магла. Глядзела ў сiняватае, нiбы застаўленае крыгай лёду, акно, чула, як, бэрсаючы разасланую на зямлi салому, салодка цмокаў губамi, мармытаў, не разбярэш што, Iмполь, як недзе драпаўся, лезучы па сцяне на гарышча, кот. Свайго ў Мондрых не было — прыходзiў чужы, Лiтавараў.
З тонкага шнурка памяцi слiзкiмi пацеркамi сыпалася ўсё тое даўнейшае, калi яна папраўдзе парэзала сабе палец на жнiве ў асаднiка Грабянкi, ходзячы разам з верасаўскiмi маладзiцамi i бабамi да яго на заработкi i жнучы пераспелы ячмень.
Лета тое было грымотнае: пярун забiў на возе са снапамi Грабянкавага парабка, што звозiў з поля жыта. Уцякаючы ад невялiкае, набрынялае дажджом сiвае хмаркi, ён паспеў ад’ехацца з iржышча на сценку: раптам, зашыпеўшы, мiльганула i, зламаўшыся, уткнулася ў воз нагрэтая да чырванi страла. Востра, нiбы працiнаючы ўсiх, ляснуў пярун — адно казыталася камарыным звонам i звiнела нудна ў вушах.
Спуджаны конь турзануў убок з дарогi, сцялежыўшы i перавярнуўшы туга сцiснуты рублём воз. На зялёную, аброшаную дажджом мураву выкулiўся, як мяшок, ужо нежывы фурман: на скронi, каля абсмаленых сiвых валасоў, з невялiкае, быдта як працятае чым вострым, раны сачылася кроў.
Пасля гэтага Алеся стала баяцца грому — робiцца як сама не свая, аж ад памяцi адходзiць, калi ўбачыць, што збiраецца хмара i пачынае блiскаць сiнявата-ружовая маланка. I нiколi не сядзiць адна ў хаце, уцякае да людзей.
Да асаднiка дажынаць ячмень пасля таго здарэння яна не пайшла б, але цягнула тое, пра што не толькi чужому, нават сабе прызнацца баялася: брыдка было каму сказаць, што бегала туды, каб убачыць асаднiкавага сына — рослага, са смуглявым далiкатным, як у дзяўчацi, тварком, Франака. Туга падпяразаны плеценай рыпучай папружкай, у сiняй з белым каўнерыкам i зашнураванай на грудзях тэнiсцы, з кнiжкаю пад пахай, ён заўсёды прыходзiў да жней.
Стары, без аднае нагi Грабянка з абвiслымi, як у Пiлсудскага, вусамi, у вайсковым фрэнчы i ў «мацеюўцы» — сiняй круглай фуражцы, паказваўся на полi рэдка — тады-сяды прыязджаючы ў брычцы з высокiмi жалезнымi рысорамi, у якую быў запрэжаны сiвы, у чорныя яблыкi, конь, на яго выгнутай шыi пруткаю чорна-сiняватаю шчоткаю дрыжала падстрыжаная грыва.
Грабянка, седзячы на пругкiм спружынiстым сядзеннi, засланым старым суконным коцам у клетку, блiскаў адным ботам з высокаю шчытнаю халявай, на другой, толькi да калена, назе калоша вайсковых брычэсяў была складзена i прышпiлена тоўстаю вялiкаю шпiлькай.
Грабянка чухаў тое адно вострае калена, моўчкi паглядаючы на жней, якiя, насунуўшы на вочы дзюбкi хустак, яшчэ спарней махалi сярпамi, i даваў знак насупленаму фурману паганяць каня.
Пры жнеях на полi быў найбольш Франак: ляжаў, уткнуўшыся падбародкам у кулак, на рудым ад пераспелага кмену замежку пад старою, ссыпанаю пучкамi карычняватых дзiчак карчыстаю грушаю, чытаў кнiжку.
Маладзiцы, навярэдзiўшы спiну — памахай, нагнуўшыся, сярпом — i хiтруючы, каб як перадыхнуць, паднiмалi голаў i крычалi, зiркаючы быстрымi вачмi з-пад насунутых на вочы хустак, туды, пад трапятлiвую блiшчастую грушу:
— Франусь, прачытаў бы нам што-небудзь са свае ксёнжкi!
Франак адрываў ад кулака падбародак, чырванеў, як налiты яблык, сарамяжлiва пасмiхваўся, крывячы чарнаватую ад не голенага яшчэ пушку верхнюю губу.
— Можа, там пра любоў пiшацца? — пыталася каторая, ужо саўсiм асмялеўшы i не саромеючыся маладога асаднiка. — Цiкава, як у ксёнжках любяцца?
— Наўме табе яшчэ гэта любоў, мужыка свайго меўшы, — круцiлi галовамi старыя бабы.
— Калi не мне, то няхай Алесi пачытаў бы, — не сцiхала тая баявейшая маладзiца.
Алеся, не ведаючы, куды дзецца ад брыдкасцi, яшчэ спарней шморгала сярпом гэты пераспелы, заглушаны высокiм распушаным асотам ячмень i нат не ўчула, як у мезенец на левай руцэ ўпiўся серп.
Убачыла кроў — i толькi тады ад страху i болю турзанулася, зайшлося холадам сэрца.
— Вой, што ж гэта з табою? — закрычалi бабы, мусiць, убачыўшы, што Алеся збялела, i раптам забыўшыся пра таго маладога асаднiка.
Алеся падняла здранцвелую руку, баючыся глядзець на парэзаны палец, з якога капала густая цеплаватая кроў.
— Ах, божачка, лапiк ёй дайце, лапiк! — заенчылi жнеi.
— Во, кроў як свiшча, аж страх глядзець…
— Пачакайце ж, дзеткi, дайце сюды руку, — шастаючы жоўтым ячменiшчам, да Алесi падбегла старая Лiтаварыха, схапiла за парэзаную руку, крыкнула на жней, каб тыя адвярнулiся, падаткнула руку пад падол свае доўгае, аж да пят, суконнае спаднiцы i пачала мачыцца, як агнём апякаючы Алесiн парэзаны палец.
Алеся спярша нават разабрацца не паспела, што гэта яна робiць, потым вырвала руку i ўсё азiралася, цi не бачыць Франак — было брыдка, хоць у зямлю правалiся.
— Стыд не дым, дзеткi, вочы не выесць, а рана во загоiцца.
Разарваўшы зубамi тоўсты рубец кужэльнае сарочкi, Лiтаварыха адарвала вузкаваты, даўжынёю на пядзю пасак.
— На, завяжаш, толькi бабкай спярша рану прыкладзi.
Трымаючы перад сабою парэзаную руку, Алеся пабегла на дарогу — там з цёплае прывялае травы варсiстымi лiловымi таўкачыкамi выткнулася бабкатрыпутнiк, — вырвала закурэлы пылам, прашыты нiткамi-жылкамi зялёны лiсток i завярнула назад, зводдаль абыходзячы дзiкую карчыстую грушу, дзе ляжаў, унурыўшыся ў кнiжку, Франак.
Чула, як суха шапоча на грушы рабое, нiбы абседжанае мухамi, лiсце. I нат збiлася з хады, калi яе дагнаў Франакаў голас:
— Чакайце, вы што, руку парэзалi?
— Ага, — яна не азiрнулася, толькi прыспешыла хаду. Блытаючыся нагамi ў высокiм пераспелым кмене на замежку, ён забег ёй наперад.
— Я схаджу дадому, прынясу ёду.
— Ой, нашто, я прыкладу бабкай, — камечачы гэты запылены лiсцiк, яна прыпынiлася, убачыла яго сiнiя вочы, рэдзенькi яшчэ пушок на шчоках каля вушэй, чырвоныя мяккiя губы…
— Ад гэтае травы можа быць заражэнне…
— Праўда, не трэба, — папрасiла яна, дзiвячыся, што ў яго гэткiя сiнiя вочы.
Але ён не паслухаў, пабег дадому, вярнуўшыся на поле з мацераю — тоўстаю, што, iдучы, перавальвалася, як качка, асаднiчыхаю. Алеся аж жахнулася, убачыўшы ў яе на шчацэ чырванаваты, як тая няспелая слiўка, гуз i рэдзенькiя чорныя вусы на губе, калi асаднiчыха пачала разверчваць гэты перавязаны ўжо i прыкладзены бабкай палец, каб памазаць яго ёдам i перабiнтаваць.
А ўжо зацiшным, ацяжэлым ад расы вечарам, варочаючыся з жнiва дадому, верасаўскiя бабы, як злыя асеннiя мухi, зноў пачалi кусацца:
— Уга, як сёння Франак стараўся!
— Дзе вы бачылi, i ёд прынёс, i мацеру паклiкаў.
— Цi не ўлюбiўся?
— Ты глядзi, дзеўка!..
Алеся толькi чула, што, нiбы ад агню, пякуць шчокi, але маўчала, бо дзе ты перагаворыш языкатых баб: ты — слова, яны — два.
А перад сном, сцiшыўшыся ад першае маладое гарачынi, думала пра асаднiкавага сына i аж млела ад перапалоханае, трапятлiвае радасцi, што заўтра зноў убачыць яго.
I не магла заснуць, растрывожыўшыся ад мысляў i баючыся ружавата-сiняе маланкi, што, разарваўшы чорную духату ночы, сiнiм бляскам апальвала вокны, бярэзiну на вулiцы, шарую страху суседняе хаты з пабеленым комiнам, i зноў удушлiвая цемната, як вялiкiм чыгуном, накрывала ўсё — блiзячыся, пачынаў грукатаць, нiбыта цяжкi наладаваны воз на бруку, глухi пярун.
Свет рабiўся ясны, калi назаўтра, распагоджанаю ранiчкаю, Алеся выходзiла на пясчаную, падзёўбаную дажджом дарогу, паабапал якой лавамi палёг руды, дзе жаўтлява-зялёны лён з цвёрдымi спелымi галоўкамi, калi з невысокага грудка бачыла чырвоную чарапiцу Грабянкавага млына, возера, што, разлiўшыся цяжкiм растопленым волавам, стыла ў вянку сiвых вербаў i навiслага грываю густога аеру, дарогу, абсаджаную старымi карэлымi яварамi ў блiшчастым, як бляшаным, лiсцi, усю Грабянкаву асаду — з гумном, стайнямi, з мураваным атынкованым домам, што хаваўся па вокны ў кучаравым садку, дзе кожны раз пасвiствалi шпакi, мусiць, шукаючы неабабранае дзе цёмнае вочка пераспелае вiшнi.
Там недзе быў Франак. I старая асаднiчыха, седзячы на ганку i адганяючы ад сябе рахманых вос, абiрае i рэжа ў вялiкую палiваную мiску паабтрасаныя ветрам за ноч белыя сопкiя папяроўкi.
Алесi здавалася, што ў асадзе было нейкае iншае ад верасаўскага, пекнае, вясёлае жыццё. I нетутэйшае, далiкатнае хараство бачыла Алеся ў гэтым высокiм Франаку, што прыходзiў на поле, заўсёды зачасаўшы набок густыя з выцвiлым чубком валасы, трымаючы пад пахаю тоўстую ў палатняных вокладках кнiжку.
Якiмi гадкiмi i брыдкiмi здавалiся пасля яго верасаўскiя хлопцы, што, панапiваўшыся на вечарынцы, смаўжом лiплi да яе — маладое, пудкае дзяўчыны, — гаворачы пра нешта дурное, i ад iх пахла гарэлкаю i едкiм, як атрута, потам.
Дзiкаю маладою авечкай, якую першы раз выганяюць з хлява, пераскоквала яна цёмныя сенi, дзе змакрэлыя ад доўгае, аж да звону ў вушах, полькi верасаўскiя кавалеры падпiльноўвалi дзяўчат, ловячы ў распасцёртыя рукi i цягнучы ў затхлы ад мышэй i кiслага курачага цеста кут.
Пудзiлася яна i Франака, калi праз год стрэла яго ў Дварчанах, iдучы з дзяўчатамi на фэст: нясла свянцiць перавязаную чырвонаю стужкаю жменьку жытнiх каласоў, перамешаных з пераспелым, у звонкiх галоўках, лёнам i ўбраных калiвам бурачковай васiлькi, пахкае малiсы i халоднымi лiловымi вяргiнямi.
Яна аж знiякавела, калi, падняўшы вочы, раптам убачыла яго на вузенькiм, дзе i не размiнешся, вымашчаным цэментовымi плiтамi ходнiку.
Даўшы «дзень добры», ён нават прыпынiўся, пагладжваючы рукою свой злiнялы, падкручаны ўгору чубок. Спынiлася i яна, стаяла, як сама не свая, чуючы, што дрыжыць, нiбыта ў жменi птушаня.
Схамянулася, што брыдка стаяць з хлопцам, што яна гонару не мае, i пабегла даганяць дзяўчат. А тыя, не азiраючыся, знарок ганарыста i моцна смяялiся, каб перабiць сваю зайздрасць. Потым, калi адышлiся, калi Франак быў недзе далёка, не стрывалi, не тоячы злосцi, загаварылi пра яго:
— Ты глядзi, якi далiкатны…
— Дзiва што — асаднiк, вучоны…
— А што? У яго шапка звалiцца, калi павiтаецца з намi?
Алеся ведала, што дзяўчат бярэ зайздрасць, не адбрэхвалася, думала пра сваё — дурная, нашто ўцякла, хiба ён з’есць, але i ўспакойвала сябе: цi ж патрэбна яму вясковая — ён знойдзе вучоную ды багатую. А што загаварыў, даў «добры дзень», то i праўда ж — хiба шапка звалiцца.
З гэтага дня стаў яшчэ больш спамiнацца Грабянкаў сын, колькi перадумала пра яго, кожны раз усё перад сном, просячы ў бога, калi ажэнiцца, каб брыдкую ўзяў, бо пры харошай забудзецца пра яе, пра Алесю, — жонку любiцьме.
Смеху варт, але гадоў колькi во гэтак цiхенька i зводдаль сама дзеля сябе любiла асаднiкавага сына, выдумляла, як у нейкай забаўцы, як жыцьме з iм, усё бачыла сябе ў той асадзе, у белай мураванцы, што, хаваючыся па вокны, стаяла ў кучаравым садку.
Покуль не стрэлася з iм, ужо жанатым, якраз у тую восснь, як хварэла нябожчыца мацi i Алеся прыйшла ў Дварчаны купляць лякарства.
Выйшла з аптэкi, таго ашалёванага i афарбованага ў сiнi колер дамка, што i цяпер стаiць у глыб двара за нiзкiм i рэдкiм плотам, i ўбачыла Франака: ён, ужо нейкi сталы, распаўнелы, вёў пад ручку сваю жонку — маладое прыгожае дзяўчо, з тоненькiмi i доўгiмi, як жэрдачка, нагамi. На галаве ў яе сядзеў трохi набакiр i хаваў адно вока чорны капялюшык з белай перынкай, кругом шыi абвiўся руды лiсовы каўнер, вышчарыўшы вострую мызу.
Алеся знiякавелая стаяла за тым нiзенькiм, рэдкiм плотам, украдкам цiкуючы на Франакаву жонку, на гэты рыжы, аж чырванаваты, пухкi каўнер. Яны адышлiся, а знямелая Алеся ўсё глядзела, як у маладзенькай панi мякенька матляўся тоўсты лiсовы хвост i пацялепвалiся, як перабiтыя, цёмныя лапкi.
Нешта горкае запяклося ў Алесiнай душы, знайшлася злосць да Франака, нават нянавiсць. Але забыцца пра яго не мела моцы — нават сталаю, калi хлопцаў не гэтак саромелася, калi ўжо i сватацца да яе пачалi. Спамiнаўся ён нават замужняй, у пасцелi з Мондрым…
Толькi ў млыне, выграбаючы з карыта ў падвешаны мяшок цёплую слiзкую муку i ўбачыўшы, як ён спускаецца сюды, унiз, па рыпучых сходах, была спакойнаю. Дзiвiлася, што ён пабрыдчэў: на шчоках i на карку, як на кормным япруку, нарасло мяса i дзе дзелася тое яго даўнейшае хараство.
Едучы з млына дадому i прыгрэўшыся на гэтых цёплых пасля млiва аўсяных мяшках, прыглядалася да Iмполя — бачыла збоку яго сiнявата-цёмнае вока, выгнутыя i гусценькiя, як асцюкi на маладым жытнiм коласе, вейкi, яго невысокi з гарбком нос. Брала радасць, якi ён прыгожы ды чысты — куды таму Грабянку! Шчакою тыцкалася ў шорсткае Iмполева плячо, як тыцкаецца i трэцца аб чужую нагу маладое натапыранае кацяня, чакаючы, што яго пашкадуюць. I ледзьве ад памяцi не адышла, калi ўжо дома, панасiўшы з воза ў стопку мяшкi, Iмполь знянацку злавiў яе i з усяе моцы абняў каля дзежачкi, што пахла кiслаю старою рошчынаю.
Цяпер яна глянула ў растрывожаную пустую цемнату, дзе спаў ён, Iмполь, убачыўшы толькi невыразнабелаватую падушку.
Там нехта варочаўся з боку на бок — шапацела новая, не перацёртая яшчэ салома.
На сцяне, спяшаючыся, цiкаў i раптам зацiхаў стары гадзiннiк.
За шара-белаватымi, як засланымi густым туманом вокнамi, тоненька, нiбы ў грайку з маладога жытняга сцябла, граў, бухаў раз’юшаны вецер. Скавытаў i дробна ляпаў у комiне непрычыненаю юшкаю.
Алесi прыгануўся ўчарашнi вечар з гэтым лядовым i тугiм, як вада ў рэчцы, ветрам, змэнчаны i ўжо асiплы голас Рэпчыхi, нейкi жалосны рып кола, што хадзiла ўлукаткi, не пападаючы ў каляiну i тручыся аб ляску ў драбiнках. Паўстала перад вачыма Рэпкава хата, адна сярод абветранага поля, калi яны, верасаўскiя бабы ды маладзiцы, прыбеглi паглядзець на Сяргея. Акно, што свяцiлася праз старую радзюжку, свечка на стале каля блiшчастага жалезнага крыжыка, унураныя бабы, што, наспяваўшыся, цiха ўжо сядзелi на лавах, не пазiраючы на нябожчыка, якi ляжаў на двух прыстаўленых i засланых сенам заслонах, трымаючы ў нежывых, нейкiх патанчэлых пальцах аб’еханы абразок…
У стопцы, зноў нарабiўшы груку, нешта скiнуў кот. Мусiць, той самы — Лiтавараў, чорны, з зялёнымi вачмi: абнюхаў, пэўна, у кубельцы тыя два апольцы сала, якiя выхавала з лета старая. Увосень цi не ён пааб’ядаў барана, спэцкаў увесь перад, покуль у стопцы стыла, прывязаная за заднiя ногi, белая, з ружаватымi скабамi тушка.
Скоранька схапiўшыся з ложка, Алеся ўсунулася ў настылыя сенi. Нiдзе нiчога не было чуваць, толькi шапацела порсткiм сенам i варушылася перад вачыма густая цемната.
Навобмацак знайшоўшы халодную жалезную засаўку, Алеся адсунула дзверы.
Пад застрэшкам, як сляпы, нешта шукаючы, шастаў вецер, тоненька грала саломiнка. Востра шумелi i шоргалiся ўпоцемку каля плота голыя вiшнi.
Зайшлiся, зашчымелi ад пякучага холаду Алесiны босыя ногi. Каля шыi ў глыбокi разрэз сарочкi пабег вецер, абняў, як зледзянелымi рукамi, пад пахi. На вулiцы за шарым частаколам мiльганула нечая галава. Нехта здаўся падобны да Сяргея Рэпкi. Алеся, амярцвеўшы, ускочыла ў сенi, грукнула з усяе моцы засаўкай. Не помнячыся, вярнулася ў кiславатую, настоеную духатой хату.
Прыстакнула на мiг каля мужчын, узiраючыся на Iмполя, на яго чорную, з ускудлачанымi валасамi галаву на белай падушцы.
З радасцю ўспомнiлася тая дарога ў млын, шум хвойнiку за рэчкаю, той мiг, калi аддалася Iмполю.
Цiхенька лягла ў не астылую яшчэ пасцель. Заклаўшы за галаву рукi i чуючы пальцамi свае мяккiя валасы, думала пра Iмполя. Да сэрца краўся, поўз слiзкiм халодным вужом страх. А што яму, Iмполю, маладому хлопцу: пазабаўляўся з ашалелаю без мужчыны бабаю, нацешыўся ды i пайшоў далей — хiба ж не знойдзе гэтакую ж дурнiцу.
У гумне ўсё змалочана, асталося коп пяць ячменю: на тыдзень, да самых каляд, не болей, тае малацьбы. Гэты тыдзень ён будзе яшчэ ў хаце, будзе гэтак цiхенька сапцi на разасланым кулi саломы, будзс гэтаксама абдымаць яе ўпоцемку стопкi, лавiць у гумне, калi ўсе павыходзяць i яны астануцца адны.
А далей што?.. Няўжо ж яна звякуе адна тут з гэтаю нямою залувiцаю, што во храпе на ложку, цмокае губамi, як няўежнае парася цеста; з гэтаю свякроўю, што ўсё шавелiцца на печы, каб не апячы бок, падкладвае пад сябе на гарачым чаране анучы i ўсё не спiць, як сава, назiркам пiльнуючы, што ў iх, у Алесi з Iмполем.
Едкiм, удушлiвым дымам па вёсцы распаўзлася чутку, што яна, Алеся, бярэ прымака. I чаго толькi не выдумаюць, не прыкладуць. Плешчуць усё, што старая Мондрыха не апiша зямлю. А можа, праўду гавораць?
Паўвалокi зямлi раздзелена на тры часткi: тры гектары запiсаны на яе, на Алесю, шэсць — на iх, свякроў з залувiцаю.
Бацька галаву меў, калi радзiў яшчэ тады, як памёр Радзiвон: «Зямлю запiшы на сябе, а гэтым дзвюм вашывым скажы, што будзеш даглядаць да смерцi». Дурная была — не думала заўчасна пра гэта.
Алеся ляжала з адплюшчанымi вачмi, узiралася ў гэтую цемнату, што мiтусiлася, як мiтусiцца пыл у слупку сонца, i, здаецца, блiшчала, адлiваючы дробнаю лускою золата.
Да грудзей падступiла ўдушлiвая гарачыня. Алеся скiнула з сябе цяжкую коўдру — зарыпеў стары раз’еханы ложак, разбудзiўшы, мусiць, Iмполя, а можа, ён не спаў.
— Ты не спiш? — цiхенька спытаў ён вясёлым, як выспаным, голасам.
— Не, не сплю, — сказала яна, раптам зарадаваўшыся. I ўчула, як там, упоцемку на зямлi, зашастала салома, а потым па глiняным таку зашоргалi босыя ногi.
Каля ложка забялела Iмполева сарочка.
— Цi-i-i, — зашаптала яна, ловячы яго рукамi за плечы, за шыю. — Старая не спiць.
I, ужо тулячыся да яго цёплых расхрыстаных грудзей, прызналася:
— Божа, чаго я толькi не перадумала пра цябе.
— Чаго ж?
— Во, нацешышся i кiнеш… Пойдзеш са сваiм старым другую шукаць, — i яна задыхнулася, чуючы, як ён мацней горне яе да сябе. — Але боская воля… А мне добра з табою, любенькi, мiленькi мой!..
— I мне…
Счакаўшы, ужо спакойная, яна злавiла губамi яго вуха, сказала:
— Зямлю заўтра апiсваць буду. Зямля будзе ў нас з табою. Ты чуеш, Iмполька?
Ён маўчаў, толькi цiхенька соп, дзьмухаючы гарачынёю на яе руку. Кучаравая казытлiвая лагчынка яго грудзей спакойна i роўна то падымалася, то апускалася зноў. Алеся здагадалася, што ён спiць — моцна, глыбока.
На печы зашлупалася анучамi, застагнала старая Мондрыха:
— Алеся, цi чуеш? Алеся!
— Чаго вы там?
— Падай вады. Мне нешта нядобрыцца. Цi не захварэла я? Смажыць мяне.
Алеся, штурхануўшы Iмполя, ссунулася з ложка, разводзячы рукамi цемнату, пайшла да печы шукаць вядро. Там ужо ўчула, як зашастала на зямлi салома — Iмполь цiхенька, як кот, шмыгнуўшы з ложка, укладваўся на разасланай саломе каля старога Ладзiмера.
Нарваўшы змену пагоды, сцiшэў, улёгся вецер.
I з сiвага, трохi жаўтлявага, як зляжалая воўна, неба дробнаю маннаю зацерушыўся снег. Зашоргаў па сухiм, сатлелым каля плота лiсцi, жвiраватым пяском сек па платах i сценах будынкаў. Потым, пагусцеўшы, закурыў, як пытляванаю мукою, легкiя ўчарсцвелыя сцежкi, насеяўся ў грывы чырванаватай травы, пабялiў на старых, даўно не перакрываных стрэхах карычневы падсушаны мох, абвеяў з аднаго боку тоўстыя камлi дрэў, шарыя з аблушчанаю карою жэрдкi ў плоце.
Закручваючыся за вуглы будынкаў, на першай парошы дробным ланцужком лёг цiхi кашачы след. I на круглых каменнях, што ляжалi каля шчарбатых, падзёўбаных сякераю парогаў, ужо натапталiся крохкiя аплаткi снегу.
Пачало сутоньвацца — свет зацягнуўся жаўтаватай каламутнасцю. Пацяжэлi i паплылi, пераварочваючыся i дыхаючы холадам, снегавыя хмары. Густа, быдта з арфы, пагнала косы, вялiкi снег.
Лёгкiм пер’ем круцiла за хатамi, паднiмала да страхi, шарахцела па сцяне. Цёмным роем вiло каля акна ў зацiшку.
Пачало раптоўна цямнець ад абложных снегавых хмар, блiзкага вечара. Каля стрэх запырхалi, затрапяталiся вераб’i, шукаючы сабе начлег.
А верасаўцы яшчэ тапталiся каля хлявоў i гумнаў, упраўляючыся нанач. Прыпазнiўшыся, варочалiся ў хату ўжо стракатыя ад снегу. У цяпле ён скоранька раставаў, пералiваючыся дробненькаю расою на жоўтых абкураных вусах, на касматых бровах.
Цёмнаю сцяною за вокнамi стаяў першы зiмовы вечар. Нязвыкла рана ў хатах запальвалiся лямпы i газоўкi.
Сярод ночы пачало падмарожваць — снег зрадзеў i сеяўся, як праз сiта, сухi i лёгкi. Цiха асядаў упоцемку, шапацеў, нiбы праз сон.
За ноч патаўсцелi ўсланыя гэтым лёгкiм пухам тонкiя старыя стрэхi гумнаў i хат. Мякка i чыста было на забруджаных учарашнiх сметнiках, каля заседжаных вуглоў выплеценых з пачарнелай лазы цi струхлелае саломы прыбiральняў.
Высокiмi ганарыстымi каўпакамi снег сядзеў на рассохлых слупках у плоце, белымi вужамi выкруцiўся на тоўстых суках дрэў, пухкаю ватаю начапляўся на калючы дрот, белым вывернутым кажухом накрыў падвязаны куст божага дрэўца ў гародчыку.
Як ад прэснае блiзкае вады наранкi запахла сырым першым снегам.
Вочы адбiраў белы нежывы абшар поля — у iм гiнулi, злiваючыся ў адно, далёкiя груды i лагчыны. Толькi дзе на межах чарнеў корч дзiкае грушы ды радкамi стаяў спруцянелы быльнiк.
На другi бок вёскi на стромым грудзе насупiўся сiвы хвойнiк, перад iм, як мядзведзь на заднiя лапы, уставаў абсыпаны снегам прыгнуты ялавец. Нiжай, перад сiняватаю смугою голага алешнiку, каля рудое, не ўкрытае снегам асакi, каля сцяны шапаткога троснiку, па белым абрусе поплава, выкручваючыся чорным вужом, паўзла рэчка.
У недагледжаных, што спускалiся да рэчкi, садах, каля паўсыханых ад старасцi слiвак, у жаўтлявых дубцах збэрсанага малiннiку, пырхалi надзьмутыя, з ружаватым, як аблiтым цёплаю крывёю, воллем птушачкi, з лускам дзяўблi падмерзлыя салодкiя пупышкi.
Пахла горкiм дымам ад сырых алехавых дроў. З нейкага надворка быў чуваць востры стук сякеры — нехта ўжо даставаў з-пад белае коўдры снегу назапашаны на зiму i скiданы ў горбу ялавец.
Шоргалi драўляныя, абкарэлыя цестам лапаты, на якiх яшчэ, можа, учора саджалi ў печ хлеб. Ад хат да гумнаў глыбокiмi раўкамi цягнулiся сцежкi, упiралiся ў хлявы i прыбiральнi, выбягалi на вулiцу — вузенькiя, улукаткi, сцежка там была пратаптана яшчэ шараю ранiцаю, калi бегалi да калодзежа па ваду, адзiн за адным, стараючыся патрапiць у чужы след.
У людзей была радасць ад гэтае лёгкае, як забаўка, работы, ад першага зiмовага холаду ў рукi, ад гаспадарскага клопату, спадзявання, што не вымерзне жыта, што як перад калядамi мароз — так i пад кустом авёс.
Лiпкiм i танюткiм, як павучына, звонам трымцеў, дзiлiнькаў медны, прывязаны да кольца пад гладкаю дугою званочак. Нехта ехаў у чорным вазку за вёскаю, каля пустое цiхае шашы, пад карычняватай навiссю карэлых бярэзiн.
Чуючы лёгкую дарогу, задзiраў голаў i фыркаў каштанавы конь з выцвiлаю нястрыжанаю грываю i звязаным у тоўстую куклу цёмным хвастом. Лёганька падкiдваў спрасаваны капытамi снег. З раздзьмутых злых ноздраў на вузлаватыя каленi чмыхала i разыходзiлася, збэрсаная нагамi, гарачая пара.
Было нешта вясельнае ў гэтай лёгкай быстрай хадзе каня, у слiзганнi спрытнага. ганарыста падкручанага спераду вазка, у фурмане, што фанабэрыста, трохi адкiнуўшыся назад, сядзеў на цвёрдай лаўцы: на спiне ў яго чырвоным атласам гарэла падкладка ў адкiнутым башлыку рудой суконнай буркi.
Маладзiца ў шарай, як попел, хустцы вынесла з хаты на абкуранай бляшанай засланцы пазмятанае з пяском смецце, сыпнула яго за плот на чысцюткi снег пад белаю, як ад кветак ва ўрадлiвы год, маладою грушай i спынiлася каля парога, учуўшы дробнае чыстае дзiньканне медзянога званка. Студзячы белыя без панчох ногi, пастаяла на сухiм каменi, спомнiла нешта сваё, маладое, вясельнае i, прыкрыкнуўшы на курэй, што пазбiралiся тут, каля парога, схавалася за счарнелымi дзвярмi ў нiзкiх сенцах.
Гайдануўшы на дрэве вяршок, з якога слупком зацерушыўся i доўга вiсеў, асядаючы, сыпкi снег, сюды, пад грушу, зляцелi хiтрыя вароны, шукалi ў шарым смеццi жоўтую, звараную ў квасе костку.
Але квасу яшчэ нiхто не варыў. За хлевушкамi на гародах ляжаў яшчэ нярушаны снег, яшчэ не было вiдаць здратаванага нагамi i чорнага ад перапаленай саломы месца. Яшчэ нiхто не калоў ужо даўно абмацанага рукою i зважанага на вока свайго парсюка, што вырваў у лычы дрот i каторы ўжо дзень рые ў хляве гной.
Усе чакалi праўдзiвае зiмы з гэтым белым снегам на плоце, на маладой яблыньцы, якi бачыш, глянуўшы ў акно за грабеньчыкам першага лёду, што вырас у куце на нiжняй шыбе.
Але ўжо сёння, топчучы i падбiваючы чорнымi валёнкамi пухкi, што яшчэ не злёгся, сiняваты снег, праз чужыя пляцы Алеся бегла да бацькi пазычаць швайку. Сваю, вывернуўшы ржавыя цвiкi з карытца, што стаяла ў стопцы, нiяк не знайшла.
Мiнуўшы доўгае, на двое дзвярэй, гумно, ад якога пахла пераляжалаю гаркаватаю саломаю, Алеся ўбачыла бацьку з Мiцем — яны, пэўна, збiраючыся даставаць картоплi, стаялi каля белай, насунутай вострым ражком, як бабская хустка, стрэшкi паграбка. На расчышчанай ад снегу стракатай зямлi бокам ляжаў лазовы кошык з накiнутым на яго рудаватым салявым мяшком.
Алеся пераступiла адчэплены з аднаго калка i адкiнуты набок дрот, якiм быў абгароджаны пограб, каб не ўбiлiся карова цi конь, i здзiвiлася:
— Ой, вы ўжо картоплi дастаяце?
— Ага… Можам i табе з кошык пазычыць, — Мiця згроб пад стрэшкаю сухi, прыложаны каменем картаплянiк, адкiнуў заплеснелыя дошкi — з пограба дыхнула сырымi, спацелымi картоплямi.
— Вы мне лепш швайку пазычце, — Алеся схавала пад каптан да цёплых грудзей свае голыя настылыя рукi. — Свае, каб на яе лiха, не знайшла.
— А што за гэта будзе? — спытаў стары Корсак, абгладжваючы жменяю рот.
— Кусок свежанiны, — засмяялася Алеся, жмурачы адно вока.
— Дык вунь у стопцы. У сцяне разам з напiльнiкам сядзiць…
— Вой, цi знайду ж я?..
— Ну, ты як маленькая, — Корсак пераступiў цераз лазовы кошык, пайшоў расчышчанаю сцежкаю, сунучы сагнутыя, як падсечаныя ў каленях, ногi.
Пад яго старымi, са свежаю дратваю вышэй заднiка, ботамi сырою капустаю хрумсцеў снег.
Алесi здалося раптам, што ў бацькi змянiлася хада i падаўжэлi рукi. Яе ўзяў жаль, што так неўзаметку, за адну гэту восень, ён пахуднеў, усох i ўжо гнецца ў крук.
Гледзячы на гарбаватую бацькаву спiну ў шарай, сцёртай да рубцоў марынатцы, загаварыла ўжо пра сваё:
— Зямлю ж апiсваць будзем, складаць тастамант.
Корсак спынiўся, адкiнуўшы пало суконнага паўшубка, дастаў з кiшэнi завязаны на хвiчку капшук з тытунём, перапытаў:
— Што ты гаворыш?
— Кажу, што зямлю апiсваць буду.
— Знайшла калi.
— Чаму?
Сапучы носам, Корсак натаптаў у падстаўленую жалабком газету шчопцi мяккага збэрсанага тытуню:
— Меней знайся з гэтымi малацьбiтамi… Бо чуеш, што ў вёсцы плешчуць?
— Хiба людзям языкi пазавязваеш?
— А чаго раптам табе заманулася?
— Старая захварэла… Памрэ, крый бог!
Корсак скасiў вока, цераз плячо зiрнуў на Алесю, мусiць, не даў веры, першым увайшоў у непрычыненыя сенi — адтуль, нарабiўшы лопату, кiдаючыся ў ногi i губляючы пер’е, паляцелi перапалоханыя куры.
У сенi вызiрнула Хрысця, з-за дзвярэй было вiдаць яе рудаватае, блiшчастае, як вылушчаны каштан, вока.
— А я сабе думаю, хто ж тутака лопату нарабiў?
— Сенi зачыняць трэба, а то во не прайсцi, — Корсак паслiзнуўся на курачым памёце i борздзенька схаваўся ў поцемку стопкi.
— Вы ж з Мiцем i не зачынiлi, — адказала туды, у стопку, Хрысця i маргнула Алесi. — Аляксандрачка, зайдзi ж у хату.
— Вой няма калi. Па швайку прыбегла.
— Што, ужо свежаваць сабралася?
— Ага.
— Знаю, знаю, для каго стараешся.
— Каб табе такi нос, як ты ўгадала.
— А мо не? — падмаргнула i схавалася за абабiтымi злiнялаю радзюжкаю дзвярмi рудаватае вока.
Дзержачы адным пальцам за вушка ржавую няточаную швайку, са стопкi высунуўся Корсак.
— Тупая, але малацьбiтэ падгостраць…
— Такой бяды, як-небудзь дамо рады, — Алеся павярнулася iсцi, але Корсак ужо без злосцi папрасiў:
— Пачакай. Маю табе нешта сказаць.
Алеся епынiлася, падгладжваючы адною рукою пад хустку валасы, чакала.
— Я ўсё пра гэту вопiсь думаю, — Корсак забразгаў у кiшэнi крэсiвам. — Цi пагаварыла ты хоць з Вайтовiчам?
— Ой, дальбуг, не.
— Вот табе маеш, — ён секануў канцом пляскатага напiльнiка па вострым крэмнi — на руку пырснулi, зашыпеўшы, вострыя iскры, з кавалачка рудое, як пераспелая порхаўка, губкi закурыўся сiнi дымок. Корсак, смокчучы, прыкурыў папяросу, папярхнуўшыся дымам, парадзiў: — Трэба было пагаварыць, а мо й пачаставаць. Аладку, не падмазаўшы, i то не спячэш, а тутака такая справа… I за сведку свайго чалавека трэба ўзяць. Каго маеш?
— Дык вы, тата, i будзеце, — не дала яму дагаварыць Алеся.
— Вот галава, — крыва засмяяўся i выйшаў з сяней Корсак — за плячыма ў яго вiўся сiнi i горкi, як атрута, тытунёвы дым. — Трэлiш няведама што. Лiтавара, вунь, паклiч.
— Ой, баюся я яго. Блiнкае вачмi, як звер, вывiжоўвае ўсё.
— Яно проўда: звер не звер, а чорт яму вер. Але паклiч. Я пагавару з iм…
— А дзе ж я дзенуся — паклiчу, — сыходзячы ў снег, Алеся выперадзiла бацьку, борздзенька пайшла, махаючы ржаваю швайкай. Скiравала да пограба, нагнуўшыся, гукнула ў чорную кантовую дзiрку:— Змiтрычак, i ты прыйдзi ж заўтра. Не забудзься ж!..
Там, у пограбе, дастаючы галавою да белых заплеснелых дзеравiн столi, на коленках сядзеў Мiця, грабучы абедзвюма рукамi, сыпаў у кошык картоплi.
— Прыйду, прыйду, — глуха, як з таго свету, аклiкнуўся ён.
Але Алеся яго ўжо не чула, бегла па разарваным ланцужку сваiх слядоў, нiяк усё не трапляючы нагою ў iх, думала пра тое, што сказаў бацька. Трэба дбаць, каб была зямля. Будзе свая зямля — знойдзецца Iмполь. Не ён, дык другi.
Алесi перахапiла, перацяло дых. Сколека ж чакаць таго другога? I нашто перабiраць? Лепшы цi знойдзецца? Iмполь малады i вiдны сабою. Грэх i думаць!
На грукат хатнiх дзвярэй на палку зашамацела перацёртым гарахавiннем старая Мондрыха. Падняла голаў — ззаду ў кароткай, як казiны хвосцiк, касе целяпалася палатняная, недзе вылупленая са старой сарочкi стужка. Застагнала, падсоўваючыся на вялiкую ў чырвоныя кветкi падушку i нацягваючы на сябе зношаную, у гарбах злямцаванае кудзелi, коўдру.
Застудзiлася яна пазаўчора. Высунулася распараная на вулiцу — якраз вязлi хаваць Сяргея Рэпку — i пайшла разам з усiмi бабамi за вёску пад крыж, дзе заўсёды, везучы на магiлкi нябожчыка, верасаўцы адкрывалi труну. Пастаяла яшчэ, паслухала, як прымаўляла асiплая ад плачу Рэпчыха над адкрытай труною, у якой ляжаў чорны, ужо набрынялы Сяргей, покуль у самое не здубеў на спiне мокры ад поту каптанiк.
Уночы яе пачало кiдаць то ў холад, то ў жар, у грудзях зайгралi пеўнi, пачаў бiць сухi, удушлiвы кашаль.
Учора Алеся прыводзiла Ваўчка. Ён прыйшоў са сваiм скураным сакваяжыкам, пстрыкнуўшы блiшчастым замком, выняў адтуль бляшаную, выгнутую двума капялюшыкамi трубку, прыставiў старой да худое жаўтаватае спiны, паслухаў i, закiдваючы на лысае цемя свой вышмарганы касмык валасоў, сказаў:
— Запаленне з двух бакоў… Банькi трэба ставiць.
Але яны не памаглi — старой сёння пагоршала. Яна цяжка сапла, у грудзях у яе грала, як грае, адлушчыўшыся, на хвойцы тонкая кара.
— Можа, па ксяндза трэба было б з’ездзiць? — старая, бухаючы, пачала душыцца сухiм кашлем.
— Ой, яшчэ што, — раскручваючы каля шыi хустку, Алеся аглядалася на сябе ў тоўстае, з драцяным вочапам люстэрка, што вiсела на сцяне мiж вокнаў. — Ускораецца яшчэ… Заўтра мы парсюка калоць будзем. Вуньдзека швайку ў бацькi пазычыла. Покуль мужчыны ў хаце, то няхай памаглi б.
— Рабi, як знаеш, — старая аблiзала перасохлыя звялыя губы. — А я, можа, во й памру.
— Узялi сабе ў галаву — памру, памру, — Алеся абярнулася, паглядзела адным вокам на старую, са спалохам раптам падумала: «А чаму яна пра зямлю нiчагутка не кажа? На каго ж яна пакiне зямлю?» Гiдкiм холадам па спiне папоўз страх: «Няўжо на яе, на гэтую без’языкую?»
— А можа, спярша солтыса паклiчам? — сказала i задыхнулася, чакаючы, што на гэта адкажа старая.
— А што ж ён, солтыс гэты?
— Тастамант, мусiць, трэба скласцi. З зямлёю трэба нешта рабiць, — сказала i ўчула, як макрэюць ад халоднага поту лоб i рукi. — Еўку я глядзецьму да самай смерцi… Зямля няхай будзе на мяне.
Старая павярнула свой звялы, зморшчаны, як праросшая картопля, твар.
— Ты жыцьмеш, сыдзешся з маладым малацьбiтом… А як жа ж яна без зямлi? Прападзе, згiне яна без зямлi.
Нямая, разявiўшыся, цiкавала на старую, старалася разабраць па губах, пра што яна гаворыць, зiркала спадылба белаватымi вачамi на Алесю i, мусiць, здагадвалася пра ўсё.
Алеся, як спалохаўшыся гэтых вачэй, адступiлася да парога, сказала адтуль.
— Чаго гэта яна згiне? Кармiцьму i адзявацьму.
— Каб чутае ды бачыць…
— Вы як маленькая! У тастаманце будзе пiсацца пра гэта.
Алеся яшчэ пакруцiлася па хаце, не ведаючы, за што зачапiць рукi, за якую брацца работу — спакою не давала ўдушлiвая злосць i гэтая раптоўная боязь: а што праўда будзе з зямлёю? Няўжо яна астанецца ёй, нямой Еўцы. Не!.. Трэба шукаць нейкага ратунку.
Нямая, гнуўшы са злосцю голаў, разматвала на вiтушках перакручаную пражу.
Зiркнуўшы ўкрадкам на Еўку, Алеся выйшла з хаты. На надворку вочы адбiраў белы нярушаны снег. За плотам у высыпаным смеццi граблiся вераб’i. Глуха, мусiць, па новым пасадзе яшчэ не развязаных снапоў у гумне бухалi два цапы. Алесi здалося, што яна чуе гаркаваты, перамешаны з пылам пах ячнае саломы — мужчыны сёння дамалочвалi ячмень. Яна любiла пах жаўтлявае, як воск, ячнае саломы: спамiналася заўсёды тая пара, як яна была маладою, як хадзiла разам з верасаўскiмi бабамi ў асаднiцкi двор на заработкi — жала той пераспелы, у белым асоце ячмень. Як даўно гэта было!.. Нейкi салодкi жаль працяў сэрца, зрабiлася шкода самое сябе.
Абыякавым здалося ўсё — гэтая зямля, якую яна будзе апiсваць, прэсны зiмовы дзень, вострыя грушы ў белым, як абляпаныя смятанай, снезе… Усё мiнецца, згiне, развеецца, як горкi пыл з гумна…
I раптам схамянулася: чаго яна расплакалася, саўсiм стурбаваўшы галаву за гэтым Iмполем.
Адпiхнула перакошаныя веснiкi i вузенькай, як аборка, сцежкаю, што завiлася ў пухкiм глыбокiм снезе, подбегам пайшла ў другi канец вёскi.
У папяловых хмарах пераварочвалася белым колам, плыло халоднае нiзкае сонца. Распагоджваўся дзень — браўся марозiк. Цёмныя шыбы ў вокнах зацягвалiся бельмамi лёду, ад будынкаў падаў i стыў на снезе сiнi цень. Абдыханая цёплай парай, у Алесi каля рота заiнела суконная хустка. Папярочнаю дарогаю, што, спускаючыся да рэчкi, перасякала вёску, Алеся перайшла на другую вулiцу. У галаве вострым цвiком сядзела адна i тая ж мысль: «Няўжо сваю долю зямлi старая апiша на нямую Еўку?»
Ад думак абудзiў ненавязаны Ваўчкоў сабака. Вышчарыўшы рэдкiя iклы зубоў i грузнучы ў снезе, кiнуўся сюды, на вулiцу. Пад жоўтымi плямамi броваў круцiлiся дурныя сабачыя вочы.
— Ах, каб ты выдах, — Алеся заграбла абедзвюма рукамi гарачы, як прысак, снег, сыпнула на сабаку.
Жмурачы свае дурнаватыя вочы, сабака адскочыўся, але не ўцёк, а загыркаў зноў.
— Вой, ратуйце! — заенчыла Алеся не сваiм голасам, пазiраючы на зеленаватыя ад марозу вокны Ваўчковае хаты.
Зарыпелi намерзлыя дзверы, i, заблiшчаўшы лысiнай, з сяней высунулася Ваўчкова галава:
— Рэкс, пайшоў вон! Рэкс, цi чуеш?
Сабака ўвагнуў голаў, не хочучы, завярнуўся назад.
Азiраючыся на Ваўчкоў двор, Алеся перабегла са сцежкi на гладкi санны след, засыпаны ўмерзлымi конскiмi яблыкамi, — ён заварочваў на лабаты грудок. Уздоўж кароценькай вулiцы, пазiраючы зашэрхлымi вокнамi на чорныя карчыстыя садкi, за якiмi ўжо ў мяккiм кажусе снегу, што абвiс над берагамi, гарачым кiпенем курылася незамерзлая рэчка, стаялi дзве хаты.
За першаю, са стракатымi, як выфарбаванае ў лупiнах ад цыбулi велiкоднае яйка, абмазанымi глiнаю i пабеленымi сценамi, з доўгiм пашаркам: хата, сенi, стопка, гумно, хлеў — усё пад адною страхою, — расцягнулася другая, солтысава. Лiштвы ў вокнах павырабляныя ў розныя цацкi, як аправа на касцельных абразах, i гэтаксама выфарбаваныя ў белы колер.
Алесi здалося, што ад гэтых прыгожа выштукаваных белых вокнаў i ў хаце стаiць светлае хараство.
Але ў вузкай кухнi, куды яна зайшла, доўга шукаючы вобмацкам дзверы, покуль ёй не адчынiлi, стаяў поцемак, разявiўшы чорны, закурэлы чалеснiк, аж да парога высунулася прысадзiстая печ, з прыходу збiлiся настылыя, з абмерзлым цестам карыты i цэбры.
Цесна абсеўшы стол, Вайтовiчы снедалi: трупцелi драўлянымi счарнелымi лыжкамi на цёрле, ловячы ў квасе чорныя, размоклыя, як лапцi, грыбы. У селядоршага, пастрыжанага ў рады хлопчыка пад чорнымi жучкамi вачэй дрыжалi нявыцертыя слёзы, каля вiхра, што завiўся на пукатым лабку, ружавеў пятняк, мусiць, ад бацькавай лыжкi.
— Смачнэго, — Алеся затупала валёнкамi, пакiдаючы на зямлi тонкi, спярэшчаны крыжыкамi снег ад новых галёшаў.
— Так просiмо! — Вайтовiч павярнуў голаў у рэдзенькiх, выкачаных, як у малога дзiцяцi, валасах, прыгладзiў iх рукою.
— I праўда ж, садзiся, Аляксандрачка, — дзюбаносая Вайтовiчава Марыя паднялася з заслона.
— Ой, дзякую, я ж толькi ад стала, — змахлявала Алеся, чуючы, як смокча пад лыжачкай. — Мы сёння рана ўправiлiся. Збiраюся заўтра парсюка калоць, а тутака бяда — старой пагоршала, саўсiм пры смерцi…
Дзецi перасталi есцi, разявiўшы раты, слухалi. Большая дзяўчынка, у якой ужо значылiся пад паркалёваю блузкай, як грыбкi пад кастрыцай, дробныя грудзi, скурчанаю жменькай адкiдала за вуха звiслую пасму нiзка падстрыжаных валасоў.
— А мая ты любка, ды што ж з ёю? — нiзкая Марыля задрала ўгору свой дзюбаносы тварок, цiкуючы, як курыца, адным вокам на Алесю.
— Прастыла во, як Сяргея Рэпкавага хавалi. Ваўчок прызнаў запаленне з двух бакоў.
— Што ты кажаш?..
— Ага… Трэба ж во тастамант скласцi.
Адсоўваючы заслон, Вайтовiч устаў з-за стала, белаю, у рудым рабацiннi рукою выцер губы:
— А сведкi цi маеш?
— А як жа ж! Лiтавар вунь будзе… Толькi ж вы не адмоўце, уважце ўжо, прыдзеця ўзоўтра… Свежыны ж нагатую, — сказала i засаромелася Алеся — шчокi залiла смуглявая, як на зiмовым яблыку, чырвань.
Вайтовiч чмыхнуў i засмяяўся, выскаляючы рэдкiя буйныя зубы.
— Ну, раз так, то трэба ўважыць.
— Вот не здзекуйся з маладзiцы, — Марыля, падважыўшы вiламi, выцягнула з печы вялiкi саган з дробнымi свiнячымi картоплямi, высыпала iх у абкарэлае карыта i, хаваючыся ў ружаватай пары, загаварыла да Алесi: — Не глядзi, што ён выскаляецца. Прыдзя…
— Ага, прыдзеця, — папрасiла яшчэ Алеся, беручыся рукою за настылы, з белай пудрай ад марозу язычок клямкi.
Пасля парнага цяпла кухнi бралi дрыжыкi, пад кароткi кажух поўз холад, студзiў каленi. Пералiваючыся, як вострыя асколачкi ад шкла, церушыўся дробны сняжок. У хмарах кацiлася, то паказваючыся, то хаваючыся зноў, нiзкае белаватае сонца.
На калючым абвiслым дроце загарадзi вецер варушыў абынелыя жмуты набэрсанае конскае валаснi. Успомнiўшы пра Ваўчковага ненавязанага сабаку, Алеся прыгнула калючы дрот i скоранька, каб нiхто не бачыў, задзiраючы спаднiцу, пераступiла яго. Чужымi надворкамi выбегла на сваю вулiцу.
Яшчэ здалёк учуўшы гаспадыню, за веснiкi высунулася аблавухая сучачка, жмурачы мокрыя вочы, завiляла шчуплым хвастом.
— Адна ты толькi i чакаеш мяне ў гэтай хаце. Ну iдзi, iдзi, — прапускаючы паперадзе сябе сучачку, Алеся адсунула далей прысыпаныя снегам веснiкi, падняла голаў i ўбачыла Iмполя. Слiзгаючыся на жаўтаватай, ужо забруджанай сцежцы, ён бег з гумна ў хату. Разгарачаны, у адной рубашцы — мусiць, пiць ваду. У кудзерцы чорных, аж сiняватых, валасоў, што лезлi з-пад кепкi, зачапiўся аўсюком жоўты ячны колас.
«Харошы ён», — падумала сама сабе Алеся, але сказала другое:
— Каб хоць акрыўся, а то находзiшся…
— Цi першыня мне, — Iмполь жменяю згроб ячны колас.
— Не заракайся, — яна ўзiралася на яго твар. Шызы дымок пылу зацерушыў яму шорсткiя густыя бровы, чарнявы нявыгалены пушок на скулах нiжэй вачэй, круглы кончык носа.
Ён злавiў гэты позiрк i, ужо асмялелы ў поцемку сяней, прыгарнуў яе да сябе.
— Нешта ты скоранька асвойтаўся, — сказала яна i моцна варухнула плячом. I ўжо нейкая злая, няпэўная ўвайшла ў чадную, з закрытым верхнiкам, хату.
— Каб хоць комiн адчынiлi, а то задыхнуцца можна, — яна кiнула вокам на палок, дзе ляжала старая — вочы ў Мондрыхi былi заплюшчаныя, толькi на жоўтай руцэ, што высунулася з-пад коўдры, варушыўся крывы, сагнуты ў кручок палец.
За ноч на вокнах мароз навыцiнаў абынелага i вострага, як асот, лiсця. Зморшчаным слiзкiм смаўжом з рамы на счарнелую ад вады шуфляду споўз тоўсты лёд. З боку шыбы, дзе адлушчыўся кiт, холад выдзьмуў на шкле доўгую з крывымi iкламi шчылiну. Удзень праз яе можна было ўбачыць кавалачак свету: выплецены з яловых тычак плот, дробнае абынелае галлё вiшнi, сiвую, залапленую куском iржавае бляхi сцяну чужога гумна.
Яшчэ не развiднелася. У хаце пад жаўтаватаю, нябеленаю столлю ў косых, з дробнаю расою смалы, сучках вiсела лямпа з шкляным «магазынам» — на вокнах, пералiваючыся залатою лускою, блiшчаў лёд.
У верхнiх, ужо трохi змакрэлых шыбах пачынаў сiнець, займаючыся, познi зiмовы дзень.
Мондрыя выпалiлi ў печы. Толькi нямая, з аб’еханаю на адно вуха хусткаю, ставiла за цёплы бок печы цяжкiя, на вядро вады, чыгуны, каб было чым абмыць удзень ужо асмаленага i паскрэбенага япрука, што будзе ляжаць на драбiнах, задраўшы ўгору пруткiя ногi, з абкураным каменем у разяўленым лычы.
Сярод хаты, блiжай да парога, стаяла, прыгатаваная для кiшак, балея. Адзiн да аднаго шчыльненька цiснулiся цабэркi — высакаватыя, з паржавелымi абручамi — на кроў i памыi.
Седзячы на кукiшках каля падзёўбанае калодкi, стары малацьбiт вычэсваў з ружаватага алехавага палена кароткую затычку. Iмполь, адзеты ў руды, што астаўся ад Алесiнага Радзiвона, суконны паўшубак з кароткiмi зморшчанымi рукавамi, тачыў пляскатым напiльнiкам швайку.
Пускаючы перад сабою рэдзенькi сiвы мароз, што пакацiўся на пустыя цабэркi, у хату ўвайшоў Мiця. У абсiвераным каля рота каўняры раставаў, пералiваючыся, iней. Маладою крывёю чырванелi ад свежага холаду здароўчыя, гладкiя, як у дзяўчацi, шчокi.
— Лiтавары вунь даўно смаляць, — сказаў ён, здымаючы цёплыя, пашытыя з кажурыны рукавiцы. — А вы нешта познiцеся.
— Цi я ж iм не казала, — на палку запэрхала сухiм кашлем i цяжка засапла разяўленым ротам старая Мондрыха.
— А вы, цётка, што гэта? — Мiця, абыходзячы балею, зiрнуў туды на палок, дзе пад злямцаванай, пашытай з чырвоных радзюжак коўдрай ляжала Мондрыха.
— Хварэю, Змiтрычак. Можа, мой i канец прыйшоў, — сказала i зноў заграла хворымi грудзьмi старая Мондрыха.
— Кадук яе не возьме. Яшчэ, можа, нас перажыве, — цiха, каб толькi ўчуў Мiця, вымавiла Алеся, азiраючыся на палок.
Усiм зрабiлася нiякавата. Адно нямая, нiчога не чуючы, мяла ад калодкi ў памялешнiк лёгкiм венiкам ружаватыя, начосаныя старым малацьбiтом трэскi.
— Дак, можа, пойдзем, га? — затрапятаўся стары малацьбiт, каб як перабiць гэтую нiякаватасць. — Чуеце, хлопцы?
Ён падышоў да праснiцы, вышмаргнуў пасму лёну, працягнуўшы праз разяўлены рот, накруцiў на тоўсты канец затычкi.
Iмполь вырваў убiтую ў калоду сякеру.
— Вы ж, мужчынкi, пэўна, без мяне абыдзецеся, — скрывiла галаву набок i зачырванелася Алеся. — Я ж надта баюся…
— Ну, глядзi, а то заколем, ды не таго, — прыпынiўся перад нiзкiм вушаком Мiця, першым выходзячы з душнае хаты.
— Яно бывае i так: цаляеш у варону, а пападзеш у карову… — стары малацьбiт нацягнуў на вушы авечую шапку i, раптам паменшаўшы ў ёй, схаваўся ў настылай за ноч цемнаце сяней.
На дварэ блытаўся сiнi калючы туманец. Недзе на абынелай бярэзiне крычала, нiбы iкала, падавiўшыся косткаю, варона.
У шарым поцемку бялелiся абсыпаныя вострым iнеем дрэвы. Усё выдавала нежывым: кусты нiзкага прысаддзя, агрэсту, дзе рэдкага каля плота палыну — усё, здаецца, вырасла з лёду, як кветкi на шыбах.
З неба церушыўся халодны i крохкi, як шкло, холад. Над страхою цяжкiмi драцянымi карункамi дрыжала абынелая павучына.
За далёкiм плотам пыхкаў, падскокваў, як ад пораху, жоўты агонь — Лiтавары ўжо смалiлi япрука, адтуль быў чуваць нечы тоўсты вясёлы голас.
— Бачыш ты, якiя раннiя, — дыхнуў параю i пасунуў вышэй на лоб авечую шапку стары малацьбiт.
Мужчыны пастаялi на крохкiм рыпучым снезе i пайшлi пад даўгаваты, з тоўстаю белаю страхою хлеў. Каля сцяны ўжо стаялi яшчэ недзе ўчора пазычаныя Алесяю i падгатаваныя для парсюка жалезныя саначкi.
Iмполь выняў з прабоя драўляную, прывязаную вяровачкай загваздку i адчынiў абедзве палавiны дзвярэй. З хлява густа запахла цёплым гноем. У высокай рэдкай загарадзi, зашастаўшы саломаю, падняўся i зарохкаў не кормлены нанач, згаладалы япрук. Учуўшы людзей, загрукалi, пераварочваючы кошык з сенам i цiснучыся ў кут, баязлiвыя авечкi. Адвярнуўся ад жолаба i падняў голаў у дальшым куце за жэрдкаю конь. Цяжка ўздыхнула, паднiмаючыся i чапляючыся за дошкi рагамi, карова. Усё, здаецца, пачула бяду.
— Будзем выганяць сюды. — Развязаўшы ў веснiках вяроўку, стары малацьбiт палез у свiную загарадзь.
Трасучы абвiслымi вушамi, з загарадзi высунуўся доўгi i шырокi, як лава, парсюк, зачмыхаў лычом, шукаючы, мусiць, карыта.
— Нiц сабе звер, пудкоў дванаццаць ёсцека… — Малацьбiт паляпаў япрука па абвiслай шыi, на якой целяпалася доўгая i круглая, як жалуд, завушнiца.
— Няўжо? — здзiвiўся Мiця.
— Будзе, калi не больш. Бачыш, завушнiца i хвост кручком. Пародзiсты, сальны…
Парсюк трывожна закруцiўся, зашамацеў нацярушанаю саломаю, наровячы вышмыгнуць на двор.
Iмполь заступiў яму дарогу, перакруцiўшы абухом наперад, падняў сякеру.
— Чакай, не спяшы. Мы яго i так укладзём. — Стары малацьбiт прыгнуўся i, выцягнуўшы руку, схапiў япрука за крывую заднюю нагу.
Япрук iрвануўся раз-другi i, учуўшы, што яго не пускаюць, завiшчаў, разявiўшы кароткi задзiрысты лыч са скручаным заржавелым дротам.
— Памагай, не стой! — закрычаў, каб перакрычаць востры, што закладаў вушы, свiнячы пiск, i папоўз на коленках стары малацьбiт.
Мiця з Iмполем падскочылi да парсюка, схапiлi за кароткiя ногi i перакiнулi яго на шырокую спiну. Заверашчаўшы на ўвесь канец вёскi, парсюк затрапятаўся, сiлiўся перавярнуцца на жывот, iрваў сваю нагу з Мiцевых рук. Стоячы на коленках, з другога боку яго трымаў за абедзве нагi Iмполь.
— А дужы якi, ядры яго макаўку! — Стары малацьбiт, чырвоны ад натугi, навалiўся на парсюка, зашчамiў пад паху пярэднюю ногу i, паклаўшы растапыраную руку на яго вострую грудзiну, слухаў, дзе дрыгае сэрца.
— Вось сюды, трохi нiжай! — крыкнуў Iмполь, выцягваючы шыю i паказваючы барадою.
— Не вучы, — малацьбiт падняў голаў з цяжкаю авечаю шапкаю, мацаў кiшэнi — мусiць, шукаў швайку.
— Во, яна ў мяне… — Мiця падаў яму закручаную вушкам з аднаго канца, а з другога — з заточаным блiшчастым вастрыём швайку.
З кароткага, з падпiленымi iкламi парсюковага лыча рваўся, то мацнеючы, то сцiхаючы, тонкi вiск.
Малацьбiт паставiў на белую, у рэдкай шчацiне, свiную грудзiну вострую швайку i з хрустам, недзе прабiваючы косць, увагнаў яе па самае вушка.
Парсюк, захлiстваючыся глухiм астатнiм вiскам, турзануўся ўвесь.
Малацьбiт, чуючы, што злавiў сэрца, трохi падзяржаў швайку i пусцiў яе — швайка затурзалася, як жывая. Кругом яе выступiла i расплылася круглаю плямаю цёплая кроў.
Мiця выпусцiў япрукову нагу — яна раптам выцягнулася i затрэпала, бразгаючы капытом.
— Эге, ядры яго ма, трымай яшчэ! — малацьбiт выцер рукою лоб.
Парсюк задрыгаўся, захроп i пачаў ацiхаць, як засынаючы.
Знайшоўшы каля сябе сякеру, стары малацьбiт выцягнуў са свiное грудзiны швайку i з хрустам пачаў заганяць у чорную дзiрку, адкуль сачылася кроў, алехавы, абкручаны пасмаю лёну гвозд.
Iмполь таксама выпусцiў звялую ўжо, нежывую япрукову нагу. Мякка, як мяшок, парсюк перавярнуўся на бок: каля затычкi на грудзiне застывала ружовая крывяная пляма.
Падняўшы з зямлi, Мiця пакруцiў у руках запэцканую ў кроў швайку i, не ведаючы, куды яе дзець, з размаху ўбiў у счарнелы мох мiж дзеравiн.
На дварэ павiднела. Дробненькi, як пыл, поцемак асядаў у кутках хлява. У каня, што трывожна задзiраў голаў, сiняватым, трохi перламутравым бляскам адсвечвала вялiкае вока. Цiснулiся ў куток i шасталi гарахавiннем, блытаючыся ў iм нагамi, авечкi. Па хляве мiльгнуў i злiўся з поцемкам у кутках цень. Каля парога стаяла Алеся, усунуўшы ў рукавы кажушка, хавала голыя, без рукавiц, рукi. Убачыўшы распластанага на баку парсюка з незаплюшчаным рудым вокам, здзiвiлася:
— Вой, а чаму ж ён глядзiць?
— Вiдаць, цябе яшчэ не бачыў, — засмяяўся стары малацьбiт, выстаўляючы свой чорны, дуплявы зуб.
— Ай, трэлiце, дзядзька, абы-што… — Алеся адвярнулася i пайшла трохi ўжо зацярушанаю за ноч снегам сцежкаю ў гумно.
Закiнуўшы на плечы, вынесла адтуль тоўсты, нагатаваны яшчэ з учарашняга вечара куль горшае жытняе саломы. Кiнула яго сярод пустога прыгумення, далей ад будынкаў i маладых, абвязаных саломаю яблынькаў.
Мужчыны ўжо вязлi сюды доўгага, што вяла пакалыхваўся на ўеханых па самыя дошкi ў снег саначках, жоўтага з ружовымi вушамi парсюка. Заклаўшы на адно плячо вяроўку, санкi цягнуў Iмполь: граз у шорсткiм снезе, набiраючы яго ў халяўкi чаравiкаў. Збоку санак iшоў Мiця, падтрымлiваў парсюка, паклаўшы растапыраныя рукi на яго гладкую, яшчэ цёплую спiну. Ззаду iшоў стары малацьбiт, перакiдваў з рукi ў руку, як гарачую дзе з прыску картоплю, сiвы, абмерзлы, недзе выкашчаны каля падрубы камень.
Алеся, збегаўшы яшчэ ў сенi па драўляную лапату, пабыла тут, каля мужчын, паглядзела, як яны збiраюцца смалiць парсюка, усунуўшы яму ў незастылы лыч абынелы камень, абкладваюць яго саломаю, i заспяшалася ў хлеў кармiць i паiць скацiну. Чула, як за спiною густа зашумеў агонь, абляшыўшы рэдзенькай жаўтаватай яснасцю снег i маладыя абвязаныя ўшчэпы. У порсткай саломе востра патрэсквалi цвёрдыя каленцы. На абшэрхлым ад марозу акенцы хлява адсвечвалася жоўтае полымя. З трапятлiвага, як мроiва, дымка вiлася i сеялася чорнымi чарвячкамi на белы снег перагарэлая салома.
Пад полудзень да Мондравай хаты, учуўшы свежыну, збiралiся чужыя каты, з абынелымi, белаватымi вусамi, цiшком абнюхвалi чорны ад перапаленай саломы i сточаны агнём снег, дзе Мондрыя смалiлi парсюка i дзе валялiся цяпер, адпараныя гарачым кульком саломы i скручаныя з свiных ног сiняватыя лейкi капытоў.
Да полудня мужчыны справiлiся абсмалiць i ўнесцi ў хату, зламаўшы пад iм старыя драбiны, ужо гладкага, пахарашэлага, вымытага цёплаю вадою i паскрэбенага нажом парсюка.
У хаце ад яго пахла жоўтаю скураю i свежым сырым салам.
Задраўшы спруцянелыя, з адпаранымi капытамi ногi, ён ляжаў на двух кароткiх, пазычаных у Лiтавараў заслонах. На карабатым, трохi падпаленым жываце двума радкамi гузiчкаў цямнелi бародаўкi незнарок зрэзаных саскоў. На сытым азадку вострым хвiшчом закручваўся асмалены караткаваты хвост.
Стары малацьбiт у шырокiм, што сядзеў на iм, як спаднiца, фартусе, закасаўшы да локцяў рукавы, вастрыў аб сточаную цэглу на прыпечку нож.
— Цi ж паспееце да цямна, — спытала Алеся, жмурачыся ад сонца, што, ужо растапiўшы лёд, падсушвала зверху шыбы акна,
З мокрае анучы ў падстаўлены чыгунок пляскала вада.
— А што, доўга ўмеючы… — стары малацьбiт пашаркваў нажом па фартусе i, падрэзаўшы ў калене парсюкову нагу, з хрустам скруцiў яе — сiняватым перламутрам, як ракавiнка, заблiшчала слiзкая, мокрая косць.
Алеся, прычасаная на радок, у чырвонай атласовай блузцы з кароткiмi на гумцы рукавамi, у туга зашпiленай збоку на блiшчасты гаплiк спаднiцы, узяўшыся ў бокi, цiкавала, што робiць стары малацьбiт. Чырвань ад блузкi аблiвала яе белую шыю, гладкiя мочкi вушэй.
Роўненькая ў плячах, тонкая, як пчала, у паяснiцы, яна сёння выдавала маладою, цвёрдаю, непадварушанаю дзеўкаю. Ад яе, як ад позняга, схаванага за хмаркаю сонца, iшла яснасць.
Iмполь, нават не азiраючыся на Алесю, чуў, дзе яна паварочваецца, i, задыхаючыся ад радасцi, угiнаў сваю чорную кучаравую галаву з гарбатым, як у барана, носам.
Нямая бачыла ўсё гэта, падцiнала сухiя, абсiвераныя губы, i, здаецца, было чуваць, як яны ў яе скрыпелi.
Стары малацьбiт, падклаўшы пад бок парсюку адрэзаныя ногi, зайшоў спераду да абкуранага, з жаўтаватымi дзяснамi лыча i на сытым шырокiм горле выразаў востры клiн мяккага распаранага сала — у вузкай пройме закурылася сiваю параю цёплая кроў.
— Кубак дайце, кубак! — ён падскочыў да печы i зняў са слупка на цвiку бляшаную, з паабiванаю палiўкаю, конаўку. Усадзiў яе ў тлустую, што льснiлася, рудаватую кроў, абводзячы ўсiх вачмi, чакаў, покуль яна сцячэ з конаўкi.
— Божа, цi не пiць будзеце? — Алеся пляснула рукамi i адвярнулася.
Задраўшы голаў з рэдзенькiм сiвым чубком i варушачы вострым гарляком на худой няголенай шыi, стары малацьбiт асушыў палiваную конаўку. Нямая зморшчыла, як у цяжкай пакуце, твар i, заенчыўшы ўдушлiвым крыкам, выскачыла ў сенi. Мiця з Iмполем, чмыхаючы насамi, стала, па-мужчынску пасмiхвалiся.
— I не зашкодзiць? — Алеся прычынiла за нямою дзверы.
— Чаго? Акраз на здароўе пойдзе… — малацьбiт выцер рукою губы, пакiдаючы з тылу на далонi даўгаваты, як ад раздушанага камара, пасак крывi. — Вэнь дактарэ чалавеку ды чалавечую кроў улiваюць.
— Свенты божа, якi ўжо свет настаў, што скорака чалавек чалавека жыўцом з’есць… — старая Мондрыха адвярнула да сцяны свой жоўты, як спечаны яблык, сцягнуты хваробаю твар.
Стары малацьбiт трупнуў аб стол пустою конаўкаю i, падцягнуўшы невялiкi, з адным вушкам, цабэрак, стаў вычэрпваць з проймы тлустую юху — лавiў кубачкам цемнаватыя згустачкi запечанае крывi.
Перад самым вечарам у налiтай вадою балеi, што стаяла ў куце напроцi печы, плавалi, паднiмаючыся пустымi пухiрамi, зеленаватыя, у павучыне белага здору кiшкi. Парсюк быў худаваты.
На стале стыў скручаны, як сувой палатна, перавязаны суконнаю ў дзве столкi нiткаю, пасолены, жаўтлява-ружаваты здор. Шырокiмi i доўгiмi апольцамi стыла ружаватае i мяккае сала. На перавернутае вечка ад дзежкi горбаю навалiлi мяса — пасечаны хрыбет i рэбры. У яго ўткнулася кароткая, з чорнымi шчылiнамi вачэй i разяўленым лычом свiнячая галава. Ляжалi тоўстыя, круглаватыя, як боханы хлеба, кумпякi.
Па верасаўскаму звычаю не знiмаючы з галавы шапкi ў чужой хаце, пры стале ўжо сядзеў, паклiканы за сведку, Бронiк Лiтавар. Паднiмаючы доўгi, загнуты да губы нос, касiў вокам на палiцу, дзе сярод зеленаватых, з газаю, бутэлек пацеў прынесены з холаду ў хату лiтр падкрашанае ягадамi гарэлкi.
Нямая праз саломiнку надувала тлусты, слiзкi посiк. Завязала нiткаю, патрасла, паказваючы ўсiм, як там бегаюць невыразныя, нiбы ў каламутнай вадзе, дзве гарошыны.
— Вот знайшла сабе забаўку, — скрывiлася Алеся, падыходзячы да стала i беручы вялiкi аполец вялага, не застылага яшчэ сала.
— Памагла б управiцца… Трэба ж у стопку ўсё пазносiць. Няхай астыла б на марозе…
— А мы што, не памочнiкi? — затрос галавою Мiця, першым паднiмаючыся з лавы. За iм ужо да стала падыгалi стары малацьбiт з Iмполем, падсоўваючы пад апольцы рукi, бралi адразу па два.
Толькi Лiтавар, не маючы чаго рабiць, дастаў з кiшэнi бляшаную i тоўстую, як куфэрак, баначку ад пудры, збiраючыся курыць.
З непрычыненых дзвярэй у хату нясло холадам, пахла марозам, перабiваючы сырую, настоеную духату ад свежых кiшак i вантробаў.
Дзень браўся на вечар. Далёка на печ глядзела позняе сонца, на сцяне дрыжала жаўтаватая ў цёмныя палосы яснасць.
Старая Мондрыха, жмурачы свае блiшчастыя, як шкляныя, у паўпаданых ямах-вачанiцах вочы, паднялася на локаць, учуўшы, мусiць, што ў хаце астаўся адзiн Бронiк Лiтавар, спытала:
— Скажы, чалавеча, ты ж, пэўна, ведаеш? Што яна намыслiла сабе?
Слiнячы языком тоненькую, як кiшка на кiлбасе, папяросную паперку, Лiтавар угнуў голаў, маўчаў, чакаючы, што болей скажа старая.
— Солтыса во паклiкала… Зямлю ж хоча, каб я на яе апiсала.
— На божай пасцелi лежачы, цi вам, цётка, пра зямлю дбаць. — Лiтавар прыгладзiў пальцамi абслiненую папяросу, але галавы не падняў.
Старая, нiбы не чуючы, падбiла падушку i загаварыла зноў пра сваё:
— Нешта яна каля маладога малацьбiта трэцца… Што з гэтага будзе?
— Га, што будзе? — чмыхнуў носам Лiтавар. — Дзела маладое… Прымака возьме.
— Што ты, Бронiська, кажаш? Няўжо?
— Якi мне iнтарэс да iх. Людзi кажуць, i я кажу. Маё дзела — старана…
Лiтавар асекся, знарок закашляў, нiбы папярхнуўся тытунёвым дымам — у хату зайшла Алеся. Як чула, што пра яе гавораць, зiрнула то на Лiтавара, то на свякроў, падхапiла абедзвюма рукамi ружаваты аполец.
Калi ўжо далёка на печы за вянкамi цыбулi раставаў, трапечучыся i як адсвечваючыся ад вады, малiнавы пасак ад сонца, прыпазнiўшыся, прыйшоў Вайтовiч. Хату паспелi падмесцi i, як на свята, пасыпаць сухiм, што сеяўся з рассохлага кошыка, перамерзлым жоўтым пяском. Толькi каля задняй сцяны стаяла яшчэ балея з пухкiмi зеленаватымi кiшкамi. Алеся, прысеўшы на кукiшкi, абiрала з кiшак здор, атрасала яго з нажа ў вялiкi чорны чугун.
Вайтовiч даў «дзень добры» i, прыглядаючыся да чужых у хаце людзей — Iмполя са старым малацьбiтом, — падышоў да стала, выняў з кiшэнi кантовую, з доўгiм рыльцам чарнiлiцу i скручаную ў трубачку паперу. З яе выкацiлася i пабегла па стале доўгая, як верацяно, драўляная ручка.
Вайтовiч злавiў яе на краi стала i пачаў расшпiльваць свой жоўты з сiвым каўняром i апухай кажух, азiраўся на сцяну, дзе яго павесiць.
— Во сюды!.. Дайце ж я павешу… — выцiраючы аб ручнiк свае мокрыя, тлустыя рукi, да яго падскочыла Алеся.
— Ты думаеш, я такi няўпраўны, га? — ён зняў з галавы суконную, у клiны, кепку, абгладзiў абедзвюма рукамi свае рэдзенькiя, выкачаныя, як у малога дзiцяцi, валасы. — Нябось, яшчэ маху не даю, панечку мой…
Алеся, наткнуўшыся на яго вострыя, раз’ятраныя вочы, адступiла назад.
— А ты, гляджу, яшчэ паспраўнела, — ён змераў яе касаватым вокам з ног да галавы.
— А чаго ж… Во, пры двух мужчынах, — засмяялася Алеся, прыжмурваючы левае вока i азiраючыся на Iмполя i старога малацьбiта.
— Я ж i кажу, панечку мой: ёсць куды, абы было чым…
— Вой, разбэсцiлiся вы, дзядзька, пры сваёй Марыльцы…
— Што мая Марыля? Знасiлася, пяцёра прывёўшы… Мне каб такую, як ты, непадварушаную, то, дальбог… — памыляў губамi i, убачыўшы старую Мондрыху, засаромеўся, змоўк, выцер жменяю рот i, скасiўшы вока на палок, загаварыў ужо да старое Мондрыхi:
— А вы, панечку мой, чаго ўляглiся? Як маецеся?
— Як даглядаемся, так i маемся. Хварэю, Яначка, — нядужым голасам азвалася старая Мондрыха. Налiваючыся слязьмi, вочы ў яе заблiшчалi. — На той свет ужо сабралася.
— Не бярэце да галавы, панечку мой. Яшчэ будзеце жыць — у мяне знак такi. Па вачах бачу… Вы ж помнiце старога Станiслаўку? Ён усё, памiраючы, тастамант складаў, а як прыйшлося — так перажыў усiх.
Старая не даслухала, перабiла Вайтовiча:
— А мы што рабiцьмем з зямлёю?..
Перакрывiўшы рот, Вайтовiч пагладзiў няголеную шорсткую шчаку:
— Тут дзела такое: што галава, то й розум… Але я раджу апiсаць зямлю на Алесю. Даглядацьме вас абоiх, дзе дзенецца…
Алеся насцярожылася. Склаўшы рукi пад грудзьмi, настаўляла вуха, слухала, што гаворыць старая.
— А як жа яна во, мая Еўка?
— Так хто ж на калеку апiсвае зямлю? Трэба ж тады якога апекуна шукаць, цi што?..
— Глядзеце, Яначка, каб усё па-боску, пачалавечы…
— Што вы, цётка! — Вайтовiч задраў угору сваю пляскатую, у рудзенькiм пушку голаў. — Цi ж я ўраг вам? Я хачу, як найлепш…
— Ды ўжо ж, Яначка, рабеце, як найлепш, — сказала старая, мусiць, не даючы Вайтовiчу веры. Сухою вузлаватаю рукою нацягнула на сябе злямцаваную, у горбах кудзелi, коўдру i адвярнула да сцяны дзюбаносы твар.
Каля прыпека варушылася нямая Еўка: пад жалезнымi, аблушчанымi да лiловай чырванi трыножкамi патрэсквалi, нашчапаныя лучынамi, сухiя яловыя дроўцы. Жоўты агоньчык лiзаў край чорнае панiвы, там густа шыпела свежына. Чуючы саладжавы пах, малацьбiты глыталi слiну — яны ж з самюткае ранiцы былi галодныя.
— Ну што, будзем пiсаць? — адсоўваючы заслон, Вайтовiч сеў пры стале. Падрапаў пальцамi лагчынку цемя i спадылба паглядзеў на Мiцю з Лiтаварам. — Хадзем i вы сюды, хлопцы. Падсоўвайся, Бронiк, ты ж грамацей, здэцца, большы…
— Яшчэ невядома, — Лiтавар нехаця падсунуўся на другi бок стала.
— Колькi ж класаў скончыў?
— Чатыры.
— Уга, а я толькi два, але, панечку мой, яшчэ падзяжы знаю: iмянiцяльны, радзiцяльны, дацяльны, тварыцяльны, прадложны, звацяльны… Во! — скоранька, як пацеры, перагаварыў Вайтовiч, разгладжваючы на стале стары, жаўтаваты, недзе вырваны з канторскае кнiгi лiст паперы.
— I праўда, гаворыце, як пацеры, — пахвалiў Вайтовiча стары малацьбiт.
Падсмiхваючыся адныма вачыма, да стала падышла Алеся.
— Дзiва што, тады школа была не тое, што цяперашняя. — Вайтовiч адкаркаваў чарнiлiцу, абмакнуў пяро, выцягнуўшы адтуль размоклую муху, сарваў яе з пяра, двума пальцамi атрос на зямлю i закруцiў пяром, цэлячыся ў нейкую кропку. Нарэшце пяро дакранулася да паперы, зашморгала, як па шурпатым бруску. Зверху выцвiлага лiста доўга не высыхала вадзянiстае лiловае слова з трыма косымi крыжыкамi лiтараў: testament.
Няўзнак браўся нанач мароз. Белаватым i вострым, як лiсце на малачаi, iнеем зашэрхлi шыбы на вокнах. За iмi зрабiлася бурае, як перамешанае з чорным дымам, неба — там, дзе нядаўна раставала ў цемнавата-сiняй смузе ружовая макаўка сонца. Высока на полуднi знайшлася i заблiшчала першая дробная зорка. У хаце гус i лiп на вочы, як павучына ў лесе, сухi поцемак.
Алеся запалiла i павесiла на доўгi дрот над сталом лямпу. Рэдзенькiм кружочкам па паперы, па солтысавых руках бегаў, калываўся цень ад шклянога «магазына» з ружаватаю газаю. Расцягвалася i пакалыхвалася Вайтовiчава галава. Па паперы, як мыш дзе сярод ночы, скраблося пяро.
Усе, сцiшыўшыся, паглядалi на Вайтовiча. Скрывiўшы набок голаў i пакалыхваючы локцем стол, ён нешта чыркануў на паперы i разагнуўся.
— Так пачытайце, што там у вас выходзiць, — схiлiлася над Вайтовiчам Алеся, выцягваючы шыю i заглядаючы на паперу.
Вайтовiч патрупаў кончыкам драўлянае ручкi па зубах, прабег вачыма напiсанае i выдыхнуў з сябе дух, як скiнуў што цяжкае:
— А нiц сабе, складна выходзiць. — Ён тоўстым кароткiм пальцам падняў шапаткi лiст паперы. — Паслухайце, панечку мой…
Усе паднялi галовы, стары малацьбiт, заламаўшы вуха, прыклаў да яго руку.
Насупiўшыся i прыжмурваючы слепаватыя, нiзкiя вочы, Вайтовiч пачаў расцяжна чытаць:
«Я, Таквiля Мондрая, наперад душу сваю пану богу паручаючы, будучы на цела хвораю, але пры добрым розуме, усё памятуючы, з добрай волi свае i з парадаю прыяцеляў, перад сведкамi, на то прошаных: солтысам Янам Вайтовiчам i суседам сваiм Бранiславам Лiтаварам — зямлю сваю, а таксама быдла, вялiкае i малое, спрат весь дамовы, з ласкi божае набыты, гэтым тастамантам адказую i апiсую нявестцы сваёй Алесi Мондрай, абы яна да самае смерцi нашае мяне i нябогую дачку маю Еўку, тудака памянёную, даглядала i кармiла, а па смерцi цела грэшнае па-боску пахавала.
Пiсана ў аўторак, 14 грудня 19З8 року, у вёсцы Верасава.
Руку ўласную прыклалi: Таквiля Гальяшова Мондрая.
Сведкi: Ян, сын Станiслава i Марыi, Вайтовiч.
Бранiслаў, сын Ясеў i Зосiн, Лiтавар».
— Дальбог, складна выйшла, — адняўшы руку ад вуха, першым азваўся стары малацьбiт.
Алеся, давольная, адышла на другi бок стала. Доўгi, пераломаны цень ад яе папоўз па сцяне, накрыў старую Мондрыху.
— Скажы, Яначак, чаму ж гэта я, аддаўшы сваю зямлю, грэшнаю стала, га? — спытала раптам старая Мондрыха.
Куток рота ў Вайтовiча расцягнуўся, ён, чмыхаючы носам, усмiхнуўся, потым павярнуў голаў, сказаў цераз плячо:
— Ты, цётка, не бойся. Тут усё, як у бёрдзе, лiшняга няма. Я па-справядлiваму, панечку мой…
— Чаго ж ужо баяцца: чы пнём па саве, чы савою па пнi — то саве бяда.
— Э-э-э, панечку мой, вы, цётка, пачынаеце мудраваць. Во, распiсацца толькi трэба.
— Ды як жа я распiшуся — цёмная. А крыжыка паставiць ужо рукi не служаць.
— Так, можа, Еўка за вас? — сказала i сцiшылася Алеся.
— Рабеце, як знаеце…
Вайтовiч кiўнуў галавою, падзываў нямую. Тая загула i замахала рукамi, крывячы, як у пакуце, твар.
— Iдзi, iдзi, не бойся, чаго ты?
Нямая, косячыся на старую, падышла да стала, тупавата i доўга ўзiралася на паперу. Нарэшце, выцершы аб фартух рукi, узяла ручку i, дзеручы пяром паперу, паставiла тры крыжыкi. Услед за ёю распiсвалiся, налягаючы грудзьмi на стол, Вайтовiч з Лiтаварам.
Алеся, адкрыўшы ў куфры абклеенае дзеля хараства царскiмi грашыма вечка, даставала адтуль новы засiнены абрус. Махнуўшы ветрам, заслала стол.
Мужчыны, блiскаючы вясёлымi вачмi, знiмалi i вешалi на цвiкi ў сцяне свае суконныя кепкi, адзiн за адным падыходзiлi да цабэрка — мыць рукi, няўзнак зiркалi на стол, дзе стаяў ужо лiтр падкрашанае ягадалi гарэлкi.
На торг верасаўцы збiралiся загадзя. Гаспадынi перабiралi ў куфрах сваё палатно, дастаючы нязгоршы скрутак, але пакiдаючы на далей тое тонкае, вытканае з аднаго кужалю яшчэ ў дзявоцтве нябожчыцаю мацераю.
Мужчыны, падсеяўшы жыта цi скружыўшы ячмень, ссыпалi яго ў мяхi, зважвалi на пуды старым, з алавянаю булавою бязменам. Выграбалi з кадушак грэчку.
Верасаўскi гарох збытку не меў — шары чарвiвы бурчак цяпер мала хто купляў.
У цане былi лён ды семя. Але лён у верасаўцаў не радзiў: у самы цвет на яго нападала блошка — чорная з сiненькiм адлiвам кузюрка, што сточвала маладое сцябло.
Пакiнуўшы на развод дужых пад коляды ягнят, што ўмелi ўжо есцi з кошыка сена, прадавалi старую авечку. У самыя халады, калi пачыналi цялiцца каровы, укiнуўшы ў палукашак саняў i прыкрыўшы радзюжкай, вязлi на торг вушатых бычкоў i цялушак.
Патрэбны былi грошы, каб што прыкупiць у хату. Бо даўно звялiся тыя акуратненька расшчэпленыя на дзве палавiнкi запалкi. Брыдка ж штодня бегаць да суседа, узяўшы вышчарблены, аплецены дротам гаршчок, ды пазычаць жар, каб распалiць у печы,
Выйшла апошняя кропля газы, пазычаная ўсё найбольш на прыстаўлены да бутэлькi карабок запалак. I колькi назбiралася тых карабочкаў. А сусед, лiха яму, скупы дый, мусiць, не верачы, што тую газу сышчаш, ужо знарок i недацэджвае.
Не шкодзiла б прыдбаць i новы, на сала, кубелец. Як звялiся тутэйшыя старавечныя лясы, звялiся ў Верасаве свае рэшаты, цэбры ды кубельцы…
Свае работы былi хiба выструганая з дзiкае грушы лыжка ды выдзеўбленыя з тоўстае, зваленае над рэчкаю алешыны ружовыя ночвы.
Нат дзеля граблiшча цi новага бiча верасаўцы ездзiлi за блiзкi свет у Восека, стары казённы лес, каб украдкам накарчаваць маладога грабу ды насекчы раўнюткага гарэшнiку.
Астатняе ўсё прыходзiлася купляць, прадаючы пудок жыта. Лiшку ў верасаўцаў не было, але прадавалi. Недарма кажуць: воз дадому возiць, санi — на базар. За тыдзень-два наперад згаворвалiся, хто з кiм паедзе i што павязе на продаж.
Змаўлялiся не толькi па суседстве цi па сваяцтве. У сяго-таго быў iншы iнтарэс…
Яшчэ за днi тры да Корсакаў забягаў Бронiк Лiтавар, прымасцiўшыся на калодзе каля парога i кiдаючы вострым вокам на лаву, дзе сядзела Хрысця — у руках у яе мiльгалi тонкiя пруткi: вязала шарую ў зялёныя пасачкi рукавiчку, — гаварыў, што збiраецца на кiрмаш: павязе прадаваць цяля i за адным, як кажуць, швом мог бы падвязцi кагонебудзь у Дварчаны.
— А чаму ж, Змiтрык во i паедзе. Газа вуньдзека выходзiць, — паказаў стары Корсак сваёю аблыселаю, з вянком чорных валасоў на патылiцы, галавою на заднюю сцяну, дзе вiсела палiца — там стаяў пачаты лiтр газы з прывязанаю да тоўстага рыльца мокраю вяровачкаю. — I солi не шкодзiла б. Пакуль маразэ, трэба ж было б каляду калоць…
— Соль вунь на печы камянее… Цэлая торба, — знайшоў адчэпку i занаравiўся тады Мiця. Лiтавара ён недалюблiваў.
— З’ездзiш, не звярэдзiшся, — Улас Корсак, зняўшы з цвiка, прытаптаў на лысым i белым, як рэдзька, цеменi пляскатую зашмальцаваную кепку, збiраючыся недзе на двор.
— Так, можа, Хрысця? — разявiўшы рот, махнуў галавою Лiтавар. — У вазку, як паню, правязу. Шкода, што ў яе каўняра лiсовага нямашука.
— Нябось, каб не скупы быў, дык купiў, — Хрысця шмарганула з суконнага клубка нiтку, накручваючы сабе на палец.
— Едзь, дальбог, куплю!..
— Хiба авечы цi цялячы, — засмяялася Хрысця, трасучы купкамi маладых грудзей.
— Куды яна паедзе, — азiрнуўся Корсак. — Хай во хату даглядае…
Выбiралiся на торг раненька — над Верасавам яшчэ шарэла абложная зiмовая ноч. Упоцемку шамацеў сухi снег. Злёг занач мароз — ачысцiлiся ад лёду шыбы, у запацелых вокнах душылася жоўтая яснасць. Пахла дымам ад саломы — нехта ёй распальваў у печы.
Мiця Корсак, месячы пухкi снег, што занач зацерушыў сцежкi i цяпер пахрумстваў пад нагамi, як сухое сена ў каня на зубах, выйшаў за высокi i белы каўпак свайго гумна на другую вулiцу. За дробным пераплеценым галлём вiшняў у Мондрых свяцiлiся вокны. На белай фiранцы поўзаў цемнаваты цень. За хатаю ў гумне па мяккiх шапаткiх снапах глуха бухалi два цапы. Iмполь з старым, устаўшы недзе, мусiць, з другiмi пеўнямi, малацiлi. У Лiтавараў на надворку, чуваць было, нехта кашляў. Мiця, перабегшы равок, падняўся на груд. З поля дзьмуў тугi, як нацягнутая радзюжка, вецер, сек сухенькiм снегам у твар. Наставiўшы з аднаго боку каўнер, Мiця зайшоў на Лiтавараў двор.
Бронiк з бацькам ужо запрагалi каня. У санках з высокiмi драбiнкамi трэпала звязанымi нагамi, падымаючы чорную з белай зоркай на лобе голаў, накрытае радзюжкай цяля.
— Добрыя людзi недзе ўжо даўно ў Дварчанах, — буркнуў стары Лiтавар на Мiцева «дзень добры». Бронiк, упiраючыся каленам у кляшчы, нацягваў супоню. — А вы збiраецеся, як з козамi на торг.
— Успеецца, куды дзенецца той торг, — Бронiк абышоў круга саняў, утаптаў у задку канюшыну.
З хаты высунулася Лiтаварыха, асцярожненька ступаючы на зацярушаных снегам дашчаных сходах, паклiкала Мiцю, падала яму новы, што пах кiслаю рошчынаю, кажух.
— Наш Бронiк як маленькi — не прынясi, не падай, так i забудзецца… Во, хоць ногi ўкрыеце. А то ж скалець можна такiм холадам.
Стары Лiтавар, адчынiўшы i адвалокшы да плота доўгую з жэрдак браму, узiраўся, як выязджаюць з надворка Бронiк з Мiцем. Старая, раптам успомнiўшы, падбегла за санкамi, грузнучы ў глыбокiм снезе i задыхаючыся, крыкнула Бронiку:
— Глядзi ж, сынок, танна ўжо не спускай! Калi што якое, дак вязi дахаты… Напытвае, кажуць, Грабянка пра цялят, завязi мо яму.
— Ат, ты, — скрывiўся Бронiк, саромеючыся перад Мiцем мацерынай рады i за крыжам выкiроўваючы на шашу каня.
Крохка рыпеў, ссядаючыся пад палазамi, снег. Тоненька, цягуча, як нiтачка, пазвоньваў пад дугою медзяны званок.
Гумном, гаркаватым пылам пахла з-пад радзюжкi сухая, з шаматкiмi галоўкамi, канюшына, укiнутая ў драбiнкi i засланая старою радзюжкаю, каб было лаўчэй сядзець.
На лёгкай шашы конь пабег трушком. Заварочваючы голаў ад стрэчнага ветру, сек шыпамi стары зледзяны снег. З сярэдзiны гарбатае шашы санi зносiла ўбок, на косую расслiзганую каляiну. Абапал мiльгалi карэлыя, з белымi вiлаватымi камлямi сукоў, старыя бярэзiны. У карычняватым галлi бэрсаўся i густа шумеў вецер. Уздоўж шашы стракацелi рэдкiмi дошкамi новыя жаўтаватыя шчыты.
Зрадзеў снег. Вецер змятаў з сiвага неба, як гаспадар з чыстага таку, астатнi пылок. Пачынала развiднiвацца — на полi засiнеў чысты, мяккi, як падушка ў маладой дзеўкi, снег. Заяснеўся твар у нiзкага насупленага неба — недзе збоку на ўсходзе паднiмалася яснасць.
За вярсты тры ад Верасава Мiцю з Лiтаварам дагнаў дзень.
Пярэднiя фурманкi зварочвалi з шашы ў канаву, па самыя драбiнкi ў глыбокiм снезе хавалiся санкi. Фыркаючы, як вожык, i высунуўшы доўгi лычок радыятара, сунуўся самаход — невялiкi круглы аўтобусiк, крывенькiмi пярэднiмi коламi рассоўваючы на шашы пухкi снег. Ззаду за iм курыўся, паднiмаючыся, як у кудасу, сiвы пыл.
— Каня ты зацугляў? — штурхануў Мiця Лiтавара, бачачы, як там пудзяцца, задзiраючы галовы i кiдаючыся ўбок, ляцяць на злом галавы конi.
Саскочыўшы з чорнага вазка, мужчына ў доўгай бурцы трымаў за цуглi свайго маладога ў цёмныя яблыкi жарабка. Задзiраючы голаў, перабiраючы ад страху нагамi, жарабок адступаўся назад.
— Не бойся, чаго там, удзержу, — крыкнуў Лiтавар, напiнаючы сырамятныя лейцы.
— Можа, я саскочу, патрымаю? — Мiця перакiнуў нагу цераз драбiнкi.
— Куды ты? Сядзi, раз гавару!
Аўтобус, ляскаючы на няроўнай, у гулах лёду, шашы, трохi зварочваў убок, каб размiнуцца з фурманкаю.
Лiтавараў конь задраў голаў, захроп, стрыгучы вушамi.
— Стой, сiвы! Стой, кажу! — Лiтавар абедзвюма рукамi трымаўся за лейцы.
Конь раптам даў назад, абiваючы вострыя каленi аб капылы саняў. Падняўся на пярэднiя ногi, задзiраючы разяўленую ў зеленаватай пене храпу i выкочваючы чорнае з абадком бялка вока, скочыў набок, завярнуў пад аўтобусiк санi. Недзе суха затрашчала, ломячыся, аглобля.
Мiця, сцiснуўшы пальцамi драбiнкi, учуў, як пад шапкаю шэрхне скура i дыба ўстаюць валасы.
— Куды! Куды цябе нясе! — крыкнуў, паднiмаючыся i сцёбаючы каня пугай, збялелы Лiтавар.
Конь з усяе моцы рвануўся ўздоўж стромае канавы. Санкi, насядаючы на адзiн полаз, крута нахiлiлiся. На Мiцю навальваўся Лiтавар. Разам з радзюжкаю ў снег выкацiлася цяля. Санкi з шоргатам ляцелi далей. Мiця не паспеў згледзець, як сам шухнуў тварам у гарачы i шорсткi снег.
Падняўшыся, бачыў, як спуджаны конь нёсся ад шашы да жаўтаватых, як новы плот, шчытоў, растрасаючы вывернутую з саняў канюшыну. За канём iшоў i збiраў яе ў ахапак Бронiк Лiтавар. У снезе трэпала звязанымi нагамi i, сiлячыся ўстаць, паднiмала голаў цяля.
На шашы вуркатаў разагрэтым маторам аўтобус. З-пад блiскучае накрывачкi радыятара курылася пара. Адчынiўшы дзверцы i высунуўшы голаў у скураной фуражцы, выскаляўся мардаты шафёр:
— О свенты Яцку з перогамi, о бычы осле, змень коня на козла, то бэндзеш ездзiл!
— Лепей едзь сам — покуль не позна, чаго тут смярдзiш, як здохлы шчур! — забягаючы наперад каню, крыкнуў i патрос кулаком раз’юшаны i асаромлены Лiтавар.
Звязаўшы паскам расколатую, але яшчэ ацалелую аглоблю, пазбiраўшы растрэсеную скрозь па снезе канюшыну i ўкiнуўшы ў санкi цяля, ехалi цiшэй. Да самых Дварчанаў самаходаў ужо не было. Толькi насустрач параю коней дарожны майстар цягнуў збiты з тоўстых дыляў i акованы бляхай шырокi, на ўсю вузенькую шашу, плуг — чысцiў снег.
Лiтавар, ужо не верачы свайму ўпуджанаму, наравiстаму каню, скiраваў у канаву, паехаў цалiком збоку шашы.
— Апёкшыся на малацэ, ужо i на ваду дзьмеш, — засмяяўея Мiця.
— Вот сядзi, а то iзноў носам снег загарэш.
— Што ты кажаш?!
— А што чуеш, — не то смехам, не то ўжо ўсур’ёз сказаў Лiтавар.
Востра саплi яго злыя чорныя ноздры. Храшчаваты тонкi нос злосна загiнаўся да тонкае губы. Абапал яго вузенька сядзелi маленькiя сiняватыя вочкi.
«Брыдкi ж якi, падла, — падумаў Мiця, прыглядаючыся збоку да Лiтавара i спамiнаючы Хрысцю. — Няўжо яна пойдзе за гэтага склюда?»
Выехалi на белы пакаты грудок. З сiняе iмглы дзвюма чырвонымi вежамi высунуўся дварчанскi касцёл, за iм ужо ў чорным прысаддзi хавалiся хаткi з белымi мяккiмi стрэхамi. Перад грудком абарваўся i сцiх шум старых, разгойданых ветрам бярэзiн.
Падшлёгнуўшы каня пугай, Лiтавар выехаў з канавы на шашу. На роўненькiм, зрэзаным плугам снезе ўжо блiшчалi гладкiя сляды ад чужых палазоў.
З грудка, дзе да бойкае шашы пруткiм растапыраным галлём нахiлiлiся старыя, абсыпаныя жаўтаватым мохам вербы, конь пабег сам. Пад чырвонаю пафарбаванаю дугою захлiпнуўся тоненькiм доўгiм звонам медзяны званочак. Учуўшы яго, хлопец у стракатай, трохi спушчанай на правае вуха кепцы пераступiў высокi, нассыпаны плугам брыль снегу, сышоў на край шашы. На пальцы ў яго целяпаўся пусты, прывязаны вяровачкай за рыльца, сiняваты лiтар…
Убачыўшы Жэнiка Рэпку, Лiтавар чмыхнуў злымi чорнымi ноздрамi.
Пасля тае бойкi на сяле ў Корсакаў яны чуралiся адзiн аднаго i, сустракаючыся дзе незнарок на вячорках, нiколi не садзiлiся разам. Па Сяргеевай смерцi Лiтавар, мусiць, ад радасцi, што звёўся адзiн Кот, нават пачаў загаворваць да Жэнiка, але той, насупiўшыся i не паднiмаючы вачэй, маўчаў. Цяпер абодвух выручыў Мiця.
— Чаго ногi б’еш, садзiся! — крыкнуў ён, калi санкi параўнялiся з Жэнiкам.
— Адбiў шэсць вёрст, то адаб’ю i яшчэ адну, — Жэнiк з-пад доўгага, загнутага шуфлiкам брыля скоса зiркнуў на Лiтавара. Той ужо прыдзяржаў каня.
— Няма чаго наравiцца… Садзiся во, — Мiця адсунуўся далей ад драбiнак, даючы месца на шапаткой, засланай радзюжкаю канюшыне.
Павярнуў свой доўгi, храшчаваты нос i Бронiк Лiтавар:
— Трэба ж некалi i мiрыцца… Злосцi я на цябе не маю. Садзiся, чаго там…
Жэнiк нехаця пераступiў насунуты плугам валок сыпкага снегу.
Спiною да Мiцi ўвалiўся ў мяккую канюшыну, звесiўшы з драбiнак ногi. Вышэй чаравiкаў былi вiдаць парцяныя, недзе вырваныя з старых радзюжак анучы. Лiтавар прыцмокнуў на каня, не абарочваючыся да Жэнiка, загаварыў:
— Скажу, як на споведзi, крыўды я на твайго брата не меў. Ды бог нас рассудзiў… Шкода хлопца…
Мiця знарок, каб перабiць гэтую непатрэбную гутарку, штурхануў Лiтавара ў бок:
— Глядзi, куды едзеш! А то i без другое аглоблi астанешся…
Лiтавараў конь, разагнаўшыся, напiраў на чужыя санi-развальнi, ад злосцi цягнуў адтуль канюшыну. Стоячы на коленках, стары, у аблезлым каўпаку фурман не бачыў.
— Нiчога, няхай пакаштуе! Яму чужая канюшына, як добраму мужчыну чужая жонка — смашней.
Уехалi ў запруджаную саньмi i вазкамi местачковую вулiцу, жоўтую ад раздушанага i расцёртага палазамi конскага памёту. За рэдзенькiм частаколам мiльгалi выбеленыя вапнай хаткi. Чарнела нiзкае прысаддзе крывых рагатых яблынь i высакаватых, у дробным веццi, вiшань. З двароў праз занесеную снегам канаву былi перакiнуты нешырокiя, як пераехаць возу, драўляныя масткi. На доўгiм, пачэпленым ад хаты да хлевушка дроце звiнелi ланцугамi лянiвыя сабакi.
Загнуўшыся каленам, вулiца выбегла на шырокi пляц. За тоўстым мурам стаяла пабеленая i ад гэтага памаладзелая вясёлая царква з зялёнымi макаўкамi купалоў i пазлацанымi, у ланцужках, крыжамi. Высокiмi рагачамi круга яе паднiмалiся старыя таполi.
Каля муру ўжо збiлiся фурманкi. Накрытыя радзюжкамi конi грызлi жоўтымi зубамi сухую парэнчу.
Каля белых яўрэйскiх крамаў кiшэлi ў доўгiх спаднiцах, у цяжкiх, накiнутых на галовы хустках вясковыя кабеты. У ломкiх кажухах, у гаматных суконных бурках з зялёнымi i чырвонымi башлыкамi тапталiся панурыя, непаваротлiвыя мужчыны.
Вясёлым кiрмашовым гудам гуло мястэчка.
Пустым, як гарох, дробненькiм звонам шамацелi ў коней на ганарыстых шыях, блiшчалi жоўтымi, як спелыя расколатыя макаўкi, медзяныя галоўкi шастуноў; жалосна дзiлiнькалi алавянымi язычкамi прычэпленыя на дугу, начышчаныя пясочкам званкi. У чорных конскiх грыўках чырвонымi пiвонямi гарэлi шарсцяныя пышныя кутасы. Падковы вострымi шыпамi дзяўблi жоўты ад расслiзганага памёту, зацярушаны саломаю i канюшынаю цвёрды снег. Пырскалi iм, даставалi да ружовага бруку, высякаючы калючыя дробныя iскры.
Каля мураваных яўрэйскiх крамаў, што шнурком, адна за адною, высунулiся на шырокi пляц, Лiтавар аб’ехаў царкву i скiраваў у вузкi завулак. Уцiснуўшыся мiж дзвюх доўгiх хат, што стаялi адна да адной глухiмi сценамi, завулак выходзiў на рынак.
З шырокага пляца, як вада разводдзем, разлiўшыся перад вузкаю канаваю, туды, у завулак, сцякалiся людзi i фурманкi. Заторыўшыся, крычалi адзiн на аднаго фурманы:
— Го-го, куды прэш!
— А ты што, не бачыш? Вочы ялаўцом зараслi?
Кабета ў чорным ватовым каптане, з салявым мяшком на плячах, у якiм трапяталася i пiшчала парася, цiснулася мiж падвод, заступала дарогу Лiтавараваму каню, лезучы пад аглоблю.
— Гэй, баба, раздушу, — крыкнуў Лiтавар, скiроўваючы ўбок свайго каня i загароджваючы дарогу стрэчнай фурманцы. — Цi чуеш, баба?
— Цi я табе пуп завязала, што ты на мяне кажаш баба? — азiрнулася яшчэ маладжавая смуглявая кабета з чорным рэдзенькiм пушком на верхняй губе.
— Гы-гы-гы, — зарагатаў Лiтавар. — Дальбог, хлопцы, яна вусатая. I праўда ж, якая яна баба?
— О, каб да маiх вусоў ды твой нос! — адступiлася да выгарбленай, узятай у лiсiцы сцяны смуглявая маладзiца.
Лiтавар зачырванеўся, падбiраючы вышэй кепку, крыва засмяяўся, мусiць, не знайшоўшы, што сказаць.
— Ну, брат, i падцяла, га? — задраўшы голаў i губляючы на радзюжку сваю кепку, заходзiўся Мiця.
Нехаця крывiў сухiя абсiвераныя губы Жэнiк Рэпка.
— Не кажы, баба — як аса, — Лiтавар пакруцiў галавою i ўстаў з радзюжкi, пад’язджаючы да тоўстае парэнчы, дзе ўжо стаялi на прывязi параспраганыя конi.
Кiрмаш кiпеў, як растрывожаны мурашнiк. Людскiя галасы злiвалiся ў адзiн несцiханы гуд. Толькi было чуваць, як трупаў палачкаю па звонкiм палiваным збанку гарбаносы, з падкручанымi вусамi ганчар. Перад iм на вытаптаным брудным снезе стаялi жоўтыя гаршкi, мiскi, цёрлы, доўгiм радком, як грыбы без шапак, паднiмалiся гладышы i збаночкi. Трымаючы каля ног мяшок з лёгкiмi, што пахлi яшчэ свежым дрэвам, лыжкамi, ляскаў белаватымi кляновымi апалонiкамi лажэчнiк, прытупваў сiвымi з закручанымi галянiшчамi валёнкамi.
Дробная нiзенькая маладзiца ў цяжкай, суконнай, накiнутай на плечы хустцы трасла сiваватаю блiшчастаю ручайкаю часанага лёну.
— Во, лён! — крычала яна, паднiмаючы свой дробны абветраны рудаваты твар. — I сам прадзецца, i сам тчэцца, белiцца, i само палатно качаецца.
Каля яе збiралiся бабы, бралi ў рукi ручайку, траслi яе, перабiралi нальцамi, як слiзкiя валасы.
— Чаго ж ён не светленькi? Ой, маладзiца, не хвалi ты ўжо яго. Добры лён, як сонца, ясненькi.
I адыходзiлiся, трымаючы на локцях прыкрытыя старымi хусткамi кошыкi, з якiх выглядалi з чырвонымi, завiтымi трубою на адно вока грабянямi старыя пеўнi. Iшлi туды, дзе на санях гарою падымалiся, увязаныя вяроўкамi, кадушкi ды кубельцы, дзе малады ружавашчокi бондар у барашкавай шапцы з доўгiм брылём, блiскаючы чорнымi вочкамi, падкiдваў на руках даўгаватую, у арэхавых абручах, бойку, крычаў нейкаму купцу:
— Гэ, цячы будзя? Ды я табе задарма аддам, калi яна прапусцiць ваду…
— Ты мне за грошы, але кубелец пакажы, — гаварыў нехта тоўстым, пракураным голасам.
Звязаныя ў пук аборачкаю, каля нечых саняў стаялi граблi з арэхавымi неаблушчанымi граблiшчамi. Высокi сыты мужчына, адзеты ў скураную тужурку, без шапкi, з блiшчастымi, намазанымi брыалiнам валасамi, пралазячы мiж фурманак, пасмейваўся з прадаўца, што сядзеў на санях i складаным ножыкам нарэзваў ружаватае, пакладзенае на лусту хлеба сала.
— Не жнуць, не косяць, а ты граблi прадаеш?!
— Э, чалавеча, кажуць, не кайся, рана ўстаўшы i рана жанiўшыся. Рана ўстанеш — многа зробiш, рана жэнiшся — дзяцей пры маладым здароўi пагадуеш. Так i граблi — купiш, то мецьмеш у пору.
— Гэй, фiлосаф, а цялятка ў цябе няма?
— Што няма, то няма, — чалавек, што прадаваў граблi, развёў рукамi, трымаючы ў адной кусок сала, а ў другой — гэты стары, без тронак, складаны ножык.
— Просiм сюды, во ў мяне цялятка, — пазiраючы туды на маладога высокага мужчыну ў скураной тужурцы i пазнаючы ў iм маладога асаднiка Грабянку, сказаў Лiтавар.
Малады Грабянка падняў голаў, абыходзячы чужыя санi, падышоў сюды, да Лiтаваравых. Ад яго гладка выбрытага ружовага твару, ад усяго яго запахла халаднаватым адэкалонам «тройкай».
Лiтавар адкiнуў радзюжку. Чорны бычок з белай зоркай на шырокiм лобе скасiў палахлiвае цёмна-сiняватае вока.
— Трэцi ўжо тыдзень… Бычок ад завадовай каровы…
— Ну што ты, пан, кажаш? — Грабянка крыва ўсмiхнуўся, сцягнуў з правае рукi карычняватую скураную пальчатку.
Жэня з Мiцем, угнуўшы галовы, маўчалi.
— Дальбог, не вёз бы на продаж. — Лiтавар адвярнуўся, высмаркаўся на снег i дагаварыў, шморгаючы рукою пад ногам: — Але, лiха яму, бычок…
— Колькi просiш? — Грабянка гэтаю праваю, без пальчаткi, рукою паляпаў бычка па чорнай, што палiскалася, спiне.
Бычок з перапалоху затрэпаў звязанымi нагамi, падняў вушатую бязрогую голаў, сiлячыся ўстаць.
— Як задарма… Пятнаццаць злотых!
— Ого, i праўда, што рукi ў людзей згiнаюцца до себе, а не од себе, — пакруцiў галавою Грабянка.
— А што ж, кужды мусi жыць.
— Дванасьце!..
— Ого, за такiя грошы я i сам з’ем.
Але цану незнарок падвысiла местачковая гандлярка, што прыпаўзла сюды, трымаючы пад пахаю звязаную за касматыя лапкi, чырвоную, з пачарнелым падмарожаным грэбнем курыцу.
— Чуеце сюды. I колькi ён важыць?.. Гэты бiк, — яна падняла на Лiтавара тоўсты з абвiслымi шчокамi твар.
— Стой, свiння, здалёку i не тыкай рыла, — Грабянка ганарыста прыставiў рукi ў бокi. — Я даўно заплацiў!
Схаваўшыся за чужыя санi, гандлярка ўжо асмялела, закрычала адтуль:
— Чуеце сюды, а што я, не заплачу-у?
Але яе ўжо нiхто не слухаў. Лiтавар выкiроўваў каня на свабоднае месца. Ззаду саняў, парыпваючы хромавымi ботамi з высокiмi заднiкамi i папружкамi на халявах, iшоў Грабянка. За iм трохi зводдаль пацягнулiся Мiця з Жэнiкам.
Ашалёваны i выфарбаваны, як велiкоднае яйка, у карычневы колер на два канцы дом, што стары Грабянка выштукаваў для свайго сына, стаяў недалёка ад рынка. Перад iм, як старыя пазелянелыя грыбы, з разложыстымi шапкамi, адна пры адной, раслi нiзкiя хвойкi. У прагале кронаў свяцiўся накрыты цынкаваю бляхай дах. Тоўстым пластом на край з’ехала цёмна-карычневая, нацярушаная з хвоек кастрыца.
Конь, як ведаючы, што яму трэба спынiцца, стаў сам перад шырокаю, на дзве палавiнкi, брамаю. Пераважыўшыся цераз яе, Грабянка адкiнуў зашчапiцу.
На Лiтавараў голас i тупат каня за акном махнулася фiранка i скоранька на карычневы ганак з прыгожымi павыразанымi баляскамi, незнарок прыкрываючы выпуклы жывот, выбегла курносая на ценькiх ножках маладзiца. На яе звялым, сцягнутым, як хваробаю, твары свяцiлiся пустыя вялiкiя вочы.
За ёю выйшла i зачынiла фiлянговыя дзверы высакаватая дзяўчына ў бялюткiм берэцiку на пышных, крыху рыжаватых валасах, адзетая ў вышываны, што неяк шчытна сядзеў на ёй, жоўты гуцульскi кажушок. Плiсаваная спаднiца ледзьве хавала яе круглыя гладкiя каленцы.
— Ой, якое прыгожае цялятка, — успляснула рукамi яна i, мiльгаючы блiшчастымi гумовымi снягоўцамi, спусцiлася з ганка, падбегла да саняў: — Анця, ходзь тутай, зобач!
— Гэта, паненачка, бычок, — перакiнуўшы цераз каня лейцы i заходзячы з другога боку саняў, засмяяўся Лiтавар.
— То не вшыстко едно? — зачырванелася яна i адкiнула з вачэй рыжаватую кудзерку валасоў, нагiнаючыся над цялём.
Жэнiк няўзнак наступiў Мiцю на нагу, прыплюшчыў вока i засоп, прыкрываючы рот рукою:
— Ух i дзеўка, брат!
Мiця адвярнуўся ад яго i, тоячы сваю раптоўную злосць, маўчаў, няведама чаго спалохаўся, што Жэнiк скажа зараз нешта брыдкае, што хлопцы звыкла гавораць пра дзяўчат. Не ведаў, дзе дзецца за гэтым рэдзенькiм, пафарбованым у нябескi колер невысокiм штакетнiкам. Каля саняў стаяла Чэся Доўнар. Мокрым згаладалым языком бычок лiзаў яе руку. Востраю пякучаю маланкаю ў Мiцевай памяцi мiльганула ўсё даўнейшае.
У iхнiм сёмым, астатнiм класе паўшэхнай школы Чэся была самаю рослаю мiж дзяўчат, бралася на дзеўчыну: пад лёгкаю сукенкаю ўжо сарамлiва значылiся вострыя грудзi.
Колькi перадумаў пра яе Мiця з таго сiняватага асенняга дня, з паджоўклым маладзенькiм клёнам за акном, калi, прыйшоўшы першы дзень у школу, убачыў яе — новую ў iхнiм класе вучанiцу. Цiкуючы збоку на ганарысты з надзьмутымi губкамi тварок, на яе пышныя рыжаватыя, што свяцiлiся крышку чырванню, валасы, неяк далiкатна спаднiзу перавязаныя блакiтнай стужкай, на ўсю яе, роўненькую ў плячах, ён незнарок убачыў, што заломленая спаднiца з чорным фартушком таемна i далёка адкрывае яе ножку з гладкiм каленцам, у карычняватай, яшчэ дзiцячай, у радкi панчошцы з шырокай гумкай i белым гузiчкам.
Першы раз невядомая дагэтуль гарачыня аблiла яго грудзi. Нат не верачы сабе i баючыся думаць пра ўсё тое сталае i таемнае, Мiця ўчуў, што ён ужо мужчына. Седзячы збоку на нiзкай для рослага хлопца лаўцы i няўзнак паглядаючы на гэтае трохi брыдка, але так салодка заголенае каленца, ён нават не чуў, што рабiлася ў класе.
Потым iхнi боўдзiла, свiнабоеў раскормлены Рысек, што кожнай дзяўчыне замест «дзень добры» крычаў: «Сэрвус, кохана! Маш майткi, то здэйм!» — на перапынку, яшчэ не паспеў схавацца за дзвярмi са сваiм драўляным вялiкiм цыркулем пан Шкудлярык, адразу ж скочыў на яго крэсла i закрычаў на цэлы клас:
— Хлопцы, а наш Мiцек глядзiць на новую, як кот на мышку! Як бога кохам, улюбiўся!
Мiця ўчуў, як у яго гараць, нiбы ён апёк перад полымем, шчокi. А яна тады, здаецца, не вельмi i прыймалася. Толькi, зморшчыўшы носiк, фыркнула свiнабоеваму Рысеку: «Скончаны асёл!» — i ганарыста выйшла з класа. А стрэўшыся сам-насам з Мiцем, цiха i сарамлiва пасмiхвалася, кружачыся на адной назе i адставiўшы ў руцэ партфель, i зноў незнарок тугiм парасонам паднiмаючы сiнюю плiсаваную спаднiчку.
У Мiцi яшчэ сёння ляжыць той дзённiк, дзе ён цiшком, хаваючыся ад усiх, запiсваў з кнiжак тое, ужо некiм вычытанае i падкрэсленае, што пiсалася пра каханне. I нават тлеюць тыя вершыкi з абмалёванымi кветачкамi: чужыя, што выпiсваў з кнiжак, i свае, што ён хацеў, ды не вельмi мог скласцi.
На другое лета Чэсi ўжо не было ў Дварчанах. Яна паехала ў Баранавiчы. Яе бацьку, высокага рыжаватага стрэлачнiка, што хадзiў заўсёды ў старой зашмальцаванай рагатыўцы, з прычэпленай да папругi бляшанай дудкай i жоўтымi, пазапiханымi ў сумку флажкамi, перавялi недзе туды на работу.
I як яна паспраўнела i пасталела, пахарашэўшы яшчэ больш за гэтыя чатыры гады.
Мiцю нават зрабiлася брыдка, што яна ўбачыць яго ў гэтым бацькавым шарым паўшубку з рудым цялячым каўняром. Калi нават i не прызнаецца, што пазнала яго, усё адно будзе потым смяяцца.
Мiця адступiўся далей ад гэтай адчыненай брамы за рэдзенькi частакол плота. Ды яна, можа, не вельмi глядзела б на цiхую, засыпаную снегам вулiцу з расчышчанаю, роўненькаю сцежкаю, каб да Жэнiка з Мiцем не загаварыў Лiтавар:
— Хлопцы, пачакайце! Я во зараз, толькi скiну ў хлеўчык цяля!
Яна, iдучы за саньмi, што крута заварочвалi за ашалёваны карычневы дом, азiрнулася туды, куды крычаў Лiтавар, i раптам спынiлася, як забыўшыся нешта, крутнулася на адным снягоўцы, гэтаксама, як тады ў сёмым класе.
Зноў глянула сюды, выпiнаючы пухлыя губкi i крывячы ў нейкай смешнай мiне твар:
— А, то ты, Мiцек?..
Мiця, учуўшы, як зноў тая самая гарачыня аблiвае грудзi, пераступiў з нагi на нагу.
— Забачыла, жэ ктось знаёмы, але не впадло мi до гловы, жэ то ты…
Ружавеючы ў шчоках, падышла сюды, да адчыневай брамкi. Пад блiшчастымi гумовымi снягоўцамi захрумстаў крохкi, пякучы снег.
— Дзень добры! — i задыхнулася — у яе лёганька падымаўся на грудзях гэты вышыты зялёнай i чырвонай нiткай каля беленькай густой апухi гуцульскi кажушок. — Як маешся? Дзе ты цяпер?
— Ды во, як бачыш, тут, — у Мiцi трохi пералекацеў гэты нечаканы, раптоўны страх.
— Вучышся далей цi не?
Ён пакруцiў галавою.
— Шкода… Ты быў такi здольны, — у яе дробненька дрыжала падпухлая нiжняя губка.
— А ты?
— Вучуся. У школе пеленгнярак*, у Баранавiчах. Хоць сам ведаеш, якая я здольная да навукi.
* Пеленгняркi — медсёстры (польск.).
— А як апынулася тут?
— Гэта тут жыве мая стрыечная сястра. Прыехала проста адведаць. — Яна пакусала падпухлую нiжнюю губку. — Нязвыкла тут у вас. Цiха стала.
— А там?
— I там. Дзвудзесты век голы, як свенты турэцкi. А помнiш, як было весела?..
— Калi? — усмiхнуўся Мiця, зазiраючы ў яе сiняватыя, з цьмянымi чалавечкамi, вочы i бачачы сябе. — Як з нас падсмейваўся Рысек Пясэцкi?
Мякенька махнуўшы вейкамi, яна апусцiла вочы:
— А чаго? Я не помню…
З двара ўжо выехаў Бронiк Лiтавар. Гукаў, азiраючыся i прыдзержваючы лейцамi каня. Да саняў подбегам пайшоў Жэнiк Рэпка.
— Я напiшу табе пiсьмо. Можна? — Мiця ўчуў, як у яго змянiўся i задрыжаў голас.
— Ой, дзiўны ты, чаму ж не?
— Адпiшаш? — ён азiрнуўся, бачыў, як ужо далёка ад’ехалiся Жэнiк з Лiтаварам, як за рогам пафарбованага плота хаваюцца санi.
— Адпiшу, — яна, прыжмурыўшы вочы, кiўнула галавою i ўжо неяк проста i вясёла назвала свой адрас.
Мiцю здалося, што нейкi прытоены смех мiльгануў у яе на твары, затрапятаўся ў куточках рота.
— Довiдзэня! — яна падала яму халаднаватую руку i лёганька сцiснула, апякла яго пальцы.
Ён, даганяючы санi, чуў усё гэты гарачы холад тонкае рукi.
— Уга, дзеўка ў цябе на ўсе сто! — падсунуўся на засланай радзюжкаю канюшыне Лiтавар. — Я гляджу, чаму ты ў Верасаве такi цiхенькi.
— I праўда, хараство — хоць вады напiся, — прыплюшчыўшы вочы, пакруцiў галавою i пачухаў патылiцу Жэнiк.
— Але скажу, не вельмi ўжо давярайся, — тоўстым канцом пужальна Лiтавар пад зломаны напалам брыль падсунуў вышай на лоб сваю суконную, з вушамi, кепку, — Дзеўка — як той пан: ты служы яму верна, а ён табе…
— Пачакай, — Мiця, абапёршыся рукою на драбiнкi, саскочыў з саняў.
— Ты-р-р-р, — Лiтавар прыпынiў каня, разявiў рот.
Мiця перабег вулiцу, на драбiнах перад дашчаным, збiтым, як будка, ганкам выцер ногi.
— На пошту зайду, маюцца быць мне газеты.
— А-а-а, — разявiўся iзноў Лiтавар.
…Кароткая папярочка, упёршыся адным канцом у новы Грабянкаў дом, другiм — у мураваную на два паверхi яўрэйскую школу, выйшла на галоўную вулiцу. Лiтавар, звесiўшы нагу з драбiнак, даехаў да тэлефоннага, падзёўбанага жалезнымi кiпцюрамi слупа, што стаяў на гэты бок высокага шчытнага плота, злез з саняў.
— Можа, дзюбнем, хлопцы, па кiлiшку? Га?
Жэнiк з Мiцем, зiрнуўшы адзiн на аднаго, маўчалi.
— Чаго ж звялi, як чарвiвыя лупякi? — Лiтавар закруцiў лейцы за тэлефонны слуп. — Па злоту з брата — не вялiкая страта, га?
— Пачакай, — Жэнiк, выскачыўшы з саняў, пацеляпаў тым пустым на мокрай аборачцы лiтрам: — Трэба ж, во, газы купiць.
— За кампанiю, кажуць, цыган павесiўся… Можна i так. Хоць у мяне даўно кiшкi марша граюць.
Па цесных, душных ад людзей крамах хадзiлi нядоўга. Праз якое паўгадзiны вярнулiся назад да саняў. Падняўшы канюшыну, хавалi ўсё пад яе: торбы з соллю, запалкi, лiтры з газаю. Мiця нават выцягнуў з кiшэнi i палажыў на дно саняў свае газеты.
Блiснуўшы маленькiмi вочкамi, Лiтавар паказаў на нiзенькую атынкованую, што стаяла ўздоўж вулiцы, хатку, з дзвюма невялiчкiмi прыбудоўкамi. На адной вiсела таблiчка з аблупленай фарбай: «ЦУКЕРНЯ».
— Пачакай, — спынiўся Мiця, жмурачыся на таблiчку.
— Пра тое, што мы хочам, тут не пiшацца, — засмяяўся Лiтавар, вышчарыўшы рэдзенькiя зубы i першым адчыняючы дзверы.
У цукернi пахла свежымi булкамi i сiнiм гаркаватым, што еў крыху вочы, дымам ад самавара, якi стаяў на абабiтым бляхай прылаўку. Рыжаватая, у рабацiннi на гладкiх белых руках яўрэйка раздзiмала, сапучы ў камiнок ботам, зачахлыя вуглi.
За столiкам сядзеў мужчына з сiвымi, калматымi, нерасчасанымi валасамi, хлёбаў з шклянкi густы чай. Кучаравая кабета збiрала ў выцвiлую хустку свой недаедзены пачастунак: кусочак плеценае булкi i кончык чайнае кiлбасы — звязваючы на ўсе чатыры вузельчыкi свой пакунак.
— Барзджэй, бо i ноч застане. Рассеўся тут!
— I праўда, дзядзька, вашы даўно паехалi, — няўзнак падмiргнуўшы хлопцам, сказаў Лiтавар.
— Скуль жа ж ты нашых знаеш? Нешта ж я цябе то не ўспомню?
— Вот iдзема. Слухаеш, што яны табе трэляць… Дурыло! — звязаўшы свой пакунак, паднялася з крэсла кучаравая кабета.
Мужык нацягнуў на голаў кепку, прыпляскаў яе рукою i высунуўся ўслед за жонкаю з цукернi.
Лiтавар закiнуў на прабой тоўсты, выкаваны кавалём крук, зашчапiў дзверы. Тручы чырванаватыя ад холаду рукi, падышоў да прылаўка, абапёршыся на локаць, укалоў маленькiмi сiнiмi вочкамi сытую яўрэйку:
— Тры шклянкi чаю, фунт сiтнiцы i бутэльку…
— Якую бутэльку? — скрывiлася i пацiснула гладкiм плячом сытая, з адвiслым падбародкам, яўрэйка. — Дзе вы бачылi тыя бутэлькi? Хiба ж можна прадаваць яўрэям гарэлку? Ой, не той свет настаў. Бедны яўрэй ужо не чалавек. Калi гэта было, скажэце? Калi?
— А можа, дзе выхавалася, га?
— Што я хаваю? Я гарэлкi не прадаю! Вунь сама купiла на лякарства…
— Так, можа, уважыце?
— О, чалавек, я табе прадам, а ты потым скажаш палiцыянту, што я гандлюю гарэлкай.
— Баранi бог, цi мы ўжо не людзi?..
— Вы, кажаце, людзi… А што робiцца цяпер палюдску? Ты яго пашкадуеш, ты яму па-чалавечы, а ён… Але ж вы, пэўна, не такiя? Трэба ўважыць, га? — не нагiнаючыся, навобмацак, яўрэйка пад прылаўкам знайшла бутэльку з сiненькай наклейкай — танную. Зацюкала гранёнымi на доўгай ножцы кiлiшкамi.
Мiця з Жэнiкам, расшпiлiўшы ў паўшубках верхнiя гузiкi, доўга капашылiся ў споднiх кiшэнях, шукаючы астатнiя злоты.
— Здэцца ж, я запрашаў? — ганарыста падняў тоўсты, пакоўны кашалёк Лiтавар, луснуў, раскрываючы яго, блiшчастай кнопкай.
Пiлi мiравую. Паднiмаючы ў тоўстых кароткiх пальцах з паскусванымi ногцямi кiлiшак, Лiтавар стукаўся з Жэнiкам. У Жэнiка разлiвалася гарэлка, капала на брудны, у цёмных тлустых плямах стол: на iм, выкручваючы з анучак ды паперы, рэзалi сала тыя, хто прыходзiў перакусваць.
Пасля другога кiлiшка Мiця ўчуў, як густая гарачыня аблiвае ўсё ўсярэдзiне, як нейкi рэдзенькi лiпкi туманец зацягвае вочы.
— Ну, каб благое не помнiлася, — Лiтавар яшчэ выцадзiў калiва гарэлкi ў Жэнiкаў кiлiшак.
Папярхнуўшыся, Жэнiк выпiў, выцер перакрыўленыя мокрыя губы. На шчоках у яго выступiлi i пачалi расплывацца на дробны нос чырвоныя плямы.
Лiтавар пакруцiў за рыльца пустую бутэльку, прыплюшчаным хiтрым вокам зiрнуў на хлопцаў.
— Што, мала? — засмяяўся i засаромеўся, чуючы, што ён не гэтак смяецца, асалавелы Мiця.
Лiтавар зморшчыўся i, сагнуўшыся раптам, схапiўся абедзвюма рукамi за жывот.
— Чаго скрывiўся, як серада на пятнiцу? — сумеўся Мiця. — Нядобрыцца, цi што?
— Жывот, хлопчыкi, жывот. Рэжа, як касою. Цi не ад кiлбасы, — Лiтавар адсунуў раз’еханае, збiтае з лясак складное крэсла, устаў з-за стала, уцяўшы голаў у плечы, забегаў па цукернi.
Яўрэйка вылупiла рудыя вочы. Адно пачало касiць — глядзела недзе ў другi бок:
— Хлопчыкi, чаго ён? Што ён, га?
— Што, можа, во атруцiла! Пытае, што? — задрыжалi i надзьмулiся Жэнькавы губы.
Мiця ўсё цёр пальцамi свае вочы, сцiраючы з iх рэдзенькi лiпкi туманец.
Знадворку нехта турзануў дзверы — на прабоi забразгатаў тоўсты жалезны крук.
Лiтавар дабег да сцяны, ткнуўся ў яе галавою, курчачыся i аб’язджаючы на падлогу.
— Авой, а што з iм? — у яўрэйкi з рук вывалiўся i луснуў, рассыпаючыся на асколкi, сподак. Яна затрапяталася за прылаўкам, з перапуду не могучы адчынiць у iм верхнюю накрыўку. — I што гэта будзе, га? I што я тут вiнавата?.. Можа, у яго вопаць, падучая хвароба?..
Пераварочваючыся на другi бок, Лiтавар заскрыгатаў зубамi, скурчыўся, здушана захроп, завойкаў, нiбы канчаючыся.
На прабоi зноў забразгатаў, падскокваючы, моцны жалезны крук — нехта ўжо знадворку стукаў у дзверы кулаком.
— А хлопчыкi, ратуйце! Я ўжо заплачу! Я ўжо не так сабе! А божа, авой! — яўрэйка кiнулася да кутнiх нiзенькiх дзвярэй, адчынiла iх у нейкi цемнаваты калiдорчык.
— Хлопчыкi, нясеця яго сюды. Можна выйсцi праз гэтыя дзверы… Дальбог, заплачу, забярэця, не кiдайце яго тут… Авой жа, што будзе?..
Мiця, згробшы з акна Лiтавараву шапку, падбег да яго, падхапiў пад пахi, пацягнуў праз адчынены прылавак у той цёмны, з затхлым, як збуцвелая капуста, духам калiдорчык. Упоцемку чуў, што яўрэйка тыцкала яму нешта ў кiшэнь.
На дварэ Лiтавар працверазеў, апомнiўся i, адапхнуўшы ад сябе Мiцю, пайшоў да саняў сам.
Забегшы наперад, Жэнiк адвязваў ад слупа лейцы:
— Можа, да дохтара табе паказацца?
— Ха-ха-ха! — зарагатаў раптам Лiтавар, пакочваючыся ад смеху i падаючы ў санi. — Во, штука выйшла…
— Ты што, iцi тваю… — Мiця раптам збляк з твару. — Знарок?
— Цi! Не крычы, дай ад’ехацца! — Лiтавар узяў з Жэнiкавых рук лейцы, азiраючыся на цукерню, пагнаў сярэдзiнаю вулiцы каня. Ад’ехаўся i зарагатаў, задзiраючы храшчаваты з злымi ноздрамi нос:
— Ну, брат, дзесятаму закажа… Во правучыў!
— Нiчога сабе хаханькi, — Жэнiк, звесiўшы ногi з драбiнак, сядзеў, як пабiты.
Перад пераездам, як перад млыном у завозны дзень, збiлiся адна за другою фурманкi. Паднiмаючы над комiнам адарваную сетачку, чмыхаў паравоз: здаваў назад чатыры платформы, нагружаныя папяроўкай, каб перавесцi iх недзе на запасную калею пад разгрузку. Лiтавараў конь, натапырыўшы вушы, хроп, касiў вялiкае баязлiвае вока. Тужэй нацягваючы лейцы, Лiтавар прыпынiў яго i павярнуўся да Мiцi:
— Ну, пакажы, чым жа ж яна адкупiлася? Мiця выцягнуў з кiшэнi бутэльку.
— Го-го-го, — зноў зарагатаў Лiтавар. — Хiтра, мудра, з невялiкiм коштам.
Пiлi гэтую гарэлку, ужо выехаўшы за мястэчка, на шашы.
Выцiраючы з адкаркаванага рыльца карычневы сургуч, перадавалi адзiн аднаму бутэльку, у якой боўталася i пускала кругленькiя, як жывое серабро, скалкi ясная гарэлка.
Жэнiк асалавеў, ад вялай усмешкi ў яго крывiўся дробны, з кiрпатым носам тварок.
У Лiтавара жмурылiся i блiшчалi, як шкляныя, вузка пасаджаныя сiненькiя вочкi. Ён усё абарочваўся да Мiцi, дыхаў яму затхласцю ў твар.
— А ты чаго маўчыш? Мусiць, па той паненачцы знябыўся? А яна, браце, уга…
Мiцю пад’юшчвала злосць на Лiтавара, бо i праўда яму ўсю дарогу думалася пра Чэсю Доўнар, у нейкай радасцi ўсё бачыўся яе тварок з чысценькiмi ружовымi шчокамi, яе падпухлыя губы i сiнiя, з чыстымi бялкамi, вочы, кудзеркi яе рыжаватых, з чырвонай яснасцю, валасоў, белы мякенькi берэцiк… Як чыстая вада на каменьчыках, у яго душы пералiвалася радасць.
Канаў кароткi перад колядамi зiмнi дзень. Нанач браўся, дужэў марозiк — мiж хмар вызiрнула сонца, гарэла залатым абадочкам у ружовым пыле. Понiзу неба далёка распаўзалася лiловая смуга. Ад каня i саняў на ружаватым снезе слiзгаў доўтi цень.
Каня не падганялi. Падмахваючы галавою i пырскаючы на санi снегам, ён дробненькiм трушком бег сам — ведаў i чуў дарогу. Сам i завярнуў з пустое сцiшнае шашы пад Лiтавараву хату. Сухою i няроўнаю, як слюда, чырванню ў шчыце адсвечвала невялiкае акенца.
На надворак выбегла старая Лiтаварыха, жмурачыся i засланяючыся рукою, убачыла, як кiваецца п’яны Бронiк, памагаючы злезцi з саняў ужо змарнеламу, знябожанаму, з аб’еханаю набок стракатаю кепкаю, Жэнiку, пляснула рукамi:
— Ах, божачка, цяля прапiў!
— Цi, старая, пад гарачую руку не падлазь! — зморшчыўся, крывячы п’яныя губы, i адмахнуўся, як ад асенняй надаяднай мухi, Лiтавар.
Каб, бронь божа, чаго не было, Лiтаварыха адступiлася назад у сенi, крыкнула ўжо адтуль:
— Во, зараз калi вазьму якi млён, то нябось!..
Мiця, адкiнуўшы стоптаную ў пласт канюшыну, выцягнуў з саняў свае газеты, падаў Жэнiку лiтр з газаю.
Пацялепваючы за вяровачку гэтым зеленаватым лiтрам, захiстаўся то ўзад, то ўперад Жэнiк, на збялелым твары ў яго трапятаўся кiслы смех. Мiця ўзяў яго пад ручку. Звесiўшы голаў i не чуючы, мусiць, сваiх ног, Жэнiк закоўзаўся па ўбiтай, зледзянелай сцежцы, зацеляпаў прывязаным за вяровачку лiтрам з газаю.
— Ты яго, можа, i цераз кладку перавядзеш? — вышчамiў з гужа i кiнуў сабе пад ногi аглоблю Лiтавар. — А то бачыш, як барануе нагамi.
— Глядзi, якi добранькi, i ўсё за чужое… — зачапiўся за веснiкi i пхнуў iх нагою Жэнiк.
Старонячыся чужога вока i каб не iсцi праз усю вёску, Мiця скiраваў на неабгароджаны, а толькi выкладзены ад чужое мяжы каменнямi Мiронаў пляц, на сваю вулiцу.
Каля маленькага кутняга акенца, дзе сухою чырванню адбiвалася сонца, Мiронаў Васiль (жанаты, год трыццацi мужчына, што, як казалi ў вёсцы, яшчэ нi разу не галiўся) сядзеў за праснiцаю i, плюючы на пальцы, шморгаў з невялiкае, прывязанае аборкаю кудзельнае барады нiтку. Згледзеўшы за акном п’яных хлопцаў, адхiлiўся за сцяну.
— Гэй, Васiль, выкацi кудравешку з печы! — падняў за аборачку i патрос зеленаватым ад газы лiтрам Жэнiк Рэпка.
Дражнiлiся з Васiля за гэтую кудравешку даўно. Пасля мацерынай смерцi Мiронавы хлопцы пяклi хлеб i не дасталi з-за цёмнага боку адзiн бохан. Назаўтра, калi падпалiлi ў печы, ён падгарэў, закурыўся смуродам на ўсю хату. Мiрон, не разабраўшыся, нарабiў крыку на Васiля, што не выкацiў галавешкi з печы.
Цiхаваты, з бабскiм характарам, Васiль i цяпер маўчаў, кiнуўшы каля акна праснiцу i схаваўшыся за сцяну. Топячыся ў глыбокiм снезе, Жэнiк палез да прызбы, рассоўваючы кастрыцу, крыкнуў у сухое, з пераломанай чырванню, акно:
— Гэй, Васiль, дзе твая кудравешка?
У акно вызiрнуў стары Мiрон, пакруцiў галавою. Мiця адцягнуў Жэнiка ад прызбы. Наўпрасты тут, каля Мiронавых, праз глыбокi, па каленi снег, спусцiўся з iм на балотца да рэчкi, змакрэўшы, як пацук, сам.
На гнуткай, звязанай дротам з дзвюх доўгiх неакораных хвоек кладцы, што была далей ад броду, на вузкiм месцы рэчкi, Жэнiк аблёг на тонкую, прыбiтую да старых алешын парэнчу. Пад кладкаю плыла густая i цемнаватая, як верасовы мёд, вада, булькала пад навiслым з берага, нiбы тоўстая коўдра, снегам: вiравала пад сiнiмi брылямi лёду. На сярэдзiне рэчкi кружылiся i лопалiся пустыя пукатыя вочы бурбалак.
Гледзячы на гэтую густую i цёмную, як верасовы мёд, воду, Жэнiк зашморгаў носам i заплакаў, спомнiўшы пра Сяргея:
— Ты думаеш, я дарую каму за яго? I гэтаму гаду Лiтавару? Ты думаеш, я памiрыўся?
Адарваўшы ад парэнчы, Мiця перавёў яго на другi бераг, яшчэ доўга стаяў тут, каля кладкi — глядзеў, як, пахiстваючыся, не разбiраючы сцежкi i тыцкаючыся ў глыбокi снег, Жэнiк хаваўся за рэдзенькую смугу алешнiку.
Счах кароткi дзень. Нанач браўся марозiк — выпагоджвалася неба. Толькi там, дзе зайшло сонца, вiсела нiзкая, буравата-цёмная, як дым ад пажару сярод ночы, хмара. Адтуль, здэцца, пахла гэтым горкiм удушлiвым дымам. Над белым нежывым полем церушыўся рэдзенькi i сухi, як пыл з гумна, поцемак. З усходу насоўваўся вечар. Паднiмаючыся ад зямлi, сiняя густая смуга тушыла на небе лiловую яснасць. Чорнымi стагамi за белым грудком хавалiся Прылуцкiя хутары.
Змакрэлы i задыханы Жэнiк дацягнуўся да свайго гумна.
Паслiзнуўшыся каля вугла i хватаючыся за сцяну, мацюкнуўся i незнарок сагнаў з нацярушанае каля дзвярэй саломы трох цяжкiх, як шпулi, курапатак. Моцна зафуркаўшы, яны нiзка, адна за адною, паляцелi над полем, далёка, каля самага чубка маладнiку, знiжаючыся на снег.
Учуўшы гаспадара, у гумне зарыкала не поеная нанач i галодная карова. Хлява ў Рэпкаў не было — карова i чацвёра авечак стаялi ў перагароджанай на два хлевушкi старане гумна. Жэнiк, ужо злы, што без яго бацька не накармiў скацiну, усунуўся ў хату, нагнаў на шкляную, што стаяла на мурку каля комiна, газоўку вецер, крыкнуў туды, за печ, у шараваты поцемак:
— Во, i каровы ўжо без мяне не напояць…
З лаўкi паднялася старая Рэпчыха, у яе мокрых вачах заблiшчаў вялы язычок полымя ад газоўкi.
— Чаго? Чаго ты крычыш? — i верхняя губа ў яе скрывiлася, у нейкай брыдкай мiне перакасiўся ўвесь твар. — Вунь бацька памiрае.
Жэнiк выпусцiў з рук цяжкi лiтар з газаю, зароў п’яным, здурнелым крыкам.
— Во, напiўся яшчэ, ах, божачка мой! Ваўчка хоць збегай паклiч. Мне ж адной не было куды адлучыцца.
Злiзваючы языком з губы салёную, што накацiлася, слязу, Жэнiк крутнуўся назад у дзверы, не зачыняючы iх, выскачыў на надворак.
Па Сяргеевай, яшчэ не адпакутаванай, смерцi да Рэпкаў прыйшло новае гора — аднялася мова ў старога Рэпкi.
Першыя зводы, што Алеся, ужо нiкога не тоячыся, спiць з маладым малацьбiтом, разнясла па вёсцы Ваўчкова Вольга.
Яшчэ зацемкам, прыбегшы да Мондрых з вышчарбленым, аплеценым гаршком пазычыць жару, каб распалiць у печы, Вольга ўбачыла на Алесiным ложку маладога малацьбiта. Ён, вясёлы, паблiскваючы сiняватымi, вiльготнымi пасля сну вачмi, лавiў i не пускаў адысцiся ад ложка трохi ўжо збянтэжаную перад чужым чалавекам у хаце Алесю. Яна, босая, у адной кужэльнай сарочцы, схапiўшы ў жменю пучок сваiх ясных, надоечы вымытых лугам валасоў, бiла яго па носе. Iмполь жмурыўся, круцiў сваiм гарбаватым, як у барана, носам, хаваючы яго ад казытлiвых валасоў.
Сярод хаты зграбаў i скручваў у тоўсты куль жытнюю перацёртую салому стары малацьбiт — цяпер на зямлi ён спаў адзiн.
На палку, ачуняўшы ад хваробы i ўзлёгшы спiною на падушкi, сядзела старая Мондрыха, вохкала, як выпетраная, схуднелая квактуха.
Вольга, радая, што ёсць з кiм пагаварыць, паставiла на прыпек свой аплецены дротам гаршчочак i, чакаючы, покуль нямая Еўка насыпле жару, прысела на лаву, пачала расказваць пра свой новы сон, як ёй на голаў цэлаю шышкаю сеў пчалiны рой. I ўсё зiркала адным зеленаватым, як у кошкi, вокам туды на ложак, на маладога малацьбiта.
— Чужыя людзi дык усё дзiвяцца, — пераняўшы Вользiн зiрк, пакруцiла сiваю, з расчасанымi на радок валасамi, галавою старая Мондрыха, — а я да ўсяго ўжо звыкла… Граха цяперака нiхто не баiцца… А сон, мае вы дзеткi, благi. Пчолы — гэта ж усё мыслi, думкi апануюць…
— Няхай крые бог, i чаго ж гэто, цётко? — Вольга шмарганула па хустцы рукою, нiбы атрасаючы тых пчол, i зноў скасiла вока на ложак.
Алеся, ужо нацягнуўшы на сябе спаднiцу i падграбаючы абедзвюма рукамi распушчаныя валасы, скручвала iх у тугi на патылiцы вузёл. Каля ложка ў сподняй бялiзне таптаўся Iмполь — шукаў порткi i рубашку.
Вольга засаромелася яго, угнула голаў i загаварыла зноў:
— Цi чулi ж вы? У Пэлькi Ката мову адняло. Кроў у галаву злiлася. Учора вечарам прыбягаў да нас iхнi Жэнiк… Хадзiў мой, але дзе ж ён паможа…
— Няхай крые бог! Няўжо? — заварушылася на палку старая Мондрыха. — Гэта ж усё за тое, што некалi ў вайну людзей удаваў… Чужая бяда нiкому дарма не мiнецца…
— Дзiва што, — паднялася з лавы Вольга, узяла з прыпека гаршчок, у якi ўжо нямая Еўка нагарнула гарачых вуглёў, i раптам махнула тоўстаю ў суконнай хустцы галавою, успомнiўшы яшчэ адну навiну:
— А во што яшчэ чула!.. Гэта ж пад Восавам асаднiцкiя сабакi дохтара загрызлi… Ах, божачка, якая страшная чалавеку смерць!
— А хто ведае, якая наша будзе, — стойма паставiў тоўсты высокi, роўны з сабою, куль саломы стары малацьбiт.
— Якая ўжо нi будзе, але няхай крые бог, каб такая была, — Вольга прыжмурыла вока, заплакаўшы ад сiняга дымку, што курэў з аплеценага гаршка.
— Не заракайся, маладзiца, — вызiрнуў з-за тоўстага высокага куля стары малацьбiт. — У нас адзiн чалавек быў. Дужы, лiха яму… Як Польшча тут стала i людзi з Амэрыкi ехалi, у бандыты хадзiў, золата адбiраў. Нiчога не баяўся. Грымiць, а ён рагоча. Кажа, вы хрысцiцеся, я i без вашага бога пражыву. Гэтак во i кажа. А назаўтра паехалi мы яму дзерава на хату вазiць. Высунулiся з лесу на шашу, а тут якраз самаход наскочыў. Мiнаўся з фурманкамi i, як ужо выйшла, — бах яму ў плечы. Дак ён упаў, а потым з гарачкi падняўся, сеў i давай здымаць рукавiцы… Горача, мусiць, зрабiлася… Дзiва што — усё ўсярэдзiне адбiла… А вы кажаце, грэх? Ёсцека ён!..
Алеся пакруцiла на клубах спаднiцу, гледзячы скошаным вокам цераз плячо, перапынiла старога:
— Знайшлi пра што з самае ранiцы гаварыць. Каб пра што добрае…
— Дак наша жыццё такое. Каб яно было добрае, — скрывiўся ад нейкага сарамяжлiвага смеху стары малацьбiт.
Вольга яшчэ няўзнак зiркнула на Iмполя i, затулiўшы каптаном гаршчок, каб не вылецела дзе iскра i не нарабiла бяды, цiхенька вышмыгнула ў сенi.
У хаце яшчэ доўга пахла гэтым чаднаватым ад жару ў гаршку сiнiм дымам.
У той жа дзень, вырасшы з камара на вала, па Верасаве пабегла чутка, што Алеся Мондрая, нiкога ўжо не саромеючыся, спiць з маладым малацьбiтом. Назаўтра, як конусная рэхва, зрабiўшы круг, прыкацiлася назад у Мондраву хату — прынясла яе ўжо Хрысця, калi прыбягала зiрнуць на тую, у елачкi, радзюжку, якою цяпер Алеся пачала засцiлаць свой ложак. Стрэлiся яны якраз на вулiцы: Алеся, трымаючы на старым рассохлым каромысле два пустыя вядры, бегла па ваду.
— Ты, як знарок, з пустым страчаеш, — засмяялася Хрысця, саступiўшы з вузенькае сцежкi ў шорсткi глыбокi снег. — А я бягу да цябе радзюжку паглядзець — тую, што цяперака, кажуць, перад Iмполем засцiлаеш. Хачу ж i я выткаць такую.
— I ўсё вы выгледзiце, перад кiм i што я засцiлаю, — Алеся выпрасталася i, звонячы пустымi цынкавымi вёдрамi, захрумсцела падмерзлаю скарынкаю снегу, пусцiлася подбегам па жаўтлявай сцежцы, што вiлася да блiзкага Пытлевага калодзежа.
— Ой, ты ўжо на мяне не злуй, — Хрысця замахала сiвымi звязанымi рукавiчкамi, нагнаўшы Алесю, сказала ў спiну: — Паслухала б, што вёска плешча.
— Няхай iм языкi паадсыхаюць!..
— Кажуць, што ты, апiсаўшы зямлю на сябе, старую не кормiш, з хаты выганяеш.
— Зямля мая, i няхай яны мне цяпер… — Алеся не дагаварыла, зняла з плячэй каромысла i, коўзаючыся на намерзлым сiнiм лёдзе каля чорнага зруба, узялася за жэрдку з цяжкiм акованым вядром i ўтапiла яго ў калодзеж, заплюхала звонкаю вадою.
У хату яна прыйшла ўжо злою, непадступнаю. Чмыхаючы ноздрамi, дастала з куфра чорную, у зялёныя елачкi, суконную радзюжку, вытканую з нябожчыцаю мацераю, кiнула на стол:
— Гэтую табе цi мо iншую даглядзелi?
— Ой, я ўжо i глядзець не буду, калi так, — зазлавала Хрысця.
— Вой, колькi гонару, — Алеся зграбла са стала радзюжку, ляпнула выклееным спадыспаду царскiмi грашыма вечкам куфра.
Але вечарам, калi ўжо стары малацьбiт, топчучыся па сваёй саломе на зямлi, патушыў лямпу, яна прыгарнулася да Iмполя i раптам учула, як ачахла гэта злосць на ўсiх — нейкаю вялiкаю вадою, як рэчка на згоне зiмы, разлiлася радасць. Яна заплюшчвала вочы, чуючы, як дужымi рукамi ён грабе яе да сябе. Нешта салодкае, маладое нараджалася ў Алесiнай душы.
Яна, ужо спакойная, сцiшаная ад гэтага свайго патаемнага шчасця, засынала i, прачынаючыся сярод ночы, чула зноў у сябе пад галавою яго гаркаватую, што пахла тытунём, руку.
Позняя поўня рэдзенька свяцiла праз тоўсты лёд на шыбах у куток хаты. Недзе стралялi ад марозу, калолiся сухiя вуглы.
Алеся глядзела на косы, што бляк у покуце, пасак — месяц, заходзячы на сцяну, тух i апускаўся нiжэй, — слухала, як блiзенька сапе Iмполь, i, ап’янелая ад гэтага свайго маладога, мякенькага, як першая трава, шчасця, засынала зноў.
Назаўтра спраўлялi дамалоткi.
Яшчэ перад полуднем мужчыны лёгка паляпалi цапамi па горбе змалочанага ячменю — скаласавалi яго, адбiваючы ад зярнятак вусатыя асцюкi — i вясёлыя, закураныя пылам вярнулiся ў хату. Адхаркаўшыся i папляваўшы гэтым рудым пяршывым пылам у памялешнiк, стары малацьбiт, чырвоны ад задухi, выцер мокрыя вочы, змераў з ног да галавы Алесю i выскалiў свой дуплявы, счарнелы зуб:
— Ну, гаспадынька, не стой, лезь на хату па здор…
— Няўжо змалацiлi? — нейкiм вясёлым голасам перапытала Алеся.
— А ты думаеш што? — маргнуў калматымi абкурэлымi вейкамi Iмполь.
— Тады ўжо не грэх i да здору чаго. — Алеся азiрнулася на сцяну, знайшла на цвiку свой каптанiк i хустку i выйшла з хаты, вярнуўшыся назад са спацелаю, сiваватаю, мусiць, купленаю загадзя дзеля такога дня бутэлькаю i ружаватым бруском сала.
— Няма ўжо на цябе i бога. Гэта ж самы пост, а ты гарэлку, — падзюбала яшчэ картопляю ў горбачку зеленаватага патоўчанага семя старая Мондрыха i ўслед за нямою Еўкаю ўстала з-за стала.
— А што-така ўжо такое, калi мужчыны па кiлiшку вып’юць? Цi ж не зарабiлi? — i паглядзела на Iмполя — ён, памыўшыся, цёр ручнiком сваю ружовую шыракаватую шыю з хвосцiкам закручаных у лагчынцы валасоў.
Прымасцiўшыся на край заслона, села пры стале i сама, але гарэлкi не пiла, прыгубляла чарку i калацiлася, моршчачы свой роўненькi нос. Стары малацьбiт, седзячы спiною да глухога, замураванага шорсткiм абынелым лёдам акна, хукаў, ставячы на стол сiнюю, у павырабляныя кветачкi чарку, суслiў, як малое дзiця, сала, прыглядаючыся да Алесi з Iмполем, расцяжна гаварыў:
— Вот гляджу я на вас, i завiдкi бяруць — добрая пара.
— Ой, не ўрачы, дзядзька, — круцiла галавою i пасмiхвалася, жмурачы адно вока, Алеся.
— Што ты… Хай во скажа, як на споведзi, цi не я яго трохi сватаў?
— Было, дзядзька… Што таiцца, — саромеўся i глядзеў у сiвае, зацягнутае шорсткiм лёдам акно Iмполь.
— Ну, дак дай жа вам бог шчасця i здароўя! — стары зноў паднiмаў сiняватую чарку. На яго вострых, абцягнутых худою скураю скулах ружавелi i расплывалiся чырвоныя плямы. Выцвiлыя, у павучыне чырвоных жылак вочы пачыналi блiшчаць, рабiлiся вiльготнымi, як абцёртыя слiўкi.
Расчырванеўся i папрыгажэў Iмполь.
Алеся падсунула блiжай да яго палiваную талерку з нарэзаным салам, узяла тоненькi скрылiк. Схiлiўшы набок русявую з цяжкаю куклаю голаў, у якой блiшчаў карычневы круглы грэбень, скоса глядзела на Iмполя, любавалася яго хараством. Твар у яго быў няголены, густая шчацiна засiнелася кругом ружаватага рота, каля вушэй, дробненька кучаравiлiся даўно не стрыжаныя валасы. Было нешта вясёлае ў насупленых бровах, у густых, падкручаных угору вейках, у сцятых ружовых губах.
Згледзеўшы, як яна, не зводзячы вачэй, любуецца Iмполем, пачынаў падхвальваць яго i стары малацьбiт — паднiмаў голаў з рэдзенькiм чубком сiвых валасоў.
— Хлопец ён цiхi, сарамяжлiвы… Чаго там, будзеш жыць. Да гаспадаркi мо яшчэ не вельмi здатны… Але ж столькi вас, баб, у хаце — помач яму будзе.
— На чужога, кажуць, спадзявайся, але i сам не агiнайся, — крышку прыплюшчыла адно вока Алеся.
— Ой i хiтрая ты, — круцiў сiвым натапыраным чубком стары малацьбiт. — Голымi рукамi цябе не возьмеш.
— Ды ўжо ж i не дамся!.. — абгладжваючы кругом сябе скамечаную спаднiцу, яна паднялася з заслона.
— Я ж i бачу, дзiва што, — касiў сабе за спiну адным вокам малацьбiт, глядзеў, як яна адкрывала свой зялёны, у жоўтыя, крывыя пасачкi куфар, з дашчанае каробачкi дастаючы ўкручаныя ў белую хустачку грошы.
Адвярнуўшыся спiною i папляваўшы на пальцы, доўга адлiчвала iх. Нарэшце прыцiснула да стала порсткiя, што падымалiся, як сухое лiсце, паперкi.
— Вот, дзядзька, палавiну грашыма, а палавiну гатоўкаю — жытам плачу, як i ўмовiлiся.
Стары згроб вузлаватымi, жоўтымi ад тытуню пальцамi грошы, пералiчыў iх зноў, кладучы паперку на паперку.
Моршчачы лоб, падумаў i зняў з купкi адну паперку, прыпляскаў яе каля палiванае з ружаватым салам талеркi.
— Умаўлялiся то на двох, а як аднаму — цi не зашмат выходзiць?
Iмполь адхiлiўся ад стала, паклаў рукi на каленi:
— Як даюць, дзядзька, то бяры.
— О, нашто мне грэх? Нашто мне чужыя грошы? Чужога не спажывеш…
— За гэты грэх, дзядзька, я ўжо расплачуся, — зiркнуўшы зверху на лысаватую, з рэдзенькiм чубком на цеменi голаў старога, засмяялася Алеся i выкруцiла з хустачкi яшчэ адну паперку, кiнула перад Iмполем на стол.
— Дак мо не грэх яшчэ i скласцiся? — павесялеў раптам стары малацьбiт, прыгладжваючы абедзвюма рукамi свой рэдзенькi чубок.
— Досыць, дзядзька, — адышлася ад стала i ляпнула вечкам куфра Алеся. — Вам, мужчынам, толькi патурай. Вунь работа жджэ — жыта ж вам трэба адсыпаць i зважыць.
Стары малацьбiт скоса зiркнуў на бутэльку — у ёй яшчэ пацела халодная, недапiтая на пальцы тры i празрыстая, як свежая вада з крынiцы, гарэлка, — i, перакiдваючы нагу цераз заслон, падняўся ад стала.
— А гэта ж ужо каму? — Алеся ўзялася за рыльца бутэлькi i пашукала вачыма акорак.
— Хай во старой на лякарства будзе, — Iмполь махнуў кучараваю галавою назад, паказаў на лаву, дзе, прымасцiўшыся каля другога акна, нямая Еўка са старою Мондрыхаю перавязвалi нiткамi начыненыя вантрабянкi.
Еўка трымала на абедзвюх выцягнутых руках тугiя колцы кiлбас — ад iх пахла часнаком i перцам.
Скруцiўшы з тоненькае паперкi папяросы, Iмполь са старым малацьбiтом усмак закурылi. Бэрсаючыся i выгiнаючыся пасмамi, пад столь падняўся сiнi дым, цягнуўся туды, дзе нямая Еўка падтыкала пад бэльку шасток з цяжкiм завiткам кiлбас.
Алеся ўзяла са стала недапiтую бутэльку i прыпынiлася каля дзвярэй, трымаючыся за белы ад iнею язычок клямкi, маргнула Iмполю.
Калi ён, разгарачаны ад чаркi, з ганарыста падбiтаю на патылiцу кепкаю, выйшаў у халодныя настылыя сенi, яна, блiснуўшы бялкамi, падняла на яго свае хiтрыя вочы:
— Жыта насыпай леташняе, з таго крайняга засека.
Ён кiўнуў галавою i распасцёр рукi, каб злавiць яе, але яна, зноў блiснуўшы спадылба гэтымi шарымi вачыма, прыгнулася i, выкруцiўшыся з яго рук, вышмыгнула з сяней, зарыпела на надворку хрумсткiм, крохкiм снегам:
— Я скоранька… Па бязмен токi збегаю.
Пасля полудня зважвалi старому малацьбiту жыта. Iмполь чэрпаў яго абслiзганай веялкай з цёмнага глыбокага засека. Алеся са старым насiлi з цёмнае стопкi на вiднейшае. Стары чапляў iржавым кручком бязмена за завязку мяшка, паднiмаў дрыготкаю рукою, другою лавiў алавяную булаву, пакручваў бязмен, каб была раўнавага, i, жмурачыся, глядзеў на сляпыя, сцёртыя вочкi, крычаў Алесi:
— Глядзi, акраз два пуды роўненька!
— Бачу, дзядзька, — крышку нагiналася яна, цiкуючы на шыйку бязмена адным вокам.
Вецер круцiў i гнаў у адчыненыя сенi дробненькi, як мука, снег. На шарай гадзiне Iмполь увалок у стопку тры туга завязаныя мяшкi жыта, прыставiў да кубельцаў з прыходу — назаўтра меўся везцi старога малацьбiта ў Дварчаны.
Але ўжо пасля вячэры, калi ўсе, пад’еўшы з картоплямi ржавых, купленых на посны дзень селядцоў, па чарзе забразгалi кубкам, прагна п’ючы пасля салёнага воду, Алеся, папярхнуўшыся каля вядра, раптам сказала ўсiм:
— Мужчынкi, i я з вамi паеду. Трэба ж фарбы купiць… I ўпоцемку, калi патушылi лямпу, калi густая цемната залiла хату, Алеся, горнучыся да Iмполя i абдымаючы яго мяккiмi голымi цёплымi рукамi, прызналася:
— Як жа ж мы жывём? Без вянца, без споведзi. Грэх жа ж.
— Хiба богу не сяроўна?
— Як богу, а во людзям…
— А iм што?
— Што? Вунь коляка чутак.
— Пагавораць ды перасцiхнуць.
— Не… Заўтра зойдзем да ксяндза, дамо на запаведзь.
Iмполь павярнуўся да яе, чуючы, якая яна гарачая, прыгарнуў да сябе, i яна, ужо змораная, задаволеная, зашаптала:
— Люблю цябе. Жыць будзем… Дзiця ад цябе мецьму…
Назаўтра яшчэ зацемна былi ў Дварчанах. У спiну падганяў сiверны настылы вецер. Сыпала зверху i мяло, падкручваючы, понiзу сухi малады снег.
Не агледзелiся, як пад’ехалi да белае атынкованае хаты з выплеценым лазовым шчытом.
З-за сыпкага, намеценага слаямi ў гародчыку кургана на вулiцу глядзелi зеленаватыя ад марозу неашалёваныя вокны. З тоўстае страхi дробнай пытляванай мукою курэў белы пыл, вiўся пад застрэшак, шоргаючы па сцяне, асядаў на высокую, выкладзеную сухiм картаплянiкам прызбу. Там хадзiў, схаваўшыся ад ветру, i заглядаў адным вокам у зашэрхлае акно рабы, з цыбатымi, у лапцях, нагамi i жоўта-пазалочанай шыяй певень. Лопаючы вялымi крыллямi, туды падлятала i не магла заляцець цяжкая жоўтая курыца.
— Вот, хлопчыкi, мы i прыехалi, — першым з саняў саскочыў стары малацьбiт у сваёй закуранай снегам авечай шапцы. Падышоў да дзвярэй, выбiў аб вушак шапку i пакруцiў драўляную закрутку.
Кудахнуўшы, певень адскочыўся ад дзвярэй i, топчучы порсткi картаплянiк, бокам пайшоў на другi бок прызбы.
Разварочваючы сыпкi курган, Iмполь завярнуў каня на надворак.
У абкладзеным кастрыцай хлевушку, што быў прыбудованы да кароткiх сеняў, дробненька замэкала, учуўшы людзей, каза.
— Ага, дак у вас гаспадарка свая, — атрасаючы з цёплай суконнай хусткi снег, засмяялася Алеся. — А казалi, што нiчагутка няма.
— А чаму ж… Во, свая кароўка… Чуеце? — азваўся з зацiшных сеняў стары малацьбiт.
Iмполь моўчкi, сцягнуўшы з мяшкоў радзюжку, укрываў сiвага ад снегу i заiнелага каля лапатак ад гарачынi каня.
У шарыя сенi, скрыпнуўшы з хаты дзвярмi, высунулася высокая, у доўгай зялёнай спаднiцы з чорнымi шлякамi i выцвiлай хустцы, насупленая баба.
— Балазе знайшоўся.
— Во, бачыш, тры мяшкi жыта зарабiў… I палатна скрутак, — стары малацьбiт, чапляючыся за высокi парог, выбег з сеняў, выкашчыў з гарохавiння тое, адабранае ў зладзеяў палатно.
Старая высунула з сенцаў свой даўгавiды твар, паглядзела, хто гэта яшчэ там на надворку. Адно вока яе, з адвiслым чырвоным векам, слязiлася.
— Ты тут больш з’ясi, чым заробiш, — яна паглядзела гэтым вокам на Iмполя.
Ён угадаў старую Кайтанiху. Некалi яшчэ малым, ходзячы ў Дварчанскую школу, Iмполь баяўся гэтай худой, як плотка, у доўгай спаднiцы i заўсёды з сукаватым грушавым кiйком старое бабы. Местачковыя дзецi казалi, што яна вiламi запарола свайго мужыка i што яна вядзьмарка: умее ганяць пярэпалахi, качаючы па жываце яйцом, i вылiваць у мiсачку з вадою, якую ставiць на галаву, растопленае волава, i нават вылiзваць языком з вока страмяку. Яна i цяпер — насупленая, з чырвоным вывернутым нiжнiм векам — здавалася Iмполю страшнаю.
Кайтанiха яшчэ павяла гэтым чырвоным векам на Алесю, памармытала нешта i, зашастаўшы доўгаю спаднiцаю, схавалася ў хаце.
Покуль насiлi разам са старым малацьбiтом на сашчэмленых руках з саняў у сенi мяшкi з жытам i перасыпалi ў высокую, на асьмiн восем, кадушку, Iмполя брала цiкавасць спытаць: кiм жа прыходзiцца стары малацьбiт Кайтанiсе?
I не ўцерпеў, выбiваючы аб вушак астатнi пусты мяшок i адварочваючыся ад пылу, паказаў галавою на дзверы, абабiтыя паласатаю радзюжкаю, з-пад якое выглядвала салома:
— А гэта ваша жонка?
— Ат, — падсоўваючы касматую, у жаўтаватых, выцвiлых стручках авечую шапку, стары малацьбiт выцер рукою змакрэлы лоб. — Маё жыццё такое: пакуль цэп, патуль хлеб. Во ёсцека дзе прыткнуцца, i добра… Гэта не тое, што ў цябе, — i дыхнуў сiваю параю. — Пiльнуйся яе — не прападзеш… Маладзiца яна разумная. I з выгляду — дзеўка другая не дакажа.
Пераступiўшы парог, Iмполь плюшчыў вочы ад снегу, што курыўся са страхi ў сенi, суха шархацеў, як пясок, па сцяне, асядаючы на сухi, у чорных замакрэлых слядах, глiняны ток.
— Але i па праўдзе скажу, — стары з-за Iмполевага пляча зiркнуў туды на двор, дзе каля саняў, адвярнуўшыся ад ветру, стаяла Алеся, i падняў на Iмполя свае жаўтаватыя, затканыя дробнымi чырвоненькiмi жылкамi вочы: — Нораў яна мае… Ого! Свякрусе i залувiцы жыцця ад яе не будзе. Згонiць iх са свету. А табе што? Калi якая нявыкрутка, за шапку ў ахапку… У нас з табою, як кажуць, пакуль цэп, патуль хлеб. Каб, маючы рукi, сёння чалавек прапаў?.. А так маладзiца яна красавая…
Iмполь пераступiў парог. У санях усаджвалася Алеся, хавала ў порсткае гарохавiнне ногi.
— Пачакай! Куды цябе гонiць? Мы ж яшчэ, здэцца, па чарцы не зрабiлi, га? — высунуўся з сеняў услед за Iмполем стары малацьбiт.
— Iншым разам, дзядзька, няма калi, — азiрнулася Алеся.
Перакiдваючы цераз яе голаў лейцы, Iмполь выкiроўваў на вулiцу каня.
Ужо за брамаю, усаджваючыся ў мяккае, засланае радзюжкаю гарохавiнне, успомнiў тое нязвыклае слова старога малацьбiта: «красавая яна ў цябе» — i прыгледзеўся збоку да Алесi: з-пад суконнае ў балонку хусткi быў вiдаць яе твар з роўненькiм караткаватым носiкам, на губе збоку — карычняватая, з залацiстым валаском бародавачка, на вастраватай натапыранай стрэшцы брыва дзвюма скалачкамi расы блiшчыць расталы снег.
Яна ўчула яго позiрк, павярнулася да яго:
— Чаго ты, Iмполька?
— I праўда, што красавая ты…
— Як ты кажаш?
— Красавая!
— Вой, нiколi не чула. — Яна адкiнула назад голаў i засмяялася, паказваючы белы радок нiжнiх зубоў.
— Толькi во бародаўка з валаском.
— А ты толькi цяпер агледзеў?
— Чаму ж цяпер… — ён задыхнуўся ад сустрэчнага ветру — з зацiшку нiзкiх, абкураных снегам будынкаў конь выйшаў на востры скразняк. З гарбатай, пасярэдзiне вылiзанай ветрам аж да жаўтаватага лёду вузкай шашы санi зносiла на нiзкi, выкладзены цэментовымi плiтамi ходнiк.
Алеся схапiлася абедзвюма рукамi за Iмполя, цягнучы яго да сябе, зазiрнула спаднiзу ў вочы:
— А хто ж табе пра красавую нагаварыў? Мусiць, усё гэты стары трапашка?
Перад шырокай галоўнай вулiцай Iмполь прыпынiў каня, даючы дарогу сустрэчнай фурманцы — лёгкаму чорнаму вазку, не паварочваючыся да Алесi, спытаў:
— Ды куды ж паедзем?
— Спярша во ў краму. На рубашку хачу табе набраць. Абнасiўся ж начыста…
Iмполь падганяў каня да белага атынкованага дамка з дашчаным ганкам, што стаяў тут у пачатку вулiцы, адразу за аптэкай. Прывязаў да шула ў плоце лейцы, укрыў радзюжкай каня i ўвайшоў у цемнаватую з затхлым, удушлiвым пахам нафталiну краму. Алеся, паставiўшы на прылавак сплеценую з шырокiх лучынак карзiну, аглядала пляскатыя скруткi паркалю i батысту. Адкiнуўшы ражок, мацала двума пальцамi белы ў жоўтыя вузенькiя пасачкi паркаль. На суконнай, накiнутай на плечы i голаў хустцы раставаў, пералiваючыся ружаватаю расою, снег. За прылаўкам, кiваючыся на адзiн бок i ледзьве дастаючы кароткаю нагою да падлогi, хадзiў стары крамнiк у чорнай аксамiтавай ярмолцы i карычняватай, пашытай з аўчын камiзэльцы, адзетай на пiнжак.
— Во глянь, i недарагое. — Алеся падклала пад ражок паркалю далонь — палюбавалася, цi прыгожа. — А што? Харошая будзе рубашка. У нашага Змiтрыка такая.
Утаптаўшы паркаль у жаўтаватую з лучынак карзiну, паказала яшчэ на шары ў палоскi корт:
— I гэтага яшчэ. На свянтэчныя порткi.
— Во як ты яго даглядаеш, — крамнiк зiркнуў спадылба чорным вокам i раскатаў тоўсты скрутак, намотваючы полку на акаваны бляшкаю метр.
— А хто ж яго дагледзiць? — засаромелася Алеся, дастаючы недзе з-за пазухi ўкручаныя ў аблямаваную тоненькiмi карункамi хустачку грошы: выняла сярэбраныя, з прыгожай маладзiцай на рэшцы, дзесяць злотых.
— Хто? — крамнiк надрэзаў тоўстымi кравецкiмi нажнiцамi корт i з тугiм звонкiм лускам разлупiў яго. — А кажуць, мужыка любi, як душу, а калацi, як грушу.
— За што? — чмыхнула злымi ноздрамi Алеся.
— Чым аўчыну больш мнуць, тым яна лепшая, — папляваўшы на пальцы, крамнiк адлiчваў рэшту.
На вулiцы, калi ўжо ад’ехалi ад крамы i зварочвалi назад на пераезд, захлынаючыся ад сiвернага ветру, спытала:
— Можа, ён i проўду кажа?
— Хто?
— Гэты кульгавы Герцык.
— Ты нешта да ўсяго сёння прыймаешся. Но-о! — Iмполь махнуў пугай, падагнаў змакрэлага, з зачэсанаю ветрам на адзiн бок грывай каня.
З-пад крамы завярнулi назад. Мiнуўшы пераезд з паласатым, паднятым, як аглобля, шлагбаумам i сiненькаю ашалёванаю будкай, над якою з бляшанага комiнка растрывожаным густым роем вiлiся iскры, скiравалi на вузенькую, перамеценую выспамi снегу касцельную вулiцу.
Абапал яе цiснулiся старыя з аблушчаным мелам на сценах драўляныя хаты. Падкручваючы ўгору снег, са стрэх мяла, аж круцiлася ўсё ў вачах, завея. Абкурвала чорныя слiўкi ў гародчыках, рагатыя, яшчэ з леташнiмi падпоркамi пад сукаватымi лапамi, яблынi, нiзкiя, рэдкiя платы з высокiмi брамамi. На надворках у зацiшку нагнала роўныя са стрэхамi хлевушкоў, слаiстыя, з тоўстымi брылямi курганы.
У канцы вулiцы ў сiвай, як пара над гарачым чыгуном, iмгле бялела высокая цагляная атынкованая брама. Нехта высунуўся адтуль з шырокiм дашчаным крыжам, што бяруць у касцёле, каб нясцi перад труною, калi хаваюць нябожчыка. За карычнева-голымi абветранымi клёнамi паднiмаўся ўгору дзвюма вежамi чырвоны цагляны касцёл. Вострыя жалезныя крыжы ўпiлiся ў каламутнае неба. Вецер зносiў адтуль лёгкiх кавак.
Было чуваць, як на ветры трашчалi сухiм намерзлым галлём тоўстыя, абкураныя з аднаго боку снегам старыя дрэвы.
У зацiшку каля каменнага муру Iмполь прыпынiў каня, абапёршыся рукою аб драбiнкi, ускочыў першым у сыпкi снег. Выставiў рукi, каб ссадзiць з саняў Алесю , падхапiўшы яе пад пахi, як ссаджваюць малое, укручанае ў хустку дзiця.
— Вой, яшчэ што выдумаў! — скрывiла свой чырванаваты, напечаны сухiм сiверным ветрам i папрыгажэлы твар Алеся. I, мусiць, давольная, пераступiла драбiнкi, раптам увальваючыся глыбока ў снег i ўскрыкнуўшы ад жаху.
Адчынiўшы ў пройме брамы настылыя, з жалезным крыжыкам, дзверцы, Iмполь прапусцiў наперад сябе Алесю.
Глыбокая, аж да цэментовых плiт расчышчаная i ўжо нанава перамеценая снегам сцежка абягала хмурны касцёл. Снег абсыпаў чорны, гладзенька абчасаны каменярамi гранiтны надгробак, што цяжарам прытаптаў магiлку. З кургана выглядвалi цэментовыя слупкi з абвiслым iржавым ланцугом. На цвiнтары пры каменным падмурку касцёла хавалi ксяндзоў. За жалезнымi, у карунках, аградкамi, над снежнымi капцамi стаялi гладзенька адпалiраваныя чорныя мармуровыя крыжы. Трапятлiвым холадам на iх зiхацелi сiняватыя блёсткi.
Выгiнастым вужом сцежка прыпаўзла да плябанii — нiзкага цаглянага дамка з жоўтым шкляным ганкам i драбiнкамi, як для курэй, на бляшанай страсе.
На настылым шкляным ганку з калючай шараватай намараззю на вузенькiх ажурных балонках Алеся з Iмполем прыпынiлiся. Доўга абiвалi жоўтым рысавым венiкам ногi, выцiралi iх аб выплецены з саломы кружок, што ляжаў перад белымi фiлянговымi дзвярамi з медзяною фiгурнаю ручкай.
Адчынiлi iх i сумелiся, ачуцiўшыся яшчэ ў адным калiдорчыку, сонным i цёплым — у сцяне сапла белая кафельная грубка. Праз дзiрачкi ў чыгунных дзверцах ружаватай чырванню, як вуха процi сонца, свяцiўся, мiльгаючы, жар. Рэдзенькая чырвань трапяталася на выфарбаванай падлозе, на белых фiлянговых дзвярах. Тут iх было аж трое.
Алеся спатыкнулася на ходнiку, не ведаючы, мусiць, за якую клямку брацца.
Пусцiўшы ў калiдорчык слепаватую, раптоўную яснасць, кутнiя дзверы адчынiлiся самi, з-за iх вызiрнула абсыпаная густымi кудзеркамi завiўкi дзявочая галоўка.
Маладая, год дваццацi трох, ахмiстрыня ў паркалёвай сукенцы з кароткiмi рукавамi, у фартушку з нагруднiкам — прыгожая, як потым прыгледзеўся да яе Iмполь, — паклiкала iх увайсцi ў кухню.
— Вы да ойца прабошча? — спытала яна, адкiдваючы з сiняга вока кудзерку ясна-жаўтлявых валасоў.
— Ага, — Алеся спусцiла з галавы на плечы цёмную ў балонкi суконную хустку, астаючыся ў белай паркалёвай.
— То проша сядаць, ён скора будзе, — ахмiстрыня паказала на беленькi пафарбованы ўслонiк.
Iмполь стаяў у парозе, косячыся на кафельную плiту з вялiкiмi чыгуннымi кругамi, дзе смажылася на чорнай панiве рыба, на кухонным столiку, засланым белай у сiнiя клеткi цыратай, стаяла палiваная бляшаная талерка з нарэзаным i ўкачаным у муку шчупаком.
Ад шыпучай панiвы пахла падсмажаным алеем i цыбулькай. Iмполь глынуў слiну, учуўшы раптам малады здаровы голад. Збiраючыся ў мястэчка, яны толькi патаўклi звараных картопляў у буйную соль.
— Прошэ, нех панi сяда, — ахмiстрыня зноў паказала на белы пафарбаваны ўслонiк.
— Мы насядзелiся, нiчога — пастаiмо! — адмахнулася Алеся, аглядаючы невялiкую кухню з высокiм точаным буфетам i белымi, для посуду, палiчкамi. У тыльнай сцяне падазрона свяцiлася незашчэпленае ашалёванае аконца — туды, мусiць, падавалi ксяндзу есцi: ахмiстрынi няможна было заходзiць у сталоўку. «А дзе ж яна спiць?» — падумала Алеся, прыгледзеўшыся да гэтай маладзенькае спрытнае дзяўчыны ў лёганькай сукенцы i зялёных пантофлях з ружовымi пышнымi кутасiкамi.
Недзе там у сталоўцы паволi затупалi цяжкiя ногi, i ў ашалёваным акенцы мiганула чорная сутана.
Ахмiстрыня, зняўшы са столiка ажурную хлебнiцу, падала яе ў ашалёванае аконца.
Iмполю збоку было вiдаць, як адтуль, з акенца, высунулася тлустая, рыжаватая ад рабацiння рука i ўшчыпнула ахмiстрыню за купiнку натапыраных грудзей. Iмполь азiрнуўся на Алесю, бачыў, як у яе змянiўся твар i выцягнулiся ад здзiўлення губы.
Ахмiстрыня лёгка ляснула па гэтай руцэ, чырванеючы i аглядаючыся на Iмполя з Алесяю. Адапхнуўшы рыжаватую руку, зашаптала ў акенца:
— Тутай людзе!..
Iмполь з Алесяй угнулi галовы, тупа глядзелi ў падлогу, надавалi выгляд, што быдта нiчога не бачаць.
Ахмiстрыня вярнулася да плiты, адсланiўшы акенца. У яго ўсунулася чырванаватая галава з белымi, аж зеленаватымi, зачасанымi на радок валасамi. Выкацiўшы бялкi, з-пад чорных, як падфарбаваных, броў на кухню з цiкавасцю зiркнулi пукатыя вочы.
Лёгка, нячутна ходзячы ў зялёных з ружовымi кутасiкамi хатнiх пантофлях, ахмiстрыня падавала туды, у ашалёванае аконца, шклянку густога, на чырвоным сподачку, чаю, жоўтую, пасыпаную макам булачку.
Iмполь глытаў цягучую салодкую слiну.
Ксёндз паснедаў скоранька: з ашалёванага белага аконца была чуваць глухая малiтва. Iмполь разабраў тыя, невядомыя яму словы, што чуў яшчэ некалi ў высокiм халодным касцёле з дрыготкiмi свечкамi, прыкленчыўшы з мамай перад вялiкiм абразом маткi боскай: «Glоriа Раtri еt Filiо еt Sрiгitui Sаnсtа»*.
* Хвала айцу i сыну i духу святому.
I тады ксяндзу пазвоньвалi блiшчастымi срэбнымi званочкамi, прыкленчыўшы перад прыгожым алтаром, далiкатна прычасаныя дварчанскiя хлопчыкi. Iмполя разбiрала зайздрасць, хацелася i яму стаяць там за баляскамi i пазвоньваць гэтакiм блiшчастым званочкам.
Востра зацюкалi пустыя фарфоравыя талеркi — ксёндз паставiў iх на аконца, скрывiўшы набок голаў, вызiрнуў сюды, на кухню.
— Проша вэйсць!
Ахмiстрыня за медную ручку лёганька пацягнула да сябе выфарбаваныя беленькiя дзверы, пускаючы туды, у ядальню, Iмполя з Алесяю. Услед за чорнай, шырокай у падоле сутанай, з-пад якое мiльгалi блiшчастыя абцасы чаравiкаў, Iмполь з Алесяю прайшлi яшчэ адзiн, цемнаваты ад завешанага гардзiнаю акна, пакойчык.
Над нiзкiм, засланым белым вясковым абрусам столiкам, нiбы з-пад страхi павук, спускаўся аранжавы абажур. Як дробны конiк у траве, цiкаў бляшаны будзiльнiк з блiшчастым каўпачком званочка. Каля абклеенай шпалерамi сцяны стаяла абабiтая чорным хромам канапа. У кутку каля акна — прыгожа вытачаная, палакiраваная жоўценькая этажэрка. На верхняй палiчцы — нiкеляваны крыжык з чорным распятым Езусам. На падлозе простыя, вытканыя, бурачковыя, з белымi i жоўтымi па краях пасачкамi ходнiкi.
Прысадзiсты, у чорнай сутане з белым падкаўнерыкам ксёндз адставiў ад стала крэсла.
— Проша сядаць.
Нязвыкла, па-кабечы, падгладжваючы сваю сутану, сеў сам.
— Мы, ойча, да вас, — зачырванелася Алеся, перабiраючы кутасы свае суконнае хусткi. — На запаведзь, во, хочам даць…
Iмполь таптаўся ззаду на бурачковым ходнiку, баючыся сысцi на жоўценькую падлогу. З-за Алесiнага пляча цiкаваў на ксяндза — зверху бачыў, як у таго праз рэдзенькiя белавата-зялёныя валасы з выкладзеным натапыраным чубком свiцiлася чырвоная лысiна, над гладкiм лобам чорнымi застрэшкамi вiселi густыя вялiкiя бровы. Застрэшкi раптам заварушылiся — ксёндз падняў вочы:
— Сконд вы естэсце?*
* Адкуль вы?
— З Верасава, Мондрых Алеся буду… — естэма, — паправiлася Алеся.
— Знам, знам, то весь пiякув i зладзеюв, мейсцовэ яндро цемносцi*.
* Ведаю, ведаю, гэта вёска п’янiц i зладзеяў, мясцовае ядро цемнаты.
— Што вы, пане ксенжа, кажаце! Нямашука ў нас п’янiцаў, хiба ў Рабках.
Ксёндз усмiхнуўся, зiркнуўшы на Iмполя, спытаў:
— А вы цо, длуго ходзiлi ў паннах?*
* А вы што, доўга былi дзяўчынаю.
— Удава я…
— А хлопак ладны…
— Ды ўжо ж, якi трапiўся.
— Я-то нiц: кажды дба о собе, тылько буг о вшысткiх.*
* Я нiчога: кожны дбае пра сябе, толькi бог пра ўсiх.
Алеся расшпiлiла свой каптан, чуючы раптам гарачыню ў гэтым маленькiм, з ружаватымi шпалерамi пакойчыку.
Адкрыўшы накрывачку ў драўлянай, прыгожа вытачанай чарнiлiцы, ксёндз дзюбнуў пяром у густое, з зеленаватым адлiвам чарнiла, спытаўшы, запiсаў прозвiшча ў шырокую разлiнаваную кнiгу i разагнуўся, зарыпеў крэслам.
Алеся пашлупалася за пазухаю, дастала зноў завязаную на тонкi тугi вузельчык хустачку з грашыма…
Ужо на дварэ, курчачыся ад холаду i азiраючыся на плябанiю, сказала Iмполю:
— Гэта ж намаўляў нябожчыцу маму, каб аддала мяне да яго ў служанкi. Казаў, вывучыць…
— А ў яго навука нiчога сабе…
— Цьфу!.. Стары корч! — Алеся адвярнулася ад ветру.
З-за касцёла мяло, гнала скразняком сухi, сыпкi снег. Раз’юшана падвываў i тоненька, нудна пасвiстваў вецер. Недзе бухаў на страсе касцёла адарванаю бляхаю. Суха трашчалi голымi лапамi клёны.
Прыцярушаны снегам, панура стыў за жалезнаю брамаю Iмполеў конь. Iмполь зняў торбу з аўсом, адкруцiў лейцы ад парэнчы, усеўся поруч з Алесяю. Конь з натугаю вырваў з глыбокага кургана санкi, на голым лёдзе падмеценай ветрам шашы борзда пайшоў, угiнаючы i хаваючы ад ветру голаў.
Густая iмгла снегу зацягвала вулiцу. Паднiмалася кудаса. У тэлефонным дроце блутаўся вецер, раз’юшана выў на розныя галасы. Шарая каламуць снегу засцiлала мястэчка, замятаючы па вокны нiзенькiя атынкованыя хаткi.
— Я ж фарбы так i не купiла, — крыкнула, каб перакрычаць вецер, Алеся.
— Так што? Будзем варочацца? — Iмполь прыпынiў каня.
— Гэткаю бураю? Дзе ты бачыў!.. Едзьма ўжо дахаты.
На грудку, перад паваротам на Дубатоўкi, нехта зачарнеўся ў сiвой кудасе.
Шпаркi конь нагнаў высокага, без шапкi мужчыну — на плячах у яго пакалыхваўся драўляны карычняваты крыж з жаўтлявым распяццем Хрыста.
Вецер перабiраў рэдзенькiя, сiваватыя ад нацярушанага снегу валасы. Нешта як знаёмае ўгадаў Iмполь у гэтым мужчыну, у яго хадзе, у яго суконным каптане з шырокiм на спiне хлясцiкам.
Апярэджваючы, прыгледзеўся да чалавека з карычняватым абшарпаным крыжам, i пякучы боль, востра кальнуўшы, сцяў сэрца. Iмполь скарэй, можа, учуў, чым пазнаў, што гэта быў Платон, яго брат. Успомнiлася, што бачыў яго, але не пазнаў каля дварчанскага касцёла.
Учуўшы дзiлiньканне медзянога званка, Платон азiрнуўся на фурманку, нехаця сышоў у глыбокi снег, заграз у iм аж па самыя каленi.
— Тыр-р-р! — Iмполь з усяе моцы цяў да сябе лейцы, раптам асаджваючы разагнанага каня.
— Вой, чаго ты? — ад нечаканасцi Алеся пахiснулася плячамi назад.
— Гэта ж во Платон, мой брат, — не выпускаючы з рук лейцаў, сказаў Iмполь.
Платон стаяў у глыбокiм снезе, аберуч трымаючы на плячы драўляны крыж са скачанелым аблушчаным Хрыстом. Вецер турзаў над вухам абледзянелы завiтак рыжаватых, некалi пышных, а цяпер зрадзелых, з далёкiмi залысiнамi валасоў. Сiнелi ад холаду пакрэплыя рукi. На рыжаватачырвоных бровах стыла раса.
Зломаным, сагнутым брылём з кiшэнi суконнага чорнага каптана выглядала кепка.
— Няхай крые бог, вы хоць шапку адзеньце!
Iмполь не даў ёй дагаварыць, саскочыў з саняў.
— Што ж там удома? Чаго ты з крыжам iдзеш?
— Дзяўчына памерла. Мая меншанькая самая. Ад водры. Учора наранкi. — Абсiвераныя, сухiя Платонавы губы задрыжалi i, скрывiўшыся, вывернулiся брыдкай чырванню.
Iмполь, зiркнуўшы на брата, угнуў голаў, схаваў свае вочы.
— Заўтра, во, хавацьму, — Платон злавiў языком каля кутка рота ўжо, мусiць, астылую слязу.
— Дык мо падкiнуць, падвезцi дахаты?
— I проўда ж… А то прастыне чалавек, — Алеся тулiлася ад ветру, нацягвала вышай на плечы аб’еханую суконную хустку.
— Сколека тут iсцi, — Платон глянуў на чарнаватую ад конскага памёту дарогу, што высокаю грэбляю, адлучыўшыся ад шашы, гiнула ў густой, як туман, завеi. Перакладаючы на другое плячо крыж, папытаў, каб не маўчаць:
— А ты яшчэ ўсё ў Верасаве?
— Ага, во ў iх, — кiўнуў галавою Iмполь на санi, дзе, укруцiўшыся ў хустку i адвярнуўшыся ад ветру, сядзела Алеся.
— Калi ж дахаты?
— Ды як ужо табе сказаць… — Iмполь наступiў нагою на цвёрдую груду снегу, раздушыў яе.
Платон уздыхнуў, недаслухаў, намацваючы нагамi пад маладым снегам цвёрды след ад палазоў, сышоў на дарогу. Вецер iрваў у яго з рук пакладзены на плячо плазам дашчаны крыж, налiзваў недзе на вочы рэдзенькiя валасы, сек па чырвоных адтапыраных вушах калючым снегам.
— Ой, каб хоць шапку адзеў, — падсоўваючыся далей на санях i даючы месца Iмполю, забедавала Алеся.
— Гэта ж крыж, як ты яго ў шапцы нясцiмеш, — Iмполь увалiўся ў санi, чапiў адною ляйчынаю каня. Пад палазамi завiшчаў снег.
Ехалi маўчучы. Нечаканая весць пра гора адняла мову, тупым, як цяжкая выбiтая сякера, болем перабiла ўсе мыслi.
Угiнаючы голаў з сiваю, абсыпанаю снегам грываю, ледзьве варушыўся конь. Вецер перабiраў, сыпаў на аглоблю доўгi хвост. Недзе тоненькая грала валасiнка.
Па полi, па жоўтай, як жытняя мука, скарынцы, з шоргатам мяло малады сiняваты снег, круцiла вiхрам. Абапал шашы густа шумелi i гнулiся ў адзiн бок старыя карэлыя бярэзiны, у тэлефонным дроце блутаўся сляпы вецер, тоненька, аж шэрхла скура, скавытаў; з дробненькiм бразганнем на шарых патрэсканых слупах звiнелi цяжкiя шкляныя кубкi. Зводдаль шашы трашчалi папрывязваныя да калкоў шчыты, з аднаго боку iх падпiралi высокiя з вострымi спiнамi курганы.
Як выпушчаную нiтку ў матку, Алеся нарэшце злавiла сваю мысль. Адгарнуўшы з вока край тоўстае абынелае хусткi, зiрнула на Iмполя, на яго чырвоны, апечаны ветрам твар, загаварыла:
— Можа, грэх i казаць. А я ўсё думаю: вот бог малое дзiцятка забраў, а нашу старую пакiнуў…
— Цi ж богу раскажаш, — Iмполь нацягнуў нiжай на лоб суконную ў тоўстым рубцы кепку: з шашы мяло, гнала ў вочы калючы снег.
— А чым жа ж дзiця перад богам саграшыла?
— Такая ўжо яго доля.
— Ты кажаш — доля? — Алеся захлынулася ад стрэчнага ветру. Змоўкла, стаiўшыся, думала, успамiнаючы тую цёплую, астатнюю мамiну восень, калi аж да самых пакроў хадзiлi босыя, i мама тады, трэплючы лён, распарыўшыся каля агню, застудзiлася. Схапiўшы запаленне, праляжала яна тыднi тры, мусiць, разам з крывёю выпляваўшы ўсе лёгкiя.
Спомнiўся i той вечар, калi маме зрабiлася саўсiм блага. Яна, ужо не могучы падняць ад падушкi голаў, сухiмi перапаленымi губамi ледзьве вымавiла:
— Сена прынясi, Улас. Памiрацьму я…
Бацька тады нават засмяяўся.
Зазлаваўшы, мама нават набралася моцы i закрычала:
— Ён выскаляецца, ах, божа мой лiтасцiвы!.. I радзюжку дастань неўжываную.
Калi яна, Алеся, як не без памяцi, збегаўшы, прывяла цётку Марылю, бацька ўжо засцiлаў на лаве тое, недзе наскубленае спадыспаду ў гумне сена блакiтненькаю ў чырвоныя балонкi радзюжкаю, якая яшчэ i сёння неўжыванаю ляжыць на сподзе Алесiнага куфра. Шосты ўжо год. Беражэ Алеся i тую падушачку, што скiнула з-пад галавы мама, калi бацька падсунуў, каб мякчэй было ляжаць, пэўна ж, не ведаючы, што чалавек на пер’i будзе доўга ў цяжкiх муках канаць. Мама тады, ужо неяк сама, адапхнуўшы ўсiх, каб не трымалi пад пахi, памаленьку дайшла да лавы, з нейкаю маўклiвай пакутлiвай злосцю, нiчога не кажучы, сцягнула з лавы падушку, хацела падаткнуць пад сена, але ўжо не здужала i выпусцiла яе на зямлю.
У той вечар, лежачы ўжо на сене i, як трэба яшчэ перад смерцю, трымаючы ў складзеных руках крыжык i запаленую свечку, яна згаварыла разам з цёткай Марыляй, што стаяла прыкленчыўшы пры лаве, чыстую малiтву i цiха, як зморанае дзiця, заснула.
Яны ўсю тую ноч, чакаючы бяды, не спалi.
Пад ранiцу ўжо — сусед Iкон Жыток збiраўся на кiрмаш, грукаў, выкочваючы з-пад паветкi калёсы, — яна, прачнуўшыся, папрасiла пiць. Алеся, нават тады зарадаваўшыся, што маме во i нiчога, нiбыта адлягло, нiбыта стала лепш, прынясла конаўку вады. Маму паднялi пад плечы, але вада ёй ужо не пайшла…
Алеся ўчула, як недзе з вейкаў вецер сарваў i наўскасяк па шчацэ пагнаў настылую халодную слязу. Нiчога не бачачы, глядзела на гэты сiвы, перамешаны кудасай свет, на шашу, што жаўтаватым пасачкам бегла назад, рабiлася вузшай, там яе роўным вяночкам абступалi старыя абветраныя бярэзiны. Над галавою густа цякло, як вада, доўгае карычневае вецце. Нема выў i енчыў, разарваўшыся ў тэлефонным дроце, раз’юшаны вецер. Чорным роем з неба гнала i вiрыла снег, шоргала, як жвiрам, па плячах.
Конь звярнуў з цвердаватае бясконцае шашы на замеценую дарогу, збiўся са спорнае хады, грузнучы па каленi сам i цягнучы, як па глыбокай вадзе, санi. Назад памаленьку паплыў абкураны снегам сiвы дубовы крыж. Вецер iрваў на iм счарнелы кужэльны ручнiк.
Пад’ехалi да Верасава. Алеся з трывогаю падумала пра блiзенькае цяпло хаты, пра старую свякроў, што будзе глядзець спадылба, i раптам нешта пякучае аблiло яе сэрца: «Як жа ж будзе жыцца з iм, з Iмполем, што во сядзiць, каторая пара, не абзываючыся?»
I ён, як чуў яе мыслi, штурхануў нiбы няўзнак локцем:
— Го, цi не заснула там?
Саскочыўшы з саняў i топячыся па каленi ў сыпкiм маладым кургане, пайшоў адкiдаць браму.
Чуткая сучачка, згледзеўшы сваiх, вышмыгнула праз шчылiну непрычыненых веснiчкаў i, завiшчаўшы, пакацiлася да саняў.
У дзiравых астуджаных хатах па нагах хадзiў вецер. На чорныя шуфляды акон праз расколатыя i застаўленыя крыжыкамi лучынак шыбы намяло сiняватага, як цукровая пудра, снегу.
Зранку яшчэ гнала ў вочы сухi калючы снег. Сеяла, як праз дробнае сiтца, з тоўстых стрэх белы пыл, зганяла ў косыя шчылiны патрэсканых сцен.
Курэла, мяшалася сiваю гарачаю параю пад Верасавам перадкалядная завея. Вецер дзёр каля застрэшкаў, iрваў пучкамi салому, мяшаў дзе каля вуглоў на скразняку з перамерзлым пяском снег.
Сярод дня шарая навараць хмар разлезлася, як старая, зношаная радзюжка.
Паказалася залацiстая глыбокая яснасць — вызiрнула нiзкае белаватае сонца.
Як плойма лятучых мурашак з празрыстымi крыльцамi, у косых слупках яго завiрыў, замiльгаў дробны снег. I зрадзеў саўсiм, не хочучы i змарыўшыся iсцi.
Перакацiлася цераз цёмны пасак лесу i пачало неяк спадцiшка чырванець жоўценькае сонца.
Пратрымаўшыся нядоўга, мерк кароценькi зiмовы дзень.
Вышай лiловага, як разведзенае чарнiла, неба, там, дзе зайшло сонца, доўга трымалася яснасць. I над гэтай яснасцю задрыжала першая зорка i праз хвiлiну, нiбы сашмаргнуўшыся па нiтачцы, выяснiлася другая, драбнюткая, ледзьве знаць.
Неба афарбавала ў свой сiняваты колер абслiзганы завеяй снег. Над вёскаю попелам зацерушыўся i зашапацеў поцемак. Адзвiнелi каля абледзянелых — не даступiцца — калодзежных зрубаў вёдры, сцiх крохкi цяжкi рып дзвярэй з абынелымi клямкамi.
Як пераспелыя сухiя струкi, лускаў мароз. I недзе стралялi, як хто ўбiў туды клiн, калолiся, пускаючы глыбокiя шчылiны, тоўстыя вуглы хат.
Шызым дымам у сiняе, зацярушанае пякучым жарам мiгатлiвых зорак неба падымалiся абсiвераныя бярэзiны. Мяккiмi тоўстымi смаўжамi, натапырыўшы рожкi канькоў, горбiлiся белыя стрэхi хат. Жоўтая вiднасць ад вокнаў лягла на сiняватыя, навеяныя роўна з плотам курганы ў гародчыках, на абынелы сiвы частакол.
Верасаўцы ў цiхай i трывожнай набожнасцi, як у касцёле падчас iмшы, нават баючыся закашляць, шыкавалiся да куццi. Прынёсшы з гумна, рассцiлалi на стале порсткае сухое сена, каб назаўтра аддаць яго каню.
На ўсю хату ўжо, як ад кваснае хлебнае дзежкi, пахла густою кiслатою — на покуцi за сталом, у вялiкiм аплеценым гаршку, накрытым чыстым, выкачаным на пранiк ручнiком, стыў i трэскаўся аўсяны кiсель. Згаладалыя за доўгi пост дзецi — патрывай на адной кiслай, як воцат, саладусе ды падсмажаным i патоўчаным з соллю да картопель iльняным семенi — украдкам зiркалi туды на покуць, круцiлiся пад рукамi каля мацярок, што таўклi ў цёрлах, шморгаючы качалкаю, недзе выхаваны ў торбачцы на такi дзень мак. Адзiн перад адным каштавалi з лыжкi прэснае нiшчымнае «малако».
Толькi з «рускiх» хатаў быў чуваць глухi, як з-пад зямлi, гук — там яшчэ секлi на распал тоўстыя, высушаныя ў печы дровы — збiралiся варыць да прыкупленых худых селядцоў параныя картоплi. У «рускiх» — самы пост. I, як чарвячок у разрэзаным яблыку, у iхняй душы варушылася хцiвая зайздрасць, што ў «палякаў» надыходзяць каляды i iм можна будзе разгавецца.
Не было чуваць на вулiцы раптоўнага вiску дзяўчат, сытага i густога рогату хлопцаў.
Сцiшэла сёння i перайначылася прыбраная ў зялёныя, падсаджаныя пад бэлькi яловыя лапкi, чыстая, з яснаю падлогаю Корсакава хата.
Як i ўся тая палавiна Верасава, што хрысцiлася ў касцёле i была «польскаю», Корсакi гатавалiся да куццi. На покуцi за трохi адсунутым ад лавы сталом падымалася не прыбраная яшчэ, не абсохлая ад зледзянелага снегу, у жаўтлява-зеленаватых мiгатлiвых, як скупая ранiшняя раса, кропельках вады гусценькая прысадзiстая елка. Ад яе, як i ад пазатыканых за бэлькi зялёных лапак, што парастапырвалi свае калючыя, акрыялыя ад холаду пальцы, холадам пахла свежая вiльготная смалiна.
У драўляным раскрытым куфэрку, перакладзеныя злямцаванаю ватай, блiшчалi, адбiваючы скупы агоньчык лямпы, пералiвалiся, як мыльныя бурбалкi на растапыранай саломiнцы, шкляныя шары.
Елак у Верасаве нiхто не ставiў. Захавалiся ў Корсакаў гэтыя зiхатлiвыя цацкi яшчэ ад немцаў, што тры гады стаялi ў Верасаве, павыганяўшы з хатаў людзей i адгарадзiўшыся калючым дротам. У Корсакавай хаце жыў ганарысты, з падкручанымi рыжымi вусамi вахмiстр — Корсак тады, зрабiўшы печ i прарэзаўшы ў сцяне невялiкае аконца, перабраўся ў падпаветку. Ён, гэты вусаты вахмiстр, i прывёз шкляныя шарыкi. Нават аднаго разу паклiкаў у хату Уласа Корсака i, запрасiўшы прысесцi каля прыбранае елачкi, пачаставаў ромам, потым, паказваючы на новую, усланую ўжо iмi, немцамi, падлогу, падымаў палец угору: «О, культура! Пан будзе помнiць». I на адыход яшчэ сыпаў у кiшэнь гасцiнцаў: чакалядных, укручаных у прыгожыя паперачкi цукерак для кiндэр — Алесi было тады гадкоў пяць. Астатнi год ён нават не паспеў паставiць елкi — выбралiся немцы неяк перад калядамi, забраўшы ў Корсака пабеганую ўжо цялушачку, пакiдаючы ў хаце, нiбы як плату, бочку квашаных зялёных памiдораў, драўляныя, выдзеўбаныя з асовага палена шлэбы ды вялiкую кардонную скрынку з гэтымi шклянымi цацкамi. Адбiўшы ў бочцы днiшча, Корсак пакаштаваў солены памiдор, плюючыся i не ведаючы, што гэта за паскудства, вывернуў iх на сметнiк, а дубовую бочку забраў — хiба знойдзеш лепшую салiць гуркi цi квасiць капусту. Пакiнуў для дзяцей i гэтыя хрусткiя, нямоцныя, як шкарлупка ад яйца, шкляныя цацкi.
Некалi з iмi важдалася Алеся, нават яшчэ на вяршок чырвоную зорку прыкупiла.
Пасля ўжо, прыйшоўшы ў гадаванкi, з гэтымi, трохi перабiтымi, парасколванымi, а дзе ўжо збоку i дупляванымi шарамi цацкалася Хрысця. Сёння ўдзень папрасiла, каб Змiтрык схадзiў у лес i высек невялiкую, але круглую з усiх бакоў елачку. I цяпер, няўзнак сашморгваючы з вачэй, нiбы ганяючы абрыдлую асу, пасмачку цёмна-русявых, што адсвечвалi золатам, валасоў, прывязвала да шарыкаў нiтачкi, перакусваючы iх зубамi.
Змiтрык, унурыўшыся пры стале каля нiзкае, звешанае на доўгiм дроце лямпы i разгарнуўшы тоненькi часопiс «Мора», што надоечы разам з газетамi купiў у Дварчанах на пошце, разглядаў цешынскiя здымкi: на iх было вiдаць, як на засыпаным букецiкамi бруку невялiчкага чэшскага гарадка на белых конях ехаў кавалерыйскi аркестр, роўна трымаючы строй i нiзка насунуўшы на вочы каскi, iшла польская пяхота. Маладыя салдаты, стараючыся, высока паднiмалi i выцягвалi туга абкручаныя ў абмоткi ногi.
— Во ён сядзiць, цацачкi ў кнiгах разглядае! — Мiця ўчуў над сабою нейкi зменены, як здушаны, бацькаў голас. Сумеўшыся, азiрнуўся. Бацька стаяў над iм, трымаючы перад сабою ахапак порсткага сухога сена — з-за незачыненых дзвярэй у хату сiвымi клубкамi кацiўся калючы настылы сiвер. — Пры такiх гаспадарах пажар i сюды дойдзе.
— Якi пажар?
— Вунь Мiронавыя гараць!
— А што вы кажаце? Няхай крые бог! — Хрысця падхапiлася з лавы. У яе з рук выслiзнуў шарык, з хрустам луснуў аб падлогу, рассыпаючыся i блiшчучы, як серабро.
— О, недалэнга! — Корсак са злосцю кiнуў на стол, на Мiцеў разгорнуты часопiс, няўежнае балотнае сена — асаку, перамешаную з калiвамi троснiку i кветкамi засохлага бабку. Выбег з хаты, нарэшце зачынiўшы за сабою дзверы, загрукаў за сцяною, мусiць, здымаў з крукоў бусак.
Услед за бацькам выскачыў Мiця, але, апомнiўшыся, вярнуўся ў хату, схапiў з калоды вядро, расплюхаў на падлогу ваду.
Хрысця з гарачкi ўсё нiяк не магла знайсцi сваю вялiкую суконную хустку, а потым i замкнуць дзверы — не лавiлася язычком ключа цяжкая жалезная засаўка. Невядома дзеля чаго несучы з сабою гэты доўгi, як шворан, ключ, выскачыла на вулiцу i раптам жахнулася ад страху: у канцы вёскi падымалася, падсвечаная знiзу агнём, цёмна-жоўтая хмара. Там, каля Мiронавых, стаяў крык.
Як ад нiзкага позняга месяца, на чубках мяккiх белых стрэх трапяталiся сполахi рэдзенькай жоўтай яснасцi. Адтуль дыхала нейкаю трывогаю. У суседнiх цёмных вокнах мiльгаў сухi трывожны водсвет.
У канцы вулiцы, збiваючыся са сцежкi i апярэджваючы адзiн аднаго, беглi людзi. Пазвоньвала i брашчала ў некага пустое вядро.
Хрысця, аж задыхнуўшыся, ускочыла ў вялiкi курган i пабрыла, як па вадзе, абыходзячы старую Такарду i набiраючы ў валёнкi, уступленыя на босую ногу, халоднага, пякучага, як прысак, снегу.
— Така рада, дзеткi, трэба было ж сказаць, я ж пастаранiлася б, — старая абедзвюма рукамi абаперлася на высокi кiй.
— Ой, нiчога, цётка, жыва буду!
— Дзiва што. Ножкi маладыя. А мае во як калкi — нiяк не iдуць.
Пакiдаючы ззаду старую, Хрысця прыпусцiлася подбегам, слiзгалася ў размешаным, перацёртым нагамi снезе. Мiнуўшы колькi хат, учула раптам гаркаваты пах саломы. Як чарвякi на павучыне, перагараная салома кружылася i асядала на чысты снег. Густым роем угору вiлiся едкiя залацiстыя iскры. Ад тоўстых калкоў драцяной загарадзi дваiўся i пахiстваўся доўгi цень. Быў чуваць ужо сухi трэск агню, трэск падпаленага дрэва. Гуло i шумела, як у комiне з добрым цёгам, падымалася вострымi расчасанымi ручайкамi полымя. Не абыходзячы загарадзi, нехта таптаў нагою, абрываў з шулаў абсiвераны калючы дрот. Звярнуўшы са сцежкi i грузнучы ў снезе, туды беглi з бусакамi мужчыны. Адстаючы ад iх, войкалi i ўсплясквалi рукамi бабы.
Хрысця скоранька мiнула астатнiя хаты, i ў вочы пырснула балючая яснасць агню.
Заняўшыся недзе, мусiць, з сеняў, гарэла Мiронава хата. Па абгарэлых латах расчасанымi пасмамi скакалi i шумелi чырвоныя лапiкi полымя. Праз iх, як праз голыя рэбры, свяцiўся чорны комiн. Чорным густым i мiгатлiвым мурашнiкам каля агню стаўклiся верасаўцы. На ружаватым, падсвечаным полымем снезе варушылiся i снавалi доўгiмi слупамi iхнiя раздвоеныя ценi.
Хрысця прашылася блiжай да агню, учула, як пачыналi раставаць i налiвацца набрынялаю гарачынёй шчокi. З расчыненых сенцаў, задыхаючыся ад дыму, мужчыны неслi куфар. На снезе ўжо валялiся вывернутыя шэрсцю, мусiць, у спешцы знятыя з жэрдкi кажухi. Стаялi вынесены недзе са стопкi кубелец i старая шафка, зашчэпленая на драцяны кручок.
У хаце меркла ад сiняга, як накуранага, дыму павешаная на цвiчок у бэльцы шкляная з палiванай талеркай лямпа.
Прыгiнаючыся, каб за карак не насыпалiся iскры, з расчыненых цёмных, як прорва, сеняў выскачыў Алесiн прымак, Iмполь, — трымаў, прыцiскаючы да сябе i згробшы абедзвюма рукамi за ногi, вушатае цяля. Яно трывожна i баязлiва мыкала, азiраючыся на густое, з дробным лусканнем i трэскам шуганне агню.
I раптам Хрысця ўбачыла, як адтуль, з сеняў, паказалася яшчэ нечая спiна — мужчына, упiраючыся нагамi ў парог, цягнуў нешта за вяроўку. Там, у прорве чорных сеняў, быў чуваць нечы тоўсты голас:
— Но-о-о, пайшла, чаго ты? Чаго ты баiшся?
Адтуль высунулася набычаная, угнутая галава каровы. Спудзiўшыся агню i ўпёршыся раскарачанымi пярэднiмi нагамi ў парог, карова стаяла ў сенях, круцiла шырокiмi, падкручанымi, як у вала, рагамi, турзанулася назад, грукаючы недзе там у сенях адчыненымi дзвярамi.
— Хвост ёй круцi, нiдзе дзенецца, пойдзе! — крычаў нехта з грумады, баючыся патыкацца туды ў сенi.
— Нябось, пакруцiў бы сам, — падцяла яго Алеся. Яна стаяла сярод грумады i любавалася на Iмполя. Бачыла, як завiдкамi паглядалi на яго маладзiцы, як шапталiся, хаваючыся адна за адну, i моргалi адна адной старыя бабы. Ёй здавалася, што на яго глядзiць усё Верасава.
А ён, паставiўшы ў снег гэтае цыбатае, яшчэ нядужае цаля, якое мо надоечы перанеслi з дзiравага халоднага хлява ў цёплую хату, кiнуўся на помач мужчынам, што нiяк не маглi выцягнуць з сеняў перапуджаную карову. Туды за iм бегма ўскочыў i Мiця Корсак.
Але нехта ўжо, паслухаўшыся чужое рады, мусiць, i праўда заламаў з усяе моцы карове хвост. Яна раўнула i, тручыся круглым бокам аб вушак, высунулася з сеняў — на мокрым каменнi каля парога слiзгалiся i раздзiралiся яе ногi.
Янка Вайтовiч у з’еханай набакiр кепцы, з-пад якое была вiдаць белая ў рэдзенькiх валасах, як нячышчаная рэдзька, галава, распасцёршы рукi i размахваючы iмi, нiбы грабучы глыбокую ваду, спiною напiраў на цiкаўных баб i дзяцей, перасохлым хрыплаватым голасам гукаў:
— Гэй, адступiся, не мяшай!
Бабы з чырвонымi, абляшанымi полымем тварамi адступалiся, мясiлi нагамi шорсткi, што аблiўся ўжо расою, топячыся ад агню, снег.
Карова з перапуду вухнула i, закруцiўшы, як ад мух, галавою — на вушы ёй лускалi i сыпалiся iскры, — скочыла на надворак. Затрасла круглымi бакамi, угiнаючы голаў i спатыкаючыся, наступала пярэдняю нагою на пушчаную з рук вяроўку.
Бабы, як вада ў рэчцы, што выхлынула разам з возам на бераг, зноў пакацiлiся назад, некаторая ўжо пляскала перад сабою рукамi i крычма крычала:
— Ах, божачка, згарыць чалавек!
— I проўда ж, — задыхалася ад страху другая, маленькая, вастраносая, з блiшчастымi ад агню вачмi.
— Хiба ж выратуеш што! Зараз столь упадзе!
Ускочыўшы ў хату i высадзiўшы разам з рамаю акно, Алесiн Iмполь кiдаў сюды, на надворак, недзе зрываючы са сцяны, згамтаную адзежу. Мужчыны, накрыўшы рукамi голаў, лезлi пад сцяну, цягнулi яе далей ад агню.
— I чый жа ж гэта спраўны такi? — прысунулася нарэшце сюды i, аддыхваючыся, каля Хрысцi засапла старая Такарда.
— Алесiн.
— Якоi ж гэта?
— Нашае. Корсачышынае, цётка.
— Во як… — задыхалася старая — з яе гнала дух. Чорныя, што ляжалi на сухiм, упэцканым у цеста кii, рукi з набрынялымi i паскручванымi ў вузлы жыламi калацiлiся.
На надворку плакала, трымаючы на руках укручанае ў новую суконную радзюжку малое, гадкi тры, дзiця, Мiронава Маня. Яна была ў лёганькай, у чым, мусiць, ускорала выскачыць з хаты, зашморгнутай пад падбародкам хустцы i адной злiнялай кофце. Нацягнуўшы ад агню на самыя вочы пляскатую кепку, перапалоханы, збялелы Васiль пакрыкваў на яе тонкiм, шапялявым, як у старое бабы, голасам:
— Каму кажу — прастынеш! Бяжы да каго-небудзь у хату!
Маню ад гэтых слоў разбiраў яшчэ большы жаль, яна, як па нябожчыку, заводзiла тонкiм, ужо ахрыплым голасам:
— О-ё-ё-й, а мая ты хатачка, а дзе ж жыцьмем?
На Васiля касiўся, падтрасаючы накiнуты наапашкi абшморганы кажух, з-пад якога былi вiдаць споднiя палатняныя порткi i сарочка, стары Мiрон:
— Аб ты, скажы гаспадар, аб не людзi, дак i каровы не вывеў бы з хаты!
Мужчыны, зайшоўшы з другога боку хаты, пачалi рваць доўгiм бусаком яшчэ моцны неперагараны ачэп страхi. Быў чуваць сухi трэск дрэва i дружны крык мужчын. Чуўся тоўсты голас Бронiка Лiтавара:
— Яшчэ раз — разам!
— Яшчэ раз — разам!
— Яшчэ раз — гоп!
З неперагаранага лоба страхi, дзе яшчэ сама ўзяўся гарэць зыркiм агнём выплецены тоўстаю лазою шчыток, завiлася ўгору i, пагойдваючыся, асядала на чорную купу людзей, на жоўты ў мiгатлiвым бляску снег перагараная салома.
Лускалi i стралялi вугольчыкамi шурпатыя ў чырвонай лусцэ, аб’етыя агнём латы. Там страшна загойдаўся комiн.
Закрываючы локцямi ўгнутую голаў, да акна падбег i закрычаў нешта ў чорную прорву хаты стары Корсак.
— А-я-я-ёй, чалавека завалiць! — адвярнулiся перапалоханыя бабы, каб не бачыць, як будзе падаць у хату, ломячы старую трухлявую столь, цяжкi комiн.
Хрысця ўбачыла, як неяк паволi, мусiць, абамлеўшы, да чорнае прорвы акна, абсыпаная iскрамi, лезла Алеся. Учула, як i самую аблiвае нейкая мяккая гарачыня, як зрабiлiся нежывымi i падагнулiся ногi.
Раптам з чорнае прорвы хаты паказалася Iмполева галава, i, высунуўшы цераз падаконнiк нагу, ён перавалiўся сюды, на двор. Адскочыўся далей ад сцяны i засмяяўся, паказваючы белыя зубы i скiдаючы з галавы шапку: атрасаў з сябе iскры. Услед за iм, пахiснуўшыся, як п’яны, з грукатам аб’ехаў комiн. Праз вокны было вiдаць, як у праломе столi, нiбы праз драбiнкi ў печцы, пасыпаўся жар. У хаце засвяцiўся i пачаў расцi агонь. Мужчыны з крыкам: «Раз-два — узялi! Яшчэ раз!» — iрвалi чорныя падгараныя кроквы — недзе суха рыпеў, выгiнаючыся i не паддаючыся, цвiк. Гарэла i абвальвалася столь.
Iмполь, атрасаючы адною рукою з плячэй нацярушаныя iскры, у другой нёс сарваны з цвiчка ў покуцi блiшчасты вянчальны абраз з васковай кветачкай пад шклом. Яго дагнала i турзанула за кiшэнь Алеся. Пацiху засварылася, зiркаючы спадылба на баб, цi не чуюць.
Ён, насупiўшыся, моўчкi глядзеў у снег, потым падняў вочы, убачыў Хрысцю i завярнуў да яе.
— Во, цi бачыла, ледзьве не згарэў, — ужо голасна сказала Алеся, беручы Хрысцю за рукаво i тулячыся да яе. Дзябёлая, мажная поруч з дробненькай — на смуглявым тварку адны лупаваценькiя, чорненькiя, як у вавёркi, вочкi — Хрысцяй.
— Не кажы, i ў мяне чуць сэрца не адарвалася.
— Няўжо? — варухнуў плячом i засмяяўся тым сваiм, трохi сарамяжлiвым смехам Iмполь.
— Яшчэ i выскаляецца, — адвяла злыя вочы Алеся.
— Няўжо ж плакаць… Людзi хоць дзякуй скажуць — столькi адзежы выкiнуў.
— А гэта, спытай, нашто? — Алеся паказала на вянчальны абраз.
— Хрысця во замуж iсцiме, там спатрэбiцца. Праўда, Хрысцечка?
— Скажа, як маленькi…
— Вой, перастаньце, у людзей вунь гора, нам — смешкi, — зморшчыўшы носiк, зажмурыла свае лупаценькiя вавёрчыны вочы Хрысця.
У хаце пастрэльваў агонь. Расшугаўшыся, полымя лiзала праз высаджанае з рамай акно верхнiя вянкi зруба. На другiм акне вясёлкай пералiвалiся, лускалi шыбы, з сухiм вострым звонам сыпалася шкло. Гарэла абваленая столь. Было вiдаць, як на падгарэлай, патанчэлай бэльцы пакалыхваўся, пералiваючыся мiгатлiваю чырванню, доўгi дрот, на якi, мусiць, вешалi шкляную лямпу.
Мужчыны, забегшы з гародчыка i ломячы трухлявы плецены частакол, узяўшыся за бусак, iрвалi верхнi вянок сцяны. Мiця, стаўшы ад вугла, падважваў дзеравiну. На снег сыпалiся i шыпелi чорныя вуглi.
Iмполь азiрнуўся, палажыў на стракаты, абсыпаны перагаранаю саломаю снег вянчальны абраз — васковаю кветачкаю ўверх — i, нацягваючы на лоб картовую кепку, памкнуўся да агню.
Але яго за шырокi з касцянымi гузiкамi хлясцiк на суконным каптане схапiла Алеся:
— I не пушчу, — i засмяялася, цягнучы яго да сябе. — Каб дзе яшчэ голаў падаткнуў, спрытны такi… Дадому во пойдзем. Цеперся куцця стаiць.
Учуўшы, што ў кiшэнi бразгацiць пляскатым язычком доўгi ключ, схамянулася i забедавала Хрысця:
— Дай бог памяць, я ж i хату не замкнула. Можа, дзе якi злодзей усунуўся.
— Злодзей не злодзей, а дурны з Лабачоў, той можа ўлезцi, — абмiнаючы калючую загарадзь i выходзячы на сцежку, яшчэ больш падстрашыла Хрысцю Алеся. — Помнiш, як восенню ўбiўся ў хату да Вайтовiчаў? Тыя, не прымкнуўшы дзвярэй, пабеглi на сяло. А ён зайшоў у хату, распрануўся i палез на печ. Рассунуў сонных дзяцей, лёг мiж iмi i храпе. Нават яшчэ боты зняў ды на лаву каля печы паставiў.
— Вой, не расказвай, — схапiлася за шчаку Хрысця, — а то буду баяцца.
— Каго гэта? — азiраючыся на нiзкi ўжо без страхi зруб Мiронавай хаты, над якiм роем вiлiся чырвона-залацiстыя iскры, Iмполь дагнаў Алесю з Хрысцяй, схапiў абедзвюх пад ручкi.
Спiхваючы з цемнаватае вузкае сцежкi ў глыбокi, залiты яснай чырванню, як ад нiзенькага сонца, у доўгiх сiняватых ценях снег, павёў вулiцаю.
Хрысця чула, як у халоднай палатнянай кiшэнi кажушка яе руку лавiла i моцна сцiскала вялiкая Iмполева рука. Яна, дзеразуючыся, як мышка, шкраблася сваiмi пальчыкамi ў яго руцэ i нiяк не магла ўшчыпнуць за яго слiзкую тугаватую далонь. А ён то расшчэмлiваў сваю руку, то зноў лавiў яе халодныя, з калючымi пазногцямi пальчыкi.
Яна, як маладая курачка, скрывiўшы набок голаў, адным вокам знiзу ўверх зiркала на яго.
Нiбы падцiкаваўшы iхнюю забаўку, са злосцю на Iмполя закрычала Алеся:
— Саўсiм мяне ў снег сапхнуў. Iдзi адзiн!.. — i штурханула ў плечы.
Ён, iдучы наперадзе, цiхенька парыпваў крохкiм снегам.
На Корсакавым надворку, падступаючы, зазiрнуў у верхнюю, трохi не зашэрхлую ад марозу шыбу i здзiвiўся:
— О, елачка ў вас стаiць!
— Ага, так зайдзеця, — Хрысця апякла руку абынелаю клямкай.
— Ой не, пабежымо дадому, — затупала, курчачыся ад холаду i грэючы ногi, Алеся.
Успомнiўшы пра лабачоўскага дурнога, Хрысця прысунула сенi. Слухаючы, як яшчэ тупаюць, варочаючыся з пажару, i гавораць людзi, пачала прыбiраць елачку, падвешвала на калючыя, што пахлi густою лiпучаю смалою, натапыраныя лапкi шкляныя шарыкi i прыгожыя, выразаныя з кардону ружовыя анёльскiя галоўкi з блакiтненькiмi крыльцамi. Адышоўшыся, азiрала елку, дзiвiлася, што харошая выйшла, i накiнула на яе серабрыстыя анёльскiя валасы. Толькi зорку на пруткi жаўтлявы вяршок не насадзiла — чакала Мiцю.
З бацькам яны прыйшлi позна. Яна ўжо заслала новенькiм у каробачку абрусам шапаткое на стале сена, паставiла нават кiсель i груцу — густы крупнiк з салодкаю вадою, прысела пры стале i не ўбачыла, як задрамала, прыснiўшы раптам страшны сон. Снiлася ёй, што гарыць ужо не Мiронава, а Мондравых хата i яна з Iмполем стаiць у тым агнi…
Хрысця прачнулася, як сама не свая — у дзверы ўжо грукалi Мiця з бацькам.
Свята перабiў пажар. Корсак, забыўшыся нават паваражыць — не даставаў, як заўсёды, з-пад абруса саломiнку, каб убачыць, якое ж налета збожжа вырасце, — усё круцiў лысаю з чорным вяночкам валасоў галавою, бедаваў, што Мiронавым, пэўна, не дадуць страхоўку, бо хата загарэлася ад жару ў попеле, якi высыпала за вуглом на сметнiк Васiлёва Маня.
Хрысця слухала яго i не слухала — разгадвала свой страшны сон, але разгадаць не магла: у якiм жа агнi яны з Iмполем будуць?
Была субота. Шчадра. Багатая куцця. Выправiўшы з хаты мужчын i засунуўшы на цяжкую жалезную засаўку дзверы, Хрысця завесiла старымi радзюжкамi вокны: баранi бог, каб не падцiкаваў хто, як яна будзе мыцца.
Папоцемку ўжо дастала з печы два цяжкiя чыгуны, адцадзiўшы праз засланы анучкаю кошык руды слiзкi луг у шырокую, яшчэ раненька ўнесеную з сеняў, каб нагрэлася, жоўценькую балею.
Сцягнуўшы праз голаў караткаватую палатняную сарочку, раптам засаромелася сваiх белых, з рудаватымi шапачкамi грудзей, кучаравага чубка нiжэй смуглага, крышку выпуклага жывата, сваiх голых, у маладой ружаватай чырванi ног.
Нешта чужое, нязвыклае бачыла сама ў сабе.
Памаленьку ўжо ступiла ў цёплы руды луг, чуючы нагамi цвёрдае i слiзкае дно балеi. I раптам аж здранцвела ад страху — нехта грукаў прымкнутымi дзвярмi.
Хрысця, прытулiўшы да грудзей скрыжаваныя рукi, як туляць да сябе i хаваюць маладога катка дзецi, прысела, сцялася ўся, баючыся нават дыхнуць. Чула, як пад рукою дрыжала i турзалася няведама чаго сэрца.
Ад парога да акна затупалi ногi. На прызбе зашастаў сухi картаплянiк. За падвойнымi вокнамi было чуваць глухi Лiтавараў голас:
— Эге, а ўсё вiдаць.
«Каб табе ўжо iх павыпiрала, як ты ўсё ўбачыш i прыпiльнуеш», — хацела ўжо крыкнуць Хрысця, але, асекшыся, змоўкла.
— Дальбог, Хрысця, каб на цябе голеньку раз глянуў, то i памiраць можна, — грукаючы ў сцяну каленам i топчучы порсткi картаплянiк, Лiтавар, мусiць, лез на прызбу. Дагадаўся, што ў хаце мыюцца.
«Вой, яшчэ ўбачыць!» — косячыся на рэдзенькую старую радзюжку, Хрысця прыгнулася, падкурчыла ногi, мосцячыся глыбей у балею i выплюхваючы ваду.
Сцiшыўшыся, чакала, покуль Бронiк Лiтавар не ссунуўся з высокае, закладзенае картаплянiкам аж пад самыя вокны прызбы i покуль на вулiцы не зацiх цяжкi тупат яго ног. Паслухала яшчэ звiнючую, што аж калола ў вушы, цiш хаты, учула, як недзе сухенька скрабецца ў сцяне шашаль, i пачала мыцца: спярша адною жменькаю чэрпаючы густы слiзкi луг i льючы сабе на гладзенькае круглае плячо са шнарком ад цеснага станiка, на белую з вострай завушнiцай бародавачкi шыю.
Рудымi, нiбы чай, скалкамi лугавая вада бегла ў сiнявата-беленькую разорку мiж грудзей, кацiлася па выпуклым, сабраным у складку смуглявым жыватку.
З акна, праз шчылiну, дзе добра не прыстала да акна радзюжка, высунуўся косы сiняваты пучок сонца, у якiм, як дробныя чарвячкi ў завоньцы, кiшэў пыл, кругленькiм, прадаўгаватым, як яйцо, кружочкам на падлогу лягла яснасць.
Хрысця аж сумелася, падумаўшы, што Лiтавар праз гэтую шчылiнку, можа, папраўдзе бачыў яе. Да цяперашняе крыўды прымяшалася i даўнейшая злосць.
Было гэта яшчэ ўлетку. Парным задушлiвым вечарам. Вярнуўшыся з жнiва, яны, дзяўчаты, пайшлi мыцца, выбраўшы далей ад вёскi тое цiхае глыбейшае месца, дзе рэчачка абмывае дзве доўгiя купiны-выспы, што пазарасталi зялёнымi дудкамi тоўстае лодзьмы, лапушыстым карычняватым конскiм шчаўем i старымi карчыстымi вербамi, дзе мiж вiлаватых камлёў шарымi перавернутымi каўпакамi сядзяць выплеценыя з пырнiку i сухое травы пустыя ўжо драздовыя гнёзды.
Залезшы ў цянёк гэтых выспаў, раздзеўшыся i прытаптаўшы ў гаркавата-духмянай траве сваю адзежу, дзяўчаты з вiскам i плёскатам паплылi ў цёплай, як луг, i плыценькай пад вечар рэчцы. На спiнах у iх гарбамi надувалiся палатняныя сарочкi. Плыла i яна, Хрысця, дастаючы рукамi да жвiрыстага, у ружаватых каменьчыках дна. Але, дурныя, не дагадалiся пакiнуць каго сцерагчы, пiльнаваць адзежу. Тады, мусiць, i вылез са свайго сховiшча Лiтавар — украў якраз Хрысцiну паркалёвую спаднiчку з кофтай. Хрысця з дзяўчатамi аблазiла кожны блiзенькi ад рэчкi куст маладога лiпкага алешнiку, але адзежы свае не знайшла.
Выкруцiла мокрую, як хлюшч, палатняную сарочку i, дачакаўшыся поцемку, каб не вельмi напаткацца на чужое вока, пабегла дадому. А на вулiцы, пад самымi веснiкамi, ужо стаялi хлопцы — iх знарок прывёў Лiтавар.
Ён першы, распасцёршы рукi, i заступiў ёй дарогу:
— Га-га-га, а дзе ж ты спаднiцу згубiла?
— А там, Чад, дзе ты палажыў!
— Не кажы, я ўжо калi спаднiцу здымаю, то аддаю. Я кавалер гжэчны…
— Каб ты ўжо галаву сваю зняў, — закляла Хрысця i скоранька, у гэтай караткаватай, сырой, што лiпла да ног, палатнянай сарочцы, кiнулася ў хату.
Чула, як ад сораму, нiбы ад гарачага агню, пякуць шчокi.
Адзежу яна знайшла назаўтра, ужо каля сцяны на прызбе. Лiтавар, мусiць, i падкiнуў у той вечар, а потым нават бажыўся, што гэта не ён.
Чапiўся да Хрысцi i пасля гэтага. Бегаў ледзьве не кожны дзень да Корсакаў. Паснедаўшы, мусiць, прыбягаў i сёння.
Выцiраючыся слiзкiм мяккiм, выкачаным на качалку i пранiк кужэльным ручнiком свае маладыя, натапыраныя, як дзiцячыя кулачкi, грудзi, Хрысця ўспомнiла Iмполя, той вечар на куццю, калi гарэла Мiронава хата, якi ён быў прыгожы сярод верасаўскiх хлопцаў i мужчын, успомнiла, як яго цёплая рука сцiскала i лавiла яе руку ў палатнянай халоднай кiшэнi кажушка. I раптам учула нейкую брыдкасць — няхай крые бог, чаго яна пра чужога мужыка думае.
Апрануўшы лёганькую з банцiкам на грудзях паркалёвую сукенку i наспех прыбраўшы ў хаце, чысцiла крохкiм гаркаватым вугольчыкам зубы, шмаргануўшы па закурэлым чалеснiку пальцам, падчарнiла сажаю вузкiя шнуркi шорсткiх броваў.
Косячы блiшчастым рудаватым, як вылушчаны каштан, вочкам у зломак люстэрка, паўзiралася на свой прыгожы смуглявы, як зiмовы яблык, тварок, на якiм спадыспаду выступала чырвань, спадабалася сама сабе i села давольная на лаву пры акне.
Паднiмаючы растапыранымi жменькамi свае мокрыя, блiшчастыя ад лугу валасы, сушыла iх на скупым зiмовым сонцы. Зажмурыўшыся, слухала, як мякенькаю даўняю ласкаю лета грэе яно ў шыю.
Нехта зноў грукнуў у дзверы. Хрысця, уступiўшыся ў валёнкi, накiнуўшы на голаў цёплую суконную хустку, выбегла ў сенi, ужо не пытаючыся, адсунула дзверы.
Парыпваючы намерзлымi ботамi, у хату ўвайшоў i запах холадам, вярнуўшыся з касцёла, стары Корсак. На чорным каўняры кажушка згортваўся ў дробныя кропелькi расы сiвы нахуканы iней.
— Ну й мароз, як звер, — Корсак цёр рукою белую скамянелую шчаку.
— Дак я можа капусты ўвалью — пагрэецеся? — Хрысця адкiнула ў печы стары, што служыў за занавеску, падпалены фартух.
— А дзе ж Змiтрык?
— На сяле. Цеперся як пайшоў.
— Так мо не памру. Разам папалуднуем.
— Дачакаецеся яго, — зазлавала Хрысця. Ей не цярпелася вышмыгнуць з хаты.
Яшчэ з учарашняга дня верасаўскiя дзяўчаты змовiлiся, што збяруцца ў Сабiны, будуць варажыць: як добра ўцямнее, пабягуць да рэчкi слухаць ваду.
Хрысцi ўжо не сядзелася дома. Зняўшы з шастка, абувала свае чорныя з доўгiмi халяўкамi чаравiкi, з-пад якiх выглядвалi вязаныя суконныя шкарпэткi з зялёнымi i ружовымi пасачкамi. I ўжо вышэйшая, спрытная ў гэтых шчытных на высокiм абцасiку чаравiках, падбягала да акна, цiкавала ў растоплены сонцам кусок лёду — цi не iдзе Мiця, каб скоранька накармiць полуднем мужчын ды сысцi з хаты.
— Куды ж выстраiлася? — скiнуў шапку i блiснуў лысiнаю стары Корсак.
— Ай, збегаю на сяло…
— Iдзi ўжо, iдзi. Чаго там… Я тут адзiн упраўлюся, — хiтра ўсмiхнуўся Корсак, наровячы зазiрнуць Хрысцi ў вочы. — Iдзi, паслухай, дзе брэша чужы сабака.
Хрысця надзела яшчэ свой жоўты, вузенькi ў талii, з падстрочанымi паяскамi кажушок i, закручваючы на бягу чырвоную ў чорныя кветкi кашамiравую хустку, схавалася ў сенях.
На дварэ пасля цёмных сеняў вочы засляпiў зыркi снег. Зажмурыўшыся, але ўсё роўна чуючы зеленаватую сляпучую яснасць, Хрысця спусцiлася з надворка на вулiцу. Крохкаю, як сухiя вуглi, сцежкаю пабегла ўздоўж шарага абсiверанага плота. З дрэў сыпаўся дробненькi, як асколкi ад шкла, iней, лускою заблiшчаў на чорнай апусе Хрысцiнага кажушка.
Задыхаючыся ад вострага сухога марозу, Хрысця мiнула глухiя з мяккiмi белымi стрэхамi гумны i завярнула да Мацюшкi Бортнiка.
Плота ў Мацюшкi не было: замест яго на мяжы ад чужога двара роўненькiм радком, адзiн пры адным, стаялi вялiкiя, некалi пазвожваныя з поля, каменнi.
На ружовых у сухiм лiшаi лысiнах белымi пухкiмi аладкамi ляжаў снег. Брудная затаптаная сцежка прашылася мiж пляскатых, няшчытна пакладзеных каменняў.
Мацюшкаў надворак ссунуўся на самы грудок, што пукатым лобам упiраўся ў старыя дуплявыя вербы. На адной чарнела, як спластаваная граблямi куча смецця, бусловае гняздо. Далей пачыналася прысыпаная снегам багна, чарнелi мiж сiняй смугi алешнiку лёхi крывiц, у глыбокiм снезе стаяў, як спалавелае жыта, жаўтлявы з сiнiмi мятлушкамi троснiк.
Улетку яны, дзяўчаты, збiралiся тут на Мацюшкавым надворку, сядзелi на гэтых цёплых пад вечар каменнях. Там, у залiтым туманом алешнiку, рыпеў драч. З балота пахла гнiлою вадою, скошанаю прэснаю асакою, перамешанаю з прэснасаладжавым бабком, горкiм атрутным чэмерам.
Сена выносiлi радзюжкамi з багнiшчаў i сушылi тут пры Мацюшкавым грудку. Там яшчэ можна было знайсцi маладых рудаватых, прынесеных разам з травою жабак. Хлопцы лавiлi iх у жменю i кiдалi дзяўчатам за пазуху— стаяў перапалоханы дзявочы крык.
I цяперака, баючыся, каб не наскочылi ў хату ўсюды дападныя i ўрэдныя верасаўскiя хлопцы, дзяўчаты прысунулi дзверы. Пяклi, мусiць на варажбу, аладкi — над комiнам дрыжала мроiва. Каля дзвярэй пахла горкiм ад смольных дроў дымком.
Хрысця яшчэ раз патрасла за абсiвераную, з чорнымi плямамi ад чужых пальцаў жалезную клямку.
— Хтотака? — адчынiўшы хатнiя дзверы, у сенях за вушаком засапла Мацюшкава Сабiна.
— Сабiначка, гэта я, — абiваючы з чаравiкаў снег, Хрысця прытупнула на драўляных, прымацованых да парога сходах.
У прабоях загрукацела цяжкая жалезная засаўка.
— Вой, а мы цябе цеперся чакаем, — вызiрнула з-за дзвярэй i зморшчыла свой чырванаваты прысадзiсты носiк Сабiна. У завiтках чырванаватых валасоў тонкiм павуцiннем заблыталася сонца.
— Не было ж як адлучыцца, адысцiся з хаты, — Хрысця, спатыкнуўшыся на няроўным вылушчаным току ў сенях, скоранька, па-мышачы прашмыгнула ў хату.
Дух забiў едкi, удушлiвы дым — на прыпеку курылася змазаная ўкручаным у лапiк салам напаленая панiва. Пад трыножкамi ў печы лускалi сухiя яловыя дровы.
Сабiнiна мацi ў рудой суконнай камiзэльцы, зпад якой выпiралi сухiя, гарбатыя, як у жабкi, плечы, перакiдваючы з рукi на руку, нясла да стала на складзены ў чатыры столкi абрус гарачую, яшчэ пруткую аладку.
Белаю вышчарбленаю коткаю ў шарым глiняным цёрле ляжаў лой.
Дзяўчаты, што сядзелi на лаве, па верасаўскаму звычаю не распранаючыся, а толькi расслабiўшы каля шыi суконныя хусткi, касiлiся туды на стол.
— Падсоўвайцеся блiжай, дзяўчаты, ды мажце лоем, покуль аладкi гарачыя, — Савета вярнулася да печы падхапiла анучаю гарачую панiву, забоўтала апалонiкам у дзежачцы.
— Вой, мы ж не галодныя, цётка, — расшпiльваючы свой кажушок, адказала за ўсiх Хрысця, прысаджваючыся на лаву.
— Яшчэ i ганарацца, — Сабiна ўбiла ў тоўсты кружок лою нож, адкрышыла кавалачак, перавярнула ноздрамi ўверх пухкую грэцкую аладку.
— А чым жа ж будзем варажыць? — блiснула хiтрымi чорнымi вочкамi даўганосая, падобная да сарокi Шайбакова Кася, але ўслед за Сабiнаю села за стол.
— Ешча, дзяўчаткi, ешча, хопiць галадак усiм. Во, паўнюткую дзежку рашчынiла цеста, — Савета пабоўтала, пакацiла апалонiкам у новай з жоўтымi клёпкамi i неаблушчанымi арэхавымi абручамi дзежачцы, што стаяла на лаўцы пры печы.
— Няхай во Кася наесца, — маргнула вокам некаторая з дзяўчат.
— Чаму ж яна толькi адна?
— Бо ў Латвiю збiраецца. I цi будуць там грэцкiя аладкi?
З блiзшых вёсак хлопцы i дзяўчаты ехалi на сезонныя работы ў Латвiю. Верасаўскiя не рашалiся. Паданне на выезд падала толькi адна Шайбакова Кася — ды ёй выйсця не было: у бацькi адна пад адною пяцёра дзяўчат, i ўсе на выданнi.
— Скажаце ўжо, — падняла свой сарочы нос Кася.
— Там жа ж, мусiць, толькi жытнiя пякуць?
— Ды маленькiя, на адзiн глык.
— А тут во — як вечка ад дзежкi, — пырскалi смехам дзяўчаты, хаваючыся адна за адну.
— Выдумаюць, каб на вас ужо, каб на вас, — круцiла галавою i пачынала смяяцца Савета, паказваючы цёмную ў верхнiх зубах шчылiну.
— Няхай смяюцца, няхай iм языкi пааблазяць, а я во i праўда ж пад’ем, — не вельмi саромеючыся, Кася перавярнула пухкую аладачку дзiрачкамi ўверх, шмарганула па ёй кавалачкам лою, пакiдаючы тлусты растоплены пасак.
Дзяўчаты зыркалi вачмi на стус пухкiх грэцкiх аладак, няўзнак глыкалi даўкую слiну, але было ўжо не ў гонар пасля такiх смешачак ды жартаў з Касi садзiцца разам да яе за стол. I яны, угiнаючы галовы ад нiзкага сонца, што чырванавата-жоўтай яснасцю дрыжала на дашчанай у чорных сучках перагародцы, адсоўвалiся далей.
Канаў кароценькi зiмовы дзень. На слiзкай скарынцы нерастопленага лёду на шыбах раслi i крыжавалiся крывавата-вострыя шабелькi марозу. Перапальваючы да чарнаты пруткае галлё, цёмначырвонае сонца заязджала ў круглыя, як шчоткi са свiной шчацiны, вяршкi старых вербаў, што раслi пад грудам напроцi Мацюшкавай хаты.
За вёскаю, на грудах, ружаватасцю адсвечваў снег. У лагчынах шырыўся i поўз, мяшаючыся з поцемкам i смугою, сiняваты цень. На пухкi снег за акном лёг сiнi вечар. У хаце пацямнелi куткi.
Дзяўчаты пачалi збiрацца на варажбу — са стуса хваталi адна перад адною яшчэ цёплыя пухкiя аладкi. У хаце падняўся смех i крык.
— Вой, глядзiце, а мне самая малая папалася, — трасла скамечанаю падгарэлаю аладкаю тоўстая i меншая за ўсiх у Верасаве дзяўчат Пытлева Ганначка.
— А ты ўжо хочаш роўнаю з сабою? — падцялi яе.
На гоман i крык з-за жоўтае ад неафарбованых i не аклееных шпалерамi дошчачак перагародкi высунуўся заспаны, з належанаю да белых шнаркоў шчакою, Мацюшка, засоп ад злосцi вялiкiмi чорнымi ноздрамi.
Дзяўчаты знiякавелi, iм зарвала смех. Угiнаючы ў плечы голаў, цiхенька i скоранька, як мышы пад памяло, шмыганулi з хаты. На надворку ўжо, нiкога не баючыся, зарагаталi зноў.
На захадзе залатою дужкаю пярсцёнка выяснiўся малады месяц. Недзе туды, на гэты пярсцёнак месяца, тоўстым, асiплым ад вострага марозу голасам брахаў чужы сабака.
Дзяўчаты, задыхнуўшыся ад рогату, паслухалi гэты брэх i, апярэджваючы адна адну, завярнулi на вулiцу. Пад нагамi гарачымi вуглямi зарыпеў намерзлы шорсткi снег. З iмi, не ўскорваючы i кiваючыся, як качка, бегла тоўстая маленькая Ганначка.
Расцягнуўшыся шнурком на сцежцы, што пятлёю абвiвала чужыя гумны, дзяўчаты скiравалi да Сцяпана Чабоцькi. Прыпынiлiся перад збiтаю з калкоў брамаю — каля буды круцiўся, задыхаючыся ад злосцi, чорны i вялiкi, як звер, Сцяпанаў сабака, iрваў прыбiты да вугла кароткi ланцуг. Хрысця першаю ўскочыла ў прачыненыя веснiкi, заторыўшы праход, за ёю ўцiснулiся ўсе дзяўчаты.
— Куды гэта вас прэ, чаго гэта? — Хрысцю апярэдзiў мужчынскi голас.
На надворку, высунуўшыся недзе з сутачкаў, стаяў i падцягваў порткi Сцяпан Чабоцька.
Дзяўчаты, што было моцы, пусцiлiся бегчы назад, некаторая паслiзнулася на калдобiстай i высокай, як грэбля, сцежцы, кулямi на яе пасыпалiся астатнiя, завiшчалi на ўвесь голас.
Не паспеўшы нават ускочыць у веснiкi, першаю цяпер ад Сцяпанавае хаты ўцякала кароткая тоўстая Ганначка, сапла, як котная, задыханая авечка. Яе скоранька дагналi i зноў пачалi выпярэджваць дзяўчаты. Шморгаючы рукавамi пахучага, ад свежых аўчын, дубленага кажушка, першаю зноў ляцела Хрысця — з-пад яе чаравiкаў пырскаў хрумсткi снег. Тупат дзявочых ног глуха аддаваўся ў блiзкiх пры вулiцы хатах, крохкi i пякучы рып перамерзлага снегу рэха адносiла аж да хмурных глухiх гумнаў.
Счуўшы далёкую гаману i вiск, на вулiцу выкацiлася i затрасла доўгiмi вушмi, зайшоўшыся ад брэху, ненавязаная Алесiна сучачка.
З разгону Хрысця праскочыла веснiчкi i замахала рукамi, як курыца крыллямi, каб не пераважыцца на шастку, раптам хапаючыся за калючыя, шорсткiя ад iнею частаколiны.
З перапуду цяўкнула i жалосна завiшчала ўжо каля ганка, просячыся ў хату, баязлiвая сучачка. Дзяўчаты, дабегшы сюды, наводмаш, па-бабску, цераз плот шпурлялi аладкi.
У хаце, мусiць, счулi падазроны крык. Па залацiстай слюдзе лёду на шыбах мiльгануў вялiкi цёмна-сiнi цень. З хаты скрыпнулi намерзлыя дзверы.
Нарабiўшы лопату, як спуджаныя курапаткi, дзяўчаты пырхнулi на другi бок вулiцы, за Корсакава гумно. Зачапiўшыся за калючы дрот абгароджанае ад кароў i коней картаплянае ямы, вiшчала, выблутвала свой разарваны на рукаве ватовы каптан малая Ганначка. Сюды да яе гальцала, грузнучы ў глыбокiм снезе, аблавухая Алесiна сучачка. Злiваючыся з частаколам, нехта прыгнуўся за плотам.
Хрысця высунулася з-за вугла, цiха паклiкала сучачку. Тая раптам знiякавела, пазнаўшы знаёмы голас, перастала цяўкаць, завiляла хвiшчаватым хвастом. Хрысця наводмаш шпурнула туды халодную ўжо на марозе, скамечаную аладку. Сучачка адскочыла, паўзiралася на Хрысцю i неяк скоранька, нiбы ўкрадкам, схапiла аладку i, згубiўшы палавiну, панясла туды пад плот.
— Вой, — зашаптала за спiною ў Хрысцi Мацюшкава Сабiна. — I што гэта ў цябе за замуж будзе? Нейкi напалавiну?
— Вот дурная, — засмяялiся дзяўчаты. — Якi тут замуж? Яна без замуства адаб’е ў Алесi маладога прымака.
— Каб вам ужо языкi пааблазiлi, выдумаеце, — угнула, засаромеўшыся, голаў Хрысця.
— Чаго ж выдумляць — вываражыла ты сабе гэдак, — хмыкнула некаторая з дзяўчат.
Раптам пад страхою гумна нешта зашлупалася, i адтуль з-пад латы выпырхнуў перапалоханы верабей, згiнуўшы ў поцемку вечара.
— Вой, што гэта? — першаю адскочылася ад сцяны малая Ганначка.
— Гарабей, цi ты не бачыш? Вот ужо баязлiвая.
Дзяўчаты ўсе адышлiся ад гумна.
— Дак хадзем жа пчол слухаць.
— Во, i проўда ж, а мы забылiся.
Дзяўчаты перабеглi глыбокi, што ламаўся на крыгi, снег. Цвёрдаю, ужо расчышчанай сцежкаю, праз Корсакаў надворак, выскачылi на другую вулiцу. Спынiлiся за плотам, дыхаючы адна на адну параю.
Хрысця азiрнулася на свае вокны. У хаце не было агню, сiняватымi бельмамi на вулiцу глядзелi замерзлыя шыбы. Мiця са старым Корсакам недзе бавiлi час на сяле.
Нанач крэп мароз. У Корсакавай хаце з тугiм звонам трэснуў i раскалоўся вугол. Лускаў, як на агнi, намерзлы яловы плот. У сiнюткае, засыпанае калючымi зоркамi неба сiвым дымам паднiмалася абынелая бярэзiна.
Чах, знiзiўшыся на зыходзе, маладзiчок. Зачапiўшыся за яго, як на нябачнай нiтачцы, вiсела жаўтаватая зорка. Яна закалыхалася i паплыла, чапляючыся за голыя камлi i сукi старых дрэў, што раслi каля завонi.
Дзяўчаты, пачакаўшы ўсiх, цiхенька спускалiся ў Сымонаў садок.
З усiх верасаўскiх гаспадароў пчол мелi толькi Iгнась Нагорны, што сядзеў на хутарах у самым канцы Прылук, ды тут у вёсцы — Сымон Рак. Пад крывымi разложыстымi яблынямi ды вострымi маладымi грушамi на пухкай коўдры белага снегу стаялi выштукаваныя рамкавыя вуллi ды ляжалi, накрытыя кажухамi яловай кары доўгiя калоды.
Цiхенька сапучы на абынелыя каля рота хусткi, дзяўчаты паднiмалi тоўстыя вяроўкi абсiверанага калючага дроту, лезлi пад яго, прапускаючы адна адну.
Дабегшы да вулляў, нагiналiся i, здзёршы з вуха хустку, прыкладвалi да iх сваю голаў, слухалi, цi не чуваць гуду пчол — знак, што будзе гусцi вяселле i дзеўка пойдзе замуж.
Не ўчуўшы нiчога, некаторыя ўжо малацiлi кулаком па шалёўцы, каб растрывожыць сонных пчол.
Хрысця, каб не парваць пад калючым дротам свой вышываны новы кажушок, асцярожна палезла астатняю. Правальваючыся ў сухi снег, подбегам кiнулася да блiзшае ад загарадзi тоўстае калоды. Але адтуль раптам высунулася нешта чорнае i калматае i, зароўшы, як мядзведзь, папаўзло проста на Хрысцю.
— Во-о-ой! — паднiмаючы рукi, заенчыла не сваiм голасам Хрысця.
Гэты нечаканы сярод шарага вечара крык вострым страхам кальнуў усiм у сэрца. Дзяўчаты, не помнячы сябе i збiваючыся ў купку, як спуджаныя воўкам авечкi, пусцiлiся ў другi канец Сымонавага садка.
Ломячы нiзкае крохкае галлё на крывых шурпатых вербах, лезлi праз вузенькую завоньку на другi бераг, на голае i роўненькае, як стол, балотца.
Зачапiўшыся ззаду каптаном за тоўсты вярбовы сук, вiсела на iм i коўзалася кароткiмi нагамi па слiзкiм лёдзе Пытлева Ганначка, вiшчала, як ушчэмленае ў плот парася.
Хрысця, усё чуючы, як недзе следам сапе гэты касматы страшны звер, у мiг вока даляцела да завонькi i раптам закруцiлася над абвiслым берагам, баючыся з вышынi скакаць на цёмны i, мусiць, надта слiзкi лёд. Але збоку нешта страшна гыркнула i зараўло зноў. Хрысця, заплюшчыўшы вочы i закрываючы локцямi твар, прашылася мiж пруткiх кустоў алешнiку, з’ехала на тоўстай губе снегу на коўзкi лёд. Не могучы падняць ногi i раздзiраючыся, пабегла па слiзкай завоньцы. Але не ўтрымала раўнавагу — гопнулася на лёд, выцяўшыся рукою i каленам — якраз самаю рэпкаю.
З грукатам стрэлiў, пускаючы аж да берага трэшчыну, i ўвагнуўся на сярэдзiне завонькi лёд. Са шчылiны высачылася i пачала расплывацца чорнай гарачай лужынай на белай пудры нацярушанага на лёд iнею затхлая смуродлiвая вада. Хрысця дапаўзла да берага, хапiлася абедзвюма рукамi за абвiслыя лапы алешнiку i нiбы прычула: там, у Сымонавым садку, нехта душыўся ад смеху.
Дзяўчат дагнала ўжо далёка ад завонькi, каля вузкае, што закруцiлася тут пятлёю, рэчкi, пад рэдзенькiм дымам маладога абынелага алешнiку.
Дзяўчаты, збiўшыся ў купку, яшчэ са страхам цiкавалi сюды, у Сымонаў садок.
— Во, ходзiць, каб ён не даждаў!..
— Начыста перапалохаў…
— У мяне яшчэ i цяпер сэрца дрыжыць, як ягнячы хвосцiк…
— Мусiць, ён, Лiтавар?
— А хто яшчэ?
— Дальбуг, Чад…
— А ты ўжо i пазнала, — заступiлася да свайго брата Мацюшкава Сабiна.
Прыгледзеўшыся, Хрысця бачыла iзноў, як за завонькаю, злiваючыся з сiняю смугою маладога алешнiку i чорнымi камлямi вербаў, варушылiся два кароткiя ценi. Нехта, мусiць, знарок падцiкоўваў за дзяўчатамi — цi не падлеткi?
— Цi не дзетвара? — нiбы сама сабе, сказала Хрысця.
— А хто ж сталы бегацьме тут? Яны, — Сабiна, дзе правальваючыся ў глыбокi снег, а дзе па цвёрдай скарынцы яго, лёганька, з подбегам, пайшла, зразаючы луку, уздоўж рэчкi.
За ёю, як пудкiя курапаткi, адна за адною пабеглi дзяўчаты. Хрысцi яшчэ ўсё шчымела i не давала ступiць пабiтая на лёдзе рэпка. Не трапляючы ў чужыя, ужо глыбокiя i раскоўзаныя сляды, iшла цалiком. Пад нагамi крыгамi ламалася i шахкала ўмерзлая скарынка снегу.
Недзе наперадзе, пераходзячы крынiчку, што сачылася ў рэчку з намерзлых лёхаў гразi, у густым алешнiку, пад грудком, каля самае вёскi, крычалi i галёкалi дзяўчаты. Хрысця ўбачыла, што каля абынелых купкаў лазы, каля бародаў жаўтлявага троснiку з перапуду гойсаў, не ведаючы, куды дзецца, велiкаваты ўпоцемку заяц. Набраўшы разгон, ляцеў да чорных i глыбокiх у снезе ямаў незамерзлых крынiц i крута заварочваў назад, услухоўваўся ў гэты перамешаны з вiскам дзявочы крык. Стрыгучы доўгiмi натапыранымi вушамi i падкiдваючы высокi бясхвосты азадак, бег зноў туды, у сухi, замецены снегам троснiк. Шукаў, дзе пераскочыць цераз гарачыя, як кiпятак, з белаю параю лапiкi багнiшча. I раптам зноў прысеў: за гразёю, на грудку, у чарнаце вёскi глухавата, як у бочку, загаўкаў сабака. Счуўшы сабачы брэх, заяц затрапятаўся i ўскок паляцеў, нiбы сляпы, сюды да дзяўчат.
Дзяўчаты з перапуду заенчылi, замахалi рукамi, адступаючыся назад. Заяц, нiбы толькi цяпер згледзеўшы iх, гэльцнуў убок i, астаўляючы ззаду доўгiя ногi, памчаў па шара-белай роўнядзi поплава. Растаў у нiзкiм, прытаптаным пры алешнiку поцемку.
Забыўшыся пра балячую нагу, Хрысця пераскочыла абвешаную карункамi лёду, абмялелую, вузвую крынiцу, загукала да дзяўчат:
— Чаму ж не лавiлi? Сам у рукi бег!
— Няхай на яго, — паказваючы ўпоцемку белаваты радок зубоў, засмяялася Пытлева Ганначка.
Забыўшыся пра той нядаўнi страх у Сымонавым садку, дзяўчаты ўжо закочвалiся ад рогату.
— Проўда ж кажуць, што зайцы касавокiя, — круцiла тоўстаю ў хустцы галавою, раскiдваючы ў хадзе караткаватымi ножкамi, маленькая Ганначка. — Глядзiць, здэцца, на цябе, а не бачыць…
— Акраз як Васiлёк з Рабкоў — бяжыць на вечарынку, а ўсё заварочвае пад чужую хату, — зiркнула на Ганначку i адвярнулася Хрысця.
Дзяўчаты, штурхаючы адна адну локцямi, зноў пырснулi маладым гарачым смехам.
З Рабкоў, суседняе ад Верасава вёсачкi, да Ганначкi падходжваў гэтакi самы невялiкi ростам, але сталы кавалер Васiлёк Нагорны.
— Мой хоць маленькi, як ты кажаш, касавокi, а спрытнейшы за твайго таўкача. Ды i той адвярнуўся, — Ганначка, мусiць, намякала на Лiтавара.
Гутарка з жарту перайшла на сварбу.
— Во, глядзi ты, скора i паб’яцеся, — Сабiна штурхнула Хрысцю ў плячо, падмаргнула, каб тая маўчала.
Дзяўчаты, ужо асалавелыя, цiхiя ад гэтае сварбы, абышлi гразкае, завешанае нiзкаю смугою абынелага алешнiку балотца, пакiдаючы на роўненькiм нечапаным снезе крутую вяроўку глыбакаватых слядоў. Спынiлiся каля тоўстых дуплявых вербаў пад Мацюшкавым грудком, ужо з другога канца вёскi. На грудку ў нiзкiх з насупленымi стрэхамi хатах свяцiлiся, пералiваючыся, як воўчыя вочы, маленькiя, у шэсць балонкаў, вокны. Змакрэлыя, задыханыя ад скорае хады, дзяўчаты, угнуўшы галовы, маўчалi: дадому не хацелася iсцi— яшчэ абрыдзе без прадзiва доўгi зiмовы вечар.
— Вой, а мы ж яшчэ i чаравiкаў не кiдалi ў парог, — Ганначка зiрнула вялiкiмi ад поцемку вачамi на дзяўчат. — Хадзема ж да нас.
Падгладзiўшы пад хустку абынелыя кудзеркi валасоў, Хрысця першаю пачала паднiмацца да свае, што ўткнулася вушатым каньком у сiнюткае неба, хаты. Прыгнуўшыся, нават памагаючы рукамi i дзеручы сыпкi снег, дзяўчаты скоранька ўслед за ёю палезлi на коўзкi грудок. Астатняю лезла Хрысця, мусiць, ужо не ведаючы — iсцi ў хату да Ганначкi цi не. Убачыла, што дзяўчаты, як качкi, перавальваючыся i не азiраючыся, паўзуць на грудок, месяць глыбокi снег, адскочыла назад, прысела за тоўсты дуплаваты, што пах гнiлою парахнёю, камель старое, зломленае некалi ветрам вярбы. Дзяўчаты, не агледзеўшыся, што яе няма, ужо голасна гаварылi каля Ганначчынае хаты.
Высунуўшыся з-за вярбы, учула ўжо, што яе гукала Сабiна:
— Хрысця! Хрысця! От дурная, цi мала што… Iдзi сюды!
Хрысця бокам ушылася ў шырокiя ночвы дупла. Стаiла дух. Чула, як гаркаватаю цвiллю пахне старая вярба.
Недзе ўжо ўстрывожыўшы суседняга сабаку, каля Ганначчынай хаты смяялiся дзяўчаты.
Хрысця вылезла з дупла i, азiраючыся на вушаты канёк страхi, што высунуўся з-за грудка, пабегла лагчынаю. Грузла, абдзiраючы каленi аб вострыя крыгi глыбокага ўмерзлага снегу. Зноў пазнала тоненькi, як павучынка, нямоцны Ганначчын голас:
— Хрысця! Вот дурная, дзе ты? Хрысця!..
За грудком у смузе алешнiку адклiкаўся водгалас: «…iсця! …iсця!»
Перабегшы Мацюшкаў надворак, прысела на мiг за вялiкiмi ў белых аладках снегу каменнямi. У блiзкай адсюль Ганначчынай хаце завiшчалi i глуха зачынiлiся намерзлыя дзверы.
Каля сонных, што пахлi мышамi i сухою гаркаватаю саломаю, гумнаў подбегам выйшла на пустую вулiцу. Як рытмiчны ляскат пранiка па мокрым палатне, аддавалiся за вуглом яе крокi. Мокрыя губы апякаў сухою гарачынёю мароз, вострымi тоненькiмi iголачкамi калолася замерзлая вiльгаць. Востра шчымеў кончык носа. Хрысця прыткнула да яго мякенькае ў апусе рукаво кажушка. Пайшла подбегам. чуючы, як мароз бярэцца за каленi, сячэ, як крапiвою, голыя сцёгны.
Каля Пытлевай хаты над калодзежам пераважваўся, паднiмаючы тонкую шыю, журавель. У пустыя вёдры густа лiлася i расплясквалася вада.
Памаленьку, каб не пакаўзнуцца на гулах накарэлага пад калодзежам леду, на шорсткую сцежку сышоў Алесiн Iмполь. У шырокiх драўляных вёдрах курэла цёмная вада.
У Хрысцi нешта задрыжала ў грудзях, заняло дух. Самлелi i зрабiлiся як не свае ногi. Брала дзiва, што гэта не першы раз яе аблiвае гарачая млявасць. Перасiльваючы сябе, засмяялася знарок:
— У хаце столькi баб, а ты па воду ходзiш.
Ён азiрнуўся, блiснуўшы вачмi:
— Каб яны былi такiя дагадлiвыя, як ты…
— Сам вiнаваты…
Ён, збiўшыся з хады, пакаўзнуўся на сцежцы, спытаў пра другое:
— А чаму ж не варожыш? Сёння ж шчадра. Дзяўчаты вунь колькi аладак на наш надворак накiдалi.
— А я ўжо вываражыла, — Хрысця, саступiўшы ў снег, абышла яго. Чула спiною, як ён спытаў:
— I каго ж?..
— Цябе… — яна аж зажмурылася, што з языка зляцела лiшняе, але ўжо не стрывала, дагаварыла: — Казалi дзяўчаты, што адаб’ю ў Алесi.
— Ты глядзi… — ён папярхнуўся, не ведаючы, што болей сказаць.
— Дальбог, — яна зарагатала, завярнуўшы на сцежку да свайго гумна.
— А вашыя ж у нас. Мiця з бацькам.
— Ой, тады i я да вас, — захрумсцеўшы крохкiм снегам, яна вярнулася, адчынiла яму веснiкi.
Ускочыла на ганак, каб адчынiць яшчэ сенi, але ён, паставiўшы вёдра, быдта незнарок, заступiў ёй дарогу. Яна памкнулася назад, але рукi яго абхапiлi яе. Яна ўчула, як холадам пахне яго шорсткi калючы пiнжак, i з нейкiм дзiвам i страхам падняла вочы, раптам убачыўшы яго вочы — блiзенька ад сябе, яны свяцiлiся, як глыбокi патаемны калодзеж…
Яны, ужо сцiшаныя, увайшлi ў хату, прынёсшы сюды нечаканы сiверны холад.
Сярод ночы злёг мароз. I на зорнае высокае неба набэрсалася смуга, чапляючыся за белыя боханы грудоў, выкацiлiся клубкамi цяжкiя хмары. З iх зацерушыўся макам, а потым пабольшаў, пагусцеў i замiльгаў чорнымi матылькамi снег.
Хаваючыся ў сiвай завеi, з зацiшку вёскi на востры скразняк шашы выехала трое саняў. Ззаду ў iх матлялiся «сучкi» — кароценькiя санкi-кары.
Суха парыпвалi на аглоблях гужы. Пад палазамi тоненька вiшчаў снег. Над нечаю дугою рвалася жалоснае дзiлiньканне медзянога званка. На санях курчылiся, нацягнуўшы на голаў вострыя башлыкi бурак, панурыя фурманы.
Выкiраваўшыся на шашу i ўчуўшы лёгкi, падмецены ветрам спрасаваны снег, фурманы пачалi падварушваць коней — дарога была не блiзкаю. Ехалi за дванаццаць вёрст — у кашалеўскi лес.
Яшчэ пазаўчора ўсiх верасаўцаў, хто меў за рэчкаю ў Прылуках поле, абабег Вайтовiч, дастаючы з-пад кажуха з нагруднай кiшэнi згорнутую ў некалькi столак паперку, зачытваў «росказ» войта, што трое конных i трое пешых мужчын з пiламi i сякерамi павiнны быць сёння ў кашалеўскiм лесе. Гмiна выдзелiла верасаўцам на мост пяць кубоў дзерава.
Раненька, яшчэ не засiнеўся ў вокнах дзень, забягаў i да Корсакаў. Атрасаючы ад снегу каўнер, абышоў чыгуны, падступiўся блiжай да лямпы i прачытаў войтаў загад.
— А чаму ж з мяне пачынаеш? — закруцiўшы каравую анучу i ўсунуўшы ў бот ногу, прытупнуў iм Улас Корсак.
— Ты ўжо, Улас, не крычы, — у Вайтовiча лiслiва забегалi хiтрыя вочы. — Я спярша наказваю тым, чыё поле за рэчкаю. А мост будаваць будуць усе. Ты не бядуй.
— А чаго мне бедаваць? Я i кладкаю перайду.
— Але ж ты першы паданне падпiсваў, каб дзерава далi.
— Ты зноў па-своему — першы. Чаго ты мяне ўсюды падтыкаеш? А Прылуцкiя хутары што?
— Будуць i з Прылук. Тут во, «росказ», — адступаючыся да дзвярэй, Вайтовiч падзёўб крывым пальцам у паперку.
Але з прылуцкiх хутаранцаў наказаў толькi аднаму Жэнiку Рэпку. Астатнiя вазакi былi з Верасава. Ехалi па двое. На Мiцевых санях, скруцiўшыся абаранкам i абапёршыся на локаць, ляжаў Марцiн Ваўчок. Мiця ехаў першым. За iм, крышку адстаўшы, Лiтавар з Герасiмцовым хлопцам. На астатняй фурманцы сядзеў старэйшы тут за ўсiх Мацюшка Бортнiк. За спiною ў яго кешкаўся, хаваючы ў сена лёганька абутыя ногi, падпяразаны шырокаю пiлою Жэнiк Рэпка.
Пасля лагчынкi за вёскаю паднiмалiся на грудок. Шаша заварочвала напроцi ветру. Прыцiшыўшы бег, Мiцеў конь угiнаў голаў, хаваў вочы ад ветру. Каля кульбачкi на спацелай спiне накарваў снег. Яго густа, як пыл з арфы, гнала на санi, закручвала недзе Ваўчку за каўнер, пякло холадам у карак.
— Ну й мяце, — хаваючыся далей у кажух, як слiмак у ракавiну, крычаў Ваўчок. — Калi не ўцiхне, то вернемся назад. Дзе ты бачыў, гэдака кудаса!..
— Мо перагонiць, — Мiця, таксама павярнуўшыся бокам да ветру, цёр прыхопленае марозам вуха.
На выветранай i абледзянелай, як шкло, шашы пачало заносiць набок кароценькую «сучку». Угiнаў ад натугi голаў, коўзаўся на збiтых падковах Мiцеў конь. Круцячы сухi пякучы снег, на голым грудзе шалеў вецер. Сухiм намерзлым галлём густа трашчалi старыя бярэзiны.
За грудком шаша, як серп, закруцiлася зноў у лагчыне. Густым грэбнем уздоўж яе пацягнулiся цёмныя елкi. Зрабiлася зацiшней.
З настаўленага каўняра зноў высунуў голаў Ваўчок. Яму, пэўна, здоўжылася без гутаркi. Падсунуўся да Мiцi:
— Ты вот хлопец вучоны — скажы, што гэта на свеце робiцца? Вайна, гавораць, будзе. Немцы зноў бяруцца за сваё… Ды што казаць — цяперашнi чалавек без вайны не ўжыве. Верасаўскiя вунь бабы за курыцу, калi яна грады падзярэ, адна адной горла перагрызуць. А то гасударства? Кожнае наровiць урваць сабе. А ўсё на каго пасыплецца? На гэтага, як кажуць, цёмнага беларуса. Я то во — паляк…
— Якi ж вы, дзядзька, паляк? — засмяяўся Мiця, азiраючыся на Ваўчка— ён зноў паднiмаў сваю белую, абсыпаную снегам шапку.
— Як i ты — у касцёле хрышчаны. Ды i назвiска маё польскае — Ваўчок.
— Па-польску было б Вiльчэк, — зноў усмiхнуўся Мiця, чакаючы, што на гэта адкажа Ваўчок.
Але той, пашморгаўшы носам, доўга ўмошчваўся ў канюшыне, потым нехаця, мусiць, пагадзiўся:
— Можа яно i так. А некалi ж маладым хлопцам, як прыйшлi паляке сюды, пайшоў за iх ваяваць. Ахвотнiкам, гэта значыцца, дабравольцам стаў. Шмат нас тут, гэдакiх хлопцаў, з блiзкiх вёсак сабралася. Якi там розум — блазнэ былi. — I Ваўчок раптам падняўся на локцi, зашамацеў на сухой порсткай канюшыне: — Колькi ж табе? Пад дзевятнаццаць бярэцца?
— Ды скора… — заварочваючыся ад ветру, сказаў Мiця.
— Во!.. А мы ж цi па шаснаццаць мелi. Кажу — блазнэ. Тут яшчэ з нашага Верасава Ракоў Пятрук быў. Мы з iм уцяклi з дому. На Панiкву пабеглi, тамжа ж бiтва з бальшавiкамi была. Нават на штыкi iшлi. — Ваўчок змоўк, пачаў атрахаць з сябе снег. Уклаўшыся ў канюшыну, слухаў, мусiць, як рыпяць на вострых курганах, што коса перамялi шашу, палазы.
З шарай iмглы выбiраўся познi дзень. Пачало яснець нiзкае насупленае неба. За саньмi нехаця вiўся здрабнелы сухi снег.
Збiўшыся з спорнае хады, фыркнуў i памаленьку зацюкаў капытамi па ўмерзлай шашы Мiцеў конь. Чакаючы астатнiх падвод, Мiця яго не падганяў. З-за грудка, затросшы дугою, толькi паказваўся Лiтавараў конь.
Маўчаў Ваўчок, мусiць, зноў прыгадваючы нешта з тае далёкае вайны. Пад гэты косы, ужо не густы снег паплылi i Мiцевы думкi, раптам набеглi на Дварчаны. Убачыўся той абвiты, як чырвоным агнём, дзiкiм вiнаградам, ашалёваны жоўты дамок на касцельнай вулiцы. I яснасць у шчылiнках зачыненых аканiц, яшчэ раненька, калi Мiця iшоў у школу, на нейкi мiг прыпынiўшыся каля плота i чуючы за гэтымi аканiцамi чыстае, з ходнiкамi цяпло хаты i яе, Чэсю, у лёгкай карычневай сукенцы з белым каўнерыкам, з пышнымi, перавязанымi ружовай стужкай валасамi. Бачыў, як яна смяецца, паказваючы свой трохi крываваты нiжнi зубок.
— Го, чаго маўчыш? — зноў заварушыўся на санях Ваўчок, падсоўваючыся на локцi, перабiў Мiцевы думкi— яны раз’ехалiся, як падпаленая пасярэдзiне нiтачка. — Хочаш, яшчэ раскажу… Во слухай. Служыў я тады ў санiтарнай роце. Пры доктару Статкевiчу. Во разумны чалавек быў. У Пецярбургскiм унiверсiтэце вучыўся. Родам недзе з нашага боку, з-пад Шчучына. Але я не пра яго хачу расказаць, пра сябе спярша. Ён, гэты Статкевiч, паслаў мяне ў Слонiм па лякарства. А мы стаялi тады ў Зэмбiне за Барысавам, мо чуў?
— Барысаў чуў, — прызнаўся Мiця, — а Зэмбiн — не.
— Во такое мястэчка, як нашыя Дварчаны, а мо яшчэ й меншае. У лясах. Глухая старана, скажу табе. Куды нi йдзi цi нi едзь — адно лес ды балота, — пакруцiў галавою Ваўчок.
— Дак вы кажаце, паслалi вас у Слонiм, — перабiў Ваўчка Мiця, убачыўшы, што таго зносiць убок, як санi на раз’езджанай дарозе.
— Ага, у Слонiм, — схамянуўся Ваўчок. — Але я туды не даехаў, захварэў у дарозе. Добра, што праз Наваградак ехалi, я дадому забег. Ледзьве ў хату ўсунуўся. А вошай на мне, не раўнуючы, як тая пяхота дзе па полi рассыпалася. Мацi ў плач i нiкуды мяне ўжо не пусцiла. А тут бальшавiке i паляка пагналi. Камiсар у нашым Верасаве паявiўся. Пачаў распытваць, хто палякам прыслужваў. Тады ж i хацелi застрэлiць Рэпку за тое, што ў Лявона Шайбака астатнюю карову для польскага войска забраў. Ды i ў вас нешта? — махнуў пляскатаю кепкаю Ваўчок.
— Жарабiцу, бацька кажа, забраў, — нехаця прызнаўся Мiця.
— Во, праўда, жарабiцу, — разявiўшы рот, патрос галавою Ваўчок. — Прыходзiў i да нас гэты камiсар. Але я не помню. Жар у мяне велькi быў. Гарачка. Я нат схапiўся з ложка, адарваў ад сцяны тынк, хату ж нашу старую немцы яшчэ атынкавалi, i шпурнуў у яго. Дый аб’ехаў тут каля ложка, беспрытомны ўжо. Невядома, што было б, каб мацi з сястрою не ўратавалi. — Ваўчок раптам уцягнуў голаў у каўнер, мусiць, учуў холад ад таго даўнейшага страху. Усеўся ямчэй, азiраючыся на заднiя падводы.
Яны ўжо дагналi Корсакавага Мiцю. Лiтавараў конь дыхаў густою цёплаю параю на Мiцевы кары, касiўся на iх нейкiм злым сiняватым вокам.
— Так чуеш? — пахiснуўся на санях Ваўчок: iх занясло з сярэдзiны шашы. — Паляке вярнулiся назад. Я, ужо ачуняўшы ад хваробы, паехаў у Слонiм, там i знайшоў свой полк. Трохi паслужыў i думаю сабе — падамся на афiцэра. Адправiлi мяне ў падафiцэрскую школу. Скончыў яе, а звання мне не даюць. Эге, бачу, тут нешта не тое. Бачу — не туды палез… Хто ж цябе, мужыка, пусцiць? Ты павiнен век, як твае дзяды i прадзеды, быць пад нечаю пятою. Нявучаны чалавек — сляпы. Яго ўжо трэба за руку вадзiць — сам ён дарогi не знойдзе. Во што, браце, скажу, во дзе загваздка! — падбiраючы пад сябе ногi, Ваўчок раптам сеў, чапiўшы рукою Мiцю за плячо, разважна сказаў: — Вот чаму мы не ведаем — хто мы. Адзiн кажа — паляк, другi кажа — беларус… Ды i галодныя мы, нам яшчэ наесцiся хочацца. I свянцонага зелля, каб трохi душы апячы… Каб злосць прагнаць… — Ваўчок задыхнуўся, як рыба на беразе, пацмокваўшы ротам, хапiў ветру: — Дабра на свеце не было i не будзе. Родзяцца людзi мо аднакавымi, але вырастаюць з iх i махляры, i зладзеi, i бандыты… Тут нiхто нiчога не зменiць. Цi хто! Ялавец як быў калючы, так i будзе, з яго во бярэзiна не вырасце, на якую зямлю нi перасаджвай, што нi рабi. Ёсць жа ружнiца мiж дрэвамi, так, мусiць, i мiж людзьмi. А ты кажаш — беларус!..
Мiцю здушыла нейкая крыўда. Хацелася нешта сказаць насуперак Ваўчку, але ў галаве растрывожаным асiным роем кружылiся думкi, у душы паднiмалася цяжкая злосць процi зблытанай, як жмут нiтак, Ваўчковай логiкi. Безуважна глядзеў, як адзiн за адным беглi назад тоўстыя, абцярушаныя снегам камлi старых бярэзiн. Снег лез у шчылiны, мусiць, на адлегу. I раптам схамянуўся, падумаўшы пра Ваўчка, брала дзiва, што пра ўсё гэта думае гэты смешны, дзiкаваты Ваўчок, гэты, як смяялiся ў вёсцы, «фэйчар».
— Мо й праўда, — Мiця нарэшце ўхапiўся за тоненькую павучынку сваiх мысляў, — людзi, як дрэвы, душаць адно адное, засланяюць цяньком, не даюць адно аднаму расцi. Тут нiчога не скажаш…
— Во-во, — выцягнуўшы з-за пазухi, патрос суконнаю з адным пальцам рукавiцаю Ваўчок. — Адно дрэва расце, а другое ў цяньку чэзне, покуль не высахне.
— Але ж i з цяньку дрэвы выбiваюцца. Лес жа не гiне, — абярнуўшыся, Мiця паглядзеў Ваўчку ў затоеныя вочы, здзiвiўся, убачыўшы ў адным няроўнага, як вышчарбленага, чалавечка.
— Хi-хi, — сiплаватым, нiбы пракураным, смехам засмяяўся Ваўчок, хаваючы ў шчылiнцы прыжмураных вачэй гэтую вышчарбленую зрэнку. — Падлавiў ты мяне. Толькi скажу табе: напроцi ветру не падзьмеш, — i борзда саскочыў з саняў, пачаў грэцца, распасцёршы рукi, замахаў iмi, бiў сябе па шарым абшморганым кажушку. Раптам спынiўся, звесiўшы доўгiя рукi, сказаў:— Але ж некаму трэба. Я не дасцiг свайго, то, можа, ты да чаго добрага дойдзеш. Толькi гостры ты…
Злез з саняў i Мiця. Папусцiўшы сырамятныя лейцы, пайшоў з боку каня. У нагах блыталася доўгая бацькава бурка, валёнкi тапталi снег, пакiдаючы крыжык узору ад новых нясцёртых галёшаў. Думаў i не мог разабрацца ў блытанай гутарцы Ваўчка. Але чуў да яго ўжо нешта прыязнае, нейкая нават павага знайшлася да гэтага смешнага, з ганарыста насунутай на адно вуха кепачкай, дробнага i шчуплага, як падлетак, чалавека.
Фурманкi ўжо дагналi адна адну — злiўся ў адзiн востры вiск скрып палазоў на крохкiм тугiм снезе. Цягучым медзяным звонам калыхаўся пад дугою ў Бортнiкавага каня жоўты пацямнелы званок.
Абклаўшы ў бурках башлыкi, пасаскоквалi з саняў мужчыны, пабеглi трушком, каб размяць i нагрэць ногi.
Жмурачы вочы ад рэдзенькага снегу, што коса плыў яшчэ з жаўтаватых — там недзе паказвалася сонца — хмар, Бронiк Лiтавар гукаў, каб чулi ўсе:
— Вы, дзядзька, як у сваты выправiлiся — са званочкам…
Мужчыны дагадвалiся, пра што заходзiць рэч, крывячы губы i аблiзваючы прэсны снег, няўзнак пасмiхвалiся.
Пра Мацюшкава сватаўство ў Верасаве ўжо каторы год не ацiхалi жарты. Сабраўшыся дзе на сяле, мужчыны любiлi расказваць, як некалi, яшчэ хлопцам, Мацюшка са старым Лiтаварам паехаў у сваты недзе далёка, аж пад Слонiм. Там, у маладой, i заначавалi. Назаўтра раненька Мацюшка разбудзiў свата:
— Уставай, дзядзька Ясь, паедзем дадому.
— Чаго ты? Яшчэ i не ўмовiлiся, а дзеўка не благая.
— Няхай яе яма ўверне. Во, палажыла спаць, а простынi белыя заслала, дак я нат баяўся пукнуць.
— Вот яшчэ што?..
— А што ты, дзядзька, думаў: пукнi незнарок, дак яны парыжэюць.
Намякаў цяпер пра гэта Мацюшкава сватаўство i Бронiк Лiтавар. Мiця, не ўтрываўшы, запэрхаў смехам. Затрос падбародкам i скрывiў губы Марцiн Ваўчок, учуўшы, як злуе i трапечацца стары Бортнiк:
— Ты пра маё не заiкайся. Глядзi сваiх. Во аб’ездзiў свет…
— Ты, дзядзька, не злуй. Якiя сваты, я кажу пра званочак, — хiтраваў знарок Лiтавар.
Нехаця, трушком, трасучы аглоблямi, зноў пабеглi конi — шаша спускалася ў лагчыну да моста — на сiняватым снезе выдавалi жаўтаватымi пабеленыя жалезныя парэнчы.
Мужчыны на бягу кулялiся ў санi.
Не даходзячы моста, шашу перабягала дарога. Высокаю грэбляю там паднiмаўся чарнаваты ўезджаны снег.
— Кiруй направа, у вёску! — крычаў Мiцю са сваiх саняў Лiтавар.
Адным канцом выходзячы да шашы, другiм хаваючыся ў каламутнай iмгле, расцягнулася доўгая вёска.
З карычняватага прысаддзя паднiмалiся белыя мяккiя стрэхi. З-пад доўгiх i густых восцяў лёду, што звiсаў з застрэшкаў, на вулiцу глядзелi цёмныя баязлiвыя вокны.
Над рэдзенькiм частаколам паднiмаў доўгую шыю калодзежны журавель. На вочапе пакалыхвалася драўлянае акованае вядро. Гладкая маладзiца ў лёгкiм каптанiку чапляла на каромысла два поўныя вядры.
— Цётка, як ваша вёска называецца? — выскалiўся Лiтавар, абы зачапiць маладзiцу.
— А што за дурны пытаецца? — якраз упапад адказала маладзiца.
— Ты бачыш, якая спрытная.
— А ты думаў — гэтакая разява, як ты. Вунь жа ж на слупку пiсалася, трэба было чытаць, — развярнулася з вёдрамi маладзiца, блiскаючы з-пад хусткi быстрымi вачмi.
У канцы вёскi за чорнымi старымi прысадамi, што высокаю сцяною ўсталi ўздоўж дарогi, замiльгаў сiнi ашалёваны дамок з стромаю чубатаю страхою. Тоўсты круглы слупок падпiраў рог прычолка. Прыехалi да Кашалеўскага ляснiцтва.
Першым з саняў саскочыў Мацюшка, расшпiлiўшы бурку, пакапаўшыся недзе глыбока за пазухай, выцягнуў жоўты квiток i схаваўся пад вострым прычолкам, затупаў там, абiваючы снег.
Неўзабаве разам з iм з сiняга дамка, парыпваючы хромавымi, з высокiмi заднiкамi ботамi, выйшаў маладжавы рослы ляснiк. Пад задзiрыстым ганарыстым носам чарнелi падбрытыя вусiкi.
Аглядаючы лупаватым вокам верасаўскiх возчыкаў, ляснiк прымасцiўся каля Ваўчка на санi. Звесiўшы з iх наваксаваныя боты з доўгiмi шчытнымi халявамi, махнуў галавою, даючы знак Мiцю паганяць каня.
За высокiмi абветранымi прысадамi, за лагчынкаю, што зацягнулася, як смугою, маладым сiняватым алешнiкам, чорным гарбом паднiмаўся лес. Туды цягнулася выветраная i жаўтаватая ад конскага памёту санная дарога.
Невысока над лесам з калматых хмар выкацiлася белаватае сонца. Залатою лускою заблiшчаў у яго яснасцi дробны пылок, што сеяўся яшчэ з неба.
Дарога ўсунулася ў насуплены яловы лес.
З абвiслых пацяжэлых лапаў з шоргатам вялiкiмi камякамi сыпаўся снег. Доўга не асядаючы, у косых слупах сонца вострымi iголкамi пералiваўся пыл. Фыркалi i круцiлi галавамi спуджаныя конi. Поверх лесу перагонамi хадзiў вецер. Уперамешку з сухiм лускатам галля плыў цяжкi, як шоргат пяску, глухаваты шум. Церлiся адна аб адну i рыпелi зеленаватыя ў жоўтым лiшаi намерзлыя асiны.
Фурманкi выехалi на ясную высеку. Як глыбокi роў, яна разразала лес. Ад яснага снегу калола ў вочы.
Засыпаныя снегам i, мусiць, абазначаныя на метры, ляжалi штабелi дроў.
Саскочыўшы з саняў i грузнучы па самыя торбачкi брычэсяў у шорсткiм, васпаватым снезе, ляснiк пайшоў у канец высекi. Фурманы заварушылiся каля сваiх абсiвераных коней, накрывалi iх радзюжкамi, вешалi на абынелыя храпы торбы з аўсом.
Ваўчок, выцягнуўшы з-за папругi сякеру з крывым кароткiм тапарышчам, лез па шырокiх леснiковых слядах. За iм, падпяразаны шырокаю, яшчэ не зрэзанаю пiлою, пабег Жэнiк Рэпка.
Ляснiк ужо стаяў каля гонкае з белай, вычасанай да самае мязгi засечкай шурпатае хвойкi, прыдзержваючы адною рукою шапку i задраўшы голаў, глядзеў увыш. На зломку старога сука, падняўшы пушысты i сiваваты, як дым, хвост, сядзела вавёрка. Чорным пукатым вочкам цiкавала на мужчын, што падышлi сюды. На сiняваты снег з кучаравага вяршка хвойкi церушылася луска — там недзе грызла шышкi яшчэ адна.
— Бачыш ты яе, i не ўцякае, — задраў свой шырокi, як шуфель, брыль Марцiн Ваўчок.
— Мо гняздо дзе? — прыжмурыўшы адно вока, скрывiў рот Жэнiк Рэпка.
— Кажаш, дупло? Тады шкода рэзаць, — зiркнуў на леснiка Ваўчок.
— Бачыш кляймо? Значыць, трэба… — ляснiк паляпаў рукою па шурпатым камлi каля белай, з кропелькамi напацелае смалы, засечкi.
— Во знайшлi дзiва, — Мацюшка Бортнiк абышоў кругом хвойкi, прымерыўся, у якi бок яе лепей спускаць, i, разапхнуўшы мужчын, з размаху ўбiў едкую сякеру ў тоўстую зеленаватую кару.
Мiльгаючы, як агонь, вавёрка зашамацела ўверх па залацiстай хвойцы, схавалася ў гушчы лап.
Па намерзлым камлi паплыў тугi, як струна, звон — Мацюшка, расставiўшы ногi i не разгiнаючыся, падсякаў хвойку. З трапятлiвага вяршка доўгiм стаўбуном закурыўся сiвы снег, шухнуў на мужчын, яны паўгiналi галовы.
— Давай, не лавi варон, — Мацюшка ўкленчыў на шорсткi, зацярушаны лапаткамi жоўтых трэсак снег, чакаў, покуль Жэнiк Рэпка раздыме зашчэмленую на ручкi i закручаную круга сябе пiлу.
Мужчыны, азiраючыся на Мацюшку з Жэнiкам, нехаця пайшлi за цыбатым леснiком, што лез далей ад дарогi ў глыбокi снег.
А тут ужо лёганька зашоргала па сухой крохкай кары, цярушачы на снег спярша чырванаватыя, а потым жоўтыя i тлустыя, як высушаны сыр, пiлавiны, вострая пiла, тужэй зазвiнела, уядаючыся ў намерзлае дрэва. Ад пiлавiн пахла цёплай сыраватай смалiною.
Жэнiк Рэпка, чырванеючы ад натугi i прыкусваючы нiжнюю губу, абедзвюма рукамi цягаў цяжкую ўжо, крышку зашчэмленую пiлу — хвойка памаленьку асядала на пень.
— Ты што, сiлы не маеш? — соп i ўпiраўся адною рукою ў шурпаты камель стары Бортнiк.
Але хвойку раптам пачало хiлiць на адзiн бок, з недарэзанага пня вылушчылася трэшчына, востраю маланкаю пабегла ўверх. Хiснуўшы густою шапкаю, хвойка здрыганулася, глуха трэснула i пачала скручвацца з пня.
Жэнiк з усяе моцы рваў зашчэмленую пiлу.
— Памагай во мне, кажу, — падняўшыся з каленяў i ўпiраючыся рукою ў цяжкi сыры камель, крычаў Мацюшка Бортнiк.
З шумам, ломячы на суседнiх дрэвах лапы i абсыпаючы намерзлы снег, хвойка мякка пахiснулася на яго.
Жэнiк, адскочыўшыся, бачыў, як з жоўтага сырога пня з’ехаў камель, хвойка здрыганулася i паплыла туды, куды адступаўся, груз у снезе Мацюшка Бортнiк. Сюды, на Жэнiка, нясло белае воблака снежнага пылу.
— Уцякай, дзядзька, уцякай! — чуючы, як ад страху халадзее ўсё ўсярэдзiне, закрычаў Жэнiк Рэпка.
Мацюшка задзiраў голаў i, паказваючы сiняватыя бялкi вачэй, скоранька спяшаўся ўбок, але спатыкнуўся на белы каўпак пня, нiцма паляцеў у снег.
Распасцёршы чорныя ражны сухiх i доўгiх сукоў, на яго з густым шумам плыла цяжкая хвойка. З яе жоўтай маланкай мiльганула вавёрка, загойдалася на нiжняй лапе невысокае рэдкае елкi.
Згубiўшы шапку i свецячы плешынай лысiны, па снезе поўз Мацюшка Бортнiк. I раптам азiрнуўся, закрываючы абедзвюма рукамi голаў, заенчыў. Але гэты енк накрыў цяжкi густы трэск галля.
На Жэнiка з шоргатам панясло сухi калючы снег, завесiла ўсё рэдзенькаю сiваю занавескаю.
Праз яе Жэнiк убачыў, як махала зялёнымi лапамi, нiбы сiлiлася яшчэ падняцца, гонкая ружаватая хвойка. Пад яе камлём, уткнуўшыся галавою ў снег, адкiнуўшы вывернутую далоняю ўверх руку, варушыўся, быдта дыхаў яшчэ, Мацюшка Бортнiк. Распаласаваўшы, як нажом, каля лапаткi бурку, у плечы яму ўпiўся тоўсты сук.
Жэнiк учуў, што нейкi амярцвелы страх аблiвае яго, i закрычаў, ужо не помнячыся:
— Во, дзядзьку Мацюшку!..
— Што там у вас? Што? — грузнучы ў глыбокiм снезе i высока паднiмаючы каленi, першым сюды бег Марцiн Ваўчок.
— Дзядзьку Мацюшку… — Жэнiк хацеў крыкнуць «забiла», але азiрнуўея туды, дзе ляжала гонкая з жоўта-ружаватым камлём хвойка, — пад ёю яшчэ хроп, нiбы захлёбваўся кроўю, стары Бортнiк, турзалася яго сiняватая, што была вiдаць вышай каравае анучы, нага.
Мiльгаючы за чорнымi, зеленаватымi камлялi хвоек, сюды беглi мужчыны. Збiўшы аб раскiдзiсты куст арэшнiку сваю шапку i прытоптваючы яе на галаве, сiгаў кашалеўскi ляснiк.
Мiця падбег сюды, калi мужчыны, падважыўшы дручком, паднiмалi хвойку: з-пад яе быстры i мэнткi Ваўчок выцягваў Мацюшку Бортнiка.
Узяўшыся за слiзкi ад лускi i настылы камель, каб памагчы мужчынам, Мiця ўбачыў, што ў Мацюшкi, закацiўшыся пад лоб, застылi нежывыя з сiняватымi бялкамi вочы, а на цеменi чырванеў цёмны, растоплены ад гарачае крывi снег, i не вытрываў, адышоўся ад мужчын. У грудзях пераварочвалася гарачыня.
Баяўся нават азiрнуцца на астатнюю падводу i потым, калi ўжо ехалi дадому, везучы на дзвюх, увязаных ланцугамi дзеравiнах накрытага выцвiлаю радзюжкаю нябожчыка. Перад вачыма ўсё стаяў гэты скамянелы твар i закочаныя пад лоб вочы з сiняватымi бялкамi, гэтая ружаватая, перамешаная са снегам кроў на цеменi.
На памяць набегла нават тое здарэнне, як улетку варочаўся з сяла дадому i раптам учуў, што пад Раковым плотам упоцемку нешта варушылася. Мiцю падалося, што гэта асiплы Ракоў сабака, што знянацку, не брэшучы, кiдаўся на людзей. Нагою абмацаў на сцежцы камень, выграб яго з пяску i шпурнуў туды пад плот, пацэлiўшы ў нешта жывое i мяккае. Але замест сабачага вiску ўчуў п’яны голас. Жахнуўшыся ад сполаху, што мо расквасiў па дурасцi каму голаў, пазнаў па голасе Мацюшку, кiнуўся назад, за гумнамi ўжо, як злодзей, прыбег дадому. Пасля гэтага саромеўся дзе сустрэцца з Мацюшкам — хоць той сп’яна ды ўпоцемку наўрад цi пазнаў.
Цяпер зрабiлася брыдка за тое леташняе здарэнне. Падумалася невядома чаму, што i сам незнарок мог забiць чалавека.
Хаваючыся ад ветру за каня, наперадзе iшоў Ваўчок. Уцягваў голаў у настаўлены каўнер. З хмурнага неба зноў пагнала косы снег, перамятаючы рудаватую шашу сiнявата-белымi палосамi.
Нечакана прыпынiўся, падняў на Мiцю чырвоны, спечаны ветрам твар, загаварыў, прыжмурваючыся ад калючага снегу, што гнала ў вочы:
— Я во, здэцца, i не адну чалавечую смерць бачыў, а сяраўно сцiшна на душы… Iншы раз думаеш — што ты значыш на гэтым свеце, — нiчога. Раз — i нямашука, як таго Мацюшкi.
У вёсцы фурманкi ўжо захапiў вечар.
Дзерава скiдалi на вулiцы каля Ваўчковай хаты, памаленьку зняўшы на радзюжцы i паклаўшы на снег скарчанелага Мацюшку.
Учуўшы пра бяду, сюды ўжо збягалiся бабы. Нехта ўжо наказаў Мацюшкавым. У лёгкiм каптанiку, з аб’еханай на плечы суконнай хусткай, сюды ўжо, слiзгаючы ў саннай каляiне, спяшалася Мацюшкава Сабiна. Мiця, каб не чуць звар’яцелага, што працiнае сэрца, бабскага крыку, скоранька выкiраваў каня на сваю вулiцу. Спяшаўся, чакаў моцнага, што надарвецца, жалоснага енку. Але яго не было, пачулася адно нейкае здушанае i глухое:
— Авой, а божачка мой! Авой!
Азiрнуўшыся, убачыў, як там, каля радзюжкi, дзе ляжаў стары Бортнiк, расступiлiся бабы i як, заламаўшы рукi, пахiснулася i абвяла, мусiць, страцiўшы прытомнасць, Сабiна.
Ужо на сваiм надворку ўчуў нейкi раптоўны, з падвываннем енк — туды, пэўна, бегла старая Бортнiчыха.
На тупат каня з хаты высунуўся бацька, задзёр голаў, паслухаў, спытаў, рассупоньваючы каня:
— Што гэта там за гамана?
— Мацюшку забiла.
— Як?
— Хвойка… У лесе…
— Во работнiкi! — спатыкаючыся на слiзкiх гулах лёду, скоранька спусцiўся да веснiкаў, адтуль яшчэ загадаў: — Глядзi, токi каня цяпер не паi, счакай, хай астыне. Я падбягу гляну. Во работнiкi, iцi тваю ма…
У хаце, нiчога яшчэ не ведаючы, сядзела пры нiзкай, павешанай на доўгi дрот лямпе Хрысця, цыравала, нацягнуўшы на шклянку, суконную панчоху. Счакала, покуль раздзенецца Мiця, паднялася з лавы:
— Мо павячэраеш? — I засмяялася: — Пытаю. Дзiва што! Выгаладаўся, нябось?
— Не хачу, — Мiця, прысеўшы на парозе, сцягваў валёнак.
— Во яшчэ, — павярнулася да печы, адкiнула занавеску i раптам успляснула рукамi: — Скачы, пiсьмо вунь табе ад нейкае паненкi.
Мiця, крыху накульгваючы на адну разутую нагу, другою следзячы на чыстым ходнiку, падаўся да стала: у сэрцы задрыжала нечаканае спадзяванне — ад Чэсi.
— I што гэта за яна? — У Хрысцi ад хiтраватай радасцi заблiшчалi вочы.
Мiця адарваў ад стала сiнi з карычняватай маркай у ражку i радкамi прыгожага роўненькага дзявочага почырку канверт. Нешта светлае, трапятлiвае заварушылася ў душы — пiсьмо праўда было ад Чэсi. Акуратна разгортваючы яго, учуў, што дрыжаць рукi. Ад складзенага ў чатыры столкi лiстка пахла нечым цёплым, дзявочым, як пахне жоўтая, яшчэ не спелая шапка сланечнiку з сонным чмялём.
Знiякавелы ад радасцi, вачмi прабег гэты аж на тры стараны спiсаны лiсток.
Нават не ўбачыў, як Хрысця паставiла на стол выпараную ў печы капусту i чыгунок з халоднымi, зваранымi ў лупiнах картоплямi. Заглядваючы ў пiсьмо, засмяялася:
— Во зачытаўся. Мусiць, нештачка цiкавае пiша?
— Цiкавае, — не ўтрываў ад радасцi i засмяяўся Мiця, хаваючы ў шуфлядку стала пiсьмо.
Вячэраў, а думкi ўсё набягалi на Чэсю — зноў бачыў яе ў жоўтым гуцульскiм кажушку каля таго ашалёванага асаднiцкага дома ў Дварчанах.
I раптам прыгадалася сённяшняя дарога, лес, Мацюшка Бортнiк, яго закочаныя пад лоб з сiняватымi бялкамi вочы, ружаваты ад крывi на цеменi снег. Адклаў лыжку, устаючы з-за стала, нехаця сказаў Хрысцi:
— У лесе Мацюшку хвойка забiла.
— Няхай крые бог, няўжо?
— Ага, вунь прывязлi дадому.
Хрысця зняла са сцяны кажушок, уступiлася ў Мiцевы валёнкi, зашлэбала iмi да дзвярэй:
— Вой, збегаю ж пагляджу.
Не прычынiўшы як след дзвярэй, схавалася ў сенях. Мiця ўчуў працяжны скрып веснiкаў, i ў гэтым скрыпе, здаецца, адазваўся той раптоўны, з падвываннем плач старое Бортнiчыхi.
Мiнулi грамнiцы — падаўжэў слепаваты зiмовы дзень. Зiма павярнулася на весну. Перапальваючы чорнае галлё дрэў, ужо на другi бок Верасава вялiкiм чырвоным векам выкочвалася сонца. Хадзiла вышай у небе, не заглядваючы ў далёкiя куткi верасаўскiх хатаў. Расплавiўшы снег, падпарвала мокрыя саламяныя стрэхi. З капяжоў звiсалi густыя восцi ледзяных, вытачаных, нiбы верацёны, таўкачоў. Пацеў, аблiваючыся расою, наздраваты снег. На аселых курганах, пад дзiравымi карункамi лёду дрыжала i налiвалася белаватымi перламутравымi гузiчкамi вада.
Адбiваючыся ад снегу, рэзала ў вочы сляпучая яснасць.
У хатах сохлi i сiвелi ад накурэлага бруду вокны.
Учуўшы цяпло i акрыяўшы, у бутэльках з вадою, што стаялi на стале, распускалiся растапыраныя лапкi бярэзнiку, з зярняткаў почак лезлi карабатыя смолкiя лiсткi.
Сярод хаты, чапляючыся доўгiмi крыламi за косы слупок сонца, у якiм вiрыў пыл, вiшчала, прымацаваная да бэлькi, тачылася ў глiняны ток снуўнiца — папiхаючы адною рукою, другую дзяўчына вяла па ёй зверху ўнiз i знiзу ўверх выфарбаваную нiтку — снавала кросны.
Адсунуўшыся далей ад акна, ад сонца, што ўжо напякло ў плечы, на лаве пасопвалi, сагнуўшыся над хамутом, мужчыны — гатавалiся да блiзкае вясны, — аглядалi вупраж.
Там-сям у адчыненых насцеж гумнах быў чуваць адзiнокi ляск i грук цэпа — нехта яшчэ дамалочваў насенны хрумсткi лубiн. Яго, не баючыся, што сточаць мышы, верасаўцы пакiдалi на астатнюю рату малацьбы.
На шырокiм пляцы перад хлявом храпла, задзiрала голаў, фыркала, як перад доўгай дарогай, iдучы рыссю па крузе, маладая танклявая жарабiца. Пад капытамi шахкаў сыры, сцукраваны снег.
Гаспадар у старым злiнялым кажушку, у зрудзелым, як стары мох на страсе, барашкавым каўпаку, папусцiўшы ў руках доўгiя лейцы, пакручваў кароткiм кончыкам iх i падцмокваў языком, крычаў, давольны:
— Пайшла, пайшла! Не лянуйся! Нябось, застаялася, гультай!
Крута выгiнаючы тонкую шыю, жарабiца ўгiнала голаў, спрытна перабiрала цыглястымi нагамi, бегла шпарчэй. На сонцы палiскалася гладзенькая жаўтаватая спiна.
— Эйш ты, пайшла, пайшла!..
З-пад капытоў пырскаў i ляцеў камякамi снег, Было чуваць, як у жарабiцы паёквае каса.
Каля мокрай пазелянелай жэрдкi невысокае загарадзi спыняўся сусед, жмурыў процi сонца правае вока i, крывячы рот з жаўтаватымi пракуранымi зубамi, доўга, маўчучы, глядзеў. Потым памахваў пераломленым, угнутым, як шуфель, брылём i няўзнак гаварыў:
— Нябось, гарцуе добра.
Рады гаспадар азiраўся, падбiваў вышай на лоб аб’еханы каракулевы каўпак:
— А чаму ж ёй не гарцаваць, га? Сколека вунь аўса скармiў? Эць ты, варушыся, каб ты здаровая была!..
Уцугляная жарабiца храпла, чмыхала раздзьмутымi чорнымi ноздрамi, зноў спрытна i высока паднiмаючы вузлаватыя каленi тонкiх ног. На другi бок крутое шыi задзiралася, траслася, рассыпаючыся ясным чэсаным лёнам, караткаватая грыва. Гладзенька хадзiлi, палiскалiся на сонцы персi.
— Але нешта як накульгвае, цi што? — зноў няўзнак гаварыў i хаваў пад шуфлiкам доўгага пераломленага брыля свае хiтранькiя вочы сусед.
— Дзе? Што ты выдумаў!..
— А во, прыгледзься.
— А то я не бачу, гэта ты свае вочы ў жменю вазьмi, — ужо са злосцю турзаў за лейцы гаспадар, прыглядаючыся да лёгкага i спрытнага бегу маладое дагледжанае жарабiцы.
Сусед, высока, па-буслiнаму, паднiмаючы ногi, лез назад цераз высокi курган да цвёрдае, утоптанае сцежкi, хiтранька азiраўся i давольны пасмiхваўся: гаспадар i праўда, скрывiўшы набок голаў, цiкаваў, цi не прыкульгвае здаровая i лёгкая ў хадзе жарабiца.
За гумнамi крычалi, цягаючы за сабою кароценькiя санi-кары, верасаўскiя дзецi. Каля хлявоў, каля сметнiкаў узнiмалi дружны шчабятлiвы гвалт i чубiлiся за пусты пляскаты колас вераб’i.
Шахкалi па сцукраваным, падточаным сонцам снезе, шмыгалi з хаты ў хату, каб зiрнуць, хто ў якi колер фарбуе, а хто ўжо i снуе на кросны пражу, верасаўскiя маладзiцы i дзеўкi.
Ужо летка адзетыя, у адных жакецiках, толькi абкруцiўшы кругом шыi суконныя хусткi ды асцерагаючыся ад холаду i прыкрываючы складзенымi рукамi грудзi.
Беглi сёння найбольш да Мондрых. Алеся, збiраючыся ткаць новыя радзюжкi, выфарбавала сваю суконную пражу ў ярка-сiнi, жандаровы колер.
Першаю, завярнуўшы да калодзежа i паставiўшы на хрумсткi снег пры веснiках пустыя вёдры, у хату да Мондрых ускочыла Ваўчкова Вольга. Памацала яшчэ цёмна-сiняватыя, што вiселi на раскладзеных гаршчэчнiках мокрыя маткi, каб з iх сцякала вада, i, азiраючыся на старую Мондрыху, пахвалiла:
— Вой, надта ж харошы колер. I што гэта, цётко, за ён?
— Цi ж я, мае дзеткi, ведаю? Пытайся ў яе, — старая Мондрыха, нiяк усё не могучы акрыяць i не ўстаючы каторая пара з пасцелi, адвярнула свае невiдушчыя вочы.
— Ты як сёння нарадзiлася, цi не ведаеш? Жандаровы, — Алеся толькi павяла галавою ў гэты бок, але не аглянулася, грукаючы пранiкам i качаючы на стале вымытую i высушаную на надвоканнай жэрдцы пад добрую пагоду бялiзну.
Вольга, нiбы трохi сумеўшыся, паморгала выцвiлымi вейкамi:
— Во, пад руку скажу. Гляджу, ты качаеш — i ўспомнiла: гэта ж у Ганначкi Шайбаковай сёння бяллё пакралi.
— Што ты гаворыш? Няўжо?
— Каб я з гэтага месца не сышла. I след, кажуць, у ваш канец пайшоў.
— Ну але? — Алеся перастала грукаць пранiкам, выпнула мяккую нiжнюю губу: сонны, трохi як заспаны твар яе з кароткiм носiкам пабрыдчэў.
— Яна яшчэ глядзiць, — адступiлася ад калючых Алесiных вачэй Вольга, — проўду ж кажу.
— Яно ж гэдак: на каго бог, на таго i людзi, — пад старою Мондрыхаю на палку зашамацела перацёртая салома. — Бацьку нядаўна пахавалi, i на табе…
— А кажуць жа ж, што Кумагэрава Яня, — прыцiшыла голас Вольга.
Мяккi Алесiн твар разгладзiўся:
— Дзiва што… Гэты ж карач нiколi красён не выткала.
— Я ж i кажу — яна. Хто ж другi? — Вольга зноў памацала пражу, прасунуўшы ў яе руку, разгледзела на паколатай у цёмных шнарках далонi i зноў падняла голаў. Ад радасцi заблiскалi яе каламутныя, трохi нейкiя жаўтлявыя, як у старое кошкi, вочы:
— Вой, цi чулi ж яшчэ? У Дварчаны з Нямешчыны жыдэ наехалi.
— Ой, Вольга, ты гавары, ды не ўсё дагары, — засмяялася Алеся, прыскальваючы адно вока i круцячы гладзенька прычасанаю галавою з карычневым грэбенем вышай куклы.
— Во, гляньце, цётко, яна яшчэ не верыць! — азiрнулася на старую Мондрыху Вольга. — Хiба не чула, што нямцэ iх выбiваюць?
— Ты ўжо, Вольга, абы-чаго не кажы, — Алеся зноў загрукала пранiкам, ганяючы пад iм скручаную на качалку палатняную сарочку. — Прыдумляеш…
— Чаму ж яна выдумляе? — старая, не могучы, на локцях падсунулася на злямцаваную падушку, зноў глыбока ўтапiўшыся галавою ў наляжанай яме. — Вуньдзека яшчэ ў бiблii пiшацца, што яны згiнуць. А тыя, што застануцца, пазбiраюцца ў адно месца, зноў на тую зямлю, адкуль прыйшлi…
— Куды кабыла з патрэбаю — туды i жарабя без патрэбы… I ты ўжо ведаеш, — не абярнуўшыся, сабе за плечы, сказала Алеся.
Старая аблiзала сухiя звялыя губы, i ў глыбокiх вачанiцах заблiшчалi крыўдаю яе слепаватыя вочы. Цi мо толькi здалося Вользе. У хату iшла нямая Еўка, яшчэ з парога на мiгi паказвала за акно, мусiць, на Вользiны вёдры, у цяжкай мiне крывячы свой твар.
— Вой, можа, i проўда хто вёдры панёс? — успляснула рукамi Вольга i вышмыгнула ў незачыненыя дзверы.
Трохi счакаўшы, прыбягалi глядзець Алесiну пражу Шайбакова Ганначка з Хрысцяй.
За сталом акурат палуднаваў Iмполь, прыйшоўшы з гумна — малацiў лубiн. Мiж лапатак на сiняй выцвiлай рубашцы цямнеў пот, на галаве завiвалiся ў стручкi мокрыя валасы. З жоўтай глiнянай мiскi, што паставiла на стол Алеся, пахла распараным гарохам.
Прысеўшы да акна, нямая Еўка адкусвала нiтку i, наслiнiўшы, тыцкала яе, не пападаючы, у слепаватае вушка тонкае iголкi.
Хрысця няўзнак зiркнула адным вокам туды, дзе сядзеў Iмполь, учула iзноў, як усё страпянулася ўсярэдзiне, разлiлося задушлiвай гарачынёю. Ужо нейкая як ап’янелая ад гэтай гарачынi, знарок моцна гаварыла, дзеля блiзiру мацаючы трохi падсохлую, ужо яснейшую сiнюю пражу, i чула ўсёю сабою там за сталом Iмполя. А ўсярэдзiне, як ад раптоўнага перапалоху, усё дробненька дрыжала, не счахшы, гарачыня апякла шчокi.
Нiбы ведаючы гэта, не азiраўся Iмполь. Толькi скоса паднiмаў вочы на зашклёны, абвешаны ручнiком абраз: там адбiваўся ясны лапiчак сонца, што ляжаў на глiняным таку, — яго тапталi спрытныя з доўгiмi зашнураванымi халяўкамi Хрысцiны чаравiчкi; парасонам кружылася вiшнёвая сукенка.
Счуўшы, як праз сон, нешта нядобрае, але яшчэ не дагадваючыся — што, Алеся павярнулася да Ганначкi:
— Надоечы Вольга новасць прынясла. Цi ж проўда, што ў цябе злодзей быў?
— Проўда, Аляксандрачка, два абрусы паняслi i тры навалачкi з падушак, — зiркнула знiзу ўверх i схавала свае ўжо мокрыя вочы Ганначка. — Каб ён, даў бог, не знасiў…
— Бачыў бог, ды не збярог, — перабiла Алеся. — Трэба было хоць Вайтовiча паклiкаць. Уночы снег нацерушыўся — след было знаць.
— След да калодзеся ў ваш канец прывёў. А тут ужо затапталi — позна я агледзелася… Каб яму на смерць iх аддзелi, як ён пабраў нават татавы старыя сарочкi. — У Ганначкi скрывiлiся i задрыжалi губы.
— Плачом тут не паможаш. Вазьмi Вайтовiча ды пашукай. — Алеся падышла да стала, прыняла парожнюю глiняную мiску. — Далёкi ж не прыйшоў, свой нехта.
— Да Кумагэраў падыдзi, — падказала старая Мондрыха тое, чутае ад Ваўчковае Вольгi.
Iмполь, каб не слухаць бабскую гутарку, цiхенька высунуўся з-за стала i, злавiўшы на сабе востранькi зiрк чорных i быстрых, як вадзяныя казюркi, Хрысцiных вачэй, выйшаў з хаты.
Дзёўб у зледзянелым снезе равок — спускаў ад парога ў нiзкi гародчык зеленаватую, як маладая саладуха, лужыну. Разгiнаючыся, бачыў: за цемнаватым сухiм шклом акна мiльгала, варушылася малiнавая Хрысцiна хустка— i здагадваўся, што яна таксама цiкуе за iм.
Сiняй, працятай хрумсткiм марозiкам ранiцай пад набрынялаю ружоваю хмаркай коса праляцеў, залiўшыся кароткiм цвiрканнем, першы жаваранак. Удзень на падпараных сонцам грудах за Верасавам выпралi чорныя лапiкi зямлi. Сшарэў, як на яго ўпалi вошы, снег. Набрынялi ў iм зеленаватаю вадою глыбокiя сляды. За хлевушкамi ў вёсцы, топячы камлi чорных прысадзiстых яблыняў, збiралiся i броснелi жоўтыя лужыны. Курэлiся мокрыя стрэхi, пахла падапрэлымi сметнiкамi. З парных хлявоў сачылася смярдзючая жыжка — скацiна душылася на высокiм, настоеным за зiму гноi. Стачыўшы, як мышы, аселыя курганы, з-пад плота на вулiцу дзюраём лiлася вада, кацiла ружаватыя каменьчыкi, лiзала на лёдзе дробны пясок.
Счуўшы вясну, ровам за вёскаю хлынула з палёў густая i ржавая, як луг, паводка. Падточвала каля Лiтавараў лабаты груд, заносячы верасаўскi поплаў нiшчымным пяском. Сабраўшы з палёў снегавую ваду, уздулася, як жыла на натруджанай руцэ, i пералiлася цераз край верасаўская рэчка. Шукаючы выйсця, вада залiвала спады i лагчынкi верасаўскага балота, затапiла гразкi Ельнiк. Спярша цiхенька, паверх лёду, пайшла завоняю каля самае вёскi, потым, падтачыўшыся пад яго, з грукатам пачала паднiмаць тоўстыя крыгi, ломячы i абiваючы да жаўтаватых ран малады алешнiк, выносiла iх на бераг.
Залiўшы карычняватую смугу алешнiку, купы жаўтлявых голых вербаў, на верасаўскiм балоце, як кiнуць вокам, блiшчала вада. Заторыўшыся мiж старых вербаў, з шкляным хрустам крышылiся, трашчалi i лезлi адна на адну прынесеныя недзе з возера крыгi. Густа, як падаючы з заставак, у глыбокiм рэчышчы шумела вада, падмывала на крутой луцэ стромыя абвiслыя берагi, адносiла далей старыя карчы i купiны.
Перад змярканнем пад калыскаю маладзiка, што зачапiўся за востры цвiчок першае яснае зоркi, збiўшыся з дарогi i закруцiўшы пятлёю свой роўны шнурок, свойскiм голасам закрычалi дзiкiя гусi. Iхнi гагатлiвы крык паплыў над ружаватаю вадою — на захадзе, не стухшы, яшчэ гарэў пасак неба.
На трэцi дзень паводка спала, толькi скрозь на гразi каля смугi карычняватага алешнiку вострымi i сiняватымi, як лёд, палосамi зiхацела нерухомая вада. На рудым ад леташняе травы поплаве стаяў занябожаны бусел — ногi яго яшчэ чулi ўмерзлую зямлю.
Пры выцвiлым за зiму жаўтлявым хвойнiку, па заплеснелым жыце ў разорах яшчэ ззяў палосамi ясна-белы снег. Але верасаўцы ўжо разбiралi прызбы, носячы радзюжкамi ў хлеў на подсцiл скацiне сухую порсткую кастрыцу, выскрабалi i мялi забруджаныя за зiму надворкi, раскручвалi з маладзенькiх яблыняў збуцвелую салому. Раздражджалаю прэснаю зямлёю, раскiслым леташнiм лiсцем, заплеснелаю травою i брудам пахла вёска.
Каля хлява ў Мондрых курэлася куча гною. Выпусцiўшы на надворак чырвоную з абкарэлымi сцёгнамi карову, каля якое яшчэ круцiлася нядужае цыбатае цяля, Iмполь выкiдаў з хлява гной. Яму памагала нямая Еўка: начапiўшы на жалезны сахор заплеснелыя пласты, нясла iх далей ад дзвярэй, кiдала на ружовенькую шчотку спарышнiку, што дробнымi чарвячкамi ўжо вытачыўся на сцежцы. З-пад выцвiлае хусткi ў Еўкi вылезлi стрэшкай русявыя валасы з белаватаю, як чужою, пасмаю. Дробнаю расою на лобе выступiў i палiўся на бровы пот, нязвыклаю сiняватаю чырванню загарэлiся шчокi. Абапёршыся на сахор, яна пастаяла, сашмаргнула з лоба рукавом пот i памаленьку, пахiстваючыся, як п’яная, падышла да адчыненых насцеж дзвярэй, скрывiўшы рот, загукала да Iмполя. I калi ён высунуўся з поцемку хлява, падбiваючы локцем аб’еханую кепку, паказала абедзвюма рукамi на голаў, потым, склаўшы iх, як для малiтвы, прытулiла да шчакi. У яе асалавелых вачах свяцiўся каламутны бляск.
— Ну iдзi прыляж, раз хворая, цi што? — варухнуў плячом Iмполь, мусiць, не вельмi разабраўшыся, чаго яна хоча, i зноў пасунуўся ў затхлы ад едкага смуроду хлеў, з дзiвам азiраўся на Еўку. Яна, як знябожаная, уцяўшы голаў у плечы i насiлу перастаўляючы тоўстыя кароткiя ногi ў сiвых суконных панчохах, iшла ў хату. Неяк ззаду целяпалiся яе доўгiя, чорныя ад гною рукi. Ёй, пэўна, нядобрылася.
Уночы Еўку здушыла гарачыня, як з кавальскага мяха, з яе пагнала дух. Пачырванелi, налiлiся крывёю вочы. Задыхаючыся, яна пачала паказваць на разяўлены рот — там, калi падняслi лямпу, быў вiдаць набрынялы карычняваты патрэсканы язык. Назаўтра, як ад плачу, у яе распух i змянiўся твар, на iм распаўзлiся лiловыя плямы.
Еўка качалася ў гарачцы, скiдала з сябе злямцаваную коўдру i, задыхаючыся ад плачу i вырачыўшы невiдушчыя шкляныя вочы, выцягвала спруцянелыя рукi, лезла на сцяну, хваталася за яе растапыранымi пальцамi.
— Ах, матка найсвенша! — чапляючыся за абшморганую цэглу, старая Мондрыха злазiла з печы, скоранька здымала з цвiка ручнiк i, ткнуўшы яго ў вядро з вадою, прыкладвала Еўцы да лоба.
Ачуняўшы i прыйшоўшы да памяцi, Еўка ацiхала, гэтымi чырвонымi, як у ангорскага труса, вачмi глядзела на жоўты i звялы твар старое Мондрыхi i, уздрыгваючы i турзаючыся, засынала зноў.
На пяты дзень Алеся паклiкала Ваўчка.
Зухавата насунуўшы на адно вуха стракатую пляскатую кепачку, ён прыйшоў са сваiм тоўсценькiм, абшморганым на кантах сакваяжыкам. Зняўшы i павесiўшы на цвiк стракатую кепачку, доўга прытоптваў на патылiцы, закiнуўшы за вуха, рэдзенькi касмык валасоў, доўга мыў над вушатым цабэркам рукi, тады ўжо раскрыў, пстрыкнуўшы замком, свой карычневы з абшморганымi кантамi скураны сакваяжык. Зiркнуў на печ, дзе зза мурка выглядвала сiвая галава старое Мондрыхi, здзiвiўся:
— Ого, дак вы тут усе ўпокат ляглi.
— Не кажы, Марцiнка, — старая Мондрыха перавярнулася на бок, падперла рукою голаў. — I што гэта на нас упала, цi не кара боская? Я ўжо ж каторая пара хварэю i нiяк во не выкачаюся, як тая паршывая авечка, i на табе, яна во…
— Даўно? — Ваўчок выцягнуў з сакваяжыка аблезлую бляшаную трубачку.
— Каторы дзень… Гарыць, як агнём. Здаецца, на ёй i скура зварылася. А ўчора гарачка была.
Нямая Еўка, як малое дзiця, нечым заняўшыся, нерухома глядзела ў столь, толькi высунутая з-пад коўдры рука шкрабла дошку палка.
Ваўчок, прысеўшы на кукiшкi, злавiў гэтую руку, сцiснуў яе ў запясцi сваiмi кароткiмi тоўстымi пальцамi. I раптам прыжмурыўся, сабраўшы каля вачэй павучыну маршчын, засоп носам, адсунуў далей коўдру — на згiбе рукi ў Еўкi стракатымi плямамi чырванеў трут.
— Мо шкарлатына якая? — цiкуючы сюды адным вокам, спытала Алеся.
— Не-е-е, — пакруцiў галавою Ваўчок, страсаючы зноў з цеменi на вуха абсмыканую пасму валасоў. — Падазрэнне тут на другое.
Нямая цяжка сапла разяўленым ротам. Як падбiтая пташка, падазрона касiлася на Ваўчка, калi ён адкiнуў з яе коўдру, загукала тонкiм вострым крыкам, паднiмаючыся i нацягваючы нiжэй на ногi караткаватую споднюю сарочку.
— Каб як гэта яна ногi паказала — цi няма там гэтай сыпкi? — азiрнуўся туды на печ, на старую Мондрыху, Ваўчок. — Але я i так бачу…
— Дак што ж у яе, — старая локцямi падсунулася на самы край печы.
— Я прызнаю тыфус, — Ваўчок злавiў над вухам касмык тлустых блiшчастых валасоў, закiнуў iх на цемя, прыгладзiўшы рукою. — Але не шкодзiла б, каб збадаў iншы дохтар. Тут з мяне помач слабая.
— Ах, божачка ты мой! — голас старое Мондрыхi перасох i змянiўся. — Так што ж мы рабiцьмем? Каб хоць якое лякарства?..
— Падстрыгчы яе трэба. Хвароба заразлiвая. Каб бронь божа… — Ваўчок спадылба глянуў на Алесю, не дагаварыў.
— Што ты кажаш? — адступiлася ад палка Алеся.
Пасля ўжо, выйшаўшы ўслед за Ваўчком на двор i прытупнуўшы на сучачку, што забурчала на яго, нiкога ўжо не тоячыся, перапытала:
— Кажаш, заразлiвая?
— Дзiва што — тыфус, — махнуў сваiм задзёртым i перакошаным набок брылём Марцiн Ваўчок. Доўга не зводзячы з яе твару сваiх вачэй, прыкмячаў, што яна цяжарная: на пакатым лобе, на верхняй падпухлай губе, у ямачцы падбародка распаўзалiся карычняватыя, як рабацiнне, плямы, выцвiталi вочы, iх марыў сон.
Яна, злавiўшы гэты пiльны зiрк, зацяла ад злосцi губу i адвярнула голаў. Чула, што ён, ужо забегшы з другога боку, гаварыў:
— Не шкодзiла б нямую дзе асобна палажыць.
— А дзе ж ты яе паложыш? — раптам спытала яна, зверху зiркнуўшы на Ваўчка.
— I проўда, дзе ты яе паложыш пры нашых хатах, — Ваўчок адапхнуў каленам веснiкi, схаваўшыся за частаколам, сказаў:
— А нямая будзе жыць! Я ўжо бачу — хвароба пайшла на спад. Толькi пiць ёй болей давайце, пiць!.. А так — жыцьме…
«Яна-то жыцьме, а як я во пры iх», — падумала Алеся ўслед Ваўчку, i нешта злое працяло яе.
Ён, ганарыста задраўшы голаў, як задзiраюць чамусьцi ўсе недарослыя мужчыны, замiльгаў пляскатаю, пасаджанаю набакiр кепкаю за рэдкiм, зеленаватым ад вясновае вiльгацi частаколам.
З-пад хлява нясло разварушаным гноем. Iмполь кiдаў яго на воз. Разганяючы на надворку курэй, што дзяўблi пры сцежцы зялёную шчотку маладое травы, Алеся борзда пайшла туды. Запрэжаны конь падымаў над цабэркам голаў, хрумстаў жоўтую сечку, перамешаную з ружаватымi пасечанымi картоплямi. Цярнуўшыся аб яго сiвую, у рэдзенькай валаснi храпу, Алеся падышла да Iмполя.
— Ты чуў, што Ваўчок кажа?
— Што? — Iмполь, узяўшыся за вушка, адцягнуў убок цэбар.
— Няхай крые бог — у Еўкi тыф.
— Дак што? — ён адкруцiў з вазовай ручкi канец сырамятных лейцаў, шлегнуў iмi па канi.
— Удурбаў сабе — што ды што? Пачакай, кажу, сказаць нешта маю! — крыкнула яна, iдучы ўслед за возам.
Ён прыпынiў каня, здзiвiўшыся, глядзеў на Алесю — выцвiлыя i падпухлыя яе вочы тамiла санлiвасць.
— Тыф жа ж — заразлiвая хвароба, каб i мы пад якую злыбеду не набралiся.
— А дзе ж ты дзенешся? Тут ужо нiчога не парадзiш, тут ужо як бог дасць…
— Да бацькi трэба iсцi нанач.
— Куды ты пойдзеш — людзi ж смяяцца будуць.
— Смех не грэх. Пасмяюцца ды сцiхнуць.
— Ну, рабi, як знаеш, — забягаючы наперад каню, ён адчыняў прымацованую рэхвамi да шула жардзяную браму.
— З табою пагаворыш… Ты во гэдак заўсёды, надзьмешся, як сыч… — i яна, ужо чуючы нязносную, балючую, як недаспелы нарыў, злосць, шуганула ў хату.
Злым прыплюшчаным вокам зiркнула на Еўку. Тая, разявiўшы перасохлы рот, захлынаючыся ад цяжкай задухi, гамтала нагамi, бэрсала коўдру. Падняла раскалмачаную голаў, скоранька скацiлася з палка i, не абцягваючы высока закасанае сарочкi, свецячы белымi, у павучыне лiловых жылак нагамi, подбегам пусцiлася да акна.
— Авой, ратуйце! — з печы шкрабалася, спускаючы ногi на лаўку, старая Мондрыха. — Ах, божа лiтасцiвы, заб’ецца!
Але Еўка не дайшла да акна, пахiснулася i, як падцятая ў каленях, аб’ехала на сухi глiняны ток. Твар у яе збялеў, пасiнелi сцятыя губы.
Алеся з перапуду, яшчэ нiчога не сцямiўшы, нагнулася над Еўкай, хацела падняць. I раптам, як ступiўшы ў прысак, адскочылася назад. Успомнiла тое, нядаўна ўчутае ад Ваўчка: «Хвароба заразлiвая. Каб бронь божа…» Зводдаль глядзела, як старая Мондрыха, чэрпаючы скурчанаю жменяю з вядра, пырскала вадою на скамянелы Еўчын твар, адлiвала яе. Бачыла, як у Еўкi заварушылiся векi i па твары прабегла сутарга, памякчэў скамянелы твар — яна паварушыла губамi, аблiзвала тлустыя скалкi вады.
— Памажы ж падняць, — коўзаючыся па мокрым таку, старая пад пахi паднiмала Еўку.
«Праўда, што будзе жыць. Лiха яе не возьме». — Алеся, быдта не ўчуўшы старую, вышмыгнула за дзверы. Прыпынiлася ў адчыненых сенях, падумала раптам, нават жахнуўшыся сама: «Хоць вазьмi ды… атруты якое. Як абрыдлi яны абедзве!»
Па спiне халоднымi мурашкамi заказытаўся раптоўны страх — гэта ж грэх.
Пастаяла, гледзячы на варштат, што вiсеў на сцяне, успомнiла, што пара ставiць кросны — верасаўскiя бабы даўно ткуць, — i, прыпёршы да сцяны збiтыя з жэрдак драбiны, палезла на гору: там недзе ляжалi з леташняе вясны скручаныя нiчальнiцы.
Чужы вялiкi кот блiснуў жоўтымi вачамi, шмыгануў пад застрэшак, задрапаўся па вугле, спускаючыся ў гародчык. Ад вялiкiх, прывязаных да кроквенных папярочак кошыкаў на гары пахла кменам i кiлбасамi, пяршыла ў горле ад сухога, перамешанага з кастрыцаю пяску.
Прывыкаючы да поцемку i прыгiнаючы голаў, каб не зачапiцца за падсаджаны за крокву стары серп цi касу, Алеся пайшла туды, пад самы шчыт, дзе праз закурэлую i невялiкую, усяго на пядзю, шыбу цадзiлася яснасць, дзе на дошках мiж кроквенных папярочак ляжалi ад леташняга вялiкадня нiчальнiцы i бёрды. Спатыкнулася на старыя расколатыя ночвы i зноў зазлавала на Мондрыху, што пазносiць сюды, на гору, спытай дзеля чаго, розных зломкаў. Адцягнула, каб не стаялi пад нагамi, за комiн. Пад нагамi зашамацела перасохлае з калiвамi счарнелага чэмеру закурэлае сена, якога ўжо, мусiць, нацягала Еўка, калi ўсё спала тут.
Алеся нагнулася, падняла перасохлую кветку, яна крышылася, як сатлелы, высушаны ў печы тытунь. Iзноў на памяць набегла тое, што думалася тады ў сенях: «Гэта ж, кажуць, атрута. Во каб узяў ды i наварыў…»
Але нейкi страх зноў перабiў мыслi — што яна, дурная, думае.
Перабiраючы бёрды i нiчальнiцы, чула ўжо, як дрыжыць ад гэтых звар’яцелых i раз’ятраных думак.
Але гэты счарнелы сухi чэмер успамiнаўся ўвесь дзень. Нават у бацькавай хаце, калi яна прыйшла зiрнуць, цi не навiвае Хрысця свае кросны.
Там i праўда ўжо замест адсунутага стала на покуцi ў Корсакаў стаяў варштат. Седзячы на падлозе i ўпiраючыея босымi нагамi ў кантовы збоiч, Хрысця нацягвала жаўтлява-зеленаватую, пад колер моху, выфарбаваную мучарнiкам пражу. Мiця круцiў за рассохлую, збiтую ўжо бляхай котку скрыпучы навой.
— Вой, дак ты апярэдзiла мяне, — сказала яна, увайшоўшы ў хату i расшпiльваючы ад духаты тоўсты на кудзелi каптан.
— Нiчога, паспееш i ты. Вот кончым i табе паможам, — падмаргнуў ёй Мiця.
— Дзе ж тыя кросны паставiш, калi вунь абедзве ўпокат ляжаць, ды яшчэ з заразлiваю хваробаю.
— Што ты кажаш, з якой хваробаю? — Хрысця зняла з калень цяжкi, тоўсты жмут пражы, прыгнуўшыся, вылезла з-пад варштата.
— Ваўчка сёння клiкала, кажа, тыф у Еўкi.
— Няўжо? — Хрысця выпнула нiжнюю губку i вырачыла свае чорныя лупаваценькiя вочы.
— Можа, да вас трэба прыйсцi нанач. А то, няхай крые бог, набяруся якое заразы. У Еўкi блох — як пяску.
— Во праўда, сястра, даўно не начавала ў бацькавай хаце, — засмяяўся Мiця.
— Табе смех, — незалюбiла Алеся.
Ужо вечарам, калi, управiўшыся пры доме, напаiўшы i накармiўшы скацiну, яна прыйшла з Iмполем да Корсакаў, бацька пачаў чмыхаць:
— Вот яшчэ выдумляюць цяперашнiя людзi. У нямецкую вайну гэты тыф быў у Жыткоў, усе там покатам ляжалi, i ты малая бегала да iх, i нiчога, дзякуй богу…
Але бацьку перабiў Мiця:
— Ты ўжо дачцэ шкадуеш удома пераначаваць, цi што?..
— Вот табе маеш, — засмяяўся, але пачаў чырванець стары Корсак. — Няхай спiць — хаты не пралежыць.
Iмполь, цiхенька стаiўшыся, сядзеў на лаве ў канцы стала, прыглядаўся да Хрысцi. За гэтыя паўгода, як ён застаўся ў верасаўскiх прымах, Хрысця яшчэ больш паспраўнела, пахарашэў, крышку ўжо загарэўшы на першым вясновым сонцы, яе смуглявы твар з белаватым абадком каля вушэй i валасоў, дзе сядзела хустка. Хiтранька, як у малога дзiцяцi, што нарабiла шкоды, блiшчалi яе пукаценькiя чорныя, вавёрчыны вочы i няўзнак, усё болей з-за пляча, зiркалi на Iмполя. Ён, чуючы i вясёлую радасць, i нейкую вiнаватасць, перамешаную з сорамам, азiраўся на Алесю, цi не бачыць яна.
I ўжо калi паклалiся спаць — ён з Алесяю на Мiцевым новым ложку (Мiцю, прынёсшы куль саломы, паслалi на падлозе за плiтою), ён украдкам пачаў цiкаваць, калi яна будзе распранацца, кладучыся спаць на той ложак, што стаяў упрытык да акна, але не дапiльнаваў: яго, змучанага за дзень работаю, змарыў, цяжка навалiўшыся, сон.
Не спала толькi Алеся — перад вачыма ўсё калыхаўся той закураны пылам пучок чэмеру ды шалясцеў газетаю Мiця. Там за плiтою яшчэ гарэла, павешаная на доўгi дрот, ледзьве не дастаючы «магазынам» да стала, з падкручаным кнотам цьмяная лямпа.
— Мiця, цi чуеш? — сказала яна туды, за плiту, цiхiм, здушаным голасам. — Ты не спiш?
— Не, не сплю, — там зноў зашалясцела газета.
Алеся цiха ссунулася з ложка i, абгладжваючы караткаватую сарочку, пайшла за плiту.
— Вой, ты не глядзi, я ж раздзетая, — яна раптам засаромелася сваiх высока адкрытых ног i голых рук, села на лаву, каб трохi схавацца за варштат, абедзвюма рукамi каля вушэй зграбла на плечы доўгiя раз’еханыя валасы, спытала: — I што ты там вычытаў?
Ён адкiнуў газету, перавярнуўся на бок, топчучы локцем падушку, сказаў:
— Ды во гляджу, што вайна блiзiцца.
— Якая вайна? — яна страсянула галавою, зноў закiдваючы далей на плечы свае валасы.
— Iтальянцы занялi Албанiю. Трыццаць пяць тысяч войска…
— Ая-ёй! I далёка тая Албанiя?
— Дый не блiзка, — скрывiўся ад смеху Мiця.
— Так, можа, да нас не дойдзе?
— Ты як маленькая.
— Вой, цi ж я разбiраюся, — абхапiўшы рукамi каленi, яна пакалыхвала iмi з боку на бок, памаўчала, заглядваючы Мiцю ў вочы, раптам загаварыла: — Войны прыходзяць i адыходзяць, а людзям жыць трэба… Лякарства во трэба. Цi не будзеш ты, Змiтрычак, у Дварчанах?
— Буду, — насцярожыўся ён, падсунуўся вышай на падушку.
— Парашкоў мне якiх ад кашлю вазьмi.
— Чаго там — вазьму.
— Дзякуй табе, Змiтрычак, — яна, абхапiўшы рукамi голыя плечы i стулiўшыся, нiбы ад холаду, скоранька запляскала босымi нагамi да ложка.
Адсоўваючы Iмполеву руку, ляжала ўжо радая, што прыдумала з гэтым лякарствам: дасць яго разам з чэмерам, скажа, што Ваўчок нараiў…
I зноў браў нейкi страх, аблiваў усё цела халодным лiпучым потам. Супакойвала сябе ў нейкай гарачцы — нiхто ж ведаць не будзе. Затое б будзе зямля… воля… Iмполь…
Не згледзела, калi Мiця патушыў лямпу — бачыла перад вачыма ружаватую чарнату хаты, той пучок сухога счарнелага i крохкага, як высушаны тытунь на блясе ў печы, чэмеру.
Як камень, разарваўшы зялёную раску, скалыхне затхлую завоньку, так нечаканыя весцi скалыхнулi цiхае, затоенае Верасава.
Першую з iх, вярнуўшыся з дварчанскай пошты i зайшоўшы да Корсакаў, каб аддаць Мiцю газеты, прынёс верасаўскi солтыс Янка Вайтовiч.
— Свет кiпiць, як у гаршку. На, чытай во, — Вайтовiч, азiраючыся на Мiцю, выцягнуў з доўгае кiшэнi свайго суконнага паўшубка i кiнуў на стол скручаныя ў некалькi столак газеты.
— I проўда, гонiць, як з прорвы, — не адрываючыся ад акна, пакруцiў лысаю галавою стары Корсак: на дварэ, завесiўшы, быдта туманом, белы свет, курэў i шоргаў па шыбах дробны сухi снег. — Гэта ўжо на птаства.
— Што снег, выпаў ды растане, — Вайтовiч расшпiлiў i атрос свой сiвы ад скалкаў расы суконны паўшубак. — Я кажу вунь пра тое, што пiшацца ў газетах. Цi чуў — нямцэ занялi Чэхаславацыю? Захмурваецца свет, каб не сабралася на вайну.
Корсак адышоўся ад акна, паскроб за вухам чорны вяночак валасоў:
— Ты кажаш — вайна, а чаму ёй не быць? Калi кожны жук i жаба ўсё палiтыкуе.
— Я чуў, што такiх во, панечку мой… Нанова, — Вайтовiч не дагаварыў, скасiў вока на стол, дзе зашархацеў газетамi Мiця.
— Як нанова?.. — падняў чорныя густыя, што вывiсалi, як прычолкi, пад вачмi, бровы Улас Корсак.
— Усё нанова. I варту ў вёсцы нанова трэба ўводзiць, — не даўся распытваць i загаварыў пра iншае Вайтовiч. — Росказ гмiны. Пайду нават сёння i скажу, каб пачыналi з таго канца.
— Варта. Была ж варта некалi, а ў Лявона Шайбака цыганэ каня ўкралi.
— Гэ, цi ж цыганэ? — ужо з сяней азваўся Вайтовiч, дзвярмi заглушыўшы нават тое, што, мусiць, яшчэ не дагаварыў.
Поцемкам, ужо топчучы на вулiцы крохкi неглыбокi снег, што насеяўся за дзень, да Корсакаў паслухаць навiну адзiн за адным цягнулiся верасаўскiя палiтыкi, найбольш сталыя мужчыны. Тупалi каля парога на засланым Хрысцяю старэнькiм ходнiку, абiваючы дзеркачом з ботаў i валёнкаў снег, церлi пакрэплыя ад вострага, што пачаў брацца нанач, марозу чырвоныя рукi i, не чакаючы запрашэння, цiха i панура садзiлiся на лаву, не здымалi з галавы сваiх суконных, выцертых да рубцоў кепак, касматых авечых шапак i зiмовых барашкавых каўпакоў. Адно Бронiк Лiтавар, заклаўшы на шафу ясную, у сiнiя клеткi кепку, прыгiнаючыся i неяк бокам косячыся на расколатае люстэрка, што вiсела на сцяне каля нахiленае рамкi з картачкамi, прычэсваў свае тлустыя i блiшчастыя ад лямпы валасы.
Гутарку мужчыны пачыналi здалёк: то пра вясну, што, глядзi ты, змянiлася зiмою, то пра цэны на парасят, што астатнiм часам падаражэлi — не дакупiцца, а тое парася, як мыш, то пра ўчарашняе здарэнне з Цiмохавым хлопцам, што, беручы ваду, увалiўся ў Бортнiкаў калодзеж, але балазе схапiўся за ланцуг, то пра асаднiка Шумскага, што надоечы застрэлiўся.
— Ты кажаш, Шумскi? — перапытаў, падхапiўшы чужую гутарку i скрабучы замшэлае сiваю валаснёю мясiстае вуха, старэйшы тут за ўсiх Язапат Змысла. — Помню, чаму не. Дробненькi быў, вусаты, як прусак. А яна кабета спрытная, гладкая i высокая, як жарэбка. Некалi я ў iх жыта звозiў, дак яна прыйшла на поле. Акраз уцiскалi воз. Яна кажа: «Дай жа памагу», — i ўзялася за вяроўку, упёршыся нагамi ў снапы. Я з усяе моцы пацягнуў за другi канец. Яна i паехала плячамi ўнiз, а спаднiца ёй на голаў…
— Гы-гы-гы, дзядзька, на картачку цябе зняла? — зарагатаў, закiдваючы дагары голаў з доўгiм, як рашпiль, носам Бронiк Лiтавар.
— Не кажы, — пасмiхваўся i паказваў чырвоныя бяззубыя, як у малога дзiцяцi, дзясны Язапат Змысла.
— Во абляшыла, як сонцам….
— Там жа ж сцягно, братачка мой, гладкае, белае, як сыр!
Хрысця, скрывiўшыся i скоса зiркаючы на мужчын, накiнула на плечы суконную хустку, скоранька вышмыгнула з хаты.
— Стары ж Мiрон кажа: цi ў каралiхi, цi ў пастушыхi — то ўсё адно, — азiраючыся на дзверы, чапiўся да старога Змыслы Бронiк Лiтавар.
— Яблыкi бываюць аднакавыя, кругленькiя, ды смак iншы, — саромеўся i ўгiнаў голаў у старым абцёртым барашкавым каўпаку Язапат Змысла.
Мужчыны, нарагатаўшыся, выцiралi вочы, раптам прыцiхшы i спамiнаючы, пэўна, кожны нешта сваё. Покуль дзюбаносы, з шырокiмi няголенымi пашчэнкамi Ладак Чабоцька не папрасiў у Мiцi:
— Пачытай, Змiтрык, што там пiшацца ў свежай газеце, бо рогату гэтаму не будзе канца.
Мiця падступiўся, зняў з шафы пук пераломленых газет, зашуршэў iмi, выбiраючы адну, падышоў блiжай да лямпы, растапыранаю пяцярнёю падгроб навiслы кучаравы чубок, нараспеў прачытаў спярша толькi вялiкiя, на ўсю газету, чорныя загалоўкi: «Чэхi i маравы занятыя праз Гiтлера», «Чэхi паддалiся без аднаго стрэлу», «Венгры займаюць Падкарпацкую Русь», «Валошын уцёк да Румынii».
Пасопваючы ў нос, мужчыны слухалi. Нехта толькi, прыкурваючы, востра чыркнуў тоненькаю палавiнкаю расколатай запалкi, потым сiнiм дымам схукваў трапятлiвы жоўты агоньчык. Мяккаю, як растрэсенаю на верацяне, кудзеляю каля лямпы пад палiваным абажурам бэрсаўся едкi тытунёвы дым. Мiця, папярхнуўшыся ад яго, скончыў чытаць.
Падсунуўшы на лоб кепку, маленькi, што не даставаў нагамi да падлогi, Марцiн Ваўчок паскроб ногцямi патылiцу, хацеў нешта сказаць, але яго апярэдзiў Язапат Змысла:
— Дак, значыцца, гарманец ужо маршыруе па Празе?
— Як чуеш, — пакалыхаў кароткiмi нагамi пад лаваю Ваўчок.
— Чуць-то чую, але нягож вайна прыйдзе адтуль, з Нямешчыны?
— А скуль жа ж ты думаў? Нямешчына распладзiлася, а зямлi мала, няма дзе жыць.
— I ў мяне зямлi менш, як у цябе, дак я, выходзiць, павiнен iсцi на цябе вайною? — падцяў Ваўчка i засмяяўся, паказваючы верхнiя бяззубыя дзясны, Язапат Змысла.
— А хiба не йдуць? — Ваўчок падбiў вышай на лоб аб’еханую кепку, цераз плячо скасiўся на Чуваковага Петрыка — летась увесну, пасля бацькавай смерцi, не падзялiўшы з братам зямлю, той бiўся з iм насмерць, сядзеў нават у наваградскай турме.
Петрык заварушыўся, кусаў нiжнюю адвiслую губу, чуючы, як на яго азiраюцца мужчыны.
— Але я маю знак, — блiснуў прыплюшчанымi вочкамi i задраў свой чорны, што споўз на адно вуха, аблезлы каўпак Язапат Змысла. — З усходу сонца прыйдзе ўсё. Саветы будуць тут.
— Якi ж гэта твой знак? — крывiлiся ад смеху мужчыны.
— А ты што, не бачыў, як летась увосень на небе чырвоныя слупы iшлi?
— Дак гэта ж, дзядзька, было паўночнае ззянне, — умяшаўся Мiця.
— Няхай i ззянне, кажы, як хочаш! — не паддаваўся Язапат Змысла. — А я цалюткую ноч не спаў i бачыў: слупы знайшлiся над Карыцамi, акраз там, дзе на Яна ўсходзiць сонца, i схавалiся аж вунь за ведраўскiя горы. А пад самую ранiцу ўжо назад варочалiся.
— Ну i што? — задрыгаў кароткiмi нагамi Ваўчок.
— Паляцела варон сто, — адвярнуўся i пырскаў ужо слiнаю на Iкона Жытка, што сядзеў з другога боку, Язапат Змысла. — Прыйдуць да нас з усходу сонца — во што. Бальшавiке прыйдуць першыя, а потым ужо нямцэ.
— Прыдумляеш невядома што! — абцёрся рукою Iкон Жыток.
— Хай сабе i прыдумляю, а вот убачыш — на маё выйдзе!
Неўпрыцям, чапляючыся слова за слова, плялася гутарка.
Мужчыны, абкурыўшы хату, што пахла ўжо, як люлька сосам, сядзелi б да поўначы, каб iх не прагнала, вярнуўшыся з сяла, Хрысця.
— Во, няма ўжо чым дыхнуць! — яна знарок грукнула за сабою дзвярамi.
— I проўда ж, глядзi ты, во далi дыму, — папляваў у далонь, тушачы сваю папяросу, i першы ўстаў з лавы Iкон Жыток.
За адным скрыпам мужчыны пасунулiся з хаты.
Пасля хатняга цяпла на дварэ за душу браў азыраваты холад.
З жоўтых калматых хмар белаватым вокам глядзеў месяц — выпагаджвалася, мусiць, на мароз. Сiняватай яснасцю зiхацеў снег. Невядома што рабiлася на свеце, невядома што чынiлася ў прыродзе.
— Вот табе маеш — настаяшчая зiма, — уголас уздыхалi мужчыны, топчучы ў глыбакаватым хрумсткiм снезе першую сцежку. Чапляючы плячом за пруткi бэз i атрасаючы з яго белыя камякi, выходзiлi на вулiцу, кiруючы кожны ў свой канец.
Забыўшыся пра палiтыку, думалi пра iншае — клопат браў, што будзе з аўсом: той-сёй з раннiх верасаўскiх гаспадароў з тыдзень назад пачаў сяўбу. Была ўжо ўзялася ў сiлу вясна: каля раскопаных гародчыкаў, каля плота вылезла i задрыжала на ветры лiловая крапiва, у алешнiку з-пад збуцвелага лiсця высунулася цылiндра, на развесiстых кустах арэшнiку, расцягнуўшыся, курэлi жоўтаю парахнёю вялыя таўкачыкi.
Ужо ажыла была i запахла прыпаранаю леташняю травою зямля. Верасаўцы адкрывалi затхлыя, з белаю цвiлою столлю картапляныя ямы, даставалi зверху сплеценыя ў клубкi белымi сакаўнымi храсткамi картоплi, каб дзе спадыспаду выбраць на насенне.
Стаялi пагодныя, сiняватыя ад рэдзенькай смугi вясновыя днi. Ужо на шара-чарнаватую ў ясных плешынах моху ялавiну верасаўцы выпускалi на пашу авечкi. Праз ружаватыя ялаўцовыя кусты, свецячы босымi нагамi, скакалi ўжо летка адзетыя верасаўскiя дзецi.
I на табе — перайначыўся свет…
Неяк спадцiшка назаўтра наранкi дыхнуў калючы сiвер. На вокны вылезлi i закруцiлiся, як маладая папараць, белыя кветкi. У хату знадворку, з сяней, калi адчынялi дзверы, сiвымi клубкамi кацiўся холад. Каля вакон пырхалi, шукаючы пад застрэшкам цяпла, акалелыя, надзьмутыя вераб’i. Як пакiнуўшы што, з няблiзкае дарогi ў Верасава вярнулася зiма.
Вецер атрасаў з дрэў, круцiў i нёс, паднiмаючы ўгору, сыпкi снег.
На ўсходзе, разрываючы хмары, з жаўтаватай iх яснасцi выкочвалася чырвонае схаладнелае сонца. Па мякенькай роўнядзi снегу слiзгала залацiста-ружаватая яснасць, доўгi сiнi цень ад гумнаў i хат упiраўся ў чужыя далёкiя платы. Зеленаватасцю адсвечвалi белыя ў марозе вокны.
Ад мяккiх i тоўстых стрэх нечакана паменшалi будынкi. Вастрэў звон ад пустых бляшаных вёдраў з карункавай кветкаю на дне ад замерзлай кроплi вады — бабы скоранька спяшалiся да калодзежаў. Спынiўшыся каля Пабiянавага старога, пабiтага чорнымi струпамi явара, узiралiся на тоўстую i шырокую шапку гнязда, дзе, стоячы на адной назе, клекатаў бусел.
— Ах, божачка, што гэта ўчынiлася на свеце, змерзне пташка, — нагледзеўшыся ўгору, пахiснулася ад закружанае галавы высокая, нязграбная, як мужчына ў спаднiцы, верасаўская баба.
— Нядобры ж знак, така рада, каб не ўпаў на людзей мор, — сказала другая, але галавы не падняла — не давала, мусiць, тоўстая, з вялiкiм вузлом на шыi, суконная хустка.
— Перахрысцiся, што ты кажаш, Мар’яна!
— А тое i кажу, така рада, што трэба якую бабу разам з пеўнем закапаць.
— Цьфу, каб табе ўжо язык аблез, i што да чаго ты гаворыш, — знiякавела i раптам прыспешыла хаду высокая i ценькая кабета.
Верасаўскiя бабы трохi пабойвалiся Ёдкавай Мар’яны. Малады прымак, што прыбiўся да яе старэйшае i ўрэднае, як з’яд, дачкi, бiўся з жонкаю i цешчаю, кiдаў iх, сыходзячы з дому, але праз дзень-два варочаўся назад у Верасава. Верасаўскiя бабы адна адной перадавалi чутку, што Мар’яна намачыла ў гарэлцы вяроўку i дала выпiць тае гарэлкi зяцю. «Век ужо не адвяжацца», — спагадалi маладому прымаку верасаўскiя бабы, наровячы ўжо не трапiць ёй на вочы нi з даёнкаю малака, каб не звялося ў каровы, нi з першым зажатым снапом жыта, каб было ўмалотнае.
I цяпер, адбегшыся ад Мар’яны, высокая нязграбная баба круцiла i хавала ў рукаво фiгу, каб адагнаць ад сябе злы дух, шаптала тую кароценькую малiтву ад злога загавору: «Соль у вочы, дзяркач у зубы».
— Як жа ж даўней ад хвароб ратавалiся? Гэтак во, — гаварыла ёй наўздагон старая Мар’яна. — Дохтара не было. А цяперака хiба дохтар замовiць рожу цi заговiць лiшай? Каб яны паўпадалi з цяперашнiмi дахтарамi! Вунь Ваўчок, кажуць, старую Мондрыху з Еўкаю залячыў…
— Соль у вочы, дзяркач у зубы! — коўзаючыся на гулах накарэлага пад калодзежам лёду i нiбы не чуючы старое Мар’яны, верасаўская баба лавiла на тонкiм дзюбе жураўля цяжкае драўлянае вядро.
Трывушчымi i нязводнымi, як пырнiк, бабскiмi забабонамi, старавечнаю сварбою, злымi абгаворамi, затоенай хцiвасцю i зайздрасцю жыло Верасава, чакаючы скорае вясны.
На вачах мянялася пагода. Назаўтра пачало адлежыць. З хмурнага насупленага неба пасыпалася iмжа. Узбунтаваўся вецер, нарваўшы дождж. За адну ноч злiняў малады снег. На грудках зноў выпралi чорныя лапiкi зямлi, застракацела на полi рудая кiслая ралля. Выслiзнуўшы з-за косае сцяны сiвых хмар, у трапяткiх лужынах адсвечвала сляпучае сонца. Стракатаю плоймаю дарогу абсядалi ружаватыя на сонцы гракi. Стаяла тая пара, калi не было дарогi, як кажуць, нi ў калах, нi ў санях. Санныя фурманкi, што ехалi недзе з дальшых вёсак, з халоднае наваградскае стараны, выбiралi тыя вузенькiя пасачкi шарага, як абсыпанага сажаю, снегу, што ляжаў яшчэ ў канавах абапал голае шашы.
Саскочыўшы з саняў, падпiхалi iх, памагаючы запараным, змучаным коням. Клялi гэтую пясчаную лёгкую зямлю, дзе на тыднi два раней сыходзiў снег.
На жвiрыстым пяску верасаўскае папярочнае дарогi цяжка скрыгаталi жалезныя вазкi, пакiдаючы цёмны сiняваты пасак, дралася жоўценькая стружка на неакутых палазах саняў.
Стаяў крык — мужчыны нокалi i падганялi натужаных коней, стараючыся скарэй пераехаць лапiк зямлi, дзе разрываўся тонкi пасак старога снегу. Скiраваўшы з-пад шашы на дарогу, але не даехаўшы саньмi па цяжкiм пяску нават да крыжа, перад Верасавам спынiўся чужы высокi мужчына ў жаўтаватых юхтавых ботах i скураной кепцы. Падкiнуўшы каню сена i азiрнуўшыся на вёску, завярнуў да першае Лiтаваравай хаты, бачыў, што да тыльнага, што выходзiла, мусiць, з кухнi, акна прылiп жаўтлявы кабечы твар.
— Солтыс дзе ваш жыве? — крыкнуў ён, б’ючы стусiнавым пужальнем па юхтавых ботах.
Старая Лiтаварыха зграбла з вуха хустку i разявiла рот, мусiць, нiчога не ўчуўшы.
— Нас… у табе, баба! — плюнуў са злосцю i адвярнуўся мужчына.
Абыходзячы зеленаватую ад раскiслага снегу лужыну, скоранька пайшоў пад роў — за iм чарнеў мокры Мондраў плот, там цяўкала аблавухая жоўтая сучачка.
— Гэй, чалавек! — выбегшы ўжо на двор i задыхаючыся ад ветру, гукнула старая Лiтаварыха. — Што ты хочаш?
Мужчына азiрнуўся, жмурачыся процi сонца, што плавiлася i трапяталася ў лужынах, не хочучы ўжо, сказаў:
— Солтыса шукаю.
— Дак вэньдзека, пасярод вёскi жыве, — папхнуўшы веснiкi, высунулася з надворка Лiтаварыха. — Як даедзеце да завулка…
— Даедзеш тут у вас, — хмыкнуў чужы мужчына ў юхтавых ботах, — калi снег аблез, як шэрсць на якой здыхаце.
— I проўда ж, у нас снег скарэй сыходзiць, як пад Наваградкам, — махнула галавою старая Лiтаварыха, каб патрапiць чужому ў гутарцы, i спытала: — А нашто ён вам?
— Шмат знаць, цётка, хочаш, — засмяяўся мужчына, блiснуўшы залатым зубам, але сказаў: — Павесткi, цi, як кажуць, паваланне да войска, прывёз. Пяцёра мужчын у вас бяруць…
— Што ты кажаш, чалавеча! А Бронiку Лiтавараваму хоць няма?
Мужчына прыцiснуў пад пахаю стусiнавае пужальне, свабоднаю рукою выцягнуў з-за пазухi складзеныя ў дзве столкi ружаватыя павесткi, перагарнуў iх, пацвердзiў:
— Во, ёсць.
— Няў?.. — задыхнулася старая Лiтаварыха i, пляснуўшы перад грудзьмi рукамi, скоранька шмыганула назад у веснiкi, завойкала: — Авой, ах, божачка!
Задзiраючы голаў, мужчына зарагатаў давольны i завярнуў у глыбокi равок перад Лiтаварамi — панёс у Верасава нечаканую навiну.
Iзноў, як камень застоеную раску, яна скалыхнула цiхае Верасава. У войска забiралi пяцёра рэзервiстаў. Павесткi прыйшлi Бронiку Лiтавару, Марцiну Ваўчку, Лёнiку Самахвалу, Iвану Жытку i Ладаку Аблажэю.
Перад вечарам павесткi разносiў солтыс Вайтовiч.
Жмурачыся ад нiзкага чырвонага сонца, што перапальвала старыя надрэчныя вербы, мiнаючы зеленаватыя, затканыя iголкамi лядку плыткiя лужыны, звярнуў у першую ад сябе хату — да Марцiна Ваўчка.
Убачыўшы, што раз’юшаны Ваўчкоў сабака дастае на доўгiм ланцузе да самых дзвярэй, пацюкаў крывым пальцам у вузенькую незакiтаваную балонку акна.
Дзюбнуўшыся пераламаным брылём у акно, з хаты борздзенька высунуўся нiзенькi Марцiн Ваўчок, пастрыг вачмi, злавiў за нашыйнiк ахрыплага ад брэху сабаку. Накiдваючы на ўбiты ў вугол цвiк, падкарацiў ланцуг.
У хаце нос збiваў саладжава-затхлы дух: ад свежае жоўценькае кучкi, расцягваючы за сабою лужыну, на голым сцягне папоўз, каб, мусiць, схавацца за плiту, малы, лысаваты яшчэ хлопчык у зрэбнай замусоленай сарочцы.
— I не брыдка табе, га? — махнуў доўгiм пераломаным брылём Ваўчок, азiраючыся на Вайтовiча.
Хлопчык, выстаўляючы два нiжнiя зубкi, засмяяўся, давольны.
— Вой, я ж сяджу i не бачу, — зграбаючы з прыполу шытво, з лавы паднялася Вольга, выскачыла ў сенi i вярнулася, несучы на лапаце горбачку сухога жоўтага пяску.
— Садзiся, Янка, — Ваўчок з-пад доўгага брыля падазрона зiркаў на Вайтовiча — солтыс так сабе ў хату не прыходзiў.
— Я, панечку мой, на тым тыднi сядзеў, на гэтым пастаю. Я тут ненадоўга… Во павестку прынёс.
— Чакай! — адступiўся i падбiў вышай на лоб сваю кепку Ваўчок.
— А што чакаць, распiшыся во, — Вайтовiч разам з павесткаю выцягнуў кароткi з бляшаным наканечнiкам карандашык.
— Ах, божачка, куды? — змяла на лапату бруд i разагнулася Вольга.
— Куды ж?.. У войска, пэўна, — дагадаўся Ваўчок, разгортваючы ружаватую, складзеную ў дзве столкi паперку.
— Авой, а божачка мой! — скрывiўся i пабрыдчэў Вользiн твар. — А як жа я во з траiма дзецьмi?.. Адно ж пад адно….
Дзецi, як учуўшы што благое, са страхам зiркалi на чужога чалавека i чаплялiся за мацерыну спаднiцу. Меншы, дапоўзшы да плiты, сiлiўся ўстаць на крывыя ножкi, лавiў рукамi кант плiты, але пераважыўся i ляпнуўся цяжкаю i вялiкаю галавою на падлогу.
— Вой, нашто ты распiсваешся? — Вольга падхапiла на рукi ссiнелае ад плачу дзiця, загаласiла ўжо сама.
Ваўчок, прытаптаўшы на стале паперку, слiнiў карандаш.
— Вот ты скажы — баба! Хiба плачом паможаш? — ён абярнуўся, зiркнуў Вайтовiчу ў вочы.
— Во цябе толькi аднаго мо й падаткнулi, — гушкаючы дзiця, загаласiла Вольга.
— Чаму аднаго, панечку мой, вунь пяцёра мужчын бяруць, — хаваючы за пазуху канчарык ад павесткi i кароценькi з бляшаным наканечнiкам карандаш, Вайтовiч адступiўся да парога, наровячы скарэй выйсцi з хаты.
Не плакалi адно толькi ў Жыткоў, куды ўжо надвечар, абышоўшы чатыры хаты, забег Янка Вайтовiч.
Доўгая, у адзiн пашарак хата стаяла ў лагчынцы, расцягнуўшыся ўздоўж вулiцы. Падкапаны ад вулiцы i вымураваны грудок заглушыў стары абымшэлы бэз. З вулiцы пад хату з двух бакоў спускаўся выбрукаваны надворак.
Вайтовiч, каб не паслiзнуцца на абкарэлым лядком бруку, доўга трымаўся за вушак расхiстаных веснiкаў i, расставiўшы рукi, збег у лагчыну аж да адчыненых дзвярэй гумна — там шахкала сячкарня. Двое Жытковых хлопцаў, узяўшыся за друк, што адным канцом упiраўся ў свiдравiну сцяны, другiм у кола, круцiлi сячкарню. Старэйшы, Iван, падаваў салому, утоптваючы яе ў вузенькiм абслiзганым карытцы.
— Хто там засланяе свет? — аказаўся недзе з торпа сам гаспадар — Iкон Жыток.
— Гэта я! — азваўся Вайтовiч, заходзячы ў гумно.
— А-а, — пазнаў солтыса i, кiнуўшы на ток два тоўстыя снапы, саскочыў з пярыла на цвёрды ток Iкон Жыток. З пляскатай кепкi ў яго доўгаю лапкаю звiсала саломiна. Iкон неяк наводлеў, як павучка, змахнуў з брыля гэтую аўсяную саломiну, махнуў, нiбы конь у гiз, галавою: — Во, цi ведаеш, браце, што нарабiў мой большы?
Хлопцы перасталi шахкаць сячкарняю, выцiралi рукавамi змакрэлыя лбы. Толькi старэйшы Iван адграбаў нагою ад кола высокую горбу сечкi.
— А што? — азiрнуўся на старэйшага Iконавага сына Вайтовiч.
— Скалечыў, браце, жаробку.
— Як? — думаючы, мусiць, саўсiм пра iншае, перапытаў Вайтовiч.
— Самахода спудзiлася. Перадок з воза сарвала i заднюю ногу вунь усю збiла… I казаў жа ж: не едзь! Дроту аплятаць гаршкi i ў руках прынёс бы. Не ўвярэдзiўся б…
— Добра, што сам не скалечыўся, — пашамацеў павесткаю Вайтовiч.
— Сам? — зноў, як конь у гiз, махнуў галавою Iкон. — Самога во лiха не ўзяло!
— Ты ўжо, панечку мой, не крычы. Яму ў войска iсцi, — перагнуўшыся на адзiн бок, Вайтовiч шукаў за пазухаю ў кiшэнi свой кароценькi з бляшаным наканечнiкам карандашык.
— Няхай iдзе пад шатаны! — крыкнуў i раптам асекся Iкон Жыток. — Як у войска? Ён жа ж быў?
— Бяруць рэзервiстаў. Павесткi прыслалi. Скрывiўшы голаў набок i цiкуючы адным вокам на павестку, як устрывожаны певень, Iкон зноў закрычаў:
— I квiта — пане Мiкiта! Няхай iдзе, можа, там навучаць дурня!
Але, счакаўшы, калi ачахла, мусiць, злосць, ужо на надворку дагнаў Вайтовiча, азiраючыся на гумно, цiхенька спытаў:
— А калi ж яму iсцi?
Паслухаўшы Вайтовiча, угнуў голаў, пацягнуў сябе за тоўстую, складзеную ў трубку нiжнюю губу, нiбы сам сабе, сказаў зноў:
— Выходзiць, што i соллю запашвацца трэба.
— Чаго там. Вайна будзе кароткаю! Калi што якое — за Польшчу заступiцца Англiя. — Вайтовiч зноў схаваў за пазуху свой кароценькi з бляшаным наканечнiкам карандашык.
— На чужога, як кажуць, спадзявайся, але i сам не агiнайся. Не ўстоiць маленькая Польшча процi вялiкага немца. Хiба толькi Расiя?
— Ат, што казаць, — выскалiў рэдкiя зубы i пакруцiў галавою Вайтовiч. — Было лiха, ды пагоршала.
Iкон Жыток памаўчаў, падрапаў рукою за каўняром, выцягнуў адтуль шапаткi пусты колас, кiнуў сабе пад ногi, падцяўшы губу, пасунуўся ў гумно.
За акном на акоранай жэрдцы бусака, што ляжыць на дзвюх выпушчаных з вугла дзеравiнах, скача i падцiкоўвае ў хату чорнаю пацеркаю вочка шары, з стракатымi карычняватымi крыльцамi верабей.
Змецiўшы яго, Хрысця перастае стукаць лядам, падпiрае рукамi падбародак, упёршыся ружаватымi локцямi ў збоiч варштата, туга абцягнуты жоўтаю ў чорныя крыжы полкаю радзюжкi, i доўга ўзiраецца ў акно. Верабей пырхае недзе ў дзiрачку за лiштваю, шалпочацца, як мыш, i вылятае адтуль, трымаючы ў дзюбку касмылёк кудзелi, смешны ўжо i вусаты. Хрысця глядзiць на яго, i ў яе, як у маленькае, ад радасцi блiшчаць рудаватыя, з чорнымi чалавечкамi вочы. Крывiцца ад смеху куточак рота, дужкаю тонкага маладзiка на шчацэ дрыжыць неглыбокi тугi шнарок.
Пераляцеўшы наўскасяк гародчык, верабей заварочвае на другi бок хаты i хаваецца з Хрысцiных вачэй. Нясе гэты злiнялы вус леташняе кудзелi сабе на гняздо — мо дзе ў шчыт цi пад лату ў чужой страсе.
Гiне з вачэй верабей, i гiне на Хрысцiнай шчацэ гэты трапятлiвы, выгнуты дужкаю шнарок. Мяккiя надзьмутыя губы падцiнае нейкая чэрствая злосць.
Жмурачыся ад нязыркага, завешанага рэдзенькаю смугою сонца, што схiлiлася на полудзень i коса свецiць на шуфляду акна, Хрысця глядзiць на блiзкi поплаў, дзе ўжо лапiчкамi зазелянелася порсткая маладая трава i пагусцелi, натапырыўшы жаўтлявыя таўкачыкi з вострымi язычкамi лiсця, парасоны старых вербаў. На выцвiлы хвойнiк, дзе ўжо недзе кiпiць i пахне, як воцатам, невысокi каўпачок мурашнiку.
Далей за хвойнiкам у сiняватай, як тытунёвы дым, смузе цямнеюць карычняватаю скарынкаю раллi вялiкiя боханы прылуцкiх грудоў. Белым каснiком у цёмнай лагчынцы ззяе яшчэ снег. На спадзе грудоў, як копы сена, расселiся Прылуцкiя хутары.
Хрысця, зняўшы з сашчэмленых кулачкоў падбародак, пiльней цiкуе туды i пазнае абкiданую на прыстаўленыя да сцяны калкi, каб у дзверы не заганяла снег, ужо зрудзелым хваёвым галлём Рэпкаву хату.
Чорнаю мурашкаю на полi варушыцца конь. «Цi не Рэпкаў Жэнiк барануе авёс?» Хрысцiны губы зноў пачынаюць дрыжаць i крывiцца, за куточкам рота на шчаку набягае выгнуты дужкаю глыбокi шнарок. Хрысця смяецца сама сабе, успомнiўшы, як у тую суботу да яе прыходзiў сватацца Жэнiк Рэпка, надзеўшы новы, у некага, мусiць, пазычаны пiнжак — з доўгiх рукавоў выглядалi толькi кончыкi пальцаў з ружовымi пазногцямi. Каб не надта выдавала, што ён маленькi i недарослы, Жэнiк нават схiтраваў — узяў за свата Марцiна Ваўчка.
Яны абодва i перакацiлiся цераз парог ужо прыцемкам, акурат натрапiўшы да Корсакаў на вячэру. Марцiн, перавязаны цераз плячо белым ручнiком, з боханам хлеба пад пахаю, нават збiўся з панталыку, не ведаючы, што казаць; зняўшы шапку, доўга лавiў за вухам вышмарганы касмылёк валасоў, доўга прытоптваў яго на белым, што нiколi, пэўна, не бачыла сонца, цеменi, покуль ужо не схамянуўся i не гукнуў тое, з чаго пачынаюць, зайшоўшы ў хату, сваты:
— Сват прысланы, каб быў стол засланы!
— Хоць сабе i не засланы, але нешта на iм ёсцека. Просiмо i цябе, сваток, — засмяяўся Корсак, папярхнуўшыся сопкаю картопляю.
— Ну, няхай i наш траяк не будзе шчарбаты, — Ваўчок палажыў на стол бохан хлеба i неяк скоранька абедзвюма рукамi вышмаргнуў з адтапыранае кiшэнi сiняватую бутэльку гарэлкi.
Жэнiк, падтрасаючы на плячах гаматны пiнжак i круцячы, выцягваючы з непрывычкi перацiснутую карычневым у белыя бубачкi гальштукам шыю, прысеў на лаву, як i належыць маладому, пад трэцяю бэлькаю.
Хрысця, каб не зарагатаць, закрываючы рукою рот, выскачыла з-за стала i ўжо ў сенях дала сабе волю — зайшлася, спытай чаго, ад гвалтоўнага смеху.
У хату яна ўжо не вярнулася. Не акрыўшыся, як стой, у белай кофтачцы i чорнай паркалёвай спаднiцы, босая, не чуючы пад сабою ног, паляцела да Мондрых.
На вулiцы ўпоцемку ўбачыла белага Мондравага каня i задыхнулася ад нечаканай гарачынi: Iмполь, напаiўшы ў рэчцы каня, ехаў дадому.
— Во гарачая, — засмяяўся ён, паказваючы белыя ўпоцемку зубы i паварочваючы каня, каб заступiць ёй дарогу.
— Вой, пусцi, бо i проўда змерзну, — адступiлася яна, чуючы, як цёплым потам пахне стары конь.
— Папрасiся добранька.
— Дальбог, Алеся згледзiць.
— I няхай!..
На ганку, праўда, грукнула i зазвiнела, пакацiўшыся, пустое вядро.
Хрысця абышла каня, подбегам кiнулася ў расчыненыя веснiкi, гонячы перад сабою палахлiвую сучачку.
У Мондравых густа, як багуном у разапрэлым лесе, пахла тарпатынаю — намазаўшыся лякарствам, на палку сапла старая Мондрыха. Звесiўшы з печы босыя ногi, драла грэбенем распушчаныя, з сiваю, як ад перапалоху, пасмаю валасы ачунялая ад хваробы Еўка. Ад далёкае лямпы цямнелi яе глыбокiя вачанiцы.
Сагнуўшыся над вялiкiм чыгуном, Алеся перамывала на вячэру неабiраныя картоплi — грабучы iх сашчэмленымi рукамi, перакiдала ў меншы палiваны чыгунок.
— I ты, мусiць, прыглядаешся, што мы брудам зараслi? — яна выцерла аб фартух мокрыя рукi, голым локцем адсунула стрэшку навiслых на вочы валасоў, паглядзела на Хрысцю.
— Цi ж я прыглядаюся? — зачырванелася Хрысця.
— Нiчога, — Алеся ўсё гаварыла пра сваё, — заўтра пойдуць у гумно. Жывы будуць — на дварэ вунь як цёпла. А я перад вялiкаднем хоць хату выпрачу.
Хрысця думала пра другое: што там робяць Жэнiк Рэпка з Ваўчком — сядзяць, чакаючы яе, цi ўжо, не ўтрываўшы, пайшлi.
Алеся нагнулася i абедзвюма рукамi ўзяла чыгун з бруднаю вадою, перад сабою панясла з хаты, каленам папiхаючы непрычыненыя дзверы.
— Во, цераз яе пайду ў магiлу, — голас у старое перасядаў, яе душыла задуха. — Цераз яе…
— Можа, грэх казаць такое, — Хрысця глядзела ў чорнае акно, дзе адбiваўся жоўты звялы твар старое Мондрыхi, там недзе затупаў нагамi конь i загаварыў Iмполь.
— Мае вы дзеткi, паглядзеце, як рукi мае знявечыла, бiла во, — старая закапашылася пад коўдраю, выцягваючы худую доўгую руку.
Хрысця, азiраючыся на дзверы, цi не iдзе Алеся, падступiлася да палка. З дзiвам i страхам прыгледзелася да Мондрышынай рукi, убачыла, што каля зморшчанага локця расплываўся вялiкi жаўтлявы сiняк.
У старое дрыжала барада з трыма белымi, закручанымi аж на падбародак валаскамi. Пустыя, выцвiлыя, у глыбокiх ямах вочы налiвалiся слязьмi: старая адвярнулася, мусiць, хаваючы iх.
— Як памру, так ты хоць, Крыстынка, прыйдзi ды ўбяры. Во ў куфры ўсё чысценькае прыгатавана, мне на смерць ляжыць. I ружанец мне палажы… — старая павярнулася на бок, доўга шлупалася рукою пад падушкаю, выцягнула адтуль чорны ружанец з белым алюмiнiевым крыжыкам i маленькую, перашытую ўжо дратваю, кнiжачку — на чорных скураных вокладках вiлiся вытачаныя моллю жоўтыя норкi. — I кнiжачку во касцельную палажы — надта ж песнi ў ёй харошыя.
— Палажу, цётка, палажу. I дайце падушку вам папраўлю, — падклаўшы руку пад спiну, Хрысця памагла падняцца старой, падбiла злямцаваную, прапахлую потам i нейкiм гаркаватым зеллем падушку. Старая лягла, у яе выцвiлых вачах таiлася нейкая перамешаная з слязьмi цеплата да Хрысцi, але яна толькi ўздыхнула i злавiла сваёю халоднаю, як смерць, рукою Хрысцiну руку. Цяжка сапучы i задыхаючыся, загаварыла:
— Каторую ўжо ноч я не сплю, Хрысцечка, няхай крые бог, як мне круцiць рукi i ногi. Чаго ўжо нi перадумала, лежачы: што нас, старых людзей, толькi во адзiнаццаць чалавек у вёсцы асталося… Божа, колькi людзей на маiх вачах у вёсцы памянялася… Што нi хата — то ўсё новыя людзi нараслi.
Старая ўздыхнула i змоўкла: у хату ўвайшлi Iмполь з Алесяю.
Хрысця, як злавiўшы на сабе Iмполевы вочы, азiрнулася. У поцемку лямпы чарнеў ад першага вясновага загару i сухога ветру яго твар, над брывом, выбiўшыся з-пад кепкi, завiўся кучаравы чубок. З-пад доўгага брыля блiшчалi быстрыя, з нейкай затоенай радасцю вочы. Хрысця ўсё лавiла iхнi зiрк, i саладжава-горкая, як асовы яблык, злосць падымалася на Жэнiка Рэпку: куда яму да Iмполя. Нават падумалася тады ў Мондравай хаце, каб перамянiўся свет ды замест Жэнiка ў сваты прыйшоў ён, Iмполь…
Дадому вярнулася, калi стары Корсак ужо соп на печы. Унурыўшыся ў кнiжку, за сталом сядзеў Мiця. Падняў голаў i засмяяўся, успомнiўшы пра сватоў:
— Яны тут i бутэльку нават не раскаркавалi. Пайшлi з хаты як мыла з’еўшы.
«А можа, i брыдка гэта ўсё?» — Хрысця зноў бярэцца за ляда, пускае пад мiгатлiвую стрэшку скрыжаванай асновы слiзкi чаўнок, прыстуквае нiтку густым i жоўтым, як воск, бёрдам, раптам перарваўшы свае думкi.
Рытмiчны ляскат i грук б’ецца ў хаце, недзе асыпаючы са сцяны адлушчаную скарыначку мелу.
А за акном, занёсшы на гняздо касмылёк кудзелi, па сухiм патрэсканым бусаку зноў скача i падцiкоўвае ў хату чорнаю пацеркаю вочка хiтры верабей. Раптам, страпянуўшыся з перапуду, пырхае з бусака i губляе сваю сiваватую перынку. Яна доўга вiсiць за акном, паднiмаецца па-маленьку ўгору — вецер нясе яе недзе пад шчыт, потым, адарваўшы з зацiшку, круцiць на вулiцу.
Толькi цяпер Хрысця бачыць, што за рагатым частаколам спынiлася фурманка. Жоўты з выцвiлаю грываю конь махае цяжкаю галавою, ганяючы мух, i маленькi даўганосы Зэлiк, седзячы на сваiм зялёным куфэрку i прыскалiўшы адно вока, трасе медзяным званком. Там на вулiцы стаiць сiплаваты, нядужы крык:
— Бабо, ануцы, бабо!
За плотам мiльгаюць хусткi, да воза ледзьве не навыперадкi бягуць верасаўскiя бабы. Чутно iхнi знарок моцны голас i смех.
«Вой, у мяне ж мыла няма», — успамiнае Хрысця i вылазiць з-за варштата, падступiўшыся на лаўку, дастае з печы звязаныя, прыгатаваныя на той дзень, калi будзе ездзiць Зэлiк, суконныя ды шарачковыя анучы — парцяных Зэлiк не бярэ — i выбягае на ясны, што слепiць вочы пасля хаты i сеняў, надворак. У жоўтым мроiве плавiцца сонца. Млее ад першае гарачынi вясновы дзень. Нiбы перабягаючы Хрысцi дарогу, уецца салацевенькая лёгкая матылька. Ад маладое кучаравенькае бярэзiнкi пахне гаркатою ўжо набрынялых почак, што ў першы гром з-пад карычневатае лускi растапыраць зморшчаныя зеленаватыя крыльцы лiсткоў — як маладыя грачанiкi на межах, калi абсохне раса.
Убiўшыся ў павучыну, пад столлю ў кутку востра бзыкала i звiнела першая акрыялая пасля зiмы муха.
Алеся расплюшчыла вочы — у хаце ўжо выяснiўся дзень. Да зямлi даставаў цяжкаю алавянаю гiраю, намахаўшы круглаю мядзянаю бляшкаю маятнiка аж шостую гадзiну, стары, але яшчэ спраўны Мондраў гадзiннiк.
Алеся прысела на ложку, зграбла, падняўшы белыя мяккiя рукi i блiскаючы чарнатою голых пах, рассыпаныя на плячах валасы, скруцiла iх у тоўстую куклу. Азiрнулася на Iмполя. Уткнуўшыся носам у падушку, ён густа пахропваў крышку адкрытым ротам — на падушку высачылася, пакiдаючы цемнаватую плямку, цягучая смолкая слiна.
Па хаце хадзiла, яшчэ пахiстваючыся ад млявасцi, нямая Еўка. Аблiзвала сухiя сiняватыя губы. З худых, высушаных хваробаю клубоў спаўзала шырокая спаднiца.
Падняўшы падол, не саромеючыся i паказваючы Алесi свае худыя, у лiловых жылках ногi, прымасцiлася на вялiкi саган у памялешнiку.
«Каб вас ужо лякса гнала! — засапла носам i адвярнулася Алеся. — Як я за вамi буду ўсё выносiць. Пойдзеце сёння ў гумно. Я хоць хату выпрачу ды выбелю перад вялiкаднем».
А на мыслi ёй зноў набегла, зблыталася, як начасаныя i скатаныя ў пучок валасы, тое, што думалася напярэдаднi: напаiць iх замест лякарства якою атрутаю. Нiхто i ведаць не будзе. Алеся зноў прыгадала той ахапак закурэлага сена на гары, чорныя перасохлыя калiвы чэмеру.
«Яго, можа, i даць разам з тым парашком, што прынясе з аптэкi Мiця? Нехта, здаецца, казаў, што малады чэмер— найлепшая атрута ад прусакоў. Яны там у гумне i дойдуць, як прусакi».
Алеся нават чула, як ад нейкага страху ў яе замакрэлiся халодным потам лоб i далонi, шэрхла, нiбы абсыпаючыся трутам, казыталася скура на руках.
Нямая памаленьку сунулася назад, не могучы, лезла на печ, азiралася на Алесю, нiбы ўгадвала яе мыслi.
Алеся ўгнула голаў i, хаваючы вочы, пачала раптам штурхаць у плячо Iмполя:
— Уставай, цi чуеш?
У яго задрыжалi векi, ён перавярнуўся на спiну, зацмокаў ротам, яго рука пацягнулася да Алесi, злавiла плячо.
Яна, ужо пасмiхаючыся, давольная, адганяла яго руку, што iзноў, як незнарок, аб’ехала на купiнку набрынялых, ужо балючых грудзей.
— Вой, дурны, гэта ж дзень, цi чуеш? — яна выслiзнула з-пад коўдры, абцягнула караткаватую, што не закрывала каленяў, палатняную сарочку — пад ёю ўжо трохi значыўся жывот. Алеся ўжо месяцаў пяць як хадзiла дзiцем, вылiчыўшы сабе, што радзiць будзе якраз на Пятра ў самае жнiво.
— Уставай, Iмполь, па мел паедзем, трэба ж хату бялiць. Вунь колькi павучыны завялося, — сказала яна, прыслухоўваючыся, як пад столлю ў покуцi яшчэ бзыкала, зацiхаючы, змораная муха — туды недзе ўжо прыбег i пачаў, мусiць, снаваць сваю павучыну дробны руды павучок.
Капаць мел — найбольш увесну, калi перад вялiкаднем трэба было бялiць хаты, — верасаўцы ездзiлi на прылуцкiя груды. Там пры чубку маладога асовага хмызняку з пруткiм, густым грабам, разложыстым арэшнiкам i дзiкiмi, заўсёды ўраджайнымi грушкамi ўвесь грудок быў скапаны старымi ямамi, што ўжо зараслi тонкiм, як нацiна, бярэзнiкам. Пад высокi бераг тачылiся новыя, жаўтаватыя ад тлустага сырога мелу норы. Летась адна з iх, мусiць, адтаўшы пасля зiмы, увярнулася i задушыла прылуцкага мужчыну.
Алеся з Iмполем прыехалi сюды пасля полудня. Покуль разабралi ды вынеслi ў стопку варштат, покуль Алеся слала ў гумне на перацёртай саломе старой Мондрысе i нямой Еўцы пасцель, пазносiўшы з хаты лахманы i транты, ды важдалася, разбiраючы гнiлы палок, што ўжо заплеснеў ад макраты — старая астатнiя днi стала хадзiць пад сябе, — нахапiўся i полудзень.
Алеся i не паехала б сюды, каб не тое даўняе, што ўжо не давала спакою нi ўдзень нi ўночы: знайсцi маладога чэмеру, заварыць ды з тым лякарствам, што купiць Мiця ў Дварчанах, даць абедзвюм.
А чэмер, пэўна, ёсць у таго даўнейшага знахара, да якога яшчэ бегала шукаць лекаў Алесiна мацi, прыносячы дадому то бутэлечку загаворанае вады, то пучок зёлак. Жыве ён у Ахонах: блiзенькай — усяго толькi пераскочыць лагчынку — ад Прылуцкiх хутароў вёсачцы. Покуль Iмполь будзе капаць мел, яна i ўправiцца збегаць.
Алеся падсунула блiжай пад яму счарнелы, падплецены лазою стары кошык, паглядзела, як Iмполь вострым, абслiзганым капачом дзёўб тугi, зляжалы мо вякамi мел, адкалупваў па калiве, лезучы глыбей у яму, дзе мел быў мякчэйшы. Над iм цяжкаю глыбаю навiсаў падкопаны бераг.
— Вой, капай тут, не лезь глыбей, няхай крые бог, — сказала яна, памаленьку вылазячы i чуючы, як невядома чаго балiць крыж.
— Вот не бойся!
— Ага, скажаш… Я ж пайду… Дык ты ўжо глядзi не лезь глыбей.
— Людзi ж во лезуць. А тут з берага будзем калупацца, — i, кiнуўшы на абсыпаны жоўтымi каткамi куст вербалозу свой шарачковы пiнжак, мацней зацюкаў капачом у глухой, глыбокай яме.
«Вот якi», — крышку зазлавала Алеся i, абыходзячы панурага каня, што жаваў з мяшка хрумсткi авёс, скiравала на пустую палявую дарогу, што каля маладога акрыялага жыта ўжо займалася дробнаю, як расада, травою.
За сiваватымi, як высушанае сена, грудамi чарнела голым карычняватым прысаддзем вёска. Збоку ад яе сiнеў лес, як падрэзаны груд з мелам, белаю пасмаю цягнуўся стракаты бярэзнiк.
Алеся пайшла, заварочваючыся ад ветру i чуючы, як ён пахне ўжо нагрэтаю кiслаю зямлёю, маладым жаўтлявым, мусiць, прыпрэлым жытам. Падпарвала, як збiраючыся на дождж.
У лагчынцы пры лужку, што зазелянеў нiзкаю дзяцелiнкаю i жаўтлявым па леташняй траве мохам, дзе ўжо серабрыўся пацеркамi каткоў шары вербалоз — у iм цёплым гудам звiнелi пчолы, — бегала, наставiўшы чубок, кнiгаўка. Падняўшыся з крыкам, вiлася над Алесяю.
Яе востры расцяжны крык нейкiм болем зашчымеў у Алесiнай душы, нагадаў даўняе маладое лета, калi на балотцы цвiла белымi кутасiкамi конская цыбуля i гэтаксама каналi ад крыку, адводзячы ад свайго плыценькага, з чатырма стракатымi яечкамi, гнязда, чубатыя кнiгаўкi.
I Алесi спомнiлася, як пляла з гэтае цыбулi высокiя, стаўбунаватыя капялюшыкi. Сядзела пры зялёным, у жаўтлявых хвосцiках, ялаўцовым кусце i, разамлеўшы на сонцы, заснула. Прачнулася ўжо ад пякучага, як агонь, болю. Падумаўшы, што гарыць, адкрыла вочы i ўбачыла над сабою чорны i няголены твар старога Мондрага — ён з усяе моцы сек Алесю пужкаю па босых нагах. Яна, яшчэ ўсё нiчога не цямячы, падхапiлася i тады ўбачыла, што няма нiдзе таго страшнага пажару, а кругом яе млосны ясны дзень з выцвiлым небам, зялёнае, абсыпанае, як камячкамi ваты, конскаю цыбуляю балотца, трывожны крык кнiгавак i што недзе, напэўна, убiлася ў шкоду яе дападная, ненаежная карова з лысаю цялушкаю.
— Я тэ пасплю, я тэ дам! — стары Мондры, як на яго брахалi — Тэкала, яшчэ прыпусцiўся за Алесяю, але ўжо, не дастаючы да ног, шлёгаў пужкаю па высокай лiловай мятлiцы.
Карова з цялём, паказваючы толькi свае спiны, чарнелiся ў далёкай лагчынцы — дратавалi Мондраву сенажаць.
— Ты мне сплоцiш, ты мне вернеш усё! — астаўшыся ззаду i блытаючыся нагамi ў высокай мятлiцы, гразiўся стары Мондры.
Як вострая стрэмка пад ногцем, у Алесi надоўга засела крыўда на Мондрых. I як толькi яна пайшла замуж у iхнюю хату? Чаму тады забылася пра гэтую пужку? Як яна не любiла iх усё жыццё. I iхняга Радзiвона нiколi за чалавека не мела. Божа, як ён быў ненавiсны ёй, калi яны пажанiлiся, калi ён кожнае божае ночы гэтак страшна хроп на ложку. А яна i вокам звесцi не магла, усё думала накласцi на сябе рукi. А хiба ж тое нявiннае дзiцятка душыла не праз iх, не праз Мондрых?
Можа, бог паслаў кару за тое нявiннае дзiцятка, што яе гэтак зачаравалi. Колькi ж яна адпакутавала за тую страшную хваробу! Хай карае i цяпер, але iх не будзе. Не! Бо ёй няма жыцця без Iмполя. I не будзе. Яны цi Iмполь— яна выбрала цвёрда, як адрэзаўшы, i ўжо назаўсёды.
Алеся ўчула, як макрэе ад гэтых думак спiна, як пацеюць рукi…
З-за грудка высунуўся i засвяцiў у вочы малады, ужо з першымi жаўтлявымi карабаценькiмi лiсцiкамi на вяршках, бярэзнiк. Каля яго шылася, захлёбваючыся ў каламутнай гразi, раз’езджаная, разбiтая калясьмi дарога — слiзкая ад леташняга счарнелага лiсця. На другi бок яе дрыжала i хiлiлася, паблiскваючы цёмна-зялёным шырокiм пер’ем, кусцiстае жыта. Над iм захлынаўся ад ветру жаваранак. Па шырокiм замежку цягнулася жардзяная загарадзь — на вiлаватых слупках ляжалi сухiя патрэсканыя жэрдкi. У раскiслую ад гразi вулiцу ўпiралася нiзкая, з маленькiм кутнiм акенцам i аб’еханаю, жаўтляваю ад моху страхою, першая ахонаўская хата. На ражках вiльчыка, разявiўшы жаўтаваты дзюбок i трапечучы растапыранымi крыльцамi, шчабятаў i падсвiстваў стракаты шпак. Дрыжала, адсвечваючы, яго зеленаватае волле. Ад вёскi пахла распаранаю гразёю i гноем. Алесi пад горла, пераварочваючы ўсё нутро, падкочвалася горкая млоснасць.
Алеся прыпынiлася, цiкуючы ў сухiя цёмныя вокны— цi яна таго знахара хата. У двары пад чорнымi, з абветраным рагатым голлем, яблынямi стаялi пафарбаваныя ў сiнi колер рамкавыя вуллi. На рэдкiм частаколе сохлi жоўтыя палiваныя збанкi. Надворак быў выбрукаваны. У канцы яго, каля расчыненага насцеж гумна, круцiлася прывязаная да маладое кучаравае бярэзiны чорная авечка — трапечучы белым хвосцiкам, малое, яшчэ нядужае, на раскарачаных цыбатых ножках, ягня таўкло авечку ў вымя. У чорнай пройме дзвярэй гумна нехта як кашлянуў. Алеся зайшла ў двор.
З гумна высунуўся вялiкi, як цяля, пярэсты сабака. Ён быў ненавязаны. Толькi цяпер Алеся згледзела, што ад хаты да гумна цягнуўся блiшчасты, абшморганы колцам дрот. Падняўшы голаў, сабака пустымi асалавелымi вачмi глянуў на Алесю. Губы ў яе задрыжалi, зашаптаўшы ўжо самi тую, што вучыла нябожчыца мацi, кароценькую малiтву: «Ад звера бягучага, ад гада паўзучага…» Алеся запнулася, з памяцi выскачылi апошнiя словы, помнiла толькi, што трэба тры разы перахрысцiцца. Яна скоранька махнула рукою перад грудзьмi. Зноў зiрнуўшы асалавелымi пустымi вачмi, сабака вiнавата ўгнуў голаў i пасунуўся да падрубы гумна, мусiць, чуючы там мышэй. Раптам уткнуўся мызаю ў норку i, задыхаючыся, засоп — пачаў драць пярэднiмi лапамi зямлю.
З поцемку гумна высунуўся тоўсты, у суконным выцвiлым фрэнчы i залапленых на каленях брычэсях гадоў пад пяцьдзесят чалавек. Знiякавеў, убачыўшы Алесю. Расставiўшы кароткiя рукi, пачаў азiрацца.
— Чакай, маладзiца, чакай, не iдзi! Тут недзека сабака, лiха яму.
— Ды вунь ён, — Алеся ўжо асмялела, учуўшы, што сабака яе не зачэпiць.
Чалавек закруцiўся, азiраючыся, убачыў нарэшце сабаку, падскочыў да яго, схапiў за нашыйнiк. Сабака, не азiраючыся на Алесю, гэльцаў, iрваўся да мышынае, ужо раскапанае нары — чмыхаў чорнаю, уцэцканаю ў сыры пясок мызаю.
— Цякайце ж у хату, а я зараз, адно сабаку навяжу…
У сухiх з аблушчаным токам сенях, што пахлi мукою i недзе чэрствым з варыўнi хлебам, Алесi нават зажадалася нечага кiслага. Нават надумалася зайсцi ў хату i папрасiць у гаспадынi. Але за парогам, стоячы на пляскатым, падзёўбаным вадою каменi, засоп гаспадар:
— Як жа ж прайшла ты? Сабака заядлы — не падлазь. Вэнь надоечы хлопцу руку перакусiў.
— А на мяне нат i не аказаўся, — зачырванелася Алеся, прыглядаючыся да нiзкага з тоўстымi чырвонымi шчокамi знахара — нейкiя пустыя, белаватыя, як у зваранай рыбы, вочкi глядзелi з-пад шырокага брыля шапкi.
Алеся адступiлася ад гэтых белых зяркатых вачэй, спытала:
— Цi нямашука ў вас лякарства ад прусакоў?
— Што ты, маладзiца. Ратунку ад прусакоў шукайце ў каго другога. Я — знахар, я лячу людзей, а не прусакоў.
Алеся сумелася, нiбы апёкшыся аб яго злосць. Але ж не iсцi з пустым назад.
— Мо пагодзiмся. Я заплачу. Мне трэба малады чэмер. Кажуць, ён добра памагае ад прусакоў.
— О, заядлая ты, сваё ўрвеш, спусту не дасi, — памякчэў знахар, убачыўшы, як Алеся выцягнула з кiшэнi звязаную вузельчыкам хустачку — там, чуваць было, шамрэлi грошы. — I не дзеля прусакоў табе, мусiць, трэба. Па вачах бачу…
— Падалося вам, дзядзька, — падкусiла губу Алеся.
— Не кажы, ад мяне не ўтоiшся. Я ж людзей навылет бачу. А чэмер у мяне знойдзецца…
Знахар зноў глянуў на Алесю, змераўшы яе з ног да галавы, i выйшаў з сяней.
Доўга знiмаў, грукаючы, павешаныя пры сцяне лёгкiя, зробленыя з тонкiх жэрдачкаў драбiнкi. Прыставiў iх у сенях i, сапучы, палез на гору.
Набраўшы на шапку сiвага ад пылу i збэрсанага павучыння, знахар спусцiўся адтуль, выняў з адтапыранае кiшэнi пучок рудаватага, як тытунь, чэмеру.
— Во, малады, рваў, як толькi вылез… Самы яд. Але ж i варыць яго трэба знаць, няхай упрэе добра ў печы.
— Во, дзякую ж вам, — Алеся выкруцiла з хустачкi металiчны злот.
Упусцiўшы яго ў адтапыраную глыбокую кiшэню суконных, залапленых на каленях брычэсяў, знахар выйшаў з Алесяю на надворак, спытаў, прыплюшчваючы адно вока:
— А чыя ж вы будзеце?
Алеся прыпынiлася каля старых у сiвым моху веснiкаў, знiякавела, не ведаючы, казаць праўду цi не, i змахлявала, зарадаваўшыся сама сабе:
— З Лезнявiч я, лезнявiцкая!..
I скоранька завярнула за плот, выбiраючы па маладой, дробненькай, як расада, траве сушэйшае на гразкай вулiцы месца. I ўчула, што ў яе зноў вострым клубком пераварочвае ўсё ўсярэдзiне, пачынае нудзiць ад гэтага, пэўна, свiнога, выкiнутага недзе на грады гною i робiцца млосна.
Вярнулася да Iмполя ўжо асалавелая i змакрэлая, як мыш. I, мусiць, адразу зблажэла з твару. Закiроўваючы на дарогу каня i ўгледзеўшыся, як яна iдзе, млява пахiстваючыся i заплюшчыўшы вочы, ён, знiякавелы, спытаў:
— Што гэта з табою?
— Нiчога, Iмполька, нiчога, пройдзе гэта. Бабскае ўсё…
А калi трохi адлягло, калi перад вачыма паяснеў свет, яна, седзячы на возе i спусцiўшы праз ляскi ногi, злавiла Iмполеву руку, паклала сабе на высокi жывот, каб i ён учуў, як там бiлася галоўкаю, ужо турзалася дзiця.
— Што гэта? — не распазнаўшы, здзiвiўся ён.
— Сын твой.
— Няўжо?
— На яго загадала. Хачу, каб быў падобны да цябе.
— Смяешся?
— Не, праўду кажу, вот убачыш… — i зноў схапiла яго за руку. — Паслухай, як трапечацца. Велькi ўжо, якраз твайго роду.
Iмполь сарамяжлiва пасмiхваўся, мусiць, не надта верыў. Адарваў руку, спытаў, нешта прыгадаўшы сваё:
— А куды гэта ты бегала?
— Хiба ж не казала табе? Да знахара, — насцярожылася Алеся, цiкуючы на яго глухую шырокую спiну, што закрывала яе ад раптоўнага схаладалага ветру — там, над Верасавам, паднiмалася, заклубiўшыся, як вялiкi дым, сiвая хмара. Залатым ясным абадком край яе закрываў сонца. Сумная, цяжкая, як увосень, хмурнасць апала на зямлю. Пацямнелi далёкiя груды.
— Цi я сам не ведаю, — Iмполь не павярнуўся, толькi задраў голаў — на зашмальцаваны тлустым накiпам поту каўнер растапыранаю страхою лезлi яго даўно не стрыжаныя валасы. — Але ты нешта ад мяне як тоiш?
— Вот яшчэ выдумаў, — яна сцялася ўся, ужо не ведаючы, прызнацца яму цi не. I не рашылася — нашто, каб ён ведаў. — Вунь чэмеру ўзяла — прусакоў труцiць буду.
Ён, нiбы не паверыўшы, як са злосцю, ляснуў над галавою пугай, падганяючы каня. Зарыпеўшы гужамi, конь iрвануў з месца, хiснуў назад Алесю. Цярушачы на дошкi сыры жаўтлявы мел, на возе пакочвалiся цяжкiя дзiравыя кошыкi.
— Во, мел парассыпаеш! — закрычала Алеся, ловячы iх за абслiзганыя ялаўцовыя лучкi.
Учуўшы лёгкую дарогу, затрос кульбачкаю конь. Скоранька блiзiлася сiвенькая, засланая адсырэлым мохам лагчына. Перад пясчанай дарогай расступiлiся маладыя, шырокiя ў падолах хвоечкi. На каляiны ўпарта лезлi знявечаныя i абшморганыя коламi пруткiя лапы ялаўцу.
У Алесiных вушах свiстаў тугi вецер, сiвая сцяна дажджу ўжо вiсела над маладняком. Закалоўшы ў вочы, блiснула маланка. Цяжкаю дубоваю кадушкаю загрукаў i рассыпаўся гром. Як лёд у тугi мароз, недзе расколвалася на вострую няроўную шчылiну неба — выкацiўшыся, недзе на край зямлi сплываў водгалас.
Iмполь, ляснуўшы пугай, зноў падварушыў каня — цвёрды воз пачало падкiдваць на камянiстых каляiнах.
— Не ганi, растрасеш мяне, — папрасiла Алеся.
— Дождж во захвацiць, — не азiрнуўся Iмполь.
— Не цукеркi, не растанем.
Дабегшы да выспы жоўтага пяску, конь нiбы ўважыў, спынiўся сам — мякенька зашалясцелi, топячыся ў сыпкiм пяску, колы. Воз плаўна, як па вадзе, паплыў праз лясок. Па Алесiнай спiне пачалi сцёбаць першыя кроплi. Пабiты чорнаю воспаю дажджу, застракацеў жоўты пясок.
Пакалыхваючы калматыя лапы густых, не падцярэбленых яшчэ хвоечак, па лесе густа зашамацеў, блiзячыся, рахманы дождж. Закурыўся густым туманом на дарозе. Зноў зашыпела, уткнуўшыся як нагрэтай да чырванi пiкай у ваду, ясная маланка. Коратка ляснуў гром, здэцца, увагнаўшы гэтую пiку ў зямлю.
— Кепскi знак — грымiць на голы лес, — Алеся падсунулася блiжэй да Iмполя, баючыся гэтага першага грому: чула нават спiною, як зараз увойдзе ў яе гэтая гарачая доўгая пiка, праткне навылет.
Але дождж, пашумеўшы двума перагонамi, пачаў радзець. Хмару як нагнала, так скоранька пранясло. Недзе над Верасавам адсланiлася яснасць — у разарваных, што завiлiся нiзкiмi клубамi, воблачках зiркнула чыстае, як перагароджанае нанава, сiненькае неба.
Дарога вышмыгнула з густога аброшанага маладняку, стрымгалоў пакацiлася ў лагчыну на замуравелае ўжо балота. Яснай чырванню блiскала на порсткай маладой траве раса.
Алеся абцерлася рукавом, зiркнула цераз плячо на Iмполя: у яго на кончыку носа, набегшы, дрыжала цяжкая кропля дажджу.
— Вой, якi ты смешны, як той Зэлiк, што збiрае анучы, — яе працяла радасць i смех. — У яго якраз во так пад носам кропля дрыжыць.
— Стой, куды цябе нясе! — ён, мусiць, зазлаваў, раптам шморгнуўшы рукою па твары, i закрычаў ад гэтай злосцi на каня, напiнаючы мокрыя лейцы. Конь, трасучы кульбачкаю i дугою, ляцеў пад жаўтлява-зялёныя, яшчэ рэдкiя над галавою парасоны старых вербаў.
На шурпатых камлях жоўтымi расплясканымi кветачкамi цвiў лiшай. З разамлелых на першым вясновым сонцы вострых дзюбкаў почак лезлi мяккiя жаўтлявыя язычкi лiсця i сiваватыя галоўкi каткоў.
Недзе ў гэтых парасонах, выбiраючы вiлаватую лапу, дзе можна было б утаптаць звiты з леташняе травы каўпачок гнязда, квахтаў дрозд.
У абмялелай перад дажджом рэчцы з ружаватым дном адбiвалася сiняе неба з белаю пухкаю хмараю, свярдзёлкамi тачылiся тонкiя камлi маладога голага алешнiку. З яго пляскала рэдкая раса. Па беразе блiшчала, прабiўшыся праз леташняе сатлелае лiсце, абмытая густая цылiндра, вострым ружовым верацяном выкруцiлася конскае шчаўе.
Конь, скалыхнуўшы i разварушыўшы нагамi белую пухкую хмарку, увайшоў у плыткую рэчку, забухаў нагамi — пырскаў сабе на жывот i персi ваду.
Выцягнуўшы з драбiнак ногi, Алеся прысела на коленкi, ухапiўшыся абедзвюма рукамi за драбiнкi, глядзела, як, абмываючы колы, з жалезнага вышмарганага да бляску вобада сцякала з густым шумам вада.
Iмполь задзiраў свае ногi, пераважваўся на другi бок воза, лёгшы спiною на драбiнкi.
Пад густы аднастайны плёскат i шум вады ў Алесi паплылi нейкiя аднастайныя, цiхiя думкi — i раптам абарвалiся: конь выйшаў з рэчкi. Налiпаючы на колы, зарыпеў шапаткi, прамочаны ўсяго на палец пясок.
Азiрнулася зноў сонца. Курыўся на Ваўчковай хаце зялёны, замшэлы лоб страхi. У гародчыку выпусцiла сiвенькае, скручанае, як аблепленае павучынай, лiсце дзябёлая маладая рабiнка. Алеся загледзелася на яе, прыгадаўшы, як улетку, пасля дажджу, што так спорна шапоча па дзiравым лiсцi алешнiку i сiвых вербах, азiрнецца з-пад нiзкае хмары зжоўклае сонца — i тады заблiшчаць, засвецяцца празрыстай чырванню чачоткi на гэтай рабiне — iдзеш цi едзеш з-пад рэчкi ў вёску i ўсё дзiвiшся на гэтую рабiну: i хараство, i нейкi смутак тады сцiскаецца ў душы.
За рабiнаю цямнела аброшанае дажджом акно. У яго ўсунуўся белы твар, прылiп сiняватай плямай да шкла пукаты лоб: счуўшы тупат каня, у акно цiкавала Вольга.
Алеся жахнулася, злавiўшы на сабе зiрк яе лупатых вачэй. Угнула голаў, не ведаючы, куды падзецца. Сядзела сцяўшыся, покуль воз не схаваўся за рабаватую, спярэшчаную дажджом Ваўчкову хату.
«Божа, i гэты пляткар усё дапiльнуе», — яна абмацала ў кiшэнi каптана пучок сухога чэмеру. I раптам суцешыла сябе: «Цi ж яна ведае, што я чэмер вязу». Чула, як адлягло i палягчэла на сэрцы. Але ненадоўга.
Мiнуўшы кароткую тут каля Ваўчка выкладзеную абапал пазвожванымi з поля каменнямi папярочную вулiцу i выехаўшы на сваю — зноў баялася чужых вокнаў.
Угнуўшы голаў i чуючы на сабе гэтыя чорныя чужыя вокны, глядзела, як бегла каля воза зялёненькая шчотка маладое травы. Думкi бэрсалiся, як волас, чаплялiся ўсё за пучок маладога чэмеру: «А можа, заўтра, не чакаючы, зварыць яго i, калi ўжо добра ўпарыцца, змануўшы тымi парашкамi, што купiць Змiтрык, напаiць iх нанач». I нечакана спахапiлася, аж выступiў лiпкiм холадам пот: «А што, калi старая пазнае, што гэта чэмер? Што тады? Якi ж ратунак знайсцi? Што рабiць?»
Алеся прыгледзелася да сцежкi, убачыла, што яна ўжо не цягнецца шырокiм палатном уздоўж воза, падняла, схамянуўшыся, голаў — фурманка стаяла напроцi Пытлевага калодзежа. Каля поўных вёдраў з каромыслам тапталася старая Лiтаварыха, босыя ногi стылi ў лiпкай гразi.
— У цябе ж пытае? Цi чуеш? — заварушыўся на возе i штурхнуў Алесю плячамi Iмполь.
Яна, як пасля сну, яшчэ ўсё нiчога не разбiраючы, перапытала:
— Што пытае?
Босыя сiняватыя ад холаду ногi выйшлi з кiслае, расквашанае каля калодзежа лужынкi, старая крывым пальцам адхiнула ад вока расслаблены край хусткi.
— Пытаю, цi выздаравела твая свякроў? — сказала, нават крыкнуўшы, як да глухое, i засмяялася, гледзячы на Iмполя, паказваючы нiзкiя з’едзеныя зубы, старая Лiтаварыха.
Алеся ўчула, як нешта вострае, як маланка, прабiла яе навылет, пад грудзi падкацiлася гарачыня.
— Не, дзе там…
— Во сколека хварэе, — старая адступiлася да вёдраў, паклаўшы на плечы каромысла i прыгнуўшыся, лавiла кручкамi iх мокрыя восiлкi. — Але ёсцека каму ўправiцца… Во мелу, бачу, накапалi… А мне каб хоць якая помач.
«I чаго яна чэпiцца? Усё адно як ведае што. Божа лiтасцiвы!» — падумала сабе i ўжо папрасiла ў Iмполя:
— Дак едзьма, чаго стаiмо?
Пад двума вёдрамi старая, кiваючыся, як качка, iшла за возам, гаварыла, што надоечы прыйшло ад Бронiка пiсьмо — пiша ён, што служыць пры самай гранiцы, недзе аж каля Нямешчыны. I раптам прыпынiлася, сiлячыся ўспомнiць цяжкае i чужое ёй слова.
— Дай божа памяць, забылася, — засмяялася яна, паказваючы свае нiзкiя з’едзеныя зубы.
«Усё спраўдзiцца ў мяне, усё, — раптам падумала Алеся, гледзячы, як старая зноў пусцiлася подбегам, даганяючы фурманку i расплюхваючы з вёдраў на ружаваты спарышнiк ваду. — З поўным стрэла, з поўным. Не разбярэ старая, што гэта чэмер. Скажу, што Змiтрык у Дварчанах купiў разам з парашкамi. Скажу, што нараiў Ваўчок!»
Алеся нават не чула, што крычала Лiтаварыха, застаўшыся за плотам — Iмполь ужо скiраваў каня ў двор, — успомнiўшы тое цяжкае, нязвыклае слова.
— Млава, во, чуеце, Млава! — паднiмаючы голаў над веснiчкамi, крычала старая Лiтаварыха.
Сучачка, незалюбiўшы гэты крык, спярша загыркала, выскаляючы рэдкiя зубы, а потым зайшлася вiсклявым тонкiм брэхам, коцячыся пад плот.
— Ах, каб табе зарвала, як жабе на зiму! Не чуюць… Млава, кажу!
Над самым берагам ясна-зялёнай, яшчэ не закурэлай канавы, дзе выпырснула маладая ценькая трава, уецца, абмiнаючы камлi старых карэлых бярэзiн, выплесканая нагамi ды выгладжаная шапаткiмi веласiпедамi вузкая сцежка.
Мiця любiць яе — гэтую чэрствую, зацярушаную дробненькiмi каменьчыкамi сцежку — вельмi ўлетку, калi над ружаватым брукам шашы лiловымi плямамi пагойдваецца разарваны цень, а над галавою стаiць гарачы, узбунтованы шэлест бярозавага вецця, аблiваючы шчымлiвым холадам душу, калi з поля густа пахне свежым, саладжавым iржышчам, або ясна-жоўтым, цёплым лубiнам, цi ўвосень, калi стракатыя бярэзiны сыплюць на сцежку пераспелае лiсце, а на межах у счарнелым быльнiку востра-танюсенькiмi, як шклянымi, нiткамi бэрсаецца павучына, калi ў сэрцы ацiхае жалосны спакой i лёгкi, перамешаны з радасцю смутак, калi чуеш толькi сябе i гэты замерлы, сцiшаны перад зiмою свет, свет вялiкага, павольнага канання.
Цяпер над шашою вiсiць вясновая парнасць. На косах бярозавага вецця дрыжаць i расцягваюцца жаўтлявыя, нiбыта абсыпаныя парахнёю таўкачыкi, i з драбнюткiх почак зморшчанымi зялёнымi крыльцамi выкручваецца яшчэ невiдушчае здалёк лiсце, кiславатай цвiллю пахне падпараная зямля, i, здаецца, чуваць, як у канаве маладым вострым пер’ем точыцца трава.
Раненька, толькi Мiця выбраўся ў Дварчаны, прашапацеў шчыры, роўны, як з цэўкi, дождж. I цяпер на яснай траве мiгцiць i пералiваецца раса, трымаючыся, мусiць, iзноў на дождж, i падпарвае, выкацiўшыся з нiзкiх разарваных хмар, сонца. I Мiцю добра iсцi гэтаю ўчарсцвелаю сыраватаю сцежкаю з клейкiмi плямамi ад нядаўнiх лужын, якiя перабег нечы ўжо ровар, глядзець на далёкi карычняваты, зацягнуты сiняй смугою бярэзнiк, да якога па леташнiм выцвiлым iржышчы цягнецца чорны загон — там на каня нязлосна, але панура пагуквае араты, iдучы за плугам з адною закасанаю калошай i свецячы белаю худою лыткай.
Недзе там, над нядужым, што напiнаецца ў плузе, канём, над босым аратым дрыжыць i нiкне ў небе жаваранак.
Вялiкi абветраны спакой стаiць над полем. Мiця любiць гэты абветраны, пусты разгон поля, адзiноту, i чуе ад яе радасць, нават помнiць, яшчэ змалку, калi ў светлую, пагодную, як казала мацi, маладзiкову нядзельку на пашу прыбягала Алеся, каб адмянiць яго пры каровах, i ён iшоў дадому снедаць, iшоў адзiн, босы па цёплай, утравелай i няезджанай сценцы сярод высокага жыта, з ружаватай зiхатлiвай расою на лёгкiх, яшчэ не налiтых каласах. А над цэлым светам мроiвам дрыжаў слепаваты ад яснасцi вясновы дзень. Прыгрэўшыся на сонцы, з травы падымалiся i, паблiскваючы карычняватымi крыльцамi, рахмана гулi грачанiкi, а ў зялёным, трохi лiловым ад маладога коласа жыце пакалыхвалiся i глядзелi ў вочы сiнiя валошкi.
Мiцю было добра аднаму сярод высокага роснага жыта, сярод цiхага гуду рахманых грачанiкаў i хацелася iсцi i iсцi па цёплай траве праз сiняваталiловае жыта.
А раз з калматае каляiны выскачыла трапяткое тоўсценькае зайчаня i шмыгнула ў густую сцяну высокага жыта. Захлынуўшыся ад радасцi, ужо нейкi як сам не свой, Мiця кiнуўся за iм. Апякаючы твар аб казытлiвыя каласы, пачаў лавiць яго. Зайчаня, не помнячыся ад страху i не ведаючы, куды дзецца, раптам стаiлася пад пучком калючага маладога асоту ў вымаклай разоры i жалосна, на ўвесь свет, запiшчала.
Мiцю цяпер бярэ дзiва, што помнiцца тое мякенькае цёплае зайчаня, яго бездапаможнае трапятанне дзяркатымi лапкамi, i тая, калi аж адыходзiш ад памяцi, дзiцячая радасць, калi ён нёс зайчыка дадому, асцярожненька сцiснуўшы ў шапцы, i, не верачы, што ён там, спадцiшка падглядваў у яе.
Колькi прайшло год, а ўсё помнiцца тая дзiцячая радасць, як помнiцца першая, ужо сталая i горкая крыўда, калi тут сярод жнiвеньскога дня на пустой ацiшэлай ад млявае гарачынi шашы напаткаў Камашылаў — яны ехалi фурманкаю на Дварчанскую станцыю.
Убачыўшы Мiцю, у палукашку тады заварушыўся i падняў зацярушаную трасянкаю голаў Костак Камашыла.
— Здароў, Змiтрык! — крыкнуў ён, збэрсваючы з галавы салому. — Вiншуй мяне! Паступiў у Вiленскую гiмназiю!
— Паступiў, — скасiў за плячо слязлiва-чырвонае вока вусаты Костакаў бацька. — А за якiя кошты? Цяпер мне як вытрываць — выкiнь штогод дзвесце злотых.
Мiця нiбыта зменшаў, зрабiўся нiчога не варты перад тоўстым, як мянёк, Костакам, якога ў iхнiм сёмым класе нiхто за добрага вучня не лiчыў: ён, здаецца, толькi страляў праз трубачку жалезнай ручкi пражаным гарохам, i з якога пасмехваўся iхнi матэматык: «Седэм лят за быдлэм ходзiл, а яшчэ цёлэк». *
* Сем гадоў за быдлам хадзiў, а яшчэ ўсё цялятка.
Даўкi камяк сцiснуў Мiцю горла, i ён, ужо не могучы вымавiць слова, падаў Костаку руку i скоранька мiнуў воз, каб ужо заплакаць ад раптоўнае зайздрасцi i адначасна злосцi, што той едзе ў нейкi iншы, прыгожы i неспазнаны свет, у навуку, а ён, Мiця, застаецца тут, сярод гэтага абветранага поля на пустой шашы, над якою звесiлi шапатлiвае вецце ў нейкiм спрадвечным аднакавым смутку старыя струпаватыя бярэзiны.
А колькi перадумалася тут, на гэтай выгiнастай, ссыпанай дробнымi каменьчыкамi сцежцы, калi ён, Мiця, быў у апошнiм класе Дварчанскай школы, усё пра яе, пра Чэсю, пра той аплецены дзiкiм бурачковым вiнаградам дамок, што стаяў за роўненькiм пафарбаваным у ясна-нябескi колер плотам, на Школьнай вулiцы, дзе яна жыла, дзе ў бруднай лужыне заўсёды тапталiся, працэджваючы ваду пляскатымi дзюбамi, крыклiвыя гусi, дзе заўсёды пад восень на лiловым бружмелi налiвалiся белыя сакаўныя ягады.
Блiзiлiся Дварчаны, i нешта трывожна-радаснае ахапiла Мiцю, што ён зноў убачыць той дом з сiнiмi аканiцамi, дзе кватаравалi Доўнары, той мiгатлiвы плот, цёмны куст язмiну пры веснiчках, за якiм неяк скоранька, вярнуўшыся са школы, хавалася Чэся, трымаючы ў руцэ скураны партфель з блiскучым замочкам.
Над чорным бляшаным комiнам тартака вяла вiсеў белы каснiк дыму i за чырвоныя вежы касцёла зачапiлася падсвечаным ясным крылом пухкая, набрынялая дажджом хмарка.
Яшчэ змалку Мiця чуў нейкую трапятлiвую вясёласць у душы i нейкi невядома-трывожны страх, калi ён падыходзiў з нябожчыцаю мамаю да касцёла i там за жалезнаю брамаю на мяккай траве сядзелi жабракi, i аднаго з iх, бязногага, з чырвонай лысiнай, Мiця вельмi баяўся: абапiраючыся на дзве доўгiя рукi i трымаючы ў зубах за картонны брыль шапку, дзе жалосна звiнелi дробныя грошы, жабрак падцягваў блiжэй да ходнiка сваё кароткае, падшытае тоўстаю абслiзганаю скурай тулава.
— А во, што гэта за чалавек? — азiраючыся, Мiця цiхенька турзаў мацеру за рукаво.
Мацi нагiналася i, каб нiхто не чуў, шаптала Змiтрыку:
— Дзiвiцца няможна — грэх.
I скоранька цягнула яго ў касцёл, спынiўшыся яшчэ каля худога з аблушчанымi каленьмi пана Язуса, мачыла руку ў медным чайнiку з вадою, жагналася i цалавала ў гэтыя выпетраныя ножкi.
У касцёле Мiцю агортвала новае дзiва, ад глухога кашлю людзей, ад чорных доўгiх сутанаў старэнькiх багамолак, што кленчылi за тоўстымi дубовымi лаўкамi, перабiраючы ў зжоўклых худых руках чорныя пацеркi ружанцаў, ад шапялявага i прыглушанага шэпту малiтваў, ад высокай столi касцёла, ад белых статуэтак, бляску пазалочаных рамак вялiкiх абразоў, ад васковага паху свечак, жалобнага цiхага агоньчыку на iх, ад блiшчастага алтара, дзе зiхацелi, свiцiлiся чырвоным, жоўтым i лiловым шклом вiтражы. I Мiця, ужо забыўшыся пра таго калеку, што трымаў у зубах шапку, прыглядаўся да местачковых паняў у цёмных капялюшках з зялёнымi прыгожымi перынамi, з цёмнымi сетачкамi, што, таемна звiсаючы з капялюшыкаў, хавалi твар, да iхнiх у чорных пальчатках рук, што трымалi тоўсценькiя ў скураных вокладках кнiжкi з ружовымi або залацiстымi кантамi.
I потым, калi варочалiся з касцёла, мацi ўжо сама, прыгадаўшы таго калеку, навучала Мiцю:
— Нiколi не смейся нi з дурнога, нi са сляпога, нi з якога калекi, бо сам такiм станеш.
I Мiцю зноў агортваў нейкi халодны лядовы страх, перад вачыма зноў паўставаў той бязногi жабрак, што iшоў на растапыраных руках, выкiдваючы ўперад сваё кароткае, падшытае тоўстаю выслiзганаю скурай тулава.
Перавалiўшы цераз астатнi перад Дварчанамi грудок, шаша стрымгалоў пабегла ў лагчыну. Разарваўся радок старых карэлых бярэзiн, выраўнялася i тужэй нацягнулася над высокiм берагам канавы ўсыпаная дробнымi каменьчыкамi сцежка, раптам правальваючыся ў глыбокiя, вытачаныя снегавою вадою лёхi. Вееры жоўтага пяску спаўзалi да зялёнай рэдкай рунi — за мастком яшчэ кiсла, трохi ўжо зменшаўшы i пакiнуўшы кругом сябе вянок клейкай тлустай гразi, шырокая лужына. Глыбока ў ёй, перавярнуўшыся вострымi вежамi ўнiз, упiраўся ў сiняе неба касцёл. Гонячы дужкаю хвалю, каля яго вежы вiлася быстрая вадзяная казюрка.
Чорны насаты майстар у сiняй рагатыўцы трамбаваў шашу. Пры сцежцы стаяла тачка з зялёным, недзе нарэзаным пры балотцы, дзярном. На другi бок шашы на сухiм рудаватым грудку каля пасмоленага тэлефоннага слупа, да якога прыхiлiўся новы, з блiшчастымi абадамi i закручанай, як рогi ў барана, руляй, веласiпед, на якiм вiсела палатняная торба з полуднем, сядзелi рамонтнiцы-дзяўчаты.
На Мiцева «дзень добры» майстар адарваў руку ад трамбоўкi i чапiў за лакiраваны брыль сваю рагатую шапку. Дзяўчаты, цiха перамовiўшыся i пырснуўшы смехам, мусiць, не ўтрывалi, каб не зачапiць незнаёмага хлопца:
— Ты лянь, Анця, якi файны кавалер.
— I праўда ж — харошы, хоць вады напiся.
— Токi во ганарысты. З голай фiгай не да носа, — нацягваючы тужэй спаднiцу на свае ружаватыя каленi, крычала ўсё найбольш бялявая з чырвоным, ужо аблупленым на першым вясновым сонцы, носам.
Другая, што сядзела, крышку адкiнуўшыся назад i абапiраючыся на рукi, як звыкла сядзяць, увярэдзiўшы на жнiве сярэдзiну, усе вясковыя кабеты, болей падтаквала.
Мiця ўгадаў у ёй тую прыгожую з дробным сарамяжлiвым тварком лезнявiцкую Анцю, за якую бiлiся, калi лезнявiчаўны прыходзiлi ў Верасава на вечарынку, iхнiя старэйшыя хлопцы. Стаiўшыся ў кутку, з-за чужых плячэй падглядваў на яе i сам, покуль аднаго разу не астудзiў Лiтавар: «Чаго тут, бяры ды падводзь дадому. Не глядзi, што яна тут, як цялятка, а ўпоцемку, нябось! Столькi хлопцаў перавярнулася…»
Мiцю тады разабрала злосць на Лiтавара i за гэтае падвучванне i за ўсё брыдкае, што ён намаўляе на дзяўчыну, але нешта тое чыстае, перадуманае сам-насам, што нечакана затлелася на сподзе Мiцевай душы, раптоўна счахла. Цяпер Мiця зноў учуў той нейкi даўнi прытоены сорам.
— О, каб вы да работы былi такiя дападныя, як да хлопцаў, — прысаромiў языкатых дзяўчат майстар.
— Работа, кажуць, не воўк — не ўцячэ, а хлопец вунь як прыспешыў, толькi пяты мiльгаюць.
Мiця трохi знiякавеў ад гэтых лiшнiх жартаў. Адышоўшыся, чуў, як там яшчэ праманвалiся з майстрам дзяўчаты, покуль iхнi голас i смех не заглушыў дзяркаты, ненажэрны крык гракоў, што, паблiскваючы на сонцы ружаватымi крыллямi, пераплывалi шашу, спускаючыся на белаваты ад сушнiку i нiколi, мусiць, не араны перад мястэчкам аблог.
Гэты разамрэлы ад першага вясновага сонца, хрыпаты грачыны гвалт стаяў i над Дварчанамi, калi Мiця, мiнуўшы пераезд, завярнуў да сiняватага дамка аптэкi, што адсунуўся ад вулiцы ў глыб двара пад кучарава-ружаватыя хвойкi. Там у чорных гнёздах трашчалi сухiм порсткiм галлём, валтузiлiся i хрыплi ад крыку гракi.
Мiця ўвайшоў у аптэку, i цяжкiя фiлянговыя дзверы на тугой спружыне прыглушылi iхнi растрывожаны гвалт. Тут душылася халаднаватая, перамешаная з пахам лякарства цiш. У густой вашчыне нiшаў стаялi мутна-жаўтаватыя, падпаясаныя белымi паперачкамi слоiкi.
За шкляною перагародкаю блiснула круглая i голая, як падцярэблены качан, галава i ў акенца ўсунуўся тоўсты, аплецены лiловымi жылкамi нос.
— Соскi-москi?..
Мiця маўчаў, не разабраўшыся спярша, што да чаго гаворыць аптэкар. Але лiловы тоўсты нос ужо недзе нагнуўся да прылаўка. Там зашалпацела, як прусакi за печчу, тонкая паперка i ў аконцы паказаўся чатырохкантовы пакуначак.
— Мне парашкi ад жывата, — збянтэжыўся Мiця.
— Гм, ад жывата, — чмыхнуў у тоўсты лiловы нос аптэкар. — А соскi-москi не?
Мiця ўчуў, што гарачыня апякае шчокi.
— Гм, ён хоча ад жывата, — аптэкар крутнуўся на табурэцiку, пацягнуў да сябе шуфлядку, кароткiмi пальцамi перабраў карычневыя пачачкi парашкоў, кiнуў некалькi штук у акенца.
Мiця, яшчэ ўсё чуючы задушлiвую гарачыню сораму, скоранька вышмыгнуў з аптэкi, зноў на разамрэлы граковы гвалт. Каля плота драмаў, апусцiўшы голаў з белай лысiнай на храпе, каштанавы конь, ды ў драбiнах на жоўтай ячнай саломе, прыгрэўшыся на сонцы i прыкрыўшы кепкаю нос, хроп фурман.
Мiця ўсмiхнуўся, пазайздросцiўшы здароваму чалавечаму сну, i ўжо вясёлы сам завярнуў у вузенькi, што шыўся мiж казiных ды свiнячых хлевушкоў, завулак, выйшаў на Школьную вулiцу — меўся яшчэ зайсцi да Царыка. Стрэўся з iм Мiця летась у бiблiятэцы, што была пры «Агнiску каляёвым» — чыгуначным клубе. Мiцю невядома чаму, але ўпадабаў той кантужаны на фронце паляк з выпетранаю, усохлаю рукою, што выдаваў кнiжкi, прыхоўваючы для Мiцi найбольш цiкавую.
«Бачу, шмат чытаеш. Гэта добра. Мо i пiшаш што?» — спытаў аднаго разу, сагнуўшыся i трымаючыся за гэтую, мусiць, балючую, скалечаную руку, калi ў вузенькiм пакойчыку, з адною шафаю i двума столiкамi, больш нiкога не было.
Мiця тады не прызнаўся. Але бiблiятэкар, мусiць, западозрыў i здагадаўся сам: «Пэўна, вершы складаеш, бо вунь усе ксёнжкi паэзii ў мяне перачытаў». Потым блiснуў сiнiмi вачмi, зарадаваўшыся, што ўспомнiў пра Царыка, i ўжо сказаў: «Я не вельмi кампетэнтны, а вось аднаго чалавека маю на прымеце. Пагавары, ён табе паможа…»
I неяк на згоне зiмы Мiця ўбачыў у бiблiятэцы чорнага з гарбаватым носам i вузенькiмi пiльнымi вочкамi мужчыну. На злiнялы цыгейкавы каўнер зношанага палiто ў яго спадалi доўгiя, закручаныя кудзеркамi каля вушэй чорна-сiняватыя валасы. Каля стала сядзеў, паглядаючы асалавелымi вачмi на свайго гаспадара, жоўты сабака.
Мiця, перакапаўшы ўсё ў шафе, выбраў некалькi свежых часопiсаў, палажыў бiблiятэкару на стол, i той здароваю леваю рукою, неяк нязвыкла герзаючы лiтары, запiсаў iх у шырокую канторскую кнiгу i тады, здаецца, схамянуўся, падняў свой няголены твар — на iм калючай халоднай намараззю заблiшчала сiвая шчацiна.
— Пане Царык, — ён гукнуў да таго чорнага, падобнага да цыгана чалавека, што сагнуўся над падшыўкаю газет у кардоннай тоўстай вокладцы. — Помнiце, я казаў вам пра здольнага хлопца.
— Чаму ж, помню, — Царык адарваў свой гарбаваты нос ад разгорнутае тоўстае падшыўкi, глянуў спадылба спярша на бiблiятэкара, потым на Мiцю.
— Ды во ён сам.
— Няўжо? — зарыпеўшы крэслам, ён падняўся з-за стала, зрабiўшыся раптам высокiм i няскладным, i падаў Мiцю вялiкую i цвёрдую, як у каваля, руку. — Лаўрын Царык.
Выйшаўшы разам з Мiцем на кiслы заплеснелы ад расталага снегу двор, спытаў, нiбы падцвердзiўшы тое, што сказаў паляк бiблiятэкар:
— Складаеш, значыць? Цi хоць па-беларуску?
Мiця, чырванеючы, прызнаўся.
Царык моўчкi дайшоў да нiзенькага ў калена плота, на якiм падымалася высокая брама, пагладзiў па калматай грыве свайго жоўтага з заплаканымi вачмi сабаку i загаварыў зноў:
— Так прыйшоў бы калi да мяне. Прачытаем, што ты там напiсаў. I з кнiжак я тое-сёе маю. Дастаеўскага чытаў? Нябось не.
Мiцю брала дзiва, што гэты высокi, няскладны мужчына ў зношаным ватовым палiто i сцёртай да рубцоў кепцы, з-пад якое распэтланаю страхою лезлi доўгiя валасы, жыве таксама нейкаю таямнiцаю, пiша вершы, чытае невядомыя разумныя кнiжкi, i ты бачыў яго тут, у Дварчанах, з гэтым жоўтым i вялiкiм сабакам, але нiколi не спадзяваўся, што нехта яшчэ ведае i разумее той свет, якi ты выснiў i выдумаў сам.
Развiтваючыся i падаючы сваю цвёрдую руку, Царык зноў сказаў:
— Дабяры час i прыходзь. Я жыву на Падлеснай за школаю. Хата з двума ганкамi. Мо бачыў? Гэты ваўкарэз там сядзiць. Але добрых людзей ён не чапае. Во разумны сабака, — i Цырык зноў паклаў сваю вялiкую руку на вузкую сабачую галаву з натапыранымi вушамi.
Цяпер на Мiцю дыхнуў раптоўны скразняк сполаху, што скажа яму Царык, але брала цiкавасць пагаварыць з гэтым чалавекам. Нешта неразгаданае i патайное цягнула да яго Мiцю.
Пераступаючы вузлаватыя абабiтыя карэннi, што доўгiмi вужамi выплелiся з-пад хвоек на сцежку, Мiця перайшоў у сiняваты, перамешаны з дымам цянёк. Ад сулiнай пякарнi, як i некалi, пахла свежым цёплым хлебам. Чубаты гусак, адлучыўшыся ад гусiнае чарады i выцягваючы шыю, кiнуўся Мiцю напярэймы, зашыпеў ад злосцi. У зацiшку старых шурпатых хвоек хавалiся пабеленыя хаткi, раскрыўшы аканiцы, адбiвалi ў няроўным шкле балонак сiняе неба.
На другi бок вулiцы цынкаваю страхою выблiснуў жоўты ашалёваны дамок. I Мiцю зноў аблiў той даўнi радасны страх, што аблiваў заўсёды, калi ён iшоў мiма гэтага дагледжанага, ганарыстага дамка ў школу. Некалi тут жыла Чэся Доўнар. Мiж акон у прасценках вiўся дзiкi, яшчэ не ачунялы вiнаград. Сiняваты дым гардзiны таемна хаваў ад Мiцевых вачэй чужое невядомае жыццё, чырвонаю кветкаю на падаконнiку красаваў зубаты лiст бальсану. Нечы ўжо чужы — тады яго не было. Мiця нат не згледзеў, як прыпынiўся напроцi невысокае, збiтае з штакетаў брамкi. На плот навальваўся высокi, што не аджыў яшчэ, разложысты куст язмiну.
Нечым шчымлiвым i мiлым да слёз дыхнула ад косых дашчаных сходаў, ад гэтага ясна-жоўтага дамка, абвiтага дзiкiм вiнаградам.
Пякучая гарачыня сцяла Мiцева сэрца, што зараз рыпнуць дзверы i на ганак выбежыць яна, Чэся. Але нейкая цяжкая, нямая глухата трымала iх. Толькi за мiгатлiвым частаколам нехта забухаў глыбокiм пракураным кашлем. I Мiця паволi, ледзьве адрываючы ад зямлi ногi, рушыў ад чужое хаты.
Над доўгiм будынкам школы, што стаяў у прагале лесу, раптоўна, як спуджанае вараннё, падняўся тонкi галосны крык дзяцей. Нiк у сiнiм вясновым небе. Пачыналася, мусiць, перамена.
Задзiраючы голаў i блiскаючы шкельцамi акуляраў, адтуль спяшаў цыбаты, у спартовым, з трыма кiшэнькамi, пiнжаку i караткаватых, зашпiленых нiжай калена брыджах настаўнiк спеваў Ганкевiч. Тонкiя доўгiя лыткi яго абцягвалi карычневыя ў шырокую клетку гольфы. Ён махаў чорным абшморганым футлярам. У iм, як i некалi, мусiць, ляжала жоўценькая лакiраваная скрыпка, з якою Ганкевiч прыходзiў на ўрокi спеваў.
Мiця, зняўшы кепку, даў яму «дзень добры». Ганкевiч падняў голаў, зноў блiснуўшы сухiм шклом тонкiх у падзалочанай аправе акуляраў, пазiраючы праз iх чырвонымi блiзарукiмi вачмi на Мiцю.
— Чы то не етэсь Корсак? — спытаў так, пэўна, на ўсялякi выпадак.
— Ага, Корсак.
— Хiба ты не вучышся дзе далей?
— Не, — уздыхнуў Мiця, чуючы за сябе сорам перад Ганкевiчам.
— Так-так. Чловек — то банка на водзе. Але шкода, ты быў здольны, — Ганкевiч пачаў мяшаць беларускiя i польскiя словы.
Ганкевiча ды яшчэ нездароўчага, высушанага сухотамi матэматыка Шкудлярыка ў школе любiлi ўсе, баючыся найбольш маленькага з чорнымi падголенымi вусiкамi географа Жэпку ды тоўстага, з адвiслым падбароддзем, кiраўнiка школы Табеша.
З’яд Жэпка, расказваючы новы ўрок i дрыгаючы пад сталом худым вострым каленам, спадылба зiркаў на клас касаватым вокам i, счуўшы, як кот, мышыную валтузню на астатняй лаўцы, спадцiшка хватаў на стале крэйду i, прыскалiўшы гэтае злое вока, шпурляў яе з усяе моцы туды ў куток. Шпурляў цэлка — пасля гэтага Рысек Пясэцкi або Костак Камашыла хадзiлi з сiнявата-жаўтлявым пятняком на лобе. «Я цi покажа цацку з дзюркон», — чмыхаў ён у свае падголеныя вусiкi i паўтараў для «лайдакув», што «Польска ма ЗЗ мiлiоны мешканцув» i што паверхня яе «выносi З88 тысёнцы кiлуметрув квадратовых». Ганкевiч быў iншы — цiхi i ўжо занадта спагадлiвы да таго кутка ў класе, дзе заўсёды драмала, разявiўшы рот, дурнаватая Бася i кручаны, непаслухмяны Рысек рабiў з паперы даўгахвостыя, як перапёлка, аэрапланiкi, пускаючы праз адчынены люфцiк на двор.
Ганкевiч толькi круцiў галавою, даставаў з кiшэнi хустачку i выцiраў свае спацелыя акуляры, сам сабе пасмiхваючыся: «О, пшэцеш, чловек — то банка на водзе». На носе ў яго чырванела выцiснутая дужкаю акуляраў ямка. Зашчамiўшы мiж каленяў футляр, ён i цяпер выняў з кiшэнi хустачку, зняў за адно вушка пазалочаныя акуляры i, жмурачы свае набрынялыя чырвоныя векi, сказаў тое даўнейшае:
— Чловек — то банка на водзе. Невядома, што i як павернецца. Чуў, што кажа Гiтлер?
— Не, — здзiвiўся Мiця.
— Купi свежыя газеты, — Ганкевiч двума пальцамi падсунуў вышай на нос лёгкiя падзалочаныя акуляры. — Няўжо ўсё скончыцца чацвёртым разборам Польшчы? Гiтлер ужо гаворыць, што Гданьск — горад нямецкiх i хоча да немцаў. Will zu Deutshland. Во што робiцца…
Ён пастаяў, угнуўшы голаў, падзёўб носiкам туфля ў землю i цiшком пасунуўся каля плота, сутулячыся i памахваючы чорным абшарканым футлярам.
Каля школы ацiхаў крык дзяцей, там захлёбваўся медзяны званок, — выйшаўшы на ганак, званiў, мусiць, той самы пануры губаты стораж Антак.
Мiнуўшы ўжо ацiхлую школу, Мiця падышоў да доўгае з пачарнелаю дранiцаю хаты. Нiзенькi прычолак ганка падпiралi два гнiлаватыя слупкi. Каля дзвярэй на выплеценым з саломы, стаптаным кружку, скруцiўшыся i паклаўшы на лапы голаў, драмаў жоўты сабака. Мiцю здалося, што нейкая таемнасць iшла ад гэтае старое спарахнелае хаты з чырвонымi аканiцамi, ад перакошанага ганка з вострай, як завязаная ражком хустка, стрэшкаю прычолка.
Пазiраючы на сухое акно, што адлiвала ружавата-лiловым шклом, падышоў да ганка, прыпынiўся, не ведаючы, як абысцi сабаку, што ляжаў, выцягнуўшы лапы i ўткнуўшыся мызаю ў цёплую дошку падлогi. А той, як счуўшы, што Мiця яго пабойваецца, выгнуў спiну, лянiва падняўся i, забразгаўшы кiпцюрамi па дошках, спусцiўся з ганка.
Мiця адчынiў фiлянговыя з аблушчанай фарбай дзверы. У нос дыхнула сапрэлаю духатою чужое хаты. Высокая кабета ў цыратовым на выпуклым жываце фартусе ўспляснула рукамi:
— Вой, i сабака вас пусцiў? Каб хоць аказаўся…
— Гэта, мусiць, да мяне, — недзе за дашчанаю перагародкаю зарыпела сухая падлога i адтуль азваўся Царык. — Валет знае, нябось, каго пускаць, каго не.
— Парася можна было б выкармiць, а ты яго даглядаеш, гэтую старую падлу. Ён, мусiць, ужо нiчога не бачыць, — крыкнула туды, за дашчаную перагародку, высокая i нязграбная, як дэба, гаспадыня.
У жоўтай, з адшпiленым каўняром кашулi адтуль высунуўся сам гаспадар i, нiбы не чуючы жонкi, маргнуў Мiцю блiшчастым, як пасля сну, вокам:
— Заходзь, браце, не саромейся.
Па мякенькiм ходнiку, што звычайна выплятаюць з розных абрэзкаў местачковыя краўчыхi, з цемнаватай вузкай кухнi Мiця ўвайшоў у ясны, залiты сонцам пакойчык.
Пры сцяне, дзе вiсеў доўгi кавалачак палатна з вышытым буслом, стаяла ружаватая алехавая калода. На ёй значыўся пляскаты нос i выпуклыя вочы — гаспадар, пэўна, выразаў з яе чалавечую голаў.
— Во, садзiся на майго красналюдка, — паказаў Царык на алехавую калоду i, прымасцiўшыся на тапчан, падняў раскрытую, перавернутую вокладкамi ўверх тоўстую кнiжку. — Дастаеўскага чытаю… «Маладзiк». Повесць, браце, аж дух займае. Во дзе чалавек умеў пiсаць. Але што гаварыць — Расiя. А мы што? Мы нават не ведаем, хто мы. Крэмзаем вершыкi. А каму i дзеля каго? Хто чытацьме? Стаiш, як над абрывам, а з-пад ног у цябе пясок сыплецца. Во тут мне адзiн вучыцель, беларус, недзе з-пад Зэльвы, разгаварыўшыся, кажа: «Я па-беларуску не чытаю…» Ты чуеш, гонар мае, што ён свайго выракся.
Царык хiтравата зiркнуў на Мiцю i махнуў галавою, рассыпаючы на вушы свае доўгiя валасы:
— Ну пакажы сваё.
Гарачым накiпам у Мiцевай душы падвяласа нейкая раптоўная злосць на Царыка, ён ужо нехаця выцягнуў з кiшэнi сшытак.
Царык закурыў, пыхкаючы праз скрыўлены рот дымам i прыжмурваючы адно вока, доўга чытаў. Потым спадылба зiркнуў на Мiцю:
— А гэта тваё? Ты сам склаў?
— Сам, — пацiснуў плячмi Мiця.
— Тады скажу — будзе з цябе толк. Вучыцца толькi трэба, во што табе не далягае.
Ён дацягнуўся рукою да плеценае этажэркi, выняў адтуль тонкую кнiжку: на жаўтлявай папяровай вокладцы востры серп перахапiў жменю жыта з буйнымi цяжкiмi каласамi. Вышай над гэтым сярпом, як раз’еханы плот, расцягнулiся чорныя лiтары: «Калосьсе».
— На, пачытаеш. Знойдзеш тут i мяне, грэшнага. Потым дам Дастаеўскага. Без яго, як без бiблii, душу чалавечую не ведацьмеш.
Царык, зiрнуўшы на Мiцю сваiмi блiшчастымi вочкамi, чмыхнуў у наздраваты нос: — Ты, во, глядзiш на мяне i думаеш, пэўна, — гадкi чалавек, усё страшыць. А я табе, браце мой, скажу — чалавек без страху не жыцьме. Дасi веры цi не, але страх ратуе чалавека. Не адвага, а страх. Во, паслухай. Адна дварчанская маладзiца зiмою пад лёд правалiлася. Знаць баба: лёд яшчэ не акрэп, а ёй заманулася рэчку перайсцi. I што думаеш — правалiлася. Начыста змаглася, а вылезцi не можа. I ўтапiлася б, пэўня. Але якраз пад руку ўспомнiла, што ўдома дзiця грудное асталося. Ад страху — на каго ж яна дзiця пакiдае — у бабы ўжо i сiлы знайшлiся. I што ты думаў, браце мой, вылезла. З астатнiх сiл, але вылезла. Сама ўжо потым здзiвiлася, што каб не гэты страх за дзiця, то i ўтапiлася б. Страх уратаваў. А што думаеш. Я во гляджу — цяперашнi чалавек нiчагутка не баiцца.
Царык выцер далоняй мокрыя губы. Вочы яго раптам асалавелi, зрабiлiся соннымi, як у цяжарнай кабеты, глядзелi недзе далёка ў сябе.
Мiця, сумеўшыся гэтае нечаканае гутаркi, з дзiвам прыглядаўся да яго, душу, як стромы бераг вада, падмывала падазронасць, што Царык жыве адзiн, у нейкiм сваiм дзiкаватым свеце, нешта хоча спасцiгнуць, разабрацца i, пэўна, даўно ва ўсiм зняверыўся.
Царык, як счуўшы Мiцевы думкi, цяжка ўздыхнуў, упёршыся рукамi ў каленi, падняўся з рыпучага тапчана, узiраючыся праз сiняватае акно на двор, дзе раптам загаўкаў тоўстым голасам яго жоўты сабака, прызнаўся:
— Ну, нагаварыў я табе бочку арыштантаў, але ты не зважай — кожны хоча паспавядацца.
Выйшаўшы разам з Мiцем на ганак i ўзiраючыся на карычняваты, голы яшчэ вiшаннiк каля суседняе хаты, папрасiў Мiцю:
— Раз ужо ведаеш, дзе мая хата, то не мiнай, прыходзь. Бо няма тут з кiм пагаварыць. Людзей кругом цябе шмат, а ты адзiн, як палец. Хачу паслухаць маладзейшага. Я ўжо, браце, здаўся, а ў маладыя гады колькi думак перавярнулася. Цяпер гляджу — старасць надыходзiць, а свету не перайначыў. Прыйшлося жыць у такiм, як ест. Ад гэтага адна гарката на душы.
I нiбы схамянуўшыся, дзеля чаго сюды прыходзiў Мiця, згроб за вушы абедзвюма рукамi свае доўгiя, перасыпаныя сiвiзною валасы, нiбы суцешыў яго:
— Вершы няхай паляжаць у мяне. Буду выпадкам у Вiльнi, то зайду ў рэдакцыю i замоўлю слова.
Даўкiм тлумным клубком пераварочвалася ў Мiцевай галаве Царыкава гутарка. I Мiцю раптам зрабiлася шкода гэтага чорнага, як цыган, i няскладнага чалавека.
Царык яшчэ спусцiўся з ганка, топчучы нагамi маладую порсткую траву, дайшоў да веснiкаў, пагладжваючы па галаве жоўтага лянiвага сабаку, махнуў галавою, растрос на вушы доўгiя валасы.
— Так не мiнай, заходзь, раз ведаеш, дзе хата.
Чуючы спiною, што яму ўслед глядзiць Царык, Мiця прыспешыў хаду. На папярочнай брукаванай вулiцы ляскатала фурманка — раструшчаным звонкiм шклом на чужыя платы сыпаўся яе грукат, перабiваў Мiцевы думкi. Абмiнаючы фурманку, высокi хлопец у сiнiм гiмназiсцкiм фрэнчы i круглай фуражцы вёў пад руку дзяўчыну. Напроцi сонца, выбiўшыся з-пад бярэцiка, золатам свiцiлiся яе рыжаватыя валасы. Нешта адарвалася i абамлела ў Мiцевай душы. Яна — Чэся. Мiця ўчуў, як падагнулiся, зрабiлiся не сваiмi ногi. Не ведаючы, куды дзецца з гэтага вузенькага ходнiка, саступiў на брук. Чужы прыглушаны смех нiбы працверазiў яго. Мiця падняў вочы. Дзяўчына была незнаёмая. Нейкi цяжкi камень скацiўся з Мiцевых грудзей, але, яшчэ не ацiхшы, з гарачкi калацiлася сэрца. Азiрнуўшыся, Мiця доўга глядзеў на дзяўчыну — у душы нават затлелася радасць да яе, што яна падобная да Чэсi. I раптам завярнуў за iмi, чуючы нейкую едкую рэўнасць да гiмназiста. Яны скiравалi на Паштовую вулiцу, дайшоўшы да драцянай загарадзi, прыстукнулi жалезнымi з замочкам веснiкамi i схавалiся за iмi. Лёгкiм смуткам у Мiцева сэрца кальнуў гэты скрыгат жалезных веснiкаў.
Мiця, як знiякавелы, спынiўся каля дашчанага, абклеенага плакатамi паштовага ганка. Яшчэ раз азiрнуўся на прыгожы за драцяным сiтцам загарадзi дом. Адтуль на вулiцу высунулася дзiцячая каляска. У ёй сядзеў хлопчык у чырвоным бярэцiку.
Па дашчаных сходах Мiця падняўся на ганак. У вузенькiм калiдорчыку з рыпучай i вытаптанай да сукоў падлогай пахла растопленым сургучом. За белымi, на дзве палавiны, дзвярмi крычала тэлефанiстка: «Алё, алё!»
Пры столiку, заляпаным густым залацiстым чарнiлам, сядзела паўнаватая маладзiца, закiдваючы з вачэй на чорны капялюшык вуальку, пiсала нешта на тэлеграфным бланку.
Мiця пастукаў у зачыненае аконца. З таго боку забразгала зашчапiчка. На Мiцю глядзелi з падпухлымi чырвонымi вейкамi сiнiя вочкi.
— Скажыце, у Верасава газет няма?
— Усю пошту яшчэ зранку забраў солтыс, — немалады, з глыбокiмi залысiнамi, паштовы работнiк нагнуўся над паперамi, дзюбнуўшы ручкай у фарфоравую чарнiлiцу, зашоргаў залацiстым рандом.
— А можа, пiсьмо якое? — Мiця дыхнуў на глыбокiя залысiны. Пасярод iх тырчаў сiваваты чубок валасоў.
— Назвiска як? — валасатая рука перастала шоргаць па паперы.
— Корсак.
Мужчына не хочучы падняўся, схаваўся недзе ў другiм пакойчыку, прынёс адтуль тоўстую пачку пiсем.
— Iмя як? — спытаў, перабiраючы iх.
— Змiтры.
— Перапрашаю, ёсць, — валасая рука кiнула на шуфлядку акенца сiнi канверт.
Мiця пазнаў роўненькi прыгожы Чэсiн почырк. Задыхаючыся ад радасцi i чуючы, як дрыжаць рукi, адкрыў канверт. Нечым знаёмым, блiзкiм дыхнула ад складзенага ў чатыры столкi, вырванага з сшытка лiстка. Перад вачыма замiгацелi, як раптам неяк растаўшы, радкi круглых роўных лiтар. Стаiўшыся, прачытаў гэты лiсток. Пасля лiтар Р. З. была кароценькая прыпiска: «На вакацыi я хачу прыехаць у Дварчаны. Можа, убачымся. Ты хочаш, каб мы ўбачылiся? Напiшы мне. Толькi шчыра-шчыра. Часлава».
Ад гэтых слоў, як ад сонца, што выбiлася з-за хмары, выблiснула трапятлiвая яснасць.
Чуючы, як перайначваецца i мякчэе ўвесь свет, Мiця выйшаў на вулiцу. Нiбы не верачы сабе, выняў з кiшэнi пiсьмо, прачытаў яшчэ раз. I ад гэтых слоў Мiця зноў учуў нейкую невядомую дабрату да ўсяго — да гэтае шырокае пясчанае вулiцы, да гэтых старых, уеханых у зямлю яўрэйскiх хатак, што мiльгалi за плотам, да людзей, што iшлi вулiцаю, — да ўсяго, што было i рабiлася кругом яго.
Нешта новае, нязвыклае, ён нават не ведаў сам, як назваць гэта, знайшлося ў яго душы да Чэсi.
Ад акуратненька згорнутага Чэсiнага лiста, што ляжаў у кiшэнi, як ад нечага жывога, iшло нешта нязвыклае, нешта такое, што Мiця адчуваў нават навобмацак.
Ён нават не змецiў, як мiнуў Паштовую вулiцу i выйшаў на брукованы ружаваты пляц перад царквою. Агледзеўся, што стаiць ужо каля тоўстага, нiбы кубел, цэментовага слупа з ласкутамi разарванае ветрам афiшы.
На другi бок пляца каля мураваных пабеленых яўрэйскiх крамаў чмыхаў сiнiм дымком i вуркатаў цёмна-зялёны аўтобусiк з карычневымi наладаванымi на версе чамаданамi. За жалезныя прывараныя драбiнцы, што падымалiся на дах аўтобусiка, чаплялiся дварчанскiя дзецi.
Там падняўся нейкi гвалт. Выскачыўшы з аўтобуса, крычала i падмахвала сабе рукамi тоўстая, на тонкiх выпетраных ножках яўрэйка.
З-пад крамаў туды скоранька спяшалiся вясковыя цiкаўныя бабы. Кумяльга за iмi бег няголены мужчына ў суконным каптане.
Мiця спехам перайшоў забруджаны коньмi брукаваны пляц. Спынiўся каля сцiшнае грамады вясковых кабет, што, прыцiснуўшыся адна да адной, цiха саплi загарэлымi насамi.
Аўтобус, як цяжкi воз на калдобiнах, пакалыхваўся i рыпеў ад нечае валтузнi i тупату. Чырвоны дзябёлы мужчына ў чорнай фуражцы з белым арлом, мусiць, шафёр, некага выпiхаў з аўтобуса.
— Проша вэйсць! Нацо мi такi пасажэры? Нацо?
П’яны з распэтланымi валасамi хлопец, упiраючыся растапыранымi рукамi, не хацеў вылазiць з аўтобуса. Чырванеючы ад натугi i злосцi, шафёр турзануў яго спярша да сябе, а потым з усяе моцы, памогшы каленам, пхнуў уперад. П’яны хлопец вывалiўся з аўтобуса, спаткнуўся, але не ўпаў, толькi прыкленчыў на адно калена. Услед за iм ужо задам i, мусiць, па добрай волi вывалiўся Рысек Пясэцкi.
— Во ён, гэты бандыта! — растапырыўшы рукi i загароджваючы дарогу п’яным хлопцам, закрычала зноў старая яўрэйка.
— Цыц, пархатая! — скрыгнуў зубамi i зажмурыўся Рысек Пясэцкi.
— Дальбог, дзе тыя палiцыянты, — сказала даўганосая з быстрымi вочкамi маладзiца i на выпадак чаго схавалася за Мiцю. — Вунь як чалавека збiлi.
За закурэлым акном аўтобусiка Мiця ўбачыў акрываўленага з раскалмачанымi пэйсамi яўрэя. Ён абцiраўся ярмолкай, размазваў па вусах i шырокай раскладзiстай барадзе кроў.
— I спытай за што? — Старэнькая кабета падтрасала на плечы аб’еханую суконную хустку.
— За што?.. Вуньдзека, кажуць, мейсца не саступiў.
— Каб яны ўжо каменем селi, — закляла старэнькая кабета.
— У Польсцы мейсца тылько для полякув! — пахiснуўся i, страцiўшы раўнавагу, неяк бокам паляцеў сюды на Мiцю Рысек Пясэцкi. Цяў падкоўкаю чаравiка Мiцю па назе.
Што было ўжо сiлы, плячом i локцем, Мiця пхнуў яго ў плечы. Растапыранымi рукамi Пясэцкi пляснуўся ў аўтобусiк, пастаяў так, звесiўшы голаў, i раптам, нiбы працверазеўшы, павярнуўся. Нейкаю сiняватай дурнатою, як у раз’ятранага сабакi, заблiшчалi яго вочы:
— А, то ты, хаме? Псякрэў, скурвiсыну!..
Азiрнуўшыся, Мiця ўбачыў, як за плячыма ў яго пашырэў круг, — бабы палахлiва адхлынулi ад аўтобусiка. Мацаючы нешта ў кiшэнi, да Мiцi краўся распэтланы хлопец у стракатай ясёнцы.
— Вой, уцякай! — Мiцю за рукаво турзанула дзябёлая кабета, што трымала на руцэ кошык з жоўтаю нявысыпанаю сечкаю.
Нехаця Мiця адступiўся.
— Яшчэ i ўпiраецца, чакае, покуль гэты недавярак абязвечыць, — кабета з лазовым кошыкам на сагнутай руцэ зноў турзанула Мiцю за рукаво.
Хлопец у стракатай ясёнцы ўжо адчынiў складаны ножык — доўгае лязо блiснула вострым пякучым холадам.
Мiця адскочыўся ад аўтобусiка. Недзе на сподзе душы цяжкiм каламутам асядала злосць i брыдкасць, i нiбы ад азырватага холаду бралi дрыжыкi.
Хлопец, трымаючы руку над галавою, з гэтым раскрытым нажом памкнуўся сюды да Мiцi, але нечакана спынiўся, апусцiў руку, недзе торкаючы расчынены ножык у кiшэню.
— А во, палiцыянт, палiцыянт! — За спiною ў Мiцi крычалi бабы, нарабiўшы раптоўнага лопату.
Хлопец у стракатай ясёнцы нечакана шмыгануў за аўтобусiк. Крышку пахiстваючыся, улукаткi за iм пабег тоўсты i няўклюдны, як мядзведзь, Рысек Пясэцкi. У сутоку мiж белых яўрэйскiх крамаў заглух цяжкi тупат iхнiх ног. Туды да жалезнае брамкi падскочыў шафёр, але ў сутокi не пабег.
Падтрасаючыся на бруку i дробненька пазвоньваючы роварам, сюды да аўтобусiка пад’ехаў тоўсты мардаты Гура.
— Так-так, — не слухаючы яўрэйкi, што ўсё забягала яму наперад, Гура перакiнуў цераз сядло кароткую ногу i спынiўся каля Мiцi: — Дзе якi звон, там i ён, усюды Корсак.
— Не, што вi, — закрычала, паказваючы туды на крамы, тоўстая на тонкiх ножках яўрэйка, — бандзiта, вунь пабег!
— Ага, вунь яны! — енчылi ўжо, збiўшыся каля жалезнае брамкi i заглядваючы ў сутокi, вясковыя кабеты.
— А вой, уцякуць!
— Лавеця!
— Ашалець можна, чаго яны енчаць. Я i так iх ведаю, нашто лавiць, — Гура зняў сiнюю фуражку з доўгiм акаваным брылём, выцер хустачкаю спацелы, нацiснуты да чырвонага абручыка тугiм аколышкам, шырокi лоб.
Да Гуры падбег задыханы шафёр.
Мiця працiснуўся праз цесны гурт разамрэлых ад гарачынi баб i наўпрасты, мiнаючы вулiцы, каля дашчаных прыбiральняў, сырых, яшчэ не падмеценых дрывотняў, раскопаных, злiтых смярдзючаю жыжкаю гародаў i чорных голых садкоў выйшаў да шашы на чыгуначны пераезд, раптам апомнiўшыся, што так i не купiў свежых газет. Саладжавы чадны дым, што курыўся недзе мiж рэек, густы пах нагрэтае мазуты, чыгуначнае станцыi перабiў тую невыносную вонь кiслых дрывотняў i загаджаных прыбiральняў.
У Мiцi адлягло, паспакойнела на душы. Счахла горкая, як пячайка, злосць за тое здарэнне каля аўтобуса. Гарачыню i нервовасць студзiў лёгкi вецер, што дзьмуў з блiзкага поля. Каля крайнiх хатак з карычневымi абамшэлымi стрэхамi блiшчалi гладкiм галлём разложыстыя яблынi. Заляцеўшы на слупок нiзкага плота, на ўсё горла спяваў рабы з жоўтаю шыяй певень. Недзе далей у мястэчку яму наперабой адклiкалiся iншыя. Дзень браўся на полудзень. Рэдзенькаю смугою хмар зацягвалася неба.
У Мiцевай душы зноў нейкiм мяккiм пташанём затрапяталася радасць. I, як нешта жывое, ён зноў учуў Чэсiна пiсымо. Задыхаючыся, выцягнуў яго з кiшэнi, разгарнуў шапаткi лiсток: залацiстай лускою на лiтарах затрапяталася густое чарнiла.
Мiця прабег вачыма пiсьмо, зноў убачыўшы Чэсiн тварок, рыжавата-ясную пасму яе густых валасоў, што завiвалася над стрэшкаю брыва.
Але твар раптам расплыўся, мяшаючыся з нечым чужым. Мiця заплюшчыў вочы, i перад iм заварушылася, паплыла, пералiваючыся то чырвоным, то чорным полымем, цемната. Сонца суха пякло ў твар. Нага раптам саступiла з цвёрдае жвiрыстае сцежкi, i Мiця, трацячы раўнавагу i губляючы з галавы шапку, збег у глыбокую, засыпаную збуцвелым леташнiм лiсцем канаву. Падымаючы шапку, учуў, што там, наперадзе, каля мастка зноў рагаталi рамонтнiцы.
— Анцячка, глянь, дальбуг, хлопец упiўся! — абапёршыся грудзьмi на кароткае граблiшча, знарок моцна, каб, пэўна, учуў Мiця, крычала тая самая бялявая дзеўка з аблупленым чырвоным носам.
Другая, хаваючы пад напушчаным ражком хусткi сарамяжлiвыя вочы, цiха, няўзнак пасмехвалася.
Не залюбiўшы гэтага вясёлага смеху, на дзяўчат зноў гыркнуў насаты майстар у сiняй рагатыўцы:
— Вот ты скажы — парода: абы ўбачылi шапку на галаве, так i ў рогат. Вот ты скажы — бабская парода.
Недзе ў другiм застаронку гумна трухлявую падвалiну грыз пацук. Акурат у адну i тую ж пору — пад вечар, потым, перасцiхшы, зноў — сярод ночы.
Скрып-скрып — як хто ногцем па канцы стала. Потым мацней — мусiць, упiўшыся вострымi зубамi i з хрустам iрвучы сухое дрэва.
Праз яго ўчарашнюю ноч Таквiля вокам не звяла.
Спярша, выкручваючы ў плячах ды локцях рукi i секучы, як крапiвою-жыгучкаю ногi, заснуць не даваў боль, потым у сне стала крычаць нейкiм страшным, здушаным, як з глыбокай ямы, крыкам нямая Еўка, пасля, разгуляўшыся, пачалi валтузiцца i тоненька папiскваць, як сiнiцы ў сырым яловым лесе, шалпацець саломаю мышы — блiзенька, каля самае галавы. Здаецца, аж скакалi на падушку. Потым ужо, калi Таквiля пачала драмаць, неяк спадцiшка i раптам узяўся грызцi дзеравiну гэты ненажэрны пацук. Ён выбiў са сну. Шкроб — як драчом. Змогшыся, сцiхаў — адно было чуваць, як шапацела порсткая, гаркаватая ад леташняе саломы i пылу цемната i глыбока сапла, бэрсаючы нагамi i скiдаючы з сябе коўдру, нямая Еўка.
Сёння зноў хрумстае падвалiну, нiбыта жуе ўкамянелы сухар, той самы пацук. Пад яго шкробат i хрумст старая Мондрыха зноў, як пацеркi на ружанцы, перабiрае сваё жыццё. Успамiнае родныя Ведравiчы, адкуль яна асталася ў Верасава замужам, прыгадвае тыя маладыя леты, калi яшчэ была дзеўчынаю i калi рабiлi Дварчанскую шашу: яна, ходзячы ў заработкi, падвозiла тачкаю пясок i выкладвала канаву дзярном, забiваючы ў яго малатком драўляныя калочкi. Якая там была работа — цалюткi дзень адны жарты ды смех. Усiм дзяўчатам наравiўся высокi, кучаравы, у белай вышыванай кашульцы i падпяразаны чырвоным паяском брыгадзiр Гарасiмец. Шапачка ў яго чорная з лакiрованым брыльком i портачкi ўбраныя ў высокiя ялавыя боты — тады i мода была харошая, не тое што цяпер.
I яна, дурная, ведама, семнаццаты гадок iшоў, першая, як кажуць, галава на плячах, калi, сеўшы палуднаваць i дастаючы з сваiх палатняных торбачак хто што, а яна — бутэльку цёплага, ужо збрызглага малака з чэрствым хлебам, пачалi са смехам ды кепiкамi запрашаць да сябе Гарасiмца, што пачынаў чырванець, не ведаючы, куды дзецца, яна i пасмяялася тады — нiбы ў ваду глядзела, што яе будзе. I быў!.. Тое цалюткае лета, покуль не кончылi рабiць шашу, нiчога не помнiла i не бачыла — адно яго, гэтага кучаравага, у вышыванай кашульцы Гарасiмца. Што зацяжарала — утаiла нават ад мамы, адно збегала ў суседнюю вёску ды цётцы прызналася, просячы рады ды ратунку. Але ў вёску ўсё адно прыпаўзлi плёткi. Тутэйшыя кавалеры давалi ўжо ганьбу. У сваты прыехаў адсюль, з далёкага Верасава, Пабiян Мондры — казаў, што спадабаў, убачыўшы ў Дварчанах на фэсце. Не перабiрала — за яго i пайшла. I жылося б, як у людзей, каб не чужыя зводы. Помсцячы спачатку, толькi не гаварыў, хадзiў надзьмуўшыся, як сыч. А потым i бiць пачаў, i што раз, то горай. Завiнуўшыся раз на жнiве, схапiў за валасы, то прыцягнуў з поля аж у вёску. Дужы i заядлы быў. Праз гэтую бiтву мо Еўка нямою радзiлася. Ды прыйшла на яго кара — раптоўна занямог. Гады са два яшчэ мэнчыўся. Яна ж i не шкадавала, нават пры жывым бегаючы кожны раз перад змярканнем, як толькi на полуднi выяснiцца вялiкая сiняватая зорка i заскрыпiць у шапаткiм троснiку драч, за Ельнiк — гразкае, з лёхамi ды багнiскам балота, за якiм ужо раслi старыя чорныя алешыны i пачынаўся сухенькi ў слiзкай халаднаватай мураве грудок, — там яе чакаў Ракоў Сымон, тады яшчэ малады ды з твару харошы мужчына. Гэта цяпер згорбiўся, як сугнет, i белы зрабiўся, як лунь. Дзiва што — ёй семдзесят першы цi другi iдзе, што казаць… Мо на дзесяць цi дванаццаць год старэйшы быў!
Нават летась, калi яна, нажаўшы нанач каню асакi, вытаптанаю каля грудка сцежкаю варочалася дадому, запынiў яе — якраз прывёў сюды падпасваць, трымаючы на вяровачцы, сваю карову. Спярша пажалiўся, што саўсiм недамагаць стаў: ногi апухаюць i хадзiць цяжка — а потым засмяяўся, паказваючы чырвоныя дзясны, як малое дзiця, i пытае: «А цi ж помнiш гэты грудок?» — «Пабойся бога, чалавек, што ты гаворыш?! — нават зазлавала яна. — Цi ж такiя мы былi, i калi тое было, мо i не было…» А ён пакiваў галавою i кажа, усё гледзячы на сваю кароўку, як тая жне языком муравую росную траву, чмыхаючы i ганяючы вушамi яшчэ надаедлiвую заедзь: «Няўжо проўда, што маладыя мы былi? Вот i знаку нямашука, што алешыны тут раслi… Помнiш?» — «Вот прыстаў!» — яна падтрасла на плячах аб’еханую радзюжку i патэпала па слiзкай сцежцы — даўнiм холадам раса пякла ў босыя ногi. I гэтаксама збоку на полуднi мiгцела калючая зорка i скрыпеў раз за разам у сiвенькiм, завешаным туманом алешнiку драч.
«I проўда ж, як даўно гэта было! I нiбы ўчора!» Калi ўжо дзецi паднялiся — Радзiвон з Еўкаю — i калi яна прагнала ад сябе Сымона, раз ледзьве не пабiўшыся з яго Агатаю, — усё адно, iдучы дзе блiзенька, зварочвала пад гэты грудок: спамiналася i чулася ўсё даўнейшае, маладое.
«Божа, як скора мiнула ўсё», — думала яна цяпер, лежачы ў настылым яшчэ, здаецца, ад зiмовага холаду, цёмным i гаркаватым ад старога пылу гумне, i нейкi жаль браў да ўсяго, што мiнулася, бо ўсё, што мiнецца i пройдзе, здаецца чалавеку значным i светлым, зiхацiць у чалавечай памяцi, як ясная радасць.
Ёй рабiлася шкода тых старых чорных алешын, тае крынiчкi, што сачылася з-пад грудка, i Таквiля не помнiць, калi яна ўжо звялася — там пайшла расцi маладая лаза. Як перайначыўся, змянiўся на вачах свет. Змянiлiся i людзi ў Верасаве: паўмiралi адныя i панарасталi, паднялiся новыя. I яна ўжо думала, што яна лiшняя i непатрэбная сярод гэтага новага свету, i чула нейкую вiну, што жыве сярод гэтых новых людзей: бо ўсё мае сваю пору — усходзiць, расцi i памiраць.
Калi яна, перабраўшы ўсё, думала пра смерць, ёй рабiлася шкода не сябе — бо разам з ёю адыходзiў той свет, у якiм яна жыла, якi бачыла. Ёй шкода было Еўкi: з кiм жа яна астанецца? Хто яе, калеку, дагледзiць? Будуць ездзiць на ёй, покуль яна будзе магчы, а потым?
Чым больш Таквiля думала пра Еўку, тым большая злосць паднiмалася на Алесю, навальвалася, як цяжкi камень на грудзi.
Алесю яна не любiла даўно. Ды не толькi яе — усiх Корсакаў, а найбольш Алесiну мацеру — нябожчыцу Каралiну. Помсцiла i нiяк дараваць не магла яшчэ, што разам з Сымонаваю Агатаю — тою няскладнаю i насатаю дэбаю, — перастрэўшы яе, Таквiлю, у лесе, калi яна выбегла ў нядзельку, каб назбiраць дзецям хоць збаночак ягад, падняла нейкi ражон i, пад’юшчваючы Агату, усё крычала: «Агатачка, любка, вазьмi во ды запары яе, як гадзiну. Я яшчэ памагу». I Агата тады, збялеўшы, вытрашчыўшы вочы, усё адно як адышоўшы ад памяцi, кiнулася да Таквiлi, наставiўшы гэты ражон. Пэўна, абязвечыла б, каб Таквiля не адскочылася ад яе. Каб не ўпала сама, наткнуўшыся на нейкi лапушысты, стракаты ад сiвенькiх бубак ягаднiк.
Узненавiдзела Таквiля пасля таго не гэтак Сымонаву Агату, як Алесiну мацеру — Каралiну. Не хацела, каб потым Радзiвон i Алесю браў — баялася iхняга роду. Але рады не дала. А яна ж i праўда ўся ў мацеру ўдалася — з’яд i злыдзень. I хiтрая. Падлашчылася i зямлю апiсала на сябе. Праўду казала Ваўчкова Вольга: «Глядзi, цётка, каб чужою не асталася ў сваёй хаце». На яе й выйшла. Во, жыцьме, як на сваём, з гэтым прымаком. А iх б’е, з хаты выганяе — i не знайся. Учора гэтак у грудзi пхнула… Божа ты мой мiлы! I колькi ж яна будзе бялiць тую хату? Другi ўжо дзянёк, як седзiмо ў гумне. Холад яшчэ ж, зямля добра не раскрылася…
Як каструбаватая нiтка з кудзелi, цягнулiся i круцiлiся на быстры калаўротак памяцi Таквiлiны мыслi. Яна ўжо не чула, калi перасцiх грызцi сцяну той ненажэрны пацук, не згледзела, як у гумне стухла рэдзенькая яснасць, што сачылася праз шчылiнкi ў дзвярах, растаў ружаваты i густы ад пылу слупок нiзкага сонца, што прашыўся мiж дзеравiн у сцяне, падпальваў мiгатлiвай чырванню салому. У гумне ўжо шапацела порсткая цемната. Асядала лёгкая i густая, як пыл, сцiшанасць, зацярушвала вочы. Старая Мондрыха, ужо нiчога не бачачы, чула, як варочалася, побач пад коўдрай, на гаркаватай сточанай мышамi леташняй саломе i сапла, як кавальскi мех, нямая Еўка.
Мондрыха падсунулася блiжай, навобмацак знайшла Еўчын лоб, прыклала сваю руку — ён гарэў, як агнём. Нанач у нямой, мусiць, падняўся жар. Яна злавiла Мондрышыну руку, загуўшы, са злосцю адвяла ад сябе.
— Вой, — застагнала старая, — у цябе адкiнулася хвароба. Можа, той самы тыф.
Нямая, нiбы ўчуўшы, замармытала нешта. Сцiшыўшыся i думаючы пра Еўчыну хваробу, старая паляжала i сказала ўслых зноў:
— Дойдзем мы тут абедзве. Нiякага ратунку…
Але ёй нiхто не адзываўся. Старая прыслухалася — каля застрэшка пырхаў, шукаючы, мусiць, нанач седала, порсткi верабей, упоцемку на вулiцы яснеў крык дзяцей, дзынкала пустое бляшанае вядро, блiзячыся, тупалi нечыя шпаркiя крокi.
«Можа, есцi нясе?» — падумала старая, учуўшы раптам голад i ўспомнiўшы, што ўдзень яна з’ела лыжку цвёрдага, як жвiр, няўпаранага крупнiку.
Крокi сцiхлi, i адразу ж зарыпелi, пускаючы ў гумно скупую яснасць, шырокiя дзверы.
Еўка, мусiць, учуўшы на сваiх вачах гэтае раптоўнае святло, падняла голаў, замармытала, сiлячыся нешта сказаць.
— Хто ж там? — не бачачы адсюль, з торпа саломы, спытала старая.
З таку азваўся Iмполь. Недзе там, на другой старане гумна, зашасталi граблi, дзеручы на трасянку грацкоўiшча з аўсянаю саломай. Сюды, на Таквiлю, панясло горкi пыл. Яна папярхнулася кашлем. Душачыся ад гэтага пылу i тое перасохлае, як даўнi накiп на гаршку, злосцi, сказала:
— У Еўкi вунь жар. Гарыць, як агнём. Хвароба адкiнулася старая. Можа, iзноў той самы тыф. Кажух каб хоць прыняслi, бо дойдзе яна занач на гэтаком холадзе.
— Я скора, толькi во скацiне ўкiну, — ён зашастаў граблямi, мусiць, збiваючы ў пласт i кiдаючы на разасланыя рэзгiны салому.
— I галодныя мы цеперся!
— Прынясом, чаго вы раскрычалiся! — Недзе за вушак зачапiўся лучок рэзгiнаў, i на мяккай сцежцы глуха затупалi ногi, зашамацела сухая салома. Не зачынiўшы дзвярэй, Iмполь выйшаў з гумна.
«Во, бачыш ты, i ў яго ўжо голас знайшоўся, — нешта цяжкае i тупое сцiснула старую Мондрыху. — А то, бывала, маўчаў, як цiвун».
Грудзi аблiў вялiкi, што аж не мясцiўся ў iх, боль: старая з жахам падумала, што яна дарма апiсала на iх сваю зямлю, што яна чужая на сваёй вотчыне, — i чула, як на вочы накочвалiся слёзы, востры камяк крыўды цiснуў горла. I нейкае горкае, цяжкае, як камень, прадчуванне душыла яе: што сваёю смерцю яна ўжо не памрэ.
Разрываючы поцемак, у гумне закалыхалася жоўтая яснасць агню, пабегла па тоўстай бэльцы да шарай, завешанай лапiкамi павучыння страхi. Старая са сполахам падняла голаў. На таку стаяла Алеся — як нежывы, бялеў яе закрапаны мелам твар. Яна, паднiмаючы адною рукою, чапляла на шула, дзе вiселi цапы, чорны закурэлы лiхтар. У iм, пакалыхваючыся доўгаю пасмаю агоньчыку, гарэла жоўтая свечка.
«Мусiць, мая, свянцоная», — жахнулася старая, пазнаўшы сваю грамнiчную свечку, якую яна запальвала кожны раз перад навальнаю хмарай. Летась сiвая градавая хмара, што сунулася з Прылуцкiх хутароў у вёску, разарвалася на клубкi, калi Таквiля запалiла грамнiчную свечку i згаварыла пацеры. Тады ў Верасаве толькi пакрапаў дождж, а там, на хутарах, град, як цэпам, змалацiў усё збожжа i паабiваў на дрэвах кару.
— Во, накрыцца вам прынясла, — махнуўшы ветрам, Алеся кiнула сюды на торп новы, што пах яшчэ кiслымi аўчынамi, вялiкi кажух.
«Нешта намыслiла сабе, бо падабрэла», — падумала старая, падцягваючы да сябе гэты цяжкi i мяккi кажух i накрываючы iм Еўку.
— I лякарства во наварыла, што Ваўчок нараiў.
— А дзе ж ты яго ўзяла? — нiбы не верачы, спытала старая, i ў мокрых яе вачах, адбiваючыся ад свечкi, заблiшчаў трывожны агоньчык.
— Змiтрык у дварчанскай аптэцы купiў, — у Алесi перасох i зрабiўся як не сваiм голас. — Во, цэлы збанок.
Яна адкашлялася i падняла з току палiваны збанок, чуючы ўжо, як дрыжыць i млее ад нейкага страху рука.
Нямая, аблiзваючы сухiя, патрэсканыя ад жару губы, памкнулася да збанка.
— Во, толькi ж кубак забылася. Во галава! — Алеся нават засмяялася, радая, што знайшлася зачэпка, каб выскачыць з гумна, не абамлець тут ад гарачага нечаканага страху, што пачаў калацiць, нiбы ў лiхаманцы.
«Божа, што я раблю! — выбегшы на двор, на лёгкую свежасць марозiку, што браўся нанач, падумала яна. — Нашто гэты грэх? Нашто?»
I раптам паспакайнела, зазлаваўшы на сябе: «Чаго ты, дурная? Чаго?» Наступiўшы на сучачку, убегла ў хату. Дух забiвала цёплая прэсная сырасць. Пабеленая хата свяцiлася нечым новым, выдавала прасторнаю i чужою.
Не абярнуўшыся на стук дзвярэй, за сталом сядзеў Iмполь: вячэраў — сёрбаў з глiнянай мiскi кiслае малако.
«Усё праз цябе», — яна зiркнула са злосцю на яго — шукала апраўдання таму, што робiць, схапiла кубак i заспяшалася да гумна.
Спакойна, ужо нават з нейкаю звар’яцелаю радасцю дастала з кiшэнi тыя парашкi, што надоечы Мiця купiў у дварчанскай аптэцы, падала старой i налiла ў кубак цёплага, напаранага ў печы чэмеру — ён пах трохi гразёю i аерам.
— Цi будзе якая карысць з гэтых лекаў? — старая нiбы нехаця злiзвала языком з тлустае паперкi жаўтаваты, як парахня, парашок.
— Скарэй во, ды есцi прынясу, — Алеся ў нейкай звар’яцелай злосцi падагнала яе.
Абхапiўшы абедзюма рукамi, старая доўга трымала кубак, нiбы разважаючы — пiць цi не, не дапiла, закашляўшыся, як ад гарэлкi, i плюючыся.
«Можа, мала, можа, не возьме?» — падумала Алеся, ужо ў нейкай гарачцы налiваючы яшчэ кубак — нямой.
Еўка, аблiзаўшы перасмяглыя губы i адкiнуўшы парашок, высушыла конаўку, нават не скрывiлася, толькi нейкiмi вiнаватымi, неразумнымi, як у малога кацяняцi, вачмi паглядзела на Алесю.
— Нейкi палын, цi што? — старая ўсё плявалася, абцiрала рукою рот. — Гарката, пячэ ўсё ўсярэдзiне як вытрываць.
Алесi здалося, што нават самой загарчыла ў роце, i яна скоранька пасунулася назад па слiзкай саломе, падаючы ў нейкую глыбокую, мiж саломаю i пярылам, яму i разлiваючы са збанка недапiты чэмер.
— Я борздзенька, я есцi прынясу, — Алесю зноў пачынала, як ад холаду, калацiць, i зноў млелi, не слухалiся рукi, калi яна здымала з шула той чорны бляшаны лiхтар з аплыўшаю грамнiчнаю свечкаю.
«Што я нарабiла, што? Цi не здурэла я?..» — яна ўжо, не помнячыся, зачыняла з гэтага боку гумно. I схамянулася, што зачыняе на драўляную загваздку. «Пута трэба, жалезнае конскае пута, каб не вылезлi», — раптам падумала яна.
Адчынiўшы ў лiхтары шкляныя дзверцы, фукнула на свечку, подбегам кiнулася ў хлеў, пашастала рукою каля вушака па шорсткiх дзеравiнах, але на гаку абмацала, скарэй нават учула, як пахне дзёгцем хамут.
Успомнiўшы, што каля падрубы бачыла надоечы нейкi валяшчы шворан, выскачыла з хлява, упоцемку заграбла рукамi па халоднай зямлi, нечакана ўкалоўшы палец аб iржавы калючы дрот. Пацягнула яго да сябе. Ад сцяны, зарыпеўшы, адкацiлася вялiкая скручаная котка. Напальваючы да гарачынi, яна пачала адломваць кавалак дроту, раптам успомнiўшы, што ў сенях павiнна вiсець тое жалезнае конскае пута. Надоечы ж, здаецца, сама бачыла.
Яно i праўда вiсела ў сенях на пустым цвiку каля жалезнага ключа: рукi спачатку абмацалi халодны тоўсты ланцуг, а потым трубку замка.
Бразгаючы цяжкiм жалезным путам, прыпусцiлася назад да гумна, спатыкнулася, учуўшы ўжо здушаны крык старой Мондрыхi:
— Ах, божа, жывот рэжа, жывот! Не вытрываць!
Нечаканая радасць апалiла Алесю, што чэмер ужо разбiрае старую.
Не адзываючыся на гэты крык, начапiла на тоўсты жалезны прабой конскае пута, нават яшчэ патурзала, цi добра замкнула, i памаленьку адышлася ад гумна. Чула, як у грудзях растае, аблiваецца холадам сэрца, як вянуць i падкошваюцца ногi. I, нiбы ступiўшы ў калдобiну, спатыкнулася зноў: з гумна iшоў страшны, надрыўны голас — як з глыбокае картаплянае ямы, ужо крычала нямая Еўка.
«Праўду той знахар казаў — атрута», — усмiхнуўшыся, Алеся абцерла з лоба халодны лiпкi, як смолка, пот.
Прыспешыла хаду, сцiнаючыся ад трывогi: а можа, далёка чуваць гэты страшны крык, i абамлела ад новага страху — на ганку шарэла, злiваючыся з поцемкам, злiнялая Iмполева рубашка. Ён, мусiць, слухаў, што робiцца тут у гумне.
— I чаго цябе халера носiць? — вар’яцеючы ад злосцi i нечаканае здагадкi, што Iмполь, мусiць, ведае ўсё, крыкнула яна.
Злiнялая рубашка, зашамрэўшы на ганку, растала ў чорным, як вугаль, поцемку сяней.
Алеся, ужо як сама не свая, усунулася ў чорныя сенi, незнарок, спатыкаючыся там, прыгрукнула дзвярмi.
У густой цемнаце надворка разбiўся iхнi цяжкi ляскат. Двойчы аддаўся сухiм водгаласам за гумном. Нейкую хвiлю на дварэ душылася глухая цемната. Потым яе з гумна разарваў цяжкi здушаны крык — крычала старая Мондрыха, але, апроч Алесi, яе нiхто не чуў.
— А божачка мой, а людцэ мае, ратуйце! — Таквiля скацiлася з пасцелi, папаўзла па слiзкай шапаткой саломе i з’ехала ў яму. Задыхаючыся ад горкага саламянага пылу, пачала церабiцца назад.
«А божачка, атруты дала», — ад вострага нечаканага болю яе кiнула спачатку ў гарачы, а потым у халодны пот.
Бэрсаючыся ў порсткай калючай саломе, яна папаўзла ўздоўж пярыла, нарэшце знайшла ў iм пройму i выбралася на сухi, прасторны ток.
Цьмяна, ледзьве знаць у дзвярах, свiцiлiся вострыя доўгiя шчылiны. I яна папаўзла да iх, ткнуўшыся раптам галавою ў дошкi. Боль у жываце паднiмаўся, пераварочваўся, як скрутак калючага дроту, але тут было лягчэй — са шчылiн у дзвярах цягнула свежасцю. Разяўленым ротам яна глытнула гэтай густой сыравата-халоднай вiльгацi. Хватаючыся рукамi за неагабляваныя дошкi i заганяючы пад ногцi стрэмкi, паднялася на каленi, папхнула з усяе сiлы дзверы, яны зарыпелi, падаўшыся трохi наперад, але не адчынiлiся — iх моцна трымала на жалезным пуце клямка.
— Людцэ, ратуйце! — крыкнула яна, аб’язджаючы на гэтых дзвярах.
У жываце зноў, як хто ўсадзiў туды ражон, пераварочваў i рваў кiшкi боль. Каб суняць яго, яна заскрыгатала зубамi i скоранька папаўзла па сухiм халодным таку, знянацку выцяўшыся галавою аб кола сячкарнi. Чуючы, як пякучаю гарачынёю налiваецца на лобе гуз, завярнула назад. Зноў знайшла ў пярыле пройму i зноў улезла ў тую глыбокую, мiж пярылам i тоўстым пластом саломы, задушлiвую яму. Нечакана абамлеўшы ад страху, чаго маўчыць i не аказваецца Еўка, яна што было моцы заскраблася па слiзкiм высокiм торпе саломы, аб’язджаючы i падаючы назад у яму.
— Еўка, Еўка, цi чуеш ты? — крычала, забыўшыся, мусiць, што Еўка не чуе, i, заплюшчыўшы вочы i абдзiраючы саломаю твар, пашылася зноў уздоўж пярыла, грабла рукамi гэтую слiзкую калючую салому, покуль не далезла да самае сцяны. Падумаўшы, што там за сцяною, на дварэ, яе ратунак, абмацала рукамi настылыя каменнi, пачала раптам драць iх, аб адзiн, маленькi i востры, абразаючы рукi i ўжо не чуючы болю. Чула толькi той, што пераварочваўся калючым клубком дроту ў жываце, разыходзячыся гарачынёю па ўсiм целе i апякаючы сэрца. Пад горла падступала нешта атрутнае, горкае, але не блажыла.
I Таквiля, каб заглушыць гэты пякучы з востраю рэззю боль, скоранька, як сабака, учуўшы ў норцы мыш, абедзвюма рукамi пачала выграбаць з-пад каменняў перамешаны з пацярухаю i мышыным памётам сухi сыпкi пясок. Едкi пыл лез у горла, сцiнаў дух, але яна грабла, спадзеючыся, што вылезе яшчэ пад падрубу туды на двор, дзе знойдзе якi ратунак i збавенне.
Змораная i ўжо задыханая ад бяссiлля i болю, яна пашылася праточанаю нарою назад, каб паклiкаць на помач Еўку — яны ўдзвюх выкашчаць пад каменнямi яму i вылезуць на двор, думала яна.
— Еўка, дзе ты, цi чуеш? — падняўшыся на аслабелыя ногi, закрычала Таквiля, ведаючы, што нямая Еўка не чуе. I ўжо зняможаная заграбла слiзкую салому, каб падняцца на торп, спаўзаючы назад у яму.
Выпiўшы той кубак чэмеру i здаволiўшы смагу, што пачала мучыць яе пад вечар, калi падняўся жар i загарэлiся, сталi пячы, як перад агнём, шчокi, Еўка ўчула спярша, што ёй зрабiлася лёгка. Ад гэтай лёгкасцi закружылася ў галаве, паплыў, закалыхаўся на сцяне закураны лiхтар з жоўтаю васковаю свечкаю, расплыўся белы, заляпаны мелам Алесiн твар, перайначыўся, завалокся рэдзенькiм пылком свет. Яна ўчула, што ап’янела — бо гэтак заўсёды засцiлалiся вочы i яна глядзела, як праз поцемак, калi мацi давала пакаштаваць ёй гарэлкi.
Еўка пацерла iх кулаком, але не сагнала лiпучага поцемку — вочы, як запарушаныя пяском, пачалi рэзаць i слязiцца. Праз гэтыя пякучыя слёзы яна яшчэ ўбачыла, як, скалыхнуўшы i пацягнуўшы за сабою яснасць, за дзвярыма схавалася Алеся, як недзе туды, топчучы порсткую салому, папаўзла мацi. Яна не ведала, але здагадвалася, што ўчынiлася нешта благое, бо яна выпiла не горкi палыновы ўвар, якiм лячыла яе мацi, калi раптам моцна забалiць, схапiўшы, жывот, а нешта гадкае на смак. I смуроднае, як, бывае, у лесе смярдзiць той непраўдзiвы, воўчы грыб, якога яна так нi разу i не бачыла.
Пад грудзi клубком падкочвалася едкая i ўдушлiвая млоснасць. Шумела, налiваючыся болем, i кружылася галава. I раптам, пераварочваючы i турзаючы ўсё ўсярэдзiне, яе пачало рваць — горкiм i атрутным, як iрвала малою, калi большыя пастухi, падмануўшы, накармiлi яе макам. Толькi падросшы, Еўка здагадалася, што гэта быў не мак, а зубнiк — тое кусцiстае, з вострымi, нiбы павыцiнанымi, лiсцiкамi i белым смуродлiвым цветам зелле, што расце за iхняю хатаю. Насенне яго i праўда падобна да маку, i каробачкi, як у мака, з зубкамi. Мацi, назбiраўшы сухiх каробачак, абкурвала хворыя зубы i, склаўшы, як у нябожчыка, на грудзях рукi, паказвала Еўцы, што гэтага маку есцi няможна — памрэш.
А падмануў тады Еўку гэты гадкi, з жоўтымi, вялiкiмi, як у каня, зубамi Вайтовiч.
Знiякавела i спалохалася яна Вайтовiча i цяпер, перад калядамi, калi ён прыйшоў у хату пiсаць паперу, калi смяяўся, прытоптваючы свае рэдзенькiя выкачаныя, як у малога дзiцяцi, валасы, i ўсё касiў белаватымi, як у смажанага шчупака, вачмi на раздабрэлую Алесю.
Еўка ведала, што зробiць ён нешта гадкае i брыдкае зноў, як хацеў зрабiць з ёю ў тое даўнейшае лета: яна тады, паварочаўшы ў Ельнiку сена i чакаючы, покуль яно высахне, прылягла пад шапаткi, у белай каля лiсцiкаў слiне, лазовы куст i не счула, як задрамала, прачнуўшыся ўжо ад гарачынi i страху, што нехта яе душыць. I раптам убачыла гэтыя белаватыя шчупаковыя вочы, ужо, што было моцы, заенчыўшы i цярэбячыся з-пад яго. Пасля гэтага яна баялася i гадзiлася Вайтовiча, як баялася i гадзiлася вялiкiх зялёных жаб. I куды ўжо нi адлучалася з дому, усё чула нейкi сцiшны страх, што ён крадзецца, вывiжоўвае за ёю або, цiкуючы, стаiць за кожным кустом, каб спадцiшка схапiць яе ўполкi i кiнуць на зямлю. I яна зноў убачыць яго дурнаватыя белыя вочы…
Цяпер яна ведала: усё благое зрабiў ён, Вайтовiч, з гэтаю сытаю, маладою братаваю, што ўчора выгнала iх з хаты, каб жыць з маладым, што прылашчыла да сябе, малацьбiтом. Алесю яна неўзлюбiла даўно, яшчэ нават з тых першых дзён, калi Алеся асталася за Радзiвонам замужам, а найбольш пасля яго смерцi, убачыўшы, як на вяселлях цi вечарынках яна выскалялася перад маладымi хлопцамi, i Еўцы рабiлася шкода Радзiвона, як было шкода тое гарбаценькае кураня, якое забiла, можа, год дваццаць назад, незнарок, у нейкай пунтовай злосцi, выганяючы з расады ўрэдную, абутую ў лапцiкi з ануч квактуху, попустам кiнуўшы на яе палкаю i пацэлiўшы ў кураня.
I Еўку тады ахапiў жаль, i нейкая невядомая дагэтуль злосць i брыдкасць паднялася на сябе, калi яна ўзяла ў руку гэтае шчупленькае, з аперанымi трохi крыльцамi кураня, убачыўшы, як у яго вяне ўжо дзюбаносая, з намiткаю шурпатага грабянца галоўка i зацягваецца сiняю плевачкаю, застывае чорнае вочка.
Вунь колькi мiнула часу, а яна ўсё помнiць белае гарбаценькае кураня, помнiць нават той мiг, калi яно счахла ў яе на руцэ, раптам дробненька задрыжаўшы i выпручваючы худзенькую калючую лапку.
У нейкiм ужо страху, аж пачалi варушыцца валасы, падумала пра сябе — няўжо яна дойдзе i счахне тут у гумне, як счахла тое гарбаценькае недалужнае кураня? Бо ўжо, як касою, пачынае рэзаць жывот, зацiнае дух i, кiдаючы ў пот, калоцiць, б’е ад нейкага раптоўнага холаду. Гэты нечаканы, звар’яцелы страх падняў яе з пасцелi, гонячы туды, дзе цiха, як вада, пагойдвалася i варушылася порсткая салома. Там недзе была мацi, там было не гэтак страшна.
Разводзячы адною рукою гэтую мiгатлiвую глухую цемнату, яна папаўзла на край торпа.
А тут у яме яшчэ ўсё граблася, не ведаючы, што там зрабiлася з дачкою, i нiяк не магла залезцi на высокi торп саломы старая Мондрыха.
— Еўка, цi чуеш, дзе ты, Еўка? — крычала яна, ведаючы, што нямая не чуе, i шморгаючы слiзкую салому.
Рука яе раптам злавiла гарачую Еўчыну руку.
— Ы-ы-ы-ы, — загула нейкiм страшным змардованым крыкам Еўка, зарадаваўшыся, што знайшла ў гэтай чорнай, як сажа, цемнаце мацi, i аб’ехала з торпа ў яму, набiраючы ў рот калючых асцюкоў i пылу.
Старая схапiла яе за плячо, пацягнула ў праточаную каля пярыла i задушлiвую нору, туды да халоднае падрубы, дзе яна ўжо адна пачынала капаць яму, усё яшчэ спадзеючыся на нейкi ратунак.
Заплюшчыўшы вочы, каб не выпараць iх у гэтай удушлiвай саламянай нары, i задыхаючыся ад сухое гаркаты, ад таго моцнага, як вытрываць, болю, што рэзаў у жываце, нямая паўзла за старою Мондрыхаю, не ведаючы, куды i дзеля чаго паўзе. Яна яшчэ чула, як на вочы з лоба набягаў гарачы едкi пот, лiпла i паролася салома, як казытаўся ў носе востры асцюк.
Старая, схапiўшы Еўчыну гарачую руку, раптам спынiлася i пачала таўчы гэтаю рукою недзе пад сцяну. Нямая абмацала халодныя каменнi i неглыбокую, што пахла сухiм пяском i мышыным памётам, ямку. Дыхаючы гарачынёй у твар, мацi нешта крычала i грабла рукамi тую неглыбокую ямку. I Еўка дагадалася, што яна хоча падкапацца пад падрубу, каб вылезцi з цёмнага i глухога гумна, з гэтае ўдушлiвае гаркаты туды на двор, дзе будзе чым дыхаць, дзе будуць людзi i будзе нейкi ратунак.
Перамагаючы нясцерпны, востры, як ад бiтага шкла, боль, млеючы ад духаты, ад нейкае слабасцi, што навальвалася на яе, Еўка пачала дзерцi абедзвюма рукамi гэты сухi халаднаваты пясок. Ад яго падымаўся, забiваючы дух, горкi пыл, лез у нос, дзёр горла, скрыпеў жарствою на зубах. Але яна грэбла, чуючы, што поруч варушыць локцем мацi, чуючы, што вочы залiвае i есць пякучы, перамешаны з гразёю пот, што ўжо здзiрае свае ногцi i слабее ад цяжкае задушлiвае гарачынi, што яе вядзе i хiлiць набок — i яна ўткнулася лобам у гэты халодны i цвёрды ўжо глыбей пясок. I нiчагутка ўжо не хацела — нi жыцця, нi таго надворка, нi людзей, а толькi вады.
Яе зноў разбiрала i мучыла смага. Яна аблiзвала сухiя з накiпелай гаркатою i пяском губы, глытаючы горкую, як атрута, слiну.
Раптам ёй пад сэрца падкацiлася нешта балючае, перахапiла горла i ў голаў хлынула густая i мяккая, як цiш лесу, гарачыня. Еўцы здалося, што яна ляжыць на мяккiм сырым моху, у маладнiку за рэчкаю, а на яе навальваецца гэты страшны з белаватымi вачмi i жоўтымi, вялiкiмi, як у каня, зубамi Вайтовiч. Яна паварушылася, каб скiнуць яго, i з яе горла вырваўся глухi здушаны стогн.
— Еўка, Еўка, цi чуеш, Еўка? — яе за плячо тармасiла старая Мондрыха, жахнуўшыся ад халоднага страху, што Еўка ўжо нежывая.
Дзеручы сябе за валасы i ўжо не чуючы болю, закрычала зноў:
— Людцэ мае, ратуйце, людцэ! Яна памерла!
Але на яе крык баязлiва азвалася i, скавычучы, пакацiлася пад вулiцу перапалоханая сучачка.
Адсунуўшы ад ямы Еўку, старая пачала грабцiся мацней.
Адыходзячы ад памяцi, яна ўжо граблася не пад падрубу, а тут, пад сабою, выкапаўшы да поўначы глыбокую, можа, у калена, яму. Яна яшчэ чула, як падвывала, счуўшы чалавечую смерць, сучачка, як свiстала на пераездзе пад вёскаю калейка.
Сканала яна на свiтаннi, калi на надворку каля гумна загаварылi людзi.
На варту ў Верасаве выходзiлi па дзве хаты засаб. Корсакам выпадала з Жыткамi, але на сённяшнюю ноч замест iх выйшаў Марцiн Ваўчок, што надоечы вярнуўся з Баранавiч. З пецярых верасаўскiх рэзервiстаў далей павязлi толькi двух — Бронiка Лiтавара ды Iвана Жытка, — старэйшых мужчын, каму бралася пад сорак, пусцiлi дахаты.
Расшпiлiўшы драўляныя бiрулькi ў шэрай, паточанай моллю бурцы, Марцiн Ваўчок сядзеў у Корсакавай хаце, чакаючы, покуль павячэрае i збярэцца на варту Мiця, расказваў Уласу Корсаку, што рэзервiстаў, як ён чуў, мелiся вязцi недзе аж у Млаву, пад самую нямецкую гранiцу.
Улас Корсак, прывязаўшы да бэлькi, мяў не выдубленую яшчэ аўчыну. Шморгаў дубовым круком па ёй, наступаючы нагою на вузкую пятлю вяроўкi.
— Эге, табе яшчэ пашэнцiла, а то якi смаркаты плютановы цвiчыў бы: бегем марш, скурвысыну. *
* Узводны муштраваў бы: бягом марш, курва.
Падвысiўшы над варштатам лямпу, ляпала лядаю Хрысця, датыкала губку, мусiць, не прыслухоўваючыся да мужчынскае гутаркi. Каля панажоў круцiўся малады белы каток, хватаў за кончык вяроўкi. Яна цiхенька адкiдала яго босаю нагою.
— Не кажы, дзядзька, павязло, — тупаў у падлогу крываватаю неакоранаю дубоваю палкаю, што перадавалася з хаты ў хату, каму трэба было iсцi вартаваць, Марцiн Ваўчок.
— А гэтых во двох, значыцца, не пусцiлi, — Корсак вышмаргнуў з вяроўкi нагу i, палажыўшы на лаву крук, прысеў перадыхнуць.
— Маладзейшых не. Гэта ўжо нас, каму пад сорак бярэцца.
— Значы, не агулам бяруць, — падсунуўся на лаве Корсак. — Але набяры войска, то панцаку на ўсiх не хвацiць.
— Панцак i чорная кава мо знайшлiся б, ды зброi, мусiць, няма. На штыкi ў цяперашняй вайне бiцца не будзеш. Арапланы ды танкi патрэбныя, во што, — пакiваў галавою i ўстаў з лавы Марцiн Ваўчок.
Наспех павячэраўшы, каля дзвярэй ужо зашпiльваў доўгi бацькаў кажух з чорным калматым каўняром Мiця Корсак.
На дварэ пацягвала лёгкiм вясновым марозiкам. Пры зямлi ляжала нiзкая чарната, аж калола ад яе ў вочы. Напроцi сiняватага густога неба прыплясканымi стаўбунамi стрэх цямнелi будынкi, разарванымi сеткамi шарэла галлё высокiх бярэзiн.
Над вёскаю трапяталася шапаткая цiшыня. З хаты рваўся глухi ляскат кроснаў, у акне пазвоньвала незакiтованая шыба.
— Ды куды ж пойдзем? — задзiраючы голаў, Мiця ўглядаўся, як на зорнай дарозе, што лягла наўскос вёскi, густым прыскам свяцiлiся зоркi.
— Во, знаеш што, — блутаючыся ў доўгай бурцы i патрупваючы палкаю, Ваўчок спусцiўся з пакатага Корсакавага надворка, — вераб’я трэба злавiць.
— Нашто ён? — Мiця ўслед за Ваўчком выйшаў на вулiцу.
— Гэ, каму-небудзь у хату пусцiм.
— Вы, дзядзька, як маленькi, — засмяяўся Мiця, радуючыся сам гэтай дзiцячай забаўцы, якую прыдумаў Ваўчок. — Толькi ж батарэйкi няма.
— Нiчога, знойдзем спосаб. Навобмацак, рукамi. У маiм гумне пад страхою вунь колькi iх, — спатыкнуўся Ваўчок.
Вочы ўжо прывыклi да цемнаты, але павучынай яна бэрсалася пад нагамi. Здалёк каля высокае густаты бэзу бялелi каменнi. Дайшоўшы да iх, Ваўчок звярнуў у свой надворак. З поцемку жоўтымi кропкамi блiшчалi злыя сабачыя вочы. Чарнатою адбiвалi вокны — у хаце ўжо спалi. Упоцемку каля будкi зазвiнеў ланцугом i загыркаў, счуўшы чужога, Ваўчкоў сабака.
Ваўчок, падбегшы наперад, мусiць, перахапiў за нашыйнiк сабаку:
— Рэкс, каму кажу, цiха!
Мiця прайшоў глухi надворак: у канцы яго за нiзкiм хлявом аб’еханаю на адзiн бок страхою высунулася гумно.
Ззаду па белаватай, падсушанай замаразкам сцежцы шоргаў нагамi Ваўчок. Дагнаўшы Мiцю, задыхнуўся:
— Заходзь ад задняй сцяны, там iх, браце мой, пад кожнай крокваю. Адно цi дастанеш? Мо драбiны трэба было б узяць?
— Мусiць, трэба, — выцягнуўшы руку, Мiця ледзьве даставаў да страхi.
— Пачакай, — Ваўчок подбегам кiнуўся за вугол гумна i, засопшы, з мяккiм грукатам выкацiў белаваты на пуды два цi тры, няроўны, як груша, камень.
Мiця, стаўшы адною нагою на яго i абапiраючыся рукою аб сухаватую дзеравiну сцяны, падсадзiў руку пад крокву, дзе яна сыходзiлася з латаю.
— Не, нiчога няма.
— Вышай, на другой лаце глядзi, — прыглушаным сiпаватым голасам падказваў Ваўчок.
Мiця падцягнуўся, чуючы, што млее на каменi i дрыжыць нага, дастаў рукою да другое латы, чапiў пальцамi нешта цёплае i мяккае, не дагадваючыся, што гэта верабей, покуль той не зашалпацеў i не зафыркаў, вылецеўшы раптам з-пад застрэшка i гiнучы ў поцемку ночы.
— Вот ты ўдалы! — Ваўчок раптам прыкленчыў пад другою крокваю, упёрся рукамi ў зямлю i, ужо стоячы рачком, крыкнуў здушаным голасам:
— На мяне станавiся, цi што…
Мiця стаў на мяккую, як купешка, Ваўчкову спiну, абапёрся, каб не страцiць раўнавагу, на сцяну, потым абедзвюма рукамi абхапiў над латаю круглую крокву. Мякенькiм i жывым камячком у скурчаных жменях абедзвюх рук затрапятаўся, прачнуўшыся, верабей, але было ўжо позна.
— Ну што? — застагнаў Ваўчок.
— Ёсць адзiн, — лёганька сцiскаючы ў жменi вераб’я, Мiця скочыў з Ваўчка на храбусткi леташнi палын.
Падняўшыся з зямлi, Ваўчок шморгаў рукамi аб бурку, абцiраў з далоняў пясок i чмыхаў ад смеху, мусiць, уяўляючы сабе, што будзе, як яны ўпусцяць у хату на агонь перапалоханага вераб’я.
З трапятлiвай радасцю, як дзецi, ужо iшлi назад вулiцаю, узiраючыся ў сляпыя цёмныя вокны. Толькi ў Корсакавых мiльгала жоўтая яснасць — нехта тушыў лямпу, хукнуўшы ў машынку: на якi мiг згасшы, з гарачага кнота зноў успыхваў пляскаты язычок агню, покуль зусiм не патух.
У канцы вулiцы жоўтымi, як сабачыя вочы, кропкамi яшчэ блiшчаў скупы агонь у маленькiх вокнах. За высокiм плеценым частаколам хавалася нiзенькая з крывым комiнам Кумагэрава хата.
Ваўчок асцярожненька зняў з шула рэхву, адчынiў брамку, сцiшваючы голас, здзiвiўся:
— Бачыш, не спяць. I гэтак кожнае ночы. I што робяць, каб хто спытаў?..
Ваўчок, стаiўшыся, паслухаў i раптам, зашастаўшы доўгай буркай, дабег да сцяны, завярнуў брылём назад кепку i прылiп да лiштвы, папярхнуўся там смехам:
— Камедыя, брат, iдзi паглядзi.
Мiця з другога боку падсунуўся да акна, налёг на высокую, засыпаную кастрыцай прызбу. Пад локцем трэснула трухлявая, закладзеная мiж калкоў жэрдка. Зашапацеўшы слiзкаю, не зляжалаю кастрыцаю, аб’язджала высокая прызба.
— Цi-i-i, — задыхнуўся недзе ад злосцi Ваўчок.
Але ў хаце не чулi. Там стаяў нейкi лямант. Быў чуваць густы голас старога кульгавага Кумагэра.
Мiця зазiрнуў праз нiжнюю, закладзеную лучынкамi шыбу ў хату. Там на мурку курэла доўгiм пляскатым язычком агоньчыку шкляная з картаплянаю плешкаю газоўка. Падсунуўшыся на край печы, коса заглядвала ў глыбокую адтапыраную пройму сарочкi старшая Кумагэрава дачка, Яня, — ганяла, мусiць, блохi.
У адным споднiм на ложку сядзеў, натапырыўшы ад злосцi падкручаныя вусы, нездароўчы i худы, як Езус, Кумагэраў Адам. Калыхаў кароткаю ўсохлаю нагою.
З прыпека на яснасць газоўкi высунулася чорная, дзюбаносая, як у вароны, галава недапечанай Анэлi. Яна, мусiць, збiралася спаць у ачахлай ад духаты печы. З прыпека сыпалiся мянюшкi:
— Кел, кел, зазубель!
У Адама былi крывыя i шырокiя, як у каня, пярэднiя зубы.
Хаваючыся за сцяну i зацiскаючы рукою рот, Мiця душыўся ад смеху.
— Сцiхнi, дурнiца, каму кажу! — крыкнуў раптам Кумагэр i зняў са здаровага калена каротшую калекую нагу.
— А во, бачыў, — з прыпека высунулася голая i гладкая Анэлiна рука, выкруцiла фiгу: — На дулю, укусi!
— Ну й дзiва, ну й цуд! — соп за акном Ваўчок, рассоўваючы пабiтую, закладзеную кавалкам шкла i замацаваную лучынкамi шыбу.
А ў хаце ўжо стаяў крык. З печы крычала Анэля. Ледзьве дастаючы каротшаю нагою да зямлi i прыдзержваючы слабкiя ў паяснiцы порткi, туды, да печы, дакiваўся Адам, закруцiўся каля памялешнiка, выцягваючы адтуль гаршчэчнiк.
Мiця прылiп да шыбы, чакаючы, што будзе. Але ў гэты мiг убачыў, як з рассунутае шчылiнкi ў шыбе пырхнуў i панёсся туды, да газоўкi, выпушчаны з Ваўчковай рукi верабей. На печы немым крыкам заенчыла Кумагэрава Яня. У газоўцы палахлiва закалыхаўся i стух агоньчык. Разам з цемнатой у хату ўвалiлася цiшыня.
Млеючы ад смеху, Мiця аб’ехаў на шапаткую i сыпкую прызбу, учуў, што яна растае пад iм, падхапiўся, спатыкаючыся ў плыценькiм, што ляжаў пры самай зямлi, поцемку, кiнуўся ў канец двара. За iм, перхаючы сухiм дзяркатым кашлем i падбiваючы нагамi полы буркi, шахкаў Марцiн Ваўчок.
Мiнуўшы Кумагэравы хлевушкi i выблутаўшыся з калючага дроту каля абгароджаных, каб не ўвярнулася скацiна, картапляных ямаў, мужчыны выйшлi на другую вулiцу.
Счуўшы глухi тупат ног, у Алесiным двары зацяўкала пiльная сучачка. Iрвучы недзе ланцуг i перацiскаючы нашыйнiкам горла, асiплым нiзкiм голасам азваўся сярод вёскi нейчы сабака.
— Ну, брат, i камедыя! — пакочваўся i не мог адысцi ад рогату Марцiн Ваўчок. I раптам аж прысеў, хапiўшыся рукамi за голаў: — А палка мая дзе?
— Мо на прызбе ў Кумагэраў ляжыць? — тут ужо неўтрываў i Мiця — яго рваў новы дурнаваты рогат.
— А што ты думаў, напэўна, там, — зноў прысеў i выпрастаўся Ваўчок.
— Во будзе, калi ўзаўтра да вас з гэтаю палкаю прыкульгае Адам.
— Як ён, але калi ўжо завiнецца Анэля, то спуску не чакай… — затрапятаўся Ваўчок, азiраючыся ўсё на Кумагэраву хату, i раптам зашастаў буркай, подбегам пусцiўся туды, на Кумагэраў надворак.
— Куды вы? Кумагэры яшчэ, пэўна, не спяць. Вераб’я нашага ловяць, — крыкнуў у шары поцемак Мiця — там ужо расплывалася, гiнула, як у вадзе, белаватая Ваўчкова бурка.
— Табе ўсё хаханькi ды смешачкi, а мне як? Во дак пажартавалi, ядры тваю качана! — зноў забедаваў, паслухаўшыся ды вярнуўшыся назад, Марцiн Ваўчок.
Мужчыны перайшлi цвердаватую i няроўную, як вылушчаны ток, прыхопленую замаразкам пясчаную вулiцу.
Каля Мондравага завешанага маладым порсткiм вiшаннiкам плота чуткi Ваўчок раптам прыпынiўся, насцярожыўся, як насцярожваецца сабака, счуўшы ў траве мыш, прыклаў руку да вуха, слухаў, што робiцца на Мондравым надворку. Але там адно залiвалася ўпадная да брэху сучачка, аж недзе драла лапамi зямлю.
— Чаго? — Мiця дагнаў гэтую белаватую ўпоцемку Ваўчкову бурку.
— Нехта як стогне. Але ж за ёю не ўчуеш. Пайшла вон! — глуха прытупнуў нагою Ваўчок, страшачы ўпадную да брэху сучачку. Яна, цяўкнуўшы, клубком адкацiлася недзе далей пад гумно.
Мiця, задраўшы голаў, паўзiраўся ў мiгатлiвы прыцемак, нiчога не разабраў. Вушы толькi рэзаў тонкi брэх сучачкi, ды гарачым мурашнiкам шапацела цiшыня.
Без нiякае злосцi ўпiкнуў Ваўчка:
— Гэта вам ужо тарапкi ў вачах стаяць, як у спуджанага каня.
Ваўчок, не аказваючыся, шоргаў нагамi па чэрствай пясчанай сцежачцы, што белым паскам значылася каля чорнага, нахiленага на вулiцу плота.
Гэты сухi шоргат Ваўчковых ног раптам перабiў, як падалося Мiцю, нечы глухi, нiбы з картаплянае ямы, удушлiвы крык. Нехта цераз сiлу, як канаючы, стагнаў.
Ваўчок нават збiўся з хады, але ўжо не аказваўся. Маўчаў i Мiця, усё азiраючыся туды, на высокi каўпак Мондравага гумна, покуль яно не заехала за чужыя хаты.
На Пытлевым надворку пляскала, дзюрэла, як, iльючыся са страхi на падзёўбаныя пад капяжом каменнi, дажджавая вада.
— I не брыдка, ха-ха-ха! — пахiснуўся i прысеў ад рогату Ваўчок.
Мiця ўбачыў, як каля сцяны да чорнае прорвы дзвярэй мiльганула доўгая сарочка — у хату, апёкшыся ад брыдкасцi, уцякала, мусiць, некаторая з Пытлевых дзяўчат.
Скрыгатлiвы грукат жалезнае ў прабоях засаўкi перабiў, зарваў Ваўчкоў смех.
Вузенькая вулiца ў другiм канцы вёскi перайшла ў шырокую, раз’езджаную ў некалькi каляiн палявую дарогу. Пасярод яе абшморганаю канаплiнаю паднiмаўся стары выносны топаль. Над iм роiлiся пякучыя зоркi. Адна сарвалася з сiняга паднябення, пакацiлася, рассыпаючыся, як з печы гарачы вугольчык. Над голаю зямлёю стыў рэдкi поцемак. За чорнымi боханамi грудоў недзе тахкаў i шыўся, як чарвяк праз траву, далёкi поезд.
— Во, калейка iдзе. Другая гадзiна ночы, — пазяхнуў, шырока разяўляючыся, Ваўчок.
Мiця ўчуў, што ўжо i самога пачынае хiлiць сон, лiпне павучынаю на вочы.
— Мо каб дзе прысесцi? — пацёр свае самлелыя каленi Марцiн Ваўчок.
— Дзе тут прысядзеш? Вернемся ў свой канец. Дайшоўшы да папярочнае вулачкi, мужчыны скiравалi на сваю вулiцу.
Прынёсшы раптоўны грукат i шум, за вёскаю прачахкаў нядужы, з трыма вагончыкамi, паравозiк — у прагале мiж будынкаў бегла яснасць ад слепаватых фар, жоўтае акно паравозiка, у якiм чорным сiлуэтам варушыўся машынiст, i калючае чырвонае вочка ад лiхтара, што пакалыхваўся на астатнiм вагоне.
— Быць не можа, каб ён калi не спалiў вёску, — пакруцiў галавою Ваўчок, узiраючыся, як там, у чарнаце ночы, ужо за вёскаю, з паравозiка пыхнуў i густым клубком завiўся раз’юшаны рой чырванавата-жоўтых iскраў. Машынiст, мусiць, разварушваў у топцы белы дрыгатлiвы вугаль. Чырвоная грыва iскраў, што трапяталася i цягнулася за доўгiм комiнам паравозiка, нечакана растала. Як далёкае чахканне конiкаў, памаленьку астываў i далёкi перастук колаў.
Мужчыны, стоячы каля вялiкiх, белаватых упоцемку Ваўчковых каменняў, што падпiралi нахiлены шырокiм кустом бэзу плот, азiралiся i дабiралi ўжо, на якi сесцi. Ваўчок, прыткнуўшыся да большага, абслiзганага ўлетку чужымi заднiцамi, калi тут збiралася сяло, махнуў рукою, запрашаючы сесцi Мiцю:
— Садзiся, чаго там, за пастой, як кажуць, грошы не плоцяць.
Ломячы спiною пруткiя, што высунулiся мiж частаколiн, пасынкi бэзу, Мiця прысеў на нiжэйшы, круглы i даўгаваты камень. Заплюшчваючы вочы, учуў, што сунецца, нiбы па шапаткiм пяску, у нейкую глыбокую, зацярушаную мiгатлiваю чарнатою прорву.
Прачнуўся ўжо, адбiваючыся i адмахваючыся, як ад кусачае, надаедлiвае мухi, ад Ваўчковае рукi, што цягала яго за нос.
— Уставай, пойдзем глянем, што там у Мондравых робiцца, — трос яго ўжо за плячо, нiяк не адчэплiваўся Ваўчок. — Там нейкi гвалт стаiць, чуеш? I сучачка вые, лiха ёй, як перад канцом свету.
Мiця страсянуў яшчэ соннаю галавою, чуючы, што i праўда недзе там, на другой вулiцы, жалосна скавытала i заходзiлася, як дзiця ад плачу, Алесiна сучачка.
Ваўчок, курчачыся ад холаду i ўцягваючы ў плечы голаў, зашаркаў чаравiкамi па чэрствым з намерзлаю ўжо скарынкаю пяску, падбiваў пятамi доўгую бурку.
Каб разагрэцца, Мiця прыспешыў хаду, насцiг Ваўчка каля свайго надворка. Пакаўзнуўшыся на слiзкай ад марозу шчотцы маладое, дробнай, як зайцава капуста, дзяцелiнкi, завярнуў у свае веснiкi, каб наўпрасты выйсцi да Мондравых.
За хлевушкамi аддаваўся быстры тупат яго ног. Нiбы з перапуду, у курнiку моцна залапатаў крыллямi i хрыпата, як прадзiраючы горла, заспяваў певень. Нейкiм санлiвым голасам у канцы вёскi адклiкнуўся другi.
За Корсакавым гумном мужчыны прыпынiлiся, узiраючыся ў шапаткую, што ляжала яшчэ пры зямлi, цемнату. За чорным нiзкiм стогам Мондравай хаты пачынала крышку яснець неба, там ужо радзелi, асыпаючыся, як пераспелыя зярняты з коласа, дробныя зоркi. Адтуль дыхала холадам: над зямлёю церушыўся ранiшнi прыцемак.
За плотам у Мондравых вiшчала не сваiм голасам сучачка, быў чуваць ляскат палкi аб частаколiну, нехта, задыхаючыся ад злосцi, мусiць, з усяе моцы бiў сучачку.
Ваўчок, прыгнуўшыся, крадком i подбегам пусцiўся пад плот. Нейкi знiякавелы i нiяк не могучы дабраць да галавы, што там робiцца, за iм спехам пайшоў Мiця.
Цiха вiскнулi i зачынiлiся ў Мондравых сенцах дзверы: нехта, счуўшы за плотам Мiцю з Ваўчком, схаваўся ў хату.
— I што тут робiцца, га? Што? — цяжка дыхаючы, зашаптаў Ваўчок.
Адбегшыся пад гумно, скавытала i, мусiць, звiўшыся ў клубок, аблiзвала сама сябе пабiтая сучачка.
Мiцю зноў падалося, што там нехта стагнаў — цяжкi здушаны голас iшоў нiбыта з-пад зямлi.
Ваўчок страпянуўся, штурхнуў Мiцю локцем:
— А во, чуеш? Стогне нехта.
Мiця скрывiў голаў, настаўляючы адно вуха туды, на Мондравых надворак.
Слепаватымi бельмамi з-за плота, з-за рэдзенькае разарванае сетачкi вiшаннiку на вулiцу глядзелi зашморгнутыя фiранкамi вокны. Мiцю падалося, што ражок фiранкi раптам махнуўся — нехта, мусiць, зiркнуў з хаты на вулiцу.
— Мо глянем, чуеш? — Ваўчок зашастаў рукою мiж веснiчкамi i шулам, каб адчынiць зашчапiцу. — Мо канае хто?
Мiцю раптам хапiў i прабег па грудзях страх: падалося, што недзе там ляжыць, дзярэ рукамi зямлю, мэнчыцца, канае ў пакутах Алеся.
Ён налёг пахаю на веснiчкi, зняў з прабоя зашчапiцу, азiраючыся на белаватыя ад фiранак вокны, першым прабег цераз кароценькi надворак. Пад нагамi, як багна, гойдаўся поцемак. Пад гумном раптам нехта захроп, як яго здушылi за горла. Мiця спынiўся, знiякавелы.
— Што ж гэта? Цi не чалавек дзе падвярнуўся? — сумеўся i Ваўчок, прысядаючы i цiкуючы пад гумно, у цемнату.
— Ага, — Мiця прыгнуўся i памаленьку пайшоў да гумна, перамагаючы ў сабе нечаканы страх i невядомасць.
— Гэта ж нешта робiцца ў гумне, — задыхнуўся ўжо ад сполаху Ваўчок.
— Iмполь, Iмполь! — недзе ўжо з прачыненых у сенях дзвярэй гукала Алеся. — Дальбуг, во зладзеi ходзяць!.. Уставай, каб ты не даждаў!
— Цiха, чаго дрэнчыць? — ужо асмялеў Ваўчок. — Гэта ж я i Мiця восьдзека.
— Ах, божачка, чаго вы тут? — недзе ўжо, мусiць, успляснула рукамi Алеся. З ганка затупалi ногi, i ўпоцемку, як гонкi ялаўцовы куст, зацямнела i заварушылася яна сама.
— Што тут у цябе за гвалт стаiць? — насустрач ёй падаўся Ваўчок.
— Вой, дак гэта ж сучка, каб яна ўжо выдахла, цалюткую ноч спаць не дае, усё вые…
— Сучка… — ужо зазлаваў Ваўчок. — Вунь у гумне, кажу, што робiцца?..
— Ага, нехта як канае, — сказаў i зноў прыслухаўся да таго здушанага храпу Мiця.
Алеся маўчала, толькi чуваць было, як цяжка шаркала нагамi па зямлi. Потым засапла, як ёй забiла дух:
— Ой, не кажэця, якая ж у iх страшная хвароба. Учора звечара кавалi, як зязюлькi.
— Хто гэта? — здзiвiўся Мiця.
— Ну хто ж? Свякроў з залувiцаю.
— Так чаго ж ты маўчыш? Можа, помач iм патрэбна? — затрапятаўся Ваўчок, то падбягаючы туды да гумна, адкуль iшоў гэты спакутаваны, што аж раздзiраў душу, стогн, то варочаючыся назад, да Алесi.
— Якая тут ужо помач… Як бог даў, так няхай будзе! — Алеся махнула рукою i зноў зашаркала атопкамi па замерзлай сухаватай сцежцы, расплываючыся, як у вадзе, у шарым поцемку.
Зашастаўшы доўгай буркай, за ёю подбегам пайшоў Ваўчок, сказаў, мусiць, недзе ў глухую яе спiну:
— Ой, глядзi, Алеся, каб чаго благога не выйшла…
— Гэтакая хвароба, чым тут ужо адлечыш? Самi ведаеце — тыф.
Нешта невядомае i страшнае варушылася ў Мiцевай душы. Ён зноў азiрнуўся на гумно i толькi цяпер убачыў, што на дзвярах цяжкiм жалезным вянком вiсiць конскае пута. «Мусiць, знарок замкнула, каб не вылезлi», — нейкаю востраю iголкаю ўкалола здагадка.
I раптам, як халодны вуж, абвiла ўсяго злосць на Алесю. Ён паволi, нiбы пад якiм цяжарам, пайшоў туды пад ганак. Гэты агiдны халодны вуж ужо тачыўся пад сэрцам: «Няхай крые бог, няўжо яна, Алеся? Не, не!»
З хаты рыпнулi дзверы, у iх чорнай прорве забялелiся споднiя порткi i сарочка — на ганак выйшаў Iмполь.
— Во якi пiльны гаспадар, — адкiдваючы голаў назад, засмяялася Алеся. — Покуль агледзеўся б, дак зладзеi ўсё паняслi б…
Ваўчка, мусiць, укалоў гэты смех. Ён памаленьку, яшчэ ўсё прыслухоўваючыся да стогну ў гумне, адыходзiўся ад ганка.
— Вы ж ужо, мужчынкi, — Алеся памкнулася за iм, — нiкому нiчога… Як было, так было, боская ўжо воля.
— Мне што, маё дзела старана, — заскрыпеў веснiкамi Ваўчок.
— I ты, Змiтрычак, — Алеся заступiла яму дарогу, — нiкому хоць не прагаварыся. I Марцiна папрасi…
— Ты мо?.. — Мiця не дагаварыў, нейкiм пякучым камяком храсла ў горле астатняе слова.
— Дурненькi, каб такi грэх на сябе…
Маўчучы, выйшаў за веснiкi. Бачыў, як невыразна жоўк упоцемку Алесiн твар. I ўчуў, што з сэрца звальваецца той вуж, растае злосць на Алесю.
Каля драцяное Кумагэравай загарадзi дагнаў Ваўчка. Пачынала ўжо днець. Недзе за Верасавам над пустым паяснелым полем задрыжаў першаю нясмелаю песняй жаваранак. На зямлю церушылася вiдната. Пачыналi шарэць абсыпаныя марозам стрэхi будынкаў.
На калючым дроце загарадзi былi ўжо вiдаць жмуты абынелай конскай валаснi.
— Мо пайсцi палку забраць, покуль саўсiм не развiднела? — Ваўчок раптам турзануўся ад загарадзi, зачапiўшыся недзе хлясцiкам за калючы дрот, замармытаў раптам сабе пад нос: — Вот, ты скажы, якая сёння ноч удалася…
Выкруцiўшы на гонкiм вяршку вузенькiя, як у маладога шчаўя, лiсткi, на Корсакавай удзiрванелай мяжы красавалася стройная ўшчэпленая груша. Пучкi ружаватага, яшчэ не распушчанага цвету стракацелi ў вострым сiваватым лiсцi. Шылаватая з жоўтым воллем пташка вёртка скакала ў порсткiм натапыраным галлi, выбiраючы нешта ў букецiках нераспушчаных кветак.
Корсак нават прыпынiўся, загледзеўшыся на маладую ўшчэпу i на раннюю, што не праспала першага маёвага дня, быструю пташачку.
I нечакана пякучая сухата сцiснула горла. Крывенькую, скалечаную плугам дзiчку, што чэзла сярод поля, Корсак выкапаў i, прынёсшы дадому, пасадзiў тут, у сутоках мiж хлявом i хатаю, ад чужое мяжы, якраз у тую халодную i познюю мосень, як памерла яго Каралiна. Прыгадваючы ўсё маладое ды перажытае з ёю, не раз i плакаў тут, стаiўшыся каля гэтае калючае нэндзнае, прывязанае да калочка грушы.
Як нейкую таемную горкую памятку аб жонцы, даглядаў, ушчапiўшы, чэзлае дрэўца. А яно, беручыся ў рост, з кожным годам харашэла, як харашэе няскладнае цыбатае дзяўчо, няўзнак вылюдзеўшы i падняўшыся ў спрытную гладкую дзеўку. Якой раўнюткаю ды гонкаю зрабiлася тая карчыстая палявая грушка. Як скора бяжыць час, i не згледзiш. Дзесяць год ужо, як нямашака яго Каралiны.
Нiбы аб сухаватую калючку з дзiкае грушы, памяць абкалолася аб тую нядаўнюю халодную восень. На вачах у Корсака задрыжалi, засланяючы свет, мiгатлiвыя слёзы. Сцiраючы iх шурпатаю рукою, скоранька завярнуў у хлеў. Сыраватая, настылая за ноч зямля ўсё нейкiм даўнiм холадам апякала босыя ногi. Даўнейшаю гаркатою пахла i маладая, ужо з зеленаватым вяршком першых дробненькiх, распушчаных лiсцiкаў, стракатая пры вулiцы бярэзiна. Яе перабiваў цёплы, настоены за ноч пах хлява. Корсак зняў з прабоя павешаны дзеля прылiку i чужога вока стары саржавелы замок.
Учуўшы гаспадара, дробна заржаў у загарадзi конь. Раптам перарваў цягучую нiтачку тых гаркаватых, жалосных мысляў. Корсак набраў гарнец аўса i, локцем адганяючы каня, усыпаў у жолаб. Скоранька вышмыгнуўшы назад, прайшоў сiваватым росным надворкам, пакiдаючы на нiзкай траве слiзкi зеленаваты след. Завярнуў за гумно: пара было падганяць Алесю з Iмполем. Не блiзкi свет — васемнаццаць вёрст. Корсак раптам зазлаваў, што i ён, стары дурань, згадзiўся ехаць, спытай чаго, на тыя хрэсьбiны.
На тым тыднi прыязджаў у Верасава Хрысцiн бязрукi брат, Корсакаў хрэснiк, ззываць на хрэсьбiны сваякоў.
Яшчэ зранку аб’ехаўшы далёкую ды блiзкую радню i ўжо, мусiць, добра начаставаўшыся, у полудзень якраз дабраўся да Корсакаў. Прывязаўшы за плот на вулiцы каня, ужо сонны i асалавелы, прыйшоў у хату. Трымаючыся здароваю ды дужаю леваю рукою за ўсохлую танчэйшую куксу з доўгiм пустым рукавом — некалi маладым падсунуўся пад сячкарню, — прычапiўся, як надаедлiвы авадзень, да Корсака:
— Вы ўжо, дзядзька Улас, глядзеця, каб прыехалi. Гучныя хрэсьбiны раблю. Усю радню… Хрысця з Алесiным, як яго? Мужыком…
— Iмполем, — падказала Хрысця.
— Во, Iмполем, за кумоў будуць. Самагонкi нагнаў… — ён пахiстваўся, аблiзваючы ссохлыя, запечаныя губы.
— Ну чаго там, прыеду. Чаго шмат гаварыць, — мо скарэй дзеля прылiку, каб выбавiць з хаты ўжо вялага, як стары масляк, хрэснiка, згадзiўся тады Корсак.
А сёння пашкадаваў: не столькi тых гуляў, як клопату ды растраты.
На мурзатым небе за чужымi стрэхамi будынкаў паднiмалася пякучая чырвань. Высока ў зеленаватай яснасцi, паморгаўшы, паплыла, згубiлася з вачэй i болей не знайшлася здрабнелая вострая зорка. Недзе звiнеў i нiк у глыбiнi неба раннi жаваранак. На надворках пазелянела, выяснiлася, учуўшы новы дзень, дробная маладая трава. Ружаватымi чарвячкамi цвёрдую, утоптаную сцежку тачыў порсткi спарышнiк.
На вулiцы лiп Корсаку да босых ног цемнаваты ад начное вiльгацi пясок. Корсак выцер ногi аб слiзкую траву i спынiўся каля Мондравага плота. За iм абсыпаўся набранялымi белымi бубкамi почак чорны вiшаннiк, хаваў надворак. Корсак адсунуў перакошаныя веснiкi — каля адчыненай падпаветкi, выкацiўшы на надворак калёсы i зняўшы адно кола, Iмполь падмазваў вось — чэрпаў дошчачкаю з бляшанае банкi шмаравiдла.
— А я думаю сабе — заспалi, — не адыходзячы далёка ад веснiкаў i цiкуючы адным вокам на сучачку, што раптам надзьмулася i забурчала там, каля Iмполя, сказаў Корсак.
— Не, даўно ўсталi, — разагнуўся i локцем падсунуў вышай на лоб аб’еханую кепку Iмполь.
— Дак я во пайшоў борздзенька збiрацца, — Корсак прыставiў назад веснiчкi i замахаў цяжкiмi доўгiмi рукамi.
У хаце задыхнуўся ад сапрэлае за ноч, гаркаватае, як палыновай, духаты.
На ложку ля кутняга запацелага акна спала яшчэ Хрысця, брыдка высунуўшы з-пад гарачынi коўдры белае, з сiняватай жылкаю, што хавалася спадыспаду на згiбе, калена.
— Во, разляглася, бясстыднiца, — Корсак патрос Хрысцю за гладкае смуглаватае ненакрытае плячо. — Уставай!
Хрысця залыпала чорнымi блiшчастымi ад сну вочкамi, соладка аблiзала падсушаныя сном губы.
— Пара ехаць, — Корсак адчынiў акно, папхнуўшы абедзве палавiнкi разам, — у хату пацягнула рэдкаю халаднаватаю сырасцю ранiцы.
— Што такое? — спрасоння замармытаў на другiм ложку i зноў схаваў пад радзюжку голаў Змiтрык, перавярнуўся на другi бок.
— Няма чаго i табе разлежвацца. Карову хоць выпусцi з хлява, вунь у поле гоняць, — учуўшы, як грае недзе на вулiцы ў адрэзаную, без дна, бутэльку пастух, Корсак яшчэ патармасiў Мiцю i зняў з плiты накрыты лапiчкам збанок кiслага малака, каб на скорую руку паснедаць.
Выязджалi з дому — ужо выкацiлася на ўсходзе i задрыжала вялiкая макаўка сонца. У жаўтлява-зялёных рэдкаватых вербах, што старэлi над рэчкай, падсвiствалi, пераклiкалiся адзiн з адным дразды, прутка выцягнуўшы ногi, нiзенька над вёскаю праплыў бусел, зрабiў круг недзе над жоўтым ад курынае слепаты балотам.
Корсак у суконным з нагруднымi кiшэнькамi фрэнчы, у закурэлых на жэрдцы, але наспех ачышчаных дзеркачом ботах астатнi раз абышоў каня, аглядаючы, цi добра сядзiць вупраж, i, падступiўшыся на жалезную, прыбiтую да драбiнак скобу, сеў у брычку.
На цвёрдай абслiзганай дошцы, што ляжала ў выгнутых драбiнках, сядзела ў чорненькiм, завужаным у талii, сачыку Хрысця. Абцягнуўшы нiзка на каленi сукенку, трымала на iх выплеценую з шырокiх лучынак i размалёваную ў зялёныя лiсцiкi i вялiкiя ружовыя кветкi лубяную карзiну. Вязла гасцiнец — салодкi, што ўчора спякла разам з Алесяй, аздоблены разынкамi пiрог.
Прымiнаючы коламi порсткую рэдзенькую траву i сiвыя кучаравыя чачоткi палыну, брычка з сухаватым ляскатам выкацiлася на пясчаную вулiцу. З двара выязджаў ужо Iмполь. Збiтую з перакрыжаваных дошак браму адчыняла Алеся. На засланым жоўценькай радзюжкаю возе сядзеў, падбiўшы на адно вуха стракатую ў клiны кепку, Iмполь. Каб не адстаць ад Корсака, падварушваў застоенага соннага каня.
— Вой, мяне пакiнуў, — крычала Алеся, даганяючы воз i без прывычкi спатыкаючыся на высокiх абцасах чорных з замшавымi пасачкамi лакеркаў, зверху якiх бялелi чысценькiя ў зялёныя шнурочкi шкарпэткi.
Згледзеўшы фурманкi, старая Лiтаварыха блiжай пад крыж падагнала сваю падласую карову. Курчачыся ад ранiшняга яшчэ халадку i грэючы пад пахамi складзеныя накрыж рукi, нiбы ў жарт, смехам, папыталася:
— Куды ж гэта абедзвюма сем’ямi?
Корсак, зняўшы перад крыжам шапку i блiснуўшы лысiнаю, моўчкi i ганарыста адвярнуўся.
— У Ведравiчы, — сказала за яго Хрысця.
— На вяселле, цi шо?
— Не, на хрэсьбiны.
— Спавядаешся, як перад ксяндзом, — Корсак прытаптаў на галаве сваю пляскатую з тлустай плямай на макаўцы кепку i пацягнуў за ляйчыну, крута заварочваючы каня на вузенькую белаватую шашу.
Над галавою ў Хрысцi зашумела свежае, абсыпанае дробным жаўтлявым лiсцем вецце старых абкарэлых бярэзiн. Яна азiрнулася на Iмполеву фурманку — у арэоле сонца чорным ценем варушыўся белы Мондраў конь. У вачах асталiся сiнiя пякучыя плямы.
У зялёных ад маладое травы ярах, што цягнулiся ад шашы да блiзкага, заглушанага тлустаю жоўтаю слепатою балотца, перакочваўся востры i дробны ляскат калёс. Рваў тоненькую нiтку жаваранкавай песнi на другi бок шашы над цёмным, ужо кусцiстым жытам.
Да Дварчан ехалi шашою, далей ужо за iмi — цяжкаю, як вада, пясчанай дарогай, што выкручвалася вужом, паўзла на аблыселыя груды. У спiну цяжкiм сухiм цяплом пякло сонца. Пры ясна-зялёным ад распушчанага бярэзнiку ляску спынiлiся — Алеся з Хрысцяй iрвалi пад цёмнымi навiслымi елкамi зялёную, на ружовых ножках i ў белых стаўбунiках цвету зайцаву капусту. Алесi зажадалася кiслага.
— Во, яшчэ жадункаў шукае, — засмяяўся Корсак, саскочыўшы з брычкi, каб таксама, мусiць, адлучыцца ў лес.
— Бо ёй трэба, — затупала нагамi Хрысця. На леташнiм сухiм лiсцi дробненькiм дажджом шапацелi мурашкi, недалёка пад елкай кiпеў гарачы, з цёмнай, аж блiскучай, макаўкай капец.
— Бабам толькi патурай, — зноў са злосцю сказаў Корсак, але азiрнуўся на Алесю. У яе на пукатым лобе, на падпухлых губах цямнелi рудаватыя плямы. У асалавелых выцвiлых вачах таiўся глыбокi боль.
I Корсак, ужо дагадаўшыся, чуючы вiну, памякчэў:
— Разбярэшся тут з вамi…
За лесам у лагчыне расцягнулася доўгая, у адну вулiцу вёска.
У карычняватым, яшчэ голым прысаддзi хавалiся саламяныя мяккiя стрэхi. Абапал дарогi пацягнулася сухая патрэсканая загарадзь.
За мастком, што перабег вузенькую ржавую крынiцу, пад колы з грукатам лёг няроўны, у выбоiнах брук.
Корсак спынiўся пад тоўстаю, ружаватаю ад набрынялых почак лiпаю. За высокiм рэдзенькiм частаколам свiцiлася пабеленая, з блакiтнымi вокнамi хата. На брукаваным, падмеценым дзеркачом надворку стаялi параспраганыя конi, смецiлi, цягаючы з вазоў сухую леташнюю канюшыну.
Каля парога, мусiць, ужо вылезшы з-за стала, збiлiся ў купку мужчыны. Найбольш без шапак, з высока падстрыжанымi, сiняватымi, незагарэлымi патылiцамi. У рослага мужчыны, што высунуўся з цемнаватых сенцаў, на сiвай галаве, як няспелыя чырванаватыя слiўкi, блiшчалi нарваныя ад натугу гузы.
На жардзяной браме вiселi дзецi, трымаючы ў руках ласунак — кавалак пiрага цi сыра.
Ляснуўшы пужкай, Корсак сагнаў iх, як перапалоханых вераб’ёў, аднёс пад плот браму. На грукат колаў з хаты выбег сам гаспадар — бязрукi Хрысцiн брат — у сiняватай, без каўнерыка кашулi, махаў ад спешкi пустою торбачкаю доўгага рукава. Пад вострым кадыком блiшчала жалезная кнопка.
Услед за iм, падмятаючы доўгаю бурачковаю ў чорных шляках спаднiцаю высокi парог, з сеняў выкацiлася невысокая з востранькiм тварком старая кабета. Тужэй зашмаргнуўшы пад барадою белую засiненую хустку, абхапiла за плечы Алесю, нагнуўшы, палацавала ў абедзве шчакi. Зiрнуўшы знiзу ўверх на рослага Iмполя, здзiвiлася:
— Дак ён надта ж маладзюсенькi ў цябе!
— Нiчога, цётка, пасталее, — засмяялася Алеся, косячы вокам на акно, дзе ў шыбы ўткнулiся мяккiя паўнаватыя твары маладзiц.
— Дзiва ж што, — засмяялася старая, выстаўляючы два нiжнiя, як у малога дзiцяцi, зубкi. — I прыгожы надта ж. Мужчыну мо i не трэба гэта.
Сюды да цёткi, трымаючы ў руцэ жоўценькую з ружовымi кветкамi карзiну, цiшком падкралася Хрысця, схавалася цётцы за плечы.
— А дзе ж яна, а дзе ж мая сiрацiнка? — азiралася кабета, згубiўшы раптам з вачэй сваячку.
Хрысця, засмяяўшыся, радая, як малое дзiця, вынырнула ў цёткi перад носам.
— Ой, усё дачвараеш, — пакруцiла галавою цётка i, азiраючы разружавелую з быстрымi жучкамi чорных вачэй Хрысцю, уздыхнула: — Каб не ўрачы, харошая ты зрабiлася, акраз як мацi-нябожчыца стала. — Высачыўшыся, як кропелька соку з бярозавай лапкi, на вачах у старое заблiшчалi слёзы.
— Вой, а я ж яшчэ i сынка Iрэнiнага не бачыла, — каб, мусiць, не замiнаць у гэтай цётчынай жалоснай радасцi, Алеся адышлася да воза, выцягнула адтуль абвязаную хусткай талерку i, трымаючы за вузельчык, панясла ў хату.
Распрогшы i павярнуўшы да воза з канюшынай свайго каня, Iмполь услед за Корсакам падышоў туды, дзе, збiўшыся ў купку, рагаталi мужчыны. Чалавек з блiскучымi, як абцёртыя слiўкi, гузамi на галаве зноў пачынаў перабiтую гутарку:
— Значыць, як патушылi лямпу, так гэты вахмiстр да Ганны на ложак. А яна мац яго рукою i ўсё пытае: «Лявонка, цi гэта ты?» А Лявон той храпе сабе з дзецьмi.
Мужчыны, азiраючыся на старую з Хрысцяй, пырскалi смехам, закрывалi рукою рот.
У старога Корсака хiтра жмурылiся вочы, крывiлася i дрыжала нiжняя губа.
— Ты так спрытна расказваеш пра таго немца, што быдта было ўсё гэта не ў Лявона, а ў цябе, — улучыўшы момант, ён лоўка падцяў мужчыну з гузамi.
— I проўда ж…
— Адкуль жа ж чалавек ведаў бы?..
Падгуквалi i рагаталi мужчыны. Збiты з панталыку чалавек крыва пасмiхваўся i, угiнаючы голаў, чухаў шорсткую шчаку.
Але з сенцаў ужо вызiраў бледны, схудалы, на якiм блiшчалi адны вочы, тварок парадзiхi.
— Просiм, госцейкi, у хату просiм!..
Мужчыны выцiралi заслезеныя вочы, тапталi перад парогам недакураныя папяросы i адзiн за адным, угiнаючы голаў перад нiзкiм вушаком, сунулiся ў сенцы.
За сталом сядзелi нядоўга — прыспешваў час: кумам трэба было ўскораць пад канец iмшы да касцёла, каб застаць там ксяндза. За перагародкай нядужым галаском кугакала дзiця — бабка-павiтуха з парадзiхай збiралi яго ў дарогу. Першаю з-за стала вылезла Хрысця. Падгладжваючы закручаную чорную пасму валасоў, што спадала на крутое брыво, выйшаў расчырванелы Iмполь.
Маладзiцы, стаiўшы дых, паглядалi на яго, iх, мусiць, бралi завiдкi, што ў Алесi такi прыгожы мужык.
На надворку пазвоньваў шастунамi гладкi, выкармлены Корсакаў конь, запрэжаны ў нейкую, мусiць, пазычаную брычку з мяккiм на спружынах сядзеннем. Яе засцiлаў суконнаю ў чырвоныя крыжы радзюжкаю бязрукi Хрысцiн брат — звесiўшы пустое рукаво, накiдваў адною рукою радзюжку на сядзенне.
Трымаючы перад сабою доўгi i тоўсценькi пакунак, з хаты выйшла бабка-павiтуха. Збоку каля яе бегла перавязаная пад пахi цёплаю хусткаю, каб не застудзiць грудзi, схуднелая вастраносая парадзiха. Услед за iмi з хаты высыпалi бабы i маладзiцы.
Чырванеючы, саромеючыся ад гэтае гаманы i крыку, Хрысця села ў брычку, спадыспаду абедзвюма рукамi прыняла ў бабкi жывы пакуначак. Адкiнуўшы з яго тонкую леткую хустачку, паўзiралася на жаўтлява-карычневы тварок з вузкiмi шчылiнкамi налiтых яшчэ крывёю вачэй. Тварок у дзiцяцi моршчыўся, пацмоквалi i варушылiся вывернутыя губкi.
— Во, яшчэ не нассаўся, — заглядваючы ў пройму коўдрайка, засмяялася парадзiха.
— Цьфу-цьфу, каб не ўрачы, — суха паплявала высокая з жаўтаватым i зморшчаным, як спечаны яблык, тварам бабка-павiтуха.
— Гэдакi галыш быў, мо фунтаў з дзесяць. Так ужо яе, бедную, змэнчыў, — загаварыла яна да Алесi, што прыглядалася ўсё найбольш да Iмполя, а не да таго, што рабiлася тут каля брычкi. Бачыла, што Iмполь быў нейкi занадта вясёлы, спрытна завiхаўся каля каня, падпiнаючы тужэй супоню. Зiрнуў асалавелым, п’янаватым вокам на Хрысцю. Нешта злое, нядобрае варухнулася ў Алесi. Гэты падазроны зiрк яго яна прыкмячала не раз. I нейкая дасада i полымя раптоўнага жалю апяклi яе. Яна выцiснулася з грумадкi раз’ятраных, паружавелых ад гарэлкi баб. Там наперабой паднiмаўся галас.
— Во дзiця, ёсць на што глянуць.
— Надта ж харошае.
— Як жа ж называцца будзе?
— Росцiк.
— Вой, проўда ж не чула!
— Iмя не торба, абы рос здаровенькi!
Падхвальваючы дзiця, бабы яшчэ памкнулiся за брычкаю на вулiцу, некаторая з iх утоптвала на сядзеннi кавалак хлеба з застылаю скваркаю, каб было што даць перад касцёлам жабраку.
Цэлаю плоймаю туды, на вулiцу, высыпалi дзецi. Самы большы з iх, цыбаты ў сiняй рагатыўцы хлопец, падчапiўся ззаду брычкi.
— Вацiк, Вацiк, цi чуеш? От дам! — крычала на яго дзябёлая маладзiца з выпуклым жыватом, што выступаў з-пад цесна завязанага фартуха.
Ужо расчырванелыя, з асалавелымi крышку вачыма ад першае чаркi, каля парога зноў збiралiся мужчыны, па адным адлучаючыся ад купкi, дробненька трусiлi за хлеў, топчучы пры сцежцы купку лiловае, што дрыжала ад ветру, крапiвы.
Унурыўшы голаў, на вынесеным заслоне паселi кабеты, грэлi на прыполах сухiя, з набраклымi жыламi рукi. Абапiраючыся сухiм, вострым падбародкам на кiёк, сутулая ў суконнай камiзэльцы баба расказвала, як недзе ў Аханянах, напрадвеснi, калi выбiралi з ямаў на насенне картоплi, нявестка прыняла драбiны, пакiнуўшы ў яме свякроў. I тая прасядзела аж тры днi, ледзьве там i не зайшлася. Балазе нехта iшоў уночы каля хутара ды ўчуў, што крычыць баба.
— Няхай крые бог! А дзе жа ж сын быў, цi ён не бачыў?
— Вятры яго знаюць, мо адлучыўся дзе з дому.
— А мае вы людцэ, во свет настаў!
— Не кажы, мая любка… Свет той, ды людзi не тыя.
— Пачакайце ж, — раптам перабiла ўсiх дробненькая, сухенькая, з пучком растапыраных, як вусiкi ў матылькi, валаскоў на шчацэ. — Гэта ж я чула, проўда цi… Кажуць во пра Корсакаву дачку, што з прымаком прыехалэ…
Бабы павярнулi галовы на адзiн бок, адна, зачапiўшы кручкаватым пальцам, адсунула з вуха хустку:
— А што?..
— Гавораць жа ж, што i яна сваю свякроў… — але баба не дагаварыла, падцяла сухiя, звялыя, з сiнiм пятняком губы. Сюды падышоў гузаваты мужчына, загукаў п’яным голасам:
— Гэй, бабы, шэпты хату зводзяць!
— Во, ужо залiў вочы, — на яго спадылба зiркнула i адвярнулася кабета ў суконнай камiзэльцы.
Кумоў з касцёла чакалi доўга. Ужо праспяваў разоў сем, адбiваючы крыллямi полудзень, рабы з крывым, з’еханым на адно вока грэбенем певень. Пякучае, як выпуклае шкельца, маладое сонца перайшло ўжо за вушаты канёк страхi, па сцяне на лаўку, дзе грэлiся старыя бабы, з-пад застрэшка споўз яшчэ халаднаваты вясновы цянёк. Паспелi нагаварыцца i выхаладацца ад першае скупаватае чаркi мужчыны i ўжо ўкрадкам паглядвалi праз адчыненае насцеж акно на белыя засланыя кужэльнымi абрусамi сталы. Нецярплiвыя кабеты азiралiся на вулiцу i пасылалi туды дзяцей — глянуць, цi не вiдно кумоў.
З’явiлiся яны нечакана, разам з галосным крыкам дзяцей, што пасыпалiся з плота, каб адчынiць жардзяную браму.
Апярэджваючы адна адну, да брамкi беглi кабеты. Абхапiўшы голыя рукi i стоячы на парозе, усё туды на браму цiкавала Алеся, бачачы толькi Iмполя, нiбы загарэлага за гэты ясны i ветраны дзень, з рудаватым, што выбiваўся i закручваўся да гузiчка кепкi, чубком, чула, як пад грудзьмi нечаканым i радасным штуршком аказалася дзiця, i радасная пайшла ў хату.
«Яно будзе гэтакае прыгожае, як ён. Толькi на камень не трэба садзiцца, каб не было калекай, — падумала яна, раптам успомнiўшы тое, што чула ад нябожчыцы мацi. — I як пажар гарыць — няможна брацца за шчаку, бо ў дзiцяцi на тым месцы астанецца пятняк… Як быў у нямой Еўкi…» — Алеся аж здрыганулася, успомнiўшы Еўку i той страшны крык у гумне. I раптоўны страх холадам зашчымеў каля сэрца — чаго ж бабы шэпчуцца i скаса паглядаюць на яе? Няўжо ведаюць пра ўсё? Божа лiтасцiвы!
Сюды, у хату, ужо ў новенькай сiняй з белымi лялькамi коўдры, купленай, мусiць, напалавiну з Iмполем, нясла першага хрышчонага сына Хрысця.
За доўгiя, прыстаўленыя адзiн да аднаго, пазычаныя ў суседзяў сталы выгаладаныя госцi лезлi ўжо без прынукi, дзеля прылiку пусцiўшы наперад сябе толькi бабку-павiтуху ды хрышчоных бацькоў — Хрысцю з Iмполем.
Алеся села астатняю, за нейкi нiзшы, з няроўнымi ножкамi, трэцi стол.
— Iрэна! — крычалi госцi, падняўшы гранёныя на тоненькiх ножках кiлiшкi. — Нясi сынка. I мы яго тут трохi акрэпiм, каб здаровы рос ды шчаслiвы быў.
— I проўда ж, без расы i трава не расце!
— А чаго ж, хiба ж мы горшыя за ксяндза?!
З-за перагародкi, трымаючы на руках перавiтае ў новыя пялёшкi дзiця i зашпiльваючы кофтачку, выйшла Iрэна. Недакормленае, мусiць, дзiця цiха крактала.
— Во, чуеце, шчабеча, як ластаўка на весну.
— Гаваркi, пэўня, будзе!
Перабiваючы ўсiх, тоўстым голасам загаварыў i трохi падняўся з лавы Корсак:
— Як кажуць, дай яму, божа, разам двое — шчасце i здароўе!
— А налета ды яшчэ гэта! — выпiўшы чарку i не крывячыся, засмяялася баба з доўгiм тварам.
Памачыўшы ў чарцы губы i папярхнуўшыся, парадзiха ўжо ўцякала за перагародку. Ацiхлыя раптам госцi бралi з мiсак застылае, абсыпанае крохкiм лоем мяса. Толькi перад Алесяю ў кантовым на доўгай ножцы кiлiшку калыхалася, не разлiваючыся на чысценькi, тканы ў каробачку абрус, густая, нiбы абцягнутая плевачкаю гарэлка.
— Адна вы не выпiлi, — падгроб пяцярнёю аб’еханыя на вуха сыпкiя валасы даўганосы, з тоненькiмi, як прарэзанымi, губамi мужчына, што ўсё цiкаваў за Алесяю.
— Вой, паспею, — Алеся нехаця прысунула да сябе чарку.
— Дальбуг, смашная. Не саромеючыся п’ецца, — пастукала па стале кiлiшкам i засмяялася старая кабета, што сядзела з правае рукi ад Алесi.
— Ой, дзе там, — закалацiлася Алеся, памачыўшы ў кiлiшку толькi губы. Але ў роце астаўся нейкi саладжавы, як бярозавы сок, смак гарэлкi. I нават кiслая хрумсткая капуста, нашаткаваная з качана ў глiняную мiску, здалася Алесi салодкай.
— I проўда ж, цётка, салодка, — сказала Алеся i, прыхiлiўшыся да звялае шчакi, прызналася ў глухаватае звялае вуха: — Але ж мне няможна.
— Любка мая, ешце i пiце ўсё, што хочацца. Я як хадзiла во старшым, — паказала старая на другi бок стала, на мужчыну з блiшчастымi гузамi на галаве — ела ўсё. I нiчога во, жыва i здарова. I ён во… А гузы гэта ад ценжару. У лесе нарваў, як на заработкi хадзiў.
Алеся не рада была, што прызналася ёй. Але другую чарку ўжо не прапусцiла, раптам учуўшы, як затуманiўся i перайначыўся свет.
Праз лiпучую павучыну, што завалакла вочы, Алеся бачыла, што за далёкiм каля покуцi сталом, каля расчырванелага Iмполя, смяялася i крывiла рот, мусiць, ужо ап’янелая Хрысця.
На падаконнi вiселi дзецi. Цераз плячо п’яныя бабы падавалi, кожная свайму, лусту пiрага. За сталом, як рой перад вылетам, гула бяседа. У таго-сяго ўжо заплятаўся язык. Мужчыны, рассмакаваўшыся i страцiўшы меру, падлiвалi сабе ў чаркi. Падсунуўшыся адна да адной, мянцiлi языкамi маладзiцы — дзiва што, не бачылiся мо пасля дзявоцтва цi даўняга вяселля.
Толькi старыя бабы, змучаныя духатою ды ўжо i гутаркаю, ад якое звiнела, нiбы ад царкоўных званоў, у вушах, памаленьку вылазiлi з-за стала.
Выцiраючы хустачкаю спацелую лысiну, перакiнуў нагу цераз прыстаўлены заслон Улас Корсак.
Гузаваты мужчына, выцягнуўшы з печы закураную бляшаную засланку, бiў па ёй апалонiкам, падспеўваў сам сабе.
Счуўшы музыку, з-за стала вылазiлi маладзiцы, пабраўшыся за рукi, дробненька ў такт бiлi абцасамi чаравiкаў па глiняным току.
Iм памагаў Улас Корсак. Выкiдваючы рукi, шоргаў ботамi, крычаў, чырвоны ад натугi:
— Гоп-ца-ца! Гоп-ца-ца!
Патрапляючы пад яго крык, звiнела закураная бляшаная засланка.
Доўгiмi спаднiцамi бабы ганялi вецер. Сцягнуўшы з галавы хустку, трасла цяжкiмi грудзьмi дзябёлая, сытая, як ялавiца, баба:
Гоп-пстрык з-пад калодкi…
З-пад ног у яе курэў сухi, гаркаваты пыл.
Алеся, папярхнуўшыся iм, выйшла за перагародку, чула, як мякка пагойдваецца ўсё перад вачыма. Там ужо на засланых ложках сядзелi бабкi. Парадзiха цiха паварушвала вялiкую, плеценую з лазы калыску.
— Вой, прысядзь, Аляксандра, хоць пагаворымо, — падсунулася на ложку парадзiха.
— Вой, проўда, Iрэначка, пагаворым. Колькi ж не бачылiся? З леташняе вясны…
Алеся прысела на ложак, праз шчылiнку мiж сабраных у фалды занавесак бачыла, як вылазiлi з-за стала, жмурачыся ад сонца, што жаўтлява-ружаватай плямай пералiвалася, гаснучы на покуцi, Iмполь з Хрысцяю. Памкнулася паклiкаць яго. Але, мусiць, злавiўшы яе зiрк, на слове перабiла Iрэна:
— Не цiкуй ужо за сваiм, не нацешылася? Харошы ж надта. Каб хоць жыццё ўдалося. З тым пазнала бяды…
— Ой, усе яны аднакавыя, — пакiвала галавою сухенькая бабка, седзячы на ложку i не дастаючы нагамi да току. — Мой некалi мяне як змалацiў, так i сёння рук не зварухну. Ушкодзiў недзе косць.
— Ой, не кажэця, цётка, як чыя доля.
— Мая доля жджэ мяне ў канцы поля. А вам, маладым, трэба жыць. Жывы ж пра жывое думае.
Алеся паслухала пустую бабскую гутарку, учула, што недабрыцца i нешта гiдкiм камяком падступае пад грудзi, выйшла з затхлае гарачынi хаты на чысты i ўжо сыраваты халадок двара.
За гумно хавалася нiзкае сонца — над страхою дрыжала яго залатая сляпучая макаўка. Высокая белая хмарка налiвалася цяжкай чырванню. З беланогага, голага яшчэ садку дыхала заараным гноем i жывою яшчэ раллёю. Востра пахла з двара параспраганымi коньмi, iхнiм едкiм, цяжкiм потам. Пад калодзежам стаяў п’яны рогат i крык. Узяўшыся за лучок, мужчыны цягнулi барану. Пасадзiўшы на яе, вязлi «тапiць», калi не адкупiцца пляшкаю гарэлкi, бабку-павiтуху. Згубiўшы шапку, ззаду барану папiхаў Iмполь. Яму памагала i падала на барану, бессаромна блiскаючы голымi сцёгнамi, п’янаватая Хрысця.
«Во набралася, як жаба гразi», — гарачым кiпяткам злосць апякла Алесiны грудзi.
Падхапiўшы на рукi, мужчыны няслi барану на абымшэлы ад вiльгацi зруб калодзежа. На ёй крычала i заходзiлася ад рогату Хрысця.
Бабка сядзела цiха, мусiць, баючыся ад страху нават дыхнуць.
— Яшчэ не набралiся, мала iм, — Алеся сказала ўслых, каб чуў Iмполь.
Але тут выскалiўся чырвоны ад натугi, мардаты мужчына, iдучы задам да калодзежа:
— Цiха, маладзiчка, не пераступай цераз аглоблi, а то будзе цяжка каню.
— I проўда ж, як конi, — за Алесю азвалася, дагнаўшы яе, чарнявая вуграватая маладзiца — Iрэнiна братавая. — Але ж i яна цi лепшая? — маладзiца азiрнулася туды пад калодзеж, мусiць, прыглядаючыся да Хрысцi, i ўздыхнула: — Праўду ж кажуць: гадка глядзець на яўрэя рванага, на свiнню худую ды на п’яную бабу. Але чаго ж мы стаiмо? Хадзем, Алесечка, паглядзi маю новую хату. Яшчэ во i не дакончылi.
На другi бок вулiцы стаяла жоўтая ад новага акалоту з адным яшчэ закладзеным акном хата. Там быў чуваць пусты стук барабана, глухi, задыханы рып гармонi i нечы п’яны, як тупат ботаў, ашалелы, урасцяжку крык: «Эй-ва, эй-ва!»
— Гэта ж мой хлопец рыпае, — сказала маладзiца, адчыняючы жоўтыя, яшчэ не злiнялыя ад сонца дзверы.
У горкiм сухiм пыле круцiлiся, выбiваючы польку, i траслi локцямi старыя мужчыны з бабамi. У галаве тупым болем адзываўся грукат барабана i востры звон талерак.
Алеся прысела на доўгай з парэнчаю лаве, зiркнула ў акно, што там робiць Iмполь, але высокая стрэшка пограба засланяла вулiцу. У хату, учуўшы музыканта, ужо валiлi ўсе хрэсьбiннiкi.
Угiнаючы сваю з гузамi голаў, лез пад нiзкi вушак той самы мужчына, што разам з Iмполем вёз на баране бабу-павiтуху. Здурэлы, мусiць, ужо ад гарэлкi, задраў голаў, тупнуў нагою i заржаў:
— Iга-га-га-га!
— Ах, каб ты выдах, як ты зноў аброку захацеў, — азвалася з кутка кабета, пэўна, яго жонка.
Зарагаталi, пачалi падсмейвацца дзецi:
— Кось! Кось! Дзе ты?
У хаце пагусцеў, як туман у адлегу, змяшаўся разам з пылам поцемак, перастаў iграць музыкант — чакаў, покуль не запаляць лямпу. Пападаўшы на ложак, саплi змэнчаныя полькаю бабы. З кутка было чутно скоранькi шэпт i цiханькi здушаны смех. Адтуль, як з каламутнай вады, выплыла да светлай проймы акна белая хустка. Над Алесяю нагнулася Iрэнiна братавая, дыхнула гарачынёю ў вуха:
— Алесечка, выйдзi ж на двор, хачу табе нештачка сказаць.
I, ужо скочыўшы з парога на шапаткi жвiрысты пясок, загаварыла, задыхаючыся ад навiны:
— Во, смяюцца ўсе. Вунь твой з гэтаю сучкаю…
— Няўжо? Што ты кажаш? — яшчэ не вельмi верачы, перапытала Алеся.
— Дальбог, кажуць, за гумном.
Алеся ўчула, як цяжарам налiлiся ногi, як звялi, нiбы трава на агнi, рукi.
— I ўсё гэта яна, сучка гэта, падкочваецца. Iхнi ж род гэдакi, — сказала i адступiлася, схамянуўшыся, што Хрысця прыходзiцца Алесi стрыечнаю сястрою. — Вунь мая братавая такая самая ззамаладу была. Абыдзе харошы мужчына, дак яна ўжо i вiсiць на ём.
Алеся стаяла, як змярцвелая. Тугi, нiбы прыбiты цвiкамi, абруч сцiскаў голаў. Мяшалiся думкi, нейкiм туманом засцiлала вочы. «Няўжо так скора, як дарога перад гразкiм балотам, скончылася жыццё? Няўжо не было i няма Iмполя? Няўжо яны злюбiлiся?.. Божа лiтасцiвы, няўжо гэта грэх за Еўку, за свякроў? Божа мiлы…»
— Ты, Алесечка, ужо глядзi не патыкайся, а то абязвечаць дзе з гарачкi. Нашага дак ледзьве не запарола вiламi. Во гэдак падсунуўся… Акраз на гарышчы… Гэта во цяпер паспакайнела, трое прывёўшы…
Не чуючы ўжо чужога голасу, нi сваiх самлелых ног, пайшла туды, дзе бялела новая брамка. Закiнула голаў, усё ловячы ротам сыраваты, чысты, як працэднавы праз лапiк, халадок вечара. У вочы калола, блуталася ў кучаравым галлi лiпы нiзкая буйная зорка. Каля плота на вулiцы, уткнуўшыся галавою ў росную мураву, ракам стаяў п’яны мужчына. Мармытаў сабе пад нос:
— Ну, як устану, то ўжо дам! Дам так дам!
I не мог падняць п’янае цяжкае галавы.
Алеся прыстукнула брамаю. Мужчына адарваў ад зямлi голаў, пакалываўся i зноў, як цяжкi мяшок, абсунуўся на зямлю, качаючы ў гразь белую расхрыстаную кашулю.
«Божа, даруй яшчэ адзiн грэх. Але ж так ужо не будзе…» Алеся прыгнулася каля калодзежа, паграбла рукою па адсырэлым пяску, знайшла i выдрала камень. Чуючы цяжкi холад у руцэ, прасунулася мiж вазоў i коней. Нехта ўпоцемку запрагаў свайго, нокаў, стаўляючы ў аглоблi.
За гумном зеленаватай яснасцю свяцiлася неба. У нiзкiм поцемку поля трывожна крычала начная пташка. «Кi-гi, кi-гi». Голас быў, як у кнiгаўкi. Каля палувенкi нехта шлупаўся. Алеся падняла вышай халодны камень. Адтуль высунулася кабета, сказала, абазнаўшыся:
— Iрэна, ты? Каб якi фанар. Сядзэнне тут упоцемку нiяк не знайду.
Алеся апусцiла руку, з расшчэмленых i самлелых пальцаў выехаў камень, мякка гупнуў у мураву.
«Божа, што я раблю? Гэта ж абязвечу каго незнарок. Саўсiм адышла ад памяцi. А мiлы божачка!»
— Хто ж гэта тутака? — усё пыталася звонкiм голасам, сунулася да Алесi не распазнаная ўпоцемку кабета.
Алеся завярнула за сцяну, прыцiснулася да шурпатых дзеравiн, чула, як калоцiцца ад радасцi сэрца, што Iмполя з Хрысцяю няма, што, можа, абазналiся, выдумалi бабы. Аддыхалася. За садком з белаватымi камлямi маладых, яшчэ тонкiх яблыняў, у нiзкай чарнаце поля ўсё крычала ўстрывожаная, пэўна, савою пташка. З сiняга неба скацiлася i паляцела, пакiдаючы ясны на сiнiм небе пасачак, дробненькая зорка. «Няўжо мая?» — уздыхнула, як скiдаючы з сябе цяжар, Алеся. I раптам за сцяною, на другi бок шчарбатага вугла, учула ап’янелы здушаны шэпт:
— А божачка, я люблю цябе, моцна-моцна, добранькi мой, салодзенькi мой.
Алеся заплюшчыла вочы, учула, як павяло ўбок. Зноў сцямнела ўсё ў вачах. I, ужо як п’яная, трымаючыся за шурпатую дзеравiну, пайшла туды, за шчарбаты, няроўна абрэзаны вугол. Пад нагамi порстка затрашчаў параскiданы тут леташнi сухi лубiн. Чула, як калоцiцца, iрвецца, нiбы сцiснутая пташка ў жменi, сэрца, як нешта гарачае i цяжкае спiрае дых. I раптам жахнулася, не верачы сабе.
Засланяючы Хрысцю — толькi былi вiдаць яе беленькiя шкарпэткi, — каля сцяны стаяў Iмполь. Яна пазнала яго па ганарыста ссунутай набакiр кепцы, па цёмным, накiнутым наапашкi пiнжаку, па ўсёй яго паставе. Ён, мусiць, счуўшы шапаткi трэск порсткага лубiну, скоранька азiрнуўся, зняў рукi з Хрысцiных плячэй.
— Ты з ёю? — Алеся ўчула, што ўжо сохне ў роце, не варочаецца i лiпне да паднябення язык, што яна ўжо не мае моцы гаварыць. — А я сабе думаю, дзе ты, з кiм?
— Сыдзi з вачэй! Не вiжуй, а то будзе кепска, — у яго змянiўся, асiп з перапою голас.
— З’еў жыцця… Ды з кiм! — зноў сказала яна, ведаючы, што гаварыць ужо не трэба.
У яго з-пад пахi выкруцiлася Хрысця. Алеся ўбачыла, як з-пад цёмнага чубка хусткi заблiшчалi яе пукатыя, як вавёрчыны, вочы, злосна забегалi:
— А ты лепшая? Вунь свякроў з залувiцаю забiўшы! Думаеш, нiхто не ведае?
Нешта вострае, доўгае, як тая ржавая iголка, што ляжала на шытве, працяло Алесiна сэрца. I яна, заплюшчыўшы вочы, пахiснулася, учула, што падае, хапiлася за шурпатую сцяну.
— Думаеш, i ён не ведае, якая ты?
— Маўчы! — Iмполь папхнуў Хрысцю наперад сябе, пайшоў паволi ўслед за ёю. I калi яна схавалася за вуглом, абярнуўся, сказаў зноў тым асiплым i п’яным, дурнаватым голасам: — Яе ты не чапай! Вiнi мяне!
Алеся стаяла, як абязвечаная. Цяжкiм стукам у галаве аддаваўся тупат яго ног, сухi хруст i шамаценне нацярушанага пад застрэшкам леташняга лубiну. Перад вачыма раптам усё паплыло, закружылася, нiбы яна стаяла пры беразе над глыбокiм вiром.
— Божа, за што мне гэтая кара? — яе павяло на сцяну. Каля самага вугла за дзеравiнаю ў саломе вясёла шалпацела i тоненька пiшчала мыш.
Яна некалi баялася iх. Цяпер брала дзiва, што можна нечага баяцца: мышэй, поцемку, ночы, нат смерцi.
Недзе далёка з нiзкiм шумам, нiбыта падразаючы яго, iшоў поезд. За iм доўга слаўся ляскат колаў, як хто скоранька бiў у тры рукi цапамi: тах-тах-тах.
«Скарэй туды, пад поезд!» — падумала яна i ўжо хваталася за гэтую мысль, як хватаецца за ўсё чалавек, падаючы з вышынi. Яе цягнула i пад’юшчвала бегчы за гэтым глухiм ляскатам, што нечакана наплыў i так скоранька ацiхаў, точачыся ў чарнату блiзкае ночы.
Туды, на высокi насып з хрумсткiмi i вострымi каменнямi! Алесю ўжо разбiрала шалёная, звар’яцелая радасць. Там ратунак i збавенне ад усяго — брыдкасцi, гаркаты, злосцi, ад усяго, што так раздзiрае душу, што навальваецца i абдымае, як цёмная хмара. Гэта кароценькi мiг — i яна не ўчуе, як балецьме. Не, можа, яна i не чуцьме нiчога. Хiба толькi гэты ляскат колаў, гэты чорны i цяжкi грукат паравоза i гэты ясны, што коле ў вочы, бляск ад лiхтара. Божа, нашто ён будзе свяцiць на яе, гэты чорны паравоз?
Яна не ўчула, як адлучылася ад сцяны — ногi ўжо грузлi ў пухкай мяккай раллi. У лакеркi набiраўся — востра калоў у падэшвы пясок. У яе макрэла спiна, халадзеў, аблiваючыся потам, лоб, рабiлiся вiльготнымi i лiпучымi рукi. «Няўжо я не дайду? Няўжо?» — у гарачым жаху задыхнулася яна, закiдваючы назад голаў, каб не ўпасцi.
У тым баку, дзе грукаў i потым зацiх поезд, на ясным небе пералiвалася i блiскала калючай радасцю ў вочы буйная ядраная зорка.
Ззаду, за гумном, быў чуваць п’яны рогат, задушлiвы, з пераборамi рып гармонi, тупат ног i нечы крык:
— Эй-ва! Эй-ва!
Музыканта, мусiць, вывелi з цеснае хаты на надворак. Нехта пусцiўся ўпрысядкi, бiў з усяе моцы нагамi ў глухую цяжкую зямлю.
Грузнучы ў зямлi, яна памалу дайшла да плота. Ад яго пахла цвiлым дрэвам, адсырэлым, гаркаватым, як воўчы грыб, мохам. За плотам шарэла вузкая з чорнымi калдобiнамi дарога.
Не саромеючыся ўжо нiкога i паднiмаючы вышэй каленяў спаднiцу, Алеся пералезла цераз жэрдку.
Ногi ўчулi цвёрдую ўтоптаную сцежку, што тачылася па леташняй неперапрэлай траве ўздоўж дарогi. У лагчынцы блiшчала, вылiўшыся з каляiн i адбiваючы густое сiняватае неба, доўгая вострая лужына. Ззаду ляскатала, перавальваючыся з боку на бок, фурманка.
Баючыся, што нехта нагонiць, Алеся прыспешыла хаду. За гумнамi ў вёсцы сцiхаў дробненькi рып гармонi, толькi спуджанай пташкай з глухога поцемку паднiмаўся крык i рогат.
Мацней заляскатала фурманка. Алеся азiрнулася: чорным калматым ценем ззаду варушыўся конь.
«Ах, божачка, скарэй!.. Дагонiць!» — Алеся сышла з дарогi на шапаткое з маладою канюшынаю ржышча. Нешырокi, зеленаваты сярод чорнага зааранага поля загон якраз просценька ляжаў туды, дзе ўсё вiсела i моргала, пералiваючыся, колючы ў вочы, ядраная сiняватая зорка.
Далёка мiж гарбатых грудоў напроцi яснага, зеленаватага, як бярозавы сок, неба чарнеў шчарбатаю пiлою лес.
«Куды ж я iду, дзе ж будзе тая калея? — пад нагамi ў Алесi шапацела порсткае ржышча. — Дзе ж будзе той ратунак? Ад усяго — i ад таго смеху баб на ложку, ад п’яных Хрысцiных вачэй, ад граха, ад Еўкi, ад Iмполя…»
Нешта мякка, як хто махнуў хусткаю, мiльганула над Алесяю. Алеся нават прыпынiлася, доўга глядзела, як, нячутна махаючы крыллямi, улукаткi ляцела над iржышчам сава. Пэўна, шукала мышэй. I гэтак нячутна, мякка згiнула ў папяловым змроку перад лесам. Ён ужо блiзiўся, уставаў чорнаю шырокаю сцяною. За вострыя верхавiны елак чаплялася i прападала сiняя зорка. I раптам паказвалася зноў, блiшчала мiж калматых, як сабачыя хвасты, яловых лап. Перад лесам бэрсаўся, гусцеў, блiскаў, як пыл, каламутны поцемак. Адтуль яшчэ цягнула напаранаю духатою, густою тарпатынай пахла яловая смала.
Iржышча кончылася — i Алеся ўчула зноў пад нагамi цвёрдую ўкамянелую дарогу, мяккi i пухкi ў калдобiнах пыл. Ад яго пяршыла ў горле, горка пахла сухiм пяском. Дарога шылася пад цёмны, навiслы хмараю лес. Ад поцемку, ад мiгатлiвае цiшынi тоненька звiнела ў вушах.
«Божа, дзе ж яна, дзе тая мая зорка?» — Алеся подбегам пайшла, то спатыкаючыся аб вузлаватыя карэннi, то, глыбока ступаючы ў калдобiны, губляла, то бачыла зноў за высокiмi i вострымi, падобнымi да крыжоў, вяршкамi елак сiнюю мiгатлiвую зорку.
Лес загiнаўся падковай — яго чорную высокую сцяну прашыла вузенькая калдобiстая дарога, — мiж пераплеценых i касматых лапаў яснай радасцю сiнеў пасачак неба, у самюткiм канцы яго, зачапiўшыся за голы пруткi вяршок сухога дрэва, вiсела сiняватая зорка.
«Там калея, там поезд!.. Там — канец усяму…» — Алеся памаленьку, як у цёмныя сенi, каб не зачапiцца за што, усунулася ў лес. Па галаве i плячах зашморгалi нiзкiя яловыя лапы. На твар церушылася сухая кастрыца. Ногi падалi ў калдобiны — дарога была няроўная. Выставiўшы наперад рукi i ўзiраючыся на ясны прагал неба, Алеся брыла ў гэтай варухлiвай цемнаце, што пахла вiльготным мохам, карою сырых асiн, трухлявымi гнiлымi пнямi.
Дарога спускалася ў лагчыну — i аднекуль пацягнула кiслаю, як воцат, вiльгаццю, атрутным багуном, як з-пад зямлi iшоў гук: «Кум, кум». Кракталi жабы. Алеся ўспомнiла, як яшчэ малою бегала ў Ельнiк з большымi хлопцамi, што шукалi качыных гнёздаў, i ўлезла ў багнiска. Яно дрыжала i калыхалася пад нагамi, i там гэтаксама нешта стагнала — «кум, кум», — яна, перапалоханая, кiнулася назад i ўвалiлася ў лёху.
«Чаму я не ўтапiлася тады? Нашто жыла на свеце? Што добрага бачыла?» Яна ўспомнiла замуства, Радзiвона. Божа, як не любiла нi яго, нi злое свекрывi, нi нямое залувiцы. Гэта ж праз iх хацела накласцi на сябе рукi, душыла свой жывот, каб не было дзiцяцi. А потым каялася, шкадавала тую дзяўчынку, што радзiлася нежывою, пахаваўшы яе на грудку, на моглiцах, дзе хавалi нехрышчоных дзяцей, дзе каля ялаўцовых кусцiкаў па сiвым пухкiм моху цэлымi чачоткамi растуць адна на адной сакаўныя зялёныя скочкi. Цяпер заўсёды ў жнiво яна ходзiць туды i выкладае там з гэтых скочак крыжык.
Яна ўспомнiла дзiця — i яе ахапiў жаль. Слёзы нейкай пякучай гарачынёю заслалi вочы. Яна ўжо iшла, нiчога не бачачы. Гнуткая, у дробных лiсцiках, лапа секанула па твары, ногi ўзбiлiся на нейкi абымшэлы пень.
«Божа, куды я iду? Мусiць, заблудзiлася?» Алеся стаяла на адным месцы. Густая цемната лесу вiсела над ёю. Нешта, здаецца, як варушылася ў гэтай цемнаце, i недзе блiзенька i невысока ў елках прарэзлiва крычала ўстрывожаная пташка. I раптам закугакала, як, заблудзiўшыся ў лесе, дзiця: «Куга! Ага! Ага!» — «Што гэта? Божа, няўжо мне здаецца?» Яна адступiлася, i раптам у чарнаце мiж дрэў зноў заблiшчала зорка. Ужо не разбiраючы дарогi, наступаючы на сухi буралом, закрываючыся локцямi, абдзiраючы аб сукi ногi, натыкаючыся на сухiя, нiзкiя i калючыя лапы елак, пайшла наўгад.
Пад нагамi шуршэла леташняе лiсце, пахрумствала сухое галлё, блыталiся дубцы асiннiку.
Лес нечакана расступiўся. Яна i праўда выйшла да нейкага балотца. Недзе блiзка, мусiць на цяпло, крумкалi жабы. Цягнула прэснаю вадою.
Яна стаяла, апусцiўшы паколатыя, што пяклi, як агнём, рукi. Зорка блiшчала ў другiм боку. Там зноў грукаў, тачыўся ў поцемку ночы поезд.
«Яна ж у другiм боку. Куды ж я iшла? Няўжо ёсць бог, няўжо ён вядзе мяне не туды?»
Але грукат мацнеў, блiзiўся. За чарнатою нейкiх высокiх кучаравых дрэў, мiльгаючы жоўтымi вокнамi, прайшоў пасажырскi поезд. Там, дзе ацiхаў яго грукат, вiсела, трохi ўжо знiзiўшыся i зжоўкшы, тая самая ядраная зорка.
Па росным балотцы, мiнаючы крумкат жаб, каб не ўсунуцца дзе ў гразь, Алеся падышла да грудка. На iм, звесiўшы галлё, радком чарнелi старыя высокiя бярэзiны — туды на чыгунку бег гасцiнец.
«Скарэй, скарэй!» — нешта ўжо гнала яе. I яна, змакрэлая, ледзьве перастаўляючы акрываўленыя, паколатыя ў лесе ногi, павалаклася цвёрдым сухiм гасцiнцам. Ён падымаўся на грудок. За iм яснаю палосаю, што расцягнулася з захаду на ўсход, свяцiлася неба. Слепаватым агнём тлела акенца ў пераезнай будцы. Чорным грабенцам уздоўж чыгункi цягнулiся нiзкiя густыя елачкi.
Не даходзячы да пераезнае будкi, Алеся звярнула з гасцiнца, цераз маладое, што яшчэ не скруцiлася ў трубку i пахла прэсна травою, жыта дайшла да елачак. Закрыўшыся рукамi i зноў абдзiраючыся аб калючыя, як восцi, сухiя лапкi, прашылася праз густую шчотку ельнiку.
На высокi насып чыгункi паднiмалася памаленьку, як на нейкую стромую гору. Доўга глядзела на тугiя з мутнаватым, як лёд, бляскам рэйкi. Як дзве балючыя струны, яны звужалiся i гiнулi ўпоцемку.
«Не, не тут. Трэба далей, хоць трохi адысцiся ад будкi», — азiрнуўшыся i ўбачыўшы, як цiхенька гарыць жоўты агонь у акне, падумала яна, але iсцi ўжо не мела моцы.
Раптам пад грудзьмi тугiм клубочкам стукнулася нешта жывое. Раз, потым другi.
«Ах, божа, я ж гублю не толькi сябе. Божа, даруй усё!» — яна хапiлася рукамi за валасы, пачала iх драць, але болю ўжо не чула. Чула толькi, як пяклi, засланяючыся слязьмi, вочы. Яна абсунулася на шпалы, збiваючы аб вострыя раструшчаныя каменнi свае каленi i локцi.
Па рэйках нешта цюкала. У iхнiм нутры плыў востры тугi звон.
«Ён — поезд! — нейкая ўжо гарачая звар’яцелая радасць паднялася ў ёй. — Няхай ужо скарэй! Хай прыйдзе збавенне! Хай ужо не будзе нiчога: нi граха, нi жыцця…»
Зноў у рэйцы паплыў тугi звон. Але грукату не было. Нешта чужое, падазронае ўчула яна. Нехта бiў у рэйку малаточкам. Алеся спалохана падняла голаў, убачыўшы, як перад ёю пакалыхваўся жоўты агоньчык лiхтара. Пад чужымi нагамi пахрумствала вострае, насыпанае мiж шпалаў каменне. Нехта высокi памаленьку iшоў палатном чыгункi: з рэйкi на рэйку перабягала жоўтае скупаватае святло лiхтара.
I раптам набегла на яе, засляпiла вочы.