І стаіць хата сярод поля
І ў яе на страсе комін
Як купіна на балоце
У якім жывуць чэрці
І залятаюць у комін вятры
І наглытаўшыся дыму
Завываючы ўцякаюць прэч
Комін гэта калодзеж
На дне якога ляжыць золата агню
Калодзеж з якога зоркі чэрпаюць цяпло
Ля коміна як ля чорнай вежы
Як разбойнікі гуляюць каты
І садзяцца на комін птушкі
Як на Ноеў каўчэг
І злуецца пярун
І трапляючы ў комін
Ён трапляе ў цмока
Якому даўно адсеклі галаву
І якога цяпер ніхто не баіцца
І які ператварыўшыся ў печ
Стаіць сярод хаты