Ягонае жыццё паляванне
Доўгае як павуціна
Якое і трымаецца на павуціне
Павук хавае і хаваецца
Ён апускаецца на дно цемры
І ўздымаецца на полымя восені
Не маючы крылаў
Ён марыць аб вандроўках
І даверыўшы сябе ветру
Пералятае бабіна лета
Асвятляючы свой шлях павуцінай
Павук любіць кватэрныя вуглы
Але палюбіўшы іх
Ён акругляе іх павутой
Ён баіцца мяне
І я гледзячы ў вакно
На чорную павуту голых галін
Не магу прарвацца ў неба
Дзе залаты павук сонца
П'е вячэрні золак
Не разумеючы што гэта
Яго смерць