Прайшоўшы па канале з паўкіламетра, мы трапілі ў вільготны змешаны лес.
Высяцца вялізныя яліны з сівымі космамі, сустракаюцца часта і бярозы, і асіны, і вольхі.
Імжыць дробны дожджык.
Вакол нас беларуская тайга. Як усё тут дзіка і своеасабліва!
Над галовамі навісае зялёнае скляпенне. Святло ледзь прабіваецца скрозь густое галлё.
Адвечная цішыня. Не чуваць птушынага спеву.
Паўзмрок і вільгаць.
Пах сырой зямлі, прэлага лісця і цвілі.
Мокрыя галіны чапляюцца за адзенне, перашкаджаюць ісці.
З намаганнем прадзіраемся мы скрозь густыя зараснікі вольхі, асіны, ліпы, арэшніку і чаромхі.
На кожным кроку ляжаць старыя тоўстыя калоды, пакрытыя зверху зялёным аксамітам моху.
Пад нагамі чорная, тлустая і вязкая глеба, змешаная з перагноем леташняга лісця, высокая папараць.
Часта прыходзіцца пералазіць цераз ствалы паваленых навальніцаю дрэў, абыходзіць вялікія вываратні. На адным з іх пакінула свае сляды куніца.
Некаторыя з паваленых ствалоў цвёрдыя і слізкія, другія даўно збуцвелі ад старасці. Ступіш нагой на зялёную, пакрытую мохам калоду — і нага, не знайшоўшы цвёрдай апоры, правальваецца ў мяккую труху. Калода толькі звонку захавала сваю форму, а сярэдзіна ў яе даўно ўжо згніла і спарахнела.
1947—1948