Каля хаткі на тарфяністай зямлі відаць выразныя сляды выдры.
— Раней гэтая хатка была пустая, — гаворыць Аляшкевіч. — У сакавіку 1946 года тут загінуў шасцігадовы дзік. Узлез на хатку, пачаў раскопваць лычам ды і праваліўся ўніз. Назад вылезці не змог і задушыўся. Вядома, цяжкі ды непаваротлівы.
Пачынае прыпякаць. Сонца ззяе і ў небе, і ў гладкім люстры вады.
Каля берага плавае пер’е і пух.
— Качкі ліняюць, — гаворыць егер.
Прыстаўшы да берага, ён паказвае мне нару выдры.
— І тут, бачыце, выдра жыве па суседству з бабром. Мусіць, тая самая, сляды якой засталіся каля хаткі.
Мы вылазім на бераг.
Сярод густых зараснікаў лазняку і чароту перад намі так званае «акно». Гэта — круглы і вельмі глыбокі вадаём з халоднай як лёд крынічнай вадой, чыстай і празрыстай.
На дне «акна» можна ўбачыць невялікую цёмную адтуліну. Там бурліць, кіпіць і серабрыцца паветра, нібы нарзан у каптажы.
Выліваючыся з круглага «акна» на паўвостраве, крынічная вада струменіць вузкім, звілістым раўчуком між кустоў нізкарослага лазняку і збягае ў раку, пабліскваючы ў траве. Адсюль папаўняецца вадой Бузянка. Гэтае месца так і называецца — урочышча «Вокны». Непадалёку ёсць яшчэ адно такое «акно».
Леанід Васільевіч далучаецца да нас. Мы садзімся ў лодку і плывём далей.
1947—1948