Я выйшаў на ганак.
Адсюль, з гары, на якой знаходзіцца станцыя, відаць увесь бясконцы сіні прастор возера. Паветра чыстае, свежае, яснае.
Між будынкаў станцыі безупынна снавалі, шчабечучы, гарадскія ластаўкі-варанкі. Пад гонтавымі дахамі было многа іх шэрых круглаватых гнёздаў, па-майстэрску злепленых з зямлі і гліны і склееных уласнаю слінаю.
Варанкі гадавалі малых і ўвесь час нястомна прыносілі ім насякомых, якіх лавілі тут жа, над возерам.
Як прыгожа і спрытна лятаюць над вадой гэтыя любыя птушкі! Яны то ўзлятаюць угору, то апускаюцца ўніз, робячы шпаркія і нечаканыя павароты, нібы куляючыся ў паветры, то стралою імкліва праносяцца над самай вадою, дакранаючыся вострымі крыламі да яе роўнай паверхні. Ластаўкі і ядуць, і п’юць «на хаду», у час палёту.
Пакуль я сядзеў на ганку і любаваўся варанкамі, шумная чарада піянераў выбегла з дому і ланцужком пачала спускацца па вузкай сцежцы ўніз да возера. Там, на прычале ля масткоў, стаялі лодкі, на якіх экскурсанты прыплылі сюды са свайго лагера ў Гатавічах.
Звонкія галасы змоўклі пад гарой. Стала адразу ціха.
1957 - 1958