Я абрус памінальны паслала на светлым тым полі,
Дзе жаўнеры Касцюшкі лягалі на вечны спачын.
Шалатнула трава, і вятрыска пацвердзіў - «За волю!»
І прарос скрозь тканіну спакойны і мудры палын.
Засцяліла я стольнікам слуцкую тую дарогу,
Дзе у сэрцаў пялёсткі ўгрызаліся кулі-чмялі.
«За свабоду!» - пранесліся словы паўстанцаў над логам,
І пакутніцкім цернам скрозь цяжкі абрус прараслі.
Я пайшла ў Курапаты,
Дзе шэрымі клубамі болю
Вочы выеў туман у бярозы пахіла-крывой.
Там на крохкай бяросце нязгасныя словы -
«За волю!»
Набрынялі гарачай -
Яшчэ ўсё гарачай - крывёй.
Я хацела ручнік завязаць
На крыжы ацалелым,
Ды расстрэльныя чэргі яго, як ланцуг, абвілі.
«За свабоду!» - і вырваўся голубам белым,
Каб не згніць за нішто ў нялюбай зямлі.
Над дамамі, заціхлымі ў сонных турботах,
Над вірамі ў глыбокай таемнай вадзе,
Над палямі, салёным залітымі потам,
Кружыць вольная птушка - і крылаў яна не складзе...
2000