Над Дзвіной, як чорны покрыў - ранне.
Гора смокча сэрцы, як змяя.
З Полацка з'язджае на выгнанне
Ўся велікакняская сям'я.
Усьмавы пантофлік з прошвай сіняй
На назе дзявочае прамок.
Слухае манашка Еўфрасіння
Бацькі пасівелага папрок.
Ты бясплоднае абрала ложа.
Брат твой ад самоты занямог.
Без унукаў я... Хто нам паможа?
Коратка яна сказала: «Бог».
Уздыхнуў. Ладдзю панесла плынню.
З далечы усе, як мурашы.
З ветрам даняслося: «Еўфрасіння!
Прадыслава, Полацк зберажы!»
Не ўстаюць з каленяў, плачуць людзі...
Шмыгнуў некуды з даносам віж...
Юная ігумення, хто будзе
Несці за цябе і гэты крыж?
Хай і там надзея не растае,
Мужнасць не утопіцца ў слязах...
Візантыя! Клетка залатая
Вольным птушкам - полацкім князям!
І гады, і жыцці, як атаву,
Косяць Часу вострыя нажы.
А яна ўсё чуе: «Прадыслава!
Еўфрасіння! Полацк беражы!»