Выданьні:
- НОВЫ ЗАКОН Спадара а Спаса нашага Ісуса Хрыста. – Нью–Ёрк, 1959. (Пераклад з грэцкай Я.Станкевіча).
- НОВЫ ЗАКОН Спадара а Спаса нашага Ісуса Хрыста | З мовы грэцкае на вялікалітоўскую (беларускую) нанава перакладзены. – Нью–Ёрк: Вялікалітоўскае (Беларускае) Навуковае Таварыства Пранціша Скарыны, 1970. – 260 с. (Пераклад Я.Станкевіча).
- Сьвятая Бібля: Кнігі сьвятога пісьма Старога й Новага закону | З мовы габрэйскае а грэцкае. – Нью Ёрк, 1973. – 840 + 260 с. (Пераклад Я. Станкевіча і М.Гітліна).
Дадатковая інфармацыя пра пераклад і перакладчыкаў:
- Зьміцер Шыла - Біяграфія Яна Станкевіча (Вікіпедыя)
Станкевіч Ян (Янка) (псэўданімы Брачыслаў Скарынін, Ян Янушонак)(26.11.1891-16.11.1976), беларускі мовазнавец, гісторык, палітычны дзеяч. Нарадзіўся ў в. Арляняты Ашмянскага павета. Скончыў Віленскую Беларускую Гімназію й Пражскі ўнівэрсытэт. Доктар філасофіі (1926). Працаваў выкладчыкам у Варшаўскім і Віленскім унівэрсытэтах. Пасол Сейма (1928-30). Пад час нямецкай акупацыі кантактаваў з польскім антыфашысцкім падпольлем і быў лідэрам канспіранцыйнай Партыі Беларускіх Нацыяналістаў. Быў чальцом Беларускай народнай самапомачы і навуковага аддзелу БЦР. Адзін з заснавальнікаў Беларускага навуковага таварыства. З 1949 г. жыў у ЗША і займаўся навуковай і грамадскай дзейнасьцю. Пахаваны ў Саус-Рывэры, Нью-Джэрсі.
Алічбоўваньне паводле выданьня: Сьвятая Бібля, 1973.
Пераклад Яна Станкевіча (за дапамогаю Майсея Гітліна)
1 На пачатку стварыў Бог нябёсы й зямлю.
2 А зямля была́ бяз хормы а пустая, і цемнь была над бяздоньням; і Дух Божы лунаў над відам водаў.
3 I сказаў Бог: „Станься сьвятліня". I сталася сьвятліня. 4 I бачыў Бог тую сьвятліню, што добрая, і адлучыў Бог тую сьвятліню ад тае цемні. 5 I назваў Бог сьвятліню днём, а цемнь назваў ночай. I быў вечар, і была раніца: дзень адзін.
6 I сказаў Бог: „Станься прасьцяг сярод водаў і дзялі воды ад водаў". 7 I ўчыніў Бог прасьцяг, і адлучыў воды, што пад прасьцягам, ад водаў, што над прасьцягам. I сталася так. 8 I назваў Бог прасьцяг нябёсамі. I быў вечар, і была раніца: дзень другі.
9 I сказаў Бог: „Няхай зьбяруцца воды з пад нябёсаў у вадно месца, і няхай зьявіцца сухазем". I сталася так. 10 I назваў Бог сухазем зямлёю, а збор водаў назваў морамі. I бачыў Бог, што добра.
11 I сказаў Бог: „Няхай выдасьць зямля траву́, зяленіва сеючае семя, пладовае дзерва, што даець плод подле роду свайго, у каторым семя ягонае ў ім на зямлі". I сталася так. 12 I выдала зямля траву, зяле́ніва, семя сеючае подле роду свайго, і дзерва, што даець плод, у каторым семя яго подле роду яго. I бачыў Бог, што добра. 13 I быў вечар, і была раніца: дзень трэйці.
14 І сказаў Бог: „Станьцеся сьветлы на прасьцязе нябёс, дзеля адрозьненьня дня ад ночы, і будуць на знакі́ а на поры а на дні а на га ды. 15 I будуць яны сьветламі на прасьцязе нябёс сьвяціць на зямлі. I сталася так. 16 I ўчыніў Бог тыя два сьветлы вялікія: сьветла вялікае, ра́дзіць дзень, і сьветла малое, ра́дзіць ноч, і гвезды. 17 I пастанавіў іх Бог на прасьцязе нябёс, сьвяціць на зямлю, 18 I ра́дзіць дзень і ноч, і адлучаць сьвятліню ад цемні. I бачыў Бог, што добра. 19 I быў вечар, і была раніца: дзень чаць верты.
20 I сказаў Бог: „Няхай выдадуць воды паўзуны, істу дыхаючую; і птуства няхай лётае над зямлёю скрозь прасьцяг нябё." 21 I стварыў Бог дзіўствы вялікія і ўсялякую поўзаючую істу дыхаючую, каторыя выдалі воды, подле роду іх, і ўсялякае птуства крылатае подле роду ягонага. I бачыў Бог, што добра. 22 I дабраславіў іх Бог, кажучы: „Пладзіцеся а множчася а напаўняйце воды ў морах, і птуства няхай множыцца на зямлі". 23 I быў вечар, і была раніца: дзень пяты.
24 I сказаў Бог: „Няхай выдасьць зямля дыхаючую істу подле роду ейнага, статак а паўзуны а жывёлу земную подле роду ейнага. I сталася так. 25 I ўчыніў Бог жывёлу земную подле роду ейнага, і статак подле роду ягонага, і ўсякага паўзуна зямлі подле роду ягонага. I бачыў Бог, што добра.
26 I сказаў Бог: „Учыніма чалавека на абраз наш, подле падобнасьці нашае; і няхай пануе над рыбаю морскай, і птушкаю нябёснай, і статкам, і ўсёй зямлёю, і ўсякім паўзуном, што поўзае па зямлі". 27 I стварыў Бог чалавека на абраз Свой, на абраз Божы стварыў яго; мужчыну й жонку стварыў іх.
28 I дабраславіў іх Бог, і сказаў ім: „Пладзіцеся а множчася а на паўняйце зямлю, і паддайце яе сабе, і пануйце над рыбаю морскай, і птушкаю нябёснай, і ўсялякім жывучым, што поўзае па зямлі".
29 I сказаў Бог: „Вось, Я даў вам усялякую траву, што выдаець ізь сябе насеньне, якая ё на відзе ўсяе зямлі, і ўсялякае дзерва, у каторым ё плод дзерва, што сее насеньне; гэта будзе вам на емя. 30 А ўсёй жывёле земнай, і ўсёй птушцы нябёснай, і ўсяму, што поўзае па зямлі, у каторым дыханьне жывое, даў Я ўсе зяленіва траўнае на жыр". I сталася так.
31 I бачыў Бог усе, што ўчыніў, і вось, добра вельмі ё. І быў вечар, і была раніца: дзень шосты.
1 I дакончаны нябёсы й зямля і ўсе войска іх. 2 I дакончыў Бог сёмага дня дзела Свае, каторае Ён чыніў, і перастаў тварыць сёмага дня ўсе дзела свае, каторае ўчыніў. 3 I дабраславіў Бог сёмы дзень, і пасьвяціў яго; бо ў гэты перастаў тварыць усе дзела Свае, каторае тварыў Бог, каб чыніць.
4 Вось паходжаньне нябёсаў і зямлі, у стварэньню іх, у дзень, у каторым учыніў СПАДАР Бог зямлю й нябёсы, 5 I ўсялякія палявыя кусты, уперад чымся яны расьлі, і ўсялякую палявую траву, каторая дагэнуль не расла; бо СПАДАР Бог не пасылаў дажджу на зямлю, і ня было чалавека рабіць зямлю. 6 I па́ра падыймалася ізь зямлі, і навадняла ўвесь від зямлі. 7 I ўхармаваў СПАДАР Бог чалавека з пылу зямлі, і ўдыхнуў у ноздры ягоныя дых жыцьця, і стаў чалавек душою жывою.
8 I насадзіў СПАДАР Бог сад ув Эдэме, на ўсходзе, і памясьціў там чалавека, каторага ўхармаваў. 9 I вырасьціў СПАДАР Бог ізь зямлі ўсялякае дзерва, прынаднае на пагляд і добрае на емя, і дзерва жыцьця сярод тога саду, і дзерва веданьня дабра й ліха.
10 I рака выходзіла з Эдэму дзеля навадненьня саду; і стуль падзялілася, і былі́ чатыры галоўныя рэкі. 11 I імя аднае Фісон: яна абцякае ўсю зямлю Гавіла, тую, ідзе золата; 12 I золата тае зямлі добрае; там ёсьць бдалях і камень анікс. 13 I імя другое ракі Ґігон: яна абцякае ўсю зямлю Куш. 14 Імя трэйцяе ракі Гідэкэль: яна цячэць перад Асыраю. I чацьвертая рака Еўфрат.
15 I ўзяў СПАДАР Бог чалавека, і асяліў яго ў садзе Эдэмскім, урабляць і сьцерагчы яго. 16 I расказаў СПАДАР Бог чалавеку, кажучы: „З кажнага дзерва ў садзе ты будзеш свабодна есьці; 17 Але зь дзерва веданьня дабра й ліха ня еж ізь яго; бо ў дзень, у каторым ты зьясі зь яго, сьмерцю памрэш".
18 I сказаў СПАДАР Бог: „Нядобра быць чалавеку адзінотнаму; ствару яму памачніка́, яму адказуючага". 19 I ўхармаваў СПАДАР Бог ізь зямлі ўсю жывёлу палявую і ўсе птуства нябёснае, і прывёў да чалавека, каб бачыць, як ён назавець іх, і ўсе як назавець чалавек кажную дыхаючую істу, так і было імя ёй. 20 I назваў чалавек імёны ўсяму статку і птуству нябёснаму, і ўсім зьвяром палявым; але чалавеку не знайшлося памачніка, яму адказуючага.
21 I спусьціў Бог на чалавека цьвярды сон, і ён заснуў, і ўзяў адну із скабаў ягоных, і закрыў тое месца целам замест яе. 22 I пабудаваў СПАДАР Бог тую скабу, каторую выняў з чалавека, у жонку, і прывёў яе да чалавека. 23 I сказаў чалавек: „Во, гэтым разам косьць із косьцяў маіх і цела зь цела майго. Затым будзе яна звацца жонкаю, бо з мужа ўзята гэту".
24 Затым пакіне чалавек айца свайго й маці сваю, і прыліпне да жонкі свае, - і будуць целам адным. 25 I былі́ абое голыя, чалавек і жонка ягоная, і не сароміліся.
1 Гад быў найхітрэйшы з усіх зьвяроў палявых, каторыя ўчыніў СПАДАР Бог. I сказаў жонцы: „Ці запраўды сказаў Бог: ,Ня ежча ні зь якага дзерва із саду?' " 2 І сказала жонка гаду: „Садавіну́ зь дзерваў садовых ямо. 3 Але праз садавіну дзерва, што пасярод саду, сказаў Бог: ,Ня ежча зь яго і не датыкайцеся да яго, каб вам не памерці' ".
4 I сказаў гад жонцы: „Не, не памрыце́ сьмерцю; 5 бо ведае Бог, што ў дзень, у каторым вы зь яго есьці будзеце, і адчыняцца вочы вашыя, і будзеце, як Багове, што ведаюць дабро й ліха". 6 І бачыла жонка, што дзерва добрае да ежы, і што яно прынаднае ачом, і пажаданае тое дзерва дзеля веды; і ўзяла́ садавіну зь яго а ела; і дала́ таксама мужу свайму зь ёю, і ён еў.
7 I адчыніліся вочы ў іх абаіх, І пазналі, што былі голыя; і сплялі фіґовае лісьцё, і зрабілі сабе папяразкі.
8 I пачулі голас СПАДАРА Бога, што хадзіў у садзе зь ветрам дзянным; і схаваўся чалавек і жонка ягоная ад віду СПАДАРА Бога памеж дзярэўя садовага.
9 I гукну́ў СПАДАР Бог чалавека, і сказаў яму: „Ідзе ты?" 10 I сказаў: „Голас Твой пачуў я ў садзе, і зьлякаўся, бо я голы, і схаваўся".
11 I сказаў: „Хто ж табе сказаў, што ты голы? ці ня з гэнага дзерва, з каторага Я заказаў табе есьці, ты еў?" 12 I сказаў чалавек: „Жонка, каторую Ты імне даў, яна дала́ імне зь дзерва, і я паспытаўся".
13 I сказаў СПАДАР Бог жонцы: „Што ж ты ўчыніла?" Жонка сказала: „Гад спадмануў мяне, і я паспыталася". 14 I сказаў СПАДАР Бог гаду: „За тое, што ты ўчыніў гэта, пракляты ты над усю жывёлу і над усі зьвяры палявыя; на бруху сваім ты будзеш хадзіць, і пыл жэрці будзеш усі дні жыцьця свайго. 15 I не́прыязьньства палажу меж цябе і меж жонкі, і меж семені твайго й семені ейнага; яно будзе мяжджуліць цябе ў галаву, а ты будзеш жыгаліць яго ў пяту".
16 Жонцы сказаў: „Памнажаючы памножу смутак твой і цяжарнасьць тваю; у смутку будзеш радзі́ць дзеці; і да мужа твайго пацяга твая, і ён будзе панаваць над табою".
17 Адаму ж сказаў: „За тое, што ты паслухаў голасу жонкі свае і еў з тога дзерва, з каторага Я заказаў табе, кажучы: ,Ня еж ізь яго', праклята зямля з твае прычыны, із смуткам будзеш жывіцца зь яе ўсі дні жыцьця свайго. 18 Церне а асот будзе расьці табе; і будзеш жывіцца палявою травою. 19 У поце віду свайго будзеш есьці хлеб, пакуль ня зьвернешся да зямлі, бо зь яе ты ўзяты; бо пыл ты і ў пыл зьвернешся".
20 I назваў Адам імя жонкі свае: Ева, бо яна была́ маці ўсіх жывучых.
21 I зрабіў СПАДАР Бог Адаму й жонцы ягонай адзежу скураную, і адзеў іх.
22 I сказаў СПАДАР Бог: „Вось, людзіна́ сталася як адзін із Нас, каб ведаць дабро й ліха; і цяпер як бы ня выцягнуў ён рукі свае, і ня ўзяў таксама зь дзерва жыцьця, і ня еў, і не пачаў жыць вечна". 23 I выслаў яго СПАДАР Бог із саду Эдэмскага, рабіць зямлю, з каторае ён узяты. 24 Дык выгнаў чалавека. I асяліў на ўсход ад саду Эдэмсмага херуваў зь мячом поламенным абаротным, сьцерагчы дарогу дзерва жыцьця.
1 Адам пазнаў Еву, жонку сваю, і яна зацяжарыла, і нарадзі́ла Каіна, і сказала: „Адзяржала я чалавека - СПАДАРА''. 2 Адлі́ радзі́ла брата ягонага Авеля. I быў Авель пастух авец, а Каін рабіў зямлю.
3 Пад канец дзён Каін прынёс і́з пладоў зямлі дар Спадару. 4 I Авель прынёс, таксама ён, зь першародных авец, з упашчаных іх. I прыхінуўся СПАДАР да Авеля і да дару ягонага; 5 А да Каіна і да дару ягонага не прыхінуўся. I вельмі зьнемарасьціўся Каін, і апусьціўся від ягоны. 6 I сказаў СПАДАР Каіну: „Чаму ты зьнемарасьціўся і чаму апусьціў від свой? 7 Калі чыніш добра, ці не падыймаеш віду? А калі ня чыніш добра, то ў дзьвярох грэх ляжыць, яго цягне да цябе, але ты пануй над ім".
8 I казаў Каін Авелю, брату свайму. I як яны былі́ на полю, паўстаў Каін на Авеля, брата свайго, і забіў яго.
9 I сказаў СПАДАР Каіну: „Ідзе Авель, брат твой?" Ён адказаў: „Ня ведаю, ціж я вартаўнік брата свайго?" 10 I сказаў: „Што ты зрабіў? голас крыві брата твайго гука́е да Мяне ізь зямлі. 11 Дык цяпер пракляты ты ад зямлі, каторая адчыніла рот свой прыняць кроў брата твайго з рукі твае. 12 Як ты будзеш рабіць зямлю, яна ня будзе далей даваць сілы свае табе; ты будзеш выгнаньнікам а валацугаю на зямлі". 13 I сказаў Каін СПАДАРУ: „Большая ка́ра за бяспраўе, чымся можна вытрываць. 14 Вось, выгнаў Ты мяне сядні зь віду зямлі, і ад віду Твайго схаваюся, і буду выгнаньнікам а валацугаю на зямлі; і будзе: кажны, хто знойдзе мяне, заб'ець мяне́". 15 I сказаў яму СПАДАР: „За гэта кажнаму, хто заб'ець Каіна, сем разоў памсьціцца". I пазначыў СПАДАР Каіна знакам, каб не забіў яго кажны, хто знойдзе яго.
16 I пайшоў Каін ад віду СПАДАРОВАГА; і асяліўся ў зямлі туляньня, на ўсход ад Эдэму. 17 I пазнаў Каін жонку сваю, і яна зацяжарыла і нарадзі́ла Гэноха. І збудаваў ён места; і назваў места імям сына свайго: Гэнох. 18 у Гэноха нарадзіўся Ірад; Ірад нарадзіу Мегіяеля; Мегіяель нарадзіў Мефусала; Мефусал нарадзіў Ламеха.
19 I ўзяў сабе Ламех дзьве жонкі; імя аднае: Ада, і імя другое: Цыла. 20 I Ада нарадзі́ла Явала: ён быў ацец жывучых у буданох і меў стады. 21 I імя брата ягонага Ювал: ён быў ацец усіх дзяржачых гарпы а жалейкі. 22 I Цыла таксама нарадзі́ла Тувалкаіна, каторы быў рамесьнік усялякае снадзі зь медзі а зялеза. I сястра Тувалкаінава Ноема.
23 I сказаў Ламех жонкам сваім: „Ада а Цыла! слухайце голасу майго, жонкі Ламехавы! прыслу́хайцеся да мовы мае; бо я чалавека забіў сабе на рану і дзяцё сабе на шрам. 24 Калі сем разоў памсьціцца за Каіна, дык за Ламеха семдзясят і сем разоў".
25 I пазнаў Адам яшчэ жонку сваю, і яна нарадзі́ла сына і назвала яго Сыф; бо „Бог прызначыў імне іншае патомства замест Авеля, бо забіў яго Каін".
26 У Сыфа таксама нарадзіўся сын, і ён назваў імя яго: Енос; тады пачалі́ гука́ць у імя СПАДАРОВА.
1 Гэта кніга родаў Адамовых: у дзень, як Бог стварыў чалавека, подле падобнасьці Божае ўчыніў яго. 2 Мужчыну й жонку стварыў іх, і дабраславіў іх, і назваў іх імя: людзіна́, у дзень стварэньня іх. 3 I Адам жыў сто трыццаць год, і нарадзіў на падобнасьць сваю і подле абраза свайго, і назваў імя ягонае: Сыф. 4 I былі́ дні Адамовы, па нараджэньню ягоным Сыфа, асьмісот год, і радзіў сыноў і дачкі. 5 I былі́ ўсі дні Адамовы, каторыя жыў, дзевяцьсот трыццаць год; і ён памер.
6 I жыў Сыф сто пяць год і нарадзіў Еноса. 7 I жыў Сыф, па ягоным нараджэньню Еноса, асьмісот год, і радзіў сыноў і дачкі. 8 I былі́ ўсі дні Сыфавы дзевяцьсот двананцаць год; і ён памер.
9 I жыў Енос дзевяцьдзясят год, і нарадзіў Каінана. 10 I жыў Енос, па нараджэньню ягоным Каінана, асьмісот пятнанцаць год, і радзіў сыноў і дачкі. 11 I былі́ ўсі дні Еносавы дзевяцьсот пяць год: і ён памер.
12 I жыў Каінан семдзясят год, і нарадзіў Магалал'эля. I жыў Каінан, па ягоным нараджэньню Магалал'эля, асьмісот сорак год, і радзіў сыноў і дачкі. 14 I былі́ ўсі дні Каінановы дзевяцьсот дзесяць год; і ён памер.
15 I жыў Магалал'эль шасьцьдзясят пяць год, і нарадзіў Ярэда. 16 І жыў Магалал'эль, па ягоным нараджэньню Ярэда, асьмісот трыццаць год, і радзіў сыноў і дачкі́, 17 I былі́ ўсі дні Магалал'эля асьмісот дзевяцьдзясят пяць год; і ён памер.
18 I жыў Ярэд сто шасьцьдзясят два гады, і нарадзіў Гэноха. 19 I жыў Ярэд, па нараджэньню ягоным Гэноха, асьмісот год, і радзіў сыноў і дачкі. 20 I былі́ ўсі дні Ярэдавы дзевяцьсот шасьцьдзясят два гады; і памер.
21 I жыў Гэнох шасьцьдзясят пяць год, і нарадзіў Мафусала. 22 I хадзіў Гэнох із Богам, па нараджэньню Мафусала, трыста год, і ра дзіў сыноў і дачкі. 23 I былі́ ўсі дні Гэнохавы трыста шасьцьдзясят пяць год. 24 I хадзіў Гэнох із Богам; і ня было яго болей, бо ўзяў яго Бог.
25 I жыў Мафусал сто асьмідзясят сем год, і́ нарадзіў Ламеха. 26 I жыў Мафусал, па нараджэньню ягоным Ламеха, сямсот асьмідзясят два гады, і радзіў сыноў і дачкі. 27 I былі́ ўсі дні Мафусалавы дзевяцьсот шасьцьдзясят дзевяць год; і ён памер.
28 I жыў Ламех сто асьмідзясят два гады, і нарадзіў сына. 29 I назваў імя ягонае: Ной, кажучы: „Гэты пацеша нас ад работы нашае і ад атугі рук нашых ад зямлі, каторую пракляў СПАДАР. 30 I жыў Ламех, па нараджэньню ягоным Ноя, пяцьсот дзевяцьдзясят пяць год, і радзіў сыноў і дачкі. 31 I былі́ ўсі дні Ламехавы сямсот семдзясят сем год; і ён памер.
32 I было Ною пяцьсот год, і на радзіў Сэма, Хама а Яфэта.
1 I сталася, як людзі пачалі́ мнажыцца на зямлі, і дачкі радзі́ліся ў іх; 2 I пабачылі сынове Божыя дачкі людзкі́я, што яны харошыя, і ўзялі́ іх сабе за жонкі, з усіх, каторыя яны абралі. 3 I сказаў СПАДАР: „Ня будзе Дух Мой трываць у людзіне вечна ў ваблудах ейных; бо яна цела; і будуць дні ейныя сто дваццаць год".
4 Нефілімы былі́ на зямлі тых дзён, і таксама просьле тога, як сынове Божыя ўходзілі да дачок людзкі́х, і яны ім радзі́лі. Гэта дужасілы, спрадвеку галасьлівыя людзі.
5 I пабачыў Бог. што множасьць ліха людзкога на зямлі, што ўсякага стварэньня думаньні сэрца ягонага адно празь ліха ўвесь дзень.
6 I жалеў СПАДАР, што ўчыніў людзіну́ на зямлі, і смуціўся ў сэрцу Сваім. 7 I сказаў СПАДАР: „Выцераблю людзіну́, каторую Я стварыў, зь віду зямлі, ад чалавека аж да статку, аж да паўзуна і аж да птушкі нябёснае; бо жалею, што Я іх учыніў".
8 А Ной прыдбаў ласку ў ваччу СПАДАРОВЫМ. 9 Вось род Ноеў: Ной быў чалавек справядлівы, беззаганны быў у сваіх пакаленьнях; з Богам хадзіў Ной.
10 Ной нарадзіў трох сыноу: Сэма, Хама а Яфэта.
11 Але зямля папсавалася перад Богам; і надпоўнілася зямля ліхадзействам. 12 І бачыў Бог зямлю; і во, яна папсаваная, бо ўсякае цела папсавала дарогу сваю на зямлі.
13 I сказаў Бог Ною: „Канец усякага цела прыходзе перад Імною; бо зямля напоўнілася ад іх ліхадзействамі; і вось, Я збу́раю іх ізь зямлі. 14 Зрабі сабе караб ізь дзерва ґофер, прадзелы зрабі ў караблю, і асмалі яго смалою ўнутры й знадворку. 15 I гэгак зрабі яго: трыста локцяў даўжыня карабля, пяцьдзясят локцяў шырыня яго, а вышыня яго трыццаць локцяў. 16 Адтуліну зрабі ў караблю, і ў локаць сконч яе ўгары, і дзьверы карабля зрабі з боку яго; сподняе, другое й трэйцяе пятры зрабі ў ім. 17 I вось, Я навяду патопу водную на зямлю, выгубіць усялякае цела, у каторым ё дух жыцьця, пад нябёсамі; усе, што ё на зямлі, сканае. 18 I ўстанаўлю змову Сваю з табою, і ўвыйдзеш у караб ты, і сыны твае, і жонка твая, і жонкі сыноў тваіх з табою. 19 А з усяе жывёлы ўсякага цела па двое з кажнае ўвядзеш у караб, каб іх жывых захаваць ізь сабою: самец і саміца будуць. 20 З птушкі подле роду ейнага, і з статку подле роду ягонага, і з усіх паўзуноў зямлі подле роду іхнага, з усіх па пары ўвыйдуць да цябе. каб засталіся жывыя. 21 Ты ж вазьмі сабе з усялякае еміны, якою жывяцца, і зьбяры да сябе, і будзе яна табе й ім ежаю".
22 І зрабіў Ной; подле ўсёга, як расказаў Бог яму, так ён і зрабіў.
1 I сказаў Спадар Ною: „Увыйдзі ты і ўвесь дом твоя у караб; бо Я цябе бачыў справядлівым перад Сабою ў родзе гэтым. 2 З усёга тога статку чыстага вазьмі сабе сем а сем, мужчынскае й жа ноцкае плоці. А із статку, што ня чысты ён, па двое, мужчынскае й жаноцкае плоці. 3 Таксама з птушкі нябёснае сем а сем, самца й саміцу, каб захаваць плямя на віду ўсяе зямлі; 4 Бо ў канцу сямёх дзён Я спушчу дождж на зямлю сорак дзён і сорак ночаў; і выгублю ўсі істы, каторыя ўчыніў, зь віду зямлі.
5 I Ной зрабіў усе подле тога, што СПАДАР казаў яму. 6 I Ною было шасьцьсот год, і патопа была вадою па ўсёй зямлі. 7 I ўвыйшоў Ной, і сыны ягоныя, і жонка ягоная, і жонкі сыноў ягоных ізь ім у караб ад віду водаў патопы. 8 I із статку чыстага, і із статку нячыстага, і з птуства, і з усёга поўзаючага па зямлі. 9 Парамі, парамі прышлі яны да Ноя ў караб, самец і саміца, як казаў Бог Ною. 10 I было ў канцу сямёх дзён, і воды патопы былі́ на зямлі.
11 Шасьцьсотнага году веку Ноевага, другога месяца, сямнанцатага дня таго ж месяца, гэтага дня покнулі ўсі жаролы бяздоньня вялікага, і адтуліны нябёсныя адчыніліся; 12 I быў дождж на зямлі сорак дзён і сорак ночаў. 13 Гэтага самага дня ўвыйшоў у караб Ной а Сэм, Хам а Яфэт, сыны Ноевы, і жонка Ноева, і тры жонкі сыноў ягоных ізь імі. 14 Яны, і ўсялякая жывёла подле роду свайго, і ўсялякая статчына подле роду свайго, і ўсялякія паўзуны поўзаючыя па зямлі подле роду іхнага, усе птуства подле роду іхнага, усі́ крылатыя. 15 I ўвыйшлі да Ноя ў караб па пары, па пары з усялякага цела, у каторага дух жыцьця. 16 I тыя, што ўвыйшлі, самец і саміца з усялякага цела ўвыйшлі, як казаў яму Бог. I зачыніў СПАДАР за ім.
17 I была́ патопа сорак дзён на зямлі, і памнажыліся воды, і паднялі́ караб, і ён узьняўся над зямлёю. 18 I дужэлі воды, і павялічаліся вельмі на зямлі; і караб плаваў па відзе водаў. 19 I воды падужэлі вельмі а вельмі на зямлі, і пакрылі ўсі горы высокія, якія пад усімі нябёсамі. 20 На пятнанцаць локцяў дагары падужэлі воды і пакрылі горы. 21 I сканала ўсялякае цела, што кратаецца па зямлі, у птустве, і ў статку, і ў зьвярох, у вусіх паўзунох, што поўзаюць па зямлі, і ўсі людзі. 22 Усе, што мела дыханьне духа жыцьця ў ноздрах сваіх, усе, што на сухаземе, памерла. 23 I выгубіў Бог усе стварэньне, што на відзе зямлі, ад людзіны аж да статчыны, аж да паўзуна і аж да птушкі нябёснае, усе выгублена ізь зямлі: і застаўся толькі Ной і што было зь ім у караблю. 24 I дужэлі воды над зямлёю сто і пяцьдзясят дзён.
1 І ўспомнеў Бог Ноя, і ўсю жывёлу, і ўвесь статак, і што былі́ зь ім у караблю; і правёў Бог вецер па зямлі, і апалі воды. 2 I запе́рліся жаролы бяздоньня і адтуліны нябёсныя, і скончыўся дождж ізь нябёсаў. 3 I зварача́ліся воды ізь зямлі спакваля, і пачало менець водаў па сту пяцьдзясят днёх.
4 I спыніўся караб сёмага месяца, сямнанцатага дня таго ж месяца на горах Арарат. 5 I водаў менела спакваля да дзясятага месяца; першага дня дзясятага месяца былі́ відаць вярхі гораў.
6 I было пры канцу сараку дзён: і адчыніў Ной акно карабля, зробленае ім. 7 I паслаў гругана, каторы выляцеў, адлятаў і прылятаў, пакуль ня высахлі воды на зямлі. 8 I паслаў ад сябе галубу, каб абачыць, ці паменелі воды на відзе зямлі. 9 I не знайшла галуба месца прыпынку ступе́ нагі свае, і зьвярнулася да яго да карабля; бо воды былі́ на відзе ўсяе зямлі; і ён выцягнуў руку́ сваю, і ўзяў яе, і прыняў да сябе да карабля. 10 I паждаў яшчэ сем дзён іншых, і ўзноў паслаў галубу з карабля. 11 I прыбыла́ да яго галуба ўвечары; і во, ушчыкнены аліўны ліст у дзёўбе ў яе: і Ной даведаўся, што вада апала ізь зямлі. 12 I ён паждаў яшчэ сем дзён іншых, і паслаў галубу, і яна ўжо не зьвярнулася да яго болей.
13 I было шасьцьсот першага году першага дня першага месяца: высахла вада на зямлі; і адняў Ной пакрыцьце карабля, і глянуў, і во, абсох від зямлі. 14 I другога месяца, на дваццаць сёмы дзень месяца высах від зямлі.
15 I казаў Бог Ною, кажучы: 16 „Выйдзі з карабля ты, і жонка твая, і сыны твае, і жонкі сыноў тваіх із табою. 17 Усю жывёлу, што з табою, з усялякага цела, у птустве а ў статку а ў вусіх паўзунох, што поўзаюць па зямлі, вывядзі із сабою: хай рояцца яны па зямлі, і хай плодзяцца а множацца на зямлі".
18 I вышаў Ной, і сыны ягоныя, і жонка ягоная, і жонкі сыноў ягоных ізь ім. 19 Кажная жывёла, кажны паўзун, і ўсе птуства, усе, што кратаецца на зямлі, подле радзімаў сваіх вышлі з карабля.
20 I збудаваў Ной аброчнік СПАДАРУ; і ўзяў з усялякага статку чыстага, і з усёга птуства чыстага, і аброк усепаленьне на аброчніку тым. 21 I пачуў СПАДАР прыемныя пахі, і сказаў СПАДАР у сэрцу Сваім: „Ня буду болей праклінаць зямлі за людзіну, бо творства сэрца людзкога ліхое з маладосьці яго; і ня зражу болей усяго жывучага, як Я зрабіў. 22 Адгэтуль, пакуль зямля трываць будзе, сяўба й жніво, і сьцюжа й вад, і лета й зіма, і дзень і ноч не перастануць.
1 І дабраславіў Бог Ноя а сыноу ягоных, і сказаў ім: „Пладзіцеся а множчася а напаўняйце зямлю. 2 I боязьнь вас, і дрыжэнь не перад вамі будзе ў вусёй жывёле зямлі, і ўсёй птушцы нябёснай, у вусім, што кратаецца па зямлі, і ў вусёй рыбе морскай; у вашыя рукі адданы яны. 3 Усе, што кратаецца, што жывець, будзе вам на емя; як зяле́ніва траўнае даў Я вам усе. 4 Толькі цела з душою, крыві ягонага, ня ежча. 5 Я ж спаганю і кроў душаў вашых, спаганю ад усялякае жывёлы, і ад рукі людзі́ны, ад рукі́ брата ягонага спаганю душу́ людзіны. 6 Хто разальлець кроў чалавека, таго кроў разальлецца чалавекам; бо на абраз Божы ўчыніў чалавека. 7 I вы пладзіцеся а множчася: ройцеся на зямлі і множчася на ёй".
8 I казаў Бог Ною а сыном ягоным ізь ім, кажучы: 9 „І Я, вось, Я, пастанаўлю змову Сваю з вамі а з патомствам вашым па вас, 10 I з усялякаю істаю дыхаючаю, каторая з вамі, з птуствам, із статкам, і з усёй жывёлаю земнаю, каторая ў вас, - з усімі, што вышлі з карабля, з усёй жывёлаю зямлі: 11 I пастанаўлю змову Сваю з вамі, і ня будзе болей выцята ўсялякае цела водамі патопы, і ня будзе ўжо патопы на зьнішчэньне зямлі".
12 I сказаў Бог: „Во знак змовы, каторую Я даю меж Імною і меж вамі, і меж усялякаю істаю дыхаючаю, каторая з вамі, на роды вечныя. 13 Вясёлку Сваю даў Я ў болцы, і будзе яна знакам змовы меж Імною і меж зямлёю. 14 I будзе, як Я навяду хмарную болку на зямлю, і відаць будзе вясёлка ў болцы: 15 I Я ўспомню змову Сваю, каторая меж Імною і меж вамі, і меж усялякай істаю дыхаючаю ў усялякім целе; і наперад ня будуць воды патопаю на зьнішчэньне ўсяго цела. 16 I будзе вясёлка ў болцы, і Я ўбачу яе, каб успомнець змову вечную меж Бога й меж усякае душы жывое ў вусякім целе, каторая на зямлі". 17 I сказаў Бог Ною: „Во знак змовы, каторую Я пастанавіў меж Сабою і меж усякім целам, каторае на зямлі".
18 I былі́ сыны Ноевы, што вышлі з карабля: Сэм, Хам а Яфэт. А Хам, - ён ацец Канаанаў. 19 Трох гэтых сыноў Ноевых, і ад гэтых пашырыліся па ўсёй зямлі.
20 I пачаў Ной быць ралейнікам, і пасадзіў віно. 21 I выпіў ён ізь віна, і ўпіўся, і загаліўся сярод будана свайго. 22 I абачыў Хам, ацец Канаанаў, голасьць айца свайго, і расказаў двум братом сваім вонках. 23 I ўзяў Сэм а Яфэт адзежыну, і палажылі яе на плечы абодвых, і пайшлі задам, і накрылі голасьць айца свайго; віды іхныя былі́ аберненыя назад, і голасьці айца свайго ня бачылі. 24 I прачхнуўся Ной ад віна свайго, і даведаўся, што ўчыніў над ім сын ягоны малы;
25 I сказаў: „Пракляты Канаан, слуга слугаў будзе ён у братоў сваіх". 26 I сказаў: „Дабраславёны СПАДАР Бог Сэмаў; і будзе Канаан слугою яму. 27 Няхай пашыра Бог Яфэта, і будзе жыць ён у буданох Сэмавых; і будзе Канаан слугою яму".
28 I жыў Ной просьле патопы трыста пяцьдзясят год. 29 I было ўсіх дзён Ноевых дзевяцьсот пяцьдзясят год; і ён памер.
1 I во роды сыноў Ноевых: Сэма, Хама а Яфэта. I нарадзіліся ў іх дзеці просьле патопы.
2 Сынове Яфэтавы: Ґомер а Маґоґ а Мадай а Яван а Фувал а Мешэх а Фірас. 3 I сыны Ґомеравы: Аскеназ а Рыфат а Фоґарма. 4 I сыны Явановы: Еліса а Фарыс, Кітым а Доданім. 5 Ад гэтых апрычыліся абтокі народаў у землях іхных, кажны подле мовы свае і подле плямёнах сваіх, у народах сваіх.
6 I сыны Хамавы: Куш а Міцраім а Фут а Канаан. 7 I сынове Кушавы: Сэва а Гавіла а Саўга а Рама а Саўтэха. I сыны Рамавы: Шэва а Дэдан. 8 I Куш нарадзіў Німрода: гэты пачаў быць дужасілам на зямлі. 9 Ён быў дужы паляўнічы перад відам СПАДАРОВЫМ; затым кажуць: „Дужы паляўнічы, як Німрод перад відам СПАДАРОВЫМ". 10 I быў пачатак гаспадарства ягонага: Бабілён а Эрэх а Аккад а Халне, у зямлі Шынар. 11 З тае зямлі вышаў Асур, і збудаваў Ніневу, і места Рэговоф, Калаг, 12 I Рэсэн памеж Ніневы й Калагі; гэта тое места вялікае. 13 I Міцраім нарадзіў Лудымы а Анамімы а Легавімы а Нафтугімы 14 А Патрусымы а Каслугімы, адкуль вышлі Пілішчане, а Кафторымы.
15 I Канаан нарадзіў Сыдона, першароднага свайго, а Гэта 16 А Евусэя а Аморэя а Ґерґесэя 17 А Гівея а Арка а Сыня 18 А Арвада а Цэмара а Гамафа. А потым пашырыліся плямёны Канаанавы. 19 І была́ граніца Канаана ад Сыдону, ідучы на Ґерар, аж да Ґазы, ідучы на Содому, Ґомору, Адму а Цэвуім аж да Ляшы. 20 Гэта сынове Хамавы, подле плямёнаў сваіх, подле моваў сваіх, па краёх сваіх і на родах сваіх.
21 I Сэм - у яго таксама нарадзіліся дзеці, ён быў ацец усіх сыноў Гэверавых і старшы брат Яфэтаў. 22 Сынове Сэмавы: Елам а Асур а Арпаксад а Луд а Арам. 23 А сыны Арамовы: Уц а Гул а Ґефера а Маш. 24 I Арпаксад нарадзіў Шалага, Шалаг нарадзіў Эвера. 25 У Эвера нарадзі́ліся два сыны; імя аднаго Фалек, бо за дзён ягоных зямля была падзелена, і імя брата Ягонага Ёктан. 26 I Ёктан нарадзіў Алмодана а Шалефа а Хацармавефа а Ераха 27 А Гадорама а Узала а Дыклу 28 А Овала а Авімеля а Шэву 29 А Офіра а Гавілу а Ёвава; усі гэта сынове Ёктановы. 30 I былі́ сялібы іхныя ад Мешы, ідучы на Сэфар, гару ўсходнюю. 31 Гэта сынове Сэмавы, подле плямёнаў сваіх, подле моваў сваіх, па краёх сваіх, у народах сваіх.
32 Гэта плямёны сыноў Ноевых, подле радзімаў сваіх, і ў народах сваіх. Ад іх пашырыліся народы па зямлі па патопе.
1 I была́ ўся тая зямля аднае мовы і адных словаў. 2 I было, як яны падарожжавалі з усходу, яны знайшлі раўніну́ ў зямлі Шэнар і асяліліся там. 3 I сказалі адзін аднаму: „Дайце наробім цэглы і чыста выпалім". I мелі цэглу замест каменьня, а земляную смалу замест вапны. 4 I сказалі яны: „Дайце выбудуйма сабе места а вежу, а верх ягоны ў нябёсах; і ўчыніма сабе імя, каб не расьцярушыцца па віду ўсяе зямлі". 5 I зышоў СПАДАР паглядзець гэнага места а вежы, што будавалі сынове людзкі́я. 6 I сказаў СПАДАР: „Вось, адзін люд і адна ў вусіх мова; і вось што пачалі́ яны рабіць, і ня ўзьдзержацца яны ад усёга, што маняцца рабіць. 7 Дайце зыйдзіма й памяшайма там мову іхную так, каб адзін не разумеў мовы другога". 8 I расьцярушыў іх СПАДАР адтуль па відзе ўсяе зямлі, і яны перасталі будаваць тое места. 9 За тым названа імя ягонае Бабілён, бо там памяшаў СПАДАР мову ўсяе зямлі, і стуль расьцярушыў іх СПАДАР па ўсім відзе зямлі.
10 Вось роды Сэмавы: Сэму было сто год, і нарадзіў Арпаксада за два гады па патопе. 11 I жыў Сэм, па нараджэньню Арпаксада, пяцьсот год, і радзіў сыноў і дачкі.
12 I Арпаксад жьіў трыццаць пяць год, і нарадзіў Шалага. 13 I жыў Арпаксад, па нараджэньню Шалага, чатырыста тры гады, і радзіў сыноў і дачкі.
14 I Шалаг жыў трыццаць год, і нарадзіў Эвера. 15 I жыў Шалаг, па нараджэньню Эвера, чатырыста тры гады, і радзіў сыноў і дачкі.
16 I жыў Эвер трыццаць чатыры гады і нарадзіў Фалека. 17 I жыў Эвер, па нараджэньню Фалека, чатырыста трыццаць год і радзіў сыноў і дачкі.
18 I жыў Фалек трыццаць год, і нарадзіў Рэу. 19 I жыў Фалек, па нараджэньню Рэу, дзьвесьце дзевяць год, і радзіў сыноў і дачкі.
20 I жыў Рэу трыццаць два гады, і нарадзіў Сэруґа. 21 I жыў Рэу, па нараджэньню Сэруґа, дзьвесьце сем год, і радзіў сыноў і дачкі.
22 I жыў Сэруґ трыццаць год, і нарадзіў Нагора. 23 I жыў Сэруґ, па нараджэньню Нагора, дзьвесьце год, і нарадзіў сыноў і дачкі.
24 I жыў Нагор дваццаць дзевяць год, і нарадзіў Фару. 25 I жыў Нагор, па нараджэньню Фары, сто дзевятнанцаць год, і радзіў сыноў і дачкі.
26 I жыў Фара семдзясят год, і нарадзіў Абрама, Нагора а Гарана́.
27 I гэта роды Фаравы: Фара нарадзіў Абрама́, Нагора а Гарана́. І Гаран нарадзіў Лота. 28 I памер Гаран пры відзе Фары, айца свайго, у зямлі нараджэньня свайго, у Уру Хальдэйскім. 29 I паняў Абрам а Нагор сабе жонкі: імя жонкі Абрамовае Сорай; імя жонкі Нагоравае Мілка, дачка Гаранова, айца Мілчынага а айца Ісчынага. 30 А Сорай была няплодная, ня было ў яе дзецяняці.
31 І ўзяў Фара Абрама, сына свайго, і Лота, сына Гарановага, унука свайго, і Сорай нявестку сваю, жонку Абрама, сына свайго, і вышлі яны зь імі з Ура Хальдэйскага, каб ісьці да зямлі Канаанскае; і даншлі да Гарану, і аселі там. 32 I было дзён жыцьця Фары дзьвесьце пяць год, і памер Фара ў Гаране.
1 I сказаў СПАДАР Абраму: „Ідзі сабе ізь зямлі свае, ад радні свае і з дому айца свайго да зямлі, каторую я пакажу табе. 2 I Я ўчыню цябе народам вялікім, і дабраслаўлю цябе, і ўзьвялічу імя твае, і будзеш ты дабраславенства. 3 I дабраслаўлю дабраславячых цябе, а ўлегцымаючых цябе пракліну; і будуць дабраславёныя ў табе ўсі радзімы зямлі".
4 I пайшоў Абрам, як казаў яму СПАДАР, і зь ім пайшоў Лот. 5 I Абраму было семдзясят пяць год, як вышаў з Гарану. I ўзяў Абрам Сорай, жонку сваю, і Лота, братаніча свайго, усю маемасьць, каторую яны прыдбалі, і ўсякую душу́, каторую яны прыдбалі ў Гаране; і вышлі ісьці да зямлі Канаанскае; і прышлі да зямлі Канаанскае. 6 I прайшоў Абрам па зямлі аж да месца Сыхема, аж да дубровы Морэ. I Канааняне тады ў зямлі.
7 I зьявіўся СПАДАР Абраму, і сказаў яму: „Насеньню твайму аддам Я зямлю гэту". I збудаваў там аброчнік СПАДАРУ, КАТОРЫ зьявіўся яму.
8 I падаўся ён стуль да гары, наўсход ад Бэт-Элю; і расьпяў будан свой так, што ад яго Бэт-Эль быў на захад, а Гай на ўсход; і збудаваў там аброчнік СПАДАРУ, і па гука́ў у імя СПАДАРОВА. 9 I па даўся Абрам далей і йшоў, кіруючыся на паўдня.
10 I была́ галадоў у зямлі. I зышоў Абрам да Ягіпту, пажыць там, бо вялікая галадоў у зямлі. 11 I было, як ён бліжыўся, каб прысьці да Ягіпту, і сказаў Сорай, жонцы сваёй: „Вось жа, я ведаю, што ты жонка пазорная. 12 I станецца, як Ягіпцяне пабачаць цябе, і скажуць: ,Гэга жонка ягоная', і заб'юць мяне, а табе дадуць жыць. 13 Скажы, калі ласка, што ты імне сястра, каб імне добра было дзеля цябе, і каб жыва была душа мая перазь цябе". 14 I сталася, як увыйшоў Абрам у Ягіпет, і пабачылі Ягіпцяне жонку, што яна вельмі пазорная; 15 Абачылі яе й княжаты Фараонавы, і пахвалілі яе Фараону, і ўзята была́ тая жонка да дому Фараонавага. 16 I Абраму было добра дзеля яе; і быў у яго драбны й буйны статак, і аслы, і слугі, і нявольніцы, і асьліцы і вярблюды.
17 I выцяў СПАДАР Фараона вялікімі вытнямі, і дом ягоны, за Сорай, жонку Абрамову. 18 I гукну́ў Фараон Абрама, і сказаў: „Што гэта ты імне зрабіў? чаму не сказаў імне, што яна жонка твая. 19 Чаму ты сказаў: ,Сястра мая яна'? I я ўзяў яе сабе за жонку. I цяпер во жонка твая: вазьмі яе й пайдзі". 20 I загадаў празь яго Фараон людзём, і выслалі яго, і жонку ягоную, і ўсе, што ў яго было.
1 I падняўся Абрам ізь Ягіпту, ён а жонка ягоная, і ўсе, што ў яго, і Лот ізь ім, на паўдня.
2 I быў Абрам вельмі багаты статкам а срэбрам а золатам. 3 I пайшоў у свае падарожжы ад паўдня і аж да Бэт-Элю, да гэнага месца, ідзе быў будан ягоны спачатку меж Бэт-Элю й Гаю, 4 Да месца гэнага аброчніка, каторы ён зрабіў там уперад; і гука́ў там Абрам у імя СПАДАРОВА.
5 I ў Лота, што хадзіў із Абрамам, было драбнога й буйнога статку, і буданы. 6 I не магла зямля насіць іх, каб жыць разам, бо мае масьць іхная была вялікая, і не маглі яны жыць разам. 7 I была сварка меж пастухоў статку Абрамовага і пастухоў статку Лотовага; і Канаан і Ферэзэй жыў тады ў зямлі.
8 Затым сказаў Абрам Лоту: „Хай ня будзе сваркі памеж імною й табою, і памеж пастухоў маіх і пастухоў тваіх, бо мы людзі-браты. 9 Ці ня ўся зямля перад табою? Адлучыся ж ад мяне: калі ты налева, дык я направа; а калі ты направа, дык я налева". 10 I ўзьняў Лот вочы свае, і абачыў усю аколіцу Ёрданскую, каторая ўся наваднялася перад тым, як СПАДАР выгубіў Содому а Ґомору; яна была́, як сад Божы, як зямля Ягіпецкая, ідучы на Зоар. 11 I абраў сабе Лот усю гэтую аколіцу Ёрданскую; і крануўся Лот ад усходу. I разлучыліся яны адзін ад аднаго: 12 Абрам жыў у зямлі Канаанскай, а Лот асяліўся ў местах гэнае аколіцы, і расьпяў буданы аж да Садомы. 13 А жыхары Содомы ліхія а грэшныя перад СПАДАРОМ вельмі.
14 I сказаў СПАДАР Абраму, просьле тога, як Лот адлучыўся ад яго: „Узьнімі ж вочы свае і глянь зь месца, ідзе ты, глянь на поўнач, і на паўдня, і на ўсход, і на захад. 15 Бо ўсю зямлю, каторую ты бачыш, табе дам Я і насеньню твайму аж на векі. 16 I ўчыню насеньне твае, як пыл земны; што калі хто можа палічыць пыл земны, дык і насеньне твае палічана будзе. 17 Устань, прайдзі гэтую зямлю ўдаўжкі і ўшыркі, бо Я табе дам яе.
18 I крану́ўся Абрам із буданом, і прышоў, і асяліўся ля дубровы Мамрэ, каторая ля Гэўрону; і збудаваў там аброчнік СПАДАРУ.
1 I сталася за дзён Амрафела, караля Шэнарскага, Арыёха, караля Еласарскага, Кедорлаомера, караля Еламскага, і Фідала, караля Ґоімскага, 2 Учынілі вайну з Бэраю, каралём Содомскім, Біршаю, каралём Ґоморскім, Шынавам, каралём Адмы, Шэмеверам, каралём Сэвойскім, і з каралём Беламскім, значыцца Зоарскім. 3 Усі яны злучыліся ў даліне́ Сыдым - яна ж Мора Салонае. 4 Двананцаць год яны служылі Кедорлаомеру, а трынанцатага году спрацівіліся. 5 У чатырнанцатым годзе прышоў Кедорлаомер а каралі, каторыя зь ім, і пабілі Рэфаімаў ув Аштэроф Карнаіме, і Зузымаў у Гаме, і Емімаў у Шаве-Ірафаіме, 6 I Горэеў на гары іхнай Сэіру, аж да Эл-парана, каторы на пустыні́. 7 I зьвярнуліся, і прышлі да жарала Мішпат, каторы ёсьць Кадэс, і пабілі ўсе поле Амаліка, і таксама Аморэя, што жывець у Хаццон-Амары. 8 I вышаў кароль Содомскі, кароль Ґоморскі, кароль Адмы, кароль Сэвоімскі і кароль Беламскі, значыцца Заорскі, і зладзіліся да вайны зь імі ў даліне Сыддым, 9 Зь Кедорлаомерам, каралём Еламскім, і Фідалом, каралём Ґоімскім, і Амрафелам, каралём Шэнарскім, і Арыёхам, каралём Еласарскім; чатырох каралёў супроці пяцёх. 10 У даліне ж Сыддым былі́ ямы, ямы смаляныя. І, пусьціўшыся ўцекі, кароль Содомскі а Ґоморскі ўваліліся ў іх, а засталыя ўцяклі на гару.
11 I забралі ўсю маемасьць Содомы а Ґоморы, і ўсю еміну іхную, і адышлі. 12 I забралі Лота, братаніча Абрамовага, і маемасьць ягоную, і пайшлі, а ён жыў у Содоме.
13 I прышоў уцеклы, і наказаў Абраму Гэбрэю, а ён жыў у дуброве Мамрэ, Аморэяніна, брата Эшколы а брата Анера, каторыя былі́ хаўрусьнікі Абрамовы. 14 I Абрам, пачуўшы, што ўзяты ў палон брат ягоны, узброіў гадунцоў сваіх, народжаных у дамове ягонай, трыста асьмінанцацёх, і пагнаўся аж да Дана; 15 I падзяліўшыся супроці іх ночы, сам і слуті ягоныя, і пабіў іх, і гнаў іх аж да Говы, каторая налева ад Дамашку. 16 I зьвярнуў усю маемасьць, і Лота, брата свайго, і маемасьць ягоную зьвярнуў, таксама й жанкі, і люд.
17 I вышаў кароль Содомскі яму на пярэймы, як ён зьвярнуўся просьле пабіцьця Кедорлаомера а каралёў, што былі́ зь ім, у даліну Шаве - яна даліна́ каралёва.18 I Мельхісэдэк, кароль Салімскі, вынес хлеб а віно. I ён сьвятар у Бога Навышшага. 19 I дабраславіў яго, і сказаў: „Дабраславёны Абрам ад Бога Навышшага, Валадара неба й зямлі; 20 I дабраславёны Бог Навышшы, Каторы перадаў не́прыяцеляў тваіх у рукі твае". I даў яму дзясяціну з усёга.
21 I сказаў кароль Содомскі Абраму: „Дай імне душы, а маемасьць вазьмі сабе". 22 I сказаў Абрам каралю: „Я падыймаў руку́ сваю да СПАДАРА Магучага, Навышшага, Валадара неба й зямлі, 23 што ад ніткі аж да рэменчыка з вобую не вазьму з усёга твайго, і каб ты не сказаў: ,Я забагаціў Абрама',
24 „Апрача тога толькі, што зьелі маладзёны, і дзелі людзёў, што хадзілі з імною, Анера, Эшколы а Мамра; гэтыя возьмуць дзель сваю".
1 Просьле гэтых стацьцяў было слова СПАДАРОВА да Абрама ў відзені, кажучы: „Ня бойся, Абраме, Я шчыт твой; надгарода твая вельмі вялікая". 2 Абрам сказаў: „Валада́ру СПАДАРУ, што Ты дасі імне? I я хаджу бязьдзетны; і дамавер мой, гэты Дамашчані́н Елезэр". 3 I сказаў Абрам: „Во, Ты ня даў імне насеньня, і во, гадунцу дому майго спадзець спадак па імне". 4 I во слова СПАДАРОВА да яго, кажучы: „Не спадзець твая маемасьць яму, але каторы выйдзе з нутра твайго, адзяржыць спадак твой". 5 I вывеў яго вонкі, і сказаў: „Глянь жа на нябёсы і палічы гвезды, калі ты можаш зьлічыць іх". I сказаў яму: „Так будзе твае насеньне". 6 I паверыў СПАДАРУ, і ЁН залічыў яму за справядлівасьць.
7 I сказаў яму: „Я СПАДАР, Каторы вывеў цябе з Ура Хальдэйскага, каб даць табе зямлю гэтую на спадак". 8 Ён сказаў: „Валада́ру СПАДАРУ! па чым імне пазнаць, што яна імне спадзець?" 9 I сказаў яму: „Вазьмі Імне цяліцу трыгоднюю, і казу трыгоднюю, і барана трыгодняга, турка а галубянё". 10 Ён узяў гэтыя, расьсек іх па сярэдзіне і палажыў кажную часьць супроці другое; а птушкі не расьсек. 11 I зьляцелі дзярлівыя птушкі на трупы, але Абрам адганяў іх.
12 I было, як сонца заходзіла, і глыбокі сон напаў на Абрама; і вось жах а цямнота вялікая напала на яго. 13 I сказаў Абраму: „Ведай напэўна, што прыходным будзе насеньне твае ў зямлі не сваёй, і зробяць слугамі іх, і будуць уціскаць іх чатырыста год. 14 I таксама тый народ, катораму яны будуць служыць, Я судзіць буду; і просьле гэтага яны выйдуць ізь вялікай маемасьцяй. 15 I ты прыдзеш да айцоў сваіх у супакою, будзеш пахаваны ў старасьці добрай. 16 I чацьвертае пакаленьне зьвернецца сюды, бо ня супоўнае бяспраўе Аморэя дагэтуль". 17 I было, як сонца зайшло, і цемрадзь была́, і во, печны дым і поламя агню прайшлі памеж расьсечаных гэтых.
18 Таго ж дня ўчыніў СПАДАР змову з Абрамам, кажучы: „Насеньню твайму Я даў зямлю гэтую, ад ракі Ягіпецкае аж да вялікае ракі, ракі Еўфрату: 19 Кіняні́на а Кенезэя а Кадмонея 20 А Гэціча а Ферэзэя а Рэфаіма 21 А Аморэя а Канааняніна а Ґерґесэя а Евусэя.
1 А Сорай, жонка Абрамова, не радзі́ла яму. I ў яе была́ нявольніца, Ягіпцянка, а імя ейнае Гаґар. 2 I сказала Сорай Абраму: „Вось жа, замкнуў імне СПАДАР, каб імне не радзі́ць; уйдзі ж да нявольніцы мае: можа я збудую ад яе". I паслухаў Абрам голасу Сораінага. 3 I ўзяла́ Сорай, жонка Абрамава, Гаґар Ягіпцянку, нявольніцу сваю, пад канец дзесяцёх год быцьця Абрамавага ў зямлі Канаанскай, і дала́ яе Абраму, мужу свайму, за жонку. 4 Ён увыйшоў да Гаґары, і яна зачала́. Абачыўшы, што зачала́, і ўлегцы замела спадарыню сваю ў ваччу сваі́м. 5 I сказала Сорай Абраму: „Крыўда мая ад цябе; я аддала́ нявольніцу сваю ў улоньне твае; а яна, абачыўшы, што зачала, і ўлегцы замела мяне ў ваччу сваім; няхай судзе СПАДАР меж імною і меж табою". 6 I сказаў Абрам Сорай: „Вось, нявольніца твая ў руццэ тваёй: рабі зь ёю, што добра ў ваччу тваім." І ўціскала яе Сорай, і яна ўцякла ад віду ейнага.
7 I знайшоў яе Ангіл СПАДАРОЎ ля жарала вады на пустыні, ля тога жарала на дарозе да Сур. 8 I сказаў: „Гаґар, нявольніца Сораіна! скуль ты прышла й куды йдзеш?" Яна адказала: „Ад віду Сораінага, спадарыні свае, я ўцякаю". 9 I сказаў ёй Ангіл СПАДАРОЎ: „Зьвярніся да спадарыні свае і паддайся пад яе руку́". 10 I сказаў ёй Ангіл СПАДАРОЎ: „Памнажаючы памнажу́ насеньне твае, аж нельга будзе й зьлічыць яго з прычыны множасьці". 11 I сказаў ёй Ангіл СПАДАРОЎ: „Вось, ты цяжарная, і народзіш сына, і назавеш імя яго Ізмайла, бо пачуў СПАДАР уціск твой. 12 I ён будзе дзікі́ чалавек; рука ягоная на ўсіх, і рука ўсіх на ім; перад відам усіх братоў сваіх жыць будзе ён". 13 I назвала імя СПАДАРА, Каторы гукаў да яе: Ты Эль-Роі (Ты Бог бачачы мяне). Бо сказала яна: „Ці ня тут я глядзела за бачачым мяне". 14 За тым завецца гэна жарало: Беэр-Лахай-Роі. Вось яно меж Кадэсу й Барэду.15 I нарадзі́ла Гаґар Абраму сына; і назваў Абрам імя сына свайго, каторага нарадзі́ла Гаґар: Ізмайла. 16 I Абраму было асьмідзясят шэсьць год, як Гаґар нарадзі́ла Ізмайлу Абраму.
1 I было Абраму дзевяцьдзясят год, і зьявіўся СПАДАР Абраму і сказаў яму: „Я Эль-Шадай (Бог Усемагучы); хадзі перад відам Маім і будзь беззаганны; 2 I дам змову Сваю меж Сабою й табою, і размножу цябе вельмі а вельмі". 3 I паў Абрам ніцма на від свой, і гутарыў Бог ізь ім, кажучы: 4 „Я - во змова Мая з табою: і ты будзеш айцом множасьці народаў. 5 I наперад ня будзе звацца імя твае Абрам; але будзе табе імя: Абрагам; бо айцом шмат народаў учыню цябе; 6 I распладжу ж цябе вельмі, вельмі, і пашыру цябе ў народы, і каралі зь цябе выйдуць; 7 I ўстанаўлю змову Сваю меж Імною й табою і меж насеньням тваім просьле цябе ў родах ягоных, на змову вечную, каб быць табе Богам і насеньню твайму просьле цябе; 8 I дам табе і насеньню твайму просьле цябе зямлю падарожжаваньня твайго, усю зямлю Канаанскую, у дзяржаньне вечнае; і буду ім Богам".
9 I сказаў Бог Абрагаму: „I ты змову маю дзяржы, ты й насеньне твае просьле цябе ў родах сваіх. 10 Гэта ёсьць змова Мая, каторую вы будзеце дзяржаць памеж Імною і памеж вамі і памеж насеньням тваім просьле цябе: няхай будзе абрэзаны ў вас кажны мужчына. 11 I абрэжча канцавую скурку плоці вашае, і будзе знакам змовы памеж Імною й вамі. 12 I асьмёх дзён няхай будзе абрэзаны кажны мужчына ў родах вашых, народжаны ў дамове і куплены за срэбра ў вусякага чужаземца, каторы не з насеньня твайго. 13 Канечне няхай будзе абрэзаны народжаны ў дамове тваёй і куплены за срэбра твае, і будзе змова Мая на целе вашым на змову вечную. 14 А неабрэзаны мужчына, каторы не абрэжа канцавое скуркі плоці свае, і будзе выгублена душа тая з народу свайго; бо ён змову Маю ўзрушыў".
15 I сказаў Бог Абрагаму: „Сорай, жонку сваю, не заві імя яе Сорай; але Сорра імя ейнае. 16 Я дабраслаўлю яе і таксама дам ад яе табе сына; і дабраслаўлю яе, і будзе ў народы, і каралёве людаў зь яе будуць". 17 I паў Абрагам на від свой, і сьміяўся, і сказаў у сэрцу сваім: „Нягож стагодняму народзіцца, і Сорра дзевяцьдзясятгодняя нягож народзе?" 18 I сказаў Абрагам Богу: „О, хоць бы Ізмайла быў жыў перад відам Тваім". 19 I сказаў Бог: „А вось, Сорра, жонка твая, народзе табе сына, і ты назавеш імя яго: Ісак; і ўстанаўлю змову Сваю зь ім на змову вечную, насеньню ягонаму просьле яго. 20 I праз Ізмайлу Я пачуў цябе, і вось, Я дабраслаўлю яго, і распладжу яго, і размножу вельмі а вельмі; двананцацёх князёў народзе; і Я ўчыню яго народам вялікім. 21 Але змову Сваю ўстанаўлю з Ісаком, каторага народзе табе Сорра гэтай самай парою на налецьце". 22 I скончыў мовіць ізь ім, і ўзьняўся Бог над Абрагамам.
23 I ўзяў Абрагам Ізмайлу, сына свайго, і ўсіх народжаных у дамове сваёй, і ўсіх купленых за срэбра свае, кажнага мужчыну зь людзёў дамовы Абрагамавае; і абрэзаў цела скуркі іх таго самага дня, як гутарыў зь ім Бог. 24 Абрагаму было дзевяцьдзясят дзевяць год, як была́ абрэзана скурка плоці ягонае. 25 А Ізмайлу, сыну ягонаму, было трынанцаць год, як была абрэзана канцавая скурка плоці ягонае. 26 Таго самага дня былі́ абрэзаны Абрагам а Ізмайла, сын ягоны; 27 I ўсі людзі дамовы ягонае, народжаныя ў дамове й купленыя за срэбра ў чужаземцаў былі абрэзаны зь ім.
1 I зьявіўся яму СПАДАР у дуброве Мамрэ, а ён сядзеў ля ўходу да будана ў дзянны вад. 2 Ён узьняў вочы свае, і глянуў, і во, тры мужы стаяць перад ім. I абачыў, і пабег ад уходу да будана наўпярэймы ім, і пакланіўся да зямлі. 3 I сказаў: „Спада́ру! калі ж я знайшоў ласку ў ваччу Тваім, калі ласка, ня мінай слугі Свайго. 4 I возьмуць троху вады, і абмыюць ногі вашыя; і прыхініцеся пад гэтым дзервам. 5 А я вазьму лусту хлеба, і вы пасілкуеце сэрцы вашыя; потым пройдзеце; бо дзеля гэтага вы прайшлі міма слугі вашага". Яны сказалі: „Рабі так, як казаў". 6 I пабарзьдзіў Абрагам да будана, да Сорры, і сказаў: „Барзьдзей тры меркі мукі найлепшае рашчыні, і сьпячы сачнёў". 7 I да стады пабег Абрагам, і ўзяў цялё кунежнае а добрае, і даў малцу, і пабарзьдзіў прыгатаваць яго. 8 I ўзяў масла а малака, і цялё, якое прыгатаваў, і пастанавіў перад імі, і сам стаяў ля іх пад дзервам. I яны елі.
9 I сказалі яму: „Ідзе Сорра, жонка твая?" Ён адказаў: „Тут, у будане". 10 I сказаў: „Я напэўна зьвярнуся да цябе згодна з парою жыцьця, і во, сын у Сорры, жонкі твае". А Сорра слухала ля ўходу да будана, а гэта было адзаду яго. 11 Абрагам жа й Сорра былі́ старыя, увыйшлі ў гады; перастала быць у Сорры звычайнае жаноцкае. 12 I сьміялася Сорра ў нутру, кажучы: „Просьле тога, як я зьвяла, будзе імне любата? і спадар мой стары". 13 I сказаў СПАДАР Абрагаму: „Чаму сьміялася Сорра, сказаўшы: ,Нягож я запраўды нараджу - а я ж стара́я?' 14 Ці ё што цяжкое СПАДАРУ? У прызначаным часе Я зьвярнуся да цябе подле пары жыцьця, і ў Сорры сын". 15 I заперачыла Сорра, кажучы: „Я ня сьміялася," бо яна лякалася. Але Ён сказаў: „Не, ты сьміялася".
16 I ўсталі стуль тыя мужы, і глядзелі на від Содомы. Абрагам жа пайшоў ізь імі, каб прапусьціць іх.
17 I СПАДАР сказаў: „Ці схаваю Я ад Абрагама, што Я раблю? 18 I Абрагам запраўды стане народам вялі́кім а магутным, і будуць дабраславёныя ў ім усі народы зямлі; 19 Бо Я знаю яго, што раскажа ён дзяцём сваім і дамове сваёй просьле сябе, і будуць дзяржаць дарогу СПАДАРОВУ, чыніць справядлівасьць а суд, каб мог здойсьніць СПАДАР Абрагаму, што гу́каў празь яго".
20 I сказаў СПАДАР: „Во крык Содомы а Ґоморы, бо вялікі ён, і грахі іхныя, бо вельмі яны цяжкі́я. 21 Зыйду ж а пагляджу, ці згодна з крыкам, каторы прыходзе да Мяне, учынілі яны супоўна, а калі ня так, дык буду ведаць".
22 I абярнуліся мужы адгэнуль, і пайшлі да Садомы. Абрагам жаяшчэ стаяў перад СПАДАРОМ. 23 I дабліжыўся Абрагам, і сказаў: „Нягож Ты загубіш справядлівага зь нявернікам? 24 Можа ё пяцьдзясят справядлівых сярод места? Нягож Ты загубіш, і не даруеш месту дзеля пяцьдзясят справядлівых, што ўнутры ў яго? 25 Крый Божа, каб Ты ўчыніў такі ўчынак, каб Ты зрабіў сьмерць справядліваму зь нявернікам, і будзе як справядлівы так і няверны: Крый Божа! Ціж Судзьдзя ўсяе зямлі ня ўчыне суду?" 26 I СПАДАР сказаў: „Калі я знайду ў Содоме пяцьдзясят справядлівых унутры места, то Я дарую ўсяму месцу дзеля іх". 27 I адказаў Абрагам, і сказаў: „Вось жа я быў адважыўшыся гу́каць Валадару́, а я - пыл а попел. 28 Можа ня стане пяцёх да пяцьдзясят справядлівых, нягож Ты выгубіш дзеля пяцёх усё места?" Ён сказаў: „Ня выгублю, калі знайду там сараку пяцёх". 29 I далей яшчэ гу́кае да Яго, і сказаў: „Можа знойдзецца там сорак". Ён сказаў: „Ня ўчыню і дзеля сараку". 30 I сказаў: „Няхай ня гневаецца Валадар, і я буду гу́каць: можа знойдзецца там трыццацёх". Ён сказаў: „Ня ўчыню, калі знайду там трыццацёх". 31 I сказаў: „Вось жа, я важыўся гу́каць Валадару: можа знойдзецца там дваццацёх?" Ён сказаў: „Ня выгублю дзеля дваццацёх". 32 I сказаў: „Няхай жа ня гневаецца Валадар, і я буду гу́каць яшчэ адно гэты раз: можа знойдзецца там дзесяцёх?" Ён сказаў: „Ня выгублю дзеля дзесяцёх". 33 I адышоў СПАДАР, скончыўшы гутарыць із Абрагамам, і Абрагам зьвярнуўся на свае месца.
1 I прышлі тыя два ангілы да Садомы ўвечары, а Лот сядзеў у браме Содомы. I абачыў Лот, і ўстаў ім наўпярэймы, і пакланіўся чалом да зямлі. 2 I сказаў: „Вось жа, калі ласка, спадары мае! зьвярніце ж да дому слугі свайго, і пераначуйце, і ўмыйце ногі свае, а на раніцы ўстанеце й пойдзеце ў дарогу сваю". I яны адказалі: „Не, але на вуліцы мы пераначуем". 3 I ён іх надта прынукаў; і яны завярнуліся да яго, і прышлі да гасподы ягонае, і ён зрабіў ім пачостку, і праснакі сьпёк, і яны елі. 4 Перш чымся ляглі яны, і людзі месцкія, людзі садомскія, ад хлапца аж да старога, увесь люд із кажнага канца, абступілі дом. 5 I пагука́лі Лота, і сказалі яму: „Ідзе тыя людзі, што прышлі да цябе гэтае ночы? Вывядзі іх да нас; і мы пазнаем іх". 6 I вышаў да іх Лот да ўходу, і дзьверы запер за сабою. 7 I сказаў ім: „Браты мае, калі ласка, ня чыніце ліха. 8 Вось жа, у мяне дзьве дачкі, каторыя не пазналі мужа, валей я вывяду іх да вас, і рабіце зь імі́, як зьлюб у вачох вашых, адно людзём гэтым не рабіце нічога, бо яны прышлі пад сьцень столі мае". 9 I яны сказалі: „Хадзі далей!" I казалі: „Во, гэты адзін прышоў падарожжаваць, і важа судзіць! Цяпер мы горш зробім із табою, чым ся зь імі". I прыставалі вельмі да чалавека гэтага, да Лота, і бліжыліся, каб выламіць дзьверы. 10 Тады мужы тыя выцягнулі рукі свае, і ўвялі Лота да сябе ў дом, і дзьверы заперлі; 11 А мужоў тых, што былі́ ля ўходу дому, пазаражалі нявіснасьцю, ад малога аж да большага, і стамаваліся яны знайсьці ўход.
12 I сказалі тыя мужы Лоту: „Яшчэ хто ў цябе ё тут? Зяць а сынове твае а дачкі твае а ўсі, хто ў цябе ў месьце, вывядзі з гэтага месца; 13 Бо губім мы гэтае месца, бо павялічыўся крык іхны перад відам СПАДАРА, і паслаў нас СПАДАР выгубіць яго". 14 I вышаў Лот, і гутарыў ізь зяцьмі сваімі, каторыя былі ўзяўшы дачкі ягоныя, і сказаў: „Устаньце, выйдзіце з гэтага месца, бо СПАДАР выгубе гэтае места". I быў ён быццам сьміяўся ў вачох зяцёў сваіх.
15 I як узышла зара, і барзьдзілі ангілы Лота, кажучы: „Устань, вазьмі жонку сваю а дзьве дачкі свае, каторыя ёсьць, каб ты не прылучыўся да бяспраўя гэтага места". 16 I ён агіляўся, і ўзялі моцна тыя мужы за руку́ яго, і за руку жонку ягоную, і за руку дачкі ягоныя - із спагады СПАДАРА да яго - і вывялі яго, і пастанавілі яго вонках места. 17 I было, як вывялі іх вонкі, сказаў: „Уцякай дзеля душы свае: не азірайся назад і ня прыстоюй, з усяе аколіцы гары ўцякай, каб ты не прылучыўся". 18 I Лот сказаў: „Вось, ня так жа, Спадары мае! 19 Вось жа, слуга Твой знайшоў ласку ў ваччу Тваім, і ўзьвялічыў міласэрдзе Твае, каторае Ты ўчыніў з імною, што заставіў жывой душу́ маю; але я ня буду магчы ўцячы на гару, каб мяне не дагнала тая бяда, і мне не памерці. 20 Вось жа, тут гэта места блізка на ўцекі туды, і яно малое, пабягу ж я туды, ціж не малое яно, і будзе жыць душа мая". 21 I сказаў яму: „Гля, Я ўсьціў від твой таксама і ў гэтым, каб ня вывярнуць места, праз каторае ты гу́каеш. 22 Сьпяшайся, уцякай туды; бо я не магу нічога ўчыніць, пакуль ты ня дойдзеш туды". За тым і названа імя месца гэтага Цоар. 23 Сонца ўзышло над зямлёю, і Лот прышоў да Цоару.
24 I СПАДАР лінуў дажджом на Содому а Ґомору серку а агонь ад СПАДАРА зь нябёсаў, 25 I вывярнуў месты гэтыя, і ўсю аколіцу, і ўсіх жыхараў местаў гэтах, і расьліны зямлі.
26 I азірнулася жонка ягоная адзаду яго, і стала стаўпом солі.
27 I ўстаў Абрагам рана да месца, ідзе стаяў перад відам СПАДАРОВЫМ. 28 I глянуў далоў на Садому а Ґамору і на ўсю зямлю аколіцы, і бачыў, і во падыймаецца дым ізь зямлі, як дым із вапельні.
29 I было, як нішчыў Бог месты аколіцы, і ўспомнеў Бог праз Абрагама, і выслаў Лота з памеж вывярненьня, як вывярнуў месты, у каторых жыў Лот.
30 I падняўся Лот із Цоару, і жыў у гары, і абедзьве дачкі ягоныя зь ім, бо ён баяўся жыць у Цоару. I жыў у пячоры, ён і абедзьве дачкі ягоныя.
31 I сказала старшая малодшай: „Ацец наш стары, і чалавека няма на зямлі, уйсьці да нас подле звыча́ю ўсяе зямлі. 32 Хадзіма, упаім аайца нашага віном, і ляжам ізь ім, і прыдбаем ад айца нашага насеньне". 33 I ўпаілі айца свайго віном тае ночы; і ўвыйшла старшая, і ляжала з айцом; а ён ня ведаў, калі лягла й калі ўстала. 34 I сталася назаўтрае, і сказала старшая малодшай: „Вось, я ляжала ўчора ўвечары з айцом сваім; упаіма яго віном таксама гэтае ночы; і ты увыйдзі, ляжы зь ім, і захаваеш у жывых ад айца нашага насеньне". 35 І ўпаілі і гэгае ночы айца свайго віном; і ўстала малодшая і ляжала зь ім; а ён ня ведаў, калі лягла й калі ўстала. 36 I зацяжарылі абедзьве дачкі Лотавы ад айца свайго. 37 I нарадзі́ла старшая сына, і назвала імя ягонае: Моаў. Ён ацец Моава дагэтуль. 38 I малодшая, таксама яна, нарадзі́ла сына, і назвала імя ягонае: Бен-Аммі. Ён ацец сыноў Аммонавых дагэгэтуль.
1 I крану́ўся стуль Абрагам да зямлі паўднявое, і асяліўся памеж Кадэсу й Суру, і падарожжаваў у Ґерары. 2 I сказаў Абрагам праз Сорру, жонку сваю: „Яна сястра мая". I паслаў Авімелех, кароль Ґерарскі, і ўзяў Сорру. 3 I прышоў Бог да Авімелеха ў сьне ночы, і сказаў яму: „Вось, ты памерлы за жонку, каторую ты ўзяў, бо яна мужняя замужка". 4 Авімелех жа не дабліжыўся да яе, і сказаў: „Спада́ру! нягож народ нават справядлівы ты заб'еш? 5 Ці ня ён сказаў імне: ,Яна сястра мая.' I яна, таксама яна сказала: ,Ён брат мой'. У прасьціні сэрца свайго і ў чысьціні рук сваіх учыніў я гэта". 6 I сказаў яму Бог у сьне: „I Я ведаю, што ў прасьціні сэрца свайго ты ўчыніў гэта, і ўдзяржаў таксама Я цябе ад ізграшэньня перад Імною; затым Я ня даў табе дакрануцца да яе. 7 I цяпер зьвярні жонку гэтага мужа, бо ён прарока, і памоліцца за цябе, і ты будзеш жыў; а калі ня зьвернеш, дык ведай, што сьмерцю памрэш ты і ўсе твае".
8 I ўстаў Авімелех нараніцы, і пагука́ў усіх слугаў сваіх, і гу́каў усі словы гэтыя ў вушы іхныя; і зьлякаліся гэтыя людзі вельмі.
9 I паклікаў Авімелех Абрагама, і сказаў яму: „Што ты з намі ўчыніў? Чым ізграшыў я супроці цябе, што ты быў навёўшы на мяне і на гаспадарства мае грэх вялікі? Учынкі, якія ня чыняць, ты ўчыніў імне". 10 I сказаў Авімелех Абрагаму: „Што ж ты меў наўвеце, як чыніў гэты ўчынак?" 11 I сказаў Абрагам: „Во я сказаў: ,Пэўне, няма страху Божага на месцу гэтым, і заб'юць мяне за жонку маю'. 12 Дый запраўды яна сястра імне: яна дачка айца майго, толькі не дачка маці мае; і стала, маёй жонкаю. 13 I было, як павёў Бог мяне з дому айца майго, то я сказаў ёй: ,Во, ласка твая, каторую ты можаш зрабіць імне: на кажным месцу, куды мы прыдзем, кажы празь мяне: ,ён брат мой'". 14 I ўзяў Авімелех драбнога й буйнога статку, і слугаў і нявольніцы, і даў Абрагаму, і зьвярнуў яму Сорру, жонку ягоную. 15 I сказаў Авімелех: „Вось, зямля мая перад табою; ідзе добра ў ваччу тваім - жыві". 16 I Сорры сказаў: „Во, я даў тысяча срэбнікаў брату твайму; во гэта табе запінашка на вочы перад усімі, каторыя з табою; і перад усімі ты апраўлена".
17 I памаліўся Абрагам Богу, і ўздаравіў Бог Авімелеха, і жонку ягоную і служэбкі ягоныя, і яны радзі́лі; 18 Бо шчытна быў зачыніўшы СПАДАР да часу кажную дзетніцу жаноцкую ў дамове Авімелехавай за Сорру, жонку Абрагамову.
1 І СПАДАР даведаўся да Сорры, як сказаў; і ўчыніў СПАДАР Сорры, як казаў. 2 I зачала́ а нарадзіла Сорра Абрагаму сына ў старасьці яго, у часе, праз каторы казаў яму Бог. 3 I назваў Абрагам сына свайго, што нарадзі́ўся яму, каторага нарадзіла яму Сорра: Ісак. 4 I абрэзаў Абрагам Ісака, сына свайго, на восьмы дзень, як расказаў яму Бог. 5 Абрагаму было сто год, як нарадзіўся ў яго Ісак, сын ягоны.
6 I сказала Сорра: „Сьмех учыніў імне Бог; хто не пачуе, засьмяецца зь мяне". 7 I сказала: „Хто сказаў бы Абрагаму: ,Будзе саіць дзеці Сорра', бо я нарадзіла сына ў старасьці яго".
8 I вырасла дзяцё, і адвучана, і ўчыніў Абрагам вялікую чэсьць таго дня, як Ісак быў адвучаны.
9 I абачыла Сорра сына Гаґары Ягіпцянкі, каторага яна нарадзі́ла Абрагаму, што ён насьміхаецца, 10 I сказала Абрагаму: „Выжані гэтую служэбку а сына ейнага, бо не спадзець сыну нявольніцы гэтае із сынам маім, з Ісаком". 11 I было гэта нягодным у ваччу Абрагамавым дзеля сына ягонага.
12 I Бог сказаў Абрагаму: „Няхай ня будзе гэта нягодным у ваччу тваім дзеля хлопчыка і дзеля служэбкі свае; усе, што скажа табе Сорра, слухай голасу ейнага; бо ў Ісаку будзе названа табе насеньне. 13 Таксама й сына нявольніцы народам учыню, бо ён твае насеньне.
14 Абрагам устаў нараніцы, і ўзяў хлеба а мех вады, і даў Гаґары, і палажыў ёй на плечы, і дзецянё, і выслаў яе.
Яна пайшла і заблудзіла ў пустыні́ Бэер Шаве. 15 I скончылася вада ў мяху, і яна заставіла дзецянё пад адным із кустоў. 16 I пайшла, і села насупроці так далёка, як із луку дастрэліць; бо яна сказала: „Хай не гляджу на сьмерць дзецяняці". I села насупроці, і ўзьняла голас свой, і плакала. 17 I пачуў Бог голас хлопчыкаў; і гукну́ў ангіл Божы да Гаґары зь нябёсаў, і сказаў ёй: „Што з табою, Гаґар? ня бойся; бо пачуў Бог голас хлопчыка стуль, ідзе ён ё. 18 Устань, падыймі хлопчыка і дзяржы моцна рукою сваёю яго, бо ў народ вялікі ўчыню яго". 19 I адчыніў Бог вочы ейныя, і яна абачыла студню з вадою, і пайшла, і напоўніла мех вады, і дала́ піць дзецяняці.
20 I быў Бог із хлопчыкам; і ён вырас, і жыў на пустыні́, і быў стралец із луку. 21 Ён жыў на пустыні́ Фаран; і ўзяла́ яму маці жонку ізь зямлі Ягіпецкае.
22 I было таго часу, і сказаў Авімелех а Фіхол, вайводца ягоны, Абрагаму, кажучы: „Бог із табою ў вусім, што ты робіш; 23 I цяпер прысягні імне Богам тут, што ты ня будзеш маніць імне ані пагону майму, ані ўнуку майму; і як я ласку чыніў табе, так будзеш рабіць з імною і ізь зямлёю, што ты падарожжуеш у ёй". 24 I сказаў Абрагам: „Прысягаю".
25 I ўпікаў Абрагам Авімелеху ўзглядам студні вады, каторую заглабалі слугі Авімелехавы. 26 I сказаў Авімелех: „Ня ведаў я, хто ўчыніў гэта, таксама ты не сказаў імне; таксама я ня чуў, апрача сядняшняга дня". 27 I ўзяў Абрагам драбнога й буйнога статку, і даў Авімелеху, і ўчынілі яны абодва змову. 28 I пастанавіў Абрагам сем тых ягнят із драбнога статку асобна. 29 I сказаў Авімелех Абрагаму: „А што гэта за сем авец гэтых, каторыя ты пастанавіў асобна?" 30 I сказаў: „Бо сем гэтых ягнят возьмеш ад рукі мае, каб яны былі́ імне сьветчаньням, што я выкапаў гэтую студню". 31 Затым і назваў гэтае месца: Бэер Шава (Студня Прысягі), бо там яны абодва прысягалі. 32 I ўчынілі змову ў Бэер Шаве. I ўстаў Авімелех а Фіхол, вайводца ягоны, і зьвярнуліся да зямлі Пілісцкае.
33 I засадзіў гай ля Бэер Шавы, і гука́ў там у імя СПАДАРА, Бога вечнага.
34 I падарожжаваў Абрагам у зямлі Пілісцкай дзён шмат.
1 I было просьле ста́цьцяў гэтых; і Бог спрабаваў Абрагама, і сказаў яму: „Абрагаме!" I ён сказаў: „Во я!" 2 I сказаў: „Вазьмі ж сына свайго, адзінага свайго, каторага ты любіш, Ісака; і пайдзі сабе да зямлі Мора, і там узьнясі яго на ўсепаленьне на аднэй з гораў, праз каторую Я скажу табе". 3 Абрагам устаў рана нараніцы, асядлаў асла свайго, узяў двух дзяцюкоў сваіх із сабою а Ісака, сына свайго; і насек дроў на ўсепаленьне, і ўстаў і пайшоў да месца, праз каторае сказаў яму Бог. 4 I было трэйцяга дня, што ўзьняў Абрагам вочы свае і абачыў тое месца зда́леку. 5 I сказаў Абрагам дзяцюком сваім: „Застаньцеся вы тут із аслом; а я а хлапец пойдзем аж туды, і паклонімся, і зьвернемся да вас".
6 I ўзяў Абрагам дровы на ўсепаленьне, і ўзлажыў на Ісака, сына свайго; і ўзяў у рукі цяпло а вялікі нож, і пайшлі абодва разам. 7 I сказаў Ісак Абрагаму, айцу свайму: „Войча мой!" Ён адказаў: „Во я, сыну мой". Ён сказаў: „Во цяпло а дровы, ідзе ж ягнё на ўсепаленьне?" 8 I сказаў Абрагам: „Бог парупіцца Сабе празь ягнё на ўсепаленьне, сыну мой". I йшлі абодва разам.
9 I прышлі на месца, праз каторае казаў яму Бог; і збудаваў там Абрагам той аброчнік, разлажыў дрыва, і зьвязаў сына свайго Ісака, і палажыў яго на аброчнік, зьверху на дрыва. 10 I выцягнуў Абрагам руку́ сваю, і ўзяў вялікі нож, каб зарэзаць сына свайго. 11 I гукну́ў да яго Ангіл СПАДАРОЎ зь нябёсаў, і сказаў: „Абрагаме! Абрагаме!" I сказаў: „Во я!" 12 I сказаў: „Не выцягай рукі свае на хлопчыка і не рабі яму нічога; бо цяпер Я ведаю, што ты баішся Бога і не ўдзяржаў сына свайго ад Мяне.
13 I ўзьняў Абрагам вочы свае, і абачыў: і во баран адзаду засілі́ўся ў гушчару рагамі сваімі. I пайшоў Абрагам, і ўзяў барана, і ўзьнёс яго на ўсепаленьне замест сына свайго. 14 I назваў Абрагам імя месца гэнага: Егова-Ірэ (СПАДАР парупіцца). Затым і цяперака кажацца: на гары Еговы агледзецца.
15 I гукну́ў Ангіл СПАДАРОЎ Абрагаму другім на́варатам ізь нябёсаў, 16 I сказаў: „Сабою прысягаю, асьвятчае СПАДАР, што як ты гэта зрабіў, і не ўдзяржаў сына свайго, адзінага свайго, 17 То дабра славячы дабраслаўлю цябе, і множачы памножу насеньне твае, як гвезды нябёсныя і як пясок на беразе таго мора; і спадуць насеньню твайму брамы варагоў ягоных; 18 I дабраславёныя будуць у насеньню тваім усі народы зямлі за тое, што ты паслухаў голасу Майго".
19 I зьвярнуўся Абрагам да дзяцюкоў сваіх, і ўсталі, і пайшлі разам да Бэер Шавы; I жыў Абрагам у Бэер Шаве.
20 I было просьле гэтых ста́цьцяў: Абрагаму наказалі, сказаўшы: „Во, нарадзі́ла Мілка, нават яна, дзеці Нагору, брату твайму: 21 Уца, першака ягонага, а Буза, брата яго, а Кемуеля, айца Арамовага. 22 А Кесэда а Хазо а Пілдаша а Ідлафа а Вафуеля. 23 Ад Вафуеля нарадзілася Рэвека. Асьмёх гэтых нарадзіла Мілка Нагору, брату Абрагамаваму. 24 I мамошка ягоная, а імя ейная Рэума, і нарадзі́ла таксама яна Тэвага а Ґагама а Тагаша аМааху
1 I было жыцьця Соррынага сто дваццаць сем год: гады жыцьця Соррынага. 2 I памерла Сорра ў Кіраф-Арбе, ён жа Гэўрон, у зямлі Канаанскай. I прышоў Абрагам із жалобаю па Сорры, і плакаць па ёй. 3 I ўстаў Абрагам ад віду памерлае свае, і гу́каў сыном Гэтавым, кажучы: 4 „Падарожнік і асяленец я у вас; дайце імне на собскасьць магілу з вамі, і я пахаваю памерлую сваю ад віду свайго". 5 I адказалі сынове Гэтавы Абрагаму, кажучы яму: 6 „Паслухай нас, спада́ру мой! князь Божы ты сярод нас; у найвыбарнейшым із нашых пахавальных месцаў пахавай памерлую сваю; ніхто з нас пахавальнага месца свайго не забароне табе на пахаваньне памерлае твае". 7 Абрагам устаў і пакланіў ся народу зямлі - сыном Гэтавым; 8 I гутарыў зь імі, кажучы: „Калі гэтага зыча душа ваша, каб я пахаваў памерлую сваю ад віду свайго, то паслухайце мяне, прычыніцеся за мяне ў Ефрона, сына Цогаровага, 9 I дасьць ён імне пячору Махпелу, што ў яго, што на канцу поля ягонага, за поўнае срэбра аддасьць імне яе сярод вас, на собскасьць да пахаваньня". 10 Ефрон сядзеў сярод сыноў Гэтавых; і адказаў Ефрон Гэціч Абрагаму ўчуткі сыноў Гэтавых, перад усімі, каторыя ўходзілі ў брамы места ягонага, кажучы: 11 „Не, спада́ру, мой, паслухай мяне: поле я даў табе і пячору, каторая на ім, даў табе: перад ачмі сыноў народу свайго даў табе яе, пахавай памерлую сваю". 12 I пакланіўся Абрагам перад народам зямлі, 13 I гу́каў Ефрону ўчуткі люду зямлі, кажучы: „Калі б ты толькі паслухаў мяне, я дам табе срэбла поля; вазьмі ў мяне, і я пахаваю памерлую сваю там". 14 І адказаў Ефрон Абрагаму, кажучы яму: 15 „Спада́ру мой! паслухай мяне: зямля чатырыста сыкляў срэбла; меж імною й табою што гэта? і памерлую сваю пахавай". 16 I паслухаў Абрагам Ефрона; і адважыў Абрагам Ефрону срэбла, праз каторае ён казаў учуткі сыноў Гэтавых, чатырыста сыкляў срэбла, якое ходзе ў купцоў.
17 I зацьверджана поле Ефронава, каторае ў Махпеле, каторая перад Мамрэ, поле а пячора каторая на ім, і кажнае дзерва, каторае на полю, у вусіх межах ягоных наўколо, 18 Абрагаму ў куплю перад ачмі сыноў Гэтавых, усіх уходзячых у брамы места ягонага.
19 Просьле гэтага Абрагам пахаваў Сорру, жонку сваю, у пячоры поля ў Махпеле, перад Мамрэ, каторае Гэўрон, у зямлі Канаанскай. 20 I зацьверджана тое поле а тая пячора, каторая на ім, Абрагаму на пахоўную собскасьць ад сыноў Гэтавых.
1 I Абрагам быў ужо стары, і прышоў у гады. I СПАДАР дабраславіў Абрагама ў вусім.
2 I сказаў Абрагам слузе свайму, старшаму ў доме сваім, каторы ра́дзіў усе, што ў яго было: „Палажы руку́ сваю пад сьцягно мае, 3 І я прывяду цябе да прысягі СПАДАРОМ Богам нябёсаў і Богам зямлі, што ты нявозьмеш жонкі сыну майму з дачок Канаанавых, сярод каторых я жыву; 4 Але да зямлі мае і да роднага краю майго пойдзеш і возьмеш жонку сыну майму Ісаку". 5 I сказаў яму слуга: „Можа ня будзе зычыць тая жонка йсьці з імною да гэтае зямлі, ці напэўна маю я зьвярнуць сына твайго да зямлі, з каторае ты вышаў?"
6 I сказаў яму Абрагам: „Сьцеражыся, каб не зьвярнуць сына майго туды. 7 СПАДАР Бог нябёсаў, Каторы ўзяў мяне з дому айца майго і ізь зямлі нараджэньня майго, і Каторы гу́каў імне, і Каторы прысягнуў імне, кажучы: ,Насеньню твайму дам гэтую зямлю' - Ён пашлець Ангіла Свайго перад табою, і ты возьмеш жонку сыну майму стуль. 8 А калі ня будзе хацець тая жонка йсьці з табою, ты будзеш нявінны ад гэтае прысягі мае; толькі сына майго не зварачай туды". 9 I палажыў слуга руку́ сваю пад сьцягно Абрагамавае, спадара свайго, і прысягнуў яму ў гэтай справе. 10 I ўзяў тый слуга дзесяць вярблюдоў спадара свайго, і пайшоў. I ўсялякае дабро спадара ягонага ў руццэ ягонай. Ён устаў і пайшоў да Арам Нагараіму, да места Нагоравага. 11 I прынучыў вярблюды ўклякнуць вонках места, ля студні вады, увечары, таго часу, як выходзяць сіляць. 12 I сказаў: „СПАДАРУ, Божа спадара майго Абрагама! учыні ж, каб сталася імне сядні, і зрабі ласку спадару майму Абрагаму. 13 Во, я стаю ля жарала вады, і дачкі людзёў места выхо дзяць сіляць ваду; 14 I будзе, што тая дзеўка, каторай я скажу: ,Нахіні, калі ласка, жбан свой, я нап'юся' і каторая скажа: ,Пі, я й вярблюды твае напаю', вось тая, каторую Ты прызначыў слузе Свайму Ісаку; і па гэтым пазна́ю я, што Ты робіш ласку спадару майму".
15 I было, перш чымся скончыў ён гу́каць, і вось, Рэвека, каторая нарадзі́лася Вафуелю, сыну Мілчынаму, жонкі Нагоравае, брата Абрагамавага, і жбан ейны на плячу ў яе. 16 Дзеўка вельмі пазорная ў дзявоцтве, і мужчына не пазнаў яе. Яна зышла да жарала, напоўніла жбан і падняла́ся. 17 I пабег слуга наўпярэймы ёй, і сказаў: „Дай імне глынуць, калі ласка, крыху вады із жбана свайго". 18 I сказала: „Пі, спада́ру мой". I пабарзьдзіла, і спусьціла жбан на руку́ сваю, і дала́ яму напіцца. 19 I яна скончыла даваць яму піць, і сказала: „Таксама вярблюдом тваім я буду сіляць, пакуль не нап'юцца". 20 I барзьдзіла, і выпаражніла жбан свой у карыта, і пабегла ізноў да студні засіліць, і насіляла ўсім вярблюдом ягоным. 21 Чалавек тый, зумеўшыся зь яе, маўчаў, каб ведаць, ці пашчасьціў СПАДАР дарогу ягоную, ці не.
22 I было, як вярблюды напіліся, і ўзяў чалавек тый уносьніцу залатую паў сыкля вагою і два бружлеты на рукі ейныя, дзесяць сыкляў золата вага́ іх; 23 I сказаў: „Чыя ты дачка? скажы імне, калі ласка, ці ё ў доме тваім месца нам начаваць?" 24 Яна сказала яму: „Я дачка Вафуелева, сына Мілчынага, каторага яна нарадзі́ла Нагору". 25 I сказала яму: „I саломы, і пошару шмат у нас, таксама месца начаваць". 26 I сьхінуўся чалавек тый, і пакланіўся СПАДАРУ, 27 I сказаў: „Дабраславёны СПАДАР, Бог спадара майго Абрагама, Каторы не ўдзяржаў ласкі Свае і праўды Свае ад спадара майго! Я ў дарозе, і вёў мяне СПАДАР да дамовы брата спадара майго".
28 I пабегла дзеўка, і расказала ў дому маці свае подле стацьця гэтага. 29 I ў Рэвекі брат, і ягонае імя Лаван. I пабег Лаван вонкі да тога чалавека да тога жарала. 30 I было, як ён абачыў уносьніцу а бружлеты на руках у сястры свае, і пачуў словы Рэвечыны, сястры свае, каторая сказала: „Гэтак гутарыў з імною гэны чалавек"; дык ён прышоў да чалавека, і во ён стаіць пры вярблюдох ля жарала. 31 I сказаў: „Увыйдзі дабраславёны СПАДАРОМ; чаму ты стаіш вонках? Я пачысьціў дом і месца вярблюдом". 32 I ўвыйшоў чалавек у дом. I расьсядлаў вярблюды, і даў саломы а пошару вярблюдом, і вады ўмыць ногі ягоныя і ногі людзём, каторыя зь ім. 33 I станавілі перад ім есьці; а ён сказаў: „Ня буду есьці, пакуль не скажу словы свае". I сказаў: „Кажы!" 34 Ён сказаў: „Слуга Абрагамаў я. 35 I СПАДАР дабраславіў спадара майго вельмі, і ён стаў вялікі. Ён даў яму драбнога й буйнога статку, і срэбра а золата, і слугі а нявольніцы, і вярблюды а аслы. 36 I нарадзі́ла Сорра, жонка спадара майго, сына спадару майму просьле яе застарэласьці, і аддаў яму ўсе, што ў яго. 37 I ўзяў зь мяне прысягу спадар мой, сказаўшы: ,Не бяры жонкі сыну майму з дачок Канаанавых, у каторых зямлі я жыву; 38 Але да дому айца майго пайдзі і да радні мае, і возьмеш жонку сыну майму. 39 I сказаў я спадару свайму: ,Можа ня пойдзе жонка з імной'. 40 I сказаў імне: ,СПАДАР, што я хадзіў перад відам Ягоным, пашлець Ангіла Свайго з табою і ўчыне дасьпешнай дарогу тваю, і возьмеш жонку сыну майму з радні мае а з дому айца майго. 41 Тады будзеш ты нявінны ад прысягі мае, як сходзіш да радні мае, і калі яны не дадуць табе, ты будзеш нявінны ад праклёнаў!
42 „І прышоў я сядні да тога жа рала, і сказаў: ,СПАДАРУ, Божа спадара майго Абрагама! калі ж ё воля Твая, пашчасьці дарогу маю, каторай я хаджу! 43 Дык во, я стаю ля жарала вады, і будзе: тая дзявушчая, каторая выйдзе сіляць, і я скажу ёй: „Дай імне, калі ласка, выпіць крыху вады із жбана свай го", 44 I яна скажа імне: „Таксама ты пі, і таксама вярблюдом я насіляю" вось яна тая жонка, каторую прызначыў СПАДАР сыну спадара майго'.
45 „Перш чымся скончыў я гу́каць у сэрцу сваім, і во, Рэвека вышла, і жбан ейны на плячу ў яе, і зышла да жарала, і засіліла; і я сказаў ёй: ,Дай імне, калі ласка, напіцца!' 46 І пабарзьдзіла, і спусьціла жбан із сябе, і сказала: ,Пі, і таксама вярблюды твае я напаю', I я піў, і вярблюды яна напаіла. 47 Я папытаўся ў яе і сказаў: ,Чыя ты дачка?' Яна сказала: ,Дачка Вафуелева, сына Нагоравага, каторага нарадзіла яму Мілка'. I надзеў я ёй уносьніцу ў нос ейны, і бружлеты на рукі ейныя. 48 I сьхінуўся, і пакланіўся СПАДАРУ, і дабраславіў СПАДАРА, Бога спадара майго Абрагама, Каторы прывёў мяне дарогаю праўды, узяць дачку брата спадара майго сыну ягонаму. 49 I калі вы маніцеся ўчыніць ласку а праўду спадару майму, скажыце імне, і калі не, скажыце імне, і я павярну направа альбо налева".
50 I адказалі Лаван а Вафуель, і сказалі: „Ад СПАДАРА вышла гэта справа, мы ня можам казаць табе ані ліхога, ані добрага. 51 Во, Рэвека перад табою, вазьмі й пайдзі; і няхай будзе яна жонкаю сыну спадара твайго, як казаў СПАДАР".
52 I было: як пачуў слуга Абрагамаў словы іхныя, то пакланіўся да зямлі СПАДАРУ. 53 I выняў слуга рэчы срэбныя а рэчы залатыя а адзежу, і даў Рэвеццы; і багатыя дары даў брату ейнаму і маці ейнай. 54 I елі, і пілі, ён а людзі, што зь ім, і пераначавалі. I ўсталі нараніцы, і ён сказау́: „Адпусьціце мяне да спадара майго". 55 I сказаў брат ейны а маці ейная: „Няхай пабудзе з намі дзеўка дзён колькі або дзесяць, потым выправішся". 56 Ён сказаў ім: „Не пазьніце мяне, бо СПАДАР учыніў дасьпешнай дарогу маю; адпусьціце мяне, і я выпраўлюся да спадара свайго". 57 I яны сказалі: „Гукнем дзеўку і папытаемся ў яе". 58 I гукну́лі Рэвеку, і сказалі ёй: „Ці пойдзеш із гэтым чалавекам?" Яна сказала: „Пайду!" 59 I адпусьцілі Рэвеку, сястру сваю, і няньку ейную, і слугу Абрагамавага, і людзёў ягоных. 60 I дабраславілі Рэвеку, і сказалі ёй: „Сястра наша, ты станься тысяча тысячаў, і няхай спадуць патомству твайму брамы варагоў тваіх!"
61 I ўстала Рэвека а дзеўкі ейныя, і, усьсеўшы на вярблюды, вы правіліся за тым чалавекам. I ўзяў слуга Рэвеку, і пайшоу́.
62 А Ісак прышоў стуль, скуль ідуць ад Бэер-Лахай-Роі; і ён жыў у зямлі паўднявой. 63 I вышаў Ісак падумаць на поле пад вечар, і ўзьняў вочы свае, і абачыў, і во, вярблюды прыходзяць. 64 I ўзьняла Рэвека вочы свае, і абачыла Ісака, і ісьсела зь вярблюда. 65 I сказала слузе: „Хто гэты чалавек тый, што йдзець па полю наўпярэймы нам?" I сказаў слуга: „Гэта спадар мой". I яна ўзяла́ запінашку і запнулася. 66 I расказаў слуга Ісаку ўсе, што ён зрабіў.
67 I ўвёў яе Ісак у будан Соррын, маці свае; і ўзяў Рэвеку, і яна стала яму жонкаю, і ён пакахаў яе; і пацешыўся Ісак па маці сваёй.
1 I ўзноў узяў Абрагам жонку, а імя яе Кетура. 2 I нарадзі́ла яна яму Зымрана́ а Ёкшана а Мудана а Мідзяна а Ішбака а Шуага. 3 А Ёкшан нарадзіў Шэву а Дэдана. Сыны Дэдановы былі́: Ашурым а Летушым а Леюмін. 4 I сынове Мідзяновы: Ефа а Ефер а Ганох а Авіда а Елдаа. Усі гэтыя сынове Кетурыны. 5 I аддаў Абрагам усе, што было ў яго, Ісаку. 6 А сыном мамошак, што былі́ ув Абрагама, даў Абрагам падаркі, і адаслаў іх ад Ісака, сына свайго, яшчэ за жыцьця свайго, на ўсход, да зямлі ўсходняе.
7 I во, дні год жыцьця Абрагамавага, каторыя ён пражыў, сто семдзясят пяць год. 8 I сканаў і памер Абрагам у старасьці добрай, стары а насычаны, і быў прылучаны да люду свайго. 9 I пахавалі яго Ісак а Ізмайла, сыны ягоныя, у пячоры Махпеле, на полю Ефронавым, сына Цогаровага, Гэціча, каторае перад Мамрэ. 10 На полю, каторае купіў Абрагам у сыноў Гэтавых. Там пахаваны Абрагам а Сорра, жонка ягоная.
11 I было, па сьмерці Абрагама, і дабраславіў Бог Ісака, сына ягонага. Ісак жыў ля Бэер-Лахай-Роі́.
12 Во роды Ізмайлы, сына Абрагамавага, каторага нарадзі́ла Абрагаму Гаґар Ягіпцянка, нявольніцаСоррына; 13 I во ймёны сыноў Ізмайлавых, подле ймёнаў іхных, згодна з родамі іхнымі: пяршак Ізмайлаў Наваёф а Кедар а Адбел а Міўсам 14 А Мішма а Дума а Маеса 15 А Хадад а Фема, Етур Навіш а Кедма. 16 Гэта яны сынове Ізмайлавы, і гэта ймёны іхныя ў сёлах іхных, у буданох іхных, двананцацёх князёў подле плямёнаў іхных. 17 А гэта гады жыцьця Ізмайлавага - сто трыццаць сем год; і сканаў ён, і памер, і быў прылучаны да люду свайго. 18 Яны жылі́ ад Гавілы да Сура, што перад відам Ягіпту, як прыходзіць да Асыры. Перад відам усіх братоў ягоных выпала дзель ягоная.
19 Во роды Ісаковы, сына Абрагамавага. Абрагам нарадзіў Ісака. 20 I было Ісаку сорак год, як ён узяў Рэвеку, дачку Вафуеля Арамяні́на з Падан Араму, сястру Лавана Арамяні́на, сабе за жонку.
21 I маліу́ Ісак СПАДАРА праз жонку сваю, бо яна была́ бясплодная; і даўся ўмаліць СПАДАР, і зачала́ Рэвека, жонка ягоная. 22 I штырхаліся сыны ў нутру ейным, і яна сказала: „Калі так, дык чаму я такая?" I пайшла папытацца ў СПАДАРА. 23 I сказаў СПАДАР ёй: „Два народы ў жываце тваім, і два люды з нутра твайго разлучацца; і адзін люд стане дужшым за другі, і старшы будзе служыць малодшаму". 24 I споўніліся дні ейныя радзіць: і вось, блізьняты ў жываце ейным. 25 I вышаў першы, чырвоны, увесь, як адзежа, касматы; і назвалі імя ягонае: Ісаў. 26 Потым вышаў брат ягоны, і рука ягоная дзяржала пяту Ісававу; і назвалі імя ягонае: Якаў. А Ісаку было шасьцьдзясят год, як яна нарадзі́ла іх.
27 I вырасьлі хлопчыкі, і быў Ісаў умелы паляўнічы, чалавек поля; а Якаў чалавек рахманы, жывучы ў буданох. 28 I любіў Ісак Ісава, бо дзічына́ ягоная ў вуснах ягоных; а Рэвека любіла Якава.
29 I зварыў Якаў страву; і Ісаў прышоў з поля, і ён замлелы. 30 I сказаў Ісаў Якаву: „Дай, калі ласка, імне паесьці з чырвонага, чырвонага гэтага, бо замлеў я". Затым далі́ яму мянушку Едом. 31 I сказаў Якаў: „Прадай ад сядні свае першародзтва імне". 32 I сказаў Ісаў: „Вось, я на сьмяротнай дарозе, і на што гэта імне першародзтва?" 33 I сказаў Якаў: „Прысягні імне цяпер". Ён прысягнуў яму і прадаў першародзтва свае Якаву. 34 I Якаў даў Ісаву хлеба а стравы із сачыўкі; і ён еў, і піў, і ўстаў, і пайшоў; і пагрэбаваў Ісаў першародзтвам.
1 I была́ галадоў у зямлі, апрача першае галадові, што была́ за дзён Абрагамавых; і пайшоў Ісак да Авімелеха, караля Пілісцкага, да Ґерару. 2 I зьявіўся яму СПАДАР, і сказаў: „Ня зыходзь да Ягіпту; жыві ў зямлі, праз каторую скажу табе. 3 Падарожжуй у зямлі гэтай; і Я буду з табою, і дабраслаўлю цябе; бо табе а насеньню твайму дам усі землі гэтыя, і споўню прысягу, каторай я прысяг Абрагаму, айцу твайму. 4 I памнажу́ насеньне твае, як гвезды нябёсныя; і дам насеньню твайму ўсі землі гэтыя; і дабраславяцца ў насеньню тваім усі народы зямлі, 5 За тое, што Абрагам паслухаў голасу Майго і дзяржаў, што Я расказаў дзяржаць: расказаньні мае, уставы Мае а пра́вы Мае".
6 I асяліўся Ісак у Ґерару. 7 I пыталіся людзі месца праз жонку ягоную, і ён сказаў: „Сястра мая яна", бо баяўся сказаць: „жонка мая", „каб не забілі мяне жыхары месца таго за Рэвеку", бо пазарка́я яна. 8 I было, як працягнуліся там дні ягоныя, і глянуў далоў Авімелех, кароль Пілісцкі, пераз акно, і абачыў, і во, Ісак ґуляў з Рэвекаю, жонкаю сваёй. 9 I гукну́ў Авімелех Ісака, і сказаў: „Гэта ж жонка твая яна; і як жа ты казаў: ,Яна сястра мая'?" I сказаў яму Ісак: „Бо я сказаў: ,Каб не памерці імне дзеля яе'". 10 I сказаў Авімелех: „Што гэта ты ўчыніў із намі? Ледзь не ляжаў адзін і́зь люду із жонкаю тваею, і ты прывёў бы на нас віну". 11 I расказаў Авімелех усяму люду, сказаўшы: „Хто дакранецца да гэтага чалавека і да жонкі ягонае, тый сьмерцю памрэць".
12 I сеяў Ісак у зямлі тэй, і знайшоў у тым годзе сто разоў толькі. I дабраславіў яго СПАДАР. 13 I павялічыўся тый чалавек, і рос болей а болей, і павялічыўся так, што стаў вельмі вялікі. 14 I былі́ ў яго стады драбнога а стады буйнога статку, і множасьць слугаў, і завідавалі яму Пілішчане. 15 I ўсі студні, каторыя выкапалі слугі айца ягонага за дзён Абрагама, айца ягонага, засыпалі Пілішчане і запоўнілі пылам. 16 I сказаў Авімелех Ісаку: „Адыйдзі ад нас, бо ты стаў шмат дужшы за нас".
17 I адыйшоў стуль Ісак, і разьлёгся табарам у даліне́ Ґерарскай, і жыў там. 18 I зьвярнуўся Ісак, і адкапаў студні вады, каторыя выкапаны былі́ за дзён Абрагамавых, айца ягонага, і каторыя заткнулі Пілішчане па сьмерці Абрагама; і назваў іх тымі ж назовамі, каторымі назваў і́х ацец ягоны. 19 I капалі слугі Ісаковы ў даліне, і знайшлі там студню вады жывое. 20 I сьперачаліся пастухі ґерарскія з пастухамі Ісаковымі, кажучы: „Наша вада́;" і ён назваў імя студні: Есек (Ва́да), бо ва́дзіліся зь ім. 21 I выкапалі другую студню; і сьперачаліся таксама за яе; і ён назваў яе імя: Сітна (Абвінаваньне). 22 I адсунуўся адтуль, і выкапаў іншую студню, і не сьперачаліся болей за яе; і назваў яе імя: Рэговоф (Прастора); і сказаў ён, бо цяпер даў нам прастору СПАДАР, і мы расплодзімся ў зямлі. 23 Стуль узыйшоў ён на Бэер Шэву.
24 I зьявіўся яму СПАДАР тае ночы, і сказаў: „Я Бог Абрагама, айца твайго; ня бойся, бо я з табою; і дабраслаўлю цябе, і памножу насеньне твае, дзеля Абрагама, слугі Свайго. 25 I ён збудаваў там аброчнік, і гука́ў у імя СПАДАРОВА. I расьпяў там будан свой, і капалі там слугі Ісаковы студню.
26 I Авімелех прышоў да яго з Ґерару а Агузаф, з прыяцеляў ягоных, а Фіхол, вайводца ягоны. 27 I сказаў ім Ісак: „Чаму вы прышлі да мяне, вы ж зьненавідзілі мяне і выслалі мяне ад сябе?" 28 I яны сказалі: „Мы ясна пабачылі, што быў СПАДАР із табою, і сказалі мы: ,Няхай жа будзе прысяга з праклёнам памеж нас, памеж нас і памеж цябе, і ўчыніма змову з табою; 29 Каб ты не рабіў нам ліха, як і мы не дакрануліся да цябе, і як мы рабілі табе адно дабро і адпусьцілі цябе ў супакою, так ты цяпер дабраславёны СПАДАРОЎ".
30 Ён зрабіў ім чэсьць, і яны елі а пілі. 31 I ўсталі нараніцы, і прысягалі адзін аднаму; і адпусьціў іх Ісак, і яны пайшлі ад яго ў супакою.
32 I было таго дня: прышлі слугі Ісаковы, і паведамілі яму праз студню, каторую капалі яны, і сказалі яму: „Мы знайшлі ваду́!" 33 I ён назваў яе Шыва. Затым імя места таго Бэер Шыва (Студня Прысягі) дагэтуль.
34 I быў Ісаў сараку год; і ўзяў сабе за жонку Егудыфу, дачку Беера Гэціча, і Вісэмафу, дачку Елона Гэціча. 35 I яны былі́ гарчынёю духу Ісаку а Рэвеццы.
1 I як Ісак быў стары, і зацьмелі вочы ягоныя, так што ён ня мог бачыць, і гукну́ў Ісава, сына свайго вялікага, і сказаў яму: „Сыну мой". Тый сказаў яму: „Во я". 2 I ён сказаў: „Вось жа, я застарэўся: ня ведаю дня сьмерці свае; 3 I цяпер падыймі ж зброі свае, сагайдак свой а лук свой, і пайдзі ў поле, і ўпалюй імне дзічыны, 4 I прыгатуй імне ласонікі, якія я люблю, і прынясі імне, і я паем, каб дабраславіла цябе душа мая первей, чымся я памру".
5 Рэвека чула, як Ісак казаў Ісаву, сыну свайму. I пайшоў Ісаў у поле ўпаляваць дзічыны, каб прынесьці яе.
6 А Рэвека сказала Якаву, сыну свайму, кажучы: „Вось, я чула айца твайго, як казаў брату твайму Ісаву, кажучы: 7 ,Прынясі імне дзічыны і зрабі імне ласонікі, і пад'ем, і дабраслаўлю сябе перад СПАДАРОМ, перад сьмерцю сваёй'. 8 I цяпер, сыну мой, паслухай голасу майго ў тым, што я раскажу табе. 9 Пайдзі ж да чарады і вазьмі імне стуль двое казянят добрых; і я прыгатую зь іх ласонікі айцу твайму, як ён любе; 10 I ты прынясеш айцу свайму, і ён пад'есьць, каб дабраславіць цябе перад сьмерцю сваёю". 11 I сказаў Якаў Рэвеццы, маці сваёй: „Гэта ж Ісаў, брат мой, чалавек касматы, а я чалавек гладкі́. 12 Можа пашчупае мяне ацец мой, і я буду ў ваччу ягоным ашуканец, і навяду на сябе грэбаваньне, а не дабраславенства". 13 I маці ягоная сказала яму: „На імне грэбаваньне твае, сыну мой; толькі паслухай голасу майго і пайдаі вазьмі імне". 14 Ён пайшоў, і ўзяў, і прынёс маці сваёй, і зрабіла маці ягоная ласонікі, як любіў ацец ягоны. 15 I ўзяла́ Рэвека адзежу Ісававу, сына свайго вялікага, жаданую, што была́ ў яе ў доме, і адзела Якава, сына свайго малога; 16 I скуры казянят адзела на рукі ягоныя і на гладзіню шыі ягонае. 17 I дала́ ласонікі а хлеб, каторыя яна зрабіла, у руку́ Якаву, сыну свайму.
18 I ўвыйшоў ён да айца свайго, і сказаў: „Войча мой!" I сказаў ён: „Во я; хто ты, сыну мой?" 19 I сказаў Якаў айцу свайму: „Я Ісаў, пяршак твой; я зрабіў, як ты сказаў імне, устань, калі ласка, сядзь і пад'еж ізь дзічыны мае, каб дабраславіла мяне душа твая". 20 I сказаў Ісак сыну свайму: „Што гэта? пабарзьдзіў ты знайсьці, сыну мой". Ён сказаў: „Бо паслаў імне СПАДАР, Бог твой, наўпярэймы". 21 I сказаў Ісак Якаву: „Дабліжся ж, я пашчупаю цябе, сыну мой, ці ты сын мой Ісаў, ці не". 22 I дабліжыўся Якаў да Ісака, айца свайго, і ён пашчупаў яго, і сказаў: „Голас, голас Якаваў, а рукі, рукі Ісававы, брата ягонага, касматыя"; 23 і дабраславіў яго. 24 I сказаў: „Ці ты сын мой Ісаў?" Ён сказаў: „Я". 25 I сказаў: „Дабліж да мяне, я пад'ем ізь дзічыны сына свайго, каб дабраславіла цябе душа мая". I дабліжыў яму, і ён еў; і прынёс яму віна, і ён піў. 26 I сказаў яму Ісак, ацец ягоны: „Дабліжся, калі ласка, і пацалуй мяне, сыну мой". 27 I ён дабліжыўся, і пацалаваў яго. I панюхаў пах адзежы ягонае, і дабраславіў яго, і сказаў:
„Гля, пах сына майго, як пах поля, каторае дабраславіў СПАДАР. 28 I няхай дасьць табе Бог із расы нябёснай і з тукаў зямлі, і множасьць збожжа і віннога соку. 29 Няхай тэ служаць люды, і хай кланяюцца тэ нацы. Будзь спадаром братоў сваіх, і няхай кланяюцца табе сынове маткі твае; праклінаючыя цябе - праклятыя; дабраславячыя цябе дабраславёныя".
30 I было, што як скончыў Ісак дабраславіць Якава, і вось, ледзь пачаў выходзіць Якаў ад віду Ісака, айца свайго, і Ісаў, брат ягоны, прышоў з уловаў сваіх. 31 I зрабіў ён таксама ласонікі, і прынёс айцу свайму, і сказаў айцу свайму: „Устань, войча мой, і зьеж дзічыны сына свайго, каб дабраславіла мяне душа твая". 32 I сказаў яму Ісак, ацец ягоны: „Хто ты?" Ён сказаў: „Я сын твой першародны Ісаў". 33 I задрыжэў Ісак дрыжэньням вельмі вялікім, і сказаў: „Хто ж гэта тый, што паляваў на дзіч і прынёс імне, і я еў з усёга перш, чымся ты прышоў, і дабраславіў яго? Ён і будзе дабраславёны". 34 Учуўшы Ісаў словы айца свайго, загаласіў голасам вялікім, ды надта гаркі́м, і сказаў айцу свайму: „Дабраслаў мяне, таксама мяне, войча мой!" 35 I сказаў ён: „Брат твой прышоў зь хітрынёю і ўзяў дабраславенства твае". 36 I сказаў ён: „Ці не затым завецца імя ягонае Якаў, і во, выперадзіў мяне ўжо двойчы? ён першародзтва мае ўзяу́, і во, цяпер узяў дабраславенства мае". I сказаў: „Нягож ты не захаваў імне дабраславенства?" 37 I адказаў Ісак, і сказаў Ісаву: „Вось, спадаром пастанавіў яго над табою, і ўсіх братоў ягоных аддаў яму заслугі; і збожжам а вінным сокам пасілі́ў яго; а табе ж што я зраблю, сыну мой?" 38 I сказаў Ісаў айцу свайму: „Ці адно дабраславенства ў цябе, войча мой? Дабраслаў мяне, таксама мяне, войча мой!" I узьняў Ісаў голас свой, і плакаў. 39 I адказаў Ісак, ацец ягоны, і сказаў яму:
„Вось, ад туку зямлі будзе месца жыцьця твайго і ад расы нябёснай зьверху; 40 I мячом сваім будзеш жыць, і брату свайму будзеш служыць; і станецца, як падужэеш, і ськінеш іго ягонае із шыі свае".
41 I зьненавідзіў Ісаў Якава за дабраславенства, каторым дабраславіў яго ацец ягоны; і сказаў Ісаў у сэрцу сваім: „Падыходзяць дні плачу па айцу маім, і заб'ю я Якава, брата свайго".
42 I пераказа́ны былі́ Рэвеццы словы Ісававы, сына ейнага вялікага; і паслала, і гукну́ла Якава, сына свайго малога, і сказала яму: „Вось, Ісаў, брат твой, цешыцца ўзглядам цябе, што заб'ець цябе. 43 I цяпер, сыну мой, паслухай голасу майго, і ўстань, уцякай сабе да Лавана́, брата майго, да Гарану; 44 I пабудзь ізь ім якісь час, пакуль адыйдзе злосьць брата твайго, 45 Пакуль адыйдзе гнеў брата твайго на цябе, і ён забудзецца, што ты ўчыніў яму, і я пашлю і вазьму цябе стуль. Чаму мне спабыцца нават абодвых вас у вадзін дзень?"
46 I сказала Рэвека Ісаку: „Імне абрыдзела жыцьцё мае ад дачок гэціцкіх; калі возьме Якаў жонку з дачок гэціцкіх, як гэтыя, з дачок гэтае зямлі, дык нашто імне жыцьцё?"
1 I пагука́ў Ісак Якава, і дабраславіў яго, і расказаў яму, і сказаў яму: „Не бяры сабе жонкі з дачок канаанскіх. 2 Устань, пайдзі да Падан-Араму, да дому Вафуелевага, айца маці свае, і вазьмі сабе стуль жонку з дачок Лавановых, брата маці свае. 3 А Магучы-Ўсемагучы дабраслаў цябе, распладзі цябе, і размнажы цябе, і ты станеш грамадой людаў; 4 I дасьць табе дабраславенства Абрагамава, табе а насеньню твайму з табою, каб табе спала зямля падарожжаваньня твайго, каторую Бог даў Абрагаму.
5 I паслаў Ісак Якава, і ён пайшоў да Падан-Араму да Лавана, сына Вафуеля Арамяні́на, брата Рэвечынага, маці Якава а Ісава.
6 I абачыў Ісаў, што дабраславіў Ісак Якава, і, дабраславячы яго, паслаў яго да Падан-Араму, узяць сабе стуль жонку, і расказаў яму, сказаўшы: „Не бяры жонкі з дачок Канаанскіх"; 7 і што паслухаў Якаў айца свайго і маці свае, і пайшоў да Падан-Араму. 8 I абачыў Ісаў, што ліхія дачкі Канаанскія ў ваччу Ісака, айца ягонага: 9 I пайшоў Ісаў да Ізмайлы і - апрача жанок, што ён меў - узяў за жонку сабе Магалаф, дачку Ізмайлаву, сына Абрагамавага, сястру Наваёфаву.
10 I вышаў Якаў з Бэер-Шэвы, і пайшоў да Гарану. 11 I лу́чыў на месца, і заначаваў там, бо зайшло сонца. I ўзяў з камянёў таго месца, і палажыў сабе ўзгалоўям, і лёг на тым месцу. 12 I сьніў: і вось, лесьвіца стаіць на зямлі, а верх яе дакранаецца да неба; і вось, ангілы Божыя ўзыходзяць і зыходзяць па ёй. 13 I вось, СПАДАР стаіць на ёй, і сказаў: „Я СПАДАР, Бог Абрагама, айца твайго, і Бог Ісака. Зямлю, на каторай ты ляжыш, табе я дам яе а насеньню твайму. 14 I будзе насеньне твае, як пыл зямлі; і праб'ешся на захад, і на ўсход, і на поўнач, і на паўдня; і будуць дабраслаславёныя ў табе ўсі радзімы зямлі, і ў насеньню тваім. 15 I вось, Я з табою; і сьцерагчы цябе буду ўсюдых, куды ты пойдзеш; і зьвярну цябе да гэтае зямлі, бо я не пакіну цябе, пакуль не зраблю таго, што Я гу́каў табе".
16 I прачхнуўся Якаў зо сну свайго, і сказаў: „Запраўды ё СПАДАР на месцу гэтым, а я ня ведаў!" 17 I пабаяўся, і сказаў: „Якое страшнае месца гэтае! гэта нішто іншае, як дом Божы, і гэта брама нябёс".
18 I ўстаў Якаў рана нараніцы, і ўзяў камень, каторы ён палажыў сабе ўзгалоўям, і пастанавіў яго стаўпом, і узьліў алівы на яго зьверху. 19 I назваў і́мя месца таго: Бэт-Эль; а ўперад імя таго месца было: Луз.
20 I аброкся Якаў аброкам, сказаўшы: „Калі Бог будзе з імною, і будзе сьцерагчы мяне ў дарозе гэтай, у каторую я йду, і дасьць імне хлеба есьці і адзецца, 21 I я зьвярнуся ў супакою да дому айца свайго, і будзе СПАДАР імне Богам: 22 I камень гэты, каторы я пастанавіў стаўпом, будзе домам Божым; і з усёга, што Ты дасі імне, напэўна дзясятую часьць дам Табе".
1 I пусьціўся Якаў у дарогу, і пайшоў да зямлі сыноў Усходу. 2 I глянуў - і во, студня на полю, і во, там тры чарады драбнога статку ляжаць каля яе; бо із студні тае паілі стады. I вялікі камень быў на адтуліне студні. 3 I зьбіраліся туды ўсі стады, і адкочавалі камень з адтуліны студні, на свае месца.
4 I сказаў ім Якаў: „Браты мае! скуль вы?" I казалі яны: „З Гарану мы". 5 I сказаў ім: „Ці знаеце вы Лавана́, сына Нагоравага?" Яны сказалі: „Знаем". 6 I сказаў ім: „Добра ён маецца?" Яны сказалі: „Добра; і вось, Рахеля, дачка ягоная, прыходзе з авечкамі". 7 I сказаў: „Вось, адылі, яшчэ шмат дня; не пара зьбіраць статак; напаіце авечкі, і пайдзіце, пасіце". 8 А яны сказалі: „Ня можам, пакуль не зьбяруцца ўсі стады, і не адкоцяць каменя з адтуліны студні; тады напоім авечкі".
9 Яшчэ ён гу́каў ізь імі, як і Рахіль прышла з драбным статкам айца свайго, бо пастушка яна. 10 I было, як абачыў Якаў Рахіль, дачку Лаванову, брата маці свае, і статак Лаваноў, брата маці свае, то падышоў Якаў, адкаціў камень з адтуліны студні і напаіў стаду Лаванову, брата маці свае. 11 I пацалаваў Якаў Рахелю, і ўзьняў голас свой, і заплакаў. 12 I паведаў Якаў Рахелі, што ён свой айцу яе, і што ён сын Рэвечын. I яна пабегла, і паведала айцу свайму.
13 I было, як пачуў Лаван ведамкі празь Якава, сына сястры свае, і выбег яму на пярэймы, і абняў яго, і пацалаваў яго, і прывёў яго до дому свайго, і ён паведаў Лавану́ ўсі стацьці гэтыя. 14 I сказаў яму Лаван: „Вось ты косьць мая і цела мае". I жыў у яго цэлы месяц.
15 I сказаў Лаван Якаву: „Хоць ты сваяк мой, то ціж табе служыць імне дарма? Скажы імне, якая плата твая?" 16 I ў Лавана́ дзьве дачкі, імя вялікае: Лія; і імя малое: Рахіль. 17 А вочы Лііны былі́ кволыя, а Рахіль была́ харошага складу і харошага віду. 18 I палюбіў Якаў Рахіль, і сказаў: „Я буду служыць тэ сем год за Рахіль, дачку тваю малу́ю". 19 I сказаў Лаван: „Вале́й аддаць імне яе за цябе, чымся аддаць за іншага чалавека; жыві з імною".
20 I служыў Якаў за Рахіль сем год; і былі́ яны ў ваччу ягоным як колькі дзён, бо ён любіў яе.
21 I сказаў Якаў Лавану: „Дай жонку маю, бо споўніліся дні мае, і я уйду да яе". 22 I зьбер Лаван усіх людзёў таго месца, і зрабіў чэсьць.
23 I было ўвечары, і ўзяў Лію, дачку сваю, і ўвёў яе да яго; і увыйшоў да яе. 24 I даў Лаван Зылпу, нявольніцу сваю, Ліі, дачцэ сваёй, за нявольніцу.
25 I было нараніцы: і во, гэта Лія. I сказаў Лавану: „Што гэта ты ўчыніў імне? Ці не за Рахіль я служыў у цябе? Чаму ж ты ашукаў мяне?" 26 I сказаў Лава́н: „Ня робіцца так у нашым месцу, каб малодшую выдаваць перад старшай; 27 Споўні тыдзень гэты, і дана будзе табе таксама гэна, за службу, каторую ты будзеш служыць у мяне яшчэ сем год іншых. 28 I зрабіў Якаў так; і споўніў тыдзень гэты.
I даў Рахіль, дачку сваю, яму за жонку. 29 I даў Лаван Рахілі, дачцэ сваёй, Валу, нявольніцу сваю, ёй за нявольніцу. 30 I ўвыйшоў таксама да Рахілі, і любіў, таксама Рахіль, болей за Лію; і служыў у яго яшчэ сем год іншых.
31 I бачыў СПАДАР, што ненавіджана Лія, і адчыніў дзетніцу ейную, а Рахіль бясплодная. 32 I зачала́ Лія, і нарадзі́ла сына, і назвала імя яго: Рувін; бо сказала яна: „Во бачыў СПАДАР маю гароту; бо цяпер будзе любіць мяне муж мой".
33 I зачала́ ізноў, і нарадзі́ла сына, і сказала: „Бо пачуў СПАДАР, што ненавіджана я, і даў імне таксама гэтага". I назвала імя ягонае Сымон.
34 I зачала́ яшчэ, і нарадзіла сына, і сказала: „Гэтым разам прыстане муж мой да мяне, бо я нарадзіла яму трох сыноў". Затым назвала імя ягонае: Леў.
35 I зачала яшчэ, і нарадзіла сына, і сказала: „Гэтым разам я буду хваліць СПАДАРА". Затым назвала імя ягонае: Юда. I перастала радзіць.
1 I бачыла Рахіль, што яна ня родзе Якаву, і пазавідавала Рахіль сястры сваёй, і сказала Якаву: „Дай імне дзеці, а калі не, памру я". 2 I ўзгарэўся гнеў Якава на Рахіль, і сказаў: „Ці замест Бога я, Каторы задзяржаў у цябе плод жывата?" 3 I яна сказала: „Во нявольніца мая Вала; увыйдзі да яе, і родзе яна на калені мае, і збудую таксама я ад яе". 4 I дала́ яна яму Валу, нявольніцу сваю, за жонку; і ўвыйшоў да яе Якаў.
5 I зачала́ Вала, і нарадзі́ла Якаву сына. 6 I сказала Рахіль: Рассудзіў мяне Бог, і таксама пачуў голас мой, і даў імне сына". Затым назвала імя ягонае: Дан.
7 I зачала́ яшчэ, і нарадзі́ла Вала, нявольніца Рахіліна, сына другога Якаву. 8 I сказала Рахіль: „Долькамі Боскімі долялася я ізь сястрою сваёй і таксама здолела". I назвала імя ягонае: Неффалім.
9 I абачыла Лія, што перастала радзіць, і ўзяла́ Зылпу, нявольніцу сваю, і дала́ яе Якаву за жонку. 10 I нарадзіла Зылпа, нявольніца Лііна, Якаву сына. 11 I сказала Лія: „Пашчасьціла!" I назвала імя ягонае: Ґад.
12 I нарадзі́ла Зылпа, нявольніца Лііна, сына другога Якаву. 13 I сказала Лія: „На шчасьце імне, бо шчасьлівай будуць зваць мяне дачкі". I назвала імя ягонае Ашэр,
14 I пайшоў Рувін у дні жніва пшонкі, і знайшоў любоўныя яблыкі ў полю, і прынёс іх Ліі, маці сваёй. I сказала Рахіль Ліі: „Дай імне зь любоўных яблыкаў сына свайго". 15 I сказала ёй: „Нягож мала, што ты ўзяла́ мужа майго, і бярэш таксама любоўныя яблыкі сына майго?" I сказала Рахіль: „Дык ён ляжа з табою гэту ноч за любоўныя яблыкі сына твайго". 16 I прышоў Якаў з поля ўвечары, і вышла Лія яму напярэймы, і сказала: „Да мяне ўвыйдзеш, бо я напэўна заплаціла за цябе любоўнымі яблыкамі сына свайго". I лёг ён ізь ёю ночы тэй.
17 I пачуў Бог Лію, і яна зачала, і радзіла Якаву сына пятага. 18 I сказала Лія: „Даў Бог заплату маю, што я дала́ нявольніцу сваю мужу свайму". I назвала яго Іссасхар.
19 I зачала ізноў Лія, і нарадзіла сына шостага Якаву. 20 I сказала Лія: „Падараваў Бог мяне добрым дарам; гэтым разам будзе жыць із імною муж мой, бо я нарадзі́ла яму шасьцёх сыноў". I назвала імя яго: Завулон. 21 Потым нарадзіла дачку, і назвала імя яе: Дына.
22 I ўспомнеў Бог Рахіль, і пачуў яе Бог, і адчыніў дзетніцу ейную; 23 Яна зачала, і нарадзіла сына, і сказала: „Адда́ліў Бог ганьбу маю", 24 I назвала імя ягонае: Язэп, сказаўшы: „Дадасьць імне СПАДАР сына другога".
25 I было, як нарадзіла Рахіль Язэпа, сказаў Якаў Лавану: „Адашлі мяне, і пайду я на свае месца і да свае зямлі; 26 Дай жонкі мае й дзеці мае, што служыў табе за іх, і я пайду; бо ты знаеш службу маю, якую я служыў табе". 27 I сказаў яму Лаван: „Калі б я знайшоў ласку перад ачыма тваімі! я даведаўся варажбою, што СПАДАР дабраславіў імне дзеля цябе". 28 I сказаў: „Прызнач сабе плату сваю зь мяне, і я дам". 29 I сказаў яму: „Ты ведаеш, як я служыў табе, і які стаўся статак твой пры імне; 30 Бо мала было ў цябе да мяне, а разьвялося шмат; і дабраславіў СПАДАР цябе, як я прышоў; а цяпер, калі ж я буду рабіць таксама на свой дом?" 31 I сказаў: „Што імне даць табе?" I сказаў Якаў: „Не дасі імне нічога. Калі толькі ўчыніш імне гэта, я зьвярнуся і буду пасьціць чароды твае, сьцерагчы: 32 Я прайду меж усіх чародаў тваіх сядні; адлучы зь іх кажнае зь ягнят із бодкамі а з плямамі, і кажную рудую з авец, і з плямамі а з бодкамі з козаў; і будзе гэта мая плата. 33 I будзе сьветчыць за мяне справядлівасьць мая на заўтрашні дзень, як прыйдзеш даведацца платы мае зь цябе. Кажная, што ня з бодкамі а ня з плямамі меж козаў, а ня рудая з авец, крадзеная гэта ў мяне". 34 I сказаў Лаван: „Добра, гэтак няхай будзе подле слова твайго".
35 I адлучыў таго дня казлы ў чарэслы і з плямамі, і ўсі козы з бодкамі а з плямамі, усі, на каторых ё белае, і ўсі рудыя з авец, і аддаў на рукі сыном сваім; 36 I азначыў дарогу трох дзён меж сабою і Якавам. I Якаў пасьціў чароды Лабановы, каторыя засталіся.
37 I ўзяў Якаў пруцьце тапалёвае сырое а міндалёвае а яваравае, і аблупіў на ім чарэслы белыя, зьняўшы кару да бялосьці, каторая на прутох; 38 I ўткнуў перад статкам пруты, каторыя аблупіў, у раўкі ля вадапойных карыгаў, куды прыходзіў статак піць, і цекаваў, прыходзячы піць. 39 I цекаваў статак перад прутамі, і радзіўся статак у чарэслы, з бодкамі, з плямамі. 40 І ягняты вылучаў Якаў, і ськіроваваў статак пыскамі да пярэстага і ўсяго рудога статку Лавановага; і станавіў свае стады асобна, і не станавіў іх разам із статкам Лавановым. 41 I было, як цекаваў статак крэпшы, Якаў клаў пруты перад ачамі статку ў карытах, каб ён цекаваў перад прутамі; 42 А калі слабшы з авец, тады ён ня клаў. I былі́ слабшыя Лавановы, а крэпшыя Якававы. 43 I расшырыўся гэты чалавек вельмі, вельмі, і было ў яго драбнога статку множасьць, і нявольніцаў і слугаў, і вярблюдоў, і аслоў.
1 I пачуў Якаў словы сыноў Лавановых, што казалі: „Пабраў Якаў усе, што айца нашага, і з тога, што ў вайца нашага, зрабіў сабе гэтую чэсьць". 2 I абачыў Якаў від Лаваноў, і вось, ён не такоў да яго, як быў учорах а заўчора.
3 I сказаў СПАДАР Якаву: „Зьвярніся да зямлі бацькоў сваіха да радні свае; і Я буду з табою".
4 I паслаў Якаў, і гукну́ў Рахіль а Лію ў поле да драбнога статку свайго, 5 I сказаў ім: „Я бачу від айца вашага, што ён ня ё да мяне, як учорах а заўчора. I Бог айца майго быў з імною. 6 I вы ведаеце, што я ўсімі сіламі служыў айцу вашаму. 7 Але ацец ваш ашукаваў мяне і адмяняў заплату маю дзесяць разоў; Але ня даў яму Бог пашкодзіць імне. 8 Калі гэтак сказаў ён: ,З бодкамі будзе плата твая', і ўвесь статак радзіўся з бодкамі. А калі гэтак сказаў ён: ,У чарэслы будзе плата твая', і радзіў увесь статак у чарэслы. 9 I адняў Бог статак у вайца вашага, і даў яго імне. 10 I было ў часе цекаваньня статку, і ўзьняў я вочы свае, і абачыў у сьне, і во самцы, каторыя ўскочылі на статак, у чарэслы, з бодкамі а з плямамі. 11 I сказаў імне Ангіл Божы ў сьне: ,Якаве!' І я сказаў: ,Во я!' 12 I Ён сказаў: ,Узьнімі вочы свае й глянь: усі казлы, што ўскочылі на статак, у чарэслы, з бодкамі а плямамі; бо я бачыў усе, што Лаван робе табе. 13 Я Тый Бог Бэт -Элю, ідзе ты памазаў помнік, і йдзе ты аброк імне там аброк. Цяпер устань, выйдзі ізь зямлі гэтае, і зьвярніся да зямлі роду свайго'."
14 I адказала Рахіль а Лія, і сказалі яму: „Ці ё яшчэ нам дзель а спадак у доме айца нашага? 15 Ці не за чужых ён нас мае? бо ён прадаў нас, і зьеў, нават зьеў срэбла нашае. 16 Затым усе багацьце, каторае адняў Бог ад айца нашага, нашае яно і дзяцей нашых. I цяпер усе, што Бог сказаў табе, рабі".
17 I ўстаў Якаў, і пасадзіў дзеці свае а жонкі свае на вярблюды; 18 I павёў увесь статак і ўсе прыдбаньне свае, каторае прыдбаў, статак собскі ягоны, каторы ён прыдбаў у Падан-Араме, каб ісьці да Ісака, айца свайго, да зямлі Канаанскае.
19 А Лаван пайшоў стрыгчы статак свой.
I ўкрала Рахіль балваны, каторыя былі́ ў вайца ейнага.
20 I ўкраў Якаў сэрца Лавана Арамяніна тым, што не сказаў яму, што ўцякае. 21 I ўцёк ён, і ўсі, што ў яго; і, устаўшы, перайшоў тую раку, і павярнуў від свой да гары Ґілеад.
22 I сказалі Лавану трэйцяга дня, што Якаў уцёк. 23 I ўзяў ён із сабою братоў сваіх, і гнаўся за ім дарогаю сем дзён, і дагнаў яго на гары Ґілеад. 24 I прышоў Бог да Лавана Арамяніна ў сьне ночы, і сказаў яму: „Сьцеражыся гу́каць ізь Якавам ані добрае, ані ліхое".
25 I насьпеў Лаван Якава; і Якаў расьпяў будан свой на гары, а Лаван расьпяў із братамі сваімі на гары Плеад. 26 I сказаў Лаван Якаву: „Што ты ўчыніў? і ўкраў сэрца мае, і павёў дачкі мае, бы палоненыя мячом. 27 Чаму ты пата́й уцёк, і абкраў мяне, і не сказаў імне? Я адпусьціў бы з радасьцю а зь песьнямі, з бубном а з гарпаю. 28 Ты не дапусьціў імне пацалаваць сыноў маіх і дачкі мае: цяпер ты дурна ўчыніў. 29 Ё сіла ў руццэ маёй учыніць вам ліха; але Бог айца вашага ўчора ўвечары сказаў імне, кажучы: ,Сьцеражыся гу́каць ізь Якавам ані добрага, ані ліхога'. 30 Але цяпер ты станаўко пастанавіў пайсьці, бо ты надта ўзгаліўся да дому айца свайго; нашто ты ўкраў багі мае?" 31 I адказаў Якаў, і сказаў Лавану: „Бо я баяўся, бо я сказау, каб ты не захапіў дачок сваіх у мяне. 32 У каго знойдзеш багі свае, тый ня будзе жыць. Перад нашымі братамі пазнай, што ёсьць у мяне, і вазьмі сабе". Ня ведаў Якаў, што Рахіль украла іх.
33 I прышоў Лаван да будана Якававага, і да будана Ліінага, і да будана дзьвюх нявольніцаў, і не знайшоў. I вышаў з будана Ліінага, і ўвыйшоў у будан Рахілін. 34 А Рахіль узяла́ балваны, і палажыла іх у вярблюджае сядло, і села на іх. I перашчупаў Лаван увесь будан, але не знайшоў. 35 I сказала айцу свайму: „Няхай не загарыцца гнеў у ваччу спадара майго, што я не магу ўстаць перад табою, бо жаноцкае ў мяне" I ён трос, і не знайшоў балваноў.
36 I загарэўся гнеў Якава, і сьперачаўся з Лаваном. I адказаў Якаў, і сказаў Лавану: „Які выступак мой, які грэх мой, што ты надта гнаўся за імною? 37 Бо ты перашчупаў усі мае рэчы, што знайшоў ты з усіх рэчаў дому свайго? Пастанаві іх тутака перад братамі маімі й перад братамі сваімі: няхай яны рассудзяць памеж нас абодвых. 38 Вось, дваццаць год я з табою; авечкі твае а козы твае ня ськідалі; бараноў чарады твае я ня еў; 39 Разарванага я ня прыносіў да цябе: я гэта ўважаў за сваю віну; ты зь мянё спаґаняў гэта, ці ўдзень што ўкрадзена было, ці ночы ўкрадзена. 40 Бывала, удзень жэрла мяне гарачыня, і сьцюжа ночы; і ўцякаў сон мой ад аччу маіх. 41 Гэткія мае дваццаць год у доме тваім. Служыў табе чатырнанцаць год за дзьве дачкі твае і шэсьць год за статак твой; а ты адмяняў заплату маю дзесяць разоў. 42 Калі б ня тое, што Бог айца майго, Бог Абрагама і страх Ісака былі́ за імною, дык цяпер пустым адаслаў бы мяне. Гароту маю а гарапашнасьць рук маіх бачыў Бог і рассудзі́ў учорах увечары".
43 I адказаў Лаван, і сказаў Якаву: „Гэтыя дачкі - мае дачкі; гэтыя сынове - мае сынове; і гэты статак - мой статак; і ўсе, што ты бачыш гэта мае. I маім дачкам, што я зраблю гэтым сядні, або дзяцём іхным, каторыя нарадзіліся? 44 I цяпер пайдзіма ўчыніма змову я й ты, і гэта будзе сьветкаю меж імною й табою. 45 I ўзяў Якаў камень, і пастанавіў яго стаўпом. 46 I сказаў Якаў братом сваім: „Зьбярыце камянёў". Яны ўзялі́ камяні́ і зрабілі крушню; і елі там на тэй крушні. 47 I назваў яе Лаван: Еґар-Сагадуфа, а Якаў назваў яе Ґалед (Крушня Сьветка). 48 I сказаў Лаван: „Крушня гэта сьветкаю меж імною й табою сядні". Затым і назвалі імя ейнае: Ґалед 49 А: Міцпа, бо ён сказаў: „Няхай наглядае СПАДАР меж імноюй табою, як зда́ліўшыся будзем адзін ад аднаго. 50 Калі ты будзеш мучыць дачкі мае і калі возьмеш жонкі, апрача дачок маіх, няма людзіны з намі, глядзі, Бог сьветка памеж імною і табою".
51 I сказаў Лаван Якаву: „Во крушня гэтая ,і во стоўп, каторы я пастанавіў памеж сабою й табою. 52 Сьветка крушня гэтая і сьветка стоўп, што ані я не перайду да цябе за гэтуго крушню і за гэты стоўп, ані ты не пярэйдзеш да мяне за гэтую крушню і за гэты стоўп дзеля ліха. 53 Бог Абрагамаў і багі Нагоравы будуць судзіць нас, Бог айцоў іхных". I прысягнуў Якаў страхам айца свайго Ісака.
54 I аброк Якаў аброк на гары, і згу́каў братоў сваіх есьці хлеб; і яны елі хлеб, і начавалі на гары.
55 I ўстаў Лаван рана нараніцы, і пацалаваў сыноў сваіх а дачкі свае, і дабраславіў іх, і пайшоў, і зьвярнуўся Лаван на свае месца.
1 А Якаў пайшоў дарогаю сваёй. I стрэлі яго ангілы Божыя. 2 I сказаў Якаў, абачыўшы іх: „Табар Божы гэта". I назваў імя месца таго: Маханаім (Табары).
3 I паслаў Якаў пасланцоў перад сабою да Ісава, брата свайго, да зямлі Сэір, да поля Едомскага; 4 I расказаў ім, сказаўшы: „Гэтак скажыце спадару майму Ісаву: ,Так сказаў слуга твой Якаў: у Лавана я жыў, і забавіўся дагэтуль; 5 I былі́ ў мяне вол а асёл і драбны статак, і слуга а нявольніца; і я паслаў сказаць спадару свайму, каб знайсьці ласку ў ваччу тваім".
6 I зьвярнуліся пасланцы да Якава, кажучы: „Мы прышлі да брата твайго, да Ісава; і таксама ён ідзець наўпярэймы табе, і чатырыста чалавекаў ізь ім". 7 I зьлякаўся Якаў вельмі, і быў у трывозе; і падзяліў людзёў, што былі́ зь ім, і статак драбны й буйны й вярблюды на два табары, 8 I сказаў: „Калі Ісаў прыйдзе на табар тый адзін і паб'ець яго, то ўзумее табар засталы ўцячы".9 I сказаў Якаў: „Божа айца майго Абрагама і Божа айца майго Ісака, СПАДАР, Каторы сказаў імне: ,Зьвярніся да зямлі свае, да радні свае, і Я добра ўчыню з табою!' 10 Я лішне малы супроці ўсіх міласэрдзяў і супроці ўсяе праўды, каторую Ты ўчыніў слузе Свайму, бо я зь кіям сваім перайшоў Ёрдан гэты, а цяпер у мяне сталіся два табары. 11 Выбаў жа мяне ад рукі брата майго, ад рукі Ісава, бо я баюся яго, каб ён, прышоўшы, ня зра́зіў маці зь дзецьмі. 12 Ты сказаў: ,Учыню добрасьць табе, і пастанаўлю насеньне твае, як пясок таго мора, каторага нельга зьлічыць з прычыны множасьці'".
13 I начаваў там тае ночы, і ўзяў з тога, што прышло ў рукі яму, гасьцінца Ісаву, брату свайму: 14 Козаў дзьвесьце, казлоў дваццаць, авечак дзьвесьце, бараноў дваццаць, 15 Вярблюдзіцаў соючых ізь вярблюдзянятамі іхнымі трыццаць, кароў сорак, валоў дзесяць, асьліцаў дваццаць, асьлянят дзесяць. 16 I даў у рукі слугам сваім кажную чараду асобна, і сказаў слугам сваім: „Перайдзіце перад імною, і прасьцяг зрабіце памеж чарады й чарады". 17 I расказаў першаму, сказаўшы: „Як стрэне цябе Ісаў, брат мой, і папытаецца ў цябе, кажучы: ,Чый ты? і куды йдзеш? і чые гэтыя перад табою?' 18 Ты скажы: ,Слугі твайго Якава; гасьцінец гэта, пасланы спадару майму Ісаву; і во, таксама ён за намі?'" 19 Тое ж расказаў ён і другому, і трэйцяму, таксама ўсім, каторыя йшлі за чародамі, кажучы: „Подле гэтых словаў кажыце Ісаву, як знойдзеце яго; 20 I скажыце: ,Таксама во, й слуга твой Якаў за намі'"; Бо ён сказаў: „Улашчу від ягоны дарам, што йдзець перад імною, і потым абачу від ягоны; можа і падыйме від мой". 21 I перайшоў дар перад ім, а ён начаваў тае ночы ў табару.
22 I ўстаў ён тае ночы; і ўзяў дзьве жонкі свае, і дзьве нявольніцы свае, і адзінанцацёра дзяцей сваіх, і перайшоў у брод Явок. 23 I ўзяў іх, і перавёў пераз раку, і перавёў, што ў яго.
24 I застаўся Якаў адзінотны, і ходаўся чалавек ізь ім да ўсходу зары; 25 I пабачыўшы, што ня сходаў яго, і даткнуўся да суставы сьцягна ягонага, і зьвіхнуў суставу сьцягна ў Якава, як ён ходаўся зь ім. 26 I сказаў: „Адпусьці мяне, бо ўзышла зара". I сказаў: „Не адпушчу цябе, хіба дабрасла́віш мяне". 27 I сказаў яму: „Якое імя твае?" I ён сказаў: „Якаў". 28 I сказаў: „Ня Якаў будуць казаць ужо імя твае, але Ізраель, бо ты доляўся з Богам і зь людзьмі, і здолеў". 29 I папытаўся Якаў, і сказаў: „Скажы, калі ласка, імя Свае". I Ён сказаў: „Нашто ты пытаешся імені?" I дабраславіў яго там. 30 I назваў Якаў імя таго месца: Пеніель (Від Божы); „бо я бачыў Бога від у від, і захавана душа мая". 31 I засьвяціла сонца, як ён праходзіў Пеніель; і ён кульгаў на сьцягно свае.
32 Затым аж дагэтуль не ядуць сынове Ізраелявы жылы мускула, каторая на суставе сьцягна, бо даткнуўся суставы сьцягна Якававага на жыле мускула.
1 I ўзьняў Якаў вочы свае, і абачыў, і во, Ісаў прышоў, і зь ім чатырыста чалавекаў. I падзяліў дзеці да Ліі а да Рахілі а да дзьвюх нявольніцаў. 2 I пастанавіў нявольніцы а дзеці іхныя першымі, а Лію а дзеці ейныя за імі, а Рахіль а Язэпа за імі. 3 А ён перайшоў перад імі, і пакланіўся да зямлі сем разоў пакуль дабліжыўся да брата свайго.
4 I пабег Ісаў яму наўпярэймы, і абняў яго, і паў на шыю яму, і цалаваў яго, і плакалі. 5 І ўзьняў вочы свае, і абачыў жанкі а дзеці, і сказаў: „Хто гэтыя ў цябе?" I сказаў: „Дзеці, каторымі Бог падараваў з ласкі слугу твайго". 6 I дабліжыліся нявольніцы самы а дзеці іхныя, і пакланіліся. 7 I дабліжылася таксама Лія а дзеці ейныя, і пакланіліся. А потым дабліжыліся Язэп а Рахіль, і пакланіліся. 8 I сказаў: „Што ў цябе ўвесь табар гэты, каторы я стрэў?" I сказаў: „Каб знайсьці ласку ў ваччу спадара майго". 9 I сказаў Ісаў: „Ёсьць у мяне шмат, браце мой, няхай будзе табе, што ў цябе". 10 I сказаў Якаў: „Не, я малю цябе, калі ж я знайшоў ласку ў ваччу тваім, і прымі дар мой з рукі мае; бо я, абачыўшы від твой, быццам абачыў від Божы, і ты ласкава прыняў мяне. 11 Прымі дабраславенства мае, каторае я прывёў табе; бо Бог абдараваў мяне ласкаю, і затым што ёсьць у мяне ўсе". I ён упрасіў яго і тый узяў.
12 I сказаў: „Крані́мася ў дарогу; і пайдзіма, і я буду йсьці перад табою". 13 I сказаў яму: „Спадар мой ведае, што дзеці кунежныя, а драбны й буйны статак у мяне сьсець; калі пагнаць іх адзін дзень, дык паздыхаюць усі статкі. 14 Няхай спадар мой пярэйдзе сьпераду слугі свайго, а я павяду памалу, подле ходу гэтае працы, каторая перад імною, і подле ходу дзяцей, пакуль прыду да спадара свайго да Сэіру". 15 I сказаў Ісаў: „Пакіну ж я з табою зь люду, што пры імне". I сказаў: „Нашто гэта? абы імне знайсьці ласку ў ваччу спадара майго".
16 I зьвярнуўся таго дня Ісаў дарогаю сваёй да Сэіру. 17 А Якаў крануўся да Сукоф і пабудаваў сабе дом, а статку свайму парабіў буды. Затым ён назваў імя месца Сукоф.
18 I прышоў Якаў у супакою да места Сыхем, каторае ў зямлі Канаанскай, як прышоў з Падан-Араму, і лёг табарам перад местам.
19 I купіў часьць поля ў сыноў Гаморавых, айца Сыхемавага, за сто кесытаў (манэтаў), на каторым пастанавіў будан свой. 20 I пастанавіў там аброчнік; і назваў яго: Магутны Бог Ізраеляў.
1 I вышла Дына, дачка Лііна, каторую яна нарадзі́ла Якаву, паглядзець на дачкі зямлі. 2 I абачыў яе Сыхем, сын Гамора Гэвейца, князя зямлі тае, і ўзяў яе, і ляжаў ізь ёю, і паніжыў яе. 3 I прыліпла душа ягоная да Дыны, дачкі Якававае, і ён пакахаў дзяўчыну, і мовіў да сэрца дзяўчыне. 4 I сказаў Сыхем Гамору, айцу свайму, кажучы: „Вазьмі імне дзяцё гэтае за жонку". 5 I Якаў пачуў, што забрудзяніў Дыну, дачку ягоную; сынове ж ягоныя былі́ із стадаю на полю, дык маўчаў Якаў, пакуль ня прышлі яны.
6 I вышаў Гамор, ацец Сыхемаў, да Якава памужаваць ізь ім. 7 I сынове Якававы прышлі з поля і, пачуўшы, зьнемарасьціліся мужы, і гневала іх вельмі, бо нягоднасьць зрабіў ён у Ізраелю, ляжаўшы з дачкою Якававай; а гэтак ня робіцца.
8 I гу́каў Гамор ізь імі, кажучы: „Сыхем, сын мой, узга́ліўся душою да дачкі вашае: дайце, калі ласка, яе яму за жонку. 9 Пабірайцеся з намі: дачкі вашыя аддавайце нам, а нашыя дачкі бярыце сабе. 10 I з намі жывіце; і зямля гэтая будзе перад вамі, жывіце й таргуйце ў ёй, і дзяржыце яе".
11 I сказаў Сыхем айцу ейнаму а братом ейным: „Калі б імне знайсьці ласку ў вачох вашых, і што скажаце імне, я дам. 12 Павялічча зь мяне вельмі вена а дары; і я дам, як вы скажаце імне: толькі аддайце імне дзеўку за жонку".
13 I адказалі сынове Якававы Сыхэму а Гамору, айцу ягонаму, зрадліва, і гу́калі так, бо ён зганбіў Дыну, сястру іхную; 14 I сказалі ім: „Ня можам зрабіць гэтага, выдаць сястру нашу чалавеку, у каторага неабрэзанасьць, бо сорам гэта нам. 15 Толькі з тым мы згодзімся з вамі, калі вы будзеце, як мы, каб абрэзаўся ў вас кажны мужчына. 16 I будзем даваць дачкі нашыя вам, а дачкі вашыя браць сабе, і будзем жыць із вамі, і будзем адзін люд. 17 А калі не паслухаеце нас, дык мы возьмем дачку нашу і адыйдзем.
18 I зьлюб былі́ словы іхныя ў ваччу Гамора а ўваччу Сыхема, сына Гаморавага. 19 I не адвалакаў тый маладзён зрабіць гэта, бо ён жадаў дачкі Якававае. А яго паважалі над усіх у доме айца ягонага. 20 I прышоў Гамор а Сыхем, сын ягоны, да брамы места свайго, і гу́калі жыхарам места свайго, кажучы: 21 „Гэтыя людзі - міравыя яны з намі; і няхай яны жывуць у зямлі й таргуюць у ёй; зямля ж вось даволі прасторвая перад імі. Дачкі іхныя возьмем сабе за жонкі, а нашыя дачкі дамо ім. 22 Толькі пры тым згаджаюцца гэтыя людзі жыць із намі, быць адным людам, каб у вас абрэзаны быў кажны мужчынскага стану, як яны абрэзаны. 23 Іхныя чароды, і іхная маемасьць, і ўся жывёла іхная, ці ня нашы яны? Адно згодзімся зь імі, і будуць жыць із намі". 24 I паслухалі Гамора а Сыхема, сына ягонага, усі выходзячыя з брамы места ягонага; і абрэзаны былі кажны мужчынскага стану, кажны выходзячы з брамы места ягонага.
25 I было на трэйці дзень, як яны былі хворыя, і ўзялі́ два сыны Якававы, Сымон а Леў, браты Дыніны, кажны свой меч, і напалі на места з пэўнасьцяй, і забілі кажнага мужчыну; 26 I Гамора а Сыхема, сына ягонага, забілі мячом, і ўзялі́ Дыну з дому Сыхемавага й вышлі. 27 Сынове Якававы прышлі да забітых і разглабалі места за тое, што паганбіў сястру іхнаю. 28 I драбны статак, і буйны статак іхныя, і што ў месьце, і што ў полю яны ўзялі́. 29 I ўсе багацьце іхнае, і ўсе малыя дзеці іхныя, і жанкі іхныя ўзялі́ ў палон, і разглабалі ўсе, што было ў доме.
30 I сказаў Якаў да Сымона а да Лева: „Вы зьнемарасьцілі мяне, зрабіўшы мяне непахнючым жыхарам гэтае зямлі, Канаанянам а Ферэзэям; а ў мяне людзі нячысьленыя; і зьбяруцца на мяне, і паб'юць мяне, і буду зьнішчаны я й мой дом". 31 I яны сказалі: „А ціж як із блудніцаю можна рабіць ізь сястрою нашаю?"
1 I сказаў Бог Якаву: „Устань, узыйдзі да Бэт-Эль, і жыві там, і зрабі там аброчнік Магучаму, што зьявіўся табе, як ты ўцякаў ад віду Ісава, брата свайго".
2 I сказаў Якаў дому свайму і ўсім, што былі́ зь ім. „Адда́льце багі чужыя, што сярод вас, і ачысьціцеся, і зьмяніце адзецьці вашыя; 3 I ўстаньма й ўзыйдзі́ма да Бэт-Элю, і зраблю я там аброчнік Магучаму, Каторы адказаў імне ў дзень гароты мае і быў з імною ў дарозе, каторай я йшоў". 4 I аддалі́ Якаву ўсі багі чужыя, каторыя былі́ ў руках іхных, і завушніцы, што былі́ ў вушох у іх; і схаваў іх Якаў пад дубам, каторы блізка Сыхему.
5 I выправіліся яны. I быў жах Божы па местах, што ў ваколіцах іхных, і ня гналіся яны за сынамі Якававымі. 6 I прышоў Якаў да Луз, што ў зямлі Канаанскай, ён Бэт-Эль, сам і ўвесь люд, што быў зь ім, 7 I збудаваў там аброчнік, і назваў гэтае месца Эль-Бэт-Эль; бо там зьявіўся яму Бог, як ён уцякаў ад віду брата свайго.
8 I памерла Дэвора, нянька Рэвечына, і пахавана ніжэй Бэт-Элю, пад дубам, і назваў імя ягонае: Дуб плачу.
9 I зьявіўся Бог Якаву ізноў па прыходзе яго з Падан-Араму, і дабраславіў яго. 10 I сказаў яму Бог: „Імя твае Якаў. Ня будзе звацца імя твае ўжо Якаў, але толькі Ізраель будзе імя твае". I назваў яго імя: Ізраель. 11 I сказаў яму Бог: „Я МАГУЧЫ Ўсемагучы; пладзіся а множся; народ а збор народаў будзе зь цябе, і каралёве з крыжа твайго выйдуць. 12 Зямлю, каторую я даў Абрагаму а Ісаку, Я дам табе, і насеньню твайму просьле цябе дам зямлю гэтую".
13 I ўзышоў ад яго Бог у месцу, на каторым гутарыў зь ім.
14 I пастанавіў Якаў помнік на месцу, на каторым гутарыў ізь ім, помнік каменны; і ўзьліў на яго ўзьліваньне, і ўзьліў на яго алівы.
15 I назваў Якаў імя месца, на каторым Бог гу́каў ізь ім: Бэт-Эль.
16 I падарожжаваў з Бэт-Элю. I была́ яшчэ кіўра зямлі, каб прысьці да Ефрафы; і радзі́ла Рахіль, і тру́днілася ў раджэньню. 17 I было, як яна труднілася родзячы, і сказала ёй бабка: „Ня бойся, бо таксама й гэта табе сын". 18 I як выходзіла зь яе душа, бо яна памірала, то назвала яго імя: Бэн-Оні. Але ацец ягоны назваў яго: Венямін.
19 I памерла Рахіль, і пахавана ля дарогі да Ефрафы (гэта Бэтлеем). 20 I пастанавіў Якаў помнік над магілай ейнай. Гэта помнік магільны Рахілін датэтуль.
21 I падарожжаваў Ізраель, і пастанавіў будан свой далей за вежаю Эдэр.
22 I было, як прабываў Ізраель у зямлі тэй, і пайшоў Рувін, і ляжаў із Валаю, мамошкаю айца свайго. I пачуў Ізраель. I было сыноў у Якава двананцацёх. 23 Пяршак Якаваў Рувін а Сымон а Леў а Юда а Ісасхар а Завулон. 24 Сыны Рэхіліны: Язэп а Венямін. 25 I сыны Валіны, нявольніцы Рахілінае: Дан а Нефалім. 26 I сыны Зэлфіны, нявольніцы Лінае: Ґад а Ашэр. Гэта сынове Якававы, што радзі́ліся яму ў Падан-Араме.
27 I прышоў Якаў да Ісака, айца свайго, да Мамрэ, да Кіраф-Арбы, значыцца да Гэўрону, ідзе падарожжаваў Абрагам а Ісак.
28 I было дзён Ісаковых сто асьмідзясят год. 29 I сканаў Ісак, і памер, і быў прылучаны да народу свайго, стары а насычаны днямі; і пахавалі яго Ісаў а Якаў, сыны ягоныя.
1 I гэта радавод Ісаваў, ён жа Едом. 2 Ісаў узяў сабе жонкі з дачок Канаанскіх: Аду, дачку Елона Гэціча, а Оголіваму, дачку Аны, дачку Цывеона Гевяні́на, 3 А Васэмафу, дачку Ізмайлаву, сястру Наваёфаву. 4 I нарадзі́ла Ада Ісаву Еліфаза; А Васэмафа нарадзі́ла Рагуеля. 5 А Оголівама нарадзі́ла Евуша а Елома а Кору. Гэта сынове Ісававы, што нарадзі́ліся яму ў зямлі Канаанскай.
6 I ўзяў Ісаў жонкі свае, і сыноў сваіх, і дачкі свае, і ўсі душы дамовы свае, і стада свае, і ўвесь статак свой, і ўсю маемасьць сваю, каторую ён прыдбаў у зямлі Канаанскай, і пайшоў да іншае зямлі ад віду Якава, брата свайго; 7 Бо была маемасьць іхная вялікая, каб яны маглі жыць разам, і не магла зямля падарожжаваньня іхнага насіць іх з прычыны стадаў іхных. 8 I асяліўся Ісаў на гары Сэір, Ісаў, ён жа Едом.
9 I во гэта роды Ісававы, айца Едумееў, на гары Сэір;
10 Во гэта ймёны сыноў Ісававых: Еліфаз, сын Ады, жонкі Ісававае; Рагуель, сын Васэмафы, жонкі Ісававае. 11 І былі́ сынове Еліфазавы: Феман, Омар, Цефо а Ґафам а Кеназ. 12 А Фамна была мамошка Еліфаза, сына Ісававага; і нарадзі́ла Еліфазу Амаліка. Гэта сынове Ады, жонкі Ісававае. 13 А во, гэта сыны Рагуелявы: Нагаф а Зэраг, Шамма а Міза. Гэта былі́ сынове Васэмафы, жонкі Ісававае. 14 I во гэтыя былі́ сыны Огалівамы, дачкі Аны, дачкі Цывеона, жонкі Ісававае: і яна нарадзіла Ісаву Евуша а Елома, а Кору.
15 Во гэта князі сыноў Ісававых. Сынове Еліфаза, першароднага Ісававага: князь Феман, князь Омар, князь Цефо, князь Кеназ, 16 Князь Кора, князь Ґафам, князь Амалік. Гэтыя князі Еліфазавы ў зямлі Едомовае; гэта сынове Адзіны. 17 I гэтыя сыны Рагуеля, сына Ісававага: князь Нагаф, князь Зэраг, князь Шамма, князь Міза. Гэтыя князі Рагуелявы ў зямлі Едомавае; гэтыя сынове Васэмафы, жонкі Ісававае. 18 I гэтыя сыны Огалівамы, жонкі Ісававае: князь Евуш, князь Елом, князь Кора. Гэтыя князі Огалівамы, дачкі Аны, жонкі Ісававае. 19 Гэтыя сынове Ісававы, і гэтыя князі іхныя. Гэта Едом.
20 Гэтыя сынове Сэіра Горэяні́на, жыхары зямлі тае: Лотан а Шовал а Цывеон а Ана 21 А Дышон а Эцэр а Дышан. Гэтыя князі Горэйскія, сыноў Сэіравых, у зямлі Едома. 22 I былі́ сыны Лотановы: Горы а Геман; а сястра ў Лотана: Хімна. 23 I гэта сынове Шоваловы: Алван а Манагаф а Евал, Шэфо а Онам. 24 А гэтыя сыны Цывеонавы: Ая а Ана. Гэта Ана, каторы знайшоў цёплыя жаролы на пустыні́, як пасьціў аслы Цывеона, айца свайго. 25 I гэтыя дзеці Аніны: Дышон а Оголівама, дачка Аніна. 26 I гэтыя сыны Дышонавы: Гемдан а Эшбан а Іфран а Херан. 27 Гэтыя сыны Эцэравы: Білган а Зааван а Акан. 28 Гэтыя сыны Дышановы: Уц а Аран. 29 Гэтыя князі Горэйскія: князь Лотан, князь Шовал, князь Цывеон, князь Ана, 30 Князь Дышон, кянзь Эцэр, князь Дышан. Во, гэта князі Горэйскія подле князстваў сваіх у зямлі Сэір.
31 I во каралёве, што каралявалі ў зямлі Едомавай, пярвей за караляваньне каралёў у сыноў Ізраелявых. 32 I караляваў у Едоме Бела, сын Веораў, а імя места ягонага Дынгава. 33 I памер Бела, і караляваў замест яго Ёваў, сын Зэрагаў, з Восоры. 34 I памер Ёваў, і караляваў замест яго Гушам, ізь зямлі Феманскае. 35 памер Гушам, і караляваў замест яго Гадад, сын Бедадаў, каторы паразіў Мідзянян на полю Моаўскім; а імя места ягонага Авіф. 36 I памер Гадад, і караляваў замест яго Самла з Масрэкі. 37 I памер Самла, і караляваў замест яго Саўла з Рэговофа, ля ракі. 38 I памер Саўла, і караляваў замест яго Баал-Ганан, сын Ахбораў. 39 I памер Баал-Ганан, сын Ахбораў, і караляваў замест яго Гадар; а імя места ягонага Пагу; імя жонкі ягонае Мегетавель, дачка Матрэды, дачкд Мезагавае.
40 I гэтыя ймёны князёў Ісававых, подле радзімаў іхных, подле месцаў іхных, у імёнах іхных: князь Фімна, князь Алва, князь Етэф, 41 Князь Оголівама, князь Эла, князь Пінон, 42 князь Кеназ, князь Феман, Міўцар, 43 Князь Магдыель, князь Ірам. Гэтыя князі Едомскія, подле слялібаў іхных, у зямлі дзяржаньня іхнага, Ён Ісаў, ацец Едомічаў.
1 І жыў Якаў у зямлі падарожжаваньня айца свайго, у зямлі Канаанскай. 2 Гэта падзеі ў Якава.
Язэп, будучы семнанцацёх год, пасьціў статак із братамі сваімі, (а быў хлапцом), із сынамі Валінымі і із сынамі Зэлфінымі, жонак айца свайго. I прыносіў Язэп іхныя словы ліхія да айца іхнага. 3 I Ізраель любіў Язэпа болей за ўсіх сыноў сваіх, бо ён быў сын старасьці ягонае; і справіў яму хітон калярысты. 4 I абачылі браты ягоныя, што яго любе ацец іхны болей за ўсіх братоў, і зьненавідзілі яго, і не маглі гу́каць ізь ім супакойна.
5 I сьніў Язэп сон, і расказаў братом сваім: і яны болей яшчэ зьненавідзілі яго. 6 Ён сказаў ім: „Паслухайце, калі ласка, сон гэты, каторы я сьніў: 7 I вось, мы вяжам снапы сярод поля; і вось, устаў мой сноп, і так стаяў; і вось, абступілі яго вашы снапы і пакланіліся майму снапу". 8 I сказалі яму браты ягоныя: „Нягож ты будзеш запраўды караляваць над намі? нягож запраўды будзеш ра́дзіць нас?" I болей яшчэ зьненавідзілі яго за сны ягоныя і за словы ягоныя.
9 I сьніў ён яшчэ другі сон, і расказаў яго братом сваім, і сказаў: „Вось, я сьніў сон яшчэ: і вось, сонца, і месяц, і адзінанцаць гвездаў кланяюцца імне". 10 I ён расказаў айцу свайму і братом сваім; і павайцяў яго ацец ягоны, і сказаў яму: „Што гэта за сон, каторы ты сьніў? нягож запраўды прыду я, і маці твая, і браты твае пакланіцца табе да зямлі?" 11 I завідавалі яму браты ягоныя, а ацец ягоны хаваў гэтае слова.
12 I пайшлі браты ягоныя пасьціць статак айца свайго ў Сыхеме. 13 I сказаў Ізраель Язэпу: „Ці браты твае ня пасьвяць у Сыхеме? Пайдзі; я пашлю цябе да іх". Ён сказаў яму: „Во я!" 14 I сказаў яму: „Пайдзі ж, паглянь, ці ў супакою браты твае і ці ў супакою статак, і зьвярні імне словы". I паслаў яго з даліны Гэўронскае; і ён прышоў да Сыхему.
15 I знайшоў яго чалавек, і во, ён блудзе ў полю, і папытаўся ў яго тый чалавек, кажучы: „Чаго шукаеш?" 16 Ён сказаў: „Братоў сваіх я шукаю; скажы ж імне, ідзе яны пасьвяць?" 17 I сказаў тый чалавек: „Яны перагналіся адгэтуль; бо я чуў, як яны казалі: ,Пайдзіма да Дофану!'" I пайшоў Язэп за братамі сваімі, і знайшоў іх у Дофане.
18 I абачылі яны яго зда́леку, і ўперад чымся ён дабліжыўся да іх, змаўляліся яго забіць. 19 I сказалі брат брату: „Во, гэты сьненьнік прышоў. 20 I цяпер пайдзіма й забіма яго, і кіньма яго ў вадну зь ямаў, і скажам: ,Злы зьвер ізьеў яго'; і пабачым, што будзе зь ягоных сноў". 21 I пачуў Рувін, і выбавіў яго з рук іхных, і сказаў: „Не забіма душы". 22 I сказаў ім Рувін: „Не разьлівайце крыві, кіньце яго ў гэту яму, каторая на пустыні, а рукі ня выцягніце на яго", каб выбавіць яго ад рукі іхнае, каб зьвярнуць яго айцу ягонаму. 23 I было, як Язэп прышоў да братоў сваіх, і зьдзелі яны зь Язэпа хітон ягоны, хітон калярысты, каторы на ім; 24 I ўзялі́ яго, і кінулі яго ў яму; яма ж пустая, няма ў ёй вады.
25 I селі яны есьці хлеб, і ўзьнялі́ вочы свае, і абачылі, і во, караван Ізмайлаўцаў прышоў з Ґілеаду, і вярблюды іхныя нясуць пернасьці, бальсам а міру: ідуць зьвезьці гэта да Ягіпгу. 26 I сказаў Юда братом сваім: „Якая карысьць, што мы заб'ем брата нашага і схаваем кроў ягоную? 27 Пайдзіма й прадайма яго Ізмайлаўцам, а рукі нашы няхай ня будуць на ім; бо брат наш, цела наша". I паслухалі яго браты ягоныя. 28 I прайшлі Мідзяняне, купцы, і выцягнулі Язэпа зь ямы, і прадалі́ Язэпа Ізмайлаўцам за дваццаць срэбнікаў; а яны прывялі Язэпа да Ягіпту.
29 I зьвярнуўся Рувін да ямы, і вось, няма Язэпа ў яме. I разарваў адзецьце свае, 30 I зьвярнуўся да братоў сваіх, і сказаў: „Дзяцяці няма, а я куды, куды я пайду?"
31 I ўзялі́ хітон Язэпаў, і зарэзалі казянё, і занурылі хітон у кроў; 32 I паслалі хітон калярысты, і прынесьлі айцу свайму, і сказалі: „Гэта мы знайшлі: пазнай жа, адзецьце сына твайго гэта, ці не?" 33 I ён пазяаў яго, і сказаў: „Хітон сына майго; злы зьвер ізьеў яго; разарваны, разарваны Язэп".
34 I разарваў Якаў адзецьце свае, і меў жалобу па сыну сваім шмат дзён. 35 I ўсталі ўсі сынове ягоныя і ўсі дачкі ягоныя, каб пацешыць яго, але ён адмаўляўся пацешыцца, і сказаў: „Бо зыйду да сына свайго із смуткам да шэолю" I плакаў па ім ацец ягоны. 36 I Мэдзяняне прадалі́ яго ў Ягіпце Потыфару, легчанцу Фараонаваму, начэльніку старожы.
1 I было ў тым часе: і зышоў Юда ад братоў сваіх, і павярнуў да Одоламца, а імя ягонае Гіра. 2 I абачыў там Юда дачку аднаго Канааняні́на, імя ягонае: Шуа; і ўзяў яе, і ўвыйшоў да яе. 3 I яна зачала́ і нарадзі́ла сына; і ён назваў імя ягонае: Ір. 4 I зачала ўзноў, і нарадзіла сына; і назвала імя ягонае: Онан. 5 I яшчэ радзі́ла і нарадзіла сына; і назвала імя ягонае: Шэла. Ён быў у Хезыве, як нарадзіла яго.
6 I ўзяў Юда жонку Іру, першаку свайму; імя ейнае Тамара. 7 I быў Ір, пяршак Юдаў, ліхі ў ваччу СПАДАРОВЫМ, і забіў яго СПАДАР. 8 I сказаў Юда Онану: „Увыйдзі да жонкі брата свайго, жаніся зь ёй, як дзевер, і вытвары насеньне брату свайму". 9 I ведаў Онан, што не яму будзе насеньне; і было, як уходзіў да жонкі брата свайго, нішчыў на зямлі, каб ня даць насеньня брату свайму. 10 I было нягодна ў ваччу СПАДАРОВЫМ тое, што ён рабіў; I Ён забіў таксама яго.
11 I сказаў Юда Тамары, нявестцы сваёй: „Сядзі ўдавою ў доме айца свайго, пакуль вырасьце Шэла, сын мой". Бо ён сяазаў: „Каб не памер таксама ён, як браты ягоныя". I пайшла Тамара, і жыла ў доме айца свайго.
12 I за шмат дзён памерла дачка Шуіна, жонка Юдава. I пацешыўся Юда, і ўзышоў да Фімны, да стрыгучых статак, сам а Гіра, прыяцель ягоны, Одаламец. 13 І наказалі Тамары, кажучы: „Вось, сьвёкар твой узыходзе да Фімны, стрыгчы статак свой". 14 I яна ськінула ізь сябе ўдовінае адзецьце, і накрылася пакрыцьцям, і, захінуўшыся, села ля ўходу да Е́наіму, каторы на дарозе да Фімны, бо бачыла, што Шэла вырас, і яна́ ня дана яму за жонку. 15 I абачыў яе Юда, і падумаў, што яна блудніца, бо яна накрыла від свой. 16 Ён павярнуўся да яе на дарогу й сказаў: „Ну, калі ласка, увыйду да цябе". Бо ён ня ведаў, што яна невестка ягоная. I сказала: „Што ты дасі імне, калі ўвыйдзеш да мяне?" 17 I ён сказаў: „Я прышлю табе казянё із стады". Яна сказала: „Калі дасі імне заклад, пакуль прышлеш". 18 I ён сказаў: „Які ж заклад, што я маю даць табе?" I сказала: „Пячатку сваю, і папяразку сваю, і палку сваю, каторая ў руццэ ў цябе". I даў ёй, і ўвыйшоў да яе; і яна зачала́ яму. 19 І, устаўшы, пайшла, і зьняла́ пакрыцьце ізь сябе, і адзелася ў вадзецьце ўдаўства свайго.
20 I паслаў Юда казянё прыяцелям сваім Одоламцам, каб узяць заклад з рукі жонкі; але ён не знайшоў яе. 21 I папытаўся ў людзёў ейнага месца, кажучы: „Ідзе блудніца, каторая была́ ў Енаім ля дарогі?" I яны сказалі: „Тут ня было блудніцы". 22 I зьвярнуўся ён да Юды, і сказаў: „Я не знайшоў яе; і таксама людзі таго месца сказалі: ,Тут ня было блудніцы'". 23 I сказаў Юда: „Няхай яна возьме сабе, каб толькі ня было на сорам; вось, я паслаў казянё гэна, але ты не знайшоў яе".
24 Мінула каля трох месяцаў, і сказалі Юдзе, кажучы: „Зрабіла бязулства Тамара, нявестка твая, і нат яна цяжарная ад бязулства". I сказаў Юда: „Вывядзіце яе, і няхай спаляць". 25 Яе павялі, а яна паслала сьвёкру свайму, кажучы: „Ад чалавека, чые гэта, рэчы, я цяжарная". I сказала: „Пазнавай жа, чыя гэта пячатка, і папяразкі, і палка гэта", 26 I пазнаў Юда, і сказаў: „Яна справядліўшая за мяне, бо за тое, што я ня даў яе Шэлу, сыну сваяму". I болей не пазнаваў яе.
27 I было, як яна радзі́ла, і во, блізьняты ў жываце ейным. 28 I было пры раджэньню, высунуў ручку; і ўзяла́ бабка і прывязала на ручку яму чырвоную нітку, кажучы: „Гэты вышаў першы". 29 I было, як ён зьвярнуў руку́, і во, вышаў брат ягоны. I яна сказала: „Як ты моцна прарваўся". I назвала імя ягонае Фарэс. 30 Потым вышаў брат ягоны, што на руццэ ягонай чырвоная нітка. I назвала імя ягонае: Зара.
1 А Язэпа завялі далоў да Егіпту, і купіў яго Потыфар, легчанец Фараонаў, начэльнік старожы, Егіпцяні́н, з рук Ізмайлаўцаў, што зьвялі яго далоў туды. 2 I быў СПАДАР ізь Язэпам, і ён меў дасьпех, і быў у доме гаспадара свайго, Егіпцяні́на. 3 I пабачыў гаспадар ягоны, што СПАДАР ізь ім, і ўсяму, што ён робе, СПАДАР даець дасьпех у руках ягоных. 4 I знайшоў Язэп ласку ў ваччу ягоным, і служыў яму, I ён пастанавіў яго над дамоваю сваёй, і ўсе свае аддаў на рукі ягоныя. 5 I было адгэнуль, як ён пастанавіў яго над дамоваю сваёю і над усім, што меў, і дабраславіў СПАДАР дамову таго Егіпцяні́на дзеля Язэпа, і было дабраславенства СПАДАРОВА на ўсім, што меў ён у доме і ў полю. 6 I пакінуў ён усе, што меў, у руццэ Язэпавай; і ня рупіўся празь нішто, апрача хлеба, каторы ён еў. А Язэп быў складны а пазорны.
7 I было просьле гэтых стацьцяў: і ўзьняла́ жонка гаспадара ягонага вочы свае на Язэпа, і сказала: „Ляж із імною". 8 Але ён адмовіўся, і сказаў жонцы гаспадара свайго: „Вось, гаспадар мой ня рупіцца пры імне празь нішто ў дамове, і ўсе, што мае, аддаў на маю руку. 9 Няма вялікшага за мяне ў дамове гэтай; і ён не задзяржаў ад мяне нічога, апрача толькі цябе, бо ты жонка ягоная; дык як жа я зраблю нягоднасьць вялікую гэтую і ізграшу перад Богам".
10 I было, як яна гу́кала Язэпу што дня, а ён ня слухаў яе легчы каля яе, быць ізь ёю, 11 I сталася аднаго дня: і ён увыйшоў у дом рабіць сваю работу, а нікога з хатніх ня было там у доме; 12 I яна схапіла яго за адзежу ягоную, кажучы: „Лажыся з імною". Але ён пакінуў адзежу сваю ў руццэ ейнай, і ўцёк, і вышаў вонкі. 13 I было, як абачыла яна, што ён пакінуў адзежу сваю ў руццэ ейнай і выбег вонкі, 14 I гукну́ла хатніх сваіх, і сказала ім, кажучы: „Гляньце, ён прывёў да нас Гэбрэя зьдзекавацца з нас. Ён прышоў да мяне, легчы з імною, але я закрычэла голасам вялікім; 15 I сталася, як ён пачуў, што я ўзьняла́ голас і закрычэла, дык пакінуў адзежу сваю каля мяне, і ўцёк, і вышаў вонкі". 16 I палажыла адзежу ягоную каля сябе да прыходу гаспадара ягонага да дому свайго. 17 I пераказала яму гэткімі словамі, кажучы: „Прышоў да мяне гэны нявольнік, гэны Гэбрэй, каторага ты прывёў да нас, пазьдзекавацца зь мяне. 18 I сталася, як я ўзьняла́ голас а закрычэла, дык ён пакінуў адзежу сваю каля мяне і ўцёк вонкі". 19 I сталася, як пачуў гаспадар ягоны словы жонкі свае, каторыя яна паведала яму, кажучы: „Гэткую прыгоду ўчыніў імне нявольнік твой!" дык узгарэўся гнеў ягоны; 20 I ўзяў гаспадар Язэпаў яго, і аддаў яго да вязьніцы, месца, ідзе адбывалі кару вязьні каралеўскія. І быў ён там у вязьніцы.
21 I быў СПАДАР ізь Язэпам, і нахінуўся да яго міласердзям, і даў ласку яму ў ваччу начэльніка вязьніцы. 22 I аддаў начэльнік вязьніцы ў руку́ Язэпу ўсіх вязьняў, што былі́ ў вязьніцы, і ўсім, што яны там рабілі, ён загадаваў. 23 Не наглядаў начэльнік вязьніцы над нічым у руках ягоных; бо СПАДАР быў ізь ім, і што ён рабіў, СПАДАР даваў сьпех.
1 І было просьле гэтых прыгодаў: ізграшылі чашнік караля Ягіпецкага і тый пякар перад спадаром сваім, перад каралём Ягіпецкім. 2 I загневаўся Фараон на двух легчанцоў сваіх - на князя чашнікаў а на князя пекароў; 3 I аддаў іх да дому нагляду начэльніка старожы, у вязьніцу, месца, ідзе Язэп быў там вязьням. 4 I прызначыў начэльнік старожы Язэпа да іх, і ён служыў ім. I былі́ яны шмат дзён пад старожаю.
5 I сьнілі яны абодва, кажны свой сон, аднае ночы, кажны подле зьясьненьня сну ягонага, чашнік а пякар, каторы ў караля ягіпецкага, каторыя былі вязьні ў доме вязьнічным. 6 I прышоў да іх Язэп нараніцы, абачыў іх, і во, яны смутныя. 7 I папытаўся ён у легчанцоў фараонавых, што былі́ пад старожаю зь ім у доме спадара ягонага, кажучы: „Чаму ў вас сядні благія віды?" 8 I сказалі яны яму: „Сонмы сьнілі, а зьясьніць няма каму". I сказаў ім Язэп: „Ці ня ў Бога зьясьненьне? паведайце імне". 9 I паведаў князь чашнікаў сон свой Язэпу, і сказаў яму: „У маім сьне, і вось, вінное сьцябло перад імною. 10 I на сьцябле тры галузы. Яно быццам разьвівалася, расквіло яно, насьпелі гранкі ягадаў. 11 I чара фараонава ў руццэ ў мяне. Я ўзяў ягадаў, выціснуў іх у чару фараонаву, і падаў чару ў руку́ Фараону". 12 I сказаў яму Язэп: „Во, зьясьненьне яго: тры галузы тры дні яны. 13 За тры дні падыйме Фараон галаву тваю, і зьверне цябе на месца твае, і ты падасі Фараону ў руку́ ягоную, як зараджана ўперад, як ты быў чашнікам ягоным. 14 I калі б ты ўспомнеў мяне, як будзеш мецца добра; і зрабі ж імне ласку, учыні менку празь мяне Фараону, і вывядзі мяне з гэтага дому; 15 Бо я крадзьма ўкрадзены ізь зямлі Гэбрэяў, дый таксама тут нічога не зрабіў, за што б пасадзіць мяне ў вязьніцу".
16 I пабачыў князь пекароў, што добра зьясьніў, і сказаў Язэпу: „Я таксама сьніў, і во, тры сутнікі плеценыя на галаве ў мяне. 17 I ў сутніку верхнім із усялякае ежы Фараонавае ўменьня пякарскага; і птуства ела іх із сутніка на галаве маёй". 18 I адказаў Язэп, і сказаў: „Во зьясьненьне яго: тры сутнікі - гэта тры дні; 19 I за тры дні падыйме Фараон галаву зь цябе, і засіле цябе на дзерве; і паесьць птуства цела твае зь цябе".
20 I было на трэйці дзень, дзень нараджэньня Фараона: і справіў ён чэсьць усім слугам сваім, і падняў галаву князя чашнікаў і галаву князя пекароў, сярод слугаў сваіх; 21 I зьвярнуў князя чашнікаў на ягонае месца чашніка, і ён падаў чару ў руку́ Фараону. 22 А князя пекароў засіліў, як зьясьніў ім Язэп.
23 I ня ўспомнеў князь чашнікаў Язэпа, забыўся яго.
1 I было пры канцу двух год: і Фараон сьніў: і во, ён стаіць ля ручая. 2 I во, з ручая паднялося сем кароваў пазорных выглядам і сытых целам; і пасьціліся на сітнікавай траве. 3 I во, сем кароваў накшых паднялося просьле іх із ручая, выглядам брыдкіх і худых целам, і сталі ля тых кароваў на беразе ручая. 4 I зьелі каровы брыдкі́я выглядам і худыя целам сем кароваў пазорных выглядам і сытых. I прачхнуўся Фараон,
5 I заснуў, і сьніў ён другі раз: і во, сем каласоў выплылі на сьцябле адным, таўстых і харошых. 6 I во, сем каласоў ценкіх і высушаных усходнім ветрам растуць просьле іх. 7 I глынулі каласы ценкія сем каласоў таўстых а поўных. I прачхнуўся Фараон, і вось сон.
8 I было нараніцы, і стрывожаны быў дух ягоны, і паслаў, і гукну́ў усіх чарадзеяў Ягіпту і ўсіх мудрыцоў сваіх, і паведаў Фараонім сон свой; але ня было, хто б зьясьніў іх Фараону.
9 I гу́каў князь чашнікаў Фараону, кажучы: „Грахі свае ўспамінаю я сядні. 10 Фараон загневаўся на слугаў сваіх і аддаў мяне пад нагляд да дому начэльніка старожы, мяне а князя пекароў. 11 I мы сьнілі сон аднае ночы, я й ён, подле зна́чаньня свайго сну сьнілі мы. 12 I там быў з намі дзяцюк Гэбрэй, нявольнік начэльніка старожы. I паведалі мы яму, і ён зьясьніў нам сны нашыя, кажнаму подле сьненьня ягонага зьясьніў. 13 I было: як ён зьясьніў нам, так і сталася: мяне зьвярнулі на становішча мае, а таго засілілі".
14 I паслаў Фараон, гукну́ў Язэпа; і пасьпешна вывялі яго з уземля. I ён пагаліўся, і зьмяніў адзецьце свае, і прышоў да Фараона.
15 I сказаў Фараон Язэпу: „Я сьніў сон, і няма нікога, хто б зьясьніў яго; а я чуў празь цябе кажучых, што ты, чуючы сон, зьясьніш яго". 16 I адказаў Язэп Фараону, кажучы: „Гэта не ад мяне Бог - можа адказаць супакоям Фараону". 17 I сказаў Фараон Язэпу: „У маім сьне: вось, стаю я на беразе ручая. 18 I во, з ручая паднялося сем кароваў сытых целам і пазорных выглядам, і пасьціліся яны на сітнікавай траве. 19 I вось, сем кароваў накшых выходзяць просьле іх, бедныя, вельмі брыдкі́я выглядам і худыя целам, я ня бачыў падобных, што да брыдчыні, у вусёй зямлі Ягіпецкай. 20 I зьелі каровы худыя й брыдкі́я сем кароваў ранейшых сытых. 21 I ўвыйшлі ў чэравы іхныя, але ня цямка было, ці яны ўвыйшлі ў нутры іхныя. I іх выгляд брыдкі́, як і спачатку. I я прачхнуўся. 22 I я сьніў: і во, сем каласоў выплываюць на адным сьцябле, поўных і харошых. 23 I во, сем каласоў схудалых, ценкіх а высушаных усходнім ветрам растуць просьле іх. 24 I глынулі каласы ценкія сем каласоў добрых. Я расказаў гэта чарадзеям, але ніхто не расказаў імне зна́чаньня".
25 I сказаў Язэп Фараону: „Сон Фараонаў адзін ён: што Бог чыне, тое ён наказаў Фараону. 26 Сем кароваў добрых - сем год яны; і сем тых каласоў добрых - сем год яны: сон адзін гэта. 27 I сем кароваў худых і брыдкі́х, што вышлі просьле іх сем год яны; і сем каласоў пустых і высушаных усходнім ветрам - будуць сем год галадові. 28 Гэта тое слова, што я казаў Фараону: і што Бог учыне, тое Ён паказаў Фарону. 29 Вось, сем год настаець вялікае сыціні ў вусёй зямлі Ягіпецкай. 30 I настануць просьле іх сем год галадові; і забудзецца ўвесь тый дабрабыт у зямлі Ягіпецкай, і прывядзець галадоў да канца гэты край. 31 I ня будзе пазнаваны дабрабыт у зямлі з прычыны галадові тае, каторая будзе просьле яго, бо яна будзе вельмі вялікая. 32 А што паўтарыўся тый сон Фараону двойчы, знача, што запраўды гэта слова ад Бога і што сьпяшаецца Бог споўніць Яго. 33 I цяпер няхай выглядзе Фараон мужа кемнага а мудрага, і няхай пастанове яго над зямлёю Ягіпецкай. 34 Няхай гэта ўчыне Фараон, і прызнача ўраднікаў па зямлі, і зьбірае часьць пятую ізь зямлі Ягіпецкае за сем год дабрабыту. 35 I зьбяруць усякую еміну гэтых настаючых добрых год, і няхай назьбіраюць збожжа пад руку́ Фараонаву на емя ў местах, і няхай хаваюць. 36 I будзе гэта еміна на запас зямлі на сем год галадові.
37 I падабалася гэтае слова ў ваччу Фараона і ў вачох усіх слуг ягоных. 38 I сказаў Фараон слугам сваім: „Ці знойдзецца такі, як гэты, чалавек, што Дух Божы ёсьць у ім?"
39 I сказаў Фараон Язэпу: „Просьле тога, што Бог паведаміў табе ўсе гэта, дык няма нікога такога кемнага а мудрага, як ты. 40 Ты будзеш над дамоваю маёю, і подле слова твайго ўзброіцца ўвесь народ мой; адно пасадам я буду вялікшым за цябе". 41 I сказаў Фараон Язэпу: „Гля, прызначыў я цябе над усёю эямлёю Ягіпецкаю".
42 I зьняў Фараон пярсьцёнак свой з рукі свае, і даў яго на руку́ Язэпу; і ўбраў яго ў вадзежу зь цянюсенькага палатна, і ўзлажыў ланцуг залаты на шыю ягоную; 43 I загадаў яго павезьці на другіх цялежках сваіх, і прагаласілі перад ім: „Кланяйцеся!" I прызначыў яго над усёй зямлёю Ягіпецкай. 44 I сказаў Фараон Язэпу: „Я Фараон, і безь цябе ніхто не падыймё рукі свае і нагі свае ў вусёй зямлі Ягіпецкай. 45 I назваў Фараон імя Язэпава: Цафнаф Панеах; і даў яму Асэнеф, дачку Поты-Фераву, сьвятара Она, за жонку.
I вышаў Язэп на зямлю Ягіпецкую. 46 Язэпу было трыццаць год, як ён стаў перад відам Фараонавым, караля Ягіпецкага. I вышаў Язэп ад віду Фараонавага, і прайшоў па ўсёй зямлі Ягіпецкай.
47 I выдала зямля ў сямёх гадох дабрабыту ізь зярняці кучамі. 48 I зьбер ён усякую еміну сямёх год, каторыя былі́ ў зямлі Ягіпецкай, і разьмясьціў гэта емя па местах; еміну палёў кажнага места, аколіцы ягонае ён памясьціў у сярэдзіне яго. 49 I пазьбіраў Язэп збожжа, як пяску на тым мору, шмат вельмі, ажно перасталі лічыць, бо ня стала лікаў.
50 I ў Язэпа нарадзі́лася двух сыноў перш, чымся прышлі гады галадові, каторыя нарадзі́ла яму Асэнеф, дачка Поты-Ферава, сьвятара Она. 51 I назваў Язэп імя першака: Манас, Бо „Бог даў імне забыцца ўсю гароту маю і ўсю дамову айца майго". 52 Імя другога назваў: Яхрэм, „Бо распладзіў мяне Бог у зямлі гароты мае".
53 I мінулі сем год дабрабыту, каторы быў у зямлі Ягіпецкай; 54 I пачалі́ сем год галадові прыходзіць, як сказаў Язэп. I была́ галадоў па ўсіх землях, але ў вусёй зямлі Ягіпецкай быў хлеб.
55 I як галадавала ўся зямля Ягіпецкая, і крычэў народ да Фараона хлеба, і сказаў Фараон усім Ягіпцянам: „Пайдзіце да Язэпа і рабіце, што ён вам скажа". 56 I была́ галадоў па ўсёй зямлі: і адчыніў Язэп усе, што было ў іх, і прадаваў Ягіпцянам. I галадоў павялічылася ў зямлі Ягіпецкай. 57 I ўся зямля прыходзіла да Ягіпту купляць у Язэпа, бо павялічылася галадоў па ўсёй зямлі.
1 I даведаўся Якаў, што ё збожжа ў Ягіпце, і сказаў Якаў сыном сваім: „Чаго вы глядзіце́?" 2 I сказаў: „Вось, я чуў, што ё збожжа ў Ягіпце; зыйдзіце туды і купіце нам стуль, і будзем жыць і не памрэм". 3 I зышлі дзесяцёх братоў Язэпавых купіць збожжа ў Ягіпту; 4 А Веняміна, брата Язэпавага, не паслаў Якаў з братамі ягонымі, бо сказаў: „Каб не прылучылася зь ім няшчасьце".
5 I прышлі сынове Ізраелявы купляць збожжа, сярод іншых прыбылых; бо была́ галадоў у зямлі Канаанскай. 6 А Язэп быў найвышшы валадар тае зямлі. Ён прадаваў збожжа ўсяму люду зямлі. I прышлі браты Язэпавы, і білі яму чалом да зямлі. 7 I абачыў Язэп братоў сваіх, і пазнаў іх; і прыдаўся чужым ім, і гу́каў зь імі стродка, і сказаў ім: „Скуль вы прышлі?" I яны сказалі: „Ізь зямлі Канаанскае купіць збожжа". 8 I пазнаў Язэп братоў сваіх, але яны не пазналі яго. 9 I ўспомнеў Язэп сны, што ён сьніў празь іх; і сказаў ім: „Узьведнікі вы, абачыць голасьць зямлі прышлі вы". 10 I сказалі яны яму: „Не, спада́ру наш; і твае слугі прышлі купіць еміны. 11 Усі мы сынове аднаго чалавека; пасьцівыя мы. Ня бывалі слугі твае ўзьведнікамі". 12 Ён сказаў ім: „Не, толькі голасьць зямлі прышлі вы выглядзець". 13 Яны сказалі: „Двананцацёх слугаў тваіх братоў; мы сынове аднаго чалавека ў зямлі Канаанскай, і вось, малы сядні з айцом нашым, а аднаго няма". 14 I сказау́ ім Язэп: „Гэта самае я й казаў вам, сказаўшы: ,Узьведнікі вы'. 15 Гэтым будзеце выпрабаваны: жыў Фараон! вы ня выйдзеце адгэтуль, калі ня прыйдзе сюды малы брат ваш. 16 Пашліце аднаго з вас, і няхай возьме ён брата вашага; а вы будзеце ўвязьнены. I выпрабуюцца словы вашыя, ці праўда ваша; і калі не, жыў Фараон! узьведнікі вы". 17 I забраў іх пад нагляд на тры дні.
18 I сказаў ім Язэп на трэйці дзень: „Гэта зрабіце, і застаніцеся жывы; Бога я баюся. 19 Калі пасьцівыя вы, няхай адзін із вашых братоў застанецца ўвязьнены ў доме нагляду вашага, а вы йдзіце й адвязіце збожжа дзеля адда́леньня голаду дамоў вашых. 20 I брата вашага малога прывядзіце да мяне, і спраўдзяцца словы вашыя, і не памрыце́". I зрабілі яны так. 21 I казалі яны кажны брату свайму: „Запраўды мы вінны ўзглядам брата нашага, што мы бачылі бедаваньне душы ягонае, як ён маліў нас, але не паслухалі, і за тое й прышла на нас бяда гэта". 22 I адказаў Рувін ім, кажучы: „Ці не казаў я вам, кажучы: ,Не грашыце супроці дзецяняці', і не паслухалі вы; і во, кроў ягоная спаганяецца". 23 А яны ня ведалі, што Язэп цяме, бо памеж іх быў перакладнік. 24 I адвярнуўся ад іх, і плакаў. I зьвярнуўся да іх, і гу́каў ізь імі, і ўзяў зь іх Сымона, зьвязаў яго перад ачыма іхнымі. 25 I загадаў Язэп, і напоўнілі судзіны іхныя збожжам, і зьвярнуць срэбра іхнае кажнаму ў мех ягоны, і даць ім еміны на дарогу. I зрабілі ім гэтак.
26 Яны паднялі́ збожжа свае на аслы свае і пайшлі стуль. 27 I разьвязаў адзін мех свой, каб даць аслу свайму на папасе; і абачыў срэбра свае, і вось, яно ў вадтуліне мяха ягонага. 28 I сказаў братом сваім: „Срэбла імне зьвярнулі; і яно ў мяху ў мяне". I затрывожылася сэрца іхнае, і яны задрыжэлі, адзін перад адным, кажучы: Што гэта Бог учыніў нам?"
29 I прышлі яны да Якава, айца свайго, да зямлі Канаанскае, і паведалі яму ўсе, што прыгадзілася зь імі, кажучы: 30 „Гу́каў тый чалавек, спадар зямлі тае, з намі стродка і меў нас за ўзьведнікаў у тэй зямлі. 31 I сказалі мы яму: „Пасьцівыя мы, мы ня бывалі ўзьведнікамі; 32 Нас двананцацёх братоў, сыноў у вайца нашага; аднаго няма, а малы сядні з айцом нашым у зямлі Канаанскай". 33 I сказаў тый чалавек, спадар зямлі тае: „З гэтага я пазна́ю, ці пасьцівыя вы: застаўце ў мяне аднаго брата з вас, а вы збожжа дзеля адда́леньня голаду дамоў вашых вазьміце й пайдзіце; 34 I прывядзіце да мяне малога брата вашага; і даведаюся, што вы ня ўзьведнікі, але пасьцівыя вы, аддам вам брата вашага, і вы зможаце таргаваць у гэтай зямлі".
35 I было: як яны паражнілі мяхі свае, і во, у кажнага зьвязак срэбла ягонага ў мяху ягоным. I бачылі яны зьвязкі срэбла свайго, яны і ацец іхны, і баяліся. 36 I сказаў ім Якаў, айцец іхны: „Вы спабылі́ мяне дзяцей: Язэпа няма; і Сымона няма; Веняміна ўзяць хочаце, - усе гэта на мяне!" 37 I сказаў Рубін айцу свайму: „Забі двух маіх сыноў, калі я не прывяду яго да цябе; аддай яго на маю руку́, і я зьвярну яго табе". 38 А ён сказаў: „Ня зыйдзе сын мой з вамі; бо брат ягоны памер, і ён адзінотным застаўся! Калі здарыцца зь ім няшчасьце ў дарозе, у каторую вы пойдзеце, дык зьвядзіце́ вы сівізну маю із смуткам да шэолю".
1 Галадоў цяжэла на зямлі. 2 I было як яны скончылі есьці збожжа, каторае прыве́зьлі зь Ягіпту, і сказаў ім ацец іхны: „Зьвярніцеся, купіце нам троху еміны". 3 I сказаў яму Юда, кажучы: „Тый чалавек стродка асьветчыў нам, сказаўшы: ,Не абачыце віду майго, хіба будзе брат ваш із вамі'. 4 Калі згаджаешся паслаць брата нашага з намі, то зыйдзем а купім табе еміны; 5 А калі не пашлеш, дык ня зыйдзем, бо тый чалавек сказаў нам: ,Не абачыце віду майго, хіба будзе брат ваш із вамі'". 6 I сказаў Ізраель: „Нашто вы зрабілі імне ліха, сказаўшы таму чалавеку, што ў вас ё яшчэ брат?" 7 Яны сказалі: „Пытаючы, распытаваў тый чалавек праз нас а праз радню нашу, кажучы: „Ці яшчэ айцец ваш жыў? ці ёсьць у вас брат?" Мы й казалі яму подле гэтых словаў ягоных. Ці маглі мы напэўна ведаць, што ён скажа: ,Зьвядзіце брата вашага'". 8 I сказаў Юда Ізраелю, айцу свайму: „Пашлі хлапца; і мы ўстанем, і пойдзем, і будзем жыць, і не памрэм, і мы, і ты, і дзецяняты нашыя. 9 Я паручуся за яго, з мае рукі будзеце вымагаць яго. Калі я не прывяду яго да цябе і не пастанаўлю перад табою, то буду я грэшны перад табою на ўсі дні жыцьця. 10 Бо калі б мы не пазьніліся, дык цяпер мы ўжо зьвярнуліся б двойчы". 11 I сказаў ім Ізраель, айцец іхны: „Калі так, дык во што зрабіце: вазьміце з найлепшых пладоў зямлі ў судзі́ны вашыя і зьнясіце чалавеку дар: троху бальсаму а троху мёду а пернасьці а ладан а дактыляў а мігдалаў. 12 I срэбра другім на́варатам вазьміце ў рукі вашы, а срэбра, назад паложана ў вадтуліны мяхоў вашых, зьвярніце рукамі сваімі: можа гэта абмыла. 13 I брата вашага бярыце, і, устаўшы, зьвярніцеся да чалавека таго. 14 I БОГ Усемагучы дасьць вам ласку перад відам таго чалавека, і ён выпусьце вам брата вашага другога а Веняміна. А я, калі спабудуся сваіх дзяцей, то спабудуся". 15 I ўзялі́ тыя людзі дар гэты, і срэбла ўдвая ўзялі́ ў рукі свае, і Веняміна; і ўсталі, і зышлі да Ягіпту, і сталі перад Язэпам.
16 I абачыў Язэп ізь імі Веняміна, і сказаў дамаверу свайму: „Увядзі гэтых людзёў у дом, і зарэж, што можна зарэзаць, і прыгатуй, бо з імною будуць палуднаваць гэтыя людзі". 17 I зрабіў тый чалавек так, як сказаў Язэп, і ўвёў тый чалавек людзёў гэтых у дом Язэпаў. 18 I баяліся людзі гэтыя, што прывялі іх да дому Язэпавага, і сказалі: „Гэта з прычыны срэбла, зьверненага ўперад у мяхі нашыя, прывялі нас, каб накінуцца на нас, і напасьці на нас, і ўзяць нас у няволю, і аслы нашыя". 19 I дабліжыліся яны да дамавера Язэпавага, і гу́калі яму ля ўходу ў дом; 20 I сказалі: „О спада́ру наш, зыходзячы зышлі мы спачатку купляць еміны; 21 I было, як мы прышлі на папас, і разьвязалі мяхі свае - і во, срэбла кажнага ў вадтуліне мяха ягонага, срэбла нашае подле вагі́ свае, і мы зварачаем яго сваімі рукамі. 22 I срэбла другое мы зьнесьлі ў руках сваіх купіць еміны. Мы ня ведаем, хто паклаў срэбла нашае ў мяхі нашыя". 23 Ён сказаў: „Супакой вам! ня бойцеся! Бог ваш і Бог айца вашага даў вам скарб у мяхох вашых. Вашае срэбла прышло да мяне". I вывеў да іх Сымона. 24 I ўвёў чалавек тый людзёў гэтых у дом Язэпаў, і даў вады, і яны ўмылі ногі свае; і даў пошару аслом іхным. 25 I яны прыгатавалі дар да прыходу Язэпа ў палудзень, бо чулі, што там будуць палуднаваць.
26 I прышоў Язэп двору; і яны прыне́сьлі яму да дому дар, каторы ў руках іхных, і білі яму чалом да зямлі. 27 Ён папытаўся ў іх праз дабрабыт і сказаў: „Ці добра маецца ваш ацец стары, праз каторага вы гу́калі? Ці жывець яшчэ ён?" 28 I сказалі яны: „Добра слузе твайму, айцу нашаму, яшчэ жывець". I сьхінуліся, і пакланіліся. 29 I ўзьняў вочы свае, і абачыў Веняміна, брата свайго, сына маці свае, і сказаў: „Ці гэта брат ваш малы, праз каторага вы казалі імне?" I сказаў: „Бог хай зьмілуецца над табою, сыну мой". 30 I пабарзьдзіў Язэп, бо ўзгарэліся яго пачуцьці да ягонага брата, і ён шукаў плакаць; і ўвыйшоў ён у пакой, і плакаў там. 31 I ўмыў від свой, і вышаў, і ўзьдзержаваўся, і сказаў: „Пастанавіце хлеб". 32 I пастанавілі яму асобна, і ім асобна, і Ягіпцянам, што елі зь ім, асобна, бо Ягіпцяне ня могуць есьці з Гэбрэямі хлеба, бо гэта агідна Ягіпцянам. 33 I селі яны перад ім, перша родны подле першароднасьці свае, а малады подле маладосьці свае, і дзівіліся людзі адзін перад адным. 34 I падавалі дзелі ад яго ім. I памнажыў дзель Веняміну супроці дзеляў кажнага зь іх пяць разоў. I пілі́, і ўпіліся зь ім.
1 I загадаў Язэп дамаверу свайму, кажучы: „Напоўні мяхі гэтых людзёў емінаю, колькі яны могуць несьці, і палажы і срэбла кажнага ў вадтуліну мяха ягонага; 2 А чару маю, чару срэбную, палажы ў вадтуліну мяха малога, і срэбла за збожжа ягонае". I ён зрабіў подле слова Язэпавага, каторае сказаў. 3 Нараніцы расьсьвітала, і гэтыя людзі адаслалі іх і аслы іхныя. 4 I яны вышлі зь места; не адышлі далёка, і Язэп сказаў дамаверу свайму: „Устань, ганіся за тымі людзьмі, і дагоніш іх, і скажаш ім: „Чаму вы адплацілі ліхам за дабро? 5 Ціж ня гэта тая чара, з каторай п'ець спадар мой, і ён звычайна варожа на ёй? Ліха вы ўчынілі, гэтак учыніўшы".
6 Ён дагнаў іх і гу́каў ім гэтыя словы. 7 Яны сказалі: „Чаму спадар наш кажа такія словы? Крый Божа, каб слугі твае ўчынілі гэткі ўчынак. 8 Вось, срэбла, што мы знайшлі ў вадтуліне мяхоў сваіх, мы назад прынесьлі табе ізь зямлі Канаанскае: як жа мелі б красьці з дому спадара твайго срэбла альбо золата? 9 У каго із слугаў тваіх знойдзецца гэта, тый хай памрэць, і мы таксама будзем слугамі спадару нашаму". 10 Ён сказаў: „Дык цяпер подле словаў вашых няхай будзе гэтак: у каго знойдзецца яна, тый будзе імне слугою, а вы будзеце ня вінныя". 11 Яны пабарзьдзілі, спусьцілі кажны мех свой на зямлю, і разьвязалі кажны свой мех. 12 Ён трос, пачаў зь вялікага і скончыў малым; і знайшоў чару ў мяху Веняміновым. 13 I разарвалі яны адзецьці свае, і налажылі кажны на асла свайго, і зьвярнуліся да места.
14 I прышлі Юда а браты ягоныя да дому Язэпавага, - ён яшчэ быў там, - і білі чалом яму. 15 I сказаў ім Язэп: „Што за ўчынак гэта вы ўчынілі? Ціж вы ня ведалі, што, варожачы, вываража такі чалавек, як я?" 16 I сказаў Юда: „Што нам сказаць спадару нашаму? што гу́каць і чым правіцца? Бог знайшоў бяспраўе слугаў тваіх; вось, мы слугі спадару нашаму, і мы, і тый, у чыіх руках знайшлася чара". 17 I сказаў: „Крый Божа, каб я ўчыніў гэта; тый чалавек, у чыіх руках знайшлася чара, ён будзе ім не слугою, а вы ўзыходзьце ў супакою да айца свайго".
18 I дабліжыўся Юда да яго, і сказаў: „О спада́ру мой, няхай скажа, калі ласка, слуга твой слова ў вушы спадара́ свайго, і не загневайся на слугу свайго, бо як сам Фараон, так і ты. 19 Спадар мой пытаўся ў слугаў сваіх, кажучы: ,Ці ёсьць у вас ацец альбо брат?' 20 Мы сказалі спадару нашаму, што ў нас ёсьць ацец стары і дзецянё старасьці ягонае малое, а брат ягоны памер, і ён адзін астаўся ў маці сваей, і ацец любе яго. 21 I ты сказаў слугам тваім: ,Зьвядзіце яго да мяне, і я ўцемлюся ў яго'. 22 Мы сказалі спадару майму: ,Ня можа хлапец пакінуць айца свайго; і калі ён пакіне айца свайго, дык гэгы памрэць', 23 I сказаў ты слугам тваім: „Калі ня зыйдзе брат вашы малы, наперад ня важчася бачыць віду майго". 24 I сталася, што як мы ўзышлі да слугі твайго, айца майго, дык пераказалі яму словы спадара майго. 25 I сказаў ацец наш: „Зьвярніцеся, купіце нам троху еміны!" 26 I мы сказалі: ,Ня можам зысьці; хіба будзе з намі малы брат ваш, дык зыйдзем, бо нельга нам бачыць віду таго чалавека, калі ня будзе з намі малога брата нашага'. 27 I сказаў нам слуга твой, ацец мой: ,Вы ведаеце, што двух нарадзі́ла імне жонка мая. 28 I вышаў адзін ад мяне, і я сказаў: Пэўне ён разарваны, і я не абачыў яго дагэтуль. 29 I возьмеце таксама й гэтага ад мяне, і здарыцца зь ім няшчасьце, дык зьвядзіце́ вы сівізну́ маю ў ліху да магілы'. 30 Цяпер, калі я прыду да слугі тваго, айца майго, і хлапца няма з намі, і душа ягоная зьвяза́на з душой ягонай: 31 I будзе, што як ён абача, што няма хлапца, то памрэць; і зьвядуць слугі твае сівізну слугі твайго, айца майго, із смуткам да шэолю. 32 Бо слуга твой паручыўся за хлапца айцу свайму, сказаўшы: ,Калі не прывяду яго да цябе, то буду грэшным перад айцом сваім на ўсі дні'. 33 I цяпер няхай жа застанецца слуга твой замест хлапца слугою спадару майму, а хлапец хай узыйдзе з братамі сваімі; 34 Бо як узыйду я да айца свайго, а хлапца няма з імною? Каб не абачыў я ліха, у якім апынецца ацец мой".
1 I ня мог Язэп болей вытрываць пры ўсіх, што стаялі каля яго, і закрычэў: „Вывядзіце кажнага чалавека ад мяне!" I не стаяў ніхто пры ім, як вызнаўся Язэп братом сваім. 2 I голасна заплакаў, і пачулі Ягіпцяне, і пачуў дом Фараонаў. 3 I сказаў Язэп братом сваім: „Я Язэп, ці жыў яшчэ ацец мой?" I не маглі браты ягоныя адказаваць яму, бо зьляка́ліся віду ягонага.
4 I сказаў Язэп братом сваім: „Дабліжчася, калі ласка, да мяне". Яны дабліжыліся. Ён сказаў: „Я Язэп, брат ваш, што вы прадалі́ мяне да Ягіпту. 5 Але цяпер ня не́марасьціцеся, і хай гэта ня будзе заслугуючым гневу ў вачох вашых, што вы прадалі́ мяне сюды, бо дзеля захаваньня жыцьця вашага паслаў мяне Бог перад вамі; 6 Во цяпер два гады галадові на зямлі; і яшчэ пяць год, у каторых нельга будзе араць ані жаць. 7 I паслаў мяне Бог перад вамі, каб пакінуць вам астачу на зямлі і захаваць жыцьцё вашае дзеля ўцекаў вялікіх. 8 I цяпер ня вы паслалі мяне сюды, але Бог, і пастанавіў мяне за айца Фараону і за гаспадара ў вусёй зямлі Ягіпецкай. 9 Барзьдзіце, і ўзыйдзіце да айца майго, і скажыце яму: ,Гэтак кажа сын твой Язэп: Бог ўчыніў мяне панам усяго Ягіпту; зыйдзі да мяне, не адвалакай. 10 I будзеш жыці ў зямлі Ґошэн; і будзеш блізка да мяне, ты, і сынове твае, і сынове сыноў тваіх, і драбны й буйны статак твой, і ўсе твае. 11 I пражыўлю цябе там, бо яшчэ пяць год галадові, каб не згалеў ты, і дамова твая, і ўсе твае'. 12 I вось, вочы вашыя бачаць, і вочы брата майго Веняміна, што гэта мае вусны, што гу́каюць да вас. 13 I скажыце айцу майму праз усю славу маю ў Ягіпце і праз усе, што вы бачылі; і пабарзьдзіце, і зьвядзіце айца майго сюды". 14 I паў ён на шыю Веняміну, брату свайму, і плакаў; і Венямін плакаў на шыі ягонай. 15 I цалаваў усіх братоў сваіх, і плакаў над імі. I потым гу́калі ізь ім браты ягоныя.
16 I голас чуцён быў у доме Фараонавым, наймя: „Прышлі браты Язэпавы"; і прыемна гэта было ў ваччу Фараона і ў вачох слугаў ягоных. 17 I сказаў Фараон Язэпу: „Скажы братом сваім: ,Во што зрабіце: накладзіце на жывёлу сваю, і йдзі́це, і прыдзіце да зямлі Канаанскае; 18 і вазьміце айца свайго а радзімы свае, і прыйдзіце да мяне; я дам вам дабро ў зямлі Ягіпецкай, і вы будзеце есьці тук зямлі'. 19 Табе ж загадую: зрабіце гэта: вазьміце сабе ізь зямлі Ягіпецкае калёсаў дзецянятам сваім і жонкам сваім, і прынясіце айца свайго, і прыйдзіце; 20 I вочы вашы няхай не жалеюць судзьдзя вашага, бо дабро з усяе зямлі - ваша яно".
21 I зрабілі так сынове Ізраелявы. I даў ім Язэп калёсы, подле загады Фараонавае, і даў ім еміны на дарогу. 22 Кажнаму зь іх ён даў зьмену адзецьцяў, а Веняміну даў трыста срэбраньнікаў і пяць зьменаў адзецьцяў. 23 I айцу паслаў во што: дзесяць аслоў, накладзеных із дабра ягіпецкага, і дзесяць асьліцаў, накладзеных збожжам, хлебам а емінаю айцу свайму на дарогу. 24 I адаслаў братоў сваіх, і яны пайшлі. I сказаў ім: „Не сварыцеся ў дарозе".
25 I ўзыходзілі яны зь Ягіпту, і прышлі да зямлі Канаанскае да Якава, айца свайго. 26 I паведамілі яму, сказаўшы, што яшчэ Язэп жыў, і што ён валадар у вусёй зямлі Ягіпецкай. I замлела сэрца ягонае, бо ён ня верыў ім. 27 I гу́калі яму ўсі словы Язэпавы, каторыя ён казаў ім, і абачыў калёсы, каторыя прыслаў Язэп, каб прыне́сьці яго: і ажыў дух Якаваў, айца іхнага. 28 I сказаў Ізраель: „Досыць, яшчэ сын мой жыў; пайду й абачу яго, пакуль не памру".
1 I крану́ўся Ізраель у дарогу, і ўсе што ў яго было, і прыбыў да Бэер Шэвы, і аброк аброкі Богу айца свайго Ісака.
2 I сказаў Бог Ізраелю ў ві́дзені ночнай, і сказаў: „Якаве! Якаве!" Ён сказаў: „Во я". 3 I сказаў: „Я БОГ айца твайго, ня бойся зыйсьці да Ягіпту, бо ў народ вялікі ўчыню цябе там; 4 Я зыйду з табою да Ягіпту, Я й узьвяду, таксама ўзьвяду цябе назад. I Язэп паложа руку́ сваю на вочы твае.
5 I падняўся Якаў з Бэер Шэвы; і ўзялі́ сынове Ізраелявы Якава, айца свайго, і дзецяняты свае, і жонкі свае ў калёсах, каторыя паслаў Фараон узяць яго. 6 I ўзышлі́ яны статак свой і прыдбаньяе свае, каторае прыдбалі ў зямлі Канаанскай, і прышлі да Ягіпту, - Якаў і ўсе насеньне ягонае зь ім. 7 Сыноў сваіх і сыноў сыноў сваіх із сабою, і дачкі свае і дачкі сыноў сваіх, і ўсе насеньне свае прывёў ён із сабою да Ягіпту.
8 I во ймёны сыноў Ізраелявых, што прышлі да Ягіпту: Якаў а сынове ягоныя. Першародны Якаваў Рувін. 9 I сыны Рувінавы: Ганох, Фалу, Гецрон, Хармі. 10 I сынове Сымонавы: Емуель а Ямін а Огад а Яхін а Цогар а Саўла, сын Канаанянкі. 11 I сыны Левавы: Ґершон, Кагаф а Мерары. 12 Сынове Юдавы: Ір а Онан а Шэла а Фарэс а Зара; і памерлі Ір а Онан у зямлі Канаанскай. I былі́ сыны Фарэсавы: Гэцрон а Гамул. 13 I сыны Іссасхаровы: Фола а Фува, Ёў а Шымрон. 14 I сыны Завулонавы: Сэрэд а Елон а Яглеель. 15 Гэта сынове Лііны, каторых яна нарадзі́ла Якаву ў Падан Араме, і Дыну, дачку ягоную. Усіх душаў сыноў ягоных і дачок ягоных - трыццаць тры. 16 I сынове Ґадавы: Цыфён а Гаґґі, Шуні а Эцбон, Еры а Ароды а Арэлі. 17 I сынове Ашэравы: Імна а Ішва а Ішві а Брыя, і Сэрах, сястра іхная. I сыны Брыявы: Гэвер а Малхіель. 18 Гэта сынове Зэльфіны, каторую даў Лаван Ліі, дачцэ сваёй, яна нарадзі́ла іх Якаву шаснанцаць душаў. 19 Сыны Рахіліны, жонкі Якававае: Язэп а Венямін. 20 I радзі́ліся ў Язэпа ў зямлі Ягіпецкай Манас а Яхрэм, каторых нарадзі́ла яму Асэнеф, дачка Потыфера, сьвятара Она. 21 Сынове Веняміновы: Бела а Бехер а Ашбел, Гера а Нааман, Эгі а Рош, Мупім а Гупім а Ард. 22 Гэта сынове Рахіліны, каторыя нарадзіліся ў Якава, усіх душаў чатырнанцаць. 23 I сыны Данавы: Гушым. 24 Сыны Неффалімовы: Ягцэель а Ґуні а Ецэр а Шылем. 25 Гэта сынове Валіны, каторую даў Лаван дачцэ сваёй Рахілі. Яна нарадзіла гэтых Якаву, усіх душаў сем. 26 Усіх душаў, што прышлі зь Якавам да Ягіпту, каторыя вышлі ізь сьцёгнаў ягоных, апрача жонак сыноў Якававых, усяго шасьцьдзясят шэсьць душаў. 27 I сыноў Язэпавых, каторыя нарадзіліся яму ў Ягіпце, дзьве душы. Усіх душаў дому Якававага, што прышлі да Ягіпту, семдзясят.
28 I Юду паслаў ён перад сабою да Язэпа, каб ён ськіраваў яго да Ґошэн. I прышлі да зямлі Ґошэн. 29 I запрог Язэп цялежкі свае, і ўзыйшоў напярэймы Ізраелю, айцу свайму, да Ґошэн, і абачыў яго, і паў на шыю ягоную, і плакаў на шыі ягонай ізноў. 30 I сказаў Ізраель Язэпу: „Памру я гэтым разам, абачыўшы від твой, бо ты яшчэ жывы". 31 I сказаў Язэп братом сваім і дому айца свайго: „Я ўзыйду, паведамлю Фараону і скажу яму: ,Браты мае і дом айца майго, каторыя былі́ ў зямлі Канаанскай, прышлі да мяне. 32 Гэта людзі пастухі авец, бо яны дзяржалі статак, і драбны й буйны статак у іх, і ўсе, што ў іх, прывялі яны'. 33 I будзе: як Фараон гукне́ць вас і скажа: ,Які занятак ваш?' 34 То вы скажыце: ,Собсьнікамі статку былі́ слугі твае, з маленства нашага дагэтуль, і мы, і бацькі нашы', каб вы асяліліся ў зямлі Ґошэн. Бо брыда Ягіпту кажны пастух авец".
1 І прышоў Язэп, і паведаміў Фараону, і сказаў: „Ацец мой, і браты мае, і драбны й буйны статак іхны, і ўсе іхнае прышлі ізь зямлі Канаанскае; і вось, яны ў зямлі Ґошэн". 2 I з памеж братоў сваіх ён узяў пяцёх чалавекаў і пастанавіў іх перад Фараонам. 3 I сказаў Фараон братом ягоным: „Які ваш занятак?" Яны сказалі Фараону: „Пастухі авец слугі твае, і мы, і бацькі нашыя". 4 I сказалі яны Фараону: „Падарожжаваць у зямлі прышлі мы, бо няма пашы статку слугаў тваіх; бо вялікая галадоў у зямлі Канаанскай. Дык дазволь. калі ласка, асяліцца слугам тваім у зямлі Ґошэн". 5 I сказаў Фараон Язэпу, кажучы: „Айцец твой і браты твае прышлі да цябе. 6 Зямля Ягіпецкая перад табою яна; на найлепшым месцу зямлі́ асялі айца свайго й братоў сваіх; няхай жывуць яны ў зямлі Ґошэн. I калі ведаеш, што меж іх ё здатныя людзі, дык пастанаві іх дагляднікамі над тым статкам, што ў мяне".
7 I прывёў Язэп Якава, айца свайго, і пастанавіў яго перад Фараонам; і дабраславіў Якаў Фараона. 8 I Фараон сказаў Якаву: „Колькі дзён год жыцьця твайго?" 9 I сказаў Якаў Фараону: „Дзён год падарожжаваньня майго сто трыццаць год; малыя й ліхія былі́ дні год жыцьця майго, і не дасяглі да дзён год жыцьця айцоў маіх у днёх падарожжаваньня іхнага". 10 I дабраславіў Якаў Фараона, і вышаў ад Фараона. 11 I асяліў Язэп айца свайго а братоў сваіх, і даў ім дзяржаву ў зямлі Ягіпецкай, у найлепшай часьці зямлі, у зямлі Рамсэс, як загадаў Фараон. 12 I жывіў Язэп айца свайго а братоў сваіх, і ўсю дамову айца свайго хлебам подле патрэбаў дзецянят.
13 I хлеба ня было па ўсёй зямлі, бо галадоў вельмі павялічылася, і высілілася зямля Ягіпецкая а зямля Канаанская з галадові. 14 I зьбер Язэп усе срэбла, якое знайшлося ў зямлі Ягіпецкай і ў зямлі Канаанскай, за збожжа, каторае куплялі, і ўнёс Язэп срэбла ў дом Фараонаў. 15 I скончылася срэбла зямлі Ягіпецкай і зямлі Каяаанскай. I прышоў увесь Ягіпет да Язэпа, кажучы: „Дай нам хлеба, чаму маем паміраць перад табою, бо вышла срэбла". 16 Язэп сказаў: „Дайце статак ваш, і я буду даваць вам за статак ваш, калі вышла срэбла". 17 I яны прыводзілі статак свой да Язэпа; і даваў ім Язэп хлеб за коні, і за стады драбнога статку, і за стады буйнога статку, і за аслы; і жывіў іх хлебам за ўвесь статак іхны таго году. 18 I скончыўся гэты год; і прышлі да яго на налецьце, і сказалі яму: „Ня ўтоім ад спадара нашага, што высілілася срэбла, і стады статку нашага ў спадара нашага; не засталося нічога ў нас перад спадаром нашым, апрача целаў нашых і земляў нашых. 19 Чаму нам памерці перад ачыма тваімі, таксама нам, таксама зямлі нашай? Купі нас і землі нашы за хлеб; і будзем мы й землі нашы слугамі Фараону; а ты дай нам сяўбы, і будзем жывы, і не памрэм, і зямля ня спусьцее".
20 I купіў Язэп усю зямлю Ягіпецкую Фараону, бо прадалі́ Ягіпцяне кажны свае поле, бо апанавала іх галадоў. I зямля стала Фараонавай. 21 А што да люду, дык ён перавёў яго да местаў ад канца граніцы Ягіпту аж да канца яго. 22 Адно зямлі сьвятароў ня купіў, бо дзель у сьвятароў ад Фараона, і яны жывіліся сваёй дзельлю, каторую ім даў Фараон; затым і не прадалі́ зямлі свае. 23 I сказаў Язэп люду: „Вось, я купіў вас сядні й землі вашы Фараону; во вам сяўба, і засявайце зямлю. 24 I як будзе жніво, то давайце пятую часьць Фараону; а чатыры часьці застануцца вам засеяць поле і на еміну вам і тым, што ў дамовах вашых, і на еміну дзецянятам вашым". 25 Яны сказалі: „Ты захаваў нам жыцьцё, няхай знойдзем ласку ў ваччу спадара свайго, і будзем слугамі Фараону". 26 I ўставіў гэта Язэп правам аж дагэтуль у зямлі Ягіпецкай-Фараону пятую часьць, толькі зямля сьвятароў ім самым, ня была яна Фараонава.
27 I жыў Ізраель у зямлі Ягіпецкай, у зямлі Ґошэн, і дзяржалі яе, і пладзіліся, і размножыліся вельмі.
28 I жыў Якаў у зямлі Ягіпецкай сямнанцаць год; і было дзён Якаву, год жыцьця ягонага сто сорак сем год.
29 I дабліжыліся дні Ізраелю памерці, і гукну́ў ён сына свайго Язэпа, і сказаў яму: „Калі ж я знайшоў ласку ў ваччу тваім, палажы руку́ сваю пад сьцягно мае і зрабі імне ласку й праўду, не пахавай, калі ласка, мяне ў Ягіпце, 30 I буду ляжаць із бацькамі сваімі; вынясі мяне зь Ягіпту і пахавай мяне ў гробе іхным". I сказаў: „Зраблю подле слова твайго". 31 I сказаў: „Прысягні імне". I прысягнуў яму. I сьхінуўся Ізраель на верх посаха.
1 I было просьле стацьцяў гэтых: і наказалі Язэпу: „Вось, айцец твой хворы". I ён узяў двух сыноў сваіх із сабою: Манаса а Яхрэма. 2 I азнаймілі Якаву, і сказалі: „Вось, сын твой Язэп прышоў да цябе". I натужыўся Ізраель, і сеў на пасьцелі. 3 I сказаў Якаў Язэпу: „БОГ Усемагучы зьявіўся імне ў Лузе, у зямлі Канаанскай, і дабраславіў мяне, 4 I сказаў імне: ,Вось, я ўчыню цябе плодным, і размнажу́ цябе, і ўчыню зь цябе збор людаў, і дам зямлю гэтую насеньню твайму просьле цябе на дзяржаньне вечнае'. 5 I цяпер два сыны твае, што нарадзілі́ся табе ў зямлі Ягіпецкай, да прыходу майго да цябе да Ягіпту, мае яны; Яхрэм а Манас, як Рувін а Сымон, будуць мае. 6 Дзеці ж твае, што народзяцца ад цябе просьле іх, будуць твае. Іменям братоў іхных іх будуць менаваць у спадках іхных. 7 I я, як я прышоў з Падану, памерла ў мяне Рахіль у зямлі Канаанскай, у дарозе, як яшчэ заставалася кіўра зямлі, прысьці да Ефрафы, і я пахаваў яе там, у дарозе да Ефрафы, каторая Бэтлеем".
8 I абачыў Ізраель сыноў Язэпавых, і сказаў: „Хто гэтыя?" 9 I сказаў Язэп айцу свайму: „Сыны мае яны, каторых Бог даў імне тут". I сказаў: „Вазьмі ж іх да мяне, і я дабраслаўлю іх". 10 Вочы ж Ізраелявы сталі цяжкі́я ад старасьці: ня мог ён бачыць. I дабліжыў іх да яго, і ён пацалаў іх, і абняў іх. 11 I сказаў Ізраель Язэпу: „Бачыць від твой я не спадзяваўся: і вось, паказаў імне Бог і насеньне твае". 12 I вывеў іх Язэп із каленяў ягоных, і паклані́ўся яму відам сваім да зямлі. 13 I узяу Язэп абодвых, Яхрэма ў правую сваю руку́, супроці левае Ізраеля, а Манаса ў левую, супроці правае Ізраеля, і дабліжыўся да яго. 14 I выцягнуў Ізраель правіцу сваю, і палажыў на галаву Яхрэму, а ён быў малодшы, а левую на галаву Манасу. Умысьля палажыў гэтак ён рукі свае, бо Манас пяршак. 15 I дабраславіў Язэпа, і сказаў: „Бог, перад Каторым хадзілі айцове мае, Абрагам а Ісак, Бог, Каторы пасьціў мяне адгэнуль, як я існую, аж дагэтуль, 16 Тый Ангіл, што выбавіў мяне з усякага ліха, няхай дабраславе хлапцоў гэтых; і назавецца ў іх імя мае і імя айцоў маіх, Абрагама а Ісака, і няхай разрастуцца яны ў множасьць сярод зямлі".
17 I абачыў Язэп, што айцец ягоны палажыў правую руку́ сваю на галаву Яхрэмаву; і было ліхім гэта ў ваччу ягоным. I падпер ён руку́ айца свайго, каб зьняць яе з галавы Яхрэмавае на галаву Манасаву; 18 I сказаў Язэп айцу свайму: „Ня гэтак, войча мой, бо гэта пяршак; палажы правіцу сваю на ягоную галаву". 19 I адмовіўся айцец ягоны, і сказаў: „Ведаю, сыну мой, ведаю, таксама ён будзе людам, і таксама ён будзе вялікі, але брат ягоны малы ўзьвялічыцца над ім, і насеньне ягонае будзе паўнінёю народаў". 20 I падабраславіў іх таго дня, кажучы: „Табою будзе дабраславіць Ізраель, кажучы: ,Няхай учыне цябе Бог, як Яхрэма а Манаса'". I пастанавіў Яхрэма перад Манасам. 21 I сказаў Ізраель Язэпу: „Вось, я паміраю. I будзе Бог із вамі, і зьверне вас да зямлі айцоў вашых. 22 I я даў табе адну дзель звыш братоў тваіх, тую, каторую я ўзяў з рук Аморэя мячом сваім а лукам сваім".
1 I гукну́ў Якаў сыноў сваіх, і сказаў: „Зьбярыцеся, і я азнаймлю вам, што прылучыцца з вамі ў вапошнія дні. 2 Зыйдзіцеся й паслухайце, сынове Якававы, паслухайце Ізраеля, айца свайго.
3 „Рувіне, пяршак мой! ты мацніня мая і першая сіла мая, верх годнасьці й верх магутнасьці. 4 Ты бушаваў, як вада; ня будзеш першынстваваць; бо ты ўзыйшоў на ложак айца свайго; тады ты збудзеніў пасьцелю маю, узышоўшы.
5 „Сымоне а Леве браты, сна́дзівы гла́бані іхная зброя. 6 У тайны іхныя няхай ня ўходзе душа мая, і да збору іхнага хай ня прылучыцца слава мая; бо ў гневе сваім яны забілі мужа і самадумам вырвалі жылы ў вала. 7 Пракляты гнеў іхны, бо моцны, і злосьць іхная, бо закалянелая; падзялю іх у Якаву і расьцярушу ў Ізраелю.
8 „Юда! цябе хваліць будуць браты твае. Рука твая на патыліцы непрыяцеляў тваіх; паклоняцца табе сынове айца твайго. 9 Левянё Юда, ад разарванага, сыну мой, ты ўзышоў. Сьхінуўся, ляжаў, як леў і як лявіца: хто пабудзе яго? 10 Ня будзе адняты ськіпетра ад Юды і правадаўца спамеж ног ягоных, аж пакуль ня прыйдзе Шыло, і да Яго будзе збор людаў. 11 Ён прывяжа да віннога сьцябла асьлянё свае і да сьцябла выборнага віна асьлянётка асьліцы свае. Ён мые ў віне ўборы свае і ў крыві віна адзецьце свае. 12 Чырвоншыя вочы ягоныя за віно і бельшыя зубы за малако.
13 „Завулон на беразе морскім будзе жыць і ля прыстані карабельнай, і граніцы ягоныя да Сыдону.
14 „Іссасхар асёл дужы, што ляжыць памеж стадаў. 15 I абачыў супакой, што добры, і зямля, што прыемная: і нахінуў плечы свае насіць цяжары і стаў слугою дані.
16 „Дан будзе судзіць народ свой, як адно з плямёнаў Ізраелевых. 17 Будзе Дан вужом на дарозе, гадам на сьцюгавіне, жыгалячым у капыты каня. I зваліцца коньнік ягоны назад. 18 На спа́сеньне Твае спадзяюся, СПАДАРУ!
19 „Гад - аддзел будзе перамагаць яго, але ён пераможа.
20 „Праз Ашэра: тучны хлеб ягоны, і ён будзе даваць каралеўскія ежы.
21 „Неффалім - лань выпушчаная, што даець харошыя словы.
22 „Пагон плодны Язэп, пагон плодны над жаралом, галіны ягоныя прасьцягаюцца над сьцяною. 23 Не́марасьцілі яго, і стралялі ў яго, і ненавідзілі яго стралцы; 24 I застаўся ў моцы лук ягоны, і падужэлі плячукі рук ягоных із рук Магучага Якававага. Адтуль Пастыр - Камень Ізраеляў, 25 Ад Бога айца твайго, і Ён паможа табе, і ад Усемагучага, і Ён дабраславе цябе дабраславенствамі неба згары і дабраславенствамі бяздоньня, што цікуе далавах, дабраславенствамі пелькаў а дзетніцы. 26 Дабраславенствы айца твайго пераходзяць дабраславенствы маіх прашчураў, аж да найвышшых вярхоў узгоркаў вечных. Няхай будуць яны на галаве Язэпавай і на цемеві абранага памеж братоў ятоных.
27 „Венямін дзярлівы воўк, нараніцы будзе жэрці здабытак і ўвечары будзе дзяліць гла́бань".
28 Во ўсіх гэтых пакаленьняў Ізраелявых двананцаць, і гэта гу́каў ім айцец іхны; і дабраславіў іх, і кажнага подле дабраславенства ягонага дабраславіў іх.
29 I расказаў ён ім, і сказаў ім: „Я буду прылучаны да люду свайго; пахавайце мяне ля бацькоў маіх, у пячоры, што на полю Ефрона Гэціча, 30 У пячоры, што на полю Махпела, каторая перад Мамрэ ў зямлі Канаанскай, каторую купіў Абрагам, поле Ефрона Гэціча, на собскасьць пахову. 31 Там пахавалі Абрагама а Сорру, жонку ягоную; там пахавалі Ісака а Рэвеку, жонку ягоную; і там пахаваў я Лію. 32 Купля гэтага поля а пячоры, каторая на ім, у сыноў Гэтавых".
33 I скончыў Якаў расказаваць сыном сваім, і згарнуў ногі свае ў ложак, і сканаў, і прылучаны быў да народу свайго.
1 I паў Язэп на від айца свайго, і плакаў над ім, і пацалаваў яго. 2 I загадаў Язэп слугам сваім лекарам, бальсамаваць айца ягонага; і набальсамавалі лекары Ізраеля. 3 I споўнілася яму сорак дзён, бо толькі вымагаецца дзён на бальсамаваньне. I плакалі па ім Ягіпцяне семдзясят дзён.
4 I мінулі дні плачу па ім, і гу́каў Язэп дому Фараонаваму, кажучы: „Калі я знайшоў ласку ў вачох вашых, то кажыце, калі ласка, у вушы Фараону, кажучы: 5 Айцец мой узяў зь мяне прысягу, кажучы: ,Вось, паміраю; у гробе маім, каторы я выкапаў у зяжлі Канаанскай, там пахавай мяне;' I цяпер, калі ласка, узыйду, і пахаваю айца свайго, і зьвярнуся". 6 I сказаў Фараон: „Узыйдзі й пахавай айца свайго, як ён абавязаў цябе прысягаю". 7 I ўзышоў Язэп хаваць айца свайго; і ўзышлі зь ім усі слугі фараонавы, старцы дому ягонага, і ўсі старшыя зямлі Ягіпецкае, 8 I ўвесь дом Язэпаў, і браты ягоныя, і дом айца ягонага. Адно дзецяняткі свае і драбны й буйны статак свой пакінулі ў зямлі Ґошэн. 9 I ўзышлі зь ім таксама цялежкі й коньнікі, і быў груд вельмі вялікі. 10 I прышлі яны да такаўні Атодавае на другім баку Ёрдану, і галасілі там жалобу вялікую а вельмі цяжку́ю; і зрабіў жалобу па айцу сваім сем дзён. 11 I бачылі жыхары зямлі тае, Канааняне, жалобу на такаўні Атодавай, і сказалі; „Вялікая жалоба гэта ў Ягіпцян!" Затым назвалі імя месца таго: Жалоба Ягіпцян: гэта на другім баку Ёрдану. 12 I зрабілі сынове зь ім так, як расказаў ім. 13 I зане́сьлі яго сынове ягоныя да зямлі Канаанскае, і пахавалі яго ў пячоры поля Махпела, поле каторае купіў Абрагам на собскасьць на паховы ў Ефрона Гэціча, перад Мамрэ. 14 I зьвярнуўся Язэп, просьле пахову ім айца свайго, да Ягіпту, ён а браты ягоныя, і ўсі, што ўзыходзілі зь ім хаваць айца ягонага.
15 I абачылі браты Язэпавы, што памер айцец іхны, і сказалі: „А што калі зьненавідзе нас Язэп і чыста аддасьць нам усім тым ліхам, каторае мы яму зрабілі?" 16 I загадалі яны сказаць Язэпу, кажучы: „Айцец твой загадаў перад сьмерцю сваёю, кажучы: 17 ,Гэтак, калі ласка, скажыце яму: Даруй жа выступ братом сваім і грэх іхны, бо ліхам плацілі табе'. I цяпер даруй жа выступ слугаў Бога айца твайго". I плакаў Язэп, як яны гу́калі яму. 18 I пайшлі таксама браты ягоныя, і палі перад відам ягоным, і сказалі: „Вось мы слугі табе". 19 I сказаў ім Язэп: „Ня бойцеся, ціж я замест Бога? 20 I вы думалі ліха на мяне; але Бог думаў гэта на дабро, каб зрабіць тое, што цяпер ё: захаваць жыцьцё вялікаму ліку людзёў. 21 А цяпер ня бойцеся, я буду жывіць вас і дзецяняты вашы". I цешыў іх, і гу́каў па сэрцу іх.
22 I жыў Язэп у Ягіпце сам і дом айца ягонага; і жыў Язэп сто дзесяць год. 23 I бачыў Язэп у Яхрэма дзеці да трэйцяга пакаленьня; таксама й сынове Махіровы, сына Манасовага нарадзіліся на каленях Язэпавых.
24 I сказаў Язэп братом сваім: „Я паміраю; але Бог напэўна даведаецца да вас і вывядзе вас ізь зямлі гэтае да зямлі, праз каторую прысяг Абрагаму, Ісаку а Якаву". 25 I абавязаў Язэп прысягаю сыноў Ізраелявых, кажучы: „Бог напэўна даведаецца да вас, і ўзьнясіце косьці мае адгэтуль".
26 I памер Язэп сту дзесяцёх год. I набальсамавалі яго, і палажылі ў дамавіну ў Ягіпце.
1 I во ймёны сыноў Ізраелявых, каторыя прышлі да Ягіпту зь Якавам, увыйшлі кажны з домам сваім: 2 Рувін, Сымон, Леў а Юда, 3 Іссасхар, Завулон а Венямін, 4 Дан а Неффалім, Ґад а Ашэр. 5 I было ўсіх душаў, што вышлі ізь сьцёгнаў Якававых, было семдзясят, а Язэп быў у Ягіпце. 6 I памер Язэп, і ўсі браты ягоныя, і ўвесь род тый; 7 А дзеці Ізраеля выпладзіліся а раіліся а намнажыліся а змагутнелі вельмі, вельмі, і напоўнілася зямля тая імі́.
8 I паўстаў новы кароль у Ягіпце, каторы нязнаў Язэпа. 9 I сказаў люду свайму: „Вось, люд Ізраеляў вялікі й дужшы за нас. 10 Дайце перахітруем яго, каб ён не размнажыўся; і як здарыцца вайна, і злучыцца таксама ён із варага́мі нашымі, і будзе ваяваць із намі, і ўзыйдзе ізь зямлі". 11 I пастанавіў над ім зьбіраньнікаў падачкаў уціскаць яго цяжарамі. I ён збудаваў месты складаў Фараону - Піфон а Рамсэс. 12 I колькі ўціскалі яго, толькі ён мнажыўся і так пашыра́ўся. I яны не́марасьці́ліся з прычыны дзяцей Ізраелявых. 13 I паняволілі Ягіпцяне сыноў Ізраелявых уціскам, 14 I рабілі гаркім жыцьцё іхнае цажкою работаю глінаю а цэглаю, і ўсялякаю работаю палявою, і ўсімі работамі, каторыя сі́лілі рабіць із уціскам.
15 I сказаў кароль Ягіпецкі бабкам Гэбрэйкам, з каторых аднае імя было Шыфа, а імя другое Фуа, 16 I сказаў: „Як вы будзеце бабіць у Гэбрэяк і абачыце на радзельным ложку, калі будзе сын, дык забіце яго; а калі дачка, дык няхай застанецца жывая". 17 I баяліся бабкі Бога, і не рабілі так, як казаў ім кароль Ягіпецкі; і пакідалі дзеці жывыя. 18 I гукну́ў кароль ягіпецкі бабкі, і сказаў ім: „Чаму вы робіце гэта, што пакідаеце дзеці жывыя?" 19 Бабкі сказалі Фараону: „Гэбрэйскія жанкі не такія, як ягіпецкія; яны жвавыя, і яны родзяць перш, чымся прыйдзе да іх бабка". 20 I чыніў дабро Бог бабкам; і люд мнажыўся і вельмі дужэў. 21 I сталася: затым што бабкі баяліся Бога, дык Ён учыніў ім дамы.
22 I загадаў Фараон усяму народу свайму, кажучы: „Кажнага сына, каторы народзіцца, кі́дайце ў раку; а кажную дачку пакідайце жывую".
1 I пайшоў чалавек із дому Левага, і ўзяў сабе дачку Леваву. 2 I зачала́ тая жонка, і нарадзіла сына, і бачыла яго, што ён харошы, і хавала яго тры месяцы. 3 Але не магла даўжэй хаваць яго, узяла́ каробку з трысьціны і асмаліла яе асфальтам а смалою; і палажыла ў яе дзецянё, і пастанавіла ў трысьніку ля берагу ракі. 4 I стаяла сястра ягоная воддаль, каб ведаць, што станецца яму.
5 I зышла дачка Фараонава мыцца ў раццэ, а дзеўкі ейныя хадзілі ля ракі. I яна абачыла каробку сярод трысьніку, і паслала служэбку сваю ўзяць яе. 6 I адчыніла, і абачыла яго - гэта дзецянё; і вось, хлопчык плача; і зжалілася над ім, і сказала: „Зь дзяцей гэбрэйскіх гэта". 7 I сказала сястра ягоная дачцэ Фараонавай: „Ці не схадзіць імне і ці ня гукну́ць да цябе жонку - мамку з Гэбрэяк, каб яна мамчыла гэтае дзецянё". 8 I сказала ёй дачка Фараонава: „Схадзі".
I пайшла дзявушчая дзеўка, і пагука́ла маці дзецяняці. 9 I сказала ёй дачка Фараонава: „Панясі сабе дзецянё гэтае і мамч яго імне; я дам табе тваю плату". Жонка ўзяла́ дзецянё і мамчыла яго.
10 I вырасла дзецянё, і яна прывяла яго да дачкі Фараонавае, і ён быў у яе за сына, і назвала імя ягонае: Масей, і казала яна, „Бо з вады я выцягнула яго".
11 I было тых дзён: і вырас Масей, і вышаў да братоў сваіх, і абачыў цяжкі́я работы іхныя; і абачыў, што Егіпцяні́н б'ець аднаго Гэбрэя з братоў ягоных. 12 I абярнуўся туды-сюды, і бачачы, што нікога няма, і ён забіў Ягіпцяніна, і схаваў яго ў пяску.
13 I вышаў ён назаўтрае, і во, два Гэбрэі вадзяцца; I сказаў ён ліхому: „Нашто ты б'еш бліжняга свайго?" 14 I тый сказаў: „Хто пастанавіў цябе начэльнікам а судзьдзёй над намі? Ці не забіць мяне манішся ты, як забіў Егіпцяні́на ?" I зьлякаўся Масей, і сказаў: „Пэўне стала ведама гэта". 15 I пачуў Фараон праз гэтую справу, і глядзеў забіць Масея.
I ўцёк Масей ад Фараона, і жыў у зямлі Мідзянскай, і сеў ля студні. 16 У сьвятара Мідзянскага сем дачок. I яны прышлі, і насілялі, і напоўнілі карыты, напаіць драбны статак айца свайго. 17 I прышлі пастухі, і адагналі іх. I ўстаў Масей, і памог ім, і напаіў драбны статак іхны. 18 I прышлі яны да Рагуеля, айца свайго, і ён сказаў ім: „Што вы так борзда прышлі сядні?" 19 Яны сказалі: „Егіпцянін уратаваў нас ад пастухоў і нават насіляў нам вады, і напаіў драбны статак". 20 Ён сказаў дачкам сваім: „Ідзе ж ён? Чаму вы пакінулі таго чалавека? Гукніце яго, і няхай есьць хлеб".
21 I ўпадабаў Масей жыць у гэтага чалавека, і ён выдаў за Масея дачку сваю Цыпору. 22 I яна нарадзі́ла сына, і назваў яго імя Ґіршон; бо, казаў ён, „Я стаў чужніком у чужой зямлі".
23 I было за шмат дзён тых: і памер кароль ягіпецкі. I ўздыхалі дзеці Ізраелявы ад работы, і крычэлі, і ўзышоў крык іхны да Бога з прычыны работы. 24 I пачуў Бог стагнаньні іхныя, і ўспомнеў Бог змову сваю з Абрагамам, Ісаком а Якавам. 25 I глянуў Бог на дзеці Ізраелявы, і пазнаў Бог.
1 I Масей пасьціў драбны статак у Ефора, сьця свайго, сьвятара Мідзянскага. I павёў ён чараду за пустыню, і прышоў да гары Божае Горыў. 2 I зьявіўся яму Ангіл СПАДАРОЎ у поламені агню з пасярод цярнёвага куста. I абачыў, і во, цярнёвы куст гарэў агнём, але куст ня нішчэў. 3 I сказаў Масей: „Зьвярну ж а гляну на вялікую зьяву гэтую, чаму куст не згарае". 4 I абачыў СПАДАР, што ён абярнуўся глядзець, і гукну́ў яго Бог ізь сярэдзіны куста, і сказаў: „Масею; Масею!" Ён сказаў: „Во я!" 5 I сказаў: „Ня бліжся сюды; разуй вобуй свой з ног сваіх, бо месца, на катором ты стаіш, зямля сьвятая яна". 6 I сказаў: „Я Бог айца твайго, Бог Абрагама, Бог Ісака а Бог Якава". I закрыў Масей від свой, бо баяўся глянуць на Бога. 7 I сказаў СПАДАР: „Я добра бачыў гароту народу Свайго, каторы ў Ягіпце, і крык ад прыганятых іхных я пачуў, бо я ведаю болі іхныя, 8 I Я зышоў, каб выбавіць яго ад рукі Ягіпцян і ўзьве́сьці яго ізь зямлі гэтае да зямлі добрае а прасторнае, да зямлі, што цячэць малаком а мёдам, да месца Канаанян, Гэцічаў, Аморэяў, Ферэзэяў, Гэвеяў а Евусэяў. 9 I цяпер вось, крык сыноў Ізраелявых дайшоў да мяне, Я таксама бачу ўціск, якім Ягіпцяне ўціскаюць іх. 10 I цяпер пайдзі: Я пашлю цябе да Фараона; і вывядзі зь Ягіпту народ Мой, сыноў Ізраелявых". 11 I сказаў Масей Богу: „Хто я, каб ісьці імне да Фараона і каб імне вывесьці сыноў Ізраелявых зь Ягіпту?" 12 I сказаў: „Бо Я ё з табою, і во табе знак, што Я паслаў цябе: як ты вывядзеш народ ізь Ягіпту, будзеце служыць Богу на гэтай гары". 13 I сказаў Масей Богу: „Вось, я прыйду да сыноў Ізраелявых і скажу ім: ,Бог айцоў вашых паслаў мяне да вас'. А яны скажуць імне: ,Як Яго імя?' Што сказаць імне ім?" 14 I сказаў Бог Масею: „Я Ё, Каторы Ё". I сказаў: „Гэтак скажы сыном Ізраелявым: ,Я Ё паслаў мяне да вас' ". 15 I сказаў яшчэ Бог Масею: „Гэтак скажы сыном Ізраелявым: ,СПАДАР, Бог айцоў вашых, Бог Абрагама, Бог Ісака а Бог Якава паслаў мяне да вас!' Гэта імя Мае на векі, і гэта памятка празь Мяне з роду ў род. 16 Ідзі, зьбяры старцоў Ізраелявых і скажы ім: ,СПАДАР, Бог айцоў вашых, зьявіўся імне, Бог Абрагама, Ісака а Якава, кажучы: „Я запраўды ўспомнеў вас і што робіцца вам у Ягіпце. 17 I сказаў: Я ўзьвяду вас ад уціску ягіпецкага да зямлі Канаанян, Гэцічаў, Аморэяў, Фэрэзэяў, Гэвеяў а Евусэяў, да зямлі, што цячэць малаком а мёдам"'. 18 I яны паслухаюць голасу твайго, і прыйдзеш ты а старцы Ізраелявы да караля Ягіпецкага, і скажыце яму: ,СПАДАР, Бог Гэбрэяў, гукнуў нас; і цяпер дай нам ісьці дарогаю трох дзён на пустыню, каб мы абраклі СГІАДАРУ, Богу нашаму'. 19 I Я ведаю, што ня дасьць вам кароль ягіпецкі йсьці, і нават ня дасьць пры Маёй руццэ дужой. 20 I выцягну руку́ Сваю, і паб'ю Ягіпцян усімі чудосамі Сваімі, каторыя ўчыню сярод яго, і просьле гэтага ён адпусьце вас. 21 I дам ласку народу гэтаму ў вачох Ягіпцян; і будзе: як пойдзеце, то ня пойдзеце з пустымі рукамі; 22 Але папросе жонка ў суседкі свае і ў жывучай у доме ейным судзіны срэбнае а судзіны залатое, і адзежаў; і вы адзенеце ў іх сыноў сваіх і дачкі свае, і спустошыце Ягіпет".
1 І адказаў Масей, і сказаў: „А калі яны не павераць імне і не паслухаюць голасу майго, бо скажуць: ,Не зьявіўся табе СПАДАР' ". 2 I сказаў яму СПАДАР: „Што гэта ў руццэ ў цябе?" Ён адказаў: „Посах". 3 I сказаў: „Кінь яго на зямлю". I ён кінуў яго на зямлю, і стаў гадам; і ўцякаў Масей ад яго. 4 I сказаў СПАДАР Масею: „Выцягні руку́ і схапі моцна яго за хвост!" Ён выцягнуў руку́ сваю і моцна ўхапіў яго, і ён стаў посахам у далані ягонай, 5 - „Каб паверылі, што зьявіўся табе СПАДАР, Бог айцоў іхных, Бог Абрагама, Бог Ісака а Бог Якава".
6 I сказаў СПАДАР яму яшчэ: „Улажы руку́ сваю сабе ў заўлоньне". I ён улажыў руку́ сваю сабе ў заўлоньне, і выняў, і вось, рука ягоная пракажаная, як сьнег. 7 I сказаў: „Зьвярні руку сваю сабе ў заўлоньне". I ён зьвярнуў руку сваю сабе ў заўлоньне. I выняў яе із заўлоньня свайго, і вось, яна ізноў стала, як цела ягонае. 8 „I будзе, што калі яны не павераць табе і не паслухаюць голасу першага знаку, дык павераць голасу знаку апошняга. 9 I будзе, што калі не павераць таксама двум гэтым знаком і не паслухаюць голасу твайго, то вазьмі з ракі вады і вылі на сушу, і будзе, што стане крывёй на сушы вада, каторую ты возьмеш із ракі".
10 I сказаў Масей СПАДАРУ: „О Спада́ру, чалавек я нявымоўны ад учорах і заўчора, таксама адгэнуль, як Ты гукаў да слугі Свайго, бо я цяжкі́х вуснаў і цяжкое мовы". 11 I сказаў СПАДАР яму: „Хто ўчыніў вусны чалавеку? хто робе немым або глухім, або відучым, або нявісным? ці ня Я СІІАДАР? 12 I цяпер пайдзі; і Я буду з вуснамі тваімі, і наўчу цябе, што табе гу́каць". 13 I сказаў: „О Спада́ру! пашлі, прашу, таго, каго паслаці маеш". 14 I ўзгарэўся гнеў СПАДАРОЎ на Масея, і Ён сказаў: „Ціж ня ёсьць Аарон, брат твой, Левіт? Я ведаю, што добра гу́кае ён, і таксама вось, ён выйдзе наўпярэймы табе, і, абачыўшы цябе, узраду́ецца ў сэрцу сваім; 15 I ты будзеш яму гу́каць і ўкладаць словы ў вусны ягоныя; і Я буду з вуснамі тваімі і з вуснамі ягонымі, і буду вучыць вас, што вам рабіць. 16 I будзе гу́каць ён замест цябе да народу. I ён будзе табе за вусны, а ты будзеш яму замест Бога. 17 I посах гэты возьмеш у руку́ сваю, каторым зробіш гэныя знакі.
18 I пайшоў Масей, і зьвярнуўся да Ефора, сьця свайго, і сказаў яму: „Пайду ж я і зьвярнуся да братоў сваіх, каторыя ў Ягіпце, і пагляджу, ці жывы яны яшчэ?" I сказаў Е́фор Масею: „Ідзі ў супакою".
19 I сказаў СПАДАР Масею ў Мідзе: „Пайдзі, зьвярніся да Ягіпту, бо памерлі ўсі людзі, каторыя шукалі душы твае".
20 I ўзяў Масей жонку сваю і сыноў сваіх, і пасадзіў іх на асла, і зварачаўся да зямлі Ягіпецкае. I ўзяў посах Божы ў руку́ сваю.
21 I сказаў СПАДАР Масею: „Як пойдзеш, каб зьвярнуцца да Ягіпту, вось, усі чудосы, каторыя Я палажыў у руку́ тваю, зрабі іх перад Фараонам. А Я закаляню сэрца ягонае, і ён не адпусьце люду. 22 I скажы Фараону: ,Гэтак кажа СПАДАР: сын Мой, пяршак Мой - Ізраель. 23 Я кажу табе: адпусьці сына Майго, каб ён служыў Імне; а калі адмовішся адпусьціць яго, дык вось, Я заб'ю сына твайго, першака твайго ".
24 I было ў дарозе: у начулішчу пераняў яго СПАДАР і шукаў забіць яго. 25 I Цыпора ўзяла́ крэмень, і абрэзала канцавую скурку плоці сына свайго, і дакранулася да ног ягоных, і сказала: „Пэўне ты малады крыві імне". 26 I адступіў ад яго. Тады яна сказала: „Малады крыві - з абразаньня".
27 I сказаў СПАДАР Аарону: „Ідзі наўпярэймы Масею на пустыню". I ён пайшоў, і стрэўся зь ім ля гары Божае, і пацалаваў яго. 28 I пераказаў Масей Аарону ўсі словы СПАДАРОВЫ, Каторы яго паслаў, і ўсі знакі, каторыя Ён расказаў яму.
29 I пайшоў Масей із Ааронам, і зьберлі яны ўсіх старцоў сыноў Ізраелявых; 30 і пераказаў Аарон усі словы, каторыя казаў СПАДАР Масею, і зрабіў знакі́ перад ачмі люду. 31 I паверыў народ. I яны пачулі, што СПАДАР даведаўся да сыноў Ізраелявых і што Ён абачыў гароту іхную, і сьхінуліся і пакланіліся.
1 І потым прышлі Масей а Аарон, і сказалі Фараону: „Гэтак кажа СПАДАР, Бог Ізраеляў: ,Адпусьці люд Мой, і яны будуць сьвяціць Імне на пустыні' ".2 І Фараон сказаў: „Хто такі СПАДАР, каб я паслухаў голасу Ягонага адпусьціць Ізраеля? Я ня знаю СПАДАРА і таксама Ізраеля не адпушчу". 3 I яны сказалі: „Бог Гэбрэяў стрэўся з намі, дазволь нам пайсьці, калі ласка, тры дні дарогі на пустыню, і абрачэм СПАДАРУ, Богу нашаму, каб ня выцяў нас морам або мячом". 4 I сказаў ім кароль Ягіпецкі: „Нашто, Масею а Аароне, перакажаеце люду ў ягонай працы? Ідзіце да цяжараў сваіх". 5 I сказаў Фараон: „Вось, чысьлены цяпер люд у зямлі гэтай, а вы прычыняеце, каб яны перасталі займацца цяжарамі сваімі". 6 I расказаў Фараон таго дня прыганятым люду і нагляднікам над імі, кажучы: 7 „Наперад не давайце людзём саломы рабіць цэглу, як учорах а заўчора; няхай яны ходзяць і зьбіраюць салому сабе. 8 А лік цэглы, каторы яны робяць, як учорах а заўчора вы налажыце на іх і ня меншыце зь яго; бо яны ляныя, затым і крычаць: ,Пойдзем, абрачэм Богу нашаму'. 9 Няхай пацяжэе работа над людзьмі, хай яны робяць і не займаюцца манлівымі гаворкамі".
10 I вышлі прыганятыя люду і нагляднікі ягоныя, і сказалі люду, кажучы: „Гэтак кажа Фараон: ,Не даю вам саломы; 11 Самы йдзіце, бярыце сабе салому, ідзе знойдзеце. А з работаў вашых нічагусенькі ня менее'". 12 і рассыпаўся люд па ўсёй зямлі ягіпецкай, зьбіраць іржэўнік замест саломы. 13 А прыганятыя прынука́лі, кажучы: „Канчайце норму работы свае ў дзень яе, як калі была́ салома". 14 I білі нагляднікаў із сыноў Ізраелявых, каторых пастанавілі над імі прыганятыя Фараонавы, кажучы: „Чаму ня скончылі вы заўчора, учора й сядні прызначанае вам нормы вырабляньня цэглы, як было дагэтуль?"
15 I прышлі нагляднікі сыноў Ізраелявых, і крычэлі на Фараона, кажучы: „Чаму ты так абходзішся із слугамі сваімі? 16 Саломы не даюць слугам тваім, а цэглу, кажуць нам, рабіце. I вось, слугаў тваіх б'юць; і грашыць люд твой". 17 Але ён сказаў: „Дзяньгубы вы, дзяньгубы; затым вы кажаце: ,Iдзіма й абрачыма СПАДАРУ'. 18 I цяпер пайдзіце, рабіце, і саломы не дадуць вам, а прызначаную цэглу давайце". 19 I абачылі нагляднікі сыноў Ізраелявых сябе ў бядзе ў словах: „Ня меншыце цэглы, а кажны дзень рабіце норму таго дня".
20 I стрэлі яны Масея а Аарона, каторыя стаялі, сустрэць іх, як яны вышлі ад Фараона, 21 I сказалі ім: „Няхай глядзіць СПАДАР на вас і судзе, бо вы зрабілі нас непахнючымі ў ваччу Фараона і ў вачох слугаў ягоных, каб даць меч у рукі іх забіць нас".
22 I зьвярнуўся Масей да СПАДАРА, і сказаў: „СПАДАРУ, чаму Ты ліха дзеяў гэтаму люду, чаму ты паслаў мяне? 23 Бо адгэнуль, як я прышоў да Фараона, каб гу́каць імям Тваім, пагоршылася люду гэтаму; а выбавіць, - Ты ня выбавіў люду Свайго!"
1 І сказаў СПАДАР Масею: „Цяпер пабачыш ты, што Я ўчыню з Фараонам, бо моцнаю рукою ён адашлець іх і моцнаю рукою ён выжане іх ізь зямлі свае". 2 I гу́каў Бог да Масея, і сказаў яму: „Я СПАДАР. 3 I зьяўляўся Я Абрагаму, Ісаку а Якаву як Бог Усемагучы, а зь імям СПАДАР я ня вызнаўся ім. 4 I Я ўстанавіў змову Сваю зь імі, каб даць ім зямлю Канаанскую, зямлю падарожжаваньня іхнага, у каторай яны падарожжавалі. 5 I таксама Я чуў стогны сыноў Ізраелявых праз тое, што Ягіпцяне дзяржаць іх у няволі, і ўспомнеў змову Сваю. 6 Затым скажы сыном Ізраелявым: ,Я СПАДАР, і вывяду вас з-пад цяжараў Яґіпцян, і выратую вас ізь няволі іхнае, і выбаўлю вас цаўём выцягненым і судамі вялікімі. 7 I вазьму вас сабе за люд, і буду Вам Богам, і вы даведаецеся, што Я СПАДАР, Бог ваш, Каторы вывеў вас з-пад цяжараў Ягіпецкіх. 8 I прывяду вас да тае зямлі, праз каторую Я падняў руку сваю, даць яе Абрагаму, Ісаку а Якаву, і дам вам яе на спадак. Я СПАДАР'".
9 I гу́каў Масей гэтак сыном Ізраелявым; але яны ня слухалі Масея з прычыны малога духа і цяжыні работаў.
10 I сказаў СПАДАР Масею, кажучы: 11 „Уйдзі, скажы Фараону, каралю Ягіпецкаму, няхай выпусьце сыноў Ізраелявых ізь зямлі свае". 12 I сказаў Масей перад СПАДАРОМ, кажучы: „Вось, сынове Ізраелявы не паслухалі мяне; і як жа паслухае мяне Фараон? А я неабрэзаных вуснаў".
13 I гу́каў СПАДАР Масею а Аарону, і расказаў ім казаць сыном Ізраелявым і Фараону, каралю Ягіпецкаму, вывесьці сыноў Ізраелявых ізь зямлі Ягіпецкае.
14 Гэта начэльнікі дамоў айцоў іхных: сыны Рувінавы, першака Ізраелявага: Ганох а Фалу, Гецрон а Хармі: гэта радзімы Рувінавы. 15 I сынове Сымонавы: Емуель а Ямін а Огад а Яхін а Цогар а Саўла, сын Канаанянкі: гэта радзімы Сымонавы. 16 I вось гэтыя ймёны сыноў Левавых, подле пакаленьняў іхных: Ґіршон а Кагаф а Мерары. А год жыцьця Левавага было сто трыццаць сем год. 17 Сыны Гіршонавы: Ліўні а Шымей подле радзімаў іхных. 18 I сыны Кагафовы: Амрам а Іцгар а Гэўрон а Ўзыель. А год жыцьця Кагафава было сто трыццаць тры гады. 19 I сыны Мераравы: Маглі а Мушы. Гэта радзімы Левавы подле родаў і́хных. 20 I ўзяў Амрам Ёхаведу, цётку сваю, сабе за жонку, і яна нарадзіла яму Аарона а Масея. А год жыцьця Амрамавага было сто а трыццаць а сем год. 21 I сыны Іцгаровы: Кора а Нефеґ а Зыхры. 22 I сыны ўзыелявы: Місайла а Елцафан а Сыхры. 23 I Аарон узяў сабе за жонку Альжбету, дачку Амінадававу, сястру Наасонаву; і яна нарадзіла яму Надава а Агіву, Элеазара а Іфамара. 24 I сыны Корыны: Асыр а Елкана а Авасаф: Гэта радзімы Корыны. 25 I Елеазар, сын Ааронаў, узяў сабе за жонку з дачок Путыелевых; і яна нарадзіла яму Фінеса. Во гэта начэльнікі айцоў лявіцкіх подле радзімаў іхных. 26 Гэта Аарон а Масей, каторым сказаў СПАДАР: „Вывядзіце сыноў Ізраелявых ізь зямлі Ягіпецкае подле войскаў іхных". 27 Яны тыя, каторыя казалі Фараону, каралю Ягіпецкаму, каб вывесьці сыноў Ізраелявых ізь Ягіпту; гэта Масей а Аарон. 28 I гэта было ў дзень, як СПАДАР гу́каў Масею ў зямлі Ягіпецкай.
29 I сказаў СПАДАР Масею, кажучы: „Я СПАДАР. Гу́кай Фараону, каралю Ягіпецкаму, усе, што Я кажу табе". 30 I Масей сказаў перад СПАДАРОМ: „Вось, я неабрэзаных вуснаў; і як жа паслухае мяне Фараон?"
1 I сказаў СПАДАР Масею: „Гля, я пастанавіў цябе за бога Фараону; Аарон, брат твой, будзе тваім прарокам. 2 Ты будзеш казаць усе, што Я раскажу табе; а Аарон, брат твой, будзе гу́каць Фараону, і ён выпусьце сыноў Ізраелявых ізь зямлі свае. 3 I Я закаляню сэрца Фараонава, і размнажу́ знакі́ свае і чудосы свае ў зямлі Яґіпецкай. 4 I не паслухае вас Фараон, і Я ўзлажу руку́ Сваю на Ягіпет. I вывяду войска Свае, люд Свой, сыноў Ізраелявых ізь зямлі Ягіпецкае - судамі вялікімі. 5 I даведаюцца Ягіпцяне, што Я СПАДАР, як выцягну руку сваю на Ягіпет і вывяду сыноў Ізраелявых з памеж іх".
6 I ўчыніў Масей а Аарон; як расказаў ім СПАДАР, так яны і ўчынілі. 7 I Масею было асьмідзясят, а Аарону асьмідзясят тры гады, як гу́калі яны да Фараона.
8 I сказаў СПАДАР Масею а Аарону, кажучы: 9 „Калі скажа вам Фараон, кажучы: ,Зьдзейце чуда', дык ты скажы Аарону: Вазьмі посах свой і кінь перад Фараонам'; - ён стане смокам".
10 I прышоў Масей а Аарон да Фараона, і ўчынілі так, як расказаў СПАДАР. I кінуў Аарон посах свой перад Фараонам і перад слугамі ягонымі, і ён стаў смокам. 11 I гукну́ў таксама Фараон мудрыцоў а чараўнікоў, і зрабілі таксама яны, тайнаведы ягіпецкія, тайнымі ўменьнямі сваімі. 12 I кінуў кажны посах свой, і яны абярнуліся ў смокі, і глынуў посах Ааронаў іхныя пасахі́. 13 I закалянела сэрца Фараонава, і ён не паслухаў іх, як казаў СПАДАР.
14 I сказаў СПАДАР Масею: „Ацяжарылася сэрца Фараонава; ён адмаўляецца выпусьціць люд. 15 Пайдзі да Фараона нараніцы: вось, ён выйдзе да вады, ты стань наўпяроймы яму на беразе ракі; і посах, каторы абарачаўся ў гада, возьмеш у руку сваю. 16 I скажы яму ,СПАДАР, Бог Гэбрэяў, паслаў мяне да цябе, кажучы: „Выпусьці люд Мой, і ён будзе служыць імне на пустыні́; а вось, ты не паслухаў дагэтуль". 17 Гэтак кажа СПАДАР: „З гэтага ты пазнаеш, што Я СПАДАР: вось, Я б'ю посахам, што ў маёй руццэ, па вадзе, каторая ў раццэ, і яна абернецца ў кроў; 18 I рыба, каторая ў раццэ, здохне, і рака стане сьмярдзючай, і агідна будзе Яґіпцянам піць ваду з ракі".
19 I сказаў СПАДАР Масею: „Скажы Аарону: ,Вазьмі посах свой і выцягні руку́ сваю на воды Ягіпцян: на рэкі іхныя, на цуркі іхныя, на ставы іхныя і на ўсялякае зборышча водаў іхных; і будуць крывёй, і будзе кроў па ўсёй зямлі Ягіпецкай, і ў дзярвяным і ў каменным судзьдзю'". 20 I зрабілі так Масей а Аарон, як расказаў СПАДАР. I падняў посах, і выцяў па вадзе, што ў раццэ, перад ачыма Фараона і перад ачмі слугаў ягоных, і абярнулася ўся вада, што ў раццэ, у кроў; 21 I рыба, што ў раццэ, падохла, і засьмярдзелася рака, і не маглі Ягіпцяне піць вады з ракі; і была́ кроў па ўсёй зямлі Ягіпецкай. 22 I зрабілі так тайнаведы Ягіпецкія тайным уменьням сваім. I закалянела сэрца Фараонава, і не паслухаў іх, як казаў СПАДАР. 23 I завярнуўся Фараон, і пайшоў да дому свайго; і не павярнуў сэрца свайго да гэтага. 24 I капа́ў увесь Ягіпет у ваколіцах ракі ваду піць, бо не маглі піць вады з ракі. 25 I споўнілася сем дзён просьле таго, як СПАДАР выцяў раку.
1 І сказаў СПАДАР Масею: „Прыдзі да Фараона і скажы яму: ,Выпусьці люд Мой, і ён будзе служыць Імне. 2 Калі ж ты адмаўляешся выпусьціць, дык вось, Я вытну ўсі граніцы твае жабамі. 3 I вырае рака жабы, і яны ўзыйдуць, і ўвыйдуць у дом твой, і ў спальню тваю, і на ложак твой, і ў дом слугі твайго і служэбкі твае, і ў печы твае, і ў дзежы твае, 4 I на цябе, і на люд твой, і на ўсіх слугаў тваіх узыйдуць жабы' ".
5 I сказаў СПАДАР Масею: „Скажы Аарону: ,Выцягні руку́ сваю з посахам сваім на цуркі а на рэкі а на азёры, і ўзьвядзі жабы на зямлю Ягіпецкую' ". 6 I выцягнуў Аарон руку сваю на воды Ягі́пецкія; і ўзышлі жабы, і пакрылі зямлю Ягіпецкую. 7 I зрабілі так тайнаведы тайным уменьням сваім, і ўзьвялі жабы на зямлю Ягіпецкую. 8 I гукну́ў Фараон Масея а Аарона, і сказаў: „Маліце СПАДАРА, каб Ён адда́ліў жабы ад мяне й ад люду майго, і я выпушчу люд, і абракуць СПАДАРУ". 9 I сказаў Масей Фараону: „Дазволь усьціць цябе, прызнач, калі маліць за цябе, і за слугаў тваіх, і за люд твой, каб жабы былі́ зьнішчаны ў цябе, у дамох тваіх, і засталі́ся адно ў раццэ". 10 Ён сказаў: „Назаўтрае". I сказаў: „Подле слова твайго, каб ты даведаўся, што няма як СПАДАР Бог наш. 11 I адвернуцца жабы ад цябе, ад дамоў тваіх, і ад слугаў тваіх, і ад люду твайго; адно ў раццэ застануцца". 12 I вышлі Масей а Аарон ад Фараона; і Масей гука́ў да СПАДАРА праз жабы, як ён прызначыў Фараону. 13 I ўчыніў СПАДАР подле слова Масеявага: жабы здохлі ў дамох, і ў дварох, і на палёх. 14 I пазгарталі іх кучамі, кучамі, і засьмярдзелася зямля. 15 I абачыў Фараон, што сталася палёгка, і ацяжарыў сэрца свае, і не паслухаў іх, як і казаў СПАДАР.
16 I сказаў СПАДАР Масею: „Скажы Аарону: ,Выцягні посах свой і вытні ў пыл зямлі, і абернецца пыл у вошы па ўсёй зямлі Ягіпецкай'". 17 I зрабілі яны так: і выцягнуў Аарон руку сваю з посахам сваім, і выцяў у пыл зямлі, і сталіся вошы на людзёх і на статку. Увесь пыл земны стаў вашмі ў вусёй зямлі ягіпецкай. 18 I зрабілі так тайнаведы сваім тайным уменьням, каб вывесьці вошы, але не маглі. I былі́ вошы на людзёх і на статку. 19 I сказалі тайнаведы Фараону: „Палец Божы гэта". Але сэрца Фараонава закалянела, і ён не паслухаў іх, як і казаў СПАДАР.
20 I сказаў СПАДАР Масею: „Устань рана нараніцы і стань перад Фараонам. Вось, ён ідзець да вады, і ты скажы яму: ,Гэтак казаў СПАДАР: „Выпусьці люд Мой, каб ён служыў Імне. 21 Бо калі ня выпусьціш люду Майго, дык вось, Я пашлю на цябе, і на слугаў тваіх, і на люд твой, і ў дамы твае рой мухаў, і напоўняцца дамы Яґіпцян роям і таксама зямля, на каторай яны. 22 I аддзялю таго дня зямлю Ґошэн, што люд Мой ё на ёй, каб ня быў там рой, каб ты ведаў, што Я СПАДАР сярод зямлі. 23 Я зраблю розьніцу памеж люду Майго й люду твайго. Заўтра будзе знак гэты" ' " 24 I ўчыніў СПАДАР гэтак: і прыляцеў рой цяжкі́м парадкам да дому Фараонавага, і да дому слугаў ягоных, і на ўсю зямлю Ягіпецкую; гінула зямля ад раёў. 25 I гукну́ў Фараон Масея а Аарона, і сказаў ім: „Ідзіце, абрачыце Богу свайму ў зямлі". 26 I сказаў Масей: „Не належа рабіць гэтак, бо агіду Ягіпцянам абрачэм Спадару, Богу нашаму; вось, мы будзем абракаць, што ёсьць агіднае ў Ягіпцян, перад ачмі іхнымі, то ці не ўкамянуць яны нас? 27 Тры дні дарогі мы пойдзем на пустыню і абрачэм СПАДАРУ, Богу нашаму, як раскажа нам". 28 I сказаў Фараон: „Я адпушчу вас, і будзеце абракаць Богу свайму на пустыні́; толькі вельмі не адходзьце. Маліце за мяне". 29 I сказаў Масей: „Вось, я выходжу ад цябе, і памалю СПАДАРА, і адда́ляцца раі ад Фараона, і ад слугоў ягоных, і ад люду ягонага заўтра; голькі няхай Фараон балей не ашукуе, не адпушчаючы люду абрачы СПАДАРУ". 30 I вышаў Масей ад Фараона, і маліў СПАДАРА. 31 I ўчыніў СПАДАР подле слова Масеявага, і адда́ліў раі ад Фараона, ад слугаў ягоных і ад люду ягонага; не засталося ні воднага; 32 Але Фараон ацяжарыў сэрца свае таксама гэтым разам і не адпусьціў люду.
1 I сказаў СПАДАР Масею: „Уйдзі да Фараона і гу́кай яму: ,Гэтак кажа СПАДАР, Бог Гэбрэяў: „Адпусьці люд Мой, і́ будзе ён служыць Імне; 2 Бо калі ты адмовішся выпусьціць і будзеш яшчэ дзяржаць іх, 3 Дык вось рука СПАДАРОВА будзе на статку тваім, каторы ў палёх, на конях, на аслох, на вярблюдох, на буйным статку і на драбным статку; мор вельмі цяжкі́. 4 I ўчыне СПАДАР падзел памеж статку ізраельскага й статку ягіпецкага, і ня здохіне нічога з усёга сыноў Ізраелявых" ' ". 5 I прызначыў СПАДАР час, кажучы: „Заўтра ўчыне СПАДАР гэтую справу ў зямлі". 6 I ўчыніў СГІАДАР гэтую справу назаўтрае, і паздыхаў увесь статак ягіпецкі; а із статку сыноў Ізраелявых ня здохла нічога. 7 I паслаў Фараон, і вось, ня здохла із статку Ізраелцаў ані воднага. I ацяжарэла сэрца Фараонава, і ён ня пусьціў люду.
8 I сказаў СПАДАР Масею а Аарону: „Вазьміце сабе поўныя жмені попелу з вапельні, і няхай сыпне яго Масей к небу ў ваччу Фараонавым.
9 I станецца ён пылам па ўсёй зямглі Ягіпецкай, і будзе ён на людзёх і на жывёле ў запаленьню зь верадамі што йдуць у прыкісь, па ўсёй зямлі Ягіпецкай". 10 Яны ўзялі́ попелу з вапельні і сталі перад Фараонам. Масей сыпнуў яго к не- бу, і сталася запаленьне зь верадамі, што йдуць у прыкісь, на людзёх і на статку. 11 I не маглі тайнаведы ўстоіць перад Масеям з прычыны запаленьня, бо запаленьне было на тайнаведах і на ўсіх Ягіпцянах. 12 I закаляніў СПАДАР сэрца Фараонава, і ён не паслухаў іх, як казаў СПАДАР Масею.
13 I сказаў СПАДАР Масею: „Устань нараніцы, і стань перад Фараонам, і скажы яму: ,Гэтак кажа СПАДАР, Бог Гэбрэяў: „Пусьці люд Мой, і ён будзе служыць Імне; 14 Бо гэтым разам Я пашлю ўсі кары Мае ў сэрца Твае, і на слугаў тваіх, і на люд твой, каб ты даведаўся, што няма падобнага да Мяне на ўсёй зямлі; 15 Бо цяпер Я выцягнуў руку Сваю, дык зра́зіў бы цябе а люд твой морам, і ты выгублены быў бы ізь зямлі; 16 Але дзеля таго Я захаваў цябе, каб паказаць табе сілу Сваю, і каб агалашалі імя Мае па ўсёй зямлі. 17 Ты яшчэ вяльмуешся супроці люду Майго, каб не адпусьціць іх. 18 Вось, Я спушчу дажджом заўтра гэтага самага часу вельмі вялікі град, да каторага падобнага ня было ў Ягіпце ад дня яго закладзінаў аж дагэтуль. 19 I цяпер пашлі й забясьпеч статак свой і ўсе, што ёсьць у цябе ў полю; кажнага чалавека й жывёлу, што будуць засьпеты ў полю і не зьбяруцца ў дамы, і зыйдзе на іх град, і яны памруць"'". 20 Тыя із слугаў Фараонавых, каторыя ўлякаліся слова СПАДАРОВАГА, расказалі слугам сваім і чародам сваім уцячы двору; 21 А хто не зьвярнуў сэрца свайго да слова СПАДАРОВАГА, пакінуў слугаў сваіх і чароды свае ў полю.
22 I сказаў СПАДАР Масею: „Выцягні руку́ сваю к небу, і будзе град па ўсёй зямлі Ягіпецкай, на чалавека, на статак і на ўсю траву палявую ў зямлі ягіпецкай".
23 I выцягнуў Масей посах свой к небу; і СПАДАР даў грымоты а град, і прышоў агонь на зямлю, і пусьціў, бы дождж, СПАДАР град на ўсю зямлю Ягіпецкую. 24 I быў град і агонь полымям пасярод граду; вельмі вялікі, якога ня было ў вусёй зямлі Ягіпецкай з часу, як стала народам. 25 I пабіў град у вусёй зямлі Ягіпецкай усе, што было ў полю, ад чалавека аж да статку, і ўсю траву палявую пабіў град, і ўсі дзервы ў полю паламіў, 26 Адно ў зямлі Ґошэн, ідзе сынове Ізраелявы, ня было граду. 27 I паслаў Фараон, і гукнуў Масея а Аарона, і сказаў ім: „Ізграшыў я гэтым разам; СПАДАР справядлівы, а я а люд мой ліхія. 28 Маліце СПАДАРА ужо надта шмат грымотаў Божых а граду, - выпушчу вас, і ня будзеце болей заставацца". 29 I сказаў яму Масей: „Як толькі выйду я зь места, выцягну далоні свае да СПАДАРА; грымоты перастануць і граду болей ня будзе, каб ты ведаў, што зямля СПАДАРОВА. 30 Але табе а слугам тваім, я ведаю, яшчэ ня будзе вам страшна перад відам СПАДАРА Бога". 31 I лён і ячмень былі́ пабітыя, бо ячмень выплыў, а лён наліваўся. 32 Пшонка, адылі, і жыта не пабітыя, бо яны былі́ позныя. 33 I вышаў Масей ад Фараона зь места, і выцягнуў далоні свае да СПАДАРА; і перасталі грымоты а град, і дождж болей ня ліў на зямлю. 34 I абачыў Фараон, што перастаў дождж а град а грымоты, і далей грашыў, і ацяжарыў сэрца свае ён а слугі ягоныя. 35 I закалянела сэрца Фараонава, і ён ня выпусьціў сыноў Ізраельскіх, як і казаў СПАДАР Масеям.
1 I сказаў СПАДАР Масею: „Уйдзі да Фараона, бо Я ацяжарыў сэрца ягонае і сэрца слугаў ягоных, каб рабіць знакі́ мае гэтыя сярод яго, 2 I каб ты паведаў у вушы сына свайго і сыну сына свайго праз тое, што Я зрабіў у Яґіпце, і праз знакі Мае, каторыя Я ўчыніў ім, і будзеце ведаць, што Я СПАДАР". 3 I ўвыйшлі Масей а Аарон да Фараона, і сказалі яму: „Гэтак кажа СПАДАР, Бог Гэбрэяў: ,Пакуль ты будзеш адмаўляцца скарыцца перад Імною? Выпусьці люд Мой, і будуць яны служыць Імне. 4 А калі адмовішся пусьціць люд Мой, то вось, Я навяду заўтра шаранчу ў граніцах тваіх. 5 Яна ўкрые від зямлі, і нельга будзе бачыць зямлі, і паесьць астачу ацалелага, засталага вам ад граду; і аб'есьць кажнае дзерва, што расьцець у вас на полю; 6 I напоўне дамы твае, і дамы ўсіх слугаў тваіх, і дамы ўсіх Ягіпцян, чаго ня бачылі бацькі твае ані бацькі бацькоў тваіх з дня, як былі́ на зямлі аж дагэтуль' ". I адвярнуўся, і вышаў ад Фараона. 7 I сказалі слугі Фараонавы яму: „Пакуль будзе гэта нам сілом? Выпусьці гэтых людзёў, і няхай яну служаць СПАДАРУ, Богу свайму; няго ж ты яшчэ ня ведаеш, што згублены Ягіпет?" 8 I зьвярнулі Масея а Аарона да Фараона, і ён сказаў ім: „Ідзіце, служыце СПАДАРУ, Богу свайму; хто ж а хто пойдуць?" 9 I сказаў Масей: „Пойдзем із маладымі нашымі́ і із старымі нашымі, із сынамі нашымі і дачкамі нашымі, і з драбным і буйным сгаткам пойдзем, бо сьвята ў нас СПАДАРУ". 10 I сказаў ім: „Няхай так будзе СПАДАР із вамі, як я пашлю вас і дзецяняткі вашы, але глядзіце, бо ліха перад вамі. 11 Не, ня так, ідзіце ж мужчыны і служыце СПАДАРУ, бо вы гэтага жадалі". I выгналі іх ад віду Фараонавага.
12 I сказаў СПАДАР Масею: „Выцягні руку́ сваю на зямлю Ягіпецкую дзеля шаранчы, і ўзыйдзе на зямлю Ягіпецкую, і паесьць усю траву земную, усе, што пакінуў град". 13 I выцягнуў Масей посах свой на зямлю Ягіпецкую; і СПАДАР навёў на зямлю ўсходні вецер увесь тый дзень і ўсю ноч. Настала раніца, і ўсходні вецер нанёс шаранчу. 14 I ўзышла шаранча на ўсю зямлю Ягіпецкую, і асела ў вусіх граніцах Яґіпецкіх вельмі цяжка; уперад ня было так шаранчы, як гэта, такое й просьле яе ня будзе так. 15 I яна ўкрыла від усяе зямлі, і зямля пацямнела, і паела ўсю траву земную і ўсі плады дзерва, каторыя засталіся ад граду; і не засталося ніякага зяленіва на дзерве ані на траве палявой у вусёй зямлі Ягіпецкай. 16 I пабарзьдзіў Фараон гукнуць Масея а Аарона і сказаў: „Ізграшыў я перад СПАДАРОМ, Богам вашым, і перад вамі. 17 I цяпер даруйце, калі ласка, грэх мой адно гэты раз, і маліце СПАДАРА, Бога вашага, каб зьняў зь мяне толькі гэтую сьмерць". 18 I вышаў ад Фараона, і маліў СПАДАРА. 19 I павярнуў СПАДАР морскі вельмі вялікі вецер, і ён панёс ша- ранчу і ўкінуў яе ў Чырвонае мора; не засталося ні воднае шаранчы памеж усіх граніцаў яґіпецкіх. 20 Але закаляніў СПАДАР сэрца Фараонава, і ён ня выпусьціў сыноў Ізраелявых.
21 I сказаў СПАДАР Масею: „Выцягні руку сваю к небу, і будзе цемра на зямлі Ягіпецкай, і ашчупаецца цемра". 22 I выцягнуў руку́ сваю к небу, і была́ густая цемра па ўсёй зямлі Ягіпецкай тры дні. 23 Ня бачылі чалавек брата свайго, і ніхто не ўставаў з куркішкау́ тры дні; а ў вусіх сыноў Ізраелявых было сьветла ў гасподах іхных. 24 I гукнуў Фараон Масея, і сказаў: „Ідзіце, служыце СПАДАРУ, адно драбны й буйны статак ваш няхай задзяржыцца, а таксама дзецяняткі вашыя няхай ідуць із вамі". 25 Але Масей сказаў: „Таксама ты дасі ў руку нашыя аброкі а ўсепаленьне, і зробім гэта СПАДАРУ Богу нашаму. 26 I таксама статак нашы пойдзе з намі, і не застане́цца ані капыта; бо зь яго мы возьмем да служэньня СПАДАРУ, Богу нашаму; але мы ня ведаем, чым служыць будзем СПАДАРУ, пакуль ня прыйдзем туды". 27 I закаляніў СПАДАР сэрца Фараонава, і ён не захацеў адпусьціць іх. 28 I сказаў яму Фараон: „Пайдзі ад мяне, сьцеражыся, ня важся бачыць від мой; бо ў тый дзень, як ты абачыш від мой, памрэш". 29 I сказаў Масей: „Добра ты сказаў, я ня буду болей бачыць віду твайго".
1 І сказаў СПАДАР Масею: „Яшчэ загубу адзіную Я навяду на Фараона а на Ягіпцян; просьле тога ён адпусьце вас адгэтуль. Як ён будзе адпушчаць вас, то канчальна а станаўко пажанець вас адгэтуль.
2 „Кажы цяпер у вушы люду, і няхай кажны папросе ў бліжняга свайго, і кажная жонка ў бліжняй сваёй судзьдзя срэбнага а судзьдзя залатога". 3 I даў СПАДАР ласку люду ў вачох Ягіпцян, дый гэты муж Масей быў вельмі вялікі ў зямлі Ягіпецкай, у вачох слугаў Фараонавых і ў вачох люду. 4 I сказаў Масей: „Гэтак кажа Спадар: А поўначы Я прайду пасярод Ягіпту. 5 I памрэць кажны пяршак у зямлі Ягіпецкай ад першака Фараонавага, каторы сядзіць на пасадзе сваім, да першака нявольніцы, каторая за жорнамі, і кажнага першака із статку. 6 I будзе крык вялікі па ўсёй зямлі Яґіпецкай, што падобнага ня было і падобнага да яго не паўторыцца. 7 Але на сыноў Ізраелявых не пашаволе сабака языком сваім ад чалавека аж да статку, каб вы ведалі, што розьне СПАДАР памеж Ягіпцянаў і Ізраелцаў. 8 I зыйдуць усі слугі твае гэтыя да мяне, і паклоняцца імне, кажучы: ,Выйдзі ты і ўвесь люд, каторы ля ног тваіх', і просьле гэтага я выйду". I вышаў ад Фараона з гарачым гневам.
9 I сказаў СПАДАР Масею: „Не паслухае вас Фараон, каб памнажыліся чудосы Мае ў зямлі Ягіпецкай". 10 I Масей і Аарон зрабілі ўсі гэтыя чудосы перад Фараонам; але закаляніў СПАДАР сэрца Фараонава, і ён не адпусьціў сыноў Ізраелявых ізь зямлі свае.
1 I сказаў СПАДАР Масею а Аарону ў зямлі Ягіпецкай, кажучы: 2 „Месяц гэты хай будзе ў вас пачаткам месяцаў; першым хай будзе ў вас месяцам году. 3 Гу́кайце ўсяму збору Ізраелцаў, кажучы: „Дзясятага гэтага месяца няхай возьмуць сабе кажны ягнё на дамову бацькоў, ягнё на дамову. 4 I калі мала́я дамова, каб мець ягнё, то няхай возьме ён і сусед найбліжшы да дамовы ягонае, подле ліку душаў; подле тога, колькі кажны ізьесьць, разьлічыце на ягнё. 5 Ягнё дасканальнае, самец аднагодак мае быць у вас; з авец альбо з козаў возьмеце. 6 I будзе вам на назіраньне да чатырнанцатага дня гэтага месяца; і зарэжа яго ўся грамада збору Ізраельскага адвячоркам. 7 I возьмуць із крыві, і дадуць на абодва вушакі і на абсаду ў дамох, у каторых будуць есьці яго. 8 Няхай зьядуць мяса ягонае гэтае ночы, сьпечанае на агню, і праснакі, з гаркі́мі травамі няхай зьядуць яго. 9 Ня ежча зь яго сырога або сусім зваранага ў вадзе, але сьпечанае на агню, галаву з каленямі а патрыхамі. 10 I не пакідайце зь яго да раньня; але засталае зь яго да раньня на агню спаліце. 11 I гэтак ежча яго: няхай будуць сьцёгны вашы паперазаныя, вобуй ваш на нагах вашых і пасахі́ вашы ў руках вашых, і ежча яго хапліва; гэта Пасха СПАДАРУ. 12 I Я прайду па зямлі Ягіпецкай гэтае самае ночы, і паб'ю кажнага першака ў зямлі Ягіпецкай, ад чалавека аж да жывёлы, і над усімі багамі Ягіпецкімі ўчыню суды. Я СПАДАР. 13 I будзе ў вас кроў знакам на дамох, ідзе вы там, і абачу кроў, і абміну вас, і ня будзе меж вас мору нішчачага, як буду біць у зямлі Ягіпецкай.
14 I будзе гэты дзень вам на памятку, і будзеце яго сьвяціць, як сьвята СПАДАРУ ў родах сваіх; уставаю вечнай сьвяціце яго. 15 Сем дзён ежча праснакі; і першага ўжо дня няхай перастане кіслае ў дамох вашых; бо кажны, хто будзе есьці няпрэснае зь першага дня да сёмага дня, дык душа таго выгублена будзе з памеж Ізраеля. 16 I на першы дзень сьвяты сход, і на сёмы дзень сьвяты сход будзе ў вас, ніякае работы ня маеце рабіць у іх; толькі што есьці кажнаму, адно тое можна рабіць вам. 17 I дзяржыце праснакі, бо ў гэты самы дзень я вывеў войска вашае ізь зямлі Ягіпецкае; і дзяржыце гэты дзень у родах сваіх уставаю вечнай. 18 Першага месяца, чатырнанцатага дня месяца зь вечара ежча праснакі аж да вечара дваццаць першага дня таго ж месяца. 19 Сем дзён кісьля хай ня знойдзецца ў дамох вашых; бо хто будзе есьці няпрэснае, дык выгублена будзе душа тая із збору Ізраелцаў, ці гэта будзе чужаземец, ці тубылец зямлі. 20 Нічога няпрэснага ня ежча; у вусіх мясцох жыцьця вашага ежча праснакі".
21 I згу́каў Масей усіх старцоў Ізраельскіх, і сказаў ім: „Выбярыце й вазьміце сабе баранчыка подле радзімаў сваіх і зарэжча Пасху. 22 I вазьміце пучок гізопу, і занурыце ў кроў, каторая ў судзіне́, і дакраніцеся з крыві, што ў судзіне, да абсады а да абодвых вушакоў, і вы ня выходзьце ніхто з уходу дому свайго аж да раньня. 23 I пройдзе СПАДАР губіць Яґіпет, і абача кроў на абсадзе а на абодвых вушакох, і абмінець СПАДАР ля ўходу, і ня дасьць загу́бцу ўвыйсьці ў дамы вашыя губіць. 24 I будзеце дзяржаць гэта, як уставу сабе і сыном сваім на векі. 25 I будзе, што, як увыйдзеце ў зямлю, каторую дасьць СПАДАР вам, як Ён казаў, дык дзяржыце службу гэтую. 26 I як скажуць вам дзеці вашы: ,Што гэта за служба ў вас?' 27 Дык скажыце: ,Пасхальны аброк гэта СПАДАРУ, Каторы абмінуў дамовы сыноў Ізраельскіх у Ягіпце, як губіў Ягіпет, і дамовы нашыя вывальніў'." I нахінуўся люд і пакланіўся. 28 I пайшлі, і зрабілі сынове Ізраелявы; як расказаў СПАДАР Масею а Аарону, так і зрабілі.
29 I было а поўначы: I СПАДАР забіў кажнага першака ў зямлі Ягіпецкай, ад першака Фараонавага, сядзячага на пасадзе сваім, аж да першака палоненага, што ў вязьніцы, і кажнага першака із жывёлы. 30 I ўстаў Фараон ночы сам, і ўсі слугі ягоныя, і ўвесь Ягіпет; і сталася вялікае галашэньне ў Ягіпце, бо ня было дамовы, ідзе ня было б мерцьвяка. 31 I гукну́ў Масея а Аарона ночы, і сказаў: „Устаньце, выйдзіце з памеж люду майго, таксама вы, таксама сынове Ізраелявы, і йдзіце служыце СПАДАРУ, як вы казалі. 32 Таксама драбны, таксама буйны статак ваш вазьміце, як вы казалі, і пайдзіце, і дабраслаўце таксама мяне". 33 I павялічылі Ягіпцяне барзьдзіць люд, каб выслаць яго ізь зямлі тае, бо казалі яны: „Вось мы ўсі мерцьвякі". 34 I панёс люд цеста свае ўперад, чымся яно ськісла; дзежы свае, завяза́ныя ў вадзежах сваіх, на плячох сваіх. 35 I сынове Ізраелявы зрабілі подле слова Масеявага, і прасілі ў Ягіпцян судзьдзя срэбнага а судзьдзя залатога і адзежаў. 36 I СПАДАР даў ласку народу ў вачох Ягіпцян, і яны захочавалі іх прасіць; і спустошылі яны Ягіпет.
37 I крану́ліся сынове Ізраелявы з Рамсэса да Сукоф да шасьцьсот тысячаў пешых мужчынаў, апрача дзецянят. 38 I вялікая мешанка ўзышла зь імі, і драбны й буйны статак, стада надта вялікая. 39 I сьпяклі яны зь цеста, што вынесьлі зь Ягіпту, прэсныя перапечкі, бо яно яшчэ ня ськісла, бо яны выгнаны былі́ зь Ягіпту і не маглі адвалакаць, і нават ежы не прыгатавалі сабе на дарогу.
40 I часу аселасьці сыноў Ізраелявых, каторага жылі́ ў Ягі́пце, было чатырыста а трыццаць год. 41 I было пры канцу чатырыста трыццацёх год, што ў гэтым самы дзень вышла ўсе войска СПАДАРОВА ізь зямлі Яґіпецкае. 42 Ноч чукавасьці яна СПАДАРУ за вывядзеньне іх ізь зямлі Ягіпецкае, яна, гэта ноч СПАДАРУ чукавасьці яна сыном Ізраелявым у родах іхных.
43 I сказаў СПАДАР Масею а Аарону: „Во ўстава Пасхі: кажны чужы няхай ня есьць яе. 44 А кажны слуга - чалавек, куплены за срэбла, і як абрэжаш яго, тады можа есьці зь яе. 45 Прыходны а найміт ня мае есьці зь яе. 46 У вадным доме маеце есьці яе, ня выносьце мяса вонкі з дому, і косьцяў яе не ламіце. 47 Уся грамада Ізраельская мае прыгатаваць яе. 48 I калі чужнік будзе жыць із табою, і зробе Пасху СПАДАРУ, абрэж у яго ўсіх мужчынскага стану, і тады няхай дабліжыцца рабіць яе, і будзе як тубылец у зямлі; а ніякі неабрэзаны ня мае есьці зь яе. 49 Адно права будзе тубыльцу й чужніку, што будзе памеж вас". 50 I ўчынілі гэтак усі сынове Ізраелявы; як СПАДАР расказаў Масею а Аарону, так і ўчынілі.
51 I было таго самага дня, СПАДАР вывеў сыноў Ізраелявых ізь зямлі Ягіпецкае войскамі іхнымі.
1 I казаў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Пасьвяці імне кажнага першака, што рашчыняе ўсякія дзетніцы меж сыноў Ізраелявых, у чалавеку і ў статку: Імне яны". 3 I сказаў Масей люду: „Па́мятуй гэты дзень, каторага вышлі зь Ягіпту, з дамовы нявольнікаў, бо рукою моцнаю вывеў вас СПАДАР адгэтуль, і ня ежча кіслага. 4 Сядні выходзіце вы ў месяцу Авіве. 5 I будзе, як увядзець СПАДАР у зямлю Канааняніна а Гэціча а Аморэя а Гэвея а Евусэя, праз каторую прысяг айцом тваім, што дасьць табе зямлю, што цячэць малаком а мёдам; дык служы гэтую службу ў гэтым месяцу. 6 Сем дзён еж прэсны хлеб, і сёмага дня - сьвята СПАДАРУ. 7 Прэсны хлеб маеце есьці гэтыя сем дзён; і ня мае быць бачана ў цябе кіслага хлеба, і ня мае быць бачана ў цябе кісьлі ў вусіх граніцах тваіх. 8 I паведаеш у гэты дзень сыну свайму, кажучы: ,Гэта затым, што ўчыніў СПАДАР імне, як я выходзіў зь Ягіпту'. 9 I будзе табе гэта знакам на руццэ тваёй і памяткаю меж аччу твайго, каб закон СПАДАРОЎ быў у вуснах тваіх; бо рукою моцнаю вывеў цябе СПАДАР ізь Яґіпту. 10 I будзеш дзяржаць уставу гэту ў прызначаным часе дзень пры дню.
11 „I будзе, што як увядзець цябе СПАДАР у зямлю Канаанскую, як Ён прысягаў табе й айцом тваім, і дасьць яе табе: 12 Дык адлучай СПАДАРУ ўсе, што рашчыняе дзетніцу, і кажнае малое, рашчыняючае ў жывёлы, якое ў цябе будзе, з усіх самцоў, СПАДАРУ. 13 А кажнага з аслоў, што рашчыняе, выкупіш баранчыкам; а калі ня выкупіш, зламі карк ягоны; і кажнага першака людзкога із сыноў сваіх выкупляй. 14 I будзе, што як папытаецца ў цябе сын твой заўтра, кажучы: ,Што гэта?' то скажы яму: ,Рукою моцнаю вывеў нас СПАДАР ізь Ягіпту, з дамовы нявольнікаў. 15 I было, як закалянеў Фараон, каб не адпусьціць нас, дык забіў СПАДАР кажнага першака ў зямлі Ягіпецкай, ад першака людзкога аж да першака із жывёлы: з гэтае прычыны я абракаю СПАДАРУ кажнага рашчыняючага дзетніцу з усіх самцоў, а кажнага першака із сыноў сваіх выкупляю'. 16 I няхай будзе знак на руццэ тваёй і павязка між аччу тваіх, бо рукою моцнаю вывеў нас СПАДАР ізь Ягіпту".
17 I як адпусьціў Фараон люд, то не павёў іх па дарозе зямлі Пілісцкае, бо яна блізка́я; бо сказаў Бог: „Каб ня каяўся люд, абачыўшы вайну, і не зьвярнуўся да Ягіпту". 18 I абвёў Бог люд дарогаю пустыннай да Чырвонага мора, I вышлі збройныя сынове Ізраелявы ізь зямлі Ягіпецкае.
19 I ўзяў Масей із сабою косьці Язэпавы, бо прысягаю запрысяг Язэп сыноў Ізраелявых, кажучы: „Напэўна даведаецца да вас Бог, і вы із сабою ўзьнясіце косьці мае адгэтуль".
20 I падарожжавалі із Сукофа, і разьлягліся табарам у Ефаме, на канцу пустыні́. 21 I СПАДАР ішоў перад імі ўдзень у стаўпе болачным, каб весьці іх па дарозе, а ночы ў стаўпе агняным, каб сьвяціць, каб ісьці ім удзень і ночы. 22 Не адымаў стаўпа болачнага ўдзень і стаўпа агнявога ночы ад віду люду.
1 I казаў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Скажы сыном Ізраелявым, каб яны адвярнуліся й разьлягліся табарам перад Пі-Гагірофам, меж Міґдолу й мора, перад Ваал-Цэфонам; супроці яго станьце табарам ля мора. 3 I скажа Фараон праз сыноў Ізраелявых: ,Яны заблыталіся ў зямлі, заперла іх пустыня'. 4 Я закаляню сэрца Фараонава, і ён пажанецца за імі, і ўслаўлюся на Фараону і на ўсім войску ягоным; і пазнаюць Ягіпцяне, што Я - СПАДАР". I зрабілі гэтак.
5 I наказалі каралю Ягіпецкаму, што люд - уцёк; і абярнулася сэрца Фараонава і слугаў ягоных супроці люду гэтага, і яны сказалі: „Што гэта мы зрабілі, што адпусьцілі Ізраелцаў, каб не рабілі нам?" 6 I запрог цялежкі свае, і люд свой узяў із сабою. 7 I ўзяў шасьцьсот цялежак выборных, і ўсі цялежкі ягіпецкія, і вайводцаў над усімі імі. 8 I закаляніў СПАДАР сэрца Фараонава, караля ягіпецкага, і ён пагнаўся за сынамі Ізраелявымі; а сынове Ізраелявы вышлі пад рукою высокаю. 9 I пагналіся Ягіпцяне за імі, і ўсі коні зь цялежкамі Фараонавымі, і коньнікі, і ўсе войска ягонае, і насьпелі, як разьлягліся ля мора, каля Пі-Гагірофа перад Ваал-Цэфонам. 10 I Фараон дабліжыўся, і ўзьнялі́ сынове Ізраелявы вочы свае, і во Ягіпет крануўся за імі: і надта баяліся, і гукалі сынове Ізраелявы да СПАДАРА; 11 I сказалі Масею: „Ціж затым, што няма грабоў у Ягіпце, ты ўзяў нас паміраць на пустыні? Што гэта ты зрабіў із намі, вывеўшы нас ізь Ягіпту? 12 Ці ня гэта самае казалі мы табе ў Ягіпце, сказаўшы: ,Адчапіся ад нас, і няхай мы служым Ягіпцянам'? Бо вален нам служыць у Ягіпцян, чымся памерці на пустыні́". 13 Масей сказаў люду: „Ня бойцеся, станаўко стойце й абачыце спа́сеньне СПАДАРА, каторае вам зьдзее сядні; бо Ягіпцян, каторых бачыце вы сядні, ужо не пабачыце на векі. 14 СПАДАР будзе ваяваць за вас, а вы будзеце маўчэць,
15 I сказаў СПАДАР Масею: „Чаго гука́еш да мяне? Гу́кай сыном Ізраелявым, і хай крану́цца ў дарогу. 16 А ты падыймі посах свой і выцягні руку́ сваю на мора, і расьсячы яго, і ўвыйдуць сынове Ізраелявы сярод мора сушаю. 17 А Я, вось, закаляню сэрца Ягіпцян, і яны ўвыйдуць за імі, і ўслаўлюся на Фараону і на ўсім войску ягоным, на цялежках ягоных і на коньніках ягоных, 18 I даведаецца Ягіпет, што Я СПАДАР, як услаўлюся на Фараону, на цялежках ягоных і на коньніках ягоных.
19 I крануўся Ангіл Божы, што йшоў перад табарам Ізраелцаў, і пайшоў адзаду іх, і крануўся стоўп болачны ад віду іхнаха, і стаў адзаду іх; 20 I ўвыйшоў памеж табару ягіпецкага й табару ізраельскага, і быў болкаю а цемраю, і асьвячаў ноч; і ня бліжыліся адны да адных усю ноч.
21 I выцягнуў Масей руку́ сваю на мора, і гнаў СПАДАР мора вялікім усходнім ветрам усю ноч, і ўчыніў мора сушаю; і расьсекліся воды. 22 I пайшлі сынове Ізраелявы сярод мора сушаю: і воды былі́ ім сьцяною зь іх правага й зь іх левага боку.
23 I пагналіся Ягіпцяне, і пайшлі за імі ў сярэдзіну мора кажны конь фараонаў, цялежкі ягоныя і коньнікі ягоныя. 24 I сталася ў ранічную старожу, і глянуў СПАДАР далоў на табар Ягіпцян із стаўпа агнянога а болачнага, і зьмяшаў табар Ягіпцян. 25 I адняў колы ў цялежак іхных, так што яны цягнулі іх ізь цяжкасьцяй. I сказаў Ягіпет: „Уцяку ад віду Ізраелцаў, бо СПАДАР ходаецца за іх супроці Ягіпту".
26 I сказаў СПАДАР Масею: „Выцягні руку́ сваю на мора, і зьвернуцца воды на Ягіпет, на цялежкі ягоныя і на коньнікаў ягоных", 27 I выцягнуў Масей руку сваю на мора, і сьвітаньням зьвярнула мора сілу сваю, і Ягіпцяне ўцякалі наўпярэймы яму; і ўтрос СПАДАР Ягіпцян сярод мора. 28 I зьвярнуліся воды, і пакрылі цялежкі а коньнікаў усяго войска Фараонавага, што ўвыйшлі за імі ў мора; не засталося зь іх нават аднаго. 29 А сынове Ізраелявы прайшлі па сушы сярод мора, і воды ім былі́ сьцяною па правым і па левым баку. 30 I выбавіў СПАДАР у дзень гэны Ізраеля з рукі Ягіпцян; і абачыў Ізраель Ягіпет мертвым на беразе мора. 31 I абачыў Ізраель руку вялікую, каторую ўчыніў СПАДАР на Ягіпце; і баяўся люд СПАДАРА, і паверылі СПАДАРУ й Масею, слузе ягонаму.
1 Тады запяяў Масей і сынове Ізраелявы песьню гэтую СПАДАРУ, і гу́калі, кажучы: „Запяю СПАДАРУ, бо Ён высака ўзьвялічыўся; каня а коньніка ягонага ўкінуў у мора. 2 Сіла мая й песьня мая ЯГ, і Ён стаў імне спа́сеньням. Гэта Бог мой, і ўслаўлю Яго. Бог айца майго, і ўзвышу яго. 3 СПАДАР муж вайны, СПАДАР імя Ягонае. 4 Цялежкі Фараонавы й войска ягонае ўкінуў Ён у мора, і выборныя гатманы ягоныя патанулі ў Чырвоным Мору. 5 Глыбі́н і па крылі і́х; яны пайшлі ў глыбі́ні, як камень. 6 Правіца Твая, СПАДАРУ, уславілася сілаю; правіца Твая, СПАДАРУ, разьмяжджуліла не́прыяцеля, 7 I ў вяліччу майстату Свайго Ты паваліў паўсталых супроці Цябе; Ты паслаў гнеў Свой, і ён паеў іх, як салому. 8 I ад дзьмуху ноздраў Тваіх згрудзіліся воды, як ва́лы, станаўко сталі цякучыя воды, сьселіся глыбіні ў сэрцу мора. 9 Сказаў не́прыяцель: ,Пажануся, дажану, падзялю здабытак; насыціцца імі душа мая, выму меч свой, выгубе іх рука мая'. 9 Ты дзьмухнуў духам Сваім, і пакрыла іх мора: яны занурыліся, як волава, у магучых водах. 11 Хто, як Ты, СПАДАРУ, меж багоў? Хто, як ты, вялічэзны ў сьвятасьці, страшны ў хвалах, чынячы чудосы? 12 Ты выцягнуў правіцу Сваю глынула іх зямля. 13 Ты вёў у міласэрдзю Сваім гэты люд, каторы Ты вывальніў, павёў сілаю Сваёю да сьвятое сялібы Свае. 14 Пачулі люды, і калоцяцца; жах ахапіў жыхараў Пілісцкіх. 15 Тады спалохаліся князі Едомавы, дужасілаў Моаўскіх узялі́ дрыжыкі, растаялі ўсі жыхары Канаанскія. 16 Нападзець на іх страх а ляк; ад вялічча пляча Твайго замоўкнуць яны, як камень, пакуль праходзе народ Твой, СПАДАРУ, пакуль праходзе гэты народ, каторы Ты прыдбаў. 17 Увядзі яго й пасадзі яго на гары спадку Свайго, месца на гасподу Сабе Ты ўчыніў, СПАДАРУ, Сьвятыню, Спада́ру, заклалі рукі Твае. 18 СПАДАР будзе караляваць на векі а на вечнасьць.
19 Бо ўвыйшоў конь Фараонаў зь цялежкамі ягонымі і з коньнікамі ягонымі ў мора, і абярнуў СПАДАР на іх воды морскія, а сынове Ізраелявы прайшлі сушаю сярод мора.
20 I ўзяла́ Мірыям, прарока, сястра Ааронава, у руку сваю бубён, і вышлі за ёю ўсі жанкі з бубнамі а скокамі. 21 I сказала ім Мірыям: „Пейце СПАДАРУ, бо высака ўзьвялічыўся Ён; каня а коньніка ягонага ўкінуў у мора".
22 I павёў Масей Ізраеля ў дарогу ад Чырвонага мора, і яны ўвыйшлі ў пустыню Сур; і йшлі яны тры дні па пустыні́, і не знайшлі вады. 23 I прышлі да Мары, і не маглі піць вады у́ Мары, бо яна была гарка́я; затым назвалі яе Мара. 24 I наракаў люд на Масея, кажучы: „Што нам піць?" 25 I гука́ў да СПАДАРА, і паказаў яму СПАДАР дзерва, і ён кінуў яго ў ваду, і стала салодкая вада.
Там даў яму права а суд, і там яго прабаваў. 26 I сказаў: „Калі ты будзеш уважліва слухаць голасу СПАДАРА, Бога свайго, і што простае ў ваччу Ягоным чыніць будзеш, і нахінеш вушы да расказаньняў Ягоных, і дзяржаць усі ўставы Ягоныя, дык ні воднае з болькаў, каторыя навёў Я на Ягіпцян, не навяду на цябе; бо Я СПАДАР, Каторы ўздараўляе цябе".
27 I прышлі яны да Елім; там было двананцаць жаролаў вады і семдзясят пальмаў; і разьлягліся там табарам ля водаў.
1 I крануліся зь Еліму, і прышла ўся грамада́ сыноў Ізраелявых на пустыню Цын, што меж Еліму й Сынаю, на пятнанцаты дзень другага месяца просьле выхаду ізь зямлі Ягіпецкае.
2 I наракала ўся грамада́ сыноў Ізраелявых на Масея а Аарона на пустыні́. 3 I сказалі ім сынове Ізраелявы: „Валей бы мы паме́рлі ад рукі СПАДАРОВАЕ ў зямлі Ягіпецкай, як мы сядзелі ля гаршка зь мясам, як мы елі да насычэньня хлеба! бо вывялі вы нас на гэтую пустыню, каб прывесьці да сьмерці галадоўю грамаду гэту".
4 I сказаў СПАДАР Масею: „Вось, Я спушчу Вам, як дождж, хлеб ізь неба; і будзе выходзіць люд, і будзе зьбіраць што дня, колькі надабе на дзень, каб Імне выпрабаваць яго, ці будзе ён хадзіць у праве Маім, ці ня будзе. 5 I будзе шостага дня: і прыгатуеце, што прынясуць, і будзе ўдвая супроці тога, па колькі зьбіралі дзень пры дню".
6 I сказаў Масей а Аарон усім сыном Ізраелявым: „Вось, вечар, і вы пазнаеце, што СПАДА́Р вывеў вас ізь зямлі Ягіпецкае. 7 А вось, раніца, і вы абачыце славу СПАДАРОВУ, бо пачуў Ён нараканьне вашае на СПАДАРА; а мы што такое, што наракаеце на нас?" 8 I сказаў Масей: „Гэта будзе, як дасьць СПАДАР увечары вам мяса на ежу, а нараніцы хлеба насыціцца; бо СПАДАР пачуў нараканьне вашае, як вы наракалі на Яго; а мы што? не на нас нараканьне вашае, а на СПАДАРА". 9 I сказаў Масей Аарону: „Скажы ўсёй грамадзе сыноў Ізраелявых: ,Дабліжчася перад від СПАДАРОЎ, бо Ён пачуў нараканьне ваша'". 10 I як гу́каў Аарон да ўсяе грамады сыноў Ізраелявых, то яны азірнуліся да пустыні́, і во, слава СПАДАРОВА зьявілася ў булаку.
11 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 12 „Я пачуў нараканьне сыноў Ізраелявых; гу́кай ім, кажучы: ,Адвячоркам будзеце есьці мяса, нараніцы пад'ясьце хлеба, і пазнаеце, што Я СПАДАР, Бог ваш' ".
13 I было ўвечары: узьняліся перапёлкі і ўкрылі табар, а нараніцы быў пласт расы наўкола табару. 14 I падняўся пласт расы, і во, на зьверху пустыні́ цянюсенькая луска, цянюсенькая, як шэрась на зямлі. 15 I абачылі сынове Ізраелявы, і казалі адзін аднаму: „Ман гэта?" Бо ня ведалі, што гэта. I сказаў Масей ім: „Гэта хлеб, каторы СПАДАР даў вам на ежу. 16 Во слова, што расказаў СПАДАР: ,Зьбірайце зь яго кажны подле тога, колькі яму ізьесьці; па ґомору на галаву, подле ліку душаў, колькі ў яго ў будане, вазьміце' ". 17 I зрабілі так сынове Ізраелявы, і зьберлі хто шмат, хто мала. 18 I мералі ґоморам, і ня было лішніцы, хто зьбер шмат, і ня было нястачы у́ тога, хто мала. Кажны зьбер подле тога, колькі яму зьесьці.
19 I сказаў ім Масей: „Ніхто не пакідай зь яго да раньня". 20 Але не паслухалі яны Масея, і пакінулі зь яго некатрыя да раньня; з гэтае прычыны завяліся чэрві, і яно засьмярдзелася; і зазлаваўся на іх Масей. 21 I зьбіралі яны рана нараніцы, кажны подле тога, колькі яму зьесьці; а як грэла сонца, то яно таяла.
22 I было шостага дня, што зьберлі хлеба ўдвая, па два ґоморы на аднаго; і прышлі ўсі начэльнікі грамады, і сказалі Масею. 23 I сказаў ім: „Гэта тое, што сказаў СПАДАР: супакой - сьвятая сыбота СПАДАРУ заўтра; што надабе пячы - пячыце, і што надабе варыць - варыце, а што застанецца, пакіньце сабе на схоў да раньня". 24 I пакінулі тое да раньня, як расказаў Масей, і яно не засьмярдзелася, і чарвей ня было ў ім.
25 I сказаў Масей: „Ежча яго сядні, бо сядні сыбота СПАДАРУ; сядні ня знойдзеце яго на полю. 26 Шэсьць дзён зьбірайце яго; а сёмага дня сыбота ня будзе ў ёй". 27 I было сёмага дня: вышлі з народу зьбіраць, і не знайшлі. 28 I сказаў СПАДАР Масею: „Пакуль будзеце адмаўляцца дзяржаць расказаньні Мае і правы Мае? 29 Глядзіце, бо СПАДАР даў вам сыботу; затым Ён даець вам шостага дня хлеба двудзеннага: сядзіце кажны на куркішках, ніхто ня выходзь ізь месца свайго сёмага дня". 30 I супачыў народ сёмага дня.
31 I назваў дом Ізраеляў імя яго нае: Манна; яна была́ як рыяндровае насеньне, белая, а смакам, як перапечка зь мёдам.
32 I сказаў Масей: „Во, што расказаў СПАДАР: ,Напоўніце ґомор на схоў у роды вашы, каб бачылі хлеб, каторым я жывіў вас на пустыні́, як вывеў вас ізь зямлі Ягіпецкае' ". 33 I сказаў Масей Аарону: „Вазьмі адну судзіну, і палажы ў яе поўны ґомор манны, і палажы яе перад СПАДАРОМ на схоў у роды вашы". 34 Як расказаў СПАДАР Масею, так палажыў яго Аарон перад Сьветчаньням на схоў. 35 I сынове Ізраелявы елі манну сорак год, пакуль ня прышлі да зямлі асяленьня; манну елі яны, пакуль ня прышлі да канца зямлі Канаанскае. 36 А ґомор ё дзясятая часьць ефы.
1 I крану́лася ўся грамада сыноў Ізраелявых із пустыні́ Цын у падарожжы свае, подле слова СПАДАРОВАГА; і разьлягліся табарам у Рэфідыме, і няма вады люду піць. 2 I вадзіўся люд із Масеям, і казалі: „Дайце нам вады піць". I сказаў ім Масей: „Што вы вадзіцеся з імною? Што спакушаеце СПАДАРА?". 3 I сьмяг там люд вады, і наракаў народ на Масея, і сказаў: „На што ты вывеў нас ізь Ягіпту? умарыць смагаю мяне, і сыноў маіх, і чароды мае?" 4 I гука́ў Мясей да СПАДАРА, кажучы: „Што імне рабіць із народам гэтым? Яшчэ крыху, і ўкамянуюць мяне". 5 I сказаў СПАДАР Масею: „Прайдзі перад людам, і вазьмі із сабою із старцоў Ізраельскіх, і посах свой, каторым ты выцяў раку, вазьмі ў руку́ сваю, і пайдзі; 6 Вось, я стану перад та- бою там на ска́ле ў Горыве, і ты вытнеш у ска́лу, выйдзе вада зь яе, і будзе піць люд". I зрабіў так Масей на ачох старцоў Ізраельскіх. 7 I назваў імя месца таго Масса а Мерыва, з прычыны ва́ды сыноў Ізраельскіх і затым, што яны спа- кушалі СПАДАРА, Кажучы: „Ці ё СПАДАР сярод нас, ці няма?"
8 I прышоў Амалік, і ваяваў із Ізраелцамі ў Рэфідыме. 9 I сказаў Масей Ігошуі: „Выбяры нам мужоў і йдзі́ ваюй із Амалікам; заўтра я стану на версе ўзгорку, і посах Божы ў руццэ маёй". 10 I зрабіў Ігошуа, як сказаў яму Масей, каб біцца з Амалікам; а Масей, Аарон а Гур узышлі на верх узгорку. 11 I было, што як Масей падымаў руку́ сваю, дык перамагаў Ізраель; а як апушчаў руку сваю, дык перамагаў Амалік. 12 Але рукі Масеявы млелі; і ўзялі камень, і падлажылі пад яго; і ён сеў на ім. Аарон жа а Гур падпіралі рукі ягоныя, адзін з аднаго, а адзін із другога боку. I рукі ягоныя былі́ кажначасныя аж да заходу сонца. 13 I скволіў Ігошуа Амаліка а люд ягоны лязом мяча.
14 I сказаў СПАДАР Масею: „Упішы гэта на памятку ў кнігу, і ўлажы ў вушы Ігошуі, што Я чыста затру памятку Амаліка з пад нябёсаў".
15 I збудаваў Масей аброчнік, І назваў імя яго: Егова Ніссы (СПАДАР сьцяг мой). 16 Бо сказаў ён: „Рука на пасадзе ЯГ: вайна ў СПАДАРА супроці Амаліка ад роду ў род".
1 I пачуў Ітро, сьвятар Мідзянскі, цесьць Масеяў, праз усе, што зрабіў Бог Масею а Ізраелю, люду Свайму, што вывеў СПАДАР Ізраеля зь Ягіпту; 2 I Ўзяў Ітро, цесьць Масеяў, Цыпору, жонку Масеяву, каторую быў адаслаўшы, 3 I двух сыноў ейных, з каторых аднаго імя Ґершон, бо казаў Масей: „Прыходным быў я ў зямлі чужой"; 4 А імя аднаго Елезэр, бо казаў ён: „Бог айца майго помачай маёй і выбавіў мяне ад мяча Фараонавага". 5 I прышоў Ітро, цесьць Масеяў, і сыны ягоныя, і жонка ягоная да Масея на пустыню, ідзе ён разьлёгся ля гары Божае, 6 I сказаў Масею: „Я цесьць твой, Ітро, прышоў да цябе, і жонка твая, і два сыны ейныя зь ёю". 7 I вышаў Масей напярэймы сьцю свайму, і пакланіўся, і пацалаваў яго, і пыталіся адзін у ваднаго, як маюцца, і ўвыйшлі ў будан. 8 I расказаў Масей сьцю свайму праз усе, што зрабіў СПАДАР Фараону а Ягіпцянам за Ізраеля, і праз усе цяжкасьці, каторыя стрэлі іх на дарозе, і што выбавіў іх СПАДАР. 9 I радава́ўся Ітро з усёга дабра, каторае СПАДАР учыніў Ізраелю, як выбавіў яго з рукі Ягіпцян. 10 I сказаў Ітро: „Дабраславёны СПАДАР, Каторы выбавіў вас з румі Ягіпцян а з рукі Фараонавае, Каторы выбавіў народ гэты з пад рукі Ягіпцян. 11 Цяпер ведаю я, што СПАДАР вялікі над усі багі ў тым, у чым яны наўмысьля грашылі супроці іх". 12 I ўзяў Ітро, цесьць Масеяў, усепаленьне а аброкі Богу; і прышоў Аарон і ўсе старцы Ізраелявы есьці́ хлеб ізь сьцём Масеявым перад Богам.
13 I было назаўтрае: і сеў Масей судзіць люд, і стаяў люд перад Масеям з раньня да вечара. 14 I бачыў цесьць Масеяў усе, што ён робе люду, і сказаў: „Што гэта такое, што ты робіш ізь людам? Чаму ты сядзіш адзінюсенькі, а ўвесь люд стойма стаіць перад табою з раньня да вечара?" 15 I сказаў Масей сьцю свайму: „Бо прыходзе люд да мяне пытацца ў Бога. 16 Як маюць якую справу, яны прыходзяць да мяне, і я рассуджаю меж чалавека й прыяцеля ягонага, і абяшчаю ўставы Божыя а правы Ягоныя". 17 I сказаў цесьць Масеяў яму: „Ня добры гэта парадак, ямім ты робіш. 18 Чыста высілішся й ты і люд гэты, што з табою; бо лішне цяжка́я гэтая справа: ты ня можаш рабіць яе адзінюсенькі. 19 А цяпер паслухай голасу майго; я дам табе раду, і будзе Бог із табою: будзь ты за люд перад Богам і падавай Богу справы. 20 I перасьцерагай іх праз уста- вы а пра́вы, абяшчай ім дарогу, па каторай яны маюць ісьці, і ўчынкі, каторыя яны маюць рабіць. 21 I ты ж выглядзі з усёга люду людзёў здольных, багабойлівых, людзёў праўдзівых, ненавідзячых прагавітасьць, і пастанаві над ім начэльнікаў над тысячамі, начэльнікаў над сотнямі, начэльнікаў над пяцьдзясяткамі а начэльнікаў над дзесятка́мі. 22 I няхай яны судзяць люд у кажным часе; і станецца, што кажную вялікую справу прынясуць табе, а ўсі малыя справы судзяць самы: і будзе табе лягчэй, і яны панясуць цяжар із табою. 23 Калі гэта зробіш, і Бог раскажа табе, то ты зможаш вытрываць, і таксама ўвесь люд гэты прыдзе на свае месца ў супакою".
24 I паслухаў Масей голасу сьця свайго, і зрабіў усе, што ён казаў. 25 I абраў Масей здольных людзёў з усёга Ізраеля, і прызначыў іх галоўнымі над людам, начэльнікамі над тысячамі, сотнямі, пяцьдзясяткамі а дзесятка́мі. 26 I судзілі яны люд у кажным часе, цяжку́ю справу прыносілі Масею, а ўсякую малу́ю справу судзілі самы.
27 I адпусьціў Масей сьця свайго, і ён пайшоў да зямлі свае.
1 Першага дня трэйцяга месяца па выхадзе сыноў Ізраелявых ізь зямлі Ягіпецкае, таго дня прышлі на пустыню Сынай. 2 I крануліся яны з Рэфідыму, і прышлі на пустыню Сынайскую, і разьлягліся на пустыні́; і разьлёгся там Ізраель супроці гары. 3 А Масей узышоў да Бога, і Бог гукнуў яго з гары, кажучы: „Гэтак скажы дому Якававаму і азнаймі сыном Ізраелявым: 4 Вы бачылі, што Я ўчыніў Ягіпцянам, і насіў вас на крылах арліных, і прынёс вас да Сябе, 5 Дык, калі вы будзеце запраўды слухаць голасу Майго і дзяржаць змову Маю, то будзеце Імне асаблівым скарбам із усіх народаў, бо Мая ўся зямля; 6 А вы будзеце ў Мяне гаспадарствам сьвятароў і народам сьвятым. Гэта словы, каторыя ты скажаш сыном Ізраелявым".
7 I прышоў Масей, і згу́каў старшых люду, і вылажыў перад імі ўсі тыя словы, каторыя расказаў яму СПАДАР. 8 I адказалі ўвесь люд разам і сказалі: „Усе, што сказаў СПАДАР, зробім". I перадаў Масей СПАДАРУ Словы люду.
9 I сказаў СПАДАР Масею: „Вось, прыйду я да цябе ў густым булаку́, каб чуў люд, як я буду гу́каць із табою, і каб таксама табе паверыў народ назаўсёды". I пераказаў Масей СПАДАРУ словы люду. 10 I сказаў СПАДАР Масею: „Пайдзі да люду і пасьвяці яго сядні й заўтра; і няхай вымыюць адзецьці свае, 11 I хай будуць гатовыя да трэйцяга дня; бо трэйцяга дня зыйдзе СПАДАР перад ачмі ўсяго народу на гару Сынай. 12 I правядзі граніцу люду наўкола, кажучы:
,Сьцеражыцеся ўзыходзіць на гару і дакранацца да поду яе; кажны, хто дакранецца да гары, сьмерцю памрэць. 13 Хай не дакранецца да яе рука, бо напэўна ўкамянуюць яго альбо напэўна застрэляць стралою; статак гэта або чалавек, няхай не застане́цца жывы'. У часе гуку рогу могуць яны ўзыйсьці на гару". 14 I зышоў Масей з гары да люду, і пасьвяціў люд, і яны памылі адзецьці свае. 15 I сказаў люду: „Будзьце гатовыя да трэйцяга дня; ня бліжчася да жонкі".
16 I было на трэйці дзень: ужо нараніцы былі́ грымоты а маланкі а густы булак над гарою а трубны гук вельмі вялікі; і калаціўся ўвесь народ, каторы быў у табару. 17 I вывеў Масей люд із табару напярэймы Богу, і стаялі ля поду гары. 18 А гара Сынай уся дьмілася, бо зышоў на яе СПАДАР у вагню; і ўзыходзіў ад яе дым, як дым із вапельні, і ўся гара вельмі хіста́лася. 19 I быў гук трубны, і павялічаўся а мацнеў вельмі; Масей гу́каў, а СПАДАР адказаваў яму голасам. 20 I зышоў СПАДАР на гару Сынай, на верх гары, і гукну́ў СПАДАР Масея на верх гары; і Масей узышоў. 21 I сказаў СПАДАР Масею: „Зыйдзі й накажы люду, хай не вырываецца да СПАДАРА, бачыць, каб ня пала яго множасьць. 22 I таксама сьвятарове, што бліжацца да СПАДАРА, маюць пасьвяціць сябе, каб СПАДАР ня выступіў супроці іх". 23 I сказаў Масей СПАДАРУ: „Ня можа народ узыйсці на гару Сынай, бо Ты ваказаў нам, сказаўшы: Правядзі граніцу наўкола гары і пасьвяці яе' ". 24 I сказаў яму СПАДАР: „Пайдзі, зыйдзі і ўзыйдзі ты а Аарон з табою; а сьвятарове а люд няхай не прабіваюцца ўзыйсьці да СПАДАРА, каб ня выступіў супроці іх. 25 I зышоў Масей да люду і сказаў ім.
1 I казаў Бог усі словы гэтыя, кажучы:
2 „Я СПАДАР, Бог твой, каторы вывеў цябе ізь зямлі Ягіпецкае, з дамовы нявольнікаў.
3 Няхай ня будзе ў цябе іншых багоў перад відам Маім.
4 Не рабі сабе выразанага балвана і ніякага абраза таго, што на нябёсах угары, і што на зямлі далава́х, і што ў вадзе ніжэй зямлі. 5 Ня кланяйся ім і ня служы ім, бо ЯСПАДАР, Бог твой, Бог завіднік, што давядаецца зь бяспраўям бацькоў да дзяцей да трэйцяга і аж да чацьвертага пакалення тых, што ненавідзяць Мяне, 6 I чынячы міласэрдзе тысячам любячых Мяне і дзяржачых расказаньні Мае.
7 Не мянуй імені СПАДАРА, Бога Свайго, здарма; бо СПАДАР ня будзе мець за нявіннага таго, хто мянуе імя ягонае здарма. 8 Памятуй дзень сыботні, каб сьвяціць яго. 9 Шэсьць дзён працуй і рабі ўсі работі свае, 10 А дзень сёмы сыбота СПАДАРУ, Богу твайму: не рабі ніякае рамеснае работы ты ані сын твой, ані дачка твая, слуга твой ані служэбка твая, ані статак твой, ані чужаземец твой, што ў брамах тваіх; 11 Бо ў шасьцёх днёх учыніў СПАДАР нябёсы й зямлю, мора і ўсе, што ў іх, і спыніўся дня сёмага. Затым дабрасла́віў СПАДАР дзень сыботні і пасьвяціў яго.
12 Сьці айца свайго а маці сваю, каб працягнуліся дні твае на зямлі, каторую СПАДАР, Бог Твой, даець табе.
13 Не забівай!
14 Не чужалож!
15 Не крадзі!
16 Ня сьветч на бліжняга свайго сьветчаньням хвальшывым!
17 Не жадай дому бліжняга свайго; не жадай жонкі бліжняга свайго, ані слугі ягонага, ані служэбкі ягонае, ані вала ягонага, ані асла ягонага, ані нічога, што ў бліжняга твайго!"
18 I ўвесь люд бачыў грымоты а маланкі а гук трубны а гару дымячую; і, абачыўшы, люд хістаўся, і стаў воддаль. 19 I сказалі Масею: „Гу́кай ты з намі, і мы будзем слухаць; і хай ня гу́кае з намі Бог, каб нам не памерці". 20 I сказаў Масей люду: „Ня бойцеся, бо дзеля выпрабаваньня вас Бог прышоў, і каб боязьнь Ягоная была перад відам вашым, каб вы не грашылі". 21 I стаяў люд зда́леку, а Масей дабліжыўся да густое цемні, ідзе там Бог.
22 I сказаў СПАДАР Масею: „Гэтак скажы сыном Ізраелявым: ,Вы бачылі, што Я зь нябёсаў казаў вам. 23 Не рабіце пры Імне багоў срэбных і багоў залатых не рабіце сабе.
24 ,Аброчнік ізь зямлі зрабі Імне, і абракай на ім усепаленьні свае а супакойныя аброкі свае, драбны й буйны статак; на кажным месцу, ідзе Я ўчыню памятку імені Свайго, Я прыду да цябе і дабраслаўлю цябе. 25 А калі аброчнік каменны зробіш Імне, то ня будуй яго з чэсаных, бо калі махнеш мячом сваім на яго, спляміш яго. 26 I ня ўзыходзь па ўсходках да аброчніка Майго, каб не адкрылася пры ім голасьць твая'.
1 „I гэта суды, каторыя ты пастановіш перад імі: 2 Калі купіш слугу Гэбрэя, шэсьць год хай ён робе, а сёмага хай выйдзе на волю дарма́. 3 Калі адзін ён прышоў, няхай адзін і выйдзе. А калі ён жанаты, хай выйдзе зь ім і жонка ягоная. 4 Калі гаспадар ягоны даў яму жонку, і яна нарадзі́ла яму сыноў альбо дачкі, то жонка а дзеці ейныя няхай будуць гаспадару ейнаму, а ён выйдзе адзін. 5 Але калі слуга станаўко скажа: Люблю гаспадара свайго, жонку сваю а дзеці свае; не пайду на волю', 6 Дык дабліжа гаспадар яго да багоў (судзьдзяў), і дабліжа яго да дзьвярэй або да вушака, і праколе яму гаспадар ягоны вуха ягонае шылам, і ён застанецца слугою ягоным на векі.
7 „І калі хто прадасьць дачку сваю за служэбку, то хай ня выходзе, як выходзяць слугі. 8 Калі ліхая яна ў ваччу гаспадара свайго, каторы не заручыўся зь ёю, то няхай дазволе выкупіць яе; а чужому народу ня мае ўлады яе прадаць, бо зрадзіў яе. 9 I калі сыну свайму ён заруча яе, то подле ўставы дачок учыне зь ёю. 10 Калі ж другую возьме за яго, то ейнае ежы, адзежы й права жончынага хай ён ня менша. 11 А калі ён гэтых трох рэчаў ня ўчыне ёй, то няхай яна адыйдзе дарма, бяз выкупу.
12 „Хто вытне чалавека, і тый памрэць, няхай сьмерцю памрэць. 13 Але калі хто ня цікуе, але Бог дапусьціў у рукі ягоныя, то я прызначу ў цябе месца, куды ўцяцкаць. 14 I калі хто наўмысьля плянуе забіць хітрынёю прыяцеля свайго, то й ад аброчніка Майго бяры яго забіць.
15 „I хто вытне айца свайго альбо маці сваю, сьмерцю хай памрэць.
16 „I хто ўкрадзець чалавека і прадасьць яго, альбо знойдзецца ён у руках у яго, тый сьмерцю памрэць. 17 Кліну́чы айца свайго і маці сваю, сьмерцю хай памрэць.
18 „I калі людзі вадзяцца, і адзін чалавек вытне другога каменям альбо кулаком, і тый не памрэць але зьляжа ў пасьцелю; 19 То, калі ён устане і будзе выходзіць вонкі з посахам, дык будзе нявінен, хто выцяў; толькі хай дасьць за седню дарма і лячэньням хай вылеча яго.
20 „А калі хто вытне слугу свайго альбо служэбку сваю кіям, і яны памруць пад рукою яго, то канечне помсьціцца яму. 21 Але калі яны дзень або два пражывуць, то ён ня мае быць помшчаны, бо гэта ягонае срэбра.
22 „Як б'юцца людзі, і піхнуць цяжарную жонку, і яна ськіне, але ня будзе шкоды, будзе канечне караны, як накладзець на яго муж тае жонкі; і мае заплаціць пры судзьдзях. 23 А калі будзе шкода, то дай душу́ за душу́, 24 Вока за вока, зуб за зуб, руку́ за руку́, нагу за нагу, 25 А́пёк за апёк, рану за рану, сіняк за сіняк.
26 „I калі хто вытне ў вока слугу свайго альбо ў вока служэбку сваю, і абязьвеча, то няхай адпусьце іх на волю за вока. 27 А калі выб'е зуб слузе свайму або зуб служэбцы сваёй, няхай адпусьце іх на волю за зуб.
28 „I калі вол забадзець мужчыну альбо жонку, і памрэць, то вала канечне ўкаменаваць і мяса ягонага ня есьці; а гаспадар вала ня вінен. 29 А калі вол бадлівы быў і ўчорах і заўчара, і гаспадара яго папярэдзілі, і ён не сьцярог яго, а ён забіў мужчыну альбо жонку, то вала ўкаменаваць і гаспадар яго хай памрэць. 30 Калі выкуп прызначаць яму, няхай дасьць выкуп за душу сваю, які прызначаны яму. 31 Або сына забадзець, або дачку забадзець, подле гэтага права паступаць ізь ім. 32 Калі слугу альбо служэбку забадзець вол, то трыццаць сыкляў срэбла даць гаспадару іхнаму, а вала ўкаменаваць.
33 „I калі хто адкрые яму, альбо калі выкапае яму і не накрые яе, і ўваліцца ў яе вол або асёл, 34 То гаспадар ямы мае заплаціць, аддаць срэбла гаспадару ягонаму, а забіты будзе ягоны.
35 „I калі забадзець вол людзкі́ вала прыяцеля ягонага, і здохне, няхай прададуць жывога вала і падзеляць папалам срэбла яго; і таксама й здохлага няхай падзеляць папалам. 36 А калі ведама было, што вол бадлівы з учорах а заўчора, але гаспадар ягоны не сьцярог яго, то мае ён заплаціць вала за вала, а забіты будзе ягоны.
1 „Калі хто ўкрадзець вала або авечку, і зарэжа яго або прадасьць яго, то пяць буйнога статку заплаце за вала і чатыры авечкі за авечку.
2 „Калі пры падкопаваньню засьпее злодзея і ўдыра яго, і ён памрэць, то віны крыві няма за яго. 3 Але калі ўзышло над ім сонца, то віна крыві ё за яго. Злодзей мае канечне заплаціць; а калі ня мае чым, то няхай прададуць яго за ўкрадзенае ім. 4 Калі запраўды знойдуць украдзенае ў руццэ ягонай ад вала аж да асла а да ягняці, і мае жывыя, няхай заплаце ўдвая.
5 „Калі хто спасьве поле або ві- нішча, і пусьціў статак свой, і пасець на полю другога, няхай заплаце найлепшым із поля свайго і найлепшым ізь вінішча свайго.
6 „Калі зьявіцца агонь і захопе іржэўнік і зжарэць такі збожжа, або збожжа на пню, або поле, то канечне заплаце тый, хто запаліў агонь.
7 „Калі хто аддасьць бліжняму на схоў срэбла альбо судзьдзе, і яны ўкрадзены будуць із дому таго чалавека, то, калі знойдзецца злодзей, няхай заплаце ўдвая, 8 А калі ня знойдзецца злодзея, то дабліжыцца гаспадар дому да багоў (судзьдзяў), калі ня выцягнуў рукі свае на собскасьць бліжняга свайго.
9 „Праз усялякую справу выступу, праз вала, праз асла, праз авечку, праз адзецьце, праз усялякую згубу, праз каторую хто скажа, што яна яго, справа абодвых мае быць даведзена да багоў (судзьдзяў). Каго абвінуюць багі (судзьдзі), тый заплаце бліжняму свайму ўдвая.
10 „Калі хто аддасьць бліжняму свайму асла, альбо вала, альбо авечку, альбо якую іншую статчыну дзяржаць, а яна здохне, або будзе скалечана, або ўзята ў палон, і ні хто гэтага ня бача: 11 Прысяга перад СПАДАРОМ няхай будзе меж абодвых, калі ня выцягнуў рукі свае на собскасьць бліжняга свайго; і возьме гэта гаспадар, і ня будзе плаціць. 12 А калі ўкрадзена будзе ў яго, то мае заплаціць гаспадару. 13 Калі будзе напэўна разарвана, дык няхай, як сьветку, прынясець разарваную, тады не заплаце.
14 I калі хто пазыча ў бліжняга свайго жывёлу, і яна будзе скалечана або здохне, а гаспадара ейнага ня было пры ёй, то мае заплаціць. 15 А калі гаспадар быў пры ёй, то ня мае плаціць. Калі яна нанята была́ за грошы, то няхай пойдзе за тую цану.
16 „Калі б спадмануў хто дзеўку, якая не заручаная, і паляжыць ізь ёю, канечне мае венам узяць яе сабе за жонку. 17 А калі айцец ейны станаўко адмаўляецца выдаць яе за яго, няхай адважа срэбла подле вена дзеўцы.
18 „Чараўніцы не пакідаць жывою.
19 „Кажны, хто ляжа із статчынаю, сьмерцю памрэць.
20 „Хто абракае багом, апрача адзінага СПАДАРА, акананавы будзе.
21 „I прыходнага ня крыўдзь, і ня ўціскай яго, бо вы самы былі́ прыходнымі ў зямлі Ягіпецкай.
22 „Ніякае ўдавы а сіраты ня немарасьціце. 23 А калі ты надта зьне марасьціш іх, то, як яны моцна загука́юць да Мяне, Я напэўна пачую гука́ньне іхнае; 24 I ўзгарыцца гнеў Мой, і Я заб'ю вас мячом, і будуць жонкі вашыя ўдовамі, і дзеці вашы сіротамі.
25 „Калі пазычыш грошы беднаму з народу Майго, каторы ў цябе, то ня будзь як пазычэньнік, не ўскладай на яго працэнтаў. 26 Калі давядзецца ўзяць у заклад адзецьце бліжняга свайго, да заходу сонца зьвярні яму; 27 Бо яно адзінюсенькае накрыцьце ў яго, яно адзецьце цела ягонага: у чым будзе ён спаць? Затым, як ён загука́е да мяне, Я пачую, бо Я міласэрны. 28 Багоў (судзьдзяў) не зьневажай, і начэльніка ў народзе сваім ня кліні.
29 „Не адвалакай з абраканьням паўніні́ свае і цякоміны свае; першака із сыноў сваіх аддавай Імне. 30 Тое ж рабі з валом і авечкаю сваёю. Сем дзён няхай яны будуць пры матцы сваёй, а восьмага дня аддавай іх Імне.
31 „I сьвятымі людзьмі будзеце ў Мяне; і мяса, разарванага ў полю, ня ежча; сабакам кі́дайце яго.
1 „Ня прыймай манлівае дзейкі і не давай рукі свае ліхому, каб быць сьветкаю загла́баньня.
2 „Ня будзь за бальшынёй на ліха і ня сьветч у судовой справе, каб павярнуць за бальшынёй у перакручаваньню.
3 „I ўбогаму не патурай у судовай справе.
4 „Калі лу́чыш на блуднага вала непрыяцеля свайго альбо на асла ягонага, канечне зьвярні яго да яго. 5 Калі абачыш асла ворага свайго ўпалага пад цяжарам сваім, то ўзьдзяржыся пакінуць яго: канечне заставайся зь ім.
6 „Не перакручуй суду беднага свайго ў ягонай справе.
„7 Здаляйся ад рэчы манлівае, і не забівай нявіннага а справядлівага, бо я неапраўлю благога.
8 „Лапаноў ня прымай, бо лапаны нявіснымі робяць відучых і перакручуюць словы справядлівых. 9 I прыходнага ня ўціскай: гэта ж вы знаеце душу́ прыходнага, бо самы былі́ прыходнымі ў зямлі Ягіпецкай.
10 „I шэсьць год засявай зямлю сваю і зьбірай урод яе; 11 А сёмага вывальні яе й пакінь яе, і будуць жывіцца бедныя з твайго народу, а астачамі просьле іх будуць жывіцца зьвяры палявыя. Так рабі зь вінішчам сваім і з аліўнікам сваім.
12 „Шэсьць дзён рабі справы свае, а сёмага дня перастань рабіць, каб супачыў вол твой а асёл твой і аддыхнуў сын служэбкі твае і прыходны.
13 „I ўсе, што Я сказаў вам, заховуйце сабе;
„і імені іншых багоў не мянуйце: няхай ня чуецца з вуснаў тваіх.
14 „Трэйчы ў год сьвяткуй Імне. 15 Сьвята праснакоў дзяржаць будзеш; сем дзён еж праснакі, як Я расказаў табе, у прызначаным часе месяца Авіва, бо ў гэтым ты вышаў зь Ягіпту; і хай ня бачаць від Мой пустыя. 16 I сьвята жніва першых пладоў працы свае, каторыя ты сеяў на полю, і сьвята збору пры сходу году, як зьбярэш працу сваю з поля. 17 Трэйчы ў год мае зьяўляцца кажны мужчына твой перад від Спадара СПАДАРА.
18 „Не абракай над кіслым крыві аброку Майго, і хай не начуе тук сьвяточны да раньня.
19 „Першыя плады ўроду зямлі свае прынось да дому СПАДАРА, Бога свайго. „Не вары казяняці ў малаццэ маці ягонае.
20 „Вось, Я пасылаю перад табою Ангіла сьцерагчы цябе на дарозе і ўвесьці цябе ў тое месца, каторае Я прыгатаваў. 21 Шануйся перад відам Ягоным і слухай голасу Ягонага; не паўставай супроці́ Яго, бо Ён не даруе грэху вашага; бо імя Мае ў Ім.
22 „Калі ты будзеш уважліва слухаць голасу Ягонага і паўніць усе, што скажу, то ворагам буду варагоў тваіх і праціўнікам праціўнікаў тваіх. 23 Як пойдзе Ангіл Мой перад табою, і прывядзець цябе да Аморэя, Гэціча, Перэзэя, Канаана, Гэвея а Евусэя, і выгублю іх. 24 Ня кланяйся багом іхным, і ня служы ім, і не рабі подле ўчынкаў іхных; але сусім здрузґачы іх, і чыста паламі помнікі іхныя. 25 I служыце СПАДАРУ, Богу свайму, і Ён дабраславе хлеб твой і ваду тваю; і адхіну хваробы з пасярод цябе.
26 „Ня будзе ськіданьня й бясплоднае ў зямлі тваёй; лік дзён тваіх напоўню. 27 Жах Свой пашлю перад табою і стрывожу кажны люд, да каторага ты прыдзеш, і абярну да цябе завыек усіх варагоў тваіх. 28 I пашлю перад табою шаршні, і яны пажануць перад табою Гэвея, Канаана а Гэціча. 29 Ня выжану іх ад віду твайго за адзін год, каб зямля ня спусьцела, і не памнажыўся супроці цябе зьвер палявы, 30 Памалу, памалу буду праганяць іх ад цябе, пакуль ты не размножышся і ня возьмеш у дзяржаньне зямлі гэтае. 31 Пастанаўлю граніцы твае ад мора Чырвонага аж да мора Пілісцкага і ад пустыні аж да Ракі; бо дам у рукі вашы жыхараў гэтае зямлі, і пражанеш іх ад віду свайго. 32 Не рабі змовы зь імі ані з багамі іхнымі. 33 Ня маюць яны жыць у зямлі тваёй, каб яны не ўвялі цябе ў грэх супроці Мяне; бо калі ты будзеш служыць багом іхным, дык гэта будзе табе сецьцю".
1 I Масею сказаў Ён: „Узыйдзі да СПАДАРА ты а Аарон, Надаў а Авігу а семдзясят із старцоў Ізраелявых, і пакланіцеся зда́леку. 2 I дабліжыцца Масей адзінюсенькі да СПАДАРА; а яны няхай ня бліжацца, і люд няхай ня ўзыходзе зь ім".
3 I прышоў Масей, і пераказаў люду ўсі словы СПАДАРОВЫ і ўсі суды; і адказаў увесь люд у вадзін голас, і сказалі: „Усі словы, што сказаў СПАДАР, учынім".
4 I напісаў Масей усі словы СПАДАРОВЫ, і ўстаў рана нараніцы, і збудаваў аброчнік пад гарою і двананцаць стаўпоў подле дванан- цацёх плямён Ізраелявых. 5 I паслаў маладзёнаў із сыноў Ізраелявых, і абраклі яны ўсепаленьні і супакойныя аброкі з валоў СПАДАРУ. 6 I ўзяў Масей палавіцу крыві, і уліў у чары, а палавіцаю крыві пакрапіў аброчнік. 7 I ўзяў кнігу змовы, і прачытаў учуткі люду; і сказалі яны: „Усе, што сказаў СПАДАР, зробім, і будзем слухаць". 8 I ўзяў Масей крыві, і пакрапіў на люд і сказаў: „Во кроў змовы, каторую СПАДАР учыніў із вамі, узглядам усёга гэтага".
9 I ўзышоў Масей а Аарон, Надаў а Авігу а семдзясят із старцоў Ізраелявых, 10 I бачылі Бога Ізраелявага; і пад нагамі ў Яго штось падобнае да работы з чыстага шафіру і, як самае неба, яснае. 11 I на абраных із сыноў Ізраелявых Ён ня выцягнуў рукі свае. I яны сузіралі Бога, і елі, і пілі.
12 I сказаў СПАДАР Масею: „Узыйдзі да Мяне на гару, і будзь там; і Я дам табе табліцы каменныя а права а расказаньне, каторыя Я напісаў, каб іх вучыць".
13 і ўстаў Масей а Ігошуа, слугачы ягоны, і ўзышоў Масей на гару Божую. 14 А старцом сказаў: „Сядзіце дзеля нас тут, пакуль мы ня зьвернемся да вас; і вось, Аарон а Гур із вамі; хто бы меў справу, няхай бліжацца да іх".
15 I ўзышоў Масей на гару; і пакрыў булак гару. 16 I слава СПАДАРОВА вітала на гары Сынай; і пакрываў яе булак шэсьць дзён, і Ён гукну́ў сёмага дня да Масея з пасярод булаку. 17 I выгляд славы СПАДАРОВАЕ быў на версе гары, як агонь зьядаючы перад ачмі сыноў Ізраелявых. 18 I іступіў Масей у сярэдзіну булаку, і ўзышоў на гару; і быў Масей на гары сорак дзён і сорак ночаў.
1 І гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Гу́кай сыном Ізраелявым, і возьмуць Імне дары; ад кажнага чалавека, каторы ад сэрца самахоць даў бы, бярыце дар Мой. 3 I во дар, каторы вы маеце узяць ад іх: золата а срэбла а медзь, 4 I васільковую, пурпуровую, і чырвовую, і цянюсенькае палатно, і ад козаў поўсьць, 5 I скуры баранія, пахварбаваныя на чырвана, і скуры барсуковыя, і Дзерва акацу, 6 Аліву да сьвяценьня, пахі да алею памазаньня і пахнючага да кадзеньня, 7 Камяні оніксы і каменчыкі ўстаўныя ў наплечнік а нагруднік. 8 I зробяць Імне сьвятыню, і буду вітаць сярод іх. 9 Усе, як Я паказую табе, і зразу вітальні, і зразу ўсіх судзінаў яе, і так зрабіце.
10 „I зрабіце скрыню зь дзерва акацы; два з палавіцаю локці ўдаўжкі ёй, і паўтара локця ўшыркі ёй, паўтара локця ўвышкі ёй. 11 I пацягні яе шчырым золатам; знутра й знадворку пацягні яе; і зрабіце наверсе наўкола залаты вянок. 12 I вылі да яе чатыры колцы залатыя, і прыладзь на чатырох ножках яе: і два колцы на адным баку яе, і два колцы на другім баку яе. 13 I зрабі нашулкі зь дзерва акацы, і пацягні іх золатам. 14 I ўвядзі нашуліны ў колцы па бакох скрыні, каб імі насіць скрыню. 15 У колцах скрыні маюць быць нашулкі, ня маюць іх адыймаць ад яе. 16 I ўкладзі ў скрыню сьветчаньне, каторае Я дам табе.
17 „I зрабі века із шчырага золата, два локці з палавіцаю ўдаўжкі, а паўтара локця ўшыркі.
18 „I зрабі двух херуваў із золата, з каванага зрабі іх з двух канцоў века. 19 I зрабі аднаго херува на гэтым канцу, і аднаго херува на гэным канцу; зь века зрабіце херувы на абодвых канцох яго. 20 I будуць херувы распусьціўшы крылы ўгару, нахінаючыся над векам крыламі сваімі, а відамі адзін да аднаго; да века будуць віды херуваў.
21 „I палажы века на скрыню зьверху, і ў скрыню палажы сьветчаньне, каторае Я дам табе.
22 „I Я буду сустракацца з табою там, і гу́каць із табою над векам, памеж двух херуваў, каторыя над скрыняю сьветчаньня, праз усё, што буду расказаваць табою сыном Ізраелявым.
23 „I зрабі стол ізь дзерва акацы, два локці ўдаўжкі, локаць ушыркі, а паўтара локця ўвышкі 24 I пацягні яго золатам шчырым, і зрабі яму залаты вянок наўкола. 25 I зрабі яму аблямаваньне на даланю наўкола, і зрабі залаты вянок да аблямаваньня ягонага наўкола. 28 I зрабі да яго чатыры колцы залатыя, і прыладзь колцы да чатырох рагоў, каторыя ў чатырох ножках ягоных. 27 Насупроці аблямаваньня маюць быць колцы як месцы нашулкам насіць імі стол. 28 I зрабі нашулкі зь дзерва акацы, і пацягні іх золатам, і будуць насіць гэты стол. 29 I зрабі да яго місы а ложкі а жбаны а коўні, каб узьліваць імі; із шчырага золата зрабі іх. 30 I лажы на стол хлябы Выкладу перад Імною штачасна.
31 „I зрабі сьветач із золата шчырага, з каванага мае быць зроблены гэты сьветач; сьцябло яго, галузы, чарачкі яго, апучкі яго а кветкі яго маюць выходзіць ізь яго. 32 I шэсьць галузаў маюць выходзіць із бакоў яго: тры галузы сьветача з аднаго боку яго, і тры галузы сьветача з другога боку яго. 33 Тры чарачкі, падобныя да міндальнае кветкі, з апучкаю аднэй а з кветкаю, і тры чарачкі на друтой галузе, з апучкаю аднэй а кветкаю. Гэтак на шасьцёх галузях, што выходзяць ізь сьветача. 34 А на сьветачу маюць быць чатыры чарачкі, падобныя да міндальнае кветкі, з апучкамі іх а кветкамі іх. 35 I апучка пад дзьвюма галузкамі зь яго ж, і апучка пад дзьвюма галузкамі зь яго, апучка пад дзьвюма галузкамі зь яго, - на ўсіх шасьцёх галузках, што выходзяць ізь сьветача. 36 Апучкі й галузы іх ізь яго маюць быць; ён увесь суцэльна каваны із шчырага золата. 37 I зрабі лянпаў сем яго, і ўстанаві яго лянпы, каб сьвяцілі на пярэднім баку яго. 38 I абцужкі да яго, і папялянкі да яго із шчырага золата. 39 З цэнтнару золата шчырага няхай зробяць яго з усім гэтым судзьдзям. 40 I глядзі, і зрабі подле зразы іх, якую паказаў табе на гары.
1 „Вітальню ж зрабі зь дзесяцёх запн з тканага цянюсенькага палатна з васільковае, пурпуровае а чырвовае воўны; і херуваў зрабі на іх умелай работаю. 2 Удаўжкі адна запона дваццаць восьмі локцяў, а ўшыркі адна запона чатыры локці: мера адна ўсіх запон. 3 Пяць запон хай будуць злучаныя адна із аднэю, і пяць запон злучаныя адна з аднэю. 4 I зробіш аплічкі васільковыя на краю аднае запоны ў канцу, у злучэньню; і гэтак зрабі й на краю апошняе запоны ў злучэньню другім. 5 Пяцьдзясят аплічкаў зрабі на аднэй запоне, і пяцьдзясят аплічкаў зрабі на краю запоны, каторая злучае другую; аплічкі адказуюць адна аднэй.
6 „I зрабі пяцьдзясят кручкоў залатых, і злучы кручкамі запоны адну з аднэю, і будзе вітальня адна.
7 „I зрабі запоны з казінае воўны на будан вітальні, адзінанцаць запонаў зрабі. 8 Удаўжкі адна запона трыццаць локцяў, а ўшыркі чатыры локці адна запона: адна мера адзінанцацёх запонаў. 9 I злучы пяць запонаў апрыч і шэсьць запонаў апрыч. I зрабі падвойную шостую запону зь пярэдняга боку будану. 10 I зрабі пяцьдзясят аплічкаў на краю аднае канцавое запоны ў шчапленьню, і пяцьдзясят аплічкаў на краю другое запоны дзеля шчапленьня другога. 11 I зрабі пяцьдзясят кручкоў мядзяных, і ўвядзі кручкі ў ваплічкі, і злучы будан, і будзе адзін. 12 А лішніца, што застане́цца ад запонаў вітальні, - палавіца гэтае лішніцы запоны хай зьвешуецца адзаду вітальні. 13 А локаць із аднаго і локаць із другога боку, каторы застане́цца ад даўжыні запонаў будану, няхай вісяць па бакох вітальні, адгэтуль і адгэнуль прыкрываць яе.
14 „I зрабі прыкрыцьце на будан із скураў бараніх, пахварбаваных на чырвана, і прыкрыцьце на верх із скураў барсуковых.
15 „I зрабі дошкі да вітальні зь дзерва акацы, каб яны стаялі. 16 Дзесяць локцяў удаўжкі дошка, і паўтара локця кажная дошка ўшыркі́. 17 Два чэпы ў кажнай дошцы, злучаныя адзін із адным. Гэтак зробіш у вусіх дошках будану. 18 I зрабі дошкі да вітальні: дваццаць дашчок да паўднявога боку, на паўдня. 19 I сорак срэбных падложкаў зрабі пад дваццаць дашчок: два падложкі пад адну дошку да двух чэпаў ейных, і два падложкі пад другую дошку да двух чэпаў ейных. 20 I да другога боку віталні на поўнач дваццаць дашчок. 21 I сорак падложкаў срэб- ных: два падложкі пад адну дошку, і два падложкі пад другую дошку. 22 I да бакоў вітальні, на мора (захад) зрабі шэсьць дашчок. 23 I дзьве дошкі зрабі да вуглоў вітальні на бакох. 24 I будуць падвойныя далава́х і сумесныя ўгары ў вадным канцу: гэтак мае быць ізь імі абедзьвімі; да абодвых вуглоў будуць. 25 I будзе восьмі́ дашчок, і іх падложкаў срэбных шаснанцаць: два падложкі пад аднэю дошкаю, і два падложкі пад другою дошкаю.
26 „І зрабі завалы зь дзерва акацы: пяць да дашчок аднаго боку вітальні, 27 I пяць завалаў да дашчок другога боку віталькі, і пяць завалаў да дашчок задняга боку, ззаду віталькі, на мора (захад). 28 А завала сярэдняя памеж дашчок будзе праходзіць ад аднаго канца да другога. 29 I дошкі пацягні золатам, і колцы іх зрабі залатыя, як месцы дзеля завалаў, і пацягні завалы золатам. 30 I пастанаві вітальню подле ўставы яе, каторую я паказаў табе на гары.
31 „I зрабі запінаху з васільковае, пурпуровае а чырвовае воўны і цянюсенькага тканага палатна; умелай работы маюць быць зроблены на ёй херувы. 32 I запні яе на чатырох стаўпох із акацы, пацягненых золатам, кручкі іх залатыя, на чатырох падложках срэбных. 33 I запні запінаху пад кручкамі, і ўнясі туды, за запінаху ў нутр скрыню сьветчаньня; і аддзеле заслона вам сьвятыню ад Сьвятога Сьвятых. 34 I палажы века на скрыню сьветчаньня ў Сьвятым Сьвятых.
35 „I пастанаві стол вонках запінахі, і сьветач супроці столу на баку вітальні на паўдня; а стол пастанаві на паўночным баку.
36 „I зрабі запону да ўходу з ва- сільковае, пурпуровае а чырвовае воўны і зь цянюсенькага суканага палатна вышыванае работы. 37 I зрабі да запоны пяць стаўпоў з акацы, і пацягні іх золатам, і кручкі да іх залатыя; і вылі да іх пяць падложкаў мядзяных.
1 „I зрабі аброчнік ізь дзерва акацы пяць локцяў удаўжкі і пяць локцяў ушыркі, хай будзе аброчнік чатыракутні, і тры локці ўвышкі. 2 I зрабі рогі ягоныя на чатырох вуглох ягоных, каб ізь яго выходзілі рогі ягоныя, і пацягні яго медзяй. 3 I зрабі да яго гаршкі, высыпаць у іх попел, а лапаткі а чары а відзёлкі а вуглянкі да ўсіх судзінаў ягоных зрабі зь медзі. 4 I зрабі да яе крату, падобную да пляцёнкі, мядзяную, і зрабі на пляцёнцы чатыры колцы мядзяныя да чатырох вуглоў яе. 5 I палажы яе далава́х пад вобад аброчніка так, каб пляцёнка была́ да палавіцы аброчніка. 6 I зрабі нашулкі да аброчніка, нашулкі зь дзерва акацы, і пацягні іх медзяй. 7 I ўводзь нашулкі ягоныя ў колцы, і будуць нашулкі па абодвых бакох аброчніка, як носяць яго. 8 Пустым унутры з дашчок зрабі яго; як паказа́на табе на гары, так зрабіце яго.
9 „Зрабі панадворак вітальні: з паўднявога боку на паўдня заслоны да панадворку зь цянюсенькага тканага палатна, удаўжкі сто локцяў па адным баку. 10 I стаўпоў да іх дваццаць, і падложкаў да іх дваццаць мядзяных; кручкі да стаўпоў і прывязкі срэбныя. 11 Таксама па баку паўночным уздоўж заслоны сто локцяў удаўжкі; і стаўпоў да іх дваццаць, і падложкаў да іх дваццаць мядзяных; кручкі да стаўпоў і прывязкі да іх срэбныя.
12 „Ушыркі́ панадворку да боку мора (захаду) заслоны пяцьдзясят локцяў; стаўпоў да іх дзесяць, і падложкаў да іх дзесяць. 13 I ўшыркі́ панадворку зь пярэдняга боку на ўсход пяцьдзясят локцяў. 14 Пятнанцаць локцяў заслоны да боку; стаўпоў да іх тры, і падложкаў да іх тры. 15 I да другога боку пятнанцаць заслонаў; стаўпоў да іх тры, і падложкаў да іх тры. 16 А ля брамы панадворку запона дваццацёх локцяў з васільковае а пурпуровае а чырвовае воўны,і зь цянюсенькага палатна вышыванае работы; стаўпоў да яго чатыры, і падложкаў да іх чатыры. 17 Усі стаўпы наўкола панадворку маюць быць злучаны срэбнымі прывязкамі; кручкі ў іх срэбныя, і падложкі да іх мядзяныя. 18 Удаўжкі панадворак сто локцяў, а шырыня пяцьдзясят і пяцьдзясят, а вышыня пяць локцяў; запоны з цянюсенькага суканага палатна, а падложкі мядзяныя. 19 Усе судзьдзе вітальні на ўсялякую службу ў ёй і ўсі калкі ейныя, і ўсі калкі панадворку - зь медзі.
20 „I кажы сыном Ізраелявым, і возьмуць табе алівы з аліўкаў, чыстае, таўчонае, на сьвячэньне, каб гарэў сьветач штачасна. 21 У будане збору вонках запінахі, каторая над сьветчаньням, будзе ладзіць яго Аарон а сынове ягоныя, зь вечара да раньня, перад відам СПАДАРОВЫМ. Устава вечная пакаленьяням іхным ад сыноў Ізраелявых.
1 „ I дабліж да сябе Аарона, брата свайго, і сыноў ягоных ізь ім, з памеж сыноў Ізраелявых, каб ён Імне сьвятарстваваў, Аарона а Надава, Авігу, Елеазара а Іфамара, сыноў Ааронавых. 2 I зрабі сьвятыя адзецьці Аарону, брату свайму, дзеля славы а харашыні. 3 I кажы ўсім разумным сэрцам, каторых Я напоўніў духам мудрасьці, маб яны зрабілі Аарону адзецьці да пасьвячэньня, каб сьвятарстваваў Імне. 4 I во адзецьці, каторыя маюць яны зрабіць: нагруднік, наплечнік, верхняя рыза, хітон сьцягаваны, мітра а пояс. I зробяць сьвятыя адзецьці Аарону, брату твайму, і сыном ягоным, каб сьвятарстваваць Імне. 5 Хай яны возьмуць золата, васільковае а пурпуровае а чырвовае воўны, і цянюсенькага палатна.
6 „I зробяць наплечнік із золата, з васільковае, пурпуровае а чырвовае воўны, і з тканага цянюсенькага палатна ўмелае работы. 7 Дзьве прырамкі злучальныя будуць у яго ў двух канцох яго, і злучаны. 8 I шнюрок наплечніка, каторы зьверху яго, мае быць аднолькавае зь ім работы, із золата, васільковае, пурпуровае а чырвовае воўны, і з тканага цянюсенькага палатна. 9 I вазьмі два камяні́ оніксы, і выґравіруй на іх імёны сыноў Ізраелявых. 10 Шэсьць ізь імёнаў іхных на адным каменю, і шэсьць імёнаў засталых на другім каменю, подле нараджэньня іх. 11 Работы майстры, каторы ґравіруе на каменю, і каторы ґравіруе пячаці, выґравіруй на двух камянёх імёны сыноў Ізраелявых; асаджанымі ў золата зробіш іх. 12 I палажы два камяні́ гэтыя на прырамкі наплечніка; камяні́ памяткавыя сыном Ізраелявым; і будзе насіць Аарон імёны іхныя перад СПАДАРОМ на абодвых плячох сваіх на памятку.
13 „I зрабі асады залатыя; 14 I два ланцужкі із шчырага золота; як шнюркі зрабі іх, вітае работы, і прымацуй вітыя ланцужкі да асадаў.
15 „І зрабі нагруднік судны работаю майстры, работаю падобнай да наплечніка зробіш яго; із золата, з васільковае, пурпуровае а чырвовае воўны а з тканага цянюсенькага палатна зрабі яго. 16 Чатыракутні мае быць ён, падвойны, пядзя ўдаўжкі і пядзя ўшыркі́. 17 I ўстаў у яго асаджаныя каменчыкі, чатыры рады каменчыкаў. Рубін, топаз, а шмараґд - гэта рад адзін. 18 I рад друґі: карбункуль, шафір а дыямэнт. 19 I рад трэйці: яхонт, агат а амэтысты. 20 I рад чацьверты: хрызоліт, онікс, ясыпіс. У залатыя асады маюць быць асаджаны яны. 21 I каменчыкі будуць дзеля ймёнаў сыноў Ізраелявых, двананцаць на іх імёнаў. Ґравіраваныя, як пячаць. Кажны будзе да свайго імені двананцацём плямёнам.
22 „I зрабі на нагрудніку ланцужкі, як шнюрок, работы вітае із шчырага золата. 23 I зрабі на нагруднік два колцы залатыя і прымацуй два колцы да двух канцоў нагрудніка. 24 I ўвядзі два вітыя залатыя ланцужкі ў вабодва колцы па канцох нагрудніка. 25 А два канцы двух вітых ланцужкоў прымацуй да дзьвюх асадаў, і прымацуй да прырамак наплечніка з добрага боку яго. 26 I зрабі два колцы залатыя, і прымацуй іх да двух канцоў нагрудніка, на тым баку, што ляжыць да нутранога боку наплечніка. 27 I зрабі два колцы залатыя, і прымацуй іх да дзьвюх прырамак наплечніка з долу, з добрага боку яго, каля злучэньня яго, над шнюрком наплечніка. 28 I прымацуй нагруднік колцамі яго да колцаў наплечніка шнюрком із васіль- ковае воўны, каб ён быў над істужкаю наплечніка, і каб не адставаў нагруднік ад наплечніка. 29 I будзе насіць Аарон імёны сыноў Ізраелявых на нагрудніку судным і сэрцу сваім, як будзе ўходзіць у сьвятыню на памятку перад СПАДАРОМ штачасна. 30 I ўзлажы на судны нагруднік урым (сьвятліня) а тумім (дасканальнасьць), і яны будуць ля сэрца Ааронавага, як ён будзе ўходзіць у сьвятыню перад від СПАДАРОЎ; і будзе Аарон штачасна насіць суд сыноў Ізраелявых ля сэрца свайго перад відам СПАДАРОВЫМ.
31 „I зрабі верхнюю рызу да наплечнііка ўсю васільковага колеру. 32 I мае быць сярод яе прарэх дзеля галавы яго; аблямаваньне мае быць наўкола прарэху, тканае работы, падобна да панцыра мае быць у ім, каб ня дзерся. 33 I зрабі на подале яблыкі гранатовыя зь нітак васільковага, яхонтовага, пурпуровага а чырвовага колеру на подале яе наўкола; і званочкі залатыя пасярод іх наўкола: 34 Залаты званочак і гранатовы яблык, залаты званочак і гранатовы яблык, на подалах верхняе рызы наўкола. 35 I будзе на Аарону, каб служыць; і чутны будзе гук ягоны, як ён будзе ўходзіць у сьвятыню перад від СПАДАРОЎ, і як будзе выходзіць, каб яму не памерці.
36 „I зрабі дыядэму із шчырага золата, і выґравіруй на ёй, як ґравіруюць на пячаці: ,СЬВЯТАСЬЦЬ СПАДАРУ!' 37 I прымацуй шнюрком васільковым, і будзе яна на мітры, на пярэднім баку мітры будзе. 38 I будзе яна на чале Ааронавым, і панясець Аарон бяспраўе пасьвячаных рэчаў, пасьвячаных сынамі Ізраелявымі, усіх дароў, пасьвячаных рэчаў іхных. I будзе яна над чалом ягоным штачасна, каб яны былі́ прыемныя СПАДАРУ.
39 „I зрабі хітон ізь цянюсенькага палатна, і пояс зрабі работы ўзорнае.
40 „I сыном Ааронавым зрабі хітоны, зрабі ім паясы, і турбаны зрабі ім дзеля славы а харашыні. 41 I адзень у іх Аарона, брата свайго, і сыноў ягоных ізь ім, і памаж іх, і яны будуць сьвятарстваваць Імне. 42 I зрабі ганавіцы лянныя прыкрыць голасьць цела, ад сьцёгнаў да галёнкаў хай будуць. 43 I хай бу дуць яны на Аарону а на сынох ягоных, як будуць яны ўходзіць у будан збору або бліжыцца да аброчніка служыць у сьвятыні, каб яны не панесьлі бяспраўя й не па мерлі. Устава вечная яму а патомкам ягоным па ім.
1 „I во што маеш ты ўчыніць над імі, каб пасьвяціць іх сьвятарстваваць Імне: вазьмі адно цялёбычка з чарады і двух бараноў бяз гану, 2 I хлябоў прэсных, і хлеб закрашаны прэсны, рашчынены на аліве, і пірагоў прэсных, памазаных аліваю; з мукі ценкае ўчыні іх. 3 I палажы іх у вадзін сутнік, дабліж іх у сутніку, і разам цялё і два бараны. 4 I Аарона а сыноў ягоных дабліж да ўходу ў будан збору, і абмый іх у вадзе. 5 I вазьмі адзецьці, і адзень Аарона ў хітон а ў рызу наплечніка а ў наплечнік а нагруднік, і паперажы яго шнюрком наплечніка. 6 I ўзлажы мітру на галаву ягоную, і злажы карону сьвятасьці на мітру. 7 I вазьмі алівы памазаньня, і ўзьлі на галаву яму, і памаж яго. 8 I сыноў ягоных дабліж, і адзень іх у хітоны. 9 I паперажы іх поясам, Аарона а сыноў ягоных, і прывяжы на іх турбаны, і будзе ім належыць сьвятарства подле ўставы вечнае; і напоўні рукі Ааронавы й сыноў ягоных. 10 I дабліж цялё перад будан збору, і ўзложаць Аарон а сынове ягоныя рукі свае на галаву цяляці. 11 I зарэж цялё перад відам СПАДАРОВЫМ ля ўходу ў будан збору. 12 I вазьмі з крыві цяляці, і ўзлажы на рогі аброчніка палцам сваім, а ўсю кроў вылі на под аброчніка. 13 I вазьмі ўвесь здор, што пакрывае патрыхі, і лой зь печанцоў, і абедзьве ныркі а тук, каторы на іх, і запалі на аброчніку. 14 А мяса цяляці, і скуру ягоную, і кал ягоны спалі на агню вонках табару. Гэта аброк за грэх.
15 „I вазьмі аднаго барана, і ўзложаць Аарон а сынове ягоныя рукі свае на галаву барана. 16 I зарэж барана, і вазьмі крыві ягонае, і пакрапі на аброчнік наўкола. 17 I барана расьсячы на кавалкі ягоныя, і вымый патрыхі ягоныя а галёнкі ягоныя, і палажы іх на расьсечаныя часьці ягоныя і на галаву ягоную. 18 I спалі ўсяго барана на аброчніку. Гэта ўсепаленьне СПАДАРУ, пах прыемны, аброк агняны СПАДАРУ. 19 I вазьмі другога барана, і ўзложаць Аарон а сынове ягоныя рукі свае на галаву барана. 20 I зарэж барана, і вазьмі з крыві яго, і ўзлажы на кончык правага вуха Ааронавага і на кончык правага вуха сыноў ягоных, на вялі́кі палец правае рукі іхнае, і на вялікі палец правае нагі іхнае; пакрапі крывёў аброчнік наўкола. 21 I вазьмі з крыві, каторая на аброчніку, а алівы памазаньня, і пакраш на Аарона а на адзецьці ягоныя, і на сыноў ягоных а на адзецьці сыноў ягоных ізь ім; і будуць пасьвячаны ён а адзецьці ягоныя, і сыны а адзецьці іхныя зь ім. 22 I вазьмі ад барана тук а хвост, і тук, што пакрывае патрыхі, і плеўку зь печанцоў, і абедзьве ныркі а тук, каторы на іх, правую лапатку, бо гэта баран пасьвячэньня. 23 I адну букатку хлеба, адзін пірог на алі́ве і адзін сачэнь із сутніку праснакоў, каторы перад СПАДАРОМ; 24 I палажы ўсе на далоні Аарону а на далоні сыном ягоным, і нахінай яго туды-сюды дзеля нахінанага аброку перад відам СПАДАРОВЫМ. 25 I вазьмі іх із рук іхных, і спалі на аброчніку з усепаленьням, на пах прыемны перад СПАДАРОМ; гэта агняны аброк СПАДАРУ. 26 I вазьмі грудзіну́ з барана пасьвячэньня Ааронавага, і нахінай яе туды-сюды дзеля нахінанага аброку перад відам СПАДАРОВЫМ; і гэта будзе твая дзель. 27 I пасьвяці грудзіну́ нахінаньня і нахінаную лапатку дару, каторы ўзьнесены з барана пасьвячэньня, каторы Аарону і каторы сыном ягоным. 28 I будзе Аарону а сыном ягоным уставаю вечнай ад сыноў Ізраелявых; бо гэта - узьне́сеньне, і ўзьне́сеньне мае быць ад сыноў Ізраелявых із аброкаў іхных супакойных; узьнесеньне іхнае СПАДАРУ. 29 I адзецьці сьвятыя, каторыя Аарону, будуць сыном ягоным просьле яго, каб у іх памазаваць іх і напаўняць (пасьвячаць) імі рукі іхныя. 30 Сем дзён мае адзявацца ў іх сьвятар із сыноў ягоных, каторы заступае месца ягонае, каторы будзе ўходзіць у будан збору служыць у сьвятыні.
31 I барана пасьвячэньня возьмеш, і звары мяса ягонае на месцу сьвятым. 32 I хай есьць Аарон а сынове ягоныя мяса барана гэгага і хлеб, каторы із сутніку, ля дзьвярэй будану збору. 33 I хай яны ядуць іх, бо пераз гэта ўчынена ачышчэньне дзеля напаўненьня (пасьвячэньня) рук іхных, каб усьвяціць іх; чужы ня мае есьці, бо яны сьвятасьць. 34 I калі застанецца зь мяса напаўненьня (пасьвячэньня) і з хлеба да раньня, і спалі астачу на агню: ня маюць есьці яго, бо гэта сьвятасьць. 35 I ўчыні з Ааронам а із сынамі ягонымі подле ўсёга, што я расказаў табе: сем дзён будзеш напаўняць (пасьвячаць) рукі іхныя. 36 I цялё за грэх абракай кажны дзень дзеля ачышчэньня, і ачысьціш аброчнік ад грэху, учыніўшы ачышчэньне за яго, і памажаш яго, каб усьвяціць яго. 37 Сем дзён чыні ачышчэньне за аброчнік і пасьвяці яго, і будзе аброчнік сьвятое сьвятых; што дакранецца да аброчніка, усьвяціцца.
38 „Во што будзеш ты абракаць на аброчніку: два баранчыкі аднагодкі кажны дзень штачасна; 39 Аднаго баранчыка абракай нараніцы, а другога баранчыка абракай адвячоркам; 40 I дзясятую часьць ценькае мукі, таўчонай з аліваю чэцьверці гіна, а на ўзьліваньне чэцьверць гіна віна на аднаго баранчыка. 41 I другога баранчыка абракай адвячоркам падобна да ранічнага дару, і подле яго ўзьліваньне прыгатуй на пах прыемны, на агняны аброк СПАДАРУ, - 42 Усепаленьне штачаснае ў родах вашых перад дзьвярмі будану збору перад СПАДАРОМ, ідзе буду сустракацца там із вамі, каб гутарыць із табою там. 43 I буду сустракацца там із сынамі Ізраелявымі, і ўсьвяціцца яно славаю Маёю. 44 I ўсьвячу будан збору і аброчнік; і Аарона а сыноў ягоных усьвячу, каб яны сьвятарствавалі Імне. 45 I буду вітаць сярод сыноў Ізраелявых, і буду ім Богам. 46 I пазнаюць, што Я СПАДАР, Бог іхны, каторы вывеў іх ізь зямлі Яґіпецкае, каб Імне вітаць сярод іх. Я СПАДАР, Бог іхны.
1 „I зрабі аброчнік дзеля кадзеньньня; зь дзерва акацы зрабі яго. 2 Локаць удаўжка́ ён, і локаць ушыркі ён; ён мае быць чатыракутні; а ўвышкі́ ён два локці; зь яго маюць выходзіць рогі яго. 3 I пацягні яго шчырым золатам, верх яго а сьцены яго наўкола, і рогі яго; і зрабі да яго залаты вянок наўкола. 4 I два колцы залатыя зрабі да яго, пад вянком яго, на двух кутох яго; зрабі іх з двух бакоў яго; будуць месцамі нашулкам, каб насіць яго на іх. 5 I зрабі нашулкі зь дзерва акацы, і пацягні іх золатам. 6 I пастанаві яго перад запінахаю, каторая перад скрыняю сьветчаньня, супроці века, каторае на сьветчаньню, ідзе Я буду сустракацца з табою там. 7 I кадзіць будзе на ім Аарон кадзеньням із пахнючых рэчаў; кажнае раніцы, як ён ладзе лянпы, будзе кадзіць ім. 8 I як Аарон пале лянпы адвячоркам, ён будзе кадзіць. Гэта штачаснае кадзеньне перад СПАДАРОМ у родах вашых. 9 Не паліце на ім ніякага кадзеньня чужога, ані ўсепаленьня, ані дару хлебнага; і ўзьліваньня ня ўзьлівайце на яго. 10 I будзе спраўляць Аарон залашчаньне над рагамі яго аднойчы ў год, з крыві ачышчальнага аброку за грэх ён будзе ачышчаць яго аднойчы ў год у родах вашых. Гэга сьвятое сьвятых СПАДАРУ".
11 I казаў СПАДАР Масею, кажучы: 12 „Як будзеш лічыць сыноў Ізраелявых подле лікаў іхных, дык дадуць кажны выкуп душы свае СПАДАРУ пры лічэныню іх, і ня будзе памеж іх мору згубнага пры лічэньню іх. 13 Во што дасьць кажны, каторы прайшоў лічэньне: паўсыкля сыкля сьвятога; у сыклю дваццаць гер; паўсыкля дар СПАДАРУ. 14 Кажны, каторы прайшоў лічэньне, ад дваццацёх год і вышэй, мае даваць дар СПАДАРУ. 15 Багаты хай не павялічае, і бедны хай не памяншае ад паўсыкля, што маюць даваць дар СПАДАРУ, дзеля выкупу душаў вашых. 16 I вазьмі срэбла выкупаў ад сыноў Ізраелявых, і дасі яго на службу будану збору; і будзе гэта сыном Ізраелявым на памятку перад СПАДАРОМ, дзеля залашчаньня душам вашым".
17 I сказаў СПАДАР Масею кажучы: 18 „І зробіш мыцельнік мядзяны і падложак мядзяны да ўмываньня, і пастанаві яго памеж будану збору і аброчніка, і налі ў яго вады. 19 I няхай Аарон а сынове ягоныя мыюць у ім рукі свае й ногі свае. 20 Як яны ўвыйдуць у будан збору, няхай яны ўмываюцца вадою, і яны не памруць; або як яны бліжацца да аброчніка дзеля служэньня, дзеля абраканьня агнянога СПАДАРУ, 21 Дык няхай яны ўмыюць рукі свае й ногі свае, і не памруць. I будзе ім уставаю вечнай, яму а патомкам ягоным у родах іхных".
22 I сказаў СПАДАР Масею, кажучы: 23 „І ты вазьмі сабе найлепшых пахнючых рэчаў: мірры легкацякучай пяцьсот сыкляў, цынамону пахнючага палавіцу гэтага, дзьвесьце пяцьдзясят, трысьніку пахнючага дзьвесьце пяцьдзясят, 24 Касі пяцьсот, подле сыклю сьвятыні, і алівы аліўкавае гін. 25 I зрабі з гэтага алей сьвятога памазаньня, масьць работы аптакарскае: алей сьвятога памазаньня гэга будзе. 26 I памаж ім будан збору, і скрыню сьветчаньня, 27 I стол а ўсі судзіны яго, і сьветач а ўсі судзіны яго, і аброчнік кадзеньня, 28 I аброчнік усепаленьня а ўсі судзіны яго, і мыцельінік а падстаноўку яго. 29 I пасьвяці іх, і будуць сьвятое сьвятых: усе, што даткнецца да іх, усьвяціцца. 30 I Аарона а сыноў ягоных памаж а пасьвяці іх, сьвятарстваваць Імне.
31 „А сыном Ізраелявым гу́кай, кажучы: ,Гэта будзе Імне алей сьвятога памазаньня ў родах вашых. 32 На целы чалавека ня маюць узьліваць яго, і подле складу яго не рабіце падобнага да яго. Ён сьвятасьць; сьвятасьцю мае быць вам. 33 Хто зробе аптакарскім спосабам падобны да яго, і хто дасьць ізь яго на чужога, дык будзе выгублены зь люду свайго' ".
34 I сказаў СПАДАР Масею: „Вазьмі сабе пахнючых рэчаў: бальсаму, оніксу, ґалвану духмянага а чыстага кадзіла, усяго аднолькавае вагі. 35 I зрабі з гэтага кадзіла ўменьням аптакарскім, пааптакарску зьмяшанае, чыстае, сьвятое. 36 I стаўчы яго дробна, і лажы перад сьветчаньням у будане збору, ідзе Я буду сустракацца з табою: сьвятое сьвятых будзе. 37 I кадзіла каторае зробіш, подле складу яго не рабіце сабе: сьвятасьцю яно будзе ў цябе СПАДАРУ. 38 Хто зробе падобнае, каб нюхаць яго, будзе выгублены зь люду свайго".
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Гля, Я гукну́ў на́ймя Бецал-эля, сына Ура Гуранка́, з плямені Юдзінага. 3 I Я напоўніў яго Духам Божым, мудрасьцю, разумнасьцю, веданьням і ўсяляікім рамяством, 4 Дадумавацца спосабаў рабіць у золаце, срэбру а медзі. 5 I рэзаць каменьне на асаджэньне, і рэзаць дзерва на рабеньне ўсялякае работы. 6 I вось, Я даў яму Аголява Агісамашонка, з пакаленьня Дановага, і ў сэрца кажнага мудрага сэрцам улажу мудрасьць, і яны зробяць усе, што я расказаў табе: 7 Будан збору а скрыню сьветчаньня а века, што на ёй, а ўсе судзьдзе будану, 8 I стол а судзьдзе яго, і аброчнік кадзеньня, 9 I аброчнік усепаленьня а ўсе судзьдзе яго, і мыцельнік а падложак яго, 10 I адзецьці службовыя, і адзецьці сьвятыя Аарону сьвятару, і адзецьці сыном ягоным да сьвятарства, 11 I алей памазаньня, і кадзілаў пахнючых да сьвятыні: подле тога, як Я расказаў табе, яны зробяць".
12 I сказаў СПАДАР Масею, кажучы: 13 „I ты кажы сыном Ізраелявым, кажучы: ,Сыботы Мае, адылі, дзяржыце, бо знак гэта меж Імною й вамі ў родах вашых, каб ведама было, што Я СПАДАР, Каторы пасьвячае вас. 14 I дзяржыце сыботу, бо яна сьвятая вам: хто збудзене яе, сьмерцю памрэць. Хто будзе ў яе рабіць работу, дык будзе выгублена тая душа з памеж люду свайго. 15 Шэсьць дзён няхай робяць работу, а дзень сёмы - сыбота супачынку, сьвятасьць СПАДАРУ: кажны, хто робе работу ў дзень сыботні, сьмерцю памрэць. 16 I будуць дзяржаць сынове Ізраелявы сыботу, каб спраўляць сыботу ў родах сваіх змоваю вечнай. 17 Памеж Імною й сынамі Ізраелявымі знак гэта на векі; бо ў шасьцёх днёх учыніў СПАДАР неба й зямлю, а сёмага дня перастаў і аддыхнуў".
18 I даў Бог Масею, як скончыў гутарыць ізь ім на гары Сынай, дзьве табліцы сьветчаньня, табліцы каме́нныя, напісаныя палцам Божым.
1 I абачыў люд, што Масей позьніцца зыйсьці з гары, і зьберся люд супроці Аарона, і сказалі яму: „Устань і зрабі нам багі, каторыя йшлі б перад намі, бо гэты Масей, гэты чалавек, каторы ўзьвёў нас ізь зямлі Яґіпецкае, ня ведаем, што сталася яму". 2 I сказаў ім Аарон: „Выламіце залатыя завушніцы, каторыя ў вушох вашых жонак, вашых сыноў і вашых дачок, і прынясіце іх да мяне". 3 I выламіў увесь люд залатыя завушніцы, што ў вушох іхных, і прынесьлі да Аарона. 4 Ён узяў з рук іхных, і ўхармаваў яго ґравэрнай снадзьдзю, і зрабіў зь яго вылітае цялё-бычка. I сказалі яны: „Гэта багове твае, Ізраелю, каторыя вывялі цябе ізь зямлі Ягіпецкае". 5 I абачыў Аарон, і збудаваў перад ім аброчнік, і агаласіў Аарон, і сказаў: „Сьвята СПАДАРУ заўтра". 6 I ўсталі яны назаўтрае рана, і абраклі ўсепаленьне, і дабліжылі аброкі супакойныя; і сеў люд есьці а піць, і ўстаў гуляць.
7 I гу́каў СПАДАР Масею: „Ідзі, зыйдзі, бо папсаваўся люд твой, каторы ты ўзьвёў ізь зямлі Ягіпецкае. 8 Борзда адхінуліся яны ад дарогі, каторую Я расказаў ім: зрабілі сабе выліванага бычка, і пакланіліся яму, і абраклі яму, і сказалі: ,Во багове твае, Ізраелю, каторыя ўзьвялі цябе ізь зямлі Ягіпецкае' ".9 I сказаў СПАДАР Масею: „Я бачыў люд гэты, і вось, люд ён - калянага завыйку. 10 I цяпер пакінь Мяне, і ўзгарыцца гнеў Мой на іх, і выгублю іх, і ўчыню цябе ў народ вялікі". 11 I маліў Масей від СПАДАРОЎ, Бога свайго, і сказаў: „Чаму, СПАДАРУ, узгараецца гнеў Твой на люд Твой, каторы ты ўзьвёў ізь зямлі Ягіпецкае сілаю вялікай і рукого моцнай? 12 Нашто маюць сказаць Ягіпцяне, кажучы: ,На ліха вывеў іх, каб забіць іх у горах і выгубіць іх ізь віду зямлі'. Адвярніся ад стродкага абурэння Свайго і пажалей ліха люду Свайму. 13 Успомні Абрагама, Ісака а Ізраеля, слугаў Сваіх, каторым прысягаў Ты Сабою, і гу́каў ім: ,Памнажаючы памнажу́ насеньне вашае, як гвезды нябёсныя, і ўсю зямлю гэтую, праз каторую Я сказаў, дам насенню вашаму, і будуць дзяржаць вечна' ". 14 I жалеў СПАДАР ліха, каторае Ён казаў учыніць люду Свайму.
15 I абярнуўся й зышоў Масей з гары; і дзьве табліцы сьветчаньня ў руццэ ў яго, табліцы, на каторых напісана было з абодвых бакоў: на адным і на другім баку напісана было на іх. 16 I табліцы работа Божая яны, і пісьмо - пісьмо Божае яно, выґравіраванае на табліцах.
17 I пачуў Ігошуа гом люду гука́ючага, і сказаў Масею: „Ваенны крык у табару". 18 I сказаў: „Гэта ня голас крыку сілы ані голас крыку слабасьці, а голас пяцьця чую". 19 I было, што як ён дабліжыўся да табару й абачыў цялё а скокі, і ўзгарэўся гнеў Масеяў, і кінуў з рук сваіх табліцы, і разьбіў іх пад гарою. 20 I ўзяў цялё, каторае яны зрабілі, і спалі́ў яго ў вагню, і сьцер на попел, і рассыпаў на вадзе, і даў яго піць сыном Ізраелявым.
21 I сказаў Масей Аарону: „Што зрабіў табе люд гэты, што ты ўвёў яго ў грэх вялікі?" 22 I сказаў Аарон: „Няхай не ўзгараецца гнеў спадара майго; ты знаеш люд гэты, што ён у ліху. 23 I яны сказалі імне: ,Зрабі нам багі, каторыя йшлі б перад намі, бо Масей, гэты чалавек, каторы ўзьвёў нас ізь зямлі Яліпецкае, ня ведаем, што сталася зь ім'. 24 I я сказаў ім: ,У каго ё золата, зламіце'. I аддалі́ імне, я кінуў яго ў вагонь, і вышла гэта цялё".
25 I абачыў Масей люд, што ён зьдзічэлы, бо Аарон прывёў яго да зьдзічэньня, на паганбеньне перад варага́мі ягонымі. 26 I стаў Масей у браме табару, і сказаў: „Хто СПАДАРОЎ - да мяне!" I зьберліся да яго ўсі сынове Левавы. 27 I ён сказаў ім: „Гэтак кажа СПАДАР, Бог Ізраеляў: ,Прыперажыце кажны меч свой да сьцягна свайго, перайдзіце й зьвярніцеся ад брамы да брамы па табару й назад, і забівайце кажны брата свайго, кажны прыяцеля свайго, кажны бліжняга свайго'. 28 I зрабілі сынове Левавы подле слова Масеявага: і пала зь люду таго дня каля трох тысячаў чалавекаў. 29 I сказаў Масей: „Напоўніце (пасьвяціце) рукі свае сядні СПАДАРУ, бо кажны будзе супроці сына свайго ,і брата, і каб ісслаў Ён вам сядні дабраславенства".
30 I было назаўтрае: і сказаў Масей люду: „Вы зрабілі вялікі грэх, і цяпер я ўзыйду да СПАДАРА, ці не адзяржу ласкіўчыненьня за грахі вашы". 31 I зьвярнуўся Масей да СПАДАРА, і сказаў: „О, ізграшыў люд гэты грэхам вялікім, і зрабілі сабе залатыя багі. 32 I цяпер, калі можна, даруй ім грэх іхны. А калі не, то вытры мяне, калі ласка, з кніґі Свае, у каторую Ты ўпісаў". 33 I СПАДАР сказаў Масею: „Таго, хто ізграшыў перад Імною, вытру з кнігі Свае. 34 I цяпер ідзі, вядзі люд гэты, куды сказаў табе. Вось, Ангіл Мой пойдзе перад табою, і ў дзень даведаньня Майго Я даведаюся да іх за грэх іхны". 35 I зра́зіў СПАДАР люд за тое, што зрабілі цялё, каторае зрабіў Аарон.
1 I гу́каў СПАДАР Масею: „Пайдзі, узыйдзі адгэтуль ты а люд, каторы ты ўзьвёў ізь зямлі Ягіпецкае, да зямлі, праз каторую Я прысягаў Абрагаму, Ісаку а Якаву, кажучы: ,Насеньню твайму дам яе'. 2 I пашлю перад табою Ангіла, і пражану Канааняні́на, Аморэя, Гэціча, Ферэзэя, Гэвея, а Евусэя. 3 I ўвядзець ён вас да зямлі, ідзе цячэць малако а мёд, бо Сам ня ўзыйду сярод цябе, бо люд калянага завыйку ты, каб не загубіць Імне вас у дарозе". 4 I пачуў люд ліхое слова гэтае, і загаласіў, і не ўзлажыў ніхто прыбораў сваіх на сябе. 5 I сказаў СПАДАР Масею: „Скажы сыном Ізраелявым: ,Вы люд калянага завыйку; за адну часіну́, калі Я ўзыйду сярод цябе, і выгублю цябе. А цяпер здыміце ізь сябе прыборы свае, Я буду ведаць, што Імне рабіць із табою' ". 6 I сыны Ізраелявы зьдзерлі ізь сябе прыборы свае ля гары Горыва.
7 I Масей узяў будан, і разапнуў яго вонках табару, воддаль ад табару, і назваў яго буданом збору; і было, што кажны, шукаючы СПАДАРА, выходзіў да будану збору, каторы быў вонках табару. 8 I было, што як Масей выходзіў да будану, уставаў увесь люд, і станавіўся кажны ля ўходу ў свой будан, і глядзеў за Масеям, аж пакуль ён ня ўходзіў у будан. 9 I было, як Масей уходзіў у будан, спушчаўся стоўп болачны і станавіўся ля ўходу ў будан, і гутарыў із Масеям. 10 I абачыў увесь люд стоўп болачны, што стаяў ля ўходу ў будан; і ўставаў увесь люд, кланяўся кажны ля уходу будану свайго. 11 I гутарыў СПАДАР із Масеям відам у від, бы гутарыў хто з прыяцелям сваім; і ён зварачаўся да табару; а слугачы ягоны Ігошуа Нунянок, маладзён, не адхінаўся з нутра будану.
12 I сказаў Масей СПАДАРУ: „Гля, Ты кажаш Імне: ,Узьвядзі люд гэты"; а Ты не азнайміў імне, каго пашлеш з імною, і Ты сказаў: ,Я знаю цябе наймя, і таксама ты прыдбаў ласку ў ваччу Маім'. 13 I цяпер, калі я прыдбаў ласку ў ваччу Тваім, то малю: азнаймі імне дарогу Сваю, і я пазна́ю Цябе, каб прыдбаць ласку ў ваччу Тваім; і паглядзі, бо гэты народ люд Твой". 14 Спадар сказаў: „Від Мой пойдзе перад табою, і супакою цябе". 15 I сказаў Яму: „Калі ня пойдзе від Твой, то й не ўзьвядзі нас адгэтуль; 16 Бо з чаго я пазнаю, што я прыдбаў ласку ў ваччу Тваім, я а люд Твой? Ці ня з тога, як Ты пойдзеш із намі? Тады я а люд Твой будзем адрозьнены ад кажнага люду, каторы ё на відзе зямлі".
17 I сказаў СПАДАР Масею: „I гэта слова, каторае ты казаў, Я зраблю, бо ты знайшоў ласку ў ваччу Маім, і Я знаю цябе наймя".
18 I сказаў: „Пакажы імне, калі ласка, славу Сваю". 19 I сказаў: „Я правяду перад відам тваім усю дабрыню Сваю, і агалашу ў імя СПАДАРОВА перад табою; і над кім зьмілавацца - зьмілуюся, каго пажалець - пажалею". 20 I сказаў: „Ня можаш абачыць віду Майго, бо ня можа абачыць Мяне чалавек і застацца жывы". 21 I сказаў СПАДАР: „Во месца ў мяне: і станаўко стань на гэтай ска́ле. 22 I будзе, што, як пойдзе слава Мая, то Я пастанаўлю цябе ў ськепіне ска́лы, і пакрыю цябе даланёю Сваёю, пакуль не прайду. 23 I як здыйму даланю Сваю, ты абачыш Мяне адзаду, а Від Мой ня будзе відаць".
1 I сказаў СПАДАР Масею: „Вычашы сабе дзьве табліцы каме́нныя, падобныя да першых, і Я напішу на тых табліцах словы, якія былі́ на першых табліцах, каторыя ты разьбіў. 2 I будзь гатовы да раньня; і ўзыйдзі нараніцы на гару Сынай, і стань перад Імною там на версе гары. 3 Але ні водная людзіна няхай ня ўзыйдзе з табою, і таксама ніякая людзіна няхай не паказуецца на ўсёй гары; нават статак, драбны й буйны, ня мае пасьціцца супроці гары тае".
4 I вычасаў Масей дзьве табліцы каме́нныя, падобныя да першых, і ўстаў рана наранііцы, і ўзышоў на гару Сынай, як расказаў яму СПАДАР; і ўзяў у рукі свае дзьве табліцы каме́нныя. 5 I зышоў СПАДАР у булаку́, і стаў там, і галасіў у імя СПАДАРОВА. 6 I прайшоў СПАДАР перад відам ягоным, і галасіў: „СПАДАР, СПАДАР, БОГ спагадлівы а ласкучынюшчы, памальны да гневу, найміласарнейшы а праўдзівы, 7 Заховуе міласэрдзе тысячам, даруе бяспраўе а выступ а грэх, але не звальняе ад віны, давядаецца да бяспраўя бацькоў на дзяцёх а на дзяцёх дзяцей да трэйцяга а чацьвертага пакаленьня". 8 I пабарзьдзіў Масей, і сьхінуўся да зямлі, і пакланіўся, 9 I сказаў: „Калі я прыдбаў ласку ў ваччу Тваім, Спада́ру, няхай ідзець Спадар сярод нас, бо люд гэты калянага завыйку; і даруй бяспраўі нашы а грахі нашы, і май нас за спадак".
10 I сказаў: „Вось, Я ўчыню змову: перад усім людам тваім учыню чудосы, якія ня былі́ створаны па ўсёй зямлі і ні ў якіх народаў; і абача ўвесь люд, сярод каторага ты, справу СПАДА́РОВУ, бо страшнае будзе тое, што я ўчыню табою. 11 Захавай гэта, што я раскажу табе цяпер: вось, Я жану ад віду твайго Аморэя, Канааняні́на, Гэціча, Ферэзэя, Гэвея а Евусея; 12 Сьцеражыся, ня чыні змовы із жыхарам тае зямлі, у каторую ўвыйдзеш, каб ён ня стаў пасткаю сярод цябе. 13 Але аброчнікі іхныя абурыце, і стаўпы іхныя паламіце, і высячыце гаі іхныя; 14 Бо ты ня маеш кланяцца богу іншаму, апрача СПАДАРА; ,Завіднік' імя ягонае, Бог ё завіднік; 15 Каб, учыніўшы змову із жыхарам тае зямлі, не пачаў бязуліць, ідучы за багамі іхнымі, і абракаць багом іхным, і ня гукну́лі цябе, і ня еў з аброкаў ягоных, 16 I возьмеш із дачок ягоных сыном сваім, і дачкі іхныя будуць бязуліць подле багоў сваіх, і ўвядуць у бязулства сыноў тваіх подле багоў сваіх.
17 „Багоў літых не рабі сабе.
18 „Сьвята праснакоў дзяржы: сем дзён еж прэсны хлеб, каторы я расказаў табе, у прызначаным часе месяца Авіва; бо ў месяцу Авіве вышаў ты зь Ягіпту.
19 „Усе, дзетніцу рашчыняючае Імне, і ўвесь статак твой з памеж самцоў, што рашчыняе дзетніцу, вол гэта ці авечка. 20 Рашчыняючага дзетніцу з аслоў выкупляй баранчыкам; а калі ня выкупіш, то зламі яму завыек. Усіх першакоў із сыноў сваіх выкупляй. I няхай ня бачаць віду Майго пустыя.
21 Шэсьць дзён рабі а сёмага дня супачынь; і ў часе сяўбы й жніва супачынь.
22 I сьвята тыдняў чыні сабе, першы плод зажынкаў пшонкі і сьвята дажынкаў у канцу году. 23 Трэйчы ў год маюць станаві́цца ўсі мужчыны твае перад відам Спа- дара, СПАДАРА Бога Ізраелявага. 24 Як я пражану народы ад віду твайго, і пашыру граніцы твае, і ні хто не пажадае зямлі твае, як ты ўзыйдзеш перад від СПАДАРА, Бога Свайго, трэйчы ў год.
26 „Не зарэж над кіслым крыві аброкаў Маіх, і хай не начуе да раньня аброк сьвята Пасхі.
26 „Найпершыя плады зямлі свае прынось да дому СПАДАРА, Бога свайго.
„Не вары казяняці ў малаццэ маці яго".
27 I сказаў СПАДАР Масею: „Напішы сабе словы гэтыя, бо подле гэтых словаў Я чыню змову з табою а з Ізраелям".
28 I прабыў там у СПАДАРА сорак дзён і сорак ночаў, хлеба ня еў і вады ня піў, і напісаў на табліцах словы змовы, дзесяць словаў.
29 I было, што як зыходзіў Масей з гары Сынаю, - і дзьве табліцы сьветчаньня ў руццэ ў Масея пры зыходзе яго з гары, - то Масей ня ведаў, што зьзяла скура віду ягонага, бо гутарыў ізь Ім. 30 I абачыў Аарон і ўсі сынове Ізраелявы Масея, і вось, зьзяла скура віду ягонага, і баяліся дабліжыцца да яго. 31 I гукнуў іх Масей, і зьвярнуліся да яго Аарон а ўсі княжаты грамады, і гу́каў Масей ізь імі. 32 I просьле гэтага дабліжыліся ўсі сынове Ізраелявы, і ён паведаў ім усе, што СПАДАР гутарыў ізь ім на гары Сынаю. 33 I як скончыў Масей гу́каць ізь імі, запяў на від свой запінашку. 34 А як Масей уходзіў перад СПАДАРА, каб гутарыць ізь Ім, тады здыймаў запінашку, пакуль ня выходзіў. I вышаў, і казаў сыном Ізраелявым, што раска- зана было яму. 35 I бачылі сынове Ізраелявы від Масеяў, што зьзяла скура віду Масеявага, і Масей ізноў запінаў запінашку на від свой, пакуль ня ўходзіў гутарыць ізь Ім.
1 I зьбер Масей усю грамаду́ сыноў Ізраелявых, і сказаў: „Гэта словы, што расказаў СПАДАР чыніць іх:
2 „Шэсьць дзён рабіце работу, а сёмага дня мае быць у вас сьвята, сыбота супачынку СПАДАРУ; кажны, хто будзе рабіць у яе работу, памрэць. 3 Не паліце агню ў вусіх гасподах сваіх у дзень сыботы".
4 I сказаў Масей усёй грамадзе́ сыноў Ізраелявых: „Гэта тое слова, што расказаў СПАДАР, кажучы: 5 ,Вазьміце ад сябе дар СПАДАРУ; кажны ахвотнага сэрца хай прынясець аброк СПАДАРУ: золата, срэбла а медзь, 6 I воўну васільковую а пурпуровую а чырвовую, і цянюсенькае палатно, і казіную поўсьць, 7 I скуры баранія чырвоныя, і скуры барсуковыя, і дзерва акацу, 8 I аліву да сьветача, і пахі на алей памазаньня й да пахнючага кадзеньня, 9 I камяні оніксу, і каменчыкі ўсаджа́ныя на наплечнік а нагруднік. 10 I кажны з вас мудры сэрцам хай прыдуць і зробяць усе, што расказаў СПАДАР: 11 „Вітальню а будан яе а пакрыцьце яе, кручкі яе а дошкі яе, нашулкі яе, стаўпы яе а падстаноўкі яе, 12 Скрыню а нашулкі яе, века а запінаху запоны, 13 Стол а нашулкі яго а ўсі судзіны яго, і хлябы Выкладу, 14 I сьветач да сьвяценьня із судзінамі яго, і лянпы яго, і аліву да сьвяценьня, 15 I аброчнік да кадзеньня а нашулкі яго, і алей памазаньня і пахнючыя кадзеньні, запону да ўходу вітальні, 16 Аброчнік усепаленьня а крату мядзяную да яго а нашулкі яго а ўсе судзьдзе яго, мыцельнік а падложак яго, 17 Заслоны панадворку, стаўпы яго а падложкі іх і запону ля ўходу ў панадворак, 18 Кольле вітальні а кольле панадворку а паварозкі іх, 19 Адзецьці службовыя да служэньня ў сьвятыні а сьвятыя адзецьці Аарону сьвятару а адзецьці сыном ягоным да сьвятарстваваньня.
20 I вышла ўся грамада́ сыноў Ізраелявых ад Масеявага віду. 21 I прыходзіла кажная людзіна, каторую прынукала да гэтага сэрца, і кажны, каторага захочаваў дух ягоны, і прыносілі аддзелены дар СПАДАРУ на рабеньне будану збору, і на ўсе служэньне яго, і на сьвятыя адзецьці.
22 I прыходзілі мужы із жонкамі, усі ахвотнага сэрца прыносілі ўносьніцы а завушніцы а жуковіны а кралі, і ўсялякія залатыя рэчы, кажны хто нахінаў нахінаньне золата СПАДАРУ.
23 I кажны, у каго была́ воўна васільковая а пурпуровая а чырвовая, цянюсенькае палатно й казіная поўсьць, скуры баранія, хварбаваныя на чырвана, і скуры барсуковыя, прыносіў іх. 24 I кажны, хто падыймаў дар срэбла а медзь, прыносіў гэты дар СПАДАРУ; і кажны, у каго знайшлося дзерва акаца прыносілі на ўсялякую работу служэньня.
25 I кажная жонка, мудрая сэрцам, прала сваімі рукамі й прыносіла пражу васільковага, пурпуровага а чырвовага колеру й цянюсенькае палатно. 26 I ўсі жанкі́, каторых прынукала сэрца мудрасьцю, пралі сваю казіную поўсьць. 27 А князі прыносілі камень онікс а каменчыкі, усаджа́ныя ў наплечнік а нагруднік, 28 I пахі, і аліву да сьветача, і да алею памазаньня, і на пахнючыя кадзеньні. 29 Бо кажны мужчына й жонка із сыноў Ізраелявых, каторых захочавала сэрца іхнае прынесьці на ўсялякую работу, якую СПАДАР Масеям расказаў зрабіць, прыносілі самахвотны дар СПАДАРУ.
30 I сказаў Масей сыном Ізраелявым: „Глядзіце, СПАДАР гукну́ў наймя Бецал-эля, сына Ура Гуранка, з плямені Юдзінага, 31 I напоўніў яго Духам Божым, мудрасьцю а кемнасьцю а веданьням а ўсялямім рамяством, 32 I выдумляць мастацтва, рабіць у золаце а срэбле а медзі, 33 I ў рэзаньню каменьня да ўсаджаньня, і ў рэзаньню дзерва, і рабіць усялякую мастацкую работу. 34 I здольнасьць вучыць даў у сэрца ягонае а Аголява Агісамашонка, з плямені Даковага. 35 Ён напоўніў іх мудрасьцю сэрца, рабіць усялякую работу ґравэра а мастака а вышываньніка на васільковай, пурпуровай, чырвовай тканіне і на цянюсенькім палатне, і ткача, усялякую работу робячага й мастацтва выдумляючага".
1 I рабіў Бецал-эль, і Аголяў, і кажны мудры сэрцам, каторым даў СПАДАР мудрасьць а кемнасьць у нутр ім, каб зрабіць усялякую работу служэньня ў сьвятыні ў вусім, як расказаў СПАДАР. 2 I гукну́ў Масей Бецал-эля, і Аголява, і кажнага мудрага сэрцам, катораму СПАДАР даў мудрасьць у сэрца ягонае, кажнага, каго прынукала сэрца прыступіць да работы й рабіць. 3 I ўзялі́ яны ад віду Масеявага ўвесь дар, каторы прынесьлі сынове Ізраелявы на работы служэньня сьвятыні, каб рабіць яе; а яны прыносілі да яго яшчэ самахотныя дары кажнае раніцы рана. 4 I прышлі ўсі мудрыя, што рабілі ўся-лякія работы сьвятыні, кажны ад свае работы, якою яны займаліся, 5 I сказалі Масею, кажучы: „Люд лішне шмат прыносе, болей чымся патрэбна да служэньня на работу, якую расказаў СПАДАР зрабіць". 6 I расказаў Масей, і абешчана было ў табару, кажучы: „Ані мужчына, ані жонка не рабіце ўжо нічога на дар у сьвятыню;" і перастаў люд прыносіць. 7 I прынесенага на работу было даволі на ўсялякую работу, якую належыла рабіць, і аж заставалася.
8 I зрабілі ўсі мудрыя сэрцам, што займаліся работаю вітальні: дзесяць спонаў із суканага цянюсенькага палатна й з васільковае а пурпуровае а чырвовае воўны; херуваў умелай работаю зрабілі на іх. 9 Удаўжкі кажная спона дваццаць восьмі локцяў, і ўшыркі кажная чатыры локці; усіх спонаў адна мера. 10 I злучыў ён пяць спонаў адну з аднэй, і пяць спонаў злучыў адну з аднэй. 11 I зрабіў аплічкі васільковага колеру на краю аднае споны, ідзе яна шчапляецца з другой; гэтак зрабіў ён і на краю апошняе споны, да шчапленьня яе з другой. 12 Пяцьдзясят аплічкаў зрабіў ён на аднэй споне, і пяцьдзясят аплічкаў зрабіў на канцу споны, ідзе яна шчапляецца з другой; аплічкі гэтыя былі́ адна супроці аднае. 13 I зрабіў пяцьдзясят кручкоў залатых, і кручкамі злучыў адну спону з аднэй, і сталася вітальня адна.
14 I зрабіў споны з казінае поўсьці да будану вітальні; адзінанцаць спонаў зрабіў іх. 15 Удаўжкі адна спона трыццаць локцяў, і чатыры ўшыркі адна спона; мера адна ўсіх адзінанцацёх. 16 I злучыў ён пяць спонаў асобна а шэсьць спонаў асобна. 17 I зрабіў пяцьдзясят аплічкаў па краю споны, каторая шчапляецца з другой. 18 I зрабіў пяцьдзясят мядзяных кручкоў да злучэньня будана, каб быў адзін. 19 I зрабіў прыкрыцьце да вітальні з чырваных бараніх скураў, і пакрыцьце із скураў барсуковых на верх.
20 I зрабіў дошкі да вітальні зь дзерва акацы стаячыя. 21 Дзесяць локцяў удаўжкі дошка, паўтара локця ўшыркі кажная дошка. 22 Па два чэпы ў кажнай дошцы, адзін супроці аднаго; гзтак зрабіў ён да ўсіх дашчок вітальні. 23 I зрабіў дашчок да вітальні: дваццаць дашчок да паўднявога боку, на паўдня; 24 I сорак срэбных падложкаў зрабіў пад дваццаць дашчок: два падложкі пад адну дошку да двух чэпаў яе, і два падложкі пад другую дошку да двух чэпаў яе. 25 I Да друтога боку вітальні, на поўнач, зрабіў дваццаць дашчок, 26 I сорак срэбных падложкаў іх: два падложкі пад аднў дошку, і два падложкі пад другую дошку. 27 I да заходняга боку вітальні зрабіў шэсьць дашчок. 28 I дзьве дошкі зрабіў да вугла вітальні на задні бок. 29 I яны былі́ падвойныя далава́х і разам былі злучаныя ўгары ў вадным колцу; гэтак зрабіў ён ізь імі абедзьвімі на абодвых вуглох. 30 I было восьмі дашчок, і срэбных падложкаў шаснанцаць па два падложкі, па два падложкі пад кажную дошку. 31 I зрабіў завалы зь дзерва акацы, пяць да дашчок аднаго боку вітальні, 32 I пяць завалаў да дашчок другога боку вітальні, і пяць завалаў да дашчок задняга боку вітальні. 33 I зрабіў сярэднюю завалу, што праходзіла б пасярэдзіне дашчок ад аднаго канца да другога. 34 I дошкі пацягнуў золатам; і колцы зрабіў із золата, як месцы ўкладаць завалы, і завалы пацягнуў золатам.
35 I зрабіў запінаху з васільковае а пурпуровае а чырвовае воўны і з тканага цянюсенькага палатна; і работаю мастака зрабіў на ёй херуваў. 36 I зрабіў да яе чатыры стаўпы з акацы, і пацягнуў іх золатам, кручкі іх залатыя, і выліў да іх чатыры срэбныя падложкі. 37 I зрабіў: запону да ўходу будану з васільковае а пурпуровае а чырвовае воўны і зь цянюсенькага палатна, узорнае работы, 38 I стаўпоў пяць да яе зь іх кручкамі; I пацягнуў вярхі іх і вязі іх золатам, і падложкаў іх пяць ізь медзі.
1 I зрабіў Бецал-эль скрыню зь дзерва акацы; удаўжкі яна паўтрайця локця, ушыркі яна паўтара локця і ўвышкі́ яна паўтара локця. 2 I пацягнуў яе шчырым золатам унутры й знадворку, і зрабіў наўкола яе залаты вянок. 3 I выліў да яе чатыры колцы залатыя, на чатырох вуглох яе: два колцы на адным баку яе, і два колцы на друім баку яе. 4 I зрабіў нашулкі зь дзерва акацы, і пацягнуў іх золатам. 5 I ўсунуў нашулкі ў колцы, па бакох скрыні, каб насіць скрыню.
6 I зрабіў века із шчырага золата; удаўжкі яно паўтрайця локця, а ўшыркі паўтара локця.
7 I зрабіў двух херуваў із золата; каванае работы зрабіў іх па абодвых канцох века: 8 Аднаго херува з гэтага канца, і аднаго херува з другога канца; зь века зрабіў херуваў на абодвых канцох яго. 9 I былі́ херувы распусьціўшы дагары крылы, і ахіналі крыламі сваімі века, а відамі сваімі былі адзін да аднаго; да века былі віды херуваў.
10 I зрабіў стол ізь дзерва акацы ўдаўжкі два локці, і локаць ушыркі, і паўтара локця ўвышкі. 11 I пацягнуў яго золатам шчырым; і зрабіў наўкола яго залаты вянок. 12 I зрабіў наўкола яго аблямаваньне ў даланю, і зрабіў залаты вянок ля аблямаваньня яго. 13 I выліў да яго чатыры колцы залатыя, і прыладзіў колцы на чатырох рагох, ля чатырох ножак яго. 14 Супроці аблямаваньня былі колцы, як месцы нашулінам, насіць стол. 15 I зрабіў нашулкі зь дзерва акацы да нашэньня столу, і пацягнуў іх золатам. 16 I зрабіў судзіны, што на стале: місы яго а ложкі яго, судзіну яго да ачышчэньня, і коўні, каб узьліваць імі, із шчырага золата.
17 I зрабіў сьветач із золата шчырага, каваны зрабіў сьветач; сьцябло яго, галузкі яго, чарачкі яго, апучкі яго а кветкі яго выходзілі зь яго. 18 I шэсьць галузкаў выходзіла з бакоў яго: тры галузкі свветача з аднаго боку яго, і тры галузкі сьветача з другога боку яго. 19 Тры чарачкі былі́ падобныя да міндадяў на аднэй галузцы, апучка а кветка, і тры чарачкі, падобныя да міндаляў, на другой галузцы, апучка а кветка. Гэтак на шасьцёх галузках, што выходзяць ізь сьветача, 20 I на сьветачу былі чатыры чарачкі, падобныя да міндаляў, з апучкамі а кветкамі. 21 I апучка пад дзьвюма галузкамі зь яго, і апучка пад дзьвюма галузкаімі зь яго, і апучка пад дзьвюма галузкамі зь яго, на шасьцёх галузках, што выходзяць ізь яго. 22 Апучкі а галузкі іх выходзілі зь яго; увесь ён каваны, суцэльны із шчырага золата. 23 I зрабіў лянпаў яго сем, і абцужкі да яго, і канчаранку да яго, із шчырага золата . 24 З цэнтнару шчырага золата зрабіў яго з усім судзьдзям яго.
25 I зрабіў аброчнік кадзеньня зь дзерва акацы; локаць удаўжкі і локаць ушыркі, чатыракутні; і два локці ўвышкі; зь яго выходзілі роґі яго. 26 I пацягнуў яго шчырым золатам, верх яго а бакі яго наўкола а рогі яго, і зрабіў да яго залаты вянок наўкола. 27 I два колцы залатыя зрабіў пад вянком яго на двух бакох яго; на двух бакох зрабіў месцы да нашулкаў, каб насіць яго імі.
28 I зрабіў нашулкі зь дзерва акацы, і пацягнуў іх золатам.
29 I зрабіў алей сьвятога памазаньня і кадзеньне пахнючае, чыстае, уменьням аптакарскім.
1 I зрабіў аброчнік усепаленьня зь дзерва акацы, удаўжкі пяць локцяў і ўшыркі пяць локцяў, чатыракутні, і ўвышкі тры локці. 2 I зрабіў рогі яго на чатырох рагох яго, ад яго былі́ гэтыя рогі; і пацягнуў іх медзяй. 3 I зрабіў усе судзьдзе аброчніка: гаршкі, лапаткі, чары да пырсканьня, ві́дзёлкі а вуглянку; усе судзьдзе яго зрабіў ізь медзі. 4 I зрабіў да аброчніка крату работы пляцёнкі, мядзяную, пад вобадам далава́х да палавіцы яго. 5 I выліў чатыры колцы на чатырох канцох да мядзянае краты, - месцы на нашуліны. 6 I зрабіў на шуліны зь дзерва акацы, і пацягнуў іх медзьдзю. 7 I ўсунуў нашуліны ў колцы на бакох аброчніка, каб насіць яго імі; пустым унутры з дашчок зрабіў яго.
8 I зрабіў мыцельнік ізь медзі і падложак яго зь медзі, з глядзелак грудоў жанок, што зьбіраліся ля ўходу будану збору.
9 I зрабіў панадворак із паўдня- вога боку, на паўдня, заслоны з тканага цянюсенькага палатна, на сто локцяў; 10 Стаўпоў да іх дваццаць і падложкаў да іх дваццаць мядзяных, кручкі на стаўпох а прывязкі іх із срэбла. 11 I на паўночным баку сту локцяў, стаўпоў да іх дваццаць і падложкаў да іх дваццаць мядзяных; кручкі на стаўпох а прывязкі іх із срэбла. 12 I із заходняга боку заслоны пяцьдзясят локцяў, стаўпоў да іх дзесяць і падложкаў да іх дзесяць; кручкі на стаўпох а прывязкі іх із срэбла. 13 I зь пярэдняга боку на ўсход пяцьдзясят докцяў. 14 Да аднаго боку заслоны пятнанцацёх локцяў; стаўпоў да іх тры і падложкаў да іх тры; 15 I з другога боку, адсюль, ля брамы панадворку заслоны пятнанцацёх локцяў; стаўпоў да іх тры і падложкаў да іх тры. 16 Усі заслоны наўкола панадворку із суканага цянюсенькага палатна. 17 I падложкі да стаўпоў мядзяныя, кручкі на стаўпох а прывязкі іх із срэбла, і пацягнены вярхі іх срэблам, і ўсі яны былі́ прывязаны срэблам, усі стаўпы панадворку. 18 Запона а брамы панадворку ўзорнае работы з васільковае а пурпуровае а чырвовае воўны з тканага цянюсенькага палатна, дваццацёх локцяў удаўжкі, а ўвышкі, як і ўшыркі, пяцёх локцяў, падобна да іншых заслонаў панадворку; 19 I стаўпоў да іх чатыры, і падложкаў да іх чатыры мядзяных; кручкі ў іх срэбныя, і пацягнены вярхі а прывязкі іх срэблам. 20 Усе кольле вітальні й панадворку наўкола мядзянае.
21 Во вылічэньне спакмянёў тае вітальні, вітальні сьветчаньня, да служэньня Левітаў, каторыя лічылі подле словаў Масеявых пад наглядам Іфамара Ааранёнка, сьвятара. 22 I Бецал-эль, сын Ура Гуранка́, з плямені Юдзінага зрабіў усе, што расказаў СПАДАР Масею; 23 I зь ім Аголяў Агісамашонак, з плямені Дановага, майстра а мастак а вышываньнік па васільковай, пурпуровай, чырвовай тканіне і цянюсенькім палатне.
24 Усяго золата, ужытага на работу на ўсі работы сьвятыні, - а было гэта золата нахінанае, - было дваццаць дзевяць цэнтнароў і сямсот трыццаць сыкляў, сыкляў сьвятыні. 25 I срэбла ж ад вылічанае грамады сто цэнтнароў і тысяча сямсот семдзясят пяць сыкляў, сыкляў сьвятыні. 26 Бека з галавы паў сыкля, сыкля сьвятыні, з кажнага, што прайшоў лічэньне, ад дваццацёх год і вышэй, із шасьцьсот трох тысячаў пяцьсот пяцьдзясят. 27 I было сто цэнтнароў срэбра ўжыта на выліцьце падложмаў сьвятыні й падложкаў запінахаў; сто падложкаў із сту цэнтнароў, па цэнтнару на падложак; 28 А з тысяча сямсот семдзясят пяцёх зрабіў ён кручкі на стаўпох, і пацягнуў вярхі іх, і зьвязаў іх. 29 А медзі нахінанае было семдзясят цэнтнароў і дзьве тысячы чатырыста сыкляў. 30 Зь яе зрабіў ён падложкі да стаўпоў ля ўходу ў будан сьвечаньня, і аброчнік мядзяны, і крату мядзяную да яго, і ўсе судзьдзе аброчніка, 31 I падложкі панадворку наўкола, і падложкі брамы панадворку, і ўсе кольле вітальні, і ўсе кольле наўкола панадворку.
1 А з васільковае а пурпуровае а чырвовае воўны зрабілі яны службовыя адзецьці да служэньня ў сьвятыні; і зрабілі́ сьвятыя адзецьці Аарону, як расказау СПАДАР Масею.
2 I зрабіў наплечнік із золата, з васільковае а пурпуровае а чырвовае воўны і зь цянюсенькага палатна. 3 I выкляпалі яны бляшкі золата, і павыціналі зь іх ніці, каб ператыкаць імі васільковыя а пурпуровыя, чырвовыя а цянюсенькія, умелай работаю. 4 Прырамкі зрабілі яму зьвязуючыя; на абодвых канцох сваіх ён быў зьвяза́ны. 5 I пояс наплечніка, каторы паверх яго, аднолькавае зь ім работы, із золата, з васільковае а пурпуровае а чырвовае воўны і цянюсенькага палатна, як расказаў СПАДАР Масею. 6 I абрабілі каменчыкі оніксавыя, асадзіўшы іх у залатыя асады й выґравіраваўшы на іх імёны сыноў Ізраелявых, як ґравіруюць пячаці. 7 I палажыў ён іх на прырамкі наплечніка, каменчыкі на памятку сыноў Ізраелявых, як расказаў СПАДАР Масею.
8 I зрабіў нагруднік умелай работаю, такою ж работаю, як наплечнік, із золата, з васільковае, пурпуровае а чырвовае воўны і зь цянюсенькага тканага палатна. 9 Ён быў чатыракутні; падвойны зрабілі яны нагруднік пядзю ўдаўжкі й пядзю ўшыркі, падвойны. 10 I ўсадзілі ў яго чатыры радкі каменчыкаў у рад: рубін, топаз, шмараґд - першы радок. 11 I радок другі: карбункуль, шафір а дыямэнт; 12 I радок трэйці: яхонт, агат а амэтысты; 13 I радок чацьверты: хрызоліт, онікс а ясьпіс. Укладзены й асаджаны ў золата ў сваім парадку. 14 I каменчыкаў да ймёнаў сыноў Ізраелявых, вось, іх двананцаць подле ймёнаў, выґравіраваныя, як пячаці, кажны подле імені свайго, на двананцаць плямёнаў. 15 I зрабілі на нагруднік ланцужкі, як шнюркі, вітай работаю із шчырага золата. 16 I зрабілі два залатыя аплікі і два залатыя колцы, і прымацавалі два колцы да двух канцоў нагрудніка. 17 I ўвялі абодва вітыя залатыя ланцужкі ў два колцы па канцох нагрудніка. 18 А два канцы двух ланцужкоў прычапілі да двух аплікоў і прымацавалі іх да прырамкаў наплечніка з дабрага боку яго. 19 I арабілі два колцы залатыя, і прымацавалі да двух канцоў нагрудніка на тым баку, штода наплечніка ўнутр. 20 I зрабілі два колцы залатыя, і прымацавалі іх да дзьвюх прырамак наплечніка здолу, з добрага боку яго, у шчапленьню яго над поясам наплечніка. 21 I прымацавалі нагруднік колцамі яго да колцаў наплечніка шнюрком із васільковае воўны, каб ён быў над поясам наплечніка, і каб яе адставаў нагруднік ад наплечніка, як расказаў СПАДАР Масею.
22 I зрабіў верхнюю рызу да наплечніка, тканую ўсю з васільковае воўны, 23 I прарэх рызы ў сярэдзіне яе, як прарэх панцыра, і наўкола яе аблямаваньне, каб ня дзерлася. 24 I зрабілі аны на подале верхняе рызы яблыкі гранатовыя з васільковае а пурпуровае а чырвовае воўны суканае. 25 I зрабілі званочкі із шчырага золата, і памясьцілі званочкі памеж гранатовых яблыкаў па подалах верхняе рызы наўкола, памеж гранатовых яблыкаў, 26 Званочак а гранатовы яблык, званочак а гранатовы яблык, па подале верхняе рызы да служэньня, як расказаў СПАДАР Масею.
27 I зрабілі́ хітоны зь цянюсенькага палатна тканае работы, Аарону а сыном ягоным, 28 I мітру зь цянюсенькага палатна, і харошыя турбаны зь цянюсенькага палатна, і ганавіцы лянныя зь цянюсенькага палатна суканага, 29 I пояс ізь цянюсенькага палатна суканага і з васільковае а пурпуровае а чырвовае воўны, узорнае работы, як расказаў СПАДАР Масею.
30 I зрабілі дошчачку дыядэмы сьвятое із шчырага золата, і напісалі на ёй пісомыя літары, як ґравіруюць на пячаці: „Сьвятасьць СПАДАРУ". 31 I прымацавалі да яе шнюрок із васільковае воўны, каб прывязаваць яе да мітры зьверху, як расказаў СПАДАР Масею.
32 I скончана ўся работа вітальні будану сьветчаньня; і зрабілі сынове Ізраелявы ўсе; подле ўсёга, як расказаў СПАДАР Масею, так зрабілі.
33 I прыне́сьлі вітальню Масею, будан і ўсе судзьдзе яе, кручкі яе, дошкі яе, завалы яе, стаўпы яе а падложкі яе, 34 I прыкрыцьце із скураў бараніх, хварбаваных на чырвана, і прыкрыцьце із скураў барсуковых, і запінаху запоны, 35 Скрыню сьветчаньня, і нашулкі яе, і века яе, 36 Стол, усе судзьдзе яго й хлябы Выкладу, 37 Сьветач чысты, лянпы яго, лянпы разьмешчаныя, і ўсе судзьдзе яго, і аліву да сьвячэньня, 38 I залаты аброчнік, і алей памазаньня, і кадзельныя пахі, і запону ўходу будану, 39 Аброчнік мядзяны й мядзяную крату да яго, нашулкі яго і ўсе судзьдзе яго, мыцельнік а падложак яго, 40 Заслоны панадворку, стаўпы а падложкі яго, запон да брамы панадворку, паварозкі й кольле, і ўсе судзіны да службы вітальні будану збору, 41 Адзецьці службовыя да служэньня ў сьвятыні, сьвятыя адзецьці Аарону, сьвятару, і адзецьці сыном ягоным да сьвятарстваваньня. 42 Подле усёга як расказаў СПАДАР Масею, так і зрабілі сынове Ізраелявы ўсе служэньне. 43 I абачыў Масей усю работу, і вось, яны зрабілі яе; як расказаў СПАДАР, так і зрабілі. I дабрасла́віў іх Масей.
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „У дзень першага месяца, першага дня месяца ўстанаві вітальню будану збору, 3 I пастанаві там скрыню сьветчаньня, ,І закрый скрыню запінахаю, 4 I ўнясі стол, і разлажы паложанае на ім, і ўнясі сьветач, і запалі лянпы яго; 5 I пастанаві залаты аброчнік да кадзеньня перад скрыняю сьветчаньня; і запні запону ля ўходу ў вітальню; 6 I пастанаві аброчнік усепаленьня перад уходам у вітальню будану збору; 7 I пастанаві мыцельнік памеж вітальні збору й аброчніка, і налі ў яго вады. 8 I расстанаві панадворак наўкола, і запні запону ў браме панадворку. 9 I вазьмі алею памазаньня, і памаж вітальню і ўсе, што ў ёй, і пасьвяці яе й усі рэчы яе, і будзе сьвятая. 10 I памаж аброчнік усепаленьня й усе судзьдзе яго, і пасьвяці аброчнік, і будзе аброчнік сьвятое сьвятых. 11 I памаж мыцельнік а падложак яго, і пасьвяці яго. 12 I дабліж Аарона а сыноў ягоных да ўходу будану збору, і ўмый іх вадою. 13 I адзень Аарона ў сьвятыя адзецьці, і памалі́ яго й пасьвяці, і будзе Імне сьвятарстваваць. 14 I сыноў ягоных дабліж, і адзень іх у хітоны, 15 I памаж іх, як памазаў ты айца іхнага, і будуць сьвятарстваваць Імне, і будзе ім памазаньне іхнае на сьвятарстваваньне на векі ў вусіх родах іхных". 16 I зрабіў Масей усе; як расказаў яму СПАДАР, так і зрабіў.
17 I было, што першага месяца другога году, першага дня месяца выстаўлена вітальня. 18 I выставіў Масей вітальню, палажыў падложкі яе, пастанавіў дошкі яе, і палажыў завалы, і пастанавіў стаўпы яе, 19 I разапнуў будан над вітальняю, і палажыў пакрыцьце будану зьверху над ім, як расказаў СПАДАР Масею.
20 I ўзяў і палажыў сьветчаньне ў скрыню, і палажыў нашулкі ў скрыню, і палажыў века на скрыню зьверху. 21 I ўнёс скрыню ў вітальню, і запяў запінаху запоны, і запяў над скрыняю сьветчаньня, як расказаў СПАДАР Масею.
22 I пастанавіў стол у будан збору, на паўночным баку вітальні, вонках запінахі. 23 I разлажыў хлябы ў парадак перад Відам СПАДАРОВЫМ, як расказаў СПАДАР Масею.
24 I пастанавіў сьветач у будан збору супроці столу, на паўднявым баку вітальні. 25 I запаліў лянпы перад СПАДАРОМ, як расказаў СПАДАР Масею.
26 I пастанавіў залаты аброчнік у будане збору перад запінахаю. 27 I кадзіў на ім пахнючымі кадзіламі, як расказаў СПАДАР Масею.
28 I запяў запону ля ўходу вітальні. 29 I аброчнік усепаленьня пастанавіў ля ўходу ў вітальню будану збору, і аброк на ім усепаленьне а аброк хлебны, як расказаў СПАДАР Масею.
30 I пастанавіў мыцельнік памеж будану збору й аброчніка, і наліў у яго вады да умываньня. 31 I ўмывалі ў ім Масей а Аарон а сынове ягоныя рукі свае а ногі свае. 32 I, уходзячы ў будан збору, бліжачыся да аброчніка, умываліся, як расказаў СПАДАР Масею. 33 I выставіў панадворак наўкола вітальні й аброчніка, і запяў запону ў браме панадворку. I скончыў Масей работу. 34 І пакрыў булак вітальню збору, і слава СПАДАРОВА напоўніла вітальню. 35 I ня мог Масей увыйсьці ў будан збору, бо вітаў над ім булак, і слава СПАДАРОВА напаўняла вітальню. 36 I як падыймаўся булак ад вітальні, тады пушчаліся ў дарогу сынове Ізраелявы ў вусіх падарожжах сваіх. 37 А як не падыймаўся булак, то яны ня пушчаліся ў дарогу, пакуль ён не падыймаўся. 38 Бо булак СПАДАРОЎ над вітальняю ўдзень, і агонь быў ночы ў ёй перад ачмі ўсяго дому Ізраелявага ў вусіх падарожжах іхных.
1 I гукну́ў Масея, і казаў СПАДАР яму з будану збору, кажучы: 2 „Гу́кай сыном Ізраелявым і скажы ім: калі які чалавек дабліжа з вас дар СПАДАРУ, то калі із статку, дык із буйнога або з драбнога давайце вашы дары.
3 „Калі ўсепаленьне ё дар ягоны з буйнога статку - самца бяз гану хай прывядзець да дзьвярэй будану збору, хай прывядзець яго самахоць перад СПАДАРА. 4 I ўзложа руку сваю на галаву ўсепаленьня, і яно будзе зьлюб за яго да ўчыненьня ласкі яму. 5 I зарэжа цялё перад СПАДАРОМ, і абракуць сынове Ааронавы, сьвятары, кроў і пакропяць крывёй ваўкола на аброчнік, каторы ля ўходу будану збору. 6 I аблупе аброк усепаленьня, і разатнець яго на кавалкі ягоныя. 7 I паложаць сынове Аарона, сьвятара, агонь на аброчнік, і разложаць дровы на агню. 8 I разложаць сыны Ааронавы, сьвятарове, кавалкі, галаву а тук на дровах, каторыя на цяпле, што на аброчніку. 9 А патрыхі а ногі ягоныя вымые ён вадою, і спале сьвятар усе на аброчніку: гэта ўсепаленьне, аброк агняны, пах прыемны СПАДАРУ.
10 „А калі з драбнога статку дар ягоны, з авец або з козаў на ўсепаленьне, самца няхай абрачэць. 11 I зарэжа яго на паўночньм баку аброчніка перад СПАДАРОМ, і пакропяць сынове Ааронавы, сьвятарове, крывёй яго на аброчнік наўкола. 12 I разатнуць яго на кавалкі, і галаву ягоную й тук ягоны, і разложа іх сьвятар на дровах, каторыя на цяпле, што на аброчніку. 13 А патрыхі а калені вымыюць вадою, і абрачэць сьвятар усе, і спале на аброчніку: усепаленьне яно, аброк агняны, пах прыемны СПАДАРУ.
14 „А калі з птушак усепаленьням дар ягоны СПАДАРУ, хай дабліжа з туркоў або з галубянят. 15 I дабліжа яго сьвятар да аброчніка, і скруце яму галаву, і спале на аброчніку, а кроў выцісьне да сьцяны аброчніка; 16 I здыйме вальляк ягоны зь пер'ям ягоным, і кіне яго ля аброчніка на ўсходнім баку, у месца, ідзе попел. 17 I надарвець яго ў крылах ягоных, каторых, адылі, не адарвець, і спале яго сьвятар на аброчніку на дровах, каторыя на цяпле: гэта ўсепаленьне, аброк агняны, пах прыемны СПАДАРУ.
1 „І душа, калі абрачэць дар аброку хлебнага СПАДАРУ, то ценкая мука будзе дар ейны, і ульлець на яе алівы, і паложа на яе кадзіла; 2 I прынясець яе да сыноу́ Ааронавых, сьвятароў, і возьме адтуль поўную жменю ценкае мукі і яе алівы і з усім яе кадзілам, і спале гэта сьвятар на памятку на аброчніку: гэта аброк агняны, пах прыемны СПАДАРУ. 3 А астачы ад дару хлебнага Аарону а сыном ягоным: гэта сьвятое сывятых із аброкаў агняных СПАДАРОВЫХ.
4 „А калі абракаеш дар аброку хлебнага зь печанага ў печы, дык абракай зь ценкае мукі прэсныя букаткі, рашчыненыя на аліве, і перапечкі прэсныя, памазаныя аліваю.
5 „I калі аброк хлебны із скварады дар твой, дык гэта мае быць ізь ценькае мукі, рашчыненае на аліве, прэсны хай будзе. 6 Паламі яго на кавалкі і ўлі на яго алі́вы: гэта аброк хлебны.
7 „I калі аброк хлебны з казана дар твой, то зь ценкае мукі з аліваю зрабі. 8 I прынясі аброк хлебны, зроблены з гэтага, СПАДАРУ; падай яго сьвятару, а ён дабліжа яго да аброчніка. 9 I падыйме сьвятар ізь гэтага аброку памятку, і спале на аброчйіку: гэта агняны аброк, пах прыемны СПАДАРУ. 10 А астачы з аброку хлебнага Аарону а сыном ягоным: гэта сьвятое сьвятых із агняных СПАДАРОВЫХ 11 Ніякі аброк хлебны, каторы даіце́ СПАДАРУ, не рабіце кіслы, бо ані кі́слага цеста, ані мёду ня маеце вы спаляць ад яго на аброк агняны СПАДАРУ. 12 Дар ізь першых пладоў абракайце іх СПАДАРУ, але на аброчнік не абракайце іх, на прыемны пах. 13 I кажны дар хлебнага аброку свайго салі сольлю. I не адыймай солі змовы Бога свайго ад хлебнага аброку свайго: пры кажным дару сваім абракаць будзеш соль.
14 „ Калі абракаеш хлебны аброк ізь першых пладоў СПАДАРУ, абракай высушаныя каласы на агню, стоўчаныя, сьвежыя, абракай як хлебны аброк першых пладоў сваіх. 15 I налі на іх алівы, і палажы на іх кадзіла: гэта аброк хлебны. 16 I спале сьвятар на памятку із стоўчаных зярнят а алівы з усім кадзілам: гэта аброк агняны СПАДАРУ.
1 „I калі з аброкаў супакойных будзе дар ягоны, калі ён абракае з буйнога статку самца альбо саміцу бяз гану, няхай абрачэць яго перад відам СПАДАРОВЫМ. 2 I ўзложа руку́ сваю на галаву дару свайго, і зарэжа яго ля дзьвярэй будану збору; і пакропяць сынове Ааронавы, сьвятарове, кроў на аброчнік наўкола. 3 I абрачэць ён із аброкаў супакойных агняны аброк СПАДАРУ, тук, што пакрывае патрыхі, і ўвесь тук, каторы на патрыхах, 4 I абедзьве ныркі а тук, каторы на іх, каторы на сьцёгнах; і пляву, каторая на печанцох, з ныр камі ён адыйме гэта. 5 I спаляць гэта сынове Ааронавы на аброчніку на ўсепаленьне, каторае на дровах, што на агню: гэта агняны аброк, пах прыемны СПАДАРУ.
6 „А калі з драбнога статку дар ягоны ёсьць на аброкі супакойньм СПАДАРУ, самец альбо саміца, бяз гану хай абрачэць яго. 7 Калі з авец абракае ён дар свой, няхай абрачэць яго перад СПАДАРОМ; 8 I ўзложа руку́ сваю на галаву дару свайго, і зарэжа яго перад буданом збору, і сынове Ааронавы пакропяць крывёю яго на аброчнік наўкола. 9 I хай абрачэць із аброкаў супакойных аброк агняны СПАДАРУ, тук яго, цэлы хвост, ля хрыбетнае косьці хай ён адлуча яго, і тук, што пакрывае патрыхі, і ўвесь тук, што на патрыхах, 10 I абедзьве ныркі а тук, каторы на іх, каторы на сьцёгнах, і пляву зь печанцоў; з ныркамі ён адлуча гэта. 11 I спале сьвятар гэта на аброчніку: гэта хлеб - агняны аброк СПАДАРУ.
12 „А калі казёл дар ягоны, дык няхай абрачэць яго перад СПАДАРОМ; 13 I ўзложа руку́ сваю на галаву ягоную, і зарэжа перад буданом збору, і пакропяць сынове Ааронавы крывёй яго на аброчнік наўкола. 14 I абрачэць ізь яго дар свой на аброк агняны СПАДАРУ, тук, што пакрывае патрыхі, і ўвесь тук, што на патрыхах, 15 I абедзьве ныркі а. тук, каторы на іх, каторы на сьцёгнах, і пляву зь печанцоў; з ныркамі ён адыйме гэта. 16 I спале іх сьвятар на аброчніку: гэта хлеб, агняны аброк - на прыемны пах; увесь тук СПАДАРУ. 17 Права вечнае ў родах вашых, у вусіх гасподах вашых; ніякага туку і ніякае крыві ня ежча".
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Гу́кай сыном Ізраелявым, кажучы: калі душа ізгрэша абмыльна супроці якога расказаньня СПАДАРОВАГА, чаго ня маюць рабіць, і ён зробе адно зь іх;
3 , Калі сьвятар памазаны ізгрэша і зробе вінным люд, хай абрачэць за грэх свой, каторым ізграшыў, з буйнога статку цялёбычка бяз гану, СПАДАРУ на аброк за грэх. 4 I прывядзець цялё да ўходу будану збору перад СПАДАРА, і ўзложа руку́ сваю на галаву цяляці, і зарэжа цялё перад СПАДАРО́М. I возьме сьвятар пама́занец із крыві цяляці, і ўнясець яе ў будан збору; 6 I занура сьвятар палец свой у кроў, і пакропе крывёй сем разоў перад СПАДАРОМ добры бок запінахі сьвятыні. 7 I ўзложа сьвятар перад СПАДАРОМ з крыві на рогі аброчніка, каторы ў будане збору, пахнючых кадзеньняў, а ўсю кроў цяляці выльле ка под аброчніка ўсепаленьняў, каторы ля ўходу будану збору. I ўвесь тук цяляці за грэх падыйме зь яго, тук, што пакрывае патрыхі, і ўвесь тук, што на патрыхах, 9 I абедзьве ныркі а тук, каторы на іх, каторы на сьцёгнах; і пляву зь печанцоў з ныркамі адлуча, 10 Як вымае зь цяляці аброкаў супакойных; і спале іх сьвятар на аброчніку ўсепаленьня. 11 А скуру цяляці і ўсе мяса ягонае ля галавы ягонае а ля галёнак ягоных, і патрыхі ягоныя, і кал ягоны, 12 Усе цялё хай вынясе вонкі табару на чыстае месца, ідзе высыпаюць попел, і спале яго на дрывах агнём; ідзе высыпаюць попел, там няхай спалены будзе.
13 „Калі ж уся грамада́ Ізраелява ізгрэша абмыльна, і ўтоены будзе ўчынак ад ачоў збору, і зробяць што супроці аднаго з расказаньняў СПАДАРОВЫХ, чаго ня маюць рабіць, і будуць вінны; 14 Дык калі пазнаны будзе грэх, каторым яны ізграшылі, няхай абрачэць грамада цялё-бычка з буйнога́ статку на аброк за грэх, і прывядуць яго перад будан збору; 15 I ўзложаць старцы грамады рукі свае на галаву цяляці перад СПАДАРОМ, і зарэжа цялё перад СПАДАРОМ. 16 I ўнясець сьвятар пама́занец крыві зь цяляці ў будан збору; 17 I занура сьвятар палец свой у кроў, і пакропе сем разоў перад СПАДАРОМ добры бок запінахі; 18 I з крыві ўзложа на рогі аброчніка, каторы перад відам СПАДАРОВЫМ у будане збору; і ўсю кроў выльле на под аброчніка ўсепаленьня, каторы ля ўходу будану збору; 19 I ўвесь тук яго падыйме зь яго, і спале на аброчніку. 20 I зробе зь цялём так, як робяць ізь цялём за грэх; гэтак мае рабіць ізь ім, і гэтак адзяржыць ласкіўчыненьне ім сьвятар, і даравана будзе ім. 21 I вынесе цялё вонкі будану, і спале яго так, як спаліў першае цялё. Гэта аброк за грэх грамады.
22 „Калі ізгрэша князь нясьведама, і зробе штось супроці аднаго з усіх расказаньняў СПАДАРА, Бога свайго, чаго не належыла рабіць, і будзе вінен: 23 Дык, як стаў ведамы яму грэх ягоны, каторым ён ізграшыў, прывядзець дар свой - казянё-самца бяз гану; 24 I ўзложа руку́ сваю на галаву казяняці, і зарэжа яго на месцу, ідзе рэжуць усепаленьні перад СПАДАРОМ: гэта аброк за грэх. 25 I возьме сьвятаю із крыві аброку за грэх палцам сваім, і ўзложа на роґі аброчніка ўсепаленьня, а кроў ягоную выльле на под аброчніка ўсепаленьня. 28 I ўвесь тук ягоны спале на аброчніку, як тук аброкаў супакойных; і адзяржыць яму сьвятар ласкіўчыненьне за грэх ягоны, і будзе даравана яму.
27 „I калі душа адна ізгрэша абмыльна, і гэта зь люду зямлі, і зробе штось супроці аднаго з расказаньняў СПАДАРОВЬІХ, што ня мела быць зроблена, і вінна будзе: 28 Дык, як стане ведамы ёй грэх ейны, каторым яна ізграшыла, прывядзець яна на дар казянё-козку бяз гану за грэх свой, каторым яна ізграшыла; 29 I ўзложа руку́ сваю на галаву аброку за грэх, і зарэжа аброк за грэх на месцу ўсепаленьня. 30 I возьме сьвятар із крыві яе палцам сваім, і ўзложа на рогі аброчніка ўсепаленьня, і ўсю кроў яе выльле на под аброчніка. 31 I ўвесь тук ейны адлуча, як адлучаюць тук ад аброкаў супакойных, і спале сьвятар на аброчніку на прыемны пах СПАДАРУ; гэтак адзяржыць ласкіўчыненьне яму сьвятар, і даравана будзе яму.
32 „А калі ягнё прывядзець як дар за грэх свой, хай прывядзець саміцу бяз гану; 33 I ўзложа руку сваю на галаву аброку за грэх, і зарэжа яе на аброк за грэх на месцу, ідзе рэжуць усепаленьне. 34 I возьме сьвятар палцам сваім із крыві аброку за грэх, і ўзложа на рогі аброчніка ўсепаленьня, і ўсю кроў яе выльле на под аброчніка. 35 I ўвесь тук ейны адлуча, як адлучаюць тук авечкі з аброкаў супакойных, і спале іх сьвятар на аброчніку на агняны аброк СПАДАРУ; і адзяржыць яму сьвятар ласкіўчыненьне за грэх, каторым ён ізграшыў, і даравана будзе яму.
1 I калі душа ізгрэша тым, што, пачуўшы голас праклёну, і была́ сьветкаю, або бачыла або ведала, але не азнайміла, дык яна панясець на сабе грэх свой; 2 Альбо калі душа даткнецца да чаго нячыстага, альбо да здыхаты зьвера нячыстага, альбо да здыхаты статку нячыстага, альбо да здыхаты паўзуна нячыстага, і схавана ад яе, дык яна нячыстая а вінная; 3 Альбо, калі даткнецца да бру́ды людзкое, якая б то ня была́ бру́да, ад каторае брудзяняцца, і было схавана ад яе, але даведаецца, дык яна вінна; 4 Альбо, калі якая душа прысягне, выказуючы вуснамі сваімі празь ліхое або добрае ў вусім, у чым можа выказаць чалавек прысягаю, і схавана будзе гэта ад яго, і калі ён даведаецца, дык ён вінен у кажным із гэтых. 5 I будзе, калі ён вінен у чым-лень із гэтых, і выспаведаецца, у чым ён ізграшыў, 6 Дык хай прывядзець СПАДАРУ, за віну сваю, за грэх свой, каторым ізграшыў, саміцу із статку драбнога, авечку або казянё за грэх, і адзяржыць яму сьвятар ласкіўчыненьне за грэх ягоны. 7 А калі б ня дуж быў баранчыка абрачы, тады прынясець за віну сваю, катораю ізграшыў, два туркі або двое галубянят СПАДАРУ, адно на аброк за грэх, а другое на ўсепаленьне. 8 I прынясець іх да сьвятара, і ён абрачэць уперад тое, каторае за грэх, і наломе галаву яму каля завыйку ягонага, але не аддзеле; 9 I пакропе з крыві гэтага аброку за грэх на сьцяну аброчніка, а засталую кроў выцісьне на под аброчніка: гэта аброк за грэх. 10 А з другога ўчыне аброк усепаленьня подле ўставы; гэтак адзяржыць яму ласкіўчыненьне за грэх ягоны, каторым ізграшыў, і дарава́на будзе яму.
11 „А калі ён ня дуж прыне́сьці два туркі або двое галубянят, хай прынясець дар свой за тое, што ізграшыў, дзясятую часьць ефы ценкае мукі на аброк за грэх; хай ня ільлець на яе алівы й кадзіла хай не кладзець на яе, бо гэта аброк за грэх. 12 I прынясець яе да сьвятара; а сьвятар возьме зь яе паўнюсенькую жменю памяткі й спале на аброчніку на агняны аброк СПАДАРУ: гэта аброк за грэх. 13 I адзяржыць яму сьвятар ласкіўчыненьне за грэх, каторым ён ізграшыў у вадным із гэтых прылучаёў, і дарава́на будзе яму; і будзе сьвятару, як пры аброку хлебным".
14 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 15 „ Калі якая душа выступе выступам і абмыльна ізгрэша супроці пасьвячанага СПАДАРУ, дык прынясець на аброк віны свае СПАДАРУ барана бяз гану з драбнога статку, подле ацэны твае, срэбнымі сыклямі подле сыклю сьвятыні, на аброк віны. 16 I за тое, што ён ізграшыў супроіі́і сьвятасьці, няхай заплаце, і пятую дзель дадасьць да таго, і аддасьць гэта сьвятару, і сьвятар адзяржыць ласкіўчыненьне яму бараном аброку віны, і дарава́на яму будзе.
17 „А калі душа ізгрэша і ўзруша адно з расказаньняў СПАДАРОВЫХ, чаго ня мела б быць роблена, і ня ведала гэтага, дык будзе вінна і панясець бяспраўе свае; 18 Дык прывядзець барана бяз гану із статку, подле ацэны твае, на аброк віны да сьвятара; і дастане ласкіўчыненьне яму сьвятар ад абмылы, чым ён абмыліўся, бо ён ня ведаў, і дарава́на будзе яму. 19 Гэта аброк віны, катораю віною ён завініўся перад СПАДАРОМ".
1 І гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Калі душа ізгрэша, і выступе выступам перад СПАДАРОМ, і запрэцца перад бліжнім сваім у тым, што яму даверана, альбо дана яму на схоў, альбо ім адабрана, альбо ашукае бліжняга свайго, 3 Альбо знойдзе згубленае і запрэцца ў тым, і хвальшыва прысягае ў чым-лень, што людзі робяць, грэшачы гэтым; 4 I будзе, што, як ён ізграшыў, ён стаў вінным, ён зьверне заграбленае, што заграбіў, альбо адабранае, што адабраў, альбо даверанае, што яму даверылі, альбо згубленае, што ён знайшоў, 5 Альбо ў вусім, у чым ён браў на сябе хвальшывую прысягу, дык мае заплаціць істу й дадаць да тога пятую часьць, каму належа, у дзень аброку за грэх свой. 6 Аброк жа за грэх свой прывядзець СПАДАРУ барана бяз гану з драбнога статку, подле ацэны твае, на аброк віны да сьвятара. 7 I адзяржыць ласкіўчыненьне яму сьвятар перад СПАДАРОМ, і дарава́на будзе яму за штохоця, што чалавек робе, грэшачы гэтым".
8 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 9 „Раскажы Аарону а сыном ягоным, кажучы: гэга ўстава ўсепаленьня: гэта ўсепаленьне мае быць на месцу паленьня на аброчніку ўсю ноч да раньня, і цяпло аброчніка хай гарыць на ім. 10 I хай сьвятар адзенецца ў лянное адзецьце свае, і лянныя ганавіцы надзене на цела свае, і здыйме попел, каторы зжэрла цяпло з усепаленьня на аброчніку, і паложа яго ля аброчніка. 11 I хай ськіне ізь сябе адзецьце свае, і надзене іншае адзецьце і вынясе попел вонкі з табару на чыстае месца.
12 „А цяпло на аброчніку хай гарыць, ня гасьне; і хай сьвятар запаляе на ім дровы кажную раніцу, і раскладае на ім усепаленьне, і пале на ім тук супакойнага аброку. 13 Цяпло штачаснае хай гарыць на аброчніку, ня гасьне.
14 „I гэта ўстава аброку хлебнага: хай абракаюць яго сынове Ааронавы перад СПАДАРОМ сьпераду аброчніка. 15 I падыйме сьвятар жменяю сваёю ценкае мукі з аброку хлебнага й алівы й усе кадзіла, што на аброку, і спале на аброчніку, - прыемны пах на памятку перад СПАДАРОМ. 16 I засталае зь яго хай ядуць Аарон а сынове ягоныя. Прэсным маюць есьці яго на сьвятым месцу; на панадворку будану збору хай ядуць яго. 17 Ня маюць пячы яго кіслым. Гэта дзель іхная, каторую Я даў ім із агняных аброкаў Маіх. Гэта сьвятое сьвятых, як аброк за грэх і віны. 18 Кажны мужчына із сыноў Ааронавых есьці гэта будзе. Гэта вечная дзель у родах вашых із агняных аброкаў СПАДАРОВЫХ. Усе, што датыкаецца да іх, усьвяціцца".
19 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 20 „I гэта дар Ааронаў а сыноў ягоных, каторы абракуць яны СПАДАРУ ў дзень памазаньня яго: дзясятая часьць ефы ценкае мукі на аброк кажначасны, палавіца гэтага нараніцы, а палавіца ўвечары. 21 На скварадзе ў валіве ён мае быць прыгатаваны; смажаны прынясі яго, печаныя кавалкі хлебнага аброку даруй, - прыемны пах СПАДАРУ. 22 I сьвятар, пама́занец на месца ягонае із сыноў ягоных, зробе гэта: гэта вечная ўстава СПАДАРОВА. Увесь ён мае быць спалены. 23 I ўсялякі хлебны аброк сьвятароў увесь хай будзе спалены, а ня еж яго".
24 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 25 „Гу́кай Аарону а сыном ягоным: во ўстава аброку за грэх: на тым месцу, ідзе рэжуць усепаленьне, там зарэж аброк за грэх перад СПАДАРОМ. Гэга сьвятое сьвятых. 26 Сьвятар, што абракае гэта як аброк за грэх, мае есьці яго, на сьвятым месцу мае есьці яго, на панадворку будану збору. 27 Усе, што даткнецца да мяса яго, усьвяціцца; а калі крывёй яго апырскана будзе адзежа, то апырсканьне на ёй вымыеш на сьвятым месцу. 28 I гліняную судзіну, у каторай ты варыў, маюць разьбіць; а калі ён у судзіне мядзянай варыўся, то маюць яе шараваць і апаласкаць вадою. 29 Усялякі мужчына ізь сьвятароў можа есьці яго: гэта сьвятое сьвятых. 30 А ўсялякі аброк за грэх, ад каторага кроў уносяць у будан збору дзеля адзяржаньня ласкіўчыненьня ў сьвятыні, ня мае быць зьяданы; у вагню спаліш яго. "
1 „I во права аброку віны: сьвятое сьвятых яно. 2 На тым месцу, ідзе рэжуць усепаленьне, там хай рэжуць аброк віны, і крывёй яго хай кропяць на аброчнік наўкола. 3 I ўвесь тук яго хай ён абрачэць ізь яго, хвост а тук, пакрываючы патрыхі, 4 I абедзьве ныркі а тук, каторы на іх, каторы на сьцёгнах, і плеўку зь печанцоў; з ныркамі няхай ён адыйме гэта. 5 I спале гэта сьвятар на аброчніку на аброк агняны СПАДАРУ. Гэта аброк віны. 6 Усялякі мужчына ізь сьвятароў можа есьці яго. На сьвятым месцу маюць есьці яго; гэта сьвятое сьвятых. 7 Як аброку за грэх, так і аброку віны права адно ім: сьвятару, каторы будзе даставаць ласкіўчыненьне, будзе ён. 8 Калі сьвятар абракае чый аброк усепаленьня, скура ад усепаленьня, каторае ён абракае, сьвятару таму яна будзе.
9 „I ўсялякі аброк хлебны, каторы печаны ў печы, і ўсялякі прыгатаваны ў гаршку альбо на скварадзе, належа сьвятару, яму хай будзе ён. 10 I ўсялякі аброк хлебны, рашчынены на аліве й сухі, належа ўсім сыном Ааронавым, як аднаму, так і другому.
11 „Во права аброку супакойнага, каторы абракаюць СПАДАРУ:
12 „Калі на падзяку ён даруе, то хай даруе на аброк падзякі закрашаны прэсны хлеб, рашчынены на аліве, і прэсныя сачні, памазаныя аліваю, і ценкую муку смажаную, з тым хлебам, рашчыненым на аліве. 13 Звыш тога няхай ён даруе закрашаны кіслы хлеб як дар свойна супакой на аброк падзякі. 14 Няхай ён абрачэць із гэтага адно з усёга, дару свайго на нахінаны аброк СПАДАРУ; гэта належа сьвятару, каторы кропе крывёй супакойнага аброку, яму гэта будзе. 15 I мяса супакойнага аброку падзякі ў дзень дару яго мае быць едзена, ня можна пакідаць ізь яго да раньня.
16 „Калі ж абятніца або самахотны аброк дар ягоны, то ў дзень дараваньня аброку аброк ягоны маюць есьці, і назаўтрае засталае ад яго можна есьці. 17 А засталае ад мяса аброку на трэйці дзень мае быць спалена на цяпле. 18 Калі ж чыста будуць зьядаць мяса супакойнага аброку на трэйці дзень, то ня будзе любы даруючы яго, ня будзе залічаны яму; гэта будзе агідна, а душа, што будзе есьці зь яго, панясець бяспраўе свае.
19 „І мяса гэтага, калі яно даткнецца да чаго нячыстага, ня маюць есьці, але маюць спаліць яго на цяпле; а мяса чыстае кажны чысты можа есьці яго. 20 I каторая душа будзе есьці мяса з аброкаў супакойных СПАДАРУ, і нечысьць на ёй, то выгубіцца душа тая зь люду свайго.
21 „I калі якая душа, даткнуўшыся да чаго нячысгага, да нечысьці людзкое, альбо да нячыстага статку, альбо да якое нячыстае брыды, і зьесьць ізь мяса супакойнага аброку СПАДАРОВАГА, то выгубіцца душа тая зь люду свайго".
22 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 23 „Гу́кай сыном Ізраелявым, кажучы: ніякага туку валовага, ані авячага, ані казінага ня ежча. 24 А тук із здохлага і тук із разарванага можна ўжываць наўсякую работу; а есьці, ня ежча яго; 25 Бо кажны, хто будзе есьці тук із статку, каторы даруюць на аброк агняны СПАДАРУ, дык выгубіцца душа ядучага зь люду свайго.
26 „I ніякае крыві ня ежча ў вусіх сялібах сваіх, ані з птушак, ані із статку: 27 Хто будзе есыі якую кроў, то выгубіцца душа тая зь люду свайго".
28 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 29 „Гу́кай сыном Ізраелявым: хто даруе супакойны аброк свой СПАДАРУ, тый мае прывесьці дар свой СПАДАРУ із супакойнага аброку свайго. 30 Ягоныя рукі маюць прыне́сьці агняны аброк СПАДАРУ: тук із грудзіны мае ён прыне́сьці і грудзіну́, каб нахінаць яе нахінаньням перад СПАДАРОМ. 31 I спале сьвятар тук на аброчніку, і будзе грудзіна Аарону а сыном ягоным. 32 I правую лапатку дасьце́, як узьне́сеньне, сьвятару із супакойных аброкаў сваіх. 33 Даруючаму із сыноў Ааронавых кроў супакойных аброкаў і тук, яму хай будзе правая лапатка як дзель ягоная; 34 Бо грудзіну нахінаньня і лапатку ўзьне́сеньня Я ўзяў ад сыноў Ізраелявых із супакойных аброкаў іхных і аддаў іх Аарону сьвятару а сыном ягоным на вечную ўставу ад сыноў Ізраелявых.
35 „Гэта дзель памазаньня Ааронава й дзель памазаньня сыноў ягоных із агняных аброкаў СПАДАРОВЫХ у дню, як дабліжыў іх да сьвятарства СПАДАРУ, 36 Каторую расказаў СПАДАР даваць ім ад сыноў Ізраелявых, у дню памазаньня іх, уставаю вечнай у родах іхных". 37 Гэта права ўсепаленьня аброку хлебнага, аброку за грэх, аброку віны, аброку пасьвячэньня й аброку супакойнага, 38 Каторае расказаў СПАДАР Масею на гары Сынаю, у дзень расказаньня Ягонага расказаў сыном Ізраелявым дараваць іхныя дары СПАДАРУ на пустыні́ Сынайскай.
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Вазьмі Аарона а сыноў ягоных ізь ім, і адзецьці, і алей памазаньня, і цялё-бычка на аброк за грэх, і два бараны, і сутнік праснакоў, 3 I ўсю грамаду́ зьбяры ля ўходу будану збору". 4 I зрабіў Масей так, як расказаў яму СПАДАР, і зьберлася грамада́ ля ўходу будану збору. 5 I сказаў Масей да грамады: „Во што расказаў Спадар зрабіць. 6 I дабліжыў Масей Аарона а сыноў ягоных, і абмьгў іх у вадзе. 7 I ўзлажыў на яго хітон, і паперазаў яго поясам, і надзеў на яго верхнюю рызу, і ўзлажьіў на яго напілечнік, і паперазаў яго поясам наплечным, і прымацаваў яго ім. 8 I ўзлажыў на яго нагруднік, і на нагруднік палажыў Урым а Тумім, 9 I ўзлажыў на галаву ягоную мітру, а на мітру зь пярэдняга боку яе паліраваную дошчачку, дыядэму сьвятую, як расказаў СПАДАР Масею. 10 I ўзяў Масей алей памазаньня, і памазаў вітальню а ўсе, што ў ёй, і пасьвяціў іх. 11 I пакрапіў ім на аброчнік сем разоў, і памазаў аброчнік а ўсе судзьдзе яго, і мыцельнік а падложак яго, каб пасьвяціць іх. 12 I ўзьліў алей памазаньня на галаву Аарону, і памазаў яго, каб пасьвявіць яго. 13 I прывёў Масей сыноў Ааронавых, і адзеў іх у хітоны, і паперазаў іх поясам, і завязаў на іх турбаны, як расказаў СПАДАР Масею. 14 I дабліжыў цялё'-бычка на аброк за грэх, і Аарон а сынове ягоныя ўзлажылі рукі свае на галаву цяляці за грэх; 15 I зарэзаў і ўзяў Масей крыві, і ўзлажыў на рогі аброчніка наўкола палцам сваім, і ачысьціў аброчнік, а кроў выліў на под аброчніка, і пасьвяціў яго, каб дастаць яму ласкіўчыненьне. 16 I ўзяў увесь тук, каторы на патрыхах, і плеўку зь печанцоў, і абедзьве ныркі а тукі іх, і спаліў Масей на аброчніку. 17 А цялё а скуру ягоную а мяса ягонае а кал ягоны спаліў на цяпле вонках табару, як расказаў СПАДАР Масею. 18 I прывёў барана на ўсепаленьне, і ўзлажылі Аарон а сынове ягоныя рукі свае на галаву барана; 19 I зарэзаў Масей, і пакрапіў крывёй на аброчнік наўкола. 20 I расьцяў барана на кавалкі, і спаліў Масей галаву а кавалкі а тук; 21 А патрыхі а галёнкі вымыў вадою, і спаліў Масей усяго барана на аброчніку як усепаленьне, гэта на прыемны пах; гэта агняны аброк СПАДАРУ, як расказаў СПАДАР Масею. 22 I прывёў другога барана, барана пасьвячэньня, і ўзлажылі Аарон а сынове ягоныя рукі свае на галаву барана; 23 I зарэзаў, і ўзяў Масей з крыві ягонае, і ўзлажыў на кончык правага вуха Ааронавага а на вялікі палец правае рукі ягонае а на вялікі палец правае нагі ягонае. 24 I прывёў Масей сыноў Ааронавых, і ўзлажыў крыві на кончык правых вухаў іхных а на вялікі палец правых рук іхных а на вялікі палец правых ног іхных, і пакрапіў Масей крывёй на аброчнік наўкола. 25 I ўзяў тук а хвост а ўвесь тук, каторы на патрыхах, і плеўку зь печанцоў, і абедзьве ныркі а тукі іх, і правую лапатку; 26 I із сутніка з праснакамі, каторы перад СПАДАРОМ, узяў адну прэсную закрашаную букатку і адну закрашаную букатку на аліве, і адзін пірог, і ўзлажыў на тукі і на правую лапатку. 27 I палажыў усе на далоні Аарону а на далоні сыном ягоным, і туды-сюды нахінаў іх нахінаньням перад відам СПАДАРОВЫМ. 28 I ўзяў іх Масей з далоняў іхных, і спалі́ў на аброчніку з усепаленьням: гэта аброк пасьвячэньня на прыемны пах, гэта аброк агняны СПАДАРУ. 28 I ўзяў Масей грудзіну́, і туды-сюды нахінаў яе нахінаньням перад відам СПАДАРОВЫМ; ад барана пасьвячэньня гэта было дзельлю Масею, як расказаў СПАДАР Масею. 30 I ўзяў Масей ад алею памазаньня а з крыві, што на аброчніку, і пакрапі́ў на Аарона а на адзецьці ягоныя, і на сыноў ягоных а на адзецьці сыноў ягоных ізь ім; і пасьвяціў Аарона а адзецьці ягоныя, і сыноў ягоных а адзецьці сыноў ягоных ізь ім. 31 I сказаў Масей Аарону а сыном ягоным: „Зварыце мяса ля ўходу будану збору і там ежча яго а хлеб, каторы ў сутніку пасьвячэньня, як імне расказа́на а сказа́на: , Аарон а сынове ягоныя маюць есьці яго'. 32 А астачы зь мяса а хлеба спаліце на цяпле. 33 I ад уходу будану збору не адходзьце сем дзён, да дня спаўненьня пасьвячэньня вашага, бо сем дзён маюць быць напаўняны рукі вашыя. 34 Як гэтага дня было зроблена, так расказаў СПАДАР рабіць дзеля залашчаньня вам. 35 Ля ўходу будану збору будзеце сядзець дзень і ноч сем пор, і дзяржыце службы старожы СПАДАРОВАЕ, і не памрыце́: бо так імне расказа́на". 36 I зрабіў Аарон а сыны ягоныя ўсе, што расказаў СПАДАР Масеям.
1 I было восьмага дня: гукну́ў Масей Аарона а сыноў ягоных а старцоў Ізраелявых, 2 I сказаў Аарону: „Вазьмі сабе з буйнога статку цялё на аброк за грэх, а барана на ўсепаленьне, дасканальныя, і прывядзі дар перад СПАДАРОМ. 3 I сыном Ізраелявым гу́кай, кажучы: , Вазьміце казянё на аброк за грэх, а цялё-бычка а баранчыка, аднагодніх, бяз гану, на ўсепаленьне, 4 А вала а барана на аброк супакойны, каб вы абраклі перад СПАДАРОМ, і аброк хлебны, рашчынены на аліве; бо сядні СПАДАР зьявіцца вам' ". 5 I ўзялі́, што расказаў Масей, перад будан збору, і прывялі ўся грамада́, і стаялі перад відам СПАДАРОВЫМ. 6 I сказаў Масей: „Гэта тое, што расказаў СПАДАР, учыніце гэта, і зьявіцца вам слава СПАДАРОВА". 7 I сказаў Масей Аарону: „Дабліжся да аброчніка і зрабі аброк за грэх свой а ўсепаленьне свае, і дастань ласкі́ўчыненьне за сябе а люд, і зрабі дар ад люду, і дастань ім ласкіўчыненьне, як расказаў СПАДАР". 8 I дабліжыўся Аарон да аброчніка, і зарэзаў цялё-бычка на аброк за грэх, каторы за яго. 9 Дабліжылі сыны Ааронавы кроў яму, і ён занурыў палец свой у кроў, і ўзлажыў на рагі́ аброчніка, а кроў выліў на под аброчніка. 10 А тук а ныркі а плеўку зь печанцоў ад аброку за грэх спаліў на аброчніку, як расказаў СПАДАР Масею; 11 Мяса ж а скуру спаліў на цяпле вонках табару. 12 I зарэзаў усепаленьне, і сыны Ааронавы падалі́ яму кроў, і ён пакрапіў ёю на аброчнік наўкола. 13 I падалі́ яму ўсепаленьне кавалкамі а галаву, і ён спаліў на аброчніку. 14 I абмьгў патрыхі а галёнкі, і спаліў на ўсепаленьне на аброчніку. 15 I прывёў дар люду, і ўзяў ад люду казянё за грэх, і зарэзаў яго, і аброк яго за грэх, як і першае. 16 I аброк усепаленьне, і ўчыніў яго подле ўставы. 17 I аброк хлебны аброк, і напоўніў зь яго далоні свае, і спаліў на аброчніку, апрача ранічнага ўсепаленьня. 18 I зарэзаў вала а барана, каторыя ад люду, на аброк супакойны; і сыны Ааронавы падалі́ яму кроў, і ён пакрапіў на аброчнік наўкола, 19 I тукі з вала, і з барана хвост, і пакрываючыя, і ныркі, і плеўку зь печанцоў. 20 I палажылі тукі на грудзіну, і ён спаліў тукі на аброчніку. 21 Грудзіну ж а правую лапатку туды-сюды нахінаў Аарон нахінаньням перад відам СПАДАРОВЫМ, як расказаў Масей. 22 I падняў Аарон рукі свае да люду, і дабраславіў іх, і зышоў ад абраканьня аброку за грэх, усепаленьня й аброку супакойнага. 23 I ўвыйшлі Масей а Аарон у будан збору, і вышлі, і дабрасла́вілі люд. I зьявілася слава СПАДАРОВА ўсяму люду. 24 I вышла цяпло ад СПАДАРА, і спажыло на аброчкіку ўсепаленьне а тукі; і абачыў увесь люд, і гука́лі з радасьці, і палі на віды свае.
1 I ўзялі́ сыны Ааронавы, Надаў а Авігу, кажны сваю кадзільніцу, і палажылі ў іх цяпло, і ўлажылі ў іх кадзілы, і абраклі перад СПАДАРОМ цяпло чужое, каторага Ён не расказаў ім. 2 I вышла цяпло ад віду СПАДАРОВАГА, і зжэрла іх, і памерлі яны перад відам СПАДАРОВЫМ.
3 I сказаў Масей Аарону: „Во, праз што гу́каў СПАДАР, кажучы:, , У тых, што бліжацца да мяне, пасьвячуся і перад усім людам услаўлюся' ". I Аарон маўчаў.
4 I гукну́ў Масей Місайлу а Елцафана, сыноў Узелавых, дзядзі Ааронавага, і сказаў ім: „Дабліжчася, падыйміце братоў сваіх ізь перад сьвятыні за табар". 5 I дабліжыліся, і паднялі́ іх у хітонах іхных за табар, як казаў Масей.
6 I сказаў Масей Аарону ж а Елеазару а Іфамару, сыном ягоным: „Галоваў сваіх не адкрывайце і адзежаў сваіх не разьдзірайце, каб не памерці і не навесьці гневу на ўсю грамаду; але браты вашыя, увесь дом Ізраеляў, могуць плакаць па спаленьню, каторае спаліў СПАДАР. 7 I з уходу будану збору ня выходзьце, каб вам не памерці, бо на вас алей памазаньня СПАДАРОВАГА". I зрабілі подле слова Масеявага.
8 I гу́каў СПАДАР Аарону, кажучы: 9 „Віна а моцных напіткаў ня пі ты а сыны твае з табою, як уходзіце ў будан збору, каб не памерці. Гэта вечная ўстава ў родах вашых; 10 Каб адразьняць сьвятое ад будзеннага і нячыстае ад чыстага, 11 I наўчаць сыноў Ізраелявых усіх уставаў, каторыя казаў ім СПАДАР Масеям".
12 I казаў Масей Аарону а Елезару́ а Іфамару́, засталым сыном ягоным: „Вазьміце аброк хлебны, засталы ад аброкаў агняных СПАДАРОВЫХ, і ежча яго прэсны ля аброчніка; бо гэта сьвятое сьвятых. 13 I ежча яго на сьвятым месцу, бо гэта ўстава твая а ўстава сыноў тваіх із агняных аброкаў СПАДАРОВЫХ; бо так імне расказа́на. 14 I грудзіну нахінаньня, і лапатку ўзне́сеньня ежча на чыстым месцу, ты а сыны твае а дачкі твае з табою; бо гэта ўстава твая а ўстава сыноў тваіх, даная із супакойных аброкаў сыноў Ізраелявых. 15 Лапатку ўзьне́сеньня й грудзіну нахінаньня разам із аброкамі агнянымі тукаў маюць прыносіць, туды-сюды нахінаючы перад відам СПАДАРОВЫМ; і хай будзе табе а сыном тваім із табою на вечную ўставу, як расказаў СПАДАР".
16 I казяняці аброку за грэх уважна шукаў Масей, і во, ён спалены. I зазлаваўся на Елеазара а Іфамара́, засталых сыноў Ааронавых, кажучы: 17 „Чаму вы ня елі аброку за грэх на сьвятым месцу? бо гэта сьвятое сьвятых, і яно дана вам, каб насіць бяспраўі грамады і даставаць ласкіўчыненьне ў СПАДАРА; 18 Во, кроў ягоная ня ўнесена ўнутр сьвятыні, а вы мелі сусім зьесьці яго на сьвятым месцу, як расказа́на імне". 19 I казаў Аарон Масею: „Вось, сядні абраклі яны аброк свой за грэх і ўсепаленьне перад СПАДАРОМ, і прылучылася з імною штось падобнае; калі я сядні зьем аброк за грэх, ці ўпадабае гэта СПАДАР?" 20 I пачуў Масей, і было добрым гэта ў ваччу ягоным.
1 I гу́каў СПАДАР Масею а Аарону, кажучы ім: 2 „Гу́кайце сыном Ізраелявым, кажучы: во жывёла, каторую можна вам есьці з усёга статку, што на зямлі: 3 Усі із статку, у каторага раздвоеныя капыты і на капытох глыбокі прарэз, і каторы жвець жваку, гэтыя можаце есьці. 4 Адно гэтых ня ежча із жвучых жваку й маючых раздвоекапыты: вярблюда, бо ён жвець жваку, але капыты ў яго не раздвоеныя, -нячысты ён вам; 5 I труса, бо ён жвець жваку, але капыцікі ў яго не раздвоеныя, - ня чысты ён вам; 6 I зайца, бо ён жвець жваку, 'але капыцікіі ў яго не раздвоеныя, - нячысты ён вам; 7 I сьвіньні, бо капыты ў яе раздвоеныя і на капытох глыбокі прарэз, але яна ня жвець жвачкі, нячыстая яна вам. 8 Зь мяса іхнага ня ежча і да здыхляціны іхнае не датыкайцеся, - нячыстыя яны вам.
9 „Гэтыя ежча з усіх, каторыя ў водах: у каторых ё плавукі а луска ў вадзе, у морах або ў рэках, тыя ежча. 10 А ўся тая, у каторай няма плавукоў а лускі, у морах або рэках із усяе роючае ў водах, із усяе істы, што жывець у водах, агідаю будзе вам. 11 Яны маюць быць агідаю вам, зь мяса іх ня ежча і здыхатою іх брыдзьцеся. 12 Усе, што ня мае плавукоў а лускі ў вадзе, агіднае вам.
13 „А гэтых брыдзьцеся з птушак, ня ежча іх, агідаю яны вам: арла, грыфа а морскага арла, 14 Каршуна́ а сакала́ з пародаю ягонай, 15 Усялякага крумкача з пародаю ягонай, 16 Страўса, савы, чайкі а ястраба з пародаю ягонай, 17 I пугача, норкі, ібіса, 18 Лебедзя, пэлікана а сыча, 19 Чаплі, сойкі з пародаю ейнай, удода а кажана. 20 Роючыя крылатыя, ходзячыя чацьвярыцаю, агідныя вам.
21 „Толькі тыя можаце есьці з усіх крылатых, што рояцца, каторыя ходзяць чацьвярыцаю, у каторых ё галёнка над ступою, каб скакаць па зямлі. 22 Гэтыя ежча зь іх: шаранчу зь яе пародаю, казельчыкі зь іх пародаю, хрушчы зь іх пародаю і скакуны зь іх пародаю.
23 „Усялякія, што рояцца крылатыя, у каторых чатыры нагі, агідныя вам. 24 Ад іх вы будзеце нячыстыя: кажны, хто даткнецца да здыхаты іхнае, нячысты будзе аж да вечара. 25 I кажны, хто носе здыхату іхную, памые адзецьці свае, і нячысты будзе аж да вечара.
26 Усялямі статак, у каторага капыты раздвоеныя, але няма глыбокага прарэзу, і каторы ня жвець жвакі, нячыстыя вам: кажны, што даткнецца да яго, будзе нячысты.
27 „Усе, што ходзе на лапах сваіх з памеж усяе жывёлы, каторая ходзе чацьвярыцаю, нячыстыя яны вам: кажны, што даткнецца да здыхаты іхнае, нячысты будзе аж да вечара. 28 I хто носе здыхату іхную, тый мае памыць адзецьці свае, і нячысты будзе аж да вечара; нячыстыя яны вам.
29 „Во што нячыстае вам із жывёлы, што вельмі роіцца па зямлі: ласка, мыш, чарапаха з пародаю ейнай, 30 Тхор, хамелеон, яшчарка, сьлімак, крот. 31 Гэтыя нячыстыя вам з усіх паўзуноў: кажны, што даткнецца да здыхаты іхнае, нячысты будзе аж да вечара. 32 Усе, на што зваліцца каторая зь іх здохлая, будзе нячыстае, усялякая дзярвяная судзіна́ або адзежа, або скура, або мех, і ўсялякая снадзь, каторае ўжываюць на работу - у ваду маюць палажыць і нячыстыя будуць аж да вечара, і ачысьцяцца. 33 I ўсялякая гліняная судзіна, калі ў нутр зваліцца што зь нячыстага, то ўсе, што ёсьць у нутру, стане нячыстым, і судзіну разьбіце. 34 3 усялякае ежы, каторую ядуць, на каторую лу́ча вада з такое судзіны, нячыстая будзе, і ўсялякі напітак, каторы п'юць, у ўсялякай такой судзіне нячысты будзе. 35 Усе, на што зваліцца штось ад здыхаты іхнае, нячыстае будзе: печ а печку маюць разламі́ць, яны нячыстыя; і нячыстыя яны маюць быць вам. 36 Толькі жарало а студня, што зьмяшчаюць ваду, застаюцца чыстыя. А хто даткнецца да здыхаты іхнае, тый нячысты. 37 А калі што ад здыхаты іхнае зваліцца на ўсялякую сяўбу, каторую сеюць, і каторая пасеяна, то яна чыстая. 38 Калі ж тады, як вада наліта на сяўбу, і зваліцца на яе што і́з здыхаты іхнае, то яна нячыстая вам. 39 „I калі здохне што із статку, каторы ўжываеце на ежу, дык тый, што даткнецца да здыхаты ягонае, нячысты будзе аж да вечара. 40 I тый, хто будзе есьці здыхляціну ягоную, мае памыць адзежу сваю, і нячысты будзе аж да вечара; і хто нясець здыхату ейную, мае памыць адзецьце свае, і нячысты будзе аж да вечара. 41 I кажная роючая, што роіцца па зямлі, агідная вам, ня маеце есьці яе. 42 Усяго поўзаючага на чэраве і ўсяго ходзячага чацьвярыцаю, і аж да мнаганогіх із жывёлы роючае па зямлі, ня ежча, бо яны агідныя. 43 Не рабіце агіднымі душаў сваіх усялякім роючым, што роіцца, і не рабіцеся імі нячыстымі, каб нячыстымі імі стацца; 44 Бо Я СПАДАР, Бог ваш: усьвячайцеся й будзьце сьвятыя, бо Я сьвяты, і ня плюгаўце душаў сваіх якой жывёлаю роючай, што поўзае па зямлі; 45 Бо Я СПАДАР, што вывеў вас ізь зямлі Ягіпецкае, каб быць Богам вашым. Дык будзьце сьвятыя, бо Я сьвяты. 46 Гэта права статку а птушкі а ўсялякае жывое істы, што роіцца ў водах, і ўсялякае істы, што поўзае па зямлі. 47 Каб адрозьневаць нячыстае ад чыстага, і жывёлу, каторую можна есьці, ад жывёлы, каторае есьці ня можна".
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Кажы сыном Iзраелявым: калі жонка зачнець а народзе мужчынскае плоці, дык яна нячыстая будзе сем дзён; подле дзён, у каторыя яна адлучаецца з прычьшы хваробы свае, яна будзе нячыстая. 3 Восьмага ж дня будзе абрэзана ў яго канцавая скурка плоці ягонае. 4 I трыццаць тры дні яна мае сядзець у крыві яе ачышчэньня; ні да чога сьвятога ня мае датыкацца, і да сьвятыні ня мае прыходзіць, пакудь ня споўняцца дні ачышчэньня яе.
5 „А калі яна народзе жаноцкае плоці, то яна будзе нячыстая два тыдні, як у часе адлучэньня свайго, і шасьцьдзясят шэсьць дзён мае сядзець на крыві ачышчэньня свайго.
6 „I як мінуць дні ачышчэньня яе па сыну альбо па дачцэ, яна мае прынесьці аднагодняга баранчыка на аброк усепаленьня і галубянё альбо турка на аброк за грэх да ўходу будану збору, да сьвятара. 7 Ён абрачэць гэта перад СПАДАРОМ і дастане ласкіўчыненьне, і яна будзе чыстая ад вытаку крыві свае. Гэта права праз тую, што нарадзі́ла мужчынскае або жаноцкае плоці. 8 А калі яна ня будзе магчы прыне́сьці баранчыка, дык няхай возьме два туркі альбо двое галубянят, аднаго на ўсепаленьне, а другога на аброк за грэх; і сьвятар адзяржыць ласкіўчыненьне ёй, і яна будзе чыстая".
1 I гу́каў СПАДАР Масею а Аарону, кажучы: 2 „Як у каго будзе на скуры цела ягонага пухліна, альбо кругі, альбо пляма, і на скуры цела ягонага зробіцца быццам болька праказы, то маюць прывесьці яго да Аарона сьвятара, альбо да аднага із сыноў ягоных сьвятароў. 3 I агледзе сьвятар больку на скуры цела, і калі валасы на больцы зьмяніліся ў белыя, і выгляд болькі ўглыблены ў скуру цела ягонага, то гэта болька праказы; і агледзе яго сьвятар, і абесьце яго за нячыстага. 4 А калі пляма белая на скуры цела ягонага, і яна не выглядае глыбей за скуру, і валасы на ёй не зьмяніліся ў белыя, дык запрэць сьвятар маючага больку на сем дзён. 5 I агледзе яго сьвятар сёмага дня, і вось, болька ў яго аччу выглядае задзяржанай, не пашырылася па скуры, дык запрэць яго сьвятар на сем дзён другім на́варатам. 6 I агледзе яго сьвятар на сёмы дзень другі раз, і вось, болька пацямнела і не пашырылася болька па целе, дык сьвятар мае абясьціць яго за чыстага: гэта кругі, і хай ён памые адзецьці свае, і будзе чысты. 7 А калі кругі пачнуць пашырацца па скуры, просьле тога як ён стаў да сьвятара дзеля ачышчэньня, то ён мае стаць да сьвятара. 8 I абача сьвятар, і вось, кругі пашыраюцца па скуры, і абесьце яго за нячыстага: гэта праказа.
9 „Калі будзе на кім болька праказы, то маюць прывесьці яго да сьвятара. 10 I агледзе сьвятар, і вось, пухліна на скуры белая, і валасы зьмяніліся ў белыя, і на пухліне жывое цела жывець, 11 То гэта застарэлая праказа на скуры цела ягонага; і сьвятар абесьце яго за нячыстага й не запрэць яго, бо ён нячысты. 12 I калі праказа вылілася па скуры, і пакрые праказа ўсю скуру хворага ад галавы ягонае аж да ног, колькі могуць бачыць вочы сьвятаровы, 13 I абача сьвятар, што праказа пакрыла ўсё цела ягонае, і што ачысьцілася болька сусім, абярнулася на бела, дык ён абесьце хворага за чыстага. 14 А ў дзень, каторага абача на ім жывое цела, то ён нячысты. 15 I сьвятар, абачыўшы жывое цела, абесьце яго за нячыстага; жывое цела нячыстае: гэта праказа. 16 Альбо калі зьменіцца жывое цела й аберніцца ў белае, хай ён прыйдзе да сьвятара. 17 I агледзе яго сьвятар, і калі болька абярнулася ў белае, дык абесьце сьвятар хворага, што ён чысты.
18 „I калі на целе будзе, на скуры ягонай верад і загаі́ўся, 19 I на месцу вераду зьявілася белая пухліна, або пляма белая, або чырванавая, то ён мае паказацца сьвятару. 20 I агледзе яго сьвятар, і во, выгляд яе ніжэй скуры, і волас яе абярнуўся ў белы, дык сьвятар абесьце яго за нячыстага. Гэта болька праказы; яна вылілася на верадзе. 21 Калі ж сьвятар абача, і во, няма ў ёй белага воласу, і яна ня ніжэй скуры, і яна цьмяная, то сьвятар запрэць яго на сем дзён. 22 I калі яна пачнець вельмі пашырацца па скуры, то сьвятар абесьце яго за нячыстага: гэта болька праказы. 23 I калі пляма застаецца на сваім месцу і не пашыраецца, то гэта запаленьне вераду; і ачысьце яго сьвятар.
24 „I калі на целе, на скуры яго, будзе апёк ад агню, і будзе на загоеным апёку пляма бела-чырвоная альбо белая, 25 I абача яго сьвятар, і во, абярнуўся волас у белы на пляме, і выгляд яе глыбей за скуру, то гэта праказа, яна разраслася на апёку. I сьвятар абесьце яго за нячыстага: гэта болька праказы. 26 I калі ж абача гэты апёк сьвятар, і вось, няма на пляме белага воласу, і яна ня ніжэй за скуру, і яна цьмяная, дык запрэць яго сьвятар на сем дзён. 27 I агледзе яго сьвятар на сёмы дзень, і калі яна вельма пашыраецца па скуры, дык сьвятар абесьце яго за нячыстага. 28 Калі ж пляма застаецца на сваім месцу і не пашыраецца па скуры, і яна цьмяная, то гэта пухліна ад апёку. I абесьце яго сьвятар за чыстага, бо гэта запаленьне ад апёку.
29 „Мужчына або жонка, калі будзе ў іх болька на галаве альбо на барадзе, 30 I агледзе сьвятар больку, і во, выгляд яе глыбей за скуру, і ў ёй волас жаўтлявы, ценкі, дык сьвятар абесьце яго за нячыстага: гэта шалудзівасьць; гэта праказа на галаве альбо на барадзе. 31 I калі агледзе сьвятар больку шалудзівасьці, і во, выгляд яе ня глыбей за скуру, і воласу чорнага няма ў ёй; дык запрэць сьвятар маючага больку шалудзівасьці на сем дзён. 32 I агледзе сьвятар тую больку сёмага дня, і во, не пашырылася шалудзівасьць, і няма на ёй жаўтлявага воласу, і выгляд шалудзівасьці ня глыбей за скуру, 33 Дык паголяць яго, але шалудзівага месца не паголяць; і запрэць сьвятар шалудзівага на сем дзён другім на́варатам. 34 I паглядзіць сьвятар на шалудзівасьць сёмага дня, і вось, не пашырылася шалудзівасьць па скуры, і выгляд яе ня глыбей за скуру; дык абесьце яго сьвятар за чыстага; і памые ён адзежу сваю, і будзе чысты. 34 I калі вельмі пашырацца будзе шалудзівасьць на скуры па ачышчэньню яго, 36 Дык паглядзіць на яго сьвятар, і во, пашырылася шалудзівасьць па скуры, то няхай ня шукае сьвятар жаўтлявага воласу: ён нячысты. 37 I калі ў ваччу ягоным шалудзівасьць стаіць на месцу, і волас чорны вырас у ёй, то шалудзівасьць загаілася, ён чысты; сьвятар абесьце яго за чыстага.
38 „І калі ў мужчыны альбо ў жонкі будуць на скуры цела іхнага плямы, плямы белыя, 39 I паглядзіць сьвятар, і вось, на скуры цела іхнага плямы бледа-белыя, то гэта кругі́ разрослыя на скуры: ён чысты. 40 I калі ў людзіны выпалі валасы з галавы ейнае, то гэта пляшывы; чысты ён. 41 А калі з боку віду ягонага выпадуць валасы з галавы, то ён лысы; чысты ён. 42 А калі на пляшу́ альбо на лысіне будзе болька бела-чырванаватая, то праказа квіціць на пляшу альбо на лысіне. 43 I паглядзіць яго сьвятар, і вось, пухліна болькі бела-чырванаватая на пляшу альбо на лысіне ягонай, выглядам падобная да праказы скуры цела; 44 То чалавек пракажаны ён, нячысты ён: сьвятар абесьце яго за супоўнага нячыстага, у яго на галаве болька. 45 I ў пракажанага, на каторым гэтая болька, мае быць разарвана адзежа, і галава ягоная мае быць непакрытая, і вусны закрытыя, і мае крычэць: , Нячысты! нячысты!' 46 Усі дні, пакуль на ім болька, ён мае быць нячысты, нячысты ён; ён мае жыць адзінотны, вонках табару будзе сяліба ягоная.
47 „I калі на адзежы будзе болька праказы, на адзежы ваўнянай, альбо на адзежы лянной, 48 Або на аснове, або на ўтоку зь лёну або воўны, або на скуры, або на якім вырабе скураным, 49 I будзе болька зелянаватая альбо чырванаватая на адзежы, або на скуры, або на аснове, або на ўтоку, або на якой судзіне́ із скуры, то гэта болька праказы, надабе паказаць яе сьвятару. 50 Сьвятар агледзе больку і запрэць маючага больку на сем дзён. 51 I агледзе больку сёмага дня, што пашырылася болька на адзежы, або на аснове, або на ўтоку, або на скуры, або на якім вырабе, зробленым із скуры, то гэта праказа ядавітая, маючы больку нячысты. 52 Ён мае спаліць адзежу, альбо аснову, альбо ўток ваўняны, альбо лянны, альбо кажную рэч скураную, на каторай будзе болька: бо ядавітая праказа гэта; надабе спаліць на цяпле. 53 I калі абача сьвятар, і вось, не пашырылася болька па адзежы, альбо па аснове, альбо па ўтоку, альбо па якой скураной судзіне; 54 Дык сьвятар раскажа вымыць тое, на чым болька, і запрэць яго на сем дзён другім на́варатам. 55 I абача сьвятар па вымыцьцю болькі, і во, не зьмяніла болька свайго выгляду й болька не пашырылася, то нячыстая яна, спалі яе на цяпле; гніцьцё гэта на добрым альбо на благім баку. 56 I калі абача сьвятар, і во, стала цьмяная болька просьле вымыцьця яе, дык вырве яе з адзежы, альбо із скуры, альбо з асновы, альбо з утоку. 57 Калі ж яна ізноў пакажацца на адзежы, альбо на аснове, альбо на ўтоку, альбо на якой скураной рэчы, то гэта разрастаючая; у цяпле спалі тое, у чым болька. 58 I адзежу, альбо аснову, альбо ўток, альбо якую скураную судзіну, каторую вымыў, і зышла зь яе болька, дык надабе вымыць яе друґім на́варатам, і яна будзе чыстая". 59 Гэта права праз больку праказы на адзежы ваўняной альбо лянной, альбо на аснове, альбо на ўтоку, альбо на якой скураной судзіне, як абяшчаць яе за чыстую альбо нячыстую.
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Во будзе права праз пракажанага ў дзень яго ачышчаньня: і прывядуць яго да сьвятара. 3 I выйдзе сьвятар вонкі з табару, і абача сьвятар, і во, выгаілася болька ў пракажанага; 4 Дык раскажа сьвятар узяць ачышча́наму дзьве птушкі жывыя, чыстыя, і дзерва кедравага, чырвовую ніту а гізопу. 5 I раскажа сьвятар, і зарэжуць адну птушку над глінянай судзіною, над жывой вадою; 6 Птушку жывую возьме ён, і дзерва кедравага, чырвовую ніту а гізоп, і занура іх і жывую птушку ў крыві птушкі зарэзанае над жывой вадою; 7 I пакропе на ачышча́нага ад праказы сем разоў, і абесьце яго за чыстага, і пусьце жывую птушку на від поля. 8 I вымые ачышча́ны адзецьці свае, і паголе ўсі валасы, і памыецца вадою, і ачысьціцца; і потым увыйдзе ў табар, і прабудзе сем дзён вонках будану свайго. 9 I будзе: сёмага дня паголе ўсі валасы свае, галаву сваю, бараду сваю, бровы ачоў сваіх, усі валасы свае паголе, і вымые адзежу сваю, і памые цела свае вадою, і будзе чысты. 10 На восьмы дзень возьме ён два бараны бяз гану, і адну авечку аднагоднюю бяз гану, і тры дзясятыя часьці ценкае мукі, рашчыненае на аліве, на аброк хлебны, і адзін лёґ алівы. 11 I пастанове сьвятар ачышчаючы чалавека ім ачышча́нага і іх перад СПАДАРОМ ля ўходу будану збору. 12 I возьме сьвятар аднаго барана, і падаруе яго на аброк віны, і лёг алівы, і будзе туды-сюды нахінаць нахінаньне перад відам СПАДАРОВЫМ. 13 I зарэжа барана на тым месцу, ідзе рэжуць аброк за грэх а ўсепаленьне, на месцу сьвятым; бо, як аброк за грэх, яно належа сьвятару: сьвятое сьвятых гэга. 14 I возьме сьвятар крыві аброку віны, і ўзложа сьвятар на кончык правага вуха ачышча́нага, і на вялікі палец правае рукі ягонае, і на вялікі палец правае нагі ягонае. 15 I возьме сьвятар ізь лёґу алівы, і пальлець на левую даланю сваю. 16 I занура сьвятар правы палец свой у валіву, каторая на левай далані ягонай, і пакропе алівы палцам сем разоў перад відам СПАДАРА. 17 А засталую аліву, каторая на далані ягонай, узложа сьвятар на кончык правага вуха ачышча́нага, на вялікі палец правае рукі ягонае й на вялікі палец правае нагі ягонае, на кроў аброку віны. 18 А засталае з алівы, каторая на далані сьвятаровай, узложа ён на галаву ачышча́нага, і адзяржыць ласкаўчыненьне яму сьвятар перад відам СПАДАРОВЫМ. 19 I ўчыне сьвятар аброк за грэх, і адзяржыць ласкіўчыненьне ачышчанаму ад нечысьці ягонае, а просьле гэтага зарэжа ўсепаленьне. 20 I падыйме сьвятар усепаленьне а аброк хлебны на аброчнік. I адзяржыць ласкіўчыненьне яму сьвятар, і ён будзе чысты.
21 I калі ён бедны, і не дастане рука ягоная, хай возьме аднаго барана на аброк віны на нахінаньне, каб дастаць яму ласкіўчыненьне, і адну дзясятую часьць ценкае мукі, рашчыненае на аліве, на хлебны аброк, і лёґ алівы, 22 I два туркі альбо двое галубянят, што дастане рука ягоная, і будзе адно на аброк за грэх, а другое на ўсепаленьне. 23 I прынясець іх на восьмы дзень ачышчэньня да сьвятара да ўходу будану збору, перад від СПАДАРОЎ. 24 I возьме сьвятар барана аброку віны і лёг алівы, і будзе туды-сюды нахінаць гэта сьвятар як нахінаньне перад відам СПАДАРОВЫМ. 25 I зарэжа барана на аброк віны, і возьме сьвятар крыві аброку віны, і ўзложа на кончык правага вуха ачышча́нага; на вялікі палец правае рукі ягонае, і на вялікі палец правае нагі ягонае. 26 I з алівы нальлець сьвятар на левую даланю сьвятара. 27 I пакропе сьвятар із алівы, каторая на левай далані ягонай, правым палцам сваім сем разоў перад відам СПАДАРА. 28 I ўзложа сьвятар із алівы, каторая на далані ягонай, на кончык правага вуха ачышчанага, на вялікі палец правае рукі ягонае і на вялікі палец правае нагі ягонае, на месцу, дзе кроў аброку віны. 29 А засталае з алівы, каторая на далані сьвятаровай, узложа ён на галаву ачышчанага, каб дастаць ласкіўчыненьне яму перад відам СПАДАРА. 30 I прыгатуе аднаго з туркоў альбо адно з галубянят, што дастане рука ягоная, 31 З тога, што дастане рука ягоная, адно на аброк за грэх, а другое на ўсепаленьне, разам із аброкам хлебным. I дастане ласкіўчыненьне сьвятар ачышчанаму перад відам СПАДАРА. 32 Гэта права праз тога, у каго ё болька праказы, каторы ў часе ачышчэньня свайго ня мае дастатку".
33 I гу́каў СПАДАР Масею а Аарону, кажучы: 34 „Як увыйдзеце ў зямлю Канаанскую, каторую Я даю вам у дзяржаньне, і Я навяду больку на дамы ў зямлі дзяржаньня вашага, 35 Тады тый, чый дом, мае пайсьці й раскажа сьвятару, кажучы: , У мяне на доме паказалася быццам болька праказы'. 36 I раскажа сьвятар спаражніць дом, уперад чымся ўвыйдзе сьвятар аглядаць больку, каб ня сталася нячыстым усе, што ў доме; а просьле гэтага прыйдзе сьвятар аглядаць дом. 37 I абача больку, і вось, болька на сьценах дому, шчэрбы зеленавата-чырвоныя, выгляд іх ніжэй за зьверх сьцяны; 38 I выйдзе сьвятар із дому да ўходу дому, і запрэць дом на сем дзён; 39 I зьвернецца сьвятар на сёмы дзень, і абача, во, болька пашырылася на сьценах дому; 40 I раскажа сьвятар выламіць камяні́, на каторых болька, і кінуць іх вонках места на месца нячыстае. 41 А дом няхай абскрабуць унутры наўкола, і высыпяць гліну вонках места на месца нячыстае, 42 I возьмуць іншыя камяні́, і ўложаць іх замест тых камянёў, і возьмуць іншую гліну і абтынкуюць дом. 43 I калі зьвернецца болька, і разрасьцецца ў доме, просьле тога як абскраблі дом і просьле тога як абтынкавалі, 44 Дык прыйдзе сьвятар і агледзе, і вось, пашырылася болька ў доме, то гэта ядавітая праказа ў доме, нячысты ён. 45 I разломяць дом, камяні́ яго, і дзерва яго, і ўсю гліну дому, і вынясуць яго вонкі за места на месца нячыстае. 46 I хто ўходзе ў дом усі дні, як ён заперты, тый станецца нячысты аж да вечара; 47 I хто ляжыць у доме тым, тый мае вымыць адзежу сваю; і хто есьць у доме тым, тый мае вымыць адзежу сваю.
48 I калі сьвятар запраўды прыйдзе й абача, і вось, не пашырылася болька ў доме просьле тога, як абтынкавалі дом, то сьвятар абесьце дом за чысты, бо болька выгаена. 49 I возьме на ачышчэньне дому дзьве птушкі а кедравага дзерва а чырвовую нітку а гізопу; 50 I зарэжа адну птушку над глінянай судзіною, над жывой вадою; 51 I возьме кедравае дзерва а гізоп а чырвовую нітку а жывую птушку, і занура іх у крыві птушкі зарэзанае а ў жывой вадзе, і пакропе ў кірунку дому сем разоў. 52 I ачысьце дом крывёю птушкі а жывой вадою а жывой птушкаю а кедравым дзервам а гізопам а чырвовай ніткаю; 53 I пусьце жывую птушку вонках места на від поля, - і дастане ласкіўчыненьне дому, і будзе чысты". 54 Гэта права праз усялякую больку праказы, і праз шалудзівасьці, 55 I праз праказу на адзежы а на доме, і праз пухліну а праз кругі а праз плямы; 56 Каб вучыць празь дзень нячысты і празь дзень чысты. Гэта права праз праказу.
1 I гу́каў СПАДАР Масею а Аарону, кажучы: 2 „I гу́кайце сыном Ізраелявым, і скажыце: кажная людзіна, у каторай будзе цеч ізь цела ейнага, цеч ейная нячыстая. 3 I во якая будзе нечысьць ейная ў цечы ейнай: як цячэць ізь цела ейнага цеч ейная, і як запыняецца ў целе ейным цеч ейная, - гэта нечысьць ейная. 4 Кажная пасьцеля, на каторую ляжа маючы цеч, будзе нячыстая, і кажны спакмень на каторым сядзе, будзе нячысты. 5 I хто даткнецца да пасьцелі ягонае, тый мае вымыць адзежу сваю й памыцца ў вадзе, і нячысты будзе аж да вечара. 6 I хто сядзе на які спакмень, на каторым сядзеў маючы цеч, тый мае памыць адзежу сваю й памыцца ў вадзе, і будзе нячысты аж да вечара. 7 I хто даткнецца да цела маючага цеч, тый мае вымыць адзежу сваю й памыцца ў вадзе, нячысты аж да вечара. 8 I калі плюне маючы цеч на чыстага, то гэты мае вымыць адзежу сваю й памыцца ў вадзе, і нячысты аж да вечара. 9 I кажны паяздок, у каторым важыняўся маючы цеч, нячысты. 10 I кажны, хто даткнецца да ўсёго, што будзе пад ім, стане нячысты аж да вечара; і хто панясець іх, вымые адзежу сваю й памыецца ў вадзе, і будзе нячысты аж да вечара. 11 I ўсі, да каго даткнецца маючы цеч, не спаласнуўшы рук сваіх у вадзе, маюць вымыць адзежу сваю й памыцца ў вадзе, і нячыстыя аж да вечара. 12 І судзіну гліняную, да каторае даткнецца маючы цеч, надабе разьбіць, а ўсялякую судзіну дзярвяную надабе спаласкаць вадою.
13 „I як ачысьціцца маючы цеч ад цечы свае, тады мае ён адлічыць сем дзён дзеля свайго ачышчэньня, і вымые адзежу сваю, і змые цела свае ў жывой вадзе, і будзе чысты.
14 „I на восьмы дзень возьме ён сабе два туркі альбо двое галубянят, і прыйдзе перад від СПАДАРОЎ да ўходу будану збору, і аддасьць іх сьвятару. 15 I прыгатуе сьвятар іх адно на аброк за грэх, а другое на ўсепаленьне; і адзяржыць ласкіўчыненьне яму сьвятар перад СПАДАРОМ ад цечы ягонае.
16 „І калі ў мужчыны выйдзе насеньне ляжаньня, дык мае памыць у вадзе ўсе цела свае, і нячысты будзе аж да вечара. 17 I кажная адзежа й кажная скура, на каторую лу́ча насеньне ляжаньня, мае быць вымыта ў вадзе, і нячыстая будзе да вечара.
18 „I жонка калі ляжа з мужам насеньням ляжаньня, то яны маюць памыцца ў вадзе, і нячыстыя будуць аж да вечара. 19 I калі ў жонкі будзе цеч, цеч крыві ў целе ейным, то сем дзён мае яна быць у вадлучэньню сваім. I кажны, хто даткнецца да яе, стане нячысты аж да вечара. 20 I ўсе, на чым яна ляжа ў працягу адлучэньня свайго, стане нячыстае; і ўсе, на чым сядзе, стане нячыстае. 21 I кажны, хто даткнецца да пасьцелі ейнае, мае вымыць адзежу сваю й памыцца ў вадзе, і нячысты будзе аж да вечара. 22 I кажны, хто даткнецца да якога знадбеня, на каторым яна сядзела, мае вымьгць адзежу сваю й памыецца ў вадзе, і нячысты будзе аж да вечара. 23 I калі на пасьцелі цеч альбо на тым спакменню, на каторым яна сядзела, тый, што даткнецца да яго, нячысты будзе аж да вечара.
24 „Калі лежма ляжыць чалавек ізь ёй, то адлучэньне ейнае будзе на ім, і ён нячысты будзе сем дзён, і кажная пасьцеля, на каторай ён ляжа, будзе нячыстая.
25 „ I калі ў жонкі вельмі цячэць кроў шмат дзён ня ў часе адлучэньня ейнага, альбо калі яна мае цеч звыш адлучэньня свайго, то ўвесь час цечы нечысьці свае, які ў працягу адлучэньня свайго, будзе нячыстая яна. 26 Кажная пасьцеля, на каторай яна ляжа ўсі дні цечы свае, як пасьцеля адлучэньня ейнага будзе ёй; і кажны знадбень, на каторы яна сядзе, будзе нячысты, як нечысьць адлучэньня ейнага. 27 I кажны, хто даткнецца да іх, стане нячысты, і мае вымыць адзежу сваю й памыцца ў вадзе, і нячысты будзе аж да вечара.
28 „I як яна ачысьціцца ад цечы свае, тады мае адлічыць сем дзён, і потым будзе чыстая.
29 „ На восьмы дзень возьме яна сабе два туркі альбо двое галубянят, і прынясець іх да сьвятара да ўходу будану збору; 30 I прыгатуе сьвятар адно на аброк за грэх, адругое на ўсепаленьне; і дастане ласкіўчыненьне ёй сьвятар перад СПАДАРОМ ад цечы нечысьці ейнае.
31 „Гэтак адлучайце сыноў Ізраелявых ад нечысьці іхнае, і яны не памруць у нечысьці сваёй, плюгавячы вітальню Маю, каторая сярод іх".
32 Гэта права праз маючага цеч і праз выходзячае зь яго насеньне ляжаньня, што плюгаве яго гэтым, 33 I праз хварэючую адлучэньнямсваім, і ў каторых цячэць цеч іхная ў мужчыны і ў жонкі, і праз чалавека, каторы паляжыць ізь нячыстай.
1 I гу́каў СПАДАР Масею па сьмерці двух сыноў Ааронавых, як яны прыступілі перад від СПАДАРОЎ і памерлі. 2 І сказаў СПАДАР Масею: „Скажы Аарону, брату свайму, і хай ня ўходзе кажнага часу ў сьвятыню за запінаху перад века, што на скрыні, і ён не памрэць; бо над векам Я буду зьяўляцца ў булаку́. 3 Во з чым мае ўходзіць Аарон у сьвятыню: зь цялём-бычкам на аброк за грэх і з бараном на ўсепаленьне. 4 Хітон лянны сьвяты мае надзяваць ён, і ганавіцы лянныя хай будуць на целе ягоным, і лянным поясам хай папяразуецца, і лянную мітру надзяець: сьвятыя адзежы гэтыя. I хай памые ён, ды ў вадзе, цела свае, і вадзяець іх. 5 I ад грамады сыноў Ізраелявых няхай возьме двое казянят на аброк за грэх і аднаго барана на ўсепаленьне. 6 I абрачэць Аарон цялё-бычка на аброк за грэх за сябе, і адзяржыць ласкіўчыненне за сябе а за дом свой. 7 I возьме двое казянят, і пастанове іх перад відам СПАДАРОВЫМ ля ўходу будану збору. 8 I кіне Аарон на абодва казлы на жэрабя: адно жэрабя СПАДАРУ, а другое жэрабя на адпушчэньне; 9 I прывядзець Аарон казла, на каторага вынята жэрабя СПАДАРУ, і абрачэць яго на аброк за грэх; 10 А казла, на каторага вынятажэрабя на адпушчэньне, пастанове жывога перад СПАДАРОМ, каб учыніў перазь яго ласкіўчыненьне, і выпусьце яго на адпушчэньне на пустыню. 11 I прывядзець Аарон цялё на аброк за грэх за сябе, і дастане ласкіўчыненьне за сябе а за дом свой, і зарэжа цялё свае; 12 I возьме жару поўную кадзільніцу заброчніка, каторы перад відам СПАДАРОВЫМ, і поўныя жмені пахнючага дробна стоўчанага кадзіла, і ўнясець за запінаху; 13 I паложа кадзіла на цяпло перад відам СПАДАРОВЫМ, дым кадзеньня пакрые века, каторае над сьветчаньням, і ён не памрэць. 14 I возьме з крыві цяляці, і пакропе палцам сваім на века зьверху, на ўсходні бок і на перад века, сем разоў пакропе крывёй з палца свайго. 15 I зарэжа казла на аброк за грэх за люд, і ўнясець кроў яго за запінаху, і зробе з крывёй яго тое самое, што зрабіў із крывёю цяляці, і пакропе ёю на века і на перад века. 16 I адзяржыць ласкіўчыненьне за сьвятыню ад нечысьці сыноў Ізраелявых, і ад выступаў іхных, і ўсіх грахоў іхных. I гэтак мае ён учыніць таксама з буданом збору, каторы прабывае зь імі, сярод нечысьцяў іхных. 17 Ні водзін чалавек ня мае быць у будане збору, як уходзе ён дзеля ласкіўчыненьня сьвятыні, да самага выхаду яго. I адзяржыць ён ласкіўчыненьне за сябе а за дом свой а за ўсю грамаду́ Ізраеляву. 18 I выйдзе ён да аброчніка, каторы перад відам СПАДАРОВЫМ, і адзяржыць ласкіўчыненьне, возьме з крыві цяляці а з крыві казла, і паложа на рагі́ аброчніка наўкола, 19 I пакропе на яго з крыві палцам сваім сем разоў, і ачысьце яго, і пасьвяціць яго ад нечысьцяў сыноў Ізраелявых. 20 I здойсьніўшы адзержаваньне ласкі сьвятыні а будану збору а аброчніку, і прывядзець ён жывога казла, 21 I ўзложа Аарон абедзьве руццэ свае на галаву жывога казла, і вызнае над ім усі бяспраўі сыноў Ізраелявых а ўсі выступы іхныя а ўсі грахі іхныя, і ўзложа іх на галаву казла, і адашлець із адумысловым чалавекам на пустыню. 22 I панясець казёл на сабе ўсі бясмраўі і́хныя да зямлі аддзеленае, і пашлець ён казла на пустыню. 23 I ўвыйдзе Аарон у будан збору, і здыйме лянну́ю адзежу, каторую надзяваў, уходзячы ў сьвятыню, і паложа яе там, 24 I памые цела свае ў вадзе на сьвятым месцу, і надзене адзецьці свае, і выйдзе, і ўчыне свае ўсепаленьне а ўсепаленьне люду, і дастане ласкіўчыненьне за сябе а за люд; 25 А тук аброку за грэх спале на аброчніку. 26 I тый, хто адводзіў казла на адпушчэньне, мае вымыць адзежу сваю і памыць цела свае ў вадзе, і потым можа ўвыйсьці ў табар. 27 А цялё за грэх а казла за грэх, каторых кроў унесена была́ да адзяржаньня ласкі сьвятыні, няхай вынясе вонкі з табару, і спаляць на цяпле скуры іх, і мяса іх, і нечысьць іх. 28 I хто спале іх, вымые адзежу сваю й памые цела свае ў вадзе, і просьле тога можа ўвыйці ў табар.
29 „I будзе гэта вам вечнаю ўставаю: сёмага месяца, дзясятага дня месяца марыце душы свае і ніякае работы не рабіце, ані тубылец, ані чужнік, што жывець памеж вас; 30 Бо гэтага дня дастанецца вам ласкіўчыненьне, каб ачысьціць вас ад усіх грахоў вашых перад відам СПАДАРОВЫМ, і вы будзеце ачышчаны. 31 Сыбота сыботаў гэта вам, і марыце душы вашыя: гэта ўстава вечная. 32 І мае даставаць сьвятар ласкіўчыненьне, каторы памазаны і каторы пасьвячаны сьвятарстваваць замест айца свайго. I надзене ён лянныя адзецьці, адзецьці сьвятыя, 33 I адзяржыць ласкіўчыненьне сьвятыні сьвятой і будану збору, і аброчніку адзяржыць ласкіўчыненьне, і сьвятаром і ўсяму люду грамады адзяржыць ласкіўчыненьне. 34 I будзе гэта вам вечнаю ўставаю: адзержаваць ласкіўчыненьне сыном Ізраелявым ад усіх грахоў іхных аднойчы ў год". I зрабіў ён так, як расказаў СПАДАР Масею.
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Гу́кай Аарону а ўсім сыном ягоным а ўсім сыном Ізраелявым, і скажы ім: гэта слова, што расказаў СПАДАР, кажучы: 3 Кажная людзіна́ з дому Ізраелявага, каторая зарэжа вала, альбо авечку, альбо казу ў табару, альбо калі хто зарэжа вонках табару, 4 I не прывядзець да ўходу будану збору падараваць дар СПАДАРУ перад вітальняю СПАДАРОВАЙ; дык кроў палічыцца тэй людзіне: разьліла кроў, і выгубіцца людзіна тая зь люду свайго. 5 Гэта дзеля таго, каб прыводзілі сынове Ізраелявы аброкі свае, каторыя яны рэжуць на полю, каб прыводзілі СПАДАРУ да ўходу будану збору, да сьвятара, і рэзалі іх на аброкі супакойныя СПАДАРУ. 6 I пакропе сьвятар крывёй на аброчяік СПАДАРОЎ ля ўходу будану збору, і спале тук на прыемны пах СПАДАРУ, 7 I ня будуць абракаць аброкаў сваіх нячысьцікам, за каторымі яны бязульна ходзяць. Гэта будзе ўставаю вечнаю ў роды вашыя.
8 „I ім скажы: кажная людзіна з дому Ізраелявага і асяленец, што асяліўся меж вас, калі абракае ўсепаленьне альбо іншы аброк, 9 I не прывядзець да ўходу будану збору, каб прыгатаваць яго СПАДАРУ, то выгубіцца людзіна тая зь люду свайго.
10 „І калі якая людзіна з дому Ізраелявага альбо чужнік, што жывець пасярод вас, будзе есьці якую кроў, то зьвярну від Свой на душу́ таго, што есьць кроў, і выгублю яе з пасярод люду ейнага; 11 Бо дых цела ў крыві, і Я даў яго вам на аброчнік, каб даставаць ласкіўчыненьне душам вашым, бо кроў дастаець ласкіўчыненьне душы. 12 Затым Я й сказаў сыном Ізраелявым: ні водная душа з вас ня мае есьці крыві, і чужнік, што жывець меж вас, ня мае есьці крыві. 13 I кажная людзіна́ із сыноў Ізраелявых і із асяленцаў, што асялілісія меж вас, калі на ўловах злове зьвяра альбо птушку, каторую можна есьці, то ён мае выпусьціць ізь яе кроў, засыпаць яе пылам; 14 Бо дых кажнага цела, - кроў ягоная, яна ёсьць у дыху ягоным. Затым Я сказаў сыном Ізраелявым: ня ежча крыві ні зь якага цела, бо дых усялякага цела кроў ягоная; кажны, хто будзе есьці яе, будзе выгублены. 15 I кажная душа, што будзе есьці здыхату альбо разарванае, тубылец альбо асяленец, мае вымыць адзежу сваю й памыецца ў вадзе, і нячысты будзе аж да вечара, а потым будзе чысты. 16 Калі ня вымые й не памые цела свайго, то панясець на сабе бяспраўе свае".
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Гу́кай сыном Ізраелявым і скажы ім: Я СПАДАР, Бог ваш. 3 Подле ўчынкаў зямлі Ягіпецкае, у каторай вы жьлі́, не рабіце, і подле ўчынкаў зямлі Канаанскае, што Я вяду вас туды, не рабіце, і ў вуставах іхных не хадзіце. 4 Мае суды чыніце й уставы Мае дзяржыце, ходзячы ў іх. Я СПАДАР, Бог ваш. 5 I дзяржыце ўставы Мае а суды мае, каторыя калі спаўняе чалавек, дык будзе жыць імі. Я СПАДАР.
6 „Кажная людзіна да ніякае сваячкі подле цела ня мае дабліжыцца, каб адкрыць голасьць ейную. Я СПАДАР. 7 Голасьці айца свайго і голасьці маці свае не адкрывай: яна маці твая, не адкрывай голасьці ейнае. 8 Голасьці жонкі айца свайго не адкрывай: гэта голасьць айца твайго. 9 Голасьці сястры свае, дачкі айца свайго альбо дачкі маці свае, што нарадзі́лася ў доме, альбо нарадзі́лася вонках, не адкрывай голасьці іхнае. 10 Голасьці дачкі сына свайго альбо дачкі дачкі свае, не адкрывай голасьці іх, бо яны твая голасьць. 11 Голасьці дачкі жонкі айца свайго, што нарадзілася ад айца твайго, яна сястра твая, не адкрывай голасьці яе. 12 Голасьці сястры айца свайго не адкрывай, бо яна радня айцу твайму. 13 Голасьці сястры маці свае не адкрывай, бо яна радня маці твае. 14 Голасьці брата айца свайго не адкрывай і да жонкі ягонае ня бліжся: яна дзядзіна твая. 15 Голасьці нявесткі свае не адкрывай: яна жонка сына гвайго, не адмрывай голасьці яе. 16 Голасьці браціхі свае не адкрывай: гэта голасьць брата твайго. 17 Голасьці жонкі й дачкі ейнае не адкрывай, дачкі сына ейнага і дачкі дачкі ейнае не бяры, каб адкрыць голасьць іх: яны блізка́я радня яе; гэта бязульства. 18 Не бяры жонкі разам ізь сястрою ейнай, каб зрабіць яе супаркаю, каб адкрыць голасьць ейную пры ёй, за жыцьця яе. 19 I да жонкі ў часе адлучэньня з прычыны нечысьці ейнае ня бліжся, каб адкрыць голасьць ейную. 20 I із жонкаю бліжняга свайго ня дай семені ляжаньня, каб ня плюгавіцца зь ёю.
21 „І з насеньня свайго ня дай, каб перадаваць Молоху, і ня будзень імені Бога свайго. Я СПАДАР.
22 „І з мужчынам не кладзіся ляжаньням жонкі, аґіда гэта. 23 I зь ніякім статкам не кладзіся, каб гэтым стаць нячыстым; і жонка ня мае станавіцца перад статчынаю, каб злучыцца зь ёю. Гэта зьмяшаньне. 24 Ня плюгаўце сябе нічым гэтым, бо ўсім гэтым сплюгавіліся народы, каторых Я праганяю ад вас. 25 I сплюгавілася зямля, і Я даведаўся да бяспраўя яе, і вырыгала ізь сябе зямля жывучых на ёй. 26 А вы дзяржыце ўставы Мае а суды Мае, і не рабіце ўсіх гэтых агідаў, ані тубылец, ані асялянец, што асяліўся меж вас. 27 Бо ўсі гэтыя агіды рабілі людзі гэтае зямлі, што перад вамі, і сплюгавілася зямля, 28 Каб і вас ня вырыгала ізь сябе зямля, як вы сплюгавіце яе, як яна вырыгала народ, што быў перад вамі; 29 Бо будуць выгублены з пасярод люду свайго кажны, што будзе рабіць з усіх гэтых агідаў, і ўсі душы, што робяць гэта. 30 Дык дзяржыце данае Імною дзяржаць вам, каб не рабіць подле абычаёў агідных, каторыя рабілі перад вамі, і каб ня сплюгавіцца імі. Я СПАДАР, Бог ваш".
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Гу́кай усёй грамадзе́ сыноў Ізраелявых і скажы ім: сьвятыя будзьце, бо сьвяты Я СПАДАР, Бог ваш.
3 „Кажны бойцеся маці свае й айца свайго; і сыботы мае заховуйце. Я СПАДАР, Бог ваш.
4 „Не зварачайцеся да балваноў, і багоў літых не рабіце сабе. Я СПАДАР, Бог ваш.
5 „Як будзеце абракаць СПАДАРУ аброк супакойны, то самахоць абракайце яго. 6 У дзень абраканьня ежча яго і назаўтрае, а засталае на пазаўтра надабе спаліць на цяпле. 7 Калі ж хто будзе есьці яго пазаўтра, гэта агідна, гэта ня будзе люба. 8 Хто будзе есьці яго, тый панясець бяспраўе свае, бо ён збудзеніў сьвятыню СПАДАРОВУ; і будзе выгублена душа тая зь люду свайго.
9 „I як будзеце жаць жніво зямлі вашае, не канчайце канца поля свайго, і засталага ад жніва свайго ня зьбірай, 10 I вінішча свайго не абірай сусім чыста, і апалых ягадаў у вінішчу не падбірай; беднаму а чужніку пакінь гэта. Я СПАДАР, Бог ваш. 11 Не крадзіце, і не адракайцеся, і не маніце адзін аднаму.
12 „I не прысягайце імям Маім да маны, і ня будзеньце імені Богасвайго. Я СПАДАР.
13 „Ня крыўдзь бліжняга свайго й ня глабай. „Хай не начуе плата найміта Ў цябе да раньня.
14 „Ня кліні глухога і перад нявісным не кладзі на спатыкненьне; і бойся Бога свайго. Я СПАДАР. 15 Не рабіце бяспраўя на судзе; не патурай убогаму й ня сьці віду вялікага, справядлівасьцю судзі бліжняга свайго.
16 „Не хадзі абмоўнікам у людзе сваім, і не паўставай на кроў прыяцеля свайго. Я СПАДАР.
17 „ Не ненавідзь брата свайго ў сэрцу сваім, чыста вымаўляй бліжняму свайму, і не панясеш за яго грэху. 18 Ня імсьці а ня май злосьці на сыноў люду свайго, любі прыяцеля свайго, як самога сябе. Я СПАДАР.
19 „Уставы Мае дзяржыце; статку свайго не размнажай мяшаньням; поля свайго не засявай мешанкаю, і адзежа мешаная, з воўны й лёну, хай ня ўвыйдзе на цябе.
20 „Калі хто паляжыць із жонкаю ляжаньням насеньня, а яна нявольніца, заручаная мужу, але яшчэ ня выкупленая, альбо свабода яшчэ ня да́на ёй, то мае быць прасока, але ня будуць забіты, бо яна несвабодная. 21 I прывядзець ён свой аброк віны СПАДАРУ да ўходу будану збору, барана віны. 22 I адзяржыць ласкіўчыненьне яму сьвятар бараном віны перад СПАДАРОМ ад грэху, каторым ён ізрашыў, і дараваны будзе яму грэх, каторым ён ізграшыў.
23 „І як прыйдзеце да зямлі, і пасадзіце якое дзерва дзеля еміны, то плод яго ўважайце за неабрэзаны; тры гады маюць бьгць вам за неабрэзаныя, ня маеце есьці іх; 24 А чацьвертага году ўся садавіна́ яго мае быць пасьвячана на славу СПАДАРОВУ; 25 Пятага ж году вы можаце есьці садавіну́ яго, каб размнажыўся вам урод яго. Я СПАДАР, Бог ваш.
26 „Ня ежча з крывёй; „Не займайцеся чарамі ані варажыце.
27 „Ня стрыжыце краю галавы свае і ня псуй краю барады свае.
28 „I націнаў дзеля памерлага не рабіце на целе сваім, пісаньня выцісканага не давайце рабіць на сабе. Я СПАДАР. 29 Ня будзень дачкі свае, дапушчаючы яе да бязулства, і хай не бязуле зямля, і хай не напоўніцца зямля бязулствам.
30 „Сыботы Мае заховуйце, і сьвятыні Мае сьціце. Я СПАДАР.
31 „Не зварачайцеся да выгука́ючых мерцьвякоў а да знахараў, ня шукайце сплюгавіцца імі. ЯСПАДАР, Бог Ваш.
32 „Перад відам сівога ўставай і сьці від старога, і бойся Бога свайго. Я СПАДАР.
33 „Як аселіцца чужнік у зямлі вашай, ня ўціскайце яго. 34 Як тубылец із вас, няхай будзе чужнік, што жывець із вамі, і любі яго, як сябе, бо чужнікамі вы былі́ ў зямлі Ягіпецкай. Я СПАДАР, Бог ваш.
35 „Не рабіце несправядлівасьці ў судзе, у меры а ў вазе́ а памеры. 36 Вага́ справядлівая, важкі справядлівыя, ефа справіядлівая й гін справядлівы няхай будзе ў вас. Я СПАДАР Бог ваш, каторы вывеў вас ізь зямлі Ягіпецкае. 37 I дзяржыце ўсі ўставы Мае а ўсі суды Мае, і паўніце іх. Я СПАДАР".
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „І сыном Ізраелявым скажы: кажная людзіна́ із сыноў Ізраелявых і з чужнікоў, што жывуць у Ізраелю, каторая дасьць із насеньня свайго Молоху, тая хай сьмерцю памрэць; люд зямлі хай укамянуе яе. 3 I Я зьвярну від Свой на людзіну́ тую, і выгублю яе з пасярод люду яе, бо з насеньня свайго яна дала́ Молоху, каб плюгавіць сьвятыню Маю й будзеніць сьвятое імя Мае. 4 I калі заплюшча люд зямлі вочы свае на людзіну́ тую, як яна дасьць із насеньня свайго Молоху, і ня зробе ёй сьмерці; 5 Дык Я зьвярну від Свой на людзіну́ тую й на радзіму ейную, і выгублю яе і ўсіх бязулячых сьледам за ёй, каб бязульна не хадзіць сьледам за Молохам, з пасярод люду іхнага.
6 „I каторая душа зьвернецца да выгука́ючых мерцьвякоў а да знахараў, каб бязульна хадзіць сьледам за імі, то Я зьвярну від Свой на тую душу́, і выгублю яе з пасярод люду ейнага. 7 I пасьвячайце сябе, і будзьце сьвятыя, бо Я СПАДАР, Бог ваш. 8 I дзяржыце ўставы Мае і паўніце іх: Я СПАДАР, Каторы пасьвячае вас.
9 „Калі якая людзіна́ будзе клясьці айца свайго і маці сваю, тая сьмерцю памрэць. Айца свайго й маці сваю ён клёў, кроў ягоная на ім.
10 „Альбо хто будзе чужаложыць із заму́жкаю; калі хто будзе чужаложыць із жонкаю прыяцеля свайго: няхай сьмерцю памрэць чужаложнік і чужаложніца. 11 I хто ляжа із жонкаю айца свайго, голасьць айца свайго адкрыў: сьмерцю памруць абое, кроў іхная на іх. 12 Калі хто ляжа зь нявесткаю сваёю, сьмерцю памруць абое: зьмяшаньне зрабілі яны, кроў іхная на іх. 13 I калі хто ляжа з мужчынаю ляжаньням жонкі, то абодва яны зрабілі агіду: сьмерцю памруць, кроў іхная на іх. 14 Калі хто возьме сабе жонку й маці ейную: гэта бязулства; на цяпле маюць спаліць яго й іх, каб ня было бязулства меж вас. 15 I калі хто злучыцца із статчынаю: сьмерцю памрэць, а статчыну забіце. 16 I калі жонка пойдзе да якое статчыны, каб злучыцца зь ёю, то забі жонку й статчыну: сьмерцю памруць, кроў іхная на іх. 17 Калі хто возьме сястру сваю, дачку айца свайго альбо дачку маці свае, і абача голасьць ейную, і яна абача голасьць ягоную: гэта сорам; няхай будуць яны выгублены перад ачыма сыноў люду свайго. Ён адкрыў голасьць сястры свае; бяспраўе свае панясець ён. 18 Калі хто ляжа із жонкаю ў часе жаноцкага ейнага, і адкрые голасьць яе, то ён агаліў вытакі яе, і яна агаліла вытак крыві свае; дык абое яны хай будуць выгублены з пасярод люду свайго. 19 I голасьці сястры маці свае й сястры айца свайго не адкрывай, бо таковы агаляе блізкога свайго; бяспраўе свае панясуць яны. 20 Хто ляжа зь дзядзінаю сваёю, тый адкрыў голасьць дзядзі свайго: грэх свой панясуць яны, бязьдзетныя памруць.
21 „Калі хто возьме жонку брата свайго: гэта адлучэньне; ён адкрыў голасьць брата свайго, бязьдзетныя будуць яны.
22 „І дзяржыце ўсі ўставы Мае́ а ўсі суды Мае, і паўніце іх, і ня вырыгае вас ізь сябе зямля, да каторае Я вяду вас, каб жылі́ ў ёй, 23 I не хадзіце ў вуставах народу, каторы я высылаю ад віду вашага; бо гэта ўсе рабілі яны, і збрыдзілі яны Імне. 24 I сказаў Я вам: ,Вам спадзець зямля іхная, і вам дам на спадак зямлю, у каторай цячэць малако а мёд'. Я СПАДАР, Бог ваш, Каторы адрозьніў вас ізь людаў. 25 I адрозьнюйце статак чысты ад нячыстага і птушку чыстую ад нячыстае, і не рабіце абрыднымі душаў сваіх статкамі птушкаю і ўсім, што зямля рое, што адрозьніў Я вам, як нячыстае. 26 I будзьце Імне сьвятыя; бо Я сьвяты СПАДАР, і Я адрозьніў вас ізь людаў, каб вы былі́ Мае. 27 А мужчына альбо жонка, калі будзе памеж іх выгука́ючы мерцьвякоў альбо знахар, сьмерцю памруць; укамяную іх, кроў іхная на іх".
1 I сказаў СПАДАР Масею: „Гу́кай сьвятаром Ааранёнкам і скажы ім: ніякай мертвай асобай хай ня плюгавяцца ў людзе сваім. 2 Толькі да сваяка блізкога сабе, да маці свае й да айца свайго, да сына свайго й дачкі свае, да брата свайго 3 й да сястры свае, дзяўчыны блізкой да сябе, што ня была́ замужам, зь ёю можа плюгавіцца. 4 Ён ня сплюгавіцца, як старшы ў людзе сваім, каб будзеніць сябе. 5 Яны ня маюць рабіць плешы на галаве сваёй, канец барады свае хай ня голяць і на целе сваім хай не націнаюць націнаў. 6 Сьвятымі хай будуць Богу свайму, і ня маюць будзеніць імені Бога свайго; бо агняныя аброкі СПАДАРУ, хлеб Бога свайго яны даруюць; затым будуць сьвятыя. 7 Жонкі бязулі й збудзененае яны ня возьмуць, і жонкі, разьведзенае мужам сваім, бо ён сьвяты Богу свайму. 8 Сьвяці яго, бо ён абракае хлеб Богу твайму; хай будзе ён у цябе сьвяты, бо сьвяты Я СПАДАР, пасьвячаючы вас. 9 I дачка сьвятарова, калі збудзене сябе бязулствам, то яна будзене айца свайго: цяплом маюць спаліць яе.
10 „I найвышшы сьвятар із братоў сваіх, на каторага галаву ўзьліты алей памазаньня і каторы пасьвячаны адзявацца ў тую адзежу, ня мае адкрываць галавы свае й разьдзіраць адзежы свае; 11 I да ніякага памерлага ня мае ён прыступаць; айцом а маці сваёй хай ня плюгавіцца. 12 I ад сьвятыні ён ня мае адходзіць і будзеніць сьвятыню Бога свайго, бо адлучэньне алеям памазаньня Бога яго на ім. Я СПАДАР. 13 I ён жонку ў дзявоцтве ейным хай бярэць, 14 Удаву, альбо разьведзеную, альбо збудзененую, альбо бязулю, гэтыя ня мае ён браць, але адно дзяўчыну зь люду свайго мае ён браці за жонку. 15 I хай ня будзене насеньня свайго ў люду сваім, бо Я СПАДАР, Каторы пасьвячае яго".
16 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 17 „Гу́кай Аарону, кажучы: кажны з насеньня твайго ў родах сваіх, калі будзе ў яго ган, хай ня бліжыцца абракаць хлеб Бога свайго; 18 Бо кажны, на кім ган, ня мае бліжыцца: ані нявісны, ані кульгавы, альбо маючы сплюшчаны нос, альбо якую-колечы часьць лішне даўгую, 19 ані такі, у каторага зломлена нага альбо зломлена рука, 20 Ані гарбаты, ані карамжаты, альбо ў каторага бяльмо на воку, ані каросьлівы, ані шалудлі́вы, ані з расьцягненымі шулятамі. 21 Кажная людзіна, у каторай ё ган, і яна з насеньня А́арона сьвятара, ня мае бліжыцца, каб дараваць агняныя аброкі СПАДАРУ: ган на ім, хай ня бліжыцца, каб дараваць хлеб Бога Свайго. 22 Хлеб Бога свайго ізь сьвятога сьвятых а ізь сьвятыняў ён можа есьці; 23 Але да запінахі ня мае ён прыходзіць, і да аброчніка ня мае ён бліжыцца, бо ган на ім; ня мае ён будзеніць сьвятыні Мае, бо Я СПАДАР, Каторы пасьвячае іх". 24 I гу́каў Масей Аарону а сыном ягоным а ўсім сыном Ізраелявым гэтыя словы.
1 I гу́каў СПАДАР Масею кажучы: 2 „Скажы Аарону а сыном ягоным: і хай яны ўзьдзержуюцца ад сьвятасьцяў сыноў Ізраелявых, і ня будзеняць сьвятога імені Майго ў тым, што яны пасьвячаюць Імне. Я СПАДАР. 3 Кажы ім гэта ў роды вашыя:, Кажная людзіна з усёга насеньня вашага, каторая дабліжыцца да сьвятасьцяў, што пасьвячаюць сынове Ізраелявы СПАДАРУ, калі нечысьць ейная на ёй, то выгубіцца тая душа ад віду Майго. Я СПАДАР. 4 Кажная людзіна з насеньня Ааронавага, калі яна пракажаная альбо мае вытак, тая ня мае есьці сьвятасьці, пакуль не ачысьціцца. I хто даткнецца да ўсёга, што плюгаве душу́, альбо людзіна, у каго выйдзе насеньне ляжаньня, 5 Альбо людзіна, каторая даткнецца да ўсялякага роючага, каторы плюгаве яго, або калі да чалавека, каторы плюгавіцца ўсялякай нечысьцяй ягонай; 6 Душа, што даткнецца да гэтага, нячыстая будзе аж да вечара, і ня мае есьці ізь сьвятасьці ўперад, чымся памые цела свае ў вадзе. 7 А як зойдзе сонца, і ён ачысьціцца, тады можа ён есьці сьвятасьці, бо гэта ежа ягоная. 8 Здыхляціны й разарванага зьвяром хай ня есьць, каб сплюгавіцца гэтым. Я СПАДАР. 9 Хай дзяржаць яны данае дзяржаць ім Імною, каб не пане́сьлі на сабе грэху і каб не памерлі ад тога, што будзенілі. Я СПАДАР, пасьвячаючы іх. 10 I ніякі чужані́н ня мае есьці сьвятасьці; гасподнік сьвятароў і найміт ня мае есьці сьвятасьці. 11 I сьвятар, калі купе сабе душу купляю срэбра, то гэты можа есьці гэта; і народжаны ў ягоным доме можа есьці хлеб ягоны. 12 I дачка сьвятарова, калі яна выйдзе замуж за чужані́на, то яна ня мае есьці абраканых сьвятасьцяў. 13 I дачка сьвятарова, калі будзе ўдава альбо разьведзеная, а насеньня няма ў яе, і зьвернецца да дому айца свайго, як у маладосьці сваёй; тады яна можа есьці з хлеба айца свайго; а ніякі чужанін ня мае есьці яго. 14 I калі людзіна ела сьвятасьць абмыльна, дык аддасьць сьвятару сьвятасьць і мае дадаць да яе пятую часьць. 15 I хай ня будзеняць сьвятасьцяў сыноў Ізраелявых, каторыя яны ўзьнімаюць СПАДАРУ, 16 I не панясуць яны бяспраўя аброку віны, еўшы іх сьвятасьці, бо Я СПАДАР, Каторы пасьвячае іх".
17 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 18 „Гукай Аарону а сыном ягоным а ўсім сыном Ізраелявым, і скажы ім: калі якая людзіна з дому Ізраелявага, альбо з чужаземцаў каторая ў Ізраелю, прынясець дар свой, подле ўсіх абятніцаў сваіх і ўсіх самахотных дароў сваіх, каторы абракае СПАДАРУ на ўсепаленьне; 19 То яна мае абрачы самахоць самца бяз гану з буйнога статку, з авец або козаў. 20 Ніякага, на каторым ё ган, не абракайце, бо ім не дастанеце любосьці. 21 I калі хто абракае супакойны аброк СПАДАРУ, спаўняючы абятніцу альбо самахоць, з буйнога альбо з драбнога; то мае быць дасканальны, каб быць любым; і ніякага гану ня мае быць на ім. 22 Сьляпое, альбо пашкоджанае, альбо калекае, альбо із струпам, альбо каросьлівае, альбо шалудзівае, такіх не абракайце СПАДАРУ; і на аброк агняны не давайце зь іх на аброчнік СПАДАРОЎ. 23 Вала а баранчыка зь перарослымі альбо недарослымі часьцьмі цела на самахотны дар прыгатаваць можаш, але за абятніцу ня будзе зьлюб. 24 У каторага шуляты расьцісьненыя, разьбітыя, адарваныя альбо выразаныя, не абракайце СПАДАРУ, і ў зямлі вашай не рабіце гэтага. 25 I з рук чужога не абракайце хлеба Бога вашага з усёга гэтага, бо на іх пашкоджаньне, ган на іх, ня будуць любыя".
26 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 27 „Бычок альбо баранчык, альбо казянё, як родзіцца, то сем дзён яно мае прабыць пры маці сваёй, а з восьмага дня й далей будзе любы на агняны аброк СПАДАРУ. 28 Ані вала, ані́ авечкі, яе й дзецяняці яе, ня рэжча тога самага дня. 29 Калі абракаеце СПАДАРУ аброк удзячнасьці, абракайце яго самахоць. 30 Тога самага дня надабе зьесьці яго; не пакідайце ад яго да раньня. Я СПАДАР. 31 Дзяржыце расказаньні Мае й паўніце іх. Я СПАДАР. 32 I ня будзеньце сьвятога імені Майго, і Я буду сьвячаны сярод сыноў Iзраелявых. Я СПАДАР, Каторы пасьвячае вас, 33 Каторы вывеў вас ізь зямлі Ягіпецкае, каб быць вашым Богам. Я СПАДАР".
1 I гу́каў СПАДАР Масею кажучы: 2 „Гу́кай сыном Ізраелявым, і скажы ім: прызначаныя поры СПАДАРОВЫ, каторыя будзеце зваць сьвятымі зборамі; во поры Мае:
3 „Шэсьць дзён рабі работу, а сёмага дня сыбота сыботаў, сьвяты збор; ніякага рамяства не рабі́це; гэта сыбота СПАДАРОВА ў вусіх сялібах вашых.
4 „Гэта поры СПАДАРОВЫ, сьвятыя зборы, каторыя вы будзеце згука́ць у пару іх: 5 Першага месяца, чатырнанцатага дня месяца адвячоркам Пасха СПАДАРОВА. 6 I пятнанцатага дня таго ж месяца сьвята праснакоў СПАДАРУ. Сем дзён ежча праснакі. 7 На першы дзень хай будзе ў вас сьвяты збор; ніякае рамеснае работы не рабіце. 8 I абракайце сем дзён агняны аброк СПАДАРУ; сёмага дня сьвяты збор; ніякае рамеснае работы не рабіце".
9 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 10 „Гу́кай сыном Ізраелявым і́ кажы ім: як прыйдзеце да зямлі, каторую Я даю вам, і будзеце жаць на ёй жніво, то першы сноп жніва вашага прынясі сьвятару. 11 I ён будзе туды-сюды нахінаць сноп перад СПАДАРОМ, каб быў любы за вас; назаўтрае па сыбоце нахінаць яго будзе сьвятар. 12 I прыгатуйце ў дзень нахінаньня сноп і баранчыка годняга на ўсепаленьне СПАДАРУ. 13 I аброк яго хлебны дзьве дзясятыя часьці ценкае мукі, рашчыненае на аліве, на агняны аброк СПАДАРУ, на прыемны пах, і ўзьліваньні яго чэцьверць гіна віна. 14 А хлеба, ані пражаных зярнят, ані зярнят сырых ня ежча аж да тога дня, каторага прынясіце́ аброк Богу свайму: гэта вечная ўстава ў родах вашых, у вусіх сялібах вашых.
15 „ I адлічыце сабе ад заўтрашняга дня просьле сыботы, ад тога дня, каторага прынесьлі сноп нахінаньня, сем сыботаў (поўныя маюць быць), 16 Да заўтрашняга дня просьле сёмае сыботы далічыце пяцьдзясят дзён, і даруйце новы хлебны аброк СПАДАРУ. 17 Ад сялібаў сваіх прынясіце хлеб нахінаньня зь дзьвюх дзясятых часьцяў ценкае мукі, ды маюць быць сьпечаныя кіслыя, першы плод СПАДАРУ. 18 I абрачыце́ разам із хлебам сем баранчыкаў, аднагодніх, і з буйнога статку аднаго бычка й два бараны; няхай будзе гэта на ўсепаленьне СПАДАРУ, і хлебны аброк і ўзьліваньне да іх на агняны аброк, на прыемны пах СПАДАРУ. 19 Прыгатуйце з казянят аднаго на аброк за грэх і два аднагоднія баранчыкі на аброк супакойны. 20 I хай туды-сюды нахінае іх сьвятар над хлебам першага плоду нахінаньня перад СПАДАРОМ над двума баранчыкамі: сьвятымі яны будуць СПАДАРУ; сьвятару. 21 I згу́кайце на самы гэты дзень, сьвяты збор будзе вам, і ніякае рамеснае работы не рабіце: гэта ўстава вечная ў вусіх сялібах вашых у родах вашых.
22 „I як будзеце жаць жніво зямлі вашае, не канчай канцы поля свайго, як жнеш, і засталага ад жніва свайго ня зьбірай: беднамуа асяленцу пакінь гэта. Я СПАДАР, Бог ваш.
23 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 24 „Гу́кай сыном Ізраелявым, кажучы: сёмага месяца, на першы дзень месяца хай будзе ў вас сыбота, сьвята трубаў, сьвяты збор. 25 Ніякае рамеснае работы не рабіце, і абрачыце агняны аброк СПАДАРУ".
26 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 27 „ Але дзясятага дня сёмага месяца гэтага, дзень ласкіўчыненьня гэта, хай будзе ў вас сьвяты збор; і марыце душы вашыя, абракайце агняны аброк СПАДАРУ. 28 Ніякага рамяства не рабіце гэтага самага дня, бо гэта дзень ласкіўчыненьня, каб залашчыць за вас від СПАДАРА, Бога вашага; 29 Бо ўсялякая душа, каторая ня будзе марыць сябе гэтага самага дня, будзе выгублена зь люду свайго. 30 I ўсялякую душу́, што будзе рабіць якое рамяство гэтага самага дня, Я выгублю тую душу з пасярод люду ейнага. 31 Ніякага рамяства не рабіце; гэта ўстава вечная ў родах вашых, у вусіх сялібах вашых. 32 Гэта вам сыбота сыботаў, і марыце душы вашы, зь дзявятага дня месяца ўвечары; ад вечара да вечара сьвяткуйце сыботы свае".
33 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 34 „Гу́кай сыном Ізраелявым, кажучы: зь пятнанцатага дня гэтага сёмага месяца сьвята будак, сем дзён СПАДАРУ. 35 Першага дня сьвяты збор, ніякае рамеснае работы не рабіце. 36 Сем дзён абракайце агняны аброк СПАДАРУ; восьмага дня сьвяты збор хай будзе ў вас; і абрачыце́ агняны аброк СПАДАРУ; гэта дзень узьдзержлівасьці, і не рабіце ніякае рамеснае работы. 37 Гэта поры СПАДАРОВЫ, каторыя вы маеце агалашаць, як сьвятыя зборы, каб абракаць агняны аброк СПАДАРУ, усепаленьне, аброк хлебны, аброк зарэзаньня, узьліваньне, кажны ў свой дзень, 38 Апрача сыботаў СПАДАРОВЫХ, і апрача дароў вашых, і апрача ўсіх аброкаў вашых, і апрача ўсіх самахотных вашых, што вы даіце́ СПАДАРУ. 39 Але пятнанцатага дня сёмага месяца, як вы зьбіраеце ўвод зямлі, сьвяткуйце сьвята СПАДАРОВА сем дзён: першага дня сыбота і восьмага дня сыбота. 40 I вазьміце сабе першага дня садавіну́ харошых дзерваў, пагоны пальмавыя і галінкі дзерваў густых і вербаў рэчных, і весяліцеся перад СПАДАРОМ, Богам вашым, сем дзён. 41 сьвяціце гэтае сьвята СПАДАРОВА сем дзён у годзе: гэта ўстава вечная ў родах вашых. Сёмага месяца сьвяціце яго. 42 У будках маеце жыць сем дзён; кажны тубылец Ізраелец жыві ў будках, 43 Каб ведалі роды вашыя, што ў будках асяліў Я сыноў Ізраелявых, як вывеў іх ізь зямлі Ягіпецкае. Я СПАДАР, Бог ваш". 44 I гу́каў Масей сыном Ізраелявым праз поры СПАДАРОВЫ.
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Раскажы сыном Ізраелявым, і хай возьмуць табе алівы аліўкавае, чыстае, вытаўчанае, на сьвяценьне, каб паліць штачасны сьветач. 3 Вонках запінахі скрыні сьветчаньня ў будане збору наснудзе гэта Аарон зь вечара да раньня перад відам СПАДАРА штачасна. Гэта - вечная ўстава ў родах вашых. 4 На сьветачу чыстым наснудзе лянпы перад СПАДАРОМ штачасна.
5 „I вазьмі ценкае мукі й сьпячы зь яе двананцаць закрашаных букаткаў; дзьве дзясятыя ефы хай будуць у кажнай букатцы. 6 I палажы іх у два рады, па шэсьць у рад, на чыстым стале перад СПАДАРОМ. 7 I палажы на рад чыстага кадзіла, і будзе гэта ля хлеба, на памятку, на аброк СПАДАРУ. 8 Дня сыботняга, дня сыботняга прыгатуйце гэта перад СПАДАРОМ штачасна ад сыноў Ізраелявых: гэта змова вечная. 9 I будзе Аарону а сыном ягоным, і будуць есьці яго на сьвятым месцу; бо сьвятое сьвятых гэта яму з агняных аброкаў СПАДАРОВЬГХ: устава вечная".
10 I вышаў сын аднае Ізраелкі, ён сын Егіпцяні́на, меж сыноў Ізраелявых, і павадзіліся ў табару сын Ізраелчын і Ізраелец; 11 I ганіў сын Ізраелчын Імя Спадарова і клёў. I прывялі яго да Масея. А імя маці ягонае было Саломіф Дыўранка, з пакаленьня Дановага; 12 I памясьцілі яго пад старожу, каб было наказана ім із вуснаў СПАДАРОВЫХ.
13 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 14 „Вывядзі ўлегцы маючага вонкі з табару, і ўсі, што чулі, няхай паложаць рукі свае на галаву ягоную, і ўкамянуе яго ўся грамада́.
15 „І сыном Ізраелявым гу́кай, кажучы: кажная людзіна, каторая будзе ўлегцы мець Бога свайго, тая панясець грэх свой. 16 I хто будзе ганіць імя СПАДАРОВА, сьмерцю памрэць, каменьням укамянуюць яго ўся грамада́. Як асяленец, таж тубылец, калі будзе ганіць імя СПАДАРОВА, памрэць.
17 I людзіна, што заб'ець чалавека, сьмерцю памрэць. 18 Хто заб'ець статчыну, мае заплаціць за яе, дых за дых. 19 I людзіна, што прычыне ган субрату свайму, то, як ён зрабіў, так мае быць зроблена яму. 20 Зламеньне за зламеньне, вока за вока, зуб за зуб: як ён прычыніў ган чалавеку, прычыняць так яму. 21 I хто заб'ець статчыну, мае заплаціць за яе; а хто заб'ець чалавека, тый хай памрэць. 22 Адна ўстава хай будзе вам, як асяленцу, чужаземцу, так і тубыльцу хай будзе; бо Я СПАДАР, Бог ваш".
23 I гўкаў Масей сыном Ізраелявым; і вывялі ўлегцы маючага вонкі з табару, і ўкаменавалі яго, і зрабілі сынове Ізраелявы, як расказаў СПАДАР Масею.
1 I гу́каў СПАДАР Масею на гары Сынаю, кажучы: 2 „Гу́кай сыном Ізраелявым і скажы ім: як прыдзеце да зямлі, каторую Я даю вам, тады зямля мае супачыць у сыботу СПАДАРОВУ. 3 Шэсьць год засявай поле свае, і шэсьць год абразай вінішчы свае, і зьбірай уроды іх; 4 А год сёмы няхай будзе сыбота сыботаў зямлі, сыбота СПАДАРУ: поля свайго не засявай і вінішча свайго не абразай. 5 Што само вырасьце ўроду твайго, ня жні, і ягадаў зь вінішча свайго ня зьбірай; гэта будзе год сыботы зямлі. 6 I будзе сыбота зямлі вам на емя, табе а слузе твайму а служэбцы а найміту твайму а жыхару твайму, што асяліўся ў цябе; 7 I статку твайму й зьверанятам, каторыя на зямлі тваёй, няхай будуць усі ўроды зямлі на корм.
8 „I налічы сабе сем сыботніх год, сем разоў па сем год, і будуць у цябе ў сямёх сыботніх гадох сорак дзевяць год. 9 I хай пройдзе трубны гук сёмага месяца, дзясятага дня месяца, у дзень ласкіўчыненьня правядзіце трубу па ўсіх землях вашых. 10 I пасьвяціце пяцьдзясяты год, і агаласіце свабоду на зямлі ўсім жыхарам яе; хай будуць гэга ў вас угодкі; і зьвернецца кажны да дзяржаньня свайго, і кажны да радзімы свае зьвернецца. 11 Угодкамі хай будзе пяцьдзясяты год у вас: ня сейце й ня жніце, што само вырасьце на зямлі, ані зьбірайце ягадаў з пасьвячаных вінішчаў; 12 Бо гэта ўгодкі; сьвятымі хай будуць яны вам; з поля ежча ўрод яго. 13 У гэтыя пяцьдзясятыя ўгодкі зьвернецца кажны да дзяржавы свае. 14 Калі будзеце прадаваць што субрату свайму, альбо будзеце купляць што ў субрата свайго, ня крыўдзьце адзін аднаго. 15 Подле ліку год па ўгодках ты маеш купляць у субрата свайго, і подле ліку год прыбытку ён мае прадаваць табе. 16 Подле шмат год, павяліч цану; а подле мала год, зьменш цану: бо ведамы лік прыбытку ён прадаець табе. 17 Не ашукуйпе субрата свайго, але бойся Бога свайго; бо Я СПАДАР, Бог ваш. 18 Уставы Мае а суды Мае дзяржыце і чыніце іх, і будзеце жыць супакойна на зямлі. 19 I дасьць зямля плод свой, і будзеце есьці да сыці, і будзеце жыць бясьпечна на ёй. 20 А калі скажаце: Што ж нам есьці сёмага году, вось, мы ня сеялі ані зьбіралі прыбытку свайго?' 21 I Я раскажу дабраславенства Свае на вас шостага году, ён дасьць прыбытку на тры гады. 22 I будзеце сеяць восьмага году, але есьці будзеце ўрод стары да дзявятага году; пакуль ня прыйдзе яго прыбытак, вы будзеце есьці старое. 23 I зямлю не прадаваць назаўоёды, бо зямля Мая; вы прыходныя а асяленцы ў Мяне. 24 Па ўсёй зямлі дзяржаньня свайго давайце выкуп зямлі.
25 „Калі брат твой зьбяднее й прадасьць ізь дзяржавы свае, то прыйдзе сваяк блізкі́ да яго й выкупе праданае братам ягоным. 26 Калі ж у людзіны няма радні, і дастане рука ейная, і знойдзе даволі на выкуп; 27 Дык хай ён разьліча гады продажы свае, і зьверне засталае таму, каму ён прадаў, і ўступе ізноў у дзяржаву сваю. 28 Калі ж ня знойдзе рука ягоная даволі, каб зьвярнуць яму, то праданае ім засгане́цца ў руках таго, хто купіў яго, да ўгодкавага году, а ў вугодкавым годзе адыйдзе яно, і ён зьвернецца да дзяржавы свае. 29 „Калі хто прадасьць гасподні дом у месьце ізь сьцяною, то выкупіць яго можна да канца году ад продажы яго; цэлы год выкупіць яго можна. 30 Калі ж ня будзе ён выкуплены, пакуль споўніцца яму супоўны год, то застане́цца дом, каторы ў месьце ізь сьцяною, назаўсёды таму, хто купіў яго, у роды яго, у пяцьдзясятыя ўгодкі не адыйдзе. 31 А дамы сёлаў, ідзе няма сьцяны наўкола, за поле зямлі ўважаюцца; выкупляць іх можна, і ў вугодкі яны адходзяць.
32 Узглядам местаў Левітаў, дамоў у местах дзяржаньня іхнага, дык выкуп вечны будзе Левітам. 33 А хто купе ў Левітаў, дык выйдзе куплены дом і места дзяржаньня яго ў пяцьдзясятыя ўгодкі, бо дамы ў местах левіцкіх складаюць іхную дзяржаву сярод сыноў Ізраелявых. 34 I поля пасты местаў іхных прадаваць ня можна, бо гэта вечная дзяржава іхная.
35 I калі брат твой зьбяднее, і паніжылася рука ягоная ў цябе, ты паддзяржы яго, ці гэта чужаземец, ці жыхар, каб ён жыў із табою. 36 Не бяры ад яго працэнтаў ані прыбытку, і бойся Бога свайго, каб жыў брат твой із табою. 37 Срэбла свайго не аддавай яму на працэнты, і на прыбыткі не пазычай еміны свае. 38 Я СПАДАР, Бог ваш, каторы вывеў вас ізь зямлі Ягіпецкае, каб даць вам зямлю Канаанскую, каб быць вашым Богам.
39 I як зьбяднее брат твой у цябе і праданы будзе табе, то ня сіль яго рабіць работы нявольніцкія. 40 Ён мае быць у цябе як найміт, як асяленец; да пяцьдзясятага ўгодкавага году няхай робе табе; 41 А тады хай адыйдзе ён ад цябе, сам а дзеці ягоныя зь ім, і зьвернецца да радзімы свае, і да дзяржаньня айцоў сваіх зьвернецца; 42 Бо яны слугі Мае, каторых Я вывеў ізь зямлі Ягіпецкае; ня маюць прадаваць іх, як прадаюць нявольнікаў. 43 Не пануй над імі стродка, і май страх перад Богам сваім. 44 А слуга твой а служэбка твая, каторыя будуць у цябе, ад народаў, што наўкола вас, ад іх можаш купляць нявольніка а нявольніцу. 45 I таксама зь дзяцей жыхараў, каторыя асяліліся ў вас, зь іх купляйце, з радзімаў іхных, каторыя ў вас, каторыя радзі́ліся ў зямлі вашай і будуць вам собскасьцю. 46 I можаце перадаваць іх на спадак і сыном вашым па сабе як меньне, дзяржаньне на векі. Імі можаце рабіць. А над братамі сваімі, сынамі Ізраельскімі, адзін над адным не пануйце стродка.
47 „І калі чужаземец альбо асяленец, каторы з табою, будзе мець дастатак, а брат твой зьбяднее ля яго і прадасца чужаземцу, што жывець у цябе, альбо каму з патомкаў чужаземцавых; 48 То просьле продажы можна выкупіць яго; адзін із братоў ягоных выкупіць яго, 49 Альбо сын дзядзькі ягонага мае выкупіць яго, альбо хто-колечы з блізкое радні ягонае, з радзімы ягонае, мае выкупіць яго; альбо, калі будзе мець дастатак, ён сам выкупіцца. 50 I ён мае разьлічыцца з тым, хто яго купіў, ад тога году, як ён прадаў сябе, да пяцьдзясятага году ўгодкавага, і будзе срэбла, за каторае ён прадаў сябе, подле ліку год; як дні найміта ён мае быць у яго. 51 I калі яшчэ шмат год, то подле іх зьверне выкуп за сябе із срэбла, за каторае ён куплены. 52 I калі мала застанецца год да ўгодкавага году, то ён мае палічыць, подле год зьверне выкуп свой. 53 Як найміт, з году ў год ён будзе ў яго; ён ня мае панаваць над ім стродка ў ваччу тваім. 54 I калі ён ня выкупіцца такім парадкам, то ўгодкавага году адыйдзе сам а дзеці ягоныя зь ім; 55 Бо сынове Ізраелявы слугі Імне яны, Мае слугі, каторых Я вывеў ізь зямлі Ягіпецкае. Я СПАДАР, Бог ваш.
1 „Не рабіце сабе балваноў ані выразайце абразоў, і стаўпоў ня стаўце ў сябе, і каменя з абразамі не кладзіце ў зямлі вашай, каб кланяцца на ім; бо Я СПАДАР, Бог ваш.
2 „Сыботы Мае дзяржыце й сьвятыні Мае сьціце, бо Я СПАДАР, Бог ваш.
3 „Калі вы будзеце хадзіць у вуставах Маіх і расказаньні Мае будзеце дзяржаць а паўніць іх; 4 Дык Я дам вам дажджы вашы ў пару іх, і зямля дасьць урод свой, і дзервы палявыя дадуць плод свой. 5 I датрывае малацьба да збору віна, а збор віна датрывае да сяўбы; і будзеце есьці даволі хлеба свайго, і будзеце жыць бесьпечна на зямлі сваёй. 6 I дам мір у зямлі, і ляжаце, і ніхто не напалохае ва́с; прычыню звод на лютыя зьвяры ізь зямлі, і меч ня пройдзе па зямлі вашай. 7 I будзеце гнаць варагоў сваіх, і паваляцца яны перад вамі ад мяча. 8 I пяцёх із вас пражануць сту, а сту з вас пражануць дзесяць тысячаў, і паваляцца варагі́ вашыя перад вамі ад мяча. 9 I зьвярнуся да вас, і штоднымі ўчыню вас, і размнажу́ вас, і ўстанаўлю змову сваю з вамі. 10 I будзеце есьці старое леташняе, і вынясіце старое дзеля новага. 11 I пастанаўлю вітальню Сваю сярод вас, і душа Мая ня будзе брыдзіцца вамі. 12 I буду хадзіць сярод вас, і буду вашым Богам, а вы будзеце Імне людам. 13 Я СПАДАР, Бог ваш, каторы вывеў вас ізь зямлі Ягіпецкае, каб вы ня былі ім нявольнікамі, і паламіў ланцугі йга вашага, і даў вам хадзіць выпрастаўшыся.
14 „А калі не паслухаеце Мяне й ня будзеце паўніць усіх расказаньняў гэтых, 15 I калі будзеце грэбаваць уставамі Маімі, калі душа ваша збрыдзе суды Мае, так што ня будзеце паўніць усіх расказаньняў Маіх, узрушыўшы змову Маю; 16 дык Я ўчыню з вамі гэта: і даведаюся да вас жахам, сухотамі а гаручкаю, ад каторых стамуюцца вочы вашыя і змучыцца душа, і будзеце сеяць сяўбу вашу дарма́, і варагі́ вашы зьядуць яе. 17 I зьвярну від Свой супроці вас, і будзеце зражаны перад варага́мі сваімі, і будуць панаваць над вамі не́прыяцелі вашы, і ўцякаць будзеце, як ніхто не пажанецца за вамі. 18 Калі й пры ўсім гэтым не паслухаеце Мяне, то Я павялічу караць вас за грахі вашыя сем разоў; 19 I зламлю пыху сілы вашае, і неба вашае зраблю, як зялеза, і зямлю вашую, як медзь; 20 I дарма́ будзе высіляцца сіла вашая, і зямля вашая ня дасьць уроду свайго, і дзервы зямлі не дадуць пладоў сваіх. 21 Калі ж пойдзеце супроці Мяне і ня будзеце зычыць слухаць Мяне, то Я памнажу́ вам сем разоў подле грахоў вашых. 22 Пашлю на вас зьвяры палявыя, каторыя спабудуць вас дзяцей, і выгубяць статак вашы, і вас зьменшаць, і спусьцеюць дарогі вашыя. 28 I калі ўсім гэтым ня будзеце на́ўчаны Імною, а пойдзеце Імне ў спраціўленьне; 24 Дык і Я пайду, нават Я, з вамі ў спраціўленьне, і зра́жу вас, нават Я, сем разоў за грахі вашы. 25 I навяду на вае памсьлівы меч на помсту за змову; калі ж зьбярыце́се да местаў сваіх, дык пашлю мор пасярод вас, і адданы будзеце ў рукі ворага. 26 Як выгублю ў вас апору хлеба, дзесяць жанок будуць пячы хлеб вашы ў ваднэй печы, і будуць аддаваць хлеб вашы вагою; вы будзеце есьці, і ня будзеце пад'еўшы. 27 I калі й гэтым не паслухаеце Мяне й пойдзеце супроці Мяне, 28 Дык пайду Я з вамі ў гневе Майго спраціўленьня і пакараю вас, нават Я, сем разоў за грахі вашыя. 29 I будзеце есьці цела сыноў сваіх, і цела дачок сваіх будзеце есьці. 30 I разбуру́ вышыні вашыя, і зьнішчу сонечныя абразы вашыя, і палажу трупы вашыя на трупы балваноў вашых, і збрыдзе вас душа Мая. 31 I аддам месты вашыя на разбурэньне, і спустошу сьвятыні вашы, і ня буду нюхаць прыемнага паху аброкаў вашых. 32 I Я спустошу зямлю, ажно зумеюцца зь яе варагі́ вашы, у ёй жывучыя. 33 I вас расьцярушу меж народаў, і зь мячом на галі́ пажануся за вамі, і будзе зямля ваша пустая, і месты вашыя разбураныя. 34 Тады будуць любы зямлі сыботы яе ўсі дні пусьценьня свайго, а вы будзеце ў зямлі варагоў вашых; тады будзе супачываць зямля, і досыць учыне сабе за сыботы свае. 35 Усі дні пусьценьня будзе яна супачываць, колькі не супачывала ў сыботы вашы, як вы жылі́ на ёй. 36 I засталым із вас пашлю у сэрцы ляклі́васьць у землях варагоў іхных, і пажанець іх шапаценьне гнанага лісту, і ўцякуць ад мяча, і паваляцца, як ніхто не жанецца; 37 I спатыкыуцца адзін на аднаго, як перад мячом, прымеж тога ніхто гнацца за імі ня будзе, і ня будзе ў вас трывалкосьці ўстоіць супроці варагоў сваіх. 38 I загінеце памеж народаў, і пажарэць вас зямля варагоў вашых. 39 А засталыя з вас ссохнуць у сваіх бяспраўях у землях варагоў вашых, і нават у бяспраўю бацькоў сваіх ссохнуць. 40 I вызнаюць яны бяспраўе свае і бяспраўе бацькоў сваіх у выступах іхных, што яны выступалі супроці Мяне і нават хадзілі з Імною ў спраціўленьне, 41 За што нават Я пайшоў зь імі ў спраціўленьне і ўвёў іх у зямлю варагоў іхных; можа тады скарыцца неабрэзанае сэрца іхнае, і тады яны згодзяцца з караю за бяспраўі. 42 I Я ўспомню змову Сваю зь Якавам, і нават змову Сваю з Ісаком, і нават змову Сваю з Абрагамам успомню, і зямлю ўспомню. 43 I зямлі, пакіненай імі, будуць любы сыботы яе, спусьцеўшы ад іх, і яны згодзяцца з караю за бяспраўі свае, дыкжэ за тое, што суды Мае ўлегцы мелі, і ўставы Мае збрыдзела душа іхная; 44 I нават таксама гэта, як яны будуць у зямлі варагоў сваіх, Я ня буду ўлегцы мець іх і не пабдыджуся імі, каб выгубіць іх, каб узрушыць змову Маю зь імі, бо Я СПАДАР, Бог іх. 45 I ўспомню дзеля іх змову зь першымі, каторых вывеў Я ізь зямлі Ягіпецкае перад ачмі паганаў, каб быць іх Богам. Я СПАДАР". 46 Гэта ўставы а суды а правы, каторыя даў СПАДАР меж Сябе й сыноў Ізраелявых на гары Сынаю, Масеям.
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Гу́кай да сыноў Ізраелявых і скажы ім: калі людзіна зробе абятніцу подле ацэны твае душаў СПАДАРУ; 3 Дык будзе ацэна твая мужчыны ад дваццацёх год да шасьцьдзясят год, і будзе ацэна твая пяцьдзясят сыкляў срэбных, подле сыкля сьвятыні. 4 Калі ж гэта жонка, дык ацэна твая мае быць трыццаць сыкляў. 5 I каліж ад пяцёх год да дваццацёх год, дык будзе ацэна твая мужчыны дваццаць сыкляў і жонкі дзесяць сыкляў. 6 I калі ад месяца і да пяцёх год, дык будзе ацэна твая мужчыны пяць сыкляў срэбра і жонкі ацэна твая тры сыклі срэбла. 7 I калі шасьцьдзясят год і вышэй, калі мужчына, дык будзе ацэна твая пятнанцаць сыкляў срэбра, а жонкі дзесяць сыкляў. 8 I калі бяднейшы ён за ацэну тваю, то пастанавіць яго перад сьвятаром, і сьвятар хай ацануе яго; сумерна з магчымасьцяй таго, хто робе абятніцу, хай ацануе яго сьвятар.
9 „Калі ж гэта будзе статак, каторы абракаюць на аброк СПАДАРУ, то ўсе, што дадзена СПАДАРУ, мае быць сьвята. 10 Ня маюць адмяняць яго й даваць благое за добрае, або добрае за благое; калі ж станецца, што хто адмене статчыну на статчыну, то й яна й даная за яе будзе сьвятая. 11 Калі ж будзе якая статчына нячыстая, каторую не абракаюць на аброк СПАДАРУ, то маюць пастанавіць статчыну перад сьвятаром; 12 I ацануе сьвятар яе, ці добрая яна, ці ліхая; і як ацануе сьвятар, так і мае быць. 13 Калі ж хто захоча выкупіць яе, то хай дадаець пятую часьць да ацэны твае.
14 „Калі хто пасьвячае дом свой як сьвятасьць СПАДАРУ, то сьвятар мае ацанаваць яго, ці добры ён, ці благі; і як ацануе сьвятар, так яно й станецца. 15 Калі ж тый, хто пасьвяціў, захоча выкупіць дом свой, то хай дадасьць пятую часьць срэбла ацэны твае яго, і будзе ягоны. 16 I калі з поля із свае дзяржавы пасьвяце хто СПАДАРУ, то ацэна твая мае быць подле меры сяўбы: за сяўбу гомэра ячменю пяцьдзясят сыкляў срэбла. 17 Калі пяцьдзясятага ўгодкавага году пасьвячае хто поле свае, мае адбыцца подле ацэны твае. 18 Калі ж па пяцьдзясятых угодках пасьвячае хто поле свае, то сьвятар мае разьлічыць срэбла подле год, засталых да ўгодкавага году, і мае паменшыць ацэну сваю. 19 I калі чыста выкупіць поле тый, каторы пасьвяціў, то хай ён дадасьць пятую часьць срэбла ацэны твае, і яно застане́цца за ім. 20 I калі ён ня выкупе поля, і будзе прадана поле іншаму чалавеку, то ўжо ня можна выкупіць. 21 I будзе поле тое, калі яно ў вугодкі адыйдзе, сьвятасьцю СПАДАРУ, як поле пасьвячанае; сьвятару станецца дзяржаньне яго. 22 А калі поле куплі свае, каторае не з палёў ягонага дзяржаньня, ён пасьвяце СПАДАРУ, 23 Дык паліча яму сьвятар колькасьць ацэны аж да ўгодкавага году, і мае ён аддаць подле ацэны ў тым жа дню, сьвятасьць СПАДАРУ. 24 Пяцьдзясятага ўгодкавага году зьвернецца тое поле да тога, у кога яно было куплена, каму належа дзяржаньне тае зямлі. 25 Кажная ж ацэна твая мае быць подле сыклю сьвятыні, дваццаць ґер мае быць у сыклю.
26 „Адно першака, каторы подле першародзтва належа СПАДАРУ із статку, ня мае ніхто пасьвячаць; ці вол гэта, ці авечка, СПАДАРОВЫ яны. 27 Калі ж статак нычысты, то мае выкупіць подле ацэны твае і дадаць да тога пятую часьць; калі ня выкупе, то мае прадаць подле ацэны твае.
28 „Толькі ўсе пасьвячанае, каторае хтось пасьвяціў бы СПАДАРУ з усёга, што яго, з чалавека, ці із статчыны, ці з поля свайго дзяржаньня, - не прадаецца а не выкупляецца. Усе пасьвячанае сьвятое сьвятых яно СПАДАРУ. 29 Усе пасьвячанае, што пасьвячаюць людзі, не выкупляецца, напэўна памрэць. 30 I ўсялякая дзесяціна зямлі, ізь сяўбы зямлі і з пладоў дзерва належа СПАДАРУ; гэта сьвятасьць СПАДАРУ. 31 Калі ж хто захоча выкупіць дзесяціну сваю, то мае дадаць да яе пятую часьць. 32 I ўсялякая дзесяціна з буйнога й драбнога статку, з усёга, што прыходзе пад кіям, дзясятая часьць будзе сьвятасьць СПАДАРУ.
33 Ня маюць разглядаць, добрае, ці благое, і ня маюць адмяняць яго; калі ж хто адмене яго, то й само яно й данае на адмену будзе сьвятым, і ня можа быць выкуплена". 34 Гэта расказаньні, каторыя расказаў СПАДАР Масеям на гары Сынаю сыном Ізраелявым.
1 I гу́каў СПАДАР Масею на пустыні́ Сынайскай, у будане збору, на першы дзень другога месяца, другога году па выхадзе ізь зямлі Ягіпецкае, кажучы: 2 „Палічыце ўвесь лік грамады сыноў Ізраелявых па радзімах іхных, па дамох айцоў іхных, подле ліку ймёнаў, усіх мужчынаў нагалаву. 3 Ад дваццацёх год і вышэй, кажнага гадзячага на вайну ў Ізраеля, палічыце іх подле войскаў іхных - ты а Аарон. 4 З вамі мае быць із плямені па аднэй людзіне, што ё галавою ў доме айцоў сваіх.
5 „І во ймёны мужоў, што будуць стаяць із вамі: ад Рувіна Еліцур Шэдэўронак; 6 Ад Сымона Шэлумель Цурышаддаёнак; 7 Ад Юды Наасон Амінадавёнак; 8 Ад Іссасхара Нефанеель Цуаронак; 9 Ад Завулона Еляў Гэлонёнак; 10 Ад сыноў Язэпавых: ад Яхрэма Елішама Амігудзёнак; ад Манаса Гамалель Педацуронак; 11 Ад Веняміна Авідан Ґідэонёнак; 12 Ад Дана Агіезэр Амішаддаёнак; 13 Ад Ашэра Паґіель Охранёнак; 14 Ад Ґада Елязаф Дэулёнак; 15 Ад Неффаліма Агіра Енанёнак". 16 Гэта славутыя грамады, князі плямёнаў айцоў сваіх, галавы тысячаў у Ізраелю яны. 17 I ўзяў Масей а Аарон мужоў гэтых, каторыя былі́ менаваныя наймя. 18 I ўсю грамаду́ яны зьберлі на першы дзень другога месяца. I паказалі яны радаводы свае па радзімах сваіх, па дамох айцоў сваіх, подле ліку ймёнаў, ад дваццацёх год і вышэй, нагалаву; 19 Як расказаў СПАДАР Масею, так палічыў ён іх на пустыні́ Сынайскай.
20 I было сыноў Рувінавых, першака Ізраелявага, у родах іхных, па радзімах іхных, па дамох айцоў іхных, подле ліку ймёнаў, нагалаву, усіх мужчынаў, ад дваццацёх год і вышэй, усіх выходзячых на вайну, 21 Налічана ў пляменю Рувінавым сорак шэсьць тысячаў пяцьсот.
22 У сыноў Сымонавых, у родах іхных, па радзімах іхных, па дамох айцоў іхных лікі ягоныя, подле ліку ймёнаў, нагалаву, усіх мужчынаў, ад дваццацёх год і вышэй, усіх выходзячых на вайну, 23 Лікі ў пляменю Сымонавым пяцьдзясят дзевяць тысячаў трыста.
24 У сыноў Ґадавых, у родах іхных, па радзімах іхных, па дамох айцоў іхных, у ліку ймёнаў, ад дваццацёх год і вышэй, усіх выходзячых на вайну, 25 Лікі іх у пляменю Ґадавым сорак пяць тысячаў шасьцьсот пяцьдзясят.
26 У сыноў Юдзіных, у родах іхных, па радзімах іхных, па дамох айцоў іхных, у ліку ймёнаў, ад дваццацёх год і вышэй, усіх выходзячых на вайну, 27 Лікі ў пляменю Юдзіным семдзясят чатыры тысячы шасьцьсот.
28 У сыноў Іссасхаровых, у родах іхных, па радзімах іхных, па дамох айцоў іхных, подле ліку ймёнаў, ад дваццацёх год і вышэй, усіх выходзячых на вайну, 29 Налічана ў пляменю Іссасхаровым пяцьдзясят чатыры тысячы чатырыста.
30 У сыноў Завулонавых, у родах іхных, па радзімах іхных, па дамох айцоў іхных, у ліку ймёнаў, ад дваццацёх год і вышэй, усіх выходзячых на вайну, 31 Лікі ў пляменю Завулонавым пяцьдзясят сем тысячаў чатырыста.
32 I сыноў Язэпавых, сыноў Яхрэмавых, у родах іхных, па радзімах іхных, па дамох айцоў іхных, у ліку ймёнаў, ад дваццацёх год і вышэй, усіх выходзячых на вайну, 33 Палічана ў пляменю Яхрэмавым сорак тысячаў пяцьсот.
34 У сыноў Манасавых, у родах іхных, па радзімах іхных, па дамох айцоў іхных, у ліку ймёнаў, ад дваццацёх год і вышэй, усіх выходзячых на вайну, 35 Лік у пляменю Манасавым трыццаць дзьве тысячы дзьвесьце.
36 У сыноў Веняміновых, у родах іхных, па радзімах іхных, па дамох айцоў іхных, у ліку ймёнаў, ад дваццацёх год і вышэй, усіх выходзячых на вайну, 37 Лікі ў пляменю Веняміновым трыццаць пяць тысячаў чатырыста.
38 У сыноў Дановых, у родах іхных, па радзімах іхных, па дамох айцоў іхных, у ліку ймёнаў, ад дваццацёх год і вышэй, усіх выходзячых на вайну, 39 Лікі у пляменю Дановым шасьцьдзясят дзьве тысячы сямсот.
40 У сыноў Ашэравых, у родах іхных, па радзімах іхных, па дамох айцоў іхных, у ліку ймёнаў, ад дваццацёх год і вышэй, усіх выходзячых на вайну, 41 Лікі ў пляменю Ашэравым сорак адна тысяча пяцьсот.
42 У сыноў Неффалімовых, у родах і́хных, па радзімах іхных, па дамох айцоў іхных, у ліку ймёнаў, ад дваццацёх год і вышэй, усіх выходзячых на вайну, 43 Лікі ў пляменю Неффалімовым пяцьдзясят тры тысячы чатырыста.
44 Гэта лікі, каторых палічыў Масей а Аарон а князі Ізраеля, двананцацёх чалавекаў, па адным чалавеку былі яны з дому айцоў сваіх. 45 I было ўсіх палічаных сыноў Ізраелявых, па домах айцоў іхных, ад дваццацёх год і вышэй, усіх выходзячых на вайну ў Ізраелю, 46 I было ўсіх палічаных шасьцьсот тры тысячы пяцьсот пяцьдзясят. 47 А Левіты подле родаў айцоў сваіх ня былі палічаныя памеж іх.
48 I гу́каў СПАДАР, кажучы: 49 „Толькі плямені Левавага ня лічы і колькасьць іх не далічай да сыноў Ізраелявых, 50 Але ты прызнач Левітаў да вітальні сьветчаньня і да ўсіх судзінаў яе і да ўсёга, што пры ёй; хай яны носяць вітальню й усі судзі́ны яе, і яны будуць служыць ёй, і наўкола вітальні раскладацца табарам сваім. 51 I, як кране́цца вітальня, няхай спушчаюць яе Левіты; і як надабе раскладаць вітальню, няхай устанаўляюць яе Левіты; а калі прыступе хто чужы, памрэць. 52 I будуць разьляга́цца сынове Ізраелявы кажны ў табару сваім і кажны пры сьцязе сваім, па войсках сваіх. 53 А Левіты маюць разьлягацца табарам наўкола вітальні сьветчаньня, і ня будзе гневу на грамаду́ сыноў Ізраелявых; і будуць Левіты стаяць на старожы вітальні сьветчаньня". 54 I зрабілі сынове Ізраелявы; подле ўсёга, што расказаў СПАДАР Масею, так і зрабілі.
1 I гу́каў СПАДАР Масею а Аарону, кажучы: 2 „Кажная людзіна ля сьцягу свайго і з гэрба мі дому айцоў сваіх разьлягуцца сынове Ізраелявы; насупроці будана сьветчаньня разьлягацца будуць. 3 Тымі, што разьлягліся на ўсход, на ўсход сонца, быў сьцяг табару Юдзінага, па войсках іхных, і князь сыноў Юдзіных Наасон Амінадавёнак; 4 I ў войску ягоным, і палічаных ягоных семдзясят чатыры тысячы шасьцьсот.
5 „I ля яго разьляжацца табарам плямя Іссасхарова, і князь сыноў Іссасхаровых Нафанаель Цуаронак; 6 I ў войску ягоным, і палічаных ягоных пяцьдзясят чатыры тысячы чатырыста.
7 „Адлі пакаленьне Завулонава, і князь сыноў Завулонавых Еляў Гэлонёнак; 8 I ў войску ягоным, і палічаных ягоных пяцьдзясят сем тысячаў чатырыста.
9 „Усіх палічаных у табару Юдзіным сто асьмідзясят шэсьць тьгсячаў чатырыста, па войсках іхных; яны крану́цца першыя.
10 „Сьцяг табару Рувінавага на паўдня, па войсках іхных, і князь сыноў Рувінавых Еліцур Шэдэўронак; 11 I ў войску ягоным, і палічаных ягоных сорак шэсьць тысячаў пяцьсот.
12 „І ля яго разьляжацца табарам плямя Сымонава, і князь сыноў Сымонавых Шэлумель Цурышаддаёнак; 13 I ў войску ягоным, і палічаных ягоных пяцьдзясят дзевяць тысячаў трыста. 14 Плямя Гадава, і князь сыноў Гадавых Елясаф Рэґуелёнак; 15 I ў войску ягоным, і палічаных ягоных сорак пяць тысячаў шасьцьсот пяцьдзясят.
16 „Усіх палічаных у табару Рувінавым сто пяцьдзясят адна тысяча чатырыста пяцьдзясят, па войсках іхных; другімі яны маюць кратацца. 17 I кране́цца вітальня збору, табар Левітаў будзе ў сярэдзіне табараў. Як разьлягаюцца, так і маюць кратацца, кажны на сваім месцу ля сьцягоў сваіх.
18 „Сьцяг табару Яхрэмавага, па войсках іхных, у кірунку мора, і князь сыноў Яхрэмавых Елішама Амігудзёнак; 19 I ў войску ягоным, і палічаных ягоных сорак тысячаў пяцьсот.
20 „I ля яго плямя Манасава, і князь сыноў Манасавых Ґамалель Педацуронак; 21 I ў войску ягоным, і палічаных ягоных трыццаць дзьве тысячы дзьвесьце.
22 „I плямя Венямінова, і князь сыноў Веняміновых Авідан Ґідэонёнак; 23 I ў войску ягоным, і палічаных ягоных трыццаць пяць тысячаў чатырыста. 24 Усіх палічаных у табару Яхрэмавым сто восьмі тысячаў сто, па войсках іхных; і трэйція яны маюць кратацца.
25 „Сьцяг табару Дановага на поўнач, па войсках іхных, і князь сыноў Дановых Агіезэр Амішаддаёнак; 26 I ў войску ягоным, і палічаных ягоных шасьцьдзясят дзьве тысячы сямсот.
27 „I ля яго разьляжацца табарам плямя Ашэрава, і князь сыноў Ашэравых Паґіель Охранёнак; 28 I ў войску ягоным, і палічаных ягоных сорак адна тысяча пяцьсот. 29 I плямя Неффалімова, і князь сыноў Неффалімовых Аґіра Енанёнак; 30 I ў войску ягоным, і палічаных ягоных пяцьдзясят тры тысячы чатырыста. 31 Усіх палічаных у табару Дановым сто пяцьдзясят сем тысячаў шасьцьсот; яны маюць кратацца апошнія ля сьцягоў сваіх".
32 Гэта палічаныя сынове Ізраелявы па дамох айцоў іхных. Усіх палічаных у табарах, па войсках іхных, шасьцьсот тры тысячы пяцьсот пяцьдзясят. 33 А Левіты не палічаныя із сынамі Ізраеля, як расказаў СПАДАР Масею. 34 I зрабілі сынове Ізраелявы ўсе, што расказаў СПАДАР Масею; гэтак разьлягліся табарамі ля сьцягоў сваіх і гэтак краталіся кажны па радзімах сваіх і кажны па дамох айцоў сваіх.
1 Во радавод Аарона а Масея ў дню, калі гутарыў СПАДАР із Масеям на гары Сынаю; 2 I во ймёны сыноў Ааронавых: пяршак Надаў а Авігу, Елеазар а Іфамар. 3 Гэта ймёны сыноў Ааронавых, сьвятароў, памазаных, каторых ён пасьвяціў сьвятарстваваць. 4 I памерлі Надаў а Авігу перад відам СПАДАРОВЫМ, як яны прыне́сьлі цяпло чужое перад відам СПАДАРОВЫМ на пустыні́ Сынайскай, а дзяцей у іх ня было; і сьвятарствавалі Елеазар а Іфамар перад Ааронам, айцом сваім.
5 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 6 „Дабліж плямя Левава й пастанаві яго перад Ааронам сьвятаром, каб яны служылі яму. 7 I няхай яны рупяцца праз старожу ягоную й старожу ўсяе грамады перад буданом збору, каб служыць службу вітальні; 8 I няхай рупяцца праз усе судзьдзе будану збору і паручэньне сыноў Ізраелявых, каб служыць службу віталыі. 9 I аддасі Левітаў Аарону а сыном ягоным; хай будуць яны сусім чыста адданы яму ад сыноў Ізраелявых. 10 Аарону ж а сыном ягоным паручы, і будуць спраўляць яны сьвятарства свае; а чужы, што бліжыцца, хай памрэць".
11 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 12 „I Я вось, Я ўзяў Левітаў з пасярод сыноў Ізраелявых замест кажнага першака, што рашчыняе дзетніцу із сыноў Ізраелявых. I будуць Левіты Мае, 13 Бо кажны пяршак Мой; таго дня, калі Я быў паразіўшы кажнага першака ў зямлі Ягіпецкай. Я пасьвяціў Сабе кажнага першака ў Ізраелю ад чалавека аж да статку; яны маюць быць Мае. Я СПАДАР".
14 I гу́каў СПАДАР Масею на пустыні Сынайскай, кажучы: 15 „Палічы сыноў Левавых па дамох айцоў іхных, па радзімах іхных, кажнага мужчыну ад аднаго месяца і вышэй палічы". 16 I палічыў іх Масей подле слова СПАДАРОВАГА, як расказа́на. 17 I былі́ гэтыя сынове Левавы подле іх імёнаў: Ґірсон, Когаф а Мерары. 18 I во ймёны сыноў Ґірсонавых па радзімах іхных: Ліўні а Шымей. 19 I сыны Когафовы па радзімах і́хных: Амрам а Іцґар, Гэўрон а Узель. 20 I сыны Мераравы па радзімах іхных: Маглі а Мушы. Гэта яны радзімы Левавы подле дамоў айцоў сваіх.
21 Ад Ґірсона род Ліўняў а род Шымеяў: гэта роды Ґірсонавы. 22 Іх лік подле лічэньня кажнага мужчыны, ад аднаго месяца й вышэй, лік іх сем тысячаў пяцьсот. 23 Радзімы Гірсонавы будуць разьлягацца адзаду вітальві ў кірунку да мора. 24 I князь дому айца Ґірсонічаў Елясаф Лаелёнак. 25 I дагляду Гірсонічаў у будане збору паручаецца вітальня а будан а прыкрыцьце яго а запона ўходу будану збору, 26 А заслоны панадворку а запона ўходу панадворку, каторая ля вітальні, і што ля аброчніка наўкола, і паварозкі да ўсялякае службы яго.
27 I ў Когафа радзіма Амрамоў а радзіма Іцґароў а радзіма Гэўронаў а радзіма ўзеляў: гэта радзімы Когафовы. 28 Подле ліку ўсіх мужчынаў, ад аднаго месяца й вышэй, восьмі тысячаў шасьцьсот, каторыя дзяржалі паручэньне сьвятыні. 29 Радзімы Когафічаў будуць разьлягацца з боку вітальні, на паўдня. 30 I князь дому айца радзімаў Когафовых Еліцафан Узелёнак. 31 I старожа іхная - скрыня а стол а сьветач а аброчнікі а сьвятое судзьдзе, каторага ўжываюць да службы, а запона а ўсе служэньне яе. 32 I князь князёў лявіцкіх Елеазар, сын Аарона сьвятара; пад ягоным наглядам дзяржачыя паручэньне сьвятыні.
33 Мерары: радзіма Магляў а радзіма Мушаў: гэта яны радзімы Мераравы. 34 Палічаных подле ліку кажнага мужчыны, ад аднаго месяца й вышэй, шэсьць тысячаў дзьвесьце. 35 I князь дому айца радзімы Мерарычаў Цурэль Авігаелёнак, яны будуць разьлягацца з боку вітальні на поўнач. 36 I прызна́чаньню паручэньня Мерарычаў былі́ дошкі вітальні а завалы яе а стаўпы яе а падложкі яе а ўсі судзіны яе, уся служба яе, 37 I стаўпы панадворку наўкола, і падложкі іх, і кольле іх, і паварозкі іх.
38 А тыя, што разьлягаюцца перад вітальняю, на ўсход, перад буданом збору на ўсход сонца, ё Масей а Аарон а сыны ягоныя, яны дзяржалі паручэньне сьвятыні за сыноў Ізраелявых; чужы хто прыступе, памрэць.
39 Усіх палічаных Левітаў, каторых палічыў Масей а Аарон подле слова СПАДАРОВАГА, па радзімах іхных, кажнага мужчыну, ад аднага месца й вышэй, дваццаць дзьве тысячы.
40 I сказаў СПАДАР Масею: „Палічы кажнага першака мужчыну із сыноў Ізраелявых, ад аднаго месяца й вышэй, і зьлічы іх наймя. 41 I вазьмі Левітаў Імне, - Я СПАДАР, - замест кажнага першака із сыноў Ізраелявых, а статак Левітаў замест кажнага першароднага статку сыноў Ізраелявых". 42 I палічыў Масей, як расказаў яму СПАДАР, кажнага першака із сыноў Ізраелявых. 43 I было ўсіх першакоў мужчынскіх, подле ліку ймёнаў, ад аднаго месяца й вышэй, дваццаць дзьве тысячы дзьвесьце семдзясят трох.
44 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 45 „Вазьмі Левітаў замест кажнага першака з дому Ізраеля, і статак Левітаў замест статку іхнага; і будуць Левіты Маімі. Я СПАДАР. 46 А на выкуп дзьвесьце семдзясят трох Ізь першакоу Ізраелявых, каторыя лішнія супроці Левітаў, 47 Дык возьмеш па пяць сыкляў ад галавы, подле сьвятога сыклю вазьмі, дваццаць ґер у сыклю, 48 I аддай срэбла гэтае Аарону а сыном ягоным на выкуп за лішніх супроці ліку іх". 49 I ўзяў Масей срэбла выкупу за лішніх супроці выкупленых Левітамі. 50 Ад першакоў Ізраелявых узяў срэбла тысяча трыста і шасьцьдзясят пяць сыкляў, подле сыклю сьвятыні. 51 I аддаў Масей срэбла выкупу Аарону а сыном ягоным подле слова СПАДАРОВАГА, як расказаў СПАДАР Масею.
1 I гу́каў СПАДАР Масею а Аарону, кажучы: 2 „Палічы сыноў Когафовых із сыноў Левавых па радзімах іхных, па дамох айцоў іхных, 3 Ад трыццацёх год і вышэй да пяцьдзясят год, кажнага здольнага да войска, каб рабіць работу ў будане збору. 4 Во служэньне сыноў Когафовых у будане збору: Сьвятое сьвятых. 5 I прыдуць Аарон а сыны ягоныя, як табару надабе крану́цца ў дарогу, і спусьцяць запінаху запоны, і накрыюць ёю скрыню сьветчаньня. 6 I пакладуць на яе прыкрыцьце із скур барсуковых, і звыш яго накрыюць сінюсенькаю тканіною, і ўсунуць нашулкі яе. 7 I стол Выкладу засьцеляць сіняю тканіною, і пастановяць на ім місы а талеркі а ложкі а коўні на ўзьліваньне, і хлеб штачасны мае быць на ім. 8 I засьцеляць тканіну чырвовую, накрыюць яго накрыцьцям із скуры барсуковае, і ўсунуць нашулкі яго. 9 I возьмуць тканіну сінюю, і пакрыюць сьветач сьвятла а лянпы яго а абцужкі яго а канчаранкі яго а ўсі судзіны да алівы, каторымі паслугуюцца пры ім; 10 I ўставяць яго а ўсі судзіны яго ўнутр пакрыцьця із скураў барсуковых, і паложаць на нашулкі. 11 I залаты аброчнік засьцеляць сіняю тканіною, і накрыюць яго накрыцьцям із скураў барсуковых, і ўсунуць нашулкі яго. 12 I возьмуць усі рэчы службовыя, каторымі паслугуюцца ў сьвятыні, і паложаць у сінюю тканіну, і накрыюць іх накрыцьцям із скураў барсуковых, і паложаць на нашулкі. 13 I ачысьцяць аброчнік ад попелу, і засьцеляць яго тканіною пурпуроваю. 14 I паложаць на яго ўсі судзіны яго, каторых ужываюць да службы пры ім, - вуглянкі, відзёлкі, лапаткі а чары, усі судзіны аброчніка, і накрыюць яго накрыцьцям із скураў барсуковых, і ўсунуць нашулкі яго. 15 Як скончацьАарон а сыны ягоныя накрываць сьвятыню й усе судзьдзе сьвятыні, як кране́цца табар, то потым прыдуць сынове Когафовы насіць, і хай не датыкаюцца да сьвятыні, каб не памерлі. Гэта цяжар сыноў Когафовых у будане збору. 16 А прызна́чаньне Елеазара, сына Аарона, сьвятара - аліва да сьвятла а пахнючае кадзіла а кажначасны аброка алей памазаньня, і дагляд усяе вітальні а ўсяго, што ў ёй, - у сьвятыні і ў судзьдзю яе".
17 I гу́каў СПАДАР Масею а Аарону, кажучы: 18 „Не загубіце плямені радзімаў Когафовых з пасярод Левітаў, 19 Але во што зрабіце ім, каб яны былі́ жывы й не памерлі, як бліжацца да Сьвятога Сьвятых: Аарон а сыны ягоныя хай прыдуць і пастановяць іх кажнага ў службе ягонай і ля цяжару ягонага; 20 I каб ня прышлі глядзець, як накрываюць сьвятыню, каб не памерлі".
21 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 22 „Палічы колькасьць сыноў Ґірсонавых, таксама іх, па дамох айцоў іхных і па радзімах іхных, 23 Ад трыццацёх год і вышэй да пяцьдзясят год, палічы іх кажнага здольнага ваяваць вайну, каб служыць службу пры вітальні збору. 24 Во работа радзімаў Ґірсонавых, каб рабіць і каб насіць: 25 Яны маюць насіць споны вітальні а будану збору, і пакрыцьце яго, і пакрыцьце скураное барсуковае, што зьверху яго, і запону ўходу будану збору, 26 I заслоны панадворку, і запону дзьвярэй брамы да панадворку, каторы ля вітальні й ля аброчніка наўкола, і паварозкі іх, і ўсі судзіны злужэньня іх, і ўсе, што робіцца пры іх, і яны маюць рабіць. 27 Подле слова Аарона а сыноў ягоньгх будзе ўся работа сыноў Гірсонавых пры ўсялякім цяжару іх і ўсялякай рабоце іх, і паручы ім дагляд над усім, ношаным імі. 28 Гэта работа радзімаў сыноў Гірсонавых у будане збору і дагляд пад наглядам Іфамара, сына Аарона, сьвятара.
29 „Сыноў Мераравых па радзімах іхных, па дамох айцоў іхных палічы іх. 30 Ад трыццацёх год і вышэй да пяцьдзясят год, палічы кажнага прыходзячага да войска, каб служыць службы пры вітальні збору. 31 I во паручэньне цяжараў іхных, подле ўсіх службаў іхных у будане збору: дошкі вітальні, завалы а стаўпы яе а падложкі яе, 32 I стаўпы панадворку наўкола, і падложкі іх, і кольле іх, і паварозкі іх да ўсіх судзінаў іх і да ўсіх работаў іх; наймя пералічыце судзіны паручэньня цяжараў іхных. 33 Гэта работа радзімаў Мерарычаў пры ўсіх служэньнях іхных пры будане збору пад наглядам Іфамара, сына Аарона сьвятара".
34 I палічылі Масей а Аарон а князі грамады сыноў Когафовых па радзімах іхных і па дамох айцоў іхных, 35 Ад трыццацёх год і вышэй да пяцьдзясят, кажнага прыходзячага да войска, на служэньні ў будане збору. 36 I былі лікі іхныя, па радзімах іхных, дзьве тысячы сямсот пяцьдзясят. 37 Гэта - палічаныя з радзімаў Когафовых, кажны служэц пры будане збору, каторых палічыў Масей а Аарон, подле слова СПАДАРОВАГА Масеям.
38 I лікі сыноў Ґірсонавых па радзімах іхных і па дамох айцоў іхных, 39 Ад трыццацёх год і вышэй да пяцьдзясят год, кажнага прыходзячага да войска, на служэньне ў будане збору. 40 I былі лікі іх па радзімах іхных, па дамох айцоў іхных дзьве тысячы шасьцьсот трыццаць.
41 Гэта - лікі радзімаў сыноў Ґірсонавых, усі служцы пры будане збору, каторых палічыў Масей а Аарон, подле слова СПАДАРОВАГА. 42 I лікі радзімаў Мерарычаў па радзімах іхных, па дамох айцоў іхных, 43 Ад грыццацёх год і вышэй да пяцьдзясят год, кажнага прыходзячага да войска, на служэньне пры будане збору. 44 I былі лікі іхныя па радзімах іхных тры тысячы дзьвесьце.
45 Гэта лікі радзімаў Мерарычаў, каторых палічыў Масей а Аарон, подле слова СПАДАРОВАГА Масеям. 46 I ўсі лікі Левітаў, каторых палічыў Масей а Аарон а князі Ізраеля па радзімах іхных і па дамох айцоў іхных, 47 Ад трыццацёх год і вышэй да пяцьдзясят год, кажны прыходзячы служыць службы Божыя, служэньне й служэньне нашэньня ў будане збору. 48 I былі лікі іхныя восьмі тысячаў пяцьсот асьмідзясят. 49 Подле слова СПАДАРОВАГА Масеям прызначаны яны кажны да свайго служэньня, і да свайго нашэньня, і да свайго прызна́чаньня, як расказаў СПАДАР Масею.
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Раскажы сыном Ізраелявым, каб выслалі з табару ўсіх пракажаных, і ўсіх маючых вытакі, і кажнага, што стаў нячысты ад мертвае душы. 3 Ад мужчыны й да жонкі вышліце, вонкі табару вышліце іх, і ня будуць плюгавіць яны табараў сваіх, што Я жыву пасярод іх". 4 I зрабілі так сынове Ізраелявы, і выслалі іх вонкі з табару; як казаў СПАДАР Масею, так і зрабілі сынове Ізраелявы.
5 I Гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 6 „Гу́кай сыном Ізраелявым: мужчына альбо жонка, калі яны зробяць адзін із грахоў людзкі́х, выступяць супроці СПАДАРА, і вінна будзе душа тая; 7 Дык няхай выспавядаюцца з грэху свайго, каторы яны зрабілі, і верне за віну сваю ў галоўнай суме, і пятую часьць дадасьць да тога, і дасьць таму, супроці каго завініўся. 8 I калі ў чалавека няма сваяка, каб зьвярнуць за віну яму, то за віну зьвернецца СПАДАРУ; хай будзе гэта сьвятару звыш барана ласкіўчыненьня, каторым ён дастане яму ласкіўчыненьне. 9 I ўсялякі дар із усіх сьвятасьцяў сыноў Ізраелявых, каторыя яны абракаюць, сьвятару, яму належа. 10 I пасьвячэньне кажнага чалавека яму будзе. Усе, што дасьць чалавек сьвятару, ягонае ё".
11 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 12 „Гу́кай сыном Ізраелявым і скажы ім: калі якога мужа жонка іступіла з дароі, і хвальш учыніла супроці яго, 13 I паляжаў хто зь ёю ляжаньням насеньня, і гэта было ўтоена ад аччу мужа ейнага і схавана, і яна сплюгавіцца, ня будзе на яе сьветкі ані будзе засьпета, 14 I пройдзе над ім дух завісьці, і ён будзе завідзець жонку сваю, як яна сплюгаўлена; альбо пройдзе над ім дух завісьці, і ён будзе завідзець жонку сваю, як яна ня сплюгаўлена: 15 Дык хай прывядзець тый муж жонку сваю да сьвятара, і прынясець дар ейны за яе дзясятую часьць ефы ячнае мукі; але ня ўзьлівае на яе алівы, і не кладзець кадзіла, бо гэта аброк завісьці, аброк успамі́ну, прыпамі наючы бяспраўе. 16 I дабліжа яе сьвятар, і пастанове яе перад від СПАДАРОЎ; 17 I возьме сьвятар сьвятое вады ў гліняную судзіну, і з пылу, каторы будзе на мосьце вітальні, возьме сьвятар і паложа ў ваду; 18 I пастанове сьвятар жонку перад від СПАДАРОЎ, і адкрые галаву жончыну, і дасьць ёй на далоні аброк успаміну, - аброк завісьці гэта, у руццэ ж у сьвятара будзе гарка́я вада кляцьбы; 19 I прывядзець яе сьвятар да прысяґі, і скажа жонцы: ,Калі ніхто не ляжаў із табою, і ты не зьвярнула на нечысьць супроці мужа свайго, то не пашкодзе табе гэтая гарка́я а кляцьбяна́я вада; 20 А калі ты адвярнулася ад мужа свайго й калі ты сплюгавілася, і калі хто ляжаў із табою апрача мужа твайго, 21 (Тады сьвятар хай прывядзець жонку да прысягі прысягаю кляцьбы, і скажа сьвятар жонцы): ,Няхай зробе табе СПАДАР на кляцьбу а на выкляцьце меж народу твайго, і хай зробе СПАДАР лядзьве твае апалымі і жывот твой апохлым; 22 I хай пройдзе вада гэтая кляцьбяна́я ў нутр твой, каб апох жывот і апала лядзьве. I скажа жонка: ,Амін, амін'. 23 I напіша сьвятар кляцьбу гэтую ў кнізе, і змые яе гаркой вадою; 24 I дасьць жонцы выпіць гарку́ю кляцьбяну́ю ваду, і ўвыйдзе ў яе вада кляцьбяная, на гарчыню. 25 I возьме сьвятар із рук жонкі дар завісьці, і будзе нахінаць дар туды-сюды перад відам СПАДАРА, і дабліжа яго да аброчніка. 26 I возьме сьвятар жменю з дару ўспаміну ейнага з хлебнага аброку, і будзе кадзіць на аброчніку, і потым дасьць жонцы выпіць вады. 27 I як дасьць напіцца вады, і будзе, калі яна нячыстая й зрабіла выступ супроці мужа свайго, увыйдзе ў яе гарка́я кляцьбяна́я вада на гарчыню ёй, і апохне жывот ейны, і ападуць лядзьве ейныя, і будзе гэтая жонка кляцьбою сярод народу свайго. 28 А калі жонка ня сплюгавілася й чыстая яна, дык будзе нявінная і будзе запладняцца насеньням.
29 „Гэта права завісьці, як жонка адвернецца ад мужа свайго й сплюгавіцца, 30 Альбо як у мужу пройдзе дух завісьці, і ён будзе завідзець жонку сваю: і ён пастанове жонку перад відам СПАДАРОВЬМ, і ўчыне зь ёю сьвятар усе подле гэтага права. 31 I будзе муж нявінны ад бяспраўя, а тая жонка панясець бяспраўе свае".
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Гу́кай сыном Ізраелявым і скажы ім: мужчына альбо жонка, калі яны адлучацца робячы абятніцу назарэйства, каб узьдзержыцца перад СПАДАРОМ, 3 Ад віна а хмельнага напітку хай узьдзержыцца, і ані воцту віннога, ані воцту хмельнага хай ня п'ець, і ўсялякі сок ізь вінных ягадаў ня мае піць, і вінных ягадаў сьвежых, сырых ані сушаных хай ня есьць. 4 Усі дні назарэйства свайго з усёга, што вырабляецца з куста віна, ад зярняці да лупіны, хай ня есьць. 5 Усі дні абятніцы назарэйства свайго брытва ня мае прайсьці па галаве ягонай. Пакуль ня споўняцца дні, на каторыя ён узьдзержыццаСПАДАРУ, сьвяты ён; мае запусьціць валасы на галаве сваёй. 6 Усі дні, на каторыя ён узьдзержыццаСПАДАРУ, ня мае ён падыходзіць да мертвага цела. 7 Айцом сваім, маці сваёй, братам сваім, сястрою сваёй хай ня плюгавіцца імі, як яны памруць, бо адлучэньне Богу ягонаму на галаве ягонай. 8 Усі дні назарэйства свайго сьвяты ён СПАДАРУ.
9 „Калі ж памрэць пры ім хто-колечы разам, неўспадзеўкі, і ён сплюгаве тым галаву назарэйства свайго, то ён мае астрыгчы галаву сваю ў дзень ачышчэньня свайго, на сёмы дзень ён мае пагаліць яе. 10 I на восьмы дзень мае прынесьці два туркі альбо двое галубянят да сьвятара да ўходу будану збору. 11 I прыгатуе сьвятар адно на аброк за грэх, і адно на ўсепаленьне, і адзяржыць ласкіўчыненьне яму ад тога, што ён ізграшыў тэй душою, і пасьвяце галаву ягоную таго дня. 12 I мае ён нанава пачаць адлучэньне СПАДАРУ, дні назарэйства свайго, і прынясець аднагодняга баранчыка на аброк віны; а першыя дні адпалі, бо назарэйства ягонае сплюгаўлена.
13 „I во права назарэяў: дня, як споўняцца дні назарэйства ягонага, маюць прывесьці яго да ўходу будану збору; 14 I ён абрачэць на аброк СПАДАРУ адно аднагодняе ягнё, баранчыка дасканальнага аднаго на ўсепаленьне, і адно аднагодняе ягнё, авечачку дасканальную, на аброк за грэх, і аднаго барана дасканальнага на аброк супакойны, 15 I сутнік праснакоў зь ценкае мукі, пірагоў, рашчыненых на аліве, і прэсных сачнёў, памазаных аліваю, і хлебныя аброкі іх і ўзьліваньне; 16 I абрачэць сьвятар перад СПАДАРОМ, і прыгатуе аброк ягоны за грэх і ўсепаленьне; 17 I барана прыгатуе на аброк супакойны СПАДАРУ із сутнікам праснакоў, і прыгатуе сьвятар хлебны аброк яго а ўзьліваньне яго. 18 I астрыжэць назарэй ля ўходу будану збору галаву назарэйства свайго, і возьме валасы галавы назарэйства свайго, і паложа на цяпло, што пад супакойным аброкам. 19 I возьме сьвятар звараную лапатку барана, і адзін прэсны пірог із сутніка, і адзін прэсны сачэнь, і паложа на далоні назарэю, просьле тога як астрыжэць ён галаву назарэйства свайго. 20 I будзе сьвятар нахі́наць гэта туды-сюды на аброк нахінаньня перад СПАДАРОМ; гэта сьвятасьць сьвятару, звыш грудзіны нахінаньня й звыш лапаткі узьне́сеньня. Просьле гэтага назарэй можа піць віно. 21 Гэта права назарэя, каторы чыне абятніцу дару СПАДАРУ за адлучэньне свае, апрача тога, што дастане рука ягоная; подле абятніцы, каторую аброк, гэтак ён мае рабіць, подле права адлучэньня свайго".
22 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 23 „Скажы Аарону а сыном ягоным, кажучы: гэтак дабраслаўце сыноў Ізраелявых, кажучы ім: 24 Хай падабраславе цябе СПАДАР і няхай сьцеражэць цябе! 25 Хай зьзяе СПАДАР відам Сваім на цябе і ласку ўчыне табе. 26 Няхай падыйме СПАДАР від Свой на цябе і дасьць табе спакой. 27 I няхай узложаць імя Мае на сыноў Ізраелявых, і Я дабраслаўлю іх".
1 І было таго дня, як Масей скончыў станавіць вітальню, і памазаў яе, і пасьвяціў яе а ўсе судзьдзе яе, і аброчнік а ўсе судзьдзе яго, і памазаў іх і пасьвяціў іх; 2 Тады дабліжыліся князі Ізраелявы, галавы дому айцоў сваіх, яны князі плямёнаў, каторыя стаялі над тымі, што былі́ палічаныя, 3 I прыне́сьлі аброкі свае перад відам СПАДАРА, шэсьць накрьгтых калясьнікоў і двананцаць валоў, па адным калясьніку ад двух князёў і па адным валу ад кажнага, і дабліжылі гэта перад вітальню.
4 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 5 „Вазьмі ад іх; няхай будуць на работу пры службе будану збору; і аддай іх Левітам, кажнаму чалавеку подле службы іх".
6 I ўзяў Масей калясьнікі а валы, і аддаў іх Левітам. 7 Два калясьнікі й чатыры валы аддаў сыном Гірсонавым, подле службы іхнае. 8 І чатыры калясьнікі й восьмі валоў аддаў сыном Мераравым, подле службы іхнае, пад наглядам Іфамара, сына Аарона, сьвятара. 9 А сыном Когафовым ня даў, бо служба сьвятыні на іх, на плячох яны маюць насіць. 10 I дабліжылі князі на пасьвячэньне аброчніка таго дня, як ён быў памазаны; і дабліжылі князі аброкі свае да аброчніка.
11 I сказаў СПАДАР Масею: „Па адным князю ў дзень, па адным князю ў дзень хай абракаюць аброкі свае на пасьвячэньне аброчніка". 12 I быў абракаючым першага дня свой аброк Наасон Амінадавёнак ад плямені Юдзінага. 13 I аброк ягоны быў: адна срэбная міса вагою сто трыццаць, адна срэбная крапельная чара семдзясят сыкляў, подле сыклю сьвятыні, абедзьве поўныя ценкае мукі, рашчыненай на аліве, на аброк хлебны, 14 Ложка адна дзесяцёх сыкляў, залатая, поўная кадзіла, 15 Адно цялё-бычок, адзін баран, адзін аднагодні баранчык на ўсепаленьне, 16 Адно казянё на аброк за грэх, 17 На аброк супакойны два з буйнога статку, пяць бараноў, пяць казлоў, пяць аднагодніх баранчыкаў. Гэта аброк Наасона Амінадавёнка.
18 На другі дзень дабліжыў Нафанаель Цуаронак, князь плямені сыноў Іссасхаровых. 19 Ён дабліжыў дар свой: адну срэбную місу вагою сто трыццаць, адну срэбную крапельную чару семдзясят сыкляў, подле сыклю сьвятыні, абедзьве поўныя ценкае мукі, рашчыненае на аліве, на аброк хлебны, 20 Адну залатую ложку зь дзесяцёх сыкляў, поўную кадзіла, 21 Адно цялё-бычка, аднаго барана, аднаго аднагодняга баранчыка, на ўсепаленьне, 22 Адно казянё на аброк за грэх, 23 I на аброк супакойны два з буйнога статку, пяць казлоў, пяць аднагодніх баранчыкаў. Гэта аброк Нафанаеля Цуаронка.
24 На трэйці дзень князь сыноў Завулонавых Еляў Гелонёнак. 25 Дар ягоны: адна срэбная міса вагою сто трыццаць сыкляў, адна крапельная срэбная чара семдзясят сыкляў, подле сыклю сьвятыні, абедзьве поўныя ценькае мукі, рашчыненае на аліве, на аброк хлебны, 26 Адна залатая ложка зь дзесяцёх сыкляў, поўная кадзіла, 27 Адно цялё-бычок, адзін баран, адзін аднагодні баранчык, на ўсепаленьне, 28 Адно казянё на аброк за грэх, 29 I на аброк супакойны два з буйнога статку, пяць казлоў, пяць аднагодніх баранчыкаў. Гэта аброк Елява Гелонёнка.
30 На чацьверты дзень князь сыноў Рувінавых Еліцур Шэдэўронак. 31 Дар ягоны: адна срэбная міса вагою сто трыццаць сыкляў, адна срэбная крапельная чара семдзясят сыкляў, подле сыклю святыні, абедзьве поўныя ценкае мукі, рашчыненае на аліве, на аброк хлебны, 32 Адна залатая ложка зь дзесяцёх сыкляў, поўная кадзіла, 33 Адно цялё-бычок, адзін баран, адзін аднагодні баранчык, на ўсепаленьне, 34 Адно казянё на аброк за грэх, 35 I на аброк супакойны два з буйнога статку, пяць казлоў і пяць аднагодніх баранчыкаў. Гэта дар Еліцура Шэдэўронка.
36 На пяты дзень князь сыноў Сымонавых Шэлумель Цурышаддаёнак. 37 Дар ягоны: адна срэбная міса вагою сто трыццаць сыкляў, адна крапельная срэбная чара семдзясят сыкляў, подле сыклю сьвятыні, абедзьве поўныя ценкае мукі, рашчыненае на аліве, на аброк хлебны, 38 Ложка адна зь дзесяцёх сыкляў залатая, поўная кадзіла, 39 Адно цялё-бычок, адзін баран, адзін аднагодні баранчык, на ўсепаленьне, 40 Адно казянё на аброк за грэх, 41 I на аброк супакойны два з буйнога статку, пяць бараноў, пяць казлоў і пяць аднагодніх баранчыкаў. Гэта дар Шэлумеля Цурышаддаёнка.
42 На шосты дзень князь сыноў Ґадовых Елясаф Дэгуелёнак. 43 Дар ягоны: адна срэбная міса вагою сто трыццаць сыкляў, адна крапельная срэбная чара семдзясят сыкляў, подле сыклю святыні, абедзьве поўныя ценкае мукі, рашчыненае на аліве, на аброк хлебны, 44 Адна залатая ложка зь дзесяцёх сыкляў, поўная кадзіла, 45 Адно цялё-бычок, адзін баран, адзін аднагодні баранчык, на ўсепаленьне, 46 Адно казянё на аброк за грэх, 47 I на аброк супакойны два з буйнога статку, пяць казлоў і пяць аднагодніх баранчыкаў. Гэта дар Елясафа Дэгуелёнка.
48 На сёмы дзень князь сыноў Яхрэмавых Елішама Амігудзёнак. 49 Аброк ягоны: адна срэбная міса вагою сто трыццаць сыкляў, адна крапельная срэбная чара семдзясят сыкляў, подле сыклю сьвятыні, абедзьве поўныя ценкае мукі, рашчыневае на аліве, на аброк хлебны, 50 Адна залатая ложка зь дзесяцёх сыкляў, поўная кадзіла, 51 Адно цялё-бычок, адзін баран, адзін аднагодні баранчык, на ўсепаленьне, 52 Адно казянё на аброк за грэх, 53 I на аброк супакойны два з буйнога статку, пяць бараноў, пяць казлоў, пяць аднагодніх баранчыкаў. Гэта аброк Елішамы Амігудзёнка.
54 На восьмы дзень князь сыноў Манасавых Ґамалель Педацуронак. 55 Аброк ягоны: адна срэбная міса вагою сто трыццаць сыкляў, адна крапельная срэбная чара семдзясят сыкляў, подле сыклю сьвятыні, абедзьве поўныя ценкае мукі, рашчыненае на аліве, на аброк хлебны, 56 Адна залатая ложка зь дзесяцёх сыкляў, поўная кадзіла, 57 Адно цялё-бычок, адзін баран, адзін аднагодні баранчык, на ўсепаленьне, 58 Адно казянё на аброк за грэх, 59 I на аброк супакойны два з буйнога статку, пяць бараноў, пяць казлоў, пяць аднагодніх баранчыкаў. Гэта аброк Ґамалеля Педацуронка.
60 На дзявяты дзень князь сыноў Веняміновых Авідан Гідэонёнак. 61 Аброк ягоны: адна срэбная міса вагою сто трыццаць сыкляў, адна крапельная срэбная чара семдзясят сыкляў, подле сыклю сьвятыні, абедзьве поўныя ценкае мукі, рашчыненае на аліве, на аброк хлебны, 62 Адна залатая ложка зь дзесяцёх сыкляў, поўная кадзіла, 63 Адно цялё-бычок, адзін баран, адзін аднагодні баранчык, на ўсепаленьне, 84 Адно казянё на аброк за грэх, 65 I на аброк супакойны два з буйнога статку, пяць бараноў, пяць казлоў, пяць аднагодніх баранчыкаў. Гэта аброк Авідана Ґідэонёнка.
66 На дзясяты дзень князь сыноў Дановых Агіезэр Амішаддаёнак. 67 Аброк ягоны: адна срэбная міса вагою сто трыццаць сыкляў, адна крапельная срэбная чара семдзясят сыкляў, подле сыклю сьвятыні, абедзьве поўныя ценкае мукі, рашчыненае на аліве, на аброк хлебны, 68 Адна залатая ложка зь дзесяцёх сыкляў, поўная кадзіла, 69 Адно цялё бычок, адзін баран, адзін аднагодні баранчык, на ўсепаленьне, 70 Адно казянё на аброк за грэх, 71 I на аброк супакойны два з буйнога статку, пяць бараноў, пяць казлоў, пяць аднагодніх баранчыкаў. Гэга аброк Агіезэра Амішаддаёнка.
72 На адзінанцаты дзень князь сыноў Ашэравых Пагіель Охранёнак. 73 Аброк ягоны: адна срэбная міса вагою сто трыццаць сыкляў, адна крапельная срэбная чара семдзясят сыкляў, подле сыклю сьвятыні, абедзьве поўныя ценкае мукі, рашчыненае на аліве, на аброк хлебны. 74 Адна залатая ложка зь дзесяцёх сыкляў, поўная кадзіла, 75 Адно цялё-бычок, адзін баран, адзін аднагодні баранчык, на ўсепаленьне, 76 Адно казянё на аброк за грэх, 77 I на супакойны два з буйнога статку, пяць бараноў, пяць казлоў, пяць аднагодніх баранчыкаў. Гэта дар Пагіеля Охранёнка.
78 На двананцаты дзень князь сыноў Неффалімовых Агіра Енанёнак. 79 Аброк ягоны: адна срэбная міса вагою сто трыццаць сыкляў, адна крапельная срэбная чара семдзясят сыкляў, подле сыклю сьвятыні, абедзьве поўныя ценкае мукі, рашчыненае на аліве, на аброк хлебны, 80 Адна залатая ложка зь дзесяцёх сыкляў, поўная кадзіла, 81 Адно цялё-бычок, адзін баран, адзін аднагодні баранчык, на ўсепаленьне, 82 Адно казянё на аброк за грэх, 83 I на аброк супакойны два з буйнога статку, пяць бараноў, пяць казлоў, пяць аднагодніх баранчыкаў. Гэта аброк Агіры Енанёнка.
84 Во дары пры пасьвячэньню аброчніка, у дзень памазаньня яго, ад князёў Ізраелявых: срэбных місаў двананцаць, крапельных срэбных чараў двананцаць, залатых ложак двананцаць; 85 Па сто трыццаць сыкляў срэбла ў кажнай місе і па семдзясят у кажнай крапельнай чары; усяго срэбла ў гэтых судзінах дзьве тысячы чатырыста сыкляў, подле сыклю сьвятыні. 86 Залатых ложак двананцаць, поўных кадзіла, дзесяць у кажнай ложцы, подле сыклю сьвятыні; усяго золата ў ложках сто дваццаць сыкляў. 87 Увесь буйны статак на ўсепаленьне: двананцаць валоў, двананцаць бараноў, двананцаць аднагодніх баранчыкаў, а пры іх хлебны аброк; і на аброк за грэх двананцаць казлоў; 88 I ўсяго із статку буйнога аброку супакойнага дваццаць чатыры валы, шасьцьдзясят бараноў, шасьцьдзясят казлоў, шасьцьдзясят аднагодніх баранчыкаў. Гэта дары пры пасьвячэньню аброчніка просьле памазаньня яго. 89 I як Масей уходзіў у будан збору, каб гутарыць ізь Ім, чуў голас, гу́каючы яму зь века, каторае над скрыняю сьветчаньня памеж двух херуваў, і Ён гу́каў яму.
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Гу́кай Аарону й скажы яму: як ты будзеш устанаўляць лянпы, на пярэднім баку сьветача хай сьвецяць сем лянпаў". 3 I зрабіў Аарон так: на пярэднім баку сьветача ўстанавіў лянпы яго, як расказаў СПАДАР Масею. 4 I во ўладжаньне сьветача: каваны ён із золата, аж да сьцябла яго, аж да кветак яго каваны ён. Подле зразы, каторую паказаў СПАДАР Масею, так ён зрабіў сьветач.
5 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 6 „Вазьмі Левітаў з пасярод сыноў Ізраелявых і ачысьці іх. 7 I гэтак зрабі ім, каб ачысьціць іх: пакрапі на іх ачышчанаю вадою, і хай яны правядуць брытваю па ўсім целе сваім і вымыюць адзецьці свае, дык ачысьцяцца. 8 I хай возьмуць цялё-бычка і хлебны аброк да яго, ценкае мукі, рашчыненае на аліве, а другое цялё-бычка возьме на аброк за грэх. 9 I дабліж Левітаў перад будан збору, і зьбяры ўсю грамаду́ сыноў Ізраелявых. 10 I дабліж Левітаў перад відам СПАДАРА, і няхай узложаць сынове Ізраелявы рукі свае на Левітаў. 11 I туды-сюды нахінаць будзе Аарон Левітаў нахінаньням перад СПАДАРОМ ад сыноў Ізраелявых, і будуць яны на службу служэньня СПАДАРОВАГА. 12 I Левіты хай узложаць рукі свае на галаву цялят-бычкоў, і абрачы аднаго на аброк за грэх, а другога на ўсепаленьне СПАДАРУ, на адзяржаньне ласкіўчыненьня Левітам. 13 I пастанаві Левітаў перад Ааронам а перад сынамі ягонымі, і туды-сюды нахінай іх нахінаньням СПАДАРУ. 14 I адлучы Левітаў з пасярод сыноў Ізраелявых, і будуць Левіты Імне. 15 I просьле гэтага ўвыйдуць Левіты служыць будану збору, і ачысьціш іх, і будзеш туды-сюды нахінаць іх нахінаньням; 16 Бо яны супоўна адданы Імне з пасярод сыноў Ізраелявых. Замест рашчыняючага ўсялякія дзетніцы першака з усіх сыноў Ізраелявых, Я ўзяў Сабе іх; 17 Бо Імне належа кажны пяршак із сыноў Ізраелявых, з чалавека і із статку. Таго дня, як Я зра́зіў кажнага першака ў зямлі Ягіпецкай, Я пасьвяціў іх сабе, 18 I ўзяў Левітаў замест кажнага першака із сыноў Ізраелявых, 19 I аддаў Левітаў як дар Аарону а сыном ягоным з пасярод сыноў Ізраелявых, каб служылі службы сыноў Ізраелявых у будане збору і даставалі ласкіўчыненьне сыном Ізраелявым, каб ня была кара на сыноў Ізраелявых, як сынове Ізраелявы бліжацца да сьвятыні". 20 I зрабіў зь Левітамі Масей а Аарон а ўся грамада́ сыноў Ізраелявых: подле ўсёга, як расказаў СПАДАР Масею празь Левітаў, так і зрабілі ім сынове Ізраелявы. 21 I ачысьцілі́ся Левіты й памылі адзежу сваю; і туды-сюды нахінаў іх Аарон нахіваньням перад СПАДАРОМ, і дастаў ім ласкіўчыненьне Аарон, каб ачысьціць іх. 22 I просьле гэтага ўвыйшлі Левіты служыць службы свае ў будане збору перад Ааронам а перад сынамі ягонымі. Як расказаў СПАДАР Масею празь Левітаў, так і зрабілі яны зь імі.
23 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 24 „Гэта празь Левітаў:ад дваццаць пяцёх год і вышэй увыйдуць яны служыць службу да работы будану збору. 25 А ад пяцьдзясят год зьвернецца ад служэньня работы й ня будзе болей адправы правіць. 26 I будуць паслугаваць братом сваім у будане збору, дзяржаць паручэньне, а адправы хай ня правяць. Гэтак рабі зь Левітамі што да паручэньня іхнага".
1 I гу́каў СПАДАР Масею на пустыні па выхадзе іх ізь зямлі Ягіпецкае, першага месяца, кажучы: 2 „I ўчыняць сынове Ізраелявы Пасху ў прызначанай пары яе. 3 Чатырнанцатага дня гэтага месяца адвячоркам зрабіце яе ў прызначанай ёй пары; подле ўсіх уставаў а ўсіх судоў зрабіце яе".
4 I казаў Масей сыном Ізраелявым, каб рабілі Пасху. 5 I рабілі яны Пасху першага месяца, чатырнанцатага дня месяца адвячоркам, на пустыні́ Сынайскай; подле ўсёга тога, як расказаў СПАДАР Масею, так учынілі сынове Ізраелявы.
6 I былі́ людзі, што былі нячыстыя ад душы мертвага чалавека, і не маглі рабіць Пасхі таго дня; і дабліжыліся яны да Масея а да Аарона таго дня, 7 I сказалі тыя людзі яму: „Мы нячыстыя ад душы мертвага чалавека; чаму паменшыць нас, каб мы не абраклі аброк СПАДАРУ ў прызначанай пары сярод сыноў Ізраелявых?" 8 I сказаў ім Масей: „Пастойце, і я паслухаю, што раскажа праз вас СПАДАР".
9 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 10 „Гу́кай сыном Ізраелявым, кажучы: калі хто будзе нячысты ад дакраненьня да душы мертвага, альбо далёкая дарога вам, або родам вашым, дык і ён зробе Пасху СПАДАРУ. 11 Другога месяца чатырнанцатага дня адвячоркам няхай робяць яе, і з праснакамі а гаркі́мі травамі няхай ядуць яе. 12 I хай не пакідаюць ад яе да раньня, і косьці яе ня ломяць; подле ўсіх уставаў Пасхі хай зробяць яе. 13 А людзіна́, каторая чыстая і ў дарозе ня была́, і перастане рабіць Пасху, дык выгубіцца душа тая зь люду свайго, бо яна не абракла аброку СПАДАРУ ў прызначаную пару; панясець на сабе грэх людзіна тая. 14 I калі будзе жыць у вас чужаземец, і ён будзе рабіць Пасху СПАДАРУ: подле права Пасхі й подле ўставы яе гэтак ён мае рабіць яе. Адно права хай будзе ў вас і чужаземцу й тубылцу зямлі".
15 Таго дня, як выстаўлена была вітальня, булак пакрыў вітальню будану сьветчаньня, і зь вечара была́ над вітальняю быццам зьява агню аж да раньня. 16 Гэтак было й заўсёды: була́к пакрываў яе і выгляд агню ночы. 17 I як падымаўся булак ад будану, то просьле тога сынове Ізраелявы краталіся ў дарогу; і на месцу, ідзе прабываў була́к, там разьлягаліся табарам сынове Ізраелявы. 18 За расказаньням СПАДАРА кра́таліся сынове Ізраелявы ў дарогу, і за расказаньням СПАДАРА разьлягаліся усі дні. Як булак прабываў над вітальняю, яны былі́ разьлёгшыся табарам. 19 I калі булак трываў над вітальняю шмат дзён, то й сынове Ізраелявы дзяржалі паручэньне СПАДАРУ й не падарожжавалі. 20 I бывала, як була́к быў над вітальняю лічаныя дні: за расказаньням СПАДАРОВЫМ разьлягаліся, і за расказаньням СПАДАРОВЫМ краталіся. 21 I бывала, калі булак быў зь вечара да раньня, і падняўся була́к нараніцы, якга́ крану́ліся; або ўдзень, або ночы, і як падыймаўся булак, і яны тады краталіся. 22 Або, калі два дні, або месяц, або колькі дзён заставаўся булак над вітальняю, каб прабываць над ёю, то сынове Ізраелявы заставаліся разьлёгшыся табарам і ня краталіся; а як падыймаўся, тады крануліся. 23 За расказаньням СПАДАРОВЫМ разьлягаліся, і за расказаньням СПАДАРОВЫМ краталіся: дзяржалі паручэньне СПАДАРОВА за расказаньням СПАДАРА Масеям.
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Зрабі сабе дзьве трубы срэбныя, каваныя зрабі іх, і будуць яны табе на згука́ньне збору й на падарожжа табараў. 3 I затрубяць у іх, і зьбярэцца да цябе ўвесь збор да ўходу будану збору. 4 I як затрубяць адным трубным гукам, дык зьбяруцца да цябе князі а галавы тысячаў Ізраелявых. 5 I як затрубяць трывогу, дык крануцца табары, што разьлягаюццана ўсход. 6 I як другі раз затрубіце трывогу, дык крануцца табары, што разьлягаюцца на паўдня; трывогу няхай трубяць пры кратаньнях у дарогу. 7 А як на́дабе зьберці грамаду́, трубіце, але не на трывогу. 8 I сынове Ааронавы, сьвятары, маюць трубіць у трубы, і будуць яны вам уставаю вечнай у роды вашы.
9 „ І як пойдзеце на вайну ў зямлі вашай на ўцісканьніка, што ўціскае вас, трубіце трывогу ў трубы;і будзеце ўспомнены перад СПАДАРОМ, Богам сваім, і спасёны будзеце ад варагоў сваіх.
10 „І ў дзень весялосьцяў вашых, і ў прызначаныя поры вашыя, і на маладзікі вашы трубіце ў трубы пры ўсепаленьнях сваіх і пры супакойных аброках сваіх; і будуць яны вам на прыпамінаньне перад Богам вашым. Я СПАДАР, Бог ваш".
11 I было на друґі год, на другі месяц, дваццатага дня месяца, падняўся булак ад вітальні сьветчаньня. 12 I крану́ліся сынове Ізраелявы ў падарожжы свае з пустыні́ Сынайскае, і прабываў булак на пустыні Паран. 13 I крануліся яны першы раз за расказаньням СПАДАРОВЫМ Масеям. 14 Першы крануўся сьцяг табару сыноў Юдзіных па войсках сваіх. І над войскам ягоным Наасон Амінадавёнак. 15 I над войскам плямені сыноў Іссасхаровых Нафанаель Цуаронак. 16 I над войскам плямені сыноў Завулонавых Еляў Гелонёнак. 17 I спушчана была́ вітальня, і крануліся сынове Ґірсонавы а сынове Мераравы, нясучы вітальню. 18 I крануўся сьцяг табару Рувінавага па войсках сваіх. I над войскам ягоным Еліцур Шэдэўронак. 19 I над войскам плямені сыноў Сымонавых Шэлумель Цурышаддаёнак. 20 I над войскам плямені́ сыноў Ґадовых Елясаф Дэгуелёнак. 21 I крануліся Когафовы, нясучы сьвятьню; і выстаўлена вітальня да прыходу іх. 22 I крануўся сьцяг табару сыноў Яхрэмавых па войсках сваіх. I над войскам іхным Елішама Амігудзёнак. 23 I над войскам плямені сыноў Манасавых Ґамалель Педацуронак. 24 I над войскам плямені сыноў Веняміновых Авідан Гідэонёнак. 25 I крануўся сьцяг табару сыноў Дановых адзаду ўсіх табароў подле войскаў сваіх. I над войскам ягоным Агіезэр Амішаддаёнак. 26 I над войскам плямені сыноў Ашэравых Паґіель Охранёнак. 27 I над войскам плямені сыноў Неффалімовых Агіра Енанёнак. 28 Гэта падарожжы сыноў Ізраелявых подле войскаў іхных. I крануліся яны.
29 I сказаў Масей Говаву, сыну Рэгуеля Мідзянскага, сьця свайго: „Мы сунемся да тога месца, праз каторае СПАДАР сказаў: ,Вам аддам яго'; ідзі з намі, і мы зробім табе дабро, бо СПАДА́Р добрае выказаў праз Ізраеля. " 30 Але ён сказаў яму: „Не пайду, бо да зямлі свае й да дамовы свае я пайду". 31 I сказаў: „Не пакідай нас, бо ты ведаеш, як разьлягаемся мы табарам на пустыні́, дык будзеш нам ачыма. 32 I будзе, калі пойдзеш із намі, дык будзе, што дабро тое, каторае СПАДАР узыча нам, мы ўзычым табе".
33 I крануліся яны ад гары СПАДАРОВАЕ на тры дні дарогі, і скрыня змовы СПАДАРОВАЕ ішла перад імі тры дні дарогі, каб выглядзець ім месца супакою. 34 I булак СПАДАРОЎ над імі ўдзень, як яны крануліся з табару. 35 I было: як кранулася скрыня ў дарогу, Масей казаў: „Паўстань. СПАДАРУ, і рассыпяцца варагі́ твае, і ўцякуць ненавідзячыя Цябе ад віду Твайго". 38 I як супачывала скрыня, ён казаў: „Зьвярніся, СПАДАРУ, да шмат тысячаў Ізраеля".
1 I як гэты люд быў як наракальнікі, дык гэта было ліха ў вушшу СПАДАРОВЬІМ; і СПАДАР пачуў, і ўзгарэўся гнеў Ягоны, і загарэлася памеж іх цяпло СПАДАРОВА, і пачало жэрці ў канцу табару. 2 I загаласіў люд да Масея, і памаліўся Масей СПАДАРУ, і згаела цяпло. 3 I назваў імя месца таго: Тавера, бо загарэлася ў іх цяпло СПАДАРОВА. 4 I зборышча мешанае, каторае было сярод іх, уга́лілася га́леньням, і селі й плакалі; таксама сынове Ізраелявы, і казалі: „Хто дасьць нам есьці мяса? 5 Мы па́мятуем рыбу, каторую ў Ягіпце мы елі дарма́, гуркі а дыні а пор, цыбулю а часнок. 6 А цяпер душа наша высьмягла; нічога няма, апрача тога, што на манну вочы нашы". 7 А манна падобная да корыяндравага насеньня, выглядам, як выгляд бдолаха. 8 Люд разыходзіўся і зьбіраў яе, і малоў у жорнах альбо тоўк у ступе, і варыў у казане, і пёк ізь яе перапечкі; і быў смак яе, як смак сьвежае алівы. 9 I як раса зыходзіла на габар ночы, тады зыходзіла на яго й манна. 10 I чуў Масей, што люд плакаў па радзімах сваіх, кажны ля ўходу будану свайго; і надта ўзгарэўся гнеў СПАДАРОЎ, і гэта было ліха ў ваччу Масея. 11 I сказаў МасейСПАДАРУ: „Чаму Ты ліха чыніш слузе Свайму? I чаму я ня прыдбаўласкі ў ваччу Тваім, што Ты ўзлажыў цяжар усяго люду гэтага на мяне? 12 Ціж я зачаў увесь гэты люд? і ціж я нарадзіў яго, што Ты імне кажаш: ,Насі яго на ўлоньню сваім, як нянька носе сысуна, да зямлі, каторую Ты прысягаў бацьком ягоным?' 13 Скуль імне мяса, каб даць усяму люду гэтаму? Бо яны плачуць перад імною, кажучы: ,Дай нам мяса есьці'. 14 Не магу я адзін адзінюсенькі несьці ўсяго люду гэтага, бо ён лішне цяжкі імне. 15 I як гэтак Ты робіш імне, то вале́й забіць, забі мяне, калі я прыдбаў ласку ў ваччу Тваім, і каб імне ня бачыць гароты свае".
16 I сказаў СПАДАР Масею: „Зьбяры Імне семдзясят мужоў із старцоў Ізраелявых, каторых ты знаеш, што яны старцы люду а нагляднікі яго, і вазьмі іх да вітальні збору, і хай стануць там із табою. 17 Я зыйду, і буду гутарыць там із табою, і вазьму з Духа, каторы на табе, і ўзлажу на іх, і будуць насіць із табою цяжар люду, і ня будзеш насіць ты адзінюсенвкі. 18 А люду скажы: ,Пасьвяціцеся назаўтрае й будзеце есьці мяса. Бо вы плакалі ў вушы СПАДАРОВЫ, кажучы: „Хто дасьць нам пад'есьці мяса? добра было нам у Ягіпце", то й дасьць вам СПАДАР мяса, і будзеце есьці. 19 Не адзін дзень будзеце есьці, і ня два, і ня пяць дзён, і ня дзесяць дзён, і ня дваццаць дзён; 20 Да месяца дзён, пакуль ня пойдзе яно з ноздраў вашых і ня станецца вам агідным, за тое, што вы ўлегцы замелі СПАДАРА, Каторы сярод вас, і плакалі перад Ім, кажучы: „Нашто было нам выходзіць ізь Ягіпту?" ' " 21 I сказаў Масей: „Шасьцьсот тысячаў пешых люд гэты, што я сярод яго, а Ты кажаш: ,Я дам ім мяса, і будуць есьці цэлы месяц дзён'. 22 Няго ж драбны й буйны статак зарэзаць ім, і́ знойдзеш ім? Або ўся рыба морская зьбярэцца ім, і знойдзеш ім?"
23 I сказаў СПАДАР Масею:„Ціж рука СПАДАРОВА скарацілася? Цяпер ты абачыш, ці станецца подле слова Майго, ці не?" 24 I вышаў Масей, і гу́каў люду словы СПАДАРОВЫ, і зьбер семдзясят мужоў із старцоў люду, і пастанавіў іх наўкола будану. 25 I зышоў СПАДАР у булаку́, і гутарыў ізь ім, і ўзяў із Духа, каторы на ім, і даў на семдзясят мужоў старцоў. I было, як супачыў на іх Дух, то праракалі яны і не перасталі.
26 I заставаліся два мужы ў табару: аднаго імя Елдад, а другога імя Мейдад, і яны з упісаных, і ня выходзілі да будану, і яны праракалі ў табару. 27 I прыбег тый маладзён, і азнайміў Масею, і сказаў: „Елдад а Мейдад праракаюць у табару". 28 I адказаў Ігошуа Нунянок, служэц Масеяў, адзін із абраных ягоных, і сказаў: „Спада́ру мой Масею, забарані ім". 29 I сказаў яму Масей: „Ці не завідуеш ты за мяне? О, калі б хто даў, што ўвесь люд СПАДАРОЎ былі́ прарокамі, калі б СПАДАР даў Духа Свайго на іх". 30 I ўзноў пайшоў Масей да табару, ён а старцы Ізраелявы.
31 I ўзьняўся вецер ад СПАДАРА, і прынёс ад мора перапёлкі, і рассыпаў іх каля табару, на дзень дарогі гэта і на дзень дарогі гэнам, навокал табару, траха́ на два локці над відам зямлі. 32 I ўстаў люд, і ўвесь тый дзень, і ўсю ноч, і ўвесь заўтрашні дзень зьбіралі перапёлкі; і хто мала зьбіраў, тый зьбер дзесяць гомераў; і разлажылі іх разлажэньням наўкола табару. 33 Мяса яшчэ было меж зубоў іхных перад разжаваньням, як гнеў СПАДАРОЎ узгарэўся на люд, і выцяў СПАДАР люд вельмі вялікаю караю. 34 I ён назваў імя месца таго Кіброт-Гаттаава (Грабы Прагавітасьці), бо там пахавалі прагавіты люд.
35 Ад Кіброт-Гаттаавы крануўся люд да Гасэрофу, і былі́ ў Гасэрофе.
1 I гу́калі Мірыям а Аарон супроці Масея за жонку Етыоплянку, каторую ён узяў; бо жонку Етыоплянку ён узяў; 2 I сказалі: „Ці адным Масеям гу́каў СПАДАР? Ці ня гу́каў Ён таксама намі?" I пачуў СПАДАР. 3 А муж Масей найпакарнейшы зь усіх людзёў, што на ві́дзе зямлі.
4 I казаў СПАДАР зьнячэўку Масею а Аарону а Мірыяме: „Выйдзіце вы трое перад будан збору". I вышлі ўсі трое. 5 I зышоў СПАДАР у болачным стаўпе, і стаў ля ўходу будану, і гукну́ў Аарона а Мірыям, і вышлі яны абое. 6 I сказаў: „Слухайце ж словы Мае: калі бывае ў вас прарока, то Я, СПАДАР, аб'яўляюся яму ў зьяве, у сьне буду гутарыці зь ім; 7 Ня так слуга мой Масей; у вусім доме Маім верны ён. 8 Вуснамі да вуснаў Я буду гутарыць ізь ім, і зьяваю, а не загадкамі, і падобнасьць СПАДАРОВУ ён бача; і чаму вы не баяліся гу́каць супроці слугі Майго, супроці Масея?" 9 I запалаў гнеў СПАДАРОЎ на іх, і Ён адышоў.
10 I булак адвярнуўся ад будану́, і вось, Мірыям пракажана, як сьнег. Аарон азірнуўся на Мірыям, і вось, яна пракажаная. 11 I сказаў Аарон Масею: „Спада́ру мой, не лажы на нас грэху, што мы дурна ўчынілі і што ізграшылі; 12 Няхай ня будзе, як мертвае, каторае выходзе зь дзетніцы маці свае, і стлела палавіца цела".
13 I маліў Масей СПАДАРА, кажучы: „Божа! уздароў яе, калі ласка".
14 I сказаў СПАДАР Масею: „Калі б ацец ейны плюнуў ёй у від, то ці ня мела б яна сароміцца сем дзён? Дык хай будзе яна замкнёна на сем дзён вонках табару, а потым ізноў уведзена будзе".
15 I была Мірыям замкнёна вонках табару сем дзён, і люд не падарожжаваў, пакуль ня была ізноў уведзена Мірыям. 16 I просьле гэтага люд крануўся з Гасэрофу й разьлёгся табарам на пустыні́ Паран.
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Пашлі сабе людзеў, і хай яны выглядзяць зямлю Канаанскую, каторую Я даю сыном Ізраелявым; па адным чалавеку, па адным чалавеку з плямені айцоў іхных пашліце, кажнага князя зь іх".
3 I паслаў іх Масей з пустыні Паран, за расказаньням СПАДАРОВЫМ, і ўсі яны мужы, галавы сыноў Ізраелявых яны. 4 I во ймёны іхныя: з плямені Рувінавага Шамуа Заккуронак, 5 З плямені Сымонавага Шафат Горанок, 6 З плямені Юдзінага Калеў Ефунёнак, 7 З плямені Іссасхаровага Іґал Язэпенак, 8 З плямені Яхрэмавага Гоша Нунянок, 9 З плямені Веняміновага Фалт Рафуёнак, 10 З плямені Завулонавага Гаддыель Содзянок, 11 З плямені Язэпавага, з плямені Манасавага Ґадды Сусянок, 12 З плямені Дановага Амель Ґемалёнак, 13 З плямені Ашэравага Сэфур Міхайлёнак, 14 З плямені Неффалімовага Нагаб Воўсянок, 15 З плямені Ґадовага Ґеуель Машанок.
16 Гэта ймёны мужоў, каторых паслаў Масей выглядзець зямлю. I назваў Масей Гошу Нунянка Ігошуам. 17 I паслаў іх Масей выглядзець зямлю Канаанскую, і сказаў ім: „Увыйдзіце ў гэты бок, на паўдня, і ўзыйдзіце на гару; 18 I абачча зямлю, якава яна, і люд, што жывець на ёй, дужы ён ці слабы, мала іх ці шмат? 19 I якая зямля, на каторай ён жывець, добрая яна ці благая? I якія месты, у каторых ён жывець, у буданох ён жывець ці ў вабаронных местах? 20 I якая зямля, уродлівая яна ці пустая? Ці ё на ёй дзервы, ці няма? I мацуйцеся, і вазьміце з пладоў зямлі". I было ж гэга ў часе сьпеньня віна.
21 Яны ўзышлі, і выглядзелі зямлю ад пустыні́ Цын аж да Рэгова, ідзе ўходзяць у Гамаф. 22 I пайшлі на паўдня, і дайшлі да Гэўрону, і там Агіман, Шэсай а Фалмай, дзеці Енаковы. А Гэўрон збудаваны быў сем год раней за Цоан Ягіпецкі. 23 I прышлі аж да даліны Ешкол, і зрэзалі там галузу і адну гранку вінных ягадаў, і не́сьлі яе на жэрдцы ў двух, і таксама з гранатовых яблыкаў а зь фіґаў. 24 Месца гэтае названа даліною Ешкол з прычыны вінное гранкі, каторую зрэзалі адтуль сынове Ізраелявы. 25 I зьвярнуліся ад выгляданьня зямлі пры канцу сараку дзён.
26 I пайшлі, і прышлі да Масея а да Аарона а да ўсяе грамады сыноў Ізраелявых на пустыню Паран у Кадэшу, і гарыне́сьлі слова ім а ўсёй грамадзе́, і паказалі ім плады зямлі. 27 I павяда́лі яму й казалі: „Прышлі мы да зямлі, да каторае ты паслаў нас; і таксама цячэць малаком а мёдам яна, і во плады яе; 28 Але што дужы люд, каторы жывець на зямлі; і месты абаронныя вельмі вялікія; і дзяцей Енаковых мы бачылі там. 29 Амалік жывець на зямлі паўднявой, а Гэціч а Евусэй а Аморэй жывець на гары, а Канаанін жывець ля мора а ля Ёрдану".
30 Але Калеў супакоеваў люд перад Масеям і сказаў: „Узыйсьці ўзыйдзем і мы яе на спадак возьмем, бо здолець, здолеем яе".
31 А людзі, што ўзыходзілі зь ім, казалі: „Ня можам узыходзіць супроці люду гэнага, бо ён дужшы за нас". 32 I вынесьлі ліхое лічбызданьне да сыноў Ізраелявых празь зямлю, каторую яны выглядалі, кажучы: „Зямля, што мы праходзілі па ёй выглядзець яе, яна зямля, што есьць жывучых на ёй, і ўвесь люд, каторы мы бачылі сярод яе, людзі меры. 33 I там бачылі мы й дзеці Енаковы, з роду волатавага; і мы былі́ ў вачох нашых, як шаранча; і гэткімі ж былі́ мы і ў вачох іхных".
1 I падняла́ся ўся грамада́, і плакаў люд тую ноч. 2 I наракалі на Масея а на Аарона усі сынове Ізраелявы, і сказалі ім уся грамада: „О, калі б мы памерлі ў зямлі Ягіпецкай, або на пустыні́ гэтай, калі б мы памерлі. 3 I нашто СПАДАР прывёў нас да зямлі гэтае, каб мы палі ад мяча? Жонкі нашыя а дзецяняты нашыя стануць здабыткам. Ці не вале́й нам зьвярнуцца да Ягіпту?" 4 I казалі адзін аднаму: „Паставім сабе начэльніка й зьвернемся да Ягіпту". 5 I паў Масей а Аарон на віды свае перад усёй грамадою збору чыноў Ізраелявых. 6 I Ігошуа Нунянок і Калеў Ефунёнак із выглядалых зямлю разарвалі адзецьці свае, 7 I гу́калі ўсёй грамадзе́ сыноў Ізраелявых, кажучы: „Зямля, што мы праходзілі ў ёй дзеля выгляданьня яе, вельмі, вельмі добрая. 8 Калі СПАДАР зыча нам, дык увядзець нас у зямлю гэную й дасьць нам яе, зямлю, каторая цячэць малаком а мёдам. 9 Толькі ня бунтуйцеся супроці СПАДАРА, і вы ня бойцеся люду тае зямлі, бо яны хлеб нам: іхная абарона адпала ад іх, а СПАДАР із намі, ня бойцеся іх". 10 I сказала ўся грамада́: „Укаменаваць іх!" Але слава СПАДАРОВА зьявілася ў будане збору ўсім сыном Ізраелявым.
11 I сказаў СПАДАР Масею: „Пакуль будзе ўлегцы мець Мяне люд гэты? і пакуль будзе ён ня верыць Імне пры ўсіх знакох, каторыя чыніў Я сярод яго? 12 Вытну яго морам і спабуду яго спадку, і ўчыню цябе ў народ вялікі а дужшы за яго".
13 Але Масей сказаў СПАДАРУ: „I пачуюць Ягіпцяне, з пасярод каторых Ты ўзьвёў сілаю сваёй люд гэты, 14 I скажуць жыхарам зямлі гэнае, каторыя чулі, што Ты, СПАДАРУ, сярод люду гэтага, што вока ў вока паказуешся Ты, СПАДАРУ, і булак Твой стаіць над імі, і ў стаўпе болачным Ты йдзеш перад імі ўдзень, а ў стаўпе агняным ночы; 15 I калі Ты выгубіш люд гэты, як аднаго чалавека, дык скажуць народы, што чувалі славу Тваю, кажучы: 16 ,Затым што ня мог СПАДАР увесьці люд гэты ў зямлю, праз каторую Ён прысягаў ім, то й выразаў іх на пустыні'. 17 Дык няхай узьвялічыцца сіла СПАДАРОВА, як Ты гу́каў, кажучы: 18 ,СПАДАР памальны да гневу а вельмі міласэрны, даруе бяспраўе а выступы, але не зьвальняе ад віны, давяда́ецца да бяспраўя бацькоў на дзяцёх да трэйцяга а чацьвертага пакаленьня'. 19 Даруй бяспраўе люду гэтаму подле вялічча міласэрдзя Свайго, як Ты дараваў люду гэтаму ад Ягіпту аж дагэгуль".
20 I сказаў СПАДАР: „Я дараваў подле слова твайго. 21 Але жыў Я, і напоўніцца славы СПАДАРА ўся зямля; 22 Бо ўбі людзі, каторыя бачылі славу Маю а знакі Мае, каторыя Я чыніў у Яґіпце й на пустыні, і спакушалі Мяне гэтыя дзесяць разоў, і ня слухалі голасу Майго, 23 Не абачаць зямлі, праз каторую Я прысягаў бацьком іхным; і ўсі, што ўлегцы мелі Мяне, не абачаць яе. 24 Але слугу Свайго Калева, за тое, што быў у, ім яакшы дух, і ён сусім чыста йшоў за Імною, дык Я ўвяду яго ў зямлю, да каторае ён прышоў туды, і насеньне ягонае адзяржыць яе на спадак. 25 Амаілк а Канаанін жывуць у даліне́; заўтра абярніцеся а краніцеся на пустыню дарогаю Чырвонага мора".
26 I гу́каў СПАДАР Масею а Аарону, кажучы: 27 „Пакуль цярпець Імне гэты збор ліхі, што яны наракаюць на Мяне? Нараканьне сыноў Ізраелявых, каторым яны наракаюць на Мяне, Я чуў. 28 Скажы ім: ,Жыў Я', цьвердзе СПАДАР: ,як гу́калі вы ў вушы Імне, так і ўчыню вам. 29 На пустыні́ гэтай падуць трупы вашыя, і ўсі вы палічаныя, колькі вас лікам, ад дваццацёх год і вышэй, каторыя наракалі на Мяне, 30 Ня ўвыйдуць у зямлю, праз каторую Я, падняўшы руку́ Сваю, прысягаў асяліць вас у ёй, апрача Калева Ефунёнка а Ігошуі Нунянка́. 31 А дзецяняты вашыя, праз каторыя вы казалі, што яны лучаць у здабытак, Я ўвяду іх, і яны пазнаюць зямлю, каторай вы пагрэбавалі; 32 Дык вы, трупы вашыя падуць на пустыні гэтай. 33 I сынове вашыя будуць па́сьціць на пустыні сорак год, і будуць не́сьці кару за бязулства вашае, пакуль ня зьгінуць усі трупы вашы на пустыні. 34 Подле ліку дзён, у каторыя вы выглядалі зямлю, сорак дзён, год за дзень, год за дзень панясіце́ вы бяспраўі вашы сорак год, і вы пазнаеце Мае ганеньне'. 35 Я, СПАДАР, казаў, і ціж ня гэта Я ўчыню ўсёй грамадзе ліхой гэтай, што зьберлася супроці Мяне; на пустыні гэтай ліхой яны высіляцца й там памруць".
36 I тыя людзі, каторых пасылаў Масей выглядаць зямлю, і каторыя, зьвярнуўшыся, давялі ўсю грамаду́ наракаць на яго, здаючы ліхую лічбу праз тую зямлю, 37 I памерлі тыя людзі, каторыя здалі ліхую лічбу празь зямлю, памерлі ад паражэньяя перад СПАДАРОМ. 38 А Ігошуа Нунянок а Калеў Ефунёнак жылі́ з тых мужоў, што хадзілі выглядаць зямлю. 39 I гу́каў Масей словы гэтыя ўсім сыном Ізраелявым, і люд быў у вялікай жалобе. 40 I ўсталі рана нараніцы, і пайшлі на верх гары кажучы: „Вось, мы і ўзыйдзем на тое месца, праз каторае сказаў СПАДАР, бо мы ізграшылі". 41 I сказаў Масей: „Нашто вы ўзрушаеце расказаньне СПАДАРОВА? Гэта ж не пашчасьце. 42 Ня ўзыходзьце, бо няма Спадара сярод вас, каб ня былі зра́жаны перад варага́мі вашымі. 43 Бо Амалік а Канаані́н там перад вамі, і вы падзіце́ ад мяча, бо вы адступілі ад СПАДАРА, і ня будзе з вамі СПАДАРА". 44 Але яны пава́жыліся ўзыйсьці на верх гары; а скрыня змовы СПАДАРОВАЕ а Масей не адышлі з пасярод табару. 45 I зышлі Амалік а Канаанін, што жылі на гары тэй, і білі іх, і Іразьбілі іх, і пналі іх аж да Гормы.
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Гу́кай сыном Ізраелявым і скажы ім: як вы увыйдзеце ў зямлю вашага асяленьня, каторую Я даю вам, 3 I прыгатуеце аброк агняны СПАДАРУ, усепаленьне, альбо аброк, каб аддзяліць на абятніцу, альбо самахвотны, альбо ў вашы прызначаныя поры, каб зрабіць прыемны пах СПАДАРУ з буйнога альбо драбнога статку; 4 Дык абрачэць тый, што абракае аброк свой СПАДАРУ, на хлебны аброк ценькае мукі дзясятую часьць, рашчыненае на чэцьверці гіна алівы. 5 I віна на ўзьліваньне чэцьверць гіна прыгатуеш на ўсепаленьне альбо на аброк аднаго баранчыка. 6 А калі на барана, прыгатуеш на аброк хлебны ценькае мукі дзьве дзясятыя часьці, рашчыненае на аліве трайціны гіна. 7 I віна на ўзьліваньне трайціну гіна абракай на прыемны пах СПАДАРУ. 8 Калі прыгатуеш цялё на ўсепаленьне альбо на аброк, каб аддзялідь на абятніцу, альбо на супакойны аброк СПАДАРУ; 9 Тады абракай разам ізь цялём аброк хлебны, ценкае мукі тры дзясятыя, рашчыненае на аліве палавіцы гіна. 10 I віна абракай на ўзьліваньне паў ґіна на аброк, прыемны пах СПАДАРУ. 11 Гэтак зрабі валу аднаму або барану аднаму а баранчыку з авец альбо козаў. 12 Подле ліку, што зробіце, так і рабіце пры кажным, подле ліку іх. 13 Кажны тубылец зробіць гэтак іх, каб абракаць аброк на прыемны пах СПАДАРУ. 14 А калі будзе жыць меж вас чужаземец, або тый, што пасярод вас у роды вашы, і прыгатуе аброк на прыемны пах СПАДАРУ, то так ён мае рабіць, як вы робіце. 15 Грамада́, устава адна вам і чужаземцу, аселаму ў вас, устава вечная ў роды вашы: як вы, так і чужаземец будзе перад відам СПАДАРА. 16 Права адно й устава адна хай будуць вам і чужаземцу, што жывець у вас".
17 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 18 „Гу́кай сыном Ізраелявым і скажы ім: як вы ўвыйдзеце ў зямлю, у каторую Я вяду вас туды, 19 I як будзеце есьці хлеб тае зямлі, то ўзьнясіце ўзьне́сеньне СПАДАРУ. 20 Пачатак цестаў вашых, закрашаную букатку ўзнабіце на ўзьне́сеньне; як узьнесеньне з току, так узьнясіце яе. 21 З пачаткаў цестаў вашых дасьце́ СПАДАРУ ўзьне́сеньне ў роды вашы.
22 „А калі б вы абмыліліся, і ня споўнілі ўсіх гэтых расказаньняў, каторыя казаў СПАДАР Масеям, 23 Усяго, што расказаў вам СПАДАР Масеям, ад тога дня, каторага СПАДАР расказаў вам, і далей у роды вашы; 24 Дык, калі зь недагляду збор зрабіў абмылу, то няхай уся грамада́ прыгатуе адно цялё-бычка на ўсепаленьне, на прыемны пах СПАДАРУ, з хлебным аброкам а ўзьліваньням яго, подле ўставы, і адно казянё на аброк за грэх. 25 I дастане ласкіўчыненьне сьвятар усаму збору сыноў Ізраелявых, і будзе даравана ім; бо гэта была́ абмыла, і яны прыне́сьлі дар свой на аброк агняны СПАДАРУ, і аброк за грэх свой перад СПАДАРОМ, за сваю абмылу. 26 I будзе даравана ўсяму збору сыноў Ізраелявых і чужаземцу, што жывець пасярод іх, бо ўвесь люд учышў гэта нясьведама.
27 „I калі душа якая ізгрэша абмыльна, то няхай абрачэць казу аднагоднюю на аброк за грэх. 28 I адзяржыць ласкіўчыненьне сьвятар душы, што зрабіла нясьведама грэх перад СПАДАРОМ, і будзе мець ласкіўчыненьне ёй, і даравана будзе ёй. 29 Тубылцу із сыноў Ізраелявых і чужаземцу, што жывець пасярод вас, адно права будзе вам, хто зробе што нясьведама.
30 „А каторая душа з тубылцаў або з чужаземцаў згане СПАДАРА, учыніўшы гэта сьведама, дык выгубіцца душа тая з пасярод люду свайго; 31 Бо словам СПАДАРОВЫМ ён пагрэбаваў і расказаньне Ягонае ўзрушыў: чыста выгубіцца душа тая; бяспраўе ейнае на ёй".
32 I былі́ сынове Ізраелявы на пустыні́, і знайшлі чалавека, што зьбіраў дровы ў дзень сыботні. 33 I тыя, што засьпелі яго зьбіраючага дровы, дабліжылі яго да Масея а Аарона а да ўсёга збору. 34 I пасадзілі яго пад старожу, бо ня было яшчэ зьясьнена, што маюць ізь ім зрабіць.
35 I сказаў СПАДАР Масею, кажучы: „Хай сьмерцю памрэць гэты, хай укамянуе яго ўвесь збор вонках табару". 36 I вывеў яго ўвесь збор вонкі з табару, і ўкаменавалі яго, і ён памер, як расказаў СПАДАР Масею.
37 I сказаў СПАДАР Масею, кажучы: 38 „Гу́кай сыном Ізраелявым і скажы ім, каб яны рабілі сабе кутасы на краёх адзецьцяў сваіх у роды свае, і ў канцы кутасоў хай ушываюць сінюю нітку. 39 I будуць яны вам да кутасоў, і абачыце іх, і прыпомніце сабе ўсі расказаньні СПАДАРОВЬІ, і будзеце паўніць іх, і ня будзеце сачыць за сэрцамі вашымі а за ачыма вашымі, што вы бязулствуеце за імі, 40 Каб вы помнелі й паўнілі ўсі расказаньні Мае й былі́ сьвятыя Богу свайму". 41 Я СПАДАР, Бог ваш, каторы вывеў вас ізь зямлі Ягіпецкае, каб быць вашым Богам: Я СПАДАР, Бог ваш.
1 I ўзяў Кора, сын Іцгара́, сына Когафа Левянка́, а Дафан а Авірам Елявёнкі а Он Пелефёнак, сынове Рувінавы, 2 I паўсталі на Масея, разам ізь дзьвесьце пяцьдзясят сынамі Ізраельскімі, князьмі збору, гука́нымі на ўрочыстыя зборы, людзьмі славутымі. 3 I зьберліся супроці Масея а Аарона, і сказалі ім: „Досыць вам; увесь збор, усі сьвятыя, і сярод іх СПАДАР. Чаму ж вы ўзьнімаецеся над грамадою СПАДАРОВАЙ?" 4 Пачуў Масей, і паў на від свой, 5 I гу́каў да Коры й да ўсяе́ вяткі ягонае, кажучы: „Нараніцы паведаме СПАДАР, хто Ягоны, і хто сьвяты, і дабліжа да Сябе; і каго Ён абярэць, таго дабліжа да Сябе. 6 Во што зрабіце: вазьміце сабе кадзільніцы, Кора а ўся вятка ягоная, 7 I палажэце ў іх цяпло, і ўсыпіце ў іх кадзіла перад СПАДАРОМ заўтра: і будзе, каго абярэць СПАДАР, тый сьвяты. Досыць вам, сынове Левавы!" 8 I сказаў Масей Коры: „Паслухайце, калі ласка, сынове Левавы: 9 Няго ж мала вам, што аддзяліў Бог Ізраеляў вас ад збору Ізраельскага, каб дабліжыць вас да Сябе, каб паўні́ць службы ля вітальні СПАДАРОВАЕ і стаяць перад грамадою, служыць ім? 10 I Ён дабліжыў цябе і ўсіх братоў тваіх, сыноў Левавых, із табою, і вы дамагаецеся яшчэ й сьвятарства. 11 Дык ты а ўся вятка твая, тыя, каторыя зьберліся супроці СПАДАРА, а Аарон, што ён, што вы наракаеце на яго?"
12 I паслаў Масей гукну́ць Дафана а Авірама Елявёнкаў; але яны сказалі: „Ня ўзыйдзем. 13 Ціж мала таго, што ты ўзьвёў нас ізь зямлі, у каторай цячэць малако а мёд, каб загубіць нас на пустыні ? і ты яшчэ хочаш панаваць над намі, на'т панаваць? 14 Ты ж ня прывёў нас да зямлі, ідзе цячэць малако а мёд, і ня даў нам спадак поля а вінішча. Ціж вочы гэтым людзём хочаш вылупіць? Ня ўзыйдзем!"
15 I вельмі стала немарасна Масею, і сказаў СПАДАРУ: „Не зьвярніся да дароў іхных; я ня ўзяў у іх ні воднага асла й ня ўчыніў ліха ні воднаму зь іх".
16 I сказаў Масей Коры: „Ты а ўся вятка твая будзьце заўтра перад відам СПАДАРА, ты а яны і Аарон. 17 I вазьміце кажны сваю кадзільніцу, і палажэце ў іх кадзіла, і дабліжча перад від СПАДАРОЎ, кажны сваю кадзільніцу, дзьвесьце пяцьдзясят кадзільніц; і ты й Аарон, кажны сваю кадзільніцу". 18 I ўзялі́ кажны сваю кадзільніцу, і палажылі ў іх цяпла, і ўсыпалі ў іх кадзіла, і сталі ля ўходу ў вітальню збору; і Масей і Аарон. 19 I зьбер супроці іх Кора ўсю грамаду́ да ўходу будану́ збору. I зьявілася слава СПАДАРОВА ўсяму збору.
20 I казаў СПАДАР Масею а Аарону, кажучы: 21 „Адлучыцеся ад вяткі гэтае, і Я якга выгублю іх". 22 I яны палі на віды свае й сказалі: „Божа, Божа духоў усялякага цела! Ціж не адзін чалавек ізграшыў, і на ўсю грамаду́ Ты гневацца будзеш?" 23 I казаў СПАДАР Масею, кажучы: 24 „Кажы грамадзе́, кажучы: узыйдзіце з усіх бакоў ад гасподы Корынае, Дафановае а Авірамавае". 25 I ўстаў Масей, і пайшоў да Дафана а Авірама, і за ім пайшлі старцы Ізраелявы. 26 I сказаў збору, кажучы: „Адвярніцеся ж ад людзёў ліхіх гэтых, і не датыкайцеся да нічога, што належа да іх, каб не загінуць вам у вусіх грахох іхных". 27 I ўзышлі яны ад гасподы Корынае, Дафановае а Авірамавае наўкола, а Дафан а Авірам вышлі й стаялі ля ўходу буданоў сваіх, і жонкі іхныя, і дзеці іхныя, і дзецяняты іхныя. 28 I сказаў Масей: „З гэтага пазнаеце, што СПАДАР паслаў мяне чыніць усі справы гэтыя, бо я не сваім адумам: 29 Бо калі яны памруць, як памірае кажны чалавек, і стрэне іх такі кон, як усіх стракае людзёў, то не СПАДАР паслаў мяне. 30 А калі новае тварэньне створа СПАДАР, і зямля рашчыне вусны свае й глынець іх а ўсе, што ў іх, і яны жывыя зыйдуць да шэолю, то будзеце ведаць, што ўлегцы замелі людзі гэтыя СПАДАРА". 31 I было, як скончыў казаць гэтыя словы, раськяпілася зямля, што пад імі. 32 I рашчыніла зямля вусны свае, і глыну́ла іх а дамы іхныя, і кажнага чалавека, што ў Коры, і ўсю маемасьць. 33 I зышлі яны з усім, што належала да іх, жывыя да шэолю, і пакрыла іх зямля, і загінулі яны з памеж грамады. 34 I ўсі Ізраелцы, што былі́ наўкола іх, уцяклі на крык іхны, бо, казалі яны, „каб не праглынула нас зямля". 35 I вышла цяпло ад СПАДАРА, і пажэрла тых дзьвесьце пяцьдзясят мужоў, каторыя абраклі кадзіла. 36 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 37 „Скажы Елеазару, сыну Аарона, сьвятара, і хай ён падыйме кадзільніцы з пажарышча, а цяпло раскіньце далей, бо ўсьвяціліся 38 Кадзільніцы грэшнікаў гэтых супроці душаў сваіх. Хай зробяць ізь іх выбітыя бляхі - пацягненьне да аброчніка, бо яны прыне́сьлі іх перад від СПАДАРА, і яны ўсьвяціліся; і будуць яны знакам сыном Ізраелявым". 39 I ўзяў Елеазар, Сьвятар, мядзяныя кадзільніцы, каторыя прыне́сьлі спаленыя, і раскавалі іх на бляхі - пацягненьне да аброчніка, 40 Памятка сыном Ізраелявым, каб не дабліжыўся чалавек чужы, каторы не з насеньня Ааронавага, кадзіць кадзіла перад від СПАДАРОў, і каб ня быў, як Кора а вятка ягоная, як гу́каў яму СПАДАР Масеям. 41 I наракала ўся грамада́ сыноў Ізраелявых назаўтрае на Масея а Аарона, кажучы: „Вы ўчынілі сьмерць люду СПАДАРОВАМУ". 42 I было, як зьберлася грамада́ супроці Масея а супроці Аарона, і зьвярнуліся да будану́ збору, і вось, булак пакрыў яго, і зьявілася слава СПАДАРОВА; 43 I прышоў Масей а Аарон да будану збору.
44 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 45 „Падыйміцеся з памеж гэтае грамады, і Я якга загублю іх". Але яны палі на віды свае. 46 I сказаў Масей Аарону: „Вазьмі кадзільніцу, і палажы ў яе цяпла з аброчніка, і ўсып кадзіла, і йдзі барзьдзен да збору, і зрабі ласкіўчыненьне ім; бо вышаў гнеў ад СПАДАРА, пачаўся мор. 47 I ўзяў Аарон, 'як сказаў Масей, і пабег у сярэдзіну грамады, і вось, пачаўся тый мор у людзе. I ён палажыў кадзіла, і ўчыніў ласкіўчыненьне люду. 48 I стаў ён памеж мертвых і жывых, і мор запыніўся. 49 I было памерлых ад мору чатырнанцаць тысяаў і сямсот чалавекаў, апрача памерлых у справе Корынай. 50 I зьвярнуўся Аарон да Масея, да ўходу будану збору, і мор запыніўся.
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Гу́кай сыном Ізраелявым і вазьмі ў іх па посаху з дому айца, ад усіх князёў іхных подле дому айцоў іхных двананцаць пасахоў, і кажнага імя напішы на посаху ягоным. 3 I імя Ааронава напішы на посаху Левавым, бо адзін посах у галавы дому айцоў іхных. 4 I палажы іх у будане збору перад сьветчаньням, ідзе Я зьяўляюся вам. 5 I будзе, што чалавек, каторага Я абяру, таго посах расквіціць. I Я адда́лю ад Сябе нараканьні сыноў Ізраелявых, каторымі яны наракаюць на вас". 6 I казаў Масей сыном Ізраелявым, і далі́ яму ўсі князі посах ад кажнага князя, подле дому айцоў іхных, двананцаць пасахоў, і посах Ааронаў сярод пасахоў іхных. 7 I палажыў Масей пасахі́ перад відам СПАДАРА ў будане сьветчаньня. 8 I было назаўтрае, і ўвыйшоў Масей у будан сьветчаньня, і вось, расквіцеў посах Ааронаў ад дому Левавага, і вышаў расток, і расквіцеў квет, і насьпелі міндалы. 9 I вынес Масей усі пасахі ад віду СГІАДАРОВАГА да ўсіх сыноў Ізраелявых. I абачылі яны, і ўзялі кажны посах свой.
10 I сказаў СПАДАР Масею: „Зьвярні посах Ааронаў да перад сьве́тчаньня, на схоў, на знак сыном непакоры, і ўчыні канец нараканьню іх на Мяне, і яны не памруць". 11 I зрабіў Масей; як расказаў яму СПАДАР, так ён і зрабіў.
12 I сказалі сынове Ізраелявы Масею, кажучы: „Вось, мы канаем, гінем, усі гінем. 13 Кажны, што бліжыцца, бліжыцца да вітальні СПАДАРОВАЕ, памірае: ці не давядзецца супоўна нам сканаць?"
1 I сказаў СПАДАР Аарону: „Ты а сыны твае а дом айца твайго з табою панясіце́ бяспраўе сьвятыні; і ты і сыны твае з табою панясіце́ бяспраўе сьвятарстваваньня свайго.
2 I таксама й братоў сваі́х плямені Левавага, плямя айца свайго дабліж да сябе; і няхай яны прылучацца да цябе й паслугуюць табе; а ты а сыны твае з табою пры будане сьветчаньня. 3 I няхай яны дзяржаць данае табе паручэньне і паручэньне цэлага будану, але да судзьдзя сьвятога й да аброчніка хай ня бліжацца, каб не памерлі, таксама ім, таксама вам. 4 I няхай яны прылучацца да цябе й дзяржаць данае ім паручэньне - будан збору ля ўсіх адправаў будану, а чужы ня мае бліжыцца да вас. 5 I гэтак дзяржыце паручэньне сьвятыні й паручэньне аброчніка, і ня будзе болей гневу на сыноў Ізраелявых. 6 А Я, вось Я, узяў братоў вашых, Левітаў, з пасярод сыноў Ізраелявых вам, на дар СПАДАРУ, служыць службу будану збору. 7 А ты а сыны твае з табою глядзіце сьвятарства свайго ў кажнай рэчы аброчніка і што ўнутры за запінахаю, і служыце служэньне; як дар даю вам сьвятарства ваша; а чужы, што дабліжыцца, памрэць".
8 I казаў СПАДАР Аарону: ,I Я, вось Я, даў табе дагляд аброкаў Сваіх; з усёга, пасьвяча́нага сынамі Ізраелявымі, Я даў табе а сыном тваім іх, з прычыны памазаньня, уставаю вечнай. 9 Гэта будзе табе ізь сьвятасьцяў із спалянага: з усіх аброкаў іхных, з усялякіх іхных аброкаў хлебных, з усялякіх аброкаў іхных за грэх і з усялякага аброку віны, што яны зварача́юць Імне. Сьвятасьць сьвятасьцяў табе а сыном тваім. 10 У найсьвятшым месцу ежча яго; усі мужчыны могуць есьці яго. Сьвятасьцяй будзе табе. 11 I во што табе з узьне́сеньняў дароў іхных; усі нахінаныя дары сыноў Ізраелявых табе Я даў іх а сыном тваім а дачкам тваім із табою уставаю вечнай. Кажны чьгсты ў доме тваім можа есьці гэта. 12 Усе найлепшае з алівы й усе найлепшае зь віннога соку а збожжа, пачаткі іх, каторыя яны даюць СПАДАРУ, табе Я аддаў іх. 13 Першыя аброкі з усёга, што ў зямлі іхнай, каторыя яны прынясуць СПАДАРУ, хай будуць твае. Кажны ў доме тваім можа есьці іх. 14 Усе пасьвячанае ў Ізраелю твае будзе. 15 Усе, рашчыняючае дзетніцу ў вусялякага цела, каторае абракаюць СПАДАРУ зь людзёў і із статку, хай будзе тваім. Толькі пяршак ізь людзёў мае быць выкуплены, і першароднае із статку нячыстага мае быць выкуплена. 16 А выкуп яго: ад аднаго ме́сяца выкупіце яго, подле ацэны твае, пяць сыкляў срэбла, подле сыклю сьвятыні, дваццаць гэр яно. 17 Але першароднае з валоў, і першароднае з авец, і першароднае з казлоў не выкупляй: яны сьвятасьць; кроў іх кралі на аброчнік і тук іх палі на аброк, на прыемны пах СПАДАРУ. 18 Мяса ж іх табе хай будзе, як грудзіна́ ўзьнесеньня й правая лапатка табе хай будзе. 19 Усі ўзношаныя сьвятасьці, каторыя ўзносяць сынове Ізраелявы СПАДАРУ, Я аддаў табе а сыном тваім а дачкам тваім із табою, уставаю вечнай; змова солі гэта навекі перад СПАДАРОМ табе а насеньню твайму з табою".
20 I гу́каў СПАДАР Аарону: „У зямлі іхнай ня будзеш мець спадку, і дзелі ня будзе табе сярод іх. Я дзель твая а спадак твой сярод сыноў Ізраелявых.
21 А сыном Левавым, вось, Я даў кажную дзесяціну ў Ізраелю на спадак; за ўсі службы іхныя, што яны служаць службы ў будане збору. 22 I хай ня бліжацца болей сынове Ізраелявы да будану збору, каб не пане́сьці грэху і не памерці. 23 I няхай робяць Левіты работу будану збору, і яны нясуць на сабе бяспраўе іхнае. Гэта ўстава вечная ўроды вашы; і памеж сыноў Ізраелявых не спадзець спадак ім, 24 Адно дзесяціну сыноў Ізраелявых, каторую яны ўзносяць на ўзьне́сеньне СПАДАРУ, Я аддаў Левітам на спадак; затым Я сказаў ім: сярод сыноў Ізраелявых ім не спадзець спадку".
25 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 26 „I Левітам гу́кай і скажы ім: ,Як вы будзеце браць ад сыноў Ізраелявых дзесяціну, каторую Я даю вам ад іх на спадак вашы, то ўзносьце зь яе ўзьне́сеньне СПАДАРУ, дзесяціну зь дзесяціны. 27 I палічаны будуць вам узьне́сеньні вашы, як збожжа з такаўні і як паўніня з таўчэльні. 28 Гэтак будзеце ўзносіць таксама й вы ўзьне́сеньне СПАДАРУ з усіх дзесяцінаў сваіх, каторыя будзеце браць ад сыноў Ізраелявых, і будзеце даваць ізь іх узьне́сеньне СПАДАРОВА Аарону сьвятару. 29 З усіх дароў сваіх узносьце ўсялякае ўзьне́сеньне СПАДАРУ, з усякага туку яго, пасьвячанага зь яго'. 30 I скажы ім: ,Як вы ўзьнясіце́ найлепшае зь яго, то гэта палічана будзе Левітам, як прыбытак із такаўні й як прыбытак із таўчэльні. 31 I будзеце есьці гэта на ўсялякім месцу, вы а дамы вашыя; бо гэта плата вам, за работы вашы ў будане збору. 32 I не панясіце́ за гэта грэху, як узьнясіце́ найлепшае зь яго; і пасьвяча́ньня сынамі Ізраелявымі ня будзеньце, і не памрыце́' ".
1 I гу́каў СПАДАР Масею а Аарону, кажучы: 2 „Во ўстава права, каторае расказаў СПАДАР, кажучы: скажы сыном Iзраелявым, няхай возьмуць табе рыжую цяліцу дасканальную, на каторай няма заганы, на каторую не ўзышло йго. 3 I дайце яе Елеазару сьвятару, і вывядзе ён вонкі табару, і зарэжуць яе перад ім, 4 I возьме Елеазар сьвятар палцам сваім із крыві яе, і крывёю яе пакропе перад шчытам будану збору сем разоў. 5 I спаляць цяліцу на аччу яго: скуру яе а мяса, яе а кроў зь нечысьцяй яе няхай спаляць. 6 I возьме сьвятар кедравага дзерва а гізопу а нітку з чырвовае воўны, і кіне на сярэдзіну спаленьня цялі́цы. 7 I хай вымые сьвятар адзецьці свае, і абмые цела свае ў вадзе, і потым увыйдзе ў табар, і нячысты будзе сьвятар аж да вечара. 8 I тый, што паліў яе, хай вымые адзецьці свае ў вадзе, і абмые цела свае ў вадзе, і нячысты будзе аж да вечара. 9 I хай зьбярэпь чыстая людзіна попел цяліцы, і паложа вонках табару на чыстым месцу, і будзе грямадзе́ сыноў Ізраелявых на дзяржаньне да вады адлучэньня: гэта аброк за грэх. 10 I тый, што зьбіраў попел цяліцы, вымые адзецьці свае, і нячысты будзе аж да вечара. I будзе сыном Ізраелявым і чужаземцу, што жывець сярод іх, уставаю вечнай.
11 „Хто даткнецца да мертвага цела якога- колечы чалавека, дык нячысты будзе сем дзён. 12 Ён мае ачысьціцца ад гэтага на трэйці дзень, а на сёмы дзень будзе чысты; а калі ж ён не ачысвціцца на трэйці дзень, то й на сёмы дзень ня будзе чысты. 13 Кажны, хто даткнецца да мертвага цела якога-колечы чалавека й не ачысьціцца, сплюгаве вітальню СПАДАРОВУ; і будзе выгублены чалавек тый з Ізраеля, бо адлучальная вада не пакроплена на яго: нячысты будзе, яшчэ нечысьць ягоная на ім.
14 „Вось права : калі чалавек памрэць у будане, то кажны, хто прыйдзе да будану, і ўсе, што ў будане, нячыстае будзе сем дзён. 15 I кажная адкрытая судзіна́, на каторай няма накрыцьця, наўкола абвязанага, нячыстая. 16 I кажны, хто даткнецца на полю да забітага мячом, альбо да памерлага, альбо да косьці людзкое, альбо да гробу, нячысты будзе сем дзён. 17 I возьмуць нячыстаму з попелу спаленага аброку за грэх, і нальлюць на яго ў судзіну жывое вады; 18 I хай людзіна чыстая возьме гізопу, і занура яго ў ваду, і пакропе на будан а на ўсі судзіны а на ўсі душы, каторыя ў ім былі́, на тога, хто даткнуўся да косьці, альбо да забітага, альбо да памерлага, альбо да гробу, 19 I хай пакропе чысты нячыстага на трэйці дзень, і на сёмы дзень будзе ачышчаны. I вымые ён адзецьці свае, і абмые цела свае ў вадзе, і ўвечары будзе чысты. 20 А хто будзе нячысты й не ачысьце сябе, то будзе выгублена душа тая з пасярод грамады, бо яна сплюгавіла сьвятыню СПАДАРОВУ; адлучальнай вадою яна не пакроплена, яна нячыстая. 21 I хай будзе гэта ім уставаю вечнай. I хто крапіў адлучальнаю вадою, няхай вымые адзецьці́; і хто даткнуўся да адлучальнае вады, нячысты будзе аж да вечара. 22 I ўсе, да чаго даткнецца нячысты, будзе нячыстае; і душа, што даткнулася, нячыстая будзе аж да вечара".
1 I прышлі сынове Ізраелявы, уся грамада́, на пустыню Цын першага месяца, і прабываў люд у Кадэшу, і памерла там Мірыям, і пахавана там.
2 I ня было вады грамадзе́, і зьберліся яны супроці Масея а Аарона; 3 I сьперачаўся люд із Масеям, і сказаў: „О, калі б сканалі тады й мы, як сканалі браты нашыя перад СПАДАРОМ! 4 I нашто вы прывялі грамаду́ СПАДАРОВУ на гэту пустыню, каб памерці там нам і статку нашаму? 5 I чаму ўзьвялі нас ізь Ягіпту, каб прыве́сьці нас на гэта благое месца? гэта ня месца сеяць, ані фіґаў, ані вінных ягадаў, ані гранатовых яблыкаў, ані вады піць?" 6 I прышоў Масей а Аарон ад люду да ўходу будану збору, і палі на віды свае, і зьявілася ім слава СПАДАРОВА.
7 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 8 „Вазьмі посах і зьбяры збор, ты а Аарон, брат твой, і кажыце ска́ле на ачох іх, і яна дасьць воды свае: і ты вывядзеш ім ваду із ска́лы, і дасі піць грамадзе, і напоіш статак ейны". 9 I ўзяў Масей посах ад віду СПАДАРОВАГА, як Ён расказаў яму. 10 I зьберлі Масей а Аарон грамаду́ перад скалаю, і ён сказаў ім: „Паслухайце ж, бунтаўнікі, ціж із гэтае ска́лы імне вывесьці вам ваду?" 11 I падняў Масей руку́ сваю, і ўдырыў у ска́лу посахам сваім двойчы, і вышла шмат вады, і піла́ грамада́ й статак ейны.
12 I казаў СПАДАР Масею а Аарону: „За тое́, што вы не паверылі Імне, каб усьвяціць Мяне на ачох сыноў Ізраелявых, затым не ўвядзіце́ вы люду гэтага ў зямлю, каторую Я даў яму". 13 Гэта воды Мерывы, ля каторых сварыліся сынове Ізраелявы із СПАДАРОМ, і Ён усьвяціўся імі.
14 I паслаў Масей паслоў з Кадэшу да караля Едомскага, сказаць: „Гэтак кажа брат твой Ізраель: Іы ведаеш усі цяжкасьці, каторыя стрэлі нас. 16 I зышлі айцове нашы да Ягіпту, і мы жылі́ ў Ягіпце шмат часу, і Ягіпцяне ліха дзеялі нам і бацьком нашым. 16 I гука́лі мы да СПАДАРА, і пачуў Ён голас наш, і паслаў Ангіла, і вывеў нас ізь Ягіпту. I вось, мы ў Кадэшу, месьце канца граніцы твае. 17 Пройдзем жа перазь зямлю тваю; мы ня пойдзем па палёх а па вінішчах, і ня будзем піць вады із студні; дарогаю каралеўскаю пойдзем, ня зьвернем ані направа, ані налева, пакуль ня пярэйдзем граніцаў тваіх". 18 I сказаў яму Едом: „Не праходзь перазь мяне, бо я зь мячом выйду на пярэймы табе". 19 I сказалі яму сынове Ізраелявы: „Мы пойдзем гасьцінцам, і калі будзем піць ваду тваю, я а статак мой, дык заплачу; толькі, гэта ж нічога, нагамі сваімі прайду". 20 Але ён сказаў: „Не перайдзі!" I вышаў Едом напярэймы яму з чысьленым людам і з дужою рукою. 21 I адмовіўся Едом даць Ізраелю прайсьці пераз граніцы ягоныя, і адхінуўся Ізраель ад яго.
22 I крану́ліся з Кадэшу, і прышлі сынове Iзраелявы, уся грамада́, да гары Гор. 23 I гўкаў СПАДАР Масею а Аарону на гары Гор, ля граніцаў зямлі Едомскае, кажучы: 24 „Хай прылучыцца Аарон да людзёў сваіх, бо ён ня ўвыйдзе ў зямлю, каторую Я даў сыном Ізраелявым, за тое, што вы збунтаваліся супроці слова Майго ля водаў Мерывы. 25 Вазьмі Аарона а Елеазара, сына ягонага, і ўзьвядзі іх на гару Гор. 26 I здыймі з Аарона адзецьці ягоныя, і адзень у іх Елеазара, сына ягонага, і хай будзе прылучаны Аарон і памрэць там". 27 I ўчыніў Масей так, як расказаў СПАДАР. I ўзышлі яны на гару Гор на ачох усяе грамады. 28 I зьняў Масей з Аарона адзецьці ягоныя, і адзеў у іх Елеазара, сына ягонага. I памер там Аарон на версе гары. I зышлі Масей а Елеазар із гары, 29 I абачыла ўся грамада́, што Аарон сканаў, і плакалі па Аарону трыццаць дзён увесь дом Ізраеляў.
1 I пачуў Канаанскі кароль Арад, каторы жыў на паўдня, што прышоў Ізраель дарогаю Афарым, і ваяваў із Ізраелям, і ўзяў у яго палоненікаў. 2 I абяцаў Ізраель абятніцу СПАДАРУ, і сказаў: „Калі чыста аддасі люд гэты ў рукі мае, то зьнішчу месты іхныя". 3 I пачуў СПАДАР голас Ізраеляў, і аддаў Канааняніна, і ён зьнішчыў іх а месты іхныя, і назваў імя места таго: Горма.
4 I крану́ліся ад гары Гор дарогаю Чырвонага мора, каб абмінуць зямлю Едомскую. I душа люду вельмі зьбезахоцілася ў дарозе. 5 I гу́каў люд супроці Бога й супроці Масея: „Нашто вывялі вы нас ізь Ягіпту, каб памерці на пустыні́? бо няма хлеба ані вады, і душы нашай агідла гэта негадзячая ежа". 6 I паслаў СПАДАР на люд агняныя гады, і яны кусалі люд, і памерла множасьць люду з Ізраеля. 7 I прышоў люд да Масея, і сказалі: „Ізграшылі мы, бо гу́калі мы супроці СПАДАРА й супроці цябе; памаліся СПАДАРУ, каб Ён адняў таго гада". I памаліўся Масей за люд.
8 I сказаў СПАДАР Масею: „Зрабі сабе гада й выстанаві яго на сьцяг, і будзе, што кажны ўкушаны, калі гляне на яго, дык будзе жыць". 9 I зрабіў Масей мядзянага гада, і выставіў яго на сьцяг, і было, як гад укусіў чалавека, ён, глянуўшы на мядзянага гада, заставаўся жывы.
10 I крану́ліся сынове Ізраелявы, і разьлягліся табарам ув Овофе. 11 I крануліся з Овофу, і разьлягліся табарам у Іе-Аварыме, на пустыні́, што супроці Моава, на ўсход сонца. 12 Стуль крануліся й разьлягліся табарам на даліне́ Зарэд. 13 Адгэнуль крануліся й разьлягліся табарам на другім баку Арнона на пустыні, каторы выходзе з граніцы Аморэя; бо Арнон граніца Моава, меж Моава й Аморэя. 14 Затым сказа́на ў кнізе войнаў СПАДАРОВЫХ праз Вагеба ў Суфе а праз прытокі Арнона 15 А праз плынь гэтых ручаёў каторая сьхінаецца да палажэньня Ар і датыкаецца граніцаў Моаўскіх. 16 I адгэтуль да студні. Гэтая тая студня, праз каторую казаў СПАДАР Масею: „Зьбяры люд, і дам ім вады".
17 Тады пяяў Ізрае́ль гэтую песьню: „Падыймайся, студня, пяі́це празь яе. 18 Студню капалі начэльнікі, капалі яе дабрародныя люду з правадаўцам пасаха́мі сваімі". I з пустыні да Матаны, 19 З Матаны да Нагалелю, з Нагалелю да Вамофу, 20 I з Вамофу да даліны, каторая ў полю Моава, на версе Пісґі, і глядзіць далоў на пустыню.
21 I паслаў Iзраель паслоў да Сыгона, караля Аморэйскага, кажучы: 22 „Перайду перазь зямлю тваю, не адхінуся ў полі а ў вінішчы, ня будзем піць вады із студняў, дарогаю каралеўскаю пойдзем, пакуль не пярэйдзем граніцы твае". 23 I ня даў Сыгон Ізраелю прайсьці сваю граніцу; і зьбер Сыгон увесь люд свой, і вышаў суйроці Ізраеля на пустыню, і прышоў да Ягацы, і ваяваў із Ізраелям. 24 I зра́зіў яго Iзраель лязом мяча, і ўзяў у дзяржаньне зямлю ягоную ад Арнона аж да Явока, аж да граніцаў сыноў Амонавых, бо моцная была́ граніца сыноў Амонавых. 25 I ўзяў Ізраель усі месты гэтыя, і жыў Ізраель у вусіх местах Аморэйскіх, у Гэшбоне й у вусіх перадмесьцях яго; 26 Бо Гэшбон, места Сыгонава, караля Аморэйскага яно; і ён ваяваў зь пярэднім каралём Моаўскім, і ўзяў усю зямлю ягоную з рукі ягонае аж да Арнона. 27 Затым гу́калі прыпавесьнікі: „Прыйдзі́це да Гэшбону, і хай збудуюць а ўмацуюць места Сыгонава; 28 Бо цяпло вышла з Гэшбону, поламя зь места Сыгонавага, пажэрла Ар-Моаў а дзяржачых вышыні Арнонавы. 29 Бяда табе, Моаве! загінуў ты, людзе Хамосаў! Разьбегліся сынове ягоныя, а дачкі ягоныя сталі палоненіцамі Аморэйскага караля Сыгона. 30 I мы стралялі ў іх; загінуў Гэшбон аж да Дывона, і мы спустошылі іх аж да Нофы, каторая ля Медэвы".
31 I прабываў Ізраель у зямлі Аморэйскай.
32 I паслаў Масей выглядзець Язэр, і перамаглі перадмесьці яго, і прагналі Аморэяў, каторыя там. 33 I павярнуліся, і пайшлі дарогаю Вашану. I выступіў Оґ, кароль Вашанскі, супроці іх, сам а ўвесь люд ягоны на вайну да Едрэі. 34 I сказаў СПАДАР Масею: „Ня бойся яго, бо ў руку́ тваю Я аддаў яго а ўвесь люд ягоны а зямлю ягоную, і ўчыніш яму, як учыніў Сыгону, каралю Аморэйскаму, што жыў у Гэшбоне". 35 I пара́зілі яны яго а сыноў ягоных а ўвесь люд ягоны, так што не засталося астачы, і адзяржалі на спадак зямлю ягоную.
1 I крану́ліся сынове Ізраелявы, і разьлягліся табарам на раўніне́ Моава, на гэтым баку Ёрдану, супроці Ерыхону.
2 I бачыў Валак Сэпоронак усе, што зрабіў Ізраель Аморэю; 3 I вельмі баяўся Моаў віду люду гэтага, бо ён быў чысьлены, і быў зьне́марашчаны з прычыны сыноў Ізраелявых. 4 I сказаў Моаў старцом Мідзянскім: „Гэтая грамада́ аб'ядае цяпер усе наўкола нас, як вол аб'ядае траву палявую". А Валак Сэпоронак быў каралём Моаўскім у тым часе.
5 I паслаў ён паслоў да Валаама Веоронка да Пефору, каторы ля ракі, у зямлі сыноў народу ягонага, пазваць яго, кажучы: „Вось, люд вышаў зь Ягіпту, вось, пакрывае відзеньне зямлі, і жывець ён супроці мяне. 6 Дык цяпер прыйдзі ж, пракліні імне люд гэты, бо ён дужшы за мяне: можа я гады буду магчы пара́зіць яго й выгнаць яго ізь зямлі. Я ведаю, што каго ты дабраславіш, тый дабраславёны, і што каго ты праклінеш, тый пракляты".
7 I пайшлі старцы моаўскія й старцы мідзянскія, і падаркі за чары ў руках, і прышлі да Валаама, і пераказалі яму словы Валаковы. 8 I сказаў ён ім: „Пераначуйце тут гэту ноч, і зьвярну вам слова, якое скажа імне СПАДАР". I прабывалі старцы моаўскія ў Валаама. 9 I прышоў Бог да Валаама, і сказаў: „Хто гэта людзі ў цябе?" 10 I сказаў Валаам Богу: „Валак Сэпоронак, кароль Моаўскі, прыслаў іх да мяне, кажучы: 11 ,Вось, люд вышаў зь Ягіпту й пакрыў відзеньне зямлі; дык ідзі, пракліні імне яго: можа я тады змагу ваяваць ізь ім і выгнаць яго' ". 12 I сказаў Бог Валааму: „Не хадзі зь імі, ня кліні люду, бо ён дабраславёны". 13 I ўстаў Валаам нараніцы, і сказаў начэльнікам Валаковым: „Пайдзіце да зямлі свае, бо адмаўляе СПАДАР даць імне йсьці з вамі". 14 I ўсталі начэльнікі моаўскія, і прышлі да Валака, і сказалі: „Адмаўляецца Валаам ісьці з намі".
15 I ўдру́гава Валак паслаў начэльнікаў шмат, і славутшых за гэтых. 16 I прышлі яны да Валаама, і сказалі яму: „Гэтак кажа Валак Сэпоронак: ,Не адмоўся йсьці да мяне, 17 Бо ўчсьціць учшу цябе вельмі, і ўсе, што скажаш імне, зраблю. Дык прыйдзі, калі ласка, пракліні імне люд гэты' ". 18 I адказаваў Валаам, і сказаў слугам Валаковым: „Каб Валак даваў імне поўны свой дом срэбла а золата, ня змог бы я пераступіць расказаньня СПАДАРА, Бога свайго, каб зрабіць што-колечы малое альбо вялікае. 19 А цяпер прабывайце тут і вы гэту ноч, і я даведаюся, што дадасьць, гутарачы з імною, СПАДАР". 20 I прышоў Бог да Валаама ночы, і сказаў яму: „Калі гука́ць цябе прышлі людзі гэтыя, то ўстань, пайдзі зь імі; але толькі слова, што Я буду казаць табе, тое рабі". 21 I ўстаў Валаам нараніцы, і асядлаў асьліцу сваю, і пайшоў з начэльнікамі моаўскімі. 22 I ўзгарэўся гнеў Божы за тое, што ён пайшоў зь імі, і стаў Ангіл СПАДАРОЎ на дарозе, каб пераказіць яму; а ён ехаў на асьліцы сваёй, і ізь ім два маладзёны ягоныя. 23 I абачыла асьліца Ангіла СПАДАРОВАГА, Каторы стаяў на дарозе, і меч Ягоны на галі́ ў руццэ ягонай, зьвярнула асьліца з дарогі і пайшла на поле; і біў Валаам асьліцу, каб зьвярнуць яе на дарогу. 24 I стаў Ангіл СПАДАРОЎ на вузкой селавой дарозе меж вінішчаў, з аднаго боку плот і з другога боку плот. 25 I абачыла асьліца Ангіла СПАДАРОВАГА, і прыціснулася да сьцяны, і прыціснула нагу Валаамаву да сьцяны, і ён ізноў біў яе. 26 I Ангіл СПАДАРОЎ ізноў перайшоў, і стаў у цесным месцу, ідзе няма куды зьвярнуць, ані направа, ані налева. 27 I абачыла асьліца Ангіла СПАДАРОВАГА, і лягла пад Валаамам. I ўзгарэўся гнеў Валаамаў, і ён біў асьліцу кіям. 28 I адчыніў СПАДАР вусны асьліцы, і яна сказала Валааму: „ІІІто я табе зрабіла, што ты б'еш мяне вось ужо трэйці раз?" 29 I сказаў Валаам асьліцы: „Бо ты наругалася імне; калі б у мяне ў руццэ быў меч, то я цяпер жа забіў бы цябе". 30 I сказала асьліца Валааму: „Ці ня я твая асьліца, на каторай ты езьдзіў конна спачатку дагэтуль? ці прызвычкаю прывыкла гэтак рабіць із табою?" Ён сказаў: „Не". 31 I адчыніў СПАДАР вочы Валааму, і абачыў ён Ангіла СПАДАРОВАГА, што стаяў на дарозе, і меч ягоны на галі́ ў руццэ ягонай, і скланіўся, і пакланіўся відам сваім. 32 I сказаў яму Ангіл СПАДАРОЎ: „За што ты біў асьліцу сваю вось ужо трэйчы? Я вышаў, каб пераказіць, бо дарога крутні перад Імною. 33 I абачыла асьліца Мяне, і зьвярнула ад мяне вось ужо трэйчы. Калі б яна не зьвярнула ад Мяне, то Я нават цябе забіў бы, а яе пакінуў бы жывую". 34 I сказаў Валаам Ангілу СПАДАРОВАМУ: „Ізграшыў я, бо я ня ведаў, што Ты стаіш насупроці мяне на дарозе; дык, калі гэта ліха ў ваччу Тваім, то я зьвярнуся". 35 I сказаў Ангіл СПАДАРОЎ Валааму: „Пайдзі зь людзьмі гэтымі, але толькі слова, што Я буду казаць табе, тое кажы". I пайшоў Валаам із начэльнікамі Валаковымі.
36 I пачуў Валак, што прышоў Валаам, вышаў на пярэймы яму да места моаўскага, што на граніцы Арнона, каторы ля канца граніцы. 37 I сказаў Валак Валааму: „Ці не станаўко пасылаў я да цябе зваць цябе? Чаму ты ня йшоў да мяне? Няго ж я запраўды не магу ўцьсьціць цябе?" 38 I сказаў Валаам Валаку: „Вось, Я прышоў да цябе, але ці магу я што сказаць? Слова ўложа Бог у вусны мае, тое й буду гу́каць". 39 I пайшоў Валаам із Валаком, і прышлі да Кіраф-Гуцоф. 40 I зарэзаў Валак буйны а драбны статак, і паслаў Валааму а начэль нікам, што ізь ім. 41 I было нараніцы: і ўзяў Валак Валаама, і ўзьвёў яго на вышыні Ваалавы, каб ён абачыў стуль часьць люду.
1 I сказаў Валаам Валаку́: „Збудуй імне тут сем аброчнікаў, і прыгатуй імне тут сем цялят-бычкоў і сем бараноў". 2 I зрабіў так подле тога, як казаў Валаам, і ўзьне́сьлі Валак а Валаам па цяляці а па баране на аброчніку. 3 I сказаў Валаам Валаку: „Пастой ля ўсепаленьня свайго, а я пайду; можа СПАДАР вьійдзе імне напярэймы, і слова, што Ён аб'яве імне, то я скажу табе". I пайшоў на высокае месца. 4 I сустрэўся Бог із Валаамам, і сказаў Яму: „Сем аброчнікаў прыгатаваў я, і ўзьнёс па цяляці-бычку а па баране на аброчніку". 5 I ўлажьгў СПАДАР слова ў вусны Валаамавы, і сказаў: „Зьвярніся да Валака́ і гэтак гу́кай". 6 I зьвярнуўся да яго, і вось, ён стаіць ля ўсепаленьня свайго, ён а ўсі начэльнікі моаўскія.
7 I ўзьняў прыпавесьць сваю, і сказаў: „З Арам прывёў мяне Валак, кароль Моава, з гор усходніх: ,Пайдзі, пракліні імне Якава, прыйдзі, пракажы кляцьбу на Ізраеля'. 8 Як пракліну я? БОГ не пракляў яго. 9 Зь верху скал бачу я яго, і з узгоркаў гляджу на яго: вось, люд жывець асобна і меж народаў ня лічыцца. 10 Хто паліча пясок Якаваў і лік чацьвертае часьці Ізраеля? Хай памрэць душа мая сьмерцю справядлівых, і хай будзе апошні канец мой падобны да яго".
11 I сказау Валак Валааму: „Што ты імне робіш? Я ўзяў цябе праклясьці варагоў маіх, а ты, вось, дабраславенствам дабраславіш ?" 12 I адказаў ён, і сказаў: „Ці ня тое, што ўложа СПАДАР у вусны мае, ці ня тое маю рупіцца казаць?"
13 I сказаў яму Валак: „Пайдзі ж з імною на другое месца, з каторага ты абачыш яго, але толькі часьць яго абачыш, а ўсяго не абачыш; і́ пракліні імне яго стуль". 14 I ўзяў яго на поле Софім, на верх гары Пісґі, і збудаваў сем аброчнікаў, і ўзьнёс па цяляці-бычку а па баране на кажным аброчніку. 15 I сказаў Валаку: „Пастой тут ля ўсепаленьня свайго, а я сустрэну там СПАДАРА. 16 I стрэўся СПАДАР із Валаамам, і ўлажыў слова ў вусны ягоныя, і сказаў: „Зьвярніся да Валака́ й гэтак кажы".
17 I прышоў да яго, і вось, ён стаіць ля ўсепаленьня, і начэльнікі моаўскія зь ім. I сказаў яму Валак:„Што казаў СПАДАР?"
18 Ён узьняў прыпавесьць сваю і сказаў: „Устань, Валача, і паслухай, сьхіні вуха да мяне, Сэпоронку. 19 Не чалавек Бог, каб яму маніць, і ня сын людзкі́, каб яму каяцца. Ці Ён скажа, і ня ўчыне? I будзе казаць, і ня дойсьніць? 20 Вось, дабраславіць прыняў я, бо Ён дабраславе, і я не магу перастанавіць. 21 Бо Ён не назірае бяспраўя ў Якаву, і ня бача крутадушша ў Ізраелю; СПАДАР, Бог яго, зь ім, і трубны каралеўскі гук у яго. 22 Бог вывеў яго зь Ягіпту, барзьдзіня аднарога ў яго. 23 Няма чараў у Якаву і няма варажбы ў Ізраелю. У пару́ скажуць празь Якава а праз Ізраеля: ,Во што твора Бог!' 24 Вось, люд, як лявіца ўстаець, і як леў падыймаецца; ня ляжа, пакуль ня зьесьць здабытку і ненап'ецца крыві забітых".
25 I сказаў Валак Валааму: „Ані клясьці ня кліні, ані дабраславіць не дабраслаў яго". 26 I адказаў Валаам, і сказаў Валаку: „Ці не казаў я табе, кажучы: ,Усе, што СПАДАР кажа, я маю рабіць'?"
27 I сказаў Валак Валааму: „Пайдаі ж, я вазьму цябе на іншае месца; можа будзе зьлюб у ваччу Бога, і праклінеш яго імяе стуль".
28 I ўзяў Валак Валаама на верх Пеґора, што глядзіць на від пустыні. 29 I сказаў Валаам Валаку́: „Збудуй імне тут сем аброчнікаў і прыгатуй імне тут сем цялят-бычкоў і сем бараноў". 30 I зрабіў Валак, як сказаў Валаам, і ўзьнёс па цяляці-бычку а баране на аброчніку.
1 I Валаам абачыў, што люба ў ваччу СПАДАРА дабраславіць Ізраеля, і не пайшоў, як першыя два разы, на сустрэчу з чарамі, але зьвярнуўся відам сваім да пустыні. 2 I ўзьняў Валаам вочы свае, і абачыў Ізраеля, што жыў па плямёнах сваіх, і быў на ім Дух Божы.
3 I падняў ён прыпавесьць сваю, і сказаў: „Цьвердзе Валаам Веаронак, і цьвердзе муж із адчыненым вокам, 4 Цьвердзе тый, што чуе словы Божыя, каторы бача відзень Усемагучага; валіцца, але адчыненыя вочы ў яго. 5 Якія пазорныя буданы твае, Якаве, вітальні твае, Ізраелю! 6 Як далі́ны, пашырыліся яны, як сады ля ракі, як алёйныя дзервы, пасаджаныя СПАДАРОМ, як кедры ля водаў. 7 Пальлецца вада зь ведраў ягоных, і насеньне ягонае ў вялікіх водах, і пярэйдзе Аґаґа кароль ягоны, і ўзьвялічыцца каралеўства ягонае. 8 Бог вывеў яго зь Ягіпту, барзьдзіня адзінарога ў яго; зжарэць народы, праціўныя яму, і косьці іхныя пакрыша, і стрэламі сваімі паразіць. 9 Нахінуўся, ляжыць як леў і як лявіца, хто падыйме яго? Дабраславячы цябе дабраславены, і праклінаючы цябе пракляты!"
10 I ўзгарэўся гневам Валак на Валаама, і ляснуў ён рукамі, і сказаў Валак Валааму: „Праклінаць маіх варагоў пазваў я цябе, і вось, ты дабраславячы дабраславіш іх ужо трэйчы. 11 Дык цяпер бяжы сабе на свае месца; казаў я, што учшчу цябе, але вось, СПАДАР спабывае цябе сьці". 12 I сказаў Валаам Валаку: „Ці не таксама паслом тваім, каторых ты паслаў да мяне, гу́каў я кажучы: 13 ,Калі б даваў імне Валак поўны свой дом срэбла а золата, не магу пераступіць слова СПАДАРОВАГА, каб зрабіць добрае альбо ліхое ад сэрца свайго: што скажа СПАДАР, тое й буду гу́каць'. 14 Дык, вось, я йду да люду свайго; хадзі, я накажу табе, што зробе люд гэты люду твайму апошніх дзён".
15 I ўзьняў прыпавесьць сваю, і сказаў: „Цьвердзе Валаам Веаронак, і цьвердзе муж із адчыненым вокам, 16 Цьвердзе тый, што чуе словы Божыя, ведае веду Навышняга, каторы мае відзень Усемагучага; валіцца, але адчыненыя вочы ягоныя. 17 Бачу Яго, але не цяпер яшчэ; гляджу на Яго, але ня зблізку. Узыходзе зорка зь Якава, і паўстаець посах із Ізраеля, і паломе вуглы Моававы, і зьнішча ўсіх сыноў Сыфовых. 18 I будзе Едом дзяржаваю, і Сэір будзе дзяржаваю варагоў сваіх, а Ізраель будзе дзеяць адважна. 19 I апануе паходзячы зь Якава, і выгубе астачы зь места".
20 I абачыў ён Амаліка, і ўзьняў прыпаве́сьць сваю, і сказаў: „Першы з народаў Амалік, але наапошку навекі загіне". 21 I абачыў ён Кенян, і ўзьняў прыпавесьць сваю, і сказаў: „Моцная сяліба твая, і зьвіў ты гняздо свае на ска́ле. 22 Але ты Кеней будзеш на спустошаньне, пакуль Асур павядзець цябе ў палон".
23 I ўзьняў прыпавесьць сваю, і сказаў: „Гора, хто застане́цца жывы, як навядзець гэта Бог! 24 I прыйдуць караблі з Кітыму, і будуць мучыць Асура, і будуць мучыць Евера, але й самы навекі загінуць". 25 I ўстаў Валаам, і пайшоў, і зьвярнуўся на свае месца; таксама Валак пайшоў сваёй дарогаю.
1 I жыў Ізраель у Сытыме, і пачаў люд бязуліць із дачкамі моаўскімі. 2 I звалі яны люд да аброкаў багоў сваіх, і еў люд, і кланяўся багом іхным. 3 I ўпрогся Ізраель у іго Ваал Пеора. 4 I ўзгарэўся гнеў СПАДАРОЎ на Ізраеля. I сказаў СПАДАР Масею: „Вазьмі ўсіх галоў люду, і павесь іх СПАДАРУ перад сонцам, і адвернецца пал гневу СПАДАРОВАГА ад Ізраеля". 5 I сказаў Масей судзьдзям Ізраелявым: „Забі́це кажны людзёў сваіх, каторыя ўпрэгліся да Ваал Пеора".
6 I вось, муж із сыноў Ізраелявых прышоў і дабліжыў да братоў сваіх Мідзянянку, на аччу Масея й на ачох усяе грамады сыноў Ізраелявых, а яны плакалі ля ўходу будану збору.
I абачыў Фінегас, сын Елеазара Ааронка, сьвятара, і ўстаў з пасярод грамады і ўзяў дзіду ў руку́ сваю. 8 I ўвыйшоў за мужам Ізраелцам у спальны будан, і пракалоў абаіх, мужа Ізраелца й жонку ў жывот яе: і запынена было паражэньне ад сыноў Ізраелявых. 9 I было памерлых ад паражэньня дваццаць чатыры тысячы.
10 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 11 „Фінегас, сын Елеазара Ааронка, сьвятара, адвярнуў гнеў Мой ад сыноў Ізраелявых, завідзеўшы завісьцю Маёй сярод іх, і Я ня выгубіў сыноў Ізраелявых у завісьці сваёй. 12 Затым скажы: ,Вось, Я даю яму змову Сваю, супакой; 13 I будзе яна яму а насеньню ягонаму па ім змоваю сьвятарства вечнага, за тое, што ён выказаў завісьць за Бога свайго й дастаў ласкіўчыненьне сыном Ізраелявым'". 14 А імя забітага мужа Ізраелца, што забіты з прычыны Мідзянянкі, Зымра Салянок, князь дому Сымонавага. 15 А імя жонкі, забітае Мідзянянкі, Козьбі, дачка Цурава, галавы люду дому айца ў Мідзяне.
16 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 17 „Уціскай Мідзянян, і біце іх, 18 Бо яны ўціскалі вас ізрадзтвам, якім яны ізраджалі вае у справе Пеора і ў справе Козьбі, дачкі князя Мідзянскага, сястры свае, забітай у дзень паражэньня ў справе Пеора.
1 I было просьле гэтага паражэньня, і сказаў СПАДАР Масею а Елеазару Ааронку, сьвятару, кажучы: 2 „Палічыце колькасьць усяго збору сыноў Ізраелявых ад дваццацёх год і вышэй, па дамох айцоў іхных, кажнага ўходзячага ў войска ў Ізраелю". 3 I гу́каў Масей а Елеазар, сьвятар, ім на раўнінах Моаўскіх, ля Ёрдану, супроці Ерыхону, кажучы: 4 „Палічыце ад дваццацёх год і вышэй, як расказаў СПАДАР Масею а сыном Ізраелявым, каторыя вышлі ізь зямлі Ягіпецкае.
5 Рувін, пяршак Ізраеляў. Сынове Рувінавы: ад Ганоха радзіма́ Ганохава, ад Фалу радзіма Фалава, 6 Ад Хецрона радзіма Хецронава, ад Хармі радзіма Хармава. 7 Гэтыя пакаленьні Рувінавы; і было палічана іх сорак тры тысячы сямсот трыццацёх. 8 I сын Фалаў Еляў. 9 Сыны Елявавы: Немуель а Дафан а Авірам. Гэга Дафан а Авірам, гука́ныя на зборы, каторыя сьперачаліся з Масеям а Ааронам у вятцы Корынай, як яны сьперачаліся із СПАДАРОМ. 10 I рашчыніла зямля вусны свае, і праглынула іх а Кору ў часе сьмерці вяткі, як цяпло пажэрла дзьвесьце пяцьдзясят чалавекаў, і сталіся яны на знак.
11 Але сынове Корыны не памерлі. 12 Сынове Сымонавы па радзімах сваіх: ад Немуеля радзіма Немуелява, ад Яміна радзіма Ямінава, ад Ахіна радзіма Яхінава, 13 Ад Зары радзіма Зарына, ад Саўлы радзіма Саўлава. 14 Гэтыя радзімы Сымонавы: дваццаць дзьве тысячы і дзьвесьце.
15 Сынове Ґадавы па радаімах сваіх: ад Цэфона радзіма Цэфонава, ад Гаґґі радзіма Гаґґава, ад Шуні радзіма Шунева, 16 Ад Озьні радзіма Озьнева, ад Эры радзіма Эрава, 17 Ад Арода радзіма Ародава, ад Арэлі радзіма Арэлява. 18 Гэтыя радзімы сыноў Ґадавых, подле лічэньня іх: сорак тысячаў і́ пяцьсот.
19 Сыны Юдзіны: Гір а Онан; і памерлі Гір а Онан у зямлі Канаанскай. 20 I былі́ сынове Юдзіны па радзімах сваіх: ад Шэлы радзіма Шэліна, ад Фарэса радзіма Фарэсава, ад Зары радзіма Зарына. 21 I былі́ сынове Фарэсавы: ад Гэцрома радзіма Гэцромава, ад 'Гамула радзіма Тамулава. 22 Гэтыя радзімы Юдзіны, подле лічэньня іх: семдзясят шэсьць тысячаў і пяцьсот.
23 Сынове Іссасхаровы па радзімах сваіх: ад Толы радзіма Толіна, ад Фувы радзіма Фувіна, 24 Ад Яшува радзіма Яшувава, ад Шымрона радзіма ІІІымронава. 25 Гэтыя радзімы Іссасхаровы, подле лічэньня іх: шасьцьдзясят чатыры тысячы трыста.
26 Сынове Завулонавы па радзімах сваіх: ад Сэрэда радзіма Сэрэдава, ад Елона радзіма Е́лонава, ад Яглееля радзіма Яглеелява. 27 Гэтыя радзімы Завулонавы, подле лічэньня іх: шасьцьдзясят тысячаў і пяцьсот.
28 Сыны Язэпавы па радзімах сваіх: Манас а Яхрэм. 29 Сынове Манасавы: ад Махіра радзіма Махірова, і Махір радзіў Гілеада, ад Гілеада радзіма Ґілеадава. 30 Гэтыя сынове Ґілеадавы: Езэр радзіма Езэрава, ад Гелека радзіма Гелекава, 31 I Асрэль - радзіма Асрэлява, ад Шэхема радзіма Шэхемава, 32 I Шэміда - радзіма Шэмідзіна, ад Гэфера радзіма Гэферава, 33 I Салпагад Гэферонак ня меў сыноў, а толькі дачкі. Імёны Салпагадзянак: Магла, Ноа, Гоґла, Мілка а Тырца. 34 Гэтыя радзімы Манасавы; і палічаных іхных пяцьдзясят дзьве тысячы і сямсот.
35 Гэтыя сынове Яхрэмавы па радзімах сваіх: ад Шутэлы радзіма Шутэліна, ад Бехера радзіма Бехерава, ад Тагана радзіма Таганова. 36 I гэтыя сынове Шутэліны: ад Ерана радзіма Еранава. 37 Гэтыя радзімы сыноў Яхрэмавых, подле лічэньня іх: трыццаць дзьве тысячы і пяцьсот. Гэта сынове Язэпавы па радзімах сваіх.
38 Сынове Веняміновы па радаімах сваіх: ад Белы радзіма Беліна, ад Ашбела радзіма Ашбелава, ад Агірама радзіма Агарамова, 39 Ад Шэфуфама радзіма Шэфуфамова, ад Гуфама радзіма Гуфамова. 40 I былі́ сыны Беліны: Ард а Гааман. Радзіма Ардова, ад Наамана радзіма Нааманова. 41 Гэтыя сынове Веняміновы па радзімах сваіх; і палічаных іхных сорак пяць тысячаў і шасьцьсот.
42 Гэтыя сынове Дановы па радзімах сваіх: ад Шугама радзіма Шугамова. Гэта радзімы Дановы па радзімах сваіх. 43 I ўсіх радзімаў Шугамовых, подле палічэньня іх: шасьцьдзясят чатыры тысячы і чатырыста.
44 Сынове Ашэравы па радзімах сваіх: ад Імны радзіма Імніна, ад Ішвы радзіма Ішвіна, ад Бэры радзіма Бэрына. 45 Ад сыноў Бэрыных: ад Гэвера радзіма Гэверава, ад Малхіеля радзіма Малхіелява. 46 Імя дачкі Ашэравае Сэраг. 47 Гэтыя радзімы сыноў Ашэравых, подле палічэньня іх: пяцьдзясят тры тысячы і чатырыста.
48 Сынове Неффалімовы па радзімах сваіх: ад Ягцэеля радзіма Ягцэелява, ад Ґуня радзіма Ґунева, 49 Ад Ецэра радзіма Ецэрава, ад Шылема радзіма Шылемава. 50 Гэтыя радзімы Неффалімовы па радзімах сваіх; і палічаных іхных сорак пяць тысячаў чатырыста. 51 Гэтыя палічаныя сынове Ізраелявы: шасьцьсот адна тысяча сямсот і трыццацёх.
52 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 53 „Гэтым зямлю падзеліш на спадак подле ліку ймёнаў: 54 Чысьленшаму памнож дзель; а нячысьленаму зьменш дзель; кажнаму сумерна зь лікам палічаных ягоных мае быць дана дзель. 55 Адылі жэрабям мае быць падзелена зямля; подле ймёнаў айцоўсваіх маюць яны адзяржаць на спадак. 56 Жэрабям маюць падзяліць ім спадак іхны як меж чысьленых, так і нячысьленых.
57 I гэта палічаныя Левіты подле радзімаў сваіх: ад Ґірсона радзіма Ґірсонава, ад Когафа радзіма Когафова, ад Мерары радзіма Мерарава. 58 Гэтыя радзімы Левавы: радзіма Ліўнева, радзіма Гэўронава, радзіма Маглева, радзіма Мушава, радзіма Корына. I Когаф радзіў Амрама. 59 Імя жонкі Амрамовае Ёхаведа Левянка, каторую нарадзі́ла маці яе Леву, а яна нарадзі́ла Амраму Аарона а Масея а Мірыям, сястру іхную. 60 I нарадзіліся ў Аарона Надаў а Авігу, Елеазар а Іфамар. 61 I памер Надаў а Авігу, як абраклі цяпло чужое перад СПАДАРОМ. 62 I было іх палічаных дваццаць тры тысячы ўсіх мужчынаў, ад аднаго месяца й вышэй; бо яны ня былі́ палічаныя памеж сыноў Ізраелявых, бо яны не адзяржалі спадку сярод сыноў Ізраелявых.
63 Гэтыя палічаныя Масеям а Елеазаром, сьвятаром, каторыя палічылі сыноў Ізраелявых на раўнінах Моаўскіх, ля Юрдану, супроці Ерыхону. 64 І меж іх ня было ні воднага чалавека з палічаных Масеям а Ааронам, сьвятаром, каторыя лічылі сыноў Ізраелявых на пустыні́ Сынайскай; 65 Бо СПАДАР сказаў ім, што сьмерцю памруць яны на пустыні; і не засталося зь іх нікога, апрача Калева Ефунёнка а Ігошуі Нунянка́.
1 I дабліжыліся дачкі Салпагада, сына Гэферавага, сына Ґілеадавага, сына Махіровага, сына Манасавага з радзімаў Манаса Язэпенка, і во ймёны дачок ягоных: Магла, Ноа, Гоґла, Мілка а Тырца; 2 I сталі перад Масеям а перад Елеазаром, сьвятаром, а перад князьмі, а ўсёй грамадою ля ўходу будану збору, і сказалі: 3 „Айцец наш паме́р на пустыні́, і ён ня быў пасярод тае вяткі, што былі́ зьбершыся супроці СПАДАРА зь вяткаю Корынай, але ў сваім грэху памер, і сыноў у яго ня было. 4 Чаму мае не ставаць імені айца нашага з пасярод радзімы ягонае, затым што ў яго няма сына? Дай нам дзяржаву сярод братоў айца нашага". 5 I дабліжыў Масей справу іхную СПАДАРУ.
6 I сказаў СПАДАР Масею: 7 „Добра кажуць Салпагадзянкі. Канечне хай дасца ім дзяржава на спадак сярод братоў айца іхнага, і хай пярэйдзе дзяржава бацькоў іхных ім. 8 I сыном Ізраелявым гу́кай, кажучы: ,Калі людзіна́ памрэць, ня маючы ў сябе сына, то перадайце дзяржаву ягоную дачцэ ягонай. 9 I калі ж няма ў яго дачкі, перадайце дзяржаву ягоную братом ягоным. 10 Калі ж няма ў яго братоў, дык аддайце дзяржаву ягоную братом айца ягонага. 11 I калі ж няма братоў у вайца ягонага, дык аддайце дзяржаву ягоную блізкому сваяку ягонаму з радзімы ягонае, і возьме яе на спадак. I хай будзе гэта сыном Ізраелявым за ўставу судовую, як расказаў СПАДАР Масею' ".
12 I сказаў СПАДАР Масею: „Узыйдзі на гэтую гару Аварым і глядзі на зямлю, каторую Я даў сыном Ізраелявым. 13 I абачыш яе, і прылучышся да люду свайго таксама ты, як прылучыўшыся Аарон, брат твой; 14 Бо вы збунтаваліся супроці слова Майго на пустыні Цын, у часе бунту грамады, каб усьвяціць Мяне ля водаў перад ачыма іхнымі". Гэта воды Мерывы ля Кадэшу на пустыні́ Цын.
15 I гу́каў Масей СПАДАРУ, кажучы: 16 „Хай прызнача СПАДАР, Бог духоў усялякага цела, над грамадою гэтаю чалавека, 17 Каторы выходзіў бы перад імі і каторы ўходзіў бы перад імі, і каторы выводзіў бы іх і каторы прыводзіў бы іх, каб не застала́ся грамада́ СПАДАРОВА, як авечкі, у каторых янма пастыра́". 18 I сказаў СПАДАР Масею: „Вазьмі сабе Ігошуу Нунянка́, людзіну, у каторай ё Дух, і ўзлажы на яго руку́ сваю, 19 I пастанаві яго перад Елеазаром, сьвятаром, а перад усім зборам, і дай яму расказаньне перад ачыма іхнымі, 20 I дасі яму із славы свае, каб слухаў яго ўвесь збор сыноў Ізраелявых. 21 I перад Елеазаром, сьвятаром, ён будзе станавіцца, і сьвятар будзе пытацца яму праз рассудак Урыма перад СПАДАРОМ; і на ягонае слова маюць выходзіць, і на ягонае слова маюць уходзіць ён а ўсі сынове Ізраелявы зь ім а ўся грамада́".
22 I ўчыніў Масей, як расказаў яму СПАДАР: і ўзяў Ігошуу, і пастанавіў яго перад Елеазаром, сьвятаром, і перад усім зборам, 23 I ўзлажыў на яго рукі свае, і даў яму расказаньне, як казаў СПАДАР Масеям.
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Раскажы сыном Ізраелявым і скажы ім: ,Рупцеся праз дар Мой, хлеб Мой на аброк Імне, прыемны пах Імне, каб дараваны быў Імне ў пару'. 3 I скажы ім: во агняны аброк, каторы вы маеце абракаць СПАДАРУ: баранчыкі аднагоднія дасканальныя на дзень два, на ўсепаленьне штачаснае. 4 Аднаго баранчыка абрачы нараніцы, а другога баранчыка абрачы адвячоркам. 5 I на аброк хлебны дзясятую часьць ефы ценкае мукі, рашчыненай на вытаўчанай аліве чэцьверці гіна. 6 Гэта ўсепаленьне штачаснае, каторае ўчынена было ля гары Сынаю, на прыемны пах, на аброк СПАДАРУ. 7 I ўзьліваньне яго чэцьверць гіна на аднаго баранчыка; на сьвятым месцу ўзьлівай узьліваньне, старое віно СПАДАРУ. 8 А другога баранчыка абракай адвячоркам, як хлебны аброк ранічны, і подле яго ўзьліва́ньня абрачэш на аброк агняны, прыемны пах СПАДАРУ.
9 А ў дзень сыботні два баранчыкі аднагоднія дасканальныя, і дзьве дзясятыя часьці ценкае мукі, рашчыненае на аліве, на аброк хлебны, і ўзьліваньне яго. 10 Сыботняе ўсепаленьне кажнае сыботы, звыш усепаленьня штачаснага а ўзьліваньня.
11 I на маладзікі вашыя абракайце ўсепаленьне СПАДАРУ: з буйнога статку двое цялят-бычкоў, і аднаго барана, і сем аднагодніх баранчыкаў дасканальных, 12 I тры дзясятыя часьці ценкае мукі, рашчыненае на аліве, на аброк хлебны на адяо цялё-бычка, і дзьве дзясятыя часьці ценкае мукі, рашчыненае на аліве, на аброк хлебны на аднаго барана, 13 I на аброк хлебны па дзясятай часьці ценкае мукі, рашчыненай на аліве, на аднаго баранчыка - аброк агняны, прыемны пах СПАДАРУ. 14 I ўзьліваньне іх паў гіна будзе на бычка, і трэйць гіна на барана, і чэцьверць гіна віна на баранчыка. Гэта ўсепаленьне штамесячнае, на кажны месяц году. 15 I адно казянё СПАДАРУ на аброк за грэх; звыш усепаленьня штачаснага маюць абракаць яго з узьліваньням яго.
16 I першага месяца, на чатырнанцаты дзень месяца Пасха СПАДАРУ. 17 I на пятнанцаты дзень гэтага месяца - сьвята; сем дзён маюць есьці праснакі, 18 На першы дзень сьвяты збор; ніякае рамеснае работы не рабіце. 19 I абракайце агняны аброк, усепаленьне СПАДАРУ: з буйнога статку двое цялят-бычкоў, і аднаго барана, і сем аднагодніх баранчыкаў; дасканальныя яны маюць быць у вас. 20 I аброк хлебны іх: ценкае мукі, рашчыненае на аліве, тры дзясятыя часьці на кажнае цялё-бычка, і дзьве дзясятыя часьці на барана зрабіце, 21 I па дзясятай часьці мае быць зроблена на кажнага ізь сямёх баранчыкаў, 22 I адно казянё на аброк за грэх, на ласкіўчыненьне вам. 23 Апрача ранічнага ўсепаленьня, каторае ёсьць усепаленьне штачаснае, зрабіце гэга. 24 Гэтак зрабіце на кажны ізь сямёх дзён: хлеб, аброк агняны, прыемны пах СПАДАРУ; звыш усепаленьня штачаснага і ўзьліваньня яго, маюць зрабіць. 25 I сёмага дня сьвяты збор хай будзе ў вас, ніякае рамеснае работы не рабіце.
26 I ў дзень першых пладоў, як даруеце новы аброк хлебны СПАДАРУ ў тыдні вашыя, сьвяты збор хай будзе ў вас; ніякіае рамеснае работы не рабіце. 27 I абракайце ўсепаленьне на прыемны пах СПАДАРУ: з буйнога статку двое цялят-бычкоў, аднаго барана й сем аднагодніх баранчыкаў, 28 I аброк хлебны іх: ценкае мукі, рашчыненае на аліве, тры дзясятыя часьці́ на кажнае цялё-бычка, дзьве дзясятыя часьці на аднаго барана, 29 I па дзясятай часьці на кажнага ізь сямёх баранчыкаў, 30 I адно казянё дзеля ласкіўчыненьня вам. 31 Апрача штачаснага ўсепаленьня й хлебнага аброку яго, зрабіце іх; бяз гану маюць быць яны ў вас, і іх узьліваньне .
1 I сёмага месяца, на першы дзень месяца, сьвяты збор хай будзе ў вас; ніякае рамеснае работы не рабіце; дзень трубнага гуку хай будзе ў вас. 2 I абрачыце ўсепаленьне на прыемны пах СПАДАРУ: адно цялё-бычка, аднаго барана, сем аднагодніх баранчыкаў дасканальных, 3 I іх аброк хлебны: ценкае мукі, рашчыненае на аліве, тры дзясятыя часьці на цялё-бычка, дзьве дзясятыя часьці на барана, 4 I адну дзясятую часьць на кажнага ізь сямёх баранчыкаў, 5 I адно казянё на аброк за грэх, на ласкіўчыненьне вам, 6 Апрача́ маладзіковага ўсепаленьня а хлебнага аброку яго, і штачаснага ўсепаленьня а хлебнага аброку яго, і ўзьліваньняў іх, подле ўставы, на прыемны пах, на агняны аброк СПАДАРУ.
7 I на дзясяты дзень гэтага сёмага месяца сьвяты збор хай будзе ў вас; і марыце душы свае, і ніякае работы не рабіце. 8 I абракайце ўсепаленьне СПАДАРУ на прыемны пах: адно цялё-бычка, аднаго барана, сем аднагодніх баранчыкаў; дасканальныя няхай будуць яны ў вас; 9 I іх аброк хлебны: ценкае мукі, рашчыненае на аліве, тры дзясятыя часьці на цялё-бычка, дзьве дзясятыя часьці на барана аднаго, 10 I па дзясятай часьці на кажнага ізь сямёх баранчыкаў, 11 Адно казянё на аброк за грэх, апрача аброку за грэх на ласкіўчыненьне, і ўсепаленьня штачаснага, і хлебнага аброку яго, і ўзьліваньня іх.
12 I на пятнанцаты дзень сёмага месяца сьвяты збор хай будзе ў вас; ніякае рамеснае работы не рабіце і сьвяткуйце сьвята СПАДАРУ сем дзён. 13 I абракайце ўсепаленьне, агняны аброк, прыемны пах СПАДАРУ: трынанцаць цялят-бычкоў, два бараны, чатырнанцаць аднагодніх баранчыкаў; дасканальныя хай яны будуць; 14 I іх аброк хлебны: ценкае мукі, рашчыненае на аліве, тры дзясятыя часьці на адно з трынанцацёх цялят-бычкоў, дзьве дзясятыя часьці на аднаго з двух бараноў, 15 I па дзясятай часьці на аднаго з чатырнанцацёх баранчыкаў, 16 I адно казянё на аброк за грэх, апрача ўсепаленьня штачаснага, хлебнага аброку яго і ўзьліваньня яго.
17 I на другі дзень: двананцаць цялят-бычкоў, два бараны, аднагодніх баранчыкаў чатырнанцаць, дасканальных, 18 I іх аброк хлебны а ўзьліваньне іх да цялят-бычкоў, да бараноў, да баранчыкаў, подле ліку іх, подле ўставы, 19 I адно казянё на аброк за грэх, апрача ўсепаленьня штачаснага, і хлебнага аброку яго, і ўзьліваньня іх.
20 I на трэйці дзень: цялят-бычкоў адзінанцаць, бараны два, аднагодніх баранчыкаў чатырнанцаць, дасканальных, 21 I іх аброк хлебны, і іх узьліваньне да цялят-бычкоў, да бараноў а да баранчыкаў, подле ліку іх, подле ўставы, 22 I казянё адно на аброк за грэх, апрача ўсепаленьня штачаснага, і хлебнага аброку яго, і ўзьліваньня яго.
23 I на чацьверты дзень: цялят-бычкоў дзесяць, бараны два, аднагодніх баранчыкаў чатырнанцаць, дасканальных, 24 I іх аброк хлебны, і іх узьліваньне да цялят-бычкоў а да бараноў а да баранчыкаў, подле ліку іх, подле ўставы, 25 I казянё адно на аброк за грэх, апрача ўсепаленьня штачаснага, і хлебнага аброку яго, і ўзьліваньня яго.
26 I на пяты дзень: цялят бычкоў дзевяць, бараны два, чатырнанцаць аднагодніх баранчыкаў, дасканальных, 27 I іх аброк хлебны, і іх узьліваньне да цялят-бычкоў, да бараноў а да баранчыкаў, подле ліку іх, подле ўставы, 28 I казянё адно на аброк за грэх, апрача ўсепаленьня штачаснага, і хлебнага аброку, і ўзьліваньня яго.
29 I на шосты дзень: цялят-бычкоў восьмі, бараны два, аднагодніх баранчыкаў дасканальных чатырнанцаць, 30 I іх аброк хлебны, і іх узьліваньне да цялят бычкоў а да бараноў а да баранчыкаў, подле ліку іх, подле ўставы, 31 I казяня адно на аброк за грэх, апрача ўсепаленьня штачаснага, і хлебнага аброку яго, і ўзьліваньня яго.
32 I на сёмы дзень: цялят сем, два бараны, баранчыкаў аднагодніх чатырнанцаць, дасканальных, 33 I іх аброк хлебны, і іх узьліваньне да цялят-бычкоў, да бараноў а да баранчыкаў, подле ліку іх, подле ўставы іх, 34 I адно казянё на аброк за грэх, апрача ўсепаленьня кажначаснага, і хлебнага аброку яго, і ўзьліваньня яго.
35 На восьмы дзень урочыстасьць хай будзе ў вас; ніякае рамеснае работы не рабіце. 36 I абракайце ўсепаленьне, агняны аброк, прыемны пах СПАДАРУ: цялё-бычка адно, аднаго барана, баранчыкаў аднагодніх сем, дасканальных, 37 I іх аброк хлебны, і іх узьліваньне да цяляці-бычка, да барана а да баранчыкаў, подле ліку іх, подле ўставы, 38 I казянё адно на аброк за грэх, апрача ўсепаленьня штачаснага, і аброку хлебнага яго, і ўзьліваньня яго.
39 Гэта рабіце СПАДАРУ ў прызначаныя поры свае, апрача абятніцаў сваіх а самахотных аброкаў сваіх, на ўсепаленьні свае, на хлебныя аброкі свае, на ўзьліваньні свае а на супакойныя аброкі свае.
1 I сказаў Масей сыном Ізраелявым подле ўсяго, што расказаў СПАДАР Масею. 2 I гу́каў Масей галавам плямёнаў сыноў Iзраелявых, кажучы: „Во слова, што расказаў СПАДАР: 3 Калі мужчына абяцае абятніцу СПАДАРУ, альбо прысягне прысягаю ўзяць зарок на душу́ сваю, то ня мае збудзеніць слова свайго; подле ўсяго, што вышла з вуснаў ягоных, няхай зробе. 4 I калі жонка абяцае абятніцу СПАДАРУ, і зарокам зарачэцца ў доме айца свайго ў дзявоцтве сваім; 5 I пачуе ацец абятніцу ейную й зарок ейны, каторым яна заракла душу́ сваю, і прамоўча ёй айцец ейны, то збудуцца ўсі абятніцы ейныя і ўсі зарокі, каторымі яна заракла душу сваю, збудуцца. 6 А калі забароне ён ацец ейны таго дня, каторага пачуў, то ўсі абятніцы ейныя й зарокі, каторымі яна заракла душу́ сваю, ня збудуцца, і СПАДАР даруе ёй, бо забараніў ёй ацец ейны.
7 I калі яна заму́жка, а на ёй абятніца ейная альбо шпаркое слова вуснаў ейных, каторым яна зарок узяла на душу́ сваю, 8 I пачуе муж ейны, і прамоўча ёй таго дня, каторага ён чуў, то збудуцца абятніцы ейныя й зарокі ейныя, каторымі яна заракла душу́ сваю, збудуцца. 9 А калі муж ейны таго дня, каторага пачуў, забароне ёй, дык узруша абятніцу ейную, каторая на ёй, і шпаркое слова вуснаў ейных, каторым яна заракла душу́ сваю, і СПАДАР даруе ёй.
10 Абятніца ж удавы а разьведзенай, чым заракла душу́ сваю, збудзецца.
11 I калі ў доме мужа свайго зрабіла абятніцу, і заракла зарокам душу́ сваю з прысягаю, 12 I муж ейны чуў, І прамоўчыў ёй праз тое, і не забараніў ёй, то збудуцца ўсі абятніцы, і кажны зарок, каторым яна заракла душу́ сваю, збудзецца. 13 Каліж муж ейны чыста ўзрушыў іх таго дня, каторага чуў, то ўсе, што вышла з вуснаў ейных што да абятніцаў ейных, і зарок душы яе ня збудзецца; муж ейны ўзрушыў іх, і СПАДА́Р даруе ёй. 14 Кажную абятніцу й кажнае з прысягаю абавязаньне, дзеля марэньня душы, муж ейны можа пацьвердзіць і муж ейны можа ўзрушыць. 15 І калі чыста прамоўчыў муж ейны ёй дзень у дзень, то ён пацьвердзіў усі абятніцы ейныя абоўсі зарокі ейныя, каторыя на ёй, ён пацьвердзіў іх, бо ён прамоўчыў ёй у дзень, як чуў гэта. 16 Калі ж чыста адхінуў іх, просьле тога як пачуў, то ён панясець на сабе бяспраўе яе.
17 Гэта ўставы, каторыя расказаў СПАДАР Масею меж мужа й жонкі ягонае, меж айца й дачкі ягонае ў дзявоцтве, у доме айца ейнага.
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Памсьці помстаю сыноў Ізраелявых Мідзянянам, а потым прылучаны будзеш да люду свайго".
3 I гу́каў Масей люду, кажучы: „Узбройце з пасярод сябе людзёў да войска, каб былі́ яны супроці Мідзянян, зрабіць помсту СПАДАРОВУ над Мідзянянамі; 4 Па тысяча з плямені, па тысяча з плямені ад усіх плямёнаў Ізраелявых пашліце войска". 5 I перадалі́ з тысячаў Ізраелявых па тысяча з плямені, двананцаць тысячаў узброенага войска. 6 I паслаў іх Масей, па тысяча з плямені, на вайсковую прыгатову, іх а Фінегаса, сына Елеазара, сьвятара, у войска, і сьвятыя судзіны а трубы на трывогу ў руццэ ягонай. 7 I пайшлі паходам на Мідзяна, як расказаў СПАДАР Масею, і забілі кажнага мужчыну. 8 I каралём Мідзянскім зрабілі сьмерць, разам із забітымі іхнымі: Еву а Рэкему а Цуру а Гуру а Рэву, пяцём каралём Мідзянскім, і Валааму Веоронку зрабілі сьмерць мячом. 9 I ўзялі́ ў палон сынове Ізраелявы жанкі мідзянскія а дзецяняты іхныя, і ўвесь статак іхны, і ўсі стады іхныя, і ўсю маемасьць іхную разглабалі. 10 I ўсі месты іхныя ў дзяржавах іхных, і ўсі замкі іхныя спалілі цяплом. 11 I ўзялі́ ўсе захопленае і ўвесь здабытак, як ізь людзёў, так і статку. 12 I прывялі да Масея а Елеазара, сьвятара, а да збору сыноў Ізраелявых палоненікаў, і здабытак, і наглабанае да табару на раўніны Моаўскія, каторыя ля Ёрдану, супроці Ерыхону.
13 I вышлі Масей а Елеазар, сьвятар, а ўсі князі збору напярэймы навонкі табару. 14 I ўгневаўся Масей на вайводцаў, на князёў тысячаў а князёў сотняў, каторыя прышлі з войска, з вайны, 15 I сказаў ім Масей: „Вы пакінулі жывую кажную жонку? 16 Вось, яны былі́ сыном Ізраелявым, на слова Валаама, прычынаю выступу супроці СПАДАРА ў справе Пеора, і было паражэньне ў збору СПАДАРОВЫМ. 17 Дык цяпер зрабіце сьмерць кажнаму мужчыне зь дзецянят, і кажнай жонцы, што пазнала мужа ляжаньням самца, зрабіце сьмерць. 18 А ўсі дзецяняты жаноцкія, каторыя не пазналі ляжаньня самца, пакіньце жывыя сабе. 19 I вы разьляжчася вонках табару на сем дзён; кажны, што забіў чалавека, і кажны, што даткнуўся да забітага, ачысьціцеся на трэйці дзень і на сёмы дзень, вы а палоненікі вашыя. 20 I кажнае адзецьце, і кажную скурану́ю судзіну́, і ўсе зробленае з казінае воўны, і ўсе дзярвянае судзьдзе ачысьціце".
21 I сказаў Елеазар сьвятар людзём войска, каторыя йшлі на вайну: „Во ўстава права, каторае расказаў СПАДАР Масею. 22 Адно золата а срэбла, медзь, зялеза, цыну а волава, 23 Кажную рэч, што вытрывае ў цяпле, прапусьціце пераз цяпло, і яна ачысьціцца; а толькі адлучальнаю вадою ачысьціцца ўсе, што ня трывае ў цяпле, дык прапусьціце гэта пераз ваду. 24 I вымыйце адзецьці вашыя на сёмы дзень, і ачысьціцеся, і просьле гэтага ўходзьце ў табар.
25 I сказаў СПАДАР Масею, кажучы: 26 „Палічы колькасьць узятага палону, ад чалавека аж да статку, ты а Елеазар, сьвятар, а галавы з айцоў збору. 27 I падзялі папалам здабытак памеж вояў, што хадзілі на вайну, і ўсім зборам. 28 I аддзялі дань СПАДАРУ ад вояў, што пайшлі на вайну, па аднэй душы зь пяцьсот, зь людзёў а з буйнога статку а з аслоў а з драбнога статку. 29 I з палавіцы іхнае вазьмі, і аддай Елеазару, сьвятару, на ўзьне́сеньне СПАДАРУ. 30 I з палавіцы сыноў Ізраелявых вазьмі адну дзель ізь пяцьдзясят, зь людзёў, з буйнога статку, з аслоў а з драбнога статку з уяслякае статчыны, і аддай Левітам, паручэньне вітальні СПАДАРОВАЕ дзяржачым.
31 I зрабіў Масей а Елеазар сьвятар, як расказаў СПАДАР Масею. 32 I было здабытку, засталага ад заглабанага, каторы разглабаў люд войска: драбнога статку шасьцьсот семдзясят пяць тысячаў, 33 I буйнога статку семдзясят дзьве тысячы, 34 I аслоў шасьцьдзясят адна тысяча, 35 А душ людзкі́х із жанок, каторыя ня зналі ляжаньня самца, усіх душаў трыццаць дзьве тысячы. 36 I была палавіца, дзель тых, што хадзілі на вайну, подле разьліку была: драбнога статку трыста трыццаць сем тысячаў пяцьсот; 37 I дань СПАДАРУ з драбнога статку шасьцьсот семдзясят пяць; 38 А буйнога статку трыццаць шэсьць тысячаў, і дань ізь іх СПАДАРУ семдзясят два; 39 I аслоў трыццаць тысячаў пяцьсот, і дань ізь іх СПАДАРУ шасьцьдзясят адзін; 40 I душаў людзкі́х шаснанцаць тысячаў, і дань ізь іх СПАДАРУ трыццаць дзьве душы.
41 I аддаў Масей дань, узьне́сеньне СПАДАРУ, Елеазару сьвятару, як расказаў СПАДАР Масею.
42 I з палавіцы сыном Ізраелявым, каторую аддзяліў Масей ад людзёў ваюючых, 43 Была́ палавіца збору: драбнога статку трыста трыццаць сем тысячаў пяцьсот, 44 Буйнога статку трыццаць шэсьць тысячаў, 45 Аслоў трыццаць тысячаў пяцьсот, 46 I душаў людзкі́х шаснанцаць тысячаў. 47 Узяў Масей з палавіцы сыноў Ізраелявых адну дзель ізь пяцьдзясят із чалавека а статчыны, і аддаў гэта Левітам, паручэньне вітальні СПАДАРОВАЕ дзяржачым, як расказаў СПАДАР Масею.
48 I дабліжыліся да Масея вайводцы над тысячмі войска, князі тысячаў а князі сотняў, 49 I сказалі Масею: „Слугі твае палічылі лік ваенных людзёў, каторыя мы мелі пад загадам сваім, і ня было нестаючага ні воднага. 50 I мы прыне́сьлі дар СПАДАРУ, кажны, каторы знайшоў із залатых рэчаў, ланцужкі, бружлеты, жуковіны, завушніцы а прывескі, на ласкіўчыненьне душам нашым у СПАДАРА. 51 I ўзяў Масей а Елеазар сьвятар золата ў іх, кажную судзіну́ мастацкую. 52 I было ўсяго золата ўзьне́сеньня, каторае ўзьне́сьлі СПАДАРУ, шаснанцаць тысячаў сямсот пяцьдзясят сыкляў, ад князёў тысячаў і ад князёў сотняў. 53 Людзі вайсковыя глабалі кажны сабе. 54 I ўзяў Масей а Елеазар сьвятар золата ад князёў тысячаў а сотняў, і прынесьлі яго да будану збору, на памятку сыноў Ізраелявых перад СПАДАРОМ.
1 I свойскае жывёлы было шмат у сыноў Рувінавых а ў сыноў Ґадовых - вельма шмат; і абачылі яны зямлю Язэр а зямлю Ґілеад, і вось, месца ё свойскай жывёле. 2 I прышлі сынове Гадовы а сынове Рувінавы, і сказалі Масею а Елеазару сьвятару а князём збору, кажучы: 3 „Атароф, Дывон а Язэр а Німра а Гэшбон а Елеале а Сэвам а Нева а Веон, 4 Зямля, каторую СПАДАР зра́зіў перад зборам Ізраелявым, зямля свойскае жывёлы яна, а ў слугаў тваіх ё свойская жывёла".
5 I сказалі: „'Калі мы прыдбалі ласку ў ваччу тваім, хай дадзена будзе зямля гэтая слугам тваім у дзяржаньне; не пераводзь нас перазь Ёрдан".
6 I сказаў Масей сыном Ґадовым а сыном Рувінавым: „Браты вашы пойдуць на вайну, а вы застаніце́ся тут? 7 I чаму вы адхінаеце сэрца сыноў Ізраелявых ад пераходу да зямлі, каторую даў ім СПАДАР? 8 Гэтак учынілі айцове вашы, як Я пасылаў іх із Кадэш Барнеа агледзець зямлю. 9 I яны ўзышлі да даліны Ешкол, і бачылі зямлю, і адхінулі сэрца сыноў Ізраелявых, каб ня йшлі яны да зямлі, каторую СПАДАР даў ім; 10 I ўзгарэўся гнеў СПАДАРОЎ таго дня, і прысяг Ён, кажучы: 11 ,Не абачаць людзі, што ўзышлі зь Ягіпту, ад дваццацёх год і вышэй, тае зямлі, праз каторую Я прысягаў Абрагаму, Ісаку а Якаву, бо яны ня йшлі супоўна за Імною, 12 Апрача Калева Ефунёнка Кенезяніна а Ігошуі Нунянка́, бо яны супоўна йшлі за СПАДАРОМ'. 13 I ўзгарэўся гнеў СПАДАРОЎ на Ізраеля, і прысі́ліў Ён іх валачыцца па пустыні́ сорак год, пакуль ня скончылася ўсе пакаленьне, што зрабіла ліха ў ваччу СПАДАРОВЫМ. 14 I вось, паўсталі вы замест айцоў вашых, плямя грэшнікаў, каб павялічыць яшчэ шпаркосьць гневу СПАДАРОВАГА на Ізраеля. 15 Калі вы адхініце́ся ад Яго, дык Ён далей пакіне вас на пустыні, і вы будзеце прычынаю загубы ўсяму люду гэтаму".
16 I дабліжыліся яны да яго, і сказалі: „Мы збудуем тут авячыя хлявы свойскай жывёле сваёй і месты дзецянятам сваім; 17 А мы, узброіўшыся, пабарзьдзім перад сынамі Ізраелявымі, пакуль не прывядзеш іх да месцаў іхных; а дзецяняты хай жывуць у вабаронных местах, дзеля бясьпечнасьці ад жыхараў зямлі. 18 Ня зьвернемся да дамоў сваіх, пакуль не спадзець сыном Ізраелявым кажнаму спадак свой; 19 Бо мы ня возьмем ізь імі спадку на тым баку Ёрдану і далей, калі спадак нам будзе на гэтым баку Ёрдану, на ўсход".
20 I сказаў ім Масей: „Калі вы зробіце подле гэтага слова свайго, калі ўзброіцеся перад СПАДАРОМ на вайну, 21 I пойдзе кажны з вас збройна за Ёрдан перад СПАДАРОМ, пакуль ня выжане Ён варагоў Сваіх перад Сабою, 22 I паддана будзе зямля СПАДАРУ; то потым зьвернецеся й будзеце нявінны перад СПАДАРОМ і перад Ізраелям, і будзе зямля гэтая ў вас у дзяржаньню перад СПАДАРОМ. 23 Калі ж ня зробіце гэтак, то, вось, ізгрэшыце перад СПДАРОМ, і ведайце, грахі вашы знойдуць вас. 24 Будуйце сабе месты дзецянятам сваім і хлявы авечкам сваім, і рабіце, што вышла з вуснаў вашых".
25 I сказала плямя сыноў Ґадовых а сыноў Рувінавых Масею, кажучы: „Слугі твае зробяць так, як расказуе спадар нам. 26 Дзецяняты нашыя, жонкі нашыя, свойская жывёла наша і ўвесь статак наш будуць там у местах Гілеаду; 27 А слугі твае ўсі пярэйдуць, як воін, кажны збройна перад СПАДАРОМ на вайну, як кажа спадар мой".
28 I расказаў празь іх Масей Елеазару сьвятару а Ігошуу Нунянку а галавам айцоў пакаленьняў сыноў Ізраелявых; 29 I сказаў Масей ім: „Калі пярэйдуць сынове Ґадовы а сынове Рувінавы з вамі за Ёрдан, кажны збройна на вайну перад СПАДАРОМ, і паддана будзе вам зямля, то аддайце ім зямлю Ґілеад у дзяржаньне. 30 Калі ж ня пойдуць яны збройна з вамі, то яны адзяржаць дзяржаву разам із вамі ў зямлі Канаанскай".
31 I адказалі сынове Ґадовы а сынове Рувінавы, кажучы: „Як казаў СПАДАР слугам тваім, так і зробім. 32 Мы пярэйдзем збройна перад СПАДАРОМ да зямлі Канаанскае, а дзяржава спадку нашага хай будзе наша на гэтым баку Ёрдану".
33 I аддаў Масей ім, сыном Ґадовым а сыном Рувінавым а палавіцы плямені Манаса Язэпенка каралеўства Сыгона, караля Аморэйскага, і каралеўства Оґа, караля Вашанскага, зямлю зь местамі яе ў граніцах местаў зямлі наўкола. 34 I збудавалі сынове Ґадовы Дывон а Атароф а Ароер 35 А Атароф-Шофая а Язар а Ёґбегу 36 А Беф-Німру а Беф-Гаран, месты абаронныя й хлявы авечкам. 37 I сынове Рувінавы збудавалі Гэшбон, Елеале, Кірафаім 38 А Нево а Ваал-Меон, каторых імёны зьменены, і Сыўму, і назвалі ймёнамі месты, каторыя яны збудавалі.
39 І пайшлі сынове Махіра Манасёнка да Ґілеаду, і перамаглі яго, і выгналі Аморэя, каторы ў ім. 40 I аддаў Масей Ґілеад Махіру Манасёнку, і ён асялўся ў ім.
41 I Яір Манасёнак пайшоў, і перамог сёлы іхныя, і назваў іх: Сёлы Яіровы.
42 I Новаг пайшоў, і перамог Кенаф а перадмесьці яго, і назваў яго сваім імям: Новаг.
1 I во падарожжы сыноў Ізраелявых, каторыя вышлі ізь зямлі Ягіпецкае па войсках сваіх, лад рукою Масея а Аарона. 2 I апісаў Масей выхады ў падарожжы іхныя, подле слова СПАДАРОВАГА, і во падарожжы іхныя подле выхадаў іхных: 3 I крану́ліся яны з Рамесэсу першага месяца, на пятнанцаты дзень першага месяца; на другі дзень Пасхі вышлі сынове Ізраелявы пад рукою высокай на ачох усяго Ягіпту. 4 А Ягіпцяне хавалі ўсіх першакоў, каторых зразіў СПАДАР. СПАДАР зрабіў суды над багамі іхнымі. 5 I крануліся сынове Ізраелявы з Рамесэсу, і разьлягліся табарам у Сукофе. 6 I крануліся із Сукофу, і разьлягліся табарам у Ефаме, што на краю пустыні́. 7 I крануліся зь Ефаму, і зьвярнуліся да Пі-Гагірофу, каторы перад Баал-Цэфонам, і разьлягліся табарам перад Міґдолам. 8 I крануліся ад Гагірофу, і прайшлі сярод мора на пустыню, і йшлі тры дні дарогі пустынёю Ефам, і разьлягліся табарам у Меры. 9 I крануліся зь Меры, і прышлі да Еліму; у Еліме ж двананцаць жаролаў вады і семдзясят пальмаў, і разьлягліся там табарам. 10 I крануліся зь Еліму, і разьлягліся табарам ля Чырвонага мора. 11 I крануліся ад Чырвонага мора, і разьлягліся табарам на пустыні́ Сын.
12 I крануліся з пустыні Сын, і разьлягліся табарам у Дофцы. 13 I крануліся з Дофкі, і разьлягліся табарам ўв Алушы. 14 I крануліся з Алушы, і разьлягліся табарам у Рэфідыме, і ня было там вады люду піць. 15 I крануліся з Рэфідыму, і разьлягліся табарам на пустыні Сынайскай. 16 I крануліся з пустыні Сынайскае, і разьлягліся табарам у Кіброт-Гатааве. 17 I крануліся з Кіброт-Гатаавы, і разьлягліся табарам у Гацэрофе. 18 I крануліся з Гацэрофу, і разьлягліся табарам у Рыфме. 19 I крануліся з Рыфмы, і разьлягліся табарам у РымнонПарэцу. 20 I крануліся з Рымнон-Парэцу, і разьлягліся табарам у Ліўне. 21 I крануліся зь Ліўны, і разьлягліся табарам у Рысе. 22 I крануліся з Рысы, і разьлягліся табарам у Кегелафе. 23 I крануліся з Кегелафы, і разьлягліся табарам на гары Шэфер. 24 I крануліся ад гары Шэфер, і разьлягліся табарам у Гарадзе. 25 I крануліся з Гарады, і разьлягліся табарам у Макелофе. 26 I крануліся з Макелофу, і разьлягліся табарам у Тагафе. 27 I крануліся з Тагафу, і разьлягліся табарам у Тэразе. 28 I крануліся з Тэрагу, і разьлягліся табарам у Міфцы. 29 I крануліся зь Міфкі, і разьлягліся табарам у Гашмоне. 30 I крануліся з Гашмоны, і разьлягліся табарам у Мосэрофе. 31 I крануліся з Мосэрофы, і разьлягліся табарам у Бене-Яакане. 32 I крануліся зь Бене-Яакану, і разьлягліся табарам у Гор-Гаґідґадзе. 33 I крануліся з Гор-Гаґідґаду, і разьлягліся табараім у Ётвафе. 34 I крануліся ад Ётвафы, і разьлягліся табарам у Аўроне. 35 I крануліся з Аўрону, і разьлягліся табарам у Ецон-Ґаверу. 36 I крануліся зь Ецон-Ґаверу, і разьлягліся табарам на пустыні́ Цын, яна ж Кадэш. 37 I крануліся з Кадэшу, і разьлягліся табарам на гары Гор, ля канца зямлі Едомскае. 38 I ўзышоў Аарон сьвятар на гару Гор подле слова СПАДАРОВАГА, і памер там саракавога году па выходзе сыноў Ізраелявых ізь зямлі Ягіпецкае, пятага месяца, на першы дзень месяца. 39 Аарону было сто дваццаць тры гады, як памер на гары Гор.
40 I пачуў Канааняні́н, кароль Арада, а ён жыў на паўдні ў зямлі Канаанскай, што йдуць сынове Ізраелявы. 41 I крануліся яны ад гары Гор, і разьлягліся табарам у Цалмоне. 42 I крануліся з Цалмону, і разьлягліся табарам у Пуноне. 43 I крануліся з Пунону і разьлягліся табарам у Овофе. 44 I крануліся з Овофу, і разьлягляліся табарам у Іім-Аварыме, на граніцах Моаву. 45 I крануліся з Ііму, і разьлягліся табарам у Дывон-Ґадзе. 46 I крануліся з Дывон-Ґаду, і разьлягліся табарам у Алмон-Дыўлафаіме. 47 I крануліся з Алмон-Дыўлафаіму, і разьлягліся табарам на горах Аварымскіх перад Нево. 48 I крануліся з гор Аварымскіх, і разьлягліся табарам на раўнінах Моаўскіх ля Ёрдану, супроці Ерыхону. 49 Яны разьлягліся табарам ля Ёрдану ад Беф-Ешгімофу аж да Аве-Шытыму на раўнінах Моаўскіх.
50 I гу́каў СІТАДАР Масею на раўнінах Моаўскіх ля Ёрдану, кажучы: 51 „Гу́кай сыном Ізраелявым і скажы ім: як пярэйдзеце перазь Ёрдан да зямлі Канаанскае, 52 То пражаніце ўсіх жыхараў зямлі ад віду свайго, і зьнішчыце ўсі хвіґуры іхныя, і ўсі літыя балваны іхныя зьнішчыце, і ўсі вышыні іхныя разбурыце. 53 I вазьміце ў дзяржаньне зямлю, асяліцеся на ёй, бо вам Я даў зямлю гэтую дзяржаць яе. 54 I возьмеце на спадак зямлю жэрабям подле радзімаў сваіх: чысьленаму павялічча спадак, а нячысьленаму паменшча спадак; на каторае месца каму падзець жэрабя, тое яму й будзе; подле плямёнаў айцоў сваіх вазьміце сабе спадкі. 55 Калі ж вы не пражаніце́ жыхараў зямлі ад сябе, то будзе, што засталыя зь іх будуць цернямі ачом вашым і бадзюлькамі баком вашым, і будуць ціснуць вас на зямлі, на каторай вы жывіце́. 56 I тады, што Я думаў зрабіць ім, зраблю вам".
1 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 2 „Раскажы сыном Ізраелявым і скажы ім: як увыйдзеце ў зямлю Канаанскую, дык во зямля, каторая дастане́цца вам на спадак, зямля Канаанская подле граніцаў яе: 3 I будзе ў вас паўднявая старана ад пустыні Цын, ля Едому, і будзе ў вас паўднявая граніца ад берагу Салонага мора на ўсход, 4 I заверне вам з паўдня граніца да ўзгор'я Акравіму, і пярэйдзе аж да Цын, і будзе канец яе ад паўдня аж да Кадэш-Барні, і выйдзе да Гацар-Аддару, і пярэйдзе аж да Ацмону. 5 I ськіруецца граніца ад Ацмону да ракі Ягіпецкае, і будзе канец яе супроці мора. 6 I граніцаю заходняй будзе ў вас вялікае мора. I граніца гэта будзе вам граніцаю заходняй. 7 I гэта будзе вам граніца паўночная: ад вялікага мора азначча да гары Гор; 8 Ад гары Гор азначча да Гамафу, і будуць канцы граніцы ля Цэдад; 9 1 выйдзе граніца да Цыфрону, і будуць канцы яе ля Гацар-Енану. Гэта будзе ў вас граніца паўночная. 10 I азначча сабе граніцу ўсходнюю ад Гацар-Енану на Шэфам; 11 I зыйдзе граніца ад Шэфаму аж да Рыбля, з усходняга боку Аіна, потым зыйдзе граніца й даткнецца да боку мора Кінэрэф із усходняе стараны. 12 I зыйдзе граніца аж да Ёрдану, і будзе канец яе ля Салонага мора. Гэта будзе вам зямля па граніцах яе наўкола.
13 I расказаў Масей сыном Ізраелявым, кажучы: „Во зямля, каторую вы адзяржыце́ на спадак жэрабям, каторую расказаў СПАДАР даць дзевяцём плямёнам і палавіцы плямені; 14 Бо плямя сыноў Рувінавых па дамох айцоў сваіх, і плямя сыноў Ґадовых па дамох айцоў сваіх, і палавіца плямені Манасавага ўзялі́ спадкі свае. 15 Два плямені а палавіца плямені ўзялі спадкі свае за Ёрданом супроці Ерыхону на ўсход, на ўсход сонца.
16 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 17 „Во ймёны мужоў, каторыя будуць даваць на спадак вам зямлю: Елеазар сьвятар а Ігошуа Нунянок; 18 I па адным князю ад плямені вазьміце на дзяльню зямлі. 19 I во ймёны гэтых мужоў: з плямені Юдзінага Калеў Ефунёнак; 20 I з плямені сыноў Сымонавых Самуйла Амігудзёнак; 21 I з плямені Веняміновага Елідад Кіслонёнак; 22 I з плямені сыноў Дановых князь Бук Ёґлянок; 23 I із сыноў Язэпавых: з плямені сыноў Манасавых князь Ганель Ефодзёнак; 24 I з плямені сыноў Яхрэмавых князь Кемуель Шыфтанёнак; 25 Iз плямені сыноў Завулонавых князьЕліцафан Парнашонак; 26 I з плямені сыноў Іссасхаровых князь Палтыель Азанёнак; 27 I з плямені сыноў Ашэровых князь Агігуд Шэламёнак; 28 I з плямені сыноў Неффалімовых князь Педагэль Амігудзёнак. 29 Гэта тыя, каторым расказаў СПАДАР падзяліць сыном Ізраелявым у зямлі Канаанскай".
1 I гу́каў СПАДАР Масею на раўнінах Моаўскіх ля Ёрдану супроці Ерыхону, кажучы:
2 „Раскажы сыном Ізраелявым, каб яны далі Левітам із спадку дзяржавы свае месты жыць; і аколіцы местаў дайце Левітам наўкола. 3 I будуць ім месты жыць, а полі іхныя будуць статку іхнаму, і маемасьці іхнай, і́ ўсёй жывёле іхнай. 4 I аколіцы ля местаў, каторыя дасьце́ Левітам, маюць быць ад сьцяны места звонку на тысячы локцяў, наўкола. 5 I адмерайце вонках места на ўсходні бок дзьве тысячы локцяў, і на паўднявы бок дзьве тысячы локцяў, і на захад дзьве тысячы локцяў, і на паўночны бок дзьве тысячы локцяў, а места па сярэдзіне. Гэткія будуць у іх аколіцы ля местаў. 6 А месты, каторыя вы дасьце́ Левітам, будзе шэсьць местаў на ўцёк, у каторыя вы дазволіце ўцякаць убіўцу; і звыш іх дайце сорак два месты. 7 Усіх местаў, каторыя вы дасьце́ Левітам, сорак восьмі местаў з аколіцамі іх. 8 А што да местаў, каторыя дасьце́ зь дзяржавы сыноў Ізраелявых, то з большае павялічча, а зь меншае паменшча: подле спадку кажнага, які адзяржаць мае даць ізь местаў сваіх Левітам.
9 I гу́каў СПАДАР Масею, кажучы: 10 „Гу́кай сыном Ізраелявым і скажы ім: як вы пярэйдзеце перазь Ёрдан да зямлі Канаанскай, 11 То прызначча сабе месты - местамі ўцёку хай будуць яны вам, і ўцячэць туды ўбіўца, што выцяў чалавека няўмысьля. 12 I будуць у вас месты гэтыя на ўцёк ад сваяка, каб ня быў забіты ўбіўца, уперад чымся ён стане перад зборам на суд. 13 Местаў жа, каторыя вы дасьце, шэсьць местаў уцёку будуць яны вам. 14 Тры месты дайце на гэтым баку Ёрдану, і тры месты дайце ў зямлі Канаанскай; местамі ўцёку маюць быць яны. 15 Сыном Ізраелявым і чужаземцу, і жыхару меж вас будуць гэтыя шэсьць местаў на ўцёк, каб уцякаць туды кажнаму, хто заб'ець чалавека няўмысьля. 16 Калі хто ўдыра каго зялезным снадзівам і памрэць, то ён убіўца; сьмерцю памрэць тый убіўца. 17 I калі хто ўдыра з рукі каменям, ад каторага можна памерці, і памрэць тый, то ўбіўца ён; сьмерцю памрэць убіўца. 18 Або, калі дзярвяным снадзівам, ад каторага можна памерці, удыра з рукі, і тый памрэць, то ён убіўца; сьмерцю памрэць убіўца. 19 Сваяк, што памсьціцца за кроў, сам можа зрабіць сьмерць убіўцы; стрэўшы яго, там можа зрабіць яму сьмерць. 20 Калі хто штырхне́ць каго зь ненавісьці або, цікуючы, кіне што на яго, і памрэць, 21 Або ў непрыязьньстве ўдыра яго рукою, то сьмерцю памрэць тый, хто ўдырыў: убіўца ён; сваяк, што памсьціцца за кроў, можа зрабіць сьмерць убіўцы, стрэўшы яго. 22 А калі разам, бязь не́прыязьньства піхнець яго, альбо кіне на яго якую снадзь ня цікуючы, 23 I калі які камень, ад каторага можна памерці, ня бачачы ўпусьце на яго, і памрэць, але ён ня быў злосьнікам яго і ня шукаў яму ліха; 24 То збор мае рассудзіць меж тога, што ўдырыў, і сваяка, што імсьціцца за кроў подле гэтых судоў; 25 I выбаве збор убіўцу ад рукі сваяка, што імсьціцца за кроў, і зьверне яго збор да места ўцёку ягонага, куды ён уцёк, каб ён жыў там да сьмерці найвышшага сьвятара, каторы памазаны сьвятым алеям. 26 I калі ж убіўца выйдзе за граніцу места ўцёку свайго, да каторага ён уцёк, 27 I знойдзе яго сваяк, што імсьціцца за кроў, вонках граніцы места ўцёку ягонага, і заб'ець убіўцу тый сваяк, што імсьціцца за кроў, то ня будзе на ім віны крыві; 28 Бо ў месьце ўцёку свайго мае жыць да сьмерці найвышшага сьвятара; а па сьмерці вялікага сьвятара зьвернецца ўбіўца да зямлі дзяржаньня свайго. 29 I будуць гэтыя вам уставаю праўнай у роды вашы, у вусіх сялібах вашых. 30 Подле словаў сьветак хай будзе забіты ўбіўца кажны, што забівае кагось. Адна сьветка хай ня сьветча на душу́, каб забіць яго. 31 I не бярыце выкупу за душу́ ўбіўцы, каторы заслужыў сьмерць, але сьмерцю памрэць. 32 I не бяры выкупу за ўцеклага да места ўцёку ягонага, каб яму зьвярнуцца жыць у зямлі сваёй да сьмерці сьвятара. 33 I ня плюгаўце зямлі, на каторай вы, бо кроў плюгаве зямлю, і зямлі ня будзе ласкіўчыненьня ад разьлітае на ёй крыві, як адно крывёю таго, хто разьліў яе. 34 Ня маеце брудзяніць зямлі, на каторай вы жывіце́, сярод каторае вітаю Я; бо Я, СПАДАР, вітаю сярод сыноў Ізраелявых".
1 I дабліжыліся галавы айцоў радзімы сыноў Ґілеада, сына Махіровага, сына Манасавага з радзімаў сыноў Язэпавых, і гу́калі перад Масеям а перад князьмі, галавамі айцоў сыноў Ізраелявых, 2 I сказалі: „Спадару́ майму СПАДАР расказаў даць зямлюспадак жэрабям сыном Ізраелявым, і спадару майму расказаў СПАДАР даць спадак Салпагада, брата нашага, дачкам ягоным. 3 Калі ж яны будуць жонкамі якімсь із сыноў плямёнаў сыноў Ізраелявых, дык спадак паменшыцца ад спадку айцоў нашых і дадасца да спадку таго плямені, у каторым яны будуць, і паменшыцца ад адзяржанага жэрабям спадку нашага. 4 I як будуць у сыноў Ізраелявых пяцьдзясятыя ўгодкі, і тады спадак іхны дадасца да спадку таго плямені, у каторым яны будуць, і ад спадку плямені айцоў нашых адыймецца спадак іхны". 5 I расказаў Масей сыном Iзраелявым, подле слова СПАДАРОВАГА, і сказаў: „Добра кажа плямя сыноў Язэпавых. 6 Во слова, каторае расказаў СПАДАР праз Салпагадзянкі, кажучы: ,Каго ўпадабаюць вочы іхныя, тых яны могуць быць жонкамі, адылі́ маюць быць жонкамі ў радзіме плямені айцоў сваіх, 7 Каб не пераходзіў спадак сыноў Ізраелявых з плямені да плямені, бо кажны чалавек сыноў Ізраелявых хай ліпне да спадку плямені айцоў сваіх. 8 I кажная дачка, каторай спадае спадак із плямені сыноў Ізраелявых, то толькі мае з дому плямені айца свайго быць жонкаю, каб сыном Ізраелявым кажнаму спадаў спадак айцоў іхных, 9 I каб не пераходзіў спадак із плямені да плямені іншага; бо кажнае з плямені сыноў Ізраелявых мае ліпці да спадку свайго'. " 10 Як расказаў СПАДАР Масею, так і зрабілі Салпагадзянкі. 11 I вышлі Салпагадзянкі Магла, Тырца, Гоґла, Мілка а Ноа замуж за сыноў дзядзькоў сваіх. 12 I ў радзіме сыноў Манаса Язэпенка яны былі́ жонкамі, і быў спадак іхны ў плямені радзімы айца іхнага. 13 Гэта ё расказаньні а суды, каторыя расказаў СПАДАР Масеям сыном Ізраелявым на раўнінах Моаўскіх, ля Ёрдану, супроці Ерыхону.
1 Гэта ё словы, каторыя гу́каў Масей усяму Ізраелю за Ёрданом на пустыні́, на раўніне́ супроці Суфа, меж Парану й Тофелу а Лавану а Гацэрофу а Ды-Загаву, 2 Адзінанцаць дзён дарогі ад Горыва па дарозе ад гары Сэір да Кадэш-Барні. 3 I сталася саракавога году, адзінанцатага месяца, на першы дзень месяца, што гу́каў Масей сыном Ізраелявым подле ўсёга, што расказаў яму СПАДАР празь іх. 4 Па забіцьцю ім Сыгона, караля Аморэйскага, што жыў у Гэшбоне, і Оґа, караля Вашанскага, каторы жыў у Ашарофе ў Едрэі, 5 За Ёрданом, у зямлі Моаўскай, пачаў Масей зьясьняць права гэтае, кажучы:
6 „СПАДАР, Бог ваш, гу́каў нам у Горыве, кажучы: ,Досыць вам жыць на гары гэтай; 7 Зьвярніцеся, краніцеся, і пайдзіце на гару Аморэяў а да ўсіх суседзяў іхных, на раўніну́, на гару, на нізкі́я месцы, на паўдня і да берагоў мора, да зямлі Канаанскае а да Лібану, аж да ракі вялікае, ракі Еўфрату. 8 Гля, Я даў вам зямлю гэтую, прыйдзіце й вазьміце́ на спадак зямлю, каторую СПАДАР із прысягаю абяцаў даць айцом вашым, Абрагаму, Ісаку а Якаву, даць ім а насеньню іхнаму просьле іх'. 9 I я сказаў вам у тым часе: ,Не магу адзінюсенькі насіць вас; 10 СПАДАР, Бог ваш, размнажыў вас, і вось, вас сядні шмат, як гвездаў нябёсных; 11 СПАДАР, Бог айцоў вашых, хай дадасьць вам тысяча разоў, і хай дабраславе вас, як Ён казаў вам; 12 Як жа імне аднанаму насіць клопаты вашы, цяжары вашы а звады вашы? 13 Абярыце сабе мужоў мудрых, разумных а ўзумелых па плямёнах сваіх, і я пастанаўлю іх за галавы вашы'. 14 Вы адказалі імне й сказалі: ,Добра гэта, што ты казаў рабіць'. 16 I ўзяў я галоўных із плямёнаў вашых, мужоў мудрых а ўзумелых, і ўстанавіў іх галавамі над вамі, князьмі тысячаў, і князьмі сотняў, і князьмі пяцёх дзесяткаў, і князьмі дзесяткоў і ўраднікамі па плямёнах вашых. 16 I расказаў я судзьдзям вашым у тым часе, кажучы: ,Слухайце справы меж братоў сваіх і судзіце справядліва меж людзіны й брата ейнага й чужаземца. 17 Не зважайце на асобы на судзе, як малога, так вялікага выслухайце: ня бойцеся віду людзкога; бо суд справа Божая; а справу, каторая вам цяжка́я, перадавайце імне, І Я выслухаю яго'. 18 I расказаў вам у тым часе ўсе, што належа вам рабіць. 19 I падарожжавалі вы ад Горыва, і йшлі па ўсёй тэй вялікай а страшнай пустыні́, каторую вы бачылі, па дарозе да гары Аморэйскае, як расказаў СПАДАР, Бог наш, і прышлі да Кадэш-Барні. 20 I сказаў я вам: ,Вы прышлі аж да гары Аморэйскае, каторую СПАДАР, Бог наш, даець нам. 21 Гля, СПАДАР, Бог твой, даў табе зямлю гэтую, узыйдзі, вазьмі яе ў дзяржаньне, як казаў табе СПАДАР, Бог айцоў тва- іх, ня бойся а не палохайся'. 22 Вы ўсі дабліжыліся да мяне й сказалі: ,Пашлем перад сабою людзёў, каб яны прасачылі нам зямлю й зьвярцуліся да нас ізь ведамкаю праз дарогу, па каторай нам узыходзіць, і празь месты, да каторых нам ісьці'. 23 I ўпадабаў я слова гэтае, і я ўзяў з вас двананцацёх чалавекаў, па адным чалавеку ад плямені. 24 I яны павярнуліся, узышлі на гару й дайшлі аж да даліны Ешкол, і вышпегавалі яе. 25 I ўзялі ў рукі свае з пладоў зямлі, і зышлі да нас, і зьвярнуліся зь ведамкаю, і сказалі: ,Добрая зямля, каторую СПАДАР, Бог наш, даець нам'. 26 Але вы не захацелі ўзыходзіць, і спрацівіліся слову СПАДАРА, Бога вашага, 27 I наракалі ў буданох сваіх, і казалі: ,Ненавідзячы СПАДАР нас вывеў ізь зямлі Ягіпецкае, каб аддаць нас у рукі Аморэям выгубіць нас; 28 Куды мы ўзыйдзем? Браты нашыя раскволілі сэрца нашае, кажучы: „Люд тый большы а вышшы за нас, месты вялікія а ўмацаваныя аж да нябёсаў, дый Еначонкаў бачылі мы там". 29 I я сказаў вам: ,Не палохайцеся а ня бойцеся іх; 30 СПАДАР, Бог ваш, Каторы йдзець перад вамі, ЁН будзе ваяваць за вас, як Ён рабіў із вамі ў Ягіпце перад ачыма вашымі, 31 I на пустыні гэтай, ідзе, як ты бачыў, што насіў цябе СПАДАР, Бог твой, як чалавек носе сына свайго, на ўсёй дарозе, каторай вы праходзілі, аж да прыходу вашага на гэтае месца. 32 Але й у гэтай справе вы ня верыце СПАДАРУ, Богу свайму, 33 Каторы хадзіў перад вамі дарогаю выглядаць вам месца, ідзе разьлегчыся табарам, ночы ў вагню, каб паказаваць вам дарогу, якой вам ісьці ёю, а ўдзень у булаку. 34 I СПАДАР пачуў голас словаў вашых, і ўгневаўся, і прысягнуў, кажучы: 35 ,Не абача ні водзін чалавек ізь людзёў гэтых, з гэтага ліхога роду, добрае зямлі, каторую Я прысягаў даць айцом вашым; 36 Апрача Калева Ефунёнка, ён абача яе; яму Я дам зямлю, па каторай ён праходзіў, і сыном ягоным, за тое, што супоўна йшоў за СПАДАРОМ'. 37 Таксама на мяне загневаўся СПАДАР за вас, кажучы: I ты ня ўвыйдзеш туды. 38 Ігошуа Нунянок, каторы стаіць перад табою, ён увыйдзе туды; яго ўмацуй, бо ён умагчыме Ізраелю адзяржаць яе на спадак. 39 Дзецяняты вашыя, праз каторыя вы казалі, што яны стануць здабыткам, і сынове вашыя, каторыя ня знаюць цяпер ані дабра, ані ліха, яны ўвыйдуць туды, ім дам яе, і яны возьмуць яе ў дзяржаву. 40 А вы завярніцеся й краніцеся на пустыню дарогаю Чырвонага мора'. 41 I вы адказалі й сказалі Імне: зграшылі мы перад СПАДАРОМ, мы ўзыйдзем і будзем ваяваць, подле ўсёга, як расказаў нам СПАДАР, Бог наш'. I паперазаліся вы кажны ваеннаю зброяю сваёю, і былі гатовыя ўзыйсьці на гару. 42 I сказаўСПАДАР імне: ,Скажы ім: ня ўзыходзьце а не ваюйце, бо Я не сярод вас, і каб ня былі пабіты варага́мі сваімі'. 43 I я казаў вам, але вы не паслухалі й спрацівіліся слову СПАДАРОВАМУ, але рабілі самадумам і ўзышлі на гару. 44 I выступіў супроці вас Аморэй, што жыў на гары тэй, і гналі вас так, як робяць пшчолы, і білі вас на Сэіру аж да Гормы. 45 I зьвярнуліся вы, і плакалі перад СПАДАРОМ; але СПАДАР не пачуў голасу вашага ані нахінуў вушшу сваіх да вас. 46 I прабылі вы ў Кадэшу шмат часу, колькі часу вы былі́.
1 I завярнуліся мы, і крануліся дарогаю ЧЫРВОНАГА мора, як гу́каў СПАДАР імне, і хадзілі наўкола горы Сэіру шмат дзён.
2 ,I гу́каў імне СПАДАР, кажучы: 3 ,Досіць вам кружыняць навокал гэтае гары, зьвярні́цеся на поўнач; 4 А люду раскажы, кажучы: вы праходзіце граніцы братоў сваіх, сыноў Ісавовых, што жывуць на Сэіру, і яны збаяцца вас; але вельмі сьцеражыцеся. 5 Не сьперачайцеся зь імі; бо я ня дам вам зямлі іхнае ані на ступу́ нагі, бо ў дзяржаньне Ісаву даў Я гару. 6 Ежу купляйце ў іх за срэбра і ежча; і таксама ваду купляйце ў іх за срэбра і піце; 7 Бо СПАДАР, Бог твой, дабраславіў цябе ў вусялякай рабоце рук тваіх, знаў хадню тваю па гэтай пустыні вялікай; гэга ж сорак год СПАДАР, Бог твой, з табою; ты не цярпеў нястачы'. 8 I перайшлі мы ад братоў нашых, сыноў Ісавовых, што жывуць на Сэіру, ад дарогі раўніны, ад Елафа а Ецон-Ґевера, і адхінуліся, і прайшлі дарогаю пустыні Моаўскай. 9 I сказаў імне СПАДАР: ,Не атакуй Моава, і не квялі іх вайною, бо Я ня дам табе ізь зямлі ягонае ў дзяржаву, бо Я даў Ар у дзяржаву сыном Лотавым'. 10 Эмімы ўперад жылі́ там, люд вялікі, чысьлены а высокі, як Енаковы. 11 За Рэфаімаў мелі іх, як Енаковых; Моаўляне ж завуць іх Імімамі. 12 А на Сэіру ўперад жылі Горэі; але сынове Ісавовы прагналі іх, і выгубілі іх ад відаў сваіх, і асяліліся замест іх так, як учыніў Ізраель ізь зямлёю спадку свайго, каторую даў ім СПАДАР. 13 ,Дык устаньце цяпер, і прайдзіце сабе цурэй Зэрэд'. I прайшлі мы цурэй Зэрэд. 14 А дзён, у каторыя мы прайшлі ад Кадэш-Барні, пакуль перайшлі цурэй Зэрэд, мінула трыццаць і восьмі год, пакуль ня зьвёўся з пасярод табару ўвесь род ваенных людзёў, як прысягнуў СПАДАР ім. 15 I таксама рука СПАДАРОВА была́ на іх, каб выгубіць іх з пасярод табару, пакуль не зьвяліся яны. 16 „I было, як зьвяліся ўсі ваенныя людзі, памершы з пасярод люду, 17 Што гу́каў імне СПАДАР, кажучы: 18 ,Ты праходзіш цяпер граніцаю Моава-Ара, 19 I дабліжыўся супроці сыноў Амонавых; неатакуй і не квялі іх; бо Я ня дамтабе нічога ізь зямлі сыноў Амонавых у дзяржаньне, бо Я аддаў яе ў дзяржаву сыном Лотавым'. 20 За зямлю Рэфаімаў мелі яе таксама; Рэфаімы ўперад жылі́ на ёй; Амонцы ж завуць іх Замзумімамі; 21 Люд вялікі а чысьлены а высокі, як Енаковы; і выгубіў іх СПАДАР перад відам іхным, і выгналі яны іх, і асяліліся на месцу іхным, 22 Як Ён зрабіў сыном Ісавовым, што жывуць на Сэіру, што Ён выгубіў перад відам іхным Горэяў, і яны выгналі іх, і жылі на месцу іхным дагэтуль. 23 I Авімаў, што жылі ў сёлах аж да Ґазы Кафторымы, каторыя вышлі з Кафтора, выгубілі, і жылі замест іх. 24 . Устаньце, краніцеся й перайдзіце цурэй Арнон; гля, Я даў у руку́ тваю Сыгона, караля Гэшбонскага, Аморэяніна, і зямлю ягоную; пачынай браць яе ў дзяржаньне і квялі іх вайною. 25 Гэтага дня Я пачну пушчаць страх а жах перад табою на люды пад усім небам; тыя, што пачуюць чуткі празь цябе, задрыжаць а зжахнуцца цябе'. 26 I паслаў я паслоў з пустыні Кедэмоф да Сыгона, караля Гэшбонскага, словамі міра, кажучы: 27 ,Прайду зямлёю тваёй; дарогаю, дарогаю я пайду, не зьвярну направа ані налева; 28 Ежу прадавай імне за срэбра, і я буду есьці, і ваду давай імне за срэбра, і я буду піць, адно нагамі сваімі прайду; 29 Так, як зрабілі імне сынове Ісавовы, што жывуць на Сэіру, і Моаўляне, што жывуць уў Ару, пакуль не перайду перазь Ёрдан да зямлі, каторую СПАДАР, Бог наш, даець нам'. 30 I не хацеў Сыгон, кароль Гэшбонскі, каб мы праходзілі зямлёю ягонай, бо закаляніў СПАДАР, Бог твой, дух ягоны, учыніў упорлівым сэрца ягонае, каб аддаць яго ў руку́ тваю, як цяпер.
31 „I сказаў імне СПАДАР: „Гля, Я пачынаю аддаваць табе Сыгона а зямлю ягоную; пачынай браць у дзяржаньне, каб ты замеў яе за дзяржаву. 32 I вышаў Сыгон а ўвесь люд ягоны напярэймы нам на бітву́ ў Ягацы. 33 I аддаў яго СПАДАР, Бог наш, нам, і мы зра́зілі яго а сыноў ягоных а ўвесь люд ягоны, 34 I перамаглі таго часу ўсі месты ягоныя, і аканавалі кажнага места мужчын а жанкі а дзеціяняты, не пакінулі астачы. 35 Толькі статак узялі́ мы сабе загла́баньням і здабытак местаў, якія мы заваявалі. 36 Ад Ароіру, што на беразе цур'я Арнона, і ад места, каторае ля цур'я, аж да Ґілеаду ня было места лішне высокага нам: усе аддаў СПАДАР, Бог наш, нам. 37 Адно да зямлі Амонцаў ты ня бліжыўся, ані да ўсяго боку цур'я Явока, ані да местаў на гары, ані да ўсёга, што заказаў СПАДАР, Бог наш.
1 „І завярнуліся, і ўзышлі дарогаю Вашану; і вышаў Оґ, кароль Вашанскі, напярэймы нам, на вайну, ён а ўвесь люд ягоны ваяваць у Едрэі. 2 I сказаў імне СПАДАР: ,Ня бойся яго, бо ў руку́ тваю Я аддаў яго а ўвесь люд ягоны а ўсю зямлю ягоную, і ты ўчыніш ізь ім так, як учыніў із Сыгонам, каралём Аморэйскім, што жыў у Гэшбоне'. 3 I аддаў СПАДАР, Бог наш, у рукі нашы таксама Оґа, караля Вашанскага, а ўвесь люд ягоны; і мы зра́зілі яго, так што нікога не засталося ў яго астачы. 4 I зваявалі мы таго часу ўсі месты ягоныя; ня было места, каторага мы не ўзялі́ б у іх: шасьцьдзясят местаў, усю акругу Арґоў, каралеўства Оґа ў Вашане. 5 Усі гэтьія месты ўмацаваныя былі́ высокай сьцяною, брамамі а заваламі, апрача местаў неабгароджаных, вельмі шмат якіх. 6 I аканавалі мы іх, як учынілі із Сыгонам, каралём Гэшбонскім, аканаваўшы кажнае места з мужчынамі, жанкамі а дзецянятамі. 7 А ўвесь статак а ўвесь здабытак местаў мы заглабалі сабе. 8 I ўзялі́ мы таго часу зямлю з рукі двух каралеў Аморэйкіх, каторая на гэтым баку Ёрдану, ад цур'я Арнона да гары Гэрмона 9 (Сыдоняне Гэрмон завуць Сыронам, а Аморэі завуць яго Сэніром), 10 Усі месты раўніны а ўвесь Ґілеад а ўвесь Вашан аж да Салекі а Едрэі, месты каралеўства Оґа Вашанскага. 11 Бо толькі Оґ, кароль Вашанскі, заставаўся з астачы Рэфаімаў. Вось, ложак ягоны, ложак зялезны, ці ня ёсьць ён у Раўве, у сыноў Амонавых: удаўжкі ён дзевяць локцяў, а ўшыркі ён чатыры локці, локцяў чалавека. 12 I зямлю гэтую, каторую ўзялі́ мы ў дзяржаньне таго часу, ад Ароіру, каторы ля цур'я Арнона, і палавіцу гары Ґілеад ізь местамі яе аддаў я Рувіну а Ґаду; 13 А астачу Ґілеаду а ўвесь Вашан, каралеўства Оґава, аддаў я палавіцы плямені Манасавага, усю аколіцу Арґоў усяго Вашану. I гэту зямлю завуць зямлёю Рэфаімаў.
14 „Яір Манасёнак узяў усю гэтую аколіцу Арґоў, аж да граніцаў Ґешурскіх а Маакацкіх, і назваў сваім імям Вашан сёламі Яіровымі дагэтуль. 15 I Махіру даў я Ґілеад; 16 А плямені Рувінаваму а Ґадоваму даў я ад Ґілеаду да цур'я Арнона, памеж цур'я і граніцы, аж да цур'я Явока, граніцы сыноў Амонавых, 17 I раўніну́, і Ёрдан, і граніцу, ад Кінэрэфа аж да мора раўніны, мора Салонага, ля поду Пісґі на ўсход. 18 I даў я вам у тым часе расказаньне, кажучы: ,СПАДАР, Бог ваш, даў вам зямлю гэтую ў дзяржаньне; усі ваенныя, узброіўшыся, ідзіце сьпераду братоў вашых, сыноў Ізраелявых; 19 Адно жонкі вашы а дзецяняты вашы і статак ваш, бо я ведаю, што статку ў вас шмат, хай застануцца ў местах вашых, каторыя я даў вам, 20 Пакуль ня дасьць СПАДАР супакою братом вашым, як вам, і не адзяржаць таксама яны ў дзяржаньне зямлю, каторую СПАДАР, Бог ваш, даець вам за Ёрданом; тады зьвернецеся кажны да свае дзяржавы, каторую я даў вам'. 21 Ігошуу расказаў я таго часу, кажучы: ,Вочы твае бачылі ўсе, што зрабіў СПАДАР, Бог ваш, двум каралём гэным; тое ж зробе СПАДАР усім каралеўствам, каторыя ты будзеш праходзіць. 22 Ня бойцеся іх, бо СПАДАР, Бог ваш, сам ваюе за вас.
23 „I малі́ўся я СПАДАРУ таго часу, кажучы: 24 ,Спадару СПАДАРУ, Ты пачаў паказаваць слузе Свайму вялікасьць Сваю й моцную руку́ Сваю; бо які Бог ё на нябёсах і на зямлі, каторы дзеяў бы подле ўчынкаў Тваіх і моцы Твае? 25 Дай імне перайсьці й абачыць тую добрую зямлю, што за Ёрданом, і тую пазорную гару а Лібан'. 26 Але СПАДАР гневаўся на мяне за вас, і не паслухаў мяне, і сказаў СПАДАР імне: ,Досыць табе, не кажы Імне болей праз гэта. 27 Узыйдзі на верх Пісґі, і ўзьнімі вочы свае на захад а на поўнач а на паўдня а на ўсход, і паглядзі ачыма сваімі; бо ты не пярэйдзеш гэтага Ёрдану. 28 I раскажы Ігошуу, і ўмацуй яго, і пацьвярдзі яго; бо ён пярэйдзе перад людам гэтым, і ён дасьць ім адзяржаць спадкі, зямлю, на каторую ты паглядзіш'. 29 I прабывалі мы ў даліне́, насупроці Веф-Пеору.
1 „I цяпер, Ізраелю, прыслухайся да ўставаў а судоў, каторых я вучу вас рабіць, каб вы былі́ жывы, і прышлі, і спала вам зямля, каторую СПАДАР, Бог айцоў вашых, даець вам.
2 Не дадавайце да тога, што я расказую вам, ані адыймайце ад тога, каб дзяржаць расказаньні СПАДАРА, Бога свайго, каторыя я вам расказую. 3 Вочы вашы бачылі, што зрабіў СПАДАР із Ваал-Пеорам; бо кажнага чалавека, што пайшоў за Ваал-Пеорам, выгубіў СПАДАР, Бог твой, з пасярод цябе; 4 А вы, што прылшлі да СПАДАРА, Бога вашага, жывы ўсі дагэтуль. 5 Гля, я наўчыў вас уставаў а судоў, як расказаў імне СПАДАР, Бог мой, каб вы чынілі ў тэй зямлі, у каторую вы ўходзіце туды, каб апанаваць яе. 6 I заховуйце а паўніце іх; бо ў гэтым мудрасьць ваша а розум ваш перад ачыма людаў, каторыя пачуюць усі гэтыя ўставы й скажуць: ,Адно гэты люд ё мудры а разумны, гэты вялікі народ'; 7 Бо хто ё вялікі народ, да каторага Багі былі́ б такія блізкі́я, як СПАДАР, Бог наш, у вусім гука́ньню нашым да Яго? 8 I які вялікі народ, у каторага такія справядлівыя ўставы а суды, як гэтае права, каторае я сулю вам цяпер? 9 Толькі сьцеражыся й вельмі сьцеражы душу́ сваю, каб табе не забыцца тых справаў, каторыя бачылі вочы твае, і каб яны не адда́ліліся ад сэрца твайго усі дні жыцьця твайго; і ўсьведамі іх сыном сваім а сыном сыноў сваіх, 10 Праз тый дзень, як ты стаяў перад СПАДАРОМ, Богам сваім, на Горыве, і як СПАДАР сказаў імне: ,Зьбяры да Мяне люд, і Я ім дам пачуць словы Мае, з каторых яны навучацца баяцца Мяне ўсі дні, што яны жывуць на зямлі, і сыноў сваіх навучаць. 11 Вы дабліжыліся а сталі пад гарою, а гара гарэла цяплом аж да сэрца нябёсаў, цемнь, була́к а цемрадзь. 12 I гу́каў СПАДАР да вас з пасярод цяпла; голас словаў вы чулі, але абраза ня бачылі, а толькі голас. 13 I паведаміў Ён вам змову Сваю, каторую расказаў вам паўніць, дзесяць словаў, і напісаў іх на дзьвюх каме́нных табліцах. 14 А расказаў імне СПАДАР у тым часе наўчыць вас уставаў а судоў, каб вы паўнілі іх у зямлі, да каторае вы пераходзіце, каб апанаваць яе. 15 I вельмі сьцеражыце душы свае, бо вы ня бачылі ніякага абраза таго дня, як гу́каў да вас СПАДАР у Горыве з пасярод цяпла, 16 Каб вы не папсаваліся і не зрабілі сабе балвана, абраза якое-колечы хвіґуры, зразы мужчыны альбо жонкі, 17 Падобнасьці якое-колечы статчыны, каторая на зямлі, падобнасьці якое-колечы птушкі крылахае, што лётае пад нябёсамі, 18 Падобнасьці якога-колечы паўзуна на зямлі, падобнасьці якое-колечы рыбы, каторая ў водах ніжэй зямлі; 19 I каб, узьняўшы вочы на нябёсы й абачыўшы сонца, месяц а гвезды, усе войска нябёснае, цябе ня штырхнула, і не пакланіўся ім, і ня служыў ім, бо СПАДАР, Бог твой, надзяліў іх усім людзём пад усім небам. 20 А вас узяў СПАДАР і вывеў вас із горна зялезнага, зь Ягіпту, каб вы былі́ Яму людам спадку, як гэта цяпер. 21 I СПАДАР загневаўся на мяне з прычыны вас, і прысягаў, што я не перайду за Ёрдан і што ня ўвыйду да тае добрае зямлі, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе на спадак; 22 Бо я памру ў гэтай зямлі, я не перайду Ёрдан, а вы пярэйдзеце і апануеце тую добрую зямлю. 23 Сьцеражыціся, каб не забыцца вам змовы СПАДАРА, Бога свайго, каторую Ён учыніў із вамі, і каб не рабіць табе балваноў, абраза чаго-колечы, як расказаў габе СПАДАР, Бог твой; 24 Бо СПАДАР, Бог твой, ё цяпло зьядаючае, Ён БОГ завіднік.
25 „А як родзяцца ў цябе сынове а сынове сыноў, і застараецеся на зямлі, вы папсуіце́ся й зробіце сабе балваны, абраз чаго-колечы, і зробіце ліха перад ачыма СПАДАРА, Бога свайго, гневаючы Яго; 26 То гука́ю за сьветкі супроці вас цяпер неба й зямлю, што вы нямінуча борзда загінеце ізь зямлі, да каторае вы пераходзіце Ёрдан, каб адзяржаць яе: не прадоўжыце дні на ёй, але нямінуча загінеце. 27 I расьцяруша вас СПАДАР у людаў, і застаніце́ся ў малым ліку памеж народаў, куды завядзець вас СПАДАР. 28 I будзеце там служыць багом, вырабу рук людзкі́х, дзерву а каменю, каторыя ня бачаць ані чуюць, ані ядуць, ані нюхаюць. 29 Але калі будзеш шукаць стуль СПАДАРА, Бога свайго, дык знойдзеш, калі будзеш шукаць Яго ўсім сэрцам сваім і ўсёй душою сваёй. 30 Як будзеш у ўціску, і як нойдзе на цябе ўсе гэта ў вапошнія дні, то зьвернешся да СПАДАРА, Бога свайго, і паслухаеш голасу Ягонага; 31 Бо спагадлівы Бог ё СПАДАР, Бог твой: ЁН не пакіне цябе й не загубе цябе, і не забудзецца змовы з айцамі тваімі, што Ён прысягаў ім; 32 Бо папытайся ў часоў пярэдніх, што былі́ перад табою, з тога дня, каторага стварыў Бог чалавека на зямлі, і ад канца неба і аж да канца неба: ці бывала, як гэтая вялікая рэч, і ці чута падобная да яе? 33 Ці чуў люд голас Бога, гу́каючы з пасярод цяпла, як ты чуў і жывеш? 34 Альбо ці прабаваў Бог пайсьці ўзяць сабе народ з памеж народу дазнаньнямі, знака́мі а чудосамі а вайною а рукою моцнай а цаўём выцягненым а вялікімі жахамі, як усе тое, што ўчыніў вам СПАДАР, Бог ваш, у Ягіпце перад ачыма тваімі? 35 Табе дана бачыць, каб ты ведаў, што СПАДАР ё Ён Бог, няма яшчэ апрача Яго. 36 Зь неба даў Ён чуць табе голас Свой, каб зырыць цябе, і на зямлі паказаць табе вялікае цяпло Свае, і ты чуў словы Ягоныя з пасярод цяпла. 37 I затым, што Ён любіў бацькоў тваіх, і абраў патомства іхнае просьле іх, то й вывеў цябе перад відам Сваім вялікаю сілаю сваёю зь Ягіпту, 38 Каб прагнаць народы, большыя а дужшыя за цябе, ад віду твайго, увесьці цябе, даць табе зямлю іхную на спадак, як гэта цяпер. 39 Дык ведай цяпер і хіні да сэрца свайго, што СПАДАР ё Бог на небе ўгары й на зямлі далавах, і няма яшчэ апрача Яго. 40 I заховуй уставы Ягоныя й расказаньні Ягоныя, каторыя я расказую табе сядні, каб добра было табе а сыном тваім просьле цябе, каб ты працягнуў дні на тэй зямлі, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе назаўсёды".
41 Тады аддзяліў Масей тры месты за Ёрданом на ўсход сонца, 42 Каб уцякаў туды ўбіўца, штозаб'ець прыяцеля свайго нясьведама, і ён ня быў злосьнікам ягоным ані ўчорах, ані заўчора, і каб уцёкла аднаго з гэтых местаў і жыў: 43 Бецэр на пустыні́, на роўнай зямлі Рувінавай, і Рамоф у Ґілеадзе ў Ґадовай, і Ґолан у Вашане ў Манасавай. 44 I гэта права, каторае пастанавіў Масей перад сынамі Ізраелявымі; 45 Гэта сьветчаньні, уставы а суды, каторыя казаў Масей сыном Ізраелявым, па выхадзе іх ізь Ягіпту, 46 За Ёрданом на даліне́ супроці Веф-Пеору, у зямлі Сыгона, караля Аморэйскага, што жыў у Гэшбоне, каторага зра́зіў Масей із сынамі Ізраелявымі, па выхадзе іх ізь Ягіпту; 47 I спала ім зямля ягоная а зямля Оґа, караля Вашанскага, двух каралёў Аморэйскіх, каторыя за Ёрданом на ўсход сонца, 48 Ад Ароеру, каторы на беразе цур'я Арнона, і аж да гары Сырон, яна ж Гэрмон, 49 I ўся раўніна́ за Ёрданом на ўсход, аж да мора раўніны ля поду Пісґі.
1 I згу́каў Масей усяго Ізраеля, і сказаў ім: „Слухай, Ізраелю, уставы а суды, каторыя я цяпер кажу ў вушы вашы, і наўчыцеся а рупцеся паўніць іх. 2 СПАДАР, Бог наш, учыніў із намі змову на Горыве. 3 Не з айцамі нашымі ўчыніў СПАДАР змову гэтую, але з намі. Мы тыя, каторыя тут цяпер, мы ўсі жывы. 4 Відам у від гу́тарыў СПАДАР із вамі на гары з пасярод цяпла; 5 Я ж стаяў прамеж СПАДАРА й вас таго часу, каб пераказаваць вам слова СПАДАРОВА, бо вы баяліся цяпла й ня ўзыходзілі на гару. Ён сказаў:
6 „,Я СПАДАР, Бог твой, каторы вывеў цябе ізь зямлі Ягіпецкае, з дамовы нявольнікаў.
7 „, Няхай ня будзе ў цябе іншых багоў перад відам Маім. 8 Не рабі сабе выразанага балвана, ніякага абраза таго, што на нябёсах угары, і што на зямлі далава́х, і што ў водах ніжэй зямлі. 9 Ня кланяйся імі ня служы ім, бо Я СПАДАР, Бог твой, БОГ завіднік, што давядаецца зь бяспраўям бацькоў да дзяцей аж да трэйцяга і аж да чацьвертага пакаленьня ненавідзячых Мяне, 10 I чыне міласэрдзе тысячам любячых Мяне й дзяржачых расказаньні Мае. 11 Не мянуй імені СПАДАРА, Бога свайго, здарма́, бо СПАДАР ня будзе мець за нявіннага таго, хто мянуе імя Ягонае здарма. 12 Дзяржы дзень сыботні, каб сьвяціць яго, як расказаў табе СПАДАР, Бог твой. 13 Шэсьць дзён працуй і рабі ўсі работы свае; 14 А дзень сёмы- сыбота СПАДАРУ, Богу твайму. Не рабі ніякае рамеснае работы ты, ані сын твой, ані дачка твая, ані слуга твой, ані служэбка твая, ані вол твой, ані асёл твой, ані ўсялякі статак твой, ані чужаземец твой, што ў брамах тваіх, каб супачыў слуга твой а служэбка твая, як і ты. 15 I па́мятуй, што слугою ты быў у зямлі Ягіпецкай, і вывеў цябе СПАДАР, Бог твой, стуль рукою моцнай і́ цаўём выцягненым, затым і расказаў табе СПАДАР, Бог твой, чыніць дзень сыботні. 16 Сьці айца свайго й маці сваю, як расказаў табе СПАДАР, Бог твой, каб працягнуліся дні твае, і каб добра табе было на тэй зямлі, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе. 17 Не забівай. 18 I не чужалож. 19 I не крадзі. 20 I ня сьветч на бліжняга свайго сьветчаньням хвальшывым. 21 I не жадай жонкі бліжняга свайго, і не жадай дому бліжняга свайго, поля яго, ані слугі яго, ані служэбкі, вала яго, ані асла яго, ані нічога, што ў бліжняга твайго'.
22 „Словы гэтыя вымавіў СПАДАР да ўсёга збору вашага на гары з пасярод цяпла, булаку́ а цемры, голасам вялікім, і болей не дадаваў, і напісаў іх на дзьвюх каме́нных табліцах, і даў іх імне. 23 I было, што як вы пачулі голас із пасярод цемры, і гара гарэла цяплом, то дабліжыліся да мяне ўсі галавы плямёнаў вашых і старцы вашы, 24 I сказалі: ,Вось, паказаў нам СПАДАР, Бог наш, славу Сваю а вялікасьць Сваю, і голас ягоны чулі мы з пасярод цяпла; гэтага дня бачылі мы, што Бог гутара з чалавекам, і гэты застаецца жывы. 25 Але цяпер нашто нам паміраць? Бо зжарэць нас гэтае вялікае цяпло; калі мы яшчэ болей будзем чуць голас СПАДАРА, Бога нашага, то памрэм; 26 Бо хто з усіх целаў, каторы чуў бы голас Бога жывога, што гу́кае з пасярод цяпла, як мы, ізастаўся б жывым? 27 Дабліжся ты й слухай усе, што скажа СПАДАР, Бог наш, і ты гу́кай нам усе, што будзе казаць табе СПАДАР, Бог наш, і мы будзем слухаць і рабіць'. 28 I пачуў СПАДАР голас словаў вашых, як вы гутарылі з імною, і сказаў імне СПАДАР: ,Чуў Я голас словаў люду гэтага, каторыя яны казалі табе; усе, што казалі яны, добра. 29 О калі б хто даў, каб былі гэтыя сэрцы іхныя да тога, каб баяцца Мяне й дзяржаць усі расказаньні Мае ўсі дні, каб добра было ім а сыном іхным навекі! 30 Пайдзі, скажы ім: „Зьвярніцеся сабе да буданоў сваіх". 31 А ты стой з Імною, і Я буду табе казаць усе расказаньне а ўставы а суды, каторых ты маеш наўчыць іх, і каб яны рабілі на тэй зямлі, каторую Я даю ім у дзяржаньне'. 32 I каб рупіліся рабіць так, як расказаў вам СПАДАР, Бог ваш; не адхінайцеся ані направа, ані налева. 33 Па ўсёй дарозе, па каторай расказаў вам СПАДАР, Бог ваш, хадзіце, каб вы былі жывы, і добра было вам, і працягнуліся дні вашыя ў зямлі, каторую апануеце.
1 „І гэта расказаньне, уставы а суды, каторыя расказаў СПАДАР, Бог ваш, наўчыць вас рабіць у зямлі, да каторае вы пераходзіце туды, каб апанаваць яе; 2 Каб ты баяўся СПАДАРА, Бога свайго, каб дзяржаў усі ўставы Ягоныя й расказаньні Ягоныя, каторыя расказую табе а сыну твайму а сыну сына твайго на ўсі дні жыцьця твайго, і каб працягнуліся дні твае. 3 Дык слухай, Ізраелю, і заховуй, каб паўніць, каб табе было добра, і каб вы вельмі размнажыліся, як казаў СПАДАР, Бог айцоў тваіх, табе, у зямлі, што цячэць малаком а мёдам.
4 „Слухай, Ізраелю: СПАДАР, БОГ наш, СПАДАР адзін. 5 I любі СПАДАРА, Бога свайго, усім сэрцам сваім, і ўсёй душою сваёй, і ўсёй сілаю сваёй. 6 I хай будуць словы гэтыя, каторыя я расказую табе цяпер, на сэрцу тваім. 7 I ру́патліва вучы іх дзеці свае, і гу́кай празь іх, седзячы ў доме сваім, і йдучы дарогаю, і кладучыся, і ўстаючы. 8 I завяжы іх на знак на руку́ сваю, і будуць як начэльнік памеж аччу твайго, 9 I напішы іх на вушакох дому свайго і брамах сваіх.
10 „I будзе, як увядзець цябе СПАДАР, Бог твой, у тую зямлю, каторую Ён прысягаў айцом тваім, Абрагаму, Ісаку, а Якаву, каб даць табе вялікія а харошыя месты, каторых ты не будаваў, 11 I дамы, напоўненыя ўсялякім дабром, каторых ты не напаўняў, і студні, высечаныя, каторых ты не высякаў, і вінішчы а аліўнікі, каторых ты не садзіў, і будзеш есьці й пад'ясі; 12 Сьцеражыся, каб ты не забыўся СПАДАРА, Каторы вывеў цябе ізь зямлі Ягіпецкае, з дому нявольнікаў. 13 СПАДАРА, Бога свайго, бойся, і Яму служы, і імям Ягоным прысягай. 14 Ня йдзіце за іншымі багамі, з багоў тых людаў, каторыя наўкола вас; 15 Бо БОГ завідны СПАДАР, Бог твой, Каторы сярод цябе, каб не ўзгарэўся гнеў СПАДАРА, Бога твайго, на цябе, і ня выгубіў Ён цябе зь віду зямлі.
16 „Не спакушайце СПАДАРА, Бога свайго, як вы спакушалі Яго ў Масе. 17 Цьверда дзяржыце расказаньні СПАДАРА, Бога свайго, а сьветчаньні ягоныя а ўставы ягоныя, каторыя Ён расказаў табе. 18 I рабі справядлівае а добрае перад ачыма СПАДАРА, каб добра табе было, і каб ты ўвыйшоў, і спала табе добрая зямля, праз каторую прысягаў СПАДАР айцом тваім, 19 Каб Ён выпіхнуў усіх варагоў тваіх ад віду твайго, як казаў СПАДАР.
20 „Калі папытаецца ў цябе сын твой заўтра, кажучы: ,Што за сьветчаньні, уставы а суды, каторыя расказаў СПАДАР, Бог наш, нам?' 21 То скажы сыну свайму: ,Слугамі былі́ мы ў Фараона ў Ягіпце, і вывеў нас СПАДАР ізь Ягіпту рукою моцнай, 22 I даў СПАДАР знакі́ а чудосы вялікія й ліха ў Ягіпце на Фараона а на ўвесь дом ягоны перад ачыма нашымі; 23 А нас вывеў, каб прывесьці нас, каб даць нам зямлю, праз каторую прысягаў айцом нашым. 24 I расказаў нам СПАДАР паўні́ць усі ўставы гэтыя, каб мы баяліся СПАДАРА, Бога свайго, на дабро нам усі дні, каб захаваць наша жыцьцё, як і цяпер. 25 I справядлівасьцю будзе нам, калі мы будзем рупіцца паўніць усе расказаньне гэтае перад відам СПАДАРА, Бога свайго, як Ён расказаў нам'.
1 „Як увядзець цябе СПАДАР, Бог твой, у зямлю, да каторае ты йдзеш, каб апанаваць яе, і выкіне ад віду твайго чысьленыя народы, Гэціча а Ґерґесэя а Аморэя а Канааняніна а Ферэзэя а Гэвеяў а Евусэяў, сем народаў, чысьленшых а дужшых за цябе, 2 I аддасьць іх табе СПАДАР, Бог твой, перад табою, тады, паразіўшы іх, чыста акануеш іх; ня ўчыні зь імі змовы і ня зьмілуйся над імі. 3 I не сваячся зь імі: дачкі свае не аддавай за сына ягонага і дачкі ягонае не бяры за сына свайго; 4 Бо ён адхінець сына твайго, каб ня йшоў за Імною, і будуць служыць іншым багом, і ўзгарыцца на вас гнеў СПАДАРА, і Ён борзда выгубе цябе. 5 Але гэтак зрабіце зь імі: аброчнікі іхныя разбурыце, стаўпы іхныя паламіце, і гаі іхныя высячыце, і балваны іхныя спаліце цяплом; 6 Бо ты люд сьвяты СПАДАРУ, Богу свайму; цябе абраў СПАДАР, Бог твой, з усіх народаў, каторыя на відзе зямлі, каб ты быў Яму собскім людам. 7 Не затым, каб вы былі́ чысьленшыя за ўсі люды, пажадаў вас СПАДАР і абраў вас, бо вы меншыя, чымся ўсі люды; 8 Але затым, што любе вас СПАДАР, і затым, што заховуе прысягу, каторай Ён прысягаў айцом вашым, вывеў вас СПАДАР рукою моцнай і выкупіў цябе з дому нявольнікаў, з рукі Фараона, караля Ягіпецкага. 9 I ведай, што СПАДАР, Бог твой, Ён Бог, БОГ верны, Каторы заховуе змову й міласэрдзе да тысячнага пакаленьня любячых яго і заховуючых расказаньні Ягоныя, 10 I адплачуе ненавідзячым Яго ў від, каб загубіць яго; ня будзе адвалакаць ненавідзячаму Яго, у від ягоны адплаце яму. 11 Дык заховуй расказаньне а ўставы а суды, каторыя цяпер расказую табе паўніць.
12 „I будзе: за тое, што вы слухалі судоў гэтых, і заховавалі іх, і дзяржалі іх, то захавае СПАДАР, Бог твой, табе змову й міласэрдзе, як Ён прысягнуў айцом тваім, 13 I будзе цябе любіць, і дабраславе цябе, і размножа цябе, і дабраславе плод жывага твайго й плод зямлі твае, хлеб твой, і вінны сок твой, і аліву тваю, прыплод ад буйнога статку твайго й прыплод ад стады авец тваіх, на тэй зямлі, каторую Ён прысягнуў айцом тваім даць табе. 14 Дабраславёны ты будзеш болей за ўсі люды; ня будзе ў цябе бясплоднага ані бясплоднае, таксама ў статку тваім. 15 I адхінець ад цябе СПАДАР усялякае няўздоленьне, і ніякія ліхія хваробы ягіпецкія, каторыя ты знаў, не навядзець на цябе, але навядзець іх на ўсіх ненавідзячых цябе. 16 I пажарэш усі люды, каторыя СПАДАР, Бог твой, даець табе; няхай не пажалее іх вока твае; і ня служы багом іхным, бо гэта пастка табе.
17 „Калі скажаш у сэрцу сваім: ,Народы гэтыя чысьленшыя за мяне, як я магу выгнаць іх?' 18 Ня бойся іх, выра́зьліва ўспомні тое, што зрабіў СПАДАР, Бог твой, Фараону а ўсяму Ягіпту, 19 Тыя вялікія дазнаньні, каторыя бачылі вочы твае, і знакі́, і чудосы, і руку́ моцную, і цаўё выцягненае, зь якімі вывеў цябе СПАДАР, Бог твой. Гэтак зробе СПАДАР, Бог твой, усім людам, каторых відаў ты баішся. 20 I таксама шаршні пашлець СПАДАР, Бог твой, на іх, пакуль не загінуць тыя, што засталіся й схаваліся ад віду твайго. 21 Не лякайся іх, бо СПАДАР, Бог твой, сярод цябе, Бог вялікі а страшны. 22 I СПАДАР, Бог твой, выкіне гэтыя народы перад відам тваім памалу, памалу; ня можаш ты выгубіць іх борзда, каб не памнажыліся супроці цябе палявыя зьвяры. 23 I дасьць іх СПАДАР, Бог твой, табе, і прывядзець іх у вялікую замятню, пакуль ня выгубе іх. 24 I аддасьць каралёў іхных у рукі твае, і ты выгубіш імя іхнае з пад неба; ня вытрывае ніхто супроці віду твайго, пакуль ня выгубіш іх. 25 Балваны багоў іхных спаліце цяплом; не пажадай срэбра а золата, каторае на іх, каб узяць сабе, каб не спатыкнуўся імі, бо гэта агіда СПАДАРУ, Богу твайму. 26 I ня ўнось агіды да дому свайго, бо будзеш аканаваны, як яна. Брыдою брыдзься ягонай і агідаю гідзься ягонай, бо аканаваны ён.
1 „Усе расказаньне, каторае я расказую табе цяпер, старайцеся спаўняць, каб вы жылі́, і размнажыліся, і прышлі́, і апанавалі зямлю, праз каторую СПАДАР прысягаў айцом вашым. 2 I памятуй усю дарогу, каторай вёў цябе СПАДАР, Бог твой, вось ужо сорак год па пустыні́, каб укарыць цябе, каб выпрабаваць цябе, каб даведацца, што ў сэрцу тваім, ці будзеш дзяржаць расказаньні Ягоныя, ці не. 3 Ён карыў цябе, і тамаваў цябе голадам, і жывіў цябе маннаю, каторай ты ня знаў і ня зналі айцове твае, каб усьвядоміць цябе, што не адным хлебам жывець чалавек, але ўсім, што выходзе з вуснаў СПАДАРА, будзе жыць чалавек. 4 Адзецьце твае ня вяла на табе, і нага твая ня похла, вось ужо сорак год. 5 I знай у сэрцу сваім, што, як чалавек зыра сына свайго, СПАДАР, Бог твой, зыра цябе. 6 Дык заховуй расказаньне СПАДАРА, Бога свайго, каб хадзіць дарогамі Ягонымі й баяцца Яго; 7 Бо СПАДАР, Бог твой, прыводзе цябе да зямлі добрае, да зямлі цур'ёў вады, жаролаў а азёраў, што выходзяць із даліны й гары, 8 Зямлі пшонкі, ячменю, віна, фіґаў і гранатовага дзярэўя, зямлі аліўкі, алею а мёду, 9 Зямлі, у каторай безь нястачы будзеш есьці хлеб, ня будзе ніякае нястачы табе ў ёй, зямлі, у каторай камяні - зялеза, і з каторай гораў будзеш капа́ць медзь. 10 I будзеш есьці а сыціцца, і дабраславіш СПАДАРА, Бога свайго, на добрай зямлі, каторую Ён даў табе. 11 Сьцеражыся, каб ты не забыўся СПАДАРА, Бога свайго, не дзержачы расказаньняў Ягоных а судоў Ягоных а ўставаў Ягоных, каторыя я цяпер расказую табе; 12 Каб, як ты будзеш есьці, і насыцішся і пастановіш харошыя дамы, і як будзеш жыць у іх, 13 I як твой буйны й драбны статак, памножыцца, і срэбра а золата памножыцца ў цябе, і ўсе ў цябе памножыцца; 14 Не ўзьнялося сэрца твае, і не забыўся СПАДАРА, Бога свайго, Каторы вывеў цябе ізь зямлі Ягіпецкае, з дому нявольнікаў; 15 Каторы вёў цябе па пустыні́ вялікай а страшнай, ідзе агняныя га́ды а скорпіёны а сухія месцы, на каторых няма вады; Каторы вытачыў табе вады із ска́лы гранітнае; 16 Каторы жывіў цябе на пустыні́ маннаю, каторае ня зналі айцове твае, каб укарыць цябе і каб выпрабаваць цябе, каб зрабіць табе дабро пры канцу тваім; 17 Дык калі скажаш у сэрцу сваім: ,Мая сіла а моц рукі мае прыдбалі імне багацьце гэтае', 18 То па́мятуй СПАДАРА, Бога свайго, бо Ён даець табе сілу прыдбава́ць багацьце, каб споўніць змову Сваю, праз каторую Ён прысягаў айцом тваім, як цяпер.
19 „I будзе, калі ты чыста забудзешся СПАДАРА, Бога свайго, і пойдзеш за багамі іншымі, і будзеш служыць ім а кланяцца ім, то я сьветчу супроці вас цяпер, што вы чыста загінеце. 20 Як народы, каторыя СПАДАР губе ад віду вашага, так загінеце за тое, што не паслухаеце голасу СПАДАРА, Бога свайго.
1 „Слухай, Ізраелю, ты цяпер пераходзіш Ёрдан, каб пайсьці і апанаваць народы, большыя а дужшыя за цябе, месты вялікія з умацаваньнямі аж да неба, 2 Люд чысьлены а высокі, сынове Енаковы, каторых ты знаеш і ты чуў: ,Хто ўстое супроці сыноў Енаковых?' 3 Ведай жа цяпер, што СПАДАР, Бог твой, Ён, Каторы праходзе перад табою, як цяпло зьядаючае; Ён будзе губіць іх і Ён укора іх перад табою, і ты выжанеш іх, і загубіш іх борзда, як казаў табе СПАДАР. 4 Не кажы ў сэрцу сваім, як выжане СПАДАР, Бог твой, іх ад віду твайго, кажучы: ,За справядлівасьць маю прывёў мяне СПАДАР апанаваць гэтую зямлю', бо за ліхасьць народаў гэтых СПАДАР выганяе іх ад віду твайго. 5 Не за справядлівасьць сваю і не за правасьць сэрца свайго прышоў ты адзяржаць на спадак зямлю іхную, але за ліхасьць народаў гэтых СПАДАР, Бог твой, выганяе іх ад віду твайго, і каб споўніць слова, каторым прысягаў СПАДАР айцом тваім Абрагаму, Ісаку а Якаву. 6 I ведай, што не за справядлівасьць тваю СПАДАР, Бог твой, даець табе зямлю гэтую добрую, каб апанаваць яе, бо ты люд калянага завыйку. 7 Па́мятуй, не забудзься тое, што ты гневаў СПАДАРА, Бога свайго, на пустыні: із самага таго дня, як вышаў ты ізь зямлі Ягіпецкае, і аж да прыходу свайго на месца гэтае, вы былі́ праціўнікамі СПАДАРУ. 8 I ля Горыву вы квялілі СПАДАРА, і загневаўся на вас СПАДАР, каб выгубіць вас, 9 Як я ўзышоў на гару, каб узяць табліцы каме́нныя, табліцы змовы, каторую ўчыніў СПАДАР із вамі, і прабыў на гары сорак дзён і сорак ночаў, хлеба ня еў і вады ня піў, 10 I даў імне СПАДАР дзьве табліцы каме́нныя, напісаныя палцам Божым;а на іх подле ўсіх словаў, каторыя гу́тарыў СПАДАР із вамі на гары з пасярод цяпла ў дзень збору. 11 I было, што на канцу сараку дзён і сараку ночаў даў СПАДАР імне дзьве табліцы каменныя, табліцы змовы, 12 I смазаў імне СПАДАР:,Устань, зыйдзі барзьдзей адгэтуль, бо папсаваўся люд твой, каторы ты вывеў зь Ягіпту; адхінуліся яны борзда ад дарогі, каторую Я расказаў ім: яны зрабілі сабе літы балван'. 13 I сказаў СПАДАР імне, кажучы: ,Бачу Я люд гэты, і вось, люд калянага завыйку ён. 14 Пакінь Мяне, і Я выгублю іх, і сьцяру імя іхнае з пад нябёсаў, і ўчыню цябе народам дужшым а чысленшым за іх'. 15 I я абярнуўся і зышоў з гары, гара ж гарэла цяплом;і дзьве табліцы змовы на абедзьвіх руках маіх. 16 I абачыў я, вось, вы ізграшылі супроці СПАДАРА, Бога свайго, зрабілі сабе літае цялё-бычка, адхінуўшыся борзда ад дарогі, каторую расказаў вам СПАДАР; 17 I схапіў я абедзьве табліцы, і кінуў іх із абедзьвіх рук сваіх, і разьбіў іх перад ачыма вашымі. 18 I паў я перад СПАДАРОМ, як уперад, сорак дзён і сорак ночаў хлеба ня еў і вады ня піў, з прычыны ўсіх грахоў вашых, каторымі вы ізграшылі, зрабіўшы гэта ліха ў ваччу СПАДАРА, угневаўшы Яго; 19 Бо я лякаўся гневу а палу, каторымі СПАДАР загневаўся на вас, каб згубіць вас. I паслухаў СПАДАР мяне таксама тым разам. 20 I на Аарона вельмі загневаўся СПАДАР, каб загубіць яго, але я маліўся таксама за Аарона тога часу. 21 I грэх ваш, каторы вы зрабілі, цялё-бычка я ўзяў, і спаліў яго ў цяпле, і разьбіў яго, і сьцер яго добра, ажно ён стаў ценкі, як пыл, і я кінуў пыл яго ў цурэй, што цёк із гары. 22 I ў Таверу, у Масе а Кіброт-Гатааве вы былі́ ўквяліўшы СПАДАРА. 23 І як пасылаў СПАДАР вас із Кадэш-Барні, кажучы: ,Узыйдзіце, апануйце зямлю, каторую Я даў вам, то вы спрацівіліся слову СПАДАРА, Бога свайго, і не паверылі Яму, і не паслухалі голасу Ягонага. 24 Вы былі́ бунтаўнікамі супроці СПАДАРА з тога самага дня, як я пазнаў вас. 25 I я быў упаўшы перад відам СПАДАРА тыя сорак дзён і сорак ночаў, як быў упаўшы ўперад, бо сказаў СПАДАР, што загубе вас. 26 I маліўся я СПАДАРУ, і сказаў: ,Спада́ру СПАДАРУ, ня нішч люду Свайго а спадку Свайго, каторы Ты выкупіў вялікасьцю сваёй, каторы вывеў ты зь Ягіпту рукою дужой. 27 Успомні на слугі свае, на Абрагама, Ісака а Якава, не зважай на калянасьць люду гэтага й на ліхасьць ягоную й на грахі ягоныя, 28 Каб не сказалі ў зямлі, скуль Ты вывеў нас: „З тае прычыны, што СПАДАР ня мог увесьці іх у зямлю, праз каторую казаў ім, дык, ненавідзячы, вывеў Ён іх, каб зрабіць ім сьмерць на пустыні". 29 А яныТвой люд, адылі́, і Твой спадак, каторы Ты вывеў сілаю Сваёй вялікай і цаўём Сваім выцягненым'.
1 „Гэнага часу сказаў імне СПАДАР: ,Вычашы сабе дзьве табліцы, каме́нныя, падобныя да першых, і ўзыйдзі да Мяне на гару, і зрабі сабе дзярвяную скрыню; 2 I Я напішу на табліцах тыя словы, каторыя былі́ на першых табліцах, каторыя ты разьбіў; і палажы іх у скрыню'. 3 I зрабіў я скрыню зь дзерва акацы, і вычасаў дзьве каме́нныя табліцы, як першыя, і ўзышоў на гару, і дзьве гэтыя табліцы ў руццэ маёй. 4 I напісаў Ён на табліцах, як было напісана ўперад, тыя дзесяць словаў, каторыя СПАДАР казаў вам на гары з пасярод цяпла ў дзень збору, і аддаў іх СПАДАР імне. 5 I абярнуўся я, і зышоў з гары, і паклаў табліцы ў скрыню, каторую я зрабіў, і яны там былі, як расказаў імне СПАДАР.
6 „I сынове Ізраелявы крануліся зь Беероф Бене-Яакану да Мозэры; там памер Аарон і пахаваны там, і пачаў сьвятарстваваць сын ягоны Елеазар замест яго. 7 Стуль крануліся да Ґудґоды, з Ґудґоды да Ётвафы, да зямлі, ідзе цур'і водаў. 8 Гэнага часу аддзяліў СПАДАР плямя Левага, каб насіць скрыню змовы СПАДАРОВАЕ, станавіцца перад СПАДАРОМ, служыць Яму й дабраславіць імям Ягоным аж дагэтуль. 9 Затым ня было Левіту дзелі а спадку з братамі ягонымі: Сам СПАДАР ё спадак ягоны, як казаў яму СПАДАР, Бог твой. 10 I я стаяў на гары, як і першыя дні, сорак дзён і сорак ночаў, і паслухаў мяне СПАДАР таксама тым разам; і не захацеў СПАДАР загубіць цябе. 11 I сказаў СПАДАР імне: ,Устань, пайдзі, краніся перад людам; і няхай яны пойдуць і апануюць зямлю, каторую Я прысягаў айцом іхным даць ім.
12 „А цяпер, Ізраелю, чаго СПАДАР, Бог твой, вымагае ў цябе? Таго толькі, каб ты баяўся СПАДАРА, Бога свайго, хадзіў усімі дарогамі Ягонымі, і любіў Яго, і служыў СПАДАРУ, Богу свайму, з усёга сэрца свайго й з усяе душы свае, 13 Каб дзяржаў расказаньні СПАДАРА й уставы Ягоныя, каторыя цяпер расказую табе, каб табе было добра. 14 Вось, у СПАДАРА, Бога твайго, неба а нябёсы нябёсаў, зямля й усе, шго на ёй; 15 Толькі айцоў тваіх зычыў СПАДАР палюбіць, і абраў насеньне іхнае просьле іх, вас, з усіх народаў, як цяпер. 16 Дык абрэжча канцавую скурку сэрца вашага і завыйкі вашы не каляньце наперад, 17 Бо СПАДАР, Бог ваш, Ён Бог багоў і Спадар спадароў, БОГ вялікі, дужы а страшны, Каторы не зважае на асобы і не бярэць лапаноў, 18 Каторы робе суд сіраце а ўдаве, і любе чужаземца, каб даць яму хлеб а адзежу. 19 I любіце чужаземца, бо вы былі́ чужаземцамі ў зямлі Ягіпецкай. 20 СПАДАРА, Бога свайго, бойся, Яму служы, і да Яго прыліпні, і Ягоным імям прысягай. 21 Ён хвала́ твая й Ён Бог твой, Каторы ўчыніў з табою тыя вялікія а страшныя справы, каторыя бачылі вочы твае. 22 У семдзясят душах зышлі бацькі твае да Ягіпту, а цяпер учыніў цябе СПАДАР, Бог твой, лікам як гвезды нябёсныя.
1 „Дык любі СПАДАРА, Бога свайго, і дзяржы паручэньне Ягонае, і ўставы Ягоныя, і суды Ягоныя, і расказаньні Ягоныя ўсі дні. 2 I ведайце цяпер, што я кажу вам, а ня сыном вашым, каторыя ня зналі й ня бачылі зыру СПАДАРА, Бога вашага, Ягонае вялікасьці, Ягонае моцнае рукі й высокага пляча Ягонага, 3 I знакоў Ягоных, і ўчынкаў ягоных, каторыя Ён учыніў сярод Ягіпту фараону, каралю Ягіпецкаму, і ўсёй зямлі ягонай, 4 I што Ён учыніў з войскам Ягіпецкім, з коньмі ягонымі і зь цялежкамі ягонымі, што Ён разьліў воды Чырвонага мора на віды іх, як яны гналіся за вамі, і загубіў іх СПАДАР аж дагэтуль, 5 I што Ён зрабіў вам на пустыні́, пакуль вы не дайшлі да месца гэтага, 6 I што Ён зрабіў Дафану а Авіраму, сыном Елява, сына Рувінавага, што зямля рашчыніла вусны і глынула іх а дамы іхныя а буданы іхныя а ўсю маемасьць іхную, каторая была ля ног іхных, сярод усяго Ізраеля. 7 Бо вочы вашы бачылі ўсі справы СПАДАРА вялікага, каторыя Ён учыніў. 8 Дык дзяржыце ўсе расказаньне, каторае расказую вам цяпер, каб вы ўмацаваліся, і ўвыйшлі, і апанавалі зямлю, куды вы пераходзіце, каб апанаваць яе, 9 I каб вы працягнулі дні на зямлі, каторую прысягаў СПАДАР айцом вашым даць ім а насеньню іхнаму, зямлю, каторая цячэць малаком а мёдам;
10 „Бо зямля, да каторае ты прышоў, апанаваць яе, яна не такая, як зямля Ягіпецкая, з каторае вышлі вы, ідзе ты, пасеяўшы сяўбу сваю, і паліваў яе пры помачы ног сваіх, як гарод варыўны. 11 Але зямля, да каторае вы пераходзіце, каб апанаваць яе, ё зямля з гарамі й далінамі, і ад дажджу нябёснага навадняецца, 12 Зямля, праз каторую СПАДАР, Бог твой, рупіцца; кажначасна вочы СПАДАРА, Бога твайго, на ёй, з пачатку году і аж да канца году.
13 „I будзе, калі вы будзеце слухаць расказаньняў Маіх, каторыя расказую вам цяпер, любіць СПАДАРА, Бога свайго, і служыць Яму ўсімі сэрцамі сваімі і ўсімі душамі сваімі, 14 Дык дам дождж зямлі вашай упару, раньні й позны; і ты зьбярэш збожжа свае а вінны сок свой а аліву сваю; 16 I дам траву на полю тваім статку твайму; і будзеш есьці а сыціцца. 16 Сьцеражыцеся, каб не спадманулася сэрца вашае, і вы не адхінуліся, і не пачалі́ служыць іншым Багом, і не пакланіліся ім. 17 I ўзгарыцца гнеў СПАДАРА на вас, і Ён замкнець неба, і ня будзе дажджу, і зямля ня дасьць пладоў сваіх; і вы загінеце борзда з добрае зямлі, каторую СПАДАР даець вам. 18 Дык палажыце гэтыя словы Мае на сэрцах сваіх і на душах сваіх, і завяжыце і́х на знак на рукі свае, і хай будуць яны начэльнікам памеж ачоў вашых. 19 I вучыце іх дзеці свае, гу́каючы празь іх, як ты сядзіш у доме сваім, і як ідзеш дарогаю, і як кладзешся, і як устаеш. 20 I напішы іх на вушакох дому свайго і ў брамах сваіх, 21 Каб на зямлі, каторую СПАДАР прысягаў айцом вашым даць ім, памнажыліся дні вашы а дні дзяцей вашых, падобна да дзён нябёс над зямлёю.
22 „Бо калі вы будзеце стродка дзяржаць усе расказаньне гэтае, каторае я расказую вам паўніць, каб любіць СПАДАРА, Бога свайго, каб хадзіць усімі дарогамі Ягонымі й ліпці да Яго, 23 То выжане СПАДАР усі народы гэтыя ад віду вашага, і вы апануеце народы, большыя а дужшыя за вас. 24 Усякае месца, на каторае ступе ступа́ ног вашых, будзе ваша, ад пустыні й Лібану, ад ракі Еўфрату, аж да мора адзадняга будуць граніцы вашы. 25 Ня ўстое перад вамі ніякая людзіна́: страх ваш а ляк ваш дасьць СПАДАР, Бог ваш, на від усяе зямлі, на каторую вы ступіце, як Ён казаў вам.
26 „Глянь, сулю вам цяпер дабраславенства й кляцьбу: 27 Дабраславенства, калі паслухаеце расказаньняў СПАДАРА, Бога свайго, каторыя я расказую вам цяпер, 28 А кляцьбу, калі не паслухаеце расказаньняў СПАДАРА, Бога свайго, і адхініце́ся ад дарогі, каторую расказую вам цяпер, каб ісьці за багамі іншымі, каторых вы ня знаеце. 29 „I будзе, як увядзець цябе СПАДАР у тую зямлю, у каторую ты ўходзіш, каб апанаваць яе, дык дай дабраславенства на гары Ґерызым, і кляцьбу на гары Гэвал. 30 Ці ня ё яны за Ёрданом, за дарогаю на захад сонца, у зямлі Канааняніна, што жывець на раўніне́, супроці Ґілґалу, ля дубровы Морэ? 31 Бо вы пераходзіце Ёрдан, каб увыйсьці апанаваць зямлю, каторую СПАДАР, Бог ваш, даець вам, і апануеце яе, і будзеце жыць на ёй. 32 I рупцеся паўніць усі ўставы а суды, каторыя я вам даю цяпер.
1 „Во гэтыя ўставы а суды, каторыя вы маеце рупіцца паўні́ць у зямлі, каторую даў СПАДАР, Бог айцоў тваіх, табе ў дзяржаньне, усі дні, каторыя вы будзеце жыць на тэй зямлі. 2 Супоўна разбурыце ўсі месцы, каторыя вы апануеце, ідзе служылі народы багом сваім, на высокіх горах а на ўзгорках і пад усякім рассахатым дзервам. 3 I разбурыце аброчнікі іхныя, і паламіце стаўпы іхныя, і спаліце цяплом гаі іхныя, і разьбіце балваны багоў іхных, і выгубіце імя іхнае зь месца таго. 4 Ня гэтак маеце вы рабіць СПАДАРУ, Богу свайму; 5 Але да месца, якое абярэць СПАДАР, Бог ваш, з усіх плямёнаў вашых, каб пакласьці імя Ягонае там, дзеля прабываньня Яго, таго шукайце і прыходзь туды, 6 I туды прыносьце ўсепаленьні свае, і аброкі свае, і дзесяціны свае, і ўзьне́сеньні рук сваіх, і абятніцы свае, і самахотныя аброкі свае, і першакі буйнога статку свайго й драбнога статку свайго; 7 I ежча там перад відам СПАДАРА, Бога свайго, і весяліцеся вы а дамы вашы з усёга, да чога вы прыкладалі рукі свае, чым дабраславіў цябе СПАДАР, Бог твой. 8 Ня маеце рабіць подле ўсяго, што мы цяпер тут робім, кажны, што яму здаецца добрым; 9 Бо вы ня прышлі яшчэ да супачынку а да спадку, каторы СПАДАР, Бог ваш, даець табе. 10 I як пярэйдзеце Ёрдан, і асе́ліцеся на зямлі, каторую СПАДАР, Бог ваш, даець вам на спадак, і як Ён супакое вас ад усіх варагоў вашых навокал вас, і будзеце жыць бясьпечна; 11 Дык будзе, што на месца, якое абярэць СПАДАР, Бог ваш, каб прабываць імені Ягонаму там, туды прыносьце ўсе, што я расказую вам: усепаленьні свае й аброкі свае, дзесяціны свае і ўзьне́сеньні рук сваіх, і ўсе выборнае з абятніцаў сваіх, што вы абяцалі СПАДАРУ; 12 I весяліцеся перад СПАДАРОМ, Богам сваім, вы а сынове вашы а дачкі вашы а слугі вашы а служэбкі вашы а Левіт, каторы ў брамаў вашых, бо няма яму дзелі а спадку з вамі. 13 Сьцеражыся, каб ня ўзносіць узьнесеньні свае на кажным месцу, каторае ты абачыш; 14 Але адно на тым месцу, каторае СПАДАР абярэць у вадным із плямёнаў тваіх, там узнось узьне́сеньні свае і там рабі ўсе, што расказую табе. 15 Адылі́, як толькі зажадае душа твая, можаш зарэзаць і будзеш есьці мяса ў вусіх брамах сваіх, подле дабраславенства СПАДАРА, Бога свайго, каторае Ён даў табе ў вусіх брамах тваіх, нячысты й чысты могуць есьці гэта, як аленя а лань. 16 Адно крыві ня ежча; на зямлю выліце яе, як ваду. 17 Ня можна табе есьці ў брамах сваіх дзесяціны збожжа свайго, і віннога соку свайго, і алівы свае, і першакоў буйнога статку свайго й драбнога статку свайго, і ўсіх абятніцаў сваіх, каторыя ты абяцаў, і самахотных дароў сваіх, і ўзьнесеньня рукі свае. 18 Але перад СПАДАРОМ, Богам сваім, еж гэта на тым месцу, каторае СПАДАР, Бог твой, абярэць, ты а сын твой а дачка твая а слуга твой а служэбка твая а Левіт, каторы ў брамах тваіх, і весяліся перад СПАДАРОМ, Богам сваім, з усёга тога, да чога прыкладаеш руку сваю. 19 Сьцеражыся, не пакідай Левіта ўсі дні свае на зямлі сваей.
20 „Як пашыра СПАДАР, Бог твой, граніцу тваю, як казаў табе, і ты скажаш: ,Паем я мяса, бо душа мая га́ліцца есьці мяса', тады, подле га́леньня душы свае, еж мяса. 21 Калі далёка будзе ад цябе тое месца, каторае абярэць СПАДАР, Бог твой, каб прабываць імені Ягонаму там, то рэж із буйнога й драбнога статку свайго, каторы даў табе СПАДАР, як я расказаў табе, і еж у брамах сваіх, подле га́леньня душы свае. 22 Адно, як ядуць аленя а лань, так ежча іх; нячысты, як і чысты могуць есьці гэта разам. 23 Толькі будзь станаўкі, каб ня есьці крыві, бо кроў ё душа; ня еж душы разам ізь мясам. 24 Ня ежча яе; на зямлю вылі яе, як ваду. 25 Ня еж яе, каб добра было табе а дзяцём тваім просьле цябе, калі будзеш рабіць справядлівае перад ачыма СПАДАРА. 26 Толькі сьвятасьці свае, якія будуць у цябе, і абятніцы свае ўзнось, і прыходзь на тое месца, каторае абярэць СПАДАР. 27 I абракай усепаленьне свае, мяса а кроў, на аброчніку СПАДАРА, Бога свайго, але кроў аброкаў тваіх мае быць вылівана на аброчніку СПАДАРА, Бога твайго, а мяса еж. 28 Сьцеражыся й слухай усіх словаў гэтых, которыя расказую табе, каб добра было табе а дзяцём тваім просьле цябе навекі, калі будзеш рабіць добрае а простае перад ачыма СПАДАРА, Бога свайго.
29 „Як выгубе СПАДАР, Бог твой, народы, куды ты прыдзеш, каб выгнаць іх ад віду твайго, і апануеш іх, і будзеш жыць у зямлі іхнай; 30 То сьцеражыся, каб ты ня лу́чыў у сетку, ідучы за імі, па выгубленьню іх ад віду твайго, і каб ня шукаў багоў іхных, кажучы: ,Як служылі народы гэтыя багом сваім, таксама й я буду рабіць'. 31 Не рабі гэтак СПАДАРУ, Богу свайму, бо ўсе, чым брыдзіцца СПАДАР, што ненавідзе Ён, яны робяць багом сваім; бо яны й сыноў сваіх і дачкі свае паляць на цяпле багом сваім. 32 Усе, што я расказую табе, рупся паўшць, не дадавай да гэтага й не адыймай ад гэтага.
1 „Калі б паўстаў сярод цябе прарока альбо сьненьнік, і дасьць табе знак альбо чуда, 2 I станецца тый знак альбо чуда, праз каторае ён гу́каў табе, кажучы: ,Пойдзем за багамі іншымі, каторых вы ня знаеце, і будзем служыць ім': 3 То ня слухай словаў прарокі таго альбо сьненьніка таго, бо спакушае вас СПАДАР, Бог ваш, каб даведацца, ці любіце вы СПАДАРА, Бога свайго, з усяго сэрца свайго й з усяе душы свае. 4 За СПАДАРОМ, Богам сваім, хадзіце й яго бойцеся; і расказаньні ягоныя дзяржыце, і голасу ягонага слухайце; і Яму служыце, і да яго ліпніце. 5 А прарока тый альбо сьненьнік тый хай памрэць, бо ён намаўляў вас адступіцца ад СПАДАРА, Бога вашага, каб зьбіць цябе з дарогі, па каторай расказаў табе йсьці СПАДАР, Бог твой, Каторы вывеў вас ізь зямлі Ягіпецкае й выкупіў цябе з дому нявольнікаў; і гэтак аддаль ліха з пасярод сябе.
6 „Калі будзе намаўляць цябе ўта́йку брат твой, сын маці твае, альбо сын твой, альбо дачка твая, альбо жонка ўлоньня твайго, альбо прыяцель твой, каторы табе, як душа твая, кажучы: ,Пойдзем і будзем служыць багом іншым, каторых ня знаў ты а айцове твае, 7 З багоў тых людаў, якія навокал вас, блізкі́я да цябе альбо далёкія ад цябе, ад аднаго канца зямлі да другога канца зямлі; 8 То не згаджайся зь ім і ня слухай яго; і хай не шчаджа́е яго вока твае, не жалей яго й не хавай яго; 9 Але канечне забі яго; твая рука ўперад мае быць на ім, каб забіць яго, і рука ўсяго люду апошняя. 10 I ўкамянуй яго, і ён памрэць, бо ён прабаваў адцягнуць цябе ад СПАДАРА, Бога твайго, Каторы вывеў цябе ізь зямлі Ягіпецкае, з дому нявольнікаў. 11 I ўвесь Ізраель пачуе, і будзе баяцца, і ня будуць болей рабіць такога ліха пасярод цябе.
12 „Калі пачуеш празь якое зь местаў сваіх, ідзе СПАДАР, Бог твой, даець табе жыць, што кажуць: 13 ,Вышлі людзі, сыны веляла, з пасярод цябе й адцягнулі жыхараў места іхнага, кажучы: „Пойдзем і будзем служыць багом іншым", ' каторых вы ня зналі, 14 То прасачы, даведайся а добра распытай; і вось, гэта праўда, верна гэта слова, сталася брыда гэта сярод цябе: 15 Супоўна пабі жыхараў таго места лязом мяча і акануй яго а ўсе, што ў ім, і статак лязом мяча. 16 А ўвесь здабытак яго зьбяры на сярэдзіну вуліцы ягонай, і спалі цяплом места а ўвесь здабытак яго супоўна СПАДАРУ, Богу свайму; і хай яно будзе вечна ўзгоркам, не адбудавана яно ізноў. 17 I хай нішто ня прыліпне да рукі твае з аканаванага, каб адвярнуў СПАДАР гіж гневу Свайго, і зрабіў табе міласэрдзе, і зьмілава́ўся над табою, і размнажыў цябе, як прысягаў айцом тваім, 18 Калі будзеш слухаць голасу СПАДАРА, Бога свайго, дзержачы ўсі расказаньяі Ягоныя, каторыя цяпер расказую табе, каб рабіць пасьцівае перад ачыма СПАДАРА, Бога свайго.
1 „Вы сынове СПАДАРА, Бога вашага; не рабіце націнаў ані рабіце лысіны памеж аччу вашага па памерлым; 2 Бо ты народ сьвяты СПАДАРУ, Богу свайму, і цябе абраў СПАДАР быць яму людам собскім із усіх людаў, каторыя на зямлі.
3 „Ня еж ніякае брыды. 4 Во статак, каторы вам можна есьці: валы, ягняты, казяняты, 5 Лань а алень а пярэсты алень а гаравая каза а антылёпа а буйла а дзіка́я каза. 6 I кажны статак, у каторага падзелены капыт і раськеплены раськепам на два капыты, і каторы жвець жваку, із статку тый ежча. 7 Адно гэтых ня ежча із жвучых жваку альбо маючых падзелены раськепам капыт: вярблюда, зайца а труса, бо хоць яны жвуць жваку, але капыты іх не падзеленыя: нячыстыя яны вам; 8 I сьвіньні, бо капыты ў яе падзеленыя, але ня жвець жвакі: нячысгая яна вам; ня ежча мяса іхнага і да здыхаты іхнае не датыкайцеся.
9 „Гэта ежча з усёга, што ў вадзе: усі ежча, у каторых ё плавукі а луска; 10 А ўсіх тых, у каторых няма плавукоў а лускі, ня ежча: нячыстае гэта вам.
11 „Усялякую птушку чыстую ежча. 12 Але гэтых ня маеце есьці зь іх: арла, ґрыфіна а морскага арла 13 А каршуна́, каршака́ а крачота з пародаю іх 14 А ніякага гругана з пародаю яго 15 А стравуса а сакала а чайкі а зязюлі з пародаю яе 16 А ночнае савы а савы а пугача 17 А пэлікана а морскае вароны 18 А бусла а чаплі з пародаю іх а ўдода а кажана. 19 Усі крылатыя поўзаючыя нячыстыя вам: ня ежча іх. 20 Усялякую птушку чыстую ежча. 21 Ня ежча ніякае здыхляціны; чужаземцу, каторы ў брамах тваіх, аддай яе, і ён хай есьць яе, альбо прадай чужніку; бо ты люд сьвяты ў СПАДАРА, Бога свайго. Не вары казяняці ў малаццэ маці ейнае.
22 „Аддзяляй дзесяціну ад усёга прыбытку сяўбы свае, каторы прыходзе з поля што году, 23 I еж перад СПАДАРОМ, Богам сваім, на тым месцу, каторае абярэць Ён, каб прабываць імені Ягонаму там, дзесяціну збожжа свайго, віннога соку свайго, і алівы свае, і першакі буйнога й драбнога статку свайго, каб ты наўчыўся баяцца СПАДАРА, Бога свайго ўсі дні, 24 А калі здоўжыцца табе дарога, ажно ты ня можаш несьці гэтага, бо далека ад цябе тое месца, каторае абярэць СПАДАР, Бой твой, каб пакласьці там імя Свае, бо дабраславіў цябе СПАДАР, Бог твой: 25 То памяняй гэта на срэбра, і завяжы срэбра ў руццэ сваёй, і прыходзь на месца, каторае абярэць СПАДАР, Бог твой; 26 I дасі срэбра гэтае за ўсе, чаго зажадае душа твая, з буйнога й драбнога статку, віна, моцнага напітку і ўсяго, чаго сабе душа зычыла б твая; і еж там перад СПАДАРОМ, Богам сваім, і весяліся ты а радзіма твая. 27 I Левіта, каторы ў брамах тваіх, не пакінь яго, бо няма яму дзелі а спадку з табою.
26 „Пры канцу трох год аддзяляй усі дзесяціны прыбыткаў сваіх таго году, і кладзі іх у брамах сваіх; 29 I прыйдзе Левіт, бо яму няма дзелі а спадку з табою, а чужаземец а сірата а ўдава, каторыя ў брамах тваіх, і хай ядуць а сілкуюцца, каб дабраславіў цябе СПАДАР, Бог твой, у вусялякай рабоце рук тваіх, каторую ты будзеш рабіць.
1 „На канцу сёмага году рабі дараваньне. 2 I во спосаб дараваньня: хай даруе кажны пазычэньнік, каторы пазычыў прыяцелю свайму, хай не спаганяе з прыяцеле свайго й з брага свайго; бо прагалошана дараваньне дзеля СПАДАРА. 3 З чужаземца спаганяй, а што будзе твае ў брата твайго, хай даруе рука твая. 4 Хіба толькі ня будзе ў цябе ўбогага, бо шчодра дабраславе цябе СПАДАР на тэй зямлі, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе на спадак, каб ты ўзяў яе на спадак, 5 Калі толькі будзеш слухаць голасу СПАДАРА, Бога свайго, і рупіцца паўніць усе расказаньне гэтае, каторае цяпер расказую табе; 6 Бо СПАДАР, Бог твой, дабраславе цябе, як Ён казаў табе, і ты будзеш пазычаць шгмат якім народам, а сам ня будзеш пазычаць; і панаваць будзеш над шмат якімі народамі, а яны над табою ня будуць панаваць.
7 „Калі ж будзе ў цябе ўбогі хто з братоў тваіх, у ваднэй з брамаў тваіх, у зямлі тваей, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе, то не закалянь сэрца свайго і ня сьцісьні рукі свае ад убогага брата свайго. 8 Але шырака адчыні руку́ сваю яму й шчодра пазыч яму, подле яго нястачы, чаго яму не стаець. 9 Сьцеражы, каб ня была́ ў сэрцу тваім нягодная думка, кажучы: ,Бліжыцца сёмы год, год дараваньня'; і станецца ліхое вока твае да ўбогага брата твайго, і ты не дасі яму, і ён загука́е супроці цябе да СПАДАРА, і будзе на табе грэх. 10 Дай шчодра яму, і хай ня мае немарасьціцца сэрца твае, як будзеш даваць яму, бо за тое дабраславе цябе СПАДАР, Бог твой, у вусіх справах тваіх і ў вусім, што будзе рабіць рука твая. 11 Бо не перастане ўбогі сярод зямлі; затым я й расказую табе, кажучы: шырака адчыні руку сваю брату свайму, беднаму свайму а ўбогаму свайму на зямлі сваёй. 12 „Калі прадасца табе брат твой, Гэбрэй або Гэбрэйка, і будзе служыць табе шэсьць год, дык на сёмы год адпусьці яго вольным ад сябе. 13 I як будзеш адпушчаць яго вольным ад сябе, не адпусьці яго з пустым; 14 Надзялі яго шчодра із стадаў сваіх, з току свайго і з таўчэльні свае; чым дабраславіў цябе СПАДАР, Бог твой, даў яму. 15 I памятуй, што ты быў слугою ў зямлі Ягіпецкай, і выкупіў цябе СПАДАР, Бог твой; затым я расказую табе гэта цяпер.
16 „I будзе, калі ён скажа табе: ,Не пайду я ад цябе, бо я люблю цябе а дом твой', бо добра яму ў цябе, 17 Дык вазьмі шыла й пракалі вуха ягонае ля дзвярэй; і будзе ён слугою тваім навекі; і нават гэтак рабі із служэбкаю сваёй. 18 Хай ня будзе цяжкі́м у ваччу тваім, што ты маеш адпусьціць яго ад сябе вольным, бо ўдвая супроці платы найміту зарабіў табе за шэсьць год; і дабраславе цябе СПАДАР, Бог твой, у вусім, што будзеш рабіць.
19 „Кажнага першака самца, шго родзіцца ад буйнога й ад драбнога статку твайго, пасьвячай СПАДАРУ, Богу свайму: не рабі першародным валом сваім і ня стрыжы першароднага з драбнага статку свайго. 20 Перад СПАДАРОМ, Богам сваім, зьядай гэта ты а радзіма твая што году, на месцу, каторае абярэць СПАДАР. 21 А калі будзе на ім ган, кульгавы альбо сьляпы будзе, альбо зь якім ліхім ганам, дык не абракай яго на аброк СПАДАРУ, Богу свайму; 22 Але ў брамах сваіх ежча яго; нячысты, як і чысты, як аленя, так і лань. 23 Толькі крыві яго ня еж; на зямлю вылі, як ваду.
1 „Заховуй месяц Авіў і рабі Пасху СПАДАРУ, Богу свайму, бо ў месяцу Авіве вывеў цябе СПАДАР, Бог твой, зь Ягіпту ночы. 2 I рэж Пасху СПАДАРУ, Богу свайму, з драбнога й буйнога статку на месцу, каторае абярэць СПАДАР, каб прабывала там імя Ягонае. 3 Ня еж ізь ёю кіслага, сем дзён еж ізь ёю праснакі, хлеб гароты, бо ты хапліва вышаў ізь зямлі Ягіпецкае, каб помнеў дзень выхаду свайго ізь зямлі Ягіпецкае ўсі дні жыцьця свайго. 4 I ня мае быць бачана ў цябе нічога кіслага ў вусёй граніцы тваёй сем дзён, і хай не пераначуе дараньня зь мяса, каторае ты аброк на на аброк увечары на першы дзень. 5 Ня можаш ты зарэзаць Пасхі ў якой-колечы з брамаў, каторыя СПАДАР, Бог твой, дасьць табе; 6 Але толькі на тым месцу, каторае абярэць СПАДАР, Бог твой, каб прабываць там імені Ягонаму, там рэж Пасху ўвечары заходам сонца, у тым самым урочыстым часе, у каторым ты вышаў зь Ягіпту. 7 I сьпячы, і зьеж на тым месцу, каторае абярэць СПАДАР, Бог твой, а назаўтрае можаш зьвярнуцца і ўвыйсьці ў буданы свае. 8 Шэсьць дзён еж прэсны хлеб, а на сёмы дзень адданьне сьвята СПАДАРУ, Богу твайму, не займайся рамеснаю работаю.
9 „Сем тыдняў лічы сабе; пачынаючы серп на збожжу, пачні лічыць сем тыдняў. 10 I зрабі сьвята тыдняў СПАДАРУ, Богу свайму, з даньня самахотнага дару рукі свае, каторы ты дасі подле тога, чым дабраславіў цябе СПАДАР, Бог твой. 11 I весяліся перад СПАДАРОМ, Богам сваім, ты а сын твой а дачка твая а слуга твой а служэбка твая а Левіт, каторы ў брамах тваіх, а чужаземец а сірата а ўдава, каторыя сярод цябе, на месцу, каторае абярэць СПАДАР, Бог твой, каб прабывала там імя Ягонае. 12 I па́мятуй, што ты быў слугою ў Ягіпце, і заховуй а паўні ўставы гэтыя.
13 „Сьвята будак сьвяці ў сябе сем дзён, як зьбярэш із току свайго й з таўчэльні свае. 14 I весяліся ў сьвята свае ты а сын твой а дачка твая а слуга твой а служэбка твая а Левіт а чужаземец а сірата а удава, каторыя ў брамах тваіх. 15 Сем дзён сьвяткуй СПАДАРУ, Богу свайму, на месцу, каторае абярэць СПАДАР, Бог твой; бо дабраславе цябе СПАДАР, Бог твой, у вусіх прыбытках тваіх і ў вусялякай рабоце рук тваіх, і ты будзеш толькі весяліцца.
16 „Трэйчы ў год усі мужчыны маюць бачыць від СПАДАРА, Бога твайго, на месцу, каторае абярэць Ён; у сьвята праснакоў, у сьвята тыдняў і ў сьвята будак; і ня мае бачыць від СПАДАРОЎ з пустым, 17 Кажны подле дару ў руццэ сваёй, подле дабраславенства СПАДАРА, Бога твайго, якое Ён даў табе.
18 „Судзьдзяў а нагляднікаў прызнач сабе ў вусіх брамах сваіх, якія СПАДАР, Бог Твой, дасьць табе, плямёнам тваім, і будуць судзіць люд судам справядлівым. 19 Не адхінай суду, не зважай на асобы і не бяры лапаноў, бо лапаны нявісьняць вочы мудрых і пераварачаюць словы справядлівых. 20 За справядлівасьцяй, за справядлівасьцяй ганіся, каб ты жыў і апанаваў зямлю, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе.
21 „Не садзі сабе гаю зь якіх-колечы дзерваў ля аброчніка СПАДАРА, Бога свайго, каторы ты зробіш сабе; 22 I ня стаў сабе стаўпа, каторы ненавідзе СПАДАР, Бог твой.
1 „Не абракай СПАДАРУ, Богу свайму, вала альбо ягняці, на каторым будзе ган, што-колечы благое, бо гэта агіда СПАДАРУ, Богу твайму.
2 „Калі знойдзецца сярод цябе ў ваднэй з брамаў тваіх, каторыя СПАДАР, Бог твой, даець табе, мужчына альбо жонка, што зробе лі́ха перад ачыма СПАДАРА, Бога твайго, каб узрушыць змову Ягоную; 3 I пойдзе, і будзе служыць іншым багом, і паклоніцца ім, і сонцу, альбо месяцу, альбо ўсяму войску нябёснаму, чаго Я не расказаў; 4 I табе накажуць, і ты пачуеш, дык ты добра прасачы, і вось, праўда, і верна слова, зроблена брыда гэтая ў Ізраелю, 5 Дык вывядзі мужчыну таго альбо жонку тую, каторыя зрабілі ліха гэтае, да брамы свае, таго мужчыну альбо тую жонку, і ўкамянуй іх, і хай памруць. 6 На словы дзьвюх сьветак альбо трох сьветак хай памрэць засуджаны на сьмерць; ня мае быць забіты на словы аднае сьветкі. 7 Рука сьветак мае быць на ім уперад, каб забіць яго, а рука ўсяго люду пры канцу; і выкарані ліха з пасярод сябе.
8 „Калі цяжка будзе табе ў якой справе рассудзіць памеж крыві й крыві, памеж суду й суду, памеж біцьця й біцьця, і нязгодныя пагляды ў брамах тваіх, то ўстань і ўзыйдзі на месца, каторае абярэць СПАДАР, Бог твой, 9 I прыдзі да сьвятароў Левітаў а да судзьдзі, каторы будзе тых дзён, і распытайся ў іх, і яны скажуць табе ў справе. 10 I зрабі подле слова, каторае яны скажуць табе, на тым месцу, каторае абярэць СПАДАР, і рупся рабіць подле ўсяго, чаго яны навучаць цябе. 11 Подле права, каторага яны навучаць цябе, і подле рассудку, які яны скажуць табе, зрабі, і не адхінайся ад слова, якое яны скажуць табе, ані направа, ані налева. 12 А хто ўчыне так гарэзна, каб непаслухаць сьвятара, што стаіць служыць там СПАДАРУ, Богу твайму, альбо судзьдзі, мае памерці тый чалавек, - і выкарані ліха з Ізраеля. 13 I ўвесь люд пачуе, і будзе баяцца, і ня будзе болей гарэзаваць.
14 „Як ты прыйдзеш да зямлі, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе, і апануеш яе, і аселішся на ёй, і скажаш: ,Пастанаўлю я над сабою караля, падобна да ўсіх народаў, што наўкола мяне': 15 То пастанаві, пастанаві сабе над сабою караля, каторага абярэць СПАДАР, Бог твой; з пасярод братоў сваіх пастанаві над сабою караля; ня можаш пастанавіць над сабою чужніка, каторы ня брат табе. 16 Толькі каб ён не памнажыў сабе коні і не зварача́ў люд да Ягіпту, каб памнажыць сабе коні, бо СПАДАР сказаў вам: ,Не зварача́йцеся болей дарогаю гэтай; 17 I каб не памнажыў сабе жонак, каб не адвярнулася сэрца ягонае, і каб срэбра а золата не памнажыў сабе вельмі. 18 I будзе, што як ён сядзе на пасад каралеўства свайго, дык выпіша сабе да кнігі адпіс права ў сьвятароў Левітаў. 19 I хай ён будзе ў яго, і хай ён чытае яго ўсі дні жыцьця свайго, каб навучыўся баяцца СПАДАРА, Бога свайго, каб рупіўся праз усі словы права гэтага і ўставы гэтыя, каб паўніць іх, 20 Каб не надзьмулася сэрца ягонае над братамі ягонымі, і каб не адхінаўся ён ад расказаньня направа ані налева, каб працягнуў дні на каралеўстве сваім, ён а сынове ягоныя сярод Ізраеля.
1 „Хай ня будзе ў сьвятароў Левітаў, у ўсяго плямені Левавага дзелі а спадку з Ізраелям: яны маюць жывіцца аброкамі СПАДАРОВЫМІ й Ягонай дзельлю; 2 Спадку ж ня будзе яму памеж братоў ягоных: Сам СПАДАР спадак ягоны, як казаў Ён яму.
3 „І во што мае быць прызначана сьвятаром ад люду, ад абракаючых на аброк вала альбо авечкі: аддаваць сьвятару лапатку, шчэляпы а трыбух. 4 Пачаткі збожжа свайго, віннога соку свайго й алівы свае, і пачаткі воўны авец сваіх аддаваць яму; 5 Бо яго абраў СПАДАР, Бог твой, з усіх плямёнаў тваіх, каб ён стаяў, каб служыў у іменю СПАДАРА, сам а сынове ягоныя ўсі дні.
6 „I калі прыдзе Левіт із аднае з брамаў з усяго Ізраеля, ідзе ён жыў, і прыдзе на зычаньне душы свае на месца, каторае абярэць СПАДАР, 7 I будзе служыць у іменю СПАДАРА, Бога свайго, як і ўсі браты ягоныя Левіты, што стаяць там перад СПАДАРОМ; 8 То хай яны карыстаюць із аднолькавае дзелі, звыш адзяржанага ад продажы баччыны.
9 „Як ты ўвыйдзеш у зямлю, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе, ня вучыся рабіць падобна да брыды тых народаў: 10 Ня мае быць знойдзены ў цябе праводзячы сына свайго альбо дачку сваю перазь цяпло, вяшчун вешчаваньня, назіраньнік часоў, варажбіт, вядзьмар, 11 Чараўнік, выгукаючы духі́, знахар і пытаючы ў мертвых; 12 Бо агіда СПАДАРУ кажны, што робе гэта, і за гэтыя агіды СПАДАР, Бог твой, выганяе іх ад віду твайго. 13 Будзь беззаганны із СПАДАРОМ, Богам сваім; 14 Бо народы тыя, каторыя ты выганяеш, слухаюць назіраньнікаў часоў а вяшчуноў; але табе ня тое даў СПАДАР, Бог твой. 15 Прароку з пасярод цябе, з братоў тваіх, як мяне, узьніме табе СПАДАР, Бог твой, Яго слухайце; 16 Подле ўсяго, чаго ты прасіў у СПАДАРА, Бога свайго, ля Горыву ў дзень збору, кажучы: ,Хай не пачую болей голасу СПАДАРА, Бога свайго, і цяпла гзтага вялікага няхай не абачу болей, каб імне не памерці'. 17 I сказаў імне СПАДАР: ,Добра тое, што яны казалі. 18 Прароку я ўзьніму ім із пасярод братоў іхных, такога як ты, і дам словы Мае ў вусны Ягоныя, і Ён будзе казаць ім усе, што Я раскажу Яму; 19 I будзе, што хто не паслухае словаў Маіх, каторыя будзе гу́каць імям Маім, тый адкажа Імне.
20 ,А тый прарока, каторы гарэзуе гу́каць слова імям Маім, тое, чаго Я не расказаў яму гу́каць, і каторы будзе гу́каць імям багоў іншых, дык хай памрэць прарока тый'.
21 ,I калі скажаш у сэрцу сваім:, Як мы пазна́ем слова, каторае ня СПАДАР казаў?' 22 Калі скажа прарока імям СПАДАРА, але ня станецца слова тое й ня спраўдзіцца, то гэта слова, што не казаў яго СПАДАР, але казаў яго прарока з гарэзасьці свае, - ня бойся яго.
1 „Як выгубе СПАДАР, Бог твой, народы, каторых зямлю даець табе СПАДАР, Бог твой, і ты будзеш спадкаемцам іх, і аселішся ў местах іхных а дамох іхных; 2 Тады аддзялі сабе тры месты сярод зямлі свае, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе ў дзяржаньне. 3 Пракладзі сабе дарогу і падзялі на тры часьці ўсю граніцу зямлі сваей, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе на спадак; і будзе, каб уцякаў туды кажны ўбіўца. 4 I во ў якой справе ўбіўца можа ўцякаць туды й застацца жывы: хто заб'ець прыяцеля свайго нясьведама, і ён ня быў ворагам яму ўчорах а заўчора; 5 Хто пойдзе з прыяцелям сваім да лесу сячы дзервы, і размахнецца рука ягоная ізь сякіраю, сьсячы дзерва, і сякіра ссунецца з тапарышча, і лу́ча ў прыяцеля, і ён памрэць; такі хай уцячэць да аднаго зь местаў тых, і застане́цца жывы; 6 Каб не пагнаўся за ўбіўцам помсьнік за кроў, бо ўзгарэлася сэрца ягонае, і не насьпеў яго, калі далёка будзе дарога, і не забіў яго, прымеж тога як ён ня мае быць засуджаны на сьмерць, бо ня быў ворагам яму ўчорах а заўчора. 7 Затым Я й расказаў табе, кажучы: ,Тры месты аддзялі сабе'. 8 I як пашыра СПАДАР, Бог твой, граніцы твае, як Ён прысягаў айцом тваім, і дасьць табе ўсю зямлю, каторую Ён сказаў, што дасьць айцом тваім, 9 Калі ты будзеш дзяржаць усе гэтае расказаньне, каторае Я расказую табе цяпер, каб паўніць яго, любіць СПАДАРА, Бога свайго, і хадзіць дарогамі Ягонымі ўсі дні, дык дадасі яшчэ тры месты да гэтых трох местаў, 10 I каб не разьлівалася кроў нявіннага сярод зямлі твае, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе на спадак, і каб ня было на табе крыві.
11 „Але калі будзе хтось вораг прыяцелю свайму, і будзе цікава́ць на яго, і паўстане на яго, і сьмяротна паб'ець яго, і тый памрэць, і ўцячэць да аднаго зь местаў гэтых; 12 То пашлюць старцы места таго, і возьмуць яго стуль, і аддадуць яго ў рукі помсьніка за кроў, і ён памрэць. 13 Хай не пашчаджае яго вока твае; і выкарані кроў нявіннага з Ізраеля, і будзе табе добра.
14 „Ня ўзрушай мяжы прыяцеля свайго, каторую правялі першыя на спадку тваім, што дастаўся табе ў зямлі, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе ў дзяржаньне.
15 „Хай ня стане адна сьветка супроці людзіны супроці якога бяспраўя, супроці якога грэху, у такім грэху, каторым грэшаць: подле вуснаў дзьвюх сьветак альбо подле вуснаў трох сьветак адбудзецца справа. 16 Калі выступе супроці людзіны сьветка місьцюк, сьветчачы праз адступніцтва; 17 Дык хай стануць абодва гэтыя чалавекі, каторыя правуюцца, перад СПАДАРОМ, перад сьвятарамі а перад судзьдзямі, што будуць тых дзён, 18 I хай старэнна прасочаць судзьдзі, і вось, хвальшывая сьветка сьветчыла хвальшыва, сьветчачы супроці брата свайго, 19 дык зрабіце яму тое, што ён маніўся зрабіць брату свайму; і выкарані ліха з пасярод сябе. 20 I засталыя пачуюць, і будуць баяцца, і ня будуць болей паўтраць такога ліха сярод цябе. 21 I хай не пашчаджае вока твае: душа за душу́, вока за вока, зуб за зуб, рука за руку́, нааг за нагу.
1 „Як ты выйдзеш на вайну супроці ворага свайго й абачыш коні а цялежкі, люд большы за цябе, то ня бойся іх, бо СПАДАР, Бог твой, з табою, Каторы ўзьняў цябе ізь зямлі Ягіпецкае. 2 I будзе: як дабліжышся да бітвы, тады няхай дабліжыцца сьвятар і гу́кае люду, 3 I скажа яму: ,Слухай, Ізраелю! вы цяпер бліжыцеся да бітвы з варага́мі сваімі; хай ня млеюць сэрцы вашыя, ня бойцеся а ня дрыжыце а не лякайцеся іх; 4 Бо СПАДАР, Бог ваш, ё Тый, Каторы йдзець із вамі, каб ваяваць за вас із варага́мі вашымі, выбавіць вас'.
5 „Хай гу́каюць нагляднікі люду, кажучы: ,Хто пастанавіў новы дом і не пасьвяціў яго, тый хай ідзець і зьвернецца да дому свайго, каб не памер у бітве́, і другі не пасьвяціў яго. 6 I хто пасадзіў вінішча і ня збудзеніў яго, хай ідзець і зьвернецца да дому свайго, каб не памер у бітве, і другі не карыстаў зь яго. 7 I хто заручыўся із жонкаю й ня ўзяў яе, тый хай ідзець і зьвернецца да дому свайго, каб не памер у бітве́, і другі ня ўзяў яе'. 8 I яшчэ агалосяць нагляднікі люду, і скажуць: ,Хто баязьлівы й млявага сэрца, тый хай ідзець і зьвернецца да дому свайго, каб ён не зрабіў кволымі сэрцы братоў сваіх, як сэрца ягонае'. 9 I будзе, як скончаць нагляднікі казаць гэта люду, то хай прызначаць вайводцаў, каторыя стаялі б на чале люду.
10 „Як дабліжышся да места, ваяваць яго, то агаласі яму мір. 11 I будзе: калі ён адкажа табе мірам і адчыне табе, то хай будзе, што ўвесь люд, каторы будзе ў ім, будзе табе даньню і служыць табе. 12 I калі ён ня зробе міру з табою і будзе весьці з табою вайну, то абляжы яго. 13 I СПАДАР, Бог твой, аддасьць у руку́ тваю, і заб'еш у ім усіх мужчынаў лязом мяча; 14 Адно жанкі а дзеці і статак і ўсе, што ў месьце, увесь здабытак яго граб сабе, і еж здабытак варагоў сваіх, каторых аддасьць табе СПАДАР, Бог твой. 15 Гэтак рабі з усімі местамі, каторыя ад цябе вельма далёка, каторыя ня зь местаў народаў гэтых тут. 16 Адно ў местах гэтых народаў, каторых СПАДАР, Бог твой, даець табе ў дзяржаньне, не пакідай жывымі ні воднае душы; 17 Але супоўна акануй іх: Гэціча а Аморэя, Канааняніна а Ферэзэя, Гэвея, а Евусэя, як расказаў табе СПАДАР, Бог твой, 18 Каб яны не наўчылі вас рабіць падобна да ўсіх агідаў сваіх, якія яны рабілі багом сваім, і каб вы не грашылі перад СПАДАРОМ, Богам сваім.
19 „Калі будзеш аблягаць места шмат дзён, каб зваяваць яго а ўзяць яго, то ня псуй дзярэўя яго, сякучы іх сякіраю, бо зь яго ты ясі, і не валі яго. Ціж палявое дзерва чалавек, каб аблягаць яго? 20 Адно тыя дзервы, праз каторыя ты ведаеш, 20 што яны нічога не даюць на ежу, можаш псаваць а сячы а будаваць умацаваньні супроці места, каторае вядзець із табою вайну, пакуль не падзець.
1 „Як у зямлі, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе ў дзяржаньне, будзе знойдзены забіты, упалы на полю, і няма ведама, хто забіў яго; 2 То няхай выйдуць старцы твае а судзьдзі твае і памераюць аж да местаў, каторыя наўкола забітага; 3 I месцкія старцы места, найбліжшага да забітага, хай возьмуць цяліцу, каторай не рабілі, каторая не насіла йга; 4 I хай спусьцяць старцы таго места тую цяліцу ў даліну́; зь цякучай вадою, каторая ня ўроблена а не засеяна, і хай зломяць завыек там цяліцы ў даліне́; 5 I дабліжацца сьвятары, сынове Левавы, (бо іх абраў СПАДАР, Бог твой, служыць Яму й дабраславіць ,імям СПАДАРА, і подле словаў іхных хай будзе ўсялякая сьпярэчная справа й усялякае пабіцьце), 6 I ўсі старцы места таго, найбліжшыя да забітага, хай умыюць рукі свае над цяліцаю, каторай завыек зламілі ў даліне́, 7 I асьветчаць, і скажуць: ,Рукі нашыя не разьлілі́ крыві гэтае, і вочы нашы ня бачылі; 8 Залашчся над людам Сваім Ізраелям, каторы Ты выкупіў, СПАДАРУ, і ня дай віны крыві нявіннай пасярод люду Свайго Ізраеля'. I даравана ім кроў гэта. 9 А ты выкараніш із нутра свайго кроў нявіннага, калі зробіш справядлівае перад ачыма СПАДАРА.
10 „Як выйдзеш на вайну супроці варагоў сваіх, і аддасьць яго СПАДАР, Бог твой, у рукі твае, і возьмеш яго ў палон, 11 I абачыш памеж палоненых пазорную жонку, і пажадаеш яе, і возьмеш яе сабе за жонку; 12 Дык прывядзі яе да дому свайго, і хай яна аголе галаву сваю, і ўпарадкуе ногці свае, 13 I хай здыйме ізь еябе палоненіцкую адзежу сваю, і хай жывець у доме тваім, і плача па айцу сваім а па маці сваёй месяц; і просьле гэтага ты можаш увыйсьці да яе й стаць яе мужам, і яна будзе тваёй жонкаю. 14 Калі ж пасьлей не захочаш яе, то адпусьці яе, подле жаданьня душы ейнае, але ніяк не прадавай яе за срэбра і ня зьдзекуйся зь яе, бо ты паніжыў яе.
15 „Калі ў каго будуць дзьве жонкі, адна любая, а другая ненавісная, і народзяць яму сыноў, як любая, так і ненавісная, і пяршак будзе сын ненавіснай; 16 То, у дзень падзелу сыном сваім меньня свайго, ён ня можа абраць сына любае за першака перад першародным сынам ненавіснае; 17 Але першака, сына ненавіснае, хай прызна́е, каб даць яму падвойную дзель з усёга, што ў яго знойдзецца; бо ён пачатак сілы, у яго права першака. 18 „Калі ў каго будзе сын упорлівы а праціўны, што ня слухае голасу айца свайго а голасу маці свае, і яны каралі яго, але ён ня слухае іх; 19 Дык хай схопяць яго ацец ягоны а маці ягоная і вывядуць яго да старцоў места ягонага і да брамы месца ягонага, 20 I скажуць старцом места ягонага: ,Гэты сын наш упорлівы а праціўны, ня слухае голасу нашага, жарло а п'яніца'; 21 I ўкамянуюць яго ўсі жыхары места ягонага, і памрэць; і выкарані ліха з пасярод сябе, і ўвесь Ізраель пачуюць а пабаяцца.
22 „I калі ў кім будзе грэх, варты сьмерці, і яму будзе зроблена сьмерць, і ты засіліш яго на дзерве; 23 То цела ягонае ня мае начаваць на дзерве, але пахавай, пахавай таго ж дня яго; бо пракляты перад Богам засілены, і ня плюгаў зямлі свае, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе на спадак.
1 І не дазволь сабе бачыць вала брата свайго альбо авечкі, што адбілася, і хавацца ад іх, але канечне зьвярні іх брату свайму. 2 Калі ж ня блізка будзе ад цябе брат твой, і ты ня знаеш яго, то вазьмі іх унутр двара свайго, і хай яны будуць у цябе, пакуль брат твой ня будзе шукаць іх, і тады зьвярні яму іх. 3 I гэтак рабі з аслом ягоным, і гэтак рабі з адзецьцям ягоным, і гэтак рабі з усялякаю згубаю брата свайго, каторую ён згубе і каторую ты знойдзеш; нельга табе тайць іх.
4 „Не дазволь сабе бачыць асла брата свайго альбо вала ягонага, упалых у дарозе, і хавацца ад іх, але канечне падыймі іх разам ізь ім.
5 „На жонцы ня мае быць мужчынскіх убораў, і мужчына ня маадзявацца ў жаноцкае адзецьце; бо агіда СПАДАРУ, Богу твайму, у кажным робячым гэга.
6 „Калі луча птушынае гняздо перад табою на дарозе на якім дзерве альбо на зямлі з птушанятамі альбо зь яйцамі, і маці сядзіць на птушанятах альбо на яйцах, то небяры маці разам ізь дзецьмі; 7 Маці канечне пусьці, а дзеці вазьмі сабе, каб табе было добра, і каб працягнуліся дні твае.
8 „Калі будзеш станавіць новы дом, то зрабі поручні наўкола страхі свае, каб не навесьці крыві на дом свой, калі хто, паваліўшыся, зваліцца зь яго. 9 Не садзі вінішча свайго рознымі садзьбамі, каб не аманаваць табе цэласьці садзьбы, каторую ты пасадзіш, і плод вінішча.
10 „Не ары на валу й асьле разам.
11 „Не адзявай адзецьця з розных гатункаў, з воўны й лёну разам.
12 „Зрабі сабе завіваньне на чатырох рагох адзежы свае, каторую ты адзяеш.
13 „Калі хто возьме жонку, і ўвыйдзе да яе, і зьненавідзе яе, 14 I дасьць прычыну да гаворкі на яе, і пусьце празь яе няславу, і скажа: ,Жонку гэтую я ўзяў і дабліжыўся да яе, і не знайшоў у яе дзявоцтва'; 15 Дык возьме ацец дзеўчын а маці ейная і вынясуць знак дзявоцтва дзяўчыны да старцоў места, да брамы, 16 I скажа ацец дзеўчын старцом: ,Дачку сваю я аддаў гэтаму чалавеку за жонку, і ён зьненавідзеў яе, 17 I вось, ён даў прычыну да гаворкі на яе, кажучы: „Я не знайшоў у дачкі твае дзявоцтва"; але во знак дзявоцтва дачкі мае'. I расьцеле адзежу перад старца́мі места. 18 I возьмуць старцы таго места мужа, і пакараюць яго, 19 I накладуць на яго сто срэбра кары, і аддадуць айцу дзеўкі, бо ён пусьціў няславу праз дзеўку ізраельскую; яна ж хай застанецца яго жонкаю, і ён ня можа разьвесьціся зь ёю ўсе жыцьцё свае.
20 „Калі ж праўдаю было гэта слова, і не знайшлося дзявоцтва ў дзяўчыны, 21 То дзеўку хай прывядуць да дзьвярэй дому айца ейнага, і ўкамянуюць яе жыхары места ейнага, і хай памрэць яна; бо яна зрабіла нягоднасьць у Ізраелю, бязуліўшы ў доме айца свайго; і выкарані ліха з пасярод сябе.
22 „Калі каго засьпеюць лежачага із заму́жкаю, то хай памруць таксама абое, мужчына, што ляжаў із жонкаю, і жонка; і выкарані ліха з Ізраеля.
23 „Калі будзе дзеўка дзявушчая заручана мужу, і хто-колечы стрэнецца зь ёю ў месьце, і ляжа зь ёю, 24 То абаіх іх вывядзіце да брамы таго места, і ўкамянуйце, і хай памруць яны: дзеўка за тое, што яна ня крычэла ў месьце, а мужчына за тое, што паніжыў жонку прыяцеля свайго; і выкарані ліха з пасярод сябе.
25 „Калі ж хто на полю знойдзе дзеўку заручаную, і, схапіўшы яе, тый чалавек ляжа зь ёю, то хай памрэць адзін мужчына, што ляжаў зь ёю; 26 А дзеўцы нічога не рабі: на дзеўцы няма грэху сьмяротнага; бо гэта, як калі б хто паўстаў на прыяцеля свайго й забіў яго на сьмерць, так гэта справа. 27 Бо на полю знайшоў яе, і дзяўчына заручаная крычэла, але ня было ратаўніка ў яе.
28 „Калі ж хто знойдзе дзеўку дзявушчую незаручаную, і схопе яе, і ляжа зь ёю, і засьпеюць іх, 29 То тый, што ляжаў зь ёю, мае даць айцу дзяўчыны пяцьдзясят срэбра, а яна хай будзе яго жонкаю, бо ён паніжыў яе; ён ня можа разьвесьціся зь ёю ўсе жыцьцё свае.
30 „Ніхто ня мае браць жонкі айца свайго і адкрываць крыса айца свайго.
1 „Хай ня ўвыйдзе з расьцісьненымі шулятамі й адрэзаным сарамаценьням у грамаду́ СПАДАРОВУ, 2 Хай ня ўвыйдзе байструк у грамаду СПАДАРОВУ, і дзясятае пакаленьне ягонае ня можа ўвыйсьці ў грамаду СПАДАРОВУ.
3 „Хай ня ўвыйдзе Амонец а Моаўлянін у грамаду СПАДАРОВУ, і дзясятае пакаленьне іхнае ня можа ўвыйсьці ў грамаду́ СПАДАРОВУ да веку; 4 З тае прычыны, што не перанялі́ вас з хлебам а вадою на дарозе, як вы йшлі зь Ягіпту, і за тое, што яны нанялі́ супроці цябе Валаама Веоронка зь Пефору, з Араму Нагараіму праклясьці цябе. 5 Але ня зычыў СПАДАР, Бог твой, слухаць Валаама, і абярнуў СПАДАР, Бог твой, кляцьбу ягоную на дабраславенства табе, бо любе цябе СПАДАР, Бог твой. 6 Ня шукай ім супакою ані дабра ўсі дні твае, на векі.
7 „Ня брыдзься Едомлянінам, бо ён брат твой; ня брыдзься Егіпцянінам, бо ты быў чужаземцам у зямлі ягонай; 8 Дзеці, каторыя ў іх народзяцца, у трэйцім пакаленьню могуць увыйсыці ў грамаду́ СПАДАРОВУ .
9 „Як пойдзеш у паход на варагоў сваіх, то сьцеражыся ўсяго ліхога.
10 „Калі ў цябе будзе хто нячысты ад тога, што прыгадзілася яму ночы, то ён мае выйсьці вон із табару й ня ўходзіць у нутр табару; 11 I будзе пры настаньню вечара: мае абмыць вадою, і па заходзе сонца можа ўвыйсьці да табару.
12 „Месца мае быць у цябе вонках табару, і выходзь туды вонкі. 13 I калок хай будзе ў цябе звыш зброі твае; і будзе, як будзеш садзіцца вонках, то выкапай і ўзноў закапай вышлае зь цябе; 14 Бо СПАДАР, Бог твой, ходзе сярод табару твайго, каб выбаўляць цябе й аддаваць варагоў тваіх табе; дык табар твой мае быць сьвяты, каб Ён не абачыў у цябе нічога саромнага й не адступіўся ад цябе.
15 „Не выдавай нявольніка спадару ягонаму, як ён уцячэць да цябе ад спадара свайго. 16 Хай ён жывець у цябе, сярод вас на месцу, каторае ён абярэць у якой-колечы з брамаў тваіх, ідзе ўпадабае; ня ўціскай яго.
17 „Ня мае быць бязу́лі з дачок Ізраелявых, і ня мае быць бязулі із сыноў Ізраелявых. 18 Ня ўнось платы бязулі а цаны сабакі ў дом СПАДАРА, Бога свайго, зь ніякае абятніцы, бо тое й другое ё брыда́ перад СПАДАРОМ, Богам тваім. 19 Не пазычай брату свайму на працэнт срэбра, на працэнт еміны, на працэнт чаго іншага, што льга пазычаць на працэнт. 20 Чужаземцу аддавай на працэнт, а брату свайму не аддавай на працэнт, каб СПАДАР, Бог твой, дабраславіў цябе ў вусім, да чаго прыкладаеш руку́ сваю, на зямлі, да каторае ты йдзеш, каб апанаваць яе.
21 „Калі дасі абятніцу СПАДАРУ, Богу свайму, то без адвалокі споўні яе, бо спагоне яе СПАДАР, Бог твой, зь цябе, і будзе на табе грэх. 22 Калі ж ты ня даў абятніцы, ня будзе на табе грэху. 23 Што вышла з вуснаў тваіх, дзяржы а паўні так, як абяцаў ты СПАДАРУ, Богу свайму, самахотны аброк, праз каторы сказаў ты вуснамі сваімі.
24 „Калі ўвыйдзеш у вінішча прыяцеля свайго, можаш есьці ягады, подле жаданьня душы свае, дасыці, а ў судзіну́ сваю не кладзі.
25 „Калі прыйдзеш на жніво прыяцеля свайго, каласуй рукою сваёю, але сярпа ня нахінай на збожжа прыяцеля свайго.
1 Як возьме хто жонку і стане яе мужам, і будзе, што калі яна ня знойдзе ласкі ў ваччу ягоным, бо ён знаходзе ў ёй што-колечы саромнае, дык напіша ёй разводны ліст, і дасьць ёй у рукі, і вышле яе з дому свайго, 2 I яна выйдзе з дому ягонага, і пойдзе, і выйдзе за другога мужа; 3 I зьненавідзе яе муж апошні, і напіша ёй разводны ліст, і дасьць ёй у рукі, і вышле яе з дому свайго, альбо памрэць гэты апошні муж, што ўзяў яе сабе за жонку; 4 То ня можа першы яе муж, што выслаў яе, ізноў узяць яе, каб была́ яму за жонку, просьле тога, як яна сплюгаўлена; бо агіда гэта перад СПАДАРОМ, і не прычыняй грэху зямлі, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе на спадак.
5 „Калі хто ўзяў жонку нядаўна, то хай ня выходзе на вайну, і нічога ня маюць ускладаць на яго: хай ён застанецца вольным у доме сваім адзін год і вясе́ле жонку сваю, каторую ўзяў.
6 „Ніхто ня мае берці ў заклад верхняга й сподняга жорна, бо таковы бярэць у заклад душу́.
7 „Калі знойдуць каго, што ён украў каго-колечы з братоў сваіх, із сыноў Iзраелявых, і паняволіў яго, і прадаў яго, то хай памрэць злодзей той; і выкарані ліха з пасярод сябе.
8 „Сьцеражыся ў больцы праказы, ува́жліва дзяржы, каб паўніць подле ўсяго, чаго наўчаць вас сьвятары Левіты; як я расказаў ім, рупіцца паўніць. 9 Памятуй, што зрабіў СПАДАР, Бог твой, Мірыяме на дарозе, як вы йшлі зь Ягіпту.
10 „Калі ты пазычыш прыяцелю свайму што-колечы, то не заходзь да дому ягонага, каб вымагаць у яго заклад; 11 Пастой на вуліцы, а тый, катораму ты пазычыў, вынясе табе заклад свой на вуліцу. 12 Калі ж ён чалавек бедны, то ты не кладзіся із закладам ягоным; 13 Канечне зьвярні яму заклад заходам сонца, каб ён лёг у вадзецьцю сваім і дабраславіў цябе: і будзе табе справядлівасьць перад СПАДАРОМ, Богам тваім.
14 „Ня крыўдзь найміта, беднага а ўбогага, з братоў сваіх альбо з чужаземцаў сваіх, каторыя ў зямлі тваёй, у браме тваёй: 15 Ягонага дня аддай плату ягоную пярвей, чымся сонца зойдзе, бо ён бедны, і жджэць яе душа ягоная, і каб ён ня гука́ў супроці цябе да СПАДАРА, і ня было на табе грэху.
16 „Айцове ня маюць быць караны сьмерцяй за дзеці, і дзеці ня маюць быць караны сьмерцяй за бацькоў; кажны за свой грэх хай памрэць.
17 „Не перакручуй суду чужаземца а сіраты; і не бяры ў заклад адзецьця ўдавы. 18 I па́мятуй, што ты быў нявольнікам у Ягіпце, і выкуіпіў цябе СПАДАР, Бог твой, стуль; затым я расказую табе рабіць гэта.
19 „Як будзеш жаць жніво свае на полю сваім, і забудзешся сноп на полю, то не зварача́йся ўзяць яго: хай ён будзе чужаземцу, сіраце а ўдаве, каб СПАДАР, Бог твой, дабраславіў цябе ў вусіх работах рук тваіх.
20 „Як будзеш абіваць аліўкі свае, то не абірай за сабою: чужаземцу, сіраце а ўдаве хай будзе яна. 21 Калі будзеш здыймаць плады ў вінішчу сваім, ня зьбірай астачаў за сабою: чужаземцу, сіраце а ўдаве хай будуць яны. 22 I помні, што нявольнікам ты быў у зямлі Ягіпецкай; затым я й расказую табе рабіць гэта.
1 „Калі будзе сьпярэчка памеж людзёў, і яны дабліжацца да суду, дык хай судзяць іх, правага хай аправяць, а ліхога засудзяць. 2 I калі будзе варты біцьця ліхі, то судзьдзя хай раскажа пакласьці яго й біць перад сабою, подле ліхасьці ягонае, лікам. 3 Сорак вытняў можа біць яго, а не павяліча, каб ад павялічэньня вытняў звыш гэтага, ад шмат вытняў брат твой ня быў паніжаны перад ачыма тваімі.
4 „Не затыкай пыску валу, як ён малоце.
5 „Калі браты жывуць разам, і адзін ізь іх памрэць, а сына няма ў яго, то жонка памерлага ня мае выходзіць вонкі за чалавека чужога, але дзевер ейны мае ўвыйсьці да яе а ўзяць яе сабе за жонку а жыць ізь ёю, як дзевер. 6 I будзе, што пяршак, каторага яна народзе, установе імя брата ягонага памерлага, каб ня было сьцерта імя ягонае ў Ізраелю. 7 Калі ж не захоча тый чалавек узяць браціху сваю, то браціха ягоная ўзыйдзе да брамы, да старцоў, і скажа: ,Адмовіўся дзевер мой устанавіць імя брата свайго ў Ізраелю, ня хоча жаніцца з імною, як дзевер; 8 Тады гукну́ць яго старцы места ягонага і будуць умаўляць; і калі ён стане й скажа: ,Не хачу ўзяць яе'; 9 То дабліжыцца браціха ягоная да яго на ачох старцоў, і здыйме бот ягоны з нагі ягонае, і плюне ў від ягоны, і адкажа, і скажа: ,Гэтак робяць із чалавекам, каторы ня будуе дому брату свайму'. 10 I назавуць імя ягонае ў Ізраелю: ,Дом разутага'.
11 „Як б'юцца мяжсобку мужчыны, чалавек і брат ягоны, і жонка аднаго дабліжыцца, каб уратаваць мужа свайго з рук б'ючага яго, і выцягнуўшы руку́ сваю, схопе яго за сарамаценьне; 12 Дык адсячы руку́ ейную; хай не пажалее вока твае.
13 „Хай ня будзе ў мяху тваім дваякіх камянёў, вялікі й малы. 14 Хай ня будзе ў доме тваім дваякая ефа, вялікая й малая. 15 Вага́ дасканальная а справядлівая хай будзе ў цябе, мера дасканальная а справядлівая хай будзе ў цябе, каб працягнуліся дні твае на зямлі, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе; 16 Бо агідны перад СПАДАРОМ, Богам тваім, кажны робячы няпраўду.
17 „Па́мятуй, што зрабіў табе Амалік на дарозе, як выйшлі зь Ягіпту; 18 Як ён пераняў цябе на дарозе, і пабіў усіх млявых адзаду цябе, як ты здарожыўся а прыстаў, і не пабаяўся ён Бога. 19 I будзе, як СПАДАР, Бог твой, супакое цябе ад усіх варагоў тваіх навокал зямлі, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе на спадак, каб апанаваць яе, вытры памятку Амаліка з пад нябёсаў, не забудзься.
1 „І будзе, як ты прыйдзеш да зямлі, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе на спадак, і апануеш яе, і аселішся ў ёй; 2 То вазьмі зь першых усіх пладоў зямлі, каторыя ты адзяржыш ізь зямлі свае, што СПАДАР, Бог твой, даець табе, і пакладзі ў сутнік, і пайдзі на тое месца, каторае СПАДАР, Бог твой, абярэць, каб прабывала там імя Ягонае; 3 I прыйдзі да сьвятара, каторы будзе тых дзён, і скажы яму: ,Асьвятчаю сядні СПАДАРУ, Богу свайму, што я ўвыйшоў у тую зямлю, праз каторую прысягаў СПАДАР айцом нашым даць нам'. 4 I возьме сьвятар сутнік із рукі твае, і паложа яго перад аброчнікам СПАДАРА, Бога твайго. 5 Ты ж адказуй а скажы перад СПАДАРОМ, Богам сваім: ,Ацец мой, Арамлянін гінучы, зышоў да Ягіпту, і асяліўся там із малым лікам людзёў, і стаўся там ізь яго народ вялікі, дужы а чысьлены; 6 I блага абходзіліся з намі Ягіпцяне, і ўціскалі нас, і накладалі на нас цяжкія работы; 7 I галасілі мы да СПАДАРА, Бога айцоў нашых, і пачуў СПАДАР голас наш, і абачыў гароту нашу, цяжкія працы нашы й уціскі нашы; 8 I вывеў нас СПАДАР ізь Ягіпту рукою дужою а цаўём выцягненым, вялікім жахам а знака́мі а чудосамі, 9 I прывёў нас на месца гэтае, і даў нам зямлю гэтую, зямлю, у каторай цячэць малако а мёд. 10 I цяпер вось, я прынёс першыя плады зямлі, каторыя Ты, СПАДАРУ, даў імне'. I палажы іх перад СПАДАРОМ, Богам сваім, і пакланіся перад СПАДАРОМ, Богам сваім, 11 I весялісзя з усёга дабра, каторае СПАДАР, Бог твой, даў табе а дому твайму, ты а Левіт, і чужаземец, каторы будзе ў цябе.
12 „Як ты скончыш аддзяляць усі дзесяціны прыбытку свайго трэйцяга году, году дзесяцінаў, і аддасі Левіту, чужаземцу, сіраце а ўдаве, і будуць яны есьці ў брамах тваіх, і сыціцца; 13 То скажы перад СПАДАРОМ, Богам сваім: ,Я сусім чыста вынес сьвятасьць із дому і таксама даў подле ўсіх расказаньняў Тваіх, каторыя Ты расказаў імне; я ня выступіў з расказаньняў Тваіх і не забыўся. 14 Я ня еў зь яе ў смутку сваім, ані ўзяў зь яе ў нечысьціні, ані даваў зь яе на Дзяды: я слухаў голасу СПАДАРА, Бога свайго, рабіў подле ўсёга, што Ты расказаў імне. 15 Глянь далоў ізь сьвятога месцабыцьця Свайго, зь нябёс, і дабраслаў люд Свой, Ізраеля, і зямлю, каторую Ты даў нам, як Ты прысягаў айцом нашым, зямлю, у каторай цячэць малако а мёд'.
16 „Гэтага дня СПАДАР, Бог твой, расказуе табе паўніць уставы гэтыя а суды: дзяржы а паўні іх усім сэрцам сваім і ўсёй душою сваёй. 17 СПАДАРУ сказаў ты цяпер, каб Ён быў тваім Богам, і каб хадзіць табе дарогамі Ягонымі й паўніць уставы Ягоныя а расказаньні Ягоныя а суды Ягоныя, і слухаць голасу Ягонага. 18 I СПАДАР урочыста сказаў табе гэтага дня, каб ты быў собскім людам Ягоным, як Ён казаў табе, каб ты дзяржаў усі расказаньні Ягоныя, 19 I што Ён дасьць табе быць вышэй за ўсі народы, каторыя Ён стварыў, у славе славутнасьці а харашыні, і каб табе быць сьвятым людам у СПАДАРА, Бога свайго, як Ён сказаў".
1 I расказаў Масей а старцы Ізраелявы люду, кажучы: „Дзяржыце ўсе расказаньне, каторае расказую вам цяпер. 2 I будзе таго дня, калі пярэйдзеце Ёрдан да зямлі, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе, тады пастанаві сабе вялікія камяні й пабяліце іх вапнаю; 3 I напішы на іх усі словы права гэтага, як пярэйдзеш, каб ты ўвыйшоў у зямлю, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе, зямлю, што цячэць малаком а мёдам, як казаў табе СПАДАР, Бог айцоў тваіх. 4 I будзе, як пярэйдзеце Ёрдан, пастановіце камяні тыя, як я расказую вам цяпер, на гары Гевал, і пабяліце іх вапнаю. 5 I збудуй там аброчнік СПАДАРУ, Богу свайму, аброчнік із камянёў, не нахінаючы на іх зялеза. 6 З камянёў суцэльных збудуй аброчнік СПАДАРУ, Богу свайму, і ўзнось на ім аброкі, усепаленьні СПАДАРУ, Богу свайму. 7 I абракай аброкі супакойныя, і еж там, і весяліся перад СПАДАРОМ, Богам сваім. 8 I напішы на камянёх усі словы права гэтага вельмі выра́зьліва".
9 I гу́каў Масей а сьвятары Левіты ўсяму Ізраелю, кажучы: „Уважай а слухай, Ізраелю: гэгага дня ты стаў людам СПАДАРА, Бога свайго. 10 Дык слухай голасу СПАДАРА, Бога свайго, і паўні расказаньні Ягоныя а ўставы Ягоныя, каторыя расказую табе цяпер".
11 I расказаў Масей народу таго дня, кажучы: 12 „Гэтыя маюць стаць, каб дабраславіць народ на гары Герызым, як пярэйдзеце Ёрдан: Сымон, Леў, Юда, Іссасхар, Язэп а Венямін. 13 А гэтыя маюць стаяць, каб праклінаць на гары Гевал: Рувін, Гад, Ашэр, Завулон, Дан а Неффалім. 14 А Левіты адкажуць і скажуць кажнаму мужу Ізраелцу вялікім голасам:
15 „,Пракляты чалавек, што зробе выразаны й літы абраз, брыду перад СПАДАРОМ, работу рук майстры, і пастанове яго патай'. I адкажа ўвесь люд і скажа: ,Амін'.
16 „,Пракляты, хто ўлегцы мае айца свайго а маці сваю'. I скажа ўвесь люд: ,Амін'.
17 „,ІІракляты, хто ўзрушае межы прыяцеля свайго'. I скажа ўвесьлюд: ,Амін'.
18 „,Пракляты, хто нявіснога зьбівае з дарогі'. I скажа ўвесь люд: ,Амін'.
19 „,Пракляты, хто адхінае суд чужаземца, сіраты а ўдавы'. I скажа ўвесь люд: ,Амін'.
20 „,Пракляты, хто ляжа із жонкаю айца свайго, бо ён адкрыў крысо айца свайго'. I скажа ўвесь люд: ,Амін'.
21 „,Пракляты, хто ляжа зь якім-колечы статкам'. I скажа ўвесь люд: ,Амін'.
22 „,Пракляты, хто ляжа ізь сястрою сваёю, з дачкою маці свае'. I скажа ўвесь люд: ,Амін'.
23 „,Пракляты, хто ляжа зь цешчаю сваёю'. I скажа ўвесь люд: ,Амін'.
24 „, Пракляты, хто бярэць лапаны, каб забіць душу́, кроў нявінную'. I скажа ўвесь люд: ,Амін'.
25 „,Пракляты, хто ўта́йку забівае прыяцеля свайго'. I скажа ўвесь люд: ,Амін'.
26 „, Пракляты, хто ня выпаўне словаў права гэтага, каб іх паўніць'. I скажа ўвесь люд: ,Амін'.
1 „I будзе, калі ты будзеш уважліва слухаць голасу СПАДАРА, Бога свайго, рупіцца паўніць усі расказаньні Ягоныя, каторыя расказую табе цяпер; то СПАДАР, Бог твой, дасьць быць табе над усі народы зямлі. 2 I прыдуць на цябе ўсі дабраславенствы гэтыя, і дасягнуць цябе, калі будзеш слухаць голасу СПАДАРА, Бога свайго: 3 Дабраславёны ты ў месьце, і дабраславёны ты на полю. 4 Дабраславёны плод жывата твайго, і плод зямлі твае, і плод статку твайго, і прыбытак валоў тваіх, і ягняты авец тваіх. 5 Дабраславёны кош твой а дзяжа твая. 6 Дабраславёны ты ўходзячы і дабраславёны выходзячы. 7 Дасьць СПАДАР, што варагі твае, каторыя паўстануць на цябе, будуць зра́жаны перад табою; аднэй дарогаю яны выступяць супроці цябе, а сяма дарогамі ўцякуць ад цябе. 8 Раскажа СПАДАР табе дабраславенства ў сьвірнах тваіх і ў вусім, да чаго ты прыкладаў руку́ сваю; і дабраславе цябе на зямлі, каторую СПАДАР, Бог твой, даець табе. 9 Пастанове цябе СПАДАР людам сьвятым Сваім, як Ён прысягаў табе, калі ты будзеш дзяржаць расказаньні СПАДАРА, Бога свайго, і будзеш хадзіць дарогамі Ягонымі. 10 I абачаць усі народы зямлі, што імя СПАДАРА мянуецца на табе, і будуць баяцца цябе. 11 I перапоўне цябе СПАДАР дабром у плодзе жывата твайго, і ў плодзе статку твайго, і ў плодзе зямлі на зямлі, каторую СПАДАР прысягаў айцом тваім даць табе. 12 Адчыне табе СПАДАР добрую скарбніцу Сваю, неба, каб яно давала дождж зямлі тваёй упару яе, і каб дабраславіць усю работу рукі твае: і будзеш пазычаць шмат якім народам, а сам ня будзеш пазычаць. 13 I дасьць СПАДАР быць табе галавою, а не хвастом, і будзеш толькі на гарыні, а ня будзеш далавах, калі будзеш прыслуха́цца да расказаньняў СПАДАРА, Бога свайго, каторыя расказую табе сядні, дзяржаць а паўніць, 14 I не адвернешся ад усіх словаў, каторыя расказую вам сядні, ані направа, ані налева, каб пайсьці за іншымі багамі служыць ім.
15 „I будзе, калі не паслухаеш голасу СПАДАРА, Бога свайго, каб рупіцца паўніць усі расказаньні Ягоныя а ўставы Ягоныя, каторыя я расказую табе сядні, то прыйдуць на цябе ўсі кляцьбы гэтыя і насьпеюць цябе: 16 Пракляты ты ў месьце, і пракляты ты на полю. 17 Пракляты кош твой а дзяжа твая. 18 Пракляты плод жывата твайго й плод зямлі твае, прыбытак валоў тваіх і ягняты авец тваіх. 19 Пракляты ты ўходзячы й пракляты выходзячы. 20 Пашлець СПАДАР на цябе кляцьбу, замятню а няшчасьце ў вусім, да чаго прыкладаў ты руку́ сваю, што ты рабіў, пакуль ня будзеш выгублены, і ты борзда загінеш за ліхія ўчынкі свае, за тое, што ты пакінуў Мяне. 21 СПАДАР прылепе да цябе мор, пакуль не зьвядзець Ён цябе ізь зямлі, да каторае ты ўходзіш, каб апанаваць яе. 22 Зра́зе цябе СПАДАР сухотамі, трасцаю, гаручкаю, запаленьняю, мячом, палячым ветрам, сухмянём а іржою; і яны будуць перасьледаваць цябе, пакуль не загінеш. 23 I будуць нябёсы твае, каторыя над галавою тваёю, медзьдзю, і зямля пад табою зялезам. 24 Дасьць СПАДАР дождж зямлі тваёй пылам, і попел ізь неба будзе зыходзіць на цябе, пакуль ня будзеш выгублены. 25 Аддасьць цябе СПАДАР на паразу перад відам варагоў тваіх; аднэй дарогаю выступіш супроці іх, а сяма дарогамі ўцячэш ад іх; і будзеш дрыготаю па ўсіх каралеўствах зямлі. 26 I будзе труп твой ежаю ўсім птушкам нябёсным і зьвяром зямлі, і ня будзе пужаючага іх. 27 Зразе цябе СПАДАР скульлям ягіпецкім, ґемороям, каростаю а сьвербам, ад каторых ты ня зможаш вылячыцца. 28 Зра́зе цябе СПАДАР шалам, нявісносьцяй а зуменьням сэрца. 29 I ты будзеш вошчупкам хадзіць паўднём, як нявісны вошчупкам ходзе ўцямне, і ня будзеш мець дасьпеху ў дарогах сваіх, і будзеш адно ўцісканы а крыўджаны ўсі дні, і няма выбавіцеля. 30 Із жонкаю заручышся, і другі будзе ляжаць ізь ёю; дом пастановіш, і ня будзеш жыць у ім; вінішча насадзіш, і ня будзеш пратаць ягад яго. 31 Вала твайго зарэжуць на аччу тваім, ня будзеш есьці яго; асла твайго заглабаюць у цябе і ня зьвернуць табе; авечкі твае аддадуць варагом, і няма ў цябе ратаўніка. 32 Сынове твае а дачкі твае будуць адданы другому люду; і вочы твае будуць бачыць і будуць кволець празь іх цэлы дзень, і ня будзе сілы ў руках тваіх. 33 Плады зямлі твае і ўсю працу тваю будзе есьці люд, каторага ты ня знаў, і ты будзеш адно ашуканы а разьбіты ўсі дні. 34 I адыйдзеш ад разуму ад бачаньня аччу твайго, што ты пабачыш. 35 Зра́зе цябе СПАДАР скульлям ліхім на каленях а галёнках, ад каторага ты ня зможаш вылячыцца, ад падашвы нагі твае аж да цемені твайго. 36 Завядзець цябе СПАДАР і караля твайго, каторага ты пастановіш над сабою, да народу, каторага ня знаў ты ані айцове твае, і будзеш служыць там іншым багом, дзерву й каменю; 37 I будзеш жахам, прыпавесьцю а прымазьзю ў вусіх людаў, да каторых завядзець цябе СПАДАР. 38 Сяўбы шмат вынясеш у поле, а зьбярэш мала, бо паесьць яе шаранча. 39 Вінішчы будзеш садзіць і ўрабляць, але віна ня будзеш піць і не зьбярэш, бо паесьць іх чырва. 40 Аліўныя дзервы будуць у цябе ў вусіх граніцах тваіх, але аліваю не памажашся, бо асыпяцца аліўкі твае. 41 Сыноў а дачкі народзіш, але іх ня будзе ў цябе, бо пойдуць у палон, 42 Усі дзервы твае й плады зямлі твае апануе іржа. 43 Чужаземец, каторы сярод цябе, будзе падыймацца над табою вышэй а вышэй, а ты спушчацца будзеш ніжэй а ніжэй. 44 Ён будзе пазычаць табе, а ты ня будзеш пазычаць яму; ён будзе галавою, а ты будзеш хвастом. 45 I прыйдуць на цябе ўсі кляцьбы гэтыя, і будуць перасьледаваць цябе, і дасягнуць цябе, пакуль ня будзеш выгублены, бо ты ня слухаў голасу СПАДАРА, Бога свайго, дзяржаць расказаньні Ягоныя а ўставы Ягоныя, каторыя Ён расказаў табе. 46 I яны будуць знакам і дзівам на табе а на насеньню тваім навекі. 47 За тое, што ты ня служыў СПАДАРУ, Богу свайму, зь весялосьцяй а дабрынёю сэрца, пры множасьці ўсяго, 48 Дык будзеш служыць ворагу свайму, каторага пашлець на цябе СПАДАР, у галадові а смазе а голасьці а ў вусялякай нястачы; і ён узложа на шыю тваю зялезнае йго, пакуль ня выгубіць цябе. 49 Падыйме на цябе СПАДАР народ зда́леку, з канца зямлі; як арол наляціць народ, каторага мовы ты ня будзеш цяміць, 50 Народ із гарэзным відам, каторы ня ўсьціць віду старога і над маладым ня зьмілуецца. 51 I будзе ён есьці плод статку твайго й плод зямлі твае, пакуль ня зьнішча цябе, ажно не пакіне табе збожжа ані віннога соку, ані алівы, ані прыбытку валоў тваіх, ані ягнят авец тваіх, пакуль не загубе цябе. 52 I будзе аблягаць цябе ў вусіх брамах тваіх, пакуль не наваляцца высокія а моцныя сьцены твае, на каторыя ты спадзеешся, па ўсёй зямлі сваёй; ён будзе аблягаць цябе ў вусіх брамах тваіх, па ўсёй зямлі тваёй, каторую СПАДАР, Бог твой, даў табе. 53 I ты будзеш есьці плод жывата свайго, цела сыноў сваіх а дачок сваіх, каторых СПАДАР, Бог твой, даў табе, у ваблозе а ў сьціску, у каторым сьцісьне цябе вораг твой. 54 Чалавек, раскунежаны ў цябе і ў вялікай раскошы ўзгадаваны, будзе мець благое вока на брата свайго, і на жонку ўлоньня свайго, і засталых сыноў сваіх, каторыя застануцца, 55 I ня дасьць ні воднаму зь іх цела дзяцей сваіх, каторыя ён будзе есьці, бо ў яго не застане́цца нічога ў ваблозе а ў сьціску, у каторым сьцісьне цябе вораг твой у вусіх брамах тваіх. 56 Раскунежаная, у раскошы ўзгадаваная жонка ў цябе, каторая не прабавала ступы нагі свае станавіць на зямлю з прычыны раскошы а скунежанасьці, будзе мець благое вока на мужа ўлоньня свайго а на сына свайго а на дачку сваю 57 А на пасьцелю, што выходзе з памеж ног ейных, а на дзеці, каторыя яна народзе; бо зьесьць іх зь нястачы ўсяго, патай у ваблозе а сьціску, у каторым сьцісьне цябе вораг твой у брамах тваіх. 58 Калі ня будзеш рупіцца паўніць усі словы Права гэтага, напісаныя ў кнізе гэтай, і ня будзеш баяцца гэтага славутнага а страшнага імені СПАДАРА, Бога свайго; 59 Дык дзіўнымі зробе СПАДАР болькі твае а болькі насеньня твайго, болькі вялікія а кажначасныя, і хваробы ліхія а кажначасныя. 60 I прыверне на цябе ўсі хваробы ягіпецкія, каторых ты баяўся, і яны прыліпнуць да цябе. 61 Таксама ўсялякую хваробу і ўсялякую больку, якая не запісана ў кнізе права гэтага, СПАДАР узьвядзець на цябе, пакуль ня будзеш вгублены. 62 І застане́цца вас людэёў малы лік, замест тога, што вы былі, як зоры нябёсныя, бо ты ня слухаў голасу СПАДАРА, Бога свайго. 63 I будзе, што як радава́ўся СПАДАР із вас, робячы вам дабро й множачы вас, так будзе радавацца СПАДАР із вас, губячы вас а нішчачы вас, і вырваны будзеце ізь зямлі, да каторае ты йдзеш, каб апанаваць яе. 64 I разьвее цябе СПАДАР па ўсіх людах, ад канца зямлі аж да канца зямлі, і будзеш там служыць іншым багом, каторых ня знаў ты ані айцове твае, дзерву а камяню. 65 I памеж тых народаў ты несупакоішся, і ня будзе месца супачынку ступе нагі твае, і СПАДАР дасьць табе там ляклівае сэрца, і цьмяныя вочы, і бядунлівую душу́. 66 I будзе жыцьцё твае вісець перад табою, і будзеш жахацца ўдзень і ночы, і ня будзеш пэўны жыцьця свайго. 67 Нараніцы ты скажаш: ,О, калі б настаў вечар!' а ўвечары скажаш: ,О, калі б настала раньне!' зь ляку сэрца свайго, каторым ты будзеш абняты, і з бачаньня аччу сваіх. 68 I зьверне цябе СПАДАР да Ягіпту на караблёх тэй дарогаю, праз каторую я сказаў табе: ,Ты болей не абачыш яе'; і там будуць прадаваць вас варагом вашым за нявольнікаў а за нявольніцы, і ня будзе купляючага".
1 Гэта словы змовы, каторую СПАДАР расказаў Масею зрабіць із сынамі Ізраелявымі ў зямлі Моаўскай, апрача змовы, каторую СПАДАР зрабіў ізь імі на Горыве.
2 I згу́каў Масей усяго Ізраеля, і сказаў ім: „Вы бачылі ўсе, што зрабіў СПАДАР перад ачыма вашымі ў зямлі Ягіпецкай Фараону а ўсім слугам ягоным а ўсёй зямлі ягонай: 3 Тыя вялікія дазнаньні, каторыя бачылі вочы вашы, знакі а чудосы вялікія тыя; 4 Але ня даў вам СПАДАР сэрца, каб цяміць, і ачоў, каб бачыць, і вушоў, каб чуць, дагэтуль. 5 I вадзіў сорак год па пустыні, і адзецьці вашы на вас ня зьвялі, і вобуй твой ня зьвяў на назе тваёй. 6 Хлеба вы ня елі, і віна а напітку хмельнага ня пілі, каб вы ведалі, што Я СПАДАР, Бог ваш. 7 I вы прышлі на месца гэтае, і выступіў Сыгон, кароль Гэшбонскі, і Оґ, кароль Вашанскі, на пярэймы нам на вайну, і мы іх пабілі, 8 I мы ўзялі зямлю іхную, і аддалі яе на спадак Рувінам а Ґадам а палавіцы плямені Манасавага. 9 Дзяржыце ж словы змовы гэтае, і паўніце іх, каб вам мець дасьпех у вусім, што будзеце рабіць.
10 „Усі вы цяпер стаіце́ перад відам СПАДАРА, Бога свайго, галавы плямёнаў вашых, старцы вашы, ураднікі вашы, усі мужы Ізраелявы, 11 Дзецяняты вашы, жонкі вашы і чужаземец твой, што сярод табару твайго, ад секача дроў тваіх да сіляча вады твае, 12 Каб увыйсьці табе ў змову СПАДАРА, Бога свайго, і ў прысягу Яго, каторую СПАДАР, Бог твой, чыне з табою сядні, 13 Каб пастанавіць цябе цяпер сабе за люд, і Ён будзе табе Богам, як Ён казаў табе й як прысягаў айцом тваім Абрагаму, Ісаку а Якаву. 14 I не з аднымі толькі вамі я ўчыню гэтую змову й гэтую прысягу, 15 Але як із тымі, каторыя цяпер тут із намі стаяць перад відам СПАДАРА, Бога нашага, так і з тымі, каторых няма тут із намі цяпер; 16 Бо вы ведаеце, як мы жылі ў зямлі Ягіпецкай, і як мы праходзілі пасярод народаў, пераз каторыя вы прайшлі, 17 I бачылі агіды іхныя й балваны іхныя, дзярвяныя й каме́нныя, срэбныя й залатыя, каторыя ў іх. 18 Каб ня было памеж вас мужчыны або жонкі, або радзімы, або плямені, каторага сэрца адхінулася б цяпер ад СПАДАРА, Бога нашага, каб хадзіць служыць багом тых народаў, каб ня было памеж вас караня, што родзе жоўць а палын; 19 I калі б было, што, як пачуеш словы кляцьбы гэтае, то дабраславіш у сэрцу сваім, кажучы: ,Супакой будзе імне, хоць бы хадзіў подле ўпорлівасьці сэрца свайго', каб знішчыць таго, што напіўшыся, і ўсьмяглага. 20 Ня будзе зычыць СПАДАР дараваць яму, але тады задыміцца гнеў СПАДАРА й завісьць Яго на такога чалавека, і будзе цікаваць на яго ўся кляцьба, напісаная ў гэтай кнізе, і вытра СПАДАР імя ягонае з пад нябёсаў; 21 I аддзеле яго СПАДАР на ліха ад усіх плямёнаў Ізраелявых, подле ўсіх кляцьбаў змовы, напісаных у гэтай кнізе права гэтага. 22 I скажа апошні род, дзеці вашыя, што будуць просьле вас, і чужаземец, што прыйдзе ізь зямлі далёкае, абачыўшы болькі зямлі гэтае й хваробы, каторымі заразе яе СПАДАР: 23 ,Серка а соль, пажарышча - уся зямля; не засяецца й ня родзе яна, і ня ўзыйдзе зь яе ніякая трава, як па выгубленьню Содомы, Ґоморы, Адмы а Сэвоіму, каторыя вывярнуў СПАДАР у гневе Сваім а ў вабурэньню сваім'; 24 I скажуць усі народы: ,За што СПАДАР так учыніў з гэтаю зямлёю? які вялікі гэты ґіж гневу Ягонага!' 25 I скажуць: ,За тое, што яны пакінулі змову СПАДАРА, Бога айцоў сваіх, каторую Ён учыніў зь імі, як вывеў іх ізь зямлі Ягіпецкае, 26 I пайшлі й пачалі служыць іншым багом, і кланяцца ім, багом, каторых яны ня зналі, і каторых Ён ня ўдзяліў ім, 27 Узгарэўся гнеў СПАДАРОУ на зямлю гэтую, каб навесьці на яе ўсю кляцьбу, напісаную ў гэтай кнізе; 28 I вырваў іх СПАДАР ізь зямлі іхнае ў гневе, пале і ў вялікім абурэньню, і кінуў іх на іншую зямлю, як цяпер'. 29 Тайныя належаць СПАДАРУ, Богу нашаму, а яўныя нам а сыном нашым аж навекі, каб мы паўнілі ўсі словы права гэтага.
1 „I будзе як насьпее цябе ўсе гэта дабраславенства й улегцыменьне, каторыя я выклаў табе, і ты прымеш іх да сэрца свайго сярод усіх народаў, куды выпіхнуў цябе СПАДАР, Бог твой; 2 I зьвернешся да СПАДАРА, Бога свайго, і паслухаеш голасу ягонага подле ўсёга, што Я расказую табе цяпер, ты а сынове твае з усёга сэрца свайго і з усяе душы свае; 3 То зьверне СПАДАР, Бог твой, паланеньне твае, і зжаліцца над табою, і ўзноў зьбярэць цябе з усіх народаў, куды рассыпаў цябе СПАДАР, Бог твой. 4 Хоць бы ты быў выпіхнены аж да канца неба, і стуль зьбярэць цябе СПАДАР, Бог твой, і стуль возьме цябе, 5 I прывядзець цябе СПАДАР, Бог твой, да зямлі, каторую дзяржалі айцове твае, і адзяржыш яе ў дзяржаньне, і добра зьдзее табе, і размножа цябе болей за айцоў тваіх; 6 I абрэжа СПАДАР, Бог твой, сэрца твае а сэрца насеньня твайго, каб ты любіў СПАДАРА, Бога свайго, з усёга сэрца свайго й з усяе душы свае, каб жыць табе. 7 I дасьць СПАДАР, Бог твой, усі кляцьбы гэтыя на варагоў тваіх і ненавідзячых цябе, каторыя перасьледава́лі цябе. 8 А ты зьвернешся й будзеш слухаць голасу СПАДАРА й паўніць усі расказаньні Ягоныя, каторыя расказую табе цяпер. 9 I перапоўне цябе СПАДАР, Бог твой, у ўсялякай рабоце рук тваіх, у плодзе жывата твайго, у плодзе статку твайго, у плодзе зямлі твае на дабро, бо ізноў радава́цца будзе СПАДАР ізь цябе, на дабро, як Ён радава́ўся з айцоў тваіх, 10 Калі будзеш слухаць голасу СПАДАРА, Бога свайго, дзержачы расказаньні Ягоныя а ўставы Ягоныя, напісаныя ў гэтай кнізе права, калі зьвернешся да СПАДАРА, Бога свайго, усім сэрцам сваім і ўсёй душою сваёй.
11 „Бо расказаньне гэтае, каторае я расказую табе цяпер, ня лішне дзіўное табе і не далёка яно. 12 Не на небе яно, каб казаць: ,Хто ўзышоў бы дзеля нас на неба, і прынёс бы яго нам, і даў нам пачуць яго, і мы споўнілі б яго?' 13 I не за морам яно, каб казаць: ,Хто перайшоў бы нам за мора, і ўзяў бы яго вам, і даў бы нам пачуць яго, і мы споўнілі б яго?' 14 Але вельма блізка да цябе слова гэтае: у вуснах тваіх і ў сэрцу тваім, каб паўніць яго.
15 „Глянь, я паклаў перад табою сядні жыцьцё а дабро, і сьмерць а ліха, 16 У тым, што я расказую табе сядні - любіць СПАДАРА, Бога свайго, хадаіць па дарогах Ягоных і паўніць расказаньні Ягоныя а ўставы Ягоныя а суды Ягоныя: і будзеш жыць а мнажыцца, і дабраславе цябе СПАДАР, Бог твой, на зямлі, да каторае ты прыходзіш, каб апанаваць яе. 17 Калі ж адвернецца сэрца твае, і ня будзеш слухаць, і адхінешся, і будзеш кланяцца іншым багом, і будзеш служыць ім; 18 То я агалашаю вам сядні, што вы напэўна загінеце, і не працягнеце дзён на зямлі, да каторае пераходзіш перазь Ёрдан, каб увыйсьці туды, каб апанаваць яе. 19 За сьветкі перад вамі гука́ю сядні неба й зямлю: жыцьцё й сьмерць паклаў я перад табою, дабраславенства й кляцьбу. Абяры жыцьцё, каб жыў ты а насеньне твае, 20 Каб любіў СПАДАРА, Бога свайго, каб слухаў голасу й каб ліп да Яго; бо Ён жыцьцё твае й даўжыня дзён тваіх, каб жыць табе на зямлі, каторую СПАДАР прысягнуў айцом тваім, Абрагаму, Ісаку а Якаву, даць ім".
1 I пайшоў Масей, і гу́каў словы гэтыя ўсяму Ізраелю, 2 I сказаў ім: „Сто а дваццаць год цяпер імне, я не магу ўжо выходзіць і ўходзіць, і СПАДАР сказаў імне: ,Ты не пярэйдзеш Ёрдан гэты'. 3 СПАДАР, Бог твой, Ён пойдзе перад табою; Ён выгубе народы гэтыя ад віду твайго, і ты апануеш іх; Ігошуа, ён пойдзе перад табою, як казаў СПАДАР. 4 I ўчыне СПАДАР ім, як ЁН учыніў Сыгону а Оґу, каралём Аморэйскім, і зямлі іхнай, каторых ЁН выгубіў. 5 I аддасьць іх СПАДАР вам, і вы ўчынеце зь імі подле ўсёга расказаньня, што я расказаў вам. 6 Будзьце дужыя а адважныя, ня бойцеся а не лякайцеся віду іх; бо СПАДАР, Бог твой, Ён тый, што йдзець із табою, не адступіцца ад цябе й не пакіне цябе".
7 I гукну́ў Масей Ігошуу, і сказаў яму перад ачыма ўсіх Ізраелцаў: „Будзь дужы а адважны, бо ты прывядзеш люд гэты да зямлі, каторую СПАДАР прысягаў айцом вашым даць ім, і ты прычынішся, каб яна стала спадкам іхным. 8 I СПАДАР, Ён, Каторы йдзець перад табою, Ён будзе з табою, не адступіцца ад цябе й не пакіне цябе, ня бойся а не палохайся".
9 I напісаў Масей Права гэтае, і аддаў яго сьвятаром, сыном Левавым, што носяць скрыню змовы СПАДАРОВАЕ, і ўсім старцом Ізраелявым. 10 I расказаў ім Масей: „Пры канцу сямёх год, у прызначаным часе, у год дараваньня, у сьвята будак, 11 Як увесь Iзраель прыйдзе бачыць від СПАДАРА, Боґа свайго, на месца, каторае абярэць, чытай гэтае Права перад усім Ізраелям у вушы іхныя. 12 Зьбяры люд, мужчынаў а жанкі а дзецянаты а чужаземца свайго, каторы ў брамах тваіх, каб яны слухалі; і каб яны вучыліся, і каб баяліся СПАДАРА, Бога вашала, і рупіліся паўніць усі словы Права гэтага. 13 I сынове іхныя, каторыя ня ведалі, пачуюць і навучацца, каб баяліся СПАДАРА, Бога вашага, усі дні, пакуль вы жывіце на зямлі, да каторае вы пераходзіце Ёрдан, каб апанаваць яе".
14 I сказаў СПАДАР Масею: „Вось, дні твае дабліжыліся, каб памерці; пагука́й Ігошуу і станьце ля будану збору, і Я яму раскажу". I пайшоў Масей а Ігошуа, і сталі ля будану збору. 15 I зьявіўся СПАДАР у будане ў стаўпе болачным, і стаў стоўп болачны ля ўходу будану. 16 I сказаў СПАДАР Масею: ,Вось, ты ляжаш із айцамі сваімі, і ўзьнімецца гэты люд, і будзе будна хадзіць за чужымі багамі тае зямлі, у каторай нутр ён уходзе, і пакіне Мяне, і ўзруша змову Маю, каторую Я ўчыніў зь ім. 17 I ўзгарыцца гнеў Мой на яго таго дня, і Я пакіну іх, і схаваю від Свой ад іх, і ён будзе на жыр, і стрэне яго шмат ліха а не́марасьць, і скажа ён таго дня: ,Ці не за тое, што няма Бога майго сярод мяне, стрэла мяне гэтае ліха? 18 І Я чыста схаваю від Свой таго дня за ўсе ліха ягонае, каторае ён зрабіў, бо да іншых багоў зьвярнуўся. 19 А цяпер запішы сабе песьню гэтую, і навучы яе сыноў Ізраелявых, улажы яе ў вусны іхныя, каб была́ Імне песьня гэтая за сьветку на сыноў Ізраелявых; 20 Бо Я ўвяду іх у зямлю, што цячэць малаком а мёдам, як Я прысягаў айцом іхным, і ён будзе есьці а сыціцца, і ўесца, і зьвернецца да іншых багоў, і будзе служыць ім, а Мяне адкіне а ўзруша змову Маю. 21 I будзе, як стрэне іх шмат ліха а не́марасьці, дык будзе сьветчыць песьня гэтая, будзе супроці іх, бо яна не забудзецца на вуснах насеньня ягонага, Бо Я ведаю думкі ягоныя, каторыя ён мае цяпер, уперад чымся Я увёў яго ў зямлю, праз каторую Я прысягаў".
22 I напісаў Масей песьню гэтую таго дня, і навучыў яе сыноў Ізраелявых. 23 I расказаў СПАДАР Ігошуу Нунянку, і сказаў: „Будзь дужы а адважны, бо ты ўвядзеш сыноў Ізраелявых у зямлю, праз каторую Я прысягаў ім, і Я буду з табою".
24 I сталася, як скончыў Масей упісаваць у кнігу ўсі словы права гэтага, у кнігу, пакуль ня скончыў, 25 Што расказаў Масей Левітам, каторыя носяць скрыню змовы Спадаровае, кажучы: 26 „Вазьміце гэтую кнігу права й палажыце яе ў баку скрыні Змовы СПАДАРА, Бога вашага, і яна там будзе сьветчаньням супроці цябе; 27 Бо я ведаю бунт твой і каляны завыек твой; вось, і цяпер, як я яшчэ жыву з вамі, вы былі бунтаўнікамі супроці СПАДАРА; ці ня болей па сьмерці маей. 28 Зьбярыце да мяне ўсіх старцоў плямёнаў сваіх і ўраднікаў вашых, і я буду гу́каць у вушы іхныя словы гэтыя, і пагука́ю за сьветку супроці іх неба й зямлю; 29 Бо я ведаю, што па сьмерці маёй вы чыста папсуіце́ся й адвернецеся ад дарогі, каторую я расказаў вам, і стрэне вас ліха ў вапошнія дні, бо вы будзеце рабіць ліха перад ачыма СПАДАРА, гневаючы Яго работаю рук сваіх".
30 I гу́каў Масей у вушы ўсяго збору Ізраелцаў словы песьні гэтае аж да канца:
1 „Нахініце вуха, нябёсы, я буду гу́каць; і слухай, зямля, словы вуснаў маіх. 2 Зака́пае, як дождж, навука мая, як раса, ападзець мова мая, як брызок на зяле́ніва, як спорны дождж на траву. 3 Бо імя СПАДАРОВА выхваляю; уздайце вялічча Богу нашаму. 4 Ён ска́ла, Ягоныя справы дасканальныя, бо ўсі дарогі Ягоныя справядлівыя. Бог верны і без бяспраўя; справядлівы а шчыры Ён. 5 Ён папсаваўся перад Ім, яны ня дзеці Ягоныя подле сваіх ганаў, крутадушнае а хвальшывае пакаленьне. 6 Ці гэта ўздасьце́ вы СПАДАРУ, людзе шалёны а нямудры? Ці ня Ён бацька твой, прыдбаў цябе? Ён учыніў цябе і ўладзіў цябе. 7 Успомні дні вечныя, уцям гады роду за родам; папытайся ў вайца свайго, і ён паведаме табе, старых сваіх, і яны скажуць табе. 8 Як Навышні даваў дзелі народам і аддзяляў сыноў людзкіх, прызначыў граніцы народаў подле ліку сыноў Ізраелявых; 9 Бо дзель СПАДАРОВА люд Ягоны; Якаў павароз дзелі Ягонае. 10 Ён знайшоў яго ў зямлі пустыннай, у сьцепе выючае дзічы; ён абводзіў яго, навучаў яго, сьцярог яго, як зрэнка вока свайго. 11 Як арліца бу́дзе гняздо свае, пырхае над арлянятамі сваімі, распушчае крылы свае, бярэць іх, носе іх на канцох крылаў сваіх; 12 Так СПАДАР Сам адзін вадзіў яго, і няма зь Ім чужога бога. 13 Ён узьвёў яго на вышыні зямлі, карміў яго пладамі палёў, і паіў яго мёдам із ска́лы, і аліваю зь цьвярдое скалы, 14 Маслам каровім а малаком авячым а тукам баранчыкаў а бараноў вашанскіх а казлоў з тукам зярнят пшонных, і вінную кроў ты піў ня зьмешаную. 15 I ўеўся Ешурун, і брыкаўся, растаўсьцеў, аброс тукам і стаў гладкі; і пакінуў Ён Бога, Каторы ўчыніў яго, і ўлегцы замеў ска́лу спа́сеньня свайго. 16 Чужымі прывялі Яго да завісьці, агідамі разгневалі Яго. 17 Абракалі дзяблам, ня Богу, багом, каторых яны ня зналі, новым, што прышлі з блізіні, каторых не баяліся айцове вашыя. 18 Скалу, каторая радзіла цябе, ты ня помнеў, і забыўся Бога, што стварыў цябе. 19 I абачыў СПАДАР, і ўлегцы замеў за квеленьне Яго сынамі а дачкамі сваімі. 20 I сказаў: ,Схаваю від Свой ад іх, абачу, які будзе канец іх, бо яны род вельма крутадушны, дзеці, у каторых няма вернасьці. 21 Яны ўквялілі Мяне да завісьці тым, што ня ё Бог, пустынёй сваёй зьне́марасьцілі Мяне: і Я ўквялю іх да завісьці тымі, што ня люд, народам шалёным Я ўзлую іх; 22 Бо цяпло ўгарэлася ў гневе Маім, пячэць аж да найніжшае пеклы, і зьесьць зямлю а плады яе, і запале поды гораў. 23 I зьбяру на іх ліха, і стрэлы мае ўсі выстралю ва іх; 24 Будуць высілены голадам і выгублены гаручкаю, гаркім вынішчэньням; і пашлю на іх зубы зьвяроў з атрутаю поўзаючых у пыле. 25 Звонку іх будзе бязьдзетніць меч, а з нутра жах, таксама маладзёна, таксама дзеўку, і ссучага разам із чалавекам сівым. 26 Я сказаў бы: „Аддзьмухну іх, і зраблю канец памятцы іх сярод людзёў, 27 Калі б ня гневу не́прыяцеля Я сьцярогся, каб не пазналі варагі ягоныя, каб не сказалі: ,Нашая рука высокая, і не СПАДАР зрабіў усе гэта'; 28 Бо яны народ, каторы згубіў раду, і няма зразуменьня ў іх. 29 О, калі б яны былі мудрыя, яны зразумелі б гэта й уважалі б на свой апошні канец! 30 Як бы мог адзін гнацца за тысячай і два гналі дзесяць тысячаў, калі б ска́ла іхная яе прадала́ іх, і СПАДАР не запер іх! 31 Бо ня як ска́ла наша, ска́ла іхная, і варагі нашы судзьдзі ў гэтым. 32 Бо зь вінное розкі содомскае іхная вінная розка і з палеў ґоморскіх, бо ягады іхныя - ягады жоўці, гранкі іхныя гаркія ў іх; 33 Атрута смокаў віно іхнае і лютая атрута найядавітшых гадаў. 34 Ці не схавана гэта ў Мяне? не запячатавана ў сховах Маіх? 35 У Мяне помста й надгарода, упару, як захістаецца нага іхная; бо блізкі́ дзень загубы іх, і борзда настане прыгатаванае ім. 36 Бо СПАДАР будзе судзіць люд Свой, і над слугамі сваімі зжаліцца; бо Ён абача, што рука іхная скволела, і ня стала ані ўвязьненых, ані засталых. 37 Тады скажаСпадар: ,Дзе багі ягоныя, ска́ла, на каторую ён спадзяваўся, 38 Каторыя ядалі тук аброкаў іхных, півалі віно ўзьліваньняў іхных? Хай яны паўстануць і памогуць вам, хай будуць вам абаронаю. 39 Бачыце цяпер, што гэта Я, Я - і няма Бога, апрача Мяне; Язабіваю й ажыўляю, Я раню і Я ўздараўляю; і ніхто ня збаве ад рукі Мае. 40 Бо Я падыйму да нябёс руку́ Сваю й кажу: „Жыву Я на векі!" 41 Як найстру зіхацеючы меч Свой, і рука Мая схопе суд, то аддам помстаю варагом Сваім і ненавідзячым Мяне адплачу. 42 Упаю крывёй стрэлы Свае, і меч Мой будзе жэрці мяса, упаю крывёй забітых а палоненых і з галавы начэльнікаў ворага'. 43 Весяліцеся, народы, зь людам Ягоным, бо кроў слугаў Сваіх ён помсьце, і помсту аддасьць варагом Сваім, і залашчыцца да зямлі Свае - люду Свайго".
44 I прышоў Масей, і гу́каў усі словы песьні гэтае ў вушы люду, ён а Гошуа Нунянок. 45 I скончыў Масей гу́каць усі словы гэтыя ўсяму Ізраелю, 46 I ён сказаў ім: „Палажыце сэрца вашае на ўсі словы, каторыя я сьветчу вам цяпер, каб расказаць іх дзяцём сваім, каб яны рупіліся паўніць усі словы права гэтага; 47 Бо гэта, ня пустое вам; але гэта жыцьцё вашае, і гэтым вы прадоўжыце дні на тэй зямлі, да каторае вы пераходзіце гэты Ёрдан, каб апанаваць яе".
48 I гу́каў СПАДАР Масею таго самага дня, і сказаў: 49 „ўзыйдзі на гэтую гару Аварым, на гару Нево, каторая ў зямлі Моаўскай, што перад Ерыхонам, і глянь ня зямлю Канаанскую, каторую Я даю сыном Ізраелявым у дзяржаньне; 50 I памры на гары, на каторую ты ўзыйдзеш, і будзеш прылучаны да люду свайго, як памер Аарон, брат твой, на гары Гор, і быў прылучаны да люду Свайго, 51 За тое, што вы ізрадзілі Мяне сярод сыноў Ізраелявых ля водаў Мэрывы ў Кадэшу, на пустыні́ Цын, за тое, што вы не пасьвяцілі Мяне сярод сыноў Ізраелявых. 52 А насупроці ты абачыш зямлю, але туды ня ўвыйдзеш, у зямлю, каторую Я даю сыном Ізраелявым".
1 I во дабраславенства, каторым Масей, чалавек Божы, дабраславіў сыноў Ізраелявых перад сьмерцю сваёю; 2 I ён сказаў: „СПАДАР прышоў із Сынаю, узышоў ім із Сэіру, зазьзяў з гары Парану і йшоў зь дзесяцьма тысячамі сьвятых; з правае рукі Ягонае цяпло права. 3 Запраўды Ён любе люды; усі сьвятыя Ягоныя ў руццэ Тваёй, і яны палі ніцма да ног Тваіх, каб адзяржаць із словаў Тваіх. 4 Права расказаў нам Масей, спадак грамадзе́ Якававай. 5 I ён быў кароль Ешуруна, як зьбіраліся галавы люду Ізраеля, разам усі плямёны Ізраелявы.
6 „Хай жывець Рувін і хай не памірае, і хай ня будуць сьмяротныя ягоныя лічаныя".
7 А гэта празь Юду; і сказаў: „Пачуй, СПАДАРУ, голас Юдзін, і да люду Свайго прывядзі яго; рук ягоных досыць яму і памачнікомсупроці варагоў ягоных Ты будзь".
8 I празь Лева сказаў: „Туммім твае а урым твае на набожным мужу тваім, каторага Ты прабаваў у Масе, з каторым Ты сьперачаўся ля водаў Мерывы, 9 Каторы кажа айцу свайму а маці сваёй: ,Я іх ня бачыў', і братоў сваіх не пазнаў, і сыноў сваіх ня знае; бо яны словы Твае заховуюць і змову Тваю дзяржаць, 10 Вучаць судоў Тваіх Якава і права Твайго Ізраеля, кладуць кадзіла перад ноздрамі Тваімі і ўсепаленьне на аброчнік Твой. 11 Дабраслаў, СПАДАРУ, сілу ягоную, а работу рук ягоных Ты зыч сабе, зламі сьцёгны паўсталых на яго й ненавідзячых яго, каб яны не маглі стаяць".
12 Веняміну сказаў: „Любы СПАДАРУ будзе жыць у яго бясьпечна; апякуецца ім увесь дзень, і памеж плеч Ягоных супачыне".
13 I Язэпу сказаў: „Хай дабраславе СПАДАР зямлю ягоную дарагімі рэчмі неба, расою й бяздоньня, далавах ляжачага, 14 I дарагімі пладамі сонца, і дарагімі рэчмі месяцаў, 15 Найґалаўнейшымі рэчмі старавечных гораў, і дарагімі рэчмі вечных узгоркаў, 16 I дарагімі рэчмі зямлі й таго, што напаўняе яе. Зычлівасьць Таго, што жыў у кусьце, хай прыйдзе на галаву Язэпаву і на цемя адлучанага ад братоў ягоных. 17 Слава ягоная, як першароднага бычка, і рогі ягоныя, як рогі буйлы, імі збадзець ён народы разам аж да канца зямлі: гэта дзесяткі тысячаў Яхрэмавых і гэта тысячы Манасавы".
18 I Завулону сказаў: „Весяліся, Завулоне, у выхадах сваіх", і Іссасхару, у буданох сваіх. 19 Люды на гару згука́юць яны, там абракаюць аброкі справядлівасьці, бо яны ссуць вялізарнае багацьце мора й скарбы, схаваныя ў пяску".
20 I Ґаду сказаў: „Дабраславёны, хто пашырыў Ґада. Ён, як леў, супачывае і разрывае плячо і нават цемя. 21 Ён выглядзеў сабе першую часьць, бо там захаваў правадаўца дзель яму, і прышоў із князьмі люду, і справядлівасьць СПАДАРОВУ споўніў, і суды ягоныя з Ізраелям".
22 I Дану сказаў: „Дан, як левянё, што выбягае з Вашану".
23 I Неффаліму сказаў: „Неффалім досыць мае зычлівасьці й поўны дабраславенства СПАДАРОВАГА ; захад і паўдня адзяржыш".
24 I Ашэру сказаў: „Дабраславеншы за сыноў Ашэр ;ён будзе мець зычлівасьць у братоў сваіх і занура ў валіву нагу сваю. 25 Вобуй твой зялеза а медзь; як дні твае, сіла твая.
26 „Нямаш Бога падобнага да Ешуруновага, едзе на нябёбах на помач табе, у вялікасьці сваёй на булакох. 27 Прыстаньня Бог вечны, і далоўям тваім вечныя плячукі Ягоныя; і Ён пражанець варагоў ад віду твайго, і скажа: ,Губі'. 28 I жыў Ізраель бясьпечна адзінотны, жарало Якава на зямлі збожжа а віннога соку, нават нябёсы ягоныя крапіць будуць расу́. 29 Шчасьлівы ты, Ізраелю! хто падобны да цябе, людзе выбаўлены СПАДАРОМ, Каторы шчыт помачы твае, і Каторага меч вялічча твае. Варагі твае паддаюцца табе, і ты на вышынях іхных топчаш іх".
1 I ўзышоў Масей з раўнінаў Моаўскіх на гару Нево, на верх Пізґі, каторая перад відам Ерыхону, і паказаў яму СПАДАР усю зямлю Ґілеад аж да Дану,2 I ўсю Неффалімову, зямлю Яхрэмаву а Манасаву, і ўсю зямлю Юдзіну аж да адзадняга мора, 3 I паўдня, і раўніну́ аколіцы Ерыхоку, места пальмаў, аж да Цоару. 4 I сказаў яму СПАДАР: „Во зямля, праз каторую Я прысягаў Абрагаму, Ісаку а Якаву, кажучы: ,Насеньню твайму дам яе'. Я даў табе абачыць яе ачыма сваімі, але туды не пярэйдзеш".
5 I памер там Масей, слуга СПАДАРОЎ, у зямлі Моаўскай, подле слова СПАДАРОВАГА. 6 I пахаваў яго у даліне́ ў зямлі Моаўскай супроці Веф-Пеору, і ніхто ня ведае магілы ягонае аж дагэтуль. 7 I Масею было сто дваццаць год, як ён памер; не пацямнела вока ягонае, і ня высілілася сьвежасьць ягоная. 8 I плакалі сынове Ізраелявы па Масею на раўнінах Моаўскіх трыццаць дзён. I скончыліся дні плачу а жалобы па Масею.
9 I Ігошуа Нунянок напоўніўся духа мудрасьці, бо Масей рукі свае ўзлажыў на яго, і слухалі яго сынове Iзраелявы, і рабілі так, як расказаў СПАДАР Масею. 10 I не паўстаў яшчэ ў Ізраелю прарока, падобны да Масея, каторага СПАДАР знаў відам у від, 11 Подле ўсіх знакоў а чудосаў, каторыя зрабіць паслаў яго СПАДАР у зямлі Ягіпецкай Фараону а ўсім слугам ягоным а ўсёй зямлі ягонай, 12 I подле рукі дужое, і подле вялікага страху, каторыя Масей учыніў перад ачыма ўсяго Ізраеля.
1 Прыказі Салямона Давідзёнка, караля Ізраельскага, 2 Каб пазнаць мудрасьць а навуку, цяміць словы розуму, 3 Каб дзяржаць навуку добрага розуму, справядлівасьці, суду а пасьцівасьці, 4 Даць простым кемнасьць, маладзёну - веданьне а разважнасьць; 5 Мудры пачуе й павялічыцца веданьне ягонае, і разумны асягае ўменьне, 6 Каб уцяміць прыказь а атумекі, словы мудрыцоў а загадкі іхныя. 7 Боязьнь СПАДАРОВА - пачатак веданьня. Мудрасьцяй а навукаю дурныя грэбуюць.
8 Сыну мой! слухай навукі айца свайго і не пакідай навучаньня маці свае; 9 Бо яны - вянок зычлівасьці на галаву тваю і прыборы на шыю тваю. 10 Сыну мой! калі грэшнікі надзяць цябе, не гадзіся. 11 Калі яны скажуць: „Хадзі з намі, будзем цікаваць на кроў, зробім засадку бяз прычыны на нявіннага; 12 Праглыніма іх жывых, як шэоль, і цэлых, як тых, што зыходзяць да долу; 13 Усялякую дарагую маемасьць знойдзем, напоўнім дамы нашы глабаньням; 14 Кінь жэрабя свае сярод нас, майма ўсі адзін капшук". 15 Сыну мой, не хадзі ў дарогу зь імі, узьдзерж нагу сваю ад сьцежкі іхнае; 16 Бо ногі іхныя бягуць да благога і барзьдзяць разьліваць кроў. 17 Дарма расьцягаюць сеці на аччу якое-колечы птушкі; 18 А яны цікуюць на сваю собскую кроў, робяць засаду на душы свае. 19 Гэткія сьцежкі кажнага прагавітага на чужую маемасьць: яна адбірае жыцьцё тым, хто адбярэць яе.
20 Мудрасьць вонках голасна гука́е, на вуліцах узьнімае голас свой, 21 На шумлівых ростанях гука́е яна, у варотах месцкіх брамаў гука́е яна словы свае: 22 „Пакуль, простыя, будзеце любіць прасьціню? пакуль, скалазубы, будзеце любаваць насьміханьне свае і, дурныя, ненавідзіць веду? 23 Зьвярніцеся да казьнераньня майго; гля, я выльлю дух свой на вас, выяўлю словы свае вам; 24 Бо я гука́ла, і вы адмовіліся, выцягнула руку́ сваю, і ня было зважаючага; 25 I пагрэбавалі ўсімі радамі маімі, і не хацелі казьнераньняў маіх; 26 Дык і я буду сьміяцца з вашага няшчасьця, і буду насьміхацца, як нойдзе на вас спалох ваш. 27 Як прыйдзе, як разбурэньне, спалох ваш, і прылучыцца няшчасьце ваша, як віхор, як прыйдзе на вас гарота а безнадзееньне; 28 Тады будуць гука́ць мяне, але я не адкажу; золкам будуць шукаць мяне, але ня знойдуць мяне; 29 Бо ненавідзілі веду й страху СПАДАРОВАГА не абралі, 30 Не хацелі мае рады, пагрэбавалі ўсім казьнераньням маім. 31 За тое будуць есьці з пладоў дарогі свае і насыцяцца радамі сваімі; 32 Бо адварачаньне простых заб'ець іх, нядбайнасьць дурных загубіць іх. 33 Але слухаючы мяне будзе жыць бясьпечна й будзе супакойны, бяз страху ліха".
1 Сыну мой! калі ты прыймеш словы мае і расказаньні мае захаваеш у сябе, 2 Так што нахінеш вуха свае да мудрасьці, і прытарнуеш сэрца свае да зразуменьня; 3 Дыкжэ калі будзеш гука́ць веду, узьнімеш голас свой да цямленьня; 4 Калі будзеш шукаць яе, як срэбра, і сачыць яе, як схаваныя скарбы, - 5 Тады ўцяміш боязьнь Божую і знацьцё Бога знойдзеш; 6 Бо розум даець СПАДАР; з вуснаў Ягоных веда а розум; 7 Ён хавае пасьцівым існае; Ён - шчыт ходзячым беззаганна; 8 Ён сьцеражэць сьцежкі суду і бароне дарогу дабрачэсьлівых Сваіх. 9 Тады ўцяміш справядлівасьць а суд а пасьцівасьць, кажную сьцежку добрую, 10 Калі ўвыйдзе мудрасьць у сэрца твае, і веда душы тваей прыемная будзе: 11 Разважнасьць будзе сьцерагчы цябе, кемнасьць будзе бараніць цябе, 12 Каб усьцерагчы цябе ад благое дарогі, ад людзіны, крутадушна гу́каючае, 13 Каторыя пакідаюць сьцежкі пасьцівасьці, каб хадзіць дарогамі цямноты, 14 Каторыя любуюць рабеньне ліха і радуюцца зь нягоднае крутадушнасьці, 15 Каторых дарогі крывыя, і яны крутадушныя на сьцежках сваіх; 16 Каб вывальніць цябе ад жонкі чужое, ад чужаземкі зь яе лісьлівым словамі, 17 Каторая пакідае правадыра маладосьці свае і змову Бога свайго забываецца; 18 Бо сьхінаецца да сьмерці дом ейны, сьцежкі ейныя - да сьценяў сьмерці; 19 Ніхто з уходзячых да яе не зварачаецца ані дасягае дарогаў жыцьця. 20 Затым маеш хадзіць дарогаю добрых і заховаваць дарогу справядлівасьці; 21 Бо пасьцівыя населяць зямлю, і дасканальныя застануцца ў ёй; 22 Але нягодныя будуць адцяты ад зямлі, і ізрадлівыя вырваны зь яе.
1 Сыну мой, права майго не забудзься, і расказаньні мае хай дзяржыць сэрца тваё; 2 Бо даўгія дні а гады жыцьця і супакой яны дададуць табе. 3 Міласэрдзе а праўда хай не пакінуць цябе; завяжы іх на шыі сваёй, напішы іх на табліцы сэрца свайго, 4 Знаходзячы гэтак зычлівасьць і добры розум у ваччу Бога й людзіны.
5 Спадзявайся на СПАДАРА ўсім сэрцам сваім і не апірайся на розум свой; 6 У вусіх дарогах сваіх пазнай Яго, і Ён будзе кіраваці дарогі твае. 7 Ня будзь мудры ў ваччу сваім; бойся СПАДАРА й адхінайся ад ліха: 8 Гэта будзе лекам пупу твайму і вогкасьцю касьцём тваім. 9 Сьці СПАДАРА зь меньня свайго і першым з усёга прыбытку свайго. - 10 I сьвірны твае напоўняцца множасьцяй, і вінны сок будзе пералівацца ў таўчэльнях тваіх.
11 Ня грэбуй зырам СПАДАРОВЫМ, сыну мой, ня брыдзься ўпікамі Ягонымі; 12 Бо каго СПАДАР любе, таго зыра, як айцец сына, катораму прыяе. 13 Шчасьлівы чалавек, што знайшоў мудрасьць, чалавек, што прыдбаў розум: 14 Бо тавар ізь яе лепшы за тавар срэбны, і прыбытак ізь яе лепшы за найчыстшае золата. 15 Дарожшая яна за пэрлы, і ўсе жаданае табою не зраўнаецца зь ёй; 16 Даўжыня дзён у яе правіцы, і ў левай яе багацьце а пачэсьць; 17 Дарогі ейныя - дарогі прыемнасьці, і ўсі сьцежкі ейныя - супакой; 18 Дзерва жыцьця яна дзержачым яе, і шчасьлівы, хто моцна апіраецца на яе.
19 СПАДАР мудрасьцю заклаў зямлю, умацаваў нябёсы розумам. 20 Ведаю Ягонаю глыбіні праломлены, і булакі точаць расу. 21 Сыну мой, няхай яны не здаляюцца ад аччу тваіх; заховуй існае а разважнасьць: 22 I будуць жыцьцём душы тваёй і прыборам шыі тваёй. 23 Тады бясьпечна пойдзеш па дарозе сваёй, і нага твая не спатыкнецца. 24 Як ляжаш, ня будзеш баяцца; але, ляжаш, і сон твой будзе салодкі. 25 Ня будзеш баяцца неспадзеўнага спалоху ані спустошаньня нягоднікаў, як яно прыйдзе; 26 Бо СПАДАР будзе тайкаю тваёй і ўсьцеражэць нагу тваю ад схапленьня.
27 Не адмаўляй добра тым, каму яно належа, калі ё сіла ў руццэ тваёй зрабіць гэта. 28 Не кажы прыяцелю свайму: "Ідзі й зьвярніся, і заўтра я дам табе", калі маеш із сабою.
29 Не задумляй ліха на прыяцеля свайго, бо бясьпечна ён жывець із табою. 30 Ня вадзься з чалавекам бяз прычыны, як ён не зрабіў крыўды табе. 31 Не завідуй глабаньніку і не выбірай ні воднае з дарогаў ягоных; 32 Бо агіда СПАДАРУ крутадушнасьць, але з пасьцівымі тайная рада Ягоная. 33 Праклён СПАДАРОЎ на доме нягоднага, але Ён дабраславе сялібу справядлівых. 34 Скалазубамі Ён грэбуе, але пакорным даець ласку. 35 Чэсьць спадзець мудрым, але дурных панясець сорам.
1 Слухайце, сынове, навуку айцову, слухайце ўважліва, каб пазнаць розум; 2 Бо добрую навуку даю вам. Не пакідайце права майго; 3 Бо я быў сын айца свайго, кунежны адзіны ў маці сваёй; 4 I ён вучыў мяне, і казаў імне: „Няхай сэрца твае дзяржыць моцна словы мае; дзяржы расказаньні мае й жыві; 5 Прыдбава́й мудрасьць, прыдбавай кемнасьць; не забывайся а не адхінайся ад слоў вуснаў маіх. 6 Не пакіда́й яе, і яна будзе бараніць цябе; любі яе, і яна будзе сьцерагчы цябе. 7 Галоўна мудрасьць: прыдбай мудрасьць і за ўсю сваю маемасьць прыдбай кемнасьць; 8 Вывыш яе, і яна цябе падыйме; яна ўславе цябе, калі ты абыймеш яе; 9 Яна дасьць на галаву тваю вянок зычлівасьці, падаруе цябе каронаю харашыні. 10 Слухай, сыну мой, і прыймі словы мае, і памножацца гады жыцьця твайго. 11 У дарозе мудрасьці я вучыў цябе, вёў цябе па простых сьцежках. 12 Як ты пойдзеш, сіг твой ня будзе зьдзержаваны, і як пабяжыш, не спатыкнешся. 13 Моцна дзяржыся навукі, ня кволь, сьцеражы яе; бо яна жыцьцё твае. 14 На сьцежку нягодных ня ўходзь і ня ступай на дарогу благіх; 15 Сьцеражыся яе, абмінай яе, адхініся ад яе й абміні; 16 Бо яны не заснуць, пакуль ня зробяць ліха, і спабудуцца сну, калі ня прычыняць спатыкненьня; 17 Бо яны ядуць хлеб нягоднасьці і п'юць віно ўсілства. 18 А сьцежка справядлівых, як сьвятліня сьвітаньня, зьзяе ясьней а ясьней аж да супоўнага дня. 19 Дарога нягодных, як глыбокая цямнота: яны на ведаюць, аб што спатыкнуцца.
20 Сыну мой! уважай на словы мае, да казаняў маіх нахіні вуха свае. 21 Няхай яны не адступаюць ад аччу тваіх; дзяржы іх у сэрцу сваім; 22 Бо яны - жыцьцё таму, хто знайшоў іх, і ўсяму целу ягонаму ўздараўленьне. 23 Над усе сьцеражонае сьцеражы сэрца свае, бо зь яго жаролы жыцьця. 24 Адвяряі ад сябе ашукны рот і крутадушныя вусны здаль ад сябе. 25 Вочы твае хай глядзяць проста, і векі твае проста перад табою. 26 Разваж добра сьцежку ног сваіх, і ўсі дарогі твае ўладзяцца. 27 Не адхінайся ані направа, ані налева; адвярні нагу сваю ад ліха.
1 Сыну мой! уважай на мудрасьць маю, да розуму майго сьхіні вуха свае, 2 Каб зважаць на разважнасьць, і каб вусны твае захавалі веду; 3 Бо саладзіня капае з вуснаў чужое, і мякчэйшае за аліву паднябеньне ейнае: 4 Але наапошку яно гаркое, як палын, войстрае, як абаротны меч; 5 Ногі ейныя зыходзяць да сьмерці, і ступы хапаюцца за шэоль. 6 Дарогу жыцьця калі зважыш, то абачыш блудныя сьцежкі ейныя, і ты іх не пазнаеш.
7 I цяперака, сынове, слухайце мяне й не адступайце ад слоў вуснаў маіх: 8 Аддаль ад яе дарогу сваю і ня бліжся да дзьвярэй дому ейнага, 9 Каб не аддаць іншым пазору свайго і год сваіх неміласьціўнаму, 10 Каб чужыя не насыціліся сілаю тваёю, працаю тваёю ў чужым доме. 11 I ты будзеш наракаць наапошку, як высіліш цела свае й еміну сваю, 12 I скажаш: „Як я ненавідзіў навуку, і зырам грэбавала сэрца мае! 13 I я ня слухаў голасу вучыцеляў сваіх і да навучыцеляў сваіх ня сьхінаў вуха свайго. 14 Бываў я траха́ ў кажным ліху сярод збору й грамады". 15 Пі ваду з налевы свае і цякучую із студні свае. 16 Крыніцы твае хай разьліваюцца на вонкі, цур'і водаў - па вуліцах; 17 Хай яны належаць да цябе аднаго, а ня чужым із табою. 18 Хай будзе дабраславёна жарало твае, і май радасьць із жонкі маладосьці свае, 19 Любовае лані а пазорнае сэрны; няхай грудзі яе досыць чыняць табе ў кажным часе; заўсёды захапляйся яе любосьцяй. 20 I нашто, сыну мой, хочаш захапляцца чужою і абыймаць улоньне другое?
21 Бо перад відам СПАДАРА дарогі людзкі́я, і Ён мерае ўсі сьцежкі ягоныя. 22 Нягоднага схопяць бяспраўі ягоныя, і яго будуць дзяржаць моцна паварозы грэху ягонага; 23 Ён памірае зь нястачы навукі і ў множасьці шалу свайго заблудзіцца.
1 Сыну мой! калі ты паручыўся за прыяцеля свайго, калі ты ўдырыў па руках за другога, 2 Ты лу́чыў у сець словамі вуснаў сваіх, ты злоўлены словамі вуснаў сваіх. 3 Зрабі ж во гэта, сыну мой, і вывальняйся, бо ты лу́чыў у руку прыяцеля свайго: ідзі, укарыся й рабі пэўным прыяцеля свайго; 4 Ня дай сну ачом сваім ані дрымоты векам сваім; 5 Ратуйся, як алень з рукі, і як птушка з рукі паляўнічага на птушкі.
6 Пайдзі да мурашкі, ляны, глянь на дарогі яе й стань мудрым: 7 Што яна ня мае правадыра ані наглядніка, ані дзяржаўцы; 8 Гатуе ўлетку хлеб свой, зьбірае ў жніво еміну сваю. 9 Пакуль, лянуцька, будзеш ляжаць? калі ўстанеш ад сну свайго? 10 Троху сну, троху дрымоты, троху шчапляньня рук да лежні, - 11 I прыйдзе беднасьць твая, як падарожны, нястача твая, як узброены муж.
12 Чалавек велял, нягоднік тый, што ходзе з ашукнымі вуснамі, 13 Міргае ачыма сваімі, гу́кае нагамі сваімі, вуча палцамі сваімі; 14 Крутадушнасьцяй у сэрцу сваім, выдумляючы ліха кажначасна, сее нязгоду. 15 Затым зьнецікі прыйдзе згуба ягоная, якга будзе ён зломлены, і ня будзе ўздараўленьня.
16 Гэтта шэсьць, што ненавідзе СПАДАР, нават сем чым брыдзіцца душа Ягоная: 17 Пыхатыя вочы, манлівы язык і рукі, што разьліваюць нявінную кроў, 18 Сэрца, што задумляе нягодныя задумы, ногі, што борзда бягуць да благога, 19 Хвальшывае сьветчаньне, што разьдзьмухае ману й сее нязгоду памеж братоў.
20 Заховуй, сыну мой, расказаньні айца свайго і не пакіда́й права маці свае; 21 Прывяжы да сэрца свайго на кажны час і завяжы навокал шыі свае. 22 Як пойдзеш, будзе весьці цябе; як ляжаш, будзе сьцерагчы цябе; як прачхнешся, будзе гутарыць із табою; 23 Бо расказаньне - сьветач, а права - сьвятліня, дарога жыцьця - казьнераньне, 24 Каб усьцерагчы цябе ад благое жонкі, ад лісьлівага языка чужое. 25 Не жадай яе харашыні ў сэрцу сваім, хай ня надзяць цябе яе павеялкі; 26 Бо бязуля даводзе да букаткі хлеба, але чужамужняя жонка да дарагое душы цікаецца. 27 Ці можа муж нагарнуць сабе жару ў заўлоньне, і хусьце ягонае не загарыцца? 28 Ці можа хто хадзіць па жару, і не апячы ног сваіх? 29 Так і тый, што прыходзе да жонкі прыяцеля свайго, што датыкаецца да яе, не застане́цца нявінны.
30 Не пагрэбуюць злодзеям, калі ён крадзець, каб напоўніць душу́ сваю, як ён галодны; 31 Але, як зловяць, заплаце сем разоў болей, аддасьць усю маемасьць дому свайго.
32 Чужаложніку із жонкаю не стаець розуму, робе яе згубцаю душы свае. 33 Біцьцё а ганьбу знойдзе ён, і сорам ягоны не затрэцца; 34 Бо завісьць - шал мужа, і ня зьмілуецца ў дзень помсты, 35 Ня прыйме ніякага роду выкупу і не здаволіцца, хоць ты дасі шмат лапаноў.
1 Сыну мой! дзяржы ка́зані мае і расказаньні мае захавай у сябе; 2 Дзяржы расказаньні мае й жыві, і навуку маю, як зрэнка вока свайго; 3 Завяжы іх на палцы свае, напішы і на табліцы сэрца свайго; 4 Скажы мудрасьці: „Ты сястра мая" і назаві кемнасьць роднаю, 5 Каб усьцерагчы сябе ад чужое жонкі, ад чужаземкі зь лісьлівымі словамі; 6 Бо з акна дому свайго, пераз баконку сваю глядзеў я далоў, 7 I абачыў меж дурных, зацеміў меж дзяцюкоў маладзёна бяз розуму, 8 Торг пераходзячага ля рогу яго, і дарогаю міма дому ейнага йшоў, 9 Зьмярканьням, увечары, сярод ночы, у цемры. 10 I вось, - жонка наўпярэймы яму, у ўбору бязулі, і цікуючага сэрца, 11 Галасьлівая а ўпорлівая; ногі ейныя ня стыкаюцца ў доме ейным: 12 То вонках, то на вуліцы і ля кажнага вугла цікуе. 13 I схапіла яго, і цалавала яго, зь бессаромным відам гу́кала яму: 14 „Супакойныя аброкі ў мяне; сядні я споўніла абятніцы свае; 15 Затым вышла наўпярэймы табе, бязупынку шукаць віду твайго і знашла цябе; 16 Дыванамі я заслала пасьцелю сваю, калярыстымі тканінамі ягіпецкімі; 17 Напархумавала пасьцелю сваю мірам, алёям а цынамонам. 18 Хадзі, супоўна насыцьмася каханьнямі нашымі да раньня, пацешмася любосьцяй нашай; 19 Бо мужа няма ў доме ягоным, ён паехаў у далёкую дарогу; 20 Капшук із срабрам ён узяў із сабою; у поўні месяца ён зьвернецца да дому свайго".
21 Яна сьхінула яго сваёй вымоўнасьцю, лісьлівымі вуснамі сваімі прысі́ліла яго. 22 Ён якга йдзець за ёю, як вол ідзець на зарэз, альбо як дурны у зялезьзю на кару, 23 Пакуль дзіда не праб'ець печанцы ягоныя; як птушка барзьдзіць у сіло і ня ведае, што гэта супроці душы яе.
24 Дык цяпер слухайце, сынове, мяне, і ўважайце на словы вуснаў маіх: 25 Хай ня сьхінаецца на дарогі ейныя сэрца твае, ня блудзі па сьцежках ейных; 26 Бо шмат каго, раніўшы, паваліла яна, і ўсі моцныя забітыя ею. 27 Дом ейны - дарогі шэолю, да пакояў сьмерці зводзячыя.
1 Ці ня гука́е мудрасьць а кемнасьць, ці ня пушчае голасу свайго? 2 Яна стаіць на версе высокіх месцаў, ля дарогі, на ростанях; 3 Яна гука́е ля брамаў, ля ўходу ў места, ля ўходу ў дзьверы: 4 „Да вас, людзі, я гука́ю, і голас мой да сыноў людзкі́х. 5 Уцямце, неразумныя, добры розум, і, дурныя, уцямце разважнасьць. 6 Слухайце, бо я буду гу́каць дабрароднае, і адчыненьне вуснаў маіх - пасьцівасьць; 7 Бо праўду вымаве паднябеньне мае, і агіда - нягоднасьць вуснам маім; 8 Справядлівыя ўсі ка́зані вуснаў маіх; нямаш ў іх крутні ані ашукі; 9 Усі яны ясныя цемячаму і пасьцівыя тым, што знаходзяць веду. 10 Прыйміце навуку маю, а ня срэбра, і вале́й веду, як выборнае золата; 11 Бо лепшая мудрасьць за рубіны, і ўсе жаданае не зраўнуецца зь ёю. 12 Я, мудрасьць, жыву з розумам і веду добрага розуму знаходжу. 13 Баяцца СПАДАРА - ненавідзіць ліха: ненавіджу гордасьць а пыху а благую дарогу а ізрадлівыя вусны. 14 У мяне рада й добры розум; я кемнасьць, і ў мяне сіла; 15 Імною гаспадарствуюць каралі, і князі ўстанаўляюць уставы справядлівасьці; 16 Імною начэльнікі радзяць і ўсі дабрародныя судзьдзі зямлі. 17 Я люблю любячых мяне, і хто шукае мяне, той знойдзе мяне. 18 Багацьце а слава з імною, меньне кажначаснае а праўда; 19 Лепшыя плады мае за чыстае золата, за золата найчыстшае, і прыбытку зь мяне болей, чымся з выборнага срэбра. 20 Я йду дарогаю справядлівасьці, пасярод сьцежкаў суду, 21 Каб любячым мяне даць на спадак дабро і скарбніцы іхныя напоўніць.
22 СПАДАР меў мяне на пачатку дарогі Свае, перад справамі Сваімі, здаўна́; 23 Я была́ ўстаноўлена спрадвеку, спачатна, раней за быцьцё зямлі. 24 Я радзі́лася, як ня было бяздоньняў, як ня было жаролаў, поўных вады; 25 Я радзілася раней, чымся горы былі ўстаноўлены, раней за ўзгоркі, 26 Як яшчэ ня была́ ўчынена зямля, ані раўніны, ані спачатныя пылкі́ сьвету. 27 Як Ён гатаваў нябёсы, я там, як Ён рысаваў круг над бяздоньням, 28 Як Ён устанаўляў булакі ўгары, як мацніў жаролы бяздоньня, 29 Як даваў мору загаду Сваю, каб воды ня выступалі з расказаньня Ягонага, як Ён клаў поды зямлі, - 30 Тады я была пры Ім мастачкаю, і была́ кажны дзень весялосьцяй, заўсёды 31 Цешачыся на заселенай часьці зямлі Ягонай, і любата мая із сынамі людзкі́мі.
32 „Дык цяпер, сынове, паслухайце мяне, бо шчасьлівыя заховуючыя дарогі мае; 33 Паслухайце навукі, і будзьце мудрыя, і не адхінайце яе. 34 Шчасьлівы чалавек, што слухае мяне, кажнага дня сьцеражэць у брамах маіх, вартуе вушакі дзьвярэй маіх; 35 Бо хто знойдзе мяне, знойдзе жыцьцё і адзяржыць зычлівасьць ад СПАДАРА; 36 Але хто грэша супроці мяне, шкодзе душы сваёй; усі, ненавідзячыя мяне, любяць сьмерць".
1 Мудрасьць пастанавіла сабе дом, вычасала сем стаўпоў яго; 2 Зарэзала статак свой, учыніла віно свае, таксама заслала стол свой; 3 Выслала служэбкі свае агаласіць на вярхох месцкіх вышыняў: 4 „Хто дурны, няхай зьвернецца сюды"; недасьціпному яна кажа: 5 „Прыйдзіце, паспытайцеся з хлеба майго і выпіце зь віна, што я ўчыніла; 6 Пакіньце дурноту, і жывіце, і ступайце па дарозе розуму. 7 Хто гане скалазуба, дастаець сабе няславу, і хто ўпікае нягодніку - загану сабе. 8 Ня гань скалазуба, каб ён не зьненавідзіў цябе; упікай мудраму, і ён будзе любіць цябе. 9 Дай мудраму, і ён памудрэе; паведамі справядліваму, і ў яго павялічыцца веда. 10 Боязьнь СПАДАРА - пачатак мудрасьці, і пазнаньне сьвятога - розум; 11 Бо перазь мяне памножацца дні твае, і дабавяцца табе гады жыцьця. 12 Калі ты стаў мудры, то стаў мудры сабе, а калі насьміхаешся, ты адзін пацерпіш".
13 Дурная жонка крыклівая, недасьціпна́я, ня знае нічога, 14 Бо сядзіць у дзьвярох дому свайго на седаве, на высокіх месцах места, 15 Каб гука́ць праходзячых дарогаю, што йдуць нацянькі дарогаю сваёю: 16 „Хто дурны, няхай зьвернецца сюды"; і недасьціпному яна кажа: 17 „Крадзеныя воды салодкія, і ўтоены хлеб прыемны". 18 А ён ня ведае, што там сьцені сьмерці і ў глыбі - пазваныя ейныя.
1 Прыказі Салямонавы. Сын мудры вяселе айца, але сын дурны - цяжар маці сваёй. 2 Не даюць карысьці скарбы нягоднасьці, але справядлівасьць вывальняе ад сьмерці. 3 Ня дасьць СПАДАР галадаваць душы справядлівага, але меньне нягодных адкіне. 4 Леная рука бядніць, а рука ўлеглых багаціць. 5 Зьбіраючы ўлетку - сын мудры, сьпячы ў жніво сын сарамаціць. 6 Дабраславенствы на галаву справядлівага, але вусны нягодных пакрывае ўсілства. 7 Памятка справядлівага дабраславёная, а імя нягодных зьвяне. 8 Мудрае сэрца прыйме расказаньні, але пустамлён зваліцца стрым галаву. 9 Хто ходзе беззаганна, ходзе бясьпечна, але хто выкрыўляе дарогі свае, будзе пазнаны. 10 Хто міргае ачыма, прычыняе смутак, але пустамлён зваліцца стрым галаву. 11 Вусны справядлівага - жарало жыцьця, але вусны нягодных пакрывае ўсілства. 12 Ненавісьць раздзьмуха́е ва́ды, але любосьць пакрывае ўсі грахі. 13 На вуснах разумнага мудрасьць, але дубец на сьпі́не ў тога, каму не стаець мудрасьці. 14 Мудрыя заховуюць веду, але вусны дурных блізка згубы. 15 Багацьце багатыра - моцнае места ягонае, згуба беднаму - беднасьць ягоная. 16 Работа справядлівага - на жыцьцё, прыбытак нягоднага - на грэх. 17 На дарозе жыцьця тый, хто дбае праз навуку, але хто адхінае ўпікі - блудзе. 18 Хто хавае ненавісьць, у тога манлівыя вусны, і хто пашырае абмову, тый дурны. 19 У множасьці слоў не перастаець быць выступ, але мудры ўзьдзержуе вусны свае. 20 Выборнае срэбра - язык справядлівага, сэрца нягодных - малое. 21 Вусны справядлівага жывяць шмат каго, але дурныя зь нястачы мудрасьці паміраюць. 22 Дабраславенства СПАДАРОВА багаціць і не дабаўляе ніякага смутку сабою. 23 Гулі дурному рабіць нягоднасьць, але мудрасьць - разумнаму. 24 Страх нягоднага нойдзе на яго, але жаданьню справядлівых будзе ўчынена досыць. 25 Як праходзе віхор, так нямаш нягоднага, але справядлівы - вечны под. 26 Што воцат зубам і дым ачом, тое лены пасылаючым яго. 27 Страх СПАДАРА множа дні, гады нягодных будуць скарочаны. 28 Надзея справядлівых - радасьць, а спадзева нягодных загіне. 29 Моц беззаганнаму - дарога СПАДАРОВА, але згуба дзеючым бяспраўе. 30 Справядлівы на векі не пахісьнецца, але нягодныя ня будуць жыць на зямлі. 31 Вусны справядлівага выказуюць мудрасьць, але манлівы язык будзе адцяты. 32 Вусны справядлівага ведаюць, што пажадана, але вусны нягодных крутадушныя.
1 Хвальшывая вага́ - агідна СПАДАРУ, але супоўны камень - любата́ Яму. 2 Прыйдзе пыха, і прыйдзе сорам, але ізь сьціплымі - мудрасьць. 3 Беззаганнасьць пасьцівых будзе весьці іх, але папсаванасьць выступнікаў зьнішча іх. 4 Багацьце не даець карысьці ў дзень гневу, але справядлівасьць вывальняе ад сьмерці. 5 Справядлівасьць беззаганных раўнуе дарогу іхную, але ў нягоднасьці сваёй паваліцца нягодны. 6 Справядлівасьць пасьцівых вывальняе іх, але нягоднасьць выступнікаў злове іх. 7 Як нягодны чалавек памірае, спадзева загіне, і надзея несправядлівых гіне. 8 Справядлівы вывальнены зь не́марасьці, і лу́ча нягодны заме́ст яго. 9 Вуснамі падлыжніка гіне прыяцель ягоны, але ведаю справядлівага будзе вывальнены. 10 З дасьпеху справядлівых цешыцца места, і як гінуць нягодныя - вяселіцца. 11 Дабраславенствам пасьцівых места павышаецца, але вуснамі нягодных бурыцца, 12 Хто грэбуе прыяцелям сваім; у тога не стаець розуму, але людзіна́ разумная маўчыць. 13 Язычнік адкрые тайну, але верны дух пакрывае справу. 14 Ідзе няма парадаў, люд упадае, але помач ад шмат параднікаў. 15 Ліха будзе таму, хто паручыўся за чужніка, але бясьпечны, хто ненавідзе рукаемства. 16 Пасьцівая жонка заховуе пасьцівасьць, а дужы заховуе багацьце. 17 Дзее добра душы сваёй людзіна міласэрная, але не́марасьце цела свае неміласьціўны. 18 Нягодны робе ашукаю работу, але сяўбіт справядлівасьці - праўдзівая заплата. 19 Справядлівасьць да жыцьця, а хто жанецца за ліхам - да свае сьмерці. 20 Агіда СПАДАРУ крутадушныя сэрцам, але зычлівасьць Яго да пасьцівых у дарозе сваёй. 21 Можна паручыцца, што ліхадзей ня будзе непакараны, насеньне ж справядлівых будзе вывальнена. 22 Залатая жуковіна ў лычу сьвіньні - харошая жонка без разважнасьці. 23 Жаданьне справядлівых - адно дабро, спадзева нягодных - гнеў. 24 Ё шчодры, і дадаецца яму, а другі лішне ашчадны, адылі́ галее. 25 Дабрадзейная душа ўесца; і хто даець піць, таму дадуць. 26 Хто задзержуе збожжа, таго клінець люд; але дабраславенства на галаву таго, хто прадаець. 27 Хто ўлегліва шукае дабра, шукае зычлівасьці; але хто шукае ліха, да тога яно прыйдзе. 28 Хто спадзяецца на свае багацьце, упадзець; але, як зяле́ніва, справядлівыя заквітуць. 20 Хто бурае дом свой, таму спадзець вецер, і дурны будзе слугою мудраму сэрцам. 30 Плады справядлівага - дзерва жыцьця, і мудры прыдбае́ць душы. 31 Вось, справядлівы будзе мець адплату на зямлі, пагатове нягоднік а грэшнік.
1 Хто любе навучаньне, любе веду; але хто ненавідзе вымаўкі, тый недасьціпны. 2 Добры адзержуе зычлівасьць ад СПАДАРА, але чалавека нягоднага Ён засуджае. 3 Ня ўладзіцца чалавек нягоднасьцяй, але карэнь справядлівых непахісны. 4 Малайчына жонка - карона мужу свайму, але ганьбячая - гніцьцё ў касьцёх ягоных. 5 Думкі справядлівых - права, парады нягодных - ашука. 6 Словы нягодных цікуюць на кроў, але вусны пасьцівых выбаўляюць іх. 7 Нягодныя перакулены, і няма, але дом справядлівых будзе стаяць. 8 Пахваляць людзіну подле розуму яе, але крутадушным сэрцам пагрэбуюць. 9 Каго ўлегцы маюць, і ў яго ё слуга, тый лепшы за хвалька патрабуючага хлеба. 10 Справядлівы ба́члівы на жыцьцё статку свайго, а нутр нягодных неміласьці́ўны. 11 Хто робе зямлю сваю, насыціцца хлебам, але йдучаму за дзяньгубамі не стаець розуму. 12 Нягодны жадае пасіленьня ад благіх, але карэнь справядлівых родзе. 13 Благі спатыкнецца на выступак вуснаў, але справядлівы выйдзе зь бяды. 14 З плоду вуснаў людзіна́ насыціцца дабром, і праца рук людзіны зьвернецца да яе. 15 Дарога дурнога простая ў ваччу ягоным; але хто слухае рады, тый мудры. 16 Гнеў дурнога таго ж дня ведамы, але разумны не зважае на ўраз. 17 Хто дыхае вернасьцяй, кажа справядлівасьць; але сьветка хвальшывая- ашуку, 18 Лапатун, як выцень мяча, але язык мудрых леча. 19 Вусны праўды трываюць на векі, але язык манлівы на часіну́. 20 Ашука ў сэрцу тых, што задумляюць ліха, але параднікі супакою раду́юцца. 21 Нічога благога ня стрэне справядлівага, але нягодныя напоўняцца клопатам. 22 Агіда СПАДАРУ манлівыя вусны, але тыя, што абходзяцца верна - упадабаньне Яму. 23 Разважны чалавек хавае веданьне, але сэрца дурнога агалашае дурноту. 24 Рука ўлеглівых будзе мець уладу, але лентыя будуць даньнікамі. 25 Смутак на сэрцу людзіны цягне яе далоў, але добрае слова вяселе. 26 Справядлівы мае перавагу над прыяцелям сваім, але дарага нягодных зводзе іх. 27 Лены чалавек не сьпячэць упаляванага, але маемасьць чалавека ўлеглівага дарагая. 28 На дарозе справядлівасьці - жыцьцё, і кірунак яе ня знае сьмерці.
1 Мудры сын слухае навукі айцоўскае, але насьміханьнік ня слухае крыку. 2 З пладоў вуснаў людзіна паспытаецца дабра, але душа выступнікаў - ґвалту. 3 Хто сьцеражэць вусны свае, сьцеражэць душу́ сваю; хто зявае, будзе мець зьнішчэньне. 4 Душа ленага жадае, але дарма́, душа ўлеглівага будзе сыта́я. 5 Ману́ ненавідзе справядлівы, але нягодны абрыдны й сароме. 6 Справядлівасьць крые беззаганнала дарогаю сваёю, але нягоднасьць ськідае грэшніка. 7 Іншы прыдаецца багатым, а іншы зь вялікім багацьцям бедніцца. 8 Багацьце людзіны - выкуп за жыцьцё, бедны ня слухае крыку. 9 Сьвятло справядлівых цеша, але сьвечка нягодных згасьне. 10 Адно з пыхі бывае ва́да, але з тымі, што радзяцца - мудрасьць. 11 Багацьце, благім парадкам прыдбанае, менее, а спакваля зьбіраючы множа. 12 Спадзева, што доўжыцца - боль сэрца, але здойсьненае жаданьне - дзерва жыцьця. 13 Хто грэбуе словам, тый будзе зьнішчаны; а хто баіцца расказаньня, адзяржыць заплату. 14 Права мудрага - жарало жыцьця, ад па́садак сьмерці адхінаючае. 15 Добры розум даець ласку, але дарога выступнікаў цяжка́я. 16 Кажны разважны дзее ўмела, але неразумны пашырае сваю дурноту. 17 Нягодны пасланец луча́е ў бяду, але верны пасол - леча. 18 Беднасьць а сорам таму, хто адхінае навуку; а хто зважае на ўпікі, будзе паважаны. 19 Здойсьненае жаданьне прыемна душы, адварачацца ад ліха - агіда неразумным. 20 Хто ходзе з мудрымі, будзе мудрым, але таварыш неразумных зьнішчэе. 21 Ліха жанецца за грэшнікамі, але справядлівым будзе адплачана дабром. 22 Добры пакідае спадак унукам, але схавана справядліваму багацьце грэшніка. 23 Шмат еміны на ніве бедных, але гінуць зь бяспраўя. 24 Хто жалее розкі свае, тый ненавідзе сына свайго; але хто любе яго, тый упару карае яго. 25 Справядлівы есьць, каб досыць учыніць душы сваёй, але жывот нягодных будзе ў нястачы.
1 Мудрыя жонкі ладзяць дом, але дурныя бура́юць яго рукамі сваімі. 2 Хто ходзе пасьціваю дарогаю, тый баіцца СПАДАРА, але крутадушны на дарогах сваіх грэбуе Ім. 3 У вуснах дурнога атожыла пыхі, але вусны мудрых ахараняюць іх. 4 Ідзе няма валоў, там ясьлі парожныя, але шмат прыбытку ад сілы вала. 5 Праўдзівая сьветка ня будзе маніць, але сьветка манлівая наху́кае маны. 6 Скалазуб шукае мудрасьці, і не знаходзе; але веда лягка́я таму, хто разумее, 7 Прайдзі ля неразумнае людзіны, і ня знойдзеш разумных вуснаў. 8 Мудрасьць разважных - знацьцё дарогі свае, дурнота ж дурных - ашука. 9 Дурныя робяць насьме́х ізь віны, але меж справядлівых - зычлівасьць. 10 Сэрца знае гарчэль душы свае, і чужнік не падзеле яго радасьці. 11 Дом нягодных абурыцца, але будан пасьцівых закрасуе. 12 Бывае, дарога людзіне простаю, але канец яе - дарогі сьмерці. 13 I ў часе сьмеху баліць сэрца, і канцом самае радасьці бывае смутак. 14 Упорлівы сэрцам насыціцца дарогамі сваімі, а добрая людзіна́ - сваімі. 15 Просты вера кажнаму слову, але разважны разумее сьцежку сваю. 16 Мудры баіцца й адхінаецца ад ліха, але дурны шалее й пэўны. 17 Апрысак наробе дурноты, але людзіну́ нягодных задумаў ненавідзяць. 18 Простым спадзець дурнота, але разважныя каранаваны ведаю. 19 Благія паклоняцца добрым, нягодныя - у брамах справядлівага. 20 Нават прыяцель ненавідзе беднага, але шмат любячых багатага. 21 Хто грэбуе прыяцелям сваім, грэша; але шчасьлівы, хто міласэрны да беднага. 22 Ціж ня мыляцца задумляючыя ліха? але міласэрдзе а праўда ў тых, што думаюць праз дабро. 23 З кажнае працы дастатак, але з пустое гаворкі адно нястача. 24 Карона мудрых ё багацьцям іхным, але дурата неразумных - дурнота. 25 Вывальняе душу праўдзівая сьветка, але ашуканьнік дзьмухае ашукаю. 26 У страху Божым моцная пэўнасьць, і дзеці ягоныя будуць мець прытулішча. 27 Страх СПАДАРОЎ - жарало жыцьця, каб сьцерагчыся па́садак сьмерці. 28 У множасьці люду пазор каралёў, а як мала люду - зьнішчэньне князя. 29 Памальны да гневу - вялікага розуму, але апрысак павялічае шал. 30 Здаровае сэрца - жыцьцё целу, але завіднасьць - гніцьцё ў касьцёх. 31 Хто ўціскае беднага, зьневажае Стварыцеля яго; а хто сьціць Яго, мае міласэрдзе да беднага. 32 За ліха свае будзе адпіхнёны нягодны, але справядлівы пры сьмерці сваёй мае надзею. 33 У сэрцу разумнага супачывае мудрасьць і сярод неразумоных аказуецца. 34 Справядлівасьць павышае народ, а грэх - брыда людам. 35 Зычлівасьць каралеўская да мудрага слугі, але гнеў ягоны на тога, што прычыняе сорам.
1 Лагодны адказ адхінае гнеў, а прыкрыя словы ўзрушаюць злосьць. 2 Язык мудрых, як належа, паведамляе веданьні, але вусны неразумных балбочуць дурноту. 3 На кажным месцу вочы СПАДАРОВЫ назіраюць благіх і добрых. 4 Здаровы язык - дзерва жыцьця, але крутадушнасьць у ім ломе дух. 5 Дурны грэбуе навукаю айца свайго, але разважны ўважае на ўпікі. 6 У доме справядлівага шмат скарбу, але ў прыбытках нягоднага - клопат. 7 Вусны мудрага сеюць веду, але сэрца неразумных не такое. 8 Аброк агідных - агіда СПАДАРУ, але малітва пасьцівых - зычлівасьць Ягоная. 9 Агіда СПАДАРУ дарога нягоднага, але Ён любе таго, хто йдзець за справядлівасьцю. 10 Навука прыкрая таму, хто пакідае дарогу, ненавідзячы ўпікі памрэць. 11 Шэоль а авадон перад СПАДАРОМ, пагатове сэрцы сыноў людзкі́х. 12 Скалазуб ня любе таго, хто ўпікае яму, і ня пойдзе да мудрых. 13 Вясёлае сэрца прыяе віду, але ад смутку сэрца дух трышчыцца. 14 Сэрца разумнага шукае веды, але рот неразумных жывіцца дурнотаю. 15 Усі дні няшчаснага благія, а ў каго вясёлае сэрца - кажначасная чэсьць. 16 Вале́й малое із страхам СПАДАРОВЫМ, чымся вялікі скарб і клопат ізь ім. 17 Вале́й абед із варыва і любосьць там, чымся кормны вол і ненавісьць ізь ім. 18 Гняўко ўзрушае да нязгоды, а няборзды да гневу сьцішае нязгоду. 19 Дарога ленага - як церневы жываплот, а дарога справядлівага зраўнаваная.
20 Мудры сын вяселе айца, а дурны чалавек грэбуе сваёю маткаю. 21 Дурата - радасьць недасьціпному, але людзіна́ разумная ходзе пасьціва. 22 Узрушаюцца заме́ры зь нястачы рады, але із шмат параднікамі яны здойсьняцца. 23 Радасьць людзіны ў вадказе вуснаў ейных, і паравое слова - як добра! 24 Дарога жыцьця ўгары мудраму, каб адхінуцца ад шэолю далавах. 25 Дом гордых бура́е СПАДАР, але азначае граніцу ўдавы. 26 Агіда СПАДАРУ думкі ліхадзея, але чыстых - словы прыемнасьці. 27 Не́марасьце дом свой га́льлівы карысьці, але ненавідзячы падаркі будзе жыць. 28 Сэрца справядлівага разважае адказ, рот жа нягодных точа ліха. 29 СПАДАР далёка ад нягодных, але чуе малітву справядлівых. 30 Сьвятліня аччу цеша сэрца, добрая ведамка тукам поўне косьці. 31 Вуха, што слухае ўпікаў жыцьця, памеж мудрыцоў будзе начаваць. 32 Хто адкідае навуку, грэбуе сваёю душою; але хто слухае ўпікаў, дастаець розум. 33 Боязьнь СПАДАРА - навука мудрасьці, і перад сьцёю - паніжэньне.
1 Прыгатова сэрца ў чалавека, але адказ языка ад СПАДАРА. 2 Усі дарогі людзіны чыстыя ў ваччу ейным, але СПАДАР важа духі. 3 Узвалі справы свае на СПАДАРА, і думкі твае здойсьняцца. 4 СПАДАР учыніў усе дзеля Сябе; і нават нягоднага - на дзень ліха. 5 Агіда СПАДАРУ кажны пыхаты сэрцам; можна паручыцца, што ён не застане́цца непакараным. 6 Міласэрдзям а праўдаю адзержуюць залашчаньне за бяспраўе, і боязьнь СПАДАРА адводзе ад благога. 7 Як дарогі людзіны падабае СПАДАР, Ён годзе зь ёю нават не́прыяцеляў ейных. 8 Валей малое із справядлівасьцю, чымся вялікі прыбытак бяз права. 9 Сэрца людзіны абдумае дарогу сваю, але СПАДАР кіруе сіг ейны. 10 Калі натханы рассудак у вуснах караля, не хвальшуе рот ягоны на судзе. 11 Верныя бязьмен а шалькі - СПАДАРОВЫ; усі камяні ў хатулю работы Ягонае. 12 Агіда каралём рабіць нягоднасьць, бо пасады мацуюцца справядлівасьцю. 13 Упадабаньне каралём вусны справядлівыя, і гу́каючага пасьцівасьць ён любе. 14 Гнеў каралеўскі - пасланцы сьмерці, але мудрая людзіна́ ўлашча яго. 15 У сьвятліні віду каралёвага - жыцьцё, і зычлівасьць ягоная, як булак познага дажджу. 16 Вале́й прыдбаць мудрасьць, чьмся добрае золата; і прыдбаць розум, чымся выборнае срэбра. 17 Гасьцінец пасьцівых - адступіць ад благога; хто сьцэражэць дарогу сваю - сьцеражэць душу́ сваю. 18 Перад патрышчаньням - гордасьць, і пыха - перад упадкам. 19 Вале́й быць пакорным ізь беднымі, чымся дзяліць здабытак із гордымі. 20 Разумны ў справах знаходзе дабро, і хто спадзяецца на СПАДАРА - шчасьлівы. 21 Мудрага сэрцам назавуць разважным, і саладзіня вуснаў павялічае навуку. 22 Жарало жыцьця розум маючаму яго, але навука дурных дурнота. 23 Сэрца мудрага вуча вусны ягоныя і вуснам ягоным дадаець веды. 24 Прыемныя словы - скрыль мёду, салодкія душы і лек касьцём. 25 Бывае, дарога дзеля людзіны простаю, але канец яе - дарогі сьмерці. 26 Гарапашнік - гарапашны сабе, бо рот ягоны сі́ле яго. 27 Людзіна веляла капа́е ліха, і на вуснах ейных пякучае цяпло. 28 Крутадух сее нязгоду, і шаптун разлучае прыяцеляў. 29 Гвалтоўнік надзе прыяцеля свайго і вядзець яго на нядобрую дарогу, 30 Жмура вочы свае, каб выдумляць крутадушнасьць; кратаючы вуснамі сваімі, дзее ліха. 31 Карона харашыні - сівізна, на дарозе справядлівасьці знаходзяць яе. 32 Валей памальны да гневу, чымся дужасіл; і валодаючы духам сваім, чымся бяручы места. 33 Жэрабя кі́даюць у заўлоньне, але ад СПАДАРА ўвесь суд яго.
1 Вале́й сухая луста й цішыня зь ёй, чымся дом поўны аброку з ва́даю. 2 Мудры слуга будзе мець уладу над сынам, каторы прычыняе ганьбу, і меж братоў будзе дзяліць спадак. 3 Літавальны гаршчак да срэбра й горан да золата, але прабуе сэрцы СПАДАР. 4 Ліхадзей зважае на манлівыя вусны, маныш слухае шкодную мову. 5 Хто сьмяецца зь беднага, зьневажае Стварыцеля яго; хто раду́ецца зь бяды, ня будзе нявінны. 6 Карона старых - унукі, і слава дзяцей - бацькі́ іхныя. 7 Ня ўходзе дурню выдатная мова, пагатове манлівыя вусны - князю. 8 Лапан - калярысты камень у ваччу маючага яго; куды ні павернецца ён, удаецца яму. 9 Хто прыкрывае выступ, шукае любосьці; але хто паўтарае справу - разлучае прыяцеляў. 10 Вайцяньне працінае болей мудрага, чымся сто вытняў дурня. 11 Благі шукае адно бунту, затым неміласьці́ўны пасланец будзе пасланы на яго. 12 Хай стрэне людзіну мядзьведзіца, спабытая дзяцей сваіх, абы не неразумны із сваёй дурнотаю. 13 Хто плаце благім за добрае, з дому таго не аддаліцца благое. 14 Пачатак ва́ды, - прорва вады; затым уперад, чымся прарвецца, пакінь ва́ду. 15 Хто праўдзе нягодніка і хто вінуе справядлівага - агіда СПАДАРУ абодва яны. 16 Нашто грошы ў руццэ дурня? купіць мудрасьці, як няма розуму? 17 Кажнага часу любе прыяцель, і брат родзіцца ў нядолі. 18 Чалавек, катораму не стаець розуму, ручаецца, рукаемства даець прыяцелю свайму. 19 Любе выступ, хто любе ва́ду; хто падыймае вароты свае, шукае загубеньня. 20 Хто мае ізрадлівае сэрца, ня знойдзе дабра, крутадушны языком упадзець у ліха. 21 Родзе хто неразумнага - на смутак свой, і не пацешыцца айцец дурня. 22 Вясёлае сэрца - добры лек, але маркотны дух суша косьці. 23 Лапан із заўлоньня нягоднік бярэць, каб адхінуць дарогу суду. 24 Перад цямлівым - мудрасьць, але вочы неразумнага - на канцох зямлі. 25 Неразумны сын - не́марасьць айцу свайму і гарчэль тэй, што яго радзі́ла. 26 Таксама нядобра караць справядлівага, біць князёў за пасьцівасьць. 27 Зьдзержуе словы, хто мае веду, людзіна халоднага духа - разумная. 28 Нават дурнога, як маўчыць, маюць за мудрага; закрываючага вусны - за разумнага.
1 Дурыцца сваявол, у ўсе разумнае ўрываецца. 2 Неразумны ня хоча розуму, але каб выказаць, розум свой. 3 Як прыходзе нягоднік, прыходзе таксама грэбаваньне і зь няславаю сорам. 4 Глыбокія воды слова вуснаў людзкі́х, цякучы цурэй - жарало мудрасьці. 5 Ня добра мець бачнасьць на асобу нягоднага, каб адхінуць справядлівага на судзе. 6 Вусны неразумнага прыводзяць да жалобы, і рот ягоны выклікае біцьцё. 7 Рот дурнога - загубеньне яму, і вусны ягоныя - па́садка душы ягонай. 8 Словы агу́каньніка - як ласонікі, і яны зыходзяць да нутра жывата. 9 Таксама няру́патлівы да работы свае - брат раськідона. 10 Імя СПАДАРОВА - моцная вежа: уцякае да яе справядлівы, і ён бясьпечны. 11 Багацьце багатырова - моцнае месца ягонае, і як высокая сьцяна ў ваччу ягоным. 12 Перад патрышчаньням сэрца людзіны пыхатае, і перад славаю - пакора. 13 Хто адказуе ўперад, чымся пачуе, дурнота а сорам таму. 14 Дух людзіны жывіць яе ў няўздоленьню, але маркотны дух хто можа перажыць? 15 Сэрца цямлівага прыдбае́ць веду, і вуха мудрых шукае веды. 16 Падарак чалавека даець яму прастору і прыводзе яго да вялікіх людзёў. 17 Справядлівы першы ў сваёй справе, але прыходзе прыяцель ягоны й скумае яго. 18 Жэрабя суймае ва́ды й дзеле памеж дужых. 19 Уражаны брат, як моцнае места, і ва́ды, як завалы замку. 20 З пладоў вуснаў людзіны насыціцца жывот ейны: прыбыткам вуснаў сваіх ён насыціцца. 21 Сьмерць і жыцьцё ў моцы языка, і любячыя яго паспытаюцца з пладоў яго. 22 Хто знашоў жонку, тый знашоў дабро й адзяржаў зычлівасьць СПАДАРОВУ. 23 З маленьням гу́кае бедны, а багаты адказуе гарэзьліва. 24 Людзіна, што мае прыяцеляў, мае абходзіцца прыязьліва; бывае прыяцель бліжшы за брата.
1 Валей бедны, што ходзе ў сваёй нявіннасьці, чымся крутадушны вуснамі сваімі і ён неразумны. 2 Таксама бязь веданьня душы ня добра, і шыбканогі грэша. 3 Дурнота чалавека выкрыўляе дарогу ягоную, а на СПАДАРА абураецца сэрца ягонае. 4 Багацьце дабаўляе шмат прыяцеляў, але беднага адлучаюць ад прыяцеля ягонага. 5 Хвальшывая сьветка ня будзе нявінная, і хто дыхае маною, не ўцячэць. 6 Шмат хто дабіваецца ласкі князя, і кажны прыяцель таго, хто даець падаркі. 7 Усі браты беднага ненавідзяць яго, пагатове здаляюцца ад яго прыяцелі ягоныя; жанецца за словамі, а яны ня зь ім. 8 Хто прыдбаець розум, тый любе душу́ сваю; заховуе розум, каб знайсьці дабро. 9 Хвальшывая сьветка ня будзе нявінная, і хто дыхае маною - загіне. 10 Ня ўходзе неразумнаму раскоша, шмат меней слузе панаваньне над князьмі. 11 Мудрасьць чалавека зьдзержуе гнеў ягоны, і слава яму - дараваць выступак. 12 Гнеў каралеўскі - равеньне левяняці, але як раса на траву зычлівасьць ягоная. 13 Неразумны сын - шкода айцу, а звадлівая жонка - хатні латак. 14 Дом а маемасьць спадаюць па бацькох, але разумная жонка - ад СПАДАРА. 15 Лянота занура ў глыбокі сон, а гуляючая душа будзе галадаваць. 16 Хто дзяржыць расказаньне, дзяржыць душу́ сваю; хто ўлегцы мае дарогі свае - памрэць. 17 Пазычае СПАДАРУ, хто робе ласку беднаму, і за ўчынак ягоны Ён адплаце яму. 18 Казьнер сына, бо ё надзея, але да сьмерці ягонае не дапушчай душы свае. 19 Людзіна вялікае злосьці будзе пакарана, бо, калі ты вывальніш, пакараеш удругава. 20 Слухай парады й прыймі навуку, каб стаць мудрым наапошку. 21 Шмат падумкаў у сэрцу чалавека, але рада СПАДАРОВА - яна станецца. 22 Жада чалавека - ганьба яго; валей бедны, як манюка. 23 Боязьнь СПАДАРА - да жыцьця; гэткі насычаны, жывець і не дазнае́ць ліха. 24 Лены хавае руку́ сваю ў талерку і нават да роту свайго не падыйме яе. 25 Пакарай скалазуба, і просты паразумнее; і згань разумнага, ён сьцяме веду. 26 Хто глабае айца, выганяе маці - ё сын, што сарамаціць а ганьбе. 27 Перастань, сыну мой, слухаць навукі адхіну ад слоў веды. 28 Сьветка веляла сьмяецца із суду, і рот нягодных глытае бяспраўе. 29 Суды гатовы на скалазуба, і розка - на плечы неразумных.
1 Віно - скалазуб, а моцны напітак - крыклівы, і каго зводзяць яны, тый нямудры. 2 Як равеньне левяняці, боязьнь караля; хто квеле яго, тый грэша супроці душы свае. 3 Чэсьць людзіне ўзьдзе́ржыцца ад суду, але кажны дурны задзіраецца. 4 Узімку лянуцька ня хоча рабіць зямлі; улетку будзе прасіць, і няма. 5 Рада ў сэрцу людзіны - глыбокія воды, але людзіна́ разумная высіле іх. 6 Множасьць людзёў весьцяць кажны свае міласэрдзе, але верную людзіну хто можа знайсьці? 7 Справядлівы ходзе ў сваёй нявіннасьці; дзеці ягоныя дабраславёныя просьле яго. Кароль, седзячы напасадзе суду, разьвявае ачыма сваімі ўсе благое. 9 Хто можа сказаць: „Я ачысьціў сэрца свае, я чысты ад грэху свайго?" 10 Неаднолькавая вага́, неаднолькавая мера, адно й другое - агіда СПАДАРУ. 11 Нават із учынкаў ягоных пазнаюць дзяцюка, ці чыстая і ці пасьцівая дзейнасьць ягоная. 12 Вуха чуе й вока бача; СПАДАР стварыў таксама абодва іх. Ня любі сну, каб не зьбяднець; адчыні вочы свае, і досыць будзеш мець хлеба. 14 „Благое, благое", кажа купляньнік, але, адышоўшы, хваліцца. 15 Ё золата і множасьць рубінаў, але дарагая судзіна́ вусны веды. 16 Вазьмі адзецьце ягонае, бо ён ручаў за чужніка, і за чужых зарука ягоная. 17 Салодкі людзіне́ хлеб маны, адлі напоўняцца вусны ягоныя жвірам. 18 Заме́ры мацуюцца парадаю, і з плянамі вядзі вайну. 19 Хто адкрывае тайну, тый ходзе як язычнік; дык не задава́йся з тым, хто шырака рашчыняе вусны свае. 20 Хто клінець айца свайго альбо маці сваю, сьветач таго згасьне сярод глыбокае цемры. 21 Спадак, спачатку борзда адзяржаны, наапошку ня будзе дабраславёны. 22 Не кажы: „Я адплачу за благое", але спадзявайся на СПАДАРА, і Ён паможа табе. 23 Агіда СПАДАРУ неаднолькавая вага́, і ашукныя шалькі - ня добра. 24 Ад СПАДАРА ступы мужа, а чалавек як жа сьцяме дарогу сваю? 25 Па́садка людзіне́ ў пасьпеху сказаць „пасьвячанае" і па абятніцах скума́ць. 26 Расьцяруша нягодных кароль мудры і аберне на іх малацьбянае кола. 27 Душа людзіны сьвечка СПАДАРОВА, - соча ўвесь нутр жывата ягонага. 22 Міласэрдзе а праўда сьцерагуць караля, і паддзержуецца міласэрдзям пасад ягоны. 29 Пазор маладзёнаў - дужасьць іхная, і вялічча старых - сівізна. 30 Сінякі вытняў - лекі ад ліха, і розкі нутру жывата.
1 Як цур'і водаў, сэрца каралёва ў руццэ СПАДАРА. Ён кіруе яго, куды хоча. 2 Усі дарогі людзіны простыя ў ваччу ейным, але СПАДАР важа сэрцы. 3 Валей справядлівасьць а суд СПАДАРУ, чымся аброк. 4 Высокае вока а надзьмутае сэрца - сьвечка нягодных, грэх. 5 Падумкі ўлеглівага вядуць да збытку, але кажнага хаплівага - адно да нястачы. 6 Прыдбаньне скарбаў манлівым языком - пустая беганіна шукаючых сьмерці. 7 Глабаньне нягодных зьнішча іх, бо яны адмаўляюцца ад спаўненьня суду. 8 Дарога людзіны крывая а дзіўна́я, але чыстага дзейнасьць простая. 9 Вале́й жыць у куце страхі, чымся із звадліваю жонкаю ў супольным доме. 10 Душа нягоднага жадае ліха; прыяцель ягоны ня знойдзе ласкі ў ваччу ягоным. 11 Як караюць насьміханьніка, просты мудрэе; а як навучаюць мудрага, ён адзержуе веданьне. 12 Мудра дзее справядлівы да дому нягоднага, але ськідае нягодных за іх ліха. 13 Хто затыкае вуха свае на вык беднага, тый і сам будзе крычэць, але не адкажуць. 14 Дар у таямніцы сьцішае гнеў, і лапан у заўлоньне - вялікую злосьць. 15 Радасьць справядляваму чыніць суд, але зьнішчэньне дзеючым бяспраўе. 16 Чалавек, што зьбіваецца з дарогі розуму, будзе супачываць у грамадзе́ сьценяў сьмерці. 17 Хто любе весялосьць, будзе недастатны; хто любе віно а алей, не забагацее. 18 Выкупам за справядлівага - нягоднік, і за пасьцівых - хвальшнік. 19 Вале́й жыць у пусташы, чымся із звадліваю а злоснаю жонкаю. 20 Скарб жаданы будзе й алей у гасподзе мудрага, але неразумны чалавек праглынець іх. 21 Хто імкнецца да справядлівасьці а міласэрдзя, знойдзе жыцьцё, справядлівасьць а чэсьць. 22 На места дужых узыйдзе мудры і ськіне далоў мацніню даверу яго. 23 Хто сьцеражэць вусны свае а язык свой, сьцэражэць душу́ сваю ад клопату. 24 Пыхаты начэпа - насьміханьнік імя ягонае - дзее ў злосьці начэпна. 25 Жаданьне лянога забівае яго, бо рукі ягоныя адмаўляюцца рабіць; 26 Увесь дзень ён вельма га́ліцца, але справядлівы даець і не задзержуе. 27 Аброк нягодных - агіда, пагатове абраканы зь нягоднаю думкаю. 28 Хвальшывая сьветка загіне, але людзіна, што гу́кае чутае, гу́кае тое заўсёды. 29 Нягодная людзіна каляне від свой, але пасьцівы разумее дарогу сваю. 30 Няма мудрасьці ані розуму, ані рады супроці СПАДАРА. 31 Каня гатуюць на дзень бітвы, але перамога ад СПАДАРА.
1 Вале́й імя, чымся вялікае багацьце; вале́й ласка, як срэбра а золата. 2 Багаты й бедны сустракаюцца разам, СПАДАР стварыў іх усіх. 3 Разважлівы перадбача ліха і хаваецца, але простыя йдуць і бываюць караны. 4 Надгародаю за пакору - боязьнь СПАДАРА, багацьце а чэсьць а жыцьцё. 5 Цернь, па́садкі на дарозе ізрадлівага; хто сьцеражэць душу́ сваю, здаляецца ад іх. 6 Узгадуй малца на дарозе ягонай, і, як ён заста́раецца, ён не адхінецца ад яе. 7 Багаты радзе бедных, і даўжбіт слуга пазычэньніка. 8 Хто сее бяспраўе, пажнець марнасьць, і дубцом гневу свайго ён будзе зьнішчаны. 9 Добрае вока будзе дабраславёнае, бо яно даець галечы з хлеба свайго. 10 Пражані насьміханьніка, і шчэзьне нязгода; тады перастануць ва́да і ўпікі. 11 Хто любе чыстае сэрца й ласка́васьць вуснаў сваіх, таго прыяцель кароль. 12 Вочы СПАДАРОВЫ крыюць веду, але Ён ськідае словы выступніка. 13 Кажа ляны: „Леў вонках, пасярод вуліцаў буду забіты". 14 Глыбокая яма вусны чужое; тый, кім брыдзіцца СПАДАР, уваліцца ў яе. 15 Дурата прывязаная да сэрца дзяцюка; казьнерачая розка аддале яе зь яго. 16 Хто ўціскае галечу, каб памножыць сабе, і даець багатаму, напэўна прыйдзе да нястачы. 17 Нахіні вуха свае, і паслухай слоў мудрыцоў, і абярні сэрца свае да веды мае; 18 Бо яны прыемныя, калі ты захаваеш іх у нутру сваім, усі будуць гатовыя на вуснах тваіх. 19 Каб надзея твая была на СПАДАРА, я наўчу сядні нават цябе. 20 Ціж я ня пісаў табе трэйчы парады а ведамкі, 21 Каб мог паведаміць табе вернасьць слоў праўды, каб ты мог перадаць словы праўды тым, што пасылаюць цябе?
22 Ня глабай галечы, бо ён галеча; ня ўціскай няшчаснага ў браме, 23 Бо СПАДАР будзе бараніць справу іхную й паглабае душу́ гла́баньнікаў іхных.
24 Ня прыязьніся зь людзіною гняўліваю і зь людзіною апрыскліваю не хадзі, 25 Каб не наўчыцца дарогаў ейных і ня прывесьці па́садкі на душу сваю. 26 Ня будзь із тых, што даюць руку́, з тых, што ручаюць за даўгі. 27 Калі ты ня маеш чым заплаціць, то чаму мелі б узяць пасьцелю тваю спад цябе? 28 Не адсувай вечнае мяжы, каторую правялі бацькі твае. 29 Ці назіраў ты чалавека борздага ў занятку сваім? яго пастановяць перад каралямі, ён ня стане перад простымі.
1 Як сядзеш паспытацца ежы зь дзяржаўцам, глядзі ува́жліва, што перад табою; 2 I прыставіш нож да горла свайго, калі ты прагавітая душа; 3 Не жадай ласонікаў ягоных, бо яны ашукны хлеб.
4 Ня рупся праз тое, каб зьберці багацьце; пакінь сваю думку: 5 Уцямішся на тое, і няма яго, бо напэўна прыладзе сабе крылы, паляціць, як арол, аж да неба.
6 Ня спытавай хлеба благога вока і не жадай ласонікаў ягоных; 7 Бо як ён думае ў сэрцу сваім, такі ён: „Еж і пі", кажа ён табе, але сэрца ягонае не з табою; 8 Лу́сту, каторую ты зьеў, зарвець табе, і страціш салодкія словы свае. 9 Ня гу́кай у вушы неразумнаму, бо ён пагрэбуе мудрасьцю слоў тваіх. 10 Не адсувай вечнае мяжы і не заходзь на полі сіротаў, 11 Бо дужы адкупіцель іх; Ён аправе справу іхную з табою. 12 Зьвярні сэрца свае на навуку і вушы свае да слоў веды. 13 Ня зьдзержуйся ад зыраньня хлапца: калі ты наб'еш яго дубцом, ён не памрэць; 14 Ты наб'еш яго дубцом, уратуеш душу́ ягоную ад шэолю. 15 Сыну мой! калі сэрца твае будзе мудрае, будзе цешыцца й сэрца мае, і таксама я; 16 I будуць цешыцца ныркі мае, як вусны твае будуць гукаць пасьцівасьць. 17 Няхай сэрца твае не завідуе грэшнікам, але будзь ты ў боязьні СПАДАРА ўвесь дзень; 18 Бо як ё будучыня, то надзея твая ня будзе страчана. 19 Слухай ты, сыну мой, і будзь мудры, і кіруй сэрца свае на дарогу.
20 Ня будзь памеж тых, што жлопаюць віно, жаруць мяса; 21 Бо п'яніца й жэрлы зьбяднеюць, і ў рызьзё адзенецца санлівы.
22 Будзь паслухмяны айцу свайму: ён нарадзіў цябе, і ня грэбуй маткаю сваёй у старасьці ейнай. 23 Купляй праўду і не прадавай мудрасьці а навукі а розуму.
24 Будзе вельма цешыцца айцец справядлівага, і хто нарадзіў мудрага, будзе мець радасьць ізь яго. 25 Будуць радава́цца айцец твой і маці твая, і цешыцца тая, што нарадзі́ла цябе.
26 Сыну мой, аддай сэрца свае імне, і вочы твае хай зычаць дарогаў маіх. 27 Бязуля - глыбокая яма, і чужая жонка - вузка́я студня; 28 Яна таксама цікуе, як на здабытак, і множа выступнікаў памеж людзёў.
29 У каго гора? у каго смутак? у каго ва́ды? у каго пустая гаворка? у каго раны бязь віны? у каго чырвань аччу? 30 У тых, што сядзяць да пазна зь віном, у тых, што ходзяць шукаць мешанага. 31 Не глядзі на віно, як яно чырвонае, як яно даець свой колер у чары, гладка зыходзе: 32 Наапошку, яно ўкусе, як гад, ужыгале, як атрутны гад; 33 Вочы твае будуць зьвернены на чужыя, і сэрца твае будзе вымаўляць крутадушнае; 34 I будзеш, як тый, што ляжыць сярод мора, або як тый, што ляжыць на версе машты: 35 „Білі мяне, і імне не балела; таўклі мяне, і я ня чуў. Як прачхнуся, ізноў пайду шукаць яго".
1 Не завідуй благім людзём і ня зыч быць ізь імі; 2 Бо сэрца іхнае думае праз уціск, і вусны іхныя размаўляюць празь ліха. 3 Мудрасьцяй становяць дом і розумам яго мацуюць; 4 I ведаю пакоі поўняцца ўсялякім дарагім а прыемным багацьцям. 5 Мудрая людзіна дужа́я, і людзіна веды дужэе. 6 Дык із мудрай радаю будзеш ваяваць вайну, і ломач у множасьці параднікаў. 7 Высокая дурному мудрасьць; ён не адчыняе вуснаў сваіх ля брамы. 8 Хто прыдумляе рабіць ліха, таго назавуць місьцюком. 9 Заме́ры дурноты - грэх, і насьміханьнік - агіда людзём. 10 Ты млявы ў дзень няшчасьця, сьцісьненая сіла твая. 11 Ратуй узятых на сьмерць, і нягож адмовішся ад тых, што скаўзаюцца да сьмерці? 12 Калі скажаш: „Вось, мы ня знаем гэтага"; Тый, што важа сэрца, не разумее? Тый, што заховуе душу́ тваю, Ён знае і адплаце людзіне подле ўчынкаў ейных.
13 Еж, сыну, мёд мой, бо ён смачны, і наўза салодкая паднябеньню твайму; 14 Гэтак веданьне мудрасьці душы тваёй, калі ты знашоў яе: і ё будучыня, надзея твая ня будзе страчана. 15 Ня цікуй, нягодніча, на дом справядлівага, ня глабай месца ягонага, ідзе ён ляжыць; 16 Бо сем разоў паваліцца справядлівы і ўстане, але нягодныя спатыкнуцца аб ліха. 17 Як упадзець непрыяцель твой, ня цешся; і як ён спатыкнецца, няхай не вясе́ліцца сэрца твае; 18 Каб СПАДАР не абачыў, і будзе ліха ў ваччу Ягоным, і каб Ён не адвярнуў гневу Свайго ад яго. 19 Не абурайся на ліхадзеяў і не завідуй нягодным; 20 Бо ня будзе будучыні ліхому, сьвечка нягодных згасьне. 21 Бойся, сыну мой, СПАДАРА й караля, ня зьвязуйся зь некажначаснымі; 22 Бо неўспадзеўкі прыйдзе няшчасьце іхнае, зьніжэньне абодвых іх, хто ведае?
23 Таксама й гэта мудрым: зварачаць увагу на асобы на судзе ня добра; 24 Хто кажа нягоднаму: „Справядлівы ты", таго будуць клясьці люды, тым будуць брыдзіцца народы; 25 Але ўпікаючым будзе прыемна, і прыйдзе на іх добрае дабраславенства. 26 У вусны цалуюць тых, хто адказуе вернымі словамі. 27 Прыгатуй справу сваю вонках, сконч яе сабе на полю, а потым пастанаві дом свой. 28 Ня будзь бяз прычыны сьветкаю на прыяцеля свайго ані зьвядзі вуснамі сваімі; 20 Не кажы: „Як ён зрабіў імне, так і я зраблю яму: адплачу людзіне́ подле ўчынкаў ейных".
30 Праходзіў я ля поля лянога і ля вінішча людзіны, спабытае розуму; 31 І, гля, усе яно зарасло церням, стрыкачка пакрыла зьверх яго, і каме́нная агарожа яго абурана; 32 I я назіраў, разважаў у сэрцу сваім добра, глядзеў, адзяржаў навуку: 33 „Троху сну, троху дрымоты, троху шчанленьня рук да лежні"; 34 I прыйдзе, прыйдзе твая беднасьць, і нястача твая, як узброены муж.
1 Таксама й гэта прыказі Салямонавы, каторыя выпісалі мужы Гэзэкі, караля Юдэйскага. 2 Слава Божая схаваць справу, але чэсьць каралёва прасачыць справу. 3 Неба ўзглядам вышыні, і зямля ўзглядам глыбіні, і сэрца каралёў ня скума́льныя. 4 Адлучы шумаўё ад сэрца, і выйдзе судзіка́ літаваньніку; 5 Аддаль нягоднага ад караля, і пасад ягоны ўмацуецца справядлівасьцяй. 6 Не выстаўляйся ў прытомнасьці караля і на месцу вялікіх ня стой; 7 Бо вале́й хай скажуць табе: „Пайдзі вышэй сюды", чымся пастановяць цябе ніжэй у прытомнасьці князя, каторага бачылі вочы твае. 8 Не хапайся да сьпярэчкі, бо што зробіш наапошку, як асарамаціць цябе прыяцель твой. 9 Сьперачайся з прыяцелям сваім, але тайны другога не адкрывай; 10 Каб не засароміў цябе тый, што пачуе, і даказ твой ня зьвернецца. 11 Як залатыя яблыкі ў срэбнай судзіне, так слова, як належа, сказа́нае. 12 Як залатая ўносьніца а прыбор із чыстага золата, так мудры ўпіканьнік слухаючаму вуху. 13 Як халадок ад сьнегу ў жніво, так верны пасланец таму, хто паслаў яго, бо ён пасіляе душу́ спадароў сваіх. 14 Як булакі а вецер без дажджу, так людзіна́, што хваліцца хвальшывым падаркам. 15 Цярплівосьцяй пераканаеш дзяржаўцу, і мяккі язык пераломе косьць.
16 Знашоў мёд, еж досыць, каб ты не перасыціўся ім, і ня вырвала яго. 17 Зьдзержуй нагу сваю ад дому прыяцеля свайго, каб ты не дадзеў яму, і ён не зьненавідзіў цябе.
18 Молат а меч а за́йстраная страла - людзіна́, што сьветча на прыяцеля свайго хвальшывым сьветчаньням. 19 Зломлены зуб і зьвіхнёная нага давер да нявернага чалавека ў часе бяды. 20 Як тый, што адбірае адзецьце ў сьцюдзёнае надвор'е, і як воцат на салетру, так тый, што пяець песьні смутнаму сэрцу. 21 Калі галодны непрыяцель твой, дай яму хлеба есьці; і калі ён сьмягне, дай яму вады піць; 22 Бо ты пакладзеш жар на галаву ягоную, і СПАДАР адплаце табе. 23 Паўночны вецер прыжанець дождж, тайны язык - хмарны від. 24 Валей жыць у куце страхі, чымся із звадліваю жонкаю ў супольным доме. 25 Як сьцюдзёная вада стамаванай душы, так добрая ведамка з далёкае зямлі. 26 Як мутны ўзнор і папсаванае жарало, так справядлівы, перад нягодным упадаючы. 27 Нядобра есьці шмат мёду, так няслава людзіне́, што шукае славы свае. 28 Разбуранае места, безь сьцяны - людзіна, што не валодае сваім духам.
1 Як сьнег улетку і як дождж у жніво, так чэсьць ня ўходзе дурному. 2 Як блудная птушка, як лёт ластаўчын, так бяспрычынны праклён ня здойсьніцца. 3 Пуга каню, аброць аслу, і кій сьпі́не дурных. 4 Не адказуй дурному подле дурноты ягонае, каб і ты ня стаў роўны зь ім; 5 Адказуй дурному подле дурноты ягонае, каб ён ня быў мудрыцом у ваччу сваім. 6 Адцінае сабе ногі, п'ець шкоду тый, што пасылае паручэньне рукою неразумнага; 7 Як сьцёгны кволыя ў кульгавага, так прыказь у вуснах неразумных. 8 Як тый, што пушчае дарагі камень з пушчала, так тый, што сьціць неразумнага. 9 Як цернь у руццэ п'яніцы, так прыказь у вуснах неразумных. 10 Як стралец ране ўсіх, так наймаючы неразумнага і наймаючы хаджан. 11 Як сабака зварачаецца да ірвакоў сваіх, так неразумны паўтарае дурноту сваю. 12 Ці бачыў чалавека, мудрага ў ваччу сваім? Болей надзеі ў неразумнага, чымся ў яго. 13 Ляны кажа: „Леў на дарозе, леў меж вуліцаў". 14 Дзьверы абарачаюцца на завесах сваіх, а ляны - на ложку сваім варочаецца. 15 Ляны хавае руку́ сваю ў талерку, і цяжка яму падняць яе да вуснаў сваіх. 16 Мудрэйшы ляны ў ваччу сваім за сямёх адказуючых разумна. 17 Як тый, што хапае сабаку за вушы, так хадзяка, што мяшаецца да чужое сьпярэчкі. 18 Як шалёны, што пушчае галавешкі, стрэлы а сьмерць, 19 Так людзіна, што ашукуе прыяцеля свайго й кажа: „Ціж я ня шкеліў?" 20 Ідзе няма дроў, цяпло гасьне; і йдзе няма агу́каньніка, нязгода моўкне. 21 Вугаль да жару, і дровы да цяпла; і звадлівая людзіна да тога, каб зацяпляць нязгоду. 22 Словы агу́каньніка, як ласонікі, і зыходзяць да нутра жывата. 23 Як гліняны гаршчок, паліваны срэбным шумаўём, так гарачыя вусны й нягоднае сэрца. 24 Вуснамі сваімі не́прыяцель прыдае́цца, але ў нутру сваім задумляе ашуку; 25 Калі ён гу́кае лагодна, ня вер яму, бо сем агідаў у сэрцу ягоным. 26 Чыя ненавіднасьць прыкрыта ашукаю, таго злосьць адкрыецца прынародна. 27 Хто капае яму, уваліцца ў яе; і камень зьвернецца на тога, хто коце яго. 28 Манлівы язык ненавідзе ўцісьненых ім, і гладкі́я вусны прычыняюць адхіненьне.
1 Не хваліся заўтрашнім днём, бо ня ведаеш, што дзень народзе. 2 Хай хвале цябе чужы, а ня вусны твае, - чужаземец, а не язык твой. 3 Цяжкі́ камень, і пясок ва́гкі; але гнеў дурнога цяжшы за абодвых. 4 Гнеў - неміласьціўнасьць, і абурэньне - паводка; але хто вытрывае супроці завісьці? 5 Вале́й адкрытае га́неньне, чымся патайная любоў. 6 Верныя раны любячага, але ашукныя цалаваньні не́прыяцеля. 7 Насычаная душа брыдзіцца наўзаю, але галоднай душы ўсе гаркое соладка. 8 Як птушка-валацуга, што адляцела ад свайго гнязда, так людзіна, што пайшла ад свайго месца валачыцца. 9 Масьць а кадзеньне цешаць сэрца, і валей саладзіня прыяцелева, чымся собская рада. 10 Прыяцеля свайго й прыяцеля айца свайго не пакідай, і да дому брата свайго не хадзі ў дзень няшчасьця свайго; валей сусед блізкі́, чымся брат далёкі. 11 Сыну мой! будзь мудры й павесялі сэрца мае; і я адкажу словам таму, каторы ўпікае імне. 12 Разважлівы, перадбачачы ліха, хаваецца; простыя йдуць, і іх караюць. 13 Вазьмі адзецьце ягонае, бо ён ручаў за чужніка, і вазьмі заклад у яго за чужую. 14 Хто голасна дабраславе прыяцеля свайго рана нараніцы, то за праклён гэта будуць мець яму.
15 Кажначаснае ка́паньне вельмі дажджлівага дня й звадлівая жонка аднолькавыя; 16 Хто хавае яе, хавае вецер, і пахнючы алей у правіцы. 17 Зялеза войстра зялеза, так людзіна́ войстра від прыяцеля свайго. 18 Хто даглядае фіґу, паспытаецца садавіны яе; і хто рупіцца праз спадара свайго, будзе паважаны. 19 Як у вадзе від - да віду, так сэрца людзіны - да людзіны. 20 Шэоль а авадон ніколі не насыцяцца, і вочы чалавека не насыцяцца. 21 Літавальны гаршчок да срэбра і горан да золата, так людзіна, подле хвалы свае. 22 Калі будзеш таўчы дурнога ў ступе таўкачом памеш круп, дурнота ягоная не аддзеліцца ад яго.
23 Рупся ведаць стан авец сваіх, даглядай дабро стады свае; 24 Бо багацьце ня вечнае, і ці карона ад роду да роду? 25 Сена зьяўляецца, і кунежная трава паказуецца, і гаравое зельле зьбіраюць. 26 Ягняты дзеля адзецьця твайго, і козы - цана поля. 27 I даволі казінага малака на ежу табе, на ежу хатнім і на жывеньне служэбак тваіх.
1 Нягодныя ўцякаюць, як ніхто не жанецца; але справядлівыя бясьпечныя, як левянё. 2 За выступ зямлі ё шмат князёў у ёй, але пераз чалавека розуму, веды яна даўгавечная. 3 Бедная людзіна, што ўціскае галечаў - лівун, што зносе і не даець еміны. 4 Пакідаючыя права хваляць нягодных, але тыя, што дзяржаць права, сьперачаюцца зь імі. 5 Благія людзі ня цямяць суду, але тыя, што шукаюць СПАДАРА, цямяць усе. 6 Валей бедны, што ходзе ў сваёй беззаганнасьці, чымся тый, што ходзе крывымі дарогамі, дарма што ён багаты. 7 Дзяржа́чы права - сын мудры, але прыяцель бязульных сарамаціць айца свайго. 8 Хто павялічае маемасьць сваю квотамі і несправядлівым прыбыткам, тый зьбірае яго бачліваму да бедных. 9 Хто адварачае вуха свае, каб ня чуць Права, нават малітва ягоная - агіда. 10 Хто прычыняе, што пасьцівыя блудзяць на благой дарозе, сам уваліцца ў яму сваю, але беззаганным спадзець дабро. 11 Багатыр - мудрэц у ваччу сваім, але разумны галеча раскумякае яго. 12 Як справядлівыя цешацца - вялікая слава; але як паўстаюць нягодныя, чалавек хаваецца. 13 Хто хавае выступы свае, ня будзе мець дасьпеху; але хто спавядаецца а пакідае, таму паспагадаюць. 14 Шчасьлівая людзіна заўсёды старожкая, але хто каляне сэрца свае, уваліцца ў ліха. 15 Равучы леў а мурмель-мядзьведзь - нягодны дзяржаўца над галечаю. 16 Князь, катораму не стаець розуму, таксама вялікі ўцісканьнік. Хто ненавідзе прагавітасьць, падоўжа дні свае. 17 Чалавек, ацяжараны крывёй душы, аж да ямы будзе бегчы; няхай ніхто яго не дзяржыць. 18 Хто ходзе пасьціва - спасёны будзе, але крутадушных дарогаў паваліцца на аднэй зь іх. 19 Хто робе зямлю сваю, насыціцца хлебам; але хто жанецца за пустым, насыціцца беднасьцяй. 20 Шмат дабраславенстваў на людзіну верную; але хто сьпяшаецца забагацець, ня будзе нявінны. 21 Зважаць на асобы, ня добра, ба за лусту хлеба муж выступае. 22 Хто сьпяшаецца забагацець, мае благое вока й ня ведае, што нястача стрэне яго. 23 Хто ўпікае людзіне, знойдзе потым большую ласку, чымся тый, што падлыгуе языком сваім. 24 Хто глабае айца свайго альбо маці сваю й кажа: „Няма выступу", тый сябра нішчыцеля. 25 Хто гордага сэрца, тый узрушае ва́ду; але хто спадзяецца на СПАДАРА, насыціцца. 26 Хто спадзяецца на сэрца свае, тый дурны; але хто мудра ходзе, будзе вывальнены. Хто даець бедным, ня будзе мець нястачы; але хто зачыняе вочы свае, будзе мець шмат праклёнаў. 28 Як нягодныя ўзвышаюцца, чалавек хаваецца; але як яны гінуць, справядлівыя множацца.
1 Часта га́нены, каляне завыек, будзе зьнецікі зьнішчаны, ды без вылячэньня. 2 Як справядлівыя множацца, люд цешыцца; але як нягодныя маюць уладу, люд стогне. 3 Хто любе мудрасьць, цеша айца свайго; але хто карагодзіцца зь бязулямі, тый згубе маемасьць. 4 Кароль мацніць зямлю судам, але хто адзержуе падаркі, бура́е яе. 5 Людзіна, што падлыгуе прыяцелю свайму, станове сетку на ногі яго. 6 У выступку па́садка благой людзіне, але справядлівы пяець а цешыцца. 7 Справядлівы знае права галечы, нягодны не разумее пазнаньня. 8 Зьдзеклівыя прыносяць месту па́садку, але мудрыя адварачаюць злосьць. 9 Як мудрая людзіна правуецца зь людзіною дурною, ці злуецца, ці сьмяецца, ня мае супакою. 10 Прагавітыя крыві ненавідзяць беззаганнага, але пасьцівыя рупяцца праз душу́ ягоную. 11 Дурны выказуе ўвесь свой дух, але мудры дзяржыць яго на пасьлей. 12 Калі дзяржаўца слухае слова манюкі, усі слугі ягоныя нягодныя. 13 Бедны й уцісканьнік сустракаюцца, СПАДАР асьвячае вочы абодвых. 14 Калі кароль судзе подле праўды галечу, пасад ягоны будзе ўмацаваны назаўсёды. 15 Дубец а ўпікі даюць мудрасьць, але дзяцё пакіненае сарамаціць маці сваю. 16 Як нягодныя множацца, выступку множыцца, але справядлівыя абачаць улад іх. 17 Навучай сына свайго, і ён дасьць табе супакой, і дасьць ласонікі душы тваёй. 18 Ідзе няма ві́дзені, люд няўзьдзержлівы; але шчасьлівы тый, што дзяржыць права. 19 Слугі не зазырыш словамі, бо, дарма што ён цяме, не адкажа. 20 Ці бачыў мужа хаплівага ў словах сваіх? Болей надзеі зь неразумнага, чымся зь яго. 21 Хто кунежа з маленства слугу свайго, наапошку ён стане валадаром да яго. 22 Гняўлівая людзіна́ ўзрушае ва́ду, і апрысклівая багатая выступкам. 23 Гордасьць людзіны паніжае яе, але пакорны духам адзяржыць чэсьць. 24 Хто сябруе із злодзеям, ненавідзе душу́ сваю; чуе кляцьбу і не выяўляе. 25 Дрыжэньне чалавека станове па́садку, але хто спадзяецца на СПАДАРА, будзе ўзьвялічаны. 26 Шмат хто шукае віду дзяржаўцы, але суд людзіны ад СПАДАРА. 27 Агіда справядлівым людзіна́ несправядлівая, і агіда нягодным пасьцівы дарогаю.
1 Словы Аґура Ячанка. Цяжар агалашае муж Іхіелю, Іхіелю а Укалу. 2 Бо недасьціпнейшы я за іншую людзіну, і няма ў мяне розуму людзкога; 3 Я не наўчыўся мудрасьці, каб веду сьвятых ведаць.
4 Хто ўзышоў на неба й зышоў? хто зьбер вецер у прыгоршчы свае? хто завязаў ваду ў вадзецьце? хто пастанавіў усі канцы зямлі? што за імя ягонае? і што за імя сыну ягонаму? ці ведаеш? 5 Кажнае слова Божае пералітаванае; Ён шчыт тым, што спадзяюцца на Яго. 6 Не дабаўляй да слоў Ягоных, каб Ён ня ўпікнуў табе, і ты не апынуўся манюкам.
7 Дзьвюх рэчаў я прасіў у Цябе; не адмоў імне ўперад, чымся памру: 8 Ману й ашукнае слова здаль ад мяне, галіты й багацьця не давай імне, жыві мяне належнаю емінаю маёй, 9 Каб я, перасыціўшыся, не адрокся й не сказаў: „Хто СПАДАР?" і каб, згалеўшы, я ня краў і ня будзеніў імені Бога свайго.
10 Не агукай слугі спадару ягонаму, каб ён не пракляў цябе, і ты ня быў вінен. 11 Ё пакаленьне, што клінець айца свайго і маці свае не дабраславе. 12 Ё пакаленьне чыстае ў вачох сваіх, але не адмытае ад нечысьці свае. 13 Ё пакаленьне - о якія пыхатыя вочы іхныя, і як узьнятыя векі іхныя! 14 Ё пакаленьне, каторага зубы - мячы й каторага шчэляпы - вялікія нажы на тое, каб пажэрці ўбогіх ізь зямлі і бедных ізь людзёў!
15 У п'яўкі дзьве дачкі: „Дай, дай". Гэтыя тры ненасыці, і чатыры ня скажуць: „Досыць!" 16 Шэоль і бясплодная дзетніца, зямля не насычаная вадою, і цяпло ня скажа: „Досыць!".
17 Вока, што насьміхаецца з айца і грэбуе пакораю да маці, выдзяўбуць ґруґаны дольнія, і пажаруць птушаняты арліныя.
18 Тры лішне дзіўныя імне, і чатыры, каторых я ня знаю: 19 Дарогі арла ў паветру, дарогі гада на ска́ле, дарогі карабля сярод мора і дарогі мужчыны да дзявушчае.
20 Такая дарога чужаложнае жонкі: пад'ела, і абцерла вусны свае, і сказала: „Я не зрабіла нягоднасьці".
21 Пад трыма дрыжыць зямля, і чатырох яна ня можа несьці: 22 Пад слугою, як ён каралюе, і дурням, як ён насыціўшыся; 23 Пад ненавіднаю жонкаю, калі яна выходзе замуж, і нявольніцаю - наступніцаю па спадарыні сваёй. 24 Во чатыры малюсенькія на зямлі, але надзвычайна мудрыя: 25 мурашкі - люд ня дужы, гатуюць, адылі́, емя сабе ўлетку; 26 Трусы - люд кволы, робяць, адылі́, дамкі сабе ў ска́лах; 27 Шаранча ня мае караля, але выступаюць усі зьбершыся вяткаю; 28 Павук чапляецца лапамі, але бывае ў палацах каралеўскіх.
29 Тры, што добра ходзяць, але чатыры хораша ходзяць: 30 Леў, найдужшы сярод жывёлы, і не адварачаецца ад нікога; 31 Паперазаны па сьцёгнах конь, казёл і кароль, катораму няма супара.
32 Калі ты зрабіў дурна з прычыны свайго вяльмува́ньня, і калі табе прышло ўдум ліха - руку́ на вусны. 33 З малака б'юць масла, і ад вытня з носу йдзець кроў, і ўзрушэньне гневу прыводзе да ва́ды.
1 Словы караля Лемуеля, цяжар, што маці ягоная наўчыла яго. 2 Што, сыну мой? і што, сыну жывата майго? і што, сыну абятніцаў маіх? 3 Не аддавай жанкам сілы свае ані дарогаў сваіх тым, што губяць каралёў.
4 Не каралём, Лемуелю, не каралём піць віно ані князём хмельны напітак: 5 Каб, піўшы, не забыўся ўставы й не перакруціў суд усіх уцісканых. 6 Дайце хмельны напітак гінучаму і віно тым, каторым горка на душы. 7 Няхай ён вып'е, і забудзецца бядноту сваю, і стомы свае ня ўспомне балей. 8 Адчыні вусны свае дзеля немага, да суду ўсіх сыноў, што адыходзяць на вечнасьць. 9 Адчыні вусны свае, судзі справядліва й барані справу ўбогага а беднага.
10 Малайчыну жонку хто знойдзе? бо шмат большая за пэрлы цана яе. 11 Пэўнае да яе сэрца мужа ейнага, і прыбытку ня будзе нястачы. 12 Робе дабро яму, а ня ліха, усі дні жыцьця свайго. 13 Шукае воўны а лёну і ахвотна робе рукамі сваімі. 14 Яна, як караблі купецкія, зда́леку дастаўляе емя свае. 15 I ўстаець яшчэ ночы, і раздаець ежу хатнім сваім, і належнае служэбкам сваім. 16 Яна падумала праз поле й прыдбала яго; з пладоў рук сваіх яна садзе вінішча. 17 Папяразуе сілаю сьцёгны свае й мацуе рукі свае. 18 Цеме, што тавар ейны добры; ня гасьне ночы сьветач ейны. 19 Выцягуе рукі свае да прасьніцы й дзяржыць верцяно ў далані сваёй. 20 Адчыняе даланю сваю беднаму і выцягуе рукі свае ўбогаму. 21 Не баіцца сьнегу ля дому свайго, бо ўвесь дом ейны апранены падвойна. 22 Яна тчэць сабе каберцы; шоўк а пурпура адзецьце ейнае. 23 Ведамны ля брамау муж ейны, як сядзіць із старца́мі зямлі. 24 Яна тчэць цянюсенькае палатно, і прадаець, і паясы Канаанянам - купцом. 25 Моц а чэсьць - адзецьце ейнае, і сьмяецца аж да апошняга дня. 26 Адчыняе вусны з мудрасьцяй, і навука міласьці на языццэ ў яе. 27 Яна глядзіць добра дарогаў дамовы свае і ня есьць хлеба ў дзяньгубстве. 28 Устаюць дзеці ейныя і завуць яе шчасьліваю; устаець муж ейны і хвале яе. 29 „Шмат якія дачкі прыдбалі цноту, але ты перайшла ўсі іх". 30 Прынаднасьць ашукная, і харашыня марная; жонка, што баіцца СПАДАРА, будзе ўхвалёна. 31 Дайце ёй з пладоў рук ейных, і няхай учынкі ейныя ўхваляць яе ля брамаў.
1 Словы Ка́заньніка, сына Давідавага, караля ў Ерузаліме. 2 Марнасьць марнасьцяў, сказаў Ка́заньнік, марнасьць марнасьцяў, усе марнасьць. 3 Якая перавага чалавеку з усяе гарапашнасьці ягонае, што ён гарапашнічае пад сонцам? 4 Пакаленьне адыходзе, і пакаленьне прыходзе, але зямля трывае на векі. 5 Таксама сонца ўзыходзе, і сонца заходзе, і сьпяшаецца да месца свайго, ідзе яно ўзышло. 6 Вецер вее на паўдня і кружыняе на поўнач, кружыняе, кружыняе, дзьмець і на кругі свае зварачаецца вецер. 7 Усі рэкі цякуць у мора, мора, адылі, ня поўнае; да тога месца, скуль рэкі цякуць, яны зварачаюцца.
8 Усі рэчы поўныя працы; ня можа людзіна́ выказаць; не насыціцца вока глядзеньням, ані вуха напоўніцца слуханьням. 9 Што было, тое й будзе; і што дзеялася, тое й будзе дзеяцца; і няма нічога новага пад сонцам. 10 Бывае штось, праз што кажуць: „Глянь гэта навіна́"; але было яно ўжо ад веку, што быў перад намі. 11 Няма памяці пярэдняга, дый апошнія, што будуць, не застануцца ў памяці тых, што прыйдуць наапошку.
12 Я, Ка́заньнік, быў каралём над Ізраелям у Ерузаліме. 13 І я наважыў у сэрцу сваім сачыць а скума́ць розумам усе, што дзеецца пад нябёсамі. Гэты цяжкі́ занятак даў Бог сыном людзкім, каб мучылі сябе ім. 14 Бачыў я ўсі справы, якія робяць пад сонцам: і вось, усе - марнасьць а тамаваньне духа. 15 Скрыўленага нельга выпрастаць, і нестаючага нельга лічыць. 16 Мужаваў я із сэрцам сваім, кажучы: „Я, гля, я ўзьвялічыўся а прыдбаў болей мудрасьці, чымся ўсі, што былі перад імною ў Ерузаліме, і сэрца мае бачыла шмат мудрасьці а веды". 17 І я даў сэрцу свайму пазнаць мудрасьць а веду, шал а дурноту; і я ведаю, што таксама гэта не́марасьць духа; 18 Бо ў шмат мудрасьці, шмат і гневу, і хто павялічае веду, павялічае боль.
1 Я сказаў у сэрцу сваім: „Хадзі ж цяпер, я спрабую цябе веселатою, наглядзіся на дабрыню": і вось, гэта таксама марнасьць. 2 Празь сьмех я сказаў „Дурнота!" і празь веселату́: „Што даець яна?" 3 Я прабаваў у сэрцу сваім цешыць віном цела свае, а сэрца свае ўводзіць у мудрасьць, няцца й дурноты, пакуль не абачу, што добрае сыном людзкім, што рабілі б яны пад нябёсамі ў ліках дзён жыцьця свайго. 4 Я ўчыніў вялікія справы: пастанавіў сабе дамы, пасадзіў сабе вінішчы, 5 Уладзіў сабе гароды а сады, і пасадзіў дзервы ўсялякае садавіны ў іх; 6 Зрабіў сабе копані водаў, каб навадняць гаі, ідзе растуць дзервы; 7 Прыдбаў слугаў а нявольнікі, і чэлядзь была́ ў мяне; і былі ў мяне таксама стады буйнога й драбнога статку - балей, чымся ў вусіх, былых перад імною ў Ерузаліме; 8 Зьбер сабе таксама срэбра а золата і асаблівы скарб із каралёў а краінаў; замеў сабе пяюноў а пяюльлі і раскошы сыноў людзкіх - караліцу а караліцы; 9 Значыцца, я быў вялікі і ўзьвялічыўся болей за ўсіх, былых перад імною ў Ерузаліме; таксама мудрасьць мая была з імною. 10 І чаго б не прасілі вочы мае, я не задзержаваў ад іх; не адмаўляў сэрцу свайму ніякае радасьці, бо сэрца мае цешылася з усяе гарапашнасьці мае; і гэта было маёй дзеляй з усяе гарапашнасьці мае. 11 І глянуў я на ўсі работы свае, што зрабілі рукі мае, і на гарапашнасьць, што я дазнаваў робячы: і вось, усе марнасьць а не́марасьць духа, і няма перавагі пад сонцам.
12 І зьвярнуўся я пабачыць мудрасьць і шал а дурноту; бо што можа зрабіць тый, што прыходзе па каралю, на тое, што ўжо зроблена? 13 І абачыў я, што ё перавага мудрасьці над дурнотаю, як перавага сьвятліні над цямнотаю; 14 У мудрага вочы ў галаве ягонай, а дурны ходзе ў цямноце. І пазнаў я, таксама я, што адна прыгода прыгаджаецца ўсім ім. 15 І сказаў я ў сэрцу сваім: „Як прыгодзіцца неразумнаму, так прыгодзіцца й імне: дык нашто ж я быў мудрэйшы?" І сказаў я ў сэрцу сваім, што гэта таксама марнасьць; 16 Бо мудрага ня будуць па́мятаваць вечна, як, і неразумнага; у прыйдучыя дні ўсе чыста забудзецца, і як памрэць мудры, так памрэць неразумны. 17 І зьненавідзіў я жыцьцё; бо ліхая імне справа, спраўляная пад сонцам, бо ўсе марнасьць а не́марасьць духа. 18 І зьненавідзіў я ўсю гарапашнасьць сваю, што я рабіў пад сонцам; бо я пакіну яе чалавеку, што будзе просьле мяне. 19 І хто ведае, будзе ён мудры ці дурны? ён, адылі, будзе мець уладу над усёй маёй гарапашнасьцяй, што я рабіў, і паказаў сябе мудрым пад сонцам. Гэта таксама марнасьць. 20 Дык я абярнуўся, каб абезнадзеіць сэрца свае з усяе гарапашнасьці, што я меў пад сонцам; 21 Бо бывае чалавек, што працуе з мудрасьцю, зь ведаю а ўменьням, прымеж тога людзіне, што не працавала ў тым, мае аддаць яе на дзель. Гэта таксама марнасьць а вялікае ліха. 22 Бо што будзе чалавеку з усяе гарапашнасьці, зь не́марасьці сэрца свайго, што ён рабіў пад сонцам? 23 Бо ўсі дні ягоныя - болі а гнеў, а ўсі заняткі ягоныя, нават ночы, не супачывае сэрца ягонае. І гэта марнасьць. 24 Нічога няма лепшага людзіне, як есьці й піць і дазваляць душы сваёй бачыць дабро з гарапашнасьці свае. Таксама гэта бачыў я, што яно ад рукі Божае; 25 Бо хто можа есьці альбо хто можа чуць болей як я? 26 Бо людзіне́, што добрая ў ваччу Бога, Ён даў мудрасьць а веду а радасьць; але грэшніку даець клопат зьбіраць а ашчаджаць, каб даць добраму перад Богам. Гэта таксама марнасьць а немарасьць духа.
1 Усяму пара, і час кажнаму зычаньню пад небам: 2 Пара радзіцца, і пара паміраць; пара садзіць, і пара вырываць пасаджанае; 3 Пара забіваць, і пара лячыць; пара бура́ць, і пара будаваць; 4 Пара плакаць, і пара сьміяцца; пара галасіць, і пара скакаць; 5 Пара кі́даць каменьне, і пара зьбіраць каменьне; пара абыймаць, і пара здаляцца ад абыймаў; 6 Пара шукаць, і пара губляць; пара шчаджаць, 2 і пара раськідаць; 7 Пара ірваць, і пара сшываць; пара маўчэць, і пара гу́каць; 8 Пара любіць, і пара ненавідзіць; пара вайны, і пара міру.
9 Што за перавага працуючаму з тога, што ён працуе? 10 Бачыў я дзейнасьць, каторую даў Бог сыном людзкім, каб яны спраўляліся зь ёю. 11 Усе ўчыніў Ён харошым упару сваю, таксама ўлажыў Ён сьвет у сэрца іхнае так, што ня можа людзіна адкрыць справаў, каторыя Бог спраўляе ад пачатку аж да канца. 12 Ведаю, што нямаш ім іншага дабра, як весяліцца й рабіць дабро ў жыцьцю сваім. 13 І калі якая людзіна есьць а п'ець а бача дабро з гарапашнасьці свае, то гэта дар Божы. 14 Ведаю, што ўсе, што робе Бог, застаецца на векі; да яго няма чаго дабаўляць і ад яго няма чаго адыймаць; і Бог зрабіў так, каб баяліся Яго. 15 Што было, даўно яно; і што мае быць, ужо было; і Бог спаганяе зь мінуласьці.
16 Яшчэ бачыў я пад сонцам: месца суду, а там нягоднасьць; і месца справядлівасьці - нягодны там. 17 Я сказаў у сэрцу сваім: „Справядлівага й нягоднага будзе судзіць Бог, бо пара́ там на кажнае зычаньне й на кажны ўчынак там".
18 Быў сказаўшы я ў сэрцу сваім праз справы сыноў людзкіх, што Бог спрабаваў іх і паказаў, што яны жывёла самы па сабе; 19 Бо тое, што прылуча́ецца сыном людзкім, прылучаецца жывёле, і адна прылука ўсім: як адныя паміраюць, так паміраюць і другія; але, усі маюць адзін дух; і ня мае людзіна́ перавагі над жывёлаю; бо ўсе марнаеьць. 20 Усе йдзець у вадно месца: усе паўстала з пылу, і ўсе абернецца ў пыл. 21 Хто ведае, ці дух сыноў людзкіх узыходзе ўгару і ці дух жывёлы зыходзе далоў, да зямлі? 22 Дык я бачыў, што нічога няма лепшага, як што людзіна цешылася б з працаў сваіх; бо гэта дзель ейная; бо хто прывядзець яе пабачыць, што будзе просьле яе?
1 Ізноў я зьвярнуўся й разважаў усі ўціскі, што бываюць пад сонцам: і во сьлёзы ўцісканых, і няма ў іх пацяшыцеля; і на баку ўцісканьнікаў іхных сіла, і няма ў іх пацяшыцеля. 2 І пахваліў я памерлых, што даўно памерлі, больш за жывых, што яшчэ жывуць; 3 Але ляпей за гэтых двух таму, хто яшчэ ня быў, хто ня бачыў благое дзейнасьці, што дзеюць пад сонцам. 4 Ізноў я разважаў усі натугі і ўсі ўменьні, што дзеля гэтага людзіна завідуе прыяцелю свайму. Гэта таксама марнасьць а не́марасьць духа. 5 Дурны шчапляе рукі свае і зьядае цела свае. 6 Валей жменя пацехі, як прыгоршчы натугі а немарасьці духа.
7 І я зьвярнуўся, і бачыў марнасьці пад сонцам: 8 Ё адзін, і няма другога, ані сына, ані брата няма ў яго; прымеж тога няма канца ўсёй натузе ягонай, і вока ягонае не насыціцца багацьцям. „На каго ж я натужуюся і спабываю душу сваю дабра?" Гэта таксама марнасьць; ,і. благая дзейнасьць гэта. 9 Двум ляпей, чымся аднаму, бо яны маюць добрую надгароду за натугу сваю; 10 Бо калі яны паваляцца, то адзін падыйме сябру свайго. Але бяда аднаму, як ён паваліцца, бо няма другога падняць яго. 11 Таксама, як лягуць два, дык цёпла ім; а аднаму як угрэцца? 12 І калі хтось дужае яго, два супроцьставяцца яму. І павароз у тры столкі ня борзда парвецца. 13 Валей беднае, але мудрае дзяцё, чымся стары, але неразумны кароль, каторы ня можа быць жураны. 14 Бо іншы зь вязьніцы выходзе караляваць, прымеж тога тый, што радзіўся ў каралеўстве сваім, бяднее. 15 Я бачыў усіх жывучых, што ходзяць пад сонцам ізь дзяцём - другім, што стане на месцу ягоным. 16 Няма канца ўсяго люду, усяго, што быў перад ім, таксама й апошнія не пацешацца зь яго. Напэўна й гэта марнасьць а немарасьць духа.
1 Уважай на нагу сваю, як пойдзеш да дому Божага, і будзь гатоўшы слухаць, чымся даваць аброк дурных, бо яны ня ведаюць, што блага робяць. 2 Не хапайся вуснамі сваімі, і сэрца твае хай не барзьдзіць вымавіць слова перад Богам; бо Бог на небе, а ты на зямлі; затым хай у цябе мала будзе словаў; 3 Бо сьненьне прыходзе ад множасьці дзейнасьці, а голас неразумнага ад множасьці словаў. 4 Як абяцаеш абятніцу Богу, то не адвалакай споўніць яе; бо няма зычлівасьці да неразумных; а ты, як абяцаў, споўні. 5 Валей, каб ты не абяцаў, чымся, каб абяцаў і ня споўніў. 6 Не дазваляй вуснам сваім уводзіць у грэх цела, твае і не кажы перад ангілам: „Гэта абмыла". Нашто меў бы Бог гневацца на голас твой і нішчыць работу рук тваіх? 7 Бо ў множасьці сьненьняў ё шмат і марнасьці і слоў; але ты бойся Бога.
8 Калі ўцісканьне беднага й спабыцьцё суду а справядлівасьці абачыш у краю, ня дзівуйся з гэтага; бо вышшы за высокага назірае і найвышшыя над імі; 9 Перавага ж у вусім у тэй зямлі, ідзе кароль служа полю. 10 Хто любе срэбра, не насыціцца ім; і хто любе множасьць, ня будзе мець прыбытку. І гэта марнасьць. 11 Як павялічаецца дабро, павялічацца й ядучыя яго; і якая карысьць собсьнікам яго? хіба тая, каб глядзець ачыма сваімі. 12 Салодкі сон у працуючага, ці шмат, ці мала ён ізьесьць; але пярэсыць у багатага не даець яму спаць.
13 Ё балючае ліха, я бачыў пад сонцам: багацьце, дзяржанае на шкоду собсьнікам яго; 14 Але тое багацьце гіне з прычыны благое прыгоды: і народзіцца сын у яго, і нічога няма ў руках ягоных. 15 Як вышаў ён із улоньня маці свае, так голым і адходзе ўзноў, як прышоў; і нічога ня вынясе з гарапашнасьці свае, што мог бы ён панесьці ў руццэ сваёй. 16 І гэта таксама балючае ліха, што, як прышоў ён, так і адыйдзе. І што за карысьць яму з тога, што ён працаваў на вецер? 17 Таксама ўсі дні свае есьць у цямноце із шмат якім гневам а хваробаю, із злосьцяй сваёй.
18 Во што я бачыў: ё харошае дабро есьці а піць а бачыць дабро з усяе гарапашпнасьці свае, каторую меў пад сонцам увесь лік дзён жыцьця свайго, што Бог даў яму; бо гэта дзель ягоная. 19 І калі якой людзіне́ даў Бог багацьце а маемасьць, і даў сілу есьці з гэтага, і браць дзель сваю, і цешыцца з гарапашнасьці свае, то гэта дар Божы. 20 Бо ён ня доўга будзе памятаваць дні жыцьця свайго, бо Бог адказуе на радасьць сэрца ягонага.
1 Ё ліха, каторае я бачыў пад сонцам, і шмат яго сярод людзёў: 2 Чалавеку даў Бог багацьце, маемасьць а чэсьць, і няма нястачы душы ягонай ні ў чым, чаго душа ягоная жадае; не даець, адылі, Бог яму сілы есьці з гэтага, але чужнік есьць гэта: гэта марнасьць, і благі боль. 3 Калі народзе сто дзяцей, і будзе жыць шмат год, так што дні год ягоных будуць чысьленыя, але душа ягоная не насыціцца дабром, і таксама ня будзе ён мець пахову, то я скажу: ськідышу ляпей, як яму; 4 Бо ён прыходзе ў марнасьці і адыходзе ў цямноту, і цямнотаю імя ягонае пакрыецца; 5 Таксама сонца ён ня бачыў ані знаў: у гэтага болей супакою, чымся ў гэнага. 6 Але, хоць бы ён жыў двойчы тысяча год, ня бачыў, адылі, дабра, ці ня ўсе пойдзе ў вадно месца? 7 Уся гарапашнасьць людзіны дзеля роту ейнага, і ўсё ж душа яе не напаўняецца. 8 Якая перавага мудрага над неразумным, беднага, што ўмее абыходзіцца, перад жывучымі ?
9 Валей бачаньне ачыма, чымся лятунак душы. Гэта таксама марнасьць а немарасьць духа. 10 Што было, даўно названа імя яго, ведалі, што гэта - чалавек, і што ён можа прававацца з тым, хто дужшы за яго. 11 Гэта ж шмат рэчаў, што павялічаюць марнасьць: якая ж перавага людзіне́? 12 Бо хто ведае, што добрае чалавеку ў жыцьцю, у ліку дзён жыцьця марнасьці ягонае, каторыя ён каратае, як сьцень? Бо хто можа сказаць людзіне́, што будзе пад сонцам просьле яе?
1 Вале́й добрае імя, чымся добрая масьць, і дзень сьмерці, чымся дзень нараджэньня. 2 Вале́й хадзіць да дому жалобы, чымся да дому чэсьці, бо там канец кажнага чалавека, і жывы возьме гэта да сэрца свайго. 3 Вале́й не́марасьць, чымся сьмех, бо ад марнасьці віду лепшае сэрца. 4 Сэрца мудрых у доме жалобы, а сэрца неразумных у доме радасьці. 5 Валей чалавеку слухаць упікі мудрага, чымся чалавеку слухаць песьню неразумных; 6 Бо як трэск церняў пад гаршком, так сьмех неразумнага. І таксама гэта марнасьць. 7 Уціск напэўна дурні́ць мудрага, і падарак губе сэрца. 8 Валей канец рэчы, чымся пачатак яе; цярплівы духам лелшы за гордага духам. 9 Не сьпяшайся ў духу сваім гневацца, бо гнеў у грудзёх неразумных супачывае. 10 Не кажы: "Чаму гэта пярэднія дні лепшыя за гэтыя?" бо ня з мудрасьці ты пытаешся праз гэта. 11 Мудрасьць добрая із спадкам, але карысьнейшая тым, што бачаць сонца; 12 Бо мудрасьць абарона, срэбра абарона, але пераваге веды ў тым, што мудрасьць даець жыцьцё тым, хто мае яе. 13 Глядзі на дзела Божае, бо хто можа выпрастаць, што Ён скрывіў? 14 У дзень добры карыстай з дабра, але ў дзень няшчасьця зважай: адно супроці другога ўладзіў Бог; бо ня знойдзе чалавек просьле сябе нічога.
15 Усяго нагле́дзеўся я ў дні марнасьці свае: бывае справядлівы гіне ў справядлівасьці сваёй, і нягодны далей жывець у нягоднасьці сваёй. 16 Ня будзь лішне справядлівы і ня мудрагель лішне: нашто табе нішчыць самога сябе? 17 Ня будзь лішне нягодны і ня будзь дурны: нашто табе паміраць не ўпару ? 18 Добра, каб ты дзяржаўся гэтага і таксама з гэтага ня здыймай рукі свае, бо хто баіцца Бога, пройдзе ўсе. 19 Мудрасьць мацуе мудрага болей, як дзесяцёх валадароў, што былі ў месьце; 20 Бо няма чалавека, нават справядлівага, на зямлі, што рабіў бы дабро й не грашыў; 21 Затым не на ўсі словы, што кажуць, зварачай увагу, каб ня чуць табе слугі свайго, што клінець цябе; 22 Бо сэрца твае дазнала шмат разоў, што й сам ты кляў іншых.
23 Усе спрабаваў я мудрасьцю; я сказаў: „Я буду мудры", але яна далёка ад мяне. 24 Далёка тое, што было, і глыбака, глыбака: хто можа знайсьці яго? 25 Зьвярнуўся я із сэрцам сваім, каб пазнаць а скума́ць а вышукаць мудрасьць а вылічэньне, і пазнаць нягоднасьць дураты а дурноту шалу. 26 І знаходжу я, што гарчэйшая за сьмерць жонка, каторай сэрца па́садкі а сеткі, рукі ейныя, як зялезьзе; каторага падабае Бог, тый уцячэць ад яе, але грэшніка ўхопе яна. 27 Гля, гэта знайшоў я, сказаў Казаньнік: кідаючы адно да аднаго, каб знайсьці лічбу, 28 Каторай яшчэ шукала душа мая, але я не знаходзіў: аднаго мужчыну сярод тысяча я знайшоў; але жонкі сярод усіх іх я не знайшоў. 29 Гля, гэта толькі я знайшоў, што Бог учыніў чалавека пасьцівым, але яны вынайшлі шмат вынаходаў.
1 Хто -- як мудрэц, і хто ведае зьясьненьне рэчаў? Мудрасьць людзіны робе від ейны сьветлым і гарэзасьць віду ейнага мяняецца. 2 Я раджу: дзяржы расказаньне каралеўскае, ды дзеля прысягі Богу. 3 Не барзьдзі адыходзіць ад віду ягонага, не дзяржыся ўпорліва благое справы, бо ён зробе, што падабае. 4 Ідзе слова каралёва, там ўлада, і хто скажа яму: „Што ты робіш?" 5 Хто дзяржыць расказаньне, не дазнае ніякага ліха; і час і суд знае сэрца мудрага; 6 Бо кажнаму зычаньню ё пара й суд; а ліха чалавечае вялікае на ім, 7 Што ён ня ведае, што будзе; і хто можа сказаць яму, як яно будзе? 8 Ніхто ня мае ўлады над духам, каб удзяржаць дух, і нямаш улады над днём сьмерці, і няма адпуску на вайне, і ня выбаве нягоднасьць нягоднага. 9 Усе гэта я бачыў, і зварачаў увагу на кажную дзейнасьць, што дзеецца пад сонцам, на час, калі людзіна мае ўладу над людзіною на шкоду ёй.
10 Гэтак я бачыў, што хавалі нягодных, і яны ўвыйшлі, і пахоўнікі вышлі зь месца сьвятога, і іх забыліся ў месьце, што яны гэтак зрабілі. І гэта марнасьць.
11 Затым, што ня борзда чыняць адправу рассудку над благімі ўчынкамі, сэрца сыноў людзкіх нахінаецца рабіць ліха. 12 Дарма што грэшнік сто разоў дзее ліха й далей жывець, я ведаю, адылі, напэўна, што будзе добра тым, каторыя баяцца Бога, каторыя баяцца віду Ягонага; 13 Але ня будзе добра нягодніку, ані доўга пацягнуцца дні, каторыя, як сьцень; бо ён ня мае боязьні перад відам Бога. 14 Ё марнасьць, каторая дзеецца на зямлі: ё справядлівыя, каторых стрэне доля як за ўчынкі нягодных; і ё нягодныя, каторых стрэне доля як за ўчынкі справядлівых. І сказаў я: і гэта марнасьць. 15 І пахваліў я радасьць; бо нямаш лепшага чалавеку пад сонцам, як есьці, піць а весяліцца, бо гэта застане́цца зь ім у гарапашнасьці дзён жыцьця ягонага, каторыя даў яму Бог пад сонцам.
16 Як я зьвярнуў сэрца свае на тое, каб спатачыць мудрасьць і абачыць справы, што дзеюцца на зямлі, ад каторых ані ўдзень, ані ночы ня бача людзіна сну на аччу сваім; 17 І бачыў я ўсялякі ўчынак Божы, то знашоў, што ня можа чалавек спатачыць справы, што дзеецца пад сонцам; хоць людзіна сілуецца вышукаць, не знаходзе, адылі; нават балей: хоць мудрэц спадзяецца пазнаць, ня можа, адылі, спатачыць.
1 Вось усе тое, на што я зьвярнуў сэрца свае і ясна зразумеў усе гэта, што справядлівыя а мудрыя і дзейнасьць іхная ў руццэ Божай, як любоў, так ненавіднасьць; ня ведае чалавек усяго, што перад ім наперадзе; 2 Усяму й усім адно: адна доля справядліваму й нягоднаму, добраму а чыстаму й нячыстаму, абракаючаму й неабракаючаму, як добраму, так і грэшніку, як прысягаючаму, так і таму, што баіцца прысягі. 3 Во, што блага ў вусім, што дзеецца пад сонцам, што адна доля ўсяму, і сэрца сыноў людзкіх поўнае ліха, і шал у сэрцу іхным у жыцьцю іхным; а просьле гэтага, адыходзяць да памерлых. 4 Таму, хто злучаны з усімі жывымі, ё надзея, бо й сабаку жывому ляпей чымся здохламу ляву. 5 Гэтаж жывыя ведаюць, што памруць, але мертвыя нічога ня ведаюць, і ўжо няма ім заплаты, бо ў забыцьцё пашла памятка празь іх. 6 Як любосьць іхная, так і ненавіднасьць іхная, і завіднасьць іхная даўно шчэзьлі, і няма ўжо ім дзелі на векі ні ў чым, што дзеецца пад сонцам.
7 Пайдзі, еж із радасьцяй хлеб свой і пі віно свае зь вясёлым сэрцам, бо даўно Богу прыемныя ўчынкі твае. 8 Няхай заўсёды адзецьці твае будуць белыя, і масьці на галаве Тваёй хай стаець. 9 Зажывай жыцьця із жонкаю сваёю, каторую ты любіш, усі дні жыцьця марнасьці свае, каторую Ён даў табе пад сонцам на ўсі дні марнаеьці твае; бо гэта дзель твая ў жыцьцю і ў гарапашнасьці тваёй, каторую ты гарапашнічаеш пад сонцам. 10 Усе, што знойдзе рука твая рабіць, рабі сілаю сваёю; бо няма работы ані вылічэньня, ані веды, ані мудрасьці ў шэолю, куды ты йдзеш.
11 Я павярнуўся й бачыў пад сонцам, што не лягкі́м бег ані дужым бітва́, ані мудрым хлеб, ані разумным багацьце, ані ведамцам зычлівасьць; але час а прылучай прылучыцца ўсім ім. 12 Бо таксама ня ведае людзіна долі свае: як рыба, злоўленая ў ізрадлівую сетку, і як птушкі, заблытаўшыся ў сіло, так сыноў людзкіх ловяць у ізрадлівым часе, ён неўспадзеўкі паходзе на іх.
13 Во яшчэ якую мудрасьць бачыў я пад сонцам, і вялікая яна была імне: 14 Места маленькае, і людзёў у ім мала; да яго падступіў вялікі кароль, і абкружыў яго, і пабудаваў навокал яго вялікія гарады; 15 І ў ім знайшлася бедная мудрая людзіна, і яна ўратавала места мудрасьцяй сваёй; ніхто, адылі, не ўспамінаў гэнае беднае людзіны. 16 І сказаў я: розум лепшы за сілу, мудрасьцяй беднага, адылі, грэбуюць і словаў ягоных ня слухаюць.
17 Валей словы мудрых, супакойна выслуханыя, чымся крык дзяржаўцы на неразумных.
18 Мудрасьць лепшая за ваенную зброю; але адзін грэшнік згубе шмат дабра.
1 Здохлыя мухі прычыняюць, што масьць аптакарская сьмярдзіць; так дарагая мудрасьць а чэсьць церпяць ад малое дурноты.
2 Сэрца мудрага на правым баку ў яго, але сэрца неразумнага на левым. 3 І ў дарозе, што неразумны ходзе, у яго не стаець мудрасьці, і кажнаму ён кажа, што ён дурань. 4 Як дух дзяржаўцы паўстане на цябе, не пакідай месца, бо паддаўкосьць сьцішае вялікія грахі. 5 Ё ліха, я бачыў пад сонцам, бы абмыла, што паходзе ад дзяржаўцы: 6 Дурноты становяць на вялікай вышыні, а багатыя сядзяць нізка. 7 Бачыў я слугаў на конях, а князёў ходзячых, як слугі, па зямлі. 8 Хто капае яму, тый уваліцца ў яе; і хто ломе плот, таго ўкусе гад. 9 Хто кратае камяні, можа падарвацца імі; хто сячэць дровы, тый бывае ў небясьпечнасьці ад іх. 10 Як зялеза ступіцца, а ён ня на́йстра ляза, гады мусіць натужыцца; але перавага мудрасьці прыгатаваць. 11 Як гад укусе без замаўляньня, тады ўжо няма карысьці замаўляньню. 12 Словы з вуснаў мудрага зычлівыя, а вусны неразумнага губяць яго ж: 13 Пачатак слоў з вуснаў ягоных - дурнота, і канец гаворкі ягонае - благі шал; 14 І дурны множа словы, дарма што чалавек ня можа сказаць, што будзе; і што будзе просьле яго, хто скажа яму? 15 Гарапашнасьць неразумных высіляе кажнага зь іх, бо ён ня ведае, як ісьці да места. 16 Бяда табе, зямля, калі кароль твой хлапец, і князі твае ядуць рана. 17 Дабраславёная зямля, калі кароль твой сын дабрароднага, і князі твае ядуць упару, каб пасіліцца, а ня дзеля п'янчаньня. 18 Ад ляноты валіцца столь, а калі апусьціць рукі, дык працячэць дом. 19 Дзеля радасьці спраўляюць чэсьці, і віно вяселе жыцьцё; а срэбра адказуе за ўсе. 20 Нават у думках сваіх ня кліні караля, і ў спальных пакоях сваіх яе вайцяй багатага; бо птушка нябёсная можа перанесьці голас і крылатая - пераказаць слова.
1 Пушчай хлеб свой на зьверх водаў, бо па якімсь часе знопдзеш яго. 2 Давай дзель сямём і таксама асьмём, бо ня ведаеш, ці ня станецца што благое на зямлі. 3 Як булакі будуць поўныя, то яны пальлюць на зямлю дождж; і як паваліцца дзерва на паўдня альбо на поўнач, то на месцу, ідзе паваліцца дзерва, там яно й будзе. 4 Хто назірае вецер, таму ня сеяць; і хто глядзіць на булакі, таму ня жаць. 5 Як ты ня ведаеш дарогі духа ані касьцей у жываце цяжарнай, так ты ня ведаеш учынкаў Божых, Каторы робе ўсе. 6 Нараніцы сей насеньне свае, і ўвечары хай не супачывае рука твая, бо ты ня ведаеш, што ўродзе, адно ці другое, ці абодва аднолькава добрыя. 7 Салодкая сьвятліня, і добра ачом бачыць сонца. 8 Хай бы людзіна пражыла́ множасьць год, то няхай усі тыя вяселіцца яна і хай па́мятуе праз дні цемныя, каторых будзе шмат: усе, што будзе, марнасьць!
9 Цешся, маладзёне, у маладосьці сваёй, і хай сэрца твае вяселе цябе ў дні маладосьці твае, і хадзі па дарогах сэрца свайго і подле відзеньня аччу сваіх; адно ведай, што за ўсе гэта Бог прывядзець цябе на суд. 10 Адганяй гнеў ад сэрца свайго і здаляй благое ад цела свайго, бо маленства а маладосьць - марнасьць. 10 І па́мятуй Стварыцеля свайго за дзён маладосьці свае, пакуль ня прышлі цяжкія дні, і не насталі гады, празь якія ты скажаш: „Нямаш імне любаты ў іх"; 2 Пакуль не зацьмелі сонца а сьветла а месяц а гвезды, ані булакі не зьвярнуліся па дажджу; 3 У дзень, калі задрыжаць дамаверы, і скрывяцца дужасілы, і мелючыя перастануць, бо іх мала, і пацямнеюць выглядаючыя з акна; 4 І замкнёныя дзьверы будуць ад вуліцаў, як і змоўкне гук жорнаў; і ўстануць на крык птушкі, і будуць паніжаны гукі песьняў; 5 Таксама будуць баяцца вышыняў і страхаў на дарогах; і мігдаль заквіціць, і казельчык пацяжэе; і шчэзьне зычаньне, бо людзіна адыходзе да вечнага дому свайго, і плачучыя абходзяць вуліцы; 6 Аж пакуль срэбны ланцуг ня скволее, і залатая чара не патрышчыцца, і жбан не разаб'ецца ля жарала, і ня зломіцца кола ў студні. 7 І абернецца парахно ў зямлю, як яно было, а дух зьвернецца да Бога, Каторы быў даўшы яго. 8 Марнасьць марнасьцяў, сказаў Казаньнік, усе марнасьць.
9 Апрача тога, што Казаньнік быў мудры, ён вучыў яшчэ люд веды. Ён уважаў, скумаў, склаў шмат прыказяў. 10 Казаньнік стараўся знайсьці жаданыя словы, і напісаў пасьціва словы праўды. 11 Словы мудрых падобныя да дзідаў, і да ўбітых гваздоў падобныя словы складаньнікаў; даны ад адзінага пастыра́.
12 Звыш усёга гэтага, сыну мой, сьцеражыся: складаць шмат кнігаў - няма канца і шмат занятку - стома целу.
13 Канец усяго паслухаем: бойся Бога й расказаньні Ягоныя дзяржы, бо ў гэтым усе чалавеку; 14 Бо кажны ўчынак Бог прывядзець на суд, кажную патайную рэч, добрая яна ці благая.
1 Песьня над песьнямі Салямонава.
2 О, калі б ён цалаваў мяне цалаваньням вуснаў сваіх! бо любосьць твая лепшая за віно; 3 Масьці твае прыемныя нюхаць, імя твае - вылітая масьць; за тое дзявушчыя любяць цябе. 4 Цягні мяне за сабою. пабяжым; павёў мяне кароль да пакояў сваіх; мы радава́цца а цешыцца зь цябе будзем; успамінаем любосьць тваю болей як віно; пасьцівыя любяць цябе.
5 Чарнявая я, але харошая, дачкі ерузалімскія! як буданы кідарскія, як заслоны Салямонавы. 6 Не глядзіце на мяне, што я чарнявая, што загарэла ад сонца: сынове маці мае ўгневаліся на мяне, пастанавілі сьцерагчы вінішчы, свайго ж вінішча я не ўсьцерагла. 7 Скажы імне, любовы душою маёй: ідзе ты пасьвішся? ідзе супачываеш паўднём ? чаму імне быці як аднэй, што круціцца памеж стадаў таварышаў тваіх?
8 Калі ня ведама тэ, найпазарнейшая із жанок, то йдзі сабе па сьлядох авец і пасьві казяняты свае ля сялібаў пастускіх. 9 Да жаробанькі свае ў цялежках фараонавых я прыраўнаў цябе, о прыяцелка мая! 10 Якія харошыя шчокі твае ў прыборах, шыя твая ў кралях. 11 Прыборы залатыя мы зробім табе із срэбнымі бодкамі.
12 Пакуль кароль узьлягае, нард мой выдаець пах свой. 13 Пучок міровы любовы мой у мяне, меж пелькаў маіх супачывае. 14 Гранка кіпра любовы мой у мяне, у вінішчах Енґедзкіх.
15 О, ты пазорная, прыяцелка мая, о, ты пазорная! вочы твае галубіныя.
16 О, ты пазорны, любовы мой, і прыемны! і пасьцеля наша - зяленіва; 17 Балькі дамоў нашых - кедры, шалёўкі нашы - кіпрысы.
1 Я рожа шаронская, ліля далінаў!
2 Як ліля меж церняў, так прыяцелка мая меж дачок.
3 Як яблына меж лесавых дзерваў, так любовы мой мяж сыноў. Сьценю яе я жадаю й сяджу, і садавіна́ яе салодкая паднябеньню майму. 4 Ён прывёў мяне да віннога дому, і сьцяг ягоны над імною - любосьць. 5 Паддзяржыце мяне віннымі пернікамі, пасіліце мяне яблыкамі; бо я хворая зь любосьці. 6 Лявіца ягоная пад галавою ў мяне, а правіца ягоная абыймае мяне. 7 Заклінаю вас, дачкі ерузалімскія, сэрнамі й палявымі ланямі: не чапайце ані будзіце каханага, пакуль ён ня зыча.
8 Голас любовага майго: вось, ён ідзець, падскакуючы па горах, гайсаючы па ўзгорках. 9 Падобны любовы мой да сэрны альбо да аленяняці. Вось, ён стаіць за сьцяною нашаю, заглядае ў вокны, цяміцца пераз краты.
10 Адказаў любовы мой і сказаў імне: „Устань, прыяцелька мая, харашуха мая, і выйдзі; 11 Бо, вось, зіма мінула, дождж перастаў, перайшоў; 12 Кветкі паказаліся на зямлі; пара пяцьця настала, і голас галубы чуваць у зямлі нашай; 13 На фізе сьпеюць раньнія фіґі, і пахнуць расквілыя вінныя розкі. Устань, прыяцелка мая, харашуха мая, і выйдзі.
14 „Галу́ба мая ў раськепіне ска́лы, у схове стромкае ска́лы, пакажы імне від свой, дай імне пачуць голас свой, бо голас твой салодкі, і від твой харошы.
15 „Лавіце нам лісы, лісяняты, што псуюць вінішчы; а вінішчы нашы ў квеце". 16 Любовы мой, а я ягоная, ён пасввіцца меж ліляў. 17 Пакуль дзень дыхае, і ўцякаюць сьцені, абярніся, любовы мой, і будзь, як сэрна, альбо аленянё на горах Беферскіх.
1 На ложку сваім ночы шукала я любовага душою маёю; шукала я яго, але не знайшла яго.
2 Устану ж я, пакружыняю па месьце, па таргох а па вуліцах, пашукаю любовага душою маёю; шукала я яго, але не знайшла яго. 3 Знайшлі мяне вартаўнікі, кружыняючы па месьце і „Ці ня бачылі вы любовага душою маёю?". 4 Крыху мінуўшы іх, якга знайшла я любовага душою маёю; ухапілася за яго й не адпусьціла, пакуль не прыняла яго да дому маці свае і да пакою тае, што зачала мяне.
5 Заклінаю вас, дачкі ерузалімскія, сэрнамі й палявымі ланямі́: не чапайце ані будзеце каханага, пакуль ён ня зыча.
6 Хто гэта ўзыходзе з пустыні, як стаўпы дыму, аку́раваная мірам а кадзілам, усялякімі парашкамі прадаўніковымі ?
7 Во ложак ягоны, Салямонаў, шасьцьдзясят дужасілаў навокал яго, найдужшых ізраельскіх; 8 Усі яны дзяржаць па мячу, дазнаныя ў бітве́; у кажнага меч свой ля сьцягна дзеля жахаў ночных.
Нашэльны ложак зрабіў сабе кароль Салямон зь дзерваў лібанскіх; 10 Стаўпцы яго зрабіў ён із срэбра, поручні яго із золата; накрыцьце яго з пурпуры; ўнутры ён усланы любосьцяй дачок ерузалімскіх.11 Выйдзіце й гляньце, дачкі сыёнскія, на караля Салямона ў кароне, каторага ўкаранавала яго маці ягоная, у дзень вясельля ягонага і ў дзень радасьці сэрца ягонага.
1 О, ты пазорная, прыяцелка мая, о, ты пазорная! вочы твае галубіныя спад вэлену твайго; валасы твае, як стада козаў, што скаўзаюць із гары Гілеадзкае; 2 Зубы твае, як стада астрыжаных авец, што вышлі з мыцельніку, з каторых у кажнай блізьняты, а бясплоднае памеж іх няма; 3 Вусны твае, як ніта шкарлату, і мова твая харошая; як скрыль гранатовага яблыка, віскавіцы твае пад вэленам тваім; 4 Шыя твая, як вежа Давідава, збудаваная да зброі; тысяча шчытоў вісіць на ёй, усі шчыты дужасілаў. 5 Дзьве пелькі твае, як двое алянят, як блізьняты лані, што пасьвяцца меж ліляў. 6 Пакуль дзень дыхае, і ўцякаюць сьцені, я пайду на гару міровую й на ўзгорак кадзіла. 7 Уся ты пазорная, прыяцелка мая, і заганы няма ў табе.
8 З імною зь Лібану, княгіня маладая, з імною зь Лібану йдзі; глянь зь верху Аману, зь верху Сэніру а Гэрмону, з логваў лявіных, з гор леопардавых! 9 Апаланіла сэрца мае ты, сястра мая, княгіня маладая; апаланіла сэрца мае ты адным із аччу сваіх, аднымі з краляў навокал шыі свае. 10 Якая харошая любосьць твая, сястра мая, княгіня маладая! як шмат лепшая любосьць твая за віно і пах масьцяў тваіх за ўсе пахнючае карэньне. 11 Наўзавы мёд капае з вуснаў тваіх, княгіня маладая; мёд а малако пад языком тваім, і пах адзецьцяў тваіх, як пах ізь Лібану.
12 Замкнёны сад - сястра мая, княгіня маладая, замкнёная студня, запячатаванае жарало. 13 Галузы твае - із саду гранатовага з дарагога садавіною, кіпрысы з нардамі, 14 З нардам а шапраном, з пахнючым аірам а цынамонам, з усімі кадзільнымі дзервамі, зь мірам а алёям, з усімі галоўнымі пахнючымі каранямі; 15 Жарало садовае - студня водаў жывых, зь Лібану цякучых.
16 Прачхніся, ветру, з поўначы, і прыйдзі з паўдня, павей на гарод мой, пальлюцца пахі яго. Няхай любовы мой прыйдзе да саду свайго і есьць дарагую садавіну́.
1 Прышоў я да гароду свайго, сястра мая, княгіня маладая; нарваў міры свае з пахнючымі каранямі сваімі; паеў наўзы свае зь мёдам сваім; напіўся віна свайго з малаком сваім. Ежча, прыяцель піце і ўпівайцеся любосьцяй!
2 Я сплю, але сэрца мае чуе. Гук! любовы мой стукае: „Адчыні імне, сястра мая, прыяцелка мая, галу́ба мая, беззаганная мая, бо галава мая ўся ў расе, сукры мае -- у ночнай вогкасьці". 3 Я ськінула адзежыну сваю; як я маю адзяваць яе? я памыла ногі свае; як жа імне пэцкаць іх? 4 Любовы мой выцягнуў руку́ сваю перазь адтуліну, і нутр мой узрушыўся ў імне. 5 Устала я, каб адамкнуць любоваму свайму, і з рук маіх капала міра, і з палцаў маіх міра сьцякала на клямку замка. 6 Адамкнула я любоваму свайму, але любовы мой шчэз, прайшоў. Дух імне заняло, як ён гу́каў; я шукала яго, і не знайшла яго; гука́ла яго, але ён не адказаў імне; 7 Знайшлі мяне вартаўнікі, кружыняючы па месьце; зьбілі мяне, зранілі мяне; зьнялі зь мяне вопратку сьцерагучыя сьцены. 8 Заклінаю вас, дачкі ерузалімскія: калі вы знойдзеце любовага майго, што скажаце яму? - Што я хворая зь любові.
9 Чым любовы твой нашы за іншага любовага, найвазарнейшая із жанок ? чым любовы твой накшы за іншага любовага, што ты так заклінаеш вас?
10 Любовы мой бялюсеяькі а румены, найгалаўнейшы памеж дзесяцёх тысячаў. 11 Галава ягоная - чыстае золата; сукры ягоныя хвалююцца, чорныя, як ґруґан; 12 Вочы ягоныя - як галубы ля цур'ёў водаў, абмытыя малаком, дабрусенька асаджаныя; 13 Шчокі ягоныя - радкі духмяныя, лехі пахнючых расьлінаў; вусны ягоныя - лілі, капаюць цякучую міру; 14 Рукі ягоныя - залатыя кругліцы з усаджанымі топазамі; жывот ягоны - бліскучая сланёвая косьць, абкладзеяая шафірамі; 15 Галёнкі ягоныя - мрамарныя стаўпы, пастаноўленыя на подах із найчыстшага золата; выгляд ягоны - як Лібан, выборны, як кедры; 16 Паднябеньне яговае -- саладзіня; і ўвесь ён - любата́. Гэта любовы мой, і гэта прыяцель мой, дачкі ерузалімскія!
1 Куды пайшоў любовы твой, найпазарнейшая із жанок? куды павярнуўся любовы твой? і мы пашукаем яго з табою.
2 Любовы мой зышоў да гароду свайго, да радкоў духмяных, пасьціць у гародах і зьбіраць лілі. 3 Я любовага майго, а любовы мой, - мой, ён пасьвіць памеж ліляў.
4 Пазорная ты, прыяцелка мая, як Фірца, харошая, як Ерузалім, страшная, як войска ізь сьцяга́мі. 5 Адхіні вочы свае ад мяне, бо яны ўзрушаюць мяне. 6 Валасы твае, як чарада козаў, із Ґілеаду зыходзячых; зубы твае, як чарада авец, што вышлі з мыцельніку, з каторых кажная коце блізьняты, а бясплоднае меж іх няма; 7 Як скрыль гранатовага яблыка, віскавіцы твае пад вэлевам тваім. 8 Шасьцьдзясят караліцаў, і асьмідзясят мамошкаў, і дзявушчых бязь ліку; 9 Адзіная яна галуба мая, беззаганная мая, адзіная яна ў маці сваёй, выборная ў тэй, што нарадзіла яе. Абачылі яе дачкі і мелі яе за шчасьлівую; караліцы а мамошкі, і хвалілі яе.
10 Хто гэта выглядаючая, як раньне, пазорная, як месяц, ясная, як сонца, страшная, як войска ізь сьцяга́мі ?
11 Да арэхавага гароду я зышла паглядзець на зяленіва ля цур'я, паглядзець, ці распукалася вінная розка, ці расквілі гранатовыя яблыны; 12 Ня ведаю, як душа мая ськіравала мяне да цялежак майго ахвотнага люду.
13 Зьвярнуся, зьвярніся, о Шуламіта; зьвярніся, зьвяряіся, і мы паглядзім на цябе. Што вы бачыце на Шуламіце? Быццам скокі двух табараў.
1 О, якія пазорныя ступы твае ў чаравіках, дачка княская! Кругласьць сьцёгнаў тваіх, як кралі работы рук умелага майстры; 2 Пуп твой - круглая чара, нястачы мешанага віна нямаючая; жывот твой - куча пшонкі, абкладзеная лілямі; 3 Дзьве пелькі твае, як двое алянят, блізьнят лані; 4 Шыя твая, як вежа із сланёвае косьці; вочы твае - азерцы Гэшбонскія, што ля брамы Батрабіму; нос твой, як вежа Лібанская, зьверненая відам да Дамашку; 5 Галава твая на табе, як Карміл, і каслаўкі валасоў на галаве тваёй, як пурпура: кароль апалонены сукрамі. 6 Якая ты пазорная й якая прыемная ты, каханая, раскошамі сваімі! 7 Гэты стан твой падобны да пальмы, і пелькі твае да гранак. 8 Сказаў я: узьлезу я на пальму, схаплюся за галузы яе; і хай будуць пелькі твае, як гранкі вінныя, і пах носу твайго, як яблыкаў; 9 Паднябеньне твае, як найлепшае віно: яно цячэць гладка любоваму, прычыняючы гу́каць вусны сьпячых.
10 Я любовага майго, і да мяне - жаданьне ягонае.
11 Хадзі, любовы мой, пайдзіма ў поле, начуйма ў сёлах; 12 Устанем рана нараніцы да вінішчаў, паглядзім, ці распукалася вінная розка, ці зьявіўся квет, ці расквіцелі гранатовыя яблыны; там я выкажу табе любосьць сваю. 13 Мандрагоравыя яблыкі ўжо запахлі, і ля брамы нашае ўсялякая прыемная садавіна́; новая й старая: я захавала табе, любовы мой.
1 О, калі б ты быў імне за брата, што ссаў пелькі маці мае! тады б я, стрэўшы цябе на вуліцы, цалавала б цябе, і імною ня грэбавалі б. 2 Павяла б я цябе, прывяла б цябе да дому маці свае. Ты вучыў бы мяне, і я давала б табе піць духмянае віно, сок гранатовых яблыкаў. 3 Левая рука ягоная ў мяне пад галавою, а правая абыймае мяне.
4 Заклінаю вас, дачкі ерузалімскія: не чапайце ані будзіце каханага, пакуль ён ня зыча.
5 Хто гэта ўзыходзячая з пустыні, што апіраецца на любовага свайго?
Пад яблынаю пабудзіла я цябе: там труднілася, родзячы, маці твая, там труднілася тая, што радзіла цябе.
6 Пакладзі мяне, як пячаць, на сэрца свае, як пячаць на руку́ сваю; бо моцная, як сьмерць, любосьці цьвярдая, як шэоль, завісьць; жар яе - жар агняны, поламя шугаючае ад ЯГ. 7 Вялікія воды ня могуць загасіць любосьці, і рэкі не зальлюць яе. Калі б хто даў усе багацьце дому свайго за любосьці то ён быў бы чыста пагрэбаваны.
8 Сястра ў нас мала́я, і пелькаў у яе няма: што мы будзем рабіць ізь сястрою сваёй, як будуць сватацца да яе? 9 Калі б яна была сьцяна, то мы пабудавалі б на ёй вежу із срэбра; калі б яна была дзьверы, то мы ашалявалі б іх кедраваю дошкаю.
10 Я - сьцяна, і пелькі ў мяне, як вежы; затым я была ў ваччу ягоным, як тая, што знайшла супакой.
11 Вінішча было ў Салямона ў Ваал-Гамоне; ён аддаваў гэна вінішча ляндаром-вартаўніком; кажны меў даваць за плады яго тысяча срэбнікаў. 12 А мае вінішча ў мяне перад імною. Тысяча хай табе, Салямоне; а дзьвесьце - сьцерагучым плады яго.
Жыхарка гародаў! Сяброве слухаюць голас твой, дай і імне паслухаць.
Барзьдзі, любовы мой, і будзь ты падобны да сэрны, альбо будзь як аленянё на горах духмяных.
1 Відзень Ісаі Амасёнка, каторую ён відзеў узглядам Юдэі а Ерузаліму, за дзён Узі, Ёфама, Агаза, Гэзэкі, каралёў Юдэйскіх.
2 Слухайце, нябёсы, і ўважай, зямля; бо СПАДАР казаў: „Сыноў узгадаваў Я й вывышыў, але яны зрабілі выступ супроці Мяне. 3 Вол знае собсьніка свайго, і асёл ясьлі спадара свайго; а Ізраель ня знае, люд Мой не разумее". 4 Гора народу грэшнаму, люду ацяжаранаму бяспраўям, насеньню ліхадзеяў, сыном згубцаў: яны пакінулі СПАДАРА, пагрэбавалі сьвятым Ізраелявым, адчураліся, пайшлі назад. 5 Чаму вы маеце быць біты болей? Дадаіце́ бунт. Уся галаве хворая, і ўсе сэрца замлелае; 6 Ад ступы нагі аж да галавы ў яго няма нічога цэлага: раны а сінякі а загноеныя болькі, ня выцісьненыя ані завязаныя, ані зьмякчаныя масьцяй. 7 Край ваш пусты; месты вашыя спаленыя цяплом; зямля вашая, перад вамі жаруць чужнікі яе, - і запушчаная, як спустошаная чужнікамі.
8 І засталася дачка Сыёну, як будан у вінішчу, як начулішча ў гародзе, як абляганае места. 9 Калі б СПАДАР войскаў не пакінуў нам астачы, то мы сталі б траха́ тым жа, чым Содома, сталі б падобныя да Ґоморы.
10 Чуйце слова СПАДАРОВА, дзяржаўцы Содомы; ўважай на права Бога нашага, людзе Ґоморы! 11 „Нашто Імне множасьць аброкаў вашых? кажа СПАДАР. Насычаны Я ўсепаленьнямі бараноў і тукам кормных, і крыві быкоў а баранчыкаў а казлоў не хачу. 12 Як прыходзіў бачыць від Мой, то хто вьі́магае ад вас, каб вы тапталі панадворкі Мае? 13 Наперад ня прыносьце пустых дароў: кадзеньне агіда Імне; маладзіка а сыботы, згука́ньня збораў не магу цярпець: бяспраўе і - сьвяты збор! 14 Маладзікі вашы, прызначаныя поры вашы ненавідзе душа Мая: яны вялічныя Імне, Я стамаваўся насіў іх. 15 І як вы выцягнеце рукі свае, Я хаваю ад вас вока Свае; нават як вы павялічаеце малітву, Я ня чую: рукі вашы поўныя крыві. 16 Абмыйцеся, ачысьціўся; адда́льце ліха справаў вашых ад аччу Маіх, перастаньце рабіць ліха. 17 Наўчыцеся рабіць дабро: шукайце суду, будзьце пасьцівымі з уцісьненымі, судзіце сі́рату, прычыняйцеся за справу ўдавы.
18 „Прыходзьце ж цяпер, і разважма разам, кажа СПАДАР: хоць грахі вашыя будуць, як шкарлат, яны зьбялеюў, як сьнег; калі яны будуць чырвоныя, як чырва, стануцца, як воўна. 19 Калі вы будзеце зычыць гэтага і будзеце паслухняныя, то паспытаецеся дабра зямлі; 20 Калі ж вы адмовіцеся й будзеце бунтоўныя, - меч зжарэць вас; бо вусны СПАДАРОВЫ вымавілі".
21 Як стала бязуляю сталіца верная! была поўная суду, справядлівасьць жыла ў ёй, а цяпер - убіўцы. 22 Срэбра твае стала шумаўём, віно твае зьмешанае з вадою. 23 (Князі твае ўпорлівыя й сябры зладзеяў; усі яны любяць лапаны й гоняцца за надгародамі; яны ня судзяць сіротаў ані справа ўдавы прыходзе да іх.
24 Затым агалашае Спадар, СПАДАР войскаў, Дужы Ізраеляў: „Бяда ім! Я пацешуся з праціўнікаў Сваіх і памшчуся варагом Сваім. 25 І ўзноў абярну руку́ Сваю на цябе, і ачышчу жлуктаю шумаўё твае, і аддзялю ўсю цыну тваю; 26 І ўзноў пастанаўлю судзьдзяў табе, як уперад, і райцаў табе, як спачатку: просьле гэтага ты будзеш названы местам справядлівым, сталіцаю вернай". 27 Сыён выкупіцца судам і наверненыя яго - справядлівасьцяй. 28 Узрушыцелі ж права й грэшнікі разам будуць патрышчаны, і пакідаючыя СПАДАРА будуць выгублены; 29 Бо яны будуць засарамочаны за дубы, каторых вы жадалі, і засаромлены за гароды, што вы абралі; 30 Бо вы будзеце, як тый дуб, у каторага лісьцё зьвяла, і як гарод, у каторым няма вады; 31 І дужы будзе як рызьзё, і справа ягоная скрою; і будуць гарэць абое разам, і ніхто ня згасе.
1 Здарэньне, каторае відзеў Ісая Амасёнак узглядам Юдэі а Ерузаліму.
2 І станецца апошніх дзён: будзе ўстаноўлена гара дому СПАДАРОВАГА на чале гораў, і падыймецца над узгоркі, і пацякуць да яе ўсі народы. 3 І пойдуць шмат якія люды, і скажуць: „Хадзіце і ўзыйдзіма на гару СПАДАРОВУ, да дому Бога Якававага, і Ён навуча нас дарогаў Сваіх, і мы пойдзем дарогамі Ягонымі" ; бо із Сыёну выйдзе права і слова СПАДАРОВА зь Ерузаліму. 4 І будзе судзіць меж народаў і згане шмат якія люды; і перакуюць мячы свае на нарогі, і дзіды свае на сярпы; не падыйме народ на народ мяча, і наперад ня будуць вучыцца ваяваць.
5 Доме Якаваў! Прыйдзіце й пайдзіма ў сьвятліні СПАДАРОВАЙ! 6 Але, Ты пакінуў люд Свой, дом Якаваў; бо яны шмат перанялі з усходу, і варажбіты, як Пілішчане, і даюць рукі дзяцём чужаземцаў. 7 І напоўнілася зямля ягоная срэбрам а золатам, і няма канца скарбам ягоным; і напоўнілася зямля ягоная коньмі, і няма канца цялежкам ягоным; 8 І напоўнілася зямля ягоная балванамі; вырабу рук сваіх яны кланяюцца, таму, што зрабілі палцы іхныя. 9 І загбаўся чалавек, і паніжыўся мужчына; і не даруй ім. 10 Ідзі на скалу й схавайся ў зямлі ад страху СПАДАРОВАГА і ад славы вялічча Ягонага. Гордыя вочы чалавека будуць паніжаны, і высакосьць людзёў будзе паніжана, і будзе ўзьвялічаны СПАДАР адзін таго дня;
12 Бо дзень СПАДАРА войскаў на кажнага гордага а высокага а на кажнага павышанага, і ён будзе паніжаны, 13 І на ўсі кедры лібанскія, высокія а вывышаныя, і на ўсі дубы вашанскія, 14 І на ўсі высокія горы, і на ўсі ўзвышаныя ўзгоркі, 15 І на кажную высокую вежу, і на кажную ўмацаваную сьцяну, 16 І на ўсі караблі таршыскія, і на ўсі іх жаданыя мастацтвы. 17 І будзе паніжана гордасьць людзіны, і пыхатасьць людзёў спадзець, і будзе ўзьвялічаны Спадар адзін таго дня. 18 І балваны чыста шчэзнуць. 19 І пойдуць яны да пячораў ска́лаў а раськепінаў зямлі ад страху СПАДАРОВАГА і ад славы вялічча Ягонага, як Ён паўстане, каб затрэсьці зямлю. 20 Таго дня кіне чалавек кратом а кажаном свае срэбныя балваны, што зрабіў сабе кланяцца, 21 Каб увыйсьці ў вадтуллны ска́л а ў раськепіны скал ад страху СПАДАРОВАГА і ад славы вялічча Ягонага, як Ён паўстане, затрэсьці зямлю. 22 Адкасьніцеся ад людзіны, каторае дых у ноздрах ейных, бо за каго яна мае быць уважана?
1 Бо вось, Спадар, СПАДАР войскаў, адыйме ў Ерузаліму а Юдэі пасіленьне а падпору: усе пасіленьне хлебам і ўсе пасіленьне вадою, 2 Дужасіла а ваеньніка, судзьдзю а прароку а варажбіта а старога, 3 Пяцьдзясятніка а пачэсьлівага а райцу а дасьціпнога майстру а ўмелага ў знахарстве. 4 І дам хлапцоў за князёў іхных, і сысуны ра́дзіць будуць іх. 5 І люд будзе ўцісканы адзін адным, і кажны прыяцелям сваім; хлапец будзе гарэзьлівы да старога, і непаважаны будзе над пачэсьлівым; 6 Бо схопе людзіна ў доме айца свайго за адзецьце брата свайго: „Пайдзі, будзь нашым дзяржаўцам, і гэтае разбурэньне будзе пад рукою тваёю". 7 Таго дня ён падыйме голас, кажучы: „Не хачу быць дзяржаўцам, бо ў доме маім няма ані хлеба, ані адзецьця; не рабіце мяне дзяржаўцам люду". 8 Бо спаткнуўся Ерузалім, і Юдэя пала; бо язык іхны і ўчынкі іхныя супроці СПАДАРА, не́марасьціць вочы славы Ягонае.
9 Выгляд віду іхнага сьветча супроці іх, і агалашаюць грэх свой, як садома, не пярэчаць. Гора душы іхнай, бо яны самы адплацілі сабе ліхам. 10 Скажыце справядліваму, што будзе добра яму, бо плады ўчынкаў сваіх будуць есьці. ,11 Гора нягодніку, блага, бо подле заслугі рук ягоных, будзе зроблена яму. 12 Людзе мой! уцісканьнікі яго - дзеці, і жанкі ра́дзяць яго. Людзе мой! правадыры твае мыляць цябе і кірунак сьцежак тваіх псуюць.
13 СПАДАР устаў прававацца і стаіць, судзіць люды. 14 СПАДАР увыйдзе на суд із старца́мі люду Свайго і з князьмі Сваімі, бо вы спасьцілі вінішча; прыдбаньне беднага - у дамох вашых. 15 Нашто вы мяжджуліце люд Мой і від ўбогіх мелеце? агалашае Спадар, СПАДАР войскаў.
16 І сказаў СПАДАР: А затым што загардзелі дачкі Сыёну, і ходзяць із выцягненаю шыяю, і міргаюць ачыма сваімі, і йдучы падскакуюць, і нагамі сваімі звоняць; 17 То Спадар зробе шалудзівым цемя дачок Сыёну, і СПАДАР аголе сорам іхны.
18 Таго дня Спадар адкіне прыбор із ланцужкоў на вагах, зоркі а колцы, як месяц, 19 Завушніцы а кралі а чыпкі, 20 Галаўныя завязкі а бружлеты а паясы а пуздрэлікі з пахамі а чароўныя прывескі, 21 Жуковінкі а ўзносьніцы, 22 Вопраткі а пакрыцьці а хустмі а капшукі, 23 Прасьветныя тканіны а цянюсенькі́я палотны а каптуры а брыжавыя адзецьці; 24 І замест паху будзе смурод, і замест пояса - павароз, і замест заплеценых валасоў - лысіна, і замест шырокае сьвіткі - накінены мех, замест харашыні - плямы. 25 Сьмяротныя твае падуць ад мяча, і дужасілы твае - на вайне. 26 І будуць стагнаць а плакаць брамы яе, і яна будзе сядзець на зямлі спустошаная.
1 Таго дня ўхопяцца сем жанок за аднаго мужчыну, кажучы: „Мы будзем есьці хлеб свой ,і будзем адзявацца ў вадзецьці свае, адно хай будзем звацца імям тваім: здыймі з нас сорам".
2 Таго дня пагон СПАДАРОЎ будзе харашынёю а сьцёю, і плод зямлі славаю а харашынёю тым, што ўратаваліся з Ізраелю. 3 І станецца: пакіненыя й засталыя ў Ерузаліме будуць названы сьвятымі, кажны ўпісаны жыць у Ерузаліме, 4 Як Спадар змые бруд із дачок Сыёну і кроў Ерузаліму аддале з нутра яго духам суду й духам гарэньня. 5 І СПАДАР створа над кажнага гасподаю гары Сыёну і над яе зборамі булак а дым у дзень і зьзяньне агвянога полымя ночы; бо над усім слаўным - пакрыцьце. 6 І будан будзе на сьцень удзень ад ва́ду і на пакрыцьце а схоў ад лівуну а дажджу.
1 Заапяю Любоваму свайму песьню Любовага свайго празь вінішча Ягонае. Вінішча было Любовага майго на версе вельма ўродлівае гары; 2 І агарадзіў яго, і ачысьціў яго ад каменьня, і пасадзіў у ім выборныя вінныя розкі, і пастанавіў вежу сярод яго, і таўчэльню вычасаў у ім, і ждаў, пакуль яно дасьць сьпелыя вінныя ягады; але яно дало дзікое віно. 3 І цяпер, жыхары Ерузаліму й мужы юдэйскія, рассудзіў Мяне зь вінішчам Маім. 4 Што можна было яшчэ зрабіць вінішчу Майму, чаго Я не зрабіў яму ? чаму, як я ждаў, што яно дасьць сьпелыя вінныя ягады, яно дало дзікое віно? 5 Цяпер-жа Я паведамлю вам праз тое, што Я зраблю вінішчу Свайму: адыймецца ад яго жываплот, і яно будзе спалена; абурыцца агарожа, і яно будзе стаптана; 6 Пакіну яго спустошаным; ня будуць яго абразаць ані ўрабляць; і ўзыйдуць на ім бадзючыя расьліны а цернь, і раскажу булаком ня ліць на яго дажджу; 7 Бо вінішча СПАДАРА войскаў - дом Ізраеляў, і мужы юдэйскія-прыемныя саджэнікі Ягоныя; і Ён ждаў суду, але, вось - уціск; - справядлівасьці, але, вось - галашэньне.
8 Гора вам, прылучаючыя дом да дому, бліжачыя поле да поля, аж няма месца, каб вам адным жыць на зямлі. 9 У вушы імне сказаў СПАДАР войскаў: „Шмат якія дамы будуць спустошаны, вялікія а добрыя - бяз жыхара; 10 Бо дзесяць дзялёнак вінішча дадуць адзін бат, і гомер насеньня дасьць ефу".
11 Гора тым, што ўстаюць рана нараніцы, каб гнацца за хмельным напіткам, застаюцца да познага вечара, пакуль віно распале іх. 12 І была́ гарпа а гусьлі, тымпан а дудка, і віно на чэсьцях іхных; але на справу СПАДАРОВУ не глядзяць і дзейнасьці рук Ягоных ня бачылі. 13 Затым люд Мой быў палонены з прычыны няведаньня, і шчасьлівыя іхныя памруць із голаду, і множасьць іх ссохне ад смагі. 14 За тое пашырыў шэоль душу сваю і надзвычайна рашчыніў ляпу сваю; і зыйдуць да яго слава іхная, і груд іхны, і гом іхны, і тый, што цешыцца зь яго. 15 І чалавек загбаецца, і людзіна́ паніжыцца, і вочы пыхатых будуць паніжаны; 16 І будзе ўзьвялічаны на судзе СПАДАР войскаў, і БОГ сьвяты ўсьвяціцца ў справядлівасьці. 17 Тады ягняты будуць пасьціцца подле звыча́ю, і пустыя месцы ўродлівае зямлі будуць есьці чужнікі.
18 Гора тым, што прыцягаюць бяспраўе паварозамі марнасьці і грэх бы цялежкавымі паварозамі, 19 Каторыя кажуць: „Хай Ён пабарзьдзіць, прысьпяшыць справу Сваю, каб мы бачылі, і хай дабліжыцца, і хай прыйдзе рада Сьвятога Ізраелявага, і пазна́ем".
20 Гора тым, што завуць ліха дабром і дабро ліхам, што маюць цямноту за сьвятліню і сьвятліню за цямноту, маюць гаркое за салодкае і салодкае за гаркое.
21 Гора мудрым у вачох сваіх і разумным перад самымі сабою.
22 Гора тым, што дужыя піць віно і моцныя мяшаць хмельны напітак, 23 Каторыя праўдзяць нягоднага за лапан і ў справядлівых адбіраюць справядлівасьць.
24 Затым, як цяпло жарэць жнеўнік, і поламя нішча ўмецьце, так карэнь іхны будзе, як гнільлё, і квет іхны, як пыл, падыймецца; бо яны адкінулі Права СПАДАРА войскаў і пагрэбавалі словам Сьвятога Ізраелявага. 25 І затым загарэўся гневам СПАДАР на люд Свой, і выцягнуў руку́ Сваю на яго, і зра́зіў яго; і здрыгануліся горы, і трупы іх сталі як нечысьць сярод вуліцаў; пры ўсім тым гнеў Ягоны яшчэ ня сьціх і рука Ягоная яшчэ выцягнена. 26 І падыйме сьцяг народам зда́леку, і сьвісьне яму́ ад краю зямлі, і вось, ён борзда а лёгка стане. 27 Ня будзе ў ім стомленага ані таго, што спатыкаецца; ён ня будзе дрымаць і ня будзе спаць; пояс ня здыймецца ізь сьцёгнаў ягоных, і рэмень не адарвецца ад чаравікаў ягоных; 28 Стрэлы ягоныя за́йстраны, і ўсі лукі ягоныя напяты; капыты коні ягоных, як крэмень уважаць будуць, і цялежкі - як віхор; 29 Равеньне іхнае, як лявінае; яны будуць раўсьці, як левяняты; але, яны будуць вьтць, і схопяць здабытак, і ўцячэць, і ніхто ня вывальне. 30 І будуць выць на яго таго дня, як вык мора; і як гляне на зямлю, во цямнота, уціск, і сьвятліня сьцямнела на булакох яе.
1 Году сьмерці караля Узі я відзеў Спадара, на пасадзе высокім а паднятым седзячага, і крысы Ягоныя напоўнілі палац. 2 Серахімы стаялі над ім; па шэсьць крылаў, па шэсьць крылаў у кажнага зь іх: двума закрываў від свой, і двума закрываў ногі свае, і двума лётаў. 3 І гука́ў адзін да аднаго, і казаў: „Сьвяты, сьвяты, сьвяты СПАДАР войскаў; поўная ўся зямля славы Ягонае". 4 І захісталіея вушакі дзьверныя ад гуку гукаючага, і дом напоўніўся дымам. 5 І сказаў я: „Авохці імне, бо я загінуў; бо людзіна́ зь нячыстымі вуснамі я, і сярод люду нячыстых вуснаў я жыву, бо Караля, СПАДАРА войскаў, бачылі вочы мае". 6 Тады прыляцеў да мяне адзін із Сарахімаў, і ў руццэ ў яго жарына́, узятая абцужкамі з аброчніку, 7 І даткнуўся да вуснаў маіх, і сказаў: „Гля, гэта даткнулася да вуснаў тваіх, і бяспраўе твае адда́лена, і грэх твой прыкрыты".
8 І чуў я голас Спадара, што казаў: „Каго пашлю? і хто нам пойдзе?" Тады я сказаў: „Во я, пашлі мяне". 9 І Ён сказаў: „Пайдзі й скажы гэтаму люду: ,Пачуць пачуеце, але не зразумееце, і абачыць абачыце, але не пазнаеце; 10 Зрабі сытым сэрца гэтага люду, ацяжары вушы ягоныя, адвярні вочы ягоныя, каб ён ня бачыў ачыма сваімі, і ня чуў вушыма сваімі, і ня цяміў сэрцам сваім, і не навярнуўея, і ня быў уздароўлены'". 11 І сказаў: „Пакуль, Спада́ру?" І Ён сказаў: „Пакуль ня спусьцеюць месты ад няменьня жыхараў, і дамы ад бязьлюдзьдзя, і зямля не абернецца ў пустыню. 12 І адда́ле СПАДАР чалавека, і будзе вялікае спусьценьне сярод краю. 13 Але застанецца яшчэ ў ім дзясятая часьць, і яна зьвернецца, і будзе спалена, як ліпа́ і як дуб, каторыя, хоць яны ськінулі лісты свае, але пень у іх". Так сьвятое насеньне будзе пнём ягоным.
1 І было за дзён Агаза, сына Ёфама Узянка, караля Юдэйскага: узышоў Рэцын, кароль Арамскі, і Пека Рэмалёнак, кароль Ізраельскі, на Ерузалім, каб ваяваць ізь ім; але не маглі заваяваць яго. 2 І было наказана дому Давідаваму, кажучы: „Арам аблёг разам ізь Яхрэмам". І захісталася сэрца ягонае й сэрца люду ягонага, як хістаюцца лесавыя дзервы ад ветру.
3 І сказаў СПАДАР Ісаі: „Ідзі ж наўпярэймы Агазу, ты а сын твой Шэар-Яшуў, на канец вадаводу вышняе копані, па дарозе да валельнага поля, 4 І скажы яму: ,Сьцеражыся й будзь супакойны; ня бойся й хай ня кволее сэрца твае ад двух хвастоў гэтых курачых галавешак, ад палкага гневу Рэцына а Арама а Рэмалёнка. 5 Затым што зраджаюцца на ліха супроці цябе Арам, Яхрэм а Рэмалёнак, кажучы: 6 „Зыйдзем на Юдэю, уцісьнем яе, і расьсячэм сабе, і пастановім за караля Тавеленка"; 7 Дык гэтак кажа Спадар СПАДАР: ня станецца, ня будзе; 8 Бо галава Араму Дамашк, і галаве Дамашку Рэцын, і ўжо за шасьцьдзясят пяць год Яхрэм перастаў быць народам; 9 І галава Яхрэма Самара, і галаве Самары Рэмалёнак. Калі вы ня верыце, то затым, што вы ня верныя".
10 І казаў далей СПАДАР Агазу, кажучы: 11 „Прасі сабе знаку ў СПАДАРА, Бога, свайго; прасі сабе альбо глыбокага, альбо высокага". 12 Але Агаз сказаў: „Ня буду прасіць і ня буду спакушаць СПАДАРА". 13 І сказаў: „Слухайце ж, доме Давідаў: мала вам таго, што вы тамуеце людзёў, вы тамуеце Бога майго; 14 Затым Спадар Сам дасьць вам знак: вось, тая Дзявушчая зачнець а народзе Сына, і назавець імя Ягонае: Імануель. 15 Маслам а мёдам Ён будзе жывіцца, пакуль ня прыдба́е веды адкідаць благое й абіраць добрае. 16 Але ўперад, чымся Хлопчык прыдбае веду адкідаць благое й абіраць добрае, будзе пакінена тая зямля, каторай ты баішся, двума каралямі яе. 17 Прывядзець СПАДАР на цябе а на люд твой а на дом айца твайго дні, якая ня прыходзілі з часу адпаду Яхрэма ад Юдэі, - караля Асырскага".
18 І будзе таго дня: засьвішча СПАДАР мусе, што ў канцу азёраў Ягіпецкіх, і пшчале, што ў зямлі Асырскай; 19 І прылятуць, і сядуць усі ў спустошаных далінах, і ў раськепінаў скалаў, і на ўсіх бадзючых кустох, і на ўсіх пасьцьбішчах. 20 Таго дня Спадар аголе галяком, нанятым на тым баку ракі, каралём Асырскім, галаву а валасы на нагах і спабудзе нават барады;
21 І будзе таго дня: людзіна будзе карміць адну цяліцу і дзьве авечкі; 22 І гэта станецца, бо зь лішніцы малака, што яны дадуць, ён будзе есьці маела, бо маслам а мёдам будуць жывіцца ўсі, засталыя на зямлі. 23 І будзе таго дня: кажнае месца, ідзе была́ тысяча вінных розкаў на тысяча срэбнікаў, будзе пад церням а бадзючым кустоўям. 24 Зь дзідамі а стрэламі прыйдуць туды, бо ўся зямля абернецца ў церневае а бадзючае кустоўе. 25 І на ні водную гару, што капалася нарогам, ты ня ўзыйдзеш, баючыся церневага а бадзючага кустоўя; і будзе гэта на выган валом і на таптаньне авечкам.
1 І сказаў імне СПАДАР: „Вазьмі сабе вялікі зьвітак і напішы на ім людзкім пяром: ,Сьпяшаюцца на здабытак, борзда гла́баньне'". 2 І я ўзяў сабе верныя сьветкі: Уру сьвятара а Захару Еверэшанка. 3 І дабліжыўся я да прарокі, і яна зачала́ й нарадзіла сына.
I сказаў імне СПАДАР: „Назаві імя яго: Магер-шалал-гашбаз (Сьпяшаюцца на здабытак, борзда глабаньне); 4 Бо ўперад, чымся дзяцё будзе ўмець вымаўляць: ,Айцец мой' і ,Маці мая', панясуць багацьце Дамашку й здабытак Араму перад каралём Асырскім".
5 І далей яшчэ СПАДАР казаў таксама імне, кажучы: 6 „Затое, што гэты люд улегцы замеў воды Шылоаскія, ціха цякучыя, і цешыцца з Рэцына а Рэмалёнка, 7 Дык вось, затым Спадар навядзець на іх дужыя а вялікія воды Ракі, караля Асырскага І ўсю славу ягоную; і падыймецца яна на ўсі яго цур'і, і пойдзе на ўсі берагі яго; 8 І зальлець Юдэю, разальлецца, і надзвычайна падыймецца, і дойдзе аж да шыі; і, разьліўшыся, цур'і напоўняць увесь прасьцяг зямлі Твае, Імануеле!"
9 Адзіноччася, людзі, але вы будзеце патрышчаны; і слухайце, усі далёкія краі! паперажыцеся, але вы будзеце патрышчаны; паперажыцеся, але вы будзеце патрышчаны; 10 Зраджайцеся, але гэта дарма; змаўляйцеея, але ня станецца; бо з намі Бог;
11 Бо гэтак сказаў СПАДАР імне, як рука Ягоная была моцная, і перасьцерагаў мяне, каб я не хадзіў дарогаю гэтага люду, кажучы: 12 „Не завіце змоваю ўсяго таго, што гэты люд завець змоваю; і ня бойцеся таго, чаго ён баіцца, і ня лякайцеся. 13 СПАДАРА войскаў - Яго сьвяціце, Ён - страх вашы й ляк вашы. 14 І Ён будзе сьвятыняю, і каменям спатыкненьня, і скалаю ўразу абодвым дамом Ізраеля, сілом а па́садкаю жыхару Ерузаліму. 15 І шмат хто спатыкаецца на іх, і паваліцца, і разаб'ецца, і ўсіліцца, і будзе ўзяты".
16 Завяжы сьветчаньне, запячатуй права ў Маіх вучанікаў. 17 І я буду спадзявацца СПАДАРА, Каторы схаваў від Свой ад дому Якававага, і буду здавацца на Яго. 18 Во я й дзеці, даныя імне СПАДАРОМ на знакі а чудосы ў Ізраелю ад СПАДАРА войскаў, Каторы жывець на гары Сыёне.
19 І калі скажуць вам: „Папытайся ў выгука́ньніваў памерлых і ў чараўнікоў, што пішчаць і што мармочуць"; ціж люду ня пытацца ў Бога свайго? праз жывых зварачацца да памерлых? 20 Да Права а сьветчаньня! Калі яны ня скажуць подле гэтага слова, то няма у іх ранічнае сьвятліні. 21 І будзе хадзіць па ёй неміласьціўна ўцісьнены а галодны; і ў часе галадові будзе сердаваць а праклінаць караля свайго а Бога свайго; і зьвернецца да гары; 22 І на зямлю гляне, і во немарасьць а цемнь, стома, уціск а цямнота будзе пашырацца.
1 Але ня будзе такое стомы ёй, уцісьненай. Мінулы час паніжыў зямлю Завулонаву а зямлю Наффалімову; наступны ж ўславе ўзморскую дарогу, Заёрданскі край, Ґалілею паганскую. 2 Люд, што хадзіў у цемні, абачыў вялікую сьвятліню; на тых, што жылі ў зямлі сьмяротнага сьценю, зазьзяла сьвятліня. 3 Ты памножыў народ, павялічыў радасьць ягоную; яны радава́ліся перад Табою, як раду́юцца ў жніво, як вяселяцца ў часе падзелу здабытку; 4 Бо йго цяжару ягонага, кій на плячу ягоным, дубец уцісканьніка ягонага Ты зламіў, як у дзень Мідзянскі; 5 Бо кажны ваенны вобуй, што моцна шоргае, і адзецьце, што валялася ў крыві, будуць спалены - жыр цяплу; 6 Бо Дзяцё нарадзілася нам, Сын даны нам, і будзе ўлада на плячу Ягоным, і будзе названа імя Ягонае: 7 Дзі́ўны, Райца, БОГ дужы, Айцец вечнасьці, Князь супакою. 7 Павялічэньню ўлады а супакою ня будзе канца на пасадзе Давідавым і ў каралеўстве ягоным, аж пакуль іх уладзе і ўмацуе ў судзе а справядлівасьці адгэтуль аж на векі. Завісьць СПАДАРА войскаў учыне гэта.
8 Слова паслаў Спадар Якаву, і яно пала ў Ізраелю. 9 І пазнае ўвесь люд, Яхрэм а жыхар Самары, што кажуць із гордасьцяй а з пыхатым сэрцам: 10 „Цэгла звалілася, але мы пастановім із часаных камянёў; сыкаморы пасечаныя, але мы адменім кедрамі". 11 Затым СПАДАР узьніме праціўнікаў Рэцынавых на яго і не́прыяцеляў ягоных узруша, 12 Арамлян сьпераду і Пілішчан адзаду, і пажаруць Ізраеля поўным ротам. Пры ўсім гэтым гнеў Ягоны ня суйме́цца, і рука Ягоная яшчэ выцягненая; 13 Бо люд не наварачаецца да Тога, Хто разе яго, і СПАДАРА войскаў ня шукае.
14 І адатнець СПАДАР у Ізраеля галаву а хвост, вярхі пальмаў а трысьнік, за адзін дзень. 15 Стары а пачэсьлівы - гэта галава; прарока, што вуча ма́ны - гэта хвост. 16 І правадыры гэтага люду ўводзяць у поблуд, і воджаныя імі загінуць. 17 І затым із маладзёнаў Сваіх не пацешыцца Спадар, і сіротам а ўдовам Сваім не паспагадае; бо кажны двудушнік а ліхадзей, і кажнага вусны гу́каюць дурноту. Пры ўсім гэтым гнеў Ягоны ня суймецца, і рука Ягоная яшчэ выцягненая; 18 Бо гарыць, як цяпло, нягоднасьць, жарэць бадзючае а церневае кустоўе, і палае ў лесавых гушчарох, і яны разьвяваюцца, як разьвяваецца дым. 19 Ад гневу СПАДАРА войскаў загарыцца зямля, і люд будзе жырам цяплу; яіхто брата свайго не пажалее. 20 І будуць рэзаць з правага боку, і будуць галодныя; і будуць есьці зь левага боку, і не насыцяцца; кажная людзіна будзе есьці цела собскага пляча:
21 Манас Яхрэма, і Яхрэм Манаса, яны разам супроці Юды. Пры ўсім гэтым гнеў Ягоны ня суймецца, і рука Ягоная яшчэ выцягненая.
1 Бяда тым, што робяць несправядлівыя пастановы, і пісарам, уціск пішучым, 2 Каб адхінуць бедных ад рассудку і каб адабраць суд у ўбогіх люду Майго, каб ўдовы сталі іх здабыткам і каб аглабаць сіроты. 3 Але што будзеце рабіць у дзень даведаньня а загубы, што йдзець здалеку? Да каго ўцячыце́ помачы? І йдзе пакінеце славу сваю? 4 Безь Мяне ўклякнуць меж палоненікаў і паваляцца меж забітых. У вусім гэтым гнеў Ягоны ня суймецца, і рука Ягоная яшчэ выцягненая.
5 Бяда Асыры, дубцу гневу Майго, кій у руках іхных - абурэньне Мае. 6 Я пашлю яго на народ двудушны і на люд гневу Майго, дам яму расказаньне ўзяць здабытак, глабаньне і патаптаць яго, як балота на вуліцы. 7 Але ён ня так разумее, і сэрца ягонае ня так думае, бо ў сэрцу ягоным - выгубіць а зьнішчыць ня мала народаў; 8 Бо кажа: „Ці ж князі мае ня ё таксама каралямі? 9 Ці Кально не як Кархеміш? Ці Гамаф не як Арпад? Самара ня тое, што Дамашк? 10 Як рука мая дасягла каралеўствы балваноў, і выразаных балваноў у іх болей, чымся ў Ерузаліме а Самары; 11 Дык ці ня так, як я зрабіў із Оамараю а балванамі яе, зраблю зь Ерузалімам а абразамі́ яго?"
12 І будзе як Спадар справе ўсю справу Сваю над гарою Сыёнам а Ерузалімам, Ён скажа: Я даведаюся да плоду пыхатага сэрца караля Асырскага і да славы высокага пагляду ягонага; 13 Бо ён сказаў: „Сілаю рукі свае зрабіў я гэта і мудрасьцю сваёю, бо я разумны; аддаляю граніцы людаў і глабаю скарбы іхныя, я ськінуў, як дужасіл, жыхараў; 14 І рука мая знайшла, як гнезды, багацьці люду; і, як зьбіраньнік пакіненых яец, я зьбер усю зямлю; і ніхто не крануў крылом, не адчыніў роту, ня піснуў". 15 Ці можа сякіра хваліцца перад тым, хто сячэць ёю? Ці можа піла гардзіцца перад тым, хто пілуе ёю? Як бы пруток пачаў махаць над тым, хто падыймае яго! як бы кій падыймае сябе, бы ня будучы дзервам!
16 І затым пашлець Спадар, СПАДАР войскаў, сухарлявасьць на сытых ягоных, і пад славаю ягонаю ўзгарыцца полымя, як полымя цяпла. 17 І будзе Сьвятліня Ізраеля цяплом, і Сьвяты яго полымям, і спале, і пажарэць цернь ягоны а бадзючае кустоўе ягонае за адзін дзень. 18 І слава лесу ягонага і плоднага поля ягонага, ад душы аж да цела, будзе зьнішчана; і станецца, як высілены сьцяганоша. 19 Астача лесавога дзярэўя ягонага будзе нячысьленая, і малец яго запіша.
20 І станецца таго дня: і ня будуць болей астача Ізраеля і ўцеклыя з дому Якававага апірацца на б'ючага іх, але запраўды абапруцца на СПАДАРА, Сьвятога Ізраелявага. 21 Засталыя навернуцца, засталыя ад Якава да БОГА Моцнага; 22 Бо хоць бы люд твой, Ізраелю, быў, як пясок морскі, астача яго навернецца. Наканаванае зьнішчэньне - паводка справядлівасьці; 23 Бо Спадар, СПАДАР войскаў, учыне наканаванае выгубленьне сярод усяе зямлі.
24 Затым гэтак кажа Спадар, СПАДАР войскаў: „Ня бойся, людзе Мой, на Сыёне жывучы, Асура. Ён б'ець цябе дубцом і падыймае кій свой на цябе подле звычаю Ягіпту; 25 Бо яшчэ вельма мала, і гнеў суймецца, і гнеў Мой на згубу ім. 26 І Спадар войскаў узруша на іх розку, як зра́зіў Мідзянян ля ска́лы Орывы, і як прут Ягоны на мору, і падыйме яго, як на Ягіпет. 27 І таго дня цяжар ягоны адыймецца з плеч тваіх, і йго ягонае - із шыі твае, і йго зьнішчыцца ад сыціні. 28 Ён прыходзе да Аяфу, пераходзе да Міґрону, у Міхмасе ён станове снасьці́ свае, 29 Пераходзе праход Ґева - начулішча наша; Рама дрыжэла, і Ґівеа Саўлава ўцякла. 30 Узьнімі голас свой, дачка Ґаліма; ўважай Лаіша, бедны Анафоф! 31 Мадмена бадзяецца, жыхары Ґевіма закалянелі. 32 Яшчэ дзень застанецца ён у Нове; падыйме руку́ сваю на гару дачкі Сыёну, на ўзгорак Ерузаліму.
33 Вось, Спадар, СПАДАР войскаў, ломе голі із страшнаю сілаю; тыя, што высака падняліся, буду́ць адцяты, і пыхатыя будуць паніжаны; 34 І Ён адатнець лесавыя гушчары зялезам, і Лібан паваліцца ад Моцнага.
1 І ўвыйдзе Атожыла з пня Есэвага, і Голь з карэньня ягонага будзе пладовая; 2 І супачыне на Ім дух СПАДАРОЎ, дух мудрасьці а розуму, дух рады а моцы, дух веды а боязьні Божае; 3 І любата́ Ягоная ў боязьні СПАДАРА, і не на пагляд аччу Сваіх будзе судзіць, і ня подле чутасьці вушшу Сваіх будзе ганіць; 4 Але будзе судзіць галечаў подле справядлівасьці, і подле пасьцівасьці ганіць лагодных зямлі; і зра́зе зямлю дубцом вуснаў Сваіх, духам вуснаў Сваіх зробе сьмерць нягоднаму. 5 І будзе справядлівасьць поясам на сьцёгнах Ягоных, і вернасьць - поясам на лядзьвях Ягоных. 6 І будзе жыць воўк ізь ягнём, і леопард із казянём будзе ляжаць; і цялё, і левянё, і ўпашчаны будуць разам, і малы хлопчык павядзець іх. 7 і карова, і мядзьведзь будуць пасьціцца разам, і дзецяняты іхныя будуць ляжаць разам, і леў, як статак, будзе есьці салому. 8 І будзе гуляць ссучае дзецянё над нарою гада, і на гняздо базылішка адвучанае ад пелькаў выцягне руку́ сваю. 9 Ня будуць дзеяць ліха ані бура́ць на ўсёй сьвятой гары Маёй, бо напоўніцца зямля веданьням СПАДАРА, як морскае дно пакрыта вадою.
10 І будзе таго дня, што карэнь Есэў будзе стаяць за харугаў людзём, яго будуць шукаць народы, і супачынак ягоны - слава.
11 І станецца таго дня: Спадар другі раз падыйме руку́ Сваю, каб прыдбаць Сабе астачу люду Свайго, што застаўся ад Асыры а ад Ягіпту а ад Пафросу а ад Ефіопы а ад Еламу а ад Шынару а ад Гамафу а ад абтокаў морскіх; 12 І падыйме харугаў народам, і зьбярэць выгнаных Ізраялян, і злуча расьцярушаных Юдэяў з чатырох канцоў зямлі. 13 І адвернецца за́віднасьць Яхрэмава, і праціўнікі Юды адцяты будуць: Яхрэм ня будзе завідаваць Юдзе, і Юда ня будзе ўціскаць Яхрэма; 14 Але палятуць на плячо Пілішчан да мора, разам аглабаюць сыноў усходу, накладуць руку сваю на Едома а Моава, і сынове Амонавы будуць слухаць іх. 15 І высуша СПАДАР затоку Ягіпецкага мора, і падыйме рукў Сваю на Раку ў вялікім Сваім ветру, і падзеле яе на сем цур'ёў, і можна будзе перайсьці іх у чаравіках .16 І будзе гасьцінец астачы люду Ягонага, што застаўся ад Асыры, падобна да тога, як было з Ізраелям, як ён узышоў ізь зямлі Ягіпецкае.
1 І скажаш таго дня: „Я дзякую Табе, СПАДАРУ, бо Ты ўгневаўся на мяне, але гнеў Твой адышоў, і Ты пацешыў мяне. 2 Вось, БОГ - спа́сеньне мае: я спадзяюся і не баюся; бо Сіла мая а песьня ЯГ, СПАДАР; Ён стаў імне спасеньням". 3 І будзеце сіляць ваду з радасьці із жаролаў спасеньня. 4 І скажаце таго дня: „Дзякуйце СПАДАРУ; гука́йце імя Ягонае; павядайце меж людаў справы Ягоныя; мянуйце, што ўзьвялічана імя Ягонае. 5 Пяі́це СПАДАРУ, бо Ён стварыў вялікае; гэта ведама па ўсёй зямлі. 6 Гука́й а пяі, жыхарка Сыёну, бо вялікі сярод цябе Сьвяты Ізраеляў".
1 Цяжар узглядам Бабілёну, што відзеў Ісая Амасёнак. 2 На гары высокай падыміце харугаў; пусьціце голас да іх; кіўніце рукою, і прыйдуць у брамы дабрародных. 3 Я расказаў пасьвячаным Сваім, Я таксама гука́ў дужых Сваіх да гневу Свайго, тых, што цешацца з узвышаньня Майго. 4 Шум множасьці на гарах, падобна, як вялікага люду; галасьлівы шум каралеўства зьбертых народаў. Спадар войскаў робе перагляд баявога войска. 5 Прыходзяць із далёкага краю, ад канца нябёсаў, СПАДАР і зброя абурэньня Ягонага, зьнішчыць усю зямлю. 6 Галасіце, бо блізкі дзень СПАДАРОЎ, прыйдзе, як зьнішчэньне ад Усемагучага. 7 Затым усі рукі скволеюць, і сэрца кажнае людзіны замлее. 8 Яны жахаюцца; сударгі а болі схопяць іх; яны чуюць болі, як жонка родзячы; із зуменьням глядзяць адзін на аднаго; як выгляд поламя віды іхныя. 9 Вось, прыходзе дзень СПАДАРОЎ, неміласьціўны а гнеўны, з палкім гневам, каб абярнуць зямлю ў пустыню і грэшнікаў ейных выгубіць ізь яе; 10 Бо нябёсныя зоры а сузор'і не дадуць свае сьвятліні; сонца пацямнела ўсходам сваім, і месяц ня будзе зьзяць сьвятлінёю сваёй. 11 І Я пакараю сьвет за ліха і нягодных за бяспраўе іхнае; зраблю, каб перастала пыхатасьць гордых і вяльмуваньне гвалтоўнікаў паніжу; 12 Я ацаную людзіну даражэй за чыстае золата, чалавека за золата Офірскае. 13 І затым Я захістаю нябёсы, і зямля затрасецца на сваім месцу ў вабурэньню СПАДАРА войскаў, у дзень палкага гневу Ягонага. 14 І будзе, як алень, за каторым гоняцца, і як авечкі, безь зьбіраючага, кажны паверне да люду свайго, і ўцячэць кажны да краю свайго; 15 Кажны знойдзены будзе прабіты, і кажны, што прылучыцца да іх, падзець ад мяча; 16 І дзецяняты іхныя будуць разьбіты перад ачыма іхнымі; дамы іхныя будуць аглабаны, і жонкі іхныя будуць паганбены. 17 Вось, Я падыйму на іх Мідзян, што ня важаць срэбра й ня любуюць золата. 18 І лукі іхныя зломяць дзяцюкоў, і ня зьмілу́юцца над плодам жывата; вока іхнае не пажалее дзяцей. 19 І Бабілён, слава каралеўстваў, харашыня вялічча Хальдэяў, станецца як разбураныя Богам Садома а Ґамора. 20 Ён ніколі ня будзе населены, і ня будуць у ім жыць ад пакаленьня аж да пакаленьня. Арабаве не пастановяць там буданоў сваіх, і пастухі ня будуць ляжаць там; 21 І будуць ляжаць там дзікія зьвяры, і напоўняцца дамы іхныя пугачамі, і будуць жыць там стравусы, і касматыя скакаць там будуць, 22 І шакалы будуць выць там у багатых дамох, і смокі ў прыемных палацах. І блізкі́ час прыходу ягонага, і дні ягоныя не працягнуцца.
1 Бо СПАДАР паспагадае Якаву, і ўзноў выбяра Ізраеля, і аселе іх на зямлі іхнай. І чужаземцы злучацца зь імі, і прылучацца да дому Якававага. 2 І люды возьмуць іх, і прывядуць іх на месца іхнае; і дому Ізраеляваму спадуць яны на зямлі СПАДАРОВАЙ за слугаў а нявольніцы. Яны зробяць палоненікамі тых, што апаланялі іх, і будуць панаваць над уцісканьшкамі сваімі.
3 І станецца таго дня, што СПАДАР супакое цябе ад смутку а ад дрыжэньня а ад цяжкое работы, каторую ты мусіў рабіць, 4 Ты вымавіш прыказь гэтую праз караля Бабілёнскага і скажаш: „Як мінуўся ўцісканьні́ік, мінуліся вымагаючыя золата! 5 СПАДАР зламіў кій нягодных, ськіпетру дзяржаўцаў; 6 Тый, што біў люды ў гневе кажначасным біцьцём, тый, што ра́дзіў народы ў гневе, ё перасьледаваны, і ніхто не задзержуе. 7 Уся зямля супачывае й ціха́я, але прарвалася пяцьцём. 8 Нават кіпрысы цешацца зь цябе, і кедры лібанскія: .Адгэнуль, як ты ляжыш, не падыймаўся сякач над намі'. 9 І шэоль падыспадам дрыжыць дзеля цябе, каб сустрэць прыход твой; дзеля цябе прачхнуліся ўсі сьмяротныя сьцені, усі правадыры зямлі, падняў з пасадаў усіх каралёў народаў. 10 Усі яны адказалі й сказалі табе гэтак: ,І ты стаў кволы, як мы, з намі ты зраўнаўся!' 11 Да шэолю ськінена пыха твая, гук гусьляў тваіх; чарвяк пасьцеля твая, і чырва накрыцьце твае. 12 Як зваліўся ты зь неба, дзяньніца, сыну раньня, разьбіўся воб зямлю ты, што кволіў народы! 13 Ты сказаў у сэрцу сваім: ,Узыйду на неба, вышэй гвездаў Божых падыйму пасад свой і сяду на гары збору, на старанах поўначы; 14 Узыйду на вышыню булакоў, буду Падобны да Навышняга'. 15 Ты, адылі, ськінены будзеш далоў да шэолю, да бакоў ямы! 16 Бачачыя цябе ўцямяцца ў цябе, ўважліва будуць глядзець на цябе: ,Ці гэта муж, што прысіліў дрыжэць зямлю, трэсьці каралеўствы, 17 Што абярнуў сьвет у пустыню і разбурыў месты яго, што ня пушчаў двору вязьняў сваіх?' 18 Усі каралёве народаў, усі яны супачываюць у славе, кажны ў доме сваім; 19 Але ты выкінены з гробу, як агі́дны пагон, пакрыты забітымі, прабітымі мячом, апушчанымі меж каменьня ямы, як труп таптаны. 20 Ты ня злучышся зь імі ў маґіле, бо ты спустошыў зямлю сваю, забіў люд свой; ніколі ня будзе менавана насеньне ліхадзеяў. 21 Прыгатуй зарэз сыном ягоным за бяспраўе айцоў іхных, каб яны не паўсталі, ня спала ім зямля, і не напоўнілі віду сьвету местамі. 22 „І Я паўстану на іх, агалашае СПАДАР войскаў, і адатну імя Бабілёну, і астачу, і сына, і ўнука, агалашае СПАДАР; 23 І зраблю таксама яго дзяржаваю ежыкаў і воднаю багнаю, і зьмяту яго мятлою зьнішчэньня", агалашае СПАДАР войскаў.
24 Прысягаў СПАДАР войскаў, кажучы: „Напэўна, як Я думаў, так будзе; і як Я плянаваў, так станецца, 25 Каб зламіць Асыра ў зямлі Маёй і патаптаць яго на горах Маіх; тады йго ягонае будзе зьнята зь іх, і цяжар здыймецца з плеч іхных". 2'6 Гэта рассудак да ўсяе зямлі, і гэта рука, выцягненая на ўсі вароды; 27 Бо СПАДАР войскаў заме́рыў, і хто ўзруша? і рука Ягоная выцягнена, і хто адверне Яе ?
28 Году сьмерці караля Агаза быў гэт'кі цяжар: 29 „Ня цешся ўся Піліста, што зломлены прут б'ючага цябе, бо ад гадавага караня выйдзе базылішк, і плодам ягоным - агняны лятучы смок. 30 І будуць пасьвіцца першакі галечаў, і бедныя будуць супачываць у бясьпечнасьці; і Я заб'ю карэнь твой галадоўю, і яна заб'ець астачу тваю. 31 Вый, брама, крычы, места, уся таючая Піліста; бо пойдзе дым з поўначы, і няма ні воднага ў збору іх". 32 І што тады адкажуць паслове народу? - што СПАДАР заклаў Сыён, і ў ім схаваюцца бедныя зь люду Ягонага.
1 Цяжар узглядам Моава. - Бо ночы агла́баны Ар моаўскі, спустошаны; бо ночы агла́баны Кір моаўскі і зьнішчаны. 2 Ён узышоў да Байту а Дывону на ўзвышшы, плакаць. Па Нево а па Медэве Моаў плача; на кажнай галаве там лысіна, і барада астрыжана. З
На вуліцах ягоных папераза́ныя зрэбнівнаю; на стрэхах ягоных і на вуліцах ягоных кажны вые, аж заходзіцца. 4 І Гэшбон будзе галасіць і Елеяла; аж да Ягацы будзе чуваць голас іхны; затым узброеныя Моававы будуць галасіць: душа не́марасьціцца ў ім. 5 Сэрца мае загалосе
па Моаву; уцекачы ягоныя уцякаюць да Цоару і да трэйцяга Еґлафу; бо, плачучы, яны паднялі́ся ўсходамі да Лугіфу, на дарозе да Горонаіму паднялі крык зьнішчэньня; 6 Бо воды Німрыму высахнуць; бо трава ссохла, і новая трава скончылася, няма зяленіва. 7 Затым лішніца, якая была зьберта, і тое, што было ашчаджана, будуць перанесены пераз раку даліны; 8 Бо галашэньне навокал граніцаў Моава, вык яго аж да Еґлаіму і вык яго аж да Беер-Еліму; 9 Бо вада Дывону поўная крыві; бо Я навяду на Дывон яшчэ дадаткавае, - лявы на тога, хто ўцякае з Моаву, і на астачу зямлі.
1 Пашліце ягнё дзяржаўцу зямлі із Сэлы на пустыні, на гару дачкі Сыёну; 2 Бо будзе: як выкіненая з гнязда птушка туляецца, будуць дачкі Моава на брадох Арнону: 3 „Зьбяры раду, рассудзі; зрабі серадня сьцень, як ночы, схавай выгнаных, ня ізрадзь таго, хто туляецца. 4 Няхай мае выгнаныя Моаўляне жывуць у цябе; будзь іх абаронаю ад глабаньніка, пакуль не перастануць уціскі, ня скончыцца ўсілства, ня шчэзьне ізь зямлі топчучы.
5 „І міласэрдзям устаноўлены пасад, і сядзіць на ім у праўдзе ў будане Давідавым, судзячы а шукаючы суду а сьпяшаючыся да справядлівасьці". 6 Мы чулі праз пыху Моававу, вельма горды, праз пыхатасьць ягоную а начэпнасьць, вялікую злосьць ягоную, хвальшывыя выдумкі ягоныя. 7 Затым Моаў будзе выць па Моаву, кажны будзе выць; па подах Кір-Гарэсэфа будзеце плакаць, кажучы: „Напэўна зражаныя"; 8 Бо полі гэшбонскія зьвялі, віно сыўмаскае; панове народаў зламілі галоўныя расьліны яго, яны дасяглі аж да Языра, расьлі па пустыні; голі яго выцягнуліся, пераходзілі за мора. 9 Затым я буду плакаць плачам Языра па вінішчу сыўмаскім; напаю сьлязьмі цябе, Гэшбоне а Елеяла; бо ўпалі радасныя крыкі ў часе збору віна твайго і ў часе жніва твайго. 10 І аднята радасьць а весялосьць ад плоднага поля; і ў вінішчах ня будзе ані весялосьці, ані крыкаў радасьці; і віна ў таўчэльнях ня будуць таўчы таўкучыя: Я суняў радасныя крыкі. 11 Затым нутр Мой гучыць, як гарпа, па Моаву, і нутр Мой па Кір-Герэсе. 12 І станецца: як відавочна будзе, што стамаваўся Моаў на ўзвышшу, і ўвыйдзе ў сьвятыню сваю, каб памаліцца, ня ўзумее.
13 Гэта слова, каторае вымавіў СПАДАР праз Моава здаўна́. 14 Цяпер жа СПАДАР кажа, кажучы: „За тры гады, роўныя гадом найміцкім, улегцы замеюць славу Моававу з усёй вялікай множасьцяй, і будзе астача вельма мала́я, драбна́я, нядужая".
1 Цяжар узглядам Дамашку. - Вось, Дамашк перастане быць местам, а будзе кучаю друзу. 2 Пакінены месты Ароеру, - стадам яны будуць, і будуць ляжаць, і ніхто іх ня спудзе. 3 І перастане быць горад Яхрэмаў, і каралеўства Дамашку, і астача Араму будзе, як слава сыноў Ізраельскіх, агалашае СПАДАР войскаў.
4 І станецца таго дня: згалее чэсьць Якавава, і сытое цела ягонае схудае. 5 І будзе тое ж, што па жніве збожжа жнеяю, і па зжацьцю рукою яе каласоў, і просьле тога, як зьбяруць каласы ў даліне́ Рэфаімскай. 6 І застану́цца на ім зярняты чыста так, як пры трасеньню аліўкаў: дзьве-тры аліўкі на версе высокіх галінаў, чатыры-пяць на плодных голях, агалашае СПАДАР, Бог Ізраеляў. 7 Таго дня аберне людзіна пагляд да Стварыцеля свайго, і вочы ейныя Сьвятога Ізраелявага абачаць. 8 І не аберне пагляду да аброчнікаў работы рук сваіх, і на тога, што зрабілі палцы ейныя, ня будзе глядзець ані на гаі альбо на сонечныя абразы.
9 І таго дня ўмацаваныя месты ягоныя будуць, як пакіненыя месцы лесавых вышыняў а гаравых вярхоў, пакіненыя з прычыны сыноў Ізраелявых, і будзе спустошаньне; 10 Бо ты забыўся Бога спа́сеньня свайго і ска́лы моцы свае ня па́мятаваў; затым ты пасадзіў раскошныя расьліны і прышчапіў іх чужымі прышчэпамі. 11 Ўдзень, як ты садзіў сваю расьліну, ты рупіўся празь яе рост, і нараніцы, як ты сеяў, ты рупіўся празь яе квет; але ў дзень прыбытку копка жніва й сьмяротны боль. 12 Бяда груду шмат якіх людаў, што равуць, як равеньне мора, і напіраньню народаў; як напіраньне магучых водаў, яны напіраюць. 13 Народы, як напор вялікіх водаў, напіраюць; але Ён пачнець га́ніць іх, і яны ўцякуць далёка, і будуць гнаныя, як ветрам гаравыя пасеі і як умецььце ад віхру́. 14 Увечары, глянь - жах; перад раньням яго ня будзе. Такая доля тых, што гла́баюць нас, і кон тых, што пустошаць нас.
1 Бяда зямлі ў сьценю крылаў, каторая за ракамі Ефіопскімі, 2 Што пасылае паслоў па мору і ў трысьніковых караблёх па вадзе! Ідзіце, лягкі́я пасланцы, да народу падгалага і з бліскучаю, да люду страшнага ад пачатку дагэтуль, народу мераючага а топчучага, каторага зямлю перанялі рэкі. 3 Усі жыхары сьвету й жывучыя на зямлі, глядзіце, як харугва падыймецца на горах, як трубнае граньне пачуеце;
4 Бо так сказаў імне СПАДАР: „Я буду ціхі́ й буду глядзець у сялібе Сваёй, як прасьветны вад на сьвятліні, як булак расы ў часе ва́ду ў жніво"; 5 Бо перад зборам, калі скончылася квіценьне, і квет стаў сьпелаю ягадаю, Ён адатнець розкі сярпамі, адатнець голі і кіне іх. 6 Усі разам будуць пакінены дзярлівым гаравым птушкам і зьвяром земным; і дзярлівыя птушкі будуць там ле́таваць, і ўсі зьвяры земныя будуць там зімава́ць. 7 Таго часу прынясець дар СПАДАРУ войскаў люд падгалы і з бліскучаю, і люд страшны ад пачатку дагэтуль, народ мераючы а топчучы, каторага зямлю перанялі рэкі, на месца імені СПАДАРА войскаў, на гару Сыён.
1 Цяжар узглядам Ягіпту.-Вось, СПАДАР, сеўшы на лягкі́м булаку, прыбудзе да Ягіпту. І будуць дрыжэць балваны ягіпецкія перад відам Ягоным, і сэрца Ягіпту стае ў нутру сваім. 2 І Я ўзброю Ягіпцян супроці Ягіпцян, і будуць ваяваць людзіна з братам сваім і людзіна з прыяцелям сваім, места зь местам, каралеўства з каралеўствам. 3 І дух Ягіпту шчэзьне ў нутру сваім, і зьнішчу раду ягоную, і будуць шукаць балваноў а чараўнікоў а выгука́ньнікаў памерлых а варажбітоў. 4 І Я перадам Ягіпцян у руку́ цьвярдых валадароў, і дужы кароль будзе ра́дзіць іх, агалашае Спадар, СПАДАР войскаў. 5 І вады ня стане ў мору, і рэкі спустошацца а высахнуць, 6 І рэкі засьмярдзяць і зьбяднеюць, і высахнуць вялікія рэкі; чарот а трысьнік зьвянуць; 7 Лугі ля ракі, на беразе ракі, і ўсе, пасеянае ля ракі, высахне, шчэзьне й няма. 8 І будуць гараваць рыбнікі, і будуць галасіць усі, што закідаюць вуду ў цур'і, і тыя, што расьцягуюць сеці на водах, будуць кволець; 9 І будуць засаромлены тыя, што вырабляюць цянюсенькае валакно, і што ткуць бавоўну. 10 І будуць поды яго зьмяжджулены, і ўсі, за плату робячыя, будуць зьне́марашчаны. 11 Але, князі цоанскія дурні; рада мудрых параднікаў фараонавых - дурнота. Як скажаце вы фараону: „Я сын мудрых, сын старавечных каралёў"? 12 Ідзе ж, ідзе ж мудрыцы твае? і хай скажуць жа табе і пазнаюць, што пастанавііў СПАДАР войскаў Ягіпту. 13 Здурнелі князі Цоанскія, ашукаліся князі Мемфіскія і ізьвялі Ягіпет, начэльніка плямёнаў ягоных. 14 СПАДАР пусьціў духа абмылы ў нутр яго, так што Ягіпет цяпер блудзе ў ірвакох сваіх, як ківаецца п'яны ў часе ірвакоў сваіх. 15 Ня будзе ў Ягіпце чаго-колечы, што мела б зрабіць галава. альбо хвост, альбо пальмовая голь, альбо трысьціна́. 16 Таго дня Ягіпцяне будуць як жанкі, і будуць дрыжэць а баяцца ківу СПАДАРА войскаў яму. 17 І зямля Юдэйская будзе жахам Ягіпту; хто ўспомне яе, зьлякаецца пастанову СПАДАРА войскаў, каторы Ён пастанавіў празь яе.
18 Таго дня будзе пяць местаў у зямлі Ягіпецкай гу́каць моваю канаанскаю і прысягаць СПАДАРОМ войскаў; места Зьнішчэньня будуць казаць на адно.
19 Таго дня будзе аброчнік СПАДАРУ сярод зямлі Ягіпецкае, і помнік СПАДАРУ - ля граніцы яе. 20 І будзе ён на знак а сьветчаньне СПАДАРУ войскаў у зямлі Ягіпецкай; бо яны гукаць будуць да СПАДАРА з прычыны ўцісканьнікаў, і Ён пашлець ім спаса а вялікага аднаго, выбаве іх. 21 І аб'явіцца СПАДАР Ягіпцянам, і Ягіпцяне пазнаюць СПАДАРА таго дня, і абракуць аброк а дар, і абяцаюць абятніцы СПАДАРУ, і споўняць. 22 І зра́зе СПАДАР Ягіпет; зразе і ўздарове; і навернуцца да СПАДАРА, і Ён дасца ім умаліць Сябе, і ўздарове іх.
23 І таго дня будзе гасьцінец ізь Ягіпту да Асыры, і Асыране прыйдуць да Ягіпту, і Ягіпцяне будуць служыць разам із Асыранамі.
24 І таго дня Ізраель будзе трэйці зь Ягіптам а Асыраю; дабраславенства будзе сярод зямлі; 25 СПАДАР войскаў падабраславе, кажучы: „Дабраславёны люд мой Ягіпет, і работа рук Маіх Асыра, і спадак Мой Ізраель".
1 Таго году, калі Тартон прышоў да Аі́ндоду, як паслаў яго Оарґон, кароль Асырскі, і ваяваў з Ашдодам, і перамог яго, 2 У тым самым часе казаў СПАДАР Ісаям Амасёнкам, кажучы: „Ідзі й здыймі зрэбніну ізь сьцёгнаў сваіх, і разуй вобуй з ног сваіх". І ён зрабіў так, ходзячы голы а босы.
3 І сказаў СПАДАР: „Як слуга Мой Ісая хадзіў голы а босы тры гады на знак а чуда ўзглядам Ягіпту а Ефіопы, 4 Так кароль Асырскі павядзець вязьняў Ягіпцян і палоненікаў Ефіоплян, дзяцюкоў і старых, голых а босых, нават із аголенымі сьцёгнамі, на сорам Ягіпту. 5 І будуць баяцца а сароміцца за Ефіопу, спадзеву сваю, і за Ягіпет, славу сваю. 6 І таго дня скажуць жыхары таго ўзьбярэжжа: „Гля, такая наша спадзева, куды ўцякалі помачы на вывальненьне ад караля Асырскага; і як мы ўцячэм?"
1 Цяжар узглядам пустыні ля мора. Як віхры, што веюць з паўдня, ідзець яно з пустыні, з краю страшнага. 2 Цяжка́я відзень была́ паведамлена імне: гла́баньнік глабае, і пустошнік пустоша. Узыходзь, Еламе, аблягай, Мідзе! я суняў усі ўздыхі. 3 Затым напоўніліся сьцёгны мае болям, трудненьні схапілі мяне, як трудненьні парадзіхі. Я ў такіх сударгах, што ня чую; я так спалохаўшыся, што ня бачу. 4 Сэрца мае трывожыцца; я спалохаўшыся; вечар, радасьць мая, абярнулася імне ў страх. 5 Стол прыгатаваны, вартаўнік вартуе; ядуць, п'юць. Устаньце, князі, мажча шчыт.
6 Бо Спадар сказаў імне: „Ідзі, пастаў вартаўніка; хай скажа ён, што абача". 7 І бачыў ён цялежкі з паркамі коні, цялежкі, цягненыя асламі, цялежкі цягненыя вярблюдамі; і ўслуха́ўся з увагаю, зь вялікаю ўвагаю. 8 І закрычэў, бы леў: „Спада́ру мой! я стаю бязустанку на вартавой вежы ўдзень, і на месцу варты свае я стаяў усі ночы. 9 І вось, прыехалі цялежкі зь людзьмі паркамі коні". І адказаў: „Устаў, упаў Бабілён, і ўсі выразаныя багі ягоныя разьбіліся воб зямлю". 10 О малацьба мая, сыну току майго! я паведаміў вам тое, што чуў ад СПАДАРА войскаў, Бога Ізраелявага.
11 Цяжар узглядам Думы. - Да мяне хтось крычыць із Сэіру: „Вартаўніча! што ночы? вартаўніча! што ночы?" 12 Вартаўнік сказаў: „Настала раніца, і таксама ноч. Калі хочаце пытацца, то пытайцеся, зьвярніцеся".
13 Цяжар узглядам Арабы. - У лесе Арабскім начуйце, караваны Дэдановы! 14 Наўпярэймы ўсьмягламу выносяць ваду жыхары краю Фемінага, з хлебам пераймаюць валацугу; 15 Бо валочацца ад мячоў, ад на́йстранага мяча, і ад напятага лука, і ад цяжару вайны.
16 Бо гэтак Спадар сказаў імне: „Яшчэ за год, як гады найміцкія, і шчэзьне ўся слава Кіцарова: 17 І астача ад ліку лучнікаў, дужасілаў сыноў кідарскіх зьменшыцца, бо СПАДАР, Бог Ізраеляў, казаў".
1 Цяжар узглядам даліны відзені. - Што табе цяпер, што ты ўвесь вышаў на стрэхі? 2 Места поўнае гому, вераску, места весялосьці, забітыя твае не забітыя мячом ані памерлі ў бітве́; 3 Усі дзяржаўцы твае патуляліся разам, іх зьвязалі лучнікі; усі, знойдзеныя ў цябе, зьвяза́ны разам, уцеклыя зда́леку. 4 Затым я сказаў: „Адвярніцеся ад мяне, я буду горка плакаць; не хапайцеся цешыць мяне ў вупадзе люду майго"; 5 Бо дзень зямятні а патаптаньня а сумятні ў даліне́ відзені ад Спадара, СПАДАРА войскаў, разбурэньне сьценаў а крыкня „На гару!" 6 І Елам возе сагайдак, людзі ў цялежках а коньнікі, і Кір агаляе шчыт. 7 І станецца, што найвыбарнейшыя даліны твае будуць поўныя цялежак, і коньнікі будуць ладзіцца ў браме. 8 І Ён адкрыў запону Юды; і вы глядзелі таго дня зброі ў лесавым доме. 9 І раськепіны места Давідавага бачылі, што шмат іх, і зьберлі воды дольняе копані; 10 І дамы Ерузаліму палічылі, і разбурылі дамы, умацаваць сьцяну; 11 Выкапалі таксама копань памеж дзьвюх сьценаў да вады старога, стаяў. Але не аглядаліся на ўчыніцеля яго і ня бачылі Стварыцеля здаўна гэтага. 12 І гукнўў Спадар, СПАДАР войскаў, таго дня плакаць а галасіць, лысець а паперазацца зрэбнінаю. 13 І во радасьць а весялосьць; забіваюць буйны статак і рэжуць драбны статак, ядуць мяса і п'юць віно: „Будзем есьці й піць, бо заўтра памрэм!" 14 І аб'явіў у вушы імне СПАДАР войскаў: „Напэўна не адзяржыце ласкі ўчыяеньня за гэта бяспраўе аж да сьмерці", кажа Спадар, СПАДАР войскаў.
15 Гэтак Спадар, СПАДАР войскаў: „Ідзі, прыйдзі да гэнага дамавера, да Шэўны, што над домам, і кажы: 16 Што ў цябе тут, і хто ў цябе тут, што ты высек сабе тут гроб, як тый, што высякае сабе гроб на вышыні, што выразае гасподу сабе ў ска́ле? 17 Вось, СПАДАР ізь сілаю пусьце цябе, дужы чалавеча, супоўна схопе цябе; 18 Моцна скруціўшы цябе ў клубок, пусьце цябе, як апуку, у край вялізарны; там ты памрэш, і там цялежкі славы твае, о сораме дому спадара свайго! 19 Я сьпіхну цябе з ураду твайго, і зь месца стаяньня твайго зарвець цябе. 20 І станецца таго дня, што Я гукну́ слугу Свайго Елякіма Гілчавка, 21 І надзену на яго вопратку тваю, і паперажу яго поясам тваім, і ўладу тваю Я нерадам у рукі ягоныя; і ён будзе айцом жыхарам Ерузаліму й дому Юдзінаму. 22 І ўзлажу на плячо ягонае ключ ад дому Давідавага; і ён адамкнець, і ніхто не замкнець; і ён замкнець, і ніхто не адамкнець. 23 І ўмацую яго, як гвозд у верным месцу; і будзе ён пасадам славы дому айца свайго. 24 І павесяць на ім усю славу дому айца ягонага, пагоны а патомства, усе малое судзьдзе, ад чараў аж да жбаноў. 25 Таго дня, агалашае СПАДАР войскаў, захістаецца гвозд, убіты на верным месцу, і будзе адсечаны, і зваліцца, і зьнішчыцца цяжар, быты на ім; бо СПАДАР сказаў".
1 Цяжар узглядам Тыру. - Плачча, караблі Таршышу; бо ён абураны, бо няма ані дамоў, ані ўходаў. Ізь зямлі Кітымскае абешчана ім. 2 Маўчыце, жыхары абтоку! купцы сыдонскія, па мору плаваючыя, напоўнілі цябе. 3 Па вялікіх водах насеньне Шыгору, жніво ракі, прыносілі да яго; ён быў месцах гандлю народаў. 4 Саромся, Сыдоне, бо мора гу́кала, моц мора, кажучы: „Ня тру́днілася я, і не радзіла, і ня жывіла дзяцюкоў ані гадавала дзяўчаты". 5 Як дойдуць галасы да Ягіпту, будуць дрыжэць на ведамку праз Тыр. 6 Пераходзьце да Таршышу, плачча жыхары абтоку ! 7 Ці гэта вясёлае места вашае ? Зь дзён старавечных век яго. Ногі ягоныя нясуць яго далёка жыць. 8 Хто прызначыў гэта праз Тыр карануючы, каторага купцы - князі, каторага таргачы - пачэсьлівыя зямлі ? 9 СПАДАР войскаў прызначыў гэта, каб засарамаціць пыхатасьць кажнае славы, каб паніжыць усіх значных зямлі. 10 Прайдзі зямлю сваю, як рака, дачка Таршышу нямаш болей пояса. 11 Ён выцягнуў руку сваю на мора, патрос каралеўствы; СПАДАР даў расказаньне да Канаана, зьнішчыць гарады ягоныя. 12 І сказаў: „Ты наперад ня будзеш цешыцца, зганьбеная дзеўка, дачка Сыдону! Устань, перайдзі да Кітымлян; і там ня будзеш мець супакою". 13 Вось зямля Хальдэяў. Гэтага люду ня было; Асырані́н заклаў яго тым, што жывуць на пустыні. Яны пастанавілі абложныя вежы, разбурылі яго палацы, абярнулі яго ў разьвярненьні. 14 Плачча, каралі таршыскія, бо ваша сіла разбурана.
15 І станецца таго дня, што Тыр будзе забыты семдзясят год, подле дзён аднаго караля; на канцу семдзясят год, будзе Тыру, як у песьні празь бязулю: 16 „Вазьмі гарпу, абыйдзі места, забытая бязуля; грай прыемна, пяі шмат песьняў, каб ўспомнелі цябе". 17 І станецца, як мінець семдзясят год, што СПАДАР даведаецца да Тыру, і ён зьвернецца да свае бязульнае платы, і будзе бязулстваваць із усімі каралеўствамі сьвету на відзе зямлі. 18 І тавар ягоны, і прыдбаньне ягонае будуць пасьвячаны СПАДАРУ, ня будуць зьбіраны да скарбніцы ані хаваны; бо тавар ягоны будзе дзеля жывучых перад СПАДАРОМ, каб досыць пасілкаваліся, і на трывалкі́я ўборы.
1 Вось, СПАДАР парожне зямлю, і пустоша яе, і адмяняе выгляд яе, і цяруша вонкі жыхараў яе. 2 І будзе як ізь людам, так ізь сьвятаром ; як із слугою, так із гаспадаром ягоным; як ізь нявольніцаю, так із гаспадыняю ейнай; як із купаўніком, так із прадаўніком; як із даўжбітом, так із пазычэньнікам; як із пазычаючым на працэнты, так із квотнікам. 3 Чыста спустошана будзе зямля і супоўна агла́бана, бо СПАДАР сказаў гэтае слова. 4 Плача й вяне зямля, адцяты й зьвяў сьвет, адцяты пыхаты люд зямлі. 5 І зямля сплюгаўлена пад жыхарамі сваімі, бо яны выступілі з права, адмянілі ўставы, зламілі вечную змову. 6 Затым праклён пажэр зямлю, і сталі віннымі жывучыя на ёй; затым жыхары зямлі сьпятрэлі, і засталося мала людзёў. 7 Плача вінны сок, аднята вінішча, уздыхаюць усі вясёлага сэрца. 8 Радасьць тамбурыны перастала; гом тых, што вяселяцца, канчаецца; перастала радасьць гарпы. 9 Ня будуць піць віна зь песьнямі; хмельны напітак будзе гаркі́ п'ючым яго. 10 Разбурана запусьцелае места; усі дамы замкнёны, нельга ўвыйсьці. 11 Плачуць па віне на вуліцах; уся радасьць зацьмела; весялосьць краю выгнана. 12 Засталося ў месьце спустошаньне, у разьвярненьню разьбітыя брамы. 13 Бо так будзе сярод усяе зямлі, памеж людаў, як пры трасеньню аліўкаў, як пры зьбіраньню віна, як віназбор зроблены. 14 Яны падыймуць голас свой і будуць весяліцца ў вяліччу СПАДАРА, будуць голасна крычэць з мора. 15 Затым услаўце СПАДАРА ў краёх сьвятліні, на абтоках морскіх імя СПАДАРА, Бога Ізраелявага.
16 Ад канцоў зямлі мы чулі песьні: „Слава Справядліваму!" І я сказаў: „Гора імне, гора імне, бяда імне! глабаньнікі глабаюць, і глабаюць глабаньнікі дзеля глабаньня". 17 Страх, і яма, і па́садка на цябе, жыхару зямлі! 18 І станецца, што ўцякаючы ад вераску страху зваліцца ў яму, і выходзячага з нутра ямы схопе па́садка; бо вокны вышыні адчынены, і трасуцца поды зямлі. 19 Зямля супоўна разьбітая, зямля чыста пакрышаная, зямля надзвычайна захістаная. 20 Зямля надта хістаецца, як п'яны, і ківаецца, як начулішчны будан; выступ яе вялі́чны ёй; і падзець, і ня ўстане болей.
21 І станецца таго дня: даведаецца СПАДАР да войска высокага на вышы і да каралёў земных на зямлі. 22 І будуць зьберты, як бываюць зьбіраныя вязьні, да ямы, і замкнёны ў вязьніцы, і за шмат якіх дзён да іх даведаюцца. 28 Тады месяц зачырванеецца, і сонца засароміцца; бо СПАДАР войскаў будзе караляваць на гары Сыёне ў Ерузаліме, ды славута перад старца́мі Сваімі.
1 СПАДАРУ! Ты Бог мой; я буду ўзьвялічаць Цябе, я буду выхваляць імя Твае, бо Ты ўчыніў чудоснае, рады здаўна, вернасьць учыніў Ты верны; 2 Бо Ты абярнуў места ў кучу, вялікае абароннае места ў разьвярненьне; палацы чужаземцаў ня ё места, яно ніколі ня будзе адбудава́на. 3 Затым люд дужы будзе ўслаўляць Цябе, вялікае места страшных народаў будзе баяцца Цябе; 4 Бо Ты быў моцаю галечы, моцаю патрабуючаму ў гароце ягонай, прытулішчам ад буры, сьценям ад ва́ду; бо выбух страшных быў, як бура на сьцяну. 5 Як вад на сухой мясцовасьці, Ты ўслышыш вераск чужаземцаў; як вад сьценям булаку́, пяцьцё страшных будзе паніжана.
6 Справе СПАДАР войскаў усім людам на гэтай гары чэсьць із сытых ежаў, чэсьць ізь вінаў захаваных, сытых шпікоў, зь вінаў захаваных, добра ачышчаных. 7 І глынець на гэтай гары запінашку віду, запінашку, што на ўсіх людах, і запон, што пакрывае ўсі народы. 8 Праглынена будзе сьмерць у перамозе; і вытра Спадар СПАДАР сьлёзы з усіх відаў і ганьбу люду Свайго адверне з усяе зямлі, бо СПАДАР сказаў.
9 І скажуць таго дня: „Вось, гэта Бог наш; мы спадзяваліся на Яго, і Ён спас нас; гэта СПАДАР; мы спадзяваліся на Яго; будзем весяліцца а цешыцца ў спа́сеньню Ягоным", 10 Бо будзе супачываць рука СПАДАРОВА на гэтай гары. І будзе патаптаны Моаў на сваім месцу, як топчуць салому на кучы гною. 11 І выцягне рукі свае сярод іх, як плаваючы выцягуе, каб плаваць; і Ён паніжа гордасьць іхную разам із глабаньням рук іхных. 12 І высокія ўмацаваньні сьценаў тваіх ён абура, ськіне, кіне на зямлю ў пыл.
1 Таго дня будуць гэтую песьню пяяць у зямлі Юдэйскай: „У нас моцнае места; спа́сеньне дасьць Ён, як сьцены а вал. 2 Адчыні́це брамы, і ўвыйдзе народ справядлівы, што заховуе вернасьць. 3 Станаўкога ў думках сваіх Ты заховуеш у падвойным супакою, бо ён спадзяецца на цябе. 4 Спадзявайцеся на СПАДАРА заўсёды, бо ў ЯГУ СПАДАРУ вечная ска́ла; 5 Бо Ён угбаў жылых на вышы, паднятае вялікае места, паваліў яго, паваліў яго на зямлю, кінуў яго ў пыл", 6 Патопча яго нага, ногі бедных, ступы галечаў. 7 Дарога справядлівага - пасьцівасьць; Ты, Найпасьціўшы, раўнуеш сьцежку справядлівага. 8 Але, на дарозе судоў Тваіх, СПАДАРУ, мы спадзяваліся на Цябе; да імені Твайго й да ўспамінаў Цябе жаданьне душы. 9 Душа мая жадае Цябе ночы, нават духам сваім ўнутры сябе я шукаю Цябе золкам; бо, як суды Твае на зямлі, жыхары сьвету вучацца справядлівасьці. 10 Няхай ласка будзе зроблена нягоднаму, ён ня на́ўчыцца справядлівасьці: у краю пасьцівасьці ён будзе дзеяць несправядліва, і ня будзе глядзець на вялічча СПАДАРОВА.
11 СПАДАРУ! паднята рука Твая; яны ня бачаць; яны абачаць рупатлівасьць Тваю празь люд і засаромяцца; але, цяпло не́прыяцеляў Тваіх пажарэць іх самых. 12 СПАДАРУ! Ты накануеш супакой нам, бо нават усі справы нашыя Ты спраўляеш нам. 13 СПАДАРУ, Божа наш! панавалі над намі панове, апрача Цябе; але адно ў Табе мы будзем успамінаць імя Твае. 14 Памерлыя не ажывуць; сьмяротныя цені ня ўстануць; бо Ты даведаўся а выгубіў іх, і прычыніў, каб загінула ўся памятка празь іх. 15 Ты памножыў народ, СПАДАРУ, Ты памножыў народ, уславіўся, пашырыў усі канцы зямлі.
16 СПАДАРУ! У часе гароты яны шукалі Цябе, выліваліся ў цішы, як Ты караў іх. 17 Як цяжарная жонка, калі бліжэе пара радзіць, трудніцца, крычыць ад боляў сваіх, так былі мы перад відам Тваім, СПАДАРУ. 18 Мы былі ўцяжку́, тру́днілі́ся, бы радзі́лі вецер: ня ўчынілі спасеньня зямлі, і ня палі жыхары сьвету. 19 Нябожчыкі Твае ажывуць, мертвае цела мае ўстане. Прачхніцеся й пяіце, лежачыя ў пыле; бо раса Твая, як раса зёлак, і зямля выкіне сьмяротныя сьцені.
20 Ідзі, людзе мой, увыйдзі ў пакоі свае й зачыні дзьверы за сабою; схавайся на малу́ю часінку, пакуль мінець гнеў; 21 Бо вось, СПАДАР выходзе зь месца Свайго, пакараць жыхараў зямлі за бяспраўе іхнае; зямля таксама адкрые кроў сваю і ўжо не закрые забітых сваіх.
1 Таго дня СПАДАР пакарае цьвярдым а вялікім а моцным мячом Сваім левяфана, уцякаючага гада, нават левяфана, пакручастага гада, і заб'ець смока, што ў мору.
2 Таго дня пяіце празь вінішча чырвонага віна ў вадказах: 3 „Я СПАДАР, дагляднік яго; кажную часіну́ паліваю яго; ўдзень а ночы сьцерагу яго, каб ніхто не зрабіў шкоды яму. 4 Гневу няма ў Імне; калі б пастанавіў хто супроці бадзючыя расьліны а церні ў вайне, Я выступлю супроці іх, спалю іх разам. 5 Хіба будзе шукаць абароны Мае, каб учыніць мір із Імною, тады ўчыне Мір із Імною". 6 У будучыні ўкарэніцца Якаў, Ізраель расквіціць, выдасьць пупушку, напоўне від сьвету пладамі. 7 Ці біў Ён яго так, як біў тых, што білі яго? ці забіты ён сьмерцяй забітых ім? 8 Як Ты адсылаў яго, Ты мераю прававаўся зь ім; забраў яго цьвярды дух у дзень усходняга ветру. 9 Затым гэтак будзе залашчана бяспраўе Якава, і гэтта ўвесь плод: зьняцьце грэху ягонага, як ён аберне ўсі камяні аброчнікаў у груды вапеннага каменьня, ня будуць адноўлены гаі а балваны сонца. 10 Бо ўмацаванае месца будзе спустошана, сяліба кінена й пакінена, як пустыня; там будзе пасьціцца цялё, там будзе супачываць і нішчыць пагоны яго. 11 Як гольле яго ссохне, будзе зломлена; жанкі прыйдуць і спаляць яго. Як люд гэты неразумны, Тый, што ўчыніў іх, не пажалее яго, і Тый, што ўхармаваў яго, ня зьмілуецца над ім.
12 І станецца таго дня: СПАДАР будзе біць ад цечы Ракі аж да цур'я Ягіпецкага, і вы будзеце зьберты адзін па адным, вы, сынове Ізраелявы;
13 І станецца таго дня : будзе трубеньне ў вялікую трубу, і прыйдуць згубленыя ў зямлі Асырскай і тыя, што валачыліся ў зямлі Ягіпецкай, і будуць кланяцца СПАДАРУ на сьвятой гары ў Ерузаліме.
1 Бяда кароне гордасьці п'яніцаў зь Яхрэму, зьвялай кветцы - харашыні вялічча ягонага, каторая на версе ўродлівых далінаў, здоленых віном. 2 Вось, дужы а моцны ў Спадара, бы лівун із градам, і бура́ючы віхор, бы паводка магучых ведаў, што разьліваюцца, кіне рукою далоў яго на зямлю. 3 Нагамі будзе таптана карона гордасьці п'яніцаў зь Яхрэму. 4 І будзе зьвялаю кветкаю харашыня вялічча ягонага, каторая на версе ўродлівае даліны, бы сьпелы плод перад летам; як людзіна́ бача яго, яна глытае яго, як толькі возьме яго ў руку́ сваю.
5 Таго дня будзе СПАДАР войскаў вянком харашыні а дыядэмаю астачы люду Свайго, 6 І духам суду таму, хто сядзіць у судзе, і сілаю тым, што зварачаюць бітву́ да брамы. 7 І таксама гэтыя нясьведама грашылі ад віна і ад хмельнага напітку блудзілі: сьвятар а прарока нясьведама грашылі ад хмельнага напітку; яны глынёныя віном, яны блудзілі ад хмельнага напітку, яны мыляюцца ў відзені, спатыкаюцца на судзе. 8 Усі сталы напоўнены ірвака́мі, нечысьць не на месцу сваім.
9 „Каго ён навуча веданьня й каго прыгатуе цяміць слуханае? адлучаных ад малака, адвучаных ад пелькаў? 10 Бо расказаньне да расказаньня, расказаньне да расказаньня, праўда да праўды, праўда да праўды, гэтта мала, гэнам мала", 11 Бо незразумелымі вуснамі і іншага моваю будзе гу́каць да гэтага люду, 12 Катораму Ён сказаў: „Гэта супакой, каторы вы дайце сгамаванаму, і гэта пасіленьне". Але яны не хацелі слухаць. 13 І сталася ім слова СПАДАРОВА: расказаньне да расказаньня, расказаньне да расказаньня, праўда да праўды, праўда да праўды, гэтта мала, гэнам мала, каб яны пайшлі, і палі дагары нагамі, і разьбіліся, і лу́чылі ў па́садку, і ўзяты.
14 Затым слухайце слова СПАДАРОВА, вы насьміханьнікі, каторыя ра́дзіце гэты люд, што ў Ерузаліме. 15 Затым што вы кажаце: „Мы зрабілі змову ізь сьмерцяй і із шэолям зрабілі згоду; караючая розка пройдзе, яна не насьпее нас, бо мы зрабілі ману сваім уцёкам і пад брахню схаваліся";
16 То гэтак кажа Спадар СПАДАР: „Вось, Я закладаю на Сыёне Камень, Камень выпрабаваны, вугольны, дарагі, пэўны под; хто вера, ня будзе хапацца. 17 Суд таксама зраблю подле праўды і справядлівасьць подле вагі; і град зьмяцець ўцёк маны, і воды зынясуць сховы", 18 І змова ваша ізь сьмерцяй будзе зьнішчана, і згода ваша із шэолям ня ўстоіцца: як тнучая розка пройдзе, тады вы будзеце патаптаны ёю. 19 Як толькі яна пойдзе, возьме вас, бо кажнае раніцы яна будзе праходзіць, ўдзень і ночы. І станецца, што адно зразуменьне дзейкі праз тое спалохае; 20 Бо кароткі будзе ложак, каб выцягнуцца, і вузкое накрыцьце, каб укруціцца; 21 Бо, як гара Перацым, паўстане СПАДАР; як даліна́ Ґівеонская. Ён загневаецца, каб справіць справу Сваю, дзіўную справу Сваю, і зрабіць работу Сваю - нязвычайная работа Ягоная! 22 Затым цяпер не насьміхаліся, каб путы вашыя не патужэлі; бо я чуў ад Спадара, СПАДАРА войскаў, празь зьнішчэньне, прызначанае нават на ўсю зямлю.
23 Уважайце а слухайце голас мой, будзьце ўважлівыя й слухайце словы мае. 24 Хіба араты кажны дзень арэць на сяўбу, барозьне а скародзе поле свае? 25 Як ён зраўнуе зьверх яго, ці не пасыпа́е кропу, сее кміну а пшонкі ў радкі а ячменю ў прызначаным месцу а жыта ў межах яго; 26 Бо навучае яго да парадку, Бог ягоны вуча яго. 27 Бо кропу не малоцяць малацьбяным молатам ані качаюць кола цялежак па кміне, але кроп абіваюць прутком, а кмін - цэпам. 28 Збожжа выбіваюць, але не заўсёды малоцяць; і водзяць па ім малацьбяныя колы з коньмі, але не расьціраюць яго. 29 Таксама гэта сталася ад СПАДАРА войскаў, чудоўнага ў радзе, вялікая мудрасьць Ягоная.
1 Бяда. Арэлю, Арэлю, месту, ідзе жыў Давід. Дабаўляй год да году; няхай сьвяты йдуць колам. 2 Яшчэ Я навяду гароту на Арэль, і там будуць стогны а смутак, і будзе ён Імне, як Арэль. 3 І Я разьлягуся супроці цябе навокал, і аблягу станьмі, і пастанаўлю супроці цябе гарадьі. 4 І будзеш паніжаны, і будзеш гу́каць спад зямлі, і мова твая будзе нізка́я спад пылу, і голас твой будзе, як выгука́ньніка памерлых спад зямлі, і будзеш ціўкаць мову сваю спад пылу. 5 І будзе, як ценкі пыл, множасьць чужаземцаў тваіх і, як ўмецьце, што разьлятаецца, множасьць тыраноў; але, гэта будзе неўспадзеўкі, якга. 6 Ад СПАДАРА войскаў будзе ка́ра громам а трасеньням а вялікім гукам, віхром а бураю а поламям жаручага цяпла. 7 І будзе, як сьненьне, ночная здань, множасьць усіх народаў, што ваююць із Арэлям, нават усі, што ваююць ізь ім і гарадамі ягонымі, уціскаюць яго. 8 І будзе, як галодны сьніць, быццам ён есьць, але прачыхаецца, і душа ягоная пустая; і як усьмяглы сьніць, быццам ён п'ець, але прачыхаецца, і вось, ён млявы, і душа ягоная ўсьмягшы ; так будзе з множасьцяй усіх гэтых народаў, што ваююць із гарою Сыёнам.
9 Адвалакайце й дзівіцеся, прыдава́йцеся нявіснымі і занявісьнейце. Яны п'яныя, але не ад віна, хістаюцца, але не ад хмельнага напітку; 10 Бо СПАДАР выліў на вас дух глыбокага сну й закрыў вочы вашыя, прарокаў а галоўных вашых, ві́дзеньнікаў прыкрыў. 11 І сталася вам кажная відзень, як словы запячатаванае кнігі, каторую даюць пісьменнаму, кажучы: „Чытай гэта, калі ласка"; але ён кажа: „Не магу, бо яна запячатаваная". 12 І даюць кнігу няпісьменна́му, кажучы: „Чытай гэта, калі ласка"; але ён адказуе: „Я няпісьменны".
13 І сказаў Спадар: „Затое, што бліжыцца люд гэты ротам сваім і сьціць Мяне вуснамі сваімі, а сэрца ягонае далёка ад Мяне, і боязьнь ягоная Мяне ё вывучанае людзкое расказаньне; 14 Дык вось, Я павялічу чудоўнае з гэтым людам, чудоўнае а чудоўнае, і загублю мудрасьць мудрыцоў ягоных, і розум разважных схаваецца".
15 Бяда тым, што глыбака хаваюцца, каб затаіць ізраду ад СПАДАРА, і каторых учынкі ў цемрадзі, і каторыя кажуць: „Хто бача вас, і хто знае вас?" 16 О крутадушнасьць вашая! Ціж ганчара цануюць аднолькава з глінаю? ціж выраб скажа майстру свайму: „Ён не зрабіў мяне"? або ціж твор скажа стварыцелю свайму: „ Ён ня цяме"? 17 Ціж яшчэ ў найменшым часе Лібан не абернецца ў сад, і сад ня будуць мець за лес ? 18 І пачуюць таго дня глухія словы кнігі, і зь цемрадзі а цемні вочы нявісных абачаць. 19 І павялічыцца лагодных радасьць у СПАДАРУ, і бедныя меж людзёў будуць цешыцца ў сьвятым Ізраелявым; 20 Бо няма ўжо ўцісканьні́ка, і загінуў насьміханьнік, і адцяты ўсі чукавыя да бяспраўя, 21 З каторых прычыны чалавек грэша словам, і становяць па́садку на тога, хто правуецца ў браме, і адпіхаюць справядлівага ашукаю.
22 Затым СПАДАР, што адкупіў Абрагама, гэтак кажа дому Якававаму: „Цяпер Якаў ня будзе паганбены, і цяпер від ягоны ня будзе бляды; 23 Бо, як абача сярод сябе дзеці свае, учынак рук Маіх, то яны будуць сьвяціць імя Мае, і пасьвяцяць Сьвятога Якававага, і Бога Ізраелявага будуць баяцца. 24 Блудзячыя ж духам стануць разумнымі, і наракаючыя прыймуць навуку".
1 „Бяда непакорным дзяцём, агалашае СПАДАР, што робяць нарады, але безь Мяне, і накрываюць запонам, але бяз духа Майго, каб дабаўляць грэх да грэху, 2 Што йдуць, каб зыйсьці да Ягіпту, і ня пытаюцца вуснаў Маіх, каб умацавацца моцаю Фараонавай і схавацца пад сьцень Ягіпту. 3 І будзе вам моц Фараонава сорамам, і хаваньне сябе пад сьценям Ягіпту - ганьбаю; 4 Бо князі ягоныя былі ў Цоане, і паслове ягоныя дайшлі аж да Ганесу. 5 Але ўсі паганбены будуць за люд. што ня даў карысьці яму, што быў не на помач і не на карысьць, але на сорам і нават на ганьбу".
Цяжар узглядам паўднявое жывёлы. 6 У зямлі не́марасьць а мукі, скуль леў а стары леў, гад а лятучы гад; яны нясуць багацьці на хрыбце асьлянят, багацьці свае а скарбы свае на гарбе вярблюдоў да люду, што не даець карысьць 7 Бо Ягіпет - марнасьць, і пустая памога ягоная; затым Я гукаў узглядам іх: пыха іхная - сядзець ціха. 8 Цяпер ідзі, напішы гэта ім на дошцы і нарысуй гэта ў кнізе, каб гэта засталося на апошні дзень, назаўсёды, на векі; 9 Бо гэта люд бунтоўны, сынове манлівыя, сынове, што не хацелі слухаць права СПАДАРОВАГА, 10 Каторыя кажуць відучым: „Не глядзіце", і ві́дзеньнікам: „Ня майце ві́дзеняў дакладных, гу́кайце нам падлыжніцтва, праракайце ашуку; 11 Адхініцеся ад дарогі, здальцеся ад сьцежкі, учывіце, каб перастаў быць перад намі Сьвяты Ізраеляў".
12 Затым гэтак кажа Сьвяты Ізраеляў: „За тое, што вы грэбуеце гэтым словам, і спадзяіце́ся на несправядлівасьць а ашуку, і апіраецеся на гэта; 13 То бяспраўе гэта будзе вам, як шчэліна, паваленьням пагражаючая, пукатая на высокай сьцяне, каторай разбурэньне будзе зьнецікі, якга. 14 І Ён разаб'ець яе, як разьбіваецца судзіна ганчарова, і будзе растоўчана; Ён не пажалее яе, так што памеж кавалкаў там ня знойдуць чарапка ўзяць жару з вогнішча альбо засіліць вады з копані;"
15 Бо гэтак кажа Спадар СПАДАР, Сьвяты Ізраеляў: „Навярненьням а супакоям вы выбавіліся б, у цішыні а спадзеве была́ б ваша Сіла"; але вы не захацелі, 16 І кажаце: „Не, мы ўцячэм на конях", - за тое будзеце ўцякаць; - і „Мы паедзем на борздых", - за тое перасьляду́ючыя вас будуць борздыя. 17 Адна тысяча ад пагрозы аднаго, ад пагрозы пяцёх уцячыце́ датуль, пакуль вас не застане́цца як показь на версе гары і як харугаў на ўзгорку. 18 І дзеля таго будзе ждаць СПАДАР, каб зьмілавацца над вамі, дзеля таго Ён паўстане, каб зжаліцца над вамі; бо Бог суду СПАДАР; дабраславёныя ўсі, што спадзяюцца на Яго.
19 Бо, людзе Сыёну, што жывеш у Ерузаліме, ты плачма ня будзеш плакаць, - Ён зьмілаваньням зьмілуецца вад табою на гук галашэньвя твайго і, як пачуе яго, адкажа табе. 20 І Спадар дасьць вам хлеб гароты і ваду ўціску; і наперад вучыцелі твае ня будуць здалены, і вочы твае будуць бачыць вучыцеляў тваіх; 21 І вушы твае будуць чуць словы адзаду цябе, што кажуць: „Гэта дарога, ідзіце па ёй", як адхініце́ся паправе і як адхініцеся налева. 22 І вы сплюгавіце пакрыцьце із срэбра свайго на выразаных балванох і запоны із золата свайго на выліваных балванох; ты адкінеш іх, забрудзяненую адзежу: „вон", скажаш ім. 23 І Ён дасьць дождж сяўбе Тваёй, каторую ты пасеяў на зямлі, і збожжа, плод зямлі, сакаўное а трывалкое; таго дня статак твой будзе пасьціцце на вялізарным паеьцьбішчу. 24 Валы а маладыя аслы, каторыя робяць зямлю, бдуць есьці салоны пошар, ачышчаны лапатаю а веялкаю. 25 І на кажнай высокай гары і на кажным узьнятым узгорку будуць рэкі, цур'і водаў, у дзень вялікае бітвы, як паваляцца вежы. 26 І будзе сьвятліня месяца, як сьвятліня сонца, і сьвятліня сонца будзе павялічана сем разоў, будзе, як сьвятліня сямёх дзён, як СПАДАР эавяжа зламленьне люду Свайго і раны вытня ягонага ўздарове.
27 Во Імя СПАДАРОВА! прыходзе зда́леку, і пале гнеў Ягоны, і цяжкі́ дым Ягоны; вусны Ягоныя поўныя абурэньня, і язык, як жаручае цяпло. 28 І дух Ягоны, як цурэй, што разьліўся, што падыймаецца аж да шыі, каб падсеяць народы рэшатам загубы; і будзе муляючая аброць на шчэляпах люду.29 Будзе ў нас песьня, як у ночы пасьвячэньня сьвята, і вы будзеце вясёлага сэрца, як у йдучага з дудкаю, каб ўзыйсьці на гару СПАДАРОВУ, на скалу Ізраеляву. 30 І дасьць СПАДАР пачуць славуты голас Свой, і пакажа плячо Свае, іступаючы ў вабураючым гневе, і полымя жаручага цяпла, з разбурэньням, паводкаю а каме́нным градам; 31 Бо ад голасу СПАДАРОВАГА будзе дрыжэць Асыр, розкаю будзе выцяты. 32 І станецца: ідзе пройдзе прызначаны кій, каторым СПАДАР б'ець яго, будуць тамбурыны а гарпы, і войнамі наступальнымі будзе ваяваць ізь ім. 33 Месца паленьня даўно гатова; яно гатова й каралю, паглыблена а пашырана; на кастру яго шмат цяпла а дроў; дзьмухненьне СПАДАРА запаляе яго, як цурок серкі.
1 Бяда тым, што зыходзяць да Ягіпту помачы, і здаюцца на коні, і спадзяюцца на цялежкі, бо яны чысьленыя, і на коньнікаў, бо яны вельма дужыя, а не аглядаюцца на Сьвятога Ізраелявага і СПАДАРА ня шукаюць. 2 Ён, адылі, таксама мудры; і навядзець ліха, і ня возьме назад слоў Сваіх, але паўстане супроці дому ліхадзеяў і супроці помачы тым, што дзеюць бяспраўе. 3 І Ягіпцяне - людзі, а ня БОГ; і коні іхныя - мяса, а ня дух. Як СПАДАР выцягне руку́ Сваю, спаткнецца памагатыр, і паваліцца памаганы, яны абодва загінуць.
4 Бо гэтак сказаў СПАДАР імне: як равець леў а левянё над здабыткам сваім, хоць бы зьберлася супроці яго поўна пастухоў, ня пужаецца голасу іхнага й не лякаецца множасьці іх; так СПАДАР войскаў зыйдзе ваяваць за гару Сыён і за ўзгоркі яе. 5 Як птушкі лётаючыя, так абароне СПАДАР войскаў Ерузалім, абароне а выбаве, пройдзе а ўратуе. 6 Навярні́цеся да Тога, ад Каторага далёка адвярнуліея сынове Ізраелявы; 7 Бо таго дня кажная людзіна адкіне свае срэбныя балваны й свае залатыя балваны, зробленыя вашымі рукамі на грэх. 8 І паваліцца Асур ад мяча нялюдзкога, і меч не чалавекаў выгубе яго, і ён уцячэць ад мяча, і дзяцюка ягоныя стануць падачкамі. 9 І ён із страху прабяжыць міма свайго ўмацаваньня, і князі ягоныя будуць дрыжэць перад сьцягам, агалашае СПАДАР, Каторага цяпло на Сыёне, і печ Ягоная ў Ерузаліме.
1 Вось, кароль будзе караляваць справядліва, і князй будуць ра́дзіць у судзе. 2 І будзе муж як схоў ад ветру і як ўцёк ад буры, як цур'і водаў у сьцепе, як сьцень ад вялікае ска́лы на стамаванай зямлі. 3 Вочы відучых ня будуць зачынены, і вушы чуючых будуць уважлівыя; 4 І сэрца быстрых уцяме веду, і язык загіклівых будзе гу́каць лёгка а выра́зьліва. 5 Ня будуць зваць дурня дабрародным ані жмінду ня будуць уважаць за шчодрага; 6 Бо дурны гу́кае дурноту, і сэрца ягонае чыне бяспраўе, каб рабіць двудушша і казаць СПАДАРУ абмыльнае, морачы голадам душу́ галоднага і адыймаючы піцьцё ад усьмяглага. 7 У скупіндзі й снадзі благія; ён выдумляе нягодныя выдумкі, згубіць ўбогіх манлівымі словамі, нават калі патрабуючы добра кажа.: 8 Але дабрародны задумляе дабрароднае і за дабрароднае паўстаець.
9 Устаньце, бязрупатлівыя жанкі, слухайце ж голас мой; даверлівыя дачкі, слухайце словы мае. 10 Дні а гады будзеце дрыжэць вы, даверлівыя; бо жніво будзе зьнішчана, і ня будзе зьбіраньня пладоў. 11 Здрыгайцеся, бязрупатлівыя, дрыжыце даверлівыя, разьдзеньцеся, агаліце сябе й паперажыце сьцёгны. 12 Будуць біцца ў грудзі праз прыемныя полі, праз плодныя вінішчы. 13 Цернь а бадзючае кустоўе будуць расьці на зямлі люду Майго; але, на ўсіх дамох пацехі вясёлага места; 14 Бо палацы будуць пакінены, груд места будзе кінены, сьцены а вартавыя вежы стануць пячорамі на векі, і радасьцяй дзікі́х аслоў, і пасьцьбішчам стадам, 15 Пакуль ня выльлецца на нас дух з вышы, і ня будзе пустыня садам, і сад ня будуць мець за лес. 16 І тады будзе жыць на пустыні суд, і справядлівасьць застане́цца ў садзе. 17 І супакой будзе творам справядлівасьці, і справаю справядлівасьці будзе цішыня а пэўнасьць на векі. 18 І люд Мой будзе жыць у гасподзе супакойнай, на сялібе бясьпечнай, у супакойных за́цішках. 19 І будзе йсьці град на схон лесу, і места спусьціцца на нізкое месца. 20 Шчасьлівыя вы, што сееце ўсюдых ля водаў, пушчаеце ногі вала а асла.
1 Бяда табе, каторы пустошыш, а цябе ня пустошаць, ізраджаеш, а цябе не ізраджаюць: як ты скончыш спустошаньне, будзеш спустошаны; як ты перастанеш ізраджаць, цябе ізрадзяць.
2 СПАДАРУ! зьмілуйся над намі, на Цябе спадзяемся, будзь плячом іх кажнае раніцы і спасеньням нашым у часе не́марасьці. 3 Ад гому сумятні люды ўцяклі; як Ты падняўся, народы рассыпаліся. 4 І ваш здабытак будзе зьберты, як зьбіраюць вусень; як разьбягаюцца за шаранчою, разьбягуцца за ім. 5 Узьвялічаны СПАДАР, бо Ён, жыву́чы на вышыні, напоўніў Сыён судам а справядлівасьцю, 6 І вернасьць часоў тваіх будзе сілаю спасеньня, мудрасьцю а ведаю; і боязьнь СПАДАРА будзе скарбам ягоным.
7 Вось, дужыя іхныя будуць галасіць вонках места, паслове супакою будуць горка плакаць. 8 Дарогі запусьцелі. перастаў хадзіць хадзяка; ён узрушыў змову, пагрэбаваў местамі,-за нішто меў людзіну. 9 Зямля ў жалобе й спустошана; Лібан стаіць паганбены, вяне; Сарон падобны да пустыні, і з Вашану а Карнілу апала лісьцё. 10 „Цяпер Я паўстану, кажа СПАДАР, цяпер Я вывышаны буду, цяпер Я ўзьняты буду. 11 Вы, цяжарныя сенам, родзіце салому; ваш дых - цяпло, і зжарэць вас. 12 І люды будуць, як у вапенных печах, як цернь сьцяты, у цяпле ён будзе спалены".
13 Чуеце вы, далёкія, што зрабіў Я; і пазнайце вы, блізкія, сілу Маю. 14 Баяцца на Сыёне грэшнікі, дрыжыкі бяруць двудушшкаў: „Хто з нас можа жыць ля жаручага цяпла? хто з нас будзе жыць ля вечнага кайстра?" 15 Хто ходзе справядліва і гу́кае пасьціва, грэбуе прыбыткам із гла́баньня, атрасае рукі свае, каб не апірацца на лапан, затыкае вушы свае, каб ня чуць праз кроў, і зачыняе вочы свае, каб ня бачыць ліха; 16 Тый будзе жыць на вышынях; гарады скалаў будуць яго абаронаю; хлеб будзе даны яму; вада ў яго будзе верная. 17 Вочы твае абачаць Караля ў харашыні Ягонай, абачаць зямлю далёкую. 18 Сэрца твае будзе ўспамінань праз жахі : „Ідзе робячы сьпісаньне? ідзе важачы? ідзе робячы сьпісаньне вежаў?" 19 Люду неміласьціўнага не абачыш, люду глыбокае мовы не пачуеце загіклівае мовы, незразумелае. 20 Глянь на Сыён, вялікае места нашых прызначаных збораў; вочы твае абачаць Ерузалім, супакойную гасподу, непарушны будан; калы яго ня будуць перасунены на векі, ні водны зь яго паварозаў не адарвецца; 21 Бо там будзе сіла СПАДАРОВА з намі, места, рэкаў, шырокіх цур'ёў; лодка зь вяслом ня ўвыйдзе туды, ані вялікі караб ня пройдзе там; 22 Бо СПАДАР наш судзьдзя, СПАДАР наш правадаўца, СПАДАР наш кароль; Ён спасець нас. 23 Паварозы твае скволелі: яны ня могуць умацаваць машты свае, дзяржаць вятрылы. Тады будзе падзелены прыбытак вялікага здабытку; нават кульгавыя пойдуць на глабаньне. 24 І жыхар ня скажа: „Я хворы"; люду, што жывець там, будзе даравана бяспраўе.
1 Дабліжчася, народы, каб пачуць, і будзьце ўважлівыя, люды; няхай пачуе зямля а тое, што напаўняе яе, сьвет а ўсе, што прыходзе зь яго. 2 Бо абурэньне СПАДАРА на ўсі народы, і палкі гнеў Ягоны на ўсі войскі іхныя: Ён аканаваў іх, аддаў іх на зарэз. 3 І забітыя іхныя будуць раськінены, і падыймецца смурод ад трупоў іхных, і размокнуць горы ад крыві іхнае. 4 І ўсі гвезды нябёсныя стлеюць; і нябёсы будуць скручаны, як сувой; і ўсе гвезднае войска іх зьвяне, як вяне ліст вінное розкі і як вяне фіґа; 5 Бо ўпіўся на небе меч Мой; вось, ён зыходзе на Едом і на люд аканаваньня майго дзеля суду. 6 Меч СПАДАРОЎ поўны крыві, ён стаў сыты ад туку, ад крыві ягнят а казянят, ад туку з нырак бараноў; бо ў СПАДАРА аброк у Восры і вялікі зарэз у зямлі Едомскай. 7 І буйлы зыйдуць ізь імі, і цяляты з валамі, і зямля іхная будзе напоена крывёй, і пыл іхны стане сыты ад туку; 8 Бо дзень помсты СПАДАРОВАЕ, год адплаты, на абарону Сыёну. 9 І абернуцца рэкі ягоныя ў смалу, і пыл у серку, і зямля ягоная абернецца ў гарачую смалу; 10 Ночы ані ўдзень ня згасьне; навекі будзе падыймацца дым ейны; ад пакаленьня аж да пакаленьня будзе запусьцелаю: ніхто на векі вякоў ня будзе праходзіць па ёй. 11 І спадзець пэлікану а ежыку, і пугач і ґруґан будуць жыць на ёй; і Ён памерае яе шнюром дзеля спустошаньня і вагою дзеля разбурэньня. 12 Як пагука́юць дабрародных на каралеўства, то іх ня будзе, і ўсі князі яе стануць нічым. 13 І ўзыйдзе цернь у палацах яе, крапіва а асот - у гарадох яе; і стане яна сялібаю шакалаў а стравусаў. 14 Будуць сустракацца зьвяры пустыні із шакаламі, і касматыя будуць гука́цца, ночныя дзіўствы будуць класьціся там і знаходзіць месца на супачынак. 15 Там будзе рабіць гняздо гад, несьціся, расьцінаць і зьбіраць пад сьцень свой; ґруґаны таксама будуць зьбірацца, кажны з таварышкаю сваёю. 16 Шукайце й прачытайце ў кнізе СПАДАРОВАЙ, што ні воднага зь іх ня будзе не ставаць, ні водзін ня будзе без таварышкі; бо вусны СПАДАРОВЫ далі загады, і Дух Ягоны зьбер іх. 17 І Ён кінуў на жэрабя ім, і рука Ягоная падзяліла яе ім шнюром; яны адзяржаць яе на векі, ад пакаленьня аж да пакаленьня будуць жыць на ёй.
1 Узраду́ецца пустыня а сухое месца, і пустыш будзе цешыцца і расквіціць як рожа. 2 Багата расквіціць і будзе цешыцца, нават ізь любатою а пяцьцём; слава лібанская дасца ёй, вялічча Кармілу а Шарону; яны абачаць славу СПАДАРОВУ, вялічча Бога нашага.
3 Пасіліце слабыя рукі, умацуйце хісьлявыя калені. 4 Скажыце тым, каторыя нецярплівага сэрца: , Пасіліцеся, ня бойцеся: во Бог ваш; прыйдзе помста, адплата Божая; Ён прыйдзе й спасець вас". 5 Тады адчыняцца вочы нявісных, і вушы глухіх адкрыюцца. 6 Тады кульгавы будзе падскакаваць, як алень, і язык немага будзе пяяць; бо выбіліся на пустыні воды і цур'і на пусташы. 7 І здань водаў стане копаняй, і ўсьмяглая зямля - жароламі вады; на сялібе шакалаў, ідзе яны ляжаць, будзе трава з трысьціною а чаротам. 8 І будзе там гасьцінец а дарога, і дарогаю сьвятасьці назавуць яе; нячысты ня будзе хадзіць па ёй; яна будзе спасёным ягоным; нават бязглуздыя не заблудзяць. 9 Лява ня будзе там, і дзярлівае зьвяро ня ўвыйдзе на яе, ня знойдзецца там, а будуць хадзіць спасёныя. 10 І адкупленыя СПАДАРОМ зьвернуцца, і прыйдуць на Сыён ізь песьнямі, і вечная радасьць будзе на галавах іхных; адзяржаць радасьць а весялосьць, і ўцячэць смутак а ўздых.
1 Сталася чатырнанцатага году, караля Гэзэкі, узышоў Сэнахі́рыў, кароль Асырскі, на абаронныя месты юдэйскія і ўзяў іх. 2 І паслаў кароль Асырскі Рабшака з Лахішу да Ерузаліму да караля Гззэкі зь вялікім войскам; і ён стаў ля вадаводу вышняе копані ля гасьцінца валельнага поля. 3 Тады вышлі да яго Елякім Гілчанок, дамавер, а Шэўна, пісар, а Ёаг Асафёнак, дзеяпісьменьнік.
4 І сказаў ім Рабшак: „Скажыце цяпер Гэзэку: ,Гэтак кажа кароль вялікі, кароль Асырскі: што гэта за спадзева, на каторую ты спадзяешся? 5 Я кажу - на адны толькі словы вуснаў, але рада а сіла патрэбныя да вайны; дык на каго ты спадзяешся, што паўстаеш супроці мяне ? 6 Гля ты спадзяешся на падпору наломленае гэтае трысьціны, на Ягіпет, каторая, калі хто апіраецца на яе, увыйдзе яму ў даланю і прабадзець яе. Гэткі фараон, кароль Ягіпецкі, усім, што спадзяюцца на яго. 7 А калі скажаш імне: „На СПАДАРА, Бога свайго, мы спадзяемся", то хіба Ён ня тый, каторага ўзвышшы а аброчнікі зьняў Гэзэка й сказаў Юдзе а Ерузаліму: „Перад гэтым аброчнікам кланяйцеся"? 8 Дык дай заруку спадару майму, каралю Асырскаму, і я дам табе дзьве тысячы коні, калі ты із свайго боку можаш даць коньнікаў на іх. 9 Ды як адда́ліш від адзінага вайводцы з найменшых слугаў спадара майго і здасіся на Ягіпет дзеля цялежак а коньнікаў? 10 І цяпер ціж я без СПАДАРА ўзышоў на гэты край, каб зьнішчыць яго? СПАДАР сказаў імне: Ідзі на гэты край і зьнішч яго".
11 Тады Елякім а Шэўна а Ёаг сказалі Рабшаку: „Гу́кай, калі ласка, да слугаў сваіх паарамску, бо мы цямім, але ня гу́кай да нас юдэйскаю моваю ў вушы люду, што на сьцяне".
12 І сказаў Рабшак: „Ціж мой спадар паслаў мяне да спадара твайго а да цябе сказаць гэтыя словы? Ці не да людзёў, што сядзяць на сьцяне, каб мелі есьці нечысьць сваю і піць моч сваю з вамі?"
13 Тады Рабшак стаў і крычэў вялікім голасам паюдэйску, кажучы: „Слухайце словы караля вялікага, караля Асырскага! 14 Гэтак кажа кароль: ,Няхай ня зводзе вас Гэзэка, бо ён ня можа выратаваць вас. 15 І няхай Гэзэка не надзеіць вас на СПАДАРА, кажучы: „СПАДАР напэўна вывальне нас; гэтае места ня будзе аддана ў руку караля Асырскага". 16 Ня слухайце Гэзэкі, бо гэтак кажа кароль Асырскі: ,Зрабіце дабраславенства з імною, і выйдзіце да мяне, і ежча кажны зь віна свайго, і кажны зь фіґаў сваіх, і піце кажны ваду з копані свае, 17 Пакуль я ня прыйду й не вазьму вас да зямлі, падобнае да зямлі вашае, зямлі збожжа а віннога соку, зямлі хлеба а вінішчаў. 18 Хай не ўмаўляе вам Гэзэка, кажучы: „СПАДАР вывальне нас". Ці выратавалі багі народаў кажны зямлю сваю з рукі караля Асырскага? 19 Ідзе багі Гамафу а Арпаду? ідзе багі Сэфарваіму? і ці вывальнілі яны Самару ад рукі мае? 20 Хто ё меж усіх багоў гэтых земляў, што вывальнілі б землі свае ад рукі мае, каб СПАДАР мог вывальніць Ерузалім ад рукі мае?'"
21 Але яны маўчэлі і нічога яму не адказавалі, бо было каралеўскае расказаньне, кажучы: „Не адказуйце яму". 22 І прышлі Елякім Гілчанок, дамавер, а Шэўна, пісар, а Ёаг Асафёнак, дзеяпісьменьнік, да Гэзэкі з разьдзертым адзецьцям, і сказалі яму словы Рабшаковы.
1 І сталася, як кароль Гэзэка пачуў гэта, што ён разарваў адзецьці свае, і пакрыўся зрэбнінаю, і пайшоў да дому СПАДАРОВАГА.
2 І паслаў Елякіма, дамавера, а Шэўну, пісара, а старшых ізь сьвятароў, пакрытых грэшнікамі, да Ісаі Амасёнка, прарокі. 3 І яны сказалі яму: „Гэтак кажа Гэзэка: ,Гэты дзень ё дзень не́марасьці, га́неньня а гневу, бо дзеці прышлі радзіцца, але няма сілы радзіць. 4 Можа СПАДАР, Бог твой, пачуе словы Рабшаковы, каторага паслаў кароль Асырскі, спадар ягоны, зьневажаць Бога жывога і ганіць словамі, каторыя СПАДАР, Бог твой, чуў; затым узьнясі малітву за астачу, што ё!"
5 І прышлі слугі караля Гэзэкі да Ісаі. 6 І сказаў ім Ісая: „Гэтак скажыце спадару свайму: .Гэтак кажа СПАДАР: Ня бойся слоў, што ты чуў, каторымі блявузґалі на Мяне слугі караля Асырскага. 7 Вось, Я ўлажу дух у яго, і ён пачуе дзейку, і зьвернецца да зямлі свае, і Я ўчыню, што ён падзець ад мяча ў зямлі сваёй' ".
8 І зьвярнуўся Рабшак, і знайшоў караля Асырскага, зь Ліўнаю ваюючага, бо ён чуў, што тый адышоў ад Лахішу.
9 І ён чуў праз Фіргака, караля Эфіопскага, гэткае: „Ён вышаў ваяваць із табою".
І як ён пачуў, ён паслаў паслоў да Гэзэкі, кажучы: „Гэтак гу́кайце Гэзэку, каралю Юдэйскаму, кажучы: .Няхай не ашу́куе цябе Бог твой, на Каторага ты спадзяешся, кажучы: „Ерузалім ня будзе даны ў руку́ караля Асырскага". 11 Вось, ты чуў, што каралі Асырскія зрабілі ўсім землям, супоўна нішчачы іх; і ты будзеш вывальнены? 12 Ці ўратавалі іх багі народаў, каторых айцове мае выгубілі, -- Гозэн а Гаран а Рэцэф а сыноў Едэна, каторыя ў Тэласару? 13 Ідзе кароль Гамафу а кароль Арпаду а кароль местаў Сэфарваіму, Гэны а Івы?'"
14 І ўзяў Гэзэка лісты з рукі паслоў, і прачытаў іх, і ўзышоў Гэзэка да дому СПАДАРОВАГА, і разгарнуў іх перад СПАДАРОМ.
15 І Гэзэка маліўся СПАДАРУ, кажучы: 16 „СПАДАРУ войскаў, Божа Ізраеляў, што сядзіш над Херувамі! Ты Бог адзін, Ты адзін усім каралеўствам зямлі, Ты ўчыніў неба й зямлю. 17 Нахіні вуха Свае, СПАДАРУ, і чуй; адчыні вочы свае, СПАДАРУ, і бач, і пачуй усі словы Сэнахірывавы, каторы паслаў ганіць Бога жывога. 18 Але, СПАДАРУ, каралі Асырскія спустошылі ўсі народы а краі іхныя, 19 кінулі багі іхныя ў цяпло; бо яны былі не багове, а работа рук людзкіх, дзерва а камень, затым яны й выгубіл.і іх. 20 Цяпер жа, СПАДАРУ, Божа наш, выбаў нас ад рукі ягонае, і пазнаюць усі каралеўствы зямлі, што Ты - СПАДАР адзін".
21 Тады Ісая Амасёнак паслаў да Гэзэкі, кажучы: „Гэтак кажа СПАДАР, Бог Ізраеляў: праз тое, чаго ты маліўся Імне ўзглядам Сэнахірыва, караля Асырскага, 22 Дык во слова, што сказаў СПАДАР што да яго: ,Пагрэбавала табою, сьміялася зь цябе дзеўка, дачка Сыёну, дачка Ерузаліму ківала галавою сваёю над табою. 23 Каго ты зьневажаеш і на каго блявузґаеш ? і на каго ты падняў голас, высака падняў вочы свае? на сьвятога Ізраелявага. 24 Слугамі сваімі ты зьневажаў СПАДАРА і сказаў: „З множасьцяй цялежак сваіх я ўзыходзіў на вышыні гораў, на бакі Лібану́, і сек высокія кедры яго, найвыбарнейшыя кіпрысы яго, і хадзіў на самы верх яго, у лес Кармілу ягонага. 25 Я капа́ў, і піў ваду, і ступою ног сваіх высушу ўсі рэкі абложных месцаў". 26 Нягож ты ня чуў здаўна, што гэта Я ўчыніў, у старавечныя часы ўхармаваў гэта ? Цяпер Я здойсьніў гэта, і будуць абаронныя месты на разбурэньне ў кучы друзу ? 27 І жыхары іх нясілы, дрыжэлі й былі паганбены, сталі, як палявая трава, як зяленіва, як трава на страсе і як збожжа, што было выбіта, ня вырасшы. 28 І тваю седню, і выхад, і ўход твой Я знаю, і злосьць тваю на Мяне. 29 За злосьць тваю на Мяне і за нядбайнасьць, што дайшло да вушшу Маіх, Я зацягну колца ў нос твой, і закілзаю цябе, і зьвярну цябе тудэй, кудэй ты прышоў'. 30 А табе во знак: сёлета будуць есьці, што само родзіцца, налета, што вырасьце зь мінулага году, а на пазалета сейце, жніце, садзіце вінішчы і ўжывайце плады зь іх. 31 І ўцеклая астача з дому Юдзінага ўзноў пусьце карэньне далоў, дасьць плод на версе; 32 Бо зь Ерузаліму выйдзе астача, і ўцеклыя з гары Сыёну. Рупатлівасьць СПАДАРА войскаў зробе гэта.
33 „Затым гэтак кажа СПАДАР што да караля Асырскага: ён ня ўвыйдзе ў гэтае места, і ня будзе там пушчаць стрэлаў, і ня выйдзе наўпярэймы яму із шчытам, і не насыпе вала супроці яго; 34 Ён зьвернецца тудэй, кудэй прышоў, і ня ўвыйдзе ў гэтае места, агалашае СПАДАР. 35 Я буду бараніць гэтае места, каб выбавіць яго дзеля Сябе й дзеля слугі Свайго Давіда".
36 І вышаў Ангіл СПАДАРОЎ, і зра́зіў у васырскім табару сто асьмйдзісят пяцёх тысячаў. І ўсталі нараніцы, і вось, усі яны мертвыя трупы.
37 Сэнахірыў, кароль Асырскі, пусьціўся ў дарогу, і пайшоў, і зьвярнуўся, і жыў у Ніневе.
38 І сталася, як ён кланяўся ў доме Нісроха, бога свайго, што Адрамелех а Шарэцэр, сыны ягоныя, забілі яго мячом, а самы ўцяклі да зямлі Арарацкае. І Эсар - Гадон, 39 сын ягоны, загаспадарстваваў замест яго.
1 Тых дзён Гэзэка сьмяротна захварэў; і прышоў да яго прарока Ісая Амасёнак, і сказаў яму: „Гэтак кажа СПАДАР: зрабі дастамэнт праз дом свой, бо ты памрэш і ня будзеш жыць".
2 Гэзэка абярнуўся відам сваім да сьцяны, і маліўся СПАДАРУ, 3 І сказаў: „Малю Цябе, СПАДАРУ, успомні цяпер, як я хадзіў перад Табою ў праўдзе і з дасканальным сэрцам, і добра, ў ваччу Тваім рабіў".
І заплакаў Гэзэка плачам вялікім.
4 І было слова СПАДАРОВА да Ісаі, кажучы: 5 „Ідзі й скажы Гэзэку: гэтак кажа СПАДАР, Бог Давіда, айца твайго: Я пачуў малітву Тваю, абачыў сьлёзы твае, і вось, дабаўлю да дзён тваіх пятнанцаць год; 6 І ад рукі караля Асырскага выбаўлю цябе й гэтае места, і буду бараніць гэтае места. 7 І во табе знак ад СПАДАРА, што СПАДАР справе справу, праз каторую Ён казаў: 8 Вось, Я адвяду назад сьцень на дзесяць уступцоў, па каторых ён ужо спусьціўся на сонечным паказьніку Агазовым". І зьвярнулася сонца на дзесяць уступцоў, па каторых яно ўжо было спусьціўшыся.
9 Во пісаньне Гэзэкі, караля Юдэйскага, як захварэў і ачуняў ад свае хваробы: 10 „Я падумаў, што ў палавіцы дзён сваіх зыйду да брамаў шэолю, я маю спабыцца засталых год сваіх. 11 Я казаў, што не абачу ЯГА, СПАДАРА на зямлі жывых, не абачу ўжо чалавека меж жыхарыў сьвету, 12 Век мой ўцёк і перасяліўся ад мяне, як пастускі будан; я маю адрэзаць, як ткач, жыцьцё свае, - Ён адразае мяне ад асновы; сядні да ночы Ты зробіш імне канец. 13 Я крычэў помачы аж да раньня; як леў, Ён ламіў усі косьці мае; зраньня аж да ночы чакаў, што Ты зробіш імне канец. 14 Я крычэў, як жораў, шчабятаў, як ластаўка, стагнаў, як галуб; вочы мае былі падяяты да гары. СПАДАРУ! я ўцісьнены, будзь Ты імне зарукаю. 15 Што я скажу? Ён абяцаў імне, Ён і зрабіў. Я буду хадзіць лагодна ўсі гады свае ў не́марасьці душы свае. 16 СПАДАРУ! гэтым працягнуцца гады мае, і ў вусім гэтым - жыцьцё майго духа: Ты ўздаравіў мяне й пажвавіў мяне. 17 Вось, на дабро свае я меў вялікую гарчэль, і Ты зь любосьцяй выбавіў душу́ маю ад згубы; бо Ты кінуў за плечы Свае ўсі грахі мае; 18 Бо шэоль ня славе Цябе, сьмерць ня хвале Цябе, не здаюцца зыходзячыя ў дол на праўду Тваю. 19 Жывы, жывы будзе вызнаваць Цябе, як я цяпер: айцец азнайме дзяцём сваім праўду Тваю. 20 СПАДАР тут, каб спасьці мяне; і мы будзем пяяць песьні на струнных снадзях усі дні жыцьця нашага ў доме СПАДАРОВЫМ".
21 І сказаў Ісая: „Хай прынясуць скрыль фіґаў, і хай прыложа да ску́лы, і ён ачуняе".
22 І Гэзэка сказаў: „Якое чуда, што я буду хадзіць да дому СПАДАРОВАГА!"
1 Таго часу паслаў Меродах-Валадан Валаданёнак, кароль Бабілёнскі, Гэзэку ліст а дары; бо чуў, што ён захварэў і ачуняў. 2 І ўзрадава́ўся Гэзэка зь іх, і паказаў ім скарбніцу сваю, срэбра а золата а пахі а добрыя масьці а ўсю зброю сваю а ўсе, што было ў скарбніцах ягоных; не засталося ні воднае рэчы, каторай бы не паказаў ім Гэзэка ў доме сваім і ў вусёй дзяржаве сваёй.
3 І прышоў прарока Ісая да караля Гэзэкі, і сказаў яму: „Што сказалі гэтыя людзі? і скуль яны прышлі да цябе?" І Гэзэка сказаў: „З далёкае зямлі прышлі да мяне, з Бабілёну". 4 Але ён сказаў: „Што бачылі яны ў доме тваім?" І сказаў Гэзэка: „Бачылі ўсе, што ёсьць у
доме маім; ня было рэчы, каторай бы я не паказаў ім у скарбніцах сваіх". 5 Тады Ісая сказаў Гэзэку: „Чуй слова СПАДАРА войскаў: 6 Вось, прыйдуць дні, што перанясуць да Бабілёну ўсе тое, што ў доме тваім і што айцове твае зьберлі дагэтуль; нічога не застанецца, кажа СПАДАР. 7 І возьмуць із сыноў тваіх, каторыя выйдуць ізь цябе, каторых ты народзіш, і будуць яны легчанцамі ў палацу караля Бабілёнскага". 8 Тады Гэзэка сказаў Ісаі: „Добрае слова СПАДАРОВА, каторае ты вымавіў", і сказаў: „Абы быў супакой а дабрабыт за дзён маіх".
1 Цешча, цешча люд Мой, кажа Бог ваш; 2 Кажыце да сэрца Ерузаліму й агалашайце яму, што час ходаньня ягонага скончыўся, што ё зычэньне дараваць бяспраўе ягонае; бо адзяржаў ён ад рукі СПАДАРОВАЕ ўдвая за ўсі грахі свае.
3 Голас галосячага на пустыні: „Прыгатуйце дарогу СПАДАРОВУ, зраўнуйце ў сьцепе гасьцінец Богу нашаму. 4 Кажная даліна́ падыймецца, і кажная гара а ўзгорак паніжацца, і крывое выпрастаецца, і гаравы ланцуг будзе даліною. 5 І слава СПАДАРОВА будзе аб'яўлена, і ўсі целы заразом абачаць, бо вусны СПАДАРОВЫ вымавілі".
6 Голас кажа: „Агалашай!" І ён сказаў: „Што буду я агалашаць? Кажнае цела - трава, і кажная дабрачэсьць ягоная - як палявая кветка: 7 Трава сохне, кветка вяне, як вецер ад СПАДАРА падзьмець на яе; чыста так і люд, як трава. 8 Трава сохне, кветка вяне, але слова Бога нашага застанецца на векі".
9 Сыёне, што прыносіш добрыя ведамкі, узыйдзі сабе на гару высокую; Ерузаліме, што прыносіш добрыя ведамкі, моцна ўзьнімі голас свой, узьнімі, ня бойся; кажы местам Юдэйскім: „Во Бог ваш!" 10 Вось, Спадар СПАДАР прыходзе ізь сілаю, і плячо Ягонае будзе радзіць за Яго; во заплата Ягоная зь Ім, і праца Ягоная перад Ім. 11 Як пастыр стаду сваю, будзе пасьціць, плячом Сваім зьбярэць ягняты і на ўлоньню Сваім будзе насіць, ссучых будзе вадзіць. 12 Хто памераў ваду сваёю жменню, і азначыў неба пядзяю, і ўтоўпіў у меру пыл земны, і зважыў горы вагою, і ўзгоркі шалькамі? 13 Хто спатачыў Дух СПАДАРОЎ, і хто раду радзіў? 14 Зь кім ра́дзіўся Ён, каб Яму даў разуменьне, вучыў Яго сьцежкі суду, і вучыў Яго веды, і дарогу розуму паказаў Яму? 15 Вось, народы - як капля зь вядра, і ўважаюцца як пылок на шальцы. Вось, Ён падыймае абтокі, як маленькую макулінку. 16 І Лібану́ недаволі на цяпло, і жывёлы ягонае недаволі на ўсепаленьні.
17 Усі народы як нішто перад Ім; і меней як нішто, і за пусьціню Ён уважае іх. 18 І да каго ўважаеце падобным БОГА? і якую падобнасьць прыраўнуеце да Яго ? 19 Умелы майстра адлівае выразанага балвана, і літаваньнік пацягне яго золатам і прылітуе срэбныя ланцугі. 20 Хто бедны на аброк, тый выбірае нябуцьвеючае дзерва, шукае мудрага майстру, зрабіць выразанага балвана, што ня хістаўся б. 21 Хіба́ вы ня ведаеце? хіба вы ня чулі? хіба ня было азнаймлена вам спачатна? хіба вы не зразумелі подаў зямлі? 22 Ён тый, што сядзі́ць над кругам зямлі, і жыхары яе - як шаранча; што прасьцягнуў нябёсы, як заслону, і расьцягнуў іх, як будан да жыцьця. 23 Ён абарачае князёў у нішто, судзьдзяў зямлі як марнасьць Ён робе. 24 Ледзь яны былі пасаджаны, ледзь яны былі пасеяны, і ці ледзь пень іхны ўкараніўся ў зямлі; як толькі ён дзьмухнуў на іх, яны высахлі, і бура, як салому, панесла іх.
25 Да каго ж, вы ўважаеце, падобны Я, да каго прыраўнуеце Мяне? кажа Сьвяты. 26 Падыйміце да гары вочы вашы і гляньце, хто стварыў гэта? - Тый, Хто выводзе лікам войска іхнае і завець іх усіх на́ ймя велічынёю моцы Свае й дужасьцю сілы Свае. Усі ё.
27 Чаму кажаш ты, Якаве, і гукаеш ты, Ізраелю: „Схавана дарога мая ад СПАДАРА, і суд мой мінуў Бога?" 28 Хіба ты ня ведаеш? хіба ты ня чуў, што ё Бог вечны СПАДАР, Стварыцель канцоў зямлі ? Ён не прыстаець, ня млее; няма скума́ньня розуму Ягонага. 29 Даець прысталаму сілу й слабога пасіляе. 30 Дзяцюкі могуць прыставаць а млець, і выборныя воі могуць часта спатыкацца; 31 А тыя, што спадзяюцца на СПАДАРА, адновяць сілу, распусьцяць крылы, як арлы, пабягуць і не замлеюць, пойдуць і ня прыстануць.
1 Маўчыце перад Імною, абтокі, а люды няхай адновяць сілу, няхай дабліжацца, тады няхай скажуць: „Станьма разам на суд". 2 Хто пабудзіў з усходу справядлівага, гукну́ў яго да нагі свае, даў народы яму і ўладу над каралямі? Ён даў іх, як пыл, пад меч ягоны, як разьвеяную салому, пад лук ягоны. 3 Ён перасьледаваў іх, прайшоў у супакою па дарозе, па каторай ногі ягоныя не хадзілі. 4 Хто дзеяў і зрабіў, прыгукаўшы спачатна пакаленьні? Я, СПАДАР, першы і з апошнімі Я Тый. 5 Абтокі бачылі й баяліся; канцы зямлі дрыжэлі, бліжыліся а прыходзілі. 6 Кажны памагаў Прыяцелю свайму й казаў брату свайму: „Мацуйся". 7 Умелы майстра мацуе літоўніка, тый, што выгладжуе кляўцом, таго, што куе на кавале, кажучы: „Гэта добра!" і мацуе гэта гваздамі, каб ня хісталася.
8 Але ты, Ізраелю, слуга Мой, Якаве, абраны мой, насеньне Абрагамова, любовага Майго, 9 Каторага Я няў з канцоў зямлі, і з найдальшых кутоў яе прыгукаў, і сказаў табе: „Ты слуга Мой, Я абраў цябе і не адхінуў цябе", 10 Ня бойся, бо Я -- з табою, не палохайся, бо я Бог твой; Я ўмацую цябе, нават Я памагу табе, нават Я паддзяржу цябе правіцаю справядлівасьці Свае. 11 Вось, будуць засарамочаны а паганбены ўсі, што былі ўзлаваўшыся на цябе, будуць як нішто; і загінуць тыя, што правуюцца з табою. 12 Будзеш шукаць іх, і ня знойдзеш іх, тых, што сьперачаліся з табою; будуць як нішто, і як чыстае нішто тыя, што ваююць із табою; 13 Бо Я СПАДАР, Бог твой, што дзяржыць правіцу тваю, кажучы табе: „Ня бойся, Я памагу табе".
14 Ня бойся, чарвяча Якаве, нячысьлены Ізраелю, Я памагу табе, агалашае СПАДАР а Адкупіцель твой, Сьвяты Ізраеляў. 15 Вось, я зраблю цябе новаю войстраю малатарняю, войстраю з абодвых бакоў; Ты будзеш малаціць горы і пакрышыш, і ўзгоркі зробіш, як ўмецьце. 16 Ты будзеш веяць іх, і вецер разьнясець іх, і віхор расьцяруша іх; але ты будзеш цешыцца ў СПАДАРУ, у Сьвятым Ізраелявым будзеш хваліцца.
17 Ўбогія а бедныя шукаюць вады, але няма; язык іхны сохне ад смагі: Я, СПАДАР, адкажу ім, Бог Ізраеляў не пакіне іх. 18 Я адчыню рэкі на высокіх месцах і жаролы сярод далінаў; Я абярну пустыню ў копань і сухую зямлю ў вытокі вады. 19 Я пасаджу на пустыні кедру, акацу а мірту а аліўку; Я пастанаўлю ў сьцепе кіпрыс, явар а бук разам, 20 Каб абачылі а пазналі, пераканаліся а ўсі ўцямілі, што рука СПАДАРОВА зрабіла гэта, і Сьвяты Ізраеляў стварыў гэта.
21 Дабліжча справу вашу, кажа СПАДАР; дабліжча блізюсенька моцныя довады вашы, кажа Кароль Якаваў. 22 Няхай яны блізюсенька дабліжацца й скажуць нам тое, што будзе; зьясьніце нам, што значаць пачаткі здарэньняў, каб мы абярнулі сэрцы нашы і даведаліся канец іх; альбо азнайміце нам прыйдучыя. 23 Азнайміце нам здарэньні пасьлейшыя, і будзем ведаць, што багове вы; ці будзеце рабіць добрае ці благое, мы будзем дзівавацца і абачым з вамі разам. 24 Але вось, вы нішто, і справа вашая чыстае нішто; агіда тый, хто абірае вас.
25 Я ўзьняў, пабудзіў аднаго з поўначы, і ён прыйдзе; ад усходу сонца ён будзе гукаць імя Мае; ён прыйдзе на князёў, як на гліну, і патопча, як ганчар ліпку́ю гліну. 26 Хто сказаў гэта ўперад, каб мы даведаліся, і здаўна́, каб мы сказалі: „Ён справядлівы" ? Але нават ніхто не сказаў, нават ніхто не абясьціў, і ніхто ня чуў словаў вашых. 27 Адно першы на Сыёне: вось, вось яны, і Я Ерузаліму дам прыносіць добрыя ведамкі. 28 І Я глянуў, і ня было нікога, і меж іх няма парадніка, каб Я мог папытацца ў іх, і каб яны адказалі. 29 Вось, яны ўсі ашука, справы іхныя нішто, вецер а нярад літыя балваны іхныя.
1 Во Слуга Мой, Каторага Я падпіраю, абраны Мой, Катораму прыяе душа Мая. Я даў Дух Свой на Яго; Ён абе́сьце суд народам. 2 Ён ня будзе крычэць ані гука́ць, ані вонках дасьць пачуць голас свой; 3 Не пераломе наломленае трысьціны й курачага лёну ня згасе. Да праўды прывядзець суд; 4 Ня скволее ані зьбезахоціцца, пакуль не ўмацуе на зямлі суду; і Права Ягонага чакаюць абтокі.
5 Гэтак кажа Бог СПАДАР, Ён стварыў нябёсы й расьцягнуў іх, прасьцягнуў зямлю й што вышла зь яе; Ён даець душу́ люду на ёй і дух тым, што ходзяць па ёй. 6 „Я, СПАДАР, прыгу́каў Цябе ў справядлівесьці, і ўхаплю Цябе за руку Тваю, і буду сьцерагчы Цябе, і дам Цябе як змову люду, на сьвятло народам, 7 Каб адчыніць нявісныя вочы, вывесьці вязьняў зь вязьніцы, седзячых у цямноце - зь цямніцы. 8 Я СПАДАР, гэта - Мае імя, і Я сьці Свае іншаму ня дам ані хвалы Свае выразаным балваном, 9 Першыя, бач, збыліся, і новае я паведамлю; уперад, чымся вырастуць, дам пачуць вам".
10 Пяіце СПАДАРУ новую песьню, хвалу ягоную з канца зямлі, вы, што зыходзіце на мора, і ўсе, што напаўняе яго, абтокі а жыхары іх. 11 Няхай пустыня а месты яе падыймуць голас, сёлы, ідзе Кідар жывець; няхай пяюць жыхары скалаў, зь вярхоў гор няхай гука́юць. 12 Хай аддадуць чэсьць СПАДАРУ і хвалу́ Ягоную на абтоках хай абяшчаюць. 13 СПАДАР, як дужасіл, выйдзе, як ваеньнік узруша рупатлівасьць, падыйме ваенны крык, будзе гука́ць голасна; здужае не́прыяцеляў Сваіх.
14 Я ад веку заставаўся супакойны, быў ціхі́, узьдзержаваўся; цяпер буду крычэць, як родзячая жонка. Зьнішчу а праглыну разам: 15 Я спустошу горы а ўзгоркі, і высушу ўсі расьліны іх, і абярну рэкі ў вабтокі, і ставы высушу. 16 І павяду нявісных па дарозе, ім няведамай, Я прысі́лю іх ісьці па сьцежках, каторых яны ня знаюць; цемрадзь абярну перад імі ў сьвятліню, крывыя дарогі - ў простую: во, што Я зраблю ім і не пакіну іх. 17 Яны адступяць назад, вельма асарамацяцца, што спадзяюцца на выразанага, што кажуць выліванаму: „Вы нашы багове".
18 Слухайце вы, глухія, і глядзіце вы, нявісныя, каб абачыць. 19 Хто нявісны, як ня слуга Мой, і глухі, як пасланец Мой, што Я паслаў? хто нявісны так, як дасканальны, і нявісны, як слуга СПАДАРОЎ? 20 Ты бачыў шмат, але не назіраў; вушы твае былі адчынены, але ты ня слухаў. 21 СПАДАР вельма жадаў дзеля справядлівасьці Свае, Ён узьвялічыў Права й зрабіў яго пачэсьлівым. 22 Але ён люд разбураны а аглабаны; яны ўсі зьвязаны ў пячорах і схаваны ў цямніцах; яны сталі глабаньням, і няма выбавіцеля; яны аглабаны, і ніхто ня кажа: „Аддай назад". 23 Хто меж вас нахінець вушы да гэтага? прыслу́хаецца й пачуе прыйдучае ? 24 Хто даў Якава на разбурэньне і Ізраеля гла́баньнікам ? ці ня быў гэта СПАДАР, супроці Каторага мы ізграшылі, не хацелі йсьці па дарогах Ягоных і не паслухалі права Ягонага? 25 І Ён выліў на яго вялікі гнеў Свой і злосьць вайны, і запаліла ўсе навокал яго, але ён ня ведаў, палала ў ім, але ён ня прыняў гэтага да сэрца.
1 Але цяпер гэтак кажа СПАДАР, што стварыў цябе, Якаве, і ўхармаваў цябе, Ізраелю: „Ня бойся, бо Я спас цябе; Я прыгу́каў цябе на ймя; ты Мой. 2 Як ты будзеш пераходзіць пераз воды, Я буду з табою, і - пераз рэкі, яны не зальлюць цябе; як ты ўвыйдзеце у цяпло, не апячэшся, і полымя ня спале цябе; 3 Бо Я СПАДАР, Бог твой, Сьвяты Ізраеляў, Спас твой; Я аддаў на выкуп за цябе Ягіпет, Ефіопу а Сэву за цябе. 4 Як ты быў дарагі ў ваччу маім, ты быў паважаны, і Я любіў цябе, дык аддам чалавека за цябе і люды - за душу́ тваю. 5 Ня бойся, бо Я з табою; з усходу павяду насеньне твае, і із захаду зьбяру цябе, 6 Я скажу поўначы: аддай і - паўдню: не задзержуй; прывядзі сыноў Маіх здалеку і дачкі Мае з канцоў зямлі, 7 Кажнага, што завецца імям Маім, бо Я стварыў яго дзеля славы Свае, Я ўхармаваў яго, нават Я ўчыніў яго". 8 Вывядзіце люд нявісны, а вочы ён мае, і глухіх, а вушы ёсьць у іх. 9 Усі народы хай зьбяруцца разам, і зыйдуцца люды. Хто памеж іх мог бы агаласіць гэта? і першае хай дасьць пачуць нам; няхай прывядуць сьветкі свае, каб аправіцца; альбо хай слухаюць і кажуць: Праўда! 10 „Вы сьветкі Мае, агалашае СПАДАР, і слуга Мой, каторага Я абраў, каб вы даведаліся і паверылі Імне, зразумелі, што гэта Я: перад Імною ня быў ухармаваны Бог, і просьле Мяне ня будзе.
11 „Я, Я СПАДАР, і апрача Мяне няма Спаса. 12 Я паведаміў, Я спас, Я абясьціў; і няма чужога Бога памеж вас; вы - сьветкі Мае, агалашае СПАДАР, і Я БОГ. 13 Але, перад днём Я Ён, і ніхто ня выбаве ад рукі Мае: Я буду дзеяць, і хто адверне гэта?"
14 Гэтак кажа СПАДАР, Адкупіцель ваш, Сьвяты Ізраеляў: „Дзеля вас Я паслаў да Бабілёну і зьвёў усіх уцекачоў, і Хальдэяў у караблёх радасьці іхнае. 15 Я СПАДАР, Сьвяты ваш, Стварыцель Ізраеля, Кароль ваш".
16 Гэтак ка жа СПАДАР, Каторы праклаў дарогу ў мору і сьцежку па магучых водах, 17 Каторы вывеў цялежкі й каня, войска а сілу; разам яны лягуць, ня ўстануць, яны зьнішчаны, згасьлі, як лён. 18 „Не ўспамінайце бытае ані разважайце справаў мінуласьці. 19 Вось, Я раблю новае; цяпер яно вырасьце. Ціж вы ня ведаеце гэтага? Але, нават Я пракладу дарогу ў сьцепе й рэкі на пустыні. 20 Усьцяць Мяне палявыя зьвяры, шакалы а стравусы, бо Я дам у сьцепе ваду, рэкі на пустыні, каб даць піць люду Свайму, абранаму Свайму. 21 Люд гэты Я ўхармаваў Сабе; хвалу́ Маю будуць абяшчаць яны. 22 Але ты, Якаве, ня гукаў да Мяне; ты, Ізраелю, стамаваў Мяне. 23 Ты ня прыводзіў Імне ягнят на ўсепаленьне, аброкамі сваімі ня сьціў Мяне. Я не няволіў цябе аброкам ані тамаваў цябе кадзеньням. 24 Ты ня купляў імне
за срэбра трысьціну і туку аброкаў сваіх не даваў Імне піць, але быў вялічны Імне грахамі сваімі і тамаваў мяне бяспраўямі сваімі. 25 Я, Я Тый, што сьцірае выступы твае дзеля Самога Сябе, і грахоў тваіх ня ўспомню. 26 Прыпомні Імне; будзем прававацца разам; гу́кай ты, каб табе аправіць сябе. 27 Праайцец твой ізграшыў, і абароньнікі твае зрабілі выступ супроці Мяне. 28 За тое Я збудзеніў князёў сьвятыні і даў Якава на аканаваньне і Ізраеля на га́неньне.
1 „А цяпер слухай, Якаве, слуга Мой, і Ізраелю, абраны Мой: 2 Гэтак кажа СПАДАР, што ўчыніў цябе і ўхармаваў цябе, ад улоньня памагаю табе: ня бойся, Якаве, слуга Мой, і ты, Ешуруне, абраны Мой; 3 Бо Я выльлю ваду на ўсьмяглага і цур'і на сухую зямлю, выльлю Дух Свой на насеньне твае і дабраславенства Свае на пагоны твае, 4 Каб яны расьлі меж травы, як вербы ля цур'ёў водаў. 5 Гэты скажа: .Я СПАДАРОЎ'; і гэны назавецца імям Якава; і гэны напіша рукою сваёю: ,ДА СПАДАРА' і дасьць сабе мянушку ,Ізраель' ".
6 Гэтак кажа СПАДАР, Кароль Ізраеля, і Адкупіцель яго, СПАДАР войскаў: „Я першы, і Я апошні, і апрача Мяне няма Бога. 7 І хто як Я? Хай ён назавець а азнайме а выкладзе з парадку Імне; бо Я ўладзіў старавечны люд і прыйдучыя, і, што будзе, хай скажуць яму. 8 Ня бойцеся а не палохайцеся: хіба́ Я не паведамляў здаўна́ і не абяшчаў? Вы мае сьветкі. Ці ё Бог апрача Мяне? Але, нямаш гораду, ніякага ня ведаю". 9 Тыя, што робяць выразаныя, усі яны марнасьць, і дарагія рэчы іхныя бескарысныя, і яны самы сьветкі сабе; яны ня бачаць, ня ведаюць, каб маглі сароміцца. 10 Хто зрабіў бога й выліў выразанага, што бескарысны? 11 Вось, усі сябры ягоныя будуць засаромлены, і ўмелыя майстры - яны зь людзёў; няхай яны ўсі зьбяруцца, няхай стануць: яны будуць баяцца, усі разам засаромлены будуць. 12 Майстра зялезнае снадзі майструе і абрабляе яго на вугальлю, і абрабіў яго кляўцамі, і робе яго сілаю рук сваіх; ён выгаладніўся а высіліўся, ня піў вады й замлеў. 13 Сталяр нацягнуў шнюр і пазначыў яго алавянікам, ухармаваў яго долатам, абрысаваў яго цыркулям і зрабіў яго подле хвігуры людзіны, подле харашыні чалавека, каб мог быць у доме. 14 Ён насячэць сабе кедраў, і возьме кіпрыс а дуб, і выбяра сабе найшчытнейшае з памеж лесавых дзерваў; пасадзе кедру, а дождж вырасьце. 15 І будзе чалавеку на па́ліва, бо возьме зь іх і грэецца, таксама ён пале й пячаць хлеб; ён робе таксама бога й кланяецца, робе выразанага й падае перад ім. 16 Палавіцу пале ў цяпле, з палавіцаю яго есьць мяса, пячаць пячонку і, пад'еўшы, нават ён грэецца й кажа: „Ага, я ўгрэўся, я бачыў цяпло!" 17 І з астачы яго робе бога, выразанага свайго, падае перад ім, і сьціць, і моліцца да яго, і кажа: „Выбаў мяне, бо ты бог мой". 18 Яны ня ведалі ані разумелі, залепленыя вочы іхныя, каб не маглі бачыць, і сэрцы іхныя, каб не маглі цяміць. 19 І ніхто не разважае ў сэрцу сваім, нямаш веданьня ані цямленьня сказаць: „Палавіцу яго я спаліў у цяпле; нават таксама сьпёк хлеб на вугальлю яго, усмажыў мяса й зьеў; і з астачы яго зраблю агіду? ці буду падаць да калоды дзерва?" 20 Ён гоніцца за пылам; ашуканае сэрца зьвярнула яго на бок, каб ён ня мог выбавіць душы свае ані сказаць: „Ці не мана ў правай руццэ маёй?"
21 Па́мятуй гэта, Якаве а Ізраелю, бо ты слуга Мой; Я ўхармаваў цябе: ты Імне слуга; Ізраелю, Я не забудуся цябе. 22 Я выцер, як туман, выступкі твае і, як хмару, - грахі твае; зьвярніся да мяне, бо Я адкупіў цябе. 23 Пяіце, нябёсы, бо СПАДАР зьдзеяў; гукніце, нізіны зямлі; выбухніце, горы; пяіце, лесе й кажнае дзерва ў ім, бо СПАДАР адкупіў Якава і ўславіўся ў Ізраелю.
24 Гэтак кажа СПАДАР, Адкупіцель твой, што ўхармаваў цябе ад улоньня: „Я СПАДАР, што чыне ўсе, што адзін расьцягуе нябёсы, што расьцілае зямлю сам сабою, 25 Што нішча знакі манюкаў і ўводзе ў шал варажбітоў, што адкідае мудрых і робе веду іхную дурной, 26 Што зацьвярджае слова слугі Свайго, што дойсьніць раду пасланцоў Сваіх, што кажа Ерузаліму: ,Ты будзеш заселены', і местам Юдэйскім: ,Вы будзеце пастаноўлены, і Я аднаўлю разьвярненьне яго', 27 Што бяздоньню кажа: ,Высахні, і рэкі твае Я высушу', 28 Што кажа праз Кіра: ,Пастыр Мой, і ён выпаўне ўсі зычэньні Мае', кажучы Ерузаліму: ,Ты будзеш збудаваны', і палацу: ,Ты будзеш закладзены' ".
1 Гэтак кажа СПАДАР памазанцу Свайму Кіру, каторага правіцу Я дзяржу, каб услышыць народы перад ім, і Я расьперажу сьцгны каралёў, каб адчыніць перад ім дзьверы, і брамы ня будуць замкнёны: 2 „Я пайду перад табою і зраўную ўзгоркі, паламлю мядзяныя дзьверы і парэжу зялезныя завалы. 3 Я аддам табе скарбы цямноты і схаваныя багацьце каб ты пазнаў, што Я СПАДАР, Каторы завець цябе на ймя, Бог Ізраеляў. 4 Дзеля Якава, слугі Свайго, і Ізраеля, абранага Свайго, Я назваў цябе імям тваім, дадаў табе імя, а ты Мяне ня знаеш, 5 Я СПАДАР, і няма іншага; апрача Мяне няма Бога: Я паперазаў цябе, дарма што ты Мяне ня знаеш, 6 Каб пазналі ад усходу сонца і ад захаду, што апрача Мяне няма, Я СПАДАР, і няма яшчэ нікога. 7 Я хармую сьвятліню і твару цемрадзь, раблю супакой і твару ліха; Я, СПАДАР, раблю ўсе гэта.
8 „Ка́пайце нябёсы зьверху, і няхай булакі́ ільлюць справядлівасьць; няхай адчыніцца зямля і няхай родзе спа́сеньне, і няхай справядлівасьць разам пушчае пагоны. Я, СПАДАР, стварыў гэта.
9 „Бяда таму, хто сьперачаецца з тым, хто яго ўхармаваў, чэрап ізь земных чарапоў. Ці скажа гліна ганчару: ,Што ты робіш?' альбо: ,Чаму выраб твой ня мае рук?'
10 „Бяда таму, хто кажа айцу: ,Што ты родзіш?' альбо жонцы: ,Што ты труднішся родамі?' "
11 Гэтак СПАДАР, Сьвяты Ізраеляў, і Каторы яго ўхармаваў: „Вы пытаецеся ў Мяне праз будучыню, праз сыноў Маіх і праз справы рукі Мае, вы хочаце расказаваць Імне? 12 Я ўчыніў зямлю і стварыў чалавека на ёй; Я рукою Сваёю расьцягнуў нябёсы і прызначыў усе войска іх. 13 Я пабудзіў яго ў справядлівасьці і ўсі дарогі ягоныя выпрастаю; ён пастанове места Мае й адашлець Маіх палоненікаў не за выкуп ані за лапан", кажа СПАДАР войскаў.
14 Гэтак кажа СПАДАР: „Гарапашнасьць Ягіпцян і тавары Ефіоплян а Савеан, мужоў самавітых, пярэйдуць да цябе і будуць твае; яны пойдуць за табою; у ланцугох яны пройдуць і табе паклоняцца, будуць маліць цябе: ,Адно ў цябе Бог, і няма іншага Бога' ". 16 Запраўды Ты БОГ таямнічы, Бог Ізраеляў, Спас. Яны будуць засаромлены а паганбены, усі зь іх; разам ізь імі зганьбяцца дзельнікі балваноў. 17 Ізраель будзе спасёны вечным спа́сеньням у СПАДАРУ; але, вы ня будзеце паганбены а засаромлены на векі вякоў.
18 Бо гэтак кажа СПАДАР, Каторы стварыў нябёсы, Ён ё Бог: ухармаваў зямлю і ўчыніў яе; і ўладзіў яе; стварыў яе не на пустыню; ухармаваў яе, каб была́ заселена: „Я СПАДАР, і няма яшчэ іншага. 19 Я не казаў пата́й, у цемным месцу зямлі; Я не сказаў насеньню Якававаму: Дарма шукаеце Мяне'. Я СПАДАР кажу справядлівасьць, агалашаю рэчы пасьцівыя. 20 Зьбярыцеся й прыйдзіце, дабліжчася, уцеклыя народы. Ня маюць веданьня тыя, што носяць дзерва, выразаных балваноў сваіх, і моляцца богу, што ня можа спасьці. 21 Скажыце й дабліжчася, парадзьцеся разам: хто абясьціў із старавечнага часу, сказаў гэта здаўна́? ці ня Я, СПАДАР? і няма іншага Бога апрача Мяне; Я Бог справядлівы й спасаючы; няма апрача Мяне. 22 Зьвярніцеся да Мяне, і вы будзеце спасёныя; бо Я БОГ, і няма іншага. 23 Самым Сабою Я прысягаў, слова справядлівасьці вышла з вуснаў Маіх, і ня зьвернецца, што Імне паклоніцца кажнае калена, прысягае кажны язык. 24 Адно ў СПАДАРА, скажа ён Імне, справядлівасьці сіла; да Яго прыйдуць, і будуць засаромленыя ўсі, што ўзлаваліся на Яго. 25 У СПАДАРА аправіцца а ўславіцца ўсе насеньне Ізраелявае".
1 Віл укляк, Нево сьхінаецца,балваны іхныя пераданы зьвяром а статку; наклады вашы былі цяжкі́я, цяжар стомленаму. 2 Яны сьхінаюцца, яны клякаюць разам, яны не маглі ўратаваць накладу, самы пайшлі ў палон.
3 „Слу́хайце Мяне, доме Якаваў і ўся астача дому Ізраелявага, прынятыя ад жывата, ношаныя ад дзетніцы : 4 І аж да старасьці вашае Я тый, і аж да сівізны Я буду цягаць; Я ўчыніў і Я буду насіць, нават Я буду цягаць і выбаўлю.
5 „Да каго, будзеце ўважаць, падобны Я, і раўнаваць, і прыраўнуеце Мяне, каб мы былі падобныя? 6 Яны шчодра высыпаюць золата з капшука, важаць срэбра на вазе́, наймаюць літоўніка, і ён робе зь яго бога; яны падаюць і нават кланяюцца. 7 Носяць яго на плячох, цягаюць яго й становяць яго на сваім месцу; і ён стаіць, із свайго месца ня кратаецца; нават крычаць яму, але ён не адказуе і яго зь бяды не вывальняе.
8 „Памятуйце гэта й пакажыце сябе мужамі; зьвярніцеся вы, выступнікі, да сэрца; 9 Успомніце бытае ад веку, бо Я СПАДАР, і няма яшчэ іншага, Бог, і няма падобнага да Мяне. 10 Абяшчаю з пачатку канец і з даўнейшых часоў, што ня зроблена, кажучы: ,Мае пастановы стануцца, і ўсе Свае жаданьне Я зраблю'. 11 Гука́ю з усходу дзярлівую птушку, і з далёкага краю мужа радаў Сваіх. Але, як казаў, так здойсьню; Я хармаваў і так зраблю гэта.
12 „Слухайце Мяне, дужыя сэрцам, што далёкія да справядлівасьці. 13 Я дабліжыў справядлівасьць Сваю, каб яна ня была далёка, і спа́сеньне Мае не зацягнецца; і Я дам у Сыёне спасеньне, Ізраелю славу Сваю".
1 Зыйдзі й сядзь на пыл, дзеўка, дачка Бабілёну; сядзь на зямлю; без пасаду, дачка Хальдэяў; наперад ня будуць зваць цябе лагоднай а кунежнай. 2 Вазьмі жорны й мялі муку; адкінь запінашку сваю, падыймі крысы, адкрый сьцёгны і пераходзь пераз рэкі. 3 Адкрый голасьць сваю, нават хай будзе відзён сорам твой. Я буду імсьціцца і не пажалею чалавека.
4 Адкупіцель наш - СПАДАР войскаў імя Ягонае, Сьвяты Ізраеляў. 5 Сядзі моўчыкам і ўвыйдзі ў цемрадзь, дачка Хальдэяў, бо наперад ня будуць зваць цябе спадарыняю каралеўстваў. 6 Я ўгневаўся на люд Свой, Я збудзеніў спадак Свой і аддаў іх у руку́ тваю; а ты ня выказала над імі міласэрдзя: на старога ты наклала вельма цяжкое йго сваё; 7 І сказала: „На векі буду спадарыняю", значыцца ты не ўзяла́ гэтага да сэрца свайго і ня помнела канца свайго.
8 Затым слухай цяпер, скунежаная, што жывеш бязрупатліва, што кажаш у сэрцу сваім: „Я, і няма іншае, апрача мяне; я ня буду сядзець удавою і ня буду дазнаваць страты дзяцей". 9 І прыйдзе на цябе адно й другое ўраз, аднаго дня страта дзяцей і ўдавінае быцьцё ў поўнай меры прыйдуць на цябе, і на множасьць чараўнікоў тваіх, і на вялікую моц чараў тваіх. 10 І ты спадзявалася на злосьць сваю, казала: „Ніхто мяне ня бача". Мудрасьць твая а знацьцё твае перакруцілі цябе, і ты гу́кала ў сэрцу сваім: „Я, і няма іншае, апрача мяне". 11 І прыйдзе на цябе ліха, каторага выхаду ня ведаеш; падзець на цябе няшчасьце, ад каторага ты не адкупішся, і зьнецікі прыйдзе на цябе загуба, каторае ты ня знаеш. 12 Заставайся ж сабе з чарамі сваімі і з рознымі чараўнікамі сваімі, над каторымі ты цяжка працавала з маладосьці свае: можа ўзумееш скарыстаць ізь іх, можа пераможаш. 13 Ты стамавалася ад множасьці радаў сваіх; няхай жа стануць мернікі неба, гвездары а месячныя вяшчуны, і выбавяць цябе ад тога, што прыйдзе на цябе. 14 Вось, яны, як салома; цяпло спаліла іх; яны ня выбавілі душы свае ад полымені; не засталося вугальля, каб пагрэцца, ані цяпла, каб пасядзець перад ім. 15 Такімі табе сталіся тыя, з каторымі ты цяжка працавала й таргавала з маладосьці свае. Кажны пойдзе, блудзячы, у свой бок; ніхто ня выбаве цябе.
1 Слухайце гэта, доме Якаваў, што завіце́ся імям Ізраеля, і вышлі з водаў Юдзіных, што прысягаеце імям СПАДАРА і мянуеце Бога Ізраелявага, ня ў праўдзе ані ў справядлівасьці; 2 Бо ад сьвятога места яны завуцца й на Бога, Ізраелявага апіраюцца, СПАДАР войскаў імя Ягонае.
3 „Здаўна́ даўнейшыя здарэньні Я абяшчаў, і яны выходзілі з вуснаў Маіх, і Я даў чуць іх, рабіў зьне́цейку, і яны ставаліся. 4 Бо Я ведаў, што ты цьвярды, і завыек твой - зялезныя жылы, і лоб твой-мядзяны; 5 Затым абяшчаў табе здаўна, перад тым, як гэта ставалася, Я даў табе чуць, каб ты не сказаў: ,Мой балван зрабіў іх'. 6 Ты чуў гэта, назіраў усе гэта; ці вы не прызнаіце́ гэтага ? Я даў табе чуць адгэнуль новае, нават схаванае, і вы яе пазналі.
7 „Цяпер яны створаныя, а не даўно, нават перад гэтым вы ня чулі празь іх, каб ты ня мог сказаць: ,Вось, я ведаў празь іх'. 8 Таксама ты ня чуў, таксама ты ня ведаў, таксама адгэнуль вуха твае ня было адчынена; бо Я ведаў, што ты абходзішся вельма ізрадліва, і ад улоньня цябе завуць выступнікам. 9 Дзеля імені Свайго Я адвалакаю гнеў Свой, і дзеля хвалы Свае Я ўзьдзержую Сябе што да цябе, каб Я не адцяў цябе. 10 Вось, Я зьлітаваў цябе, але ня ў срэбру; выпрабаваў цябе ў горне гароты. 11 Дзеля Сябе, дзеля Самога Сябе Я дзею, бо як бы імя Мае магло быць будзенена? І ня дам славы Свае другому.
12 „Слухай Мяне, Якаве а Ізраелю, пагука́ны Мой: гэта Я; Я першы, нават Я апошні; 13 Адно рука Мая паклала под зямлі, і правіца Мая расьцягнула нябёсы; загука́ю Я да іх, і яны стануць разам. 14 Зьбярыцеся ўсі вы й слухайце: каторы памеж іх абясьціў гэта ? СПАДАР улюбіў яго, ён споўне жаданьне свае на Бабілёне, і плячо ягонае на Хальдэях. 15 Я, Я гу́каў, нават Я пагука́ў яго, прывёў яго й зрабіў дарогу ягоную дасьпешнаю. 16 Дабліжчася да Мяне, слухайце гэта: нават на пачатку Я не казаў пата́й; адгэнуль, як справа пачала́ся, Я быў там;" і цяпер Спадар СПАДАР паслаў Мяне і Дух Ягоны.
17 Гэтак кажа СПАДАР, Адкупіцель Твой, Сьвяты Ізраеляў: „Я СПАДАР, Бог твой, што вуча цябе карыснага, вядзець цябе па дарозе, па якой ты маеш ісьці. 18 О, калі б ты быў уважлівы да расказаньняў Маіх! тады супакой твой быў бы, як рака, і справядлівасьць твая - як хвалі морскія. 19 І насеньне твае было б, як пясок, і патомства нутра твайго - як жвір яго; ня будзе аднята ані зьнішчана імя яго перад Імною".
20 Выходзьце з Бабілёну, уцякайце ад Хальдэяў, голасам пяцьця абяшчайце гэта, дайце пачуць гэта, разьнясіце гэта да канца зямлі, кажыце: „СПАДАР адкупіў слугу Свайго Якава!" 21 І яны ня сьмяглі на пустынях, па каторых Ён вадзіў іх: Ён вытачыў ім ваду із ска́лы; расьсек ска́лу, і паліліся воды. 22 „Няма супакою нягодным", кажа СПАДАР.
1 Слухайце, абтокі, мяне, і прыслуха́йцеся, люды, здалеку: СПАДАР пагукаў мяне з улоньня, ад нутра маці мае ўспомнеў імя мае; 2 І зрабіў вусны мае як войстры меч; сьценям рукі Свае схаваў мяне, і зрабіў мяне палераванаю стралою, у сагайдаку Сваім схаваў мяне, 3 І сказаў імне: „Слуга Мой ты, Ізраелю, у каторым Я ўслаўлюся". 4 А я казаў: „Дарма я цяжка працаваў, на пустое а марнае я высіліў сілу сваю; але суд мой у СПАДАРА, і праца мая ў Бога майго".
5 І цяпер сказаў СПАДАР, Каторы ўхармаваў Мяне ад улоньня за слугу Свайго, навярнуць Якава да Яго, каб Ізраель быў зьберты да Яго; і Я ўславіўся ў ваччу СПАДАРА, і Бог Мой быў сілаю Маёй. 6 І Ён сказаў: „Мала таго, каб Ты быў слугою Маім, падняць плямёны Якававы і навярнуць захаваныя Ізраеля ; але Я дам Цябе за сьвятліню народам, каб было спа́сеньне Мае да канца зямлі".
7 Гэтак кажа СПАДАР, Адкупіцель Ізраеляў, Сьвяты ягоны, таму, каторага душой грэбуюць, каторага збрыдзіў народ, слузе дзяржаўцаў: „Каралі абачаць, і ўстануць князі, паклоняцца дзеля СПАДАРА, Каторы верны, Сьвяты Ізраеляў, і Ён абраў цябе".
8 Гэтак кажа СПАДАР: „У часе зычлівасьці Я адкажу табе, і ў дзень спа́сеньня Я памагу табе, і захаваю цябе, і зраблю цябе змоваю людаў, каб аднавіць зямлю і ўзяць у дзяржаньне спустошаны спадак, 9 Каб сказаць вязьням: ,Выходзьце' і тым, што ў цемні: ,Пакажыцеся'. Яны на дарогах будуць пасьціцца, і на ўсіх узгорках пасьцьбішча іхнае. 10 Ня будуць галодныя ані ўсьмяглыя, і ня зра́зе іх вад ані сонца, бо Мілуючы іх павядзець іх і ля жаролаў водаў пакіруе іх. 11 І абярну ўсі горы Свае ў дарогі, і гасьцінцы Мае будуць павышаны. 12 Вось, гэтыя прыйдуць зда́леку, і гля, гэныя прыйдуць із поўначы а із захаду, а гэныя ізь зямлі Сынім". 13 Пяіце, нябёсы, і весяліся, зямля, і выбухніце пяцьцём, горы, бо пацешыў СПАДАР люд Свой і над убогімі Сваімі зьмілуецца.
14 І сказаў Сыён: „СПАДАР пакінуў мяне, і Спадар забыўся мяне". 15 „Ці забудзецца жонка ссучае свае? ці не пажалее яна сына жывата свайго?" Калі нават і яны забудуцца, то Я не забудуся цябе: 16 Вось, на далонях Я нарысаваў цябе; сьцены твае заўсёды перад Імною. 17 Дзеці твае пабарзьдзяць да цябе, нішчыцелі ж а пустошнікі твае адыйдуць ад цябе. 18 Узьнімі навокал вочы свае й глянь: усі яны зьберліся разам, прыходзяць да цябе. Жыў Я, агалашае СПАДАР: Ты ўсімі імі, як прыборам, прыбярэшся і завяжаш іх, як княгіня маладая. 19 Тады спустошаньне а запусьценьне вашае а зямля зьнішчэньня стануцца цеснымі жыхарам вашым: і будуць адда́лены глытаючыя вас. 20 Яшчэ скажуць сынове твае ў вушы твае, па Тваёй страце іншых: ,Месца імне цеснае: дабліж імне месца, і буду жыць'. 21 І скажаш у сэрцу сваім: ,Хто нарадзіў імне іх? я была́ спабытая дзяцей, адзінотная, заведзеная ў палон і адкіненая, хто ж выгадаваў іх? вось, я заставалася адна: скуль яны?' "
22 Гэтак кажа Спадар: „Вось, Я падыйму руку́ Сваю народам і людам вывешу сьцяг Свой, і прынясуць сыноў тваіх на ўлоньнях, і дачкі твае будуць несены на плячох. 23 І каралі будуць узгадавацелямі тваімі, і караліцы карміцелкамі тваімі; і будуць кланяцца табе відам аж да зямлі і пыл ног тваіх лізаць, і пазнаеш, што Я СПАДАР, бо не засаромяцца тыя, што спадзяюцца на Мяне".
24 Ці можа быць адабраны здабытак у дужога? ці можа палон уцячы ад пераможцы? 25 Бо гэтак кажа СПАДАР: „Нават калі палоненік у дужога будзе забраны, і здабытак тыраноў вывальнены, то Я буду прававацца з праціўнікам! тваі́мі й дзеці твае Я выбаўлю. 26 А ўцісканьнікаў тваіх Я прысі́лю есьці собскае цела, і яны ўп'юцца собскай крывёй, як вінным сокам; і пазнае кажнае цела, што Я СПАДАР, Спас твой і Адкупіцель твой, Дужы Якаваў".
1 Гэтак кажа СПАДАР: „Ідзе разводны ліст маці вашае, з каторым Я адпусьціў яе? альбо каму з пазычэньнікаў Сваіх Я прадаў вас ? Вось, вы праданы за грахі свае, і маці ваша адпушчана за выступкі вашы. 2 Чаму, як Я прыходзіў, ня было людзіны, Я гука́ў, і ня было адказу? Ціж рука Мая стала вельмі кароткая на тое, каб адкупляць, альбо няма ў Імне сілы, каб выбаўляць? Вось, га́неньням Сваім Я высушаю мора ,і абарачаю рэкі ў пустыні ; рыба гніець у іх, бо няма вады, і здыхае ад смагі. 3 Я адзяю нябёсы цемрадзяй і рызьзё раблю накрыцьцям іх".
4 Спадар СПАДАР даў Імне мову наўчоных, каб Я ўпару ўмеў сказаць стамаванаму слова; Ён будзе, кажнае раніцы будзе вуха Мае, каб Я мог слухаць, як наўчоныя. 5 Спадар СПАДАР адчыніў Імне вуха; Я не працівіўся й не адвярнуўся назад. 6 Плячо Сваё Я даў б'ючым і шчэляпы Свае вырываючым валасы ; віду Свайго не закрываў ад вярненьня а пліваньня. 7 Але Спадар СПАДАР памагае Імне; затым Я не саромлюся, затым Я зрабіў від Свой, як крэмень, і ведаю, што ня буду паганбены. 8 Блізка праўдзячы Мяне: хто будзе сьперачацца з Імною? станьма разам; хто правуецца з Імною? хай дабліжыцца да Мяне. 9 Вось, Спадар СПАДАР будзе памагаць Імне: хто ж тый, што асудзе Мяне? Гля, усі яны пастарэюць, як адзецьце; моль ізьесьць іх.
10 Хто з вас баіцца СПАДАРА, слухае голасу Слугі Ягонага, але ходзе ў цемры й няма сьвятла, няхай спадзяецца на імя СПАДАРОВА й апіраецца на Бога свайго. 11 Вось, усі вы, што зацяпляеце цяпло, кладзіце́ кайстры, ідзіце самы ў поламя цяпла вашага й на кайстры, каторыя вы зацяплілі. Ад рукі Мае станецца гэта вам, вы будзеце ляжаць у смутку.
1 „Паслухайце Мяне вы, што гоніцеся за справядлівасьцяй, што шукаеце СПАДАРА! Паглядзіце на ска́лу, з каторае вы высечаны, і ў глыбіню рову, з каторага вы выцягнены. 2 Паглядзіце на Абрагама, айца вашага, і на Сорру, што нарадзіла вас; бо Я пагука́ў яго аднаго, але дабрасла́віў яго і размножыў яго. 3 Але, СПАДАР пацеша Сыён, пацеша ўсі разьвярненьні яго, і пустыню аберне ў рай, і сьцеп яго - у сад СПАДАРОЎ; радасьць а весялосьць будуць у ім, удзячнасьць а галоснае пяцьцё.
4 „Прыслу́хайцеся да Мяне, людзе Мой, і, народзе Мой, нахіні вуха да Мяне; бо Права ад Мяне выйдзе і суд Мой на сьвятліню, люды Я супакою. 5 Блізка справядлівасьць Мая; вышла спасеньне Мае; рука Мая будзе судзіць люды; на Мяне абтокі будуць спадзявацца і пляча Майго будуць чакаць. 6 Узьніміце к небу вочы свае і Паглядзіце на зямлю далоў; бо нябёсы, як дым, шчэзнуць, і зямля заста́раецца, як адзецьце, і жыхары яе, як яны, памруць; але спа́сеньне Мае будзе на векі, і справядлівасьць Мая ня будзе аднята.
„Слухайце Мяне вы, што знаеце справядлівасьць, людзе, што маеш права Мае ў сэрцу сваім: ня бойцеся вярненьня людзкога, лаянкаў іхных не палохайцеся; 8 Бо, як адзецьце, ізьесьць іх моль, і, як воўну, ізьесьць іх чарвяк; але справядлівасьць Мая будзе на векі, і спасеньне Мае ад пакаленьня да пакаленьняў".
9 Прачхніся, прачхніся, апраніся сілаю, цаўё СПАДАРОВА; прачхніся, як у старавечным часы, за пакаленьняў вякоў. Ці ня ты тое, што расьцяло Рагаў, раніла смока ? 10 Ці ня ты тое, што высушыла мора, воды вялікага бяздоньня, абярнула морскія глыбіню ў дарогу да пераходу выкупленых? 11 І адкупленыя СПАДАРОМ зьвернуцца й прыйдуць на Сыён ізь пяцьцём; вечная радасьць будзе на галавах іхных, радасьць а весялосьць яны асягнуць, і ўцякуць смутак а ўздых. 12 „Я, Я Сам Пацяшыцель вашы. Хто ты, што баішся людзіны сьмяротнае і сына людзкога, каторы будзе абернены ў траву? 13 Ты забываешся СПАДАРА, што стварыў цябе, прасьцягнуў неба, паклаў поды зямлі, і палохаешся бесьперастанку, цэлы дзень злосьці ўцісканьніка, быццам гатовага выгубіць. Але йдзе злосьць уцісканьніка ? 14 Борзда вывальнены будзе палоненік, каб ён не памер у яме і ня меў нястачы хлеба свайго. 15 Я СПАДАР, Бог твой, што хвалюе мора, і равуць хвалі яго; СПАДАР войскаў імя Ягонае. 16 І Я ўкладаю словы Свае ў вусны твае й сьценям рукі Свае пакрываю цябе, каб Імне прасьцягнуць нябёсы, і пакласьці поды зямлі, і сказаць Сыёну: ,Люд Мой ты' ".
17 Прачхніся, прачхніся, устань, Ерузаліме, ты, што выпіў з рукі СПАДАРОВАЕ чару абурэньня Ягонага; ты выпіў дрожджы пары замятні й выссаў. 18 З усіх сыноў, народжаных ім, няма ні воднага, што кіраваў бы яго; з усіх сыноў, выгадаваных ім, ніхто не паддзержуе рукі ягонае. 19 Дзьве рэчы прыгадзіліся табе; хто мае спагаду да цябе? у часе загубы а няшчасьця, галадові а мяча кім пацешу цябе? 20 Сынове твае замлелі, ляжаць яа ростанях усіх вуліцаў, як дзікі бык у сеці, поўныя гневу СПАДАРОВАГА, га́неньня Бога твайго. 21 Затым слухай цяпер гэта, гаротны а п'яны, але не ад віна.
22 Гэтак кажа Спадар твой, СПАДАР а Бог твой, што правуецца за люд Свой: „Вось, Я ўзяў з рукі твае чару замятні й дрожджы чары абураньня Майго: ты наперад ня будзеш піць яе. 23 Я ўлажыў яе ў руку му́караў тваіх, што гу́калі душы Тваёй: ,Нагніся, і пярэйдзем'; і ты зрабіла хрыбет свой бы зямлёю, і быццам вуліцаю праходзячым.
1 Прачхніся, прачхніся, апраніся ў сілу сваю, Сыёне! апраніся ў вадзецьце вялічча свайго, Ерузаліме, места сьвятое! бо наперад ня ўвыйдзе ў цябе неабрэзаны а нячысты.
2 Атрусіся з пылу, падыйміся, сядзь, Ерузаліме; разьвяжы паварозы шыі свае, палоненая дачка Сыёну;
3 Бо гэтак кажа СПАДАР: „За нішто вы былі праданы, і бяз срэбра будзеце адкуплены;
4 „Бо гэтак кажа Спадар СПАДАР: люд мой зышоў да Ягіпту калісь, пабыць там, і Асыранін уціскаў яго бяз дай прычыны. 5 А цяпер, што Імне тут? агалашае СПАДАР, што люд Мой узяты за нішто? што дзяржаўцы ягоныя прыводзяць яго да выку, агалашае СПАДАР, і кажнача́сна ўвесь дзень ганена імя Мае. 6 Затым люд Мой будзе знаць імя Мае; затым таго дня пазнае, што Я тый Самы, Каторы кажа: во Я".
7 Якія пазорныя на гарах ногі пасланца дабравесьці, што агалашае супакой, што прыносе дабравесьць дабра, што агалашае спа́сеньне, што кажа Сыёну: „Каралюе твой Бог"? 8 Голас вартаўнікоў тваіх - паднялі голас, разам пяюць; бо вока ў вока абачыць, як СПАДАР зьверне Сыён. 9 Выбухніце радасьцяй, пяіце разам вы, спустошаныя месцы Ерузаліму, бо СПАДАР пацешыў люд Свой, спас Ерузалім. 10 СПАДАР агаліў сьвятое плячо Свае на ачох усіх народаў, і ўсі канцы зямлі абачаць спасеньне Бога нашага.
11 Адыйдзіце, адыйдзіце, выйдзіце адгэнуль, не датыкайцеся нячыстага, выйдзіце з пасярод яго, ачысьціцеся, каторыя носіце спрат СПАДАРОЎ. 12 Вы, адылі, не хапліва выйдзеце ані ўцекамі пойдзеце; бо йдзець сьпераду вас СПАДАР, зьбіраньнік ваш, Бог Ізраеляў. 13 Вось, Слуга Мой будзе дзеяць разумна, узвышыцца, узьнясецца і будзе вельма высака. 14 Як шмат хто зумяваўся зь Цябе; від Ягоны быў так зьнішчаны, як ні ў кога, і выгляд Ягоны, як ні ў кога із сыноў людзкіх! Так Ён зразе шмат якія народы: каралі зачыняць вусны свае перад Ім; бо тое, што ня было паведана ім, яны абачаць, і, чаго ня чулі, зразумеюць.
1 Хто паверыў чутаму ад нас, і плячо СПАДАРОВА каму аб'явілася? 2 Ён узышоў перад відам Ягоным, як малады пагон, і як карэнь із сухое зямлі; няма ў Ім ані ўдобы, ані вялічча; і мы бачылі Яго, але ня было выгляду, каб мы Яго пажадалі. 3 Пагрэбаваны а адхінены людзьмі, муж болю, дазналы хваробы, і быццам хавалі віды ад Яго; пагрэбавалі, і мы не паважалі Яго. 4 Запраўды хваробы нашы Ён нёс і не́марасьці нашы цягнуў; мы, адылі, мелі яго за зражонага а бітага Богам а мучанага. 5 Але Ён зранены быў за выступы нашыя і зьмяжджулены за бяспраўі нашы; ка́ра супакою нашага на Ім, болькамі Ягонымі мы ачунялі. 6 Усі мы, як авечкі, блудзілі, кажны на дарогу сваю зьвярнуў; і СПАДАР узлажыў на Яго бяспраўі ўсіх нас. 7 Уцісьнены Ён быў а мучаны, і не адчыняў вуснаў Сваіх; як агнё, на зарэз ведзенае, і як авечка перад стрыгучымі яе немая, і не адчыняў вуснаў Сваіх. 8 Зь вязьніцы а суду быў узяты; і праз род Ягоны хто паведае ? бо адцяты ад зямлі жывых; за выступ люду Майго быў зражаны. 9 І далі зь ліхадзеямі гроб Яму, а ў багатага па сьмерці Сваёй; бо не рабіў усілства, і ня было хітрыні ў вуснах Ягоных. 10 Але СПАДАР захацеў зьмяжджуліць Яго, прычыніць Яму болі. Як акануе душу́ Сваю на аброк, то абача насеньне, прадоўжа дні свае, і хаценьне СПАДАРОВА ў руццэ Ягонай будзе дасьпешным. 11 З трудненьня душы Свае абача, насыціцца. Пераз тое, што Яго пазнаюць, аправе Справядлівы Слуга Мой шмат каго, і бяспраўі іхныя пацягне. 12 Затым надзялю Яму памеж вялікіх, і з дужымі падзеле здабытак, бо Ён агаліў душу́ Сваю на сьмерць, і да выступнікаў залічаны, і панёс грахі шмат каго, і за выступнікаў прычыняўся.
1 „Пяі няплодная, каторая не радзі́ла; выбухні ў пяцьцю і гукай голасна, ты ня труднілася дзецьмі; бо больш дзяцей у пакіненай, чымся ў замужкі, кажа СПАДАР. 2 Пашыр месца будану свайго, і апоны гасподаў тваіх няхай расьцягнуць, не шчаджай, падоўж паварозы свае і ўмацуй кольле свае. 3 Бо направа й налева ты пашырышся, і насеньню твайму спадуць народы, і населіце спустошаныя месты. 4 Ня бойся, бо ты ня будзеш сароміцца; ня будзеш зьняважана, бо ты ня будзеш паганбена: бо сорам дзявоцтва свайго ты забудзешся і наперад ня ўспомніш празь вярненьне ўдоўства свайго. 5 Бо муж твой ё Ўчыніцель твой, СПАДАР войскаў імя Ягонае; і Адкупіцель твой, Сьвяты Ізраеляў, Богам усяе зямлі назавецца. 6 Бо пагука́ў цябе СПАДАР як жонку, пакіненую й засмучоную ў духу, і як жонку маладосьці, як ты была адхінена, кажа Бог твой. 7 На малу́ю часінку Я пакінуў цябе, і зь вялікаю спагадаю зьбяру цябе. 8 У паводцы гневу Я схаваў на часіну́ від Свой ад цябе, але вечнаю дабрынёю паспагадаю табе, кажа СПАДАР, Адкупіцель твой;
9 „Бо гэта воды Ноевы Імне, бо як Я прысягнуў, што наперад воды Ноевы не пярэйдуць зямлі, так Я прысягнуў, што ня буду гневацца на цябе ані ўпікаць табе. 10 Бо горы скрану́цца, і ўзгоркі захістаюцца, але дабрыня Мая не адступе ад цябе, і змова міру Майго будзе непахісная, кажа СПАДАР, Каторы мае спагаду да цябе.
11 „Уцісьненая, узбураная, спабытая пацехі! гля, Я палажу камяні твае харошых колераў і поды твае палажу із шафіраў; 12 І зраблю з аґатаў вежы твае і брамы твае - з карбункуляў, і ўсі граніцы твае - із жаданага каменьня. 13 І ўсі сынове твае будуць на́ўчаны СПАДАРОМ, і вялікі супакой будзе ў сыноў тваіх. 14 У справядлівасьці будзеш умацавана; далёка будзеш ад уціску, бо ня будзеш баяцца, і будзеш бяз страху, бо ён не дабліжыцца да цябе. 15 Вось, на цябе будуць зьбірацца, зьбірацца, але не ад Мяне; хто зьбярэцца на цябе, тый падзець перад табою. 16 Вось, Я стварыў каваля, каторы разьдзьмуха́е вугальле ў цяпле і вырабляе снадзь да свае работы; і Я ж стварыў нішчэньніка на разбурэньне. 17 Усялякая зброя, зробленая на цябе, ня будзе дасьпешная, і кажны язык, што будзе станавіцца на суд із табою, ты абвінуеш. Гэта спадак слугаў СПАДАРОВЫХ і аправеньне іх ад Мяне, агалаше СПАДАР".
1 „Гэй, усі ўсьмяглыя, ідзіце да водаў, і вы, срэбра ня маючыя, ідзіце, купляйце й ежча, ідзіце, купляйце бяз срэбра а дарма́, віно а малако. 2 Нашто вы важыце срэбра за тое, што ня хлеб, і працу вашу за тое, што ня сыце? Слухайце, слухайце Мяне, і будзеце есьці добрае, і няхай раскашуюцца ў туку душы вашыя. 3 Сьхініце вуха свае і Прыйдзіце да Мяне; слухайце, і жыва будзе душа ваша; Я ўчыню з вамі вечную змову, вернае міласэрдзе Давіду. 4 Вось, я даў Яго за сьветку людам, правадыром а расказаньнікам народам. 5 Вось, народ, каторага ня знаеш, прыгу́каеш, і народ, што ня знае цябе, прыбяжыць да цябе дзеля СПАДАРА, Бога твайго, і сьвятога Ізраелявага, бо Ён уславіў цябе.
6 „Шукайце СПАДАРА, як можна знайсьці Яго, прыгука́йце Яго, як Ён блізка. 7 Няхай пакіне нягодны дарогу сваю і чалавек нягоднасьці падумкі свае, хай зьвернецца да СПАДАРА, і Ён паспагадае яму, і - да Бога нашага, бо Ён шмат даруе; 8 Бо думкі Мае - ня вашы думкі, і дарогі вашы - не дарогі Мае, агалашае СПАДАР. 9 Але колькі неба вышшае за зямлю, толькі дарогі Мае вышшыя за дарогі вашы і думкі Мае за думкі вашыя; 10 Бо як зыходзяць дождж
а сьнег ізь неба і не зварачаюцца туды, але пояць зямлю і даюць ёй сілу радзіць а расьціць, каб яна магла даць сяўбу сяўбіту і хлеб ядучаму; 11 Так будзе й слова Маё, што выходзе з вуснаў Маіх: яно ня зьвернецца да Мяне пустое, але споўне волю Маю і будзе дасьпешнае ў тым, да чаго Я паслаў яго. 12 Бо з радасьцяй вы пойдзеце і ў супакою будзеце ведзены; горы а ўзгоркі выбухнуць песьняю перад вамі, і ўсі дзервы ў полю запляскаюць у ладкі. 13 Замест церневага кустоўя абыйдзе кіпрыс; замест верасу вырасьце мірта; і гэта будзе СПАДАРУ на славу, знакам вечным, што ня будзе адцяты".
1 Гэтак кажа СПАДАР: „Заховуйце суд і чыніце справядлівасьць, бо блізка спасеньне Мае, каб прыйсьці, і справядлівасьць Мая, каб аб'явіцца. 2 Шчасьлівы муж, што робе гэта, і сын людзкі, што дзяржыць гэта, каторы заховуе сыботу ад будзененьня і ўзьдзержуе руку сваю ад чыненьня якога ліха". 3 І хай ня кажа сын чужаземцаў, што прылучыўся да СПАДАРА, кажучы: „Аддзяліў, аддзяліў мяне СПАДАР ад люду Свайго"; і легчанец хай ня кажа: „Вось, я сухое дзерва";
4 Бо гэтак кажа СПАДАР празь легчанцоў: „Тым, што заховуюць сыботы Мае і абіраюць волю Маю, моцна дзяржаць Змову Маю, 5 Дам ім Я ў доме Сваім і ў сьцянах Сваіх месца а імя лепшае, чымся сыном а дачкам: імя вечнае дам яму, што ня будзе адцята.
6 „А сыноў чужаземцаў, што прылучыліся да СПАДАРА, каб служыць Яму і любіць імя СПАДАРОВА, быць слугамі Ягонымі, кажнага, што заховуе сыботу ад будзененьня яе, дзяржыць моцна змову Маю, 7 Я прывяду іх на сьвятую гару Сваю, пацешу іх у Сваім доме малітвы; усепаленьні іхныя і аброкі іхныя прыемныя будуць на аброчніку Маім; бо дом Мой домам малітвы будзе названы ўсім людам. 8 Прагалашае Спадар СПАДАР, што зьбірае разагнаных Ізраялян: да зьбертых у яго Я зьбяру яшчэ іншых". 9 Усі зьвяры палявыя, прыйдзіце есьці, усі зьвяры лесавыя.
10 Вартаўнікі ягоныя нявісныя ўсі, яны ня ведаюць; усі яны немыя сабакі, яны ня могуць брахаць, лятуцяць ляжаць, любяць дрымаць; 11 І жэрлівыя сабакі, ім ніколі не даволі; і яны пастухі, што ня могуць уцяміць; кажны зьвярнуўся на дарогу сваю, кажны із свайго боку шукае карысьці свае. 12 „Прыйдзіце, я вазьму віна, і нап'емся хмельнага напітку; і заўтра будзе, як сядні, адно шмат болей".
1 Справядлівы гіне, і ніхто не бярэць гэтага да сэрца; і міласэрных людзёў забіраюць, ніхто ня цяме, што справядлівы ўзяты ад ліха. 2 Ён пераходзе да супакою: будуць супачываць на ложках сваіх ходзячыя простаю дарогаю сваёю.
3 А вы дабліжчася сюды, сынове чарадзейкі, патомкі чужаложніка й бязулі! 4 З каго вы зьдзекуецеся? на каго зяваеце, высуваючы язык? ці ня вы дзеці выступу, насеньне брахні, 5 Распаляныя пад дубам і пад кажным зялёным дзервам, нават рэжучыя дзеці ў далінах і пад раськепінамі скалаў? 6 Памеж гладкі́х рэчаў цур'ёў дзель ваша; яны, але, яны доля ваша; ім вы выліваеце ўзьліваньні свае, узносіце дары: ці з гэтага Імне цешыцца ? 7 На высокай а ўзьнятай гары ты пастанавіла ложак свой і нават туды ты ўзыходзіла, каб абракаць аброк; 8 І за дзьвярмі, і за вушакамі ты пастанавіла памяткі свае; бо ад Мяне ты, адкрыўшыся, узышла, пашырыла ложак свой, учыніла зь імі змову; ты любіш пасьцелю іхную, ідзе-колечы месца абачыш. 9 І ходзіш да караля з алеям, і павялічыла пархумы, далёка паслала паслоў сваіх, і паніжалася аж да шэолю. 10 Ты здарожылася ў множасьці дарогаў сваіх, не сказала: „Дарма ўсе!" жыцьцявўю сілу ты знайшла ў руццэ сваёй, і затым ты ня кволела. 11 І каго ж ты спалохаліся а баялася, што ты Імне збрахала, і ня помнела Мяне, і не дзяржалі.ў сябе на сэрцу? ці не затым, што Я маўчаў, ды здаўна́, не баялася Мяне? 12 Я паведамлю справядлівасьць тваю і ўчынкі твае, і яны ня будуць карысныя табе. 13 Як ты будзеш галасіць, ці могуць спасьці цябе збойцы твае? І ўсіх іх панясець вецер, і схопе марнасьць; а таму, што спадзяецца на Мяне, спадзець зямля, і будзе ён дзяржаць сьвятую гару Маю. 14 І сказаў Ён: „раўнуйце, адкі́дайце, гатуйце дарогу, падыйміце спатыкненьні з дарогі люду Майго".
15 Бо гэтак кажа Навышні а ўзьняты, вечна Жывучы, - Сьвяты імя Ягонае: „Я жыву на вышыні, у сьвятыні і ля патрышчанага а пакорнага духам, каб пажвавіць дух пакорных і пажвавіць сэрца ўцісьненых; 16 Бо ня вечна Я буду абурацца і не заўсёды Я буду гневацца, бо дух скволее перад Імною і душы, Імною ўчыненыя. 17 Я гневаюся за грахі прагавітасьці ягонае і зра́зіў яго, адвярнуўся й абураўся; але ён упорліва йшоў па дарозе сэрца свайго. 18 Дарогі ягоныя Я бачыў, і ўздараўлю яго, і буду вадзіць яго, і дам пацеху яму і плачучым па ім. 19 Ствару плод вуснаў: супакой, супакой далёкім і блізкі́м, кажа СПАДАР, і ўздараўлю яго. 20 Але нягодныя - як усхваляванае мора, як яно ня можа сьціхнуць, і як воды яго выкідаюць бузу а балота. 21 Няма супакою нягодным, кажа Бог мой".
1 „Гукай горлам, не адзержуйся; як труба, узьнімі голас свой і абясьці люду Майму выступы ягоныя і дому Якававаму - грахі ягоныя; 2 Бо кажны дзень яны шукаюць Мяне й зычаць пазнаць дарогі Мае, бы народ, што чыніў справядлівасьць і суду Бога свайго не пакідае; яны пытаюцца ў Мяне праз загады справядлівасьці й зычаць дабліжыцца да Бога: 3 ,Чаму мы постуем, а Ты ня бачыш, мучым душы свае, а Ты ня ведаеш?' Вось, у дзень посту свайго вы шукаеце сабе прыемнасьці і да ўсіх работаў сваіх стродка прыганяеце. 4 Вось, вы постуеце, каб сьперачацца а вадзіцца і біць вашым нягодным кулаком; наперад ня постуйце, як цяпер, каб пачуты быў на вышынях голас ваш. 5 Хіба такі мае быць пост, каторы Я абраў, дзень, каторага чалавек муча душу сваю, сьхінае, як трысьціну, галаву сваю, і зрэб'е а попел падсьцілае? ці гэта завеш ты постам і часам прыемным СПАДАРУ? 6 Ці ня гэта пост, што Я абраў, каб разьвязаць вязі нягоднаеьці, разьвязаць вязі йга, і пусьціць на волю ўцісьненых, і каб ты разарваў кажнае йго? 7 Ці ня ў тым, - каб ты адламіў галоднаму хлеба свайго, увёў у дом хадзякаў ўбогіх? калі ты абачыш голага, адзень яго й не хавайся ад свайго цела. 8 Тады выбухне, як зара, сьвятло твае, і ўздараўленьне твае борзда вырасьце, і пойдзе перад табою справядлівасьць твая, чэсьць СПАДАРОВА зьбярэць цябе. 9 Тады ты пагука́еш, і СПАДАР адкажа; будзеш гукаць, і Ён скажа: „Тут Я!" Калі ты адда́ліш з пасярод сябе ўсе йго а паказаваньне палцам а гу́каньне бяспраўя, 10 Калі ты аддасі галоднаму душу сваю і душу гаротніка насыціш; тады зазьзяе ў цемні сьвятліня твая, і цемрадзь твая будзе як паўдня; 11 І будзе вадзіць цябе СПАДАР кажначасна, і насыце ў сухменю душу тваю, і косьці твае ўмацуе, і ты будзеш як добра наводнены гарод, як жарало вады, каторага воды ніколі не высыхаюць. 12 І тыя, што зь цябе, адбудуюць вечныя разьвярненьні, тады пакаленьня а пакаленьня ты адбудуеш, і назавуць цябе папраўнікам разьвярненьняў, аднавіцелям сьцежак, жыць у іх. 13 Калі ты адвернеш нагу сваю ў сыботу, каб ня дойсьніць зычаньняў сваіх сьвятога дня Майго, і назавеш сыботу любатою, пасьвячанаю СПАДАРУ, пачэсьліваю, і ўсьціш яе, ня дойсьнячы дарогаў сваіх, і не знаходзячы сабе прыемнасьць і ня гукаючы пустых словаў; 14 Тады будзеш мець любату́ ў СПАДАРУ, і Я прычыню, што ты будзеш ехаць на вышыні зямлі, і буду жывіць ця спадкам Якава, айца твайго; бо вусны СПАДАРОВЫ казалі гэта".
1 Вось, не пакарацела рука СПАДАРОВА, каб магла спасаць, і не пацяжэла вуха Ягонае, каб магло чуць. 2 Адно бяспраўі вашы зрабілі прадзела меж вас і Бога вашага, і грахі вашыя закрылі від Ягоны ад вас, каб Ён ня чуў; 3 Бо рукі вашыя ўпаганены крывёй і палацы вашы - бяспраўям; вусны вашы гукаюць ману; язык ваш мармоча несправядлівасьць. 4 Ніхто ня гука́е да справядлівасьці ані прычыняецца за праўду; спадзяюцца на марнасьць і гу́каюць ману́, пачынаюць бяду і родзяць бяспраўе, 5 Выседжуюць яйцы базылішка і ткуць павучыньне. Хто пад'есьць гэтых яец - памрэць, а калі разаб'ець якое, - вылупіцца гадзіна. 6 Павучыньне іхнае ня годзіцца на адзецьце, і яны не накрыюцца вырабамі сваімі; справы іхныя - справы бяспраўя, і ўчынкі ўсілства ў руках іхных, 7 Ногі іхныя бягуць да ліха й барзьдзяць разьліваць нявінную кроў; думкі іхныя - думкі бяспраўя; спустошаньне а згуба на дарозе іхнай. 8 Дарогі супакою яны ня знаюць, і нямаш суду на сьценках іхных; сьцежкі свае скрывілі сабе; ніхто, што ходзе па іх, ня знае супакою. 9 Затым суд далёка ад нас, ані даганяе нас справядлівасьць; жджэм сьвятліні, але во цемра, - зьзяньня, але ходзім у цемрадзі. 10 Шчупаем, як нявісныя, сьцяну, і, як бязочныя, вошчупкам ходзім; спатыкаемся паўднём, як у сумараку, у цямноце, як мерцьвякі. 11 Мы ўсі равем, як медзьвядзі́, і, як галубы, стогнем, стогнем; жджэм суду, але няма, - спа́сеньня - яно далёка ад нас; 12 Бо памножыліся выступы нашы супроці Цябе, і грахі нашыя сьветчаць супроці нас; выступы нашы з намі, і мы знаем бяспраўе свае. 13 Чынілі выступы й адракаліся СПАДАРА, адвярнуліся, каб ня йсьці за Богам нашым, гукаючы ўціск а бунт, пачынаючы а вымаўляючы із сэрца словы маны. 14 Адступіў назад суд, і справядлівасьць далёка; бо спаткнулася на вуліцы праўда, пасьцівасьць не магла ўвыйсьці. 15 І зьгінула праўда, і тый, што адыходзе ад ліха, робіцца здабыткам. І СПАДАР бачыў, было ліха ў ваччу Ягоным, бо няма суду. 16 І Ён бачыў, што ня было людзіны, і дзіваваўся, што ня было прычынцы; і плячо Яго памагло Яму, і справядлівасьць Ягоная падперла Яго. 17 Бо Ён адзеў справядлівасьць на сябе, як панцыр, і шолам спа́сеньня на галаву сваю, і ўбраўся ў тоґу помсты замест адзецьця, і ахінуўся, як ахілімам, рупатлівасьцяй, 18 Подле ўчынкаў Ён адплаце: гневам Сваім не́прыяцелям, заплатаю Сваім праціўнікам, абтокам дасьць адплату. 19 І будуць баяцца ад захаду імені СПАДАРОВАГА і ад усходу сонца славы Ягонае; бо прыйдзе, як рака, непрыяцель, Дух СПАДАРОЎ спудзе яго. 20 І прыйдзе Адкупіцель да Сыёну а да тых, што адвярнуліся ад выступу ў Якаву, агалашае СПАДАР. 21 А што да Мяне - вось, змова Мая зь імі, кажа СПАДАР: Дух Мой, каторы на табе, і словы Мае, каторыя Я ўлажыў у вусны твае, не адыйдуць ад вуснаў тваіх ані ад вуснаў насеньня твайго, ані ад вуснаў насеньня насеньня твайго, кажа СПАДАР, адгэтуль і на векі".
1 Паўстань, сьвяці, бо прышла сьвятліня твая, і чэсьць СПАДАРОВА зазьзяла над табою. 2 Бо вось, цямнота пакрые зямлю і хмара - люды; але над табою зазьзяе СПАДАР, і чэсьць Ягоная будзе бачана на табе. 3 І народы пойдуць да сьвятліні твае, і каралі да касулькаў золку твайго. 4 Узьнімі навокал вочы свае й глянь: усі яны зьбіраюцца і йдуць да цябе; сынове твае прыйдуць здалеку, і дачкі твае ля боку твайго будуць выгадаваны. 5 І тады ты абачыш, і зазьзяеш, і затрапечацца, і расшырыцца сэрца твае; бо множасьць мора зьвернецца да цябе, маемасьць народаў прыйдзе да цябе. 6 Множасьць вярблюдоў укрые цябе, маладыя вярблюды зь Мідзяну а Ефы, усі яны із Шэвы прыйдуць, прынясуць золата а кадзіла і хвалу́ СПАДАРОВУ будуць абяшчаць. 7 Усі стады кідарскія будуць зьбертыя да цябе, бараны неваёфскія будуць служыць табе; яны зычліва будуць прыняты на аброчніку Маім, і дом пазору Свайго Я прыбяру. 8 Хто гэта ляціць, як булак і як галубы да акон сваіх? 9 Але, гэта абтокі спадзяюцца Мяне і іх таршыскія караблі здаўна́, каб прывезьці сыноў тваіх зда́леку і срэбра а золата іхнае зь імі, у імя СПАДАРА, Бога твайго, і Сьвятога Ізраелявага, бо Ён ўславе цябе. 10 Тады сынове чужаземцаў збудуюць сьцены твае, і каралі іхныя будуць служыць табе, бо ў гневе Сваім Я біў цябе, але ў зычлівасьці Сваёй Я буду спагадаць табе. 11 І кажнага часу будуць адчынены брамы твае, і ня будуць замыкацца ані ўдзень, ані ночы, каб прыведзены былі табе скарбы народаў, і каралі іхныя былі прыводжаны. Бо народ і каралеўства, што ня будуць служыць табе, загінуць; але, гэткія народы супоўна будуць выгублены. 13 Слава Лібанў прыйдзе да цябе, кіпрыс, ель а бук злучацца, каб прыбраць месца Сьвятыні Мае, - і месца ног Сваіх Я ўслаўлю. 14 І прыйдуць да цябе, угбаўшыся, сынове ўцісканьнікаў тваіх, і паклоняцца да ступаў ног тваіх усі, што грэбавалі табою, і назавуць цябе местам СПАДАРОВЫМ, Сыёнам Сьвятога Ізраелявага. 15 Замест тога, каб ты быў пакінены а ненавіджаны, і ня было праходзячага, я абярну цябе ў вечнае вялічча, радасьць пакаленьняў а пакаленьняў. 16 Ты будзеш ссаць тук народаў, і пелькі каралёў будзеш ссаць, і пазнаеш, што Я СПАДАР, Спас твой а Адкупіцель твой, Дужы Якаваў. 17 Замест медзі Я буду прыносіць золата, і замест зялеза буду прыносіць срэбра, і замест дзерваў - бронзу, і замест каменьня - зялеза; Я зраблю ўраднікам тваім мір і дзяржаўцамі тваімі - справядлівасьць. 18 І ня будзе чуць болей ўсілства ў зямлі Тваёй, спустошаньня а разбурэньня ў граніцах тваіх; і ты будзеш зваць сьцены спасеньням сваім і брамы свае - хвалою. 19 Сонца ўжо ня будзе сьвятлом тваім ўдзень, і бліск месяцу ня будзе сьвяціць табе, але СПАДАР будзе вечным сьвятлом тваім, і Бог твой - пазорам тваім. 20 Сонца твае ўжо ня зойдзе, і месяц твой не схаваецца, бо СПАДАР будзе табе сьвятлом вечным, і дні смутку твайго скончацца. 21 І люду твайму, усім справядлівым, на векі спадзець зямля; гэта пагон, што Я пасадзіў і работа рук Маіх да ўслаўленьня. 22 Найменшы будзе як тысяча, і малады станецца народам дужым. Я, СПАДАР, упару пабаржджу.
1 Дух Спадара СПАДАРА на Імне; бо СПАДАР памазаў Мяне агалашаць пакорным, паслаў Мяне завязаць раны патрышчаным сэрцам, абяшчаць свабоду палоненікам і адчыняць вязьніцу вязьням, 2 Агаласіць прыемны год СПАДАРОЎ і дзень помсты Бога нашага, пацешыць усіх, што ў жалобе, 3 Прызначыў пацеху маючым жалобу ў Сыёне, даць ім прыбор замест попелу, алей радасьці замест жалобы, адзецьці хвалы замест сьцісьненага духа, і будуць іх зваць дзервамі справядлівасьці, пасаджэньням СПАДАРОВЫМ, на славу. 4 І адбудуюць спрадвечныя разбурэньні, былыя спустошаньні падыймуць і адновяць разбураныя месты, спустошаньні пакаленьняў а пакаленьняў. 5 І стануць чужаземцы, і будуць пасьціць драбны статак ваш, і сынове чужых будуць у вас ралейнікамі а віньнікамі. 6 Але вы будзеце названы сьвятарамі СПАДАРОВЫМІ, - „служцы Бога нашага", скажуць на вас; вы будзеце жывіцца багацьцямі народаў і пачэсьцяй іхнай уславіцеся. 7 За сорам ваш адзяржыце́ ўдвая; замест ганьбы будзеце цешыцца із свае дзелі, бо будуць мець падвойны спадак у зямлі сваёй, будуць мець вечную радасьць. 8 Бо Я СПАДАР люблю суд, ненавіджу глабаньне пры аброку, дам так, каб справы іхныя былі ў праўдзе, і вечную змову зраблю зь імі. 9 Насеньне іхнае будзе ведамнае меж народаў і пагон іхны сярод людаў; усі, што абачаць іх, пазнаюць іх, што яны насеньне, дабраславёнае СПАДАРОМ.
10 Я буду вельма цешыцца ў СПАДАРУ, душа мая будзе весяліцца ў Богу маім; бо Ён адзеў мяне адзецьцям спа́сеньня, ахілімам справядлівасьці акрыў мяне, як князя маладога, што ўбіраецца ўборамі, і як княгіню маладую, што прыбіраецца прыборамі сваімі; 11 Бо як зямля выдаець пагоны свае, і як гарод расьціць сяўбу сваю, так Спадар СПАДАР вырасьце справядлівасьць а хвалу́ перад усімі народамі.
1 Дзеля Сыёну ня змоўкну і дзеля Ерузаліму не супакоюся, пакуль справядлівасьць яго ня выйдзе як бліск, і спа́сеньне яго не загарыцца як падаючы сьветач. 2 І абачаць народы справядлівасьць тваю і ўсі каралі - чэсьць тваю, і назавуць цябе новым імям, каторае вымавяць вусны СПАДАРОВЫ. 3 І будзеш вянком пазору ў руццэ СПАДАРОВАЙ і каралеўскаю дыядэмаю - на далані Бога свайго. 4 Ужо ня скажуць на цябе „адпушчаная", і зямлю тваю ня будуць зваць „Спустошанай", але ты будзеш званая „Любата Мая ў ёй", і зямля твая - „Заму́жка"; бо СПАДАР прыяе табе, і зямля твая будзе замужняя. 5 Бо як дзяцюк бярэць дзеўку, так сынове твае возьмуць цябе; як малады цешыцца з маладое, так будзе цешыцца зь цябе Бог твой. 6 На сьцянах тваіх, Ерузаліме, Я пастанавіў вартаўнікоў, каб яны ніколі, увесь дзень і ўсю ноч не змаўкалі. Прыпамінаючыя праз СПАДАРА! не давайце сабе супакою; 7 І ня дайце супакою Яму, пакуль ня ўладзе і ня ўчыне Ерузалім славаю на зямлі. 8 Прысягнуў СПАДАР правіцаю Сваёю і плячом сілы Свае: „Наперад збожжа твайго ня дам на ежу не́прыяцелям тваім, і сынове чужаземцаў ня будуць піць віннога соку твайго, над каторым ты працаваў; 9 Але тыя, што зьбяруць яго, будуць есьці яго й выхваляць СПАДАРА, і зьбіраньнікі яго будуць піць яго на панадворку сьвятыні Мае".
10 Праходзьце, праходзьце брамамі, прыгатуйце дарогу люду, раўнуйце, раўнуйце гасьцінец, зьбірайце каменьне, падыймайце сьцяг перад людамі. 11 Вось, СПАДАР агалашае да канцоў зямлі: Кажыце дачцэ Сыёну: „Вось, ідзець спасеньне твае, вось, заплата Ягоная зь Ім, і адплата Ягоная перад Ім". 11 І будуць знаць іх: „Люд сьвяты", „Адкуплены СПАДАРОМ", а цябе назавуць „Выгляданае", непакіданае места.
1 Хто гэта йдзець ізь Едому, у чырвоным адзецьцю з Восры, гэты ўбраўшыся ў вуборах Сваіх, ступаючы ў вялікасьці сілы Свае? „Я - гукаючы ў справядлівасьці, вялікі спасаць!" 2 Чаму чырвоныя ўборы Твае, і адзецьце Твае, як у тога, што таўчэць у таўчэльні? 3 „Я адзін тоўк у таўчэльні, і нікога зь людаў ня было з Імною; Я тоўк яго ў гневе Сваім і таптаў яго ў вабурэньню Сваім, і пырскала кроў найдужшых іхных на адзецьце Мае, і ўсі ўборы Свае Я запляміў; 4 Бо дзень помсты ў сэрцу Маім, і год адкупленых Маіх прышоў. 5 І Я аглянуўся, але ня было памачніка́, і зьдзівіўся, што ня было нікога падпе́рці Мяне; але плячо Мае памагло Імне, і абурэньне Мае падперла Мяне. 6 Я патаптаў люды ў гневе Сваім, і ўпаіў іх у вабурэньню Сваім, і спусьціў на зямлю кроў найдужшых іхных".
7 Вымяную міласэрдзі СПАДАРОВЫ, хва́лы СПАДАРОВЫ з усёга, што СПАДАР выказаў нам, і вялікую дабрыню да дому Ізраелявага, каторую Ён выказаў ім із спагады Свае і з множасьці Міласэрдзя Свайго, 8 І сказаў: напэўна яны люд Мой, дзеці неманлівыя, і Ён быў Спасам іхным. 9 У вусіх гарротах іхных і Ён гараваў, і Ангіл віду Ягонага спасаў іх, зь любосьці а жаласьлівасьці адкупіў іх; падыймаў іх і насіў іх усі дні веку. 10 Але яны збунтаваліся й зьне́марасьцілі Сьвятога Духа Ягонага; і Ён абярнуўся ў не́прыяцеля іх, і ваяваў зь імі. 11 Тады люд Ягоны ўспомнеў дні веку Масеявага: ідзе Тый, што ўзьвёў іх із мора з пастыром авец Сваіх ? ідзе Тый, Каторы ўлажыў у нутр ягоны Сьвятога Духа Свайго, 12 Каторы вёў за правіцу Масея плячом пазору Свайго, перацінаючы воды перад імі, каб учыніць Сабе вечнае імя, Каторы вёў іх пераз глыбіню, як каня па сьцепе, і яны не спатыкаліся ? 14 Як чарада спушчаецца ў даліну́, і Дух СПАДАРОЎ прыводзе яе да супакою, так Ты вёў люд Свой, каб учыніць сабе пазорнае імя. 15 Глянь ізь нябёс і глядзі ізь сялібы сьвятасьці Свае а пазору Свайго: ідзе рупатлівасьць Твая а магутнасьць Твая? узрушэньне нутра Твайго і жаласьлівасьць Твая да мяне? ці яны задзяржа́ны ? 16 Бо Ты Айцец наш, хоць Абрагам ня ведае праз нас, і Ізраель не пазнаець нас; Ты, СПАДАРУ, Айцец наш, спрадвеку імя Твае: Адкупіцель наш. 17 Нашто СПАДАРУ, дапусьціў нас зблудзіць із дарогаў Тваіх, закалянеламу сэрцу нашаму ад боязьні Твае? Зьвярніся дзеля слугаў Сваіх, плямёнаў спадку Свайго. 18 Люд сьвяты Твой карыстаў зь яго малы час; уцісканьнікі нашы патапталі сьвятыню Тваю. 19 Мы Твае былі ад веку; іх Ты ня ра́дзіў, ані названы былі яны імям Тваім.
1 О, каб Ты разарваў нябёсы, каб зышоў, каб ад прытомнасьці Твае горы расплываліся. 2 Як цяпло запаляе гальлё, як вада кіпіць ад цяпла, так стала б імя Твае ведама не́прыяцелям Тваім, і перад відам Тваім народы здрыгануліся б. 3 Як Ты чыніў страшныя ўчынкі, каторых мы не спадзяваліся, Ты зыходзіў, - горы расплываліея на прытомнасьць Тваю; 4 Бо ад веку ня чува́на, ані да вуха не даходзіла, ані вока ня бачыла, каб іншы Бог, апрача Цябе, зьдзеяў штось такое тым, што спадзяюцца на Яго. 5 Ты вышаў наўпярэймы таму, хто вяселіцца й робе справядлівасьць, успамінае Цябе на дарогах Тваіх; і вось, Ты ўгневаўся, бо здаўна мы ізграшылі на іх, адылі ж мы спасемся. 6 Мы ўсі сталіся - як нячыстыя, і ўсі справядлівасьці нашы як адзецьце пары нечысьці; і, як ліст, мы зьвялі ўсі, і бяспраўі нашыя, як вецер, нясуць нас. 7 І няма гукаючага імя Твае, каторы ўзрушыўся б дзяржацца за Цябе; бо Ты схаваў ад нас від Свой і разьлітаваў нас рукою бяспраўяў нашых. 8 А цяпер, СПАДАРУ, Ты Айцец наш, мы гліна, а Ты наш ганчар, і работа рукі Твае мы ўсі. 9 Ня гневайся, СПАДАРУ, завельмі й ня па́мятуй бяспраўя на векі; вось, абач жа: мы ўсі люд Твой. 10 Сьвятыя месты Твае сталі пустынёю, Сыён - пустынёю, Ерузалім - разьвярненьнямі. 11 Дом наш сьвяты й пазор наш, ідзе айцове нашы выхвалялі Цябе, спалены цяплом, і ўсі дрыжоныя рэчы нашыя сталі разьвярненьнямі. 12 Ці За гэта ўзьдзе́ржышся, СПАДАРУ? будзеш маўчэць і будзеш не́марасьціць нас завельмі?
1 Я даўся вышукаць тым, каторыя ня пыталіся Мяне, даўся знайсьці тым, што ніколі ня шукалі Мяне; Я сказаў: „Тут Я! тут Я!" народу, што ня зваўся імям Маім. 2 Выцяга́ў Я рукі Свае ўвесь дзень да люду ўпорлівага, што ходзе па нядобрай дарозе, подле думак сваіх, 3 Да люду, каторы кажначасна гнявіць Мяне перад відам Маім, абракае ў гародах і кадзе кадзіла на цэглах; 4 Каторы сядзіць на грабох і начуе ў патайных пячорах, есьць сьвіное мяса, і агідная страва ў судзьдзю іхным; 5 Каторы кажа: „Стой асобна, ня бліжся да мяне, бо я сьвятшы за цябе". Гэтыя - дым у нос Мой і цяпло, што гарыць увесь дзень. 6 Глянь, гэта напісана перад Імною: „Я ня змоўкну, але адплачу, навет адплачу ў заўлоньне іхнае. 7 Бяспраўі вашыя й разам бяспраўі бацькоў вашых, кажа СПАДАР, каторыя кадзілі на горах, і на ўзгорках блявузґалі Імне; затым Я адмераю бытую работу іхную ў грудзі іхныя".
8 Гэтак кажа СПАДАР: „Калі новае віно знойдзеце ў гранцы, тады кажуць: ,Ня псуй яе, бо ў ёй дабраславенства'; так зраблю Я дзеля слугаў Сваіх, каб не загубіць іх усіх. 9 Я вывяду насеньне зь Якава і спадхаемцу гор Маіх - зь Юды, і спадуць яны абраным Маім, і слугі Мае будуць жыць там. 10 І будзе Шарон пасьцьбішчам драбному статку і даліна́ Ахор - месцам супачынку буйному статку люду Майго, што шукаў Мяне. 11 А вы, што пакінулі СПАДАРА й забыліся сьвятую гару Маю, што спраўляеце чэсьць Гаду і напаўняеце ўзьліваньне Мэні, - 12 Вас залічу пад меч, і ўсі вы ўклякнеце на зарэз за тое, што Я гукаў вас - і вы не адказалі, казаў вам - і вы ня слухалі, рабілі ліха ў ваччу Маім і абіралі сабе тое, што ня любе Імне".
13 Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР: „Вось, слугі Мае будуць есьці, але вы будзеце галадаваць; вось, слугі Мае будуць піць, але вы будзеце сьмягці; вось, слугі Мае будуць цешыцца, але вы будзеце асарамочаны; 14 Вось, слугі Мае будуць пяяць з радасьці сэрца, але вы будзеце крычэць із болю сэрца і будзецевыць ад патрышчаньня духа. 15 І пакінеце імя вашае абраным Маім на праклён; і зробе сьмерць табе Спадар Бог, і назавець слугаў Сваіх імям іншым, 16 Так што тый, каторы дабраславіцца на зямлі, дабраславіцца Богам вернасьці; і хто прысягае на зямлі, прысягае Богам верным; бо будуць забыты былыя клопаты і схаваны ад аччу Маіх; 17 Бо вось, Я ствару новыя нябёсы й новую зямлю, і бытыя ня будуць успамінаны і ня прыйдуць удум. 18 А вы будзеце весяліцца а цешыцца на векі з тога, што Я ствару; бо вось, Я ўчыню Ерузалім радасьцяй і люд яго весялосьцяй, 19 І буду цешыцца зь Ерузаліму і радава́цца зь люду Свайго; і наперад голасу плачу а голасу галашэньня ня будзе чуць у ім. 20 І ня будзе там ужо сысуна й старога, што ня выпаўніў бы дзён сваіх; бо людзіна сту год будзе паміраць як маладзён; а грэшнік, хоць сту год, будзе праклінаны. 21 Яны будуць станаві́ць дамы й жыць; пасадзяць вінішчы й будуць есьці плады іх. 22 Яны ня будуць станавіць, а іншыя жыць; ня будуць садзіць, а іншыя есьці; бо, як дні дзерва, дні люду Майго, і працу рук сваіх зужывуць абраныя Мае. 23 Яны ня будуць працаваць задарма й ня будуць радзіць на страх сабе; бо яны насеньне, дабраславёнае СПАДАРОМ, і патомства іхнае зь імі. 24 І будзе, што ўперад, чымся яны пагука́юць, Я адкажу ім; пакуль яны будуць яшчэ мовіць, Я ўжо пачую іх. 25 Воўк і ягнё будуць пасьціцца разам, і леў, як буйны статак, будзе есьці салому, і гадзіне пыл будзе ежаю. Яны ня будуць шкодзіць ані нішчыць на ўсёй сьвятой гары маёй, кажа СПАДАР.
1 Гэтак кажа СПАДАР: „Неба - пасад Мой, а зямля - казулька пад ногі Мае; ідзе вы пастановіце дом Імне, і йдзе месца супачынку Майго? 2 Усе гэта ўчыніла рука Мая, і сталася ўсе гэта, агалашае СПАДАР. І на гэтага Я буду глядзець: на ўбогага а патрышчанага духам а на дрыжачага на слова Мае. 3 Хто рэжа вала - забівае людзіну́, абракае авечку - ломе завыек сабаку, абракае хлебны аброк - сьвіную кроў, кадзе кадзіла, - дабраславе бяспраўе. Але як яны абралі дарогі свае, і душа іхная любуе агіды іхныя, - 4 Дык і Я абяру пасьмехі іхныя; чаго яны баяцца, прывяду на іх; бо Я гука́ў, - ніхто не адказаваў, і Я казаў - яны ня слухалі, рабілі ліха ў ваччу Маім і абралі, што нялюба Імне. 5 Слухайце слова СПАДАРОВА, вы, што дрыжыце́ на слова Ягонае: „Казалі браты вашы, што ненавідзілі вас, што адпіхаюць вас за імя Мае: .Няхай СПАДАР уславіцца, і абачым радасьць вашу'. Але яны будуць паганбены. 6 Грымучы голас ізь места, голас із палацу, голас СПАДАРОЎ, Каторы плаце не́прыяцелям Сваім. 7 Перш, чымся труднілася, радзіла; уперад чымся прышлі болі ёй, яна абрадзілася сынам. 8 Хто чува́ў гэта? хто бачыў падобнае да гэтага? ці родзе зямля за адзін дзень? ці радзіўся народ адразу; бо як пачала́ трудніцца, так і радзіла сваіх сыноў маці Сыёну. 9 Нягож Я, адчыняючы ўлоньне дзеля нараджэньня, ня дам абрадзіцца? КЕЖ'Э. СПАДАР. Нягож Я, даючы Сілу радзіць, запыню? кажа Бог твой.
10 „Цешчася зь Ерузалімам і весяліцеся ў ім, усі, што любіце яго; цешчася з радасьці зь ім, усі, што ў жалобе па ім; 11 Бо вы будзеце ссаць і насыціцеся зь пелькаў пацехаў яго, бо вы можаце любаваць яснасьць славы яго".
12 Бо гэтак кажа СПАДАР: „Вось, Я расьцягну да яго супакой, як раку, і, як цурэй, што разьліўся, чэсьць народаў; тады вы будзеце ссаць, будзеце ношаны на сьцёгнах і кукоблены на ўлоньнях. 13 Як людзіну́ цеша маці ягоная, так Я буду цешыць вас, і вы ў Ерузаліме будзеце пацешаны. 14 І абачыце, і пацешыцца сэрца вашае, і косьці вашы, як зяленіва, расквіцяць, і ведамная будзе рука СПАДАРОВА слугам Ягоным, і абурэньне - не́прыяцелям Ягоным; 15 Бо вось, СПАДАР у цяпле прыйдзе, і цялежкі Ягоныя, - як віхор, каб аднавіць гнеў Свой палкім гневам і га́неньне Свае ў полымянях цяпла; 16 Бо цяплом Сваім СПАДАР будзе судзіць суд і мячом кажнае цела, і шмат будзе забітых СПАДАРОМ. 17 Тыя, што пасьвячаюцца а чысьцяцца ў гародах, адзін за адным па сярэдзіне, ядучы сьвіное мяса а агіду а мышы, - загінуць разам, агалашае СПАДАР. 18 Бо Я ведаю ўчынкі іхныя й думкі іхныя; прыходзе пара́, зьберці ўсі народы а мовы, і яны прыйдуць і абачаць славу Маю. 19 І палажу знак на іх, і пашлю ўцеклых да народаў, да Таршышу, Пулу а Луду, што напінаюць лук, да Тувалу а Явану, на далёкія абтокі, каторыя ня чулі галасоў празь Мяне й ня бачылі славы Мае; і яны будуць агалашаць народам славу Маю. 20 І прывядуць усіх братоў вашых із усіх народаў на аброк СПАДАРУ конна а на цялежках а на нашулках а на мулах а на вярблюдзіцах, - на сьвятую гару Маю Ерузалім, кажа СПАДАР, падобна да тога, як сынове Ізраелявы абракаюць у чыстай судзіне́ ў доме СПАДАРОВЫМ. 21 І таксама зь іх Я вазьму сьвятароў а Левітаў, кажа СПАДАР; 22 Бо, як тыя новыя нябёсы й новая зямля, каторыя ўчыню Я, стануць перад Імною, агалашае СПАДАР, так насеньне ваша а імя ваша застануцца. 23 І станецца, што ад маладзіка да маладзіка, і ад сыботы да сыботы будзе прыходзіць кажнае цела пакланіцца перад відам Маім, кажа СПАДАР. 24 І выйдуць, і абачаць трупы людзёў, што выступ зрабілі супроці Мяне; бо чарвяк іхны не памрэць, і цяпло іхнае ня згасьне; і яны будуць агідаю кажнаму целу".
1 Словы Ярэмы Гілчанка ізь сьвятароў, што ўв Анафофе, у зямлі Веняміновай, 2 Да каторага было слова СПАДАРОВА за дзён Ёсі Амосёнка, караля Юдэйскага, трынанцатага году дзяржавы ягонае. 3 І яно было за дзён Егоякіма Ёсянка, караля Юдэйскага, аж да канца адзінанцатага году Сэдэкі Ёсянка, караля Юдэйскага, аж да перасяленьня Ерузаліму ў пятым месяцу.
4 І было слова СПАДАРОВА да мяне, кажучы: 5 „Уперад, чымся Я ўхармаваў цябе ў жываце, Я знаў цябе, і ўперад, чымся ты вышаў з улоньня, Я пасьвяціў цябе; за прароку народам Я даў цябе".
6 І сказаў: „Ах, Спадару СПАДАРУ, вось, я ня ўмею гу́каць, бо дзяцюк я".
7 І сказаў СПАДАР імне: „Не кажы: ,Я дзяцюк', бо да ўсіх, куды Я пашлю цябе, ты пойдзеш, і, што Я раскажу табе, будзеш гу́каць. 8 Ня бойся відаў іхных, бо з табою Я, каб вывальніць цябе, агалашае СПАДАР".
9 І выцягнуў СПАДАР руку́ Сваю, і даткнуўся да вуснаў маіх, і сказаў імне СПАДАР: „Я ўлажыў словы Свае ў вусны твае. 10 Гля, сядні Я прызначыў цябе над народамі а над каралеўствамі, выкараняць а разбураць, губіць а ськіда́ць, будаваць а садзіць".
11 І было слова СПАДАРОВА да мяне, кажучы: „Ярэма, што бачыш ты?" І я сказаў: „Пруток ізь міндальнага дзерва я бачу". 12 Тады сказаў СПАДАР імне: „Ты добра бачыў, бо Я чука́вы да слова Свайго, каб выпаўніць гэта".
13 І было слова СПАДАРОВА да мяне ўдругава, кажучы: „Што ты бачыш?" І я сказаў: „Бачу кіпячы гаршчок, зьвернены на поўнач". 14 І сказаў СПАДАР імне: „З поўначы закіпіць бяда на ўсіх жыхараў гэтае зямлі; 15 Бо гля, Я гука́ю ўсі радзімы паўночных каралеўстваў, агаласіў СПАДАР, і прыйдуць яны, і пастановяць кажны пасад свой ля ўходу брамаў Ерузалімскіх, і на ўсіх сьценах яго навокал, і ля ўсіх местаў юдэйскіх. 16 І я выдам суд Свой на іх за ўсі нягоднасьці іхныя, што пакінулі Мяне, і кадзілі багом іншым, і кланяліся вырабам рук сваіх.
17 А ты паперажы сьцёгны свае, устань і скажы ім усе, што Я табе расказую; не лякайся відаў іхных, каб Я не зьлякаў цябе перад імі. 18 А Я вось, Я пастанавіў цябе сядні местам умацаваным, зялезным стаўпом а мядзянымі сьценамі супроці ўсяе зямлі, супроці каралёў юдэйскіх, супроці князёў яе, супроці сьвятароў яе й супроці люду зямлі. 19 Яны будуць ваяваць із табою, але не перамогуць цябе, бо з табою Я, каб выбаўляць цябе, агалашае СПАДАР".
1 І было слова СПАДАРОВА да мяне, кажучы: 2 „Ідзі й агаласі ў вушы Ерузаліму, кажучы: гэтак кажа СПАДАР: Я па́мятую цябе, міласэрдзе маладосьці твае, любоў заручэньня твайго, як ты йшоў за Імною па пустыні, па зямлі незасеянай. 3 Ізраель - сьвятасьцю СПАДАРУ, пачатак пладоў Ягоных; усі, што елі яго, будуць вінныя, ліха прыйдзе на іх, агалашае СПАДАР". 4 Слухайце вы слова СПАДАРОВА, доме Якаваў і ўсі радзімы дому Ізраелявага: 5 Гэтак кажа СПАДАР: „Што за бяспраўе знайшлі ў Імне айцове вашы, што яны зда́ліліся ад Мяне й пайшлі за марнасьцяй, і самы сталі марнасьцяй; 6 І не сказалі яны: , Ідзе СПАДАР, што вывеў нас ізь зямлі Яґіпецкае, вёў нас па пустыні, па зямлі сьцяпоў а ямаў, па зямлі сухой і сьмяротнага сьценю, ідзе не праходзіла людзіна, і йдзе ня жыў чалавек?' 7 І Я прывёў вас да краю ўродлівага, есьці плады яго й дабро яго; і прышлі вы і ўпаганілі зямлю Маю, і спадак Мой зрабілі агідаю. 8 Сьвятарове не казалі: ,Ідзе СІІАДАР?' і дзяржаныя права не прызнавалі Мяне, пастырове зрабілі выступ супроці Мяне, прарокі праракалі Ваалам і за бескарыснымі хадзілі. 9 За тое Я яшчэ буду прававацца з вамі, агалашае СПАДАР, і із сынамі сыноў вашых буду прававацца; 10 Бо прайдзіце абтокі Хітымскія й паглядзіце, пашліце да Кідару, і разважча вельмі, і глядзіце, Ці былі там такія здарэньні; 11 Ці адмяніў народ багі, што нават не багове? але люд Мой памяняў славу сваю на тое, што бескарыснае.
12 Дзівуйцеся з гэтага нябёсы, жахайцеся, будзьце вельма спустошаныя, агалаше СПАДАР; Бо два ліхі ўчыніў люд Мой: яны пакінулі Мяне, жарало жывое вады, каб вычасаць сабе студні, студні паломленыя, што ня могуць дзяржаць вады. 14 Хіба́ Ізраель слуга ці радзіўся нявольнікам? чаму ён стаў здабыткам? 15 Раўлі на яго левяняты, верашчэлі й зрабілі пустынёю зямлю ягоную; месты ягоныя спаленыя, бяз жыхара. 16 Таксама сынове Мэмфіса а Тагпангеса паламілі цемя твае. 17 Ці не за тое сталася з табою гэта, што ты пакінуў СПАДАРА, Бога свайго, як Ён вадзіў цябе дарогаю ? 18 І цяпер нашто табе дарога да Ягіпту ? піць ваду Шыхору ? і нашто табе дарога да Асыры ? хіба́ на тое, каб піць ваду з Ракі? 19 Пакарае цябе нягоднасьць твая, адпады твае зганяць цябе, каб ты пазнаў а абачыў, як блага а горка тое, што ты пакінуў СПАДАРА, Бога свайго, і боязьні Мае няма ў табе, агалашае Спадар, СПАДАР войскаў; 20 Бо здаўна Я патрышчыў іго твае, разарваў путы твае, а ты сказаў: ,Ня буду служыць балваном', калі на кажным высокім узгорку і пад кажным зялёным дзервам ты клаўся, як бязуля. 21 А Я пасадзіў цябе, як дабрароднае віно, сусім праўдзівым насе́ньням; як жа ты абярнуўся ў мяне ў выродную галузу чужога віна? 22 Хоць бы ты памыўся салетраю і ўзяў сабе шмат мыла, бяспраўе нарысавана твае перад Імною, агалашае Спадар СПАДАР. 23 Як ты можаш казаць: ,Я не ўпаганіў сябе, я не хадзіў за Вааламі'? глянь на дарогу сваю ў даліне́, пазнай, што ты ўчыніў, жвавая вярблюдзіца, працінаючая дарогі свае. 24 Хто ўдзяржыць дзікую асьліцу, прывыклую да пустыні, як яна ў жадзе сваёй і ў распаленьню сваім глытае паветра? Усі, што шукаюць яе, ня стомяцца, у месяцу ейным знойдуць яе.
25 Узьдзержуй нагу сваю, каб ня была босая, і горла свае ад смагі. А ты кажаш: ,Безнадзейна, не, бо я люблю чужых і за імі пайду'. 26 Як злодзею бывае ганьба, як зловяць яго; так паганьбіў сябе дом Ізраеляў, яны самы, каралі іхныя, князі іхныя, сьвятары іхныя а прарокі іхныя, 27 Каторыя кажуць дзерву: ,Ты мой айцец' і каменю: ,Ты нарадзіў мяне'. Яны абярнуліся да Мяне завыйкам, а ня відам; але ў часе бяды свае кажуць: ,Устань, выбаў нас'. 28 Ідзе багі твае, каторыя ты сабе зрабіў? хай яны ўстануць, калі могуць выбавіць цябе ў часе бяды твае; бо подле ліку местаў тваіх былі багі твае, Юда.
29 „Нашто вам прававацца з Імною? - усі вы адступілі ад Мяне, агалашае СПАДАР. 30 Дарма біў Я дзеці вашы: яны не прынялі навукі; прарокаў вашых паеў меч ваш, як леў нішчэньнік. 31 О родзе! ўважайце на слова СПАДАРОВА: ці быў Я пустынёю Ізраелю або зямлёю цемры? За што кажа люд Мой: ,Мы самы сабе спадарове, і ня пойдзем да Цябе болей?'. 32 Ці забываецца дзеўка ўборы свае альбо княгіня маладая - прыборы свае? а люд Мой забыўся Мяне, -- днём няма ліку. 33 Нашто ты прыбіраеш дарогу сваю, шукаючы любосьці? ажно ты нягодных таксама вучыла дарогаў сваіх. 34 Таксама на крысах тваіх знаходзяць кроў душаў бедных, нявінных; не ля падкопаваньня ты знайшла яе, але на ўсіх гэтых. 35 Ты яшчэ кажаш: ,Я нявінная; напэўна гнеў Ягоны адвернецца ад мяне'. Вось, Я буду прававацца з табою за тое, што ты кажаш: ,Я не ізграшыла'. 36 Як ты паніжыла сябе вельма, мяняючы дарогі свае! Цябе таксама паганьбе Ягіпет, як паганьбіла Асыра. 37 Нават і адтуль ты выйдзеш, і рукі твае на галаве Тваёй, бо СПАДАР адкінуў усі спадзевы твае, ты ня будзеш мець дасьпеху ў іх.
1 „Кажуць: калі муж адпусьце жонку сваю, і яна адыйдзе ад яго, і выйдзе за другога, то ці можа ён ўзноў зьвярнуцца да яе? Ці ня чыста ўпаганіцца гэтым тый край? А ты бязуліла із шмат якімі каханкамі; адылі ж усе-тыкі зьвярнулася да Мяне, агалашае СПАДАР. 2 Узьнімі вочы свае на ўзвышшы і глянь, ідзе ты не чужаложыла. На дарогах ты сядзела дзеля іх, як Арабін на пустыні, і ўпаганіла зямлю бязулствам сваім а ліхадзействам сваім. 3 За тое й задзяржа́ны былі дажджы і ня было познага дажджу; і чало бязульнае жонкі было ў цябе, ты адкінула сорам. 4 Ці не адгэтуль ты будзеш гука́ць да Мяне: .Войча Мой! Ты правадыр маладосьці мае. 5 Ці захавае Ён заўсёды гнеў Свой? будзе да канца дзяржаць яго?' Гля, ты гу́кала, але рабіла ліха як мага".
6 І сказаў СПАДАР імне за дзён караля Ёсі: „Ці абачыў ты, што зрабіла дачка адпорная Ізраелява? Хадзіла яна на кажную высокую гару і пад кажнае зялёнае дзерва, і там бязуліла. 7 І просьле тога, як яна зрабіла ўсе гэта, Я казаў ёй: ,Да Мяне зьвярніся'; але яна не зьвярнулася; і бачыла гэта ізрадлівая сястра ейная Юдэя. 8 І пабачыла Юдэя, што за ўсе тое, што чужаложыла адпалая дачка Ізраелява, Я адаслаў яе, і даў ёй разводны ліст; не пабаялася, адылі, ізрадлівая сястра ейная Юдэя, але пайшла й бязуліла таксама яна. 9 І зьдзеялася тое, што распусным бязулствам яна ўпаганіла край, і бязуліла з каменям а дзервам. 10 Але пры ўсім гэтым не зьвярнулася да Мяне ізрадлівая сястра ейная Юдэя ўсім сэрцам сваім, адно хвальшыва, аталашае СПАДАР".
11 І сказаў імне СПАДАР: „Аправілася душа адпорнага Ізраеля болей, чымся ізрадлівая Юдэя. 12 Пайдзі, і абясьці гэтыя словы на поўначы, і скажы: ,Зьвярніся, адпалая дачка Ізраелява, агалашае СПАДАР. Я ня дам пасьці на вас гневу Свайму, бо Я міласэрны, агалашае СПАДАР, ня буду гневацца на векі. 13 Адно пазнай бяспраўе свае, што супроці СПАДАРА, Бога свайго, ты выступіла й раськіда́ла дарогі свае чужаземцам пад кажным зялёным дзервам, і ня слухалі голасу Майго, агалашае СПАДАР. 14 Зьвярніцеся да Мяне, дзеці адступнікі, агалашае СПАДАР, бо Я ваш гаспадар, і вазьму вас па адным ізь места, па двух із радзімы, і прывяду вас на Сыён. 15 І дам вам пастыроў подле сэрца Свайго, каторыя будуць пасьціць вас ведаю а розумам. 16 І будзе, як вы памножыцеся а расплодзіцеся на зямлі, тых дзён, агалашае СПАДАР, ня скажуць ужо: „Скрыня змовы СПАДАРОВАЕ", ані прыйдзе гэта ўдум, ані ўспомняць праз гэта, ані будуць ужо давядацца да яе, ані будуць рабіць што-колечы болей. 17 Таго часу назавуць Ерузалім пасадам СПАДАРОВЫМ, і ўсі народы зьбяруцца да яго, да імені СПАДАРОВАГА, да Ерузаліму, і наперад за ўпорлівасьцяй ліхога сэрца свайго ня будуць хадзіць.
18 „Тых дзён прыйдзе дом Юдзін да дому Ізраелявага, і абодва разам пойдуць із паўночнае зямлі да краю, каторы Я даў на спадак бацьком вашым. 19 І сказаў Я: як залічыць цябе памеж сыноў і даць табе жаданую зямлю, добры спадак множасьці народаў? і Я казаў: Ты назавеш Мяне „Войча мой" і не адвернешся ад Мяне. 20 Запраўды, як іншая жонка ізраджае мужа свайго, так ізрадзіў Мяне ты, доме Ізраеляў, агалашае СПАДАР' ". 21 Голас быў чутны на высокіх месцах, плач, маленьне дзяцей Ізраелявых, бо яны скрывілі дарогі свае, забыліся СПАДАРА, Бога свайго. 22 „Зьвярніцеся, адпалыя сынове: Я ўздараўлю вашы адпады". - „Гля, мы прышлі да цябе, бо Ты - СПАДАР, Бог наш. 23 Запраўды, здарма́ спадзявацца на ўзгоркі а на множасьць гораў; адно ў СПАДАРУ, Богу вашым, спа́сеньне Ізраеля. 24 Але сорам пажэр працу бацькоў нашых з маладосьці нашае: драбны статак іхны, буйны статак іхны, сыноў іхных а дачкі іхныя. 25 Мы ляжым у сораме сваім, і сумятня наша пакрывае нас, бо супроці СПАДАРА, Бога свайго, мы ізграшылі, мы й бацькі нашыя, з маладосьці свае аж дагэтуль, і ня слухалі голасу СПАДАРА, Бога свайго".
1 „Калі ты навернешся, Ізраелю, агалашае СПАДАР, да Мяне навернешся; і калі ты адда́ліш агіды ад віду Майго, тады ня будзеш туляцца. 2 І ты будзеш прысягаць: ,жыў СПАДАР!' у праўдзе, судзе а справядлівасьці, і народы будуць дабраславіцца Ім і хваліцца Ім".
3 Бо гэтак кажа СПАДАР мужом Юды а Ерузаліму: „Урабіце сабе новую пашню і ня сейце сярод церняў. 4 Абрэжчася СПАДАРУ і адкіньце пярэднюю скурку сэрца вашага, мужы Юдэі а жыхары Ерузаліму, каб ня вышаў гнеў Мой, як цяпло, за благія ўчынкі вашыя, і не запаліў, і ня будзе каму згасіць". 5 Абяшчайце ў Юдэі і ў Ерузаліме агалашайце, і кажыце: „Трубіце ў трубу ў зямлі, згука́йце голасна й кажыце: ,Зьбярыцеея й пайдзіма да абаронных местаў!' 6 Падыйміце сьцяг на Сыёне, мацуйцеся, не адзержуйцеся, бо Я прывяду ліха з поўначы, вялікае разбурэньне. Леў узышоў із свайго гушчару́, і згубца народаў пусьціўся ў дарогу; ён вышаў із свайго месца, зрабіць зямлю пустою; месты твае будуць спустошаныя, бяз жыхара.
Дык паперажыцеся зрэбнінаю, будзьце ў жалобе й галасіце; бо не адышоў пал гневу СПАДАРОВАГА ад вас".
9 „І будзе таго дня, агалашае СПАДАР, загіне сэрца каралёве а сэрца князёў, зжахнуцца сьвятарове, і зумеюцца прарокі". 10 Тады сказаў я: „О, Спадару СПАДАРУ! хіба чыста змыліў Ты люд гэты а Ерузалім, кажучы: ,Супакой будзе ў вас', Прымеж тога меч датыкаецца аж да душы?" 11 Таго часу скажуць люду гэтаму а Ерузаліму: „Буйны вецер дзьмець із высокіх месцаў на пустыні дарогаю дачкі люду Майго, ня вее й ня чысьце; 12 Большы за гэты павее вецер да Мяне; цяпер таксама Я выдам суды на іх". 13 Гля, ён узыходзе, як булакі, і цялежкі ягоныя - як віхор, шыбшыя за арлы коні ягоныя, бяда нам, бо аглабаюць нас. 14 Абмый зь нягоднасьці сэрца свае, Ерузаліме, каб ты мог спасьціся; пакуль будуць жыць із табою пустыя падумкі твае? 15 Бо наказ прыходзе ад Дана і благія навііны з узгоркаў Яхрэмавых: 16 Прыпамінайце народам, абяшчайце празь Ерузалім: „Вартаўнікі прыходзяць із далёкага краю і пушчаюць голас на месты Юдэйская. 17 Як вартаўнікі палёў, яны абступілі яго навокал за тое, што ён паўстаў супроці Мяне, агалашае СПАДАР. 18 Дарога твая а ўчынкі твае прычынілі табе гэта, гэта твая нягоднасьць, бо яна гарка́я, бо яна дасягае аж сэрца твайго".
19 Ну́тру мой, ну́тру мой! баліць імне ў сэрцу, шуміць сэрца ў імне, не магу маўчэць; бо душа мая чуе гук трубы, спалох на бітву́. 20 Спустошаньне за спустошаньням прагалошана, бо ўся зямля аглабана. Зьнячэўку аглабаны буданы мае, якга заслоны мае. 21 Пакуль буду я бачыць харугвы, чуць гук трубы?
22 „Бо недасьціпны люд Мой, яны ня знаюць Мяне, яны дурныя дзеці, і яны ня маюць добрага розуму; яны мудрыя рабіць ліха, але рабіць дабро ня ўмеюць". 23 Я аглядаў зямлю - і гля, бяз хормы а пустая; - і нябёсы, і няма сьвятліні іх. 24 Я аглядаў горы - і гля, яны дрыжэлі, і ўсі ўзгоркі хісталіся. 25 Я аглядаў - і гля, няма людзіны, і ўсі птушкі нябёсныя туляюцца. 26 Я аглядаў - і гля, уродлівая мясцовасьць стала пустынёю, і ўсі месты яе разбураны ад прытомнасьці СПАДАРА, ад палкага гневу Ягонага.
27 Бо гэтак сказаў СПАДАР: „Уся зямля будзе спустошана, але супоўнага выгубленьня не зраблю. 28 Ад гэтага засмуціцца ўся зямля, і зацьмеюць нябёсы ў гары; бо Я вымавіў, Я прызначыў, і ня каяўся, і не адступлю ад гэтага". 29 Ад грукату коньнікаў а стралцоў з луку ўцякае ўсе места, пайшлі ў гушчары і ўзьлезьлі на ска́лы; усе места пакіненае, і няма жыхара ў ім. 30 А ты, аглабаная, што будзеш рабіць? Дарма што ты ўбіраешся ў шкарлат, дарма што прыбіраешся залатымі прыборамі, дарма што падмалёвуеш вочы свае, дарма робішся харошай; каханкі пагрэбавалі табою, яны шукаюць душы твае; 30 Бо голас, бы жонкі ў трудненьню, чую Я, мучэньне, бы ўпяршыню родзячай, і голас дачкі Сыёну, што стогне па сабе, ломе рукі свае: „Бяда ж імне! душа мая скволена ад убіўцаў".
1 Бяжыце туды-сюды вуліцамі Ерузаліму, і паглядзіце, і выведайце, і шукайце на вуліцах яго: калі знойдзеце людзіну, калі там будзе, што паўніць суд, што шукае вернасьці, і Я дарую. 2 І хоць яны кажуць: „Жыў СПАДАР!" але прысягаюць хвальшыва. 3 СПАДАРУ, ці не на вернасьць зьвернены вочы Твае? Ты б'еш іх, але яны ня чуюць болю; Ты губіш іх, але яны адмаўляюцца прыняць навуку; закалянелі віды свае больш за ска́лу, адмаўляюцца навярнуцца. 4 Затым я сказаў: „Напэўна гэта небаракі, яны дурныя, бо яны не ведаюць дарогі СПАДАРОВАЕ, ані суду Бога свайго; 5 Пайду сабе да вялікіх людзёў і пагутару зь імі, бо яны ведаюць дарогу СПАДАРОВУ, суд Бога Свайго"; але гэтыя ўсі разам патрышчылі йго, разарвалі вязі. 6 За тое леў зь лесу заб'ець іх, сьцепавы воўк паглабае іх, леопард цікуе на іх ля местаў; хто выйдзе зь іх, будзе разарваны, бо памножыліся адвярненьні іхныя, павялічылася ізрада іхная. 7 „Як Імне дараваць табе гэта? Сынове твае пакінулі Мяне і прысягаюць тымі, каторыя не багі. Я ўзяў прысягу зь іх, а яны бязуляць і ў доме бязуліным зьбіраюцца гурбаю. 8 Яны - упашчаныя коні: рана ўстаючы, кажны ірзаў да жонкі суседа свайго. 2 Ці ня маю даведацца да такіх ? агалашае СПАДАР, і ці такому народу, як гэты, не памсьціць душа Мая?
10 „Узыйдзіце на сьцены й бура́йце, але зьнішчэньня не рабіце; ськіньце стаўпцы яе, бо яны не СПАДАРОВЫ; 11 Бо чыста ізрадліва ўчынілі перад Імною дом Ізраеляў а дом Юдзін, агалашае СПАДАР. 12 Яны перачылі быцьцю СПАДАРА й казалі: ,Няма Яго, і ня прыйдзе ліха на нас, і не абачым мы мяча ані галадові. 13 Прарокі будуць як узьвей-вецер, і слова нямаш у іх; так станецца ім" ".
Затым гэтак кажа СПАДАР Бог войскаў: „За тое, што вы кажаце гэтае слова, вось, Я перакіну словы Мае ў цяпло ў роце тваім, а люд гэты ў дровы, і яно пажарэць іх. Гля, прывяду народ зда́леку на вас, доме Ізраеляў, агалашае СПАДАР, народ магучы, народ старавечны, народ, каторага мовы ты ня знаеш ані разумееш, што яны кажуць. 16 Сагайдак ягоны - як адчынены гроб; усі яны харобрыя. 17 І ён паесьць жніво твае, і хлеб твой яны паядуць; сыноў тваіх а дачкі твае ён ізьесьць, ізьесьць драбны й буйны статак твой, віны твае й фіґавыя дзервы твае; зголе мячом умацаваныя месты твае, на каторыя ты спадзяваўся. 18 Але й тых дзён, агалашае СПАДАР, ня выгублю вас супоўна. 19 І будзе, калі скажуць вам: ,За што СПАДАР, Бог наш, робе ўсе гэта нам?' тады адказуй ім: ,Як вы пакінулі Мяне й служылі багом чужым у зямлі сваёй, так будзеце служыць чужаземцам у зямлі не сваёй' ".
20 Абясьціце гэта ў доме Якава і агаласіце ў Юдэі, кажучы: 21 „Слухайце ж цяпер гэта, людзе дурны й бяз сэрца, што мае вочы, але ня бача, і мае вушы, але ня чуе: 22 Ці вы не баіце́ся Мяне ? агалашае СПАДАР, ці ня будзеце дрыжэць ад прытомнасьці Мае, Каторы палажыў пясок граніцаю мора. загадаю вечнаю, зь якое яно ня можа выступіць; і хоць хвалі кідаюцца, ня могуць, адылі, здолець; хоць яны равуць. ня могуць, адылі, перайсьці яго. 23 А ў гэтага люду сэрца бунтоўнае а звадлівае; яны збунтаваліся й пайшлі. 24 І не сказалі ў сэрцу сваім: ,Пабаімся ж СПАДАРА, Бога нашага, што даець дождж, раньні й позны ўпару, заховуе нам прызначаныя тыдні жніва́. 25 Бяспраўі вашы адвярнулі гэта, і грахі вашыя запынілі ад вас добрае; 26 Бо апынуліся сярод люду Майго нягоднікі, яны ціку́юць, як становячыя загубу, ловяць людзёў. 27 Як клетка поўная птунгак, так дамы іхныя поўныя ашукі; затым яны сталі вялікія й забагацелі. 28 Яны ўеліся, лышчаць, перайшлі ўчынкі нягодных, ня судзяць справы, справы сіротаў; маюць, адылі, дасьпех, і справаў бедных ня судзяць. 29 Ці ня маю даведацца да такіх? агалашае СПАДАР, ці такому народу, як гэты, не памсьціць душа Мая?"
30 Зумяваючыя а страшныя справы дзеяліся на зямлі: 31 Прарокі праракаюць ману, і сьвятарове ра́дзяць подле рук іхных, і люд Мой так любе гэта; але што зробяць наапошку?
1 Зьбірайцеся, дзеці Веняміновы, уцякаць з пасярод Ерузаліму, і трубіце ў трубу ў Фекоі, і дайце знак цяплом у Вефгакерыме, бо ліха зьяўляецца з поўначы і вялікае зьнішчаньне. 2 Да ўроднае а кунежнае прыраўнаваў Я дачку Сыёну. 3 Да яе прыйдуць пастухі й народы іхныя, навокал яе расстановяць буданы свае; кажны будзе пасьціць на дзелі сваёй. 4 „Акануйце яе вайне; уставайце, узыйдзі́ма ў палудзень!" „Але бяда нам! дзень ужо сьхінаецца да вечара, ужо кідаецца даўгі сьцень вечара". 5 „Уставайце, і ўзыйдзі́ма ночы, і разбурыма яе палацы!"
6 Бо гэтак агалашае СПАДАР войскаў: „Сячыце дзервы й сыпце наспы каля Ерузаліму: гэта тое места, да каторага надабе даведацца: яно поўнае ліхадзейства ўнутры. 7 Як вылівае крыніца ваду сваю, так яно вылівае ізь сябе нягоднасьць : усілствы а глабаньні чутны ў ім, перад Імною бязупынку хвароба а раны. 8 Будзь зазыраны, Ерузаліме, каб не адышла душа Мая ад цябе, каб Я не зрабіў цябе пустынёю, зямлёю незаселенай".
9 Гэтак кажа СПАДАР войскаў: „Супоўна бяруць, як віно, астачу Ізраеля; зьвярні руку́ сваю, як зьбіраньнік віна ў кашы". 10 Да каго імне гу́каць і перасьцерагчы, каб слухалі? Гля, вуха іхнае неабрэзана, і яны ня могуць слухаць; гля, слова СПАДАРОВА ў іх улегцы, ня хочуць яго. 11 Затым я поўны гневу СПАДАРОВАГА, я стамаваўся, узьдзержуючы яго. „Выльлю яго на дзеці вонках і на збор моладзежы разам; бо нават муж із жонкаю будуць узяты, старыя з поўным дзён. 12 І пярэйдуць дамы іхныя да іншых, полі а жонкі разам, бо Я выцягну руку́ Сваю на жыхараў гэтае зямлі", агалашае СПАДАР, 13 „Бо ад найменшага зь іх аж да найбольшага зь іх кажны аддаўся га́льлівасьці, і ад прарокі аж да сьвятара тарнуе ашуку. 14 Яны лячылі патрышчаньне люду Майго ўлегцы, кажучы: .Супакой, супакой', а няма Супакою. 15 Ці былі яны засароміўшыся, дзеючы брыду? Не, яны ня былі засароміўшыся ані зачырванеліся. Затым яны падуць памеж палых, у часе даведаньня Майго спатыкнуцца", кажа СПАДАР. 16 Гэтак кажа СПАДАР: „Стойце на дарогах, і глядзіце, і пытайцеся праз старавечныя сьцежкі, ідзе добрая дарога, і хадзіце па ёй, і знойдзеце супачынак душам сваім. Але яны сказалі: ,'Ня пойдзем'. 17 І пастанавіў Я над імі вартаўнікоў, кажучы: ,Прыслуха́йцеся да гуку трубы!' Але яны сказалі: ,Ня будзем слухаць'. 18 Дык слухайце, народы, і ведай, збору, што ё сярод іх. 19 Слухай, зямля: гля, Я навяду ліха на гэты люд, плод падумкаў іхных; бо яны не прыслухаліся да словаў Маіх ані да Права Майго, і адхінулі яго. 20 Нашто прыходзе Імне кадзіла із Шэвы і духмяная трысьціна́ з далёкага краю? Усепаленьні вашыя ня любы, і аброкі вашыя няпрыемныя Імне.
21 „Затым гэтак кажа СПАДАР: ,Гля, Я палажу пераказы перад людам гэтым, і спатыкнуцца айцове й сынове разам на іх, сусед і прыяцель ягоны загінуць' ".
22 Гэтак кажа СПАДАР: „Гля, прыйдзе люд із паўночнага краю, і вялікі народ прачхнецца з краёў зямлі. 23 Яны хапаюць лук а дзіду; яны неміласьці́ўныя й ня маюць спагады; голас іхны гучыць, як мора; і яны езьдзяць конна, зладжаныя, як чалавек на вайну, з табою, дачка Сыёну!".
24 Мы пачулі дзейкі празь яго: рукі нашы скволелі, мучэньні схапілі нас, боль, як парадзіхі ў трудненьню. 25 Ня йдзі ў поле, не хадзі па дарозе, бо меч не́прыяцеля, страх на кажным баку. 26 Дачка люду майго! паперажыся зрэбнінаю, валяйся ў попеле, плач па сабе, як па адзіным сыну, зрабі сабе гаркую жалобу, бо зьнецікі прыйдзе на нас.
27 „На спробу Я даў цябе сярод люду Майго і на горад, каб ты пазнаў а выпрабаваў дарогу іхную. 28 Усі яны бунтоўныя бунтаўнікі, з абмовамі ходзячыя; медзь а зялеза; усі згубцы яны. 29 Абгарэлі мяхі, і цяпло спаліла волава; дарма літоўнік літаваў, бо нягодныя не адда́ліліся. 30 Адхіненым срэбрам назавуць іх, бо СПАДАР адхінуў іх". "
1 Слова, што было да Ярэмы ад Спадара, кажучы: 2 „Стань у браме дому СПАДАРОВАГА, і агаласі там гэтае слова, і скажы: слухайце слова СПАДАРОВА, уся Юдэя, што ўходзіце ў гэтыя брамы кланяцца СПАДАРУ.
3 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: палепшыце дарогі вашы а ўчынкі вашы, і Я прычыню, што вы будзеце жыць на месцу гэтым. 4 Не здавайцеся на манлівыя словы тых, што кажуць: „Сьвятыня СПАДАРОВА, сьвятліня СПАДАРОВА, сьвятыня СПАДАРОВА гэта'. 5 Але калі супоўна паправіце дарогі вашы а ўчынкі вашы; калі верна будзеце тарнаваць суд памеж людзіны й суседа ейнага; 6 Калі ня будзеце ўціскаць чужаземца, сіраты а ўдавы, і ня будзеце разьліваць нявіннае крыві на месцу гэтым ані хадзіць за чужымі багамі на шкоду сабе, - 7 Тады Я пакіну вас жыць на месцу гэтым, на зямлі, што даў Я бацьком вашым на векі а векі. 8 Вось, вы спадзяіце́ся на манлівыя словы, каторыя бескарысныя. 9 Ці добра, што, крадучы, забіваючы а чужаложачы а хвальшыва прысягаючы а кадзячы Ваалу а ходзячы за чужымі багамі, каторых вы ня знаеце, 10 І прыходзіце, і становіцеся перад Імною ў доме гэтым, каторы Я назваў імям Сваім, і кажаце: ,Мы спасёны', каб рабіць усі гэтыя агіды? 11 Ціж пячораю разбойнікаў у ваччу вашым стаў дом гэты, каторы Я назваў імям Сваім? Гля, нават Я бачыў, кажа СПАДАР.
12 „Бо йдзіце ж на месца Мае, што ў Шыле, ідзе спачатку Я быў палажыўшы імя Свае, і глядзіце, што зрабіў Я яму за нягоднасьць люду Свайго Ізраеля. 13 І цяпер, за тое, што вы рабілі ўсе гэта, агалашае СПАДАР, і казаў вам, устаючы нараніцы й кажучы, а вы ня слухалі, Я гукаў вас, а вы не адказавалі; 14 То ўчыню гэтаму дому, што завецца імям Маім, на каторы спадзяіце́ся, і гэтаму месцу, што даў Я вам а бацьком вашым, як Я ўчыніў із Шылом. 15 І адкіну вас ад віду Свайго, як адкінуў Я ўсіх братоў вашых, усе насеньне Яхрэмава.
16 „А ты не маліся за гэты люд, і ня ўзьнімай за іх галашэньня ані малітвы, ані прычыняйся ў Мяне; бо Я не пачую цябе. 17 Хіба ты ня бачыш, што яны робяць у местах Юдэі ,і нават на вуліцах Ерузаліму ? 18 Сынове зьбіраюць дровы, а бацькі кладуць цяпло, жонкі месяць цеста, каб зрабіць перапечкі караліцы неба, ільлюць выліваньні багом чужым, каб гнявіць Мяне. 19 Але ці Мяне гневяць? агалашае СПАДАР; ці ня дзеюць супроці сябе самых дзеля паганьбеньня віду свайго?
20 „Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР: вось гнеў Мой і гарачы гнеў Мой на месца гэтае, на чалавека й на статак, на дзервы палявыя а на плады зямлі; ён узгарыцца і не пагасьне".
21 Гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: „Усепаленьні вашы дадайце да аброкаў вашых і ежча мяса; 22 Бо не казаў Я айцом вашым і не расказаў ім усепаленьні а аброкі таго дня, каторага вывеў іх ізь зямлі Ягіпецкае. 23 Я адно расказаў ім наступное, кажучы: ,Слухайце голасу Майго, і Я буду вашым Богам, а вы будзеце Маім людам, і хадзіце па кажнай дарозе, па каторай Я расказаў вам хадзіць, каб вам было добра'. 24 Але яны ня слухалі ані нахінулі вуха свайго, але хадзілі подле радаў, подле ўпорліваеьці ліхога сэрца свайго, і пайшлі назад, а не наперад. 25 Адгэнуль, як бацькі вашыя вышлі ізь зямлі Ягіпецкае, аж дагэтуль пасылаў Я да вас усіх слугаў Сваіх - прарокаў, што дзень рана ўстаючы й пасылаючы; 26 Але яны ня слухалі Мяне, не нахіналі вуха свайго, але закалянілі завыек свой, рабілі горш за айцоў сваіх. 27 Ты будзеш гу́каць ім усі гэтыя словы, але яны не паслухаюць цябе; ты будзеш таксама гука́ць іх, але яны не адкажуць табе. 28 Але ты скажаш ім: .Гэта народ, што ня слухае голасу СПАДАРА, Бога свайго, ня прыймае навукі; загінула вернасьць і адцята ад вуснаў іхных'.
29 „Астрыжы валасы на галаве сваёй і кінь іх, і панясі на высокія месцы галашэльную песьню; бо адхінуў СПАДАР і пакінуў род гневу Свайго; 30 Бо сынове Юдзіны зьдзеялі ліха ў ваччу Маім, агалашае СПАДАР: у доме, каторы Я назваў імям Сваім, пастанавілі агіды, каб упаганіць яго; 31 І збудавалі вышыні Тофет, што ў даліне́ сына Гінномовага, каб паліць сыноў сваіх і дачкі свае ў цяпле, чаго Я не расказаў ані прыходзіла гэта ўдум Імне.
32 „За тое, вось, прыходзяць дні, агалашае СПАДАР, што наперад ня будзе казацца Тофет ані даліна сына Гінномавага, але даліна забіўства, бо будуць хаваць у Тофеце, бо няма месца. 33 І трупы гэтага люду будуць жырам птушкам нябёсным і зьвяром земным, і ніхто ня будзе пудзіць іх. 34 І Я прычыню, каб перастаў у местах Юдзіных і на вуліцах Ерузаліму голас радасьці а голас весялосьці, голас князя маладога а голас княгіні маладое; бо спустошаньням стане зямля.
1 „Таго часу, агалашае СПАДАР, выбяруць косьці каралёў Юды, і косьці князёў іхных, і косьці сьвятароў, і косьці прарокаў, і несьці жыхараў Ерузаліму - з грабоў іхных; 2 І разложаць іх перад сонцам а месяцам а перад усім войскам нябёсным, каторых яны любілі, каторым служылі і за каторымі хадзілі, каторых шукалі й каторым кланяліся; не зьбяруць іх і не пахаваюць, а будуць на гной, на зьверху зямлі. 3 І валей будуць выбіраць сьмерць, чымся жыцьцё, усі засталыя зь іх, што застануцца ад гэтае ліхое радзімы, каторыя застануцца ў вусіх іншых месцах, куды Я разагнаў іх, агалашае СПАДАР войскаў.
14 „І ты скажаш ім: гэтак кажа СПАДАР: хіба́, паваліўшыся, не ўстаюць, і зьбіўшыся з дарогі, не Зварачаюцца? 5 Дык чаму ж адвярнуўся люд гэты ерузалімскі адвярненьням вечным ? яны моцна дзяржацца ашукі, адмаўляюцца навярнуцца. 6 Я зьвярнуў увагу й слухаў; але ніхто ня гу́кае пасьцівага, ніхто ня каецца за нягоднасьць сваю, кажучы: ,Што я зрабіў?' кажны аддаўся імкненьню свайму, як конь, што стрым галаву кінуўся ў бітву́. 7 Нават бусел пад небам знае прызначаны час свой; галуба, ластаўка а жораў заховуюць пару́ прылёту свайго, але люд Мой ня знае суду СПАДАРОВАГА. 8 Як вы кажаце: ,Мы мудрыя, і Права СПАДАРОВА з намі' ? Запраўды вось, на ману зрабіла манлівае пяро кніжнікаў. 9 Мудрыцы засарамочаны, спалоханы, злоўлены: абач, яны адхінулі слова СПАДАРОВА; што за мудрасьць у іх?
10 „За тое жонкі іхныя Я аддаў іншым, полі іхныя - спадкаемцам; бо ад найменшага аж да найбольшага сусім чыста аддаўшыся га́льлівасьці; ад прарокі аж да сьвятара усі яны робяць ашуку. 11 І яны зьлёгку лячылі рану дачкі люду Майго, кажучы: ,Супакой, супакой', а няма супакою. 12 Ці былі яны засарамаціўшыся, як дзеялі агіду? Не, яны ані ня былі засарамаціўі́пыся, яны ня зналі як чырванець. Затым падуць памеж палых, у часе даведаньня свайго яны спатыкнуцца, кажа СПАДАР.
13 „Я канечне зьнішчу іх, кажа СПАДАР, ня будзе ягадаў на віне ані фіґаў на фіґавым дзерве, і ліст зьвяне, і, што Я даў ім, мінець". 14 Чаго мы сядзім тут? зьбірайцеся, пойдзем да абаронных местаў і там змоўкнем; бо СПАДАР, Бог наш, прызначыў нас на маўчэньне і даў вам піць атрутнае вады, бо мы ізграшылі супроці СПАДАРА. 15 Жджэм супакою, але няма дабра, - часу ўздараўленьня, і вось жахі. 16 Ад самага Дана чутны хроп коні, і ад ірзаньня дужых коні дрыжыць уся зямля; яны йдуць глынуць зямлю і ўсе, што на ёй, места і жывучых у ім; 17 Бо вось, Я пашлю на вас гадзіны, базылішкі, ад каторых няма замовы, і яны будуць кусаць вас", агалашае СПАДАР.
18 Я сілаваўся ў не́марасьць але сэрца мае ў імне баліць. 19 Вось, голас крыку дачкі люду майго ізь зямлі далёкае: „Хіба СПАДАРА няма на Сыёне ? хіба Караля яго няма там?" „Але чаму яны гнявілі Мяне выразанымі сваімі, чужымі марнасьцьмі?" 20 „Мінула жніво, скончылася лета, а нам няма спасеньня". 21 3 прычыны патрышчаньня дачкі люду майго я патрышчаны; я шчарнеў, жах агарнуў мяне. 22 Ціж няма бальсаму ў Ґілеадзе? ціж няма там лекара? дык чаму ж не паправілася ўздараўленьне дачкі люду майго?
1 Хто дасьць галаве маёй вады і ачом маім - жарало сьлёзаў! дзень і ноч я плакаў бы па забітых дачкі люду майго. 2 О, каб я меў на пустыні гасподу падарожных! то я пакінуў бы люд свой і адышоў ад іх; бо ўсі яны чужаложнікі, збор ізраднікаў. 3 Як лук, яны напінаюць язык свой, лук іхны хвальшывы і ня дзеля вернасьці яны дужэюць на зямлі; бо пераходзяць ад ліха да ліха і ня знаюць Мяне, агалашае СПАДАР. 4 Кажны сьцеражыся прыяцеля свайго і на кажнага брата не здавайся, бо кажны брат надта ашу́куе, і кажны прыяцель будзе хадзіць із абмовамі. 5 Адзін аднаго ашу́куюць, а праўды ня кажуць; язык свой прывучылі гу́каць ману, аж да стомы дзеюць бяспраўе. 6 Сяліба твая сярод ашукі; з прычыны ашукі яны адмаўляюцца знаць Мяне, агалашае СПАДАР.
7 Затым гэтак кажа СПАДАР войскаў: „Вось, Я пералітую іх і спрабую іх, бо што маю зрабіць дзеля дачкі люду Свайго ? 8 Язык іхны - сьмяротная страла, гу́кае ашуку; вуснамі сваімі гукаюць прыяцелю свайму супакой, а ў сэрцу сваім гатуюць яму засаду.
9 „Ці не за гэта даведаюся да іх, агалашае СПАДАР, ці такому народу ня помсьціць душа Мая? 10 Па тых горах узьніму Я плач а галашэньне і па пасьцьбішчах пустыні галашэльную песьню; бо яны спалены так, што ніхто ня можа знайсьці, ня можа чуць гуку статку: ад птушкі нябёснае аж да зьвера разьбегліся, пайшлі. 11 І Я зраблю Ерузалім кучамі, логвам шакалаў, і месты юдэйскія аддам на спустошаньне, будуць бяз жыхараў".
12 Ці ё такі мудрэц, што сьцяміў бы гэта? І што кажуць яму вусны СПАДАРОВЫ - зьясьніў бы, за што загінуў край і спалены, як пустыня, што ніхто ня ходзе па ім?
13 І СПАДАР кажа: „Бо пакінулі Права Мае, што Я даў ім, і ня слухалі голасу Майго, і ня йшлі за ім; 14 І пайшлі за ўпорлівым сэрцам сваім і за Вааламі, каторых айцове іхныя навучылі іх.
15 „Затым гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: вось, Я дам есьці ім, гэтаму люду, палын, і дам піць атрутную ваду; 16 І разьвею іх таксама меж народаў, каторых ня зналі яны, ані айцове іхныя, і пашлю за імі меч, аж пакуль ня выгублю іх".
17 Гэтак кажа СПАДАР войскаў: „Разважча й гукніце галашэньніцы, каб яны прышлі; пашліце па мудрыя жанкі, каб яны прышлі. 18 Няхай яны пабарзьдзяць і падыймуць галашэньне па нас, каб із ачэй нашых паліліся сьлёзы, і з павеялак вашых цякла вада. 19 Бо голас галашэньня чутны із Сыёну: ,Як мы аглабаны, вельма паганбены, бо мы пакінулі зямлю, бо яны раськінулі гасподы нашы'".
20 Але слухайце, жанкі, слова СПАДАРОВА, і няхай вуха вашае прыйме слова вуснаў Ягоных: вучыце дачкі вашы галашэньня і кажная суседку сваю - галашэльнае песьні; 21 Бо сьмерць узышла ў вокны нашы, прышла ў палацы нашы, каб адцяць сысуноў звонку, моладзеж із вуліцаў. 22 Гукай: „Гэтак кажа СПАДАР : ,Трупы людзкія паваляцца, як гной на адкрытым полю, і як снапоўе адзаду жвяі, і няма каму зьбіраць іх' ".
23 Гэтак кажа СПАДАР: „Няхай ня хваліцца мудры мудрасьцяй сваёй, няхай ня хваліцца дужы дужасьцяй сваёй, няхай ня хваліцца багаты багацьцям сваім. 24 Але гэтым хай хваліцца, хто хваліцца, што разумее а знае Мяне, што Я СПАДАР, Каторы чыне міласэрдзе, суд а справядлівасьць на зямлі; бо гэта Я любую, агалашае СПАДАР".
25 „Вось, дні прыходзяць, агалашае СПАДАР, што Я даведаюся да кажнага абрэзанага й неабрэзанага: 26 Да Ягіпту а Юдэі а Едому а да сыноў Амовавых а Моава а да ўсіх, із адцятымі ба́камі; бо ўсі гэтыя народы неабрэзаныя, але ўвесь дом Ізраеляў неабрэзанага сэрца".
1 Доме Ізраеляў! слухайце слова, што СПАДАР кажа вам: 2 Гэтак кажа СПАДАР: „Дарогі народаў ня вучыцеся і знакоў нябёсных не лякайцеся, бо лякаюцца народы; 3 Бо звычаі́ людаў марныя; бо дзерва, у лесе сьсечанае, і работу рукі майстравае сякіраю, 4 Прыбіраюць золатам а срэбрам, адлі змацняюць яго кляўцом а гваздамі, каб ня хісталася. 5 Як вытачаная пальма яны, але ня гукаюць; мусяць насіць іх, бо ня ступаюць. Ня бойцеся іх, бо яны ня робяць ліха, і рабіць дабра ня дужы".
6 Няма падобнага да Цябе, СПАДАРУ; вялікі Ты, і вялікае імя Твае ў магутнасьці Тваёй. 7 Хто не збаіцца Цябе, Каролю народаў? бо Табе адзінаму належа гэта, бо меж усіх мудрыцоў народаў і ў вусіх каралеўствах іхных няма падобнага да Цябе. 8 Яны недасьціпныя а дурныя, нямаш чаго вучыцца ў дзярвянага балвана. 9 Бітае срэбра прывезена з Таршышу, а золата - з Уфазу, работа рамесьніка й рук літоўніка; шкарлат а пурпура адзецьце іхнае; выраб мудрыцоў усі яны. 10 А СПАДАР ё Бог праўдзівы; Ён ё Бог жывы й Кароль вечны; ад гневу Ягонага трасецца зямля, і народы ня могуць вытрываць ад абурэньня Ягонага.
11 Затым гэтак кажыце ім: „Багі, што не стварылі неба й зямлі, шчэзнуць ізь зямлі і спад нябёсаў".
12 А Ён учыніў зямлю сілаю Сваёю, умацаваў сьвет мудрасьцяй Сваёй і розумам сваім прасьцягнуў нябёсы. Як Ён выдаець голас Свой, ё гук вады ў нябёсах, прычыняе, што пара падыймаецца з канцоў зямлі, робе маланьню дажджу і выводзе вецер із скарбаў Сваіх. 14 Здурэў кажны чалавек ад знацьця свайго; ганьбе сябе кажны літоўнік рэзаным сваім, бо выліў ягоны - ашука, і няма ў ім духа. 15 Яны марнасьць, работа шкеляў; у часе даведаньня да іх яны загінуць. 16 Не такова Дзель Якава, бо Ён Стварыцель усяго, і Ізраель пакаленьне спадку Ягонага; СПАДАР войскаў імя Ягонае.
17 Зьбірай ізь зямлі свой тавар, жыхарка гораду; 18 Бо гэтак кажа СПАДАР: „Вось, Я гэтым разам пушчу жыхараў гэтае зямлі, як із пушчала, і сьцісну іх так, што яны пачуюць гэта".
19 Бяда імне з прычыны майго патрышчаньня; мая рана балючая; але я сказаў: „Пэўне гэта мая хвароба, і я буду насіць яе". 20 Будан мой аглабаны, і ўсі паварозы мае парваліся; дзеці мае пайшлі ад мяне, і няма іх; няма каму пастанавіць ізноў будан мой і расьцягнуць апоны мае; 21 Бо здурнелі пастыры і ня шукалі СПАДАРА, затым ня мелі дасьпеху, і ўсі стады іхныя расьцярушаныя.
22 Вось, голас дзейкі, вось, ён ідзець, і вялікае ўзрушэньне з паўночнага краю, зрабіць месты Юдэі пусташай, бярлогам ночных шакалаў. 23 Ведаю, СПАДАРУ, што дарога чалавека ня ў ім самым, не чалавеку належацца хадня а кіраваньне сігнёў сваіх. 24 Казьнер мяне, СПАДАРУ, але судам, ня ў гневе Сваім, каб Ты не паменшыў мяне. 25 Вылі гнеў свой на народы, што ня знаюць Цябе, і на радзімы, што ня гука́юць імені Твайго; бо яны елі Якава, і паелі яго, і выгубілі яго, і спустошылі сялібу ягоную.
1 Слова, што было да Ярэмы ад СПАДАРА, кажучы: 2 „Слухайце словы змовы гэтае, і кажыце іх мужом Юдэі а жыхарам Ерузаліму, 3 І скажыце ім: гэтак кажа СПАДАР, Бог Ізраеляў: праклятая людзіна́, што ня слухае слоў змовы гэтае, 4 Каторую Я расказаў айцом вашым у дню, каторага Я вывеў іх ізь зямлі Ягіпецкае, ізь зялезнае печы, кажучы: слухайце голасу Майго, і паўніце подле ўсёга, што Я расказаў вам, і будзьце Імне людам, а Я буду вам Богам, 9 Каб здойсьнілася прысяга, каторага Я прысягаў айцом вашым, даць ім зямлю, малаком а мёдам цякучую, як цяпер". І адказаў я, і сказаў: „Амін, СПАДАРУ!"
6 І сказаў імне СПАДАР: „Агаласі ўсі гэтыя словы ў местах Юдэі й на вуліцах Ерузаліму, кажучы: слухайце словы змовы гэтае й паўніце іх; 7 Бо зглыбока Я сьветчыў айцом вашым адгэнуль, як вывеў іх ізь зямлі Ягіпецкае, аж дагэтуль, устаючы рана й сьветчачы, кажучы: слухайце голасу Майго. 8 Але яны ня слухалі ані нахінулі вуха свайго, але хадзіў кажны ў вупорлівасьці ліхога сэрца свайго; і Я павёў на іх усі словы змовы гэтае, каторыя Я расказаў рабіць, але яны не рабілі".
9 І сказаў імне СПАДАР: „Змова знойдзена ў людзёў Юдэі а ў жыхараў Ерузаліму: 10 Яны зьвярнуліся да бяспраўяў прашчураў сваіх, каторыя адмовіліся слухаць слоў Маіх, і пайшлі за іншымі багамі, служыць ім. Дом Ізраеляў а дом Юдзін узрушылі змову, што Я зрабіў із айцамі іхнымі.
11 „Затым гэтак кажа СПАДАР: вось, Я навяду на іх ліха, ад каторага яны ня змогуць уцячы, і, дарма што яны загалосяць да Мяне, Я не пачую іх. 12 Тады месты юдэйскія а жыхары Ерузаліму пойдуць а загалосяць да багоў, каторым яны кадзілі; але яны ніколі ня выбавяць іх увесь час ліха іхнага; 13 Бо ў цябе, Юда, колькі местаў, толькі й багоў, і колькі вуліцаў у Ерузаліме, толькі ты наставіў аброчнікаў да ганебных рэчаў, аброчнікаў кадзіць Ваалу.
14 „І ты не маліся за гэты люд ані ўзьнімай галашэньня альбо малітвы за іх; бо Я не паслухаю, як яны будуць гука́ць да Мяне ў часе ліха свайго.
15 „Што любовай Маёй да дому Майго ? Ты бязуліла із шмат кім, і мясы сьвятыя адышлі ад цябе; бо як ты робіш ліха, ты захапляешся. 16 СПАДАР менаваў цябе ,Зялёным аліўным дзервам, харошым, з добраю садавіною', але пры гуку вялікае буры Ён раскладзець цяпло на ім і паломе галузы яго. 17 Бо СПАДАР войскаў, што пасадзіў цябе, вымавіў ліха на цябе за ліха дому Ізраелявага а дому Юдзінага, каторае яны ўчынілі сабе, квелячы Мяне да гневу кадзеньням Ваалу".
18 І СПАДАР даў імне веданьне, і я ведаю; тады Ты паказаў імне ўчынкі іхныя. 19 Але я, як баранчык альбо цялё-бычок, ведзены на зарэз, і я ня ведаў, што яны задумляюць змову на мяне, кажучы: „Зьнішчыма дзерва з пладамі яго і адатнем яго ад зямлі жывых, каб і наперад імя яго не менавалі". 20 Але Ты, СПАДАРУ, Божа множасьці, што судзіш справядліва, што прабуеш ныркі а сэрца, дазволь імне бачыць помсту Тваю на іх, бо Табе я абясьціў справу сваю.
Затым гэтак кажа СПАДАР празь людзёў Анафофу, што шукаюць жыцьця твайго, кажучы: „Не праракай імям СПАДАРОВЫМ, каб ты не памер ад рукі нашае".
Затым гэтак кажа СПАДАР войскаў: „Вось, Я даведаюся да іх: маладзёны памруць ад мяча; сынове іхныя а дачкі іхныя памруць з галадові. 23 І ня будзе астачы ад іх, бо Я навяду ліха на людзёў Анафофу ў годзе даведаньня да іх".
1 Справядлівы Ты, СПАДАРУ, як я адзываюся да Цябе; буду праз суды гутарыць із Табою: чаму дарогу нягодных робіш дасьпешнаю, і шчасьлівыя ўсі тыя, што дзеюць вельма ізрадліва? 2 Ты пасадзіў іх, і яны ўкараніліся, растуць і даюць плод; Ты блізка ў вуснах іхных, але далёка ад нырак іхных. 3 А мяне, СПАДАРУ, Ты знаеш; Ты бачыў мяне і выпрабаваў сэрца мае да Цябе. Пажані іх, як авечкі на зарэз, і акануй іх на дзень забіцьця.
4 Пакуль будзе зямля ў жалобе, і трава на ўсіх палёх сохці за нягоднасьць тых, што жывуць на ёй? зьвяры зьнішчаны і птушкі, бо яны казалі: „Ён ня бача нашага апошняга канца". 5 „Калі ты бяжыш ізь пяхотнымі, і яны стамавалі цябе, дык як будзеш супарстваваць із коньмі? І калі ў супакойнай зямлі ты бясьпечны, дык што будзеш рабіць у часе паводкі Ёрдану? 6 Бо нават браты твае й дом айца твайго, нават яны абходзяцца ізрадліва з табою; таксама яны зяваюць за табою. Нявер ім, дарма што яны гукаюць харошае табе". 7 „Я пакінуў дом Свой, кінуў спадак Свой, любовае душы Сваёй даў у руку не́прыяцеляў ейных. 8 Спадак Мой стаў Імне як леў у лесе, ён крычыць на Мяне; за тое Я зьненавідзіў яго. 9 Ці калярыстаю птушкаю ёсьць Імне спадак Мой? навокал яе птушкі на яе. Ідзіце, зьбярыцеся ўсі зьвераняты палявыя, прыйдзіце пажэрці. 10 Шмат якія пастухі спустошылі гарод Мой, патапталі нагамі дзель Маю, абярнулі Маю любовую дзель у запушчаную пустыню, 11 Спустошылі яе, спустошаная яна ў жалобе перад Імною, бо нікому не ляжыць на сэрцу. 12 Глабаньнікі прышлі на ўсі ўзгор'і пустыні, бо меч у СПАДАРА, і ён жарэць ад канца зямлі аж да канца зямлі; няма супакою ніякаму целу. 13 Яны сеялі пшонку, але пажалі цернь; без патрэбы высіляліся, а не скарысталі; і будзеце засарамочаны ад прыбыткаў сваіх, ад полаў гневу СПАДАРОВАГА".
14 Гэтак кажа СПАДАР праз усіх ліхіх суседзяў Маіх, што чапаюць спадак, каторы Я прызначыў спа́сьці люду Свайму Ізраелю: „Абач, Я вырву іх ізь зямлі іхнае і дом Ізраеляў вырву з памеж іх. 15 І станецца па вырваньню іх, што Я зьвярну й зжалюся над імі, і зьвярну кажнага на спадак ягоны й кажнага - на зямлю ягоную. 16 І станецца, калі яны будуць улегліва вучыцца дарогаў люду Майго, прысягаць імям Маім: ,Жыў СПАДАР!' як яны вучылі люд Мой прысягаць Ваалам, - тады яны будуць умешчаны сярод люду Майго. 17 Калі ж ня будуць слухнянымі, я супоўна вырву а зьнішчу такі народ, кажа СПАДАР".
1 Гэтак кажа Імне СПАДАР: „Ідзі, спраў сабе лянны пояс, і паперажы ім сьцёгны свае, і ў ваду не кладзі яго". 2 Дык я справіў пояс, подле слова СПАДАРОВАГА, і паперазаў ім сьцёгны свае. 3 І было слова СПАДАРОВА да мяне другім наваратам, кажучы: 4 „Вазьмі пояс, каторы ты справіў, што на сьцёгнах тваіх, і ўстань, ідзі да Еўфрату, і схавай яго там у раськепіне ска́лы". 5 І пайшоў я, і схаваў яго ля Еўфрату, як расказаў імне СПАДАР. 6 І сталася пры канцу шмат якіх дзён, што СПАДАРкажа імне: „Устань, ідзі да Еўфрату й вазьмі пояс стуль, каторы я расказаў табе схаваць там". 7 Тады я пайшоў да Еўфрату, выкапаў і ўзяў пояс ізь месца, ідзе я схаваў яго, і вось, пояс папсаваўся, быў на нішто негадзячы.
8 І было слова СПАДАРОВА да мяне, кажучы: 9 „Гэтак кажа СПАДАР: гэтак Я папсую пыху Юдэі й вялікую пыху Ерузаліму: 10 Гэты благі народ, што адмовіўся слухаць слоў Маіх, што ходзе ў вупорлівасьці сэрца свайго і ходзе за іншымі багамі, каб слухаць іх а сьціць іх, станецца як гэты пояс, каторы на нішто ня годзіцца; 11 Бо як бліжыцца пояс да сьцёгнаў чалавека, так дабліжыў Я да Сябе ўвесь дом Ізраеляў а ўвесь дом Юдзін, агалашае СПАДАР, каб яны былі людам Маім, і дзеля імені, і дзеля хвалы, і дзеля пазору, але яны ня слухалі. 12 Затым кажы ім гэтыя словы: .Гэтак казаў СПАДАР, Бог Ізраеляў: „Кажны скураны мех напаўняюць віном"', і яны скажуць табе : ,Хіба мы напэўна ня ведаем, што кажны скураны мех напаўняюць віном?' 13 Тады ты кажы ім: ,Гэтак казаў СПАДАР: вось, Я напоўню п'янчаньням усіх жыхараў гэтае зямлі, і каралёў, што сядзяць на пасадзе Давідавым, і сьвятароў, і прарокаў, і ўсіх жыхараў Ерузаліму; 14 І разаб'ю іх адзін аб адзін, нават бацькоў і сыноў разам, агалашае СПАДАР, ня зьмілўюся, не пажалею й ня буду мець спагады, каб ня зьнішчыць іх' ".
15 Слухайце а ўважайце; ня будзьце пыхатыя, бо СПАДАР казаў. 16 Дайце хвалу́ СПАДАРУ, Богу свайму, уперад чымся сьцямнее, чымся ногі вашы спатыкаюцца на цемных горах; пакуль вы спадзяіце́ся сьвятліні, Ён аберне яе ў сьцень сьмерці, у вялікую цямноту. 17 Але, калі вы не паслухаеце гэтага, душа мая будзе плакаць у патайных месцах з прычыны пыхі, і плачма буду плакаць, і выльле вока мае сьлізу; бо ў палон ўзята чарада СПАДАРОВА. 18 Кажы караля а караліцы маці: „Паніжчася, сядзьце, бо зышла з галоў вашых карона пазору вашага". 19 Паўднявыя месты зачынены, і ніхто не адчыне; усю Юдэю завядуць у палон, чыста возьмуць у палон. 20 „Узьніміце вочы свае й глядзіце на йдучых із поўначы: ідзе стада, што была дана табе, драбны статак пазору твайго? 21 Што скажаш ты, як Ён пакарае цябе ? бо ты прыўчыла іх за галоўных вайводцаў; ці ня схопяць цябе болі, як парадзіху ў трудненьню? 22 І калі ты скажаш у сэрцу сваім: ,За што стрэла гэта мяне?' - За велічыню бяспраўя твайго раскрыты крысы твае, і над пятамі тваімі зроблена ўсілства. 23 Ці можа Ефіоплнні́н адмяніць скуру сваю альбо леапард - плямы свае? ці таксама вы можаце рабіць добрае, калі вы прывучаны рабіць блага? 24 Расьцярушу́ іх, як ўмецьце, разьвяванае ветрам пустыні. 25 Гэта доля твая, дзель, адмераная табе ад Мяне, агалашае СПАДАР, бо ты забылася Мяне й спадзявалася на ману. 26 Затым Я падыйму крысы твае на від твой, каб паказаўся сорам твой. 27 Чужалоства а ірзаньне твае, жадлівае бязулства твае на ўзгорках палёў, брыды твае я бачыў. О, бяда табе, Ерузаліме ! Ці ты ачысьцішся ? Калі ж яшчэ пасьлей?"
1 Было слова СПАДАРОВА Ярэме з прыгоды сухмяню. 2 „У жалобе Юдэя, і брамы яе кволеюць, шчарнелі як зямля, і галашэньне Ерузаліму ўзышло. 3 Панове іхныя пасылаюць сваю моладзеж вады; яны прыходзяць да ямаў, не знаходзяць вады; зварачаюцца з пустым судзьдзям сваім, яны засароміўшыся, і чырванеюць, і накрываюць галавы свае. 4 Затым што зямля патрэскалася, бо ня было дажджу на зямлі, ралейнікі засароміўшыся, яны накрываюць галавы свае. 5 Нават лань на полю родзе й пакідае, бо няма травы. 6 Дзікі́я аслы стаяць на ўзгорках, глытаюць паветра, як шакалы; зацьмелі вочы іхныя, бо няма травы. 7 Хоць бяспраўі нашы сьветчаць на нас, СПАДАРУ, чыні дзеля імені Свайго; бо адступніцтваў нашых шмат, супроці Цябе ізграшылі мы. 8 Надзея Ізраелява й Спасе ягоных у часе бяды! чаму Ты, як чужы, на зямлі гэтай, як падарожны, што прытуліўся, каб пераначаваць? 9 Чаму Ты - як людзіна зумеўшыся, як дужасіл, каторы ня можа ратаваць? Ты, СПАДАРУ, адылі, сярод нас, і імям Тваім мы завемся: не пакідай нас".
10 Гэтак кажа СПАДАР люду гэтаму: „Яны любяць блудзіць і ня ўдзержуюць ног сваіх, за тое СПАДАР ня прыяе ім, і цяпер успамінае бяспраўе іхнае, і карае іх за грахі".
11 І сказаў імне СПАДАР: „Ты не маліся за гэты люд на дабро яму. 12 Як яны будуць поставаць, Я не паслухаю галашэньня іхнага; і як абракуць усепаленьні а хлебныя аброкі, Я не папрыяю ім, але мячом а галадоўю а ліпучкаю Я выгублю іх". 13 І я сказаў: „Ах Спада́ру СПАДАРУ! вось, прарокі кажуць ім: ,Вы не абачыце мяча, і галадові ня будзе ў вас, бо запраўдны мір Я дам вам на гэтым месцу' ".
14 Тады СПАДАР сказаў імне: „Прарокі праракаюць ману імям Маім: Я не пасылаў іх, не расказаў ім ані гу́каў да іх; яны праракаюць хвальшывыя відзені а варожбы а рэчы бязвартыя, хвальшы сэрца свайго яны праракаюць вам.
15 „Затым гэтак кажа СПАДАР праз прарокаў: яны праракаюць імям Маім, як Я не пасылаў іх, і яны гу́каюць: ,Мяча а галадові ня будзе на гэтай зямлі': мячом а галадоўю будуць выгублены прарокі гэтыя. 16 І люд, катораму яны праракаюць, выкінены будзе на вуліцы Ерузаліму ад галадові а мяча, і ня будзе каму хаваць іх, - іх, жонкі іхныя, і сыноў іхных, і дачкі іхныя; бо Я выльлю на іх нягоднасьць іхную. 17 І кажы ім гэтае слова: ,Вочы мае ліце сьлізу дзень і ноч і не пераставайце; бо вялікім патрышчаньням патрышчана дзеўка, дачка люду майго, вельма балючаю ранаю. 18 Калі йду на поле, во забітыя мячом; уходжу ў места, і во змоглыя з галадові; нават прарока а сьвятар цягаюцца па зямлі, ды ня ведаючы, што рабіць' ".
19 Хіба Ты чыста адхінуў Юду? хіба душа Твая збрыдзіла Сыён? Нашто Ты выцяў нас так, што няма ачуняньня? Спадзяемся супакою - і дабра няма; часу ачуняньня - і вось жах. 20 Ведаеш, СПАДАРУ, нягоднасьць нашу, бяспраўе айцоў нашых; бо мы ізграшылі перад Табою. 21 Дзеля імені Свайго не пабрыдзься і не засаром пасаду славы Свае: успомні, ня ўзрушай змовы Свае з намі. 22 Ціж ё меж марнот народаў, што могуць учыніць дождж? альбо могуць нябёсы даць лівуны? ці ня Ты гэта, СПАДАРУ, Божа наш? І мы спадзяемся на Цябе, бо Ты ўчыніў усе гэта.
1 І сказаў імне СПАДАР: „Хоць бы стаў Масей а Самуйла перад відам Маім, то й тады душа Мая ня будзе з гэтым людам; адашлі іх ад віду Майго, няхай адыймуць. 2 А калі яны скажуць табе: ,Куды нам ісьці?' дык скажы ім: ,Гэтак кажа СПАДАР: „Хто апанаваны на сьмерць, няхай ідзець на сьмерць; хто пад меч, - пад меч; хто на голад, - ва голад; і хто ў палон, - у палон". 3 І даведаюся да іх чатырма родамі, агалашае СПАДАР: мячом забіваць, сабакамі ірваць, птушкамі нябёснымі й зьвярмі земнымі, каб жэрці а нішчыць. 4 І Я аддам іх на дрыжэньне да ўсіх каралеўстваў зямлі за Манаса Гэзэчонка, караля Юдэйскага, за тое, што ёв зрабіў у Ерузаліме; 5 Бо хто пажалее цябе, Ерузаліме, альбо хто будзе спагадаць табе? альбо хто зьвернецца да цябе з пытаньням, ,Як маецеся?' 6 Ты пакінуў Мяне, кажа СПАДАР, пайшоў назад; за тое Я выцягнуў руку Сваю на цябе, і зьнішчу цябе: Я прыстаў жалець. 7 І Я разьвею іх веялкаю па брамах зямлі, спабуду іх дзяцей, зьнішчу люд Свой; бо яны не зьвярнуліся з дарогаў сваіх. 8 Удоваў іхных у Мяне болей, чымся пяску морскага; Я прывяду на маткі маладзёнаў зьнішчэньне ў палудзень, ўчыню, каб напалі на іх зьнецікі гнеў а спалох. 9 Тая, што нарадзіла сямёра, скволела, выдыхнула дух свой; сонца зайшло яшчэ ўдзеяь; засарамочаная а паганбеная. І засталых ізь яе аддам пад меч перад не́прыяцельмі іхнымі, агалашае СПАДАР".
10 Бяда імне, маці мая, што ты нарадзіла мяне чалавекам пярэчыстым а супорлівым з усёй зямлёю. Нікому не пазычаў я на працэнты, і ні ў кога не пазычаў на працэнты, але кажны зь іх мяне клінець.
11 СПАДАР сказаў: „Ці не пакінуў Я цябе на дабро і ці ня буду Я прычыняцца за цябе ў часе ліхім і ў часе ўціску перад не́прыяцелям тваім? 12 Ці можа зялеза патрышчыць паўночныя зялеза а медзь ? 13 Маемасьць тваю а скарбы твае Я аддам на глабаньне дарма, за ўсі грахі твае ў вусіх граніцаў тваіх. 14 І перавяду варагоў тваіх да зямлі, каторае ты ня знаеш; бо цяпло, што ўгарэлася ў гневе Маім, будзе паляць на вас".
15 Ты знаеш, СПАДАРУ: успомні мяне і даведайся да мяне, і памсьці перасьледава́ньнікам маім за мяне. У даўгой цярплівосьці Сваёй не забірай мяне, ведай, што меў я вярненьне за Цябе. 16 Знойдзены словы Твае, і я ізьеў іх; і былі імне словы Твае радасьцяй а пацехаю сэрца майго; бо я названы імям Тваім, СПАДАРУ, Божа войскаў! 17 Я не сядзеў у збору насьміханьнікаў ані весяліўся; з прычыны рукі Твае я сядзеў адзінотным, бо Ты напоўніў мяне абурэньням. 18 Чаму боль мой кажначасны, і рана мая невылячальная, не паддаецца гаеньню? Ці Ты будзеш імне як зводны цурэй, як воды няпэўныя?
19 На гэта адказаў СПАДАР: „Калі ты навернешся, тады Я ізноў прывярну цябе, ты будзеш стаяць перад Імною; і калі ты вылучыш дарагое зь бескарысьця, ты будзеш як Мае вусны; яны зьвернуцца да цябе, але ня ты зьвернешся да іх. 20 І Я зраблю цябе супроці гэтага люду абароннаю мядзянаю сьцяною; яны будуць ваяваць із табою, але ня здолеюць цябе; бо Я з табою, спасець цябе і ратаваць цябе, агалашае СПАДАР. 21 І выбаўлю цябе з рукі нягодных, і адкуплю цябе з рукі страшных".
1 І было да мяне слова СПАДАРОВА, кажучы: 2 „Не бяры сабе жонкі, і няхай ня будзе ў цябе сыноў альбо дачок на месцу гэтым; 3 Бо гэтак кажа СПАДАР праз сыноў а праз дачкі, што нарадзіліся на месцу гэтым, і праз маткі іхныя, што нарадзілі іх у зямлі гэтай: 4 Балючымі сьмерцямі памруць яны; ня будуць па іх мець жалобы ані будуць іх хаваць, будуць як тый гной на відзе зямлі; і ад мяча а галадові загінуць яны, і трупы іхныя будуць жырам птуству нябёснаму і зьверу земнаму;
5 „Бо гэтак кажа СПАДАР: ня ўходзь да дому плачу і ня йдзі галасіць ані цешыць іх, бо Я адняў ад гэтага люду супакой Свой, агалашае СПАДАР, нават міласэрдзе а спагадлівасьць. 6 І памруць вялікія й малыя на гэтай зямлі; ня будуць пахаваны, і ня будуць плакаць па іх ані рэзацца, ані зробяць сабе лысіны па іх. 7 І ня будуць ім ламіць хлеб у жалобе, каб пацешыць яго па нябошчыку, і не пададуць ім піць чару пацяшэньняў па айцу ягоным і па маці ягонай. 8 Не хадзі таксама да дому чэсьці, каб сядзець ізь імі, есьці а піць;
9 „Бо гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: Гля, Я зраблю, што перастане на месцу гэтым на ачох вашых і за дзён вашых голас радасьці а голас весялосьці, голас князя маладога а голас княгіні маладое. 10 І будзе, як ты абесьціш люду гэтаму ўсі словы гэтыя, і яны скажуць табе: ,За што СПАДАР вымавіў на нас усе гэта вялікае ліха? альбо што за бяспраўе ваша? альбо што за грэх наш, каторым мы ізграшылі СПАДАРА, Бога нашага?' 11 І скажы ім: ,За тое, што айцове вашы пакінулі Мяне, прагалашае СПАДАР, і хадзілі за іншымі багамі, і служылі ім, і кланяліся ім, а Мяне пакінулі і Права Майго не дзяржалі. 12 А вы робіце горш, чымся айцове вашы, і вось, кажны з вас ходзе подле ўпорлівасьці ліхога сэрца свайго, каб ня слухаць Мяне. 13 І выкіну вас із гэтае зямлі да зямлі, што ня знаеце вы ані айцове вашы; і там будзеце служыць багом іншым дзень і ноч; там Я не зраблю вам ласкі'.
14 „Затым вось, настаюць дні, агалашае СПАДАР, і ня будуць казаць ужо: ,Жыў СПАДАР, што ўзьвёў сыноў Ізраелявых ізь зямлі Ягіпецкае'; 15 Але: ,Жыў СПАДАР, што ўзьвёў сыноў Ізраелявых із паўночнае зямлі і із усіх земляў, куды Ён прагнаў іх'; бо Я зьвярну іх да зямлі іхнае, каторую Я даў айцом іхным.
16 „Вось, Я шлю шмат рыбнікаў, агалашае СПАДАР, і выдаваць іх; адлі́ пашлю шмат паляўнічых, і яны будуць паляваць на іх із кажнае гары, з кажнага узгорку і з раськепінаў скалаў; 17 Бо вочы Мае на ўсіх дарогах іхных: яны ня ўтоены ад віду Майго, і бяспраўе іхныя не схаваны ад аччу Маіх. 18 І перш удвая адплачу ім за бяспраўі іхныя а за грэх іхны, бо яны збудзенілі зямлю Маю трупамі брыдаў сваіх і агідамі сваімі напоўнілі спадак Мой".
19 СПАДАРУ, сіла мая а горад мой а прытулішча мае ў дзень не́марасьці! да Цябе прыйдуць народы з канцоў зямлі й скажуць: „Айцом вашым спала адно мана, марнасьць, і няма ў іх карысьці20 Ці можа чалавек сам сабе зрабіць багі ? а яны не багі!" 21 „Затым, вось, Я паведамлю гэтым разам, зраблю, што яны пазнаюць руку́ Маю а Сілу Маю, і яны пазнаюць, што імя Мае: СПАДАР".
1 „Грэх Юды напісаны зялезным пяром, войстрым канцом дыямэнту, выразаны на табліцах сэрца іхнага і на рагох аброчнікаў вашых; 2 Затым помняць сынове іхныя аброчнікі свае й гаі свае ля кажнага зялёнага дзерва на высокіх узгорках. 3 Гара Мая на полю, маемасьць тваю, усі скарбы твае на глабаньне аддам, узвышшы твае - за грахі ў вусіх граніцах тваіх. 4 І ты, нават ты сам аддасі спадак свой, каторы Я даў табе; і Я ўчыню, што ты будзеш служыць не́прыяцелям сваім у зямлі, каторай ты ня знаў; бо ўгарэлася цяпло гневу Майго, на векі будзе гарэць".
5 Гэтак кажа, СПАДАР: „Праклятая тая людзіна́, што спадзяецца на чалавека і робе цела цаўём сваім, а ад СПАДАРА адварачаецца сэрца ейнае. 6 Яна будзе - як яленец на пустыні, і не абача прыходзячага дабра, і аселіцца на выпятралых месцах, на пустыні, у зямлі салонай а незаселенай.
7 „Дабраславёная людзіна́, што спадзяецца на СПАДАРА, і каторае надзея СПАДАР; 8 Бо яна, як дзерва, пасаджанае ля вады й пускаючае карэньне свае ля цур'я, і не баіцца, як настане вар; лісьцё яго зелянее, і ў сухі год яно ня журыцца і не перастаець даваць плады". 9 Найзваднейшае за ўсе сэрца й небясьпечнае: хто пазнае яго? 10 „Я, СПАДАР, скумаю сэрца, правую ныркі, каб даць кажнаму подле дарогаў ягоных, подле пладоў учынкаў ягоных".
11 Курапата нясецца, але ня выседжуе, так тый, хто прыдбае́ць багацьце ня згодна з правам: ён страце яго ў палавіцы дзён сваіх і дурням будзе на канцу сваім. 12 Славуты пасад на вышыні - здаўна ё месца сьвятыні нашае. 13 СПАДАРУ, надзея Ізраелява! усі, што пакідаюць Цябе, будуць засаромлены; тыя, што адвярнуліся ад Цябе, будуць запісаны на зямлі, бо яны пакінулі жарало жывых водаў, СПАДАРА.
14 Уздараві мяне, СПАДАРУ, і я буду здаровы; спасі мяне, і я буду спасёны; бо Ты хвала́ мая. 15 Вось, яны кажуць імне: „Ідзе слова СПАДАРОВА? Хай жа яно прыйдзе". 16 Што да мяне: я не сьпяшаўся быць пастыром за Табою, не жадаў небясьпечнага дня, Ты ведаеш; тое, што вышла з вуснаў маіх, было перад Табою. 17 Ня будзь спалохам імне, надзея мая ў дзень ліха! 18 Няхай засаромяцца тыя, што перасьляду́юць мяне, а я не засаромлюся; няхай яны лякаюцца, а я ня буду лякацца; навядзі ва іх дзень ліха й патрышчы іх падвойным трышчаньням.
19 Гэтак сказаў імне СПАДАР: „Пайдзі й стань у браме сыноў люду, пераз каторую ўходзяць каралі Юдэйскія і пераз каторую яны выходзяць, і ў вусіх брамах Ерузалімскіх, 20 І скажы ім: .Слухайце слова СПАДАРОВАГА вы, каралі Юдэйскія, і ўся Юдэя, і ўсі жыхары Ерузаліму, што ўходзіце гэтымі брамамі: 21 Гэтак кажа СПАДАР: рупцеся праз душы свае і не насіце цяжараў у дзень сыботні ані ўносьце іх пераз брамы ерузалімскія; 22 І ня выносьце цяжараў з дамоў сваіх у дзень сыботні, і ніякае работы не рабіце, але сьвяціце дзень сыботні, як Я расказаў айцом вашым, 23 Але яны ня слухалі ані нахінулі вуха свайго, але закалянілі завыек свой, каб ня чуць і ня прыймаць навукі. 24 І станецца: калі вы шчыра будзеце слухаць Мяне, агалашае СПАДАР, не насіць цяжараў пераз брамы гэтага места ў дзень сыботні, але будзеце сьвяціць сыботні дзень, каб не рабіць ніякае работы ў ім; 25 Тады будуць уходзіць у брамы гэтага места каралі а князі, што сядзяць на пасадзе Давідавым, езьдзіць цялежкамі а конна, яны а князі іхныя, мужы Юдэі а жыхары Ерузаліму, і места гэтае застанецца на векі. 26 І будуць прыходзіць ізь местаў Юдэйскіх, з аколіцаў Ерузаліму, і ізь зямлі Веняміновае, і зь нізіны, і з гары, і з паўдня, прыносячы ўсепаленьне а аброкі а хлебныя аброкі а кадзіла а аброкі падзякі да дому СПАДАРОВАГА. 27 Але калі вы не паслухаеце Мяне, каб сьвяціць дзень сыботні і не насіць цяжару, і ня ўходзіць у брамы ерузалімскія ў сыботні дзень, тады Я зацяплю цяпло ў брамах яго, і яно пажарэць палацы ерузалімскія, і не пагасьне' ".
1 Слова, што было да Ярэмы ад СПАДАРА, кажучы: 2 „Устань і выйдзі да дому ганчаровага, і там дам табе пачуць словы Мае". 3 І зышоў я да дому ганчаровага, і вось, ён робе работу на камянёх. 41 папсавалася гліняная судзіна́, што ён зрабіў, у руццэ ганчаровай; тады ён ізноў зрабіў судзіну другую, якую было зьлюб ганчару зрабіць.
5 І было слова СПАДАРОВА да мяне, кажучы: 6 „Доме Ізраеляў, ці не магу Я зрабіці з вамі, як гэты ганчар? агалашае СПАДАР: вось, як гліна ў руццэ ганчаровай, так вы ў руццэ Маёй, доме Ізраеляў.
7 „Рэдчас Я скажу праз народ а праз каралеўства, каб вырваць а разьбіць а выгубіць; 8 А калі навервецца тый народ ад ліха свайго, праз каторае Я казаў, Я пажалею ліха, што Я маніўся зрабіць ім.
9 „Рэдчас Я скажу праз народ а каралеўства, каб збудаваць а пасадзіць яго; 10 Калі ён зробе ліха ў ваччу Маім, што не паслухае голасу Майго, тады Я пажалею дабра, праз каторае Я казаў, што зраблю яму.
11 „Дык цяпер гукай жа мужом Юды а жыхарам Ерузаліму, кажучы: ,Гэтак кажа СПАДАР: вось, Я гатую вам няшчасьце і абдумую заме́р супроці вас; затым кажны зьвярніцеся зь ліхое дарогі свае і папраўце дарогі свае а ўчынкі свае'. 12 Але яны кажуць: ,Нельга, бо мы будзем хадзіць за падумкамі сваімі, і кажны подле ўпорлівасьці ліхога сэрца свайго дзеяць будзе'.
13 „Затым гэтак кажа СПАДАР: папытайцеся ж у народаў, хто чуў падобнае; вельма страшна зрабіла дзеўка Ізраелява. 14 Ці сьнег лібанскі пакіне палявыя ска́лы? хіба высахнуць сьцюдзёныя воды, з чужыны цякучыя? 15 А люд Мой забыўся Мяне, яны кадзілі марнасьці; і яны спатыкаліся на дарогах сваіх, сьцежках старавечных, і хадзілі сьцежкамі прыдарожнымі, дарогамі няўладжанымі, не гасьцінцамі, 16 Робячы жах із свае зямлі, кажначасны сьвіст; кажны, што пройдзе ля яе, зумеецца а паківае галавою сваёю. 17 Як усходнім ветрам, Я разьвею іх перад не́прыяцелям; завыйкам, а ня відам, пакажуся ім у дзень няшчасьця іхнага".
18 І сказалі яны: „Прыйдзіце, выдумайце штось на Ярэму; бо не загінула права ў сьвятара, ані рада ў мудрыца, ані слова ў прарокі; Прыйдзіце, і вытніма яго языком, і ня будзем зважаць на ніякія словы ягоныя". 19 Зваж на мяне, СПАДАРУ, і пачуй голас праціўнікаў маіх. 20 Ці плацяць ліхам за дабро ? бо яны выкапалі яму на душу́ маю. Успомні, што я стаў перад Табою, каб гукаць добрае за іх, адхінуць гнеў Твой ад іх. 21 За тое аддай сыноў іхных галадові і аддай іх мячу, і няхай жонкі іхныя будуць спабытымі дзяцей а ўдовамі, і няхай мужоў іхных стрэне сьмерць, маладзёны іхныя будуць забіты мячом у бітве́. 22 Няхай будзе чуць галашэньне з дамоў іхных, як Ты зьнецікі навядзеш на іх вятку за тое, што выкапалі яму, каб злавіць мяне, схавалі па́садку пад ногі мае. 23 Ты, адылі, СПАДАРУ, ведаеш усю іх ізраду на мяне, каб забіць мяне; не даруй бяспраўя іхнага ані вытры грэху іхнага перад відам Сваім, але няхай яны спатыкнуцца перад Табою, у часе гневу Свайго дзей ізь імі.
1 Гэтак кажа СПАДАР: „Ідзі й купі жбан ганчарнага вырабу, і вазьмі із старцоў люду і із старцоў сьвятарскіх, 2 І пайдзі на даліну́ сына Гінномавага, каторая ля брамы Гаршыт, і агаласі там словы, што Я скажу табе, 3 І скажы: .Слухайце слова СПАДАРОВА, каралі Юдэйскія а жыхары Ерузаліму: гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: вось, я навяду ліха на гэтае месца, каторае хто пачуе, зазьвініць яму ў вушшу; 4 Бо яны пакінулі Мяне і зрабілі чужым месца гэтае, кадзячы на ім іншым багом, каторых ня зналі ані яны, ані айцове іхныя, ані каралёве Юдэйскія, і напоўнілі месца гэтае крывёю нявінных, 5 Збудавалі таксама ўзвышшы Ваалу, паліць сыноў сваіх цяплом на ўсепаленьні Ваалу, чаго Я не расказаў ані казаў, ані прыйшло Імне ўдум.
6 „ ,За тое, вось, настануць дні, кажа СПАДАР, што наперад гэтага месца ня будуць зваць Тофет ані даліною сына Пінномавага, але Даліною Забіўства. 7 І Я ў нішто абярну раду Юдэі а Ерузаліму на месцу гэтым, і ўчыню, што яны падуць ад мяча перад не́прыяцельмі сваімі і ад рукі тых, што шукаюць душаў іхных, і аддам трупы іхныя на жыр птуству нябёснаму а зьверу земнаму. 8 І ўчыню места гэтае зуменьням а сьвістам; кажны, што будзе праходзіць, зумеецца а сьвісьне з прычыны ўсіх болькаў яго. 9 І зраблю, што яны будуць есьці цела сыноў і цела дачок сваіх; і кажны будзе есьці цела прыяцеля свайго ў ваблозе а ў вуціску, каторым сьціснуць іх непрыяцелі іхныя і тыя, што шукаюць душаў іхных'. 10 Тады разьбі жбан на аччу мужоў, што пойдуць із табою, 11 І скажаш ім: ,Гэтак кажа СПАДАР войскаў: гэтак Я разаб'ю люд гэты й места гэтае, як хто разьбівае судзіну́ ганчарову, каторае нельга сцаляваць, і будуць хаваць іх у Тофеце, бо няма месца хаваць. 12 Гэтак зраблю Я месцу гэтаму, агалашае СПАДАР, і жыхарам яго; і зраблю гэтае места, як Тофет. 13 І будуць дамы ерузалімскія і дамы каралёў юдэйскіх нячыстыя, як месца Тофет - усі дамы, на каторых стрэхах хадзілі ўсяму войску нябёснаму і ўзьлівалі ўзьліваньне чужым багом' ".
14 І прышоў Ярэма з Тофету, куды паслаў яго СПАДАР праракаць, і стаў на панадворку дому СПАДАРОВАГА, і сказаў усяму люду:
15 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: вось, Я навяду на гэтае места а на ўсі местачкі яго ўсе ліха, што Я вымавіў на яго, бо 16 яны закалянілі завыйкі свае, каб не маглі чуць словаў Маіх".
1 І пачуў Пашгур Імеронак, сьвятар, каторы быў галоўным дамаверам дому СПАДАРОВАГА, што Ярэма праракаў гэтыя словы; 2 І біў Пашгур Ярэму прароку, і пасадзіў яго ў вязьніцу, што ў верхняй браме Веняміновай, каторая ля дому СПАДАРОВАГА. 3 І сталася назаўтрае, што Пашгур вывеў Ярэму зь вязьніцы, і сказаў яму Ярэма: „СПАДАР не назваў цябе Пашгуром, але Жахам Адусюль;
4 „Бо гэтак кажа СПАДАР: вось, Я ўчыню цябе жахам сабе самому і ўсім любячым цябе, і падуць яны ад мяча непрыяцеляў сваіх, і вочы твае будуць бачыць гэта; і ўсю Юдэю Я аддам у руку караля Бабілёнскага, і ён завядзець іх у палон да Бабілёну, і зра́зе іх мячом. 5 Я таксама перадам усе багацьце гэтага места і ўсю гарапашнасьць яго, і ўсі дарагія рэчы яго, і ўсі скарбы каралёў юдэйскіх у руку не́прыяцеляў іхных, каторыя паглабаюць іх, і возьмуць іх, і прывядуць іх да Бабілёну. 6 І ты, Пашгуру, і ўсі, што жывуць у доме тваім, пойдзеце ў палон; і прыйдзеш да Бабілёну, і памрэш там, і будзеш пахаваны там, ты а ўсі любячыя цябе, каторым ты праракаў ману".
7 Ты намаўляў мяне, СПАДАРУ, і я быў намоўлены; Ты дужшы за мяне, і Ты здужаў; я стаў пасьмехам увесь дзень, кажны сьмяецца зь мяне; 8 Бо, як толькі я загу́каю, я галашу, праз ўсілства а глабаньне гука́ю; з гэтае прычыны слова СПАДАРОВА стала імне вярненьням а пасьмехам кажнага дня. 9 Тады я сказаў: „Я ня буду менаваць Яго ані наперад гукаць імям Ягоным", але яно сталася ў сэрцу маім як палаючае цяпло, зачыненае ў касьцёх маіх, і я стамаваўся ўзьдзержаваньням і ня мог; 10 Бо я чуў шмат чые абмовы, пагрозы адусюль: „Скажыце, і мы ўдамо каралю". Усі, што жывуць із імною ў супакою, падглядаюць сту́пы мае: „Можа ён прамовіцца ў чым, і мы пераможам яго, і помсьцім яму". 11 Але з імною СПАДАР, як страшны дужасіл; затым перасьледава́ньнікі мае спатыкнуцца і ня здолеюць; яны будуць вельма паганбены, бо ня будуць мець дасьпеху; паганьбеньне будзе вечнае, ніколі ня будзе забытае. 12 Але, СПАДАРУ войскаў, Ты прабуеш справядлівых, бачыш ныркі а сэрца. Няхай я абачу помсту Тваю над імі, бо Табе адкрыў справу сваю.
13 Пяіце СПАДАРУ, хваліце СПАДАРА, бо Ён вывальняе душу беднага ад рукі ліхадзеяў.
14 Пракляты дзень, каторага я радзіўся; дзень, каторага нарадзіла мяне маці мая, няхай ня будзе дабраславёны. 15 Праклятая тая людзіна, што азнайміла айцу майму, кажучы: „Сын нарадзіўся ў цябе", робячы яму вялікую радасьць. 16 І няхай будзе з гэнаю людзіною, як ізь местамі, каторыя СПАДАР абурыў і не пажалеў: і няхай чуе яна галашэньне нараніцы і крыкню паўднём; 17 Бо яна не забіла мяне ў вулоньню, так што маці мая была б маім гробам, і ўлоньне ейнае заўсёды цяжарным. 18 Чаму я вышаў з улоньня, каб бачыць працу і смутак, і каратаць дні свае ў сораме?
1 Слова, што было да Ярэмы ад СПАДАРА, як кароль Сэдэка прыслаў да яго Пашгура Малшанка а Софоню Маасэенка, сьвятара, кажучы: 2 „Папыталіся, калі ласка, праз нас у СПАДАРА, бо Невухадрэцар, кароль Бабілёнскі, ідзець на нас вайною; можа СПАДАР зьдзее штось такое, як усі Ягоныя чудосы, і тый адступе ад нас".
3 І сказаў ім Ярэма: „Гэтак скажыце Сэдэку: 4 ,Гэтак кажа СПАДАР, Бог Ізраеляў: гля, я абярну
назад ваенную зброю, што ў руках вашых, катораю вы ваюеце з каралём Бабілёвскім і з Хальдэямі, што аблягаюць вас вонках сьцяны, і зьбяру іх у сярэдзіне места гэтага; 5 І Я Сам буду ваяваць із вамі рукою выцягневаю і цаўём моцным, нават у гневе, пале і ў вялікім абурэньню; 6 І вытну жывучых у гэтым месьце, людзіну й статак: яны памруць ад вялікае ліпучкі. 7 І просьле гэтага, кажа СПАДАР, я аддам Сэдэку, караля Юдэйскага, а слугаў ягоных а люд а засталых у месьце гэтым ад ліпучкі, ад мяча а ад галадові, -- у руку́ Невухадрэцара, караля Бабілёнскага, і ў руку́ не́прыяцеляў іхных, і ў руку тых, што шукаюць душаў іхных; і ён зра́зе іх лязом мяча, ён не пашчаджае іх, не пажалее альбо не паспагадае'. 8 А люду гэтаму скажы: ,Гэтак кажа СПАДАР: гля, Я сулю вам дарогу жыцьця й дарогу сьмерці:
9 Хто застане́цца ў месьце гэтым, памрэць ад мяча а ад галадові а ад ліпучкі; а тый, што выйдзе й паддасца Хальдэям, што аблягаюць вас, будзе жыць, і душа ягоная будзе яму за здабытак; 10 Бо Я абярнуў від Свой супроці места гэтага, кажа СПАДАР, на ліха, а не на дабро, агалашае СПАДАР: яно будзе аддана ў руку́ караля Бабілёнскага, і спале цяплом'.
11 „А што да дому караля Юдэйскага, то слухайце слова СПАДАРОВА: 12 ,Доме Давідаў! гэтак кажа СПАДАР: справуйце суд нараніцы і вывальняйце глабанага з рукі ўцісканьніка, каб гнеў Мой не зьявіўся, як цяпло, і не запалаў, і няма гасячага, - за ліха ўчынкаў вашых'. 13 Гля, Я супроці цябе, жыхарка даліны, ска́ла раўніны, агалашае СПАДАР, каторыя кажаце: ,Хто зыйдзе на нас ? і хто ўвыйдзе ў гасподы нашы?' 14 Бо Я даведаюся да вас подле пладоў учынкаў вашых, агалашае СПАДАР, і запалю цяпло ў лесе тваім, і яно пажарэць усе навокал яго".
1 Гэтак кажа СПАДАР: „Зыйдзі да дому караля Юдэйскага, і моў там гэтае слова, 2 І кажы: ,Слухай слова СПАДАРОВА, каролю Юдэйскі, што сядзіш на пасадзе Давідавым, ты а слугі твае а люд твой, што ўходзе пераз гэтыя брамы. 3 Гэтак кажа СПАДАР: чыніце суд а справядлівасьць і вывальняйце глабанага з рукі ўцісканьніка, ня крыўдзьце, ня ўціскайце чужаземца, сіраты ані ўдавы, і крыві нявіннай не разьлівайце на гэтым месцу; 4 Бо калі вы запраўды споўніце гэтае слова, тады будуць уходзіць у брамы гэтага дому каралі, на пасадзе Давідавым седзячыя, цялежкамі а коньмі езьдзячыя, ён а слугі ягоныя а люд ягоны. 5 Але калі не паслухаеце слоў гэтых, то прысягаю Самым Сабою, агалашае СПАДАР, што дом гэты станецца разьвярненьням;
б „ ,Бо гэтак кажа СПАДАР праз дом каралёў Юдэйскіх: ты ў Мяне Ґілеад, галаве Лібану́; пэўна, адылі, што Я зраблю цябе пустынёю, месты незаселенымі. 7 І пасьвячу згубцаў супроці цябе, кажнага із зброяю ягонаю, і сьсякуць выборныя кедры твае, і кінуць у цяпло. 8 І пройдуць шмат якія народы па гэтым месьце, і скажуць адзін аднаму: „За што СПАДАР зрабіў так гэтаму вялікаму месту?" 9 Тады адкажуць: „За тое, што яны пакінулі змову СПАДАРА, Бога свайго, і кланяліся іншым багом, і служылі ім"' ".
10 Ня плачча па памерлым і ня ківайце галавою; але горка плачча па тым, што адыходзе, бо ён ніколі ня зьвернецца ані абача роднага краю.
11 Бо гэтак кажа СПАДАР праз Шалума Ёсянка, караля Юдэйскага, што караляваў замест Ёсі, айца свайго, і вышаў зь месца гэтага: 12 „Ён ужо ня зьвернецца сюды, 12 Бо ў месцу, куды яго завялі палоненікам, там памрэць і наперад гэтае зямлі не абача".
13 „Бяда таму, хто станове дом свой без справядлівасьці і пакоі свае бяз суду, прыяцеля свайго прынукае рабіць дарма і не аддаець яму заробленае платы, 14 Хто кажа: ,Я пастанаўлю сабе вялізны дом і прасторныя пакоі', і высякае сабе вокны, і шалюе кедрам, і малюе цынаборам. 15 Ці ты будзеш караляваць, што вяльмуешся кедрам? Айцец твой, ці ён ня еў і ня піў, але чыніў суд а справядлівасьць? Тады было добра яму. 16 Ён судзіў справу ўбогага а беднага тады добра. Ці ня гэта знача знаць Мяне? агалашае СПАДАР. 17 Але вочы твае а сэрца твае адно да га́льліваеьці, да разьліцьця нявіннае крыві і каб рабіць уціск а ўсілства".
18 Затым гэтак кажа СПАДАР празь Егоякіма Ёсянка, караля Юдэйскага: „Ня будуць галасіць па ім: ,Ах, мой браце!' альбо: ,Ах, сястра!' ня будуць галасіць па ім: ,Ах, спадару!' альбо: ,Ах, слава ягоная!' 19 Асьліным паховам ён будзе пахаваны, выцягнены а ганены за брамы Ерузаліму".
20 „Узыйдзі на Лібан і галасі, і на Вашане пусьці голас свой, і галасі ўв Аварыме; бо ўсі любячыя цябе патрышчаны. 21 Я казаў табе за дабрабыту твайго, але ты казаў: ,Не паслухаю'. Гэта дарога твая з маладосьці твае, што ты ня слухаеш голасу Майго. 22 Усіх пастыроў тваіх будзе пасьціць вецер, і любячыя цябе пойдуць у палон; напэўна тады ты будзеш засаромлены а паганбены за ўсі нягоднасьці свае. 23 Жыхарка Лібану́, што ў кедрах уеш гняздо свае! як ты будзеш стагнаць, як болі стрэнуць цябе, болі, як у родзячай!" 24 „Жыў Я, агалашае СПАДАР, хоць бы Хоня, сын Егоякіма́, караля Юдэйскага, быў пячатнаю жуковінаю на правіцы Маёй, Я, адылі, стуль зарву цябе 25 І аддам цябе ў руку́ тых, што шукаюць жыцьця твайго, і ў руку тых, чыіх відаў ты лякаешся, аж у руку Невухадрэцара, караля Бабілёнскага, і ў руку Хальдзяў. 26 І выкіну цябе а маці тваю, што нарадзіла цябе, да іншага краю, ідзе вы яе радзі́ліся, і там памрыце́. 27 А да зямлі, да каторае імкнецца душа іхная зьвярнуцца, туды яны ня зьвернуцца".
28 Нягож судзіна пагрэбаваная, патрышчаная чалавек гэты, Хоня? ці ён судзіна няпрыемная? за што ж яны выкінены, ён а насеньне ягонае, і ганены да зямлі нязнанай? 29 О зямля, зямля, зямля! слухай слова СПАДАРОВАГА. 30 Гэтак кажа СПАДАР: „Запішыце чалавека гэтага бязьдзетным, чалавекам, катораму не пашчасьце за дзён сваіх ; бо наперад нікому з насеньня ягонага не пашчасьце сядзець на пасадзе Давідавым ды яшчэ радзіць Юдэю".
1 „Бяда пастыром, што губяць а распуджа́юць авечкі пасты Мае", агалашае СПАДАР. 2 Затым гэтак кажа СПАДАР, Бог Ізраеляў, на пастыроў, што пасьвяць люд Мой: „Вы расьцярушылі стаду, распу́дзілі іх і не давяда́ліся да іх; вось, Я даве́даюся да вас за ліхія ўчынкі вашыя, агалашае СПАДАР. 3 І Я зьбнру астачу чарады Свае з усіх краёў, куды Я распу́дзіў іх, і зьвярну іх да селішчаў іхных, і яны будуць плодныя, і будуць мнажыцца. 4 І пастанаўлю пастыроў над імі, што будуць пасьціць іх, і яны ўжо ня будуць баяцца ані пужацца, ані губляцца, агалашае СПАДАР.
5 „Вось, настануць дні, агалашае СПАДАР, і ўзьніму Давіду Пагон справядлівы, і будзе караляваць Кароль, і дзеяць мудра, і будзе чыніць суд а справядлівасьць на зямлі. 6 За
дзён Ягоных спасецца Юда, і Ізраель будзе жыць бясьпечна; і во імя Ягонае, каторым Яго назавуць: ,СПАДАР - справядлівасьць наша'.
7 „Вось, настаюць дні, кажа СПАДАР, як ужо ня будуць казаць ,Жыў СПАДАР, Каторы ўзьвёў сыноў Ізраелявых ізь зямлі Ягінецкае', 8 Але: ,Жыў СПАДАР, Каторы ўзьвёў ;і Каторы вёў насеньне дому Ізраелявага з паўночнага краю а з усіх краёў', куды Я распу́дзіў іх, і яны будуць жыць на зямлі сваёй".
9 Праз прарокаў. Разрываецца сэрца ў нутру маім, усі косьці мае калоцяцца; я - як п'яны, як людзіна, каторую разабрала віно, дзеля СПАДАРА, дзеля сьвятых слоў Ягоных; 10 Бо зямля поўная чужаложнікаў, бо ад праклёнаў зямля плача; высахлі пасьцьбішчы пустыні, і быў бег іхны ліхі, і моц іхная - няпраўда; 11 „Бо таксама прарока а сьвятар двудушныя, нават у доме Сваім Я знашоў нягоднасьць іхную, кажа СПАДАР. 12 За тое дарога іхная будзе, як коўзкія месцы ў цямноце; яны пакаўзнуцца а паваляцца там, бо Я навяду на іх ліха ў годзе даведаньня іхнага, агалашае СПАДАР.
13 „І ў прарокаў самарскіх бачыў Я дурноту: яны праракалі Ваалам і ўвялі ў вабмылу люд Мой Ізраеля. 14 І ў прарокаў ерузалімскіх Я бачу жахлівае: дзеючы чужалоства, ходзяць у мяне і паддзержуюць рукі ліхадзеяў, каб ніхто зь іх не адварачаўся ад свае нягоднасьці; усі яны сталіся Імне - як Содома, і жыхары яго - як Ґомора". 15 Затым гэтак кажа СПАДАР войскаў праз прарокаў: „Вось, Я накармлю іх палыном і напаю іх жоўчнаю вадою, бо ад прарокаў ерузалімскіх пашыраецца двудушніцтва па ўсёй зямлі".
16 Гэтак кажа СПАДАР войскаў: „Ня слухайце слоў прарокаў, што праракаюць вам: яны дурняць вас, гу́каюць відзені сэрца свайго, ня з вуснаў СПАДАРОВЫХ. 17 Яны часта кажуць тым, што ўлегцы маюць Мяне: ,Казаў СПАДАР: супакой будзе ў вас'. І кажнаму, хто ходзе подле ўпорлівасьці сэрца свайго, кажуць: ,Ня стаяецца вам ліха;' " 18 Бо хто стаяў у радзе СПАДАРОВАЕ і бачыў і чуў слова Ягонае? хто уважаў на слова Ягонае і паслухаў яго ?
19 Вось, віхор СПАДАРОЎ, вялікі гнеў ягоны вышаў, віхор цяжкі, на галаву нягодных зваліцца. 20 Гнеў СПАДАРОЎ ня суймецца, пакуль Ён ня зьдзее і пакуль ня споўне думкаў сэрца Свайго; у вапошнія дні вы зразумееце гэта дасканальна. 21 „Я не пасылаў прарокаў гэтых, яны, адылі пабеглі; Я не казаў ім, яны, адылі, праракалі. 22 Але калі б яны стаялі ў радзе Маёй і нахінулі люд Мой слухаць словы Мае, тады яны адвярнулі б іх ад благое дарогі й ад благіх учынкаў іхных.
23 „Ціж Бог толькі зблізку Я, агалашае СПАДАР, і ці ня Бог таксама зда́леку? 24 Ці прытоіцца людзіна ў патайных месцах, каб Я ня бачыў яе? агалашае СПАДАР, ці Я не напаўняю нябёсы й зямлю? агалашае СПАДАР. 25 Я чуў, што прарокі, каторыя праракаюць ману імям Маім, казалі, кажучы: ,Я сьніў, я сьніў'. 26 Ці доўга гэта будзе ў сэрцу прарокаў, каторыя праракаюць ману? але, яны прарокі ашукі сэрца свайго, 27 Каторыя думаюць давесьці люд Мой, каб Забыўся імя Мае, сваімі сьненьнямі, каторыя яны павяда́юць адзін аднаму, як айцове іхныя забыліся імя Мае дзеля Ваала. 28 Прарока, каторы сьніў, няхай і азнаймляе сьненьне; а тый, што мае слова Мае ў сябе, няхай гу́кае Мае слова верна. Што саломе да збожжа? агалашае СПАДАР. 29 Ці ня так слова Мае, як цяпло? агалашае СПАДАР, і як молат, што разьбівае ска́лу? 30 Затым, вось, Я супроці прарокаў, агалашае СПАДАР, каторыя крадуць словы Мае адзін у ваднаго. 31 Вось, Я супроці прарокаў, агалашае СПАДАР, каторыя ўжываюць мовы свае і кажуць: ,Ён агалашае'. 32 Вось, Я на тых, што праракаюць манлівыя сьненьні агалашае СПАДАР, і што азнаймляюць іх, і зводзяць люд Мой маною сваёю і неразважным хваленьням; Я адылі, не пасылаў ані расказаў ім; затым яны ані ня будуць карысныя люду гэтаму, кажа СПАДАР. 33 І калі папытаецца ў цябе люд гэты альбо прарока, альбо сьвятар, кажучы: ,Што за цяжар СПАДАРОЎ?' ты тады скажы ім: ,Што за цяжар ? Я нават пакіну вас, агалашае СПАДАР'. 34 А калі прарока а сьвятар а люд кажа: ,Цяжар СПАДАРОЎ', то Я даведаюся да тога, чалавека і да дому ягонага. 35 Але гэтак кажыце адзін аднаму і брат брату: ,Што адказаў СПАДАР?' або: ,Што казаў СПАДАР?' 36 Але цяжар СПАДАРОЎ наперад не мянуйце, бо цяжарам будзе кажнай людзіне́ слова ейнае, бо вы перакручуеце словы Бога жывога, СПАДАРА войскаў, Бога вашага. 37 Гэтак кажы прароку: ,Што СПАДАР адказаў табе?' і: ,Што СПАДАР казаў?' 38 Але калі скажаце: ,цяжар СПАДАРОЎ', то гэтак кажа СПАДАР: ,За тое, што кажаце гэтае слова „цяжар СПАДАРОЎ", хоць Я паслаў вам, кажучы: „Не кажыце ,цяжар СПАДАРОЎ,' " 39 За гэта, вось, Я чыста вырву вас і адхіну ад віду Свайго вас і места, што Я даў вам і айцом вашым, 40 І палажу на вас вечныя ўпікі й вечную ганьбу, каторая не забудзецца' ".
1 СПАДАР паказаў імне: і вось, два кашы фіґаў пастаноўлены перад палацам СПАДАРОВЫМ, просьле тога як Невухадрэцар, кароль Бабілёнскі, павёў палоненіка Ехоню Егоякі́менка, караля Юдэйскага, і князёў Юдэйскіх, цесьляў а кавалёў зь Ерузаліму і прывёў іх да Бабілёну. 2 Адзін кош вельма добрых фіґаў, як фіґі раньнія; другі кош вельма благіх фіґаў, каторых нельга есьці зь негадзячасьці. 3 Тады сказаў СПАДАР імне: „Што бачыш ты, Ярэма?" І я сказаў: „Фіґі: добрыя фіґі - вельма добрыя, а благія - вельма благія, што нельга есьці зь негадзячасьці".
4 Ізноў было слова СПАДАРОВА да мяне, кажучы: 5 „Гэтак кажа СПАДАР, Бог Ізраеляў: як гэтыя добрыя фіґі, так Я прызна́ю выгнаньне Юдэі, каторую Я выслаў з гэтага месца да зямлі хальдэйскае, за дабро; 6 І зьвярну на іх вочы Свае на дабро, і зьвярну іх да гэтае зямлі, і збудую іх, а не абуру́, і пасаджу, а ня вырву; 7 І дам ім сэрца знаць Мяне, што Я - СПАДАР; і яны будуць Імне людам, і Я буду ім Богам; бо яны зьвернуцца да Мяне ўсім сэрцам сваім.
8 „Бо гэтак кажа СПАДАР: як благія фіґі, каторых нельга есьці зь негадзячасьці, так Я ўчыню із Сэдэкам, каралём Юдэйскім, і з князьмі ягонымі, і із засталымі зь Ерузаліму, што застаюцца ў зямлі гэтай, і з тымі, што жывуць у зямлі Ягіпецкай; 9 І Я даў іх на дрыжэньне да ўсіх гаспадарстваў зямлі, на ганьбу а прыказь, наругі а кляцьбу ў вусіх месцах, куды я выжану іх. 10 І пашлю на іх меч, галадоў а ліпучку, пакуль ня выгублю іх ізь зямлі, што Я даў ім а айцом іхным".
1 Слова, што было да Ярэмы праз увесь люд Юдэйскі чацьвертага году Егоякіма Ёсянка, караля Юдэйскага, - гэта першы год Невухадрэцара, караля Бабілёнскага, - 2 Каторае Ярэма прарока гукаў усяму люду Юдэйскаму а ўсім жыхарам Ерузаліму, кажучы: 3 „З трынанцатага году Ёсі Амонёнка, караля Юдэйскага, аж дагэтуль, гэта дваццаць тры гады, было слова СПАДАРОВА імне, і Я гукаў вам, рана ўстаючы, але вы ня слухалі. 4 І СПАДАР пасылаў да вас усіх слугаў сваіх, прарокаў, рана ўстаючы й пасылаючы, але вы ня слухалі ані нахіналі вуха свайго, слухаць. 5 І казалі: ,Зьвярнуўся кажны з благое дарогі свае і ад благіх учынкаў сваіх і жываце на зямлі, што СПАДАР даў вам а айцом вашым ад веку да веку; 6 І не хадзіце за іншымі багамі, служыць ім а кланяцца ім, і не гнявіце Мяне ўчынкамі рук сваіх, і я не зраблю вам ліха'. 7 Вы, адылі, ня слухалі Мяне, агалашае СПАДАР, каб гнявіць Мяне ўчынкамі рук сваіх, на ліха сабе.
8 „Затым гэтак кажа СПАДАР войскаў: за тое, што вы ня слухалі слоў Маіх, 9 Вось, Я пасылаю й вазьму ўсі радзімы поўначы, кажа СПАДАР, і Невухадрэцара, караля Бабілёнскага, слугу Свайго, і прывяду іх на зямлю гэтую, і на жыхараў яе, і на ўсі гэтыя акалічныя народы; зьнішчу іх і ўчыню іх зумленьням, сьвістам а вечным разьвярненьням. 10 І ўчыню, каб загінуў у іх голас радасьці і голас весялосьці, голас князя маладога і голас княгіні маладое, гук жорнаў і сьветла сьвечкі. 11 І гэта цэлая зямля будзе разьвярненьням а зумленьням; і будуць служыць гэтыя народы каралю Бабілёнскаму семдзясят год. 12 І станецца, як выпаўніцца семдзясят год, што Я даведаюся да караля Бабілёнскага а да гэнага народу а да зямлі хальдэйскае, і абярну яе ў вечную пустыню за бяспраўе іхнае, агалашае СПАДАР. 13 І Я прывяду на гэную зямлю ўсі словы Свае, каторыя Я вымавіў супроці яе, усе, што напісана ў гэтай кнізе, што Ярэма праракаў праз усі народы; 14 Бо іх таксама паняволяць шмат якія народы й вялікія каралі; і я адплачу ім подле ўчынкаў іхных і подле справаў рук іхных".
15 Бо гэтак кажа імне СПАДАР, Бог Ізраеляў: „Вазьмі чару зь віном абурэньня гэтага з рукі Мае й дай піць народам, да каторых Я пасылаю цябе. 16 І будуць яны піць, і будуць хістацца, і ашалеюць ад мяча, што Я пасылаю меж іх". 17 І я ўзяў чару з рукі СПАДАРОВАЕ, і даў піць усім народам, да каторых мяне паслаў СПАДАР: 18 Ерузаліму а местам Юдэйскім а каралём яго, князём яго, каб аддаць іх на спустошаньне, зуменьне, сьвіст а праклён, як цяперака, 19 Фараону, каралю Ягіпецкаму, а слугам ягоным а ўсяму люду ягонаму 20 А ўсёй ме́шаніне а ўсім каралём зямлі Уз а ўсім каралём зямлі Пілісцкае а Ашкелону а Ґазе а Экрону а астачы Айдоду, 21 Едому а Моаву а сыном Амонавым 22 А ўсім каралём Тыру а ўсім каралём Сыдону а каралём абтоку, што за морам, 23 Дэдану а Феме а Вузу а ўсім, што адцінаюць ба́кі, 24 Усім каралём Арабы а ўсім каралём ме́шаніны, што жывуць на пустыні, 25 А ўсім каралём Зымры а ўсім каралём Еламу а ўсім каралём Міды 26 А ўсім каралём поўначы, блізкі́м і далёкім адзін ад аднаго, а ўсім каралеўствам сьвету, што на віду зямлі, а кароль Шэшах будзе піць просьле іх.
27 „І скажы ім: ,Гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: піце а ўпіцеся а вырыгайце а паваліцеся а ўжо ня ўстаньце ад мяча, каторы Я пасылаю меж вас'. 28 І будзе: калі яны будуць адмаўляцца ўзяць чару з рукі твае, каб піць, тады скажы ім: ,Гэтак кажа СПАДАР войскаў: вы канечне будзеце піць; 29 Бо гля, Я пачынаю наводзіць ліха на места, названае імям Маім, і ці вы будзеце сусім непакараны? Вы ня будзеце непакараныя, бо Я меч гукаю на ўсіх жыхараў зямлі, агалашае СПАДАР войскаў'. 30 А ты праракай ім усі гэтыя словы і скажы ім: ,СПАДАР закрычыць із вышы і ізь сьвятое сялібы Свае падасьць голас Свой, магутна закрычыць на дамову Сваю, загука́е, як ціснучыя віно, адкажа ўсім жыхарам зямлі. 31 Прыйдзе гук аж да канцоў зямлі, бо СПАДАР мае справу з народамі, Ён ўходзе на суд із кажным целам, аддаець нягодных пад меч, агалашае СПАДАР'.
32 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў: вось ліха йдзець ад народу, і вялікі віхор узьнімаецца ад краёў зямлі. 33 І таго дня забітыя СПАДАРОМ будуць ад канца зямлі аж да канца зямлі; ня будуць па іх плакаць ані забіраць, ані хаваць; гноям на віду зямлі яны будуць. 34 Выйце, пастыры, і галасіце; валяйцеся, правадыры стады; бо выпаўніліся дні вашыя на зарэз а разьвеяньне вашае, і зваліцеся, як жаданая судзіна. 35 І спабудуцца пастыры ўцекаў, і правадыры авец - уцёку. 36 Голас крыку пастыроў, і вык правадыроў авец, бо СПАДАР пустоша пасту іхную. 37 Супакойныя пасьцьбішчы спустошаны палкім абурэньням СПАДАРОВЫМ. 38 Ён пакінуў левянё, як будку сваю, зямля іхяая стала пустынёю ад гневу ўціснаньніка і ад палкага абурэньня Ягонага".
1 На пачатку дэяржавы Егоякіма Есянка, караля Юдэйскага, было слова ад СПАДАРА, кажучы: 2 „Гэтак кажа СПАДАР: стань на панадворку дому СПАДАРОВАГА і кажы ўсім местам Юдэі, каторыя прыходзяць кланяцца ў доме СПАДАРОВЫМ, усі словы, што Я расказаў табе казаць ім; не адбаў ані слова. 3 Можа яны паслухаюць а зьвернуцца зь ліхое дарогі свае, і Я пажалею ліха, што думаю зрабіць ім за ліхія ўчынкі іхныя. 4 І скажы ім: ,Гэтак кажа СПАДАР: калі вы не паслухаеце Мяне, каб хадзіць у праве Маім, каторае Я ўстанавіў перад вамі, 5 Слухаць словаў слугаў Маіх прарокаў, каторых Я пасылаю да вас, рана ўстаючы а пасылаючы, але вы ня слухалі; 6 Дык я зраблю гэтаму дому, як Шыле, і аддам места гэтае на праклён усім народам зямлі' ".
7 І слухалі сьвятарове а прарокі а ўвесь люд, як Ярэма мовіў гэтыя словы ў доме СПАДАРОВЫМ. 8 І сталася, як Ярэма скончыў мовіць усе, што СПАДАР расказаў мовіць да ўсяго люду, то схапілі яго сьвятарове а прарокі а ўвесь люд, кажучы: „Ты сьмерцю памрэш. 9 Чаму ты праракаў імям СПАДАРОВЫМ, кажучы: ,Як Шыло, будзе дом гэты, і гэтае места будзе пустое, бяз жыхараў?'" І зьберся ўвесь люд да Ярэмы ў доме СПАДАРОВЫМ. 10 І пачулі князі юдэйскія гэтыя словы, і ўзышлі з дому каралеўскага да дому СПАДАРОВАГА, і селі ў варотах новае брамы СПАДАРОВАЕ. 11 І казалі сьвятарове а прарокі князём а ўсяму люду, кажучы: „Рассудак сьмерці людзіне гэтай, бо ён праракаў супроці места гэтага, як вы чулі сваімі вушамі".
12 І гукаў Ярэма да ўсіх князёў а да ўсяго люду, кажучы: „СПАДАР паслаў мяне праракаць супроці дому гэтага а супроці места гэтага ўсі словы, што вы чулі. 13 Дык цяпер папраўце дарогі свае а ўчынкі свае і слухайце голасу СПАДАРА Бога свайго, і СПАДАР пажалее таго ліха, што Ён вымавіў супроці вас. 14 Што да мяне, вось, я ў руццэ вашай, рабіце імне, што добра й што пасьціва ў вачох вашых. 15 Адно ведайце напэўна, што калі вы зробіце імне сьмерць, вы напэўна возьмеце нявінную кроў на сябе а на гэтае места а на жыхараў яго, бо запраўды СПАДАР паслаў мяне да вас мовіць усі гэтыя словы ў вушы вашы".
16 Тады сказалі князі а ўвесь люд сьвятаром а прарокам: „Ня мае быць гэтай людзіне рассудку сьмерці, бо ён мовіў нам імям СПАДАРА, Бога нашага".
17 Тады ўсталі некаторыя із старцоў зямлі і сказалі ўсёй грамадзе́ люду, кажучы: „Міхей Морэшэцянін праракаў за дзён Гэзэкі, караля Юдэйскага, і сказаў усяму люду юдэйскаму, кажучы: ,Гэтак кажа СПАДАР войскаў: Сыён будзе ўзараны, як поле, і Ерузалім станецца кучамі, і гара дому - як вышыні лесавыя'. 19 Ці пасьмелі забіць яго Гэзэка, кароль Юдэйскі, і ўся Юдэя ? ці ён не пабаяўся СПАДАРА? і маліў від СПАДАРОЎ, і СПАДАР пажалеў таго ліха, каторае вымавіў на іх. А мы дзеем вялікае ліха душам нашым".
20 І быў там таксама чалавек, што праракаў імям СПАДАРОВЫМ -- Ура Шэмаёнак із Кіраф-Еарыму; ён праракаў супроці места гэтага й супроці зямлі гэтае подле ўсіх словаў Ярэміных. 21 І пачуў кароль Егоякім, і ўсі дужасілы ягоныя, і ўсі князі словы ягоныя, і шукаў кароль, каб зрабіць яму сьмерць; і пачуў Ура, і зьлякаўся, і ўцёк, і прышоў да Ягіпту. 22 І Ягоякім кароль паслаў людзёў да Ягіпту - Елнафана Ахборонка і людзёў ізь ім да Ягіпту. 23 І вывялі Уру зь Ягіпту, і прывялі яго да караля Егоякіма, і ён паразіў яго мячом, і кінуў мертвае цела ягонае ў грабы сыноў люду.
24 Але рука Агікама́ Шафанёнка была за Ярэму, так што яны не аддалі́ яго ў руку люду зрабіць яму сьмерць.
1 На пачатку дзяржавы Егоякіма Ёсянка, караля Юдэйскага, было слова да Ярэмы ад СПАДАРА, кажучы: 2 Гэтак кажа СПАДАР імне: „Зрабі сабе гужы а йго і ўзлажы іх сабе на шыю; 3 І пашлі да караля Едомскага а да караля Моаўскага а да караля сыноў Амонавых а да караля Тырскага а да караля Сыдонскага пасламі, што прышлі да Ерузаліму да Сэдэкі, караля Юдэйскага; 4 І раскажы ім сказаць сваім гаспадаром: ,Гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: гэтак скажыце вы гаспадаром сваім: 5 „Вялікаю сілаю Сваёю і выцягненым цаўём Сваім Я ўчыніў зямлю, чалавека а жывёлу, каторыя на віду зямлі, і даў яе таму, хто пасьцівы ў ваччу Маім. 6 І цяпер Я аддаў усі землі гэтыя ў руку Невухаднецара, караля Бабілёнскага, слугі Свайго; і таксама зьвяры палявыя Я аддаў яму, служыць яму. 7 І ўсі народы будуць служыць яму а сыну ягонаму а сыну сына ягонага, пакуль не настане час ягонай зямлі і таксама ягоны; і будуць служыць яму шмат народаў і вялікія каралі. 8 І станецца, што калі які народ або гаспадарства ня будуць служыць яму, Невухаднецару, каралю Бабілёнскаму, і хто не падстанове шыі свае пад іго караля Бабілёнскага, то мячом а галадоўю а ліпучкаю Я даведаюся да народу таго, агалашае СПАДАР, аж пакуль ня вынішчу іх рукою ягонага. 9 Затым вы ня слухайце сваіх прарокаў ані сваіх варажбітоў, ані сваіх сьненьнікаў, ані сваіх чараўнікоў, ані сваіх вяшчуноў, каторыя гукаюць вам, кажучы: ,Вы ня будзеце служыць каралю Бабілёнскаму'; 10 Бо ману яны праракаюць вам, каб адда́ліць вас із зямлі вашае, і каб Я выпіхнуў вас, і вы загінулі. 11 Але народ, што падстанове шыю сваю пад іго караля Бабілёнскага й будзе служыць яму, то Я пакіну яго ў зямлі ягонай, агалашае СПАДАР, і яны будуць рабіць яе й жыць у ёй" "'.
12 І Сэдэку, каралю Юдэйскаму, казаў я подле ўсіх гэтых слоў, кажучы: „Падстаноўце шыі свае пад іго караля Бабілёнскага, і служыце яму а люду ягонаму, і жывіце. 13 Нашто паміраць табе а люду твайму ад мяча, галадові а ліпучкі, як казаў СПАДАР праз народ, што ня будзе служыць каралю Бабілёнскаму ? 14 І ня слухайце словаў прарокаў, што праракаюць вам, кажучы: ,Вы ня будзеце служыць каралю Бабілёнскаму', бо ману яны праракаюць вам; 15 Бо Я не пасылаў іх, кажа СПАДАР, яны, адылі, манліва праракаюць імям Маім, каб Я выпіхнуў вас, і каб вы загінулі, вы а прарокі, што праракаюць вам". 16 І сьвятаром а ўсяму люду гэтаму казаў я, кажучы: „Гэтак кажа СПАДАР: ня слухайце слоў прарокаў сваіх, што праракаюць вам, кажучы: ,Вось, спрат дому СПАДАРОВАГА неўзабаве будзе зьвернены з Бабілёну', бо ману праракаюць яны вам. 17 Ня слухайце іх, служыце каралю Бабілёнскаму й жывіце; нашто гэтаму месту стацца спустошаным? 18 Калі прарокі яны, і калі слова СПАДАРОВА ё зь імі, няхай прычыняцца ж у СПАДАРА войскаў, каб не пашоў да Бабілёну спрат, што застаўся ў доме СПАДАРОВЫМ, і ў доме караля Юдэйскага, і ў Ерузаліме;
19 „Бо гэтак кажа СПАДАР войскаў праз стаўпы а праз мора а праз падстаноўкі а праз засталы спрат, што застаўся ў гэтым месьце, 20 Каторых ня ўзяў Невухаднецар, кароль Бабілёнскі, як ён перасяліў Ехоню Егоякі́менка, караля Юдэйскага, і ўсіх паноў Юдэі а Ерузаліму да Бабілёну;
21 „Бо гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў, што да спрату, засталага ў доме СПАДАРОВЫМ а ў доме караля Юдэйскага а ў Ерузаліме: 22 Яны будуць перавезены да Бабілёну і там будуць датуль, пакуль Я даведаюся да іх, агалашае СПАДАР, тады Я ўзьвяду іх і зьвярну іх на гэтае месца".
1 І сталася таго ж году, на пачатку дзяржавы Сэдэкі, караля Юдэйскага, чацьвертага году, пятага месяца, казаў імне ў доме СПАДАРОВЫМ Гананя Азуронак, прарока з Ґівеону, у прытомнасьці сьвятароў а ўсяго люду, кажучы: 2 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў, кажучы: Я патрышчыў іго караля Бабілёнскага ; 3 За два гады Я зьвярну на гэтае месца ўвесь спрат дому СПАДАРОВАГА, каторы Навухаднецар, кароль Бабілёнскі, забраў з гэтага месца, і прывёз яго да Бабілёну. 4 І Ехоню Егоякі́менка, караля Юдэйскага, з усім палонам Юдэйскім, што пайшлі да Бабілёну, Я зьвярну на гэтае месца, кажа СПАДАР, бо Я патрышчу йго караля Бабілёнскага".
5 І сказаў Ярэма прарока Ганані прароку ў прытомнасьці сьвятароў а ў прытомнасьці ўсяго люду, што стаяў у доме СПАДАРОВЫМ, - 6 І Ярэма прарока сказаў: „Амін! няхай СПАДАР зробе так, няхай здойсьне СПАДАР словы твае, што ты праракаў, зьвярнуць спрат дому СПАДАРОВАГА й прывесьці палоненікаў з Бабілёну на гэтае месца. 7 Паслухай жа, адылі, слова, што я скажу ў вушы твае а ў вушы ўсяго люду: 8 Прарокі, што былі перад імною і перад табою ад веку, таксама праракалі шмат якім землям і вялікім гаспадарствам вайну а ліха а ліпучку. 9 Прарока, што праракае супакой, тады будзе ведамы як прарока, каторага запраўды паслаў СПАДАР, калі слова прарокава спраўдзіцца".
10 І зьняў прарока Гананя йго із шыі прарокі Ярэмы, і зламіў яго. 11 І сказаў Гананя ў прытомнасьці усяго люду, кажучы: „Гэтак кажа СПАДАР: гэтак зламлю за два гады йго Невухаднецара, караля Бабілёнскага, із шыі ўсіх народаў". І пашоў Ярэма прарока дарогаю сваёю. 12 І просьле тога, як Гананя прарока зламіў іго із шыі прарокі Ярэмы, было слова СПАДАРОВА да Ярэмы, кажучы: 13 „Пайдзі й скажы Ганані, кажучы: ,Гэтак кажа СПАДАР: іго дзярвянае ты зламіў, але замест яго зробіш іго зялезнае; 14 Бо гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: зялезнае йго Я ўзлажу на шыю ўсіх гэтых народаў, каб яны служылі Невухаднецару, каралю Бабілёнскаму, і яны будуць служыць яму; і таксама зьвераняты палявыя Я даў яму' ". 15 Тады сказаў прарока Ярэма Гананю прароку: „Паслухай жа, Гананя! СПАДАР не паслаў цябе, а ты завяраеш люд гэты ў мане; 16 Затым гэтак кажа СПАДАР: ,Вось, Я ськіну цябе зь віду зямлі; гэтага ж году ты памрэш за тое, што ты падвучаў да бунту супроці СПАДАРА' ". 17 І памер Гананя прарока таго ж году сёмага месяца.
1 Гэта словы лісту, што Ярэма прарока паслаў зь Ерузаліму засталым старцом а сьвятаром а прарокам а ўсяму люду, каторы Невухаднеці́ар вывеў палоненікамі зь Ерузаліму да Бабілёну, - 2 Просьле тога, як вышлі зь Ерузаліму кароль Ехоня а караліца а легчанцы, князі юдэйскія а ерузалімскія а цесьлі а казалі, - 3 Елясаям Шафанёнкам а Ґемараю Гілчанком, каторых паслаў Сэдзка, кароль Юдэйскі, да Бабілёну да Невухаднецара, караля Бабілёнскага: 4 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў, усім выведзеным палоненікам, каторых Я перавёў зь Ерузаліму да Бабілёну: 5 Стаўце дамы й жывіце, і садзіце сады й ежча садавіну́ іх; 6 Бярыце жонкі й радзіце сыноў а дачкі, і бярыце жонкі сыном сваім і дачкі свае выдавайце замуж, і хай родзяць сыноў а дачкі, і хай памножацца там, а не паменеюць. 7 І рупцеся праз супакой таго места, да каторага Я прывёў вас палоненікам! і маліцеся СПАДАРУ за яго, бо ў яго дабрабыце й вы будзеце мець дабрабыт.
8 „Бо гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: хай ня зводзяць вас прарокі вашы а варажбіты вашы, што меж вас, і не зварачайце ўвагі на сьненьні свае, што вы сьніце́; 9 Бо манліва яны праракаюць імям Маім: Я не пасылаў іх, агалашае СПАДАР.
10 „Бо гэтак кажа СПАДАР: як выпаўніцца Бабілёну семдзясят год, Я даведаюся да вас і здойсьню над вамі Свае добрае слова, каб зьвярнуць вас на месца гэтае; 11 Бо Я ведаю думкі ўзглядам вас, агалашае СПАДАР, думкі супакою, а не на ліха, каб даць вам канец а надзею. 12 І загуваеце да Мяне, і пойдзеце, і памоліцеся Імне, і Я пачую вас. 13 І будзеце шукаць Мяне, і знойдзеце, калі будзеце шукаць Мяне ўсім сэрцам сваім. 14 І Я прычыню, што вы знойдзеце Мяне, кажа СПАДАР, і зьвярну палон ваш, і зьбяру вас із усіх народаў і з усіх месцаў, куды Я выпіхнуў вас, агалашае СПАДАР, і прывяду вас ізноў на месца, скуль Я вывеў вас у палон. 15 Бо вы казалі: .Пастанавіў нам СПАДАР прарокаў у Бабілёне'.
16 „Гэтак кажа СПАДАР праз караля, што сядзіць на пасадзе Давідавым, і праз увесь люд, што жывець у гэтым месьце, праз братоў вашых, што ня вышлі з вамі да палону.
17 „ ,Гэтак кажа СПАДАР войскаў: вось, Я пашлю на іх меч, галадоў а ліпучку, і ўчыню іх, як нягодныя фіґі, каторых нельга есьці зь негадзячасьці іх, 18 І буду перасьледава́ць іх мячом, галадоўю а ліпучкаю, і ўчыню іх жахам усім гаспадарствам зямлі, праклёнам, зуменьням, сьвістам а ганьбаю ў вусіх народаў, куды Я выпіхнуў іх; 17 Бо яны ня слухалі слоў Маіх, агалашае СПАДАР, што Я пасылаў ім слугамі Сваімі, прарокамі, рана ўстаючы й пасылаючы, але яны ня слухалі, агалашае СПАДАР'. 20 Дык слухайце вы слова СПАДАРОВА, увесь палон, каторых Я выслаў зь Ерузаліму да Бабілёну: 21 ,Гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў, праз Агава Коляёнка а Сэдэку Маасэенка, што праракаюць вам ману імям Маім: вось, Я аддам іх у руку́ Невухадрэцара, караля Бабілёнскага, і ён зра́зе іх перад ачыма вашымі. 22 І палон Юдэйскі, што ў Бабілёне, будзе ўжываць іх на праклён кажучы: „Няхай СПАДАР зробе вам, як Сэдэку а Агаву, каторых сьпёк кароль Бабілёнскі на цяпле", 23 Бо яны дзеялі дурноту ў Ізраелю, дзеялі чужалоства із жонкамі прыяцеляў сваіх і гукалі манлівыя словы імям Маім, чаго Я не расказаў ім; Я ведаю а сьветчу, агалашае СПАДАР' ".
24 І Шэмаі Негелямяні́ну гукай, кажучы: 25 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў, кажучы: за тое, што ты пасылаў сваім імям лісты да ўсяго люду ў Ерузаліме, і да Софоні Маасэенка сьвятара, і да ўсіх сьвятароў, кажучы: 26 ,Спадар прызначыў цябе за сьвятара замест Егояды сьвятара, каб былі нагляднікі ў доме СПАДАРОВЫМ над кажным, што адыходзе ад розуму і выдаець сябе за прароку, каб ты садзіў яго ў вязьніцу а зялезы;
Дык чаму ж ты ня зганіш Ярэму з Анафофу, што праракае вам? Бо ён паслаў нам да Бабілёну, кажучы: „Гэты палон даўгі: стаўце дамы й жывіце, і садзіце сады й ежча садавіну́ іх" ' ". 29 І Софоня сьвятар чытаў гэты ліст у вушы Ярэме прароку.
30 Тады было слова СПАДАРОВА да Ярэмы, кажучы: 31 „Пашлі да ўсяго іх палону, кажучы: ,Гэтак кажа СПАДАР узглядам Шэмаі Негелямяні́на: за тое, што Шэмая праракаў вам, а Я не пасылаў яго, і ён завяраў вас у мане, 32 За тое гэтак кажа СПАДАР: вось, Я даведаюся да Шэмаі Негелямяні́на а да насеньня ягонага: ён ня будзе мець людзіны, што жыла́ б меж люду гэтага, і не абача дабра, што я зраблю люду Свайму, кажа СПАДАР, бо ён падвучаў да адвярненьня ад СПАДАРА' ".
1 Слова, што было да Ярэмы ад СПАДАРА, кажучы: 2 „Гэтак СПАДАР, Бог Ізраеляў, кажучы: запішы сабе ў кнігу ўсі словы, што казаў Я табе; 3 Бо, гля, настаюць дні, агалашае СПАДАР, што Я зьвярну палон люду Свайго Ізраеля а Юды, кажа СПАДАР, і Я зраблю, што яны зьвернуцца да зямлі, каторую Я даў айцом іхным, і будуць дзяржаць яе".
41 гэта слова, што СПАДАР казаў праз Ізраеля а Юду: 5 „Дыкжэ гэтак кажа СПАДАР: мы чулі голас дрыготы а спалоху, і няма супакою. 6 Папытайцеся й глядзіце, ці трудніцца мужчына дзяцём? чаму Я бачу кажнага мужчыну з рукамі на сьцёгнах сваіх, як парадзіха ў трудненьню, і ўсі віды іхныя сталі блядыя? 7 О бяда! што за вялікі дзень, нямаш падобнага да яго; гэта - дзень гароты Якава, але ён спасецца зь яго. 8 І станецца таго дня, агалашае СПАДАР, што Я патрышчу йго із шыі іхнае й разарву паварозы іхныя; і наперад чужаземцы няволіць іх ня будуць; 9 Але яны будуць служыць СПАДАРУ, Богу свайму, і Давіду, каралю свайму, каторага Я ўстанаўлю ім.
10 „А ты ня бойся, слуга мой Якаве, агалашае СПАДАР, і не палохайся, Ізраелю; бо абач, Я выбаўлю цябе здалеку й насеньне твае ізь зямлі палону ягонага ; і зьвернецца Якаў, і будзе ў супакою і ў цішыні, і ніхто ня будзе лякаць яго, 11 Бо Я з табою, кажа СПАДАР, выбаўляць цябе; дарма што Я зраблю супоўны канец усім народам, памеж каторых Я разьвеяў цябе, табе, адылі, не зраблю супоўнага канца; але буду казьнерыць цябе подле справядлівасьці і не пакіну цябе ані не пакараным;
12 „Бо гэтак кажа СПАДАР: невылячальнае патрышчэньне твае, балючая рана твая. 13 Ніхто ня прычыніцца, каб завязаць больку тваю, няма леку на загаеньне раны твае. 14 Усі любячыя цябе забыліся цябе, ня шукаюць цябе; бо Я раніў цябе ранаю не́прыяцельскаю, караю неміласьціўнаю, за множасьць бяспраўя твайго, за тое, што грахі твае павялічыліся. 15 Чаго ты крычыш із гора свайго? болька твая невылячальная; Я ўчыніў гэта за множасьць бяспраўя твайго, за тое, што павялічылісн грахі твае. 16 Усі, адылі, што жаруць цябе, будуць пажэрты, усі праціўнікі твае, кажны зь іх пойдзе ў палон, і глабаньнікі твае будуць паглабаны, і тых, што робяць здабыткам цябе, Я аддам на здабытак. 17 Я ўзьніму здароўе табе і вылячу цябе з болькаў тваіх, агалашае СПАДАР; бо яны назвалі цябе Адпіхнёным, кажучы: .Гэта Сыён, праз каторы ніхто ня дбае'.
18 „Гэтак кажа СПАДАР: вось, Я зьвярну з палону буданы Якававы і буду спагадаць селішчам ягоным, і места будзе пастаноўлена на гараватцы сваёй, і палац застане́цца подле звычаю свайго. 19 І выйдзе зь іх дзякаваньне й голас тых, што вяселяцца; і памножу іх, і іх ня будзе менець; таксама ўслаўлю іх, і яны не парадзеюць. 20 Таксама сынове іхныя будуць, як уперад, і збор іхны будзе ўстаноўлены перад Імною, і Я даведаюся да ўсіх, што ўціскаюць іх. 21 І будзе князь ягоны з памеж яго самога, і дзяржаўца іхны выйдзе з пасярод іх; Я дабліжу яго, і ён прыступе да Мяне, бо хто паважыцца ў сэрцу сваім прыступіць да Мяне? кажа СПАДАР. 22 І вы будзеце Імне людам, і Я буду вам Богам".
23 Гля, віхор СПАДАРОЎ выйдзе з бураю, войстры віхор; ён зваліцца на галаву нягодных. 24 Не адвернецца па́лкі гнеў СПАДАРОЎ, пакуль Ён ня ўчыне й ня здойсьне заме́раў сэрца Свайго. У вапошнія дні вы зразумееце гэта.
1 „Таго часу, агалашае СПАДАР, Я буду Богам усім радзімам Ізраелявым, і яны будуць Маім людам". 2 Гэтак кажа СПАДАР: „Знашоў ласку на пустыні люд, засталы ад мяча, як Я пайшоў супакоіць Ізраеля". 3 Зда́леку СПАДАР зьявіўся імне, кажучы: „Але, Я палюбіў цябе вечнай любосьцяй, затым цягну цябе міласэрдзям. 4 Ізноў Я ўладжу цябе, і ты будзеш уладжана, дзеўка Ізраелява, ізноў ты будзеш прыбірацца тамбурынамі і йсьці ў скокі з тымі, што вяселяцца; 5 Ты яшчэ пасадзіш віны на гарах самарскіх, саджэньнікі будуць садзіць і есьці як звычайную еміну; 6 Бо настане дзень, калі вартаўнікі агалосяць на гары Яхрэмавай; ,Уставайце, пойдзем на гару Сыён да СПАДАРА, Бога свайго' ".
7 Бо гэтак кажа СПАДАР: „Пяіце з радасьцяй Якаву й гука́йце сьпераду народаў, агалашайце, хваліце й кажыце: ,СПАДАР выбавіў люд Свой, астачу Ізраеля'. 8 Гля, Я прывяду іх із паўночнага краю і зьбяру іх із старонаў зямлі, зь імі нявісны а кульгавы, цяжарная а радзіха разам: вялікая грамада́ зьвернецца сюды. 9 Яны пойдуць із плачам, і Я прывяду іх назад із малітвамі; ўчыню, што яны будуць ісьці ля цур'ёў водаў на простую сьцежку, на каторай яны не спатыкнуцца; бо Я быў айцец Ізраеля, і Яхрэм пяршак Мой.
10 „Слухайце слова СПАДАРОВА, о народы, і абясьціце далёкім абтокам, і скажыце: ,Хто разьвеяў Ізраеля, Тый і зьбярэць яго і будзе сьцерагчы яго, як пастыр чараду сваю'; 11 Бо СПАДАР адкупіў Якава і выбавіў яго з рукі дужшага за яго. 12 І яны прыйдуць, і будуць
пяяць на вышыні Сыёну; і пабягуць да дабрыні СПАДАРОВАЕ, да збожжа а да віннога соку а да алівы а да ягнят а да буйнога статку; і душа іхная будзе, як наводнены гарод, і наперад смуціцца ані ня будуць. 13 Тады дзеўка будзе цешыцца ў скоках, разам маладзёны й старыя, бо абярну жалобу іхную ў радасьць, і пацешу іх, і ўчыню, што яны будуць цешыцца па смутку сваім. 14 І насычу душу сьвятароў тукам, і люд мой будзе здаволены з дабрыні Мае, агалашае СПАДАР''.
15 Гэтак кажа СПАДАР: „Голас чутны ў Раме, галашэньне, гаркі́ плач: Рахеля плача па сынох сваіх і адмаўляецца пацешыцца зь дзяцей сваіх, бо іх няма".
16 Гэтак кажа СПАДАР: „Зьдзяржы голас свой ад плачу і вочы свае ад сьлізы, бо за працу тваю будзе заплачана, кажа СПАДАР, і яны зьвернуцца ізь зямлі не́прыяцельскае. 17 І ё надзея на будучыню тваю, агалашае СПАДАР, і зьвернуцца сынове твае да граніцаў сваіх. 18 Я выразьліва чуў як Яхрэм каецца: ,Ты зырыў мяне, і я зазыраны, як бычок ненавытыраны; навярні мяне, - і я навярнуся, бо Ты - СПАДАР Бог мой; 19 Бо просьле тога, як я навярнуўся, я пакаяўся, і просьле тога, як я быў навучаны, я біў сябе па сьцягне; я быў засаромлены, але, нават паганбены, бо насіў ганьбу маладосьці свае'. 20 Ці Яхрэм не дарагі сын Мой? ня любовае дзяцё? бо адгэнуль, як Я гу́каў супроці яго, Я рупатліва ўспамінаў яго яшчэ, бо нутр Мой парушаецца па ім; Я спагадаю, паспагадаю яму, агалашае СПАДАР.
21 „Пастаў дарожныя показі, насып капцы, павярні сэрца свае на гасьцінец, на дарогу, каторай ты йшла; зварача́йся, дзеўка Ізраелява, зварачайся да гэтых местаў сваіх. 22 Пакуль ты будзеш хістацца, адпалая дачка? бо СПАДАР стварыў новую рэч на зямлі: жонка агорне мужа".
23 Гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: „Яшчэ будуць ужываць гэтага слова на зямлі Юды і ў местах ягоных, як Я зьвярну палон іхны: ,СПАДАР дабраслаў цябе, сяліба справядлівасьці, гара сьвятасьці!' 24 І будуць жыць там разам Юда а ўсі месты ягоныя а ралейнікі а тыя, што пераганяюць народы. 25 Бо Я насычу стомленую душу́ і нанава напоўню кажную выпятраную душу". 26 Пры гэтым я прачхнуўся, агледзеўся, і сон мой быў прыемны імне.
27 „Вось, настануць дні, кажа СПАДАР, калі Я засею дом Ізраеляў а дом Юдзін сяўбою людзіны й сяўбою статку. 28 І станецца: як Я меў чука́васьць над імі, каб выкараняць а трышчыць а ськідаць а нішчыць а не́марасьціць; так Я буду мець чукавасьць над імі, каб ладзіць а садзіць, агалашае СПАДАР. 29 Тых дзён ня скажуць болей: .Айцове елі кіслае віно, а ў дзяцей на зубах - аскома'; 30 Але кажны будзе паміраць за бяспраўе свае, кажны, што будзе есьці кіслае віно, нажане аскому на зубы свае.
31 „Абач, настаюць дні, агалашае СПАДАР, што Я ўчыню з домам Ізраелявым а з домам Юдзіным новую змову. 32 'Ня подле змовы, што Я ўчыніў із айцамі іхнымі ў дзень, калі Я ўзяў іх за руку́, каб вывесьці іх ізь зямлі Ягіпецкае, каторую змову Маю яны ўзрушылі, дарма што Я быў Мужам да іх, агалашае СПАДАР; 33 Але во змова, што Я ўчыню з домам Ізраелявым просьле тых дзён, агалашае СПАДАР: Я ўлажу права сваё ў нутр іхны і на сэрцах іхных напішу яго, і буду ім Богам, а яны будуць Імне людам. 34 І наперад вучыць ня будуць адзін аднаго і брат брата свайго, кажучы: ,Пазнай СПАДАРА', бо ўсі яны будуць знаць Мяне, ад найменшага аж да найбольшага зь іх, кажа СПАДАР, бо Я дарую бяспраўе іхнае і наперад грэху іхнага ня ўспомню".
35 Гэтак кажа СПАДАР, што даець сонца на дзянную сьвятліню, загады месяцу а гвездам на сьвятліню ночы, што кратае моры, як хвалі іх равуць; СПАДАР Бог войскаў - імя Ягонае. 36 „Калі гэтыя загады аддаляцца ад віду Майго, агалашае СПАДАР, дык таксама насеньне Ізраелява перастане быць народам перад Імною на векі".
37 Гэтак кажа СПАДАР: „Калі можна памераць нябёсы ўгары і под зямлі скумаць далавах, то Я таксама адхіну ўсе насеньне Ізраелява за ўсе, што яны зрабілі, агалашае СПАДАР".
38 „Абач, настаюць дні, кажа СПАДАР, што места будзе збудава́на СПАДАРУ ад вежы Гананеля аж да Рагавое брамы, 39 І мерны шнюр пойдзе далей аж да ўзгорку Гарыва і акружа Гоаф, 40 І ўся даліна́ трупоў а попелу, і ўсі полі але да ручая Кідрону, аж да вугла Конскае брамы на ўсходзе будуць сьвятасьцю СПАДАРУ; яна болей не разбурыцца ані зьнішчыцца на векі".
1 Слова, што было да Ярэмы ад СПАДАРА дзясятага году Сэдэкі, караля Юдэйскага, каторы асьмінанцаты год Невухадрэцара. 2 Тады войска караля Бабілёнскага аблягала Ерузалім, і Ярэма прарока быў замкнёны на панадворку старожы, што ў доме караля Юдэйскага. 3 Сэдэка, кароль Юдэйскі, замкнуў яго, кажучы: „Нашто ты праракаеш а кажаш: ,Гэтак кажа СПАДАР: гля, Я аддам гэтае места ў руку́ караля Бабілёнскага, і ён пераможа яго; 4 І Сэдэка, кароль Юдэйскі, не ўцячэць з рукі Хальдэяў, але напэўна будзе адданы ў руку караля Бабілёнскага, і будзе гу́каць ізь ім вусны ў вусны, і вока яго да вока пабачыць яго; 5 І ён завядзець Сэдэку да Бабілёну, і там ён будзе, пакуль Я даведаюся да яго, агалашае СПАДАР; хоць будзеце ваяваць із Хальдэямі, вы ня будзеце мець дасьпеху'?".
6 І сказаў Ярэма: „Было слова СПАДАРОВА да мяне, кажучы: 7 Гля, Ганамэль Шалумёнак, дзядзькавіч твой, прышоў да цябе, кажучы: ,Купі сабе поле мае, што ўв Анафофе, бо з права выкупу належа табе купіць'. 8 І Ганамэль дзядзькавіч мой, прышоў, подле слова СПАДАРОВАГА, на панадворак старожы і сказаў імне: ,Купі, калі ласка, поле мае, што ўв Анафофе, каторы ў краю Веняміновым, бо права спадку твае й выкуп твой, купі сабе'. Я ведаў, што гэта слова СПАДАРОВА. 9 І я купіў поле Ганамэлява, дзядзькавіча свайго, каторы ўв Анафофе, і адважыў яму срэбра сем сыкляў а дзесяць срэбнікаў. 10 І напісаў я ліст, і запячатаваў, і ўзяў сьветкі, і адважыў срэбра на вазе́. 11 І ўзяў я ліст куплі, запячатаваны подле права а звычаю, і адкрыты, 12 І даў я ліст куплі́ Боруху, сыну Ніры Маасэенка, на аччу Ганамэля, дзядзькі свайго, і на ачох сьветак, што падпісалі ліст куплі перад усімі Юдэямі, што сядзелі на панадворку старожы. 13 І абавязаў я Боруха перад імі, кажучы: 14 ,Гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: вазьмі лісты гэтыя, - гэты запячатаваны ліст куплі і гэны адкрыты, - і палажы іх у гліняную судзіну, каб яны трывалі даўгія дні; 15 Бо гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: дамы а полі а вінішчы ізноў будуць купляны ў гэтай зямлі'.
16 „І маліўся я СПАДАРУ, як я падаваў ліст куплі Боруху Ніранку, кажучы: 17 ,Ах, Спадару СПАДАРУ! Ты ўчыніў неба й зямлю вялікаю сілаю Сваёю й цаўём выцягненым, нямаш нічога немагчымага Табе; 18 Ты выказуеш дабрыню тысячамі і адплачуеш бяспраўі бацькоў у вулоньне дзяцей іхных просьле іх. БОЖА вялікі, магучы, СПАДАР войскаў імя Ягонае, 19 Вялікі ў радзе й магучы ў вучынках, бо вочы Твае адчынены на ўсі дарогі сыноў людзкіх, даваць кажнаму подле дарогаў ягоных і подле пладоў учынкаў ягоных; 20 Каторы зьдзеяў знакі а чудосы ў зямлі Ягіпецкай, і дагэтуль у Ізраелю і памеж людзёў, і ўчыніў сабе імя, як цяпер, 21 І вывеў люд Свой Ізраеля ізь зямлі Ягіпецкае знака́мі а чудосамі а рукою дужою а цаўём выцягненым а вялікім жахам; 22 І даў ім зямлю гэтую, каторую прысягнуў айцом іхным даць ім, зямлю, што цячэць малаком а мёдам. 23 І яны прышлі, і спала яна ім, але яны ня слухалі голасу Твайго і не хадзілі ў праве Тваім, - усяго таго, што Ты расказаў ім рабіць, яны не рабілі; за тое Ты ўчыніў, каб настала ўсе гэтае ліха ім. 24 Гля, нашы бліжэюць да места, узяць яго; і места аддана ў руку Хальдэяў, што ваююць ізь ім мячом, галадоўю а ліпучкаю; і, што Ты казаў, сталася, і вось, Ты бачыў гэта. 25 І ты сказаў імне, Спада́ру СПАДАРУ: „Купі сабе поле за срэбра й вазьмі сьветкі", хоць места аддана ў руку Хальдэяў' ".
26 Тады было слова СПАДАРОВА да Ярэмы, кажучы: 27 „Вось, Я СПАДАР, Бог кажнага цела, ці ё што немагчымае Імне? 28 Затым гэтак кажа СПАДАР: гля, Я аддаю гэтае места ў руку́ Хальдэяў і ў руку Невухадрэцара, караля Бабілёнскага, і ён зваюе яго. 29 І прыйдуць Хальдэі, што ваююць із гэтым местам, запаляць гэтае места цяплом і спаляць яго з дамамі, на каторых стрэхах кадзілі Ваалу й рабілі ўзьліваньні іншым багом, каб гнявіць Мяне; 30 Бо дзеці Ізраелявы а дзеці Юдзіны толькі рабілі ліха ў ваччу Маім з маладосьці свае; бо дзеці Ізраелявы адно гнявілі Мяне ўчынкамі рук сваіх, агалашае СПАДАР; 31 Бо на гнеў Мой а на абурэньне Мае было гэтае места імне адгэнуль, як было збудавана, дагэтуль, каб Я адда́ліў яго ад віду Свайго, 32 За ўсе ліха дзяцей Ізраелявых а дзяцей Юдзіных, каторае яны рабілі, каб квяліць Мяне да гневу, яны, каралі іхныя, князі іхныя, сьвятары іхныя а прарокі іхныя а мужы Юдэі а жыхары Ерузаліму. 33 І яны абярнуліся да Мяне завыйкам, а ня відам; дарма што Я навучаў іх, рана ўстаючы а навучаючы, яны, адылі, ня слухалі, каб прыняць навуку. 34 Але яны пастанавілі агіды свае ў доме, названым імям Маім, каб упаганіць яго. 35 І збудавалі ўзвышшы Ваалу, што ў даліне́ сына Гіномавага, каб вадзіць сыноў сваіх а дачкі свае Молоху, чаго Я не расказаў ім, ані ўдум Імне ня прышло, каб яны рабілі гэткую агіду, уводзячы Юду ў грэх.
36 „Цяпер, адылі, гэтак кажа СПАДАР, Бог Ізраеляў, узглядам гэтага места, праз каторае вы кажаце, што яно будзе аддана ў руку караля Бабілёнскага мячом, галадоўю а ліпучкаю: 37 Вось, Я зьбяру іх з усіх краёў, куды выпіхнуў іх у гневе Сваім, і ў палкім гневе Сваім, і ў вабурэньню Сваім, і прывяду іх назад на гэтае месца, і зраблю, што яны будуць жыць бясьпечна. 38 І яны будуць Імне людам, а Я буду ім Богам. 39 І дам ім адзінае сэрца і адзіную дарогу, каб баяліся Мяне ўсі дні дзеля дабра свайго, дзеля дзяцей сваіх просьле сябе. 40 І ўчыню вечную змову зь імі, подле каторай не адхінуся ад іх, каб рабіць ім дабро, але ўлажу боязьнь сваю ў сэрца іхнае, каб яны не адступалі ад Мяне. 41 І буду цешыцца ізь іх, робячы ім дабро ; і пасаджу іх на гэтай зямлі ў праўдзе з усёга сэрца Свайго і з усяе душы Свае;
42 „Бо гэтак кажа СПАДАР: як Я павёў на люд гэты ўсе гэтае вялікае ліха, так навяду на іх усе дабро, што Я сказаў ім. 43 І будуць купляны полі на зямлі гэтай, праз каторую вы кажаце: ,Яна спустошаная, без чалавека й статку, аддана ў руку́ Хальдэяў'; 44 Будуць купляць полі за срэбра й пісаць у кнігу, і пячатаваць яе, і браць сьветкі ў зямлі Веняміновай, і ў ваколіцах Ерузаліму, і ў местах Юдзйскіх, і ў местах гаравых, і ў местах далінных, і ў местах паўднявых, бо Я зьвярну палон іхны, агалашае СПАДАР".
1 І было слова СПАДАРОВА ўдругава да Ярэмы, кажучы (а ён яшчэ быў замкнёны на панадворку старожы): 2 „Гэтак кажа СПАДАР, Каторы ўчыніў зямлю, СПАДАР, Каторы ўхармаваў яе, каб устанавіць яе, - СПАДАР імя Ягонае: 3 Гука́й да Мяне, і Я адкажу табе й пакажу табе вялікае а ўмацаванае, каторых ты ня знаў;
4 „Бо гэтак кажа СПАДАР, Бог Ізраеляў, праз дамы места гэтага а праз дамы каралёў Юдэйскіх, разьверненыя дзеля валаў а мяча 5 Тымі, што прышлі біцца з Хальдэямі і напоўніць іх трупамі людзкі́мі, каторых Я зра́зіў у гневе Сваім а ў вабурэньню Сваім, і за каторых усі нягоднасьці Я схаваў від Свой ад гэтага места. 6 Вось, Я дам яму здароўе а лек, і вылячу іх, і аб'яўлю ім багацьце супакою а праўды, 7 І зьвярну палон Юдэйскі а палон Ізраельскі, і ўладжу іх, як на пачатку. 8 І ачышчу іх із усёга бяспраўя іхнага, каторым яны ізграшылі перад Імною, і дарую ім бяспраўі іхныя, каторымі яны ізграшылі мяне й каторымі выступілі супроці Мяне. 9 І гэта будзе Імне радасным імям, на пахвалу а пазор перад усімі народамі зямлі, каторыя пачуюць праз усе дабро, што я ўчыніў ім, і будуць баяцца а дрыжэць з усяго дабра і з усяго супакою, што Я ўчыню яму.
10 „Гэтак кажа СПАДАР: ізноў тут, на гэтым месцу, праз каторае вы кажаце: ,Яно спусьцела, безь людзіны й бяз жывёлы', у местах юдэйскіх і на вуліцах ерузалімскіх, спусьцелых, безь людзіны а бяз жыхара й бяз жывёлы, будзе чуваць 11 Голас радасьці а голас весялосьці, голас князя маладога а голас княгіяі маладое, голас тых, што скажуць: ,Дзякуйце СПАДАРУ войскаў, бо СПАДАР добры, бо на векі міласэрдзе Ягонае', тых, што абракуць аброкі падзякі ў доме СПАДАРОВЫМ; бо Я зьвярну палон зямлі, як на пачатку, кажа СПАДАР.
12 „Гэтак кажа СПАДАР: ізноў на гэтым месцу спустошаным, што безь людзіны й жывёлы, і ў вусіх местах яго будуць сялібы пастухоў, што будуць пасьціць чароды. 13 І ў местах гаравых, і ў местах нізінных, і ў местах паўднявых, і ў зямлі Веняміновай, і ў ваколіцах Ерузаліму, і ў местах юдэйскіх ізноў будуць праходзіць народы пад рукамі таго, хто ліча, кажа СПАДАР.
14 „Вось, настануць дні, агалашае СПАДАР, калі Я спраўджу слова добрае, каторае Я казаў дому Ізраеляваму а праз дом Юдзін. 15 Тых дзён, у гэным часе Я вырашчу Давіду Пагон справядлівасьці, і будзе чыніць суд а справядлівасьць на зямлі. 16 Тых дзён спасецца Юда, і Ерузалім будзе жыць бясьпечна. І гэтак назавуць Яго: ,СПАДАР - справядлівасьць наша'.
17 „Бо гэтак кажа СПАДАР: ня будзе адцяты ад Давіда муж, што сядзіць на пасадзе дому Ізраелявага. 18 У сьвятароў Левавых ня будзе адцята людзіна ад віду Майго, што абракала б усепаленьні, і паліла хлебныя аброкі, і давала б аброкі ўсі дні".
19 І было слова СПАДАРОВА да Ярэмы, кажучы: 20 „Гэтак кажа СПАДАР: калі ільга ўзрушыць уставу Маю празь дзень і ўставу Маю праз ноч, каб ня былі дзень і ноч упару́; 21 То можа быць таксама ўзрушана змова Мая з Давідам, слугою Маім, што ён ня будзе мець сына караляваць на пасадзе сваім, і зь Левітамі - сьвятарамі, паслугачымі Маімі. 22 Як нельга палічыць войска нябёснае ані памераць пясок морскі, так Я размножу насеньне Давіда, слугі Свайго, і Левітаў, паслугачых Імне".
23 І было слова СПАДАРОВА да Ярэмы, кажучы: 24 „Ці не зацеміў ты, што гэты люд гу́каў, кажучы: Дзьве радзімы, каторыя СПАДАР абраў, Ён адхінуў іх'? значыцца, яны пагрэбавалі людам Маім, каб наперад яны ня былі народам перад імі. 25 Гэтак кажа СПАДАР: калі б ня было змовы ў Мяне празь дзень і ноч, і ўставаў небу й зямлі Я ня прызначыў, 26 То Я адхінуў бы насеньне Якава а Давіда, слугі Свайго, што ня ўзяў бы з насеньня ягонага дзяржаўцаў насеньня Абрагамовага, Ісаковага а Якававага, бо Я зьвярну палон іхны ,і паспагадаю ім".
1 Слова, што было да Ярэмы ад СПАДАРА, як Невухадрэцар, кароль Бабілёнскі, і ўсе войска ягонае, і ўсі каралеўствы зямлі, пад уладай рукі ягонае, і ўсі люды ваявалі зь Ерузалімам і з усімі местамі яго: 2 „Гэтак кажа СПАДАР, Бог Ізраеляў: пайдзі й скажы Сэдэку, каралю Юдэйскаму, і скажы яму: ,Гэтак кажа СПАДАР: гля, Я аддаю места гэтае ў руку караля Бабілёнскага, і ён спале яго цяплом. 3 І ты не ўцячэш ад рукі ягонае, але канечне будзеш схоплены й адданы ў рукў яму, і вочы твае будуць глядзець у вочы каралю Бабілёнскаму, і ён будзе гу́каць вуснамі ў вусны,і ты пойдзеш да Бабілёну'. 4 Слухай, адылі, слова СПАДАРОВА, Сэдэка, каролю Юдэйскі: гэтак СПАДАР празь цябе: ,Ты не памрэш ад мяча; 5 Ты памрэш у супакою, і як палілі айцом тваім, бытым каралём, што былі перад табою, так будуць паліць табе і галасіць будуць па табе: „Ах, гаспада́ру!" ' бо Я вымавіў гэтае слова, агалашае СПАДАР".
6 І казаў Ярэма прарока ўсі гэтыя словы Сэдэку, каралю Юдэйскаму, у Ерузаліме. 7 Прымеж тога войска караля Бабілёнскага ваявала зь Ерузалімам а з усімі местамі Юдэйскімі, што былі застаўшыся, з Лахішам а з Азэкаю, бо гэтыя засталіся зь местаў Юдэйскіх местамі абароннымі.
8 Слова, што было да Ярэмы ад СПАДАРА просьле тога, як Сэдэка ўчыніў змову з усім людам, каторы ў Ерузаліме, абясьціць волю ім, 2 Каб кажны адпусьціў на волю слугу свайго і кажны нявольніцу сваю, Гэбрэя альбо Гэбрэйку, каб ніхто зь іх не няволіў брата свайго, Юдэя. 10 І паслухалі ўсі князі а ўвесь люд, што ўступіў у змову, адпусьціць на волю кажны слугу свайго й кажны нявольвіцу сваю, каб балей не няволіць іх; і паслухалі і адпусьцілі.
11 Але просьле гэтага зьвярнуліся да пярэдняга і зьвярнулі да сябе слугаў а нявольнікі, каторых пусьцілі на волю, і прынука́лі іх быць слугамі а нявольвіцамі. 12 І было слова СПАДАРОВА да Ярэмы ад СПАДАРА, кажучы: 13 „Гэтак кажа СПАДАР, Бог Ізраеляў: Я ўчыніў змову з айцамі вашымі таго дня, калі вывеў іх ізь зямлі Ягіпецкае, з дому нявольнікаў, кажучы: 14 ,У канцу сямёх год адпушчайце кажны брата свайго, Гэбрэя, што праданы табе і служыў табе шэсьць год; ты адпусьці яго ад сябе на волю'; Прымеж тога айцове вашы не паслухалі Мяне й не нахінулі вуха свайго. 15 І вы цяпер пакаяліся, і справядліва зрабілі ў ваччу Маім, абясьціўшы кажны вольнасьць прыяцелю свайму, і ўчынілі змову перад Імною ў доме, пазваным імям Маім; 16 Але вы зьмяніліся, і збудзенілі імя Мае, і зьвярнулі кажны слугу свайго й кажны нявольніцу сваю, каторых вы адпусьцілі на волю подле жаданьня іх, і прысілілі іх быць вам за слугаў а за нявольніцы. 17 Затым гэтак кажа СПАДАР: вы не паслухалі мяне, каб абясьціць вольнасьць кажны брату свайму й кажны прыяцелю свайму: вось, Я абяшчаю вольнаеьць на вас, агалашае СПАДАР, мячу, ліпучцы а галадові, і ўчыню, што вы будзеце адда́лены да ўсіх каралеўстваў зямлі. 18 І Я аддам мужоў, каторыя ўзрушылі змову Маю, каторыя ня спраўдзілі слоў змовы, каторую яны зрабілі перад Імною, як яны расьціналі цялё папалам і праходзілі памеж часьцяў яго, - 19 Князёў юдэйскіх а князёў Ерузалімскіх, легчанцоў а сьвятароў а ўвесь люд зямлі, каторыя праходзілі памеж часьцяў цяляці, 20 І аддам іх у руку́ прыяцеляў іхных, і ў руку тых, што шукаюць жыцьця іхнага, і трупы іхныя будуць на жыр птуству нябёснаму і зьверу земнаму. 21 І Сэдэку, караля Юдэйскага, і князёў ягоных аддам у руку непрыяцеляў іхных, і ў руку тых, што шукаюць душы іхнае, і ў руку войска караля Бабілёнскага, што адступіла ад вас. 22 Вось, Я раскажу ім, агалашае СПАДАР, і зьвярну іх да гэтага места, і яны будуць ваяваць ізь ім, і возьмуць яго, і спаляць яго цяплом, і месты юдэйскія абярну ў спусьценьне, бяз жыхара".
1 Слова, што было да Ярэмы ад СПАДАРА за дзён Егоякіма Ёсянка, караля Юдэйскага, кажучы: 2 „Пайдзі да дому Рэхавічаў, памужуй ізь імі і прывядзі іх да даму СПАДАРОВАГА, да аднаго з пакояў, і дай ім віна піць". 3 Тады я ўзяў Язаню, сына Ярэмы Гавасі́ненка, і братоў ягоных, і ўсіх сыноў ягоных, і ўвесь дом Рэхавічаў; 4 І прывёў іх да дому СПАДАРОВАГА, да пакою сыноў Ганана Іґдалёнка, чалавека Божага, што ля пакою князёў, каторы над пакоям Маасэі Шалумёнка, даглядніка парогу; 5 І пастанавіў перад сынамі дому Рэхавічаў глякі, поўныя віна, і чары, і сказаў ім: „Піце віно". 6 Але яны сказалі: „Ня будзем піць віна, бо Ёнадаў Рэхавёнак, айцец наш, расказаў нам, кажучы: Ня піце віна вы ані сынове вашыя на векі; 7 І дамоў не станавіце, і сяўбы ня сейце, і віннага гароду не засаджайце ані майце, але ўсі дні вашы жывіце ў буданох, каб вы жылі шмат дзён на зямлі, ідзе вы падарожжуеце'. 8 І мы паслухалі голасу Ёнадава Рэхавёнка, айца нашага, у вусім, у чым ён абавязаў нас, каб усі дні нашы ня піць віна нам, жонкам нашым, сыном нашым ані дачкам нашым, 9 Ані ставіць дамоў сабе, каб жыць у іх, ані мець вінішчаў, ані поля, ані засеяньня, каб ня было ў нас; 10 І мы жылі ў буданох, і слухалі, і рабілі ўсе, што расказаў нам Ёнадаў, айцец наш. 11 Але сталася, як узышоў Невухадрэцар, кароль Бабілёнскі, да зямлі, што мы сказалі: ,Хадзіма, ідзіма да Ерузаліму ад войска Хальдэяў і ад войска Арамлян'; дык мы жывем у Ерузаліме". 12 Тады было слова СПАДАРОВА да Ярэмы, кажучы:
13 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: пайдзі й скажы мужом Юдэйскім а жыхарам Ерузаліму: ці вы не ўзялі навукі слухаць слоў Маіх? агалашае СПАДАР. 14 Словы, каторыя Ёнадаў Рэхавёнак расказаў сыном сваім, каб ня пілі віна, споўненыя, і яны ня п'юць дагэтуль, бо паслухалі расказаньня айца свайго; Я, адылі, кажу вам, рана ўстаючы й кажучы, але вы
ня слухалі Мяне. 15 Я пасылаў да вас усіх слугаў Сваіх прарокаў, рана ўстаючы й пасылаючы, кажучы: ,Зьвярніцеся кажны зь ліхое дарогі свае і папраўце ўчынкі свае, і не хадзіце за іншымі багамі, служыць ім, - і вы будзеце жыць у зямлі, каторую Я даў вам і айцом вашым;' але вы не нахінулі вуха свайго і ня слухалі Мяне. 16 Але, сынове Ёнадава Рэхавёнка споўнілі расказаньне айца свайго, каторае ён расказаў ім, але люд гэты не паслухаў Мяне.
17 „Затым гэтак кажа СПАДАР, Бог войскаў, Бог Ізраеляў: гля, Я навяду на Юдэю а на ўсіх жыхараў Ерузаліму ўсе ліха, што Я вымавіў супроці іх, бо Я гу́каў да іх, але яны ня слухалі, і Я гука́ў іх, але яны не адказалі".
18 А дому Рэхавічаў сказаў Ярэма: „Гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: за тое, што вы паслухалі расказаньня Ёнадава, айца свайго, і паўнілі ўсі навукі ягоныя, і рабілі подле ўсёга, што ён расказаў вам; 19 За тое гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: у Ёнадава Рэхавёнка ніколі ня будзе адцяты, каторы стаіць перад Імною".
1 І сталася чацьвертага году Егоякіма Ёсянка, караля Юдэйскага, што гэтае слова было да Ярэмы ад СПАДАРА, кажучы: 2 „Прыдбай сабе зьвіток кнігі й напішы на ім усі словы, што Я казаў табе праз Ізраеля а празь Юду а праз усі народы, адгэнуль, як Я пачаў казаць табе, зь дзён Ёсі аж дагэтуль. 3 Можа дом Юдзін пачуе праз усе ліха, каторае думаю ўчыніць ім, каб яны зьвярнуліся кажны зь ліхое дарогі свае, каб Я дараваў бяспраўе іхнае і грэх іхны".
4 Тады Ярэма гукну́ў Боруха Ніранка, і Борух напісаў на зьвіток із вуснаў Ярэмы ўсі словы СПАДАРОВЫ, якія Ён казаў яму. 5 І Ярэма расказаў Боруху, кажучы: „Я замкнёны, я не магу пайсьці да дому СПАДАРОВАГА; 6 Дык ты пайдзі і чытай ізь зьвітка, што ты напісаў з вуснаў маіх, словы СПАДАРОВЫ ў вушы люду ў доме СПАДАРОВЫМ посным днём, а таксама прачытай іх у вушы ўсіх Юдэяў, што прышлі зь местаў сваіх. 7 Можа падзець маленьне іхнае перад СПАДАРОМ, і зьвернуцца кажны зь ліхое дарогі свае, бо вялікі гнеў а абурэньне, каторае СПАДАР вымавіў супроці люду гэтага".
8 І Борух Ніранок зрабіў подле ўсёга, што Ярэма прарока расказаў яму, чытаючы ізь зьвітка словы СПАДАРОВЫ ў доме СПАДАРОВЫМ.
9 І сталася пятага году Егоякіма, Есянка, караля Юдэйскага, дзясятага месяца, што абясьцілі пост перад СПАДАРОМ усяму люду ў Ерузаліме і ўсяму люду, што прышоў да Ерузаліму зь местаў юдэйскіх. 10 І прачытаў Борух із кнігі словы Ярэміны ў доме СПАДАРОВЫМ, у пакою Ґемары Шафанёнка, пісара, на вышшым панадворку, у варотах новае брамы дому СПАДАРОВАГА ў вушы ўсяго люду. 11 І пачуў Міхей, сын Ґемары Шафанёнка, усі словы СПАДАРОВЫ з кнігі, 12 І зышоў ён да дому каралеўскага, да пакою пісаравага, і во, усі князі сядзелі там: Елішама, сакратар, а Дэлая ІПэмаёнак а Ельнафан Ахворонак а Гемара Шафанёнак а Сэдэка Гананёнак а ўсі князі. 13 І паведаміў ім Міхей усі словы, што ён чуў, як Борух чытаў кнігу ў вушы люду. 14 Тады ўсі князі паслалі да Боруха Юду, сына Нефані, сына Шэлемі Хушанка, сказаць: „Вазьмі ў руку сваю зьвітак, што ты чытаў у вушы люду, і пайдзі". І Борух Ніранок узяў зьвітак у руку сваю і прышоў да іх. 15 І сказалі яму: „Сядзь жа й прачытай у вушы нам". І Борух чытаў у вушы ім. 16 І сталася, як яны выслухалі ўсі словы, што зжахнуліся адзін перад адным і сказалі Боруху: „Мы канечне маем паведаміць каралю ўсі гэтыя словы". 17 І яны папыталіся ў Боруха, кажучы: „Скажы ж нам, як ты запісаў усі гэтыя словы з вуснаў ягоных?" 18 Тады Борух сказаў ім: „Ён вымаўляў усі гэтыя словы імне вуснамі сваімі, а я запісаваў іх чэрняю ў кнігу".
19 Тады сказалі князі Боруху: „Ідзі, схавайся, ты а Ярэма, і няхай ніхто ня ведае, ідзе вы". 20 І прышлі да караля да палацу, але зьвіток пакінулі ў пакою Елішамы, пісара, і сказалі ў вушы караля ўсі словы. 21 Кароль паслаў Юду прынесьці зьвіток, і ён узяў яго зь Елішамы, пісара, пакою. І Юда чытаў яго ў вушы каралю і ў вушы ўсіх князёў, што стаялі ля караля. 22 Кароль сядзеў у зімовым доме дзявятага месяца, а перад ім гарэла на вогнішчу. 23 І сталася, як Юда прачытаваў тры-чатыры лісты, што ён адцінаў іх складанчыкам і кідаў у цяпло, што на вогнішчу, пакуль увесь зьвіток ня быў зьнішчаны ў цяпле, што на вогнішчу. 24 Яны, адылі, не спалохаліся ані разьдзерлі адзецьці свае, кароль ані хто-лень із слугаў ягоных, што слухалі ўсі гэтыя словы. 25 Дарма́ што Елнафан а Дэлая а Ґемара прычыняліся ў караля, каб ён не паліў зьвітка. ён не паслухаў іх. 26 І расказаў кароль Ерагмелю, каралевічу, а Сэраі Азрэелёнку а ПІэлеме Аўдые́ленку ўзяць Боруха, пісара, а Ярэму прароку; але СПАДАР схаваў іх.
27 Просьле тога, як кароль спаліў звьіток а словы, што Борух запісаў з вуснаў Ярэмы, было слова СПАДАРОВА да Ярэмы, кажучы: 28 „Вазьмі сабе ізноў другі зьвіток і напішы ў ім усі словы першыя, што былі ў зьвітку першым, каторы Егоякі́м, кароль Юдэйскі, спаліў. 29 А празь Егоякіма́, караля Юдэйскага, скажы: ,Гэтак кажа СПАДАР: ты спаліў гэны зьвіток, кажучы: „Чаму ты напісаў у ім, кажучы: канечне прыйдзе кароль Бабілёнскі, і разбура зямлю гэтую, і зьвядзець на ёй чалавека й жывёлу?"
30 ,Затым гэтак кажа СПАДАР празь Егоякіма́, караля Юдэйскагага: ён ня будзе мець нікога седзячага на пасадзе Давідавым, і труп ягоны будзе выкінены ўдзень на вар і ночы на мароз; 31 І Я даведаюся да яго а да насеньня ягонага а слугаў ягоных за бяспраўе іхнае; і навяду на іх, і на жыхараў Ерузаліму, і на мужоў юдэйскіх ўсе ліха, што Я вымавіў супроці іх, але яны ня слухалі' ".
32 І ўзяў Ярэма другі зьвіток, і даў яго Боруху Ніранку, пісару, каторы напісаў на ім з вуснаў Ярэмы ўсі словы зьвітка, што Егоякім, кароль Юдэйскі, спаліў на цяпле; і, апрача тога, былі даданы да іх шмат якія падобныя словы.
1 І замест Хоні Егоякіменка загаспадарстваваў Сэдэка Ёсянок, каторага Невухадрэцар, кароль Бабілёнскі, прызначыў за караля ў зямлі Юдэйскай. 2 І ня слухаў ён, ані слугі ягоныя, ані люд зямлі слоў СПАДАРОВЫХ, што Ён казаў прарокам Ярэмам. 3 Паслаў, адылі, кароль Сэдэка Егухала Шэлемёнка а Софоню Маасэенка, сьвятара, да прарокі Ярэмы, кажучы: „Памаліся за нас СПАДАРУ, Богу нашаму". 4 А Ярэма ўходзіў да люду й выходзіў зь люду, бо ён ня быў пасаджаны ў вязьніцу.
5 Тады войска фараонава вышла зь Ягіпту, і як Хальдэі, што аблягалі Ерузалім, пачулі ведамку праз гэта, яны адступілі ад Ерузаліму.
6 Тады было слова СПАДАРОВА да прарокі Ярэмы, кажучы: 7 „Гэтак кажа СПАДАР, Бог Ізраеляў: гэтак кажыце каралю Юдэйскаму, што паслаў вас да Мяне папытацца ў Мяне: ,Абач, войска Фараонава, 7 што йдзець памагаць вам, зьвернецца да свае зямлі, да Ягіпту. 8 І зьвернуцца Хальдэі, і будуць ваяваць ізь местам гэтым, і возьмуць яго, і спаляць яго цяплом.
9 „Гэтак кажа СПАДАР: Ня зводзьце душы вашы, кажучы: „Хальдэі канечне адыйдуць ад нас", бо яны не адыйдуць; 10 Бо хоць бы вы разьбілі ўсе войска хальдэйскае, што ваюе з вамі, і засталіся раненыя з памеж іх, яны ўсталі б кажны з будану свайго і спалілі б гэтае места цяплом'". 11 І сталася, што, як войска хальдэйскае адступіла ад Ерузаліму, бо баялася войска фараонавага,
12 Ярэма вышаў зь Ерузаліму, ісьці да зямлі Веняміновае, каб выкаўзнуцца стуль памеж люду. 13 Але як ён быў у браме Веняміновай, быў там вартаўнічы імям Ірыя, сын Шэлемы Гананёнка; і няў Ярэму прароку, кажучы: „Да Хальдэяў ты пераходзіш". 14 Ярэма сказаў: „Мана: я не пераходжу да Хальдэяў". Але тый не паслухаў, і Ірыя няў Ярэму, і прывёў яго да князёў. 15 І гневаліся князі на Ярэму, яны білі яго й пасадзілі яго да вязьніцы ў доме Ёнафана. пісара, бо зь яго зрабілі вязьніцу. 16 І вось, Ярэма лу́чыў да лёху да каморак, і заставаўся там Ярэма шмат дзён. 17 Тады Сэдэка, кароль, паслаў і ўзяў яго, і папытаўся кароль пата́й у доме сваім, і сказаў: „Ці ё слова ад СПАДАРА?" І Ярэма сказаў: „Ё". Тады ён сказаў: „Ты будзеш адданы ў руку караля Бабілёнскага". 18 Адлі Ярэма сказаў каралю Сэдэку: „Чым я ізграшыў супроці цябе альбо супроці слугаў тваіх, альбо супроці люду гэтага, што ты пасадзіў мяне ў вязьніцу? 19 Ідзе цяпер прарокі вашы, што праракалі вам, кажучы: ,Кароль Бабілёнскі ня прыйдзе на вас ані на зямлю гэтую'? 20 Дык цяпер слухай жа, малю цябе, спада́ру мой, каролю, хай падзець жа маленьне мае перад табою : не зварачай мяне да дому Ёнафана пісара, каб я не памер там". 21 Тады расказаў кароль Сэдэка, каб пасадзілі Ярэму на панадворак вязьніцы, і каб давалі яму ўдзень кавалак хлеба з вуліцы пекароў, пакуль ня высіліцца ўвесь хлеб у месьце. Гэтак Ярэма застаўся на панадворку вязьніцы.
1 І пачулі Шэфата Матфанёнак а Ґедаля Пашгуронак а Юхал Шэлемёнак а Пашгур Малшанок словы, што Ярэма мовіў да ўсёга люду, кажучы: 2 „Гэтак кажа СПАДАР: тый, што застанецца ў гэтым месьце, памрэць ад мяча, ад галадові а ад ліпучкі; але хто выйдзе да Хальдэяў, будзе жыць, і будзе яму душа ягоная за здабытак, і будзе жыць.
3 „Гэтак кажа СПАДАР: канечне гэтае места будзе аддана ў руку войска караля Бабілёнскага, каторы возьме яго". 4 І сказалі князі каралю: „Хай памрэць жа гэта людзіна, бо гэтак ён славе рукі вояў, што засталіся ў гэтым месьце, і рукі ўсяго люду гу́каньнямі такіх словаў ім; бо гэтая людзіна ня рупіцца праз дабро гэтаму люду, але празь ліха". 5 І сказаў кароль Сэдэка: „Вось, ён у руках вашых, бо кароль ня можа нічога зрабіць напярэк вам". 6 Тады ўзялі Ярэму й кінулі яго ў лёх Малхіі каралевіча, што на панадворку вязьніцы, і спусьцілі Ярэму на паварозах; а ў лёху ня было вады, але балота; дык Ярэма ўграз у балоце.
7 І пачуў Евед-Мелех, Ефіопляні́н, легчане́ц, каторы быў у доме каралеўскім, што яны ўкінулі Ярэму ў лёх; кароль жа сядзеў у браме Веняміновай. 8 Евед-Мелех вышаў з каралеўскага дому і гукаў каралю, кажучы: 9 „Гаспада́ру мой, каролю! ліха зрабілі гэтыя людзі ўсім тым, што зрабілі Ярэме прароку, каторага ўкінулі ў лёх: ён жа памрэць там, ідзе ён ёсьць, з голаду, бо няма ўжо хлеба ў месьце". 10 Тады кароль расказаў Евед-Мелеху, Ефіопляніну, кажучы: „Вазьмі адгэтуль трыццацёх чалавекаў із сабою і выцягні Ярэму прароку зь лёху, пакуль не памер". 11 Дык Евед-Мелех узяў людзёў із сабою, і пайшоў да дому каралеўскага пад скарбніцу, і ўзяў стуль старое кіненае адзежы а старога збуцьвелага рызьзя, і спусьціў іх паварозамі Ярэме да лёху. 12 І сказаў Евед-Мелех, Ефіоплянін, Ярэме: „Палажы ж стару́ю кіненую адзежу й мяккое рызьзё пад пахі рук сваіх пад паварозы". І Ярэма зрабіў гэтак. 13 Дык пацягнулі Ярэму паварозамі і ўзьвялі яго зь лёху, і Ярэма застаўся на панадворку вязьніцы.
14 Тады кароль Сэдэка паслаў, і ўзяў Ярэму прароку да сябе, да трэйцяга ўходу дому СПАДАРОВАГА, і сказаў кароль Ярэме: „Папытаюся ў цябе штось, не таі нічога ад мяне". 15 Тады Ярэма сказаў Сэдэку: „Калі я скажу табе, ці ты напэўна ня зробіш імне сьмерці? і калі я дам табе раду, ты не паслухаеш мяне". 16 Дык Сэдэка кароль прысягаў Ярэме пата́й кажучы: „Жыў СПАДАР, Каторы ўчыніў нам душу́ гэту, я не зраблю табе сьмерці і не аддам цябе ў руку́ тых людзёў, што шукаюць душы твае".
17 І сказаў Ярэма Сэдэку: „Гэтак кажа СПАДАР, Бог войскаў, Бог Ізраеляў: калі ты самахоць выйдзеш да князёў караля Бабілёнскага, тады душа твая будзе жыць, і гэтае места ня будзе спалена цяплом, і будзеш жыць ты а дом твой. 18 Але калі ты ня выйдзеш да князёў караля Бабілёнскага, тады места гэтае будзе аддана ў руку Хальдэяў, і яны спаляць яго цяплом, і ты не ўцячэш ад рукі іхнае".
19 І сказаў Сэдэка кароль Ярэме: „Я баюся Юдэяў, што перайшлі да Хальдэяў, каб яны не аддалі́ мяне ў руку іх, і кааб тыя не насьміяліся зь мяне".
20 І сказаў Ярэма: „Не аддадуць; паслухай жа голасу СПАДАРОВАГА, што я кажу табе, дык будзе добра табе, і душа твая будзе жыва. 21 Але калі ты адмовішся выйсьці, во слова, што аб'явіў імне СПАДАР: 22 І вось, усі жонкі, засталыя ў доме караля Юдэйскага, будуць выведзены да княэёў караля Бабілёнскага, і скажуць яны: ,Спадманулі цябе й перамаглі цябе хаўрусьнікі твае; угразьлі ногі твае ў балота, яны адвярнуліся назад'. 23 І ўсі жонкі твае а дзеці твае вывядуць да Хальдэяў, і ты не ўцячэш ад рукі іхнае, але будзеш схоплены рукою караля Бабілёнскага, і ты прычыніш, што места гэтае будзе спалена цяплом".
24 Тады сказаў Сэдэка Ярэме: „Няхай ніхто ня ведае гэтыя словы, і ты не памрэш. 25 А калі князі пачуюць, што я мужаваў із табою, і прыйдуць да цябе, і скажуць табе: ,Азнаймі нам, што ты казаў каралю, не таі ад нас, і мы ня зробім табе сьмерці, - і таксама, што казаў кароль табе'; 26 Тады скажы ім: ,Я выказаў сваю просьбу каралю, каб ён не зьвярнуў мяне да дому Ёнафановага, каб не памерці там' ".
27 І прышлі ўсі князі да Ярэмы, і папыталіся ў яго, і ён сказаў ім подле ўсіх тых словаў, што кароль расказаў. Дык яны пакінулі гаворку зь ім, бо справы не пачулі.
29 Дык заставаўся Ярэма на панадворку вязьніцы да тога дня, калі быў узяты Ерузалім, і ён быў, як Ерузалім быў узяты.
1 Дзявятага году Сэдэкі, караля Юдэйскага, дзясятага месяца, прышоў Невухадрэцар, кароль Бабілёнскі, і ўсе войска ягонае на Ерузалім, і абляглі яго. 2 Адзінанцатага году Сэдэкі, чацьвертага месяца, дзявятага дня месяца, быў зроблены пралом у месьце; 3 І ўвыйшлі ўсі князі караля Бабілёнскага, і селі ў сярэдняй браме: Нерґал-Шарэцэр, Самґар-Нево, Сарсэхім Рабсарыс, Нерґал-Шаэцэр Раб-маґ із усімі засталымі князьмі караля Бабілёнскага. 4 І сталася, як Сэдэка, кароль Юдэйскі, а ўсі воі абачылі іх, тады ўцякалі й вышлі зь места ночы дарогаю каралеўскага гароду, брамаю падвойнага муру, і вышаў на дарогу, каторая ў даліне́. 5 Але войска хальдэйскае пагналася за імі; і насьпела Сэдэку ў даліне Ерыхонскай, і ўзялі яго, прывялі яго да Невухадрэцара, караля Бабілёнскага, да Рыўлы ў зямлі Гамаф, ідзе ён выдаў рассудак на яго. 6 І зарэзаў кароль Бабілёнскі ў Рыўле сыноў Сэдэчыных перад ачыма ягонымі, і ўсіх паноў Юдэйскіх зарэзаў кароль Бабілёнскі; 7 І асьляпіў вочы Сэдэку, і слугаў яго зялезьзям, каб завесьці яго да Бабілёну. 8 І дом каралеўскі і дамы люду спалілі Хальдэі цяплом, і сьцены Ерузалімскія абурылі. 9 І засталых ізь люду, што засталіся, вывеў Невузар-Адан, начэльнік катаў, у палон да Бабілёну. 10 А зь люду бедных, што нічога ня мелі, пакінуў Невузар-Адан, начэльнік катаў, у зямлі Юдэйскай і даў ім таго дня вінішчы а полі́. 11 І расказаў Невухадрэцар, кароль Бабілёнскі, Невузар-Адану, начэльніку катаў, узглядам Ярэмы, кажучы: 12 „Вазьмі яго й май вока над ім, і не рабі яму ніякага ліха, але, як ён скажа табе, так і рабі зь ім". 13 Дык паслаў Невузар-Адан, начэльнік натаў, а Невушазван Рабсарыс а Нерґал-Шарэцэр Рабмаг а ўсі князі караля Бабілёнскага, 14 Нават яны паслалі і ўзялі Ярэму з панадворку вязьніцы, і паручылі яго Ґедалі, сыну Агікама́ Шафанёнка, завесьці яго двору; дык ён жыў сярод люду.
15 А да Ярэмы было слова СПАДАРОВА, як ён быў замкнёны на панадворку вязьніцы, кажучы: „Пайдзі й гу́кай Евед-Мелеху, Ефіопляніну, кажучы: ,Гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: вось, Я спраўджу словы Свае над гэтым местам на ліха, а не на дабро, і яны будуць перад табою таго дня. 17 Але цябе выбаўлю тады, агалашае СПАДАР, і ты ня будзеш адданы ў руку людзёў, каторых ты баішся; 18 Бо я напэўна выбаўлю цябе, і ты не загінеш ад мяча, і будзе душа твая за здабытак, бо ты спадзяваўся на Мяне, агалашае СПАДАР' ".
1 Слова, што было да Ярэмы ад СПАДАРА просьле тога, як адпусьціў яго Невузар-Адан, начэльнік катаў, з Рамы, як ён быў узяўшы яго скаванага зялезьзям памеж усіх выведзеных палоненікаў зь Ерузаліму а Юдэі, як палон выведзеных да Бабілёну. 2 І начэльнік катаў узяў Ярэму, і сказаў яму: „СПАДАР, Бог твой, казаў гэтае ліха на гэтае месца; 3 Цяпер СПАДАР навёў і спраўдзіў подле тога, як Ён казаў; бо вы ізграшылі супроці СПАДАРА і ня слухалі голасу Ягонага, - і спраўдзілася над вамі гэтае слова. 4 Дык вось, Я вывальніў цябе цяпер ізь зялезьзя, што на руках тваіх: калі хочаш ісьці з імною да Бабілёну, ідзі, і я буду мець вока свае над табою; але калі блага ў ваччу тваім ісьці з імною да Бабілёну, ня йдзі. Во, уся зямля перад табою: куды табе любя і куды ты падабаеш ісьці, туды йдзі. 5 (Але ён яшчэ не адказаваў) або зьвярніся да Ґедалі, сына Агікама́ Шафанёнка, каторага прызначыў кароль Бабілёнскі да местаў Юдэйскім, і жыві зь ім памеж люду; альбо куды толькі падабаеш ісьці, туды йдзі". І даў яму начэльнік катаў еміны а падарак, і пусьціў яго.
6 І пашоў Ярэма да Ґедалі Агіка́менка да Міцпы, і жыў ізь ім памеж люду, што застаўся ў зямлі.
8 І пачулі ўсі вайводцы войскаў, каторыя былі ў полю, яны а людзі іхныя, што кароль Бабілёнскі прызначыў Ґедалю Агікаменка за дзяржаўцу ў зямлі і паручыў яму мужчын а жанкі а дзеці а бедных зямлі з тых, што ня былі выведзеныя як палон да Бабілёну,
9 Тады прышлі яны да Ґедалі да Міцпы, на́ймя Ізмайла Нефанёнак а Ёганан а Ёнафан Карэажонкі а Сэрая Фангуме́фенак а Ефаёнкі зь Нетафафы а Езаня Маахафяні́н, яны а людзі іхныя. 9 І прысягаў ім а людзём іхным Ґедаля, сын Агікама Шафанёнка, кажучы: „Ня бойцеся служыць Хальдэям; жывіце ў зямлі й служыце каралю Бабілёнскаму, і будзе добра вам. 10 Што да мяне, вось, я буду жыць у Міцпе, каб служыць Хальдэям, каторыя будуць прыходзіць да нас; але вы зьбірайце віно а летныя плады а аліву, і кладзіце іх у судзьдзе свае, і жывіце ў местах сваіх, што вы завялі". 11 Падобна і ўсі Юдэі, што былі ў Моаве а меж сыноў Амовавых а ў Едоме а што былі ў вусіх краёх, пачулі, што кароль Бабілёнскі пакінуў астачу Юдэі й прызначыў над імі Ґедалю сына Агікама́ ІІІафанёнка; 12 І ўсі Юдэі зьвярнуліся з усіх месцаў, куды яны былі выпіхнены, і прышлі да зямлі Юдэйскае да Ґедалі да Міцпы, і вельма шмат зьбіралі віна а летных пладоў. 13 Адлі Ёганан Карзэажонак а ўсі вайводцы, бытыя ў полю, прышлі да Ґедалі да Міцпы, 14 І сказалі яму: „Ці ты добра ведаеш, што Вааліс, кароль сыноў Амонавых, паслаў Ізмайлу Нефанёнка, забіць цябе?" Але Ґедаля Агіка́менак не паверыў ім. 15 І Ёганан Карэажонак патай казаў Ґедалі ў Міцпе, кажучы: „Дазволь, калі ласка, імне пайсьці й забіць Ізмайлу Нефанёнка, і ніхто ня будзе ведаць: чаму ён мае забіць цябе, і разьвеецца астача Юдэі, што зьберліся да цябе,і загіне астача Юдэі?" 16 Але Ґедаля Агіка́менак сказаў Ёганану Карэажонку: „Не рабі гэтага, бо ты гутарыш непраўдзіва праз Ізмайлу".
1 І сталася сёмага месяца: Ізмайла, сын Нефані Еліша́менка, з каралеўскага насеньня, і князі каралеўскія, ажно дзесяцёх чалавекаў зь ім, прышлі да Гедалі Агіка́менка да Міцпы, і разам елі хлеб там у Міцпе. 2 І ўстаў Ізмайла Нефавёнак і дзесяцёх чалавекаў, што былі зь ім, і выцялі Ґедалю, сыяа Агікама Шафанёнка мячом, і забілі таго, каго кароль Бабілёнскі быў прызначыўшы за дзяржаўцу ў зямлі. 3 І зра́зіў Ізмайла ўсіх Гэбрэяў, што былі зь ім, з Ґедалям, у Міцпе, і Хальдэяў, што апынуліся там, вояў.
4 І сталася, назаўтрае па забіцьцю Ґедалі, і ніхто ня ведаў, 5 І прышлі людзі із Шыхему, із Шыла а із Самары, асьмідзясят чалавекаў, з аголенымі барада́мі й разьдзертым адзецьцям, і парэзаўшыся, з дарамі а кадзілам у руках, каб прыне́сьці да дому СПАДАРОВАГА. 6 І вышаў Ізмайла Нефанёнак зь Міцпы наўпярэймы ім, і, ідучы, плакаў, і, як стрэў іх, сказаў ім: „Ідзіце да Ґедалі Агіка́менка". 7 І, як яны прышлі ў сярэдзіну места, Ізмайла Нефанёнак зарэзаў іх і кінуў у сярэдзіну ямы, ён а людзі, што былі зь ім.
8 Было, адылі, меж іх дзесяцёх чалавекаў, што сказалі Ізмайлу: „Не забівай, бо мы маем скарбы ў полю, пшонку а ячмень а аліву а мёд"; дык ён узьдзе́ржаўся й не забіў іх памеж братоў іхных.
9 Яма ж, у каторую Ізмайла ўкінуў трупы забітых ім людзёў дзеля Ґедалі, была́ тая, каторую кароль Аса выкапаў ад Ваашы, караля Ізраельскага; Ізмайла Нефанёнак напоўніў яе забітымі. 10 І захапіў Ізмайла ў палон усю астачу люду, што ў Міцпе, дачкі каралеўскія і
10 ўвесь люд, што застаўся ў Міцпе, каторых Невузар-Адан, начэльнік катаў, паручыў Ґедалі Агіка́менку; дыкжэ іх узяў у палон Ізмайла Нефанёнак і пашоў, каб перайсьці да сыноў Амонавых.
11 І пачуў Ёганан Карэажонак а ўсі вайводцы, што зь ім, праз усе ліха, што зрабіў Ізмайла Нефанёнак, 12 І ўзялі ўсіх людзёў, і пайшлі біцца з Ізмайлам Нефанёнкам, і знайшлі яго ля вялікіх водаў, што ў Ґівеоне. 13 І сталася, як увесь люд, што быў зь Ізмайлам, абачыў Ёганана Корэажонка а ўсіх вайводцаў зь ім, тады яны ўзрадава́ліея. 14 Дык увесь люд, што Ізмайла ўзяў у палон зь Міцпы, адвярнуўся ад яго, і навярнуліся й пашлі да Ёганана Карэажонка. 15 Але Ізмайла Нефанёнак ўцёк ад Ёганана з асьма чалавекамі і пайшоў да сыноў Амовавых.
16 І ўзяў Ёгаван Карэажонак а ўсі вайводцы, што былі зь ім, астачу люду, каторую ён зьвярнуў ад Ізмайлы Нефанёнка зь Міцпы, просьле тога як ён забіў Ґедалю Агіка́менка: дужасілаў, людзёў ваенных а жанкі а дзеці а легчанцоў, каторыя ён зьвярнуў зь Ґівеону. 17 І пашлі, і жылі ў сялібе Хімгам ля Бэтлеему, каб ісьці а прысьці да Ягіпту 18 Ад Хальдэяў, бо баяліся іх, бо Ізмайла Нефанёнак забіў Ґедалю Агіка́менка, каторага кароль Бабілёнскі прызначыў за дзяржаўцу ў зямлі.
1 І дабліжыліся ўсі вайводцы а Ёганан Карэажонак а Езаня Гошаёнак а ўвесь люд ад найменшага аж да найбольшага, 2 І сказалі Ярэме прароку: „Хай падзець жа маленьне наша перад табою, і памаліся за нас СПАДАРУ, Богу свайму, за ўсю гэту астачу, бо з множасьці мала нас засталося, як во вочы твае бачаць нас, 3 Каб СПАДАР, Бог твой, паведаміў нам дарогу, па каторай мы маем ісьці, і што маем рабіць". 4 І сказаў ім Ярэма прарока: „Чую, вось, я памалюся СПАДАРУ, Богу вашаму, подле слоў вашых; і станецца, што СПАДАР адкажа вам, Я паведамлю вам, не схаваю нічога ад вас". 5 Яны ж сказалі Ярэме: „Няхай СПАДАР будзе праўдзіваю а вернаю сьветкаю памеж нас, калі мы ня зробім подле кажнага слова, дзеля каторага СПАДАР, Бог твой, пашлець цябе да нас: 6 Ці добра, ці блага, мы паслухаем голасу СПАДАРА, Бога нашага, да Каторага пасылаем цябе, каб нам было добра, бо мы паслухалі голасу СПАДАРА, БОГА нашага".
7 І сталася за дзесяць дзён, што было слова СПАДАРОВА да Ярэмы; 8 І пагука́ў Ёганана Карэажонка а ўсіх вайводцаў, што былі зь ім, а ўвесь люд ад найменшага аж да найбольшага, 9 І сказаў ім: „Гэтак кажа СПАДАР, Бог Ізраеляў, да Каторага вы пасылалі мяне пакласьці ваша маленьне перад Ім: 10 Калі вы будзеце жыць, жыць у зямлі гэтай, дык Я ўладжу вас, а не разбуру́, і засаджу вас, а ня выкараню, бо Я жалею ліха, каторае Я ўчыніў вам. 11 Ня бойцеся караля Бабілёнскага, каторага вы баіце́ся, ня бойцеся яго, агалашае СПАДАР, бо Я з вамі, каб выбавіць вас і вывальніць вас із рукі ягонае. 12 І Я прычыню, каб вы знайшлі жаласьць у ваччу ягоным, і ён пажалее вас, і верне вас да зямлі вашае. 13 Але, калі б вы сказалі: ,Ня будзем жыць у зямлі гэтай', каб ня слухаць голасу СПАДАРА, Бога свайго, 14 Кажучы: ,Не, мы пойдзем да зямлі Ягіпецкае, ідзе ня будзем бачыць вайны ані чуць гуку трубы, ані галадаваць бяз хлеба; там будзем жыць'; 15 Дык выслухайце цяпер слова СПАДАРОВА, засталыя Юдэі: гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: калі вы станаўко зьвернеце віды свае, каб ісьці да Ягіпту, і прыйдзеце, каб жыць там, 16 Тады станецца, што меч, каторага вы баіце́ся, насьпее вас там, у зямлі Ягіпецкай, і галадоў, каторае вы лякаецеся, дажанець вас там, у Ягіпце, і там вы памрыце́. 17 Гэтак будзе ўсім людзём, што зьвярнулі віды свае йсьці да Ягіпту, каб жыць там, -- памруць ад мяча, ад галадові а ад ліпучкі, і ніхто зь іх не застане́цца ані ўцячэць ад ліха, што Я навяду на іх; 18 Бо гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: як гнеў Мой а абурэньне Мае вылілася на жыхараў Ерузаліму, так Мае абурэньне выльлецца на вас, калі вы прыйдзеце да Ягіпту, і вы будзеце брыдою, жахам, праклёнам а ганьбаю, і ўжо не абачыце месца гэтага. 19 Праз вас, засталыя Юдэі, вымавіў СПАДАР: ,Ня прыходзьце да Ягіпту'; ведайце напэўна, што я сьветчыў вам сядні, 20 Што вы заблудзілі супроці душаў вашых, бо вы паслалі мяне да СПАДАРА, Бога свайго, кажучы: ,Малі за нас СПАДАРА, Бога нашага, і подле ўсёга, што СПАДАР, Бог наш, скажа, паведалі нам, і мы зробім'. 21 І я цяпер паведаміў вам, але вы не паслухалі голасу СПАДАРА, Бога свайго, і ўсяго, дзеля чаго Ён паслаў мяне да вас. 22 Дык ведайце напэўна, што памрыце ад мяча, ад галадові а ад ліпучкі на тым месцу, куды вы жадаеце йсьці жыць".
1 І сталася, як скончыў Ярэма гукаць усяму люду ўсі словы СПАДАРА, Бога іхнага, дзеля каторых СПАДАР, Бог іхны, паслаў яго да іх, усі тыя словы;
2 Тады Азара Гошаёнак а Ёганан Карэажонак а ўсі гордыя людзі сказалі, кажучы Ярэме: „Ты кажаш ману́, СПАДАР Бог наш не паслаў цябе сказаць: ,Ня йдзіце да Ягіпту, жыць там'; 3 Адно Борух Ніранок намаўляе цябе супроці нас, каб аддаць нас у руку́ Хальдэяў, каб яны забілі нас альбо завялі нас палоненікамі да Бабілёну".
4 Дык не паслухалі Ёганан Карэажонак а ўсі вайводцы а ўвесь люд голасу СПАДАРОВАГА, каб жыць у зямлі Юдэйскай. 5 І ўзяў Ёганан Карэажонак а вайводцы ўсю астачу Юдэяў, што зьвярнуліся ад усіх народаў, куды яны былі выпіхнены, каб жыць у зямлі Юдэйскай, 6 Мужчынаў а жанкі а дзецяняты а дачкі каралеўскія а кажную людзіну, што Невузар-Адан, начэльнік катаў, пакінуў з Ґедалям, сынам Агікама Шафанёнка, і Ярэму прароку, і Боруха Ніранка; 7 І прышлі да зямлі Ягіпецкае, бо не паслухалі голасу СПАДАРОВАГА, і дайшлі аж да Тагпангесу.
8 Тады прышло слова СПАДАРОВА да Ярэмы ў Тагпангесе, кажучы: 9 „Вазьмі ў руку сваю вялікія камяні і - перад ачыма мужоў юдэйскіх - схавай іх у гліне ў цагельні, што ля ўходу да фараонавага дому ў Тагпангесе, 10 І скажы ім: ,Гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: гля, Я пашлю й вазьму Невухадрэцара, караля Бабілёнскага, слугу Свайго, і ён пастанове пасад свой над гэтымі камянямі, што Я схаваў, і ён разапнець каралеўскі будан свой на іх. 11 І, як ён прыйдзе, ён зра́зе зямлю Ягіпецкую: хто на сьмерць, таго на сьмерць; і хто ў палон, таго ў палон; і хто пад меч, таго пад меч. 12 І запалю цяпло ў дамох багоў ягіпецкіх, і яно спале іх, і панясець іх палоненікамі, і ён убярэцца зямлёю Ягіпецкаю, як пастух убіраецца ў вадзецьце свае, і пойдзе адгэнуль супакойна. 13 Патрышча таксама статуі Бефшэмішу, што ў зямлі Ягіпецкай, і дамы багоў ягіпецкіх спале цяплом' ".
1 Слова, што было да Ярэмы праз усіх Юдэяў, што жывуць у зямлі Ягіпецкай, што жывуць у Міґдоле а ў Тагпангесе а ў Нофе а ў краю Пафрос: 2 „Гэтак СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: вы бачылі ўсе ліха, што Я навёў на Ерузалім а на ўсі месты Юдэйская; і вось, яны цяпер спустошаныя, і ніхто ня жывець у іх, 3 За нягоднасьць іхную, каторую яны зьдзеялі, каб гнявіць Мяне тым, што пашлі кадзіць а служыць іншым багом, каторых яны ня зналі, яны ані вы, ані айцове вашы.4 І пасылаў Я да вас усіх слугаў Сваіх, прарокаў, рана ўстаючы й пасылаючы, кажучы: ,Ані не рабіце агіднае рэчы гэтае, каторае Я ненавіджу'. 5 Але яны ня слухалі ані нахінулі вуха свайго, каб адвярнуцца ад нягоднасьці, каб не кадзіць іншым багом. 6 І вылілася абурэньне Мае а гнеў Мой, і загарэўся ў местах Юдэі а на вуліцах Ерузаліму, і яны былі спустошаны а апушчаны, як цяпер.
7 „І цяпер гэтак кажа СПАДАР, Бог войскаў, Бог Ізраеляў: нашто вы дзееце вялікае ліха супроці душаў сваіх, каб адцяць у вас мужчын а жанкі, дзецяняты а сысуна з пасярод Юдэі, каб не засталося астачы? 8 Нашто вы гнявіце́ Мяне ўчынкамі рук сваіх, кадзячы іншым багом у зямлі Ягіпецкай, куды вы прышлі жыць, каб загубіць самых сябе і каб вы былі праклёнам а ганьбаю ў вусіх народаў зямлі? 9 Ціж вы забыліся нягоднасьць айцоў сваіх і нягоднасьць каралёў Юдэйскіх, і нягоднасьць жонак іхных, і нягоднасьць сваю, і нягоднасьць жонак сваіх, каторую яны зьдзеялі ў зямлі Юдэйекай і на вуліцах Ерузаліму? 10 Яны не ўкарыліся дагэтуль, не пабаяліся, не хадзілі ў Праве Маім ані ў вуставах Маіх, што Я ўстанавіў вам а айцом вашым.
11 „Затым гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: вось, Я зьвярну від Свой супроці вас на ліха й адатну ўсю Юдэю. 12 І вазьму астачу Юдэяў, каторыя зьвярнулі віды свае, каб ісьці да Ягіпту жыць там, і яны будуць усі вынішчаны, загінуць у зямлі Ягіпецкай, падуць ад мяча, загінуць з галадові; ад найменшага аж да найбольшага ад мяча а з галадові памруць і стануць брыдою а жахам а праклёнам а ганьбаю. 13 Бо Я пакараю жывучых у зямлі Ягіпецкай, як пакараў Ерузалім, мячом, галадоўю а ліпучкаю, 14 Ажно ня будзе ўцеклага ані засталага з астачы Юдэяў, каторыя прышлі да зямлі Ягіпецкае жыць там, каб зьвярнуцца да зямлі Юдэйскае, да каторае лятуціць душа іхная, каб зьвярнуцца жыць там; бо ніхто ня зьвернецца, адно ўцеклыя".
15 Тады ўсі мужы, каторыя ведалі, што жонкі іхныя кадзяць багом іншым, і ўсі жонкі, што стаялі вялікім грудам, нават увесь люд, што жыў у зямлі Ягіпецкай у Пафросе, адказалі Ярэме, кажучы: 16 „Слова, што ты гукаў нам імям СПАДАРОВЫМ, мы ня слухаем у цябе; 17 Але мы канечне будзем рабіць усе, што выходзе з вуснаў нашых, кадзіць караліцы нябёс і рабіць узьліваньні ёй, як мы рабілі, мы а айцове нашы, каралі нашы а князі нашы ў местах Юдэйскіх а на вуліцах Ерузаліму; мы тады сыціліся хлебам, і нам было добра, і не дазвавалі ліха. 18 Бо адгэнуль, як мы перасталі кадзіць караліцы нябёс і ўзьліваць узьліваньні ёй, не стаець нам усяго, і гінем ад мяча а галадові. 19 І як мы кадзілі караліцы нябёс і ўзьлівалі ўзьліваньні ёй, то ці бяз нашых мужоў рабілі мы гэта ёй: пяклі перапечкі з абразом ейным і ўзьлівалі ўзьліваньні ёй?"
20 Тады Ярэма сказаў усяму люду, мужом а жанкам а ўсяму люду, што даў яму гэты адказ, кажучы: 21 „Ці ня гэна кадзеньне, што кадзілі ў местах юдэйскіх а на вуліцах Ерузаліму вы а айцове вашы, каралі вашы а князі вашы а люд зямлі, ўспомнеў СПАДАР, ці яе яно прышло Яму ўдум? 22 І ня мог СПАДАР даўжэй цярпець з прычыны нягоднасьці ўчынкаў вашых і аґідаў, што вы рабілі; затым зямля ваша стала пустынёю, жахам а праклёнам, бяз жыхара, як цяпер. 23 За тое, што вы хадзілі а грашылі супроці СПАДАРА, і ня слухалі голасу СПАДАРОВАГА, і не хадзілі ў Праве Ягоным, ані ў вуставах Ягоных, ані ў сьветчаньнях Ягоных, за тое й стрэла вас ліха, як цяпер".
24 І сказаў Ярэма ўсяму люду а ўсім жонкам: „Слухайце слова СПАДАРОВА, уся Юдэя, што ў зямлі Ягіпецкай: 25 Гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў, кажучы: вы а жонкі вашы гу́калі вуснамі сваімі й паўнілі рукамі сваімі, кажучы: ,Мы канечне будзем праўдзіць абятніцы свае, каторыя мы абяцалі, каб кадзіць караліцы нябёс і ўзьліваць узьліваньні ёй': вы напэўна споўніце абятніцы вашыя й супоўна досыць учыніце ім.
26 „Затым, усі Юдэі, што жывіце́ ў зямлі Ягіпецкай: вось, Я прысягнуў вялікім імям Сваім, кажа СПАДАР, што наперад імя Мае ня будзе менавана вуснамі людзіны Юдэі ў вусёй зямлі Ягіпецкай, кажучы : .Жыў Спадар СПАДАР!' 27 Гля, Я буду чукавы ўзглядам іх на ліха, а не на дабро; і ўсі мужы Юдэі, што ў зямлі Ягіпецкай, загінуць ад мяча а галадові, пакуль ня будуць зьнішчаны. 28 Малы лік уцеклых ад мяча зьвернецца ізь зямлі Ягіпецкае да зямлі Юдэйскае, і даведаюцца ўсі засталыя Юдэі, што прышлі да зямлі Ягіпецкае, жыць там, чые словы спраўдзяцца, Мае ці іхныя. 29 І во, агалашае СПАДАР, знак вам, што Я даведаюся да вас на гэтым месцу, каб вы даведаліся, што словы Мае напэўна спраўдзяцца на ліха вам:
30 „Гэтак кажа СПАДАР: гля, Я аддам фараона Гофра, караля Ягіпецкага, у руку не́прыяцеляў ягоных і ў руку тых, што шукаюць жыцьця ягонага, як Я аддаў Сэдэку, караля Юдэйскага, у руку Невухадрэцара, караля Бабілёнскага, непрыяцеля ягонага, каторы таксама шукаў жыцьця ягонага".
1 Слова, што Ярэма, прарока, казаў Боруху Ніранку, як ён напісаў з вуснаў Ярэмы ў кнігу словы гэтыя, чацьвертага году Егоякіма Ёсянка, кажучы: 2 „Гэтак кажа СПАДАР, Бог Ізраеляў, празь цябе, Боруша: 3 Ты сказаў: ,Бяда ж імне! бо СПАДАР дадаў смутак да болю майго; я стамаваўся стагнаньнямі сваімі і не знайшоў супакою' 4 Гэтак ты скажы яму: гэтак кажа СПАДАР : гля, Я бура́ю тое, што будаваў, і выкараняю, што пасадзіў, і ўсю зямлю гэтую, 5 А ты шукаеш вялікіх рэчаў сабе? ня шукай, бо гля, Я навяду ліха на кажнае цела, кажа СПАДАР, але душу тваю дам табе замест здабытку на ўсіх месцах, куды ты пойдзеш".
1 Слова СПАДАРОВА, што было Ярэме, прароку, праз народы: 2 Празь Ягіпет а праз войска фараона Нехо, караля Ягіпецкага, каторы быў ля ракі Ёўфрату ў Кархемішу, каторага Невухадрэцар, кароль Бабілёнскі, зра́зіў чацьвертага году Егоякіма Ёсянка, караля Юдэйскага: 3 „Прыгатуйце панцыр а шчыт і бліжчася да бітвы. 4 Запрагайце коні і ўсьсядайце конна, коньнікі, выступайце із шоламамі, паліруйце дзіды й адзявайце панцыры. 5 Чаму бачу Я, што яны зьлякаліся й бягуць назад? і дужасілы іхныя разьбіты, і борзда ўцяклі, і не азіраюцца; страх навокал, кажа. СПАДАР. 6 Не ўцячэць шыбкі, не ўратуецца дужасіл; на поўначы, ля рэкі Еўфрату, спатыкнуцца а паваляцца. 7 Хто гэта ўзьнімаецца, як паводка, чые воды хвалююцца, як рэкі? 8 Ягіпет узьнімаецца, як паводка, і воды яго хвалююцца, як рэкі, і кажа: узьнімуся, пакрыю зямлю, зьнішчу места й жыхараў яго. 9 Усьсядайце на коні, і шалейце, цялежкі, няхай выйдуць дужасілы, Ефіопляне а Пуцяне, што дзяржаць шчыты, і Людзяне, што дзяржаць і напінаюць лук; 10 Бо дзень гэты ў СПАДАРА, Бога войскаў, дзень помсты, каб памсьціцца праціўнікам Сваім, і меч будзе жэрці, і насыціцца, і ўп'ецца крывёю іхнаю, бо аброк Спадара СПАДАРА войскаў у паўночным краю, ля ракі Еўрату. 11 Узыходзь да Гілеаду й вазьмі бальсаму, дзеўка, дачка Ягіпту; дарма ты ўжываеш шмат лекаў, ўздараўленьня няма табе. 12 Народы пачулі ганьбу тваю, і вык твой напоўніў зямлю, бо дужасіл стыкнуўся з дужасілам, і абодва загінулі разам".
13 Слова, што казаў СПАДАР Ярэме, прароку, як Невухадрэцар, кароль Бабілёнскі, прыйдзе зра́зіць зямлю Ягіпецкую: 14 „Накажыце ў Ягіпце й агаласіце ў Міґдоле, і агаласіце ў Нофе а ў Тагпангесе, скажыце: ,Стань і прыгатуйся, бо меч пажарэць навокал цябе'. 15 Чаму твой адважнік вымецены? - Не стаіць, бо СПАДАР адпіхнуў яго. 16 Ён памножыў падаючых; але, валяцца адзін на аднаго й кажуць: ,Устань, зьвярнімася да люду свайго й да роднае зямлі свае ад мяча ўцісканьніка'. 17 Крычаць там: ,Фараон, кароль Ягіпецкі, крыксун, ён прапусьціў прызначаны час'. 18 „Жыў Я, агалашае Кароль - СПАДАР войскаў імя Ягонае: напэўна, як Табор меж гораў і як Карміл ля мора, прыйдзе ён. 19 Снадзі палону зрабі сабе, жыхарка, дачка Ягіпту, бо Ноф стане пустынёю, спалены, бяз жыхара.
20 „Ягіпет - пазорная цяліца; але зыкаўка з поўначы лётма прыляцела на яе. 21 Таксама найміты сярод яго, як укормленыя валы, але яны - таксама зьвярнуліся назад, уцяклі разам, не стаялі, бо дзень няшчасьця іхнага прышоў на іх, пара́ даведаньня да іх. 22 Голас ягоны будзе сіпець, як га́дзіны, бо яны йдуць із войскам, ізь сякірамі прыйдуць на яго, як секачы. 23 Высякуць лес яго, агалашае СПАДАР, дарма што нельга яго палічыць, бо іх болей чымся шаранчы, няма ім ліку. 24 Паганьбена дачка Ягіпту, аддана ў руку люду паўночнага". 25 Кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: „Гля, Я даведаўся да Амона з Но а да фараона а да Ягіпту з багамі іхнымі і з каралямі іхнымі, да фараона й тых, што спадзяюцца на яго. 26 І аддам іх у руку тых, што шукаюць душаў іхных, і ў руку Невухадрэцара, караля Бабілёнскага, і ў руку слугаў ягоных; а просьле гэтага ён будзе населены, як у дні старыя, агалашае СПАДАР.
23 „А ты ня бойся, слуга мой Якаве, і не лякайся, Ізраелю, бо вось, я вывальню цябе зда́леку і насеньне твае ізь зямлі палону іхнага; і Якаў зьвернецца, і сьцішыцца, і супакоіцца, і няма палохаючага. 28 Ня бойся ты, слуга Мой Якаве, агалашае СПАДАР; бо Я з табою, бо Я ўчыню канец усім народам, куды Я выгнаў цябе, але ня ўчыню канца табе, але мерна буду казьнерыць цябе, але за ані нявіннага ня буду мець цябе".
1 Слова СПАДАРОВА, што было Ярэме, прароку, празь Пілішчан, уперад чымся фараон зра́зіў Газу. 2 „Гэтак кажа СПАДАР: абач, падыймаюцца воды з поўначы і стануць цур'ём, што разьліваецца, і зальлюць зямлю і ўсе, што напаўняе яе, места а жыхараў яго; тады закрычаць людзі, і завыюць усі жыхары зямлі. 3 Ад тупату капытоў дужых коні, драганьня цялежак, грукату колаў айцове не аглядаюцца на сыноў, бо рукі апусьціліся 4 З прычыны настаючага дня, каб аглабаць усіх Пілішчан, выгубіць ля Тыру а Сыдону ўсіх памачнікоў, што засталіся, бо СПАДАР аглабае Пілішчан, астачу абтоку Кафтор. 5 Лысіна прыходзе на Ґазу, Ашкелон гіне, астача даліны іхнае. Пакуль ты будзеш рэзацца ? 6 О бяда, мечу СПАДАРОЎ, пакуль ты не супакоішся? увыйдзі ў похву сваю, супакойся а змоўкні. 7 Як можа ён супакоіцца, калі СПАДАР расказаў яму? На Ашкелон а на ўзмор'е, туды Ён прызначыў яго".
1 Праз Моава гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: „Бяда Неву, бо яно аглабана; паганьбены а ўзяты Кірафаім; паганьбены Місґаў і патрышчаны. 2 Няма болей хвалы Моаву; у Гэшбоне задумляюць ліха на яго, кажучы: Прыходзьце й вынішчыма яго з быцьця народам'. І ты, Мадмене, занямееш, меч пойдзе за табою. 3 Слухай! крык із Горонаіму, глабаньне а вялікае патрышчаньне. 4 Моаў патрышчаны, ўзьнялі крык дзецяняты ягоныя. 5 Бо на ўзыходзе на Луґіф плачма плачуць, бо на зыходзе да Горонаіму ўцісканьнікі будуць чуць крык патрышчаньня. 6 Уцякайце, ратуйце душы свае й будзьце, як яленец на пустыні. 7 За тое, што ты спадзяваўся на гарады свае а на скарбы свае, то ты таксама будзеш узяты, і Хемош пойдзе ў палон ізь сьвятарамі а князьмі сваімі разам. 8 І прыйдзе гла́баньнік на кажнае места, і ніякае места не ўцячэць, і загіне даліна́, і раўніна́ будзе зьнішчана, як СПАДАР сказаў. 9 Дайце крылы Моаву, каб ён лётма паляцеў, бо месты ягоныя будуць спустошаны, бязь нікога, хто жыў бы у іх. 10 Пракляты, хто робе работу СПАДАРОВУ ізрадліва, і пракляты, хто ўдзержуе меч свой ад крыві. 11 Моаў чуўся супакойным з маладосьці свае й сядзеў на дражджах сваіх, і ня быў пераліваны із судзіны да судзіны, і не хадзіў у палон; затым у ім застаўся смак ягоны, і пах ягоны не зьмяніўся.
12 „Затым, гля, настаюць дні ягоныя, агалашае СПАДАР, што Я пашлю на яго спаражняньнікаў, каторыя спарожняць яго, спарожняць судзьдзе ягонае й разаб'юць бутлі іхныя. 13 І асарамаціцца Моаў за Хемош, як дом Ізраеляў быў асарамочаны за Бэт-Эль, надзею сваю. 14 Як вы кажаце: Мы людзі адважныя й дужыя да вайны' ? 15 Моаў разгла́баны, і ўзяты месты ягоныя, і выборныя дзяцюкі ягоныя пашлі на зарэз, агалашае Кароль, - СПАДАР войскаў імя Ягонае. 16 Блізка да прыходу няшчасьце Моава, і ліха ягонае дужа барзьдзіць. 17 Плачча па ім усі, што каля яго, і ўсі вы, што знаеце імя ягонае, кажыце: ,Як паломлены кій моцны, палка пазору ягонага!'. 18 Зыйдзі ізь сьці й сядзь на выпраглую зямлю, жыхарка-дачка Дывону, бо гла́баньнік Моава прыйдзе на цябе, абура моцныя гарады твае. 19 Стой ля дарогі й назірай, жыхарка Ароіру, пытайся ў тога, хто ўцякае, і ў тога, хто ратуецца, кажы: ,Што прыгадзілася?' 20 Моаў асарамочаны, бо патрышчаны; галасіце й крычыце, накажыце гэта ўв Арноне, што Моаў паглабаны. 21 І суд прыходзе на край раўніны, на Голон а на Ягзу а на Мефааф 22 А на Дывон а на Нево а на Бет-Дыўлафаім 23 А на Кірафаім а на Бет-Ґамул а на БетМеон 24 А на Кероф а на Воцру а на ўсі месты зямлі Моава, далёкія й блізкія. 25 Адцяты рог Моаву, і патрышчана. плячо ягонае, кажа СПАДАР. 26 Дайце напітку яму, каб упіўся, бо ён вяльмуваўся супроці СПАДАРА; і Моаў будзе валяцца ў ірвакох сваіх, і станецца пасьмехам таксама. 27 Бо ці ня быў Ізраель пасьмехам табе? ці ён апынуўся меж злодзеяў, бо як толькі загу́каеш празь яго, ты ківаеш. 28 Пакіньце месты й жывіце на ска́лах, жыхары Моаву, і будзьце як галу́ба, што віець гняздо свае на бакох узыходу ў пячору. 29 Мы чулі гордасьць Моава - ён вельма горды - пыху ягоную а пыхатасьць ягоную а гордасьць ягоную а велягу́рыстасьць сэрца ягонага. 30 Я ведаю, агалашае СПАДАР, гнеў ягоны, але ён несправядлівы; заме́ры ягоныя, але яны нічога справядлівага не зрабілі. 31 Затым Я буду галасіць па Моаву, крычэць па ўсіх Моаўлянах; па людзёх Кір-Гэрэсу буду стагнаць. 32 Болей за плаканьне па Языру Я плачу па табе, о віно сыўмаскае; пагоны твае пусьціліся за мора, дасяглі аж да мора Языру, гла́баньнік напаў на летныя плады твае й на віназбор твой. 33 І радасьць, і весялосьць адабраны ад уродлівага поля й ад зямлі Моаўскае; і віно ў таўчэльні суняў, ніхто не таўчэць яго з гука́ньням, гука́ньне ня ё гука́ньням. 34 Ад галашэньня Гэшбону аж да Елеялы, але да Ягаза яны ўзьнялі голас, ад Цоару аж да Горонаіму, да трэйцяга Еґлафу, бо таксама воды Німрымскія стануць пустынямі. 35 І Я спыню, агалашае СПАДАР, абраканьне на ўзвышшах і кадзеньне багом іхным. 36 Затым сэрца Мае па Моаву, як дуда, дудзець будзе; і сэрца Мае па людзёх Кір-Гэрэсу, як дуда, дудзець будзе, бо множасьць, прыдбаная ім, загінула. 37 Бо ў кажнага галава лысая і кажнага барада астрыжана, на руках у ўсіх нарэзы і на сьцёгнах зрэбніна. 38 На ўсіх стрэхах у Моава й на ўсіх вуліцах яго жалоба, бо Я патрышчыў Моава, як судзіну нялюбую, агалашае СПАДАР. 39 Як ён патрышчаны й выюць! Як Моаў адвярнуў завыек у сораме! Гэтак Моаў стаў пасьмехам а жахам усім, што навокал яго";
40 Бо гэтак кажа СПАДАР: „Гля, ён паляціць, як арол, і распусьце крылы свае над Моавом. 41 Кіроф будзе ўзяты, і гарады захоплены. Сэрца адважных Моаўлян будзе таго дня, як сэрца хворае жонкі. 42 І Моаў будзе вынішчаны зь людаў, бо вяльмуваўся супроці СПАДАРА. 43 Страх а яма а па́садка на цябе, жыхару Моава, агалашае СПАДАР. 44 Хто ўцячэць із страху, - уваліцца ў яму; а калі вылезе зь ямы, - луча ў па́садку, бо Я навяду на яго, на Моава, год кары на іх, агалашае СПАДАР. 45 Уцякаючыя адзяржа́ліся з высіленьня пад сьценям Гэшбону, бо вышла цяпло з Гэшбону й поламя з пасярод Сыгону, і пажарэць бакі́ Моававы й цемя сыноў вераску. 46 Бяда табе. Моаве, люд Хемоша гіне; бо сынове твае ўзяты палоненікамі й дачкі твае - у палон. 47 Але зьвярну палон Моаваў у вапошнія дні, кажа СПАДАР". Дагэтуль рассудак праз Моава.
1 Праз сыноў Амонавых гэтак кажа СПАДАР: „Ціж няма сыноў у Ізраеля? ціж спадкаемцы няма ў яго? Чаму ж Мілхому спа́ла зямля Ґад, і люд ягоны жывець у местах яе? 2 Затым, гля, настаюць дні, агалашае СПАДАР, калі Я прычыню чуць ваенны крык у Раўве сыноў Амонавых, і яна будзе спустошанаю гараваткаю, і дачкі яе будуць спалены цяплом, і спадуць Ізраелю тыя, каторым быў стаўшы Ізраель, кажа СПАДАР. 3 Вый, Гэшбоне, бо Ай аглабаны. Крычыце, дачкі Раўвіны, паперажыцеся зрэбнінаю, будзьце ў жалобе й туляйцеся меж платоў, бо кароль іхны пойдзе ў палон ізь сьвятарамі сваімі а князьмі сваімі разам. 4 Што ты хвалішся далі́намі? даліна́ твая сьцякае, ізрадлівая дачка, што спадзявалася на скарбы свае, кажучы: ,Хто прыйдзе на мяне?' 5 Гля, Я навяду страх на цябе, кажа Спадар СПАДАР, Бог войскаў, з усяе аколіцы твае, і вы будзеце выпіхнены адзін за адным, і ня будзе каму зьбіраць тулякоў. 6 Але просьле гэтага. Я зьвярну з палону сыноў Амонавых, агалашае СПАДАР".
7 Узглядам Едома гэтак кажа СПАДАР войскаў: „Ці няма ўжо мудрасьці ў Фемане? загінула рада ў разумных? змарнела іхная мудрасьць? 8 Уцякайце, абярніцеся назад, хавайцеся глыбака жыць, жыхары Дэдану, бо няшчасьце Есавава навяду на яго ў часе даведаньня да яго. 9 Калі б абіраньнікі вінных ягадаў прышлі да цябе, ці не пакінулі б некатрага неабабранага віна? Калі б злодзеі прышлі ночы, яны зьнішчылі б толькі, колькі ім досыць. 10 Але Я абгаліў Есава, адкрыў патайныя месцы ягоныя, і ён ня можа схавацца; паглабана насеньне ягонае а браты ягоныя а суседзі ягоныя, і яго няма. 11 Пакінь усі дзеці - сіроты свае: Я захаваю жывыя; і няхай ўдовы твае спадзяюцца на Мяне";
12 Бо гэтак кажа СПАДАР: „Вось, калі тыя, што не заслужылі піць чары, канечне будуць піць яе, ціж ты застане́шся непакараны? Ты не застанешся непакараны, але канечне будзеш піць; 13 Бо Сабою Самым прысягнуў, агалашае СПАДАР, што Воцра стане пустынёю, ганьбаю а разьвярненьням а праклёнам, і ўсі месты яе будуць разьвярненьням вечным". 14 Я чуў ведамку ад СПАДАРА, і пасол пасланы да народаў, кажучы: „Зьбярыцеся й ідзіце на яе, і станьце да бітвы; 15 Бо, гля, Я ўчыніў цябе малым меж народаў і грэбаваным меж людзёў. 16 Ляк цябе зьвёў цябе, пыха сэрца твайго, о ты, што жывеш у раськепінах ска́лы, што займаеш верх узгорку, хоць бы ты зьвіў гняздо свае так высака, як арол, Я зрыну цябе далоў адгэнуль, агалашае СПАДАР. 17 Таксама Едом будзе спустошаны; кажны, што пройдзе ля яго, зумеецца а сьвісне з прычыны ўсіх болькаў ягоных. 18 Як зрыненыя Содома а Ґомора а суседзі іхныя, кажа СПАДАР, так ні водная людзіна ня вытрывае там, і сын людзкі ня будзе жыць у ім. 19 Гля, ён увыйдзе як леў ад узьнятага Ёрдану на ўмацаваня сялібы; але зараз Я прысі́лю яго адбегчы ад яго, і хто абраны, таго Я прызначу над ім; бо хто падобны да Мяне? і хто можа прызначыць рок Імне? які пастыр стане супроці Мяне ? 20 Затым слухайце раду СПАДАРОВУ, што Ён пастанавіў на Едома, і думкі Ягоныя, што Ён задумаў на жыхараў Феману: ці ня выцягнуць іх найменшыя з чарады ? ці ня спустошаць ім дамовы іхнае? 21 Ад грукату паду іхнага страсянулася зямля, гук галашэньня іхнага чуваць ля Чырвонага Мора. 22 Гля, ён, як арол, узьнімаецца і распусьце крылы свае над Воцраю, і таго дня сэрца адважных Едомлян будзе, як сэрца жонкі ў хваробе ейнай".
23 Праз Дамашак. „Гамаф а Арпад засаромленыя, бо яны пачулі благія ведамкі, яны замлелі, яны ўзрушаны, як мора, ня могуць супакоіцца. 24 Дамашк кволее, абярнуўся ўцякаць, і дрыгота ахапіла яго, не́марасьць а болі схапілі яго, як парадзіху. 25 Быццам ня мела застацца места славутае, места радасьці Мае! 26 Затым паваляцца дзяцюкі ягоныя на вуліцах ягоных, і ўсі ваюны выгублены будуць таго дня, агалашае СПАДАР войскаў. 27 І запалю цяпло на сьцяне Дамашку, і пажарэць палацы Вен-Гадада".
28 Праз Кідар а каралеўствы Гасорскія, каторыя зра́зіў Невухадрэцар, кароль Бабілёнскі, гэтак сказаў СПАДАР: „Уставайце, ідзіце на Кідар і аглабайце сыноў усходу. 29 Буданы іхныя й стады іхныя адбяруць, іхныя апоны й усе судзьдзе іхнае, і вярблюды іхныя возьмуць сабе, і будуць крычэць ім: ,Страх адусюль!' 30 Уцякайце, цягніцеся далёка, жывіце глыбака, жыхары Гасору, агалашае СПАДАР, бо нараджаецца радаю супроці вас Невухадрэцар, кароль Бабілёнскі, і думае думу́ на вас .31 Уставайце, узыйдзіце да народу здаволенага, што жывець нядбайна, агалашае СПАДАР, што ня мае брамаў ані загадаў, што жывець адзінотна. 32 І вярблюды іхныя будуць адданы на здабытак, і множасьць статку на глабаньне, і Я разьвею на кажны вецер тых, што абцінаюць ба́кі, і адсюль навяду на іх няшчасьце, агалашае СПАДАР. 33 І будзе Гасор пячораю шакалаў, спустошаньням навекі; не аселіцца там людзіна, і ня будзе жыць там сын людзкі".
34 Тое слова СПАДАРОВА, што было да Ярэмы, прарокі, празь Елам на пачатку дзяржавы Сэдэкі, караля Юдэйскага, кажучы: 35 Гэтак кажа СПАДАР войскаў: „Гля, я патрышчу лук Еламу, галоўную моц яго. 36 І навяду на Елам чатыры вятры з чатырох канцоў неба, і разьвею іх на ўсі тыя вятры, і ня будзе народу, куды выпхненыя Еламцы ня прыйдуць. 37 І Я напалохаю Елам перад не́прыяцельмі ягонымі й тымі, што шукаюць душы іхнае; і навяду ліха на іх, палкі гнеў Свой, агалашае СПАДАР, і пашлю меч за імі, пакуль ня выгублю іх. 38 І пастанаўлю пасад Свой у Еламе, і выгублю стуль караля а князёў, агалашае СПАДАР. 39 Але станецца ў вапошнія дні, што Я зьвярну палон Елама, агалашае СПАДАР".
1 Слова, што казаў СПАДАР Ярэмам прарокам праз Бабілён, празь зямлю Хальдэяў: 2 „Абясьціце меж народаў і агаласіце, і пастанавіце сьцяг, агаласіце, не таіце, кажыце: ,Бабілён узяты, Віл паганьбены, Меродах патрышчаны, балваны яго паганьбены, абразы патрышчаны', 3 Бо з поўначы ўсходзе народ на яго, каторы надта спустоша зямлю ягоную, не аселіцца там у ёй ніхто ад чалавека да статку, пацягнуцца, пойдуць. 4 Тых дзён а, таго часу, агалашае СПАДАР, сынове Ізраелявы прыйдуць, яны а сынове Юдзіны разам, ідучы й плачучы, прыйдуць і будуць шукаць СПАДАРА, Бога свайго. 5 Будуць пытацца дарогі да Сыёну зь відамі, зьверненымі туды, кажучы: ,Ідзіма а прылучымася да СПАДАРА змоваю вечнаю не забыванаю'.
6 „Люд Мой - згубленыя авечкі; пастыры іхныя зьвялі іх на бездараж, зьвярнулі іх на горы; яны йшлі з гары на ўзгорак, забыліся пасьцьбішча свае. 7 Усі, што знаходзілі іх, жэрлі іх, і праціўнікі іх казалі: ,Мы ня вінныя, бо яны ізграшылі супроці СПАДАРА. Сяліба справядлівасьці, надзея айцоў іхных СПАДАР'. 8 Падарожжуйце з пасярод Бабілёну і выходзьце ізь зямлі Хальдэйскае, будзьце, як казлы перад стадамі; 9 Бо гля, Я ўзрушу й прывяду на Бабілён збор вялікіх народаў з паўночнага краю, і зладзяцца супроці яго, адгэнуль ён будзе ўзяты; стрэлы ягоныя як навытыраны дужасіл, не зварачаюцца дарма. 10 І Хальдэя станецца здабыткам, усі, што будуць глабаць яе, здаволяцца, агалашае СПАДАР; 11 Бо вы весяліліся, бо вы цешыліся, нікбеньнікі спадку Майго, бо вы сыцелі, як цяліца на траве, і раўлі, як быкі. 12 Вельмі будзе засаромлена маці ваша, спалатнее радзіха вашая; вось, найнегаднейшы з народаў будзе пустынёю, сухою зямлёю а сьцепам; 13 Бо ад гневу СПАДАРОВАГА яна будзе незаселенаю, але чыста спустошанаю: кажны, што пройдзе ля Бабілёну, зумеецца і сьвісьне на ўсі болькі яго. 14 Зладзьцеся на Бабілён навокал яго; усі, што напінаеце лук, страляйце ў яго, не шчаджайце стрэлаў; бо ён ізграшыў супроці СПАДАРА. 15 Навокал крычыце на яго; ён апусьціў рукі свае, под ягоны разваліўся, сьцены ягоныя абураны, бо гэта помста СПАДАРОВА.; памсьціцеся яму: як ён рабіў, зрабіце яму. 16 Выгубіце сяўбіта з Бабілёну й таго, хто дзяржыць серп у жніво; бо ад згубнага мяча хай кажны зьвернецца да люду свайго й кажны хай уцячэць да зямлі свае.
17 „Авечка рассыпаная Ізраель; лявы разарвалі яе; перш кароль Асырскі жэр яе, а наапошку гэты Невухадрэцар патрышчыў ёй косьці.
18 „Затым гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: гля, Я даведаюся да караля Бабілёнскага й да зямлі ягонае, як Я даведаўся да караля Асырскага. 19 І зьвярну Ізраеля да сялібы ягонае, і ён будзе пасьціцца на Карміле а на Воцры, і на гары Яхрэмавай і ў Ґілеадзе насыціцца душа ягоная. 20 Тых дзён і таго часу, агалашае СПАДАР, будуць шукаць бяспраўя Ізраелявага, і ня будзе, і грэх Юдзін, і ён ня будзе знойдзены; бо Я дарую тым, каторых пакіну.
21 „Узыйдзі на зямлю Мерафаім а на жыхараў Пекоду, спустош а акануй усе за імі, агалашае СПАДАР, і зрабі подле ўсёга, што Я расказаў табе. 22 Гук бітвы на зямлі і вялікае забурэньне. 23 Як адсечаны а разьбіты молат усяе зямлі! як Бабілён стаў спустошаньням меж народаў! 24 Я пастанавіў па́садку на цябе, і ты злоўлены, Бабілёне, і ты ня ведаў; ты знойдзены а таксама схоплены, бо ты ходаўся із СПАДАРОМ. 25 Адчыніў СПАДАР скарб свой і вынес зброю абурэньня Свайго, бо справа ў Спадара, СПАДАРА войскаў, у зямлі Хальдэйскай. 26 Ідзіце на яе з канца, адамкніце сьвірны ейныя, тапчыце яе, як стагі, і зьнішчыце яе, хай ня будзе ў яе астачы. 27 Забіце ўсі валы ейныя, няхай яны йдуць на зарэз; бяда ім! бо прышоў дзень іхны, пара даведаньня да іх. 28 Чутны голас тых, што ўцякаюць і ратуюцца ізь зямлі Бабілёнскае, наказаць у Сыёне помсту СПАДАРА, Бога нашага, помсту за палац Ягоны. 29 Згу́кайце на Бабілён шмат, усіх, што напінаюць лук, аблягайце яго навокал, хай ня будзе ўцекаў; адплаціце яму подле ўчынку ягонага; подле ўсёга, што ён рабіў, зрабіце яму; бо ён быў пыхаты да СПАДАРА, да Сьвятога Ізраелявага. 30 За тое маладзёны падуць на вуліцах, і ўсі мужы-воі загінуць таго дня, кажа СПАДАР.
31 „Гля, Я на цябе, пыхаты, агалашае СПАДАР, Бог войскаў, бо настаў дзень твой, час даведаньня да цябе. 32 І спатыкнецца пыхаты, і паваліцца, і ніхто не падыйме яго; і запалю цяпло ў местах ягоных, і яно пажарэць усе навокал яго.
33 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў: уцісьненыя сынове Ізраелявы а сынове Юдзіны разам, і ўсі, што ўзялі іх палоненікамі, моцна дзяржаць іх, адмаўляюцца выпусьціць іх. 34 Іх адкупіцель моцны: СПАДАР войскаў імя Ягонае; канечне абароне справу іхную, каб супакоіць зямлю, і выжане жыхараў Бабілёну. 35 Меч на Хальдэяў, агалашае СПАДАР, і на жыхараў Бабілёну, і на князёў, і на мудрыцоў ягоных. 36 Меч на хвалькоў, і яны здурнеюць; меч на дужасілаў ягоных, і яны зьлякаюцца; 37 Меч на коні іхныя, і на цялежкі іхныя, і на ўвесь мешаны люд, што сярод яго, і яны стануць жанка́мі; меч на скарбы ягоныя, і яны будуць паглабаны. 38 Сухмень на воды ягоныя, і яны высахнуць; бо гэта зямля выраза́ных, і балванамі сваімі яны хваляцца. 39 За тое будуць жыць там дзікі́я зьвяры пустыняў а абтокаў, і савяняты будуць жыць на ёй, і ня будзе ўжо населена навекі, і ня будуць жыць на ёй ад пакаленьня аж да пакаленьня. 40 Як СПАДАР абурыў Содому а Ґомору а суседнія месты іх, агалашае СПАДАР, так ні водная людзіна́ ня вытрывае там, і ніякі сын людзкі ня будзе жыць у ёй. 41 Гля, з поўначы прыходзе люд, і вялікі народ, і шмат якія каралі ўзрушаны з украінаў зямлі. 42 Лук а дзіду яны будуць дзяржаць; яны неміласьціўныя і не пажалеюць; голас іхны будзе раўсьці, як мора; будуць езьдзіць конна, зладзяцца, як муж на вайну, супроці цябе, дачка Бабілёну. 43 Пачуў кароль Бабілёнскі ведамку празь іх, і рукі ягоныя скволелі; мука схапіла яго, боль, як трудненьне парадзіхі. 44 Гля, узыходзе як леў ад узьнятага Ёрдану на, ўмацаваныя сялібы; але якга Я прысі́лю іх адбегчы ад яго, і абранага прызначу над ім; бо хто падобны да Мяне? і хто прызнача рок Імне? які пастыр стане супроці Мяне? 45 Затым слухайце раду СПАДАРОВУ, што Ён пастанавіў на Бабілён, і заме́ры Ягоныя, што Ён заме́рыў на зямлю Хальдэяў: ці ня выцягнуў іх найменшыя з чарады? ці ня спустоша ім дамовы іхнае? 46 Ад гуку пры ўзяцьцю Бабілёну зямля здрыганулася, і галашэньне пачута меж народаў".
1 Гэтак кажа СПАДАР: „Гля, Я ўзрушу згубны вецер на Бабілён і на жывучых сярод тых, што паўстаюць супроці Мяне. 2 І пашлю на Бабілён веяньнікаў, каб разьвеяць яго і спустошыць зямлю ягоную; бо ў дзень не́марасьці яны будуць навокал яго. 3 Няхай стралец моцна напінае лук свой на напінаючага і на тога, хто вяльмуецца панцырам сваім; і не шчаджайце маладзёнаў яго, выгубіце ўсе войска ягонае. 4 Гэтак забітыя падуць у зямлі Хальдэйскай, і прабітыя на вуліцах яе; 5 Бо не ўдавец Ізраель ані Юда ў Бога свайго, СПАДАРА войскаў, дарма што зямля іхная напоўнена віною супроці Сьвятога Ізраелявага. 6 Уцякайце з пасярод
Бабілёну і ратуйце кажны душу сваю, ня гіньце ад бяспраўя ягонага; бо гэта час помсты СПАДАРОВАЕ, Ён аддаець яму заплату. 7 Бабілён быў залатою чараю ў руццэ СПАДАРОВАЙ, з каторае ўпілася ўся зямля: народы пілі зь яе віно, ад гэтага народы ад розуму адышлі. 8 Зьнецікі загінуў Бабілён і патрышчыўся; галасіце па ім, вазьміце бальсам. на боль ягоны, можа ён ачуняе. 9 Мы лячылі Бабілён, але ён не ачуняў; Пакіньце яго, і йдзіма кажны да краю свайго, бо суд ягоны дасяг да неба і ўзьняўся аж да булакоў. 10 СПАДАР вывеў справядлівасьць нашу; прыходзьце, і азнайміма на Сыёне справу СПАДАРА, Бога нашага. 11 Чысьціце стрэлы, напаўняйце сагайдакі; СПАДАР пабудзіў дух каралёў Мідзкіх, бо заме́р Ягоны да Бабілёну, зьнішчыць яго, бо гэта помста СПАДАРОВА, помста за палац Ягоны. 12 На сьцены Бабілёну пастанавіце сьцяг, змацніце варту, пастаыавіце вартаўнікоў, прыгатуйце засаду, бо СПАДАР заме́рыў і спраўдзе, што Ён вымавіў на жыхараў Бабілёну. 13 О ты, што жывеш ля водаў вялікіх, багаты скарбамі, прышоў канец твой, мера прагавітасьці твае.
14 Прысягаў СПАДАР войскаў на душу́ Сваю: канечне напоўню цябе людзьмі, як шаранчою, і падыймуць крык на цябе.
15 „Ён учыніў зямлю сілаю Сваёю, заклаў сьвет мудрасьцю Сваёю й прасьцяг неба розумам Сваім. 16 Як Ён пушчае голас, равуць воды ў нябёсах, і Ён прычыняе, што пары падыймаюцца з канцоў зямлі, прычыняе маланьню дажджу й пасылае вецер із скарбніцаў Сваіх. 17 Кажная людзіна шалее із знацьця, сарамаціцца кажны літоўнік балваном, бо літы абраз ягоны - ашука і духа ў іх няма. 18 Яны марнасьць, работа абмылаў; часу даведаньня да іх яны загінуць. 19 Не як іх, Дзель Якавава, бо Ён Учыньнік усяго, і Ён посах спадку Свайго; СПАДАР войскаў імя Ягонае.
20 „Ты булава Мая, ваенная зброя, бо табою Я трышчыў народы й табою Я бура́ў каралеўствы; 21 І табою трышчыў каня й коньніка яго, і табою трышчыў цялежкі й возьніка іх; 22 І трышчыў табою мужчыну й жонку, і трышчыў табою старога й маладога, і трышчыў табою дзяцюка й дзеўку; 23 Трышчыў табою пастыра й чараду ягоную, і трышчыў табою ралейніка й парку запрэжаную яго, і трышчыў табою вайводцаў а дзяржаўцаў. 24 І адплачу Бабілёну а ўсім жыхарам Хальдэі за ўсе ліха, што яны зрабілі на Сыёне на ачох вашых, агалашае СПАДАР.
25 „Гля, Я на цябе, згубная гара, што нікбіш усю зямлю, кажа СПАДАР; і Я выцягну руку Сваю на цябе, і скачу цябе із скалаў, і зраблю цябе палаючаю гарою. 26 І ня будуць браць ізь цябе ка́меня пад вугол ані каменя на под, але будзеш спусьцелаю навекі, агалашае СПАДАР. 27 Падыйміце сьцяг на зямлі, трубіце ў трубу памеж народаў, пасьвяціце народы на яго, згу́кайце на яго каралеўствы Арарату, Міні а Ашкеназу, прызначча супроці яго вайводу, узьвядзіце коні, як шаранчу касматую. 28 Пасьвяціце на яго народы: каралёў Міды, вайводцаў яе, і ўсіх дзяржаўцаў яе, і кажную зямлю дзяржавы яе. 29 І дрыжыць і хварэе зямля, бо здойсьніў на Бабілёне думкі Свае СПАДАР, каб зрабіць зямлю Бабілёнскую пусташай, бяз жыхара. 30 Дужасілы бабілёнскія перасталі біцца, яны перабываюць у гарадох; моц іхная скволела, сталіся як жанкі; запалілі сялібы яго, завалы яго паломлены. 31 Адзін станьнік бяжыць наўпярэймы другому, і пасланец - наўпярэймы пасланцу, наказаць каралю Бабілёнскаму, што места ягонае пераможана з канца, 32 І што броды захоплены, і агарожы спалены цяплом, і ваюны спалохаўшыся.
33 „Затым гэтак кажа СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў: дачка Бабілёну - як такаўня, пара малаціць на ёй; яшчэ крыху й настане час жніва ейнага". 34 „Жэр мяне, трышчыў мяне Невухадрэцар, кароль Бабілёнскі, зрабіў мяне, як дзіўства, напаўняў жывот свой ласонікамі маімі, выкінуў мяне. 35 Ўсілства, зробленае імне, і цела мае - на Бабілёне", скажа жыхарка Сыёну; і „Кроў мая - на жыхарах Хальдэі", скажа Ерузалім.
36 Затым гэтак кажа СПАДАР: „Гля, Я буду прававацца за справу тваю й памшчу помсту тваю, і высушу мора ягонае, і высушу жарало ягонае; 37 І станецца Бабілён кучамі, сялібаю шакалаў, жахам а сьвістам, бяз жыхара. 38 Разам, як маладыя лявы, заравуць яны, страпянуцца, як левяняты. 39 Як яны разьюрацца, Я зраблю ім чэсьць і дам ім, каб упіліся, каб цешыліся й заснулі вечным сном, і не прачхнуліся, агалашае СПАДАР. 40 Зьвяду іх, як ягняты на зарэз, як бараны з казламі. 41 Як Шэшах узяты! і як хвала́ ўсяе зямлі схоплена! Як Бабілён стаў зумленьням меж народаў! 42 Паднялося мора на Бабілён, пакрыла множасьцяй хваляў сваіх. 43 Месты ягоныя сталі зумленьням, сухою зямлёю а пустынёю, зямлёю, на якой ня жывець ніякая людзіна, ані сын людзкі не праходзе там. 44 І даведаюся да Віла ў Бабілёне, і вырву з роту ягонага тое, што ён глынуў, і народы ўжо не пабягуць да яго; таксама сьцяна бабілёнская паваліцца. 45 Выходзьце з пасярод яго, людзе Мой, і ратуй кажны душу сваю ад палкага абурэньня СПАДАРОВАГА. 46 Хай ня стане лішне млявым сэрца вашае, і ня бойцеся дзейкі, што будзе чуваць у зямлі, дзейкі, што прыйдзе аднаго году, і за ёю дзейкі другога году, і ўсілства ў зямлі, дзяржаўца супроці дзяржаўцы.
47 „Затым, гля, настануць дні, што Я даведаюся да балваноў бабілёнскіх, і ўся зямля засароміцца, і ўсі раненыя ейныя загінуць сярод яе. 48 І запяюць над Бабілёнам неба, і зямля, і ўсе, што на іх; бо з поўначы прыйдуць на яго гла́баньнікі, агалашае СПАДАР. 49 Як Бабілён ськіда́ў пабітых Ізраялян, так у Бабілёне падуць пабітыя ўсяе зямлі. 50 Уцеклыя ад мяча йдзіце, не адзержуйцеся; зда́леку ўспомніце СПАДАРА, і няхай прыйдзе вам удум Ерузалім. 51 ,Мы асарамочаны, бо мы чулі ганьбу, сорам пакрыў віды нашы, бо чужаземцы ўвыйшлі ў сьвятыню дому СПАДАРОВАГА'.
52 „Затым, гля, настануць дні, кажа СПАДАР, калі Я даведаюся да балваноў ягоных, і па ўсёй зямлі будуць стагнаць раненыя. 53 Хоць бы Бабілён узьняўся да неба і хоць бы ён умацаваў на вышыні сілу сваю, ад Мяне прыйдуць гла́баньнікі на яго, агалашае СПАДАР. 54 Голас галосе з Бабілёну і вялікае патрышчаньне - ізь зямлі Хальдэйскае, 55 Бо СПАДАР пустоша Бабілён і зьнішчыў у яго вялікі голас, хвалі яго равуць, як вялікія воды, гом іх гуку разьлягаецца; 56 Бо глабаньнік прышоў на яго, на Бабілён, і дужасілы ягоныя ўзяты, кажны з лукаў іхных патрышчаны; бо СПАДАР, Бог адплаты, канечне адплаце. 57 І дам упіцца князём ягоным а мудрыцом ягоным а вайводцам ягоным а дзяржаўцам ягоным а дужасілам ягоным, і яны заснуць сном вечным, і не прачхнуцца, агалашае Кароль, - СПАДАР войскаў імя ягонае.
58 „Гэтак кажа, СПАДАР войскаў: шырокія сьцены Бабілёну будуць супоўна абураны, і высокія брамы ягоныя будуць спалены цяплом; і будуць працаваць народы дарма́, і людзі на цяпло, і будуць стамаваны".
59 Слова, што Ярэма, прарока, расказаў Сэраі, сыну Ніра Магсэенка, як гэты йшоў із Сэдэкам, каралём Юдэйскім, да Бабілёну, чацьвертага году дзяржавы ягонае; а Сэрая быў галоўны пакладнік. 60 А Ярэма напісаў усе ліха, што прыйдзе на Бабілён, у вадну кнігу ўсі гэтыя словы, напісаныя на Бабілён. 61 І сказаў Ярэма Сэраі: „Як ты прыйдзеш да Бабілёну, то разгледзь і чытай усі гэтыя словы, 62 І скажы: ,СПАДАРУ, Ты казаў праз гэтае месца, каб выгубіць яго, каб ніхто не застаўся ў ім, ад людзіны аж да жывёлы, але будзе яно пустым навекі'. 63 І будзе, як ты скончыш чытаньне гэтае кнігі, прывяжы да яе камень і кінь на сярэдзіну Еўфрату, 64 І скажы: ,Гэтак занурыцца Бабілён і не паўстане зь ліха, што Я навяду на яго, і яны стамуюцца' ". Дагэтуль словы Ярэміны.
1 Сэдэку было дваццаць адзін год, як ён загаспадарстваваў, і гаспадарстваваў адзінанцаць год у Ерузаліме; а імя маці ягонае Гамуталь Ярэмішка, зь Ліўны.
2 І ён рабіў ліха ў ваччу СПАДАРОВЫМ, подле ўсёга, што Егоякім рабіў; 3 За тое ад гневу СПАДАРОВАГА сталася ў Ерузаліме а ў Юдэі, што ажно Ён адхінуў іх ад віду Свайго; і збунтаваўся Сэдэка супроці караля Бабілёнскага. 4 І сталася дзявятага году дзяржавы ягонае, дзясятага месяца, на дзясяты дзень месяца, што прышоў Невухадрэцар, кароль Бабілёнскі, ён а ўсе войска ягонае, на Ерузалім, і абляглі яго, і насыпалі наспы навокал яго. 5 І было места ў ваблозе да адзінанцатага году караля Сэдэкі. 6 І чацьвертага месяца, дзявятага дня месяца, павялічылася галадоў у месьце, што ня было хлеба з люду зямлі; 7 Тады пралом быў зроблены ў месьце, і ўсі ваюны ўцяклі, і вышлі зь места ночы пераз браму памеж дзьвюх сьцен, што ля каралеўскага гароду, і пайшлі дарогаю раўніны; а Хальдэі былі навокал места. 8 Але войска Хальдэйскае пагналася за каралём, і насьпелі Сэдэку на раўніне́ Ерыхонскай, а ўсе войска ягонае разьбеглася ад яго. 9 І нялі караля, і прывялі яго да караля Бабілёнскага да Рыўлы ў зямлі Гамаф, ідзе ён выдаў рассудак на яго. 10 І зарэзаў кароль Бабілёнскі сыноў Сэдэчыных перад ачыма ягонымі, і таксама ўсіх князёў юдэйскіх ён зарэзаў у Рыўле;
11 І вочы Сэдэку зрабіў нявіснымі, спутаў яго мядзянымі ланцугамі; і прывёў яго кароль Бабілёнскі да Бабілёну, і аддаў яго ў вязьніцу аж да дня сьмерці ягонае. 12 Пятага месяца, дзясятага дня месяца, каторы дзевятнанцаты год Невухадрэцара, караля Бабілёнскага, прышоў да Ерузаліму Невузар-Адан, начэльнік катаў, што станавіўся перад каралём Бабілёнскім. 13 І спаліў дом СПАДАРОЎ, і дом каралеўскі, і ўсі дамы ерузалімскія, і ўсі дамы вялікія спаліў цяплом. 14 І ўсі сьцены навокал Ерузаліму абурыла войска хальдэйскае, што было з начэльнікам катаў. 15 І зь бедных люду, і астачу люду, што засталіся ў месьце, і ўцеклых, уцеклых да караля Бабілёнскага, разам із астачаю ўмелых работнікаў, вывеў палоненікамі Невузар-Адан, начэльнік катаў. 16 І Невузар-Адан, начэльнік катаў, пакінуў зь бедных зямлі за гараднічых вінішчаў а за ралейнікаў. 17 І мядзяныя стаўпы, што ў доме СПАДАРОВЫМ, і падстаноўкі, і мядзянае мора, што было ў доме СПАДАРОВЫМ, зламілі Хальдэі й заве́зьлі ўсю медзь іх да Бабілёну; 18 І казаны, і лапаткі, і нажы, і крапільніцы, і ложкі, і ўвесь мядзяны спрат, каторымі служылі, яны забралі. 19 І ва́зы, канчара́нкі, крапільніцы, гаршкі, сьветачы, ложкі, чары да ачышчэньня, што было залатое - у золаце, і што было срэбнае - у срэбру начэльнік катаў забраў; 20 Два стаўпы, адно мора, двананцаць мядзяных валоў, што былі пад падстаноўкамі, каторыя зрабіў кароль Салямон у доме СПАДАРОВЫМ, - ня было вагі медзі і ўсяго гэтага спрату. 21 І стаўпы: увышкі адзін стоўп быў асьмінанцаць локцяў, і пояс двананцацёх локцяў папяразаваў яго, і таўшчыня яго чатыры палцы, ён пусты. 22 І апука мядзяная на ім, і вышыня апукі пяць локцяў ізь сеткаю а гранатовымі яблыкамі на апуках навокал, - усе мядзянае; другі стоўп такі самы й гранатовыя яблыкі як на гэтым. 23 І было гранатовых яблыкаў на старане дзевяцьдзясят шэсьць, усіх гранатовых яблыкаў навокал сеткі - сто. 24 І ўзяў начэльнік катаў Сэраю, галоўнага сьвятара, і Софоню, другога сьвятара, і трох вартаўнікоў парогу. 25 Узяў таксама зь места легчанца, што меў нагляд над ваюнамі, і сямёх чалавекаў, што бачылі від каралёў, каторых знайшлі ў месьце, і галоўнага пісара вайсковага, што запісаваў людзёў зямлі, і шасьцьдзясят чалавекаў зь люду зямлі, каторых знайшлі сярод места. 26 І ўзяў іх Невузар-Адан, начэльнік катаў, і завёў іх да караля Бабілёнскага да Рыўлы. 27 І кароль Бабілёнскі зра́зіў іх, і зрабіў ім сьмерць у Рыўле ў зямлі Гамаф. Гэтак Юда быў выведзены палоненікамі ізь зямлі свае. 28 Во люд, што Невухадрэцар вывеў палоненікамі: сёмага году тры тысячы дваццаць тры Юдэі; 29 Асьмінанцатага году Невухадрэцар вывеў палоненікамі зь Ерузаліму асьмісот трыццаць двух чалавекаў ; 30 Дваццаць трэйцяга году Невухадрэцара Невузар-Адан, начэльнік катаў, вывеў палоненікамі Юдэяў сямсот сорак пяць душаў; усяго чатыры тысячы шасьцьсот.
31 І сталася трыццаць сёмага году палону Егоякіма́, караля Юдэйскага, двананцатага месяца, дваццаць пятага дня месяца: Евіл-Меродах, кароль Бабілёнскі, першага году дзяржавы свае павышыў Егоякіма, караля Юдэйскага, і вывеў яго зь вязьніцы; 32 І гутарыў зычліва да яго, і пастанавіў пасад ягоны вышэй за пасад каралёў, што былі зь ім у Бабілёне; 33 І адмяніў вязьнічныя адзецьці ягоныя, і даў кажначасна есьці хлеб ізь ім усі дні жыцьця ягонага. 34 І што да ежы, то была́ кажначасна давана яму ежа ад караля Бабілёнскага, кажны дзень дзель аж да дня сьмерці ягонае, усі дні жыцьця ягонага.
1 Як стала сталіца адзінотнаю, поўная калісь люду! яна стала, як ўдава, яна, вялікая калісь сярод народаў, княгіня меж краінаў стала даньніцаю! 2 Яна плачма плача ночы, і сьлёзы ейныя на шчоках у яе. Нямаш пацяшыцеля ёй з памеж усіх, што любілі яе; усі прыяцелі ейныя ізрадзілі яе, сталі не́прыяцельмі яе. 3 Юдэя ўзята ў палон з прычыны гора й вялікае няволі, жывець меж народаў, не знаходзе супакою; усі перасьледава́ньнікі ейныя насьпелі яе ў цесных праходах. 4 У жалобе гасьцінцы Сыёну: ніхто ня прыходзе на ўрочыстасьці; усі брамы яго спусьцелі; сьвятары яго ўздыхаюць; дзеўкі яго гаруюць, і горка яму. 5 Праціўнікі ягоныя начэльнікамі, непрыяцелі ягоныя маюць дасьпех, бо СПАДАР зьне́марасьціў яго за множасьць выступаў ягоных; дзеці ягоныя йдуць у палон сьпераду непрыяцеля. 6 І адышла ад дачкі Сыёну ўся харашыня ейная; князі ейныя сталі як алені, што не знаходзяць пашы, і пашлі бязь сілы сьпераду гонячага. 7 За дзён гароты а не́марасьці свае, як люд яго ўпаў у руку непрыяцеля, і ніхто не паможа яму, не́прыяцелі бачаць яго й сьмяюцца із сыботаў ягоных, - ўспомнеў Ерузалім усю любату́ сваю, што ён меў за дзён даўнейшых. 8 Грэхам ізграшыла дачка Ерузаліму, за тое зда́лілі яе як нячыстую; усі, што паважалі яе, грэбуюць ёй, бо яны бачылі голасьць яе; але, яна ўздыхае й адварачаецца. 9 Нечысьць ейная была на крысах ейных, яна ня думала праз свой апошні канец; ад тога цяжка ўпала, ня было пацяшыцеля ў яе. „Глянь, СПАДАРУ, на гароту маю, бо непрыяцель узьвяльмуваўся". 10 Праціўнік выцягнуў руку сваю на ўсі любовыя рэчы ейныя, яна бачыла, што пагане ўвыйшлі ў сьвятыню, праз каторых Ты расказаў, каб яны ня ўходзілі на збор Твой. 11 Увесь люд ейны ўздыхае, яны шукаюць хлеба, аддалі́ любовыя рэчы свае за еміну, каб ажывіць душу́. „Глянь, СПАДАРУ, і прыгледзься, бо я стала зьняважанаю". 12 „Ці гэта ня мае ўзрушаць вас, усі вы, праходзячыя міма ? Прыгледзьцеся й паглядзіце, ці ё які боль, як мой боль, што зроблены імне, каторым СПАДАР зьне́марасьціў у дзень палкага гневу Свайго. 13 З вышы Ён паслаў цяпло ў косьці мае, і яно перамагло іх; расьцягнуў сетку пад ногі мае, павярнуў мяне назад, зрабіў мяне спустошанаю а мляваю ўвесь дзень. 14 Іго выступкаў маіх зьвяза́на рукою Ягонаю; яны скруціліся, узышлі на шыю маю; Ён прычыніў упадак сілы мае; СПАДАР аддаў мяне ў рукі, з каторых я не магу падняцца. 15 СПАДАР патаптаў усіх дужых сярод мяне, згу́каў на ўрочысты збор на мяне, каб патрышчыць дзяцюкоў маіх; як у таўчэльні, Спадар патоўк дзеўку, дачку Юдзіну. 16 З гэтае прычыны я плачу; вока мае, вока мае выцякае вадою; бо далёка ад мяне пацяшыцель, што ажывіў бы душу́ маю; дзеці мае спустошаны, бо непрыяцель перамог". 17 Сыён выцягае рукі свае, няма каму пацешыць яго. СПАДАР расказаў празь Якава: праціўнікі ягоныя будуць навокал яго; Ерузалім памеж іх, як здаленая за нечысьць. 18 „СПАДАР справядлівы, бо я збунтаваўся супроці расказаньня Ягонага. Слухайце, малю вас, усі люды, і паглядзіце на мучэньне мае: дзеўкі мае й дзяцюкі мае пашлі ў палон; 19 Я гукаў тых, што любілі мяне, але яны зьвялі мяне; сьвятары мае а старцы мае каналі ў месьце, як шукалі ежы сабе, каб ажывіць душы свае. 20 Глянь, СПАДАРУ, бо не́марасна імне, нутр мой скорчыўся, сэрца мае перавярнулася ў імне, бо я надта збунтаваўся; вонках меч спабывае дзеці, ўнутры - як сьмерць. 21 Яны пачулі, што я ўздыхаю, і няма каму пацешыць мяне; усі варагі́ мае пачулі празь не́марасьць маю, цешацца, што Ты ўчыніў; прывядзі дзень, менаваны Табою, і няхай ім будзе, як імне! 22 Няхай уся нягоднасьць іхная стане перад Табою, і ўчыні ім, як учыніў імне за ўсі выступкі мае, бо чысьленыя ўздыхі мае, і сэрца мае замлела".
1 Як ахінуў Спадар дачку Сыёнскую булаком гневу Свайго! ськінуў зь нябёс на зямлю пазор Ізраеля і ня ўспомнеў у дзень гневу Свайго на казульку пад ногі Свае. 2 Праглынуў Спадар, не пажалеў, усі гасподы Якававы; абурыў у гневе Сваім моцныя гарады дачкі Юдэйскае, зраўнаваў ізь зямлёю; збудзеніў каралеўства й князёў яго. 3 Адцяў у палкім гневе кажны рог Ізраеля, адняў правіцу Сваю ад не́прыяцеля й загарэўся на Якава, як палаючае цяпло, што жарэць навокал. 4 Напяў лук Свой, як непрыяцель, стаў з правіцаю Сваёю, як праціўні́к, і забіў усе любае воку; у будане дачкі Сыёнскае выліў гнеў Свой, як цяпло. 5 Спадар стаў - як непрыяцель: праглынуў Ізраеля, праглынуў усі палацы ягоныя, абурыў моцныя гарады ягоныя й пашырыў у дачкі Юдзінай журбу а смутак. 6 Зламіў будку Сваю, як будку саду, зьнікбіў месцы ўрочыстых Сваіх; СПАДАР прычыніў забыцьцё ўрочыстых а сыботаў на Сыёне і пагрэбаваў у вабурэньню гневу Свайго каралём а сьвятаром. 7 Спадар пакінуў аброчнік Свой, збрыдзіў сьвятыню Сваю, аддаў у руку́ непрыяцеля сьцены палацаў яе; яны ўзьнялі голас у доме СПАДАРОВЫМ, як у дзень урочыстых. 8 СПАДАР думаў абурыць сьцяну дачкі Сыёнскае, выцягнуў павароз, не адцягнуў рукі Свае ад абурэньня, і прычыніў жалобу гораду а сьцяне, яны разам аслаблі. 9 Запа́лі ў зямлю брамы яе; Ён зьнішчыў а паламіў завалы іх; кароль а князі ейныя меж народаў: няма Права; прарокі ейныя таксама не адзержуюць відзені ад СПАДАРА. 10 Сядзяць на зямлі, маўчаць старцы дачкі Сыёнскае, пасыпалі попелам галавы свае, паперазаліся зрэбнінаю; апусьцілі далоў галавы свае дзеўкі ерузалімскія. 11 Выцяклі сьлязьмі вочы мае, нутр мой скорчыўся, печані мае вываліліся на зямлю ад патрышчаньня дачкі люду майго, бо дзецяняты а сысуны млеюць на вуліцах места.
12 Кажуць маткам сваім: „Ідзе збожжа а віно?" як млеюць, як раненыя, на вуліцах места, як душу́ 13 сваю выліваюць на ўлоньне матак сваіх. 13 Што імне сьветчыць табе? што знайду падобнае да цябе, дачка Ерузалімская ? да чаго прыраўную цябе, каб мог пацешыць цябе, дзеўка, дачка Сыёнская? бо вялікае, як мора, патрышчаньне твае; хто можа вылячыць цябе? 14 Прарокі твае відзелі табе марнасьць а хвальш, не адкрывалі бяспраўя твайго, каб адвярнуць пялон твой; але відзелі відзень табе марных цяжараў і выгнаньні. 15 Пляскаюць рукамі сваімі над табою ўсі, што праходзяць дарогаю, сьвішчуць а ківаюць галавамі сваімі праз дачку Ерузалімскую: „Ці гэта места, праз каторае казалі: ,Дасканальнасьць харашыні, радасьць усяе зямлі' ?". 16 Разявілі раты свае на цябе ўсі не́прыяцелі Твае, сьвішчуць а скрыгочуць зубамі, кажуць: „Мы праглынулі! напэўна гэта дзень, што мы чакалі, знайшлі яго, бачылі". 17 СПАДАР учыніў, што задумаў, спраўдзіў слова Свае, што расказаў за даўнейшых дзён: абурыў, не шчаджаў і зрабіў, што непрыяцелі цешацца зь цябе, узьняў рог праціўнікаў тваіх. 18 Сэрца іхнае гука́ла да Спадара свайго: сьцяна дачкі Сыёнскае! хай цякуць, як рака, сьлёзы дзень і ноч, ня дай сабе супакою, хай не высыхае зрэнка вока твайго. 19 Уставай, галасі ночы, на пачатку вартаў вылівай, як ваду, сэрца свае перад відам Спадара; узьнімі рукі свае да Яго за жыцьцё дзецянят, што млеюць з галадові на ростанях усіх вуліцах 20 Глянь, СПАДАРУ, і зваж, каму Ты ўчыніў гэта: ці будуць жанкі есьці плод свой, дзецяняты, кукобленыя на ўлонках? ці будзе сьвятар а прарока забіваны ў сьвятыні Спадаровай? 21 Ляжаць на зямлі на вуліцах маладыя й старыя; дзеўкі мае й дзяцюкі мае палі ад мяча; Ты забіў у дзень гневу Свайго, зарэзаў, не шчаджаў. 22 Ты прыгукаў, як на дзень урочыстага збору, страшных маіх адусюль. У дзень гневу СПАДАРОВАГА ніхто ня ўцёк ані застаўся; тых, што я кукобіў а гадаваў, не́прыяцелі мае выгубілі.
1 Я муж, што дазнаў гора ад посаха гневу Ягонага. 2 Ён вёў мяне і прывёў да цемрадзі, а не на сьвятліню. 3 Пэўне ад мяне Ён адвярнуўся. Ён абарачае руку́ сваю на мяне ўвесь дзень.
4 Прычыніў, што цела мае а скура мая знасіліся, патрышчыў косьці мае. 5 Забудаваў мяне й абкружыў жоўцяй а гаротаю. 6 Пасадзіў мяне ў цемнае месца, як даўна памерлага.
7 Агарадзіў мяне, каб я ня вышаў; ацяжарыў мядзяныя путы мае. 8 Таксама, як я крычу й малю, загараджае малітву маю. Агарадзіў дарогі мае часаным каменьням, скрывіў сьцежкі мае.
10 Ён быў імне як мядзьведзь у засадзе, як леў у патайных месцах. 11 Зьвёў мяне з дарогаў маіх і разарваў мяне, спустошыў мяне. 12 Напяў лук свой і пастанавіў мяне за мэту страле.
13 Пусьціў у ныркі мае стрэлы із сагайдака Свайго. 14 Я стаў пасьмехам усяму люду свайму, песьняю іхнаю ўвесь дзень. 15 Напоўніў мяне гарчэляй, насыціў палыном.
16 Пакрышыў зубы мае жвірам, пакачаў мяне ў попеле. 17 І Ты адда́ліў душу маю ад супакою, я забыўся дабра. 18 І сказаў я: „Загінула сіла а спадзева мая ад СПАДАРА".
19 Успомні гора мае а му́ку маю, палын а жоўць. 20 Помне, помне і ўгбалася ў імне душа мая. 21 Вось, гэта я зварачаю да сэрца свайго, затым маю надзею.
22 Зь міласэрдзя Ягонага мы не загінем, бо жаласьць Ягоная не перастала. 23 Яна аднаўляецца кажнае раніцы; вялікая вернасьць Твая. 24 „СПАДАР дзель мая, казала душа мая, затым я маю надзею на Яго".
25 Добры СПАДАР да тых, што спадзяюцца на яго, да душы, што шукае Яго. 26 Добра спадзявацца й маўкліва чакаць спа́сеньня СПАДАРОВАГА. 27 Добры да чалавека, што носе йго ў маладосьці сваёй;
28 Гэткі сядзіць адзінотна й маўкліва, бо Ён узлажыў на яго; 29 Паложа вусны свае ў пыл, можа быць яшчэ надзея; 30 Падстанове шчаку б'ючаму яго, насычаны паганьбеньням;
31 Бо не пакідае назаўсёды Спадар. 32 А хоць прычыне немарасьць, адлі зжаліцца з множасьці міласэрдзя Свайго; 33 Бо не засмучае ад сэрца Свайго ані не́марасьце сыноў людзкіх.
34 Мяжджуліць пад нагамі сваімі ўсіх вязьняў зямлі, 35 Адхінаць права ў людзіны перад відам Навышняга, 36 Адмаўляць людзіне́ справядлівасьці ў судзе, - хіба Спадар ня бача гэтага?
37 Хто тый, што кажа: „І станецца", што Спадар не расказаў? 38 Ці ня з вуснаў Навышняга паходзе ліха й дабро? 39 Чаму наракае чалавек жывы, людзіна на грахі свае?
40 Скума́йма а прабуйма дарогі свае, і зьвярнімася ізноў да СПАДАРА. 41 Узьнясіма сэрца з далонямі сваімі да Бога на нябёсах:
42 Мы выступілі а збунтаваліся, Ты не дараваў.
43 „Ты накрыў Сябе гневам і перасьледава́ў вас, забіваў і не пажалеў. 44 Ты накрыўся булаком, каб не даходзіла малітва. 45 Ты ўчыніў нас шумецьцям а агідаю сярод людаў.
46 „Разявілі на нас раты свае ўсі непрыяцелі нашы. 47 Ляк а па́садка прышлі на нас, спустошаньне а, забурэньне. 48 Рэкі вады цякуць із вока майго па загубе дачкі люду майго.
49 „Вока мае цурчыць і не перасьціхае, бязупынку, 50 Пакуль СПАДАР гляне і абача зь неба. 51 Вока мае ўзрушае душу́ маю па ўсіх дачках места майго.
52 „Надта ловяць мяне, як птушку, варагі́ мае бяз прычыны. 53 Кінулі ў яму жыцьцё мае й закідалі мяне каменьням. 54 Воды паліліся на галаву маю, я сказаў: ,Я адцяты'.
55 „Гука́ў імя Тваё, СПАДАРУ, з найніжшае ямы; 56 Ты чуў голас мой; ,Не закрывай вуха Свайго ад уздыханьня майго, галашэньня майго'. 57 Ты бліжыўся ў дзень, як я прыгука́ў Цябе, Ты кажаш: ,Ня бойся'.
58 „Ты, Спадару, прававаўся за справы душы мае, Ты адкупіў жыцьцё мае; 59 Ты, СПАДАРУ, бачыў крыўду маю, судзі справу маю. 60 Ты бачыў усю помсту іхную, усі падумкі супроці мяне.
61 „Ты чуў упікі іхныя, СПАДАРУ, усі падумкі іхныя супроці мяне, 62 Вусны тых, што паўсталі на мяне, і іх падумкі супроці мяне ўвесь дзень. 63 Глянь на іх сядаючых і на іх устаючых, я - прыпеўка ім.
64 „Адплаці ім заплатаю, СПАДАРУ, подле работы рук іхных. 65 Дай ім смутак сэрца, праклён свой на іх. 66 Перасьляду́й а выгубі іх у гневе з пад нябёс СПАДАРОВЫХ".
1 Як зацьмела золата, найчыстшае золата зьмянілася! камяні сьвятыні выкінены на ростані ўсіх вуліцаў. 2 Дарагія сынове сыёнскія, аднаважныя з чыстым золатам, як яны ўважа́ны за гліняныя судзіны, работу рук ганчаровых! 3 Нават дзіўствы морскія даюць іссаць, сояць дзецяняты свае; дачка люду майго неміласьці́ўная, як стравусы на пустыні. 4 Язык сысуна ліпне да паднябеньня ад смагі; дзецяняты просяць хлеба, няма, хто адломе ім.
5 Тыя, што жывіліся ласонікамі, гінуць на вуліцах; тыя, што адзяваліся ў шкарлат, абыймаюць кучы гною; 6 Бо павялічылася бяспраўе дачкі люду майго болей за грэх Содомы, што была́ перакулена якга, і рукі не дакраналіся да яе. 7 Назарэі ейныя былі чыстшыя за сьнег, бельшыя за малако, харошшыя за рубіны; выгляд іх - шафіры складам сваім. 8 Выгляд іх чарнейшы за чарноту; іх не пазнаюць на вуліцах; скура іхная прыліпла да касьцей іхных, высахла, стала як дзерва. 9 Вале́й быць забітымі мячом, чымся забітымі галадоўю, бо гэныя канаюць прабітыя, а гэтыя зь нястачы палявых пладоў. 10 Рукі жаласьлівых жанок варылі собскія дзеці свае, яны сталі ім ежаю ў патрышчаньню дачкі люду майго. 11 СПАДАР скончыў гнеў Свой, выліў палкі гнеў Свой і запаліў цяпло на Сыёне, і яно пажэрла поды яго. 12 Ня верылі каралі земныя і ўсі жыхары сьвету, каб праціўнік а вораг увыйшоў у брамы Ерузаліму, 13 За грахі прарокаў яго, за бяспраўі сьвятароў яго, што разьлівалі сярод яго кроў справядлівых. 14 Сноўдаліся нявісныя па вуліцах, плюгавіліся крывёю; ніхто ня мог датыкацца да адзежы іхнае. 15 „Адыйдзіце, нячыстыя!" крычэлі на іх; „Адвярніцеся, адвярніцеся, не датыкайцеся!" яны ўцякалі й цягаліся; казалі меж народаў: „Яны больш ня будуць перабываць тут". 16 Від СПАДАРОЎ разьвеяў іх, ужо ня будзе глядзець на іх; відаў сьвятароў не паважаюць, не спагадаюць старым. 17 Што да нас, то выцяклі вочы нашы, дарма́ чакаючы помачы; із спадзеваю глядзелі мы на народ, каторы ня мог вывальніць.
18 Яны палююць на сігні нашы, каб мы не маглі хадзіць па вуліцах нашых. Канец наш блізка, дні нашы выпаўніліся, прышоў наш канец. 19 Хіжшыя за паднебныя арлы былі́ перасьледава́ньнікі нашы, па гарах гналіся за намі, на пустыні рабілі засаду на нас. 20 Дых ноздраў нашых, памазанец СПАДАРОЎ злоўлены ў ямы іхныя, а мы казалі: „Пад сьценям ягоным будзем жыць меж народаў". 21 Цешся а весяліся, дачка Едомава, што жывеш у зямлі Уц! і да цябе дойдзе чара, уп'ешся й аголішся. 22 Скончылася бяспраўе твае, дачка Сыёнская: Ён ня будзе больш выганяць цябе ў палон. Ён даведаецца да бяспраўя твайго, о, дачка Едомава, адкрые грахі твае.
1 Успомні, СПАДАРУ, што сталася нам; разваж а глянь на паганьбеньне наша: 2 Спадак наш абернены да чужых, дамы нашы - да чужаземцаў. 3 Сіротамі мы сталі: няма айца, маці нашы - як ўдовы; 4 Ваду сваю п'ем за срэбра, дровы нашы прадаюць нам; 5 Перасьледава́ньнікі на шыі нашай, мы робім цяжка, ня маем супачынку; 6 Мы выцягнулі руку́ сваю да Ягіпту, Асыры, каб мець досыць хлеба, 7 Айцове нашы грашылі; іх няма, і бяспраўі іхныя мы мусім насіць. 8 Слугі ра́дзяць нас, і няма каму вывальніць нас із рукі іхнае. 9 Зь небясьпечнасьцю душы сваёй прыносім хлеб свой, з прычыны мяча пустыні. 10 Скура наша распаленая, як печ, ад пякучае галадові. 11 Яны ганьбілі жанкі́ на Сыёне, дзеўкі - у местах Юдэйскіх. 12 Князі засілены рукамі іхнымі, відаў старых не паважалі. 13 Узялі маладзёнаў да жорнаў, хлапцы валяцца пад дрыўмі. 14 Старыя перасталі сядзець у брамах, маладзёны не пяюць. 15 Перастала весялосьць сэрца нашага, скокі абярнуліся ў плач. 16 Вянок зваліўся з галавы вашае; бяда нам, што мы ізграшылі. 17 Ад гэтага баліць сэрца наша, ад гэтага прыцьмелі вочы нашы, 18 Бо па спусьцелай гары Сыёне лісы ходзяць. 19 Ты, СПАДАРУ, застаешся на векі, пасад Твой ад пакаленьня да пакаленьня. 20 Чаму забыўся нас назаўсёды, пакінуў нас на даўгія дні? 21 Навярні нас да Сябе, СПАДАРУ, і мы навернемся; аднаві дні нашы, як даўней. 22 Ці Ты супоўна адкінуў нас? ці надзвычайна ўгневаўся на нас?
1 І сталася трыццатага году, чацьвертага месяца, пятага дня месяца, як я быў меж палоненікаў ля ракі Хевар, што адчыніліся нябёсы, і я бачыў Божыя відзені.
2 Пятага дня месяца, каторы пятага году палону караля Егояхіна, 3 Выра́зьліва было слова СПАДАРОВА Езэкіелю Вузянку, сьвятару, у зямлі Хальдэйскай, ля ракі Хевар, і рука СПАДАРОВА была́ там на ім.
4 І бачыў я, і вось, буйны вецер веяў з поўначы, вялікі булак, і падаючы агонь ізь зіхценьням навокал яго, а ізь сярэдзіны яго штось блі́скала, як бліскучы бруштын, ізь сярэдзіны цяпла.
5 Таксама ізь сярэдзіны яго вышла падобнасьць чатырох жывых стварэньняў, і такі быў выгляд іх: падобнасьць людзіны ў іх; 6 І ў кажнага зь іх чатыры крылы; 7 І ногі іхныя - простыя ногі, і ступы ног іхных - як ступы нагі цяляці, і блішчэлі, як бліск паліраванае бронзы; 8 І рукі людзкія пад крыламі на чатырох старанах іхных, чатыры віды а чатыры крылы ў вусіх чатырох; 9 Крылы іхныя датыкакаліся адно да аднаго; яны не абарачаліся, як яны йшлі; ішлі кажны проста наперад.
10 Што да падобнасьці відаў іхных, то від чалавека й морда лява з права ў вусіх чатырох; і пыск вала зь лева ў вусіх чатырох; і ґлюґа арла таксама ў вусіх чатырох. 11 Гэткія былі віды іхныя. І віды іхныя, і крылы іхныя выцягненыя ўгару, два кажнага датыкаліся адно да аднаго, а два пакрывалі целы іхныя. 12 І йшлі кажны проста наперад; куды дух меў ісьці, туды яны йшлі; ідучы не абарачаліся. 13 Што да падобнасьці жывых стварэньняў, то выгляд іх як жарыны, як выгляд палаючых сьветачаў, што хадзілі памеж жывых стварэньняў; цяпло блішчэла, і зь цяпла выходзіла маланка. 14 І жывыя стварэньні беглі й зварача́ліся, як выгляд бліску маланкі.
15 І як я глядзеў на жывыя стварэньне абачыў адно кола на зямлі каля жывых стварэньняў у чатырох выглядаў іх. 16 Што да выгляду колаў, то падобныя да колеру бэрылу, і падобнасьць адна ў вусіх чатырох; і выгляд іх і выраб іх, быццам было кола ў сярэдзіне кола. 17 Як яны йшлі, яны хадзілі на чатыры стараны свае; як яны йшлі, яны не абарачаліся. 18 Што да абадоў, то яны былі такія высокія, што былі страшныя; і ў вусіх чатырох абадоў было поўна ачоў навокал.
19 І як ішлі жывыя стварэньне ішлі й колы ля іх; і як падыймаліся ізь зямлі жывыя стварэньні, падыймаліся й колы. 20 Куды духу надабе было йсьці, яны йшлі туды; і колы падыймаліся побач іх, бо дух жывых стварэньняў быў у колах. 21 Як ішлі гэныя, ішлі гэтыя; і як гэныя стаялі, стаялі гэтыя; і як гэныя падыймаліся ізь зямлі, колы падыймаліся побач іх, бо дух жывых стварэньняў быў у колах.
221 падобнасьць над галавамі жывых стварэньняў - прасьцяг, як падобнасьць зумяваючага крышталю, прасьцягненага зьверху над галавамі ў іх. 23 І пад прасьцягам былі крылы іхныя, проста адно ля аднаго; у кажнага два - пакрыцьце ім на целы іхныя. 24 І як яны йшлі, чуў шум крылаў іхных, як шум вялікіх водаў, як голас Усемагучага, гом сумятні, гоман табару; як яны адзержаваліся - апушчалі крылы свае. 25 І быў голас зьверху прасьцягу, каторы над галавамі іхнымі; як яны адзержаваліся, апушчалі крылы свае.
26 І над прасьцягам, што над галавамі іхнымі, быў выгляд шафіру, падобнасьць пасаду; і на падобнасьці пасаду падобнасьць выгляду чалавека, зьверху над ім. 27 І я бачыў падобнасьць бруштыну, як выгляд цяпла навокал яго ў ім, ад выгляду сьцёпнаў ягоных угару; і ад выгляду сьцёгнаў ягоных далоў я бачыў быццам выгляд цяпла, і было зьзяньне навокал яго. 28 Як выгляд вясёлкі, што ў булаку ў дзень дажджу, такі быў выгляд зьзяньня навокал. Гэта быў выгляд падобнасьці сьці СПАДАРОВАЕ. І як я абачыў, паў на від і чуў голас гука́ючага,
1 І Ён сказаў імне: „Сыну людзкі, стань на ногі свае, і Я буду гукаць да цябе". 2 І ўвыйшоў у мяне дух, як Ён гу́каў імне, і пастанавіў мяне на ногі мае, і я пачуў гукаючага імне.
3 І Ён сказаў імне: „Сыну людзкі, Я пасылаю цябе да сыноў Ізраелявых, да народаў бунтоўных, што збунтаваліся супроці Мяне; яны а айцове іхныя выступілі супроці Мяне аж дагэтуль. 4 Сынове іхныя, да каторых Я пасылаю цябе, закалянелага віду й цьвярдога сэрца. І ты скажы ім: ,Гэтак кажа Спадар СПАДАР'. 5 І яны, ці будуць яны слухаць, ці адмовяцца слухаць (бо яны дом бунтоўны), даведаюцца, адылі, што быў прарока памеж іх.
6 „Але ты, сыну людзкі, ня бойся іх, і словаў іхных ня бойся, хоць чупчыньнікі а цернь із табою, і ты жывеш меж скорпіёнаў; словаў іхных ня бойся ані палохайся відаў іхных, дарма што яны бунтоўны дом. 7 І ты будзеш гу́каць ім словы Мае, ці будуць яны слухаць ці адмовяцца, бо яны бунтоўныя.
18 „Але ты, сыну людзкі, слухай, што Я скажу табе: ня будзь бунтоўны, як гэны бунтоўны дом; адчыні вусны свае й зьеж, што Я дам табе" 9 І як глянуў я, вось, рука выцягнена да мяне, і, гля, кніжны зьвіток у ёй. 10 І разгарнуў яго перад імною, і запісаны з добрага й благога боку, і напісана на ім: „Галашэньне, уздыханьне а вык".
1 І сказаў імне: „Сыну людзкі! " што знайшоў - еж; зьеж гэты зьвіток і йдзі, гу́кай дому Ізраеляваму". 2 Дык я разявіў рот свой, і Ён даў імне есьці зьвіток гэны, 3 І сказаў імне: „Сыну людзкі! кармі жывот свой і напоўні нутр свой гэтым зьвітком, што Я даю табе". І я ізьеў, і было ў роце маім, як мёд, узглядам саладзіні.
4 І Ён сказаў імне: „Сыну людзкі! ідзі, прыйдзі да дому Ізраелявага й гу́кай словамі Маімі ім; 5 Бо не да люду глыбокае гаворкі й цяжкое мовы ты пасланы, але да дому Ізраелявага, 6 Не да шмат якіх людаў глыбокае гаворкі й цяжкое мовы, каторых словы ты ня можаш разумець; калі б Я паслаў цябе да іх, яны слухалі б цябе; 7 А дом Ізраеляў не захоча слухаць цябе, бо яны ня слухаюць Мяне, бо ўвесь дом Ізраеляў цьвердалобы і закалянелага сэрца. 8 Гля, Я ўчыніў від твой моцным супроці відаў іхных і чало твае моцным супроці чолаў іхных. 9 Як дыямэнт, цьвердшы за крэмень, Я ўчыніў чало твае; ня бойся іх ані палохайся паглядаў іхных, дарма́ што яны бунтоўны дом".
10 Адлі Ён сказаў імне: „Сыну людзкі, усі словы Мае, што Я буду гу́каць табе, прыймі да сэрца свайго і слухай вушамі сваімі. 11 І йдзі, прыйдзі да палону, да сыноў люду свайго, і гукай ім, і накажы ім: ,Гэтак кажа Спадар СПАДАР', будуць яны слухаць ці адмовяцца". 12 І падняў мяне дух, і я пачуў адзаду сябе гук вялікага шуму, кажучы: „Будзь дабраславёная слава СПАДАРОВА із свайго месца!" 13 І пачуў шум крылаў жывых стварэньняў, што датыкаліся адно да аднаго, і шум колаў побач іх, і шум вялікага руху. 14 І дух падняў мяне, і ўзяў мяне, і я пашоў у гарчэлі, парушаны ў духу сваім; але рука СПАДАРОВА была́ моцнаю на імне. 15 І прышоў я да палону, да Тэль-Авіву, што жылі ля ракі Хевар, і там, ідзе яны сядзелі, там сеў і я, ашалапучаны ў духу, сем дзён.
16 І сталася ў канцу сямёх дзён, што было слова СПАДАРОВА да мяне, кажучы: 17 „Сыну людзкі! Я прызначыў цябе за вартаўніка над домам Ізраелявым; як ты пачуеш слова з вуснаў Маіх, перасьцерагай іх ад Мяне. 18 Як Я скажу нягоднаму ,сьмерцю памрэш', і ты не перасьцеражэш яго, і ня будзеш гутарыць, каб перасьцерагчы нягоднага ад нягоднае дарогі ягонае, каб ён жыў: тый нягоднік памрэць у бяспраўю сваім, але кроў ягоную ад рукі твае спаганю. 19 А ты перасьцеражэш няігоднага, і ён не адвернецца ад нягоднасьці свае ані ад нягоднае дарогі свае: ён памрэць у сваім бяспраўю, але ты спас душу́ сваю. 20 Ізноў, калі справядлівы адвернецца ад справядлівасьці свае й будзе дзеяць бяспраўе, бо Я палажу спатыкненьне перад ім, і ён памрэць; з тае прычыны, што ты яе нерасьцерагаў яго, памрэць у грэсе сваім, і справядлівасьць, зробленая ім, ня будзе ўспомнена, але кроў ягоную Я спаганю з рукі твае. 21 Калі б ты, адылі, перасьцерагаў справядлівага, каб не грашыў справядлівы, і ён запраўды ня ізгрэша: ён напэўна будзе жыць, бо ён перасьцярэжаны, таксама ты спасеш душу сваю.
22 І была на імне там рука СПАДАРОВА, і Ён сказаў імне: „Устань, ідзі на даліну́, і Я там буду размаўляць із табою". 23 І я ўстаў, і вышаў на даліну, і вось, там слава СПАДАРОВА стаяла, як слава, што я бачыў ля ракі Хевар; і я паў на від свой. 24 І ўвыйшоў у мяне дух, і пастанавіў мяне на ногі мае, і гутарыў з імною, і сказаў імне: „Ідзі, запрыся ў доме сваім.
25 „Што да цябе, сыну людзкі - вось, наложаць паварозы на цябе, і зьвяжуць цябе імі, і ты ня выйдзеш да іх. 26 І Я ўчыню, што язык твой прыліпне да паднябеньня твайго, і ты занямееш, і ня будзеш упікаць ім, бо яны - бунтоўны дом. 27 Але, як Я буду гутарыць із табою, Я адчыню вусны твае, і ты будзеш казаць ім: ,Гэтак кажа Спадар СПАДАР'; хто слухае, няхай слухае; і хто адмаўляецца, няхай адмаўляецца, бо дом бунтоўны яны.
1 „І ты, сыну людзкі, вазьмі цэглу й палажы яе перад сабою, і нарысуй на ёй места Ерузалім. 2 І нарысуй аблогу супроці яго, і збудуй вартаўнічую вежу, і насып вал супроці яго, разлажы табар супроці яго, і пастанаві навокал абложныя тараны супроці яго. 3 Адлі вазьмі сабе бляху і пастанаві яе як зялезную сьцяну памеж сябе й места, і зьвярні від свой на яе, яна будзе абложана, і ты будзеш аблягаць яе. Гэта знак дому Ізраеляваму.
4 „І ты ляж на левы бок свой, і ўзлажы бяспраўе дому Ізраелявага на яго: подле ліку дзён, каторыя праляжыш на ім, ты будзеш несьці бяспраўе іхнае. 5 Бо Я залічу табе гады бяспраўя іхнага подле ліку дзён: трыста дзевяцьдзясят дзён гэтак ты будзеш несьці бяспраўе дому Ізраелявага. 6 І як ты выпаўніш гэта, другім разам кладзіся на правы бок свой, і ты будзеш несьці бяспраўе дому Юдзінага сорак дзён: дзень за год, дзень за год Я прызначыў табе. 7 І на аблогу Ерузаліму прыгатуй від свой, і рука твая няхай будзе голая, і праракай супроці іх. 8 І, гля, я ўзлажыў на цябе паварозы, і ты не павернешся з аднаго боку на другі, пакуль ня скончыш дзён аблогі свае. 9 І ты вазьмі сабе пшонкі а ячменю а бобу а сачыўкі а проса а палбы, і палажы гэта ў вадну судзіну, і ўчыні хлеб ізь іх подле ліку дзён, што будзеш ляжаць на баку сваім: трыста дзевяцьдзясят дзён будзеш жывіцца імі. 10 І ежа твая, што ты будзеш есьці, мае быць вагою дваццаць сыкляў на дзень; час ад часу будзеш есьці яе. 11 І ваду ты будзеш піць мераю, па шостай часьці гіна, ад часу да часу будзеш піць. 12 І ты будзеш есьці гэта, як ячныя перапечкі, і будзеш пячы іх на людзкім кале на ачох люду".
13 І сказаў СПАДАР: „Аж так сынове Ізраелявы будуць есьці ўбрудзянены хлеб свой меж народаў, куды Я пражану іх". 14 І сказаў я: „Авохці імне, Спада́ру Божа! гля, душа мая не забрудзянена, бо з маладосьці свае аж дагэтуль я ня еў здыхаты ані разарванага, і ніякае абрыдонае мяса ня прыходзіла ў рот мой".
15 І сказаў Ён імне: „Гля, Я дам табе карові кал замест людзкога, і ты ўчыні хлеб свой на ім".
16 Адлі сказаў імне: „Сыну людзкі, гля, Я патрышчу падпору хлеба ў Ерузаліме, і будуць есьці хлеб вагою а із журбою, і будуць піць ваду мераю і із задумленьням, 17 Што ня стане хлеба й вады, і будуць зумявацца адзін із аднаго ў страху і нішчэць за бяспраўе свае.
1 „І ты, сыну людзкі, вазьмі сабе войстры меч, галяк галеньнікаў вазьмі сабе, і вадзі ім па галаве сваёй і па барадзе сваёй, і вазьмі сабе шалькі, і падзялі валасы. 2 Трайціну чыста спалі на цяпле сярод места, як дні аблогі мінуць; трайціну́ вазьмі парэж нажом; і трайціну разьвей па ветру; і Я агалю меч за імі. 3 Таксама стуль вазьмі невялічкі лік і завяжы іх у крысы сабе. 4 І вазьмі зь іх ізноў, і кінь іх у цяпло, і спалі іх у цяпле; стуль выйдзе цяпло на ўвесь дом Ізраеляў.
5 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР: гэта - Ерузалім! Я пастанавіў яго сярод народаў, і краі навокал яго; 6 А ён абярнуў суды Мае ў нягоднасьць болей, чымся народы, і ўставы Мае - болей, чымся краі, што навокал яго; бо яны пагрэбавалі судамі Маімі і ўставамі Маімі, не хадзілі ў іх.
7 „Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР: за тое, што вы шмат болей за народы, што навокал вас, у вуставах Маіх не хадзілі і не дзяржалі судоў Маіх, і не рабілі подле судоў народаў, што навокал вас, - 8 За тое гэтак кажа Спадар СПАДАР: гля, Я, нават Я супроці цябе, і ўчыню суды сярод цябе на ачох народаў, 9 І ўчыню з табою тое, чаго Я не рабіў, і наперад падобнага да гэтага ня буду чыніць, за ўсі агіды твае.
10 „За тое айцове будуць есьці сыноў сваіх сярод вас, і сынове будуць есьці бацькоў сваіх; і ўчыню суд над табою, і ўсіх засталых у цябе разьвею кажным ветрам. 11 Затым, жыў Я, кажа Спадар СПАДАР: дыкжэ за тое, што ты ўпаганіў сьвятыню Маю ўсімі брыдамі а ўсімі агідамі, таксама Я зьменшу цябе, і вока Мае не пашчаджае цябе, і таксама Я ня буду мець жаласьці. 12 Трайціна ў цябе памрэць ад ліпучкі, і галадоў іх будзе нікбіць сярод цябе; і трайціна падзець ад мяча ў ваколіцы Тваёй; і трайціну разьвею кажным ветрам і агалю меч
над імі. 13 І скончыцца Мой гнеў, і супакоіцца палкі гнеў Мой на іх, і пацешуся; і яны даведаюцца, што Я, СПАДАР, вымавіў у рупатлівасьці сваёй, як Я скончу гнеў Свой на іх. 14 І зраблю цябе пустынёю а ганьбаю меж народаў, што навокал цябе, на аччу кажнага праходзячага. 15 Дык гэта будзе ганьбаю а блявузґаньням, навукаю а зуменьням у народаў, што навокал цябе, як Я ўчыню суды над табою ў гневе а ў палкім гневе а ў гнеўных га́неньнях; Я, СПАДАР, казаў. 16 Як Я пушчу на іх злыя стрэлы галадові, што будуць на выгубленьне, каторыя пушчу выгубіць вас, і змацню галадоў на вас, і патрышчу вашу падпору хлеба. 17 І пашлю на вас галадоў а злыя зьвяры, і яны спабудуць цябе дзяцей тваіх; і ліпучка, і разьліцьцё крыві пройдуць сярод цябе, і навяду на цябе меч; Я, СПАДАР, казаў".
1 І было слова СПАДАРОВА да мяне, кажучы: 2 „Сыну людзкі, зьвярні від свой да гораў Ізраелявых і праракай ім, 3 І скажы: горы ізраельскія, слухайце словы Спадара СПАДАРА: гэтак кажа Спадар СПАДАР горам а ўзгоркам, цур'ём а далінам: гля, Я, Я навяду меч на вас і зьнішчу ўзвышшы вашы, 4 І будуць спустошаны аброчнікі вашы, і сонечныя балваны вашы будуць патрышчаны, і Я кіну забітых вашых перад балванамі вашымі, 5 І палажу трупы сыноў Ізраелявых перад балванамі іхнымі, і разьвею косьці вашы навокал балваноў вашых. 6 У вусіх сялібных мясцовасьцях вашых месты будуць разбураны, а ўзвышшы спустошаны, каб абурыць а спустошыць аброчнікі вашы; і будуць патрышчаны й перастануць быць балваны вашыя, і сонечныя балваны вашы будуць пасечаны, і ўчынкі вашы сьцерты. 7 І паваляцца забітыя вашыя сярод вас, і вы даведаецеся, што Я - СПАДАР. 8 Пакіну Я, адылі, астачу, каб вы мелі ўцеклых ад мяча памеж народаў, як будзеце разьвеяны па краёх. 9 І ўспомняць уцеклыя вашы Мяне меж народаў, куды яны былі заведзены палоненікамі, як патрышчу бязульныя сэрцы іхныя, што адвярнуліся ад Мяне, і вочы іхныя, што бязульна йшлі за балванамі; і яны самы перад сабою збрыдзяць лі́хі, што яны рабілі ў вусіх агідах сваіх; 10 І даведаюцца, што Я - СПАДАР, і што Я не дарма́ казаў, што зраблю гэтае ліха ім".
11 Гэтак Спадар СПАДАР: „Плясьні рукамі сваімі й тупні нагою сваею, і скажы: бяда за ўсі ліхія агіды дому Ізраелявага! бо яны паваляцца ад мяча, з галадові а зь ліпучкі. 12 Хто далёка, памрэць ад ліпучкі; а хто блізка, паваліцца ад мяча; і засталы а ў ваблозе памрэць ад галадові; гэтак высілю гнеў Свой на іх. 13 І даведаецеся, што Я - СПАДАР, як забітыя іхныя будуць сярод балваноў навокал аброчнікаў іхных на кажным высокім узгорку, на вярхох гораў і пад кажным зялёным дзервам, і пад кажным таўстым дубам, месцам, ідзе яны прыносілі прыемныя пахі ўсім балваном сваім. 14 І выцягну руку́ сваю на іх, і ўчыню зямлю пустою а пустынёю, ад пустыні аж да Рыўлы пераз усі сялібныя мясцовасьці, і пазнаюць, што Я - СПАДАР".
1 І было да мяне слова СПАДАРОВА, кажучы: 2 „І ты, сыну людзкі: гэтак кажа Спадар СПАДАР зямлі Ізраелявае канец прышоў, канец на чатыры стараны зямлі. 3 Цяпер канец табе; і пашлю гнеў Свой на цябе, і буду судзіць цябе подле дарогаў тваіх, і дам на цябе ўсі агіды твае. 4 І не пашчаджае цябе вока Мае, і ня зжаліцца; і Я абярну дарогі твае на цябе, і агіды твае будуць сярод цябе, і вы даведаецеся, што Я - СПАДАР.
5 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР: ліха, адно ліха, гля, во прыходзе; 6 Канец прышоў, прышоў канец, прачхнуўся на цябе, во прышоў. 7 Золак прышоў да цябе, жыхару зямлі; пара прышла, блізкі дзень не́марасьць а ня гука́ньня з гораў. Цяпер борзда выльлю абурэньне Свае на цябе й высілю гнеў Свой на цябе, і буду судзіць цябе подле дарогаў тваіх, і абярну на цябе ўсі агіды твае. 9 І вока Мае не пашкадуе ані Я зжалюся; абярну на цябе подле дарогаў тваіх, і агіды твае сярод цябе будуць; і вы даведаецеея, што Я СПАДАР, Каторы б'ець! 10 Во дзень, во ён прышоў, зара́е; посах заквіцеў, гордасьць распукалася. 11 Усілства паўстала на посах нягоднасьці; ніхто зь іх не застане́цца, ніхто з груду ані з крыку іх; па іх ня будуць плакаць. 12 Надходзе пара, бліжэе дзень; купец хай ня цешыцца, і прадаўні́к ня плача, бо гнеў на ўсю множасьць; 13 Бо прадаўнік да праданага ня зьвернецца, хоць яшчэ памеж жывых жыцьцё іхнае; бо відзень да ўсяе множасьці іх ня зьвернецца, і ніхто бяспраўям сваім жыцьця свайго не змацніць. 14 Затрубяць у трубу, нават прыгатуюцца, але ніхто ня пойдзе на бітву́, бо гнеў на ўсю множасьць іх. 15 Меч вонках, а ліпучка а галадоў дома: хто на полю, тый памрэць ад мяча; а хто ў месьце - галадоў а ліпучка зжаруць яго. 16 І будуць уцякаць уцекачы іхныя, і будуць на горах, як галубы з далінаў; і ўсі яны будуць галасіць, кажны за бяспраўе свае. 17 Усі рукі апусьцяцца, і ўсі калені будуць слабыя, як вада. 18 І папяражуцца зрэбнінаю, і жах абыйме іх, на ўсіх відах сорам, на ўсіх галавах лысіва. 19 Выкінуць срэбра свае на вуліцы, і золата іхнае будзе здалена, як нечысьць; срэбра іхнае а золата іхнае ня зможа вывальніць іх у дзень гневу СПАДАРОВАГА; душы іхныя не насыцяцца і нутра свайго не напоўняць, бо яно спадман да бяспраўя іхнага. 20 Што да харашыні прыбору Свайго, то Ён пастанавіў яго вялікага, але яны рабілі абразы агідаў сваіх, агідныя рэчы свае ў ім; за тое Я ўчыніў яго нечысьцяй ім. 21 І аддам яго ў рукі чужаземцаў на глабаньне й нягодным зямлі на здабытак, і яны збудзеняць яго. 22 Таксама адвярну ад іх від Свой; і няхай збудзеняць тайнае месца Мае, увыйдуць у яго глабаньнікі й збудзеняць яго.
23 „Зрабі ланцуг, бо зямля поўная крывавых судоў, і месты поўныя ўсілства. 24 І прывяду найнегаднейшыя народы, і возьмуць у дзяржаньне дамы іхныя, бо Я ўчыню канец гордасьці дужых, і збудзенены будуць тыя, што іх пасьвячаюць. 25 Ашалапу́чаньне прыйдзе, і будуць шукаць супакою, і няма. 26 Бяда прыйдзе за бядою й дзейка за дзейкаю; будуць шукаць відзені ў прарокі, але права загіне ў сьвятара і рада ў старых. 27 Кароль будзе ў жалобе, і князь будзе апрануўшыся ў смутак, і рукі люду зямлі будуць спалоханыя. Я ўчыню ім подле дарогаў іхных і подле судоў іхных буду судзіць іх; і даведаюцца, што Я - СПАДАР".
1 І сталася шостага году, шостага месяца, пятага дня месяца: я сядзеў у доме сваім, і старцы юдэйскія сядзелі перад імною, і спала на мяне там рука Спадара СПАДАРА. 2 І бачыў я, і гля, падобнасьць, як выгляд цяпла; ад выгляду сьцёгнаў ягоных аж да далоўя - цяпло, і ад сьцёгнаў ягоных дагары, як выгляд бліску, як бруштыну. 3 І выцягнуў Ён падобнасьць рукі, і ўзяў мяне за каслаўкі галавы мае, і дух узьняў мяне меж зямлі й неба, і прынёс мяне ў відзені Божай да Ерузаліму, да варот нутраное брамы, зьверненае на поўнач, ідзе седава абраза завісьці, каторы ўзрушае да завісьці. 4 І гля, там слава Бога Ізраелявага, як відзень, што бачыў я на раўніне́.
5 І сказаў імне: „Сыну людзкі, узьнімі вочы свае ў кірунку на поўнач". Дык я ўзьняў вочы свае ў кірунку на поўнач, і во, з поўначы ля аброчнае брамы абраз завісьці ў выходзе. 6 І сказаў імне: „Сыну людзкі! ці бачыш ты, што яны робяць? вялікія агіды, што робе дом Ізраеляў тут, каб Я адда́ліўся ад сьвятыні Свае? і ўзноў абярніся, і абачыш агіды большыя".
7 Дык прывёў мяне да ўходу на панадворак, і як я глянуў - была там адтуліна ў сьцяне. 8 І сказаў імне: „Сыну людзкі, пракапай жа ў сьцяне". І пракапаў я ў сьцяне, і во дзьверы адны. 9 І сказаў імне: „Увыйдзі й глянь на нягодныя агіды, што яны робяць тут". 10 Дык я ўвыйшоў і бачу, і во рознае хормы паўзуны, і агідная жывёла, і ўсі балваны дому Ізраелявага выразаныя на сьценах навокал, навокал. 11 І семдзясят мужоў із старцоў дому Ізраелявага, і Яазаня Шафанёнак меж іх, стаяць перад імі, і ў кажнага ў руццэ свая кадзільніца, і густы булак ад кадзеньня падыймаўся. 12 І сказаў імне: „Ці бачыш, сыну людзкі, што старцы дому Ізраелявага робяць у цямноце, кажны ў сваім размаляваным пакою? бо кажуць: ,СПАДАР ня бача нас, СПАДАР пакінуў зямлю' ". 13 Сказаў таксама імне: „Ізноў зьвярніся, абачыш большыя агіды, што яны робяць". 14 І прывёў мяне да варот брамы дому СПАДАРОВАГА, каторая на поўнач, і во, там сядзелі жанкі, плачучы па Фамузе.
15 І сказаў імне: „Ці бачыў, сыну людзкі? ізноў зьвярніся, абачыш агіды, большыя за гэтыя". 16 І ўвёў мяне на нутраны панадворак дому СПАДАРОВАГА, і вось, у дзьвярох палацу СПАДАРОВАГА, меж ґанку й аброчніка, каля дваццаць пяцёх чалавекаў стаялі плячыма сваімі да палацу СПАДАРОВАГА, а відамі́ сваімі на ўсход, і яны кланяліся на ўсход сонцу. 17 І сказаў імне: „Ці бачыш, сыну людзкі? ці мала дому Юдзінаму рабіць такія агіды, якія яны робяць тут? яны яшчэ напоўнілі зямлю ўціскам і зьвярнуліся гнявіць Мяне; і гля, яны падыймаюць да носу сваю галузку. 18 За тое Я таксама буду дзеяць у па лкім гневе; вока Мае не пашкадуе іх ані буду Я меці жаласьці да іх; і хоць бы яны гука́лі ў вушы Мае вялікім голасам, Я не пачую іх".
1 І загукаў у вушы мае вялікім голасам, кажучы: „Дабліжчася, спраўцы кары над местам, кажны із снадзівам бура́ньня ў руццэ сваёй!" 2 І гля! шасьцёх чалавекаў прышло з дарогі вышняе брамы, што зьвернена на поўнач, і кажны із снадзівам бураньня ў руццэ сваёй, і сярод іх адзін, адзеўшыся ў палотны, зь пісарскаю чарнянкаю ля сьцёгнаў сваіх. Яны ўвыйшлі й сталі ля мядзянага аброчніка. 3 І слава Бога Ізраелявага падняла́ся ад херува, на каторым была́, да парогу дому. І гукну́ў Ён чалавека, што быў адзеўшыся ў палотны, у каторага была пісарская чарнянка ля сьцёгнаў.
4 І сказаў СПАДАР яму: „Прайдзі пасярод места, пасярод Ерузаліму, і таўруй літару таў на чолах людзёў, каторыя ўздыхаюць а якочуць над усімі агідамі, што дзеюцца ў сярэдзіне яго". 5 А гэным сказаў уголас імне: „Прайдзіце за ім па месьце й біце; няхай не шкадуе вока вашае, і ня майце жаласьці. 6 Біце на загубу старога, маладога, дзеўкі а дзецяняты а жонкі; але ня бліжчася да ніякіх людзёў, на каторых таў; і ад Мае сьвятыні пачніце". І яны пачалі ад людзёў старых, што былі перад домам. 7 І сказаў ім: „Сплюгаўце дом, і напоўніце панадворкі забітымі, і выйдзіце". І яны вышлі, і забівалі ў месьце. 8 І сталася, як яны забівалі, а я застаўся, што я паў на від свой і загаласіў, і сказаў: „Ах, Спада́ру СПАДАРУ, ці Ты выгубіш усіх засталых із Ізраеля, выліваючы абурэньне Свае на Ерузалім?" 9 І сказаў Ён імне: „Бяспраўе дому Ізраелявага а Юдзінага вельмі, вельмі вялікае, і зямля поўная крыві, і месты поўныя крыўды, бо яны казалі: ,Спадар пакінуў зямлю, і Спадар ня бача'. 10 І што да Мяне, то вока Мае не пашчаджае, і Я ня буду меці міласьці, абярну дарогі іхныя на галавы іхныя". 11 І вось, муж, што адзеўшыся ў палотны, у каторага чарнянка ля сьцёгнаў, паведаміў, кажучы: „Я зрабіў, як Ты расказаў імне".
1 І бачыў я, і вось, на праеьцягу, '" што быў над галавою херуваў, быў відаць над імі бы камень шафір, бы зьява, падобная да пасаду. 2 І Ён казаў мужу, што быў адзеўшыся ў палотны, і сказаў: „Увыйдзі меж колаў пад херувамі і напоўні жменю сваю жарам з памеж херуваў, і рассып па месьце". І ён увыйшоў на маім аччу. 3 Херувы стаялі на правым баку дому, як муж увыйшоў, і булак напоўніў нутраны панадворак. 4 І падняла́ся слава СПАДАРОВА ад херува да парогу дому, і дом напоўніўся булаком, і панадворак быў поўны зьзяньня славы СПАДАРОВАЕ. 5 І гук крылаў херувавых быў чуваць на навонным панадворку, як голас Усемагучага БОГА, як Ён гу́кае. 6 І сталася, як Ён расказаў мужу, што быў адзеўшыся ў палотны, кажучы: „Вазьмі цяпла з памеж колаў, з памеж херуваў", што той увыйшоў і стаў ля кола, 7 І херуў выцягнуў руку́ сваю з памеж херуваў да цяпла, што меж херуваў, і ўзяў, і палажыў у прыгоршчы адзетага ў палотны; а гэты ўзяў і вышаў. 8 І паказалася ў херуваў хорма рукі людзкое пад крыламі іхнымі. 9 І я глядзеў, і вось, чатыры колы ля херуваў, адно кола ля аднаго херува, і другое кола ля другога херува, і выгляд колаў - як колер ка́меня топазу. 10 І падобнасьць адна ў вусіх чатырох, быццам кола было сярод кола. 11 Як яны йшлі, то йшлі на чатыры свае стараны; ня круціліся, як ішлі, бо да месца, куды зьвернена галава, яны йшлі за ёю; ня круціліся, як ішлі. 12 І ўсе цела іхнае а плечы іхныя а рукі іхныя а крылы іхныя і колы поўныя ачоў навокал, у чатырох колах. 13 Што да колаў: як я чуў, колы былі званы віхарколы. 14 І ў кажнага было чатыры віды: першы від - від херувавы, а другі від - від людзкі, і трэйці від - лявіны, і чацьверты від - арліны. 15 І ўзьнялі́ся херувы. Гэта - жывыя стварэньне што я бачыў ля ракі Хевар. 16 І як херувы йшлі, колы йшлі ля іх; як херувы распушчалі крылы, каб узьняцца ізь зямлі, колы не заставаліся ад іх, таксама яны былі ля іх. 17 Як гэныя стаялі, стаялі; як гэныя ўзьнімаліся, узьнімаліся, бо дух жывых стварэньняў у іх. 18 І адышла слава СПАДАРОВА ад парогу дому, і стала над херувамі. 10 І распусьцілі. херувы крылы свае, і ўзьнялася ізь зямлі на маім аччу; як яны вышлі, колы таксама ля іх; і сталі ў варотах усходняе брамы дому СПАДАРОВАГА, і слава Бога Ізраелявага над імі. 20 Гэта тое жывое стварэньне, што я бачыў пад Богам Ізраелявым ля ракі Хевар; і я пазнаў, што яны - херувы. 21 Чатыры віды ў кажнага, і ў кажнага чатыры крылы, і падобнасьць рук людзкіх пад крыламі іхнымі. 22 І падобнаеьць відаў іхных - гэта віды, што я бачыў ля ракі Хевар: у іх былі тыя самыя выгляды, яны былі тыя самыя. Кажны ў кірунку віду свайго йшоў.
1 І ўзьняў мяне дух, і занёс мяне да ўсходняе брамы дому СПАДАРОВАГА, зьверненай на ўсход. І вось, у варотах брамы дваццаць пяцёх мужоў, меж іх бачыў я Яазаню Азуронка а Пеляту Венаёнка, князёў люду.
2 І сказаў Ён імне: „Сыну людзкі! гэтыя людзі выдумляюць шкоду й даюць благую раду ў гэтым месьце: 3 Яны кажуць: ,Ня блізка; стаўма дамы; гэтае места гаршчок, а мы мяса'.
4 „Дык праракай на іх, праракай, сыну людзкі!" 5 І паў на мяне Дух СПАДАРОЎ, і сказаў імне: „Кажы: гэтак кажа СПАДАР: гэтак вы кажаце, бо Я ведаю, што прыходзе вам удум. 6 Вы павялічылі сваіх забітых у гэтым месьце і напоўнілі забітымі вуліцы яго.
7 „Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР : забітыя вашы, каторых вы палажылі ў ім, - мяса, а места гэтае - гаршчок; але вас Я вывяду зь яго. 8 Вы баіце́ся мяча, і Я навяду на вас меч, агалашае Спадар СПАДАР. 9 І вывяду вас ізь яго, і аддам у рукі чужаземцаў, і ўчыню суды над вамі. 10 Ад мяча вы загінеце; на граніцы Ізраельскай буду судзіць вас, і даведаецеся, што Я - СПАДАР. 11 Гэтае места ня будзе вам казаном, і вы ня будзеце мясам у ім; на граніцах Ізраельскіх буду судзіць вас. 12 І даведаецеся, што Я СПАДАР, бо вы не хадзілі ў вуставах Маіх і ня слухалі судоў Маіх, але рабілі подле звычаёў паган, што навокал вас".
13 І сталася, як я праракаў, што Пелята Венаёнак памер; і паў я на від свой, і загаласіў вялікім голасам, і сказаў: „Ах, Спада́ру СПАДАРУ! Ты канец робіш астачы Ізраеля?"
14 Ізноў слова СПАДАРОВА было да мяне, кажучы: 15 „Сыну людзкі! братом тваім, братом тваім, сваяком тваім і ўсяму дому Ізраеляваму кажуць жыхары Ерузаліму: ,Зда́льцеся ад СПАДАРА; нам дана зямля гэтая ў дзяржаньне'.
16 „Затым кажы: ,Гэтак кажа Спадар СПАДАР: дарма́ што Я адда́ліў іх да меж народаў, і дарма́ што Я рассыпаў іх па краёх, буду Я, адылі, малою сьвятыняю ім у краёх, куды яны пайшлі'.
17 „Затым скажы: ,Гэтак кажа Спадар СПАДАР: Я зьбяру вас зь людаў, і зьбяру вас із краёў, ідзе вы рассыпаныя, і дам вам зямлю Ізраеляву'. 18 І яны прыйдуць туды, і адкінуць усі абрыдлыя рэчы яе і ўсі агіды яе адгэнуль. 19 І дам ім адно сэрца, і дух новы ўлажу ў нутр іхны, і выму каме́ннае сэрца зь цела іхнага, і дам ім сэрца цялеснае, 20 Каб хадзілі ў вуставах Маіх, і дзяржалі загады Мае, і паўнілі іх; і яны будуць людам Імне, а Я буду ім Богам. 21 А чые сэрца ходзе за брыдамі а агідамі сваімі, Я абярну дарогі тых на галавы іхныя, кажа Спадар СПАДАР".
22 Тады распусьцілі херувы крылы свае, і колы сталі ля іх, і слава Бога Ізраелявага зьверху над імі. 23 І ўзьнялася слава СПАДАРОВА з пасярод места, і стала на гары, што на ўсходнім баку места. 24 Адлі дух падняў мяне і прынёс мяне ў відзені Духам Божым да Хальдэі, да палону. І відзень, што я бачыў, падняла́ся ад мяне. 25 І гу́каў я да тых із палону ўсі справы СПАДАРОВЫ, што Ён паказаў імне.
1 І слова СПАДАРОВА было да мяне, кажучы: 2 „Сыну людзкі! ты жывеш сярод дому бунтоўнага, у каторага ё вочы бачыць, але ня бачаць; ё вушы чуць, але ня чуюць; бо яны - дом бунтоўны.
3 „І ты, сыну людзкі, прыгатуй сабе снадзь да перасяленьня, і перасяляйся ўдзень на ачох у іх, і перасяліся зь месца свайго на іншае месца на ачох іх; можа яны пабачаць, дарма́ што яны - дом бунтоўны; 4 І вынясі снадзі свае, снадзі
да перасяленьня ўдзень на ачох у іх, а ты выйдзеш ўвечары на ачох у іх, як выходзяць у палон. 5 На ачох у іх прабі сьцяну і выйдзі перазь яе; 6 На ачох у іх вынясі на плячох, выйдзі сутанкам, накрый від свой, каб ты ня бачыў зямлі; бо Я прызначыў цябе на знак дому Ізраеляваму". 7 І я зрабіў так, як імне было расказа́на: вынес свадзь сваю ўдзень, як снадзь палону, а ўвечары прабіў сьцяну рукою сваёю, і вынес сутанкам, і нёс на плячу на ачох у іх.
8 І нараніцы было слова СПАДАРОВА імне, кажучы: 9 „Сыну людзкі! ці не казаў табе дом Ізраеляў, дом бунтоўны: ,Што робіш ты?' 10 Скажы ім: ,Гэтак кажа Спадар СПАДАР: гэта цяжар князю Ерузалімскаму а ўсяму дому Ізраеляваму, што ў ім'. 11 Скажы: ,Я ваш знак: як я зрабіў, так будзе зроблена ім: на высяленьне, у палон пойдуць'. 12 І князь, што сярод іх, вынясе на плячу сутанкам, і выйдзе; праб'юць сьцяну, каб вынесьці перазь яе; закрые від свой, каб ня бачыць зямлі ачыма. 13 І сець Сваю расьцягну на яго, і ён будзе злоўлены ў па́садку Маю, і завяду яго да Бабілёну, зямлі Хальдэяў, і ён не абача яе, і там памрэць. 14 І ўсіх, што навокал яго, памачнікоў ягоных, і ўсі крылы ягоныя разьвею на кажны вецер, і меч агалю за імі. 15 І Даведаюцца, што Я - СПАДАР, як рассыплю іх меж народаў і разьвею па краёх. 16 Але колькі людзёў зь іх Я пакіну ад мяча, ад галадові а ад ліпучкі, каб яны маглі расказаваць меж народаў, куды пойдуць, праз усі агіды свае; і даведаюцца, што Я - СПАДАР".
17 І было слова СПАДАРОВА імне, кажучы: 18 „Сыну людзкі! еж хлеб свой із дрыжэньням і пі ваду сваю ў парушэньню й з асьцярогаю. 19 І скажы люду зямлі: гэтак кажа Спадар СПАДАР да жыхараў Ерузаліму а да зямлі Ізраельскае: яны будуць есьці хлеб свой з асьцярогаю і піць ваду сваю із зумленьням, бо зямля яго будзе спабыта ўсяго, што ў ёй, за ўсілства ўсіх тых, што жывуць на ёй. 20 І населеныя месты будуць спустошаны, і зямля спусьцее; і вы даведаецеся, што Я - СПАДАР".
21 І было слова СПАДАРОВА імне, кажучы: „Сыну людзкі! што за прымаўка кажацца ў вас у зямлі Ізраельскай: Дні працягнуцца, і загіне ўсялякая відзень'? 23 Затым скажы ім: ,Гэтак кажа Спадар СПАДАР: Я ўчыню, што гэта прымаўка перастане, і яе ня будуць болей ужываць як прымаўку ў Ізраелю; але скажы ім: бліжэюць дні й слова кажнае відзені; 24 Бо ўжо ня будзе ніякае пустое відзені ані падлыжнага вешчаваньня ў доме Ізраелявым; 25 Бо Я, СПАДАР, Я буду гу́каць, і слова, што буду гу́каць, станецца, ня пойдзе ў вадда́ль; бо за вашых дзён, бунтоўны доме, кажу слова й станецца, агалашае Спадар СПАДАР".
26 І было да мяне слова СПАДАРОВА, кажучы: 27 „Сыну людзкі! гля, дом Ізраеляў кажа: ,Відзень, што ён бача, спраўдзіцца за шмат дзён, праз далёкія часы ён праракае'. 28 Затым кажы ім: гэтак кажа Спадар СПАДАР: ні воднае із словаў Маіх наперад у ваддаль ня пойдзе, але слова, што Я гу́каў, станецца, агалашае Спадар СПАДАР".
1 І было да мяне слова СПАДАРОВА, кажучы: 2 „Сыну людзкі, праракай на праракаючых прарокаў ізраельскіх і скажы тым, што праракаюць із собскага сэрца свайго: ,Слухайце слова СПАДАРОВА: 3 Гэтак кажа Спадар Бог: бяда дурным прарокам, што йдуць за духам собскім, Прымеж тога нічога ня бачылі. 4 Як лісы на разьвярненьнях, былі прарокі твае, Ізраелю! 5 Вы ня выходзілі ў праломы і не гарадзілі агарожы дому Ізраеляваму, каб стаць у бітву́ ў дзень СПАДАРОЎ. 6 Яны бачылі пустое й манлівыя вешчаваньні, кажучы: ,СПАДАР агалашае', Прымеж тога СПАДАР не пасылаў іх, а яны даюць надзею, каб умацаваць слова. 7 Ці ня пустую відзень бачылі вы і ці ня гу́калі манлівага вешчаваньня, прымеж тога вы кажаце: ,СПАДАР агалашае', як Я не казаў?" 8 Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР: „За тое, што вы гу́каеце пустое й бачылі ману, дык, вось, Я супроці вас, агалашае Спадар Бог. 9 І будзе рука Мая на прароках, што бачаць пустое й што вяшчуюць ману; у тайне люду Майго яны ня будуць і ў сьпісаньне дому Ізраелявага ня будуць упісаны, і ў зямлю Ізраеляву ня ўвыйдуць; і даведаецеся, што Я -Спадар СПАДАР. 10 За тое, дыкжэ затое, што яны зводзілі люд Мой, кажучы: .Супакой', як няма супакою, і як адзін муруе сьцяну, то, гля, іншыя тынкуюць негадзячым мазалам, 11 Кажы тым, што тынкуюць негадзячым мазалам, што яна паваліцца: пойдзе лівун, і вы, вялікія градавыя драбы, падзіце́, і навальнічны вецер абура яе. 12 Гля, сьцяна паваліцца; ці ня скажуць вам: ,Ідзе мазала, каторым вы тынкавалі яе?'
13 „Затым гэтак кажа Спадар Бог: Я абуру яе навальнічным ветрам у палкім гневе Сваім, і лівун пойдзе ў гневе Маім, і вялізныя драбы граду ў палкім гяеве Маім, каб зьнішчыць яе. 14 І абуру́ сьцяну, што вы тынкавалі негадзячым мазалам, і рассыплю яе па зямлі, аж поды яе аголяцца, і яна разваліцца, і вы загінеце пад ёю; і даведаецеся, што Я - СПАДАР. 15 І спаганю гнеў Свой на сьцяне й; на тых, што тынкавалі негадзячым мазалам яе, і скажу вам: няма сьцяны, няма й тых, што тынкавалі яе; 16 Гэткія прарокі Ізраелявы, што праракаюць празь Ерузалім і бачаць яму відзені супакою, але няма супакою, агалашае Спадар СПАДАР.
17 „І ты, сыну людзкі, абярні від свой да дачок люду свайго, што праракаюць із собскага сэрца свайго, і праракай супроці іх, 18 І скажы: гэтак кажа Спадар СПАДАР: бяда тым, што шыюць падушачкі пад усі локці й робяць хусткі на галавы кажнае вялічыні, каб упаляваць душы! Ціж, палюючы на душы люду Майго, можаце захаваць жывыя душы свае? 19 І вы будзеніце Мяне мяж люду Майго за жмені ячменю а лусты хлеба, каб забіць душы, што ня маюць паміраць, і захаваць жывыя душы, што ня маюць жыць, - маною сваёю люду Майму, каторы слухае ману.
20 „Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР: гля, Я супроці падушачкаў вашых, каторымі вы палюеце на душы там, каб прыляталі, і адарву іх із рук вашых, і вывальню душы, душы тых, на каторыя вы палюеце, каб яны прыляталі. 21 Парву чыпкі вашы і вывальню люд Свой з рукі вашае, і наперад яны ня будуць упаляваныя ў руццэ вашай; і даведаецеся, што Я - СПАДАР; 22 Бо маною вы зьне́марасьцілі сэрца справядлівага, каторага Я ня не́марасьціў, і ўмацавалі рукі нягоднага, каб ён не адвярнуўся ад свае нягоднае дарогі і каб ня жыў. 23 За гэта наперад вы ня будзеце бачыць марнасьці ані варажыць варожбаў, бо Я вывальню люд Свой з рукі вашае; і даведаецеся. што Я - СПАДАР".
1 І прышлі да мяне людзі із старцоў ізраельскіх, і селі перад імною. 2 І было слова СПАДАРОВА імне, кажучы: 3 „Сыну людзкі! гэтыя людзі ўне́сьлі балваны ў сэрца свае й пастанавілі спадман бяспраўя свайго перад відам сваім: ці дазволіць Імне каб яны запраўды пыталіся ў Мяне? 4 Затым гу́кай ім і скажы ім: гэтак кажа Спадар СПАДАР: кажнаму з дому Ізраелявага, што ўзносе балваны свае ў сэрца свае, і станове спадман бяспраўя свайго перад відам сваім, і прыходзе да прарокі, Я, СПАДАР, адкажу таму, хто прыходзе, подле множасьці балваноў ягоных, 5 Што Я схаплю дом Ізраеляў у сэрцу іхным, бо яны адвярнуліся ад мяне з прычыны балваноў сваіх.
6 „Затым кажы дому Ізраеляваму: гэтак кажа Спадар СПАДАР: лякайцеся й адвярніцеся ад балваноў сваіх, і ад усіх агідаў сваіх адвярніце віды свае; 7 Бо кажнай людзіне з дому Ізраелявага альбо чужаземцу, што жывець у Ізраелю, каторы адхінаецца ад Мяне і ўносе балваны свае ў сэрца свае, і станове спадман бяспраўя свайго перад відам сваім, ды прыходзе да прарокі папытацца ў яго празь Мяне, - Я, СПАДАР, адкажу яму Сам, 8 І зьвярну від Свой супроці тае людзіны, і ўчыню яе знакам а прыказямі, і адатну яе ад люду Свайго; і пазнаеце, што Я - СПАДАР.
9 „І прарока, калі ён зьведзены й гу́кае слова, - Я, СПАДАР, ізьвёў таго прароку; Я выцягну руку́ Сваю на яго й выгублю яго з пасярод люду Свайго Ізраеля. 10 І яны будуць пакараны за бяспраўе свае: кара прароку будзе, як кара пытаючаму, 11 Каб наперад дом Ізраеляў ня блудзіў ад Мяне, і наперад ня плюгавілі сябе ўсімі выступамі сваімі, але каб яны былі людам Імне, а Я быў Богам ім, агалашае Спадар СПАДАР".
12 І было слова СПАДАРОВА імне, кажучы: 13 „Сыну людзкі! калі зямля ізгрэша перад Імною, ізрадліва ізраджаючы, тады Я выцягну руку́ Сваю на яе і патрышчу падпору хлеба ейнага, і пашлю галадоў на яе, і выгублю зь яе чалавека й статак. 14 Хоць бы гэтыя тры мужы, - Ной, Данель а Ёў, -- былі ў ёй, яны сваёй справядлівасьцю спасьлі б толькі душы свае, агалашае Спадар СПАДАР. 15 Каліб Я напусьціў благія зьвяры на зямлю, і яны прычынілі спабыцьцё дзяцей яе, ажно яна запусьцела, што ні водная людзіна не магла прайсьці з прычыны зьвяроў; 16 Жыў Я, агалашае Спадар СПАДАР, і гэтыя тры мужы ў ёй ня выратавалі б ані сыноў, ані дачок, адно ўратаваліся б яны, але зямля будзе спусьцелаю. 17 Альбо калі б Я навёў меч на гэтую зямлю й сказаў: мечу! прайдзі па зямлі, ажно адцяў бы людзіну й жывёлу зь яе; 18 Жыў Я, агалашае Спадар СПАДАР, і гэтыя тры мужы ў ёй ня выратавалі б ані сыноў, ані дачок, але адно ўратаваліся б самы. 19 Альбо ліпучку паслаў бы на гэтую зямлю й выліў на яе палкі гнеў Свой у крыві, каб выгубіць ізь яе людзіну́ й жывёлу; 20 Хоць бы Ной, Данель а Ёў былі ў ёй, жыў Я, агалашае Спадар СПАДАР, яны ня вывальнілі б ані сына, ані дачкі; яны вывальнілі б справядлівасьцяй сваёй толькі душы свае;
21 „Бо гэтак кажа Спадар СПАДАР: як шмат болей, як Я пашлю на Ерузалім Свае чатыры балючыя суды: меч а галадоў а дзікія зьвяры а ліпучку, каб адцяць ізь яго людзіну й жывёлу; 22 Але гля, застане́цца ў ім астача, што будзе выведзена, сынове й дачкі; вось, яны прыйдуць да вас, і вы абачыце дарогу іхную а ўчынкі іхныя, і вы пацешыцеся зь ліха, каторае Я навёў на Ерузалім, з усёга, што Я навёў на яго. 23 І яны пацешаць вас, як абачыце дарогі іхныя а ўчынкі іхныя, і вы даведаецеся, што не бяз прычыны Я ўчыніў усе, што Я ўчыніў у ім, агалашае Спадар СПАДАР".
1 І было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 2 „Сыну людзкі! што віно супроці дзерва альбо галуза вінная супроці галузы дзерваў? 3 Ці можа быць брана зь яго дзярва, каб зрабіць якую-колечы рэч? альбо ці можна ўзяць калок ізь яго, каб павесіць на ім якую судзіну? 4 Гля, кідаюць у цяпло на пажэрце; цяпло зжарэць абодва канцы яго, і сярэдзіна яго абгарае; ці годзіцца яно на выраб? 5 Гля, як яно не гадзілася на ніякую работу; пагатове ня згодзіцца на работу, як цяпло пажэрла яго, і яно абгарэла.
6 „Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР : Як віно меж дзерваў лесавых, каторае Я кінуў у цяпло на пажэрце, так Я кіну жыхараў Ерузаліму. 7 І зьвярну від Свой супроці іх: з аднаго цяпла яны выйдуць, і другое цяпло пажарэць іх; і вы даведаецеся, што Я СПАДАР, як Я зьвярну від Свой супроці вас. 8 І спустошу зямлю, бо яны ізрадліва ізрадзілі, агалашае Спадар СПАДАР".
1 І было да мяне слова СПАДАРОВА, кажучы: 2 „Сыну людзкі! паведамі Ерузаліму агіды яго 3 Й скажы: гэтак кажа Спадар СПАДАР Ерузаліму: паходжаньне твае а нараджэньне твае ад зямлі Канаанскае; айцец твой Аморэй, і маці твая Гэцічанка. 4 І што да нараджэньня твайго: як ты нарадзілася, пупа твайго не абразалі й не абмылі цябе вадою, каб ачысьціць, ты ані ня была́ абсыпана сольлю й ані ня была спавіта. 5 Нічые вока ня зжалілася над табою, каб зрабіць табе што-колечы з гэтых, мець міласэрдзе над табою; але, у дзень нараджэньня свайго, была выкінена на чыстае поле з прычыны агідвасьці свае. 6 І як Я праходзіў ля цябе, і бачыў, што ты качалася ў крыві сваёй, і сказаў табе: ,У крыві сваёй жыві'. І сказаў табе: ,У крыві сваёй жыві'. 7 Я памножыў цябе, як расьліну палявую; ты вырасла высокая й дужа́я, і стала прыборам над прыборамі, разьвіліся пелькі і вырасьлі валасы; заставалася ты, адылі, не накрыўшыся а голая. 8 І як Я праходзіў ля цябе й абачыў цябе, вось, пара́ твая - пара каханьня; і Я расьцягнуў крысо Свае на цябе, і накрыў голасьць тваю; і Я прысягнуў табе і ўступіў у змову з табою, агалашае Спадар СПАДАР, і ты стала Маёй. 9 І абмыў цябе вадою, і змыў зь цябе кроў тваю, і памазаў цябе алеям; 10 Я адзеў цябе вышыванаю адзежаю, і абуў барсуковаю скураю, і паперазаў цябе цянюсенькім палатном, і накрыў цябе шоўкам; 11 І прыбраў цябе прыборамі, і ўзлажыў бружлеты на рукі твае і ланцужок на шыю тваю; 12 І зацягнуў жуковіну ў нос твой і завушніцы - у вушы твае, і ўзлажыў пазорную карону на галаву тваю. 13 Гэтак ты прыбіралася золатам а срэбрам, і адзецьце твае зь цянюсенькага палатна а шоўку а вышываных тканінаў; жывілася ты пшоннаю мукою а мёдам а алеям, і была́ надзвычайнага пазору, і мела дасьпех у каралеўстве. 14 І слава твая разышлася меж народаў з прычыны харашыні твае, бо яна была дасканальная ад пазору Майго, каторы Я ўзлажыў на цябе, агалашае Спадар СПАДАР. 15 Але ты паспадзявалася на харашыню сваю й бязуліла, карыстаючыся із славы свае, і вылівала бязулства свае на кажнага праходзячага міма, ягонаю ты была́. 16 І брала з адзецьцяў сваіх, і зрабіла калярыстыя ўзвышшы сабе, і бязуліла на іх, як ніколі ня бывала й ня мела быць. 17 І ўзялі харошыя прыборы свае із золата Майго а із срэбра Майго, што Я даў табе, і зрабіла сабе абразы мужчынаў, і бязуліла зь імі. 18 І ўзяла́ вышываныя адзецьці, і накрыла іх, алей Мой а кадзіла Мае клала перад імі. 19 І еміну Маю, што Я даваў табе, пшонную муку а алей а мёд, каторымі Я жывіў цябе, ты клала перад імі на прыемны пах; і гэтак яно было, агалашае Спадар СПАДАР. 20 Адлі ўзяла сыноў сваіх а дачкі свае, каторых ты нарадзіла Імне, і абракла іх пажэрці. Ці мала бязулства твайго? 21 Ты рэзала й дзеці Мае й давала іх праводзіць перазь цяпло да іх? 22 І ў вусіх агідах сваіх а бязулствах сваіх ты ня ўспомнела дзён маладосьці свае, як ты была́ ненакрыўшыся а голая, качалася ў крыві сваёй. 23 І сталася просьле ўсяе нягоднасьці твае (авохці, авохці табе, агалашае Спадар СПАДАР) , 24 Што ты ўладзіла сабе бязульны дом, і зрабіла сабе ўзвышша на кажнай вуліцы, 25 І на ростанях кажнае дарогі зрабіла сабе ўзвышша, і зрабіла харашыню сваю абрыдлаю, і расклала ногі свае кажнаму праходзячаму, і памножыла бязулствы свае; 26 І бязуліла зь Ягіпцянамі, суседзямі сваімі вялікага цела, і памножыла бязулства, каб гнявіць Мяне. 27 Вось, Я выцягну руку́ Сваю на цябе, і паменшу прызначанае табе, і аддам цябе на самадыю тым, што ненавідзяць цябе, дачкам Пілісцкім, што засаромлены за бессаромную дарогу тваю. 28 Ты бязуліла таксама із сынамі Асуру з прычыны няна́сыці свае; але, ты бязуліла зь імі, і не насыцілася; 29 Адлі памножыла бязулства свае ў зямлі Канаанскай аж да Хальдэі, і таксама гэтым не насыцілася. 30 Якое кволае сэрца твае, агалашае Спадар СПАДАР, бачачы, што ты рабіла ўсе гэта, работу пануючае бязульнае жонкі. 31 Як ты сну́дзіла бязульныя дамы свае на ростанях кажнае дарогі і рабіла ўзвышшы свае на кажнай вуліцы, то ты ня была́, як бязуля, бо грэбавала заплатаю, 32 Але як жонка чужаложніца, што бярэць чужых замест мужа свайго. 33 Усім бязулям даюць падаркі, але ты даеш падаркі ўсім палюбоўнікам сваім і даеш лапаны ім, каб яны зусуль прыходзілі да цябе на бязулства твае. 34 І ў бязулстве тваім ё наадварот у цябе супроці жанок, бо ня гналіся за табою дзеля бязулства, у бязулстве сваім плаціла ты, прымеж тога ніхто не плаціў табе; значыцца, было наадварот. 35 Затым, бязуля, слухай слова СПАДАРОВА:
36 „Гэтак Спадар СПАДАР: за тое, што нечысьць твая была выліта, і голасьць твая адкрыта бязулствам тваім із палюбоўнікамі тваімі а ўсімі балванамі агідаў тваіх, і за кроў дзяцей тваіх, каторых ты аддала́ ім, 37 Вось, за тое Я зьбяру ўсіх палюбоўнікаў тваіх, з каторымі ты мела ўзаем'е, і ўсіх, што ты любіла, з усімі, што ты ненавідзіла, і зьбяру іх адусюль супроці цябе, і адкрыю голасьць тваю ім, каб яны бачылі ўсю голасьць тваю. 38 І буду судзіць цябе судам чужаложніцаў і разьліваючых кроў, і прывяду на цябе крывавы гнеў а за́вісьць;
39 І аддам цябе таксама ў рукі ім, і спустошаць бязульныя дамы твае, і абу́раць узвышшы твае, зьдзяруць ізь цябе таксама адзецьці твае, і возьмуць снадзі пазору твайго, і пакінуць цябе ненакрытаю а голаю. 40 І ўзьвядуць грамадў на цябе, і ўкамянуюць цябе, і пратнуць цябе мячамі сваімі. 41 І спаляць цяплом дамы твае, і ўчыняць суды на цябе - крывавы гнеў а завісьць; і спыню бязулства твае, і таксама ўжо не дасі платы. 42 Дык спаганю Сваю злосьць на табе, і завісьць Мая адступе ад цябе, і Я супакоюся і болей ня буду гневацца. 43 За тое, што ты ня ўспомнела дзён маладосьці свае, але квяліла Мяне ўсім гэтым, вось, я абярну дарогу тваю на галаву тваю, агалашае Спадар СПАДАР; ці ты не дадала́ ўсяе гэтае бессаромнае непасьцівасьці да ўсіх агідаў сваіх? 44 Гля, кажны прыказьнік ужывець прыказь празь цябе, кажучы: ,Якая маці, такая дачка ейная'. 45 Ты - дачка маці свае, што брыдзілася мужам сваім і дзецьмі сваімі, і ты - сястра над сёстрамі тым, што брыдзіліся мужамі
41 сваімі й дзецьмі сваімі. Маці твая Гэцічанка і айцец твой Аморэй. 45 Сястра твая вялікая - Самара, яна а дачкі ейныя, што жывець налева ад цябе; а малодшая сястра твая, што жывець направа ад цябе, - Содома а дачкі ейныя. 47 Ты, адылі, не радзіла па дарогах іхных і не рабіла подле агідеў іхных, але быццам вельма мала было табе іхнага, ты папсавалася болей за іх на ўсіх дарогах сваіх. 48 Жыў Я, агалашае Спадар СПАДАР, Содоме, сястра твая, не рабіле, яна ані дачкі ейныя, як рабіла ты, ты а дачкі твае. 49 Вось, гэта было бяспраўе сястры твае Содомы: пыха, пярэсыць і нядба́йлівы супакой быў у яе а ў дачок ейных, і рукі ўбогага а беднага ня сілі́ла. 50 І былі яны пыхатыя, і рабілі агіду перад Імною; затым Я адхінуў іх, як абачыў гэта.
51 „І Оамара не зрабіла палавіцы грахоў тваіх, але ты памножыла агіды свае болей, як яны, і аправіла сёстры свае ўсімі агідамі сваімі, што ты дзеяла. 52 Таксама ты, што судзіла сёстры свае, нясі сорам свой за грахі свае, што ў цябе агіднейшыя, чымся ў іх: яны справядліўшыя за цябе; і таксама за тое саромяйся а нясі ганьбу сваю, што ты аправіла сёстры свае. 53 І Я зьвярну палон іхны, палон Содомы а дачок ейных і палон Самары а дачок ейных; тады зьвярну палон палоненікеў тваіх сярод іх, 54 Каб ты не́сла паганьбеньне свае й саромілася таго, што ты зрабіла, цешачы іх. 55 Як сёстры твае, Содоме а дачкі ейныя, зьвернуцце да свайго пярэдняга стену, і Самара а дачкі ейныя зьвернуцца де свайго пярэдняга стану, тады ты а дачкі тае зьвернецеся да свайго пярэдняга стану. 56 Бо сястры свае Содомы ты не менавала вуснемі сваімі ў дзень пыхі свае, 57 Пакуль не адкрылася нягоднасьць твая, як часу ўпікаў ад дачок Арамскіх і ўсіх, што навокал іх, дачок Пілісцкіх, што ўсі навокал грэбуюць табою. 58 Ты будзеш насіць бязулства а агіды свае, агалашае СПАДАР;
59 „Бо гэтак каже Спадар СПАДАР : Я ўчыню табе, як учыніла ты, грэбуючы прысягаю і ўзрушаючы змову. 60 Я, адылі, успомню змову Сваю з табою за дзён маладосьці твае, і ўставаўлю вечную змову з табою. 61 Тады ты ўспомніш дарогі свае і засаромішся, як возьмеш сёстры свае, старшую сваю й малодшую сваю, і Я дам табе іх за дачкі, але ня подле змовы твае. 62 І Я ўстанаўлю змову Сваю з табою, і даведаешся, што Я - СПАДАР, 63 Каб ты ўспамінала й саромілася, і наперад вуснаў сваіх не адчыняла ад сораму, як Я дарую табе ўсе, што ты зрабіла, агалашае Спадар СПАДАР".
1 І было слова СПАДАРОВА імне, кажучы: 2 „Сыну людзкі! загадай зегадку й скажы прыпавесьць дому Ізраеляваму, 3 І скажы: гэтак кажа Спадар СПАДАР: вялікі арол ізь вялікімі крыламі й шырака распушченымі канцамі іх, поўны пер'я, што ў яго калярыстае, прыляцеў на Лібан і ўзяў найвышшы пагон кедры; 4 Зарваў верх наймалодшае галузкі й прынёс яго де зямлі Канаанскае, і палажыў яго ў месьце купецкім; 5 І ўзяў з насеньня зямлі, і пасадзіў яго на ўробленым полю, памясьціў ля вялікіх водаў, уткнуў яго, як вярбу. 6 І яно вырасла, і стала рассахатым віном нізкога росту, каторага пагоны нахілінася да яго, і карэньне яго было пад ім; і стала віном, і выдала пагоны, і пусьціла галузкі. 7 І быў там другі вялікі арол ізь вялікім! крыламі й багатым пер'ям; і гля, гэтае віно зьвярнула сваё карэньне де яго й выцягнула свае малажлявыя гукі́ да яго, каб ён мог паіць яго з баразён саджэньня свайго. 8 Яно было паседжена на добрым полю ля вялікіх водаў, каб магло выдаваць пагоны й каб дало плады, каб магло быць славутым віном. 9 Скажы: гэтак кажа Спадар СПАДАР: ці будзе яно дасьпешнае? ці ня вырвуць карэньня яго і ці не абарвуць пладоў яго, ажно яно ссохне ? І ўсі вырослыя лісты яго зьвянуць, нават безь вялікае сілы альбо без шмат людзёў вырвуць яго з карэньня яго. 10 Але, вось, пасаджанае, ці будзе дасьпешнае? Ці ня станецца, як усходні вецер даткнецца да яго, што яно чыста ссохне? ссохне ў барознах, ідзе вырасла?"
11 І было слова СПАДАРОВА імне, кажучы: 12 „Кажы ж бунтоўнаму дому: ці вы ня ведаеце, што гэта? Кажы: гля, кароль Бабілёнскі прышоў да Ерузаліму, і ўзяў караля яго а князёў яго, і павёў іх із сабою да Бабілёну; 13 І ўзяў із каралеўскага насеньня, і ўчыніў змову зь ім, і ўзяў прысягу зь яго, таксама ўзяў дужых зямлі, 14 Каб каралеўства было паніжана, каб ня ўздыймалася, каб, дзержачы змову сваю, магло стаяць. 15 Але ён збунтаваўся супроці яго, пасылаючы паслоў да Ягіпту, каб далі яму коні а шмат людзёў. Ці будзе ён мець дасьпех ? ці ўцячэць, хто так робе ? альбо ўзруша змову і ўцячэць ? 16 Жыў Я, агалашае Спадар СПАДАР: напэўна ў месцу каралёвым, каторы прызначыў яго за караля, і каторага прысягаю ён пагрэбаваў і змову ўзрушыў, у Бабілёне ён памрэць. 17 Ані фараон ізь вялікім войскам і чысьленаю грамадою не паможа яму на вайне, як насыпяць наспы й збудуюць абложныя сьцены, каб загубіць шмат душаў, 18 За тое, што ён пагрэбаваў прысягаю, узрушыўшы змову, калі, гля, даў руку́ сваю й зрабіў усе гэта, - ён не ўцячэць.
19 „Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР: жыў Я, канечне за прысягу Маю, што ён пагрэбаваў, і за змову Маю, што ён узрушыў, Я зьвярну на галаву ягоную. 20 І расьцягну сеці Свае на яго, і ён будзе злоўлены ў па́садку Маю, і завяду яго да Бабілёну, і буду прававацца там ізь ім за ізраду ягоную, што ён ізрадзіў Мяне. 21 І ўсі ўцекачы ягоныя з усіх аддзелаў ягоных загінуць ад мяча, а тыя, што застануцца, будуць разьвеяны кажным ветрам; і вы даведаецеся, што Я, СПАДАР, казаў",
22 Гэтак Спадар СПАДАР: „Я вазьму найвышшы пагон із высокага кедры й пасаджу яго; і зь верху малажлявых пагонаў яго адатну кунежны й пасаджу яго на гары высокай а ўзьнятай. 23 На гары вышыні Ізраелявае Я пасаджу яго; і ён пусьце галіны, і дасьць плод, і будзе славуты кедра; і пад ім будзе жыць кажная птушка, кажная крылатая, у сьценю галузаў яго будзе яна жыць. 24 І даведаюцца ўсі дзервы палявыя, што Я, СПАДАР, паніжыў высокае дзерва, узьняў нізкое дзерва, высушыў зялёнае дзерва й даў расквіцець сухому дзерву: Я, СПАДАР, казаў і ўчыніў".
1 І было імне слова Спадарова, кажучы: 2 „Што гэта вам, што вы кажаце гэтую прыказь узглядам зямлі Ізраелявае, кажучы: ,Бацькі елі кіслае віно, а дзеці нагналі аскому на зубах?' 3 Жыў Я, агалашае Спадар СПАДАР, вы наперад ня будзеце ўжываць гэтае прыказі ў Ізраелю. 4 Абач, усі душы гэтыя Мае: як душа айцове, так таксама душа сыньняя - Мае яны; душа, што грэша, памрэць.
5 „Але калі людзіна справядлівая і робе суд а справядлівасьць; 6 Ня ела на горах ані ўздыймала аччу сваіх да балваноў дому Ізраелявага, ані плюгавіла жонкі прыяцеля свайго, ані бліжылася да жонкі, здаленае за нечысьць; 7 І людзіна нікога ня ўціскала, зварачала даўжбіту́ заклад ягоны, не займалася гла́баньням, давала хлеб галоднаму й накрывала голага адзецьцям; 8 Не пазычала на працэнты ані брала прыросту, ад бяспраўя аддаляла руку сваю, чыніла запраўды суд меж людзіны й людзіны; 9 Хадзіла ў вуставах Маіх, дзяржала суды Мае, каб здойсьніць праўду: яна справядлівая, яна напэўна будзе жыць, агалашае Спадар СПАДАР. 10 Калі ў яго народзіцца сын гла́баньнік, што разьлівае кроў, і робе што-лень із гэтых брату свайму, 11 І не паўніць ніякага з гэтых абавязкаў, але таксама на горах еў і сплюгавіў жонку прыяцеля свайго, 12 Уціскаў убогага а беднага, гла́бае, не варочае закладу, але ўздыймае вочы свае да балваноў, робе агіды, 13 Пазычае на працэнты й бярэць прырост; дык мае ён жыць? Ня мае жыць: ён робе ўсі гэтыя агіды, ён канечне памрэць; кроў ягоная будзе на ім. 14 Цяпер абач, у яго нарадзіўся сын, што бача ўсі грахі айца свайго, каторыя гэты робе, і разважае, і ня робе такіх: 15 Ня еў на горах ані ўзьнімаў аччу сваіх да балваноў дому Ізраелявага, ня сплюгавіў жонкі прыяцеля свайго, 16 Нікога ня ўціскаў, ня браў закладу, ня гла́баў, даваў хлеб свой галоднаму і накрываў адзецьцям голага, 17 Не адыймаў рукі свае ад убогага, ня браў працэнтаў ані прыросту, чыніў суды Мае, хадзіў у вуставах Маіх; ён ня мае памерці за бяспраўе айца свайго, ён канечне мае жыць. 18 Айцец ягоны, за тое, што ён уціскаючы ўціскаў, глабаючы глабаў брата й рабіў нядобрае меж люду свайго, гля, ён мае памерці ў бяспраўю сваім. 19 Вы скажаце, адылі: ,Чаму не нясець сын бяспраўя айца свайго?' Калі сын рабіў суд а справядлівасьць, дзяржаў усі ўставы Мае і паўніў іх, ён канечне мае жыць. 20 Душа, што ізгрэша, памрэць; сын не панясець бяспраўя айца, ані айцец не панясець бяспраўя сына; справядлівасьць справядлівага будзе на ім, і нягоднасьць нягоднага будзе на ім.
21 „Але калі нягоднік адвернецца ад усіх грахоў сваіх, што ён рабіў, і дзяржыць усі ўставы Мае, і робе суд а справядлівасьць, канечне будзе жыць, не памрэць. 22 Усі выступы ягоныя, што ён зрабіў, ня будуць залічаны яму; у справядлівасьці сваёй, што ён рабіў, ён будзе жыць. 23 Нягож Я зычу сьмерці грэшніка, агалашае Спадар СПАДАР, ці не валей, каб адвярнуўся ад дарогаў сваіх і жыў?
24 „Але калі справядлівы адвернецца ад справядлівасьці свае й будзе рабіць бяспраўе, зробе подле ўсіх агідаў, што нягоднік робе, ці мае ён жыць? уся справядлівасьць ягоная, што ён рабіў, ня будзе менавана; за ізраду сваю, што ён ізрадзіў, і за грэх свой, што ён ізграшыў, за іх ён памрэць. 25 Вы, адылі, скажаце: ,Дарога Спадарова няправільная'. Паслухайце ж, доме Ізраеляў : ціж дарога Мая ня правільная ? ці ня ваша дарога няправільная ? 26 Калі справядлівы адварачаецца ад справядлівасьці свае й робе бяспраўе, і памірае ў ім - за бяспраўе свае, што ён зрабіў, ён памрэць.
27 „Ізноў, калі нягоднік адвернецца ад нягоднасьці свае, што ён рабіў, і робе суд а справядлівасьць, ён захавае душу́ сваю. 28 Затое, што ён разважае й адварачаецца ад усіх выступаў, што ён зрабіў, ён канечне будзе жыць, не памрэць. 29 І кажаце вы, доме Ізраеляў: ,Няправільная дарога Спадарова'. Доме Ізраеляў, ці Мая дарога ня правільная? ці ня вашы дарогі няправільныя ? 30 Затым, кажнага подле дарогаў ягоных буду судзіць вас, доме Ізраеляў, агалашае Спадар СПАДАР; пакайцеся й адвярніцеся ад усіх выступаў сваіх, дык бяспраўе ня будзе вам спатыкненьням. 31 Адкіньце ад сябе ўсі выступы вашы, каторымі вы выступалі, і зрабіце сабе новае сэрца а новы дух; бо нашто паміраць вам, доме Ізраеляў? 32 Бо Я ня зычу сьмерці паміраючага, агалашае Спадар СПАДАР; дык навярніцеся й жывіце".
1 А ты загаласі па князёх ізраелявых 2 І скажы: што за лявіца маці твая меж лявоў! Цікавала меж маладых лявоў, гадавала левяняты свае. 3 І выгадавала аднаго зь левянят сваіх; ён стаў маладым лявом і наўчыўся разрываць здабытак, жэр людзёў. 4 І пачулі празь яго народы; злавілі яго ў яму сваю й завялі яго на ланцугох да зямлі Ягіпецкае. 5 Цяпер, як яна абачыла, што яна спадзявалася, але спадзева ейная загінула, яна ўзяла́ другога зь левянят сваіх і зрабіла яго маладым лявом. 6 І хадзіў меж лявоў, стаў маладым лявом і наўчыўся разрываць здабытак, жэр людзёў. 7 І ён пазнаў пустыя палацы іхныя, і месты іхныя пустошыў; і зямля была напалохана, і поўная яго ад гуку равеньня ягонага. 8 Тады народы з акалічных краінаў сталі супроці яго й расьцягнулі сець сваю на яго, злавілі яго ў яму сваю. 9 І пасадзілі яго ў клетку на крук, і завялі яго да караля Бабілёнскага; прывялі яго да гарадоў, каб наперад гуку ягонага ня было чуваць на горах Ізраелявых.
10 Маці твая, падобна да цябе, як. вінная розка, пасаджаная ля вады, плодная а рассахатая ад множасьці вады. 11 І яна мела моцныя галіны на ськіпетры валадаром, і пень яе ўзьняўся меж таўстых галузаў; і яна выдавалася вышынёю з множасьці гукаў сваіх. 12 Але ў гневе яна была вырвана, кінена далоў на зямлю, і ўсходні вецер высушыў плады яе, моцныя галіны яе адламіліся а ссохлі, цяпло пажэрла іх. 13 І цяпер яна перасаджана на пустыню, у зямлю сухую а ўсьмяглую. 14 І вышла цяпло з розкі гальля ейнага, пажэрла плады ейныя, так што няма моцнае розкі на ськіпетру ўлады. Гэта -- галашэньне, і будзе на галашэньне.
1 І сталася сёмага году, пятага месяца, дзясятага дня месяца, што некатрыя із старцоў Ізраелявых прышлі папытацца ў СПАДАРА й селі перад імною.
2 Тады было слова СПАДАРОВА імне, кажучы: 3 „Сыну людзкі! гукай старцом Ізраелявым і скажы ім: гэтак кажа Спадар: ці вы прышлі папытацца ў Мяне? жыў Я, агалашае Спадар СПАДАР, Я не дазволю вам пытацца ў Мяне. 4 Ці будзеш судзіць іх, судзіць, сыну людзкі? агіды айцоў іхных паведай ім. 5 І скажы ім: гэтак кажа Спадар СПАДАР: таго дня, калі Я абраў Ізраеля, і падняў руку сваю насеньню дому Якававага, і азнайміўся ім у зямлі Ягіпецкай, як Я падняў руку́ ім, кажучы: Я - СПАДАР, Бог ваш, - 6 Таго дня Я падняў руку ім, вывесьці іх ізь зямлі Ягіпецкае да зямлі, што Я выглядзеў ім. што цячэць малаком а мёдам, харашыня ўсіх земляў. 7 Тады сказаў Я ім: кажны агіду аччу сваіх адкіньце й балванамі ягіпецкімі ня плюгаўцеся: Я - СПАДАР, Бог ваш! 8 Але яны збунтаваліся й не хацелі слухаць Мяне: ніхто не адхінуў агідаў аччу сваіх і не адхінуў балваноў ягіпепкіх. Тады Я сказаў: Я выльлю абурэньне Свае на іх, дакончу гнеў Свой на іх сярод зямлі Ягіпецкае. 9 Я ўчыніў, адылі, дзеля імені Свайго, каб яно ня будзенілася перад народамі, сярод каторых яны, на каторых ачох Я аб'явіўся ім, дзеяў, каб весьці іх ізь зямлі Ягіпецкае. 10 Дзеля таго вывеў іх ізь зямлі Ягіпецкае і прывёў іх на пустыню, 11 І даў ім уставы свае, і паведаміў ім суды Свае, каторыя, калі поўне чалавек, то будзе жыць імі; 12 І таксама Я даў ім сыботы Свае, каб былі знакам меж Мяне й іх, каб ведалі, што Я СПАДАР, Каторы ўсьвячае іх. 13 Але збунтаваўся супроці Мяне дом Ізраеляў на пустыні: у вуставах Маіх не хадзілі й судамі Маімі пагрэбавалі, каторыя, калі поўне іх чалавек, то будзе жыць імі; сыботы Мае яны вельмі збудзенілі. І маніўся выліць Я па́лкі гнеў Свой на іх на пустыні, каб выгубіць іх. 14 І дзеяў Я, адылі, дзеля імені Свайго, каб яно ня будзенілася перад народамі, на каторых ачох Я вывеў іх. 15 Але й таксама Я падняў руку Сваю ім на пустыні, што не прывяду іх да зямлі, каторую даў, каторая цячэць малаком а мёдам, харашыня ўсіх земляў; 16 Бо судамі Маімі яны пагрэбавалі, а што да ўставаў Маіх, то не хадзілі ў іх, але збудзенілі сыботы Мае, бо сэрца іхнае йшло за балванамі іхнымі. 17 І пашчаджала іх вока Мае, каб не загубіць іх, і ня ўчыніла зьнішчэньня ім на пустыні. 18 І Я сказаў дзяцём іхным на пустыні: у вуставах айцоў сваіх не хадзіце, судоў іхных не заховуйце й балванамі іхнымі ня плюгаўцеся. 19 Я - СПАДАР, Бог ваш: у вуставах Маіх хадзіце, суды Мае дзяржыце й паўніце іх. 20 І сыботы Мае сьвяціце, і будуць яны знакам меж Мяне й вас, каб вы ведалі, што Я СПАДАР, Бог Ваш. 21 І збунтаваліся супроці Мяне дзеці: у вуставах Маіх не хадзілі й судоў Маіх не дзяржалі, каб паўніць іх, каторыя, калі поўне іх чалавек, то жывець імі, сыботы Мае збудзенілі. І маніўся Я выліць палкі гнеў Свой на вас, спагнаць гнеў Свой на іх на пустыні. 22 Але Я зьвярнуў руку Сваю і ўчыніў дзеля імені Свайго, каб яно ня будзенілася на ачох народаў, на чыіх ачох Я вывеў вас. 23 Таксама падняў Я руку Сваю ім на пустыні, каб рассыпаць іх меж народаў і разьвеяць іх па краёх 24 За тое, што не паўнілі судоў Маіх, але пагрэбавалі ўставамі Маімі, і збудзенілі сыботы Мае, і за балванамі айцоў іхных былі́ вочы іхныя. 25 Затым Я даў ім нядобрыя ўставы а суды, каторымі яны не маглі б жыць, 26 І сплюгавіў іх собскімі дарамі іхнымі, тым, што праводзілі перазь цяпло кажнага, што адчыняе ўлоньне, каб спустошыць іх, каб даведаліся, што Я - СПАДАР.
27 „Затым, сыну людзкі, гу́кай дому Ізраеляваму й скажы ім: гэтак кажа Спадар СПАДАР: яшчэ гэтым айцове вашы блявузґалі на Мяне, ізраджаючы Мяне ізрадаю: 28 Як Я прывёў іх да зямлі, праз каторую падняў руку Сваю даць яе ім, яны глянулі на кажны высокі ўзгорак і на кажнае рассахатае дзерва, і абракалі там аброкі свае, і там давалі квелячыя дары свае, і клалі там духмяныя пахі свае, і ўзьлівалі там узьліваньні свае. 29 І сказаў Я ім: што гэта за ўзвышша, на каторае вы ходзіце? І названа імя яго Бама дагэтуль. 30 Затым кажы дому Ізраеляваму: гэтак кажа Спадар СПАДАР: ці не дарогаю бацькоў вашых вы плюгавіцеся? і за агідамі іхнымі ці не бязуліце вы? 31 Бо як вы нясіце́ дары, як праводзіце сыноў сваіх перазь цяпло, вы плюгавіцеся ўсімі сваімі балванамі аж дагэтуль; ці вы будзеце пытацца ў Мяне, доме Ізраеляў? жыў Я, агалашае Спадар СПАДАР, вы ня будзеце пытацца ў Мяне. 32 І таго, што прыходзе вам удум, ані ня будзе, што вы кажаце: ,Будзем, як пагане, як радзімы краёў, служыць дзерву а каменю'. 33 Жыў Я, агалашае Спадар СПАДАР, напэўна дужою рукою а выцягненым цаўём а вылітым гневам я буду радзіць вас; 34 І вывяду вас дужою рукою а выцягненым цаўём а вылітым гневам ізь людаў, і зьбяру вас із краёў, ідзе вы рассыпаны, 35 І прывяду вас на пустыню людаў, і там буду прававацца з вамі від да віду. 36 Як прававаўся з айцамі вашымі на пустыні зямлі Ягіпецкае, так буду прававацца з вамі, агалашае Спадар СПАДАР. 37 І ўчыню, што вы пойдзеце пад розкаю, і прывяду вас у вязі змовы. 38 І вычышчу з памеж вас бунтаўнікоў а выступнікаў, і вывяду іх із краю, ідзе яны перабываюць, але ня ўвыйдуць яны ў зямлю Ізраельскую; і даведаецеся, што Я - СПАДАР. 39 Узглядам вас, доме Ізраеляў, гэтак кажа Спадар СПАДАР: ідзіце, служыце кажны балваном сваім і потым, бо вы ня слухаеце Мяне, але наперад сьвятога імені Майго ня будзеньце дарамі а балванамі сваімі; 40 Бо на сьвятой гары Маёй, на гары вышыні Ізраелявае агалашае Спадар СПАДАР, там будзе служыць Імне ўвесь дом Ізраеляў, увесь у зямлі; там буду прыяць і там буду пытаць узьне́сеньняў вашых і пачаткаў прыносаў вашых з усімі пасьвячэньнямі вашымі. 41 З прыемным пахам зычліва вас прыйму, як вывяду вас ізь людаў і зьбяру вас із краёў, куды вы былі рассыпаны; і ўсьвячуся ў вас у ваччу народаў. 42 І даведаецеся, што Я - СПАДАР, як Я прывяду вас да зямлі Ізраелявае, да краю, праз каторы Я падняў руку́ Сваю даць айцом вашым. 43 І ўспомніце там дарогі свае, каторымі вы сплюгавіліся, і вы будзеце брыдзіцца сабою ў вачох сваіх за ўсе ліха, што вы ўчынілі. 44 І даведаецеся, доме Ізраеляў, што Я СПАДАР, як Я ўчыню з вамі дзеля імені Свайго, ня подле нягодных дарогаў вашых ані подле згубных учынкаў вашых, агалашае Спадар СПАДАР".
45 І было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 46 „Сыну людзкі, зьвярні від свой на паўдня й кажы супроці паўдня, і праракай супроці лесу паўднявога поля, 47 І кажы паўднявому лесу: слухай слова СПАДАРОВА: гэтак кажа Спадар СПАДАР: гля! Я запалю цяпло ў цябе, і яно пажарэць кажнае вагкое дзерва й кажнае сухое дзерва; ня будзе пагашана палаючае полымя, і ўсі віды ад паўдня аж да поўначы згараць у ім. 48 І абача кажнае цела, што Я, СПАДАР, запаліў яго, яно ня будзе пагашана". 49 Тады сказаў я: „Ах, Спадару Божа! яны кажуць імне: ,Ці ня гу́кае ён прыпавесьці?' "
1 І было слова СПАДАРОВА імне, кажучы: 2 „Сыну людзкі, зьвярні від свой да Ерузаліму й кажы празь сьвятыя месцы, і праракай празь зямлю Ізраеляву, 3 І скажы зямлі Ізраелявай: гэтак кажа СПАДАР: гля, Я на цябе, і агалю меч Свой із похвы яго, і адатну ад цябе справядлівага й нягоднага. 4 Дык затым, што Я адатну ад цябе справядлівага й нягоднага, дзеля таго меч Мой выйдзе з похвы яго на кажнае цела ад паўдня аж да поўначы. 5 І кажнае цела даведаецца, што Я, СПАДАР, агаліў меч свой з похвы яго, ён ня зьвернецца ўжо.
6 „І ты, сыну людзкі, уздыхай ломячы рукі, і ў гарчэлі ўздыхай перад ачыма іхнымі. 7 І будзе, як яны скажуць табе: ,Чаму ты ўздыхаеш?' то скажы: ,Ад ведамкі, бо яна прыходзе, і кажнае сэрца растае, і ўсі рукі скволеюць, і кажны дух зьнемарасьціцца, і ўсі калені зацякуць вадою. Гля, яна прыходзе й станецца'", агалашае Спадар СПАДАР.
8 І было слова СПАДАРОВА імне, кажучы: 9 „Сыну людзкі, праракай а кажы: гэтак кажа СПАДАР: кажы: меч, меч на́йстраны а выпаліраваны: 10 Найстраны, каб добра цяў, і паліраваны, каб блішчэў. Дык ці можаш цешыцца, што прут сына Майго грэбуе кажным дзервам. 11 І даў паліраваць яго, каб можна было няць даланёю; гэты меч на́йстраны а паліраваны, каб даць яго ў руку́ ўбіўцы. 12 Галасі а вый, сыну людзкі, бо ён будзе на люд Мой, на ўсіх князёў Ізраелявых: яны даны пад меч зь людам Маім; дык бі сябе па лядзьвях. 13 Бо гэта спроба; і што калі нават ськіпетра пагрэбаваны - гэтак ня будзе", агалашае Спадар СПАДАР.
14 „Дык ты, сыну людзкі, праракай і плясьні ў ладкі, і няхай меч падвоіцца, патроіцца, меч забіваньня, меч вялікага забіваньня, каторы ўходзе ў патайныя пакоі іхныя. 15 Я пастанаўлю бліскучы меч, каб сэрца замлела і спатыкненьня памножыліся ля ўсіх брамаў іхных; Я дам лязо мяча, ах, зробленае бліскучым і на́йстранае на забіваньне. 16 Задзіночся направа альбо зьвярніся налева, куды від твой уцемлены. 17 Я таксама плясну ў ладкі й спаганю палкі гнеў Свой; Я, СПАДАР, сказаў".
18 І было слова СПАДАРОВА імне, кажучы: 19 „Таксама ты, сыну людзкі, прызнач сабе дзьве дарогі, каторымі мае прыйсьці меч караля Бабілёнскага; із аднае зямлі абедзьве выйдуць; нарысуй месца, нарысуй на пачатку дарогі да места. 20 Прызнач дарогу, каторай мае прыйсьці меч да Раўвы Амонскае а да Юдэі, да ўмацаванага Ерузаліму; 21 Бо адзяржаўся кароль Бабілёнскі на ростанях на пачатку дзьвюх дарог, дзеля варажбы: зрабіў стрэлы бліскучымі, трасець, радзіцца ў тэрафіма, разглядае печані. 22 У правую руку́ ягоную пала жэрабя варажбітова на Ерузалім, каб выставіць тараны, адчыніў вусны на ўбіўства, узьняць галосную крыкню, прызначыў тараны супроці брамаў, пасылаць вал, збудаваць абложныя вежы. 22 І гэта ў вачох іхных будзе ім як хвальшывая варажба, бо ўрочыстая прысяга ў іх, але ён прыпомне бяспраўе, каб яны былі ўзяты.
24 „Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР: як вы напомнелі бяспраўе свае, чым адкрылі выступы свае, каб паказаць грахі свае ў вусіх учынках вашых; як вы напомнелі, вы будзеце ўзяты рукою.
25 „І ты, збудзенены, вягодны княжа Ізраельскі, чый дзень прышоў, як бяспраўя канец! 26 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР: здыймі й падыймі карону, яна ня будзе такой: нізкое павышыцца, а высокае паніжыцца. 27 У разьвярненьні, разьвярненьні, разьвярненьні Я абярну яго, і наперад яго ня будзе, пакуль ня прыйдзе Тый, Каторага права гэта, і Я аддам яго Яму.
28 „І ты, сыну людзкі, праракай і скажы: гэтак кажа Спадар СПАДАР праз сыноў Амонавых і празь вярненьне іх, і скажы: меч, меч аголены ва сьцяцьце, паліраваны, каб жэр, каб зіхцеў, як маланка, 29 Бачаць марнасьць табе, варожаць ману табе, каб палажыў цябе на шыі забітых нягоднікаў, каторых дзень прышоў, як бяспраўю іхнаму канец. 30 Ці Я маю зьвярнуць у похву яго ? Я буду судзіць цябе на месцу, ідзе ты быў створаны, у зямлі нараджэньня твайго. 31 І выльлю на цябе абурэньне Свае, цяплом гневу Свайго дыхну на цябе і аддам цябе ў руку́ неразумных, людзёў - майстроў губеньня. 32 Ты будзеш палі́вам цяплу; кроў твая будзе ў зямлі; ня будуць успамінаць цябе, бо Я, СПАДАР, казаў".
1 І было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 2 „І ты, сыну людзкі, ці будзеш судзіць, ці будзеш судзіць крывавае места? і азнаймі яму ўсі агіды ягоныя, 3 І скажы: гэтак кажа Спадар СПАДАР: места разьлівае кроў сярод сябе, каб настала пара́ яго, і робе сабе балваны, каб плюгавіцца. 4 За кроў, што ты разьлівала, ты стала вінна, і балванамі, што ты зрабіла, ты сплюгавілася, і дабліжыліся дні твае, і прышло да год сваіх. За тое Я ўчыню цябе ганьбаю ў народаў і пасьмехам усім землям. 5 Блізкі́я й далёкія ад цябе будуць сьмяяцца зь цябе, вельмі клопатная, што сплюгавіла імя. 6 Гля, князі ізраельскія, кажны подле сілы свае, былі ў цябе, каб разьліваць кроў. 7 Айца й маці ўлегцы мелі ў цябе, чужаземцу рабілі ўціск у цябе, дакучалі, сірату а ўдаву крыўдзілі ў цябе. 8 Сьвятасьцямі Маімі ты грэбавала й сыботы Мае будзеніла. 9 У цябе людзі, што ўдаюць, каб разьліваць кроў, і ў цябе ядуць на горах, і сярод цябе бязуляць. 10 Голасьць айца ў цябе адкрывалі, адлучаную з прычыны нечысьці паніжылі ў вас. 11 Іншы із жонкаю прыяцеля свайго робе агіду, іншы сплюгавіў бязулствам нявестку сваю, іншы ў цябе паніжыў сястру, дачку айца свайго. 12 Лапаны бяруць у цябе, каб разьліваць кроў; працэнты зь лішніцаю ты бярэш, непасьцівай карысьцяй уціскаеш прыяцеля свайго, а Мяне забылася, агалашае Спадар СПАДАР. 13 Вось, затым Я лясну даланёю Сваёю на непасьцівы здабытак, што ты мела, і на кроў, што была́ сярод цябе. 14 Ці можа вытрывае сэрца тваё альбо можа рукі твае будуць моцныя тых дзён, калі Я займуся табою? Я, СПАДАР, казаў і ўчыню. 15 І рассыплю цябе меж народаў, і разьвею цябе па краёх, і здыйму нечысьць ізь цябе. 16 І ты будзеш будзеніць сябе на ачох народаў і даведаешся, што Я - СПАДАР".
17 І было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 18 „Сыну людзкі! дом Ізраеляў стаў Імне выгаркамі: яны ўсі медзь а цына а зялеза а волава ў горне, срэбра стала выгаркамі.
19 „Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР: За тое, што вы ўсі сталі выгаркамі, гля, Я зьбяру вас да Ерузаліму. 20 Як зьбіраюць да горна срэбра а медзь а зялеза а волава а цыну, каб разьдзьмухаць цяпло на іх, пералітаваць; так Я зьбяру ў гневе Сваім, у палкім гневе Сваім, і пакіну, і пералітую вас. 21 Але, Я зьбяру вас і хукну на вас цяплом гневу Свайго, і будзеце пералітаваны сярод яго. 22 Як літуецца срэбра ў горне, так вы будзеце пералітаваны ў ім; і даведаецеся, што Я, СПАДАР, выліў гнеў Свой на вас".
23 І было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 24 „Сыну людзкі! скажы ёй: ты зямля, неачышчаная й ненаводненая дажджом у дзень абурэньня. 25 Змова прарокаў ейных сярод яе, як равучы леў, разьдзіраючы здабытак; яны жаруць душы, яны бяруць скарбы а дарагія рэчы, памнажаюць ўдовы сярод яе. 26 Сьвятарове ейныя ўзрушылі права Мае й збудзенілі сьвятасьці Мае, не адрозьнююць сьвятога ад будзеннага й не паказавалі розьніцы меж нячыстага й чыстага, і хавалі вочы свае ад сыботаў Маіх, і Я збудзенены сярод іх. 27 Князі ейныя сярод яе, як ваўкі, здабытак разрываючыя, каб разьліваць кроў, губіць душы, прыдбаваць непасьцівую карысьць. 28 І прарокі ейныя мазалі іх нямернаю вапеннаю рашчынаю, бачачы марнасьць і вяшчуючы ману ім, кажучы: ,Гэтак кажа Спадар СПАДАР', як СПАДАР не казаў. 29 І люд зямлі ўціскалі ўціскам, і глабалі глабаньням і ўбогага і беднага, і ашукавалі; чужаземца ўціскалі бяз суду. 30 І шукаў Я людзіны меж іх, каторая бы агарадзіла агарожу й стала ў праломе перад Імною за зямлю, каб Я не загубіў яе; але не знайшоў. 31 Дык Я выліў абурэньне Свае на іх і ў цяпле гневу Свайго выгубіў іх, дарогі іхныя абярнуў на галавы іхныя, прагалашае Спадар СПАДАР".
1 І было слова СПАДАРОВА імне, кажучы: 2 „Сыну людзкі! дзьве жонкі, дачкі аднае маці былі. 3 І бязулілі яны ў Ягіпце, бязулілі ў маладосьці сваёй; там уцісьнены грудзі іхныя, і там зьмяты пелькі дзявоцтва іхнага. 4 І ймёны іхныя: Агола - старшай, і Аголіва - сястра ейная. І былі яны Мае, і радзі́лі сыноў а дачкі; і ймёны іхныя: Самара - Агола, а Ерузалім - Аголіва. 5 І бязуліла Агола пры Імне, і шалела за каханкамі сваімі, Асурам, блізкі́м, 6 Што адзяваўся ў сінь, вайводцы а дзяржаўцы, усі яны жаданыя маладзёны, усі яны коньнікі, коньмі езьдзячыя. 7 І бязуліла зь імі, - выборныя сынове Асуру ўсі яны, - і з усімі імі яна шалела, усімі балванамі іхнымі сплюгавілася. 8 І бязулства свайго зь Ягіпцянмі не пакінула яна, бо ў маладосьці яе яны ляжалі зь ёю, і зьмялі дзявушчыя пелькі ейныя, і вылілі сваё бязулства на ёй. 9 За тое я аддаў яе ў руку́ кавалкаў ейных, у руку сыноў Асуру, за каторымі яна шалела. 10 Яны адкрылі голасьць ейную, сыноў ейных і дачкі ейныя ўзялі, а яе забілі мячом. І яна адзяржалі благое імя меж жанок, бо яны суд над ёй.
11 „І бачыла сястра ейная Аголіва, і болей за яе папсавалася ў сваім надзвычайным шале, і бязулства ў яе было болей, чымся бязулства сястры ейнае. 12 І за сынамі Асуравымі яна шалела, за блізкімі вайводцамі а дзяржаўцамі, што пазорна адзяваліся, за коньнікамі, коньмі езьдзячымі; усі яны жаданыя маладзёны. 13 І Я бачыў, што яна была́ сплюгаўлена, у іх абедзьвіх адна дарога. 14 І яна павялічыла бязулствы свае, бо як яна бачыла мужчынаў, выразаных на сьцяне, абразы Хальдэяў, яамаляваныя хварбамі, 15 Што былі паперазаўшыся паясамі па сьцёгнах сваіх, з хварбаванымі турбанамі на галавах сваіх, усі яны князі на пагляд, падобныя да сыноў Бабілёну, Хальдэя зямля нараджэньня іхнага, - 16 Дык шалела за імі ад пагляду ачыма сваімі і паслала паслоў сваіх да іх да Хальдэі. 17 І прышлі сынове Бабілёну на ложак любові, і сплюгавілі яе бязулствам сваім, і яна сплюгавілася зь імі, і душа ейная зьбезахоцілася імі. 18 Як яна адкрыла бязулства сваё й адкрыла голасьць сваю, тады Мая душа зьбезахоцілася ёю, як Мая душа зьбезахоцілася сястрою яе; 19 Нават яна памножыла бязулствы свае, успамінаючы дні маладосьці свае, калі яна бязуліла ў зямлі Ягіпецкай; 20 Бо яна шалела за каханкамі сваімі, каторых цела - цела асьлінае, а вытак коні - вытак іх. 21 Дык ты ўспомнела распусту маладосьці свае, калі Ягіпцяне любіліся з табою дзеля пелькаў дзявоцкасьці твае".
22 Затым, Аголіва, гэтак кажа Спадар СПАДАР: „Гля, Я падыйму каханкаў тваіх супроці цябе, каторымі зьбезахоцілася душа твая, і прывяду іх з адусюль навокал супроці цябе: 23 Сыноў Бабілёну а ўсіх Хальдэяў, Пекоду а Шоа а Коа, усіх Асыран ізь імі, усі яны жаданыя маладзёны, вайводцы а дзяржаўцы, усі князі й славутыя, усі яны езьдзяць коньмі. 24 І прыйдуць на цябе із снасьцяй, з коньнікам і колам і з грамадою людзёў, і абступяць цябе навокал у панцырах, шчытох а шоламах; і дам ім суд, і будуць судзіць цябе подле судоў сваіх. 25 І ськірую гнеў Свой на цябе, і яны абыйдуцца з табою ў палкім гневе: скрывяць нос твой а вушы твае, а засталыя твае падуць ад мяча; яны возьмуць у цябе сыноў тваіх і дачкі твае, а засталыя твае будуць пажэрты цяплом. 26 І зьдзяруць ізь цябе адзецьці твае, і адбяруць прыборы пазорнасьці твае. 27 Гэтак Я зраблю канец распусьце Тваёй і бязулству твайму ізь зямлі Ягіпецкае, дык ты не падыймеш аччу сваіх да іх і ўжо ня ўспомніш Ягіпту.
28 „Бо гэтак кажа Спадар СПАДАР: гля, Я аддам цябе ў руку́ тых, каторых ты ненавідзіш, у руку́ тых, каторымі зьбезахоцілася душа твая. 29 І абыйдуцца з табою ненавідна, і адбяруць усі працы твае, і пакінуць цябе непакрытаю а голаю, і голасьць бязулства твайго будзе адкрыта, і распуста твая а бязулства твае. 30 Гэта будзе зроблена табе за тое, што ты бязуліла з народам й сплюгавілася балванамі іхнымі. 31 Па дарозе сястры свае хадзіла ты, за тое Я дам чару ейную ў руку́ тваю.
32 „Гэтак кажа Спадар Бог: чару сястры свае ты будзеш піць, глыбокую а шырокую, будзеш пасьмехам а шкелямі, бо яна зьмяшчае шмат. 33 П'янчаньням а смуткам будзеш напоўнена, чараю зуменьня а спустошаньня, чараю сястры свае Самары. 34 Ты вып'еш яе і высьсеш яе, і чарапкі яе абліжаш, і грудзі свае разарвеш; бо Я казаў, агалашае Спадар СПАДАР. 35 Затым гэтак казаў Спадар СПАДАР: за тое, што ты забылася Мяне й адкінула мяне за плечы свае, дык і ты мусіш цярпець за распусту сваю а бязулства сваё".
36 І сказаў імне СПАДАР: „Сыну людзкі! ці будзеш судзіць Аголу а Аголіву? дык азнаймі ім агіды іхныя ; 37 Бо яны чужаложылі, і кроў на руках іхных, і з балванамі сваімі чужаложылі, і таксама сыноў сваіх, каторых яны радзі́лі Імне, праводзілі ім, каб пажэрлі. 38 Яшчэ гэта яны рабілі Імне: сплюгавілі сьвятыню Маю таго самага дня, і збудзенілі сыботы Мае; 39 Бо яны рэзалі дзеці свае балваном сваім і прыходзілі да сьвятыні Мае таго самага дня будзеніць яе; і гля, гэтак яны рабілі пасярод дому Майго. 40 І звыш тога, яны пасылалі да людзёў, каб прыходзілі здалеку, паслоў пасылалі да іх; і гля, яны прыходзілі; дзеля іх ты ўмывалася, сініла вочы свае і прыбіралася прыборамі. 41 І садзілася на пачэсны ложак, і стол прыгатаваны перад ім, і кадзіла Мае а алей Мой ты пастанавіла на ім. 42 Гом нядбайнага груду зь ёй, і да людзёў вялікага груду прывялі Савеяў з пустыні, каторым узлажылі бружлеты на рукі іхныя й пазорныя вянкі на галавы іхныя. 43 Тады Я сказаў застарэлай у чужалостве: ці яны будуць бязуліць ізь ёю, і яна зь імі? 44 Прыступілі, адылі, яны да яе; як прыступаюць да жонкі-бязулі, так падышлі яны да Аголы а Аголівы, распусных жанок. 45 Але мужы справядлівыя засудзяць іх судам чужаложніцаў і судам разьліваючых кроў; бо яны чужаложніцы, і кроў на руках у іх;"
46 Бо гэтак казаў Спадар СПАДАР: „Я прывяду грамаду на іх і аддам іх на дрыжэньне а гла́баньне. 47 І грамада ўкамянуе іх, і патнець іх мячамі сваімі, і сыноў іхных і дачкі іхныя заб'юць, і дамы іхныя спаляць цяплом. 48 Гэтак спыню распусту на зямлі, каб усі жанкі мелі навуку не рабіць подле распусты вашае. 49 І абернуць распусту вашу на вас, і вы пацерпіце за грахі з балванамі сваімі, і даведаецеся, што Я - СПАДАР Бог".
1 І было імне слова СПАДАРОБ А дзявятага году, дзясятага месяца, дзявятага дня месяца, кажучы: 2 „Сыну людзкі! запішы сабе назоў гэтага дня, гэтага самага дня; абляжа кароль Бабілёнскі Ерузалім гэтага самага дня. 3 Пасулі́ прыпавесьць бунтоўнаму дому й скажы ім: гэтак кажа Спадар СПАДАР: пастанаві гаршчок, пастанаві й таксама налі вады ў яго. 4 Зьбяры кавалкі яго ў яго, кажны добры кавалак, сьцягняк а лапатку; выборнымі косьцьмі напоўні яго. 5 Выборнае драбнога статку вазьмі, таксама кучу касьцей палажы пад ім, і вары добра, і няхай косьці разварацца ў ім.
6 „Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР: авохці крываваму месту, гаршку, гаршку, каторага шумаўё ў ім, і каторага шумаўё ня выходзе зь яго; выбірай зь яго кавалак па кавалку, няхай жэрабя не падзець на яго; 7 Бо кроў яго сярод яго; ён пастанавіў яго на голай ска́ле; не вылівай зь яго на зямлю, каб пыл не пакрыў яго. 8 Каб выклікаць гнеў і надта памсьціцца, Я пастанаўлю кроў ягоную на голай скале, каб ня была́ пакрыта.
„Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР : авохці крываваму месту! Я павялічу вогнішча. 10 Павяліч дровы, кладзі цяпло, вары мяса й палажы закрасы, і няхай косьці перагараць. 11 І пастанаві яго пусты на вугальле, каб медзь стала гарачай, і каб гаршчок журэў, і бруда́ яго распусьцілася ў ім, каб шумаўё яго шчэзла. 12 Ён стамаваўся сіленьням, і вялікае шумаўё яго ня выходзе зь яго, шумаўё яго ў цяпле. 13 У нечысьці тваёй распуста, бо Я чысьціў цябе, і ты не ачысьціўся; наперад ад нечысьці свае не ачысьцішся, пакуль Я не спаганю на табе гневу Свайго. 14 Я, СПАДАР, вымавіў гэта, гэта станецца; і ўчыню гэта, не адступлю ані пашчаджаю, ані пажалею; подле дарогаў тваіх і подле ўчынкаў тваіх будуць судзіць цябе, агалашае Спадар СПАДАР".
15 І было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 16 „Сыну людзкі! вось, Я адбяру ў цябе болькаю жаданьне аччу тваіх, ты, адылі, ня будзь у жалобе ані плач, і няхай не пакоціцца сьліза Твая. 17 Уздыхай моўчыкам, не рабі жалобы па памерлай, турбан свой завяжы на сябе, абуй вобуй на ногі свае, і не закрывай вуснаў, і хлеба людзкога ня еж".
18 Затым я гу́каў люду нараніцы, а жонка мая памерла ўвечары; назаўтрае нараніцы я зрабіў, як імне было расказа́на. 19 І сказаў імне люд: „Ці ня скажаш нам, што гэта знача нам, што ты робіш?" 20 І я адказаў ім: „Слова СПАДАРОВА было імне, кажучы: 21 ,Гу́кай дому Ізраеляваму: гэтак кажа Спадар СПАДАР: гля, Я збудзеню сьвятыню Сваю, гордасьць сілы вашае, жаданьне ачоў вашых, і чаго шкадуе душа ваша; а сынове вашы а дачкі вашы, каторых вы пакінулі, загінуць ад мяча. 22 І вы будзеце рабіць, як Я раблю: вуснаў ня будзеце закрываць ані есьці хлеба людзкога; 23 І турбаны вашы будуць на галавах вашых, і вобуй ваш на нагах вашых; ня будзеце ў жалобе ані плакаць, але растаеце ў бяспраўях сваіх і будзеце наракаць адзін перад адным. 24 І Езэкіель будзе вам знакам: подле ўсёга, што ён рабіў, вы будзеце рабіць; і як гэта станецца, вы даведаецеся, што Я - Спадар СПАДАР'.
25 „А што да цябе, сыну людзкі, ці ня будзе гэта дня, калі Я адыйму ў іх сілу іхную, радасьць пазору іхнага, жаданьне ачоў іхных і вялікае жаданьне сэрца іхнага, сыноў іхных а дачкі іхныя, - 26 Таго дня ўцеклы прыйдзе да цябе, прынесьці ведамку вушом тваім; 27 Таго дня адчыніцца рот твой уцекламу, і ня будзеш немы, і будзеш знакам ім; і даведаюцца, што Я - СПАДАР".
1 І было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 2 „Сыну людзкі! зьвярні від свой да сыноў Амонавых і праракай ім, 3 І скажы сыном Амонавым: выслухайце словы Спадара СПАДАРА: гэтак кажа Спадар СПАДАР: за тое, што ты кажаш: ,Ага!' празь сьвятыню Маю, як яна збудзенена, і празь зямлю Ізраеляву, як яна спустошана, і праз дом Юдзін, як ён пайшоў у палон, 4 За тое гля, я аддам цябе дзяцём Усходу ў дзяржаныя, і пастановяць вежы свае ў цябе і закладуць сялібы свае ў цябе, і будуць есьці плады твае й піць малако твае. 5 І ўчыню Раўву стайняю вярблюдом, і месты сыноў Амонавых пасьцьбішчам драбному статку, і даведаецеся, што Я - СПАДАР;
б „Бо гэтак кажа Спадар СПАДАР : за тое, што ты ляскала рукамі й тупала нагою й цешыліся ў душы з усёй тваёй злосьцю да зямлі Ізраелявае, 7 Вось, за тое Я выцягну руку́ Сваю на цябе, і аддам цябе на глабаньне народам, і ўчыню, што ты будзеш адцята ад людаў, і выгублю цябе ізь земляў, вынікблю цябе; і ты даведаешся, што Я - СПАДАР.
8 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР: за тое, што Моаў а Сэір кажуць: ,Гля, як усі народы, дом Юдзін',
9 За тое, вось, Я адкрыю плячо Моава ад местаў, ад местаў на паграніччу ягоным, славы краю, ад Беф-Ешымофу, Ваал-Меону а Кірафаіму, 10 І аддам іх на спадак разам із сынамі Амонавымі людзём Усходу, каб Сыноў Амонавых не менавалі меж народаў, 11 І зьдзею суды над Моавам; і даведаюцца, што Я - СПАДАР. 12 Гэтак кажа Спадар СПАДАР: за тое, што дзеяў Едом, помсьцячыся помстаю супроці дому Юдзінага, і завініліся віною, і памсьціліся ім, 13 За тое гэтак кажа Спадар СПАДАР: выцягну руку Сваю на Едом і адатну людзіну й жывёлу зь яго, і аддам на спустошаньне: ад Феману аж да Дэдану яны паваляцца ад мяча; 14 І зьдзею помсту Сваю над Едомам рукою люду Майго Ізраеля, і зробяць у Едоме подле гневу Майго й подле палкага гневу Майго; і яны пазнаюць помсту Маю, агалашае Спадар СПАДАР.
15 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР: за тое, што Пілішчане дзеялі памсьліва і памсьціліся помстаю із злосьцяй душы свае, зь няна́віднасьці вечнае, 16 За тое гэтак кажа Спадар СПАДАР: абач, Я выцягну руку́ Сваю на Пілішчан і выгублю Крыцян, і зьнішчу астачу іх ва беразе мора. 17 І зьдзею над імі вялікія помсты зь вельмі гнеўнымі казьнераньнямі; і даведаюцца, што Я -
СПАДАР, як зьдзею помсту Сваю над імі".
1 І сталася адзінанцатага году, першага дня месяца: было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 2 „Сыну людзкі! за тое, што кажа Тыр празь Ерузалім: ,Ага! ён, брамы людаў, патрышчаны; нахінены да мяне; я папоўнюся, ён спустошаны; -
3 „За тое гэтак кажа Спадар СПАДАР: гля, Я на цябе, Тыру, і ўзьвяду на цябе шмат народаў, як мора падыймае хвалі свае. 4 І яны абураць сьцены Тыру й разбураць вежы яго; Я таксама заскрабу пыл ягоны зь яго й зраблю яго голаю скалаю. 5 Будзе расьцягненьне сецяў сярод мора, бо Я казаў, агалашае Спадар СПАДАР, і ён стане здабыткам народам. 6 І дачкі ягоныя, што на полю, будуць забіты мячом; і даведаюцца, што Я -СПАДАР.
7 „Бо гэтак кажа Спадар СПАДАР: гля! Я прывяду з поўначы на Тыр Невухадрэцара, караля Бабілёнскага, караля каралёў, з коньмі а зь цялежкамі а з коньнікамі, і груд і шмат люду. 8 Ён заб'ець мячом дачкі твае ў полю і збудуе ўмацаваньні супроці цябе, і насыпе наспы супроці цябе, і выставе шчыт супроці цябе; 9 І тараны пастанове супроці сьценаў тваіх, і сякірамі сваімі абура вежы твае. 30 Ад множасьці коні ягоных пыл іх пакрые цябе; ад грукату коньнікаў а колаў а цялежак затрасуцца сьцены твае, як увыйдзе ў места пераз пралом. 11 Капытамі коні сваіх ён стопча ўсі вуліцы твае, заб'ець люд твой мячом і моцныя стаўпы твае выверне далоў. 12 І пагла́баюць багацьці твае, і абернуць у здабытак тавары твае, і абураць сьцены твае, і разломяць любовыя дамы твае, і камяні твае і дзерва твае, і пыл кінуць у ваду. 13 І спыню гук песьняў тваіх, граньня гарпаў тваіх ужо ня будзе чуваць. 14 І зраблю цябе, як голую ска́лу, і будзеш на расьцягненьне сецяў, ня будзеш ізноў будаваны; бо Я, СПАДАР, казаў, кажа Спадар СПАДАР.
15 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР Тыру: ці ад грукату ўпаду твайго, калі раненыя будуць уздыхаць, калі зьдзеецца забіцьцё сярод цябе, не здрыгануцца абтокі? 16 І зыйдуць із пасадаў сваіх усі князі морскія і зьдзенуць уборы свае, і ськінуць вышываныя адзецьці свае, адзенуцца ў дрыготу, сядуць на зямлю, і што часіны будуць здрыгацца а зумлявацца зь цябе. 17 І завядуць па табе пахоўную песьню, і скажуць табе: ,Як загінула ты, населенае маравікамі, славутае места, дужое на мору, яно а жыхары яго, каторае палохала ўсіх жыхараў сваіх! Цяпер здрыгануцца абтокі ў дзень упаду твайго, і спалохаюцца абтокі, што ў мору, ад адыходу твайго';
19 „Бо гэтак кажа Спадар СПАДАР: як Я ўчыню цябе местам спусьцелым, як месты незаселеныя, узьніму глыбіні на цябе, і пакрыюць цябе вялікія воды; 20 То зьвяду цябе з тымі, што адышлі ў яму, зь людам даўнейшага. часу, пасаджу цябе ў нізкі́я часьці зямлі, у вечныя разьвярненьні, з тымі, што адходзяць у яму, каб ты ня было населенае; і дам харашыню зямлі жывых. 21 І ўчыню цябе жахам, і ня будзеш; і будуць шукаць цябе, і ўжо ніколі ня знойдуць цябе, агалашае Спадар СПАДАР".
1 І было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 2 „І ты, сыну людзкі, завядзі пахоўную песьню па Тыру, 3 І скажы Тыру: о ты, што стаіш ля ўходу ў мора, купец людаў шмат якіх абтокаў, гэтак кажа СПАДАР: О Тыру, ты казаў: ,Я супоўная харашыня'. 4 У сэрцу мораў граніцы твае, будаўнічыя твае зрабілі супоўнаю харашыню тваю. 5 Зь кіпрысаў сэнірскіх зрабілі ўсі шалёўкі табе, узялі кедры зь Лібану, зрабіць машты табе; 6 З дубоў вашанскіх зрабілі дрыга́лкі табе, лавы твае з буку абтокаў Кітымскіх прыбіралі сланёваю косьцю; 7 Цянюсенькага вышыванага палатна зь Ягіпту ўжывалі на вятрылы твае, на сьцяг твой; сінь а пурпура з абтокаў Еліскіх былі пакрыцьцям табе. 8 Жыхары Сыдону а Арваду былі тваімі плаўбітамі; мудрыцы, Тыру, былі ў цябе, і яны твае штырнікі; 9 Старцы Ґевалу й мудрыцы яго былі ў цябе шчытнікамі тваімі. Усі морскія караблі з маравікамі сваімі былі ў цябе, каб таргаваць таварамі тваімі. 10 З Пэрсі а Люду а Путу былі ў войску тваім воямі тваімі, шчыт а шолам вешалі ў цябе; яны дадавалі табе прыбору. 11 Сынове Арваду а Гэлеху былі навокал на сьценах тваіх; людзі з Грамаду былі ў вежах тваіх, вешалі шчыты свае навокал на сьценах тваіх, завяршалі харашыню тваю. 12 З Таршышу былі купцы твае з прычыны вялікага багацьця кажнага роду; срэбра, золата, цыяу а волава давалі за тавары твае. 13 Яван, Тувал а Мешэх - купцы твае; душы людзкія й мядзянае судзьдзе давалі за торг твой. 14 З дому Фоґарма коні, цялежкі а мулы давалі за тавары твае. 15 Сынове Дэдановы купцы твае. Шмат якія абтокі былі таварам рукі твае, менаю яны давалі табе сланёвую косьць а чорнае дзерва. 16 Арам быў купец твой з прычыны множасьці тавараў вырабу твайго; змарагд, пурлуру а вышываныя вырабы а цянюсенькае палатно а караль а аґат давалі за тавары твае. 17 Юда а зямля Ізраелява былі купцамі тваімі; пшонкаю мініфскаю а панаскаю а мёдам а аліваю а бальсамам плацілі за торг твой. 18 Дамашк - купцы твае множасьці вырабаў тваіх, з прычыны множасьці ўсялякага багацьця, віна з Гэлвону й белае воўны. 19 Дан а Яван із Узалу за тавары твае давалі вырабленае зялеза а касю а цынамон за торг твой. 20 Дэдан - купец твой дарагімі тканінамі да цялежак. 21 Араба а ўсі князі Кедару -- купцы рукі твае ягнятамі а баранамі а козамі, гэтым яны купцы твае. 22 Купцы Шэвы а Раавы - купцы твае, духмяныя закрасы й усялякае дарагое каменьне а золата давалі за тавары твае. 23 Гаран а Канне а Едэя, шэўскія купцы, Асур а Хілмад - купцы твае; 24 Гэта купцы твае найвыбарнейшымі рэчмі, сінімі тканінамі а вышыванымі вырабамі а прыборамі ў скрыначках, у завязаных аборамі сутніках, і кедровае дзерва было меж тавару твайго. 25 Таршыскія караблі прывозілі дараваны тавараў тваіх, і ты вельма напоўніўся а ўславіўся сярод мора. 26 У вялікія воды завезьлі цябе плаўбіты твае; усходні вецер разьбіў цябе сярод мораў. 27 Багацьці твае а тавары твае, торг твой, маравікі твае а штырнікі твае, шчытнікі твае а загаднікі таварамі тваімі а ўсі воі, што ў цябе, а ўвесь збор твой, што сярод цябе, загінуць сярод мораў у дзень упаду твайго. 28 Ад гуку крыку штырнікаў тваіх здрыгануцца перадмесьці. 29 І зыйдуць із караблёў сваіх усі вяслуючыя, маравікі, усі штырнікі морскія, стануць на зямлю. 30 І прычыню, што голас іхны будзе чутны па табе, і горка загалосяць, і пасыпяць пылам галавы свае, і будуць валяцца ў попеле, 31 І зробяць самы сабе супоўную лысіну па табе, і папяражуцца зрэбнінаю, і заплачуць па табе ў гарчэлі сэрца гаркім плачам. 32 У плачу сваім завядуць пахоўную песьню па табе, вылічаньне па табе: ,Хто, як Тыр, сьцішаны сярод мора? 33 Як тавары твае выходзілі з мора, ты сыціў шмат якія люды; множасьцяй багацьця свайго й таварам сваім ты багаціў каралёў зямлі. 34 І ў часе, як ты патрышчаны морам у глыбіні водаў, тавар твой і ўвесь груд твой сярод цябе загінулі. 35 Усі жыхары абтокаў зумеліся зь цябе, і каралёве іхныя балюча зьлякаліся, і віды іхныя заклапаціліся. 36 Купцы іхных людаў засьвісталі празь цябе; ты быў жахам, і ніколі ня будзе цябе' ".
1 І было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 2 „Сыну людзкі! кажы князю Тырскаму: гэтак кажа Спадар СПАДАР: ,За тое, што сэрца тваё загардзела, і ты сказаў: ,Бог я, на седаве Божым я сяджу ў сэрцу мораў', ты, адылі, чалавек, а ня БОГ, дарма́ што становіш сэрца сваё як сэрца Божае, 3 Гля, ты мудрэйшы за Данілу, усе тайнае не схавана ад цябе. 4 Сваёй мудрасьцяй а сваім розумам ты прыдбаў маемасьць і прыдбаў золата а срэбра да скарбаў сваіх; 5 Вялікай мудрасьцяй ты торгам павялічыў багацьці свае, і эагардзела сэрца тваё ад маемасьці";
б Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР: „За тое, што ты пастанавіў сэрца сваё як сэрца Божае, 7 Дык вось, Я прывяду на цябе чужаземцаў, найстрашнейшых із народаў, і яны аголяць мячы свае супроці харашыні мудрасьці твае, і збудзеняць бліск твой. 8 Зьвядуць цябе ў яму, і ты памрэш сьмерцяй забітых сярод мораў. 9 І нягож скажаш ты перад убіўцам сваім: ,Я бог'? але ты чалавек, а ня БОГ у руццэ убіўцы свайго. 10 Сьмерцяй неабрэзаных памрэш ад рукі чужаземцаў; Я казаў, агалашае Спадар СПАДАР".
11 І было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 12 „Сыну людзкі! завядзі пахоўную песьню па каралю Тырскім і скажы яму: гэтак кажа Спадар СПАДАР: ты пячаць дасканалства, паўніня мудрасьці, супоўная харашыня. 13 Ты быў у Едэне, у садзе Божым; усялякім дарагім каменьням ты быў прыбраўшысн: рубінам, топазам а дыямэнтам, тарсысам, оніксам а ясьпісам, шафірам, гранатам, хрызолітам а золатам. Работа асадкаў тваіх у цябе зроблена ў дзень стварэньня твайго. 14 Ты памазаны херуў, што ахінае, і Я пастанавіў цябе; ты быў на сьвятой гары Божай, сярод палаючых камянёў ты хадзіў. 15 Ты быў дасканальным у дарогах сваіх ада дня, як ты быў створаны, аж пакуль не знайшлося бяспраўя ў цябе. 16 Ад множасьці торгу твайго нутр твой напоўніўся ўсілствам, і ты ізграшыў; за тое Я зрынуў цябе, як будзеннага, з гары Божае, зьнішчыў цябе, херуве ахінаючы, з памеж палаючых камянёў. 17 Загардзела сэрца тваё з харашыні твае, на ліха ты ўжыў мудрасьць сваю з пазору свайго; Я ськінуў цябе на зямлю, выставіў цябе перад каралямі, каб яны аглядалі цябе. 18 Множасьцяй бяспраўяў сваіх, бяспраўям торгу свайго ты збудзеніў сьвятыню сваю; за тое Я вазьму з пасярод цябе цяпло, і яно пажарэць цябе, і абярну цябе ў попел на зямлі на ачох усіх, што глядзяць на цябе. 19 Усі, што знаюць цябе меж людаў, зумеюцца зь цябе, ты будзеш жахам, і ўжо ніколі ня будзе цябе".
20 І было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 21 „Сыну людзкі! зьвярні від свой на Сыдон, і праракай празь яго, 22 І скажы: гэтак кажа Спадар СПАДАР: гля, Я на цябе, Сыдоне, і ўслаўлюся сярод цябе, і даведаюцца, што Я - СПАДАР, як Я зьдзею суды над ім і ўсьвячуся ў ім; 23 Бо Я пашлю на яго ліпучку а кроў на вуліцы ягоныя, і раненыя ў ім паваляцца ад мяча на яго адусюль; і даведаюцца, што Я - СПАДАР. 24 І наперад ён ня будзе бадзючым чупчыньнікам дому Ізраеляваму ані прыкрым церням над усіх, што навокал іх, што грэбуюць імі; і даведаюцца, што Я - Спадар СПАДАР.
25 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР: як Я зьбяру дом Ізраеляў зь людаў, меж каторых яны расьцярушаныя, і ўсьвячуся ў іх на ачох народаў, тады яны будуць жыць у зямлі сваёй, што Я даў слузе Свайму Якаву; 26 І будуць жыць на ёй бясьпечна, і станавіць дамы, і садзіць вінішчы; і яны будуць жыць у бясьпечнасьці, як Я зьдзею суды на ўсіх тых навокал іх, што грэбуюць імі; і даведаюцца, што Я - СПАДАР Бог іхны".
1 Дзясятага году, дзясятага месяца, двананцатага дня месяца, было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 2 „Сыну людзкі! зьвярні від свой на фараона, караля Ягіпецкага, і праракай празь яго а праз увесь Ягіпет. 3 Гу́кай а скажы: гэтак кажа Спадар СПАДАР: гля, Я супроці цябе, фараоне, каролю Ягіпецкі, вялікі кракадзіле, што цікуеш сярод рэкаў сваіх, каторы казаў: ,Рака мая - мая собская, і я ўчыніў яе'. 4 Я зацягну крук у шчэляпы твае І прычыню, што рыба рэк тваіх прыліпне да лускі твае, і выцягну цябе з пасярод рэк тваіх, і ўсю рыбу рэк тваіх, прыліплую да лускі твае. 5 І пакіну цябе на пустыні, цябе а ўсю рыбу рэк тваіх; ты навалішся на чыстым полю; цябе не пабяруць ані зьбяруць; зьвяром земным і птушкам нябёсным Я даў цябе на жыр. 6 І ўсі жыхары Ягіпту даведаюцца, што Я - СПАДАР, бо яны былі трысьніковаю падпораю дому Ізраеляваму. 7 Як яны браліся за цябе рукою сваёю, ты ламіўся й разьдзіраў усе плячо іхнае; і як яны апіраліся на цябе, ты ламіўся, дарма што падстанаўляў ім усі сьцёгны свае.
8 „Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР: гля, Я навяду на цябе меч і выгублю ў цябе людзіну́ й жывёлу. 9 І будзе зямля Ягіпецкая пустынёю а разьвярненьням за тое, што ён сказаў: ,Рака мая, і я ўчыніў; і даведаюцца, што Я - СПАДАР. 10 Затым, вось, Я супроці цябе а супроці рэк тваіх, і ўчыню зямлю Ягіпецкую чыстаю пустынёю, спустошанаю ад вежы Сыена аж да граніцаў Ефіопы. 11 Ня будзе праходзіць па ёй нага людзіны, ані нага статку ня будзе праходзіць па ёй, і ня будзе яна населена сорак год. 12 І ўчыню зямлю Ягіпецкую пустынёю сярод краёў спустошаных, і месты яе меж местаў пустых будуць спустошаныя сорак год; і расьцярушу́ Ягіпцян меж народаў, і разьвею іх па краёх.
13 „Гэтак кажа, адылі, Спадар СПАДАР: на канцу сараку год Я зьбяру Ягіпцян зь людаў, куды яны былі расьцярушаны; 14 І зьвярну палон ягіпецкі, і прычыню, што яны зьвернуцца да зямлі Пафрос, да зямлі нараджэньня свайго, і яны будуць невялічкім каралеўствам. 15 Яно будзе найніжшае з каралеўстваў і ўжо ня будзе вывышацца над народамі, бо Я зьменшу іх, каб ня ра́дзілі народы. 16 І ня будзе ўжо спадзеваю дому Ізраеляваму, каторая прыпамінала б ім бяспраўе, як яны зварачаліся б да іх; і даведаюцца, што Я - Спадар СПАДАР".
17 І сталася дваццаць сёмага году, першага месяца, першага дня месяца: было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 18 „Сыну людзкі! Невухадрэцар, кароль Бабілёнскі, ацяжарыў войска сваё цяжкою работаю супроці Тыру: кажнага галава вылысела, і кажнага плячо абмулена, і заплаты ня было ані яму, ані войску ягонаму ад Тыру за работу, каторую ён рабіў яму.
19 „Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР: гля, я даю зямлю Ягіпецкую Невухадрэцару, каралю Бабілёнскаму, і ён панясець багацьце ейнае, і аглабае, і здабудзе здабытак ейны, і гэта будзе заплатаю войску ягонаму. 20 За работу ягоную, каторую ён рабіў супроці яго, Я даў яму зямлю Ягіпецкую, бо яны рабілі Імне, агалашае Спадар СПАДАР. 21 Таго дня прычыню, што вырасьце рог дому Ізраелявага, і дам табе адчыненьне вуснаў сярод іх; і даведаюцца, што Я - СПАДАР".
1 І было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 2 „Сыну людзкі! праракай і кажы: гэтак кажа Спадар СПАДАР: плачча, авохці дню! 3 Бо дзень блізкі́, і блізкі дзень СПАДАРОЎ, хмарны дзень; настане пара народаў! 4 Прыйдзе меч на Ягіпет, і вялікая му́ка стрэне Ефіопу, як эабітыя будуць валяцца ў Ягіпце, і возьмуць багацьце ягонае, і абурацца поды ягоныя; 5 Ефіопа а Пут а Люд а ўсі ме́шаныя люды а Хуб а люд зямлі, што ў змове, паваляцца зь імі ад мяча.
6 „Гэтак кажа СПАДАР: і тыя, што падпіраюць Ягіпет, паваляцца, і паніжыцца гордасьць сілы; ад вежы Сыеня загінуць у ім ад мяча, кажа Спадар СПАДАР. 7 І будуць спустошаны яны сярод краёў спустошаных, і месты ягоныя будуць сярод местаў пустых. 8 І даведаюцца, што Я - СПАДАР, як Я зацеплю цяпло ў Ягіпце, і будуць патрышчаны ўсі памачнікі́ ягоныя. 9 Таго дня выйдуць на караблёх пасланцы Мае спалохаць нядбайных Ефіоплян, і вялікі боль стрэне іх, як у дзень Ягіпту; бо, гля, гэта станецца.
„Гэтак кажа Спадар СПАДАР: Я спыню множасьць Ягіпту рукою Невухадрэцара, караля Бабілёнскага. 11 Ён а люд ягоны зь ім, - найстрашнейшы з народаў, - будуць прыведзены зглуміць зямлю, і аголяць мячы свае на Ягіпет, і напоўняць зямлю забітымі. 12 І высушу рэкі, і прадам зямлю ў руку нягодных, і спустошу зямлю а ўсе, што ў ёй, рукою чужаземцаў; Я СПАДАР, вымавіў.
13 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР: Я таксама зьнішчу балваны і спыню абразы Нофу, і ня будзе ўжо князя ізь зямлі Ягіпецкай, і навяду страх на зямлю Яґіпецкую. 14 І спустошу Пафрос, і зацеплю цяпло ў Цоане, і зьдзею суды ў Но. 15 І выльлю гнеў Свой на Сын, моц Ягіпту, і выгублю множасьць Но. 16 І заце́плю цяпло на Ягіпет, Сын будзе дрыжэць, дрыжэць, і Но будзе раськеплена, і Ноф будзе мець бяду ўдзень. 17 Маладзёны Авену а Пібесэту загінуць ад мяча, і жанкі пойдуць у палон. 18 У Тэґафнегесе дзень зьмеркне, як Я патрышчу там іго Ягіпту, і як гордасьць сілы ягонае перастаяе. Ён пакрыецца хмараю, а дачкі ягоныя пойдуць у палон. 19 І зьдзею суды ў Ягіпце, і даведаюцца, што Я - СПАДАР".
20 І сталася адзінанцатага году, першага месяца, сёмага дня месяца, што было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 21 „Сыну людзкі! Я зламіў плячо фараону, каралю Ягіпецкаму, і гля, яно не завяза́на, каб гаіць, і ня будзе абкручана завязкаю, каб зрабіць яго моцным дзяржаць меч.
22 „Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР: гля, Я супроці фараона, караля Ягіпецкага, патрышчу плячукі ягоныя - здаровыя й наломленыя, і прычыню, што меч вываліцца з рукі ягонае. 23 І расьцярушу́ Ягіпцян меж народаў, і разьвею іх па краёх. 24 І ўмацую плечы караля Бабілёнскага, і дам яму ў рукі меч Свой; фараону зламлю плячукі, і ён будзе якатаць перад ім ёкатам сьмяротна раненага. 25 Але, Я ўмацую плячукі караля Бабілёнскага, а плячукі фараонавы апусьцяцца; і даведаюцца, што Я - СПАДАР, як дам меч Свой у руку́ каралю Бабілёнскаму, і ён аголе яго на зямлю Ягіпецкую. 26 І расьцярушу́ Ягіпцян меж народаў, і разьвею іх сярод краёў; і даведаюцца, што Я - СПАДАР".
1 І сталася адзінанцатага году, трэйцяга месяца, першага дня месяца, што было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 2 „Сыну людзкі! гу́кай фараону, каралю Ягіпецкаму, і множасьці ягонай: да каго ты раўнуешся вяліччам сваім? 3 Вось, Асур - кедра на Лібане́ з харошымі галузамі і зь лесавым сьценям, гонкі, з галавою меж булакоў. 4 Воды вырасьцілі яго, глеба падыймала яго на вышыню рэкамі сваімі, што цякуць навокал месца росту яго, і пасылала цуркі свае да ўсіх палявых дзерваў. 5 Затым вышыня ягоная перайшла ўсі палявыя дзервы, і памножылася сучча ягонае, і гольле стала даўгое ад множасьці водаў, як яно разрасталася. 6 На суччу ягоным усі птушкі нябёсныя мелі гнезды свае, і пад гольлям ягоным усі зьвяры палявыя прыводзілі дзеці свае, і пад сьценям ягоным жылі ўсі вялікія народы. 7 Затым ён быў харошы велічынёю сваёю й даўжынёю гольля свайго, бо карэнь яго быў ля вялікіх водаў. 8 Кедры не закрывалі яго ў садзе Божым, кіпрысы не раўнаваліся да галузаў ягоных, і ніякія кіпрысы ў садзе Божым ня былі падобныя да яго харашынёю сваёю. 9 Харошым ўчыніў Я яго множасьцяй гольля ягонага, і завідавалі яму ўсі дзервы едэнскія, што былі ў садзе Божым.
10 „Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР: за тое, што ён узьняўся высака, нясучы верх свой да булакоў, і ўзьнялося сэрца ягонае з вышыні свае, 11 За тое Я аддаў яго ў руку́ дужога з народаў, каторы напэўна, абыйдзецца зь ім подле нягоднасьці ягонае; Я Сам выжану яго. 12 І чужаземцы, найстрашнейшыя з народаў, сьсякуць яго й кінуць яго; на горы й на ўсі даліны зваліцца гольле ягонае, і сучча ягонае будзе ламіцца ля ўсіх цур'ёў зямлі, і адыймуць з пад сьценя ягонага ўсі люды зямлі, і пакінуць яго. 13 На ім упалым будуць жыць усі птушкі нябёсныя, і меж гольля ягонага будуць усі зьвяры палявыя. 14 На тое, каб ніякія дзервы ля вады не вяльмува́ліся з прычыны вышыні свае й не падыймалі галоваў сваіх да меж булакоў, і вадой жывеныя дзервы не паказавалі вышыні свае; бо ўсі адданы на сьмерць, да дольніх часьцяў зямлі, сярод сыноў людзкіх, з тымі, што адышлі ў яму.
15 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР: таго дня, калі ён зышоў да гробу, Я прычыніў жалобу па ім, зачыніў з прычыны яго бяздоньне, задзяржаў цуркі ягоныя, і вялікія воды былі запынены, і прычыніў, што зацьмеў па ім Лібан, і ўсі дзервы палявыя замлелі з прычыны яго. 16 Я ўчыніў, што народы задрыжаць на грукат паду ягонага, як зьвяду яго да шэолю з тымі, што зышлі ў яму, і пацешацца ў дольніх часьцях зямлі ўсі дзервы едэнскія, выборныя а найлепшыя лібанскія, усі, што п'юць ваду; 17 Яны таксама зышлі да шэолю зь ім, да забітых мячом, і тыя, што былі плячом ягоным, жылі пад сьценям ягоным сярод народаў. 18 Да каго меж дзерваў едэнскіх ты падобны славаю а вяліччам? ты, адылі, зьведзены зь дзервамі едэнскімі да дольніх часьцяў зямлі, ты ляжаш сярод неабрэзаных із забітымі мячом. Гэта фараон а ўся множасьць яго, агалашае Спадар СПАДАР".
1 І сталася двананцатага году, двананцатага месяца, першага дня месяца, было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 2 „Сыну людзкі! завядзі пахоўную песьню па фараону, каралю Ягіпецкім, і скажы яму: ты падобны да маладога лява меж народаў, і ты, як дзіўствы ў морах, і прарваўся рэкамі сваімі, і муціш воды нагамі сваімі, і брудзіш рэкі іх.
3 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР: І расьцягну сець Сваю на цябе ў грамадзе́ шмат якіх людаў, і яны выцягнуць цябе ў сеці Маёй. 4 Тады пакіну цябе на зямлі, кіну цябе на чыстае поле, і прычыню, што ўсі птушкі нябёсныя будуць перабываць на табе, і насычу табою жывёлу ўсяе зямлі. 5 І раськіну мяса твае па горах, і напоўню даліны здыхатою тваёю. 6 І напаю зямлю плаваньня твайго крывёю Тваёй аж да гор, і цур'і будуць поўныя цябе. 7 І, як Я згашу цябе, Я закрыю неба і зацямню гвезды яго, пакрыю сонца болкаю, і месяц ня дасьць сьвятліні свае. 8 Увесь бліск сьвятліні нябёснае зацямню над табою і навяду цямноту на зямлю, агалашае Спадар СПАДАР. 9 І засмучу сэрцы шмат якіх людаў, як агалашу ўпад твой меж народаў краёў, каторых ты ня знаў. 10 Але, Я ўчыню, што шмат якія люды зумяцца зь цябе, і каралі іхныя здрыгануцца із жаху, як Я замахаю мячом Сваім перад імі, і яны будуць трымцець што часіны, кажны за собскае жыцьцё свае ў дзень упаду твайго;
11 „Бо гэтак кажа Спадар СПАДАР : меч караля Бабілёнскага, прыйдзе на цябе. 12 Мячамі дужых, усіх найстрашнейшых із народаў, прычыню ўпад грудоў тваіх, яны зьнішчаць гордасьць Ягіпту, і ўвесь люд ягоны будзе выгублены. 13 І прычыню згубу ўсяе жывёлы ягонае ля вялікіх водаў, наперад нага людзкія ня будзе муціць іх, ані капыты жывёлы не замуцяць іх. 14 Тады зраблю воды іхныя глыбокімі і прычыню, што рэкі іхныя будуць цячы, як аліва, агалашае Спадар СПАДАР. 15 Як абярну зямлю Ягіпецкую ў пустыню, і край будзе спустошаны з паўніні свае, як зра́жу ўсіх тых, што жывуць у ім, тады даведаюцца, што Я - СПАДАР. 16 Гэта пахоўная песьня, каторай будуць галасіць па ім; дачкі народаў будуць галасіць па ім, па Ягіпце і па ўсім людзе яго, агалашае Спадар СПАДАР".
17 І сталася двананцатага году, пятнанцатага дня месяца, што было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 18 „Сыну людзкі! плач па людзе ягіпецкім і паніж яго, яго а дачкі дужых народаў у дольнія часьці зямлі із зыходзячымі ў яму. 19 Каго ты перайшоў харашынёю? ісступі й ляж ізь неабрэзанымі. 20 Яны паваляцца сярод забітых мячом; ён адданы мячу; цягнуць яго і ўсі груды ягоныя. 21 Дужыя воі з нутра шэолю будуць гу́каць яму а памачніком ягоным: ,Зышлі й ляжаць ізь неабрэзанымі сярод забітых мячом'.
22 „Там Асур і ўся грамада́ ягоная ; навокал яго грабы ягоныя; усі яны забітыя, яны загінулі ад мяча. 23 Грабы ягоныя зроблены ў бакох ямы, груд ягоны навокал гробу ягонага, усі яны забітыя, загінулі ад мяча, каторыя прычынялі жах на зямлі жывых.
24 „Там Елам а ўвесь люд ягоны навокал гробу ягонага; усі яны забітыя, загінулі ад мяча, каторыя зышлі далоў неабрэзаныя ў дольнія часьці зямлі, каторыя прычынялі жах на зямлі жывых, панесьлі, адылі, сорам свой з тымі, што зышлі ў яму. 25 Пастанавілі ложак ягоны сярод забітых із усім людам ягоным; грабы іхныя навокал яго; усі яны неабрэзанын, забітыя мячом; каторыя прычынялі жах на зямлі жывых, панесьлі, адылі, сорам свой з тымі, што зышлі ў яму, і памешчаны памеж забітых.
26 „Там Мешэх, Тувал а ўвесь люд ягоны, грабы ягоныя навокал яго; усі яны неабрэзаныя, забітыя мячом, бо зрабілі жах на зямлі жывых. 27 І не ляжаць із дужасіламі, загінулымі зь неабрэзаных, што зышлі да шэолю з ваеннымі зброямі сваімі, і палажылі ўзгалоўям мячы свае; але бяспраўі іхныя будуць на касьцёх іхных, бо былі жахам дужых на зямлі жывых. 28 І ты будзеш патрышчаны сярод неабрэзаных і будзеш ляжаць із забітымі мячом.
29 „Там - Едом, каралі ягоныя а ўсі князі ягоныя, напярэк усяе моцы свае, паложаны ля забітых мячом; яны ляжаць ізь неабрэзанымі й зошлымі да ямы.
30 „Там князі поўначы, усі яны і ўсі Сыдоняне, што зышлі із забітымі із страхам сваім, саромячыся моцы свае, і ляжаць неабрэзаныя із забітымі мячом, і будуць несьці ганьбу сваю із зыходзячымі да ямы. 31 Фараон абача іх і ўсьцешыцца з усёга люду свайго, забіты мячом Фараон а ўсе войска ягонае, агалашае Спадар СПАДАР; 32 Бо Я навяду жах Свой на зямлю жывых, і яго паложаць сярод неабрэзаных із забітымі мячом, фараона а ўвесь люд ягоны, агалашае Спадар СПАДАР".
1 І было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 2 „Сыну людзкі! гу́кай сыном люду свайго і скажы ім: калі я навяду меч на зямлю, возьме люд зямлі мужа зь ліку свайго, і пастанове яго за паночнага свайго, 3 І як ён бача, што меч прыходзе на тую зямлю, ён трубе ў трубу й перасьцерагае люд;
4 Калі хто чуе гук трубы, але ня прыйме перасьцярогі, калі меч прыйдзе й забярэць яго, кроў ягоная будзе на галаве ягонай. 5 Ён чуў гук трубы, і ня прыняў перасьцярогі - кроў ягоная будзе на ім; але тый, што паслухаў перасьцярогі, вывальне душу́ сваю. 6 Але калі паночны бача, што меч прыходзе, і ня трубе ў трубу, і люд ня будзе перасьцярэжаны, то калі прыйдзе меч і возьме душу́ з памеж іх, гэты будзе ўзяты ў бяспраўю сваім, але кроў ягоную Я спаганю з рукі паночнага .
7 „І ты, сыну людзкі! Я прызначыў цябе за паночнага дому Ізраеляваму, затым слухай слова з вуснаў Маіх і перасьцерагай іх ад Мяне. 8 Як Я скажу нягодпіку: нягодніча, ты сьмерцю памрэш, а ты ня будзеш гукаць, каб перасьцерагчы нягодніка ад дарогі ягонае; то гэны нягодны памрэць у бяспраўю сваім, але кроў ягоную Я спаганю з рукі твае. 9 Калі ты, адылі, перасьцерагаў нягодніка ад дарогі ягонае, каб адвярнуўся ад яе; калі ён не адвярнуўся ад дарогі свае, ён у бяспраўю сваім памрэць, але ты спас душу́ сваю.
10 „І ты, сыну людзкі, кажы дому Ізраеляваму: гэтак вы гу́каеце, кажучы: ,Калі выступы нашы а грахі нашы на нас, і мы та́ім ад іх, дык як мы маглі б жыць?' 11 Кажы ім: жыў Я, агалашае Спадар СПАДАР: Я ня маю прыемнасьці ў сьмерці нягодніка, але каб нягоднік адвярнуўся ад дарогі свае й жыў. Адвярніцеся, адвярніцеся ад благіх дарогаў сваіх, бо нашто вам паміраць, доме Ізраеляў?
12 „А ты, сыну людзкі, кажы сыном люду свайго: справядлівасьць справядлівага не спасець яго ў дзень выступу ягонага; што да нягоднасьці нягоднага, то ён не загіне пераз гэта ў дзень адвярненьня ад нягоднасьці свае, і справядлівы ня можа жыць за справядлівасьць сваю ў дзень, што ён грэша. 13 Калі скажу справядліваму, што ён канечне будзе жыць, а ён паспадзяецца на справядлівасьць сваю і ўчыне бяспраўе, уся справядлівасьць ягоная ня будзе прыпомнена, і ў бяспраўю сваім, што ён зрабіў, ён памрэць. 14 Ізноў, калі скажу нягоднаму: ,Ты напэўна памрэш', а ён адвернецца ад грэху свайго й учыне суд а справядлівасьць: 15 Нягоднік зьверне заклад, заплаце за паглабанае, будзе хадзіць у вуставах жыцьця, каб не рабіць бяспраўя, - то ён напэўна будзе жыць, ён не памрэць. 16 Нішто з грахоў ягоных, што ён зьдзеяў, ня будзе менавана яму: ён чыніў суд а справядлівасьць, ён канечне будзе жыць. 17 Сынове люду твайго, адылі, кажуць: ,Дарога Спадарова няправільная', прымеж тога дарога іхная няправільная. 18 Калі справядлівы адвернецца ад справядлівасьці свае і зьдзее бяспраўе, ён памрэць у ім; 19 Але калі нягодны адвернецца ад нягоднасьці свае і ўчыне суд а справядлівасьць, ён пераз гэта будзе жыць. 20 Вы, адылі, кажаце: ,Няправільная дарога Спадарова'. Кажнага подле дарогаў ягоных Я буду судзіць вас, доме Ізраеляў".
21 І было двананцатага году палону нашага, дзясятага месяца, пятага дня месяца, што прышоў да мяне адзін уцеклы зь Ерузаліму, кажучы: „Места зражана". 22 І рука СПАДАРОВА была на імне ўвечары, і Ён адчыніў вусны мае, пакуль тый прышоў да мяне нараніцы, і мае вусны былі адчыненыя, і я ўжо ня быў немы.
23 Тады было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 24 „Сыну людзкі! жывучыя на тых пусташах зямлі Ізраельскае гутараць, кажучы: ,Абрагам быў адзін, і яму спала зямля; але нас шмат, дык зямля дана нам на спадак'.
25 „Дык скажы ім: гэтак кажа Спадар СПАДАР: вы ясьце з крывёю і ўздыймаеце вочы свае да балваноў сваіх, і разьліваеце кроў; і вы маеце дзяржаць зямлю? 26 Вы апіраецеся на меч, робіце агіду і плюгавіце кажны жонку прыяцеля свайго, - і маеце дзяржаць зямлю? 27 Гэтак кажы ім: гэтак кажа Спадар СПАДАР: жыў Я: напэўна тыя, што ў пустынях, загінуць ад мяча; і таго, хто ў чыстым полю, Я аддам зьверанятам пажэрці, і тыя, што ў гарадох а ў пячорах памруць ад ліпучкі. 28 І абярну зямлю ў пустую а пустынную, і пыха сілы яе спыніцца, спустошаны будуць ізраельскія горы, ня будзе праходзячага. 29 І даведаюцца, што Я - СПАДАР, як абярну зямлю ў пустую а пустынную за ўсі агіды, што яны ўчынілі.
30 „Што да цябе, сыну людзкі, то сынове люду твайго гу́каюць празь цябе ля сьценаў і ля ўходу дамоў і гутараць адзін аднаму, кажны брату свайму, кажучы: ,Прыходзьце, калі ласка, і слухайце што за слова, каторае прыходзе ад СПАДАРА'. 31 І прыходзяць да цябе, як люд прыходзе, і садзяцца перад табою, люд Мой, і слухаюць словы твае, але ня поўняць іх; бо любосную песьню ў вуснах сваіх яны пяюць, але сэрца іхнае йдзець за прагавітасьцю сваёй. 32 І гля, ты ім, як любосная песьня, пяяная харошым голасам і добра граная на снадзі; бо яны слухаюць словы твае, але ня поўняць іх. 33 Але як гэта станецца, - а вось яно станецца, - тады даведаюцца, што быў прарока меж іх".
1 І было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 2 „Сыну людзкі! праракай праз пастыроў Ізраелявых, праракай і скажы ім, пастыром: гэтак кажа Спадар СПАДАР: Авохці пастыром Ізраелявым, што пасьвяцца самы! ці ня маюць пастыры пасьціць чараду? 3 Тук вы ясьце й воўнаю адзяіце́ся, рэжаце ўкормленых, але чарады ня пасьвіце. 4 Слабых вы не сіліце, хворага ня лечыце, зломаў не завязуеце, адпіхнёнага не зварачаеце, згубленага ня шукаеце, але сілаю ра́дзіце іх, ды стродка. 5 І расьцярушыліся без пастыра, і сталі жырам усім зьвяром палявым, як былі расьцярушыўшыся. 6 Авечкі Мае блудзяць па ўсіх гарах і на кажным высокім узгорку; але, па ўсім відзе зямлі расьцяру́шаны авечкі Мае, і ніхто не сачыў і ня шукаў іх. 7 Затым, пастыры, слухайце слова СПАДАРОВА: 8 Жыў Я, агалашае Спадар СПАДАР, напэўна з тае прычыны авечкі Мае сталі глабаньням, і авечкі Мае сталі жырам кажнаму зьвяру палявому, што ня было пастыра, і пастыры Мае не сачылі авечак Маіх, але пастыры самы пасьвіліся, а авечак Маіх ня пасьвілі. 9 Затым, пастыры, слухайце слова СПАДАРОВА: 10 гэтак кажа Спадар СПАДАР: гля, Я супроці пастыроў, і Я спаганю чараду Сваю з рукі іхнае, і адда́лю іх ад пашчаньня авец, і наперад пастыры ня будуць пасьвіцца самы, бо Я вывальню авечкі Свае ад роту іхнага, і ня будуць ежаю ім;
11 „Бо гэтак кажа Спадар СПАДАР: гля, Я пасачу авечкі свае і разгледжу іх. 12 Як пастыр разглядае чараду сваю ў дзень, як ён меж расьцярушаных авец сваіх, так Я разгледжу авечкі Свае й вывальню іх із усіх мясцовасьцяў, куды яны былі расьцярушаны хмарнага а цемнага дня. 13 І вывяду іх із памеж людаў, і зьбяру іх із краёў, і прывяду іх да собскае зямлі іхнае, і буду пасьціць іх на гарах Ізраелявых ля рэк і на ўсіх заселеных мясцовасьцях краю. 14 На добрым пасьцьбішчу буду пасьціць іх, і на высокіх гарах Ізраелявых будзе за́гарадня іх, там яны будуць ляжаць у добрай за́гарадні і на сытым пасьцьбішчу будуць пасьціцца, на гарах Ізраелявых. 15 Я буду пасьціць чараду Сваю і зьдзею, што яны будуць супачываць, агалашае Спадар СПАДАР. 16 Згубленае буду шукаць, прагнаную зьвярну, і раненую абвяжу, і слабу́ю пасілю; але сыту́ю а дужу́ю зьнішчу: буду пасьціць іх судам. 17 І што да вас, авечкі Мае, гэтак кажа Спадар СПАДАР: гля, Я судзьдзя меж ягняці й ягняці, меж бараноў і казлоў. 18 Хіба мала вам пасьвіцца на добрым пасьцьбішчу, прымеж тога вы топчаце нагамі сваімі астачу свайго пасьцьбішча? і піць із чыстых водаў, прымеж тога астачу муціце нагамі сваімі? 19 І што да авец Маіх, то яны пасьвяцца на тым, што патаптана нагамі вашымі, і п'юць тое, што замучана нагамі вашымі.
20 „Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР ім: вось, Я буду судзіць меж ягняці сытога й ягняці худога; 21 Бо бакамі а плячыма піхаецеся і рагамі сваімі бадзіце́ ўсіх няўздолеючых, пакуль не разжаніце́ іх вон. 22 Затым Я спасу авечкі свае, і яны ўжо ня будуць глабаньням, і рассуджу меж ягняці й ягняці. 23 І пастанаўлю аднаго пастыра́ над імі, і ён будзе пасьціць іх, слугу Свайго Давіда; ён будзе пасьціць іх і ён будзе ў іх за пастыра. 24 І Я, СПАДАР, буду вам Богам, і Мой слуга Давід князям у вас; Я, СПАДАР, казаў. 25 І ўчыню зь імі змову супакою, і адда́лю злога зьвера ізь зямлі, і будуць жыць бясьпечна на пустыні, і спаць у лясох. 26 І зраблю іх і аколіцы узгорку Свайго дабраславенствам, і зышлю дождж упару; дажджы дабраславенства будуць. 27 І дасьць палявое дзерва плод свой, і зямля дасьць ўрод свой, і будуць на зямлі сваёй бясьпечнымі; і даведаюцца, што Я - СПАДАР, як патрышчу вязі йга іхнага, што паняволілі іх. 28 І ня будуць ужо гла́баняю народаў, і зьвер земны ня будзе жэрці іх, але будуць жыць бясьпечна, і няма страшучага. 29 І ўладжу ім славутую рошчу, ня будзе ўжо губіць іх галадоў у зямлі, і наперад ня будуць цярпець ганьбы ад народаў. 30 І даведаюцца, што Я, СПАДАР, Бог іх - ізь імі, і яны, дом Ізраеляў, люд Мой, агалашае Спадар СПАДАР. 31 А вы, авечкі мае, авечкі пасты Мае, людзі вы, а Я Бог ваш, агалашае Спадар СПАДАР".
1 І было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 2 „Сыну людзкі! зьвярні від свой да гары Сэір і праракай празь яе, 3 І кажы ёй: гэтак кажа Спадар СПАДАР: гля, Я на цябе, гара Сэір, і выцягну руку́ Сваю на цябе, і зраблю цябе спустошанай а жахлівай. 4 Месты твае абярну ў разьвярненьне, і ты запусьцееш, і даведаешся, што - Я СПАДАР, 5 Бо ты мела кажначасную ненаві́днасьць і перадавала сыноў Ізраелявых мячу ў часе няшчасьця іхнага, у часе канца бяспраўя іхнага. 6 За тое, жыў Я, агалашае Спадар СПАДАР, да крыві Я прызначана цябе, і кроў будзе перасьледаваць цябе; за тое што не ненавідзіла. крыві, то будзе кроў перасьледава́ць цябе. 7 Я аддам гару́ Сэір на зумленьне а спустошаньне, і адатну зь яе таго, хто прыходзе, і таго, хто зварачаецца, 8 І напоўню горы ейныя забітымі ейнымі: на ўзгорках тваіх, і на далінах тваіх, і ў цур'ёх тваіх будуць валіцца ў іх забітыя мячом. 9 Вечнаю пустынёю зраблю цябе, і месты твае ня будуць зьвернены, і даведаецеся, што Я - СПАДАР; 10 Бо ты казала : ,Гэтыя два народы і гэтыя два краі будуць мае, і мы будзем дзяржаць іх', хоць Спадар быў там. 11 За тое, жыў Я, агалашае Спадар СПАДАР, Я ўчыню подле гневу твайго і подле эавіднасьці твае, каторую ты выказала зь ненавіднасьці да іх, і стану ведамным меж іх, як буду судзіць цябе. 12 І даведаешся, што Я - СПАДАР, і што Я пачуў усі блявузґаньні твае, каторыя ты гу́кала на горы Ізраелявы, кажучы: ,Яны спустошаны, яны даны нам пажэрці'. 13 Дык вуснамі сваімі вы вяльмуваліся перад Імною і мнажылі словы свае на Мяне; Я чуў.
14 „Гэтак Спадар СПАДАР: як уся зямля будзе цешыцца, Я спустошанаю зраблю цябе. 15 Як ты цешылася із спадку дому Ізраелявага, бо ён быў спустошаны, так Я зраблю табе: ты будзеш чыста спустошаная, гара Сэір а ўвесь Едом; і даведаюцца, што Я - СПАДАР.
1 „І ты, сыну людзкі, праракай праз горы Ізраелявы і скажы горам Ізраелявым: чуйце слова СПАДАРОВА. 2 Гэтак кажа Спадар СПАДАР: за тое, што не́прыяцель кажа праз вас: ,Ага, старавечныя ўзвышшы ў нашым дзяржаньню'. 3 Дык праракай і скажы: гэтак кажа Спадар СПАДАР: за тое а затое, што адусюль пустошылі а глыталі вас, каб вы сталі дзяржаваю засталым народам, і вы ўзятыя на вусны брахлоў і ў няславе ў людаў, - 4 За тое, горы Ізраелявы, слухайце, слова Спадара СПАДАРА: гэтак кажа Спадар СПАДАР горам а ўзгоркам, цур'ём а далінам, запусьцелым разьвярненьням а пакіненым местам, што сталі здабыткам а пасьмехам засталым акалічным народам;
5 „За тое, кажа Спадар СПАДАР: напэўна Я буду гукаць у цяпле рупатлівасьці Свае на засталыя народы й на ўвесь Едом, каторы прысабечыў зямлю Маю сабе ў дзяржаньне з радасьцяй усяго сэрца, з грэбаваньням душы, каб выгнаньне абярнуць у гла́бань. 6 Затым праракай празь зямлю Ізраеляву й кажы горам а ўзгоркам, рэкам а далінам: гэтак кажа Спадар СПАДАР: вось, Я гукаў у завісьці Сваёй і ў палкім гневе Сваім, бо вы насілі ганьбу ад народаў. 7 Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР: Я падняў руку́ Сваю: канечне народы, што навокал вас, панясуць ганьбу сваю. 8 Але вы, горы Ізраелявы, распусьціце гольле свае й дайце плады люду Майму Ізраелю, бо яны борзда прыдуць; 9 Бо вось, Я да вас, і зьвярнуся да вас, і вас будуць урабляць а засяваць. 10 І Я памножу чалавека на вас, увесь дом Ізраеляў, усіх іх, і месты будуць заселены, і разьвярненьні адбудаваны. 111 памножу на вас чалавека й статак, і яны будуць мнажыцца а пладзіцца; і засялю вас, як даўней, і ўчыню ляпей, як на пачатку вашым; і даведаецеся, што Я - СПАДАР. 12 Але, Я прывяду чалавека на вас,
люд Мой Ізраеляў, і яны будуць дзяржаць цябе, і ты будзеш спадкам іхным, і адгэнуль ты ня будзеш спабываць іх дзяцей.
13 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР: за тое, што кажуць вам: ,Ты, чалавеча, жарэш мяне і прычыняеш бязьдзетнасьць народам сваім', 14 За тое наперад жэрці людзёў ты ня будзеш ані прычыняць бязьдзетнасьць народам, агалашае Спадар СПАДАР, 15 І наперад слухаць вярненьні ад народаў не дапушчу цябе, і ня будзеш болей цярпець ганьбы ад людаў, ані будзеш прыводзіць да спаткненьня народы свае, агалашае Спадар СПАДАР".
161 было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 17 „Сыну людзкі! як дом Ізраеляў жыў у зямлі сваёй, яны плюгавілі яе дарогамі сваімі і ўчынкамі сваімі; дарога іхная была перад імною як нечысьць здаленае. 18 Затым Я выліў палкі гнеў свой на іх за кроў, што яны разьлівалі на гэтай зямлі, і за балваны іхныя, каторымі яны плюгавілі яе. 19 І расьцярушыў іх меж народаў, і разьвеяў па краёх; подле дарогі іхнае й подле ўчынкаў іхных Я судзіў іх. 20 І прышлі да народаў, куды яны прышлі, і збудзенілі сьвятое імя Маё, як казалі ім: ,Гэта люд СПАДАРОЎ, і яны вышлі ізь зямлі Ягонае'. 21 Але я зжаліўся над сьвятым імям Сваім, каторае дом Ізраеляў збудзеніў меж народаў, куды яны прышлі.
22 „Затым скажы дому Ізраеляваму: гэтак кажа СПАДАР: ня дзеля вас Я дзею, доме Ізраеляў, але дзеля сьвятога імені Свайго, каторае вы збудзенілі меж народаў, куды вы прышлі. 23 І Я ўсьвячу вялікае імя Сваё, каторае вы збудзенілі меж народаў, каторае вы збудзенілі сярод іх, і даведаюцца народы, што Я - СПАДАР, агалашае Спадар СПАДАР, як Я ўсьвячуся ў вас перад ачмі іхнымі. 24 І вазьму вас із памеж народаў, і зьбяру вас із усіх краёў, і прывяду вас да зямлі вашае. 25 Тады пакраплю вас чыстаю вадою, і вы ачысьціцеся; ад усяе брыды вашае і ад усіх балваноў вашых Я ачышчу вас. 26 І дам вам сэрца новае, і дух новы ўлажу ў вас, і адварву сэрца каменнае ад цела вашага, і дам вам сэрца цялеснае. 27 І ўлажу дух Мой у вас, і ўчыню, што ў вуставах Маіх будзеце хадзіць, і будзеце дзяржаць суды Мае і паўніць. 28 І будзеце жыць на зямлі, што Я даў айцом вашым, і будзеце Імне людам, а я буду вам Богам. 29 Я таксама вывальню вас ад усіх нечысьцяў вашых, прыгу́каю збожжа, і памножу яго, і не дапушчу галадові да вас; 30 І памножу садавіну́ дзерва а прыбытак поля, каб вы ня мелі вярненьня ад народаў з прычыны галадові. 31 Тады ўспомніце благія дарогі свае і нядобрыя ўчынкі свае, і будзеце брыдзіцца самымі сабою ў вачох сваіх за бяспраўі свае а за агіды свае. 32 Ня дзеля вас Я ўчыню гэта, агалашае Спадар СПАДАР; хай будзе вам гэта ведама. Сараманіцеся а чырванейце за дарогі свае, доме Ізраеляў!
33 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР: таго дня, што Я ачышчу вас із усіх бязпраўяў вашых і насялю месты, і будуць адбудаваны разьвярненьні; 34 І зямля, што былі пакінена пустою, будзе ўрабляна на ачох усіх, што праходзяць міма, - 35 І яны скажуць: ,Гэта зямля, што была спустошаная, сталася -як сад Едэяскі, і пустыя, і спустошаныя, і разьверненыя месты ўмацаваны а населены'. 36 І даведаюцца народы, што засталіся навокал вас, што Я, СПАДАР, адбудаваў абуранае, засадзіў запусьцелае. Я, СПАДАР, казаў і зраблю.
37 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР: яшчэ гэта Я прычыню дому Ізраельскаму, ўчыню ім, памножу ў іх людзёў як авец. 38 Як пасьвячаныя авечкі, як авечкі ў Ерузаліме ва ўрочыстых порах, так разьверненыя месты будуць напоўнены людзьмі, як авечкамі; і даведаюцца, што Я - СПАДАР".
1 Рука СПАДАРОВА была́ на імне і вывяла мяне ў духу СПАДАРОВЫМ, і пастанавіла мяне сярод даліны, а яна была поўная касьцей, 2 І абвёў мяне навокал, навокал, і гля, было іх вельма шмат на зьверху даліны, і гля, вельма сухія. 3 І сказаў імне: „Сыну людзкі! ці ажывуць гэтыя косьці?" І я сказаў: „Спада́ру СПАДАРУ, Ты ведаеш". 4 І сказаў імне: „Праракай праз гэтыя косьці і скажы ім: косьці сухія, слухайце слова СПАДАРОВА : 5 Гэтак кажа Спадар СПАДАР гэтым касьцём: вось, Я ўвяду дух у вас, і вы ажывіце́; 6 І дам на вас жылы, і аблажу вас целам, і абцягну вас скураю, і ўлажу дух у вас, і вы ажывіце́; і даведаецеся, што Я - СПАДАР". 7 Дык Я праракаў, як імне было расказа́на; і як Я праракаў, быў гук, і вось рух, і косьці бліжыліся, косьць да косьці свае. 8 І я глядзеў: гля, жылы а цела паказаліся на іх, і скура абцягнула іх зьверху; але ня было духу ў іх. 9 І сказаў імне: „Праракай да духа, праракай, сыну людзкі, і скажы духу: гэтак кажа Спадар СПАДАР: прыходзь ад чатырох вятроў, ду́ша, і дыхай на гэтых забітых, і яны ажывуць. 10 Дык я праракаў, як расказа́на імне; і ўвыйшоў у іх дух; і яны ажылі́, і сталі на ногі свае - войска вельмі, вельмі вялікае.
11 І сказаў імне: „Сыну людзкі! гэтыя косьці - гэта цэлы дом Ізраеляў. Вось, яны кажуць: ,Нашыя косьці высахлі, і надзея наша загінула, мы адарваныя'. 12 Затым праракай і скажы ім: гэтак кажа Спадар СПАДАР: Абач, Я адчыню грабы вашы, і ўзьвяду вас із грабоў,
людзе Мой, і прывяду вас да зямлі Ізраелявае. 13 І даведаецеся, што Я - СПАДАР, як Я адчыню грабы вашыя, людзе Мой, і ўзьвяду вас із грабоў вашых, 14 І ўлажу дух Мой у вас, і вы ажывіце́, і памяшчу вас у зямлі вашай; тады вы даведаецеся, што Я, СПАДАР, казаў і здойсьніў, агалашае СПАДАР".
15 Было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 16 „Ты ж, сыну людзкі, вазьмі сабе дзерва й напішы на ім: ,Юду а сыном Ізраелявым, сябром ягоным'; тады вазьмі другі кавалак дзерва й напішы на ім: ,Язэпу дзерва Яхрэмава і ўсяго дому Ізраелявага, сяброў ягоных'. 17 І дабліж іх адно да аднаго ў вадно дзерва, і яны стануць адным у руццэ Тваёй. 18 І як будуць гу́каць табе сынове люду твайго, кажучы: ,Ці не зьясьніш нам, што гэта ў цябе ?' 19 Кажы ім: гэтак кажа Спадар СПАДАР: абач, Я бяру дзерва Язэпава, каторае ў руццэ Яхрэмавай і ў пакаленьняў Ізраелявых, сяброў Ягоных, і прылажу іх да яго, да дзерва Юдзінага, і ўчыню іх адным дзервам, і яны будуць адным у руццэ Маёй. 20 І будуць дзервы, на каторых ты напішаш, у руццэ Тваёй перад ачыма іхнымі; 21 І кажы ім: гэтак кажа спадар СПАДАР: гля, Я вазьму сыноў Ізраелявых з памеж народаў, куды яны пайшлі, і зьбяру іх зусюль, і прывяду іх да зямлі іхнае. 22 І ўчыню іх адным народам у зямлі, на горах Ізраелявых, і адзін кароль будзе каралём у іх, наперад яны ня будуць двума народамі ані будуць падзеленыя на два каралеўствы. 23 І наперад ня будуць плюгавіцца балванамі сваімі ані абрыднымі рэчмі сваімі, ані якімі-колечы выступамі сваімі, але Я вывальню іх із усіх мясцовасьцяў жыцьця іхнага, ідзе яны грашылі, і ачышчу іх, і будуць Імне людам, а Я буду ім Богам. 24 І Давід, слуга Мой, будзе каралём над імі, і адзін пастыр будзе ў вусіх іх; таксама будуць хадзіць у судох Маіх, і дзяржаць уставы Мае, і паўніць іх. 25 І будуць жыць на зямлі, што Я даў Якаву, слузе Свайму, на каторай жылі айцове вашы; яны будуць жыць на ёй, і дзеці іхныя, і дзеці дзяцей іхных на векі; і слуга Мой Давід будзе князям у іх на векі. 26 І ўчыню змову супакою зь імі, яна будзе змоваю вечнай зь імі; і памяшчу іх, і памножу іх, і пастанаўлю сьвятыню Сваю сярод іх назаўсёды. 27 І вітальня Мая будзе зь імі; але, Я буду ім Богам, а яны будуць Імне людам. 28 І даведаюцца народы, што Я, СПАДАР, пасьвячаю Ізраеля, як сьвятыня Мая будзе сярод іх на заўсёды".
1 І было імне слова СПАДАРОВА, кажучы: 2 „Сыну людзкі! зьвярні від свой да Ґоґа зямлі Маґоґа, галоўнага князя Мешэха а Фувала, і праракай празь яго, 3 І скажы: гэтак кажа Спадар СПАДАР: гля, Я супроці цябе, Гожа, галоўны княжа Мешэха а Фувала! 4 І зьвярну цябе назад, і зацягну кручкі ў шчэляпы твае, і вывяду цябе а ўсе войска тваё, коні а коньнікаў, усіх, што ўзлажыўшы поўную зброю, вялікую грамаду́ з панцырамі а шчытамі, усіх дзяржачых мячы:
5 Пэрсаў, Ефіоплян а Пуцян ізь імі, усіх із шчытамі і ў шоламах, 6 Ґомера а ўсі вяткі ягоныя, дом Фоґармы а ўсі паўночныя стараны ягоныя, а ўсі вяткі ягоныя, шмат якія люды з табою. 7 Гатуйся, гатуйся, ты а ўся грамада твая, што зьберлася да цябе, і будзь ім пярэднім войскам. 8 За шмат дзён да цябе даведаюцца; апошніх год ты прыйдзеш да зямлі, вывальненае ад мяча і зьбертае із шмат людаў, на горы Ізраелявы, што былі кажначаснаю пустынёю; і ён вышаў із шмат людаў, і будуць жыць у бясьпечнасьці ўсі. 9 Узьнімешся й прыйдзеш, як бура; як хмара пакрыеш зямлю, ты а ўсі вяткі твае і шмат людаў із табою.
10 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР: і станецца таго дня, што справы прыйдуць тэ ўдум, і ты задумаеш благую думку, 11 І скажаш: ,Пайду на зямлю адкрытых сёлаў, пайду на бязрупатлівых, што жывуць нядбайна, - усі яны жывуць бязь сьценаў, і няма ў іх ані завалаў, ані дзьвярэй', - 12 Каб паглабаць гла́бань і здабыць здабытак, налажыць руку́ на заселеныя пусташы й на люд, зьберты з народаў, што прыдбаў статак а маемасьць, каторы жывець па сярэдзіне зямлі. 13 Шэва а Дэдан а купцы таршыскія з усімі левянятамі сваімі скажуць табе: ,Ці паглабаць гла́бань ты прышоў, ці здабыць здабытак ты зьбер грамаду́ сваю, забраць срэбра а золата, адабраць статак а маемасьць, наглабаць вялікую глабань?'
14 „Затым праракай, сыну людзкі, і скажы Ґоґу: гэтак кажа Спадар СПАДАР: таго дня, калі люд Мой Ізраель жывець бясьпечна, ты ня будзеш ведаць? 15 І прыйдзеш із свае мясцовасьці, з паўночных старон, ты а шмат якія люды з табою, усі зь іх езьдзячыя на конях, збор вялікі і войска шмат; 16 І ўзыйдзеш на люд Мой Ізраеля, як хмара, каб пакрыць зямлю; гэта будзе апошніх дзён; і Я прывяду цябе на зямлю Сваю, каб народы пазналі Мяне, як Я ўсьвячуся ў табе, Гожа, перад ачмі іхнымі.
17 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР: ці ня ты тый, праз каторага Я гу́каў у старавеччу слугамі Сваімі прарокамі Ізраелявымі, каторыя праракалі гэных дзён тыя гады, калі Я прывяду цябе на іх?
18 „І станецца таго самага часу калі Ґоґ прыйдзе на зямлю Ізраеляву, агалашае Спадар СПАДАР, што гнеў Мой пакажацца на відзе Маім; 19 Бо ў за́вісьці Сваёй, у цяпле абурэньня Свайго Я казаў: канечне таго дня зьдзеецца вялікае здрыгненьне ў зямлі Ізраелявае 20 Ажно задрыжыць на прытомнасьць Маю рыба морская і птушкі нябёсныя і зьвяры палявыя, і ўсі паўзуны, што поўзаюць па зямлі, і ўсі людзі, што на відзе зямлі, і разваляцца горы, і зваляцца стромы, і кажная сьцяна зваліцца на зямлю. 21 І па ўсіх горах Маіх гукну́ на яго меч, агалашае Спадар СПАДАР, меч кажнага чалавека супроці брата ягонага. 22 І буду прававацца зь ім ліпучкаю а крывёю а лівуном а каменным градам а цяплом а серкаю - пашлю дажджом на яго а на вяткі ягоныя а на шмат людаў, што зь ім. 23 Гэтак узьвялічуся а ўсьвячуся а абяшчуся ў вачох шмат народаў; і даведаюцца, што Я - СПАДАР.
1 „І ты, сыну людзкі, праракай праз Гога і скажы: гэтак кажа Спадар СПАДАР: гля, Я на цябе, Гожа , галоўны княжа Мешэха а Фувала! 2 І зьвярну цябе, і павяду цябе, і вывяду цябе з паўночных старон, і прывяду цябе на горы Ізраелявы. 3 І выб'ю лук твой зь левае рукі твае, і выкіну стрэлы твае з правае рукі твае. 4 На горах Ізраелявых павалішся ты, ты а ўсі вяткі твае а люды, што з табою; усялякім дзярлівым птушкам а зьвяром палявым аддам цябе пажэрці. 5 Ты павалішся ў чыстым полю, бо Я казаў, агалашае Спадар СПАДАР. 6 І прышлю цяпло на Маґога й меж тых, што жывуць нядбайна на абтоку ; і даведаюцца, што Я - СПАДАР. 7 І ўчыню ведамым сьвятое імя Сваё сярод люду Свайго Ізраеля, і наперад не дазволю будзеніць сьвятога імені Свайго: і даведаюцца народы, што Я - СПАДАР. Сьвяты ў Ізраелю. 8 Вось, гэта прыйдзе й станецца, агалашае Спадар СПАДАР, таго дня, праз каторы Я казаў. 9 І выйдуць жыхары местаў ізраелявых, і раскладуць цяпло, і будуць паліць зброю, шчыты а панцыры, лукі а стрэлы, булавы а дзіды, і сем год будуць паліць іх цяплом. 10 І ня будуць берці дроў з поля ані сячы зь лясоў, бо будуць паліць зброю цяплом; і будуць глабаць тых, што гла́балі іх, і здабываць здабытак у тых, што здабывалі ў іх, кажа Спадар СПАДАР.
11 „І станецца таго дня: Я дам Ґоґу месца там пахову ў Ізраелю, даліну́ падарожных на ўсход ад мора, і яна будзе задзержаваць падарожных, і там пахаваюць Ґоґа а ўвесь люд ягоны, і назавуць яе даліною множасьці Ґоґавае. 12 І сем месяцаў будзе дом Ізраеляў хаваць іх, каб ачысьціць зямлю. 13 І будзе хаваць яго ўвесь люд зямлі, і будзе ім дзень славуты тым, што Я буду ўслаўлены, агалашае Спадар СПАДАР. 14 І людзёў кажначасных выдзяляць, па зямлі праходзячых, хаваць тых падарожных, што застануцца на зьверху зямлі, каб ачысьціць яе; як мінець сем месяцаў, яны будуць шукаць. 15 І пройдуць праходзячыя па зямлі, і абачаць косьць людзкую, і ўткнуць тычку ля яе, пакуль пахоўнікі не пахаваюць яе ў даліне́ множасьці Ґоґавае. 16 І таксама імя места будзе ,Гамона'. Гэтак ачысьцяць зямлю.
17 „Ты ж, сыну людзкі, гэтак кажа Спадар СПАДАР: кажы птушкам кажнага пер'я й кажнаму зьвераняці палявому: ,Зьбірайцеся й прыходзьце, зьбірайцеся з аколіцаў на Мой аброк, што абракаю вам, аброк вялікі на горах Ізраелявых, каб вы елі мяса й пілі кроў. 18 Мяса дужых будзеце есьці і піць кроў князёў зямлі, бараноў, ягнят а казлоў, валоў, - усі зь іх укормленыя на Вашане. 19 І будзеце есьці тук, пакуль не пад'ясьце́ досыць: і піць кроў, пакуль ня ўп'іце́ся з Майго аброку, каторы Я аброк вам. 20 Гэтак пад'ясьце́ із столу Майго коні а цялежак дужасілаў а ўсіх вояў', кажа Спадар СПАДАР. 21 І Я зьяўлю славу Сваю меж народаў, і ўсі народы абачаць суд Мой, што Я ўчыніў, і руку́ Маю, што Я палажыў на іх. 22 Дык даведаецца дом Ізраеляў, што Я СПАДАР, Бог іх, адгэтуль і далей. 23 І даведаюцца народы, што ў бяспраўю сваім быў забраны ў палон дом Ізраеляў; бо яны ізрадзілі Мяне, за тое Я схаваў від Свой ад іх і даў іх у руку́ не́прыяцеляў іхных; гэтак яны ўсі паваліліся ад мяча. 24 Подле нечысьцяў іхных і подле выступаў іхных Я ўчыніў ім і схаваў від свой ад іх.
25 „Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР: цяпер Я зьвярну палон Якава і паспагадаю ўсяму дому Ізраеляваму, і буду завідны за Сваё сьвятое імя. 26 І пачуюць ганьбу сваю а ізраду, што яны ізрадзілі Мяне, як жылі бясьпечна ў зямлі сваёй, і ніхто іх ня страшыў, 27 Як зьвярну іх ізь людаў і зьбяру іх ізь земляў не́прыяцеляў іхных, і ўсьвячуся ў іх на ачох шмат народаў; 28 Тады яны даведаюцца, што Я - СПАДАР, Бог іх, каторы прычыніў, што яны пайшлі ў палон меж народаў; зьбер іх, адылі, да собскае зямлі іхнае, і не пакінуў зь іх нікога там. 29 І ўжо ня буду хаваць віду Свайго ад іх, бо выльлю дух Свой на дом Ізраеляў, агалашае Спадар СПАДАР".
1 Дваццаць пятага году палону вашага, на пачатку году, дзясятага дня месяца, чатырнанцатага году па паразе места, таго самага дня, рука СПАДАРОВА была́ на імне й прывяла мяне туды. 2 У відзені Божай Ён прывёў мяне да зямлі Ізраелявае і пастанавіў мяне на вельма высокай гары, на каторай бы будынкі месцкія на паўдні. 3 І прывёў мяне туды, і во муж, - выгляд ягоны, як выгляд медзі, -- зь лянным шнюром у руццэ сваёй і меральным прутом, - і стаяў ён у браме. 4 І гэты муж казаў імне: „Сыну людзкі! Глядзі сваімі ачыма, вушыма сваімі слухай і прылажы сэрца свае да ўсёга, што я пакажу табе; бо на тое, каб паказаць табе, ты прыведзены сюды; пакажы ўсе, што абачыш, дому Ізраеляваму. 5 І вось, сьцяна знадворку дому навокал, навокал, і ў руццэ мужа меральны прут удаўжкі шасьцёх локцяў, роўных локцю з даланёю; і намераў ён у гэтым будынку адзін прут ушыркі і адзін прут увышкі. 6 І падышоў да брамы, зьверненае на ўсход, і ўзышоў па ўступцох яе, і памераў парог брамы - адзін прут ушыркі, і другі парог - адзін прут ушыркі. 7 І камору - адзін прут удаўжкі і адзін прут ушыркі, а памеж камор пяць локцяў; і парог брамы ля ґанку брамы ў нутр - адзін прут. 8 Памераў таксама ґанак брамы ўнутры - адзін прут. 9 І намераў ён у ґанку брамы восьмі локцяў і ў стаўпох яе два локці; а ґанак брамы быў у нутр. 10 І каморы ля ўсходняе брамы тры на гэтым баку і тры на гэным баку: памера адна ў вусіх трох, і адна памера ў стаўпох на гэтым баку і на гэным баку. 11 І памераў шырыню ўходу брамы - дзесяць локцяў, і даўжыню брамы - трынанцаць локцяў. 12 І прамежак аднаго локця перад пакоямі, і аднаго локця прамежак на гэным баку; а пакоі шасьцёх локцяў адгэтуль і шасьцёх локцяў адгэнуль. 13 Тады ён памераў браму ад страхі аднае каморы да страхі другое - шырыня дваццаць пяць локцяў, дзьверы супроці дзьвярэй. 14 Зрабіў стаўпы шасьцьдзясят локцяў, і стоўп ля брамы панадворку. 15 І ад пярэдняе стараны брамы ля ўходу да пярэдняе стараны ґанку нутраное брамы пяцьдзясят локцяў. 16 І вузкія вокны да камор, і да стаўпоў ўнутры брамы навокал, навокал, і таксама да ґанкаў, і вокны навокал у нутр, і на стаўпох - пальмы. 17 І прывёў мяне на навонны панадворак; і гля, каморы а масткі зроблены да панадворку навокал, навокал; трыццаць камор мошчаных. 18 І масткі былі па бакох брамаў, а супроці даўжыні брамаў - масткі іншыя. 19 І памераў ён шырыню ад пераду дольняе брамы да пераду нутранога панадворку знадворку - сто локцяў на ўсход і поўнач. 20 І браму навоннага панадворку, зьверненую на поўнач, памераў удаўжкі і ўшыркі. 21 І каморы яе тры на гэтым баку і тры на гэным баку; а стаўпы яе а ґанкі яе былі подле меры першае брамы: удаўжкі пяцьдзясят локцяў, а ўшыркі дваццаць пяць локцяў. 22 І воі́шы яе, і ґанкі яе, і пальмы яе подле меры брамы, зьверненае на ўсход; сяма ўступцамі ўзыходзяць на яе; і ґанкі яе перад імі. 23 І брама нутранога панадворку была́ супроці брамы паўночнае і ўсходняе; і памераў ён ад брамы да брамы - сто локцяў. 24 І павёў мяне на паўдня; і во брама, зьверненая на паўдня; і памераў ён стаўшы яе і ґанкі яе подле гэтых мераў. 25 І вокны ў ёй, і ґанкі яе навокал, навокал, як тыя вокны: даўжыня пяцьдзясят локцяў і шырыня дваццаць пяць локцяў. 26 І ўсходы йсьці на яе, і ґанак яе перад імі, і пальмы - адна на гэтым баку і другая на гэным баку, на стаўпох іх. 27 І была́ брама на паўдня да нутранога панадворку; і памераў ад брамы да брамы на паўдня - сто локцяў. 28 І прывёў мяне да нутранога панадворку пераз паўдняву́ю браму, і памераў паўднявўю браму подле тых мераў; 29 І каморы яе, і стаўпы яе, і ґанкі яе подле тых мераў; і вокны ў іх, і ґанкі ў іх навокал, навокал-пяцьдзясят локцяў удаўжкі і дваццаць пяць локцяў ушыркі. 30 І ґанкі навокал, навокал іх дваццаць пяць локцяў удаўжкі і пяць локцяў ушыркі. 31 І ґанкі яе да навоннага панадворку, і пальмы на стаўпох яе, і ўзыход на яе восьмі локцяў. 32 І прывёў мяне на нутраны панадворак на ўсход, і памераў браму подле тых мераў. 33 І каморы яе, і стаўпы яе, і ґанкі яе подле тых мераў; і вокны ў ёй, і ґанкі яе навокал, навокал - пяцьдзясят локцяў удаўжкі і дваццаць пяць локцяў ушыркі. 34 І ґанкі яе на навонны панадворак, і пальмы на стаўпох яе на. гэтым баку і на гэным баку, і ўзыход на яе восьмі ўступцоў. 35 І прывёў мяне да паўночнае брамы, і памераў подле тых мераў. 36 І каморы яе, і стаўпы яе, і ґанкі яе, і вокны да яе навокал, навокал удаўжкі - пяцьдзясят локцяў і ўшыркі дваццаць пяць локцяў. 37 І стаўпы яе на навонным панадворку, і пальмы на стаўпох яе на гэтым баку і на гэным баку, і ўзыход на яе восьмі локцяў.
38 І каморы і ўходы яе ля стаўпоў брамаў, ідзе абмывалі аброк на ўсепаленьне. 39 І на ґанку брамы два сталы на гэтым баку і два сталы на гэным баку, рэзаць на іх усепаленьне, і аброк за грэх, і аброк за віну. 40 І ля знадворнага боку, як уходзіш у ўход паўночнае брамы, два сталы, і на другім баку, каторы ля ґанку брамы, два сталы. 41 Чатыры сталы на гэтым баку і чатыры сталы на гэным баку ля боку брамы: восьмі сталоў, яны да зарэзу. 42 І чатыры сталы з часанага каменя да ўсепаленьня паўтара локця ўдаўжкі і паўтара локця ўшыркі і адзін локаць увышкі; на іх кладуць снадзі да зарэзу ўсепаленьня а аброку. 43 І крукі з даланю ўшыркі, прымацаваныя ўнутры навокал, навокал, і на сталох мяса на аброкі.
44 І знадворку нутраное брамы былі каморы пяюноў у нутраным панадворку, каторы на баку паўночнае брамы, зьверненыя на паўдня; адна на баку ўсходняе брамы, зьверненая на поўнач. 45 І сказаў ён імне: гэта камора, зьверненая на паўдня, ё сьвятаром, што стаяць на варце дому; 46 А камора, зьверненая на поўнач, сьвятаром, што стаяць на варце ля аброчніка: гэта сынове Садокевы меж сыноў Левавых, каторыя дабліжыліся да СПАДАРА, служыць Яму. 47 І памераў ён панадворак - сто локцяў удаўжкі і сто локцяў ушыркі, чатыракутні; а аброчнік перад домам. 48 І прывёў мяне да ґанку дому, і памераў стоўп ґанку - пяць локцяў на гэтым баку і пяць локцяў на гэным баку, і шырыня брамы тры локці на гэтым баку і тры локці на гэным баку. 49 Удаўжкі ґанак двеццаць локцяў, а ўшыркі адзінанцаць локцяў; і прывёў мяне ўступцамі, каторымі ўходзяць де яго; і былі падпоры ля стаўпоў, адна на гэтым баку а другая на гэным баку.
1 І прывёў мяне да палацу, і памераў стаўпы - шэсьць локцяў ушыркі на адным баку і шэсьць локцяў ушыркі на другім баку, подле шырыні будану. 2 І шырыня дзьвярэй дзесяць локцяў, і па бакох дзьвярэй пяць локцяў з аднае стараны і пяць локцяў з другое стараны; і намераў удоўжкі сорак локцяў, і ўшыркі - дваццаць локцяў. 3 Тады ўвыйшоў у нутр і памераў стаўпы ля дзьвярэй - два локці, і дзьверы - шэсьць локцяў, і шырыня дзьвярэй сем локцяў. 4 І адмераў у ім удаўжкі двацца.ць локцяў і ўшыркі дваццаць локцяў, і сказаў імне: гэта Сьвятое Сьвятых. 5 І памераў сьцяну дому -- шэсьць локцяў, а шырыню бакавога ходу - чатыры локці навокал, навокал дому, навокал. 6 І бакавыя пакоі адзін над адным трох пятраў, трыццаць на кажнай пятры; датыкаліся да сьцяны, што ля дому дзеля бакавых пакояў, каторыя навокал, каб яны маглі дзяржацца, але яны не апіраліся на сьцяну дому. 7 І яна болей а болей пашыралася й кружыняла навокал да гары, да гары бакавымі пакоямі, бо акружына дому падыймалася вышэй а вышэй наўкола дому, і затым шырыня дому ўгары была большая, і з дольняе пятры ўзыходзілі на верхнюю пераз сярэднюю. 8 І я бачыў верх дому навокал, навокал; поды бакавых пакояў былі ўвелькі з цэлы прут - шэсьць локцяў да злучэньня. 9 Таўшчыня сьцяны, што была вонках ля бакавых пакояў, пяць локцяў, і, што засталося, было токам ля бакавых пакояў ля дому. 10 І памеж пакояў воддаль дваццаць локцяў навокал дому, навокал, навокал. 11 І дзьверы бакавых накояў зьвернены на засталы ток, адныя дзьверы на поўнач і другія дзьверы на паўдня, а шырыня засталага току пяць локцяў навокал, навокал. 12 Будоўля перад аддзеленым токам на захад семдзясят локцяў ушыркі; а сьцяна будоўлі была пяцёх локцяў таўшчыні навокал, навокал, а даўжыня яе дзевяцьдзясят локцяў.
13 І памераў ён дом - сто локцяў, і аддзелены ток, і будоўля ізь сьценамі яе сто локцяў удаўжкі. 14 І шырыня пярэдняе стараны дому і аддзеленага току, зьверненага на ўсход - сто локцяў. 15 І памераў даўжыню будоўлі супроці аддзеленага току, каторы за ёю, і калідоры яе на адным баку і на другім баку, і было сто локцяў з нутраною сьвятыняю й ґанкамі панадворку. 16 Дзьверныя вушакі а вузкі́я вокны а калідоры навокал на трох пятрах супроці парогу ашаляваны дзервам навокал, навокал і ад далоўя аж да акон, і вокны былі прыкрытыя. 17 Ад верху дзьвярэй аж да нутраное й знадворнае стараны дому, па ўсёй сьцяне навокал, навокал, ўнутры й знадворку было сумерна.
18 І было зроблена з херувамі а пальмамі, так што пальма была меж херува й херува, і ў херува былі два віды. 19 І від людзіны, зьвернены да пальмы на адным баку, і пыск левяняці, зьвернены да пальмы на другім баку; гэта зроблена ў вусім доме навокал. 20 Ад далоўя аж да верху дзьвярэй былі намаляваныя херувы а пальмы, і на ўсёй сьцяне палацу. 21 Вушакі палацу чатыракутнія, і ў пярэдняй стараны сьвятыні выгляд, як я бачыў. 22 Дзярвяны аброчнік быў трох локцяў увышкі, а ўдаўжкі два локці; рагі яго а сьцены яго дзярвяныя; і сказаў ён імне: „Гэта стол, што перад СПАДАРОМ". 23 Па двое дзьвярэй у палацу і ў Сьвятыні. 24 У дзьвярох былі па дзьве дзьвярыны, па дзьве рухомыя дзьвярыны: дзьве дзьвярыны ў вадных дзьвярох і дзьве дзьвярыны ў другіх. 25 І былі намаляваныя на іх, на дзьвярох палацу, херувы а пальмы, падобныя, як намаляваныя на сьценах; і былі таўстыя дошкі на пярэдняй старане ґанку знадворку. 26 І былі вузкі́я вокны а пальмы на адным баку й на другім баку, на бакох ґанку а на баку пакояў дому.
1 І вывеў мяне да навоннага панадворку паўночнаю дарогаю, і прывёў мяне да пакою, што супроці аддзеленага току, і каторы перад будоўляю, зьверненаю на поўнач. 2 На вока даўжыня паўночных дзьвярэй сто локцяў, а ўшыркі пяцьдзясят локцяў. 3 Насупроці току дваццацёх локцяў, што належыў да нутранога панадворку, і насупроці масткоў, каторыя належылі да навоннага панадворку, быў калідор супроці калідору ў трох пятрах. 4 Перад пакоямі быў тачок дзесяцёх локцяў ушыркі ўнутры, ход да яго аднаго локця, і дзьверы яго зьверненыя на поўнач. 5 Верхнія пакоі вужшыя, бо калідоры забіралі ў іх болей, чымся ад дольняе й сярэдняе пятраў. 6 Бо яны трох пятраў, але ня было ў іх стаўпоў, як стаўпы панадворку, затым яны былі паменшаны супроці дольніх і сярэдніх, пачынаючы ад далоўя. 7 А знадворная агарожа супроці пакояў, зьверненая да навоннага панадворку, была́ пярэдняю стараною пакояў, даўжыня яе пяцьдзясят локцяў; 8 Бо даўжыня пакояў, што на навонным панадворку, пяцьдзясят локцяў, і вось, перад палацам сто локцяў. 9 А далавах да гэтых пакояў быў ход із усходу, каб падходзіць да іх із навоннага панадворку. 10 Ушыркі гэтага панадворку - агарожа на ўсход супроці аддзеленага точышча, а супроці будоўлі - пакоі. 11 І ход перад імі, як выгляд уходу ў тых пакояў, што на паўночнай старане, і такая ж даўжыня іх, такая шырыня іх, і ўсі выхады іх, і як хорма іх, і як дзьверы іх. 12 І подле дзьвярэй пакояў, што на паўдня, дзьверы на пачатку дарогі, дарогі перад сьцяною проста на ўсход, як уходзіш да іх. 13 І сказаў ён імне: „Паўночныя пакоі і паўднявыя пакоі, што перад аддзеленым токам - пакоі сьвятыні, ідзе ядуць сьвятары, што бліжацца да СПАДАРА, найсьвятшыя рэчы; там яны будуць класьці вайсьвятшыя рэчы, і хлебны аброк, і аброк за грэх, і аброк віны, бо месца сьвятое. 14 Як сьвятары ўвыйдуць у яго, то яны ня маюць выходзяць ізь сьвятога месца на навонны панадворак, але там маюць пакінуць адзецьці свае, у каторых правілі, бо яны сьвятыя; і адзенуць іншыя адзецьці, і дабліжацца да месца, каторае люду. 15 І, як скончыў мераньне нутранога дому, ён вывеў мяне брамаю, зьверненаю на ўсход, і памераў яго навокал, навокал. 16 Ён памераў меральным прутом усходнюю старану, намераў пяцьсот прутоў меральным прутом навокал. 17 Памераў паўночную старану, намераў пяцьсот прутоў меральным прутом навокал. 18 Ён памераў паўднявую старану, намераў пяцьсот прутоў меральным прутом. 19 Зьвярнуўшыся да заходняе стараны, намераў пяцьсот прутоў меральным прутом. 20 З чатырох бакоў памераў яго; сьцяна яго навокал, навокал была пяцьсот прутоў удаўжкі і перак пяцьсот прутоў, каб аддзяліць сьвятое ад будзеннага месца.
1 І прывёў мяне да брамы, да брамы, што на ўсход. 2 І вось, слава Бога Ізраелявага йшла з усходняе дарогі, і голас Ягоны - як шум шмат водаў, і зямля зазьзяла славаю Ягонаю. 3 І гэта было подле зьявы відзені, што я відзеў, подле відзені, каторую я відзеў, як я прыходзіў зьнішчыць места; і відзені былі падобныя да відзені, што я відзеў ля ракі Хевар. І паў я на від свой. 4 І слава СПАДАРОВА ўвыйшла ў дом брамаю, што на ўсход. 5 І падняў мяне дух, і прывёў на нутраны панадворак; і вось, слава СПАДАРОВА напоўніла панадворак. 6 І я чуў Гу́каючага да мяне з дому, і муж стаяў ля мяне; 7 І Ён сказаў імне: „Сыну людзкі! гэтае месца пасаду Майго і месца ступам ног Маіх, ідзе я буду жыць сярод сыноў Ізраелявых на векі; і наперад сьвятога імені Майго ня будзе плюгавіць дом Ізраеляў, яны ані каралёве іхныя бязулствам сваім, ані здыхатою каралёў сваіх на ўзвышшах іхных, 8 Ставячы парог свой ля парогаў Маіх і вушакі ля вушакоў Маіх, адно ізь сьцяною памеж іх; яны нават плюгавілі сьвятое імя Мае брыдамі сваімі, што яны рабілі; за тое Я загубіў іх у гневе Сваім. 9 Цяпер няхай яны аддаляць ад Мяне бязулства сваё і здыхату каралёў сваіх, і Я буду жыць сярод іх на векі.
10 „Ты, сыну людзкі, паведай праз гэты дом дому Ізраеляваму, каб яны засароміліся бяспраўяў сваіх, і няхай памераюць зразу яго. 11 І, як яны засаромяцца ўсяго, што яны рабілі, зьясьні ім рысунак дому а зразу яго а выхады зь яго а ўходы ў яго а ўсі хормы яго а ўсі ўставы яго а ўсі рысункі яго а ўсі пра́вы яго, і напішы на ачох іх, каб яны дзяржалі цэлы рысунак яго і ўсі ўставы яго і подле іх рабілі. 12 Гэта права дому: на версе гары ўся граніца яго навокал, навокал - Сьвятое Сьвятых; вось, гэта права дому! 13 І гэта памеры аброчніка ў локцях, а локаць ё локаць із даланёю: под - локаць, і ўшыркі - локаць, і аблямаваньне яго па краёх яго навокал аднае пядзі; і гэта выступ аброчніка. 14 Ад поду ля зямлі да ніжшага выступу - два локці, а ўшыркі - адзін локаць; і ад меншага выступу да большага выступу - чатыры локці, а ўшыркі - локаць. 15 І аброчнік чатырох локцяў увышкі́, а ад аброчніка дагары чатыры рагі. 16 І аброчнік - двананцаць локцяў удаўжкі, двананцаць ушыркі, чатыракутні на чатырох старанах сваіх. 17 І выступ - чатырнанцаць локцяў удаўжкі і чатырнанцаць ушыркі на чатырох старанах сваіх, і аблямаваньне навокал яго паў локця, і под яго - локаць навокал; і ўступы да яго з усходу".
18 І сказаў Ён імне: „Сыну людзкі! гэтак кажа Спадар СПАДАР: гэта ўставы аброчніка на тый дзень, калі зробяць яго, каб абракаць усепаленьні на ім і крапіць крывёю на яго. 19 І ты дай цялё-бычка на аброк за грэх сьвятаром Левітам, што з насеньня Садокавага, каторыя бліжацца да Мяне, служыць Імне, кажа Спадар СПАДАР. 20 І вазьмі з крыві яго, і палажы на чатыры рагі яго, і на чатыры куты выступу яго, і на аблямаваньне навокал; гэтак ачысьціш і адзяржыш ласкіўчыненьне яму. 21 І вазьмі цялё-бычка на аброк за грэх, і спалі яго на прызначаным месцу дому вонках сьвятыні. 22 І назаўтрае абрачы з роду козаў бяз гану на аброк за грэх, і ачысьцяць аброчнік, як ачысьцілі цялём. 23 Як скончыш ачышчэньне, абрачы цялё бяз гану й барана бяз гану з авец, 24 І дабліж іх да СПАДАРА, і хай сьвятары кінуць солі на іх і абракуць іх на ўсепаленьне СПАДАРУ. 25 Сем дзён гэтуй кажны дзень казла на аброк за грэх, а яны хай прыгатуюць таксама цялё-бычка а барана бяз гану з авец. 26 Сем дзён няхай чыняць залашчаньне за аброчнік і ачышчаюць яго, і пасьвячаюць яго. 27 І як гэтыя дні скончацца, і будзе на восьмы дзень і далей, што зробяць сьвятары на аброчніку ўсепаленьне вашае а супакойныя аброкі вашы, і Я ўпадабаю вас, кажа Спадар СПАДАР".
1 І прывёў мяне назад да навоннае брамы сьвятыні, зьверненае на ўсход, і яна была заперта. 2 І сказаў імне СПАДАР: „Брама гэтая будзе запе́рта, ня будзе адпірацца, і ні водная людзіна ня ўвыйдзе ёю; бо СПАДАР, Бог Ізраеляў, увыйшоў ёю, і затым яна запе́рта. 3 Што да князя, то князь мае сядзець у ёй, каб есьці хлеб перад СПАДАРОМ; ён мае ўходзіць пераз ґанак брамы і тэй жа дарогаю выходзіць". 4 Дык ён прывёў мяне дарогаю паўночнае брамы к дому, і я глядзеў, і вось, слава СПАДАРОВА напоўніла дом СПАДАРОЎ, і паў я на від свой. 5 І сказаў імне СПАДАР: „Сыну людзкі! прылажы сэрца сваё, і Глядзі ачыма сваімі, і слухай вушыма сваімі ўсе, што Я кажу тэ праз уставы дому СПАДАРОВАГА і ўсі пра́вы яго; і зацем добра ўход да дому і кажны выхад ізь сьвятыні. 6 І скажы бунтоўнаму дому Ізраеляваму: гэтак кажа Спадар СПАДАР: досыць вам усіх агідаў вашых, доме Ізраеляў, 7 Калі вы ўводзіце сыноў чужаземцаў, неабрэзаных сэрцам і необрэзаных целам, каб былі ў сьвятыні Маёй, плюгавіць яе, дом Мой; калі вы абракалі хлеб Мой, тук а кроў, а яны ўзрушалі змову Маю,
звыш усіх агідаў вашых; 8 І вы не стаялі на варце над сьвятымі рэчмі Маімі, але пастанавілі іх стаяць на варце ў сьвятыні Маёй.
9 „Гэтак Спадар СПАДАР: ніякі чужаземец, неабрэзаны сэрцам і неабрэзаны целам, ня мае ўвыйсьці да сьвятыні Мае, які-колечы чужаземец, што меж сыноў Ізраелявых. 10 І Левіты, што зда́ліліся ад Мяне, як Ізраель блудзіў, каторыя адышлі ад Мяне, ідучы да балваноў сваіх, панясуць бяспраўе сваё. 11 Яны будуць паслугачымі ў сьвятыні Маёй, нагляднікамі ў брамах дому й служачы дому; яны будуць рэзаць усепаленьні а аброк людзём; яны ж стануць перад імі, каб паслугаваць ім. 12 За тое, што яны паслугавалі ім перад балванамі сваімі і былі Ізраелю спатыкненьням да бяспраўя, Я ўзьняў руку́ сваю на іх, агалашае Спадар СПАДАР, і яны будуць несьці бяспраўе сваё. 13 І яны ня маюць бліжыцца, да Мяне, сьвятарстваваць Імне ані бліжыцца да ўсіх сьвятасьцяў Маіх у Сьвятым Сьвятых, але будуць несьці сорам свой і агіды свае, якія рабілі. 14 Але Я прызначыў іх за вартаўнікоў дому, да ўсяе работы яго і да ўсёга, што ў ім робіцца.
15 „Але сьвятарове Левіты, сынове Садокавы, што стаялі на варце ў сьвятыні Маёй, як сынове Ізраелявы зблудзілі ад Мяне, яны маюць бліжыцца да Мяне, служыць Імне, і яны стануць перад Імною, абракаць Імне тук а кроў, агалашае Спадар СПАДАР. 16 Яны ўвыйдуць у сьвятыню Маю, і яны дабліжацца да столу Майго, служыць Імне і стаяць на варце Маёй. 17 І будзе, як яны ўвыйдуць у брамы нутранога панадворку, што маюць быць адзеўшыся ў лянное адзецьце, і ніякага ваўнянага ня мае быць на іх, пакуль яны служаць у брамах нутранога панадворку а ў доме. 18 Яны будуць мець лянныя турбаны на галавах сваіх і лянныя нагавіцы на сьцёгнах сваіх; ня маюць папяразавацца ў часе паценьня. 19 І як яны выходзяць на навонны панадворак, на навонны панадворак да люду, то маюць зьдзець адзецьці свае, у каторых служылі, і палажыць іх у сьвятыя пакоі, і адзецца ў іншае адзецьце, і не пасьвяцяць люду сваім адзецьцям. 20 І ня маюць галіць галавы свае ані насіць даўгія валасы, маюць толькі стрыгчы галавы свае. 21 І віна ня мае піць ніхто ізь сьвятароў, як ім надабе ўходзіць на нутраны панадворак. 22 І ўдавы ані разьведзенае ня маюць яны браць за жонкі сабе, але зь дзевак насеньня дому Ізраелявага альбо ўдаву, што засталася ўдавою ад сьвятара, няхай бяруць. 23 Яны маюць вучыць люд Мой розьніцы меж сьвятым і будзе́ным і абяшчаць розьвіцу меж нячыстым і чыстым. 24 І ў сьпярэчцы маюць стаць на суд, і подле судоў Маіх хай судзяць, і маюць дзяржаць пра́вы Мае а ўставы мае на ўсіх урочыстых зборах Маіх, і маюць сьвяціць сыботы Мае. 25 І ня маюць падходзіць да памерлага, каб ня сплюгавіцца; але дзеля айца альбо дзеля маці, альбо дзеля сына, альбо дзеля дачкі, дзеля брата альбо дзеля сястры, што ня была замужам, яны сьмеюць плюгавіцца. 26 І, як ён ачысьціцца, маюць адлічыць яму сем дзён. 27 І дня, як ён ідзець да сьвятыні, у нутраным панадворку служыць у сьвятыні, ён мае абрачы аброк за грэх, агалашае Спадар СПАДАР. 28 І гэта будзе ім спадак: спадак іхны Я; і не давайце ім дзяржавы ў Ізраелю: Я дзяржава іхная. 29 Яны будуць есьці хлебны аброк а аброк за грэх а аброк віны; і ўсе, аканаванае ў Ізраелю, будзе іхнае: 30 І пяршына́ ўсіх першых пладоў усяго, і ўсі дары з усіх дароў вашых сьвятаром будуць; і пяршыну́ ўсіх цестаў вашых аддавайце сьвятару, каб дабраславенства супачывала на доме вашым. 31 Сьвятарове ня маюць есьці ніякае здыхаты альбо разарванага ані з птушак, ані із статку.
1 „Як будзеце дзяліць жэрабям зямлю на спадак, абрачыце аброк СПАДАРУ, сьвятую дзель зямлі ўдаўжкі дваццаць пяць тысячаў прутоў і ўшыркі дзесяць тысячаў; гэта сьвятое месца ў вусіх граніцаў яго навокал. 2 Зь яго будзе пад сьвятыню пяцьсот на пяцьсот, чатыракутнік навокал, і пяцьдзясят локцяў на ток яму навокал. 3 І адмераеш удаўжкі дваццаць пяць тысячаў і ўшыркі дзесяць тысячаў, і на гэтым будзе сьвятыня, Сьвятое Сьвятых. 4 Сьвятая дзель зямлі будзе сьвятаром, службітом сьвятыні, каторыя бліжацца служыць СПАДАРУ; яна будзе месцам пад дамы іхныя і сьвятым месцам пад сьвятыню. 5 І дваццаць пяць тысячаў удаўжкі і дзесяць тысячаў ушыркі таксама будзе Левітам, службітом дому, каб мелі сабе на дзяржаву пад дваццаць пакояў. 6 І азнача дзяржаву месту пяць тысячаў ушыркі і дваццаць пяць тысячаў удаўжкі супроці аброку сьвятое дзелі; гэта будзе цэламу дому Ізраеляваму. 7 І князю будзе дзель на адным баку і на другім баку аброку сьвятое дзелі і дзяржавы месцкае перад аброкам сьвятое дзелі і перад дзяржаваю месцкаю, із заходняе стараны на захад і з усходняе стараны на ўсход, і ўдаўжкі роўная з аднэй із тых дзеляў ад мяжы заходняе аж да мяжы ўсходняе. 8 Гэта ў зямлі будзе дзяржаваю ягонаю ў Ізраелю, і наперад князі Мае ня будуць уціскаць люду Майго, і зямля будзе дана дому Ізраеляваму подле плямёнаў іхных.
9 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР: досыць вам, князі Ізраелявы, адда́льце ўсілства а глабань і чыніце суд а справядлівасьць, перастаньце высіляць люд Мой, агалашае Спадар СПАДАР. 10 Справядлі́вая вага́ а справядлівая ефа а справядлівы бат мае быць у вас. 11 Ефа а бат маюць быць аднае меры, каб бат тоўпіў дзясятую часьць гомера: мера іх мае быць подле гомера. 12 І ў сыклю дваццаць ґер; дваццаць сыкляў, дваццаць пяць сыкляў, пятнанцаць сыкляў будуць вашаю мінаю. 13 Во аброк, што вы будзеце абракаць: шостую часьць ефы ад гомера пшонкі, і будзеце даваць шостую часьць ефы ад гомера ячменю. 14 Што да загады праз алей (бат мера алею), то будзеце абракаць дзясятую часьць бата з кора; а дзесяць батаў - гомер, бо ў гомеру дзесяць батаў. 15 І аднаго баранчыка із стады зь дзьвесьце з пасьцьбішча Ізраелявага на хлебны аброк а на ўсепаленьне а на супакойныя аброкі, каб дастаць залашчэньне ім, агалашае Спадар СПАДАР.
16 „Увесь люд зямлі мае даваць гэты аброк князю ў Ізраелю. 17 А гэта будзе абавязак князя: усепаленьні а хлебныя аброкі а ўзьліваньні ў сьвяты а на маладзікі а ў сыботы, на ўсі ўрочыстасьці дому Ізраелявага; ён будзе гатаваць аброк за грэх а хлебны аброк а ўсепаленьне а супакойныя аброкі, каб дастаць залашчаньне дому Ізраеляваму.
18 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР: першага месяца, першага дня месяца ты возьмеш цялё-бычка бяз гану і ачысьціш сьвятыню. 19 І сьвятар возьме кроў аброку за грэх і пакропе на вушакі дому, і на чатыры куты выступу аброчніка, і на вушакі брамы нутранога панадворку. 20 Гэтак зробіш таксама сёмага дня месяца за кажнага, хто ізграшыў з прычыны абмылы альбо з дурноты, і дастанеш залашчаньне дому.
21 „Першага месяца, чатырнанцатага дня месяца будзе ў вас Пасха, сьвята сем дзён, маеце есьці праснакі. 22 І на гэты дзень прыгатуе князь за сябе а за ўвесь люд зямлі цялё-бычка на аброк за грэх. 23 І сем дзён сьвята ён будзе гатаваць усепаленьне СПАДАРУ, сем бычкоў а сем бараноў бяз гану сем дзён што дня, і казла з козаў на аброк за грэх што дня. 24 І прыгатуе хлебны аброк па ефе на кажнае цялё-бычка, і па ефе на барана, і па гіне алею на кажную ефу. 25 Сёмага месяца, пятнанцатага дня месяца, у сьвята, толькі ж будзе абракаць сем дзён, як за грэх, так усепаленьне і так хлебны аброк а алей.
1 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР: брама нутранога панадворку, зьверненая на ўсход, мае быць запе́рта шэсьць рабочых дзён, але ў сыботу мае быць адпе́рта і на маладзіку мае быць адпе́рта. 2 І князь увыйдзе знадворку пераз ґанак навоннае брамы, і стане ля вушака брамы; а сьвятарове зьдзеюць усепаленьне а супакойныя аброкі; і ён паклоніцца на парозе брамы й выйдзе ; але брама не запіраецца аж да вечара. 3 Таксама люд зямлі мае кланяцца ў дзьвярох гэтае брамы перад СПАДАРОМ у сыботы і на маладзікох. 4 А ўсепаленьне, што князь абракае СПАДАРУ ў сыботу, будзе із шасьцёх баранчыкаў бяз гану і барана бяз гану. 5 І хлебнага аброку ефа на барана, на баранчыкі ж хлебнага аброку колькі яму любя, а гін алівы на ефу.
6 „І на маладзіку - цялё-бычка бяз гану а шэсьць баранчыкаў а баран; яны маюць быць бяз гану. 7 І ён прыгатуе хлебнага аброку ефу на цялё, і ефу на барана, і на баранчыкі колькі мала, і гін алівы на ефу. 8 І як князь прыйдзе, то мае ўходзіць пераз ґанак брамы і тудэй выходзіць. 9 Але як люд гэтае зямлі прыйдзе перад СПАДАРА ў вурочыстыя поры, то тый, што ўходзе пераз паўночную браму кланяцца, мае выйсьці пераз браму паўднявую, а тый, што ўходзе пераз паўднявую браму, мае выйсьці пераз браму паўночную, - ніхто ня мае выходзіць пераз тую браму, пераз каторую ўвыйшоў, але мае выйсьці насупроці яе. 10 І князь будзе сярод іх: як яны ўходзяць, ўходзе, а як яны выходзяць, выходзе. 11 І ў сьвяты і ў вурочыстыя поры хлебнага аброку мае быць ефа на цялё й ефа на барана, а на баранчыкі колькі яму любя, і гін алівы на ефу.
12 „Калі князь самахоць дзее ўсепаленьне альбо самахоць супакойныя аброкі СПАДАРУ, адчыняць яму браму, зьверненую на ўсход, і ён зьдзее ўсепаленьне сваё а супакойныя аброкі свае, як ён рабіў у сыботу, потым выходзе, і па выхадзе яго браму запіраюць. 13 І з баранчыка сёлетка бяз гану маеш што дня зьдзеяць усепаленьне СПАДАРУ; маеш зьдзеяць кажнае раніцы. 14 І зьдзей хлебны аброк пры ім кажнае раніцы із шостае часьці ефы й трэйцяе часьці гіна алівы на рашчыну з пшоннае мукі; хлебны аброк СПАДАРУ - устава вечная кажначасна. 15 Гэтак маюць дзеяць баранчыка а хлебны аброк а аліву кажнае раніцы на кажначаснае ўсепаленьне.
16 „Гэтак кажа Спадар СПАДАР: калі князь даець падарак каму-колечы із сыноў сваіх, спадак ягоны мае быць сыноў ягоных; гэта спадкавае меньне іхнае. 17 Але калі ён даець падарак із спадку свайго аднаму із слугаў сваіх, тады ён будзе ягоны да году вывальненьня, потым ён зьвернецца князю; адно дзяцём ягоным пераходзе спадак ягоны, да іх ён належа. 18 І ня мае берці князь ізь людзкога спадку, выкідаючы іх ізь дзяржаньня; ён мае даць сыном сваім із свае дзяржавы собскае, каб нікога зь люду Майго не выганялі зь дзяржаньня ягонага".
19 Потым прывёў ён мяне ходам, што з боку брамы, да сьвятых пакояў сьвятарскіх, зьверненых на поўнач, і вось, там месца па бакох на захад. 20 І сказаў імне: „Гэта месца, ідзе сьвятарове маюць варыць аброк віны а аброк за грэх, ідзе яны будуць пячы хлебныя аброкі, каб ня выносіць на навонны панадворак і не пасьвяціць люд". 21 І вывеў мяне на навонны панадворак і правёў мяне па чатырох кутох панадворку, і гля, у кажным куце панадворку была́ павець. 22 У чатырох кутох панадворку былі павеці сараку локцяў удаўжкі і трыццаць ушыркі; адна мера ўсім чатыром кутом. 23 І мур навокал у іх, навокал чатырох, і месцы на варэньне былі зроблены на доле муру навокал. 24 І сказаў імне: „Гэта варыстыя хаты, ідзе службіты дому маюць варыць аброк люду".
1 І І зьвярнуў ён мяне назад да дзьвярэй дому, і вось, вада цякла з пад правага боку дому на паўднявую старану аброчніка. 2 І вывеў мяне пераз паўночную браму, і абвёў мяне навоннаю дарогаю да навоннае брамы, дарогаю, што вядзець на ўсход, і гля, вада выцякае па правай старане. 3 І як гэны муж, што меў шнюр у руццэ сваёй, прышоў на ўсход, ён адмераў тысяча локцяў і правёў мяне пераз ваду; вады было па шчыкалатку. Ізноў адмераў тысяча і правёў мяне па вадзе; вады было па калені. Ізноў адмераў тысяча і правёў мяне; вады было па пояс. 5 Потым адмераў тысяча, і быў цурэй, пераз каторы я ня мог перайсьці, бо вада была́ падняўшыся, вада, каторую надабе было пераплысьці, цурэй нельга было перайсьці. 6 І сказаў імне: „Ці бачыў ты сыну, людзкі?" Тады павёў мяне і зьвярнуў мяне да берагу цур'я. 7 Як я зьвярнуўся, гля, на беразе цур'я вельма шмат дзерваў абапал. 8 І сказаў ён імне: „Гэтая вада цячэць да ўсходняга краю, і цячэць далоў на раўніну́, і ўцякае ў мора, і як уцячэць у мора, вада ўздаровіцца. 9 І станецца, што куды пацякуць цур'і, там кажная жывёла, што кратаецца, ажывець; і там будзе вялікая множасьць рыбы, бо вада прыцячэць туды, бо яна будзе ўздароўленая; і кажная жывёла будзе жыць там, куды прыцячэць цурэй. 10 І станецца, што рыбакі будуць стаяць ля яго ад Ен-Геды аж да Ен-Еґлаіму, будуць закідаць сеці; рыба ў іх будзе такога ж роду, як рыба ў вялікім мору, надзвычайна шмат. 11 Але балоты яго а лужы яго не ўздаровяцца, яны будуць прызначаны да солі. 12 І ля цур'я па берагох яго абапал будзе расьці ўсялякае дзерва да еміны, каторага лісьцё ня будзе вянуць, і ня высіляцца плады яго; яно будзе даваць новыя плады подле месяцаў сваіх, бо воды яго выцякаюць ізь сьвятыні; і плады яго будуць на ежу, і ліст яго на лек".
13 Гэтак кажа Спадар СПАДАР: „Гэта граніца, у каторай вам спадзець зямля подле двананцацёх плямён Ізраелявых; Язэпу дзьве дзелі. 14 Яна будзе падзелена па роўнай часьці, бо Я падняў руку́ сваю даць яе айцом вашым, і зямля спадзець вам на спадак.
15 „І гэтта граніца зямлі: ад вялікага мора ў кірунку на поўнач дарогаю Гэтлёну, як ісьці да Цэдад, 16 Пераз Гамаф, Берот, Сэфраім, што меж граніцаю Дамашку і граніцаю Гамафу, аж да сярэдняга Гацару, што ля ўзьбярэжжа Гаўрану. 17 І будзе граніцаю ад мора Гацар-Енон, граніца Дамашку і на поўнач граніца Гамафу; гэта паўночная старана.
18 „І ўсходнюю старану адмерайце ад Гаўрану а ад Дамашку а ад Гілеаду а ад зямлі Ізраельскае Ёрданом, ад граніцы аж да ўсходняга мора; і гэта ўсходняя старана.
19 „І паўднявая старана на паўдні цягнецца ад Тамары аж да водаў звады ў Кадэшу, цур'ём да вялікага мора; і гэта паўднявая старана, на паўдні.
20 „І заходняю стараною будзе вялікае мора ад граніцы аж да насупроці ўходу да Гамаф; гэта заходняя старана.
21 „Дык падзеліце зямлю сабе подле плямён Ізраелявых. 22 І станецца, што падзеліце яе жэрабям на спадак сабе й чужаземцам, што перабываюць меж вас, каторыя нарадзілі дзеці меж вас, і яны маюць быць вам як народжаныя ў краю меж сыноў Ізраелявых, яны будуць мець спадак із вамі меж плямён Ізраелявых. 23 І станецца, што ў якім пляменю чужаземец перабывае, там дасьце́ яму спадак, агалашае Спадар СПАДАР.
1 „Гэта ймёны плямёнаў: з паўночнага канца па дарозе да Гэтлёну, як яна йдзець на Гамаф, Гацар-Енон, граніцаю Дамашку з поўначы ўздоўж Гамафу, з усходняе стараны й заходняе -- Дану, дзель адна.
2 „А ля граніцы Дана ад усходняе стараны аж да стараны заходняе - Ашэру, дзель адна.
3 „А ля граніцы Ашэра ад усходняе стараны аж да стараны заходняе - Наффаліму, дзель адна.
4 „І ля граніцы Наффаліма ад усходняе стараны аж да стараны заходняе -- Манасу, дзель адна.
5 „І ля граніцы Манаса ад усходняе стараны аж да стараны заходняе - Яхрэму, дзель адна.
6 „І ля граніцы Яхрэма ад усходняе стараны аж да стараны заходняе - Рувіну, дзель адна.
7 „І ля граніцы Рувіна ад усходняе стараны аж да стараны заходняе - Юдзе, дзель адна.
8 „І ля граніцы Юды ад усходняе стараны аж да стараны заходняе будзе аброк, каторы вы абрачыце́, дваццаць пяць тысячаў прутоў ушыркі, а ўдаўжкі, як адна зь дзеляў, з усходняе стараны аж да стараны заходняе; і сьвятыня будзе сярод яго. 9 Тый аброк, што вы абрачыце́ СПАДАРУ - дваццаць пяць тысячаў удаўжкі і дзесяць тысячаў ушыркі. 10 І тым сьвятаром будзе сьвяты аброк, на поўнач дваццаць пяць тысячаў і на захад дзесяць тысячаў ушыркі, і на ўсход дзесяць тысячаў ушыркі, і на паўдня дваццаць пяць тысячаў удаўжкі; і сьвятыня СПАДАРОВА будзе пасярод яго, 11 Сьвятаром, пасьвячаным із сыноў Садокавых, што стаялі на варце Маёй, каторыя ня зблудзілі, як зблудзілі сынове Ізраелявы, як зблудзілі Левітаве. 12 І аброк із абрачонае зямлі будзе ім, рэч найсьвятшая, ля граніцы Левітаў. 13 І супроці граніцы сьвятароў Левітам дваццаць пяць тысячаў удаўжкі і дзесяць тысячаў ушыркі; уся даўжыня дваццаць пяць тысячаў, а шырыня дзесяць тысячаў. 14 І яны ня маюць прадаваць із гэтага ані мяняць, хай не пераходзе пяршына зямлі, бо пасьвячаная СПАДАРУ. 15 І засталыя пяць тысячаў ушыркі супроці дваццаць пяцёх тысячаў будуць будзе́ннымі пад места, на сялібы а на перадмесьці; і места будзе ў сярэдзіне іх. 16 І вось памеры іх: паўночная старана чатыры тысячы пяцьсот і паўднявая старана чатыры тысячы пяцьсот, і ўсходняя старана чатыры тысячы пяцьсот, і заходняя старана чатыры тысячы пяцьсот. 17 А перадмесьці места маюць быць на поўнач на дзьвесьце пяцьдзясят, і на паўдня на дзьвесьце пяцьдзясят, і на ўсход на дзьвесьце пяцьдзясят, і на захад на дзьвесьце пяцьдзясят. 18 І астача ўдаўжкі супроці сьвятога аброку - дзесяць тысячаў на ўсход і дзесяць тысячаў на захад, і яна мае быць супроці сьвятога аброку, і прыбытак ізь яе мае быць на емя тым, што служаць месту. 19 І службіты места служыць будуць яму з усіх плямёнаў Ізраелявых. 20 І аброк будзе мець дваццаць пяць тысячаў на дваццаць пяць тысячаў, чатыракутні абрачыце́ сьвяты аброк зь дзяржаваю месцкаю. 21 І астача князю; абапал сьвятога аброку й дзяржавы месцкае перад дваццаць пяцьма тысячамі аброку аж да граніцы ўсходняе і на захад перад дваццаць пяцьма тысячамі ля граніцы заходняе супроці гэтых дзеляў, князю будзе; і будзе сьвяты аброк, і сьвятліня дому будзе ў сярэдзіне яго. 22 А ад дзяржавы Левітаў і ад дзяржавы места ў прамежку таго, што ўжо княжае меж граніцаю Юды і граніцаю Веняміна, мае быць князю.
23 „Што да засталых плямёнаў, то ад усходняе стараны аж да стараны заходняе - Веняміну, дзель адна.
24 „І ля граніцы Веняміновае ад усходняе стараны аж да стараны заходняе - Сымону, дзель адна.
25 „І ля граніцы Сымонавае ад усходняе стараны аж да стараны заходняе - Іссасхару, дзель адна.
26 „І ля граніцы Іссасхаровае ад усходняе стараны аж да стараны заходняе - Завулону, дзель адна.
27 „І ля граніцы Завулонавае ад усходняе стараны аж да стараны заходняе - Ґаду, дзель адна.
28 „І ля граніцы Гада на паўднявой старане на паўдня будзе граніца ад Тамары аж да вады сьпярэчкі Кадэшу, да цур'я ля вялікага мора.
29 „Гэта зямля, што вы маеце падзяліць жэрабям плямёнам Ізраелявым на спадак, і гэта дзель іх, агалашае Спадар СПАДАР.
30 „І гэта граніца места: з паўночнае стараны чатыры тысячы пяцьсот мера; 31 І брамы места маюць быць названы подле ймёнаў плямён Ізраелявых; тры брамы на поўнач: адна брама Рувінава, адна брама Юдзіна, адна брама Левава. 32 І на ўсходняй старане чатыры тысячы пяцьсот; і тры брамы: адна брама Язэпава, адна брама Венямі́нова, адна брама Данава. 33 І на паўднявой старане чатыры тысячы пяцьсот мера; і тры брамы: адна брама Сымонава, адна брама Завулонава. 34 На заходняй старане чатыры тысячы пяцьсот; тры ў ёй брамы: адна брама Ґадова, адна брама Ашэрава, адна брама Наффалімова. 35 Навокал асьмінанцаць тысячаў. А імя места адгэнуль: СПАДАР там".
1 Трэйцяга году дзяржавы Егоякіма́, караля Юдэйскага, прышоў Невухаднецар, кароль Бабілёнскі, к Ерузаліму й аблёг яго. 2 І аддаў Спадар у руку́ яму Егоякіма́, караля Юдэйскага, з часьцяй судзьдзя дому Божага, і ён прывёз да зямлі Шынар да дому бога свайго, і ўнёс судзьдзе ў скарбніцу бога свайго.
3 І казаў кароль Ашпеназу, начэльніку легчанцоў сваіх, каб ён прывёў із сыноў Ізраелявых, ды з насеньня каралеўскага, і з князёў 4 Дзяцюкоў бяз гану, добра выглядаючых, навытыраных да кажнае мудрасьці і кемных да навукі, і здольных да веды, і такіх, каб маглі стаяць у палацу каралеўскім, і каторых маглі б вучыць кніг а мовы хальдэйскае. 5 І прызначыў ім кароль на кажны дзень ежу каралеўскую й віно, каторае сам піў, і каб гадаваць іх так тры гады, каб у канцы іх маглі яны стаць перад каралём.
6 І былі памеж іх із сыноў Юдзіных Данель, Гананя, Місайла а Азара, 7 Каторым князь легчанцоў даў імёны: Данеля назваў Велтэшазар, а Гананю - Шэдрах, а Місайлу - Мішах, а Азару - Аведнеґо.
8 Данель, адылі, пастанавіў у сэрцу сваім, каб яму ня сплюгавіцца ежаю каралеўскаю ані віном, каторае гэты піў; затым ён прасіў князя легчанцоў, каб магчы ня плюгавіцца. 9 І даў Бог Данелю ласку а спагаду ў князя легчанцоў. 10 І сказаў князь легчанцоў Данелю: „Я баюся спадара свайго, караля, каторы прызначыў вам ежы і напіткі, бо чаму меў бы ён бачыць віды вашы хмарнейшыя, чымся дзяцюкоў вашага веку? тады вы прычыніце ў караля небясьпечнасьць галаве маёй".
11 Тады сказаў Данель наглядніку, каторага князь легчанцоў пастанавіў над Данелям, Гананяю, Місайлам а Азараю: 12 „Спрабуй, калі ласка, слугаў сваіх, я малю цябе, дзён дзесяць: і няхай даюць нам гародніну, і будзем есьці, і ваду, і будзем піць; 13 Тады пабачыш віды нашыя і віды дзяцюкоў, што ядуць ежу каралеўскую; і подле ба́чаньня свайго рабі із слугамі сваімі".
14 І паслухаў ён іх у гэтай справе, і прабаваў іх дзесяць дзён. 15 І ў канцы дзесяцёх дзён віды іхныя выглядалі харашэй а сыцей, чымся ў дзяцюкоў, што елі ежу каралеўскую. 16 І затым нагляднік забіраў ад іх ежу й віно, што яны мелі, і даваў ім гародніну.
17 Што да гэтых чатырох дзяцюкоў, то Бог даў ім веду а навытыранасьць у кажнай кнізе а ў мудрасьці, а Данель разумеў усялякія відзені а сны.
18 І на канцы дзён, што кароль казаў, каб ён прывёў іх, князь легчанцоў прывёў іх перад Невухаднецара. 19 І мужаваў ізь імі кароль, і з усіх іх не знайшлося, як Данель,
Гананя, Місайла а Азара; і стаялі яны перад каралём. 20 І ў вусіх справах мудрага разуменьня, што кароль пытаўся ў іх, ён знайшоў іх дзесяць разоў лепшымі за ўсіх чараўнікоў, гвездароў, што ў вусім каралеўстве ягоным. 21 І Данель заставаўся да першага году караля Кіра.
1 Другога году дзяржавы Невухаднецара сьніў Невухаднецар сны, ад чаго дух ягоны стрывожыўся, і выбіўся ён зо сну. 2 І расказаў кароль гукну́ць чараўнікоў а гвездароў а варажбітоў а Хальдэяў, зьясьніць каралю сьненьне ягонае. І яны прышлі, і сталі перад каралём. 3 І сказаў кароль ім: „Сьніў сон я, і дух мой стрывожыўся, каб ведаць сон.
4 І казалі Хальдэі каралю паарамску: „Каролю! жыві на векі! скажы сон слугам сваім, і значаньне яго мы зьясьнім". 5 Адказаў кароль і сказаў Хальдэям: „Справа адышла ад мяне. Але калі вы не абесьціце імне сьненьня й зна́чаньня, то на кавалкі будзеце пасечаны, і дамы вашы будуць абернены ў шуметнік. 6 Але калі сон і значаньне зьясьніце́, адзяржыце ад мяне дары, надгароду а вялікую пачэсьць. Дык сон і значаньне яго пакажыце імне".
7 Яны ўдругава адказалі й сказалі: „Хай скажа кароль слугам сваім сьненьне, і мы зьясьнім зна́чаньне яго".
8 Кароль адказаў і сказаў: „Ведаю напэўна, што вы ўмысьля адвалакаеце, бо бачыце, што адышла ад мяне справа. 9 Але калі вы не абесьціце імне сьненьня, адзін пастаноў ё на вас, бо вы прыгатавалі манлівыя а зводныя словы, казаць перад імною, пакуль зьменіцца час; затым скажыце імне сьненьне, і я даведаюся, што вы ўзумееце паказаць значаньне яго".
10 Хальдэі адказалі перад каралём і сказалі: „Нямаш на зямлі людзіны, што магла б абясьніць гэту справу каралеўскую; затым няма вялікага караля а дзяржаўцы, каторыя пыталіся б такога ў чараўніка, гвездара альбо Хальдэя; 11 І гэта радка́я справа, каторай кароль вымагае, і няма іншага, што мог бы паказаць яе перад каралём, з выняткам багоў, каторыя ня жывуць ізь целам".
12 За гэта кароль загневаўся а вельма зазлаваўся і расказаў выгубіць усіх мудрыцоў бабілёнскіх. 13 І пастаноў вышаў, каб мудрыцы былі забіты; і шукалі Данеля а сяброў ягоных, каб забіць іх.
14 Тады Данель адказаў радаю а мудрасьцю Арэху, начэльніку катаў каралеўскіх, каторы вышаў забіваць мудрыцоў бабілёнскіх; 15 Ён адказаў і сказаў Арэху, начэльніку каралеўскаму: „Чаму такое пасьпешнае права ад караля?" Тады Арэх абясьціў гэтую справу Данелю. 16 Тады Данель увыйшоў і папрасіў караля даць яму час, і ён дасьць зьясьненьне каралю.
17 Адлі прышоў да дому свайго і Ганані, Місайлу а Азары, сябром сваім, абясьціў справу гэтую, 18 Каб яны прасілі спагады ў Бога нябёснага што да тайны гэтае, каб не загінулі Данель а сяброве ягоныя із засталымі мудрыцамі бабілёяскімі. 19 Тады Данелю ў вочнай відзені тайна была аб'яўлена, тады Данель дабраславіў Бога нябёснага.
20 Адказаў Данель і сказаў: „Будзь дабраславёна імя Божае ад веку да веку, бо мудрасьць і сіла ў Яго; 21 І Ён мяняе часы а поры; аддаляе каралёў і ўзносе каралёў; даець мудрасьць мудрым і веданьне тым, што маюць розум; 22 Ён аб'яўляе глыбокае а тайнае; ведае, што ў цемрадзі, і сьвятліня жывець ізь Ім. 23 Дзякую Табе й хвалю Цябе, Божа айцоў маіх, што мудрасьць і сілу даў імне і цяпер абясьціў імне, чаго прасілі мы ў Цябе, бо Ты абясьціў нам каралеўскую справу".
24 Тады Дакель пашоў да Арэха, катораму кароль загадаў выгубіць мудрыцоў бабілёнскіх; ён прышоў і сказаў яму гэтак: „Ня губі мудрыцоў бабілёнскіх; увядзі мяне да караля, і я пакажу каралю зьясьненьне".
25 Тады Арэх ўборзьдзе прывёў Данеля да караля і сказаў яму гэтак: „Я знайшоў людзіну із сыноў палону зь Юдэяў, каторы каралю зьясьненьне абесьце. 26 Кароль адказаў і сказаў Данелю, каторага імя Белтэшазар: „Ці можаш ты абясьціць імне сон, што імне аб'явіўся, і зьясьненьне яго?"
27 Данель адказаў каралю і сказаў: „Тайны, каторае кароль вымагаў, ня могуць мудрыцы, гвездары, чараўнікі, вяшчуны зьясьніць кара лю. 28 Але ё Бог на небе, што аб'яўляе тайны, і Ён абяшчае каралю Невухаднецару, што мае быць у вапошяія дні. Сон твой а ві́дзень галавы твае на ложку гэткія:
29 „Што да цябе, каролю: думкі твае на ложку тваім прышлі, што мае быць просьле гэтага; і Тый, што аб'яўляе тайны, паказуе табе, што мае стацца. 30 Але што да мяне: тайна гэтая аб'яўлена імне ня з прычыны якое мудрасьці, што я меў бы болей за ўсіх жывучых, але дзеля таго, каб зьясьненьне каралю наказаць, і каб ты мог ведаць думкі сэрца свайго.
31 „Ты, каролю, глядзеў, і вось - вялікі выраза́ны абраз, каторага бліск быў надзвычайны, стаяў перад табою, і выгляд ягоны быў страшны. 32 Галава абраза з чыстага золата, грудзі а рукі яго із срэбра, жывот а сьцёгны яго зь медзі, 33 Галёнкі яго ізь зялеза, ступні яго часткава ізь зялеза, а часткава з гліны. 34 Ты глядзеў яшчэ, пакуль камень не адарваўся бяз рукі і ўдырыў у вабраз, у ногі яго зялезныя й гліняныя, і разьбіў іх на кавалкі́. 35 Тады разьбілася на кавалкі зялеза, гліна, медзь, срэбра а золата разам і сталіся як ўмецьце летнае такаўні, вецер панёс іх, каб на ніякім месцу не знайшлі іх; а камень, што разьбіў абраз, стаў вялікаю гарою і напоўніў усю зямлю.
36 „Гэта сон. Скажам і зьясьненьне яго перад каралём.
37 „Ты, каролю, кароль каралёў, бо Бог нябёсны даў табе каралеўства, моц, сілу а славу; 38 І ўсюдых, ідзе дзеці людзкія жывуць, Ён аддаў у руку тваю зьвера палявога і птуства нябёснае і пастанавіў цябе дзяржаўцаю над усімі імі. Ты - гэна залатая галава. 39 І просьле цябе паўстане іншае каралеўства, ніжшае за цябе, і іншае трэйцяе каралеўства, зь медзі, каторае будзе мець уладу над усёю зямлёю. 40 А чацьвертае каралеўства будзе моцнае, як зялеза; бо, як зялеза ломе й кволе ўсе, і як зялеза мяжджуле ўсе, так будзе яно ламіць а мяжджуліць. 41 Яшчэ, як ты бачыў, ногі а палцы часткава з ганчаровае гліны, а часткава ізь зялеза, - каралеўства будзе падзеленае, але там будзе ў ім штось із мацніні зялеза, бо, як ты бачыў, зялеза было зьмешанае з балотнаю глінаю. 42 І як палцы ног часткава ізь зялеза, а часткава з гліны, так каралеўства будзе часткава моцнае, а часткава крохкае. 43 І, як ты бачыў зялеза, зьмешанае з балотнаю глінаю, яны будуць злучаны насеньням людзкім, але ня будуць моцна дзяржацца адно з адным, як зялеза не мяшаецца з глінаю. 44 І за дзён тых каралёў Бог нябёсны ўзбудзе каралеўства вечнае, што ніколі ня будзе зьнішчана, і гэна каралеўства ня будзе пераходзіць да люду іншага; яно патрышча а абура ўсі гэныя каралеўствы, а само будзе стаяць на векі; 45 Бо, як ты бачыў, што ад гары адарваўся камень бяз рук і разламіў зялеза, медзь, гліну, срэбра а золата. Вялікі Бог наказаў каралю, што станецца просьле гэтага. І сьненьне пэўнае, і зьясьненьне яго пэўнае".
46 Тады кароль Невухаднецар паў на від свой і пакланіўся Данелю, і загадаў, каб прынесьлі яму дар а прыемныя пахі. 47 Кароль адказаў Данелю й сказаў: „Праўда, што Бог ваш - Бог багоў і Спадар каралёў, і аб'яўляе тайны, бо ты мог аб'явіць гэтую тайну".
48 Тады кароль учыніў Данеля вялікім і даў яму шмат вялікіх дароў, і прызначыў яго за дзяржаўцу над усім краям Бабілёнскім і галоўным начэльнікам над усімі мудрыцамі бабілёнскімі. 49 Тады Данель прасіў караля, і ён пастанавіў на службу каралеўства бабілёнскага Шадраха, Мішага а Авед-Неґо, але Данель застаўся ў браме каралеўскай.
1 Кароль Бабілёнскі зрабіў залаты абраз увышкі шасьцьдзясят локцяў, ушыркі шэсьць локцяў; пастанавіў яго на раўніне́ Дуры ў краю Бабілёнскім. 2 Тады кароль Невухаднецар паслаў зьберці князёў, намесьнікаў а вайводаў, судзьдзяў, скарбных, райцаў, ураднікаў а ўсіх дзяржаўцаў краінаў, каб прышлі на пасьвячэньне абраза, каторы пастанавіў кароль Невухаднецар.
3 Тады зьберліся князі, намесьнікі а вайводцы, судзьдзі, скарбныя, райцы а ўсі дзяржаўцы краінаў на пасьвячэньне абраза, што кароль Невухаднецар пастанавіў, і сталі перад абразом, каторы Невухаднецар пастанавіў.
4 Тады віж голасна гукаў: „Вам расказа́на, люды, народы й мовы: 5 У часе, як пачуеце гук корнэту, жалейкі, гарпы, сакбута, псалтыра, цымбалаў і ўсялякіх музыцкіх снадзяў, падзіце а пакланіцеся залатому абразу, што кароль Невухаднецар пастанавіў. 6 А хто не падзець а не паклоніцца, тае ж гадзіны будзе кінены ўнутр палаючае цяплом печы". 7 Затым у часе, як усі людзі пачулі гук корнэту, жалейкі, гарпы, сакбута, псалтыра і ўсялякіх музыцкіх снадзяў, усі люды, народы й мовы палі, пакланіліся залатому абразу, што кароль Невухаднецар пастанавіў.
8 З гэтае прыгоды як стой дабліжыліся мужы хальдэйскія і абвінавалі Юдэяў. 9 Яны гукалі й сказалі каралю Невухаднецару: „Каролю, жыві на векі! Ты, каролю, выдаў загаду, каб кажная людзіна́, што пачуе гук корнэту, жалейкі, гарпы, сакбута, псалтыра а цымбалаў а ўсялякіх музыцкіх снадзяў, пала а пакланілася залатому абразу. 11 А хто не падзець ані паклоніцца, тый мае быць укінены ў нутр печы, цяплом палаючае. 12 Ё Юдэі, каторых ты пастанавіў над справамі краю Бабілёнскага, Шадрах, Мішах а Авед-Неґо; гэтыя людзі, каролю, не паважаюць цябе, ня служаць багом тваім, ня кланяюцца залатому абразу, каторы ты пастанавіў".
13 Тады Невухаднецар у гневе і ў шалёнай злосьці казаў прывесьці Шадраха, Мішаха а Авед-Неґо. Тады іх прывялі да караля. 14 Невухаднецар адказаў і сказаў ім: „Ці наўмысьля, Шадраша, Мішаша а Авед-Неґо, вы ня служыце багом маім і залатому абразу, каторы я пастанавіў, ня кланяецеся? 15 Цяпер жа, у часе, калі пачуеце гук жалейкі, гарпы, сакбута, псалтыра а цымбалаў а ўсялякіх музыцкіх снадзяў, падзіце́ а паклоніцеся абразу, каторы я зрабіў, то добра; але калі не паклоніцеся, тае ж гадзіны будзеце кінены ў нутр печы, цяплом палаючае; і які тый Бог, што вывальне вас із рук маіх?"
16 І адказалі Шадрах, Мішах а Авед-Неґо, і сказалі каралю: „О Невухаднецару! мы не патрабуем даць адказ табе ў гэтай справе. 17 Вось, з намі Бог, Катораму мы служым; Ён можа вывальніць нас ад нутра палаючае печы, і з рукі твае, каролю, вывальне. 18 Але калі не, няхай гэта будзе ведама табе, каролю, што мы ня будзем служыць багом тваім ані кланяцца залатому абразу, каторы ты пастанавіў".
19 Тады Невухаднецар быў поўны злосьці на Шадраха, Мішаха а Авед-Неґо, і выгляд віду ягонага адмяніўся; ён адказаў і загадаў, каб напалілі печ сем разоў болей, чымся было звычаем паліць. 20 І загадаў найбольшым дужасілам із войска свайго зьвязаць Шадраха, Мішаха а Авед-Нега і ўкінуць у палаючую цяплом печ.
21 Тады гэтыя мужы былі зьвязаны ў вахілімах сваіх, кашулях сваіх а ў турбанох сваіх а ў іншым адзецьцю сваім і кінены ў нутр печы, цяплом палаючае. 22 А як слова каралеўскае было стродкае, і печ надзвычайна напалена, то мужы тыя, што ўзялі Шадраха, Мішаха а Авед-Неґа, былі забіты поламям цяпла. 23 А гэтыя тры мужы, Шадрах, Мішах а Авед-'Него, палі зьвяза́ныя ў нутр печы, цяплом палаючае.
24 Тады Невухаднецар, кароль, зумеўся і ўстаў хапліва, адказаў і сказаў райцам сваім: „Ці ня трох мужоў зьвязаных кінулі ў нутр печы?" Яны адказалі й сказалі каралю: „Напэўна, каролю". 25 Ён адказаў і сказаў: „Гля, я бачу чатырох мужоў незьвяза́ных, сярод цяпла ходзячых, і пашкоджаньня няма на іх; а выгляд чацьвертага падобны да Сына Божага".
26 Тады дабліжыўся Невухаднецар да чалесьніку палаючае печы, адказаў і сказаў: „Шадраша, Мішаша а Авед-Неґо, слугі найвышшага Бога, выйдзіце й прыйдзіцэ''. Тады Шадрах, Мішах а Авед-Неґо вышлі з пасярод цяпла. 27 І князі, намесьнікі а вайводцы а скарбныя каралеўскія, зьбершыся, бачылі мужоў, над каторых целам цяпло ня мела ўлады, ані валасы галоў іхных не абсмыле́лі, ані ахілімы іхныя не адмяніліся, ані было паху цяпла на іх.
28 Адказаў Невухаднецар і сказаў: „Дабраславёны Бог Шадраха, Мішаха а Авед-Неґа! Каторы паслаў Ангіла Свайго і вывальніў слугаў Сваіх, што спадзяваліся на Яго, і не паслухалі слова каралеўскага, і выдалі целы свае, каб ня служыць ані кланяцца іншаму Богу, апрача свайго. 29 Затым я выдаю пастаноў, што кажны люд, народ і мова, каторыя скажуць што-колечы благое на Бога Шадраховага, Мішаховага а Авед-Неґавага, маюць быць пацяты на кавалкі, і дамы іхныя будуць абернены ў шуметнік, бо нямаш іншага Бога, каторы мог бы вывальняць гэтак". 30 Тады кароль вывышыў Шадраха, Мішаха а Авед-Нсґа ў краю Бабілёнскім.
1 Невухаднецар, кароль, усім людам, народам і мовам, што жывуць на ўсёй зямлі: супакой хай множыцца вам. 2 Уважаю за добрае агаласіць знакі а чудосы, што высокі Бог учыніў імне. 3 Якія вялікія знакі ягоныя, і якія магутныя чудосы Ягоныя! каралеўства вечнае і ўлада Ягоная - ад пакаленьня да пакаленьня.
4 Я, Невухаднецар, быў супакойны ў доме сваім і красаваўся ў палацу сваім. 5 Я меў відзень у сьне, што напалохала мяне, і думкі на ложку сваім, і ад відзені галавы свае я заклапаціў. 6 І ад мяне выдала загада прывесьці да мяне ўсіх мудрыцоў бабілёнскіх, каб яны маглі абясьціць імне зьясьненьне сну. 7 Тады ўвыйшлі чараўнікі, гвездары, Хальдэі а вяшчуны, і я сказаў ім сон, але яны не абясьцілі імне зьясьненьне яго. 8 Але наапошку ўвыйшоў да мяне Данель, каторага імя Велтэшазар подле імені бога майго„ і ў каторага дух сьвятых багоў, і яму я паведаў сьненьне, кажучы: 9 „Велтэшазару, начэльніча чараўнікоў! я ведаю, што ў цябе дух сьвятых багоў, і ніякая тайна не схавана ад цябе, абясьці імне відзені сну майго, што я відзеў, і зьясьненьне яго. Гэткія відзені галавы мае на ложку маім: я відзеў, вось, сярод зямлі дзерва, і вышыня яго вялікая. Дзерва вырасла й было моцнае, і вышыня яго дасягла неба, і было відаць яно аж да канца ўсяе зямлі. Лісьцё яго харошае, і пладоў у яго шмат, і ўсім ежа на ім; пад ім мелі сьцень зьвяры палявыя, і жылі ў гольлю яго птушкі нябёсныя, і ад яго жывілася ўсялякае цела.
13 „Я бачыў у відзенях галавы свае на ложку сваім, і вось, Назіраньнік а Сьвяты зышоў зь неба; 14 Голасна гу́каў і сказаў гэтак: ,Сьсячыце гэтае дзерва й абатніце гольле яго, абтрасіце лісьцё яго й рассыпце плады яго; няхай зьвяры адыйдуць з-пад яго і птушкі нябёсныя з гольля яго. 15 Стаян, адылі, карэньня яго пакіньце ў зямлі ў зялезных а мядзяных ланцугох сярод травы палявое; і няхай раса нябёсная моча яго, і ізь зьвярмі дзель ягоная ў траве земнай. 16 Няхай сэрца людзкое адменяць у яго і сэрца зьве́равае дадуць яму, і мінець над ім сем пораў. 17 Пастаноў вартаўнікоў каза́ньне гэтае, і подле слова сьвятых вымаганьне гэтае станецца, каб жывучыя даведаліся, што Навышні радзе каралеўства людзкое і даець яго, каму хоча, і найвіжшага меж людзёў садзе на яго'.
18 „Гэта сьненьне ў відзені меў я, кароль Невухаднецар. Дык ты, Велтэшазару, паведай зьясьненьне, бо ніхто з мудрыцоў у каралеўстве маім ня можа зьясьненьня абясьціць імне, а ты можаш, бо дух сьвятых багоў у табе".
19 Тады Данель, каторага імя Вэлтэшазар, быў гадзіну зумеўшыся, і думкі ягоныя не́марасьцілі яго.
Адказаў кароль і сказаў: „Велтэшазару, сон альбо зьясьненьне яго хай не палохае цябе".
Адказаў Велтэшазар і сказаў: „Спадару мой, няхай сон гэты тым, што ненавідзяць цябе, і зьясьненьне яго не́прыяцелям тваім. 20 Дзерва, што ты бачыў, каторае расло й было моцнае, каторага вышыня дасягла нябёс, і відаць было на ўсёй зямлі, 21 Каторага лісьцё харошае, і пладоў на ім шмат, і на ім ежа ўсім, пад каторым зьвяры палявыя жылі, і на каторага гольлю птушкі нябёсныя мелі сялібу, 22 Гэта - ты, каролю, што вырас а стаў магучым, бо вялікасьць твая вырасла й дасягла неба, і дзяржава твая да канца зямлі. 23 А што кароль бачыў Назіраньніка а Сьвятога, зь нябёс зыходзячага й кажучага: ,Сьсячыце гэтае дзерва й зьнішчыце яго; Пакіньце, адылі, стаян карэньня яго ў зямлі ў зялезных а мядзяных ланцугох сярод травы палявое, і няхай раса нябёсная моча яго, і дзель ягоная ізь зьвярмі палявымі, аж пакуль сем пораў мінець над ім, - 24 Гэта зьясьненьне, каролю, і гэта пастаноў Навышняга, каторы прыйдзе на спадара майго, караля. 25 І пражануць цябе ад людзёў, і ізь зьвярмі палявымі будзе гаспода твая, і будуць даваць тэ есьці траву, як валом, і мачыць цябе расою нябёснага, і сем пораў мінець над табою, пакуль ты даведаешся, што Навышні радзе каралеўства людзкое й даець яго, каму хоча. 26 А што яны расказалі пакінуць стаян-карэнь дзерва - каралеўства твае будзе пэўнае табе просьле тога, як ты даведаешся, што нябёсы маюць уладу. 27 Затым, каролю, няхай рада мая будзе ў прыгодзе табе, і перарві грахі свае справядлівасьцяй і бяспраўе свае міласэрдзям да бедных; вось, чым прадоўжыцца красаваньне твае".
28 Усе гэта спраўдзілася на каралю Невухаднецару.
29 У канцы двананцацёх месяцаў ён праходжаваўся па палацу каралеўскім у Бабілёне. 30 Адказаў кароль і сказаў: „Ці не вялікі гэта Бабілён, каторы я пастанавіў на дом каралеўства моцаю сілы свае дзеля сьці вялічча свайго?".
31 Як яшчэ слова было ў вуснах каралеўскіх, паў голас ізь неба: „Табе кажацца, каролю Невухаднецару: каралеўства аднята ад цябе; 32 І пражануць цябе ад людзёў, і ізь зьвярмі палявымі гаспода твая, будуць даваць табе есьці траву, як валом, і сем пораў мінець над табою, пакуль ты даведаешся, што Навышні радзе каралеўства людзкое і даець яго, каму хоча".
33 Тае ж гадзіны выпаўнілася гэта над Невухаднецарам: і ён быў прагнаны ад людзёў, і еў траву, як валы, і цела ягонае мокла ад расы нябёснай, пакуль валасы ягоныя ня вырасьлі, як пер'е арла, і ногці, як капцюры птушак.
34 І ў канцу гэтых дзён я, Невухаднецар, узьняў вочы свае да неба, і розум мой зьвярнуўся імне, і я дабраславіў Навышняга, выхваляў а сьціў Таго, Каторы жывець на векі, чыя ўлада ё ўладаю вечнаю, і каралеўства ягонае ад пакаленьня да пакаленьня. 35 І ўсі жыхары зямлі нічога ня значаць, і Ён дзее подле волі Свае ў войску нябёсным і меж жыхараў зямлі; і ніхто ня можа задзяржаць рукі Ягонае альбо сказаць яму: „Што Ты робіш?" 36 У тым самым часе розум мой зьвярнуўся да мяне, і чэсьць наралеўства майго, вялічча маё а зьзяньне зьвярнуліся імне; і шукалі мяне райцы мае і панове мае, і я ўмацаваўся на каралеўстве сваім, і супоўнае вялічча было дадана імне. 37 Цяпер я, Невухаднецар, выхваляю, вывышаю а ўслаўляю Караля нябёс, Каторага ўсі ўчынкі праўдзівыя і дарогі Ягоныя - суд, і можа паніжаць Ён тых, што ходзяць пыхата.
1 Велшазар, кароль, справіў вялікую чэсьць тысяча паном сваім і піў віно перад тысяча. 2 Велшазар казаў, як ён паспытаўся віна, прыне́сьці залаты а срэбны спрат, што Невухаднецар, айцец ягоны, забраў з палацу Ерузалімскага, каб піць ізь яго каралю а князём а жонкам ягоным а мамошкам ягоным. 3 Тады прынесьлі залаты спрат, што быў забраны з палацу дому Божага ў Ерузаліме, і пілі зь іх кароль а князі ягоныя а жонкі ягоныя а мамошкі ягоныя. 4 Пілі віно й хвалілі багі залатыя а срэбныя, мядзяныя, зялезныя, дзярвяныя а каменныя. 5 Тае самае гадзіны зьявіліся палцы рукі людзкое й пісалі насупроці сьветача на тынку сьцяны каралеўскага палацу, і кароль бачыў часьць рукі, што пісала. 6 Тады кароль адмяніўся на відзе, і думкі ўзрушылі яго, вязі сьцёгнаў ягоных скволелі, і калені біліся адно аб адно. 7 Крыкнуў кароль моцна, каб прывялі гвездароў, Хальдэяў а вяшчуноў. Адказаў кароль мудрыцом бабілёнскім і сказаў: „Кажны чалавек, што прачытае гэты напіс і і́зьясьніць імне зна́чаньне яго, будзе адзеты ў шкарлат, і залаты ланцуг будзе на шыі ў яго, і трэйцім у каралеўстве будзе радзіць".
8 Тады прышлі ўсі мудрыцы каралеўскія, але не маглі напісу прачытаць і зна́чаньне яго абясьціць каралю. 9 Тады кароль Велшазар вельма заклапаціўся, і від быў адмяніўшыся ў яго, і панове ягоныя былі зумеўшыся.
10 З прыгоды гэтае караля а паноў ягоных караліца прышла да дому чэсьці; караліца гу́кала й сказала: „Каролю, жыві на векі! няхай думкі твае ня ўзрушаюць цябе ані від твой меніцца! 11 Ё муж у каралеўстве тваім, у каторага дух сьвятых багоў; і за дзён айца твайго знойдзены былі ў ім асьвета а розум а мудрасьць, як мудрасьць багоў, і кароль Невухаднецар, айцец твой, каролю, айцец твой, быў прызначыўшы яго за начэльніка чараўнікоў, гвездароў, Хальдэяў, вяшчуноў, 12 Бо дасканальны дух а веданьне а цямленьне зьясьняць сны, разьвязаваць загадкі і разблытаваць вузлы былі знойдзены ў тым самым Данелю, каторага кароль назваў Велтэшазар. Дык цяпер няхай гукну́ць Данеля, і ён дасьць зьясьненьне".
13 Тады прывялі Данеля да караля. Кароль гукаў і сказаў Данелю: „Ці ты тый Данель, што із сыноў палону юдэйскага, каторага кароль, айцец мой, прывёў зь Юдэі ? 14 Я чуў празь цябе, што дух багоў у табе, і асьвета а розум а дасканальная мудрасьць знойдзены ў табе. 15 І цяпер былі ўзьведзены да мяне мудрыцы, гвездары, каб прачыталі гэты напіс і зьясьнілі імне яго, але не маглі зна́чаньне гэтага слова зьясьніць імне. 6 І я чуў празь цябе, што ты можаш даваць зьясьненьні і разьвязаваць вузлы. Дык калі можаш прачытаць гэты напіс і абясьціць імне зьясьненьне, то ты будзеш адзеты ў шкарлат, і залаты ланцуг будзе на шыі ў цябе, і трэйцім у каралеўстве будзеш ра́дзіць".
17 Тады Данель адказаў і сказаў каралю: „Няхай дары твае будуць табе, надгароду ж іншаму дай, усе ж напіс прачытаю каралю і абяшчу табе зьясьненьне. 18 Ты, каролю! найвышшы Бог даў Невухаднецару, айцу твайму, каралеўства а вялічча а славу а пазор. 19 І з прычыны вялічча, што Ён даў яму, усі люды, народы й мовы лякаліся а дрыжэлі перад ім: каго хацеў, забіваў, і каго хацеў, таго пакідаў жывога; і каго хацеў, таго вывышаў, і каго хацеў, таго паніжаў. 20 Але як сэрца ягонае ўзьнялося, і дух ягоны скалянеў у пысе, ён зьведзены з каралеўскага пасаду свайго, і слава ягоная адабрана ад яго; 21 І ад сыноў людзкіх быў прагнаны, і сэрца ягонае зраўнавалася ізь зьверавым, і зь дзікі́мі асламі жыў; кармілі яго травою, як валы, і ад расы нябёснае цела ягонае мокла, пакуль ён не даведаўся, што радзе навышшы Бог каралеўства людзкое і каго хоча прызначае на яго.
22 „А ты, сыну ягоны Велшазару, не ўкарыў сэрца свайго, хоць ты ведаў усе гэта;
23 „Але супроці Спадара нябёс ты падняўся, і прынесьлі да цябе спрат дому Ягонага, і ты а панове твае, жонкі твае а мамошкі твае пілі віно зь іх, і ты хваліў багі срэбныя а залатыя, бранзовыя, зялезныя, дзярвяныя а каменныя, што ня бачаць ані чуюць, ані ведаюць; а Бога, у Каторага ў руццэ дых твой, і ў Каторага ўсі дарогі твае, ты ня ўславіў. 24 Тады была часьць рукі паслана ад Яго, і гэты напіс быў нарысаваны. 25 І гэта напіс, што напісаны: ,Мене, Мене, Тэкел, Уфарсын'. 26 Гэта зьясьненьне словаў: ,Мене' - палічыў Бог каралеўства тваё і скончыў яго; 27 ,Тэкел' -- ты зважаны на вазе́ і знойдзены недастатным; 28 ,Перэс' - падзелена каралеўства тваё і дана Мідзянам а Пэрсам".
29 Тады расказаў Велшазар, і адзелі Данеля ў шкарлат, і ўзлажылі залаты ланцуг на шыю ягоную, і агаласілі ўзглядам яго, што ён будзе трэйцім параднікам у каралеўстве.
30 Тае ж ночы Велшазар, кароль Хальдэйскі, забіты.
31 І Дар Мід заняў караяеўства ў веку шасьцьдзясят двух год.
1 Зьлюб было Дару пастанавіць над каралеўствам сто дваццацёх князёў, каторыя былі б над цэлым каралеўствам; 2 А над гэтымі трох маршалкаў, з каторых Данель першы, каб гэтыя князі здавалі лічбы ім, і каб кароль ня меў ніякае страты. 3 Тады гэты Данель пераходзіў маршалкаў а князёў, бо ў яго быў дасканальны дух, і кароль думаў пастанавіць яго над цэлым каралеўствам. 4 Тады маршалкі а князі шукалі знайсьці прыклеп супроці Данеля ўзглядам каралеўства; але ніякага прыклепу ані заганы не маглі знайсьці, бо ён быў верны, і ня былі знойдзена ў ім ніякая абмыла альбо загана. 5 Тады сказалі гэныя людзі: „Мы ня знойдзем у Данелю гэтым якога-колечы прыклепу з выняткам, што знойдзем штось супроці яго ў праве Бога ягонага".
6 Тады гэтыя маршалкі а князі зьберліся да караля і гэтак сказалі яму: „Каролю Дару, жыві на векі! 7 Зрадзіліся ўсі маршалкі каралеўства, намесьнікі а князі, скарбныя а вайводцы ўставіць каралеўскую ўставу і зрабіць моцны пастаноў, каб калі хто да трыццацёх дзён будзе маліцца малітваю да якога Бога альбо да людзіны, а не да цябе, каролю, каб быў кінены ў лявіную яму. 8 Дык, каролю, устаў забарон і падпішы ліст, каб гэта ня было зьменена подле права Мідаў а Пэрсаў, каторае ня ўзрушаецца". 9 Затым кароль Дар падпісаў ліст а забарон. 10 І як Данель даведаўся, што ліст падпісаны, ён прышоў да дому свайго (а вокны ў пакою ягоным былі адчыненыя ў кірунку на Ерузалім), клякаў трэйчы ўдзень, і маліўся, і дзякаваў Богу свайму, як рабіў гэта калісь. 11 Тады людзі гэтыя зьберліся й засьпелі Данеля, як ён маліўся а пакорна прасіў Бога свайго. 12 Тады яны дабліжыліся й казалі каралю ўзглядам забарону каралеўскага: „Ці ня ты падпісаў забарон, што кажная людзіна, каторая будзе прасіць да трыццацёх дзён у якога-колечы Бога альбо ў людзіны, а ня ў цябе, каролю, будзе кінена ў лявіную яму?" Кароль адказаў і сказаў: „Праўдзівае гэта слова, каторае подле права Мідаў а Пэрсаў не мяняецца". 13 Тады яны адказалі й сказалі перад каралём: „Гэны Данель, што із сыноў палону Юдэйскага, не паважае цябе, каролю, ані пастанову, каторы ты падпісаў, але трэйчы ўдзень чыне малітву сваю". 14 Як кароль пачуў гэтыя словы, было яму вельмі няпрыемна, і пастанавіў у сэрцу сваім вывальніць Данеля, і стараўся аж да заходу сонца вывальніць яго. 15 Тады тыя людзі зьберліся да караля і сказалі каралю: „Ведай, каролю, што подле права Мідаў а Пэрсаў ніякі забарон ані ўстава, пастаноўленыя каралём, ня маюць быць зьменены". 16 Тады кароль расказаў, і прывялі Данеля, і кінулі ў лявіную яму. Кароль адказаў і сказаў Данелю: „Бог твой, Катораму ты служыш кажначасна, вывальне цябе". 17 І прыне́сьлі камень, і палажылі на адтуліну ямы, і кароль запячатаваў яе жуковінаю сваёй і жуковінаю паноў сваіх, каб расказаньне ўзглядам Данілы не магло быць зьменена.
18 Адлі кароль адышоў да палацу свайго і правёў ноч постуючы, і ня прыносілі музыцкіх снадзяў да яго, і сон адышоў ад яго. 19 Тады кароль устаў золкам і хапліва пашоў да лявінае ямы. 20 І, падышоўшы да ямы, крыкнуў жаласным голасам Данелю, і адказаў кароль, і сказаў Данелю: „Данелю, слуга Бога жывога, ці Бог твой, Катораму ты кажначасна служыш, змог вывальніць цябе ад лявоў?" 21 Тады сказаў Данель каралю: „Каролю, жыві на векі! 22 Бог мой паслаў Ангіла Свайго і зачыніў ляпы лявоў, каб яны не пашкодзілі імне, бо як перад Ім нявіннасьць была́ знойдзена ў імне, так і табе, каролю, я не зрабіў ніякае шкоды". 23 Тады кароль надзвычайна ўсьцешыўся зь яго і расказаў, каб вывялі Данеля зь ямы; дык Данель быў выняты зь ямы, і ніякае шкоды не знайшлі на ім, бо ён верыў у Бога свайго. 24 І кароль расказаў, і прывялі тых людзёў, што зьвінавалі Данеля, і кінулі ў лявіную яму, іх, дзеці іхныя а жонкі іхныя; і не дасяглі яны далоўя ямы, як апанавалі іх лявы і разарвалі ўсі косьці іхныя.
25 Тады кароль Дар напісаў усім людам, народам і мовам, што жылі на ўсёй зямлі: „Супакой хай множыцца вам! 26 Ад мяне выданы пастаноў, каб у кажнай дзяржаве каралеўства майго людзі дрыжэлі а баяліся Бога Данелявага, бо Ён Бог жывы, вечнаіснуючы, і каралеўства Ягонае ня будзе зьнішчана, і ўлада Ягоная аж да канца. 27 Ён вывальняе а выбаўляе, і дзее знакі а чудосы на небе й на зямлі, Ён вывальніў Данеля ад лявоў". 28 Дык гэты Данель меў дасьпех за дзяржавы Дара і за дзяржавы Кіра Пэрскага.
1 Першага году Велшазара, караля Бабілёнскага, Данель сьніў сон і відзеў відзені галавы свае на ложку сваім; тады ён запісаў гэны сон і расказаў істасьць справы.
2 Данель адказаў і сказаў: „Я відзеў у сваёй відзені ночы, і вось, чатыры вятры нябёсныя ваявалі на вялікім мору, 3 І чатыры вялізманыя зьвяры вышлі з мора, розныя адзін ад аднаго. 4 Першы як леў, але ў яго арліныя крылы. Як я глядзеў, крылы ягоныя былі адарваныя, і ён быў падняты ізь зямлі, і пастаноўлены на дзьве нагі, як людзіна, і сэрца людзкое было дана яму. 5 І во яшчэ другі зьвер, падобны да медзьвядзя, падняўся з аднаго боку, і тры скабы ў роце ў яго, меж зубоў ягоных; і гэтак сказалі яму: ,Устань, жары шмат мяса'. 6 Адлі я глянуў і бачу - яшчэ адзін, як леапард, у каторага на хрыбце чатыры птушыныя крылы; у зьвера былі таксама чатыры галавы, і ўлада была дана яму. 7 Потым я відзеў у ночных відзенях, і во - чацьверты зьвер, жахлівы а страшны а дужы надзвычайна; у яго вялікія зялезныя зубы; ён жэр а ірваў, астачу ж таптаў нагамі сваімі; ён быў накшы ад іншых зьвяроў, што былі перад ім, і дзесяць рог у яго. 8 Я назіраў рогі, і вось, адзін рог малы зьявіўся меж іх, перад каторым тры першыя рогі былі вырваны з карэньням, і вось, у гэтага рогу вочы, як вочы людзіны, і рот, што вымаўляў вялікія словы. 9 Назіраў я, аж пастаноўлены пасады, і Спрадвечны дзён сеў; адзецьце на Ім белае, як сьнег, і валасы на галаве Ягонай - як чыстая воўна; пасад Ягоны - агняное полымя, колы ягоныя - палаючае цяпло. 10 Агняны цурэй выцек а разьліўся перад Ім; тысяча тысячаў служылі Яму, і дзесяць тысячаў дзесяткоў тысячаў стаялі перад Ім; суд сеў, і рашчыніліся кнігі. 11 У відзені відзеў я тады, што за вялікія словы, каторыя гу́каў рог; відзень відзеў я, што зьвер быў забіты, і зьнішчана цела ягонае, і перадана полымені цяпла. 12 Што да засталых зьвяроў, то ўлада ў іх была адабрана, але жыцьцё іхнае працягнена да року а часу. 13 Бачыў я ў ночных відзенях, і вось, болкамі нябёсным! быццам Сын людзкі быў прышоўшы да Старога Днямі, да Яго. 14 І была́ дана Яму ўлада а слава а каралеўства, каб усі люды, народы й мовы служылі Яму; ўлада Ягоная - ўлада вечная, каторая ня мінець, і каралеўства Ягонае ня будзе зьнішчана.
15 „Я, Дане́ль, зьне́марасьціўся ў духу сваім у целе, і відзені галавы мае пару́шыліі мяне. 16 Я дабліжыўся да аднаго з тых, што блізка стаялі, і папытаўся ў яго праўды праз усе гэта, і ён гутарыў з імною, і абясьціў імне значаньне гэтых рэчаў. 17 ,Гэтыя вялікія зьвяры, каторых чатыры - чатыры караля, што паўстануць ізь зямлі. 18 Але адзяржаць каралеўства сьвятыя Навышняга і будуць дзяржаці каралеўства на векі, на векі а векі'.
19 „Тады я хацеў даведацца праўды праз чацьвертага зьвера, што розьніўся ад усіх іншых, быў надзвычайна страшны, ізь зялезнымі зубамі а бранзовымі капцюрамі, жэр а трышчыў, астачу ж таптаў нагамі сваімі, 20 І зь дзесяцьма рагамі на галаве сваёй, і праз другога, што прышоў, і перад каторым палі тры, у каторага розе былі вочы й рот, што гу́каў вялікае, каторы выглядаў дужшым за сяброў сваіх.
21 „Я глядзеў, як гэны рог пачаў вайну ізь сьвятымі і перамагаў іх, 22 Пакуль ня прышоў Стары днямі, і суд быў даны сьвятым Навышняга, і настала пара, каб сьвятыя адзяржалі каралеўства.
23 „Гэтак ён сказаў: ,Чацьверты зьвер - чацьвертае каралеўства будзе на зямлі, накшае ад усіх каралеўстваў, і будзе жэрці ўсю зямлю, і таптаць яе, і мяжджуліць. 24 А дзесяць рог значаць, што з гэнага каралеўства паўстане дзесяць каралёў, просьле іх паўстане адзін, накшы ад першых, і паніжа трох каралёў. 25 І будзе гу́каць словы на Навышняга, і нікбіць сьвятых Навышняга, і падумае адмяніць поры а права, і яны будуць адданы ў руку́ яму на час, часы а паў часу.
26 „ ,Але сядзе суд, і адыймуць у яго ўладу, каб згубіць а зьнішчыць да канца. 27 Каралеўства ж а ўлада а вялічча каралеўства пад цэлым небам будзе люду сьвятых Навышняга, Каторага каралеўства - каралеўства вечнае, і ўсі дзяржавы будуць служыць Яму і слухаць Яго'.
28 „Дагэтуль канец справе. Што да мяне, Данеля: думкі мае вельма палохалі мяне, і від мой адмяніўся ў імне; але я захаваў справу ў сэрцу сваім".
1 Трэйцяга году дзяржавы караля Велшазара відзень зьявілася імне, імне, Данелю, просьле гэнае, што зьявілася імне на пачатку. 2 І відзеў я ў відзені, і сталася, як я відзеў, што я ў Сусе, у палацу, каторы ў краіне Еламскай, і я відзеў у відзені, і я быў ля цур'я Улаю. 3 Тады я ўзьняў вочы свае і ўвідзеў: і вось, стаяў перад ракою баран; у яго рогі, ды рогі вялікія, але адзін большы за другі, і большы вырас пасьлей. 4 Я бачыў, што баран бадзецца на захад, і на поўнач, і на паўдня, ажно ніякі зьвер ня можа вытрываць перад ім, і нікога няма вывальніць ад яго; але ён рабіў подле волі свае і стаў вялікі. 5 І, як я разважаў, вось, казёл ішоў із захаду па відзе ўсяе зямлі і не датыкаўся зямлі; у гэтага казла тырчэў рог меж аччу. 6 І йшоў да рагатага барана, каторага я відзеў стаячага перад ракою, і пабег на яго ў шале сілы свае. 7 І я відзеў, што ён дабліжыўся да барана, і ўзлаваўся на яго, і боў яго, і зьбіў абодва рагі ягоныя; і ня было сілы ў барана ўстоіць супроці яго, але ён паваліў яго на зямлю і патаптаў яго; і ня было нікога вывальніць барана ад яго. 8 Затым казёл вырас вельма вялікі. І як ён падужэў, вялікі рог зламіўся, а вырасьлі выгляды чатырох замест яго на чатыры вятры нябёс. 9 І з аднаго зь іх вырас малы рог, каторы надзвычайна разросся на паўдня, на ўсход і да славутае зямлі. 10 І вырас аж да войска нябёснага, і ськінуў на зямлю з тога войска а з гвездаў, і патаптаў іх. 11 Нават із Князям войска раўнаваўся, Каторага штадзенныя аброкі былі аддалены, і месца сьвятыні Ягонае закінена. 12 І войска было дана яму супроці кажначаснага аброку з прычыны выступу, і ён кі́нуў праўду на зямлю, дзеяў і меў дасьпех.
13 І пачуў я, як адзін сьвяты гу́каў, і сказаў адзін сьвяты камусь, каторы гу́каў: „Пакуль будзе відзень праз кажначасныя аброкі й выступ спустошаньня, пакуль сьвятыня а войска будуць таптаны нагамі?" 14 І сказаў імне: „Да дзьвюх тысячаў трыста вечароў і раніцаў; і аправена будзе сьвятыня".
15 І сталася, як я, Данель, відзеў відзень і шукаў зразуменьня, тады, вось, стала перад імною бы людзка́я хорма. 16 І я пачуў людзкі голас з пасярод Улал, што гу́каў а сказаў: „Гаўрэлю! дай зразумець гэтаму відзень". 17 Ён падышоў блізка да тога месца, ідзе я стаяў, і як ён прышоў, я спалохаўся і паў на від свой; і сказаў ён імне: „Зразумей, сыну людзкі, што да часу канца гэта відзень". 18 І як ён гу́каў з імною, я быў у глыбокім сьне зь відам сваім да зямлі; і ён даткнуўся да мяне, і пастанавіў мяне на месцу маім, 19 І сказаў: „Вось, абяшчу табе, што будзе на апошнім канцу абурэньня, бо канец станецца ў прызначаным часе.
20 „Баран, каторага ты відзеў з рагамі - каралі Мідзкі а Пэрскі. 21 А касматы казёл - кароль Грэцкі; а вялікі рог меж аччу ў яго - першы кароль. 22 Што ён зламіўся, замест яго паўсталі чатыры - чатыры каралеўствы паўстануць із народу, але ня ізь сілаю ягонаю.
23 „А ў вапошнім часе каралеўства іхнага, як выступнікі ўзыйдуць на верх, паўстане кароль гарэзнага віду, навытыраны ў падходах. 24 І ён умацуецца, але ня собскага моцаю, і на дзіва будзе нішчыць, і будзе дасьпяваць а дзеяць, і нішчыць будзе дужых а люд сьвяты. 25 І, дзякуючы розуму ягонаму, будзе дасьпешнаю ашука ў руццэ ягонай, і ўзьвялічыцца ён у сэрцу сваім, і ў часе міру шмат каго загубе, паўстане супроці Князя каралёў, але бяз рукі будзе зломлены. 26 І відзень празь вечар і раніцу, што сказана, праўдзівая; але ты заткні гэтую відзень, бо яна за шмат дзён''.
27 І я, Данель, заняўздолеў, і быў хворы колькі дзён, потым устаў і займаўся справамі каралеўскімі; і быў я зумеўшыся зь відзені, але ніхто гэтага не разумеў.
1 Першага году Дара Агасуеронка, з насеньня мідзкага, каторы караляваў над каралеўствам Хальдэйскім, 2 Першага году дзяржавы ягонае, я, Данель, уцяміў з кніг лік год, праз каторыя было слова СПАДАРОВА Ярэме прароку, што выпаўняцца семдзясят год спустошаньню Ерузаліму. 3 І зьвярнуў я від свой да Спадара Бога, каб шукаць малітваю а маленьнямі, у посьце а зрэбніне а попеле. 41 маліўся СПАДАРУ, Богу свайму, і спавядаўся, і сказаў: „Малю, Спада́ру, БОЖА вялікі а страшны, што заховуеш змову а міласэрдзе да тых, што любяць Цябе, і дзяржаць расказаньні Твае! 5 Ізграшылі мы і зрабілі бяспраўе, і зрабілі нягодна, і паўсталі, нават адступіўшы ад расказаньняў Тваіх і ад судоў Тваіх; 6 і ня слухалі мы слугаў Тваіх, прарокаў, каторыя гу́калі імям Тваім каралём нашым, князём нашым а бацьком вашым а ўсяму люду зямлі. 7 У цябе, Спадару, справядлівасьць, а ў нас на відах сорам, як цяпер, у кажнага Юдэя, і ў жыхараў Ерузаліму, і ў вусіх Ізраялян, блізкіх і далёкіх, у вусіх краёх, куды Ты піхнуў іх за выступы іхныя, што яны выступілі супроці Цябе. 8 СПАДАРУ, сорам на відах у нас, у нашых каралёў, у нашых князёў, у нашых бацькоў, бо мы ізграшылі супроці Цябе. 9 У Спадара, Бога нашага, жаласьлівасьць а дараваньне, дарма́ што мы паўсталі супроці Яго, 10 І ня слухалі голасу СПАДАРА, Бога нашага, каб хадзіць у пра́вах Ягоных, што Ён даў перад намі слугамі Сваімі, прарокамі. 11 І ўвесь Ізраель узрушылі права Твае і адвярнуліся, каб ня слухаць голасу Твайго; затым кляцьба вылілася на нас і прысяга, напісаныя ў праве Масея, слугі Божага, бо мы ізграшылі супроці Яго. 12 І споўніў Ён слова Свае, што казаў да нас а на судзьдзяў нашых, што судзілі нас, навёўшы на нас вялікае ліха; як дзеялася пад усім небам, як зьдзеялася над Ерузалімам. 13 Як напісана ў праве Масеявым, стрэла нас усе гэтае ліха; не маліліся мы, адылі, СПАДАРУ, Богу нашаму, каб адвярнуцца нам ад бяспраўя свайго і ўцяміць праўду Тваю. 14 Затым СПАДАР чукава глядзеў на гэта ліха і навёў яго на нас, бо СПАДАР, Бог наш, справядлівы ў вусіх учынках Сваіх, што Ён чыне, бо мы ня слухалі голасу Ягонага. 15 І цяпер, Спада́ру, Божа наш, што вывеў люд Свой ізь зямлі Ягіпецкае рукою моцнаю і зрабіў Сабе імя, як сядні, мы ізграшылі, мы нягодна зрабілі. 16 Спада́ру! подле ўсяе справядлівасьці Твае няхай жа адвернуцца гнеў Твой а абурэньне Твае ад места Твайго Ерузаліму, сьвятое гары Твае, бо за грахі нашы а за бяспраўі айцоў нашых Ерузалім а люд Твой у грэбаваньню ў вусіх, што навокал нас. 17 Дык цяпер, пачуй, Божа наш, малітву слугі Свайго а мальбу ягоную і зазьзяй відам Сваім на сьвятыню Сваю, што спустошана, дзеля Спадара. 18 Нахіні, Божа мой, вуха Сваё й пачуй, адчыні вочы Свае й глянь на спустошаньні нашы а на места, названае імям Тваім, бо ня дзеля нейкае справядлівасьці нашае кладзем перад Табою маленьні нашы, але дзеля вялікага міласэрдзя Твайго. 19 Спадару! пачуй; Спадару! даруй; Спадару! ўважай і чыні. не адвалакай дзеля Сябе, Божа мой; бо імя Твае мянуецца на месьце Тваім і на людзе Тваім".
20 І пакуль я гу́каў а маліўся, і спавядаўся з грэху свайго а, з грэху люду свайго, і пакладаў мальбу сваю перад СПАДАРОМ, Богам сваім, за сьвятую гару Бога свайго, - 21 І пакуль я гу́каў у малітве, муж тый Гаўрэль, каторага я бачыў у відзені спачатку, ўборзьдзе прыляцеў, даткнуўся да мяне каля часу вячэрнага аброку, 22 І даў імне разумець, і размаўляў з імной, і сказаў: „Данелю, цяпер я вышаў даць табе навытыраньне разуменьня. 23 На пачатку маленьня твайго вышла слова, і я прышоў абясьціць, бо ты жаданы; дык зразумей слова і разумее відзень.
24 „Семдзясят тыдняў прызначана люду твайму а месту Сьвятому твайму, каб скончыць выступ, і запячатаваць грэх, і ласку ўчыніць узглядам бяспраўя, і прынесьці вечную справядлівасьць, і запячатаваць відзені а прароку, і памазаць Сьвятое Сьвятых. 25 Дык ведай а разумей: ад выхаду слова аднавіць а збудаваць Ерузалім да Месіі Князя мінець сем тыдняў а шасьцьдзясят два тыдні, і будуць адноўлены а адбудава́ны вуліца а мур, нават у часох уціску. 26 І за шасьцьдзясят два тыдні жыцьцё Месіі будзе сьцята, але не за Самога Сябе, а места а сьвятыню зьнішча люд князя, каторы прыйдзе, і канец яго з паводкаю, і да канца вайны наканаваны спустошаньні. 27 І ўмацуе змову шмат каму пераз адзін тыдзень, і ў палавіцы тыдня спыне аброк а хлебны аброк, і на крыле агідаў будзе пустошыць, і аж да сканчэньня а накававаньвя выльлецца на спустошанае".
1 Трэйцяга году Кіра, караля Пэрскага, было аб'яўлена слова Данелю, каторага імя было Велтэшазар; і слова праўдзівае, і вайна вялікая; і ён зразумеў слова, і меў зразуменьне відзені. 2 Тых дзён я, Данель, быў у жалобе тры поўныя тыдні. 3 Хлеба ня еў, ані мяса, ані віно ня йшло ў рот мой, і ня ма́сьціў сябе, пакуль ня выпаўніліся тры тыдні.
4 І дваццаць чацьвертага дня першага месяца, як я быў ля берагу вялікае ракі, каторая Тыгра, 5 І ўзьняў я вочы свае, і глядзеў, і ўвідзеў, і вось, людзіна, адзеўшыся ў ляньніну́, і сьцёгны ейныя паперазаныя шчырым золатам із Уфазу. 6 І цела ейнае - як бэрыл, і від ейны - як выгляд маланьні і вочы ейныя - як полымя цяпла, і цэўі ейныя, і ногі ейныя - колеру палерававае бронзы, і гук словаў ейных - як гук множасьці. 7 І я, Данель, адзін відзеў гэтую відзень, а людзі, што былі з імною, ня відзелі гэтае відзені; але вялікая дрыгота напала на іх, ажно яны ўцяклі, каб схавацца. 8 Дык я застаўся адзін і відзеў гэтую вялікую відзень, і ня стала сілы ў імне, бо ўрода мая адмянілася ў імне аж да зьнішчэньня. 9 І чуў я голас словаў ягоных; і як я пачуў голас словаў ягоных, тады я быў у глыбокім сьне на відзе сваім і на відзе сваім да зямлі. 10 І вось, рука даткнулася да мяне і закранула мяне па каленях маіх і па далонях рук маіх. 11 І сказаў ён імне: „Данелю, мужу жаданы, зразумей словы, што я скажу табе, і стань проста, бо да цябе я пасланы цяпер". І як ён казаў гэтае слова імне, я стаяў дрыжачы. 12 Тады сказаў ён імне: „Ня бойся, Данелю, бо зь першага дня, што ты пастанавіў сэрца свае да зразуменьня і паніжыўся перад Богам сваім, словы твае былі пачуты, і я прышоў дзеля словаў тваіх; 13 Але князь Пэрскага каралеўства стаяў супроці мяне дваццаць адзін дзень; гля, адылі, Міхайла, адзін ізь першых князёў, прышоў памагчы імне, і я заставаўся там каля князёў Пэрскіх. 14 Цяпер я прышоў даць табе зразумець, што прыгодзіцца люду твайму апошніх дзён, бо відзень на шмат дзён яшчэ.
15 І як ён гу́каў гэткія словы, я спусьціў від свой далоў і занямеў. 16 І вось, бы падобнасьць сыноў людзкіх даткнулася да вуснаў маіх, і я адчыніў рот свой, і гу́каў, і сказаў таму, хто стаяў супроці мяне: „Спадару мой, ад відзені болі мае абярнуліся на мяне, і я не задзяржаў сілы. 17 Бо як можа гэты слуга спадара майго размаўляць із гэтым спадаром маім? бо што да мяне, адразу не засталося сілы ў імне".
18 Тады йзноў даткнуўся на выгляд бы чалавек і пасілі́ў мяне, 19 І сказаў: „Ня бойся, жаданы мужу! супакой табе; мацуйся а мацуйся". І як ён казаў імне, я падужэў і сказаў: Кажы, спада́ру мой, бо ты пасілі́ў мяне". 20 І ён сказаў: „Ці ведаеш ты, чаму я прышоў да цябе ? І цяпер я зьвярнуся ходацца з князям Пэрскім; і я выйду, і гля, прыйдзе князь Грэцкі. 21 Пакажу я, адылі, табе, што зацемлена ў Пісьме праўды; і ніхто ня сі́ліцца з імною ў гэтым, адно Міхайла, князь вашы.
1 „Таксама я першага году Дара Мідзкага стаў, каб умацаваць а пасіліць яго. 2 І цяпер скажу табе праўду: абач, паўстануць яшчэ тры каралі ў Пэрсі; і чацьверты пярэйдзе ўсіх багацьцям сваім, і як ён умацуецца багацьцям сваім, узруша ўсіх на каралеўства Грэцкае. 3 І магутны кароль паўстане, што будзе радзіць зь вялікаю уладаю і будзе рабіць подле волі свае. 4 І як ён паўстане, каралеўства ягонае будзе зломлена й будзе падзелена на чатыры вятры нябёсныя, ды ня меж патомкаў ягоных ані з уладаю тых, што яго ра́дзілі, бо каралеўства ягонае будзе вырвана з карэньням, нават да іншых побач гэтых.
5 „І ўмацуецца кароль паўднявы, і з князёў ягоных, і ён будзе дужшы за яго, і будзе мець уладу, і ўлада ягоная - ўлада вялікая.
6 „І ў канцу год яны пасваячацца, бо дачка паўднявога караля прыйдзе да караля паўночнага зрабіць паправу; але яна не адзяржыць сілы ў руццэ, і ён ня вытрывае ані цаўё ягонае, але яна будзе выдана, і прыданыя ейныя, і тый, каторага яна нарадзіла, і тый, што сіліў яе тых часоў.
7 „Але з атожылы карэньня ейнага паўстане на месца ягонае, каторы прыйдзе з войскам, і ўвыйдзе ў вумацаваньні паўночнага караля, і заладзе зь ім справу, і нераможа яго. 8 І перавязець таксама да Ягіпту ў палон багі іхныя з вылітымі балванамі іхнымі, з дарагім судзьдзям іхным, срэбным а залатым; і ён будзе трываць больш год, чымся кароль паўночны.
9 „Дык кароль паўднявы прыйдзе да каралеўства, зьвернецца да зямлі свае. 10 Сынове ягоныя, адылі, узброяцца і зьбяруць множасьць вялікіх сілаў, і адзін напэўна пойдзе, і разальлецца, і пройдзе, тады зьвернецца й будзе націскаць на ўмацаваньні ягоныя. 11 І ўзлуецца паўднявы кароль, і выступе, і будзе біцца зь ім, з каралём паўночным, і выставе вялікую множасьць, і множасьць будзе дана ў руку́ ягоную. 12 Як зьбярэць тую множасьць, узьнімецца сэрца ягонае, і ён ськіне далоў шмат якіх дзесяць тысячаў, адылі, не падужэе;
13 „Бо кароль паўночны зьвернецца і выставе множасьць большую за ранейшую, і напэўна прыйдзе ў канцу часоў, нават год, зь вялікім войскам і зь вялікім багацьцям. 14 І тых часоў шмат якія паўстануць супроці караля паўднявога, і глабаньнікі зь люду твайго падыймуцца, каб выпаўнілася відзень, але яны паваляцца.
15 „Дык кароль паўночны прыйдзе, і насыпе вал, і пераможа абароннае места, і цэўі паўдня ня вытрываюць, ані выборны люд ягоны, ані дужасьць ня вытрывае. 16 Але тый, што прыйдзе на яго, будзе дзеяць самадумам, і ніхто не спрацівіцца яму; і стане ў пазорнай зямлі, што рукою ягонаю будзе зьнікбена. 17 І зьверне від свой, каб увыйсьці ізь сілаю ўсяго каралеўства, і пасьцівыя зь ім, гэтак зробе; і дасьць дачку жанок на згубу яе, але яна ня стане на баку ягоным ані будзе за яго.
18 „І зьверне від свой да абтокаў, і пераможа шмат якіх; але спыне князь зробленую ім ганьбу і нават зьверне ганьбу назад на яго самога. 19 Тады зьверне від свой да гораду собскае зямлі, але спатыкнецца а паваліцца, і ня знойдуць. 20 Тады паўстане на месца ягонае зьбіраньнік падачкаў у славе каралеўскай, але за колькі дзён будзе зломлены, не ад гневу ані ў бітве́.
21 „І на месца ягонае паўстане няслаўны, катораму не дадуць каралеўскае сьці; але ён ціха прыйдзе й лёсткамі ўмацуе каралеўства. 22 І цэўямі ягонымі, як паводкаю, заліты будуць ім і патрышчаны; але, таксама князь змовы. 23 І, пасябраваўшы зь ім, ён будзе тарнаваць ізрадзтва, бо ён узыйдзе а ўмацуецца з малым народам. 24 Увыйдзе ён на супакойныя а ўродлівыя месцы краю і зробе, чаго не рабілі айцове ягоныя ані айцове айцоў ягоных; здабытак а гла́бань а багацьце раськіне ім, і праз гарады задумае думкі, адно да часу.
25 „І ўзруша сілу сваю й сэрца сваё зь вялікаю сілаю на караля паўднявога, і кароль паўднявы выступе на бітву́ зь вельма вялікім а дужым войскам, але ня ўстое, бо абдумаюць на яго думы. 26 Бо тыя, што ядуць дзель ежы ягонае, зломяць яго, і войска ягонае разальлецца, і шмат паваліцца забітых.
27 І сэрцы абодвых гэтых каралёў будуць рабіць ліха, і яны будуць гукаць ману за адным сталом, але ня будуць мець дасьпеху, бо канец яшчэ адкладзены на прызначаны час. 28 І зьвернецца ён да свае зямлі зь вялікім багацьцям, і сэрца ягонае супроці сьвятое змовы, і зробе, і зьвернецца да зямлі свае. 29 На прызначаны час зьвернецца і прыйдзе на паўдня; і ня будзе, як ранейшае і як апошняе;
30 „Бо прыйдуць супроці яго караблі Кітымскія, і ён зьне́марасьціцца, і зьвернецца, і будзе абурыўшыся на сьвятую змову; і зробе, і зьвернецца, і будзе мець разуменьне з тымі, што пакінулі сьвятую змову. 31 І паўстануць ад яго дужшыя, каторыя збудзеняць сьвятыню, гэты горад, аддаляць кажначасныя аброкі і пастановяць агіду спустошаньня. 32 І таковых, што нягодна дзеюць да змовы, ён улабуне лёсткамі, але люд, што знае Бога свайго, умацуецца й будзе дзеяць. 33 І разумныя меж люду дадуць разуменьне шмат каму, паваляцца, адылі, і ад мяча й ад полымені, у палоне а ў глабані шмат дзён. 34 І, як будуць валіцца, будуць спадзявацца малое памогі; шмат хто, адылі, прылучыцца да іх падлыжна. 35 І з тых разумных будуць валіцца, каб пералітаваць іх а ачысьціць а выбяліць аж да пары канца, бо яшчэ патрывае да прызначанага року.
36 „І кароль будзе дзеяць самадумам, і вывыша́цца, і ўзьвяліча́цца над кажным богам і над БОГАМ багоў, і будзе гу́каць дзіўствавае, і будзе мець дасьпех, пакуль ня зьдзеецца абурэньне, бо накававанае станецца. 37 І на багоў айцоў сваіх ён ня будзе зважаць, ані на жаданьне жанок, ані на якога-колечы бога будзе зважаць, бо ўзьвялічыцца над усім. 38 Але бога гарадоў на месцу яго будзе сьціць, ды бога, каторага ня зналі айцове ягоныя, ён будзе сьціць золатам а срэбрам а дарагім каменьням а прыемнымі рэчмі. 39 І зробе з наймацнейшымі гарадамі, як із чужымі багамі; тым, што яго прызнаюць, ён памножа чэсьць, прызнача іх за дзяржаўцаў над шмат кім і падзеле зямлю за плату.
40 „І ў часе канчатку гэтага часу стыкнецца зь ім кароль паўднявы, і, як бура, пойдзе на яго кароль паўночны зь цялежкамі а коньнікамі а з чысьленымі караблямі, і ўвыйдзе ў землі, і зальле, і пярэйдзе. 41 І прыйдзе ён да пазорнае зямлі, і шмат якія спатыкнуцца; але гэтыя ўцякуць ад рукі ягонае: Едом а Моаў а галоўныя із сыноў Амонавых. 42 І выцягне руку́ сваю на краі, і зямля Япіпецкая ня будзе на ўцекі. 43 І ён будзе мець уладу над залатымі а срэбнымі скарбамі і над жаданымі рэчмі Ягіпту; і Лібяне, і Ефіопляне пойдуць за ім. 44 Але ведамкі з усходу й поўначы зьне́марасьцяць яго, дык пойдзе ён у вялікай злосьці губіць а пустошыць шмат каго. 45 І разапнець палацовыя буданы свае меж мораў і пазорнае Сьвятое гары, і прыйдзе да канца свайго, і ня будзе яму памачніка́.
1 "І паўстане ў тым часе Міхайла, вялікі князь, што заступаецца за сыноў люду твайго; і настане гаротны час, якога ня бывала адгэнуль, як існуе народ, дагэтуль; і ў тым часе люд твой уцячэць, кажны знойдзены запісаным у кнізе.
2 „І шмат хто ізь сьпячых у пыле зямлі прачхнуцца, гэтыя да жыцьця вечнага, а гэныя на сорам, вечнае грэбаваньне. 3 І разумныя будуць зьзяць, як бліск нябёсны, і тыя, што прывядуць да праўды шмат каго - як зоры, на векі а векі.
4 „Але ты, Данелю, замкні словы гэтыя і запячатуй кнігу аж да часу канца; шмат хто прабяжыць туды-сюды, і памножыцца веданьне".
5 І глянуў я, Данель, і вось, стаяла іншых двух, адзін на гэтым баку берагу ракі, а другі на гэным баку берагу ракі. 6 І сказаў мужу ў ляньніне́, што над вадою ракі: „Калі будзе канец гэтым чудосам?"
7 І пачуў я мужа ў ляньніне́, што быў над вадою ракі, як ён падняў правіцу сваю й лявіцу сваю к небу і прысягнуў Жывучым вечна, што да часу, часоў а палавіцы, і як скончыцца расьцярушэньне сілы сьвятога люду, тады ўсе гэта будзе здойсьнена. 8 І я пачуў, але не зразумеў, тады сказаў: „Спадару мой! што за канец гэтаму?"
9 І ён сказаў: „Ідзі, Данелю, бо словы замкнёныя а запячатаваныя аж да часу канца. 10 Шмат хто будзе ачышчаны а выбелены а вылітаваны; нягодныя, адылі, будуць рабіць нягодна, і ніхто зь нягодных не зразумее, але разумныя зразумеюць. 11 І ад часу адда́леньня кажначаснага аброку і пастанаўленьня агіды спустошаньня мінець тысяча дзьвесьце дзевяцьдзясят дзён.
12 „Дабраславёны, хто дачакае а дойдзе да тысяча трыста трыццаць пятага дня.
13 „Але ты йдзі да канца, і супачынеш, і паўстанеш да свае долі ў канцу дзён".
1 Слова СПАДАРОВА, што было Госі Беронку за дзён Узі, Ёфама, Агаза, Гэзэкі, каралёў Юдэйскіх, і за дзён Еровоама Ёашонка, караля Ізраельскага. 2 Пачатак слова СПАДАРОВАГА Госям.
І сказаў СПАДАР Госі: „Ідзі, вазьмі сабе жонку зь бязуляў і дзеці зь бязулства, бо зямля надта бязулствавала, адыходзячы ад СПАДАРА". 3 І пайшоў ён, і ўзяў Гомер Дыў-Лаімішку; і яна зачала́, і нарадзіла яму сына. 4 І сказаў СПАДАР яму: „Назаві імя ягонае Езрэель, бо яшчэ крыху, і Я спаганю кроў Езрэеля на доме Егавым, і спыню каралеўства дому Ізраелявага. 5 І станецца таго дня, што я патрышчу лук Ізраеляў у даліне́ Езрэелявай".
6 І зачала́ яна ізноў, і сказаў яму: „Назаві імя ейнае: Ло-Ругама, бо наперад Я ня буду спагадаць дому Ізраеляваму, каб, даруючы, дараваў ім. 7 А дом Юдзін я пажалею а выбаўлю іх СПАДАРОМ, Богам іхным, а ня выбаўлю іх лукам, ані мячом, ані бітвою, ані коньмі, ані коньнікамі".
8 Адвучыўшы Ло-Ругаму, яна зачала а нарадзіла сына. 9 І сказаў: „Назаві імя ягонае: Лоамі, бо вы ня люд Мой, і я ня буду вашым".
10 яшчэ будзе лік сыноў Ізраелявых, як пясок морскі, каторага нельга памераць ані палічыць; і станецца, замест тога, што казалі ім: „Вы ня люд Мой", скажуць ім: „Вы сынове БОГА жывога". 11 І зьбяруцца разам, і прызначаць сабе аднаго за галаву, і ўзыйдуць ізь зямлі; бо вялікі дзень Езрэеляў.
1 „Кажыце братом вашым: „Аммі" і сёстрам вашым: „Ругама". 2 Правуйцеся з маткаю вашаю, правуйцеся, бо яна ня жонка Імне, ані Я муж ёй, каб яна адда́ліла бязулства ізь віду свайго і чужалоства з памеж пелькаў сваіх. 3 Каб Я ня выставіў яе аголенаю і не пастанавіў яе як у дзень, калі яна нарадзілася, і не зрабіў яе, як пустыню і не абярнуў яе ў сухую зямлю, і не замарыў яе смагаю. 4 І сыноў ейных не пажалею, бо яны сыны бязулства; 5 Бо маці іхная бязулствавала; тая, што радзіла іх, зрабіла ганебна; бо яна казала: ,Пайду за палюбоўнікамі сваімі, што даюць хлеб імне й ваду імне, воўну імне а лён імне, аліву імне а напіткі імне', 6 Затым, вось, Я загараджу дарогу тваю цернямі і агараджу агарожаю яе, і сьцежак сваіх яна ня знойдзе. 7 І пажанецца за палюбоўнікамі сваімі, але не дажанець іх; і будзе шукаць іх, але ня знойдзе і скажа: ,Пайду й зьвярнуся да свайго першага мужа, бо тады было імне лягчэй, чымся цяпер'. 8 Бо яна ня ведала, што Я даваў ёй збожжа а вінны сок а аліву, і памножыў ёй срэбра а золата, з каторага яны зрабілі аброк Ваалу. 9 Затым зьвярнуся і адбяру збожжа Сваё часу яго, і вінны сок Свой упару яго, і выратую воўну Сваю а лён Свой, даны
накрываць голасьць ейную. 10 І цяпер адкрыю сорам ейны на ачох палюбоўнікаў ейных, і ніхто ня вывальне яе з рукі Мае. 11 І спыню ўсю весялосьць ейную, сьвяты ейныя, маладзікі ейныя а сыботы ейныя а ўсі ўрочыстыя поры ейныя. 12 І спустошу віны ейныя а фіґі ейныя, праз каторыя яна кажа: ,Гэта заплата мая, што далі імне палюбоўнікі мае'; а Я абярну іх у лес, і зьвяры палявыя зьядуць іх. 13 І даведаюся да яе за дні Ваалам, калі яна кадзіла ім, і прыбіралася завушніцамі а кралямі, і хадзіла за палюбоўнікамі сваімі, а Мяне забылася, агалашае СПАДАР.
14 „Затым, вось, і Я прынаджу яе, і павяду яе на пустыню, і буду гукаць да сэрца ейнага. 15 І дам ёй стуль вінныя народы і даліну́ Ахор дзеля дзьвярэй надзеі; і яна будзе пяяць там, як за дзён маладосьці свае і як у дзень, як узышла ізь зямлі Ягіпецкае.
16 „І будзе таго дня, агалашае СПАДАР, будзеш гука́ць Мяне: ,Мужу мой', але ня будзеш гука́ць Мяне: ,Ваале'. 17 І адда́лю ймёны Ваалаў з вуснаў ейных, і яны ня будуць болей менаваныя ймёнамі сваімі. 18 І таго дня ўчыню змову ім ізь зьвярмі палявымі, і з птушкамі нябёсным! і з паўзунамі земнымі; і лук, і меч, і бітву́ патрышчу ізь зямлі, і дам ім супачываць бясьпечна. 19 І заручу цябе із Сабою на векі; але, заручу цябе із Сабою справядлівасьцяй а судам а міласэрдзям а спагадаю. 20 І заручу цябе із Сабою вернасьцяй, і ты пазнаеш СПАДАРА.
21 „І станецца ў тым часе, што Я буду адказаваць, агалашае СПАДАР, буду адказаваць нябёсам; а яны будуць адказаваць зямлі; 22 А зямля будзе адказаваць збожжу а а вінному соку а аліве; а яны будуць адказаваць Езрэелю. 23 І пасею яе Сабе ў зямлі, і пажалею Ло-Ругаму, і буду казаць не Свайму люду: ,Ты люд Мой', а ён скажа: ,Бог мой' ".
1 І сказаў СПАДАР імне: „Ідзі яшчэ, пакахай жонку, каханую прыяцелям сваім, але чужаложніцу, падобна да любові СПАДАРА да сыноў Ізраелявых, а яны абарачаюцца да багоў іншых і любяць віны". 2 Затым купіў я сабе яе за пятнанцаць срэбнікаў і за гомер ячменю, і за паўгомеру ячменю; 3 І сказаў ёй: „Заставайся з імною шмат дзён; не бязуль і ня будзь іншаму; дык я таксама буду да цябе"; 4 Бо даўгія дні сынове Ізраелявы застануцца без караля а бяз князя, і без аброку, і без выразанага, і без наплечніка, і бяз хатніх балваноў. 5 Потым навернуцца сынове Ізраелявы і будуць шукаць СПАДАРА, Бога свайго, і Давіда, караля свайго, і з боязьню абернуцца да СПАДАРА а дабрыні Ягонае ў вапошніх днёх.
1 Слухайце слова СПАДАРОВА, сынове Ізраелявы; бо ў СПАДАРА сьпярэчка із жыхарамі гэтае зямлі, бо нямаш праўды ані міласэрдзя, ані пазнаньня Бога на зямлі. 2 Прысяганьням а перачэньням а ўбіўствам а зладзействам а чужалоствам яны выбухлі, і кроў даганяе кроў. 3 Затым зямля будзе ў жалобе, і кажны, што жывець на ёй, скволее ізь зьвярмі палявымі й птушкамі нябёснымі, нават і рыбы морскія будуць забраны. 4 Але ніхто не пярэч ані гань другога, бо люд твой як тыя, што сьперачаюцца ізь сьвятаром, 6 І спатыкнешся серадня, і прарока таксама паваліцца з табою ночы, і адатну маці тваю. 6 Люд Мой адцяты за нястачу веданьня, бо ты адкінуў веданьне, і Я адкіну цябе, каб ты не сьвятарстваваў Імне; а што ты забыўся права Бога свайго, Я таксама забудуся сыноў тваіх. 7 Чым болей яны мнажыліся, тым балей грашылі супроці Мяне; славу іхную абярну ў сорам. 8 Жывяцца грэхам люду Майго, і да бяспраўя іхнага імкнецца душа іхная. 9 І станецца як люду, так сьвятару; і пакараю яго за дарогі ягоныя, і ўчынкі ягоныя абярну на яго. 10 Бо будуць есьці - і не насыцяцца, будуць бязуліць - і не размножацца; бо пакінулі зважаць на СПАДАРА. 11 Бязулства а віно а вінны сок забіраюць сэрца. 12 Люд Мой пытаецца ў пня свайго, і кій ягоны зьясьняе яму; бо дух бязулства прычыніў абмылу, і ад Бога свайго ішлі ў бязулства. 13 Абракаюць на вярхох гор і кадзяць на ўзгорках, пад дубамі а таполямі а вязамі, бо добры сьцень іх. Затым дачкі вашыя будуць бязуліць, і нявесткі вашыя - чужаложыць. 14 Я не пакараю дачок вашых за бязулства ані нявестак вашых за чужалоства, бо яны бываюць ізь бязулямі і абракаюць ізь сьвятарамі бязулства; але люд, што не разумее, упадзець. 15 Калі ты, Ізраелю, бязуліш, няхай бы Юда не выступаў; і не хадзіце да Гілґалу ані ўходзьце да Бет-Авену, ані прысягайце: „Жыў СПАДАР!" 16 Бо, як цяліца ўпорлівая, быў упорлі́івы Ізраель; цяпер СПАДАР будзе па́сьціць іх, як баранчыка на прасторным месцу. 17 Яхрэм злучыўся з балванамі; пакінь яго. 18 Упорлівымі іх робе напітак іхны, яны бязуляць кажначасна; вельма любяць сорам абароньнікі іх. 19 Вецер ахопе іх крыламі сваімі, і засаромяцца яны аброкаў сваіх.
1 Слухайце гэта, сьвятарове, і прыслуха́йцеся, доме Ізраеляў, і нахіні вуха, доме каралеўскі, бо суд супроці вас, бо вы былі па́садкаю Міцпе і расьцягненаю сецьцю на Табору. 2 І бунтаўнікі жадаюць забіваць, хоць Я га́ню іх усіх. 3 Знаю Яхрэма, і Ізраель не схаваны ад Мяне; бо цяпер, Яхрэме, ты бязуліш, Ізраель сплюпаўлены. 4 Не даюць учынкі іхныя навярнуцца да Бога свайго, бо дух бязулства ўнутры ў іх, і яны ня знаюць СПАДАРА. 5 І пыха Ізраелява сьветча на відзе ягоным; за тое Ізраель а Яхрэм спатыкнуцца ў бяспраўю сваім; Юда таксама спатыкнецца зь імі. 6 З авечкамі сваімі а з народамі сваімі пойдуць шукаць СПАДАРА, але ня знойдуць: Ён зда́ліўся ад іх. 7 СПАДАРА яны ізрадзілі, бо нарадзі́лі чужыя дзеці; цяпер зжарэць іх месяц зь дзельмі іхнымі.
8 Трубіце ў рог у Ґівеі і ў трубу ў Раме, трубіце ў Бет-Авене, па табе, Веняміне! 9 Яхрэм будзе спустошаны ў дзень га́неньня; меж пакаленьняў Ізраелявых я абяшчу, што канечне будзе. 10 Князі Юдзіны былі, як тыя, што перасуваюць граніцу: як ваду, выльлю на іх гнеў свой. 11 Яхрэм уцісьнены, патрышчаны судам, бо адно ў вахвоту хадзіў подле расказаньня. 12 А Я буду як моль Яхрэму, і дому Юдзінаму як гнільлё. 13 Як Яхрэм абачыў хваробу сваю і Юда - рану сваю, тады пашоў Яхрэм да Асура й паслаў караля Ярэву; але ён ня можа ўздаравіць вас ані вылячыць рану вашу; 14 Бо Я як леў Яхрэму і як левянё дому Юдзінаму: Я, Я разарву й адыйду; панясу, і ніхто ня вывальне. 15 Пайду й зьвярнуся на месца Сваё, пакуль яны ня прызнаюць выступу свайго і ня будуць шукаць віду Майго; у гароце сваёй будуць шукаць Мяне рана.
1 „Пайдзіма й зьвярні́мася да ° СПАДАРА, бо Ён разьдзер і Ён ўздарове нас, выцяў і завяжа нам. 2 За два дні ажыве нас, на трэйці дзень ускрэсе вас, і мы будзем жыць перад відам Ягоным. 3 Тады пазнаем, пажанемся пазнаць СПАДАРА; прыход Ягоны прыгатаваны як раньне, і Ён прыйдзе да нас як дождж, як вяснушчы й восенскі дождж на зямлю". 4 Што Імне рабіць із табою, Яхрэме? што Імне рабіць із табою, Юда? бо міласэрдзе ваша як ранічны туман, і мінае як раса нараніцы. 5 Затым Я часаў іх прарокамі і забіваў іх словамі вуснаў Сваіх, і суды твае, як сьвятліня выйдуць; 6 Бо Я жадаў міласэрдзя, а не аброку, і знацьця Бога болей, чымся ўсепаленьняў. 7 Але яны, як Адам, узрушылі змову, тым ізрадзілі Мяне. 8 Гілеад места іхнае, каторае робе бяспраўе, сплюгаўлены крывёю. 9 Як чарада глабаньнікаў цікуе на чалавека, так груд сьвятароў забівае на дарозе да Шыхему, бо яны бязуляць. 10 У доме Ізраелявым Я бачыў жахлівае: там бязулства Яхрэма, сплюгавіўся Ізраель. 11 І нават, Юда, прызначана жніво табе, як Я зьвярну палон люду Свайго.
1 Як Я лячыў Ізраеля, тады адкрылася бяспраўе Яхрэмава, і нягоднасьць Самары; бо тарнуюць ману, і ўходзе злодзей, і народы глабаньнікаў глабаюць вонках. 2 І ня кажуць яны ў сэрцу сваім, што Я помню ўсі нягоднасьці іхныя; цяпер абступаюць іх учынкі іхныя; яны перад відам Маім былі. 3 Вяселяць караля нягоднасьцьмі сваімі і князёў - маною сваёй. 4 Яны ўсі чужаложны, як печ, нацепленая пекаром, што перастаець падкладаць ад замесу да закісу цеста. 5 У дзень караля нашага князі задалі яму хваробу бутлямі віна, ён выцяга́е руку сваю із скалазубамі; 6 Бо да свайго цікаваньня яны прытарнавалі сэрцы свае, як печ: усю ноч сьпіць пякар іхны, а нараніцы яна гарыць як палаючае цяпло. 7 Усі яны распаленыя, як печ, і пажэрлі судзьдзяў сваіх; усі каралёве іхныя ўпалыя, ніхто зь іх ня гука́е да Мяне. 8 Яхрэм, ён зьмяшаўся зь людамі, Яхрэм - неперавернены сачэнь. Чужаземцы жэрлі сілу ягоную а ён ня ведае; але, сівыя валасы выскачылі на ім, адылі ён ня ведае. 10 І пыха Ізраелнва сьветча ў вочы супроці яго, і яны не зварачаюцца да СПАДАРА, Бога свайго, ані шукаюць яго з усім гэтым. 11 Яхрэм як дурная галуба бяз сэрца: гука́юць Ягіпет, ідуць да Асыры. 12 Калі яны пойдуць, Я расьцягну на іх сець Сваю; як птушкі нябёсныя, зьвяду іх далоў; пакараю іх, як збор іхны чуў.
13 Авохці ім, бо яны пабадзяліся ад Мяне; зьгінота ім, бо яны выступілі супроці Мяне. Я адкупіў іх, а яны гукалі на Мяне манлівае. 14 І ня гукалі да Мяне ў сэрцу сваім, як былі на ложках сваіх; зьбіраюцца дзеля збожжа а віннога соку, паўстаюць супроці Мяне. 15 Хоць Я зазырыў, умацаваў цэўі іхныя, яны, адылі, задумляюць ліха супроці Мяне. 16 Наварачаюцца не да Навышняга; яны - як ізрадлівы лук; князі іхныя паваляцца ад мяча за гарэзны язык свой; гэта будзе пасьмехам ім у зямлі Ягіпецкай.
1 Трубу да вуснаў сваіх! Бы арол ляціць на дом СПАДАРОЎ, бо яны выступілі із змовы Мае і ізрадзілі права Маё. 2 Да Мяне гука́юць яны: „Божа мой! мы зваем, Цябе, мы - Ізраель". 3 Адкінуў Ізраель дабро; не́прыяцель будзе перасьледава́ць яго. 4 Яны станавілі каралёў, але яе ад Мяне; прызначалі князёў, але без Мае ведзі; із срэбра свайго а золата свайго рабілі сабе балваны - на адцяцьце. 5 Цялё тваё, Самара, пакінула цябе! загарэўся гнеў Мой на іх; пакуль ня будуць магчы яны асягчы нявіннасьць? 6 Бо гэта таксама ад Ізраеля: работнік зрабіў яго, затым ён ня Бог; бо патрышчанымі кавалкамі будзе цялё оамарскае. 7 Як пасеялі яны вецер, дык пажнуць буру; збожжа на пню ня будзе ў яго; краса ня дасьць мукі; калі дасьць, чужаземцы глынуць яе. 8 Глытаюць Ізраеля; цяпер ён меж народаў, як непатрэбная судзіна́.
9 Бо яны зышлі да Асура, як дзікі асёл адзінотны; Яхрэм наймаў каханкаў. 10 Хоць яны наймалі ў народаў, цяпер Я зьбяру іх, каб крыху палягчыць ім ад цяжару караля князёў. 11 Яхрэм зрабіў сабе шмат аброчнікаў, каб грашыць, - на грэх будуць яму аброчнікі! 12 Напісаў Я ім найважнейшыя рэчы ў праве Сваім, яны мелі гэта за чужое. 13 Яны абракаюць аброкі, абракаюць мяса й ядуць яго; СПАДАР ня прыймае іх; цяпер Ён успомне бяспраўе іхнае і даведаецца да грахоў іхных: яны зьвернуцца да Ягіпту. 14 І забыўся Ізраель Учыніцеля свайго, і пастанавіў палацы; і Юда памножыў абаронныя месты; але Я пашлю цяпло на месты ягоныя, і яно пажарэць за́мкі ягоныя.
1 Не весяліся, Ізраелю, да захапленьня, як люды; бо ты адышоў, бязулячы, ад Бога свайго; ты палюбіў заплату на кажнай малатаўні́ збожжа. 2 Малатаўня а таўчэльня ня будуць жывіць іх, і віннны сок адмовіцца ад яго. 3 Ня будуць яны жыць на зямлі СПАДАРОВАЙ, але Яхрэм зьвернецца да Ягіпту і будзе есьці нячыстае ўв Асыры. 4 Ня будуць узьліваць віна СПАДАРУ ані будуць прыемныя Яму. Аброкі іхныя будуць ім, як хлеб жалобы, усі, што ядуць яго, будуць сплюгаўлены, бо хлеб за душу іхную ня ўвыйдзе ў дом СПАДАРОЎ. 5 Што вы будзеце рабіць у дзень прызначанага сьвята і ў дзень сьвята СПАДАРОВАГА? Бо, гля, яны адходзяць ад зьнішчэньня; Ягіпет зьбярэць іх; Мэмфіс пахавае іх; жаданае імі срэбра спадзець крапіве; цернь будзе ў буданох іхных. 7 Прышлі дні даведаньня, прышлі дні адплаты; даведаецца Ізраель, што прарока дурны, натханы муж здурнелы з прычыны множасьці бяспраўя твайго й вялікае ненавіднасьці. 8 Яхрэм - вартаўнік ля Бога майго, прарока - па́садка паляўнічага на птушкі на ўсіх дарогах ягоных, няна́віднасьць у доме Бога ягонага. 9 Глыбака папсаваліся, як за дзён Ґівеа; Ён успомне бяспраўе іхнае, даведаецца да грахоў іхных.
10 Як віно на пустыні, знайшоў Я Ізраеля; як першую садавіну́ на фізе на пачатку яе, Я бачыў айцоў вашых; яны прышлі да Ваал-Пеора і адлучыліся да сораму, і сталі абрыдамі, як тыя, каго яны любілі. 11 Слава Яхрэмава адляцела, як птушка: ані нараджэньня, ані цяжарнасьці, ані зачацьця. 12 Хоць яны й выкукабяць дзеці свае, Я. адылі, спабуду іх выросласьці; бо й ім бяда, як Я адступлю ад іх. 13 Яхрэм, як Я бачу, пасаджаны, як Тыр, на прыемнай мясцовасьці; Яхрэм, адылі, павядзець дзеці свае да ўбіўцы. 14 Дай ім, СПАДАРУ! што дасі? дай ім ўлоньне, плод ськідаючае, і засохлыя пелькі. 15 Уся нягоднасьць іхная ў Ґілґале, і там Я зьненавідзіў іх за нягоднасьць учынкаў іхных; выжану іх із дому Свайго; ня буду болей любіць іх; усі князі іхныя бунтаўнікі. 16 Яхрэм выцяты; карэнь іхны ссох; ён ня дасьць плоду; але, хоць і родзе, Я заб'ю любовага ўлоньня іхнага. 17 Бог мой адкіне іх, бо яны ня слухалі Яго, і будуць бадзякамі меж народаў.
1 Ізраель - пустое віно, даець плод самому сабе; подле множасьці пладоў сваіх, множа аброчнікі; подле дабрыні зямлі свае, яны прыгожа робяць выразаныя свае. 2 Дзеліцца сэрца іхнае, вось, цяпер яны ві́нныя; Ён патрышча аброчнікі іхныя, паглабае выраза́ныя іхныя. 3 Бо цяпер яны кажуць: „Нямаш у нас караля, бо мы не баімся СПАДАРА! а які-колечы кароль, - што ён нам зробе?" 4 Гу́каюць словы, прысягаюць хвальшыва, робячы змову; дык будзе квіцець суд, як атрутная трава на барознах поля. 5 За цяляты Бет-Авену баяцца жыхары самарскія, бо люд яго заплача па ім, і сьвятарове (паганскія) яго, што цешыліся зь яго, па славе яго, бо яна адышла ад яго. 6 Яно таксама прывезена будзе да Асыры - на дар каралю Ярэву; Яхрэм будзе мець сорам, і Ізраель асарамаціцца радаю сваёю. 7 Самара, кароль яе будзе адцяты, як шумаўё на зьверху вады. 8 Таксама будуць выгублены ўзвышшы Авену, грэх Ізраеля; цернь а дзядоўнік абыйдуць на аброчніках іхных, і скажуць яны горам: „Накрыйце нас", і ўзгоркам: „Зваліцеся на нас".
9 Ад дзён Ґівеі грашыў ты, Ізраелю; там яны вытрывалі: бітва́ ў Ґівеі не насьпела сыноў бяспраўя.
10 Подле зычэньня Свайго пакараю іх, і зьбяруцца люды супроці іх, як Я зьвяжу іх за два выступы іхныя. 11 Ды Яхрэм - вучаная цяліца, што любе малаціць, але Я ўзлажу йго на прыгожую шыю ейную; услышу Яхрэма, каб езьдзіць конва на ім; Юда будзе араць, Якаў скарадзіць. 12 Сейце сабе на справядлівасьць, пажніце на міласэрдзе; арыце дзірва́н, бо пара шукаць СПАДАРА, пакуль Ён прыйдзе й дажджом пальлець справядлівасьць на вас. 13 Вы аралі нягоднасьць, жалі бяспраўе, елі плод маны, бо ты спадзяваўся на дарогу сваю, на множасьць дужасілаў сваіх, 14 За гэта сумятня паўстане ў людзе тваім, і гарады твае будуць аглабаны, як Шалман аглабаў Бет-Арбел у дзень бітвы: маці зь дзецьмі пацята была́ на кавалкі. 15 Гэтак зробе вам Бэт-Эль за вялікую нягоднасьць вашу. Нараніцы кароль Ізраельскі супоўна будзе сьцяты.
1 Як Ізраель быў малцам, Я ўлю біў яго і зь Ягіпту гукну́ў сына Свайго. 2 Гука́лі́ іх, дык яны йшлі ад іх; абракалі Ваалам і кадзілі выразаным. 3 Я таксама вучыў Яхрэма хадзіць, бяручы іх за рукі іхныя, але яны ня ведалі, што Я лячыў іх. 4 Паварозамі людзкімі Я цягнуў іх, вязямі любосьці; і быў Я ім як тый, што здыймае йго із шыі іхнае, і жывіў іх. 5 Ён ня зьвернецца да зямлі Ягіпецкае, бо Асур будзе каралём ягоным, бо яны адмовіліся ад ка́яты. 6 І зваліцца меч на месты ягоныя, і зглуме галузы ягоныя, і зжарэць за рады іхныя. 7 І люд Мой уграз у вадвярненьню ад Мяне; хоць гука́лі іх да Навышняга, разам не падыймаюцца. 8 Як аддам цябе, Яхрэме? як Я перадам цябе, Ізраелю? як зрабіць табе, як Адме, зраўнаваць цябе із Сэвоімам? Сэрца Маё перавярнулася ў Імне; узгарэлася ўся жаласьлівасьць Мая. 9 Ня дам дзеяць полымені гневу Свайго, ізноў ня буду губіць Яхрэма; бо Я БОГ, а не людзіна́, Сьвяты сярод цябе, і ня ўвыйду ў места. 10 За СПАДАРОМ пойдуць яны; Ён заравець як леў; бо Ён заравець, і затрымцяць дзеці захаду. 11 Будуць трымцець, як птушка, зь Ягіпту і, як галуб, ізь зямлі Асырскае, і пасаджу іх у дамох іхных, агалашае СПАДАР.
12 Абступіў Мяне Яхрэм із маною і дом Ізраеляў - із ашукаю, але Юда яшчэ радзе з БОГАМ і верны із сьвятымі.
1 Яхрэм пасьвіць вецер і гоніцца за ўсходнім ветрам; што дзень множа ману а спустошаньне; робе змову з Асурам і аліву прынёс да Ягіпту. 2 І ў СПАДАРА сьпярэчка зь Юдаю, і пакрые Якава подле дарогаў ягоных, подле ўчынкаў ягоных зьверне яму. 3 У жываце за пяту дзяржаў брата свайго і моцаю сваёю пакняску ставіўся да БОГА. 4 Але, дужаўся з Ангілам - і здужаў, плакаў і маліў Яго; у Бэт-Элю знайшоў Яго і там гу́каў з намі; 5 А СПАДАР - Бог войскаў; СПАДАР памятка Ягоная. 6 Затым і ты навярніся да Бога свайго; заховуй міласэрдзе а суд і жджы Бога свайго кажначасна. 7 Канаанец, ашукная вага́ ў руццэ ягонай; ён любе ашукаць; 8 І Яхрэм кажа: „Я забагацеў, я прыдбаў сабе маемасьць, у вусіх працах маіх ня знойдуць бяспраўя ў імне, што было б грэхам". 9 І Я, СПАДАР, Бог твой ад зямлі Ягіпецкае; яшчэ асялю цябе ў буданох, як за дзён прызначанага сьвята. 10 Гу́каў Я таксама прарокамі, і мнажыў відзені, і ўжываў падобнасьці рукамі прарокаў. 11 Бяспраўе ў Гілеадзе, напэўна яны марнасьць; абракаюць цяляты ў Гілґале; нават аброчнікі іхныя як кучы ў барознах поля. 12 І Якаў ўцёк да поля арамскага, і Ізраель служыў за жонку, і сьцярог за жонку. 13 І прарокам вывеў СПАДАР Ізраеля зь Ягіпту, і прарокам Ён сьцярог яго. 14 Горка квяліў Яхрэм да гневу, за тое кроў сваю пакіне на сабе, і ганьбу ягоную аберне СПАДАР на яго.
1 Як гу́каў Яхрэм, дрыжэлі: ён вывышаўся ў Ізраелю; як завініўся Ваалам, ён памер. 2 І цяпер далей грэшаць, зрабілі сабе выліваныя із срэбра свайго подле разуменьня свайго; усе гэта работа рук рамесьнікаў, каторыя кажуць ім: „Няхай абракаючыя цалуюць цяляты". 3 За тое яны будуць - як ранешні туман, і як раса, што рана чэзьне, як ўмецьце, несенае віхром із такаўні́, і як дым із коміну. 4 Я, адылі, СПАДАР, Бог твой ад зямлі Ягіпецкае; і, апрача Мяне, ты ня маеш знаць ніякага бога, і Спаса няма, апрача Мяне. 5 Я знаў цябе на пустыні, у зямлі сухмянёў. 6 Подле пасьцьбішча свайго яны сыцелі; як упасьціліся, сэрца іхнае ўзьнялося, і затым яны забыліся Мяне. 7 Затым Я буду ім як леў, як леапард ля дарогі буду цікаваць на іх. 8 Перайму іх, як мядзьведзіца, спабытая медзьведзянят сваіх, і разарву месца сэрца іхнага, і пажару іх, як леў; польны зьвер будзе ірваць іх. 9 Ты загубіў сябе, Ізраелю, але ў Імне помач твая. 10 Ідзе ж кароль твой ? ідзе, каб выбавіць цябе ў вусіх местах тваіх ? І судзьдзі твае, каторым ты казаў: „Дайце імне караля а княэёў"? 11 Я даў табе караля ў гневе Сваім і адабраў у цябе ў вабурэньню Сваім.
12 Зьвяза́на бяспраўе Яхрэмава, грэх ягоны захаваць! 13 Му́кі парадзіхі настануць яму; ён -- сын нямудры, накш ён не заставаўся б доўга ў палажэньню дзяцей, што родзяцца. 14 Ад улады шэолю Я вывальню іх, ад сьмерці адкуплю іх. Я буду болькаю Тваёй, сьмерць, буду зьнішчэньням тваім, шэолю; каяньне будзе схавана ад аччу Маіх. 15 Хоць плодны ён меж братоў; усходні вецер прыйдзе, вецер СПАДАРОЎ узыйдзе з пустыні, і высахне жарало ягонае, перасохне крыніца; ён аглабае скарбніцу ўсяго жаданага судзьдзя. 16 Самара будзе спустошана, бо яна паўстала супроці Бога: ад мяча паваляцца яны, дзецяняты іхныя будуць разьбіты, і цяжарныя іхныя будуць распораны.
1 Навярніся, Ізраелю, да СПАДАРА, Бога свайго, бо ты спатыкнуўся з прычыны бяспраўя свайго. 2 Вазьміце із сабою словы й навярніцеся да СПАДАРА; кажыце Яму: „Даруй кажнае бяспраўе й прыймі ласка́ва, дык мы заплацім цялём вуснаў нашых. 3 Асур ня выбаве нас; мы ня будзем езьдзіць конна на конях і наперад ня скажам рабоце рук нашых: ,Багове нашы', бо ў Цябе сірата знаходзе спагаду".
4 Вылячу адвярненьне іхнае, ахвотна буду любіць іх, бо гнеў Мой адвярнуўся ад іх. 5 Я буду расою Ізраелю; ён заквіціць, як ліля, і пусьце карэньне сваё, як Лібан. 6 Разрастуцца галузы ягоныя, і харашыня ягоная будзе, як аліўнага дзерва, і пах, як лібанскі. 7 Зьвернуцца тыя, што жылі пад сьценям ягоным, ажывуць, як збожжа, і вырастуць, як віно, памятка ягоная будзе, як віна лібанскага. 8 Яхрэм скажа: „Што я маю рабіць із балванамі?" Я адказаў і назіраў яго; Я як зялёны кіпрыс; зь Мяне знойдзены плады твае. 9 Хто мудры і зразумее гэта ? разумны і даведаецца? бо дарогі СПАДАРОВЫ правільныя, і справядлівыя будуць хадзіць па іх, але выступнікі паваляцца на іх.
1 Слова СПАДАРОВА, што было да Ёеля Пефуе́ленка. 2 Слухайце гэта, старыя, і нахініце вуха, усі жыхары зямлі6 ці было гэта за дзён вашых альбо за дзён айцоў вашых? 3 Кажыце гэта дзяцём сваім, а дзеці вашыя - дзяцём сваім, а дзеці іхныя - наступному пакаленьню: 4 Засталае ад вусені ела шаранча, засталае ад шаранчы елі стрэлкі, засталае ад стрэлкаў даела мошка. 5 Прачхніцеся, п'яніцы, і плачча, і выйце ўсі, віно п'ючыя, па вінным соку, бо ён адцяты ад вуснаў вашых. 6 Бо прышоў на зямлю Маю народ дужы а няшчысьлёны, каторага зубы - зубы лявіныя, і шчэляпы - вялікага лява. 7 Спустошыў ён маё віно, акарыў фіґу, агаліў яе й адкінуў; галузы яе зьбялелі. 8 Галасі, як маладзіца, паперазаўшыся зрэбнінаю, па мужу маладосьці свае. 9 Адцяты хлебныя аброкі а ўзьліваньні ад дому СПАДАРОВАГА; сьвятарове, слугі СПАДАРОВЫ, у жалобе, бо збожжа збузавана, вінны сок высах, аліўка зьвяла. 11 Саромцеся, ралейнікі, выйце, віньнікі, па пшонцы а па ячменю, бо жніво загінула ў полю. 12 Віно ссохла, і фіґа зьвяла, гранатовае дзерва, пальма таксама, і яблына, усі дзервы палявыя пасохлі; бо высахла весялосьць сыноў людзкіх.
13 Паперажыцеся й галасіце, сьвятарове, выйце, слугі аброчнікавы, ідзіце, начуйце ў зрэбніне, слугі Бога майго, бо ўзьдзержаны хлебныя аброкі а ўзьліваньні ад дому Бога нашага. 14 Пасьвяціце дзень посту, згу́кайце ўрочысты збор, зьбярыце старых і ўсіх жыхараў зямлі гэтае да дому СПАДАРА, Бога нашага, і гу́кайце да СПАДАРА. 15 Бяда, бо дзень, бо дзень СПАДАРОЎ блізка, і прыходзе як зьнішчэньне ад Усемагучага. 16 Ці не перад ачыма нашымі адцята ежа, ад дому Бога нашага весялосьць а радасьць? 17 Згінула сяўба пад ськібамі сваімі, спусьцелі сьвірны, разбураны такі, бо збожжа ссохла. 18 Як стогне жывёла, мучыцца чарада статку! бо няма ім пашы, і чароды авец спустошаны. 19 Да Цябе, СПАДАРУ, гука́ю, бо цяпло пажэрла пасьбішча пустыні, і полымя спаліла ўсі палявыя дзервы. 20 Таксам жывёла палявае рыкае да цябе, бо рэкі водаў высахлі, і цяпло пажэрла пасьбішчы пустыні.
1 Затрубіце ў трубу на Сыёне, крычыце на сьвятой гары Маёй, няхай дрыжаць усі жыхары зямлі, бо настаець дзень СПАДАРОЎ, ён блізка, 2 Дзень цямноты а цемрадзі, дзень булаку́ а туману: як ранічная сьвятліня, пашыраецца па горах люд вялікі а дужы, якому падобнага ня было ад веку дый просьле яго ня будзе ніколі ад пакаленьня аж да пакаленьня. 3 Перад Ім, цяпло жарэць, а за Ім полымя пале; зямля як сад Едэнскі перад Ім, а за Ім спустошаны сьцеп, і нават ніхто не ўцячэць ад Яго. 4 Выгляд іхны, як выгляд коні, і, як коньнікі, так яны пабягуць; 5 Як грукат цялежак на вярхох гор, яны паскачуць, як трэскат полымя цяпла, што жарэць жнеўнік, як люд дужы ладзіцца да бітвы. 6 Ад віду Ягонага будуць дрыжэць люды, усі віды зьбялелі. 7 Як дужасілы пабягуць яны, узьлезуць на сьцяну як воі, і кажны йдзець сваёю дарогаю, і ня ўзрушаць радоў сваіх. 8 Адзін аднаго ня цісьне, кажны йдзець сваёю сьцежкаю, і як падаюць на зброю, ня бываюць раненыя. 9 Бягуць туды-сюды па месьце, узлазяць на сьцяну, узыходзяць у дамы, будуць улазіць пераз вокны, як злодзей. 10 Перад Ім затрасецца зямля, нябёсы задрыжаць, сонца а месяц зацьмеюць, і гвезды страцяць зьзяньне сваё. 11 І СПАДАР выдасьць голас Свой перад войскам Сваім, бо табар Ягоны вельма вялікі, бо дужы, хто паўніць слова Ягонае, бо дзень СПАДАРОЎ вялікі а вельма страшны, і хто можа вытрываць гэта? 12 „Затым і цяпер, агалашае СПАДАР, навярніцеся да Мяне ўсім сэрцам Сваім, постуючы, з плачам і ў жалобе. 13 І ірвіце сэрца вашае, а не адзецьці вашыя", і навярніцеся да СПАДАРА, Бога вашага, бо Ён ласкучынюшчы а спагадлівы, памальны да гневу а вельмі міласэрны і шкадуецца ліха. 14 Хто ведае, ці не пашкадуецца Ён, і не пажалее, і не пакіне дабраславенства за Сабою, хлебнага аброку а ўзьліваньня СПАДАРУ, Богу вашаму?
15 Затрубіце ў трубу на Сыёне, пасьвяціце дзень посту і згу́кайце ўрочысты збор. 16 Зьбярыце люд, пасьвяціце збор, пазавіце старых, зьбярыце дзеці а сысуноў; хай выйдзе князь малады з палацу свайго і княгіня маладая з пад бальдахіму свайго. 17 Меж ґанку й аброчніку няхай плачуць сьвятарове, слугі Божыя, і няхай кажуць: „Ашчадзі люд Свой, СПАДАРУ, і ня дай спадку Свайго на паганьбеньне, каб народы ня мелі ўлады над ім; нашто маюць казаць меж людаў: ,Ідзе Бог іх?' " 18 Тады будзе рупатлівы СПАДАР празь зямлю Сваю і зьмілу́ецца над людам Сваім. 19 Але, СПАДАР адказаў і сказаў люду Свайму: „Гля, Я пашлю вам збожжа а вінны сок а аліву, і вы насыціцеся імі, і наперад на паганьбеньне меж народаў не аддам вас. 20 І паўночнае войска зда́лю ад вас, і пражану яго да зямлі сухое а спустошанае, пярэдняе войска ягонае абернецца да ўсходняга мора, а задняе - да апошняга мора; і ўзыйдзе ад яго смурод, і гнільлё пойдзе ад яго, бо ён парабіў шмат. 21 Ня бойся, зямля, весяліся а цешся, бо СПАДАР зробе вялікае. 22 Ня бойцеся, палявая жывёла, бо ўрастуць пасьцьбішчы на сьцепе, бо дзервы дадуць плады свае, фіґа а віно выдадуць сілу сваю. 23 І вы, дзеці Сыёну, весяліцеся а цешчася ў СПАДАРУ, Богу вашым, бо Ён даў вам Наўчыцеля дзеля справядлівасьці, і ільлець на вас дождж, дождж раньні і дождж позны на пачатку. 24 І напоўняцца такі пшонкаю, і скл япы перапоўняцца вінным сокам а аліваю. 25 І адплачу вам за гады, што ела шаранча, стрэлкі а мошкі а вусень - Маё вялікае войска, каторае Я паслаў сярод вас. 26 І будзеце есьці шмат, і здаволіцеся, і будзеце выхваляць імя СПАДАРА, Бога свайго, Каторы чудоўна абходзіцца з вамі, і люд мой ніколі не асарамаціцца. 27 І даведаецеся, што сярод Ізраеля Я, і Я СПАДАР, Бог ваш, і няма іншага, і люд Мой ніколі ня будзе асарамочаны.
28 „І станецца просьле тога, што выльлю Дух Свой на кажнае цела, і будуць праракаць сынове вашыя а дачкі вашыя, старыя вашыя будуць сьніць сны, дзяцюкі вашы будуць відзень відзені. 29 І таксама на слугаў а на служэбкі выльлю Дух Свой тых дзён. 30 І пакажу чудосы на нябёсах і на зямлі, кроў а цяпло а стаўпы дыму. 31 Сонца абернецца ў цемнь, а месяц - у кроў, перад тым, як настане дзень СПАДАРОЎ, вялікі а страшны. 32 І станецца, што кажны, хто будзе гука́ць імя СПАДАРОВА, будзе выбаўлены, бо на гары Сыёне а ў Ерузаліме будзе выбаўленьне, як СПАДАР сказаў, і ў вастачах, каторыя СПАДАР пагука́е;
1 „Бо вось, тых дзён і ў тым часе, калі Я зьвярну палон Юдэі а Ерузаліму, 2 Я зьбяру ўсі народы і зьвяду іх на даліну́ Ясапатаву, і буду зь імі прававацца там за люд Свой а спадак Свой, Ізраеля, каторы яны расьцярушылі меж народаў, і падзялілі зямлю Маю, 3 І кідалі на жэрабя празь люд Мой, і аддавалі дзяцюка за бязулю, і прадавалі дзеўку за віно, і пілі. 4 Але, і што вы маеце да Мяне, Тыру а Сыдоне і ўсі акругі пілісцкія? Ці адплачуеце Імне? А калі адплачуеце Імне, лёгка, борзда Я абярну адплату вашу на галаву вашу; 5 Бо срэбра Маё а золата Маё вы ўзялі, і Мае добрыя жаданьні перанесьлі да палацаў багоў сваіх, 6 І сыноў Юды а сыноў Ерузаліму прадавалі сыном грэцкі́м, каб зда́ліць іх ад граніцаў іхных. 7 Вось, Я ўзьніму іх із тога месца, куды вы іх прадалі, і абярну плату вашу на галаву вашу. 8 І прадам сыноў вашых а дачкі вашыя ў руку́ сыноў Юдзіных, і яны прададуць іх Савеям, люду далёкаму, бо СПАДАР казаў".
9 Абясьціце гэта меж народаў; пасьвяціцеся на вайну; пабудзіце дужасілаў; няхай дабліжацца, няхай узыйдуць усі воі; 10 Перакуйце нарогі вашы на мячы і сярпы вашы на дзіды; слабы няхай скажа: „Я дужы". 11 Барзьдзіце й прыходзьце, ўсі народы, адусюль, і зьбярыцеся туды; прычыні, СПАДАРУ, зыйсьці дужых Сваіх. 12 Няхай прачхнуцца народы і ўзыйдуць на даліну́ Ясапатаву; бо там Я сяду судзіць усі народы навокал. 13 Пусьціце ў рух серп, бо жніво сьпелае; прыходзьце, спусьціцеся, бо таўчэльня поўная, із скляпоў пераліваецца, бо вялікая нягоднасьць іхная. 14 Грамады, грамады ў даліне́ рассудку, бо дзень СПАДАРОЎ бліжэе ў даліне́ рассудку. 15 Сонца а месяц зацьмеюць, і гвезды страцяць зьзяньне сваё. 16 І СПАДАР із Сыёну загрыміць, і выдасьць голас Свой зь Ерузаліму, і здрыгануцца нябёсы й зямля; але СПАДАР абароне люду Свайму і сіла сыном Ізраелявым. 17 „Тады даведаецеся, што Я СПАДАР, Бог ваш, што жывець на Сыёне, на сьвятой гары Сваёй; і будзе Ерузалім сьвятасьцяй, і наперад чужаземцы ня будуць праходзіць па ім.
18 „І станецца таго дня, што з гор будзе капаць вінны сок, і з узгоркаў пацячэць малако, і ўсі рэкі Юдзіны напоўняцца вадою, і жарало выйдзе з дому СПАДАРОВАГА, і напое даліну Шытымскую. 19 Ягіпет стане спустошаньням, і Едом будзе спустошаным сьцепам за ўціск сыноў Юдзіных, бо яны разьлівалі нявінную кроў у зямлі іхнай. 20 Але Юда трываць будзе на векі, і Ерузалім ад пакаленьня да пакаленьня: 21 Бо ачышчу кроў іхную, каторай не ачышчаў; і СПАДАР жывець на Сыёне".
1 Словы Амосавы, што быў меж аўчароў фекойскіх, каторыя ён відзеў праз Ізраеля за дзён Узя, караля Юдэйскага, і за дзён Еровоама, караля Ізраельскага, два гады перад трасеньням зямлі. 2 І сказаў ён: „СПАДАР загрыміць із Сыёну і выдасьць голас Свой зь Ерузаліму, і сялібы пастускія будуць у жалобе, і высахне верх Кармілу".
3 Гэтак кажа СПАДАР: „За тры выступы Дамашку, нават за чатыры, не дарую яму, бо яны малацілі зялезнымі снадзівамі Ґілеад; 4 Але пашлю цяпло на дом Газаеляў, і зжарэць палацы Вен-Гададовы. 5 І патрышчу завалу Дамашку, і адатну жыхараў з даліны Авен і дзяржачага ськіпетру з дому Едэнавага, і люд арамскі пойдзе ў палон да Кіра". кажа СПАДАР.
6 Гэтак кажа СПАДАР: „За тры выступы Ґазы, нават за чатыры, не дарую ёй, бо яны завялі іх у палон, у палон супоўны, каб перадаць іх Едому. 7 І пашлю цяпло на сьцяну Ґазы, і яно зжарэць палацы яе. 8 І адатну жыхараў з Ашдоду і дзяржачага ськіпетру з Ашкелону, і зьвярну руку́ Сваю на Екрон, і загіне астача Пілішчан", кажа Спадар СПАДАР.
9 Гэтак кажа СПАДАР: „За тры выступы Тыру, нават за чатыры, не дарую яму, бо яны перадалі іх цэлым палонам Едому і ня ўспомнелі брацкае змовы; 10 Але пашлю цяпло на сьцяну Тыру, і зжарэць палацы яго".
11 Гэтак кажа СПАДАР: „За тры выступы Едому, нават за чатыры, не дарую яму, бо ён перасьледава́ў мячом брата свайго, здушыў у сябе спагадлівасьць, і кажначасна ірваўся ў гневе сваім, і вечна захаваў злосьць; 12 Але пашлю цяпло на Феман, каторае пажарэць палацы Воцры".
13 Гэтак кажа СПАДАР: „За тры выступы сыноў Амонавых, нават за чатыры, не дарую яму, бо яны распоравалі цяжарных Ґілеаду, каб магчы пашырыць граніцу сваю; 14 Але запалю цяпло на сьцяне Раўвы, і яно зжарэць палацы яе з крыкам у дзень бітвы, зь віхром у дзень буры. 15 І кароль іхны пойдзе ў палон, ён а князі ягоныя разам", кажа СПАДАР.
1 Гэтак кажа СПАДАР: „За тры выступы Моава, нават за чатыры, не дарую яму, бо ён спаліў на вапну косьці караля Едомскага; 2 Але пашлю цяпло на Моава, і яно зжарэць палацы Керофа, і памрэць Моаў із шумам, крыкам, гукам трубы. 3 І адатну судзьдзю з пасярод яго, і заб'ю ўсіх князёў ягоных разам ізь ім", кажа СПАДАР.
4 Гэтак кажа СПАДАР: „За тры выступы Юды, нават за чатыры, не дарую яму, бо яны пагрэбавалі Правам СПАДАРОВЫМ і не дзяржалі расказаньня Ягонага, і зьвяла́ іх манна іхная, подле каторае хадзілі айцове іхныя; 5 Але пашлю цяпло на Юду, і яно зжарэць палацы ерузалімскія".
6 Гэтак кажа СПАДАР: „За тры выступы Ізраеля, нават за чатыры, не дарую яму, бо яны прадавалі справядлівых за срэбра і ўбогіх за чаравікі; 7 Каторыя жадаюць пылу земнага на галаву бедных, а дарогу лагодных адварачаюць; і мужчына і бацька ягоны ходзяць да дзяўчыны, каб плюгавіць сьвятое імя Маё. 8 На закладзеных адзецьцях кладуцца ля кажнага аброчніка, і віно засуджаных п'юць у доме бога свайго. 9 Я, адылі, зьнішчыў Аморэя перад імі, каторага вышыня, як вышыня кедраў, і яны крэпкія, як дубы; Я, адылі, зьнішчыў плады ягоныя ўгары і карэньне ягонае далавах. 10 Таксама я ўзьвёў вас ізь зямлі Ягіпецкае і вадзіў вас сорак год па пустыні, каб спала вам зямля Аморэя. 11 І Я ўзьняў із сыноў вашых за прарокаў і з маладзёнаў вашых за назарэяў; ці ня так, сынове Ізраелявы?" агалашае СПАДАР. 12 „А вы далі назарэям віно піць і расказалі прарокам, кажучы; ,Не праракайце'. 13 Вось, я націсну на вас, як цялежкі ціснуць такаўню, поўную снапоўя. 14 Затым загінуць уцекі ад хіжага, і дужы не ўмацуе моцы свае, ані магучы вывальне душу́ сваю, 15 Ані страляючы з луку вытрывае, ані шыбканогі вывальні́цца, ані коньнік вывальне душу сваю. 16 І адважны сэрцам сярод дужасілаў уцячэць голы таго дня", агалашае СПАДАР.
1 Слухайце слова гэтае, што СПАДАР казаў на вас, сынове Ізраелявы на ўсю радзіму, каторую Я ўзьвёў ізь зямлі Ягіпецкае, кажучы: 2 „Адно вас я пазнаў з усіх радзімаў зямлі, затым пакараю вас за ўсі бяспраўі вашы. 3 Ці пойдуць два разам, калі ня зышліся? 4 Ці равець леў у лесе, як ён ня мае здабытку? ці левянё выдаець голас свой у бярлозе, калі нічога не злавіла? 5 Ці можа птушка лу́чыць у сіло на зямлі, як сіла няма на яе? ці можа сіло падняцца ізь зямлі, як нічога ня ўсілілася? 6 Ці трубе ў месьце рог, і людзі ня дрыжаць? ці бывае ліха ў месьце, і СПАДАР ня ўчыніў? 7 Напэўна Спадар СПАДАР нічога ня робе, не аб'явіўшы тайны слугам Сваім, прарокам. 8 Леў зароў, - хто ня будзе баяцца? Спадар СПАДАР загу́каў, - хто ня будзе праракаць?" 9 Прагала́сіце ў палацах ашдодзкіх і ў палацах у зямлі Ягіпецкай і скажыце: „Зьбірайцеся на горы самарскія, і абачча вялікую сумятню сярод яе, і ўціскі сярод яе". 10 „Бо ня ведаюць як рабіць справядліва, агалашае СПАДАР, каторыя ўсілствам а глабаньням зьбіраюць у палацы свае".
11 Затым гэтак кажа Спадар СПАДАР: „Праціўнік - ён навокал зямлі, і ён адыйме ад цябе сілу тваю, і паглабаны будуць палацы твае". 12 Гэтак кажа СПАДАР: „Як пастух ратуе зь ляпы лявінае дзьве галёнкі альбо кавалак вуха, так будуць уратаваны сынове Ізраелявы, што жывуць у Самары ў куце ложка і ў Дамашку на пасьцелі. 13 Слухайце й сьветча ў доме Якававым, агалашае Спадар СПАДАР, Бог войскаў: 14 Таго дня, каторага Я даведаюея да Ізраеля за выступы ягоныя, Я таксама даведаюся да аброчнікаў Бэт-Элю, і адцяты будуць рагі аброчніка, і зваляцца на зямлю. 15 І Вытну дом зімовы з домам летным, і шчэзнуць дамы із сланёвае косьці, і будзе канец вялікім дамом", агалашае СПАДАР.
1 „Слухайце словы, каровы вашанскія, каторыя на гары Самарскай, што ўціскаеце бедных, трышчыце ўбогіх, што кажаце гаспадаром сваім: ,Прынясі, і будзем піць'. 2 Прысягнуў Спадар СПАДАР сьвятасьцю Сваёю, што, гля, настануць дні на вас, што Ён возьме вас крукамі й патомкаў вашых вудамі. 3 І выйдзеце кажная асобна пераз праломы, і кінеце ў Гармоне", агалашае СПАДАР. 4 „Прыйдзіце да Бэт-Элю й рабіце выступы; у Ґілґале размножча выступ і прыносьце кажнае раніцы аброкі свае, трэйцяга году дзесяціны свае. 5 І паліце аброкі падзякі зь кіслым, і абяшчайце, агалашайце самахотныя аброкі, бо гэта вы любіце, сынове Ізраелявы", агалашае Спадар СПАДАР, 6 „І Я таксама даў вам чысьціню зубоў у вусіх местах вашых і ў жадобу хлеба ў вусіх месцах вашых; вы, адылі, не навярнуліся да Мяне", агалашае СПАДАР. 7 „І Я таксама запыніў ад вас дождж за тры месяцы да жніва, і паліў дождж на адно места, а на другое не паліў; адна дзялёнка была намочана дажджом, а дзялёнка, што дождж не паліў, сохла. 8 Дык два, тры месты цягнуліся да аднаго места, каб піць ваду, але не маглі досыць напіцца; вы, адылі, не навярнуліся да Мяне", агалашае СПАДАР. 9 Выцяў вас іржою а цьвільлю; множасьць садоў вашых а вінішчаў вашых а фіґаў вашых а аліўкаў вашых пажэрла вусень, вы, адылі, не навярнуліся да Мяне", агалашае СПАДАР. 10 „Паслаў на вас ліпучку подле спосабу ягіпецкага, забіваў маладзёнаў вашых мячом, і забіраў у палон коні іхныя, і прычыніў, што смурод із табараў вашых ішоў у ноздры вашы; вы, адылі, не навярнуліся да Мяне", кажа СПАДАР. 11 „Вывярнуў вас, як Бог вывярнуў Содому а Ґомору, і вы былі, як галавешка, уратаваная з пажару; вы, адылі, не навярнуліся да Мяне", агалашае СПАДАР.
12 „Затым гэтак Я зраблю табе, Ізраелю; дык прыгатуйся наўпярэймы Бога Свайго, Ізраелю!" 13 Бо, гля, Ён Тый, што хармуе горы і твора вецер, і наказуе людзіне́ што за думка Ягоная, што абарачае раніцу ў цямноту й ступае па ўзвышшах зямлі; СПАДАР, Бог войскаў, імя Ягонае.
1 Слухайце слова гэтае, у каторым я падыймаю на вас галашэньне, доме Ізраеляў: 2 „Павалілася, ня ўстане ўжо, маладуха Ізраелява кінецца на зямлю сваю, няма каму падняць яе;"
3 Бо гэтак кажа Спадар СПАДАР: „У месьце, з каторага выходзіла тысяча, застане́цца сто, і ў тым, з каторага выходзіла сто, застане́цца дзесяць дому Ізраельскаму;"
4 Бо гэтак кажа СПАДАР дому Ізраеляваму: „Шукайце Мяне, і вы будзеце жыць. 5 Але ня шукайце Бэт-Элю ані ўсходзьце да Ґілґалу, ані да Беер-Шэвы пераходзьце; бо Ґілґал канечне пойдзе ў палон, і Бэт-Эль зыйдзе на нішто". 6 Шукайце СПАДАРА - і будзеце жыць, каб Ён ня выбух, як цяпло, у доме Язэпавым, і пажэр, і ня было каму згасіць у Бэт-Элю. 7 Вы, што абарачаеце ў палын суд, і справядлівасьць на зямлю кі́даеце, 8 Шукайце Таго, што ўчыніў сем гвездаў а Касцы, і абарачае ў раньне цень сьмерці, і робе дзень цемным як ноч, што прыгука́е воды морскія і вылівае іх на зьверх зямлі; СПАДАР імя Ягонае; 9 Што змацняе глабаньніка супроці дужога, так што гла́баньнік прыйдзе на горад.
10 Яны ненавідзяць таго, хто гане ў браме, і брыдзяцца тым, хто гу́кае беззаганна. 11 Дык за тое, што топчацеся па бедных і бярыце́ ад іх бярэма пшонкі, вы пастанавілі дамы з часанага каменя, але ня будзеце жыць у іх, засадзілі прыемныя вінішчы, але ня будзеце піць віна іх; 12 Бо Я ведаю чысьленыя выступы вашы й цяжкія грахі вашы: уціскаюць справядлівага, бяруць лапаны і адпіхаюць бедных у браме. 13 Затым разумны ў гэтым часе маўчыць, бо гэта час благі. 14 Шукайце дабра, а ня ліха, каб вы маглі жыць; і гэтак СПАДАР, Бог войскаў, будзе з вамі, як вы гу́каеце. 15 Ненавідзьце ліха й любіце дабро, устанавіце суд у браме; можа СПАДАР, Бог войскаў, будзе ласкавы да астачы Язэпавае.
16 Затым гэтак кажа СПАДАР, Бог войскаў, Спадар: „На ўсіх вуліцах жалоба, і будуць казаць на ўсіх гасьцінцах: ,Авохці! авохці!' і прыгу́каюць ралейніка да жалобы і ўмеючых пахоўныя песьні - плакаць! 17 І ў вусіх вінішчах будзе жалоба, бо Я прайду сярод цябе", кажа СПАДАР.
18 Бяда вам, каторыя зычыце дня СПАДАРОВАГА! Нашто вам гэты дзень СПАДАРОЎ? ён - цямнота, а не сьвятліня, - 19 Як калі людзіна́ ўцячэць ад лява - і мядзьведзь пярэйме яе, і ўвыйшоў у дом, і аперся рукою сваёю аб сьцяну - і гад укусіў бы яго. 20 Хіба не цямнота дзень СПАДАРОЎ, а сьвятліня? цемрадзь і ніякага бліску ў ім. 21 „Ненавіджу Я, грэбую сьвятамі вашымі і ня буду нюхаць аброкаў на ўрочыстых зборах вашых. 22 Хоць вы абракаеце Імне ўсепаленьні а хлебныя аброкі вашы, Я ня зычу ані зірну на супакойныя аброкі вашы з укормленае жывёлы. 23 Здаль ад Мяне вераск песьняў сваіх, і гуку гусьляў тваіх Я ня буду слухаць. .24 Але няхай цячэць, як вада, суд, і справядлівасьць - як магучы цурэй. 25 Аброкі а дары ці бліжылі вы Імне на пустыні сорак год, доме Ізраеляў? 26 Але вы насілі будку Молаха вашага й Кіюна, абразы вашы, гвязду бога вашага, каторыя самы сабе рабілі. 27 За тое Я прычыню, што вы пойдзеце ў палон за Дамашк", кажа СПАДАР, каторага імя Бог войскаў.
1 „Бяда нярупатлівым на Сыёне й тым, што спадзяюцца на гару Самарскую, менаваным галоўнымі з народаў, да каторых прышоў дом Ізраеляў! 2 Зайдзіце да Кальны й абачча, а стуль ідзіце да вялікага Гамафу, тады спусьціцеся да Ґафу Пілісцкага: ці яны лепшыя за гэтыя каралеўствы? або граніца іхная большая за граніцу вашу? 3 Вы, што ўважаеце благі дзень за далёкі й прычыняеце, што седава ўсілства бліжэе; 4 Што ляжыце́ на ложках із сланёвае косьці, што вылягаецеся да сваіх пасьцелях і ясьце́ ягняты з чарады, а цяляты з хлеву; 5 Што брынкаеце на гусьлях, як Давід, вынаходзіце сабе музыцкія снадзі; 6 Што п'іце́ віно вялікімі коўнямі і мажацеся найпершымі масьцямі, але ня не́марасьціцеся празь няшчасьце Язэпа! 7 За тое цяпер пойдуць яны палоненікамі на чале палоненікаў, і чэсьць ад тых, што вылягаліся, адда́лена". 8 Прысягнуў Спадар СПАДАР Душою Сваёю, агалашае СПАДАР, Бог войскаў: „Брыджуся пыхаю Якававаю й ненавіджу палацы ягоныя; і выдам места а паўніню яго". 9 І станецца, што калі ў вадным доме застане́цца дзесяцёх чалавекаў, яны памруць. 10 І возьме яго дзядзька ягоны, і спале яго, каб вывесьці весьці ягоныя з дому, і скажа таму, што ля бакоў дому: „Ё яшчэ які ў цябе?" І гэты скажа: „Няма". Тады ён скажа: „Ся! бо ня маюць менаваць імені СПАДАРОВАГА";
11 Бо гля, СПАДАР расказуе й вытне вялікі дом раськепінамі, а малы дом шчэлінамі. 12 Ці пабягуць коні па ска́ле? ці аруць яе на валох? Бо вы абярнулі суд у ватруту і плады справядлівасьці ў палын, 13 Вы, што цешыцеся зь нічога, што кажаце: „Ці не сваёю сілаю мы прыдбалі сабе рогі?" 14 „Але, вось, Я падыйму на вас, доме Ізраеляў, агалашае СПАДАР, Бог войскаў, народ, і яны будуць уціскаць вас ад уходу ў Гамаф аж да цур'я пустыні' ".
1 Гэтак Спадар Бог паказаў імне: і вось, Ён ухармаваў казельчыкі на пачатку росту атавы, і гля, атава была́ па касьбе каралеўскай. 2 І сталася, як яны скончылі есьці траву на зямлі, то я сказаў: „Спада́ру СПАДАРУ! даруй, малю Цябе, чым падыймецца Якаў? бо ён малы". 3 Шкадаваўся СПАДАР гэтага: „Ня будзе гэтага", сказаў СПАДАР.
4 Гэтак Спадар СПАДАР паказаў імне: і вось, Спадар СПАДАР гукаў ваяваць цяплом, і яно пажэрла вялікую глыбіню, і зьела тую часьць. 5 І сказаў я: „Спада́ру СПАДАРУ, спыні, малю Цябе, чым падыймецца Якаў? бо ён малы", 6 Шкадаваўся СПАДАР гэтага: „Ня будзе гэтага", сказаў Спадар Бог.
7 Гэтак Ён паказаў імне: і вось, Спадар стаяў на стацьцявой сьцяне і з праўдаю ў руццэ Сваёй. 8 І сказаў СПАДАР імне: „Што бачыш, Амосе?" І я сказаў: „Праўду". Тады сказаў Спадар: „Вось, павешу праўду сярод люду Свайго Ізраельскага: наперад ля іх не прайду. 9 І ўзвышшы Ісаковы спустошаны будуць, і сьвятыні Ізраелявы абураны будуць, і Я паўстану зь мячом на дом Еровоамоў".
10 І паслаў Амася, сьвятар бэтэльскі, да Еровоама, караля Ізраельскага, кажучы: „Амос змовіўся на цябе сярод дому Ізраелявага; ня можа зямля цярпець усіх словаў ягоных; 11 Бо гэтак Амос казаў: ,Еровоам памрэць ад мяча, і Ізраельканечне будзе выведзены палоненікам ізь зямлі свае' ".
12 І казаў Амася Амосу: „Ві́дзеньніча, ідзі, уцякай сабе да зямлі Юдэйскае, і еж там хлеб, і там праракай 13 Але ў Бэт-Элю болей не праракай, бо ён сьвятыня каралёва й двор каралеўскі". 14 І адказаў Амос, і сказаў Амасі': „Не прарока я ані сын прарокаў я, але я стаднік і зьбіраю сыкоморы; 15 І ўзяў мяне СПАДАР з адзаду чарады авец, і СПАДАР сказаў імне: ,Ідзі, праракай люду Майму, Ізраелю'. 16 Дык цяпер слухай слова СПАДАРОВА: Ты кажаш: ,Не праракай праз Ізраеля й не кажы ка́заняў на дом Ісакоў'. 17 За гэта гэтак кажа СПАДАР: ,Жонка твая будзе бязуляю ў месьце, а сынове твае а дачкі твае паваляцца ад мяча, і зямля твая будзе падзелена меральным паварозам, і ты памрэш у сплюгаўленай зямлі, і Ізраель канечне пойдзе ў палон ізь зямлі свае' ".
1 Гэтак Спадар СПАДАР паказаў імне: і вось, сутнік летнае садавіны. 2 І сказаў Ён: „Што ты бачыш, Амосе?" І я сказаў „Сутнік летнае садавіны". Тады сказаў СПАДАР імне: „.Канец прышоў люду Майму Ізраелю: ня буду ўжо зыходзіць да яго. 3 І таго дня песьні палацу будуць выючымі, агалашае Спадар СПАДАР; шмат будзе трупоў на кажным месцу, іх будуць кі́даць моўчыкам".
4 Слухайце гэта вы, што глытаеце ўбогіх, каб бедныя перасталі быць на зямлі, 5 Кажучы: „Як мінець маладзён, і будзем прадаваць збожжа? і сыбота, і адчынім пшонку, меншачы ефу й павялічаючы цану сыкля, ашукаю хвальшуючы вагу́, 6 Каб мы маглі купляць бедных за срэбра а ўбогіх за чаравікі, а прадаваць адпадкі пшонкі". 7 Прысягнуў СПАДАР вяліччам Якававым: „Ніколі не забудуся ўсіх учынкаў іхных! 8 Ці не захістаецца ад гэтага зямля, і не заплача кажны жывучы на ёй? І падыймецца ўся яна як цурэй, і ўсхвалюецца, і затопе, як цурэй ягіпецкі".
9 „І станецца таго дня, агалашае Спадар СПАДАР, што Я зьдзею заход сонца ў палудзень і зацямню зямлю серадня, 10 І абярну сьвяты вашы ў жалобу і ўсі песьні вашы ў галашэньне, і ўзлажу зрэбніну на ўсі сьцёгны і лысіну на кажную галаву, і зьдзею гэта, як жалобу па адзіным, і канец яе - як гаркі́ дзень.
11 „Вось, настануць дні, агалашае Спадар СПАДАР, і Я пашлю галадоў на зямлю, - не галадоў хлеба ані смагу вады, але галадоў слухаць словы СПАДАРОВБІ. 12 І будуць бадзяцца ад мора аж да мора і з поўначы аж на ўсход, будуць бегаць туды-сюды шукаць слова СПАДАРОВАГА, але ня знойдуць. 13 Таго дня прыгожыя дзеўкі й дзяцюкі памлеюць ад смагі, 14 Тыя, што прысягаюць віною самарскаю й кажуць: ,Жыў бог твой, Дане!' і ,Жыва дарога да Веер-Шэвы!' - паваляцца й ніколі ня ўстануць".
1 Бачыў я Спадара, на аброчніку стаячага, і сказаў Ён: „Вытні ў клямку, і затрасуцца парогі, і расьсячы па галаве ўсіх іх, апошняга зь іх Я заб'ю мячом: тый зь іх, што ўцякае, не ўцячэць, і хто хаваецца зь іх, не схаваецца. 2 Хоць бы яны закапаліся ў шэолю, стуль рука Мая возьме іх; хоць бы яны ўзьлезьлі на неба, стуль Я зьвяду іх. 3 І хоць бы яны схаваліся на версе Кармілу, асачу а вазьму іх стуль; хоць бы схаваліся ад аччу Маіх на дне мора, і там раскажу гаду, і ён укусе іх. 4 Хоць бы яны пайшлі ў палон перад не́прыяцельмі сваімі, там раскажу мячу, і ён заб'ець іх; і зьвярну вочы Свае на іх на ліха, а не на дабро;" 5 І Спадар СПАДАР войскаў ё тый, што даткнецца да зямлі, 2 і яна ста́е, і заплачуць усі жывучыя на ёй, і падыймецца ўся яна, як цурэй, і апусьціцца, як цурэй ягіпецкі. 6 Тый, што збудаваў сьвятліцы Свае на нябёсах і збор свой на зямлі заклаў, прыгука́е воды морскія і вылівае іх на зьверх зямлі; СПАДАР імя ягонае.
7 „Ці не такія, як сынове Ефіоплян, вы да Мяне, сынове Ізраелявы ? агалашае СПАДАР. Ці ня Я вывеў Ізраялян ізь зямлі Япіпецкае і Пілішчан - із Кафтору і Арамлян - ізь Кіру? 8 Вось, вочы Спадара СПАДАРА - на грэшным каралеўстве, і Я выгублю яго ізь зьверху зямлі, хоць ня супоўна выгублю дом Якаваў, агалашае СПАДАР; 9 Бо, гля Я раскажу й рассыплю дом Ізраеляў меж усіх народаў, як сеюць у рэшаце, ня зваляцца зярняты на зямлю. 10 Ад мяча памруць усі грэшнікі люду Майго, Каторыя кажуць: ,Не дабліжыцца ані пярэйме нас ліха'. 11 Таго дня Я адбудую ўпалую будку Давідаву, зараблю шчэліны ў ёй, і разбуранае адбудую, і адбудую яе, як за старавечных дзён, 12 Каб адзяржалі астачу Едому і ўсі народы, над каторымі было гука́на імя Мае", агалашае СПАДАР, Каторы зробе гэта.
13 „Вось, настануць дні, агалашае СПАДАР, што араты насьпее жняю, а таўчэньнік віна - сяўбіта; і з гор будзе капаць вінны сок, і ўсі ўзгоркі растаяць. 14 І зьвярну палон люду Свайго Ізраеля, і адбудуюць за.пусьцелыя месты, і будуць жыць; і пасадзяць вінішчы, і будуць піць віно іх, і засадзяць сады, і будуць есьці садавіну́ іх. 15 І пасаджу іх на зямлі іхнай, і ня будуць болей вырываць іх ізь зямлі іхнае, што Я даў ім", кажа СПАДАР Бог твой.
1 Відзень Аўдава. Гэтак кажа Спадар Едому: дзейкі мы чулі ад СПАДАРА, і пасол меж народаў пасланы: „Устаньце й станьма на бітву́ зь ім!" 2 Вось, малым даў цябе меж народаў, цябе вельма ўлегцы замелі. 3 Гордасьць сэрца твайго зьвяла цябе, о жывучы ў раськепінах ска́лы, што на вышыні гаспода ягоная, што кажа ў сэрцу сваім: „Хто зьвядзець мяне на зямлю?" 4 Калі ўзвышшыся, як арол, і калі меж гвездаў заўеш сабе гняздо, стуль Я зьвяду цябе, агалашае СПАДАР. 5 Калі б злодзеі прышлі да цябе, калі б ночныя глабаньнікі, дык як быў бы ты загублены? Ці ня ўкралі б яны, колькі ім даволі? Калі б абіраньнікі віна прышлі да цябе, то ці не пакінулі б яны недабіркі? 6 Як мы вышукалі Ісава, і як раскрыліся схаваныя ягоныя!
7 Аж да граніцы прагналі цябе ўсі мужы змовы твае, ашукалі цябе, перамаглі цябе, каторыя былі ў міру з табою; тыя, што елі хлеб твой, расьцягнулі сеці пад табою, няма цямлівасьці ў яго. 8 Ці ня будзе таго дня, агалашае СПАДАР, што Я загублю мудрых ізь Едому і цямлівасьць ад гары Ісавовае? 9 І зьлякаюцца дужасілы твае, Фемане, каб была́ адцята людзіна ад гары Ісавовае ўбіўствам. 10 За ўсілства тваё да брата твайго Якава пакрые цябе сорам, і ты будзеш адцяты на векі. 11 Таго дня, як ты стаяў насупроці, дня, як чужаземцы забралі ў палон маемасьць ягоную, і чужыя ўвыйшлі брамамі ягонымі і на Ерузалім кідалі на жэрабя, то й ты быў як адзін ізь іх. 12 І ты ня бачыў у дзень брата свайго, у дзень, калі ён стаў чужым; і ты ня меў цешыцца із сыноў Юдзіных у дзень загубы іх, ты ня меў павялічыць роту свайго ў дзень бяды. 13 Ты ня меў увыйсьці ў брамы люду Майго ў дзень няшчасьця іхнага, ня меў і ты глядзець на ліха ягонае ў дзень няшчасьця ягонага, ты ня меў выцягнуў рукі свае па маемасьць ягоную ў дзень няшчасьця ягонага; 14 Ты ня меў стаяць на ростанях, каб заскочыць дарогу ўцекачом ягоным, Ты ня меў перадаваць засталых ягоных у дзень бяды; 15 Бо блізкі́ дзень СПАДАРОЎ на ўсі народы: як ты зрабіў, будзе зроблена табе, адплата зьвернецца на галаву тваю; 16 Бо як вы п'янчыліся на сьвятой гары Маёй, так будуць заўсёды п'янчыцца ўсі народы і будуць піць а глытаць; і яны будуць, бы ня былі. 17 А на гары Сыёне будзе прытулішча, і будзе сьвятая; і дом Якаваў адзяржыць спадак свой. 18 І будзе дом Якаваў цяплом і дом Язэпаў - поламям, а дом Ісавоў - умецьцям: і запаляць іх, і пажаруць іх, і ня будзе астачы дому Ісавоваму, бо СПАДАР кажа. 19 І спадзець паўднявым гара Ісавова, а даліне́ - Пілішчане; і спадзець поле Яхрэмскае й поле Самарскае, а Веняміну - Ґілеад. 20 І палону войска гэтага сыноў Ізраелявых спадуць Канааняне аж да Сарэфату, і палону Ерузаліму, што ў Сэфарадзе, спадуць месты паўднявыя. 21 І ўзыйдуць ратаваньнікі на гару Сыён, каб судзіць гару Ісавову, і будзе СПАДАРУ каралеўства.
1 І было слова СПАДАРОВА Ёну Амітаёнку, кажучы: 2 „Устань, пайдзі да Ніневы, места вялікага, і гукай да яго, што ўзышло ліха іхнае перад відам Маім".
3 І ўстаў Ёна, каб уцячы да Таршышу ад віду СПАДАРОВАГА, і зышоў да Яфы, і знашоў караб, што плыў да Таршышу; і даў плату, і зышоў да карабля, каб прыплыць ізь імі да Таршышу ад віду СПАДАРОВАГА. 4 Але СПАДАР пусьціў вялікі вецер на мора, і ўзьнялася вялікая бура на мору, і думалі, што караб разаб'ецца. 5 І зьлякаліся маравікі, і крычэлі кажны да свайго бога, і выкінулі ў мора рэчы, што былі ў караблю, каб палягчыць сабе гэтым; а Ёна зышоў на далоўе боку карабля, і лёг, і моцна заснуў. 6 І дабліжыўся да яго начэльнік карабля, і сказаў яму: „Што табе, што ты так моцна сьпіш? устань, гукай да Бога свайго, можа ўспомне тый Бог праз нас, і мы не загінем". 7 І сказалі адзін аднаму: „Пайдзіма, і кіньма на жэрабя, і даведаемся пераз каго гэта вялікае ліха на нас". І кінулі на жэрабя, і пала жэрабя на Ёну. 8 І сказалі яму: „Скажы ж нам, чаму, з чые прычыны сталася гэтае вялікае ліха? які твой занятак? і скуль прышоў? і што за край твой? зь якога народу ты?" 9 І сказаў ім: „Гэбрэй я, і СПАДАРА, Бога нябёснага, я баюся, Каторы ўчыніў моры й сушу". 10 І зьлякаліся тыя людзі лякам вялікім, і сказалі яму: „Што гэта ты зрабіў?" бо ведалі тыя людзі, што ад віду СПАДАРОВАГА ён уцякаў, бо прызнаўся ім. 11 І сказалі яму: „Што нам зрабіць із табою, каб сьціхла мора нам?" бо мора ўсе болей узбура́лася. 12 І сказаў ім: „Падыйміце мяне й кіньце мяне ў мора, - і змоўкне мора вам; бо ведаю я, што за мяне гэта вялікая бура на вас". 13 І моцна веславалі тыя людзі, каб зьвярнуцца на сушу, і не маглі, бо мора болей а болей узбура́лася ля іх. 14 І гука́лі да СПАДАРА, і сказалі: „Молім Цябе, СПАДАРУ, дай хай не загінем за душу́ гэтага чалавека, і не ўскладай на нас кроў нявінную, бо ты, СПАДАРУ, як захоця зробіш". 15 І паднялі Ёну, і кінулі яго ў мора, і перастала мора гневацца. 16 І баяліся тыя людзі страхам вялікім СПАДАРА, і абракалі аброк СПАДАРУ, і абяцалі абятніцы. 17 І прыгатаваў Спадар вялікую рыбу, каб глынула Ёну, і быў Ёна ў нутру рыбы тры дні і тры ночы.
1 І маліўся Ёна СПАДАРУ, Богу свайму, з нутра рыбы, 2 І сказаў: „Я гукаў да СПАДАРА, бо цесна імне, і Ён адказаў імне; із жывата шэолю я загаласіў - Ты пачуў голас мой. 3 Ты кінуў мяне глыбака ў сэрца мораў, і патопа акружыла мяне; усі твае хвалі а валы прайшлі над імною. 4 І сказаў я: ,Я прагнаны ад аччу Тваіх, пагляджу яшчэ, адылі, на сьвяты палац Твой'. 5 Воды акружылі мяне аж да душы, глыбіня агарнула мяне навокал, морскія травы абвілі галаву маю. 6 Да подаў гор зышоў я, зямля заваламі сваімі навокал мяне на векі; Ты, адылі, вывеў зь ямы жыцьцё маё, СПАДАРУ, Божа мой. 7 Як млела душа мая ў імне, я ўспомнеў СПАДАРА, і малітва мая прышла да Цябе, да сьвятога палацу Твайго. 8 Тыя, што заховуюць манлівыя марнасьці, адкідаюць міласэрдзе ад сябе. 9 Але я голасам падзякі абраку Табе; споўню, што абяцаў. Спа́сеньне ў СПАДАРА".
10 І СПАДАР казаў рыбе, і яна вырыгала Ёну на сушу.
1 І было слова СПАДАРОВА да Ёны ўдру́гава, кажучы: 2 „Устань, ідзі да Ніневы, гэнага вялікага места, і кажы ка́зань, каторую Я казаў тэ". 3 Дык устаў Ёна і пайшоў да Ніневы подле слова СПАДАРОВАГА; Нінева ж была вялікае места ў Бога, трох дзён дарогі. 4 І пачаў ён хадзіць па месьце, колькі льга прайсьці за адзін дзень, і гукаў, і казаў: „Яшчэ сорак дзён, і Нінева будзе абурана".
5 І паверылі Нінявяне Богу, і агаласілі пост, і адзеліся ў зрэбніну, ад вырослага зь іх аж да малога зь іх. 6 Бо слова дасьпела да караля Ніневы, і ён устаў з пасаду свайго, і ськінуў ізь сябе адзецьце сваё, і пакрыўся зрэбнінаю, і сядзеў у попеле. 7 І агалошана, і сказана ў Ніневе з расказаньня каралёвага а вялікіх ягоных, кажучы: „Няхай ані людзіна́, ані жывёла, ані буйны статак, ані драбны статак нічога не паспытаюцца, няхай ня пасьвяцца ані п'юць вады, 8 Але няхай пакрыюцца зрэб'ям чалавек і жывёла і гука́юць да Бога голасна, і няхай кажная людзіна адвернецца ад благое дарогі свае і ад ўсілства, што ў руках іхных. 9 Хто ведае, ці не абернецца Бог і не пажалее, і не адвернецца ад палкага гневу свайго, каб мы не загінула?" 10 І Бог бачыў учынкі іхныя, што яны адвярнуліся ад благое дарогі свае, і Бог пажалеў ліха, каторае казаў, што маніўся ўчыніць ім, і ня ўчыніў.
4 І зьне́марасьціла Ёну гэта, як вялікае ліха, ён зазлаваўся. 2 І маліўся СПАДАРУ, і казаў: „Прашу Цябе, СПАДАРУ, ці ня гэта было слова маё, як яшчэ я быў у краю сваім? Затым я загадзя ўцёк ад Цябе да Таршышу, бо я ведаў, што Ты БОГ ласкучынюшчы а спагадлівы, памальны да гневу а найміласарнейшы, і жалееш ліха. 3 І цяпер, СПАДАРУ, вазьмі, малю Цябе, душу́ маю ад мяне, бо вале́й імне памерці, чымся жыць". 4 І сказаў СПАДАР: „Ці добра ты робіш, што злуешся?"
5 І Ёна вышаў зь места, і сеў на ўсходняй старане места, і зрабіў сабе таму буду, і сеў пад ёй у сьценю, аж пакуль абача, што станецца ў месьце. 6 І прыгатаваў СПАДАР Бог гарбуз, і яго выгнала над Ёнаю, каб быць сьценям яму над галавою, каб ён спабыўся не́марасьці свае; і цешыўся Ёна з тога гарбуза вялікаю пацехаю.
7 І прыгатаваў Бог чарвяка, як узышла зара нараніцы, і ён падтачыў гарбуз, і ён ссох. 8 І сталася, як ўзышло сонца, што Бог прыгатаваў гарачы ўсходні вецер, і сонца пякло галаву Ёне, ажно ён скволеў, і зычыў душы сваёй памерці, і сказаў: „Валей імне памерці, чымся жыць".
9 І сказаў Бог Ёне: „Ці добра, што так злуешся за гарбуз?" І сказаў: „Я раблю добра, злосна імне аж да сьмерці". 10 І сказаў СПАДАР: „Ты жалееш гарбуза, над каторым ты не гарапашнічаў ані расьціў, каторы вырас за ноч і загінуў за ноч; а Я ня меў бы жалець Ніневы, гэтага вялікага места, у каторым болей як двананцаць дзесяткоў тысячаў людзёў, што ня могуць адрозьніць правіцы ад лявіцы, і шмат статку?"
1 Слова СПАДАРОВА, што было да Міхея Морасьфяні́на за дзён Ёфама, Агаза, Гэзэкі, каралёў Юдэйскіх, каторае ён відзеў узглядам Самары а Ерузаліму. 2 Слухайце, усі люды, прыслу́хайся, зямля і ўсе, што на ёй! І няхай будзе Спадар СПАДАР сьветкаю супроці вас, Спадар ізь сьвятога палацу Свайго; 3 Бо, вось, СПАДАР выходзе зь месца свайго, і зыходзе, і ступае па вышынях зямлі. 4 І горы растаяць пад Ім, і даліны папокаюць, як воск перад цяплом, як воды, што ільлюцца далоў із стромы. 5 За выступ Якаваў усе гэта і за грахі дому Ізраелявага. Што за выступ Якаваў? ці не Самара? І што за ўзвышшы ў Юдэі? ці не Ерузалім? 6 Пастанаўлю Самару як кучу на полю, як месца на саджэньні віна, і ськіну ў даліну́ камяні яе, і поды яе агалю. 7 І ўсі выраза́ныя яе будуць пабіты на кавалкі, і ўсі заплаты бязулі яе спалены цяплом, і ўсі балваны яе зраблю пустынёю, бо яна зьберла із заплаты бязулі, затым на заплату бязулі аберне іх. 8 З гэтае прычыны я пла́чу а выю, хаджу абдзерты а голы; зраблю жалобу, як смокі, і плач, як совы; 9 Бо раны ейныя невылячальныя, бо прышло аж да Юды, дасьпела аж да брамы люду Майго, аж да Ерузаліму. 10 Не абяшчайце ў Ґафе, ані ня плачча; у доме Офра качайся ў пыле. 11 Пераходзь сабе, жыхарка Шафіру, маючы сорам свой заголены; ня выйдзе й жывучая ў Цаанане; плач у Беф-Ецэлю ня дасьць вам адзяржацца ў ім. 12 Бо чакаў у клопаце дабра жыхар Марофы, але ліха зышло ад СПАДАРА да брамы Ерузаліму. 13 Запражы ў цялежкі борздую жывёлу, жыхарка Лахішу; яна пачатак грэху дачцэ Сыёну, бо ў цябе знойдзены выступы Ізраеля. 14 Затым ты будзеш пасылаць дары да Морэшэф-Ґафу; дамы Ахзыва будуць маніць каралём Ізраельскім. 15 Яшчэ спадкаемцу прывяду да цябе, жыхару Морэшы, ён прыйдзе да Одуламу, славы Ізраелявае. 16 Аблысей, астрыжыся па кунежных дзяцёх сваіх; пашыр лысіну, як у варла, бо яны пойдуць у палон ад цябе.
1 Бяда тым, што думаюць празь бяспраўе і выдумляюць ліха на ложках сваіх, а золкам нараніцы дойсьняць, бо гэта ў моцы рук іхных. 2 І зажадаюць палёў, і забіраюць іх усілствам, і дамоў - і адбіраюць іх; яны ўціскаюць людзіну́ а дом ейны, людзіну́ а спадак ейны.
3 Затым гэтак кажа СПАДАР: вось, я задумляю на гэтую радзіму ліха, ад каторага вы ня выймеце шыяў вашых ані будзеце хадзіць пыхата, бо гэта час благі. 4 Таго дня складуць прыпавесьць праз вас, і галасьлівым галашэньням будзе сказана: „Мы чыста аглабаны; адмяніў дзель люду майго; як адцяў яе ад мяне! забраўшы, падзяліў полі нашы". 5 Затым ня будуць у цябе паварозам кі́даць на жэрабя ў збору СПАДАРОВЫМ. 6 „Не кажыце ка́зані", а яны кажуць: „Не кажыце тым ка́зані, каб адда́ліўся сорам". 7 О, менаваны доме Якаваў! нягож скараціўся Дух СПАДАРОЎ ? ці гэта ўчынкі Ягоныя ? ці ня словы Мае робяць дабро таму, што ходзе пасьціва? 8 Нават учорах люд Мой паўстаў як не́прыяцель, і вы адбіраеце вопратку з адзежаю ў тых, што пераходзяць бясьпечна, як людзі, што зварача́юцца з вайны. 9 Жанкі люду Майго вы выганяеце з прыемных дамоў іхных, ад бязьлетак іхных адбіраеце славу Маю на векі. 10 Устаньце й адыйдзіце, бо гэта месца неўпакою, бо яно сплюгаўлена, яно будзе зьнішчана супоўным зьнішчэньням. 11 Калі б які шувеіна а манюка брахаў: „Я буду казаць празь віно а хмельны напітак", ён нават быў бы ка́заньнікам гэтаму люду. 12 Я канечне зьбяру ўсяго цябе, Якаве, канечне зьбяру астачу Ізраеля, пастанаўлю іх разам, як авечкі ў Воцры, як чараду ў хлеве яе; яны ўчыняць вялікі гом з прычыны людзёў. 13 Узыйдзе сьценалом перад імі; яны зломяць і пойдуць пераз браму, і выйдуць ізь яе, і кароль пойдзе перад імі, і СПАДАР на чале іх.
1 І сказаў я: Паслухайце, галавы Якававы і князі дому Ізраелявага: ці ня вам знаць суд? 2 Каторыя ненавідзіце дабро й любіце ліха, што лупіце зь іх скуру іхную і цела іхнае з касьцей іхных; 3 Што ясьце́ цела люду Майго і зьдзіраеце зь іх скуру іхную, і ломіце косьці іхныя, і сячыце́ іх бы ў гаршчок, і цела - бы ў казан? 4 Тады загука́юць да СПАДАРА, але Ён не адкажа ім, нават схавае від Свой ад іх у тым часе, калі яны дзеюць ліха ўчынкамі сваімі.
5 Гэтак кажа СПАДАР праз прарокаў, што ўводзяць у вабмылу люд Мой, што кусаюць зубамі сваімі й крычаць: „Мір!" а хто не кладзець ім у рот, яны пасьвячаюцца на Вайцу супроці яго. 6 Затым будзе ноч вам, што ня будзеце мець відзені, і будзе цямнота вам, а не вешчаваньне; закоціцца сонца над прарокамі, і зьмеркне дзень над імі. 7 І засаромяцца ві́дзеньнікі, і зачырванеюцца вяшчуны, усі яны закрыюць вусны свае, бо ня будзе адказу ад Бога. 8 Але я напоўнены сілы духам СПАДАРОВЫМ і суду і моцы, каб абяшчаць Якаву выступ ягоны і Ізраелю - грэх ягоны.
9 Слухайце ж гэта, галавы дому Якававага і князі дому Ізраелявага, што брыдзіцеся судам і перакручуеце ўсю справядлівасьць, 10 Яны будуюць Сыён крывёю й Ерузалім - бяспраўям. 11 Галавы ягоныя судзяць за лапаны, і сьвятарове ягоныя навучаюць за заплату, і прарокі ягоныя вяшчуюць за срэбра; Прымеж тога апіраюцца на СПАДАРА й кажуць: „Ці не СПАДАР сярод нас? ня стрэне нас ліха". 12 Затым за вас гара Сыён будзе ўзарана як поле, і Ерузалім стане кучамі, і гара дому як лесавыя ўзвышшы.
1 Але станецца апошніх дзён: гара дому СПАДАРОВАГА будзе пастаноўлена на версе гор і вывышана над узгоркі, і люды будуць плысьці да яе. 2 І прыйдуць чысьленыя народы, і скажуць: „Пойдзем і прыйдзем на гару СПАДАРОВУ і да дому Бога Якававага, і Ён навуча нас із дарогаў Сваіх, і мы будзем хадзіць па сьцежках Ягоных"; бо із Сыёну выйдзе права, і слова СПАДАРОВА зь Ерузаліму. 3 І будзе Ён судзіць меж шмат якіх людаў і га́ніць дужыя народы, што воддаль; і яны перакуюць мячы свае на нарогі і дзіды свае на сярпы; не падыйме народ на народ мяча і ня будуць больш вучыцца ваяваць. 4 Але кажны будзе сядзець пад віном сваім а пад фіґаю сваёю, і ніхто ня будзе палохаць іх, бо вусны СПАДАРА войскаў казалі. 5 Бо ўсі люды будуць хадзіць кажны ў імені бога свайго, а мы будзем хадзіць у імені СПАДАРА, Бога нашага, на векі а векі.
6 Таго дня, агалашае СПАДАР, зьбяру кульгавых а выгнаных а тых, што Я зрабіў ліха. 7 І зраблю кульгавую астачаю, і кіненую воддаль дужым народам, і СПАДАР будзе гаспадарстваваць над імі на гары Сыёне адгэнуль аж на векі.
8 А ты, вежа чарады, узгорак дачкі Сыёну, да цябе прыйдзе а ўвыйдзе нават першая ўлада, каралеўства прыйдзе дачцэ Ерузаліму. 9 Чаму ж ты цяпер голасна галосіш? ціж няма караля ў цябе? ці загінуў параднік твой, што болі схапілі цябе, як у парадзіхі? 10 Балей а радзі́, дачка Сыёну, як парадзіха; бо цяпер ты выйдзеш ізь места і будзеш жыць на полю, і пойдзеш да Бабілёну; там будзеш вывальнена; там СПАДАР адкупе цябе з рукі непрыяцеляў тваіх. 11 А цяпер зьберліся супроці цябе чысьленыя народы, што кажуць: „Няхай яна будзе сплюгаўлена, і няхай вочы нашыя нагледзяцца на Сыён!" 12 Але яны ня ведаюць думак СПАДАРОВЫХ ані разумеюць рады Ягонае, бо Ён зьбер іх, як снапоўе на ток. 13 Устань і малаці, дачка Сыёну, бо Я зраблю рог твой зялезным і капыты твае зраблю мядзянымі, і пакрышыш шмат якія люды, і пасьвяціш СПАДАРУ прыбытак іхны і багацьце іхнае СПАДАРУ ўсяе зямлі.
1 Цяпер наснудзься вяткаю, дачка вяткі; аблягуць нас аблогаю; дубцом будуць біць повуху судзьдзю Ізраелявага.
2 Але ты, Бэтлееме-Ефрафа, ты малады, каб быць меж тысячаў Юдзіных, зь цябе выйдзе Імне, Каторы будзе Валадаром у Ізраелю, Каторы паходзе здаўна́, ад вечнасьці. 3 Затым Ён выдасьць іх аж да часу, пакуль ня родзе маючая радзіць; тады астача з братоў Ягоных зьвернецца да сыноў Ізраелявых. 4 І стане Ён, і будзе па́сьціць у сіле СПАДАРОВАЕ у майстаце імені СПАДАРА, Бога Свайго, і будуць жыць, бо адгэнуль Ён узьвялічыцца аж да канцоў зямлі. 5 І гэта будзе мірам. Як Асур прыйдзе да зямлі нашае і як патопча палацы нашы, тады мы выставім супроці яго сямёх пастыроў і асьмёх князёў зь люду. 6 І спустошаць зямлю Асураву мячом і зямлю Немродаву ў вуходах яе; гэтак Ён выбаве ад Асура, як гэты прыйдзе да зямлі нашае і як патопча граніцы нашы.
7 І будзе астача Якавава сярод шмат якіх людаў, як раса ад СПАДАРА, як лівун на траву, каторага не спадзяешся ад людзіны ані чакаеш ад сыноў людзкіх. 8 І будзе астача Якавава сярод народаў, сярод шмат якіх людаў, як леў меж статку ў лесе, як левянё меж чарады авец, каторае, як выйдзе, топча а ірвець, і ніхто ня можа вывальніць. 9 Падыймецца рука твая на праціўнікаў тваіх, і ўсі не́прыяцелі твае будуць адцяты.
10 І станецца таго дня, агалашае СПАДАР, што адатну коні сярод цябе і зьнішчу цялежкі твае; 11 І адатну месты ў зямлі Тваёй, і абуру́ ўсі гарады твае; 12 І адатну чары з рукі твае, і вяшчуноў ня будзе ў цябе; 13 Таксама адатну выраза́ныя твае і стаўпы з пасярод цябе, і ня будзеш ужо кланяцца вырабу рук сваіх; 14 Вырву гаі твае з пасярод цябе; гэтак зьнішчу месты твае. 15 І зьдзею ў гневе а абурэньню помсту над народамі, каторыя ня слухалі.
1 Слухайце цяпер, што кажа СПАДАР: устань, сьперачайся з горамі, і няхай слухаюць узгоркі голас твой. 2 Слухайце, горы, сьпярэчку СПАДАРОВУ, і моцныя поды зямлі; бо сьпярэчка ў СПАДАРА зь людам Сваім, і з Ізраелям Ён правуецца. 3 „Людзе Мой, што Я зрабіў табе і чым Я высіляў цябе? сьветчы на Мяне. 4 Бо Я вывеў цябе ізь зямлі Ягіпецкае, і адкупіў цябе з дому нявольнікаў, і паслаў перад табою Масея, Аарова а Мірыям. 5 Людзе Мой, успомні цяпер, што ра́дзіў Валак, кароль Моаўскі, і што адказаў яму Ваалам Веоронак, і што было Шытыму аж да Гілґалу, каб пазнаць справядлівасьці СПАДАРОВЫ". 6 З чым я перайму СПАДАРА, нахінуся да Бога высокага? Ці перайму Яго з усепаленьнямі, зь цялятамі сёлеткамі? 7 Ці СПАДАР мае прыемнасьць із тысяча бараноў, зь дзесяцёх тысячаў цур'ёў алівы? Ці дам першака свайго за выступ свой, плод цела свайго за грэх душы свае? 8 Абясьціў табе, чалавеча, што добрае, і чаго СПАДАР вымагае ад цябе: толькі рабіць справядліва, і любіць міласэрдзе, і хадзіць пакорна перад Богам сваім.
9 Голас СПАДАРОЎ месту гука́е, і мудрасьць абача імя Тваё: „Слухайце посаха і Хто прызначыў яго. 10 Ці яшчэ ё ў доме нягоднага скарбы нягоднасьці і несправядлівая мера абрыды? 11 Ці маю аправіць несправядлівыя шалькі і з ашукнымі адважкамі ў хатулю? 12 Бо багатыры ягоныя поўныя ўсілства, і жыхары ягоныя гу́каюць ману, і ашукны язык іхны ў роце іхным; 13 Дык і я Вытну цябе болькамі, зьнішчу цябе за грахі твае. 14 Ты будзеш есьці, але не пад'ясі; і паніжэньне тваё ўнутры цябе; будзеш уцякаць, але не ўцячэш; а хто ўцячэць, мячу аддам. 15 Ты будзеш сеяць, але ня будзеш жаць; ты будзеш таўчы аліўкі, але ня будзеш мазацца аліваю; і вінны сок, але віна піць ня будзеш; 16 Бо вы дзяржыце́ ўставы Омравы і ўсі ўчынкі дому Агававага, і ходзіце подле радаў іхных, каб Я зрабіў цябе пусташаю і жыхараў тваіх сьвістам, бо ты носіш ганьбу люду Майго".
1 Бяда імне! Я - як зьбіраньнікі летнае садавіны, астачаў ад віннога збору, нямаш гранкі на ежу; сьпелае садавіны жадае душа мая. 2 Багабойлівы загінуў ізь зямлі, і нямаш пасьцівага меж людзтва; усі цікуюць на кроў; кажны палюе сецьцю на брата свайго. 3 Улегліва робяць абедзьвіма рукамі ліха, князь вымагае, і судзьдзя вымагае заплаты, і вялікі выказуе шкоднае жаданьне сваё, і глыбяць гэта. 4 Найлепшы зь іх - як дзядоўнік, найпасьціўшы - як церневы плот; дзень вартаўнікоў Тваіх і даведаньня Твайго настаець; цяпер будзе сумятня ў іх. 5 Ня верце прыяцелю, не давярайце правадыру; ад ляжачае на ўлоньню тваім сьцеражы дзьверы вуснаў сваіх; 6 Бо сын ганьбе айца, дачка паўстаець супроці маці свае, нявестка супроці сьвякрыві свае: не́прыяцелі людзіне́ хатнія ейныя. 7 А я буду глядзець на СПАДАРА, буду спадзявацца на Бога спасеньня свайго; Бог мой пачуе мяне.
8 Ня цешся зь мяне, не́прыяцелка мая! як я ўпаў, я ўстану; як я ў цемры, СПАДАР сьвятліня імне.
9 Абурэньне СПАДАРОВА я буду 10 насіць, бо я ізграшыў супроці яго, пакуль Ён не разьвяжа справы мае і ня ўчыне суду майго; Ён вывядзе мяне на сьвятліню, я буду глядзець на справядлівасьць Ягоную. 10 І абача яе́прыяцелка мая, і пакрые сорам тую, што сказала імне: „Ідзе СПАДАР, Бог твой?" Вочы мае будуць глядзець на яе, цяпер яна будзе на таптаньне, як балота на вуліцах. 11 Дня, калі агарожа твая будзе збудавана, таго дня далёка пашырыцца права. 12 Таго дня прыйдуць і да цябе з Асыры, і з абаронных местаў, і з гарадоў аж да Ракі, і ад мора аж да мора, і ад гары аж да гары. 13 І будзе зямля на спустошаньне за жыхараў яе, за плады ўчынкаў іхных.
14 Пасьві ж люд Свой ськіпетрам Сваім, чараду спадку Свайго, што жывець на аднаселі ў лесе, сярод Кармілу, няхай яны пасьвяцца ў Вашане а Гілеадзе, як за дзён даўнейшых. 15 Як за дзён выхаду твайго ізь зямлі Ягіпецкае, пакажу яму чудосы. 16 Народы будуць бачыць і сароміцца з усяе моцы свае; паложаць руку́ на вусны, вушы іхныя будуць глухія; 17 Будуць лізаць пыл, як гад, як паўзуны земныя; як паўзуны земныя, будуць спуджаны з нораў сваіх; СПАДАРА, Бога нашага, будуць лякацца, і будуць баяцца Цябе. 18 Які БОГ падобны да Цябе, што даруе бяспраўе і абмінае выступ астачы спадку Свайго? Ён не задзержуе на векі гневу Свайго, бо любуе міласэрдзе. 19 Абернецца, паспагадае нам, услыша бяспраўі нашы, і кіне ў глыбіні морскія ўсі грахі вашы. 20 Ты дасі праўду Якаву, міласэрдзе Абрагаму, як прысягнуў айцом нашым ад дзён даўнейшых.
1 Цяжар Ніневы; ккіга відзені Нагума Елкошані́на. 2 Бог завідны, і СПАДАР імсьціцца; СПАДАР імсьціцца, і гняўлівы: СПАДАР імсьціцца праціўнікам Сваім і хавае гнеў на не́прыяцеляў сваіх. 3 СПАДАР памальны да гневу і вялікае сілы, і ня сусім вывальняе вінных; СПАДАР у буры, у віхру дарога Ягоная, і булак - пыл ад ног Ягоных. 4 Ён гане мора, і высуша яго, і ўсі рэкі высуша; млее Вашан а Карміл, і квет Лібану́ млее. 5 Горы дрыжаць перад Ім, і ўзгоркі таюць, і зямля падняла́ся на прытомнасьць Яго, нават сьвет і ўсі жывучыя ў ім. 6 Перад абурэньням Ягоным хто ўстое? і хто можа вытрывае ад палу гневу Ягонага? гнеў Ягоны выліваецца, як цяпло, і ска́лы валяцца перад Ім. 7 Добры СПАДАР, моцны горад у дзень не́марасьці і знае тых, што спадзяюцца на Яго. 8 Але заліваючаю паводкаю зробе супоўны канец месцу яе, і за варагамі Ягонымі будзе гнацца цемра. 9 Што вы думаеце праз СПАДАРА? Ён зробе супоўны канец, удру́гава не паўстане не́марасьць; 10 Бо сплёўшыся разам, як п'яніцы, яны чыста будуць пажэрты, як сухі жнеўнік. 11 Зь цябе вышаў тый, што задумляе ліха супроці СПАДАРА, параднік веляла.
12 Гэтак кажа СПАДАР: „Хоць яны супакойныя і нават чысьленыя, гэтак, адылі, будуць адцяты і мінуцца; хоць Я мучыў цябе, наперад ужо ня буду мучыць. 13 А цяпер Я зламлю йго ягонае зь цябе й зялезы твае разарву". 14 І СПАДАР даў расказаньне празь цябе: „Наперад ня будзе насеньня імені твайго; з дому багоў тваіх адатну выраза́ныя а выліваныя; зраблю гроб твой, бо ты абрыдны".
15 Вось, на горах ногі таго, што прыносе добрыя ведамкі, што абяшчае супакой; сьвяткуй, Юда, сьвяты свае, паўні абятніцы свае, бо наперад ня будзе велял праходзіць па табе: ён чыста адцяты!
1 Тый, што трышча, прышоў да віду твайго: дзяржы аснаду, пазірай на дарогу, умацуй сьцёгны свае, вельма ўмацуй Сілу сваю; 2 Бо зьвярнуў СПАДАР вялічча Якавава, як вялічча Ізраелява, бо спустошнікі іхныя спустошылі іх і вінныя пагоны іхныя вынішчылі. 3 Шчырвавеў шчыт дужасілаў ягоных, харобрыя ў шкарлаце; цялежкі з пылаючымі сьветачамі ў дзень прыгатовы яго, і елкі страшна дрыжэць будуць. 4 Цялежкі па вуліцах будуць грукатаць і рыпець будуць на шырокіх дарогах; будуць здавацца, як сьветачы, бегчы, як маланьня 5 Ён успомне выдатных сваіх, яны спатыкнуцца ў ходзе сваім; барзьдзяць на сьцяну яе, і гатуюць абарону. 6 Брамы рэкаў адчыняцца, і палацы стаюць. 7 І пастаноўлена: яна будзе адкрыта
ўзьведзена, і служэбкі ейныя будуць стагнаць, як галу́бы, б'ючы сябе ў грудзі. 8 Нінева - як стаў ад дзён быцьця свайго, яны, адылі, уцякаюць. „Стойце, стойце!" але ніхто не азіраецца назад. 9 Глабайце срэбра, глабайце золата, бо няма канца запасу а пазору з усёга дарагога спрату. 10 Пустая а спустошаная а спарожненая, і сэрца тае, калоцяцца калені, і боль у вусіх сьцёгнах, і віды іх усіх шчарнелі. 11 Ідзе бярлог лявіцаў і пасьцьбішча левянят, ідзе хадзіў леў, стары леў, і левянё жыло, і ніхто ня нудзіў? 12 Леў, што даволі ірваў левянятам сваім, і душыў лявіцам сваім, напоўніў ямы свае разарваным і бярлогі свае разарваным. 13 Вось, Я супроці цябе, кажа СПАДАР войскаў, і сярод дыму спалю цялежкі твае, і меч зжарэць левяняты твае, і адатну ізь зямлі здабытак твой, і ня будзе ўжо чуваць голасу паслоў тваіх.
1 Бяда месту крыві: усе яно поўнае маны а глабаньня; глабаньне не адходзе ад яго. 2 Сьвіст пугі, і грукат колаў, і іржаньне коні, і драганьне цялежак. 3 Коньнік узьяжджае, палаючы меч а зігцячая дзіда; і забітых множасьць, і вялікі лік трупаў; і няма канца целам, спатыкаюцца на целы іхныя. 4 За множасьць бязулства харошае бязулі, пані чараўніцтва, што прадаець народы бязулствамі сваімі і радзімы - чарамі сваімі. 5 Вось, Я на цябе, кажа СПАДАР войскаў, і загалю крысы твае на від твой, і пакажу народам голасьць тваю і каралеўствам - сорам твой. 6 І кіну агідную брыду на цябе, і зраблю цябе абрыдай, і выстаўлю цябе як дзіва. 7 І станецца, што кажны, каторы гляне на цябе, пабяжыць ад цябе й скажа: „Спустошана Нінева. Хто будзе плакаць па ёй? ідзе я маю шукаць пацяшыцеляў табе?" 8 Ці ты лепшая за Но-Амон, што жыў меж рэкаў, воды акружылі яго, катораму войскам было мора, і ад мора сьцяна яго ? 9 Ефіопа сіла яго, і Ягіпет, і без канца, Пут а Лібяне меж памачнікоў тваіх. 10 Таксама ён выселены, і пайшоў у палон; таксама дзецяняты ягоныя былі разьбітыя на ростанях усіх вулі́цаў, і праз пачэсьлівых ягоных кідалі на жэрабя, і ўсі вялікія людзі ягоныя былі спутаны зялезамі. 11 Дык і ты ўп'ешся, і ты схаваешся, ты таксама будзеш шукаць абароны ад не́прыяцеля. 12 Усі гарады твае - фіґі ізь сьпелымі фіґамі: калі трасануць іх, яны валяцца ў рот ядучаму. 13 Вось, люд твой - жанкі ўнутры цябе: варагом тваім на́піта рашчыненыя брамы зямлі твае; пажэрла цяпло завалы твае. 14 Вады дзеля аблогі пашлі сабе; умацуй гарады свае; ідзі да глінішча, таўчы гліну, рабі моцную цэглу. 15 Там зжарэць цябе цяпло, пасячэць цябе меч, паесьць цябе, як вусень; множся, як вусень, множся, як шаранча. 16 Ты памножыла купцоў сваіх болей за гвезды на небе; шаранча пашырыцца й паляціць. 17 Каранаваныя твае - як шаранча, вайводцы твае - як вялікія казельчыкі, каторых табар у платох сьцюдзёнага дня; як сонца ўзыйдзе, яны адлятаюць, і ня ведама месца іхнае, ідзе яны. 18 Дрэмяць пастыры твае, каролю Асырскі, харобрыя твае супачываюць, разьвеяны люд твой па горах, і няма каму зьберці. 19 Няма загаеяьня больцы Тваёй, балючая рана твая; усі, што пачуюць дзейку празь цябе, будуць пляскаць у ладкі празь цябе; бо на каго бязупынку ня прыходзіла нягоднасьць твая?
1 Цяжар, каторы відзеў Гавакук прарока.
2 Пакуль, СПАДАРУ, буду я галасіць, і Ты ня будзеш слухаць, загука́ю да Цябе праз ўсілства, і Ты не вывальняеш? 3 Чаму даеш імне бачыць бяспраўе і на гароту глядзець? бо глабаньне а ўсілства перад імною; і ўзьнімаецца ва́да а сьпярэчка. 4 Ад гэтага перастаець дзеяць Права, і суд не перамагае; бо нягодныя абступілі справядлівага, дык суд выходзе скрыўленым. 5 Гляньце на народы й прыгледзьцеся, і зумейцеся дзівуючыся; бо спраўлю справу за дзён вашых, што не паверыце, як раскажуць вам. 6 Бо, гля, Я ўзьніму Хальдэяў, народ гаркí а борзды, што пройдзе па ўсёй шырыні зямлі, каб апанаваць селішчы не свае. 7 Страшныя а жахлівыя яны; суд іхны а годнасьць іхная выйдзе ад іх самых. 8 І быстрэйшыя за леопарды коні іхныя і айстрэйшыя за вячэрныя ваўкі; і шырака расьцягнуцца коньнікі іхныя, і коньнікі прыйдуць здалеку, палятуць, як арол, што барзьдзіць есьці. 9 Усі дзеля ўсілства прыйдуць; кірунак відаў іхных - на ўсход; і зьбіраюць , як пясок, палоненікаў. 10 І з каралёў яны сьмяюцца, і князі будуць насьмехам ім; з кажнага моцнага гораду будуць сьміяцца, бо насыпяць вал і возьмуць яго. 11 Тады адменіцца дух ягоны, і загардзее, і ізгрэша думаючы, што Сіла ягоная ад бога ягонага. 12 Ці ня Ты спрадвеку, СПАДАРУ, Божа мой? Сьвяты мой? мы не памрэм; СПАДАРУ, Ты прызначыў іх на суд; Моцны! Ты ўмацаваў іх дзеля паправы. 13 Чыстыя вочы Твае, каб бачыць ліха, і глядзець на гароту ня можаш; чаму глядзіш Ты на тых, што дзеюць ізрадліва, маўчыш, як нягодяыя глытаюць справядліўшых за іх, 14 І чыніш людзёў, як рыбу ў мору, як паўзуны, што няма дзяржаўцы над імі? 15 Выцягнуў усіх іх вудою, загартаюць іх у сець сваю і забіраюць іх у трыгубіцу сваю; з гэтага цешацца а веселяцца. 16 За тое абракаюць сеці сваёй і кадзяць трыгубіцы сваёй, бо ад іх сыта́я дзель іхная і сыта́я ежа іхная. 17 Ці дзеля таго спаражняюць сець сваю і кажнага часу забіваць народы не жалеюць?
1 На варце сваёй я стаяў, і станаўлюся на вежы, і буду назіраць, што Ён скажа імне, і што Ён адкажа на жалабу маю.
2 І адказаў імне СПАДАР, і сказаў: „Запішы відзень і зрабі выра́зьліва на дошчачках, каб чыта́р лёгка мог прачытаць; 3 Бо відзень належа яшчэ да прызначана га часу, і будзе гу́каць праз канец, і не зманіць; хоць яна адвалачэцца, жджы яе, бо яна канечне станецца, ня спозьніцца. 4 Вось, гордая, ня шчырая душа ягоная ў ім, але справядлівы вераю сваёю будзе жыць. 5 І вось, як ізрадлівае віно, горды муж ня стыкаецца дома, ён расшырае, як шэоль, душу́ сваю, і ён, як сьмерць, не насыціцца, але зьбірае да сябе ўсі народы і эагартае ўсі люды да сябе". 6 Ці ня ўсі гэтыя складаюць прыпаве́сьць празь яго і ўпічную загадку празь яго, кажучы: „Бяда таму, хто памнажае не сваім, - пакуль? - і таму, хто цяжарыць сябе закладам". 7 Ці не паўстануць зьнецікі тыя, што ўкусяць цябе, і ці не прачхнуцца тыя, што паруша́ць будуць цябе, і ты станеш здабыткам ім? 8 За тое, што ты аглабаў шмат якія народы, аглабаюць цябе ўсі засталыя люды за кроў людзкую і ўсілства зямлі, месту і ўсім, хто жывець у ім.
9 Бяда таму, хто прыдбае́ць благія прыдбаньні дому свайму, каб зьвіць гняздо сабе на вышыні, каб магчы вывальніцца ад сілы ліха. 10 Ты ўчыніў сорам дому свайму выразаньням шмат якіх людаў і ізграшыў супроці душы свае; 11 Бо камень загалосе з муру, і балька зь дзерва адкажа яму:
12 Бяда таму, хто будуе места крывёю і мацуе места бяспраўям. 13 Вось, ці не ад СПАДАРА войскаў ё, што людзі будуць гарапашнічаць дзеля цяпла, і люды будуць тамавацца дарма ? 14 Бо зямля напоўніцца знацьцём славы СПАДАРОВАЕ, як воды пакрываюць мора.
15 Бяда таму, хто даець піць прыяцелю свайму, налівае гнеў свой, каб упіўся, і каб ты глядзеў на голасьць ягоную. 16 Ты напоўніўся сорамам замест славы; пі таксама ты, і адкрыецца сорам твой; павернецца да цябе чара правіцы СПАДАРОВАЕ і сорамнае на славу тваю; 17 Бо ліхадзейства Лібану́ пакрые цябе, і спустошаньне жывёлы зломе цябе за кроў людзкўю і за ліхадзейства зямлі, месту і ўсім, што жывуць у ім.
18 Што за карысьць із выраза́нага, каторага майстра выразаў, з выліванага й вучыцеля маны, чаго спадзяецца ад яго дзельнік работы свае, робячы немыя балваны?
19 Бяда таму, хто кажа дзерву: „Прачхніся" і „ўстань" каменю немаму. Ці ён навуча? Вось, ён абложаны золатам а срэбрам, але ніякага духу няма ў ім. 20 СПАДАР - у сьвятым палацу Сваім: Змоўкні перад Ім, уся зямля!
1 Малітва Гавакука прарокі подле Шыґёноф. 2 СПАДАРУ! я пачуў ведамку Тваю, зьлякаўся. СПАДАРУ! справу Сваю сярод год ажыві, сярод год абясьці; у гневе ўспомні спагаду. 3 Бог ідзець ад Феману і Сьвяты - ад гары Паран. Сэля. Пакрыла нябёсы слава Ягоная, і хвалою Ягонаю напоўнілася зямля. 4 І яснасьць была́, як сьвятліня; ён маў касулі, з рукі Свае выходзячыя, і там схоў сілы Ягонае. 5 Перад Ім ішла ліпучка, і жар ішоў перад нагамі Ягонымі! 6 Стаў - і памераў зямлю; глянуў - і спалохаў народы; і рассыпаліся вечныя горы, нахінуліся вечныя ўзгоркі; дарогі Ягоныя вечныя. 7 Я бачыў, што буданы Кушановы ў гару, дрыжэлі заслоны зямлі Мідзянскае.
8 Ці на рэкі гневаўся СПАДАР, ці на рэкі быў Твой палкі гнеў? абурэньне Тваё на мора, што Ты ехаў на конях Сваіх, цялежкі Твае былі спа́сеньням? 9 Лук Твой быў чыста аголены, подле прысягі пакаленьням, нават подле слова. Сэля. Ты раськяпіў зямлю цур'ямі. 10 Бачылі горы Цябе, яны дрыжэлі; паводка прайшла; глыбіні выдалі гук свой, высака паднялі рукі свае. 11 Сонца, месяц адзяржаліся на месцу сваім; пры сьвятліні стрэлаў Тваіх яны йшлі, пры зьзяньню зігцячае дзіды Твае. 12 У вабурэньню Ты ступаў па зямлі, у вабурэньню малаціў народы. 13 Ты вышаў на спа́сеньне люду Свайго, на спасеньне памазанца Свайго. Ты раніў галаву з дому нягодніка, агаляючы под аж па шыю (Сэля).
14 Ты прабіў кіямі Ягонымі галаву вайводцаў ягоных; яны ўзьняліся, як віхор, каб разьвеяць мяне, пацяшэньням іхным было, каб пажэрці беднага пата́й. 15 Ты ступаў пераз мора коньмі сваімі, пераз валы вялíкіх водаў. 16 Як я пачуў, задрыжэў нутр мой, на гук затрымцелі вусны мае, гніцьцё ўвыйшло ў косьці мае, і пад імною калацілася; а я меў быць супакойны ў дзень бяды, як ён настане на люд гэты, уварвецца на іх ізь вяткаю.
17 Хоць бы фіґа не расквіцела ані было плоду віна, выраб алівы спракудзіўся, і полі не ўрадзілі еміны, авечкі былі выбіты з авечніку, і няма буйнога статку ў хлявох; 18 Я, адылі, буду цешыцца ў СПАДАРУ, буду весяліцца ў Богу спасеньня свайго. 19 СПАДАР - Сіла мая, і Ён зробе ногі мае, як аленія, і на вышынях маіх водзе мяне. Галоўнаму пяюну на струнных снадзях.
1 Слова СПАДАРОВА, што было да Сохоні, сына Хусі, сына Ґедалі, сына Аморы Гэзэчонка за дзён Ёсі Амонёнка, караля Юдэйскага. 2 „Супоўна зьнішчу ўсе зь віду зямлі", агалашае СПАДАР: 3 „Зьнішчу людзіну й статак; зьнішчу птушкі нябёсныя і рыбу морскую, і спадманы нягоднікаў; і адатну чалавека ізь зямлі", агалашае СПАДАР. 4 „І выцягну руку Сваю на Юдэю і на ўсіх жыхараў Ерузаліму; і адатну з гэтага месца астачу Ваала, і імя службітоў балвановых ізь сьвятарамі, 5 І тых, што кланяюцца на стрэхах войску нябёснаму, і тых, што кланяюцца і што прысягаюць СПАДАРОМ, і што прысягаюць каралём сваім, 6 І тых, што адвярнуліся ад СПАДАРА, і тых, што ня гука́лі СПАДАРА ані пыталіся празь Яго". 7 Змоўкні ў прытомнасьці Спадара СПАДАРА, бо блізка дзень СПАДАРОЎ, бо прыгатаваў СПАДАР аброк, пасьвяціў пазваных сваіх.
8 І станецца ў дзень аброку СПАДАРОВАГА: „Я даведаюся да князёў а да сыноў каралеўскіх а да таковых, што адзяюцца ў вадзецьце чужаземскае; 9 Таго самага дня даведаюся да ўсіх тых, што скачуць пераз парог, што напаўняюць дамы гаспадара свайго ўсілствам а ашукаю".
10 „І станецца таго дня", агалашае СПАДАР, „гук галашэньня ад Рыбнае брамы, і вык ад другое, і вялікі грукат ад узгоркаў. 11 Выйце, жыхары Мактэшу, бо ўвесь канаанскі люд будзе сьцяты, усі абешаныя срэбрам выгублены.
12 „І станецца ў тым часе, што Я ізь сьвечкамі прасачу Ерузалім і даведаюся да людзёў, што ськісьлі на бузе́ сваёй, што кажуць у сэрцу сваім: ,СПАДАР ня робе ані дабра, ані ліха'. 13 І маемасьць іхная стане здабыткам, а дамы іхныя - спусьценьням; пастановяць дамы, але ня будуць жыць у іх; і пасадзяць вінішчы, але ня будуць піць віна зь іх". 14 Блізка вялікі дзень СПАДАРОЎ, блізка й вельма барзьдзіць; чуваць голас дня СПАДАРОВАГА; дужасіл там горка загалосе. 15 Дзень гневу дзень тый, дзень не́марасьці а гароты, дзень выгубленьня а спустошаньня, дзень болак а туману́, 16 Дзень трубы а гуку на ўмацаваных местах а на высокіх вежах. 17 І прывяду гароту на людзёў, і яны будуць хадзіць, як нявісныя, бо яны ізграшылі супроці СПАДАРА; і кроў іхная будзе выліта, як пыл, і цела іхнае, як гной. 18 Ані срэбра іхнае, ані золата іхнае ня зможа вывальніць іх у дзень гневу СПАДАРОВАГА, але агнём завісьці Ягонае пажэрта будзе ўся зямля, бо канец, ды борзды, зробе ўсім жыхарам гэтае зямлі.
1 Зьбярыцеся а зьбярыцеся, бессаромны народзе, 2 Уперад чымся народзіцца права - як ўмецьце мінець дзень - уперад чымся палкі гнеў СПАДАРОЎ прыйдзе на вас, уперад чымся прыйдзе на вас дзень гневу СПАДАРОВАГА. 3 Шукайце СПАДАРА, усі лагодныя на зямлі, што поўніце суд Ягоны; шукайце справядлівасьці, шукайце лагоднасьці, можа вы схаваецеся ў дзень гневу СПАДАРОВАГА; 4 Бо Газа будзе пакінена, і Ешкелон спустошаны, Ашдод у палудзень выгнаны, і Екрон будзе выкаранены.
5 Бяда жыхарам морскага ўзьбярэжжа, народу Крыцкаму! Слова СПАДАРОВА на вас, Канааняне, зямля Пілішчан! Я эагублю цябе, и ня будзе там жыхара. 6 І будзе морскі бераг селішчам, пячорамі пастухом і абораю чародам. 7 І будзе ўзьбярэжжа астачы дому Юдзінага, будуць па́сьціць на ім, у дамох Ашкелону будуць супачываць ўвечары, як даведаецца да іх СПАДАР, Бог іхны, і верне палон іхны. 8 „Чуў Я наругі Моававы і вярненьні сыноў Амонавых, каторымі яны наругаліся люду Майму і вяльмуваліся на граніцы іхнай. 9 Затым жыў Я, агалашае СПАДАР войскаў, Бог Ізраеляў, канечне Моаў будзе, як Содома, і сынове Амонавы - як Гомора, месцам крапівы а сольнаю ямаю а пустынёю на векі; астача люду Майго аглабае іх, і засталым люду Майго спадуць яны". 10 Гэта ім за пыху іхную, за тое, што наругаліся й вяльмуваліся перад людам СПАДАРА войскаў. 11 Страшны будзе СПАДАР ім, бо схудаюць усі багі зямлі, і Яму паклоніцца кажны на сваім месцу, нават усі абтокі народаў. 12 І вы, Ефіопляне, выбіты будзеце мячом Маім. 13 І Ён выцягне руку́ Сваю на поўнач, выгубе Асыру і спустоша Ніневу, зробе сухой, як пустыню. 14 І чароды будуць класьціся сярод яе, і ўсі зьвяры народаў, і пэлікан а сава на абсадах яе будуць начаваць, у вокнах голас іхны будзе разьлягацца; спустошаньне будзе ў парогах, бо адарвуць кедравую шалёўку іх. 15 Во места, што цешыцца, што жывець нядбайна, што кажа ў сэрцу сваім: „Я, і няма нікога побач мяне". Як яно стала спустошаным, месцам жывёле! Кажны, праходзячы ля яго, сьвісьне і махнець рукою.
1 Бяда нячыстаму а сплюгаўленаму, месту ўціскаючаму: 2 Ня слухала голасу, ня прыймала навукі, на СПАДАРА не спадзявалася, да Бога свайго ня бліжылася. 3 Князі ягоныя сярод яго - равучыя лявы, судзьдзі ягоныя - вячэрныя ваўкі, ня кіда́юць аж да раньня. 4 Прарокі ягоныя - людзі распусныя а ізрадлівыя, сьвятарове ягоныя сплюгавілі сьвятыню, узрушылі закон. 5 СПАДАР справядлівы сярод яго, ня будзе рабіць бяспраўя; кажнае раніцы выносе суд Свой на сьвятліню, бесьперастанку; але несправядлівы ня знае сораму. 6 „Я сьцяў народы; абурыў вежы іхныя; зрабіў пустымі вуліцы іхныя, ніхто не праходзе па іх; зьнішчыў месты іхныя, ажно там няма людзіны, няма жыхара, 7 Я казаў: ,Напэўна будзеш баяцца Мяне, прыймеш навуку, дык ня былі б аднята сяліба твая, чым бы Я ні пакараў іх;' але яны ўсталі рана, папсавалі ўсі ўчынкі свае". 8 „Затым чакайце мяне, агалашае СПАДАР, да тога дня, калі Я паўстану на здабытак, бо суд Мой - зьберці народы, загарнуць каралеўствы, каб выліць на іх абурэньне Сваё, увесь Свой палкі гнеў, бо цяплом рупатлівасьці Мае будзе пакрыта ўся зямля. 9 Бо тады Я зьвярну люду гэтаму чыстую мову, каб усі прыгука́лі імя СПАДАРОВА, служылі яму поплеч. 10 Із-за рэкаў Ефіопы сьці́целі Мае - дачка разьвеяных Маіх - прынясуць Імне аброк Мой. 11 Таго дня ты ня будзеш паганьбена за ўсі ўчынкі свае, каторымі ты выступіла супроці Мяне, бо тады Я адыйму з пасярод цябе тых, што цешацца ў гордасьці сваёй, і ты ня будзеш больш вяльмувацца на сьвятой гары Маёй. 12 Пакіну сярод цябе люд бедны а ўбогі, і яны будуць здавацца на імя СПАДАРОВА. 13 Астача Ізраеля ня будзе рабіць бяспраўя ані гу́каць маны, ані знойдзецца ў вуснах іхных язык ашукны, бо яны будуць па́сьціцца а супачываць, і ніхто не зьлякае".
14 Пяі, дачка Сыёну! гукай, Ізраелю! весяліся а цешся з усёга сэрца, дачка Ерузаліму! 15 СПАДАР адцяў суды твае, выкінуў не́прыяцеляў тваіх; кароль Ізраеляў, СПАДАР, сярод цябе: ужо ня будзеш баяцца ліха.
16 Таго дня скажуць Ерузаліму: „Ня бойся, Сыёне, няхай ня млеюць рукі твае". 17 СПАДАР, Бог твой, сярод цябе, дуж вывальніць; будзе цешыцца зь цябе ў радасьці, спыніцца на любосьці да цябе, пяцьцём будзе цешыцца зь цябе. 18 „Тужачых па прызначаных зборах Я зьбер; ад цябе яны былі, цяжар сораму на табе. 19 Во што Я зраблю з усімі му́карамі тваімі ў тым часе: захаваю кульгавую і зьбяру выгнаную, і зраблю іх хвалою а славаю на кажнай зямлі, ідзе былі ў сораме. 20 У тым часе прывяду вас, нават у тым часе зьбяру вас; бо Я ўчыню вам імя а хвалу́ меж усіх людаў зямлі, як зьвярну назад палон ваш перад ачыма вашымі", кажа СПАДАР.
1 Другога году караля Дара, шостага месяца, першага дня месяца, было слова СПАДАРОВА Гаґеям прарокам Зэрувавелю Шэалфіе́ленку, вайводзе Юдэі, а Ігошуі Егосадачонку, найвышшаму сьвятару, кажучы: 2 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў, кажучы: гэты люд кажа: ня прышла пара, пара, каб станавіць дом СПАДАРОЎ".
3 Тады было слова СПАДАРОВА Гаґеям прарокам, кажучы: 4 „Ці пара вам жыць у шаляваных дамох, а гэты дом спустошаны? 5 Затым цяпер гэтак кажа СПАДАР войскаў: зьвярніце сэрца сваё да дарогаў сваіх. 6 Вы сееце шмат, але зьбіраеце мала; ясьце́, але вам ня досыць; п'іце́, але не праганяеце смагі; адзяіце́ся, але вам ня цёпла; хто зарабляе плату, зарабляе да дзіравага капшука.
7 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў: зьвярніце сэрца сваё да дарогаў сваіх. 8 Узыйдзіце на гару, і вазіце дзерва, і станавіце дом; і Я буду прыяць яму, і ўслаўлюся, кажа СПАДАР. 9 Глядзіце, каб было шмат, а гля, мала; і як прыносіце двору, Я разьвею тое. Чаму? агалашае СПАДАР войскаў: за дом Мой, што спустошаны, а вы бяжыце́ кажны да дому свайго. 10 Затым неба над вамі заставалася без расы, і зямля заставалася бяз плоду. 11 І Я прыгукаў сухмень на зямлю а на горы а на збожжа а на вінны сок а на аліву а на тое, што выдаець зямля, а на людзёў а на статак а на ўсю гарапашнасьць рук".
12 І паслухалі Зэрувавель Шэалфіе́ленак а Ігошуа Егосадачонак, найвышшы сьвятар, і ўся астача люду голасу СПАДАРА, Бога свайго, і слоў Гаґея прарокі, бо СПАДАР, Бог іхны, паслаў яго, і люд баяўся СПАДАРА.
13 І сказаў Гаґей, пасланец СПАДАРОЎ, з паручэньня СПАДАРОВАГА да люду, кажучы: „Я з вамі, агалашае СПАДАР". 14 І ўзрушыў СПАДАР дух Зэрувавеля Шэалфіе́ленка, вайводы Юдэі, а дух Ігошуі Егосадачонка, найвышшага сьвятара, а дух усяго засталага люду, і яны прышлі, і рабілі работу ў доме СПАДАРА войскаў, Бога свайго,
15 Дваццаць чацьвертага дня шостага месяца, другога году караля Дара.
1 Сёмага месяца, дваццаць першага дня месяца, было слова СПАДАРОВА Гаґеям прарокам, кажучы: 2 „Скажы цяпер Зэрувавелю Шэалфіе́ленку, вайводзе Юдэі, а Ігошуі Егосадачонку, найвышшаму сьвятару, а астачы люду, кажучы: 3 Хто застаўся меж вас, што бачылі дом гэты ў першай яго славе? і якім вы бачыце яго цяпер? ці ня ё ён у вачох вашых супроці таго як нішто? 4 Цяпер, адылі, будзь дуж, Зэрувавелю, агалашае СПАДАР, і будзь дуж Ігошуа Егосадачонку, найвышшы сьвятару, і будзь дуж увесь люд зямлі, агалашае СПАДАР, і рабіце; бо Я з вамі, агалашае СПАДАР войскаў. 5 Подле слова, каторым Я ўмовіўся з вамі, як вы вышлі зь Ягіпту, дух Мой меж вас: ня бойцеся;
6 „,Во гэтак кажа СПАДАР войскаў: яшчэ раз, ды неўзабаве, і Я патрасу нябёсы й зямлю, мора й сушу; 7 І патрасу ўсі народы, і прыйдзе жаданьне ўсіх народаў, і напоўню дом гэты славаю, кажа СПАДАР войскаў. 8 Маё срэбра й Маё золата, агалашае СПАДАР войскаў. 9 Большая будзе слава гэтага дому апошняга за першага, кажа СПАДАР войскаў; і на гэтым месцу Я дам супакой, агалашае СПАДАР войскаў' ".
10 Дваццаць чацьвертага дня дзявятага месяца, сёмага году Дара, было слова СПАДАРОВА Гаґею прароку, кажучы: 11 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў: папытайся цяпер у сьвятароў праз Закон, кажучы: 12 ,Калі хто нёс пасьвячанае мяса ў крысе адзецьця свайго і даткнуўся крысом сваім да хлеба, або да стравы, або да віна, або да алівы, да якое-колечы ежы, ці будуць яны пасьвячаныя?' " І сьвятарове адказалі: „Не". 13 І сказаў Гагей: „Калі даткнецца нячыстае да чаго-колечы з гэтых, ці сплюгавяцца яны?" І адказалі сьвятарове, і сказалі: „Яны сплюгавяцца". 14 І адказаў Гаґей, і сказаў: „Так гэты люд, і так гэты народ перад Імною, кажа СПАДАР, і так кажная работа рук іхных; і што яны абракаюць там - нячыстае. 15 І цяпер зьвярніце ж сэрцы вашыя адгэтуль і наперад перш чымся пакладзены камень на каменю ў палацу СПАДАРОВЫМ. 16 Бывала, як хто прыходзіў да груду дваццацёх мераў, было там дзесяць; як хто прыходзіў да таўчэльні ўтачыць пяцьдзясят судзінаў з таўчэльню, было там дваццаць. 17 Ра́зіў Я вас сухмянём а іржою а градам усю работу рук вашых, але вы не навярнуліся да Мяне, агалашае СПАДАР. 18 Зьвярніце ж сэрцы вашы адгэтуль і наперад, ад дваццаць чацьвертага дня дзявятага месяца, ад дня, каторага под палацу СПАДАРОВАГА закладзены, зьвярніце сэрцы вашы: 19 Ці ё яшчэ сяўба ў сьвірне? і яшчэ віно а фіґа а гранатовае дзерва а аліўнае дзерва, каторыя не далі плоду; ад гэтага дня Я падабраслаўлю".
20 І было слова СПАДАРОВА ўдругава Гаґею дваццаць чацьвертага дня месяца, кажучы: 21 „Кажы Зэрувавелю, вайводзе Юдэі, кажучы : Я страсану нябёсы й зямлю; 22 Я абярну пасад каралеўстваў і выгублю сілу каралеўстваў народаў, і вывярну цялежкі й тых, што едуць у іх, і паваляцца коні й коньнікі іх, кажны мячом брата свайго. 23 Таго дня, агалашае СПАДАР войскаў, Я вазьму цябе, Зэрувавелю Шэалфіе́ленку, слуга Мой, агалашае СПАДАР, і зраблю цябе, як пячаць, бо цябе Я абраў, агалашае СПАДАР войскаў".
1 Восьмага месяца, другога году Дара, было слова СПАДАРОВА да Захары, сына Верэхі Ідзянка, прарокі, кажучы: 2 „Вельма загневаўся СПАДАР на айцоў вашых. 3 Затым скажы ім: гэтак кажа СПАДАР войскаў: навярніцеся да Мяне, агалашае СПАДАР войскаў, дык Я абярнуся да вас, кажа СПАДАР войскаў. 4 Ня будзьце, як айцове вашы, каторых гука́лі першыя прарокі, кажучы: ,Гэтак кажа СПАДАР войскаў: адвярніцеся ж ад сваіх дарогаў благіх і ад сваіх учынкаў благіх; але яны ня слухалі ані ўважалі на Мяне, агалашае СПАДАР. 5 Айцове вашы, ідзе яны? дый прарокі ці жывуць вечна ? 6 Словы Мае, адылі, а ўставы Мае, што Я расказаў слугам Сваім прарокам, ці не дасяглі да айцоў вашых? і яны наварачаліся й казалі: як СПАДАР войскаў думаў зрабіць нам подле дарогаў нашых і подле ўчынкаў нашых, так зрабіў нам".
7 Дваццаць чацьвертага дня адзінанцатага месяца (гэта месяц Шэват), другога году Дара, было слова СПАДАРОВА да Захары, сына Верэхі Ідзянка, прарокі, кажучы: 8 „Я відзеў ночы: вось, муж едзе на рудым каню, і стаў памеж міртаў, што ў нізіне́, а адзаду яго коні рудыя, гнядыя а белыя. 9 І сказаў я: ,Што яны, Спада́ру мой?' і сказаў імне Ангіл, што гутарыў з імною: ,Я пакажу табе, што яны'. 10 І адказаў муж, што стаў памеж міртаў, і сказаў: ,Гэта тыя, каторых СПАДАР паслаў абыйсьці зямлю'. 11 І адказалі яны Ангілу СПАДАРОВАМУ, што стаяў меж міртаў, і сказалі: ,Мы абышлі зямлю, і вось, уся зямля ціха супачывае'. 12 Тады Ангіл СПАДАРОЎ адказаў і сказаў: СПАДАРУ войскаў! пакуль Ты ня зьмілуешся над Ерузалімам а над местамі Юдэйскім! на каторыя Ты гневаўся ўжо семдзясят год?' 13 І адказаў СПАДАР Ангілу, што гутарыў з імною, словамі добрымі, словамі пацешнымі. 14 І сказаў імне Ангіл, што гутарыў з імною: ,Гу́кай, кажучы: гэтак кажа СПАДАР войскаў: Я завідны празь Ерузалім а праз Сыён завісьцяй вялікай. 15 І гневам вялікім Я гневаюся на народы, што ў супакою, бо Я быў троху загневаўшыся, а яны памагалі да ліха.
16 „ ,Затым гэтак кажа СПАДАР: Я зьвярнуся да Ерузаліму із спагадаю; дом Мой будзе пастаноўлены ў ім, агалашае СПАДАР войскаў, і павароз будуць цягаць па Ерузаліме. 17 Яшчэ гу́кай, кажучы: гэтак СПАДАР войскаў: яшчэ пашырацца месты Мае, дзякуючы дабрабыту, і пацеша СПАДАР ізноў Сыён і выбяра ізноў Ерузалім' ".
18 І падняў я вочы свае, і абачыў, і вось, чатыры рагі. 19 І сказаў я Ангілу, каторы гутарыў з імною: „Што гэтыя?" І адказаў ён імне: „Гэта рогі, каторыя раськíдалі Юдэю, Ізраеля а Ерузалім".
20 І паказаў імне СПАДАР чатырох рамесьнікаў. 21 Тады я сказаў: „Што гэтыя прыходзяць рабіць?" І казаў ён, кажучы: „Гэтыя рогі раськíдалі Юдэю, так што ніхто не падняў галавы свае, а яны прышлі ўцерці іх, ськінуць рогі народаў, што паднялі рог свой на зямлю Юды, каб раськíдаць яе".
1 Ізноў узьняў я вочы свае й глядзеў, і во муж, і ў руццэ ў яго меральны павароз. 2 І сказаў: „Куды ты йдзеш?" І ён сказаў імне: „Мераць Еразулім, каб абачыць, што за шырыня яго, і што за даўжыня яго". 3 І, вось, Ангіл, што гутарыў з імною, вышаў, і другі Ангіл вышаў наўпярэймы яму. 4 І сказаў яму: „Бяжы, кажы гэтаму маладзёну, кажучы: ,Ерузалім будзе населены як места бязь сьцен з прычыны множасьці людзёў і статку ў ім. 5 І Я буду яму, агалашае СПАДАР, агняным мурам навокал і буду славаю сярод яго' ".
6 Гэй, гэй! уцякайце з паўночнае зямлі, агалашае СПАДАР, бо, як чатыры вятры нябёсныя, Я пашыру вас, агалашае СПАДАР. 7 Гэй, Сыёне, што жывеш у дачкі Бабілёну, уцякай, 8 Бо гэтак кажа СПАДАР войскаў: па ўслаўленьню Ён паслаў мяне да народаў, што глабалі вас, бо, хто датыкаецца да вас, датыкаецца да зрэнка вока Ягонага. 9 „І вось, Я паківаю рукою Сваёю на іх, і яны будуць здабыткам слугам сваім, і даведаецеся, што СПАДАР войскаў паслаў Мяне.
10 „Пяі а цешся, дачка Сыёну, бо, гля, Я прыходжу й буду жыці сярод цябе, агалашае СПАДАР. 11 І прылучыцца шмат якіх народаў да СПАДАРА таго дня, і будуць Імне людам, і Я буду жыць сярод цябе, і ты даведаешся, што СПАДАР войска ў паслаў Мяне да цябе. 12 І СПАДАРУ спадзець Юда, дзель Ягоная ў сьвятой зямлі, і ўзноў абярэць Ерузалім". 13 Ся, усі целы, перад СПАДАРОМ, бо Ён паўстаў ізь сьвятое сялібы Свае.
1 І паказаў Ён імне Ігошуу, вайвышшага сьвятара, што стаяў перад Ангілам СПАДАРОВЫМ, і шайтана, каторы стаяў па правіцы яго, каб супроцьдзеяць яму. 2 І сказаў СПАДАР шайтану: „Хай згане СПАДАР цябе, шайтане, хай згане цябе СПАДАР, што абраў Ерузалім; ці не галавешка гэта, выратаваная з агню?" 3 Ігошуа быў адзеўшыся ў запэцканае адзецьце і стаяў перад Ангілам. 4 І Ён адказаў і казаў тым, што стаялі перад Ім, кажучы: „Зьдзеньце зь яго запэцканае адзецьце"; а яму сказаў: „Вось, Я прычыніў, што адышло ад цябе бяспраўе тваё, і адзену цябе ў дарагое адзецьце". 5 І сказаў: „Няхай узложаць чыстую мітру на галаву яговую", і ўзлажылі чыстую мітру на галаву ягоную, і адзелі яго ў вадзецьце; і Ангіл СПАДАРОЎ стаяў. 6 І перасьцярог Ангіл СПАДАРОЎ Ігошуу, кажучы: 7 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў: калі па дарогах Маіх будзеш хадзіць, і калі будзеш дзяржаць загаду Маю, тады будзеш таксама судзіць дом Мой, і таксама сьцерагчы панадворкі Мае, і Я дам табе хадзіць памеж тых, што стаяць гэтта. 8 Слухай жа цяпер, Ігошуа, найвышшы сьвята́ру! ты а прыяцелі твае, што сядзяць перад табою, бо мужы дзіву яны; бо вось, Я прывяду слугу Свайго, Пагон; 9 Бо во камень, што Я кладу перад Ігошуам; на адным камені сем ачоў; вось, Я выражу выразак яго, агалашае СПАДАР войскаў, і адда́лю бяспраўе гэтае зямлі за адзін дзень. 10 Таго дня, агалашае СПАДАР войскаў, будзеце адзін аднаго зваць пад віно а пад фіґу".
1 І зьвярнуўся тый Ангіл, што гутарыў з імною, і пабудзіў мяне, як людзіну, каторую будзяць зо сну ейнага. 2 І сказаў імне: „Што бачыш ты?" І я сказаў: „Бачу, і во сьветач увесь із золата з чараю на версе, і сем лянпаў на ім, і сем рулькаў да сямёх лянпаў, што на версе яго. 3 І дзьве алівы ля яго: адна справа чары, а другая зьлева яе". 4 Тады я адказаваў і казаў Ангілу, што гутарыў з імною: „Што гэта, Спадару мой?" 5 І адказаў Ангіл, што гутарыў з імною, і сказаў імне: ,Ці ты ня ведаеш што гэта?" І сказаў я: „Не, Спадару мой". 6 І адказаў і гу́каў імне, кажучы : „Гэта слова СПАДАРОВА Зэрувавелю, каторае кажа: ня войскам ані сілаю, але Духам Маім, кажа СПАДАР войскаў. 7 Хто ты, вялікая гара? перад Зэрувавелям - раўніна́, і ён прынясець вугольны камень із гука́ньням: ,Ласка, ласка яму!' "
8 І было слова СПАДАРОВА імне, кажучы: 9 „Рукі Зэрувавелявы палажылі под дому гэтага, і рукі ягоныя скончаць яго; і даведаешся, што СПАДАР войскаў паслаў мяне да вас; 10 Бо хто пагрэбаваў бы днём дробязяў? бо будуць цешыцца і абачаць праўду ў руццэ Зэрувавеля гэтыя сем ачоў СПАДАРОВБІХ, што абягаюць па ўсёй зямлі".
11 І адказаў я, і сказаў яму: „Што гэта за дзьве алівы справа сьветча і зьлева яго?" 12 І я адказаў удругава, і сказаў яму: „Што за дзьве аліўныя галузы, каторыя перазь дзьве залатыя рулі выліваюць золата ізь сябе?" І3 І ён сказаў імне, кажучы: ,Ці ты ня ведаеш, што гэта?" І я сказаў: „Не, Спада́ру мой!" 14 І сказаў ён: „Гэта два памазанцы, што стаяць ля Спадара ўсяе зямлі".
1 І я абярнуўся, і ўзьняў вочы свае, і абачыў, і во лётаючы зьвітак. 2 І сказаў ён імне: „Што ты бачыш?" І я адказаў: „Бачу лётаючы зьвігак; удаўжкі ён дваццаць локцяў, і ўшыркі ён дзесяць локцяў". 3 Тады ён сказаў імне: „Гэта праклён, што выходзе на від усяе зямлі; бо кажны, што крадзець із гэтага, подле гэтага будзе адцяты, і кажны, што клінецца гэтым, подле гэтага будзе адцяты. 4 Я навяду яго, агалашае СПАДАР войскаў, і ён увыйдзе ў дом злодзея а ў дом таго, хто манліва прысягае імям Маім, і заначуе ў доме ягоным, і выгубе яго, і дзерва ягонае, і камяні ягоныя".
5 І выступіў Ангіл, што гутарыў з імною, і сказаў імне: „Узьнімі цяпер вочы свае й абач, што гэта, што выходзе", 6 І я сказаў: „Што гэта?" і ён сказаў: „Гэта ефа выходзе"; і сказаў: „Гэта вока іх па ўсёй зямлі". 7 І во кавалак волава падняўся ды жонка, што пасярэдзіне ефы. 8 І сказаў ён: „Гэта нягоднасьць"; і кінуў яе ў ефу, і кінуў кавалак волава ў вадтуліну яе.
9 І ўзьняў я вочы свае, і глянуў, і вось, дзьве жонкі вышлі, і вецер быў у крылах іхных, і ў іх крылы - як крылы ў бусла; і паднялі яны ефу меж зямлі й неба. 10 І сказаў я Ангілу, што гутарыў з імною: „Куды яны нясуць гэтую ефу?" 11 І сказаў ён імне: „Станавіць ёй дом у зямлі Сэнаар, і яна будзе прыгатавана й пастаноўлена на сваім подзе".
1 І абярнуўся я, і ўзьняў вочы свае, і абачыў, і вось, чацьвёра цялежак выяжджаюць з памеж дзьвюх гор; і горы тыя - горы мядзяныя. 2 У першых цялежках коні рудыя, а ў другіх цялежках коні вараныя; 3 І ў трэйціх цялежках коні белыя, а ў чацьвертых цялежках коні з бодкамі й гнядыя. 4 І адказаў я, і сказаў Ангілу, каторы гутарыў з імною: „Што гэта, Спадару мой?" 5 І адказаў Ангіл, і сказаў імне: „Гэта чатыры духі нябёсныя, што выходзяць стаяць перад Спадаром усяе зямлі, 6 Вараныя коні, што ў іх, ідуць да паўночнага краю, і белыя коні йдуць за імі, а гнядыя коні йдуць да паўднявога краю". 7 І вышлі гнядыя, і імкнуліея прайсьці зямлю; і сказаў: „Ідзіце, прайдзіце зямлю", - і яны прайшлі па зямлі. 8 І гука́ў ён мяне, і гука́ў імне, кажучы: „Гля, тыя што вышлі да паўночнага краю, супакоілі дух Мой у паўночным краю".
9 І было слова СПАДАРОВА да мяне, кажучы: 10 „Вазьмі ў тых із палону, у Гэлдая а ў Тоўі а ў Едаі, што прышлі з Бабілёну, і прыйдзі таго самага дня, і йдзі да дому Ёеі Софонёнка, 11 І вазьмі срэбра а золата, і зрабі кароны, і ўзлажы на галаву Ігошуі Егосадачонку, найвышшаму сьвятару, 12 І скажы яму, кажучы: ,Гэтак кажа СПАДАР войскаў, кажучы: „Во Муж, Каторага імя Пагон, і Ён вырасьце із Свайго месца, і збудуе палац СПАДАРОЎ. 13 Ён і збудуе палац СПАДАРОЎ, і прынясець славу, і сядзе й будзе ра́дзіць на пасадзе Сваім, і будзе сьвятаром на пасадзе Сваім, і рада супакою будзе меж іх абодвых" '. 14 І тыя кароны будуць Гэлему а Тоўі а Едаі а Гэне Софонёнку на памятку ў палацу СПАДАРОВЫМ. 15 І далёкія прыйдуць, і будуць станавіць палац СПАДАРОЎ; і вы даведаецеся, што СПАДАР войскаў паслаў мяне да вас; і гэта станецца, калі вы шчыра будзеце слухаць голасу СПАДАРА, Бога свайго.
1 І сталася чацьвертага году караля Дара, што было слова СПАДАРОВА да Захары, чацьвертага дня дзявятага месяца, Хісьлева, 2 І паслалі бэтэльскія ПІэрэцэра а Рэґем-Мелеха а людзёў іхных маліць від СПАДАРОЎ, 3 Казаць сьвятаром, што ў доме СПАДАРА войскаў, а прарокам, кажучы: „Ці мог бы я плакаць пятага месяца, аддзяліўшыся, як я рабіў гэта так шмат год?"
4 І было да мяне слова СПАДАРА войскаў, кажучы: 5 „Гу́кай усяму люду зямлі і сьвятаром, кажучы: як вы поставалі і былі ў жалобе пятага а сёмага месяца гэтыя семдзясят год, ці вы Імне, Імне пост поставалі? 6 І як вы елі, і як вы пілі, ці ня дзеля сябе вы елі а пілі? 7 Ці ня мелі слухаць слоў, што СПАДАР агалашаў першымі прарокамі, як Ерузалім быў населены й быў бясьпечны, і месты яго навокал яго, як неселена было паўдня й раўніна́?"
8 І было слова СПАДАРОВА да Захары, кажучы: 9 „Гэтак казаў СПАДАР войскаў, кажучы: суд праўдзівы судзіце й будзьце міласэрныя а спагадлівыя кажны да брата свайго; 10 І ўдавы а сіраты, чужаземца а беднага ня ўціскайце, і ліха людзіна супроці брата свайго ня думайце ў сэрцах сваіх".
11 Але яны адмовіліся ўважаць, і абярнулі бувтоўвыя плечы, і ацяжарылі вушы свае, каб ня чуць, 12 І скалянілі сэрцы свае як дыямэнт, каб ня слухаць права а слоў, што пасылаў СПАДАР войскаў Духам Сваім першымі прарокамі; і быў вялікі гнеў ад СПАДАРА войскаў. 13 „Затым было: як Я гука́ў, а яны ня слухалі, так яны гука́лі, а Я ня слухаў", кажа СПАДАР войскаў. 14 „І Я разьвеяў іх меж усіх яародаў, каторых яны ня зналі, і зямля спусьцела просьле іх, ажно ні водзін чалавек не праходзіў ані зварачаўся, бо яны абярнулі жаданую зямлю ў пустыню".
1 І было слова СПАДАРА войскаў, кажучы: 2 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў: завідаваў Я праз Сыён вялікай завісьцяй і вялікім гневам Я завідаваў. 3 Гэтак кажа СПАДАР: зьвярнуся Я да Сыёну й буду жыць у Ерузаліме, і будзе звацца Ерузалім местам праўды, і гара СПАДАРА войскаў - сьвятою гарою.
4 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў: яшчэ будуць сядзець старыя на вуліцах Ерузаліму, кажны а кажная з палкаю свайго ў руццэ сваёй з прычыны множасьці дзён. 5 І на вуліцах места гэтага будзе поўна хлопчыкаў і дзевачак, на вуліцах яго гуляючых.
6 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў: калі чудоўнае ў вачох засталых ізь люду гэтага гэтых дзён, нягож таксама будзе чудоўным у ваччу Маім? агалашае СПАДАР войскаў.
7 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў: вось, Я вывальню люд Свой з усходняга краю і з краю заходзячага сонца; 8 І прывяду іх, і будуць яны жыць у Ерузаліме, і будуць Імне людам, а Я буду ім Богам у праўдзе а справядлівасьці".
9 Гэтак кажа СПАДАР войскаў: „Умацуйце рукі вашы вы, што чуеце гэтыя словы гэтых дзён із вуснаў прарокаў, каторыя былі ў дзень закладзінаў дому СПАДАРА войскаў, да пастанаўленьня палацу; 10 Бо перад гэтымі днямі ня было заплаты за наймо людзіны альбо якое-колечы заплаты за наймо жывёлы; ані выходзячаму, ані ўходзячаму ня было супакою ад не́прыяцеля, бо Я дапусьціў кажнага чалавека супроці прыяцеля ягонага. 11 А цяпер ня так, як за пярэдніх дзён, Я буду да астачы гэтага люду, агалашае СПАДАР войскаў; 12 Бо засеяньне будзе ў супакою, віно дасьць плод свой, і зямля дасьць прыбытак свой, і нябёсы дадуць расу сваю, і Я аддам у дзяржаныя астачы люду гэтага ўсе гэта. І3 І станецца, што як вы былі праклёнам у народаў, доме Юдзін а доме Ізраеляў, так Я выбаўлю вас, і вы будзеце дабраславенствам; ня бойцеся: няхай умацуюцца рукі вашы!"
14 Бо гэтак кажа СПАДАР войскаў: „Як я думаў зрабіць вам ліха, як айцове вашы гнявілі Мяне, кажа СПАДАР войскаў, і не шкадаваўся; 15 Так ізноў Я наважыў гэтых дзён зрабіць дабро Ерузаліму а дому Юдзінаму: ня бойцеся! 16 Гэта вы маеце рабіць: гу́кайце праўду адзін аднаму, праўду а суд супакою судзіце ў брамах сваіх; 17 І няхай ніхто з вас ня думае ў сэрцу сваім празь ліха прыяцелю свайму, і хвальшывае прысягі ня любіце, бо ўсе гэта я ненавіджу, агалашае СПАДАР".
18 І было слова, СПАДАРОВА імне, кажучы: 19 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў: пост чацьвертага месяца і пост пятага, і пост сёмага, і пост дзясятага будзе дому Юдзінаму радасьцяй а весялосьцяй а добрымі ўрочыстасьцьмі; адно любіце праўду а супакой.
20 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў: яшчэ станецца, што будуць прыходзіць люды а жыхары шмат якіх местаў; 21 І пойдуць жыхары аднаго места да другога, кажучы: ,Пайдзіма, пайдзіма маліць від СПАДАРОЎ і шукаць СПАДАРА войскаў; пайду й я'. 22 І прыйдуць шмат якія люды а дужыя народы шукаць СПАДАРА войскаў у Ерузаліме і маліць від СПАДАРОЎ.
23 „Гэтак кажа СПАДАР войскаў: тых дзён станецца, што ўхопяцца дзесяцёх чалавекаў з усіх моваў народаў, нават ухопяцца за крысо Юдэя, кажучы: Пайдзіма з вамі, бо мы чулі - з вамі Бог' ".
1 Цяжар слова СПАДАРОВАГА на зямлю Гадрах, а Дамашк - будзе супачынкам Ягоным, бо да СПАДАРА зьвернецца вока людзкое і ўсіх плямёнаў Ізраелявых. 2 І Гамаф таксама граніца яго, Тыр а Сыдон, дарма́ шо ён будзе вельма мудры. 3 І пастанавіў сабе Тыр моцны горад, і назьбіраў срэбра, як пылу, і чыстага золата, як вулічнага балота. 4 Вось, Спадар пражанець яго і зра́зе сілу ягоную на мору, і ён будзе зжэрты цяплом. 5 Абача гэта Ашкелон і спалохаецца, і Ґаза, і вельма засмуціцца, і Екрон; бо спадзева яго будзе засаромлена, і загіне кароль у Ґазе, і Ашкелон будзе не заселены. 6 І будзе жыць бязбацькавіч ув Ашдодзе, і Я адатну лыху Пілішчан. 7 І адбяру кроў ягоную з роту ягонага і агіды ягоныя з памеж зубоў ягоных; але тый, што застанецца, нават тый будзе Богу нашаму, і ён будзе, як вайводца ў Юдзе, і Екрон, як Евусэй. 8 І Я разьлягуся табарам каля дому Свайго дзеля войска, дзеля таго, хто праходзе, і дзеля таго, хто зварача́ецца, і ня пройдзе больш перазь іх уцісканьнік; бо цяпер я буду бачыць ачыма Сваіма.
9 Вельма цешся, дачка Сыёну, гукай, дачка Ерузаліму: вось, Кароль твой прыходзе да цябе, справядлівы й маючы спасеньне, Ён лагодны й сядзячы на асьле а на асьляняці, сыну асьліцы. 10 Я адатну цялежкі ў Яхрэма і коні ў Ерузаліме, і будзе адцяты ваенны лук; і Ён абесьце супакой народам, і ўлада Ягоная ад мора аж да мора і ад Ракі аж да канцоў зямлі. 11 І што да цябе, дзеля крыві змовы твае Я выпусьціў вязьняў тваіх ізь ямы, у каторай няма вады. 12 Зварача́йцеся да моцнага гораду і вы, вязьні надзеі! Таксама сядні агалашаю - удвая аддам табе; 13 Бо Я напну Юду да Сябе, напоўню лук Яхрэмам і ўзьніму сыноў тваіх, Сыёне, супроці сыноў тваіх, о Грэца, і зраблю цябе як меч дужасіла. 14 І СПАДАР будзе бачаны над імі, і выляціць, як маланьня, страла Ягоная, і Спадар СПАДАР затрубе ў рог, і выйдзе ў віхрох паўднявых. 15 СПАДАР войскаў будзе бараніць іх, і яны зжаруць а заваююць пушчальным каменьням, і будуць піць а галасаваць, бы ад віна, і напоўняцца, як крапільніцы, як рагі аброчніка. 16 І выбаве іх СПАДАР, Бог іхны, таго дня, як авечкі, люд Свой; бо яны будуць, як каме́нчыкі ў кароне, паднятыя, як сьцяг на зямлі Ягонай. 17 О якая дабрыня Ягоная, і якая харашыня Ягоная! Збожжа дзяцюкоў і вінны сок дзяўчат робе квітучымі.
1 Прасіце ў СПАДАРА дажджу ў пару апошняга дажджу: СПАДАР блісьнець маланкаю й дасьць ліву́н, кажнаму траву на полю. 2 Бо хатнія балваны гу́калі пустое, і варажбіты бачылі ману і манлівыя сны абяшчалі, яны дарма цешаць; затым яны пацягнуліся, як чарада, гаравалі, бо ня было пастыра́.
3 На пастыроў загарэўся гнеў Мой, і да казлоў Я даведаўся, бо даведаўся СПАДАР войскаў да чарады Свае, дому Юдзінага, і пастанавіў іх, як прыгожага каня Свайго на вайне. 4 Зь яго - вугол, зь яго - гвозд, зь яго - ваенны лук, зь яго выйдуць усі дзяржаўцы разам. 5 І яны будуць, як дужасілы, каторыя топчуць вулічнае балота ў бітве́, і будуць біцца, бо СПАДАР ізь імі, і засаромяць коньнікаў на конях. 6 І ўмацую дом Юдзін, і дом Язэпаў выбаўлю, і зьвярну іх; бо Я паспагадаў ім, і яны будуць, быццам Я ня кідаў іх, бо Я СПАДАР, Бог іхны, і адкажу ім. 7 І Яхрэм будзе, як дужасіл, і разьвяселіцца сэрца іхнае, як ад віна; нават сынове іхныя абачаць і пацешацца; сэрца іхнае будзе цешыцца ў СПАДАРУ. 8 Засьвішчу ім і зьбяру іх, бо Я адкупіў іх, і будуць мнажыцца, як мнажыліся; 91 расьсею іх меж людаў, і ў далёкіх краёх яны будуць успамінаць Мяне, і будуць жыць ізь дзецьмі сваімі, і зьвернуцца; 10 І зьвярну іх ізь зямлі Ягіпецкае, і з Асыры зьбяру іх, і да зямлі Ґілеадзкае а да Лібану́ прывяду іх, і ня стане месца ім. 11 І ён пройдзе мора ў немарасьці, і зра́зе ў мору хвалі, і высахнуць усі глыбіні ракі, і зваліцца пыха Асыры, і ськіпетра ад Ягіпту адыймецца. 12 І Я змацню іх у СПАДАРУ, і ў іменю Ягоным будуць хадзіць, агалашае СПАДАР.
1 Адчыняй, Ліба́не, дзьверы свае, і пажарэць цяпло кедры твае. 2 Вый, кіпрысе, бо кедра ўпаў, бо дабрародныя аглабаны; выйце, дубы вашанскія, бо паваліўся моцны лес. 3 Гук выку пастыроў, бо слава іхная аглабаная; гук равеньня левянят, бо аглабана гордасьць Ёрдану. 4 Гэтак кажа СПАДАР, Бог мой: „Пасі авечкі на зарэз, 5 Каторыя купляючыя рэжуць - і нявінныя; а тыя, што прадаюць іх, кажуць: ,Дабраславёны СПАДАР, бо я забагоцеў!' і пастыры іхныя не жалеюць іх. 6 Бо Я ня буду болей жалець жыхараў зямлі, агалашае СПАДАР, але, гля, Я перадам людзёў, кажнага ў руку́ прыяцеля ягонага і ў руку караля ягонага, і яны будуць ра́зіць зямлю, і Я ня выбаўлю з рукі іхнае". 7 І буду па́сьціць чараду зарэзу, вас, бедная чарада! І вазьму Сабе два пасахí, адзін Я назваў харашынёю, а другі назваў чарэсламі, і буду пасьціць чараду. 8 І выгублю трох пастыроў за адзін месяц, і зьне́марасьцілася душа Мая імі, і таксама душа іхная брыдзіцца Імною. 9 І скажу: „Ня буду па́сьціць вас: здыхаючая - хай здыхае, і гінучая - хай гіне, а засталыя хай ядуць мяса адна аднае". 10 І вазьму посах Свой - харашыню, і патрышчу, каб узрушыць змову Сваю, што Я ўчыніў з усімі людамі; 11 І яна ўзрушана будзе таго дня, і гэтак даведаюцца бедныя з чарады, каторыя чакалі Мяне, што гэта - слова СПАДАРОВА. 12 І сказаў ім: „Калі гэта добра ў вачох вашых, дайце цану Маю; а калі не, - пакіньце;" і яны адважылі цану Маю трыццаць срэбнікаў. 13 І сказаў Імне СПАДАР: „Кінь іх ганчару, - ладная цана, катораю яны ацававалі Мяне!" І ўзяў Я трыццаць срэбнікаў, і кінуў іх ганчару ў доме СПАДАРОВЫМ. 14 Тады Я патрышчыў другі посах Свой - чарэслы, каб узрушыць братнюю любоў памеж Юды й Ізраеля.
15 І сказаў СПАДАР імне: „Яшчэ вазьмі сабе снадзі дурнога пастыра́, 16 Бо, гля, Я пастанаўлю ў зямлі гэтай пастыра́, каторы гінучых не даведаецца, маладых ня будзе шукаць ані калекіх лячыць, ані здаровых карміць, але мяса сытых будзе есьці і капыты іхныя адрываць. 17 Бяда дурному пастыру, што кіда́е чараду! меч на плячо ягонае й на правае вока ягонае! плячо ягонае чыста ссохне, і правае вока ягонае супоўна зацьмее".
1 Цяжар слова СПАДАРОВАГА праз Ізраеля, агалашае СПАДАР, Каторы прасьцяг нябёсы і заклаў под зямлі, і ўхармаваў дух чалавека ўнутры яго. 2 „Вось, Я ўчыню Ерузалім чараю хістаньня ўсім людам наўкола, і таксама будзе Юдэі, як будуць аблягаць Ерузалім. 3 І таго дня ўчыню Ерузалім цяжкім ка́меням усім людам: усі, што будуць падымаць яго, вельма падарвуцца, і зьбяруцца на яго ўсі народы зямлі. 4 Таго дня, агалашае СПАДАР, Я зра́жу кажнага каня зумленьням і коньніка - шалам; а на дом Юдзін адчыню вочы Свае; кажнага ж каня людаў зра́жу сьляпотаю. 5 І скажуць правадыры Юдэі ў сэрцу сваім: ,Сілаю імне жыхары Ерузаліму ў СПАДАРУ войскаў, Богу сваім'. 6 Таго дня Я ўчыню правадыроў Юдзіных - як агняны казан памеж дроў і як палаючае цяпло памеж снапоў, і яны пажаруць справа й зьлева ўсі акалічныя народы, і Ерузалім будзе ізноў населены на сваім месцу, у Ерузаліме. 7 І выбаве СПАДАР найперш буданы Юдзкія, каб не вывышшалася слава дому Давідавага і слава жыхараў Ерузаліму супроці Юды. 8 Таго дня будзе бараніць СПАДАР жыхараў Ерузаліму, і слабы памеж іх таго дня будзе як Давід, і дом Давідаў будзе як Бог, як Ангіл СПАДАРОЎ перад імі. 9 І станецца таго дня, што Я буду шукаць зьнішчыць усі народы, што выступяць супроці Ерузаліму. 10 І Я выльлю на дом Давідаў а на жыхара Ерузаліму дух ласкі а маленьняў, і яны будуць глядзець на Мяне, Каторага яны прасілі, і будуць плакаць па Ім, як плачуць па адзіным, і будуць у гарчэлі па Ім, як у гарчэлі па першаку. 11 Таго дня будзе вялікі плач у Ерузаліме, як плач Гадад-Рымона ў даліне́ Меґідонскай. 12 І зямля будзе ў жалобе, кажная радзіма асобна: радзіма дому Давідавага асобна, і жанкі іхныя асобна; радзіма дому Нафановага асобна, і жанкі іхныя асобна; 13 Радзіма дому Левавага асобна, і жанкі іхныя асобна; радзіма Шымеява асобна, і жанкі іхныя асобна. 14 Усі засталыя рвдзімы - кажная радзіма асобна, і жанкі іхныя асобна.
1 „Таго дня адчыніцца жарало дому Давідаваму а жыхарам ерузалімскім дзеля абмыцьця грэху а нечысьці. 2 І станецца таго дня, агалашае СПАДАР войскаў, Я адатну ймёны балваноў ізь зямлі, і іх ня будуць болей па́мятаваць, і таксама прарокаў і нячыстага духа вывяду ізь зямлі. 3 І станецца, калі хто-колечы будзе яшчэ праракаць, тады айцец ягоны й маці ягоная, што нарадзíлі яго, скажуць яму: ,Ты ня маеш жыць, бо ты гу́каеш. ману ў імя СПАДАРА'; і праб'юць яго айцец ягоны а маці ягоная, што нарадзíлі яго, як ён праракае. 4 І будзе таго дня, што засароміцца прарокі, кажны за відзень сваю, калі б праракаў, і не адзенуцца ў касматае адзецьце, каб ашукаваць; 5 Але скажа: ,Я не прарока, бо чалавек прыдбаў мяне за нявольніка з маладосьці мае'. 6 І скажуць яму: ,Што гэта за болькі на руках тваіх?' Тады ён адкажа: ,Біў мяне дом любячых мяне' ".
7 „Прачхніся, мечу, на пастыра́ Майго й на мужа, сябру Майго!" агалашае СПАДАР войскаў: „вытні пастыра́, і рассыпяцца авечкі! І Я зьвярну руку́ Сваю на маладых. 8 І станецца на ўсёй зямлі, агалашае СПАДАР, дзьве часьці на ёй будуць выгублены, сканаюць, а трэйцяя застане́цца на ёй. 9 І правяду гэтую трэйцюю перазь цяпло, і пералітую іх, як літуюць срэбра, і выпрабую іх, як прабуюць золата: ён будзе гука́ць імя Маё, і Я адкажу яму: ,Гэта люд Мой', і ён скажа: .СПАДАР - Бог мой!"'
1 Во, настанець дзень СПАДАРОЎ, і падзеляць гла́бань тваю сярод цябе, 2 Бо зьбяру ўсі народы да Ерузаліму на бітву́, і места будзе ўзята, і дамы разглабаны, І жанкі паганьбены, і палавіца места пойдзе ў палон, але астача люду ня будзе выгублена зь места. 3 Тады выступе СПАДАР і будзе ваяваць із гэнымі народамі, як ваяваў у дзень бітвы. 4 І стануць ногі Ягоныя таго дня на гары Аліўнай, каторая перад Ерузалімам на ўсход; і раськепіцца гара Аліўная папалам, на ўсход і на захад вельма вялікаю даліною, і адсунецца палавіца гары на поўнач, а палавіца - на паўдня. 5 І вы ўцячыце́ да гаравое даліны, бо гаравая даліна́ будзе прасьцягацца аж да Ацалу; будзеце ўцякаць, як уцякалі ад трасеньня зямлі за дзён Узі, караля Юдэйскага; і прыйдзе СПАДАР, Бог мой, і ўсі сьвятыя зь Ім.
6 І станецца таго дня, што ня будзе сьвятліні дарагое, але цемрадзь; 7 Але гэта будзе дзень, ведамны СПАДАРУ: ані дзень, ані ноч; але станецца ў вячэрным часе, што будзе сьвятліня. 8 І будзе таго дня, што пацякуць жывыя воды зь Ерузаліму, палавіца іх да мора ўсходняга і палавіца іх да мора заходняга; улетку і ўзімку будзе гэта. 9 І будзе СПАДАР Каралём над усёю зямлёю; таго дня будзе СПАДАР адзін, і імя Ягонае - адно. 10 Уся зямля будзе абернена ў раўніну́ ад Ґевы аж да Рыммону, на паўдня ад Ерузаліму, і ён будзе ўзьняты а населены на сваім месцу, ад брамы Веняміновае аж да месца Першае брамы, аж да Рагавое брамы, і ад вежы Гананэля аж да таўчэльні каралеўскае. 11 І будуць жыць у ім, і ўжо ня будзе там супоўнага выгубленьня, але будзе жыць Ерузалім бясьпечна.
12 І во гэткая будзе пацярэбшчына, каторай СПАДАР пацярэбе ўсі люды, што будуць ваяваць ізь Ерузалімам: цела іхнае ссохне, пакуль яны будуць стаяць на нагах сваіх, і вочы іхныя выцякуць ізь ямкаў сваіх, і язык іхны высахне ў роце іхным. 13 І станецца таго дня, што вялікая замятня ад СПАДАРА будзе памеж іх, і за руку́ адзін аднаго схопе, і падыймецца рука ягоная на руку прыяцеля свайго. 14 І Юда таксама будзе ваяваць ізь Ерузалімам, і будзе зьберта багацьце ўсіх акалічных народаў: золата а срэбра а ўборы ў вялікай множасьці. 15 І такая ж будзе пацярэбшчына каня, мула, вярблюда а асла а ўсяе жывёлы, што будзе ў табарах гэтых, як пацярэбшчына гэтая.
16 І станецца, што кажны засталы з усіх народаў, што прыходзілі супроці Ерузаліму, будуць ўзыходзіць год у год кланяцца Каралю, СПАДАРУ войскаў, і сьвяткаваць сьвята будан. 17 І будзе: каторая з радзімаў зямлі ня ўзыйдзе да Ерузаліму пакланіцца Каралю, СПАДАРУ войскаў, на тых ня будзе йсьці дождж. 18 І калі радзіма Ягіпецкая ня ўзыйдзе а ня прыйдзе, і ня будзе на іх пацярэбшчыны, якой пацярэбе СПАДАР народы, што ня ўзыходзяць сьвяткаваць сьвята будан, 19 То за гэта будзе грэх Ягіпту й грэх усім народам, што ня прыйдуць сьвяткаваць сьвята будан!
20 Таго дня будзе на званкох конскіх: „Сьвятасьць СПАДАРУ", і будуць казаны ў доме СПАДАРОВЫМ, як крапільніцы перад аброчнікам. 21 І будзе кажны казан у Ерузаліме а ў Юдэі сьвятасьцяй СПАДАРУ войскаў, і прыйдуць усі абракаючыя берці іх, і возьмуць і будуць варыць у іх; і ня будзе болей Канааняніна ў доме СПАДАРА войскаў таго дня.
1 Цяжар слова СПАДАРОВАГА Ізраелю Малахам. 2 „Я ўлюбіў вас", кажа СПАДАР, а вы кажаце: „У чым жа нас улюбіў?" „Ці ня Ісаў брат Якава? агалашае СПАДАР, Я ўлюбіў Якава. 3 А Ісава зьненавідзіў і аддаў горы ягоныя на стустошаньне, а спадак ягоны - смокам пустыні". 4 Калі Едом скажа: „Мы зголены, але зьвернемся й адбудуем спустошаньні н адбудуем спустошаньні, дык гэтак кажа СПАДАР войскаў: „Яны адбудуюць, але Я абуру́, і назавуць іх граніцаю нягоднасьці й людам, на каторы СПАДАР абурыўся на векі". 5 І абачаць вочы вашы, і вы скажаце: „Узьвялічыцца СПАДАР над граніцаю Ізраеля".
6 „Сын сьціць айца і слуга - спадара свайго; дык калі Я Айцец, ідзе чэсьць Імне? і калі Я Спадары, ідзе боязьнь Мяне?
СПАДАР войскаў вам, сьвятарове, што ўлегцы маеце імя Маё, а вы кажаце: ,Чым мы ўлегцы маем імя Твае?' 7 Абракаеце на аброчнік Мой сплюгаўлены хлеб і кажаце: Чым мы сплюгавілі Цябе?' - тым, што кажаце: ,Стол СПАДАРОЎ грэбаваны'. 8 І як бліжыце сьляпое абракаць, ці ня блага гэта? і як абракаеце кульгавае а хворае, ці ня блага гэта? Прынясі гэта свайму вайводзе, ці ўпадабае ён цябе альбо прыйме цябе ? кажа СПАДАР войскаў. 9 Дык цяпер, прашу, маліце ж від БОЖЫ, каб Ён быў ласкавым да вас; з рук вашых было гэта, ці можа прыняць від каторага з вас? кажа СПАДАР войскаў. 10 Бале́й хто-колечы з вас замкнуў бы дзьверы, і дарма́ не палілі б на аброчніку Маім. Ня маю прыемнасьці з вас, кажа СПАДАР войскаў, ані прыйму аброку з рукі вашае; 11 Бо ад усходу сонца аж да заходу яго вялікае будзе імя Маё меж народаў, і на кажным месцу кадзіла будуць кадзіць імені Майму, ды будзе чысты аброк, бо вялікае будзе імя Маё меж народаў, кажа СПАДАР войскаў. 12 Але вы будзеніце яго тым, што кажаце: ,Стол СПАДАРОЎ - сплюгаўлены, і прыбытак ізь яго, ежа яго вартая грэбаваньня'. 13 Ды казалі: ,Во, якая стома!' хоць бы зьдзьмухнуць яго маглі, кажа СПАДАР войскаў, і прыносілі разарванае а кульгавае а хворае, - гэтак вы прыносілі аброк: ці мог Я прыняць гэта з рукі вашае? кажа СПАДАР. 14 Але пракляты ашуканец, што мае ў чарадзе самца і абяцае абятніцу, абракае, адылі, СПАДАРУ папсаванае; бо Я Кароль вялікі, кажа СПАДАР войскаў, і імя Маё страшнае памеж народаў.
1 „Дык цяпер вам гэта расказаньне, о сьвятарове: 2 Калі вы не паслухаеце, і калі ня прыймеце да сэрца, каб даваць славу імені Майму, кажа СПАДАР войскаў, Я пашлю праклён на вас і пракліну дабраславенствы вашы, нават ужо пракляў, бо ня прыймаеце да сэрца. 3 Вось, Я зга́ню насеньне ваша і памёт раські́даю на віды вашы, памёт сьвятаў вашых, і вынясуць вас да яго. 4 І вы даведаецеся, што Я паслаў гэта расказаньне вам, каб змова Мая магла быць ізь Левам, СПАДАР войскаў. 5 Змова Мая была́ зь ім змоваю жыцьця а супакою, і Я даў іх яму за боязьнь, што ён баяўся Мяне, і імені майго лякаўся. 6 Закон праўды быў у роце ягоным, і бяспраўе ня было знойдзена ў вуснах ягоных; у супакою а справядлівасьці ён хадзіў з Імною і шмат каго адвярнуў ад бяспраўя; 7 Бо вусны сьвятаровы маюць сьцерагчы веданьне, і закону шукаюць з вуснаў ягоных, бо ён пасланец СПАДАРА войскаў. 8 Але вы зьвярнулі з дарогі й былі спадманом шмат каму ў праве, папсавалі змову Лева, кажа СПАДАР войскаў. 9 Затым Я таксама зраблю вас пагрэбаванымі а паніжанымі перад усім людам, бо вы не дзяржалі дарогаў Маіх, але ўважалі на асобу ў праве".
10 Ці не адзін Айцец у вусіх нас? Ці не адзін БОГ стварыў нас ? Чаму кажны ізраджае брата свайго, будзенячы змову айцоў нашых? 11 Юда абышоўся ізрадліва й зьдзеяў агіду ў Ізраелю а ў Ерузаліме, бо Юда збудзеніў сьвятасьць СПАДАРОВУ, каторую любіў, і жаніўся з дачкою чужога бога. 12 СПАДАР выгубе з буданоў Якававых таго, хто робе гэта, - чукавага а адказуючага а бліжачага аброк СПАДАРУ войскаў.
13 І во другое вы робіце: абліваеце сьлязьмі аброчнік СПАДАРОЎ, плачаце а галосіце, бо Ён ужо не глядзіць болей на які-колечы аброк альбо ня прыймае зычліва з рук вашых.
14 Яшчэ вы кажаце: „Чаму?" Бо СПАДАР быў сьветкаю памеж цябе й жонкі маладосьці твае, з каторага ты абышоўся ізрадліва, Прымеж тога яна таварышка твая і жонка змовы твае. 15 Але ніхто гэтага ня зробе, у каго астача Духа, бо чаго такі шукае? Насеньня ад Бога. Затым ўважайце на дух вашы, і няхай ніхто не абходзіцца ізрадліва із жонкаю маладосьці свае; 16 Бо ненавідзе адпушчэньня СПАДАР Бог Ізраеляў і пакрываючага глабаньне адзецьцям сваім; затым сьцеражыце дух вашы, каб вы не абходзіліся ізрадліва.
17 Вы тамуеце СПАДАРА словамі сваімі; вы, адылі, кажаце: „Чым мы тамуем?" Як вы кажаце: „Кажны, хто робе ліха - добры ў ваччу СПАДАРОВЫМ, і Ён любуе іх", альбо: „Ідзе Бог суду?'
1 „Вось, Я пасылаю Ангіла Свайго, і ачысьце дарогу перад Імною, і зьнецікі прыйдзе да палацу Свайго Тый Спадар, Каторага вы шукаеце, і Ангіл змовы, Каторага вы жадаеце; вось, Ён прыйдзе, кажа СПАДАР войскаў. 2 Але хто зможа вытрываць дзень прыходу Яго, і хто ўстое, як Ён зьявіцца? бо Ён - як цяпло літуючае і як мыла мыцьцёхаў; 3 І сядзе літаваць а чысьціць срэбра, і ачысьце сыноў Левавых, і пералітуе іх, як золата а срэбра, і яны будуць СПАДАРУ прыносіць аброк у справядлівасьці. 4 Тады прыемны будзе СПАДАРУ аброк Юды а Ерузаліму, як за дзён даўнейшых і як у старавечных шдох. 5 І дабліжуся да вас дзеля суду, і буду борздым сьветкаю на чараўнікоў а на чужаложнікаў а на хвальшыва прысягаючых а на ўцісваючых найміта ў заплаце, удаву а сірату а на тых, што адпіхаюць чужаземца і не баяцца Мяне, кажа СПАДАР войскаў. 6 Бо Я - СПАДАР, не мяняюся; затым вы, сынове Якававы, ня зьнішчаны. 7 Нават зь дзён айцоў сваіх вы адступілі ад уставаў Маіх і не дзяржалі іх; навярніцеся да Мяне, і я абярнуся да вас, кажа СПАДАР войскаў. Але вы скажаце: ,Як нам навярнуцца?'
8 „Ці можа чалавек глабаць Бога? Вы, адылі, глабалі Мяне. Але вы скажаце: Чым мы глабалі Цябе?' дзесяцінамі а дарамі. 9 Праклёнам вы пракляты, бо Мяне вы - увесь люд гэты - глабаеце. 10 Прынясіце ўсі дзесяціны да сьвірна, каб была еміна ў доме Маім, і выпрабуйце ж Мяне гэтым, кажа СПАДАР войскаў: ці не адчыню Я вам вокны нябёс і ці ня выльлю на вас дабраславенства больш чымся досыць? 11 І Я зга́ню дзеля вас жаручага, і ён ня будзе псаваць вам плод зямлі, ані зь віна вашага не ападуць без пары плады яго на полю, кажа СПАДАР войскаў. 12 І шчасьлівымі вас будуць зваць усі народы, бо вы будзеце зямлёю жаданаю, кажа СПАДАР войскаў. 13 Моцныя былі супроці Мяне словы вашыя, кажа СПАДАР. Вы, адылі, кажаце: .Што мы гу́калі на Цябе?' 14 Вы казалі: ,Дарма служыць Богу, і што за карысьць, што мы дзяржалі загады Ягоныя і што хадзілі ў жалобным перад СПАДАРОМ войскаў ? 15 1 цяпер мы ўважаем гордых за шчасьлівых; нават тыя ўладзіліся, што робяць нягоднасьць, нават тыя, што прабуюць Бога і ўцякаюць".
16 Тады тыя, што баяцца СПАДАРА, мужавалі адзін із адным. І ўважаў СПАДАР, і пачуў, і кніга-памятка была напісана перад Ім дзеля тых, што баяліся СПАДАРА, і што думалі празь імя Ягонае. 17 „І яны будуць Маімі, кажа СПАДАР войскаў, таго дня, як ўчыню скарбам і пашчаджаю іх, як людзіна шчаджае сына свайго, што служа ёй. 18 Тады навернецеся й абачыце розьніцу памеж справядлівага й нягоднага, памеж таго, што служа Богу, і таго, што ня служа Яму.
1 „Бо вось, настаець дзень, што будзе гарэць, як печ, і ўсі пыхатыя, і ўсі, што робяць нягодна, будуць як жнеўнік, і спале іх іду́чы дзень, кажа СПАДАР войскаў, што не застане́цца ад іх ані караня, ані галузы. 2 Але ўвыйдзе вам, што баіце́ся імені Майго, сонца справядлівасьці і ўздараўленьне ў косах яго, і вы выйдзеце, і будзеце падскакаваць, як кормныя цяляты; 3 І будзеце таптаць нягодных, бо яны будуць попелам пад ступнямі ног вашых у дзень, што Я зраблю, кажа СПАДАР войскаў.
4 „Памятуйце закон Масеяў, слугі Майго, каторы Я расказаў яму на Гарыве дзеля ўсяго Ізраеля, уставы а суды.
5 „Вось, Я пашлю вам Ільлю прароку перад настаньням дня СПАДАРОВАГА, вялікага а страшнага. 6 І ён аберне сэрца айцоў да сыноў і сэрца сыноў да айцоў, каб Я, прышоўшы, ня выцяў зямлі закляцьцям".
1 Сувой радаводу Ісуса Хрыста, Сына Давідавага, сына Абрагамовага.
2 Абрагам нарадзіў Ісака́; а Ісак нарадзіў Якава; а Якаў нарадзіў Юду а братоў ягоных; 3 А Юда нарадзіў Фарэса а Зару ад Тамары; а Фарэс нарадзіў Есрома; а Есром нарадзіў Арама; 4 А Арам нарадзіў Амінадава; а Амінадаў нарадзіў Наассона; а Наассон нарадзіў Салмона; 5 А Салмон нарадзіў Вооза ад Рахавы; а Вооз нарадзіў Овіда ад Руты; Овід жа нарадзіў Еса; 6 А Есэ нарадзіў караля Давіда;
Давід жа нарадзіў Салямона ад Урыхі; 7 Салямон жа нарадзіў Ровоама; а Ровоам нарадзіў Аву; а Ава нарадзіў Асу; 8 А Аса нарадзіў Ясапата; а Ясапат нарадзіў Ёрама; а Ёрам нарадзіў Узю; 9 А Узя нарадзіў Ёфама; а Ёфам нарадзіў Агаза; а Агаз нарадзіў Гэзэку; 10 А Гэзэка нарадзіў Манаса; а Манас нарадзіў Амона; а Амон нарадзіў Ёсю; 11 А Ёся нарадзіў Ехоню а братоў ягоных, у часе калі былі́ выселены да Бабілёну. 12 А па бабілёнскім высяленьню Ехоня нарадзіў Шэалфіеля; Шэалфіель нарадзіў Зэрувавеля; 13 Зэрувавель нарадзіў Авуда; а Авуд нарадзіў Елякіма; а Елякім нарадзіў Азора; 14 А Азор нарадзіў Садока; а Садок нарадзіў Ахіма; а Ахім нарадзіў Елюда; 15 А Елюд нарадзіў Елеазара; а Елеазар нарадзіў Матфана́; а Матфан нарадзіў Якава; 16 А Якаў нарадзіў Язэпа, мужа Марыі, з каторае нарадзіўся Ісус, званы Хрыстос.
17 А ўсіх пакаленьняў ад Абрагама аж да Давіда - чатырнанцаць пакаленьняў; і ад Давіда аж да бабілёнскага высяленьня - чатырнанцаць пакаленьняў; і ад бабілёнскага высяленьня да Хрыста - чатырнанцаць пакаленьняў.
18 Нараджэньне ж Ісуса Хрыста сталася гэтак: па заручынах Маці Ягонае Марыі зь Язэпам, перад тым чымся злучыліся, выявілася, што Яна мае ў жываце з Духа Сьвятога. 19 А Язэп, муж ейны, будучы справядлівым, і ня хочучы Яе зьняславіць, хацеў пата́й адпусьціць Яе. 20 Але як ён гэта падумаў, - вось, ангіл Спадароў зьявіўся яму ў сьненьню, кажучы: „Язэпе, сыну Давідаў, ня бойся прыняць Марыю, жонку сваю, бо зачатае ў ёй - з Духа Сьвятога ёсьць. 21 I народзе яна Сына, і назавеш імя Ягонае: Ісус, бо Ён спасець люд Свой ад грахоў іхных". 22 А ўсе гэта сталася, каб спаўнілася сказанае Спадаром прарокам; 23 „Вось, Дзявушчая зацяжарыць а народзе Сына, і назавуць імя Яго Емануель", што знача: з намі Бог. 24 Прачхнуўшыся зо сну, Язэп зрабіў, як расказаў яму ангіл Спадароў, і прыняў жонку сваю. 25 I ня знаў Яе, пакуль не нарадзіла Яна Сына, і ён назваў імя Ягонае: Ісус.
1 Як жа нарадзі́ўся Ісус у Бэтлееме Юдэйскім, за дзён караля Гірада, вось, мудрыцы з усходу прыбылі́ да Ерузаліму й сказалі: 2 „Ідзе кароль Юдэйскі, што нарадзіўся? бо мы бачылі на ўсходзе зорку Ягоную і прышлі пакланіцца Яму". 3 Пачуўшы гэта, кароль Гірад парушыўся, і ўвесь Ерузалім ізь ім. 4 I, зьбершы ўсіх найвышшых сьвятароў а кніжнікаў люду, распытаваў у іх, ідзе меў Хрыстос нарадзіцца. 5 I яны сказалі яму: „У Бэтлееме Юдэйскім, бо так напісаў прарока: 6 'І ты, Бэтлееме, зямля Юдзіна, ані ня меншы памеж правадыроў Юдзіных, бо зь цябе выйдзе правадыр, што будзе пасьціць люд Мой - Ізраеля'".
7 Тады Гірад пата́й прыгу́каў мудрыцоў і дакладна ў іх выведаў праз час, калі зьявілася зорка. 8 I, пасылаючы іх да Бэтлеему, сказаў: „Ідзіце і ўсё дакладна даведайцеся празь Дзецянё; і, як толькі знойдзеце Яго, накажыце імне, каб і я прышоў а пакланіўся Яму". 9 Яны ж выслухалі караля й пайшлі. I вось, зорка, што яны бачылі на ўсходзе, ішла перад імі, аж пакуль, прыйшоўшы, ня стала над местам, ідзе было Дзецянё. 10 I, абачыўшы зорку, яны ўзрадава́ліся радасьцяй надзвычайнай. 11 І, увыйшоўшы ў хату, абачылі Дзецянё з Марыяю, Маткаю Ягонай, і, паўшы, пакланіліся Яму; і адчыніўшы скарбы свае, абраклі Яму дары: золата, кадзіла а міру. 12 I, перасьцярэжаныя Богам у сьне, каб не зварача́ліся да Гірада, адышлі яны іншай дарогаю да краю свайго.
13 I, як яны адышлі, вось, ангіл Спадароў зьявіўся Язэпу ў сьненьню, кажучы: „Устань, вазьмі Дзецянё а Маці Ягоную, і ўцякай да Ягіпту, і будзь там, пакуль Я не скажу табе; бо Гірад будзе шукаць Дзецяняці, каб загубіць Яго". 14 I. ён устаў, узяў Дзецянё а Маці Ягоную ночы, і зда́ліўся да Ягіпту. 15 I быў там аж да сьмерці Гірада, каб спаўні́лася сказанае Спадаром прарокам: „Зь Ягіпту Я прыгу́каў Сына Свайго".
16 Тады Гірад, абачыўшы, што мудрыцы насьміяліся зь яго, надта загневаўся, і паслаў, і забіў усі дзеці, што былі ў Бэтлееме а ў вусіх аколіцах яго, ад двух год і ніжэй, подле часу, каторы ён распытаў у мудрыцоў. 17 Тады спаўні́лася сказанае Ярэмам прарокам: 18 „Быў чуваць голас у Раме, галашэньне а плач а шмат жалобы: Рахіль плача па дзяцёх сваіх і не даецца пацешыць, бо іх няма".
19 Але, як Гірад памер, вось, ангіл Спадароў зьявіўся ў сьненьню Язэпу ў Ягіпце, 20 Кажучы: „Устань, вазьмі дзецянё а маці Ягоную і йдзі да зямлі Ізраелявае, бо памерлі тыя, што шукалі жыцьця Дзецяняці". 21 І ён устаў, і ўзяў Дзецянё а Маці Ягоную, і прышоў да зямлі Ізраелявае. 22 Але пачуўшы, што каралюе ў Юдэі Архелай, - замест Гірада, бацькі свайго, - пабаяўся йсьці туды; а ў сьненьню перасьцярэжаны, адыйшоў да зямлі Ґалілейскае. 23 I прыйшоў, і жыў у месьце, званым Назарэт, каб спаўнілася сказанае прарокамі, што Ён Назарэцяні́нам будзе названы.
1 Тых дзён Яан Хрысьціцель, абяшчаючы, прыбыў на пустыню Юдэйскую, 2 Кажучы: „Кайцеся, бо дабліжылася гаспадарства нябёснае!" 3 Бо ён тый, праз каго сказа́на Ісаям прарокам, кажучы: „Голас гука́ючага на пустыні́: гатуйце дарогу Спадарову, раўнуйце сьцежкі Ягоныя!" 4 А тый Яан меў адзецьце сабе зь вярблюджае поўсьці й дзягу на сьцёгнах сваіх; і ежаю яму была́ шаранча а дзікі́ мёд. 5 Тады выходзіў да яго Ерузалім а ўся Юдэя а ўся аколіца ёрданская. 6 I хрысьціліся ў яго ў Ёрдане раццэ, спавядаючыся з грахоў сваіх. 7 I як ён бачыў шмат каго з фарысэяў а садукеяў, што прыходзілі да яго хрысьціцца, ён казаў ім: „Родзе га́давы, хто перасьцярог вас уцякаць ад надыходзячага гневу? 8 Дык давайце плады годныя ка́яты; 9 I ня думайце казаць самым сабе: 'Айцец у нас Абрагам', бо кажу вам, што можа Бог із камянёў гэтых узьняць дзеці Абрагаму. 10 I цяпер таксама сякіра да караня дзерваў прыложана; дык кажнае дзерва, што не даець добрага плоду, будзе сьсечана й кінена ў цяпло. 11 Я хрышчу вас у вадзе на ка́яту, але Тый, што йдзець просьле мяне, дужшы за мяне, чыйго вобую я ня годны панесьці; Ён будзе хрысьціць вас у Духу Сьвятым а агню. 12 Веялка Ягоная ў руццэ Ягонай, і ачысьце ток Свой, і зьбярэць пшонку Сваю да сьвірна, а ўмецьце спале агнём нязгасным".
13 Тады прыбывае Ісус із Ґалілеі на Ёрдан да Яана, каб прыняць хрэст ад яго. 14 Але Яан забараніў Яму, кажучы: „Я патрабую быць хрышчаным Табою, а Ты прыходзіш да мяне". 15 Але Ісус, адказуючы, сказаў яму: „Дазволь цяпер, бо належа нам выпаўніць усю справядлівасьць". Тады ён дазволіў Яму. 16 I, ахрысьціўшыся, Ісус зараз вышаў з вады; і, гля, рашчыніліся нябёсы над Ім, і абачыў Духа Божага, што спушчаўся, як галуба, і зыходзіў на Яго. 17 I, гля, голас ізь нябёсаў, кажучы: „Гэта Сын Мой умілаваны, Каторага Я ўпадабаў!"
1 Тады Ісус быў узьведзены Духам на пустыню дзеля спакусы д'явалам. 2 I поставаў Ён сорак дзён і сорак ночаў а наапошку запрагнуў. 3 I, дабліжыўшыся, спакусіцель сказаў Яму: „Калі Ты Сын Божы, скажы, каб камяні́ гэтыя абярнуліся ў букаткі". 4 Але Ён, адказуючы, адказаў: „Напісана: 'Не адзіным хлебам жыва будзе людзіна́, але кажным словам, што выходзе з вуснаў Божыx'". 5 Тады бярэць Яго д'явал да сьвятога места, і станове Яго на крыле сьвятыні, 6 I кажа Яму: „Калі" ты Сын Божы, кінься далоў, гэта ж напісана: 'Ангілам Сваім раскажа Ён празь Цябе, і на руках панясуць Цябе, каб ты не спатыкнуўся аб камень нагою Сваей'". 7 Сказаў яму Ісус: „Напісана яшчэ: 'Не спакушай Спадара Бога свайго'". 8 Ізноў бярэць Яго д'явал на гару надзвычайна высокую, і паказуе Яму ўсі гаспадарствы сьвету й славу іх, 9 I кажа Яму: „Усё гэта дам Табе, калі, паўшы, паклонішся імне". 10 Тады кажа яму Ісус: „Вон, шайтане, бо напісана: 'Спадару́ Богу свайму кланяйся й Яму адзінаму служы'" 11 Тады кіда́е Яго д'явал,- і вось, ангілы прыступілі й служылі Яму.
12 Як Ісус дачуўся, што Яан адданы пад нагляд, Ён адыйшоў да Ґалілеі. 13 I, пакінуўшы Назарэт, прышоў і асяліўся ў Капэрнауме ўзморскім у граніцах Завулонавых а Наффалімовых, 14 Каб спаўні́лася сказа́нае Ісаям прарокам, што кажа: 15 „Зямля Завулонава а зямля Наффалімова, ля дарогі морскае, за Ёрданом, Ґалілея паганская, 16 Люд, што сядзеў у цямноце, абачыў вялікае сьвятло, і тым, што сядзелі ў краіне сьценю сьмерці, сьвятло зазьзяла".
17 Адгэтуль Ісус пачаў навучаць а казаць: „Кайцеся, бо гаспадарства нябёснае дабліжылася".
18 I, праходзячы ля мора Ґалілейскага, Ісус абачыў двух братоў: Сымона, званага Пётрам, а Андрэя, брата ягонага, што закіда́лі сетку ў мора, бо былі́ рыбнікі; 19 I кажа ім: „Ідзіце за Імною, і Я ўчыню вас лаўбіта́мі, людзёў". 20 I яны зараз пакінулі сеткі й пайшлі за Ім.
21 I, ідучы стуль, Ён абачыў іншых двух братоў, Якава Заведэявага а Яана, брата ягонага, у струзе із Заведэям, айцом іхным, каторыя правілі сеткі свае, і гукну́ў іх. 22 Яны ж за́раз, пакінуўшы струг і айца свайго, пайшлі за Ім.
23 I хадзіў Ісус па ўсёй Ґалілеі, навучаючы ў бажніцах іхных, і абяшчаючы Евангелю гаспадарства, і ўздараўляючы ўсялякую хваробу а ўсялякае няўздоленьне памеж людзёў. 24 I галасы празь Яго разышліся па ўсёй Сыры; і прыводзілі да Яго ўсіх хворых, у каторых розныя хваробы, і мучаных рознымі болямі, і апанаваных д'явалам, і люнатыкаў, і з палярушам, і Ён уздараўляў іх. 25 I йшоў за Ім чысьлены груд із Ґалілеі а Дзесяцімесьця а Ерузаліму а Юдэі а з-за Ёрдану́.
1 I, бачачы груды, узышоў Ён на гару; і, як сеў, падышлі да Яго ву́чанікі Ягоныя. 2 I, адчыніўшы вусны Свае, Ён навучаў іх, кажучы:
3 „Шчасьлівыя ўбогія духам, бо іх ё гаспадарства нябёснае. 4 Шчасьлівыя засмучоныя, бо яны будуць пацешаны. 5 Шчасьлівыя лагодныя, бо ім спадзець зямля. 6 Шчасьлівыя прагнучыя й сьмягнучыя справядлівасьці, бо яны будуць насычаны. 7 Шчасьлівыя міласэрныя, бо яны адзяржаць міласэрдзе. 8 Шчасьлівыя чыстыя сэрцам, бо яны абачаць Бога. 9 Шчасьлівыя чынячыя супакой, бо яны сынамі Божымі названы будуць. 10 Шчасьлівыя перасьледаваныя за справядлівасьць, бо іх ё гаспадарства нябёснае. 11 Шчасьлівы вы, калі будуць вярнуць на вас і перасьледаваць, і будуць, манячы, мовіць на вас усялякае ліха дзеля Мяне. 12 Раду́йцеся а весяліцеся, бо нагарода ваша вялікая на нябёсах, бо так перасьледавалі прарокаў, што былі перад вамі.
13 „Вы - соль зямлі. Калі ж соль згубе свой смак, чым пасаліць яе? Бо яна ня мае моцы свае, хіба толькі выкінуць яе вон, каб тапталі яе людзі. 14 Вы - сьвятло сьвету. Ня можа места схавацца, стоячы на версе гары. 15 I, як паляць лянпу, ня ставяць яе пад карэц, але на падстаноўку, і сьвеце ўсім у хаце. 16 Гэтак няхай сьвеце сьвятло вашае перад людзьмі, каб яны бачылі добрыя ўчынкі вашыя і ўславілі Айца вашага, Каторы на нябёсах.
17 „Ня думайце, што Я прышоў узрушыць закон альбо прарокаў; Я ня прышоў узрушыць, але спаўніць. 18 Бо запраўды кажу вам: пакуль ня мінець неба й зямля, ні водная ёта альбо ні водная рыска ня мінець із закону, аж пакуль усё ня станецца. 19 Дык хто ўзруша адно з расказаньняў гэтых найменшых і так навуча людзёў, - найменшым будзе названы ў гаспадарстве нябёсным; а хто споўне а навуча, тый вялікім будзе названы ў гаспадарстве нябёсным. 20 Бо кажу вам: калі справядлівасьць ваша не пярэйдзе справядлівасьці кніжнікаў а фарысэяў, дык ніяк ня ўвыйдзеце ў гаспадарства нябёснае.
21 „Вы чулі, што сказана старавечным: 'Не забівай; а хто заб'ець, падпадзець пад суд'. 22 А я кажу вам, што кажны, хто злуецца на брата свайго дарма, падпадзець пад суд; а хто скажа брату свайму 'рака' (Пустыня), падпадзець пад сынэдрыён; а хто скажа 'дурань', падпадзець пад пекляное цяпло. 23 Дык, калі ты прынясеш дар свой да аброчніка і там успомніш, што брат твой мае штось на цябе; 24 Пакінь там дар свой перад аброчнікам, і пайдзі, уперад пагадзіся з братам сваім, і тады прыйдзі й абрачы дар свой. 25 Пагадзіся з праціўнікам сваім борзда, пакуль ты яшчэ ў дарозе зь ім, каб праціўнік рэдчас не аддаў цябе судзьдзі, а судзьдзя - слузе, і ня ўкінулі цябе ў вязьніцу. 26 Запраўды кажу табе: ня выйдзеш стуль, пакуль не аддасі апошняга шэляга.
27 „Вы чулі, што сказана справядлівым: 'Не чужалож'. 28 А Я кажу вам, што кажны, хто глядзіць на жонку із жадлівасьцяй, ужо шчужаложыў зь ёй у сэрцу сваім. 29 Калі правае вока тваё спакушае цябе, вылупі яго й кінь ад сябе, бо валей табе, каб загінуў адзін із чаланоў тваіх, а ня ўсё цела твае было ўкінена ў ґегену. 30 I калі правая рука твая спакушае цябе, адатні яе й кінь ад сябе, бо валей табе, каб загінуў адзін із чаланоў тваіх, а ня ўсё цела твае было ўкінена ў ґегену.
31 „I сказана: 'Калі хто адпушчае жонку сваю, няхай дасьць ёй разводны ліст'. 32 А Я кажу вам, што кажны, хто адпушчае жонку сваю, апрача віны чужалоства, тый даець прычыну да яе чужалоства; і хто ажэніцца з разьведзенай, тый чужаложа.
33 „Ізноў вы чулі, што сказана старавечным: 'Не прысягай хвальшыва, але паўні прысягі свае Спадару'. 34 А Я кажу вам: не прысягайце сусім: ані небам, бо яно пасад Божы; 35 Ані зямлёю, бо яна казюлька пад ногі Ягоныя; ані Ерузалімам, бо ён места вялікага Караля; 36 Ані галавою сваёй не прысягай, бо ня можаш ні воднага воласа зрабіць белым альбо чорным. 37 Але няхай будзе слова вашае: 'але, але', 'не, не'; а што звыш гэтага - ад злога.
38 „Вы чулі, што сказана: 'Вока за вока і зуб за зуб'. 39 А Я кажу вам: не праціўся благому. Але хто вытне цябе ў правую шчаку тваю, абярні да яго й другую; 40 I хто захоча прававацца з табою і ўзяць у цябе сарочку, аддай яму й вопратку; 41 I хто прысіле цябе йсьці зь ім адну мілю, ідзі зь ім і дзьве. 42 Хто просе ў цябе, дай, і хто хоча пазычыць у цябе - не адварачайся.
43 „Вы чулі, што сказана: 'Любі прыяцеля свайго, і ненавідзь непрыяцеля свайго: 44 А Я кажу вам: любіце не́прыяцеляў сваіх, дабраслаўце клінучых вас, рабіце дабро ненавідзячым вас і маліцеся за крыўдзячых вас і перасьляду́ючых вас, 45 Каб вы былі́ сынамі Айца вашага Нябёснага, бо Ён расказуе сонцу Свайму ўсходзіць над благімі й добрымі і пасылае дождж на справядлівых і несправядлівых. 46 Бо, калі вы будзеце любіць любячых вас, якая вам нагарода? Ці ня тое ж робяць і мытнікі? 47 I калі вы веціце толькі братоў сваіх, што асаблівага робіце? Ці ня так робяць і пагане? 48 Дык будзьце дасканальныя, як дасканальны Айцец ваш нябёсны.
1 „Сьцеражыцеся рабіць сваю справядлівасьць перад людзьмі, каб бачылі вас, бо ня будзе вам нагароды ад Айца вашага, Каторы на нябёсах. 2 Дык, калі даеш убожніну, ня трубі перад сабою, як робяць двудушнікі ў бажніцах і на вуліцах, каб хвалілі іх людзі. Запраўды кажу вам: яны ўжо адзержуюць нагароду сваю. 3 У цябе ж, як ты даеш убожніну, няхай лявіца твая ня ведае, што робе правіца, 4 Каб убожніна твая была пата́й; і Айцец твой, што бача тайнае, аддасьць табе яўна.
5 „I калі молішся, ня будзь, як двудушнікі, што любяць у бажніцах і на рагох вуліцаў адзержуючыся, маліцца, каб паказацца перад людзьмі. Запраўды кажу вам, што яны ўжо адзержуюць нагароду сваю. 6 Ты ж, як молішся, увыйдзі ў пакой свой і, зачыніўшы дзьверы свае, памаліся Айцу свайму, Каторы ўтайне; і Айцец твой, што бача ўтоенае, аддасьць тэ яўна. 7 А молячыся, не кажыце лішняга, як пагане; бо яны думаюць, што ў шматслоўю будуць пачуты. 8 Ня будзьце падобныя да іх, бо ведае Айцец ваш, чаго вы патрабуеце, уперад, чымся вы ў Яго папросіце. 9 Маліцеся ж гэтак: Войча наш, Каторы ёсьць у нябёсах! сьвяціся імя Твае; 10 Прыйдзі гаспадарства Твае; будзь воля Твая як на небе, так і на зямлі; 11 Хлеба нашага штадзеннага дай нам сядні; 12 І даруй нам віны нашы, як і мы даруем даўжбітом нашым; 13 I ня ўводзь нас у спакусу, але збаў нас ад злога; бо Твае ё гаспадарства а моц а хвала́ на векі. Амін. 14 Бо калі вы будзеце дараваць людзём выступы іхныя, то даруе й вам Айцец ваш нябёсны. 15 А калі ня будзеце дараваць людзём выступаў іхных, то й Айцец ваш не даруе вам выступаў вашых.
16 „I калі постуеце, ня будзьце, як двудушнікі, хмарныя, бо яны супяць від свой, каб паказацца перад людзьмі, што постуюць. Запраўды кажу вам, што яны ўжо маюць нагароду сваю. 17 А ты, калі постуеш, памаж галаву сваю і памый від свой, 18 Каб стаць постуючым не перад людзьмі, але перад Айцом сваім, Каторы ўтайне; і Айцец твой, што бача тайнае, аддасьць тэ яўна.
19 „Ня зьбірайце сабе скарбаў на зямлі, ідзе моль а іржа нікбяць, і йдзе зладзее падкопуюцца а крадуць; 20 Але зьбірайце сабе скарбы на небе, ідзе ані моль, ані іржа ня нікбяць, і йдзе зладзее не падкопуюцца а не крадуць; 21 Бо, ідзе скарб вашы, там будзе й сэрца вашае.
22 „Сьветачам целу ё вока. Дык калі вока твае будзе чыстае, то ўсе цела твае будзе сьветлае; 23 А калі вока твае будзе благое, то ўсё цела твае будзе цемнае. Дык калі сьвятліня, што ў табе, цемнь, то якая ж цемнь?
24 „Ніхто ня можа двум гаспадаром служыць, бо альбо аднаго зьненавідзе, а другога будзе любіць; альбо аднаму будзе прыяць, а праз другога ня дбаць. Ня можаце служыць Богу й мамоне.
25 „Затым кажу вам: ня рупцеся праз жыцьцё свае, што вам есьці і што піць, ані празь цела свае, у што адзецца. Ці ня большае жыцьцё за ежу, а цела - за адзежу? 26 Гляньце на птушкі нябёсныя: яны ня сеюць ані жнуць, ня зьбіраюць на ток, і Айцец ваш нябёсны жыве іх. Ці ня шмат лепшыя вы за іх? 27 Дый хто з вас, рупячыся, можа дадаць сабе росту на адзін локаць? 28 I праз адзецьце нашто рупіцеся? Разважча праз палявыя лілі, як яны растуць: не працуюць ані прадуць; 29 Але кажу вам, што й Салямон у ўсёй славе сваёй не адзяваўся так, як кажная зь іх; 30 А калі траву палявую, што сядні ё, а заўтра будзе кінена ў печ, Бог так адзяець, ціж ня шмат балей вас, малаверныя! 31 Дык ня рупцеся, кажучы: 'Што нам есьці?' альбо: 'Што піць?' альбо: 'У што адзецца?' 32 Бо ўсяго гэтага шукаюць пагане, і затым што Айцец ваш нябёсны ведае, чаго вы патрабуеце ў вусім гэтым. 33 Шукайце ж найперш гаспадарства Божага і справядлівасьці Ягонае, і гэта ўсе дадасца вам. 34 Дык ня рупцеся праз заўтрашні дзень, бо заўтрашні будзе рупіцца праз свае; досыць дню свайго ліха.
1 „Ня судзіце, каб вас ня судзілі; 2 Бо якім судам судзіце, такім і вас будуць судзіць; і якой мераю мераеце, такой і вам адмераюць. 3 I чаму ты бачыш стрэмку ў воку брата свайго, а бярна ў воку сваім ня чуеш? 4 Або, як скажаш брату свайму: 'Дазволь, я выму стрэмку з вока твайго'; а во, у воку тваім бярно? 5 Двудушніча! вымі ўперад бярно з вока свайго, і тады абачыш, як выняць стрэмку з вока брата свайго.
6 „Не давайце сьвятасьці сабакам і ня кідайце пэрлаў сваіх перад сьвіньмі, каб яны не патапталі іх нагамі сваімі і, абярнуўшыся, не разарвалі вас.
7 „Прасіце, і дасца вам; шукайце, і знойдзеце; стукайце, і адчыняць вам; 8 Бо кажны просячы адзержуе, і шукаючы знаходзе, і стукаючаму адчыняюць. 9 Ці ё памеж вас такая людзіна, каторая, калі сын ейны папросе ў яе хлеба, падасьць яму камень? 10 I калі папросе рыбы, падасьць яму гада?" 11 Дык, калі вы, будучы благімі, умееце добрае даваць дзяцём сваім, пагатове Айцец ваш нябёсны дасьць добрае просячым у Яго.
12 „Дык у вусім, чаго хочаце, каб вам рабілі людзі, тое самае рабіце вы ім; бо ў гэтым закон а прарокі.
13 „Уходзьце перазь цесную браму, бо шырокая брама й прасторная дарога тыя, што ўводзяць у загубу, і шмат хто ўходзе перазь іх; 14 Бо цесная брама й вузкая дарога тая, што вядзець да жыцьця, і мала хто знаходзе іх.
15 „Сьцеражыцеся хвальшывых прарокаў, што прыходзяць да вас у вадзецьцю авечым, а ўнутры - ваўкі дзярлівыя.
16 „Подле пладоў іхных пазнаеце іх. Ціж зьбіраюць ізь церня віно альбо з асоту фігі? 17 Гэтак усякае дзерва добрае родзе й плады добрыя, а благое дзерва родзе й плады благія. 18 Ня можа дзерва добрае радзіць плады благія, ані дзерва благое радзіць плады добрыя. 19 Кажнае дзерва, што ня родзе плоду добрага, сьцінаюць і кідаюць у цяпло. 20 Дык із пладоў іхных пазнаце іх.
21 „Ня кажны, што кажа Імне: 'Спадару!' увыйдзе ў гаспадарства нябёснае, але поўнячы волю Айца Майго, што ў нябёсах. 22 Шмат хто скажа Імне таго дня: 'Спада́ру! Спада́ру! ці не ад Твайго імені мы праракалі? і ці не Тваім імям нячысьцікаў выганялі? і ці не Тваім імям шмат магучых учынкаў чынілі?' 23 I тады азнаймлю ім: 'Я ніколі ня знаў вас; адыйдзіце ад Мяне, дзеючыя бяспраўе'.
24 „Дык кажны, хто слухае словы Мае гэтыя і поўне іх, падобны да мужа разумнага, што пастанаві́ў дом свой на ска́ле; 25 I лінуў лівун, і разьліліся рэкі, і павеялі вятры, і рынуліся на дом тый, і ён не заваліўся, бо закладзены быў на ска́ле. 26 А кажны, хто слухае гэтыя словы Мае і ня поўне іх, будзе падобны да неразважнае людзіны, што пастанавіла дом свой на пяску; 27 I лінуў лівун, і разьліліся рэкі, і павеялі вятры, і рынуліся на дом тый; і ён заваліўся, і быў пад яго вялікі."
28 I сталася, як Ісус скончыў словы гэтыя, што люд дзіваваўся з навукі Ягонае, 29 Бо Ён вучыў іх, як уладу маючы, а не як іхныя кніжнікі а фарысэі.
1 Як жа зышоў Ён із гары, за Ім пайшло шмат грудоў. 2 I вось, падышоў пракажаны і, кланяючыся Яму, сказаў: „Спада́ру, калі хочаш, можаш мяне ачысьціць". 3 Ісус, выцягнуўшы руку́, даткнуўся да яго й сказаў: „Хачу, ачысьціся". I ён якга́ ачысьціўся ад праказы. 4 I кажа яму Ісус: „Глядзі, нікому не кажы; але пайдзі, пакажыся сьвятару і абрачы дар, які расказаў Масей, на сьветчаньне ім".
5 А як увыйшоў да Капернауму, да Яго падышоў сотнік і прасіў Яго: 6 „Спада́ру! дзяцюк мой ляжыць дома, у яго паляруш, і ён вельма мучыцца". 7 Ісус кажа яму: „Я прыйду і ўздараўлю яго". 8 Сотнік жа адказаў і сказаў: „Спада́ру! я ня годзен, каб Ты ўвыйшоў пад страху маю; але скажы толькі слова, і ачуняе слуга мой; 9 Бо я, і людзіна падуладная, і маю пад сабой вояў, кажу аднаму: 'Пайдзі', і йдзець; і другому: 'Прыйдзі', і прыходзе; і слузе свайму: 'Зрабі гэта' і робе". 10 Пачуўшы гэта, Ісус зьдзіваваўся й сказаў ідучым за Ім: „Запраўды кажу вам: у нікім такое веры ў Ізраелю не знайшоў Я. 11 Кажу ж вам, што шмат прыйдзе з усходу і із захаду і засядуць із Абрагамам, Ісаком а Якавам у гаспадарстве нябёсным; 12 А сынове гаспадарства выкінены будуць у цемру навонную; там будзе плач а скрыгот зубамі". 13 I сказаў Ісус сотніку: „Ідзі, і, як ты ўверыў, няхай будзе табе". I ачуняў дзяцюк тае ж гадзіны.
14 I прыйшоўшы да дому Пятровага, Ісус абачыў цешчу ягоную, што ляжала й была ў гару́чцы. 15 I даткнуўся да рукі ейнае, і гаручка пакінула яе; і яна ўстала а паслугавала ім.
16 Як жа настаў вечар, да Яго прывялі шмат апанаваных злым духам, і Ён выгнаў духоў словам, і ўсіх няўздолюючых уздаравіў, 17 Каб спаўні́лася сказанае Ісаям прарокам, што кажа: „Ён узяў на Сябе няўздоленьні нашы і панёс хваробы".
18 Як Ісус абачыў навокал Сябе вялікія груды, расказаў адплысьці на другі бок.
19 I дабліжыўся адзін із кніжнікаў, і сказаў Яму: „Вучыцелю! я пайду за Табою, куды б Ты ні пайшоў". 20 I кажа яму Ісус: „Лісы маюць норы, і птушкі нябесныя - гнезды, а сын людзкі ня мае йдзе галавы прытуліць".
21 Другі ж із ву́чанікаў Ягоных сказаў Яму: „Спада́ру! дазволь імне ўперад пайсьці і пахаваць айца свайго". 22 Але Ісус сказаў яму: „Ідзі за Імною і пакінь мертвым хаваць памерлых сваіх".
23 I як увыйшоў Ён у струг, за Ім пайшлі ву́чанікі Ягоныя. 24 I вось, узьнялася вялікая бура на мору, ажно хвалі залівалі струг; а Ён спаў. 25 I, дабліжыўшыся, яны пабудзілі Яго й сказалі: „Спада́ру! ратуй нас - гінем!" 26 I кажа ім: „Чаму вы баязьлівыя, малаверныя?" Потым, устаўшы, зганіў вятры а мора, і стала вялікая цішыня. 27 Людзі ж дзіваваліся й сказалі: „Што за Гэты, што вятры а мора слухаюць Яго?"
28 I як Ён прыбыў на другі бок да зямлі Ґерґесынскае, Яго перанялі два апанаваныя д'яблам, вышаўшы з грабоў, надта злыя, ажно ніхто ня мог праходзіць тудэй. 29 I вось, яны закрычэлі: „Што Табе да нас, Ісусе, Сыну Божы? Ты прышоў сюды без пары мучыць нас". 30 Далёка ж ад іх пасьцілася вялікая чарада сьвіньняў. 31 I нячысьцікі прасілі Яго, кажучы: „Калі выжанеш нас, то пашлі нас у чараду сьвіньняў". 32 I сказаў ім „Ідзіце". I яны, вышаўшы, пайшлі ў сьвіньні. I вось, уся чарада сьвіньняў кінулася із стромы ў мора і загінула ў вадзе. 33 Пасучыя ж іх уцяклі і, прышоўшы да места, павядалі праз усе і праз тых апанаваных нячысьцікам. 34 I вось, усё места вышла напярэймы Ісусу і, абачыўшы Яго, малілі, каб Ён адыйшоў ад граніцаў іхных.
1 І, уступіўшы ў струг, пераплыў і прышоў да места Свайго. 2 I вось, прыне́сьлі да Яго хворага паляржаванага, на пасьцелі ляжачага. I Ісус, бачачы веру іхную, сказаў паляржаванаму: „Асьмелься, дзяцё! дараваны табе грахі твае". 3 I, вось, некатрыя з кніжнікаў сказалі самы ў сабе: „Гэты блявузґае". 4 А Ісус, ведаючы думкі іхныя, сказаў: „Чаму думаеце благое ў сэрцах сваіх? 5 Во што лягчэй сказаць: 'Дараваны табе грахі', ці сказаць: 'Устань а йдзі'? 6 Але каб вы ведалі, што Сын Людзкі мае ўладу на зямлі дараваць грахі" (тады кажа да паляржаванага): „Устань, вазьмі пасьцелю сваю і йдзі да дому свайго". 7 I ён устаў, і пайшоў да дому свайго. 8 I як груды бачылі гэта, палохаліся й хвалілі Бога, Каторы даў такую моц людзём.
9 I як Ісус адыходзіў адгэнуль, Ён абачыў чалавека, ля збору мыта седзячага, званага Мацьвеям, і сказаў яму: „Ідзі за Імною". I ён устаў а пайшоў за Ім.
10 I сталася, як Ісус узьляжаў за сталом у доме, і вось, шмат мытнікаў а грэшнікаў, прышоўшы, узьляжалі зь Ісусам а з ву́чанікамі Ягонымі. 11 I як фарысэі абачылі гэта, яны сказалі ву́чанікам Ягоным: „Чаму есьць Вучыцель ваш із мытнікамі а грэшнікамі?" 12 Ісус жа, пачуўшы гэта, сказаў ім: „Не здаровыя патрабуюць лекара, але хворыя. 13 Пайдзіце ж і наўчыцеся ж, што знача: 'міласэрдзя хачу, а не аброку'? бо Я прышоў прыгу́каць не справядлівых, але грэшнікаў да ка́яты".
14 Тады дабліжыліся да Яго ву́чанікі Яанавы, кажучы: „Чаму мы а фарысэі постуем часта, а ву́чанікі Твае ня постуюць?". 15 I сказаў ім Ісус: „Ці могуць смуціцца сынове вясельнага палацу, пакуль ізь імі малады? Але настануць дні, калі адыймуць у іх маладога, і тады будуць поставаць. 16 I ніхто да старога адзецьця не прышывае лапіка зь няваленага сукна, бо нова прышытае сьцягнецца, і дзірка будзе горшая. 17 I не наліваюць віна маладога ў скураныя мяхі старыя, бо мяхі парвуцца, і віно выцякае, і мяхі гінуць; але наліваюць віно маладое ў мяхі новыя, і захаваецца адно й другое.
18 Як Ён казаў гэта ім, вось, нейкі старац прышоў і пакланіўся Яму, кажучы: „Дачка мая кагадзе́ паме́рла, але прыйдзі і ўзлажы руку́ Сваю на яе, і яна ажывець". 19 I, устаўшы, Ісус пайшоў за ім, і ву́чанікі Ягоныя.
20 I вось, жонка, двананцаць год хворая на крывацеч, даблі́жылася адзаду і даткнулася да кутаса́ адзецьця Ягонага; 21 Бо яна казала сама сабе: „Калі адно даткнуся да адзецьця Ягонага, ачуняю". 22 Ісус жа, абярнуўшыся й абачыўшы яе, сказаў: „Асьмелься, дачка, вера твая ўздаравіла цябе". I жонка з тае гадзіны была́ ўздароўлена.
23 I як прышоў Ісус да дому старцовага і абачыў грыцоў на жалейцы а галасуючы люд, 24 Сказаў: „Адыйдзіце, бо дзеўка не паме́рла, але сьпіць". I сьміяліся зь Яго. 25 Але як груд вывялі, Ён, увыйшоўшы, узяў яе за руку́, і дзеўка падняла́ся. 26 I разыйшліся галасы праз гэта па ўсей зямлі тэй.
27 Як Ісус ішоў стуль, за Ім ішло двух нявісных, крычачы а кажучы: „Сыну Давідаў, зьмілу́йся над намі!". 28 А як Ён прышоў да дому, нявісныя дабліжыліся да Яго. I кажа ім Ісус: „Ці верыце, што Я магу гэта зрабіць?" Яны кажуць Яму: „Але́, Спада́ру!". 29 Тады Ён даткнуўся да ачоў іхных і сказаў: „Подле веры вашае няхай станецца вам". 30 I адчыніліся вочы іхныя. I Ісус стродка сказаў ім: „Глядзіце, каб ніхто не даведаўся". 31 А яны, вышаўшы, разгаласілі празь Яго па ўсе́й зямлі тэй.
32 Як жа тыя выходзілі, то прывялі да Яго немага, апанаванага нячысьцікам. 33 I, як нячысьцік быў выгнаны, немы пачаў гу́каць. I груды, дзівуючыся, гу́калі: „Ніколі ня было такое зьявы ў Ізраелю". 34 А фарысэі гу́калі: „Ён выганяе нячысьцікаў моцаю князя нячысьцікаў".
35 I хадзіў Ісус па ўсіх местах а сёлах, ву́чачы ў бажніцах іхных, абяшчаючы Евангелю гаспадарства і ўздараўляючы ўсялякую хваробу а ўсялякае няўздоленьне памеж люду.
36 Ба́чачы груды, Ён зжаліўся над імі, што яны былі́ высіленыя а расьцярушаныя, як авечкі, пастыра́ ня маючыя. 37 Тады кажа Ён ву́чанікам Сваім: „Жніва́ запраўды шмат, але работнікаў мала; 38 Дык маліце Спадара́ жніва́, каб высунуў работнікаў на жніво Свае".
1 I пагука́ўшы двананцацёх ву́чанікаў Сваіх, Ён даў ім моц над нячыстымі духамі, выганяць іх, і ўздараўляць усялякую хваробу і ўсялякае няўздоленьне.
2 Вось жа двананцацёх апосталаў імёны гэткія: першы Сымон, званы Пётрам, і Андрэй, брат ягоны, Якаў Зэведэяў а Яан, брат ягоны, 3 Піліп а Варфаламей, Хама а Мацьвей мытнік, Якаў Алфеяў а Леўвей, каторага мянушка была́ Хвадзей, 4 Сымон Каноянін а Юда Іскарыёт, што й ізрадзіў Яго. 5 Гэтых двананцацёх паслаў Ісус і расказаў ім, кажучы:
„На дарогу да паган не хадзіце і да места Самарскага ня ўходзьце; 6 Але вале́й ідзіце да загінулых авец дому Ізраелявага. 7 I ходзячы, абяшчайце, кажучы: 'Дабліжылася гаспадарства нябёснае'. 8 Хворых уздараўляйце, пракажаных ачышчайце, мертвых ускрышайце, нячысьцікаў выганяйце; дарма́ адзяржалі, дарма́ давайце. 9 Не бярыце із сабою ані золата, ані срэбла, ані медзі ў чарэслы свае, 10 Ані хатуля ў дарогу, ані дзьвюх сарочкаў, ані вобую, ані посаха, бо працаве́нь варты еміны свае. 11 Да якога места альбо селішча ня ўвыйшлі б вы, даведайцеся, хто ў ім годны, і там заставайцеся, пакуль ня выйдзеце. 12 А ўходзячы ў дом, вітайце яго, кажучы: 'Супакой дому гэтаму'; 13 I калі дом будзе годны, то супакой ваш зыйдзе на яго; а калі ня будзе годны, то супакой ваш да вас зьвернецца. 14 А калі хто ня прыйме вас і ня будзе слухаць словаў вашых, то, выходзячы з дому альбо зь места таго, атрасіце пыл із ног сваіх. 15 Запраўды кажу вам: лягчэй будзе зямлі Садомскай а Ґоморскай у дзень суду, чымся месту таму.
16 „Вось, я пасылаю вас, як авечкі сярод ваўкоў; дык будзьце мудрыя, як га́ды, і нявінныя, як галубы. 17 Сьцеражыцеся ж людзёў, бо яны будуць выдаваць вас радам і ў бажніцах сваіх будуць біць вас. 18 I павядуць вас да правадыроў а каралёў за Мяне, на сьветчаньне ім а паганам. 19 Калі ж будуць выдаваць вас, не клапаціцеся, як або што казаць; бо ў тым часе дана будзе вам, што сказаць; 20 Бо ня вы будзеце гу́каць, але Дух Айца вашага будзе гу́каць у вас.
21 „I выдасьць брат брата на сьмерць, і айцец - дзяцё; і паўстануць дзеці на бацькоў і заб'юць іх. 22 I будуць усі ненавідзіць вас за імя Мае, але хто вытрывае да канца, спасецца.
23 „Калі ж вас будуць гнаць у вадным месьце, бяжыце да другога. Бо запраўды кажу вам: не пасьпееце абыйсьці местаў Ізраелявых, як прыйдзе Сын Людзкі́. 24 Ву́чанік не пераходзе вучыцеля, ані слуга - гаспадара свайго. 25 Досыць ву́чаніку, каб ён быў, як вучыццель ягоны, і слузе, каб ён быў, як гаспадар ягоны. Калі ж гаспадара дому назвалі вельзэвулам, пагатове - хатніх ягоных. 26 Дык ня бойцеся іх, бо няма нічога схаванага, што не адкрылася б, і тайнага, праз што не даведаліся б. 27 Што кажу вам у цямноце, кажыце ў сьвятліні; і што чуеце на вуха, разгалашайце на стрэхах.
28 „I ня бойцеся забіваючых цела, а душы ня могучых забіць; а вале́й бойцеся таго, хто можа душу́ й цела загубіць у пекле. 29 Хіба двух вераб'ёў не прадаюць за пенязь, і ні водзін ізь іх ня зваліцца на зямлю бяз волі Айца вашага; 30 У вас жа й валасы на галаве ўсі палічаны; 31 Дык ня бойцеся ж, бо вы пераходзіце шмат вераб'ёў. 32 Дык кажнага, хто вызнае Мяне перад людзьмі, таго вызнаю й Я перад Айцом Маім, што ў нябёсах; 33 А хто адрачэцца ад Мяне перад людзьмі, ад таго адракуся й Я перад Айцом Сваім, што ў нябёсах.
34 „Ня думайце, што Я прышоў прыне́сьці супакой на зямлю; не супакой прышоў Я прынесьці, але меч; 35 Бо Я прышоў пастанавіць чалавека супроці айца ягонага, і дачку супроці маткі ейнае, і нявестку супроці сьвякрыві ейнае. 36 I непрыяцелі людзіны хатнія яе. 37 Хто любе айца альбо маці балей за Мяне, ня годны Мяне; і хто любе сына альбо дачку балей за Мяне, ня годны Мяне. 38 I хто не бярэць крыжа свайго і ня йдзець за Імною, тый ня годны Мяне. 39 Хто знойдзе жыцьцё свае, згубе яго; а хто згубе жыцьцё свае дзеля Мяне, знойдзе яго. 40 Хто прыйме вас, прыймае Мяне; а хто прыймае Мяне, прыймае таго, хто паслаў Мяне. 41 Хто прыймае прароку ў імя прарокі, адзяржыць нагароду прароцкую; і хто прыймае справядлівага ў імя справядлівага, адзяржыць нагароду справядлівага. 42 I хто дасьць піць аднаму з малых гэтых коўню сьцюдзёнае вады ў імя ву́чаніка, запраўды кажу вам аніяк ня згубе нагароды свае".
1 I сталася, як скончыў Ісус расказаваць двананцацём ву́чанікам Сваім, перайшоў стуль вучыць а абяшчаць у местах іхных.
2 Яан жа, пачуўшы ў вязьніцы праз учынкі Хрыстовы, паслаў двух із ву́чанікаў сваіх, 3 Сказаць Яму: „Ці Ты тый, што мае прыйсьці, ці чакаць нам іншага?" 4 I, адказаўшы, Ісус сказаў ім: „Пайдзіце, накажыце Яану, што чуеце а бачыце: 5 Нявісныя празіраюць і кульгавыя ходзяць, пракажаныя ачышчаюцца і глухія чуюць, мертвыя ўскрысаюць і ўбогім абяшчаюць Дабравесьць. 6 Шчасьлівы, хто не спакушаецца перазь Мяне".
7 Як жа яны пайшлі, Ісус пачаў гу́каць грудом празь Яана: „Чаго глядзець вышлі вы на пустыню? ці трысьціны, што хістае вецер? 8 Чаго ж глядзець вышлі вы? чалавека, што адзеўшыся ў мяккі́я адзецьці? Гля, у палацах каралеўскіх тыя, што носяць мяккі́я адзецьці. 9 Чаго ж глядзець вышлі вы? прарокі? Але, кажу вам, і вялікшага за прароку. 10 Бо ён тый, пра каторага напісана: 'Вось, Я пасылаю ангіла Свайго перад відам Тваім, каторы прыгатуе дарогу Тваю перад Табою'. 11 Запраўды кажу вам: з народжаных жанкамі не паўстаў вялікшы за Яана Хрысьціцеля, але найменшы ў гаспадарстве нябёсным вялікшы за яго. 12 Ад дзён жа Яана Хрысьціцеля аж дагэтуль гаспадарства нябёснае здабываюць сілаю, і дужыя захапляюць яго; 13 Бо ўсі прарокі а закон аж да Яана праракалі. 14 I калі хочаце прыняць, ён Ільля, каторы мае прыйсьці. 15 Хто мае вушы слухаць, няхай слухае! 16 Але да каго прыраўную род гэты? Ён падобны да дзяцей, што сядзяць на рынках і, гука́ючы таварышам, 17 Кажуць: 'Мы гралі вам на дудцы, і вы не скакалі; мы пяялі пахоўныя песьні, і вы ня плакалі'. 18 Бо прышоў Яан, ані есьць, ані п'ець; і кажуць: 'У ім нячысьцік'. 19 Прышоў Сын Людзкі, есьць і п'ець; і кажуць: 'Во чалавек, жарло й п'яніца, прыяцель мытнікаў а грэшнікаў'. I апраўджана мудрасьць учынкамі яе".
20 Тады пачаў Ён упікаць местам, ідзе сталася вельмі шмат магучых учынкаў Ягоных, за тое, што яны не пакаяліся: 21 „Бяда табе, Хоразыне! бяда табе, Віфсаіда! бо калі б у Тыру а Сыдоне сталіся магучыя ўчынкі, сталыя ў вас, то даўно б яны ў зрэбніне а попеле пакаяліся б; 22 Але кажу вам: Тыру а Сыдону лягчэй будзе ў дзень суду, чымся вам. 23 I ты, Капернауме, ці не аж да неба быў узьняты, аж да пеклы ськінены будзеш; бо калі б у Содоме былі́ зьдзеяны магучыя ўчынкі, сталыя ў табе, яна засталася б дагэтуль. 24 Але, кажу вам, што зямлі Содомскай лягчэй будзе ў дзень суду, чымся табе".
25 У тым часе, адказуючы, Ісус сказаў: „Слаўлю Цябе, Войча, Спада́ру неба й зямлі, што Ты схаваў гэта ад мудрых а разумных і аб'явіў гэта бязьлеткам. 26 Але, Войча! бо такое было зычэньне Твае. 27 Усе перадаў Імне Айцец Мой, і ніхто ня знае добра Сына, апрача Айца; і Айца ня знае ніхто добра, апрача Сына, і каму Сын хоча аб'явіць. 28 Прыйдзіце да Мяне ўсі спрацаваныя а абцяжараныя, і Я дам вам супакой. 29 Вазьміце йго Мае на сябе і наўчыцеся ад Мяне, бо Я ціхі́ й лагоднага сэрца, і знойдзеце супакой душам сваім; 30 Бо йго Мае прыемнае, і цяжар Мой лягкі́".
1 У тым часе праходзіў Ісус у сыботу памеж збожжа; ву́чанікі Ягоныя запра́глі і пачалі каласаваць а есьці. 2 Але фарысэі, згледзіўшы, сказалі Яму: „Гля, ву́чанікі Твае робяць, чаго не дазволена рабіць у сыботу". 3 Ён жа сказаў ім: „Хіба вы ня чыталі, што зрабіў Давід, як запрагнуў сам і бытыя зь ім? 4 Як ён увыйшоў у дом Божы і еў хлябы Віду, каторыя не дазволена было есьці ані яму, ані былым ізь ім, а толькі адным сьвятаром? 5 Або ці ня чыталі вы ў законе, што ў сыботы сьвятарове будзеняць сыботу, адылі́ бязьвінныя? 6 Але кажу вам, што тут Тый, што вялікшы за сьвятыню. 7 Калі б вы ведалі, што знача: 'міласэрдзя хачу, а не аброку', то ня судзілі б бязьвінных; 8 Бо Сын Людзкі ё спадаром і сыботы".
9 I, адыйшоўшы стуль, увыйшоў Ён у бажніцу іхную. 10 I вось, чалавек із сухою рукою. I папыталіся ў Яго, каб абвінаваць Яго: „Ці дазволена ўздараўляць у сыботы?" 11 Ён жа сказаў ім: „Хто з вас, маючы адну авечку, калі яна ўвалілася ў яму, не дасягне яе й ня выцягне? 12 Колькі ж лепшы чалавек за авечку! Дык у сыботы дазволена рабіць дабро. 13 Тады кажа чалавеку таму: „Выцягні руку́ сваю"; I ён выцягнуў: і стала яна здаровая, як і другая.
14 Фарысэі ж, вышаўшы, зраджаліся на Яго, каб загубіць Яго. 15 Але Ісус, даведаўшыся, зда́ліўся стуль. I пайшлі за Ім чысьленыя груды, і Ён уздаравіў іх усіх. 16 I забараніў ім азнаймляць празь Яго, 17 Каб спаўні́лася сказа́нае Ісаям прарокам, што кажа: 18 „Во, служэц Мой, Каторага Я абраў, любовы Мой, Катораму прыяе душа Мая; палажу Дух Свой на Яго, і агалосе суд народам; 19 Ня будзе сьперачацца ані галёкаць, ніхто на вуліцах не пачуе голасу Ягонага; 20 Трысьціны наломленае не даломе і лёну тлеючага ня згасе, пакуль не давядзець суду да перамогі; 21 I на імя Ягонае спадзявацца будуць народы".
22 Тады прывялі да Яго апанаванага нячысьцікам нявіснога й немага; і ўздаравіў яго, так што нявісны й немы пачаў гу́каць і бачыць. 23 I зумеўся ўвесь груд, і гу́каў: „Ці ня гэта Сын Давідаў?" 24 Фарысэі ж, пачуўшы, сказалі: „Ён выганяе нячысьцікаў ня накш, як вельзэвулам, князям нячысьцікаў". 25 Але Ісус, ведаючы думкі іхныя, сказаў ім: „Кажнае гаспадарства, падзяліўшыся само супроці сябе, спусьцее; і кажнае места альбо дом, падзяліўшыся сам супроці сябе, ня ўстое. 26 I калі шайтан шайтана́ выганяе, то ён падзяліўшыся сам супроці сябе: як жа ўстое гаспадарства ягонае? 27 I калі Я вельзэвулам выганяю нячысьцікаў, то сынове вышыя кім выганяюць? Дык яны будуць вам судзьдзямі. 28 Калі ж Я духам Божым выганяю нячысьцікаў, тады дайшло да вас гаспадарства Божае.
29 „Або, як можа хто ўвыйсьці ў дом дужасіла і паграбіць рэчы ягоныя, калі пярвей ня зьвяжа дужасіла? і тады паграбе дом ягоны. 30 Хто ня з Імною, тый супроці Мяне; і хто ня зьбірае з Імною, тый раськідае. 31 Дык кажу вам: кажны грэх а блявузґаньне будуць дараваны людзём, але блявузґаньне на Духа ня будзе даравана людзём. 32 Калі хто скажа слова на Сына Людзкога, будзе даравана яму; калі ж скажа на Духа Сьвятога, ня будзе даравана ані ў гэтым веку, ані ў прыйдучым.
33 „Або прызнайце дзерва за добрае і плод яго за добры; або прызнайце дзерва за папсаванае і плод яго за папсаваны; бо пазнаюць дзерва з плоду. 34 Родзе га́давы! як вы можаце гу́каць добрае, будучы благімі? Бо ад паўніні сэрца гу́каюць вусны. 35 Добрая людзіна́ з добрага скарбу выносе добрае; а благая людзіна́ з благога скарбу выносе благое. 36 Кажу ж вам, што за кажнае пустое слова, якое скажуць людзі, здадуць яны лічбу ў дзень судны; 37 Бо із словаў сваіх аправішся і із словаў сваіх будзеш засуджаны".
38 Тады некатрыя з кніжнікаў а фарысэяў адказалі, кажучы: „Вучыцелю! хочам ад Цябе пазнаку бачыць". 39 Але Ён, адказуючы, кажа ім: „Род благі а чужаложны шукае пазнакі, і пазнака ня дасца яму, апрача пазнакі Ёны прарокі; 40 Бо як Ёна быў у бруху кіта тры дні і тры ночы, так і Сын Людзкі́ будзе ў сэрцу зямлі тры дні і тры ночы. 41 Нінявяне стануць на суд із родам гэтым і засудзяць яго, бо яны пакаяліся ад ка́зані Ёнінае; а вось, тут вялікшы за Ёну. 42 Караліца паўднявая стане на суд із родам гэтым і засудзе яго, бо яна прыходзіла з канцоў зямлі паслухаць мудрасьць Салямонаву; і вось, тут вялікшы за Салямона.
43 „Калі нячысты дух выйдзе зь людзіны, то ходзе па бязводных месцах, шукаючы супачынку, і не знаходзе; 44 Тады кажа: 'Зьвярнуся да дому свайго, скуль я вышаў'; і, прышоўшы, знаходзе незанятым, замеценым а прыбраным; 45 Тады йдзець і бярэць із сабою сямёх іншых духоў, негаднейшых за сябе, і, увыйшоўшы, жывуць там; і бывае людзіне́ тэй апошняе горшае за першае. Гэтак будзе і з гэтым родам благім".
46 Вось, як Ён яшчэ гу́каў да грудоў, Маці а браты ягоныя стаялі вонках, шукаючы гутарыць ізь Ім. 47 I хтось сказаў Яму: „Вось, Маці Твая а браты Твае стаяць вонках, шукаючы гутарыць із Табою". 48 Ён жа адказаў таму, хто казаў Яму: „Хто маці Мая? і хто браты Мае?" 49 I, паказаўшы рукою Сваёй на ву́чанікаў Сваіх, сказаў: „Во маці Мая а браты Мае; 50 Бо хто будзе паўніць волю Айца Майго Нябёснага, тый Імне брат а сястра а маці".
1 I таго ж дня, вышаўшы з дому, Ісус сеў ля мора. 2 I зьберліся да Яго чысьленыя груды, так што Ён увыйшоў у струг і сеў, а ўвесь груд стаяў на беразе. 3 I гу́каў ім шмат прыпавесьцьмі, кажучы: „Вось, вышаў сяўбіт сеяць; 4 I як ён сеяў, адныя палі край дарогі, і наляцелі птушкі, і паклявалі іх; 5 А другія палі на месцы камяністыя, ідзе ня шмат было зямлі, і неўзабаве абышлі, бо зямля была́ няглыбокая; 6 Як жа ўзышло сонца, зьвялі і, ня маючы карэньня, ссохлі; 7 А іншыя палі ў церне, і вырасла церне, і заглушыла іх; 8 Але іншыя палі ў добрую зямлю й далі́ плод: адно сто разоў, другое шасьцьдзясят, іншае трыццаць. 9 Хто мае вушы, няхай слухае!"
10 I, прыступіўшы, ву́чанікі сказалі Яму: „Чаму гу́каеш ім прыпавесьцьмі?". 11 Ён, адказуючы, сказаў: „Бо вам дана ведаць тайны гаспадарства нябёснага, але ім ня было дана; 12 Бо хто мае, таму дасца, і ў яго будзе збытак; а хто ня мае, у таго будзе нават аднята й тое, што мае. 13 Затым кажу ім прыпавесьцьмі, што яны, гледзячы, ня бачаць, і, слухаючы, ня чуюць ані разумеюць. 14 I споўніцца на іх прароцтва Ісаі, што кажа: 'Прыслуха́ючыся, будзеце слухаць, і не зразумееце; і прыглядаючыся, глядзець будзеце, і не зацеміце; 15 Бо абрасло тукам сэрца люду гэтага, і вушамі яны ледзь чуюць, і вочы свае яны зачынілі, каб не абачыць ачыма, і вушамі не пачуць, і сэрцам не зразумець, і не навярнуцца, каб Я не ўздаравіў іх'. 16 Вашы ж вочы шчасьлівыя, бо бачаць, і вушы вашы, бо чуюць; 17 Бо запраўды кажу вам, што шмат прарокаў а справядлівых жадала бачыць тое, што вы аглядаеце, і не абачылі, і чуць тое, што вы чуеце, і не пачулі.
18 „Вы ж услу́хайцеся ў прыпаве́сьць празь сяўбіта. 19 Да кажнага, хто чуе слова праз гаспадарства і не разумее, прыходзе злы й хапае пасеянае ў сэрцу ягоным: гэта пасеянае край дарогі. 20 А пасеянае на скалістых месцах - гэта тый, хто чуе слова і неўзабаве з радасьцяй прыймае яго; 21 Але ня мае караня ў сабе і часны, а як настаець уціск альбо перасьледава́ньне за слова, неўзабаве спатыкаецца. 22 А пасеянае ў церню - гэта, хто чуе слова, але клопат гэтага веку й спадман багацьця глуша слова, і яно робіцца бясплодным. 23 Пасеянае ж у добрую зямлю - гэта, хто чуе слова й разумее, гэты родзе плод і даець: хто сто, хто шасьцьдзясят, хто трыццаць".
24 Другую прыпаве́сьць прывёў Ён ім, кажучы: „Падобнае гаспадарства нябёснае да чалавека, што пасеяў добрую сяўбу на полю сваім; 25 Але, як людзі спалі, прышоў не́прыяцель ягоны, і насеяў кукелю памеж пшонкі, і адышоў. 26 Як жа збожжа абышло й наліло й дало плод, тады выявіўся й кукель. 27 I, прышоўшы, чаляднікі гаспадаровы сказалі яму: 'Спада́ру, ці ня добрую сяўбу пасеяў ты на полю сваім? скуль жа ў ім кукель?' 28 Ён сказаў ім: 'Не́прыяцель зрабіў гэта'. Чаляднікі́ ж яму кажуць: 'Ці хочаш, каб мы пайшлі й выпалалі?' 29 Але ён кажа: 'Не, каб, вырываючы кукель, вы ня вырвалі зь ім разам і пшонкі. 30 Пакіньце расьці абое да жніва, і ў жніво я скажу жнеям: вырвіце ўперад кукель і зьвяжыце ў вязанкі, каб спаліць іх; а пшонку зьбярэце на ток мой'".
31 Іншую прыпавесьць сказаў Ён ім: „Падобнае гаспадарства нябёснае да зярняці гарчычнага, каторае чалавек узяў пасеяў на полю сваім. 32 Яно запраўды найменшае за ўсю сяўбу, але, як вырасьце, яно найбольшае сярод зельля і стаецца дзервам, так што птушкі нябёсныя прылятаюць і віюць гнезды ў гольлю яго".
33 Іншую прыпаве́сьць сказаў Ён ім: „Падобнае гаспадарства нябеснае да рашчыны, каторую, узяўшы, жонка замясіла ў тры меркі мукі, пакуль ня ўкісла ўсе".
34 Усе гэта Ісус гу́каў грудом прыпавесьцямі, а без прыпавесьці ня гу́каў ім; 35 Каб спаўнілася сказа́нае прарокам, што кажа: „Адчыню прыпавесьцьмі вусны Свае; вымаўлю схаванае ад закладзінаў сьвету".
36 Тады, адаслаўшы груды, Ісус, увыйшоў у дом. I прыступілі да Яго ву́чанікі Ягоныя, кажучы: „Зьясьні нам прыпавесьць праз палявы кукель". 37 Ён жа, адказуючы, сказаў: „Сяўбіт добрае сяўбы ё Сын Людзкі́; 38 Поле ё сьвет; добрая сяўба, гэта - сынове гаспадарства, а кукель - сынове злога; 39 Не́прыяцель, што пасеяў яго, ё д'ябал; жніво ё канчатак веку, а жнеі - ангілы. 40 Затым, як вырываюць кукель і паляць цяплом, так будзе пры канчатку гэтага веку: 41 Пашлець Сын Людзкі́ ангілаў Сваіх, і зьбяруць із гаспадарства Ягонага ўсі спадманы і робячых бяспраўе, 42 I ўкінуць іх у печ агняную; там будзе плач а скрыгот зубамі. 43 Тады справядлівыя будуць зьзяць, як сонца, у гаспадарстве Айца свайго. Хто мае вушы, няхай слухае!
44 „Падобнае гаспадарства нябёснае да скарбу, схаванага на полю. каторы, знайшоўшы, людзіна́ тое, і з радасьці зь яго йдзець і прадаець усе, што мае, і купляе поле тое.
45 „Яшчэ падобнае гаспадарства нябёснае да купца, што шукае харошых пэрлаў, 46 Каторы, знайшоўшы адну дарагую пэрлу, адыйшоўшы, прадаў усе, што меў, і купіў яе.
47 „Яшчэ падобнае гаспадарства нябёснае да неваду, закіненага ў мора, што захапляе ўсячыну, 48 Каторы, як напаўні́ўся, выцягнулі на бераг і, сеўшы, добрую зьберлі ў судзьдзе, а благую выкінулі вон. 49 Гэтак будзе пры канчатку веку: пойдуць ангілы, і вылучаць благіх з пасярод справядлівых, 50 I ўкінуць іх у печ агняную: там будзе плач а скрыгот зубамі".
51 I папытаўся ў іх Ісус: „Ці зразумелі вы ўсе гэта?" Яны адказалі Яму: „Але́, Спада́ру!" 52 Ён жа сказаў ім: „Затым кажны кніжнік, навучаны гаспадарства нябёснага, падобны да дамовага гаспадара, што выносе із скарбніцы свае новае й старое".
53 I сталася, як скончыў Ісус прыпавесьці гэтыя, Ён пайшоў стуль. 54 I, прыйшоўшы да краіны Свае, вучыў іх у бажніцы іхнай, так што зумяваліся яны й казалі: „Скуль у Яго мудрасьць гэтая й магучыя ўчынкі? 55 Ці ня Ён сын цесьлі? Ці ня Маці Ягоная завецца Марыя, і браты Ягоныя Якаў, Язэп, Сымон а Юда? 56 I сёстры Ягоныя ці ня ўсі з намі? У Яго ж скуль усе гэта?". 57 I мелі спаткненьні з прычыны Яго. Ісус жа сказаў ім: „Няма прарокі бязь сьці, хіба адно ў краю сваім а ў доме сваім". 58 I ня зьдзеяў там шмат магучых учынкаў з прычыны няверы іхнае.
1 У тым часе тэтрах Гірад пачуў ведамкі празь Ісуса. 2 I сказаў служцом сваім: „Гэта Яан Хрысьціцель; ён ускрэс ізь мертвых і затым магучыя ўчынкі дзеюцца Ім. 3 Бо Гірад няў Яана, зьвязаў яго й пасадзіў у вязьніцу за Гіродыяду, жонку Піліпаву, брата свайго; 4 Бо Яан казаў яму: „Ня маеш права ты мець яе". 5 I хацеў забіць яго, але баяўся гурбы, бо мелі яго за прароку. 6 На ўгодкі радзі́наў Гірадавых, дачка Гіродыяды скакала сярод іх і ўпадабаў яе Гірад. 7 Затым ён пад прысягаю абяцаў ёй даць, чаго толькі яна папросе. 8 А яна, падвучаная маткаю сваёй, сказала: „Дай імне тут на талерцы галаву Яана Хрысьціцеля". 9 I засмуціўся кароль; але, дзеля прысягі і ўзьляжачых ізь ім, расказаў ёй даць. 10 I паслаў, і сьцялі́ галаву Яана ў вязьніцы, 11 I прыне́сьлі галаву ягоную на талерцы, і далі́ дзеўцы, а яна зане́сла яе маці сваёй. 12 Ву́чанікі ж ягоныя, прыступіўшы, ўзялі цела і пахавалі яго; і пайшлі, наказалі Ісусу. 13 Ісус, пачуўшы, адплыў стуль стругам адзін на пустыннае месца; а груды, пачуўшы праз гэта, пайшлі за Ім ізь мест пехатой. 14 I, вышаўшы, Ісус абачыў чысьлены груд людзёў, і зжаліўся над імі, і ўздаравіў хворых іхных.
15 А як настаў вечар, прыступіліся да Яго ву́чанікі Ягоныя, кажучы: „Пустыня тутака, дый час ужо позны, адпусьці груды, каб яны пайшлі да сёлаў і купілі сабе ежы". 16 Але Ісус сказаў ім: „Ня надабе ім ісьці; вы дайце ім есьці". 17 Яны ж кажуць Яму: „Мы ня маем нічога, апрача пяцёх букаткаў і дзьвюх рыбаў". 18 Ён сказаў: „Прынясіце іх Імне сюды". 19 і расказаў грудом сесьці на траву, і, узяўшы пяць букаткаў і дзьве рыбы, глянуў на неба, дабраславіў і, паламіўшы, даў букаткі ву́чанікам, а ву́чанікі - грудом. 20 I елі ўсі, і пад'елі; і набралі засталых кавалкаў двананцаць кашоў поўных. 21 А тых, што елі, было каля пяцёх тысячаў чалавекаў, апрача жанок а дзяцей.
22 I за́раз прысі́ліў Ісус ву́чанікаў сваіх увыйсьці ў струг і пераплысьці ўперад за Яго на другі бок, пакуль Ён адпусьце груды. 23 I адпусьціўшы груды, Ён узышоў на гару памаліцца на адзіноце; і ўвечары заставаўся там адзін. 24 А струг пасярод мора быў кі́даны хвалямі, бо вецер быў праціўны.
25 Чацьвертае варты ночы пайшоў да іх Ісус, ідучы па мору. 26 I вучанікі, бачачы Яго йдучага па мору, спалохаліся й сказалі: „Гэта здань"; і із страху закрычэлі. 27 Але Ісус якга загу́каў да іх, кажучы: „Асьмельцеся; гэта Я, не палохайцеся". 28 I, адказуючы Яму, Пётра сказаў: „Спада́ру, калі гэта Ты, раскажы імне прайсьці да Цябе па вадзе". 29 Ён сказаў: „Ідзі". I, зышоўшы із струга, Пётра пайшоў па вадзе і падышоў да Ісуса; 30 Але, бачачы вялікі вецер, спалохаўся і, пачаўшы тапіцца закрычэў, кажучы: „Спада́ру! ратуй мяне". 31 Ісус якга выцягнуў руку́, ухапіў яго й кажа яму: „Малаверны, чаму ты суміўся?" 32 I як увыйшлі яны ў струг, вецер сьціх. 33 Былыя ў струзе падышлі, пакланіліся Яму й сказалі: „Запраўды Ты Сын Божы".
34 I, пераплыўшы, прыбылі́ да зямлі Ґенісарэцкае. 35 I як людзі таго месца добра пазналі Яго, яны паслалі да ўсяе зямлі навокал, і прыне́сьлі да Яго ўсіх хворых, 36 I прасілі Яго, каб толькі даткнуцца да кутаса адзецьця Ягонага; і тыя, што даткнуліся, былі́ сусім уздароўлены.
1 Тады прышлі да Ісуса ерузалімскія фарысэі а кніжнікі, кажучы: 2 „Чаму ву́чанікі Твае ўзрушаюць паданьне старых? бо ня мыюць рук сваіх, як толькі ядуць хлеб". 3 Але Ён, адказаўшы, сказаў ім: „Чаму й вы ўзрушаеце расказаньне Божае дзеля паданьня свайго? 4 Бо Бог расказаў: 'Сьці айца а маці, а хто б абмаўляў айца альбо маці, сьмерцю хай памрэць'. 5 А вы кажаце: 'Калі хто скажа айцу альбо маці: дар тое, што-лень ёсьць ад мяне карыснае табе, 6 Дык такім парадкам ня сьціць айца свайго альбо маці сваю'. Гэтак узрушылі вы слова Божае дзеля паданьня свайго. 7 Двудушнікі! добра праракаў праз вас Ісая: 8 'Люд гэты вуснамі Мяне сьціць, але сэрца іхнае далёка ад Мяне; 9 Але дарма́ кланяецца Імне, вучачы навукаў, расказаньняў людзкіх'".
10 I прыгу́каўшы груд, сказаў ім: „Слухайце й разумейце: 11 ня тое, што ўходзе ў рот, брудзяне людзіну́; але тое, што выходзе з роту, брудзяне людзіну́".
12 Тады ву́чанікі Ягоныя, прыступіўшыся, сказалі Яму: „Ці ведаеш, што фарысэі, пачуўшы слова гэтае, абурыліся?" 13 Але Ён, адказуючы, сказаў: „Кажная расьліна, што Айцец Мой нябёсны не садзіў, будзе выкаранена; 14 Пакіньце іх, яны - нявісныя павадыры нявісных; а калі нявісны вядзець нявіснога, то абодва ўваляцца ў яму".
15 Пётра ж, адказуючы, сказаў Яму: „Зьясьні нам прывавесьць гэтую". 16 Ісус сказаў: „Нягож і вы яшчэ не разумееце? 17 Ці яшчэ не разумееце, што ўсе, што ўходзе ў рот, праходзе ў жывот і выкідаецца вон? 18 А выходзячае з роту - із сэрца выйдзе; гэта брудзяне людзіну́; 19 Бо із сэрца выходзяць благія падумкі, забіўствы, чужалоствы, бязулствы, зладзействы, хвальшывыя сьветчаньні, блявузґаньні. 20 Гэта брудзяне людзіну́; а есьці нямытымі рукамі ня брудзяне людзіны".
21 I, вышаўшы стуль, Ісус зда́ліўся ў краіны тырскія а сыдонскія. 22 I вось, жонка Канаанянка, вышаўшы з тых месцаў, крыкнула, сказаўшы: „Зьмілу́йся над імною, Спада́ру, сыну Давідаў! нячысьцік вельмі замеў дачку маю". 23 Але Ён не адказаў ані слова. I ву́чанікі Ягоныя, прыступіўшыся, прасілі Яго: „Адпусьці яе, бо яна крычыць за намі". 24 Ён жа, адказуючы, сказаў: „Я пасланы толькі да загінулых авец дому Ізраелявага". 25 А яна, падышоўшы, кланялася Яму і казала: „Спада́ру! памажы імне". 26 Ён жа, адказуючы, сказаў: „Ня добра ўзяць хлеб у дзяцей і кінуць шчанятам". 27 Яна ж сказала: „Але, Спада́ру! нават шчаняты ядуць крошкі, што валяцца із столу гаспадароў іхных". 28 Тады, адказуючы, Ісус сказаў ёй: „О, жонка! вялікая вера твая; няхай будзе табе подле жаданьня твайго". I ўздароўлена дачка ейная тае ж гадзіны. 29 I, адыйшоўшы адгэнуль, Ісус пайшоў у кірунку мора Ґалілейскага, і ўзыйшоў на гару, і сеў там. 30 I прышло да Яго шмат грудоў, маючы із сабой кульгавых, абязьвечаных, нявісных, немых і шмат якіх іншых, і клалі іх да ног Ісусавых; і Ён уздараўляў іх; 31 Так што дзіваваліся груды, бачачы немых гу́каючых, калекіх здаровых, кульгавых ходзячых і нявісных бачачых, і славілі Бога Ізраелявага.
32 Ісус жа, прыгу́каўшы ву́чанікаў Сваіх, сказаў: „Жаль Імне груду, бо яны з Імною ўжо тры дні, і ня маюць чаго есьці; адпусьціць жа іх безь яды не хачу, каб не замлелі ў дарозе". 33 I кажуць ву́чанікі: „Скуль нам узяць на пустыні толькі букаткаў, каб накарміць такі вялікі груд?". 34 I сказаў ім Ісус: „Колькі маеце букаткаў?" А яны кажуць: „Сем і колькі рыбак". 35 I Ён расказаў грудом сесьці на зямлі. 36 I ўзяў Ён сем букаткаў а рыбу, і ўчыніў падзяку, і ламіў, і даваў ву́чанікам Сваім, а ву́чанікі - груду. 37 I елі ўсі, і пад'елі, і набралі засталых кавалкаў сем кашоў поўных; 38 А тых, што елі, было чатыры тысячы мужчынаў, апрача жанок а дзяцей. 39 I, адпусьціўшы груды, увыйшоў у струг, і прыбыў да краіны Маґдальскае.
1 I прыступіліся фарысэі а садукеі і, спакушаючы Яго, прасілі паказаць ім знак ізь неба. 2 Ён жа, адказуючы, сказаў ім: „Як вечарэе, вы кажаце: 'Будзе пагода, бо неба чырвонае'; 3 I нараніцы: 'Сядні нягода, бо неба хмарна чырванее!' Двудушнікі! відзеньне неба вы ведаеце, як адрозьніць, а знакоў пораў ня можаце?4 Род нягодны а чужаложны знаку шукае, і знак ня дасца яму, апрача знаку Ёны прарокі". I, пакінуўшы іх, адыйшоў.
5 Перабавіўшыся на другі бок, ву́чанікі Ягоныя забыліся букатак узяць. 6 Ісус сказаў ім: „Глядзіце а сьцеражыцеся закісі фарысэйскае а садукейскае". 7 А яны разважалі мяжсобку, кажучы: „Гэта значыцца, што хлеба мы не ўзялі́!" 8 Ведаючы гэта, Ісус сказаў ім: „Чаму разважаеце мяжсобку, о малаверныя, што ня прыне́сьлі букаткаў? 9 Ці яшчэ не разумееце і ня помніце пяцёх букаткаў на пяць тысячаў, і колькі кашоў вы набралі? 10 Ані сямёх букаткаў на чатыры тысячы, і колькі кашолак вы набралі? 11 Як не зацямляеце, што не праз букаткі сказаў Я вам 'Сьцеражыцеся закісі фарысэйскае а садукейскае'? 12 Тады яны ўцямілі, што Ён сказаў ім не сьцерагчыся закісі букатак, але навукі фарысэяў а садукеяў.
13 Прышоўшы ж да зямлі Цэсары Піліпавае, Ісус пытаўся ў ву́чанікаў Сваіх, кажучы: „За каго людзі маюць Мяне, Сына Людзкога?" 14 Яны сказалі: „Адныя за Яана Хрысьціцеля, другія за Ільлю, а іншыя за Ярэму альбо за аднаго з прарокаў".
15 Ён кажа ім: „А вы за каго Мяне маеце?" 16 Адказуючы, Сымон Пётра сказаў: „Ты - Хрыстос, Сын Бога жывога". 17 I, адказуючы, Ісус сказаў яму: „Шчасьлівы ты, Сымоне, сыну Ёнін! бо ня цела а кроў аб'явілі табе гэта, але Айцец Мой, што на нябёсах. 18 I Я таксама кажу табе: ты - Пётра, і на гэтай ска́ле Я пастанаўлю Царкву Сваю, і брамы пекляныя ня здолеюць яе; 19 I дам табе ключы гаспадарства нябёснага; і што зьвяжаш на зямлі, тое будзе зьвяза́на на нябёсах; і што разьвяжаш на зямлі, тое будзе разьвяза́на на нябёсах". 20 Тады расказаў Ён ву́чанікам Сваім, каб нікому не казалі, што Ён ё Ісус Хрыстос.
21 Адгэнуль пачаў Ісус Хрыстос паведамляць ву́чанікам Сваім, што Ён мае йсьці да Ерузаліму, і шмат цярпець ад старцоў а найвышшых сьвятароў а кніжнікаў, і быць забітым, а на трэйці дзень ускрэснуць.
22 I, узяўшы Яго, Пётра пачаў Яго ганіць: „Зьмілу́йся над Сабою, Спада́ру! няхай ня будзе гэта з табою!" 23 Ён жа, абярнуўшыся, сказаў Пётру: „Адыйдзі назад ад Мяне, шайта́не! ты Імне спатыкненьне, бо ты думаеш не праз тое, што Божае, але што людзкое".
24 Тады Ісус сказаў ву́чанікам Сваім: „Калі хто хоча йсьці за Імною, адрачыся сябе, і вазьмі крыж свой, і йдзі за Імною; 25 Бо хто хоча ўсьцерагчы жыцьцё свае, згубе яго; а хто згубе жыцьцё свае дзеля Мяне, знойдзе яго. 26 Якая карысьць людзіне́, калі прыдба́е ўвесь сьвет, а душы сваёй пашкодзе? Або якую адмену дасьць людзіна́ за душу́ сваю? 27 Бо неўзабаве прыйдзе Сын Людзкі ў славе Айца Свайго з ангіламі Сваімі, і тады аддасьць кажнаму подле ўчынкаў ягоных.
28 „Запраўды кажу вам: ё некатрыя із стаячых тут, што не паспытаюцца сьмерці, як ужо абачаць Сына Людзкога, у гаспадарстве Сваім ідучага.
1 А дзён за шэсьць бярэць Ісус Пётру, Якава а Яана, брата ягонага, і ўзводзе іх асобна на гару высокую. 2 I адмяніўся перад імі: і зазьзяла відзеньне Ягонае, як сонца, адзецьці ж Ягоныя сталі белыя, як сьвятліня. 3 I вось, паказаліся ім Масей а Ільля, гу́каючы зь Ім. 4 I, адказуючы, Пётра сказаў Ісусу: „Спада́ру! добра нам тут быць; калі хочаш, зробім тут тры буданы: Табе адзін, і Масею адзін, і адзін Ільлі". 5 Як ён яшчэ гу́каў, вось, булак сьветлы ахінуў іх; і вось, голас із булаку кажучы: „Гэта ё Сын Мой Умілаваны, Каторага Я вельмі ўпадабаў; Яго слухайце". 6 I, пачуўшы, ву́чанікі палі ніцма, і вельма спалохаліся. 7 Але Ісус, прыступіўшыся, даткнуўся да іх і сказаў: „Устаньце й не палохайцеся". 8 I ўзьняўшы вочы свае, яны нікога не абачылі, апрача аднаго Ісуса.
9 I як яны зыходзілі з гары, Ісус забараніў ім, кажучы: „Нікому не кажыце пра гэту ві́дзень, пакуль Сын Людзкі́ ня ўскрэсьне зь мертвых".
10 I папыталіся ў Яго ву́чанікі Ягоныя: „Як жа кніжнікі кажуць, што Ільля мае прыйсьці ўперад?" 11 I, адказуючы, Ісус сказаў ім: „Запраўды, Ільля мае прыйсьці ўперад і ўладзіць усе; 12 Але кажу вам, што Ільля ўжо прышоў, і не пазналі яго, а зрабілі зь ім, што хацелі; гэтак і Сын Людзкі́ будзе цярпець ад іх". 13 Тады ву́чанікі зразумелі, што Ён казаў ім празь Яана Хрысьціцеля.
14 I як яны прышлі да груду, то прыступіў да Яго чалавек і, уклякшы перад Ім, 15 Сказаў: „Спада́ру! зьмілу́йся над сынам маім, бо ён люнатык, і вельма мучаецца, бо часта валіцца ў вагонь і часта - ў ваду. 16 I я быў прывёўшы яго да ву́чанікаў Тваіх, але яны не маглі ўздаравіць яго". 17 I Ісус, адказуючы, сказаў: „О родзе няверны а крутадушны! пакуль буду з вамі? пакуль буду цярпець вас? прывядзіце яго да Мяне сюды". 18 I зганіў яго Ісус; і нячысьцік вышаў зь яго; і дзяцюк ачуняў тае ж гадзіны.
19 Тады ву́чанікі, прыступіўшыся да Ісуса наадзіноце, сказалі: „Чаму мы не маглі выгнаць яго?" 20 Ісус жа сказаў ім: „З прычыны няверы вашае; бо запраўды кажу вам: калі вы будзеце мець веру з гарчычнае зярнё і скажаце гары гэтай: 'Перайдзі адгэтуль туды', і яна пярэйдзе; і нічога ня будзе немагчымага вам. 21 Гэты ж род выганяецца адно малітваю а постам".
22 I як яны перабывалі ў Ґалілеі, Ісус сказаў ім: „Сын Людзкі́ неўзабаве выданы будзе ў рукі людзкі́я; 23 I заб'юць Яго, і на трэйці дзень ускрэсьне". I яны вельмі засмуціліся.
24 I прышлі яны да Капернауму, і падышлі да Пётры зьбіраньнікі дыдрахмаў, і сказалі: „Ці ня дасьць Вучыцель ваш дыдрахмы?" 25 Ён адказаў: „Але́". I як увыйшоў ён у дом, то Ісус, выпярадзіўшы яго, сказаў: „Як табе здаецца, Сымоне, каралёве земныя з каго бяруць мыта альбо падачкі: із сыноў сваіх, ці з чужых?" 26 Пётра кажа Яму: „З чужых". Ісус сказаў яму: „Значыцца, сынове вольныя. 27 Але каб нам не зрабіць спадману ім, пайдзі да мора, закінь вуду, і першую рыбу, каторую зловіш, вазьмі, і, рашчыніўшы ў яе рот, знойдзеш статыр; вазьмі яго і аддай ім за Мяне й за сябе".
1 У тым часе ву́чанікі прыступіліся да Ісуса, кажучы: „Хто найвялікшы ў гаспадарстве нябёсным?" 2 Ісус, прыгу́каўшы дзецянё, пастанавіў яго сярод іх 3 I сказаў: „Запраўды кажу вам, калі не навернецеся й ня будзеце як дзеці, ніякім парадкам ня ўвыйдзеце да гаспадарства нябёснага; 4 Дык, хто паніжыцца, як гэта дзецянё, тый найвялікшы ў гаспадарстве нябёсным; 5 I хто прыйме адно такое дзецяне ў імя Мае, тый Мяне прыймае; 6 А хто спадманець аднаго з малых гэтых, што вераць у Мяне, вале́й, каб таму павесілі млынавы жоран на шыі і ўтапілі яго ў глыбіні морскай. 7 Бяда сьвету ад спадманоў, бо мусяць спадманы прыходзіць; адылі́ бяда людзіне́, ад каторае спадман прыходзе. 8 Калі ж рука твая альбо нага твая спадмануе цябе, адатні іх а кінь ад сябе: вале́й табе ўвыйсьці ў жыцьцё бяз рукі альбо без нагі, чымся зь дзьвюма рукамі і зь дзьвюма нагамі быць укіненым у вагонь вечны; 9 А калі вока твае спадмануе цябе, вырві яго а кінь ад сябе: валей табе з адным вокам увыйсьці ў жыцьцё, чымся з двума ачыма быць укіненым у ґегенну агняную. 10 Глядзіце, ня грэбуйце ніводным із малых гэтых, бо кажу вам, што ангілы іхныя на нябёсах заўсёды бачаць від Айца Майго, што ў нябёсах. 11 Бо Сын Людзкі́ прышоў спасьці загінулае.
12 „Як вам здаецца? Калі б у каго было сто авец, і адна зь іх заблудзіла, то ці не пакіне ён дзевяцьдзясят дзевяць у гарах і ці ня пойдзе шукаць заблуднае? 13 I калі прылучыцца знайсьці яе, то, запраўды кажу вам, ён цешыцца зь яе балей, чымся зь дзевяцьдзясят дзевяцёх не заблудных. 14 Дык няма волі Айца вашага нябёснага, каб загінуў адзін із малых гэтых.
15 „Калі ж ізгрэша супроці цябе брат твой, пайдзі й выкажы яму віну ягоную памеж сябе й яго аднаго; калі ён паслухае цябе, ты прыдбаў брата свайго. 16 Калі ж не паслухае, вазьмі із сабою яшчэ аднаго або двух, каб вуснамі дзьвюх альбо трох сьветак пацьвердзілася кажнае слова. 17 Калі ж не паслухае іх, скажы царкве; а калі й царквы не паслухае, то хай будзе ён табе, як паганін а мытнік. 18 Запраўды кажу вам: што вы зьвяжаце на зямлі, тое будзе зьвяза́на на небе; і што разьвяжаце на зямлі, тое будзе разьвяза́на на небе. 19 Ізноў запраўды кажу вам, што калі двух із вас згодзяцца на зямлі прасіць якое рэчы, то чаго б папрасілі, будзе ім ад Айца Майго нябёснага. 20 Бо, ідзе двух альбо трох зьбершыся ў імя Мае, там і Я сярод іх".
21 Тады Пётра прыступіўся да Яго й сказаў: „Спада́ру! колькі разоў дараваць брату майму, калі ён ізгрэша супроці мяне? ці да сямёх разоў?" 22 Ісус сказаў яму: „Не кажу табе: да сямёх, але аж да семдзясят разоў сем".
23 „Затым гаспадарства нябёснае падобнае да караля, што захацеў разьлічыцца із слугамі сваімі. 24 Як пачаў ён разьлічацца, прывялі да яго кагось, што вінен быў яму дзесяць тысячаў таланёў; 25 А як ён ня меў чым заплаціць, то гаспадар ягоны загадаў прадаць яго а жонку ягоную а дзеці а ўсе, што ён меў, і заплаціць. 26 Тады слуга тый паў і, кланяючыся яму, казаў: 'Спада́ру! май цярплівосьць да мяне, і я ўсе табе заплачу'. 27 Гаспадар, зжаліўшыся над слугою тым, адпусьціў яго і доўг яму дараваў. 28 Тый жа слуга, вышаўшы, знайшоў аднаго із службовых сяброў сваіх, што вінен быў яму сто дынароў, і, схапіўшы яго, душыў, кажучы: 'Аддай імне, што вінен'. 29 Тады службовы сябра ягоны, паўшы ў ногі яму, маліў яго й казаў: 'Май цярплівосьць да мяне, і ўсе табе аддам'. 30 Тый, адылі, не захацеў, але адыйшоў і пасадзіў яго ў вязьніцу, пакуль не аддасьць доўгу. 31 Службовыя сяброве ягоныя, бачыўшы сталае, вельмі зьне́марасьціліся і, прышоўшы, зьясьнілі гаспадару свайму ўсе бытае. 32 Тады гаспадар ягоны гука́е яго й кажа: 'Нягодны слуга! увесь доўг гэны я дараваў тэ, бо ты прасіў мяне; 33 Ці не належылася й табе зьмілава́цца над сябрам сваім, як і я зьмілаваўся над табою?' 34 I, угневаўшыся, гаспадар ягоны аддаў яго катам, пакуль не аддасьць яму ўсяго доўгу. 35 Гэтак і Айцец Мой нябёсны ўчыне з вамі, калі кажны з вас не даруе із сэрца свайго брату свайму выступкаў ягоных".
1 Як Ісус скончыў словы гэтыя, то адышоў з Ґалілеі і прышоў да граніцаў юдэйскіх, на тый бок Ёрдану́. 2 За ім пайшло шмат грудоў, і Ён уздаравіў іх там.
3 I прыступіліся да Яго фарысэі, і, спакушаючы Яго, казалі Яму: „Ці з кажнае прычыны дазволена камусь адпушчаць жонку сваю ?" 4 Ён, адказуючы, сказаў ім: „Ці ня чыталі вы, што Тый, Хто стварыў іх на пачатку, мужчынаю й жонкаю ўчыніў іх. 5 I сказаў: 'Затым пакіне чалавек айца й маці, і прыліпне да жонкі свае, і будуць двое адным целам'; 6 Так што яны ўжо ня двое, але адно цела. Дык, што Бог злучыў, таго людзіна́ хай не разлучае". 7 Яны кажуць Яму: „Як жа Масей расказаў даваць разводны ліст і адпусьціць яе?" 8 Ён кажа ім: „Масей з прычыны калянасьці сэрца вашага дазволіў вам адпушчаць жонкі вашыя; а спачатку ня было гэтак. 9 Але Я кажу вам, што хто адпусьце жонку сваю не за бязулства і ажэніцца з другой - чужаложа; і хто жэніцца з адпушчанай - чужаложа. 10 Кажуць Яму ву́чанікі Ягоныя: „Калі такая справа чалавека із жонкаю, то вале́й не жаніцца". 11 Але Ён сказаў ім: „Ня ўсі зьмяшчаюць гэтае слова, адно каторым гэта дана; 12 Бо ё легчанцы, што нарадзі́ліся таковымі із жывата маці; і ё легчанцы, каторых людзі вылягчалі; і ё легчанцы, што самы сябе вылягчалі дзеля гаспадарства нябёснага. Хто можа зьмяшчаць, няхай зьмяшчае". 13 Тады прывялі да Яго дзеці, каб Ён узлажыў на іх рукі й памаліўся; ву́чанікі ж сварыліся на іх. 14 Але Ісус сказаў: „Пусьціце дзеці, не перакажайце ім прыходзіць да Мяне, бо гэткіх ё гаспадарства нябёснае". 15 I, узлажыўшы на іх рукі, пайшоў стуль.
16 I вось, хтось, падышоўшы, сказаў Яму: „Вучыцелю добры! што добрага імне зрабіць, каб мець жыцьцё вечнае?" 17 Ён жа сказаў яму: „Чаму завеш Мяне добрым? Ніхто ня добры, апрача аднаго - Бога. Калі ж хочаш увыйсьці ў жыцьцё, дзяржы расказаньні". 18 Кажа Яму: „Якія?" Ісус жа сказаў: „Не забівай; не чужалож; не крадзі; ня сьветч хвальшыва; 19 Сьці айца й маці, і любі прыяцеля свайго, як самога сябе". 20 Маладзён кажа Яму: „Усе гэта рабіў я з маладосьці свае; чаго яшчэ не стаець імне?" 21 Ісус сказаў яму: „Калі хочаш быць дасканальным, пайдзі, прадай маемасьць сваю і раздай убогім; і будзеш мець скарб на нябёсах; і прыходзь а йдзі за Імною". 22 Пачуўшы слова гэтае, маладзён адышоў смутны, бо ён меў вялікую маемасьць.
23 Ісус жа сказаў ву́чанікам Сваім: „Запраўды кажу вам, што цяжка багатаму ўвыйсьці ў гаспадарства нябёснае. 24 I ўзноў кажу вам: лягчэй вярблюду прайсьці пераз вушка голкі, чымся багатаму ўвыйсьці ў гаспадарства Божае".
25 Пачуўшы гэта, ву́чанікі Ягоныя вельмі зумеліся й сказалі: „Дык хто ж можа спасьціся?" 26 А Ісус, глянуўшы, сказаў ім: „Людзём гэта немагчыма, але Богу ўсё магчыма".
27 Тады Пётра, адказуючы, сказаў Яму: „Вось, мы пакінулі ўсё і пайшлі за Табою, што ж нам будзе?" 28 I сказаў ім Ісус: „Запраўды кажу вам, што вы, каторыя пайшлі за Імною, у вадраджэньню, як сядзе Сын Людзкі́ на пасадзе славы Свае, сядзеце й вы на двананцацёх пасадах судзіць двананцаць пакаленьняў Ізраелявых. 29 I кажны, хто пакіне дамы, альбо братоў, альбо сёстры, альбо айца, альбо маці, альбо жонку, альбо дзеці, альбо землі, дзеля імені Майго, адзяржыць сто разоў, і жыцьцё вечнае спадзець яму. 30 Шмат якія першыя будуць апошнімі, і апошнія - першымі.
1 „Бо гаспадарства нябёснае падобнае да гаспадара дамовы, што вышаў золкам наняць работнікаў на вінішча свае. 2 I, згадзіўшы работнікаў па дынару на дзень, паслаў на вінішча свае. 3 Вышаўшы каля трэйцяе гадзіны, ён абачыў другіх, што стаялі на рынку дзяньгубячы. 4 I тым сказаў: „Ідзіце й вы на вінішча мае, і што будзе належыцца, дам вам". Яны пайшлі. 5 Ізноў вышаўшы каля шостае а дзявятае гадзіны, зрабіў тое самое. 6 I каля адзінанцатае вышаўшы, ён знайшоў іншых, дзяньгубна стоячых, і кажа ім: „Што вы стаіце́ тут увесь дзень, дзяньгубячы?" 7 Яны кажуць: „Ніхто нас не згадзіў". Ён кажа ім: „Ідзіце й вы на вінішча мае, і што будзе належыцца, адзяржыце́". 8 Як жа настаў вечар, кажа гаспадар вінішча загадніку свайму: „Гукні работнікаў і аддай ім плату, пачаўшы з апошніх аж да першых". 9 I прышлыя каля адзінанцатае гадзіны адзяржалі па дынару. 10 Прышлыя ж першыя падумалі, што яны адзяржаць балей; але й яны адзяржалі па дынару. 11 I, адзяржаўшы, пачалі́ наракаць на гаспадара дамовы, кажучы: 12 „Гэтыя апошнія рабілі адну гадзіну, і ты зраўнаваў іх із намі, што перацярпелі цяжар дня а вад". 13 Ён жа, адказуючы, сказаў аднаму зь іх: „Прыяцелю! я ня крыўджу цябе; ці не за дынар ты згадзіўся з імною? 14 Вазьмі свае і йдзі; я ж хачу даць гэтаму апошняму, што й табе. 15 Ці ж не дазволена імне зрабіць, што я хачу з маім? Ці вока твае завіднае, што я добры?" 16 Гэтак апошнія будуць першымі, і першыя - апошнімі, бо шмат пазваных, але мала абраных".
17 I манючыся неўзабаве ўзыходзіць да Ерузаліму, Ісус узяў двананцацёх ву́чанікаў асобна й сказаў ім: „Вось, мы ўзыходзім да Ерузаліму, і Сын Людзкі́ будзе выданы найвышшым сьвятаром а кніжнікам, і засудзяць Яго на сьмерць; 19 I выдадуць Яго паганам на зьдзек а біцьцё а ўкрыжаваньне; і на трэйці дзень ускрэсьне".
20 Тады падышла да Яго маці сыноў Зэведэевых із сынамі сваімі, кланяючыся й чагось просячы ў Яго. 21 Ён сказаў ёй: „Чаго ты хочаш?" Яна кажа Яму: „Скажы, каб гэтыя два сыны мае маглі сесьці ў Цябе адзін із правага боку, а другі зь левага ў гаспадарстве Тваім". 22 Ісус, адказуючы, сказаў ёй: „Ня ведаеце, чаго просіце. Ці можаце піць чару, каторую Я неўзабаве буду піць, альбо хрысьціцца хрыстом, каторым Я хрышчуся?" Яны кажуць Яму: „Можам". 23 I кажа ім: „Чару маю будзеце піць і хрыстом, каторым Я хрышчуся, будзеце хрысьціцца; але даць сесьці ў Мяне з правага боку і зь левага - не маё гэта даваць, але каму прыгатаваў Айцец Мой".
24 Пачуўшы, дзесяцёх абурыліся на двух братоў. 25 Ісус жа, паклікаўшы іх, сказаў: „Вы ведаеце, што князі народаў пануюць над імі, і вялікія маюць уладу над імі. 26 Але памеж вас хай ня будзе гэтак: але хто хоча памеж вас быць вялікім, няхай будзе ваш слугачы; 27 I хто-лень хоча памеж вас быць першы, хай будзе вам за нявольніка; 28 Таксама як Сын Людзкі́ ня прышоў, каб Яму служылі, але каб служыць і аддаць жыцьцё Свае на выкуп за шмат".
29 I як выходзілі яны зь Ерыхону, за Ім ішоў чысьлены груд. 30 I вось, двух нявісных, што сядзелі ля дарогі, пачуўшы, што Ісус праходзе тудэй, загука́лі, кажучы: „Зьмілуйся над намі, Спада́ру, Сыну Давідаў!" 31 Груд сварыўся на іх, каб маўчэлі; але яны болей крычэлі: „Зьмілуйся над намі, Спада́ру, Сыну Давідаў!" 32 Ісус, адзержыўшыся, пагука́ў іх і сказаў: „Чаго хочаце, каб Я зрабіў вам?" 33 Яны кажуць Яму: „Спада́ру, каб адчыніліся вочы нашы". 34 Ісус жа, зьмілаваўшыся над імі, даткнуўся да ачоў іхных, і якга пачалі́ бачыць вочы іхныя, і яны пайшлі за ім.
1 I як дабліжыліся да Ерузаліму, і прышлі да Віффаґі, у кірунку гары Аліўнае, тады Ісус паслаў двух ву́чанікаў, 2 Кажучы ім: „Пайдзіце да сяла, што проста перад вамі; і зараз знойдзеце асьліцу прывяза́ную і асьлянё зь ею; адвязаўшы, прывядзіце да Мяне. 3 I калі хто скажа вам што-лень, скажыце: 'Спадар патрабуе іх', і як стой пашлець іх". 4 А сталася гэта, каб спаўні́лася сказа́нае прарокам, каторы кажа: 5 „Скажыце дачцэ Сыёнскай: гля, Кароль твой ідзець да цябе, лагодны й сеўшы на асьліцы а на асьляняці, сыну пад ігом будучай". 6 Ву́чанікі пайшлі й зрабілі так, як расказаў ім Ісус: 7 Прывялі асьліцу а асьлянё, і паклалі на іх адзецьці свае, і Ён сеў на іх. 8 I бальшыня груду слала адзецьці свае на дарозе, а іншыя сьціналі галузкі зь дзерваў і слалі на дарозе. 9 А груды, што йшлі сьпераду й адзаду за Ім, гука́лі: „Госанна Сыну Давідаваму! Дабраславёны Йдучы ў імя Спадарова! Гасанна ў вышах!" 10 I як уступіў Ён у Ерузалім, усе места ўзрушылася, кажучы: „Хто гэта?" 11 I груд казаў: „Гэта прарока Ісус із Назарэту Ґалілейскага". 12 I ўвыйшоў Ісус у сьвятьгаю, і выгнаў усіх прадаючых і купляючых у сьвятыні, і сталы пенезяменаў абярнуў, і ўслоны прадаўнікоў галубоў. 13 I кажа ім: „Напісана: 'Дом Мой домам малітвы будзе названы', вы ж яго робіце пячораю грабежнікаў".
14 I дабліжыліся да Яго ў сьвятыні нявісныя а кульгавыя, і Ён уздаравіў іх.
15 Найвышшыя сьвятары а кніжнікі, абачыўшы чудосы, што Ён учыніў, і дзеці каторыя гука́лі ў сьвятыні й казалі: „Госанна Сыну Давідаваму!" абурыліся. 16 I сказалі Яму: „Ці чуеш, што яны кажуць?" Ісус жа кажа ім: „Але! хіба́ вы ніколі ня чыталі: 'З вуснаў дзяцей а сыноў Ты ўладзіў хвалу́'".
17 I, пакінуўшы іх, вышаў вонкі зь места да Віфані, і пераначаваў там.
18 Нараніцы ж, ідучы да места, запрагнуў. 19 I абачыўшы ля дарогі адну фіґу, падышоў да яе і, нічога не знайшоўшы на ёй, апрача адных лістоў, кажа ёй: „Хай і наперад ня будзе ад цябе плоду на векі!" I фіґа якга́ ссохла. 20 Абачыўшы гэта, ву́чанікі дзіваваліся, кажучы: „Як гэта якга ссохла фіґа ?" 21 Ісус жа, адказуючы, сказаў ім: „Запраўды кажу вам: калі будзеце мець веру і не суміце́ся, ня толькі зробіце тое, што зь фіґаю, але калі й гары гэтай скажаце: 'Падыйміся й кінься ў мора', - будзе; 22 I ўсе, чаго папросіце ў малітве, верачы, адзяржыце́".
23 I як прышоў Ён да сьвятыні й вучыў, дабліжыліся да Яго найвышшыя сьвятары а старцы народу і сказалі: „Якой уладаю Ты гэта робіш? і хто Табе даў гэтую ўладу?" 24 Ісус, адказуючы, сказаў ім: „Папытаюся й Я ў вас праз адно; калі праз тое скажаце Імне, то й Я вам скажу, якой уладаю гэта раблю. 25 Хрэст Яанаў скуль быў: зь нябёсаў ці ад людзёў?" Яны ж разважалі мяжсобку: „Калі скажам: 'Зь нябёсаў', то Ён скажа: 'Чаму вы не паверылі яму?' 26 А калі сказаць: 'Ад людзёў', - баімся груду, бо ўсі ўважаюць Яана за прароку". 27 I, адказуючы Ісусу, яны сказалі: „Ня ведаем". Сказаў ім і Ён: „I Я вам не скажу, якой уладаю гэта раблю.
28 „А як вам здаецца? Якісь чалавек меў двое дзяцей; і ён, прыступіўшы да першага, сказаў: 'Дзяцё! пайдзі, сядні рабі на вінішчу маім'. 29 Але яно, адказуючы, сказала: 'Не хачу'; а потым, пакаяўшыся, пайшло. 30 I падышоўшы да другога, ён сказаў тое самае. Гэта, адказуючы, сказала: 'Іду, спада́ру'; і не пайшло. 31 Каторае з дваіх спаўні́ла волю айцову?" Кажуць Яму: „Першае". Ісус кажа ім: „Запраўды кажу вам, што мытнікі а бязулі йдуць сьпераду вас да гаспадарства Божага. 32 Бо прышоў да вас Яан дарогаю справядлівасьці, і вы не паверылі яму; але мытнікі а бязулі паверылі яму; вы ж, і бачыўшы гэта, не пакаяліся потым, каб паверыць яму.
33 „Паслухайце другую прыпавесьць. Быў адзін гаспадар дамовы, каторы засадзіў вінішча, агарадзіў яго навокал і выкапаў таўчэльню, пастанавіў вежу і, паручыўшы яго вінаром, адышоў. 34 I як дабліжыўся час пладоў, ён паслаў служцоў сваіх да вінароў узяць плады свае. 35 Вінары, схаліўшы служцоў ягоных, аднаго набілі, другога забілі а іншага ўкаменавалі. 36 Ізноў паслаў ён іншых служцоў, балей за першых; і яны зрабілі ім тое самае. 37 Наапошку, паслаў ён ім сына свайго, кажучы: 'Будуць мець павагу да сына майго'. 38 Але вінары, абачыўшы сына, сказалі адзін аднаму: 'Гэта спадкаемца; пайдзі́ма, забіма яго, і нам спадзець спадак'. 39 I, узяўшы яго, выкінулі зь вінішча й забілі, 40 Дык, як гаспадар вінішча прыйдзе, што зробе ён гэным вінаром?" 41 Кажуць яму: „Ён неміласьці́ўна выгубе гэных нягоднікаў, а вінішча сваё паруча іншым вінаром, што будуць плады аддаваць яму ўпару". 42 Ісус кажа ім: „Хіба́ вы ніколі ня чыталі ў Пісьме: 'Камень, што адкінулі будаўнічыя, тый самы стаў галавою вугла; ад Спадара гэта, і дзіўна ў вачох нашых'? 43 Дык кажу вам: гаспадарства Божае будзе аднята ў вас і дана народу, плады даючаму. 44 I тыя, што зваляцца на гэты камень, разаб'юцца; а на каго ён зваліцца, таго зьмяжджуле".
45 I чуўшы прыпавесьці Ягоныя, найвышшыя сьвятары а фарысэі ўцямілі, што Ён празь іх гукае, 46 I як стараліся схапіць Яго, баяліся груду, бо мелі Яго за прароку.
1 I, адказуючы, Ісус гу́каў ім ізноў прыпавесьцьмі, кажучы: 2 „Падобнае гаспадарства нябёснае да караля, што справіў вясельную чэсьць сыну свайму. 3 I паслаў слугаў сваіх, каб пагука́лі пазваных на вясельле; і не хацелі прыйсьці. 4 Ізноў паслаў іншых слугаў, сказаўшы: 'Скажыце пазваным: вось я прыгатаваў вячэру сваю, валы свае і што ўкормлена, зарэзана, і ўсе гатова; прыходзьце на вясельную чэсьць'. 5 Але яны ўлегцы замелі тое, пайшлі, хто на поле сваё, а хто да гандлю свайго. 6 Засталыя, схапіўшы слугаў ягоных, зьняважылі іх і забілі. 7 I, пачуўшы гэта, кароль угневаўся; і, паслаўшы войска сваё, выгубіў убіўцаў тых, а места іхнае спаліў. 8 Тады кажа ён слугам сваім: 'Вясельная чэсьць гатова, а пазваныя ня былі́ годныя; 9 Дык ідзіце на ростані і ўсіх, каго знойдзеце, гука́йце на вясельле'. 10 I слугі тыя, вышаўшы на дарогі, зьберлі ўсіх, каго толькі знайшлі, і благіх і добрых, і вясельная хароміна напаўні́лася ўзьляжачымі. 11 Кароль, увыйшоўшы паглядзець узьляжачых, абачыў там чалавека, што ня быў адзеўшыся ў вясельным адзецьцю; 12 I кажа яму: 'Прыяцелю! як ты ўвыйшоў сюды не ў вясельным адзецьцю?' Ён жа маўчаў. 13 Тады сказаў кароль служцом: 'Зьвязаўшы яму рукі й ногі, вазьміце яго й кіньце ў цемру навонную; там будзе плач а скрыгот зубамі; 14 Бо шмат пазваных, але мала абраных".
15 Тады фарысэі пайшлі й ра́дзіліся, як бы злавіць Яго ў гаворцы. 16 I пасылаюць да Яго ву́чанікаў сваіх із Гіродыянамі, кажучы: „Вучыцелю! мы ведаем, што Ты праўдзівы, і дарогі Божае праўдзіва вучыш, дый на нікога не зважаеш, бо не аглядаешся на асобу людзку́ю; 17 Дык скажы нам: як табе здаецца? ці дазволена даваць падачкі цэсару, ці не?" 18 Але Ісус, бачачы нягоднасьць іхную, сказаў: „Нашто спакушаеце Мяне, двудушнікі? 19 Пакажыце Імне манэту, каторай плаціце падачкі". Яны прыне́сьлі Яму дынар. 20 I кажа ім: "Чый абраз тут а напіс?" 21 Кажуць Яму: „Цэсаравы". Тады кажа ім: „Дык аддайце цэсарава цэсару, а Божае - Богу". 22 Пачуўшы гэта, яны зьдзівіліся і, пакінуўшы Яго, пайшлі.
23 Таго ж дня дабліжыліся да Яго садукеі, каторыя кажуць, што няма ўскрысеньня, і папыталіся ў Яго: 24 „Вучыцелю, Масей сказаў: 'Калі хто памрэць, ня маючы дзяцей, то брат ягоны хай ажэніцца із жонкаю ягонай і прыдба́е насеньне брату свайму'. 25 Было ў нас сямёх братоў: і першы, ажаніўшыся, памер і, ня маючы дзяцей, пакінуў жонку сваю брату свайму. 26 Падобна й другі й трэйці аж да сёмага. 27 Просьле ж усіх паме́рла й жонка. 28 Дык у часе ўскрысеньня, каторага ізь сямёх будзе яна жонкаю? бо ўсі мелі яе". 29 Ісус, адказуючы, сказаў ім: „Мыляецеся, ня ведаючы Пісьма ані моцы Божае; 30 Бо ў часе ўскрысеньня ані жэняцца, ані выходзяць замуж, але будуць, як ангілы Божыя на нябёсах. 31 А праз ускрысеньне мертвых ці ня чыталі вы, што сказаў вам Бог: 32 'Я Бог Абрагамоў, і Бог Ісакоў, і Бог Якаваў' ? Бог ня ё Бог мертвых, але жывых". 33 I як груды чулі, яны зумяваліся з навукі Ягонае.
34 А фарысэі, пачуўшы, што Ён прысі́ліў садукеяў змоўкці, зьберліся разам. 35 I, пытаючы адзін ізь іх, законьнік, спакушаў Яго: 36 „Вучыцелю, якое найвялікшае расказаньне ў Законе?" 37 Ісус сказаў яму: „Любі Спадара Бога свайго з усяго сэрца, і з усяе душы свае, і з усяе думкі свае. 38 Гэта вялікае а першае расказаньне. 39 Другое ж падобнае да яго: любі прыяцеля свайго, як самога сябе. 40 На гэтых двух расказаньнях увесь Закон а прарокі дзяржацца".
41 А як зьберліся фарысэі, Ісус папытаўся ў іх: 42 „Што вы думаеце праз Хрыста? чый Ён сын?" Кажуць Яму: „Давідаў". 43 Кажа ім: „Як жа Давід у духу завець Яго Спадаром, кажучы: 44 'Сказаў Спадар Спадару́ майму: Сядзі па правіцы Маей, пакуль палажу не́прыяцеляў Тваіх пад ногі Твае'? 45 Дык калі Давід завець Яго Спадаром, як жа Ён сын яму?" 46 I ніхто ня мог адказаць Яму ані слова; і адгэнуль ніхто ўжо ня важыўся пытацца ў Яго.
1 Тады Ісус пачаў гу́каць грудом а ву́чанікам Сваім, 2 Кажучы: „На пасадзе Масеявым селі кніжні́кі а фарысэі; 3 Дык усе, што-лень яны кажуць вам дзяржаць, дзяржыце й рабіце; але подле ўчынкаў іхных не рабіце, бо яны кажуць, а ня робяць: 4 Вяжуць цяжары цяжкі́я а нязручныя і кладуць на плечы людзём, а самы ня хочуць і палцам крануць іх; 5 Усі ж учынкі свае робяць, каб бачылі іх людзі; пашыраюць начэльнікі і доўжаць кутасы адзецьцяў сваіх; 6 I любяць першыя месцы на чэсьцях, і пярэднія лаўкі ў бажніцах, 7 I здарованьні на рынках, і каб звалі іх людзі: 'Раббі, раббі!' 8 А вы не завіцеся рабінамі, бо адзін правадыр у вас - Хрыстос, усі ж вы - браты; 9 I айцом не заві́це нікога на зямлі, бо адзін у вас Айцец, каторы на нябёсах; 10 I не завіцеся правадырамі, бо адзін у вас Правадыр - Хрыстос. 11 Вялікшы з вас хай будзе вам слуга; 12 Бо хто павышае сябе, тый паніжаны будзе; а хто паніжае сябе, тый павышаны будзе.
13 „Бяда вам кніжнікі а фарысэі, двудушнікі, бо замыкаеце гаспадарства нябёснае перад людзьмі; бо самы ня ўходзіце і тых, што хочуць увыйсьці, ня пушчаеце. 14 Бяда вам кніжнікі а фарысэі, двудушнікі, што зьядаеце дамы ўдовіны, ды пад прыклепам даўгое малітвы, - за тое адзяржыце́ большае засуджэньне. 15 Бяда вам кніжнікі а фарысэі, двудушнікі, што абходзіце мора й сушу, каб прыдбаць аднаго новага верніка; і як ён стане таковым, робіце яго сынам ґегенны, удвая горшым за сябе.
16 „Бяда вам, правадыры нявісныя, каторыя кажаце: 'Калі хто прысягае на дом Божы, то дарма́; а калі хто прысягае золатам дому Божага, то вінен'. 17 Дурныя а нявісныя! што большае: золата ці дом Божы, пасьвячаючы золата? 18 Таксама: 'Калі хто прысягае на аброчнік, то дарма́; калі ж хто прысягае на дар, што на ім, то вінен'. 19 Дурныя а нявісныя і́ што большае: дар ці аброчнік, пасьвячаючы дар? 20 Дык хто прысягае на аброчнік, прысягае на яго і на ўсе, што на ім; 21 I хто прысягае на дом Божы, прысягае на яго й Жывучага ў ім; 22 I хто прысягае на неба, прысягае на пасад Божы і Седзячага на ім.
23 „Бяда вам, кніжнікі а фарысэі, двудушнікі, што даіце́ дзесяціну зь мяты, кропу а кмену, і пакінулі цяжшае ў Законе: суд, міласэрдзе а веру; гэта належыла рабіць, і гэнага не пакідаць. 24 Правадыры нявісныя, што цэдзіце камара, а вярблюда глытаеце!
25 „Бяда вам, кніжнікі а фарысэі, двудушнікі, што чысьціце звонку коўні а місы, прымеж таго ўнутры поўныя дзярлівасьці а няўзьдзержлівасьці. 26 Фарысэю нявісны! ачысьці ўперад нутр коўні а місы, каб чыстай была́ й навоннасьць іх.
27 „Бяда вам, кніжнікі а фарысэі, двудушнікі, што падобныя да пабяляных грабоў, каторыя знадворку здаюцца харошыя, а ўнутры поўныя касьцей памерлых і ўсялякае брыды. 28 Гэтак і вы з выгляду здаіце́ся людзём справядлівымі, а ўнутры поўныя двудушнасьці а бяспраўя.
29 „Бяда вам, кніжнікі а фарысэі, двудушнікі, што становіце грабы прарокам, і прыбіраеце помнікі справядлівых, 30 I кажаце: 'Калі б мы былі́ за дзён айцоў нашых, то ня былі́ б сябрамі іх у крыві прарокаў'. 31 Гэткім парадкам вы самы на сябе сьветчыце, што вы сынове тых, каторыя прарокаў пазабівалі. 32 Дапаўняйце ж і вы меру айцоў сваіх.
33 „Га́ды, родзе, яшчарыны! як уцячыце́ вы ад засуджэньня да Ґегенны?
34 „Затым, вось, Я пасылаю да вас прарокаў а мудрыцоў а кніжнікаў; і вы іншых заб'іце́ а ўкрыжуеце, а іншых будзеце біць у школах сваіх і гнаць ізь места да места. 35 Так прыйдзе на вас уся кроў справядлівая, разьлітая на зямлі, ад крыві Авеля справядлівага аж да крыві Захары Варашонка, каторага вы забілі памеж дому Божага і аброчніка. 36 Запраўды кажу вам, усе гэта прыйдзе на род гэты.
37 „Ерузаліме, Ерузаліме, што забіваеш прарокаў і камянуеш пасланых да цябе; колькі разоў Я хацеў зьберці дзеці твае, як кураводка зьбірае кураняты свае пад крылы, і вы не захацелі! 38 Вось, застане́цца вам дом вашы пусты. 39 Бо кажу вам: ніяк не абачыце Мяне адгэтуль, пакуль не гукніце́: 'Шчасьлівы Йдучы ў імя Спадарова!'"
1 I Ісус, вышаўшы ізь сьвятыні, пайшоў; і дабліжыліся ву́чанікі Ягоныя, ка́б паказаць Яму будынкі сьвятыні. 2 Ісус жа, адказуючы, сказаў ім: „Ці бачыце ўсе гэта? Запраўды кажу вам: не застане́цца тут каменя на каменю, каторы ня будзе ськінены".
3 Як жа сядзеў Ён на ґары Аліўнай, то дабліжыліся да Яго ву́чанікі асобна й папыталіся: „Скажы нам, калі гэта будзе? і якая пазнака Твайго прыходу й сканчэньня веку?"
4 I, адказуючы, Ісус сказаў ім: „Сьцеражыцеся, каб хто ня зьвёў вас; 5 Бо шмат хто прыйдзе пад імям Маім і будуць казаць: 'Я Хрыстос' і шмат зьвядуць. 6 Таксама будзеце чуць войны а дзейкі праз войны. Глядзіце, не лякайцеся, бо належа ўсяму гэтаму быць; але гэта яшчэ не канец.
7 „Бо паўстане народ на народ, і гаспадарства на гаспадарства, і будуць галадові, мор а трасеньне зямлі ў розных месцах. 8 Усе гэта пачатак тру́дненьня. 9 Тады будуць аддаваць вас на мукі й забіваць вас; і вас будуць ненавідзіць усі народы за імя Мае. 10 I тады спакусіцца шмат хто; і адзін аднаго ізрадзяць, і зьненавідзяць адзін аднаго.
11 „I паўстане шмат хвальшывых прарокаў, ды зьвядуць шмат каго; 12 I, з прычыны памнажэньня бяспраўя, у шмат каго асьцюдзянее любоў. 13 Хто вытрывае да канца, спасецца. 14 I будуць пашыра́ць гэтую Евангелю гаспадарства па ўсім сьвеце, на сьветчаньне ўсім народам; і тады настане канец.
15 „Дык як абачыце гідоту спустошаньня, сказа́ную прарокам Данелям, на сьвятым месцу стаячую, - чытаючы хай разумее, - 16 Тады тыя, што ў Юдэі, хай уцякаюць у горы; 17 I хто на страсе, тый хай ня сходзе ўзяць што-лень із дому свайго; 18 I хто на полю, тый хай не зварачаецца назад узяць адзецьці свае.
19 „Бяда цяжарным а соючым тых дзён! 20 Маліцеся, каб ня прылучыліся ўцекі вашы ўзімку альбо ў сыботу; 21 Бо тады будзе вялікая атуга, якое ня прылучылася ад пачатку сьвету дагэтуль, і ніяк ня станецца. 22 I калі б не скараціліся тыя дні, то не ўратавалася б ніякае цела; але дзеля абраных скароцяцца тыя дні.
23 „Тады, калі хто скажа вам: 'Во тут Хрыстос', альбо 'во тут', - ня верце; 24 Бо паўстануць хвальшывыя хрысты а хвалынывыя прарокі і дадуць вялікія знакі́ а дзівы, каб спадмануць, калі магчыма, і абраных. 25 Вось, Я наперад сказаў вам.
26 „Дык, калі скажуць вам: 'Вось, Ён на пустыні́', - ня выходзьце; 'вось, у сховах', - ня верце; 27 Бо, як маланьня выходзе з усходу і бывае відаць ажно на захадзе, так будзе прыход Сына Людзкога. 28 Бо, ідзе будзе труп, там зьбяруцца й арлы.
29 „I зараз, па атузе тых дзён, сонца зацьмее, і месяц ня дасьць сьвятліні свае, і зоры зваляцца зь неба, і сілы нябёсныя захістаюцца. 30 Тады зьявіцца знак Сына Людзкога на небе; і тады заплачуць усі плямёны земныя і абачаць Сына Людзкога, на булакох нябёсных ідучага з моцаю а сілаю вялікай. 31 І пашлець ангілаў Сваіх із трубою вялікаю, і зьбяруць абраных Ягоных ад чатырох вятроў, ад аднаго канца нябёсаў аж да другога.
32 „Вучыцеся падобнасьці зь фіґі: як галуза яе мякчэе й пушчае лісьцё, вы ведаеце, што лета блізка; 33 Дык, як вы абачыце ўсе гэта, ведайце, што блізка, у дзьвярох, 34 Запраўды кажу вам: ня мінець род гэты, як усе гэта станецца; 35 Неба й зямля прамінуць, але слова Мае не прамінець.
36 „Празь дзень жа тый а гадзіну ніхто ня ведае, ані ангілы нябёсныя, ані Сын, адно Айцец Мой адзін. 37 Але як было за дзён Ноя, так будзе і ў прыход Сына Людзкога; 38 Бо як за дзён перад патопаю елі, пілі́, жаніліся й выходзілі замуж да таго дня, калі ўвыйшоў Ной у караб, 39 I ня зналі, пакуль ня прышла патопа і не забрала ўсіх, - так будзе й прыход Сына Людзкога.
40 Тады будзе двух на полю: адзін будзе ўзяты, а другі пакінены. 41 Дзьве мелючыя ў жорнах: адна будзе ўзята, а другая пакінена.
42 „Дык будзьце чука́выя, бо ня ведаеце, каторае гадзіны Спадар ваш прыйдзе. 43 Але гэта вы ведаеце, што калі б ведаў дамовы гаспадар, каторае варты прыйдзе злодзей, то быў бы чукавы і ня даў бы падкапацца пад дом свой. 44 Дык і вы будзьце гатовы, бо, каторае гадзіны ня думаеце, прыйдзе Сын Людзкі.
45 „Дык хто верны а разумны слуга, каторага гаспадар прызначыў над дамоваю сваёй, даваць ежу ў пару? 46 Шчасьлівы тый слуга, каторага гаспадар ягоны, прышоўшы, засьпее так робячы. 47 Запраўды кажу вам, што ён прызнача яго над усёй маемасьцяй сваёй.
48 „Калі ж благі слуга тый скажа ў сэрцу сваім: 'Длякаецца гаспадар мой прыйсьці'; 49 I пачнець біць сяброў сваіх, і есьці а піць із п'яніцамі, - 50 То прыйдзе гаспадар слугі таго дня, каторага ён не спадзяецца, і гадзіны, каторае ня ведае, 51 I разатнець яго на часьці, і прызнача дзель ягоную з двудушнікамі; там будзе плач а скрыгот зубамі.
1 „Тады падобнае будзе гаспадарства нябёснае да дзесяцёх дзявушчых, што, узяўшы лянпы свае, вышлі на пярэймы маладому. 2 Зь іх пяць было мудрых і пяць неразумных. 3 Неразумныя, узяўшы лянпы свае, не ўзялі́ із сабою алівы. 4 Мудрыя ж узялі́ алівы ў судзінах ізь лянпамі сваімі. 5 I як малады задлякаўся, то задрымалі ўсі й паснулі. 6 I а поўначы разьлёгся крык: 'Гля, малады йдзець, выходзьце на пярэймы яму!' 7 Тады ўсталі дзявушчыя тыя і агле́дзелі лянпы свае. 8 Неразумныя ж сказалі мудрым: 'Дайце нам алівы вашае, бо лянпы нашыя гаснуць'. 9 А мудрыя адказалі: 'Калі б нам і вам ня стала, валей пайдзіце да прадаўнікоў і купіце сабе'. 10 А як пайшлі яны купляць, прышоў малады, і гатовыя ўвыйшлі зь ім на вясельную чэсьць, і дзьверы замкнуліся. 11 Потым прыходзяць і іншыя дзявушчыя, кажучы: 'Спада́ру, спада́ру! адчыні нам'. 12 Ён жа адказаў ім і сказаў: 'Запраўды кажу вам: ня знаю вас'. 13 Дык будзьце чука́выя, бо ня ведаеце ані дня, ані гадзіны, каторае прыйдзе Сын Людзкі.
14 „Бо Ён учыне, як чалавек, што, пакідаючы дом, гукну́ў слугаў сваіх і паручыў ім маемасьць сваю: 15 I аднаму даў ён пяць таланёў, другому два і іншаму адзін, кажнаму подле здольнасьці ягонае; і зараз пакінуў дом. 16 Тый, што адзяржаў пяць таланёў, зараз пайшоў, і таргаваў на іх, і прыдбаў другія пяць таланёў. 17 Чыста так і тый, што адзяржаў два талані, прыдбаў другія два. 18 Тый жа, што адзяржаў адзін талань, пайшоў, і пакапаў зямлю, і схаваў срэбла спадара свайго. 19 Па даўгім часе, прыходзе спадар слугаў тых і вымагае ў іх лічбы. 20 I тый, што адзяржаў пяць таланёў, падышоўшы, прынёс другія пяць таланёў, кажучы: 'Спада́ру! пяць таланёў ты перадаў імне; во другія пяць таланёў я прыдбаў'. 21 Спадар ягоны сказаў яму: 'Добра, добры а верны слуга! у нячысьленым ты быў верны, над чысьленым пастанаўлю цябе; увыйдзі ў радасьць спадара свайго'. 22 Прышоў і тый, што адзяржаў два талані, і сказаў: 'Спадару! два талані ты перадаў імне; во другія два талані я прыдбаў на іх'. 23 Спадар ягоны сказаў яму: 'Добра, добры а верны слуга! у нячысьленым ты быў верны, над чысьленым пастанаўлю цябе; увыйдзі ў радасьць спадара свайго'. 24 Падыйшоў і тый, што адзяржаў адзін талань, і сказаў: 'Спада́ру! я знаў цябе, што ты чалавек стродкі, жнеш, ідзе ня сеяў, і зьбіраеш, ідзе не рассыпаў; 25 I, баяўшыся, пайшоў і схаваў талань гвой у зямлі; во табе твае'. 26 Спадар жа, адказуючы, сказаў яму: 'Нягодны а ляны слуга! ты ведаў, што я жну, ідзе не пасеяў, і зьбіраю, ідзе не рассыпаў; 27 Затым належыла табе аддаць срэбла мае пенязяменам, і я прышоўшы, адзяржаў бы маё з прыбыткам. 28 Дык вазьміце ў яго талань і дайце маючаму дзесяць таланёў, 29 Бо кажнаму маючаму дасца, і ён будзе мець дастатак, а ў нямаючага адыймецца й тое, што мае. 30 А некарыснага слугу кіньце да цемрадзі навоннае; там будзе плач а скрыгот зубамі'.
31 „Як Сын Людзкі́ прыйдзе ў славе Сваёй, і ўсі сьвятыя ангілы зь Ім, тады сядзе на пасадзе славы Свае; 32 I зьбяруцца перад Ім усі народы; і адлуча адны ад адных, як пастыр адлучае авечкі ад казлоў; 33 I пастанове авечкі па правіцы Свае, а казлы - па лявіцы. 34 Тады скажа Кароль тым, што па правіцы Ягонае: „Прыйдзіце, дабраславёныя Айца Майго, адзяржыце на спадак гаспадарства, прыгатаванае вам ад стварэньня сьвету; 35 Бо Я прагнуў, і вы далі́ Імне есьці; сьмяг, і вы далі́ Імне піць; быў чужані́нам, і вы частавалі Мяне; 36 Быў голы, і вы адзелі Мяне; быў хворы, і вы даведаліся Мяне; у вязьніцы быў, і вы прышлі да Мяне". 37 Тады адкажуць Яму справядлівыя, кажучы: 'Спада́ру! калі мы бачылі Цябе прагнучага, і далі́ есьці? альбо ўсьмяглага, і далі́ піць? 38 Калі мы бачылі Цябе чужані́нам, і частавалі? альбо голага, і аддзелі? 39 Калі мы бачылі Цябе хворага альбо ў вязьніцы, і даведаліся Цябе?' 40 I, адказуючы, Кароль скажа ім: 'Запраўды кажу вам: на колькі вы зрабілі гэта аднаму з гэтых братоў Маіх найменшых, то зрабілі Імне'. 41 Тады скажа й тым, што па лявіцы: 'Ідзіце ад Мяне, праклятыя, у вагонь вечны, прыгатаваны нячысьціку а ангілам ягоным; 42 Бо Я прагнуў, і вы не далі́ Імне есьці; сьмяг, і вы не далі́ Імне піць; 43 Быў чужані́нам, і не пачаставалі Мяне; быў голы, і не адзелі Мяне; хворы і ў вязьніцы, і не даведаліся Мяне'. 44 Тады й яны, адказуючы, скажуць: 'Спада́ру! калі мы бачылі Цябе прагнучага, альбо сьмягнучага, альбо як чужані́на, альбо голага, альбо хворага, альбо ў вязьніцы, і не паслужылі Табе?' 45 Тады, адкажа ім, кажучы: 'Запраўды кажу вам: як не зрабілі гэтага аднаму з гэтых найменшых, то не зрабілі Імне'. 46 I пойдуць гэтыя на кару вечную, а справядлівыя да жыцьця вечнага".
1 I сталася, як Ісус скончыў усі гэтыя словы, што сказаў ву́чанікам сваім: 2 „Вы ведаеце, што за два дні будзе Пасха, і Сын Людзкі́ будзе ізраджаны, каб быў укрыжаваны".
3 Тады зьберліся найвышшыя сьвятары а кніжнікі а старцы люду да двору найвышшага сьвятара, званага Каяфаю. 4 I зрадзіліся ўзяць Ісуса хітрынёю й забіць; 5 Але гу́калі: „Адно ня ў сьвята, каб ня было ўзрушэньня ў люду".
6 Як жа Ісус быў у Віфані, у доме Сымона пракажанага, 7 Дабліжылася да Яго жонка з алябастровым слоікам вельма дарагога алею і ўзьліла Яму ўзьляжачаму на галаву. 8 Абачыўшы гэта, ву́чанікі абурыліся, кажучы: „Нашто гэтае раськідонства ? 9 Бо можна было б прадаць гэта за шмат і даць убогім". 10 А, ведаючы гэта, Ісус кажа ім: „Нашто робіце прыкрасьць жонцы? Яна добры ўчынак учыніла Імне; 11 Бо ўбогіх заўсёды маеце із сабою, а Мяне не заўсёды маеце. 12 Узьліўшы алей гэты на цела Мае, яна прыгатавала Мяне да пахову. 13 Запраўды кажу вам: ідзе-лень будзе абяшчана Евангеля гэта на цэлым сьвеце, сказа́на будзе таксама, што зрабіла гэтая - на памятку празь яе".
14 Тады адзін із двананцацёх, званы Юда Іскарыёт, падышоў да найвышшых сьвятароў. 15 Ён сказаў: „Што хочаце імне даць, і я вам выдам Яго?" Яны адважылі яму трыццаць срэбнікаў. 16 I адгэнуль ён шукаў прылучаю ізрадзіць Яго.
17 На першы дзень Праснакоў дабліжыліся ву́чанікі да Ісуса, кажучы: „Ідзе хочаш Ты прыгатаваць табе есьці пасху?" 18 Ён сказаў: „Пайдзіце да места да таго а таго і скажыце яму: 'Вучыцель кажа: час Мой блізка, у цябе спраўлю пасху з ву́чанікамі Сваімі'". 19 Ву́чанікі зрабілі, як загадаў ім Ісус, і прыгатавалі пасху.
20 Як жа настаў вечар, Ён сеў за стол із двананцацьма ву́чанікамі. 21 I, як яны елі, сказаў: „Запраўды кажу вам, што адзін із вас ізрадзе Мяне". 22 Яны вельма засмуціліся й пачалі́ казаць Яму, кажны зь іх: „Ці ня я, Спада́ру?" 23 Ён жа, адказуючы, сказаў: „Хто мачае з Імною руку́ ў місе, тый ізрадзе Мяне. 24 Запраўды Сын Людзкі́ йдзець, як напісана празь Яго, але бяда таму чалавеку, што ізраджае Сына Людзкога; валей было б не радзіцца таму чалавеку". 25 Пры гэтым і Юда, што ізраджаў Яго, сказаў: „Ці ня я, Раббі?" Кажа яму: „Ты сказаў".
26 I як яны елі, Ісус узяў букатку і дабраславіў, паламіў, і даў ву́чанікам, і сказаў: „Вазьміце, ежча, гэта ё цела Мае". 27 I, узяўшы чару, і падзяку ўчыніўшы, падаў ім і сказаў: „Піце зь яе ўсі; 28 Бо гэта ё кроў Мая новага Закону, за шмат каго выліваная на дараваньне грахоў. 29 Кажу ж вам, што адгэтуль ніяк ня буду піць із плоду гэтага віна аж да таго дня, калі буду піць із вамі новае ў гаспадарстве Айца Свайго".
30 I, запяяўшы, пайшлі на гару Аліўную.
31 Тады кажа ім Ісус: „Усі вы празь Мяне спакусіцеся гэтае ночы, бо напісана: 'Вытну пастыра́, і рассыпяцца авечкі чарады'. 32 Па ўскрысеньню ж Сваім выпераджу вас у Ґалілеі". 33 Пётра ж, адказуючы, сказаў Яму: „Калі ўсі спакусяцца празь Цябе, я ніколі не спакушуся". 34 Ісус сказаў яму: „Запраўды кажу табе, што гэтае ночы ўперад, чымся запяець пятух, трэйчы запрэшся Мяне". 35 Кажа Яму Пётра: „Хоць бы я меў паме́рці з Табою, ніяк не запруся Цябе". Падобна казалі і ўсі ву́чанікі.
36 Потым прыходзе зь імі Ісус на месца, званае Ґефсыманя, і кажа ву́чанікам: „Пасядзіце тут, пакуль Я пайду памаліцца там". 37 I, узяўшы із Сабою Пётру а абодвых сыноў Зэведэевых, пачаў смуціцца а тужыць. 38 Тады кажа ім: „Глыбака смутная душа мая аж да сьмерці, пабудзьце тут з Імною і будзьце чука́выя". 39 I, адышоўшыся крыху, паў на від Свой, маліўся й казаў: „Войча Мой! калі льга, няхай абмінець Мяне чара гэтая; ня як Я хачу, адылі́, але як Ты". 40 I прыходзе да ву́чанікаў, і засьпяець іх сьпячых, і кажа Пётру: „Ці так не маглі вы вытрываць адну гадзіну з Імною, каб ня спаць? 41 Будзьце чукавыя й маліцеся, каб ня ўвыйсьці ў спакусу. Запраўды дух бадзёры, але цела млявае". 42 Яшчэ, адышоўшыся ўдру́гава, маліўся, кажучы: „Войча Мой! калі ня можа чара гэтая абмінуць Мяне, каб Імне ня піць яе, няхай станецца воля Твоя". 43 I, прышоўшы, засьпяець іх ізноў сьпячых, бо ў іх вочы ацяжэлі. 44 I, пакінуўшы іх, адышоў ізноў і маліўся трэйці раз, кажучы йзноў гэта самае слова. 45 Тады прыходзе да ву́чанікаў Сваіх і кажа ім: „Сьпіце ж а супачывайце, вось, дабліжылася гадзіна, і Сын Людзкі́ будзе выданы ў рукі грэшнікаў. 46 Устаньце, ідзіма: вось, дабліжыўся тый, што Мяне ізраджае".
47 I, як яшчэ гу́каў Ён, во, Юда, адзін із двананцацёх, прышоў, і зь ім вялікі груд ізь мячамі а кіямі ад найвышшых сьвятароў а старцоў люду.
48 А ізраджаючы Яго даў ім знак, сказаўшы: „Каго я пацалую, Тый і ё, схапіце Яго". 49 I, якга падышоўшы да Ісуса, сказаў: „Здароў будзь, Раббі!" і горача пацалаваў Яго. 50 Ісус жа сказаў яму: „Прыяцелю, чаго прышоў ты?"
Тады падышлі й налажылі рукі на Ісуса і ўзялі́ Яго.
51 I вось, адзін із былых ізь Ісусам, выцягнуўшы руку́, агаліў меч свой і, выцяўшы слугу найвышшага сьвятара, адцяў яму вуха. 52 Тады кажа яму Ісус: „Зьвярні меч свой на месца яго, бо ўсі тыя, што бяруць меч, ад мяча загінуць. 53 Ці думаеш, што Я цяпер ня мог бы прасіць Айца Свайго, і Ён даў бы Імне балей, чымся двананцаць легіёнаў ангілаў? 54 Як жа споўняцца Пісьмы, што так мае быць?".
55 Тае ж гадзіны сказаў Ісус грудом: „Бы на разбойніка вышлі вы зь мячамі а кіямі ўзяць Мяне; кажны дзень у сьвятыні Я сядзеў, вучачы, і вы не схапілі Мяне.
56 „Гэта ж усе было, каб споўні́ліся пісаньні прарокаў". Тады ўсі ву́чанікі, пакінуўшы Яго, уцяклі.
57 А тыя, што ўзялі́ Ісуса, завялі Яго да Каяфы, найвышшага сьвятара, ідзе зьберліся кніжнікі а старцы.
58 Пётра ж ішоў за ім зда́леку, аж да двору найвышшага сьвятара; і, увыйшоўшы ўнутр, сеў із паслугачымі, каб бачыць канец.
59 Найвышшыя сьвятары а старцы а ўвесь сынэдрыён шукалі хвальшывага сьветчаньня на Ісуса, каб зрабіць Яму сьмерць; 60 I не знаходзілі; і не знайшлі, дарма́ што шмат хвальшывых сьветак прыходзіла. Але, наапошку, прышло двух хвальшывых сьветак. 61 I сказалі: „Ён казаў: 'Магу абурыць дом Бо жы і за тры дні пастанавіць яго'".
62 I, устаўшы, найвышшы сьвятар сказаў Яму: „Нічога не адказуеш на тое, што яны на Цябе сьветчаць?" 63 Ісус маўчаў. I найвышшы сьвятар сказаў Яму: „Запрысягаю Цябе Богам жывым, скажы нам, ці Ты Хрыстос, Сын Божы?" 64 Ісус сказаў яму: „Ты сказаў; нават кажу вам: адгэтуль абачыце Сына Людзкога, на правіцы моцы седзячага і прыходзячага на булакох нябёсных". 65 Тады найвышшы сьвятар разьдзер адзецьці свае й сказаў: „Ён блявузґае! нашто яшчэ нам сьветкі? во, цяпер вы чулі блявузґаньне Ягонае! 66 Як вам здаецца?" Яны ж, адказуючы, сказалі: „Вінен сьмерці".
67 Тады плівалі Яму ў від і поўшылі Яго; а іншыя білі далонямі рук сваіх, 68 Кажучы: „Прарачы нам, Хрысьце, хто выцяў Цябе?"
69 А Пётра сядзеў у дварэ вонках. I падышла да Яго адна паслужніца, кажучы: „I ты быў зь Ісусам Ґалілеяні́нам". 70 Але ён заперачыў перад усімі, сказаўшы: „Ня ведаю, што ты кажаш". 71 Як жа ён выходзіў на ґанак, абачыла яго другая, і кажа бытым там: „I гэты быў зь Ісусам Назарэцяні́нам". 72 I ён ізноў заперачыў з прысягаю, што ня знае гэтага чалавека. 73 За часінку, падышоўшы тыя, што там стаялі, сказалі Пётру: „Запраўды й ты зь іх, бо й мова твая выдаець цябе". 74 Тады ён пачаў клясьціся а прысягаць: „Я ня знаю гэтага чалавека". I якга пятух запяяў. 75 I Пётра ўспомнеў слова Ісусава, што сказаў яму: „Уперад чымся пятух запяець, трэйчы запрэшся Мяне". I, вышаўшы вонкі, плакаў горка.
1 Як настала раніца, усі найвышшыя сьвятары а старцы люду мелі нараду празь Ісуса, каб зрабіць Яму сьмерць. 2 I, зьвязаўшы Яго, завялі й выдалі Пілату Понцкаму, намесьніку.
3 Тады Юда, што ізрадзіў Яго, абачыўшы, што Ён засуджаны, і каючыся, зьвярнуў трыццаць срэбнінікаў найвышшым сьвятаром а старцом, 4 Кажучы: „Ізграшыў я, ізрадзіўшы кроў нявінную". А яны сказалі яму: „Што нам да таго? ты абачыш". 5 I, кінуўшы срэбнікі ў доме Божым, ён вышаў і, адышоўшыся, засіліўся. 6 Сьвятары ж, узяўшы срэбнікі, гу́калі: „Нельга ўкінуць іх да скарбніцы царкоўнае, бо гэта цана крыві". 7 Парадзіўшыся, купілі за іх поле ганчарова на пахоў чужа́н. 8 Затым і завецца поле тое „Поле Крыві" дагэтуль. 9 Тады спаўні́лася сказа́нае прарокам Ярэмам, што кажа: „I ўзялі трыццаць срэбнікаў, цану Ацанаванага, Каторага ацанавалі сынове Ізраеля, 10 I далі́ іх за поле ганчарова, як Спадар прызначыў імне".
11 Ісус жа стаў перад намесьнікам. I папытаўся ў Яго намесьнік, кажучы: „Ці ты Кароль Юдэйскі?" Ісус сказаў яму: „Ты кажаш". 12 I як вінавалі Яго найвышшыя сьвятары а старцы, Ён нічога не адказаваў. 13 Тады кажа Яму Пілат: „Ня чуеш, колькі сьветчаньняў на Цябе?" 14 I не адказаваў яму на ні воднае слова, ажно намесьнік вельма дзіваваўся. 15 На сьвята ж Пасхі намесьнік меў звычай выпушчаць народу аднаго вязьня, каторага хацелі. 16 Быў тады ў іх ведамны астрожнік, званы Вараўва. 17 Дык, як былі́ зьбершыся, сказаў ім Пілат: „Каго хочаце, каб я выпусьціў вам: Вараўву, ці Ісуса, званага Хрыстом?" 18 Бо ведаў, што із за́відасьці Яго выдалі.
19 Прымеж таго, як сядзеў ён на судовым седаве, жонка ягоная паслала яму сказаць: „Не рабі нічога Справядліваму гэнаму, бо я сядні ў сьне шмат цярпела за Яго".
20 Але найвышшыя сьвятары а старцы падвучылі груды прасіць Вараўвы, а Ісуса загубіць. 21 Тады намесьнік, адказуючы, сказаў ім: „Каго з двух хочаце, каб я выпусьціў вам?" Яны сказалі: „Вараўву". 22 Кажа ім Пілат: „Што ж я зраблю Ісусу, званаму Хрыстом?" Кажуць усі: „Хай будзе ўкрыжаваны!" 23 Намесьнік сказаў: „Якое ж ліха зрабіў Ён?" Але яны яшчэ мацней крычэлі: „Хай будзе ўкрыжаваны!" 24 Пілат, бачачы, што нічога не паможа, але паўстаець замятня, узяў вады і ўмыў рукі перад грудам, кажучы: „Ня вінен я ў крыві справядлівага гэтага; абачыце вы". 25 I, адказуючы, увесь люд сказаў: „Кроў Яго на нас а на дзеці нашы". 26 Тады выпусьціў ім Вараўву, а Ісуса, біўшы пугамі, выдаў на ўкрыжаваньне.
27 Тады жаўнеры намесьнікавы, узяўшы Ісуса да месцкае рады, зьберлі на Яго цэлую вятку. 28 I, разьдзеўшы Яго, надзелі на Яго шкарлатны ахілім; 29 I, зьвіўшы карону зь церні, узлажылі Яму на галаву Ягоную, і далі́ Яму ў правую руку́ трысьціну́; і, клякаючы перад Ім, насьміхаліся зь Яго, кажучы: „Здароў, Каролю Юдэйскі!" 30 I плівалі на Яго, і, узяўшы трысьціну́, білі Яго па галаве. 31 I, як назьдзекаваліся зь Яго, зьнялі́ зь Яго шкарлатны ахілім, і адзелі ў вадзецьці Ягоныя, і павялі Яго на ўкрыжаваньне.
32 Выходзячы, яны стрэлі аднаго Кірынеяні́на, імям Сымона; гэтага прысі́лілі несьці крыж Ягоны. 33 I, прышоўшы на месца, званае Ґолґота, што знача „Чарэпнішча", 34 Далі́ Яму піць віна, зьмешанага з жоўцяй; і, паспытаўшыся, не хацеў піць. 35 Тыя, што Яго ўкрыжавалі, дзялілі адзецьці Ягоныя, кідаючы на жэрабя; 36 I, седзячы, сьцераглі Яго там. 37 I, прыбілі над галавою Ягонай надпіс віны Ягонае: „Гэта Ісус, Кароль Юдэйскі".
38 Тады ўкрыжавалі зь Ім двух разбойнікаў: аднаго справа, а другога зьлева.
39 Праходзячыя ж насьміхаліся зь Яго, ківаючы галава́мі сваімі, 40 I кажучы: „Ты, што бура́еш Дом Божы і за тры дні становіш яго! спасі Самога Сябе; калі Ты Сын Божы, дык іступі з крыжа". 41 Падобна й найвышшыя сьвятары з кніжнікамі а старца́мі, насьміхаючыся, гу́калі: 42 „Іншых спасаў, а Сябе Самога ня можа спасьці! калі кароль Ізраельскі Ён, хай цяпер іступе з крыжа, і ўверым у Яго; 43 Спадзяваўся на Бога: няхай цяпер выбаве Яго, калі Ён любы Яму. Бо Ён Сказаў: 'Божы Я Сын'". 44 Таксама й разбойнікі, укрыжаваныя зь Ім, вярнулі на Яго.
45 Ад шостае ж гадзіны цемра стала па ўсёй зямлі да гадзіны дзявятае. 46 А каля дзявятае гадзіны загука́ў Ісус голасам вялікім, кажучы: „Ілі, Ілі, лэма савахфані", што знача: „Божа Мой, Божа Мой, чаму Ты Мяне пакінуў?" 47 Некатрыя з тых, што стаялі, чуючы гэта, гу́калі: „Ільлю гука́е Ён". 48 I якга пабег адзін ізь іх, узяў губку, змачыў яе воцтам і, насадзіўшы на трысьціну́, даў Яму піць. 49 А засталыя казалі: „Пажджы, паглядзім, ці прыйдзе Ільля спасьці Яго".
50 Ісус жа, ізноў загука́ўшы голасам вялікім, выпусьціў дух.
51 I вось, запона ў Доме Божым разьдзерлася на дзьве часьці, з гары аж да далоўя; і зямля затрэслася; і ска́лы раськяпіліся; 52 I грабы рашчыніліся; і шмат якія целы заснулых сьвятых ускрэсьлі; 53 I, вышаўшы з грабоў па ўскрысеньню Ягоным, увыйшлі да сьвятога места, і зьявіліся шмат каму.
54 Сотнік жа й тыя, што сьцераглі зь ім Ісуса, бачачы трасеньне зямлі і ўсе, што прылучылася, надта спалохаліся й казалі: „Запраўды Сын Божы быў Ён".
55 Там былі́ таксама й глядзелі зводдаль шмат якія жанкі́, што йшлі за Ісусам із Ґалілеі, паслугуючы Яму; 56 Памеж іх былі́ Марыя Магдалена а Марыя маці Якавава а Язэпава, і маці сыноў Зэведэевых.
57 Як жа настаў вечар, прышоў багаты чалавек із Арымафеі, імям Язэп, што таксама вучыўся ў Ісуса. 58 Ён, прыступіўшы да Пілата, прасіў цела Ісусавага. Тады Пілат загадаў аддаць цела. 59 I, узяўшы цела, Язэп завярцеў яго ў чыстае палатно; 60 I палажыў яго ў новым сваім гробе, што высек ён у ска́ле; і, прыкаціўшы вялікі камень да дзьвярэй гробу, адышоў.
61 Была́ ж там Марыя Магдалена а другая Марыя, што сядзелі супроці гробу.
62 Наступнога дня, што быў па дню прыгатовы, зьберліся найвышшыя сьвятары а фарысэі да Пілата, 63 Кажучы: „Спада́ру! мы ўспомнелі, што ашуканец гэны, яшчэ будучы жывы, сказаў: 'За тры дні ўскрэсну'. 64 Затым раскажы абясьпечыць гроб да трэйцяга дня, каб ву́чанікі Ягоныя, прышоўшы ночы, ня ўкралі Яго й не сказалі народу: 'Ускрэс ізь мертвыx'; і будзе апошняя ашука горшая за першую". 65 Сказаў ім Пілат: „Маеце варту; пайдзіце, абясьпечча, як знаеце". 66 Яны пайшлі, абясьпечылі гроб, прыклаўшы да каменя пячаць, і вартаю.
1 Як мінула сыбота, золкам першага дня тыдня, прышла Марыя Магдалена а другая Марыя глядзець гробу. 2 I вось, сталася вялікае трасеньне зямлі, бо ангіл Спадароў, зышоўшы зь неба, прыступіўшы, адкаціў камень ад дзьвярэй і сядзеў на ім. 3 Від ягоны быў, як маланьня, і адзецьце ягонае белае, як сьнег. 4 I із страху яго вартаўнікі дрыжэлі й сталі, як мертвыя. 5 I, адказуючы, ангіл сказаў жанка́м: „Не лякайцеся, бо я ведаю, што Ісуса ўкрыжаванага шукаеце: 6 Яго няма тут, бо Ён ускрэс, як сказаў. Падыйдзіце, абачча месца, ідзе Спадар ляжаў. 7 I борзда йдзіце, і скажыце ву́чанікам Ягоным, што Ён ускрэс ізь мертвых, і вось, Ён выперадзе іх да Ґалілеі; там абачыце Яго. Вось, я сказаў вам".
8 I, вышаўшы борзда з гробу, яны із страхам і радасьцяй вялікай пабеглі наказаць ву́чанікам Ягоным. 9 I як яны йшлі наказаць ву́чанікам, вось, Ісус пераняў іх, кажучы: „Здаровы!" I яны, дабліжыўшыся, ухапіліся за ногі Ягоныя, і пакланіліся Яму. 10 Тады сказаў ім Ісус: „Не палохайцеся; ідзіце, накажыце братом Маім, каб ішлі да Ґалілеі, і там яны абачаць Мяне".
11 Як жа яны адышлі, вось, некатрыя з вартаўнікоў, прышоўшы да места, наказалі найвышшым сьвятаром усе, што сталася. 12 I гэтыя, зьбершыся із старца́мі й зрадзіўшыся, узяўшы досыць срэбла, далі́ жаўнерам, 13 Кажучы: „Скажыце, што ву́чанікі Ягоныя, прышоўшы ночы, укралі Яго, як мы спалі. 14 А калі дзейкі праз гэта дойдуць да намесьніка, мы пераканаем яго і вас абясьпечым". 15 Дык гэтыя ўзялі́ срэбла й зрабілі, як гэныя навучылі. I разьне́слася слова гэтае памеж Юдэяў дагэтуль.
16 Адзінанцацёх жа ву́чанікаў пайшлі да Ґалілеі, на гару, куды прызначыў ім Ісус. 17 I, абачыўшы Яго, пакланіліся Яму; але некатры сумляўся.
18 А Ісус, дабліжыўшыся, гутарыў зь імі, кажучы: „Уся ўлада дана Імне на нябёсах і на зямлі. 19 Дык ідзіце й рабіце ўсі народы ву́чанікамі Маімі, хрысьцячы іх у імя Айца а Сына а Сьвятога Духа, 20 Вучачы іх заховаваць усе, што Я расказаў вам; і вось, Я з вамі ўсі дні аж да сканчэньня веку". Амін.
1 Пачатак Евангелі Ісуса Хрыста, Сына Божага.
2 Як напісана ў Ісаі прарокі: „Вось, Я пасылаю ангіла Свайго перад відзеньням Тваім, каторы прыгатуе дарогу Тваю перад Табою. 3 Голас гука́ючага на пустыні́: гатуйце дарогу Спадарову, раўнуйце сьцежкі Яму!".
4 Сталася, што Яан хрысьціў на пустыні, абяшчаючы хрэст ка́яты на дараваньне храхоў. 5 I выходзілі да яго ўся краіна Юдэйская а Ерузалімляне ўсі, і хрысьціліся ў яго ўсі ў раццэ Ёрдане́, вызнаючы грахі свае.
6 Яан жа насіў адзецьце зь вярблюджае поўсьці і дзягу на сьцёгнах сваіх, і еў шаранчу а дзікі́ мёд. 7 I абяшчаў, кажучы: „Ідзець за імною дужшы за мяне, Катораму я ня гожы, нахінуўшыся, разьвязаць рэменьчык вобую Ягонага. 8 Я запраўды хрысьціў вас вадою, але Ён будзе хрысьціць вас Духам Сьвятым".
9 I сталася тых дзён, што Ісус прышоў з Назарэту Ґалілейскага і хрысьціўся ў Яана ў Ёрдане́. 10 I зараз, выходзячы з вады, абачыў нябёсы расьхіненыя і Духа, як галубу, зыходзячага на Яго. 11 I быў голас ізь нябёсаў: „Ты Сын Мой любовы, у Табе Мае вялікае ўпадабаньне".
12 I за́раз Дух павёў Яго на пустыню. 13 I быў Ён там на пустыні сорак дзён, спакушаны шайтаном, і быў ізь зьверанятамі; і ангілы паслугавалі Яму.
14 I просьле таго, як Яан быў выданы, прышоў Ісус да Ґалілеі, абяшчаючы Евангелю гаспадарства Божага, 15 I кажучы: „Выпаўніўся час і дабліжылася гаспадарства Божае; пакайцеся а верце ў Евангелю".
16 I праходзячы ж ля мора Ґалілейскага, абачыў Сымона а Андрэя, брата ягонага, што закідалі сеці ў мора, бо яны былі́ рыбнікі. 17 I сказаў ім Ісус: „Ідзіце за Імною, і Я зраблю, што вы станеце лаўбіта́мі людзёў". 18 I яны за́раз, пакінуўшы сеці свае, пайшлі за Ім.
19 I прайшоўшы стуль крыху, Ён абачыў Якава Зэведэявага а Яана, брата ягонага, што таксама былі́ ў струзе, правячы сеці свае; 20 I за́раз пагука́ў Ён іх, і, пакінуўшы айца свайго Зэведэя ў струзе з наймітамі, пайшлі за Ім.
21 I прыйшлі да Капернауму; і за́раз у сыботу ўвыйшоў ён у бажніцу, і навучаў. 22 I зумяваліся з навукі Ягонае, бо Ён навучаў іх, як уладу маючы, а не як кніжнікі.
23 I за́раз у бажніцы іхнай апынуўся чалавек, маючы духа нячыстага, і закрычэў, 24 Кажучы: „Пакінь, чаго Табе да нас, Ісусе Назарэцкі? ці Ты прышоў загубіць нас? Знаю Цябе, хто Ты, Сьвяты Божы".
25 Але Ісус зганіў, кажучы: „Змоўкні і выйдзі зь яго". 26 Тады дух нячысты, скалатнуўшы яго й закрычэўшы вялікім голасам, вышаў зь яго. 27 I ўсі зжахнуліся, ажно адзін у ваднаго пыталіся: „Што гэта? што гэта за новая навука, што Ён і духом нячыстым расказуе з уладаю, і яны слухаюць яго?" 28 I ўборзьдзе разышлася празь Яго ведамка па ўсёй аколіцы ў Ґалілеі.
29 Вышаўшы неўзабаве з бажніцы, прышлі да дому Сымонавага а Андрэевага зь Якавам а Яанам. 30 Цешча ж Сымонава ляжала ў гаручцы; і без адвалокі кажуць яму празь яе. 31 I, дабліжыўшыся, ён падняў яе, узяўшы яе за руку́; і гаручка якга пакінула яе, і яна паслугавала ім.
32 I ўвечары заходам сонца прыносілі да Яго ўсіх хворых і апанаваных нячысьцікам. 33 I ўсе места зьберлася да дзьвярэй. 34 I Ён уздаравіў шмат якіх, хворых на розныя хваробы, і выгнаў шмат нячысьцікаў, і не дазваляў нячысьцікам гу́каць, бо яны зналі Яго.
35 I нараніцы, устаўшы рана на додніцы, вышаў, і адышоў на пустыннае месца, і там маліўся. 36 Сымон а бытыя зь Ім пайшлі глядзець Яго. 37 I, знайшоўшы Яго, кажуць Яму: „Усі шукаюць Цябе". 38 Ён кажа ім: „Пайдзіма да іншае мясцовасьці, да суседніх местачкаў, каб Імне й там абяшчаць, бо на тое Я прышоў".
39 I Ён абяшчаў у бажніцах іхных па ўсёй Ґалілеі, і выганяў нячысьцікаў.
40 Прыходзе да Яго хворы на праказу і, молячы Яго а клякаючы перад Ім, кажа Яму: „Калі хочаш, можаш мяне ачысьціць". 41 Ісус, пажалеўшы яго, выцягнуў руку́, даткнуўся да яго й сказаў яму: „Хачу, ачысьціся". 42 I якга зышла зь яго праказа, і ён быў чысты. 43 I із стродкім заказам зараз выслаў яго. 44 I сказаў яму: „Глядзі нікому нічога не кажы, але йдзі, пакажыся сьвятару і абрачы за ачышчэньне свае тое, што расказаў Масей, на сьветчаньне ім".
45 Але ён, вышаўшы, пачаў шмат агалашаць праз сталае, ажно Ісус ня мог ужо яўна ўвыйсьці ў места, але быў вонках на месцах пустых. I прыходзілі да Яго адусюль.
1 I ўзноў прышоў Ён да Капернауму за колькі дзён; і пачулі, што Ён у доме. 2 Зараз зьберлася шмат, ажно ўжо й ля дзьвярэй ня было месца; і Ён казаў ім слова.
3 I прышлі да Яго, нясучы хворага на паляруш, каторага чатырох не́сьлі. 4 I, як не маглі прыне́сьці да Яго з прычыны груду, раскрылі страху, ідзе Ён быў, і, адкрыўшы, спусьцілі ложак, на каторым ляжаў паляржаваны. 5 Як Ісус абачыў веру іхную, Ён сказаў паляржаванаму: „Дзяцё, дараваны табе грахі твае". 6 Тут сядзелі некатрыя з кніжнікаў і разважалі ў сэрцах сваіх: 7 „Чаму Ён так гу́́кае - блявузґае? хто можа дараваць грахі, толькі адзін Бог?" 8 Ісус, якга́ пазнаўшы ў Духу Сваім, што яны так разважаюць у сабе, сказаў ім: „Чаму гэтак разважаеце ў сэрцах сваіх? 9 Што лацьвей? ці сказаць паляржаванаму: ,Даруюцца табе грахі'? ці сказаць: ,Устань, вазьмі ложак свой і хадзі'? 10 Але каб вы ведалі, што ўладу мае Сын Людзкі дараваць грахі на зямлі, (кажа паляржаванаму:) 11 Табе кажу: устань, вазьмі ложак свой і йдзі да дому свайго". 12 I ўстаў, і, якга ўзяўшы ложак, вышаў перад усімі, так што ўсі зумяваліся й славілі Бога, кажучы: „Ніколі нічога такога мы ня бачылі".
13 I вышаў ізноў над мора; і ўвесь груд пайшоў да Яго, і Ён вучыў іх.
14 Праходзячы, абачыў Ён Лева Алфеявага, што сядзеў ля збору мыта, і кажа яму: „Ідзі
за Імною". I, устаўшы, пайшоў за Ім.
15 I сталася, як Ісус узьляжаў за сталом у доме ягоным, што й шмат якія мытнікі а грэшнікі ўзьляжалі разам ізь Ісусам а з ву́чанікамі Ягонымі, бо шмат было, і яны йшлі за ім. 16 Кніжнікі а фарьісэі, абачыўшы, што Ён есьць із мытнікамі а грэшнікамі, гу́калі ву́чанікам Ягоным: „Чаму Ён есьць а п'ець із мытнікамі а грэшнікамі?" 17 Пачуўшы, Ісус кажа ім: „Не здаровыя патрабуюць лекара, але хворыя. Я ня прышоў прыгу́каць справядлівых, але грэшнікаў да ка́яты".
18 Ву́чанікі Яанавы а фарысэйскія поставалі. Прыходзяць і кажуць Яму: „Чаму ву́чанікі Яанавы а фарысэйскія постуюць, а твае ву́чанікі ня постуюць?" 19 I сказаў ім Ісус: „Ці могуць поставаць сынове вясельнага палацу, як малады зь імі? Пакуль ізь імі малады, яны ня могуць поставаць. 20 Але настануць дні, калі адыймуць у іх маладога, і тады будуць поставаць таго дня.
21 „Ніхто ня прышывае лапіка зь няваленага сукна да старога адзецьця, бо новапрышытае аддзярэцца ад старога, і дзірка будзе яшчэ большая. 22 Ніхто ня ільлець віна маладога ў скураныя мяхі старыя, бо маладое віно прарвець мяхі, і віно выцяча, і мяхі зглумяцца; але віно маладое надабе ліць у мяхі новыя".
23 I прылучылася Яму праходзіць у сыботу пераз засеяньні, і ву́чанікі Ягоныя дарогаю пачалі каласаваць. 24 I фарысэі сказалі Яму: „Глянь, чаму яны робяць у сыботу, што бяспраўна?" 25 Ён сказаў ім: „Няго ж вы ніколі ня чыталі, што зрабіў Давід, як меў патрэбу і быў выгаладніўшыся сам а бытыя зь ім? 26 Як увыйшоў ён у дом Божы за найвышшага сьвятара Авафара, і еў букаткі пакладаныя, каторых ня меў права есьці ніхто, апрача сьвятароў, і даў таксама бытым ізь ім?" 27 I сказаў ім: „Сыбота дзеля чалавека, а не чалавек дзеля сыботы. 28 Затым Сын Людзкі ё Спадаром і сыботы".
1 I ўвыйшоў ізноў у бажніцу. Там быў чалавек із сухой рукою. 2 I назіралі за Ім, ці не ўздарове яго ў сыботу, каб абвінаваць Яго. 3 Ён жа кажа сухарукаму: „Стань пасярэдзіне". 4 А ім кажа: „Ці праўна ў сыботу добра ці блага рабіць? Душу́ спасьці, ці загубіць?" Але яны маўчэлі. 5 I, глянуўшы на іх із гневам, зьнёмарасьціўшыся з калянасьці сэрцаў іхных, кажа таму чалавеку: „Выцягні руку́ сваю". Ён выцягнуў, і стала рука ягоная здаровая, як другая. 6 Фарысэі, вышаўшы, без адвалокі зрабілі зь гіродыянамі нараду супроці Яго, каб загубіць Яго.
7 А Ісус із ву́чанікамі сваімі адышоў над мора; і вялікая множасьць ішла за Ім ізҐалілеі а зь Юдэі 8 А зь Ерузаліму а з Ідумеі а з-за Ёрдану́. I з каля Тыру а Сыдону, пачуўшы, што Ён робе, вялікая множасьць прышла да Яго.
9 I сказаў ву́чанікам Сваім, каб гатова была Яму лодка, з прычыны груду, каб ня сьціскалі Яго. 10 Бо шмат каго Ён уздаравіў, так што ціснуліся да Яго, хто меў хваробу, каб даткнуцца да Яго. 11 I нячыстыя духі, як бачылі Яго, падалі перад Ім і крычэлі, кажучы: „Ты - Сын Божы!" 12 Але Ён шмат перасьцерагаў іх, каб не выяўлялі Яго.
13 Потым узышоў на гару і пагука́ў да Сябе, каго Сам хацеў; і прышлі да Яго. 14 I прызначыў двананцацёх, каб маглі быць ізь Ім, і каб пасылаць іх на ка́зань, 15 I каб яны мелі ўладу ўздараўляць ад хваробаў і выганяць нячысьцікаў:
16 Сымона, дадаўшы яму імя Пётра, 17 А Якава Зэведэявага а Яана, брата Якававага, дадаўшы ім мянушку Воанерґес, значыцца „Сыны громавы", 18 Андрэя а Піліпа а Варфаломея а Мацьвея а Хаму а Якава Алфеевага а Хвадзея а Сымона Канояні́на 19 А Юду Іскарыёта, каторы й ізрадзіў Яго. I прыходзяць да дому.
20 I ўзноў зыходзіцца люд, ажно нельга было ім хлеба ізьесьці. 21 I, пачуўшы, свае Ягоныя пайшлі нйць Яго, бо дзейкалі, што Ён вонках сябе. 22 А кніжнікі, што прышлі зь Ерузаліму, дзейкалі, што Ён мае веельзэвула, і што выганяе нячысьцікаў сілаю старшага нячысьцікаў.
23 I прыгу́каўшы іх, гутарыў ім прыпавесьцьмі: „Як можа шайта́н выганяць шайтана́ ? 24 Калі гаспадарства падзеліцца само ў сабе, ня можа ўстоіць гаспадарства тое. 25 I, калі дом падзеліцца сам у сабе, ня можа ўстоіць дом тый. 26 I калі шайтан паўстаў на самога сябе й падзяліўся, ня можа ўстоіць, але канец яму.
27 „Бо ніхто, увыйшоўшы ў дом дужасіла, ня можа расхапаць маемасьці ягонае; хіба ўперад зьвяжа дужасіла, і тады аграбе дом ягоны.
28 „Запраўды кажу вам: будуць дараваны сыном людзкі́м усі грахі а блявузґаньні, якімі б блявузґалі; 29 Але хто будзе блявузґаць на Духа Сьвятога, ніколі ня будзе мець дараваньня, але ён у небясьпечнасьці вечнага засуджэньня". 30 Бо гу́калі: „У Ім нячысты дух".
31 І прыйшлі Маці Ягоная а браты Ягоныя і, стоячы вонках, паслалі да Яго пагука́ць Яго. 32 А навокал Яго сядзеў груд. І сказалі Яму: "Гля, а Маці Твая а браты Твае а сёстры Твае вонках, шукаюць Цябе". 33 І, адказаўшы ім, сказаў: "Хто маці Мая або браты Мае?" 34 І глянуўшы на тых, што сядзелі навокал Яго, кажа: "Во маці Мая а браты Мае! 35 Бо хто будзе паўніць волю Божую, той Імне а брат а сястра а маці".
1 I ўзноў пачаў вучыць ля мора; і зьберся да Яго вельмі вялікі груд, так што Ён увыйшоў у струг і сядзеў на мору; а ўвесь груд быў ля мора на зямлі. 2 I вучыў іх шмат чаго прыпавесьцьмі, і гу́каў ім у навуццы сваёй:
3 „Слухайце: вось, вышаў сяўбіт сеяць. 4 I сталася, як сеяў, што адно пала край дарогі, і птушкі нябёсныя прыляцелі й паклявалі яго; 5 А другое пала на скалісты ґрунт, ідзе ня было шмат зямлі, і ўборзьдзе абышло, бо зямля была ня глыбокая; 6 Як жа ўзышло сонца, выгарала і, як ня мела карэньня, ссохла; 7 Іншае ж пала памеж церня, і вырасла церне, і заглушыла яго, і яно не дало плоду; 8 Іншае ж пала на зямлю добрую і дало плод, што абышоў а вырас; і выдала іншае трыццаць, а іншае шасьцьдзяеят, а іншае сто". 9 I сказаў ім: „Хто мае вушы чуць, няхай чуе!".
10 I, як Ён быў адзін, пыталіся ў Яго тыя, што навокал Яго былі́, з двананцацьма, праз прыпавесьць.
11 I сказаў ім: „Вам дана ведаць тайны гаспадарства Божага, але тым, што вонках, усе ў прыпавесьцях, 12 Каб гледзячы глядзелі, і ня бачылі; слухаючы чулі, і не разумелі, каб часамі не навярнуліся, і ня былі ім грахі дараваны".
13 I кажа ім: „Ня знаеце гэтае прыпавесьці? А як жа вам знаць усі прыпавесьці? 14 Сяўбіт гэты сее словы. 15 А што край дарогі, ідзе слова пасеянае, гэта тыя, да каторых, як пачуюць, за́раз прыходзе шайтан і адбірае слова, пасеянае ў сэрцах іхных. 16 Таксама й тыя, што на скалістых месцах пасеяныя - гэта тыя, каторыя, як пачуюць слова, зараз із радасьцяй прыймаюць яго; 17 Але ня маюць у сабе караня і малачасныя; потым, як прылучаецца атуга альбо перасьледава́ньне за словы, зараз спатыкаюцца. 18 Пасеяныя ж памеж церня ё тыя, што слухаюць слова; 19 Але клопаты гэтага сьвету, і спадман багацьцям, і жадоба іншых рэчаў, уходзячы, глушаць слова, і робіцца бясплоднае. 20 А пасеяныя на добрай зямлі - тыя, што чуюць слова, і прыймаюць, і даюць плод, і трыццаць, і шасьцьдзясят, і сто".
21 I сказаў ім: „Ці на тое прыносяць лянпу, каб пастанавіць яе пад карэц альбо пад ложак? ці не на тое, каб пастанавіць яе на падстаноўку? 22 Бо няма нічога схаванага, што не адкрылася б; і нічога няма патайнога, што ня было б выяўлена. 23 Калі хто мае вушы слухаць, няхай слухае!"
24 I сказаў ім: „Уважайце, што чуеце: якой мераю мераеце, будзе адмерана вам і дадана будзе вам слухаючым. 25 Бо, хто мае, таму дана будзе; а хто ня мае, у таго аднята будзе й тое, што мае".
26 I сказаў: „Так і гаспадарства Божае, як калі чалавек кі́дае зярнё ў зямлю; 27 I спаў бы, і ўставаў бы ночы і ўдзень, насеньне ж абышло б а вырасла б, а ён ня ведае як; 28 Бо зямля сама ізь сябе выдаець найперш рунь, потым колас, потым поўнае зярнё ў коласе. 29 Як жа насьпее плод, без адвалокі пасылае серп, бо настала жніво".
30 I сказаў: „Да чаго прыраўнуем гаспадарства Божае? альбо якой прыпавесьцяй выкажам яго ? 31 Яно - як зярнё гарчыцы, што, як сеецца ў зямлю, найдрабнейшае з усяе сяўбы на зямлі; 32 А як пасеяна, абыходзе а вырастае большае за ўсю гародніну а пушчае вялікія галузы, так што птушкі нябёсныя могуць жыць пад сьценям яго".
33 I шмат якімі гэткімі прыпавесьцьмі абяшчаў ім слова, колькі яны маглі чуць; 34 Без прыпавесьці ж ня гу́каў ім, а ву́чанікам Сваім зьясьняў усе.
35 Увечары таго дня сказаў ім: „Пераплыві́ма на тый бок". 36 I яны, пакінуўшы груд, узялі́ Яго із сабою, як Ён быў у струзе, зь Ім былі́ й іншыя стругі.
37 I ўзьняла́ся вялікая бура; хвалі білі ў струг, аж струг напоўніўся. 38 А Ён быў на задзе, спаў на падушцы. Яго будзяць а кажуць Яму: „Вучыцелю! нягож Табе ня рупіць, што мы гінем?" 39 I, устаўшы, Ён забараніў ветру й сказаў мору: „Змоўкні, сьціхні". I вецер сьціх, і сталася вялікая цішыня. 40 I сказаў ім: „Чаму вы такія палахлівыя? як у вас няма веры?" 41 I ўлякаліся лякам вялікім, і гу́калі адзін аднаму: „Хто ж гэта, што вецер а мора слухаюць Яго?"
1 I прыбылі на другі бок мора да краіны Ґадарынскае. 21 І, як вышаў Ён із струга, якга пераняў Яго вышлы з грабоў чалавек ізь нячыстым духам. 3 Ён жыў меж грабоў, і ніхто ланцугом ня мог зьвязаць яго; 4 Бо шмат разоў ён быў скаваны зялезамі а ланцугамі, але разрываў ланцугі і ламіў зялезы; і ніхто ня меў сілы ўслышыць яго. 5 Заўсёды, ночы і ўдзень, памеж грабоў і ў гарах ён крычэў а рэзаўся каменьням. 6 Абачыўшы ж Ісуса зда́леку, прыбег і пакланіўся Яму. 7 I, закрычэўшы вялікім голасам, сказаў: „Што Табе й імне, Ісусе, Сыну Бога Навышняга? Заклінаю Цябе Богам, ня муч мяне!" 8 (Бо Ён сказаў яму: „Выйдзі, душа нячыстая, з гэтага чалавека"). 9 I пытаўся ў яго: „Што за імя твае?" I сказаў Яму: „Легіён імя мае, бо нас шмат". 10 I вельмі прасілі Яго, каб не высылаў іх вон із краіны гэтае.
11 Пасьцілася ж там ля гары вялікая чарада сьвіньняў. 12 I малілі Яго ўсі нячысьцікі, кажучы: „Пашлі нас у сьвіньне, каб нам увыйсьці ў іх". 13 I Ісус за́раз дазволіў ім. I нячыстыя духі, вышаўшы, увыйшлі ў сьвіньне; і рынулася чарада із стромы ў мора, а іх было каля дзьвюх тысячаў; і заліліся ў мору.
14 А тыя, што пасьцілі сьвіньне, уцяклі й наказалі ў месьце а ў палёх. I вышлі паглядзець, што было, што сталася. 15 I прыходзяць да Ісуса, і бачаць таго, што быў апанаваны нячысьцікам, і ў каторым быў легіён, сядзіць і адзеўшыся, і мае добры розум; і спалохаліся. 16 Вочнікі паведамілі ім праз тое, як гэта сталася з апанаваным нячысьцікамі, і празь сьвіньне. 17 I пачалі́ маліць Яго адыйсьці ад граніцаў іхных. 18 I як Ён увыйшоў у струг, прасіў Яго тый, што быў апанаваны нячысьцікам, каб быць ізь Ім. 19 Але Ісус не дазволіў яму, але сказаў яму: „Ідзі двору да сваіх і агаласі ім, якія вялікія рэчы Спадар учыніў табе і зьмілава́ўся над табою". 20 I пайшоў, і пачаў абяшчаць у Дзесяцімесьцю, якія вялікія рэчы Ісус учыніў яму. I ўсі дзіваваліся.
21 I як Ісус ізноў пераплыў у струзе на другі бок, вялікі груд зьберся да Яго; а Ён быў ля мора. 22 I вось, прыходзе адзін із старшых бажніцы, імям Яір, і, абачыўшы Яго, падае да ног Ягоных, 23 I моле Яго, кажучы: „Дачушка мая канае; прыйдзі а ўзлажы на яе рукі, каб яна ачуняла й засталася жывая". 24 I Ісус пайшоў ізь Ім.
I вялікі груд пайшоў за Ім, і ціснуліся да Яго. 25 I адна жонка, што мела крываток двананцаць год, 26 I шмат наце́рпілася ад шмат якіх лекараў, высілілася з усяго, што мела, і не палепшала, але пагоршала. 27 Пачуўшы празь Ісуса, падышла адзаду ў грудзе й даткнулася да адзецьця Ягонага; 28 Бо казала: „Калі хоць да адзецьця Ягонага даткнуся, то ачуняю". 29 I якга высахла ў яе жарало крыві ейнае, і яна пазнала ў целе, што ўздароўлена ад хваробы. 30 I якга Ісус, пазнаўшы ў сабе, што вышла зь Яго моц, абярнуўшыся да груду, сказаў: „Хто даткнуўся да адзецьця Майго?". 31 I сказалі Яму ву́чанікі Ягоныя: „Ты бачыш, што груд цісьне Цябе, і кажаш: ,Хто даткнуўся да Мяне?' 32 Але Ён глядзеў навокал, каб бачыць тую, што зрабіла гэта. 33 Жонка ў ляку а дрыгоце, ведаючы, што зь ёю сталася, падышла, і пала перад Ім, і сказала ўсю праўду. 34 Ён жа сказаў ёй: „Дачка! вера твая ўздаравіла цябе; ідзі ў супакою й будзь здаровая ад хваробы свае". 35 Як Ён яшчэ казаў гэта, прыходзяць ад начэльніка бажніцы й кажуць: „Дачка твая памерла; нашто парушаеш вучыцеля?" 36 Але, як толькі Ісус пачуў гэтае слова, кажа начэльніку бажніцы: „Ня бойся, толькі вер". 37 I не дазволіў нікому йсьці із Сабою, апрача Пётры, Якава а Яана, брата Якававага. 38 Прыходзяць да дому начэльніка бажніцы, і бача сумятню плачучых і вельмі галосячых. 39 I ўвыйшоўшы, кажа ім: „Чаго галасуеце а плачаце? дзяцё не памерла, але сьпіць". 40 I сьміяліся зь Яго. Але Ён, выправіўшы ўсіх, бярэць із Сабою айца дзіцяці а маці а бытых ізь Ім, і ўходзе туды, ідзе дзяцё ляжала. 41 I, узяўшы дзяцё за руку́, кажа ёй: „Таліфа кумі", значыцца: „Дзевачка, табе кажу, устань". 42 I дзевачка якга ўстала, і хадзіла, бо было ёй двананцаць год. I зумяваліся зуменьням вялікім. 43 I Ён стродка расказаў ім, каб ніхто праз гэта ня ведаў, і казаў даць ёй есьці.
1 I Ён вышаў стуль, і прышоў да Свае мясцовасьці; за Ім ішлі ву́чанікі Ягоныя. 2 Як настала сыбота, Ён пачаў вучыць у бажніцы; і шмат хто, чуўшы, із зуменьням гу́калі: „Скуль у Яго гэта? што за мудрасьць дана Яму, і як таковыя магучыя ўчынкі дзеюцца рукамі Ягонымі? 3 Ці ня цесьля Ён, сын Марыі, брат Якава, Юды а Сымона? Ці ня тут Ягоныя сёстры з намі?" I абура́ліся на Яго. 4 I сказаў ім Ісус: „Няма прарокі бязь сьці, хіба ў мясцовасьці сваёй, у радні сваёй а ў доме сваім". 5 I ня мог тут чуда ніякага ўчыніць, адно мала хворых, кладучы на іх рукі, уздаравіў. 6 I дзіваваўся зь няверы іхнае, і абходзіў навокал па местачках, вучачы. 7 I прыгу́каўшы да Сябе тых двананцацёх, пачаў іх пасылаць па двух, і даў ім уладу над духамі нячыстымі, 8 I расказаў ім, каб нічога ня бралі ў дарогу, адно посах, ані хатуля, ані хлеба, ані медзі ў капшуку; 9 Але абуваліся ў хадакі і не адзявалі двух адзецьцяў.
10 I казаў ім: „Калі йдзе ўвыйдзеце ў дом, заставайцеся там, пакуль ня выйдзеце з таго месца. 11 А калі хто ня прыйме вас і ня будзе слухаць вас, то, выходзячы стуль, атрасіце пыл із пад ног сваіх, на сьветчаньне на іх. Запраўды кажу вам: лацьвей будзе Содоме а Ґоморы ў дзень судны, чымся месту таму".
12 Яны пайшлі й абяшчалі, каб каяліся. 13 I нячысьцікаў шмат выганялі, і шмат хворых мазалі алеям, і ўздараўлялі.
14 I пачуў кароль Гірад (бо імя Ягонае стала ведамым), і гу́́каў: „Гэта Яан Хрысьціцель ускрэс ізь мертвых, і затым магучыя ўчынкі дзее ён." 15 Іншыя гу́калі: „Гэта Ільля"; а іншыя гу́калі: „Гэта прарока як адзін із прарокаў". 16 Гірад жа, пачуўшы, сказаў: „Гэта Яан, каторага я сьцяў; ён ускрэс".
17 Бо гэты Гірад, паслаўшы, няў Яана і зьвязаў яго ў вязьніцы за Гіродзяду, жонку Піліпаву, брата свайго; бо жаніўся зь ёй. 18 Бо Яан казаў Гіраду: „Ня маеш ты мець жонкі брата свайго". 19 А Гіродзяда злавала на яго, хацела яго забіць, але не магла. 20 Бо Гірад баяўся Яана, ведаючы, што ён муж справядлівы а сьвяты, і шчаджаў яго, і шмат рабіў, слухаючы яго, і ахвотна яго слухаў.
21 I настаў дагодны дзень, калі Гірад, з прыгоды радзінаў сваіх, справіў вячэру вялікім сваім, тысячнікам сваім а галоўным Ґалілейскім. 22 Дачка Гіродзяды ўвыйшла, скакала, і заўпадабаў Гірад а тыя, што ўзьляжалі зь ім. Кароль сказаў дзеўцы: „Прасі ў мяне, чаго хочаш, і я дам тэ". 23 I ён прысяг ёй: „Чаго-колечы ты папросіш у мяне, я дам тэ, ажно да палавіцы гаспадарства майго". 24 Яна ж, вышаўшы, сказала маці сваёй: „Чаго я маю прасіць?" А гэта сказала: „Галавы Яана Хрысьціцеля". 25 I яна якга пайшла хапліва да караля й прасіла, кажучы: „Хачу, каб ты даў імне якга на місе галаву Яана Хрысьціцеля". 26 I кароль вельма зажурыўся; дзеля прысягі свае, адылі́, і дзеля тых, што ўзьляжалі зь ім, не захацеў адмовіць ёй. 27 I зараз кароль, паслаўшы ката, расказаў прынесьці галаву ягоную. I ён пайшоў а сьцяў яго ў вязьніцы. 28 I прынёс галаву ягоную ў місе, і даў яе дзеўцы, а дзеўка дала́ яе маці сваёй. 29 I як ву́чанікі пачулі, яны прышлі, і ўзялі цела ягонае, і пахавалі яго ў гробе.
30 I зьберліся апосталы да Ісуса, і паведамілі Яму ўсе, што рабілі й чаго навучалі. 31 I сказаў Ён ім: „Пайдзіце вы адны на пустыннае месца і супачыньце крыху". Бо было шмат прыходзячых і адыходзячых, ажно пасілкавацца ім ня было дагоднага часу. 32 I адплылі́ адны стругам на пустыннае месца.
33 I бачылі іх адплываючых, і шмат хто пазнаў іх, і пабеглі пехатою з усіх местаў, і выперадзілі іх, і прышлі перад імі. 34 I Ісус, вышаўшы, абачыў вялікі груд і зжаліўся над імі, бо яны былі́, як авечкі без пастыра́; і пачаў вучыць іх шмат чаго.
35 I, як мінула шмат часу, дабліжыліся да Яго ву́чанікі Ягоныя, і сказалі: „Гэта пустыннае месца, і пара ўжо позная; 36 Адпусьці іх, каб яны пайшлі да акалічных палёў а да сёлаў і купілі сабе есьці, бо ня маюць чаго есьці". 37 Ён, адказуючы, сказаў ім: „Вы дайце ім есьці". I кажуць Яму: „Хіба пойдзем і купім за дзьвесьце дынароў букаткаў і дамо ім есьці?" 38 I кажа ім: „Колькі букаткаў маеце? ідзіце й абачча". I, ведаючы, яны сказалі: „Пяць і дзьве рыбы". 39 I загадаў ім расьсесьціся ўсім грудамі, грудамі на зялёнай траве. 40 I селі карагодамі па сто а па пяцьдзясят. 41 I, узяўшы пяць букаткаў і дзьве рыбы, гледзячы на неба, дабрасла́віў, і ламіў букаткі, і даў ву́чанікам Сваім, каб сулілі ім; і дзьве рыбы падзяліў усім. 42 I елі ўсі, і пад'елі. 43 I зьберлі кавалкаў двананцаць кашоў поўных, і з рыбы. 44 А тых, што елі хлеб, было каля пяцёх тысячаў мужчынаў.
45 I зараз прысі́ліў ву́чанікаў Сваіх зыйсьці да струга й плысьці перад ім на другі бок да Віфсаіды, пакуль Ён распусьце груд. 46 I, разьвітаўшыся зь імі, пайшоў на гару маліцца.
47 I, як зьвечарэла, струг быў па сярэдзіне мора, а Ён адзін на зямлі. 48 I бачыў Ён іх, што былі́ стамаваўшыся вяслуючы, бо вецер быў праціўны. Каля чацьвертае варты ночы падышоў да іх, ідучы па мору, і хацеў мінуць іх; 49 Але яны, абачыўшы Яго йдучага па мору, падумалі, што гэта здань, і закрычэлі, 50 Бо ўсі бачылі Яго й спалохаліся. I якга Ён прамовіў да іх, і сказаў ім: „Асьмельцеся; гэта Я, не лякайцеся". 51 I ўвыйшоў да іх у струг; і вецер сьціх. I яны надзвычайна зумеліся ў сабе й дзіваваліся, 52 Бо не разважалі праз букаткі, бо сэрца іхнае было закалянелае.
53 I, пераплыўшы, прыбылі́ да зямлі Ґенісарэцкае, і прымкнулі да берагу. 54 I, як яны вышлі із струга, якга іх пазналі, 55 I, бегаючы па ўсей тэй краіне, пачалі прыносіць у ложках хворых, ідзе пачулі, што Ён быў. 56 I йдзе-колечы Ён увыйшоў у сёлы альбо месты, альбо на таргі, клалі хворых на таргох і прасілі Яго, каб прынамся даткнуліся да кутасоў адзецьця Ягонага; і каторыя датыкаліся да Яго, былі́ ўздароўлены.
1 Тады зьберліся да Яго фарысэі й некатрыя з кніжнікаў, што прышлі зь Ерузаліму, 2 I, бачачы некатрых ву́чанікаў Ягоных, што нячыстымі рукамі, значыцца непамытымі, елі хлеб, упікалі. 3 Бо фарысэі а ўсі Юдэі, дзержачы паданьне старцоў, не ядуць, не памыўшы ўважліва рук. 4 I, прышоўшы з торгу, не ядуць не памыўшыся. Ё й шмат чаго іншага, што яны прынялі́ дзяржаць: абмываньне чараў, судзьдзя, мядзяных рэчаў а сталоў.
5 Потым пытаюць у Яго фарысэі а кніжнікі: „Чаму ву́чанікі Твае ня робяць подле паданьня старцоў, але нячыстымі рукамі ядуць хлеб?" 6 Ён, адказуючы, сказаў ім: „Добра праракаў праз вас двудушнікаў Ісая, як напісана: ,Людзі гэтыя сьцяць Мяне вуснамі, сэрца ж іхнае далёка ад Мяне; 7 Але дарма́ сьцяць Мяне, вучачы навукаў, расказаньняў людзкіх'; 8 Бо вы, пакінуўшы расказаньне Божае, дзяржыце́ паданьне людзкое, абмываньне казаноў а чараў і шмат чаго іншага, падобнага да гэтага, робіце".
9 I сказаў Ён ім: „Ці добра, што адкладаеце расказаньне Божае, каб дзяржаць свае паданьне? 10 Бо Масей сказаў: ,Сьці айца свайго й маці сва'; і: ,Хто блага кажа праз айца альбо маці, няхай сьмерцю памрэць'. 11 Але вы кажаце: ,Калі хто скажа айцу свайму альбо маці: „корбан" (значыцца дар), чым бы ты мог карыстацца ад мяне'; 12 То балей вы не дазваляеце яму што-колечы рабіць дзеля айца альбо маці, 13 Аддаляючы слова Божае паданьням сваім, каторае вы адзяржалі; і робіце шмат чаго, падобнага да гэтага".
14 I прыгу́каўшы йзноў груд, кажа ім: „Слухайце Мяне ўсі й разумейце. 15 Няма нічога звонку людзіны, што, уходзячы ў яе, можа яе брудзяніць; але што зь людзіны выходзе, тое брудзяне людзіну́. 16 Калі хто мае вушы слухаць, няхай слухае!" 17 I як Ён ад гурбы ўвыйшоў у дом, ву́чанікі Ягоныя папыталіся ў Яго праз прыпавесьць. 18 I Ён сказаў ім: „Дык і вы няцямлівыя? нягож ня цяміце, што нішто, што звонку ўходзе ў людзіну́, ня можа збрудзяніць яе? 19 Бо ня ў сэрца ягонае ўходзе, але ў жывот, і выходзе вон, ачышчаючы ўсю ежу". 20 I сказаў Ён: „Што выходзе зь людзіны, тое брудзяне людзіну́; 21 Бо з нутра, із сэрца людзкога, выходзяць благія падумкі, чужалоствы, бязулства, убіўствы, 22 Зладзейства, прагавітасьць, нягоднасьць, ашука, бессарамяжнасьць, благое вока, блявузґаньне, пыха, дурнота. 23 Усе гэтае ліха з нутра выходзе й брудзяне людзіну".
24 I, устаўшы адгэнуль, адышоў да ўкраінаў Тырскіх а Сыдонскіх, і увыйшоўшы ў дом, не хацеў, каб хто ведаў, але ня мог стаіцца. 25 Бо зараз пачула празь Яго адна жонка, каторае маладая дачка мела нячыстага духа, і, прышоўшы, пала да ног Ягоных. 26 Жонка тая была́ Грачыца, Сыра-Фінічанка подле нацанальнасьці; і прасіла яго, каб выгнаў нячысьціка з дачкі ейнае. 27 Але Ісус сказаў ёй: „Дазволь уперад насыціцца дзяцём, бо ня гожа ўзяць хлеб у дзяцей і кінуць шчанятам". 28 Але яна, адказуючы, сказала Яму: „Але, Спада́ру; адылі й шчаняты пад столам ядуць крошкі дзяціныя". 29 I сказаў ёй: „За гэтае слова йдзі; вышаў нячысьцік із дачкі твае". 30 I, прышоўшы да дому свайго, яна засьпела дзяцё на ложку, а нячысьцік вышаў.
31 I ўзноў, вышаўшы з аколіцаў тырскіх а сыдонскіх, прышоў да мора Ґалілейскага пераз граніцы Дзесяцімесьця. 32 I прывялі да Яго глухога загіклівага, і прасілі Яго, каб узлажыў руку́ сваю на яго. 33 I, адвёўшы яго аднаго на бок ад гурбы, улажыў палцы Свае ў вушы яму і, плюнуўшы, даткнуўся да языка ягонага; 34 I, глянуўшы на неба, уздыхнуў і сказаў яму: „Еффафа", значыцца „адчыніся". 35 I адчыніліся вушы ягоныя, і якга разьвязаўся зьвязак языка ягонага, і ён гу́каў добра.
36 I заказаў ім казаць каму-лень; але чым балей Ён бараніў, тым балей яны надзвычайна разгалашалі. 37 I надзвычайна зумяваліся, кажучы: „Усе добра робе: і глухіх робе чуючымі, і немых - гу́каючымі".
1 Тых дзён ізноў зьберся вялікі груд, і ня было ім чаго есьці. Ісус, прыгу́каўшы ву́чанікаў Сваіх, сказаў ім: 2 „Жаль Імне груду, бо ўжо тры дні пры Імне, і няма ім чаго есьці. 3 Калі постуючых адпушчу іх да дамоў іхных, замлеюць у дарозе, бо некаторыя зь іх прышлі зда́леку. 4 I ву́чанікі адказалі Яму: „Скуль мог бы хто досыць учыніць гэтым людзём хлебам на пустыні́ ?" 5 I папытаўся ў іх: „Колькі ў вас букаткаў?" Яны сказалі: „Сем". 6 I расказаў людзём расьсесьціся на зямлі; і ўзяўшы сем букаткаў, і даўшы падзякі, паламіў, і даў ву́чанікам Сваім, паслужыць. I яны паслужылі груду . 7 I мелі крыху рыбкаў: дабраславіўшы, Ён расказаў паслужыць ім. 8 I елі і пад'елі; і набралі засталых кавалкаў сем кашоў. 9 Тых жа, што елі, было каля чатырох тысячаў. I адпусьціў іх.
10 I без адвалокі ўвыйшоў у струг з ву́чанікамі Сваімі, і прыплыў у часьці Далмануфскія.
11 I вышлі фарысэі, і пачалі́ сьпярэчку зь Ім, шукаючы ў яго знаку зь неба, спакушаючы Яго. 12 I Ён, уздыхаючы ў духу Сваім, сказаў: „Нашто род гэты шукае знаку? Запраўды кажу вам, ня дасца роду гэтаму знак".
13 I, пакінуўшы іх, ізноў увыйшоў у струг, і адплыў на тый бок. 14 I забыліся ўзяць хлеба, і ня мелі ў струзе із сабою балей як адну букатку. 15 А Ён расказаў ім, кажучы: „Глядзіце, сьцеражыцеся закісі фарысэйскае а закісі Гірадавае". 16 I, разважаючы мяжсобку, гу́калі: „Хлеба ня маем". 17 А Ісус, пазнаўшы, кажа ім: „Чаму разважаеце праз тое, што ня маеце хлеба? Ці вы яшчэ ня цяміце а не разумееце? ці яшчэ закалянена маеце сэрца свае? 18 Маючы вочы, ня бачыце? маючы вушы, ня чуеце? і ня памятуеце ? 19 Як Я пяць букаткаў паламіў памеж пяцёх тысячаў, колькі поўных кашоў набралі вы кавалкаў?" Кажуць Яму: „Двананцаць". 20 „А як сем памеж чатырох тысячаў, колькі поўных кашоў набралі вы кавалкаў?" I кажуць „Сем". 21 I сказаў ім: „Як гэта, што вы не разумееце?".
22 I прыходзе да Віфсаіды; і прыводзяць да Яго нявіснога, і просяць Яго дакрануцца да яго. 23 I Ён, узяўшы нявіснога за руку́, вывеў яго вонкі зь местачка, і, плюнуўшы яму на вочы, узлажыў на яго рукі, і папытаўся ў яго, ці бача што. 24 Ён, глянуўшы ўгару, сказаў: „Бачу праходзячых людзёў, як дзервы". 25 Потым ізноў узлажыў рукі на вочы ягоныя і казаў яму глянуць угару. I ён быў адноўлены, і бачыў усе ясна. 26 I адаслаў яго двору, кажучы: „Не заходзь да местачка ані расказуй нікому ў местачку".
27 I вышаў Ісус а ву́чанікі Ягоныя да местачкаў Цэсары Піліпавае. I ў дарозе Ён пытаўся ў ву́чанікаў Сваіх, кажучы ім: „За каго Мяне маюць людзі?" 28 Яны сказалі Яму, кажучы: „За Яана Хрысьціцеля, а некатрыя за Ільлю, а іншыя за аднаго з прарокаў". 29 I Ён папытаўся ў іх: „А вы за каго Мяне маеце?" Адказуючы, Пётра сказаў Яму: „Ты - Хрыстос". 30 I забараніў ім, каб нікому не казалі празь Яго.
31 I пачаў вучыць іх, што Сыну Людзкому належа шмат цярпець, і быць адхіненым старца́мі а найвышшымі сьвятарамі а кніжнікамі, і забітым быць, а за тры дні ўскрэснуць. 32 I гу́каў гэта адкрыта.
I, узяўшы Яго на бок, Пётра пачаў ганіць Яго. 33 Але Ён, абярнуўшыся а глянуўшы на ву́чанікаў Сваіх, зганіў Пётру, сказаўшы: „Адыйдзі ад Мяне, шайта́не, бо ты думаеш не праз тое, што Божае, але што людзкое".
34 I, пагу́каўшы груд із ву́чанікамі Сваімі, сказаў ім: „Калі хто хоча йсьці за Імною, зрачыся сябе, і вазьмі крыж свой, і йдзі за Імною;
35 Бо хто хоча жыцьцё свае захаваць, згубе яго; а хто згубе жыцьцё свае дзеля Мяне а Евангелі, тый захавае яго. 36 А якая карысьць людзіне́, калі прыдба́е цэлы сьвет, а душу́ сваю згубе? 37 Альбо якую мену дасьць людзіна́ за душу́ сваю? 38 Бо хто будзе сароміцца Мяне а словаў Маіх у родзе гэтым чужаложным а грэшным, і Сын Людзкі́ пасароміцца яго, як прыйдзе ў славе Айца Свайго ізь сьвятымі ангіламі".
1 1 сказаў ім: „Запраўды кажу вам: ё некатрыя із стаячых гэтта, што ніяк не паспытаюцца сьмерці, пакуль не абачаць гаспадарства Божага, у магутнасьці прыходзячага.
2 Дзён за шэсьць узяў Ісус Пётру, Якава а Яана, і ўзьвёў іх на гару высокую асобна адных, і адмяніўся перад імі. 3 I адзецьці Ягоныя сталі бліскучыя, вельмі белыя, як сьнег, як на зямлі ніякі бяленьнік ня можа выбяліць іх. 4 I зьявіўся да іх Ільля з Масеям, і яны мужавалі зь Ісусам. 5 I, адказуючы, Пётра сказаў Ісусу: „Раббі! добра нам тут быць; разапніма тры буданы: Табе адзін, Масею адзін і адзін Ільлі". 6 Бо ня ведаў, што адказаць, бо яны вельмі спалохаліся. 7 I зьявіўся була́к, ахінаючы іх, і з булаку́ вышаў голас, кажучы: „Гэта Сын Мой любовы; Яго слухайце!" 8 I якга, глянуўшы навокал, нікога балей ня бачылі, апрача Ісуса аднаго із сабою. 9 I як яны зыходзілі з гары, Ён расказаў ім, каб яны нікому не казалі праз тое, што бачылі, пакуль Сын Людзкі́ ня ўскрэсьне зь мертвых. 10 I гэтае слова дзяржалі ў сябе, сьперачаючыся адзін із адным, што знача: „ускрэсьці зь мертвых".
11 І пыталіся ў Яго, кажучы: „Чаму кніжнікі кажуць, што Ільля мае пярвей прысьці?" 12 I Ён, адказуючы, сказаў ім: „Ільля запраўды прыйдзе пярвей і аднове ўсе; і як напісана праз Сына Людзкога, што мае шмат цярпець, і замеюць Яго за нішто. 13 Але кажу вам, што й Ільля прышоў, і зрабілі яму, што хацелі, як напісана празь яго".
14 I, прышоўшы да ву́чанікаў, абачылі вялікі груд навокал іх і кніжнікаў, што сьперачаліся зь імі. 15 I зараз, абачыўшы Яго, увесь груд зумеўся, і, падбягаючы, віталі Яго. 16 Ён папытаўся ў кніжнікаў: „Праз што сьперачаецеся зь імі?" 17 I адзін із груду, адказуючы, сказаў: „Вучыцелю, я прывёў да Цябе сына свайго, у каторага дух нямоты. 18 I йдзе-лень імае яго, дзярэць яго, і ён пушчае пену, і скрыгоча зубамі сваімі, і сохне. I казаў я ву́чанікам Тваім, каб яны выгналі яго, і яны не маглі". 19 Адказуючы яму, сказаў: „О родзе няверны! пакуль буду з вамі? пакуль буду цярпець вас? прывядзіце яго да Мяне". 20 I прывялі яго да Яго; і як ён абачыў Яго, якга дух турзаў яго; і ён паваліўся на зямлю, і качаўся, пушчаючы пену. 21 I папытаўся ў вайца ягонага: „Як даўно гэта сталася зь ім?" Ён сказаў: „З маленства. 22 I шмат разоў дух кі́даў яго ў вагонь і ў ваду, каб загубіць яго; але, калі што можаш, памажы нам, зжалься над намі". 23 Ісус сказаў яму: „Калі можаш верыць, усе магчыма верачаму". 24 I якга айцец дзяцюкоў гукну́ў ізь сьлязьмі: „Веру, Спада́ру! памажы маёй няверы". 25 Ісус, бачачы, што зьбягаецца гурба, зганіў духа нячыстага, кажучы яму: „Немы й глухі душа! Я расказую табе, выйдзі зь яго і наперад ня ўходзь у яго". 26 I, крыкнуўшы а шмат разоў турзануўшы яго, вышаў; і ён быў, бы мертвы, так што шмат хто казаў: „Ён памер". 27 Але Ісус, узяўшы яго за руку́, падняў яго, і ён устаў.
28 I, як увыйшоў у дом, ву́чанікі Ягоныя асобна пыталіся ў Яго: „Чаму мы не маглі выгнаць яго?" 29 I сказаў ім: „Гэты род ня можа высьці ад нічога, адно ад малітвы а посту".
30 I, вышаўшы стуль, праходзілі пераз Ґалілею; і Ён не хацеў, каб хто ведаў. 31 Бо навучаў ву́чанікаў Сваіх і казаў ім, што Сын Людзкі будзе выданы ў рукі людзкі́я, і заб'юць Яго, і па забіцьцю на трэйці дзень ускрэсьне. 32 Але яны не разумелі гэтага слова і баяліся пытацца ў Яго.
33 I прышлі да Капернауму; і, будучы ў доме, папытаўся ў іх: „Праз што вы сьперачаліся мяжсобку ў дарозе?" 34 Але яны маўчэлі, бо ў дарозе сьперачаліся мяжсобку, хто найвялікшы. 35 I, сеўшы, гукну́ў двананцацёх, і сказаў ім: „Калі хто хоча быць першы, няхай будзе з усіх апошні і ўсіх слугою". 36 I, узяўшы дзецянё, пастанавіў яго сярод іх, і, абняўшы яго, сказаў ім: 37 „Хто прыйме адно з гэтых дзяцей у імя Мае, Мяне прыйме; а хто прыйме Мяне, не Мяне прыйме, але таго, хто паслаў Мяне".
38 I Яан адказаў Яму, кажучы: „Вучыцелю! мы бачылі аднаго, каторы выганяе нячысьцікаў імям Тваім, а ён ня ходзе за намі; і забаранілі яму, бо ня ходзе за намі". 39 Ісус жа сказаў: „Не бараніце яму, бо ніхто, што ўчыне магучы ўчынак у імя Мае, ня можа ўборзьдзе гу́каць блага на Мяне. 40 Бо хто ня супроці нас, тый з намі. 41 I хто дасьць вам піць коўню вады ў імя Мае, затым што вы Хрыстовы, запраўды кажу вам, ніяк ня страце заплаты свае. 42 А хто спадманець аднаго з малых гэтых, што вераць у Мяне, вале́й было б таму, калі б павесілі яму жоран на шыю і кінулі яго ў мора. 43 А калі спакушае цябе рука твая, адатні яе: валей табе калекаму ўвыйсьці ў жыцьцё, чымсязь дзьвюма рукамі ўвыйсьці ў Ґегенну, у вагонь няўгасны, 44 Ідзе чарвяк іх ня здыхае, і агонь ня гасьне 45 I калі нага твая спакушае цябе, адатні яе: валей табе ўвыйсьці ў жыцьцё кульгаваму, чымся зь дзьвюма нагамі быць укіненым у пеклу, у вагонь няўгасны, 46 Ідзе чарвяк іх ня здыхае, і агонь ня гасьне. 47 I калі вока твае спакушае цябе, вырві яго: валей табе з адным вокам увыйсьці ў гаспадарства Божае, чымся з двума ачыма быць укіненым у пеклу агняную, 48 Ідзе чарвяк іх ня здыхае, і агонь ня гасьне. 49 Бо кажны агнём пасоліцца, кажны аброк сольлю пасоліцца. 50 Соль - добрая; але, калі соль не салоная стане, чым вы яе пасоліце? Майце ў сабе соль, і супакой майце мяжсобку".
1 I, устаўшы стуль, прышоў да граніцаў Юдэйскіх пераз Заёрданьне. I ўзноў зьбіраюцца да Яго груды, і ўзноў, як было звычаём у Яго, Ён вучыў іх. 2 I дабліжыліся фарысэі да Яго і, прабуючы Яго, папыталіся ў Яго: „Ці мае права чалавек адпусьціць жонку?" 3 I, адказуючы, сказаў ім: „Што Масей расказаў вам?" 4 Яны сказалі: „Масей дазволіў напісаць разводны ліст і адпусьціць". 5 I Ісус, адказуючы, сказаў ім: „З прычыны калянасьці сэрца вашага ён напісаў вам гэта расказаньне; 6 Але ад пачатку стварэньня Бог учыніў іх мужчыну й жонку. 7 Затым пакіне чалавек свайго айца а маці, і прыліпне да жонкі свае, 8 I гэтыя двое будуць адно цела; дык гэтак яны ўжо ня двое, але адно цела,. 9 Дык, што Бог злучыў, няхай чалавек не разлучае".
10 I ў доме ву́чанікі Ягоныя ізноў папыталіся ў Яго праз тое ж. 11 I Ён сказаў ім: „Хто адпусьце жонку сваю й ажэніцца з другою, чужаложа зь ёю. 12 I калі яна разьвядзецца з мужам сваім, і выйдзе замуж за другога, чужаложа".
13 I прыносілі дзеткі да Яго, каб Ён даткнуўся да іх; ву́чанікі ж ганілі тых, каторыя прыносілі. 14 Але, абачыўшьі, Ісус абурыўся й сказаў ім: „Дазвольце дзеткам прыходзіць да Мяне і не бараніце ім, бо таковых ё гаспадарства Божае. 15 Запраўды кажу вам: хто ня прыйме гаспадарства Божага, як дзецянё, тый ніяк ня ўвыйдзе ў яго". 16 І, узяўшы іх на ўлоньне, узлажыў рукі на іх, і дабраславіў іх.
17 I, як выходзіў Ён у дарогу, падбег хтось, і, уклякшы перад Ім, папытаўся ў Яго: „Вучыцелю добры, што я маю рабіць, каб жыцьцё вечнае спала імне?" 18 I Ісус сказаў яму: „Чаму ты завеш Мяне добрым? Ніхто ня добры, толькі адзін Бог. 19 Ведаеш расказаньні: не чужалож; не забівай; не крадзі; ня сьветч хвальшыва; не ашу́куй; сьці айца свайго й маці." 20 Ён жа, адказуючы, сказаў Яму: „Вучыцелю, усе гэта я заховаваў з маладосьці свае". 21 Тады Ісус, гледзячы на яго, палюбіў яго й сказаў яму: „Аднаго тэ не стаець: пайдзі, прадай, што маеш, і раздай бедным, і будзеш меці скарб у небе; і йдзі за Імною, узяўшы крыж свой". 22 Ён жа, засмуціўшыся на гэтае слова, адышоў зьне́марашчаны, бо ён меў вялікую маемасьць.
23 I Ісус, глянуўшы навокал, кажа вучанікам Сваім: „Як цяжка тым, што маюць багацьце, увыйсьці ў гаспадарства Божае!" 24 I ву́чанікі зумеліся на гэтыя словы. Але Ісус, ізноў адказуючы, кажа ім: „Дзеці! як цяжка тым, што здаюцца на багацьце, увыйсьці ў гаспадарства Божае! 25 Лягчэй вярблюду прайсьці пераз вушка голкі, чымся багатаму ўвыйсьці ў гаспадарства Божае". 26 I яны былі́ надзвычайна зумеўшыся, гу́каючы мяжсобку: „Дык хто ж можа быць спасёны?"
27 I Ісус, глянуўшы на іх, кажа: „Людзём нельга, але ня Богу, бо Богу ўсе льга".
28 Тады Пётра пачаў казаць Яму: „Гля, мы пакінулі ўсе й пайшлі за Табою". 29 I Ісус, адказуючы, сказаў: „Запраўды кажу вам: няма нікога, хто пакінуў дом, альбо братоў, альбо сёстры, альбо айца, альбо маці, альбо жонку, альбо дзеці, альбо землі дзеля Мяне а Евангелі, 30 I не адзяржаў бы цяпер, у гэтым часе перасьледава́ньняў, сто разоў балей дамоў а братоў а сёстраў а маткаў а дзяцей а земляў, а ў прыйдучым веку жыцьця вечнага. 31 Але шмат першых будуць апошнімі, і апошнія першымі".
32 I былі́ яны ў дарозе, узыходзячы да Ерузаліму, і Ісус ішоў сьпераду іх, а яны былі зумеўшыся і, ідучы за Ім, баяліся. I, узяўшы ізноў двананцацёх, пачаў паведамляць ім, што мае неўзабаве стацца Яму: 33 „Вось, мы ўзыходзім да Ерузаліму, і Сын Людзкі́ будзе выданы найвышшым сьвятаром а кніжнікам; і засудзяць Яго на сьмерць, і выдадуць Яго народам; 34 I будуць зьдзекавацца зь Яго, і біць розкамі Яго, і пліваць на Яго, заб'юць Яго; а на трэйці дзень ускрэсьне".
35 I прыступілі да Яго Якаў а Яан, сыны Заведэявы, кажучы Яму: „Вучыцелю! мы жадаем, каб Ты ўчыніў нам, чаго мы папросім". 36 I Ён сказаў ім: „Чаго жадаеце, каб Я ўчыніў вам?" 37 Яны сказалі Яму: „Дай нам сесьці аднаму паправе, а другому палеве ў славе Тваёй". 38 I Ісус сказаў ім: „Ня ведаеце, чаго просіце. Ці можаце піць чару, што Я п'ю, і хрысьціцца хрыстом, што Я хрышчуся?" 39 I яны сказалі Яму: „Можам". Але Ісус сказаў ім: „Запраўды чару, што Я п'ю, будзеце піць, і хрыстом, што Я хрышчуся, будзеце хрысьціцца; 40 Але сядзець у Мяне паправе й палеве, не ад Мяне даць, але каму прыгатавана".
41 I пачуўшы, дзесяцёх пачалі́ абурацца на Якава а Яана. 42 Але Ісус, пагука́ўшы іх, сказаў ім: „Вы ведаеце, што ўважаныя за валадароў над народамі пануюць над імі, і вялікія зь іх маюць уладу над імі. 43 Але ня так памеж вас: а хто жадае быць вялікім, хай будзе вашым слугою; 44 I хто з вас жадае быць першым, хай будзе нявольнікам усіх. 45 Бо навет Сын Людзкі ня прышоў, каб Яму служылі, але служыць а даць жыцьцё Свае на выкуп за шмат".
46 I прышлі да Ерыхону. А як Ён выходзіў зь Ерыхону з ву́чанікамі Сваімі а з ладным грудам, нявісны Вартымей Тымяёнак сядзеў ля гасьцінцу, просячы. 47 Пачуўшы, што гэта Ісус Назарэцяні́н, ён пачаў гука́ць а казаць: „Ісусе, Сыну Давідаў, зьмілуйся над імною!" 48 Шмат хто ганіў яго, кажучы маўчэць; але ён яшчэ балей пачаў гука́ць: „Сыну Давідаў! зьмілуйся над імною". 49 Ісус адзе́ржаўся й сказаў: „Прыгу́кайце яго". I гука́юць нявіснога, кажучы яму: „Пацешся, уставай, гука́е цябе". 50 Ён ськінуў ізь сябе ахілім свой, устаў і прышоў да Ісуса. 51 I, адказуючы, Ісус сказаў яму: „Чаго ты хочаш, каб Я зрабіў табе?" Нявісны сказаў яму: „Вучыцелю, каб я празерыў". 52 I Ісус сказаў яму: „Ідзі, вера твая ўздаравіла цябе". I ён якга празерыў, і пайшоў за Ісусам па дарозе.
1 Як дабліжыліся да Ерузаліму, да Віффаґі а Віфані, да гары Аліўнае, пасылае двух із ву́чанікаў Сваіх 2 I кажа ім: „Ідзіце ў селішча, што супроці вас, і за́раз, як увыйдзеце ў яго, знойдзеце прывязанае асьлянё, на каторае ніхто яшчэ не садзіўся, адвяжыце яго й прывядзіце. 3 I калі хто скажа вам: ,Нашто вы гэта робіце?' скажыце, што Спадар патрабуе яго, і ён зараз пашлець яго сюды". 4 I яны пайшлі, і знайшлі асьлянё вонках, прывяза́нае ля варот на ростанях дзьвюх дарогаў, і адвязалі яго. 5 А некатрыя з тых, што стаялі там, сказалі ім: „Што вы робіце, адвязуеце асьлянё?" 6 I сказалі ім, як Ісус ім расказаў; і тыя адпусьцілі іх. 7 I прывялі асьлянё Ісусу, і накінулі свае адзецьце на яго; і Ён сеў на ім. 8 I шмат хто адзецьце свае слаў на дарозе; а іншыя сьціналі галузкі зь дзерваў і ўсьцілалі імі дарогу. 9 I йдучыя сьпераду і йдучыя адзаду гука́лі, кажучы: „Госанна! Дабраславёны йду́чы ў імя Спадарова! 10 Дабраславёнае гаспадарства айца нашага Давіда, што йдзець у імя Спадарова! Госанна на вышыні!"
11 I Ісус увыйшоў у Ерузалім а ў сьвятыню; і агледзеўшы ўсе навокал, як ужо быў позны час, вышаў да Віфані з двананцацьма. 12 I назаўтрае, як яны вышлі зь Віфані, запрагнуў. 13 I, бачачы зда́леку фіґу зь лісьцём, падышоў, ці ня знойдзе магчыма чаго на ёй; і, як прышоў да яе, не знайшоў нічога, апрача́ лісьця, бо не пара была́ на фіґі.14 I Ісус, адказуючы, сказаў ёй: „Наперад ніхто зь цябе ня будзе есьці плоду на векі!" I ву́чанікі Ягоныя чулі.
15 прышлі да Ерузаліму. I Ісус, увыйшоўшы ў сьвятыню, пачаў выганяць прадаючых і купляючых у сьвятыні; і сталы пенязяменаў абярнуў, і ўслоны прадаўнікоў галубоў; 16 I не дазваляў, каб хто пранёс перазь сьвятыню якую-лень судзіну́. 17 І навучаў, кажучы ім: „Ці не напісана: ,Дом Мой домам малітвы будзе названы ў вусіх народаў?' а вы зрабілі яго пячораю разбойнікаў". 18 А кніжнікі а найвышшыя сьвятары чулі й шукалі, як бы маглі загубіць Яго; бо баяліся Яго, бо ўсі людзі зумяваліся з навукі Ягонае.
19 І, як настаў вечар, Ён вышаў зь места.
20 I нараніцы, праходзячы, абачылі, ажно фіґа ссохла ад карэньня. 21 I, успомнеўшы, Пётра кажа Яму: „Раббі! глянь, фіґа, каторую Ты пракляў, ссохла". 22 I, Ісус, адказуючы, кажа ім: „Майце веру Божую. 23 Бо запраўды кажу вам: калі хто скажа гары гэтай: ,Скраніся а кінься ў мора', і ня суміцца ў сэрцу сваім, але будзе верыць, што станецца, што ён сказаў, станецца яму, што-лень кажа. 24 Дык Я кажу вам, што ўсе, чаго жадаеце, як моліцеся, верце, што адзяржыце́,-- і будзе вам. 25 I як стаіце́ на малітве, даруйце, калі маеце штось на каго, каб і Айцец ваш нябёсны дараваў вам выступы вашыя. 26 А калі не даруеце, то й Айцец ваш нябёсны не даруе вам выступаў вашых".
27 I прышлі ізноў да Ерузаліму. I, як Ён хадзіў у сьвятыні, падышлі да Яго найвышшыя сьвятары а кніжнікі а старцы. 28 I кажуць Яму: „Якой уладаю Ты гэта робіш? і хто Табе даў уладу рабіць гэта?" 29 I, адка́зуючы, Ісус сказаў ім: „Папытаюся й Я ў вас адно; адкажаце Імне, скажу й Я вам, якой уладаю гэта раблю. 30 Хрэст Яанаў зь неба быў ці ад людзёў? Адкажыце Імне". 31 Яны ж разважалі мяжсобку, кажучы: „Калі скажам: ,Зь неба', Ён скажа: ,Дык чаму вы не паверылі яму?' 32 Але калі скажам: ,Ад людзёў' ", - баяліся груду, бо ўсі мелі Яана за запраўднага прароку. 33 I, адказуючы, сказалі Ісусу: „Ня ведаем". I Ісус, адказуючы, сказаў ім: „I Я таксама не скажу вам, якой уладаю гэта раблю".
1 I пачаў гу́каць ім прыпавесьцьмі: „Якісь чалавек засадзіў вінішча, і агарадзіў яго агарожаю, і выкапаў таўчэльню, і пастанавіў вежу, і аддаў яго ў ранду вінаром, і ад'ехаў. 2 I ў пару паслаў да вінароў слугу, каб адзяржаць ад вінароў плады зь вінішча. 3 А яны, узяўшы, зьбілі й адаслалі бязь нічога. 4 I ўзноў паслаў да іх другога слугу; і таго каменьням ранілі ў галаву, і адаслалі асарамочанага. 5 I ўзноў паслаў іншага; і таго забілі, і шмат іншых, адных б'ючы, а другіх забіваючы. 6 Маючы ж яшчэ адзінага сына, любовага свайго, паслаў таксама яго да іх, кажучы: ,Усьцяць сына майго'. 7 Але тыя вінарове сказалі мяжсобку: ,Гэта спадкаемца; пайдзіма, забіма яго, і спадак будзе нашы". 8 I ўзялі́ яго, і забілі, і выкінулі зь вінішча. 9 Дык што зробе гаспадар вінішча? Прыйдзе, і выгубе вінароў, і аддасьць вінішча іншым. 10 Ці ня чыталі вы гэтага ў Пісьме: Камень, што адкінулі будаўнічыя, стаў галавою вугла; 11 Гэта сталася ад Спадара, і дзіўна ў вачох нашых'?" 12 I шукалі прыгоды няць Яго, бо ведалі, што Ён празь іх сказаў прыпавесьць, але баяліся груду. I пакінуўшы Яго, адыйшлі.
13 I яны паслалі да Яго некатрых із фарысэяў а гіродзян, каб злавіць Яго ў слове. 14 Яны ж, прышоўшы, кажуць Яму: „Вучыцелю, мы ведаем, што Ты праўдзівы, і не азіраешся на нікога, бо не глядзіш на асобу людзку́ю, але дарогі Божае вучыш праўдзіва. Дазволена даваць падачкі цэсару, ці не? 15 Маем мы даваць, ці не даваць?" Але Ён, ведаючы двудушнасьць іхную, кажа ім: „Чаму прабуеце Мяне? Прынясіце Імне дынар, каб Я бачыў яго". 16 I прынесьлі. А Ён кажа ім: „Чый гэта абраз а напіс?" Яны сказалі Яму: „Цэсаравы". 17 I, адказуючы, Ісус сказаў ім: „Цэсарава аддавайце цэсару, а Божае Богу". I дзівіліся зь Яго.
18 Тады прышлі да Яго садукеі, каторыя кажуць, што няма ўскрысеньня, і пыталіся ў Яго, кажучы: 19 „Вучыцелю! Масей напісаў нам: ,Калі чый брат памрэць і пакіне жонку, але не пакіне дзіцяці, гэты брат ягоны мае ўзяць жонку ягоную і даць насеньне брату свайму'. 20 I было сямёх братоў: і першы ўзяў жонку, і, паміраючы, не пакінуў насеньня. 21 I другі ўзяў яе, і памер, і ён не пакінуў насеньня, таксама й трэйці. 22 I сямёх мела яе, і не пакінулі насеньня. Просьле ўсіх памерла й жонка. 23 Дык у ўскрысеньню, як ускрэснуць, чыёй зь іх будзе яна жонкаю? Бо сямёх мелі яе за жонку". 24 I Ісус, адказуючы, сказаў ім: „Ці затым вы мыляецеся, што ня знаеце Пісьмаў ані моцы Божае? 25 Бо як ускрэснуць ізь мертвых, ня будуць жаніцца ані выходзіць замуж, але будуць як ангілы на нябёсах. 26 А што да мертвых, што яны ўскрэснуць, ці ня чыталі вы ў кнізе Масеявай, у кусьце, як Бог казаў яму, кажучы: ,Я Бог Абрагамоў а Бог Ісакоў а Бог Якаваў' ? 27 Ня ё Бог мертвых, але жывых. Дык вы вельма мыляецеся".
28 I дабліжыўся адзін із кніжнікаў, чуючы сьпярэчку іхную, і пераканаўшыся, што Ён адказаў ім вельмі добра, папытаўся ў яго: „Каторае расказаньне першае з усіх?" 29 I Ісус адказаў яму: „Першае з усіх расказаньне: ,Слухай Ізраелю! Спадар Бог наш ё Спадар адзін; 30 I любі Спадара Бога свайго з усяго сэрца свайго, і з усяе душы свае, і з усяе думкі свае, і з усяе моцы свае'. Гэта першае расказаньне! 31 А другое падобнае да гэтага: ,Любі прыяцеля свайго, як самога сябе'. Няма іншага расказаньня большага за гэтыя". 32 I кніжнік сказаў Яму: „Добра, Вучыцелю! Ты сказаў праўду, бо адзін ё Бог, нямаш іншага, апрача Яго; 33 I любіць Яго з усяго сэрца, і з усяго розуму, і з усяе душы, і з усяе моцы, і любіць прыяцеля, як самога сябе, ё балей чымся ўсі ўсепаленьні а аброкі". 34 I Ісус, бачачы, што ён разумна адказаў, сказаў яму: „Недалёка ты ад гаспадарства Божага". I ніхто просьле гэтага ня сьмеў пытацца ў Яго.
35 I Ісус, адказуючы, сказаў, як вучыў у сьвятыні: „Як гэта кажуць кніжнікі, што Хрыстос ё сын Давідаў ? 36 Бо сам Давід сказаў у Духу Сьвятым: ,СПАДАР сказаў Спадару майму: сядзі па правіцы Маёй, пакуль Я зраблю не́прыяцеляў Тваіх казулькаю пад ногі Твае'. 37 Дык Давід сам кажа Яму ,Спадар': як жа Ён сын ягоны?"
I вялікі груд ахвотна Яго слухаў. 38 I казаў ім у навуццы Сваёй: „Уважайце на кніжнікаў, што любяць хадзіць у даўгім адзецьцю, і здарованьні на таргох, 39 I першыя седавы ў бажніцах, і першыя месцы на вячэрах; 40 Што зьядаюць дамы ўдоваў ды пад прыклепам даўгіх малітваў. Гэтыя адзяржаць цяжшае засуджэньне".
41 I Ісус сеў супроці скарбонкі, і глядзеў, як людзі кі́далі медзякі ў скарбонку. I шмат хто багаты кі́даў шмат. 42 I прышла адна бедная ўдава, і ўкінула два пенязі, што складаюць шэляг. 43 Пагука́ўшы ву́чанікаў Сваіх, сказаў ім: „Запраўды кажу вам, што гэтая бедная ўдава ўкінула балей, чымся ўсі, што кі́далі ў скарбонку; 44 Бо ўсі кі́далі з дастатку свайго, але яна зь нястачы свае ўкінула ўсе, што мела, усе, што мела на жыцьцё свае".
1 I, як выходзіў Ён ізь сьвятыні, кажа Яму адзін із ву́чанікаў Ягоных: „Вучыцелю! глянь, што за вялікія камяні́ а што за вялікія хароміны!" 2 I Ісус, адказуючы, сказаў яму: „Бачыш гэтыя вялікія хароміны? Ніякім парадкам не застане́цца тут ка́меня на каменю, што ня будзе ськінены далоў". 3 I, як Ён сядзеў на гары Аліўнай супроці сьвятыні, пыталіся ў Яго на адзіноце Пётра а Якаў а Яан а Андрэй: 4 „Скажы нам, калі гэта будзе, і якая пазнака, што неўзабаве ўсе гэта мае зьдзеяцца?" 5 I Ісус, адказуючы, пачаў казаць ім: „Глядзіце, каб ніхто вас ня ізьвёў. 6 Шмат хто прыйдзе ў імя Мае, кажучы: ,Гэта Я'; і ізьвядуць шмат. 7 I як пачуеце праз войны а дзейкі праз войны, ня ўзрушайцеся, бо мусіць гэта быць; але яшчэ не канец. 8 Бо народ паўстане на народ, і гаспадарства на гаспадарства; і будуць трасеньні зямлі па розных месцах, і будуць галадові а замятні. Гэта пачатак трудненьняў. 9 Але ўважайце на сябе, бо будуць выдаваць вас на рады, і будуць біць у бажніцах, і перад дзяржаўцамі а каралямі станеце за Мяне, на сьветчаньне ім. 10 I ўсім народам уперад мае быць абешчана Евангеля. 11 I як прывядуць, выдаючы вас, не бядуйце за́гадзя, што вам казаць, ані разважайце, але што дана вам будзе тае гадзіны, тое кажыце, бо ня вы будзеце казаць, але Дух Сьвяты. 12 I выдасьць брат брата на сьмерць, і бацька дзяцё; і дзеці паўстануць на бацькоў, і зьдзеюць ім сьмерць. 13 і будуць ненавідзіць вас усі за імя мае. Хто вытрывае аж да канца, будзе спасёны. 14 Як жа абачыце агіду спусьценьня, менаваную Данелям прарокам, ідзе ня мае быць стаячую, (хто чытае, хай разумее), тады тыя, што ў Юдэі, няхай уцякаюць у горы; 15 А хто на страсе, няхай ня зыходзе да дому ані ўходзе ўзяць што-колечы з дому свайго; 16 I хто на полю, не зварачайся назад узяць адзецьце свае. 17 Бяда цяжарным а соячым тых дзён! 18 I маліцеся, каб уцекі вашы ня былі́ ўзімку. 19 Бо тых дзён будзе такое няшчасьце, якога ня было ад пачатку стварэньня, каторае стварыў Бог, аж дагэтуль, і ніяк ня будзе. 20 I калі б Спадар не скараціў тых дзён, то не ўратавалася б ніякае цела; але дзеля абраных, каторых Ён абраў, скараціў тыя дні. 21 I тады, калі хто скажа вам: ,Гля, тут Хрыстос' або: ,Гля, там'; ня верце. 22 Бо паўстануць хвальшывыя Хрысты а хвальшывыя прарокі, і пакажуць знакі а чудосы, каб спадмануць, калі льга, нават абраных. 23 Але ўважайце. Вось, Я наперад сказаў вам усе. 24 Тых жа дзён, просьле гэтае атугі, сонца зацьмее, і месяц ня дасьць сьвятліні свае; 25 I зоры нябёсныя будуць валіцца, і моцы нябёсныя захістаюцца. 26 I тады абачаць Сына Людзкога, у булакох прыходзячага ізь вялікаю моцаю а славаю. 27 I тады Ён пашлець ангілаў Сваіх, і зьбярэць абраных Сваіх із чатырох вятроў, ад найдальшае ўкраіны зямлі аж да найдальшае ўкраіны неба.
28 Вучыцеся падобнасьці зь фіґі: калі гольле яе ўжо мякчэе й пушчае лісьцё, то ведаеце, што лета блізка. 29 Дык таксама як абачыце, што гэта дзеецца, ведайце, што блізка, у дзьвярох. 30 Запраўды кажу вам, што ніяк ня мінець род гэты, як усе гэта станецца. 31 Неба й зямля мінуць, але словы Мае ня мінуць. 32 Але дня таго а гадзіны ніхто ня ведае, ані ангілы нябёсныя, ані Сын, адно Айцец. 33 Уважайце, ня сьпіце й маліцеся, бо ня ведаеце, калі будзе той час. 34 Як чалавек, што выходзе ў вялікую дарогу, каторы кіда́е дом свой, і даець уладу слугам сваім, і кажнаму работу ягоную і расказуе брамніку назіраць. 35 Дык будзьце чукавыя, бо ня ведаеце, калі прыйдзе дамовы гаспадар, увечары, ці а поўначы, ці пятухамі, ці нараніцы; 36 Каб, прышоўшы зьнецікі, не засьпеў вас сьпячых. 37 А што вам кажу, кажу ўсім: будзьце чукавымі".
1 За два дні ж была́ Пасха а Праснакі. I шукалі найвышшыя сьвятары а кніжнікі, як бы няць Яго падходам, каб маглі забіць; 2 Бо гу́калі: „Ня ў сьвята, каб ня сталася ўзрушэньне люду".
3 I як Ён быў у Віфані, у доме Сымона пракажанага, і ўзьляжаў за сталом, прышла жонка з алябастравай судзіною нардавага алею, чыстага а вельмі дарагога; і, разьбіўшы алябастравую судзіну́, выліла на галаву Яму. 4 А Некатрыя абураліся мяжсобку: „Нашто гэтая страта масьці? 5 Бо можна было б прадаць яе балей, чымся за трыста дынароў, і раздаць убогім". I гневаліся на яе. 6 Але Ісус сказаў: „Пакіньце яе; нашто робіце ёй прыкрасьць? Яна добры ўчынак зрабіла Імне. 7 Бо ўбогіх маеце заўсёды із сабою і ў часе, калі захочаце, можаце рабіць ім дабро; а Мяне не заўсёды маеце. 8 Яна зрабіла, што магла: за́гадзя намасьціла цела Мае да пахову. 9 Запраўды кажу вам: ідзе толькі будзе абяшча́на Евангеля гэтая па цэлым сьвеце, таксама, што яна зрабіла, сказана будзе на памятку яе".
10 I Юда Іскарыёт, адзін із двананцацёх, пайшоў да найвышшых сьвятароў, каб выдаць Яго ім. 11 Яны ж, пачуўшы, узрадава́ліся і абяцалі даць яму срэбла. I ён шукаў, як бы прыгодна ізрадзіць Яго.
12 I на першы дзень Праснакоў, як абракалі пасхальнага баранчыка, ву́чанікі Ягоныя сказалі Яму: „Ідзе хочаш, каб мы, пашоўшы, прыгатавалі, каб Ты мог есьці пасху?" 13 I паслаў двух із ву́чанікаў Сваіх, і сказаў ім: „Ідзіце да места, і стрэне вас чалавек, нясучы жбан вады; ідзіце за ім. 14 I куды ўвыйдзе, скажыце гаспадару дому таго: ,Вучыцель кажа: ідзе гасьцінны пакой Мой, у каторым Я змог бы есьці пасху з ву́чанікамі Сваімі?' 15 I ён пакажа вам вялікі верхні пакой, засланы, прыгатаваны; там прыгатуйце нам". 16 I ву́чанікі Ягоныя пайшлі, і прышлі да места, і знайшлі, як Ён сказаў ім; і прыгатавалі пасху.
17 I як зьвечарэла, Ён прыходзе з двананцацьма. 18 I, як яны ўзьляжалі а елі, Ісус сказаў: „Запраўды кажу вам, адзін із вас, каторы есьць із Імною, ізрадзе Мяне". 19 I яны пачалі́ смуціцца й казалі Яму адзін за адным: „Ці ня я" і другі: „Ці ня я?" 20 I Ён, адказуючы, сказаў ім: „Адзін із двананцацёх, што мачае з Імною ў місе. 21 Сын Людзкі́ запраўды йдзець, як напісана празь Яго; але бяда таму чалавеку, каторым Сын Людзкі ізраджаецца; валей было б не радзіцца таму чалавеку".
22 І як яны елі, Ісус, узяўшы хлеб, дабрасла́віў, ламіў а даваў ім, кажучы: „Вазьміце, ежча; гэта ё цела Мае". 23 I ўзяўшы чару, і даўшы дзякі, падаў ім; і пілі́ зь яе ўсі. 24 I сказаў ім: „Гэта ё кроў Мая Новага Закону, за шмат выліваная. 25 Запраўды кажу вам: Я ўжо ня буду піці з плоду віннога аж да таго дня, калі буду піць новае ў гаспадарстве Божым".
26 I, запяяўшы псальму, вышлі на гару Аліўную.
27 I Ісус кажа ім: „Усі вы спакусіцеся з прычыны Мяне гэтае ночы; бо напісана: ,Вытну пастыра́, і рассыпяцца авечкі'. 28 Але, як ускрэсну, выпераджу вас да Ґалілеі". 29 I Пётра сказаў Яму: „Хоць усі спакусяцца, але ня я". 30 I сказаў яму Ісус: „Запраўды кажу табе, што сядні гэтае ночы, уперад чымся пятух запяець двойчы, ты выпрашся Мяне трэйчы". 31 Але ён станаўчэй казаў: „Калі б я меў памерці з Табою, ніколі ня выпруся Цябе". Гэтак і ўсі іншыя казалі.
32 I прышлі на месца, званае Ґефсыманя; і Ён сказаў ву́чанікам Сваім: „Пасядзіце тут, пакуль Я памалюся". 33 I, узяўшы із Сабою Пётру а Якава а Яана, пачаў жахацца а не́марасьціцца. 34 I кажа ім: „Надзвычайна смутная душа Мая аж да сьмерці; пачакайце тут і будзьце чукавыя". 35 I адышоўся крыху, і паў на зямлю, і маліўся, каб, калі б гэта было магчыма, мінула Яго гадзіна гэтая. 36 I казаў: „Аўва-Войча! усе магчыма Табе, адда́ль ад Мяне чару гэтую, не чаго Я хачу, адылі́, але чаго Ты". 37 I прыходзе, і засьпяець іх сьпячых, і кажа Пётру: „Сымоне, ты сьпіш? ня мог ты аднае гадзіны ня спаць? 38 Будзьце чукавыя й маліцеся, каб не паддацца спакусе. Дух, праўда, імклі́вы, але цела млявае". 39 I ўзноў адыйшоўся, і маліўся, і казаў тыя самыя словы. 40 I ўзноў прышоўшы, засьпеў іх ізноў сьпячых, бо вочы ў іх ацяжэлі; і яны ня ведалі, што адказаць Яму. 41 I прыходзе трэйці раз, і кажа ім: „Сьпі́це ўжо а супачывайце. Годзе! настала гадзіна; вось, Сын Людзкі выдаецца ў рукі грэшнікаў. 42 Устаньце, ідзіма; гля, бліжыцца тый, што ізраджае Мяне".
43 І зараз, як Ён яшчэ гу́каў, прыбывае Юда, што быў адзін із двананцацёх, і зь ім груд вялікі зь мячамі а кіямі ад найвышшых сьвятароў а ад кніжнікаў а ад старцоў. 44 І зраднік жа Ягоны даў ім знак, кажучы: „Каго я пацалую, тый ё; імайце Яго і вядзіце асьцярожна". 45 I, прышоўшы, зараз падышоў да Яго, і кажа: „Раббі! Раббі!" і горача пацалаваў Яго. 46 I яны ўзлажылі рукі свае на Яго, і нялі́ Яго. 47 I адзін із стаячых тут агаліў меч, і выцяў слугу найвышшага сьвятара, і адцяў яму вуха. 48 I Ісус, адказуючы, сказаў ім: „Бы на разбойніка, вы вышлі зь мячамі а кіямі няць Мяне. 49 Што дня я быў з вамі ў сьвятыні, навучаючы, і вы ня бралі Мяне. Але каб выпаўніліся Пісьмы". 50 Тады, пакінуўшы Яго, усі ўцяклі.
51 Адзін жа маладзён, накінуўшы палатніну́ на голага, ішоў за Ім; і маладзёны нялі́ яго. 52 Але ён, пакінуўшы палатніну́, уцёк ад іх голы.
53 І завялі Ісуса да найвышшага сьвятара; і ў яго былі́ зьбершыся ўсі найвышшыя сьвятары а старцы а кніжнікі. 54 А Пётра йшоў за Ім воддаль, ажно на панадворак найвышшага сьвятара; і сядзеў із паслугачымі і грэўся ля цяпла. 55 А найвышшыя сьвятары а ўвесь сынэдрыён шукалі сьветчаньня на Ісуса, каб зрабіць Яму сьмерць; і не знаходзілі. 56 Бо шмат было хвальшывых сьветак на Яго, але сьветчаньні іхныя ня былі́ згодныя. 57 Тады некатрыя, устаўшы, хвальшыва сьветчылі на яго, кажучы: „Мы чулі, што Ён казаў: ,Я абуру́ Дом Божы гэты, рукамі зроблены, і за тры дні іншы, ня рукамі зроблены, пастанаўлю' ". 59 Але й гэта сьветчаньне іхнае ня было згоднае. 60 Тады найвышшы сьвятар стаў пасярод і пытаўся ў Ісуса, кажучы: „Не адказуеш Ты нічога, што гэтыя на Цябе сьветчаць?" 61 Але Ён маўчэў і нічога не адказаў. Ізноў найвышшы сьвятар папытаўся ў Яго і сказаў Яму: „Ці Ты Хрыстос, Сын Дабраславёнага?" 62 I Ісус сказаў: „Я; і вы абачыце Сына Людзкога, на правіцы Моцы седзячага і прыходзячага ў булакох нябёсных". 63 Тады найвышшы сьвятар, разьдзершы адзецьце свае, сказаў: „Нашто яшчэ нам сьветкі? 64 Вы чулі блявузґаньне. Як вам здаецца?" Яны ж усі прызналі, што Ён варты сьмерці. 65 I некатрыя пачалі́ пліваць на Яго, і закрываць яму відзеньне, і поўшыць, і казаць Яму: „Прарачы"; і слугі білі Яго далонямі.
66 I як Пётра быў далавах на панадворку, прышла адна з паслугачых найвышшага сьвятара 67 I, абачыўшы Пётру, каторы грэўся, яна глянула на яго й сказала: „I ты быў зь Ісусам Назарэцкім". 68 Але ён выперся, сказаўшы: „Ня ведаю і не разумею, што ты кажаш". I вышаў вонкі на пярэдні панадворак; і запяяў пятух. 69 I паслугачая, абачыўшы яго, ізноў пачала́ гу́каць тым, што стаялі там: „Гэты зь іх". 70 I ён ізноў выперся. I крыху пасьлей, тыя, што стаялі там, ізноў сказалі Пётру: „Запраўды ты зь іх, бо ты Ґалілеяні́н, і мова твая падобная". 71 Але ён пачаў клясьціся а бажыцца: „Я ня знаю чалавека, праз каторага вы гу́каеце". 72 I якга другі раз пятух запяяў. I Пётра прыпомнеў слова, што Ісус казаў яму: „Уперад чымся пятух двойчы запяець, ты выпрашся Мяне трэйчы".
1 I без адвалокі нараніцы найвышшыя сьвятары мелі нараду із старца́мі а кніжнікамі а з усім сынэдрыёнам і, зьвязаўшы Ісуса, завялі й выдалі Пілату. 2 I Пілат папытаўся ў Яго: „Ці Ты кароль Юдэйскі?" I, адказуючы, Ён казаў яму: „Ты кажаш". 3 I найвышшыя сьвятары вінавалі яго ў шмат чым, але Ён нічога не адказаваў. 4 Але Пілат ізноў пытаўся ў Яго, кажучы: „Ты нічога не адказуеш? глянь, як шмат яны вінуюць Цябе". 5 Але Ісус, адылі́, нічога не адказаў, так што Пілат дзіваваўся.
6 На сьвята выпушчаў ён ім аднаго вязьня, праз каторага малілі. 7 I там быў адзін, імям Вараўва, зьвяза́ны з тымі, каторыя зрабілі паўстаньне зь ім, што за паўстаньня зрабілі ўбіўства. 8 I гурба, узышоўшы, голасна крычачы, пачала прасіць таго, што ён заўсёды рабіў ім. 9 I ён, адказуючы, сказаў ім: „Ці хочаце, каб я выпусьціў вам Караля Юдэйскага?" 10 Бо ведаў, што найвышшыя сьвятары выдалі Яго із за́відасьці. 11 Але найвышшыя сьвятары падвучылі гурбу, каб ім валей выпусьціў Вараўву. 12 I Пілат, ізноў адказуючы, сказаў ім: „Дык што ж хочаце, каб я зрабіў таму, Каторага завіце́ Каралём Юдэйскім?" 13 А яны ізноў закрычэлі: „Укрыжуй Яго?" 14 Пілат сказаў ім: „Якое ж ліха зра.біў Ён?" Яны ж балей крычэлі: „Укрыжуй Яго!" 15 Тады Пілат, хочучы люду досыць учыніць, выпусьціў ім Вараўву, а Ісуса, біўшы пугамі, выдаў, каб быў укрыжаваны.
16 I жаўнеры завялі Яго да двору, значыцца да ратушы, і згу́калі ўвесь аддзел. 17 I адзелі Яго ў шкарлат, і зьвілі карону зь церня, і ўзлажылі на Яго; 18 I пачалі́ веціць Яго: „Здароў, Каролю Юдэйскі!" 19 I білі Яго трысьцінаю па галаве, і плівалі на Яго, і, клякаючы, кланяліся Яму. 20 I як насьміяліся зь Яго, зьдзелі зь Яго шкарлат, і адзелі на Яго адзецьце Ягонае, і вывялі Яго, каб укрыжаваць Яго.
21 I прысі́лілі якогась Сымона Кірынеяні́на, што йшоў з поля, айца Аляксандравага а Руфавага, несьці крыж Ягоны. 22 I прывялі Яго на месца Ґалґота, што знача Чарэпнішча. 23 I давалі Яму піць віно зь міраю, але Ён ня прыняў. 24 I, укрыжаваўшы Яго, падзялілі адзецьце Ягонае, кі́даючы на жэрабя, каму што ўзяць. 25 I была́ гадзіна трэйцяя, і Яго ўкрыжавалі. 26 I быў напісаны напіс абвінаваньня Ягонага: „Кароль Юдэйскі".
27 Укрыжавалі таксама зь Ім двух разбойнікаў, аднаго паправа, а другога палева Яго. 28 I выпаўнілася Пісьмо, што кажа: „I да бяспраўнікаў залічаны".
29 А праходзячыя блявузґалі на Яго, ківаючы галавамі сваімі й кажучы: „Ага, Ты, што бура́еш Дом Божы й за тры дні становіш! 30 Выбаў Самога Сябе і іступі з крыжа".
31 Падобна й найвышшыя сьвятары, насьміхаючыся, гу́калі з кніжнікамі: „Іншых спасаў, Сябе Самога спасьці ня можа. 32 Хрыстос, Кароль Ізраеляў, няхай цяпер ісступе з крыжа, каб мы абачылі; і ўверым". I ўкрыжаваныя зь Ім вярнулі на Яго.
33 А як была́ шостая гадзіна, настала цямнота па ўсёй зямлі аж да гадзіны дзявятае. 34 I а дзявятай гадзіне загаласіў вялікім голасам, кажучы: „Элоі! Элоі! ламма савахфані?" Што знача: Божа Мой, Божа Мой, чаму Ты Мяне пакінуў?
35 I некатрыя із стаячых тут, пачуўшы, мовілі: „Вось, Ільлю гуќае". 36 I адзін пабег, намачыў губку воцтам і, насадзіўшы на трысьціну́, даваў Яму піць, кажучы: „Пажджыце, паглядзім, ці прыйдзе Ільля зьняць Яго".
37 І Ісус, загука́ўшы вялікім голасам, выпусьціў дух.
38 І запона разьдзерлася ў Доме Божым на дзьве часьці, ад гары аж да далоўя.
39 І сотнік, што стаяў насупроці Яго, абачыўшы, што Ён, так загука́ўшы, выпусьціў дух, сказаў: „Запраўды чалавек гэты быў Сын Божы".
40 Былі́ й жанкі, што глядзелі зда́леку; памеж іх была́ й Марыя Магдалена, і Марыя, маці Якава меншага а Ёсі, і Салома, 41 Каторыя таксама, як Ён быў у Ґалілеі, ішлі за Ім а паслугавалі Яму, і шмат іншых жанок, што прышлі зь Ім да Ерузаліму.
42 I цяпер, як настаў вечар, бо гэта была́ прыгатова, значыцца дзень перад сыботаю, 43 Прышоў Язэп із Арымафеі, пачэсьлівы райца, што таксама чакаў гаспадарства Божага, сьмела ўвыйшоў да Пілата і папрасіў цела Ісусавага. 44 Пілат зьдзіваваўся, што Ён ужо памер, і, пагука́ўшы сотніка, папытаўся ў яго: „Ці даўно памер?" 45 I даведаўшыся ад сотніка, аддаў цела Язэпу.
46 I ён купіў палатніну́, і, зьняўшы Яго, завярцеў Яго ў палатніну́, і палажыў Яго ў гробе, што быў высечаны ў ска́ле, і прыкаціў камень да дзьвярэй гробу. 47 I Марыя Магдалена, і Марыя Ёсіна назіралі, ідзе Яго палажылі.
1 Як мінула сыбота, Марыя Магдалена а Марыя Якавава а Салома купілі пахаў, каб ісьці, намасьціць Яго. 2 I вельма рана нараніцы, першага дня тыдня, прышлі да гробу ўсходам сонца. 3 I гу́калі мяжсобку: „Хто адкоце нам камень ад дзьвярэй гробу?" 4 I, глянуўшы, бачаць, што камень адкочаны; а ён быў вельма вялікі. 5 I, увыйшоўшы ў гроб, абачылі маладзёна, на правым баку седзячага, адзеўшыся ў даўгое белае адзецье; і зжахнуліся. 6 Ён жа сказаў ім: „Не жахайцеся. Ісуса шукаеце Назарэцяні́на, што быў укрыжаваны; Ён ускрэс, Яго няма тут. Во месца, ідзе Ён быў пакладзены. 7 Але йдзіце, накажыце ву́чанікам Ягоным а Пётру, што Ён выперадзе вас да Ґалілеі; там абачыце Яго, як Ён сказаў вам". 8 I яны борзда вышлі, і ўцяклі ад гробу, бо яны дрыжэлі й былі́ зумеўшыся, і нічога нікому не сказалі, бо баяліся.
9 Ускрэсшы рана першага дня тыдня, Ён сьпярша зьявіўся Марыі Магдалене, з каторае быў выгнаўшы сямёх нячысьцікаў. 10 Яна пайшла й наказала тым, што былі́ зь Ім, каторыя былі́ ў жалобе й плакалі. 11 Але тыя, пачуўшы, што Ён жывы, і яна бачыла Яго, не нялі́ веры.
12 Просьле гэтага Ён зьявіўся ў іншым выглядзе двум ізь іх на дарозе, як яны йшлі да сяла. 13 Яны йшлі й наказалі засталым; і гэтыя не нялі́ веры. 14 I потым зьявіўся адзінанцацём, як узьляжалі за сталом, і ўпікаў ім за няверу іхную а калянасьць сэрца, бо не нялі́ веры тым, каторыя бачылі Яго ўскрэслага. 15 I сказаў ім: „Ідучы па ўсім сьвеце, абяшчайце Евангелю ўсяму стварэньню. 16 Хто будзе верыць і ахрысьціцца, спасён будзе; а хто ня будзе верыць, будзе засуджаны. 17 I гэтыя знакі́ злучацца з тымі, што вераць: імям Маім будуць выганяць нячысьцікаў; будуць гу́каць новымі мовамі; 18 Будуць браць га́ды; а калі б што атрутнае пілі́, не пашкодзе ім; на хворых будуць ускладаць рукі, і добра ім будзе".
19 Гэтак Спадар, просьле гутаркі зь імі, быў узяты на неба й сеў па правіцы Божай. 20 А тыя пайшлі й абяшчалі ўсюдых, і Спадар судзеяў зь імі, і слова іхнае мацніў знака́мі, злучанымі зь імі. Амін.
1 Як шмат хто ўзяўся напісаць нарыс праз сталыя здарэньні памеж нас, 2 Як перадалі́нам тыя, што спачатку вочнікамі а слугачымі Слова былі́, - 3 Здалося й імне добрым, дасьледава́ўшы ўсе з належнага жарала, акуратна а з парадку напісаць тэ праз гэта, найпачэсьліўшы Хахілю, 4 Каб ты добра ведаў пэўнасьць таго, чаго ты быў навучаны.
5 За дзён Гірада, караля Юдэйскага, быў адзін сьвятар, імям Захара, зь дзянное радоўкі Авінае, і жонка ягоная была́ з дачок Ааронавых, і імя ейнае Альжбета. 6 Яны абое былі справядлівыя перад Богам, ходзячы ў вусіх расказаньнях а пастановах Спадаровых без заганы. 7 Але ня мелі дзяцяці, бо Альжбета была бясплодная, і абое былі́ацяжараныя гадамі. 8 I сталася, як ён правіў сьвятарскі ўрад перад Богам у парадку свае радоўкі, 9 Подле звыча́ю сьвятарскага ўраду, было яму жэрабя кадзіць, як ён увыйшоў у Дом Спадароў; 10 А ўся множасьць люду малілася вонках у часе кадзеньня, - 11 I зьявіўся яму ангіл Спадароў, стоячы паправе аброчніка кадзеньня. 12 I стрывожыўся Захара, абачыўшы, і ляк абняў яго. 13 Але ангіл Спадароў сказаў яму: „Не лякайся, Захара; бо просьба твая пачута, і Альжбета, жонка твая, зачнець табе сына, і назавеш імя яго: Яан. 14 I табе будзе радасьць а весялосьць, і шмат хто будзеце шыцца з нараджэньня яго. 15 Бо ён будзе вялікі ў ваччу Спадаровым, і ня будзе піць віна ані хмельнага напітку, і напоўніцца Духам Сьвятым нават ад жывата маці свае. 16 I шмат каго зь дзяцей Ізраелявых наверне да Спадара, Бога іхнага. 17 I ён пойдзе перад Ім у духу а магутнасьці Ільлінае, каб зьвярнуць сэрцы бацькоў да дзяцей і няслухменых да мудрасьці справядлівых, каб выгадаваць Спадару люд прыгатаваны". 18 I сказаў Захара ангілу: „З чаго я пазнаю гэта? бо я ўжо стары, і жонка мая вельма ацяжараная днямі". 19 I, адка́зуючы, ангіл сказаў яму: „Я Гаўрэль, каторы стаю ў прытомнасьці Божай, і я быў пасланы казаць табе, і прынесьці табе дабравесьць. 20 I вось, ты будзеш бязмоўны, і ня будзеш магчы гу́каць аж да дня, калі гэта станецца, бо ты не паверыў словам маім, каторыя споўняцца ўпару".
21 Люд жа чакаў Захары й дзіваваўся, што ён так длякаецца ў Доме Божым. 22 I, як ён вышаў, ня мог гу́каць да іх; і яны пазналі, што ён відзеў ві́дзень у Доме Божым, бо ён ківаў ім; і застаўся немы.
23 I сталася, што, як скончыліся дні адправы ягонае, ён адышоў да дому свайго. 24 А па тых днёх зачала Альжбета, жонка ягоная, і таілася пяць месяцаў, кажучы: 25 „Гэтак імне ўчыніў Спадар за дзён, калі глянуў, каб зьняць ганьбу маю памеж людзёў".
26 А шостага месяца пасланы быў ад Бога ангіл Гаўрэль да места Ґалілейскага, званага Назарэт, 27 Да дзявушчае, заручанае з чалавекам, каторага імя было Язэп, з дому Давідавага, а дзявушчае імя: Марыя. 28 I, увыйшоўшы да яе, ангіл сказаў: „Здарова, ласкаю абдараваная! Спадар із табою; дабраславёная ты памеж жанок". 29 Яна ж, абачыўшы яго, парушылася на слова ягонае й разважала, што гэта было б за здарованьне. 30 I сказаў ёй ангіл: „Ня бойся, Марыя, бо ты прыдбала ласку ў Бога. 31 I вось, зачнеш у жываце, і народзіш Сына, і назавеш імя Ягонае: Ісус. 32 Ён будзе вялікі і назавецца Сынам Навышняга, і Спадар Бог дасьць Яму пасад Давідаў, айца Ягонага; 33 I будзе гаспадарстваваць у доме Якававым навекі, і гаспадарству Ягонаму ня будзе канца". 34 I сказала Марыя ангілу: „Як гэта будзе, калі я мужа ня знаю?" 35 I, адказуючы, ангіл сказаў ёй: „Дух Сьвяты зыйдзе на Цябе, і моц Навышняга засьціць табе; затым і народжанае сьвятое назавецца Сынам Божым. 36 I вось, сваячка твая Альжбета, званая бясплоднай, і яна зачала́ сына ў старасьці сваёй, і гэты ё шосты месяц ёй, званай бясплоднай. 37 Бо ў Бога нічога няма немагчымага". 38 I Марыя сказала: „Вось, служэбка Спадарова; хай будзе імне подле слова Твайго". I ангіл адышоў ад яе.
39 I ўстаўшы Марыя тых дзён, з пасьпехам пайшла да гаравое краіны,да места Юдзінага. 40 I ўвыйшла ў дом Захарын, і паздаровала Альжбету. 41 I сталася, як пачула Альжбета здарованьне Марыіна, што скрану́лася дзяцянё ў жываце ейным, і Альжбета напоўнілася Духам Сьвятым, 42 I загука́ла вялікім голасам, і сказала: „Дабраславёная ты памеж жанок, і дабраславёны плод жывата твайго. 43 I скуль гэта імне, што прышла маці Спадара майго да мяне? 44 Бо, гля, як толькі гук здарованьня твайго загучэў у вушшу маім, скрануласязрадасьці дзецянётка ў жываце маім. 45 I дабраславёная тая, што паверыла, бо зьдзеецца сказа́нае ёй ад Спадара".
46 I сказала Марыя: „Узьвялічае душа мая Спадара; 47 I ўсьцешыі'ся дух мой у Вогу, Спасу маім; 48 Бо глянуў Ён на паніжэньне служэбкі Свае; вось, адгэтуль за шчасьлівую мяне будуць мець усі роды; 49 Бо ўчыніў імне вялічча Дужы; і сьвятое імя Ягонае; 50 I міласэрдзе Ягонае ад роду да роду да тых, што баяцца Яго. 51 Зьдзеяў моц цаўём Сваім; расьцярушыў пыхатых падумкамі сэрца іхнага; 52 Ськінуў дужых із пасадаў і павышыў паніжаных. 53 Напоўніў прагнучых дабром, а багатых адаслаў пустых. 54 Памог Ізраелю, слузе Свайму, памятуючы на міласэрдзе, 55 Як казаў айцом нашым, Абрагаму а насеньню ягонаму навекі".
56 I заставалася Марыя зь ёй каля трох месяцаў, і зьвярнулася да дому свайго.
58 Альжбеце ж выпаўніўся час радзіць, і яна нарадзі́ла сына. 58 I пачулі суседзі а сваякі́ейныя, як Спадар узьвялічыў міласэрдзе над ёй, і цешыліся зь ёю.
59 I сталася, што на восьмы дзень прышлі абразаць дзецянё і звалі яго, подле імені айца ягонага, Захара. 60 Але маці ягоная, адказуючы, сказала: „Не, але названы будзе Яанам". 61 I сказалі ёй: „Нікога няма ў родзе тваім, каб быў названы гэтым імям". 62 I паказавалі знака́мі айцу ягонаму, як бы яго хацеў назваць. 63 А ён, папрасіўшы дошчачкі, напісаў, кажучы: „Яан імя ягонае". I дзіваваліся ўсі. 64 I якга адчыніліся вусны ягоныя а язык ягоны, і ён гу́каў, хвалячы Бога.
65 I напаў страх на ўеіх, што жылі навокал іх, і па ўсёй гаравой краіне Юдэі гу́калі ўсі гэтыя словы. 66 I ўсі, што чулі, складалі ў сэрцах сваіх, кажучы: „Што за дзецянё гэта будзе!" I запраўды рука Спадарова была зь ім.
67 I Захара, айцец ягоны, напоўніўся Духам Сьвятым і праракаў, кажучы: 68 „Дабраславёны Спадар, Бог Ізраеляў, што даведаўся й зьдзеяў адкупленьне люду Свайму; 69 I ўзьняў рог спа́сеньня нам у доме Давіда, слугі Свайго; 70 Як казаў вуснамі сьвятых прарокаў Сваіх, што былі́ад веку, 71 Праз спа́сеньне нас ад варагоў нашых і ад рукі ўсіх ненавідзячых нас; 72 Што зьдзее міласэрдзе айцом нашым і ўспомне сьвятую ўмову Сваю,
73 Прысягу, што Ён прысягнуў Абрагаму, айцу нашаму, даць нам, 74 Каб бяз страху, з рукі не́прыяцеляў сваіх вывальненыя, служылі Яму 75 Ў сьвятасьці а справядлівасьці перад Ім усі дні жыцьця свайго. 76 I ты, дзецянё, назавешся прарокам Навышняга, бо пойдзеш перад відам Спадаровым, гатаваць дарогі Ягоныя, 77 Даць пазнаньне спа́сеньня люду Ягонаму ў дараваньню грахоў іхных, 78 Пераз чульлівае міласэрдзе Бога нашага, як із вышыні Золак даведаўся да нас, 79 Даць сьвятло седзячым у цямноце а ў сьценю сьмерці, кіраваць ногі нашыя на дарогу супакою".
80 А дзяцё расло а дужэла духам, і было на пустынях аж да дня паказаньня свайго Ізраелю.
1 I сталася тых дзён, што вышаў пастаноў ад цэсара Аўгуста зрабіць сьпісаньне ўсяго сьвету. 2 Гэтае сьпісаньне было найперш за Квірына, намесьніка Сыры. 3 I ўсі пайшлі запісавацца, кажны да места свайго. 4 I Язэп таксама вышаў з Ґалілеі, зь места Назарэту, да Юдэі, да места Давідавага, званага Бэтлеем, бо ён быў з дому а роду Давідавага, 5 Запісацца з Марыяю, заручанай яму, цяжарнай.
6 I сталася, як яны былі́там, выпаўніліся дні радзіць. 7 I нарадзі́ла Сына свайго першака, і спавіла Яго, палажыла ў ясьлі, бо ня было ім месца ў начулішчу.
8 I пастыры былі́ў тэй самай краіне на полю, сьцерагучы стаду сваю ночы. 9 I вось, Ангіл Спадароў стаў перад імі, і слава Спадарова зазьзяла навокал іх; і баяліся боязьняй вялікай. 10 I Ангіл сказаў ім: „Ня бойцеся, бо вось, я прыношу вам дабравесьць вялікай радасьці, што будзе ўсім людзём; 11 Бо нарадзі́ўся вам сядні ў месьце Давідавым Спас, Каторы ё Хрыстос Спадар. 12 I гэта пазнака вам: вы знойдзеце дзецянётка, спавітае й лежачае ў ясьлях. 13 I якга было з Ангілам множасьць войска нябёснага, хвалячы Бога й кажучы: 14 „Слава Богу на вышах, а на зямлі супакой у людзёх добрае волі".
15 I сталася, як ангілы адышлі ад іх да неба, пастыры сказалі адзін аднаму: „Пайдзіма аж да Бэтлеему й абачма, што прыгадзілася, што Спадар наказаў нам". 16 I прышлі борзда, і знайшлі разам Марыю а Язэпа а дзецянётка, у ясьлях лежачае. 17 А абачыўшы, наказавалі ўсюдых узглядам слова, сказа́нага ім празь дзецянё гэтае. 18 I ўсі, што чулі, дзіваваліся з таго, што мовілі ім пастыры. 19 Але Марыя заховавала ўсе гэта, разважаючы ў сэрцу сваім. 20 I зьвярнуліся пастыры, славячы а хвалячы Бога за ўсе, што чулі а бачылі, як было ім наказа́на.
21 I, як выпаўнілася восьмі дзён да абразаньня дзецяняці, назвалі Яго Ісус, як назваў Ангіл перад зачацьцям Яго ў жываце.
22 I, як мінулі дні ачышчэньня ейнага, подле права Масеявага, прыне́сьлі Яго да Ерузаліму, каб абрачы Спадару, 23 Як напісана ў праве Спадаровым, што кажнае дзецянё мужчынскае, дзетніцу рашчыняючае, Сьвятым Спадару будзе звацца; 24 I даць аброк, подле сказа́нага ў праве Спадаровым, пару туркоў альбо двое галубянят.
25 I вось, быў чалавек у Ерузаліме, каторага імя Сымон. Ён жа муж справядлівы а набожны, што спадзяваўся пацехі Ізраелявае; і Дух Сьвяты быў на ім. 26 I было яму аб'яўлена Духам Сьвятым, што ён не абача сьмерці, пакуль не пабача Хрыста Спадаровага. 27 I прышоў ён Духам да сьвятыні. I як бацькі прыне́сьлі дзецянё Ісуса, каб учыніць над Ім подле звыча́ю права, 28 Тады прыняў ён Яго на ўлоньне свае, і дабраславіў Бога, і сказаў:
29 „Цяпер адпушчаеш слугу Свайго, Спада́ру, подле слова Свайго, у супакою; 30 Бо вочы мае бачылі спа́сеньне Твае, 31 Што Ты прыгатаваў перад відзеньням усіх людзёў, 32 Сьвятло да аб'яўленьня народам і славу люду Твайго Ізраеля". 33 I Язэп і маці дзіваваліся з таго, што было сказа́на празь Яго. 34 I дабрасла́віў іх Сымон, і сказаў Марыі, маці Ягонай: „Вось, прызначана гэта на ўпад і на паўстаньне шмаг каго ў Ізраелю і на знак, катораму будуць перачыць, 35 Але меч пратнець таксама душу́ тваю, каб аб'яўлены былі́падумкі шмат сэрцаў".
36 I там была Ганна Фануелішка, прарока з пакаленьня Ашэравага. Яна была́ стара́я, жыла́ ж із мужам сем год ад дзявоцтва свайго, 37 Удава каля асьмідзясят чатырох год, каторая не адходзіла ад сьвятыні, але елужыла постам а малітваю ночы і ўдзень. 38 I гэтая, тае ж часіны прышоўшы, хваліла Спадара й мовіла празь Яго ўсім, што чакалі адкупленьня ў Ерузаліме. 39 I, як яны зьдзеялі ўсе подле права Спадаровава, зьвярнуліся да Ґалілеі, да места свайго Назарэту.
40 I дзяцятка расло, і дужэла ў духу, поўнае мудрасьці; і ласка Божая была́ на Ім.
41 А бацькі Ягоныя што году хадзілі да Ерузаліму на сьвята Пасхі. 42 I як Яму было двананцаць год, яны ўзышлі да Ерузаліму подле звыча́ю таго сьвята. 43 I як, скончыўшы тыя дні, зварачаліся, задлякалася дзяцё Ісус у Ерузаліме, а Язэп а маці Ягоная ня ведалі; 44 Але, думаючы, што Ён быў у грамадзе́, ішлі дзень дарогі. I шукалі Яго памеж сваякоў а знаёмых. 45 I, не знайшоўшы Яго, зьвярнуліся да Ерузаліму, шукаючы Яго. 46 I сталася, што за тры дні знайшлі Яго ў сьвятыні, памеж вучыцеляў седзячага, слухаючы іх і пытаючы ў іх. 47 I ўсі, што слухалі Яго, зумяваліся з розуму а адказаў Ягоных. 48 I, абачыўшы Яго, зьдзіваваліся; і маці Ягоная сказала Яму: „Дзяцё! чаму Ты зрабіў гэтак нам? Гля, айцец Твой а я із журбою шукалі Цябе". 49 А Ён адказаў ім: „Што ж, што Мяне шукалі? хіба́ вы ня ведалі, што Я маю быць у справах Айца Свайго?" 50 Але яны не зразумелі сказа́нага, што ім сказаў. 51 I зыйшоў зь імі, і прышоў да Назарэту і быў ім падданы. Але маці Ягоная заховавала ўсі гэтыя словы ў сэрцу сваім. 52 А Ісус павялічаўся мудрасьцяй а ростам а ласкаю ў Бога й людзёў.
1 Пятнанцатага году дзяржавы цэсара Тыбэра, як Понт Пілат быў намесьнікам Юдэі, Гірад быў чацьвертнікам у Ґалілеі, а Піліп, брат ягоны, чацьвертнікам Ітурэі а Трахоніцкае краіны, а Лізан чацьвертнікам Абіленеі, 2 За найвышшых сьвятароў Ганны а Каяпы, было слова Божае да Яана Захаронка на пустыні́. 3 I ён праходзіў па ўсёй краіне ля Ёрдану, абяшчаючы хрэст ка́яты дзеля дараваньня грахоў, 4 Як напісана ў кнізе словаў Ісаі прарокі, кажучы: „Голас гу́каючага на пустыні́: гатуйце дарогу Спадарову, прастайце сьцелжі Ягоныя; 5 Кажная даліна́ напоўніцца, і кажная гара а ўзгорак паніжыцца, і скрыўленыя выпрастаюцца, і драгкія дарогі стануць гладкі́мі; 6 I кажнае цела абача спа́сеньне Божае".
7 Тады сказаў ён гу́рбе, што прыходзіла хрысьціцца ў яго: „Родзе яшчарыны! хто перасьцярог вас уцякаць ад надыходзячага гневу? 8 Дык радзіце плады гожыя ка́яты. I не пачынайце гу́каць сабе: ,Айцец у нас Абрагам'; бо кажу вам, што Бог можа з камянёў гэтых узьняць дзеці Абрагаму. 9 Ужо й сякіра да караня дзерваў прыложана; дык кажнае дзерва, што ня родзе добрага плоду, сякуць а кі́даюць у цяпло".
10 I пыталіся ў яго гурбы, кажучы: „Дык што маем рабіць?" 11 Ён, адказуючы, сказаў ім: „Хто мае дзьве адзежы, дай нямаючаму; і хто мае ежу, рабі тое самае".
12 Тады прышлі таксама мытнікі хрысьціцца і сказалі яму: „Вучыцелю, што мы маем рабіць?" 13 I сказаў ім: „Нічога не вымагайце балей за прызначанае вам".
14 I пыталіся ў яго таксама жаўнеры, кажучы: „А мы што маем рабіць?" I ён адказаў ім: „Не рабіце ўсілства нікому ані вінуйце хвальшыва, і будзьце здаволіўшыся з платы свае".
15 I як люд спадзяваўся, і думалі ўсі ў сэрцах сваіх празь Яана, ці ня быў можа ён Хрыстос, 16 Яан адказаў, кажучы ўсім: „Я запраўды хрышчу вас вадою, але йдзець дужшы за мяне, у Каторага я ня гожы разьвязаць рэменьчыка ў вобую Ягоным; Ён будзе хрысьціць вас Духам Сьвятым а агнём. 17 Веялка Ягоная ў руццэ Ягонай, і Ён ачысьце такаўню Сваю, і пшонку зьбярэць у сьвіран, а ўмецьце спале агнём няўгасным".
18 I шмат чаго іншага напамінаючы, даваў дабравесьць люду.
19 Гірад жа чацьвертнік, ганены ім за Гіродзяду, жонку брата свайго Піліпа, і за ўсе ліха, што Гірад зрабіў, 20 Дадаў яшчэ да Ўсяго тое, што пасадзіў Яана ў вязьніцу.
21 I сталася, як хрысьціўся ўвесь люд, і Ісус, ахрысьціўшыся, маліўся, нябёсы рашчыніліся, 22 I ісступіў Дух Сьвяты на Яго ў цялесным выглядзе, як галуба, і прышоў голас ізь неба, кажучы: „Ты Сын Мой любовы; Цябе Я ўпадабаў!"
23 А Самому Ісусу, як пачынаў, было год трыццаць веку, будучы, як думалі, сынам Язэпа Гілянка, 24 Матфацёнка, Левянка́, Мельшанка, Янянка́, Язэпенка, 25 Маттафёнка, Амасёнка, Нагумёнка, Есьлянка́, Наґґаёнка, 26 Маафёнка, Матгафёнка, Сэмеёнка, Язэпенка, Юдзянка́, 27 Яанёнка, Рысаёнка, Зэруваве́ленка, Шэалфіе́ленка, Ніранка́, 28 Мельшанка, Адзьдзянка́, Косамёнка, Елмодамёнка, Іранка́, 29 Ёсянка, Елезэранка, Ёрыменка, Матфацёнка, Левянка́, 30 Сыманёнка, Юдзянка́, Язэпенка, Ёнанёнка, Елякімёнка, 31 Малеаёнка, Менанёнка, Маттафёнка, Нафанёнка, Давідзёнка, 32 Есянка́, Овідзёнка, Воозёнка, Салмонёнка, Наасонёнка, 33 Амінадавенка, Арамёнка, Есромёнка, Фарэсёнка, Юдзянка́, 34 Якавёнка, Ісачонка, Абрага́менка, Фаранка́, Нахаронка, 35 Сэрушонка, Раґавёнка, Фалечонка, Еверонка, Салянка́, 36 Каінанёнка, Арфакса́дзенка, Сэмянка́, Ноянка́, Ламёшанка, 37 Мефуса́ленка, Енашонка, Ярэдзёнка, Малелееленка, Каінанёнка, 38 Еносёнка, Сыфянка́, Адамёнка, каторы быў Божы.
1 Ісус жа, поўны Духа Сьвятога, зьвярнуўся да Ёрдану́ і быў паведзены Духам на пустыню. 2 Сорак дзён быў спакушаны д'явалам і нічога ня еў тых дзён; а па сканчэньню іх запрагнуў. 3 I сказаў Яму д'явал: „Калі Ты Сын Божы, раскажы гэтаму каменю, каб стаў букаткаю". 4 А Ісус адказаў яму, кажучы: „Напісана, што не адным хлебам будзе жыць людзіна́, але кажным словам Божым". 5 I, павёўшы Яго на высокую гару, ён паказаў Яму ўсі гаспадарствы сьвету ў часіне часу. 6 I сказаў Яму д'явал: „Усю гэтую ўладу дам Табе і славу іх, бо яна дана імне, і, каму я хачу, даю яе". 7 Дык Ты, калі паклонішся імне, усе будзе Твае'. 8 А Ісус, адказуючы, сказаў яму: „Ідзі вон ад Мяне, шайтане, бо напісана: ,Спадару Богу свайму кланяцца будзеш і Яму аднаму служыць'." 9 Тады павёў Яго да Ерузаліму, і пастанавіў Яго на крэйцы сьвятыні, і сказаў Яму: „Калі Ты Сын Божы, ськінься адгэтуль далоў; 10 Бо напісана: ,Ангілам Сваім раскажа празь Цябе, каб Цябе сьцераглі; 11 I на руках панясуць Цябе, каб ня выцяў аб камень нагі Свае'." 12 I, адказуючы, сказаў яму Ісус: „Сказа́на: ,Не спакушай Спадара Бога Свайго'." 13 I як д'явал скончыў усі спакусы, адышоў ад Яго да часу.
14 А Ісус зьвярнуўся ў моцы Духа да Ґалілеі; і разышліся дзейкі празь Яго па ўсёй акалічнай зямлі. 15 I Ён вучыў у бажніцах іхных, і ўсі яго ўслаўлялі.
16 I прышоў да Назарэту, ідзе быў выгадаваны, і ўвыйшоў, подле звыча́ю Свайго, у дзень сыботні да бажніцы, і ўстаў чытаць. 17 I падана Яму кніга Ісаі прарокі. Рашчыыіўшы кнігу, знайшоў месца, ідзе было напісана: 18 „Дух Спадароў над Імною, бо памазаў Мяне абяшчаць дабравесьць бедным, паслаў Мяне ўздараўляць патрышчаных сэрцам, абяшчаць выбаўленьне палоненікам і зьвярненьне відзеньня нявісным, выпусьціць зьмяжджуленых на свабоду, 19 Абяшчаць прымальны год Спадароў".
20 I, зачыніўшы кнігу, і аддаўшы паслугачаму, сеў; і вочы ўсіх, што былі́ў бажніцы, былі ўцемленыя ў Яго. 21 I Ён пачаў казаць ім: „Сядні споўнілася гэтае пісьмо ў вушох вашых". 22 I ўсі пасьветчылі Яму, і дзіваваліся із словаў ласкі, што выходзілі з вуснаў Ягоных, і гу́калі: „Ці ня сын гэта Язэпаў?" 23 I Ён сказаў ім: „Напэўна скажаце Імне прыказь гэтую: ,Лекару, уздароў самога сябе; тое, што мы чулі, што сталася ў Капернауме, учыні таксама тутака, у родным месцу Сваім'." 24 I сказаў: „Запраўды кажу вам: ніякага прарокі ня прыймаюць у родным краю сваім. 25 Але кажу вам праўду: шмат удоваў было ў Ізраелю за дзён Ільлі, як нябёсы былі зачыненыя тры гады шэсьць месяцаў, як вялікая галадоў была́ па ўсёй зямлі; 26 Але да ні воднае зь іх ня быў пасланы Ільля, адно да Сарэпты Сыдонскае да жонкі ўдавьі. 27 I шмат пракажаных было ў люду Ізраельскім за Елісэя прарокі, і ні водзін ізь іх не ачысьціўся, адно Нааман Сыранін". 28 I напоўніліся ўсі ў бажніцы гневам, пачуўшы гэта. 29 I, устаўшы, зда́лілі Яго вонкі зь места, і павялі аж на верх узгорку, на каторым места іхнае было пастаноўлена, каб ськінуць Яго; 30 Але Ён, прайшоўшыся сярод іх, адышоў.
31 І прышоў да Капернауму, места Ґалілейскага, і вучыў іх па сыботах. 32 I дзіваваліся вельма з навукі Ягонае, бо ўладная была́ мова Ягоная.
33 I быў у бажніцы чалавек, што меў нячыстага духа д'явальскага, і ён загука́ў вялікім голасам, 34 кажучы: „Ах, што нам да Цябе, Ісусе Назарэцкі? Ты прышоў загубіць нас; знаю Цябе, хто Ты, сьвяты Божы". 35 Але Ісус зганіў яго, кажучы: „Змоўкні й выйдзі зь яго". I нячысьцік, кінуўшы яго пасярэдзіне, вышаў зь яго, не пашкодзіўшы яму. 36 I ўсі былі́зумеўшыся, і гу́калі мяжсобку, кажучы: „Што за слова гэта! бо з уладаю а магутнасьцяй раска́зуе нячыстым духом, і яны выходзяць". 37 I разыходзілася дзейка празь Яго па ўсіх месцах аколіцы.
38 I вышаўшы з бажніцы, Ён увыйшоў у дом Сымонаў; цешча ж Сымонава была хворая на вялікую гаручку; і прасілі Яго за яе. 39 I, стаўшы над ёю, Ён зганіў трасцу; і пакінула яе. I яна, якга ўстаўшы, паслугавала ім.
40 Заходам сонца, усі, што мелі хворых на розныя хваробы, прыводзілі іх да Яго; і Ён, ускладаючы на кажнага зь іх рукі, уздараўляў іх. 41 I нячысьцікі таксама выходзілі із шмат каго, крычучы й кажучы: „Ты Хрыстос, Сын Божы". А Ён, ганячы, не дазваляў ім гу́каць, бо яны ведалі, што Ён Хрыстос.
42 Як жа быў дзень, Ён, вышаўшы, пайшоў на пустыннае месца, і гурба шукала Яго і, прышоўшы да Яго, зьдзержавала Яго, каб не адходзіў ад іх. 43 Але Ён сказаў ім: „Я маю шырыць дабравесьць гаспадарства Божага таксама іншым местам, бо на тое Я пасланы". 44 I абяшчаў у бажніцах Ґалілейскіх.
1 I сталася, як людзі ціснуліся да Яго, каб слухаць слова Божае, а Ён стаяў ля возера Ґенісарэцкага, 2 I абачыў два стругі, ля возера стаячыя, а рыбакі ж былі́вышаўшы зь іх і паласкалі сеткі. 3 I ўвыйшоўшы ў вадзін із стругаў, што быў Сымонаў, прасіў яго адамкнуць троху ад зямлі. I, сеўшы, вучыў гурбы із струга. 4 А як перастаў гу́каць, кажа Сымону: „Выплыві на глыбіню й закінь сеткі свае на лаўбу". 5 I, адказуючы, Сымон сказаў Яму: „Вучыцелю, мы цэлую ноч працавалі, і нічога не злавілі; але на слова Твае закіну сетку". 6 Зрабіўшы гэта, яны злавілі вялікую множасьць рыбы, ажно сетка іхная ірвалася. 7 I кіўнулі сябром, што былі́ў другім струзе, каб прышлі памагчы ім; і прышлі, і напоўнілі абодва стругі, ажно пачалі́занурацца. 8 Як Сымон Пётра абачыў гэта, паў Ісусу да каленяў, кажучы: „Адыйдзі ад мяне, Спадару, бо я людзіна́ грэшная". 9 Бо зуменьне апанавала яго і ўсіх бытых ізь ім ад такога ўлову рыбы, што яны злавілі; 10 I таксама Якава а Яана, сыноў Зэведэявых, што былі́сябрамі із Сымонам. I сказаў Ісус Сымону: „Ня бойся, бо адгэтуль ты будзеш лавіць людзёў". 11 I выцягнуўшы свае стругі на зямлю, яны, пакінуўшы ўсе, пайшлі за Ім.
12 I сталася, як Ён быў у вадным ізь местаў, вось, прышоў чалавек поўны праказы, каторы, бачачы Ісуса, паў ніцма й маліў Яго, кажучы: „Спада́ру, калі хочаш, можаш мяне ачысьціць". 13 I выцягнуўшы руку́, даткнуўся да яго, кажучы: „Хачу, ачысьціся". I праказа якга зышла зь яго. 14 I расказаў яму нікому не казаць, але „йдзі пакажыся сьвятару і абрачы за ачышчэньне свае, як расказаў Масей, на сьветчаньне ім".
15 Але тым балей пашыралася дзейка празь Яго, і вялікія гу́рбы зыходзіліся слухаць і ўздараўляцца ім у сваіх няўздоленьнях. 16 Ён жа адыходзіўся на пустыні й маліўся.
17 I сталася аднаго з тых дзён, калі Ён вучыў, і сядзелі тамака фарысэі а вучыцелі права, вышлыя з усіх местачкаў Ґалілеі а Юдэі а Ерузаліму, і моц Спадарова была́ зь Ім, каб уздараўляць іх.
18 I вось, прыне́сьлі на пасьцелі хворага на паляруш, і стараліся ўне́сьці яго, і палажыць перад Ім. 19 I, не знайшоўшы кудэй унесьці яго, з прычыны гурбы, узьлезьлі на страху і пераз стрэшніцы спусьцілі яго з пасьцеляю на сярэдзіну перад Ісусам. 20 I, бачачы веру іхную, сказаў яму: „Чалавеча, дараваны табе грахі твае". 21 А кніжнікі а фарысэі пачалі разважаць, кажучы: „Хто гэта, што блявузґае? Хто можа дараваць грахі, апрача аднаго Бога?" 22 Пазнаўшы думкі іхныя, Ісус, адказуючы, сказаў ім: „Што вы разважаеце ў сэрцах сваіх? 23 Што лацьвей сказаць: ,Дараваны табе грахі твае'? ці сказаць: ,устань і хадзі'? 24 Але каб вы ведалі, што Сын Людзкі́мае ўладу на зямлі дараваць грахі (сказаў хвораму на паляруш): „Табе кажу: устань, і вазьмі пасьцелю сваю, і йдзі да дому свайго". 25 I зараз ён устаў перад імі, і ўзяў тое, на чым ляжаў, і адышоў да дому свайго, славячы Бога. 26 I зумеліся ўсі; і славілі Бога, і, напоўненыя страхам, гу́калі: „Чудоўныя рэчы бачылі мы сядні".
27 А просьле гэтага вышаў і абачыў мытніка, імям Леў, на мыце седзячага, і сказаў яму: „Ідзі за Імною". 28 I, пакінуўшы ўсе, устаўшы, пайшоў за Ім.
29 І справіў Яму вялікую чэсьць Леў у доме сваім, і была гурба вялікая мытнікаў і іншых, што ўзьляжалі зь імі.
30 Але кніжнікі а фарысэі наракалі, кажучы ву́чанікам Ягоным: „Чаму вы ясьце́ а п'іце́ з мытнікамі а грэшнікамі?" 31 I, адказуючы, Ісус сказаў ім: „Не здаровыя патрабуюць лекара, але хворыя. 32 Я ня прышоў пагука́ць справядлівых, але грэшнікаў да ка́яты".
33 Яны ж сказалі Яму: „Чаму ву́чанікі Яанавы постуюць часта і чыняць малітвы, таксама й фарысэйскія, а Твае ядуць а п'юць?" 34 I Ён сказаў ім: „Ці можаце прысі́ліць сыноў вясельнага палацу поставаць, пакуль ізь імі малады? 35 Але настануць дні, калі адберуць у іх маладога, і тады будуць поставаць тыя дні".
36 I сказаў таксама прыпавесьці ім: „Ніхто не аддзірае лапіка ад новага адзецьця, каб прышыць да старога, бо новае падзярэць, і лапік із новага ня годзіцца да старога.
37 „I ніхто ня ільлець маладога віна ў старыя скураныя мяхі, бо маладое віно прарвець мяхі, і разальлецца, і мяхі загінуць. 38 Але маладое віно маюць ліць у мяхі новыя; і захаваюцца абое. 39 I ніхто, піўшы старое, зараз не захоча новага, бо кажа: ,старое лепшае'".
1 I сталася ў другую сыботу па першай, што Ён ішоў пераз збожжа, і ву́чанікі Ягоныя каласавалі а елі, расьціраючы рукамі. 2 Некатрыя ж із фарысэяў сказалі ім: „Чаму вы робіце, чаго ня маеце права рабіць у сыботы?" 3 I, адказуючы, Ісус сказаў ім: „Хіба́ вы ня чыталі, што зрабіў Давід, як прагнуў, і былыя зь ім? 4 Як ён увыйшоў да Дому Божага, і ўзяў а еў пакладзены хлеб, і даў таксама былым ізь ім, каторага ня меў права есьці ніхто, апрача адных сьвятароў?" 5 I сказаў ім: „Сын Людзкі́ё спадар і сыботы".
6 I сталася таксама іншае сыботы, што Ён увыйшоў у бажніцу й вучыў. I быў там чалавек, у каторага правая рука была адсохшы. 7 А кніжнікі а фарысэі ўважліва назіралі за Ім, ці ўздарове ў сыботу, каб знайсьці за што абжалаваць Яго. 8 Але Ён ведаў думкі іхныя. I кажа чалавеку, што меў адсохлую руку́: „Устань а стань на сярэдзіне" I ён устаў і стаў. 9 I сказаў ім Ісус: „Папытаюся Я ў вас адно: ці подле права належа ў сыботу дабро ці ліха рабіць ? душу́ выбавіць ці загубіць?" 10 I, глянуўшы навокал на ўсіх іх, кажа чалавеку таму: „Выцягні руку́ сваю". I ён зрабіў гэтак; і стала рука ягоная здаровая, як другая. 11 А яны аж шалелі, і гу́калі адзін аднаму, што ім зрабіць Ісусу.
12 I сталася тых дзён, што Ён пайшоў на гару маліцца, і прабыў усю ноч на малітве Богу. 13 I, як настаў дзень, пагука́ў ву́чанікаў Сваіх і абраў зь іх двананцацёх, кагорых і назваў апосталамі: 14 Сымона, каторага й назваў Пётрам, і Андрэя, брата ягонага, Якава а Яана, Піліпа а Варфаламея, Мацьвея а Хаму, Якава Алфеявага а Сымона, званага Зылотам, Юду Якававага а Юду Іскарыёта, што потым стаў ізраднікам.
17 I ісступіўшы зь імі, стаў на раўніне́, і груд чысьленых ву́чанікаў Ягоных, і множасьць вялікая люду з усяе Юдэі а зь Ерузаліму а з узморскіх Тыру а Сыдону, што прышлі паслухаць Яго і ўздаравіцца з хваробаў сваіх, 18 I мучаныя нячыстымі духамі; і былі́ўздараўляны. 19 I ўвесь груд стараўся даткнуцца да Яго, бо моц выходзіла зь Яго і ўздараўляла ўсіх.
20 А Ён, узьняўшы вочы Свае на ву́чанікаў Сваіх, мовіў:
„Шчасьлівыя ўбогія, бо ваша ё гаспадарства Божае. 21 Шчасьлівыя прагнучыя цяпер, бо насыцецеся. Шчасьлівыя плачучыя цяпер, бо будзеце сьміяцца. 22 Шчасьлівыя будзеце, калі вас будуць людзі ненавідзіць, і калі вылучаць вас, і будуць ганьбіць, і выкінуць імя вашае, як благое, за Сына Людзкога. 23 Цешчася таго дня а весяліцеся, бо, гля, заплата вашая вялікая на небе. Гэтак айцове іхныя рабілі прарокам.
24 „Але бяда вам, багатым! бо вы адзяржалі пацеху сваю. 25 Бяда вам, каторыя насыціўшыся! бо прагнуць будзеце. Бяда вам, што сьмяіце́ся цяпер! бо смуціцца а плакаць будзеце. 26 Бяда вам, калі добра гу́каць будуць праз вас усі людзі! бо гэтак рабілі айцове іхныя хвальшывым прарокам.
27 „Але кажу вам, каторыя слухаеце: любіце не́прыяцеляў сваіх; добра рабіце тым, што ненавідзяць вас; 28 Дабраслаўце тых, што вас праклінаюць, і маліцеся за тых, што наругаюцца вам. 29 I таму, хто вытне цябе па шчаццэ, падстаў і другую; і таму, хто возьме тваю вопратку, не барані й адзежы.
30 „Дай кажнаму, хто просе ў цябе, і з таго, хто возьме твае, не спаганяй назад. 31 I як хочаце, каб вам людзі рабілі, рабіце падобна вы ім. 32 Бо калі любіце тых, каторыя любяць вас, якая вам падзяка? бо й грэшнікі любяць тых, што любяць іх. 33 I калі робіце дабро тым, каторыя робяць дабро вам, якая падзяка вам? бо й грэшнікі робяць тое самое. 34 I калі пазычаеце тым, з каторых спадзяіце́ся спагнаць, якая вам падзяка? бо нават грэшнікі пазычаюць грэшнікам, каб спагнаць толькі ж.
35 „Але вы любіце не́прыяцеляў сваіх, і добра рабіце, і пазычайце, не спадзяючыся стуль нічога; і заплата вашая будзе вялікая, і будзеце дзецьмі Навышняга; бо Ён добры да няўдзячных а благіх. 36 Дык будзьце міласэрныя, як і Айцец вашы міласэрны.
37 Ня судзіце, і ня будзеце суджаны; не засуджайце, і ня будзеце засуджаны; даруйце, і вам даруюць.
38 Дайце, і вам дадуць: мераю добраю, уцісьненаю а ўтрэсенаю і з коптарам дадуць людзі ў вулоньне вашае; бо якой мераю мераеце, такой адмераюць вам".
39 I сказаў ім прыпавесьць: „Ці можа нявісны вадзіць нявіснога? ці не абодва ўваляцца ў яму?
40 „Ву́чанік ня вышшы за вучыцеля, але кажны, удасканаліўшыся, будзе, як вучыцель ягоны.
41 „I што глядзіш ты на стрэмку ў воку брата свайго, а бярна ў воку сваім ня цеміш? 42 Альбо, як можаш сказаць брату свайму: ,Браце! дай, выму стрэмку з вока твайго; калі сам ня бачыш бярна ў воку сваім? Двуду́шніча! выкінь сьпярша бярно з вока свайго, і тады абачыш выра́зьліва, як выняць стрэмку з вока брата свайго.
43 „Бо добрае дзерва ня родзе благога плоду, альбо благое дзерва ня родзе плоду добрага. 44 Бо кажнае дзерва пазнаюць із плоду ягонага; бо зь церня не абіраюць фіґаў ані з чупчыньніку не абіраюць вінных ягадаў.
45 „Добрая людзіна́ з добрага скарбу сэрца свайго выносе добрае, а благая людзіна́ з благога скарбу сэрца свайго выносе благое; бо ад збытку сэрца гу́каюць вусны.
46 „I чаму вы гука́еце Мяне: ,Спада́ру, Спада́ру', а ня робіце таго, што Я кажу? 47 Кажны, што прыходзе да Мяне, і слухае словы мае, і поўне іх, Я пакажу вам, да каго падобны. 48 Ён падобны да чалавека, што, становячы дом, капаў а ўглыбіўся а паклаў под на ска́ле; і, як сталася паводка, плынь чхану́ла на тый дом, але не магла захістаць яго, бо быў закладзены на ска́ле. 49 Але тый, што пачуў, але не зрабіў, падобны да чалавека, што бяз поду пастанавіў дом на зямлі, на каторы чханула плынь, і якга ён паваліўся; і разьвярненьне таго дому было вялікае".
1 Як Ён скончыў усі словы Свае ў вушы люду, увыйшоў да Капернауму. 2 I адзін сотнікаў слуга, дарагі яму, быў хворы, блізу́ канаў. 3 I, пачуўшы празь Ісуса, ён паслаў да Яго старцоў зь Юдэяў прасіць Яго, каб прышоў уздаравіць слугу ягонага. 4 I яны, прышоўшы да Ісуса, горача прасілі Яго, кажучы: „Ён гожы, каб Ты зрабіў яму гэтую ласку; 5 Бо ён любе народ наш і пастанавіў нам бажніцу". 6 Тады Ісус пайшоў зь імі. I як Ён быў недалёка ад дому, сотнік паслаў прыяцеляў да Яго, кажучы Яму: „Спада́ру! ня трудуйся, бо я ня гожы, каб Ты ўвыйшоў пад страху маю. 7 Затым і я не ўважаў сябе за гожага прыйсьці да Цябе; але скажы слова, і слуга мой будзе ўздароўлены. 8 Бо я таксама чалавек падуладны, маючы пад сабою жаўнераў, і кажу аднаму: Ддзі', і йдзець; і другому: ,Прыйдзі', і прыходзе; і паслугачаму свайму: ,Рабі гэта', і робе". 9 Пачуўшы гэта, Ісус зьдзіваваўся зь яго і, абярнуўшыся, сказаў груду, што йшоў за Ім: „Кажу вам, што і ў Ізраелю Я не знайшоў такое вялікае веры". 10 I пасла́ныя, зьвярнуўшыся двору, засьпелі хворага слугу здаровага.
11 I дзень пасьлей сталася, што Ён пайшоў да места, званага Наін; і зь Ім ішло шмат із ву́чанікаў Ягоных і шмат гурбы. 12 Якжа Ён дабліжыўся да месцкае брамы, гля, там выносілі нябожчыка, адзінага сына ў маці сваёй, а яна была́ ўдава; і ладны груд ізь места быў зь ёй. 13 I, абачыўшы яе, Спадар зжаліўся над ёю і сказаў ёй: „Ня плач". 15 I, падышоўшы, даткнуўся да нашулкаў, а тыя, што не́сьлі, адзержыліся; і Ён сказаў: „Маладзёне! табе кажу, устань". 15 Нябожчык, падняўшыся, сеў і пачаў гу́каць; і аддаў яго маці ягонай. 16 I абняў усіх страх, і славілі Бога, кажучы: „Вялікі прарока паўстаў памеж нас" і „Бог даведаўся да люду Свайго". 17 I галасы пайшлі празь Яго па ўсёй Юдэі а па ўсёй аколіцы.
18 I ву́чанікі Яанавы наказалі яму праз усі гэтыя падзеі. 19 I Яан, пагука́ўшы двух вучанікаў сваіх, паслаў да Ісуса, кажучы: „Ці Ты тый, што мае прыйсьці, ці чакаць нам іншага?" 20 Прышоўшы да Яго, тыя мужы сказалі: „Яан Хрысьціцель паслаў нас да Цябе, кажучы: "Ці Ты тый, што мае прыйсьці, ці маем чакаць іншага?" 21 I тае самае гадзіны Ён шмат каго ўздаравіў ад хваробаў а болькаў а нячысьцікаў, і шмат якім нявісным даў відзеньне. 22 Тады Ісус, адказуючы, сказаў ім: „Пайдзіце й паведаміце Яану, што вы бачылі й чулі: што нявісныя празіраюць, кульгавыя ходзяць, пракажаныя ачышчаны, глухія чуюць, мертвыя ўскрысаюць, бедным абяшчаецца дабравесьць. 23 I дабраславёны, хто не спакусіцца перазь Мяне!"
24 А, як пасланцы Яанавы пайшлі, Ён пачаў гу́каць люду празь Яана: „Чаго глядзець хадзілі вы на пустыні́? трысьціны хістанае ветрам? 25 Чаго ж глядзець хадзілі вы ? чалавека, што адзеўшыся ў мяккое адзецьце? Гля, у каралеўскіх палацах тыя, што багата адзеўшыся й раскошна жывуць. 26 Але чаго глядзець хадзілі вы? прарокі? Але, кажу вам, і балей чымся прарокі. 27 Гэты ё, праз каторага напісана: ,Во, Я пасылаю пасланца Свайго перад відзеньням Тваім, каторы прыгатуе дарогу Тваю перад Табою'. 28 Бо кажу вам: памеж народжаных із жанок няма вялікшага прарокі за Яана Хрысьціцеля; але найменшы ў гаспадарстве Божым вялікшы за яго".
29 I ўвесь люд, што чуў, і мытнікі прызнавалі справядлівасьць Божую, хрысьціўшыся хрыстом Яанавым. 30 Але фарысэі а праўнікі адкінулі заме́р Божы ўзглядам сябе, ня хрысьціўшыся ў яго. 31 I Спадар сказаў: „Дык да каго прыраўную людзёў роду гэтага? і да каго яны падобныя? 32 Яны падобныя да дзяцей, што сядзяць на торзе, гука́юць адны адных і гамоняць: ,Мы дудзелі вам, і вы не скакалі; мы галасілі, а вы ня плакалі'. 33 Бо прышоў Яан Хрысьціцель, ня есьць хлеба ані п'ець віна, і кажаце: ,'У ім нячысьцік'. 34 Прышоў Сын Людзкі́, есьць і п'ець, і кажаце: ,Во жэрлівы чалавек а вінажлоп, прыяцель мытнікаў а грэшнікаў'. 35 Але апраўлена мудрасьць усімі дзецьмі яе".
36 I адзін із фарысэяў папрасіў, каб Ён паспытаўся ежы ў яго; і Ён увыйшоў у дом фарысэяў і ўзьляжаў. 37 I вось, жонка месцкая, грэшніца, даведаўшыся, што Ён узьляжыць у доме фарысэявым, прыне́сла алябастравы слоік масьці. 38 I, стаўшы адзаду ля ног Ягоных, плачучы, пачала́ мыць ногі Ягоныя сьлязьмі, і выцірала валасамі галавы свае, і цалавала ногі Яго, і масьцяй мазала. 39 Бачачы гэта фарысэй, што Яго быў пазваўшы, сказаў сабе ў думцы: „Калі б Ён быў прарока, то ведаў бы, хто й якая жонка датыкаецца да Яго, бо яна грэшніца". 40 I, адка́зуючы, Ісус сказаў яму: „Сымоне, Я маю штось сказаць табе". Ён кажа: „Кажы, Вучыцелю'. 41 У ваднаго пазычэньніка былі́два даўжбіты: адзін вінен быў пяцьсот дынароў, а другі пяцьдзясят. 42 I як яны ня мелі чым заплаціць, ён дараваў абодвым. Дык скажы, каторы зь іх балей будзе любіць яго?" 43 Сымон, адказуючы, сказаў: „Думаю, тый, катораму балей дараваў". Ён сказаў яму: „Ты рассудзіў праўдзіва". 44 I, зьвярнуўшыся да жонкі, сказаў Сымону: „Бачыш гэтую жонку? Я ўвыйшоў у дом твой, ты ня даў Імне вады на ногі Мае; а яна сьлязьмі памыла ногі Мае й выцерла. валасамі галавы свае. 45 Ты ня даў Імне цалаваньня, а жонка гэтая, адгэнуль, як Я прышоў, не перастала цалаваць Мяне ў ногі. 46 Ты не памазаў масьцяй галавы Мае, а жонка гэтая памазала масьцяй ногі Мае. 47 Затым кажу табе: дараваны ёй грахі ейныя, каторых шмат, бо яна шмат улюбіла; а каму мала даравана, тый мала любе". 48 I сказаў ёй: „Грахі табе дараваны". 49 I тыя, што ўзьляжалі зь Ім, пачалі́гу́каць мяжсобку: „Хто гэта, што й грахі даруе?". I сказаў Ён жонцы: „Вера твая спасла цябе; ідзі ў супакою".
1 I сталася потым, што Ён падарожжаваў ад места да места і ад сяла до сяла, агалашаючы а абяшчаючы дабравесьць гаспадарства Божага, і двананцацёх ізь Ім. 2 I некатрыя жанкі́, каторых Ён уздаравіў ад нячысьцікаў а хваробаў: Марыя званая Магдаленаю, з каторае вышла сем нячысьцікаў, 3 I Яана, жонка Хузіна, загадніка Гірадавага, і Сусанна, і шмат іншых, што служылі Яму сваёй маемасьцяй.
4 I як зьберся груд, і з усіх местаў зыходзіліся да Яго, Ён гу́каў прыпавесьцяй: 5 „Вышаў сяўбіт сеяць сяўбу сваю; і як ён сеяў, адно ўпала край дарогі, і было патаптана, і птушкі нябёсныя паклявалі яго. 6 А другое пала на ска́лу і, абышоўшы, зьвяла, бо ня мела вогкасьці. 7 Іншае ж пала памеж церня, і вырасла церне, і заглушыла яго. 8 А іншае пала на добрую зямлю і, абышоўшы, дало плод сотны". Сказаўшы гэта, загука́ў: „Хто мае вушы чуць, чуй!"
9 I пыталіся ў Яго ву́чанікі Ягоныя: „Што можа значыць прыпаве́сьць гэта?" 10 I Ён сказаў: „Вам дана ведаць тайны гаспадарства Божага, а засталым у прыпавесьцях, каб гледзячы ня бачылі і чуючы не разумелі. 11 А прыпавесьць гэткая: сяўба ё слова Божае. 12 А палае край дарогі, гэта слухаючыя, да каторых потым прыходзе нячысьцік і выймае слова із сэрцаў іхных, каб, ня верачы, не спасьліся. 13 I палае на ска́лу, ё тыя, што, як пачуюць, прыймаюць слова з радасьцяй, але яны ня маюць караня, вераць якісь час і ў часе спакусы адступаюць. 14 I палае памеж церня, ё тыя, што слухаюць слова, але, адходзячы, клопатамі, багацьцям а прыемнасьцьмі жыцьцявымі душацца, і ня сьпеюць. 15 А палае на добрую зямлю, ё тыя, што, пачуўшы слова, дзяржаць у гожым а добрым сэрцу і выдаюць плод у цярплівосьці.
16 „Ніхто, засьвяціўшы лянпу, не накрывае яе судзіною або не станове пад ложак, але стаўляе на падстаноўку, каб уходзячыя бачылі сьвятліню. 17 Бо нічога нямаш тайнага, што ня стала б яўным, ані схаванага, што ня стала б ведамым і ня выявілася б.
18 „Дык уважайце, як вы слухаеце, бо хто мае, таму будзе дадана; а хто ня мае, у таго адыймецца й тое, што яму здаецца, што мае". 19 I прышлі да Яго маці а браты Ягоныя, але не маглі ўзыйсьці да Яго, з прычыны гурбы. 20 I паведамілі Яму: „Маці а браты Твае стаяць вонках, хочучы бачыць Цябе". 21 I, адказуючы, сказаў ім: „Маці Мая а браты Мае тыя, што слухаюць слова Божае і поўняць яго".
22 I сталася аднаго дня, што ўвыйшоў Ён у струг з ву́чанікамі Сваімі і сказаў ім: „Пераплыві́ма на другі бок возера"; і адамкнулі.
23 А як плылі, Ён заснуў. I ўзьняла́ся бура на возеру, і іх залівала, і яны былі ў небясьпечнасьці. 24 I, прыступіўшы, пабудзілі Яго, кажучы: „Вучыцелю! Вучыцелю! гінем". I Ён, прачхнуўшыся, зганіў вецер а хвалі вады; і перасталі, і сталася цішыня. 25 А Ён сказаў ім: „Ідзе вера вашая?" Яны ж, баючыся, зумяваліся, кажучы адзін аднаму: „Хто ж гэта, што на'т расказуе вятром а вадзе, і слухаюць Яго?"
26 I прышлі да краіны Ґадарынскае, каторая насупроці Ґалілеі. 27 А як Ён вышаў на зямлю, пераняў Яго адзін чалавек ізь места, ніто меў нячысьцікаў здаўна́, і не адзяваўся ані жыў у доме, але памеж грабоў. 28 Абачыўшы Ісуса, ён крыкнуў, і паў ніцма перад Ім, і сказаў вялікім голасам: „Што Табе да мяне, Ісусе, Сыну Бога Навышняга? прашу Цябе, ня муч мяне". 29 Бо расказаў нячыстаму духу выйсьці з гэтага чалавека, бо шмат разоў імаў яго, і сьцераглі яго зьвяза́нага ланцугамі і ў пугах; але ён разрываў вязі, і гнаў яго нячысьцік на пустыні. 30 I Ісус папытаўся ў яго, кажучы: „Што за імя твае?" I ён сказаў: „Леґіён", бо шмат нячысьцікаў было ўвыйшоўпіы ў яго. 31 I яны прасілі Яго, каб Ён не казаў ім ісьці ў бяздоньне.
32 I вось, па́сьцілася там на гарах вялікая чарада сьвіньняў; і прасілі Яго дазволіць ім увыйсьці ў іх. I Ён дазволіў ім. 33 Тады нячысьцікі, вышаўшы зь людзіны, увыйшлі ў сьвіньні; і рынулася чарада із стромы ў возера, і патанула. 34 А пастухі, абачыўшы, што сталася, уцяклі й наказалі ў месьце й на сёлах. 35 I вышлі абачыць, што сталася; і прышлі да Ісуса, і засьпелі чалавека, з каторага вышлі нячысьцікі, ля ног Ісусавых седзячага, адзеўшыся і ў добрым розуме; і баяліся. 36 I тыя, што бачылі, паведалі ім, як быў уздароўлены апанаваны нячысьцікамі. 37 I прасіў яго ўвесь груд аколіцы Ґадарынскае адыйсьці ад іх, бо агарнуў іх вялікі страх. Ён увыйшоў у струг і зьвярнуўся.
38 I прасіў Яго чалавек, з каторага вышлі нячысьцікі, каб быць ізь Ім; але Ісус выправіў яго, кажучы: 39 „Зьвярніся да дому свайго і павядай, якія вялікія рэчы ўчыніў табе Бог". I адышоў, агалашаючы па ўсім месьце, якія вялікія рэчы ўчыніў яму Ісус.
40 I сталася, як Ісус зьвярнуўся, што груд із радасьцяй прыняў Яго, бо ўсі чакалі Яго. 41 I вось, прышоў чалавек, імям Яір, а ён быў начэльнік бажніцы, і, паўшы ў ногі Ісусу, прасіў Яго, каб увыйшоў у дом ягоны; 42 Бо ён меў адзіную дачку год двананцацёх веку, і тая канала. А як Ён ішоў, груд ціснуў Яго.
43 I жонка, двананцаць год хворая на крываток, што ўсю сваю маемасьць выдала на лекараў і ў ніводнага не магла вылячыцца, 44 Прыступаючы адзаду, дакранулася да кутаса адзецьця Ягонага, і якга ейны крываток запыніўся. 45 А Ісус сказаў: „Хто дакрануўся да Мяне?" Як жа ўсі перачылі, Пётра а былыя зь Ім сказалі: „Вучыцелю, груд напірае на Цябе й цісьне, а Ты кажаш: ,Хто дакрануўся да Мяне?' " 46 А Ісус сказаў: „Хтось даткнуўся да Мяне, бо Я пазнаў, што моц вышла зь Мяне". 47 I як жонка абачыла, што ня ўтоіцца, падышла дрыжачы і, ніцма паўшы перад Ім, паведаміла Яму перад усім людам дзеля чаго дакранулася да Яго, і як была́ якга ўздароўлена. 48 I Ён сказаў ёй: „Высьмелься, дачка! вера твая ўздаравіла цябе, ідзі ў супакою".
49 Як Ён яшчэ казаў, прыходзе адзін ад начэльніка бажніцы й кажа яму: „Дачка твая памерла; ня трудуй Вучыцеля балей". 50 Але Ісус, пачуўшы, адказаў яму, кажучы: „Ня бойся, адно вер, і яна будзе ўздароўлена". 51 I, прышоўшы да дому, не дазволіў нікому ўвыйсьці, апрача Пётры а Якава а Яана а айца а маці дзеваччыных. 52 I ўсі плакалі а галасілі па ёй; але Ён сказаў: „Ня плачча: яна не памерла, але сьпіць". 53 I сьміяліся зь Яго, ведаючы, што яна памерла. 54 Ён жа, выправіўшы ўсіх вонкі, моцна ўзяў яе за руку́ й гукну́ў, кажучы: „Дзевачка, устань!" 55 I дух ейны зьвярнуўся да яе; і яна якга ўстала, і Ён казаў даць ёй есьці. 56 I зумеліся бацькі ейныя. Ён жа расказаў ім нікому ня гу́каць праз тое, што сталася.
1 I згу́каўшы двананцацёх ву́чанікаў Сваіх, даў ім моц а ўладу над усімі нячысьцікамі і лячыць ад хваробаў. 2 I паслаў іх абяшчаць гаспадарства Божае і ўздараўляць хворых. 3 I сказаў ім: „Не бярыце нічога ў дарогу, ані посаха, ані капшука́, ані хлеба, ані грошы, ані майце кажны двух адзецьцяў. 4 I ў які-лень дом увыйдзеце, там заставайцеся і стуль адыходзьце. 5 А калі йдзе ня прыймуць вас, выходзячы зь места таго, атрасіце таксама й тый пыл із ног сваіх, на сьветчаньне на іх. 6 I вышаўшы, хадзілі скрозь па местачках, абяшчаючы Дабравесьць і ўздараўляючы ўсюдых.
7 Пачуў Гірад чацьвертнік праз усе, што Ён дзеяў, і заклапаціўся, бо некатрыя дзейкалі, што Яан ускрэс ізь мертвых; 8 А іншыя, што Ільля зьявіўся, і іншыя, што адзін із старавечных прарокаў ускрэс. 9 I сказаў Гірад: „Яана я сьцяў; хто ж ё гэта, праз каторага я чую такое?" I стараўся бачыць Яго. 10 I апосталы, зьвярнуўшыся, паведалі Яму, што зрабілі; і Ён, узяўшы іх, адышоў асобна на пустыннае месца места Віфсаіды. 11 А груд, даведаўшыся, пайшоў за ім; і Ён веціў іх, і гу́каў ім праз гаспадарства Божае, і ўздараўляў тых, што патрабавалі ўздараўленьня. 12 I як дзень пачаў хінуцца да вечара, тады прыступілі двананцацёх і сказалі Яму: „Распусьці гурбу, каб яны пайшлі да акалічных местачкаў а сёлаў начаваць, каб знайшлі еміны, бо мы тут на пустынным месцу". 13 Але Ён сказаў ім: „Вы дайце ім есьці". Яны ж сказалі: „У нас няма балей за пяць букаткаў і дзьве рыбы; хіба пайсьці й купіць ежы ўсяму люду гэтаму?" 14 Бо іх было каля пяцёх тысячаў чалавекаў. Але Ён сказаў ву́чанікам Сваім: „Рассадзіце іх грудамі па пяцьдзясят". 15 I яны зрабілі так, і рассадзілі ўсіх. 16 Тады Ён узяў пяць букаткаў і дзьве рьібы, глянуўшы на неба, і дабраславіў іх, і ламіў, і даваў, ву́чанікам, пасуліць кажнаму з гурбы. 17 I елі, і пад'елі, і ўзялі лішніцы двананцаць кашоў кавалкаў.
18 I сталася, як Ён маліўся апрыч, што ву́чанікі Ягоныя былі зь Ім. I Ён папытаўся ў іх, кажучы: „За каго Мяне гурба мае?" 19 Яны, адказуючы, сказалі: „За Яана Хрысьціцеля, а некатрыя за Ільлю, а іншыя, што адзін із старавечных прарокаў ускрэс". 20 Ён сказаў ім: „А вы за каго Мяне маеце?" Пётра, адказуючы, сказаў: „За Хрыста Божага.
21 Але Ён стродка расказаў нікому гэтага не казаць, 22 Кажучы: „Сын Людзкі́мае шмат цярпець, і быць адхіненым старцамі а найвышшымі сьвятарамі а кніжнікамі, і быць забітым, а на трэйці дзень ускрэснуць".
23 I сказаў усім: „Калі хто хоча йсьці за Імною, адрачыся самога сябе, бяры крыж свой на кажны дзень і йдзі за Імною. 24 Бо хто хоча жыцьцё свае захаваць, тый згубе яго; а хто згубе жыцьцё свае дзеля Мяне, тый захавае яго. 25 Бо што за карысьць людзіне́ прыдбаць увесь сьвет, а сябе самога загубіць альбо сабе пашкодзіць? 26 Бо хто засароміцца Мяне а словаў Маіх, таго Сын Людзкі́засароміцца, як прыйдзе ў славе Сваёй а Айцовай а сьвятых ангілаў.
27 „Бо кажу вам праўду: ё некатрыя із стаячых тут, каторыя не паспытаюцца сьмерці, пакуль не абачаць гаспадарства Божага".
28 I сталася за дзён восьмі ад гэтае мовы, што, узяўшы Пётру, Яана а Якава, узышоў Ён на гару маліцца. 29 I сталася, як маліўся, што выгляд віду Ягонага адмяніўся, і адзецьце Ягонае стала белае, бліскучае. 30 I вось, два мужы мужавалі зь Ім, каторыя былі Масей а Ільля. 31 Зьявіўшыся ў славе, мужавалі праз выхад Ягоны, каторы Ён меў зьдзеяць у Ерузаліме. 32 А Пётра а былыя зь ім ацяжараныя былі́сном; а як прачхнуліся, абачылі славу Ягоную і двух мужоў, што стаялі зь Ім. 33 I сталася, як яны адходзілі ад Яго, што Пётра сказаў Ісусу: „Вучыцелю, добра нам тут быць: зрабіма тры буданы, адзін Табе, і адзін Масею, і адзін Ільлі", ня ведаючы, што гу́каў. 34 Як ён гэтак гу́каў, найшоў булак і ахінуў іх; і яны спалохаліся, як увыйшлі ў булак. 35 I пачуўся голас із булаку́, кажучы: „Гэта Сын Мой любовы; Яго слухайце". 36 Як пачуўся голас гэты, Ісус застаўся адзін. I яны маўчэлі, і нікому не казалі тых дзён нічога з таго, што бачылі.
37 I сталася, што наступнога дня, як яны зышлі з узгорку, шмат гурбы пераняло Яго. 38 I вось, чалавек із гурбы загука́ў, кажучы: „Вучыцелю! малю Цябе, глянь на сына майго, бо ён - адзінае дзяцё мае. 39 Яго хапае дух, і ён зьнецікі крычыць, і кідае ім ізь пенаю; і, раніўшы яго, ледзь адыходзе ад яго. 40 I я прасіў ву́чанікаў Тваіх выгнаць яго, але яны не маглі". 41 Ісус жа, адказуючы, сказаў: „О родзе няверны а крутадушны! пакуль буду з вамі і буду цярпець вас? Прывядзі сына свайго сюды". 42 I як тый яшчэ йшоў, нячысьцік ірваў яго і моцна кі́даў; але Ісус зганіў нячысьціка, і ўздаравіў дзяцюка, і аддаў яго айцу ягонаму.
43 I зумяваліся усі з магутнасьці сілы Божае.
А як усі дзіваваліся з усяго, што ўчыніў Ісус, Ён сказаў ву́чанікам Сваім: 44 „Улажыце вы сабе ў вушы словы гэтыя: Сын Людзкі́будзе выданы ў рукі людзкія". 45 Але яны не разумелі слова гэтага, і яно было цьмянае ім, каб яны не спатачылі яго; і пытацца ў яго праз гэтае слова баяліся.
46 Узьнікла сьпярэчка памеж іх, каторы зь іх быў бы найвялікшы. 47 Ісус жа, ведаючы сьпярэчкі сэрца іхнага, узяўшы дзяцё, пастанавіў яго ля сябе 48 I сказаў ім: „Хто прыйме дзяцё гэтае ў імя Мае, Мяне прыйме; а хто прыйме Мяне, прыйме таго, хто паслаў Мяне; бо хто найменшы памеж усіх вас, тый будзе вялікі".
49 I Яан, адказуючы, сказаў: „Вучыцелю! мы бачылі чалавека, што імям Тваім выганяў нячысьцікаў, і забаранілі яму, бо ён ня ходзе з намі". 50 А Ісус сказаў яму: „Не бараніце, бо хто ня супроці нас, тый за нас".
51 I сталася, як бліжэў час, што Ён меў быць узяты ўгару, Ён станаўко пастанавіў ісьці да Ерузаліму. 52 I паслаў пасланцоў перад відзеньням Сваім; і яны пайшлі, і ўвыйшлі ў сяло самарскае, каб зрабіць прыгатову Яму. 53 I не прынялі́Яго, бо відзеньне Ягонае было зьвернена да Ерузаліму. 54 I, бачачы гэта, ву́чанікі Ягоныя, Якаў а Яан, сказалі: „Спада́ру! калі хочаш, мы скажам, каб агонь зышоў зь неба й спаліў іх, як і Ільля зрабіў?". 55 Але Ён, абярнуўшыся, зганіў іх, кажучы: „Ня ведаеце, чыйго вы духу; 56 Бо Сын Людзкі ня прышоў губіць жыцьці людзкі́я, але спасаць". I пайшлі да другога сяла.
57 I сталася, што, як яньі йшлі дарогаю, хтось сказаў Яму: „Я пайду за Табою, куды толькі Ты пойдзеш". 58 Ісус жа сказаў яму: „Лісы маюць норы, і птушкі нябёсныя - гнезды, але Сын Людзкі́ня мае йдзе галавы прытуліць".
59 I сказаў другому: „Ідізі за Імною". Але ён сказаў: „Спада́ру! дазволь імне сьпярша пайсьці й пахаваць айца свайго". 60 Ісус сказаў яму: „Няхай мертвыя хаваюць мертвых, але ты йдзі й абяшчай гаспадарства Божае".
61 I іншы таксама сказаў: „Спада́ру! я пайду за Табою, але дазволь імне сьпярша пайсьці разьвітацца з хатнімі сваімі". 62 Ісус жа сказаў яму: „Ніхто, хто кладзець руку́ сваю на плуг і азіраецца назад, ня гожы да гаспадарства Божага".
1 Просьле гэтага Спадар прызначыў іншых семдзясят і паслаў іх па двух перад відзеньням Сваім да кажнага места а месца, куды Сам маніўся йсьці. 2 I сказаў ім: „Жніво запраўды вялікае, але работнікаў мала; дык маліце Спадара, каб выправіў работнікаў да жніва Свайго. 3 Ідзіце; вось, Я пасылаю вас, як ягняты памеж ваўкоў. 4 Не нясіце із сабою ані хатуля, ані капшука, ані вобую, і нікога не здароўце на дарозе. 5 I ў які дом увыйдзеце, найперш скажыце: ,Супакой дому гэтаму'. 6 I калі будзе там сын супакою, супакой ваш супачыне на ім; калі не, ён зьвернецца да вас. 7 I ў тым самым доме заставайцеся, ядучы й п'ючы тое, што ё ў іх, бо гожы работнік заплаты свае; не пераходзьце з дому да дому. 8 I да якога места прыйдзеце, і прыймуць вас, ежча, што пастановяць перад вамі. 9 I ўздараўляйце хворых у ім, хто ёсьць у ім, і кажыце ім: ,Бліжыцца да вас гаспадарства Божае'. 10 Калі ж увыйдзеце ў якое места, і ня прыймуць вас, то, вышаўшы на вуліцу, скажыце: 11 ,І пыл, прыліплы да нас ізь места вашага, страсаем вам із ног нашых; ведайце, адылі́, што дабліжылася да вас гаспадарства Божае'. 12 Але кажу вам, што Садоме таго дня лацьвей будзе, чымся месту таму.
13 „Бяда табе, Хоразыне! Бяда табе Віфсаіда! бо калі б магучыя ўчынкі сталіся ў Тыру а Сыдоне, якія сталіся ў вас, яны даўно пакаяліся б, седзячы ў зрэб'ю а попеле. 14 Але лацьвей будзе Тыру а Сыдону на судзе, чымся вам. 15 I ты, Капернауме, што аж да неба ўзьняўся, аж да пеклы ськінены будзеш. 16 Хто слухае вас, слухае Мяне; і хто грэбуе вамі, грэбуе Імною; а хто грэбуе Імною, грэбуе Тым, хто паслаў Мяне".
17 Семдзясят зьвярнуліся з радасьцяй, кажучы: „Спада́ру! навет нячысьцікі паддаюцца на.м у імя Твае". 18 Ён жа сказаў ім: „Я бачыў шайтана́, што, як маланьня, валіўся зь неба. 19 Во, даю вам уладу таптаць га́ды а скарпіёны і ўсю моц не́прыяцельскую, і нішто ніяк вам не пашкодзе. 20 Ня цешчася, адылі́, з таго, што духі вам паддаюцца; але валей цешчася з таго, што ймёны вашыя напісаныя на нябёсах".
21 Тае ж гадзіны Ісус цешыўся ў Духу Сьвятым і сказаў: „Дзякую Табе, Войча, Спада́ру неба й зямлі, што Ты схаваў гэта ад мудрых а разумных і аб'явіў гэта бязьлеткам. Але, Войча, бо так зьлюб было Табе.
22 „Усе перада́на Імне Айцом Маім; і ніхто ня ведае, хто ё Сын, апрача Айца; і хто ё Айцец, апрача Сына, і каму Сын хоча аб'явіць".
23 I, зьвярнуўшыся да ву́чанікаў, сказаў ім апрыч: „Шчасьлівыя вочы, каторыя бачаць, што вы бачыце! 24 Бо кажу вам, што шмат якія прарокі а каралёве хацелі бачыць, што вы бачыце, але ня бачылі, і чуць, што вы чуеце, але ня чулі".
25 I вось, адзін праўнік устаў і, спакушаючы Яго, сказаў: „Вучыцелю! што я маю рабіць, каб спала імне жыцьцё вечнае?" 26 I Ён сказаў яму: „У законе што напісана? як чытаеш?" 27 А ён, адказуючы, сказаў: „Любі Спадара Бога свайго з усяго сэрца свайго, і з усяе душы свае, із усяе сілы свае, і з усяе думкі свае, і прыяцеля свайго, як самога сябе". 28 I сказаў яму: „Добра ты адказаў; гэтак рабі, і будзеш жыць". 29 Але ён, хочучы аправіцца, кажа Ісусу: „А хто мой прыяцель?" 30 I, адказуючы, Ісус сказаў: „Адзін чалавек ішоў зь Ерузаліму да Ерыхону і лу́чыў памеж разбойнікаў, каторыя зьдзерлі зь яго адзецьце, і ранілі, і адышлі, пакінуўшы яго паў мертвага. 31 I прыгадзілася, што тудэй зыходзіў адзін сьвятар і, згледзіўшы яго, прайшоў другім бокам. 32 Падобна й Левіт, быўшы на тым месцу, падышоў, паглядзеў і прайшоў другім бокам. 33 Але Самарані́н якісь, падарожжуючы, лу́чыў на яго і, абачыўшы яго, зжаліўся над ім. 34 I падышоў да яго, завязаў раны яму, узьліўшы алівы а віна; і, пасадзіўшы яго на стачыну сваю, прывёз яго да заезду і заапекаваўся ім. 35 А назаўтрае, ад'яжджаючы, выняў два дынары, даў гаспадару і сказаў яму: ,Заапякуйся ім; і што балей выдасі, я, як зьвярнуся, аддам табе'. 36 Дьік каторы з гэтых трох, здаецца табе, прыяцель таму, хто лу́чыў памеж разбойнікаў ?" 37 I ён сказаў: „Тый, што зьмілаваўся над ім". I сказаў яму Ісус: „Ідзі, і ты рабі таксама".
38 I сталася, як ішлі, што Ён увыйшоў да аднаго сяла. 39 Жонка ж адна, імям Мархва, прыняла́ Яго да дому. 39 I ў яе была́ сястра, званая Марыя, каторая села ля ног Ісусавых і слухала слова Ягонае. 40 Але Мархва клапатала каля шмат паслугі, а, падышоўшы да Яго, сказала: „Спада́ру; ці не парушае Цябе, што сястра мая пакінула мяне адну паслугаваць? Дык скажы ёй, каб памагла імне". 41 I, адказуючы, сказаў ёй Ісус: „Мархва! Мархва! ты рупішся а клапоцішся праз шмат што; 42 Але з мала чаго аднаго надабе. I Марыя абрала добрую дзель, каторая ня будзе аднята ад яе".
1 I сталася, як Ён на адным месцу маліўся, і перастаў, што адзін із ву́чанікаў ягоных сказаў Яму: „Спада́ру, навучы нас маліцца, як і Яан навучыў ву́чанікаў сваіх". 2 I Ён сказаў ім: „Калі моліцеся, кажыце: ,Войча наш, Каторы ёсьць у небе! сьвяціся імя Твае; прыйдзі гаспадарства Твае; будзь воля Твая, як на небе, так на зямлі. 3 Хлеба нашага штадзеннага дай нам што дня; 4 I даруй нам грахі нашыя, бо й мы даруем кажнаму даўжбіту нашаму; і ня ўводзь нас на спакусу, але збаў нас ад злога".
5 I сказаў ім: „Каторы з вас будзе мець прыяцеля, і прыйдзе да яго а поўначы, і скажа яму: ,Прыяцелю, пазыч імне тры букаткі; 6 Бо прыяцель мой з дарогі зайшоўся да мяне, і я ня маю нічога пасуліць яму'. 7 А тый з хаты адкажа й скажа: ,Не парушай мяне; дзьверы ўжо замкнёны, і дзеці мае з імною ў ложку; не магу ўстаць і даць табе'. 8 I кажу вам, хоць ён ня ўстане й ня дасьць яму з прыязьні; з начэпнасьці ягонае, адылі́, устаўшы, дасьць яму, колькі патрабуе. 9 I Я кажу вам: прасіце, і дасца вам; шукайце, і знойдззеце; стукайце, і адчыняць вам; 10 Бо кажны, хто просе - адзержуе; і хто шукае - знаходзе; і таму, хто стукае - адчыняюць.
11 „I калі б у каторага з вас айца сын папрасіў хлеба, ці падасьць яму камень? альбо рыбы, ці падасьць яму гада замест рыбы ? 12 Альбо, калі папросе яйца, ці падасьць яму скарпіёна? 13 Дык калі вы, благія, умееце даваць добрыя падаркі дзяцём сваім, пагатове Айцец нябёсны дасьць Духа Сьвятога тым, што ў Яго просяць".
14 I Ён выгнаў нячысьціка, каторы быў немы; і сталася, як нячысьцік вышаў, што немы гу́каў; і груд дзіваваўся. 15 Але некатрыя зь іх гу́калі: „Ён выганяе нячысьцікаў сілаю веельзэвула, князя нячысьцікаў".
16 А іншыя, спакушаючы, прасілі ў яго знаку зь неба.
17 Але Ён, ведаючы паду́мкі іхныя, сказаў ім: „Кажнае гаспадарства, падзеленае само ў сабе, пусьцее; і дом, падзелены сам у сабе, валіцца. 18 Калі шайтан таксама падзеліцца сам у сабе, як устое гаспадарства ягонае? А вы гу́каеце, што Я веельзэвулам выганяю чартоў. 19 I калі Я веельзэвулам выганяю нячысьцікаў, то сынове вашыя кім выганяюць? Дык яны будуць вам судзьдзямі. 20 Але калі Я палцам Божым выганяю нячысьцікаў, прышло да вас гаспадарства Божае. 21 Калі дужасіл, узброіўшыся, сьцеражэць палац свой, у бясьпечнасьці маемасьць ягоная. 22 Але калі дужшы за яго нападзець на яго і пераможа яго, ён адбярэць у яго ўсю зброю ягоную, на каторую ён спадзяваўся, і падзеле заграбленае ў яго. 23 Хто ня з Імною, тый супроці Мяне; і хто ня зьбірае зь Імною, раськідае.
24 „Як нячысты дух выйдзе зь людзіны, ходзе па сухіх месцах, шукаючы супачынку, і, не знаходзячы, кажа: ,Зьвярнуся да дому свайго, скуль вышаў'. 25 I, прышоўшы, знойдзе яго падмеценым а прыбраным. 26 Тады йдзець і бярэць сямёх іншых духоў, негаднейшых за сябе;' і, увыйшоўшы, жывуць там. I апошняе таму чалавеку горшае за першае".
27 I сталася, як Ён гу́каў гэта, што адна жонка з груду ўзьняла́ голас свой і сказала яму: „Дабраславёнае ўлоньне, што насіла Цябе, і пелькі, каторыя Ты ссаў". 28 А Ён сказаў: „Але дабраславеншыя ж тыя, што слухаюць слова Божае і дзяржаць яго".
29 Як жа люд ціснуўся, Ён пачаў гу́каць: „Род гэты ліхі; яны знаку шукаюць, і знак ня Дасца яму, апрача знаку Ёны прарокі; 30 Бо, як Ёна быў знакам Нінявянам, так і Сын Людзкі будзе знакам гэтаму роду.
31 „Караліца паўднявая паўстане на суд ізь людзьмі роду гэтага і засудзе іх, бо яна прышла з канцоў зямлі слухаць мудрасьць Салямонаву; і во, вялікшы за Салямона тут. 32 Нінявяне паўстануць на суд із родам гэтым і засудзяць яго, бо яны пакаяліся на ка́зань Ёніну; і во, вялікшы за Ёну тут.
33 Ніхто, засьвяціўшы лянпу, не станове яе ў патайным месцу ані пад карэц, але на падстаноўку, каб праходзячыя бачылі сьвятліню.
34 Лянпа цела ё вока; дык, калі вока твае здаровае, то і ўсе цела твае поўнае зырчыні; але калі благое, цела твае таксама поўнае цямноты. 35 Дык уважай, каб сьвятліня, што ёсьць у табе, ня была́ цямнотаю. 36 А калі ўсе цела твае зыркае, бяз часьці цемнага, усе будзе зыркае, як калі лянпа, сьвецячы, зьзяе".
37 I, як Ён гу́каў, адзін фарысэй прасіў яго палуднаваць ізь ім; Ён прышоў і ўзьлёг ля столу. 38 I фарысэй зьдзіваваўся, як абачыў, што Ён ня мыўся перад палудням. 39 I Спадар сказаў яму: „Цяпер вы, фарысэі, чысьціце навоннасьць коўняў а місаў, але нутр вашы поўны грабяжу а нягоднасьці. 40 Неразумныя! ці ня тый, што ўчыніў навоннае, учыніў і нутраное? 41 Але валей давайце ўбожыну з таго, што маеце, і вось, усе ў вас будзе чыстае. 42 Але бяда вам, фарысэі! бо вы даіце́ дзесяціну зь мяты, руты і ўсялякага зельля, але абмінаеце суд а любоў Божую; гэта належыла рабіць, і гэнага не пакідаць. 43 Бяда вам, фарысэі! бо вы любіце першыя месцы ў бажніцах і здарованьні на таргох. 44 Бяда вам, кніжнікі а фарысэі, двудушнікі! бо вы, як грабы нявідомыя, і людзі ходзяць над імі, ня ведаючы гэтага".
45 Тады адзін із праўнікаў, адказуючы, казаў Яму: „Вучыцелю! гэта кажучы, Ты й нас зьневажаеш". 46 I Ён сказаў: „I вам, праўнікі, бяда, бо вы цяжарыце людзёЎ цяжарамі нявыноснымі, а самы адным палцам сваім не датыкаецеся да цяжараў. 47 Бяда вам! бо вы будуеце помнікі прарокам, а айцове вашы забілі іх. 48 Дьік вы сьветчыце, што пацьвярджаеце ўчынкі айцоў вашых, бо яны запраўды забілі іх, а вы будуеце ім помнікі. 49 Затым і Мудрасьць Божая сказала:
,Я пашлю ім прарокаў а апосталаў, і зь іх заб'юць, і будуць перасьледава́ць;' 50 Каб кроў усіх прарокаў, разьлітая ад закладзінаў сьвету, была спагнана з гэтага роду, 51 Ад крыві Авеля аж да крыві Захары, што загінуў памеж аброчніку й Дому. Запраўды кажу вам, яна будзе спагнана з роду гэтага. 52 Бяда вам праўнікі! бо вы ўзялі́ключы веды; самы ня ўвыйшлі і ўходзячым пераказілі".
53 Як Ён гу́каў ім гэта, кніжнікі а фарысэі пачалі надта націскаць на Яго, каб прысі́ліць Яго гу́каць шмат праз што, 54 Цікуючы на Яго і імкнучыся схапіць што-лень із вуснаў Ягоных, каб магчы абвінаваць Яго.
1 Прымеж таго, як зьберліся тысячы груду, ажно ціснулі адны адных, Ён пачаў казаць найперш ву́чанікам Сваім: „Сьцеражыцеся закісі фарысэйскае, каторая ё двудушнасьць. 2 Бо няма нічога закрытага, што не адкрылася б, і тайнага, чаго не даведаліся б. 3 Затым тое, што вы гу́калі ў цямноце, пачуюць у сьвятліні; і што шапталі ў пакоях, будзе агалошана на стрэхах.
4 „І кажу вам, прыяцелям Сваім: ня бойцеся тых, што забіваюць цела, а потым ня маюць нічога балей зрабіць. 5 Але скажу вам, каго баяцца: бойцеся таго, хто, па забіцьцю, мае ўладу укінуць у пеклу; але, кажу вам, таго бойцеся.
6 „Ці ня пяць вераб'ёў прадаюць за два пенязі? і ні водзін ізь іх не забыты ў Бога. 7 А нават валасы на галаве вашай усі палічаны. Дык ня бойцеся; вы дарожшыя за шмат вераб'ёў.
8 „Але кажу вам: хто вызнае Мяне перад людзьмі, таго Сын Людзкі́вызнае перад ангіламі Божымі. 9 А хто запрэцца Мяне перад людзьмі, таго адракуцца перад ангіламі Божымі. 10 I кажнаму, хто скажа слова на Сына Людзкога, будзе даравана яму, але хто блявузґае на Духа Сьвятога, таму ня будзе даравана.
11 „I калі прывядуць вас да бажніцаў а да старцоў а да ўлады, не клапаціцеся як альбо што вам адказаць, альбо што сказаць: 12 Бо Сьвяты Дух навуча вас тае ж гадзіны, што маеце казаць".
13 I адзін із груду сказаў Яму: „Вучыцелю, скажы брату майму, каб ён падзяліў з імною спадак". 14 Але Ён сказаў яму: „Чалавеча, хто прызначыў Мяне за судзьдзю альбо за дзельніка памеж вас?" 15 I сказаў ім: „Глядзіце, сьцеражыцеся га́льлівасьці, бо жыцьцё чалавечае не залежа ад дастатку нечага, каторы ён мае".
16 I сказаў ім прыпавесьць, кажучы: „Зямля аднаго багатыра дала́ добры ўрод. 17 I ён разважаў сам із сабою, кажучы: ,Што імне рабіць ? бо я ня маю месца, ідзе скласьці плады свае'. 18 I сказаў: ,Во, што зраблю: разбуру сьвірны свае, і пастанаўлю большыя, і там памяшчу ўрод свой а маемасьць сваю, 19 I скажу душы сваёй: душа, шмат дабра маеш складзенага на шмат год; супачывай, еж, пі, весяліся'. 20 Але Бог сказаў яму: ,Дурню, гэтае ночы душу́ тваю вымагуць ад цябе, дык каму дастанёцца тое, што ты прыдбаў?'. 21 Гэтак, хто зьбірае скарбы свае, але не багаты ў Богу".
22 I сказаў ву́чанікам Сваім: „Затым кажу вам: не клапаціцеся праз жыцьцё свае, што будзеце есьці, ані празь цела, у што адзецца. 23 Жыцьцё большае за ежу, і цела - за адзежу. 24 Паглядзіце на груганы: яны ня сеюць ані жнуць, ня маюць стопак ані сьвірнаў, і Бог жыве іх; колькі ж лепшыя вы за птушкі ?
25 I хто з вас, клапоцячыся, можа дадаць росту сабе адзін локаць ? 26 Дык калі найменшага гэтага ня можаце зрабіць, нашто клапаціцца праз засталае?
27 „Паглядзіце на лілі, як яны растуць: не працуюць ані прадуць; але кажу вам, што Салямон у вусёй славе сваёй не адзяваўся, як адна зь іх. 28 Дык калі Бог так адзяець траву, што сядні ё на полю, а заўтра будзе ўкінена ў печ; пагатове вас, малаверныя.
29 „I ня шукайце, што будзеце есьці альбо што піць, і не клапаціцеся, 30 Бо гэтага ўсяго шукаюць народы гэтага сьвету, а ваш Айцец ведае, чаго вам надабе. 31 Але валей шукайце гаспадарства Божага, а ўсе гэта дадасца вам.
32 „Ня бойся, чародка! бо падабалася Айцу вашаму даць вам гаспадарства. 33 Прадавайце маемасьць сваю і давайце ўбожыны. Гатуйце сабе мяхі нестарэючыя, скарб на нябёсах, каторы ня гіне, ідзе злодзей ня бліжыцца ані моль ня псуець; 34 Бо йдзе скарб вашы, там і сэрца вашае будзе.
35 „Няхай сьцёгны вашы будуць падпераза́ныя і лянпы гаручыя: 36 I вы будзеце падобныя да людзёў, што чакаюць спадара свайго, калі ён зьвернецца зь вясельля, каб, як ён прыйдзе а пастукае, зараз адамкнуць яму. 37 Шчасьлівыя слугі тыя, каторых спадар, прышоўшы, засьпее чукавых; запраўды кажу вам, што ён падпяражацца, і пасадзе іх, і, падходзячы, будзе паслугаваць ім. 38 I калі ў другую, і калі ў трэйцюю варту прыйдзе, і засьпее так - шчасьлівыя слугі тыя.
39 „I тое ведайце, што калі б гаспадар дому ведаў, каторае гадзіны прыйдзе злодзей, ён ня спаў бы і не дазволіў бы падкапацца пад дом свой. 40 Затым таксама будзьце гатовы, бо Сын Людзкі́прыйдзе тае гадзіны, калі ня думаеце".
41 Тады Пётра сказаў Яму: „Спада́ру, Ты гу́каеш прыпаве́сьць нам, ці таксама ўсім?" 42 I Спадар сказаў: „Дык хто ё тый верны а мудры дамавер, каторага Спадар пастанавіў над чэлядзяй Сваёй, даваць дзель ежы ў пару? 43 Шчасьлівы слуга, каторага спадар ягоны, прышоўшы, засьпее так робячы. 44 Запраўды кажу вам, што прызнача яго за загадніка над усёй маемасьцяй сваёй. 45 Але калі слуга скажа ў сэрцу сваім: ,Спадар мой позьніцца прысьці'; і пачнець біць слугаў а служэбкі, і есьці а піць а п'янчыцца, 46 То прыйдзе спадар слугі таго дня, калі ён не спадзяецца, і гадзіны, што ён ня ведае, і патнець яго, і прызнача яму дзель ізь нявернымі. 47 Слуга ж тый, што ведаў волю спадара свайго, і не прыгатаваўся ані зрабіў подле волі ягонае, будзе шмат біты. 48 А каторы ня ведаў і зрабіў гожае біцьця, будзе біты мала. Бо каму шмат дана, з таго будзе шмат вымагацца; і каму шмат паручылі, з таго балей спаганяць будуць.
49 „Агонь прышоў Я пусьціць на зямлю, і як хацеў бы, каб ён ужо загарэўся! 50 Хрыстом Я маю хрысьціцца, і як Я тамуюся, пакуль гэта зьдзеецца!
51 „Ці думаеце, што Я прышоў даць супакой на зямлі? Не, кажу вам, але баржджэй падзел. 52 Бо адгэтуль пяцёх у вадным доме будуць падзяліўшыся: тры супроці двух, і два супроці трох. 53 Будуць падзяліўшыся: айцец супроці сына, і сын супроці айца; маці супроці дачкі, і дачка супроці маці; сьвякрывя супроці нявесткі, і нявестка супроці сьвякрыві",
54 Сказаў жа й груду: „Як вы бачыце хмару, што падыймаецца із захаду, зараз кажаце: ,Будзе лівун'; і дзеецца гэтак. 55 I як паўднявы вецер вее, кажаце: ,Будзе гарачыня'; і бывае. 56 Двудушнікі! від неба й зямлі вы ведаеце як адрозьневаць, але як гэта ё, што ня можаце адрозьневаць гэтага часу?
57 Але і чаму нават па самых сабе ня судзіце, што справядлівае ?
58 „Як ты йдзеш да старца з праціўнікам сваім, на дарозе пастарайся вывальніцца ад яго, каб ён ня прывёў цябе да судзьдзі, а судзьдзя не аддаў цябе паслугачаму, а паслугачы ня ўкінуў цябе ў вязьніцу. 59 Кажу табе: ня выйдзеш стуль, пакуль не заплаціш да апошняга пенязя.
1 У тым часе былі́прытомныя некатрыя, што наказалі Яму праз Ґалілеян, каторых кроў зьмяшаў Пілат із аброкамі іхнымі. 2 I, адказуючы, Ён сказаў ім: „Ці думаеце вы, што тыя Ґалілеяне былі грэшнікі большыя за ўсіх Ґалілеян, што так пацярпелі? 3 Не, кажу вам, але, калі не пакаецеся, усі таксама загінеце. 4 Альбо, ці думаеце, што тых асьмінанцацёх, на каторьіх завалілася вежа Сілоамская й забіла іх, былі́віншыя за ўсіх людзёў, што жывуць у Ерузаліме? 5 Не, кажу вам, але, калі не пакаецеся, усі таксама загінеце".
6 I сказаў ім гэтую прыпавесьць: „Меў хтось пасаджаную ў вінішчу сваім фіґу; і прышоў шукаць плоду на ёй, і не знайшоў. 7 I сказаў вінару: ,Вось, я тры гады прыходжу, гледзячы плоду на гэтай фізе, і не знаходжу; сьсячы яе: нашто яна й зямлю псуець?' 8 Але ён, адказуючы, кажа яму: ,Спада́ру! пакінь яе й на гэты год, пакуль я абкапаю яе й абкладу гноям; 9 Ці ня дасьць плоду; калі не, просьле таго сьсячы яе".
10 I вучыў Ён у ваднэй з бажніцаў у сыботу: 11 І вось, была́ жонка, што мела духа недалужнасьці асьмінанцаць год, і яна была́ скорчыўшыся, і ані не магла выпрастацца. 12 I Ісус, абачыўшы яе, пагука́ў і сказаў ёй: „Жонка, ты вывальнена ад недалужнасьці свае". 13 I паклаў рукі Свае на яе, і яна якга выпрасталася, і славіла Бога. 14 Начэльнік бажніцы, адказуючы, гневаючыся, што Ісус уздаравіў у сыботу, сказаў груду: „Ё шэсьць дзён, у каторыя належа рабіць, у тыя прыходзьце і ўздараўляйцеся, а ня ў сыботні дзень". 15 Але Спадар, адказуючы, сказаў: „Двудушнікі! ці ня кажны з вас адвязуе ў сыботу вала свайго альбо асла свайго ад жолабу і вядзець яго паіць? 16 А гэтую дачку Абрагамову, каторую шайтан зьвязаў, вось, ужо асьмінанцаць год, не належыла вывальніць ад вязі гэтае ў сыботні дзень?" 17 I, як Ён казаў гэта, усі, што працівіліся Яму, засароміліся, а ўвесь груд цешыўся з усіх славутых учынкаў, каторыя былі́ўчынены Ім.
18 Ён жа сказаў: „Да чаго падобнае гаспадарства Божае? і да чаго магу прыраўнаваць яго? 19 Яно падобнае да гарчычнага зярняці, каторае, узяўшы, пасадзіў чалавек у гародзе сваім; і вырасла, і стала вялікім дзервам, і птушкі нябёсныя перабывалі ў гольлю яго".
20 I ўзноў сказаў: „Да чаго прыраўную гаспадарства Божае ? 21 Яно падобнае да закісі, каторую жонка узяўшы, уклала ў тры меркі мукі, пакуль ня ўкісла ўсе".
22 I падарожжаваў Ён перазь месты а сёлы, вучачы й робячы падарожжа да Ерузаліму. 23 I хтось сказаў Яму: „Спада́ру! ці мала тых, што спасаюцца?" Але Ён сказаў ім: 24 „Зглыбока сілуйцеся ўвыйсьці пераз вузкі́я дзьверы, бо кажу вам, шмат хто будзе шукаць увыйсьці, і ня зможа. 25 Як дамовы гаспадар устане й замкнець дзьверы, тады вы, стоячы вонках, будзеце стукаць у дзьверы, кажучы: ,Спада́ру! адамкні нам'; але Ён, адказуючы, скажа вам: ,Ня знаю вас, скуль вы'. 26 Тады пачніце́ казаць: ,Мы елі ў прытомнасьці Тваёй і пілі́, і Ты вучыў на вуліцах нашых!' 27 Але Ён скажа: ,Кажу вам: ня знаю вас, скуль вы; адступіцеся ад Мяне ўсі дзеючыя бяспраўе'. 28 Там будзе плач а скрыгот зубамі, як абачыце Абрагама а Ісака а Якава і ўсіх прарокаў у гаспадарстве Божым, а сябе выгнаных вон. 29 I прыйдуць із усходу а захаду а з поўначы а з паўдня, і ўзьлягуць ля столу ў гаспадарстве Божым. 30 I вось, ёсьць апошнія, што будуць першымі, і ё першыя, што будуць апошнімі".
31 Тае ж гадзіны прышлі некатрыя фарысэі, кажучы Яму: „Выйдзі і йдзі адгэтуль, бо Гірад хоча забіць Цябе". 32 I сказаў ім: „Ідзіце, скажыце гэнаму лісу: ,Вось, выганяю нячысьцікаў і ўздараўляю сядні й заўтра, а пазаўтра скончу. 33 Маю Я, адылі́, падарожжаваць сядні й заўтра й наступнога дня, бо ня можа быць, каб прарока загінуў вонках Ерузаліму'. 34 Ерузаліме, Ерузаліме, што забіваеш прарокаў і камянуеш пасланых да цябе! як часта Я хацеў зьберці дзеці твае, як кураводка кураняты свае пад крылы свае, і вы не хацелі! 35 Вось, дом вашы пакінены вам пусты. I кажу ж вам, што вы не абачыце Мяне, пакуль ня прыйдзе час, што скажаце: Дабраславёны Йдучы ў імя Спадарова!' "
1 I сталася, як Ён увыйшоў у сыботу ў дом аднаго з начэльнікаў фарысэйскіх есьці хлеб, што ўважна назіралі за Ім. 2 I вось, нейкі чалавек, хворы на вадзянку, быў там перад Ім. 3 I Ісус, адказуючы, гу́каў праўнікам а фарысэям, кажучы: „Дазволена ў сыботу ўздараўляць ці не?" 4 Але яны маўчэлі. I, няўшы яго, уздаравіў яго, і адпусьціў яго. 5 I, адказуючы, сказаў ім: „У каторага з вас асёл альбо вол уваліцца ў студню, ці ён ня выцягне яго без адвалокі ў сыботні дзень?" 6 I не маглі адказаць Яму на гэта.
7 I сказаў прыпавесьць пазваным, зацеміўшы, што яны першыя месцы абіралі, кажучы ім: 8 „Калі цябе хто пазваў на вясельле, не ўзьлягай на пярэдняе месца за сталом, каб можа пачэсьліўшага за цябе не пазваў ён, 9 I тый, што пазваў цябе й яго, не падышоў і не сказаў: ,Дай месца гэтаму'; і тады із сорамам зоймеш апошняе месца. 10 Але, калі ты пазваны, ідзі й узьляж на апошняе месца, каб тый, што пазваў цябе, падышоўшы, мог сказаць табе: ,Прыяцелю, узыйдзі вышэй'; тады будзе табе чэсьць перад усімі, што ўзьлягаюць за сталом із табою; 11 Бо кажны, што павышае сябе, паніжаны будзе; а хто паніжае сябе, будзе павышаны".
12 I сказаў таксама таму, хто пазваў Яго: „Калі ты спраўляеш палудзень альбо вячэру, не заві прыяцеляў, ані братоў сваіх, ані сваякоў сваіх, ані багатых суседзяў, каб і яны цябе не пазвалі, і ня была́ табе адплата. 13 Але, як спраўляеш чэсьць, гука́й бедных, калекіх, кульгавых, нявісных, 14 I будзеш шчасьлівы, бо яны ня маюць адплаты табе, бо будзе заплачана табе ў ускрысеньню справядлівых".
15 I адзін із тых, што ўзьляжалі за сталом ізь Ім, слухаючы гэта, сказаў Яму: „Шчасьлівы, хто будзе есьці хлеб у гаспадарстве Божым"
16 I сказаў яму: „Адзін чалавек справіў вялікую вячэру й пазваў шмат каго. 17 I як была́ гадзіна вячэры, паслаў слугу свайго сказаць пазваным: ,Прыходзьце, бо ўжо гатова'. 18 I пачалі́ўсі згодна прасіць выбачэньня. Першы сказаў яму: ,Я купіў зямлю і маю выйсьці паглядзець яе; калі ласка, выбач імне'. 19 А другі сказаў: ,Я купіў пяць пар валоў і пайду прабаваць іх; калі ласка, выбачай імне'. 20 А іншы сказаў: ,Я ажаніўся і затым не магу прыйсьці'. 21 I, прышоўшы, слуга паведаміў праз усе спадару свайму. Тады дамовы гаспадар, загневаўшыся, сказаў слузе: ,Пайдзі борзда па вуліцах а завулках места і прывядзі ўбогіх а калекіх а кульгавых а нявісных'. 22 I слуга сказаў: ,Спада́ру, сталася, як ты казаў, і ё яшчэ месца'. 23 I спадар сказаў слузе: ,Пайдзі па дарогах і паўз платоў і прысіль прыйсьці, каб дом мой напоўніўся; 24 Бо кажу вам, што ні водзін із тых людзёў, што былі́пазваныя, не паспытаецца вячэры мае'."
25 I вялікія гурбы йшлі зь Ім, і Ён, абярнуўшыся, сказаў ім: 26 „Калі хто прыходзе да Мяне, і не зьненавідзе айца свайго а маці а жонкі а дзяцей а братоў а сёстраў, дый собскага жыцьця свайго, ня можа быць ву́чанікам Маім; 27 I хто не нясець крыжа свайго, і йдзець за Імною, ня можа быць ву́чанікам Маім.
28 ,Бо хто з вас, зычачы пастанавіць вежу, ня сядзе перш і не паліча коштаў, ці мае ён за што споўніць гэта, 29 Каб, як пакладзець под яе, і ня зможа скончыць яе, усі, што абачаць яе, не пачалі́сьміяцца зь яго, 30 Кажучы: "гэты чалавек пачаў станавіць і ня мог скончыць"?
31 „Альбо які кароль, ідучы на бітву́ ў вайне з другім каралём, ня сядзе перш, не парадзіцца, ці зможа ён ізь дзесяцьма тысячамі сустрэцца зь ідучым на яго з дваццацьма тысячамі? 32 I калі не, пакуль тый яшчэ далёка, паслаўшы да яго пасолства, папросе ўмоваў міру.
33 „Гэтак кажны з вас, хто не пакіне ўсяго, што мае, ня можа быць ву́чанікам Маім.
34 „Соль - добрая, але калі соль страце смак свой, чым адновіш смак яе? 35 Ані ў зямлю, ані ў гной ня годзіцца; яе выкідаюць вон. Хто мае вушы слухаць, няхай слухае".
1 I ўсі мытнікі а грэшнікі бліжыліся да Яго, слухаць Яго. 2 Фарысэі ж а кніжнікі наракалі, кажучы: „Гэты прыймае грэшнікаў і есьць ізь імі".
3 Ён жа сказаў ім гэткую прыпаве́сьць, кажучы: 4 „Хто з вас, маючы сто авец і згубіўшы адну зь іх, не пакіне дзевяцьдзясят дзевяць на пустыні́і ня пойдзе за згубленай, пакуль ня знойдзе яе? 5 А знайшоўшы, кладзець яе на плечы свае, цешачыся; 6 I, прышоўшы двору, згу́кае прыяцеляў а суседзяў, кажучы: ,Цешчася з імною, бо я знайшоў згубленую авечку сваю'. 7 Кажу вам, што так будуць цешыцца ў небе з аднаго пака́ятнага грэшніка, чымся зь дзевяцьдзясят дзевяцёх справядлівых, каторыя не патрабуюць каяцца.
8 „Альбо, якая жонка, маючы дзесяць драхмаў, калі згубе адну драхму, не засьвеце лянпы, і не падмяцець хаты, і ня будзе ўважліва шукаць, пакуль ня знойдзе яе? 9 А знайшоўшы, згу́кае прыяцелкі а суседкі, кажучы: ,Цешчася з імною, бо я знайшла драхму, каторую была́ згубіўшы'. 10 Гэтак, кажу вам, ё радасьць перад ангіламі Божымі з аднаго ка́ятнага грэшніка".
11 I сказаў: „Якісь чалавек меў двух сыноў; 12 I сказаў айцу малодшы зь іх: ,Войча, дай імне прыпадаючую дзель собскасьці'. I падзяліў ім маемасьць. 13 Як мінула троху дзён, малодшы сын, зьбершы ўсе, пайшоў да далёкага краю і там вышышкаў собскасьць сваю, жывучы раськідонліва. 14 А як ён высіліў усе, настала вялікая галадоў у тым краю, і ён згалеў. 15 I пайшоў, і прыстаў да аднаго із жыхараў таго краю, і ён паслаў яго на полі свае паеьціць сьвіньне. 16 I ён жадаў напоўніць жывот свой лускою, што елі сьвіньне, але ніхто не даваў яму. 17 I, глыбака ўдумаўшыся, сказаў: ,Колькі наймітаў у вайца майго маюць даволі хлеба, а я гіну тут з голаду! 18 Устаўшы, пайду да айца свайго і скажу яму: „Войча, я ізграшыў супроці неба і перад табою, 19 Я ўжо нягожы звацца сынам тваім; прыймі мяне як аднаго з наймітаў сваіх' ". 20 I, устаўшы, ён пайшоў да айца свайго. Але, як ён быў яшчэ воддаль, айцец ягоны абачыў яго, і зжаліўся над ім, і пабег, і паў на шыю яму, і горача цалаваў яго. 21 Сын жа сказаў яму: ,Войча, я ізграшыў супроці неба й перад табою, я ўжо ня гожы звацца сынам тваім'. 22 Але айцец сказаў слугам: ,Вынясіце ўборзьдзе найлепшую адзежу, і адзеньце яго, і дайце жуковіну на руку́ яму, і вобуй на ногі; 23 I прывядзіце ўкормленае цялё, і зарэжча яго, і ежма, і весялімася; 24 Бо гэты сын мой быў памершы, і ажыў; быў згубіўшыся, і знайшоўся'. I пачалі́весяліцца.
25 „А старшы сын ягоны быў на полю; і, ідучы, як бліжыўся да дому, пачуў му́зыку а скокі. 26 I, гукнуўшы аднаго зь дзяцюкоў, папытаўся ў яго, што бы гэта было. 27 Тый жа сказаў яму: ,ПрышоЎ брат твой, і айцец твой зарэзаў кормнае цялё з тае прычыны, што прыняў яго ўратаванага а здаровага'. 28 Але ён зазлаваўея і не хацеў увыйсьці. I айцец ягоны, вышаўшы, прасіў яго. 29 Адказуючы ж, ён сказаў айцу свайму: „Вось, толькі год я служу тэ і ніколі не выступаў з расказаньня твайго, а ты ніколі ня даў імне й казяняці, каб я мог павесяліцца з прыяцельмі сваімі. 30 А як гэты сын твой, каторы вышышкаў маемасьць тваю зь бязулямі, прышоў, ты зарэзаў яму кормнае цялё'. 31 Ён жа сказаў яму: ,Дзяцё, ты заўсёды з імною, і ўсе мае - твае; 32 А з гэтага надабе было весяліцца, бо гэты брат твой быў памершы, і ажыў; быў згубіўшыся, і знайшоўся' ".
1 I сказаў таксама ву́чанікам: „Быў якісь багаты чалавек, што меў аканома, каторага ўдалі́яму, што раськідае маемасьць ягоную. 2 I, пагука́ўшы яго, сказаў яму: ,Што гэта я чую празь цябе? здай лічбу з аканомства свайго, бо ты ня можаш быць балей аканомам'. 3 I аканом сказаў сам сабе: ,Што імне рабіць? бо спадар мой адбірае аканомства ад мяне: капаць не магу, прасіць саромлюся. 4 Ведаю, што зрабіць, каб, як я буду адда́лены ад аканомства, мяне прынялі́ў дамы свае'. 5 I, пагука́ўшы паасобку кажнага з даўжбітоў спадара свайго, сказаў першаму: ,Колькі ты вінен спадару майму?' 6 А тый сказаў: ,Сто барылак алівы'. I сказаў яму: ,Вазьмі свой квіт і борзьдзенька садзіся напішы пяцьдзясят'. 7 Тады сказаў другому: ,А ты колькі вінен?' Ён жа сказаў: ,Сто карцоў пшонкі'. I кажа яму: "Вазьмі свой квіт і напішы асьмідзясят". 8 I спадар пахваліў несправядлівага аканома, што разважна зрабіў; бо сынове веку гэтага разважнейшыя ў сваім родзе за сыноў сьвятліні. 9 I кажу вам: прыдбавайце прыяцеляў багацьцям несправядлівым, каб, як яго ня стане, прынялі́вас да вечных буданоў.
10 „Хто верны ў найменшым, верны і ў шмат якім; а хто несправядлівы ў найменшым, несправядлівы і ў шмат якім.11 Дык калі вы ня былі́верныя ў багацьцю несправядлівым, хто павера вам праўдзівае? 12 I калі ня былі́верныя ў чужым, хто дасьць вам ваша?
13 „Ніякі слуга ня можа служыць двум спадаром, - бо альбо аднаго зьненавідзе, а другога будзе любіць; або аднаму будзе прыяць, а другога ўлегцы мець. Ня можаце служыць Богу й мамоне".
14 Фарысэі, што былі́га́льлівыя, слухалі ўсе гэта й сьміяліся зь Яго. 15 I сказаў ім: „Вы правіцеся перад людзьмі, але Бог знае сэрцы вашыя; бо што высака ў людзёў, тое агіда перад Богам.
16 „Закон а прарокі аж да Яана; адгэтуль дабравесьць гаспадарства Божага абяшчаецца, і кажны сілаю пракладае дарогу да яго. 17 Але лацьвей небу й зямлі мінуць, чымся адна рыска ў Законе шчэзьне.
18 „Кажны, хто адпушчае жонку сваю і жэніцца зь іншаю, чужаложа; і кажны, што жэніцца з адпушчанай мужам, чужаложа.
„Быў жа якісь багаты чалавек, і адзяваўся ў шкарлат а цянюсенькае палатно, і кажны дзень гучна дзедаваў. 20 I якісь убогі, імям Лазар, ляжаў ля брамы ягонае, увесь у скульлю; 21 І жадаў есьці крошкі, што валіліся із столу багатыровага; і сабакі, праходзячы, лізалі скульле ягонае. 22 I сталася, што ўбогі памер, і ангілы пане́сьлі яго на ўлоньне Абрагамова. I багатыр таксама памер, і быў пахаваны. 23 I ў пекле, будучы ў муках, узьняўшы вочы свае, бача Абрагама зда́леку і Лазара на ўлоньню ягоным. 24 I, загаласіўшы, сказаў: ,Войча Абрагаме! зжалься над імною і пашлі Лазара, каб занурыў канец палца свайго ў ваду і астудзіў язык мой, бо я мучаюся ў гэтым поламені'. 25 Але Абрагам сказаў: ,Дзяцё, успомні, што ты супоўна адзяржаў дабро свае за жыцьця свайго, а Лазар таксама ліха; цяпер жа ён цешыцца тут, а ты мучышся. 26 I апрача ўсяго гэтага, памеж нас і вас устаноўлена вялікае бяздоньне, так што тыя, што хочуць перайсьці адгэтуль да вас, ня могуць, ані адгэнуль да нас не пераходзяць'. 27 I сказаў ён: ,Дык я прашу цябе, войча, паслаць яго да дому айца майго; 28 Бо ў мяне пяцёх братоў, - няхай сьветча ім, каб і яны ня прышлі да гэтага месца мукаў'. 29 Але Абрагам кажа яму: ,У іх ё Масей а прарокі; няхай слухаюць іх'. 30 Ён жа сказаў: ,Не, войча Абрагаме, але калі б хтось ізь мертвых прышоў да іх, пакаяцца'. 31 А ён сказаў яму: ,Калі ня слухаюць Масея а прарокаў, то калі б хто і зь мертвых ускрэс, не пераканаюцца'."
1 I сказаў ву́чанікам Сваім: „Нельга, каб спадманы ня прыходзілі, але бяда, каторьімі яны прыходзяць: 2 Валей, каб млынавы жоран павесілі яму на шыю і кінулі яго ў мора, чымся каб ён быў спадманом аднаму з малых гэтых.
3 „Уважайце на самых сябе. Калі брат твой ізгрэша, згань яго; і калі пакаецца, даруй яму. 4 I калі сем разоў у дзень ізгрэша супроці цябе, і сем разоў зьвернецца да цябе, кажучы: "Каюся", - даруй яму".
5 I сказалі апосталы Спадару́: „Прыспары нам веры". 6 I сказаў Спадар: „Калі б вы мелі веру, як гарчычнае зярнё, і сказалі дзікой фізе: ,Выкараніся й перасадзіся ў мора', яна паслухае вас.
7 „Хто з вас, маючы слугу аручага або пасучага, як ён прыйдзе з поля, скажа яму: ,Зараз узыйдзі і ўзьляж'? 8 Але ці ня скажа яму: ,Прыгатуй імне павячэраць і, падперазаўшыся, паслугуй імне, пакуль буду есьці й піць, а потым еж і пі'? 9 Ці ўдзячны ён слузе за тое, што ён зрабіў загаданае ? ня думаю. 10 Дык і вы, калі зробіце ўсе, загадане вам, кажыце: ,Мы бескарысныя слугі; што мелі зрабіць, мы зрабілі'".
11 I сталася, як Ён ішоў да Ерузаліму, што праходзіў пераз Самару а Ґалілею. 12 I, як уходзіў Ён у вадно сяло, дзесяцёх пракажаных перанялі́Яго, каторыя адзяржаліся воддаль. 13 I ўзьнялі́голас, кажучы: „Ісусе Вучыцелю! зжалься над намі". 14 I, бачачы, Ён сказаў ім: „Ідзіце, пакажыцеся сьвятаром". I сталася, як яны йшлі, што ачысьціліся. 15 I адзін ізь іх, бачачы, што ён уздароўлены, зьвярнуўся, вялікім голасам хвалячы Бога, 16 I паў на від у ногі Яму, дзякуючы Яму; і гэта быў Самаранін. 17 I, адказуючы, сказаў Ісус: „Ці не дзесяцёх ачышчаны? ідзе ж дзевяцёх? 18 Не знайшліся, каб зьвярнуцца даць хвалу́ Богу, адно гэты чужаземец". 19 I сказаў яму: „Устань а йдзі; вера твая ўздаравіла цябе".
20 I быўшы папытаны фарысэямі, калі прыйдзе гаспадарства Божае, адказаў ім і кажа: „Ня прыйдзе гаспадарства Божае цямка; 21 Ані скажуць: ,Гля тут' альбо: ,Гля там', бо, вось, гаспадарства Божае ўнутры вас". 22 I сказаў ву́чанікам: „Прыйдуць дні, калі будзеце жадаць бачыць аднаго дня Сына Людзкога, і не абачыце. 23 I скажуць вам: ,Гля, тут' альбо: "Гля, там", не хадзіце ані йдзіце за імі; 24 Бо, як маланка мільганець з пад неба і зіхаціць да другога канца неба, так будзе Сын Людзкі́таго дня. 25 Але перш мае цярпець шмат і быць адхіненым родам гэтым.
26 „I як было за дзён Ноя, так будзе й за дзён Сына Людзкога: 27 Елі, пілі́, жаніліся, выходзілі замуж, аж да тога дня, што Ной увыйшоў у караб, і прышла патопа, і загубіла ўсіх. 28 I таксама, як было за дзён Лота: елі, пілі́, куплялі, прадавалі, садзілі, будавалі; 29 Але дня таго, каторага вышаў Лот із Садомы, лінуў зь неба дождж агняны а серкавы й загубіў усіх.
30 „Подле гэтага будзе таго дня, калі Сын Людзкі аб'явіцца. 31 Таго дня, хто будзе на страее, а рэчы ягоныя ў доме, ня зыходзь узяць іх; і хто ў полю, таксама не зварачайся назад па засталыя рэчы. 32 Памятуйце жонку Лотаву. 33 Хто будзе глядзець жыцьцё свае захаваць, загубе яго; а хто загубе яго, захавае яго.
34 „I кажу вам: тае ночы будзе двух у вадным ложку; адзін будзе ўзяты, а другі пакінены. 35 Дзьве будуць малоць разам; адна будзе ўзята, а другая пакінена. 36 Двух будзе на полю; адзін будзе ўзяты, а другі пакінены". 37 I, адказуючы, сказалі яму: „Ідзе, Спада́ру?" Ён жа сказаў ім: „Ідзе цела, там арлы зьбяруцца".
1 I сказаў таксама прыпаве́сьць ім праз тое, што надабе заўсёды маліцца і ня кволець, 2 Кажучы: „У вадным месьце быў якісь судзьдзя, што не баяўся Бога і не шманаў людзёў. 3 I была́ ўдава ў тым месьце, і яна прышла да яго, кажучы: ,Абарані мяне ад праціўніка майго'. 4 I ён доўга не хацеў, але потым сказаў сам сабе: ,Хоць я, праўда, Бога не баюся і людзіны не шманаю, 5 Адылі́, каб гэтая ўдава не дакучала імне, абараню яе, каб яна наапошку не стаміла мяне, кажначасна прыходзячы' ". 6 I Спадар сказаў: „Слухайце, што несправядлівы судзьдзя кажа. 7 Ці Бог не абароне абраных Сваіх, што галосяць да Яго дзень і ноч, дарма што адвалакае ім? 8 Кажу вам, што абароне ўборзьдзе. Як, адылі, Сын Людзкі прыйдзе, ці запраўды знойдзе веру на зямлі?"
9 I сказаў таксама да некаторых, самапэўных, што яны справядлівыя, а іншых улегцы мелі, гэткую прыпавесьць: 10 „Двух увыйшло ў сьвятыню маліцца: адзін фарысэй, а другі мытнік. 11 Фарыеэй, стоячы, гэтак маліўся ў сабе: ,Божа, дзякую Табе, што я не такі, як засталыя людзі, грабежнікі, несправядлівыя, чужаложнікі або як гэты мытнік.
12 Постую двойчы ў тыдзень, даю дзесяціну з усяго, што прыдба́ю'. 13 А мытнік, стоячы воддаль, ня ўзьняў на'т аччу сваіх да неба, але біўся ў грудзі, кажучы: "Божа, будзь міласэрны да мяне грэшнага!" 14 Кажу вам: гэты пайшоў да дому свайго аправены балей за гэнага; бо кажны, што павышае сябе, паніжаны будзе; а хто паніжае сябе, павышаны будзе".
15 I прыносілі да Яго таксама дзеткі, каб Ён даткнуўся да іх, але ву́чанікі, бачачы, га́нілі іх. 16 Ісус жа, гукну́ўшы іх, сказаў: „Дазвольце дзеткам прыходзіць да Мяне і не бараніце ім, бо таковых ё гаспадарства Божае. 17 Запраўды кажу вам: хто ня прыйме гаспадарства Божага, як дзецянё, ня ўвыйдзе ў яго".
18 I якісь старац папытаўся ў Яго, кажучы: „Вучыцелю добры, што зрабіць, каб спала імне жыцьцё вечнае?" 19 Ісус сказаў яму: „Чаму завеш Мяне добрым? ніхто ня добры, толькі адзін Бог. 20 Знаеш расказаньні: ,Не чужалож, не забівай, не крадзі, ня сьветч хвальшыва, сьці айца свайго й маці сваю'." 21 Ён жа сказаў: „Усе гэта дзяржаў я з маладосьці свае". 22 Пачуўшы гэта, Ісус сказаў яму: „Аднаго не стаець яшчэ табе: прадай усе, што маеш, і раздай убогім, і будзеш мець скарб у нябёсах; і, прышоўшы, ідзі за Імною". 23 Ён жа, пачуўшы гэта, засмуціўся, бо быў надта багаты.
24 I Ісус, бачачы, што ён засмуціўся, сказаў: „Як цяжка маючым багацьце ўвыйсьці ў гаспадарства Божае, 25 Бо лацьвей вярблюду прайсьці пераз вушка голкі, чымся багатаму увыйсьці ў гаспадарства Божае".
26 Тыя, што чулі, сказалі: „Хто ж можа спасьціся?" 27 Але Ёя сказаў: „Немагчымае людзём, магчыма Богу".
28 А Пётра сказаў: „Вось, мы пакінулі ўсе і пайшлі за Табою". 29 Ён жа сказаў ім: „Запраўды кажу вам: няма нікога, хто пакінуў бьі дом, альбо бацькоў, альбо братоў, альбо жонку, альбо дзеці дзеля гаспадарства Божага, 30 I не адзяржаў бы шмат балей у гэтым часе, і ў прыйдучым веку жыцьця вечнага".
31 I, узяўшы двананцацёх, сказаў ім: „Вось, мы ўзыходзім да Ерузаліму, і зьдзеецца ўсе, напісанае прарокамі праз Сына Людзкога. 32 Бо Ён будзе выданы народам, і асьміяны, і зьнява́жаны, і апліваны. 33 I, біўшы пугамі, яны заб'юць Яго; і на трэйці дзень ускрэсьне". 34 Але яны нічога з гэтага не разумелі; слова гэтае было схава́на ад іх, і яны не разумелі сказанага.
35 I сталася, як Ён падыходзіў да Ерыхону, што адзін нявісны сядзеў ля дарогі, просячы. 36 I, пачуўшы мінаючую гурбу, папытаўся, што гэта было б. 37 I паведамілі яму, што Ісус Назарэцянін тудэй праходзе. 38 I ён гукнуў, кажучы: „Сыну Давідаў, зьмілуйся над імною!" 39 Ідучыя ж сьпераду га́нілі яго, вымагаючы, каб ён змоўк; але ён шмат балей гука́ў. „Сыну Давідаў, зьмілуйся над імною!". 40 I Ісус, адзяржаўшыся, расказаў прывесьці яго да сябе; і, як тый дабліжыўся, папытаўся ў яго: 41 „Чаго ты хочаш, каб Я ўчыніў табе?" Ён жа сказаў: „Спада́ру, каб я празерыў". 42 I Ісус сказаў яму: „Празер; вера твая ўздаравіла цябе". 43 I якга ён празерыў і пайшоў за Ім, славячы Бога; і ўвесь люд, бачачы гэта, даў хвалу́ Богу.
1 I ўвыйшоў у Ерыхон, і праходзіў перазь яго. 2 I вось, муж, званы Закхеям, а ён быў начэльнік мытнікаў, і быў багаты, 3 I жадаў бачыць Ісуса, хто Ён, але ня мог за гурбаю, бо быў малога росту. 4 I, забегшы наперад, узьлез на дзіку́ю фіґу, каб магчы бачыць Яго, бо тудэй меў неўзабаве прайсьці. 5 I, прышоўшы да таго месца, глянуўшы ўгару, Ісус абачыў яго й сказаў яму: „Закхею, баржджэй зьлезь далоў, бо сядні Я маю застацца ў доме тваім". 6 I ён борзда зьлез, і веціў Яго з радасьцяй. 7 I ўсі, бачачы гэта, наракалі, кажучы: „Ён зайшоўся гасьцяваць да дому грэшнае людзіны". 8 А Закхей, стаўшы, сказаў Спадару́: „Спада́ру, вось, палавіцу маемасьці свае я аддам убогім, і, калі каго чым укрыўдзіў, аддам чатыры разы толькі". 9 I Ісус сказаў яму: „Сядні прышло спа́сеньне дому гэтаму, бо й ён сын Абрагамаў; 10 Бо Сын Людзкі прыйшоў шукаць а спасьці загінулых".
11 Як жа яны слухалі гэта, дадаў прыпавесьць, бо Ён быў блізка да Ерузаліму, і яны думалі, што гаспадарства Божае мае неўзабаве зьявіцца. 12 Дык сказаў: „Якісь чалавек высокага роду пайшоў да далёкага краю, каб адзяржаць сабе гаспадарства і зьвярнуцца. 13 I, гукну́ўшы дзесяцёх слугаў сваіх, даў ім дзесяць мінаў і сказаў ім : ,Таргуйце, пакуль я прыйду'. 14 Але грамадзяне ягоныя ненавідзілі яго і паслалі за ім пасолства, кажучы: ,Мы ня хочам, каб гэты чалавек гаспадарстваваў у нас". 15 I сталася, як ён зьвярнуўся, адзяржаўшы гаспадарства, што ён казаў пагука́ць да сябе тых слугаў, каторым даў грошы, каб даведацца, колькі кажны зь іх прыдбаў, таргуючы. 16 I прышоў першы, кажучы: ,Спада́ру, міна твая прыспарыла дзесяць мінаў'.
17 I ён сказаў яму: Добра, добры слуга; за тое, што ты ў малым быў верны, май уладу над дзесяцьма местамі'. 18 I прышоў другі, кажучы: ,Спадаґру, міна твая прыспарыла пяць мінаў'. 19 Сказаў і гэтаму: ,І ты будзь над пяцьма местамі'. 20 I прышоў іншы, кажучы: ,Спада́ру, во міна твая, каторую я хаваў у хустцы; 21 Бо я баяўся цябе, бо ты людзіна́ стродкая: бярэш, чаго ня клаў, і жнеш, чаго ня сеяў'. 22 Ён кажа яму: ,Вуснамі тваімі я суджу цябе, нягодны слуга; ты ведаў, што я стродкая людзіна́, бяру, чаго ня клаў, і жну, чаго ня сеяў; 23 Дык чаму ты не аддаў грошы маіх на стол, і я, прышоўшы, адзяржаў бы з прыбыткам?'. 24 I сказаў тым, што тут стаялі: ,Вазьміце ад яго міну і дайце таму, хто мае дзесяць мінаў'. 25 (I сказалі яму: .Спада́ру, ён мае дзесяць мінаў'). 26 ,Бо кажу вам, што кажнаму маючаму дасца; а ад нямаючага адыймецца й тое, што мае. 27 Не́прыяцеляў жа маіх гэтых, што не хацелі, каб я гаспадарстваваў у іх, прывядзіце сюды й забіце перад імною' ".
28 Сказаўшы гэта, Ён пайшоў далёй, узыходзячы да Ерузаліму. 29 I сталася, як дабліжыўся да Віффаґі а Віфані, да гары, званае Аліўнай, паслаў двух ву́чанікаў Сваіх, 30 Кажучы: „Ідзіце да сяла, што насупроці, у каторым, увыйшоўшы ў яго, знойдзеце прывяза́нае асьлянё, на каторым ніхто ніколі не садзіўся; адвязаўшы яго, прывядзіце. 31 I калі хто папытаецца ў вас: ,Нашто адвязуеце?' скажыце яму гэтак: ,Бо Спадар яго патрабуе'".
32 I пасланыя, пайшоўшы, знайшлі, як Ён сказаў ім. 33 Як жа яны адвязавалі асьлянё, гаспадары сказалі ім:„Нашто адвязуеце асьлянё?" 34 А яны адказалі: „Бо Спадар патрабуе яго". 35 I прывялі яго да Ісуса; і, накінуўшы адзецьце свае на асьлянё, пасадзілі на яго Ісуса.
36 I як Ён ехаў, расьсьцілалі адзежы свае на дарозе. 37 А як Ён бліжыўся да схону Аліўнае гары, уся множасьць ву́чанікаў пачала́, цешачыся, вялікім голасам хваліць Бога за ўсі магучыя ўчынкі, што яны бачылі, 38 Кажучы: „Дабраславёны Кароль, што йдзець у імя Спадарова! супакой на нябёсах і слава на вышах!"
39 Але некатрыя з фарысэяў з гурбы сказалі Яму: „Вучыцелю, згань ву́чанікаў сваіх". 40 I, адказуючы, сказаў ім: „Кажу вам, калі гэтыя будуць маўчэць, камяні́загука́юць".
41 І, як дабліжыўся, бачачы места, плакаў па ім, 42 Кажучы: „Калі б і ты ведала, нават ты, прынамся гэтага дня твайго, што ё да супакою табе, але схавана гэта цяпер ад аччу тваіх; 43 Бо прыйдуць на цябе дні, што не́прыяцелі твае акружаць цябе валам, і аблягуць цябе, і сьціснуць цябе адусюль, 44 I зрынуць цябе на зямлю, і дзеці твае ў табе, і не пакінуць у табе каменя на каменю, бо не пазнала пары даведаньня свайго". 45 I, увыйшоўшы да сьвятыні, пачаў аддаляць прадаючых і купляючых у ёй, 46 Кажучы ім: „Пісана: Дом Мой ё дом малітвы', а вы зрабілі яго пячораю разбойнікаў".
47 I навучаў кажнага дня ў сьвятыні. Найвышшыя ж сьвятары а кніжнікі а старцы люду шукалі загубіць Яго. 48 I не знайшлі, што зрабіць, бо ўвесь люд, не адступаючы, слухаў Яго.
1 I сталася аднаго з тых дзён, як Ён навучаў люд у сьвятыні і абяшчаў дабравесьць, што найвышшыя сьвятары а кніжнікі із старцамі прышлі 2 I сказалі Яму, кажучы: „Скажы нам, якой уладаю Ты гэта робіш, альбо хто даў Табе ўладу гэтую ?". 3 А Ён, адказуючы, сказаў ім: „Папытаюся й Я ў вас адно, і скажыце Імне: 4 Хрэст Яанаў зь нябёс быў ці ад людзёў?" 5 I яны разважалі мяжсобку, кажучы: „Калі скажам: ,Зь нябёс', Ён скажа: ,Чаму ж вы не паверылі яму?'. 6 А калі скажам: ,Ад людзёў', увесь люд укамянуе нае, бо яны пераканаўшыся, што Яан быў прарока". 7 I адказалі, што ня ведаюць скуль. 8 I Ісус сказаў ім: „Не скажу й Я вам, якой уладаю гэта раблю".
9 I пачаў Ён казаць люду прыпавесьць гэтую: „Адзін чалавек засадзіў вінішча, і выдаў яго вінаром, і пакінуў край на даўгі час. 10 I ўпару паслаў да вінароў слугу, каб яны далі́яму з пладоў вінішча, але вінары, набіўшы яго, адаслалі бязь нічога. 11 I ўзноў паслаў другога слугу, але яны, набіўшы яго таксама й зьняважыўшы, адаслалі бязь нічога. 12 I ўзноў паслаў трэйцяга, але яны й яго ранілі й выгналі. 13 I сказаў спадар вінішча: ,Што імне рабіць? Пашлю любовага сына свайго; хіба, абачыўшы яго, замеюць звагу'. 14 Але вінары, абачыўшы яго, разважалі мяжсобку, кажучы: ,Гэта спадкаемца; забіма яго, каб спадак быў нашы'. 15 I, выпхнуўшы яго вонкі зь вінішча, забілі. Дык што спадар вінішча зробе ім? 16 Прыйдзе, і выгубе тых вінароў, і аддасьць вінішча іншым".
Пачуўшы гэта, яны сказалі: „Крый, Божа!". 17 Але Ён, глянуўшы на іх, сказаў: Дык што ё гэта, што напісана: ,Камень, каторы адхінулі будаўнічыя, тый стаў галавою вугла'. 18 Кажны, хто зваліцца на гэты камень, разаб'ецца; а на каго ён зваліцца, таго зьмяжджуле". 19 I тае ж гадзіны шукалі найвышшыя сьвятары а кніжнікі накласьці рукі на Яго, бо ведалі, што празь іх сказаў Ён гэтую прыпавесьць, але баяліся люду.
20 I, назіраючы, паслалі падкупленых людзёў, што прыдава́ліся справядлівымі, каб тыя маглі злавіць Яго ў мове, так што яны маглі б выдаць Яго ўраду а ўладзе намееьніка. 21 I тыя пыталіся ў яго, кажучы: „Вучыцелю, мы ведаем, што Ты праўдзіва гу́каеш а навучаеш і не зважаеш на асобы, але ў праўдзе дарогі Божае навучаеш; 22 Належа нам даваць падачкі цэсару ці не?" 23 Але, зацеміўшы падход іхны, Ён сказаў ім: „Чаму спакушаеце Мяне ? 24 Пакажыце імне дынар; чый на ім абраз а напіс?" I, адказуючы, яны сказалі: „Цэсараў". 25 Ён жа сказаў ім: „Дык аддавайце цэсарава цэсару, а Божае - Богу". 26 I не маглі злавіць Яго ў слове перад людам, і, дзівуючыся з адказу Ягонага, змоўклі.
27 I некатрыя із садукеяў, што пярэчаць быцьцю ўскрысеньня, папыталіся ў Яго, 28 Кажучы; „Вучыцелю, Масей напісаў нам, што калі чый брат, маючы жонку, памрэць бязьдзетны, брат ягоны мае ўзяць жонку і ўзьняць насеньне брату свайму. 29 Было сямёх братоў. Першы, ажаніўшыся, памер бязьдзетным. 30 I другі ўзяў тую жонку, і памер бязьдзетны. 31 I трэйці ўзяў яе, і падобна таксама сямёх, не пакінулі дзяцей і памерлі. 32 I просьле ўсіх памерла таксама жонка. 33 Дык у ўскрысеньню каторага зь іх будзе яна жонкаю, бо сямёх мелі яе за жонку?" 34 I Ісус сказаў ім: „Сынове гэтага веку жэняцца й выходзяць замуж; 35 Але тыя, што будуць уважаныя за гожых таго веку і ўскрысеньня зь мертвых ані жэняцца, ані замуж выходзяць; 36 Бо ані памерці ўжо ня могуць, бо яны роўныя з ангіламі, і ё сынамі Божымі, будучы сынамі ўскрысеньня. 37 А што памерлыя ўскрэснуць, і Масей паказаў у Кусьце, як назваў Спадара Богам Абрагама а Богам Ісака́ а Богам Якава. 38 Бог жа ня ё Бог мертвых, але жывых, бо ўсі Яму жывыя". 39 I некатрыя з кніжнікаў, адказуючы, сказалі: „Вучыцелю, Ты добра сказаў". 40 I ўжо ня важыліся праз што-колечы пытацца ў Яго.
41 Ён жа сказаў ім: „Як кажуць, што Хрыстос мае быць сын Давідаў? 42 А сам Давід кажа ў кнізе псальмаў: ,Сказаў Спадар Спадару майму: сядзі па правіцы Маёй, 43 Пакуль не пастанаўлю не́прыяцеляў Тваіх казулькаю пад ногі Твае'. 44 Значыцца, Давід завець Яго Спадаром, дык як жа Ён сын ягоны?".
45 I як увесь люд слухаў, Ён сказаў ву́чанікам Сваім: 46 „Сьцеражыцеся кніжнікаў, каторыя любяць хадзіць у даўгім адзецьцю, і любяць здарованьні на таргох, і пярэднія седавы ў бажніцах, і першыя месцы на вячэрах, 47 Каторыя зжыраюць дамы ўдоваў пад прыклепам даўгіх малітваў. Яны адзяржаць стродшы суд".
1 I глянуўшы, Ён абачыў багатых, што кі́далі ў скарбонку падаркі свае; 2 Але абачыў таксама бедную ўдаву, што ўкінула ў яе два медзякі. 3 I сказаў Ён: „Запраўды кажу вам, што гэтая бедная ўдава ўкінула балей за ўсіх; 4 Бо ўсі тыя із бытку свайго ўкінулі на дар Богу, а яна зь нястачы свае ўкінула ўвесь пражытак, які мела".
5 I як некатрыя сказалі празь сьвятыню, што яна прыбрана харошым каменьням а дарамі, Ён сказаў: 6 „Прыйдуць дні, калі з таго, што вы бачыце, не застане́цца камень на каменю, каторы ня быў бы ськінены".
7 I папыталіся ў Яго, кажучы: „Вучыцелю, калі гэта будзе? і якая пазнака, калі гэта мае стацца?"
8 I сказаў Ён: „Уважайце, каб вас не зьвялі, бо шмат хто прыйдзе ў імя Мае, кажучы: ,Гэта Я', і ,час дабліжыўся'. Не хадзіце за імі. 9 Як жа пачуеце праз войны а замятні, не палохайцеся, бо гэта мае стацца ўперад, але ня за́раз канец".
10 Тады сказаў ім: „Народ паўстане на народ, і гаспадарства на гаспадарства; 11 Будуць вялікія трасеньні зямлі ў розных месцах а галадові а ліпучкі а страшныя зьявы а вялікія знакі́зь неба. 12 Але наўперад накладуць на вас рукі свае і будуць перасьледаваць, выдаючы ў бажніцы й вязьніцы, прыводзячы да каралёў а дзяржаўцаў за імя Мае. 13 Будзе ж гэта вам на сьветчаньне.
14 „Затым пакладзіце ў сэрцы свае не абдумаваць за́гадзя абароны; 15 Бо Я вам дам вусны а мудрасьць, каторым ня будуць магчы перачыць ані працівіцца ўсі праціўнікі вашыя. 16 I вы будзеце выданы нават бацькамі а братамі а сваякамі а прыяцельмі, і заб'юць нека
торых із вас; 17 I будуць ненавідзіць вас усі за імя Мае. 18 Але й волас із галавы вашае не загіне. 19 Цярплівай трывалкосьцяй сваёй прыдба́еце душы свае.
20 „А як і абачыце Ерузалім абступлены войскам, тады ведайце, што спустошаньне яго дабліжылася. 21 Тады тыя, што ў Юдэі, уцякайце ў горы; і хто ў ім, выходзь ізь яго; і хто ў ваколіцы, ня ўходзь у яго; 22 Бо гэта дні помсты, каб усе напісанае выпаўнілася. 23 I бяда цяжарным а соячым тых дзён, бо будзе вялікая нястача на зямлі і гнеў на люд гэты. 24 I падуць ад ляза мяча, і будуць заведзены ў палон да ўсіх народаў; і Ерузалім будзе таптаны народамі, пакуль ня скончацца часы народаў.
25 „I будуць знакі на сонцу а месяцу а гвездах, і на зямлі трывога народаў у замятні, равеньне а хваляваньне мора. 26 Людзі будуць паміраць із страху а спадзяваньня прыходзячага на ўвесь сьвет, бо сілы нябёсныя захістаюцца.
27 „I тады абачаць Сына Людзкога, у булакох ізь сілаю а славаю вялікай ідучага. 28 Як жа пачнець гэта дзеяцца, глядзіце і ўзьнімайце галавы свае, бо бліжыцца адкупленьне вашае".
29 I сказаў ім прыпавесьць: „Глядзіце на фіґу а на ўсі дзервы. 30 Як яны ўжо пукаюцца, то ведаеце самы, гледзячы на гэта, што лета блізка. 31 Дык таксама, як абачыце, што гэта дзеецца, ведайце, што гаспадарства Божае блізка. 32 Запраўды кажу вам, што ня мінець род гэты, як усе станецца. 33 Неба й зямля мінуць, але словы мае а ніяк ня мінуць. 34 Шануйцеся, каб сэрцы вашыя наагул не цяжарыліся пярэсыцьцю а п'янствам а жыцьцявымі ру́патамі, і каб дзень тый не засьпеў вас якга, неўспадзеўкі; 35 Бо, як па́садка, ён прыйдзе на ўсіх тых, што жывуць на відзе ўсяе зямлі.
36 Дык будзьце чукавыя кажнае пары, молячыся, каб вы маглі ўсьцерагчыся ад усяго таго, што мае стацца, і стаць перад Сынам Людзкім".
37 I ўдзень Ён навучаў у сьвятыні, а ночы, выходзячы, заставаўся вонках на гары, званай Аліўнай. 38 I ўвесь люд прыходзіў рана нараніцы да Яго, слухаць Яго.
1 Бліжылася сьвята Праснакоў, званае Пасхаю. 2 I шукалі найвышшыя сьвятары а кніжнікі, як загубіць Яго, бо баяліся люду.
3 I ўвыйшоў шайтан у Юду, званага Іскарыёт, каторы быў зь ліку двананцацёх. 4 I ён пайшоў, і гутарыў із найвышшымі сьвятарамі а ўраднікамі, як бы Яго ім выдаць. 5 Яны ўзрадава́ліся і згадзіліся даць яму грошы. 6 I ён згадзіўся зрабіць гэта, і шукаў прыгоднага часу выдаць Яго ім бяз гурбы.
7 I настаў дзень Праснакоў, каторага мела быць зарэзана пасха. 8 I паслаў Пётру а Яана, кажучы: „Ідзіце й прыгатуйце есьці нам пасху". 9 I яны сказалі Яму: „Ідзе хочаш, каб мы прыгатавалі?" 10 I сказаў Ён ім: „Вось, як вы ўвыйдзеце ў места, стрэнецца вам чалавек, нясучы жбан вады; ідзіце за ім да дому, да каторага ён увыйдзе; 11 I скажыце гаспадару дому: ,Вучыцель кажа тэ: ідзе гасьцінны пакой, у каторым бы Імне есьці пасху з ву́чанікамі Сваімі?' 12 I тый пакажа вам вялікі верхні пакой засланы; там прыгатуйце". 13 I, пайшоўшы, знайшлі, як сказаў ім, і прыгатавалі пасху. 14 I, як настала гадзіна, Ён узьлёг за стол, і апосталы зь Ім. 15 I сказаў ім: „Жаданьням жадаў Я есьці гэтую пасху з вамі перад Сваім цярпеньням; 16 Бо кажу вам, што ўжо ня буду есьці яе, пакуль яна ня зьдзеецца ў гаспадарстве Божым". 17 I ўзяўшы чару, і ўчыніўшы падзяку, сказаў: „Вазьміце яе і падзяліцеся мяжсобку; 18 Бо кажу вам, што ня буду піць із плоду віннога, пакуль ня прыйдзе гаспадарства Божае". 19 I ўзяўшы букатку, учыніўшы падзяку, паламіў а даў ім, кажучы: „Гэта ё цела Мае, данае за вас; рабіце гэта на памятку Маю". 20 Таксама чару па вячэры, кажучы: „Гэтая чара ё новая змова ў крыві Маёй, што за вас разьліваецца.
21 „I вось, рука таго ізраджаючага Мяне з Імною за сталом, 22 Бо Сын Людзкі запраўды йдзець, як наканава́на; бяда, адылі́, чалавеку таму, каторым Ён ізраджаецца". 23 I яны пачалі разважаць мяжсобку, хто зь іх быў бы, што зробе гэта.
24 Была́ ж і сьпярэчка памеж іх, хто зь іх здаецца быць вялікшым. 25 I сказаў Ён ім: „Каралёве народаў пануюць над імі, і маючыя ўладу над імі завуцца дабрадзеямі. 26 А вы ня так: але вялікшы з памеж вас будзь, як малодшы, і ра́дзячы, як слугуючы. 27 Бо хто вялікшы, хто ўзьляжыць, ці хто слугуе? ці ня тый, што ўзьляжыць? Але Я сярод вас як тый, што слугуе.
28 „Але вы тыя, што ператрывалі з Імною ў спакусах Маіх; 29 I Я прызначаю вам, як Айцец Мой прызначыў Імне, гаспадарства, 30 Каб вы маглі есьці й піць за сталом Маім у Маім гаспадарстве і сядзелі на пасадах, судзячы двананцаць пакаленьняў Ізраелявых".
31 I Спадар сказаў: „Сымоне, Сымоне, гля, шайтан дужа прасіў, каб ён мог сеіць сітам вас, як пшонку; 32 Але Я маліў за цябе, каб ня скволела вера твая; і ты не́калі, навярнуўшыся, мацніў братоў сваіх". 33 I ён сказаў Яму: „Спада́ру, з Табою Я гатоў у вязьніцу й на сьмерць ісьці". 34 Ён жа сказаў: „Кажу тэ, Пётру, перш чымся певень запяець сядні, ты трэйчы выпрашся, што знаеш Мяне". 35 I сказаў ім: „Як пасылаў Я вас без капшука а без хатуля а бяз вобую, ці мелі вы ў чым нястачу?" Яны сказалі: „Ні ў чым". 36 Тады кажа ім: „Але цяпер, хто мае капшук, няхай возьме яго, таксама й хатуль; а хто ня мае, прадай адзецьце свае й купі меч; 37 Бо кажу вам, што напісанае мае выпаўніцца на Імне: ,І залічаны да бяспраўнікаў'. Бо запраўды ўзглядам Мяне прыходзе да канца". 38 I яны сказалі: „Спада́ру, во тут два мячы". I Ён сказаў ім: „Досыць".
39 I, вышаўшы, пайшоў, подле звыча́ю Свайго, на гару Аліўную; і ву́чанікі таксама пайшлі за ім. 40 I, як быў на месцу, сказаў ім: „Маліцеся, каб ня лу́чыць у спакусу". 41 I Ён адхінуўся ад іх, як дапусьціць камень, і, уклякшы, маліўся, 42 Кажучы: „Войча, калі Ты хочаш, аддаль гэтую чару ад Мяне! адылі́не Мая воля, але Твая станься".
43 I ангіл ізь неба стаў да Яго, мацнячы Яго. 44 I, труднячыся, уляглівей маліўся; і стаўся пот Ягоны, як капкі крыві, на зямлю капаючыя.
45 I, устаўшы з малітвы, пайшоў да ву́чанікаў, і засьпеў іх сьпячых з гора, 46 I сказаў ім: „Што вы сьпіце́? устаньце й маліцеся, каб ня лу́чыць у спакусу".
47 Як Ён яшчэ казаў, вось гурба, і званы Юдаю, адзін із двананцацёх, сьпераду іх, і ён дабліжыўся да Ісуса, каб пацалаваць Яго. 48 I Ісус сказаў яму: „Юда, цалаваньням выдаеш Сына Людзкога?"
49 I бачачы тыя, што былі́зь Ім, да чаго даходзе, сказалі: „Спада́ру, ці ня выцяць нам мячом?" 50 I выцяў адзін із памеж іх слугу найвышшага сьвятара, і адцяў яму правае вуха; 51 I адказуючы, Ісус сказаў: „Пакінь, досыць" і, дакрануўшыся да вуха ягонага, уздаравіў яго.
52 I сказаў Ісус найвышшым сьвятаром а ўраднікам сьвятыні а старцом, што вышлі супроці Яго: „Як на грабежніка вышлі вы зь мячамі а кіямі. 53 Як кажны дзень бываЎ Я з вамі ў сьвятыні, вы ня выцягнулі рук сваіх на Мяне; але цяпер ваша гадзіна і ўлада цямноты".
54 I, узяўшы Яго, павялі яго і прывялі да дому найвышшага сьвятара. Пётра ж ішоў за Ім воддаль. 55 I, як расклалі цяпло сярод панадворку і селі разам, Пётра сеў памеж іх. 56 I адна дзеўка згледзела, як ён сядзеў ля сьвятла, і ўцяміўшыся ў яго, сказала: „I гэты быў зь Ім". 57 Але ён выперся, кажучы: „Жонка, я ня знаю Яго". 58 I за часіну́ другі, абачыўшы яго, сказаў: „I ты зь іх". Але Пётра сказаў: „Чалавеча, я не". 59 Потым блізу за гадзіну іншы станаўко цьвердзіў: „Запраўды й гэты быў зь Ім, бо ён запраўды Ґалілеяні́н". 60 Але Пётра сказаў: „Чалавеча, ня ведаю, што ты кажаш". I якга, як яшчэ ён казаў, певень запяяў. 61 I Спада́р, абярнуўшыся, глянуў на Пётру, і Пётра ўспомнеў слова Спадарова, як Ён казаў яму: Дерш чымся певень запяець, ты трэйчы выпрашся Мяне'. 62 I Пётра, вышаўшы, горка плакаў.
63 I людзі, што дзяржалі Яго, насьміхаліся зь Яго, б'ючы; 64 I, накрываючы Яго, пыталіся ў Яго, кажучы: „Прарачы, хто выцяў Цябе?" 65 I гу́калі шмат блявузґанага на Яго.
66 I як настаў дзень, зьберліся старцы люду, найвышшыя сьвятары а кніжнікі і ўвялі Яго ў сынэдрыён свой, кажучы: 67 „Ці Ты Хрыстос? скажы нам". Ён жа сказаў ім: „Калі скажу вам, вы ані не паверыце; 68 I калі папытаюся ў вас, вы ані не адкажыце Імне і не адпусьціце Мяне. 69 Адгэтуль Сын Людзкі будзе сядзець па правіцы моцы Божае". 70 I ўсі сказалі: „Дык Ты Сын Божы ?" I Ён сказаў ім: „Вы кажаце, што Я". 71 І сказалі: „Нашто нам надабе балей сьветак? бо мы самы чулі з вуснаў Ягоных".
1 I ўся множасьць іх, устаўшы, павялі Яго да Пілата. 2 I пачалі́жалаваць на Яго, кажучы: „Мы знайшлі, што Гэты псуець народ наш і бароне даваць падачкі цэсару, кажучы, што Ён сам Хрыстос, Кароль". 3 Пілат жа папытаўся ў Яго, кажучы: „Ці Ты кароль Юдэйскі?" I, адка́зуючы, Ён сказаў яму: „Ты кажаш". 4 I Пілат сказаў найвышшым сьвятаром а гурбе: „Я не знаходжу выступу ў гэтым чалавеку". 5 Але яны ўпіраліся, кажучы: „Ён узрушае люд, навучаючы па ўсёй Юдэі, пачынаючы ад Ґалілеі аж дагэтуль". 6 Пілат' жа, пачуўшы „Ґалілея", папытаўся, ці гэты чалавек быў Ґалілеянін. 7 I даведаўшыся, што Ён быў прысуду Гірадавага, адаслаў Яго да Гірада, каторы сам таксама быў у Ерузаліме тых дзён.
8 Гірад, абачыўшы Ісуса, вельма ўсьцешыўся, бо даўно жадаў бачыць Яго, бо чуў шмат празь Яго і спадзяваўся бачыць які-колечы знак, учынены Ім. 9 I шмат пытаўся ў Яго, але Ён нічога яму не адказаў. 10 А найвышшыя сьвятары а кніжнікі стаялі і заўзята жалавалі на Яго. 11 I Гірад із воямі сваімі ўлегцы замеў Яго, і, насьміяўшыся зь Яго, накінуўшы на Яго белае адзецьце, адаслаў назад да Пілата. 12 I сталі таго дня Пілат і Гірад прыяцельмі мяжсобку, бо ўперад яны былі́ў не́прыязьньстве із сабою.
13 А Пілат, пагука́ўшы найвышшых сьвятароў а дзяржаўцаў а люд, 14 Сказаў ім: „Вы прывялі да мяне Гэтага Чалавека, як узрушаючага люд; і вось, я выпытаў Яго перад вамі і не знайшоў нічога выступнага ў Гэтым Чалавеку ў тым, у чым жа́луеце на Яго; 15 Ані Гірад, бо я паслаў вас да яго, і вось, нічога вартага сьмерці ня зроблена Ім. 16 Дык, пакараўшы, звольню Яго". 17 Ён быў абавяза́ны звольніць ім аднаго на сьвята. 18 Але яны закрычэлі разам із усім грудам, кажучы: „Вон ізь Ім! вазьмі гэтага! а вывальні нам Вараўву", 19 Каторы быў пасаджаны ў вязьніцу за бунт, узьняты ў месьце, і за ўбіўства. 20 Дык Пілат ізноў загу́каў, зычачы звольніць Ісуса. 21 Але яны, адка́зуючы, крычэлі: „Укрыжуй, укрыжуй Яго!"
22 I ён сказаў ім трэйці раз: „Што ж благога ўчыніў Ён? я не знайшоў у Ім ніякае прычыны да сьмерці. Дык, пакараўшы, звольню Яго". 23 Але яны былі́ўпорыстыя, вялікімі галасамі просячы, каб Ён быў укрыжаваньг. I перамаглі галасы іхныя а найвышшых сьвятароў. 24 I Пілат рассудзіў досыць учыніць жаданьню іхнаму. 25 I ён звольніў, каго яны прасілі, каторы за бунт а ўбіўства быў пасаджаны ў вязьніцу, а Ісуса выдаў на іх волю.
26 I як павялі Яго, то, няўшы нейкага Сымона Кірынеяні́на, з поля йдучага, узлажылі крыж на яго, каб нёс за Ісусам.
27 I йшлі за Ім вялікія множасьці люду а жанок, каторыя плакалі а галасілі па Ім. 28 А Ісус, абярнуўшыся да іх, сказаў: „Дачкі ерузалімскія, ня плачча па Імне, але плачча па самых сабе а па дзяцёх сваіх; 29 Бо вось, надыходзяць дні, каторых скажуць: ,Шчасьлівыя бясплодныя а ўлоньне, што не радзі́ла, і пелькі, што не саілі!' 30 Тады пачнуць казаць горам: ,Зваліцеся на нас!' і ўзгоркам: Дакрыйце нас!' 31 Бо калі на сакаўным дзерве гэта дзеецца, што будзе на сухім?"
32 Вялі зь ім на сьмерць і двух іншых, ліхадзеяў. 33 I як прышлі на месца, званае Чарэпнішча, там укрыжавалі Яго і ліхадзеяў, аднаго паправе, а другога палеве.
34 I казаў Ісус: „Войча, даруй ім, бо ня ведаюць, што робяць". I, дзелячы адзецьце Ягонае, кі́далі на жэрабя.
35 I стаяў люд, гледзячы; і старцы таксама насьміхаліся, кажучы: „Іншых спасаў, няхай спасець Самога Сябе, калі Ён Хрыстос, абранец Божы". 36 Таксама й жаўнеры насьміхаліся зь Яго, падыходзячы, і падаючы Яму воцат, 37 I кажучы: „Калі Ты Кароль Юдэйскі, спасі Сябе Самога".
38 I быў над Ім надпіс грэцкімі а рымскімі а гэбрэйскімі літарамі: „Гэта Кароль Юдэйскі".
39 Адзін із павешаных ліхадзеяў блявузґаў на Яго, кажучы: „Калі ты Хрыстос, спасі Сябе й нас". 40 Але другі, адказуючы, зганіў яго, кажучы: „Ці не баішся Бога, ты, што пад тым самым рассудкам? 41 I мы запраўды справядліва, бо адзяржалі справядлівую заплату за тое, што мы зрабілі; а Ён нічога благога не зрабіў". 42 I сказаў Ісусу: „Успомні Мяне, Спада́ру! як прыйдзеш да гаспадарства Свайго". 43 I сказаў яму Ісус: „Запраўды кажу табе, сядні будзеш із Імною ў раю".
44 I было каля шостае гадзіны, і сталася цемнь па ўсёй зямлі аж да гадзіны дзявятае. 45 I сонца зацьмела, і запона ў сьвятыні разьдзерлася па сярэдзіне. 46 I Ісус, загука́ўшы вялікім голасам, сказаў: „Войча, у рукі Твае аддаю дух Мой!" I, сказаўшы гэта, выпусьціў дух.
47 Сотнік жа, бачачы, што сталася, уславіў Бога, кажучы: „Запраўды чалавек гэты быў справядлівы". 48 I ўсі гурбы, што зышліся на гэту віда́ль, бачачы, што сталася, білі сябе ў грудзі, зварачаючыся. 49 1 ўсі, што зналі Яго, стаялі воддаль, таксама жанкі, што прапушчалі Яго з Ґалілеі, глядзелі на ўсе гэта.
50 I вось, чалавек, на ймя Язэп, райца, муж добры а справядлівы, - 51 Ён не згаджаўся з радаю а ўчынкам ейным, - з Арымафеі, места юдэйскага, што таксама чакаў гаспадарства Божага, 52 Прыступіўшы да Пілата, прасіў цела Ісусавага. 53 I, зьняўшы яго, завярнуў яго ў цянюсенькае палатно, і паклаў яго ў гробе, высечаным у ска́ле, ідзе яшчэ ніхто ня быў ніколі пакладзены. 54 I быў гэта дзень прыгатовы, а сыбота наставала.
55 I пайшлі жанкі, што прышлі зь Ім із Ґалілеі, глядзець гробу і як цела Ягонае клалася. 56 I, зьвярнуўшыся, прыгатавалі пахі а масьці, і заставаліся супакойныя ў сыботу подле расказаньня.
1 Але назаўтрае па сыбоце, вельма рана нараніцы, пайшлі яны да гробу, нясучы пахі, што былі́прыгатаваўшы; 2 I знайшлі камень адкочаны ад гробу, 3 I, увыйшоўшы, не знайшлі цела Спадара Ісуса.
4 I сталася, як яны былі́заклапаціўшыся з гэтага, што вось, два чалавекі сталі перад імі ў зьзяючым адзецьцю. 5 I як яны працялі́ся страхам і нахінулі віды свае да зямлі, сказалі ім: „Чаму шукаеце жывога памеж памерлых? 6 Яго няма тут, але Ён ускрэс; успомніце, як Ён казаў вам, будучы яшчэ ў Ґалілеі, кажучы: 7 ,Сын Людзкі мае быць выданы ў рукі грэшнікаў, і мае быць укрыжаваны, і трэйцяга дня мае ўскрэснуць'". 8 I яны ўспомнелі словы Ягоныя; 9 I, зьвярнуўшыся ад гробу, асьветчылі праз усё гэта адзінанцацём а ўсім засталым.
10 Былі́ж Марыя Магдалена а Яана а Марыя Якавава а іншыя зь імі, што паве́далі ўсе гэта апосталам. 11 I здалі́ся словы тыя ў вачох іхных неразумнымі, і не паверылі ім. 12 Але Пётра, устаўшы, пабег да гробу і, нахінуўшыся, бача, што палатно толькі там ляжыць, і пайяюў дамоў, дзівуючыся з таго, што сталася.
13 I вось, таго самага дня двух ізь іх падарожжавалі да сяла, званага Эммаус, што шасьцьдзясят стадаў ад Ерузаліму; 14 I мужавалі мяжсобку праз усі здарэньні. 15 I сталася, як яны мужавалі а разважалі, што Ісус Сам, дабліжыўшыся, ішоў зь імі. 16 Але вочы іхныя былі́дзяржаныя так, каб не пазналі Яго. 17 Ён жа сказаў ім: „Што за гаворка ў вас, ідучы, і чаму вы смутныя?" 18 I адзін, імям Клеопа, сказаў Яму: „Ты адзін із даведаньнікаў у Ерузаліме і ня ведаеш, што сталася ў ім гэтых дзён?" 19 А Ён сказаў ім: „Што?" I яны сказалі Яму: „Празь Ісуса Назарэцяні́на, Каторы быў прарока, магучы ў вучынку і ў слове перад Богам і ўсім людам; 20 I як найвышшыя сьвятары а нашы старцы выдалі Яго на засуджэньне на сьмерць, і ўкрыжавалі Яго. 21 А мы спадзяваліся, што Ён меў адкупіць Ізраеля; але цяпер з усім гэтым сядні трэйці дзень, як гэта сталася. 22 I некатрыя жанкі з памеж нас зумелі нас: будучы вельмі рана ў гробе, 23 I, не знайшоўшы цела Ягонага, прышлі, кажучы, што яны таксама відзелі ві́дзень ангілаў, каторыя кажуць, што Ён жывы. 24 I пайшлі некатрыя з нас да гробу, і знайшлі яго так, як жанкі казалі, але Яго ня бачылі".
25 I сказаў ім: „О неразумныя і лентага сэрца, каб паверыць усяму, што казалі прарокі! 26 Ці не належыла Хрысту цярпець усяго гэтага і ўвыйсьці ў славу?" 27 I, пачуўшы ад Масея а ад усіх прарокаў, выкладаў ім у вусіх тых Пісьмах тое, што датыкалася Яго Самога.
28 I дабліжыліся яны да сяла, да каторага йшлі, і Ён выглядаў, быццам хоча йсьці дале́й. 29 Але яны прынука́лі Яго, кажучы: „Застанься з намі, бо дзень ужо сьхінуўся да вечара". I Ён увыйшоў, каб застацца зь імі. 30 I сталася, як Ён узьляжаў зь імі: узяўшы хлеб, дабраславіў і, паламіўшы, даў яго ім. 31 I вочы іхныя адчыніліся, і яны пазналі Яго. Але Ён стаў нявідомы ім.
32 I яны сказалі адзін аднаму: „Ці не гарэла ў нас сэрца нашае, як Ён казаў нам у дарозе, і як адкрываў Пісьмы нам?"
33 I, устаўшы тае самае гадзіны, зьвярнуліся да Ерузаліму, і знайшлі адзінанцацёх, што былі зьбершыся, і тых, што былі́зь імі, 34 Каторыя казалі: „Спадар запраўды ўскрэс і зьявіўся Сымону". 35 I яны павядалі, што сталася ў дарозе, і як яны пазналі Яго ў ламеньню хлеба.
36 I, як яны гу́калі гэта, Ён Сам стаў сярод іх і кажа: „Супакой вам!" 37 Але яны, заклапаціўшыся а спалохаўшыся, падумалі, што бачаць духа. 38 I сказаў Ён ім: „Чаго засмуціліся і чаму думкі паўстаюць у сэрцах вашых? 39 Во рукі Мае і ногі Мае, што гэта Я Сам. Дакраніцеся да Мяне й бачча, бо дух ня мае цела й косьцяў, як бачыце ў Мяне". 40 I сказаўшы гэта, паказаў ім рукі й ногі Свае. 41 Як жа яны яшчэ з радасьці ня верылі і былі́зьдзіваваўшыся, Ён сказаў ім: „Маеце што тут есьці?". 42 I далі́яму часьць печанае рыбы й мядовае наўзы. 43 I, узяўшы, еў перад імі. 44 I сказаў ім: „Гэта словы, што Я казаў вам, як яшчэ быў з вамі, што належа выпаўніцца ўсяму, напісанаму празь Мяне ў Законе Маееявым а ў прароках а ў псальмах". 45 Тады адчыніў ім розум разумець Пісьмы. 46 I сказаў ім: „Гэтак напісана, і гэтак належыла Хрысту цярпець, і ўскрэснуць ізь мертвых на трэйці дзень, 47 I быць абяшчанай у імя Ягонае ка́яце на дараваньне грахоў у вусіх народах, пачынаючы зь Ерузаліму. 48 Вы ж сьветкі гэтага. 49 I вось, Я пашлю абятніцу Айца Свайго на вас, але вы заставайцеся ў месьце, пакуль не ахініце́ся сілаю з вышы".
50 I вывеў іх вонкі аж да Віфані, і, падняўшы рукі Свае, дабраславіў іх. 51 I сталася, як дабраславіў іх, што адлучаўся ад іх і ўзносіўся на неба. 52 А яны, пакланіўшыся Яму, зьвярнуліся да Ерузаліму зь вялікай радасьцяй. 53 I кажначасна былі́ў сьвятыні, хвалячы а дабраславячы Бога.
1 На пачатку было Слова, і Слова было з Богам, і Слова было Бог. 2 Яно было на пачатку з Богам. 3 Усе перазь Яго сталася, і безь Яго нічога ня было стаўшыся, што сталася. 4 У Ім было жыцьцё, і жыцьцё было сьвятлінёю людзёў. 5 I сьвятліня сьвеце ў цямноце, і цямнота яе не агарнула.
6 Быў чалавек пасланы ад Бога, імя ягонае Яан. 7 Ён прышоў дзеля сьветчаньня, каб сьветчыць празь Сьвятліню, каб усі ўверылі перазь яго. 8 Ён ня быў Сьвятліня, але каб сьветчыць празь Сьвятліню.
9 Была́ праўдзівая Сьвятліня, што асьвячае кажнага чалавека, на сьвет прыходзячага. 10 На сьвеце быў, і сьвет стаўся перазь Яго, і сьвет Яго не пазнаў. 11 Да сваіх собскіх прышоў, і собскія Ягоныя не прынялі́ Яго. 12 Але ўсім тым, што прынялі Яго, даў ім права стаць дзецьмі Божымі, тым, што вераць у імя Ягонае, 13 Каторыя ня з крыві, ані з волі цела, ані з волі мужа, але з Бога нарадзі́ліся.
14 I Слова стала целам, і вітала памеж нас (і мы бачылі славу Ягоную, славу як адзінароднага ад Айца), поўнае ласкі а праўды.
15 Яан сьветча празь Яго і гука́ў, кажучы: „Гэта быў тый, праз Каторага я сказаў: ,Хто прыходзе за імною, выперадзіў мяне, бо быў перад імною ' "; 16 Бо з паўніні Ягонае ўсі мы прынялі́ і ласку на ласку. 17 Бо Бог закон Масеям быЎ даўшы; ласка а праўда сталася перазь Ісуса Хрыста. 18 Бога ніхто ніколі ня бачыў, адзінародны Сын, што ёсьць у ўлоньню Айцоўскім, Ён аб'явіў.
19 I гэта сьветчаньне Яанава, як паслалі да Яго Юдэі зь Ерузаліму сьвятароў а Левітаў, каб маглі папытацца ў Яго: „Хто Ты?" 20 I ён вызнаў, і не заперачыў, і вызнаў: „Я ня Хрыстос". 21 I папыталіся ў Яго: „Дык што ж? ты Ільля?" і ён адказаў: „Не". „Прарока?" і ён адказаў „Не". 22 Дык сказалі яму: „Хто ж ты, каб мы далі́ адказ тым, што паслалі нас; што ты скажаш празь сябе самога?" 23 Ён сказаў: „Я голас гука́ючага на пустыні́: ,Прастайце сьцежку Спадару', як сказаў Ісая прарока". 24 Пасланыя ж былі́ з фарысэяў; 25 I яны папыталіся ў яго, і сказалі яму: „Чаму ты хрысьціш, калі ты ня Хрыстос, ані Ільля, ані прарока?" 26 Яан адказаў ім, кажучы: „Я хрышчу ў вадзе; стаіць сярод вас, Каторага ня знаеце, 27 Тый, што прыходзе за імною, у Каторага вобую я ня гожы разьвязаць рэменьчыка". 28 Гэта сталася ў Віфані за Ёрданом, ідзе Яан хрысьціў.
29 Назаўтрае бача ён ідучага да сябе Ісуса й кажа: „Во Ягнётка Божае, што бярэць грэх сьвету. 30 Ён ё, праз Каторага я сказаў: ,За імною ідзець муж, Каторы выперадзіў мяне, бо Ён быў уперад за мяне. 31 І я ня знаў Яго, але каб Ён быў выяўлены Ізраелю, дзеля таго я прышоў хрысьціць у вадзе".
32 I сьветчыў Яан, кажучы: „Я бачыў Духа, што зыходзіў, як галуба, зь неба, ды перабываў на Ім. 33 I я ня знаў Яго; але Тый, што паслаў мяне хрысьціць у вадзе, Тый сказаў імне: "Над кім абачыш Духа, што зыходзе і застаецца на Ім, Тый ё, што хрысьце ў Духу Сьвятым"; 34 I я бачыў, і сьветчыў, што Гэты ё Сын Божы".
35 Назаўтрае ізноў стаяў Яан і двух ву́чанікаў ягоных. 36 I, абачыўшы йдучага Ісуса, сказаў: „Гэта Ягнётка Божае".
37 I пачулі два ву́чанікі, як ён казаў, і пайшлі за Ісусам. 38 Ісус жа, абярнуўшыся і абачыўшы іх ідучых за Ім, кажа ім: „Чаго шукаеце?" А яны сказалі яму: „Раббі! (што знача ў перакладзе: Вучыцелю!) ідзе перабываеш?" 39 Кажа ім: „Прыйдзіце й абачча". Дык яны пайшлі й абачылі, ідзе Ён перабывае, і прабылі́ ў Яго тый дзень. Было каля дзясятае гадзіны.
40 Андрэй, брат Сымона Пётры, быў адзін із двух, што чулі ад Яана і пайшлі за Ім. 41 Знаходзе ён першы брата свайго собскага Сымона і кажа яму: „Мы знайшлі Месію", што знача ў перакладзе: Хрыстос. 42 I прывёў яго да Ісуса. Ісус, гледзячы на яго, сказаў: „Ты Сымон, сын Ёнін; ты будзеш звацца Кіфа, што ў перакладзе: камень.
43 Назаўтрае хацеў Ісус ісьці да Ґалілеі, і знаходзе Піліпа, і кажа яму: „Ідзі за Імною".
44 Піліп жа быў зь Віфсаіды, места Андрэявага а Пётравага. 45 Піліп знаходзе Нафанайлу й кажа яму: „Мы знайшлі Таго, праз Каторага Масей пісаў у законе а прарокі, Ісуса, сына Язэпавага з Назарэту". 46 А Нафанайла кажа яму: „Ці можа з Назарэту быць што добрае?" Піліп кажа яму: „Ідзі й глянь". 47 Ісус, абачыўшы йдучага да Яго Нафанайлу, кажа празь яго: ,Вось, запраўды Ізраеляні́н, у каторым няма хітрыні". 48 Нафанайла кажа Яму: „Скуль Ты мяне знаеш?" Адказаў Ісус і сказаў яму: „Уперад чымся Піліп гукну́ў цябе,
як ты быў пад фіґаю, Я бачыў цябе". 49 Нафанайла адказаў Яму: „Раббі! Ты Сын Божы, Ты Кароль Ізраельскі". 50 Ісус адказаў і сказаў яму: „Затым што Я сказаў табе: ,Я бачыў цябе пад фіґаю', - ты верыш? абачыш балей за гэта". 51 I кажа яму: „Запраўды, запраўды кажу вам: адгэтуль абачыце неба адчыненае й ангілаў Божых узыходзячых і зыходзячых на Сына Людзкога".
1 Пазаўтра спраўлялі вясельле ў Кане Ґалілейскай, і маці Ісусава была́ тамака. 2 I таксама Ісус і вучанікі Ягоныя былі́ пазваныя на вясельле. 3 I, як не ставала віна, маці Ісусава кажа Яму: „Віна ня маюць". 4 Ісус кажа ёй: „ІПто Імне й табе, жонка? яшчэ ня прышла гадзіна Мая". 5 Маці Ягоная кажа слугам: „Што Ён скажа вам, рабіце". 6 I стаяла там, подле звыча́ю ачышчэньня юдэйскага, шэсьць каме́нных судзінаў да вады, што зьмяшчалі дзьве альбо тры меры кажная. 7 Кажа ім Ісус: „Напоўніце судзіны вадою". I напоўнілі іх ушчырк. 8 I кажа ім: „Цяпер засіліце й нясіце да зага́дніка чэсьці". I пане́сьлі. 9 Як жа загаднік чэсьці паспытаўся вады, аберненае ў віно, - а ён ня ведаў, скуль яна была́, але паслугачыя, што сілялі ваду, ведалі, - тады загаднік гука́е маладога 10 Й кажа яму: „Кажная людзіна́ найперш даець добрае віна, а як нап'юцца, тады горшае; ты дзяржаў добрае віно дагэтуль". 11 Гэты пачатак знакоў учыніў Ісус у Кане Ґалілейскай і зьявіў славу Сваю; і ву́чанікі Ягоныя ўверылі ў Яго.
12 Просьле гэтага зышоў Ён да Капернауму, Ён а маці Ягоная а браты Ягоныя а ву́чанікі Ягоныя; і прабылі́ там троху дзён.
13 I блізка была́ Пасха юдэйская, і Ісус узышоў да Ерузаліму; 14 I засьпеў у сьвятыні прадаўнікоў валоў а авец а галубоў, і пенезяменаў седзячых. 15 I, зрабіўшы пугу з аборак, усіх выгнаў ізь сьвятыні, і авечкі і валы; а грошы пенезяменам рассыпаў і сталы абярнуў. 16 А прадаўніком галубоў сказаў: ,Вазьміце гэта адгэтуль, не рабіце дому Айца Майго таварняю". 17 Ву́чанікі Ягоныя прыпомнелі, што напісана: „Рупатлівасьць праз дом Твой зьядае Мяне".
18 Затым Юдэі, адказуючы, сказалі Яму: „Які знак пакажаш Ты нам, чаму гэта робіш?" 19 Ісус, адказуючы, сказаў ім: „Разбурыце гэты Дом Божы, і за тры дні Я нанава пастанаўлю яго". 20 Затым Юдэі сказалі: „Сорак шэсьць год гэты Дом Божы станавілі, а Ты нанава пастановіш Яго за тры дні?" 21 Але Ён казаў праз Дом Божы цела Свайго. 22 Затым, як Ён ускрэс ізь мертвых, ву́чанікі Ягоныя ўспомнелі, што Ён казаў гэта, і паверылі Пісьму а слову, што Ісус сказаў.
23 I як Ён быў у Ерузаліме на сьвяце Пасхі, шмат хто ўверыў у імя Ягонае, бачачы знакі́, каторыя Ён чыніў. 24 Але Сам Ісус не давяраўся ім, бо знаў усіх, 25 I затым не патрабаваў, каб хто сьветчыў праз чалавека, бо Сам ведаў, што было ў чалавеку.
1 Быў жа чалавек із фарысэяў, імя ягонае Мікадым, старац юдэйскі. 2 Ён прышоў да Ісуса ночы й сказаў Яму: „Раббі, мы ведаем, што Ты вучыцель, прышлы ад Бога, бо ніхто ня можа чыніць такіх знакоў, якія Ты чыніш, калі ня будзе Бога зь ім". 3 Ісус, адказуючы, сказаў яму: „Запраўды, запраўды кажу табе: калі хто не народзіцца згары, ня можа бачыць гаспадарства Божага". 4 Мікадым кажа Яму: „Як можа людзіна́ нарадзіцца, будучы стары? нягож можа ён другі раз увыйсьці ў вулоньне маці свае, каб нарадзіцца?" 5 Ісус адказаў: „Запраўды, запраўды кажу табе: калі хто не народзіцца з вады й Духа, ня можа ўвыйсьці ў гаспадарства Божае. 6 Народжаныя зь цела ё цела; а народжаныя з Духа ё дух. 7 Ня дзівуйся, што Я сказаў Табе: ,Маеце нарадзіцца нанава'. 8 Вецер вее, ідзе хоча, і гук яго чуеш, але ня ведаеш, скуль прыходзе й куды йдзець. Гэтак кажньі, народжаны з Духа". 9 Мікадым адказаў і сказаў Яму: „Як гэта можа быць?" 10 Ісуе адказаў і сказаў яму: „Ты вучыцель Ізраеляў і ня ведаеш гэтага? 11 Запраўды, запраўды кажу табе: мы кажам тое, што ведаем, і сьветчым праз тое, што бачылі, але вы сьветчаньня нашага ня прыймаеце. 12 Калі Я сказаў вам земнае, і вы ня верыце; як паверыце, калі скажу вам нябёснае? 13 I ніхто ня ўзышоў на неба, адно хто зышоў зь неба, Сын Людзкі, Каторы ёсьць у небе. 14 I як Масей узьняў гада на пустыні́, так мае Сын Людзкі быць узьняты, 15 Каб кажны, што ўвера ў Яго, меў жыцьцё вечнае. 16 Бо так умілаваў Бог сьвет, што Сына Свайго адзінароднага Ён аддаў, каб кажны, хто вера ў Яго, не загінуў, але меў жыцьцё вечнае. 17 Бо не паслаў Бог Сына Свайго на сьвет, каб судзіць сьвет, але каб сьвет спасёны быў перазь Яго. 18. Хто вера ў Яго, ня будзе суджаны; а хто ня вера, ужо засуджаны, бо ня ўверыў у імя адзінароднага Сына Божага.
19 „Гэта ж ё суд, што сьвятліня прышла на сьвет, але людзі ўмілавалі цямноту балей за сьвятліню; бо ўчынкі іхныя былі́ благія. 20 Бо кажны, што робе ліха, ненавідзе сьвятліні і ня йдзець да сьвятліні, каб ня былі́ ганены ўчынкі ягоныя. 21 Але хто чыне праўду, ідзець да сьвятліні́, каб учынкі ягоныя выявіліся, што ў Богу ўчынены яны".
22 Просьле гэтага прышоў Ісус а ву́чанікі Ягоныя да зямлі Юдэйскае, і там Ён жыў зь імі, і хрысьціў. 23 А Яан тамака хрысьціў у Еноне, ля Саліму, бо там было шмат вады; і яны прыходзілі, і хрысьціліся. 24 Бо Яан ня быў яшчэ пасаджаны ў вязьніцу.
25 I ўзьнікла сьпярэчка памеж ву́чанікаў Яанавых і Юдэяў праз ачышчэньне. 26 I прышлі да Яана, і сказалі яму: „Раббі, Тый, што быў із табою за Ёрданом, праз Каторага ты сьветчыў, гля, Ён хрысьце, і ўсі прыходзяць да Яго". 27 Яан, адказуючы, сказаў: „Ня можа людзіна́, ўзяць нічога, калі ня дана ёй ізь неба. 28 Вы самы Імне пасьветчыце, што Я сказаў: ,Я ня Хрыстос, але што Я пасланы перад Ім'. 29 Хто мае княгіню маладую, тый князь малады; а прыяцель князеў, што стаіць і слухае яго, вельма цешыцца з голасу князявага. Дык радасьць мая споўнілася. 30 Ён мае расьці, а я меншаць. 31 Хто прыходзе з вышы, Тый над усімі. Хто паходзе ізь зямлі, ё земны, і гу́кае, як земны. Хто прыходзе зь неба, ё над усімі. 32 Што Ён бачыў а чуў, праз тое сьветча; і ніхто ня прыймае сьветчаньня Ягонага. 33 Хто прыняў сьветчаньне Ягонае, тый прыпячатаваў, што Бог праўдзівы. 34 Бо тый, каго паслаў Бог, кажа словы Божыя; бо ня мераю даець Бог Духа. 35 Айцец мілуе Сына і ўсе даў у руку́ Ягоную. 36 Хто вера ў Сына, мае жыцьцё вечнае; але хто ня вера ў Сына, не абача жыцьця, але гнеў Божы перабывае на ім".
1 Як жа даведаўся Спадар, што фарысэі чулі, што Ісус балей прыдбае́ць ву́чанікаў і хрысьце, чымся Яан, - 2 Хоць Ісус Сам ня хрысьціў, але ву́чанікі Ягоныя, - 3 Ён пакінуў Юдэю і пайшоў ізноў да Ґалілеі. 4 I належыла Яму праходзіць пераз Самару.
5 Дык прыходзе Ён да места самарскага, званага Сыхар, ля лапіны зямлі, што Якаў даў сыну свайму Язэпу. 6 Жарало Якавава было там. Дык Ісус, здарожыўшыся, сеў ля жарала. Было каля шостае гадзіны. 7 Прыходзе жонка із Самары засілі́ць вады. Ісус кажа ёй. „Дай Імне піць". 8 (Бо ву́чанікі Ягоныя адхінуліся да места купіць ежы). 9 Самаранка ж кажа Яму: „Як Ты, будучы Юдэям, просіш піць у мяне Самаранкі?" бо Юдэі ня маюць узаем'я із Самаранмі. 10 Адказаў Ісус і сказаў ёй: „Калі б ты ведала дар Божы, і Хто кажа табе: Дай Імне піць', прасіла б у Яго, і Ён даў бы табе жывое вады". 11 Яна кажа Яму: „Спада́ру, Ты й засілі́ць ня маеш чым, і студня глыбокая; дык скуль жа маеш жывую ваду? 12 Нягож ты вялікшы за айца нашага Якава, каторы даў нам гэтую студню, і сам піў зь яе, і сынове ягоныя, і статак ягоны?" 13 Адказаў Ісус і сказаў ёй: „Кажны, хто п'ець гэтую ваду, ізноў усьмягне; 14 А хто п'ець ваду, каторую Я дам яму, ня ўсьмягне на векі; але вада, што я дам яму, станецца ў ім жаралом вады, што цячэць у жыцьцё вечнае". 15 Жонка кажа: „Спада́ру, дай імне тае вады, каб я ня сьмягла і ня прыходзіла сюды сіляць". 16 Ісус кажа ёй: „Пайдзі, пагука́й мужа свайго і прыйдзі сюды". 17 Адказала жонка й сказала: „Я ня маю мужа". Ісус кажа ёй: „Добра ты сказала, што ня маеш мужа; 18 Бо ты мела пяцёх мужоў, і тый, каторага цяпер маеш, ня муж табе; гэта праўдзіва ты сказала". 19 Жонка кажа Яму: „Спада́ру, бачу, што Ты прарока. 20 Айцове нашы кланяліся на гэтай гары, а вы кажаце, што ў Ерузаліме месца, ідзе належа кланяцца". 21 Ісус кажа ёй: „Жонка, павер Імне, што настаець гадзіна, калі і не на гэтай гары, і не ў Ерузаліме будзеце кланяцца Айцу. 22 Вы кланяецеся таму, чаго ня ведаеце; мы кланяемся таму, што ведаем, бо спа́сеньне ад Юдэяў. 23 Але настаець гадзіна, і цяпер ё, калі праўдзівыя багамолцы будуць кланяцца Айцу ў духу а ў праўдзе; бо таковых багамолцаў Айцец шукае Сабе. 24 Бог - дух, і тыя, што кланяюцца Яму, маюць кланяцца ў духу а ў праўдзе". 25 Жонка кажа Яму: „Я ведаю, што прыходзе Месія, званы Хрыстом; як Ён прыйдзе, паведаме нам усе". 26 Ісус кажа ёй: „Гэта Я, Каторы гутару з табою".
27 На гэта прышлі ву́чанікі Ягоныя і дзіваваліся, што Ён гутарыў із жонкаю; ні водзін ізь іх, адылі́, не сказаў: ,Чаго шукаеш?' альбо: ,Чаму гутарыш ізь ёю?'
28 Тады жонка пакінула вядро свае, і пайшла да места, і кажа людзём:
29 „Пайдзіце, абачча чалавека, каторы сказаў імне ўсе, што я раблю, ці ня Хрыстос Ён?" 30 Яны вышлі зь места й прышлі да Яго.
31 Прымеж таго ву́чанікі прасілі Яго, кажучы: „Раббі, еж". 32 Але Ён сказаў ім: „Я маю ежу есьці, каторае вы ня знаеце". 33 Затым ву́чанікі казалі адзін аднаму: „Ці ня прынёс хто Яму есьці?" 34 Ісус кажа ім: „Мая ежа ё чыніць волю Таго, хто паслаў Мяне, і скончыць работу Ягоную. 35 Ці ня кажаце вы, што яшчэ чатыры месяцы, і настане жніво? Вось, Я кажу вам: узьніміце вочы свае й глядзіце на нівы, бо яны ўжо пабялелі, каб жаць. 36 Хто жнець, тый адзержуе заплату й зьбірае плады да жыцьця вечнага, каб хто сее і хто жнець разам цешыліся. 37 Бо ў гэтым слова праўдзівае: адзін сее, а другі жнець. 38 Я паслаў вас жаць тое, над чым вы не працавалі: іншыя працавалі, а вы ўвыйшлі ў працу іхную".
39 Шмат жа хто із Самаран места таго ўверылі ў Яго на слова жонкі, што сьветчыла: „Ён сказаў імне ўсе, што я зрабіла". 40 Затым, як прышлі да Яго Самаране, прасілі Яго застацца зь імі; і Ён пабыў там два дні. 41 I яшчэ шмат балей уверыла дзеля слова Ягонага. 42 I сказалі тэй жонцы: „Ужо ня дзеля паведаньня твайго верым, бо мы самы чулі Яго й ведаем, што гэта запраўды Спас сьвету".
43 Просьле ж двух дзён Ён вышаў стуль і пайшоў да Ґалілеі; 44 Бо Сам Ісус сьветчыў, што прарока ня мае сьці ў краіне сваёй. 45 А як прышоў Ён да Ґалілеі, Ґалілеяне прынялі́ Яго, бачачы, што ўчыніў Ён у Ерузаліме ў сьвята, бо й яны былі́ прышоўшы на сьвята.
46 Дык Ён ізноў прышоў да Каны Ґалілейскае, ідзе быў абярнуўшы ваду ў віно. I там быў адзін дварані́н у Капернауме, каторага сын быў хворы. 47 Ён, пачуўшы, што Ісус прышоў зь Юдэі да Ґалілеі, прышоў да Яго і прасіў ісступіць і ўздаравіць сына ягонага, каторы канаў. 48 Затым сказаў яму Ісус: „Калі не абачыце знакоў а чудосаў, ня ўверыце". 49 Дварані́н кажа яму: „Спада́ру, іступі, пакуль мае дзяцё не памерла". 50 Ісус кажа яму: ,Пайдзі, сын твой жывець". 51 I чалавек паверыў слову, што Ісус сказаў яму, і пайшоў. Але ўжо, як ён зыходзіў, нявольнікі ягоныя перанялі́ яго, кажучы, што дзяцюк твой жывець. 52 Дык ён папытаўся ў іх праз гадзіну, калі яму палепшала. Яму сказалі: „Учора а сёмай гадзіне пал пакінуў яго". 53 Дык бацька даведаўся, што тае ж гадзіны, каторае Ісус сказаў яму: „Сын твой жывець". I ён уверыў сам і ўвесь дом ягоны. 54 Гэты другі знак учыніў Ісус, прышоўшы зь Юдэі да Ґалілеі.
1 Просьле гэтага было сьвята юдэйскае, і Ісус прышоў да Ерузаліму. 2 Ёсьць жа ў Ерузаліме ля Авечае брамы копань ізь пяцьма ґанкамі, званая пагэбрэйску Віфэзда. 3 I ў іх ляжала множасьць хворых, нявісных, кульгавых, сьпятрэлых, што чакалі руху вады; 4 Бо ад часу да часу зыходзіў да копані ангіл і кратаў ваду, і хто першы ўходзіў у пакратаную ваду, ачуняваў, на якую б хваробу ён ні хворэў.
5 I там быў адзін чалавек, хворы трыццаць восьмі год. 6 Ісус, бачачы яго лежачага й ведаючы, што ён ляжыць ужо даўгі час, кажа яму: „Ці хочаш ачуняць?" 7 Хворы адказаў Яму: „Спада́ру, я ня маю людзіны, каб, як вада пакратаная, апусьціла мяне да копані; як жа я йду, іншы выпераджае мяне". 8 Ісус кажа яму: „Устань, вазьмі пасьцелю сваю й хадзі". 9 I якга тый чалавек ачуняў, і ўзяў пасьцелю сваю, і пайшоў. I была сыбота таго дня. 10 Затым Юдэі сказалі ўздароўленаму: „Сыбота, не дазволена табе правам браць пасьцелі свае". 11 Ён адказаў ім: „Хто ўздаравіў мяне, сказаў імне: ,Вазьмі пасьцелю сваю й хадзі' ". 12 Яны папыталіся ў яго: „Хто тый чалавек, што сказаў табе: ,Вазьмі пасьцелю сваю й хадзі'?". 13 Але ўздароўлены ня ведаў, хто гэта быў, бо Ісус, там будучы, адхінуўся ад гурбы ў тым месцу.
14 Просьле гэтага Ісус засьпяець яго ў сьвятыні і кажа яму: „Вось, ты ачуняў; не грашы ж ужо, каб чаго горшага ня сталася табе". 15 Чалавек тый пайшоў і сказаў Юдэям, што гэта быў Ісус, каторы ўздаравіў яго. 16 I за тое Юдэі перасьледава́лі Ісуса, што Ён учыніў гэта ў сыботу.
17 Але Ісус адказаў ім: „Ацец Мой аж дагэтуль працуе, і Я працую". 18 За гэта яшчэ балей Юдэі шукалі забіць Яго, бо Ён ня толькі ўзрушаў сыботу, але й сказаў, што Бог быў айцец Ягоны, раўнуючы Сябе да Бога. 19 Дык адказаў Ісус і сказаў ім: „Запраўды, запраўды кажу вам: Сын нічога ня можа чыніць Сам ад Сябе, адно што бача Айца чынячага; бо што-колечы Ён чыне, тое й Сын чыне таксама. 20 Бо Ацец любе Сына й паказуе Яму ўсе, што Ён Сам чыне; і пакажа Яму ўчынкі болыпыя за гэтыя, каб вы дзіваваліся. 21 Бо як Ацец ускрышае памерлых і ажыўляе іх, так і Сын ажыўляе, каго хоча. 22 Бо Ацец і ня судзе нікога, але аддаў увесь суд Сыну; 23 Каб усі сьцілі Сына, як сьцяць Айца. Хто ня сьціць Сына, ня сьціць Айца, Каторы паслаў Яго. 24 Запраўды, запраўды кажу вам: хто слухае слова Мае й вера таму, хто паслаў Мяне, ма́е жыцьцё вечнае; і ня прыйдзе на суд, але перайшоў ад сьмерці да жыцьця. 25 Запраўды, запраўды кажу вам, што настаець гадзіна, і цяпер ё, калі мертвыя пачуюць голас Сына Божага, і каторыя пачуюць, будуць жыць. 26 Бо як Ацец мае жыцьцё ў Самым Сабе, так і Сыну даў меці жыцьцё ў Самым Сабе. 27 I даў Яму ўладу чыніць суд, бо Ён ё Сын Людзкі́. 28 Ня дзівуйцеся з гэтага, бо настаець гадзіна, у каторай усі, што ў грабох, пачуюць голас Ягоны; 29 I пойдуць тыя, што чынілі дабро, на ўскрысеньне жыцьця, а каторыя ліха чынілі, на ўскрысеньне суду. 30 Я нічога не магу чыніць Сам ад Сябе. Як чую, так і суджу; і суд Мой справядлівы; бо Я ня шукаю волі Свае, але волі тога, хто паслаў Мяне.
31 „Калі Я сьветчу Сам празь Сябе, сьветчаньне Мае ня ё праўдзівае. 32 Ё іншы, што сьветча празь Мяне, і Я ведаю, што праўдзівае тое сьветчаньне, каторым Ён сьветча празь Мяне. 33 Вы пасылалі да Яана, і ён пасьветчыў праз праўду. 34 Не ад людзіны, адылі, я прыймаю сьветчаньне, але кажу гэта, каб вы спасьліся. 35 Ён быў лянпаю, што гарэла а сьвяціла, і вы хацелі якісь час пацешыцца ў сьвятліні ягонай.
36 „Я ж маю сьветчаньне большае за Яанава, бо справы, што даў Імне Ацец скончыць, самыя тыя справы, каторыя Я спраўляю, сьветчаць празь Мяне, што Ацец паслаў Мяне.
37 I Ацец, што паслаў Мяне, Сам сьветчыў празь Мяне. Вы ані голасу Ягонага ніколі ня чулі, ані віду Ягонага ня бачылі, 38 I ня маеце прабываючага ў сабе слова Ягонага, бо каго паслаў Ён, таму ня верыце.
39 „Дасьляду́йце Пісьмы, бо думаеце, што ў іх маеце жыцьцё вечнае; а яны сьветчаць празь Мяне. 40 Але вы ня хочаце прыйсьці да Мяне, каб мець жыцьцё. 41 Ня прыймаю славы ад людзёў, 42 Але пазнаў вас, што вы любові Божае ня маеце ў сабе. 43 Я прышоў у ́імя Айца Свайго, і вы ня прыймаеце Мяне; калі б іншы прышоў у імя свае, таго прыймеце. 44 Як можаце вы верыць, калі адзін ад аднаго прыймаеце славу, і ня шукаеце славы, каторая ад адзінага Бога? 45 Ня думайце, што Я буду вінаваць вас перад Айцом: ё хто абвінуе вас - Масей, на Каторага спадзяіце́ся. 46 Бо калі б вы верылі Масею, паверылі б Імне, бо ён пісаў празь Мяне. 47 Але калі ня верыце Пісьмам, як паверыце Маім словам?"
1 Просьле гэтага пайшоў Ісус за мора Ґалілейскае Тыверады. 2 I вялікі груд пайшоў за Ім, бо бачылі знакі́, што Ён чыніў над хворымі. 3 Ісус жа ўзышоў на гару і там сядзеў з ву́чанікамі Сваімі. 4 Бліжылася ж Пасха, сьвята юдэйскае. 5 Тады Ісус, узьняўшы вочы Свае й пабачыўшы, што вялікі груд ідзець да Яго, кажа Піліпу: „Скуль мы купім букаткаў, каб яны маглі есьці?" 6 Казаў жа гэта, прабуючы іх, бо ён ведаў, што маніўся ўчыніць. 7 Піліп адказаў Яму: „Букаткаў за дзьвесьце дынароў ня стане ім, каб кажны зь іх крыху дастаў". 8 Кажа Яму адзін із ву́чанікаў Ягоных, Андрэй, брат Сымона Пётры: 9 „Ё дзяцюк тут, што мае пяць ячных букаткаў і дзьве рыбкі, але што гэта на так шмат?" 10 Ісус сказаў: „Загадайце, каб людзі ўзьляглі". Было шмат травы на тым месцу. Дык людзі ўзьляглі ў ліку каля пяцёх тысячаў. 11 Ісус, узяўшы букаткі і ўчыніўшы падзяку, раздаў ву́чанікам, а ву́чанікі лежачым; і таксама рыбкі, колькі хацелі. 12 I, як пад'елі, кажа ву́чанікам Сваім: „Зьбярыце тыя кавалкі, што засталіся, каб нічога не загінула". 13 Яны зьберлі й напоўнілі двананцаць поўных кашоў кавалкамі зь пяцёх букаткаў, што засталіся ў тых, каторыя елі.
14 Тады людзі, бачачы знак, што Ісус учыніў, казалі: „Гэта запраўды прарока, каторы меў прыйсьці на сьвет". 15 Ісус; жа, ведаючы, што маніліся прыйсьці і няць Яго, каб пастанавіць за караля, ізноў адыйшоў на гару адзін.
16 Як жа настаў вечар, ву́чанікі Ягоныя зышлі над мора 17 I, увыйшоўшы ў струг, плылі́ на другі бок мора, да Капернауму. I ўжо сьцямнела, і Ісус ня прыходзіў да іх. 18 Мора ж хвалявалася, бо веяў вялікі вецер. 19 Адплыўшы каля дваццаць пяцёх або трыццаць стадаў, яны абачылі, што Ісус ішоў па мору і бліжыўся да стругу, і спалохаліся. 20 Але Ён сказаў ім: „Гэта Я, ня бойцеся". 21 I ўзялі́ Яго ахвотна да стругу, і зараз струг быў на месцу, куды яны ськіраваліся.
22 Назаўтрае груд, што стаяў на другім баку мора, абачылі, што ня было іншага струга, апрача таго, у каторы ўвыйшлі ву́чанікі Ягоныя, і што Ісус ня ўвыйшоў у струг з ву́чанікамі Сваімі, але ву́чанікі Ягоныя адплылі́ адны. 23 Іншыя, адылі́, лодкі прыплылі́ з Тыверады блізка да тога месца, ідзе елі хлеб, як дзякі ўчыніў Спадар. 24 Затым, як груд абачыў, што там ня было Ісуса ані ву́чанікаў Ягоных, увыйшлі ў струг і прыбылі да Капернауму, шукаючы Ісуса. 25 I, знайшоўшы Яго на другім баку мора, сказалі Яму: „Раббі, калі Ты прыбыў сюды?" 26 Адказаў ім Ісус і сказаў: „Запраўды, запраўды кажу вам: вы шукаеце Мяне не затым, што бачылі знакі́, але затым, што елі з букаткаў і пад'елі. 27 Працуйце не на ежу, каторая гіне, але на ежу, што застаецца да жыцьця вечнага, каторую Сын Людзкі дасьць вам; бо на Ім паклаў пячаць Ацец, Бог".
28 Дык сказалі Яму: „Што нам рабіць, каб спраўляць справы Божыя?" 29 Адказаў Ісус і сказаў ім: „Гэта ё справа Божая, каб вы верылі ў Таго, каго Ён паслаў". 30 Яны ж сказалі Яму: „Што ж за знак чыніш, каб мы бачылі й верылі Табе? што Ты дзееш? 31 Айцове нашы елі манну на пустыні́, як напісана: ,Даў ім хлеб ізь неба есьці'". 32 Тады Ісус сказаў ім: „Запраўды, запраўды кажу вам: не Масей даў вам хлеб ізь неба, але Ацец Мой даець вам праўдзівы хлеб ізь неба; 33 Бо хлеб Божы ё тый, што зыходзе зь неба і даець жыцьцё сьвету". 34 I сказалі Яму: „Спада́ру, давай нам хлеба гэтага заўсёды". 35 Ісус сказаў ім: „Я хлеб жыцьця; хто прыходзе да Мяне, ніяк ня будзе прагці, і хто вера ў Мяне, ніколі ня будзе сьмягці. 36 Але Я сказаў вам, што вы й бачылі Мяне, і ня верыце. 37 Усе, што даець Імне Айцец, да Мяне прыйдзе, і прыходзячага да Мяне ня выжану вон, 38 Бо Я зышоў зь неба не каб чыніць волю Сваю, але волю таго, хто паслаў Мяне. 39 I гэта ё воля таго, хто паслаў Мяне, каб із усяго, што Ён даў Імне, нічога ня згубіць, але ўскрысіць апошняга дня; 40 Бо гэта ё воля Айца Майго, каб кажны, што бача Сына і вера ў Яго, меў жыцьцё вечнае; і Я ўскрышу яго апошняга дня".
41 Юдэі наракалі на Яго за тое, што Ён сказаў: „Я хлеб, што зышоў зь неба". 42 I казалі яны: „Ці ня Ісус гэта, сын Язэпаў, каторага айца й маці мы знаем? Як жа Ён кажа: ,Я зышоў зь неба' ?" 43 Адказаў Ісус і сказаў ім: „Не наракайце мяжсобку. 44 Ніхто ня можа прыйсьці да Мяне, калі не пацягне яго Айцец Мой, што паслаў Мяне; і Я ўскрышу яго апошняга дня. 45 У прарокаў напісана: ,І ўсі будуць навучаны Богам.' Кажны, каторы чуў ад Айца і навучыўся, прыходзе да Мяне. 46 Не, каб хто бачыў Айца, апрача таго, каторы ё з Богам; Тый бачыў Айца. 47 Запраўды, запраўды кажу вам: хто вера ў Мяне, мае жыцьцё вечнае. 48 Я хлеб жыцьця. 49 Айцове вашы елі манну на пустыні́ і памерлі. 50 Гэта ё хлеб, што зыходзе зь неба; хто будзе есьці яго, не памрэць. 51 Я - хлеб жыцьця, што зышоў зь неба; калі хто будзе есьці гэты хлеб, будзе жыць на векі. Хлеб жа, каторы Я дам, ё цела Мае, каторае Я аддам за жыцьцё сьвету".
52 Тады Юдэі сьперачаліся мяжсобку, кажучы: „Як можа гэты даць нам цела есьці?" 53 Дык Ісус сказаў ім: „Запраўды, запраўды кажу вам: калі не ясьце́ цела Сына Людзкога і ня п'іце́ крыві Ягонае, ня маеце жыцьця ў сабе. 54 Хто есьць цела Мае і п'ець кроў Маю, мае жыцьцё вечнае, і Я ўскрышу яго апошняга дня; 55 Бо цела Мае запраўды ё ежа, і кроў Мая запраўды ё піценьне. 56 Хто есьць цела Мае і п'ець кроў Маю, перабывае ў Імне, і Я ў ім. 57 Як жывы Айцец паслаў Мяне, і Я жыву Айцом, таксама хто есьць Мяне, будзе жыць таксама Імною. 58 Гэта хлеб, што зышоў зь неба. Не як айцове елі й памерлі: хто есьць гэты хлеб, будзе жыць на векі".
59 Гэта сказаў Ён у бажніцы, вучачы ў Капернауме. 60 Затым шмат хто з ву́чанікаў Ягоных, чуючы, казалі: „Цяжкое гэта слова! хто можа слухаць гэта?" 61 Але Ісус, ведаючы Сам у Сабе, што ву́чанікі Ягоныя наракаюць на гэта, сказаў ім: „Ці гэта ўражае вас? 62 Што ж, калі б вы абачылі Сына Людзкога ўзьіходзячага туды, ідзе быў уперад? 63 Гэта дух, што ажыўляе; цела нічога не памагае. Словы, што Я кажу вам, ё дух і жыцьцё. 64 Але з памеж вас ё некатрыя, што ня вераць". Бо Ісус спачатку ведаў, хто няверучыя, і хто ізрадзе Яго. 65 I сказаў: „Затым Я кажу вам, што ніхто ня можа прыйсьці да Мяне, калі ня будзе гэта дана яму ад Айца".
66 Адгэтуль шмат хто з ву́чанікаў Ягоных адышлі ад Яго і ўжо не хадзілі зь Ім. 67 Тады Ісус сказаў двананцацём: „Ці вы таксама хочаце адыйсьці?" 68 Сымон Пётра адказаў Яму: „Спада́ру, да каго мы пойдзем ? Словы жыцьця вечнага Ты маеш, 69 I мы ўверылі й пазналі, што Ты Сьвяты Божы".
70 Ісус адказаў ім: „Ці не двананцацёх абраў Я вас, адзін із вас, адылі́, дзявал". 71 Сказаў жа празь Юду Сымонавага Іскарыёта, бо гэты маніўся выдаць Яго, будучы адзін із двананцацёх.
1 Потым жа Ісуе хадзіў па Ґалілеі, бо не хацеў хадзіць у Юдэі, бо Юдэі шукалі забіць Яго. 2 I бліжэла юдэйскае сьвята Будкаў. 3 Тады браты Ягоныя сказалі Яму: „Выйдзі адгэтуль і йдзі да Юдэі, каб і ву́чанікі Твае бачылі ўчынкі Твае, каторыя Ты чыніш; 4 Бо ніхто ня робе нічога ў тайбе́, і хоча сам быць ведамным; калі Ты чыніш гэтыя ўчынкі, зьявіся сьвету". 5 Бо й браты Ягоныя ня верылі ў Яго. 6 I кажа ім Ісус: „Мая пара яшчэ ня прышла, а вам заўсёды пара. 7 Сьвет ня можа ненавідзіць вас, але Мяне ён ненавідзе, бо Я сьветчу празь яго, што ўчынкі ягоныя ліхія. 8 Вы ўзыйдзіце на гэта сьвята; Я яшчэ ня ўзыйду на гэта сьвята, бо час Мой яшчэ ня выпаўніўся". 9 Сказаўшы гэта ім, застаўся ў Ґалілеі.
10 Але як браты Ягоныя ўзышлі на сьвята, тады Ён таксама ўзышоў на сьвята, ня яўна, а як бы тойма. 11 Юдэі ж шукалі Яго ў сьвята і казалі: „Ідзе Ён?" 12 I шмат было нараканьня на Яго памеж грудамі. Адныя казалі: „Ён добры", другія казалі: „Не, але зводзе груды". 13 Ніхто, адылі, ня гу́каў празь Яго яўна, баючыся Юдэяў.
14 Але ўжо ў палавіцы сьвята Ісус увыйшоў у сьвятыню і навучаў. 15 I дзіваваліся Юдэі, кажучы: „Як знае Ён пісьмы, ніколі ня вучыўшыся?" 16 Дык адказаў Ісус і сказаў: „Мая навука не Мая, але таго, хто Мяне паслаў. 17 Хто зыча чыніць волю Ягоную, тый даведаецца праз гэту навуку, ці ад Бога яна, ці Я сам ад Сябе кажу. 18 Хто гу́кае сам ад сябе, шукае славы свае; а хто шукае славы таго, хто паслаў Яго, Тый праўдзівы, і няма несправядлівасьці ў Ім. 19 Ці ня даў вам Масей права? і ніхто не дзяржыць права. Чаму шукаеце забіць Мяне ?"
20 Адказаў груд: „Нячысьціка маеш; хто шукае забіць Цябе?" 21 Адказаў Ісус і сказаў ім: „Я зрабіў адзін учынак, і ўсі вы дзівуецеся. 22 Масей даў вам абразаньне, - не каб яно было ад Масея, але ад айцоў, - і вы ў сыботу абразаеце чалавека. 23 Калі чалавек прыймае абразаньне ў сыботу, каб ня быў узрушаны закон Масеяў, чаму на Мяне злуеце́ся, што Я цэлага чалавека ўздаравіў у сыботу? 24 Ня судзіце подле выгляду, але судзіце суд справядлівы".
25 Тады некатрыя зь Ерузалімцаў сказалі: „Ці ня гэта Тый, Каторага шукаюць забіць? 26 I вось, Ён гу́кае яўна, і нічога ня кажуць Яму. Ці старцы запраўды прызналі, што гэты ё Хрыстос? 27 Але праз гэтага мы ведаем, скуль Ён: Хрыстос жа, як прыйдзе, ніхто ня будзе ведаць, скуль Ён".
28 I загука́ў Ісус у сьвятыні, вучачы а кажучы: „I знаеце Мяне, і ведаеце скуль Я; але Я прышоў ня Сам ад Сябе, а Тый, што паслаў Мяне, ё праўдзівы, каторага ня знаеце. 29 Я знаю Яго, бо Я ад Яго, і Ён паслаў Мяне".
30 I шукалі няць Яго, і ніхто не наклаў рукі свае на Яго, бо яшчэ ня прышла гадзіна Ягоная. 31 Але шмат із груду ўверылі ў Яго й казалі: „Ці Хрыстос, як прыйдзе, учыне знакоў балей за тыя, што Гэты ўчыніў?"
32 Пачулі фарысэі гэтыя дзейкі цішком празь Яго ў гурбе, і паслалі фарысэі а найвышшыя сьвятары паслугачоў, няць Яго. 33 Тады Ісус сказаў: „Яшчэ малы час Я з вамі, і пайду да Тога, Хто паслаў Мяне. 34 Будзеце шукаць Мяне, і ня знойдзеце; і йдзе буду Я, вы ня можаце прыйсьці". 35 Дык Юдэі гу́калі адны адным: „Куды Ён пойдзе, што мы ня знойдзем Яго? Ці не маніцца Ён ісьці да расьцярушэньня памеж Грэкаў і навучаць Грэкаў? 36 Што за слова, каторае Ён сказаў: ,Будзеце шукаць Мяне, і ня знойдзеце; і йдзе буду Я, вы ня можаце прыйсьці' ?"
37 Апошняга дня вялікага сьвята Ісус стаяў і гу́каў, кажучы: „Хто сьмягне, ідзі да Мяне й напіся. 38 Хто вера ў Мяне, як сказана ў Пісьме, ,Рэкі жывое вады пацякуць із улоньня ягонага' ". 39 А гэта сказаў Ён праз Духа, Каторы мелі адзяржаць тыя, што верылі ў Яго, бо Духа на іх ня было яшчэ, бо Ісус ня быў яшчэ ўслаўлены. 40 Тады з груду, пачуўшы гэтае слова, казалі: „Гэта запраўды тый прарока". 41 Другія казалі: „Гэта Хрыстос". Іншыя гу́калі: „Ціж із Ґалілеі прыйдзе Хрыстос? 42 Ці не сказа́ла Пісьмо, што Хрыстос прыйдзе з насеньня Давідавага і ізь сяла Бэтлеему, скуль Давід быў?" 43 Дык быў падзел у грудзе што да Яго. 44 Некатрыя ж зь іх зычылі няць Яго, але ніхто не наклаў рукі на Яго. 45 Дык паслугачыя прышлі да найвышшых сьвятароў а фарысэяў, і гэтыя сказалі ім: „Чаму вы не прывялі Яго ?" 46 Паслугачыя адказалі: „Ніколі чалавек ня гу́каў так, як Гэты Чалавек". 47 I фарысэі адказалі ім: „Нягож і вы зьведзены? 48 Ці хто із старцоў уверыў у Яго альбо з фарысэяў ? 49 Але гэты груд, каторы ня знае Права, пракляты ён". 50 Кажа ім Мікадым, тый, што прыходзіў да Яго ўперад, будучы адзін ізь іх: 51 „Ці судзе Права наша чалавека, ня выслухаўшы яго ўперад і не даведаўшыся, што ён робе?" 52 Адказалі й сказалі Яму: „Ці й ты не з Ґалілеі? Скумай і глядзі, што ніякі прарока не паўстаець із Ґалілеі". 53 I пайшлі да дамоў сваіх.
1 Ісус жа пайшоў на гару Аліўную. 2 А рана нараніцы прышоў ізноў да сьвятыні, і ўвесь люд прыходзіў да Яго, і Ён сеў і навучаў іх. 3 I прыводзяць кніжнікі а фарысэі жонку, застрэтую ў чужалостве, і, пастанавіўшы яе пасярэдзіне, 4 Кажуць Яму: „Вучыцелю, гэтая жонка застрэта на ўчынку чужалоства; 5 А ў Праве Масей казаў нам укаменаваць такую. Дык што скажаш Ты?" 6 Яны ж казалі гэта, спакушаючы Яго, каб магчы жалаваць на Яго. Але Ісус, нахінуўшыся далоў, пісаў палцам Сваім на зямлі. 7 Як жа ўсе пыталіся ў Яго, Ён выпрастаўся й сказаў ім: „Хто з вас бяз грэху, няхай першы кіне камень у яе". 8 I ўзноў, нахінуўшыся далоў, пісаў на зямлі. 9 Яны ж, пачуўшы, вышлі адзін за адным, пачынаючы із старшых аж да апошняга, і застаўся адзін Ісус і жонка, стоячы пасярэдзіне. 10 I Ісус, выпрастаўшыся і нікога не абачыўшы, апрача жонкі, сказаў ёй: „Жонка, ідзе вінаваньнікі твае? Ніхто не засудзіў цябе?" 11 Яна ж сказала: „Ніхто, Спада́ру". I Ісус сказаў ёй: „I Я цябе не засуджую. Ідзі і наперад не грашы".
12 Тады ізноў казаў ім Ісус: „Я сьвятло сьвету; хто йдзець за Імною, ня будзе хадзіць у цямноце, але будзе мець сьвятло жыцьця". 13 Тады сказалі Яму фарысэі: „Ты Сам празь Сябе сьветчыш; сьветчаньне Твае непраўдзівае". 14 Ісус адказаў і сказаў ім: „Нават калі Я Сам празь Сябе сьветчу, сьветчаньне Мае праўдзівае, бо Я ведаю, скуль Я прышоў і куды йду; а вы ня ведаеце, скуль Я прышоў і куды йду. 15 Вы судзіце подле цела; Я ня суджу нікога. 16 Калі ж і Я суджу, суд Мой праўдзівы, бо Я не адзін, але й Айцец, што паслаў Мяне. 17 I Ў Праве вашым напісана, што сьветчаньне двух чалавекаў праўдзівае. 18 Я Сам сьветчу празь Сябе, і Айцец, што паслаў Мяне, еьветча празь Мяне". 19 Дык яны сказалі Яму: „Ідзе Айцец Твой?" Ісус адказаў: „Вы ня знаеце Мяне ані Айца Майго; калі б вы зналі Мяне, зналі б і Айца Майго". 20 Гэтыя словы казаў Ён ля скарбонкі, навучаючы ў сьвятыні; і ніхто ня няў Яго, бо яшчэ ня была́ прышоўшы гадзіна Ягоная.
21 I ўзноў сказаў Ён ім: „Я йду, і будзеце шукаць Мяне, і ў грэху сваім памрыце́. Куды Я йду, вы ня можаце прыйсьці". 22 I гу́калі Юдэі: „Ці Ён заб'ець Сябе Самога, што кажа: ,Куды Я йду, вы ня можаце прыйсьці'?" 23 I сказаў Ён ім: „Вы з далоўя, Я з гары; вы з гэтага сьвету, Я ня ізь сьвету гэтага. 24 Затым Я сказаў вам, што вы памрыце́ ў грахох сваіх; бо калі ня ўверыце, што Я ё, памрыце́ ў грахох сваіх". 25 Тады яны сказалі Яму: „Ты хто?" Ісус сказаў ім: „Супоўна тое, што Я кажу вам. 26 Шмат маю казаць і судзіць праз вас, але Тый, што паслаў Мяне, ё праўдзівы, і Я, што чуў ад Яго, тое кажу сьвету". 27 Яньг не разумелі, што Ён казаў ім праз Айца. 28 Дык Ісус сказаў ім: „Як уздыймеце Сына Людзкога, тады пазнаеце, што Я ё, і нічога не раблю Сам ад Сябе, але, як Айцец навучыў, тое кажу. 29 I Тый, што паслаў Мяне, ё з Імною; бо Ён не пакінуў Мяне аднаго, бо Я заўсёды чыню, што Ён падабае".
30 Як Ён гу́каў гэта, шмат хто ўверыў у Яго. 31 Тады Ісус сказаў Юдэям, каторыя ўверылі ў Яго: „'Калі застаніце́ся ў слове Маім, вы запраўды ву́чанікі Мае; 32 I пазнаеце праўду, і праўда вывальне вас". 33 Яны адказалі Яму: „Мы насеньне Абрагамова і нічыімі нявольнікамі ня былі́ ніколі; як жа Ты кажаш: ,Вы станеце вольныя'?" 34 Ісус адказаў ім: „Запраўды, запраўды кажу вам: кажны, хто грэша, ё нявольнік грэху. 35 Але нявольнік не застаецца ў доме на векі; Сын застаецца на векі. 36 Дык, калі Сын вывальне вас, будзеце запраўды вольныя. 37 Ведаю, што вы насеньне Абрагамова; шукаеце, адылі́, забіць Мяне, бо слова Мае не зьмяшчаецца ў вас. 38 Я кажу, што бачыў у Вайца Свайго; а вы робіце, што чулі ад айца свайго". 39 Адказалі яны й сказалі Яму: „Айцец наш Абрагам". Кажа ім Ісус: „Калі б вы былі́ дзеці Абрагамовы, чынілі б учынкі Абрагамовы. 40 А цяпер шукаеце забіць Мяне, Чалавека, што сказаў вам праўду, каторую Я пачуў ад Бога. Гэтага Абрагам яе пабіў. 41 Вы чыніце ўчынкі айца свайго". Сказалі Яму: „Мы не народжаныя ў бязулстве; аднаго Айца маем, Бога".
42 Ісус сказаў ім: „Калі б Бог быў Айцец вашы, вы мілава́лі б Мяне, бо Я ад Бога вышаў і прышоў; бо Я ня Сам ад Сябе прышоў, але ён Мяне паслаў. 43 Чаму вы ня цяміце мовы мае? Бо ня можаце чуць слова Майго. 44 Вы - ад айца дзявала і хочаце чыніць жады айца свайго. Ён быў убіўца з пачатку і ня вытрываў у праўдзе, бо нямаш праўды ў ім. Як ён гу́кае ману, гу́кае із свайго собскага, бо ён манюка і айцец маны. 45 А як Я праўду кажу, ня верыце Імне. 46 Хто з вас абвінуе Мяне што да грэху? Калі Я праўду кажу, чаму ня верыце Імне? 47 Хто ад Бога, чуе словы Божыя. Вы затым ня чуеце, што вы не ад Бога".
48 Юдэі адказалі і сказалі Яму: „Ці ня добра мы сказалі, што ты - Самаранін і маеш нячысьціка?" 49 Ісус адказаў: „Я ня маю нячысьціка, але Я тшчу Айца Свайго, а вы зьневажаеце Мяне. 50 Я ж ня шукаю славы Свае, - ё хто шукае й судзе. 51 Запраўды, запраўды кажу вам: калі хто будзе дзяржаць слова Мае, сьмерці аніяк не абача на векі". 52 Сказалі Яму Юдэі: „Цяпер мы даведаліся, што Ты маеш нячысьціка. Абрагам памер а прарокі, а Ты кажаш: ,Калі хто дзяржыць слова Мае, аніяк не абача сьмерці на векі'. 53 Нягож Ты вялікшы за айца нашага Абрагама, каторы памер? і прарокі памерлі. Кім ты Сябе чыніш?" 54 Ісус адказаў: „Калі Я слаўлю Сябе, Мая слава нішто. Ё Айцец Мой, што славе Мяне, праз Каторага вы кажаце, што Ён Бог ваш. 55 I вы ня знаеце Яго, але Я знаю Яго; і калі б Я сказаў, што ня знаю Яго, то быў бы манюка, як вы. Але Я знаю Яго й слова Ягонае дзяржу. 56 Айцец ваш Абрагам цешыўся, што меў бачыць дзень Мой; і бачыў, і весяліўся". 57 Юдэі сказалі Яму: „Табе няма яшчэ пяцьдзясят год, і Ты бачыў Абрагама?" 58 Ісус сказаў ім: „Запраўды, запраўды кажу вам: уперад чымся быў Абрагам, Я ё". 59 Тады ўзялі́ каменьне, каб кінуць у Яго; але Ісус стаіўся і вышаў ізь сьвятыні, прайшоўшы сярод іх; і гэтак адышоў.
1 I, праходзячы, абачыў чалавека, нявіснога ад нараджэньня.
2 I ву́чанікі папыталіся ў Яго, кажучы: „Раббі, хто ізграшыў, ён, ці бацькі ягоныя, што ён нарадзіўся нявісны?" 3 Ісус адказаў: „Ані гэты ізграшыў, ані бацькі ягоныя, але каб выяўлены былі́ ўчынкі Божыя на ім. 4 Я маю спраўляць справы Таго, хто паслаў Мяне, пакуль ё дзень; надыходзе ноч, калі ніхто ня будзе спраўляць. 5 Пакуль Я на сьвеце, Я сьвятліня сьвету". 6 Сказаўшы гэта, Ён плюнуў на зямлю, і зрабіў балотца ізь сьлі́ны, і памазаў балотцам, як масьцяй, вочы нявісному, 7 I сказаў яму: „Ідзі, умыйся ў копані Сылоам (што перакладаецца: Пасланы)". Дык ён пайшоў, і ўмыўся, і прышоў празерыўшы. 8 Затым суседзі а тыя, што звычайна бачылі яго ўперад, што ён быў убогі, сказалі: „Ці ня тый ён, што сядзеў а прасіў?" 9 Некатрыя казалі: „Гэта ён", а іншыя казалі: „Не, але падобны да яго"; тый жа сказаў: „Гэта я". 10 Тады яны сказалі яму: „Як твае вочы адчыніліся?" 11 Ён адказаў: „Чалавек, званы Ісус, зрабіў балотца, памазаў вочы мае і сказаў імне: Ддзі да Сылоаму і ўмыйся'. Затым я пайшоў, умыўся й празерыў". 12 Тады сказалі яму: „Ідзе Ён?" Ён кажа: „Ня ведаю".
13 Вядуць яго, былога нявіснога, да фарысэяў. 14 А была сыбота таго дня, калі Ісус зрабіў балотца і ачысьціў вочы яму. 15 I фарысэі ізноў пыталіся ў яго, як ён празерыў. I ён сказаў ім: „Ён паклаў балотца на вочы мае, і я ўмыўся, і бачу". 16 Тады некатрыя з фарысэяў сказалі: „Гэны чалавек не ад Бога, бо сыботы не дзяржыць". Іншыя казалі: „Як можа грэшны чалавек чыніць такія знакі?" I быў падзел памеж іх. 17 Затым ізноў кажуць нявісному: „Што ты кажаш праз тога, што адчыніў вочы табе?" I ён сказаў: „Ён прарока". 18 I ня верылі Юдэі узглядам яго, што ён быў нявісны і празерыў, пакуль не пагука́лі бацькоў таго, што празерыў. 19 I пыталіся ў іх, кажучы: „Гэта сын вашы, праз каторага вы кажаце, што ён быў нявісны? Дык як ён цяпер бача?" 20 I адказалі бацькі ягоныя, і сказалі: „Мы ведаем, што гэты сын нашы і што ён радзі́ўся нявісны; 21 Але як ён цяпер бача, ня ведаем, альбо хто адчыніў яму вочы, мы ня ведаем; пытайцеся ў яго, ён вырослы, сам празь сябе скажа". 22 Бацькі ягоныя казалі гэта, бо баяліся Юдэяў; бо Юдэі ўжо згадзіліся, што, калі б хто вызнаў Яго за Хрыста, тый меў бы быць вылучаны з бажніцы. 23 Затым бацькі ягоныя сказалі; „Ён вырослы, выпытавайце ў яго"
24 Дык удру́гава пагука́лі чалавека, што быў нявісны, і сказалі яму: „Уздай хвалу́ Богу, мы ведаем, што гэны чалавек грэшны". 25 Ён жа адказаў: „Ці Ён грэшны, я ня ведаю; адно ведаю, што, будучы нявісны, цяпер бачу". 26 I сказалі яму ізноў: „Што Ён зрабіў табе? як адчыніў табе вочы?" 27 Ён адказаў ім: „Я ўжо казаў вам, і вы не пачулі? чаму ізноў хочаце чуць? ці ня зычыце вы стаць ву́чанікамі Ягонымі?" 28 I вылаялі яго, і сказалі: „Ты ву́чанік Гэнага, а мы Масеявы ву́чанікі. 29 Мы ведаем, што Масеям казаў Бог, а праз Гэнага мы ня ведаем, скуль Ён". 30 Адказаў чалавек ім: „Гэта й дзіўна, што вы ня ведаеце, скуль Ён, а Ён адчыніў імне вочы. 31 Мы ведаем, што Бог грэшнікаў ня слухае; але калі хто баіцца Бога й волю Ягоную паўніць, таго слухае. 32 Ад веку ня чувана, каб хто адчыніў вочы нявісному ад нараджэньня. 33 Калі б Ён ня быў ад Бога, ня мог бы чыніць нічога". 34 Адказалі яны й сказалі яму: „У грахох ты ўвесь нарадзі́ўся, і ты вучыш нас?" I выкінулі яго вон.
35 Пачуў Ісус, што выкінулі яго вон, і, знайшоўшы яго, сказаў: „Верыш ты ў Сына Людзкога?" 36 Гэты адказаў і сказаў: „А хто Ён, Спада́ру, каб я ўверыў у Яго?" 37 Сказаў яму Ісус: „I бачыў ты Яго, і Каторы гу́кае з табою - гэта Ён". 38 I ён сказаў: „Веру, Спада́ру!" і пакланіўся Яму. 39 I сказаў Ісус: „На суд прышоў Я на сьвет гэты, каб нявідомыя бачылі, а віду́чыя занявісьнелі". 40 I пачулі гэта тыя з фарысэяў, што былі зь Ім, і сказалі Яму: „Няго ж і мы нявісныя?" 41 Сказаў ім Ісус: „Калі б вы былі́ нявісныя, ня мелі б грэху; цяпер жа вы кажаце: ,Мы бачым', - грэх вашы застаецца.
1 „Запраўды, запраўды кажу вам: хто ня ўходзе перазь дзьверы да авечніка, але ўлазе іншай дарогаю, тый злодзей а гла́баньнік; 2 А хто ўходзе перазь дзьверы, тый пастыр авец. 3 Яму брамнік адчыняе, І авечкі голас ягоны чуюць, і ён гука́е авечкі свае наймя, і выводзе іх. 4 Як ён усі свае выпусьце, сьпераду іх ідзець, і авечкі за ім ідуць, бо знаюць голас ягоны. 5 А за чу́жыкам ніяк ня йдуць, але ўцякаюць ад яго, бо ня знаюць голасу ягонага". 6 Гэта сказаў Ісус атумекамі ім, але яны ня ведалі, што гэта было, што ім мовіў.
7 Дык Ісус ізноў сказаў ім: „Запраўды, запраўды кажу вам: Я -дзьверы авечыя. 8 Усі, колькі іх перад Імною прышло, злодзеі а гла́баньнікі; але авечкі ня слухалі іх. 9 Я дзьверы: калі хто ўвыйдзе перазь Мяне, спасёны будзе, і ўвыйдзе, і выйдзе, і пасьцьбішча знойдзе. 10 Злодзей прыходзе адно на тое, каб украсьці а забіць а загубіць. Я прышоў, каб жыцьцё мелі і ў збытку мелі. 11 Я - Пастыр добры. Пастыр добры жыцьцё свае аддаець за авечкі. 12 А найміт, не пастыр, каму авечкі не свае, бача прыходзячага ваўка, і пакідае авечкі, і ўцякае; і воўк хапае іх, і разганяе авечкі; 13 А найміт уцякае, бо ён найміт, і ня рупіцца праз авечкі. 14 Я - Пастыр добры і знаю сваіх, і знаюць Мяне Мае. 15 Як Айцец знае Мяне, і Я знаю Айца, і жыцьцё Свае аддаю за авечкі. 16 Ё ў Мяне й іншыя авечкі, што ня з гэтага авечніка, тых таксама належа Імне прывесьці: і голас Мой яны пачуюць, і будзе адна чарада і адзін пастыр. 17 Затым Мяне мілу́е Айцец, што Я аддаю жыцьцё Свае, каб узяць яго ізноў. 18 Ніхто не бярэць яго ад Мяне, але Я Сам аддаю яго. Я маю ўладу аддаць яго і маю ўладу ўзяць яго ізноў. Я адзяржаў гэта расказаньне ад Айца Свайго".
19 Ізноў быў падзел у Юдэяў з прычыны гэтых слоў. 20 Шмат хто зь іх казаў: „Ён мае нячысьціка й шалее; чаму вы слухаеце Яго?" 21 Іншыя казалі: „Гэтыя словы ня ёсьць апанаванага нячысьцікам; ці можа нячысьцік адчыняць нявісным вочы?"
22 Было сьвята пасьвячэньня ў Ерузаліме, і была́ зіма. 23 I хадзіў Ісус у сьвятыні на ґанку Салямонавым. 24 Тады абступілі Яго Юдэі і казалі Яму: „Пакуль будзеш дзяржаць душу́ нашу ў няпэўнасьці ? Калі Ты Хрыстос, скажы нам яўна". 25 Ісус адказаў ім: „Я сказаў вам, і вы ня верыце; справы, што Я чыню ў імя Айца Свайго, яны сьветчаць празь Мяне; 26 Але вы ня верыце, бо вы не з авец Маіх. 27 Авечкі Мае голас Мой чуюць, і Я знаю іх, і яны йдуць за Імною. 28 I Я даю ім жыцьцё вечнае, і ніколі яны не загінуць, і ніхто ня ўхопе іх із рукі Мае. 29 Айцец Мой, што даў іх Імне, вялікшы за ўсіх, і ніхто ня можа ўхапіць іх із рукі Айца Майго. 30 Я й Айцец - адно".
31 Тады ізноў схапілі каменьне Юдэі, каб укаменаваць Яго. 32 Адказаў ім Ісус: „Шмат добрых справаў паказаў Я вам ад Айца Свайго; за каторыя з гэтых справаў камянуеце Мяне?" 33 Адказалі Яму Юдэі, кажучы: „За добрую справу не камянуем Цябе, але за блявузґаньне а за тое, што, будучы чалавекам, чыніш Сябе Богам". 34 Адказаў ім Ісус: „Ці не напісана ў Праве вашым: ,Я сказаў: вы багове'? 35 Калі назваў тых багамі, да каторых слова Божае прышло, - а Пісьмо ня можа быць узрушана, - 36 Вы таму, Каторага Айцец усьвяціў і паслаў на сьвет, кажаце: ,Ты блявузґаеш', што сказаў Я: ,Я Сын Божы'? 37 Калі Я ня чыню справаў Айца Свайго, ня верце Імне. 38 Але калі Я чыню, то нават, калі ня верыце Імне, паверце справам, каб ведалі й паверылі, што Айцец ёсьць у Імне, а Я ў Ім". 39 Тады ізноў шукалі няць Яго, але Ён адхінуўся ад рукі іхнае.
40 I пайшоў ізноў за Ёрдан на месца, ідзе Яан спачатку хрысьціў, і застаўся там. 41 I шмат прышло да Яго, і гу́калі, што Яан ня ўчыніў ніякага знаку, але ўсе, што Яан сказаў празь Яго, было праўдзівае. 42 I шмат хто ўверыў у Яго там.
1 Быў жа хворы якісь Лазар ізь Віфані, ізь сяла Марыі а Мархвы, сястры ейнае. 2 Гэта была́ Марыя, што памазала Спадара масьцяй і выцерла ногі Ягоныя валасамі сваімі; Лазар, брат ейны, быў хворы. 3 Дык сёстры паслалі да Яго, кажучы: „Спада́ру, вось, тый, каторага Ты любіш, хворы". 4 Пачуўшы, Ісус сказаў: „Гэта хвароба не на сьмерць, але дзеля славы Божае, каб Сын Божы ўславіўся перазь яе". 5 Ісус жа мілава́ў Мархву а сястру яе а Лазара. 6 Дык як пачуў, што Лазар хворы, тады застаўся Ён на два дні на тым месцу, ідзе быў. 7 Адлі́, просьле гэтага, кажа ву́чанікам: „Пайдзіма ізноў да Юдэі". 8 Ву́чанікі кажуць Яму: „Раббі, кадзе Юдэі шукалі ўкаменаваць Цябе, а Ты йдзеш ізноў туды?" 9 Ісус адказаў: „Ці не двананцаць гадзінаў у дні? хто ходзе ўдзень, не спатыкаецца, бо бача сьвятліню гэтага сьвету. 10 А хто йдзець ночы, спатыкаецца, бо сьвятліні няма ў ім". 11 Сказаў Ён гэта й просьле гэтага кажа ім: „Лазар, прыяцель наш, заснуў, але Я йду пабудзіць яго". 12 Затым ву́чанікі сказалі Яму: „Спада́ру, калі заснуў, ачуняе". 13 Але Ісус сказаў празь сьмерць ягоную, а яны думалі, што кажа Ён праз спачын у сьне. 14 Тады Ісус сказаў ім выра́зьліва: „Лазар памер, 15 I Я цешуся дзеля вас, што Я ня быў там, каб вы ўверылі; але йдзі́ма да Яго". 16 Тады Хама, зва ны Блізьнюк, сказаў сябром сваім, ву́чанікам: „Пайдзіма таксама, каб памерці зь Ім". 17 Тады, прышоўшы, Ісус засьпеў, што ён ужо бьіў чатыры дні ў гробе.
18 Віфаня ж была́ ля Ерузаліму, стадаў пятнанцаць. 19 I шмат хто зь Юдэяў прышлі да Мархвы а Марыі пацешыць іх па брату іхным. 20 Тады Мархва, як пачула, што Ісус ідзець, вышла наўпярэймы Яму; Марыя ж сядзела дома. 21 I сказала Мархва Ісусу: „,Спада́ру, калі б Ты быў тут, не памер бы брат мой. 22 Але й цяпер я ведаю, што, чаго Ты просіш у Бога, Бог даець Табе". 23 Ісус кажа ёй: „Ускрэсьне брат твой". 24 Мархва кажа Яму: „Ведаю, што ўскрэсьне ў вускрысеньне апошняга дня". 25 Ісус сказаў ёй: „Я ўскрысеньне а жыцьцё; хто вера ў Мяне, хоць бы памер, будзе жыць. 26 I кажны, што жывець і вера ў Мяне, ніяк ніколі не памрэць. Ці верыш ты гэтаму?" 27 Кажа яна Яму: „Але, Спада́ру, я веру, што Ты Хрыстос, Сын Божы, Каторы прышоў на сьвет". 28 I, сказаўшы гэта, яна пайшла й гукну́ла патай сястру сваю Марыю, кажучы: „Вучыцель тут і гука́е цябе". 29 Яна, як пачула, борзда ўстала й пайшла да Яго. 30 Яшчэ ж Ісус ня прышоў да сяла, але быў на месцу, ідзе Мархва прышла Яму наўпярэймы. 31 Затым тады Юдэі, што былі́ зь ёю ў доме й цешылі яе, бачачы, што Марыя борзда ўстала й вышла, пайшлі за ёй, кажучы: „Яна йдзець да гробу, каб плакаць там". 32 А Марыя, як прышла, ідзе быў Ісус, абачыўшы Яго, пала ў ногі Яму, кажучы Яму: „Спада́ру, калі б Ты быў тут, не памер бы брат мой". 33 Ісус жа, як абачыў, што яна плача, і Юдэі, што прышлі зь ёю, плачуць, узрушыўся ў духу і зьне́марасьціўся, і сказаў: 34 „Ідзе вы паклалі яго?" Сказалі Яму: „Спада́ру, ідзі й абач". 35 У Ісуса пакаціліся сьлёзы. 36 Юдэі ж сказалі: „Вось, як Ён любіў яго". 37 А некатрыя зь іх казалі: „Ці ня мог бы Гэты, што адчыніў вочы нявісному, учыніць, каб ён не памер?"
38 Ісус жа, ізноў застагнаўшы Сам у Сабе, прыходзе да гробу. Гэта была пячора, і камень ляжаў на ёй. 39 Ісус кажа: „Адыйміце камень". Мархва, сястра памерлага, кажа Яму: „Спада́ру, ужо аддаець ад яго, гэта ж ён чацьверты дзень". 40 Ісус кажа ёй: „Ці не казаў Я табе, што, калі ўверыш, абачыш славу Божую?" 41 Дык яны аднялі́ камень. Ісус жа ўзьняў вочы свае дагары й сказаў: „Войча, дзякую Табе, што Ты пачуў Мяне. 42 Я ведаў, што заўсёды чуеш Мяне; але сказаў дзеля груду, што навокал, каб яны ўверылі, што Ты паслаў Мяне". 43 Сказаўшы гэта, загука́ў вялікім голасам: „Ла́зару, выходзь!" 44 I памерлы вышаў, маючы зьвяза́ныя ногі й рукі пахоўнымі полкамі; і від ягоны быў завяза́ны хустачкаю. Ісус кажа ім: „Разьвяжыце яго, і няхай ідзець".
45 Тады шмат хто зь Юдэяў, ка,торыя былі́ прышоўшы да Марыі й бачылі, што Ён учыніў, уверылі ў Яго. 46 Але некатрыя зь іх пайшлі да фарысэяў і сказалі ім, што Ісус учыніў. 47 Тады найвышшыя сьвятары а фарысэі зьберлі раду й сказалі: „Што нам рабіць? бо Гэты Чалавек шмат чыне знакоў. 48 Калі пакінем Яго так, дык усі ўвераць у Яго, і прыйдуць Рымляне, і забяруць месца нашае і народ нашы". 49 Адзін жа зь іх, Каяпа, будучы таго году найвышшым сьвятаром, сказаў ім: 50 „Вы нічога ня ведаеце ані разважаеце, што карысьней, каб адзін чалавек памер за люд, а ня ўвесь народ загінуў". 51 Гэта ж ён сказаў не ад сябе, але, будучы таго году найвышшым сьвятаром, прарок, што Ісус меў памерці за гэты народ; 52 I не адно за народ, але таксама, каб расьцярушаныя вонках дзеці Божыя зьберці ў вадно. 53 Дык ад тога дня яны зра́дзіліся, каб забіць Яго. 54 Затым Ісус не хадзіў балей яўна памеж Юдэяў, але пайшоў адтуль да краіны ля пустыні́, да места, званага Ефраім, і там заставаўся з ву́чанікамі.
55 А была́ блізка Пасха Юдэйская, і шмат хто з краіны тае прышоў да Ерузаліму перад Пасхаю, каб ачысьціцца. 56 I шукалі Ісуса, і размаўлялі мяжсобку, стоячы ў сьвятыні: „Што вы думаеце? Ці Ён ані ня прыйдзе на сьвята? 57 Найвышшыя ж сьвятары а фарысэі выдалі загаду, каб, калі хто ведае, ідзе Ён, наказаць, каб няць Яго.
1 Тады Ісус за шэсьць дзён да Пасхі прышоў да Віфані, ідзе быў памершы Лазар, каторага Ісус ускрысіў зь мертвых. 2 I прыгатавалі Яму там вячэру, і Мархва слугавала. Лазар жа быў адным із узьлежачых ізь Ім. 3 Марыя ж, узяўшы хунт дарагое масьці з чыстага нарду, памазала ногі Ісусу й выцерла ногі Ягоныя валасамі сваімі; і дом напоўніўся пахам масьці. 4 Тады кажа адзін із ву́чанікаў Ягоных, Юда Сыманёнак Іскарыёт, каторы маніўся Яго выдаць: 5 „Чаму не прадалі́ гэтае масьці за трыста дынароў і не далі́ бедным?" 6 Сказаў жа ён гэта не затым, каб рупіўся празь бедных, але затым, што быў злодзей, і, маючы хату́ль, насіў, што туды клалі. 7 Тады сказаў Ісус: „Пакінь яе; надабе было, каб захавала яна гэта на дзень пахову Майго; 8 Бо бедных заўсёды маеце із сабою, але Мяне не заўсёды маеце". 9 I даведаўся вялікі груд ізь Юдэяў, што Ён быў там; і прышлі ня дзеля Ісуса толькі, але каб і Лазара абачыць, каторага Ён ускрысіў зь мертвых. 10 Найвышшыя ж сьвятары зра́дзіліся, каб забіць Лазара таксама, 11 Бо шмат хто зь Юдэяў прыходзілі дзеля яго і ўверылі ў Ісуса.
12 Назаўтрае вялізарны груд, што быў прышоўшы на сьвята, пачуўшы, што Ісус ідзець да Ерузаліму, 13 Узялі́ пальмавыя галузкі, і вышлі наўпярэймы Яму, і гука́лі: „Госанна! Дабраславёны Йдучы ў імя Спадарова, Кароль Ізраеляў!" 14 Ісус жа, знайшоўшы асьлянё, сеў на яго, як напісана: 15 „Ня бойся, дачка Сыёну, гля, Кароль твой ідзець, седзячы на асьляняці". 16 Гэтага ня ўцямілі ву́чанікі Ягоныя сьпярша, але як Ісус быў услаўлены, тады яны ўспомнелі, што гэта было празь Яго напісана, і зрабілі Яму гэта. 17 Сьветчыў жа груд, каторы быў ізь Ім, бо Ён гукну́ў Лазара з гробу і ўскрысіў яго зь мертвых. 18 Затым таксама груд вышаў наўпярэймы Яму, бо чулі, што Ён зрабіў гэты знак. 19 Фарысэі ж казалі адны адным: „Вы бачыце, што ані́ вы ня маеце дасьпеху, сьвет пайшоў за Ім".
20 Былі́ ж некатрыя Грэкі памеж тых, што ўзыходзілі, каб пакланіцца ў сьвята. 21 Яны прыступілі да Піліпа, што быў ізь Віфсаіды Ґалілейскае, і прасілі яго, кажучы: „Спада́ру, нам хочацца бачыць Ісуса". 22 Прыходзе Піліп і Андрэю; прыходзяць Андрэй а Піліп і кажуць Ісусу. 23 Ісус жа адказаў ім, кажучы: „Прышла гадзіна, каб услаўлены быў Сын Людзкі. 24 Запраўды, запраўды кажу вам: калі зярнё пшоннае, упаўшы на зямлю, не памрэць, яно застаецца адно; калі ж памрэць, родзе шмат плоду. 25 Хто любе жыцьцё свае, загубе яго; а хто ненавідзе жыцьцё свае на сьвеце гэтым, захавае яго да жыцьця вечнага. 26 Калі хто служа Імне, хай ідзець за Імною; і йдзе Я, там таксама будзе слуга Мой. Калі хто служа Імне, усьціць яго Айцец. 27 Цяпер душа Мая зьне́марашчана; і што скажу Я? Войча! выбаў Мяне ад гадзіны гэтае? але дзеля гэтага Я прышоў на гадзіну гэтую. 28 Войча! услаў імя Сваё. Тады прышоў голас ізь неба: „Уславіў і яшчэ ўслаўлю". 29 Груд жа, што стаяў і пачуў, гу́каў: „Загрымела". Іншыя гу́калі: „Ангіл гу́каў да Яго". 30 Адказаў Ісус і сказаў: „Ня дзеля Мяне голас гэты, але дзеля вас. 31 Цяпер суд сьвету гэтаму; цяпер князь сьвету гэтага выкінены будзе вон. 32 I Я, як буду ўзьняты ізь зямлі, усіх прыцягну да Сябе". 33 Гэта ж ён сказаў, даючы зразумець, якой сьмерцяй меў ён памерці. 34 Груд адказаў Яму: „Мы чулі з Права, што Хрыстос перабывае на векі; як жа Ты кажаш, што Сын Людзкі́ мае быць узьняты? хто гэта Сын Людзкі?" 35 Тады сказаў ім Ісус: „Яшчэ малы час ё сьвятліня з вамі; хадзіце, пакуль сьвятліню маеце, каб цямнота не абняла́ вас; бо хто ходзе ў цямноце, ня ведае, куды йдзець. 36 Пакуль маеце сьвятліню, верце ў сьвятліню, каб вам стаць сынамі сьвятліні".
Сказаўшы гэта, Ісус адышоў і стаіўся ад іх. 37 Яны ня верылі ў Яго, дарма што ён учыніў шмат знакоў перад імі. 38 Каб споўнілася слова Ісаі прарокі, каторы сказаў: „Спада́ру, хто паверыў чутаму ад нас, і плячо Спадарова каму аб'явілася?" 39 Яны затым не маглі верыць, што яшчэ Ісая сказаў: 40 „Ён засьляпіў вочы іхныя і закаляніў сэрца іхнае, каб не абачылі ачыма сваімі, і не зразумелі сэрцам сваім, і не навярнуліся, каб Я ўздаравіў іх". 41 Гэта сказаў Ісая, бо бачыў славу Ягоную і гу́каў празь Яго. 42 Шмат хто, адылі, навет із старцоў, таксама ўверыў у Яго, але дзеля фарысэяў не вызнавалі, каб ня былі́ вылучаны з бажніцы; 43 Бо валей мілава́лі славу людзку́ю, чымся славу Бовую.
44 Ісус жа загу́каў і сказаў: „Хто вера ў Мяне, вера не ў Мяне, але ў Тога, хто паслаў Мяне; 45 I хто бача Мяне, бача Таго, хто паслаў Мяне. 46 Я прышоў на сьвет як сьвятліня, каб кажны, хто вера Ў Мяне, не заставаўся ў цямноце. 47 I калі хто пачуе словы Мае, і не захавае, Я ня суджу яго, бо Я прышоў ня судзіць сьвет, але спасьці сьвет. 48 Хто адхінае Мяне і ня прыймае слоў Маіх, мае таго, хто судзе яго: слова, што Я кажу, будзе судзіць яго апошняга дня; 49 Бо Я не ад Сябе казаў, але Айцец, што паслаў Мяне, Сам даў Імне расказаньне, што маю казаць а што гу́каць. 50 I Я ведаю, што расказаньне Ягонае ё жыцьцё вечнае. Дык, што Я кажу, як сказаў Айцец Імне, так Я кажу".
1 А перад сьвятам Пасхі Ісус, ведаючы, што прышла гадзіна Ягоная, каб адыйсьці з гэтага сьвету да Айца, умілава́ўшы Сваіх собскіх. што на сьвеце, улюбіў іх да канца. 2 I ў часе вячэры, - а дзявал ужо быў укінуўшы ў сэрца Юды Сыманёнка Іскарыёта, ізрадзіць Яго. - 3 Ведаючы, што Айцец даў Яму ўсе ў рукі Ягоныя, і што Ён ад Бога вышаў і да Бога йдзець, 4 Устаець ад вячэры, і адкладае адзецьце, і, узяўшы ручнік, паперазаўся. 5 Адлі́ наліў вады ў мыпельнік, і пачаў мыць ногі ву́чанікам, і выціраць ручніком, каторым быў падперазаўшыся. 6 Падходзе да Сымона Пётры, і гэты кажа Яму: „Спада́ру, Ты імне мыць ногі?" 7 Адказаў Ісус і сказаў яму: „Што Я раблю, ты ня ведаеш цяпер, але даведаешся потым". 8 Пётра кажа Яму: „Ты ніколі ня будзеш мыць ногі імне!" Ісус адказаў яму: „Калі не памыю цябе, ты ня будзеш мець часьці з Імною". 9 Сымон Пётра Яму: „Спада́ру, ня толькі ногі мае, але таксама рукі а галаву". 10 Ісус кажа яму: „Хто пакупаўшыся, не патрабуе мыць, апрача ног, але ўвесь ён чысты; і вы чыстыя, але ня ўсі". 11 Бо ведаў Ён праз ізрадніка Свайго, затым сказаў: „Ня ўсі вы чыстыя".
12 Як жа Ён памыў ногі ім, і ўзяў адзецьце Свае, і ўзьлёг ізноў, Ён сказаў ім: „Ці ведаеце, што Я зрабіў вам? 13 Вы завіце́ Мяне Вучыцель а Спадар, і добра кажаце, бо Я ё. 14 Дык калі Я, Спадар а Вучыцель, памыў ногі вам, вы таксама маеце мыць ногі адзін аднаму. 15 Бо Я даў вам прыклад, каб, як Я зрабіў вам, вы рабілі таксама. 16 Запраўды, запраўды кажу вам: нявольнік не вялікшы за спадара свайго ані пасланы вялікшы за тога, хто яго паслаў. 17 Калі вы ведаеце гэта. шчасьлівыя вы, калі робіце гэта. 18 Не праз усіх вас кажу: Я знаю тых, каторых абраў. Але каб выпаўнілася Пісьмо: ,Хто есьць із Імною хлеб, падняў пяту сваю на Мяне'. 19 Цяпер кажу вам, перш чымся сталася, каб, як станецца, уверылі. што Я ё. 20 Запраўды, запраўды кажу вам: хто прыймае каго-колечы, каго Я пашлю, Мяне прыймае; а хто Мяне прыймае, прыймае Таго, Хто паслаў Мяне".
21 Сказаўшы гэта, Ісус зьне́марасьціўся ў духу, і пасьветчыў, і сказаў: „Запраўды, запраўды кажу вам, што адзін із вас ізрадзе Мяне". 22 Тады ву́чанікі пазіралі адзін на аднаго, сумляючыся праз каго ён сказаў. 23 I адзін із ву́чанікаў, каторага Ісус мілава́ў, узьляжаў ля
грудзёў Ісусавых. 24 Затым Сымон Пётра кіўнуў і кажа яму: „Папытай, хто бы гэта быў, праз каго Ён казаў". 25 А ён, узьлёгшы на грудзі Ісусавы, кажа Яму: „Спада́ру, хто гэта?" 26 Ісус кажа: „Тый, каму Я зануру й дам гэты кавалак". I, занурыўшы кавалак, даець яго Юду Сыманёнку Іскарыёту. 27 I тады, просьле гэтага кавалка, увыйшоў у яго шайтан. I Ісус кажа яму: „Што робіш, рабі борзда". 28 Але ніхто зь іх узьлежачых ня ведалі, чаму Ён сказаў яму гэта. 29 Бо некатрыя думалі, што кажа яму Ісус: „Купі, што нам надабе на сьвята", альбо, каб даў што ўбогім, бо ў Юды быў хатуль. 30 I ён, узяўшы тый кавалак, зараз вышаў. I была ноч.
31 Як ён вышаў, Ісус кажа: „Цяпер услаўлены Сын Людзкі, і Бог услаўлены ў Ім. 32 Калі Бог услаўлены ў Ім, Бог таксама ўславе Яго ў Сабе, і неўзабаве ўславе Яго. 33 Дзеці! яшчэ крыху Я з вамі. Будзеце шукаць Мяне, і, як Я сказаў Юдэям: ,Куды Я йду, вы ня можаце пайсьці'; кажу таксама вам цяпер. 34 Новае расказаньне даю вам, каб вы мілава́лі адзін аднаго; як Я мілава́ў вас, каб і вы любілі адзін аднаго. 35 Па гэтым пазна́юць усі, што вы ву́чанікі Мае, калі будзеце мець любоў мяжсобку". 36 Сымон Пётра кажа Яму: „Спада́ру, куды Ты йдзеш?" Ісус адказаў яму: „Куды Я йду, ты ня можаш за Імною йсьці цяпер, але пойдзеш за Імною потым". 37 Пётра кажа Яму: „Спада́ру, чаму я не магу йсьці за Табою цяпер? Я аддам жыццё свае за Цябе" 38 Ісус адказуе: ..Ты аддасі жыцьцё свае за Мяне? Запраўды, запраўды кажу табе: пятух не запяець, як ты выпрашся Мяне трэйчы.
1 „Няхай не парушаецца сэрца вашае; верце ў Бога і ў Мяне верце. 2 У доме Айца Майго гасподаў шмат. Калі б ня так было, Я сказаў бы вам; бо йду прыгатаваць вам месца. 3 I як пайду й прыгатую вам месца, прыйду ізноў і прыйму вас да Сябе Самога, каб ідзе Я, і вы былі́. 4 А вы ведаеце, куды Я йду, і ведаеце дарогу". 5 Хама кажа Яму: „Спада́ру, мы ня ведаем, куды Ты йдзеш, як жа можам дарогу ведаць?" 6 Ісус кажа яму: „Я - дарога а праўда а жыцьцё; ніхто ня прыходзе да Айца, адно перазь Мяне. 7 Калі б вы зналі Мяне, зналі б і Айца Майго. I адгэтуль вы знаеце Яго й бачыце Яго". 8 Піліп кажа Яму: „Спада́ру, пакажы нам Айца, і гэтага даволі нам". 9 Ісус кажа яму: „Ці це́перся Я з вамі, і ты ня знаеш Мяне, Піліпе? Хто бачыў Мяне, бачыў Айца; як жа ты кажаш: ,Пакажы нам Айца'? 10 Ня верыш ты, што Я ў Вайцу, а Айцец у Імне? Словы, што Я кажу вам, Я не ад Сябе кажу, але Айцец, што перабывае ў Імне, чыне справы. 11 Верце, што Я ў Вайцу, і Айцец у Імне; калі ж не, дзеля тых самых справаў верце Імне. 12 Запраўды, запраўды кажу вам: хто вера ў Мяне, будзе чыніць справы, што Я чыню, і большыя за гэтыя будзе чыніць, бо Я йду да Айца. 13 I чаго толькі папросіце ў імя Мае, Я ўчыню, каб Айцец быў услаўлены ў Сыну. 14 Калі чаго папросіце ў імя Мае, Я ўчыню.
15 „Калі вы мілу́еце Мяне, расказаньні Мае дзяржыце. 16 А Я буду прасіць Айца, і дасьць вам другога Пацяшыцеля, каб быў з вамі на векі, 17 Духа праўды, Каторага сьвет ня можа прыняць, бо ня бача Яго ані знае Яго; але вы знаеце Яго, бо Ён перабывае з вамі і ў вас будзе. 18 Не пакіну вас сіротамі; прыйду да вас. 19 Яшчэ крыху, і ўжо сьвет Мяне ня бача; але вы абачыце Мяне, бо Я жыву, і вы будзеце жыць. 20 Таго дня вы пазнаеце, што Я ў Вайцу Сваім, і вы ў Імне, і Я ў Вас. 21 Хто ма́е расказаньні Мае́ й дзяржыць іх, тый мілу́е Мяне; а хто мілу́е Мяне, таго будзе мілава́ць Айцец Мой, і Я буду мілава́ць яго, і зьяўлю яму Самога Сябе".
22 Юда (не Іскарыёт) кажа Яму: „Спада́ру, як гэта, што Ты хочаш зьявіць Сябе нам, а ня сьвету?" 23 Адказаў Ісус і сказаў яму: „Калі хто мілу́е Мяне, дзяржыць слова Мае, і Айцец Мой будзе мілава́ць яго, і Мы да яго прыйдзем, і гасподу Сабе ў яго ўчынім. 24 Хто ня мілуе Мяне, не дзяржыць словаў Маіх; а слова, што вы чуеце, не Мае́, але Айца, Каторы паслаў Мяне.
25 „Гэта Я сказаў вам, перабываючы з вамі. 26 Пацяшыцель жа, Дух Сьвяты, Каторага пашлець Айцец у імя Мае, навуча вас усяго і прыпомне вам усе, што сказаў Я вам.
27 „Супакой пакідаю вам, супакой Свой даю вам; не, як сьвет даець, Я даю вам. Няхай сэрца вашае не парушаецца і не лякаецца. 28 Вы чулі, што Я сказаў вам: ,Я йду і прыйду да вас'. Калі б вы мілава́лі Мяне, вы цешыліся б, што Я йду да Айца, бо Айцец вялікшы за Мяне.
29 „I цяпер Я сказаў вам уперад, чымся сталася, каб, як станецца, вы ўверылі. 30 Я ўжо ня буду шмат мужаваць із вамі, бо йдзець князь сьвету і ў Імне ня мае нічога. 31 Але каб пазнаў сьвет, што Я мілу́ю Айца, і, як расказаў Імне Айцец, так чыню: устаньце, пайдзіма адгэтуль.
1 „Я - запраўднае віно, а Айцец Мой - вінар. 2 Кажную галузу на Імне, што ня родзе плоду, Ён забірае; і кажную, каторая родзе плод, абцінае, каб больш плоду радзі́ла. 3 Вы ўжо чыстыя пераз слова, што Я вам казаў. 4 Перабывайце ў Імне, а Я ў вас. Як галуза ня можа радзіць плоду сама ізь сябе, калі не застаецца на віне, так і вы, калі ня будзеце ў Імне.
5 „Я - віно, вы - галузы. Хто перабывае ў Імне, і Я ў ім, тый родзе шмат плоду, бо безь Мяне ня можаце чыніць нічога. 6 Калі хто не перабывае ў Імне, ён выкінены вон, як галуза, і ссох; і зьбіраюць іх, і ў цяпло кі́даюць, і яны згараюць.
7 „Калі будзеце ў Імне, і словы Мае будуць перабываць у вас, - усяго, чаго зычыце, прасіце, і будзе вам. 8 У тым ёсьць Айцец Мой услаўлены, што вы шмат пладоў дасьце́ і станеце ву́чанікамі Маімі.
9 „Як Айцец умілава́ў Мяне, так Я ўмілава́ў вас; застаньцеся ў любосьці Маёй. 10 Калі вы расказаньні Мае будзеце дзяржаць, вы застаніце́ся ў міласьці Маёй, як Я расказаньні Айца Свайго зьдзяржаў і застаюся ў міласьці Ягонай. 11 Я гэта сказаў вам, каб радасьць Мая была́ ў вас, і радасьць ваша была поўная.
12 „Гэта - расказаньне Мае, каб вы мілава́лі адзін аднаго, як Я ўмілава́ў вас. 13 Ніхто ня мае большае міласьці за тую, як хто жыцьцё свае аддасьць за прыяцеляў сваіх. 14 Вы прыяцелі Мае, калі робіце тое, што Я расказую вам. 15 Я ўжо не заву вас нявольнікамі, бо нявольнік ня ведае, што робе гаспадар ягоны; але вас Я назваў прыяцельмі, бо ўсе, што пачуў у Вайца Свайго, Я азнайміў вам.
16 „Ня вы Мяне абралі, але Я абраў вас і прызначыў вас, каб вы йшлі й плод давалі, і плод вашы заставаўся б, каб даў вам Айцец, чаго толькі папросіце ў Яго ў імя Мае.
17 „Гэта расказую вам, каб вы мілава́лі адзін аднаго. 18 Калі сьвет ненавідзе вас, ведайце, што Мяне ён уперад за вас зьненавідзіў. 19 Калі б вы былі́ ізь сьвету, сьвет любіў бы собскіх; а як вы ня ізь сьвету, але Я абраў вас ізь сьвету, затым сьвет ненавідзе вас. 20 Памятуйце слова, што Я сказаў вам: ,Нявольнік не вялікшы за гаспадара свайго'. Калі перасьледава́лі Мяне, будуць і вас перасьледава́ць; калі б дзяржалі слова Мае, дзяржалі б і вашае. 21 Але гэта ўсе будуць рабіць вам за і́мя Мае, бо ня знаюць Таго, хто паслаў Мяне. 22 Калі б Я ня прышоў і не казаў ім, яны ня мелі б грэху; а цяпер ня маюць выбачэньня за грэх свой.
23 „Хто ненавідзе Мяне, і Айца Майго ненавідзе. 24 Калі б Я ня ўчыніў памеж іх справаў, каторых ніхто іншы ня ўчыніў, яны ня мелі б грэху; але цяпер бачылі і зьненавідзілі Мяне а Айца Майго. 25 Але каб споўнілася слова, напісанае ў Праве іхным: ,Зьненавідзілі Мяне бяз прычыны'. 26 А як прыйдзе Пацяшыцель, Каторага Я пашлю вам ад Айца, Дух праўды, што ад Айца паходзе, Ён будзе сьветчыць празь Мяне. 27 I вы таксама сьветча, бо ад пачатку вы з Імною.
1 „Гэта сказаў Я вам, каб вас не спадманулі. 2 Будуць вылучаць вас із бажніцаў; але, прыходзе гадзіна, што кажны, хто заб'ець вас, будзе думаць, што ён абракае службу Богу. 3 I гэта яны будуць рабіць, бо не пазналі Айца ані Мяне.
4 „Але гэта Я сказаў вам, каб, як прыйдзе тый час, вы памятавалі гэта, што Я сказаў вам; а не сказаў вам гэтага спачатку, бо быў з вамі. 5 А цяпер іду да Тога, Хто паслаў Мяне, і ніхто з вас ня пытаецца ў Мяне: ,Куды йдзеш?' 6 Але ад тога, што Я гэта выказаў вам, смутак напоўніў сэрца вашае.
7 „Але Я праўду кажу вам: карысна вам, каб Я адышоў; бо, калі Я не адыйду, Пацяшыцель ня прыйдзе да вас; калі ж пайду, пашлю Яго да вас. 8 I, прышоўшы, Ён згане сьвет узглядам грэху а справядлівасьці а суду: 9 Узглядам грэху, бо ня вераць у Мяне; 10 Узглядам справядлівасьці, бо Я йду да Айца, і ўжо ня будзеце бачыць Мяне; 11 Узглядам суду, бо князь гэтага сьвету засуджаны.
12 „Яшчэ казаць вам маю шмат, але вы ня здолееце перанесьці гэтага цяпер. 13 А як прыйдзе Ён, Дух праўды, увядзець вас да ўсяе праўды, бо Ён ня будзе гу́каць ад Сябе, але будзе казаць тое, што будзе чуць, і йдучае абясьціць вам. 14 Ён Мяне ўславе, бо з Майго возьме й абясьціць вам. 15 Усе, што Айцец ма́е, ё Мае́; затым Я й сказаў, што Ён із Майго возьме й абясьціць вам. 16 Часіна́, і вы ня будзеце бачыць Мяне; і ўзноў часіна́, і вы абачыце Мяне, бо Я йду да Айца". 17 I некатрыя з вучанікаў гу́калі адзін аднаму: „Што гэта Ён кажа нам: ,Часіна́, і вы ня будзеце бачыць Мяне; і ўзноў часіна́, і вы абачыце Мяне, бо Я йду да Айца'?" 18 Дык яны гу́калі: „Што гэта такое Ён кажа : ,Часіна́' ? Ня ведаем, што Ён кажа". 19 I пазнаў Ісус, што зычылі ў Яго пытацца, і сказаў ім: „Ці праз тое вы разважаеце адзін із адным, што Я сказаў: ,Часіна́, і вы ня будзеце бачыць Мяне; і ўзноў часіна́, і вы абачыце Мяне'? 20 Запраўды, запраўды кажу вам: вы будзеце плакаць а галасіць, але сьвет будзе цешыцца; вы будзеце зьне́марашчаны, але не́марасьць ваша абернецца ў радасьць. 21 Жонка, як родзе, мае не́марасьць.бо гадзіна ейная прышла, але як народзе дзяцё, ужо ня памятуе атугі з радасьці, што людзіна́ на сьвет нарадзі́лася. 22 I вы цяпер маеце не́марасьць; але Я ўзноў абачу вас, і ўсьцешыцца сэрца вашае, і радасьці вашае ніхто не адбярэць у вас. 23 I таго дня вы нічога не папытаецеся ў Мяне. Запраўды, запраўды кажу вам: калі чаго папросіце ў Вайца, дасьць вам у імя Мае. 24 Дагэтуль вы нічога не прасілі ў імя Мае; прасіце й адзяржыце́, каб радасьць ваша была поўная. 25 Гэта Я атумекамі казаў вам; настаець гадзіна, што Я ўжо ня буду гу́каць вам атумекамі, але выра́зьліва праз Айца абяшчу вам. 26 Таго дня будзеце прасіць у імя Мае, і не кажу вам, што Я буду прасіць Айца за вас; 27 Бо Айцец Сам любе вас, бо вы Мяне ўлюбілі і ўверылі, што Я ад Бога вышаў. 28 Вышаў ад Айца і прышоў на сьвет; ізноў пакідаю сьвет і йду да Айца". 29 Кажуць Яму ву́чанікі Ягоныя: „Вось, цяпер Ты выра́зьліва кажаш, і атумекамі ня гу́каеш. 30 Цяпер мы ведаем, што Ты ведаеш усе, і не патрабуеш, каб хто ў Цябе пытаўся. Затым верым, што Ты ад Бога вышаў". 31 Адказаў ім Ісус: „Цяпер верыце? 32 Вось, прыходзе гадзіна, і прышла, што вы расьцярушыцеся, кажны да сябе самога і Мяне пакінеце аднаго; але Я не адзін, бо Айцец із Імною. 33 Гэта сказаў Я вам, каб вы ў Імне супакой мелі. У сьвеце будзеце мець атугу, але будзьце адважныя: Я перамог сьвет".
1 Гэта вымавіў Ісус і, узьняўшы вочы Свае да неба, сказаў: „Войча! прышла гадзіна, услаў Сына Свайго, каб Сын Твой мог уславіць Цябе; 2 Бо Ты даў Яму ўладу над усім целам, каб усім, каторых Ты даў Яму, Ён даў жыцьцё вечнае. 3 А гэта ё жыцьцё вечнае, каб зналі Цябе, адзінага праўдзівага Бога, і таго, Каторага Ты паслаў, Ісуса Хрыста. 4 Я ўславіў Цябе на зямлі, скончыўшы справу, каторую Ты даў Імне ўчыніць. 5 I цяпер услаў Мяне, Войча, у Сабе Самым, славаю, каторую Я меў у Табе ўперад чымся сьвет быў. 6 Я выявіў імя Твае людзём, каторых Ты даў Імне ізь сьвету; яны былі́ Твае, і Ты даў іх Імне, і яны зьдзяржалі слова Твае. 7 Цяпер яны пазналі, што ўсе, што Ты даў Імне, ад Цябе ё; 8 Бо словы, што Ты даў Імне, Я даў ім, і яны прынялі́ і пазналі запраўды, што Я вышаў ад Цябе, і ўверылі, што Ты паелаў Мяне. 9 Я за іх прашу, не за сьвет прашу, але за тых, каторых Ты даў Імне, бо яны - Твае; 10 I ўсе Мае - Твае, і Твае - Мае, і Я ўслаўлены ў іх. 11 I Я ўжо не на сьвеце, а яны на сьвеце, і Я йду да Цябе. Войча Сьвяты! захавай іх у імя Свае, каторых Ты даў Імне, каб яны былі́ адно, як мы. 12 Як Я быў зь імі, Я заховаваў іх у імя Твае; каторых Ты даў Імне, Я ўсьцярог, і ні водзін ізь іх не загінуў, адно сын загубы, каб выпаўнілася Пісьмо. 13 Цяпер жа йду да Цябе, і кажу гэта на сьвеце, каб яны мелі радасьць Маю, напоўненую ў сабе. 14 Я даў ім слова Твае, і сьвет зьненавідзіў іх, бо яны не ад сьвету, як Я не ад сьвету. 15 Я не прашу, каб Ты ўзяў іх ізь сьвету, але каб захаваў іх ад ліха. 16 Яны не ад сьвету, як Я не ад сьвету. 17 Усьвяці іх у праўдзе! слова Твае - праўда. 18 Як Ты паслаў Мяне на сьвет, і Я паслаў іх у сьвет; 19 I за іх Я пасьвячаю Сябе, каб яны былі́ ўсьвячаны праўдаю. 20 I не за іх толькі Я прашу, але таксама за тых, што вераць у Мяне подле слова іхнага, 21 Каб усі былі́ адно; як Ты, Войча, у Імне, і Я ў Табе, каб і яны ў нас былі, каб верыў сьвет, што Ты Мяне паслаў. 22 I славу, што Ты даў Імне, Я даў ім, каб былі адно, як мы адно. 23 Я ў іх, і Ты ў Імне, каб яны сталі супоўна адным, каб сьвет пазнаў, што Ты паслаў Мяне, і каб Ты ўмілава́ў іх, як Ты ўмілаваў Мяне. 24 Войча! каторых Ты даў Імне, Я зычу, каб, ідзе Я, і яны былі з Імною, каб бачылі славу Маю, каторую Ты даў Імне, бо Ты ўмілава́ў Мяне перад закладзінамі сьвету. 25 Войча справядлівы! і сьвет Цябе не пазнаў, але Я пазнаў Цябе, і яны пазналі, што Ты паслаў Мяне. 26 I Я паведаміў ім імя Твае і паведамлю, каб міласьць, каторай Ты ўмілава́ў Мяне, была́ ў іх, і Я ў іх".
1 Сказаўшы гэта, Ісус вышаў з ву́чанікамі Сваімі за цурэй Кедрон, ідзе быў сад, да каторага Ён увыйшоў, Ён а ву́чанікі Ягоныя.
2 Знаў жа й Юда, што выдаў Яго, гэтае месца, бо Ісус часта зьбіраўся там із ву́чанікамі Сваімі.
3 Дык Юда, узяўшы адзьдзел войска а паслугачых ад найвышшых сьвятароў а фарысэяў, прышоў туды зь ліхтарнямі а зь лянпамі а із зброяю.
4 Ісус жа, ведаючы ўсе, што прыходзіла на Яго, вышаўшы, сказаў ім: „Каго шукаеце?" 5 Яны адказалі Яму: „Ісуса Назарэцкага". Ісус кажа ім: „Я ёсьць". I таксама Юда, што выдаў Яго, стаяў зь імі. 6 I як Ён сказаў ім: „Я ёсьць", яны адступіліся назад і ўпалі на зямлю. 7 Тады Ён ізноў папытаўся ў іх: „Каго шукаеце?" Яны сказалі: „Ісуса Назарэцкага". 8 Адказаў Ісус: „Я сказаў вам, што Я гэта. Дык, калі Мяне шукаеце, дазвольце гэтым адыйсьці", 9 Каб споўнілася слова, што Ён сказаў: „З тых, каторых Ты даў Імне. Я ня згубіў ні воднага зь іх".
10 Сымон жа Пётра, маючы меч, агаліў яго, і выцяў нявольніка найвышшага сьвятара, і адцяў яму правае вуха; было ж імя нявольніка Малх. 11 Ісус жа сказаў Пётру: „Укладзі меч у похву. Чару, што даў Імне Айцец, нягож Я ня буду піці яе?"
12 Дык аддзел а тысячнік а паслугачыя юдэйскія ўзялі́ Ісуса й зьвязалі Яго. 13 I завялі Яго сьпярша да Ганны, бо ён быў цесьць Каяпы, што быў найвышшым сьвятаром таго году. 14 Быў жа Каяпа тый, каторы пара́дзіў Юдэям, што вале́й аднаму загінуць за люд.
15 Ішоў жа за Ісусам Сымон Пётра і другі вучанік. Вучанік жа тый быў знаны найвышшаму сьвятару і ўвыйшоў разам ізь Ісусам на панадворак найвышшага сьвятара; 16 А Пётра стаяў ля дзьвярэй знадворку. Вышаў тады тый вучанік, другі, знаны найвышшаму сьвятару, і сказаў брамніцы, і ўвёў Пётру.
17 Кажа тады Пётру паслугачая брамніца: „Ці й ты ня з ву́чанікаў Гэтага Чалавека?" Ён кажа: „Я не". 18 Прымеж тога нявольнікі а паслугачыя, расклаўшы цяпло з вугальля, - бо было сьцюдзена, - грэліся; і Пётра стаяў зь імі й грэўся.
19 Тады найвышшы сьвятар пытаўся ў Ісуса праз вучанікаў Ягоных а праз навуку Ягоную. 20 Адказаў яму Ісус: „Я гу́каў яўна сьвету; Я заўсёды вучыў у бажніцы а ў сьвятыні, ідзе ўсі Юдэі зьбіраюцца, і тойма не казаў нічога. 21 Чаму ты пытаешся ў мяне? пытайся ў тых, каторыя чулі, што я казаў ім; яны ведаюць, што казаў Я".
22 Як жа Ён сказаў гэта, адзін із паслугачых, што стаяў блізка, выцяў Ісуса, кажучы: „Гэтак адказуеш Ты найвышшаму сьвятару?" 23 Адказаў яму Ісус: „Калі Я блага сказаў, сьветч праз благое; а калі добра, чаму ты Мяне б'еш?" 24 Тады Ганна паслаў Яго зьвяза́нага да Каяпы, найвышшага сьвятара.
25 Сымон жа Пётра стаяў і грэўся. Сказалі тады яму: „Ці й ты ня з ву́чанікаў Ягоных?" Ён заперачыў і сказаў: „Я не".
26 Адзін ізь нявольнікаў найвышшага сьвятара, сваяк таго, катораму Пётра адцяў вуха, кажа: „Ці ня бачыў я цябе ў садзе зь Ім?" 27 Тады Пётра ізноў заперачыў, і якга певень запяяў.
28 I вялі Ісуса ад Каяпы да ратушы, а гэта было рана нараніцьі. I ня ўвыйшлі да ратушы, каб ня сплюгавіцца, і каб маглі есьці пасху. 29 Тады Пілат вышаў да іх вонкі і сказаў: „Што за жалабу маеце вы на Гэтага Чалавека?" 30 Адказалі яны й сказалі яму: „Калі б Ён не рабіў ліха, мы ня выдалі б табе Яго".
31 Тады сказаў ім Пілат: „Вазьміце Яго й судзіце Яго подле Права свайго". Юдэі ж адказалі яму: „Нам нікога не дазволена караць сьмерцяй"; 32 Каб споўнілася слова Ісусава, каторае Ён сказаў, зазначаючы, якою сьмерцяй Ён мае памерці.
33 Тады Пілат увыйшоў ізноў у ратушу, і пагука́ў Ісуса, і сказаў Яму: „Ці Ты Кароль Юдэйскі?" 34 Ісус адказаў: „Ад сябе ты гэта кажаш, ці іншыя сказалі гэта табе празь Мяне?" 35 Пілат адказаў: „Альбо я Юдэй? Народ Твой і найвышшыя сьвятары выдалі Цябе імне. Што Ты зрабіў?" 36 Ісус адказаў: „Гаспадарства Мае ня з гэтага сьвету; калі б гаспадарства Мае было з гэтага сьвету, слугі Мае ваявалі б, каб Я ня быў выданы Юдэям; цяпер жа гаспадарства Мае не адгэтуль".
37 I сказаў Яму Пілат: „Дык Ты Кароль?" Адказаў Ісус: „Ты кажаш, што Я Кароль. Я радзі́ўся дзеля гэтага і дзеля гэтага прышоў на сьвет, каб сьветчыць праз праўду. Кажны, хто з праўды, слухае голасу Майго".
38 Пілат кажа Яму: „Што ё праўда?" I, сказаўшы гэта, ён ізноў вышаў да Юдэяў, і кажа ім: „Я не знаходжу ў Ім ніякае віны. 30 Ёсьць жа звыча́й у вас, каб я аднаго выпушчаў вам на Пасху. Дык, хочаце, каб я выпусьціў вам Караля Юдэйскага?" 40 Тады закрычэлі яны ўсі, кажучы: „Ня гэтага, але Вараўву!" Быў жа Вараўва разбойнік.
1 Дык тады ўзяў Пілат Ісуса і біў Яго пугамі. 2 I жаўнеры, зьвіўшы карону зь церня, узлажылі на галаву Яму, і адзецьце шкарлатнае накінулі на Яго, 3 I падходзілі да Яго, і казалі: „Здароў, Каролю Юдэйскі!" I білі Яго па відзе.
4 А Пілат вышаў ізноў вонкі і кажа ім: „Гля, я выводжу Яго да вас, каб вы даведаліся, што я ніякае віны не знаходжу ў Ім". 5 Тады вышаў Ісус вонкі ў цярнёвай кароне і ў шкарлатным адзецьцю. I кажа ім Пілат: „Во Чалавек!" 6 Як жа абачылі Яго найвышшыя сьвятары а паслугачыя, яны закрычэлі: „Укрыжуй, укрыжуй Яго!" Пілат кажа ім: „Вазьміце Яго й укрыжуйце, бо я не знаходжу віны ў Ім". 7 Адказалі яму Юдэі: „Мы маем Закон, і подле Закону Ён мае памерці, бо выдаваў Сябе за Сына Божага".
8 Як Пілат пачуў гэтае слова, ён больш зьлякаўся. 9 I ўзноў увыйшоў да ратушы, і кажа Ісусу: „Скуль Ты?" Але Ісус ня даў яму адказу.
10 Дык Пілат кажа яму: „Ня гутарыш із імною? альбо Ты ня ведаеш, што я маю ўладу выпусьціць Цябе і маю Ўладу ўкрыжаваць Цябе?" 11 Ісус адказаў: „Ты ня меў бы над Імною ніякае ўлады, калі б ня было дана табе з вышы; затым тый, хто Мяне выдаў табе, большы грэх мае". 12 Адгэтуль Пілат шукаў выпусьціць Яго. Юдэі ж крычэлі, кажучы: „Калі ты Гэтага выпусьціш, ты ня прыяцель цэсару. Кажны, што выдаець сябе за караля, гу́кае супроці цэсара".
13 Тады Пілат, пачуўшы гэтыя словы, вывеў Ісуса вонкі і сеў на судовае седава, на месца званае Літостротос, а пагэбрэйску Ґаббата 14 Была́ ж прыгатова да Пасхі, каля шостае гадзіны. I кажа ён Юдэям: „Во Кароль ваш!" Але яны закрычэлі: „Вазьмі, вазьмі, укрыжуй Яго!" Пілат кажа ім: „Караля вашага ўкрыжую?" Найвышшыя сьвятары адказалі: „Няма ў нас караля, адно цэсар". 16 Тады ён выдаў Яго ім, каб быў укрыжаваны.
17 I ўзялі́ Ісуса, і павялі. I Ён вышаў, нясучы крыж Свой на месца званае Чарэпнішча, пагэбрэйску Ґолґота, 18 Ідзе Яго ўкрыжавалі і зь Ім двух іншых паабапал Яго, а Ісуса пасярэдзіне.
19 Пілат жа напісаў і напіс і памясьціў на крыжу. Было ж напісана: „Ісус Назарэцкі, Кароль Юдэйскі". 20 I гэты напіс шмат хто зь Юдэяў чытаў, бо блізка места было тое месца, ідзе Ісус быў укрыжаваны, і было напісана пагэбрэйску, пагрэцку а палацінску.
21 Тады найвышшыя сьвятары казалі Пілату: „Ня пішы ,Кароль Юдэйскі', але што Ён сказаў: ,Я Кароль Юдэйскі'." 22 Пілат адказаў: „Што я напісаў, напісаў".
23 Жаўнеры ж, як укрыжавалі Ісуса, узялі́ адзецьце Ягонае і зрабілі чатыры часьці, кажнаму жаўнеру часьць, і туніку; была́ ж туніка ня сшытая, цэлая вытканая із самага верху. 24 I сказалі яны адзін аднаму: „Не дзярыма яе, але кіньма на жэрабя на яе, чыя яна будзе"; каб споўнілася Пісьмо: „Падзялілі адзецьці Мае мяжсобку і на адзежу Маю кінулі на жэрабя". Жаўнеры гэта зрабілі.
25 Стаялі ж ля крыжа Ісусавага Маці Ягоная а сястра Маці Ягонае, Марыя Клеопова, а Марыя Магдалена. 26 Ісус абачыўшы Маці Сваю а вучаніка, блізка стаячага, каторага Ён мілава́ў, кажа Маці: „Жонка, во сын Твой". 27 Потым кажа вучаніку: „Во Маці твая". Адгэнуль узяў ву́чанік Яе да дому свайго.
28 Просьле гэтага Ісус, ведаючы, што ўжо ўсе зьдзеялася, кажа, каб споўнілася Пісьмо: „Сьмягну". 29 Была́ ж там судзіна́, поўная воцту. Тады яны, напоўніўшы губку воцтам і абклаўшы гізопам, падалі́ да вуснаў Ягоных. 30 I як паспытаўся Ісус воцту, Ён сказаў: „Сталася!" I, сьхінуўшы галаву, выдаў дух.
31 А як была́ прыгатова, Юдэі, каб целы не заставаліся на крыжу ў сыботу, - бо дзень тае сыботы быў вялікі, - папрасілі ў Пілата, каб зламіць у іх галёнкі й зьняць.
32 Дык прышлі жаўнеры, і ў першага зламілі галёнкі, і ў другога, укрыжаванага зь Ім. 33 Прышоўшы ж да Ісуса, яны, як абачылі, што Ён ужо памер, не ламілі ў Яго галёнак, 34 Але адзін із жаўнераў дзідаю прабіў Яму бок, і якга вышла кроў і вада. 35 А тый, што бачыў гэта, сьветча, і сьветчаньне ягонае праўдзівае, і ён ведае, што праўдзівае кажа, каб вы верылі. 36 Бо гэта сталася, каб споўнілася Пісьмо: „Косьць Ягоная ня будзе зломлена". 37 I ўзноў іншае Пісьмо кажа: „Будуць глядзець на Таго, Каго прабілі".
38 А просьле гэтага Язэп із Арымафеі, што быў патайным ву́чанікам Ісусавым із боязьні Юдэяў, прасіў у Пілата ўзяць цела Ісусава; і дазволіў Пілат. Дык ён прышоў і ўзяў цела Ісусава. 39 Прышоў жа й Мікадым, - што ўпяршыню прыходзіў да Ісуса ночы, - нясучы мешанку зь міры й алёю каля сту хунтаў.
40 Дык узялі́ яны цела Ісусава, і паклалі Яго ў палотны з пахамі, і завязалі, як гэта ё звычаем у Юдэяў хаваць. 41 Быў жа гарод на тым месцу, ідзе Ён быў укрыжаваны, а ў гародзе гроб новы, у каторым ніхто яшчэ ня быў пахаваны. 42 Дык там, дзеля прыгатовы юдэйскае, бо гроб быў блізка, пахавалі Ісуса.
1 Першага ж дня тыдня Марыя Магдалена прыходзе да гробу рана нараніцы, як яшчэ было цемна, і бача - камень адкочаны ад гробу. 2 Дык бяжыць і прыходзе да Сымона Пётры а да другога ву́чаніка, каторага любіў Ісус, і кажа ім: „Узялі́ Спадара з гробу, і ня ведаем, ідзе паклалі".
3 Тады вышаў Пётра а другі вучанік і прышлі да гробу. 4 I абодва беглі разам, але другі вучанік бег баржджэй за Пётру, і прышоў да гробу першы. 5 I, нахінуўшыся, абачыў палотны лежачыя; але ня ўвыйшоў.
6 Тады прыходзе Сымон Пётра, ідучы за ім, і ўвыйшоў у гроб, і бача палотны лежачыя. 7 А хустку, што была́ на галаве Ягонай, не з палотнамі лежачую, але складзеную асобна. 8 Тады ўвыйшоў і другі, што ўперад прышоў да гробу, і абачыў, і ўверыў. 9 Бо яны яшчэ ня зналі Пісьма, што Яму належыла ўскрэсьці зь мертвых.
10 Дык ву́чанікі пайшлі ізноў двору. 11 Але Марыя стаяла знадворку ля гробу, плачучы. I як плакала, нахінулася да гробу. 12 I бача двух ангілаў, у белі седзячых, адзін ля ўзгалоўя, а другі ля ног, ідзе ляжала цела Ісусава.
13 I яны кажуць ёй: „Жонка, чаго ты плачаш?" Кажа ім: „Бо ўзялі́ Спадара майго, і ня ведаю, ідзе паклалі Яго". 14 Сказаўшы гэта, яна абярнулася назад і бача, што стаіць Ісус, але ня ведала, што гэта быў Ісус. 15 Ісус кажа ёй: „Жонка, чаго ты плачаш? каго шукаеш?" Думаючы, што гэта гараднічы, кажа Яму: „Спада́ру, калі ты вынес Яго адгэтуль, скажы імне, ідзе паклаў Яго, і я вазьму Яго". 16 Кажа ёй Ісус: „Марыя!" Абярнуўшыся, яна кажа пагэбрэйску: „Рабуні!", што знача: „Вучыцелю! 17 Ісус кажа ёй: „Не дакранайся да Мяне, бо Я яшчэ ня ўзьнёсься да Айца Свайго; але йдзі да братоў Маіх і скажы ім: узыходжу да Айца Свайго і да Айца вашага, і да Бога Свайго і да Бога вашага".
18 Прыходзе Марыя Магдалена, наказуючы вучанікам, што бачыла Спадара, і Ён гэта сказаў ёй.
19 Увечары таго дня, што быў першым днём тыдня, із страху перад Юдэямі, дзьверы былі́ замкнёныя, ідзе былі вучанікі, прышоў Ісус, і стаў пасярэдзіне, і кажа ім: „Супакой вам!" 20 I, сказаўшы гэта, Ён паказаў ім рукі а бок. I ўсьцешыліся вучанікі, абачыўшы Спадара. 21 Тады сказаў ім узноў: „Супакой вам! як Мяне паслаў Айцец, і Я пасылаю вас". 22 I сказаўшы гэта, дыхнуў на іх, і кажа ім: „Прыйміце Духа Сьвятога. 23 Каму даруеце грахі, дараваныя ім; каму задзяржыце́, задзяржаныя".
24 Хама ж, адзін із двананцацёх, званы Блізьнюк, ня быў зь імі, як прыходзіў Ісус. 25 Казалі яму іншыя вучанікі: „Мы бачылі Спадара". Ён жа сказаў ім: „Калі не абачу на руках Ягоных знаку ад гваздоў, і не ўкладу палца свайго ў раны ад гваздоў, і не ўкладу рукі свае ў бок Ягоны, не паверу".
26 I за восьмі дзён ізноў былі вучанікі ў доме, і Хама зь імі. Прыходзе Ісус, як дзьверы былі замкнёныя; і стаў пасярэдзіне, і сказаў: „Супакой вам!" 27 Адлі́ кажа Хаме: „Выцягні палец свой сюды, і глянь на рукі Мае, і выцягні руку́ сваю, і ўкладзі ў бок Мой; і ня будзь нявернікам, але вернікам". 28 Адказаў Хама і сказаў Яму: „Спадар мой і Бог мой!" 29 Кажа яму Ісус: „Ты ўверыў, бо абачыў Мяне; дабраславёныя, што ня бачылі і ўверылі".
30 Шмат іншых знакоў учыніў таксама Ісус перад ву́чанікамі Сваімі, каторыя не запісаныя ў кнізе гэтай. 31 Але гэтыя запісаныя, каб вы верылі, што Ісус ё Хрыстос, сын Божы, і каб, верачы, мелі жыцьцё ў імя Ягонае.
1 Просьле гэтага зьявіўся Ісус ізноў вучанікам ля мора Тыверадзкага. Зьявіўся ж гэтак: 2 Былі́ там разам Сымон Пётра а Хама, званы Блізьнюк, а Нафанайла з Каны Ґалілейскае а Зэведэенкі а двух іншых із вучанікаў Ягоных.
3 Сымон Пётра кажа ім: „Іду лавіць рыбу". Кажуць яму: „Ідзем і мы з табою". I вышлі, і селі да стругу, і тае́ ночы нічога не злавілі.
4 А рана нараніцы, яшчэ золкам, стаў Ісус на беразе; ву́чанікі, адылі́, ня ведалі, што гэта быў Ісус. 5 Дык Ісус кажа ім: „Дзеці, ці маеце якую ежу?" Яны адказалі Яму: „Не". 6 Ён жа сказаў ім: „Закіньце сець із правага боку струга, і знойдзеце". Яны закінулі, і ўжо не маглі выцягнуць яе з прычыны множасьці рыбы.
7 Кажа тады Пётру вучанік тый, каторага мілава́ў Ісус: „Гэта Спадар". А Сымон Пётра, пачуўшы, што гэта Спадар, паперазаўся адзецьцям, - бо быў голы, - і кінуўся ў мора. 8 А іншыя вучанікі прыплылі́ ў лодцы, бо недалёка былі́ ад зямлі, локцяў каля дзьвесьце, цягнучы сець із рыбаю. 9 Як жа выеелі на зямлю, бачаць цяпло з вугальля, і рыбу, на ім чежачую, і хлеб.
10 Кажа ім Ісус: „Прынясіце з тае рыбы, што вы злавілі цяпер". 11 Пайшоў Сымон Пётра й выцягнуў сець на зямлю, поўную вялікае рыбы, каторае было сто пяцьдзясят тры; і ач было толькі, сець не парвалася.
12 Кажа ім Ісус: „Ідзіце, сьнедайце". Ніхто, адылі, зь іх ня сьмеў папытацца ў Яго: „Хто Ты?" ведаючы, што гэта Спадар. 13 Прыходзе Ісус, і бярэць хлеб, і даець ім, і рыбу таксама. 14 Гэта ўжо трэйці раз зьявіўся Ісус вучанікам, ускрэсшы зь мертвых.
15 А як яны пасьнедалі, кажа Сымону Пётру Ісус: „Сымоне Ёнёнку, ці мілу́еш ты Мяне балей, чымся гэтыя?" Кажа Яму: „Але́, Спадару, Ты ведаеш, што я люблю Цябе". Кажа яму: „Пасі ягняты Мае". 16 Кажа яму другім наваратам: „Сымоне Ёнёнку, ці мілу́еш ты Мяне?" Кажа Яму: „Але́, Спада́ру, Ты ведаеш, што я люблю Цябе". Кажа яму: „Будзь пастухом авец Маіх". 17 Кажа яму трэйцім наваратам: „Сымоне Ёнёнку, ці любіш ты Мяне?" Засмуціўся Пётра, што Ён сказаў яму трэйці раз: „Ці любіш ты Мяне?" і сказаў Яму: „Спада́ру, Ты ўсе ведаеш, Ты ведаеш, што я люблю Цябе". Ісус кажа яму: „Пасі авечкі Мае.
18 „Запраўды, запраўды кажу табе: як ты быў малодшы, ты папяразаваўся сам і йшоў, куды зычыў; але як застарэеш, выцягнеш рукі свае, і іншы папяража цябе й павядзець, куды ня зычыш". 19 А гэта Ён сказаў, зазначаючы, якой сьмерцю ўславе ён Бога. I, сказаўшы гэта, кажа яму: „Ідзі за Імною".
20 Пётра, абярнуўшыся, бача йдучага за імі вучаніка, каторага мілаваў Ісус, і каторы на вячэры, нахінуўшыся да грудзёў Ягоных, сказаў: „Спада́ру, хто ізрадзе Цябе?" 21 Абачыўшы яго, Пётра кажа Ісусу: „Спада́ру, а ён што?" 22 Ісус кажа яму: „Калі Я зычу, каб ён застаўся, пакуль Я прыйду, што табе? ты за Імною йдзі".
23 Дык разышлося гэнае слова памеж братоў, што вучанік гэны не памрэць. Але не сказаў яму Ісус, што ён не памрэць, але: „Калі Я зычу, каб ён застаўся, пакуль Я прыйду, што табе?"
24 Гэта тый ву́чанік, што сьветча праз усе гэта, і каторы напісаў гэта, і мы ведаем, што праўдзівае сьветчаньне ягонае.
25 I шмат іншага таксама ё, што ўчыніў Ісус, каторае, калі б было напісана, думаю, што нават сам сьвет не зьмясьціў бы тых напісаных кнігаў.
1 Першы нарыс, о Хахілю, уклаў я праз усе, што Ісус пачаў заразом чыніць і навучаць, 2 Аж да тога дня, каторага Ён узьнёсься, даўшы Сьвятым Духам расказаньне апосталам, каторых Ён абраў, 3 Перад каторымі й стаў жывы, па заму́чаньню, зь бесьпярэчнымі довадамі, будучы бачаны імі на працягу сараку дзён і кажучы праз гаспадарства Божае.
4 I, зьбершы, расказаў ім не адхінацца ад Ерузаліму, але „чакайце абяцанага ад Айца, што вы чулі ад Мяне; 5 Бо Яан запраўды хрысьціў у вадзе, а вы будзеце хрышчаны за колькі дзён Сьвятым Духам". 6 Затым яны, зышоўшыся, пыталіся ў Яго, кажучы: „Спада́ру, ці ня гэтага часу Ты адновіш гаспадарства Ізраелю?" 7 Ён жа сказаў ім: „Ня вам знаць часы альбо поры, каторыя Айцец паклаў у ўладзе Сваёй; 8 Але вы прыймеце магутнасьць, як зыйдзе на вас Дух Сьвяты, і будзеце Імне сьветкамі ў Ерузаліме а ў вусёй Юдэі а ў Самары а аж да канца зямлі". 9 I, сказаўшы гэта, як яны глядзелі, Ён быў узяты, і була́к прыняў Яго ад ачоў іхных. 10 I як яны ўцяміліся ў неба, як Ён узыходзіў, і вось, два мужы сталі перад імі ў белым адзецьцю, 11 I каторыя сказалі: „Мужы Ґалілейскія, чаго вы стаіце́, гледзячы на неба? Гэта Ісус, узяты ад вас на неба, такім парадкам прыйдзе, як вы бачылі ўзыходзячага Яго на неба". 12 Тады яны зьвярнуліся да Ерузаліму з гары, званае Аліўнаю, што ля Ерузаліму, маючы сыботняга дня дарогу. 13 I, увыйшоўшы, узышлі да верхняга пакою, ідзе перабывалі разам Пётра а Яан а Якаў а Андрэй, Піліп а Хама, Баўтрамей а Мацьвей, Якаў Алфеенак а Сымон Зылот а Юда, брат Якаваў. 14 Гэтыя ўсі перабывалі згодна, кажначасна ў малітве із жанка́мі а Марыяй, Маці Ісусавай, а з братамі Ягонымі.
15 I тымі днямі Пётра, стаўшы пасярод братоў, - груду наймя разам было каля сту дваццацёх, -сказаў: 16 „Мужы браты, належыла выпаўніцца Пісьму, што Дух Сьвяты прарок вуснамі Давіда празь Юду, каторы стаў правадыром тых, што ўзялі́ Ісуса; 17 Бо ён лічыўся меж нас і адзяржаў дзель у службе гэтай. 18 Дык гэты купіў поле заплатаю за бяспраў'е і, стрымгалоў паўшы, раськяпіўся пасярэдзіне, і выпаў увесь нутр ягоны. 19 I гэта стала ведама ўсім жыхарам Ерузаліму, так што тое поле было названа ў нарэччу іхным собскім Акельдама, значыцца, поле крыві. 20 Бо напісана ў кнізе псальмаў: ,Няхай дамова ягоная будзе пустая, і няхай ня будзе жывучага ў ёй', а ,Урад ягоны вазьмі іншы'. 21 Дык належыцца, каб із мужоў, што прапушчалі нас увесь час, у каторым Спадар Ісус уходзіў і выходзіў памеж нас, 22 Пачынаючы ад хрысту Яанавага аж да дня, як быў узяты ад нас, каб адзін із тых стаў сьветкаю з намі ўскрысеньня Ягонага". 23 I яны пастанавілі двух: Язэпа, званага Вараваю, каторага мянушка была Юст, і Мацьвея. 24 I, молячыся, сказалі: „Ты, Спада́ру, усіх сэрцаў ведамча, пакажы з гэтых двух аднаго, каторага Ты абраў, 25 Заняць месца ў службе гэтай і апосталства, ад каторага Юда адпаў, каб ісьці на месца свае". 26 I кінулі на жэрабя на іх, і пала жэрабя на Мацьвея, і ён быў залічаны да адзінанцацёх апосталаў.
1 Як настаў дзень Пяцьдзясятніцы, усі яны былі́ разам на адным месцу. 2 I зьнецікі стаўся гук ізь неба, бы ад павеву буйнога ветру, і напоўніў увесь дом, ідзе яны сядзелі. 3 I зьявіліся ім падзеленыя языкі, бы агнёвыя, і асеў на кажным адзін ізь іх. 4 I напоўніліся ўсі Духам Сьвятым і пачалі гу́каць іншымі мовамі, як тый Дух даваў ім вымаўляць.
5 Былі́ ж там у Ерузаліме прыяжджомыя Юдэі, людзі набожныя, ад усялякага народу пад нябёсамі.
6 Як жа стаўся гук, зышлася множасьць, і былі́ зумеўшыся, бо кажны чуў іх гу́каючых да іх ягоным собскім нарэччам. 7 I ўсі зумяваліся а дзіваваліся, гу́каючы мяжсобку: „Ці ня ўсі гу́каючыя Ґалілеяне? 8 Як жа мы чуем кажны собскае нарэчча, у каторым нарадзі́ліся, 9 Парфяне а Мідзяне а Еламіты а жыхары Месопотамы а Юдэі а Каппадокі, Понту а Азі, 10 Фрыґі а Памфілі, Ягіпту а часьцяў Лібы, сумежных ізь Кірэнаю, а прыяжджомыя Рымляне, Юдэі а нова на веру наверненыя, 11 Крыцяне а Арабаве, чуем іх нашымі мовамі гу́каючых празь вялікія справы Божыя?" 12 I ўсі зумяваліся, і ў клопатнай парусе гу́калі адны аднмм: „Што гэта значыцца?"
13 Але іншыя, насьміхаючыся, гу́калі: „Яны ўпіліся новым віном".
14 Пётра ж, стаўшы з адзінанцацьма, узьняў голас свой і прамовіў да іх: „Мужы Юдэйскія і ўсі жыхары Ерузаліму! хай будзе ведама вам, і ўважайце на словы мае: 15 Яны не п'яныя, як вы ўвабражаеце сабе, бо трэйцяя гадзіна дня; 16 Але гэта сказа́нае прарокам Ёелям: 17 ,І будзе апошніх дзён, кажа Бог, выльлю з Духа Свайго на ўсе цела; і будуць праракаць сынове вашы а дачкі вашы, і маладзёны вашы будуць відзець ві́дзені, і старыя вашыя будуць сьніць сны. 18 Але, і на слугаў Сваіх і на служэбкі Свае выльлю тых дзён із Духа Свайго, і яны будуць праракаць. 19 I дам чудосы на небе ўгары і знакі́ на зямлі далавах, кроў а агонь а куродым. 20 Сонца абернецца ў цемнь, і месяц у кроў, уперад чымся настане дзень Спадароў, вялікі а славуты. 21 I станецца, што кажны, хто будзе гука́ць імя Спадарова, спасецца'.
22 „Мужы ізраельскія! слухайце словы гэтыя: Ісуса Назарэцкага, мужа, пасьветчанага вам Богам учынкамі магутнасьці а чудосамі а знака́мі, што Бог учыніў перазь Яго сярод вас, як вы самы ведаеце, 23 Яго радаю і перадведаньням Божым выданага, вы рукою бяспраўных укрыжавалі а забілі. 24 Бог ускрысіў Яго, раскволіўшы путы сьмерці, бо нельга было ёй удзяржаць Яго гэтымі. 25 Бо Давід кажа ўзглядам Яго: ,Я бачыў Спадара кажначасна перад сабою; бо Ён па правіцы маёй, каб я не захістаўся. 26 Затым сэрца мае цешылася, і язык мой весяліўся, нават і цела мае будзе жыхарыць у надзеі; 27 Бо Ты не пакінеш душы мае ў пекле ані дасі Сьвятому бачыць расклад. 28 Ты даў імне пазнаці дарогі жыцьця; Ты напоўніў мяне радасьцяй перад відам Сваім'. 29 Мужы браты, няхай будзе дазволена гу́каць выра́зьліва праз патрыярха Давіда, што ён памер і пахаваны, і помнік ягоны памеж нас дагэтуль. 30 Будучы ж прарокам і ведаючы, што Бог із прысягаю абяцаў з плоду сьцёгнаў ягоных пасадзіць на пасадзе ягоным, 31 Ён перадбачыўшы, гу́каў праз ускрысеньне Хрыста, што не пакінены будзе Ён у пекле ані абача цела Ягонае раскладу. 32 Гэтага Ісуса Бог ускрысіў, чаго ўсі мы сьветкі. 33 Дык, будучы ўзьняты правіцаю Божай і адзяржаўшы ад Айца абятніцу Сьвятога Духа, Ён выліў тое, што бачыце а чуеце. 34 Бо Давід ня ўзьнёсься да нябёс, але ён сам кажа: ,Сказаў Спадар Спадару майму: сядзь па правіцы Маёй, 35 Пакуль Я пакладу не́прыяцеляў Тваіх казулькаю пад ногі Твае'. 36 Дык няхай увесь дом Ізраеляў напэўна ведае, што Бог учыніў Яго, Гэтага Ісуса, Каторага вы ўкрыжавалі, Спадаром а Хрыстом".
37 Пачутае баданула ім у сэрца, і сказалі Пётру а іншым апосталам: „Што мы маем рабіць, мужы браты?" 38 Пётра сказаў ім: „Пакайцеся а ахрысьціцеся кажны з вас у імя Ісуса Хрыста дзеля дараваньня грахоў, - і адзяржыце́ дар Сьвятога Духа; 39 Бо вам ёсьць абятніца й дзяцём вашым і ўсім далёкім толькім, колькіх пагука́е Спадар Бог наш".
40 I шмат якімі іншымі словамі ён урочыста сьветчыў і захочаваў іх, кажучы: „Ратуйцеся ад роду гэтага крутадушнага". 41 Тады тыя, што ахвотна прынялі слова ягонае, былі́ ахрышчаны; і дадана таго дня душаў каля трох тысячаў. 42 I яны непарушна трывалі ў навуццы апосталаў а ўзаем'ю, у ламеньню хлеба а ў малітвах.
43 I боязьнь агарнула кажную душў, і шмат чудосаў а знакоў было зьдзеяна апосталамі. 44 I ўсі вернікі былі́ разам, і мелі ўсе супольнае. 45 I прадавалі двары свае а маемасьці, і раздавалі ўсім, подле патрэбы кажнага.
46 I дзень пры дню непарушна трывалі ў сьвятьгаі, і, ломячы хлеб па дамох, дзялілі ежу ў радасьці а ў прасьціні сэрца, 47 Хвалячы Бога і маючы зычлівасьць у ўсяго люду. Спадар жа што дзень дадаваў да царквы спасаных.
1 Пётра а Яан узыходзілі разам да сьвятыні на дзявятую гадзіну малітвы. 2 I быў нейкі чалавек, кульгавы ад улоньня маці свае, каторага насілі й садзілі дзень пры дню ля дзьвярэй сьвятыні, званых Харошымі, прасіць убожніны ў вуходзячых да сьвятыні. 3 Ён, абачыўшы Пётру а Яана перад уходам іх у сьвятыню, прасіў у іх убожніны. 4 Пётра, гледзячы на яго зь Яанам, сказаў: „Глянь на нас". 5 I ён уцеміўся ў іх, спадзяючыся адзяржаць ад іх што-колечы. 6 Але Пётра сказаў: „Срэбла а золата я ня маю, але што маю, тое даю тэ: у імя Ісуса Хрыста Назарэцкага ўстань а хадзі". 7 I, узяўшы яго за правую руку́, падняў; і якга́ ўмацаваліся ногі ягоныя а шчыкалаткі. 8 I, ускочыўшы, стаў, і хадзіў, і ўвыйшоў зь імі ў сьвятыню, ходзячы а падскокуючы а хвалячы Бога. 9 I увесь люд бачыў яго ходзячага а хвалячага Бога. 10 I пазналі яго, што гэта быў тый, каторы сядзеў у Харошых дзьвярох сьвятыні дзеля ўбожніны; і працялі́ся жахам а зумленьням ад тога, што сталася яму. 11 I як ён дзяржаўся Пётры а Яана, увесь люд, вельма зумеўшыся, зьбегся да іх на ґанак, званы Салямонавым.
12 А Пётра, абачыўшы гэта, адказаў люду: „Мужы ізраельскія, чаму вы зумеліся з гэтага чалавека, альбо чаму прыцяміліся да нас, быццам мы сваёй сілаю альбо набожнасьцю ўчынілі, што ён ходзе? 13 Бог Абрагамоў а Ісакоў а Якаваў, Бог айцоў нашых, уславіў Дзяцё Свае Ісуса, Каторага вы выдалі й адракліся Яго ў прытомнасьці Пілата, як ён быў рассудзіўшы выпусьціць Яго. 14 Але вы Сьвятога а Справядлівага адракліся, і прасілі падараваць вас забіўцам; 15 А пачынаньніка жыцьця вы забілі, Каторага Бог ускрысіў зь мертвых, чаго мы сьветкі. 16 I вераю ў імя Ягонае, імя Ягонае ўмацавала гэтага, каторага вы бачыце й знаеце; і вера, што ад Яго, дала́ яму супоўнае ўздараўленьне гэтае ў прытомнасьці вас усіх. 17 Але цяпер, браты, я ведаю, што вы зрабілі гэта зь не́ведзі, як і старцы вашыя. 18 Бог жа, што наперад абясьціў вуснамі ўсіх прарокаў, што меў Хрыстос цярпець, так выпаўніў. 19 Дык кайцеся й навярніцеся дзеля сьцерця грахоў сваіх, каб часы халадку прышлі ад віду Спадаровага, 20 I каб паслаў Ён Ісуса Хрыста, наканаванага вам, 21 Каторага неба запраўды мела прыняць да часоў аднаўленьня ўсяго, праз што Бог казаў вуснамі сьвятых прарокаў Сваіх ад веку. 22 Масей запраўды сказаў: ,Прароку Спадар Бог ваш узьніме вам із братоў вашых, як мяне; Яго слухайце ў вусім, што-колечы Ён будзе казаць вам. 23 I будзе, што кажная душа, каторая не паслухае Прарокі таго, чыста будзе выгублена зь люду'. 24 I запраўды ўсі прарокі ад Самуйлы й просьле яго, колькі іх казала, наперад абяшчалі гэтыя дні. 25 Вы сынове прарокаў а змовы, каторую Бог учыніў з бацькамі вашымі, кажучы Абрагаму: ,І ў насеньню тваім дабраслаўлены будуць усі радзімы зямлі'. 26 Вам найперш Бог, узьняўшы Дзяцё Свае, паслаў Яго, дабраслаўляючы вас, каб адвярнуць кажнага ад нягоднасьцяў вашых".
1 І як яны гу́калі да люду, прыступілі да іх сьвятарове а ўраднікі сьвятыні а садукеі, 2 Надта парушаючыся з тае прычыны, што яны наўчаюць люд і абяшчаюць у Ісусу ўскрысеньне зь мертвых. 3 I наклалі на іх рукі, і пасадзілі іх да вязьніцы да раньня, бо ўжо быў вечар. 4 Але шмат хто з тых, што чулі слова, уверылі, і быў лік мужоў каля пяцёх тысячаў.
5 I сталася назаўтрае нараніцы, што зьберліся ў Ерузаліме начэльнікі іхныя а старцы а кніжнікі. 6 А Ганна, найвышшы сьвятар, а Каяпа а Яан а Аляксандра, і колькі было іх із роду найвышшага сьвятара; 7 I, пастанавіўшы іх пасярэдзіне, пыталіся: „Якой сілаю альбо ў якім іменю вы ўчынілі гэта?" 8 Тады Пётра, напоўніўшыся Духа Сьвятога, сказаў ім: „Начэльнікі люду а старцы, 9 Калі мы сядні выпытаваны ўзглядам добрага ўчынку калеку, як ён быў уздароўлены; 10 Няхай будзе ведама вам усім і ўсяму люду ізраельскаму, што ў іменю Ісуса Хрыста Назарэцкага, Каторага вы ўкрыжавалі, Каторага Бог ускрысіў зь мертвых, у Ім пастаноўлены ён тут перад вамі здаровы. 11 Ён ё камень, пагрэбаваны _ вамі будаўнічымі, Каторы стаў галаўным каменям, 12 I няма ні ў кім іншым спа́сеньня; бо няма іншага імені пад небам, данага людзём, каторым мы маглі б спасьціся". 13 I бачачы адвагу Пётраву а Яанаву, і зацеміўшы, што яны някніжныя а простыя, яны дзіваваліся; і пазналі, што яны былі́ зь Ісусам; 14 Бачачы ж стаячага зь імі ўздароўленага чалавека, нічога не маглі сказаць напярэк. 15 I, расказаўшы ім выйсьці з рады, разважалі мяжсобку, 16 Кажучы: „Што нам рабіць із гэтымі людзьмі? бо, што запраўды яўны знак стаўся перазь іх, ведама ўсім жыхарам Ерузаліму, і мы ня можам заперачыць гэтага. 17 Але, каб дале́й гэта не пашыралася памеж люду, стродка прыгразіма ім наперад у гэтым імені нікому ня гу́каць". 18 I, гукну́ўшы іх, абавязалі не вымаўляць ані вучыць у імені Ісусавым. 19 Але Пётра а Яан, адказуючы, сказалі ім: „Ці справядліва гэта перад Богам вале́й вас слухаць, чымся Бога? рассудзіце. 20 Што да нас, мы ня можам узьдзяржацца ад гу́каньня таго, што мы бачылі й чулі". 21 А яны, пагразіўшы балей ім, адпусьцілі іх, не знаходзячы спосабу пакараць іх, з прычыны люду; бо ўсі славілі Бога за сталае. 22 Бо звыш сараку год было таму чалавеку, што зь ім стаўся гэты знак уздараўленьня.
23 I, будучы адпушчаныя, яны прышлі да сваіх і паведамілі ўсе, што старшыя сьвятары а старцы казалі ім. 24 Яны ж, пачуўшы, згодна ўзьнялі́ голас свой да Бога й сказалі: „Спада́ру, Ты Тый, што ўчыніў неба й зямлю й мора і ўсе, што ў іх! 25 Ты вуснамі айца нашага Давіда, слугі Свайго, сказаў Духам Сьвятым: ,Чаго пыхата шалеюць народы, і люды выдумляюць пустое? 26 Каралёве земныя а дзяржаўцы зьберліся разам на Спадара а на Хрыста'. 27 Бо запраўды зьберліся ў месьце гэтым на Сьвятое Дзяцё Твае Ісуса, памазанага Табою, Гірад а Понт Пілат із паганамі й людам ізраельскім, 28 Каб зрабіць тое, што рука Твая а рада Твая наканавала, каб сталася. 29 А цяпер, Спада́ру, глянь на пагрозы іхныя і дай слугам Сваім адважна казаць слова Твае, 30 У каторым Ты выцягуеш руку́ Сваю на ўздараўленьне а на ўчыненьне знакоў а чудосаў імям Сьвятога Дзіцяці Твайго Ісуса". 31 I як яны маліліся, затрэслася месца, на каторым яны былі́ зьбершыся, і ўсі напоўніліся Духам Сьвятым, і казалі слова Божае адважна.
32 I ў множасьці тых вернікаў было адно сэрца й адна душа; і ніхто не казаў, што што-лень з тога, што ён меў, было ягонае собскае, але ўсе ў іх было супольнае. 33 I зь вялікай моцаю апосталы сьветчылі праз ускрысеньне Спадара Ісуса, і вялікая ласка была на іх усіх. 34 Ня было памеж іх нікога патрабуючага; бо каторыя былі́ собсьнікамі земляў альбо дамоў, прадаючы іх, прыносілі цэны праданых, 35 I клалі ля ног апосталаў; і дзялілі на кажнага подле яго патрзбы. 36 Гэтак Язэп, катораму апосталы далі́ мянушку Варнава, што знача „Сын пацяшэньня", Левіт, родам Кіпрыяні́н, 37 Маючы зямлю, прадаўшы яе, прынёс грошы і паклаў іх ля ног апостальскіх.
1 Але якісь муж, імям Ананя, із жонкаю сваёй Сапфіраю, прадаўшы двор, 2 Прысабечыў з цаны зь ведзі й жонкі свае, а некатрую часьць прынёс і паклаў ля ног апостальскіх. 3 Пётра ж сказаў: „Ананя, чаму шайтан напоўніў сэрца твае, каб ты зманіў Духу Сьвятому й прысабечыў з цаны зямлі? 4 Ціж тое, што ты меў, не твае было, і праданае ці не заставалася ў тваёй уладзе? Чаму ты паклаў гэту справу ў сэрцу сваім? Ты зманіў ня людзём, але Богу". 5 Пачуўшы гэтыя словы, Ананя паў і сканаў; і жах працяў усіх, што чулі гэта. 6 I, устаўшы, маладзёны завярцелі яго да пахову і, вынесшы, пахавалі.
7 I сталася ў прамежку трох гадзінаў, што ўвыйшла жонка ягоная, ня ведаючы, што прыгадзілася. 8 Пётра ж папытаўся ў яе: „Скажы імне, ці за толькі прадалі́ вы зямлю?" Яна сказала: „Але, за толькі". 9 Пётра ж сказаў ёй: „Што гэта згадзіліся вы спакусіць Духа Спадаровага? вось, ногі тых, што пахавалі мужа твайго, ля дзьвярэй; і цябе вынясуць". 10 I якга яна пала й сканала. I маладзёны, увыйшоўшы, знайшлі яе мертвую, і, вынесшы, пахавалі ля мужа ейнага. 11 I вялікі страх працяў усю царкву і ўсіх, што чулі гэта.
12 Рукамі ж апосталаў дзеялася памеж люду шмат знакоў а чудосаў; і ўсі згодна бывалі на ґанку Салямонавым. 13 Зь іншых жа ніхто ня ва́жыўся прытачацца да іх, а люд ўзьвялічаў іх. 14 Вернікаў жа балей а балей прылучалася да Спадара, множасьць мужчынаў і жанок; 15 Так што выносілі хворых на вуліцы й клалі на пасьцелях а ложках, каб прынамся сьцень Пётраў, як ён праходзіў, кі́даўся на некатрых ізь іх. 16 I шмат таксама з акалічных местаў зыходзіліся да Ерузаліму, нясучы хворых і нячыстымі духамі апанаваных, каторыя былі́ ўсі ўздараўляны.
17 А найвышшы сьвятар паўстаў і ўсі зь ім, каторыя сэкты садукейскае, напоўніліся завідасьцяй, 18 I наклалі рукі на апосталаў, і пасадзілі іх да грамадзкое вязьніцы. 19 Але ангіл Спадароў адчыніў ночы дзьверы вязьніцы і, вывеўшы іх, сказаў: 20 „Ідзіце і, стаўшы ў сьвятыні, кажыце люду ўсі словы жыцьця гэтага". 21 Яны ж, выслухаўшы гэта, увыйшлі вельмі рана ў сьвятыню й навучалі.
Найвышшы ж сьвятар і тыя, што былі́ зь ім, прышоўшы, згу́калі раду а ўвесь сынэдрыён із сыноў ізраельскіх і паслалі да вязьніцы прывесьці іх. 22 Як жа паслугачыя прышлі, не знайшлі іх у вязьніцы і, зьвярнуўшыся, здалі́ лічбу, 23 Кажучы: „Мы знайшлі вязьніцу замкнёную з усёй абачлівасьцяй і вартаўнікоў стаячых ля дзьвярэй; але, адчыніўшы, не знайшлі ў ёй нікога".
24 Як пачулі словы гэтыя сьвятар а вартаўнічы сьвятыні а найвышшыя сьвятары, былі ў клопатным парушэньню што да тога, як гэта магло стацца. 25 I хтось, прышоўшы, наказаў ім: „Гля, людзі, каторых вы пасадзілі ў вязьніцу, ёсьць у сьвятыні, стаяць і навучаюць люд". 26 Тады вартаўнічы, пайшоўшы з паслугачымі, прывёў іх, але бяз прынукі, бо баяліся люду, каб ня быць укаменаванымі. 27 I прывёўшы іх, паставілі іх у сынэдрыёне. I пытаўся ў іх найвышшы сьвятар, 28 Кажучы: „Ці ня стродка мы забаранілі вам навучаць у імя гэта? і вось, вы напоўнілі Ерузалім вашай навукаю і маніце́ся навесьці на нас кроў Гэтага Чалавека".
29 Адказуючы ж, Пётра а апосталы сказалі: „Вале́й належа слухаць Бога, чымся людзёў. 30 Бог айцоў нашых ускрысіў Ісуса, Каторага вы забілі, засіліўшы на дзерве. 31 Яго Бог вывышыў правіцаю Сваёй як начэльніка а Спаса, каб даць Ізраелю ка́яту й дараваньне грахоў. 32 I мы сьветкі гэтага, а таксама Дух Сьвяты, Каторага Бог даў тым, што слухаюць Яго". 33 Яны ж, пачуўшы гэта, надта зазлаваліся й маніліся забіць іх.
34 Тады ўстаў у радзе адзін фарысэй, імям Ґамаліель, вучыцель права, паважаны ўсім людам, і расказаў вывесьці людзёў на часінку, 35 А ім сказаў: „Мужы ізраельскія, разважча самы із сабою што да людзёў гэтых, што вы маніце́ся зь імі рабіць. 36 Бо перад гэтымі днямі паўстаў Феўда, кажучы празь сябе, што ён штось, да каторага прылучылася каля чатырыста чалавекау; але ён быў забіты, і ўсі, колькі слухала яго, рассыпаліся й абярнуліся ў нішто. 37 ІІросьле яго ў часе сьпісаньня паўстаў Юда Ґалілеяні́н і пацягнуў люд за сабою; але ён загінуў, і ўсі, колькі слухала яго, рассыпаліся. 38 I цяпер кажу вам: адлезьце ад гэтых людзёў і пакіньце іх, бо калі рада гэтая альбо справа гэтая ад людзёў, яна зьнішчыцца; 39 А калі ад Бога, вы ня зможаце зьнішчыць яе; каб і вам не апынуцца ходаньнікамі з Богам".
40 I яны паслухалі рады ягонае, і, пагука́ўшы апосталаў, набілі іх, і забаранілі ім гу́каць у імя Ісусава, і адпусьцілі іх. 41 Яны ж пайшлі із сынэдрыёну, цешачыся, што былі́ гожыя быць паганбены за гэта імя. 42 I кажнага дня ў сьвятыні і з дому да дому не пераставалі навучаць а агалашаць дабравесьць, што Ісус - Хрыстос.
1 І тых дзён, як павялічыўся лік вучанікаў, пачалося нараканьне Гэленістых на Гэбрэістых, што ўдовы іхныя занядбаны ў штадзеннай паслузе. 2 Тады двананцацёх, згу́каўшы множасьць вучанікаў, сказалі: „Ня добра, каб мы, пакінуўшы слова Божае, служылі сталом. 3 Дык, браты, нагледзьце з памеж сябе сямёх добрае славы, поўных Духа а мудрасьці, каторых пастановім на гэты занятак, 4 А самы аддамося бязупынку малітве а службе слова". 5 I ўпадабала гэтае слова ўся множасьць; і абралі Сьцепана́, мужа поўнага веры а Духа Сьвятога, а Піліпа а Прахора а Міканора а Тымона а Пармена а Міколу, нова-наверненага з Антыёхі, 6 Каторых пастанавілі перад апосталамі; і, памаліўшыся, яны ўзлажылі рукі на іх.
7 I слова Божае расло, і лік вучанікаў вельма мнажыўся ў Ерузаліме, і вялікі груд сьвятароў быў паслухмены веры.
8 I Сьцяпан, поўны ласкі а моцы, чыніў чудосы а вялікія знакі́ памеж люду. 9 I паўсталі некатрыя з бажніцы, званай бажніцаю Свабодных а Кірынейцаў, і Александрыцых, і тыя зь Кілікі а Азі, сьперачаючыся ізь Сьцепаном; 10 Але не маглі ўстоіць супроці мудрасьці а Духу, Каторым гу́каў. 11 Тады яны падвучылі некатрых, каторыя сказалі: „Мы чулі, што ён гу́каў блявузґальныя словы на Масея а Бога". 12 I паднялі́ люд а старцоў а кніжнікаў, і, напаўшы, схапілі яго й павялі да сынэдрыёну. 13 I пастанавілі хвальшывыя сьветкі, каторыя казалі: І„Гэты чалавек не перастаець гу́каць на сьвятое месца а на Права; 14 Бо Рмы чулі, як ён казаў, што гэты Ісус Назарэцяні́н зьнішча гэтае месца і зьмене абычаі́, каторыя Масей перадаў нам". 15 I ўсі, што сядзелі ў сынэдрыёне, уцеміўшыся ў яго, бачылі від ягоны, як від ангіла.
1 Тады сказаў найвышшы сьвятар: „Ці так гэта?" 2 А ён сказаў:
„Мужы браты і айцове, паслухайце! Бог славы зьявіўся айцу нашаму Абрагаму, як ён быў у Месопотаме, уперад чымся ён жыхарыў у Гаране, 3 I сказаў яму: ,Выйдзі ізь зямлі свае і ад радні свае, і прыйдзі да зямлі, што Я пакажу табе'. 4 Тады, вышаўшы ізь зямлі Хальдэйскае, ён жыхарыў у Гаране; а стуль, па сьмерці айца ягонага, Бог перасяліў яго да гэтае зямлі, у каторай цяпер жыхарыце. 5 I ня даў яму ў ёй спадку ані на ступу нагі, але абяцаў даць яе ў дзяржаньне яму а насеньню ягонаму па ім, як ён ня меў дзіцяці. 6 I сказаў Бог гэтак: ,Насеньне твае будзе прыходным у зямлі чужой, і паняволяць іх, і будуць блага абходзіцца чатырыста год. 7 I народ, у каторага яны будуць нявольнікамі, я буду судзіць, сказаў Бог; і просьле гэтага яны выйдуць і будуць кланяцца Імне на гэтым месцу'. 8 I даў яму змову абразаньне. I гэтак ён нарадзіў Ісака, і абрэзаў яго восьмага дня; а Ісак Якава, а Якаў - двананцацёх патрыярхаў. 9 Патрыярхі ж, завідуючы Язэпу, прадалі Яго да Ягіпту; але Бог быў ізь ім, 10 I выбавіў яго ад усяе атугі, і даў яму зычлівасьць а мудрасьць у ваччу фараона, караля ягіпецкага, і ён прызначыў яго за начэльніка над Ягіптам а над усім домам сваім. 11 I галадоў настала і вялікая гарота ў вусёй зямлі Ягіпецкай а Канаанскай, і бацькі нашы не знаходзілі еміны. 12 Якаў жа, пачуўшы, што ё збожжа ў Ягіпце, паслаў бацькоў нашых першы раз. 13 А другім разам Язэп даўся пазнаць братом сваім, і радзіма Язэпава стала ведамнай фараону. 14 I Язэп паслаў і пагука́ў да сябе Якава, айца свайго, і ўсю радню семдзясят пяць душаў. 15 I зышоў Якаў да Ягіпту, і памер, ён а бацькі нашы; 16 I былі́ перанесены да Сыхему і пакладзены ў гробе, што Абрагам быў купіўшы за срэбла ў сыноў Гамора, айца Сыхемовага. 17 А як бліжэла пара абятніцы, каторую Бог прысягнуў Абрагаму, люд рос а мнажыўся ў Ягіпце, 18 Пакуль паўстаў іншы кароль, што ня знаў Юзэпа. 19 Гэты хітра абходзіўся з родам нашым і сі́ліў айцоў нашых выкідаць дзеці свае, каб яны не заставаліся жывыя. 20 У тым часе нарадзіўся Масей і быў пазорны. Тры месяцы ён быў жыўлены ў доме айца свайго, 21 А як быў выкінены, дачка фараонава ўзяла́ яго й прынесла да сябе за сына. 22 I навытыраны быў Масей у вусёй мудрасьці Ягіпцян, і быў магутны ў словах і ўчынках. 23 А як выпаўнілася яму сорак год, прышло яму на сэрца даведацца да братоў сваіх, сыноў Ізраелявых. 24 I, абачыўшы аднаго крыўджанага, абараніў яго і памсьціўся за ўцісьненага, забіваючы Егіпцяні́на. 25 Ён думаў, што браты ягоныя зразумеюць, што Бог рукою ягонай даець ім вывальненьне; але яны не зразумелі. 26 А назаўтрае ён паказаўся да іх, як яны біліся, і стараўся іх пагадзіць, кажучы: ,Мужы, вы браты, нашто крыўдзіце адзін аднаго?' 27 Але тый, што крыўдзіў суседа свайго, адапхнуў яго, кажучы: ,Хто прызначыў цябе за начэльніка а судзьдзю над намі? 28 Ці ня хочаш ты забіць мяне, як забіў Егіпцяні́на ўчорах?' 29 I ўцёк Масей на гэтае слова, і стаў прыходным у зямлі Мадзямскай, ідзе ў яго нарадзі́лася двух сыноў. 30 А як скончылася сорак год, зьявіўся яму Ангіл на пустыні́ Сынайскае гары ў поламі агню ў кусьце́. 31 I Масей, абачыўшы, дзіваваўся зь ві́дзені; а як падходзіў разгледзець, быў голас Спадароў: 32 ,Я Бог айцоў тваіх, Бог Абрагама а Ісака а Якава'. I Масей закалаціўся, і ня сьмеў назіраць. 33 І сказаў яму Спадар: ,Разуй вобуй з ног сваіх, бо месца, на каторым ты стаіш, ё зямля сьвятая. 34 Я нагледзеўся на благое абходжаньне зь людам Маім у Ягіпце, і чуў стогн іхны, і зышоў вывальняць іх; дык ідзі, Я пашлю цябе да Ягіпту'. 35 Гэтага Масея, каторага яны адхінулі, сказаўшы: ,Хто прызначыў цябе за начэльніка а судзьдзю?', гэтага Бог за начэльніка а выбавіцеля паслаў рукою Ангіла, што зьявіўся яму ў кусьце́. 36 Гэты вывеў іх, учыніўшы чудосы а знакі́ ў зямлі Ягіпецкай а на Чырвоным мору а на пустыні́ сорак год. 37 Гэта тый Масей, што сказаў сыном Ізраелявым: ,Прароку ўзьніме Бог вам із братоў вашых, як мяне; Яго слухайце'. 38 Гэта тый, што быў у збору на пустыні́ з Ангілам, каторы казаў яму на Сынайскай гары, і айцом нашым, каторы прыняў жывыя словы, каб даць вам, 39 Катораму айцове нашы не хацелі быць паслухменыя, але адапхнулі яго ад сябе і ў сэрцах сваіх зьвярнуліся да Ягіпту, 40 Кажучы Аарону: ,Зрабі нам багі, каторыя йшлі б перад намі, бо з Масеям гэтым, што вывеў нас ізь зямлі Ягіпецкае, ня ведаем, што прыгадзілася'. 41 I тых дзён зрабілі цялё, і абраклі аброк балвану, і цешыліся з работы рук сваіх собскіх. 42 Бог жа адвярнуўся й выдаў іх служыць войску нябёснаму, як напісана ў кнігах прароцкіх: ,Ціж вы абракалі Імне зарэзы а аброкі сорак год на пустыні́, доме Ізраеляў? 43 Але вы ўзялі́ будан Молахаў і гвязду́ бога Рэмфана, каторых зразы вы зрабілі, каб кланяцца ім: і Я перасялю вас за Бабілён'. 44 Будан сьветчаньня мелі айцове нашы на пустыні́, як казаў Тый, што гу́каў Масею зрабіць гэта подле зразы, што ён бачыў; 45 Каторы ж, прыняўшы ад айцоў сваіх, айцове нашы ўнесьлі зь Ісусам, як уходзілі ў дзяржаву народаў, выгнаных Богам ад віду айцоў нашых. 46 Гэтак было аж да дзён Давіда, каторы знайшоў ласку ў Бога і прасіў знайсьці месца пад вітальню Богу Якававаму. 47 Салямон жа пастанавіў Яму дом. 48 Але Навышні жывець ня ў доме, зробленым рукамі, як кажа прарока: 49 ,Неба пасад Мой, і зямля казулька пад ногі Мае. Што за дом пастановіце Імне, кажа Спадар, альбо ідзе месца дзеля супачынку Майго? 50 Ці не Мая рука зрабіла ўсе гэта ?' 51 О каляныя шыі і неабрэзанага сэрца а вушэй! вы заўсёды працівіліся Духу Сьвятому, як айцове вашы, та.к і вы. 52 Каго з прарокаў не перасьледава́лі айцове вашы? Яны забілі тых, што наперад абяшчалі прыход Справядлівага, Каторага вы сталі ізраднікамі а забіўцамі, 53 Вы, каторыя прынялі́ права, як загадана Ангіламі, і не захавалі яго".
54 Тады, слухаючы гэта, яны ірваліся сэрцам і скрыгаталі на яго зубамі. 55 Але, будучы поўны Духа Сьвятога, уцеміўшыся ачыма сваімі ў неба, ён бачыў славу Божую а Ісуса, па правіцы Бога стаячага; 56 I сказаў: „Гля, я бачу нябёсы рашчыненыя і Сына Людзкога, па правіцы Бога стаячага".
57 Але яны, закрычэўшы вялікім голасам, затыкалі вушы свае, і згодна пусьціліся на яго, 58 I, выкінуўшы за места, каменавалі яго. Сьветкі ж паклалі адзецьці свае ля ног маладзёна, званага Саўла. 59 I каменавалі Сьцепана́, каторы маліўся й казаў: „Спада́ру Ісусе, прымі дух мой!" 60 I, уклякшы, загука́ў вялікім голасам: „Спада́ру, не залічы ім грэху гэтага". I, сказаўшы гэта, уснуў.
1 Саўла ж згадзіўся на забіцьцё яго.
І таго дня паўстала вялікае перасьледава́ньне царквы ў Ерузаліме, і ўсі, з выняткам апосталаў, рассыпаліся па краінах Юдэі а Самары.
2 Сьцепана́ ж пахавалі набожныя людзі і справілі вялікае галашэньне па ім.
3 А Саўла пустошыў царкву, уходзячы ў дамы ў вадзін за адным і выцягуючы мужчынаў і жанкі, аддаваў іх у вязьніцу.
4 Тыя ж, што рассыпаліся, хадзілі, абяшчаючы дабравесьць слова.
5 Вось, Піліп, зыходзячы да места Самары, абяшчаў ім Хрыста. 6 I ўважалі гурбы згодна на тое, што казаў Піліп, чуючы й бачачы знакі́, каторыя ён чыніў; 7 Бо із шмат каго нячыстыя духі выходзілі, крычачы вялікім голасам, і шмат хто паляржава́ны а кульгавы ўздараўляўся. 8 I вялікая радасьць была́ ў тым месьце.
9 Чалавек жа якісь, імям Сымон, быў уперад у тым месьце, чаруючы й зумяваючы народ самарскі, кажучы, што ён сам нейкі вялікі. 10 На яго зважалі ўсі ад найменшага аж да найбольшага, кажучы: „Гэта моц Божая вялікая". 11 Зважалі на яго, бо ён даўгі час зумяваў іх чарамі сваімі. 12 Але, як паверылі Піліпу, каторы абяшчаў дабравесьць праз гаспадарства Божае а імя Ісуса Хрыста, хрысьціліся мужчыны й жанкі. 13 I сам Сымон таксама ўверыў і, будучы ахрышчаны, дзяржаўся Піліпа; і, бачачы знакі́ а вялікія чудосы чыненыя, зумяваўся.
14 Апосталы ж, што былі́ ў Ерузаліме, пачуўшы, што Самара прыняла́ слова Божае, паслалі да іх Пётру а Яана, 15 Каторыя, зышоўшыся, памаліліся за іх, каб яны прынялі́ Духа Сьвятога; 16 Бо Ён ня зыходзіў яшчэ на іх, адно яны былі́ ахрышчаныя ў імя Спадара Ісуса. 17 Тады ўзлажылі на іх рукі свае, і яны прынялі́ Духа Сьвятога.
18 Сымон жа, абачыўшы, што ўскладаньням рук апостальскіх даецца Дух Сьвяты, прынёс ім грошы, кажучы: 19 „Дайце й імне гэтую ўладу, каб тый, на каго ўзлажу рукі, адзяржаў Духа Сьвятога". 20 Але Пётра сказаў яму: „Срэбла твае хай будзе на загубу з табою, бо ты падумаў, што дар Божы можа быць адзяржаны за грошы. 21 Ты ня маеш дзелі ані жэрабя ў гэтым, бо сэрца твае не пасьцівае перад Богам. 22 Дык пакайся за гэтую нягоднасьць сваю і малі Спадара, можа дараваны будзе табе гэты заме́р сэрца твайго; 23 Бо я бачу цябе ў жоўці гарчыні і ў путах несправядлівасьці". 24 Сымон жа, адказуючы, сказаў: „Маліце за мяне Спадара, каб нічога ня стрэла мяне з тога, што вы сказалі".
25 Дык яны, пасьветчыўшы й сказаўшы слова Спадарова, зварачаліся да Ерузаліму й абяшчалі дабравесьць шмат сёлам самарскім.
26 А Піліпу Ангіл Спадароў мовіў, кажучы: „Устань а йдзі на паўдня, на дарогу, што зыходзе ад Ерузаліму да Ґазы, яна ж пустая". 27 I ён устаў і пайшоў. I вось, Ефіопляні́н, легчанец, Міністра Кандакі, караліцы Ефіопскае, што быў над усім скарбам ейным, каторы прыяжджаў пакланіцца ў Ерузаліме, 28 I зварачаючыся і седзячы на цялежках сваіх, чытаў прароку Ісаю. 29 Дух жа сказаў Піліпу: „Дабліжся а прылучыся да гэтых цялежак". 30 I, падбегшы, Піліп пачуў, што ён чытае прароку Ісаю, і сказаў: „Гля, ці разумееш, што чытаеш?" 31 А ён сказаў: „Як магу, калі хто не пакажа імне". I папрасіў Піліпа ўзыйсьці й сесьці зь ім. 32 Месца ж Пісьма, каторае ён чытаў, было гэткае: „Яго вялі як авечку на зарэз; і як ягнё безгалосае ў прытомнасьці стрыгучага яго, так Ён не адчыняе вуснаў Сваіх. 33 У паніжэньню Ягоным суд ад Яго адабраны быў. I хто зьясьніць род ягоны? бо жыцьцё Ягонае ўзята ізь зямлі". 34 А легчанец, адказуючы Піліпу, сказаў: „Калі ласка, праз каго прарока кажа гэта? празь сябе самога ці праз каго іншага?" 35 I Піліп, адчыніўшы вусны свае і пачаўшы з гэтага Пісьма, абяшчаў яму дабравесьць празь Ісуса. 36 I, як ехалі дале́й дарогаю, прыехалі да аднае вады, і легчанец кажа: „Во вада, што перакажае імне хрысьціцца?" 37 Піліп жа сказаў яму: „Калі верыш з усяго сэрца, можна". Ён, адказуючы, сказаў: „Веру, што Ісус Хрыстос ё Сын Божы". 38 I казаў спыніць цялежкі; і зышлі абодва ў ваду, Піліп а легчанец; і ахрысьціў яго. 39 Як жа яны вышлі з вады, Дух Спадароў няў Піліпа, і легчанец ня бачыў яго болей, бо паехаў сваёй дарогаю, цешачыся.
40 А Піліп апынуўся ўв Ашдодзе і, праходзячы, абяшчаў дабравесьць усім местам, пакуль прышоў да Цэсарэі.
1 Саўла ж, яшчэ дыхаючы пагрозамі а забіўствам на вучанікаў Спадаровых, 2 Дабліжыўся да найвышшага сьвятара і папрасіў у яго лістоў да бажніцаў у Дамашку, каб, калі знойдзе каго, хто быў бы гэтае Дарогі, мужчынаў і жанкі, прыводзіць зьвязаных да Ерузаліму. 3 Як жа ён падарожжаваў, дабліжаючыся да Дамашку, сталася - зьнецікі зазьзяла навокал яго сьвятліня зь неба; 4 I, паўшы на зямлю, ён пачуў голас, кажучы яму: „Саўле, Саўле, чаму ты Мяне перасьляду́еш?" 5 I ён сказаў: „Хто Ты Спада́ру?" Ён жа сказаў: „Я Ісус, Каторага ты перасьляду́еш. Цяжка табе йсьці супроці восьцяў". 6 Ён жа ў дрыгоце а жаху сказаў: „Спада́ру, што кажаш імне рабіць?" Спадар яму: „Устань а йдзі да места; і сказана будзе табе, што маеш рабіць". 7 Мужы ж, што падарожжавалі зь ім, стаялі бязмоўныя, чуючы запраўды гук, але нікога ня бачачы. 8 Саўла ж устаў ізь зямлі і з адчыненымі ачыма нічога ня бачыў. I, вядучы за руку́, прывялі яго да Дамашку. 9 I быў ён тры дні бязь відзеньня, і ня еў ані піў.
10 I быў адзін ву́чанік у Дамашку, імям Ананя; і Спадар у ві́дзені сказаў яму: „Ананя!" I ён сказаў: „Во Я, Спада́ру". 11 Спадар жа яму: „Устань а йдзі на вуліцу, званую Простая, і шукай у доме Юдзіным Тарсяні́на, імям Саўла, бо вось, ён моліцца, 12 I бачыў у ві́дзені мужа, на́ ймя Ананя, што прышоў і ўзлажыў руку́ сваю на яго, каб ён празерыў". 13 Ананя ж адказаў: „Спада́ру, я чуў ад шмат каго ўзглядам гэтага чалавека, як шмат ліха ён зрабіў сьвятым у Ерузаліме; 14 I тут мае ўладу ад найвышшых сьвятароў вязаць усіх, што гука́юць імя Твае". 15 I сказаў яму Спадар: „Ідзі, бо ён абраная судзіна́ Імне, каб насіць і́мя Мае перад народамі а каралямі а сынамі Ізраелявымі. 16 Я ж пакажу яму, колькі ён мае выцярпець за імя Мае".
17 I Ананя пайшоў, і ўвыйшоў у дом, і, узлажыўшы на яго рукі свае, сказаў: „Браце Саўле, Спадар паслаў мяне, Ісус, што зьявіўся табе на дарозе, па каторай ты йшоў, каб ты празерыў і напоўніўся Сьвятога Духа". 18 I якга, бы луска, спала з аччу ягоных, і ён празерыў, і, устаўшы, быў ахрышчаны. 19 I, пасілкаваўшыся, стаў дужы. I быў з вучанікамі, што ў Дамашку, колькі дзён.
20 I зараз абяшчаў у бажніцах Ісуса, што Ён сын Божы. 21 I ўсі, што чулі, зумяваліся й казалі: „Ці ня тый ён, што губіў у Еарузаліме гука́ючых імя гэтае, дый сюды прышоў із заданьням прыводзіць іх зьвяза́ных да найвышшых сьвятароў?". 22 А Саўла балей мацаваўся й прыводзіў у зямятню Жыдоў, што жылі́ ў Дамашку, даводзячы, што Гэты ё Хрыстос.
23 Як жа мінула шмат дзён, Жыды зрадзіліся забіць яго. 24 Але Саўла даведаўся праз змову іхную. А яны назіралі дзень і ноч ля брамы, каб зьнішчыць яго. 25 Але ву́чанікі ўзялі́ яго ночы і спусьцілі ў кашу перазь сьцяну.
26 Прыбыўшы ж да Ерузаліму, ён сілаваўся прылучыцца да вучанікаў, але ўсі баяліся яго, ня верачы, што ён вучанік. 27 Варнава ж узяў яго, і прывёў яго да апосталаў, і паведаў ім, як ён бачыў Спадара ў дарозе, і што Ён казаў яму, і як у Дамашку ён гу́каў адважна ў імя Ісусава.
28 I быў ён ізь імі, уходзячы й выходзячы ў Ерузаліме, 29 I гу́каючы адважна ў імя Ісусава. Таксама гу́каў і сьперачаўся з Гэленістымі; а яны прабава́лі забіць яго. 30 Браты ж, ведаючы гэта, прывялі яго да Цэсарэі і паслалі яго да Тарсу.
31 Цэрквы тады па ўсёй Юдэі а Ґалілеі а Самары мелі супакой, будучы навуча́ныя і ходзячы ў боязьні Спадаровай; і пацяшэньням Духа Сьвятога мнажыліся.
32 Прыгадзілася ж, што Пётра, абходзячы ўсіх, зышоў таксама да сьвятых, што жыхарылі ў Лідзьдзе; 33 I засьпеў там аднаго чалавека, на ймя Эней, што восьмі год ляжаў у пасьцелі паляржаваны. 34 I сказаў яму Пётра: „Энею, Ісус Хрыстос уздараўляе цябе; устань і пасьцялі сабе"; і ён якга ўстаў. 35 I бачылі гэта ўсі, што жыхарылі ў Лідзьдзе а ў Сароне, каторыя й навярнуліся да Спадара.
36 I ў Ёппе была́ адна ву́чаніца, на ймя Тавіта, што знача Сэрна; яна была́ поўная добрых справаў і чыніла убожніну. 37 I сталася тых дзён, што яна захварэла й памерла; і, памыўшы, паклалі яе ў верхнім пакою. 38 А як Лідда была́ блізка да Ёппы, вучанікі, пачуўшы, што Пётра быў там, паслалі двух мужоў да яго, просячы яго: „Не адвалакай прыйсьці да нас". 39 I Пётра, устаўшы, пайшоў зь імі; як ён прышоў, прывялі яго да верхняга пакою, і ўсі ўдовы сталі перад ім, плачучы й паказуючы яму сарочкі а адзецьце, каторыя шыла Сэрна, як жыла́ зь імі. 40 Пётра ж, выправіўшы іх усіх вонкі і ўклякшы, памаліўся; і, зьвярнуўшыся да цела, сказаў: „Тавіта, устань!" I яна адчыніла вочы свае і, абачыўшы Пётру, села. 41 I, падаўшы ёй руку́, падняў яе; і, пагука́ўшы сьвятых а ўдовы, пастанавіў ім яе жывую. 42 I гэта еталася ведамным па ўсёй Ёппе, і шмат уверыла ў Спадара.
43 I было, што ён заставаўся шмат дзён у Ёппе ў якогась Сымона кажамякі.
1 Муж жа адзін у Цэсарэі, імям Карніл, сотнік аддзелу, званага Італьскім, 2 набожны а багабойлівы з усім домам сваім, каторы даваў шмат убожніны люду і кажначасна маліў Бога, 3 ясна відзеў у ві́дзені каля дзявятае гадзіны дня ангіла Божага, што ўвыйшоў да яго й сказаў яму: „Карніле!" 4 Ён жа, уцеміўшыся ў яго і спалохаўшыся, сказаў: „Што, Спада́ру?" I сказаў яму: „Малітвы твое а ўбожніны твае ўзышлі на памяць у Бога. 5 Дык пашлі да Ёппы і прывядзі Сымона, каторага мянушка Пётра. 6 Ён жыхара ў якогась Сымона кажамякі, каторага дом ля мора".
7 Як жа ангіл, што казаў яму, адышоў, ён, пагука́ўшы двух із чэлядзі свае і набожнага жаўнера з тых, што кажначасна былі́ зь ім, 8 I зьясьніўшы ўсе ім, паслаў іх да Ёппы.
9 Назаўтрае ж, як яны йшлі і бліжыліся да места, Пётра каля шостае гадзіны ўзышоў на дом маліцца. 10 I ён выгаладніўся, і захацеў есьці. Прымеж тога, як гатавалі, найшло на яго захапленьне, 11 I бача адчыненае неба і зыходзячую нейкую судзіну́, бы вялікую пасьцілку, прывяза́ную за чатыры рагі, спушчаную на зямлю, 12 У каторай былі́ ўсялякія чатыраногія а паўзуны а птушкі нябёсныя. 13 I быў голас яму: „Устань, Пётру, бі а еж". 14 А Пётра сказаў: „Ніякім парадкам, Спада́ру, бо я ніколі ня еў нічога збудзененага альбо нячыстага". 15 А голас ізноў удру́гава да яго: „Што Бог ачысьціў, таго не ўважай за нячыстае". 16 I гэта было трэйчы, і судзіна якга была ўзята на неба.
17 I як Пётра сумляўся, што значыла відзень, каторую ён відзеў, мужы, пасланыя Карнілам, распытаўшыся праз дом Сымонаў, сталі ля дзьвярэй; 18 I гукну́ўшы, папыталіся: „Ці тут жыхара Сымон, каторага мянушка Пётра?" 19 I як Пётра разважаў празь ві́дзень, Дух сказаў яму: „Тры мужы шукаюць цябе; 20 Дык устань, зыйдзі далоў і йдзі зь імі, ані не сумляючыся, бо Я паслаў іх". 21 I Пётра, зышоўшы да мужоў, сказаў: „Во я, каторага вы шукаеце; што за справа, дзеля якое вы прышлі?" 22 Яны ж сказалі: „Карніл, сотнік, муж справядлівы а багабойлівы, што мае сьветчаньні ад усяго народу жыдоўскага, навучаны сьвятым ангілам паслаць па цябе, каб прывесьці да дому ягонага й чуць словы ад цябе". 23 Дык, пазваўшы іх, прыняў нанач.
А назаўтрае, устаўшы, пайшоў зь імі, і некатрыя з братоў зь Ёппы прапушчалі яго. 24 Назаўтрае ж прышлі яны да Цэсарэі.
Карніл жа чакаў іх, згу́каўшы радню а блізкіх прыяцеляў. 25 А як Пётра ўходзіў, Карніл вышаў яму наўпярэймы і, паўшы да ног ягоных, пакланіўся. 26 Пётра ж падняў яго, кажучы: „Устань, таксама я сам людзіна́". 27 I, гутарачы зь ім, увыйшоў, і засьпеў шмат, што былі́ зьбершыся, 28 I сказаў ім: „Вы разумееце, што бяспраўна Жыду мець узаем'е альбо давядацца да чужаземца; але імне паказаў Бог не ўважаць нікога за збудзененага альбо нячыстым зваць людзіну́. 29 I затым, будучы пазваны, я прышоў, не пярэчачы. Дык пытаюся, што за прычына, што вы паслалі па мяне?"
30 Карніл жа сказаў: „Ад чацьвертага дня я поставаў аж да гэтае гадзіны і а дзявятай маліўся ў доме сваім, і вось, стаў перад імною муж у зырка-сьветлым адзецьцю 31 I сказаў: „Карніле, малітва твая пачута, і ўбожніны твае ўспомнены перад Богам; 32 Дык пашлі да Ёппы па Сымона, каторага мянушка Пётра; ён жыхара ў доме Сымона кажамякі ля мора; ён прыйдзе й скажа табе". 33 Якга я паслаў да цябе, і ты добра зрабіў, прышоўшы. Дык цяпер мы ўсі стаім перад Богам, каб выслухаць, што казаў тэ Бог".
34 Пётра ж, адчыніўшы вусны свае, сказаў: „Запраўды я пазнаю, што Бог не глядзіць на асобы, 35 Але ў кажным народзе, хто баіцца Яго і чыне справядлівасьць, прыемны Яму. 36 Вы ведаеце Слова, каторае паслаў Ён сыном Ізраелявым, абяшчаючы супакой перазь Ісуса Хрыста, Спадара ўсяго, 37 Сьветчаньне, што было абяшчана па ўсёй Юдэі, пачынаючы ад Ґалілеі, просьле хрысту, агалашанага Яанам; 38 Як Бог памазаў Ісуса з Назарэту Духам сьвятым а моцаю, Каторы хадзіў усюдых, чынячы дабро а ўздараўляючы ўсіх, што былі́ апанаваныя нячысьцікам, бо Бог быў ізь Ім. 39 I мы сьветкі ўсяго, што Ён учыніў у краю жыдоўскім а ў Ерузаліме, Каторага запрауды яны забілі, засіліўшы на дзерве; 40 Але Бог ускрысіў Яго на трэйці дзень і даў яму быць бачаным, 41 Не ўсяму люду, але сьветкам, уперад прызначаным Богам, нам, каторыя елі а пілі зь ім па ўскрысеньню Яго зь мертвых. 42 I Ён казаў нам агалашаць люду і сьветчыць, што Ён ё наканаваны Богам Судзьдзя жывых і мертвых. 43 Празь Яго ўсі прарокі сьветчаць, што кажны, што вера ў Яго, адзяржыць дараваньне грахоў імям Ягоным.
44 Як Пётра яшчэ казаў гэтыя словы, Дух сьвяты паў на тых, што слухалі слова. 45 I вернікі з абрэзаных, прышлыя зь Пётрам, былі́ зумеўшыся, што дар Сьвятога Духа выліўся на паган; 46 Бо чулі іх гу́каючых мовамі і ўзьвялічаючых Бога. Тады Пётра адказаў:
47 „Ціж можа хто забараніць вады, каб ня былі́ ахрышчаны тыя, што, як і мы, адзяржалі Сьвятога Духа?" 48 I казаў ім хрысьціцца ў імя Спадара. Тады яны прасілі яго застацца на колькі дзён.
1 І Пачулі апосталы а браты, каторыя былі́ ў Юдэі, што пагане таксама адзяржалі слова Божае. 2 I як Пётра прышоў да Ерузаліму, абрэзаныя сьперачаліся зь ім, 3 Кажучы: „Ты хадзіў да людзёў неабрэзаных і еў зь імі".
4 Тады пачаў Пётра зьясьняць ім з парадку, кажучы: 5 „У месьце Ёппе я маліўся і відзеў у захапленьню відзень: зыходзіла нейкая судзіна, бы вялікая пасьцілка, за чатыры рагі спушчаная зь неба далоў, і спусьцілася аж да мяне. 6 Уцеміўшыся ў яе, я зацеміў і абачыў чатыраногія земныя а дзікі́я зьвяры а паўзуны а птушкі нябёсныя. 7 I пачуў я таксама голас, кажучы імне: ,Устань, Пётру, бі 8 А я сказаў: ,Ніякім парадкам, Спада́ру, бо збудзененае альбо нячыстае ніколі ня ўвыйшло ў рот мой'. 9 I ўдру́гава адказаў голас ізь неба: ,Што Бог ачысьціў, не ўважай за збудзененае'. 10 I гэта было трэйчы, і ўзноў паднялося ўсе на неба. 11 I гля, зараз тры чалавекі стаялі ля дому, у каторым я жыў, пасланыя да мяне з Цэсарэі. 12 I Дух сказаў імне ісьці зь імі, ані ня сумляючыся. I пайшлі з імною таксама тыя шасьцёх братоў, і мы ўвыйшлі да дому таго чалавека. 13 I ён паведаў нам, як ён бачыў ангіла ў доме сваім, каторы стаяў і сказаў яму: ,Пашлі да Ёппы і пазаві Сымона, каторага мянушка Пётра, 14 Каторы скажа словы табе, якімі спасешся ты а ўвесь дом твой'. 15 I як я пачаў казаць, паў на іх Дух Сьвяты, аднолькава, як і на нас спачатку. 16 I я ўспомнеў слова Спадарова, як Ён казаў: ,Яан хрысьціў вадою, але вы будзеце ахрышчаны Духам сьвятым'. 17 Дык калі Бог даў ім тый самы дар, як і нам, як мы ўверылі ў Спадара Ісуса Хрыста, хто ж я, каб мог перакажаць Богу?"
18 Выслухаўшы гэта, яны супакоіліся й славілі Бога, кажучы: „Дык запраўды Бог і паганам даў ка́яту да жыцьця".
19 Прымеж тога тыя, што рассыпаліся навонкі з прычыны атугі, каторая сталася ў зьвязку ізь Сьцепаном, прайшлі да Фінікі а Кіпру а Антыёхі, нікому ня кажучы слова, адно толькі Жыдом. 20 Былі́ ж некатрыя зь іх Кіпране а Кірынеяне, што, прышоўшы да Антыёхі, гу́калі й да Грэкаў, абяшчаючы дабравесьць праз Спадара Ісуса. 21 I рука Спадарова была́ зь імі, і вялікі лік уверыў а навярнуўся да Спадара.
22 I дзейкі празь іх дайшлі да вушэй царквы Ерузалімскае, і яны наслалі Варнаву да Антыёхі, 23 Каторы, прыбыўшы й абачыўшы ласку Божую, усьцешыўся і захочаваў усіх із станаўкім сэрцам трываць пры Спадару; 24 Бо ён быў муж добры і поўны Духа Сьвятога а веры. I вялікая грамада́ была дадана Спадару.
25 I пайшоў да Тарсу шукаць Саўлы, 26 I, знайшоўшы, прывёў яго да Антыёхі. I так было ў іх, што цэлы год яны зьбіраліся ў царкве і вучылі вялікую грамаду́; і вучанікі ўв Антыёсе ўпяршыню назваліся Хрысьцянмі.
27 Тых жа дзён прарокі зышлі зь Ерузаліму да Антыёхі. 28 I, устаўшы, адзін ізь іх, імям Агаў, даў зразумець Духам, што будзе вялікая галадоў па ўсёй зямлі, каторая й сталася за Кляўда. 29 Тады вучанікі, кажны подле магчымасьці свае, пастанавілі паслаць памогу братом, што жыхарылі ў Юдэі; 30 Што й зрабілі, паслаўшы старшым Варнаваю а Саўлам.
1 Таго часу Гірад кароль наклаў рукі на некатрых із царквы, каб зрабіць ім атугу. 2 I забіў Якава, брата Яанавага, мячом. 3 А бачачы, што гэта прыемна Жыдом, дадаў, арыштаваўшы й Пётру. Тады былі́ дні праснакоў. 4 I, няўшы яго, пасадзіў у вязьніцу, паручыўшы чатыром чацьвёркам жаўнераў вартаваць яго, манючыся просьле Пасхі вывесьці яго люду.
5 Дык Пётра быў дзяржаны ў вязьніцы; але гарачую малітву царква чыніла Богу за яго. 6 I як Гірад ішоў вывесьці, тае ночы Пётра спаў памеж двух жаўнераў, скаваны двума ланцугамі, і вартаўнікі ля дзьвярэй сьцераглі вязьніцу.
7 I гля, ангіл Спадароў прышоў туды, і сьвятліня зазьзяла ў будоўлі, і, штырхнуўшы ў бок Пётру, пабудзіў яго, і сказаў: „Устань борзда". I ланцугі апалі з рук ягоных. 8 I ангіл сказаў яму: „Паперажыся й азуйся". I ён зрабіў так. I кажа яму: „Апрані вопратку сваю і йдзі за імною". 9 I, вышаўшы, ішоў за ім, і ня ведаў, што гэта было запраўды роблена ангілам, але думаў, што відзе відзень. 10 I прайшоўшы першую а другую варту, яны прышлі да зялезнае брамы, што вяла да места, каторая сама адчынілася ім; і зышлі на вуліцу, і якга ангіл пакінуў яго.
11 Тады Пётра, ачуціўшыся, сказаў: „Цяпер я ведаю запраўды, што Спадар паслаў ангіла Свайго ўзяць мяне з рукі Гірадавае і ўсяго спадзяваньня люду жыдоўскага".
12 I, усьведаміўшы гэта, прышоў да дому Марыі, маці Яанавае, каторага мянушка была Марка, ідзе шмат зьбіралася й маліліся. 13 I як ён пастукаў у варотцы брамы, служэбка, імям Рода, вышла паелухаць; 14 I, пазнаўшы голас Пётраў, з радасьці не адчыніла варотцаў, але, убегшы, паведаміла, што Пётра стаіць ля брамы. 15 А яны сказалі ёй: „Ты здурэла". Але яна цьвердзіла, што так было. Яны ж сказалі: „Гэта ангіл ягоны". 16 Але Пётра далей стукаў. I, адчыніўшы, абачылі яго й зумеліся. 17 Даўшы ім знак рукою маўчаць, ён паведаў ім, як Спадар вывеў яго зь вязьніцы, і сказаў: „Накажыце праз гэта Якаву а братом". I вышаў, і пайшоў на іншае месца.
18 А як разаднела, была́ немалая паруха памеж жаўнераў з тога, што сталася зь Пётрам. 19 I шукаў яго Гірад, і не знайшоў; выпытаўшы вартаўнікоў, казаў завесьці іх на кару сьмерці. I зышоў зь Юдэі да Цэсарэі, і заставаўся там.
20 I быў ён злы на Тыран а Сыдонян; яны ж прышлі да яго згодна і, сьхінуўшы на свой бок Уласта, дворнага маршалку каралеўскага, шукалі міру, бо край іхны жывіўся з каралеўскага. 21 Прызначанага ж дня, адзеўшыся ў вадзецьце каралеўскае і сеўшы на павышаным седаве, Гірад меў прынародную мову да іх; 22 А люд гука́ў: „Голас божы, а ня людзкі!" 23 I якга ангіл Спадароў выцяў яго, бо ён ня даў хвалы Богу; і ён, сточаны чэрвямі, выпусьціў дух.
24 Слова ж Божае расло а пашыралася.
25 А Варнава а Саўла зьвярнуліся зь Ерузаліму, справіўшы службу, паручаную ім, узяўшы таксама із сабою Яана, мянушкаю Марка.
1 Былі́ ж ув Антыёсе ў тамашняй царкве прарокі а вучыцелі: Варнава а Сымон, званы Чорным, а Луц Кірынеяні́н а Манайна, сугадунец Гірада чацьвертніка, а Саўла. 2 I як яны служылі Спадару а поставалі, Дух Сьвяты сказаў: „Выдзяліце Імне Варнаву а Саўлу да працы, да каторае Я пагука́ў іх". 3 Тады яны поставалі а маліліся і, узлажыўшы на іх рукі, адпусьцілі іх.
4 Яны ж, будучы пасланыя Духам Сьвятым, зышлі да Сэлеўкі, а стуль паплылі на Кіпру; 5 I, быўшы ў Саляміне, абяшчалі слова Божае ў бажніцах жыдоўскіх; і мелі із сабою Яана за паслугачага.
6 I, прайшоўшы ўвесь абток аж да Пафу, знайшлі якогась чараўніка, хвальшывага прароку, Жыда, імям Варісус, 7 Што быў з проконсулам Сяргеям Паўлам, мужам асьвячоным. Гэты, пагука́ўшы Варнаву а Паўлу, зычыў пачуць слова Божае. 8 Але працівіўся ім чараўнік Еліма (бо гэткае імя ягонае ў перакладзе), сілаваўся адвярнуць проконсула ад веры. 9 Але Саўла, каторы таксама Паўла, напоўнены Духам Сьвятым, узорыўшыся ў яго, сказаў: 10 „О поўны ўсялякае ашукі а ўсялякага падходу, сын нячысьціка, не́прыяцель усялякае справядлівасьці! ці не перастанеш ты крывіць простыя сьцежкі Спадаровы? 11 I цяпер во рука Спадарова на табе, і ты будзеш нявісны, не абачыш сонца да пары". I якга паў на яго туман а цемнь, і ён, хістаючыся, шукаў павадыроў, што павялі б яго за руку́. 12 Тады проконсул, абачыўшы сталае, уверыў, зумяваючыся з навукі Спадаровае.
13 I, адплыўшы з Пафу, Паўла а бытыя зь ім прыбылі́ да Перґі ў Памфілі; але Яан адлучыўся ад іх і зьвярнуўся да Ерузаліму. 14 Яны ж, праходзячы ад Перґі, прыбылі́ да Антыёхі Пісыдзкае і, увыйшоўшы да бажніцы ў сыботні дзень, селі. 15 Па чытаньню Закону а прарокаў, начэльнікі бажніцы паслалі да іх, кажучы: „Мужы браты, калі вы маеце якое слова дамяненьня люду, кажыце".
16 Тады Паўла, устаўшы й даўшы знак рукою, сказаў: „Мужы Ізраеляне і ўсі, што баіце́ся Бога, слухайце! 17 Бог люду гэтага Ізраельскага абраў айцоў нашых і павышыў люд гэты ў быцьцю іх у зямлі Ягіпецкай, і высокім плячом вывеў іх ізь яе, 18 I каля Сараку год часу цярпеў іх на пустыні́. 19 I, выгубіўшы сем народаў у зямлі Канаанскай, даў зямлю іхную ім на спадак на працягу каля чатырыста а пяцьдзясят год. 20 I даваў ім судзьдзяў аж да прарокі Самуйлы. 21 I тады прасілі караля, і Бог даў ім Саўлу Кісянка, мужа з плямені Веняміновага, на сорак год. 22 I, адда́ліўшы яго, узьняў ім Давіда за караля, катораму, даючы сьветчаньне, сказаў: ,Я знайшоў Давіда Есянка́, мужа подле сэрца Свайго, каторы будзе чыніць волю Маю'. 23 З насеньня гэтага чалавека Бог, подле абятніцы, прывёў Ізраелю Спаса Ісуса. 24 Перад Яго прыходам Яан абяшчаў хрэст ка́яты ўсяму люду Ізраельскаму. 25 А як Яан канчаў дзеяльнасьць сваю, ён сказаў: „За каго маеце мяне ? Я ня тый, але вось, Ён ідзець за імною, Катораму я ня гожы разьвязаць вобую з ног Ягоных". 26 Мужы браты, сынове люду Абрагамовага, і багабойлівыя з памеж вас! нам слова спа́сеньня гэтага было паслана. 27 Бо жыхары Ерузаліму й начэльнікі іхныя, не пазнаўшы Яго й засудзіўшы, выпаўнілі гукі прароцкія, чытаныя кажную сыботу. 28 I, не знайшоўшы прычыны сьмерці, прасілі Пілата зьнішчыць Яго. 29 А як споўнілі ўсе напісанае празь Яго, зьнялі́ Яго зь дзерва й паклалі да гробу. 30 Але Бог ускрысіў Яго зь мертвых. 31 Ён зьяўляўся шмат дзён тым, што прышлі зь Ім із Ґалілеі да Ерузаліму, каторыя цяпер сьветкі Ягоныя да люду. 32 I мы абяшчаем вам дабравесьць, што абятніцу, учыненую айцом, 33 Бог выпаўніў нам, дзяцём іхным, ускрысіўшы Ісуса, як і напісана ў другім псальме: ,Ты Сын Мой, сядні Я нарадзіў Цябе'. 34 А што ўскрысіў Яго зь мертвых, каб ужо не зьвярнуўся да раскладу, дык кажа гэтак: ,Я дам вам сьвятыя а верныя дабраславенствы Давідавы'. 35 Затым кажа таксама ў іншым псальме: ,Ты не дазволіш Сьвятому Свайму бачыць раскладу'. 36 Бо Запраўды Давід у сваім веку, паслужыўшы подле волі Божае, заснуў, і даданы да айцоў сваіх, і бачыў расклад. 37 А Тый, Каторага Бог ускрысіў, не абачыў раскладу. 38 Дык няхай будзе ведама вам, мужы браты, што перазь Яго абяшчаецца вам дараваньне грахоў; 39 I ў вусім, у чым вы не маглі аправіцца Законам Масеявым, правіцца Ім кажны вернік. 40 Дык глядзіце, каб ня прышло на вас сказа́нае ў прарокаў: 41 ,Глядзіце, грэбаваньнікі, і падзівуйцеся й загіньце; бо Я раблю работу за вашых дзён, работу, якой вы ніяк не паверылі б, калі б хто павядаў вам празь яе' ".
42 А як выходзілі, прасілі казаць ім тыя словы ў наступну́ю сыботу.
43 I як збор бажніцы быў распушчаны, шмат хто із Жыдоў а з набожных нававернікаў пайшлі за Паўлам а Варнаваю, каторыя, гу́каючы да іх, пераконавалі іх трываць у ласцы Божай.
44 А ў наступну́ю сыботу блізу́ ўсе места зьберлася слухаць слова Божае. 45 Але Жыды, абачыўшы гурбы, напоўніліся за́відасьцяй і перачылі таму, што сказаў Паўла, працівячыся й блявузґаючы. 46 Паўла ж а Варнава гу́калі адважна й сказалі: „Надабе было, каб слова Божае перш вам было каза́на; але ад часу як вы адпіхаеце яго ад сябе і ўважаеце самы сябе за нягожых вечнага жыцьця, вось, мы зварачаемся да паганаў; 47 Бо так Спадар расказаў нам: ,Я пастанавіў Цябе за сьветла паганам, каб Ты быў на спа́сеньне да канца зямлі' ".
48 I пагане, слухаючы гэта, цешыліся а ўслаўлялі слова Спадарова, і ўверыла іх толькі, колькі было наканава́на да жыцьця вечнага. 49 I слова Спадарова шырылася па ўсім краю.
50 Але Жыды падвучылі набожныя выдатныя жанкі і першых места, і ўзьнялі́ перасьледава́ньне на Паўлу а Варнаву, і выгналі іх із граніцаў сваіх. 51 Яны ж, атрусіўшы на іх пыл із ног сваіх, пайшлі да Іконі. 52 Ву́чанікі ж напоўніліся радасьцяй а Духам Сьвятым.
1 I сталася ў Іконі, што яны ўвыйшлі разам у жыдоўскую бажніцу, і так гу́калі, што ўверыла вялікая множасьць як Жыдоў, так і Грэкаў. 2 А нявернікі Жыды падвучылі а атруцілі на братоў думкі паган. 3 Яны, адылі, заставаліся ладны час, адважна гу́каючы ў Спадару, Каторы даў сьветчаньне слову лаекі Свае, даючы, каб знакі а чудосы чыніліся рукамі іхнымі.
4 I падзяліліся множасьць места: адныя былі́ із Жыдамі, а другія з апосталамі. 5 А як пагане й Жыды з начэльнікамі сваімі імкнуліся напасьці на іх, каб зьняважыць а ўкаменаваць іх; 6 Яны, зацеміўшы гэта, уцяклі да местаў Лікаонскіх, Лістры а Дэрвы і аколіцаў іхных; 7 I там былі́, абяшчаючы дабравесьць.
8 Сядзеў жа адзін мужчына ў Лістры, каторы не валодаў нагамі сваімі, кульгавы ад улоньня маці свае, каторы ніколі не хадзіў. 9 Гэты чуў Паўлу гу́каючага, каторы, уцеміўшыся ў яго і бачачы, што ён меў веру дзеля ўздараўленьня, 10 Сказаў вялікім голасам: „Стань проста на ногі свае!" і ён ускочыў, і хадзіў. 11 Гурбы ж, абачыўшы, што Паўла ўчыніў, узьнялі́ галасы свае палікаонску, кажучы: „Багове, перакінуўшыся ў людзёў, зышлі да нас!" 12 I назвалі Варнаву Зэўсам, а Паўлу Гэрмам, бо ён быў галоўны прамоўца.
13 Сьвятар жа Зэўсаў, што быў перад местам, прывёўшы валы і прынёсшы вянкі да брамы, хацеў з гурбамі абрачы аброк. 14 Але апосталы, Варнава а Паўла, пачуўшы, разьдзерлі адзецьці свае і кінуліся да гурбаў, крычачы а кажучы: 15 „Мужы! нашто вы гэта робіце? і мы людзі, падобныя прыродаю да вас, і прыносім вам дабравесьць, каб навярнуць вас ад марнасьцяў гэтых да жывога Бога, Каторы ўчыніў неба й зямлю, і мора, і ўсе ў іх; 16 Каторы ў мінулых пакаленьнях дазволіў усім народам хадзіць сваімі собскімі дарогамі, 17 Хоць запраўды не пакінуў Сябе бязь сьветчаньня, дзеючы дабро й даючы зь неба дождж а ўродлівыя поры, поўнячы ежаю а пацехаю сэрцы вашыя". 18 I, кажучы гэта ўсе, яны ледзь удзяржалі гурбы ад абраканьня ім.
19 Але прышлі Жыды з Антыёхі а Іконі, і пераканалі гурбы, і ўкаменавалі Паўлу, выцягнулі яго зь места, дапушчаючы, што ён памер. 20 Як жа ву́чанікі абступілі яго, ён устаў і пайшоў да места, а назаўтрае пайшоў з Варнаваю да Дэрвы.
21 I абясьціўшы дабравесьць гэтаму месту, і прыдбаўшы шмат вучанікаў, зьвярнуліся да Лістры а Іконі а Антыёхі, 22 Мацуючы душы вучанікаў, захочуючы іх трываць у веры і навучаючы, што шмат якімі атугамі маем увыйсьці ў гаспадарства Божае.
23 I прызначыўшы ім старшых у кажнай царкве, памаліўшыся з постам, паручылі іх Спадару, у Каторага ўверылі.
24 I, перайшоўшы перазь Пісыду, прышлі да Памфілі. 25 I, кажучы слова ў Перзе, зышлі да Аталі; 26 А стуль адплылі да Антыёхі, скуль былі́ паручаны ласцы Божай на працу, каторую й зьдзеялі.
27 I прыбыўшы, і зьбершы царкву, яны здалі́ лічбу ім з усяго, што Бог учыніў імі, і што Ён адчыніў паганам дзьверы веры. 28 I заставаліся немалы час із вучанікамі.
1 I некэтрыя, зышоўшы зь Юдэі, навучалі братоў: „Калі не абрэжацеся подле абыча́ю Масеявага, ня можаце спасьціся". 2 А як Паўла а Варнава мелі немалую нязгоду а сьпярэчку зь імі, Паўла а Варнава і некатрыя іншыя былі́ прызначаны йсьці ў гэтай справе да Ерузаліму да апосталаў а старшых. 3 Дык, будучы прапушчаныя царквою, ішлі перазь Фініку а Самару, драбязна павядаючы праз навярненьне паган, і прычыніліся да вялікае радасьці ўсіх братоў.
4 Прыбыўшы ж да Ерузаліму, яны былі́ прыняты царквою а апосталамі а старшымі, і здалі лічбу з усяго, што Бог учыніў імі. 5 I паўсталі некатрыя з памеж тых, што, будучы з гэрэсі фарысэйскае, уверылі, і казалі, што маюць абразаць іх і расказаць ім дзяржаць закон Масеяў.
6 I зьберліся апосталы а сьвятарове разгледзіць гэтую справу. 7 Па вялікай сьпярэчцы, Пётра, устаўшы, сказаў ім: „Мужы браты! вы разумееце, што ад найраньшых дзён Бог з памеж вас абраў мяне, каб із вуснаў маіх пагане чулі слова дабравесьці і ўверылі; 8 I Бог, ведамец сэрца, даў ім сьветчаньне, даючы Духа Сьвятога, як і нам; 9 I ня ўчыніў розьніцы памеж нас і іх, ачысьціўшы сэрцы іхныя вераю. 10 Цяпер жа, нашто вы спробуеце Спадара, кладучы йго на шыю вучанікаў, каторага не маглі панесьці айцове нашы ані мы ? 11 Але мы верым, што спасемся ласкаю Спадара Ісуса, тэю самаю сьцежкаю, як і яны".
12 I ўся множасьць маўчэла, і слухалі Варнаву а Паўлу, што павяда́лі праз знакі́ а чудосы, якія Бог учыніў імі паганам. 13 А як яны змоўклі, адказаў Якаў, кажучы: „Браты, паслухайце мяне! 14 Сымон паведаў, як Бог найперш даведаўся, каб узяць із паган люд да імені Свайго. 15 I з гэтым згаджаюцца словы прарокаў, як напісана:
16 ,Потым зьвярнуся, і адбудую ўпалы будан Давідаў, і адбудую разьвярненьні яго, і пастанаўлю яго, 17 Каб шукалі Спадара засталыя людзі і ўсі народы, над якімі гука́на імя Мае, кажа Спадар, што чыне гэта. 18 Ведамныя Богу ад вечнасьці ўсі працы Ягоныя'. 19 Затым я пастанавіў не задаваць клопату тым, што з паган наварачаюцца да Бога, 20 А напісаць ім, каб узьдзержаваліея ад забрудзяненьня балванамі і ад бязулства, і ад задушанага, і ад крыві, і не рабілі іншым таго, чаго ня хочуць сабе. 21 Бо Масей ад старавечных пакаленьняў мае ў кажным месьце тых, што абяшчаюць яго, чытаны ў бажніцах кажнае сыботы".
22 Тады бачылася добрым апосталам а сьвятаром із усёй царквою, паслаць абраных з памеж сябе з Паўлам а Варнаваю да Антыёхі: Юду, званага Варсава, а Сілу, мужоў-правадыроў памеж братоў. 23 Напісаўшы пераз рукі іхныя:
„Апосталы а старшыя а браты братом, што з памеж паган ув Антыёсе а Сыры а Кіліццы: здарованьне! 24 З тае прычыны, што мы пачулі, што некатрыя, прышлыя ад нас, задалі́ вам клопату словамі, захістаўшы душы вашы, кажучы, што маеце быць абразаны й дзяржаць Закон, чаго мы ім не паручалі; 25 Дык бачылася добрым нам, дайшоўшы да адназгоднага рассудку, паслаць абраных мужоў да вас із нашымі любовымі Варнаваю а Паўлам, 26 Мужамі, што далі́ жыцьцё свае дзеля імені Спадара нашага. Ісуса Хрыста. 27 Дык мы паслалі Юду а Сілу, каторыя самы скажуць вам і словамі тое самае. 28 Бо бачылася Духу Сьвятому й нам не накладаць на вас болыпага цяжару, апрача гэтага канечне патрэбнага: 29 Узьдзержавацца ад абраканага балваном і ад крыві, і ад задушанага, і ад бязулства. Дзержачы гэта, добра зробіце. Бывайце здаровы!"
30 Дык яны, будучы выпраўленыя, зышлі да Антыёхі і, зьбершы множасьць, даручылі ліст. 31 I, прачытаўшы ліст, яны цешыліся з даменьня гэтага. 32 Юда ж а Сіла, будучы самы прарокамі, дамянялі братом чысьленымі гутаркамі і ўмацавалі іх. 33 Як яны пабылі там якісь час, яны ў супакою былі адпушчаны братамі да тых, што іх паслалі. 34 Сілу, адылі́, бачылася застацца там, а Юда зьвярнуўся да Ерузаліму.
35 Паўла ж а Варнава заставаліся ўв Антыёсе, вучачы а абяшчаючы слова Спадарова із шмат якімі іншымі.
36 За колькі ж дзён Паўла сказаў Варнаве: „Зьвярнімася й даведаймася да братоў у кажным месьце, ідзе мы абяшчалі слова Спадарова, як яны маюцца". 37 Варнава ж пазычыў узяць із сабою таксама Яана, званага Маркам; 38 Але Паўла думаў, што ня добра браць із сабою таго, каторы адышоў ад іх із Памфілі і ня йшоў зь імі да тае працы. 39 I паўстала войстрая сьпярэчка, ажно яны разлучыліся адзін із адным; Варнава ўзяў Марку із сабою і паплыў да Кіпры; 40 А Паўла, абраўшы Сілу, пайшоў, будучы паручаны братамі ласцы Божай. 41 1 праходзіў Сыру а Кіліку, мацуючы цэрквы.
1 I зышоў ён да Дэрвы а Лістры. I вось, быў там адзін ву́чанік, імям Цімох, сын Жыдзіцы верніцы, але бацька Грэк; 2 Празь яго сьветчылі браты ў Лістры а Іконі. 3 Паўла зычыў, каб ён ішоў ізь ім; і ўзяўшы, абрэзаў яго дзеля Жыдоў, што былі ў тых месцах, бо ўсі ведалі, што бацька ягоны быў Грэк.
4 А як яны праходзілі па местах, перадавалі ім заховаваць пастановы, прызначаныя апосталамі а старшымі ў Ерузаліме. 5 Дык цэрквы мацніліся ў веры і што дня павялічаліся лікам.
6 Як прайшлі Фрыгу а Ґаляцкі край, забараніў ім Дух Сьвяты казаць слова ўв Азі. 7 Зышоўшы да Місі, прабавалі йсьці да Віфіні, але Дух Ісусаў не дазволіў ім. 8 Мінуўшы ж Місю, зышлі да Троады.
9 I зьявілася ві́дзень Паўлу ночы: стаў адзін Македанянін, молячы яго й кажучы: „Перайшоўшы да Македоні, памажы нам". 10 I як ён відзеў ві́дзень, зараз мы сілаваліся йсьці да Македоні, зрабіўшы вывад, што Бог пагука́ў нас абяшчаць там дабравесьць.
11 Дык, адплыўшы ад Троады, проста прыбылі́ да Самотракі, а назаўтрае да Неаполю, 12 Скуль жа да Піліпаў, каторае першае места гэтае часьці Македоні, колёня. I заставаліся ў гэтым месьце колькі дзён.
13 У сыботні ж дзень вышлі за браму да ракі, ідзе бываў звыча́й маліцца; і, сеўшы, гу́калі жанкам, што былі зьбершыся.
14 I адна жонка, імям Ліда, зь места Тыятыра, прадаўніца шкарлату, што сьціла Бога, слухала; і Спадар адчыніў сэрца ёй уважаць, што казаў Паўла. 15 Як жа яна ахрысьцілася а хатнія ейныя, яна прасіла, кажучы: „Калі вы ўважалі мяне за верную Спадару, увыйдзіце ў дом мой і пабудзьце". I яна прынучыла нас.
16 I прыгадзілася, як мы йшлі да месца малітвы, што стрэлася нам адна дзеўка, каторая мела духа вешчаваньня; яна давала гаспадаром сваім шмат прыбытку вешчаваньням. 17 Яна, ідучы за Паўлам а намі, крычэла, кажучы: „Гэтыя людзі слугі Навышняга Бога, каторыя абяшчаюць нам дарогу спа́сеньня". 18 А гэта яна рабіла шмат дзён. Паўла ж, парушыўшыся, абярнуўся й сказаў духу: „Імям Ісуса Хрыста расказую табе выйсьці зь яе". I вышаў тае ж гадзіны.
19 I бачачы гаспадары ейныя, што шчэзла надзея прыбытку іхнага, нялі́ Паўлу а Сілу і пацягнулі на рынак да ўраднікаў. 20 I, прывёўшы іх да прэтораў, сказалі: „Гэтыя людзі, будучы Жыдамі, парушаюць места нашае 21 I агалашаюць звычаі́, каторых мы Рымляне ня маем права прыймаць або паўніць.
22 I груд таксама паўстаў на іх; і прэторы, зьняўшы зь іх адзецьце, далі́ загаду сьцёбаць. 23 I, даўшы ім шмат вытняў, укінулі ў вязьніцу, расказаўшы вязьнічнаму вартаўніку моцна сьцерагчы іх; 24 Каторы, адзяржаўшы такое расказаньне, укінуў іх у нутрану́ю вязьніцу і ногі іхныя замкнуў у калодкі.
25 I а поўначы Паўла а Сіла, молячыся, хвалілі Бога пяцьцём, і вязьні слухалі іх. 26 I разам было вялікае траееньне зямлі, ажно поды вязьніцы затрэсьліся, і ўсі дзьверы якга рашчыніліся, і путы ўсіх распуталіся. 27 А вартаўнік, прачхнуўшыся й абачыўшы, што дзьверы вязьніцы рашчыненыя, агаліў меч і вось, вось, гатоў быў забіцца, думаючы, што вязьні ўцяклі. 28 Але Паўла выгукнуў вялікім голасам, кажучы: „Не рабі сабе ніякага ліха, бо ўсі мы тут!"
29 I, папрасіўшы сьветла, ён убег і, калоцячыся, паў перад Паўлам а Сілаю. 30 I, вывеўшы іх вонкі, сказаў: „Спадарове, што імне належа рабіць, каб спасьціся?" 31 Яны ж сказалі: „Вер у Спадара Ісуса, і спасешся ты а дом твой". 32 I гу́калі яму слова Спадарова і ўсім, што былі́́ ў доме ягоным.
33 I ўзяў іх тае ж гадзіны ночы, і абмыў раны іхныя, і без адвалокі хрысьціўся ён і ўсі ягоныя. 34 I, прывёўшы іх да дому свайго, заслаў стол і цешыўся з усім домам сваім, што ўверыў у Бога.
35 Як разаднела, прэторы паслалі паслугачых сказаць: „Выпусьці гэных людзёў". 36 Вартаўнік жа паведаміў гэтыя словы Паўлу: „Прэторы прыслалі, каб вы былі́ вывальнены; дык выйдзіце цяпер і йдзіце ў супакою". 37 Але Паўла сказаў ім: „Нас, Рымлян, незасуджаных прынародна білі і ўкінулі нас у вязьніцу, а цяпер тойма? Не, няхай самы прыйдуць і вывядуць нас".
38 Паслугачыя паведамілі гэтыя словы прэторам, і тыя спалохаліся, як пачулі, што яны Рымляне. 39 I, прышоўшы, малілі, і, вывеўшы, прасілі выйсьці зь места. 40 Вышаўшы зь вязьніцы, яны прышлі да Ліды, і, абачыўшы братоў, дамянілі ім, і адышлі.
1 I падарожжуючы пераз Амфіполь а Аполёню, яны прышлі да Салуня, ідзе была бажніца жыдоўская. 2 Тады Паўла, подле звыча́ю свайго, увыйшоў да іх і тры сыботы разважаў зь імі зь Пісьма, 3 Адчыняючы й даводзячы, што Хрыстос меў цярпець і ўскрэснуць ізь мертвых, і што гэты Хрыстос ё Ісус, Каторага абяшчаю вам.
4 I некатрыя зь іх пераканаліся і прылучыліся да Паўлы а Сілы, і з Грэкаў, што сьцілі, вялікая множасьць, і з выдатных жанок ня мала.
5 Але Жыды, пазавідаваўшы і ўзяўшы некатрых нягоднікаў з памеж дзяньгубаў з торгу, зьберліся гурбаю, збунтавалі места і, напаўшы на дом Ясонаў, сілаваліся вывесьці іх да гурбы. 6 Не знайшоўшы ж іх, павалаклі Ясона й некатрых братоў да месцкае ўлады, крьічачы: „Гэтыя, што перавярнулі сьвет дагары нагамі, прыбылі́ таксама сюды! 7 I Ясон прыняў іх, і яны дзеюць супроці загадаў цэсаравых, кажучы, што ё другі кароль, Ісус".
8 I парушылася гурба і месцкая ўлада, як пачулі гэта. 9 Але, узяўшы заруку зь Ягона а із засталых, пусьцілі іх.
10 Браты ж без адвалокі выправілі ночы Паўлу а Сілу да Веры, куды прыбыўшы, яны пайшлі да бажніцы жыдоўскае. 11 Гэтыя ж былі дабрараднейшыя за тых салунскіх; яны прынялі Слова з усёй гатоўю, што дня дасьлядуючы Пісьмо, ці гэта так. 12 I шмат хто зь іх уверыў, і з пачэсьлівых грэцкіх і з мужчын ня мала.
13 Але як салунскія Жыды даведаліся, што і ў Веры Паўла абяшчаў слова Божае, яны прышлі таксама туды, узрушаючы а бунтуючы. 14 I тады без адвалокі браты выправілі Паўлу йсьці аж да мора; а Сіла а Цімох засталіся там.
15 Тыя ж, што прапушчалі Паўлу, прывялі яго аж да Атэн і, адзяржаўшы расказаньне да Сілы а Цімоха, каб яны прышлі да яго так борзда як магчыма, адышлі.
16 Як Паўла чакаў іх ув Атэнах, дух ягоны ўзрушаўся, бачачы гэтае места, поўнае балваноў. 17 Дык ён разважаў у бажніцы із Жыдамі і з тымі, што сьцілі, і што дня на таргу із сустраканымі.
18 Некатрыя таксама з эпікурскіх а стоіцкіх філёзофаў сьперачаліся зь ім. I некатрыя казалі: „Што хоча сказаць гэты пустамлён?" А іншыя: „Здаецца гэта абесьнік чужых дэманаў, бо ён абяшчаў дабравесьць Ісуса а ўскрысеньне".
19 I, узяўшы яго, прывялі да Арэопаґу, кажучы: „Ці можам мы ведаць, што гэта за новая навука, каторую ты павядаеш? 20 Бо прыносіш штось зумяваючае ў вушы нашы. Затым хочам ведаць, што гэта значыцца? 21 Атэняне ж усі і чужаземцы, што прабывалі там, ні ў чым іншым не праводзілі час, як у павяданьню й слуханьню навінаў.
22 I, стаўшы Паўла сярод Арэопаґу, сказаў: „Атэняне! з усяго бачу, што вы асабліва набожныя; 23 Бо, праходзячы й аглядаючы вашы сьвятасьці, я знайшоў таксама аброчнік, на каторым нарЬісаванэ.: ,Няведамаму Богу'. Дык таго, каторага вы сьціц́, ня ведаючы, я абяшчаю вам. 24 Бог, што ўчыніў сьвет і ўсе, што ё на ім, будучы Спадаром неба й зямлі, не ў дамох, зробленых рукамі, жывець 25 I не патрабуе службы рук людзкіх, быццам патрабуючы чаго-колечы, Сам даець усяму жыцьцё а дыханьне а ўсе. 26 I ўчыніў з аднае крыві людзёў кажнага народу па ўсім відзе зямлі, прызначыўшы наканаваныя часы й граніцы жыхараньню іх, 27 Каб яны шукалі Бога, ці не адчуюць Яго і ці ня знойдуць Яго, хоць Ён і недалёка ад кажнага з нас; 28 Бо ,мы ў Ім жывем, і кратаемся, і існуем', як і запраўды некатрыя з вашых паэтаў казалі: ,Бо мы й атожылы Ягоныя'. 29 Дык мы, будучы атожыламі Божымі, ня маем думаць, што Боства падобнае да золата, або да срэбла, або да каменя, выразанае мастацтвам і ўвабражэньням людзкі́м. 30 Дык Бог, не зважаючы на час не́ведзі, цяпер расказуе ўсім людзём, каб усюдых каяліся; 31 Бо Ён прызначыў дзень, у каторым мае судзіць зямлю ў справядлівасьці прызначаным Ім Мужам, даўшы довад усім, ускрысіўшы Яго зь мертвых".
32 Пачуўшы праз ускрысеньне зь мертвых, некатрыя сьміяліся, а іншыя мовілі: „Паслухаем цябе праз гэта другі разам". 33 Дык Паўла вышаў з памеж іх.
34 Некатрыя ж мужы, прылучыўшыся да яго, уверылі; памеж іх быў Дзяніс Арэопаґіт а жонка, на ймя Дамар, і іншыя зь імі.
1 Просьле гэтага, пакінуўшы Атэны, ён прышоў да Карынту. 2 I знайшоўшы якогась Жыда, на ймя Аквіла, родам із Понту, што кагадзе прыбыў з Італі, і Прыськілу, жонку ягоную (бо Кляўд казаў усім Жыдом пакінуць Рым), прышоў да іх; 3 І, быўшы аднолькавага рамяства, застаўся ў іх і рабіў; бо рамяством іхным было гатаваць буданы. 4 Кажную ж сыботу ён разважаў у бажніцы і пераконаваў Жыдоў а Грэкаў.
5 А як зышлі з Македоні Сіла а Цімох, Паўла, ацяжараны ў духу словам, урочыста сьветчыў Жыдом, што Ісус ё Хрыстос. 6 Але як яны працівіліся й блявузґалі, ён атрос адзецьце свае й сказаў ім: „Кроў ваша на галаву вашу; я чысты; адгэтуль пайду да паган".
7 I, адышоўшы стуль, прышоў да дому аднаго чалавека, на ймя Юст, што сьціў Бога, каторага дом стыкаўся з бажніцаю. 8 Крысп жа, начэльнік бажніцы, уверыў у Спадара з усім домам сваім, і шмат хто з Корынцян, слухаючы, уверылі й ахрысьціліся.
9 Спадар жа сказаў у ві́дзені ночы Паўлу: „Ня бойся, але кажы і не змаўкай; 10 Бо Я з табою, і ніхто ня ўкрыўдзе цябе; бо ў Мяне шмат людзёў у гэтым месьце". 11 I ён заставаўся год а шэсьць месяцаў, вучачы іх слова Божага.
12 А як Ґалё быў праконсулам ув Ахаі, Жыды згодна паўсталі на Паўлу і прывялі яго да трыбуналу, 13 Кажучы: „Гэты пераконуе людзёў сьціць Бога супроці Закону". 14 Як жа Паўла хацеў адчыніць вусны, Ґалё сказаў Жыдом: „Жыды! калі б запраўды была́ якая крыўда, альбо выступнасьць, я цярпеў бы вас. 15 Але калі будзе сьпярэчка праз слова а ймёны а Закон вашы, разглядайце самы: я не манюся быць судзьдзёю ў гэтым". 16 I прагнаў іх ад суду.
17 А ўсі Грэкі, схагііўілы Сосьфена, начэльніка бажніцы, білі яго перад трыбуналам; і Ґалё ані не парушаўся гэтым.
18 Паўла ж, пабыўшы яшчэ шмат дзён, разьвітаўся з братамі і паплыў да Сыры, - і зь ім Прыськіла а Аквіла, - агаліўшы галаву ў Кенхрэях, бо ўчыніў абятніцу.
19 Прыбыўшы да Ефэсу, пакінуў іх там, сам жа, увыйшоўшы да бажніцы, даводзіў Жыдом. 20 А як яны прасілі яго пабыць даўжэй, ён не згадзіўся, 21 Але разьвітаўся зь імі, кажучы: „Я маю канечне сьвяткаваць надыходзячае сьвята ў Ерузаліме; да вас ізноў зьвярнуся, калі будзе Божая воля"; і адплыў зь Ефэсу (Аквіла ж а Прыськіла засталіся ў Ефэсе). 22 Высеўшы ў Цэсарэі, ён прышоў, паздароваў царкву і зышоў да Антыёхі.
23 Правёўшы там якісь час, адышоў і хадзіў зь месца да месца з парадку па краю Ґаляцкім а Фрыґі, мацнячы ўсіх ву́чанікаў.
24 I якісь Жыд, на ймя Аполёс, родам із Аляксандры, муж вымоўны, моцны ў Пісьме, прыбыў да Ефэсу. 25 Ён быў навучаны дарогі Спадаровае і, палаючы духам, гу́каў а вучыў дакладна празь Ісуса, знаючы толькі хрэст Яанаў. 26 I ён пачаў адважна гу́каць у бажніцы. Паслухаўшы яго, Прыськіла а Аквіла прынялі́ яго і дакладней зьясьнілі яму Дарогу Спадарову.
27 I як ён маніўся йсьці да Ахаі, браты пісалі да вучанікаў, сьхінаючы іх сардэчна прыняць яго; і ён, прышоўшы туды, шмат памагаў тым, што ўверылі пераз ласку; 28 Бо ён прынародна моцна зьбіваў цьверджаньні жыдоўскія, даводзячы Пісьмом, што Ісус быў Хрыстос.
1 I сталася, як Аполёс быў у Карынце, што Паўла, прайшоўшы вышнія часьці, прышоў да Ефэсу і, знайшоўшы некатрых ву́чанікаў, 2 Сказаў ім: „Ці вы, уверыўшы, прынялі́ Сьвятога Духа?" А яны яму: „Мы нават ня чулі, ці ё Дух Сьвяты". 3 I ён сказаў: „Дык у што вы ахрышчаны?" Яны сказалі: „У хрэст Яанаў". 4 Паўла ж сказаў: „Яан запраўды хрысьціў хрыстом ка́яты, кажучы люду, каб верылі ў Ідучага просьле яго, значыцца ў Ісуса". 5 Пачуўшы гэта, яны ахрысьціліся ў імя Спадара Ісуса. 6 I, як Паўла ўзлажыў рукі на іх, зышоў на іх Дух Сьвяты, і яны гу́калі мовамі і праракалі. 7 А ўсіх было каля двананцацёх мужоў.
8 Увыйшоўшы ж у бажніцу, ён адважна гу́каў тры месяцы, навучаючы а пераконуючы праз гаспадарства Божае. 9 А як некатрыя закалянелі й ня верылі, гу́каючы ліха на Дарогу перад множасьцяй, ён вышаў ад іх і аддзяліў вучанікаў, навучаючы што дня ў школе якогась Тырана́.
10 I гэта было звыш двух год, так што ўсі жыхары Азі, Жыды й Грэкі, чулі слова Божае. 11 I Бог чыніў вялікія, надзвычайныя ўчынкі рукамі Паўлавымі, 12 Ажно насаткі а папяразкі прыносілі ад цела ягонага на хворых, і хваробы пакіда́лі іх, і злыя духі выходзілі зь іх.
13 Тады й некатрыя із жыдоўскіх хадзякаў-за́кліньнікаў спрабавалі гу́каць імя Спадара Ісуса на апанаваных злымі духамі, кажучы: „Заклінаю вас Ісусам, каторага абяшчае Паўла". 14 Былі́ там якіясь сямёх сыноў Ськевы, найвышшага сьвятара жыдоўскага, каторыя рабілі гэта. 15 Але злы дух, адказуючы, сказаў ім: „Ісуса запраўды знаю, і Паўла імне ведамны, але хто вы?" 16 I кінуўся на іх чалавек, у каторым быў злы дух, і здолеў іх, так што яны ўцяклі голыя а зьбітыя. 17 I сталася гэта ведама ўсім, што жылі́ ў Ефэсе, Жыдом і Грэкам, і напаў страх на ўсіх іх, і ўзьвялічана было імя Спадара Ісуса.
18 I шмат хто з тых, што ўверылі, прыходзіў, спавядаючыся й азнаймуючы свае ўчынкі.
19 I ладне тых, што займаліся чарамі, прынесьлі кнігі свае, і спалілі іх перад усімі, і палічылі цану іх, і знайшлі на пяцьдзясят тысячаў штукаў срэбла. 20 З такой моцаю расло а перамагала слова Спадарова.
21 А як гэта зьдзеялася, Паўла заме́рыў у духу сваім, прайшоўшы Македоню а Ахаю, ісьці да Ерузалітлу, кажучы: „Пабыўшы там, я маю бачыць і Рым'. 22 I паслаўшы да Македоні двух із слугачых сваіх, Цімоха а Эраста, сам застаўся да часу ўв Азі.
23 I прыгадзілася таго часу немалое ўзрушэньне каля Дарогі Божае; 24 Бо хтось, на ймя Зьмітра, срэбранік, што станавіў дамы Артэміды, даючы немалы прыбытак мастаком, 25 Каторых зьбершы і тых, што ў такім рамястве рабілі, сказаў: „Мужы, вы цяміце, што наш дабрабыт залежа ад гэтае работы. 26 I вы бачыце й чуеце, што ня толькі ў Ефэсе, але блізу́ па ўсёй Азі гэты Паўла пераканаў і адвярнуў вялікую грамаду́, кажучы, што не багі тыя, каторыя зроблены рукамі. 27 Цяпер ня толькі небясьпечнасьць нам, што наш занятак апынецца ў няславе, але таксама, што сьвятыню вялікае багіні Артэміды будуць мець за нішто, і будзе зьнішчана вялікасьць тае, каторую сьціць уся Азя а сьвет".
28 Пачуўшы ж гэта і шалеючы ад злосьці, яны крычэлі, кажучы: „Вялікая Артэміда Ефэская!" 29 I места стала поўнае сумятні, і згодна яны чханулі да тэатру, схапіўшы Ґая а Арыстарха, Македонян, спадарожнікаў Паўлавых. 30 Як жа Паўла хацеў увыйсьці ў люд, вучанікі не дапусьцілі яго. 31 I таксама некатрыя з начэльнікаў аскіх, што былі́ прыяцелямі ягонымі, паслаўшы да яго, упорыста прасілі ня кі́дацца да тэатру.
32 Адныя крычэлі адно, другія - другое, бо гурба была́ ў сумятні, і бальшыня ня ведала, дзеля чаго яны зышліся. 33 З гурбы ж высунулі наперад якогась Аляксандру, каторага Жыды сулілі. Аляксандра, кіўнуўшы рукою, хацеў аправіцца перад людам. 34 Але, пазнаўшы, што ён Жыд, у вадзін голас усі крычэлі каля дзьвюх гадзінаў: „Вялікая Артэміда Ефэская!"
35 Месцкі ж пісар, супакоіўшы гурбу, сказаў: „Мужы Ефэсяне, хто ня ведае, што места Ефэскае ё апякун сьвятыні Артэміды вялікае й абраза, спалага зь неба (Дыёпэта) ? 36 Калі ж гэта бесьпярэчна, надабе, каб вы супакоіліся і не рабілі нічога стрым галаву. 37 А вы прывялі гэтых людзёў, каторыя сьвятыні ня грабілі, ані блявузґалі на вашу багіню. 38 Калі ж Зьмітра а мастакі, што зь ім, маюць жалабу на каго, ё суд і ё проконсулы: няхай пазываюць адзін аднаго. 39 Калі ж шукаеце чаго іншага, то гэта можа быць разьвязана на праўным збору. 40 Бо мы ў небясьпечнасьці за сталае сядні быць абвінаванымі ў узрушэньню, бо нямаш ніякае прычыны, каторай бы мы маглі аправіць гэткі збой". 41 Сказаўшы гэта, ён распусьціў гурбу.
1 Як жа сумятня перастала, Паўла, пагука́ўшы вучанікаў і разьвітаўшыся зь імі, пайшоў да Македоні. 2 Прайшоўшы ж тыя часьці і дамяняўшы шмат якімі словамі, прышоў да Грэцы. 3 Прабыў там тры месяцы. Як жа, з прыгоды ізрадлівае змовы, учыненае на яго Жыдамі, ён хацеў плысьці да Сыры, прышло яму ўдум зьвярнуцца пераз Македоню.
4 I прапушчалі яго аж да Азі Сопатэр Піранок, Веранін, а із Салунцаў Арыстарх а Сэкунд а Ґай Дэрвянін а Цімох, і Азяне Тыхік а Трахім. 5 Яны, вышаўшы наперад, чакалі нас у Троадзе. 6 А мы выплылі зь Піліпаў па праснаковых днёх і прыбылі́ да іх да Троады за пяць дзён, ідзе прабылі́ сем дзён.
7 Першага ж дня тыдня, як мы былі́ зьбершыся ламіць хлеб, Паўла мовіў да іх, манючыся назаўтрае адыйсьці, і працягнуў размову да поўначы. 8 I было шмат сьветлаў у вышнім пакою, ідзе мы былі́ зьбершыся. 9 I адзін маладзён, на ймя Еўтых, седзячы на аконнай абсадзе, глыбака заснуў у часе даўгое мовы Паўлавае і, пахіснуўшыся сонны, зваліўся з трэйцяе пятры на далоўе, і быў падняты мертвым. 10 Паўла ж, зышоўшы, паў на яго і, абняўшы, сказаў: „Не бядуйце, бо жыцьцё ягонае ёсьць у ім". 11 Узышоўшы ж а праламіўшы хлеб а еўшы, гутарыў доўга, аж да золку, потым адышоў. 12 Прымеж тога прывялі дзяцюка жывога, і нямала ўсьцешыліся.
13 А мы, прышоўшы ўперад на караб, паплылі́ да Ас, узяць там Паўлу, бо ён так загадаў, манючыся сам ісьці пехатой. 14 Як жа ён зышоўся з намі ўв Асе, узяўшы яго, мы прыбылі да Мітыліны. 15 I, адплыўшы стуль, назаўтрае былі́ супроці Хіосу, а наступнога дня прыплылі да Самосу і, пабыўшы ў Троґілі, наступнога дня прыбылі да Мілету; 16 Бо Паўла пастанавіў абмінуць Ефэс, каб ня длякацца ўв Азі, бо ён барзьдзіў, калі магчыма, быць на дзень Пяцідзясятніцы ў Ерузаліме.
17 Зь Мілету ж, паслаўшы да Ефэсу, ён наказаў прыбыць старшым царквы. 18 I, як яны прышлі да яго, ён сказаў ім: „Вы ведаеце, як я зь першага дня, каторага прыбыў да Азі, увесь час быў із вамі, 19 Служачы Спадару з усей пакораю а ізь слязьмі, сярод спакусаў, што прылучаліся імне із змовы Жыдоў; 20 Як я ня зьдзержаваўся ад нічога карыснага, праз што б вам не абяшчаў і чаго ня вучыў бы вас прынародна і з дому ў дом, 21 Урочыста сьветчачы Жыдом а Грэкам ка́яту перад Богам і веру ў Спадара нашага Ісуса Хрыста. 22 I цяпер, вось, зьвяза́ны духам, іду да Ерузаліму, ня ведаючы, што станецца імне ў ім; 23 Адно Дух Сьвяты ў кажным месьце ўрочыста сьветча імне, кажучы, што путы а атуга чакаюць мяне. 24 Але я ня маю жыцьця свайго за якую-колечы вартасьць ані за каштоўнае самому сабе, адно каб скончыць дзеяльнасьць сваю й службу, што я прыняў ад Спадара Ісуса, урочыста сьветчыць дабравесьць ласкі Божае. 25 I цяпер, вось, я ведаю, што наперад віду майго не абачыце вы ўсі, меж каторых я хадзіў, абяшчаючы гаспадарства Божае. 26 Затым сьветчу вам гэтага дня, што чысты я ад крыві ўсіх; 27 Бо я ня зьдзержаваўся ад абяшчаньня вам усяе рады Божае. 28 Дык рупцеся праз самых сябе а праз усю чараду, у каторай Дух Сьвяты пастанавіў вас за нагляднікаў, пасьвіць царкву Божую, каторую ён прыдбаў собскай крывёю Сваёй. 29 Я ведаю, што, па адыходзе маім, увыйдуць памеж вас злыя ваўкі, што не шкадуюць царквы; 30 I з памеж вас самых паўстануць людзі, што будуць гу́каць крутадушнае, каб пацягнуць вучанікаў за сабою. 31 Затым будзьце чукавыя, памятуючы, што тры гады ўдзень і ночы я не пераставаў ізь сьлязьмі навучаць кажнага з вас. 32 I цяпер паручаю вас Богу а слову ласкі Ягонае, Каторы можа пабудаваць вас і даць вам спадак памеж усіх пасьвячаных. 33 Срэбла, ані золата, ані адзежы я ад нікога не пажадаў. 34 Вы самы ведаеце, што гэтыя рукі служылі да патрэбаў маіх і тых, што былі́ з імною. 35 Я паказаў вам усім, што, так працуючы, маем памагаць слабым і па́мятаваць словы Спадара Ісуса, што Ён Сам сказаў: „Шчасьлівей даваць, чымся браць".
36 I, сказаўшы гэта, Ён укляк і маліўся з усімі імі. 37 I быў вялікі плач у вусіх, і, падаючы на шыю Паўлу, горача цалавалі яго. 38 Асабліва балела ім ад слова, каторае ён сказаў ім, што наперад яны не абачаць віду ягонага. I прапушчалі яго аж да карабля.
1 Як жа мы, расстаўшыся зь імі, адплылі́, дык простай дарогаю прыплылі да Косу, назаўтрае да Родосу і стуль да Патары. 2 I засьпеўшы караб, што йшоў да Фінікі, узышлі на яго й адплылі. 3 I відаць быў Кіпра, і, пакінуўшы яго палеве, мы плылі да Сыры, і выселі ў Тыру, бо там караб меў выкласьці свой наклад.
4 І, засьпеўшы вучанікаў, заставаліся там сем дзён. Яны з Духа казалі Паўлу ня йсьці да Ерузаліму. 5 Як жа скончыліся гэтыя дні, вышлі й пайшлі, і нас прапушчалі ўсі із жанкамі а дзецьмі аж да места; а на беразе, уклякшы, памаліліся. 6 I, разьвітаўшыся адзін із адным, мы ўзышлі на караб, а яны зьвярнуліся двору.
7 Мы ж, скончыўшы плаўбу́, прыбылі з Тыру да Птолемаіды і, паздароваўшы братоў, засталіся адзін дзень ізь імі. 8 А назаўтрае Паўла а мы, бытыя зь ім, вышаўшы, прышлі да Цэсарэі і, увыйшоўшы ў дом Піліпа евангелістага, аднаго ізь сямёх, заставаліся ў яго. 9 У яго былі́ чатыры дачкі дзявушчыя, праракаючыя.
10 Прымеж тога, як мы заставаліся ў іх шмат дзён, прышоў зь Юдэі якісь прарока, на́ ймя Агаў; 11 I, увыйшоўшы да нас, узяў пояс Паўлаў і, зьвязаўшы сабе рукі й ногі, сказаў: „Гэтак кажа Дух Сьвяты: мужа, чый гэты пояс, гэтак зьвяжуць у Ерузаліме Жыды і выдадуць у рукі паган". 12 Як жа мы пачулі гэта, то й мы й тамашнія прасілі, каб ён ня йшоў да Ерузаліму. 13 Але Паўла адказаў: „Што вы робіце, плачучы а не́марасьцячы сэрца мае? бо я гатоў ня толькі быць зьвяза́ным, але таксама памерці ў Ерузаліме за імя Спадара Ісуса". 14 Ня здолеўшы ўмовіць яго, мы змоўклі, кажучы: „Станься воля Спадарова!"
15 Просьле гэтых дзён, прыгатаваўшыся, пайшлі мы да Ерузаліму. 16 I з вучанікаў з Цэсарэі йшлі з намі, вядучы якогась Мнасона, Кіпрані́на, даўнейшага вучаніка, у каторага мы былі́ б на гасподзе.
17 А, як мы прыбылі да Ерузаліму, браты рада прынялі́ нас. 18 А назаўтрае Паўла прышоў з намі да Якава, і ўсі старшыя прышлі туды. 19 I, паздароваўшы іх, ён паведаў з парадку ўсе, што Бог учыніў службаю ягонай. 20 Яны ж, пачуўшы, славілі Бога і сказалі яму: „Бачыш, браце, колькі тысячаў ёсьць із Жыдоў, што ўверылі, і ўсі рупатлівыя праз Закон. 21 Але празь цябе маюць ведамку, што ты вучыш усіх Жыдоў, што памеж народаў, адступніцтва ад Масея, кажучы, што яны ня маюць абразаць дзеці свае ані заховаваць абычаі́. 22 Дык што ж? Множасьць канечне зьбярэцца, бо пачуюць, што ты прышоў. 23 Зрабі ж, што мы скажам тэ: ёсьць у нас чатыры чалавекі, што маюць на сабе абятніцы. 24 Вазьмі іх, і ачысьціся зь імі, і заплаці выдаткі за іх, каб яны агалілі галавы свае, - і даведаюцца ўсі, што няма нічога праўдзівага з чутага імі празь цябе, але што й сам ты жывеш заховуючы Закон. 25 А ўзглядам тых, што ўверылі з паган, то мы пісалі, пастанавіўшы, каб яны ўзьдзержаваліся ад абраканага балваном, ад крыві, ад задушанага і ад бязулства".
26 Тады Паўла, узяўшы тых мужоў, назаўтрае ачысьціўшыся, увыйшоў зь імі ў сьвятыню, асьвятчаючы, што дні ачышчэньня скончаны і абрэчаны аброк за кажнага зь іх.
27 Як жа сем дзён канчаліся, Жыды з Азі, абачыўшы яго ў сьвятыні, узрушылі ўсю гурбу і наклалі рукі на яго, 28 Крычачы: „Мужы ізраельскія, памажыце! гэты чалавек усіх усюдых вуча супроці люду а Закону а месца гэтага, а нават прывёў Грэкаў у сьвятыню і збудзеніў сьвятое месца". 29 Бо перад тым яны бачылі зь ім у месьце Трахіма Ефэсяні́на й думалі, што Паўла быў увёўшы яго ў сьвятыню.
30 I ўсе места ўзрушылася, і зьбегліся людзі; і, схапіўшы Паўлу, пацягнулі яго вон ізь сьвятыні, і якга замкнёны былі́ дзьверы. 31 Як жа яны хацелі забіць яго, ведамка прышла да тысячніка аддзелу, што ўвесь Ерузалім узрушыўся. 32 Ён, зараз узяўшы жаўнераў а сотнікаў, пабег на іх. Яны ж, абачыўшы тысячніка а жаўнераў, перасталі біць Паўлу. 33 Тады тысячнік, прышоўшы, узяў яго й казаў закаваць двума ланцугамі, і пытаўся, хто ён і што зрабіў.
34 У гурбе ж крычэлі адныя адно, другія другое. Ён жа, ня могучы з прычыны сумятні даведацца нічога пэўнага, расказаў весьці яго да гораду. 35 Як жа ён быў на ўсходках, жаўнерам давялося несьці яго з прычыны ўсілства гурбы, 36 Зо множасьць люду йшла за ім, крычачы: „Вон яго!"
37 Ля ўходу ў горад Паўла сказаў тысячніку: „Ці можна імне сказаць тэ штось?" А гэты сказаў: „Ты знаеш пагрэцку? 38 Дык ці ня ты тый Егіпцяні́н, што надоечы ўзьняў бунт і вывеў на пустыню чатыры тысячы чалавекаў, гэных разбойнікаў (Сыкоран)". 39 Паўла ж сказаў: „Я Жыд, Тарсянін, грамадзянін не апошняга места кіліцкага; дык, калі ласка, дазволь імне прамовіць да люду". 40 Як жа тый дазволіў, Паўла, стоячы на ўсходках, кінуў рукою люду і, як сталася вялікая цішыня, прамовіў да іх гэбрэйскай моваю, кажучы:
1 „Мужы браты й айцове, паслухайце цяпер мае апра́веньне перад вамі". 2 Пачуўшы, што ён загу́каў да іх гэбрэйскай моваю, яны яшчэ балей сьціхлі. А ён сказаў: 3 „Я Жыд, радзіўся ў Тарсе Кіліцкім, а ўзгадаваны ў гэтым месьце ля ног Ґамаліеля, дакладна на́ўчаны Права айцоў, будучы рупатлівы дзеля Бога, як вы ўсі сядні; 4 Каторы перасьледава́ў гэтую Дарогу аж да сьмерці, вяжучы а дастаўляючы да вязьніцы мужчынаў і жанкі, 5 Як пасьветча празь мяне найвышшы сьвятар а ўсі старцы, ад каторых і лісты адзяржаўшы да братоў, што жывуць у Дамашку, я падарожжаваў, каб тамашніх прывесьці ў зялезах да Ерузаліму, каб былі пакараны. 6 I сталася, як я падарожжаваў і бліжыўся да Дамашку, што каля паўдня разам агарнула мяне вялікая сьвятліня зь неба. 7 I я паў на зямлю, і чуў голас, што казаў імне: ,Саўле! Саўле! чаму ты перасьлядуеш Мяне?' 8 А я адказаў: ,Хто Ты, Спада́ру?' I сказаў імне: ,Я Ісус Назарэцкі, Каторага ты перасьлядуеш'. 9 Тыя ж, што былі́ з імною, запраўды бачылі сьвятліню, але ня чулі голасу таго, што казаў імне. 10 I я сказаў: ,Спада́ру, што я маю рабіць ?' I Спадар сказаў імне: ,Устань і йдзі да Дамашку, і там скажуць тэ ўсе, што прызначана табе рабіць'. 11 А як я спабыў відзеньне ад славы сьвятліні тае, то былыя з імною за руку́ прывялі мяне да Дамашку. 12 I ведамны Ананя, муж набожны подле Права, маючы сьветчаньне ад усіх Жыдоў, што жыхарылі там, 13 Прышоў да мяне і, стаўшы, сказаў імне: ,Саўле браце, глянь!' I я тае ж гадзіны празерыў і абачыў яго. 14 Ён жа сказаў: ,Бог айцоў нашых наканаваў цябе пазнаць волю Ягоную, і бачыць Справядлівага, і чуць голас із вуснаў Ягоных; 15 Бо ты будзеш сьветкаю Яму ў вусіх людзёў праз тое, што ты бачыў а чуў. 16 Дык чаму адвалакаеш? Устань, і ахрысьціся, і абмый грахі свае, гу́каючы імя Ягонае'. 17 I сталася, як я зьвярнуўся да Ерузаліму й маліўся ў сьвятыні, што я быў у захапленьню, 18 I абачыў Яго, імне кажучага: ,Сьпяшайся й выйдзі ўборзьдзе зь Ерузаліму, бо тут ня прыймуць твайго сьветчаньня празь Мяне'. 19 Я ж сказаў: ,Спада́ру, яны ведаюць, што я садзіў у вязьніцу і біў па бажніцах тых, што вераць у Цябе; 20 I як лілася кроў Сьцепана́, сьветкі Твайго, я таксама там стаяў, і згаджаўся, і сьцярог адзецьці тых, што забівалі яго'. 21 I Ён сказаў імне: ,Ідзі, Я пашлю цябе далёка да народаў'".
22 Дагэтуль слухалі яго, а па гэтым слове ўзьнялі́ крык, кажучы: „Вон ізь зямлі такога! ён ня мае жыць".
23 Як жа яны верашчэлі, і шпурлялі адзецьцям сваім, і кі́далі пыл у паветра, 24 Тысячнік расказаў весьці яго да гораду, кажучы, што сьцёбаньням мае быць выпытаны, каб даведацца, зь якое прычыны яны так крычэлі на яго.
25 Яле, як зьвяза́лі яго рэменямі, Паўла сказаў сотніку, што стаяў тут. „Ціж дазволена вам сьцёбаць Рымляні́на, ды не засуджанага ?" 26 Пачуўшы гэта, сотнік дабліжыўся да тысячніка і здаў лічбу, кажучы: „Глянь, што ты робіш? гэты ж чалавек Рымляні́н". 27 Тады тысячнік, дабліжыўшыся да яго, сказаў: „Скажы імне, ты Рымлянін?" Ён сказаў: „Але́". 28 I адказаў тысячнік: „Я за вялікую суму́ прыдбаў гэта грамадзянства". А Паўла сказаў: „А я й нарадзіўся таковы". 29 Тады зараз адступілі ад яго тыя, што хацелі выпытаваць яго. А тысячнік, даведаўшыся, што ён быў Рымлянін, спалохаўся, што зьвязаў яго.
30 Назаўтрае ж, хочучы даведацца пэўна, у чым яго вінавалі Жыды, вывальніў яго, і расказаў зыйсьціся найвышшым сьвятаром а ўсяму сынэдрыёну, і, вывеўшы Паўлу, пастанавіў яго перад імі.
1 Тады Паўла, уцеміўшыся ў сынэдрыён, сказаў: „Мужы браты, я з усім добрым сумленьням жыў перад Богам дагэтуль". 2 Найвышшы ж сьвятар Ананя расказаў тым, што стаялі ля яго, біць яго па вуснах. 3 Тады Паўла сказаў яму: „Бог вытне цябе, пабеленая сьцяна; ты ж сядзіш, судзячы мяне з права, і напярэк праву расказуеш мяне біць".
4 Прытомныя ж сказалі: „На найвышшага сьвятара Божага вернеш ?" 5 I сказаў Паўла: „Я ня ведаў, браты, што ён найвышшы сьвятар; бо напісана: ,Ня гу́кай ліха на дзяржаўцу люду свайго' ".
6 Паўла ж, ведаючы, што адна часьць была садукеяў, а другая фарысэяў, загу́каў у сынэдрыёне: „Мужы браты, я фарысэй, сын фарысэяў, мяне судзяць за спадзеву а ўскрысеньне мертвых!" 7 Як жа ён сказаў гэта, паўстала нязгода памеж фарысэяў і садукеяў, і збор падзяліўся; 8 Бо садукеі кажуць, што няма ўскрысеньня, ані ангіла, ані духа; а фарысэі вызнаюць абое. 9 I быў вялікі вераск, і кніжнікі фарысэйскае часьці, стаўшы, сьперачаліся, кажучы: „Мы не знаходзім ліха ў гэтым чалавеку. Калі дух гу́каў яму альбо ангіл, не ваюйма з Богам". 10 Як жа вялікая сумятня паўстала, тысячнік, баючыся, каб яны не разарвалі Паўлы, расказаў жаўнерам зыйсьці ўзяць яго з пасярод іх і прывесьці да гораду.
11 Наступное ж ночы Спадар стаў ля яго й сказаў: „Асьмелься, бо як ты сьветчыў празь Мяне ў Ерузаліме, так маеш сьветчыць і ў Рыме".
12 А як разаднела, Жыды змовіліся, пастанавіўшы пад праклёнам, кажучы, што ня будуць есьці ані піць, пакуль не заб'юць Паўлы. 13 Было ж балей за сорак, што задзіночыліся гэтай змоваю. 14 I пайшлі яны да найвышшых сьвятароў а старцоў, кажучы: „Мы прысягнулі праклёнам нічога не паспытацца, пакуль не заб'ем Паўлы. 15 Дык вы цяпер асьветча тысячніку і сынэдрыёну, каб ён вывеў яго да вас, быццам хочаце дакладней разгледзіць справу ягоную; мы ж, уперад чымся ён дабліжыцца, гатовы забіць яго".
16 Але сын сястры Паўлавае, пачуўшы праз змову, прышоў, і ўвыйшоў да гораду, і наказаў Паўлу. 17 Паўла ж, пагука́ўшы аднаго із сотнікаў, сказаў: „Вазьмі гэтага маладзёна да тысячніка, бо ён мае штось наказаць яму". 18 Дык ён, узяўшы яго, прывеў да тысячніка й кажа: „Вязень Паўла пагука́ў мяне і прасіў завесьці да цябе гэтага маладзёна, каторы мае штось сказаць табе".
19 Тысячнік жа, узяўшы яго за руку́ і адышоўшы на бок, папытаўся: „Што ты хочаш сказаць імне?" 20 Тады ён сказаў: „Жыды змовіліся прасіць цябе, каб ты вывеў Паўлу заўтра да сынэдрыёну, быццам дакладней выпытаць празь яго; 21 Але ты ня дайся ўмовіць ім, бо зь іх цікуюць на яго больш за сорак чалавекаў, каторыя пастанавілі пад праклёнам ня есьці ані піць, пакуль не заб'юць яго; і цяпер гатовы, чакаючы твае загады". 22 Тады тысячнік адпусьціў маладзёна, расказаўшы яму: „Нікому не кажы, што ты паведаў імне гэта".
23 I, пагука́ўшы двух сотнікаў, сказаў: „На трэйцюю гадзіну ночы прыгатуйце дзьвесьце жаўнераў, семдзясят коньнікаў і дзьвесьце дзіднікаў, ісьці аж да Цэсарэі. 24 I жывёла хай будзе прыгатавана, каб, пасадзіць Паўлу на іх і прывесьці бясьпечна да Хвэлікса, вайводы".
25 Напісаў і ліст гэткае хормы: 26 „Кляўд Ліс Найпачэсьліўшаму Вайводзе Хвэліксу - здарованьне. 27 Мужа гэтага Жыды, няўшы, зараз маніліся забіць; я насьпеў із жаўнерамі і выратаваў з рук іхных, даведаўшыся, што ён Рымляні́н. 28 I, зычачы даведацца, у чым вінавалі яго, прывёў яго да сынэдрыёну іхнага, 29 I знайшоў, што яго вінуюць у нейкіх пытаньнях права іхнага, але няма ў ім ніякае віны, гожае сьмерці альбо зялезаў. 30 Адзяржаўшы ж ведамку праз змову на сьмерць на гэтага чалавека, я без адвалокі паслаў яго да цябе, расказаўшы й жалабнікам гу́каць перад табою, што ё супроці яго. Заставайся здароў!"
31 Дык жаўнеры, за расказаньням ім, узялі́ Паўлу й прывялі яго ночы да Антыпатрыды. 32 А назаўтрае, пакінуўшы коньнікаў ісьці зь ім, зьвярнуліся да гораду. 33 А тыя, прышоўшы да Цэсарэі і аддаўшы ліст вайводзе, пастанавілі Паўлу таксама яму.
34 Прачытаўшы ліст, папытаўся, зь якое краіны ён быў, і даведаўшыся, што зь Кілікі, сказаў: 35 „Я выслухаю цябе, як пазоўнікі твае таксама стануць. I расказаў яго сьцерагчы ў доме Гірадавым.
1 За пяць жа дзён прышоў найвышшы сьвятар Ананя із старца́мі а зь якімсь прамоўцам Тэртулям, каторыя паведамілі вайводу праз Паўлу. 2 Як яго пагукалі, Тэртуль пачаў вінаваць кажучы: „Шмат супакою адзержуем перазь цябе, і палепшаньні прыходзяць гэтаму народу ад твае абачлівасьці, - 3 Мы ў вусім і ўсюдых сардэчна прыймаем гэта, найдабрачэсьліўшы Хвэліксе, зь усёй падзякаю. 4 Але каб лішне доўга не задзержаваць цябе, калі ласка, выслухай нас коратка із свае бачнасьці. 5 Бо, знайшоўшы, што гэты чалавек - болька, і падвучае да бунту ўсіх Жыдоў па сьвеце, і кіраўнік сэкты назарэцкае, 6 Каторы важыўся нават збудзеніць сьвятыню, мы яго нялі́ і судзілі подле права свайго; 7 Але тысячнік Ліс, прышоўшы, зь вялікім усілствам адабраў яго з рук нашых, 8 Расказаўшы пазоўнікам прыйсьці да цябе. Ты можаш сам, выпытаўшы, даведацца напэўна, у чым мы яго вінуем". 9 I Жыды таксама прылучыліся да жалабы, пацьвердзіўшы, што гэта было так.
10 Але Паўла, як вайвода кіўнуў яму гу́каць, адказаў: „Ведаючы, што даўгія гады ты быў судзьдзёю народу гэтага, я тым свабадней хачу бараніцца ў сваёй справе. 11 I ты можаш балей даведацца, што адгэнуль, як я прышоў на паклон да Ерузаліму, няма больш за двананцаць дзён. 12 I не засьпелі яны мяне, каб я сьперачаўся зь кім, і ня зьбіраў я гурбы ані ў бажніцах, ані ў месьце; 13 I ня могуць давесьці таго, у чым цяпер вінуюць мяне. 14 Але ў тым прызнаюся табе, што ў тэй Дарозе, каторую яны завуць сэктаю, я служу Богу айцоў сваіх, верачы ўсяму подле Закону і ўсяму ў прароках запісанаму, 15 Маючы надзею ў Богу, што будзе ўскрысеньне справядлівых і несправядлівых, чаго й самы яны чакаюць. 16 Затым я таксама руплюся мець у вусім сумленьне беззаганнае перад Богам і людзьмі. 17 Па шмат гадох я прыбыў, прыносячы ўбожыну народу свайму й аброкі. 18 Тады знайшлі мяне ачышчанага ў сьвятыні, ня з гурбаю ані замятнёю; але некаторыя Жыды з Азі, 19 Каторыя мелі б стаць перад табою і абвінаваць, калі маюць штось супроці мяне. 20 Альбо няхай яны самы скажуць, што за бяспраўе знайшлі ў імне, як я стаяў перад сынэдрыёнам, 21 Хіба што да слова, каторае я гу́кнуў, стоячы памеж іх: ,Я суджаны сядні вамі за ўскрысеньне зь мертвых'." 22 I, выслухаўшы гэта, Хвэлікс адклаў ім, кажучы: „Каб праз гэту Дарогу дакладней даведацца, рассуджу вашу справу, як тысячнік Ліс прыедзе".
23 I расказаў сотніку сьцерагчы яго, і палягчыць яму, і не бараніць нікому із сваіх ягоных слугаваць яму і давядацца да яго.
24 За колькі дзён Хвэлікс, прыбыўшы з Друзілаю, жонкаю сваёй, каторая была Жыдзіца, паслаў па Паўлу і слухаў яго што да веры ў Хрыста. 25 I як ён разважаў праз справядлівасьць а ўзьдзержлівасьць а будучы суд, Хвэлікс, зьлякаўшыся, адказаў: „Цяпер ідзі, у дагодным часе пашлю па цябе". 26 У тым самым часе ён спадзяваўся, што Паўла дасьць яму грошы; затым пасылаў па яго часьцей і гутарыў зь ім. 27 Як мінулі два гады, наступнікам Хвэліксавым стаў Порц Фэст. Хочучы дагадзіць Жыдом, Хвэлікс пакінуў Паўлу ў вязьніцы.
1 Дык Фэст, прыбыўшы да павету, за тры дні выправіўся з Цэсарэі да Ерузаліму. 2 Тады найвышшыя сьвятары а галоўныя із Жыдоў паведамілі яго супроці Паўлы і малёгалі яго, 3 Зрабіць ласку - даставіць яго да Ерузаліму, цікуючы, каб забіць яго ў дарозе.
4 Але Фэст адказаў, што Паўла ў Цэсарэі пад вартаю, і што ён сам уборзьдзе прыедзе туды. 5 „Дык няхай, кажа ён, асобы з улады памеж вас ідуць із імною і, калі што ёсьць у гэтым чалавеку, вінуюць яго".
6 I, пабыўшы памеж іх не балей як восьмі альбо дзесяць дзён, зьвярнуўся да Цэсарэі; і наступнога дня, сеўшы на судовым седаве, расказаў прывесьці Паўлу. 7 I, як ён стаў, Жыды, што прышлі зь Ерузаліму, воступіцаю выказавалі шмат цяжкіх жалабаў, каторых не маглі давесьці.
8 Паўла ж на аправеньне свае сказаў: „Ані супроці Права жыдоўскага, ані супроці сьвятыні, ані супроці цэсара я ні ў чым не ізграшыў".
9 Але Фэст, зычачы ўбіцца Жыдом у ласку, адказуючы Паўлу, сказаў: „Ці зычыш узыйсьці да Ерузаліму, каб я там судзіў цябе што да гэтага?" 10 Паўла ж сказаў: „Я стаю перад судам цэсаравым, ідзе імне належа быць суджаным. Жыдом я нічога благога не зрабіў, як ты таксама добра ведаеш; 11 Бо калі запраўды мая няпраўда і зрабіў я што-колечы гожае сьмерці, то не адмаўляюся памерці; а калі нічога таго няма, у чым гэтыя вінуюць мяне, то ніхто ня можа выдаць мяне ім; адзываюся да цэсара".
12 Тады Фэст, пагутарыўшы з радаю, адказаў: „Ты адазваўся да цэсара, да цэсара й пойдзеш".
13 Як мінула колькі дзён, кароль Аґрыпа а Верніка прыбылі́ да Цэсарэі паздароваць Фэста. 14 I, як яны правялі там шмат дзён, Фэст выклаў перад каралём справу Паўлаву, кажучы: „Тут ё нейкі вязень, пакінены Хвэліксам, 15 Праз каторага, як я быў у Ерузаліме, паведамілі найвышшыя сьвятары а старцы жыдоўскія, вымагаючы засуджэньня яго. 16 Я адказаў ім, што няма абыча́ю ў Рымлян выдаваць чалавека, перш чымся абжалаваны будзе мець жалабнікаў аблічна і адзяржыць магчымасьць абароны ад абвінаваньня. 17 Як жа яны прышлі сюды, то, без адвалокі, назаўтрае я сеў на судовае седава і расказаў прывесьці таго чалавека. 18 Жалабнікі, стоячы тут, праз нішто такое не вінавалі, праз што я дапушчаў; 19 Але яны мелі некатрыя сьпярэчкі зь ім празь іх веру і празь якогась Ісуса памерлага, праз каторага Паўла цьвердзіў, што Ён жывы. 20 I, як я сам быў у клопаце што да гэтае справы, я сказаў: ці ня хоча ён ісьці да Ерузаліму і там быць суджаны што да гэтага? 21 Але як Паўла адазваўся, быць пакіненым на рассудак Аўгустаў, я расказаў дзяржаць яго, пакуль пашлю яго да цэсара".
22 Агрыпа ж сказаў Фэсту: „Я сам таксама хацеў бы паслухаць гэтага чалавека". „Заўтра, сказаў тый, ты пачуеш яго".
23 Дык назаўтрае Аґрыпа а Верніка прышлі зь вялікай пазорнасьцю і ўвыйшлі ў судовую гасподу з тысячнікамі а з начэльнікамі места, і Фэст даў расказаньне прывесьці Паўлу. 24 I сказаў Фэст: „Каролю Аґрыпа а ўсі прытомныя з намі мужы, вы бачыце гэтага, супроці каторага ўся множасьць Жыдоў зьвярнулася да мяне з просьбаю ў Ерузаліме й тут, крычачы, што ён ня мае балей жыць. 25 Але я даведаўся, што ён не зрабіў нічога гожага сьмерці, і ён сам адазваўся да Аўґуста, дык я пастанавіў паслаць яго. 26 Я ня маю нічога пэўнага напісаць свайму гаспадару; затым прывёў яго перад вас і асабліва перад цябе, каролю Аґрыпа, каб, па разглядзе, было імне што напісаць; 27 Бо імне здаецца, што неразважна, пасылаючы вязьня, ня выявіць жалабаў на яго".
1 I Аґрыпа сказаў Паўлу: „Дазволена тэ гу́каць за сябе". Тады Паўла, выцягнуўшы руку́ сваю, адказаў на сваю абарону: 2 „Каролю Аґрыпа, маю за шчасьце, што сядні магу бараніцца перад табою што да ўсяго, у чым мяне вінуюць Жыды, 3 Асабліва затым, што ты ведамец усіх звычаёў а справаў сярод Жыдоў. Затым прашу цябе выслухаць мяне цярпліва. 4 Парадак жыцьця майго, каторае спачатку я праводзіў сярод народу свайго ў Ерузаліме, ад маладосьці ведамны ўсім Жыдом; 5 Яны здаўна ведаюць празь мяне, калі захочуць сьветчыць, што я жыў фарысэям, подле найстродшае сэкты ў нашай веры. 6 I цяпер я стаю перад судам за спадзеву абятніцы, данае Богам айцом нашым, 7 Каторай ужыцьцяўленьне спадзяюцца абачыць нашы двананцаць плямёнаў, шчыра служачы Богу дзень і ноч. Вось за гэтую спадзеву, каролю Аґрыпа, вінуюць мяне Жыды. 8 Чаму вы ўважаеце за непраўдападобнае ў вашых ачох, што Бог ускрышае мертвых? 9 Праўда, і я думаў, што маю шмат дзеяць супроці імені Ісуса Назарэцкага. 10 Гэта я й рабіў у Ерузаліме: адзяржаўшы ўладу ад найвышшых сьвятароў, я шмат сьвятых замыкаў у вязьніцы і, як забівалі іх, я даваў свой голас. 11 I па ўсіх бажніцах я шмат разоў мучыў іх і сі́ліў блявузґаць; і, у надзвычайнай на іх злосьці, перасьледава́ў нават і ў навонных местах. 12 Дзеля гэтага йдучы да Дамашку з уладаю а паручэньням ад найвышшых сьвятароў, 13 Серадня на дарозе я абачыў, каролю, зь неба сьвятліню, ясьнейшую за зьзяньне сонечнае, каторая засьвяціла навокал мяне й тых, што йшлі з імною. 14 I, як усі мы палі на зямлю, я пачуў голас, што казаў імне гэбрэйскай моваю: ,Саўле, Саўле, чаму перасьляду́еш ты Мяне? цяжка табе йсьці супроці восьцяў',15 А я сказаў: ,Хто ты Спадару?' А Спадар сказаў: ,Я Ісус, Каторага ты перасьлядуеш. 16 Але ўстань і стань на ногі свае, бо Я на тое зьявіўся табе, каб прызначыць цябе за слугу а сьветку таго, што ты бачыў і што Я аб'яўлю табе, 17 Выбаўляючы цябе зь люду гэтага і з народаў, да каторых пасылаю цябе, 18 Адчыніць вочы ім, каб яны абярнуліся ад цемні да сьвятліні і ад улады шайтана да Бога, каб вераю ў Мяне адзяржалі дараваньне грахоў і дзель із пасьвячанымі'. 19 Затым, каролю А́рыпа, я ня быў непаслухмены гэтай нябёснай ві́дзені; 20 Але сьпярша жыхарам Дамашку а таксама Ерузаліму, адлі ўсяму краю Юдэйскаму а народам абяшчаў, каб каяліся й навярнуліся да Бога, робячы ўчынкі гожыя каяты. 21 За гэта Жыды, няўшы мяне ў сьвятыні, спрабавалі забіць мяне. 22 Але, адзяржаўшы помач ад Бога, яшчэ дагэтуль стаю, сьветчачы малым і вялікім, ня кажучы нічога іншага, як тое, што мела стацца, каза́нае прарокамі а Масеям, 23 Што меў Хрыстос цярпець і, першы ўскрэшшы зь мертвых, абясьціць сьвятліню люду і народам". 24 I, як ён адказаў на абарону сваю ад усяго, Фэст кажа вялікім голасам: „Шалееш ты, Паўле! шмат навукі да шалу прыводзе цябе". 25 Але Паўла сказаў: „Я не шалёны, найпачэсьліўшы Фэеьце, але выказую словы праўды а здаровага розуму; 26 Бо ведае праз гэта кароль, перад каторым свабодна гу́каю; бо я пераканаўшыся, што ад яго нічога з гэтага не схавана, бо ня ў куце гэта дзеялася. 27 Ці верыш ты, каролю Аґрыпа, прарокам? ведаю, што верыш".
28 Тады Аґрыпа сказаў Паўлу: „За малым ты не пераканаў мяне стаць хрысьцяні́нам". 29 А Паўла сказаў: „Маліў бы я Бога, каб ці мала, ці шмат, не адно ты, але ўсі, што слухаюць мяне сядні, сталі такімі, як Я, з выняткам гэтых залезаў".
30 I ўстаў кароль, і вайвода, і Верніка, і тыя, што сядзелі зь імі; 31 I, адышоўшы, яны гу́калі мяжсобку, кажучы: „Гэты чалавек нічога гожага сьмерці альбо зялезаў не зрабіў". I сказаў Аґрыпа Фэсту: „Гэты чалавек мог бы быць звольнены, калі б ён не адазваўся да цэсара".
1 Як пастаноўлена было плысьці нам да Італі, перадалі́ Паўлу й некатрых іншых вязьняў сотніку палку Аўґуставага, наймя Юль. 2 Тады, узышоўшы на караб адраміцкі, каб плысьці ля местаў аскіх, мы паплылі́. З намі быў Арыстарх Македоняні́н із Салуня. 3 Назаўтрае прыбылі́ да Сыдону. Юль жа абходзіўся з Паўлам добра і дазваляў яму хадзіць да прыяцеляў, каб апекаваліся ім.
4 I, выплыўшы стуль, плылі ля Кіпры, бо вятры былі́ праціўныя. 5 I, пераплыўшы мора супроці Кілікі а Памфілі, прыбылі да Міры Ліцкае. 6 Там сотнік знайшоў караб аляксандрыскі, што плыў да Італі, і пасадзіў нас на яго. 7 I памалу плывучы шмат дзён, і ледзь даплыўшы супроці Кніда - вятры ня прыялі нам - мы даплылі аж да Крыту ля Сальмона. 8 I, плывучы зь цяжкасьцяй міма яго, прыбылі на адно месца, званае Добрая Прыстань, ад каторае было блізка места Лясэя.
9 I мінула шмат часу, і плаўба́ была ўжо небясьпечная, бо й пост ужо мінуў, дык Паўла радзіў, 10 Кажучы ім: „Мужы, я бачу, што плаўба будзе із шкодаю а зь вялікаю стратаю ня толькі накладу а караблю, але таксама нашаму жыцьцю". 11 Сотнік, адылі, валей верыў штырніку а собсьніку карабля, чымся сказа́наму Паўлам. 12 А як Прыстань ня была прытарнавана да зімаваньня, бальшыня радзіла плысьці стуль, каб, калі магчыма, як-колечы дасягчы Фэніку Крыцкага, ськіраванага на паўночны ўсход і паўднявы ўсход, і перазімаваць.
13 А як лагодна павеяў паўднявы вецер, думалі, што дасяглі мэты, паднялі́ калатоўку й паплылі ўздоўж Крыту, блізка берагу. 14 Але неўзабаве ўдырыў у яго гураґан, званы эўроклідон. 15 I як караб схапіла, ён ня мог працівіцца ветру, і мы аддалі́ся яму й панесьліся. 16 I, набегшы зь ветрам на абточак, званы Кляўда, мы ледзь маглі кіраваць, каб удзяржаць лодку; 17 Сьцягнуўшы яе, ужывалі сяродкаў абвязаваць караб; тады, баючыся, каб не набегчы на Сырт, спусьцілі ветразі і гэтак насіліся.
18 I, як бура нас кі́дала, назаўтрае выкідаґлі наклад. 19 А пазаўтра сваімі рукамі выкіда́лі карабельныя снасьці. 20 Ані сонца, ані зоры не паказаваліся шмат дзён, і немала́я бура напірала на нас; наапошку ўся надзея ратунку шчэзла.
21 I як доўга ўзьдзержаваліся ад ежы, тады Паўла, стаўшы пасярод іх, сказаў: „Мужы, надабе было паслухаць мяне і не адплываць ад Крыту, і ня мелі б гэтае шкоды ані страты. 22 А цяпер раджу вам асьмеліцца, бо ня будзе страты жыцьця каго-колечы з вас, адно карабля: 23 Бо стаў ля мяне гэтае ночы Ангіл Бога, Чый я і Катораму служу, кажучы: 24 ,Ня бойся, Паўле, ты маеш стаць перад цэсарам, і вось, Бог падараваў цябе ўсімі тымі, што плывуць із табою'. 25 Затым, мужы, асьмельцеся, бо я веру Богу, што будзе так, як імне сказа́на. 26 Але мы маем наткнуцца на нейкі абток".
27 I як мінула чатырнанцатая ноч, як мы былі́ ношаны па Адры, каля поўначы, плаўбіты дапушчалі, што бліжацца да яко-колечы зямлі. 28 I, памераўшы глыбіню, знайшлі дваццаць сажняў; а крыху далей, ізноў памераўшы, знайшлі пятнанцаць сажняў. 29 Баючыся, каб ня лу́чыць на скальныя меецы, кінулі із штырна чатыры калатоўкі і нецярпліва чакалі дня.
30 Як жа плаўбіты, манючыся ўцячы з карабля, спусьцілі на мора лодку пад прыклепам, быццам хочуць кінуць калатоўкі зь пераду, 31 Паўла сказаў сотніку а жаўнерам: „Калі гэтыя не застануцца на караблю, вы ня можаце ўратавацца". 32 Тады жаўнеры адцялі́ паварозы лодкі, і яна апала.
33 I на додніцы Паўла ўмаўляў іх ізьесьці, кажучы: „Сядні чатырнанцаты дзень, як вы, у спадзяваньню, застаіце́ся бязь ежы, нічога не паспытаўшыся. 34 Затым прашу вас ізьесьці: гэта паможа ратунку вашаму, бо ані волас із галавы вашае ні ў кога не загіне". 35 I, сказаўшы гэта, узяў хлеб, і, падзякаваўшы Богу, у прытомнасьці ўсіх разламіў, і пачаў есьці. 36 Тады ўсі, асьмеліўшыся, пачалі́ есьці. 37 Было ж усіх нас на караблю дзьвесьце семдзясят шэсьць душ. 38 I, пад'еўшы, палягчалі караб, выкідаючы пшонку ў мора.
39 I, як разаднела, зямлі не пазналі, адно ўгледзелі нейкую затоку із спусклястым берагам, да каторае й наважылі, калі магчыма, ськіраваць караб. 40 I, выцягнуўшы калатоўкі, паплылі́ па мору; у тым самым часе, разьвязаўшы паварозы штырна і падняўшы малу́ю ветразь ізь ветрам, ськіраваліся да берагу. 41 I як лу́чылі на тое месца, ідзе два моры сходзяцца, караб спыніўся на мельстыні. Пярэдні канец карабля, удырыўшыся, стаў нярухома, зад жа ламіўся сілаю хваляў.
42 Жаўнеры зра́дзіліся забіць вязьняў, каб хто-колечы, выплыўшы, ня ўцёк. 43 Але сотнік, манячыся выратаваць Паўлу, забараніў ім гэты заме́р і казаў умеючым плаваць кінуцца першым, каб выплысьці на зямлю. 44 Засталыя ж некатрыя на дошках, некатрыя на кавалках карабля; і гэтак сталася, што ўсі выратаваліся на зямлю.
1 Выратаваўшыся, даведаліся, што абток завецца Меліта. 2 I барбары выказалі нам немалу́ю дабрыню, бо, расклаўшы цяпло, прынялі́ ўсіх нас, бо быў дождж а сьцюжа. 3 Як жа Паўла зьбер бярэмца гальля і клаў на цяпло, гад, уцякаючы ад гарачыні, прыліп да рукі ягонае. 4 I як барбары абачылі павіслае на руццэ ягонай зьверанё, гу́калі адзін аднаму: „Гэты чалавек, пэўне, забіўца, калі ўцекламу з мора справядлівасьць не дазволіла жыць". 5 Ён, адылі́, строс зьверанё ў цяпло, не дазнаўшы ніякае шкоды. 6 Яны ж спадзяваліся, што спохне альбо зьнецікі паваліцца мертвы; але як яны чакалі доўга і бачылі, што нічога надзвычайнага ня сталася яму, зьмянілі свой пагляд і сказалі, што ён бог.
7 У суседзтве места таго былі́ землі начэльніка абтоку, на́ймя Публь, каторы прывеціў нас і тры дні вельма прыязьліва частаваў. 8 I прыгадзілася, што айцец Публяў ляжаў хворы ў гаручцы а крываўцы. Паўла ўвыйшоў да яго, і памаліўся, і, узлажыўшы рукі свае на яго, уздаравіў яго. 9 Як жа гэта сталася, іншыя, што на тым абтоку былі́ хворыя, прыходзілі і былі́ ўздараўляны; 10 Каторыя таксама рабілі нам шмат сьці і, як мы адплывалі, далі́ нам падаркі на нашы патрэбы.
11 За тры месяцы мы адплылі караблём, што зімаваў на абтоку, александрыскім, гэрбу Дыёскуры. 12 I, прыплыўшы да Сыракуз, заставаліся тры дні; 13 Скуль, наўкола плывучы, прыбылі́ да Рэґі; і як за дзень адмяніўся вецер на паўднявы, назаўтрае прыбылі́ да Путэолі, 14 Ідзе знайшлі братоў, каторыя прасілі нас застацца зь імі дзён сем. I гэтак мы прыбылі́ да Рыму. 15 I адгэтуль браты, пачуўшы праз нас, вышлі нам наўпярэймы аж да Апавае роўнядзі а Трох корчмаў, каторых абачыўшы, Паўла дзякаваў Богу і акрыяў.
16 А як прышлі да Рыму, сотнік даставіў вязьняў вайводцу, а Паўлу дазволена было застацца апрыч із жаўнерам, што яго сьцярог.
17 I сталася за тры дні, што ён згу́каў галоўных із Жыдоў і, як яны зышліся, казаў ім: „Мужы браты! не зрабіўшы нічога супроці люду альбо звычаёў айцоўскіх, я быў выданы як вязень ізь Ерузаліму ў рукі Рымлян. 18 Яны, выпытаўшы мяне, хацелі вывальніць, бо нямаш у мяне ніякае прычыны, гожае сьмерці. 19 Але Жыды перачылі, дык я мусіў адазвацца да цэсара, але не каб вінаваць за што-колечы народ свой. 20 З гэтае прычыны я гука́ў вас, каб пабачыцца з вамі і памужаваць із вамі, бо за надзею Ізраеляву спутаны я гэтымі зялезамі".
21 Яны ж сказалі яму: „Мы лістоў не адзяржалі празь цябе зь Юдэі, ані з прыходзячых братоў ніхто не наказаў празь цябе і не сказаў чаго-колечы благога; 22 Але ўважаем за важнае пачуць ад цябе, як ты думаеш; бо ведама нам, што праз гэту гэрэсь усюдых сьперачаюцца".
23 I, прызначыўшы яму дзень, вельма шмат прышло да яго да гасподы; і ён з раньня да вечара ўрочыста сьветчыў ім праз гаспадарства Божае, пераконуючы іх празь Ісуса з права Масеявага а з прарокаў. 24 I адныя пераконаваліся сказа́ным ім, а другія ня верылі. 25 I, не згаджаючыся мяжсобку, яны выходзілі, як Паўла сказаў ім адно слова: „Добра казаў Дух Сьвяты Ісаям прарокам айцом нашым, кажучы: 26 ,Ідзі да люду гэтага і скажы: слухам пачуеце, і ніякім парадкам не зразумееце; і гледзячы глядзець будзеце, і ніякім парадкам не абачыце; 27 Бо заплыло тукам сэрца люду гэтага, і ледзь чуюць вушамі сваімі, і зачынілі вочы свае, каб неяк не пабачыць ачыма сваімі, і ня чуць вушамі, і не зразумець сэрцам сваім, і не навярнуцца, каб Я ўздаравіў іх'. 28 Дык ведайце, што спа́сеньне Божае паслана народам; яны й пачуюць". 29 I, як ён сказаў гэта, Жыды адышлі, вельма сьперачаючыся мяжсобку.
30 I заставаўся ён два гады ў собскай найманай гасподзе, і прыймаў усіх, што прыходзілі да Яго, 31 Абяшчаючы гаспадарства Божае і вучачы праз Спадара Ісуса Хрыста сусім адважна, без пераказаў.
1 Паўла, нявольнік Ісуса Хрыста, пагука́ны апостал, апрычаны да дабравесьці Божае, 2 Каторую Ён уперад абяцаў прарокамі Сваімі ў Пісьмах сьвятых, 3 Праз Сына Свайго, Каторы прышоў подле цела з насеньня Давідавага, 4 Агалашаны Сынам Божым у сіле, подле Духа сьвятасьці, пераз ускрысеньне зь мертвых, празь Ісуса Хрыста, Спадара нашага, 5 Пераз Каторага мы адзяржалі ласку а апосталства да паслухменства веры памеж усіх народаў дзеля імені Ягонага, 6 Памеж каторых і вы, пагука́ныя Ісусам Хрыстом, - 7 Усім, што ў Рыме, умілаваным Божым, пагука́ным сьвятым: ласка вам і супакой ад Бога, Айца нашага, і ад Спадара Ісуса Хрыста.
8 Наўперад дзякую Богу свайму перазь Ісуса Хрыста за ўсіх вас, што вера ваша абяшчаецца па ўсім сьвеце; 9 Бо сьветка імне Бог, Катораму служу духам сваім у дабравесьці Сына Ягонага, што бязупынку мяную вас, 10 Заўсёды просячы ў малітвах сваіх, каб як-колечы й калі-колечы з волі Божае я мог дасьпешна да вас прысьці. 11 Бо я вельма жадаю бачыць вас, каб даць вам некатры дар духоўны дзеля ўмацаваньня вашага, 12 Значыцца, каб пацешыцца разам із вамі супольнай вераю вашай і маёй.
13 Не хачу ж, браты, каб вы ня ведалі, што я часта маніўся прыбыць да вас, (але пераказы меў аж дагэтуль,) каб мець які плод і ў вас, як запраўды і ў іншых народаў.
14 Я даўжбіт Грэкам і барбарам, мудрым і неразумным. 15 Дык, паколькі ад мяне залежа, я гатоў абяшчаць дабравесьць і вам, каторыя ў Рыме. 16 Бо я не саромлюся дабравесьці, бо гэта ё магутнасьць Божая да спа́сеньня кажнаму верачаму, перш Жыду й Грэку.
17 Бо справядлівасьць Божая аб'яўляецца ў ёй зь веры ў веру, як напісана: „Але справядлівы вераю жыў будзе".
18 Бо аб'яўляецца гнеў Божы зь неба на кажную бязбожнасьць а несправядлівасьць людзку́ю, што задзержуе праўду ў несправядлівасьці. 19 Бо што можна ведаць праз Бога, яўна ім, бо Бог аб'явіў ім; 20 Бо нявідомыя Ягоныя, вечная сіла Ягоная а Боства, ясна відомыя ад стварэньня сьвету пераз разгляданьня стварэньняў, так што няма ім выбачаньня. 21 Бо, пазнаўшы Бога, ня сьцілі Яго як Бога і ня дзякавалі Яму, але сталі марныя ў падумках сваіх, і зацемнена нямудрае сэрца іхнае: 22 Маючы сябе за мудрых, сталі неразумныя, 23 I адмянілі славу нязьнішчальнага Бога на абразы падобнасьці сьмяротнага чалавека а птушак а чацьвераногіх а паўзуноў.
24 Затым і выдаў іх Бог у жадах сэрцаў іхных нечысьці, зганьбіць целы свае мяжсобку. 25 Яны адмянілі праўду Божую на ману, і сьцілі, і служылі стварэньню замест Стварыцелю, дабраславёнаму на векі. Амін.
26 Затым выдаў іх Бог на саромныя жа́ды, ажно жанкі́ іхныя адмянілі прыроднае ўжываньне на праціўнае прыродзе; 27 Падобна й мужчыны, пакінуўшы прыроднае ўжываньне жонкі, загараліся ў сваёй жадзе адзін да аднаго, мужчына з мужчынам робячы нягожае і адзержуючы самы ў сабе заплату, іхнаму аблуду адказуючую.
28 А як яны не ўважалі за патрэбнае мець Бога ў сваім розуме, дык выдаў іх Бог бязульнаму розуму, рабіць неналежачае. 29 Яны напоўненыя ўсялякай несправядлівасьцяй, бязулствам, нягоднасьцяй, прагавітасьцяй, злосьцяй, поўныя за́відасьці, забіўства, сьпярэчкі, хітрыні, благіх абычаёў, удаваньнікі, 30 Абмоўцы, ненавісьнікі Бога, начэпныя, пыхатыя, хвалькі, вынаходнікі на ліха, непаслухменыя бацьком, 31 Неразважныя, 32 Няверныя, бяз прыродных пачуцьцяў, нязгодлівыя, неміласэрныя. 32 Яны, ведаючы праз справядлівы суд Божы, што гэтак чынячыя гожыя сьмерці, ня толькі робяць гэта, але й захапляюцца тымі, што робяць гэта.
1 Дык невыбачальны ты, о чалавеча, каторы судзіш; бо тым жа судам, якім судзіш іншага, засуджаеш самога сябе, бо, судзячы, чыніш тое самае. 2 А мы ведаем, што суд Божы ё подле праўды на чынячых такія рэчы.
3 Ці ўважаеш ты, о чалавеча, каторы судзіш чынячых такія ўчынкі і робіш іх, што ўцячэш ад суду Божага? 4 Ці ўлегцы маеш багацьце дабрыні Ягонае а выбачнасьць а цярплівосьць, ня ведаючы, што дабрыня Божая вядзець цябе да ка́яты? 5 Але подле калянасьці свае а няка́ятнага сэрца зьбіраеш сам сабе гнеў на дзень гневу а аб'яўленьня справядлівага суду Божага, 6 Каторы адплаце кажнаму подле ўчынкаў ягоных: 7 Тым, што вытрываласьцяй у добрых учынках шукаюць славы а сьці а нязьнішчальнасьці - жыцьцё вечнае; 8 А звадлівым а непаслухменым праўдзе, але паслухменым несправядлівасьці, гнеў а абурэньне. 9 Атуга а гарота кажнай душы чалавека, што робе ліха, перш Жыду й Грэку; 10 Але слава а чэсьць а супакой кажнаму, што робе дабро, перш Жыду й Грэку! 11 Бо нямаш у Бога прыяньня асобам.
12 Бо хто ізграшыў вонках Закону, вонках Закону й загіне; а хто ізграшыў пад Законам, будзе суджаны подле Закону, - 13 Бо ня тыя, што слухаюць Закон, справядлівыя перад Богам, але дзяржачыя Закон будуць аправены; 14 Бо, калі пагане, Закону ня маючыя, дзеюць подле прыроды законнае, яны, ня маючы Закону, самы сабе закон; 15 Каторыя паказуюць, што справа закону напісана ў іх у сэрцах, праз што сьветча сумленьне іхнае а думкі іхныя, то вінуючыя, то праўдзячыя адна адну, - 16 У дзень, калі, подле дабравесьці мае́, Бог будзе судзіць таемныя рэчы людзкі́я перазь Ісуса Хрыста.
17 Вось, ты завешся Жыдам, і здаешся на Закон, і хвалішся Богам, 18 I знаеш волю, і, адрозьнюючы, скумаеш, што найлепшае, навучаны із Закону, 19 I пэўны, што ты павадыр нявісных і сьвятло тым, што ў цямноте, 20 Наўчыцель неразумных, вучыцель бязьлетак, маючы зразу веды а праўды ў Законе. 21 Як жа ты, вучачы іншых, ня вучыш сябе самога? Агалашаючы ня красьці, крадзеш ? 22 Кажучы ня чужаложыць, чужаложыш? брыдзячыся балванамі, грабіш сьвятыні? 23 Ты, каторы хвалішся Законам, выступам із Закону зьневажаеш Бога? 24 Бо, „з прычыны вас на імя Божае блявузґаюць у народаў", як напісана.
25 Абразаньне карыснае, калі поўніш Закон; а калі ты выступнік із Закону, абразаньне твае стала неабразаньням. 26 Значыцца, калі неабрэзаны дзяржыць пастановы Закону, дык ці ня будзе неабразаньне ягонае залічана за абразаньне? 27 I неабрэзаны подле прыроды, дзяржа́чы закон, ці не засудзе цябе, узрушыцеля Закону, што маеш літару а абразаньне?
28 Бо ня тый Жыд, што звонку, ані тое абразаньне, што навоннае, на целе; 29 Але тый Жыд, хто пата́й, і абразаньне сэрца, у духу, ня літараю, катораму пахвала́ не ад людзёў, але ад Бога.
1 Дык што за перавага ў Жыда, альбо што за карысьць із абразаньня? 2 Шмат усяляк. Наўперад, што ім былі́ давераны Пісьмы Божыя. 3 Бо што ж? Калі некатрыя былі няверныя, нявернасьць іхная памярцьвіць вернасьць Божую? 5 Няхай ня станецца! Але няхай будзе Бог праўдзівы, а кажны чалавек манлівы, як напісана: „Каб Ты быў аправены ў словах Сваіх і перамог, як будзеш у судзе Сваім". 5 А калі наша несправядлівасьць адкрывае справядлівасьць Божую, дык што мы скажам? што Бог несправядлівы, калі выказуе гнеў? (кажу палюдзку). 6 Няхай ня станецца! Бо як Богу судзіць сьвет? 7 Бо калі праўда Божая маёй маною была́ ў збытку на славу Яму, чаму ж яшчэ я таксама бываю суджаны, як грэшнік? 8 I ці ня чыньма ліха, каб сталася дабро, як нас крыўдна вінуюць, і як некатрыя несправядліва цьвердзяць, што мы казалі? Справядлівы суд на такіх.
9 Дык што ж? Ці мы лепшыя? Ані не. Бо мы ўперад давялі, што як Жыды, так і Грэкі, усі пад грэхам, 10 Як было напісана: „Няма справядлівага ні воднага, 11 Няма разумеючага, ніхто ня шукае Бога; 12 Усі адвярнуліся разам, сталі бескарысныя; няма чынячага дабрыню, няма ні воднага. 13 Горла іхнае - адчынены гроб; языкамі сваімі ашукуюць; атрута гадава пад вуснамі іхнымі. 14 Рот іхны поўны праклёну а гарчэлі. 15 Ногі іхныя борздыя на разьліцьцё крыві; 16 Разьвярненьне а згуба на дарогах іхных; 17 I дарогі супакою яны не пазналі. 18 Няма страху Божага перад ачыма іхнымі".
19 Вось жа, мы ведаем, што што-колечы Закон кажа, кажа да тых, што пад Законам, каб кажны рот заткнёны быў і ўвесь сьвет апынуўся пад судам Божым, 20 Бо ўчынкамі Закону не аправіцца ніякае цела перад Ім, бо Законам пазнаецца грэх.
21 Але цяпер без Закону справядлівасьць Божая зьявілася, пасьветчаная Законам а прарокамі, 22 Справядлівасьць Божая перазь веру ў Ісуса Хрыста, у вусіх і на ўсіх вернікаў; бо нямаш розьніцы, 23 Бо ўсі ізграшылі і спабыты славы Божае, 24 адзержуюць аправеньне дарма, з ласкі Ягонае, адкупленьням у Хрысту Ісусу, 25 Каторага Бог выдаў на адкупленьне перазь веру ў кроў Ягоную, дзеля паказаньня справядлівасьці Свае ў дараваньню грахоў, уперад учыненых, у часе цярплівосьці Божае, 26 Да паказаньня справядлівасьці Свае ў цяперашнім часе, каб Ён справядлівым быў і праўдзячым таго, хто зь веры Ісусавае.
27 Дык ідзе хвальня? яна вылучана. Якім законам? учынкамі? Не, але законам веры. 28 Бо мы ўважаем, што людзіна́ правіцца вераю, бяз учынкаў Закону. 29 Ці Бог Жыдоў толькі? ці не народаў таксама? Але, таксама народаў; 30 Бо запраўды Бог адзін, Каторы праўдзе абразаньне подле веры і неабразаньне вераю.
31 Дык мы касуем Закон вераю? Няхай ня станецца так! але Закон мацуем.
1 Што, скажам, Абрагам, айцец наш, прыдбаў подле цела? 2 Бо калі Абрагам аправіўся ўчынкамі, ён мае чым хваліцца, але не перад Богам. 3 Бо што кажа Пісьмо? „І паверыў Абрагам Богу, і гэта залічылася яму за справядлівасьць". 4 Таму, хто робе, ня з ласкі залічаецца заплата, але з абавязку; 5 А таму, хто ня робе, але вера ў Таго, хто праўдзе бязбожнага, вера ягоная залічаецца за справядлівасьць. 6 Гэтак нават Давід завець шчасьлівай людзіну́, каторай Бог залічае справядлівасьць незалежна ад учынкаў: 7 „Шчасьлівыя, чые бяспраўі дараваныя і чые грахі пакрытыя. 8 ІІІчасьлівая людзіна́, каторай Спадар не залічыў грэху".
9 Дык дабраславенства гэта належа абразаньню ці й неабразаньню ? Мы кажам, што Абрагаму вера залічана за справядлівасьць. 10 Дык як гэта было залічана? у вабразаньню ці ў неабразаньню ? Не ў вабразаньню, але ў неабразаньню. 11 I знак абразаньня ён адзяржаў, як пячаць справядлівасьці веры, што была́ ў неабразаньню, так што ён можа быць айцом усіх вернікаў у неабразаньню, каб і ім залічалася справядлівасьць, 12 I айцом абразаньня тых, што ня толькі з абразаньня, але таксама каторыя ходзяць сьлядамі веры айца нашага Абрагама, што была́ перад абразаньням.
13 Бо не Законам дана Абрагаму або насеньню ягонаму быць спадкаемцам сьвету, але справядлівасьцяй веры. 14 Бо калі тыя, што із Закону, спадкаемцы, дык змарнавана вера, і абятніца ня дзее; 15 Бо Закон дзее гнеў, і йдзе няма Закону, няма й выступу.
16 Дык ізь веры ё, каб магло быць подле ласкі, каб абятніца была пэўная ўсяму насеньню, ня толькі тым, што із Закону, але й тым, што зь веры Абрагамовае, каторы айцец усіх нас, 17 (Як напісана: „Я прызначыў цябе за айца шмат народам") перад Богам, Катораму ён паверыў, Каторы ажыўляе мертвых і завець няіснуючае, як існуючае. 18 Каторы звыш надзеі верыў у надзею, што будзе айцом шмат народам, подле сказа́нага: „Так будзе насеньне твае". 19 I, ня будучы млявым у веры, ён не зважаў на собскае цела свае, што, будучы стагодняе, ужо памярцьвела, ані на памярцьвеньне ўлоньня Сорынага; 20 Ня сумляўся ў вабятніцы Божай нявераю, але пасілі́ўся вераю, даўшы хвалу́ Богу, 21 I будучы супоўна пераканаўшыся, што што-колечы Ён абяцаў, можа й зрабіць. 22 I затым гэта было залічана яму за справядлівасьць".
23 Вось жа, гэта ж было напісана не празь яго аднаго, што яму залічана будзе, 24 Але й нам, тым будзе залічана, што вераць у Таго, Каторы ўскрысіў Ісуса, Спадара нашага, зь мертвых, 25 Каторы выданы за грахі нашы і быў ускрэшаны дзеля аправеньня нашага.
1 Дык, аправіўшыся вераю, мы маем мір із Богам пераз Спадара нашага Ісуса Хрыста, 2 Пераз Каторага вераю й адзяржалі мы прыступ да тае ласкі, у каторай стаім і хвалімся надзеяю славы Божае.
3 I не адно ёю, але хвалімся й атугаю, ведаючы, што атуга вытварае цярплівосьць, 4 Ад цярплівосьці ўзумеласьць, ад узумеласьці надзея, 5 А надзея не засароме, бо міласьць Божая вылілася ў сэрцы нашыя Духам Сьвятым, даным нам. 6 Бо, як мы яшчэ млявыя былі́, Хрыстос у належным часе памер за бязбожных. 7 Бо за справядлівага бадай ніхто не памрэць, яшчэ бо за добрага можа хто й адважыўся б памерці. 8 Але Бог Сваю міласьць да нас даводзе тым, што, як мы былі яшчэ грэшнікамі, Хрыстос памер за нас. 9 Затым пагатове цяпер, будучы аправеныя Крывёю Ягонай, спасемся Ім ад гневу. 10 Бо, калі, будучы не́прыяцелямі, мы былі пагоджаны з Богам сьмерцю Сына Ягонага, дык пагатове, пагадзіўшыся, спасемся жыцьцём Ягоным. 11 I ня толькі гэтак, але й хвалімся Богам пераз Спадара нашага Ісуса Хрыста, пераз Каторага мы адзяржалі цяпер пагаджэньне.
12 Затым, як пераз аднага чалавека ўвыйшоў на сьвет грэх, а пераз грэх - сьмерць, так увыйшла сьмерць на ўсіх людзёў, бо ў ім усі ізграшылі. 13 Бо й да Закону быў грэх на сьвеце; але грэх не залічаецца, як няма Закону. 14 Сьмерць, адылі́, ра́дзіла ад Адама́ аж да Масея і тых, што не грашылі падобна да выступу Адамовага, каторы ёсьць абраз прыйдучага.
15 Але не як выступ, быў свабодны дар. Бо калі пераз выступ аднаго шмат памерла, шмат балей ласка Божая а дар із ласкі тае аднае Людзіны Ісуса Хрыста шчодра выліты на шмат. 16 I дар не як дзеяньне грэху таго аднаго чалавека; бо суд за адзін выступ на засуджэньне, а дар на аправеньне ад шмат выступаў. 17 Калі, з прычыны выступу аднаго чалавека сьмерць ра́дзіла пераз аднаго таго чалавека, шмат больш тыя, што прыймуць багацьце ласкі і дар справядлівасьці, будуць ра́дзіць у жыцьцю пераз таго аднаго Ісуса Хрыста.
18 Затым, як выступ аднаго прыводзе на ўсіх людзёў засуджэньне, так учынак справядлівасьці прыводзе ўсіх людзёў да аправеньня жыцьця. 19 Бо, як непаслухменствам аднаго чалавека шмат хто стаў грэшным, так і паслухменствам Аднаго стане справядлівым шмат хто. 20 Закон прышоў пасьлей, і памнажыўся выступ; але йдзе грэх збытна памнажыўся, тым больш была збытная ласка, 21 Каб, як грэх ра́дзіў у сьмерці, так і ласка ра́дзіла пераз справядлівасьць да жыцьця вечнага перазь Ісуса Хрыста, Спадара нашага.
1 Што ж скажам? ці маем заставацца ў грэху, каб ласка павялічалася? 2 Няхай ня станецца так. Мы памерлі што да грэху: як мы дале́й будзем жыць у ім? 3 Ці вы ня ведаеце, што хто хрысьціўся ў Хрыста Ісуса, у сьмерць Ягоную хрысьціўся? 4 Дык мы пахаваныя зь Ім хрыстом у сьмерць, каб, як Хрыстос ускрэс ізь мертвых славаю Айца, так і нам хадзіць у вадноўленым жыцьцю. 5 Бо, калі мы задзіночыліся зь Ім падобнасьцяй сьмерці Ягонай, дык і ўскрысеньням будзем, 6 Ведаючы тое, што стары чалавек наш укрыжаваны зь Ім, каб памерцьвена было цела грэху, каб мы ня служылі далей грэху; 7 Бо памерлы аправены ад грэху. 8 Вось жа, калі мы памерлі з Хрыстом, мы верым што й жыць будзем ізь Ім, 9 Ведаючы, што Хрыстос, ускрэсшы зь мертвых, болей не памірае; сьмерць ня мае над Ім улады. 10 Бо, што Ён памер, памер аднойчы грэху; але што жывець, жывець Богу. 11 Гэтак і вы ўважайце сябе за мертвых грэху, але за жывых Богу ў Хрысту Ісусу, Спадару нашым.
12 Дык няхай ня ра́дзе грэх у сьмяротным целе вашым, каб слухаць жадаў яго, 13 Ані аддавайце чаланоў сваіх на снадзі несправядлівасьці да грэху, але самы сябе Богу аддавайце, як жывыя зь мертвых, і чаланы свае на снадзі справядлівасьці Богу. 14 Бо грэх ня мае мець улады над вамі, бо вы не пад Законам, але пад ласкаю.
15 Што ж? будзем грашыць, бо мы не пад Законам, але пад ласкаю? Няхай ня станецца так. 16 Ці вы ня ведаеце, што каму вы аддаіце́ сябе за слугаў да паслухменства, таму вы слугі, каго слухаеце, або слугі грэху да сьмерці, або паслухменства да справядлівасьці ? 17 Але дзякі Богу, быўшы ўперад слугамі грэху, ад сэрца паслухалі таго спосабу навукі, якога навучаны. 18 Вывальніўшыся ж ад грэху, вы сталі слугамі справядлівасьці.
Гу́каю палюдзку, дзеля слабасьці цела вашага. 19 Бо, як вы аддавалі чаланы свае на службу нечысьці а бяспраўя да бяспраўя, так цяпер аддавайце чаланы свае на службу справядлівасьці да ўсьвячэньня. 20 Бо, як вы былі́ слугамі грэху, вы былі́ вольныя ад справядлівасьці. 21 Дык што за плод мелі вы тады з тога, што цяпер сароміцеся ? бо канец іх - сьмерць. 22 Але цяпер, вывальніўшыся ад грэху і стаўшы слугамі Богу, вы маеце плод свой да сьвятасьці і канец - жыцьцё вечнае. 23 Бо адплата за грэх - сьмерць, але ласка Божая - вечнае жыцьцё ў Хрысту Ісусу, Спадару нашым.
1 Альбо вы ня ведаеце, браты (бо гу́каю знаючым Закон), што Закон ра́дзе людзіну́, пакуль яна жывець? 2 Заму́жка прывяза́на Законам да жывога мужа; а калі муж памрэць, яна вольная ад права мужняга. 3 Затым назавуць чужаложніцаю, калі выйдзе за другога, пакуль муж жывець; калі ж памрэць муж, яна вольная ад Закону і ня будзе чужаложніцаю, вышаўшы за другога мужа.
4 Гэтак і вы, браты, памерлі Закону перазь цела Хрыстова, каб былі́ іншага, Таго, Каторы ўскрэс ізь мертвых, каб мы давалі плады Богу. 5 Бо, як мы былі́ ў целе, жады грахоў пераз Закон дзеялі ў чаланох нашых, каб даваць плады сьмерці; 6 Але цяпер мы вольныя ад Закону, памершы таму, у чым былі́ дзяржаныя, так што маем служыць у навіне духа, а ня ў старасьці літары.
7 Што ж скажам? Закон грэх? Няхай ня станецца так! Але я не пазнаў бы грэху, каб не пераз Закон; я не разумеў бы й пажаданьня, калі б Закон не сказаў: „Не пажадай". 8 Але грэх, узяўшы прычыну ад расказаньня, зьдзеяў у імне ўсялякае пажаданьне; бо без Закону грэх мертвы.
9 Я жыў калісь без Закону; але як прышло расказаньне, то грэх ажыў, а я памер; 10 I такім парадкам расказаньне да жыцьця было да сьмерці, 11 Бо грэх, узяўшы прычыну пераз расказаньне, ізьвеў мяне і забіў ім. 12 Затым Закон сьвяты, і расказаньне сьвятое, і справядлівае, і добрае.
13 Дык добрае сталася сьмерцяй імне? Няхай ня станецца так! але грэх, каб выявіцца грэхам, дзеяў у імне сьмерць пераз дабро, так што грэх становіцца надта грэшным пераз расказаньне.
14 Бо мы ведаем, што Закон духоўны, а я цялесны, праданы грэху. 15 Бо я ня ведаю, што раблю; бо ня чыню, што зычу, але што ненавіджу, тое дзею. 16 Калі ж дзею тое, чаго ня зычу, дык згаджаюся із Законам, што ён добры; 17 Затым цяпер ня я раблю тое, але жывучы ў імне грэх. 18 Бо ведаю, што ня жывець у імне, значыцца ў целе маім, добрае; бо зычаньне дабра ёсьць у імне, але каб зрабіць добрае, не знаходжу. 19 Дабра, каторага зычу, ня дзею, а ліха, каторага ня зычу, чыню. 20 Калі ж дзею тое, чаго ня зычу, ужо ня я раблю тое, але жывучы ў імне грэх. 21 Дык знаходжу закон, што як я зычу дзеяць добрае, благое дзяржыцца мяне. 22 Бо подле нутранога чалавека знаходжу прыемнасьць у Законе Божым; 23 Але ў чаланох сваіх бачу закон іншы, што ваюе із законам розуму майго і робе мяне палоненікам закону грэшнага, што ёсьць у чаланох маіх. 24 Няшчасная я людзіна́! Хто выбаве мяне ад гэтага цела сьмерці? 25 Дзякую Богу перазь Ісуса Хрыста, Спадара нашага. Дык тый жа самы я розумам служу Закону Божаму, але целам закону грэху.
1 Дык няма цяпер ніякага засуджэньня тым, што ў Хрысту Ісусу жывуць ня подле цела, але подле духа, 2 Бо закон духа жыцьця ў Хрысту Ісусу вывальніў мяне ад закону грэху а сьмерці. 3 Як Закон, скволены целам, быў слабы, дык Бог паслаў Сына Свайго ў падобнасьці цела грэшнага за грэх і засудзіў грэх у целе, 4 Каб вымаганьне Закону споўнілася ў нас, каторыя жывем ня подле цела, але подле духа.
5 Бо жывучыя подле цела празь цялеснае думаюць, а жывучыя подле духа - праз духоўнае. 6 Падумкі цялесныя ё сьмерць, а падумкі духоўныя - жыцьцё а супакой, 7 Бо цялесныя падумкі ё не́прыязьньства супроці Бога, бо яны не паддаюцца закону Божаму, дый запраўды ня могуць. 8 Затым тыя, што ў целе, ня могуць угадзіць Богу.
9 Але вы ня ў целе, але ў Духу, калі запраўды Дух Божы жывець у вас. Калі ж хто ня мае Духа Хрыстовага, тый не Ягоны. 10 А калі Хрыстос у вас, цела запраўды мертвае да грэху, але дух жывы да справядлівасьці. 11 Калі ж Дух Таго, хто ўскрысіў Ісуса зь мертвых, жывець у вас, Тый, што ўскрысіў Ісуса зь мертвых, ажыве сьмяротныя целы вашыя Духам Сваім, Каторы жывець у вас.
12 Дык, браты, мы даўжбіты ня целу, каб жыць подле цела; 13 Бо, калі жывіце́ подле цела, маеце памерці; але калі духам забіваеце ўчынкі цела, жывыя будзеце. 14 Бо ўсі, воджаныя Духам Божым, ё сынове Божыя; 15 Бо вы не прынялі́ духа няволі ізноў дзеля страху, але прынялі духа ўсынаўленьня, каторым гука́ем: „Аўва! Войча!" 16 Гэты самы Дух сьветча духу нашаму, што мы - дзеці Божыя. 17 А калі дзеці, дык і спадкаемцы; спадкаемцы Божыя, суспадкаемцы Хрыстовы, калі запраўды церпім ізь Ім, каб ізь Ім і ўславіцца.
18 Бо ўважаю, што цяперашнія цярпеньні не раўня прыйдучай славе, што аб'явіцца нам. 19 Бо, рупатліва выглядаючы, стварэнцы спадзяюцца аб'яўленьня сыноў Божых, - 20 Бо стварэнцы паддаліся марнасьці не самахоць, але з волі таго, хто паддаў іх, - у надзеі, 21 Што й самы стварэнцы вывальнены будуць ізь няволі раскладу да свабоды славы дзяцей Божых.
22 Бо мы ведаем, што ўсе стварэньне разам стогне і разам трудніцца ў болю аж дагэтуль; 23 I не адно яно, але й мы самы, маючы пачатак Духа, і мы ў сабе стогнем, рымсьцячы чакаем усынаўленьня, адкупленьня цела свайго. 24 Бо мы спасёныя надзеяй. Але надзея відомая ня ё надзея; бо, калі хто бача, чаго яму й спадзявацца? 25 Але калі спадзяемся таго, чаго ня бачым, тады, рымсьцячы, спадзяемся ў цярплівосьці.
26 I падобна таксама Дух памагае нам у нашых кволасьцях; бо мы ня ведаем, як маем маліцца, але Сам Дух прычыняецца за нас стогнамі нявымоўнымі. 27 Тый жа, хто дасьляду́е сэрцы, ведае, якая думка ў Духа, бо Ён прычыняецца за сьвятых з волі Божае. 28 Мы ж ведаем, што любячым Бога ўсе дзеецца дзеля дабра, тым, што пагука́ныя подле заме́ру.
29 Бо каго Ён перадведаў, тым і наканаваў быць падобнымі да абраза Сына Свайго, каб Ён быў першаком памеж шмат братоў. 30 А каго Ён наканаваў, тых і пагука́ў; а каго пагука́ў, тых і аправіў; а каго аправіў, тых і ўславіў.
31 Што ж скажам на гэта? Калі Бог за нас, хто супроці нас? 32 Тый, Каторы Сына Свайго не пашчаджаў, але аддаў Яго за ўсіх нас, як ізь Ім не падаруе нас шчодра і ўсім? 33 Хто будзе вінаваць абраных Божых? Бог праўдзе іх. 34 Хто засуджае? Хрыстос памер, але і ўскрэс: Ён і паправе Бога, Ён і прычыняецца за нас.
35 Хто адлуча нас ад міласьці Божае: атуга, ці гарота, ці перасьледава́ньне, ці галадоў, ці голасьць, ці небясьпечнасьць, ці меч? 36 Як напісана: „За Цябе забіваюць нас кажны дзень; мелі нас за авечкі на зарэз". 37 Але ўсе перамагаем пераз Таго, хто ўмілаваў нас. 38 Бо я пераканаўшыся, што ані сьмерць, ані жыцьцё, ані ангілы, ані князствы, ані цяперашнія, ані будучыя, ані сілы, 39 Ані вышыня, ані глыбіня, ані якое іншае стварэньне не адлуча нас ад любосьці Божае ў Хрысту Ісусу, Спадару нашьім.
1 Праўду кажу ў Хрысту, не маню, сьветча імне сумленьне мае ў Духу Сьвятым, 2 Што вялікі імне смутак і бязупынная му́ка сэрцу майму: 3 Я зычыў бы сам быць адлучаным ад Хрыста за братоў сваіх, радні імне подле цела, 4 Значыцца, Ізраелян, каторых усынаўленьне а слава а ўмовы а Законуданьне а служба а абятніцы; 5 Ад іх айцове, і ад іх Хрыстос подле цела, існуючы над усім Бог, дабраславёны на векі, амін.
Але ня тое, каб слова Божае ня было дасьпешнае. 6 Бо ня ўсі Ізраеляне, што ад Ізраеля, 7 I ня ўсі дзеці Абрагамовы, што ад насеньня ягонага; але: „У Ісаку названа будзе насеньне твае". 8 Значыцца, не цялесныя дзеці ё дзеці Божыя, але дзеці абятніцы ўважаюць за насеньне. 9 А слова абятніцы гэткае: „У гэтым жа часе прыйду, і ў Сорры будзе сын".
10 I не адно гэта, але так было й з Рэвекаю, як яна ад аднаго зачала́ двух сыноў, ад Ісака, айца нашага; 11 Бо яшчэ перад нараджэньням і перш, чымся што добрае альбо благое зрабілі, - каб заме́р Божы подле абраньня дзеяўся ня з учынкаў, але з Гука́ючага, - 12 Сказана было ёй: „Большы будзе служыць меншаму", 13 Як напісана: „Якава Я ўлюбіў, а Ісава зьненавідзіў".
14 Што ж скажам ? Няго ж несправядлівасьць у Бога? Няхай ня станецца так! 15 Бо Ён кажа Масею: „Зьмілуюся, над кім зьмілуюся; і пажалею, каго пажалею". 16 Дык залежа не ад тога, хто хоча, ані ад тога, хто бяжыць, але ад міласэрдзя Божага. 17 Бо Пісьмо кажа фараону: „Дзеля таго самага Я ўзьняў цябе, каб гэтак паказаць на табе магутнасьць Сваю і каб абяшчана было імя Мае па ўсёй зямлі". 18 Дык зьмілуецца, над кім зыча; і каляне, каго зыча. 19 Дык ты скажаш імне: „Чаму ж яшчэ вінуе? Бо Хто спрацівіцца волі Ягонай?" 20 А ты хто, чалавеча, што пярэчыш Богу? Ці выраб скажа вырабніку: „Чаму ты мяне так вырабіў?" 21 Альбо ці ня мае ўлады ганчар над глінаю, каб із таго самага ме́сіва зрабіць адну судзіну́ да славы, а другую да няславы? 22 Што ж, калі Бог, зычачы паказаць гнеў Свой і паведаміць моц Сваю, трываў ізь вялікай цярплівосьцю із судзінамі гневу, гатовымі да загубы, 23 Каб паведаміць багацьце славы Свае над судзінамі міласэрдзя, што Ён прыгатаваў да славы, 24 Нам, каторых Ён і пагука́ў, ня толькі із Жыдоў, але і з паганаў?" 25 Як і кажа ў Госі: „I ня Свой люд назаву ,Люд Мой', і нялюбовую назаву ,Любовая Мая' ". 26 I на тым самым месцу, ідзе было сказана ім: ,Вы ня Мой люд', названы будуць ,Сынове Бога жывога' ". 27 А Ісая гу́кае празь Ізраеля: „Хоць бы лік сыноў Ізраелявых быў, як пясок морскі, спасецца астача; 28 Бо справу канчае і борзда ў справядлівасьці, бо справу скончаную зьдзее Спадар на зямлі". 29 I, як уперад сказаў Ісая: „Калі б Спадар войскаў не пакінуў нам насеньня, мы былі́ б, як Садома, і сталі б падобныя да Ґоморы".
30 Што ж скажам? Народы, што ня гналіся за справядлівасьцяй, дасяглі справядлівасьці, што зь веры. 31 А Ізраель, гонячыся за Законам справядлівасьці, не дасяг Закону. 32 Чаму? бо ня зь веры, але з учынкаў. Спатыкнуліся аб камень спатыкненьня, 33 Як напісана: „Вось, кладу на Сыёне камень спатыкненьня і ска́лу спадману́, і тый, хто ўвера ў Яго, ня будзе засаромлены".
1 Браты! прыемнасьць сэрца майго і маленьне да Бога за іх ё, каб яны былі́ спасёны. 2 Бо сьветчу ім, што рупатлівасьць да Бога маюць, але ня подле веды. 3 Бо, ня ведаючы справядлівасьці Божае і сілуючыся закласьці сваю собскую справядлівасьць, не паддаліся справядлівасьці Божай; 4 Бо канец Закону - Хрыстос, да справядлівасьці кажнага верніка.
5 Бо Масей піша праз справядлівасьць, каторая із Закону: „Чалавек, што чыніў бы гэта, жывы будзе ім". 6 Але справядлівасьць ізь веры кажа гэтак: не кажы ў сэрцу сваім: „Хто ўзыйдзе на неба?" (значыцца, Хрыста зьвесьці); 7 Або: „Хто зыйдзе да бяздоньня?" (значыцца, Хрыста зь мертвых узьвесьці). 8 Але што кажа гэта? „Слова блізка да цябе, у роце тваім а ў сэрцу тваім", значыцца, слова веры, каторае абяшчаем. 9 Бо, калі вуснамі сваімі будзеш вызнаваць Ісуса за Спадара і сэрцам сваім верыць, што Бог ускрысіў Яго зь мертвых, дык спасешся; 10 Бо сэрцам вераць да справядлівасьці, а вуснамі вызнаюць да спа́сеньня. 11 Бо Пісьмо кажа: „Кажны, што вера ў Яго, ня будзе засаромлены". 12 Тут нямаш розьніцы памеж Жыда й Грэка, бо адзін Спадар у вусіх, багаты да ўсіх, што гука́юць Яго. 13 Бо „кажны, што будзе гука́ць імя Спадарова, спасецца".
14 Але як гука́ць таго, у каго ня ўверылі? і як верыць у таго, праз каго ня чулі? і як чуць без абяшчаючага? 15 I як абяшчаць, калі ня будуць пасланы? як напісана: „Якія харошыя ногі тых, што абяшчаюць дабравесьць супакою, што абяшчаюць дабравесьць дабра!" 16 Але ня ўсі паслухалі дабравесьці. Бо Ісая кажа: „Спада́ру, хто паверыў чутаму ад нас?". 17 Дык вера ад слуханьня, а слуханьне ад слова Божага. 18 Але кажу: ці яны ня чулі? Але, напэўна, бо „Па ўсёй зямлі прайшоў голас іхны, і да канцоў сьвету слова іхнае".
19 Але кажу: ці Ізраель ня ведаў? Першы Масей кажа: „Я выклічу ў вас за́відасьць народам, каторы не народ; народам неразумным да гневу ўквялю вас". 20 А Ісая вельма адважна кажа: „Мяне знайшлі тыя, што ня шукалі Мяне; Я стаў яўны тым, што ня пыталіся празь Мяне". 21 Праз Ізраеля кажа: „Цэлы дзень я выцяга́ў рукі Свае да люду непаслухменага а праціўнага".
1 Дык кажу: ціж адхінуў Бог люд Свой? Няхай ня станецца так! Бо я таксама Ізраеляні́н, з насеньня Абрагамовага, з плямені Веняміновага. 2 Не адхінуў Бог люду Свайго, каторы Ён наперад знаў. Ці ня ведаеце вы, што Пісьмо кажа ў „Ільлю", як ён адзываецца да Бога супроці Ізраеля? 3 „Спада́ру, прарокаў Тваіх яны забілі, аброчнікі Твае абурылі, і я застаўся адзін, і шукаюць жыцьця майго". 4 ІІІто ж кажа яму адказ? „Я пакінуў Сабе сем тысячаў мужоў, каторыя ня клякалі перад Ваалам". 5 Гэтак і цяпер застала́ся астача подле абраньня ласкі. 6 Але калі ласкаю, дык ня з учынкаў; накш ласка ня была́ б ужо ласкаю. А калі з учынкаў, дык ужо няма з ласкі; накш учынак ня быў бы ўчынак.
7 Што ж? Чаго шукаў Ізраель, таго не адзяржаў, але абраныя адзяржалі, а засталыя закалянелі, 8 Як напісана: „Бог даў ім духа соннасьці, вочы ня бачаць, і вушы ня чуюць, дагэтуль". 9 I Давід кажа: „Няхай будзе стол іхны сілом а пасадкаю а спадманам і адплатаю ім; 10 Няхай вочы іхныя пацямнеюць, і хрыбет іхны будзе скрыўлены назаўсёды".
11 Дык кажу: ці яны спатыкнуліся, каб паваліцца? Няхай ня станецца так! Але ўпадак іхны ё спа́сеньне народам, каб выклікаць завісьць у іх. 12 Калі ж упадак іхны - багацьце сьвету, і страта іхная - багацьце народам, тым большая паўніня іхная.
13 Бо вам кажу, народам: як апостал народаў, я ўслаўлю службу сваю, 14 Каб якім-колечы парадкам выклікаць завісьць тых, што майго цела, і спасьці некатрых ізь іх. 15 Бо калі адхіненьне іх будзе пагаджэньням сьвету, то што прыймо, як ня жыцьцё зь мертвых? 16 Калі першы абраканы кавалак сьвяты, дык і цеста сьвятое; а калі карэнь сьвяты, дык і галузы.
17 Калі ж некатрыя з галузаў адламіліся, а ты, дзіка́я аліва, прышчапілася на месца іхнае і стала ўчасьніцаю караня й туку алівы, 18 Не хваліся супроці галузаў. Калі ж хвалішся, ведай, што ня ты карэнь нясеш, але карэнь цябе.
19 Скажаш: „Галіны адламіліся, каб імне прышчапіцца". 20 Добра. Яны адламіліся нявераю, а ты дзяржышся вераю; не вяльмуйся, але бойся. 21 Бо калі Бог прыродных галузаў не пашчаджаў, ці й цябе пашчаджае. 22 Дык бачыш дабрыню й стродкасьць Божую: стродкасьць да адпалых, дабрыню Божую да цябе, калі будзеш трываць у дабрыні; накш і ты будзеш адцяты. 23 Але й тыя, калі не застануцца ў няверы, прышчэпяцца, бо Бог дуж ізноў прышчапіць іх. 24 Бо калі ты адцяты зь дзікое прыродаю алівы і супроці прыроды прышчэплены да добрае алівы, пагатове тыя прыродныя прышчэпяцца да свае собскае алівы.
25 Бо я ня зычу, браты, каб вы былі́ ў не́ведзі што да гэтае тайны, - каб вы не мудрагелілі, - што закаляненьне часткава сталася Ізраелю, пакуль ня ўвыйдзе паўніня народаў, 26 I гэтак увесь Ізраель спасецца, як напісана: „Прыйдзе із Сыёну Выбавіцель і адверне бязбожнасьць ад Якава; 27 I гэта ўмова ім ад Мяне, як Я здыйму зь іх грахі іхныя".
28 Узглядам дабравесьці яны не́прыяцелі вам; а ўзглядам абраньня любовыя дзеля айцоў. 29 Бо дары а пагука́ньне Божыя нязьменныя. 30 Бо як вы некалі былі́ непаслухменыя Богу, а цяпер дасяглі міласэрдзя з прычыны іх непаслухменства, 31 Так і яны цяпер не паслухалі, каб дзеля міласэрдзя вам і яны міласэрдзя дасяглі. 32 Бо Бог замкнуў усіх у непаслухменстве, каб над усімі зьмілава́цца.
33 О глыбіня багацьцяў мудрасьці а ведзі Божае! Як неспатача́льныя суды Ягоныя, і недасьледава́льныя дарогі Ягоныя! 34 Бо хто пазнаў розум Спадароў? Або хто быў Яму параднікам? 35 Або хто даў яму ўперад, каб Ён меў аддаць яму? 36 Бо ўсе зь Яго а Ім а да Яго. Яму слава на векі, амін.
1 Дык малю вас, браты міласэрдзям Божым, пасьвяціце целы свае на аброк жывы, сьвяты, Богу любы, значыцца разумную службу сваю; 2 I не тарну́йцеся да веку гэтага, але адмяніцеся аднаўленьням думкі свае, каб вы пераканаліся што за добрая а прыемная а дасканальная воля Божая.
3 Бо подле ласкі, данае імне, кажу кажнаму з памеж вас: ня думайце празь сябе болей, чымся належа думаць; але думайце сьціпла, кажны подле меры веры, каторую Бог удзяліў яму. 4 Бо, як у вадным целе ў нас шмат чаланоў, але ня ў вусіх чаланоў тая самая дзейнасьць, 5 Так нас шмат складае адно цела ў Хрысту, а паасобку адны адным сяброве.
6 Але, маючы розныя дары, подле ласкі, данае нам: ці прароцтва, подле меры веры; 7 Ці то службы - у службе; ці хто вучэньня - у вучэньню; 8 Ці хто навучае - у навучаньню; хто падзяляецца - у прасьціні; хто кіруе - кіруй улегліва; хто чыне міласэрдзе, чыні рада.
9 Міласьць хай будзе без прыдаваньня; гідзьцеся ліха, ліпніце да дабра; 10 У брацкай любосьці адны да адных будзьце кукежныя; у павазе адны адных выпераджайце; 11 З рупатлівасьцяй не агіляйцеся; духам гарыце; Спадару служыце; 12 У надзеі цешчася; у ватугах будзьце вытрывалыя, у малітве кажначасныя; 13 Да патрэбаў сьвятых будзьце падзельлівыя, да гасьціннасьці ганіцеся.
14 Дабраслаўце тых, што перасьляду́юць вас; дабраслаўце а ня клініце. 15 Цешчася з тымі, што цешацца; плачча з тымі, што плачуць. 16 Майце тую самую павагу адны да адных; не мудрагельце высака, але да нізкі́х хініцеся; ня будзьце мудрыя ў вачох сваіх;
17 Нікому ліхам за ліха не аддавайце; дбайце праз тое, што добрае ў вачох усіх людзёў. 18 Калі магчыма, паколькі залежа ад вас, шукайце супакою з усімі людзьмі. 19 Ня імсьціцеся самы, любовыя, але дайце месца гневу Божаму. Бо напісана: „Помста ў Мяне, Я адплачу, кажа Спадар". 20 Дык, „Калі твой не́прыяцель галодны, дай яму есьці; калі сьмягне, дай яму піць, бо, так робячы, ты зьбярэш на галаву ягоную жар". 21 Ня будзь пераможаны ліхам, але перамагай ліха дабром.
1 Кажная душа будзь паддана вышшай уладзе, бо няма ўлады не ад Бога; існуючыя ж улады Богам устаноўленыя. 2 Затым, хто працівіцца ўладзе, працівіцца загадзе Божай. А праціўнікі самы сабе рассудак віны прыдба́юць.
3 Бо начэльнікі ня страх добрым учынкам, але благім. Хочаш не баяцца ўлады? Рабі дабро і адзяржыш пахвалу́ ад яе; 4 Бо гэта слуга Божы на дабро табе. Але, калі ты дзееш ліха, бойся, бо не дарма ён носе меч; бо ён слуга Божы, помсьнік у гневе на дзеючага ліха. 5 Затым надабе быць падданым не адно дзеля гневу, але й дзеля сумленьня.
6 Дзеля таго вы й падачкі плаціце, бо яны слугі Божыя, кажначасна гэтым занятыя. 7 Давайце кажнаму належнае: каму падачкі - падачкі; каму мыта - мыта; каму страх - страх; каму чэсьць - чэсьць.
8 Нікому ня бывайце нічога вінны, апрача ўзаемнае міласьці; бо хто любе другога, тый споўніў Закон. 9 Не чужалож, не забівай, не крадзі, ня сьветч хвальшыва, не пажадай," і калі іншае будзе расказаньне, зьмяідчаюцца ў вадным гэтым слове, наймя: „любі бліжняга свайго, як сябе самога". 10 Любосьць ня робе бліжняму ліха; дык любосьць ё паўніня Закону.
11 I гэта рабіце, ведаючы час, што ўжо пара нам прачхнуцца, бо цяпер спа́сеньне да нас бліжшае, чымся як мы ўверылі. 12 Ноч мінула, а дзень дабліжыўся: дык адкіньма ўчынкі цямноты, а надзеньма зброю сьвятліні. 13 Як удзень, паступайма як належа, не ў гасьцінах а п'янчаньню, ані ў бязулстве а жадлівасьці, ані ў звадзе а за́відасьці; 14 Але адзеньцеся ў Спадара Ісуса Хрыста, і рупнасьць празь цела не абарачайце ў жаду́.
1 Млявых жа ў веры прыймайце ня дзеля суджэньня паглядаў. 2 Хтось пэўны, што ён можа есьці ўсе, але слабы есьць гародніну. 3 Хто есьць, ня май улегцы таго, хто ня есьць; а хто ня есьць, ня судзі таго, хто есьць, бо Бог прыняў яго. 4 Хто ты, што судзіш чужога слугу? Перад сваім Спадаром стаіць ён або валіцца; і будзе пастаноўлены, бо Спадар можа пастанавіць яго.
5 Адзін адрозьнюе дні, другі важа кажны дзень аднолькава. Няхай кажны будзе супоўна пераканаўшыся ў сваім собскім паглядзе. 6 Хто адрозьнюе дні, дзеля Спадара адрозьнюе. I хто есьць, дзеля Спадара есьць, бо дзякуе Богу; і хто ня есьць, дзеля Спадара ня есьць і дзякуе Богу.
7 Бо ніхто з нас ня жывець сам дзеля сябе, і ніхто не памірае сам дзеля сябе; 8 Бо ці жывем, дзеля Спадара жывем, ці паміраем, дзеля Спадара паміраем. I затым ці жывем, ці паміраем - мы Спадаровы. 9 Бо Хрыстос дзеля таго памер і жывець, каб ра́дзіць мертвых і жывых.
10 А ты чаму судзіш брата свайго ? Або ізноў, чаму ўлегцы маеш брата свайго ? Мы ж усі станем перад судовым пасадам Хрыстовым. 11 Бо напісана: „Жыў Я, кажа Спадар, перад Імною ўклякне кажнае калена, і кажны язык будзе вызнаваць Бога". 12 Дык кажны з нас здасьць лічбу за сябе Богу.
13 Ня судзіма болей адзін аднаго, але вале́й на тое ўважайце, каб ня класьці брату спатыкненьня альбо спадману. 14 Я ведаю і пераканаўшыся ў Ісусу Хрысту, што няма нічога ў сабе самым нячыстага, адно хто ўважае што-колечы за нячыстае, таму нячыстае. 15 Бо калі за ежу не́марасьціцца брат твой, ты ўжо ня подле міласьці абходзішся. Ня губі сваёй ежаю таго, за каго Хрыстос памер. 16 Няхай ня будзе блявузґана на ваша добрае. 17 Бо гаспадарства Божае ня ежа ані піценьне, але справядлівасьць а супакой а радасьць у Духу Сьвятым. 18 Бо, хто гэтым служа Хрысту, тый любы Богу й прызнаны людзьмі.
19 Дык будзем імкнуцца да тога, што служа супакою а ўзаемнаму збудаваньню. 20 Дзеля ежы ня бура́й справы Божае. Усе чыстае, але блага людзіне, каторая есьць на спадману. 21 Добра ня есьці мяса, ані піць віна, ані рабіць чаго-колечы, ад чаго брат твой спатыкаецца, альбо спадманяецца, альбо слабянее.
22 Маеш ты веру? май сам у сабе перад Богам. Шчасьлівы, каторы ня судзе сябе самога ў тым, што прызнаець сабе за добрае. 23 Але тый, што сумляецца, як есьць, будзе засуджаны, бо ня зь веры; а што-колечы ня зь веры, грэх.
1 Мы, дужыя, маем несьці няўздоленьні кволых, а не гадзіць самым сабе. 2 Няхай кажны з нас годзе бліжняму да дабра, дзеля збудаваньня. 3 Бо й Хрыстос не Сабе гадзіў, але як напісана: „Ганьбеньні ганьбячых Цябе палі на Мяне". 4 А ўсе, што пісана было ўперад, напісана нам на навуку, каб цярплівосьцяй і пацяшэньням Пісьмаў мелі надзею.
5 Бог жа цярплівосьці й пацяшэньня няхай дасьць вам жыць у згодзе адным із аднымі подле Хрыста Ісуса, 6 Каб вы згодна, аднымі вуснамі славілі Бога і Айца Спадара нашага Ісуса Хрыста.
7 Дык прыймайце адзін аднаго, як і Хрыстос прыняў вас да славы Божае. 8 Бо кажу, што Ісус Хрыстос стаў слугою абразаньня дзеля праўды Божае, каб пацьвярдзіць абятніцу айцом; 9 I каб народы славілі Бога за міласэрдзе, як напісана: „За гэта вызнаю Цябе памеж народаў і імені Твайму буду пяяць". 10 I ўзноў кажа: „Цешчася, народы, зь людам Ягоным". 11 I ўзноў: „Хваліце Спадара, усі народы, і выхваляйце Яго, усі люды". 12 I ўзноў Ісая кажа: „Будзе карэнь Есаў, і паўстане ра́дзіць народы; на Яго народы спадзявацца будуць". 13 А цяпер жа Бог надзеі няхай напоўне вас усялякай радасьцяй а супакоям у веры, каб вы, моцаю Духа Святога, былі́ вельмі багатыя надзеяю.
14 Але я пераканаўшыся, браты мае, я таксама ўзглядам вас, што й вы поўныя дабрыні, напоўненыя ўсялякім знацьцём і можаце навучаць адны адных; 15 Але пісаў вам, браты, сьмялей, часткава, каб дамяніць, подле ласкі, данае імне Богам, 16 Быць слугачым Хрыста Ісуса народам, дзеючы аброчную службу дабравесьці Божай, каб аброк народаў, пасьвячаны Духам Сьвятым, быў прыемны Богу.
17 Дык я магу пахваліцца Божым у Хрысту Ісусу; 18 Бо ня важуся сказаць чаго-колечы такога, чаго ня зьдзеяў Хрыстос імною да паслухменства народаў, словам і ўчынкам, 19 Моцаю знакоў а чудосаў, сілаю Духа Божага, так што ад Ерузаліму а аколіцаў аж да Ілірыку напоўніў дабравесьцяй Хрыстовай. 20 Ды я імкнуўся абяшчаць дабравесьць ня там, ідзе быў менаваны Хрыстос, каб ня ставіць на подзе другога; 21 Але як напісана: „Каторым нічога не павяда́лі празь Яго, абачаць, і нячуючыя зразумеюць".
22 Гэта шмат разоў і перакажала імне прысьці да вас. 23 Цяпер жа, ня маючы ўжо месца ў гэтых краёх, а маючы ад шмат год вялікае жаданьне прысьці да вас, 24 Як толькі буду падарожжаваць да Гішпані, прыду да вас. Бо спадзяюся бачыць вас, як буду падарожжаваць, і вы правядзіце́ мяне туды, як сьпярша пабуду ў вашым таварыстве, хоць часткава.
25 Але цяпер іду да Ерузаліму, паслужыць сьвятым; 26 Бо Македоня а Ахая ўважалі за добрае даць памогу бедным сьвятым, што ў Ерузаліме. 27 Яны ўважалі гэта за добрае дый даўжбіты яны іхныя. Бо, калі іншыя народы сталі ўчасьнікамі ў іх духоўным, яны маюць паслужыць і ім у цялесным.
28 Споўніўшы гэта і прыпячатаваўшы ім плод гэты, я выпраўлюся пераз вас да Гішпані. 29 Я ведаю, што, як прыйду да вас, з паўнінёю дабраславенства Хрыстовага прыйду.
30 Прымеж тога малю вас, браты, Спадаром нашым Ісусам Хрыстом а міласьцю Духа, каб вы сілаваліся разам із імною маліцца за мяне Богу, 31 Каб выбавіцца імне ад непаслухменых у Ерузаліме, і каб служба мая гэта была прыймальная сьвятым; 32 Каб імне, з волі Божае, прысьці да вас у радасьці і можа супачыць із вамі. 33 Бог жа супакою будзь із усімі вамі. Амін.
1 Паручаю вам Фіву, сястру нашу, служэбку царквы ў Кенхрэі, 2 Каб вы яе прынялі ў Спадару́, як гожа сьвятым, і памаглі ёй, чаго б патрабавала, бо таксама яна была́ памачніцаю шмат каму й імне самому.
3 Паздаровайце Прыськілу а Аквілу, супрацаўнёў маіх у Хрысту Ісусу, 4 Каторыя рызыкавалі горлам сваім за жыцьцё мае, каторым ня я толькі ўдзячны, але таксама ўсі цэрквы іншых народаў; 5 Таксама хатнюю царкву іхную .
Паздаровайце Епінета, любовага майго, каторы ё першым пладом Азі дзеля Хрыста.
6 Паздаровайце Марыю, каторая шмат папрацавала дзеля вас.
7 Паздаровайце Андроніка а Юна, сваякоў а сувязьняў маіх, славутых сярод апосталаў, каторыя запраўды ўперад за мяне былі́ ў Хрысту.
8 Паздаровайце Ампля, любовага майго ў Спадару.
9 Паздаровайце Гурбана́, супрацаўня нашага ў Хрысту, а Стаха, любовага майго.
10 Паздаровайце Апеля, дазнанага ў Хрысту.
Паздаровайце Арыставулавых.
11 Паздаровайце Радзівона, сваяка майго.
Паздаровайце Нарцызавых, каторыя ў Спадару.
12 Паздаровайце Трыфену а Трыфосу, што працуюць у Спадару.
Паздаровайце Пэрсыду любовую, што шмат папрацавала ў Спадару.
13 Паздаровайце Руфа, абранца ў Спадару, і маці ягоную а маю.
14 Паздаровайце Асынкрыта, Флегона, Гэрма, Патрова, Гэрмена і братоў зь імі.
15 Паздаровайце Філёлёґа а Юлю, Нірэя а сястру ягоную а Алімпа а ўсіх сьвятых ізь імі.
16 Здаровайце адны адных із цалаваньням сьвятым. Здароваюць вас усі цэрквы Хрыстовы.
17 Малю ж вас, браты, зважайце на тых, што ствараюць падзелы а спадманы напярэк навуццы, каторай вы навучыліся, і адхінайцеся ад іх; 18 Бо такія служаць не Спадару нашаму Ісусу Хрысту, але собскаму чэраву свайму, і ліпкой моваю і лісьлі́вай моваю зводзяць сэрцы простых. 19 Бо ваша паслухменства дайшло да ўсіх; затым я цешуся з вас, але зычу быць мудрымі да дабра, а простымі да ліха.
20 Бог жа супакою патрышча шайтана пад нагамі вашымі неўзабаве. Ласка Спадара нашага Ісуса Хрыста з вамі! Амін.
21 Здароваюць вас Цімох, супрацавень мой, а Луц а Ясон а Сосыпатра, сваякі мае.
22 Здароваю вас у Спадару і я Тэрт, што пісаў гэты ліст.
23 Здаровае вас Ґай, гаспадар дамовы мой і ўсяе царквы. Здаровае вас Эраст, скарбнік месцкі, а брат Кварт.
24 Ласка Спадара нашага Ісуса Хрыста з усімі вамі. Амін.
25 А таму, Каторы можа змацніць вас подле дабравесьці мае і абяшчаньня Ісуса Хрыста, подле аб'яўленьня тайны, ад часоў вечных замоўчанае, 26 Але цяпер аб'яўленае Пісьмамі прароцкімі, подле расказаньня вечнага Бога, да паслухменства веры ўсім народам азнаймленае, - 27 Адзінаму мудраму Богу празь Ісуса Хрыста слава на векі Амін.
1 Паўла, воляю Божаю пагука́ны апостал Ісуса Хрыста, а Сосьфен брат, 2 Царкве Божай, што ў Карынце, пасьвячаным у Хрысту Ісусу, пагука́ным сьвятым, з усімі, што гука́юць імя Спадара нашага Ісуса Хрыста на кажным месцу, у іх і ў нас: 3 Ласка вам а супакой ад Бога, Айца нашага, а Спадара Ісуса Хрыста.
4 Дзякую Богу свайму заўсёды за вас узглядам ласкі Божае, данае вам у Ісусу Хрысту, 5 Што ўсім вы забагацелі ў Ім, усялякім словам і ўсялякім веданьням, - 6 Бо сьветчаньне Хрыстова ўмацавалася ў вас, - 7 Так што вы ня маеце нястачы ні ў якім дару, чакаючы зьяўленьня Спадара нашага Ісуса Хрыста, 8 Каторы і ўмацуе вас аж да канца быць бязьвіннымі на дзень Спадара нашага Ісуса Хрыста. 9 Верны Бог, Каторым вы пагука́ныя да ўзаем'я Сына Ягонага Ісуса Хрыста, Спадара нашага.
10 Вось жа малю вас, браты, імям Спадара нашага Ісуса Хрыста, каб усі вы гу́калі адно, і ня было меж вас падзелаў, але каб вы супоўна задзіночыліся ў тэй самай думцы і ў тым самым паглядзе. 11 Бо ад Хлоіных стала імне ведама, браты мае, праз вас, што сьпярэчкі ё памеж вас. 12 Я гу́каю праз тое, што кажны з вас кажа: „Я запраўды Паўлаў", а „Я Аполосаў", а „Я Кіфін", а „Я Хрыстоў". 13 Нягож Хрыстос падзяліўся ? альбо Паўла быў укрыжаваны за вас? альбо ў імя Паўлы вы хрысьціліся?
14 Дзякую Богу, што нікога з вас ня хрысьціў, апрача Крыспа а Ґая, 15 Што ніхто ня можа сказаць, што я хрысьціў у імя свае собскае. 16 Але, я хрысьціў і дом Сьцепаноў; але балей ня ведаю, ці хрысьціў каго іншага. 17 Бо Хрыстос не паслаў мяне хрысьціць, але абяшчаць дабравесьць, ня ў мудрасьці слова, каб ня быў змарнаваны крыж Хрыстоў.
18 Бо слова праз крыж гінучым ё дурніна́, але нам спасаным - сіла Божая. 19 Бо напісана: „Загублю мудрасьць мудрыцоў, а розум разумных адхіну́". 20 Ідзе мудрэц? ідзе кніжнік? ідзе сьпярэчнік гэтага веку? Ці не абярнуў Бог мудрасьць гэтага сьвету ў дурноту? 21 Бо як сьвет мудрасьцяй не пазнаў Бога ў мудрасьці Божай, зьлюб Богу было дурнотаю абяшчаньня спасьці вернікаў. 22 Бо Жыды вымагаюць знакоў, а Грэкі шукаюць мудрасьці; 23 Мы ж абяшчаем укрыжаванага Хрыста, Жыдом спадмана, а народам дурнота, 24 Але пагука́ным, Жыдом і Грэкам, Хрыста, моц Божую а мудрасьць Божую; 25 Бо дурнота Божая мудрэйшая за людзёў, а млявае ў Бога дужшае за людзёў.
26 Разважча, браты, хто вы пагука́ныя, што ня шмат мудрых подле цела, ня шмат дужых, ня шмат дабрародных; 27 Бо Бог абраў дурноту гэтага сьвету, каб засароміць мудрых, і Бог абраў млявае гэтага сьвету, каб засароміць дужасьць; 28 I нізкое сьвету, і пагрэбаваных абраў Бог, і няіснуючае, каб існуючае зьнішчыць, - 29 Так, каб не хвалілася перад Богам ніякае цела.
30 Ад Яго й вы ў Хрысту Ісусу, Каторы стаў нам мудрасьцю ад Бога, як і справядлівасьцю а пасьвячэньням а адкупленьням, 31 Як напісана: „Хто хваліцца, Спадаром хваліся".
1 I я, прыходзячы да вас, браты, прыходзіў ня з выборнай моваю або мудрасьцяй, абяшчаючы вам сьветчаньне Божае, 2 Бо я пастанавіў быць у вас няведаючым нічога, апрача Ісуса Хрыста, дый укрыжаванага; 3 I быў я ў вас у млявасьці а ў страху а ў вялікай дрыгоце. 4 I слова мае, і ка́зань мая не ў пераконуючых словах мудрасьці, але ў паказе Духа а сілы, 5 Каб вера вашая стаяла не на мудрасьці людзкой, але на сіле Божай.
6 Мудрасьць жа гу́каем памеж дасканальных, але мудрасьць ня гэтага веку ані князёў гэтага веку мінучых; 7 Але гу́каем мудрасьць Божую, тайную, каторую Бог наканаваў перад вякамі да славы нашае, 8 Каторай ніхто з князёў гэтага веку не пазнаў; бо, калі б пазналі, не ўкрыжавалі б Спадара славы. 9 Але, як напісана: „Ня бачыла таго вока, і ня чула вуха, і ня прыходзіла тое на сэрца людзіне, як шмат прыгатаваў Бог тым, што мілуюць Яго". 10 А нам Бог аб'явіў Духам, бо Дух усе дасьляду́е, нават глыбіні Божыя. 11 Бо хто зь людзёў ведае, што ёсьць у чалавеку, апрача духа людзкога, каторы ў ім? Так і Божага ніхто ня ведае, апрача Духа Божага. 12 Але мы прынялі ня духа сьвету гэтага, але Духа ад Бога, каб ведаць, чым Бог дараваў нас, 13 Што й гу́каем ня людзкой мудрасьцяй навучанымі словамі, але навучаныя Духам, раўнуючы духоўнае да духоўнага. 14 Але душэўная людзіна ня прыймае таго, што ад Духа Божага, бо яно дурнота яму; і ня можа цяміць, бо яно духоўна адрозьнюецца. 15 Але духоўны адрозьнюе ўсе, сам жа не адрозьнюецца нікім. 16 „Бо хто пазнаў розум Спадароў, хто Яго вучыць будзе?" Але мы маем розум Хрыстоў.
1 І я, браты, ня мог гу́каць із вамі, як із духоўнымі, але як ізь цялеснымі, як ізь бязьлеткамі ў Хрысту. 2 Я даў вам малако піць, ня ежу, бо вы яшчэ не маглі есьці яе ані можаце яшчэ, 3 Бо вы яшчэ цялесныя. Бо калі меж вас за́відасьць а сьпярэчкі а падзел, дык ці не цялесныя вы? і ці ня ходзіце подле сьвецкае людзіны? 4 Бо калі хто кажа: „Я Паўлаў", а другі: „Я Алолосаў", дык ці не цялесныя вы людзі? Хто Паўла? хто Аполос? Яны адно слугачыя, пераз каторых вы ўверылі, ды колькі кажнаму даў Спадар. 6 Я засадзіў, Аполос паліваў, але вырасьціў Бог; 7 Затым ані тый, што садзе, ані тый, што палівае, ё штось, але Бог, што рост даець. 8 Тый, што садзе, і тый, што палівае, адно; але кажны адзяржыць сваю заплату подле свае працы. 9 Бо мы супрацаўні ў Бога, вы Божая ніва, Божая будоўля вы.
10 Подле данае імне ад Бога ласкі, я, як мудры будаўнічы, паклаў под, а другі будуе на ім; але кажны глядзі, як будуеш на ім. 11 Бо ніхто ня можа пакласьці поду іншага, апрача пакладзенага, каторы ё Ісус Хрыстос. 12 Ці станове хто на гэтым подзе із золата, срэбра, дарагіх камянёў, дзерва, травы, саломы, - 13 Кажнага работа выявіцца; бо дзень пакажа, бо ў вагню выкрываецца, і агонь выпрабуе работу кажнага, якая яна ёсьць. 14 Калі чыя работа застане́цца, каторую ён на ім будаваў, тый адзяржыць заплату; 15 А ў каго работа згарыць, тый будзе мець шкоду, але сам спасецца, адылі́ бы з агню.
16 Ціж вы ня ведаеце, што вы дом Божы, і Дух Божы жывець у вас? 17 Калі хто папсуець дом Божы, таго Бог папсуець, бо дом Божы сьвяты; а гэта вы.
18 Ніхто ня зводзь самога сябе. Калі хто з вас думае быць мудрым у гэтым веку, тый стань неразумным, каб быць мудрым. 19 Бо мудрасьць сьвету гэтага ё дурнота перад Богам, як напісана: „Каторы лове мудрых у хітрыні іхнай". 20 I ўзноў: „Спадар ведае думкі мудрыцоў, што яны марныя". 21 Дык няхай ніхто ня хваліцца людзьмі, бо ўсе вашае: 22 Ці Паўла, ці Аполос, ці Кіфа, ці сьвет, ці жыцьцё, ці сьмерць, ці цяперашніня, ці будучыня, - усе вашае; 23 Вы ж - Хрыстовы, а Хрыстос - Божы.
1 Дык кажны мае ўважаць нас за слугачых Хрыстовых а вернікаў тайнаў Божых. 2 Ад вернікаў жа вымагаюць, каб кажны быў верны. 3 Імне вельма мала знача, што судзіце празь мяне вы або людзкі́ суд; я й сам ня суджу празь сябе. 4 Бо я нічога ня знаю за сабою, але гэтым не апраўлены; судзьдзя ж імне Бог. 5 Затым ня судзіце без пары, пакуль ня прыйдзе Спадар, Каторы й асьвеце схаванае ў цемрадзі і выяве ра́ды сэрца, і тады кажны будзе мець пахвалу ад Бога.
6 Гэта, браты, прытарнаваў я да сябе а Аполоса дзеля вас, каб вы навучыліся ад нас не мудрагеліць звыш тога, што напісана, і не падыймаліся адзін перад адным. 7 Бо хто адрозьнюе цябе ? Што ты маеш, чаго б не адзяржаў? А калі адзяржаў, чаму хвалішся, быццам не адзяржаў? Ужо вы перасыціліся, ужо вы забагацелі, вы ра́дзілі бяз нас. Я хацеў бы, каб вы ра́дзілі, каб мы таксама ра́дзілі з вамі! 9 Бо я думаю, што Бог нас, апосталаў, пастанавіў за апошніх, бы на сьмерць прызначаных; бо мы сталі дзівосамі сьвету, ангілам і людзём. 10 Мы дурныя дзеля Хрыста, але вы разважныя ў Хрысту; мы млявыя, але вы моцныя, вы пачэсьлівыя, але мы ў ганьбе. 11 Аж дагэтуль прагнем і сьмягнем, і голыя, і бітыя, і бяздомныя, 12 I працуем, робячы сваімі собскімі рукамі. Абмаўляюць нас, мы дабраславім; перасьляду́юць нас, мы церпім; 13 Уражаюць нас, мы молім; мы сталі сьвету, як шумецьце, адкіданыя ўсімі аж дагэтуль.
14 Ня пішу гэта, каб засароміць вас, але каб перасьцерагчы вас, як любовыя дзеці свае. 15 Бо хоць бы вы мелі дзесяць тысячаў наўчыцеляў у Хрысту, ня шмат, адылі́, айцоў; я радзіў вас у Хрысту Ісусу дабравесьцяй. 16 Затым малю вас: будзьце маімі перайманьнікамі. 17 Дзеля таго я паслаў да вас Цімоха, свайго любовага а вернага ў Спадару сына, каторы дамене вам дарогі мае ў Хрысту, як я вучу ўсюдых у кажнай царкве.
18 Некатрыя запыхацелі, як быццам я не маніўся прыйсьці да вас; 19 Але я ўборзьдзе прыйду да вас, калі Бог дазволе, і пазнаю ня словы запыхацелых, але моц, 20 Бо гаспадарства Божае ня ўслове, але ў моцы. 21 Чаго вы хочаце? з дубцом прыйсьці да вас, ці зь міласьцяй і з духам лагоднасьці?
1 Агульна чуць, што бязулства сярод вас, ды такое бязулства, што не раўня народам, ажно хтось мае жонку айца свайго. 2 А вы запыхацелі, а ці ня мелі б вале́й плакаць, каб тый, што зрабіў такі ўчынак, быў выкінены з памеж вас? 3 А я, няпрытомны целам, але прытомны духам, ужо пастанавіў, бы будучы ў вас, каб таго, хто зрабіў гэта, 4 Вы, зышоўшыся ў імя Спадара нашага Ісуса Хрыста, разам із духам маім, сілаю Спадара нашага Ісуса Хрыста, 5 Перадалі яго такога шайтану на загубу цела, каб дух быў спасёны ў дзень Спадара Ісуса.
6 Хвальня ваша ня добрая. Або вы ня ведаеце, што ад малое закісі ўсе цеста кісьне? 7 Ачьісьціце старую закісь, каб вы былі́ новым цестам, бо вы прэсныя, бо Пасха ж нашая, Хрыстос, быў абрэчаны. 8 Затым сьвяткуйма сьвята не із старой закісяй ані із закісяй злосьці а нягоднасьці, але з праснакамі шчырасьці а праўды.
9 Я пісаў вам у лісьце, не сябраваць ізь бязулямі; 10 Не наагул ізь бязулямі гэтага сьвету, альбо з прагавітымі а дзярлівымі, альбо з балвахваламі, бо мусілі б выйсьці з гэтага сьвету; 11 Але я пісаў вам не сябраваць із тым, хто, завучыся братам, застаецца бязулям, або прагавітым, або балвахвалам, або абмоўцам, або п'яніцам, або дзяруном, з таковым нават ня ежча разам.
12 Бо што імне судзіць і навонных? Ці не нутраных вы судзіце? 13 Навонных жа судзе Бог. Выкіньце нягоднага з памеж сябе.
1 Ці важыцца хто з вас, правуючыся з другім, прававацца ў несправядлівых, а не ў сьвятых? 2 Ці ня ведаеце, што сьвятыя будуць судзіць сьвет ? А калі сьвет вамі будзе суджаны, ці вы нягожыя найменшага суджэньня? 3 Ці вы ня ведаеце, што мы будзем судзіць ангілаў? Пагатове справы гэтага жыцьця.
4 А вы, як мелі справы гэтага жыцьця, пасадзілі судзіць пагрэбаваных у царкве. 5 На сорам вам кажу: нягож няма памеж вас ні воднага разумнага, што мог бы рассудзіць памеж братоў сваіх? 6 Але брат із братам правуецца, ды перад нявернікамі.
7 У такім прылучаю ўжо запраўды заганаю наагул у вас ё, што вы правуецеся мяжсобку. Чаму вале́й ня церпіце крыўды? чаму валей не застаіце́ся ашуканымі? 8 Але вы крыўдзіце а шкодзіце, ды гэта братоў. 9 Ці вы ня ведаеце, што несправядлівым не спадзець гаспадарства Божае? Не давайцеся зводзіць: ані бязулям, ані балвахвалам, ані чужаложнікам, ані вельма скунежаным, ані мужаложнікам, 10 Ані злодзеям, ані гальлівым, ані п'яніцам, ані абмоўцам, ані дзяруном не спадзець гаспадарства Божае. 11 I гэткімі былі́ некатрыя з вас; але абмыты, але ўсьвячаны, але аправены імям Спадара нашага Ісуса Хрыста і Духам Бога нашага.
12 Усе імне дазволена, але ня ўсе карысна; усе імне дазволена, але ня буду я пад уладаю чаго-колечы. 13 Ежа да жывата, і жывот да ежы; але Бог зьнішча адно й другое. Цела не да бязулства, але да Спадара, і Спадар да цела. 14 Бог ускрысіў Спадара, ускрысіць і нас магутнасьцю Сваёй.
15 Ці вы ня ведаеце, што целы вашы - гэта чаланы Хрыстовы? Дык ці адыйму чаланы ў Хрыста, каб зрабіць іх чаланамі бязулі? Няхай ня станецца так! 16 Альбо ня ведаеце, што тый, каторы лучыцца зь бязуляю, ёсьць адно цела зь ёю, бо кажацца: „Двое будуць адно цела". 17 Але тый, што адзіночыцца із Спадаром, ёсьць адзін Дух.
18 Уцякайце ад бязулства: кажны грэх, які робе людзіна, ё вонках цела; а бязуля грэша супроці собскага цела свайго. 19 Ці ня ведаеце, што целы вашы ё дом жывучага ў вас Сьвятога Духа, Каторага вы маеце ад Бога, і вы не свае? 20 Бо вы купленыя цаною. Затым услаўляйце Бога ў целах сваіх.
1 Што ж да тога, праз што вы пісалі, дык добра чалавеку не датыкацца жонкі. 2 Але, каб усьцерагчыся бязулства, кажны май собскую жонку сваю, і кажная май собскага мужа свайго. 3 Муж няхай аддаець належнае жонцы, падобна жонка мужу. 4 Жонка ня мае ўлады над целам сваім, але муж; падобна й муж ня мае ўлады над целам сваім, але жонка.
5 Не спабывайце адно аднаго, хіба із згоды, на якісь час, каб пасьвяціцца да посту а малітвы, і ўзноў будзьце разам, каб шайтан не спакушаў вас зь нястачы самавалоданьня вашага. 6 Кажу гэта, адылі́, як дазвол, не як расказаньне. 7 Бо зычу, каб усі людзі былі, нават як я; але кажны мае свой дар ад Бога, адзін гэтак, другі гэнак.
8 Нежанатым жа і ўдовам кажу: добра ім, калі б засталіся, як я. 9 Але калі ня могуць валодаваць самы сабою, няхай жэняцца; бо валей жаніцца, чымся распаляцца. 10 А тым, што пабяруцца, ня я расказую, але Спадар: жонцы не разлучацца з мужам; 11 А калі разлучыцца, дык мае заставацца незамужняй або пагадзіцца з мужам сваім, і мужу не пакідаць жонкі.
12 Іншым жа я кажу, а не Спадар: калі які брат мае жонку няверніцу, і яна згодная жыць ізь ім, няхай не пакідае яе; 13 I жонка, што мае мужа няверніка, і ён згодны жыць ізь ёю, няхай не пакідае яго; 14 Бо нявернік муж усьвячаецца жонкаю верніцаю, і жонка няверніца ўсьвячаецца мужам вернікам. Накш дзеці вашыя былі́ б нячыстыя, а цяпер сьвятыя.
15 Калі ж нявернік хоча разлучыцца, хай разлучаецца; брат або сястра ў такіх прылучаёх не прыняволены, бо Бог пагука́ў нас да супакою. 16 Скуль ведаеш ты, жонка, ці не спасеш мужа? Або скуль ведаеш ты, мужу, ці не спасеш жонкі? 17 Толькі кажны рабі так, як Бог яму прызначыў, і кажны, як Спадар пагука́ў. Гэтак я загадую па ўсіх цэрквах. 18 Калі хто пагука́ны абрэзаным, не хавайся; калі хто пагука́ны неабрэзаным, не абразайся. 19 Абразаньне нішто і неабразаньне нішто, але дзяржаньне расказаньняў Божых.
20 Хай кажны застаецца ў тым пагука́ньню, у каторым пагука́ны. 21 Калі нявольнікам ты пагука́ны, не парушайся гэтым; але калі можаш стаць вольным, дык вале́й карыстай з гэтага. 22 Бо нявольнік, пагука́ны ў Спадару, завецца вольнік Спадароў; аднолькава й пагука́ны вольным завецца нявольнік Хрыстоў. 23 Вы куплены цаною; ня будзьце нявольнікамі людзкімі. 24 Браты, няхай кажны, якім пагука́ны, такім заставайся перад Богам.
25 Узглядам дзявоцтва я ня маю расказаньня Спадаровага, але даю раду, як тый, катораму зь міласэрдзя Свайго даў Спадар быць верным. 26 Я дапушчаю, што добра дзеля цяперашняе патрэбы, значыцца, добра чалавеку застацца так, як ён ёсьць. 27 Злучаны ты із жонкаю? ня шукай вывальненьня. Вывальнены ад жонкі, ня шукай жонкі. 28 Калі, адылі, ажэнішся, ня ізгрэшыш; і калі дзеўка выйдзе замуж, ня ізгрэша. Але таковыя будуць мець атугу ў целе; а я вас жалею.
29 Але гэта я вам кажу, браты: час засталы скарочаны, каб маючыя жонкі былі як ня маючыя; 30 I тыя, што плачуць, як ня плачучыя; і тыя, што цешацца, як тыя, што пя цешацца; і купляючыя, як не дзяржачыя; 31 I тыя, што ўжываюць сьвету гэтага, як ненадужываючыя; бо мінае абраз сьвету гэтага. 32 А я зычу, каб вы былі бяз клопату.
Нежанаты рупіцца праз справы Спадаровы, як падабацца Спадару; 33 А жанаты рупіцца праз справы сьвету, як падабацца жонцы. 34 Ё розьніца памеж замужкі й дзеўкі; незамужняя рупіцца праз справы Спадаровы, каб быць сьвятой целам і духам; а замужняя рупіцца праз справы сьвету, як падабацца мужу свайму.
35 Кажу гэта дзеля вашае ж карысьці, не каб зрабіць абмежаньне вам, але дзеля таго, што гэта належа і каб служылі Спадару без адхінаньня. 36 Але калі хто ўважае, што ня лець дзеўцы ягонай, каб яна, будучы ў цьвеце, заставалася так, дык няхай робе, што хоця, - ня ізгэша; хай выходзяць замуж. 37 Але хто стаіць цьверда ў сэрцу сваім, ня прысілены патрэбаю, але, маючы ўладу над воляю сваёй, пастанавіў у сэрцу сваім дзяржаць яе дзеўкаю, тый добра робе. 38 Затым, хто выдаець замуж дзеўку сваю, добра робе; а хто не выдаець, робе ляпей.
39 Жонка зьвяза́на, пакуль жывы муж; калі ж муж ейны памрэць, вольная выйсьці за каго хоча, адно ў Спадару. 40 Але яна шчасьліўшая, калі застанецца так, подле пагляду майго; а, думаю, і я маю Духа Божага.
1 А што да абраканага балваном, мы ведаем, бо мы ўсі маем веданьне; веданьне надымае, але любосьць будуе. 2 Калі хто думае, што ён знае што-колечы, тый нічога яшчэ ня знае так, як мае знаць. 3 Але хто любе Бога, таму дана знацьцё ад Яго.
4 Дык, што да ядзеньня абраканага балваном, мы ведаем, што балван на сьвеце нішто, і што няма іншага Бога, апрача Аднаго. 5 Бо хоць і ё так званыя багі, або на небе, або на зямлі, бо ё шмат багоў і паноў шмат; 6 Але ў нас адзін Бог Айцец, з Каторага ўсе, і мы дзеля Яго, і адзін Спадар Ісус Хрыстос, Каторым усе, і мы Ім. 7 Але ня ў вусіх такое веданьне: некатрыя із сумленьням што да балваноў, дагэтуль ядуць, як абраканае балваном, і сумленьне іхнае, будучы млявым, брудзяніцца.
8 Ежа не паручае нас Богу: калі мы ямо, ня маем перавагі; калі не ямо, нічога ня трацім. 9 Глядзіце, адылі, каб гэтае права ня было спатыкненьням кволым.
10 Бо калі хто-колечы абача, што ты, маючы веданьне, сядзіш за сталом у доме балваноў, дык сумленьне ягонае, як кволага, ці не захоце яго есьці абраканае балвану? 11 I ад веданьня твайго загіне кволы брат твой, за каторага памер Хрыстос. 12 Вось жа, гэтак грэшачы супроці братоў і ранячы млявае сумленьне іхнае, вы грэшыце супроці Хрыста. 13 Затым, калі ежа спадманяе брата майго, ня буду есьці мяса на векі, каб не спадмануць брата свайго.
1 Ці ня вольны я? Ці не апостал я? Ці ня бачыў я Ісуса Хрыста, Спадара нашага? Ці не мая праца вы ў Спадару? 2 Калі іншым я не апостал, дык запраўды вам; бо пячаць майго апосталства вы ў Спадару.
3 Во мая абарона ад судлівячых мяне. 4 Ці мы ня маем права есьці й піць? 5 Ці ня маем права мець спадарожніцаю сястру жану, як і іншыя апосталы а браты ў Спадару а Кіфа ? 6 Або адзін я а Варнава ня маем права не рабіць? 7 I які жаўнер ваюе на свой кошт? Хто, засадзіўшы вінішча, ня есьць пладоў ізь яго? Хто, пасучы чараду, ня есьць малака ад чарады?
8 Ці я кажу гэта палюдзку? Ці й Закон гэтага ня кажа? 9 Бо ў Законе Масеявым напісана: „Не завяжаш пыску валу малоцячаму". Ці праз валы рупіцца Бог? 10 Ці ня супоўна дзеля нас кажацца? Бо нам гэта напісана; бо хто арэць, мае араць із надзеяю, хто малоце, із спадзеваю мець дзель.
11 Калі мы пасеялі ў вас духоўнае, ці вялікае гэта, калі пажнем у вас цялеснае? 12 Калі іншыя маюць у вас права мець дзель, ці не пагатове мы? Мы, адылі́, не карыстаем із гэтага права, але ўсе церпім, каб не зрабіць ніякага заміну дабравесьці Хрыстовай.
13 Ці вы ня ведаеце, што працуючыя каля сьвятых рэчаў жывяцца ізь сьвятыні ? што слугуючыя ля аброчніка маюць дзель із аброчніка? 14 Гэтак і Спадар загадаў, каб абяшчаючыя дабравесьць жылі з дабравесьці, 15 Але я ке карыстаў зь нічога гэтага. I напісаў гэта ня дзеля таго, каб так было імне; бо імне валей памерці, чымся каб хто змарнаваў пахвалу маю.
16 Бо, калі я абяшчаю дабравесьць, дык няма імне чым хваліцца, бо гэта мой абавязак, і бяда імне, калі б я не абяшчаў дабравесьці! 17 Бо калі я раблю гэта самахоць, дык буду мець заплату, але калі не самахоць, дык спаўняю павераны імне ўрад. 18 За што ж імне заплата? За тое, што, абяшчаючы дабравесьць, абяшчаю дарма, не карыстаючы з належнага імне права ў дабравесьці.
19 Бо, будучы вольны ад усіх, я ўчыніў сябе нявольнікам усіх, каб найбалей прыдбаць. 20 I быў да Жыдоў як Жыд, каб магчы прыдбаць Жыдоў; да тых, што пад Законам, як пад Законам, ня будучы сам пад Законам, каб магчы прыдбаць тых, што пад Законам; 21 Да тых без Закону, як без Закону, ня будучы без закону Божага, але пад законам Хрыстовым, каб прыдбаць тых, што без Закону; 22 Да млявых стаў млявым, каб прыдбаць млявых. Да ўсіх я стаў усім, каб спасьці прынамся некатрых. 23 А ўсе гэта раблю дзеля дабравесьці, каб учасьнікам яе быць.
24 Ціж ня ведаеце, што выпераднікі на выперадках бягуць усі, але адзін адзержуе надгароду? Дык бяжыце, каб адзяржаць. 25 Кажны ж дужэль заховуе самавалоданьне: тыя запраўды, каб адзяржаць вянок псавальны, а мы - непсавальны. 26 Затым я бягу ня так, як на няпэўнае, б'юся ня так, быццам б'ю паветра; 27 Але слышу цела свае і няволю яго, каб, абяшчаючы іншым, самому ня быць адхіненым.
1 Не хачу ж, каб вы, браты, ня ведалі, што айцове нашы ўсі пад булаком былі і ўсі перайшлі пераз мора; 2 I ўсі хрысьціліся ў Масея ў булаку́ і ў мору; 3 I ўсі елі тую самую духоўную ежу; 4 І ўсі пілі тый самы духоўны напітак, бо пілі з духоўнае ска́лы, што йшла за імі; скала ж была́ Хрыстое. 5 Бог, адылі, не ўпадабаў бальшыні зь іх, бо яны расьцярушыліся па пустыні.
6 Гэта ж сталася як праабразы нам, каб мы ня га́ліліся на благое, як запраўды пага́ліліся яны. 7 I ня будзьце балвахваламі, як некатрыя зь іх, як напісана: „Люд сеў есьці а піць, і ўстаў гуляць". 8 I не бязульма, як некатрыя зь іх бязулілі, і за адзін дзень загінула іх дваццаць тры тыеячы. 9 Ані спакушайма Хрыста, як некатрыя зь іх спакушалі, і загінулі ад га́даў. 10 Ані наракайце, як некатрыя зь іх наракалі, і загінулі ад згубцы.
11 Гэта ж усе сталася ім, як праабразы, і напісана на навуку нам, каторых дасяглі апошнія вякі. 12 Затым, хто думае, што ён стаіць, глядзі, каб не паваліцца. 13 Вас стрэла спакуса ня іншая, як людзка́я; і верны Бог, Каторы не дапусьце вас спакушаць звыш магчымасьці вашае, але із спакусаю дасьць і палёгку, каб вы маглі вытрываць.
14 Дык, любовыя мае, уцякайце ад балвахвалства. 15 Я кажу як разумным, разважча, што кажу. 16 Чара дабраславеньня, каторую дабраславім, ці ня ёсьць узаем'е крыві Хрыстовае? Хлеб, што ломім, ці ня ёсьць узаем'е цела Хрыстовага? 17 Бо адзін хлеб, адно цела шмат нас, бо ўсі мы ўчасьнікі аднаго хлеба.
18 Гляньце на Ізраеля подле цела: тыя, што ядуць аброкі, ці ня ўчасьнікі аброчніка? 19 Што я кажу? Ці тое, што балван ё што-колечы, або абраканае балваном знача што-колечы? 20 Але што абракаюць пагане, нячысьцікам абракаюць, а ня Богу. А я ня зычу, каб вы былі́ ў вузаем'ю зь нячысьцікамі. 21 Ня можаце піць чары Спадаровае і чары нячысьцікавае, ня можаце быць учасыіікамі столу Спадаровага і столу нячысьцікавага. 22 Ці будзем даводзіць Спадара да завісьці? Ці мы дужшыя за Яго?
23 Усе дазволена, але ня ўсе карысна; усе дазволена, але ня ўсе будуе. 24 Ніхто ня шукай свайго, але кажны другога. 25 Усе, што прадаецца ў мясных крамах, ежча бязь ніякага выпытаваньня дзеля сумленьня; 26 Бо „зямля Спадарова, і ўся паўніня яе".
27 Калі хто зь нявернікаў пазавець вас, і хочаце йсьці, усе, што пасулена вам, ежча бязь ніякага выпытаньня дзеля сумленьня. 28 Але калі хто скажа вам: „Гэта балваном абраканае"; дык ня ежча дзеля таго, хто азнайміў вам, і дзеля сумленьня. (Бо зямля Спадарова, і паўніня яе). 29 Сумленьне ж разумею не твае, але таго другога; бо чаму мая свабода была́ б суджана чужым сумленьням? 30 Калі я з падзякаю спажываю, то нашто ганіць мяне за тое, за што я дзякую? 31 Дык ці ясьце́, ці п'іце́, ці што іншае робіце, усе рабіце на славу Божую.
32 Ня будзьце спадманою Жыдом, ані Грэкам, ані царкве Божай, 33 Як я гаджу ўсім у вусім, шукаючы карысьці не свае, але шмат чые, каб спасьліся.
1 Будзьце перайманьнікамі ў мяне, як я ў Хрыста. 2 Але хвалю вас, браты, што вы ўсе мае памятуеце, і дзяржыце́ паданьні, як я падаў вам. 3 Хачу таксама, каб вы ведалі, што кажнага мужа галава Хрыстос; галава жончына - муж; а галава Хрыста - Бог.
4 Каторы муж моліцца альбо праракае з накрытай галавою, сароме галаву сваю. 5 А кажная жонка, што моліцца альбо праракае праставалосая, сароме галаву сваю; бо гэта тое самое, як калі б яна была пагаліўшыся. 6 Бо калі жонка ня хоча накрывацца, няхай таксама стрыжэцца; а калі жонцы сорамна быць пастрыжанай альбо паголенай, няхай накрываецца.
7 Бо муж ня мае накрываць галавы, бо ён абраз а слава Божая; а жонка - слава мужава. 8 Бо ня муж із жонкі, але жонка з мужа; 9 Бо таксама ня муж створаны дзеля жонкі, але жонка дзеля мужа. 10 Затым і мае мець жонка на галаве сваёй знак улады дзеля ангілаў. 11 Адылі́, ані жонка бяз мужа, ані муж бяз жонкі ў Спадару. 12 Бо як жонка з мужа, так і муж пераз жонку; усе ж - з Бога.
13 Разважча самы, ці гожа жонцы праставалосай маліцца Богу ? 14 Ціж сама прырода ня вуча вае, што калі муж мае даўгія валасы, няслава яму гэта; 15 Але калі жонка мае даўгія валасы, ёй слава, бо даўгія валасы даны ёй замест прыкрыцьця. 16 Але калі б хто думаў быць звадлівым, мы ня маем такога звыча́ю ані цэрквы Божыя.
17 Але, сулячы гэта, не хвалю, што вы зьбіраецеся ня дзеля лепшага, але дзеля горшага. 18 Бо, першае, запраўды чую, што, як вы зыходзіцеся на збор, памеж вас бываюць падзелы, чаму часткава й веру. 19 Бо мусяць быць таксама гэрасі памеж вас, каб выявіліся памеж вас узумелыя.
20 Адлі, як зьбіраецеся, дык ня дзеля вячэры Спадаровае; 21 Бо кажны барзьдзіць уперад есьці сваю ежу, і адзін галадуе, а другі п'яны. 22 Ціж у вас няма дамоў, каб есьці й піць? Або грэбуеце царквою Божай і сароміце тых, што ня маюць? Што сказаць вам? ці пахваліць вас за гэта? за гэта не пахвалю.
23 Бо я прыняў ад Спадара тое, што й перадаў вам, што Спадар Ісус тае ночы, каторае быў выданы, узяў хлеб 24 I, даўшы падзяку, паламіў і сказаў: „Гэта цела Мае, каторае за вас ломіцца; гэта рабіце на Маю намятку". 25 Таксама й чару па вячэры, кажучы: „Гэта чара ё новая ўмова ў крыві Маёй, гэта рабіце так часта, як п'іце́, на Маю памятку", 26 Так часта, як вы ясьце́ хлеб гэты і п'іце́ чару гэтую, сьмерць Спадарову абяшчаеце, пакуль Ён прыйдзе.
27 Затым, хто будзе есьці хлеб гэты або піць чару Спадарову ня годна, вінен будзе Цела й Крыві Спадаровае. 28 Няхай жа спрабуе сябе людзіна, і гэтак еж із хлеба таго і з чары тае. 29 Бо хто есьць а п'ець ня годна, тый есьць а п'ець засуджэньне сабе, не разважаючы празь Цела. 30 Ад гэтага шмат хто з вас кволы а хворы і ня мала засынае.
31 Бо, калі б мы судзілі самы сябе, дык ня былі б суджаныя; 32 Будучы ж суджаныя, мы казьнераныя Спадаром, каб ня былі засуджаныя ізь сьветам. 33 Затым, браты мае, зьбіраючыся на вячэру, жджыце адзін аднаго. 34 Калі хто хоча есьці, няхай есьць дома, каб зьбірацца вам не на засуджэньне. Засталае ўладжу, як прыйду.
1 Узглядам жа духоўных дароў, браты, не хачу, каб вы ня ведалі. 2 Ведаеце, што, як вы былі пагане, дык хадзілі да бязмоўных балваноў, бы воджаныя. 3 Затым азнаймую вам, што ніхто, Духам Божым гу́каючы, ня скажа: „Праклён на Ісуса!" і ніхто ня можа сказаць: „Спадар Ісус", хіба Духам Сьвятым.
4 Дары ж розныя, але Дух тый самы; 5 I службы розныя, а Спадар тый самы; 6 I дзеяньні розныя, а Бог тый самы, Каторы дзее ўсе ў вусіх. 7 Але кажнаму даецца выяўленьне Духа на карысьць: 8 Аднаму даецца Духам слова мудрасьці, другому слова веды, тым жа Духам; 9 Іншаму вера, тым жа Духам; а іншаму дары ўздараўленьня, тым адным Духам; 10 А іншаму чыненьне магутнасьцяў, іншаму прароцтвы, іншаму адрозьненьне духоў, іншаму розныя мовы, іншаму зьясьненьне моваў. 11 Але ўсе гэта дзее адзін а тый самы Дух, удзяляючы апрычона кажнаму, подле заме́ру свайго. 12 Бо як цела адно, але мае шмат чаланоў, і ўсі чаланы адно цела, хоць шмат, але адно цела, - так і Хрыстос. 13 Бо запраўды адным Духам хрысьціліся ўсі мы ў вадно цела, ці то Жыды ці то Грэкі, ці то нявольнікі ці то вольнікі; і ўсім даны піць адзін Дух.
14 Бо запраўды цела не адзін чалон, але шмат. 15 Калі нага скажа: „Я ня часьць цела, бо я ня рука", дык нягож яна затым ня часьць цела? 16 I калі вуха скажа: „Я ня вока, дык я ня часьць цела", дык нягож яно затым ня часьць цела? 17 Калі ўсе цела вока, дык ідзе чутасьць? Калі ўсе чутасьць, дык ідзе нюх? 18 Але Бог расклаў чаланы, кажны зь іх у целе, як Ён зычыў. 19 Калі б усі былі адзін чалон, дык ідзе цела? 20 Але цяпер чаланоў шмат, а цела адно. 21 Ня можа вока сказаць руццэ: „Ты імне непатрэбняя"; альбо таксама галава нагам: ,.Вы імне непатрэбныя". 22 Наадварот, чаланы цела, што здаюцца слабшыя, шмат патрабнейшыя. 23 А каторыя мы ўважаем за меней пачэсныя ў нашым целе, тыя акружаем большым збыткам, і нашы менш пачэсныя чаланы ў большым збытку прыгажосьць маюць; 24 А нашы прыгожыя таго не патрабуюць. Але Бог так сумерна ўладзіў цела, даючы чэсьць у большым збытку патрабуючым сьці, 25 Каб ня было падзелу ў целе, але каб чаланы мелі тую самую рупнасьць адзін праз аднаго. 26 I калі адзін чалон церпе, усі чаланы церпяць ізь ім; і калі адзін чалон славіцца, усі чаланы цешацца зь ім. 27 I вы - цела Хрыстова, а паасобку - чаланы. 28 А іншых Бог пастанавіў у царкве, першае - апосталаў, другое - прарокаў, трэйцяе - вучыцеляў; адлі магутнасьці, тады дары ўздараўляньня, памогі, ра́джаньня, розныя мовы. 29 Ці ўсі апосталы? ці ўсі прарокі? ці ўсі вучыцелі? ці ўсі магутнасьці? 30 Ці ўсі маюць дары ўздараўленьня ? ці ўсі гу́каюць мовамі? ці ўсі зьясьняюць ? 31 Але жадайце горача дароў большых; і яшчэ вышшыя дарогі пакажу вам.
1 Калі б я гу́каў мовамі людзкімі й ангільскімі, а міласьці ня меў, дык я - медзь зьвінячая і цымбалы гучныя. I калі б я меў прароцтвы, і ведаў усі тайны, і меў усялякае знацьцё, і меў бы ўсю веру, ажно горы перасуваў, а міласьці ня меў, - то я нічога. 3 I калі б раздаў усе меньне свае, і калі б аддаў цела свае на спаленьне, а міласьці ня меў, - дык гэта імне не карысна.
4 Міласьць цярплівая, зычлівая, міласьць не завідная, міласьць не вяльмуецца, не пыхацее, 5 Не заховуецца нялець, ня шукае свайго собскага, ня квеліцца, ня думае ліха, 6 Ня цешыцца зь бяспраўя, але цешыцца з праўды; 7 Усе пакрывае, усяму вера, усяго спадзяецца, у вусім трывае.
8 Міласьць ніколі не перастаець, хоць ё прароцтвы, але перастануць, хоць ё мовы, але перастануць, хоць ё веда, але перастане. 9 Бо мы часткава ведаем і часткава праракаем. 10 Як настане дасканальнае, тады часткавае адда́ліцца.
11 Як я быў бязьлеткам, я зюкаў, як бязьлетак, я думаў, як бязьлетак, я разважаў, як бязьлетак; а як стаў мужам, дык пакінаў бязьлетнае. 12 Цяпер мы глядзім, бы пераз шкло, наўманы, але тады відам да віду; цяпер я ведаю часткава, а тады пазна́ю, падобна як я супоўна пазнаны.
13 Цяпер трываюць тры: вера, надзея, міласьць; гэтыя тры, але большая зь іх міласьць.
1 Ганіцеся за міласьцяй і горача жадайце духоўных дароў, асабліва, каб вы маглі праракаць. 2 Бо хто гу́кае моваю, ня гу́кае людзём, але Богу; бо ніхто ня слухае, ён тайны гу́кае духам; 3 А хто праракае, тый гу́кае людзём збудаваньне а захочаньне а пацяшэньне.
4 Хто гу́кае моваю, будуе сябе; а хто праракае, тый будуе царкву. 5 Я зычу, каб вы ўсі гу́калі мовамі; але валей, каб праракалі, бо хто праракае, тый пераходзе гу́каючага мовамі, хіба, што ён зьясьніць, каб царква адзяржала збудаваньне.
6 Дык цяпер, браты, калі я прыйду да вас, гу́каючы мовамі, дык што за карысьць вам, калі ня буду гу́каць аб'яўленьням, або знацьцём, або прароцтвам, або навукаю? 7 Гэта ж і няжывыя рэчы, што выдаюць гук, як дудка альбо гарпа; калі б ня было розьніцы ў гуках, як пазнаць, што дудзіць альбо грае гарпа? 8 Таксама калі труба выдаець неазначаны гук, хто будзе гатавацца да бітвы? 9 Гэтак і вы, калі языком вымаўляеце незразумелыя словы, дык як пазнаюць, што́ вы гу́каеце? Вы будзеце гу́каць у паветра.
10 Колькі, прыкладам, розных словаў на сьвеце, і ні воднага зь іх няма без азначанага гуку. 11 Калі ж я ня знаю моцы гуку, буду таму, што гу́кае, чужаземцам, і тый, што гу́кае, імне чужаземец. 12 Гэтак і вы, будучы рупатлівыя духоўных дароў, старайцеся збыткаваць на збудаваньне царквы.
13 Затым тый, хто гу́кае моваю, хай моліцца, каб мог зьясьніць. 14 Бо калі я малюся моваю, дух мой моліцца, але розум мой бясплодны.
15 Дык што ж? Буду маліцца духам, але буду маліцца й розумам; буду пяяць духам, але буду пяяць і розумам. 16 Бо, накш кажучы, калі ты дабраславіш духам, як можа тый, што займае месца простага, сказаць „Амін" на твае дзякаваньне? Бо ён ня ведае, што ты кажаш.
17 Бо ты запраўды добра дзякуеш, але другі ня будуецца. 18 Дзякую Богу, што балей за ўсіх вас мовамі гу́каю; 19 Але ў царкве зычу валей пяць словаў сказаць розумам сваім, каб і іншых навучыць, чымся дзесяць тысячаў словаў моваю.
20 Браты! ня будзьце дзеці розумам: на ліха будзьце бязьлеткі, але розумам будзьце вырослыя. 21 Напісана ў Законе: „Людзьмі іншых моваў і чужымі вуснамі буду гу́каць да люду гэтага, але й гэтак не паслухаюць Мяне, кажа Спадар". 22 Дык мовы ё на знак ня вернікам, але нявернікам; а прароцтвы не нявернікам, але вернікам.
23 Калі ўся царква зыйдзецца разам, і ўсі будуць гу́каць мовамі, і простыя ўвыйдуць альбо нявернікі, дык ці ня скажуць яны, што вы шалёныя? 24 Але як усі праракаюць, і ўвыйдзе які нявернік альбо просты, яго ўсі пераконуюць, усі судзяць яго. 25 I тайны сэрца ягонага выяўляюцца, і ён падае ніцма, кланяецца Богу й скажа, што запраўды з вамі Бог.
26 Дык што ж, браты? Як вы зыходзіцеся, кажны з вас мае псальму, мае навуку, мае мову, мае аб'яўленьне, мае выклад, - усе няхай будзе на збудаваньне.
27 Калі хто гу́кае моваю, хай будзе двух альбо найбалей трох, ды паасобку, і адзін зьясьняй. 28 Калі ж ня будзе зьясьняньніка, няхай ён маўчыць у царкве, а гу́кае самому сабе й Богу.
29 Прарокі ж няхай два або тры гу́каюць, а іншыя няхай разважаюць. 30 Калі ж іншаму седзячаму было аб'яўленьне, няхай першы маўчыць. 31 Бо можаце ўсі адзін за адным праракаць, каб усі вучыліся і ўсі захочаваліся. 32 I духі прароцкія падданыя прарокам; 33 Бо Бог ня ё Бог няраду, але супакою, як у вусіх цэрквах сьвятых.
34 Няхай жанкі́ маўчаць у цэрквах, бо не дазволена ім гутарыць, але быць падданымі, як і Права кажа. 35 Але, калі яны зычаць навучыцца чагось, няхай пытаюцца ў мужоў сваіх дома, бо сорам жонцы гутарыць у царкве. 36 Ціж ад вас вышла слова Божае? Або да вас адных дасягло?
37 Калі хто ўважае сябе за прароку альбо духоўнага, няхай пазнае́ць, што я пішу вам, што гэта расказаньне Спадарова; 38 А хто ня ведае, няхай ня ведае. 39 Дык, браты, рупцеся праракаць, але не бараніце гу́каць мовамі. 40 Няхай жа ўсе дзеецца гожа а радна.
1 Прыпамінаю вам, браты, Дабравесьць, каторую я абяшчаў вам, каторую вы й прынялі, у каторай стаіце́, 2 Каторай і спасаецеся, калі дзяржыце́ моцна слова, каторае я абяшчаў вам, як Дабравесьць, хіба што надарма ўверылі.
3 Бо я перш-наперш падаў вам, што й я прыняў, што Хрыстос памер за грахі нашы, подле Пісьмаў, 4 I што Ён быў пахаваны, і што ўскрзс на трэйці дзень, подле Пісьмаў, 5 I што зьявіўся Кіфе, адлі двананцацём; 6 Адлі зьявіўся звыш пяцьсот братом адразу, з каторых бальшыня перабывае дагэтуль, але некатрыя й заснулі; 7 Потым зьявіўся Якаву, адлі ўсім апосталам.
8 I, наапошку, як нейкаму ськіненаму, зьявіўся й імне. 9 Бо я найменшы з апосталаў і нягодны звацца апосталам, бо я перасьледава́ў царкву Божую. 10 Але ласкаю Божаю я ё тое, што я ё; і ласка Ягоная ў імне ня была дарма́, але я папрацаваў найпладней за ўсіх іх; ня я, адылі, але ласка Божая, што з імною. 11 Дык ці я, ці яны, мы так абяшчаем і так верым.
12 Калі ж праз Хрыста абяшчаюць, што Ён ускрэс ізь мертвых, дык як некатрыя з памеж вас кажуць, што ўскрысеньня мертвых няма? 13 Калі няма ўскрысеньня мертвых, дык і Хрыстос ня ўскрэс. 14 А калі Хрыстос ня ўскрэс, тады запраўды й абяшчаньне наша пустое, пустая й вера нашая. 15 Ды мы апынуліся б і хвальшывымі сьветкамі Бога, бо сьветчылі б праз Бога, што Ён ускрысіў Хрыста, Каторага Ён ня ўскрышаў, калі запраўды мертвыя ня ўскрысаюць; 16 Бо калі мертвыя ня ўскрысаюць, дык і Хрыстос ня ўскрэс; 17 А калі Хрыстос ня ўскрэс, дык вера вашая бескарысная: вы яшчэ ў грахох сваіх; 18 Тады й тыя, што заснулі ў Хрысту, загінулі б. 19 Калі толькі ў гэтым жыцьцю надзею маем у Хрысту, мы найняшчасьнейшыя з усіх людзёў.
20 Вось жа, Хрыстос ускрэс ізь мертвых, пяршак із заснулых. 21 Бо як сьмерць перазь людзіну, перазь людзіну і ўскрысеньне зь мертвых; 22 Бо як ув Адаму́ ўсі паміраюць, так таксама ў Хрысту ўсі ажывуць. 23 Але кажны ў собскім парадку сваім: пяршак Хрыстос, потым Хрыстовыя ў часе прыходу Ягонага. 24 Адлі канец, як Ён перадасьць гаспадарства Богу а Айцу, як скасуе ўсялякі ўрад і ўсялякую ўладу а магутнасьць; 25 Бо яму належыцца гаспадарстваваць, пакуль не пакладзець усіх не́прыяцеляў пад ногі Свае.
26 Апошні ж скасаваны не́прыяцель - сьмерць, 27 „Бо ўсе паддаў пад ногі Ягоныя". Калі ж сказа́на, што ўсе паддана, дык ясна, што апрача таго, хто паддаў Яму ўсе. 28 Калі ж усе будзе паддана Яму, тады Сын і Сам паддасца Таму, хто паддаў усе Яму, каб Бог быў усе ў вусім.
29 Бо што ўчыняць тыя, што хрысьцяцца дзеля мертвых? Калі мертвыя ня ўскрысаюць сусім, дык нашто й хрысьціцца дзеля мертвых? 30 Нашто ж і мы церпім небясьпечнасьць кажнае гадзіны ? 31 Я кажны дзень паміраю, подле пахвалы вашае, браты, каторую я маю ў Хрысту Ісусу, Спадару нашым.
32 Калі гу́каць палюдзку, як я змагаўся ізь зьверанятамі ў Ефэсе, што за карысьць імне, калі мертвыя ня ўскрысаюць? Ежма а піма, бо заўтра памрэм! 33 Ня дайцеся зводзіць: благія таварыствы псуюць добрыя звычаі́. 34 Прачхніцеся запраўды і не грашыце, бо некатрыя ня маеце знацьця Бога. На сорам вам гэта кажу.
35 Але хто-колечы скажа: „Як ускрысаюць мертвыя і ў якім целе прыходзяць?" 36 Неразумны; што ты сееш, не ажывець, калі не памрэць. 37 I што сееш, сееш ня цела будучае, але голае зярнё, можа пшонку альбо што іншае. 38 Але Бог даець яму цела, як хоча, і кажнаму насеньню свае цела.
39 Ня кажнае цела такое ж цела; але накшае цела ў людзёў, накшае ў зьверанят, накшае ў рыбы, накшае ў птушак. 40 Ё целы нябёсныя і целы земныя, але накшая слава нябёсных, а накшая земных; 41 Накшая слава сонца, і накшая слава месяца, і накшая слава гвездаў, бо гвязда ад гвязды розьніцца славаю.
42 Гэтак і ўскрысеньне зь мертвых: сеецца псавальнае, ускрэсьне непсавальнае; 43 Сеецца ў няславе, паўстаець у славе; сеецца ў кволасьці, паўстаець у магутнасьці; 44 Сеецца цела душэўнае, паўстане цела духоўнае. Ё цела душэўнае, ёсьць і цела духоўнае. 45 Гэтак і напісана: „Першы чалавек Адам стаў душою жывучай, апошні Адам духам жыцьцё даючым".
46 Але ня духоўнае ўперад, а душэўнае, адлі́ духоўнае. 47 Першая людзіна́ - ізь зямлі, земная; другая людзіна́ - зь неба. 48 Якоў тый земны, таковыя й земныя; і якоў тый нябёсны, таковыя й нябёсныя. 49 I як мы несьлі абраз земнага, так панясем і абраз нябёснага.
50 Але гэта кажу, браты, што целу а крыві ня можа спа́сьці гаспадарства Божае ані папсуцьцю спасьці непсавальнае. 51 Вось, кажу вам тайну: ня ўсі мы засьнем, але ўсі зьменімся, 52 Разам, якга, міг вока, на трубеньне апошняе; бо затрубе, і мертвыя ўскрэснуць непсавальнымі, а мы зьменімся; 53 Бо псавальнаму належа адзецца ў непсавальнае, і сьмяротнаму - у несьмяротнае. 54 Як жа псавальнае адзенецца ў непсавальнае, і сьмяротнае адзенецца ў несьмяротнае, тады ўжыцьцёвіцца слова напісанае: „Глынена сьмерць перамогаю". 55 „Сьмерць! ідзе жыгала твае? пекла! ідзе перамога твая?"
56 Жыгала ж сьмерці - грэх, а сіла грэху Закон. 57 Але дзякі Богу, Каторы даець нам перамогу пераз Спадара нашага Ісуса Хрыста.
58 Дык, браты мае любовыя, будзьце моцныя, непахісныя, збыткуйце ў працы Спадаровай заўсёды, ведаючы, што праца вашая не дарма ў Спадару.
1 Узглядам збору на сьвятых рабіце так, як я пастанавіў у цэрквах Ґаляцкіх: 2 Першага дня тыдня няхай кажны з вас адкладае дома, кладучы подле можнасьці, каб не тады былі зьбіраньні, як я прыйду. 3 Як жа прыбуду, дык, каторых вы прызнаеце за годных, тых я пашлю зь лістамі даставіць гэту ласку да Ерузаліму. 4 А калі лець будзе, каб я таксама пайшоў, яны пойдуць із імною.
5 Я прыйду да вас, як прайду Макядоню; бо я йду пераз Макядоню. 6 А ў вас, хіба, пажыхару або й перазімую, каб вы мяне праводзілі, куды-лень пайду. 7 Бо я не хачу бачыцца з вамі цяпер, праходзячы, бо спадзяюся застацца з вамі якісь час, калі Спадар дазволе. 8 У Ефэсе я застануся да Пяцьдзясятніцы, 9 Бо вялікія дзьверы адчыненыя імне, ды моцныя, а праціўнікаў шмат.
10 Як прыйдзе да вас Цімох, глядзіце, каб ён быў у вас бяз страху; бо ён паўніць справу Спадарову, як і я. 11 Дык ніхто ня май яго ўлегцы, але прапусьці́це яго із супакоям, каб ён прышоў да мяне, бо я чакаю яго з братамі.
12 А што да брата Аполоса, я вельмі прасіў яго, каб ён із братамі пайшоў да вас; але ён ніяк не хацеў ісьці цяпер, але прыйдзе тады, як будзе мець добрую прыгоду.
13 Будзьце чукавыя, стойце ў веры, будзьце мужныя, дужыя; 14 Усе ў вас хай будзе зь любосьцю.
15 Прашу вас, браты, - вы знаеце радзіму Сьцепанову, што яна ё першы плод Ахаі, і што яны пасьвяцілі сябе на службу сьвятым, - 16 Будзьце й вы падданыя таковым і кажнаму супрацаўню а гарапашніку.
17 Я цешуся з прыбыцьця Сьцепана а Фортуната а Ахаіка, бо яны запоўнілі нястачу вас; 18 Бо яны пачырсьцьвілі мой дух і ваш, прызнайце такіх.
19 Здароваюць вас цэрквы аскія; здароваюць вас шчыра ў Спадару Аквіла а Прыськіла з царквою, што ў доме іхным. 20 Усі браты здароваюць вас. Здаровайце адно аднаго сьвятым цалаваньням.
21 Здарованьне Паўлава собскаю рукою.
22 Хто ня любе Спадара, анафема яму, маран-афа.
23 Ласка Спадара нашага Ісуса Хрыста з вамі, 24 I міласьць мая з усімі вамі ў Хрысту Ісусу. Амін.
1 Паўла, з волі Божае апостал Ісуса Хрыста, а Цімох брат, царкве Божай, што ў Карынце, з усімі сьвятымі, што ў вусёй Ахаі: 2 ласка вам а супакой ад Бога Айца а Спадара Ісуса Хрыста.
3 Дабраславёны Бог а Ацец Спадара нашага Ісуса Хрыста, Ацец міласэрдзя і Бог усялякага пацяшэньня, 4 Каторы цеша нас у кажнай атузе нашай, каб і мы маглі цешыць тых, што былі́ б у якой-лень атузе, тым пацяшэньням, каторым Бог цеша нас самых! 5 Бо як збыткуюць у нас цярпеньні Хрыстовы, так пераз Хрыста збыткуюць таксама пацяшэньні нашы.
6 Калі мы ў ватузе, дык дзеля вашага пацяшэньня а спа́сеньня, каторае дзеецца ператрываньням тых самых цярпеньняў, каторыя й мы церпім;
7 I надзея наша на вас пэўная. Калі ж цешымся, дык із вашага пацяшэньня а спа́сеньня, ведаючы, што як вы ўчасьнікі цярпеньня, так і пацяшэньня.
8 Бо мы ня зычым, каб вы ня ведалі, браты, праз атугу, каторая сталася нам ув Азі, што мы ацяжараны былі́ звыш меры а сілы, ажно былі ў безнадзеяньню ўзглядам жыцьця. 9 Але самы ў сабе мелі рассудак сьмерці, каб не спадзявацца на самых сябе, але на Бога, Каторы ўскрышае мертвых, 10 Каторы выбавіў нас ад так блізкое сьмерці і выбаўляе, і на Каторага спадзяемся, што й яшчэ выбаве. 11 I вы супрацаваць будзеце малітвамі за нас, каб за дары нам, за прычынаю шмат каго, дзякаваньне было за нас.
12 Бо пахвала нашая гэта, сьветчаньне сумленьня нашага, што ў прасьціні а шчырасьці перад Богам. ня ў мудрасьці цялеснай, але ў ласцы Божай, мы паступалі на сьвеце, асабліва ж із вамі. 13 Бо мы ня пішам вам нічога іншага, але што вы чытаеце й разумееце, і спадзяюся, што будзеце разумець аж да канца; 14 Бо вы часткава й даведаліся ўжо, што мы будзем вашай пахвалаю, аднолькава й вы нашай, у дзень Спадара нашага Ісуса.
15 З гэтай пэўнасьцю я маніўся прыйсьці да вас уперад, каб вы ўдругава ласку мелі, 16 I пераз вас прайсьці да Макядоні, з Макядоні ж ізноў прыйсьці да вас, а вы праводзілі б мяне да Юдэі.
17 Ці ўлегцы я зрабіў, маючы такі заме́р ? Ці што я замяраю, подле цела замяраю, так што ў мяне „Але, але" і „Не, не"? 18 Вось жа, верны Бог, што слова наша да вас ня ёсьць „Але" й „Не". 19 Бо Сын Божы, Ісус Хрыстос, абяшчаны памеж вас намі, імною а Сіланом а Цімохам, ня быў „Але" й „Не"; але ў Ім было „Але", 20 Бо ўсі абяцаньні Божыя ў Ім „Але" і ў Ім „Амін", - на славу Божую пераз нас. 21 А тый, што зацьвярджае нас із вамі ў Хрысту і памазаў нас, ё Бог, 22 Каторы таксама запячатаваў нас і даў задатку Духа ў сэрцы нашы.
23 Бо гу́каю Бога за сьветку на душу́ сваю, што, шчаджаючы вас, я дагэтуль ня прыходзіў да Карынту, 24 Не затым, быццам мы бярэм уладу над вераю вашаю; але мы супрацаўні радасьці вашае: бо вераю вы стаіце́.
1 Я разважыў гэта сабе ня прыйсьці да вас ізноў із смуткам. 2 Бо, калі я засмучу вас, хто разьвяселе мяне, калі ня тый, хто засмучаны імною. 3 I гэта самае я пісаў вам, каб, прышоўшы, ня мець смутку ад тых, з каторых меў бы цешыцца, маючы пэўнасьць праз усіх вас, што радасьць мая ёсьць усіх вас. 4 Бо зь вялікае атугі а неўпакою сэрца я пісаў вам із шмат сьлязьмі, не каб засмуціць вас, але каб вы пазналі любосьць, каторую я із збыткам маю да вас.
5 Калі ж хто засмуціў, ён не мяне засмуціў, але часткава ўсіх вас, каб я ня быў перацяжараны. 6 Такому досыць гэтае кары ад бальшыні. 7 Так што вы наадварот валей і даруйце й пацешча, каб можа надзвычайны смутак не пажэр яго. 8 Затым малю вас змацніць да яго міласьць. 9 Бо я дзеля таго й пісаў, каб даведацца довады праз вас, ці ў вусім вы паслухменыя.
10 Каму ж вы што даруеце, то й я; бо й я што дараваў, калі дараваў што, дзеля вас перад відам Хрыстовым, 11 Каб нас шайтан не перайшоў, бо нам не няведамныя задумы ягоныя.
12 Як жа я прышоў да Троады дзеля Дабравесьці Хрыстовае, хоць дзьверы былі́ адчыненыя імне Спадаром, 13 Я ня меў супакою духу свайму, не знайшоўшы Ціта, брата свайго; але, разьвітаўшыся зь імі, я пайшоў да Макядоні. 14 Але дзякуй Богу, Каторы заўсёды вядзець нас да перамогі ў Хрысту і пах знацьця Сябе выяўляе намі на кажным месцу. 15 Бо вы пах Хрыстоў Богу у спасаных і ў гінулых: 16 Адным пах сьмяротны на сьмерць, другім пах жыцьця на жыцьцё. I хто здольны на гэта ?
17 Бо мы, не як іншыя, каторыя багацеюць хвальшаваньням слова Божага, але як із шчырасьці, але як ад Бога, перад Богам гу́каем у Хрысту.
1 Ці ізноў нам пачынаць самых сябе паручаць? Або патрабуем, як некатрыя, паручных лістоў да вас альбо ад вас? 2 Вы - ліст наш, напісаны ў сэрцах нашых, пазнаваны а чыта́ны ўсімі людзьмі, 3 Выяўлены ліст Хрыстоў, выслужаны намі, напісаны ня чэрняю, але Духам Бога жывога, не на каме́нных дошчачках, але на цялесных дошчачках сэрца.
4 А такі давер мы маем пераз Хрыста да Бога; 5 Не каб мы самы былі здольныя мысьліць што-лень, як самы ізь сябе, але здольнасьць наша з Бога, 6 Каторы ўчыніў нас здольнымі слугачымі новае ўмовы, ня літары, але духа; бо літара забівае, а дух ажыўляе.
7 Калі ж слугаваньне сьмерці, літарамі выразанае на камянёх, было слаўнае, ажно не маглі це́міцца сынове Ізраелявы ў від Масеяў з прычыны славы віду ягонага мінучае, 8 Дык ці не пагатове мае быць шмат слаўнейшае слугаваньне Духа? 9 Бо калі слугаваньне засуджэньня слаўнае, пагатове слугаваньне справядлівасьці збыткуе ў славе. 10 Бо й услаўленае ня было ўслаўлена, раўнуючы да пераходзячае славы. 11 Бо калі мінаючае слаўнае, пагатове трываючае ў славе.
12 Затым, маючы такую надзею, мы дзеем вельмі адважна, 13 А ня так, як Масей, што клаў запінашку на від свой, так што сынове Ізраелявы ня це́міліся ў канец мінаючага. 14 Але розумы іхныя закалянелыя, бо аж дагэтуль тая самая запінашка пры чытаньню Старога Закону застаецца, ня будучы расьхіненая; аддаляецца Хрыстом. 15 Значыцца, аж дагэтуль, як Масея чытаюць, запінашка ляжыць на сэрцу іхным. 16 Але, як наварачаюцца да Спадара, запінашка гэна здыймаецца. 17 Спадар ё Дух; а йдзе Дух Спадароў, там свабода.
18 Мы ж усі, з каторых віду зьнята запінашка, сузіраючы, як у глядзелцы, славу Спадарову, адмяняемся ў тый самы абраз ад славы ў славу, як ад Духа Спадаровага.
1 Затым, маючы гэта слугаваньне, адзяржаўшы міласэрдзе, мы не слабянеем 2 Але мы адракліся патайных саромных рэчаў, ня ходзячы ў хітрыні, ані хвальшуючы слова Божага, але праяўляючы праўду, паручаемся сумленьню кажнага чалавека перад Богам. 3 Калі ж запраўды й затоена Дабравесьць наша, дык затоена ад тых, што гінуць, 4 Нявернікаў, у каторых бог сьвету гэтага асьляпіў розумы, каб ім не зазьзяла сьвятло Дабравесьці славы Хрыстовае, Каторы ёсьць абраз Божы. 5 Бо мы не сябе абяшчаем, але Хрыста Ісуса Спадара; а сябе самых, як слугаў вашых дзеля Ісуса. 6 Бо Бог, Каторы сказаў, каб ізь цямноты сьвятліня зазьзяла, асьвяціў сэрцы нашыя да сьвятла знацьця славы Божае ў відзе Ісуса Хрыста.
7 Але мы маем гэты скарб у судзьдзю гліняным каб вялікасьць магутнасьці была Божая, а ня з нас. 8 Адусюль мы засмучоныя, але ня сьцісьненыя; заклапочаныя, але не без надзеі; 9 Перасьледава́ныя, але не пакіненыя; упалыя, але не загубленыя; 10 Заўсёды носім у целе мертвасьць Ісуса, каб і жыцьцё Ісусава магло зьявіцца ў целе нашым. 11 Бо мы жывыя заўсёды выдаваныя на сьмерць за Ісуса, каб і жыцьцё Ісусава зьявілася ў сьмяротным целе нашым, 12 Так што сьмерць дзее ў нас, а жыцьцё ў вас.
13 I маючы тый самы дух веры, подле напісанага: „Я верыў і затым казаў", і мы верым, затым і кажам, 14 Ведаючы, што Тый, хто ўскрысіў Спадара Ісуса, ускрэсе й нас ізь Ісусам і пастанове з вамі. 15 Бо ўсе дзеля вас, каб ласка, збыткуючы перазь дзякаваньне шмат каго, збыткавала на славу Божую.
16 Затым мы не слабянеем; але калі навонны наш чалавек раскладаецца, нутраны, адылі, дзень у дзень аднаўляецца. 17 Бо ча́сныя лягкі́я цярпеньні нашы дзеюць нам нязьмерную славу вечнае ва́гі, 18 Як мы глядзім не на відомае, але на нявідомае; бо відомае ча́снае, а нявідомае вечнае.
1 Бо ведаем, што калі земны дом-вітальня наша абурыцца, мы маем харому ад Бога, дом ня рукамі пастаноўлены, вечны ў нябёсах. 2 Бо запраўды ў гэтым мы ўздыхаем, вельмі жадаючы адзецца домам нашым, што зь нябёсаў; 3 Затым, будучы адзеўшыся, ня будзем засьпеты голыя. 4 Бо мы ў гэтай вітальні ўздыхаем, будучы ацяжараныя, бо ня зычым зьдзецца, але адзецца, каб сьмяротнае было праглынена жыцьцём.
5 А Тый, хто ўчыніў нас да гэтага самага, ё Бог, Каторы й даў нам задатак Духа. 6 Дык мы заўсёды акрыялыя, ведаючы, што ў цялесным доме мы аддаленыя ад Спадара, - 7 Бо мы ходзім вераю, ня відзеньням, - 8 Мы акрыялыя і ўважаем, што вале́й выйсьці зь цела і перайсьці да харомы Спадаровае.
9 Затым мы й рупімся, ці дома, ці вонках, падабацца Яму; 10 Бо ўсі мы маем стаць перад судовым пасадам Хрыстовым, каб кажны адзяржаў зробленае ў целе, подле тога, што ён зрабіў, добрае ці благое.
11 Дык, знаючы страх Спадароў, мы пераконуем людзёў, Богу ж мы адкрытыя; спадзяюся, што адкрытыя й вашым сумленьням. 12 Ня ізноў мы паручаемся вам, але даем вам прыклеп хваліцца намі, каб вы мелі што супроці тых, што хваляцца відам, а ня сэрцам. 13 Бо калі мы выходзім ізь сябе, дык дзеля Бога; калі ж узьдзержлівыя, дык дзеля вас. 14 Бо міласьць Хрыстова сьціскае нас, што разважаем гэтак: калі адзін памер за ўсіх, дык усі былі́ памершы. 15 А Ён за ўсіх памер, каб жывучыя ўжо ня дзеля сябе жылі́, але дзеля памерлага за іх і ўскрэслага.
16 Затым адгэтуль мы нікога ня знаем подле цела; калі ж і зналі Хрыста подле цела, дык цяпер ужо ня знаем. 17 Дык, хто ў Хрысту, тый новы стварэнец; старое мінула, гля, усе сталася новае. 18 I ўсе ад Бога, Каторы пагадзіў нас із Сабою Хрыстом і даў нам слугаваньне пагаджэньня; 19 Бо Бог быў у Хрысту, годзячы сьвет із Сабою, не залічаючы ім выступаў іхных, і даў нам слова таго пагаджэньня.
20 Дык мы - паслове ад Хрыста, быццам Бог моле намі; молім ад Хрыста: пагадзіцеся з Богам. 21 Таго, хто ня знаў грэху, за нас учыніў грэхам, каб мы сталі справядлівасьцяй Божай у Ім.
1 А, як супрацаўні, мы таксама молім, каб ласкі Божае вы дарма́ не прынялі́. 2 Бо кажа: „У часе прыгодным Я пачуў цябе і ў дзень спа́сеньня памог табе". Вось, цяпер час прыгодны, вось, цяпер дзень спасеньня. 3 Мы ня робім ніякае пераказы ні ў чым, каб ня было вінавана слугаваньне; 4 Але ў вусім паручаючыся, як слугачыя Божыя, у вялікай трывалкосьці, у няшчасьцях, у патрэбах, у ватугах, 5 У вытнях, у вязьніцах, сумятні, у гарапашнасьці, у чукавасьці, у пастох, 6 У чысьціні, у ведзе, у цярплівосьці, у дабрыні, у Духу Сьвятым, у нядвудушнай міласьці, 7 У слове праўды, у сіле Божай, із зброяй справядлівасьці ў правай і левай руццэ, 8 Пераз славу й няславу, пераз благія дзейкі й добрыя дзейкі, як ашуканцы й праўдзівыя; 9 Як няведамыя й добра ведамыя; як паміраючыя, але, вось, мы жывыя; як караныя, але не забітыя; 10 Як смутныя, але заўсёды радыя; як убогія, але багацячыя шмат каго; як нічога нямаючыя, але дзяржачыя ўсе.
11 Вусны нашы адчыненыя да вас, Карынцяне, сэрца наша расшырана. 12 Вы ня сьцісьненыя ў нас, але сьцісьненыя ў нутрох сваіх. 13 I ўзаемна (кажу, як дзяцём) - няхай таксама расшырыцца сэрца вашае.
14 У нясобствавае йго не ўпрагайцеся зь нявернікамі; бо што за супалка справядлівасьці зь бяспраўям? або што за ўзаем'е сьвятліні зь цямнотаю ? 15 I што за згода Хрыста зь веляром ? Або што за дзель верніку зь нявернікамі ? 16 I што за задзіночаньне дому Божага з балванамі? Бо вы дом Бога жывога, як Бог сказаў: „Буду жыхарыць сярод іх і хадзіць сярод іх; і буду іх Богам, а яны будуць Маім людам. 17 Затым выйдзіце з пасярод іх і будзьце аддзеленыя, кажа Спадар, і не дакранайцеся да нячыстага, і Я рада прыйму вас; 18 I буду вам за Айца, а вы Імне будзеце за сыноў і дачкі, кажа Спадар Усемагучы".
1 Дык, любовыя, маючы такую абятніцу, ачысьцімася ад усяе брыды цела й духа, дасканалячы сьвятасьць у боязьні Божай.
2 Дайце месца нам. Мы нікога ня ўкрыўдзілі, нікому не пашкодзілі, нікога не ашукалі. 3 Не кажу на засуджэньне; бо я ўперад сказаў, што вы ў сэрцах нашых, каб разам памерці і разам жыць. 4 Вялікая мая адвага да вас, шмат вамі хвалюся, я перапоўнены пацехаю ў вусім няшчасьцю нашым.
5 Бо запраўды, як мы прышлі да Макядоні, цела нашае ня мела супачынку; але мы былі сьцісьненыя адусюль: звонку бітвы, унутры страхі. 6 Але Тый, што цеша паніжаных, Бог, пацешыў нас прыходам Цітавым, 7 I не адно прыходам ягоным, але й пацяшэньням, каторым ён цешыўся з вас, павядаючы нам гарачае жаданьне ваша, вашу жалобу, рупатлівасьць вашу да мяне, ажно я балей цешыўся.
8 Калі я й засмуціў вас лістам, не шкадую, хоць шкадаваў гэтага; бо бачу, што ліст гэты, хоць на малы час, засмуціў вас. 9 Цяпер я цешуся ня з тога, што вы засмуціліся, але што вы засмуціліся да ка́яты; бо вы засмуціліся подле Бога, што ў нічым ад мяне ня мелі шкоды. 10 Бо смутак подле Бога дзее каяту да спасеньня, і ніколі не шкада яго; смутак сьвецкі дзее сьмерць.
11 Бо самае тое, што вы засмуціліся подле Бога, гля якую гэта шчырасьць учыніла ў вас а апраўленьне а абурэньне а страх а гарачае жаданьне а рупатлівасьць а помсту! У ўсім вы паказалі, што вы чыстыя ў гэтай справе. 12 Значыцца, калі я пісаў да вас, дык ня дзеля крыўдніка ані дзеля ўкрыўджанага, але дзеля выяўленьня шчырасьці нашае да вас, каб паказана была́ вам перад Богам. 13 Затым мы ўсьцешыліся.
I апрача собскага пацяшэньня нашага, мы яшчэ балей цешыліся з радасьці Цітавае, бо вы ўсі супакоілі дух ягоны; 14 Дык калі я хваліўся яму ў чым вамі, то не засароміўся; але як мы гу́калі вам усю праўду, так і хваленьне наша Ціту было праўдзівае. 15 I сэрца ягонае балей прыяе вам, успамінаючы паслухменства вас усіх, як вы із страхам а дрыготаю прынялі́́ яго. 16 Я цешыўся, што ў вусім магу даверыць вам.
1 Наказую вам, браты, праз ласку Божую, даную цэрквам Макядонскім; 2 Бо яны сярод вялікага дазнаньня атугамі маюць збытак радасьцяў; і вялікая галіта іхная збыткавала багацьцям шчодрасьці. 3 Бо сьветчу, што подле магчымасьці і звыш магчымасьці ахвотныя былі, 4 Просячы нас ізь вялікім маленьням прыняць дар а ўзаем'е ў службе сьвятым; 5 I ня толькі, як мы спадзяваліся, але яны самых сябе перш аддалі́ Спадару і нам з волі Божае.
6 Затым мы прасілі Ціта, каб ён, як уперад пачаў, так і скончыў узглядам вас гэтую ласку таксама. 7 I аднолькава як вы шчодрыя ў вусім: у веры а ў слове а ў ведзі а ў кажнай улеглівасьці а ў міласьці сваёй да нас, каб былі́ шчодрыя і ў гэтай ласцы.
8 Не кажу вам як расказаньне, але рупатлівасьцяй іншых прабую шчырасьць і міласьці вашае. 9 Бо вы знаеце ласку Спадара нашага Ісуса Хрыста, што ён дзеля нас, будучы багаты, зьбяднеў, каб вы забагацелі галітою Ягонай. 10 I даю раду да гэтага, бо яна карысная вам, каторыя ня толькі рабіць, але й хацець пачалі першыя летась. 11 Вось жа, цяпер і ўчынкам завяршыце гэта, каб, як гатовае было хаценьне, так і ўчыненьне з тога, што маеце. 12 Бо калі будзе імкненьне, яго прыймаюць узглядам тога, што хто мае, а ня ўзглядам тога, што ня мае.
13 Не каб іншым была палёгка, а вам ацяжарэньне, 14 Але роўнасьць. Цяпер дастатак вашы да нястачы іхнае, каб дастатак іхны мог быць да нястачы вашае, каб была́ роўнасьць, 15 Як напісана: „Хто зьбер шмат, ня меў нястачы; і хто - мала, ня меў нястачы".
16 Але дзякі Богу, Каторы такую самую шчырую рупатлівасьць да вас даець у сэрца Цітава; 17 Бо ён запраўды прыняў маленьне і, будучы поўны рупатлівасьці, самахоць пайшоў да вас. 18 Паслалі ж мы зь ім брата, хваленага ў Дабравесьці ў вусіх цэрквах, 19 Ды абранага цэрквамі за спадарожніка нашага з гэтай ласкаю, каторай мы служым на славу Самага Спадара й парываньня вашага, 20 Сьцерагучыся таго, каб хто ня зганіў нас за дастатак, каторым слугуем; 21 Бо мы стараемся праз дабро не адно перад Спадаром, але й перад людзьмі.
22 I зь імі мы паслалі брата свайго, каторы шмат разоў давёў, што рупны, і цяпер рупнейшы з прычыны вялікага даверу да вас. 23 Што да Ціта, гэта - мой сябра а супрацавень у вас; што да братоў нашых, гэта - паслове цэркваў, слава Хрыстова. 24 Дык перад цэрквамі дайце ім довад міласьці вашае й нашага хваленьня вамі.
1 Бо праз памогу сьвятым лішне імне пісаць вам, 2 Бо ведаю гатоў вашу, каторай я хваліўся Македонянам, што Ахая прыгатаваўшыся ад леташняга году, і рупатлівасьць ваша захоціла вялікі лік. 3 Братоў жа я паслаў, каб гэна пахвала наша вамі ня была пустой узглядам гэтага, каб, як я казаў, вы былі́ прыгатаваўшыся, 4 Каб не прылучылася, як прыйдуць із імною Макядоняне і засьпеюць вас непрыгатаваўшыся, што былі б мы (не кажу вы) засаромлены з гэтага даверу. 5 Затым я ўважаў за канечне патрэбнае маліць братоў пайсьці да вас і загадзя скончыць уперад абешчанае дабраславенства вашае, каб яно магло быць гатова, як дабраславенства, а ня як гальлівасьць.
6 Гэта ж так: хто сее шчадна, і жаць будзе шчадна; а хто сее дабраславенства, і пажнець дабраславенства. 7 Кажны, як заме́рыў у сэрцу сваім, ня ў смутку ані з прынукі, бо ахвотна даючага любе Бог. 8 Бог жа можа забагаціць вас кажнай ласкаю, каб вы заўсёды і ўсяго мелі даволі, каб былі багатыя кажным добрым учынкам, 9 Як напісана: „Рассыпаў, даў бедным, справядлівасьць Ягоная трывае на векі".
10 Тый жа, што дастаўляе сяўбу сяўбіту, даставе й хлеб на ежу, і памножа сяўбу вашу, і прыспора плады справядлівасьці вашае, 11 Каб вы ўсяляк забагаце́лі дзеля кажнае шчырае шчодрасьці, каторая пераз нас дзее дзякаваньне Богу. 12 Бо памога слугаваньня гэтага ня толькі запаўняе нястачу сьвятых, але й збыткуе ў шмат дзякаваньняў Богу. 13 З даведаньня гэтае службы яны славяць Бога за падаўкосьць вызнаньня вашага Дабравесьці Хрыстовае і за шчырае ўзаем'е зь імі а з усімі, 14 I моляцца за вас, і тужаць па вас з прычыны нязьмернае ласкі Божае вам. 15 Дзякі Богу за неапісальны дар Ягоны!
1 Я ж сам, Паўла, малю вас дабрынёй Хрыстовай; я, як прытомны, запраўды сьціплы ў вас, але, ня будучы меж вас, адважны да вас. 2 Прашу ж, каб, прытомны, я ня быў адважны з тэй пэўнасьцяй, каторай думаю быць адважны да тых, што ўважаюць нас за ходзячых подле цела. 3 Бо, ходзячы ў целе, не ваюем подле цела; 4 Бо зброя ваяваньня нашага не цялесная, але дужа́я Богам да бура́ньня гарадоў: 5 Мы бура́ем задумы й кажную вышыню, што падыймаецца супроці пазнаньня Бога, і імаем у палон кажную думку да паслухменства Хрысту, 6 I маем гатовай помсту кажнаму непаслухменству, як выпаўніцца паслухменства вашае.
7 Ці на выгляд глядзіце́? Калі хто пэўны ў сабе, што ён Хрыстоў, няхай уважае ізноў сам подле сябе, што, як ён Хрыстоў, так і мы Хрыстовы. 8 Бо калі б я й балей хваліўся ўладаю нашай, каторую Спадар даў на будаваньне, а не на бура́ньне, я не засароміўся б. 9 Хай ня здасца, што я страшу вас лістамі; 10 Бо кажа: „Лісты ягоныя ва́гкія а моцныя, але цялесная прытомнасьць ягоная млявая, і мова ягоная пагрэбаваная". 11 Гэта няхай такі ўважае, што якія мы словам лістамі няпрытомныя, такія й прытомныя ўчынкам.
12 Бо мы ня важым ставіць сябе побач альбо раўнавацца да некатрых, каторыя самы сябе паручаюць. Яны неразумныя, мераючы сябе самымі сабою і раўнуючы сябе да сябе. 13 Мы ж не бязь меры хваліцца будзем, але подле меры будавальнае праўды, каторую меру прызначыў нам Бог, каб дасягчы аж вас.
14 Бо мы ня робім, натужаючыся, як недасяглыя вас, бо мы прышлі й да вас у Дабравесьці Хрыстовай; 15 Мы ня бязь меры хвалімся чужымі працамі, але спадзяемся, з ростам веры вашае, што багата пашырылася ў вас подле праўды нашае, 16 Яшчэ багацей абяшчаць Дабравесьць за вамі, ня ў чужой дзелі, ня хвалячыся гатовым. 17 Але хто хваліцца, у Спадару хваліся. Бо ня тый, хто сам сябе паручае, прызнаны, але каго Спадар паручае.
1 О каб вы крыху цярпелі маю неразумнасьць! Але й запраўды церпіце мяне. 2 Бо ўзглядам вас я завісны завісьцяй Божай, бо я заручыў вас аддаць аднаму мужу, Хрысту, дзявушчай дзяўчынаю. 3 Але я баюся, каб, як гад хітрынёю сваёй ізьвёў Еву, якім-колечы парадкам ня былі́ папсаваныя думкі вашы, адхінаючыся ад прасьціні й чысьціні ў Хрысту. 4 Бо калі б запраўды хто, прышоўшы, абяшчаў другога Ісуса, каторага мы не абяшчалі, альбо вы адзяржалі іншага духа, каторага не адзяржалі, альбо іншую дабравесьць, каторае ня прымалі, дык вы цярпелі б.
5 Але я ўважаю, што я ў нічым не застаўся ад апосталаў вышшых. 6 Але калі я няўзумелы ў мове, ня ў ведзе, адылі, але ў вусім усюдых выяўлены вам.
7 Ці я ізграшыў, паніжаючы сябе, каб павышыць вас, што я дарма́ абяшчаў вам Дабравесьць Божую? 8 Іншыя цэрквы я грабіў, адзержуючы заплату за слугаваньне вам; 9 I, будучы ў вас, і патрабуючы, не цяжарыў нікога, бо браты, што прышлі з Макядоні, даставілі, чаго я патрабаваў; і ў вусім сьцярогся й сьцерагчыся буду ня быць цяжарам вам.
10 Як ё праўда Хрыстова ў імне, пахвала гэта ня будзе замоўчана ўзглядам мяне ў краінах Ахаі. 11 Чаму? ІІІто ня люблю вас? Бог ведае! 12 Але што раблю, і буду рабіць, каб ня даць прыклепу тым, што зычаць прыклепу, каб у тым, чым хваляцца, былі́ знойдзены такімі, як і мы. 13 Бо такія хвальшывыя апосталы, ашукныя работнікі, прыдаюцца апосталамі Хрыстовымі. 14 I няма дзіва́, бо сам шайтан прыдаецца ангілам сьвятліні. 15 Затым гэта не вялікая рэч, калі й слугачыя ягоныя прыдаюцца слугачымі справядлівасьці; канец іх будзе подле ўчынкаў іхных.
16 Ізноў кажу: няхай хтось ня думае, што я неразумны; але калі накш, дык прыміце мяне, як неразумнага, каб я таксама крыху пахваліўся. 17 Што кажу, не кажу як ад Спадара, але як у неразумнасьці ў гэтай адвазе хваленьня. 18 Як шмат хто хваліцца подле цела, дык і я буду хваліцца. 19 Бо вы, людзі мудрыя, ахвотна церпіце неразумных. 20 Вы церпіце, як вас хто няволе, як хто аб'ядае, як хто адбірае, як хто вывышаецца, як хто поўшыць вас. 21 На сорам кажу, быццам мы былі слабыя; а ў чым хто адважны (гу́каю ў неразумнасьці), адважны й я.
22 Яны Гэбрэі? я таксама. Яны Ізраеляне? я таксама. Яны насеньне Абрагамова? я таксама. 23 Слугачыя Хрыстовы яны? (неразумна кажу) я балей. Я шмат балей у гарапашнасьці, нязьмерна ў ранах, балей у вязьніцах і шмат разоў пры сьмерці. 24 Ад Жыдоў пяць разоў я адзяржаў сорак без аднаго. 25 Трэйчы быў біты кіямі, аднойчы каменаваны, трэйчы з імною разьбіўся караб, ноч і дзень прабыў на глыбіні; 26 Шмат разоў у падарожжах, у небясьпечнасьцях на рэках, у небясьпечнасьцях ад разбойнікаў, у небясьпечнасьцях ад сваіх, у небясьпечнасьцях ад паган, у небясьпечнасьцях у месьце, у небясьпечнасьцях на пустыні, у небясьпечнасьцях на мору, у небясьпечнасьцях памеж хвальшывых братоў, 27 У гарапашнасьці а ў высіленьню, бяз сну часта, у голадзе а смазе, часта ў пастох, на сьцюжы і ў голасьці.
28 Апрача тога, што звонку, навала кажнага дня, рупнасьць праз усі цэрквы. 29 Хто няўздолее, ці я не няўздолею? Хто спатыкаецца, ці я не загараюся? 30 Калі маю хваліцца, няўздоляньнямі сваімі хваліцца буду. 31 Бог а Ацец Спадара Ісуса, дабраславёны на векі, ведае, што я не маню. 32 У Дамашку вайвода караля Арэты сьцярог места Дамашк, хочучы няць мяне, 33 I я быў спушчаны пераз акно ў кашу ізь сьцяны і ўцёк із рук ягоных.
1 Я маю чым хваліцца, але гэта запраўды не карысна, бо я прыйду да ві́дзеняў і аб'яўленьняў Спадаровых. 2 Знаю чалавека ў Хрысту, каторы чатырнанцаць год таму (ці ў целе, ня ведаю, ці вонках цела, ня ведаю; Бог ведае) быў ухоплены аж да трэйцяга неба. 3 I знаю я такога чалавека (ці ў целе, ці вонках цела, ня ведаю; Бог ведае), 4 Што быў ухоплены да раю і чуў нявымоўныя рэчы, каторыя не дазволена чалавеку вымаўляць.
5 Такім буду хваліцца, але сабою ня буду хваліцца, хіба́ няўздоленьнямі сваімі. 6 Бо калі я зычу хваліцца, я ня буду неразумны, бо скажу праўду; але я ўзьдзержуюся, каб хто не падумаў празь мяне балей, чымся колькі ў імне бача, або чуе ад мяне.
7 I каб я не вяльмуваўся надзвычайнай вялікасьцяй аб'яўленьняў, дана імне бадзюка ў цела, пасланец шайтана, каб ён поўшыў мяне, каб я не вяльмуваўся. 8 Затым я трэйчы маліў Спадара, каб яна адступіла ад мяне. 9 Але Ён сказаў імне: „Досыць табе ласкі Мае, бо сіла Мая дасканаліцца ў кволасьці". I затым я буду найахватней хваліцца сваімі кволасьцьмі, каб жыхарыла ў імне сіла Хрыстова. 10 Затым я маю прыемнасьць у кволасьцях, у крыўдах, у патрэбах, у перасьледава́ньнях, у вуцісках дзеля Хрыста; бо як я кволы, тады я дужы.
11 Я стаў неразумны, хвалячыся; вы прысі́лілі мяне. Вы бы мелі паручаць мяне, бо я ані ня быў застаўшыся ад вышшых апосталаў, дарма́ што я нішто. 12 Запраўды пазнакі апостала паказаны памеж вас у вусёй вытрываласьці, у знакох а чудосах а магутнасьцях. 13 Бо ў чым вы былі́ ніжшыя за засталыя цэрквы, хіба што я сам ня быў, дзяньгубячы, вялічны вам? Даруйце імне гэтую крыўду.
14 Вось, ужо трэйці раз я гатоў ісьці да вас, і ня буду, дзяньгубячы, вялічны, бо я шукаю ня вашага, але вас; бо ня дзеці маюць зьбіраць маемасьць бацьком, але бацькі дзяцём. 15 Я ж надта ахвотна буду рабіць выдаткі і супоўна высілюся за душы вашы, дарма́ што, надзвычайна любячы вас, я меней мілаваны вамі.
16 Але няхай так будзе, што я вас не цяжарыў, але, будучы хітры, браў вас падходам. 17 Ці выкарыстаў я вас кім-колечы з тых, каторых пасылаў да вас? 18 Я ўпрасіў Ціта і паслаў зь ім таго брата: ці Ціт выкарыстаў чым вас? ці не хадзілі мы ў тым самым духу? ня тымі самымі сігамі?
19 Ці ня думаеце ўжо, што мы правімся перад вамі? Мы гу́каем перад Богам, у Хрысту, і ўсе, любовыя, да збудаваньня вашага. 20 Бо я баюся, каб, можа, прышоўшы, не засьпеў вас такімі, якімі ня зычу, і каб вы не знайшлі мяне такім, якім ня зычыце, каб ня было сьпярэчак, завідасьцяў, гневаў, звадаў, абмоваў, удаваньняў, пыхі, неўпакояў, 21 Каб ізноў, як прыйду, мяне не паніжыў у вас Бог мой, і каб я ня плакаў па шмат із тых, што ізграшылі ўперад і не пакаяліся за нечысьць, бязулства а распусту, якія рабілі.
1 Гэта трэйці раз іду да вас. Ля вуснаў дзьвюх або трох стветак станецца кажная справа. 2 Я асьвятчаў уперад і кажу наперад, быццам будучы ў вас другі раз, а цяпер няпрытомны, тым, што грашылі ўперад, і ўсім іншым засталым, што, як прыйду ізноў, не пашчаджаю; 3 Бо вы шукаеце доваду, ці гу́каў у імне Хрыстос, Каторы да вас не слабы, але дужы ў вас. 4 Бо хоць запраўды Ён быў укрыжаваны ў кволасьці, жывець, адылі, сілаю Божай; і мы кволыя ў Ім, але жывыя будзем ізь Ім сілаю Божай у вас.
5 Прабуйце самы сябе, ці вы ў веры, самы сябе правярайце. Хіба вы ня знаеце самы сябе добра, што Ісус Хрыстос у вас? Хіба, што вы адкіненыя. 6 Я ж спадзяюся, што вы пазнаеце, што мы не адкіненыя.
7 Але молім Бога, каб вы не рабілі ніякага ліха; не каб мы паказаліся аправеныя, але каб вы рабілі добрае, а мы былі як адкіненыя. 8 Бо мы нічога ня можам рабіць супроці праўды, але дзеля праўды. 9 Мы цешымся, калі мы будзем кволыя, а вы дужыя; за гэта й молімся, каб вы былі дасканальныя.
10 Затым я пішу гэта, ня будучы з вамі, каб, будучы з вамі, ня ўжыць стродкасьці подле ўлады, каторую Спадар даў імне на будаваньне, а не на бураньне.
11 Адно, браты, цешчася, будзьце дасканальныя, будзьце адважныя, будзьце аднае думкі, будзьце ў супакою, і Бог міласьці а супакою будзе з вамі.
12 Здаровайце адны адных сьвятым цалаваньням. 13 Здароваюць вас усі сьвятыя. 14 Ласка Спадара Ісуса Хрыста а міласьць Божая а ўзаем'е Духа Сьвятога з усімі вамі. Амін.
1 Паўла апостал, не ад людзёў ані пераз чалавека, але перазь Ісуса Хрыста а Бога Айца, Каторы ўскрысіў Яго зь мертвых, 2 I ўсі браты з імною - цэрквам Ґаляцкім: 3 Ласка вам а супакой ад Бога Айца а Спадара нашага Ісуса Хрыста, 4 Каторы аддаў Сябе за грахі нашы, каб выбавіць нас ад цяперашняга благога веку, подле волі Бога й Айца нашага, 5 Катораму слава на векі вякоў. Амін.
6 Дзіўлюся, што вы так уборзьдзе адхінаецеся да іншае дабравесьці ад тога, хто вас пагука́ў да ласкі Хрыстовае, 7 Каторая ня іншая, але ё некатрыя, што вас парушаюць і хочуць абярнуць Евангелю Хрыстову. 8 Але калі б нават мы альбо ангіл ізь неба дабравесьціў, апрача тога, што мы дабравесьцім, няхай будзе пракляты. 9 Як мы казалі ўперад, і цяпер ізноў кажу: калі б хто абяшчаў вам Евангелю, апрача тае, што вы прынялі́, няхай будзе пракляты.
10 Бо ці ў людзёў я шукаю зычлівасьці, ці ў Бога? або ці людзём гадзіць стараюся? Калі б я яшчэ гадзіў людзём, ня быў бы нявольнік Хрыстоў.
11 Паведамляю вам, браты, што Евангеля, каторую я абяшчаў, ня ё подле чалавека; 12 Бо й я прыняў яе й навучыўся не ад чалавека, але з аб'яўленьня Ісуса Хрыста.
13 Вы чулі праз пярэдні паступак мой у Юдаізьме, што я надзвычайна перасьледава́ў царкву Божую й губіў яе, 14 I выпераджаў у Юдаізьме шмат каго з равесьнікаў у народзе сваім, будучы нямерна рупатлівы праз навуку айцоў сваіх. 15 Як жа Бог, Каторы аддзяліў мяне ад улоньня маці мае і пагука́ў мяне ласкаю Сваёй, 16 Аб'явіў Сына Свайго імне, каб я мог абяшчаць Дабравесьць Ягоную памеж народаў, - я зараз не пара́дзіўся зь целам а крывёй, 17 Ані зышоў да Ерузаліму да тых апосталаў, што былі перад імною, але пайшоў да Арабы і ўзноў зьвярнуўся да Дамашку. 18 Потым, за тры гады, я хадзіў да Ерузаліму даведацца да Кіфы і заставаўся зь ім дзён пятнанцаць. 19 Ніякага ж іншага з апосталаў я ня бачыў, апрача Якава, брата Спадаровага. 20 (Цяпер, што я пішу вам, вось, перад Богам, не маню).
21 Тады я пайшоў да краёў Сыры а Кілікі. 22 Але ня быў я ведамны асабіста цэрквам у Юдэі, каторыя ў Хрысту; 23 Толькі яны чулі, што „Тый, каторы перасьледава́ў нас некалі, цяпер абяшчае Евангелю веры, каторую калісь губіў", 24 I славілі за мяне Бога.
1 Потым, за чатырнанцаць год, я ізноў хадзіў да Ерузаліму з Варнаваю, узяўшы із сабою й Ціта. 2 Узышоў жа подле аб'яўленьня і пакладаў перад імі Евангелю, каторую я абяшчаю меж народаў, але асобна выдатным, каб можа дарма ня бегаць цяпер і ўперад.
3 Але й Ціт, што, будучы Грэкам, быў з імною, ня быў прысі́лены абразацца. 4 I дзеля хвальшывых братоў, што былі́ прыведзены пата́й, каторыя цікавалі, каб падгледзіць свабоду нашу, каторую маем у Хрысту Ісусу, каб паняволіць нас, 5 Мы ані на гадзіну ня ўступілі і не паддалі́ся, каб праўда Евангелі заставалася ў вас.
6 I ў значных чымсь, чым-колечы яны ня былі б, імне няма нічога асаблівага: Бог не глядзіць на асобу людзіны. I значныя імне нічога не дадалі́; 7 Але наадварот, бачачы, што Дабравесьць неабразаным была́ даверана імне, як Пётру абразаным, - 8 Бо Тый, што дзеяў у Пётру дзеля апосталства ў вабрэзаных, дзеяў таксама ў імне ўзглядам паган, - 9 І ведаючы ласку, даную імне, Якаў а Кіфа а Яан, каторых мелі за стаўпоў, далі́ імне а Варнаве правіцу ўзаем'я, каб мы йшлі да паган, а яны да абразаньня, 10 Адно, каб мы памятавалі бедных, што я жадаў рабіць.
11 Як жа Пётра прышоў да Антыёхі, дык я аблічна спрацівіўся яму, бо ён годзен быў ганеньня. 12 Бо, да прыбыцьця некатрых ад Якава, еў з тымі з народаў, а як яны прышлі, ён адсунуўся а аддзяліўся, баючыся абразаньня. 13 I зь ім засталыя із Жыдоў прыдаваліся, ажно Варнава паддаўся іх двудушнасьці.
14 Але як я абачыў, што яны ня проста ходзяць подле праўды Евангелі, я сказаў Пётру перад усімі: „Калі ты, будучы Жыдам, жывеш, як няжыд, а не як Жыды, дык чаму сі́ліш няжыдоў да Юдаізмы?" 15 Мы з прыроды Жыды, а ня грэшнікі з народаў; 16 Але, ведаючы, што людзіна правіцца ня ўчынкамі Закону, але вераю ў Ісуса Хрыста, і мы ўверылі ў Хрыста Ісуса, каб аправіцца вераю ў Хрыста, а ня ўчынкамі Закону; бо ўчынкамі Закону ніякае цела не аправіцца.
17 Калі ж, шукаючы апраўленьня ў Хрысту, мы й самы аказаліся грэшнікамі, - дык нягож Хрыстос слуга грэху ? Няхай ня станецца так! 18 Бо калі я ізноў станаўлю, што абурыў, дык сам сябе раблю выступнікам. 19 Законам я памер дзеля Закону, каб жыць дзеля Бога. 20 Я ўкрыжаваны з Хрыстом, і ня жыву ўжо я, але Хрыстос жывець у імне. А што цяпер жыву ў целе, то жыву вераю ў Сына Божага, што ўлюбіў мяне і аддаў Сябе Самога за мяне. 21 Не адхінаю ласкі Божае; а калі справядлівасьць Законам, дык Хрыстос памер дарма́.
1 О неразумныя Ґаляты! хто ачараваў вас ня быць паслухменымі праўдзе, у каторых перад ачыма Ісус Хрыстос уперад быў апісаны, бы ўкрыжаваны? 2 Адно гэта я хачу даведацца ў вас: з учынкаў Закону вы прынялі́ Духа, ці із слуханьня веры? 3 Ці такія вы неразумныя, што пачаўшы Духам, цяпер канчаеце целам? 4 Ці гэтулькі вы выцерпелі дарма́? I калі б запраўды дарма!
5 Дык Тый, што дастаўляе вам Духа і чыне магутнасьці памеж вас, учынкамі закону чыне, ці слуханьням веры? 6 Так Абрагам паверыў Богу, і залічана яму гэта да справядлівасьці.
7 Дык пазнайце, што вернікі ё сынове Абрагамовы. 8 I Пісьмо, перадбачачы, што Бог вераю аправе паган, абясьціла наперад Дабравесьць Абрагаму: „У табе будуць дабраслаўлены ўсі народы". 9 Дык вернікі дабраславяцца зь верным Абрагамам.
10 А ўсі тыя, што здаюцца на ўчынкі Закону, тыя пад праклёнам. Бо напісана: „Пракляты кажны, хто не застаецца ў вусім, што напісана ў кнізе Закону, каб чыніць іх". 11 А што Законам ніхто ня правіцца перад Богам, гэта відавочна, бо „Справядлівы вераю жыў будзе". 12 А Закон ня подле веры, але хто спаўняе яго, тый жыў будзе ім.
13 Хрыстос адкупіў нас ад праклёну Закону, стаўшы за нас праклёнам; (бо напісана: „Пракляты кажны, хто вісіць на дзерве"), 14 Каб дабраславенства Абрагамова перазь Ісуса Хрыста магло быць на народах, каб мы прынялі абяцанага Духа вераю.
15 Братьі! кажу палюдзку: нават людзіною зацьверджанае змовы ніхто не касуе і не дадаець. 16 Абрагаму даны былі́ абятніцы і семені ягонаму. Не сказана: „I сяменьню", бы праз шмат, але як праз аднаго: „I семені твайму", каторае ё Хрыстос. 17 I гэта я кажу: змова, перад Богам зацьверджаная, тарнуецца да Хрыста; а Закон, што настаў за чатырыста трыццаць год, не касуе, каб абятніца страціла сілу. 18 Бо калі спадак із Закону, дык ужо не з абятніцы; але Абрагама Бог падараваў змоваю подле абятніцы.
19 Дык нашто ж Закон? Ён прыданы з прычыны выступаў да прыходу Семені, Катораму была зроблена абятніца, загаданы ангіламі рукою пасярэдніка. 20 Але пасярэднік не з адным, Бог жа адзін.
21 Дык Закон супроці абятніцаў Божых? Няхай ня станецца так! Бо калі б такі Закон быў даны, што можа ажыўляць, тады запраўды справядлівасьць была б із Закону. 22 Але Пісьмо ўсіх замкнула пад грэхам, каб абятніца вернікам дана была зь веры ў Ісуса Хрыста.
23 А да прыходу веры мы замкнёныя былі пад вартаю Закону, аж пакуль мела зьявіцца вера. 24 Так што Закон быў нашым дзяціным павадыром да Хрыста, каб мы аправіліся вераю. 25 Але як прышла вера, мы ўжо не пад дзяціным павадыром. 26 Бо ўсі вы сынове Божыя перазь веру ў Хрыста Ісуса; 27 Бо колькі ў Хрыста хрысьцілася, толькі ў Хрыста адзелася. 28 Няма Жыда, ані Грэка; няма нявольніка, ані вольніка; няма мужчынскага стану, ані жаноцкага стану: бо ўсі вы адно ў Хрысту Ісусу. 29 Калі ж вы Хрыстовы, дык вы насеньне Абрагамова, спадкаемцы подле абятніцы.
1 Вось жа скажу: пакуль спадкаемца бязьлетак, ён нічым ня розьніцца ад нявольніка, хоць і спадар усяго; 2 Але ён падданы апякуном а дамаверам аж да року айцом прызначанага. 3 Гэтак і мы, пакуль былі́ бязьлеткамі, былі́ паняволены наваламі сьвету; 4 Але як прышла паўніня часу, Бог паслаў Сына Свайго, народжанага із жонкі, народжанага пад Законам, 5 Каб адкупіць тых, што пад Законам, каб мы адзяржалі ўсынаўленьне. 6 А як вы сынове, Бог паслаў у сэрцы вашыя Духа Сына Свайго, Каторы гука́е: „Аўва, Войча!" 7 Затым ты ўжо не нявольнік, але сын; а калі сын, дык спадкаемца Божы пераз Хрыста.
8 Але тады запраўды, ня знаўшы Бога, вы былі́ ў няволі ў тых, што з прыроды не багі; 9 Цяпер жа, пазнаўшы Бога, або валей кажучы, будучы пазнаныя Богам, нашто зварача́ецеся ізноў да кволых а галетных навалаў, у каторых ізноў нанава хочаце быць у няволі ? 10 Назірайце дні а месяцы а поры а гады. 11 Баюся за вас, ці запраўды не дарма́ я працаваў меж вас.
12 Будзьце, як я; бо я, як вы; браты, прашу вас. Вы нічым ня ўкрыўдзілі мяне. 13 Бо ведаеце, што ў кволасьці цела я абяшчаў Евангелю вам уперад, 14 I спакусы мае ў целе маім вы ўлегцы ня мелі, і не адхінулі з грэбаваньням, але прынялі́ мяне, як ангіла Божага, як Хрыста Ісуса!
15 Што за шчасьце тады было ваша! Сьветчу вам, што, калі б льга было, вы вылупілі б вочы свае і далі́ імне. 16 Дык нягож я стаў не́прыяцелям вашым, кажучы вам праўду? 17 Ня добрая рупатлівасьць іхная праз вас, бо хочуць аддзяліць вас, каб вы рупіліся празь іх.
18 Добры рупіцца заўсёды праз добрае, а ня толькі, як я прытомны ў вас. 19 Дзеткі мае, дзеля каторых я ізноў у трудненьню, пакуль не ўхармуецца ў вас Хрыстос! 20 Зычыў бы я цяпер быць із вамі і адмяніць голас свой, бо я заклапочаны ўзглядам вас.
21 Скажыце імне вы, што зычыце быць пад Законам, хіба́ вы ня слухаеце Закону? 22 Бо напісана, што Абрагам меў двух сыноў, аднаго зь нявольніцы, а другога з вольніцы. 23 Але тый, што зь нявольніцы, быў народжаны подле цела; а тый, што з вольніцы - подле абятніцы. 24 У гэтым ёсьць атумекі; бо гэта дзьве змовы: адна з гары Сынайскае, што родзе ў няволю, каторая ё Гаґар, 25 бо Гаґар ё гара Сынай ув Арабе і адказуе цяперашняму Ерузаліму, бо ён ізь дзецьмі сваімі ў няволі.
26 А вышні Ерузалім вольны; ён - маці ўсіх нас. 27 Бо напісана: „Цешся бясплодная, каторая не радзіла; крыкні а загука́й ты, што ня труднішся родамі; бо ў пакіненай шмат болей дзяцей, чымся ў маючай мужа".
28 А мы, браты, дзеці абятніцы подле зразы Ісака. 29 Але як тады народжаны подле цела перасьледава́ў народжанага подле духа, так і цяперака. 30 Але што кажа Пісьмо? „Выкінь нявольніцу й сына ейнага, бо ніяк сын нявольнічын ня будзе спадкаемцам разам із сынам вольнічыным". 31 Дык, браты, мы дзеці не нявольнічыны, але вольнічыны.
1 Хрыстос вывальніў нас да волі; дык стойце цьверда і не паддавайцеся ізноў пад іго няволі.
2 Вось, я Паўла кажу вам: калі вы абразаецеся, ня будзе вам ніякае карысьці ад Хрыста. 3 Яшчэ сьветчу кажнаму чалавеку, каторы абразаецца, што ён мае споўніць увесь Закон. 4 Вы, што правіцеся Законам, спабыліся Хрыста, адпалі ад ласкі, 5 Бо мы Духам зь веры жджэм справядлівасьці; 6 Бо ў Хрысту Ісусу ня мае сілы ані абразаньне, ані неабразаньне, але вера, што дзее міласьцяй.
7 Вы беглі добра; хто пераказіў вам, каб вы ня слухалі праўды? 8 Гэтае перакананьне не ад Гука́ючага вас. 9 Ад малое закісі кісьне ўсе цеста. 10 Я спадзяюся ўзглядам вас у Спадару, што вы ня будзеце думаць накш; а хто вас парушае, будзе мець рассудак свой, хто б ён ня быў. 11 Чаму, браты, мяне яшчэ перасьляду́юць, калі я яшчэ абяшчаю абразаньне? Тады спатыкненьне крыжа было б аддалена. 12 О каб былі нават адрэзаны тыя, што вас парушаюць!
13 Бо вы, браты, пагука́ныя да свабоды, адно каб пад прыклепам свабоды не гадзіць целу; але міласьцяй слугуйце адзін аднаму. 14 Бо ўвесь Закон у вадным слове замыкаецца: „Любі бліжняга свайго, як самога сябе". 15 Калі ж вы адны адных грызіце́ а ясьце́, глядзі́це, каб ня выгубілі адны адных.
16 Я кажу: хадзіце Духам, і вы ніяк ня будзеце чыніць досыць жадлівасьцям цела; 17 Бо цела жадае напярэк Духа, і Дух -напярэк цела: яны праціўныя адно аднаму, каб вы не рабілі таго, чаго хочаце. 18 Калі ж вы воджаныя Духам, дык вы не пад Законам.
19 Учынкі цела яўныя, яны ё: чужалоства, бязулства, нечысьціня, аблуд, 20 Балвахвалства, чары, ненавіднасьць, сьпярэчкі, за́віднасьць, гнеў, нязгода, падманы, падзелы, гэрасі, 21 Завісьць, забіўствы, п'яцства, буянства і да гэтых падобныя. Кажу наперад, як і ўперад казаў, што гэта чынячым не спадзець гаспадарства Божае.
22 Плод жа Духа: міласьць, радасьць, супакой, цярплівосьць, зычлівасьць, дабрыня, вернасьць, 23 Лагоднасьць, валоданьне сабою. На гэткіх няма Закону.
24 Але тыя, што Хрыстовы, укрыжавалі цела із жадобамі й жадамі. 25 Калі мы жывем Духам, хадзіма таксама Духам. 26 Ня гальмася на пустую славу, квелячы адзін аднаго, завідуючы адзін аднаму.
1 Браты! калі запраўды людзіне луча выступ, вы духоўныя праўце таковага ў духу лагоднасьці, назіраючы кажны за сабою, каб ня быць спакушаным. 2 Насіце цяжары адзін аднаго і гэтак вы споўніце закон Хрыстоў. 3 Бо хто ўважае сябе за што-колечы, будучы нішто, тый ашукуе сам сябе. 4 Кажны няхай спробуе свой учынак, і тады будзе мець пахвалу толькі ў сабе, а ня ў другім; 5 Бо кажны панясець свой цяжар.
6 Навуча́ны словам дзяліся кажным дабром із навучаючым. 7 Ня дайся зводзіць; Бога не асьмяеш. Бо што пасее людзіна, тое й пажнець. 8 Бо хто сее ў цела свае, пажнець расклад; а хто сее ў Дух, з Духа пажнець жыцьцё вечнае. 9 Робячы дабро, не безнадзейся; бо ўпару пажнем, калі ня скволеем. 10 Дык, пакуль ё час, рабіма дабро ўсім, і пагатове хатнім зь веры.
11 Бачыце, якімі вялікімі літарамі я напісаў вам сваёй рукою.
12 Зычачыя хваліцца целам сіляць вас абразацца адно дзеля таго, каб ня быць перасьледава́нымі за крыж Хрыстоў; 13 Бо й самы тыя, што абразаюцца, не дзяржаць Закону, але хочуць, каб вы абразаліся, каб пахваліцца целам вашым.
14 Але што да мяне, я ня буду хваліцца, хіба адно крыжам Спадара нашага Ісуса Хрыста, Каторым дзеля мяне сьвет укрыжаваны, і я дзеля сьвету. 15 Бо ў Хрысту Ісусу нічога ня знача ані абразаньне, ані неабразаньне, але новы стварэнец. 16 Тым, што ходзяць подле гэтага правіла, супакой ім а міласэрдзе, і Ізраелю Божаму.
17 Наапошку, няхай ніхто не цяжарыць мяне, бо я нашу на целе сваім болькі Спадара Ісуса Хрыста.
18 Ласка Спадара нашага Ісуса Хрыста з духам вашым, браты. Амін.
1 Паўла, з волі Божае апостал Ісуса Хрыста, сьвятым а верным у Хрысту Ісусу, каторыя ў Ефесе: 2 Ласка вам а супакой ад Бога, Айца нашага, і Спадара Ісуса Хрыста.
3 Дабраславёны Бог і Айцец Спадара нашага Ісуса Хрыста, Каторы падабраславіў нас кажным духоўным дабраславенствам у нябёсах у Хрысту; 4 Як Ён абраў нас у Ім перад закладзінамі сьвету, каб мы былі́ сьвятыя а бязгрэшныя перад Ім у міласьці, 5 Наканаваўшы ўсынавіць нас Сабе перазь Ісуса Хрыста, подле зычлівае волі Свае, 6 На хвалу славы ласкі Свае, каторай Ён ласку ўчыніў нам у Ўмілаваным, 7 У Каторым мы маем адкупленьне крывёй Ягонай, дараваньне выступаў, подле багацьця ласкі Ягонае, 8 Каторай Ён забагаціў нас усёй мудрасьцяй а разуменьням, 9 Аб'явіўшы нам тайну волі Свае подле зычлівасьці Свае, каторую Ён замерыў у Самым Сабе, 10 да загады паўнінёю часоў, каб усе нябёснае й земнае задзіночыць пад галавою Хрыстовай;
11 У Ім, у Каторым і спаў спадак нам, наканава́ным подле заме́ру Таго, Каторы ўсе дзее подле рады волі Свае, 12 Каб мы былі да хвалы славы Ягонае, мы, што перш спадзяваліся ў Хрысту; 13 I ў Каторым і вы, пачуўшы слова праўды, Дабравесьці спа́сеньня свайго, у Каторага таксама ўверыўшы, запячатаваны абяцаным Сьвятым Духам, 14 Каторы ё задатак спадку нашага на адкупленьне прыдбанае собскасьці да хвалы славы Ягонае.
15 Затым і я, пачуўшы празь веру вашу ў Спадара Ісуса а празь міласьць да ўсіх сьвятых, 16 Бязупынку дзякую за вас Богу, мянуючы вас у малітвах сваіх, 17 Каб Бог Спадара нашага Ісуса Хрыста, Ацец славы, даў нам духа мудрасьці а аб'яўленьня да супоўнага пазнаньня Яго, 18 I асьвяціў сьвятлом вочы сэрца вашага, каб вы пазналі, што за надзея пагука́ньня Ягонага, і што за багацьце славы спадку Ягонага ў сьвятых, 19 I што за нязьмерная вялікасьць сілы Ягонае ў нас, што верым подле дзеяньня магутнасьці сілы Ягонае, 20 Каторай Ён дзеяў у Хрысту, ускрысіўшы Яго зь мертвых і пасадзіўшы паправе Сябе на нябёсах, 21 Над кажнае князства а ўладу а сілу а панаваньне а кажнае імя, менаванае ня толькі ў гэтым веку, але і ў прыйдучым,
22 I ўсе паддаў пад ногі Ягоныя, і даў Яго над усе - за галаву царквы, 23 Каторая ё цела Ягонае, паўніня ўсе ў вусім Напаўняючага.
1 І вас, мертвых у выступах а грахох вашых, 2 У каторых вы некалі хадзілі, подле звыча́ю сьвету гэтага, подле дзяржаўцы ўлады ў паветру, духа, што цяпер дзее ў сынох непаслухменства, 3 Памеж каторых і мы ўсі жылі́ калісь у жадах цела нашага, робячы зычэньне цела й разуменьня, і з прыроды былі дзецьмі гневу, як і іншыя,
4 Бог, багаты міласэрдзям, зь вялікае міласьці Свае, каторай умілаваў нас, 5 I нас, мертвых у выступах, ажывіў з Хрыстом, 6 I ўскрысіў разам, і пасадзіў у нябёсах у Хрысту Ісусу, 7 Каб паказаць у прыйдучых вякох нязьмернае багацьце ласкі Свае з дабрыні да нас у Хрысту Ісусу.
8 Бо вы спасёны ласкаю перазь веру, і гэта не ад вас, Божы дар: 9 Не ад учынкаў, каб ніхто не хваліўся. 10 Бо мы - твор Ягоны, створаны ў Хрысту Ісусу да добрых учынкаў, каторыя Бог наканаваў, каб мы хадзілі ў іх.
11 Дык па́мятуйце, што вы, калісь пагане подле цела, каторых звалі неабразанымі званыя абразанышм на целе, зробленым рукамі, 12 Што в.ы былі таго часу бяз Хрыста, адда́леныя ад грамадзтва Ізраельскага, чужыя да ўмоваў абятніцы, надзеі нямаючыя, і бяз Бога на сьвеце; 13 А цяпер у Хрысту Ісусу вы, што былі калісь далёкія, сталі блізкі́я крывёю Хрыстоваю. 14 Бо Ён ё супакой наш, Каторы ўчыніў з абодвых адно і паламіў перагародку, што стаяла пасярэдзіне, 15 Памярцьвіў не́прыязьньства целам Сваім, Закон расказаньняў у вуставах Ён абурыў, каб із двух учыніць у Сабе Самым аднаго новага чалавека, робячы супакой, 16 I ў вадным целе пагадзіць абодвых із Богам пераз крыж, забіўшы не́прыязьньства на ім;
17 I, прышоўшы, абяшчаў Дабравесьць супакою вам, далёкім і блізкім, 18 Бо перазь Яго абодвы маем прыступ да Айца, у вадным духу. 19 Дык вы ўжо не чужнікі ані чужаземцы, але суграмадзяне сьвятых і дамовы Божае, 20 Быўшы пабудаваныя на подзе апосталаў а прарокаў, маючы вугольным каменям самога Ісуса Хрыста, 21 На Каторым уся будоўля, тарнуючыся разам, вырастае ў сьвяты дом Спадароў, 22 У каторым і вы будуецеся разам на сялібу Божую ў Духу.
1 З тае прычыны Я Паўла стаў вязьням Хрыста Ісуса за вас, народы. 2 Як запраўды вы чулі праз загаду ласкі Божае, данае імне дзеля вас, 3 Што пераз аб'яўленьне паведамлена імне тайна (праз што я пярвей пісаў коратка); 4 З чаго, чытаючы, можаце зразумець разуменьне мае тайны Хрыстовае, 5 Каторая ў іншых пакаленьнях ня была паведамлена сыном людзкім, як цяпер аб'яўлена сьвятым апосталам Ягоным а прарокам Духам, 6 Каб народы маглі быць суспадкаемцамі а супольным целам а сучасьнікамі абятніцы Ягонае ў Хрысту Ісусу перазь Евангелю, 7 Каторае слугачым стаў я з дару ласкі Божае, данае імне дзеяньням магутнасьці Ягонае. 8 Імне, найменшаму з усіх сьвятых, дана ласка гэтая - абяшчаць народам Дабравесьць недасяжнага багацьця Хрыстовага, 9 I асьвяціць усіх сьвятлом, чым ёсьць загада тайны, схаванае ад вякоў у Богу, Каторы стварыў усе Ісусам Хрыстом,
10 Каб цяпер стала ведамнай пераз Царкву князствам а ўладам на нябёсах найразьнейшая мудрасьць Божая, 11 Подле спрадвечнага заме́ру, каторы Ён заме́рыў у Хрысту Ісусу, Спадару нашым, 12 У Каторым мы маем адвагу а прыступ із даверам вераю ў Яго. 13 Затым прашу ня кволець з прычыны мае атугі дзеля вас, каторая ваша слава.
14 Дзеля таго клякаю перад Айцом Спадара нашага Ісуса Хрыста, 15 Ад Каторага кажнае айцоўства мянуецца на небе й на зямлі, - 16 Каб даў вам, подле багацьця славы свае, дужа ўмацавацца Духам Ягоным у нутраным чалавеку, 17 Каб Хрыстос усяліўся вераю ў сэрцы нашыя, каб вы, будучы ўкарэнены а закладзены ў міласьці, 18 Маглі спатачыць із усімі сьвятымі, што шырыня й даўжыня, і глыбіня й вышыня, 19 I пазнаць міласьць Хрыстову, што пераходзе веду, каб вы напоўніліся ўсялякай паўнінёю Божай.
20 А Таму, хто дзеючай у нас магутнасьцю можа зрабіць нязьмерна больш за ўсе, чаго просім альбо праз што думаем, 21 Таму слава ў Царкве і ў Хрысту Ісусу ў вусіх пакаленьнях на векі вякоў. Амін.
1 Дык я, вязень у Спадару, малю вас хадзіць годна пагука́ньня, да каторага вы пагука́ны, 2 З усёю пакораю а лагоднасьцю, зь цярплівосьцю, выбачаючы адзін аднаму ў міласьці, 3 Сілуючыся заховаваць суцэльнасьць Духа ў зьвязе супакою. 4 Адно цела й адзін дух, як вы й пагука́ны ў ваднэй надзеі пагука́ньня свайго; 5 Адзін Спадар, адна вера, адзін хрэст, 6 Адзін Бог і Ацец усіх, Каторы над усімі, і пераз усіх, і ў вусіх нас.
7 Кажнаму ж з нас да́на ласка подле меры дару Хрыстовага. 8 Затым кажа: „Узышоўшы на вышыню, апаланіў палон і даў дары людзём". 9 Але тое, што ўзышоў, што гэта, як ня тое, што таксама зышоў да найніжшых часьцяў зямлі ? 10 Тый, што зышоў, ё Тый самы, што і ўзышоў над усі нябёсы, каб напоўніць усе.
11 I Ён прызначыў некатрых за апосталаў, а некатрых за прарокаў, а некатрых за евангелістых, а некатрых за пастыроў а вучыцеляў, 12 Да дасканальненьня сьвятых, да справы службы, да будаваньня цела Хрыстовага, 13 Пакуль усі ня прыйдзем у суцэльнасьць веры і супоўнае пазнаньне Сына Божага, у мужа вырослага, у меру поўнага росту Хрыстовага; 14 Каб мы ня былі балей бязьлеткамі, веянымі а ношанымі кажным ветрам навукі ў падходзе людзкім, у лісьлівай хітрыні абмылы; 15 Але, будучы праўдамоўнымі ў міласьці, усяляк урасталі ў Тога, Каторы галава, Хрыстос, 16 З Каторага ўсе цела, належна злучана а зьвяза́на ўзаемна кажнай суставаю, у меру дзеяньня кажнае часьці, дзее прырост да збудаваньня самога сябе ў міласьці.
17 Затым я кажу й сьветчу Спадаром, каб наперад вы не хадзілі, як ходзяць пагане, подле марнасьці розуму свайго, 18 Будучы зацемненыя ў розуме, адда́леныя ад жыцьця Божага з прычыны не́ведзі, каторая ў іх, з прычыны закалянасьці сэрцаў іхных; 19 Яны, стаўшы нячульлівымі, аддаліся аблуду, каб дзеяць усялякую нечысьціню із жадою.
20 Але вы ня так пазналі Хрыста, 21 Калі вы запраўды чулі Яго і былі́ навучаныя ў Ім, што праўда ў Ісусу, 22 Каб ськінуць усе, што датыкаецца пярэдняга паступку старога чалавека, што раскладаецца ў вашукных жадах, 23 I аднавіцца духам розуму свайго, 24 I адзецца ў новага чалавека, створанага подле Бога ў справядлівасьці а сьвятасьці праўды.
25 Затым, адхінуўшы ману, кажыце праўду кажны бліжняму свайму, бо мы сучаланы адзін аднаму. 26 Абураючыся, не грашыце; сонца хай ня зойдзе ў вугневаньню вашым. 27 I не давайце месца дзяблу. 28 Хто краў, няхай не крадзець, але валей няхай працуе, робячы рукамі сваімі добрае, каб меў удзяліць патрабуючаму.
29 Ніякае гнілое слова хай ня выходзе з вуснаў вашых, але калі якое добрае да патрэбнага збудаваньня, каб дало ласку слухаючым. 30 I не засмучайце Сьвятога Духа Божага, Каторым вы запячатаваны на дзень адкупленьня.
31 Усялякая гарчэль а гнеў а абурэньне а вераск а блявузґаньні няхай будуць адда́лены ад вас. з усёй злоснасьцяй; 32 I будзьце зычлівыя адзін да аднаго, спагадлівыя, даруючы адзін аднаму, як і Бог у Хрысту дараваў вам.
1 Дык будзьце перайманьнікамі Бога, як мілава́ныя дзеці; 2 I хадзіце ў міласьці, як і Хрыстос мілаваў нас і выдаў Сябе за нас, дар а аброк Богу на прыемны пах. 3 А бязулства а ўсялякая нечысьціня або жада няхай ня будуць нават менаваны памеж вас, як лець сьвятым. 4 I брыда, і дурная гаворка альбо шкелі, усе нягожае, але валей дзякаваньне; 5 Бо ведаеце, што ніякі бязуля, альбо нячысты, альбо прагавіты, каторы балвахвал, ня будзе мець спадку ў гаспадарстве Хрыста а Бога.
6 Няхай ніхто не ашукуе вас пустымі словамі, бо за гэта прыходзе гнеў Божы на сыноў непаслухменства ; 7 Дык ня будзьце сябрамі іхнымі. 8 Бо вы былі́ калісь цямнота, а цяпер - сьвятліня ў Спадару: хадзіце, як дзеці сьвятліні 9 (бо плод сьвятліні ў кажнай дабрыні а справядлівасьці а праўдзе), 10 Прабуючы, што падабае Спадар.
11 I ня майце ўчасьця зь бясплоднымі ўчынкамі цямноты, але валей ганьце. 12 Бо праз тое, што яны робяць пата́й, сорамна й гу́каць. 13 Усеж, упіканае сьвятлінёю, робіцца яўным; бо ўсе, што робіцца яўным, сьвятліня ё; 14 Затым кажа: „Устань сьпячы, і ўскрэсьні зь мертвых, і асьвеце цябе Хрыстос".
15 Дык бачча, як вам хадзіць асьцярожна, не як нямудрым, але як мудрым, 16 Важачы час, бо дні благія. 17 Затым ня будзьце дурныя, але разумеючыя, што ё воля Спадарова. 18 I ня ўпівайцеся віном, у каторым бязулства, але поўніцеся Духам, 19 Размаўляючы мяжсобку псальмамі а гімнамі а песьнямі духоўнымі, пяючы а напяваючы сэрцам сваім Спадару, 20 Дзякуючы заўсёды за ўсё Богу а Айцу, у імя Спадара нашага Ісуса Хрыста.
21 Паддаючыся адзін аднаму ў страху Хрыстовым.
22 Жонкі, паддавайцеся мужом сваім, як Спадару, 23 Бо муж ё галава жонцы, як і Хрыстос галава Царкве, Ён Спас цела; 24 Але як Царква паддана Хрысту, так і жонкі мужом сваім у ўсім.
25 Мужы, любіце жонкі свае, як і Хрыстос любіў Царкву і аддаўся за яе, 26 Каб усьвяціць яе, ачысьціўшы абмыцьцём водным у слове; 27 Каб пастанавіць яе Сабе славутаю Царквою, плямы ня маючай, маршчака альбо чаго-колечы такога, але каб была́ сьвятой а беззаганнай.
28 Ды так маюць мужы любіць жонкі свае, як собскае цела свае: хто любе жонку сваю, любе самога сябе. 29 Бо ніхто ня мае ў ненавісьці собскага цела свайго, але жыве а кукобе, як і Хрыстос Царкву; 30 Бо мы чаланы цела Ягонага, ад цела Ягонага і ад косьцяў Ягоных. 31 Затым хай „пакіне чалавек айца свайго і маці сваю і прыліпне да жонкі свае, і будуць двое адно цела".
32 Тайна гэта вялікая, але я кажу ўзглядам Хрыста і ўзглядам Царквы. 33 Вось жа, кажны з вас няхай любе жонку сваю, як самога сябе; жонка ж хай баіцца мужа.
1 Дзеці, слухайце бацькоў сваіх у Спадару, бо гэта справядліва. 2 „Сьці айца свайго і маці", гэта - першае расказаньне з абятніцаю: 3 „Каб было табе добра, і каб ты быў даўгавечны на зямлі".
4 I, бацькі́ не квяліце дзяцей сваіх да гневу, але гадуйце іх у зыру а навуццы Спадаровай.
5 Нявольнікі, слухайце гаспадароў сваіх подле цела, з боязьняю а дрыжэньням, у прасьціні сэрца свайго, як Хрыста, 6 Ня дзеля вока служыце, як угоднікі людзкі́я, але як нявольнікі Хрыстовы, чынячы волю Божую ад душы, 7 Служачы шчыра, як Спадару, а ня людзём, 8 Ведаючы, што кажны адзяржыць гд Спадара подле дабра, каторае ён "Шабіў, ці нявольнік, ці вольнік.
9 А вы, гаспадары, рабіце тое самае ўзглядам іх, пакідаючы пагрозы, ведаючы, што Гаспадар іхны й ваш у нябёсах і што няма ў Яго прыяньня асобам.
10 Наапошку, браты, мацуйцеся ў Спадару і Ў магутнасьці сілы Ягонае; 11 Адзеньцеся ў поўную зброю Божую, каб вы маглі стаць супроці хітрыкаў дзябальскіх; 12 Бо наша бітва́ ня з крывёю а целам, але з князствамі, з уладамі, ізь сьветнымі панамі цямноты гэтае, з духовай гарыннай сілаю нягоднасьці. 13 Дзеля гэтага вазьміце поўную зброю Божую, каб вы маглі стаць супроці ў благі дзень і, учыніўшы ўсе, вытрываць.
14 Дык станьце, падперазаўшы сьцёгны свае праўдаю, і адзеўшыся ў панцыр справядлівасьці, 151 азуўшы ногі свае ў гатоў дабравесьці супакою. 18 Апрача ўсяго, возьміце шчыт веры, каторым зможаце згасіць усі распаленыя стрэлы нягоднага; 17 Вазьміце таксама шолам спа́сеньня і меч Духа, каторым ё слова Божае; 18 Усялякаю малітваю а просьбаю маліцеся кажнага часу ў Духу, і рупцеся да гэтага самага з усёй кажначаснасьцяй і маленьням за ўсіх сьвятых 19 I за мяне, каб імне дана была вымоўнасьць у вадчыненьню вуснах сваіх паведамляць адважна тайну Евангелі, 20 Да каторае я пасол у зялезах, каб я адважна, як мае быць, гу́каў.
21 А каб і вы ведалі узглядам мяне, што я раблю, умілава́ны брат і верны слугачы ў Спадару, Тыхік, праз усе накажа вам, 22 Каторага я паслаў да вас дзеля гэтага самага, каб вы даведаліся праз справы нашы, і каб ён пацешыў сэрцы вашы.
23 Супакой братом а міласьць ізь вераю ад Бога Айца і Спадара Ісуса Хрыста. 24 Ласка з усімі, што мілуюць Спадара нашага Ісуса Хрыста міласьцяй непсавальнай.
1 Паўла а Цімох, нявольнікі Ісуса Хрыста, да ўсіх сьвятых у Хрысту Ісусу, каторыя ў Піліпах, зь япіскапамі а дзяканамі: 2 Ласка вам а супакой ад Бога, Айца нашага, а Спадара Ісуса Хрыста!
3 Дзякую Богу свайму пры кажным успаміне вас, 4 Заўсёды ў кажным маленьню сваім чынячы з радасьцяй малітву за ўсіх вас, 5 За ўзаем'е ваша ў Евангелі ад першага дня аж дагэтуль, 6 Маючы давер у тым, што тый, хто пачаў у вас добрую справу, сконча яе да дня Ісуса Хрыста;
7 Як справядліва імне думаць гэта праз усіх вас, бо я маю вас у сэрцу сваім; як у зялезах маіх, так і ў вабароне а ў пацьверджаньню Евангелі вы ўсі ўчасьнікі ў ласцы маёй. 8 Бо Бог сьветка імне, як тужу я па ўсіх вас любосьцяй нутра Хрыста Ісуса.
9 I малюся праз тое, каб міласьць ваша яшчэ балей а балей мнажылася ў супоўным знацьцю а ўсялякім разуменьню; 10 Каб вы маглі дазнаць розьніцы, каб вы маглі быць шчырымі а беззаганнымі на дзень Хрыстоў, 11 Напоўненыя пладамі справядлівасьці Ісусам Хрыстом на славу а пахвалу Божую.
12 Я хацеў бы, браты, каб вы ведалі, што акалічнасьці, у каторых я апынуўся, вышлі на дасьпех Евангелі; 13 Так што зялезы мае ў Хрысту сталі ведамнымі ўсёй прэторы а ўсім іншым; 14 I бальшыня з братоў у Спадару, асьмеліўшыся зялезамі маімі, адважна гу́каюць слова Божае. бяз страху.
15 Некатрыя, праўда, із за́відасьці а супарства, але некатрыя таксама з добрае волі абяшчаюць Хрыста. 16 Гэтыя запраўды зь міласьці, ведаючы, што я прызначаны да абароны Дабравесьці; 17 А гэныя дзеля супарства абяшчаюць Хрыста, ня ў чысьціні, думаючы, што прыдадуць атугі да зялезаў маіх.
18 Дык што? Якім бы парадкам абяшчалі Хрыста, прыдаючыся ці ў праўдзе, я з гэтага цешуся і буду цешыцца; 19 Бо я ведаю, што гэта будзе імне на спа́сеньне, вашай малітваю й даставаю Духа Ісуса Хрыста, 20 Подле гарачага чаканьня а надзеі мае, што я ні ў чым ня буду паганбены, але з усёй адвагаю, як заўсёды, таксама цяпер Хрыстос будзе ўзьвялічаны ў целе маім, ці то жыцьцём, ці сьмерцяй. 21 Бо імне жыцьцё -Хрыстос, а сьмерць - прыдбаньне.
22 Але калі жыцьцё ў целе даець плодную працу імне, то што абраць, я яшчэ не пераканаўся. 23 Цягне мяне адно й другое: маю зычэньне адыйсьці й быць із Хрыстом, бо гэта шмат ляпей; 24 А заставацца ў целе патрабней дзеля вас. 25 I, маючы пэўнасьць гэтага, я ведаю, што застануся й пабуду з вамі ўсімі дзеля дасьпеху вашага а радасьці веры, 26 Каб пахвала ваша ў Хрысту Ісусу памнажылася перазь мяне прытомнасьцяй маёй ізноў у вас.
27 Адно няхай паступак будзе годны дабравесьці Хрыстовае, каб, ці я прыйду і абачу вас, ці, няпрытомны, пачуў праз вас, што вы стаіце́ ў вадным духу, аднэй душою, разам сілуючыся за веру евангельскую, 28 I не лякайцеся ні ў чым праціўнікаў; гэта ім ё довад загіны, а вам - спа́сеньня. I гэта ад Бога; 29 Бо вам дана дзеля Хрыста ня толькі верыць у Яго, але й цярпець за Яго, 30 Маючы тое самое змаганьне, што бачылі ў імне і цяпер чуеце празь мяне.
1 Дык калі ё такое захочаньне ў Хрысту, калі якое пацяшэньне міласьцяй, калі якое ўзаем'е Духа, калі якая спагада а жаль, 2 Дык напоўніце радасьць маю, каб вы думалі тое самае, мелі тую самую міласьць, задзіночыліся душою, праз адно думалі; 3 Няхай нічога ня будзе ў духу сьпіраньня альбо пустое славы, але ў пакоры адны адных за вышшых за сябе майце. 4 Не глядзі кажны толькі сябе, але кажны таксама іншых.
5 Бо няхай тая думка будзе ў вас, якая і ў Хрысту Ісусу, 6 Каторы, будучы ў хорме Божай, не ўважаў сабе за грабеж быць роўным із Богам; 7 Але паніжыў Сябе Самога, бяручы хорму нявольніка, стаўшы падобным да людзёў, 8 I з выгляду стаў як людзіна; паніжыўся, стаў паслухменым аж да сьмерці, і сьмерці крыжавой.
9 Затым і Бог высака ўзьняў Яго і даў Яму імя над кажнае імя, 10 Каб у імя Ісусава кажнае калена клякала на небе, і на зямлі, і пад зямлёю, 11 I кажны язык вызнаваў, што Ісус Хрыстос ё Спадар на славу Бога Айца.
12 Дык, любовыя мае, як вы заўсёды былі́ паслухменыя, ня толькі ў прытомнасьці маёй, але шмат балей цяпер у часе няпрытомнаеьці мае, із страхам а дрыготаю дзейце спа́сеньне свае, 13 Бо Бог дзее ў вас і хаценьне і дзеяньне, подле добрае волі Свае.
14 Усе рабіце без нараканьня а сьпярэчак, 15 Каб вы былі́ беззаганныя й простыя бязупічныя дзеці Божыя сярод непасьцівага а крутадушнага пакаленьня, памеж каторага вы, як сьветлы на сьвеце, 16 Дзержачы слова жыцьця, на пахвалу маю дня Хрыстовага, каб я не дарма́ бег ані дарма працаваў. 17 Але хоць бы я быў выліты як узьліваньне на аброк а паслугу веры вашае, я цешуся і цешуся супольна з усімі вамі. 18 Гэтак жа й вы цешчася і цешчася з імною.
19 Я ж спадзяюся ў Спадару Ісусу неўзабаве паслаць Цімоха да вас, каб і я пацешыўся, даведаўшыся праз вас. 20 Бо я ня маю аднадумца, каторы бы так шчыра рупіўся праз тое, як вы маецеся; 21 Бо ўсі шукаюць свайго, а не таго, што Ісуса Хрыста, 22 А вы ведаеце ўзумеласьць ягоную, што, як дзяцё айцу, ён служыў імне ў Дабравесьці. 23 Дык яго я спадзяюся без адвалокі паслаць, як толькі абачу, што будзе дзеяцца з імною. 24 Але я спадзяюся ў Спадару, што я сам уборзьдзе прыйду да вас.
25 Ано я ўважаў за патрэбнае паслаць да вас Епафродыта, брата а супрацаўня а сужаўнера майго, а вашага пасланца й слугачага ў патрэбе маёй, 26 Бо ён тужыў па ўсіх вас і быў зьнемарашчаны з тога, што вы пачулі, што ён быў хворы. 27 Бо запраўды ён быў хворы пры сьмерці, але Бог зьмілаваўся над ім і не над адным ім, але й над імною, каб я ня меў смутку да смутку.
28 Затым я ахватней паслаў яго, каб вы, абачыўшы яго ізноў, усьцешыліся, і я быў меней смутны. 29 Прыміце яго ў Спадару з усёй радасьцяй і майце такіх у сьці, 30 Бо за справу Хрыстову ён быў блізка сьмерці, рызыкуючы жыцьцём сваім, каб запоўніць нястачу вашых паслугаў імне.
1 Наапошку, браты мае, цешчася ў Спадару. Пісаць вам тое самае ня нудна імне, а вам бясьпечна.
2 Сьцеражыцеся сабак, сьцеражыцеся благіх работнікаў, сьцеражыцеся калечаньня, 3 Бо мы - абразаньне, каторыя сьцім Бога Духам і хвалімся Хрыстом Ісусам, а не спадзяемся на цела;
4 Хоць я мог бы спадзявацца й на цела. Калі хто іншы думае спадзявацца на цела, дык пагатове я, 5 Абрэзаны восьмага дня, з роду Ізраелявага, пакаленьня Веняміновага, Гэбрэй із Гэбрэяў, подле Закону фарысэй, 6 Подле рупатлівасьці перасьледава́ньнік Царквы, подле справядлівасьці законнай беззаганны.
7 Але што імне было прыдбаньням, тое дзеля Хрыста я замеў за страту. 8 Дый усе маю за страту дзеля пераважнага пазнаньня Хрыста Ісуса, Спадара свайго, дзеля Каторага я ўсе страціў, і ўсе маю за гной, каб прыдбаць Хрыста, 9 Знайсьціся ў Ім, ня маючы справядлівасьці свае, што із Закону, але тую, што зь веры Хрыстовае, справядлівасьць, што ад Бога вераю; 10 Каб пазнаць Яго, і магутнасьць ускрысеньня Ягонага, і мець узаем'е ў муках Ягоных, тарнуючыся да сьмерці Ягонае, 11 Каб дясягчы ўскрысеньня зь мертвых.
12 Не каб я ўжо дасяг альбо ўдасканальніўся; але імкнуся, ці не дасягну й я, як дасяг мяне Хрыстос. 13 Браты, я ня маю сябе за дасяглага, але адно - забываючыся задняе, прасьцягаючыся наперад, 14 Імкнуся да мэты, да нагароды высокага пагука́ньня Божага ў Хрысту Ісусу.
15 Дык каторыя з нас дасканальныя, гэтак думайма; калі ж вы праз што-колечы накш думаеце, дык і гэта вам Бог аб'яве. 16 Чаго мы, адылі, дасяглі, хадзіма так.
17 Будзьце перайманьнікамі зь мяне, браты, і ўзірайцеся на тых, што ходзяць подле зразы, якую маеце ў нас. 18 Бо шмат хто, праз каторых я часта гу́каў вам, а цяпер нават із плачам гу́каю, што яны ё як не́прыяцелі крыжа Хрыстовага; 19 Каторых канец - загуба, каторых бог - бруха, і слава іхная - у сораме; яны думаюць празь земнае;
20 Бо грамадзянства наша ў небе, скуль мы жджэм і Спаса, Спадара Ісуса Хрыста, 21 Каторы адмене цела наша з паніжэньня ў згоднасьць ізь целам славы Свае, дзеяньням сілы, каторай Ён і паддаець Сабе ўсе.
1 Дык, браты мае любовыя а жаданыя, радасьць а карона мая, стойце так моцна ў Спадару, умілаваныя.
2 Захочую Еводу а Сынтыху быць тае самае думкі ў Спадару. 3 Але, і цябе прашу, праўдзівы сябру, памагай тым жанкам, каторыя ў Дабравесьці разам із імною змагаліся, і з Клімам і зь іншымі супрацаўнямі маімі, каторых імёны ў кнізе жыцьця.
4 Цешчася заўсёды ў Спадару, яшчэ кажу: цешчася. 5 Сьціпласьць ваша няхай будзе ведамная ўсім людзём. Спадар блізка.
6 Не парушайцеся празь нішто, але ў вусім малітваю а просьбаю а падзякаю няхай зычаньні вашы будуць учынены ведамныя Богу, 7 I супакой Божы, што пераходзе кажны розум, усьцеражэць сэрцы вашыя і думкі вашыя ў Хрысту Ісусу.
8 Наапошку, браты, што праўдзівае, што пасьцівае, што справядлівае, што чыстае, што любовае, што добрае славы, калі якая цнота і калі якая пахвала, гэта разважайце. 9 Чаго вы навучыліся а прынялі́ а чулі а бачылі ў імне, гэта рабіце, - і Бог супакою будзе з вамі.
10 Цяпер я вельмі ўсьцешыўся ў Спадару, што, наапошку, вы ізноў пачалі́ думаць празь мяне, хоць напэўна й думалі, але ня мелі прыгоды. 11 Ня дзеля нястачы кажу, бо я навучыўся быць здаволены з тога, што маю: 12 Ведаю, як быць паніжаным, ведаю, як быць і ў дастатку; навытырыўся да ўсяго і ў вусім: быць у сыці і галадаваць, быць у збытку і ў нястачы. 13 Да ўсяго я дуж у Тым, хто даець імне дужасьць.
14 Вы, адылі, добра зрабілі, узяўшы ўчасьце ў маёй атузе. 15 Ведаеце ж і вы, Піліпяне, што на пачатку Дабравесьці, як я вышаў з Макядоні, ні водная царква не ўдзяліла імне ані дару, ані прыйма, з выняткам вас адных; 16 Бо й да Салуня раз і ўдругарэдзь вы прыслалі імне на маю патрэбу. 17 Не каб я шукаў падарку, але я шукаю плоду, каторы расьцець на вашу карысьць.
18 Я маю ўсе і збыткую; маю поўна, адзяржаўшы ад Епафродыта пасланае вамі: духмяныя пахі, прыемны аброк, любы Богу. 19 Бог мой хай запоўне ўсялякую патрэбу вашу, подле багацьця Свайго ў славе, Хрыстом Ісусам.
20 Богу ж а Айцу нашаму слава на векі вякоў! Амін. 21 Паздароўце кажнага сьвятога ў Хрысту Ісусу. Здароваюць вас браты, што з імною. 22 Здароваюць вас усі сьвятыя, асабліва тыя, што з дому цэсаравага.
23 Ласка Спадара Ісуса Хрыста з духам вашым. Амін.
1 Паўла, з волі Божае апостал Хрыста Ісуса, а Цімох брат, 2 Сьвятым а верным братом у Хрысту, каторыя ў Колосе: ласка вам а супакой ад Бога Айца нашага а Спадара Ісуса Хрыста.
3 Дзякуем Богу а Айцу Спадара нашага Ісуса Хрыста, кажначасна молячыся за вас, 4 Чуўшы празь веру вашу ў Хрысту Ісусу а празь міласьць, каторую вы маеце да ўсіх сьвятых 5 Дзеля надзеі, пакладзенай вам у нябёсах, праз што вы ўперад чулі ў слове праўды Дабравесьці, 6 Каторая прышла да вас, як і на ўвесь сьвет, даець плады й расьціць, як і памеж вас, з тога дня, калі вы пачулі й запраўды пазналі ласку Божую ў праўдзе, 7 Як і навучыліся ад Епафры, любовага сунявольніка нашага і вернага слугачага Хрыстовага дзеля вас, 8 Каторы і наказаў нам праз міласьць вашу ў Духу.
9 Затым і мы з тога дня, як пачулі, не перастаем маліцца й прасіць за вас, каб вы напоўніліся запраўдным веданьням волі Ягонае ў вусёй мудрасьці й разуменьню духоўным; 10 Каб хадзілі годна Спадара ў вусім годзячы, даючы плод у кажнай добрай працы і растучы праўдзівым знацьцём Бога, 11 Мацуючыся кажнай сілаю подле магутнасьці славы Ягонае ў вусёй трывалкосьці а цярплівосьці з радасьцяй, 12 Дзякуючы Айцу, Каторы ўчыніў нас годнымі да ўчасьця ў дзелі сьвятых на сьвеце, 13 Каторы выбавіў нас ад улады цемні і перавёў да гаспадарства ўмілаванага Сына Свайго, 14 У каторым мы маем адкупленьне, дараваньне грахоў, 15 Каторы ё абраз Бога нявідомага, народжаны ўперад за ўсе стварэньне; 16 Бо Ім створана ўсе, што на нябёсах і што на зямлі, відомае й нявідомае: ці пасады, ці спадарствы, ці князствы, ці ўлады, - усе Ім і дзеля Яго створана; 17 I Ён ёсьць уперад за ўсе, і ўсе Ім дзяржыцца. 18 I Ён галава цела царквы; Ён - пачатак, пяршак ізь мертвых, каб Ён меў пяршынство ў вусім; 19 Бо ўзьлюб было Айцу, каб у Ім жыхарыла ўся паўніня, 20 I каб пагадзіць Ім усе із Сабою, сьціхамірыўшы Ім, крывёй крыжа Ягонага, ці то земнае, ці то нябёснае. 21 I вас, што калісь былі адда́леныя і не́прыяцелі ў душы, робячы благія ўчынкі, 22 Цяпер Ён пагадзіў целам Сваім перазь сьмерць, каб пастанавіць вас сьвятымі а беззаганнымі а бязупічнымі перад Сабою, 23 Калі запраўды трываеце ў веры непахісныя а цьвярдыя і не адхінаецеся ад надзеі Евангелі, каторую вы чулі, каторая абяшчана ўсім стварэнцам пад небам, каторай я, Паўла, стаў слугачым.
24 Цяпер я цешуся зь цярпеньняў сваіх за вас і дапаўняю нястачу атугаў Хрыстовых на целе сваім за цела Ягонае, каторае ё Царква, 25 Каторай я стаў слугачым подле загады Божае, данае імне ўзглядам вас, каб выпаўніць слова Божае, 26 Тайну, закрытую ад вякоў і пакаленьняў, але цяпер аб'яўленую сьвятым Ягоным, 27 Каторым Бог зычыў наказаць, што за багацьце было б славутае тайны гэтае памеж народаў, каторая ё Хрыстос у вас, надзея славы, 28 Каторага мы абяшчаем, перасьцерагаючы кажную людзіну і навучаючы кажную людзіну ўсяе мудрасьці, каб пастанавіць кажную людзіну дасканальнай у Хрысту; 29 Дзеля чаго я й працую, змагаючыся подле дзеяньня Ягонага, каторае дзее ў імне магутна.
1 Бо зычу, каб вы ведалі, якое змаганьне маю я за вас і за тых у Ляодыццы, і за тых, што ня бачылі віду майго ў целе, 2 Каб пацешыліся сэрцы іхныя, задзіночаныя ў міласьці дзеля ўсяго багацьця супоўнае пэўнасьці, разуменьня і поўнага знацьця тайны Бога і Айца і Хрыста, 3 У Каторым схаваны ўсі скарбы мудрасьці а знацьця. 4 А гэта кажу я вам, каб ніхто не спадмануў вас пераконуючай моваю; 5 Бо хоць запраўды я няпрытомны целам, я, адылі, з вамі духам, цешачыся й бачачы парадак ваш і ўмацаваньне веры вашае ў Хрыста.
6 Затым, як вы прынялі Хрыста Ісуса Спадара, так і хадзіце ў Ім, 7 Укарэненыя а збудаваныя ў Ім, умацаваныя ў веры, як навучаныя, збыткуючы дзякаваньням. 8 Глядзіце, каб хто не аглабаў вас філёзофаю і пустою ашукаю, подле паданьняў людзкіх, подле навалаў сьвету, а ня подле Хрыста; 9 Бо ў Ім жыхара ўся паўніня Боства цялесна. 10 I вы паўніня ў Ім, Каторы ё галава ўсяго князства а ўлады; 11 У ім вы й абрэзаныя абразаньням ня рукамі зробленым, сьцягненьням грэшнага цела, абразаньням Хрыстовым; 12 Пахаваны зь Ім у хрысьце, у каторым і ўскрэсьлі зь Ім вераю ў дзеяньне Божае, Каторы ўскрысіў Яго зь мертвых, 13 I вас, каторыя былі́ мертвыя і ў неабразаньню цела вашага, Ён ажывіў разам ізь Ім, дараваўшы вам усі выступы, 14 Скасаваўшы рукапісы пастановаў на нас, што былі супроці нас, Ён адхінуў іх, прыбіўшы іх гваздамі да крыжа; 15 Разброіўшы князствы а ўладу, выставіў іх прынародна на паказ, перамогшы іх Сабою.
16 Дык ніхто хай ня судзе вас за ежу, альбо за піценьне, альбо за якое сьвята, альбо маладзік, альбо сыботы, 17 Каторыя сьцень прыйдучага, але цела - Хрыстова. 18 Няхай ніхто ашукна не спабывае вас нагароды самадыйнай пакораю і службаю ангілаў, мяшаючыся ў тое, чаго ня бачыў, дарма́ надымаючыся цялесным розумам сваім 19 I ня дзержачыся Галавы, ад Каторае ўсе цела, суставамі а вязямі злучана, расьцець ростам Божым.
20 Дык калі вы з Хрыстом памерлі навалам сьвету, чаму вы, як жывучыя ў сьвеце, дзяржыце́ пастановы: 21 „Не дакранайся, ня спытавай, не чапай", - 22 Што ўсе раскладаецца ад ужываньня, - подле забароны й навукі людзкое ? 23 Каторыя маюць толькі выгляд мудрасьці ў самадыйнай службе а пакоры а стродкасьці ўзглядам цела, у некатрым улегцыменьню ўзглядам досыць учыненьня целу.
1 Значыцца, калі вы суўскрэсьлі з Хрыстом, дык шукайце гарыннага, ідзе Хрыстос сядзіць паправе Бога. 2 Праз гарыннае думайце, а не празь земнае. 3 Бо вы памерлі, і жыцьцё ваша схавана з Хрыстом у Богу. 4 Як жа Хрыстос зьявіцца, жыцьцё нашае, тады й вы зьявіцеся зь Ім у славе.
5 Дык памярцьвіце земныя чаланы вашыя: бязулства, нечысьціню, жарсьць, нягодную жадлівасьць а гальлівасьць, каторая балвахвалства, 6 За каторыя гнеў Божы прыйдзе на сыноў непаслухменства, 7 У каторых вы калісь абарачаліся, як жылі́ ў іх. 8 Але цяпер і вы адкладзіце ўсе: абурэньне, гнеў, злоснасьць, блявузґаньне, брыдкую мову з вуснаў сваіх.
9 Не маніце адны адным, зьдзеўшы стару́ю людзіну з учынкамі ейнымі, 10 I адзеўшыся ў новую, што аднаўляецца ў супоўным знацьцю подле абраза Таго, Каторы стварыў яе, 11 Ідзе няма Грэка ані Жыда, абразаньня ані неабразаньня, барбара, ськіта, нявольніка, вольніка, але ўсе і ў вусім Хрыстос.
12 Дык адзеньцеся, як абранцы Божыя, сьвятыя а любовыя, у нутр міласэрдзя, дабрыню, пакору, лагоднасьць, цярплівосьць, 13 Маючы выбачнасьць адно аднаму і даруючы адно аднаму, калі хто мае жалабу на каго: як Хрыстос, запраўды дараваў вам, таксама й вы. 14 А над усім гэтым майце любосьць, каторая ё зьвязак дасканальнасьці. 15 I няхай супакой Хрыстоў мае правод у сэрцах вашых, да каторага вы й пагука́ны ў вадным целе, і будзьце ўдзячныя.
16 Слова Хрыстова няхай жыхара ў вас багата, з усёй мудрасьцяй, навучаючы а дамяняючы адно аднаму псальмамі, гімнамі, духоўнымі песьнямі, з ласкаю пяючы ў сэрцах сваіх Богу. 17 I што-колечы вы робіце словам альбо ўчынкам, рабіце ўсе ў імя Спадара Ісуса, дзякуючы перазь Яго Богу Айцу.
18 Жонкі, будзьце падданыя мужом, як прыходна ў Спадару.
19 Мужы, любіце жонкі свае і не дапушчайце да сябе гарчэлі да іх.
20 Дзеці, слухайце бацькоў сваіх у вусім, бо гэта люба Спадару.
21 Бацькі, не квяліце дзяцей сваіх, каб яны не безахоціліся.
22 Слугі, слухайце ў вусім гаспадароў сваіх подле цела, ня дзеля вока, як угоднікі людзкія, але ў прасьціні сэрца, баючыся Спадара. 23 Што-колечы робіце, рабіце шчыра, як Спадару, а ня людзём, 24 Ведаючы, што ад Спадара адзяржыце́ заплату спадку: Спадару Хрысту вы служыце. 25 Бо крыўднік адзяржыць подле тога, што ён крыўдзіў, бо няма прыяньня асобам.
1 Гаспадарове, справядліва й пасьціва із слугамі абходзьцеся, ведаючы, што й вы маеце Гаспадара ў нябёсах.
2 Трывайце ў малітве, будучы чукавымі ў ёй з падзякаю; 3 Маліцеся заразом і за нас, каб Бог адчыніў нам дзьверы слова казаць тайну Хрыстову, за каторую я спутаны, 4 Каб я аб'яўляў яе, як належа казаць.
5 З навоннымі абходзьцеся мудра, карыстаючы з прыгоднага часу. 6 Няхай слова ваша заўсёды будзе ў ласцы, закрашана сольлю, каб вы ведалі, як адказаваць кажнаму.
7 Празь мяне паведаме вам усе Тыхік, умілаваны брат а верны слугачы а сунявольнік у Спадару, 8 Каторага я паслаў да вас дзеля тога самага, каб вы даведаліся, як мы маемся, і каб пацешыў сэрцы вашыя, 9 З Анісімам, верным а ўмілаваным братам, каторы з вас. Яны накажуць вам праз усе туташняе.
10 Здаровае вас Арыстарх, сувязень мой, а Марка, сястрыч Варнавы (праз каторага вы адзяржалі паручэньне: як прыйдзе да вас, прыміце яго), 11 А Ісус, званы Юстам, каторыя з абразаньня. Гэта адзіныя супрацаўні дзеля гаспадарства Божага, што былі́ пацехаю імне.
12 Здаровае вас Епафра, з вас, нявольнік Хрыста Ісуса, што заўсёды змагаецца за вас у малітвах, каб трывалі дасканальныя й супоўна пераканаўшыся ў вусёй волі Божай. 13 Сьветчу празь яго, што ён мае вялікую рупатлівасьць праз вас і тых, што ў Ляодыццы а ў Гіераполю.
14 Здаровае вас Лука, лекар умілаваны, а Дзімас. 15 Паздароўце братоў у Ляодыццы а Німфу а Царкву, што ў доме ягоным.
16 Як толькі ліст гэты будзе прачыта́ны ў вас, парупцеся, каб ён быў прачытаны і ў Царкве Ляодыцкай, і каб вы таксама прачыталі, каторы зь Ляодыкі. 17 I скажыце Архіпу: „Глядзі, каб ты выпаўніў службу, каторую ты прыняў у Спадару".
18 Здарованьне рукою маёй Паўлавай. Па́мятуйце на путы мае. Ласка з вамі.
1 Паўла а Сілан а Цімох царкве Салунскай у Богу Айцу а Спадару Ісусу Хрысту: ласка вам а супакой.
2 Мы заўсёды дзякуем Богу за вас усіх, мянуючы вас у малітвах сваіх, 3 Бязупынку памятуючы ваш учынак веры і працу міласьці і цярплівосьць надзеі на Спадара нашага Ісуса Хрыста перад Богам а Айцом нашым, 4 Ведаючы, любыя Богу браты, праз абраньне ваша; 5 Бо Дабравесьць наша была ў вас ня ў слове толькі, але і ў магутнасьці, і ў Духу Сьвятым, і ў шмат якім перакананьню. 6 I вы сталі перайманьнікамі нашымі й Божымі, прыняўшы слова ў шмат атугах із радасьцяй Духа Сьвятога; 7 Так што вы сталі зразаю ўсім вернікам у Макядоні а ўв Ахаі. 8 Бо ад вас прагучэла слова Спадарова ня толькі ў Макядоні а Ахаі, але ў кажным месцу вера ваша ўзглядам Бога разьнеслася, так што мы не патрабуем нічога казаць.
9 Бо яны самы павядаюць праз нас, які ўход мелі мы да вас, і як вы навярнуліся да Бога ад балваноў, каб служыць Богу жывому й праўдзіваму 10 I чакаць ізь нябёс Сына Ягонага, Каторага Ён ускрысіў ізь мертвых, Ісуса, што збаўляе нас ад прыйдучага гневу.
1 Бо вы самы ведаеце, браты, што наш уход да вас ня быў дарма; 2 Але перад памучыўшыся і ўражаны, як вы ведаеце, у Піліпах, мы важылі ў Богу нашым гу́каць вам Дабравесьць Божую зь вялікім трудненьням. 3 Бо навучаньне нашае ня было з абмылы ані зь нечысьціні, ані з падходу; 4 Але як Бог прызнаў нас за годных, паручыць нам Дабравесьць , так мы гу́каем, годзячы ня людзём, але Богу, Каторы прабуе сэрцы нашы. 5 Бо гутарка наша з вамі ніколі ня была лісьлівая, як вы ведаеце, ані было га́льлівасьці пад якім-колечы прыклепам: Бог сьветка! 6 Ня шукаем славы людзкое ані ад вас, ані ад іншых, хоць мы маглі б быць із вагаю, як апосталы Хрыстовы, 7 Але мы былі́ лагодныя сярод вас, як нянька, што кукобе собскія дзеці свае. 8 Гэтак прыяючы вам, мы гатовы былі ўдзяліць ня толькі Евангелі Божае, але й собскія душы свае, бо вы сталі мілаваныя нам.
9 Бо вы памятуеце, браты, працу а гарапашнасьць нашу: ноч і дзень працуючы, каб не ацяжарыць вас чым-колечы, мы абяшчалі вам Дабравесьць Божую. 10 Сьветкі вы й Бог, як сьвята, справядліва а беззаганна мы былі да вас вернікаў. 11 Як вы ведаеце, кажнага з вас, як ацец дзеці свае, мы навучалі й цешылі й сьветчылі, 12 Каб вы жылі́ годна Бога, Каторы пагука́ў вас да гаспадарства Свайго а славы.
13 I за гэта мы кажначасна дзякуем Богу, што, прыняўшы ад нас слова Божае, вы прынялі́ ня слова людзкое, але, як запраўды ёсьць, слова Божае, каторае й дзее ў вас вернікаў. 14 Бо вы, браты, сталі перайманьнікамі ў цэркваў Божых, што ў Юдэі ў Хрысту Ісусу, бо вы тое ж цярпелі ад родзічаў сваіх, што яны ад Жыдоў, 15 Каторыя забілі Спадара Ісуса а прарокаў, і нас выганяюць, і ня годзяць Богу, і праціўныя ўсім людзём, 16 Боронячы нам гу́каць народам, каб гэтыя спасьліся; гэтак заўсёды поўняць меру грахоў сваіх. Але, наапошку, бліжыцца на іх гнеў Спадароў.
17 Мы ж, браты, будучы спабыты вас і разлучаныя на часіну відам, ня сэрцам, з большым жаданьням стараліся бачыць вас аблічна. 18 Затым мы хацелі прыйсьці да вас, асабліва я Паўла, раз і другі раз, але шайтан перакажаў нам. 19 Бо хто надзея наша, альбо радасьць, альбо карона хвальбы? Ці ня вы таксама перад Спадаром нашым Ісусам у часе прыходу Ягонага? 20 Бо вы слава наша а радасьць.
1 Затым, ня могучы трываць балей, мы ўважалі, што будзе добра застацца ўв Атэнах адным, 2 I паслалі Цімоха, брата нашага а супрацаўня Божага ў Евангелі Хрыстовай, умацаваць вас і навучыць веры вашае, 3 Каб ніхто не захістаўся ў ватугах гэтых; бо вы самы ведаеце, што мы прызначаныя да гэтага. 4 Бо і ўперад, як мы былі́ ў вас, мы казалі вам, што будзем мець атугу, як і сталася, і вы ведаеце.
5 Затым, як я ня мог трываць балей, паслаў даведацца празь веру вашу, каб вас які спакусіцель не спакусіў, і ня стала дарэмнай праца наша. 6 Цяпер жа Цімох прышоў да нас ад вас і прынёс нам добрую ведамку празь веру а міласьць вашу, і што вы заўсёды добра ўспамінаеце праз нас, вельмі зычачы бачыць нас, як і мы вас - 7 Дык, у вусёй галіце а атузе нашай, мы ўсьцешыліся з вас, браты, дзеля веры вашае; 8 Бо цяпер мы жывы, калі вы стаіце́ ў Спадару.
9 Што за падзяку мы можам уздаць Спадару за вас, за ўсю радасьць, каторай мы цешымся з вас перад Богам нашым, 10 Ноч і дзень горача молячы, каб бачыць аблічна вас і паправіць, чаго не стаець веры вашай?
11 Сам жа Бог а Ацец наш а Спадар наш Ісус Хрыстос няхай ськіруе дарогу нашу да вас. 12 А вас хай Спадар напоўне, ды ў збытку, міласьцяй аднаго да аднаго і да ўсіх, як і нас да вас, 13 Каб утрываліць сэрцы вашыя беззаганнымі ў сьвятасьці перад Богам а Айцом нашым у часе прыходу Спадара нашага Ісуса з усімі сьвятымі Ягонымі.
1 Наапошку, браты, просім а молім вас Спадаром Ісусам, каб, як вы прынялі́ ад нас, як належа паступаць і гадзіць Богу, так і жывіце, каб вы збыткавалі яшчэ балей; 2 Бо вы ведаеце, што за расказаньні мы далі́ вам Спадаром Ісусам.
3 Бо гэта ё воля Божая, - пасьвячэньне вашае, каб вы ўзьдзержаваліся ад бязулства; 4 Каб кажны з вас умеў як дзяржаць судзіну сваю ў пасьвячэньню а сьці, 5 А не ў жарсьці жады, як пагане, што ня знаюць Бога. 6 Не выступайце з права і ня крыўдзьце брата свайго ў справе, бо Спадар помсьнік за ўсе гэта, як мы вам уперад казалі і сьветчылі. 7 Бо пагука́ў нас Бог не да нечысьціні, але да сьвятасьці. 8 Дык хто гэта адхінае, не людзіну адхінае, але Бога, Каторы й даў вам Духа Сьвятога Свайго.
9 Вось жа празь любосьць братнюю няма патрэбы пісаць вам, бо вы самы навучаны Богам любіць адно аднаго; 10 Бо гэта запраўды вы й робіце ўзглядам усіх братоў па ўсёй Макядоні. Але захочуем вас, браты, рабіць так балей 11 I рупатліва імкнуцца жыць супакойна, і глядзець сваіх справаў, і рабіць сваімі рукамі, як мы расказалі вам; 12 Каб вы прыходна жылі́ перад навоннымі і нічога не патрабавалі.
13 Не хачу ж, браты, каб вы былі ў не́ведзі ўзглядам сьпячых, каб вы ня смуціліся, як іншыя, што ня маюць надзеі. 14 Бо калі мы верым, што Ісус памер і ўскрэс, дык і Бог перазь Ісуса прывядзець ізь Ім заснулых. 15 Бо гэта кажам вам словам Спадаровым, што мы жывыя, засталыя да прыходу Спадаровага, ніякім парадкам ня выперадзім заснулых; 16 Бо Сам Спадар із гукам расказаньня, з голасам архангілавым і трубою Божай зыйдзе зь неба, і мертвыя ў Хрысту ўскрэснуць першыя; 17 Тады жывыя засталыя ўсхоплены будзем разам ізь імі ў булакох наўпярэймы Спадару ў паветру, і гэтак заўсёды будзем із Спадаром. 18 Дык цешча адны адных гэтымі словамі.
1 Праз часы ж а поры, браты, не маеце вы патрэбы, каб пісаць вам, 2 Бо самы вы дабрусенька ведаеце, што дзень Спадароў, як злодзей ночы, прыйдзе. 3 Як будуць гу́каць: „Супакой а бясьпечнасьць", тады зьнецікі прыйдзе загуба на іх, як трудненьне на тую, што зь дзяцём, і ніяк не ўцякуць.
4 Але вы, браты, ня ў цемні, каб дзень засьпеў вас, як злодзей; 5 Бо ўсі вы сынове сьвятліні а сынове дня: мы - ня сынове ночы ані цемні. 6 Дык ня сьпіма, як засталыя, але будзьма чукавыя а цьвярозыя. 7 Бо сьпячыя сьпяць ночы, і п'янчачыя п'янчацца ночы. 8 Мы ж, будучы сынамі дня, цьверазі́мася, надзеўшы панцыр веры а міласьці і шолам надзеі спа́сеньня.
9 Бо Бог прызначыў нас не на гнеў, але на адзяржаньне спасеньня пераз Спадара нашага Ісуса Хрыста, 10 Памерлага за нас, каб, ці чукавыя мы, ці сьпім, жылі́ разам ізь Ім. 11 Дык цешча адны адных і будуйце адны адных, як вы й робіце.
12 I просім вас, браты, знаць працуючых у вас і тых, што дамяняюць вам, 13 I надта паважаць іх у любосьці за працу іхную; будзьце ў супакою мяжсобку.
14 Мы ж заклікаем вас, браты, дамяняйце ляным, цешча лентых, памагайце слабым, будзьце цярплівыя з усімі. 15 Глядзіце, каб ніхто не аддаваў каму ліхам за ліха, але заўсёды імкніцеся да дабра адзін да аднаго і да ўсіх.
16 Заўсёды цешчася. 17 Бязупынку маліцеся. 18 За ўсе дзякуйце, бо гэта ё воля Божая праз вас у Хрысту Ісусу.
19 Духа не гасіце. 20 Прароцтвы ўлегцы ня майце. 21 Усяго прабуйце, добрага моцна дзяржыцеся. 22 Узьдзержуйцеся ад кажнага роду нягоднасьці.
23 Сам жа Бог супакою няхай супоўна пасьвяціць вас, і ўвесь дух вашы, і душа, і цела няхай захаваюцца беззаганнымі на прыход Спадара нашага Ісуса Хрыста. 24 Верны Тый, Каторы гука́е вас, Каторы запраўды ўчыне гэта.
25 Браты, маліцеся за нас.
26 Паздаровайце ўсіх братоў ізь сьвятым цалаваньням.
27 Прысягаю вас Спадаром прачытаць гэты ліст усім братом.
28 Ласка Спадара нашага Ісуса Хрыста з Вамі.
1 Паўла а Сілван а Цімох - царкве Салунскай у Богу, Айцу нашым, а Спадару Ісусу Хрысту: 2 Ласка вам а супакой ад Бога, Айца нашага, а Спадара Ісуса Хрыста.
3 Мы маем заўсёды дзякаваць Богу за вас, браты, як належа, бо вера ваша вельма расьцець, і міласьць кажнага з усіх вас аднаго да аднаго множыцца; 4 Так што мы самы хвалімся вамі ў цэрквах Божых трывалкосьцяй вашай і вераю ў вусіх перасьледава́ньнях а атугах, каторыя вы пераносіце. 5 Гэта яўны довад справядлівага суду Божага, каб вы былі́ годныя гаспадарства Божага, дзеля каторага церпіце. 6 Бо запраўды справядліва ў Бога адплаціць не́марасьцяй тым, каторыя вас не́марасьцяць, 7 А вам, не́марашчаным, супачынак із намі ў часе зьяўленьня Спадара Ісуса зь неба, з ангіламі магутнасьці Ягонае,
8 У палаючым агню, імсьцячыся тым, каторыя ня знаюць Бога, і тым, каторыя не паддаюцца Дабравесьці Спадара нашага Ісуса Хрыста, 9 Каторыя будуць плаціць кару вечнае загубы, ад віду Спадаровага і ад славы магутнасьці Ягонае, 10 Як Ён прыйдзе таго дня ўславіцца ў сьвятых Сваіх, і захопяцца Ім усі верачыя, бо паверылі сьветчаньню нашаму вам.
11 Дзеля гэтага мы заўсёды молімся за вас, каб Бог наш учыніў вас годнымі пагука́ньня і споўніў усе зычэньне дабрыні і ўчынак веры ў магутнасьці, 12 Так што ўславіцца імя Спадара нашага Ісуса Хрыста ў вас, і вы ў Ім, подле ласкі Бога нашага а Спадара Ісуса Хрыста.
1 Цяпер жа, браты, просім вас прыходам Спадара нашага Ісуса Хрыста і зьберцям нашым да Яго. 2 Не сьпяшайцеся хістацца ў розуме сваім або трывожыцца ані ад духа, ані ад слова, ані ад лісту, бы ад нас, быццам дзень Хрыстоў настаець. 2 Няхай ніхто ня ізводзе вас ніякім парадкам, бо гэтага ня будзе, пакуль ня прыйдзе ўперад адступленьне і не аб'явіцца чалавек бяспраўя, сын загубы, 4 Што працівіцца й вывышаецца над усе, менаванае Богам, альбо годнае кланяньня, ажно ён сядзе ў доме Божым, прыдаючыся Богам.
5 Ці ня па́мятуеце, што, будучы яшчэ з вамі, я казаў вам гэта? 6 I цяпер вы ведаеце, што зьдзержуе аб'явіцца яму ў сваім часе. 7 Бо тайна бяспраўя ўжо дзее, адно там ё тый, хто цяпер узьдзержуе, пакуль ня будзе ён вонках асяродку. 8 I тады аб'явіцца бяспраўнік, каторага Спадар Ісус заб'ець духам вуснаў Сваіх і зьнішча зьяўленьням зыркага прыходу Свайго.
9 Таго, бяспраўніка прыход, подле дзеяньня шайтана, будзе з усёй сілаю а знакамі а чудосамі манлівымі 10 А з усёю несправядліваю ашукаю гінучых, бо не прынялі́ міласьці праўды, каб спасьціся. 11 I за гэта пашлець ім Бог дзеяньне абмылы, каб верылі мане, 12 Каб былі́ засуджаны ўсі, каторыя ня верылі праўдзе, але ўпадабалі несправядлівасьць.
13 Мы ж маем заўсёды дзякаваць Богу за вас, умілава́ныя Спадаром браты, што Бог ад пачатку абраў вас да спасеньня ў пасьвячэньню Духа і ў веры праўды. 14 Да гэтага Ён пагука́ў вас Дабравесьцяй нашай да дасягненьня славы Спадара нашага Ісуса Хрыста. 15 Дык, браты, стойце й дзяржыце паданьні, каторых вы навучаны або словам або лістам нашым.
16 Сам жа Спадар наш Ісус Хрыстос а Бог і Ацец наш, што ўмілава́ў нас і даў вечную пацеху а добрую надзею ласкаю, 17 Хай пацеша сэрцы вашыя і ўмацуе вас у кажным добрым учынку й слове.
1 Наапошку, маліцеся, браты, за нас, каб Слова Спадарова шырылася і ўславілася запраўды, як і ў вас; 2 I каб нам збавіцца ад нягодных а благіх людзёў, бо ня ў вусіх вера. 3 Але верны Спадар, Каторы ўмацуе вас і ўсьцеражэць ад злога. 4 А мы пераканаўшыся ў Спадару ўзглядам вас, што вы робіце і будзеце рабіць, што мы расказуем. 5 А Спадар хай ськіруе сэрцы вашыя да міласьці Божае і да цярплівосьці Хрыстовае.
6 Расказуем жа вам, браты, імям Спадара нашага Ісуса Хрыста, каб вы адступалі ад кажнага брата, дзяньгубна жывучага, а ня подле паданьня, што вы прынялі́ ад нас, 7 Бо вы самы ведаеце, як маеце пераймаць у нас, бо мы ня жылі́ дзяньгубна ў вас, 8 Ані елі хлеба ў каго з вас дарма́, але ў гарапашнасьці а натузе працавалі ноч і дзень, каб не цяжарыць каго з вас; 9 Не каб мы ня мелі права, але каб самых сябе даць вам за зразу, каб вы пераймалі ў нас.
10 Бо й як мы былі́ ў вас, дык расказалі гэта: калі хто ня хоча працаваць, тый ня еж. 11 Бо чуем, што некатрыя ў вас жывуць дзяньгубна, нічога ня робяць, а мітусяцца. 12 Вось жа, такім расказуем і навучаем Спадаром Ісусам Хрыстом, каб моўчыкам робячы, елі хлеб свой.
13 Вы ж, браты, не слабянейце, добра робячы. 14 Калі ж хто не паслухае слова нашага гэтым лістам, таго зацемце і не ўзаемцеся зь ім, каб ён засароміўся. 15 Ня майце, адылі́, яго за не́прыяцеля, але дамяняйце, як брата.
16 Сам жа Спадар супакою дасьць вам супакой заўсёды на кажнай сьцежцы. Спадар із усімі вамі.
17 Здарованьне маёй рукою Паўлавай, каторая ё знакам у кажным лісьце; гэтак я пішу:
18 Ласка Спадара нашага Ісуса Хрыста з усімі вамі.
1 Паўла, апостал Ісуса Хрыста, з расказаньня Бога, Спаса нашага, а Спадара Ісуса Хрыста, надзеі нашае, 2 Цімоху, праўдзіваму сыну ў веры: ласка, міласэрдзе, супакой ад Бога, Айца нашага, а Хрыста Ісуса, Спадара нашага.
3 Як я прасіў цябе застацца ў Ефэсе, як я адходзіў да Македоні, каб ты расказаў некатрым ня вучыць накш 4 Ані зварачаць увагі да байкаў а бясконцых радаводаў, каторыя больш прыводзяць да сьпярэчак, чымся да Божага збудаваньня, каторае ў веры.
5 Мэтаю ж загады ё міласьць із чыстага сэрца а з добрага сумленьня а зь нядвудушнае веры, 6 Ад чаго некатрыя, ня лу́чыўшы, адхінуліся да пустое гаворкі, 7 Зычачы быць вучыцелямі Закону, не разумеючы ані тога, што гу́каюць, ані тога, што моцна цьвердзяць.
8 Мы ж ведаем, што Закон добры, калі хто праўна ўжывае яго, 9 Ведаючы тое, што Закон не тарнуюць да справядлівага, але да бяспраўнікаў а нясуворных, да бязбожных а грэшных, да несьвятых а будзенячых, да ўбіўцаў айцоў а маткаў а людаўбіўцаў, 10 Да бязуляў, садомнікаў, людакрадаў, манюкаў, хвальшыва прысягаючых і да ўсяго, праціўнага здаровай навуццы, 11 Подле Дабравесьці славы дабраславёнага Бога, каторая імне даверана.
12 Дзякую Хрысту Ісусу, Спадару нашаму, Каторы даў імне сілу, што прызнаў мяне за вернага, прызначыўшы на службу, 13 Мяне, каторы быў уперад блявузґаньнікам а перасьледава́ньнікам а шкоднікам, але адзяржаў міласэрдзе, бо дзеяў зь не́ведзі, у няверы; 14 Але ласка Спадара нашага надзвычайна збыткавала зь вераю а міласьцяй, каторыя ў Хрысту Ісусу.
15 Вернае слова і годнае ўсялякага прыйма, што Хрыстос Ісус прышоў на сьвет спасьці грэшнікаў, з каторых я першы. 16 Але дзеля тога я прыдбаў міласэрдзе, каб у імне першым паказаў Ісус Хрыстос усю цярплівосьць да прыкладу тым, што ўвераць у Яго да жыцьця вечнага. 17 Каралю ж вякоў, нераскладальнаму, нявідомаму, адзінаму Богу чэсьць а хвала на векі вякоў. Амін.
18 Гэтую загаду даю табе, дзяцё Цімоша, згодна з былымі празь цябе прароцтвамі, каб ты ваяваў згодна зь імі добрую вайну, 19 Маючы веру й добрае сумленьне, каторае некатрыя адхінуўшы, мелі разьбіцьцё карабля веры свае; 20 Меж іх Гімен а Аляксандра, каторых я выдаў шайтану, каб навучыліся не блявузґаць.
1 Дык наўперд дамяняю чыніць просьбы, малітвы, прычыны, падзякі за ўсіх людзёў, 2 За каралёў і за ўсіх, што займаюць высокія становішчы, каб мы ціхое а супакойнае жыцьцё вялі ў кажнай набожнасьці і ўрочыстасьці; 3 Бо гэта добра а прыемна Спасу нашаму Богу, 4 Каторы зыча, каб усі людзі спасьліся й дасяглі пазнаньня праўды. 5 Бо адзін Бог, і пасярэднік памеж Бога й людзёў адзін, чалавек Ісус Хрыстос, 6 Каторы даў Сябе на адкупленьне за ўсіх, праз што сьветчана ўпару, 7 Да чога я быў прызначаны за агалашэньніка а апостала (я кажу праўду, не маню) а вучыцеля народаў у веры а праўдзе.
8 Дык я хачу, каб мужы на кажным месцу маліліся, узьнімаючы пасьвячаныя рукі бяз гневу й сумлеву.
9 Падобна, каб жанкі, у прыходнай адзежы, сьціпла й разумна, прыбіраліся не пляценьням а золатам або пэрламі, або дарагімі ўборамі, 10 Але добрымі ўчынкамі, што ўходзе жанкам, боязьнь Божую вызнаючым.
11 Няхай жонка вучыцца моўчыкам з усім паданьням; 12 Але я не дазваляю, каб жонка вучыла й мела ўладу над мужам, але хай застаецца ў маўчаньню. 13 Бо Адам быў ухормаваны першы, а потым Ева; 14 I не Адам быў ашуканы, але жонка, будучы ашуканай, стала выступніцаю; 15 Яна, адылі, будзе ўратавана раджэньням дзяцей, калі будзе трываць у веры а ў міласьці а ў сьвятасьці з розумам.
1 Вернае слова: калі хто імкнецца мець нагляд, добрае працы зыча. 2 Але нагляднік (япіскап) мае быць беззаганны, муж аднае жонкі, цьвярозы, разумны, прыходны, гасьцінны, здольны вучыць, 3 Ня п'яніца, ня бітун, але лагодны, несьпярэчлівы, не прагавіты, 4 Што добра радзе дамову сваю, мае дзеці свае ў паслухменстве з усёй пасьцівасьцяй; 5 Бо хто ня знае як радзіць дамову сваю, як ён можа апекавацца царквою Божай ? 6 Ня мае быць нова-навернены, каб, будучы пыхаты, ня ўпаў у віну дзявальскую. 7 Але надабе, каб празь яго таксама добра сьветчылі звонку, каб ня ўпаў пад упікі і ў пастку дзявальскую.
8 Дзяканы маюць таксама быць зважныя, ня двуслоўныя, не адданыя шмат віну, ня шукаючыя не справядлівае карысьці, 9 Дзержачыя тайну веры з чыстым сумленьням. 10 Хай яны таксама спачатку будуць выпрабаваныя; тады, будучы беззаганнымі, няхай служаць.
11 Жонкі таксама хай будуць зважныя, не абмоўцы, цьвярозыя, у вусім верныя.
12 Дзяканы хай будуць мужы аднае жонкі, каторыя добра кіравалі б дзеці свае й дом свой; 13 Бо тыя, што добра служылі б, адзяржаць сабе добрае становішча і вялікую адвагу ў веры, каторая ў Хрысту Ісусу.
14 Гэта пішу табе, спадзяючыся неўзабаве прыйсьці да цябе, 15 Але, калі забаўлюся, каб ты ведаў, як маеш паступаць у доме Божым, каторы ё Царква Бога Жывога, стоўп а под праўды. 16 I яўна вялікая тайна набожнасьці: Бог зьявіўся ў целе, аправіўся ў Духу, быў бачаны ангіламі, абяшчаны ў народах, уверылі ў Яго на сьвеце, узяты ў гарыню ў славе.
1 Дух жа выра́зьліва кажа, што ў вапошнія дні адступяць некатрыя ад гэтае веры, зважаючы на ашукных духоў і навукі дзявальскія, 2 У двудушнасьці ману гу́каючых, із спаленым сумленьням сваім, 3 Што бароняць жаніцца, расказуюць узьдзержавацца ад ежы, каторую Бог стварыў, каб верныя й пазналыя праўду прыймалі з падзякаю. 4 Бо кажнае стварэньне Божае добрае, і нішто ня мае быць адхінена, будучы прыймана з падзякаю, 5 Бо пасьвячаецца словам Божым і маленьням.
6 Пакладаючы гэта перад братамі, будзеш добры слугачы Хрыста Ісуса, гадава́ны словамі веры і добрай навукаю, за каторай ты пайшоў. 7 Сьвецкіх жа а старых бабаў байкаў чурайся, але ўкладайся ў набожнасьці. 8 Бо цялеснае ўкладаньне мала карыснае, але набожнае карыснае да ўсёга, маючы абятніцу жыцьця цяперашняга й прыйдучага. 9 Слова гэтае вернае й кажнага прыйма годнае. 10 Бо мы дзеля таго гарапашнічаем а труднімся, што спадзяемся на Бога жывога, Каторы ё Спас усіх людзёў, асабліва ж вернікаў.
11 Загадуй гэта й вучы. 12 Ніхто няхай ня мае ўлегцы маладосьці твае, але будзь зразаю вернікам у слове, у паступку, у міласьці, у веры, у чысьціні. 13 Пакуль ня прыйду, зважай на чытаньне, навучаньне, вучэньне. 14 Не занедбавай дару ў сабе, данага табе подле прароцтва з ускладам рук старшых. 15 Праз гэта рупся, будзь увесь у гэтым, каб дасьпех твой быў відавочны ўсім. 16 Глядзі самога сябе й навучаньня, трывай у гэтым, бо, так робячы, спасеш самога сябе і тых, што слухаюць цябе.
1 Ня гань старога, але навучай, як айца; маладых, як братоў; 2 Старыя жанкі, як маткі; маладыя, як сёстры, з усёй чысьцінёю.
3 Удовы паважай, запраўдныя ўдовы. 4 Калі ж якая ўдава мае дзеці альбо ўнукаў, дык хай яны перш вучацца паказаць набожнасьць сваю да радзімы свае і адплачаваць бацьком, бо гэта прыемна Богу.
5 Запраўдная ўдава і адзінотная спадзяецца на Бога і трывае ў маленьнях а малітвах ноч і дзень; 6 Але каторая жывець патураючы самой сабе, тая жывая памерла.
7 I гэта загадуй ім, каб былі́ беззаганныя. 8 Калі ж хто праз сваіх собскіх і асабліва праз хатніх ня рупіцца, тый выперся веры і горшы за няверніка.
9 Удава мае быць запісаваная да сьпісаньня ня меней, як шасьцьдзесятгодняя, каторая была́ жонкаю аднаго мужа, 10 Маючая сьветчаньне праз добрыя ўчынкі, калі выгадавала дзеці, калі частавала падарожных, калі ўмывала ногі сьвятым, калі памагала гаротным, калі ўлягала ў кажную добрую справу.
11 Малодшым жа ўдовам адмаўляй, бо калі яны стануць жа́длівыя напярэк Хрыста, хочуць выходзіць замуж, 12 I гэтак падпадалі б пад засуджэньне, бо ўзрушылі б першую веру. 13 Ды ў тым самым часе яны вучацца быць дзяньгубнымі, ходзячы ад дому да дому; ды ня толькі дзяньгубнымі, але й брахлівымі, мяшаюцца ў чужыя справы, гу́каючы няпрыходнае.
14 Дык я хачу, каб малодшыя выходзілі замуж, радзі́лі дзеці, кіравалі дом, не давалі праціўніку прыклепу да абмовы. 15 Бо некатрыя ўжо абярнуліся за шайтаном. 16 Калі які вернік альбо верніца мае ўдовы, няхай памагае ім, а не цяжарыць царквы, каб яна магла памагаць удовам запраўдным.
17 Старшыя, што кіруюць добра, няхай будуць уважаны за годных падвойнай сьці, асабліва працуючыя ў слове а навуццы. 18 Бо Пісьмо кажа: „Ня кілзай вала малоцячага"; і: „Працавень годны заплаты свае".
19 На старшых ня прыймай вінаваньня, хіба з дзьвюма альбо трыма сьветкамі. 20 Тых, што грэшаць, вінуй перад усімі, каб і засталыя страх мелі.
21 Асьвятчаю перад Богам а Хрыстом Ісусам а абранымі ангіламі, каб ты дзяржаў гэта без засуджэньня наперад, нічога ня робячы з прыхіннасьці.
22 Не сьпяшайся на нікога ўскладаць рук і ня будзь учасьнікам у грахох іншых. Захавай сябе чыстага.
23 Наперад пі не адну ваду, але ўжывай троху віна дзеля трыбуха свайго і частых няўздоленьняў сваіх.
24 Грахі некатрых людзёў яўныя, вядучы да суду, а грахі іншых ідуць за імі. 25 Аднолькава й добрыя ўчынкі яўныя, а калі не таковыя, ня могуць быць схаваныя.
1 Усі тыя нявольнікі, што пад ігом, няхай уважаюць гаспадароў сваіх за годных усялякае сьці, каб і́мя Божае і навука ня былі́ блявузґаны. 2 Тыя ж, што маюць гаспадароў-вернікаў, хай ня маюць іх улегцы, затым што яны браты, але тым балей няхай служаць ім із падданьням, бо верныя й мілава́ныя тыя, што карыстаюць із добрае службы іхнае. Гэтага вучы й захочуй. 3 Калі хто вуча накш і не згаджаецца із здаровымі словамі Спадара нашага Ісуса Хрыста і навукаю ўзглядам набожнасьці, 4 Тый пыхаты, нічога ня цяме, хворы на супарства а сьпярэчкі праз словы, з каторых паўстаюць за́відасьць, нязгоды, блявузґаньне, благія падазрэньні, 5 Штачасныя сваркі людзёў папсаванага розуму і спабытае праўды, каторыя думаюць, што набожнасьць ё дзеля прыбытку.
6 Вялікае прыдбаньне набожнасьць із здаволеньням. 7 Бо мы нічога ня прыне́сьлі на сьвет; ясна, што нічога ня можам і вынесьці. 8 Але, маючы еміну й адзежу, будзем здаволіўшыся з гэтага. 9 А зычачыя багацець упадаюць у спакусу а пасадку і ў шмат неразумных а шкодных жаданьняў, каторыя топяць людзёў у загубу а разьвярненьне; 10 Бо карэнь усяго ліха ё любосьць грошы, за каторымі гонячыся, некатрыя адышлі ад гэтае веры і працялі́ самы сябе шмат якімі болямі.
11 Але ты, о чалавеча Божы, уцякай ад гэтага і ганіся за справядлівасьцяй, набожнасьцяй, вераю, міласьцяй, цярплівосьцяй, лагоднасьцяй; 12 Змагайся добрым змаганьням веры, ухапіся за вечнае жыцьцё, да каторага ты пагука́ны і вызнаў добрае вызнаньне перад шмат сьветкамі.
13 Перад Богам, што даець жыцьцё ўсім, і перад Хрыстом Ісусам, Каторы асьветчыў перад Понтам Пілатам добрае вызнаньне, 14 Расказую табе зьдзяржаць расказаньне беззаганна, бязупічна аж да зьяўленьня Спадара нашага Ісуса Хрыста, 15 Каторае ўпару пакажа дабраславёны й адзіны Гаспадар Кароль каралёў і Спадар спадароў, 16 Адзіны, Каторы мае бясьсьмерце, жыхара ў непрыступной сьвятліні, Каторага ніякая людзіна ня бачыла ані можа бачыць, Катораму чэсьць і вечная ўлада. Амін.
17 Расказуй багатым цяперашняга веку, каб яны ня былі́ пыхатыя ані здаваліся на няпэўнае багацьце, але на Бога, Каторы даець нам шчодра ўсяго на любату, 18 Рабіць дабро, быць багатым добрымі ўчынкамі, быць шчодрымі а ўдзельлівымі, 19 Кладучы сабе добры под пад будучыню, каб ухапіцца за жыцьцё запраўднае.
20 О Цімоша, сьцеражы даверанае, адварачайся ад сьвецкае пустое чаўпні і перачэньняў, хвальшыва менаваных ведаю, 21 Каторую некатрыя вызнаючы, адхінуліся ад веры. Ласка з табою.
1 Паўла, з волі Божае апостал Ісуса Хрыста, подле абятніцы жыцця ў Хрысту Ісусу, 2 Цімоху, любоваму дзяцяці: ласка, міласэрдзе, супакой ад Бога Айца а Хрыста Ісуса, Спадара нашага.
3 Дзякую Богу, Катораму служу ад прабацькоў з чыстым сумленьням, як штачасна ўспамінаю цябе ў маленьнях сваіх ноч і дзень, 4 Жадаю бачыць цябе, успамінаючы сьлёзы твае, каб імне напоўніцца радасьцяй, 5 Успамінаючы шчырую веру тваю, што была́ ўперад у бабулі тваёй Лоідзе і ў матцы тваёй Еўніццы, і я пераканаўшыся, што і ў табе.
6 З гэтае прычыны дамяняю табе разьдзьмухаваць поламя дару Божага, каторы ў табе пераз узлажэньне рук маіх; 7 Бо даў нам Бог духа ня боязьні, але магутнасьці а міласьці а самавалоданьня. 8 Дык не саромся сьветчаньня Спадара нашага ані мяне, вязьня Ягонага; але цярпі з Дабравесьцяй подле магутнасьці Божае, 9 Каторы спас нас і пагука́ў нас сьвятым пагука́ньням ня подле ўчынкаў нашых, але подле собскага заме́ру Свайго і ласкі, данае нам у Хрысту Ісусу перад вечнымі часамі, 10 А выяўленае цяпер зьяўленьням Спаса нашага Ісуса Хрыста, Каторы памярцьвіў сьмерць і вынес на сьвятліню жыцьцё і нераскладальнасьць пераз Евангелю, 11 Да каторае я прызначаны за агалашэньніка а апостала а вучыцеля народаў.
12 З гэтае прычыны я й цярплю гэта; але не саромлюся. Бо я ведаю, у каго я ўверыў, і я пераканаўшыся, што Ён дуж захаваць задатак мой аж да тога дня.
13 Моцна дзяржыся зразы здаровых слоў, што ты чуў ад мяне ў веры а міласьці, каторыя ў Хрысту Ісусу. 14 Сьцеражы добры задатак, давераны Духам Сьвятым, Каторы жыхара ў нас.
15 Ты ведаеш, што адвярнуліся ад мяне ўсі аскія, з каторых Фіґель а Гэрмаґен. 16 Няхай Спадар зьмілуецца над домам Анісіфаровым, бо ён часта чырсьцьвіў мяне і не сароміўся зялезаў маіх, 17 Але, прыбыўшы да Рыму, рупна шукаў мяне і знайшоў. 18 Хай дасьць яму Спадар знайсьці міласэрдзе ў Спадара таго дня; а колькі ён служыў у Ефесе, ты вельма добра ведаеш.
1 Дык, дзяцё мае, мацуйся ў ласцы, каторая ў Хрысту Ісусу; 2 I што чуў ад мяне ў прытомнасьці шмат сьветак, давер верным людзём, каторыя былі́ б здольныя і іншых навучаць.
3 Цярпі болі, як добры жаўнер Ісуса Хрыста. 4 Ніякі жаўнер не мяшаецца ў справы жыцьця, каб угадзіць таму, хто запісаў яго за жаўнера. 5 I калі хто дужаецца, яму не даюць вянка, калі ня дужаецца праўна. 6 Ралейніку, каторы працуе, належыцца першаму паспытацца пладоў.
7 Скумай тое, што я кажу, бо Спадар дасьць табе зразуменьне ўсяго.
8 Па́мятуй Ісуса Хрыста з насеньня Давідавага, ускрэслага зь мертвых подле мае Дабравесьці, 9 У каторай я цярплю аж да путаў, як ліхадзей, але Слова Божае ня спутанае. 10 Затым я ўсе цярплю дзеля абраных, каб і яны маглі адзяржаць спа́сеньне ў Ісусу Хрысту зь вечнай славаю.
11 Слова вернае, бо калі мы памерлі разам ізь Ім, дык будзем таксама жыць разам; 12 Калі церпім, будзем таксама караляваць разам; калі выпераемся, Ён таксама выпрацца нас; 13 Калі мы няверныя, Ён застаецца верны, бо Ён ня можа выперціся Самога Сябе.
14 Дамяняй ім гэта, сьветчачы ўрочыста перад Спадаром, каб не сьперачаліся за словы, што бескарыснае, але адно да бура́ньня слухачых. 15 Сілуйся , каб стаць да Бога ўзумелым работнікам, што ня мае за што сароміцца, рэжучы проста слова праўды. 16 А сьцеражыся сьвецкае пустое чаўпні, бо яна павядзець да большае нязбожнасьці, 17 I слова іхнае, як ганґрэна, будзе мець пажыву. Зь іх ё Гімен а Філіт, 18 Што зблудзілі з дарогі праўды, кажучы, што ўскрысеньне ўжо сталася, і яны пераварачаюць веру некатрых.
19 Цьвярды, адылі́, под Божы стаіць, маючы гэтую пячаць: „Спадар знае Сваіх"; і: „Кажны, што мянуе імя Спадарова, няхай адыходзе ад бяспраўя".
20 Але ў вялікім доме ё ня толькі залатое а срэбнае судзьдзё, але таксама дзярвянае а глінянае, некатрыя да сьці, а некатрыя да несьці. 21 Дык, калі хто ачысьціцца ад гэтых, будзе судзіною да сьці, пасьвячаны, карысны Гаспадару, прыгатаваны да кажнага добрага ўчынку.
22 Але ад маладзёнскіх жа́длівасьцяў уцякай, а імкніся да справядлівасьці, веры, міласьці, супакою з тымі, што гука́юць Спадара з чыстага сэрца. 23 Ад дурных а ненавуковых сьпярэчак адмаўляйся, ведаючы, што ад іх родзяцца ва́ды; 24 Нявольнік Спадароў ня мае ва́дзіцца, але быць лагодным да ўсіх, умелым вучыць, выбачным, 25 Лагодна навучаючы спраціўнікаў, ці ня дасьць ім Бог ка́яты да пазнаньня праўды, 26 Каб яны вывальніліся ад сіла́ дзявальскага, што ўхапіў іх у сваю волю.
1 А ведай, што ў вапошнія дні настануць часы цяжкі́я. 2 Бо людзі будуць самалюбы, грашалюбы, хвалькі, пышкі, блявузґаньнікі, непаслухменыя бацьком, няўдзячныя, несьвятыя, 3 Бяз прыродных нахінаў, няўмольныя, абмоўцы, няўзьдзержлівыя, неміласьці́ўныя, ня любячыя дабра, 4 Зраднікі, нядбайлыя, надзьмутыя, любячыя балей прыемнасьці, чымся любячыя Бога, 5 Што маюць хормы набожнасьці, але адракліся сілы яе. Адварачайся ад іх.
6 Бо з гэтых тыя, што лісьлі́васьцяй улазяць да дамоў і зводзяць недасьціпныя жанкі, ацяжараныя, грахамі, воджаныя рознымі жа́длівасьцямі, 7 Што заўсёды вучацца і ніколі ня могуць дайсьці да супоўнага пазнаньня праўды.
8 Вось жа, як Янн а Ямра працівіліся Масею, так і гэтыя працівяцца праўдзе, людзі папсаванага розуму, распусныя ўзглядам веры. 9 Але яны далёка не пасунуцца наперад, бо дурнота іхная выявіцца ўсім, як гэта сталася і з гэнымі.
10 Але ты дакладна пайшоў за імною навукаю, паступкам, заданьням, вераю, цярплівосьцяй, міласьцяй, трывалкосьцяй, 11 Перасьледава́ньнямі, цярпеньнямі, што стрэліся імне ўв Антыёсе, Іконі, Лістрах, таковыя перасьледава́ньні я ператрываў, і з каторых усіх Спадар выбавіў мяне.
12 I запраўды ўсі, што зычаць набожна жыць у Хрысту Ісусу, будуць перасьледава́ны. 13 А нягоднікі а ашуканцы будуць мець дасьпех у ліху, ашукуючыя й ашукаваныя.
14 А ты трывай у тым, чаго навучыўся, і ў чым ты пэўны, ведаючы, у каго ты навучыўся, 15 I што з маленства ты знаеш Сьвятыя Пісьмы, каторыя могуць цябе ўчыніць мудрым да спа́сеньня вераю ў Хрыста Ісуса. 16 Кажнае Пісьмо натханае Богам і карыснае да вучэньня, да вінаваньня, да паправы, да навучаньня ў справядлівасьці, 17 Каб людзіна Божая была́ дасканальная, супоўна прыгатаваўшыся да кажнага добрага ўчынку.
1 Урочыста паручаю табе перад Богам а Хрыстом Ісуеам, Каторы будзе судзіць жывых і мертвых у зьяўленьню Сваім і ў гаспадарстве Сваім: 2 Агалашай слова, будзь упорысты ўпару і вонках пары, вінуй, гань, захочуй із ўсёй цярплівосьцяй і навукаю.
3 Бо прыйдзе час, калі здаровае навукі ня сьцерпяць, але подле собскіх жадаў сваіх, маючы сьвярбячыя вушы, будуць набіраць сабе вучыцеляў; 4 I адвернуць вушы свае ад праўды, і зьвернуцца да байкаў.
5 Але ты будзь цьвярозы ў вусім, цярпі ату́гі, рабі работу евангелістага, паўні службу сваю.
6 Бо я ўжо выліваны, і пара адходу майго настала. 7 Я бег у добрых выперадках, бег скончыў, веру захаваў. 8 Адгэтуль карона справядлівасьці адкладзена імне, каторую дасьць імне Спадар, справядлівы Судзьдзя, таго дня; і не адно імне, але таксама ўсім, што ўлюбілі зьяўленьне Яго.
9 Сьпяшайся прыйсьці да мяне ўборзьдзе. 10 Бо Дзімас пакінуў мяне, палюбіўшы цяперашні век, і пайшоў да Салуня, Крыськент да Ґаляты, Ціт да Далматы; 11 Адзін Лука з імною. Марку вазьмі й прывядзі із сабою, бо ён імне патрэбны да службы. 12 А Тыхіка я паслаў да Ефэсу.
13 Як пойдзеш, прынясі ахілім, каторы я пакінуў у Троадзе ў Карпы, і зьвіткі, асабліва скураныя.
14 Аляксандра катляр шмат ліха ўчыніў імне. Няхай яму Спадар адплаце подле ўчынкаў ягоных. 15 Сьцеражыся яго й ты, бо ён вельма працівіўся словам нашым.
16 У часе першае абароны мае нікога ня было з імною, але ўсі мяне пакінулі. Няхай ім не залічыцца гэта! 17 Але Спадар стаяў ля мяне і даў імне змогу, каб перазь мяне агалашэньне было поўна зроблена, і ўсі народы пачулі; і я быў вывальнены зь лявінае ляпы. 18 Выбаве мяне Спадар ад кажнага нягоднага ўчьінку і захавае мяне да нябёснага гаспадарства Свайго. Яму слава на векі вякоў. Амін.
19 Паздаровай Прыску а Аквілу і дом Анісіфараў. 20 Ераст застаўся ў Корынце, а Трахіма я пакінуў у Мілеце хворага.
21 Пабарзьдзі прыйсьці да зімы. Здароваюць цябе Еўвул а Пуд а Лін а Кляўда а ўсі браты.
22 Спадар Ісус Хрыстос із духам тваім. Ласка з вамі. Амін.
1 Паўла, нявольнік Божы й апостал Ісуса Хрыста, подле веры абраных Божых і супоўнага знацьця праўды, каторая подле набожнасьці, 2 У надзеі жыцьця вечнага, Каторае Бог, што ня можа маніць, абяцаў перад вякамі часу, 3 А ў сваім часе зьявіў Слова Свае ў вагалашэньню, каторае даверана імне подле расказаньня Спаса нашага Бога, 4 Ціту, праўдзіваму дзяцяці подле супольнае веры: ласка а супакой ад Бога Айца а Хрыста Ісуса, Спаса нашага.
5 Дзеля таго я пакінуў цябе ў Крыце, каб ты мог балей упарадкаваць, што засталося неўпарадкаванае, і прызначыў старшых у кажным месьце, як я расказаў табе: 6 Калі хто беззаганны, муж аднае жонкі, мае дзеці верныя, не вінаваныя ў бязулстве або ў непакоры. 7 Бо нагляднік мае быць беззаганны, як вернік Божы, не самадыйны, не гняўлівы, не адданы віну, ня бітун, не прагавіты на несправядлівыя прыбыткі, 8 Але гасьцінны, любячы дабро, разумны, справядлівы, сьвяты, уздзержлівы, 9 Каторы дзяржыцца вернага слова, як быў на́ўчаны, каб быў дуж захочаваць а навучаць здарова, пераконаваць праціўнікаў.
10 Бо ё шмат і непакорных, пустамлёнаў і ашуканцаў, асабліва з абразаньня, 11 Каторым надабе зачыніць рот, каторыя пераварачаюць цзлыя дамы, вучачы рэчаў дзеля нягоднага прыбытку, каторых ня надабе вучыць. 12 Адзін ізь іх, собскі прарока іхны, сказаў: „Крытанцы заўсёды манюкі, благія дзікі́я зьвяры, жарлівыя, ляныя".
13 Сьветчаньне гэта праўдзівае, затым гань іх стродка, каб яны былі́ здаровыя ў веры, 14 Не ўважалі на жыдоўскія байкі і расказаньні людзёў, што перакручуюць праўду. 15 Усе чыстае чыстым; а забрудзяненым а няверным нічога няма чыстага, але розум і сумленьне іхнае забрудзяненыя. 16 Яны вызнаюць, што знаюць Бога, але ўчынкамі выпіраюцца, будучы гідкія а непаслухменыя а няздольныя да ніякага добрага ўчынку.
1 А ты кажы тое, што годзіцца да здаровае навукі:
2 Каб старыя былі цьвярозыя, зважныя, разумныя, здаровыя ў веры, у міласьці, у вытрываласьці;
3 Каб старыя жанкі таксама былі набожнага паступку, не абмоўцы або не падняволеныя шмат якому віну, вучыцелкі дабра; 4 Каб маглі вучыць маладзіцы любіць мужоў сваіх і дзеці свае, 5 Быць разумнымі, чыстымі, хатнімі работніцамі, добрымі, пакорнымі сваім собскім мужом, каб Слова Божае ня было блявузґана.
6 Таксама захочуй маладзёнаў быць разумнымі. 7 У вусім паказуй самога сябе зразаю добрых учынкаў, у навуццы чысьціню, зважнасьць, непапсавальнасьць, 8 Слова здаровае, бязупічнае, каб праціўнік быў засаромлены, ня маючы нічога сказаць праз нас благога.
9 Нявольнікі маюць быць падданымі гаспадаром сваім у вусім, добра гадзіць, не перачыць, 10 Не сабечыць, але ў вусім выказаваць добрую вернасьць, каб яны ў вусім прыбіралі навуку Спаса нашага Бога.
11 Бо зьявілася ласка Божая, што спасае ўсіх людзёў, 12 Што вуча нас, каб мы, адрокшыся нязбожнасьці і сьвецкіх жа́длівасьцяў, жылі разумна а справядліва а набожна ў цяперашнім веку, 13 Чакаючы дабраславёнае надзеі і зьяўленьня славы вялікага Бога і Спаса Ісуса Хрыста, 14 Каторы даў Сябе за нас, каб выкупіць нас ад усяго бяспраўя і ачысьціць Сабе люд собскі, рупатлівы да добрых учынкаў.
15 Гэта кажы і захочуй і гань з усёй уладаю. Няхай ніхто ня мае цябе ўлегцы.
1 Дамяняй ім, каб былі́ падданыя начэльнікам а ўладзе, каб былі паслухменыя, гатовыя да кажнага добрага ўчынку, 2 На нікога не вярнулі, ня былі звадлівыя, былі рахманыя, выказуючы ўсялякую лагоднасьць да ўсіх людзёў. 3 Бо й мы былі калісь неразумныя, непаслухменыя, зьведзеныя, служачыя жадлівасьцям і розным прыемнасьцям, жывучы ў злосьці а за́відасьці, ненавіджаныя, ненавідзячыя адны адных.
4 Але як зьявілася добрасьць а любосьць да людзёў Спаса нашага, Бога, 5 Ён спас нас ня з учынкаў справядлівасьці, учыненых намі, але подле міласэрдзя Свайго абмыцьцём адраджэньня й аднаўленьня Духам Сьвятым, 6 Каторага выліў на нас багата перазь Ісуса Хрыста, Спаса нашага, 7 Каб, будучы апраўленыя ласкаю, мы сталі спадкаемцамі подле надзеі вечнага жыцьця.
8 Слова гэта вернае, і я зьічу, каб ты ў гэтым быў упорысты, каб тыя, што ўверылі ў Бога, рупіліся быць улеглівымі ў добрыя ўчынкі. Гэта добра й карысна людзём.
9 Дурных жа пытаньняў а радаводаў а сьпярэчак а звадаў праз Закон сьцеражыся, бо яны бескарысныя й пустыя. 10 Ад гэрэтыка, па першым і другім дамяненьню, здаляйся, 11 Ведаючы, што такі папсаваўшыся й грэша, будучы сам сабою засуджаны.
12 Як прышлю да цябе Арцёма альбо Тыхіка, пабарзьдзі прыйсьці да мяне да Цікаполю, бо я пастанавіў зімаваць там. 13 Зіну праўніка а Аполоса парупся выправіць так, каб у іх ні ў чым ня бьгло нястачы. 14 Хай і нашы вучацца займацца добрымі справамі дзеля канечных патрэбаў, каб ня былі́ бясплодныя.
15 Усі, што з імною, здароваюць цябе. Паздаровай тых, што любяць нас у веры. Ласка з усімі вамі.
1 Паўла, вязень Хрыста Ісуса, а Цімох брат, Хілімону любоваму й супрацаўню нашаму 2 А сястры Апфе а Архіпу, сябру-жаўнеру нашаму, а царкве, што ў доме ягоным: 3 Ласка вам а супакой ад Бога, Айца нашага, а Спадара Ісуса Хыста.
4 Дзякую Богу свайму, заўсёды мянуючы цябе ў малітвах сваіх, 5 Чуючы празь міласьць а веру тваю, каторую маеш да Спадара Ісуса і да ўсіх сьвятых, 6 Каб учасьце твае ў веры папрыяла ў супоўным пазнаньню кажнага добрага, каторае ёсьць у нас узглядам Хрыста. 7 Бо мы маем вялікую радасьць а пацеху зь міласьці твае, бо табою, браце, пасілена сэрца сьвятых.
8 Затым, маючы вялікую ў Хрысту адвагу расказаваць табе, што належыцца, 9 Зь міласьці я валей дужа прашу, будучы такі, як Паўла, стары, а цяпер і вязень Ісуса Хрыста; 10 Дужа прашу цябе за дзяцё мае Анісіма, каторага я радзіў у зялезах сваіх. 11 (Ён быў калісь бескарысны табе, але цяпер карысны табе й імне),
12 Каторага я паслаў назад да цябе, ты ж прыймі яго, як мае́ сэрца. 13 Я зычыў дзяржаць яго пры сабе, каб ён мог замест цябе паслужыць імне ў зялезах дзеля Дабравесьці; 14 Але бяз згоды твае нічога не хацеў рабіць, каб добры ўчынак твой быў ня высілены, а самахво-тны. 15 Бо можа дзеля тога ён адхінуўся на час, каб ты меў яго супоўна на векі, 16 Ужо не як нявольніка, але вышэй за нявольніка, любовага брата, асабліва імне, і пагатове табе, і подле цела, і ў Спадару.
17 Дык, калі ты маеш мяне за сябру, прыймі яго, як мяне. 18 Але калі ён цябе ўкрыўдзіў у чым або што вінен, лічы гэта зь мяне. 19 Я, Паўла, напісаў собскаю рукою сваёй: я заплачу; не кажу табе, што ты запраўды сябе самога імне вінен. 20 Але, браце, я хацеў бы мець карысьць ізь цябе ў Спадару, пасілі сэрца мае ў Хрысту.
21 Будучы пэўны паслухменства твайго, я напісаў табе, ведаючы, што ты зробіш і болей, чымся я кажу. 22 Але заразом прыгатуй імне гасподу, бо я спадзяюся, што пераз малітвы вашы буду вам даны.
23 Здаровае цябе Епафра, сувязень мой у Хрысту Ісусу, 24 Марка, Арыстарх, Дзімас, Лука, супрацаўні мае.
25 Ласка Спадара нашага Ісуса Хрыста будзь із духам тваім.
1 Бог, што шмат разоў і ўсялякімі спосабамі гукаў здаўна́ айцом прарокамі, 2 Апошнімі гэтымі днямі Сынам, Каторага ўстанавіў спадкаемцам усяго, пераз Каторага запраўды й вякі ўчыніў, 3 Каторы, будучы зьзяньням славы Ягонае і дакладным выразам істасьці Ягонае і дзержачы ўсе словам магутнасьці Свае, учыніў Сабою ачышчэньне грахоў, сеў па правіцы Вялікасьці на вышынях,
4 Стаўшы толькі пераходзячым ангілаў, колькі вышшае за іх спала Яму імя. 5 Бо катораму з ангілаў сказаў калі: „Ты Сын Мой, гэтага дня Я нарадзіў Цябе"? і ўзноў: „Я буду Яму Айцом, а Ён будзе Імне Сынам"? 6 I, як узноў уводзе Першароднага на зямлю, кажа: „I няхай паклоняцца Яму ўсі ангілы Божыя". 7 А ўзглядам ангілаў кажа: „Каторы чыне ангілаў Сваіх духамі і слугачых Сваіх палаючым агнём". 8 Але ўзглядам Сына: „Пасад Твой, Божа, на векі вякоў, і ськіпэтра справядлівасьці ё ськіпэтра гаспадарства Твайго. 9 Ты ўлюбіў справядлівасьць і зьненавідзіў бяспраўе; затым памазаў Цябе, Божа, Бог Твой алеям весялосьці над сяброў Тваіх".
10 I: „На пачатку Ты, Спада́ру, заклаў зямлю, і работа рук Тваіх нябёсы. 11 Яны загінуць, але Ты застаешся; і ўсі, як адзецьце, застарэюць, 12 I, як ахілім, скруціш іх, і, як адзецьце, зьменяцца; але Ты тый самы, і гады Твае ня скончацца".
13 А ўзглядам каторага з ангілаў сказаў калі: „Сядзі паправе Мяне, пакуль пакладу не́прыяцеляў Тваіх казулькаю пад ногі Твае"? 14 Ці ня ўсі яны паслугуючыя духі, пасыланыя на паслугу тым, каторым спадзець спа́сеньне?
1 Затым мы маем быць асабліва ўважлівыя да чутага, каб не пакаўзнуцца. 2 Бо калі ангіламі гуканае слова было непахісное, і кажны выступ а непаслухменства адзержавалі справядлівую адплату, 3 Як уцячэм, калі мы занядбаем такое вялікае спа́сеньне, каторае было прынята на пачатку, каб быць каза́ным Спадаром, нам тымі, што чулі гэта, было пацьверджана, 4 Каторае Бог пасьветчыў знака́мі а чудосамі а рознымі ўчынкамі магутнасьці а разьдзяленьням Духа Сьвятога подле волі Свае?
5 Бо ня ангілам Ён паддаў прыйдучы сьвет, праз каторы мы гукаем; 6 Але хтось пасьветчыў нейдзе, кажучы: „Што ё чалавек, што Ты яго па́мятуеш? альбо сын людзкі, што Ты давядаешся да яго? 7 Ты яго ўчыніў троху ніжшым за ангілаў, славаю а сьцёй укаранаваў яго і пастанавіў яго над учынкамі рук Сваіх: „Усе паддаў пад ногі ягоныя". 8 Калі ж паддаў яму ўсе, дык не пакінуў нічога не падданым яму. Цяпер жа яшчэ ня бачым, каб усе было яму паддана; 9 Але бачым, што Ісус, Каторы на малы час быў учынены ніжшым за ангілаў, за цярпеньне сьмерці быў укаранаваны славаю а сьцёю, каб з ласкі Божае паспытацца сьмерці за ўсіх. 10 Бо належыла Яму, каб Тый, Катораму ўсе і пераз Каторага ўсе, Каторы прыводзе шмат сыноў да славы, Правадыр спа́сеньня іхнага, стаў дасканальным перазь цярпеньне.
11 Бо Тый, што пасьвячае, і пасьвячаныя ўсі ад Адзінага; з гэтае прычыны Ён не сароміцца зваць іх братамі, 12 Кажучы: „Абяшчу імя Твае братом Маім, сярод царквы буду выхваляць цябе". 13 I ўзноў: „Я буду спадзявацца на Яго". I ўзноў: „Гля, Я й дзеці, каторыя даў Імне Бог".
14 Калі ж дзеці маюць сулольнасьць цела й крыві, Ён таксама падобным парадкам узяў учасьце ў тых самых, каб сьмерцяй зьнішчыць таго, што мае моц сьмерці, значыцца дзяўла, 15 I выбавіць тых, што із страху сьмерці, усе жыцьцё былі пад няволяю.
16 Бо запраўды ня прыняў ангілаў, але прыняў насеньне Абрагамова. 17 Адгэтуль Ёя меў быць у вусім падобны да братоў, каб быць міласэрным і верным найвышшым сьвятаром перад Богам, дзеля ўмаленьня за грахі люду. 18 Бо, як Сам цярпеў, быўшы спакушаны дык можа і спакушаным памагчы.
1 Дык, браты сьвятыя, учасьнікі ў нябёсным пагука́ньню, разглядайце Апостала й Найвышшага Сьвятара вызнаньня нашага, Ісуса, 2 Каторы верны Таму, хто Яго ўстанавіў, як і Масей у вусёй дамове Ягонай. 3 Бо быў уважаны за годнага тым большае славы над Масея, чым большую чэсьць мае будаўнічы чымся дом. 4 Бо кажны дом збудаваны кімсь, а Тый, хто збудаваў усе, ё Бог. 5 I Масей запраўды верны ў вусёй дамове Ягонай, як слугачы, дзеля сьветчаньня таго, што мела быць сказа́на пасьлей. 6 А Хрыстос - як Сын у дамове Сваей, Каторага дамова мы, калі давер і пахвалу надзеі моцна дадзяржым аж да канца.
7 Затым, як кажа Дух Сьвяты: „Цяпер, як пачуеце голас Ягоны, 8 Не каляньце сэрцаў сваіх, як у часе ўзбурэньня ў дзень спакушэньня на пустыні, 9 Ідзе спакушалі Мяне айцове вашы, прабуючы Мяне, і бачылі ўчынкі мае сорак год. 10 Затым Я ўгневаўся на тое пакаленьне й сказаў: ,Яны заўсёды блудзяць сэрцам, не пазналі яны дарогаў Маіх'; 11 Затым, Я прысягнуў у гневе Сваім: ,Хіба яны ўвыйдуць у супакой Мой?' "
12 Глядзіце, браты, каб ня было ў кім-колечы з вас нягоднага сэрца няверы, што адступала б ад Бога жывога. 13 Але захочуйце самы сябе кажнага дня, пакуль завецца „Цяпер", каб ніхто з вас не закалянеў ашукнасьцяй грэху;
14 Бо мы сталі сябра́мі Хрыстовымі, калі запраўды пачатак пэўнасьці цьверда захаваем аж да канца, 15 Пакуль кажацца: „Цяпер, як вы пачуеце голас Ягоны, не каляньце сэрцаў сваіх, як у часе ўзбурэньня".
16 Бо хто гэта былі, што, пачуўшы, узбурыліся? Ці ня ўсі, што вышлі зь Ягіпту з Масеям? 17 I на кога Ён гневаўся сорак год? Ці не на тых, што ізграшылі, каторых трупы палі на пустыні? 18 I каму прысягаў, што ня ўвыйдуць у супакой Ягоны, як ня тым, што былі непаслухменыя ? 19 I мы бачым, што яны не маглі ўвыйсьці з прычыны няверы.
1 Затым боймася, каб, як застаецца абятніца ўходу да супакою Ягонага, не спазьніўся ніхто з вас. 2 Бо запраўды мы мелі Евангелю, даную нам, аднолькава як яны; але не дало ім карысьці чутае, не рашчыненае вераю слухачых. 3 Бо мы, каторыя ўверылі, увыйдзем да супакою, як Ён сказаў: „Як Я прысягаў у гневе Сваім: ,Яны ня ўвыйдуць у супакой Мой' ", хоць учынкі былі скончаны ад закладзінаў сьвету. 4 Бо нейдзе сказа́на празь сёмы гэтак: „I супачыў Бог сёмага дня ад усіх учынкаў Сваіх". 5 I ўзноў на тым месцу: „Ня ўвыйдуць у супакой Мой?"
6 Дык бачым, што некатрым застаецца ўвыйсьці ў яго, а тыя, што першыя чулі Дабравесьць, ня ўвыйшлі з прычыны непаслухменства. 7 I зноў прызначае якісь дзень, кажучы ў Давіда „Цяпер", па такім часе, як сказана вышэй: „Цяпер, як пачуеце голас Ягоны, не каляньце сэрцаў сваіх".
8 Бо, калі б Ісус Нунянок даў ім супакой, не казаў бы пасьлей празь іншы дзень. 9 Значыцца, застаецца сыбоцтва люду Божаму. 10 Бо хто ўвыйшоў у супакой Ягоны, тый таксама супачыў ад працаў сваіх, як Бог ад Сваіх.
11 Дык стараймася ўвыйсьці ў тый супакой, каб ніхто ня ўпаў подле прыкладу таго ў няслуханьне. 12 Бо слова Божае жывое а дзеючае, і астрэйшае за кажны абаротны меч, і праходзячае да падзелу душы й духа, суставаў і шпіку, і распазнаець думкі а заме́ры сэрца. 13 I няма стварэньня, няяўнага Яму, але ўсе аголена а адкрыта перад ачыма Ягонымі: Яму здамо лічбу.
14 Дык, маючы вялікага найвышшага Сьвятара, што перайшоў нябёсы, Ісуса, Сына Божага, дзяржымася моцна вызнаньня. 15 Бо мы маем не такога найвышшага сьвятара, што ня здольны быў бы спагадаць нам у няўздоленьнях нашых: Ён быў спакушаны ў вусім, будучы ў нашай падобнасьці, але бяз грэху. 16 Затым дабліжмася з адвагаю да пасаду ласкі, каб адзяржаць міласэрдзе і знайсьці ласку да паравое помачы.
1 Бо кажнага найвышшага сьвятара, зь людзёў бранага, прызначаюць да людзёў у справах, што належаць да Бога, каб абракаў дары а аброкі за грахі, 2 Каторы бы мог быць спагадлівым узглядам нясьведамых а блудзячых, бо сам таксама быў абняты няўздоленьнямі, 3 I затым меў як за люд, так і за сябе абракаць за грахі. 4 I ніхто сам сабе гэтае сьці не бярэць, але пагука́ны Богам, як і Аарон.
5 Гэтак і Хрыстос ня Сам Сабе прысабечыў славу, стаць найвышшым сьвятаром, але Тый, хто сказаў Яму: „Ты Сын Мой, Я сядні нарадзіў Цябе"; 6 Як і ў іншым месцу кажа: „Ты сьвятар на векі подле парадку Мельхісэдэкавага".
7 Ён за дзён цела Свайго зь вялікім галашэньням а ізь сьлязьмі аброк просьбы а маленьні могучаму спасьці Яго ад сьмерці, і пачуты за набожнасьць; 8 Хоць Ён Сын, адылі цярпеньням наўчыўся паслухменства; 9 I, будучы дасканальным, стаў усім, паслухменым Яму, прычынаю спа́сеньня вечнага, 10 Быўшы менаваны ад Бога Найвышшым Сьвятаром подле парадку Мельхісэдэкавага.
11 Праз Гэтага мы мелі б шмат казаць, але цяжка зьясьняць у мове, бо вы сталі тупыя слухаць. 12 Бо калі, подле часу, вы мелі б быць вучыцелямі, вы ізноў патрабуеце быць вучаныя першых пачаткаў слова Божага, і сталі патрабуючымі малака, а не цьвярдое ежы. 13 Бо кажны, жывены малаком, ненавытырыўшыся ў слове справядлівасьці, бо ён дзецянётка; 14 Цьвярдая ж ежа належа вырослым людзём, у каторых, дзякуючы прызвычцы, чуцьці разьвіліся да пазнаньня і добрага і благога.
1 Затым, пакінуўшы пачатак Слова Хрыстовага, зьвярнімася да выросласьці, не закладаючы ізноў поду ка́яты за мертвыя ўчынкі і поду ўзглядам веры ў Бога, 2 Навукі праз хрысты а праз усклад рук а праз ускрысеньне мертвых а праз суд вечны. 3 I гэта зробім, калі Бог дазволе.
4 Бо нельга - аднойчы асьвечаных, каторыя, і паспыталіся дару нябёснага, і сталі ўчасьнікамі Духа Сьвятога, 5 I паспыталіся добрага Слова Божага і магутнасьці будучага веку, 6 I адпалі, ізноў аднаўляць каятаю, калі яны ізноў крыжуюць у сабе Сына Божага і выстаўляюць Яго на зьдзек.
7 Бо зямля, каторая п'ець дождж, што часта зыходзе на яе, расьціць рошчу, карысную тым, дзеля каторых урабляецца, прыймае дабраславенства ад Бога; 8 Але даючая церне а асот адхінена і блізка́я да праклёну, каторага канец - спаленьне.
9 Узглядам жа вас, любовыя, мы пэўныя лепшага і злучанага із спасеньням, нават калі гукаем гэтак. 10 Бо не несправядлівы Бог, каб забыцца справу вашую і міласьць, каторую вы паказалі ў імя Ягонае, служыўшы й служачы сьвятым. 11 Зычым жа, каб кажны з вас, дзеля супоўнае пэўнасьці надзеі, выказаваў такую самую рупатлівасьць да канца; 12 Каб вы ня былі тупыя, але перайманьнікамі тых, што вераю а цярплівосьцяй сталі спадкаемцамі абятніцы.
13 Бо Бог, даючы абятніцу Абрагаму, як ня меў на нікога вялікшага прысягаць, прысяг на Самога Сябе, 14 Кажучы: „Запраўды дабраславячы дабраслаўлю цябе і размнажаючы размнажу цябе". 15 Гэтак, цярпліва чакаючы, адзяржаў абятніцу.
16 Бо людзі запраўды прысягаюць на вялікшага і гэтым пацьверджаньням прысягаю канчаюць кажную сьпярэчку. 17 Затым і Бог, зычачы мацней паказаць спадкаемцам абятніцы неадменнасьць пастанову Свайга, ужыў як сяродку прысягі, 18 Каб у дзьвюх неадменных рэчах, у каторых немагчыма Богу зманіць, моцную пацеху мелі мы, уцеклыя да адзяржаньня ляжачае перад намі надзеі, 19 Каторая дзеля душы ё быццам калатоўка бясьпечная а непахісная, і ўходзе аж у нутр за запону, 20 Куды, як перадходзец за нас, увыйшоў Ісус, стаў на векі найвышшым сьвятаром подле парадку Мельхісэдэкавага.
1 Бо гэты Мельхісэдэк, кароль Саліму, сьвятар найвышшага Бога, тый, што вышаў наўпярэймы Абрагаму, каторы зварачаўся ад паразы каралёў, і дабраславіў яго, 2 Катораму Абрагам запраўды й дзясятую дзель даў з усяго, каторы найперш выкладаецца „кароль справядлівасьці", адлі й „кароль Саліму", значыцца, „кароль супакою", 3 Без айца, бяз маці, без радаводу, ані пачатку дзён, ані канца жыцьця ня маючы, але ўпадобнены да Сына Божага, застаецца сьвятаром на векі.
4 Гляньце ж, які вялікі тый, катораму патрыярха Абрагам даў дзесяціну з усяго здабытку. 5 I тыя запраўды із сыноў Левавых, што адзержуюць сьвятарства, маюць расказаньне - браць з права дзесяціну зь люду, значыцца з братоў сваіх, хоць гэтыя пайшлі ізь сьцёгнаў Абрагамовых. 6 Але гэны, што не паходзе з роду іхнага, узяў дзесяціну ад Абрагама і дабраславіў таго, каторы меў абятніцы. 7 бязь ніякага перачэньня меншага дабраславе вышшы.
8 I тут, з аднаго боку, дзесяціну адзержуюць людзі сьмяротныя; а там, праз каторага ё сьветчаньне, што ён жывець. 9 I, казаў тый, таксама Леў, што адзержуе дзесяціны, пераз Абрагама дзесяціну даў: 10 Бо ён быў яшчэ ў сьцёгнах айца свайго, як Мельхісэдэк пераняў яго.
11 Дык, калі б запраўды дасканальнасьць была́ перазь сьвятарства Левіцкае (бо зь ім зьвяза́ны даны люду Закон іхны), што за патрэба была б паўставаць іншаму сьвятару подле парадку Мельхісэдэкавага, а не менавацца подле парадку Ааронавага ? 12 Бо калі мяняецца сьвятарства, канечне мяняецца й Закон. 13 Бо Тый, праз Каторага кажацца гэта, належа да іншага плямені, з каторага ніхто ня прыступіў да службы ля аброчніка; 14 Бо яўна, што Спадар наш пайшоў зь Юды, праз каторага плямя Масей нічога не сказаў узглядам сьвятарства.
15 I гэта яшчэ яўней, што паўстаець сьвятар іншы, подле парадку Мельхісэдэкавага, 16 Каторы ўстаноўлены ня подле закону расказаньня цялеснага, але подле магутнасьці жыцьця нераспушчальнага. 17 Бо пасьветчана: „Ты сьвятар на векі подле парадку Мельхісэдэкавага".
18 Бо скасаваньне пярэдняга расказаньня бывае з прычыны яго слабасьці а бескарыснасьці, 19 Бо Закон нічога ня прывёў да дасканальнасьці, але ўведзена лепшая надзея, каторай бліжымся да Бога.
20 I паколькі гэта было не бяз прысягі, 21 (Бо тыя сталі сьвятарамі бяз прысягі, а Гэты з прысягаю Таго, Хто сказаў празь Яго: „Прысягаў Спадар і ня будзе каяцца: ,Ты сьвятар навекі подле парадку Мельхісэдэкавага' "), 22 Патолькі Ісус стаў паручнікам лепшае ўмовы.
23 Ды тых сьвятароў было шмат, бо сьмерць перакажала трываць ім; 24 А Гэты мае сьвятарства нямінаючае, бо застаецца на векі; 25 Затым і запраўды можа супоўна спасаць тых, што бліжацца перазь Яго да Бога, будучы заўсёды жывы, каб прычыняцца за іх.
26 Бо такі найвышшы сьвятар годзіцца нам: сьвяты, нявінны, беззаганны, аддзелены ад грэшнікаў і сталы над нябёсы, 27 Каторы ня мае патрэбы дзень у дзень, як тыя найвышшыя сьвятарове, абракаць аброкі сьпярша за грахі свае, потым за грахі люду; бо Ён зьдзеяў гэта за адзін раз, абрэкшы сябе Самога. 28 Бо Закон станове за найвышшых сьвятароў людзёў, што маюць заганы, але Слова прысяглае, просьле Закону, пастанавіла Сына, на векі дасканальнага.
1 Галоўны зьмест таго, праз што кажам, ё: мы маем такога найвышшага Сьвятара, Каторы сеў паправе пасаду Вялікасьці, 2 Слугачага сьвятыні і тае праўдзівае вітальні, каторую збудаваў Спадар, а не чалавек.
3 Бо кажнага найвышшага сьвятара прызначаюць абракаць дары а аброкі; затым надабе было, каб і Гэты меў штось, што аброк бы. 4 Вось жа, калі б запраўды Ён быў на зямлі, ня быў бы нават сьвятаром, бо тут сьвятарове абракаюць дары з права, 5 Каторыя служаць абразу а сьценю нябёсных рэчаў, як сказа́на было натханьням Масею, як ён меў скончыць вітальню: „Глядзі, кажа Ён, каб ты зрабіў усе подле зразы, каторая была́ паказана табе на гары".
6 Цяпер жа тым гаднейшае дасяг службы, чым лепшае Ён пасярэднік змовы, каторая на лепшых абятніцах устаноўлена. 7 Бо калі б тая першая была без заганы, ня шукалі б месца другой.
8 Бо, знаходзячы загану, кажа ім: „Абач, настануць дні, кажа Спадар, і Я ўчыню з домам Ізраелявым а з домам Юдзіным змову новую, 9 Ня подле змовы тае, каторую Я ўчыніў з айцамі іхнымі ў дзень, як Я ўзяў іх за руку, каб вывесьці іх ізь зямлі Ягіпецкае; бо яны ня трывалі ў змове Маёй, і Я ўлегцы замеў іх, кажа Спадар. 10 Во тая змова, каторай Я змоўлюся з домам Ізраелявым просьле тых дзён, кажа Спадар: укладу пра́вы Свае ў думкі іхныя, і на сэрцах іхных напішу іх, і буду ім Богам, а яны будуць Імне людам. 11 I ня будуць ніякім парадкам вучыць кажны бліжняга свайго і кажны брата свайго, кажучы: ,Пазнай Спадара', бо ўсі, ад найменшага аж да найболынага зь іх, будуць знаць Мяне. 12 Бо Я буду міласэрны да несправядлівасьцяў іхных а да грахоў іхных і наперад бяспраўяў іхных ня ўспомню".
13 Гэтым кажа: „Новая" ўчыніла першую старой; а трухлеючае а старэючае блізкое да шчэзьненьня.
1 Першая ж таксама запраўды мела загады службы і сьвятыні земнае; 2 Бо зроблена была́ вітальня першая, у каторай сьветач а стол а пакладаньне букаткаў, каторая завецца „Сьвятое". 3 За другой жа запонаю вітальня, званая „Сьвятое Сьвятых", 4 У каторай залатая кадзільніца і скрыня змовы, абкладзеная з усіх бакоў золатам, у каторай ваза залатая з маннаю, расьцьвілы посах Ааронаў а дошчачкі змовы; 5 А над ёй херувы славы, што ахіналі сялібу міласэрдзя. Праз гэта няма патрэбы цяпер гукаць падрабязна.
6 То ж, як гэтак зроблена, у першую вітальню заўсёды ўходзяць сьвятарове, правіць службу; 7 А ў другую - адно найвышшы сьвятар аднойчы ў год, не бяз крыві, каторую абракае за сябе і за нясьведам'е люду.
8 Дух Сьвяты паказуе гэтым, што яшчэ не адкрыта дарога да Сьвятога Сьвятых, пакуль стаіць першая вітальня, 9 Каторая - абраз цяперашняга часу, у каторым абракаюць дары а аброкі, што ня могуць учыніць абракаючага дасканальным у сумленьню, 10 Складаючыся толькі зь ежаў а піценьняў а розных абмываньняў, загадаў цялесных, устаноўленых да часу паправы.
11 Але Хрыстос, Найвышшы Сьвятар будучага дабра, зьявіўшыся з большай а дасканальне́йшай вітальняю, ня рукамі зробленаю, значыцца ня гэткага стварэньня, 12 Ані з крывёю казлоў а цялят, але із собскай крывёю, увыйшоўшы аднойчы назаўсёды да сьвятыні, прыдбаў вечны выкуп. 13 Бо калі кроў казлоў а бычкоў і попел цяліцаў, кропячы забрудзянелых, пасьвячае да ачышчэньня цела, 14 Як шмат болей кроў Хрыстова, Каторы Духам вечным аброк Самога Сябе беззаганнага Богу, ачысьце сумленьне нашае ад мертвых учынкаў на службу Богу жывому!
15 I затым Ён пасярэднік новае змовы, каб сьмерцяй, дзеля выкупленьня ад выступаў з пад першае змовы, пагука́ныя маглі адзяржаць абятніцу вечнага спадку. 16 Бо йдзе духоўніца, там надабе, каб сьмерць настала чынячага духоўніцу; 17 Бо духоўніца правамочная, калі людзіна памерлая; але яна ніякім парадкам ня мае моцы, калі чынячы духоўніцу жывы. 18 Затым і першая была зацьверджана не бяз крыві. 19 Бо Масей, вымавіўшы ўсі расказаньні з права перад усім людам, узяў кроў цялят а казлоў з вадою а чырвовай воўнаю а гізопам і пакрапіў самую кнігу і ўвесь люд, 20 Кажучы: „Гэта кроў змовы, каторую Бог расказаў вам". 21 Падобным парадкам пакрапіў крывёю й вітальню, і ўсе судзьдзе службы.
22 Дый блізу ўсе з права ачышчаецца крывёю, а без разьліцьця крыві ня бывае дараваньня. 23 Дык, з аднаго боку, зразы нябёснага мелі ачышчацца гэтымі, самае ж нябёснае лепшымі за гэтыя аброкамі. 24 Бо Хрыстос увыйшоў да сьвятыні ня рукамі зробленае подле зразы праўдзівае, але да самага неба, каб стаць цяпер за нас перад відам Божым, 25 А не каб часта абракаць Сябе, як найвышшы сьвятар уходзе да сьвятыні кажнага году з чужой крывёю; 26 Бо Ён меў бы часта цярпець ад закладзінаў сьвету. Ён жа аднойчы пры канчатку вякоў зьявіўся дзеля скасаваньня грэху аброкам Сваім.
27 I як людзём наканавана аднойчы памерці, а потым суд, 28 Так і Хрысгос, аднойчы аброкшы Сябе за грахі шмат каго, другі раз бяз грэху зьявіцца тым, што чакаюць Яго да спа́сеньня.
1 Закон жа, маючы сьцень будучага дабра, а ня сам абраз рэчаў, ніколі ня можа тымі самымі аброкамі, кажны год кажначасна абраканымі, удасканаліць прыступаючых. 2 Накш перасталі б абракаць, бо абракаючыя аброк, быўшы аднойчы ачышчаны, ня мелі б ужо ніякага сьведам'я грахоў. 3 Але гэтымі прыпамінаньне грахоў дзеецца кажнага году; 4 Бо нельга, каб кроў быкоў а казлоў касавала грахі.
5 Затым Уходзячы на сьвет, кажа: „Аброкаў а дароў Ты не хацеў, але цела прыгатаваў Імне. 6 Усепаленьні а аброкі за грэх ня любы Табе. 7 Тады Я сказаў: ,Гля, іду ўчыніць волю Тваю, Божа', як напісана празь Мяне на пачатку кнігі".
8 Сказаўшы ўперад: „Ты не хацеў ані ўпадабаў аброкаў ані дароў, ані ўсепаленьняў, ані аброкаў за грэх", (каторыя абракаюць подле Закону), 9 Тады сказаў: „Гля, іду ўчыніць волю Тваю". Касуе першае, каб устанавіць другое. 10 Подле гэтае волі пасьвячаны мы аброкам цела Ісуса Хрыста аднойчы назаўсёды.
11 I кажны сьвятар што дня стаіць, правячы а абракаючы часта тыя самыя аброкі, каторыя ніколі ня могуць змазаць грахоў. 12 Ён жа, аброкшы адзін аброк за грахі, на векі сеў паправе Бога, 13 Адлі чакаючы, пакуль варагі Ягоныя будуць пакладзены казулькаю пад ногі Ягоныя. 14 Бо Ён адным аброкам на векі ўчыніў дасканальнымі пасьвячаных.
15 Праз гэта сьветча нам і Дух Сьвяты; бо просьле гэтага сказана: 16 „Во змова, каторую Я ўстанаўлю ім просьле тых дзён, кажа Спадар: дам законы Свае ў сэрцы іхныя і напішу іх у думках іхных, 17 I наперад грахоў іхных і бяспраўяў іхных ня ўспомню". 18 А йдзе дараваньне, там ня надабе аброку за грэх.
19 Дык, браты, маючы адвагу ўходзіць да Сьвятога Сьвятых пераз кроў Ісусаву, 20 Новай і жывой дарогаю, каторую нам пасьвяціў пераз запону, значыцца, цела Свае, 21 I маючы вялікага Сьвятара над домам Божым, 22 Бліжмася з праўдзівым сэрцам, із супоўнай пэўнасьцяй веры, пакрапленьням ачысьціўшы сэрца ад нягоднага сумленьня і абмыўшы цела вадою чыстаю, 23 Моцна дзяржымася бяз хістаньня вызнаньня надзеі, бо верны Тый, што абяцаў.
24 Будзьма ўважлівыя адзін да аднаго, захочуючы да міласьці а добрых учынкаў, 25 Не пакідаючы збораў сваіх, як ёсьць у некатрых звыча́й; але захочуючы, і тым болей, чым болей бачыце, што тый дзень бліжыцца. 26 Бо калі б мы самахоць грашылі па адзяржаньню супоўнага знацьця праўды, не заставалася б ужо аброку за грахі, 27 Але нейкае страшнае спадзяваньне суду й гарачыня агню, што мае пажэрці праціўнікаў.
28 Калі хто ўлегцы замеў закон Масеяў, на сьветчаньне дзьвюх альбо трох сьветак памірае безь міласэрдзя, - 29 Дык якой горшай кары, думаеце, варты будзе тый, што патаптаў Сына Божага, і Кроў змовы, каторай пасьвячаны, мае за звычайную, і Духа ласкі зьневажае? 30 Бо мы знаем Таго, хто сказаў: „Імне помста, Я адплачу, кажа Спадар". I ўзноў: „Спадар будзе судзіць люд Свой". 31 Страшна ўпасьці ў рукі Бога жывога!
32 Успомніце пярэднія дні, калі, будучы асьвечаныя, вытрывалі вялікую бітву цярпеньняў, 33 3 аднаго боку, як былі выстаўлены на ўпікі а атугу, а, з другога, як сталі сябрамі тых, што дазнавалі таго ж; 34 Бо вы спагадалі вязьням і прынялі з радасьцяй грабеж меньня свайго, ведаючы, што маеце сабе лепшую маемасьць і трываючую.
35 Дык не адхінайце даверу свайго, каторы мае вялікую адплату. 36 Бо трывалкосьці надабе вам, каб, учыніўны волю Божую, адзяржаць абятніцу; 37 „Бо яшчэ трошачкі, трошачкі, і Тый, што мае прыйсьці, прыйдзе і не адвалачэць. 38 Справядлівы ж вераю жыць будзе; а калі адступе, не ўпадабае таго душа Мая". 39 Мы ж не адступаючыя на загіну, але ў веры да спа́сеньня душы.
1 Вось жа, вера ёсьць ужыцьцяўленьне спадзяванага й перакананьне празь нявідомае. 2 Ёю сьветчаньня дасяглі старавечныя.
3 Вераю ж разумеем, што вякі ухармаваны словам Божым, так што нявідомае стала відомым.
4 Вераю Авель аброк Богу аброк лепшы, чымся Каін; ёю адзяржаў сьветчаньне, што ён справядлівы, Бог пасьветчыў праз дары ягоныя; ёю ён, памершы, яшчэ гукае.
5 Вераю Енох быў перанесены, каб ня бачыць сьмерці; і ня знойдзены, бо Бог перанёс Яго. Бо ўперад, чымся быў перанесены, меў сьветчаньне, што падабаў Бог яго. 6 Бязь веры ж нельга падабацца; бо хто бліжыцца да Бога, мае верыць, што Ён ё, і шукаючым Яго адплачуе.
7 Вераю Ной, перасьцярэжаны Богам празь яшчэ нявідомае, багабойліва прыгатаваў караб да спа́сеньня дому свайго; ёю засудзіў сьвет і стаў спадкаемцам справядлівасьці, што зь веры.
8 Вераю Абрагам, пагука́ны, паслухаў ісьці да месца, каторае меў адзяржаць на спадак; і вышаў, няведаючы, куды йдзець. 9 Вераю падарожжаваў ён па зямлі абяцанай, як чуж-чужанін, жыхарачы ў буданох з Ісаком а Якавам, суспадкаемцамі тае ж абятніцы; 10 Бо ён спадзяваўся места, што мела под, каторага мастак а будаўнічы Бог.
11 Вераю й сама Сорра адзяржала моц да прыйма семені, і вонках паравога веку, бо мела за вернага Таго, Хто абяцаў. 12 I затым запраўды ад аднаго, ды зьмярцьвелага, нарадзілася так шмат, як зораў на небе і як няшчысьлёны пясок на беразе морскім.
13 Усі гэтыя памерлі ў веры, не адзяржаўшы абятніцаў, адно зда́леку бачылі іх, і вецілі, і вызнавалі, што яны чужнікі а прыходныя на зямлі;
14 Бо тыя, што так кажуць, паказуюць, што яны шукаюць айчыны. 15 I калі б яны ў думках мелі тую, з каторае вышлі, дык мелі спасобнасьць зьвярнуцца; 16 Але яны імкнуліся да лепшага, значыцца да нябёснага; затым і Бог не сароміцца звацца іх Богам, бо Ён прыгатаваў ім места.
17 Вераю Абрагам, спрабаваны, аброк Ісака, ды ён аброк адзінароднага свайго, каторы прыняў абятніцу, 18 Катораму было сказа́на: „У Ісаку названа будзе табе насеньне"; 19 Бо ён уважаў, што Бог дуж і зь мертвых ускрысіць. Затым і адзяржаў яго як праабраз.
20 Вераю ў будучыню Ісак дабраславіў Якава а Ісава.
21 Вераю Якаў, паміраючы, дабраславіў кажнага сына Язэпавага і сьхінуўся на верх посаха свайго. 22 Вераю Язэп, паміраючы, зрабіў менку праз выхад сыноў Ізраелявых і даў паручэньне ўзглядам касьцей сваіх.
23 Вераю Масей па нараджэньню быў хаваны тры месяцы бацькамі сваімі, бо яны бачылі дзецянётка пазорнае і не пабаяліся загады каралеўскае.
24 Вераю Масей, вырасшы, адмовіўся звацца сынам дачкі фараонавае; 25 Валей абраўшы цярпець гароту зь людам Божым, чымся мець часную прыемнасьць раскошы, 26 Маючы вярненьне Хрыстова за большае багацьце, чымся ягіпецкія скарбы; бо ён уважаў на адплату.
27 Вераю пакінуў ён Ягіпет, не пабаяўшыся гневу каралеўскага, бо ён, быццам бачачы Нявідомага, быў станаўкі.
28 Вераю справіў ён Пасху і разьліцьцё крыві, каб нішчэньнік першакоў не даткнуўся да іх.
29 Вераю прайшлі яны Чырвонае мора, як па зямлі, чаго паспрабаваўшы, Ягіпцяне патанулі.
30 Вераю паваліліся сьцены ерыхонскія па сямідзенным абходжаньню.
31 Вераю Рагаў бязуля, прыняўшы із супакоям узьведнікаў (і правёўшы іх другой дарогаю), не загінула зь нявернымі.
32 I што яшчэ скажу? Ня стане імне часу, каб павядаць празь Ґідэона а Варака а Самсона а Еффая а Давіда а Самуйлу а прарокаў, 33 Каторыя вераю перамагалі гаспадарствы, чынілі справядлівасьць, адзержавалі абятніцы, зачынялі ляпы лявом, 34 Гасілі сілу агню, уцякалі ад ляза мяча, мацаваліся ад кволасьці, былі дужыя на вайне, праганялі войскі чужых; 35 Жанкі адзержавалі памерлых сваіх ускрэслымі; іншыя ж замучаныя былі, не адзяржаўшы вывальненьня, каб дастаць лепшае ўскрысеньне; 36 А іншыя дазналі насьміханьняў а біцьця розкамі а путаў а вязьніцы; 37 Былі каменаваны, спакушаны, паміралі ад мяча, туляліся ў вавечых а казіных скурах, у нястачы, атугах, благім абходжаньню; 38 Каторых сьвет ня быў годны, цягаліся па пустынях а гарах а пячорах а раськепінах зямлі.
39 I ўсі гэтыя, дасягшы сьветчаньня вераю, не адзяржалі абятніцы, 40 Бо Бог штось лепшае нам перадбачыў, каб яны не бяз нас сталі дасканальныя.
1 Затым і мы, маючы такі вялікі булак сьветак навокал сябе, ськіньма ізь сябе кажны цяжар а грэх, што так чыста аблытуе нас, бяжыма зь трывалкосьцяй на выперадкі, што перад намі, 2 Уцеміўшыся ў Ісуса, правадыра й даканчаньніка веры, Каторы, маючы наўвеце радасьць, што была́ перад Ім, перацярпеў крыж, пагрэбаваўшы ганьбаю, і сеў паправе пасаду Божага. 3 Бо зважча, які Тый, што цярпеў перачэньне ад грэшнікаў, каб вы ня прысталі, замлеўшы ў душах сваіх.
4 Яшчэ вы аж да крыві не спрацівіліся, ходаючыся супроці грэху; 5 I вы сусім забыліся ўмаўляньня, каторае кажа вам, як сыном: „Сыну Мой! ня май улегцы зыру Спадаровага, ня траць адвагі, як ты жураны Ім. 6 Бо каго Спадар любе, таго зыра, і сьцёбае кажнага сына, каторага прыймае". 7 Калі вы церпіце зыр, Бог ставіцца да вас, як да сыноў. Бо ці ё які сын, якога бацька ня зырыў бы? 8 Калі ж вы бяз зыраньня, каторае супольнае ўсім, дык вы бязбацькавічы, а ня сынове.
9 Адлі, мы мелі айцоў цялесных, каторыя нас зырылі, і мы паважалі іх, дык ці ня шмат болей маем быць у падданстве Айцу духоў і жыць? 10 Яны запраўды зырылі дзеля няшмат дзён, як здавалася патрэбным ім, а Гэты - дзеля карысьці, дзеля ўчасьця ў сьвятасьці Ягонай. 11 Ніякае ж зыраньне ў цяперашнім часе не здаецца радасьцяй, але смуткам; пасьлей, адылі, навытыраным ім даець супакойны плод справядлівасьці.
12 Дык падыйміце апушчаныя рукі і аслабянелыя калені 13 I рабіце простыя сьцежкі нагам сваім, каб кульгавае ня скруцілася, але вале́й каб уздаравілася.
14 Ганіцеся да супакою з усімі і сьвятасьці, без каторых ніхто не абача Спадара. 15 Назірайце, каб хто не спабыўся ласкі Божае, каб які „карэнь гарчэлі" ня вынік і не нарабіў клопату, і перазь яго шмат хто не забрудзяніўся; 16 Каб ня было якога бязулі альбо нязбожніка, як Есаў, што за адну ежу прадаў першародзтва свае. 17 Бо вы ведаеце, што просьле тога ён, жадаючы мець дабраславенства, быў адхінены, дарма што шукаў яго горача із сьлязьмі, бо не знайшоў месца да ка́яты.
18 Бо вы дабліжыліся не да гары, каб льга было даткнуцца, але гарэла агнём, не да цямноты а цемры а буры, 19 Не да трубнага гуку а голасу словаў, каторы чуючыя, праўдзячы сябе, прасілі, каб слова ня было гукана да іх болей. 20 Бо яны не маглі сьце́рпець таго, што расказа́на было: „Калі й жывёла даткнецца да гары, будзе ўкаменавана". 21 I такое жахлівае было бачанае, што Масей сказаў: „Я надзвычайна спалохаўся і ўвесь дрыжу".
22 Але вы дабліжыліся да гары Сыёнскае а да места Бога жывога, нябёснага Ерузаліму, а да няшчысьлёных ангілаў 23 А да збору а царквы першакоў, запісаных на нябёсах, а да Бога, судзьдзі ўсіх, а да духоў справядлівых, дасканальных, 24 А да Ісуса, пасярэдніка новае змовы, а да крыві крапленьня, што гукае ляпей за Авеляву.
25 Глядзіце, каб вы не адмовілі Таму, Хто гукае. Бо калі тыя не ўцяклі, што адмовілі таму, каторы навучаў на зямлі, шмат болей мы, калі адвернемся ад Тога, Хто навучаў зь неба, 26 Чый голас тады захістаў зямлю; а цяпер Ён абяцаў, кажучы: „Яшчэ раз захістаю ня толькі зямлю, але й неба". 27 Гэта ж „Яшчэ раз" знача адда́леньне хістанага, як учыненага, каб непахісное засталося.
28 Дык мы, прыймаючы гаспадарства непахісное, майма ласку, каторай служым люба Богу ізь сьцёю й страхам, 29 Бо Бог наш ёсьць агонь зьядаючы.
1 Братняя любосьць няхай трывае. 2 Гасьціннасьці не забывайцеся, бо перазь яе некатрыя, ня ведаючы, ангілаў гасьцінна прыймалі. 3 Па́мятуйце празь вязьняў, бы спутаныя зь імі, і тых, што церпяць, бо вы таксама ў целе.
4 Жанімства пасьцівае ў вусім і ложак незабрудзянены; бязуляў жа а чужаложнікаў будзе судзіць Бог.
5 Няхай жыцьцё вашае будзе бязь любосьці грошы, здаваляйцеся тым, што ё. Бо сказаў: „Не пакіну цябе і ня кіну цябе"; 6 Так што мы адважна кажам: „Спадар імне памачнік, і не баюся; што зробе імне людзіна?"
7 Памятуйце кіраўнікоў сваіх, каторыя казалі вам Слова Божае; разглядаючы вынік паступку іхнага, пераймайце веру іхную. 8 Ісус Хрыстос учорах і сядні тый самы, і на векі.
9 Навукамі рознымі й чужымі ня дайцеся быць зьведзенымі; бо добра ласкаю сіліць сэрцы, а ня ежамі, з каторых не адзяржалі карысьці тыя, што імі займаліся. 10 Мы маем аброчнік, з каторага тыя ня маюць права жывіцца, што служаць вітальні. 11 Бо каторае жывёлы кроў уносе найвышшы сьвятар за грэх да Сьвятога Сьвятых, тае мяса спаляюць вонках табару, -
12 Затым і Ісус, каб пасьвяціць людзёў крывёю Сваёй, пацярпеў вонках брамы. 13 Дык выйдзіма да яго за табар, носячы пага́ньбеньне Ягонае; 14 Бо мы ня маем тут штачаснага места, але шукаем прыйдучага. 15 Дык будзем перазь Яго бязупынку абракаць Богу аброк хвалы, значыцца плод вуснаў, імя Ягонае вызнаючых.
16 Дабрадзейства а ўдзельлівасьці не забывайцеся, бо такія аброкі любы Богу.
17 Слухайце кіраўнікоў сваіх і будзьце пакорныя, бо яны дбаюць праз душы вашыя, як тыя, што маюць здаць лічбу; каб яны рабілі гэта з радасьцяй, а ня ўздыхаючы, бо вам гэта некарысна.
18 Маліцеся за нас, бо мы пераканаўшыся, што маем добрае сумленьне, у вусім зычачы паступаць добра. 19 Асабліва ж прашу рабіць гэта, каб я баржджэй вернены быў вам.
20 Бог жа супакою, Каторы ўскрысіў зь мертвых Спадара нашага Ісуса Хрыста, вялікага пастыра́ авец, крывёю змовы вечнае, 21 Хай удасканале вас у кажнай добрай справе да чыненьня волі Ягонае, дзеючы ў вас любае Яму перазь Ісуса Хрыста, Катораму слава на векі вякоў. Амін.
22 Прашу ж вас, браты, сьцярпіце гэтае слова захочаньня; я ж ня шмат і напісаў вам.
23 Ведайце, што брат наш Цімох вывальнены; і я разам ізь ім (калі ён уборзьдзе прыйдзе) абачу вас.
24 Здаровайце ўсіх кіраўнікоў сваіх і ўсіх сьвятых. Здароваюць вас італьскія.
25 Ласка з усімі вамі. Амін.
1 Якаў, нявольнік Божы і Спадара Ісуса Хрыста, двананцацём плямёнам у расьцярушэньню,- здарованьне.
2 За ўсю радасьць майце, браты мае, як упадаеце ў розныя дазнаньні, 3 Ведаючы, што прабаваньне веры вашае вытварае цярплівосьць; 4 А цярплівосьць няхай вырабляе дасканальнае дзеяньне, каб вы былі́ дасканальныя а cупоўныя, бязь ніякае нястачы.
5 Калі ж у каго з вас не стаець мудрасьці, няхай просе ў Бога, Каторы даець усім шчодра і ня ўпікае, - і дасца яму. 6 Але няхай просе зь вераю, ані не сумляючыся, бо хто сумляецца, тый падобны да морскае хвалі, ветрам узьніманай а разьвяванай. 7 Дык няхай такая людзіна не гадае, што яна адзяржыць што-колечы ад Спадара. 8 Людзіна з дваячнымі думкамі не кажначасная ў вусіх дарогах сваіх.
9 Няхай хваліцца брат паніжаны вывышэньням сваім, 10 А багаты - паніжэньням сваім, бо ён мінець, як краса на траве. 11 Усходзе сонца з палючым вадам сваім, і трава ссохла, і краса ейная апала, і харашыня выгляду ейнага шчэзла; так і багаты зьвяне ў дарогах сваіх.
12 Дабраславёная людзіна, каторая вытрывала дазнаньні, бо, будучы выпрабаваная, адзяржыць карону жыцьця, што Ён абяцаў тым, каторыя любяць Яго. 13 Няхай ніхто, прабаваны, ня кажа: „Я спакушаны Богам", бо Бог ня можа быць спакушаны ліхам, і Ён Сам нікога не спакушае, 14 Але кажны спакушаецца собскімі жа́длівасьцьмі сваімі, каторыя яго захапляюць а надзяць. 15 Жадлівасьць жа, пачаўшы, родзе грэх; а супоўна разьвіты грэх прыводзе да сьмерці. 16 Ня блудзіце, браты мае любовыя.
17 Кажнае добрае даньне і кажны дасканальны дар зыходзе з гары, ад Айца сьвятліні, у Каторага няма зьмены ані сьценю адвярненьня. 18 Подле собскае волі Свае зрадзіў Ён нас словам праўды, каб мы былі́ некатрым пачаткам стварэньняў Ягоных.
19 Дык, браты мае любовыя, няхай кажная людзіна будзе борздая да слуханьня, памальная да гавары, памальная да гневу; 20 Бо гнеў людзкі́ ня чыне справядлівасьці Божае. 21 Затым, адхінуўшы кажную бруду і збуялае сердаво, у лагоднасьці прыміце саджанае слова, каторае можа спасьці душы вашы. 22 Але будзьце дзейнікамі Слова, а ня слуха́чымі толькі, што зводзяць самых сябе. 23 Бо слуха́чы Слова, а ня дзейнік, падобны да людзіны, што прыроджаныя рысы віду свайго разглядае ў глядзелцы; 24 Бо ён паглядзеў на сябе і адышоў, і якга забыўся, якоў ён. 25 Бо хто ўцеміцца ў дасканальнае права, права свабоды, і трывае ў ім, будучы не забудзькам слуха́чым, але дзейнікам учынку, тый будзе дабраславёны ў вучынку сваім.
26 Калі хто думае празь сябе, што ён набожны, ня кілзаючы языка свайго, але зводзячы сэрца свае, у тога набожнасьць пустая. 27 Чыстая а беззаганная набожнасьць перад Богам а Айцом ё гэта: давядацца сіротаў а ўдоваў у ватугах іхных, дзяржаць сябе незабрудзяненым ад сьвету.
1 Браты мае, майце веру ў Ісуса Хрыста нашага, Спадара славы, не зважаючы на асобы. 2 Бо калі да бажніцы вашае ўвыйдзе чалавек із залатой жуковінкаю і ў пазорыстым адзецьцю, увыйдзе ж і бедны ў рызьзю; 3 I вы, гледзячы на тога, што адзеўшыся ў пазорыстае адзецьце, скажаце яму: „Табе добра сесьці тут", а беднаму скажаце: „Ты стань там" або: „Садзіся тут ля ног маіх", 4 Дык ціж вы не зрабілі розьніцы мяжсобку і сталі судзьдзямі з благімі думкамі?
5 Паслухайце, браты мае любовыя: ці ня бедных сьвету абраў Бог быць багатымі вераю і спадкаемцамі гаспадарства, каторае Ён абяцаў тым, што любяць Яго? 6 А вы пагрэбавалі бедным. Ці не багатыя ўціскаюць вас і цягнуць вас да судоў? 7 I ці не блявузґаюць на дасканальнае імя, каторым вы завіце́ся?
8 Калі вы поўніце закон каралеўскі, подле Пісьма: „Будзеш любіць бліжняга, як самога сябе", добра робіце; 9 Але калі зважаеце на асобы, грэх чыніце, будучы засуджаны законам як выступнікі.
10 Бо хто зьдзяржыць увесь Закон і спатыкнецца ў вадным чым-колечы, тый стаецца вінным у вусім. 11 Бо тый жа, хто сказаў: „Не чужалож", сказаў і: „Не забі"; затым, калі ты не чужаложыш, але заб'еш, ты стаў выступнікам із Закону. 12 Гэтак кажыце і гэтак рабіце, як маючыя быць суджаны подле закону свабоды. 13 Бо суд безь міласэрдзя таму, хто ня выказаў міласэрдзя; міласэрдзе ўзьнімаецца над судам.
14 Што за карысьць, браты мае, калі хто кажа, што ён мае веру, але ўчынкаў ня мае? ці можа вера спасьці яго? 15 Вось жа, калі брат альбо сястра голыя і ня маюць штадзеннае ежы, 16 I хтось з памеж вас скажа ім: „Ідзіце ў супакою, грэйцеся й жывіцеся", але ня дасьць ім патрэбнага дзеля цела: што за карысьць? 17 Гэтак і вера, калі ня мае ўчынкаў, мертвая сама ў сабе.
18 Але хто-колечы скажа: „Ты маеш веру, а я маю ўчынкі: пакажы імне веру сваю бяз учынкаў сваіх, а я пакажу тэ' веру сваю з учынкаў сваіх". 19 Ты верыш, што Бог адзін: добра робіш; і нячысьцікі вераць і дрыжаць.
20 Але ці хочаш верыць, марны чалавеча, што вера бяз учынкаў мертвая? 21 Ці ня ўчынкамі аправіўся Абрагам, айцец наш, як аброк на аброчнік Ісака́, сына свайго ? 22 Ты бачыш, што вера судзеяла з учынкамі ягонымі, і ўчынкамі вера стала дасканальнай. 23 I выпаўнілася Пісьмо, каторае кажа: „Верыў Абрагам Богу, і гэта было залічана яму за справядлівасьць", і ён названы прыяцелям Божым.
24 Ці бачыце, што чалавек правіцца ўчынкамі, а ня вераю толькі? 25 Падобна й Рагаў бязуля ціж ня ўчынкамі аправілася, як яна прыняца ўчынкамі, а ня вераю толькі? дарогаю? 26 Бо, як цела бяз духа мертвае, так і вера бяз учынкаў мертвая.
1 Няхай вас ня шмат будзе вучыцелямі, браты мае, ведаючы, што цяжшы суд адзяржым, 2 Бо мы ўсі часта спатыкаемся, Хто не спатыкаецца ў слове, тый дасканальны муж, дуж закілзаць і ўсе цела свае. 3 Гля, мы кілзаем коні, каб яны слухалі нас і кіруем усе цела іхнае. 4 Вось, і караблі, такія вялікія і гнаныя буйнымі вятрамі, кіруюць малюсенькім штырном, куды хоча штырнік. 5 Так і язык - малюсенькі арґан, а вялікімі рэчамі вяльмуецца.
Гля, малюсенькі агонь як шмат лесу пале. 6 язык - агонь, сьвет несправядлівасьці; язык так пастаноўлены памеж арґанаў нашых, што брудзяне ўсе цела і запаляе кола прыроды, запаляны агнём пекляным.
7 Бо ўсялякая прырода зьвяроў і птушак, паўзуноў і морскае жывёлы слышыцца і ўслышана прыродаю людзкой, 8 А языка ніхто зь людзёў услышыць ня можа: гэта няўзьдзержнае ліха, поўны сьмяротнае атруты. 9 Ім дабраславім Спадара а Айца, ім клінем людзёў, на падобнасьць Божую ўчыненых: 10 3 тых жа вуснаў выходзе добраславенства й кляцьба.
Ня мае так быць, браты мае. 11 Ці пырскае з тае самае адтуліны жарала салодкая й гарка́я вада? 12 Ня можа, браты мае, фіґа радзіць аліўкі альбо віно фіґі? Гэтак, жарало салонае й салодкае вады не вылівае.
13 Хто мудры а разумны з вас? пакажы добрым паступкам учынкі свае ў лагоднай мудрасьці. 14 Але калі ў сэрцу сваім вы маеце гарку́ю за́відасьць а звадлівасьць, не хваліцеся й не маніце на праўду: 15 Гэта ня мудрасьць, што зыходзе згары, але земная, прыродная, дзявальская; 16 Бо йдзе за́відасьць а звадлівасьць, там вераск і ўсе благое.
17 Але мудрасьць згары, першае, чыстая, адлі супакойная, лагодная, падаўка́я, поўная міласэрдзя і добрых пладоў, бесстароньняя, нядвудушная. 18 Плод жа справядлівасьці ў супакою сеецца тым, што чыняць супакой.
1 Скуль бітвы й ходаньне памеж вас? ці ня стуль, ці не з раскошаў вашых, што б'юцца ў чаланох вашых? 2 Жадаеце - і ня маеце; забіваеце й завідуеце - і ня можаце дасягчы; ходаецеся й б'іце́ся - і ня маеце, бо ня просіце; 3 Просіце, і не адзержуеце, бо просіце на ліха, каб ужыць у сваіх раскошах.
4 Чужаложнікі а чужаложніцы! ці ня ведаеце, што прыязьньства ізь сьветам ё не́прыязьньства з Богам? Дык, хто хацеў бы быць прыяцелям сьвету, стаецца не́прыяцелям Богу. 5 Ці вы думаеце, што Пісьмо кажа дарма: „Аж да завісьці жадае Дух, што ў нас жыхара" ? 6 Але большую даець ласку ; затым і кажа: „Бог гордым працівіцца, і даець ласку пакорным".
7 Дык паддайцеся Богу; спраціўцеся дзявалу, і ўцячэць ад вас. 8 Дабліжчася да Бога, і дабліжыцца да вас; памыйце рукі, грэшнікі, і ачысьціце сэрцы, двудушныя; 9 Бядуйце й будзьце ў жалобе і плачча; няхай сьмех вашы абернецца ў жалобу, і радасьць - у смутак. 10 Укарыцеся перад Спадаром, і ўзьніме вас.
11 Ня гу́кайце адны на адных, браты: хто гу́кае на брата альбо судзе брата, гу́кае на Закон і судзе Закон; а калі ты судзіш Закон, ты не спаўняньнік Закону, але судзьдзя. 12 Адзін Правадаўца а Судзьдзя, Каторы можа спасьці й загубіць а ты хто, што судзіш бліжняга свайго ?
13 Цяпер паслухайце вы, што кажаце: „Сядні або заўтра выправімся да такога а такога места, і пабудзем там год, і будзем таргаваць і зарабляць"; 14 Вы, каторыя ня ведаеце, што будзе заўтра, бо што такое жыцьцё вашае? па́ра, што зьяўляецца на малы час, а потым запраўды чэзьне. 15 Замест тога, каб вы казалі: „Калі зьлюб будзе Спадару, і жывы будзем, дык зробім гэта й гэна", 16 Вы ж вяльмуецеся ў пысе сваёй: усялякае такое вяльмуваньне ё ліха. 17 Дык хто ўмее чыніць дабро, і ня чыне, таму грэх.
1 Паслухайце цяпер вы, багатыя: плачча а зохайце над злыбедамі сваімі, што на вас прыходзяць. 2 Багацьце вашае згніло, і адзецьці вашы зьедзены мольлю. 3 Золата ваша а срэбра ваша зьедзена, і іржа іх будзе сьветчыць на вас і ізьесьць целы вашы, як агонь: вы зьберлі сабе скарбы на апошнія дні.
4 Вось, плата работнікаў вашых, што зжалі поле вашае, задзяржаная вамі, гука́е, і гука́ньні тых жнеяў увыйшлі ў вушы Спадара войскаў. 5 Вы жылі́ раскошна на зямлі і буяна; укармілі сэрцы свае, бы на дзень зарэзу. 6 Вы засудзілі, забілі справядлівага; ён не працівіўся вам.
7 Дык, браты, майце цярплівосьць да прыходу Спадаровага. Вось, ралейнік чакае дарагога плоду ізь зямлі, маючы цярплівосьць, пакуль яна прыйме дождж раньні й позны. 8 Майце цярплівосьць і вы, умацуйце сэрцы свае, бо прыход Спадароў блізкі́.
9 Не наракайце, браты, адзін на аднаго, каб ня быць засуджанымі: вось Судзьдзя стаіць ля дзьвярэй.
10 Бярыце прыклад, браты, зь цярпеньня а цярплівосьці прарокаў, што гу́калі ў імя Спадарова. 11 Вось, мы маем за дабраславёных тых, што трывалі. Вы чулі праз трываньне Ёвава і бачылі канец ягоны ад Спадара, бо Спадар вельма міласэрны а спагадлівы.
12 Але наўперад, браты мае, не прысягайце ані небам, ані зямлёю, ані якой іншай прысягаю, але няхай будзе ў вас „Але, але" і „Не, не", каб не падпасьці пад суд.
13 Церпіць хто ліха з памеж вас? няхай моліцца; вясёлы хто? няхай пяець псальмы. 14 Хворы хто з памеж вас? няхай пагука́е старшых Царквы, і хай памоляцца над ім, памазаўшы яго алеям у імя Спадарова, - 15 I малітва веры ўздаровіць хворага, і Спадар падыйме яго; і, калі ён учыніў грахі, будуць дараваны яму.
16 Вызнавайце ж адны адным грахі свае і маліцеся адны за адных, каб вы былі́ ўздароўлены: вялікую мае сілу гарачая малітва справядлівага. 17 Ільля быў чалавек падобны жарсьцьмі да нас, і малітваю памаліўся, каб ня было дажджу: і ня было дажджу на зямлі тры гады і шэсьць месяцаў; 18 I ўзноў памаліўся: і неба дало дождж, і зямля вырасьціла плод свой.
19 Браты мае, калі хто з вас блудзе ад праўды, і навярнуў яго хто, 20 Ведай, што тый, хто навярнуў грэшніка з абмыльнае дарогі ягонае, спасець душу ад сьмерці і пакрые множасьць грахоў.
1 Пётра, апостал Ісуса Хрыста, прыходным расьцярушэньня ў Понце, Ґаляце, Кападоццы, Азі а Віфіні, абраным 2 Зь перадведаньня Бога Айца, пасьвячэньням Духа, да паслухменства а пакрапленьня крывёй Ісуса Хрыста: ласка вам а супакой няхай памножацца.
3 Дабраславёны Бог а Айцец Спадара нашага Ісуса Хрыста, Каторы, подле вялікага міласэрдзя Свайго, адрадзі́ў нас да надзеі жывое пераз ускрысеньне Ісуса Хрыста зь мертвых,4 Да непсавальнага а незабрудзяненага а нязьвялага спадку, захаванага ў нябёсах вам, 5 Сілаю Божаю перазь веру сьцеражоных да спа́сеньня, гатовага аб'явіцца ў вапошнім часе.
6 Гэтым захапляйцеся, пасмуціўшыся цяпер крыху (калі надабе) ад розных дазнаньняў, 7 Каб выпрабаваная вера вашая была́ дарожшая за гінучае, хоць прабаванае агнём, золата, да пахвалы а славы а сьці ў зьяўленьне Ісуса Хрыста, 8 Каторага, ня бачыўшы, мілу́еце, Каторага цяпер ня бачачы, але верачы, захапляецеся радасьцяй нявымоўнай і найславутшай, 9 Адзержуючы канец веры сваей - спасеньне душаў.
10 Прарокі, што праракалі ласку вам, даведаваліся а дасьледава́лі гэтае спасеньне, 11 Дасьляду́ючы, на каторы або на які час зьясьняў Дух Хрыстоў, каторы быў у іх, сьветчачы наперад празь цярпеньні Хрыстовы і славу па іх. 12 Ім аб'яўлена было, што ня ім самым, але нам служыла тое, што цяпер абешчана вам тымі, каторыя зьясьняюць вам Дабравесьць Духам Сьвятым, пасланым ізь нябёс, на што ангілы жадаюць глядзець.
13 Затым, паперазаўшы сьцёгны розуму свайго, будучы цьвярозыя, супоўна спадзявайцеся ласкі, каторая будзе да́на вам у зьяўленьню Ісуса Хрыста. 14 Як паслухменыя дзеці, не тарнуйцеся да пярэдніх жа́длівасьцяў у нясьведам'ю сваім; 15 Але як Тый, што пагука́ў вас, ё сьвяты, будзьце таксама сьвятыя ў вусім паступку; 16 Бо напісана: „Будзьце сьвятыя, бо Я сьвяты".
17 I калі вы завіце́ Айцом Таго, Хто, не зважаючы на асобы, судзе кажнага подле ўчынкаў ягоных, каратайце час падарожжаваньня свайго із страхам, 18 Ведаючы, што не псавальным срэбрам альбо золатам вы адкуплены ад марнага паступку, пераданага ад бацькоў, 19 Але каштоўнай крывёю Хрыстовай, як беззаганнага а чыстага ягнётка, 20 Наканаванага запраўды перад закладзінамі сьвету, але зьяўленага ў канцы часоў вам, 21 Каторыя ўверылі перазь Яго ў Бога, Каторы ўскрысіў Яго зь мертвых і даў Яму славу, каб вера вашая а надзея былі́ ў Богу.
22 Ачысьціўшы душы свае паслухменствам праўдзе да нядвудушнае братняе любові, горача мілуўце адзін аднаго з чыстага сэрца, 23 Будучы ізноў народжаныя не з псавальнага семені, але зь непсавальнага, жывым і трываючым на векі Словам Божым. 24 Бо кажнае цела -як трава, і кажная слава - як краса травы; трава зьвяла, і краса апала; 25 Але слова Спадарова трывае на векі. А гэта ё тое слова, што вам абешчана.
1 Дык, адклаўшы ўсялякае сердаво а ўсялякую зра́длівасьць а двудушнасьць а за́відасьць а ўсялякія абмовы, 2 Як кадзе народжаныя дзецяняты, жадайце чыстага малака слова, каб ад яго расьці да спа́сеньня; 3 Калі запраўды вы паспыталіся, што Спадар добры.
4 Прыступаючы да Яго, каменя жывога, людзьмі запраўды адхіненага, але Богам абранага, дарагога, 5 I самы, як жывыя камяні, збудуйце дом духоўны, сьвятарства сьвятое, абракаць духоўныя аброкі, прыемныя Богу Ісусам Хрыстом.
6 Бо зьмешчана ў Пісьме: „Вось, Я кладу на Сыёне вугольны камень, абраны, дарагі, і хто вера ў яго, не засароміцца". 7 Дык вам, вернікам, каштоўнасьць, але непаслухменым камень, што адхінулі будаўнічыя, каторы стаў галавою вугла, 8 I „Каменям спатыкненьня, і ска́лаю спадману" тым, каторыя спатыкаюцца на слове, будучы непаслухменыя, да каторых яны й прызначаныя. 9 Але вы - род абраны, каралеўскае сьвятарства, народ сьвяты, люд да дзяржаньня, каб вы маглі зьясьняць дасканальнасыдь Таго, хто пагука́ў вас ізь цямноты да чудоўнае сьвятліні Свае; 10 Каторыя калісь ня люд, але цяпер люд Божы, над каторымі ня было зьмілаваньня, але цяпер ё зьмілаваньне.
11 Умілаваныя! захочую вас, як прыходных а чужаземцаў, узьдзержуйцеся ад цялесных жа́длівасьцяў, каторыя ходаюцца з душою, 12 Паступак свой меж паган маючы пасьцівы, каб замест тога, ідзе абмаўляюць вас, як ліхадзеяў, добрыя ўчынкі вашы бачачы, славілі Бога ў дзень даведаньня.
13 Будзьце падданыя дзеля Спадара кажнаму людзкому ўраду: ці то каралю, як найвышшаму, 14 Ці то дзяржаўцам, пасланым ім да помсты ліхадзеям і пахвалы добра дзеючым, - 15 Бо такая ё воля Божая, каб вы, добра дзеючы, сі́лілі маўчаць дурных і нясьведамых, - 16 Як вольныя, не як маючыя свабоду да прыкрыцьця ліха, але як нявольнікі Божыя. 17 Усіх паважайце, брацтва мілу́йце, Бога бойцеся, караля сьціце.
18 Слугі, з усёй боязьняй слухайце гаспадароў сваіх, ня толькі добрых а рахманых, але й прыкрых. 19 Бо гэта прымальна, калі хто дзеля сумленьня перад Богам вытрывае смутак, церпячы несправядліва. 20 Бо што за пахвала, калі, грэшачы, вы трываеце й кулакі? Але калі, добра робячы і церпячы, вы трываеце, гэта прымальна Богу.
21 Бо да гэтага вы пагука́ны, бо й Хрыстос цярпеў за вас, пакінуўшы вам зразу, каб вы йшлі па сьлядох Ягоных. 22 Ён не зрабіў ніякага грэху, і ня было лестачкаў у вуснах Ягоных. 23 Як на Яго выдумлялі, Ён не выдумляў узаемна; церпячы, не пагражаў, але перадаваў у рукі судзячага справядліва. 24 Ён грахі нашыя ўзьнёс целам Сваім на дзерва, каб, памершы грахом, жылі́ дзеля справядлівасьці; ранамі Ягонымі вы ўздароўлены.
25 Бо вы былі́, як авечкі заблудныя; але цяпер зьвярнуліся да Пастыра́ й Наглядніка душаў вашых.
1 Таксама, жонкі, будзьце падданыя мужом сваім, каб калі нават некатрыя непаслухменыя Слову, паступкам жонак сваіх былі́ прыдбаваныя бяз слова, 2 Бачачы чысты паступак вашы ў боязьні. 3 Няхай прыборам вашым будзе не навоннае заплятаньне валасоў ані залатыя прыборы, ані ўборы, 4 Але схаваны чалавек сэрца ў непсавальным, лагоднага а рахманага духа, дарагі перад відам Божым. 5 Бо гэтак некалі і сьвятыя жонкі, каторыя спадзяваліся на Бога, прыбіраліся, будучы падданыя мужом сваім. 6 Гэтак Сорра слухала Абрагама, завучы яго спадаром, каторай дзецьмі вы сталі, робячы дабро і нічога не палохаючыся.
7 Таксама, мужы, жыхарце зь імі подле знацьця, як із слабшай жаноцкай судзіною, выказуючы ім чэсьць, як запраўды суспадкаемцам ласкі жыцьця, каб ня былі́ перакажа́ны малітвы вашы.
8 Наапошку, будзьце ўсі аднае думкі, спагадлівыя, любіце братоў, міласэрныя, пакорныя. 9 Не аддавайце ліхам за ліха або лаянкаю за лаянку; але, наадварот, дабраслаўце, бо вы пагука́ны да тога, каб вам спала дабраславенства. 10 Бо „хто хоча любіць жыцьцё і бачыць добрыя дні, няхай узьдзержуе язык свой ад ліха і вусны свае, каб яны ня гу́калі падходу; 11 I няхай адвернецца ад ліха і робе дабро, няхай шукае супакою і імкнецца да яго; 12 Бо вочы Спадаровы да справядлівых, і вушы Ягоныя да малітвы іхнае, але від Спадароў супроці дзеючых ліха".
13 I хто ўкрыўдзе вас, калі вы сталі перайманьнікамі добрага? 14 А калі й церпіце за справядлівасьць, дык вы дабраелавёныя; а страху іх не лякайцеся ані парушайцеся. 15 А Спадара Хрыста сьвяціце ў сэрцах сваіх, заўсёды гатовыя да абароны ад кажнага, слова ў вас пытаючага ўзглядам надзеі вашае, з лагоднасьцяй і боязьняй. 16 Майце добрае сумленьне, каб тыя, што абмаўляюць вас, як ліхадзеяў, былі́ засаромлены, тыя, каторыя ганяць добры паступак ваш у Хрысту. 17 Бо, калі зьлюб волі Божай, валей цярпець за добрыя ўчынкі, чымся за благія;
18 Бо запраўды Хрыстос аднойчы памер за грахі, справядлівы за несправядлівых, каб прывесьці нас да Бога. быўшы забіты целам, але ажыўшы Духам, 19 Каторым, зышоўшы, Ён абяшчаў духом у вязьніцы, 20 Калісь непаслухменым, як цярплівосьць Божая чакала за дзён Ноя, у часе будаваньня карабля, у каторым мала, значыцца восьмі душаў, уратаваліся ад вады.
21 Гэтак, падобны да гэтага абраза хрэст, не цялеснага бруду абмыцьцё, але абяцаньне Богу добрага сумленьня, спасае й нас цяпер ускрысеньням Ісуса Хрыста, 22 Каторы, узышоўшы на неба, ё паправе Бога; ангілы а ўлады а сілы падданы Яму.
1 Дык, як Хрыстос цярпеў за нас у целе, узбройцеся й вы тэю самаю думкаю; бо тый, што церпе ў целе, перастаець грашыць, 2 Каб засталы час у целе жыць ня подле жадлівасьцяў людзкіх, але подле волі Божае. 3 Бо досыць, што ў мінулым часе чынілі волю паган, ходзячы ў бязулстве, жадах, у ўпіваньню, гульбах, у гасьцінным п'янчаньню а забароненым балвахвалстве; 4 Затым яны дзівуюцца, блявузґаючы, затое, што вы не бяжыце́ зь імі ў тое самае ба́гнішча папсаванасьці. 5 Яны здадуць лічбу Гатоваму судзіць жывых і мертвых. 6 Бо дзеля таго й мертвым была́ Дабравесьць абяшчана, каб суджаны былі подле людзёў узглядам цела, але жылі́ подле Бога духам.
7 Але канец усяго бліжыцца. Дык будзьце цьвярозыя й чукавыя да малітваў. 8 Наўперад жа майце гарачую міласьць мяжсобку, бо міласьць пакрывае множасьць грахоў. 9 Гасьціннымі будзьце адзін да аднаго без нараканьня. 10 Служыце адзін аднаму, кажны такім дарам, які адзяржаў, як добрыя вернікі рознае ласкі Божае. 11 Калі гу́кае хто - як вяшчун Божы; калі служа хто - подле сілы, якую Бог даець, каб у вусім уславіўся Бог перазь Ісуса Хрыста, Катораму слава й магутнасьць на векі вякоў. Амін.
12 Умілава́ныя! агню дазнаньня, што лучаецца вам дзеля спробы, ня чурайцеся, як чагось дзіўнога, што прыгадзілася вам; 13 Але як вы маеце дзель у цярпеньнях Хрыстовых, раду́йцеся, каб і ў часе зьяўленьня славы Ягонае радава́цца, захапляючыся. 14 Калі вам упікаюць у імя Хрыста - дабраславёныя, бо Дух славы й Дух Божы супачывае на вас.
15 Няхай ніхто з вас ня церпе запраўды, як забіўца, або злодзей, або ліхадзей, або як тый, што ўрываецца ў справы іншых людзёў; 16 А калі як хрысьцяні́н, няхай не сароміцца, але славе Бога за гэта. 17 Бо пара пачацца суду з дому Божага; калі ж уперад із нас, дык які канец тым, што ня слухаюць Дабравесьці Божае? 18 I калі справядлівы ледзь спасаецца, ідзе нязбожны а грэшнік зьявіцца?
19 Дык няхай і тыя, што церпяць з волі Божае, добра робячы, паручаць душы свае вернаму Стварыцелю.
1 Старшых, што сярод вас, захочую я сустаршы а сьветка цярпеньняў Хрыстовых а ўчасьнік у славе, што мае зьявіцца: 2 Пасіце чараду Божую, што памеж вас, ня з прынукі, але самахоць, пабожаму, ня дзеля брудзянае карысьці, але рупатліва, 3 Не пануючы над спадкам, але будучы зразаю чарадзе, - 4 I як Галоўны пастыр зьявіцца, вы адзержыце нявянучы вянок славы.
5 Таксама малодшыя будзьце падданыя старшым, і ўсі карыціся адзін аднаму, бо Бог працівіцца велягурыстым, але пакорным даець ласку.
6 Дык скарыцеся пад моцную руку́ Божую, каб узьняцца ўгару; 7 Усі клопаты свае здайце Яму, бо Ён апякуецца вамі.
8 Будзьце цьвярозыя, чукавыя. Праціўнік вашы дзявал, як равучы леў, абходзе, шукаючы каго пажэрці; 9 Яму праціўцеся непахісной вераю, ведаючы, што такіх самых цярпеньняў дазнаюць браты вашыя ў сьвеце.
10 Бог жа ўсялякае ласкі, Каторы пагука́ў вас Сам да вечнае славы Свае ў Хрысту Ісусу, калі крыху пацерпіце, учыне вас дасканальнымі, цьвярдымі, моцнымі, непахіснымі. 11 Яму слава а моц на векі вякоў. Амін.
12 Сіланом, верны братам, як думаю, напісаў я вам коратка, захочуючы й сьветчачы, што гэта праўдзівая ласка Божая, у каторай вы стаіце́.
13 Здаровае вас абраная з вамі царква, што ў Бабілёне, і Марка, сын мой.
14 Здаровайце адны адных цалаваньням любосьці.
Супакой з вамі ўсімі, каторыя ў Хрысту.
1 Сымон Пётра, нявольнік а апостал Ісуса Хрыста, тым, што прынялі́ з намі аднакаштоўную веру пераз справядлівасьць Бога нашага а Спаса Ісуса Хрыста: 2 Ласка а супакой вам хай памножацца супоўным знацьцём Бога а Ісуса, Спадара нашага.
3 Як Боская сіла Ягоная дала́ нам усе, да жыцьця а набожнасьці належачае, супоўным знацьцём Таго, хто пагука́ў нас сваёй славаю й цнотаю, 4 Каторымі даў нам найвялікшыя й каштоўныя абятніцы, каб вы імі сталі ўчасьнікамі Боскае прыроды, уцекшы ад папсаванасьці, каторая на сьвеце жадою, -
5 То вы, ужыўшы да гэтага ўсю ўлегласьць, замейце да веры свае цноту, у цноце знацьцё, 6 У знацьцю ўзьдзержлівасьць, у ўзьдзержлівасьці цярплівосьць, у цярплівосьці набожнасьць, 7 У набожнасьці брацтва, у брацтве міласьць. 8 Бо калі гэта ў вас ё і збыткуе, не бязьдзейнымі ані бясплоднымі ўчыне вас узглядам супоўнага знацьця Спадара нашага Ісуса Хрыста; 9 А ў каго няма гэтага ўсяго, тый нявісны, паніклівы і забыўся праз ачышчэньне зь пярэдніх грахоў.
10 Затым валей, браты, улягайце чыніць пагука́ньне а абраньне свае моцным, бо, чынячы гэта, ніколі не ўпадзіце́, 11 Бо гэтак шырака адчыніцца вам уход да вечнага гаспадарства Спадара нашага а Спаса Ісуса Хрыста.
12 Дзеля таго я буду заўсёды дамяняць вам праз гэта, дарма што вы зналыя і ўмацаваныя ў цяперашняй праўдзе. 13 Бо я маю за справядлівае, пакуль я ў гэтым будане, надбіць вас дамяняньням, 14 Ведаючы, што я ўборзьдзе маю пакінуць будан свой, як і Спадар наш Ісус Хрыстос паказаў імне. 15 Але я ўлягу, каб просьле майго адходу вы таксама заўсёды прыпаміналі гэта. 16 Бо мы абясьцілі вам сілу й прыход Спадара нашага Ісуса Хрыста, ня йдучы за хітра выдуманымі байкамі, але былі́ вочнікамі Ягонае вялікасьці. 17 Бо Ён прыняў ад Бога Айца чэсьць а славу, як прышоў яму такі голас ад дасканальнае славы: „Гэта Сын Мой умілава́ны, Каторага Я ўпадабаў". 18 I гэты голас, прышлы зь нябёс, мы чулі, будучы зь Ім на сьвятой гары.
19 Ды мы маем найпэўнейшае прароцкае слова, і вы добра робіце, што зварачаецеся да яго, як да лянпы, што зьзяе ў цемным месцу аж да сьвітаньня і ўсходу дзяньніцы ў сэрцах вашых, 20 Ведаючы наўперад, што ніякае прароцтва Пісьма не залежа ад собскага выкладу. 21 Бо ніколі прароцтва ня было вымаўлена воляю людзкою, але вы маўлялі яго сьвятыя людзі Божыя, несеныя Духам Сьвятым.
1 Былі́ й хвальшывыя прарокі сярод люду, як і запраўды сярод вас будуць хвальшывыя вучыцелі, каторыя пата́й увядуць згубныя гэрасі і Спадара, Каторы іх выкупіў, адракуцца, прыводзячы самы на сябе борздую загубу. 2 I шмат пойдзе за распустаю іхнаю, ад чаго дарога праўды будзе блявузґана. 3 I з прагавітасьці будуць таргаваць вамі выдуманымі словамі, каторых суд ня длякаецца, і загуба іхная ня дрэме.
4 Бо калі ангілаў, што ізграшылі, Бог не пашчаджаў, але ў зялезах цямноты, ськінуўшы да тартару, аддаў дзяржаць да суду; 5 I не пашчаджаў старога сьвету, але захаваў Ноя сама восьмага, ка́заньніка справядлівасьці, навёўшы патопу на сьвет бязбожных; 6 I калі месты садомскія а ґоморскія абярнуў у попел, засудзіў на абурэньне, даўшы прыкла́д тым, што жылі́ б бязбожным жыцьцём; 7 А справядлівага Лота, стамаванага паступкам самадыйных бязуляў, выбавіў, - 8 Бо гэты справядлівы, жывучы памеж іх, дзень у дзень мучыўся ў справядлівай душы, бачачы й чуючы ўчынкі бяспраўныя, -
9 Дык ведае Спадар, як выбаўляць набожных ад спакусаў і дзяржаць несправядлівых да дня суду, дзеля пакараньня, 10 I асабліва тых, што ходзяць за целам у нячыстай жадзе і грэбуюць уладаю, гарэзныя, самадыйныя і не баяцца блявузґаць на славутых, 11 Калі ангілы, вялікшыя моцай а магутнасьцяй, ня выносяць на іх перад Спадаром блявузґальнага. 12 Гэтыя ж, як неразумная жывёла прыроды, зроджаная на лаўбу́ а расклад, блявузґаючы на тое, чаго не разумеюць, у папсаванасьці сваёй запраўды папсуюцца; 13 Яны адзяржаць адплату несправядлівасьці.
Яны кажнадзеннае бязулства маюць за прыемнасьць, самы пляма а ганьба, маюць любату ў сваіх ашуках, гасьцюючы з вамі. 14 Вочы ў іх поўныя чужалоства і не астаюцца ад грэху, надзячы неўмацаваныя душы, маючы сэрца навытыранае да га́льлівасьці, сынове праклёну. 15 Пакінуўшы простую дарогу, яны заблудзілі, ідучы дарогаю Валаама Восоронка, што ўлюбіў заплату несправядлівасьці, 16 Але меў ган за сваю нягоднасьць: немая асьліца, прамовіўшы людзкім голасам, спыніла дурноту прарокі.
17 Гэта - бязводныя жаролы, булакі, гнаныя бураю, каторым цемрадзь цямноты прыгатавана на векі. 18 Бо, гу́каючы вялікія, гарынныя словы марнасьці, яны надзяць цялеснай жадою, бязулствам ледзь уцеклых ад ходзячых у ваблудзе; 19 Абяцаюць ім свабоду, прымеж тога яны самы нявольнікі папсаванасьці; бо хто кім пераможаны, тый таму й нявольнік.
20 Бо, калі, уцекшы ад брыды сьвету супоўным знацьцём Спадара а Спаса Ісуса Хрыста, ізноў блытаюцца ў ёй і перамагаюцца ёю, дык апошняе становіцца горшае за першае. 21 Валей бы ім не пазнаць дарогі справядлівасьці, чымся, супоўна пазнаўшы, адвярнуцца ад паданага ім сьвятога расказаньня. 22 Але ім прыгадзілася подле праўдзівае прыказі: сабака зварачаецца да варацакаў сваіх, і памытая сьвіньня качаецца ў балоце.
1 Гэта ўжо другі ліст, умілава́ныя, пішу вам; і ў іх дамяне́ньням узрушаю шчырую думку вашую, 2 Каб вы памятавалі словы, уперад сказаныя сьвятымі прарокамі, і расказаньне Спадара а Спаса апосталамі вашымі.
3 Наўперад ведайце, што ў вапошніх днёх прыйдуць насьміханьнікі, подле собскіх жадаў сваіх ходзячыя 4 А кажучыя: „Ідзе абятніца прыходу Ягонага? бо адгэнуль, як пачалі́ паміраць айцове, ад пачатку стварэньня, усе застаецца таксама".
5 Бо гэта схавана ад іх із собскае волі іхнае, што нябёсы здаўна́, а зямля, трываючы словам Божым, з вады і ў вадзе, 6 Катораю тагачасны сьвет, затоплены вадою, загінуў. 7 А цяперашнія нябёсы й зямля словам Ягоным захаваны, дзяржаны агню на дзень суду і загубы бязбожных.
8 Але няхай ня будзе схавана ад вас, умілаваныя, тое адно, што ў Спадара адзін дзень, як тысяча год, і тысяча год, як адзін дзень. 9 Не адвалакае Спадар з абятніцы, як некатрыя маюць за адвалоку, але доўга церпе нам, ня хоча, каб хто-колечы загінуў, але каб усі прышлі да ка́яты.
10 Але дзень Спадароў прыйдзе, як злодзей ночы, тады з грукатам неба мінець, і навалы, разгарэўшыся, растопяцца, і зямля і ўчынкі на ёй згараць.
11 Калі такім парадкам ўсе гэта растопіцца, дык якімі маеце быць вы ў сьвятым паступку й набожнасьці, 12 Каторыя чакаеце й барзьдзіце́ да прыходу дня Божага, з каторага прычыны нябёсы, будучы запалены, растопяцца, і навалы, угарэўшыся, растаюць? 13 Але мы, подле абятніцы Ягонае, чакаем новых нябёсаў і новае зямлі, у каторых прабывае справядлівасьць.
14 Дык умілаваныя, чакаючы гэтага, улягайце, каб бяз плямы й заганы знойдзены былі Ім у супакою; 15 I цярплівосьць Спадара нашага майце за спасеньне, як і ўмілаваны брат наш Паўла, подле данае яму мудрасьці, напісаў вам, 16 Як і ў вусіх лістох, кажучы праз тое ж, у каторых некатрыя рэчы цяжка разумець, каторыя ненавучаныя й неўмацаваныя перакручуюць, як і засталыя Пісьмы, на собскую згубу сваю.
17 Дык, любовыя, ведаючы гэта наперад, сьцеражыцеся, каб, будучы зьведзены абмылаю нягодных, вы не адпалі ад свайго ўмацаваньня, 18 Але расьціце ў ласцы і ў знацьцю Спадара нашага а Спаса Ісуса Хрыста. Яму слава цяпер і ў дзень вечнасьці. Амін.
1 Праз тое, што было ад пачатку, тое, што мы чулі, што бачылі ачыма сваімі, да чога прыглядаліся і да чога датыкаліся рукамі сваімі, - праз Слова жыцьця, - 2 Бо жыцьцё зьявілася, і мы бачылі, і сьветчым, і абяшчаем вам гэта жыцьцё вечнае, каторае было ў Вайца і зьявілася нам, - 3 Праз тое, што мы бачылі й чулі, абяшчаем вам, каб і вы мелі ўзаем'е з намі; а наша ўзаем'е - з Айцом а Сынам Ягоным, Ісусам Хрыстом. 4 I гэта пішам вам, каб радасьць вашая была́ супоўная.
5 I гэтую ведамку, што мы чулі ад Яго, і агалашаем вам, што Бог ё сьвятліня, і цямноты ў Ім ані няма.
6 'Калі мы скажам, што маем узаем'е зь Ім, а ходзім у цемні, дык мы манім і ня чынім праўды.
7 Але калі ходзім у сьвятліні, як Ён у сьвятліні, дык маем узаем'е адзін із адным, і кроў Ісуса Хрыста, Сына Ягонага, ачышчае нас ад усялякага грэху.
8 Калі кажам, што ня маем грэху, - ашукуем самых сябе, і праўды няма ў нас. 9 Калі вызнаваем грахі свае, дык Ён, верны а справядлівы, каб дараваць нам грахі і ачысьціць нас ад усялякае несправядлівасьці. 10 Калі кажам, што мы не ізграшылі, чынім Яго манюкаю, і Слова Ягонага няма ў нас.
1 Дзеці мае! гэта пішу вам, каб вы не грашылі; а калі б хто ізграшыў, дык мы маем Прычынцу перад Айцом, Ісуса Хрыста, Справядлівага. 2 I Ён залашчаньне за грахі нашы, і ня толькі за нашы, але й за ўсяго сьвету.
3 А што мы пазналі Яго, даведуемся з тога, што дзяржым расказаньні Ягоныя. 4 Хто кажа: „Я пазнаў Яго", але расказаньняў Ягоных не дзяржыць, тый манюка, і няма ў ім праўды; 5 А хто дзяржыць Слова Ягонае, у тым запраўды любосьць Божая дасканальная: з гэтага даведуемся, што мы ў Ім. 6 Хто кажа, што перабывае ў Ім, мае так хадзіць, як Ён хадзіў.
7 Умілава́ныя! пішу вам ня новае расказаньне, але расказаньне старое, каторае вы мелі ад пачатку. Расказаньне старое ё слова, каторае вы чулі ад пачатку. 8 Яшчэ новае расказаньне пішу вам, праўдзівае ў Ім і ў вас; бо цямнота мінае, а праўдзівае сьвятло ўжо сьвеце. 9 Хто кажа, што ён у сьвятліні, а ненавідзе брата свайго, тый у цямноце дагэтуль. 10 Хто любе брата свайго, тьій перабывае ў сьвятліні, і няма ў ім спадману; 11 А хто ненавідзе брата свайго, тый у цямноце, і ў цямноце ходзе, і ня ведае, куды йдзець, бо цямнота сусьляпіла яму вочы.
12 Пішу вам, дзеці, бо дараваны вам грахі дзеля імені Ягонага.
13 Пішу вам, айцове, бо вы пазналі Таго, Каторы ёсьць ад пачатку. Пішу вам, маладзёны, бо вы перамаглі злога. Пішу вам, хлопцы, бо вы пазналі Айца.
14 Я напісаў вам, айцове, бо вы пазналі Таго, Каторы ёсьць ад пачатку.
Я напісаў вам, маладзёны, бо вы дужыя, і Слова Божае перабывае ў вас, і вы перамаглі злога.
15 Ня мілу́йце сьвету ані тога, што ў сьвеце: хто мілу́е сьвет, у тым няма любові Айцоўскае; 16 Бо ўсе, што ў сьвеце: жада́ цела а жада́ аччу а пыха жыцьцява́я, тое ня ё ад Айца, але ад сьвету гэтага. 17 I сьвет мінае, і жада́ ягоная, а тый, што чыне волю Божую, трывае на векі.
18 Дзеці! апошняя гадзіна. I як вы чулі, што прыйдзе антыхрыст, і цяпер зьявілася шмат антыхрыстаў, адгэтуль мы пазнае́м, што апошняя гадзіна. 19 Яны вышлі ад нас, але ня былі́ з нас; бо калі б яны былі з нас, то напэўна засталіся б з намі; але каб было выяўленя, што ня ўсі з нас.
20 Вы, адылі́, маеце памазаньне ад Сьвятога і ведаеце ўсе. 21 Я напісаў вам не затым, каб вы ня зналі праўды, але што яе знаеце, і што ўсялякая мана ня з праўды.
22 Хто маныш, калі ня тый, хто перачыць, што Ісус ё Хрыстос? Гэта - антыхрыст, што выпіраецца Айца а Сына. 23 Кажны, хто адракаецца Сына, ня мае Айца; а хто вызнавае Сына, мае й Айца.
24 Дык, што вы чулі ад пачатку, тое няхай застаецца ў вас; калі застане́цца ў вас тое, што вы чулі ад пачатку, дык і вы застаніце́ся ў Сыну а ў Вайцу. 25 А тая абятніца, каторую абяцаў вам, ё жыцьцё вечнае.
26 Гэта я напісаў вам узглядам тых, што вас зводзяць. 27 А памазаньне, каторае вы адзяржалі ад Яго, трывае ў вас, і вы не патрабуеце, каб хто-колечы вучыў вас; але як тое самае памазаньне вуча вас усяго, і яно праўдзівае й не манлі́вае, дык, чаго яно навучыла вас, у тым трывайце.
28 Дык, дзеткі, трывайце ў Ім, каб, як Ён зьявіцца, мы мелі адвагу і не засароміліся перад Ім у часе прыходу Ягонага. 29 А калі вы ведаеце, што Ён справядлівы, ведайце, што кажны, хто чыне справядлівасьць, народжаны зь Яго.
1 Глядзіце, што за міласьць даў нам Айцец, каб нам звацца дзецьмі Божымі, і мы імі ё. Сьвет затым ня знае нас, што не пазнаў Яго.
2 Умілаваныя! мы цяпер дзеткі Божыя; але яшчэ ня зьяўлена, што будзем. Ведаем толькі, што, як зьявіцца, будзем падобныя да Яго, бо абачым Яго, як Ён ё. 3 I кажны, што мае гэтую надзею на Яго, ачышчае сябе, як Ё чысты.
4 Кажны, хто чыне грэх, чыне й бяспраўе; і грэх ё бяспраўе. 5 I вы ведаеце, што Ён зьявіўся, каб узяць грахі нашы, а ў Ім няма грэху. 6 Кажны, хто трывае ў Ім, ня грэша; кажны, хто грэша, ня бачыў Яго ані пазнаў Яго.
7 Дзеткі! няхай ня зводзе вас ніхто. Хто чыне справядлівасьць, тый справядлівы, як і Ён справядлівы; 8 Хто чыне грэх, тый ад дзявала, бо ад пачатку дзявал грэша. Дзеля таго зьявіўся Сын Божы, каб памярцьвіць учынкі дзявалавы.
9 Кажны, хто нарадзіўся з Бога, ня чыне грэху, бо семя Ягонае трывае ў ім; і ён ня можа грашыць, бо народжаны з Бога. 10 Гэтым паказаны дзеці Божыя й дзеці дзявалавы: кажны, хто ня чыне справядлівасьці, ня ё з Бога, і хто ня любе брата свайго. 11 Бо гэткая ведамка, што вы чулі ад пачатку, каб мы мілава́лі адно аднаго, 12 Ня як Каін, што быў із злога і забіў брата свайго. I чаму забіў яго? Бо ўчынкі ягоныя былі́ нягодныя, а брата ягонага справядлівыя.
13 Ня дзівуйцеся, браты, калі сьвет ненавідзе вас. 14 Мы ведаем, што мы перайшлі ізь сьмерці да жыцьця, бо мілу́ем братоў; хто ня мілуе брата, трывае ў сьмерці. 15 Кажны, хто ненавідзе брата свайго, ёсьць убіўца; а вы ведаеце, што ніякі ўбіўца ня мае жыцьця, ў ім трываючага. 16 Міласьць пазналі мы з тога, што Ён аддаў за нас жыцьцё Свае: і мы маем за братоў аддаваць жыцьці свае. 17 Бо хто бы меў меньне гэтага сьвету, і бачыў брата свайго ў нудзе, і зачыніў сэрца свае перад ім, - як трывае міласьць Божая ў ім?
18 Дзеткі! мілу́йма ня словам ані языком, але ўчынкамі а праўдаю. 19 З гэтага пазна́ем, што мы з праўды, і супакоім сэрцы свае перад Ім; 20 Бо калі сэрца наша судзе нас, пагатове Бог, вялікшы за сэрца нашае і зналы ўсяго.
21 Умілава́ныя! калі сэрца наша ня судзе нас, мы маем адвагу да Бога, 22 I, чаго толькі папросім у Яго, адзяржым, бо дзяржым расказаньні Ягоныя і чынім любае перад Ім. 23 А гэта расказаньне Ягонае, каб мы верылі ў імя Сына Ягонага, Ісуса Хрыста, і мілава́лі адзін аднаго, як Ён выдаў нам расказаньне. 24 I хто дзяржыць расказаньні Ягоныя, тый трывае ў Ім, і Ён у тым. I з тога пазнае́м, што Ён перабывае ў нас, з Духа, каторага Ён даў нам.
1 Умілаваныя! ня кажнаму духу верце, але спробуйце духоў, ці ад Бога яны, бо шмат хвальшывых прарокаў зьявілася на сьвеце. 2 Духа Божага пазнавайце гэтак: кажны дух, каторы вызнавае Ісуса Хрыста, прышлага ў целе, ёсьць ад Бога; 3 А кажны дух, што не вызнавае Ісуса Хрыста, прышлага ў целе, ня ёсьць ад Бога, але гэта дух антыхрыстаў, праз каторага вы чулі, што ён прыходзе, і цяпер ёсьць ужо на сьвеце.
4 Дзеткі, вы з Бога, і перамаглі іх; бо вялікшы Тый, хто ў вас, за тога, хто на сьвеце. 5 Яны ізь сьвету, затым і гу́каюць празь сьвет, і сьвет слухае іх. 6 Мы ад Бога: хто знае Бога, слухае нас; хто ня знае Бога, ня слухае нас. З гэтага пазнае́м духа праўды й духа аблуду.
7 Умілаваныя! Мілуйма адзін аднаго, бо міласьць ад Бога, і кажны, хто мілуе, з Бога нарадзіўся й знае Бога; 8 Хто ня мілуе, тый не пазнаў Бога, бо Бог ё міласьць. 9 У тым міласьць Божая да нас аб'явілася, што Бог паслаў на сьвет адзінароджанага Сына Свайго, каб мы жылі́ перазь Яго. 10 У тым міласьць, ня што мы ўмілавалі Бога, але што Ён умілаваў нас і паслаў Сына Свайго на залашчаньне за грахі нашы.
11 Умілава́ныя! калі Бог так умілаваў нас, мы таксама маем мілаваць адзін аднаго. 12 Бога ніхто ніколі ня бачыў. Калі мы мілуем адзін аднаго, дык Бог перабывае ў нас, і міласьць Ягоная дасканаліцца ў нас. 13 З тога пазнаем, што мы перабываем у Ім, а Ён у нас, што Ён даў нам із Духа Свайго. 14 I мы бачылі й сьветчылі, што Айцец паслаў Сына, Спаса сьвету.
15 Хто вызнавае, што Ісус ё Сын Божы, у тым перабывае Бог, і ён у Богу. 16 I мы пазналі і ўверылі ў міласьць, каторую Бог мае да нас. Бог ё міласьць, і тый, хто трывае ў міласьці, трывае ў Богу, і Бог у ім.
17 У тым удасканальнілася міласьць у нас, каб мы мелі адвагу ў дзень суду, бо які Ён, такія мы на гэтым сьвеце. 18 Няма страху ў міласьці, але міласьць дасканальная праганяе страх, бо ў страху ё мука. Хто баіцца, тый не дасканальны ў міласьці. 19 Мы мілу́ем Яго, бо Ён уперад умілава́ў нас.
20 Калі хто кажа: „Я мілую Бога", а брата свайго ненавідзе, тый маныш; бо калі ня любе брата свайго, каторага бача, як можа любіць Бога, Каторага ня бача? 21 I мы маем ад Яго гэтае расказаньне, каб тый, хто мілуе Бога, мілаваў і брата свайго.
1 Кажны, хто вера, што Ісус ё Хрыстос, з Бога нарадзіўся, і кажны, хто мілуе Таго, Каторы нарадзіў, мілуе й народжанага зь Яго. 2 З тога пазнае́м, што мы мілуем дзеці Божыя, калі мілу́ем Бога й дзяржым расказаньні Ягоныя. 3 Бо гэта ё міласьць Бога, каб мы дзяржалі расказаньні Ягоныя; і расказаньні Ягоныя не цяжкія. 4 Бо ўсе, што нарадзілася з Бога, перамагае сьвет; і гэта ё перамога, што перамагла сьвет, вера наша. 5 Хто перамагае сьвет, калі ня тый, хто вера, што Ісус ё Сын Божы?
6 Гэты ё Ісус Хрыстос, прышлы вадою й крывёю, не вадою адно, але вадою й крывёю; і Дух сьветча празь Яго, бо Дух ё праўда. 7 Бо тры сьветчаць на небе: Айцец, Слова а Дух сьвяты; і гэтыя тры адно. 8 I тры, што сьветчаць на зямлі: дух і вада і кроў; і гэтыя тры згодныя ў вадным.
9 Калі мы прыймаем сьветчаньне людзкое, сьветчаньне Божае - большае, бо гэта ё сьветчаньне Божае, каторым пасьветчыў праз Сына Свайго. 10 Хто вера ў Сына Божага, мае сьветчаньне ў сабе самым; хто ня вера Богу, мае Яго за маныша, бо не паверыў сьветчаньню, каторым Бог пасьветчыў праз Сына Свайго. 11 I гэта ё сьветчаньне, што Бог даў нам жыцьцё вечнае, а гэта жыцьцё ё ў Сыну Ягоным. 12 Хто мае Сына, мае жыцьцё; хто ня мае Сына, ня мае жыцьця.
13 Гэта напісаў я вам, каб вы ведалі, што вы, каторыя верыце ў імя Сына Божага, маеце жыцьцё вечнае. 14 I вось, адвага, каторую мы маем да Яго, што калі просім у Яго чаго-колечы подле волі Ягонае, Ён слухае нас; 15 А калі мы ведаем, што Ён слухае нас, чаго-колечы толькі просім, - ведаем, што адзяржым прошанае ў Яго.
16 Калі хто бача брата свайго, што грэша грэхам не да сьмерці, няхай просе, і ён дасьць яму жыцьцё, таму, што ня грэша да сьмерці. Ё грэх да сьмерці: не праз тый кажу, каб ён маліўся. 17 Кажная несправядлівасьць ё грэх, ды ё грэх не да сьмерці.
18 Мы ведаем, што кажны, народжаны з Бога, ня грэша; але народжаны з Бога заховуе сябе, і злы не датыкаецца да яго. 19 Мы ведаем, што мы з Бога, і што ўвесь сьвет ляжыць у нягоднасьці. 20 I ведаем, што Сын Божы прышоў і даў нам розум, каб мы зналі Таго, Хто ё праўда, і мы ў Тым, Каторы праўда, у Сыну Ягоным Ісусу Хрысту: Гэты ё праўдзівы Бог і жыцьцё вечнае.
21 Дзеткі! сьцеражыцеся балваноў.
1 Старшы - абранай спадарыні а дзеткам ейным, каторых я люблю ў праўдзе, і ня толькі я адзін, але й усі, што пазналі праўду, 2 Дзеля праўды, што трывае ў нас і будзе з намі на век: 3 Хай будзе з вамі ласка, міласэрдзе, супакой ад Бога Айца а ад Спадара Ісуса Хрыста, Сына Айцовага, у праўдзе й міласьці.
4 Я вельма ўсьцешыўся, што знайшоў зь дзетак тваіх ходзячых у праўдзе, як мы адзяржалі расказаньне ад Айца. 5 I цяпер прашу цябе, cпадарыня, не як новае расказаньне пішучы тэ, але тое, што маем ад пачатку, каб мы мілавалі адно аднаго. 6 А гэта міласьць, каб мы хадзілі подле раcказаньняў Ягоных. Гэта - тое расказаньне, каторае вы чулі ад пачатку, каб хадзілі ў ім.
7 Бо шмат спадманцоў вышлі ў сьвет, яны не вызнаваюць Ісуса Хрыста, прышлага ў целе. Такі - спадманец а антыхрыст. 8 Глядзіце сябе, каб вы ня страцілі таго, над чым працавалі, але адзяржалі супоўную адплату.
9 Кажны, хто выступае і ня трывае ў навуццы Хрыстовай, ня мае Бога; хто трывае ў гэтай навуццы, мае Айца й Сына.
10 Калі хто прыходзе да вас і ня прыносе гэтае навукі, ня прыймайце яго да дому і ня вецьце яго; 11 Бо хто веце яго, тый мае ўчасьце ў нягодных учынках ягоных.
12 Шмят чаго маю вам пісаць, але не хачу на паперы чэрняю, а спадзяюся прыйсьці да вас і гу́каць вуснамі да вуснаў, каб радасьць наша была супоўная.
13 Здароваюць цябе дзеткі твае абранае сястры.
1 Старшы - любоваму Ґаю, каторага я люблю запраўды. 2 Умілава́ны! зычу, каб у вусім ты добра меўся і здаровы быў, таксама як душа твая добра маецца. 3 Бо я вельма ўсьцешыўся, як прышлі браты й пасьветчылі праўду тваю, як ты жывеш у праўдзе. 4 Імне няма большае радасьці, як чуць, што дзеці мае жывуць у праўдзе.
5 Умілаваны! верна робіш тым, што чыніш братом і падарожным, 6 Каторыя сьветчаць перад царквою празь міласьць тваю. Ты добра зробіш, калі адпусьціш іх, як годна ў Богу, 7 Бо дзеля Імені Ягонага яны пайшлі, ня ўзяўшы нічога ад паган. 8 Дык мы маем гасьцінна прыймаць таковых, каб быць супрацаўнямі праўды.
9 Я пісаў штось царкве, але Дыётрэф, каторы любе быць першым у іх, ня прыймае нас. 10 Затым, калі я прыйду, я прыпомню ўчынкі ягоныя, каторыя ён чыне, гу́каючы на нас благія словы, і, ня маючы гэтага досыць, і сам ня прыймае братоў, і тых, што хацелі б, узьдзержуе й выганяе з царквы.
11 Умілаваны! не пераймай благога, але добрае. Хто робе дабро, тый з Бога; хто робе ліха, тый ня бачыў Бога.
12 Празь Зьмітру пасьветчана ўсімі і самою праўдаю; сьветчым таксама й мы, і вы ведаеце, што сьветчаньне наша праўдзіва.
13 Шмат я меў пісаць, але не хачу пісаць да цябе чэрняю й пяром, 14 А спадзяюся ўборзьдзе бачыць цябе, і будзем мужаваць вуснамі да вуснаў.
15 Супакой табе; паздаровай прыяцеляў, паздаровай прыяцеляў на́ймя.
1 Юда, нявольнік Ісуса Хрыста, а брат Якаваў, пагука́ным, умілаваным у Богу Айцу і захаваным Ісусу Хрысту: 2 Ласка вам а супакой а міласьць няхай памножацца.
3 Умілаваныя! улегліва стараючыся напісаць вам праз наша супольнае спа́сеньне, я быў абавязаны напісаць вам захочаньне рупатліва ходацца за веру, аднойчы паданую сьвятым. 4 Бо прыцікаліся некатрыя людзі, здаўна́ наканаваныя на гэта засуджэньне, бязбожныя, каторыя абарачаюць ласку Бога нашага ў распусту і адхінаюць адзінага Валадара а Спадара нашага Ісуса Хрыста.
5 Вось жа я манюся дамяніць вам, зналым гэта, што Спадар, выбавіўшы люд ізь зямлі Ягіпецкае, потым загубіў тых, каторыя ня верылі, 6 I ангілаў, каторыя не захавалі свайго спачатнага стану, але пакінулі сялібу сваю, дзяржыць у вечных путах, пад цемрадзяю, на суд вялікага дня. 7 Як Содома а Ґомора а акалічныя месты, што падобна да іх прагавіта бязулілі і хадзілі за іншым целам, падпаўшы пад суд агню вечнага, пастаноўлены як прыклад, - 8 Таксама падобна й тыя лятукі́ брудзяняць цела, і грэбуюць уладаю, і блявузґаюць на славутых.
9 Міхайла архангіл, як, ходаючыся зь дзявалам, сьперачаўся за цела Масеява, ня важыўся вымавіць лайлівага рассудку на яго, але сказаў: „Спадар згане цябе". 10 А гэтыя лаяць тое, чаго ня знаюць; а што з прыроды знаюць, як неразумная жывёла, тым псуюцца.
11 Бяда ім! бо пайшлі дарогаю Каінавай, і ўдаюцца ў вабмылу Валаамову за заплату, і гінуць у праціўленьню Коравым.
12 Гэт'кія бываюць ска́ламі падводнымі на вашых гасьцінах міласьці: гасьцюючы з вамі, бяз страху пасуць сябе; булакі бязводныя, ношаныя вятрамі, восенскія дзервы, бясплодныя, двойчы памерлыя, выкараненыя; 13 Шалёныя хвалі морскія, што шумуюць сорамамі сваімі, зоры блудныя, каторым захавана цемрадзь цямноты на вечнасьць.
14 Празь іх праракаў Энох, сёмы ад Адама́, кажучы: „Вось, ідзець Спадар ізь мірыядамі сьвятых Сваіх, 15 Учыніць суд над усімі і вінаваць усіх бязбожных ізь іх за ўсі ўчынкі бязбожнасьці, каторыя яны ўчынілі бязбожна, і за ўсі каляныя словы, што мовілі на Яго бязбожныя грэшнікі".
16 Гэта мурмялі, нараканьнікі, подле сваіх жа́длівасьцяў ходзячыя, вусны іхныя вымаўляюць велягурыстыя словы, падлыгуючы асобам дзеля карысьці.
17 Але вы, умілаваныя, памятуйце словы, сказаныя наперад апосталамі Спадара нашага Ісуса Хрыста, 18 Каторыя казалі вам, што ў вапошнім часе будуць насьміханьнікі, подле сваіх собскіх жадлівасьцяў ходзячыя ў бязбожнасьці. 19 Гэта тыя, што аддзяляюць сябе, душэўныя, духа ня маючыя.
20 Але вы, умілаваныя, будуючы сябе на найсьвятшай веры сваёй, у Духу Сьвятым молячыся, 21 Заховуйце сябе ў міласьці Божай, спадзяючыся міласэрдзя ад Спадара нашага Ісуса Хрыста да вечнага жыцьця. 22 I адным, што сумляюцца, спагадайце; 23 А другіх спасайце страхам, выхапляючы з агню, ненавідзячы нават адзецьце, сплямленае целам.
24 А Таму, Каторы можа захаваць вас без спатыкненьня і пастанавіць перад славаю Сваёй беззаганнымі з радасьцяй, 25 Адзінаму, мудраму Богу, Спасу нашаму перазь Ісуса Хрыста Спадара нашага, слава, вялічча, сіла а ўлада перш усяго веку і цяпер і на ўсі вякі. Амін.
1 Аб'яўленьне Ісуса Хрыста, каторае даў Яму Бог, каб паказаць слугам Сваім, што мае стацца неўзабаве. Ён жа наказаў, паслаўшы Ангілам Сваім нявольніку Свайму Яану, 2 Каторы сьветчыў слова Божае й сьветчаньне Ісуса Хрыста, - усе, што ён бачыў.
3 Дабраславёны тый, што чытае, і тыя, што слухаюць словы прароцтва гэтага й дзяржаць напісанае ў ім; бо час блізка.
4 Яан сямём цэрквам, што ўв Азі: ласка вам а супакой ад Тога, Каторы ё, і быў, і прыйдзе, і ад сямёх духоў, што перад пасадам Ягоным, 5 I ад Ісуса Хрыста, вернага сьветкі, першака зь мертвых і валадара каралёў земных. Яму, Каторы ўмілаваў нас і вывальніў нас ад грахоў нашых крывёю Сваёй, 6 I ўчыніў нас гаспадарамі і сьвятарамі Богу а Айцу Свайму, слава а сіла на векі вякоў! Амін.
7 Вось ідзець із булакамі, і кажнае вока абача Яго, і тыя, што прабалі Яго; і зазохаюць перад Ім усі плямёны зямлі. Амін.
8 „Я ё Альфа й Омэґа", кажа Спадар Бог, Каторы ё, і быў, і прыйдзе, Усемагучы.
9 Я Яан, брат ваш і сябра ў ватузе і ў гаспадарстве і ў цярплівосьці Ісуса, быў на абтоку, званым Патмос, дзеля Слова Божага і дзеля сьветчаньня Ісуса. 10 Я быў у духу ў Спадароў дзень і пачуў адзаду сябе вялікі голас, бы трубны, 11 Кажучы: „Запішы, што ты бачыш, у сувой і пашлі сямём цэрквам: да Ефэсу а да Сьмірны а Пэрґаму а Тыятыры а да Сардаў а Філядэльфы а да Ляодыкі".
12 I я абярнуўся, каб бачыць голас, што казаў імне; і, абярнуўшыся, абачыў сем залатых сьветачаў 13 I, пасярод сьветачаў, падобнага да Сына людзкога, адзетага ў вадзецьце да ног, і па грудзёх ён быў паперазаўшыся залатым поясам. 14 Галава Ягоная й валасы белыя, як белая воўна, як сьнег; вочы Ягоныя, як поламя агню; 15 I ногі Ягоныя падобныя да пазорыстае медзі, бы ў печы распаленае; і голас Ягоны, як гук шмат водаў. 16 I меў у правіцы Сваёй сем зор; і з вуснаў Ягоных выходзіў абаротны войстры меч; і від Ягоны, як сонца, калі зьзяе ў сіле сваёй.
17 I як я абачыў Яго, дык паў у ногі Яму, як мертвы. I Ён паклаў на мяне правіцу Сваю, кажучы: „Не палохайся; Я першы й апошні, 18 I жывы; і быў мертвы, вось, жывы на векі вякоў; і маю ключы сьмерці й пеклы.
19 „Дык напішы, што ты бачыў, і што ё, і што будзе просьле гэтага. 20 Тайна сямёх зораў, што ты бачыў у правіцы Маёй, і сямёх залатых сьветачаў: сем зораў - гэта ангілы сямёх цэркваў; а сем сьветачаў, каторыя ты бачыў - сем цэркваў.
1 Ангілу царквы Ефэскае напішы: ,Гэта кажа Тый, што дзяржыць сем зораў у правіцы Сваёй, Каторы ходзе сярод сямёх залатых сьветачаў:
2 ,Знаю ўчынкі твае, і працу тваю, і трывалкосьць тваю, і тое, што ты ня можаш цярпець благіх, і ты спрабаваў тых, што завуць сябе апосталамі, але ня ё, і знайшоў, што яны манюкі, 3 I маеш трывалкосьць, і церпіш дзеля імені Майго, і не стамаваўся. 4 Але маю супроці цябе тое, што ты пакінуў першую міласьць сваю. 5 Дык успомні, скуль ты спаў, і пакайся, і чыні першыя ўчынкі; а калі не, уборзьдзе прыйду да цябе і скрану сьветач ізь месца яго, хіба пакаешся. 6 Тое, адылі, ты маеш, што ненавідзіш учынкі Міколцаў, каторых і Я ненавіджу. 7 Хто мае вуха, хай чуе, што Дух кажа цэрквам: перамагаючаму дам есьці зь дзерва жыцьця, каторае ў раю Божым'.
8 „I ангілу царквы Сьмірнскае напішы: ,Гэта кажа Першы й Апошні, Каторы быў мертвы і ажыў:
9 „ ,Знаю атугу тваю а галіту (але ты багаты) а лаянку тых, каторыя кажуць празь сябе, што яны Жыды, а ня ё, але бажніца шайтанская. 10 Не лякайся нічога з тога, што маеш цярпець. Вось, дзявал укіне з вас у вязьніцу, каб выпрабаваць вас, і будзеце мець атугу дзён дзесяць. Будзь верны аж да сьмерці, і дам табе карону жыцьця. 11 Хто мае вуха, хай чуе, што Дух кажа цэрквам: хто перамагае, ніякім парадкам ня будзе пашкоджаны другой сьмерцяй'.
12 „I ангілу царквы Перґамскае напішы: ,Гэта кажа Тый, што мае абаротны войстры меч:
13 „ ,Ведаю, ідзе ты жывеш, ідзе пасад шайтана, і дзяржыш імя Мае, і ня выракся веры Мае нават у дні Анціпавы, вернага сьветкі Майго, каторы быў забіты ў вас, ідзе шайтан жыхара. 14 Але маю крыху супроці цябе, што ты маеш тых, што дзяржацца навукі Валаамовае, каторы вучыў Валака пастанавіць пасадку перад сынамі Ізраелявымі - есьці абраканае балваном і бязуліць. 15 Дык маеш і ты тых, што дзяржацца таксама навукі Міколцаў, што Я ненавіджу. 16 Дык пакайся, а калі не, уборзьдзе прыйду да цябе і буду ходацца зь імі мячом вуснаў Сваіх. 17 Хто мае вуха, няхай чуе, што Дух кажа цэрквам: перамагаючаму дам схаваную манну, і дам яму белы камень, а на каменю напісанае новае імя, каторага ніхто ня ведае, адно тый, што адзержуе'.
18 „I ангілу царквы Тыятырскае напішы: ,Гэта кажа Сын Божы, у Каторага вочы, як поламя агняное, а ногі падобныя да пазорыстае медзі: 19 Знаю ўчынкі твае а міласьць а веру а службу а вытрываласьць тваю, і апошнія ўчынкі твае большыя за першыя. 20 Але маю супроці цябе, што ты дазваляеш жонцы Забэлі, каторая завець сябе прарокаю, вуча й зводзе слугаў Маіх да бязулства й яды абраканага балваном. 21 I Я даў ёй час, каб яна пакаялася зь бязулства свайго, а яна не пакаялася. 22 Вось, Я кіну яе на пасьцелю, а тых, што чужаложаць ізь ёю, у вялікую атугу, хіба што пакаяцца з учынкаў сваіх. 23 I дзеці ейныя заб'ю сьмерцяй, і даведаюцца ўсі цэрквы, што Я дасьляду́ю ныркі й сэрцы; і дам вам кажнаму подле ўчынкаў вашых. 24 Але вам, засталым у Тыятыры, каторыя ня маюць гзтае навукі, каторыя не пазналі глыбіняў шайтанскіх, як кажуць, кажу, што не накіну на вас якога-колечы іншага цяжару; 25 Што, адылі́ маеце, дзяржыце, пакуль прыйду. 26 А хто перамагае й дзяржыць учынкі Мае аж да канца, таму дам уладу над народамі, 27 I ён будзе пасьціць іх прутом зялезным, як і Я адзяржаў ад Айца Свайго: як судзьдзе ганчарскае яны паб'юцца. 28 I дам яму зорку ранічную. 29 Хто мае вуха, няхай чуе, што Дух кажа цэрквам'
1 „Ангілу царквы Сардзкае напішы: ,Гэта кажа Тый, што мае сямёх духоў Божых і сем зораў: Ведаю ўчынкі твае; ты маеш імя, быццам жывы, але ты мертвы. 2 Будзь чукавы й мацні засталае, каторае ля сьмерці; бо Я не знаходжу, каб учынкі твае былі́ супоўныя перад Богам Маім. 3 Дык успомні, што ты прыняў і чуў, захочуй і пакайся. А калі ня будзеш чукавы, дык Я прыйду на цябе, як злодзей, і ты ніяк не даведаешся, каторае гадзіны прыйду на цябе. 4 Маеш ты, адылі́, колькі ймёнаў у Сардах, што не забрудзянілі адзецьцяў сваіх, і будуць хадзіць з Імною ў белым, бо яны годныя. 5 Хто парамагае, тый адзенецца ў белыя адзецьці; і Я ня ізмажу імені ягонага із сувою жыцьця, і вызнаю імя ягонае перад Айцом Сваім і перад ангіламі Ягонымі. 6 Хто мае вуха, няхай чуе, што Дух кажа цэрквам'.
7 „I ангілу царквы Філядэльфскае напішы: ,Гэта кажа Сьвяты, Праўдзівы, Каторы мае ключ Давідаў, Каторы адчыняе, і ніхто не зачыне; і зачыняе, і ніхто не адчыне: 8 Ведаю ўчынкі твае; вось, перад табою дзьверы, адчыненыя Імною, каторых ніхто ня можа зачыніць; ты мала маеш сілы, і захаваў Слова Мае, і не адрокся імені Майго. 9 Вось, Я ўчыню тым із бажніцы шайтанскае, каторыя кажуць, што яны Жыды, а ня ё, але маняць, - вось, Я ўчыню, што яны прыйдуць і паклоняцца ў ногі табе, і пазнаюць, што Я ўмілаваў цябе. 10 Як ты захаваў слова трывалкосьці Мае, Я таксама захаваю цябе ад гадзіны спробы, каторая вось, вось, мае прыйсьці на ўвесь сьвет, выпрабаваць жывучых на зямлі. 11 Я прыйду ўборзьдзе; дзяржы, што маеш, каб ніхто ня ўзяў кароны твае. 12 Хто перамагае, таго ўчыню стаўпом у доме Бога Свайго, і ён ужо ня выйдзе вонкі; і напішу на ім імя Бога
Свайго й імя места Свайго, новага Ерузаліму, каторы зыходзе зь нябёс ад Бога Майго, і імя Мае новае. 13 Хто мае вуха, няхай чуе, што Дух кажа цэрквам'.
14 „I ангілу царквы ляодыцкае напішы: ,Гэта кажя Амін, верны а праўдзівы сьветка, пачатак стварэньня Божага: 15 Ведаю ўчынкі твае, што ты ані сьцюдзёны, ані гарачы; о каб ты быў сьцюдзёны або гарачы! 16 Затым што ты летны, а ня сьцюдзёны ані гарачы, Я выплюну цябе з роту Свайго. 17 Бо ты кажаш: „Я багаты, забагацеў і нічога не патрабую", а ня ведаеш, што ты нуднік а небарака а бедны а нявісны а голы. 18 Раджу табе купіць у Мяне золата, агнём ачышчанае, каб ты быў багаты, і белае адзецьце, каб адзецца і каб ня відаць быў сорам голасьці твае, і вочнай масьцяй памаж вочы свае, каб бачыць. 19 Я га́ню а зыру толькіх, колькіх люблю. Дык будзь рупатлівы й пакайся. 20 Вось, стаю ля дзьвярэй і стукаю. Калі хто пачуе голас Мой і адчыне дзьверы, увыйду да яго і буду вячэраць ізь ім, і ён із Імною. 21 Хто перамагае, таму дам сесьці з Імною на пасадзе Маім, як і Я перамог і сеў з Айцом Сваім на пасадзе Ягоным. 22 Хто мае вуха, няхай чуе, што Дух кажа цэрквам.
1 Просьле гэтага я глянуў, і гля, дзьверы рашчыненыя на неба, і першы голас, каторы я чуў бы гук трубы, гу́каючы з імною, сказаў: „Увыйдзі сюды, і пакажу табе, што мае стацца просьле гэтага".
2 I якга я быў у духу; і вось пасад стаіць на небе, і на пасадзе быў Седзячы; 3 I тый Седзячы выглядам быў падобны да каменя ясьпісу а сардысу; і вясёлка навокал пасаду, выглядам падобная да шмараґду.
4 I навокал пасаду дваццаць чатыры пасады; а на пасадах дваццаць чатырох старых, што сядзелі ў белых адзецьцях, і на галавах іхных залатыя кароны.
5 I з пасаду выходзілі маланьні а галасы а пяруны, і сем лянпаў агняных гарэла перад пасадам, каторыя - сямёх духоў Божых. 6 I перад пасадам - бы мора шкляное, падобнае да крышталу;
і сярод пасаду і навокал пасаду чатыры жывыя стварэньні, поўныя вочаў сьпераду й адзаду. 7 I першае жывое стварэньне падобнае да лява, і другое жывое стварэньне падобнае да цяляці, і трэйцяе жывое стварэньне мела від, як людзіна, і чацьвертае жывое стварэньне падобнае да арла лятучага. 8 I чатыры жывыя стварэньні, - кажнае зь іх мела па шэсьць крылаў навокал, а ўнутры яны поўныя вочаў; і воддышы ня маюць удзень ані ночы, кажучы: „Сьвяты, сьвяты, сьвяты Спадар Бог Усемагучы, Каторы быў, і Каторы ё, і Каторы прыйдзе".
9 I як жывыя стварэньні ўздалі славу а чэсьць а падзяку Таму, Каторы сядзіць на паеадзе, Каторы жывець на векі вякоў, 10 Тады дваццаць чатырох старых падаюць перад Седзячым на пасадзе, і кланяюцца Таму, што жывець на векі вякоў, і кідаюць кароны перад пасадам, кажучы: 11 „Годны Ты, Спацаць чатырох старых падаюць певу а чэсьць а сілу, бо Ты стварыў усе, і ўсе з волі Твае трывае й створана".
1 I бачыў я ў правіцы Седзячага на пасадзе сувой, запісаны ўнутры й звонку, запячатаваны сяма пячацьмі. 2 I бачыў я дужога ангіла, што агалашаў вялікім голасам: „Хто годны разьвіць гэты сувой і пакволіць пячаці яго?" 3 I ніхто ня мог на небе ані на зямлі, ані пад зямлёю разьвіць гэты сувой альбо глянуць у яго.
4 I я шмат плакаў, што нікога не знайшлося годнага разьвіць сувой або глянуць у яго. 5 I адзін із старшых кажа імне: „Ня плач; вось, леў з плямені Юдзінага, карэнь Давідаў, перамог, каб разьвіць гэты сувой і пакволіць сем пячацяў яго".
6 I глянуў я, і вось, сярод пасаду, і чатырох жывых стварэньняў, і сярод старых стаіць Баранчык бы зарэзаны, Каторы мае сем рогаў і сем ачоў, каторыя - сямёх духоў Божых, пасланых на ўсю зямлю. 7 I Ён прышоў, і ўзяў з правіцы Седзячага на пасадзе. 8 I як Ён узяў сувой, чатыры жывыя стварэньні і дваццаць чатырох старых палі перад Баранчыкам, маючы кажны гарпу і залатыя чары, поўныя кадзіла, каторыя - малітвы святых.
9 I пяюць новую песьню, кажучы: „Ты годны ўзяць сувой расьпячатаваць яго, бо Ты быў зарэзаны, і крывёю сваёй выкупіў Богу з кажнага. плямені, і мовы, і люду, і народу, 10 I ўчыніў іх гаспадарамі й сьвятарамі Богу нашаму; і яны будуць гаспадарстваваць на зямлі".
11 I я бачыў, і чуў голас шмат ангілаў навокал пасаду і жывых стварэньняў і старых; і лік іх быў дзесяць тысячаў дзесяцёх тысячаў і тысячы тысячаў, 12 Каторыя казалі вялікім голасам: „Годны Баранчык зарэзаны прыняць сілу а багацьце а мудрасьць а моц а чэсьць а славу а дабраславенства!"
13 I кажнае стварэньне, што на небе і на зямлі, і пад зямлёю, і на мору, і ўсе, што ў іх, я чуў, казала: „Седзячаму на пасадзе а Баранчыку дабраславенства а чэсьць а слава а моц на векі вякоў".
14 I чатыры жывыя стварэньні сказалі: „Амін". I старыя палі й пакланіліся.
1 І я бачыў, як Баранчык зьняў першую ізь сямёх пячацяў, і я пачуў адно з чатырох стварэньняў, што, бы голасам грому, сказала: „Падыйдзі й глянь!" 2 I я глянуў, і вось, конь белы, і на ім коньнік із лукам, і да́на была́ яму карона; і вышаў ён пераможны, і каб перамагаць.
3 I як Ён зьняў другую пячаць, я чую другое жывое стварэньне, што казала: „Падыйдзі й глянь!" 4 I вышаў другі конь, руды; і коньніку, што сядзеў на ім, дана ўзяць супакой ізь зямлі, каб забівалі адзін аднаго; і даны яму вялікі меч.
5 I як ён зьняў трэйцюю пячаць, я чуў трэйцяе жывое стварэньне, што казала: „Падыйдзі й глянь!" I я глянуў, і вось, конь вараны, і на ім коньнік із вагою ў руццэ сваёй. 6 I чуў я голас пасярод чатырох жывых стварэньняў, што казалі: „Карэц пшонкі за дынар, і тры карцы ячменю за дынар; аліве ж а віну ня шкодзь".
7 I як Ён зьняў чацьвертую пячаць, я пачуў голас чацьвертага жывога стварэньня, што казала: „Падыйдзі й глянь!" 8 I я бачыў, і вось, конь палавы, і на ім коньнік, імя ягонае сьмерць; і пекла ішла за ім, і дана ім улада над чэцьверцяй зямлі - забіваць мячом і галадоўю, і сьмерцяй, і зьвярамі земнымі.
9 I як Ён зьняў пятую пячаць, я абачыў пад аброчнікам душы забітых за слова Божае а за сьветчаньне, каторае сьветчылі. 10 I загаласілі яны вялікім голасам, кажучы: „Пакуль, Валада́ру, сьвяты а праўдзівы, ня судзіш і ня імсьціш жывучым на зямлі за кроў нашую?"
11 I даны былі́ кажнаму зь іх адзецьці белыя, каб яны супакоіліся яшчэ на малы час, пакуль супрацаўні іхныя а браты іхныя, каторыя будуць забіты, дапоўняць.
12 I я глянуў, як ён зьняў шостую пячаць, і сталася вялікае трасеньне зямлі, і сонца сьцямнела, як зрэбніна, і месяц стаў, як кроў; 13 I гвезды нябёсныя палі на зямлю, як фіґа, трэсеная вялікім ветрам, страсае нясьпелыя фіґі свае; 14 I неба зьвілося, бы сувой зьвіваецца; і кажная гара й абток скрануліся зь месцаў сваіх.
15 I каралёве земныя, і вялікія, і тысячнікі, і багатыя, і дужыя, і кажны нявольнік, і кажны вольнік схаваліся ў пячоры і ў ска́лы гораў; 16 I кажуць горам а ска́лам: „Зваліцеся на нас і закрыйце нас ад віду Седзячага на пасадзе і ад гневу Баранчыкавага"; 17 Бо прышоў вялікі дзень гневу Ягонага, і хто можа вытрываць ?
1 I просьле гэтага бачыў я чатырох ангілаў, што стаялі на чатырох рагох зямлі, дзяржалі чатыры вятры земныя, каб ня веяў вецер на зямлю ані на мора, ані на якое дзерва. 2 I бачыў я іншага ангіла, што ўзыходзіў ад усходу сонца і меў пячаць Бога жывога. I гукну́ў ён вялікім голасам да чатырох ангілаў, каторым дана шкодзіць зямлі й мору, 3 Кажучы: „Ня шкодзьце зямлі ані мору, ані дзервам, пакуль не пазначым пячацяй на чолах слугаў Бога нашага!"
4 I чуў я лік пазначаных пячацяй з кажнага плямені сыноў Ізраелявых, сто сорок чатыры тысячы пазначаных пячацяй. 5 З плямені Юдзінага пазначана пячацяй двананцаць тысячаў; з плямені Рувінавага - двананцаць тысячаў; з плямені Ґадавага, - двананцаць тысячаў; 6 З плямені Ашэравага - двананцаць тысячаў; з плямені Неффалімовага - двананцаць тысячаў; з плямені Манасавага - двананцаць тысячаў; 7 З плямені Сымонавага - двананцаць тысячаў; з плямені Левага -двананцаць тысячаў; з плямені Іссахаровага - двананцаць тысячаў; 8 З плямені Завулонавага - двананцаць тысячаў; з плямені Язэпавага - двананцаць тысячаў; з плямені Веняміновага - двананцаць тысячаў пазначаных пячацяй.
9 Просьле гэтага глянуў я, і гля, вялікі груд, каторага ніхто ня мог зьлічыць, з усіх народаў а плямёнаў а людаў а моваў стаяў перад пасадам а перад Баранчыкам у белых адзецьцях і з пальмовымі галузкамі ў руках сваіх. 10 I гука́лі вялікім голасам, кажучы: „Спа́сеньне Богу нашаму, што сядзіць на пасадзе, і Баранчыку!"
11 I ўсі ангілы стаялі навокал пасаду і старых і навокал жывых стварэньняў, і палі перад пасадам на відзеньні свае, і пакланіліся Богу, 12 Кажучы: „Амін! дабраславенства а слава а мудрасьць а падзяка а чэсьць а сіла а моц Богу нашаму на векі вякоў. Амін".
13 I адзін із старых сказаў імне: „Гэтыя, адзеўшыся ў белыя адзецьці, хто і скуль прышлі?" 14 I я сказаў яму: „Ведаеш, спада́ру мой". I ён сказаў імне: „Гэта тыя, што прышлі зь вялікае атугі, і абмылі адзецьці свае, і выбялілі ў крыві Баранчыкавай. 15 За тое яны перад пасадам Божым і служаць Яму дзень і ноч у доме Ягоным; і Тый, што сядзіць на пасадзе, разапнець будан Свой над імі. 16 Яны ня будуць ужо прагнуць ані сьмягнуць, і ня будзе пячы іх сонца і ніякі вад; Бо Баранчык, што сярод пасаду, будзе пасьціць іх, павядзець із да жаролаў жывое вады, і абатрэць Бог кажную сьлізу з ачоў іхных.
1 I як Ён зьняў сёмую пячаць, сталася маўчанка на небе каля паўгадзіны. 2 I я бачыў сямёх ангілаў, што стаялі перад Богам, і дана ім сем трубаў. 3 I прышоў іншы ангіл, і стаў перад аброчнікам, маючы залатую кадзільніцу; і дана яму шмат кадзіла, каб да малітваў усіх сьвятых ён дадаў на залаты аброчнік, што перад пасадам. 4 I ўзьняўся перад Богам дым із кадзіла з малітваю сьвятых із рукі ангілавае. 5 I ўзяў ангіл кадзільніцу, і напоўніў яе агнём із аброчніка, і кінуў на зямлю: і зьдзеяліся галасы а громы а маланьні і трасеньне зямлі.
6 I сямёх ангілаў, што мелі сем трубаў, прыгатаваліся трубіць.
7 I першы затрубіў, і стаўся град і агонь, зьмешаныя з крывёй, і былі́ кінены на зямлю; і трэйцяя часьць зямлі згарэла, і трэйцяя часьць дзерваў згарэла, і ўся зялёная трава згарэла.
8 I другі ангіл затрубіў, і быццам вялікая гара, агнём палаючая, ськінулася ў мора; і трэйцяя часьць мора стала крывёю, 9 I здохла трэйцяя часьць жывых стварэньняў, каторыя ў мору, і трэйцяя часьць караблёў была зьнішчана.
10 I трэйці ангіл затрубіў, і звалілася зь неба вялікая гвязда, гаручы як лянпа, і пала на трэйцюю часьць рэкаў а на жаролы водаў. 11 А імя тае гвязды Палын; і трэйцяя часьць водаў стала палыном, і шмат ізь людзёў памерла з водаў, бо яны сталі гаркі́я.
12 I чацьверты ангіл затрубіў, і выцята была трэйцяя часьць сонца, і трэйцяя часьць месяца, і трэйцяя часьць гвездаў, ажно трэйцяя часьць іх зацьмела, і трайціна дня не сьвяціла, таксама й ночы.
13 I бачыў я і чуў аднаго арла, што ляцеў сярод неба й казаў вялікім голасам: „Бяда, бяда, бяда тым, што жывуць на зямлі, ад засталых трубных галасоў трох ангілаў, каторыя будуць трубіць!"
1 I пяты ангіл затрубіў, і я абачыў гвязду́, палую зь неба на зямлю, і даны быў ёй ключ бяздоньня. 2 I яна адчыніла яму бяздоньня, і вышаў дым ізь ямы, як дым ізь вялікае печы; і сонца і паветра сьцямнелі ад дыму ямы.
3 I з дыму вышла шаранча на зямлю, і да́на ёй улада, якую маюць земныя скорпіёны. 4 I сказа́на было ёй, каб ня шкодзіла земнай траве ані якому зяленіву, ані дзервам, адно людзём, каторыя ня маюць пячаці на чолах сваіх. 5 I дана ёй не забіваць іх, адно мучыць пяць месяцаў; і мучэньне ад іх, як мучэньне ад скорпіёна, як укусе людзіну́. 6 I тых дзён людзі будуць шукаць сьмерці, але ніяк ня знойдуць яе; і захочуць памерці, але сьмерць уцячэць ад іх.
7 I выгляд шаранчы, як коні, прыгатаваных на вайну; і на галавах у яе быццам вянкі, падобныя да залатых, віды ж ейныя - як віды людзкія; 8 I валасы ў іх - як валасы ў жанок, а зубы ў іх былі́, як у лявоў. 9 На іх былі панцыры, як панцыры зялезныя, а шум ад крыльля іхнага, як грукат ад цялежак, калі шмат коні бяжыць на вайну.
10 I ў іх былі хвасты, як у скорпіёнаў, і жыгалы; улада ж іхная ў хвастох іхных - раніць людзёў пяць месяцаў. 11 Каралём над сабою мелі яны ангіла бяздоньня; імя ягонае пагэбрэйску Аваддон, а пагрэцку Аполён. 12 Першая бяда мінула; вось, ідуць за гэтай яшчэ дзьве бяды.
13 I шосты ангіл затрубіў, і я пачуў адзін голас ад чатырох рагоў залатога аброчніка, што перад Богам, 14 Каторы казаў шостаму ангілу, што меў трубу: „Вывальні чатырох ангілаў, зьвяза́ных ля вялікае ракі Еўфрату". 15 I вывальнены былі чатыры ангілы, прыгатаваныя на гадзіну а дзень а месяц а год, каб забіць трайціну людзёў. 16 Лік коннага войска быў двойчы дзесяць тысячаў дзесяцёх тысячаў; і я чуў лік яго.
17 Гэтак відзеў я ў ві́дзені коні і на іх коньнікаў, што мелі на сабе панцыры агняныя а гіяцынтавыя а серкавыя; галавы ў коні, як у лявоў, і з роту ў іх выходзіў агонь а дым а серка.
18 Гэтымі трыма болькамі, агнём а дымам а серкаю, што выходзілі з роту ў іх, была забіта трайціна людзёў; 19 Бо сіла коняў у роце ў іх і ў хвастох у іх; а хвасты іхныя падобныя да гадаў, і мелі галавы, і імі яны шкодзілі.
20 Засталыя ж людзі, што ня былі́ забіты гэтымі болькамі, не пакаяліся з учынкаў рук сваіх, каб ня кланяцца нячысьцікам, і залатым, і срэбным, і бранзовым, і каме́нным, і дзярвяным балваном, каторыя ня могуць бачыць ані чуць, ані хадзіць. 21 I не пакаяліся яны з убіўстваў сваіх ані з чараў сваіх, ані зь бязулства свайго, ані із зладзейства свайго.
1 I бачыў я другога ангіла дужога, што зыходзіў зь неба, будучы адзеўшыся булаком, і над галавою ў яго была́ вясёлка, і від ягоны, як сонца, і ногі ягоныя, як стаўпы агняныя; 2 I меў у руццэ сваёй сувойчык разьвіты. I пастанавіў ён правую нагу сваю на мора, а левую на зямлю, 3 I гукну́ў вялікім голасам, як равець леў; і як ён гукну́ў, тады сем громаў прамовілі галасамі сваімі.
4 I як сем громаў прамовілі, я вось, зьбіраўся пісаць; але пачуў голас ізь неба, што казаў: „Запячатуй, што прамовілі сем громаў, і ня пішы гэтага".
5 I ангіл, што я бачыў, як стаяў на мору й на зямлі, падняў правіцу сваю да неба 6 І прысягаў на Жывучага на векі вякоў, Каторы стварыў неба й тое, што на ім, і зямлю й тое, што на ёй, і мора й тое, што ў ім, што балей адвалокі ня будзе; 7 Але ў днёх голасу сёмага ангіла, як ён затрубе, зьдзеецца тайна Божая, як Ён абясьціў Добрую навіну слугам Сваім, прарокам.
8 I тый голас, што я чуў зь неба, ізноў гутарыў з імною, і сказаў: „Ідзі, вазьмі разьвіты сувой з рукі ангіла, каторы стаіць на мору і на зямлі". 9 I я пайшоў да ангіла, і сказаў яму: „Дай імне гэты сувойчык". I ён кажа імне: „Вазьмі й зьеж яго; ён будзе гаркі́ ў жываце тваім, але ў роце тваім будзе салодкі, як мёд".
10 I ўзяў я сувойчык із рукі ў вангіла, і зьеў яго; і ён у роце маім быў, як мёд салодкі; як жа я ізьеў яго, горка стала ў жываце маім. 11 I сказаў ён імне: „Ты маеш ізноў праракаць людам а народам а мовам а шмат якім каралём".
1 І дана імне трысьціна́, падобная да прута, і сказа́на: „Устань, і памерай дом Божы а аброчнік, і тых, што кланяюцца ў ім. 2 А навонны панадворак дому Божага вылуч і ня мерай яго, бо ён даны паганам: яны будуць таптаць сьвятое месца сорак два месяцы. 3 I дам сілу двум сьветкам Сваім, і яны будуць праракаць тысяча дзьвесьце шасьцьдзясят дзён, адзеўшыся ў зрэбніну".
4 Гэта дзьве аліўкі й два сьветачы, каторыя стаяць перад Богам зямлі. 5 I калі хто захоча ім шкодзіць, дык агонь выйдзе з роту ў іх і пажарэць не́прыяцеляў іхных; калі хто захоча ім шкодзіць, гэтак мае быць забіты.
6 Яны маюць уладу зачыніць неба, каб дождж ня йшоў на зямлю за дзён прараканьня іхнага; і маюць уладу над водамі - абарачаць іх у кроў і ра́зіць зямлю ўсялякай болькаю, колькі разоў захочуць.
7 I як скончаць яны сьветчаньне свае, зьвер, каторы выходзе зь бяздоньня, будзе ваяваць ізь імі, і пераможа іх, і заб'ець іх, 8 I трупы іхныя будуць на вуліцы вялікага места, каторае духоўна завецца Содома й Ягіпет, ідзе й Спадар нашы ўкрыжаваны. 9 I зь людаў а плямёнаў а языкоў а народаў будуць глядзець на трупы іхныя тры дні з палавіцаю, і не дазволяць пакласьці трупы іхныя да грабоў. 10 I жывучыя на зямлі будуць цешыцца з гэтага а весяліцца, і пашлюць дары адны адным, бо гэтыя два прарокі мучылі жывучых на зямлі.
11 Але просьле трох дзён із палавіцаю ўвыйшоў у іх ад Бога дух жыцьця, і яны сталі на ногі свае, і вялікі страх напаў на тых, каторыя глядзелі на іх. 12 I я пачуў вялікі голас ізь неба, што казаў ім: „Увыйдзіце сюды". I яны ўзышлі на неба ў булаку; і глядзелі на іх не́прыяцелі іхныя.
13 I тае ж гадзіны зьдзеялася вялікае трасеньне зямлі, і дзясятая часьць места пала, і сем тысячаў імёнаў людзкі́х было забіта ў тым землятрасеньню; і засталыя працяты былі́ жахам, і ўздалі́ славу Богу нябёснаму.
14 Другая бяда мінула; вось, ідзець уборзьдзе трэйцяя бяда.
15 I сёмы ангіл затрубіў, і разьлягліся на небе вялікія галасы, кажучы: „Гаспадарства сьвету сталася Спадара нашага а Хрыста Ягонага, і будзе гаспадарстваваць на векі вякоў.
16 I дваццаць чатырох старых, што сядзелі на пасадах сваіх перад Богам, палі на віды свае й пакланіліся Богу, 17 Кажучы: „Дзякуем Табе, Спада́ру Божа ўсемагучы, Каторы ёсьць і быў, што Ты прыняў вялікую сілу Сваю і загаспадарстваваў. 18 I ўзлаваліся народы; і прышоў гнеў Твой, і пара судзіць мертвых, і даць адплату слугам Тваім прарокам а сьвятым а тым, што баяцца імені Твайго, малым і вялікім, і загубіць тых, што губілі зямлю".
19 I рашчыніўся дом Божы на небе, і відаць скрыня ўмовы Ягонае ў доме Ягоным; і сталіся маланьні а галасы а громы а трасеньне зямлі а вялікі град.
1 I вялікі знак быў відаць на небе: жонка, адзеўшыся ў сонца; і пад нагамі ейнымі месяц, і на галаве ў яе карона з двананцацёх гвездаў. 2 I, будучы ўцяжку, яна крычэла ў трудненьню, у болю раджэньня.
3 I другі знак быў відаць на небе: вось, вялікі чырвоны смок ізь сяма галавамі і дзесяцьма рагамі, і на галавах у яго сем дыядэмаў; 4 I хвост ягоны павалок ізь неба трайціну гвездаў і кінуў іх на зямлю.
I смок гэты стаў перад жонкаю, каторая мела радзіць, каб, як яна народзе, зжэрці дзецянё ейнае.
5 I нарадзі́ла яна хлопчыка, каторы меў па́сьціць усі народы зямлі прутом зялезным, і ўхоплена было дзецянё ейнае да Бога й пасаду Ягонага. 6 А жонка ўцякла на пустыню, ідзе Бог прыгатаваў ёй месца, каб яны жывілі яе там тысяча дзьвесьце шасьцьдзясят дзён.
7 I зьдзеялася на небе вайна: Міхайла а ангілы ягоныя ваявалі із смокам, і смок і ангілы ягоныя ваявалі. 8 I ён не перамог, і не знайшлося ўжо месца іхнага на небе. 9 I ськінены быў на зямлю вялікі смок, старавечны гад, званы дзявалам а шайтаном, каторы зводзіў увесь сьвет, ськінены на зямлю, і ангілы ягоныя ськінены зь ім.
10 I чуў я вялікі голас на небе, каторы казаў: „Цяпер настала спа́сеньне а магутнасьць а гаспадарства Бога нашага а ўлада Хрыста Ягонага, бо ськінены вінаваньнік братоў нашых, каторы вінаваў іх перад Богам нашым дзень і ноч; 11 I яны перамаглі яго крывёю Баранчыкавай і словам сьветчаньня свайго, і ня ўмілавалі жыцьця свайго аж да сьмерці. 12 Дык весяліцеся нябёсы і жыхарачыя на іх! Бяда Зямлі й мору, бо дзявал зышоў да вас у вялікай злосьці, ведаючы, што мала ў яго часу!"
13 Як смок абачыў, што ськінены на зямлю, пачаў перасьледава́ць жонку, каторая нарадзіла мужчыну. 14 I да́ны былі́ жонцы два крылы вялікага арла, каб яна ляцела ад віду гадавага на пустыню на свае месца, і йдзе яе жывілі б час а часы а поў часу.
15 I пусьціў гад ізь ляпы свае за жонкаю ваду, як раку, каб захапіць яе ракою. 16 Але зямля памагла жонцы, і рашчыніла зямля вусны свае, праглынула раку, што пусьціў смок ізь ляпы свае. 17 I ўзлаваўся смок на жонку, і пайшоў ваяваць із засталымі ад семені ейнага, каторыя заховуюць расказаньні Божыя і маюць сьветчаньне Ісусава.
1 I стаў я на пяску морскім, і абачыў выходзячага з мора зьвера зь дзесяцьма рагамі й сяма галавамі; на рогах у яго было дзесяць дыядэмаў, а на галавах ягоных імёны блявузґальныя. 2 I зьвер, каторага я бачыў, быў падобны да рыся; ногі ў яго - як у медзьвядзя, а ляпа ў яго - як ляпа ў лява; і даў яму смок магутнасьць сваю і пасад свой і вялікую ўладу. 3 I бачыў я, што адна з галоў ягоных быццам зьбіта была́ на сьмерць, але гэтая сьмяротная рана выгаілася. I дзівавалася ўся зямля, сочачы зьвера; 4 I пакланіліся смоку, бо ён даў уладу зьверу, і пакланіліся зьверу, кажучы: „Хто падобны да зьвера гэтага? і хто можа ваяваць ізь ім?"
5 I дана была яму ляпа, што гу́кала вялічча а блявузґаньні, і дана яму ўлада дзеяць сорак два месяцы. 6 I разявіў ён ляпу да блявузґаньня на Бога, блявузґаць на імя Ягонае, і на вітальню Ягоную, і на жыхарачых на небе. 7 I дана было яму ваяваць ізь сьвятымі і перамагчы іх; і дана была́ яму ўлада над кажным племям а людам а моваю а народам.
8 I паклоняцца яму ўсі жывучыя на зямлі, каторых імёны не напісаныя ў кнізе жыцьця ў Баранчыка, забітага ад закладзінаў сьвету. 9 Хто мае вуха, няхай чуе. 10 Хто вядзець у палон, тый ідзець у палон; хто мячом забівае, тый мае быць забіты мячом. Тут трывалкосьць і вера сьвятых.
11 I бачыў я другога зьвера, што выходзіў ізь зямлі; ён меў два рагі, падобныя да Баранчыкавых, і гу́каў як смок. 12 I ён дзее з усёй уладаю першага зьвера перад ім, і чыне, што зямля і жывучыя на ёй кланяюцца першаму зьверу, у каторага сьмяротная рана выгаілася. 13 I чыне вялікія знакі́, ажно агонь зводзе зь неба на зямлю перад людзьмі. 14 I зводзе жывучых на зямлі знака́мі, каторыя дана яму чыніць перад зьверам, кажучы жывучым на зямлі зрабіць абраз зьвера, што мае рану ад мяча, але ажыў.
15 I дана было яму даць дух у вабраз зьвера, каб абраз зьвераў гу́каў і чыніў так, каб кажны, хто ня будзе кланяцца абразу зьвера, быў забіваны.
16 I ён учыне, што ўсім - малым і вялікім, багатым і ўбогім, вольнікам і нявольнікам - зроблены быў знак на правай руццэ іхнай альбо на чале іхным, 17 I што нікому ня можна будзе купляць альбо прадаваць, апрача тога, хто мае знак імені зьвярынага альбо лік імёнаў ягоных.
18 Тут мудрасьць. Хто мае розум, палічы лік зьвера, бо гэта лік людзкі́. Лік ягоны шасьцьсот шасьцьдзясят шэсьць.
1 I глянуў я, і вось, Баранчык стаіць на гары Сыёне, і зь Ім сто сорак чатыры тысячы, што маюць імя Ягонае а імя Айца Ягонага, напісаныя на чолах сваіх. 2 I па чуў я голас ізь неба, як шум ад шмат водаў і як гук вялікага грому; і пачуў гук гарпістых, што граюць на гарпах сваіх,
3 I пяюць новую песьню перад пасадам, і перад чатырма жывымі стварэньнямі, і перад старымі; і ніхто ня мог наўчыцца гэтае песьні, апрача гэтых сту сораку чатырох тысячаў, выкупленых ізь зямлі. 4 Гэта тыя, што не забрудзяніліся ізь жанкамі, бо яны дзявушчыя; гэта тыя, што йдуць за Баранчыкам, куды-колечы Ён ідзець. Яны выкупленыя зь людзёў, як першакі Богу а Баранчыку. 5 I ў вуснах іхных няма маны; яны беззаганныя.
6 I абачыў я другога ангіла, што ляцеў па сярэдзіне неба, каторы меў вечную Евангелю, каб абяшчаць жыхарачым на зямлі а кажнаму народу а плямені а мове а люду; 7 I казаў ён вялікім голасам: „Бойцеся Бога і ўздайце Яму славу, бо настала гадзіна суду Ягонага, і пакланіцеся Таму, Каторы ўчыніў неба і зямлю, і мора, і жаролы водаў!"
8 I іншы, другі ангіл ляцеў за ім, кажучы: „Паў, паў Бабілён, места вялікае, каторы шалёным віном бязулства свайго напаіў усі народы".
9 I іншы, трэйці ангіл ляцеў за імі, кажучы вялікім голасам: „Хто паклоніцца зьверу й абразу ягонаму і прыйме знак на чало свае або на руку́ сваю, 10 Тый таксама будзе піць віно гневу Божага, прыгатаванае нязьмешаным у чары гневу Ягонага, і будзе мучаны ў вагню а серцы перад сьвятымі ангіламі а перад Баранчыкам; 11 I дым мукі іхнае будзе ўзыходзіць на векі вякоў, і ня будуць мець воддышы ўдзень ані ночы, каторыя кланяюцца зьверу й абразу ягонаму, і калі хто прыйме знак імені ягонага". 12 Тут трывалкосьць сьвятых, которыя дзяржаць расказаньні Божыя і веру ў Ісуса.
13 I пачуў я голас ізь неба, што казаў: „Напішы: Адгэтуль дабраславёныя мертвыя, каторыя паміраюць у Спадару". „Запраўды, кажа Дух, што яны супачынуць ад працаў сваіх, і ўчынкі іхныя йдуць за імі".
14 I глянуў я, і вось, сьветлы була́к, і на булаку сядзіць падобны да Сына Людзкога; на галаве ў яго залатая карона, і ў руццэ ў яго войстры серп. 15 I вышаў іншы ангіл із дому Божага, і гукнуў вялікім голасам да седзячага на булаку: „Пусьці серп свой і пажні, бо прышла пара жніва, бо жніво на зямлі насьпела!" 16 I пусьціў седзячы на булаку серп свой на зямлю, і зямля была пажата.
17 I іншы ангіл вышаў з дому Божага, што на небе, так сама з войстрым сярпом. 18 I іншы ангіл, што меў уладу над агнём, вышаў з аброчніка і вялікім голасам гукну́ў да маючага войстры серп, кажучы: „Пашлі войстры серп свой і абрэж гранкі віна на зямлі, бо насьпелі на ім ягады!"
19 I пусьціў ангіл серп свой на зямлю, і зьбер віно ізь зямлі, і кінуў у вялікую вінную таўчэльню гневу Божага. 20 I вінная таўчэльня была тоўчана вонках места, і вышла кроў з таўчэльні аж да аброцяў конскіх на тысяча шасьсот гоняў.
1 I бачыў я іншы знак на небе, вялікі й чудоўны - сямёх ангілаў, каторыя мелі сем апошніх боляк, бо імі канчаўся гнеў Божы.
2 I бачыў я быццам шкляное мора, зьмешанае з агнём; і тыя, што перамаглі зьвера, і абраз ягоны, і знак ягоны, і лік імёнаў ягоных, стаяць на гэтым шкляным мору, дзержачы гарпы Божыя, 3 I пяюць песьню Масеяву, нявольніка Божага, і песьню Баранчыкаву, кажучы: „Вялікія а чудоўныя ўчынкі Твае, Спада́ру Божа Ўсемагучы! справядлівыя а праўдзівыя дарогі Твае, Каролю народаў! 4 Хто не збаіцца Цябе, Спада́ру, і ня ўславе імені Твайго? бо Ты адзіны сьвяты, бо ўсі народы прыйдуць і паклоняцца перад Табою, бо зьявіліся суды Твае".
5 I просьле гэтага я глянуў, і вось, адчыніўся дом вітальні сьветчаньня на небе. 6 I вышла з дому сямёх ангілаў, што мелі сем болькаў, адзеўшыся ў чыстую сьветлую ляньніну і паперазаўшыся па грудзёх залатымі паясамі.
7 I адно з чатырох жывых стварэньняў дало сямём ангілам сем залатых чараў, поўных гневу Бога, Каторы жывець на векі вякоў. 8 I напоўніўся дом дымам ад славы Божае і ад сілы Ягонае, і ніхто ня мог увыйсьці да дому, пакуль ня скончацца сем болькаў сямёх ангілаў.
1 I пачуў я вялікі голас із дому, што казаў сямём ангілам: „Ідзіце й выліце сем чараў гневу Божага на зямлю". 2 I пайшоў першы ангіл, і выліў чару сваю на зямлю: і выніклі нягодныя а шкодныя раны на людзёх, што мелі знак зьвераў і кланяліся абразу ягонаму.
3 I другі выліў чару сваю ў мора: і сталася кроў, як мерцьвяка, і ўсе жывое памерла ў мору.
4 I трэйці выліў чару сваю ў рэкі а ў жаролы водаў: і сталася кроў. 5 I пачуў я ангіла водаў, каторы казаў: „Справядлівы Ты, Спада́ру, Каторы ёсьць і быў, сьвяты, што рассудзіў так. 6 За тое, што яны разьлілі́ кроў сьвятых а прарокаў, Ты даў ім піць кроў: яны вартыя". 7 I пачуў я, што аброчнік казаў: „Запраўды, Спадару, Божа Ўсемагучы, праўдзівыя а справядлівыя суды Твае".
8 I чацьверты выліў чару сваю на сонца: і дана было яму паліць людзёў цяплом. 9 I людзі былі́ палены вялікім вадам; і блявузґалі на імя Божае, Каторы меў уладу над гэтымі болькамі, і не пакаяліся, каб уздаць Яму славу. 10 I пяты выліў чару сваю на пасад зьвераў: і стала гаспадарства ягонае хмарнае, і з болю яны кусалі языкі свае, 11 і з боляў сваіх і ад болькаў сваіх блявузґалі на Бога нябёснага; і не пакаяліся з учынкаў сваіх.
12 I шосты выліў чару сваю на вялікую раку Еўфрат: і высахла вада ў ёй, каб прыгатавана была́ дарога каралём ад усходу сонца. 13 I бачыў я выходзячых ізь ляпы смокавае, і зь ляпы зьверавае, і з роту хвальшывага прарокі трох духоў нячыстых, бы жабы; 14 Бо яны духі нячысьцікавы, што чыняць знакі; яны выходзяць да каралёў усяго сьвету, каб зьберці іх на вайну таго вялікага дня Бога Ўсемагучага. 15 „Гля, прыходжу, як злодзей: дабраславёны, хто чукавы і сьцеражэць адзецьці свае, каб не хадзіў голы і каб не абачылі сораму ягонага". 16 I ён зьбер іх на месца, званае пагэбрэйску Армаґедон.
17 I сёмы выліў чару сваю ў паветра: і з дому Божага, з пасаду разьлёгся вялікі голас, каторы казаў: „Сталася!" 18 I былі́ маланьні а галасы а пяруны, і сталася вялікае трасеньне зямлі, якога ня бывала адгэнуль, як людзі на зямлі. Такое трасеньне зямлі! Такое вялікае! 19 I вялікае места падзялілася на тры часьці, і месты паганскія палі, і Бабілён вялікі ўспомнены перад Богам, каб даць яму чару віна палу гневу Свайго.
20 I кажны абток уцёк, і гораў не засталося; 21 I град, увелькі з цэнтнар, пайшоў зь неба на людзёў; і блявузґалі людзі на Бога за болькі ад граду, бо болька ад яго надта балючая.
1 I прышоў адзін ізь сямёх ангілаў, што мелі сем чараў, і гутарыў з імною, кажучы: „Падыйдзі сюды, я пакажу тэ рассудак над вялікаю бязуляю, што сядзіць на шмат водах. 2 Зь ёю бязулілі каралёве земныя, і віном бязулства ейнага ўпіваліся жыхары зямлі".
3 I павёў мяне ў духу на пустыню; і я бачыў жонку, каторая сядзела на зьверу шкарлатным, поўным імёнаў блявузґальных, ізь сяма галавамі й дзесяцьма рагамі. 4 I жонка была ўбраная ў пархіру а шкарлат, і мела прыборы із золата а дарагога каменьня а пэрлаў, і дзяржала залатую чару ў руццэ сваёй, поўную агіды а нечысьціні бязулства свайго; 5 I на чале ейным напісана: „Тайна, Бабілён вялікі, маці бязуляў і брыды земнае".
6 I я бачыў, што жонка ўпіўшыся крывёю сьвятых а крывёю сьветак Ісусавых, і, бачачы яе, дзіваваўся дзівам вялікім. 7 I сказаў імне ангіл: „Чаго ты дзівуешся? я скажу тэ тайну жонкі гэтае і зьвера, што носе яе, у каторага сем галоў і дзесяць рог.
8 „Зьвер, каторага ты бачыў, быў, і няма яго, і выйдзе зь бяздоньня, і пойдзе на загубу; і зьдзівуюцца тыя із жывучых на зямлі, каторых імёны ня ўпісаныя ў сувой жыцьця ад закладзінаў сьвету, бачачы, што зьвер быў, няма яго, і зьявіцца.
9 „Тут розум, што мае мудрасьць. Сем галоў - гэта сем гор, на каторых сядзіць жонка, 10 I сямёх каралёў: пяцёх упала, адзін ё, другі яшчэ ня прышоў, і як прыйдзе, часінку мае трываць. 11 I зьвер, што быў, і няма, ён восьмы, і як із тых сямёх, і йдзець на загубу.
12 „I дзесяць рог, каторыя ты бачыў - гэта дзесяцёх каралёў, што яшчэ не адзяржалі гаспадарства, але адзяржаць уладу ізь зьверам, як каралёве, на адну гадзіну. 13 Яны маюць адны думкі і перададуць сілу і ўладу сваю зьверу. 14 Яны будуць ваяваць із Баранчыкам, і Баранчык пераможа іх; бо Ён ё Спадар спадароў і Кароль каралёў; і тыя, што зь Ім, ё пагука́ныя а абраныя а верныя".
15 I кажа імне: „Воды што ты бачыў, ідзе сядзіць бязуля, гэта люды а груды а народы а мовы. 16 I дзесяць рог, каторыя ты бачыў на зьверу, гэтыя зьненавідзяць бязулю, і спустошаць яе, і аголяць, і зьядуць цела ейнае, і спаляць яе агнём; 17 Бо Бог даў ім у сэрцы чыніць заме́р Ягоны, і дзеяць із аднэй думкаю, і аддаць гаспадарства свае зьверу, пакуль ня выпаўняцца словы Божыя. 18 Жонка ж, каторую ты бачыў, ё вялікае места, што гаспадарствуе над земнымі каралямі".
1 Просьле гэтага я абачыў іншага ангіла, што зыходзіў зь неба і меў уладу вялікую. Зямля асьвяцілася ад славы ягонае. 2 I гукну́ў ён вялікім голасам, кажучы: „Упаў, упаў Бабілён, вялікая бязуля, і стаў сялібаю чартоў і прытулам кажнага нячыстага духа, прытулам кажнае нячыстае ненавіднае птушкі; 3 Бо віном шалу бязулства свайго напаіла яна ўсі народы; I каралёве земныя бязулілі зь ёю, і купцы земныя забагацелі з моцы раскошы ейнае".
4 I пачуў я іншы голас ізь неба, што казаў: „Выйдзі зь яе, людзе Мой, каб вы ня мелі сяброўства ў грахох ейных і не дасталі болькаў ейных; 5 Бо грахі ейныя нагрудзіліся аж да неба, і Бог успомнеў несправядлівасьці ейныя. 6 Уздайце ёй так, як яна ўздавала, і ўдвая, удвая подле ўчынкаў ейных; у чары, у каторай яна мяшала, замяшайце ёй удвая.
7 „Колькі славілася яна а раскошавала, толькі дайце ёй удвая мукаў а не́марасьцяў, бо яна кажа ў сэрцу сваім: ,Сяджу караліцаю, я не ўдава, ніяк не абачу не́марасьці. 8 За тое аднаго дня прыйдуць на яе болькі, сьмерць а не́марасьць а галадоў, і будзе спалена цяплом, бо дужы Спадар Бог, Каторы судзіў яе. 9 I заплачуць і загалосяць па ёй каралёве земныя, што бязулілі й раскошавалі зь ёю, як абачаць дым ад пажару ейнага, 10 Стоячы зда́леку ад страху мукаў ейных, кажучы: ,Бяда, бяда, вялікае места Бабілён, места дужое, што аднае гадзіны прышоў рассудак твой'.
11 „I купцы земныя заплачуць а засмуцяцца па ёй, бо накладаў іхных ніхто ўжо ня купляе, -12 Накладу золата а срэбла а дарагога каменьня а пэрлаў а цянюсенькага палатна а пурпуры а шоўку а шкарлату а ўсялякага пахнючага дзерва а ўсялякіх вырабаў із сланёвае косьці а ўсялякіх вырабаў з дарагога дзерва, зь медзі а зялеза а мрамару, 13 А цынамону а пахнючых рэчаў а масьцяў а кадзіла а віна а алівы а чыстае мукі а пшонкі а статку а авец а коні а вазоў а целаў а душаў людзкіх.
14 „I сьпелая садавіна́, жаданьне душы тваёй, адышла ад цябе, і ўсе сытое а пазорыстае загінула ў цябе, і ніякім парадкам яго ўжо ня знойдзеш.
15 „Купцы гэтага, каторыя забагацелі зь яе, стануць зда́леку із страху мукаў ейных, плачучы а смуцячыся, 16 Кажучы: ,Авохці, авохці, вялікае места, каторае адзявалася ў цянюсенькае палатно а Ў пурпуру а шкарлат, і мела прыборы із золата а дарагога каменьня а пэрлаў!' " 17 Бо за адну гадзіну спусьцела такое вялікае багацьце.
I кажны штырнік, і ўсі плывучыя куды-колечы ў караблёх, і ўсі плаўбіты, і ўсі працаўні на мору сталі зда́леку 18 I, бачачы дым пажаруяго, загаласілі, кажучы: „Што падобнае да места вялікага!" 19 I пасыпалі попелам галавы свае, і галасілі, плачучы а зохаючы, кажучы: „Авохці, авохці, вялікае места, каторага каштоўнасьцямі забагацелі ўсі, што мелі караблі на мору! Бо спусьцела за адну гадзіну.
20 „Цешчася зь яго, нябёсы, і сьвятыя, і апосталы, і прарокі, бо рассудзіў Бог суд вашы над ім".
21 I дужы ангіл узяў камень, увелькі зь вялікі жоран, і кінуў у мора, кажучы: „З такім размахам будзе ськінены Бабілён, вялікае места, і ўжо ня будзе знойдзены; 22 I голасу гарпістых а музыкаў а дудароў а трубялёў наперад ніяк ня будзе чуваць у табе; і наперад ніякі майстра якога-колечы рамяства ніяк ня знойдзецца ў табе, і гуку жорнаў ніяк ня будзе чуць у табе! 23 I наперад сьвятло сьветача не зазьзяе ў табе; і голасу князя маладога і княгіні маладое ніякім парадкам ня чуваць будзе болей у табе: бо купцы твае былі́ магнатамі земскімі, і чарамі тваімі былі зьведзены ўсі народы. 24 I ў ім знойдзена кроў прарокаў а сьвятых а ўсіх забітых на зямлі".
1 Просьле гэтага я чуў быццам вялікі голас вялікага груду на небе, каторы казаў: „Галілуя! спа́сеньне а слава а магутнасьць Богу нашаму! 2 Бо праўдзівыя а справядлівыя суды Ягоныя, бо Ён засудзіў тую вялікую бязулю, каторая папсавала зямлю бязулствам сваім, і памсьціў кроў слугаў Сваіх з рукі ейнае". 3 I ўдру́гава сказалі: „Галілуя! I дым ейны ўзыходзе на векі вякоў".
4 I дваццаць чатыры старых і чатыры жывыя стварэньні палі а пакланіліся Богу, Каторы сядзіць на пасадзе, кажучы: „Амін! Галілуя!"
5 I голас ад пасаду вышаў, што казаў: „Хваліце Бога нашага, усі слугі а баязьнікі Ягоныя, малыя й вялікія".
6 I чуў я быццам голас вялікага груду, і быццам шум шмат водаў, і быццам грукат моцных пяруноў, што казалі: „Галілуя! бо загаспадарстваваў Спадар, Бог наш Усемагучы. 7 Цешмася а весялі́мася, і ўздайма славу Яму, бо настала вясельле Баранчыкава, і жонка Ягоная прыгатавалася. 8 I дана было ёй адзецца ў цянюсенькае палатно, сьветлае й чыстае", бо цянюсенькае палатно ё справядлівасьць сьвятых.
9 I сказаў імне: „Напішы: дабраславёныя пагука́ныя на вясельную вячэру Баранчыкаву;" і сказаў імне: „Гэта праўдзівыя словы Божыя".
10 Я паў у ногі яму, каб яму пакланіцца; але ён сказаў імне: „Глядзі, не рабі гэтага; я суслугачы твой і братоў тваіх, каторыя маюць сьветчаньне Ісусава. Кланяйцеся Богу", бо сьветчаньне Ісусава ё дух прароцтва.
11 I абачыў я рашчыненае неба, і вось, конь белы, і седзячы на ім завецца Верны а Праўдзівы, і ў справядлІЕасьці Ён судзе й ваюе. 12 I вочы Ягоныя - бы поламя агняное, і на галаве ў Яго шмат дыядэмаў. Меў імя напісанае, каторага ніхто ня ведае, апрача Яго Самога. 13 Ён быў адзеўшыся ў вадзецьце, абмочанае ў кроў. Імя Ягоне: Слова Божае.
14 I войскі нябёсныя ехалі за Ім на конях белых, убраўшыся ў белае, чыстае цянюсенькае палатно.
15 I з роту Ягонага выходзе войстры меч, каб ім цяць народы. I Ён будзе пасьціць іх прутом зялезным; і Ён цісьне вінную таўчэльню палкага гневу Бога ўсемагучага. 16 I на адзецьцю і на сьцягне Ягоным напісана імя: КАРОЛЬ КАРАЛЁЎ і СПАДАР СПАДАРОЎ.
17 I абачыў я аднаго ангіла, што стаяў на сонцу; і ён гукну́ў вялікім голасам, кажучы ўсім птушкам, што лётаюць па сярэдзіне неба: „Прыляціце, зьбярыцеся на вялікую вячэру Божую, 18 Пажэрці целы каралёў а целы тысячнікаў а целы дужасілаў а мяса коні а целы коньнікаў а целы ўсіх вольнікаў і нявольнікаў, і малых і вялікіх".
19 I бачыў я зьвера й каралёў земных а войскі іхныя, зьбертыя ваяваць із Коньнікам а з войскам Ягоным. 20 I схоплены быў зьвер і зь ім хвальшывы прарока, што чыніў чудосы перад ім, якімі зводзіў тых, што прынялі́ знак зьвера, і тых, што кланяліся абразу. Абодва жывыя кінены ў возера агняное, што гарэла серкаю; 21 А засталыя забіты мячом Коньнікавым, што выходзіў з роту Ягонага; і ўсі птушкі насыціліся целам іхным.
1 I абачыў я ангіла, што зыходзіў зь неба, каторы меў ключ да бяздоньня і вялікі ланцуг у руццэ сваёй. 2 Ён схапіў смока, гада старавечнага, каторы ё дзявал а шайтан, і зьвязаў яго на тысяча год, 3 I ськінуў яго ў бяздоньне, і замкнуў, і запячатаваў над ім, каб ня мог ужо зводзіць народы, пакуль ня скончыцца тысяча год; просьле гэтага ён мае быць вывальнены на малы час.
4 I абачыў я пасады і седзячых на іх, і суд быў даны ім, і душы сьцятыя за сьветчаньне Ісусава а за Слова Божае, каторыя не пакланіліся зьверу ані абразу ягонаму, і не прынялі́ знаку на чало свае і на руку́ сваю. Яны ажылі й каралявалі з Хрыстом тысяча год.
5 Засталыя з памерлых не ажылі́, пакуль ня скончыцца тысяча год. Гэта - першае ўскрысеньне. 6 Дабраславёны а сьвяты, хто мае ўчасьце ў вускрысеньню першым: над тымі другая сьмерць ня мае ўлады; яны будуць сьвятарамі Божымі а Хрыстовымі і будуць караляваць ізь Ім тысяча год.
7 I як скончыцца тысяча год, шайтан будзе вывальнены зь вязьніцы свае, 8 I выйдзе зводзіць народы, што на чатырох рагох зямлі, Ґоґа, й Маґоґа, каб зьберці іх на вайну; лік іх - як пяску морскага.
9 I ўзышлі на шырыню зямлі, і абступілі табар сьвятых а ўмілаванае места; і зышоў агонь зь неба, і пажэр іх. 10 А дзявал, што зводзіў іх, укінены ў возера агняное а серкавае, ідзе зьвер а хвальшывы прарока, і будуць мучаны дзень і ноч на векі вякоў.
11 I абачыў я вялікі белы пасад і Седзячага на ім, ад Каторага віду ўцякала зямля й неба; і не знайшлося ім месца. 12 I абачыў я мертвых, вялікіх і малых, што стаялі перад пасадам, і сувоі рашчыненыя былі́, і накшы сувой рашчынены, каторы ё сувой жыцьця; і суджаны былі́ мертвыя за рэчы, напісаныя ў сувоях, подле ўчынкаў сваіх. 13 I аддало мора мертвых, што ў ім, і сьмерць і пекла аддалі́ мертвых, што ў іх; і яны былі суджаны кажны подле ўчынкаў сваіх. 14 I сьмерць і пекла кінены ў возера агняное. Гэта сьмерць другая - возера агняное. 15 I калі хто ня быў знойдзены запісаным у сувою жыцьця, быў укінены ў возера агняное.
1 I абачыў я новае неба і новую зямлю, бо першае неба і першая зямля мінулі, і мора ўжо няма. 2 I я абачыў сьвятое места, Ерузалім новы, што зыходзіў зь нябёс ад Бога, прыгатаваны, як княгіня маладая, прыбраная дзеля мужа свайго. 3 I пачуў я вялікі голас ізь неба, каторы казаў: „Вось, вітальня Божая зь людзьмі, і Ён будзе жыхарыць ізь імі, і яны будуць людам Ягоным, і Сам Бог будзе зь імі Богам іхным; 4 I Ён абатрэць кажную сьлізу з ачоў іхных, і наперад сьмерці ня будзе ані не́марасьці, ані плачу, ані болю; бо першае мінула".
5 I сказаў Тый, што сядзеў на пасадзе: „Вось, чыню ўсе новае". I кажа: „Напішы, бо словы гэтыя праўдзівыя а верныя". 6 I сказаў імне: „Сталася! Я Альфа й Омэґа, пачатак і канец; усьмягламу дам із жарала вады жывое дарма. 7 Перамагаючаму спадзець гэта, і Я буду яму Богам, а ён будзе Імне сынам. 8 Баязьлівых жа а няверных а агідных а забіўцаў а бязуляў а чараўнікоў а балвахвалаў а ўсіх манюкаў - доля ў возеру, што гарыць агнём а серкаю; гэта - сьмерць другая".
9 I прышоў адзін ізь сямёх ангілаў, што мелі сем чараў, поўных сямёх апошніх болькаў, і мужаваў з імною, кажучы: „Хадзі, я пакажу тэ княгіню маладую, жонку Баранчыкаву". 10 I ўзьнёс мяне ў духу на вялікую а высокую гару, і паказаў імне сьвятое места Ерузалім, што зыходзіў зь неба ад Бога; 11 Ён мае славу Божую. Зьзяньне ягонае падобнае да найдарожшага каменя, бы да каменя ясьпіса крышталападобнага. 12 Ён мае вялікую а высокую сьцяну, мае двананцаць брамаў і на брамах двананцацёх ангілаў і напісаныя ймёны двананцацёх плямёнаў сыноў Ізраелявых: 13 З усходу тры брамы, з поўначы тры брамы, з паўдня тры брамы, із захаду тры брамы. 14 I сьцяна месцкая мае двананцаць подаў, і на іх двананцаць імёнаў двананцацёх апосталаў Баранчыкавых. 15 Тый, што мужаваў з імною, меў залатую трысьціну, мерку, каб памераць места і брамы ягоныя і сьцены ягоныя. 16 А места чатыракутняе, і ўдаўжкі такое ж, як і ўшыркі. Памераў ён места трысьціною на двананцаць тысячаў гоняў; даўжыня і шырыня і вышыня яго роўныя. 17 I сьцяну ягоную памераў - сто сорак чатыры локці людзкое меры, каторая ж ангілава.
18 Сьцяна ягоная пастаўлена зь ясьпісу, а места - чыстае золата, падобнае да чыстага шкла. 19 Поды сьцяны месцкае прыбраныя ўсялякім дарагім каменьням: под першы - ясьпіс, другі - шапір, трэйці - халцэдон, чацьверты - шмараґд, 20 Пяты - сардонікс, шосты - крывавец, сёмы - хрызоліт, восьмы - бэрыл, дзявяты - топаз, дзясяты -хрызопрас, адзінанцаты - гіяцынт, двананцаты - амэтысты.
21 А двананцаць брамаў - двананцаць пэрлаў: кажная брама была з аднае пэрлы. Вуліцы места - чыстае золата, як прасьветнае шкло.
22 Дому Божага ж я ня бачыў; бо Спадар Бог Усемагучы - дом яго, і Баранчык. 23 I места не патрабуе сонца ані месяца, каб асьвячаць сябе; бо слава Божая асьвяціла яго, і сьветач ягоны - Баранчык. 24 I народы будуць хадзіць у сьвятліні Ягонай, і каралёве земныя прынясуць славу сваю да Яго. 25 I брамы ягоныя ня будуць замыкацца ўдзень, а ночы там ня будзе. 26 І прынясуць да яго славу а чзсьць народаў. 27 I нічога нячыстага ня ўвыйдзе ў яго ані чынячы брыду а ману, але адно напісаныя ў сувою жыцьця Баранчыкавым.
1 I паказаў імне раку вады жыцьця, сьветлую, як крыштал, каторая выцякала з пасаду Божага а Баранчыкавага. 2 Сярод вуліцы ягонае і паабапал ракі - дзерва жыцьця, што родзе двананцаць пладоў, кажнага месяца выдаець плод свой; і лісты дзерва - да ўздараўленьня народаў.
3 I нічога ўжо ня будзе праклятага; але пасад Божы а Баранчыкаў будзе ў ім, і слугі Ягоныя будуць служыць Яму. 4 I абачаць від Ягоны, і імя Ягонае будзе на чолах іхных. 5 I ночы ня будзе там, ня будуць патрабаваць сьветача ані сьвятліні сонечнае, бо Спадар Бог будзе асьвячаць іх; і будуць караляваць на векі вякоў.
6 I сказаў імне: „Гэтыя словы верныя а праўдзівыя; і Спадар Бог духоў прарокаў паслаў Ангіла Свайго паказаць слугам Сваім тое, што мае стацца неўзабаве. 7 І вось, іду неўзабаве": дабраславёны, хто заховуе словы прароцтва сувою гэтага.
8 I я, Яан, чуў і бачыў гэта. I як я пачуў і абачыў, паў у ногі ангілу, што паказаваў імне гэта, каб пакланіцца; 9 Але ён сказаў імнс: „Глядзі, не рабі гэтага: я - сунявольнік твой, і братоў тваіх прарокаў, і заховуючых словы сувою гэтага; Богу кланяйся".
10 I сказаў імне: „Не запячатавай словаў прароцтва сувою гэтага; час блізка. 11 Несправядлівы няхай яшчэ чыне несправядлівасьць; і брудзяны няхай брудзяніцца яшчэ; а справядлівы няхай чыне справядлівасьць яшчэ, і сьвяты няхай усьвячаецца яшчэ".
12 „Вось, прыйду неўзабаве, і адплата Мая з імною, каб адплаціць кажнаму подле ўчынкаў ягоных. 13 Я Альфа й Омэґа, першы й апошні, пачатак і канец". 14 Дабраславёныя тыя, што памыюць уборы свае, бо яны будуць мець права да дзерва жыцьця і каб увыйсьці пераз брамы да места. 15 Вонках - сабакі і чараўнікі, і бязулі, і забіўцы, і балвахвалы, і кажны, хто любе й чыне ману.
16 „Я, Ісус, паслаў ангіла Свайго пасьветчыць гэта вам у цэрквах. Я карэнь і пагон Давідаў, зорка сьветлая, ранічная".
17 I дух і княгіня маладая кажуць: „Прыйдзі!" I чуючы няхай скажа: „Прыйдзі!" Усьмяглы хай прыходзе, і зычачы няхай бярэць ваду жыцьця дарма.
18 Я сьветчу кажнаму, хто чуе словы прароцтва сувойчыка гэтага: калі хто дадасьць што да іх, таму дадасьць Бог болькаў, апісаных у сувойчыку гэтым. 19 I калі хто адыйме ад словаў сувойчыка прароцтва гэтага, адыйме Бог дзель ягоную зь дзерва жыцьця і зь места сьвятога, апісанага ў гэтым сувойчыку.
20 Тый, што сьветча гэта кажа: „Запраўды прыйду неўзабаве". Амін. Прыйдзі, Спада́ру Ісусе!
21 Ласка Спадара Ісуса Хрыста з усімі сьвятымі. Амін.