Паэт сьвяткаваў саракагоддзе. Накрыў стол. Запрасіў гасьцей. Сьвята, як разумеюць звычайныя людзі, не атрымалася. Паэт пачаў квасіць зранку. Паважаныя людзі не прыйшлі. Навалаклося папіць-пажэрці смачнага й дармовага рознае шушары: малагодак, пьянтосаў, прасталытак, нікчэмнасьцяў, дробнадушнікаў...
— Сьвіньні бязродныя, яшчэ адно слова пра блуд пачую і ўсіх тупым нажом парэжу! — Загарлаў творца на гаманкі натоўп.
— Супакойся, браце! Каўтні мінэралкі, сядзь на канапу, адпачні. У тваім узросьце нельга так хвалявацца. Нож твой сапраўды тупы, як срака, — суняць разьюшанага рыфмаплёта паспрабаваў начны дыктар з дзяржаўнага радыё.
— А я спакойны, як зямля. Проста гавару гучна, каб жывёлы пачулі. Я сядзеў, піў, слухаў... Ніводнага слоўца пра паэзію, ні слова пра літаратуру... Пьюць маё, жаруць маё, сядзяць на маіх крэслах, за маім сталом сытным і разважаюць пра блядства. Дык начорта я стаў паэтам, геніяльным паэтам. Празь мяне зь людзьмі Бог гаворыць! А ў іхніх галовах адно похвы з чэлесамі. Прэч вымятайцеся, усе чыста. Адзін пасяджу, паплачу, верш напішу... Вон з хаты! — Паэт узьняў над галавою сталовы нож, — Хто слова скажа, адрэжу язык і рот набью вось гэтым марынаваным часныком.
Пераляканая публіка пацягнулася на выхад. Няўзнак са стала зьнікалі бутэлькі з моцнымі напоямі. Шушара апраналася й сыходзіла моўчкі, як з хаўтураў. Паэт застаўся з дыктарам.
— Ні дзень нараджэньня, а нейкія саракавіны,— рыфмавяз выцер сьлёзы сваёй пабабску зграбненькай даланёю.
Дыктар напоўніў чаркі гарэлкаю. Выпілі. Абняліся й зацягнулі песьню пра няпоўную рэчаньку. Песьня атрымалася каламутнай, як плыткая ручаіна пасьля дажджу. Калі словы сканчаліся, песьняры распачыналі песьню наноў. Пэўна, сьпявалі б дараніцы, каб не навязьлівы грукат. Імяніньнік адчыніў і пабачыў на парозе празаіка. Той расцалаваў заплаканага сябрука і ўручыў пакунак з падарункамі.
— А дзе госьцікі дарагія? — сядаючы за стол пацікавіўся празаік.
— Выгнаў парсюкоў са сьвінаматкамі. Запрасіў людзей, а прыпаўзьлі дзюдзькі. Вершы хацеў пачытаць, пра творчасьць пагаварыць, а іх толькі пойла з маркітаваньнем цікавіць. Добра, ты прыйшоў. Выпьем, пагаворым пра Паўнда, По й Малармэ...
Празаік выцягнуў з пакунка кніжачку ў яркіх вокладках і шпурнуў Паэту.
— Мае новыя апавяданьні...
— Зноў пра сэкс? — у размову ўплішчыўся кучаравы дыктар.
— Пра калядны кекс. Што ты, голас без мазгоў, лезеш куды ня клічуць? Сядзі маўчы...
— Ня крыўдзі дыктара, ён разумны, мо разумнейшы за нас, ён Пруста напамяць ведае,— Паэт відавочна шкадаваў пра выгнаных гасьцей і не жадаў страчваць маленечкую кумпанію, — Ён і тваю прозу чытае.
— Я ўсё чытаю, што дадуць, тое й чытаю – такая праца, начытваць гаўно. Дай сюды кнігу, — дыктар выхапіў з рук Паэта зборнік апавяданьняў, — Зараз пачытаем, нам жа-ж усё адно адкуль пачынаць, тут жа-ж паўсюль геніяльныя вобразы. Уключаемся. Раз-два-тры... Мне сьніцца Койданава, а табе сьніцца іншае. Табе сьніцца тваё... Горад ці мяяястэээчкка тээчка... Вёска ці хууутар... Як на хаўтууурах...
— Ён набраўся, не крыўдуй. Ён ня хоча нікога пакрыўдзіць. Дыктар – добры чалавек. Дыктар вярні кнігу, — Паэт паспрабаваў выхапіць зборнік, але дыктар трымаў моцна, кніга парвалася напапалам.
Празаік надзьмуўся, пачырванеў, вырачыў вочкі й зароў:
— Сьмярдзючыя казлы, да вас, як да людзей ставісься, а вы кніжку на шматкі дзерыцё. Ну вас нафіг. Лепш пайду ў бар. Сяду каля стойкі й выпью сам-насам, чым з алегафрэнамі знацца.
Ён і сапраўды сыйшоў. Праз імжысты надвячорак павалокся ў бар Дома літаратараў. Сеў за стойку й замовіў сотку гарэлкі й памідоравы сок. Толькі пасядзець спакойна не давялося. Праз колькі хвілінаў у бар уваліліся Паэт з дыктарам.
— Пакрыўдіўся? Скажы, ты сапраўды пакрыўдзіўся? Вось я прынёс свой зборнік вершаў. Можаш падраць на кавалкі. Хочаш, сраку падцірай.
На барную стойку пляснулуся брашурка. Паэт паспрабаваў абняць калегу, але той скінуў руку са свайго плечука. Дыктар стаяў на адлегласьці, чакаў завяршэньня канфлікту.
— Нахуй мне твой зборнік. Ідзі якой бабе падары з аўтографам, можа й абломіцца. Вунь, бачыш: у кутку, каля каміну краля сумуе. Валі да яе разам са сваім підарасам дыктарам. А я тут пасяджу, можа якое апавяданьне прыдумаецца.
— І пайду.
Празаік не адказаў. Ён углядаўся ў сьпіртаносную сутнасьць гарэлкі й думаў, чаму ад такой празрыстай вадкасьці мутнее сьвядомасьць.
Паэт з дыктарам падыйшлі да самотнай жанчынкі й папрасілі дазволу прысесьці. Не адмовіла. Паліліся гарэлка з размоваю.
— Ты, мая прыгожая, не паверыш, але я – геніяльны творца, паэт ад Бога...
— Ён – талент! — дыктар падтрымліваў імяніньніка, — Роўных яму нямашака, прынамсі сярод жывых.
Жанчана адно ўсьміхалася сакаўнымі вуснамі. Ёй было бяз розьніцы з кім гэтай ноччу заваліцца ў ложак, з геніям ці зь няздараю, галоўнае каб грошы былі й кол стаяў. Між іншым, дыктар з шыкоўнымі валасамі ёй падабаўся болей за няголенага Паэта.
— Геній, ты жанчын любіш, ці ў цябе адна каханка – Паэзія? — Жанчына нахабна памацала паэтаў канец.
— А ты, сучка з трыма мужыкамі ўправісься? — Рыфмагон прылюдна зьмяў тугую цыцку.
— А дзе тэці, нешта невідаць? — жанчына засунула паэтаву руку сабе пад спадніцу.
Празаік ужо добра нарэзаўся гарэліцы, таму адразу пагадзіўся быць трэцім мужыком. Кумпанія вярнулася ў паэтаву бярлогу. Воргія атрымалася слаўная. Вызначыліся ўсе: празаік здолеў расьцерусіць семя тройчы, Паэт змог запхаць свой тоўсты стыжань у досыць вузкую дупу, жанчына не імітавала жарсьць, а дыктар разтрыбушыў жаноцкую валізку, знайшоў дакуманты й паведаміў сябрам, што яблі не абы каго, а падатковага інсьпектара, што мае законнага мужа й дваіх дзяцей. Інсьпектар зарумзала й пачала зьбірацца. Вось тады з Паэта й выперла геніяльнасьць. Ён схапіў карункавы станік і зашпурнуў на люстру. Жанчына не рабіла спробы вярнуць каштоўную рэч.Сыйшла і ўсё.
— Выпьем, ведаеце за што? — дыктар нацурболіў у чаркі, — Каб кожны з вас напісаў пра сёняшнюю прыгоду.
Выпілі.
27.07.1999
|
|
