***
Дадому за цагляную сьцену дзе няма асфальту
у чорнай вопрадцы ў маленькім пакоі
зазірнуць і ня бачыць халодны вецер
твой вечар сонны пустым келішкам
сьвятлом ад сьвечкі пагаслай учора
ты раптам згадаеш сутарэньні горада
у якіх ты згубіўся дарэшты нарэшце
вечар самотная зорка углыб вады
труна бяз выйсьця зямля як камень
халодныя словы нажом на сэрца
люстэрка насупраць выявай нябыту
апошнім словам пра тое што варта
Дадому за цагляную сьцену дзе няма асфальту
я буду мроіць пусты пакой
заінелыя сьцены пустэльню сьнегу
калядную зорку твой сьветлы позірк
агмень сагрэе на адное імгненьне
на гэтым заводзе у горадзе сьмерці
разьмеркаваныя гэсты і рухі
ты будзеш памятаць ува сьне
чорныя крылы на белым сьнезе
палёт бясконцы а тут ізноў
памкненьне
Дадому за цагляную сьцену дзе няма асфальту
паверхня вады нерухомая назаўсёды
непазьбежныя крокі бессэнсоўныя словы
роўнядзь стала далёкія вочы
сьвятло пасярод суцэльнае цемры
мароз мінус трыццаць халодныя сьцены
заснуць накрыцца клятчастай коўдрай
вечкам труны белаю стольлю
заснуць забыцца
пра
Дом за цаглянай сьцяной дзе няма асфальту
безнадзейныя словы самотныя веі
шэрыя калідоры ў чужым мэтро
у чужой сьвядомасьці у тваіх люстэрках
пад чужою коўдрай пад сьнежным покрывам
з халодных словаў на размаляванай
крывёю падлозе
дзе сьвяча дагарае пад ложкам а вокны
захінаюць фіранкі ўспамінаў
пра
Дом за цаглянай сьцяной дзе няма асфальту
я хачу вярнуцца дадому
куды навошта
сны разьбіваюцца аб немагчымасьць палёту
па халодных прыступках да сонца да неба
на халодным стале пляшка гарэлкі
за разьбітым шклом і сьнег і сьцюжа
у чужых словах пустэча самота
у тваіх вачах пытаньні адказы
чужыя адказы сьвячою пад ложкам
і ты мне не скажаш куды навошта
і як вярнуцца
Дадому за цагляную сьцену дзе няма асфальту
гэты халодны сьцюдзёны горад
пад каляднаю зоркакй якое ня бачна
з сутарэньняў мэтро зь дзіўным надпісам "ВЫХОД"
за якім прыступкі лесьвіцы ў неба
за якім пакрыты сьнегам асфальт
бясконца чужыя твары чужыя маскі
скамянелыя крокі угледзься ў гэтыя вокны
вось і сьмерць ты яшче ня жыў ты заўсёды спаў
у гэтай труне калідораў разумных памкненьняў
упасьці на рэйкі апошні цягнік хутка прыйдзе
на вокнах краты колер тваіх сьлядоў шэры
шэры попел
і ты не згадаеш
і ты не патрапіш
Дадому за цагляную сьцену дзе няма асфальту
дзе няма нічога апрача сьвятла
па-той бок люстэрка
мы спалі год можа сто
у возеры як у люстэрку адбіваліся зоркі
і клікалі ўглыб
у прадоньне
русалкі сьпявалі песьні
мы забыліся што ня ўмеем плаваць
прачнуліся ад навальніцы
у шэрым горадзе
дзе вецер разьбіў усе шыбы
а тралейбусы ехалі ўв адзін бок
пасьля ста год самоты
мэлянхалічна ўзіраліся ў неба
пасярод гарадзкіх руінаў
перабіраючы словы (пустыя)
залішне настойліва згадваўся сон
пра лябірынт люстэркаў
па якім мы бясконца блукалі
у пошуках праўды
***
Праз пабітае ад сутыкненьняў з рэальнасьцю шкло аўтобуса
Я гляджу й разумею, што нас няма па-за словамі.
Час фармуе прастору. Мы расхінаем фіранкі.
Пыльнае шкло і звычайны ранак. Звон будзільніка праганяе пачвараў.
Падае поўня ў ноч. Зоркі згасьлі зусім безнадзейна.
Разьбітыя ліхтары ў супэрмаркеце “Пэрыфэрыйны”
Гавораць пра нешта не зразумелае нам.
Звон будзільніка абуджае пачвараў нашага ўяўленьня
Мроі фармуюць прастору. Час? Але ўсё адносна.
Ты зачыняеш дзьверы. Наліваеш у кубак пустэчу.
Разразаеш уласнае сэрца на мноства драбнюткіх кавалкаў.
Заўтра зноў анічога ня здарыцца? Му! Дзьмухаўцы
Ды халодныя словы – вось адзінае, што нам належыць дарэшты.
Самотныя зоркі, якія ўмеюць танчыць разьбіваюцца аб камяні
гарадзкое будоўлі (здаецца, мэтро)
Гэты кубак, напоўнены сном, несумнеўна тут ёсьць
Але мы? Нас няма, мы адбіткі сьвятла і ахвяры люстэрка,
сьвятло ці пустэча… Уласныя сны, што зьнікаюць
са звонам будзільніка (далей павінна быць кропка)
тут заўжды пяць гадзінаў час піць гарбату
ты крычыш у пустэчу й ня чуеш рэха
працягваеш рукі камусьці насустрач –
кранаеш шурпатыя сцены, так вусьцішна
ў вязьніцы ўласнай сьвядомасьці
гэты адчай ужо звыклы таму незаўважны
для навакольнага сьвету (ці сьметніку?)
сходы вядуць у неба
зрабі колькі крокаў угору
мы лёгкія як птахі
і мы паляцім да сонца
ты прачнесься пасьля падзеньня
на шэрым асфальце чырвоныя ад крыві
твае крылы Ікар ты так марыў быць птахам
а сьмерць не ратуе і сьвет не трымае
і зь лябірынту люстэркаў ніколі ніколі
ня будзе выйсьця
сходы вядуць у неба
зрабі колькі крокаў угору
мы лёгкія як птахі
і мы паляцім да сонца
чырвоныя ад крыві твае крылы Ікар
але сьмерць не ратуе мы трапілі ў пастку
сходы вядуць у неба
зрабі колькі крокаў угору
мы лёгкія як птахі
і мы паляцім да сонца
Мы бясконца сузіраем адну і тую ж падзею. Купалаў Сам выпраўляецца на пошукі зачараванага скарбу. Падобна, што ён шукае Праўду ці, прынамсі, Будучыню. Скарб вартуюць варожыя сілы на чале з Чорным, і іх невідочнасьць дае падставы меркаваць пра гульні ўяўленьня. Пошукі зачараванага скарбу прыводзяць Сама на папялішча роднае вёскі, а пасьля ў шынок пасярод зімы і агульнае расчараванасьці. Пасьля Сам у каторы раз прачынаецца пад сьпевы русалак на кургане паміж трох дубоў і зноў выпраўляецца ў свой адваечны шлях.
Аднак ува ўсёй гэтай гісторыі амаль незаўважаным застаецца тое імгненьне паміж зімовай роспаччу і абуджэньнем, калі пальцы Сама кранаюць паверхню люстэрка.
Дык вось, цяпер, калі ўсе шляхі бясконца паўтараюць адзін і той жа шлях, адзін і той жа сон і вядуць да люстэрка, калі ёсьць шмат праўдаў і больш няма адзінай Праўды, зрэшты, калі скарб, які шукае Сам — гэта проста пусты куфар, — лепей стаяць на скрыжаваньні і нікуды ня йсьці. Скрыжаваньне — гэта валоданьне ўсімі шляхамі, усімі магчымасьцямі, і ў той жа час іх адмаўленьне. Гэта адзінства сьвету і адначасова яго адсутнасьць. Гэта прастора паміж.
Мы існуем у шэрай зоне, якая ўлучае ў сябе ўсё, але не зьмяняе колеру. Усе шляхі скрыжаваліся тут.
Аднойчы Сам разьбівае люстэрка. Ён раптам разумее, што ўсё — і здані, і папялішча, і сьцюжа, і пусты куфар — гэта толькі ён сам. З гэтага моманту ён прачынаецца і пачынае жыць тут і цяпер.
Люстэрка разьбітае. Мы прачнуліся й ня памятаем сноў.
|
|
