ЗЬМІЦЕР ВІШНЁЎ

 

"мая адрэзаная мурынская рука"

добрае надвор'е

суркі не разумеюць падаюць зь неба бо восень

 

СУРКІ НЕ РАЗУМЕЮЦЬ ПАДАЮЦЬ ЗЬ НЕБА БО ВОСЕНЬ

я ўсьміхнуўся

грымеў глухім голасам

у слоік складаў настрой-ласось

жаваў нейкую гадасьць

што вельмі нагадвала засохлую радасьць

і адчуваў набліжэньне трагедыі

што валялася трафарэтамі на тратуарах

калі мой рот раптам парваўся

на дзьве паловы яблыка

а рукі вывіхнуліся ў сьпіраль

якая выявіла партрэт каханай

я ляжаў начамі Карчом

у гэткім скурчаным выглядзе

і я зразумеў што розум крэйда

я жаваў суркоў сыркі і сушкі

нарэшце на кухні цюкнулі ў рондаль-гонг

Паветра прынесла да мяне труну-трактар

у ёй ляжалі скурчаныя трактарныя казюркі

няшчасныя цудоўныя жучкі

яны бліскалі срэбнымі плямкамі

і вусікамі Лапкі нагадвалі

зламаныя шпількі і сашчэпкі

Я адразу ператварыўся ў чэрап чарадзея

выгіны майго тулава

магічныя туман і лава

гэты новы стан падобны на славу

і я здолеў дацягнуцца

да кавы якая ўжо

курылася браткамі

побач назіраліся крыштальнай чысьціні арэшкі

і са шклопадобнай скрынкай кавалкі

запечанага шэрага хлеба

Эўрыка! Гэта — рак-корак

Няма нічога прасьцей за хатнюю

кухню і паэтычныя ліны

што аплятаюць прастору ценяў

вакол і разрываюць яе па

перыметры метрамі

Словам манжэты мініятурнага мэтро

і магма і магічныя вятры

гэта ўсё ня мара

мая сурковая хібара

Жучкі Жучкі Жучкі

Вы Вы Вы і толькі Вы

Я падышоў да балкона

дапіў сваю каву

зьеў сухога бульдога

і зваліўся

жуком

у неба

 

лета 1999

 

 

ДОБРАЕ НАДВОР'Е*

1.

Будзем фатаграфавацца. Будзем хавацца. Пачнем кідацца чорнымі гарбузамі. Заплюшчым вочы, выцягнем кулямёт Максім і расстраляем свае белыя жаданьні. А калі зь неба прыйдзе чалавек зь сякерай, тады гучна закрычым гукамі бубна пра нашыя магнітныя ўчынкі. Ноччу, 13 верасьня мы пойдзем у Парк імя Горкага заняцца паглынаннем італьянскай гарэлкі “ASKA”. Вырвем сабе языкі, выталупім вочы, ногі апусьцім у раку Няміга. Адчуем восеньскую прахалоду і глынем бурбалак пра рыбіны, што сноўдаюць па дне марскім. Потым запэцкаем у конскай крыві свае страўнікі, бо толькі яна выцягне з нас звычаі продкаў. Папросім прабачэння. Будзем маршаваць, махаць шаблямі. Напішам вялізны манускрыпт на перамогу парцалянавага над каштанавым. На мосьце, што ляжыць побач з паркам знойдзем сымбаль Мапа. Гіпнозам надрукуем у сваіх галовах рыфмы і сымфоніі новага часу. Але калі супраць нас прынясуць гармату, мы схаваемся. Будзем сядзець сярод жоўтых пялёсткаў і ціха крумкаць. Як жабкі.

2.

Выпаўзем зьмяюкай да цэнтральнага рэспубліканскага саркафагу. Успомнім старыя звычаі. Адкаркуем бутэльку зь сіропам вішнёвым. Натолім сябе асалодай салодкай. Зробім новы аквэдук, што будзе ахутваць дрэвы і агароджу, як павуціньне. Адным словам, упрыгожым родны горад цудам мастацтва. І вось тады націсьнем рукамі на неба, каб белы флегматык сыпануў цукру сь перцам і карыцай. Назвы вуліцаў зьменім да ценявога гуку “р” і “я”. Тады на вулках будуць блукаць усе жыхары і жыхаркі. Тады каля сьметніцаў мы паставім транспарант з цытатамі ад Кашкурэвіча. Дзядзька Фройд сядзе каля цырка і распавядзе казку пра геаграфічную заблытанасьць і недасканаласьць. Магчыма ў гэты раз супраць нас вышлюць танкавую армаду. Распачнем. Распачнем опэру пра цёцю Рагнэду. Болей нафталіна кінем на свае чырвоныя гальштукі і лакіраваныя лысіны, і таму атрымаем эпілепсічны радок. Закалоцімся. Закалоцім цьвік у сьцяну бэтонавую. Сьпілуем прозьвішчы мінулага правадыра і можа нарэшце атрымаем прафэсарскае званьне.

3.

Бо некалі я і ён боўталіся па менскіх пячорах, грызьлі макавую саломку. Супраціўляліся дэспатызму. Сьпявалі песьні па андалуску. Зрэдчас выносілі на балкон свае ныркі, каб яны супакоіліся і загадалі два словы: “Гага сар”. На ботах крэмзалі фарбай усялякія непрыстойнасьці. Начавалі на даху лекарні № 6, хацелі ператварыцца ў лятучых зьвяроў. Будавалі сваю выспу, абмазвалі яе чакалядай і варэньнем. Марылі жыць вечна. І калі загнуліся самі не заўважылі. Бо наступіла зіма.

 

4 лістапада 1997

 

* Прадстаўленае апавяданьне мае каля 15 розных варыянтаў, напісаных Юрасём Барысевічам.

 

* * *

мая адрэзаная мурынская рука

валасы на ёй варушацца хвалямі

бярыце суграмадзяне за валюту

паглядзіце якія тонкія пальцы эмалевыя

пазногаць да пазногця колеру месяца лютага

можа пісаць вершы артыкулы

раманы казкі карціны-гіяцынты

можа ўпрыгожыць любым тытулам

тайна галянтна займаецца танным плягіятам

не адмовіцца дзёўбнуць па вашым носе

ну не рука а проста мініятурны лось

харчаваньня шмат не патрабуе

пляшка гарэлкі і бублік на дзень

на мінэралку бурбулістую табу

экалягічна-чыстая савецкая рука

выгадаваная на просторах Саюза уркамі

не любіць дробных дыктатараў

любіць пяшчоту

Бярыце суграмадзяне не пашкадуеце

гэта вельмі нават прадажная рука

стомленая ад адзіноты

нахабнаяворчая

зьмяя

 

лета 1999

 

  nihil #3  nihil #2  nihil #1   

   



nihil