У падручніку шмат дыялёгаў і тэкстаў на самыя розныя тэмы — ад гатаваньня ежы й гаспадарчых спраў да Інтэрнэту й геннай інжынэрыі. Ніжэй пададзены толькі некаторыя зь іх.

— Хадзем хутчэй! Трэба сьпяшацца. На наш рэйс ужо пачалася рэгiстрацыя. — Ты ж сама мне загадала гэтулькi ўсяго панакупляць! Цi ж я табе з прапелерамi, каб усе крамы абляцець умомант? — Але ж трэба было й паглядаць на гадзiньнiк! — Ну што ты злуесься?! Хiба я так замарудзiў? — Добра, добра, пайшлi.

— Здароў, Мікола! Куды гэта ты выправіўся? — Здароў! Іду да Мішкі, у яго там нейкія праблемы з кампутарам. Куды сам ідзеш? — Я ў краму. Хачу паднавіць кампутар, бо мая машына надта марудзіць у Інтэрнэце. Ты ж ведаеш! — Дык можа табе зьмяніць правайдэра? — Ну, гэта мы паглядзім. Наогул, я мушу з табой параіцца. — Мы можам сустрэцца заўтра пасьля палудня. — Добра, увечары я табе яшчэ ператэлефаную. — Бывай. — Пакуль.

— Алё! — Кажыце, калi ласка, гучней! Вас блага чуваць. — Можа, вы мне ператэлефануеце? — Добра. Пачакайце, я зараз вазьму алавiк i запiшу ваш нумар. — Калi ласка, дыктую па лiчбах: 7-4-4-1-2-9-0.

— Прывiтаньне! — Прывiтаньне. — Чаму ж гэткi зажураны? Што табе ёсьць? — Мне моцна балiць зуб i ўся скiвiца. — А цi быў у дантыстага? — Якраз во іду да яго i надта ж баюся. Зуб, пэўна, трэба плямбаваць... — Ня бойся, доктар усё зробiць як сьлед. Але надалей ведай, што да доктара трэба ісьцi адразачку, як забаліць. — Гэта так, але ты ж ведаеш, як да iх хочацца ісьцi! — Хоцькі-няхоцькі, а лячыцца ж трэба. Трымайся! Вечарам я да цябе наведаюся.

— Нам не выпадае ехаць у госьцi. — Хаця ж не даводзь мне, што грошай няма. Я ведаю адно: скупы вечна бедны. — Пры чым тут скупасьць? Было шмат выдаткаў. — Мы ж рабiлi ўсё нейкiя дробязныя пакупкi. — Ну, чаму? Табе купiлi модныя чаравiкi, мне — вопратку. Да таго ж шмат пайшло на яду. — Не кажы, што харчаваньне ў нас было надта добрае. — Так, так, але ж яшчэ плата за кватэру, падаткi розныя…

Навальніца ўлетку — гэта звычайная зьява. — Дождж як з лубу. Добра, што мы ўжо дома! — Глянь, як нязграбна яны пераскокваюць праз лужы! Пырскi лятуць ва ўсе бакi. — Вiдаць, ужо й парасон не памагае. Вада сьцякае ручаём. — Дожджык, дожджык, перастань, я паеду на растань. — Ты сабе паскладай вершыкi, а я пайду на кухню, прыгатую што-небудзь. — Што, мы сёньня не пагуляем на дварэ? — Паглядзiм! А раптам задажджыцца да вечара.

— Чакаем ужо пятнаццаць хвiлiнаў, а Зьмiтры ўсё няма! Ну дзе ж ён блукае? — Глядзi, пад’яжджае Зьмiтраў тралейбус… А вось i ён! — Здаровы, хлопцы! Мусiць, даўно чакаеце мяне? Прабачайце, я затрымаўся на працы. — Добра, што пасьпеў. Яшчэ маем хвілінаў колькі. — Хiба зайсьцi ў кавярню? — Не, на кавярню часу ўжо няма. Канцэрт пачынаецца праз дваццаць хвiлiнаў. — Ну, тады пойдзем хутчэй.

— Здароў, Раман! — Здароў! — Ну, як там Эдзік? — Ніяк не нацешыцца са свайго "Форда". — А твой "Масквіч" усё яшчэ не на колах? — З тэхаглядам важдаюся. То праверку на CO2 не прайшоў, то да тармазоў нешта мелі, а цяпер, ці бачыш, ім не падабаецца, як пафарбаваная мая машына! — Так, браце. Машыны бываюць толькі дзьвюх марак: новая і старая.

— Niaŭžo vy začyniajeciesia? — Vybačajcie, u nas techničny pierapynak. — A mnie ž hetak pilna treba zapłacić za kamunalnyja pasłuhi! — Što za biada, davajcie vaš kvitok.

— Dobry dzień, dziadźka Andrej! — Zdaroŭ, žeŭžyk. A dzie ž baćki? — Zaraz pryjduć. Zajšli ŭ kramu. — Nu, jak ty duž-zdaroŭ? Ci padros za leta? — My byli na mory, dziadźka Andrej. — Na mory? A dzie ž heta? — U Turcyi, na Ehiejskim mory. Jano ciopłaje, łaskavaje. I vada ŭ im čystaja, prazrystaja.