Нёман, родны мой Нёман! Празрыстай вадою
Ты абмываў мне калісьці малому далоні,
Плыў па табе я, пакінуўшы родныя гоні,
Ў землях далёкіх шукаць свайму сэрцу спакою.
Бераг высокі, пакрыты расістай травою;
Тут Лаура фіялкамі ўквечвала скроні,
Мілы вобраз яе ў тваім чыстым улонні
Муціў я не раз гарачай юнацкай слязою.
Нёман, рака мая! Дзе тыя даўнія хвалі?
Дзе тое шчасце? Лепшыя нашы намеры?
Светласць дзяцінства, поўная радаснай веры?
Дзе ён, бурлівы парыў мой у светлыя далі?
Дзе вы, Лаура, сябры? Не адчыняцца дзверы.
Ўсё прамінула, жыццё толькі слёз не забрала.
Каментары
Надрукавана: Бацькаўшчына, 1955, № 51-52, С. 4.