Прысядзібны мой, хатні мой Нёман, дзе воды,
Да якіх па квяцістых скакалі мы гонях
І ў якія свае апускалі далоні,
Каб крынічнай зачэрпнуць хутчэй прахалоды?
Тут Лаура глядзела ў люстэрка прыроды,
Валасы заплятала, уквечвала скроні;
Тут выяву красы яе ў срэбным улонні
Скаланаў я слязой захаплення й лагоды.
Родны, хатні мой Нёман! Крыніцы дзе тыя,
З імі шчасце, надзеі, што так віравалі?
Дзе празрыстых лятункаў крыніцы прапалі?
Дзе сябрына, юнацтва гады залатыя? -
Ўсё панеслі з сабой хвалі часу крутыя.
Калі так - дык чаму ж маіх слёз не забралі?
Каментары
Надрукавана: Наша слова, 17.03.1993.