Мой Нёман родны, дзе сягоння тыя воды,
Якія чэрпаў я ў дзіцячыя далоні
І заплываў з якімі ў дзікія затоні,
Калі шукаў для сэрца сцішнай прахалоды?
Лаура горда ў іх глядзелася заўсёды,
Касу любіла заплятаць, уквечваць скроні,
І вобраз там яе, адбіты ў хвалі лоне,
Не раз я замуціў слязьмі ў былыя годы.
Мой Нёман, родная рака, дзе хвалі тыя,
А з імі столькі шчасця, і надзей, і мараў?
Дзе весялосць, маленства мілае без хмараў?
Дзе век бурлівы, леты нашы маладыя?
Лаура дзе? Сяброў не бачу, любых твараў,
Усё прайшло, а слёзы памяці жывыя.
Каментары
Надрукавана: Роднае слова, 1993, № 12, С. 15.