Марыі Паўлаўне Івановай
Пад насыпам, дзе роў някошаны,
Ляжыць яна, нібы жывая,
Хусцінкай косы залагоджаны,
Прыгожая і маладая.
Бывала, йдзе хадой прыстойнаю
На свіст і шум за лесам блізкім.
І, змерыўшы платформу, мройная,
Хвалюецца ля стрэшкі нізкай.
Агні трохвокія ўрываюцца –
Ярчэй румянец, вышай локан:
Магчыма хтось і паўзіраецца
Ў яе уважлівей праз вокны...
Ішлі вагоны звыклай лініяй,
Пагойдваліся і рыпелі;
Маўчалі жоўтыя і сінія,
Ў зялёных плакалі і пелі.
За шыбамі ўставалі сонныя,
Абводзілі вачыма вяла
Платформу, сад, кусты бяскроўныя,
Яе, і побач з ёй жандара...
Гусара толькі постаць казкаю
Аднойчы ў шкле прад ёй паўстала:
Ўсю абдаў усмешкай ласкавай...
І поезд міма паімчала.
Ляціць так маладосць дарэмная,
У марах марна знемагае...
Туга дарожная, жалезная
Са свістам сэрца раздзірае...
Ды што – даўно ўжо сэрца вынята!
Зашмат аддадзена паклонаў,
Зашмат паглядаў прагных кінута
Заштораным вачам вагонаў...
З пытаннямі не лезьце ў полымя
Ля акрываўленае кручы:
Каханнем, брудам або коламі
Загублена – усё балюча.