Дзе след жыцця ў пустыні знік,
На грунце бедным, амярцвелым,
Анчар, як грозны вартаўнік,
Стаіць адзін на свеце цэлым.
Прырода высахшых пяскоў
Яго ў дзень гневу нарадзіла
І ад карэння да лістоў
Густой атрутай напаіла.
Дыхнуць паўдзённыя вятры -
Атрута капае расіцай,
Пад вечар стыне на кары
Густой, празрыстаю жывіцай.
К яму і птушка не ляціць,
А толькі вецер мімалётны
На дрэва смерці набяжыць -
І прэч імчыцца ўжо смяротны.
Калі ж над спёкаю пяскоў,
Зблукаўшы, хмара тут заплача,
Атрутны дождж з яго лістоў
Сплывае на пясок гарачы.
Ды чалавека князь паслаў
Да дрэва смерці і пакуты.
І той пайшоў,
ледзь змрок апаў,
І раніцой прынёс атруты.
Прынёс ён згубную смалу,
Галлё з завяўшымі лістамі,
І пот па бледнаму чалу
Сцякаў халоднымі руччамі;
Прынёс - і аслабеў і лёг
Пад засень будана старога,
І згінуў бедны раб ля ног
Уладара свайго ліхога.
А князь атрутай загадаў
Насыціць стрэлы-бліскавіцы,
І разам з імі смерць паслаў
Ён за суседнія граніцы.
1828
Каментары
Анчар - дрэва яду (заўвага А.С.Пушкіна).
Пераклад друкаваўся:
Бел. летапіс. 1937, № 4.
Пушкін А. Выбр. тв. Мн., 1949.
Полымя. 1949, № 6.
Танк М. Зб. тв.: У 6 т. Т. 5. Мн., 1980.
На зорных шляхах: Пераклады М. Танка. Мн., 1991.
Пушкін А. С. Выбр. тв.: У 2 т. Т. 1. Мн., 1993.