Было на чоўне многа нас.
Адны ўжо ветразь напіналі,
Другія ў глыбіню ўпіралі
Цяжкія вёслы. І ўвесь час
Вёў човен кормшчык наш разумны,
У сэрцы затаіўшы жаль.
А я — з бяспечнасцю амаль —
Плыўцам спяваў... Ды грэбні хваль
Разбіў з налёту вецер шумны...
Усе загінулі, а я —
Такая доля ўжо мая —
Хаджу па беразе з тугою
І гімны, як раней, пяю!
І рызу мокрую сваю
Сушу на сонцы пад скалою.