Ці я хаджу ўздоўж вуліц шумных,
Ці ў мнагалюдны храм іду,
Ці я — між юнакоў бяздумных
Люляю думак чараду.
Я гавару: гады, як цені,
Знікаюць, і любому з нас
Сысці пад вечныя скляпенні,
І ўжо чый-небудзь блізкі час.
Ці я гляджу на дуб самотны
І мыслю: патрыярх лясоў
Перажыве мой век гаротны,
Як перажыў ён век бацькоў,
Ці з ласкай немаўля кранаю,
Як перад ростанню ў жыцці...
Табе я месца саступаю:
Пара мне тлець, табе цвісці.
Дзень кожны, кожную часіну
Праводжу роем дум сваіх,
Наступнай смерці гадавіну
Спрабуючы ўгадаць між іх.
І дзе мяне спаткае доля?
Між хваль, у бітве, на кані?
Або ў даліне сярод поля
Засну ў жытнёвай цішыні.
Хоць у абдымках сну зямнога,
Дзе ні спачнеш, усюды тлець,
Бліжэй да мілага парога
Хацеў бы я прытулак мець.
Хай ля магільнага ўвахода
Жыццё зялёнае шуміць
І раўнадушная прырода
Красою вечнай зіхаціць.