Бывай, свабодная стыхія!
Апошні раз перада мной
Ты коціш хвалі трапяткія
І ззяеш гордаю красой.
Як сябра, голас твой маркотны,
Як кліч яго ў расстайны час,
Твой сумны шум, твой шум журботны
Пачуў я тут апошні раз.
Маёй душы рубеж жаданы!
Блукаў па берагах тваіх
Я часта ціхі і туманны
Ад запаветных дум сваіх.
Як я любіў, нецерпялівы,
Твой гуд і шум, бяздоння сказ,
І цішыню ў вячэрні час,
І наравістыя парывы!
Слухмяны парус рыбакоў,
Тваім капрызам ахаваны,
Адважна мкне на хвалях зноў,
А ты запеніў, нестрыманы, —
І тоне безліч караблёў.
Пакінуць не ўдалося сушу,
Навек мне ад яе ўцячы;
Аб тым пашкадаваць я мушу,
Бо марыў я на хвалях рушыць,
У сэрцы песню несучы.
Чакаў ты, зваў... я быў скаваны.
Хоць мкнула ў даль душа мая,
Магутнай страсцю счараваны,
Ля берагоў застаўся я.
Што шкадаваць? Цяпер куды я
Свой шлях бяспечны б скіраваў?
Адным прадметам ты ў стыхіі
Цяпер душу б маю здзіўляў.
Адной скалой, магільняй славы...
Там нікнулі ў халодны сон
Гады яшчэ нядаўняй явы:
Там патухаў Напалеон.
Там ён сканаў у знемажэнні,
І ўслед за ім, як буры шум,
Другі ад нас памчаўся геній,
Другі ўладар вялікіх дум.
Ён знік, аплаканы свабодай,
Вянец нам свой аддаўшы ў дар.
Шумі, хвалюйся непагодай:
Ён быў, о мора, твой пясняр.
Твой вобраз быў на ім пануры,
Ён духам створан быў тваім:
Як ты, глыбокі, горды, бурны,
Як ты, нястрыманы нічым.
Свет апусцеў... Куды, не знаю,
Мяне б ты вынес, акіян?
Людская доля скрозь такая:
Дзе добрае, дык там лунае
Ужо асвета ці тыран.
Бывай жа, мора! Не забуду
Твае ўрачыстае красы,
Твой доўга, доўга слухаць буду
Гул у вячэрнія часы.
У сквар пустэльні, ў лес шчаслівы
Перанясу з сабою ў даль
Твае адгор’і і залівы,
І бляск, і цень, і гоман хваль.
1824