Колькі мне гуляць на свеце
Ці у брычцы, ці вярхом,
Ці ў кібітцы, ці ў карэце,
Ці ў вазку, альбо пяшком?
І не ў спадчыннай бярлозе
І не там, дзе продкі спяць,
На вялікай мне дарозе
Бог прыдумаў паміраць,
У гарах ці пад ракітай,
На каменні пад канём,
Ці у рове, што размыты,
Пад раскіданым мастом.
Ці чума мяне падчэпіць,
Ці замерзну на двары,
Ці мне ў лоб шлагбаўм улепіць
Інвалід — цюхцяй стары,
Ці у лесе пападуся,
Нож зладзейскі паласне.
Ці ад суму задыхнуся
Дзесьці у каранціне.
Колькі мне ў журбе галоднай
І пасціць і сумаваць
І цяляцінай халоднай
Трусілі Яра памінаць?
І ўсё ж лепей быць на месцы,
Па Мясніцкай раз’язджаць
І аб вёсцы і нявесце
Пры каміне ўспамінаць!
І ўсё ж лепей чарка рому,
Ноччу сон, а ўранку чай;
І ўсё ж лепей, братцы, дома!..
Ну, пайшоў жа, паганяй!..