Я помню дзіўнае імгненне:
Узнікла ты перада мной,
Як прыгажосці чыстай геній,
Лятунак мроі незямной.
У безнадзейнасці журботнай,
У хвалях шумнай мітусні
Мне чуўся голас твой пяшчотны,
Я доўга воблік мілы сніў.
Ды час мяцежны, час грымотны
Рассеяў рэха даўніх мрой,
Забыў я голас твой пяшчотны,
Падобны небу воблік твой.
Быў у глушы няволі ценем
Азмрочан дзён маіх працяг,
Без святасці і без натхнення,
Без слёз, кахання і жыцця.
Ды наступіла абуджэнне.
І вось ты зноў перада мной,
Як прыгажосці чыстай геній,
Лятунак мроі незямной.
І сэрца б’ецца ў захапленні,
Зноў расхінаюць небыццё
Былыя святасць і натхненне,
Каханне, слёзы і жыццё.