Ён жыў тады між нас,
У племені яму чужым, і злосці
Ў душы сваёй да нас ён не таіў,
І мы яго любілі. Мірны, чулы,
Ён на бяседы нашыя прыходзіў.
Мар чысцінёй дзяліліся мы з ім
І песнямі (звысок ён быў натхнёны
І на жыццё глядзеў звысок). Нярэдка
Ён гаварыў пра час, калі народы
З’яднаюцца ў вялікую сям'ю,
Пазбыўшыся варожасці і спрэчак.
Мы прагна слухалі паэта. Ён
Пайшоў на захад — ціхім блаславеннем
Праводзілі яго мы. — Ды цяпер
Наш мірны госць нам ворагам зрабіўся,
Атрутай верш, на ўцеху чэрні буйнай,
Ён напаўняе. Здалечы да нас
Даходзіць голас злоснага паэта,
Знаёмы голас!.. божа! Асвяці
Ў ім сэрца праўдаю тваёй і мірам
І зноў вярні яму...