Хоць часам цісне груз сцяжэлы,
Ды воз не збочыць з бальшака;
Вазак, як зух, а час ссівелы,
Вязе, не злезе з перадка.
Сядаем раннем мы з ахвотай;
Гатовы галаву зламаць
І, пагарджаючы лянотай,
Крычым: пайшоў! . . . . . . .
А ў поўдзень нам не да забавы;
Парастрасала, ледзь сядзім;
Нас страшаць спадзіны, канавы;
Гані цішэй, дзівак! — крычым.
І не спыніць ніяк разбегу;
Пад вечар звыкліся якраз,
Дрымотна едзем да начлегу,
А коней гоніць быстры час.
1823