«Што іржэш ты, конь гуллівы,
І чаму ты шыю гнеш,
Не трасеш сваёю грывай,
Звонкіх цугляў не грызеш?
Ці ж цябе я не шкадую?
Ці нядобрую даў збрую?
Ці аўса скуплюся даць?
Ці не срэбныя падковы,
А паводдзі не шаўковы,
І страмёны не блішчаць?»
Я прыціх, — табе скажу я, —
Конь гаворыць: — ад журбы,
Бо далёка тупат чую,
Спевы стрэл і гук трубы.
Я таму іржу, што ў полі
Мне нядоўга траўку рваць
І дагледжаным на волі
Светлай збруяю зіяць.
Вораг злосны і суровы
Хутка збрую забярэ,
І бліскучыя падковы
З лёгкіх ног маіх здзярэ.
Вось чаму мой дух і ные,
Бо загінуць чапракі, —
Скурай ён тваёй накрые
Мне успацелыя бакі.