На ўзгорках Грузіі ўначы ляжыць імгла;
Арагвы шум перада мною.
І лёгкі сум душы, і светлы, як сляза;
Бо сум напоўнены табою,
Табой, адной табой... і смутку ўжо майго
Нішто не мучыць, не трывожыць,
І сэрца зноў гарыць, кахае – з-за таго,
Што не кахаць яно не можа.