Пакуль паэта не пакліча
Да зор ахвярных Апалон,
У клопатах будзённых звычна
І маладушна грузне ён;
І ліра песняй не сагрэта,
І ў сне халодным думы спяць,
І між людзей нікчэмных свету
Ён найнікчэмнейшы, відаць.
Ды слова з боскай цішыні
Да слыху толькі дакранецца,
Душа паэта страпянецца,
Нібы арол у вышыні.
Сумуе ў забаўках няшчырых,
Не ловіць гаманы людской,
Да ног народнага куміра
Не прыпадае галавой;
Бяжыць ён, дзікі і суровы,
Сугуччаў збуджаны палёт,
На берагі пустэльных вод,
У вольнашумныя дубровы...
1827