Exegi monumentum*
Я помнiк сам сабе узнёс нерукатворны,
Туды не зарасце народная трапа,
Вышэй узняуся ён вяршыняй непакорнай
Александрыйскага слупа.
Не, увесь я не памру — душа не стане прахам,
У лiры дарагой свой захавае жар, —
I слаўны буду я, пакуль пад Млечным шляхам
Жыў будзе хоць адзiн пясняр.
Пачуюць пра мяне па усёй Русi вялiкай,
I кожны назаве той моваю, што звык,
I горды yнук славян, i фiн, i зараз дзiкi
Тунгус, i стэпаў друг калмык.
I доўга буду я за тое люб народу,
Што ў сэрцах добрае я лiрай абуджаў,
Што ў жудасны мой век уславiў я свабоду
I лiтасць к занядбаным зваў.
Нябёсаў голасу, о Муза, будзь паслушна,
Не бойся крыўд, вянца не вымагай,
Паклёпы i хвалу выслухвай непарушна
I спрэчкi з блазнам не прымай.
* Я пабудаваў помнік