Духоўна стомлены зусім,
З дарогі я ў пустыні збіўся, —
І шасцікрылы серафім
На раздарожжы мне з'явіўся.
Нячутным дотыкам, як сон,
Павекаў ледзь крануўся ён.
Адкрыліся мае зяніцы,
Як у спалоханай арліцы.
Маіх вушэй крануўся ён, —
І іх напоўніў шум і звон:
Пачуў я неба хваляванне,
Завоблачных анёлаў лёт,
І гадаў пад вадою ход,
Лазы ў даліне прарастанне.
І каля вуснаў ён узнік,
І вырваў грэшны мой язык,
І пустасловы, і каравы,
І джала мудрае змяі
У вусны ўклаў і загаіў
Сваёй дзясніцаю крывавай.
І грудзі мне рассек мячом,
І сэрца трапяткое выняў,
І жар, палаючы агнём,
Ён назаўжды ў грудзях пакінуў.
Як труп, ў пустыні я ляжаў,
Ды голас боскі загадаў:
«Устань, прарок, як у дазоры,
І словам з іскрамі надзей,
Абходзячы зямлю і моры,
Запальвай сэрцы у людзей».