Няўжо? заместа руж, Амурам блаславёных,
Цюльпанаў, ганарыста нахілёных,
Духмяных ландышаў, язмінаў і лілей,
Якія ты заўжды любіла
І кожны дзень раней насіла
Ты на грудзях, што мармуру бялей. —
Няўжо, цудоўная Клімена,
У гусце дзіўная такая перамена!..
Не кветку раннюю панюхаць любіш ты,
А з д’ябальскай травы зялёнай
Злы парашок, натхнёны
Штукарствам цемнаты!
Няхай ужо сівы прафесар Гетынгена,
Над кафедрай сагнуўшыся дугой,
Уткнуўшы ў лацінізм глыбокі розум свой,
Тытунь, каб кашаль збіць нязменны,
Піхае ў доўгі нос знямоглаю рукой;
Няхай ужо драгун вусаты
Світальным часам ля акна
З абрыўкамі скупога сна
Заморскай люлькаю дым гоніць шараваты;
І прыгажуня хай шасцідзесяці год,
З каханнем адстаўным і ў адпачынку ў грацый,
Краса, з якой і на падстаўках не ўтрымацца,
Дзе збіліся маршчыны ў карагод,
Няхай яна пляткарыць і зявае
І з верным тытунём свой смутак забывае... —
А ты, цудоўная!.. калі тытунь табе
Так падабаецца — о лёгкасць уяўлення! —
Дык хай бы я на свеце не гібеў,
А з табакеркі, з захапленнем,
Трапляў у пальчыкі, як гэты парашок,
Каб да грудзей у радасным трымценні
Мне пад шаўковы сыпацца платок
І нават... можа быць... Ды што! пустая мара.
Ніколі не бываць таму.
Зайздроснік-лёс, як злая хмара!
Чаму ж я не тытунь, чаму!..