Да Аляксандры Іванаўны Восіпавай
Я вас люблю, хаця злую,
Што не магу схаваць у тайне,
І закаханасці адчайнай
Ля вашых ног я не таю!
Мне сорамна ва ўзросце гэтым
Няшчаснай слабасці такой,
Ды пазнаю па ўсіх прыкметах
Хваробу я душы сваёй:
Без вас мне сумна — пазяхаю;
Пры вас самотна — я цярплю;
І сіл няма, сказаць жадаю,
Анёл мой. як я вас люблю!
Калі пачую я з гасцінай
Ваш лёгкі крок, ці сукні шум,
Ці голас чысты і нявінны,
Губляю раптам стройнасць дум.
Убачу вас — мне асалода;
Не ўбачу — цягнуцца вякі;
За дзень пакуты — ўзнагарода
Мне дотык бледнае рукі.
Калі за пяльцамі старанна
Вы седзіце і я застану
Чароўную да забыцця,
Я ў захапленні моўчкі стану,
Гляджу на вас, нібы дзіця!..
Ці вам сказаць маё няшчасце,
Мой сум і мой раўнівы боль.
Калі адна гуляць заўчасна
Выходзіце вы ў дождж і золь?
І вашы слёзы у куточку,
І словы удваіх крадком,
Вандроўкі вашым ў Апочку
І фартэп’яна вечарком?..
Аліна! Стаўлю лёс на карту,
Хоць храбрасці мне не стае.
Магчыма, за грахі мае,
Анёл, любові я не варты!
Хоць ашукайце! Ваш пагляд
Хай прагучыць як доказ важка!
Ах, ашукаць мяне не цяжка,
Бо сам ашуквацца я рад!
1826