Калі смяротным нам заціхне шумны дзень,
І нема ў прыцемак прырода
На горад змучаны празрысты кіне цень
І сон, як працы ўзнагароду,
Тады зноў для мяне так доўжыцца ў цішы
Гадзін бяссонных адзінота:
Ў бяздзейнасці начной, як змеі, у душы
Пякуць сардэчныя згрызоты;
Кіпіць нутро; скрозь сум пакутны, неспакой
Шукаюць думы свой закутак;
Маўкліва успамін тады перада мной
Раскручвае свой доўгі скрутак;
Не могучы жыццё агіднае змагчы,
Я сам дрыжу і праклінаю,
І горка скарджуся і, слёзы ільючы,
Радкоў гаротных не змываю.