Сяджу я за кратамі ў цемры гады.
Узрослы на волі арол малады,
Сябрук майго суму, махае крылом,
Крывавую ежу клюе за акном.
Клюе і кідае, глядзіць у акно,
Як быццам са мною задумаў адно.
Заве мяне поглядам, крыкам сваім
І хоча сказаць мне: “Давай паляцім!
Мы — вольныя птахі; пара, брат, пара!
Туды, дзе за хмарай бялее гара,
Туды, дзе за морам віднее маяк,
Дзе толькі вятрыскі гуляюць ды я”.